Chapter 1 - The Last Sunset of Summer [The Last Sunset of Summer (✔️)]

Hello!

This is the second installment of Montero Series and both a PREQUEL and SEQUEL of
the first installment. Don't worry, this story can stand alone. But some
familiar scenes from WAMF or HTG might be mentioned here sooner, as we unfold the
story. It also contains spoilers.

This story will highlight the journey of our high school sweethearts, Ricxon and
Theia. If you have read When a Man Falls (WAMF) and His Toughest Grip (HTG), then
you already have some hints about them. But let's take a look at how they
started and how their story will end.

***

This is a work of fiction. Names, characters, places and incidents either are
products of the author's imagination or are used fictitiously. Any resemblance
to actual events or locales or persons, living or dead, is entirely coincidental.

This story contains grammatical, typographical, or any technical inadequacies that

may be a disturbance to some readers. I'm sorry in advance. I am a flawed
writer and person. I do not claim to be a good one, but I wake up every day to
improve. Please bear with me.

PLAGIARISM IS A CRIME PUNISHABLE BY LAW.

Started: May 24, 2020

Finished: October 11, 2020

• • •

©️ 2020| JacklessRose

Chapter 2 - Prologue [The Last Sunset of Summer (✔️)]

Mabilis akong tumakbo at niligaw ang kalaban. I could hear the crowd cheering and
screaming for my jersey number. I dribbled the ball twice and positioned myself on
the three-point line before hopping for a goal.

Kasabay ng pagtunog ng timer ay siya ring paglusot ng bola sa ring. I smirked. Mas
umingay ang loob ng court at mas naging wild ang audience. The deafening horn from
somewhere inside this gym is screaming nothing else but victory.

"What a timing! Another three points by Ricxon Montero!" masiglang saad ng

announcer.

It is always overwhelming to score in a game, especially when you know the

crowd's on your side. I have known this feeling since primary years. Naging
bahagi na ng buhay ko ang hiyawan at pasahan ng bola. This sport makes me a whole.
There's no Ricxon Montero without basketball.

I jogged my way to the rest of my teammates. Mabilis nila akong sinalubong ng fist
bump, hi-five, at tapik sa balikat. Maging si coach ay tuwang-tuwa na dumalo sa
amin. Isa na namang panalo. Isa na namang tagumpay para sa aming team. 

"Great job, boys! That was a thrilling shot, Montero! Impressive!" he commended.

"Congratulations to our SM NBTC League Champion! The Ateneo de Davao Blue Knights!"
masayang anunsyo ng host.

Sabay kaming lahat naglakad papunta sa gitna ng court matapos ng anunsyo. Naroon na
rin ang University of Mindanao Wildcats, na siyang katunggali naming team. Isa-isa
kaming nakipag-kamayan sa kanila bago tuluyang pumwesto sa gitna ng court para sa
litrato.

"I love you number 24!" 

"GO RICXON!"
"MONTERO FOR THE WIN! AAAAAHHH!"

Naagaw ang atensyon ko dahil sa sigawan mula sa audience. Those were from random
girls, shouting and screaming for my number and name. Sa ilang taon kong paglalaro,
nasasanay na rin ako sa mga ganitong pangyayari.

"Grabe ka, bro. Kahit saan dalhin, ang dami mong fans. Iba!" panunuyong bulong ni
Andrei pagkatapos naming kuhanan ng litrato.

Tumingala ako sa itaas kung saan nagmumula ang sigawan. I saw a flock of women,
with cardboards and balloons, waving and cheering at me. I raised my hand for a
wave. Mas umingay sila sa ginawa ko. Palihim nalang akong natawa. 

We headed straight to the locker room after the photoshoot. Kinuha ko agad ang
sport bag ko para magpalit na ng damit. Hinubad ko ang basang-basa kong jersey at
kinuha ang towel upang magpunas ng katawan.

"Ricx! Muntikan na tayo do'n, ah!" pagdalo ni Erickson sabay hagis ng isang
bottled water sa akin. "We were so close to losing if it weren't for you! Gago
talaga 'tong si Sean, sinabing ipasa na sa'yo dahil wala nang oras,
nagpakitang gilas pa talaga. Mabuti nalang at nabawi mo."

I just hissed. 

"Nasaan na pala si Sean?" tanong naman ni Rence, isa sa barkada ko.

"Ewan do'n. Hindi naman sumunod sa atin papasok dito sa locker room. Malamang
mainit na naman ang ulo dahil sa nangyari kanina," Erickson answered.

Huminga nalang ako ng malalim dahil sa narinig. Si Sean ang siyang palaging mainit
ang ulo sa akin. We're in the same team, but he sees me as a rival. Siguro
hindi niya matanggap na mas magaling ako sa kanya. Mas marami akong score sa kanya.
Mas maraming babae ang nagpapa-picture sa akin sa bawat tapos ng laro.

I can't blame him. I am a Montero, worthy for praises and greatness.

Paglabas ko ng locker room, natanaw ko na agad ang mga kapatid ko malapit sa exit
ng gym at naghihintay sa akin. Saka lang ako lumabas nang magtext na si Raven at
sinabing wala nang masyadong tao.

"Kuya Ricx!" masayang salubong sa akin ni Maggie na nakasuot pa ng kanyang grade

school uniform ngayon.

She's our youngest and our jewel. Siya lang ang babae sa aming lima.
She's still eleven but she's not like the other girls at her age.
She's bossy most of the time.

"Hey..." bati ko nang agad niya akong niyakap. Yumuko pa ako ng kaunti upang
halikan ang ibabaw ng kanyang ulo. 

Nabaling din ang atensyon ko mula sa kanya nang marinig ko ang mapang-asar na
palakpak ng iba kong kapatid. 
"Shooter!" si Raven, ang pangalawa sa amin.

Naglalakad na rin silang tatlo palapit sa akin ngayon. Agad naman nila akong
binigyan ng hi-five nang makalapit.

"You were so good!" ani Maggie.

"Sus! Hintayin mo next year, high school na ako. Malalamangan ko din 'yan!"
hambog na tugon ni Davien sabay halukipkip.

"Gago, napaka inggitero mo, Davi," pagsuway naman ni Daxon sa kanya.

Davien and Daxon are twins. But they're not the identical type. Yes, they have
some similar features, but you can easily identify them especially their skin
color. Si Davien ang pinakamaputi sa amin. Si Daxon naman ay pantay lang ang kulay.
Davien is vibrant while Daxe is an austere.

"Gago, Ricx, kung nakita mo mukha ni Sean kanina, tiyak matatawa ka! Kulang nalang
ay pasanin niya ang nguso niya dahil sa sobrang haba!" tawang-tawang dagdag ni
Raven.

"Huwag niyo nang isipin 'yon. Siguro nagta-tantrums na 'yon ngayon,"

kanchaw ko namang dagdag dahilan para mapatawa kami.
"Alam niyo kayo? Ang bully n'yo!" Nakahalukipkip na sermon ni Maggie.
"Isusumbong ko kayo kay Mommy."

"Alam mo ikaw? Sumbongera ka talaga. Sino ba kinakampihan mo? Kami o ang Sean na
'yon?" saad ni Davien.

"Mukha mo sumbongera," si Maggie.

"Duwende!"

"Zonrox!"

"Anong zonrox?!" kunot-noong tanong ni Davi.

"Maputi ka nga, para ka namang pinainom ng zonrox!" sagot ni Maggie.

Mas nainis ang mukha ni Davi, "Ikaw ang liit mo na nga, payatot ka pa. Para kang
butiki!"

"Davien," banta ko sa kanya.

Sinamaan lang siya ng tingin ng bunso namin. Hindi 'to sila titigil kapag
walang pumapagitna. Madalas silang nagtatalo dahil si Davien naman talaga ang
madalas mang-asar. Kaya madalas din siyang kainisan ni Maggie.

"Patol-bata ka talaga," si Daxon sabay marahang binatukan ang kanyang kakambal.

"Tara na nga! Nasa sasakyan na sina Mommy at Daddy. Nagpa-iwan lang kami dito para
hintayin ka. Dinner daw tayo sa labas!" Pag-iiba naman ni Raven.

"May dinner din kami ng team kasama si coach. Susunod nalang ako sa inyo. Raven,
text mo sa'kin kung saang restaurant kayo," I said.

Tumango si Rave bago hinila na si Maggie para umalis. Tinapik ko naman ang likuran
ni Daxon bago ako tumalikod na din sa kanila.

Naglakad ako palabas ng gym. Gusto kong magmura sa isipan nang may nakakilala pa
rin sa akin paglabas. May ilang kababaihang naka-abang sa may ramp. Sa palagay
ko'y mga freshmen ang mga 'to.

"Omg! Kuya pwede pa picture?" halos tumili na siya nang sinabi iyon.

I smiled and nodded.

Nagpapalit-palit sila sa paghawak ng camera. Tuwid lang ako nakatayo at ngumingiti

sa tuwing nag c-click na ang camera while I kept both of my hands inside my pocket.
"Thank you po! Ang galing niyo po kanina!" sabi pa ng isa.

"At ang gwapo pa..." the other one muttered, yet I still heard it anyway.

Nang matapos na ang huli ay agad na akong nagpaalam. Natanaw ko sa di kalayuan ang
isang pamilyar na tindig ng lalaki. Nakatayo ito at tawang-tawa na pinagmamasdan
akong pinagkaguluhan. Gago.

"Iba ka talaga, Ricx! Mga isda mismo lumalapit sa'yo!" kanchaw ni Pietro, ang
pinakamalapit kong barkada.

"Tumahimik ka, gago. Akala mo masaya? Nakakapagod kaya," sagot ko sa kanya.

Hindi na ito naka uniporme ngayon. Mukhang may lakad dahil sa pormahan niya. Naka
black khaki shorts ito at isang simpleng puting polo.

"Hintay ka lang. Next year, ako na ang papalit sa'yo! Ako naman ang
pagkakaguluhan," saad niya pa, natatawa pa rin.

"Saan ba ang lakad mo? Bakit pormado ka ata ngayon, ah?"

"Airport. Susunduin namin ang Tita at pinsan ko. Ayaw ko nga sanang sumama pero
magtatampo sa akin 'yon pag hindi ako kasama sa pagsundo sa kanila," sagot
niya.
"Sinong pinsan ba?" tanong ko ulit.

Bago pa makasagot si Pietro, naagaw ng isang sarkastikong pagbati ang atensyon

namin. Sabay kaming napalingon sa gilid at nakita si Sean na naka basketball jersey
pa rin.

"Galing! Ang galing mang-agaw!" palakpak niya.

Bumuntong hininga ako at humarap sa kanya. Kasama niya ang tatlo niyang barkada na
nasa likuran niya rin ngayon.

"Pabida ka talaga kahit kailan 'no? Gusto mo talaga nasa iyo ang atensyon ng
lahat!" may bakas ng galit niyang saad.

"Sino ba ang mas pabida sa atin, ha? Pitong segundo nalang ang natitira, we were
two points away from winning pero hindi mo talaga pinasa ang bola sa mas malapit sa
ring! Sa mga ganoong punto, Sean, isipin mong may mga kasama ka. Hindi mo solo ang
laro!" sagot ko sa kanya.

"I almost had it, asshole!-"

"Tangina--naagaw nga sa'yo 'di ba?!"

Mabilis niya akong sinunggaban ng suntok dahilan para mawalan ako ng balanse.
Nanginit ang kamao ko. Nandilim ang paningin ko kaya mabilis din akong lumaban.

Nakita ko nalang din si Pietro na nakikipagsuntukan na rin sa ibang kasama ni Sean.

I found my way on top of him, kaya pinaulanan ko siya ng suntok. Wala na akong
pakialam kung nasa isang madilim na kalye kami ngayon.

I had been through a lot of fights. Hindi na ito bago sa akin. Minsan sa damuhan pa
nga.

Kaming dalawa lang ni Pietro laban sa kanilang apat. Matapang lang naman 'tong
kumag na 'to dahil may mga kasama siya. Tangina.

"HOY!" rinig naming pito ng isang tanod.

Hindi naman kami nagpatinag. Nagpatuloy ako sa pagbugbog kay Sean, gano'n din
si Piet sa iba. 

"HOY TIGIL!" pag-awat sa amin ng ilang mga tanod.

Puwersahan nila akong inilayo kay Sean, habang hawak naman siya ng isa pang tanod.
Hinihingal pa akong nagbaling ng tingin sa kanya habang mabilis na hinawi ang gilid
ng labi ko na may maliit na sugat na ngayon.

Sa huli, dinala kami ng mga tanod sa barangay hall. Hiningi din nila ang number ng
mga magulang namin dahil hindi daw nila kami papakawalan kapag walang susundo sa
amin.
Sa dinadaming away na naranasan ko, ngayon pa kami nakabisita ng barangay hall.
Tangina pagtatawanan ako ng mga kapatid ko nito.

"Mave Ricxon!" Mommy sounded worried and mad.

Kakarating lang nila ngayon kasama si daddy at ang apat kong kapatid. Nakapinta sa
mga mukha nila ang pag-aalala lalo na nang dumapo ang mata ni mommy sa pasa sa
gilid ng labi ko.

Lumipat ang tingin ko kay Raven na nakangisi sa akin ngayon. Alam kong nang-aasar
ito dahil lumevel-up ang kinahantungan ng pakikipag-away ko ngayon. Noon, sa
principal's office lang. Ngayon, ay barangay hall na. 

Congrats, he mouthed. I secretly raised my middle finger at him.

"What happened?!" tanong ni Mommy agad nang makalapit.

Naka-upo kami ni Pietro sa harap ng table ng kapitan. Nasa benches naman sa gilid
ang grupo nina Sean na galit paring nakatingin sa amin ngayon.

"Mr. and Mrs. Montero, itong anak niyo ay naabutan ng mga tanod ko na nakikipag-
rambolan sa gilid ng kalsada. Kulang nalang ay maglabas ng kutsilyo at nagsipatayan
na," report ni Kap sa kanila.
"Ano na naman ito, Ricxon? Kailan ka ba titigil sa pakikipag-away?" seryosong
sermon ni Daddy.

Nanatili akong nakayuko. Gusto ko sanang sabihin na hindi naman kami ang nauna.
Pero nakakapagod nang magpaliwanag lalo't alam mong hindi ka naman papakinggan
o papaniwalaan.

"Pietro, tinawagan mo na ba ang mommy mo? Gusto mo ihatid ka nalang namin?" ani
Mommy nang bumaling kay Pietro.

"Okay lang, Tita. Papunta na raw sila," maikling sagot ni Pietro.

Pati si Pietro nadamay. Hindi ko alam kung natuloy ba ang lakad ng pamilya niya sa
airport. 

"Ricxon, anak, hindi ba't sabi ko sa'yo to stay away from fights! Ang
sarap talagang pag-umpogin ng mga ulo niyo ni Raven!" Sermon niya ulit.

"O, ba't ako nadawit dito?" reklamo naman ni Rave na nasa gilid ni Pietro
ngayon.

"Kayong dalawa ang mas nakakatanda pero kayo pa itong maraming kalokohan." Lumipat
ang tingin niya sa akin.

Napasulyap ako kay Raven na bakas ang inis sa mukha. Napalingon naman ito sa akin
kaya palihim akong napatawa. Damay-damay na 'to.
"Kap, pasensya na talaga sa perwisyo. Pagsasabihan po namin itong panganay namin sa
bahay," pagbaling ni Daddy kay Kapitan.

"Pietro!"

Lahat kami ay napatingin sa kakarating lang din ngayon. It's Tita Cynthia,
Piet's mom. Nagmamadali siyang lumapit sa amin nang nakita si Piet sa tabi ko.

"Laura, what happened to them?" puno ng pag-aalalang tanong ni Tita kay Mommy.

Muli na namang nagpaliwanag si Kap kina Tita. Pinalagpas ko nalang sa kabilang

tenga ang mga naririnig. 

Naramdaman ko ang marahang yakap sa akin ni Maggie nang umupo ito sa pagitan namin
ni Pietro. I know she's worried. Naabutan ko pa siyang iniirapan at dinidilaan
sina Sean sa kabilang bench sa harap, habang nakayakap sa akin. Gusto ko tuloy
matawa. 

"Hindi kami natuloy sa airport. Late na rin naman kami kung hahabol pa kami roon
kaya pinag-taxi nalang namin sina Yna papunta dito," rinig kong sabi ni Tita kay
Mommy dahilan para maagaw ang atensyon ko.

Shit. Nakadamay pa ako.

Lumingon ako kay Piet na nakatitig na rin sa sahig ngayon. "Pasensya na, bro,"
mahina kong sabi sa kanya. Marahan niya lang sinuntok ang braso ko at tumawa.

"Away mo ay away ko rin, bro."

"Piet!" a girl from the entrance called.

Tumayo si Pietro para salubungin ito. Dahan-dahan naman akong nag-angat ng tingin
para tignan sila. I think she's that cousin Pietro was talking about.

She's tall, fair-skinned, and a little petite. Her poise and body could tell
that she's an aspiring model. Katamtaman lang ang haba ng straight nitong
buhok. It looked so smooth everytime it touches her skin. Nakasuot ito ng pantalon
at isang puting spaghetti strap blouse na naka-tuck in pa.  

Agad niyang sinalubong ng yakap si Pietro. Bahagya pa nitong kinurot ang kanyang
tagiliran nang ipinaliwanag ni Pietro ang nangyari.

I blinked twice when her eyes laid on me. She has a long and thick lashes. Her
upturned eyes were so intimidating, reason why I immediately looked away.

"Hindi mo na nga ako sinundo, ito pa ang mababalitaan ko pagkarating namin? Since
when did you become a troublemaker?" the girl said.

"Who is she?" Maggie asked, while still gluing her eyes on Piet and his cousin.
"I don't know, Magg. But I'm sure she's Piet's cousin," I
answered.

"They don't seem like relatives. They look more like a couple," sagot pa ng
kapatid ko habang naka-kunot ang noo.

"What do you know about couples? Ang bata-bata mo pa."

"Kuya, some of my classmates are couples. They hug, and hold hands, and ki--" I cut
her off.

"Stop that. Just because your classmates have boyfriends doesn't mean you
should too. You're still in 5th grade. No boyfriends until you finish college.
Gets?" seryoso kong sagot sa kanya.

She just shrugged and sighed.

Maggie's still eleven, turning twelve in a few months. I can proudly say that
my little sister is exceptionally pretty. Namana niya ito kay Mommy. 

Marami akong naririnig mula sa ibang kaklase niya na maraming nagkaka-crush sa

kanya. Kaya todo bantay kaming apat lalo na't alam naming malapit ito sa mga
kaibigang lalaki. 
"Kuya Ricx..." Maggie uttered again. 

"Hmm?"

"She's pretty," she said.

Nag-angat akong muli ng tingin sa babaeng kausap ni Pietro ngayon. Naka-upo na sila
sa isang bench malapit sa pintuan palabas.

They were smiling and almost laughing. My eyes lingered on her smile. She got small
dimples just beside her heart-shaped lips.

I wonder if those lips are soft?

"Yeah...she is," I answered unconsciously, while staring at her.

Chapter 3 - Chapter 1 [The Last Sunset of Summer (✔️)]

| Sneak |

***

"Where do you think you're going, Altheia?"

My steps halted when I heard Mom's voice from behind. Napa-irap nalang ako sa
inis bago humarap sa kanya at tinago sa likuran ang longboard kong dala.
Lagi nalang niya akong nahuhuling tumatakas ng madaling araw. Kahit anong gising ko
ng maaga ay mas nauuna pa rin siya sa akin. Nakakainis.

"I'm just gonna have a little ride around the village, Ma. I'll be back
for breakfast. I promise!" sabi ko.

She crossed her arms over her chest and looked at me narrowly. "It's still
five in the morning. The sun hasn't even risen yet. Balik sa kwarto!" sermon
niya.

"Ma-"

"Give me that longboard. Ang tigas-tigas talaga ng ulo mo, bata ka. I don't
know what to do with you anymore! How many times do I have to remind you about the
danger of longboarding?" she said frustratingly.

"It's dangerous if you don't know how to handle it! I am good at it, Ma.
You don't have to worry-" she cut me off and pulled the board from my hand.

My brows automatically meet, expressing great annoyance. Pa simple pa akong umirap

kay mommy bago humalukipkip.

"Altheia, you are a girl for heaven's sake! Why don't you play with dolls
or learn how to cook? Lahat nalang ng hilig mo ay puro delikado. Longboarding,
motorcircuit, surfing, they're all extreme sports. Why don't you try less
risky activities?" yawyaw pa ni Mommy.

Kahit napaka annoying ay nanatili pa rin akong nakatayo sa harap niya at

pinapakinggan ang mala AK-47 niyang bibig. Napapabuga nalang ako ng malalim na
hininga dahil halos memorize ko na ang linyahan niyang ganyan.
We always argue about my interests. She frets too much about it. Ilang beses kong
pinapaliwanag sa kanya na masaya ako rito, pero hindi pa rin siya nakukumbinse.

"I'm too old for dolls, Ma. Why don't you just let me do the things that
I love? Sinunod ko naman ang gusto mo na sumali sa modeling. And one more thing,
doing male sports doesn't make me less of a lady. I wanna break that
stereotyping." I answered.

Halos umabot sa akin ang lalim ng hininga ni mommy. Lumipad ang kanyang palad sa
kanyang noo habang umiiling.

"Ang aga-aga Altheia sumasakit ulo ko sa'yo. Go to your room and sleep again.
You are not going out until the sun rises," naiinis na niyang utos.

I hissed before turning my back at her and went directly to my room. Padabog akong
bumalik sa kama at nilublob ang mukha sa aking unan. 

Kung nandito lang talaga si daddy ay hindi sana ako mahihirapan na gawin ang mga
gusto ko. He always supports me with anything. Kahit alam niyang delikado ay
pinagkakatiwalaan niya pa rin ako. Because he knows I do best at it. And clearly,
mommy refused to see my potential unlike how daddy sees it.

Naisipan kong kunin ang phone ko para magtext kay Pietro. Naalala ko ang narinig
kong usapan nila ng barkada niya the other day at the barangay hall...

Abala sa pag-uusap sina Tita Cynt, at mga parents ng ibang kasama ni Piet sa loob
ng opisina ng kapitan. Naiwan kami ni Pietro at ng kanyang mga barkada dito sa
labas dahil inaayos pa ng kanilang mga magulang ang gulong ginawa nila.

"This is Theia, pinsan ko," pakilala niya sa akin sa mga barkada niya.
I smiled at them and waved my hand slightly.

"Theia, that's Raven, Davien and Daxon; they're twins. She's Maggie,
their youngest, and that's Ricxon."

Isa-isa ko silang tinignan. Nakaka-amaze ang lahi nila. Puro magaganda't

gwapo. Napansin ko rin kanina sa mga magulang nila. No wonder why their genes are
strong and attractive. May pinagmanahan.

My eyes stopped at their eldest. He got a little bruised on the side of his mouth.
Lumipat naman ang mata ko sa mga mata niya at naabutan kong nakatingin na ito. Agad
naman siyang umiwas nang mapagtantong nakatingin na ako sa kanya.

What? Does he want a staring contest? Game ako! He's gwapo naman. 'Di ka
magsasawang titigan.

"Hi, Theia! Galing kayo ng ibang bansa? Bakit kayo umuwi rito?" tanong sa akin ni
Davien kaya nawala ang atensyon ko sa kuya nila.

"Yes. We had a family problem. Kaya nagdesisyon si Mommy na umuwi muna rito," I
answered.

"Anong klaseng problema?" tanong niya ulit. Ang kulit niya.

"Davien, pwede ba? Napaka chismoso mo," salita ng kuya nila kaya napatahimik agad
si Davien.

"Uhm, it's a kind of problem that pushes me to continue my schooling here.

Dahil hindi pa sigurado kung maayos pa ito ng mga magulang ko," sagot ko sa kanya.
Hindi na muling nagtanong pa si Davien dahil lumabas na rin ang mga magulang namin
mula sa barangay hall. Nauna akong magpaalam sa kanila at kay Piet nang tinawag na
ako ni Mommy dahil nandiyan na rin ang taxi.

Pero bago pa man ako tuluyang makarating at makalapit kay mommy, narinig ko ang
pahabol na usapan nina Piet at Ricxon.

"Dating gawi ngayong linggo, ha. Dala ka na rin ng sapatos at jersey. Alas singko
ng madaling araw dapat nando'n na tayo," ani Ricxon. Agad namang tumango si
Pietro bago umalis.

Me:

Piet? Gising na u? Sama ako sa inyo pls.

#Boredinthehauz

Ilang sandali lang ay nagreply na ito agad. Malamang gising na 'yon ngayon at
paalis na ng bahay.

Pietro:

Ha? How did you know na may lakad kami? Baka pagalitan ka ni Tita. Diyan ka nalang.

Me:

Basta. Don't worry, hindi siya magagalit. I'm on my way. Hehe xD

Agad ko nang pinatay ang phone bago paman siya makapag-reply at pagbawalan din ako.
I brought my hoodie and my little sling bag. Inayos ko din ang higaan ko at
tinabunan ng kumot ang ilang unan para magmukhang natutulog lang ako.

Sinuot ko muna ang hoodie ng jacket bago dahan-dahang bumaba mula sa bintana ng
kwarto ko. Hindi naman 'yon masyadong mataas kaya hindi rin ako nahirapan.

I slowly opened the gate to avoid a creaking sound. Lumabas ako agad at sinarado
ulit 'yon, bago tuluyang tumakbo palayo ng bahay. Mabuti nalang at may mga
taxi na dumaan sa labas ng subdivision. I breathed thoroughly when the taxi already
set forth.

I had this naughty principle. Kung 'di ka payagan sa santong dasalan. Takasan
mo!

Good thing Pietro's village is just minutes away from ours. Nakita ko agad
siya sa labas ng kanilang bahay. Halos mapamura naman siya nang dumapo ang mga mata
niya sa 'kin.

"Holy shit, Theia! Did you sneak out?" bungad niya sa 'kin.

I just gave him a cute smile. He shut his eyes in disbelief. I know I should be a
good influence to him. I'm years older than him. Pero paano ko gagawin
'yon kung pareho lang kaming mga sakit sa ulo?

"Saan lakad n'yo?" I asked, trying to divert his attention.

"Jogging ta's basketball kina Ricxon," kunot-noo niyang sagot. "Alam mo ikaw
talaga, pag ako ang pagalitan ni Tita Yna-"

"'Di mangyayari 'yon. Kaya tara na!" putol ko sa kanya at hinila na siya
para umalis.

Pietro's a pain in the ass, too. Kaya kami nagkakasundo at close dahil ramdam
namin ang isa't isa.
Pinahiram ni Piet sa akin ang bisikleta ni ate Lex. Ilang blocks lang din naman ang
layo ng bahay nila mula sa mga Montero kaya nag bike nalang kami.

Naka-abang na sa labas ng kanilang bahay ang apat na lalaking Montero. May dalang
bola si Davien; naka-tayo lang si Daxon sa may gate; si Raven ay nagtatali ng
sapatos; si Ricxon ay topless na nag p-push up sa gilid.

"Uy! Theia! Nandito ka?" halos pasigaw na salubong sa amin ni Davien nang
nakangiti.

"Wala Davien, nasa bahay namin ako," pilosopo kong sagot.

Napatayo agad si Ricxon nang makalapit kami sa kanila. Naglakbay ang mga mata ko sa
katawan niyang walang tapis ngayon.

Sweats are glimmering around his body. Kahit hindi pa masyadong maliwanag ang araw,
nakikita ko pa rin ang apat na abs na mayroon siya. Grabe, sa murang edad ay hubog
na ang katawan. Halatang athlete ang tindig. Paano pa kaya kung mas mag binata na
siya? Swerte ng magiging girlfriend nito, araw-araw may pandesal.

"Hoy. Are you checking my body?" puna ni Ricxon dahilan para matauhan ako.

"Ha? Hindi, ah! Ang feeling nito, apat lang naman ang abs," I answered ang looked
the other way.

"Hindi raw pero alam kung ilan ang abs. Naku!" panunuyo naman ni Raven.

Naramdaman kong uminit ang pisngi ko. Pasimple lang akong umirap sa kanila at
nagkunwaring inaayos ang jacket ko.
"Tell me if you want me to jog topless so I won't be wearing my shirt," Ricxon
added teasingly. He even gave me a smirk!

Nakangisi na ito sa akin ngayon habang inikot-ikot ang kanyang t-shirt sa kamay.
Kung mang-asar akala mo close kami. Ampf.

I looked at him with creased brows, "Bahala ka. Kabagin ka sana," I answered.

He laughed. 

He fucking laughed. It was so sexy to the point that it gave me an eargasm. 

Sumabay ako sa kanila sa pag jog. Good thing I'm wearing a leggings and a
sports bra inside my tank top. Nakatali rin ang buhok ko into a ponytail kaya
walang sagabal sa katawan ko.

It took us almost an hour to jog the entirety of this village. Si Davien lang ang
siyang naging ka chikahan ko while jogging. Napaka-kulit niya. Ang dami niyang say
sa buhay.

Pa minsan-minsan naman ay sumusulyap ako kina Piet at Ricxon na nagtatawanan pa

habang tumatakbo. I can't stop my eyes from staring at Ricx's back. How
is he so masculine at a young age?

"Kanina ka pa patingin-tingin sa kapatid ko, ah. Crush mo ba?" sabi ni Davien kaya
nabaling sa kanya ulit ang tingin ko.

"Tumitingin lang crush na agad? Napaka malisyoso mo naman," I defended.

"Asus! Don't deny it. Sa dami ng babae na nagkakagusto diyan, ikaw lang ang
nagdi-deny."

I laughed. Napahinto pa ako sa pagtakbo para tumawa kaya napahinto rin siya.

"You're funny and young," I said.

He looked at me with furrowed brows. "Anong young? What the hell! Hindi na ako
bata! May pubic hair na nga ako!"

Nagulat ako sa sagot niya. Nagpigil ako sa tawa ko at napansin ko naman ang
pamumula ni Davien nang mapagtanto ang sinabi.

Sa tingin ko tanging si Ricxon at Raven lang ang ka-edaran ko base sa itsura.

Davien and Daxon still got that elementary look. Mas mataas pa nga ako sa kanya
nang isang dangkal.

"You know what Davi? Hindi ko crush ang kuya mo. You'll know if a person has a
crush on that person when he always annoys you. Kapag palagi siyang nagpapapansin
sa'yo. And clearly, that's not me, it's you," I explained and
chuckled.

"Anong ako? Baliw ka ba? Crush ko kapatid ko? Anong akala mo sa 'kin, bakla?"
mas lalong kumunot ang kanyang noo.

"No!" I laughed. "Ang sinasabi ko. Crush mo 'ko."

He was stunned. He remained frozen for a moment. He couldn't even answer me!
Haha!
"O, see? Hindi ka makapagsalita. It's okay, Davi. I know I'm pretty,"
dagdag ko pa at matukso akong kumindat sa kanya bago siya iniwan at nagpatuloy na
sa pagtakbo.

Huminto kami sa isang court dito sa loob ng kanilang village. As what Piet said,
maglalaro nga sila ng basketball. 

I removed my jacket and threw it on the bleachers. Inayos ko rin ang pagkakatali ng
buhok ko bago dumalo sa kanilang lima na nasa gitna na ng court.

"What are you doing?" Ricxon asked with creased brows.

"I'll be playing with you guys," I answered.

He laughed softly and looked away. Para bang minamaliit niya ako. Hawak-hawak niya
ang bola ngayon sa kabilang kamay habang ang kabila ay nakapamewang.

"Marunong ka magbasketball, Theia?" tanong ni Raven.

"Yes. It's one of my sports. I was the captain ball of our team back in Cali,"
I answered.

Nagbalik ako ng tingin kay Ricxon na nakatingin na rin sa akin ngayon na para bang
hindi siya naniniwala sa sinasabi ko.

"You don't believe me," I concluded. "Give me the ball," saad ko at bahagyang
inilahad ang kamay.
Mabilis niyang inilipat ang bola sa harapan at mahigpit itong hinawakan gamit ang
dalawang kamay. Hindi niya pa rin inaalis ang mga mata sa akin. Ngayon ay para nang
naghahamon ang titig niya.

Nakatingin lang ang iba sa aming dalawa ngayon. Hindi ako nagpapatalo sa mga titig
niya. Sa halip, mas naglakad ako palapit sa kanya hanggang sa tanging ang bola
nalang sa harapan ang humaharang para magdikit kami. Nakadungaw siya sa akin at
nakatingala naman ako habang sinasalubong ang malalalim niyang tingin.

"Watch me," I whispered without taking my eyes off him. While doing that, I
vigorously snatched the ball from his tight grasp.

I left him and dribbled the ball while running. I used some of my moves before
laying up for a goal.

"Whoah!" I heard their voices. 

"Astig!" sigaw naman ni Davien.

Napangiti nalang akong nakatingin sa kanila na puno ng gulat ang mga mata. Nagbalik
ako ng tingin kay Ricxon na pasimpleng nakangiti lang din ngayon.

"That's all you've got?" he said in a stern voice.

Talagang nanghahamon ang lalaking 'to, ah. 

"You want to play? Then come on play. Show me what you've got, girl." He
added.
"Challenge accepted." I answered. "Who's my team?" pagbaling ko sa mga kasama
namin.

"Ako, Theia! Sa'yo ako!" Davien raised his hand.

"Piet, you go with your cousin," saad ni Ricxon.

So it was me, Davien, and Piet versus Ricxon, Daxon, and Raven.

Naging mainit agad ang simula ng paglalaro namin. Inaamin kong magaling nga si
Ricxon, pero hindi ibig sabihin na mahina na kami. Piet's our shooter while I
do the defend and guarding. While Davien...he's young. Flower-flower lang
namin siya.

Sa huli, hindi kami nanalo. But at least our scores were close. It's not that
bad tho. Hinihingal akong sumandal sa railings malapit sa bleachers. Tumabi naman
si Piet at Davi sa kanang giliran ko.

"Ang galing natin!" proud na proud na tugon ni Davien sabay tabig ng balikat ni
Pietro. Hindi nalang ako nagsalita. Sa halip, palihim nalang akong napatawa.

Napalingon ako sa kabilang gilid ko nang marinig ang pasadyang pagtikhim ng

kakatabi lang sa akin. Si Ricxon.

"Oo na. Magaling ka na. Kulang pa ako sa practice," I said.

Abala sa pagbibihis sina Piet sa gilid kaya kaming dalawa nalang ngayon ang
nakasandal sa may railings.
"You were good..." aniya at nag-abot sa akin ng isang bottled water. "Too good for
a girl playing basketball. I was amazed." He continued.

Inalis ko ang tingin sa kanya nang maramdaman na naman ang panginginit ng pisngi
ko. Binuksan ko nalang ang bottled water at uminom doon ng kaunti.

"Thanks," tipid kong sagot.

Naputol ang usapan namin nang dumating ang bunso nilang kapatid na si Maggie.
Nakabisikleta ito at pinapasok niya iyon hanggang sa loob ng gym.

"Uwi na daw kayo sabi ni Mommy! Kakain na!" tawag niya sa mga kuya niya.

Kunot-noo niya akong binalingan ng tingin. Nagpalipat-lipat ang mata niya sa akin
at sa kuya niya na katabi ko. I smiled at her but she turned her back immediately.
She even rolled her eyes at me.

Nagulat ako kaya napalingon ako kay Ricxon na tumatawa na ngayon habang
pinagmamasdan ang kapatid niya.

"Don't mind her. Selosa 'yan, e," ani Ricxon at nagpipigil sa tawa.

"Kanino siya magseselos? Sa 'kin? Bakit niya naman ako pagseselosan?" tanong
ko sa kanya na puno ng pagtataka.

He just shrugged and smirked.

"Wait- She thinks I'm your girlfriend?" saad ko pa at napatingin sa distansya
naming dalawa. Ang lapit naman pala namin sa isa't isa.

"Ewan ko," sagot niya lang at kinuha na ang bola na nasa sahig. Umusog din ako at
kinuha na rin ang jacket ko sa bleachers.

"Ricx! Tara na! Nagugutom na ako." Reklamo ni Davien mula sa malayo.

Silang apat ay naglalakad na ngayon palabas ng gym. Kaming dalawa nalang ni Ricxon
ang naiwan sa likuran.

"I should go home, too," I said and sighed. Naalala kong I have to deal with mommy
pa pala.

Inaayos ko na ang mga gamit ko nang marinig kong muling nagsalita si Ricxon...

"Theia..." he called me.

I felt a sudden volt of electricity running down my spine when I heard him utter my
name. I looked at him again and raised a brow as an answer.

"You might want to join us for breakfast?"

Chapter 4 - Chapter 2 [The Last Sunset of Summer (✔️)]

| Close ba tayo? |

***

"Hindi ba't bilin ko sa inyo na magdala ng extra shirt? Umuwi na naman kayong
natuyuan ng pawis ang likod?" sermon ni Mrs. Montero sa apat niyang itlog.
Naka-upo na kami ngayon sa harap ng kanilang hapagkainan. Katabi ko si Pietro na
nag-aayos na rin ngayon ng kanyang t-shirt. Pinagmasdan ko lang ang apat na Montero
na pinupunasan sa likod ng kanilang mommy.

"My, ako na. I can handle," pigil ni Ricxon sa ina na lagyan ng tuwalya ang
likuran.

"Aba? Himala ata at nagrereklamo ka?" naninibagong puna ni Mrs. Montero.

Napalingon pa sa gawi ko si Ricxon bago sumagot muli sa kanyang mommy. "Sina Davi
nalang lagyan mo. Kaya ko na lagyan ang sarili ko." He insisted.

Tipid akong ngumiti kay Mrs. Montero nang napatingin din ito sa akin. Agad ko ring
inalis ang mata sa kanila at nagbaling nalang sa aking phone.

"Nahihiya ka dahil may dalaga? Kaya naman pala! Nagbibinata ka na talaga, Mave
Ricxon," rinig kong mahinahong sabi ni Mrs. Montero. Nagkunwari nalang akong abala
sa phone ko at hindi na nag-angat pa ng tingin.

"Ano ba, my. Hindi 'no!" si Ricxon.

Tuluyang naagaw ang atensyon ko nang biglang tumunog ang phone ko dahil sa sunod-
sunod na text ni mommy. I breathed deeply before opening it.

Mommy Yna:

Altheia Norica, where r u?!

Napaka pilya mo tlaga! San ka na nman nagpunta? Malilintkan ka sa 'kin pag-uwi

mo.
"Hoy. Nagtext na si Tita 'no?" tabig sa akin ni Piet. "Pwede ka naman nang
maunang umuwi, e."

I turned my phone off and put it back inside my sling bag.

"Piet, umuwi man ako ngayon din o hindi, sermon pa rin ang sasalubong sa akin. Kaya
lulubos-lubusin ko na para isang sermon nalang lahat," sagot ko sa kanya.

Napatawa lang siya at bahagyang inangat ang kamay para makipag-apir.

"Magpinsan talaga tayo," he said and laughed.

Pagkatapos maihain lahat ng pagkain ay nagsimula na rin kaming kumain. Kaming pito
lang ngayon ang nagsasalo-salo sa harap ng mesa dahil mamaya na raw ang kanilang
mommy at daddy.

"So sa AdDU ka rin mag-aaral simula ngayong susunod na pasukan?" Daxon asked me.

"Yes."

"What grade?"

"Ninth." I answered.

"Ayos! Nasa iisang university na tayong lahat!" masayang saad ni Davien habang puno
ng pagkain ang bibig.
Dumapo rin ang tingin ko kay Ricxon na tamak lang na nakikinig sa usapan namin
ngayon. He's sitting in front of me. Si Maggie naman ang nasa kanan niya at si
Raven ang nasa kaliwa. Magkatabi naman kami ni Pietro at nasa tabi niya ang kambal.

"Do you have a boyfriend, Theia?" Raven asked.

Napunta sa akin ang lahat ng mga mata nila dahil sa tanong ni Raven. Maging si
Maggie na tahimik lang na kumakain kanina ay nagbaling din ng tingin sa 'kin.

"W-Wala," nahihiya kong sagot.

"Ex?" tanong ulit ni Raven.

"I have one," I answered.

Gulat na napatingin sa akin si Pietro habang nanlalaki ang mata. "You had a
boyfriend? Sino? What's his name?" sunod-sunod na tanong ng pinsan ko.

"Dony," sagot ko at muling nagbaba ng tingin sa pagkain.

"Dony?" Piet asked again like he wanted me to say the full name.

"Isang banlaw," pagbasag ni Ricxon.

Humagalpak sa tawa ang mga kapatid niya maging si Pietro. Napabusangot nalang ako
habang nakatingin kay Ricxon.

"Why did you two break up?" Maggie asked sa gitna ng tawanan.

"Ayaw nina Mommy, e. Masyado pa raw kaming bata. We were in seventh grade that
time," I answered and smiled at her.

"Bakit ba kasi papasok-pasok sa isang relasyon sa murang edad eh obvious namang

hindi 'yon magtatagal," Ricxon said sternly.

Kani-kanina lang ay nagbibiro pa siya tapos ngayon ay bigla siyang nagseryoso.

Bipolar ata 'tong lalaking 'to, e.

"Excuse me, it was love. And love sees no age," paglaban ko.

Binitiwan niya ang kutsara't tinidor upang tignan ako diretso sa mata bago
nagsalita.

"If it was love then why did it end? If love was meant to conquer forever then why
didn't it last?" sagot pa ni Ricxon.

Natuyo ako sa sinabi niya. Nanatili lang akong nakatingin sa kanya habang nag-iisip
ng maisasagot.

"See? You can't even answer me. Therefore, it wasn't love at all. You
were just infatuated. Or maybe you just loved the idea of being in a relationship.
You need to know the difference between the two. No young love lasted long," he
added.
"I refuse to consider your idea of what love is. Ang mommy at daddy ko, high school
pa lang ay sila na. Their young love lasted until now. How will you explain that,
then?" I countered.

He got silent. Napansin ko rin ang pananahimik ng mga kasama namin. Sa ilang
sandali ay nakalimutan kong may mga kasabayan pala kami. Masyado akong nadala sa
debate naming dalawa. Bakit ba kasi ang bitter ng lalaking 'to. Hindi pa ba
'to naiinlove minsan? Imposible naman.

"How are they now? Hmm? Still going strong?" taas kilay niya ulit na tanong.

Bigla na lamang akong nawalan ng gana dahil sa tanong niya. Inalis ko agad ang mga
mata sa kanya at nagbaba ng tingin sa hawak kong kutsara.

I suddenly remember why Mommy and I came back here in the Philippines. Nag-away
sila ni daddy sa hindi ko alam na dahilan. Kahit noon pa man, madalas na silang
mag-away. Hindi ko maintindihan kung bakit. Sadyang hindi na sila nagkakasundo.

Maybe Ricxon's right. No young love could last long. Kaya siguro gusto nang
makipaghiwalay ni mommy kay dad. Nagsasawa na ba sila sa isa't isa? My heart
wrenched at the thought.

"No more questions, your honor," muling sabi ni Ricxon matapos ang ilang sandaling
pananahimik ko.

Mabuti nalang at dumating ulit si Mrs. Montero kaya kahit papaano'y nawala sa
akin ang atensyon nilang lahat.

"After you eat, you wash the dishes, Ricxon," utos ng mommy nila na nagtitimpla
ngayon ng kape.

"Tapos na ako kagabi. Ikaw naman ngayon, Rave," sagot niya.

"May sugat ako sa kamay. Si Daxon nalang," ani Raven.

"Anong ako? May assignment akong gagawin. Si Davi, oh!" pasa naman ni Daxe.

"Hep! Hindi ako pwede. Ramdam kong sasakit ang ulo ko mamaya. Si Maggie muna,"
palusot naman ni Davi.

"What?! Ayoko nga!" si Maggie.

"Aba! Nagrereklamo ka na ha! Ano nga ulit ang sibling code number one?"
nakapamewang na saad ni Davi. "The youngest has no power to refuse the command of
her kuya's." He added.

Bahagyang napapadyak si Maggie habang nakatagpo ang mga kilay.

Napatawa nalang ako sa kanilang lima. Nakakatuwa sila kahit ubod ng kulit.
Nakakainggit ang may kapatid. Bakit ba kasi unica hija ako, e.

Pagkatapos naming kumain, unti-unti nang nagsiliparan ang mga lalaki kaya kaming
dalawa nalang ni Maggie ang natitira para magligpit sa pinagkainan.

"Sorry sa inasta ko kanina sa gym, ate Theia. I just don't like girls who get
close to my kuya. Epecially kuya Ricx. Sa kanya lang ako naglalambing. Feeling ko
inaagawan ako sa tuwing may nagugustuhan siya," Maggie said.

Napatigil ako sandali sa pag-pile ng mga plato dahil sa sinabi niya.

"Wala ka namang dapat ikabahala, Magg. Hindi ko naman aagawin sa'yo ang kuya
mo," tawa kong saad bago nagpatuloy sa pagkuha ng mga pinggan.

"Talaga? Wala kang gusto sa kanya? Hindi mo siya crush?" she curiously asked.

I shook my head and gave her an assuring smile. "Nope." I answered.

"Mabuti ka pa. Ang ibang babae sa school namin ay siyang kusang dumidikit sa kanya.
Naiinis ako." Nakabusangot niya pang tugon.

"Maraming babae ang kuya mo?" halos pabulong kong tanong sa kanya.

She nodded.

"Girlfriend?" tanong ko ulit.

"Hindi ko alam," she answered. "I never heard him having one. Wala pa naman siyang
naipapakilala kina Mommy o sa amin."

"Ahh, baka bakla 'yang kuya mo," pagbibiro kong bulong sa kanya.

Akala ko maiinis o magagalit siya, pero tumawa lang din siya sa sinabi ko.

"Sige na. I'll save you today. Ako na maghuhugas ng pinggan. You can relax," I
said.
Lumiwanag ang mukha ni Maggie at napangiti nalang sa sinabi ko. Pero agad rin itong
nawala nang may naalala.

"Baka pagalitan ako ni Davi," she said.

"Hindi 'yon. Ako bahala."

"Yes! Thank you, ate Theia!"

Mabilis tumakbo si Maggie pabalik sa kwarto niya. Inabot ko naman ang apron at
isinuot ito. Inayos ko rin ang pagkakatali ng buhok ko bago nagsimulang maghugas sa
lababo.

Nasa living room na ang boys at narinig ko kanina na busy sa garden sina Mrs.
Montero at ang katulong nila na si Manang Celia.

Habang naghuhugas ng pinggan, hindi ko mapigilang maalala ang maliit na pagtatalo

namin ni Ricxon kanina.

Ever since mommy told me about their love story, I couldn't help but admire
it. Highschool love is something so full of wonders and uncertainties but
overflowing with realizations. How is something so young and hopeful last in this
world where fickleness is predominant? It's still a mystery to me.

"Fuck—What are you doing?" Napatigil ako sa pag-iisip nang marinig ang boses
ni Ricxon na kakapasok lang ngayon sa kusina.

"Hindi ako sure. Siguro pinapaligoan ang mga pinggan?" pilosopo kong sagot nang
nilingon ko siya.
Mariin lang siyang napapikit at mabigat na huminga. "I mean—Why are you
doing that?" aniya.

"Kasi may kamay ako?"

"Theia, isa ka nalang." Banta niya.

"Nag-iisa lang naman talaga ako, Ricx," I answered and pursed my lips to the side.

He glid his palm on his forehead. He even bit the insides of his right cheek while
looking at me, annoyed.

"Umalis ka diyan. Bisita ka, hindi ka dapat naghuhugas. Alis," saad niya at mabilis
na lumapit sa akin. Inabot niya ang tali ng apron sa aking likuran para tanggalin
ito mula sa akin.

"Pinapalayas mo 'ko?" I pouted petulantly.

Muli siyang napapikit nang mariin. Ramdam kong naiirita na ito sa ginagawa ko. He
huffed and crossed his arms over his chest. Tamak niya akong tinignan na para bang
isang salita ko pa ay puputulin na niya ang dila ko.

He didn't utter any word after that. He just took the leash of the apron off
my neck. Tinulak niya rin ako ng bahagya palayo sa lababo. Siya ang pumalit sa
puwesto ko kanina at siya na rin ang nagpatuloy sa paghuhugas ng pinggan.

"Wow. Ang bait ni Kuya!" pang-aasar ko pa sa kanya.

Itinuko ko ang magkabila kong siko sa counter at pinagmasdan siyang mabuti sa
pagbabanlaw ng mga pinggan.

"Akala ko ba ayaw mong maghugas ng pinggan? Ba't ngayon ay bigla ka nalang

nang-aagaw?" tanong ko sa kanya.

"Sutil ako, pilyo, pero marunong akong mahiya," sagot niya.

I whistled. "Pakita nga ng mukha ng nahihiya?" I said and tilted my head intently
in front of him.

Mariin lang akong napapikit nang tinalsikan niya ako ng tubig mula sa gripo. Napa-
awang ang bibig ko at sinamaan siya ng tingin.

"Alam mo napaka kulit mo. Close ba tayo?" he said and arched his brow a bit.

Bakas sa mukha niya ang pagkairita sa akin. Ngumuso ako at umayos ng tayo palayo sa
kanya. Napaka-mainitin naman pala ng ulo nitong lalaking 'to. Akala mo kung
sinong gwapo...gwapo naman talaga, kainis.

"Bahala ka. Nakikipagkaibigan lang naman." Sagot ko sabay kuha ng sling bag at
sinablay sa balikat.

Kumuha ako ng tissue sa may cabinet sa ulohan at pinunasan ang basa sa aking mukha.
Inabot ko na rin ang phone ko na nasa mesa nila at inayos ang buhok para makaalis
na ako. Hindi na ako nagsalita pa. Hindi rin naman niya ako nilingon. Kaya
nagpatuloy nalang ako sa paglalakad palayo sa kanya. Pero bago pa man ako tuluyang
makalayo at makalabas ng kusina, muli ko pa siyang narinig na magsalita.
"Ayaw kitang maging kaibigan."

Chapter 5 - Chapter 3 [The Last Sunset of Summer (✔️)]

| Ikaw |

***

Mas naging madali ang bagong buhay na kinakaharap ko dito sa Pilipinas dahil kay
Pietro at sa mga barkada niya. I just don't know why but I feel comfortable
getting along with them. They're not that kind who'd treat you new.
Instead, they'd make you feel like they've known you for so long.

"Ma, sige na pleaaaase. Payagan niyo na ako. Nando'n naman si Pietro, e.

Promise behave ako. Hindi ako magiging pabigat kina Tita," pamimilit ko pa kay
Mommy.

"Theia, kilala kita. Pilya ka lalo na kung wala ako na magbabantay sa'yo.
Paano kung malunod ka at walang makakakita? Kaya huwag mo 'kong artehan
d'yan. Hindi ka sasama," sagot niya.

I scratched my right eyebrow in frustration. Nakakainis 'yung pagiging

overthinker niya! Para namang hindi ako marunong lumangoy o sumigaw kung kailangan
ng tulong.

"Sige ka. Tatakas na naman ako," busangot kong saad kaya agad siyang napalingon.

"Subukan mo't itatali na talaga kita, bata ka."

"Wala ka namang pantali. Pinutol ko na lahat maging 'yung tali ng aso," pilya
kong sagot sa kanya.

"Ano?! Nasaan ang aso?!"

I gave her a cute smile before I shrugged my shoulders. Her face wrinkled and she
shut her eyes firmly. 

"Ayon naging wanderer." Sagot ko sa kanya.

She took her hands off the faucet to face me. "Altheia!" hindi makapaniwala niyang
sagot.

Dali-dali niyang hinubad ang apron niyang suot at pinunasan ang kamay bago ako
iniwan para pumunta sa labas kung saan ang aso namin.

Palihim akong humagik-ik dahil hindi naman talaga totoo ang sinabi ko. Ginawa ko
lang 'yun para makuha ang cellphone niya na nasa ibabaw ng fridge.

Inabot ko agad 'yun at tumakbo sa C.R. I opened her conversation with Tita
Cynthia. Doon ako nagtipa ng mensahe.

To: Cynthia

Cynt, daanan nyo nalang c Theia d2. Pnayagan q na.

I playfully bit my underlip after sending it. Ang galing kong manggaya ng typing
style ni mommy. I'm so talented!

Pinindot ko na agad ang exit, pero bago ko pa tuluyang mapatay ang phone ay may
umagaw kaagad sa atensyon ko. Message ito ni Daddy na hindi pa nabubuksan ni Mommy.
At dahil pakialamera ako, binuksan ko ito.
Julio:

If you really want to push through the divorce, at least let me see my daughter,
Yna.

Ramdam ko ang panlalamig sa kamay ko nang mabasa ang message ni daddy. Hindi pa ako
nakuntento at nag back read pa ako para mas lalong maintindihan ang kanilang
usapan.

Julio:

Space lang naman ang hinihingi mo noon. Bakit ngayon divorce na talaga? Ano bang
problema?

Mommy:

Alam mo ang problema natin, Julio. At alam kong noon mo p gus2ng kumawala sakin
pero di mo mgawa dahil ky Theia.

Julio:

Sinusubukan ko namang ayusin ang pagsasama natin Yna. Hinayaan kitang umuwi diyan
sa Pilipinas kahit labag sa loob ko ang malayo sa anak ko.

Mommy:

I want to push thru the divorce. Uuwi ako dyan para ma asikaso natin sa lalong
madaling panahon.

Habang binabasa ang palitan nila ng message ay kusa nalang tumulo ang mga luha ko.
Sobrang sikip ng dibdib ko dahil sa mga nalalaman.

Tuluyang maghihiwalay sina mommy at daddy? Bakit hindi man lang ito sinabi sa akin?
At bakit pakiramdam ko ay kasalanan ko? Ako ang dahilan kung bakit hindi makawala
si daddy sa mommy ko?

"Altheia?!" rinig kong sigaw na tawag sa akin ni Mommy mula sa kusina.

Lumabas ako ng banyo nang basa ang mukha sa luha. Napalingon kaagad si mommy sa
akin kaya ilang malalaking hakbang ang ginawa niya para makalapit.

"Ikaw napaka pilya--- Anong nangyari? Bakit ka umiiyak?"

Tamak ko siyang tinitigan at dahan-dahang inangat ang phone niya na hawak ko.
Lumipat ang tingin niya rito at mabilis itong hinablot sa kamay ko.

"Bakit, mommy? Bakit 'di niyo sinabi sa akin? Bakit kayo maghihiwalay?" pag-
iyak kong tanong sa kanya.

Ang kaninang inis ay napalitan ng awa nang muling dumapo ang mga mata ng ina ko sa
akin. Lumuhod siya sa harap ko at hinawakan ang magkabila kong braso.

"Anak, sasabihin ko naman sa'yo, e. Naghahanap lang kami ng tamang ora--"

"Hindi, e! Hindi ko kayo maintindihan! Paano ako kung maghihiwalay kayo? Hindi niyo
ba ako naisip, Ma?"

"I'm sorry, Theia. I'm sorry, anak," she started to sob in front of me.
Bahagya siyang napayuko habang hawak-hawak pa rin ako.
"Bakit kayo maghihiwalay? Hindi niyo na ba mahal ang isa't isa?"

"I-I don't know, anak. Hindi ko na rin maintindihan..."

"Bakit pa kayo nagpakasal kung maghihiwalay lang din naman kayo?! Bakit niyo pa ako
binuo?!" my voice raised.

Mabilis kong kinalas ang braso ko sa pagkakahawak niya at tumakbo papunta sa

kwarto.

I wrapped myself with my comforter. I burst all my tears out on my pillow. Kahit
ramdam kong basang-basa na ito sa mga luha ko ay wala pa rin akong pakealam.

I just don't understand why they have to separate. Noong nasasaksihan ko

silang nag-aaway ay nagkakaayos lang din naman sila kaagad. Ang palaging sabi sa
akin ni mommy ay parte ng pag-aasawa ang alitan minsan. Pero bakit ngayon ay
bumibitiw na sila?

Paano na ako? Saan ako pupunta? Saan ako sasama?

Hindi ko namalayang nakatulog na pala ako dahil sa kakaiyak. Naalimpungatan lang

ako nang maramdaman ang marahas na paggalaw ng kama ko dahil sa padabog na sumampa
rito.

"Hoy Theia! Tara na! Bakit ka pa nagmumuk-mok diyan?" si Piet.

"Hindi naman talaga ako pinayagan. Ako 'yung nagtext kay Tita. Kayo nalang,
Piet," walang gana kong sagot.
"Pumayag si Tita! Siya pa nga nag insist na isama ka nalang. Kaya halika na!"
pamimilit niya pa.

"Nawalan na ako ng gana," sagot ko at muling tinabunan ang mukha ng kumot.

"Babalik din 'yang gana mo mamaya."

"Ayoko nga. Dito nalang ako."

"Bakit ba ang lugmok mo ngayon? Sinong nanakit sa'yo? Sabihin mo at tuturuan

ko ng leksyon," aniya at pinagbunggo ang kamao niya sa kabilang palad.

"Si mommy. Bakit? tuturuan mo ng leksyon?"

"Hehe. Sige magmukmok ka nalang diyan."

"Umalis ka na nga! 'Di ka nakakatulong, e," sumbat ko sabay hagis sa kanya ng

isang unan.

"Ayaw mo talagang sumama? Sige. Ikaw bahala. Sasama pa naman sina Ricxon," aniya.

Napadilat ako sa sinabi niya at muling napatingin sa kanya. Nakita kong humahakbang
na siya palabas ng kwarto ko kaya agad ko siyang tinawag ulit.

"Piet!"
"Ano?"

"Bihis lang ako."

Lumaki ang ngisi ng gago at halos patalon na bumalik sa kama ko.

"Sabi ko na nga ba, e! May gusto ka sa kanya 'no? Tangina, Theia!" kanchaw
niyang saad at humagalpak sa tawa.

"Tangina mo rin! Malisyoso!"

Inabot ko ulit ang unan ko at hinagis sa kanya. Agad naman siyang umilag.

"Asus! Kinikilig 'yan, e. Ganyan daw kayong mga babae sa tuwing nabibisto ang
mga bet niyo," panunukso niya pa.

"Tumahimik ka nga! Akala mo 'di ko napapansin ang kakaiba mong tingin sa bunso
nila. Suuus! May tinatago ka ring baho!" sagot ko.

"Hala, tangina talaga. Si Maggie?! Paano ako magkakagusto do'n, e, ang sungit
no'n." depensa niya. "At saka huwag mo ngang ibahin ang usapan. Masyado kang
nagpapahalata, e." Natatawa niyang dagdag kaya inirapan ko nalang siya.

Matapos kong maghanda ay sumunod na ako agad kina Piet sa ibaba. Natanaw ko sina
Mommy at Tita Cynthia sa may couch na nag-uusap ngayon. Lumipat agad sa akin ang
mga mata nila nang marinig ang mga hakbang ko sa hagdan.
"Akin na 'yang bag mo," ani Pietro at kinuha ang bag ko mula sa kamay.

"Anak, mag-enjoy ka do'n, ha. Makinig ka sa Tita mo." Mommy said.

Tipid lang akong tumango nang hindi tumitingala sa kanya. Marahan pa akong niyakap
ni Mommy bago umalis.

"I'll explain to you everything when you come back. For now, forget about it.
Mag enjoy ka muna," she whispered.

Mag o-overnight daw kami ngayon sa isang resort sa Mati para sa birthday ng
kaibigan ni Tita Cynthia. Noong isang araw pa akong inimbitahan ni Pietro na
sumama. Kaya ilang araw na rin akong nagpupumilit kay mommy.

Kung hindi ko nabasa ang convo nila ni daddy ay siguro nasa bahay pa rin ako
ngayon.

Nasa sasakyan na kami at bumabiyahe. Nasa may bandang bintana ako ng van nina Piet
kaya nasa labas lang nanatili ang mga mata ko.

"O, kain," kinalabit ako ni Pietro at inabutan ng isang pack ng chichirya.

"Ayoko. Busog pa ako."

Mukhang nakuha niya namang wala talaga ako sa mood kaya hindi na niya ako kinulit
na kumain. Naramdaman ko nalang ang kamay niya na dahan-dahang pinapahilig ang ulo
ko sa balikat niya.
"Tulog ka muna. Gigisingin nalang kita 'pag nando'n na tayo," ani Pietro.

Mabuti nalang talaga at nand'yan siya. Sobrang swerte ko sa pinsan kong

'to. Kahit wala akong kapatid, may pinsan naman akong katulad niya.

Alas tres ng hapon nang dumating kami sa resort. Napanganga ako nang makita kung
gaano ka ganda ang tanawin. The waves are so perfect to ride on with! This calls
for surfing!

Tinulungan ko sina Tita Cynt na mag bitbit ng ilang mga pagkain papunta sa gazebo
kung saan gaganapin ang birthday. Kaming tatlo lang ngayon nina Piet, Tita, at Ate
Lexie. Busy rin daw kasi si Tito Thomas sa negosyo.

"Ewan ko ba diyan sa ina mo, Theia. Parehong-pareho talaga sila ng Tito Thomas mo.
Magkapatid talaga. Mga hindi mahilig sa selebrasyon," yawyaw ni Tita habang
naglalakad patungo sa gazebo.

Maraming mga guests ang nandito ngayon kahit pa hapon na. Paangat na rin kasi ang
summer kaya siguro.

"Hoy, Piet! Sabi mo pupunta ang mga barkada mo?" pabulong kong tanong kay Pietro
nang makarating kami sa gazebo na wala ni isang tao.

Napangisi lang siya sa akin. "It's a prank!"

"Paasa ka."

"Ay, umasa ka?"

Mabilis ko siyang binatukan kaya mas lalo lang siyang humagalpak sa tawa. Matapos
malagay ang mga dalang pagkain sa mesa, lumabas agad ako ng gazebo at mas piniling
manatili sa ilalim ng isang palm tree malapit sa dalampasigan.

I sat on a bent palm tree, facing the buzzing sea. The waves are raging from a
distance. I can see some surfers from here. As much as I want to be with the wild
waves right now, I'm still bothered by my parents' divorce plan. Baka
malunod lang ako kung pipilitin ko ang sarili ko.

I sniffled. Hindi ko namalayang napaluha na naman ako. I shouldn't be crying

right now. I'm here to unwind and forget about everything for a while.
That's what I should do.

I reached for the hem of my top before I took it off. Nagbihis na ako kanina ng
swimsuit sa ilalim ng shorts at kamiseta para madali lang hubarin kapag maliligo na
ako. Sinabit ko iyon sa katawan ng inuupuan kong niyog.

"Hoy!" sigaw ng isang boses mula sa likuran dahilan para mapatalon ako sa gulat.

"Fuc-"

Halos mapamura pa ako nang madulas ang isang kamay ko na nakaalalay sa akin. Mabuti
nalang at mabilis nailibot ng taong nasa likuran ko ang kanyang braso para pigilan
ako sa pagkakatumba.

I held my chest and blew out a heavy sigh when I finally gained back my balance. I
almost fell!

Mabilis ding sumampa sa inuupuan kong niyog ang lalaki habang hindi pa rin
tumitigil sa pagtawa.
Inabot ko ang damit kong sinablay kanina at hinampas sa katabi kong maligno.

"Aray! Ano ba!" reklamo ni Ricxon.

"Gago ka, muntikan na akong mahulog!"

"Nasalo naman kita, ah."

Inirapan ko nalang siya at tumalon mula sa puno para lumayo sa kanya. Hanggang
ngayon ang bilis parin ng kabog ng dibdib ko. Hindi ko alam kung purong kaba lang
ito dahil sa muntikan nang mangyari kanina, o dahil talaga sa presensya ng gagong
kaharap ko ngayon.

"Salo mo mukha mo. If I know humo-hokage move ka lang!" sumbat ko sa kanya kaya mas
lalong nagtagpo ang kanyang mga kilay at napatigil sa pagtawa.

"You call that a hokage move? Seriously? Kung ako magiging hokage, wala ng hawak-
hawak. Halik na agad!" Puno ng kumpiyansa niyang sagot.

"Hoy kayong dalawa! Anong ginagawa niyo rito?" si Pietro na kakalapit lang sa aming
dalawa.

"Piet, bakit nandito 'to? Akala ko ba hindi sila dadating?" Naiirita kong
baling sa pinsan ko.

"It's a prank again!" tawa niya. "Paanong hindi sila darating, eh mommy nila
'yung may birthday?" He added.
Lumipat ang tingin ko kay Ricxon na naka-upo parin doon sa niyog kung saan ako
kanina. Nakangisi ito sa akin ngayon na para bang nang-iinis.

"And what's with that face, Theia? Hindi ba't ito naman ang gusto mo?"
nakangising dagdag ni Pietro.

"Anong gusto niya?" tanong pa ni Ricxon.

Palihim kong pinandilatan ng mata si Pietro na natatawa ngayon dahil sa kabado kong
reaksyon. Subukan mong ilaglag ako, Piet. Subukan m--

"Ikaw." Sagot ni Pietro.

Chapter 6 - Chapter 4 [The Last Sunset of Summer (✔️)]

| More |

***

A/N: This chapter contains images which may require an internet connection to load.
Also, images attached herewith do not intend to stand as portrayers. Credits to the
rightful owners of the photos.

***

"Anong oras na ba ngayon?"

I asked myself while grinding the toothbrush inside my mouth. I reached for my
watch on the sink to peek at the time. Muntikan ko ng malunok ang mga bula ng
toothpaste nang makitang malapit ng mag a-alas diyes!

I almost run my way to my closet to get dressed. Bagong tupi pa naman ang mga nasa
drawer. At dahil nagmamadali ako, nawala na sa pake ko kung magmukha man itong
dinaanan ng bagyo.

"Theia, make it fast! Baka mataas na ang linya ngayon sa Admission office!" sigaw
ni Mommy mula sa labas ng kwarto ko.

"Nagbibihis na, ma!"

"What?! Nagbibihis ka pa? Jusko, Altheia! Daig mo pa pagong kung gumalaw!"

I groaned and rolled my eyes while my hands continued to ruin the piled clothes in
my closet. Tiyak magtatatalak na naman si mommy sa oras na makita niyang magulo na
naman ang drawer ko. Aayusin ko nalang 'to mamaya.

Ngayon kami magpapa-enroll sa AdDU. Dapat kaninang alas otso pa sana kami lumiban
ng bahay, pero dahil matagal akong natapos sa pagligo, natagalan din kami sa pag-
alis.

After almost half an hour, nakapili rin ako ng damit na susuotin. I only put on a
little tint on my lips and cheeks. I also curled my lashes and put some mascara on.
My brows are naturally dark and formed already so I don't have to apply an
eyebrow pencil. After ten years, I'm finally done with my look!

Kumuha pa ako ng ilang selfie bago tuluyang lumabas na ng kwarto ko. Bumungad agad
sa akin ang nag-uusok na ilong at tenga ni mommy.

"Hehe. Kanina ka pa handa, mommy?" I asked her and smiled like a goat.

"Hindi naman, anak. Mga limang oras lang," sarkastiko niyang sagot.

Napakamot nalang ako sa kanang kilay ko bago sumunod na sa kanya sa pagbaba.

Pagkarating sa sala, napasulyap pa ako sa sarili ko sa salamin. I'm loving my
look today. Naka puting dress ako ngayon na hindi masyadong sexy ang dibdib.
It's a crew neck cut dress na hanggang tuhod ang haba. Hindi naman kasi pwede
sa AdDU ang revealing clothes.

While on a car, nakatuon lang ang atensyon ko sa phone habang si mommy naman ay
nagmamaneho. I opened my instagram and decided to do random searches. Matagal-tagal
na rin simula no'ng huli kong bukas. Maging ang last post ko ay from months
ago pa, bago kami umuwi ng Pilipinas.

(theiyuuh- 6 posts, 1,918 followers, 173 following)

Hanggang sa pumasok sa isipan ko kung may instagram din ba si Ricxon. I stalked

Piet's account and went on his following list. Nag scroll ako doon pababa
hanggang sa palihim nalang akong napangiti nang makita ang account niya. Tatlong
posts lang ang naroon at ang pinakaunang post ay si Michael Jordan.

(ricxmontero - 3 posts, 3,615 followers, 76 following)

"Bonggacious. Daming followers, ah." Bulong kong sabi.

"May kausap ka, 'nak?" ani Mommy.

Mabilis kong pinatay at tinago ang phone ko bago bumaling sa kanya at ngumit.

"Wala, ma," sagot ko.

"Are you still mad at me?" Tanong na agad kong ipinagtaka.

"Ma, I'm not mad."

She forced a smile. Hindi ko inaasahan na iisipin niya pa rin 'yan hanggang
ngayon. It's been more than two weeks since I found out about their divorce
plan. And we've already talked about it when I came home from Tita
Laura's birthday at Mati.

Dumiretso ako sa kwarto ko matapos akong maihatid nina Piet sa bahay. Dumaan lang
ako sandali kay Mommy sa kitchen pero hindi rin nagtagal.

"Theia, can we talk?" mabilis siyang nakasunod sa akin sa aking kwarto.

Naglakad siya palapit at tumabing umupo sa kama kung nasaan ako.

"Gusto kong maunawaan mo ang sitwasyon namin ng daddy mo, anak. You don't know
how hard it is for me also. But..." she paused and huffed, "But our marriage is not
healthy anymore, Theia."
Nagbaling ako ng tingin kay Mommy at nakita ang pagtulo ng kanyang mga luha.

"Kahit maliliit na bagay ay nagiging big deal sa kanya. Konting pagkakamali ay away
agad. I know I have my shortcomings, but I thought he understands. May mga
pagkukulang din naman siya pero tinitiis kong unawain. Habang tumatagal ay
nagbabago kami sa isa't isa. Nagbabago ang pagsasama namin. I-I... I
can't feel the love that we had before, anak. It gets weaker everyday."

After hearing my mother's sob, I felt my heart wrenching once again. Hindi ko
lubos mapaniwalaan na ganito na pala ang nangyayari sa kanila sa likod ko.

"You mean it's fading?" I pointed.

"I don'tknow. I think it's completely gone. I heard him once. He was
drunk and he was talking with your grandma over the phone. Ang sabi niya ay ikaw
nalang ang pinanghahawakan niya sa akin. And you have no idea how painful that is.
Ang sakit-sakit lang isipin na napipilitan lang ang tao sa'yo. That's why
I've come up with this decision. In that way, magiging maayos ang lahat at
hindi na namin masasaktan pa ang isa't isa."

"Paano na ako, mommy? I-I'm not ready to have a broken family," napahikbi na
ako.

"Anak, kahit hindi man kami magsama ng daddy mo sa iisang bubong, wala pa rin
namang magbabago. I'm still your mom and he will still be your dad."

Ngayon ay pilit ko nang inuunawa ang sitwasyon ng mga magulang ko. Unti-unti ko na
itong tinatanggap. Kahit mahirap, alam kong masasanay  rin ako. Kaysa
habangbuhay silang maghihirap dahil lang sa hindi na sila masaya sa kanilang
pagsasama.

Maybe love really fades as time passes by. No matter how strong it was before, when
it gets weak it will really fade. No matter how much you fight for it, how much you
value it, or how long it has been burning between the two of you, it also has an
end. Just like how the sun sets after a long day, but will never rise again.

"Do you want to go with me inside the office?" Mommy asked before opening the door.

"Dito nalang ako sa labas, Ma."

"Okay. Huwag kang masyadong lumayo. Ang laki pa naman nitong University. Call me,
okay?" I nodded.

May kalakihan at kaluwagan nga ang Ateneo de Davao University. Matataas ang
kanilang buildings at siguradong ang sino mang baguhan ay maliligaw talaga.
Naglakad ako sa mga gazebo. May iilang tao lang ang naroroon at may isa pang
bakante malapit sa akin. Doon ako umupo bago muling kinuha ang phone ko.

After unlocking my phone again, it immediately took me back to where I left it

earlier. Nakabukas pa rin ang instagram at ang account pa rin ni Ricxon ang
nandoon.

"Mave Ricxon," pagbasa ko sa pangalan niya.

Isa-isa kong pinindot ang mga posts niya. Call me a stalker. I don't really
care. Sure naman akong hindi ako ang unang taong nang stalk sa kanya.

"Daming likers. Iba!" bulong ko pa matapos makita ang recent post niya.

Yeah. I won't lie. My eyes stayed at the pandesals. Kahit hindi makita
'yung mukha ay nakilala ko naman ang katawan. Alam kong siya 'yung nasa
likuran.
Pero bakit anim 'yung abs? No'ng sumulyap ako noon ay apat lang
'yun. Mahigit isang buwan na rin simula no'ng araw na 'yun. Siguro
na-challenge siya dahil sinabi kong apat lang naman?

I was too preoccupied until I just found myself smiling while looking at his
pictures. Natauhan lang ako nang mapagtantong na double click ko na pala ito!

"Shit shit shit!" paulit-ulit mong mura at mabilis na binawi ang pagkakalike sa
litrato.

I know it would still notify to him. Argh! Inutil, Theia! Napaka inutil!

Nakakahiya! Ramdam kong namumula na naman ang pisngi ko ngayon. Kahit ako lang mag-
isa ay sobrang nahihiya ako. Sigurado akong iisipin niyang nang-iistalk ako sa
kanya.

Should I follow him and like all his posts? Para 'di masyadong nakakahiya?
Kasi iisipin niyang pina-floodlikes ko lang siya, gano'n.

Floodlikes to floodlikes? Tapos mag ko-comment ako ng followback?

No! Hindi pwede! Kailangan dalagang pilipina! Dapat siya unang magfollow
sa'kin! Hmmp!

Bigla ko tuloy naalala ang nangyari no'n sa resort. Hindi maalis sa isip ko
ang panlalaglag sa akin ng pinsan ko. Nakakainis.
"Anong gusto niya?" tanong ni Ricxon.

"Ikaw." Nakangising sagot ni Pietro.

I glared at him but he only laughed. Gustong-gusto ko na siyang batukan pero mas
lalo lang mag-iiwan ng pagtataka 'yun kay Ricxon kapag gagawin ko.

"Sumunod nalang kayong dalawa doon. May inutos pa si Mama sa'kin," paalam ni
Pietro bago tumalikod nang nakangisi pa rin.

Tumalikod na rin ako mula kay Ricx pero mabilis siyang tumalon mula sa niyog at
hinawakan ang siko ko.

"Wait. Is that true? Gusto mo 'ko?" ngiti niyang tanong. Para bang natutuwa
pa.

"Oo," I answered ang pulled my elbow from his grip. "Gusto kitang bugbogin!"

He chuckled. "Sige bugbogin mo 'ko. Kung d'yan ka masaya."

Sinamaan ko lang siya ng tingin. Mas lumapad naman ang ngiti niya.

Iniwan ko siya roon at nauna nang magbalik sa gazebo. Binati ko agad ang mommy nila
at tumabi kay Ate Lexie sa upuan.

Konti lang ang bisita na naririto ngayon maliban sa aming apat ni Tita, Ate Lex, at
Piet. May isang pamilya pa ang nandito na sabi ni Ate Lexie ay kapatid daw ni Tita
Laura. May dalawang binata rin na sina Kurt at Geo.

Kasalukuyang kinukunan ngayon ng litrato sina Ricxon kasama ang apat niyang
kapatid. Nanatili lang akong naka-upo habang nakatingin sa kanila na masayang
nakangiti ngayon sa camera na hawak-hawak ni Ate Lex.

"Pinsan ka ni Pietro at Lexie?" tanong sa akin ni Kurt.

Sa palagay ko'y magkasing-edad lang kami. Mataas din ito at maputi. He's
a bit chinky too. 

"Yes," I answered and smiled.

"Bakit ngayon ka lang namin nakita? Hindi ba kayo rito nakatira?" He asked
again. 

Inalis ko ang tingin sa mga Montero sa harapan at bumaling sa kausap ko. Nagulat
ako nang mapansing ang lapit na niya pala sa akin. 

"Uh, hindi." Tipid kong sagot sa kanya.

"I'm Kurt," aniya sabay lahad ng kamay sa harap. 

"Theia," sagot ko at tinanggap ang kamay niya.

"Nice to meet you, Theia."

"Kurt! Kayo na!" tawag sa kanya ni Ricxon.

Tipid akong ngumiti nang magpaalam siya at tumayo na para sila naman ang kunan ng
litrato. Napatingin ako kay Ricxon na tamak lang din nakatingin sa akin. Hindi ko
alam kung pinaglalaruan lang ba ako ng mga mata ko o talagang inirapan niya ako?

Pagkatapos kumain, nagpaalam agad ako kina Tita na mamamasyal lang ako sandali sa
paligid. Kahit ang totoo ay gusto kong mapag-isa. Bumibigat ang dibdib ko habang
pinagmamasdan sina Maggie kanina na kinukunan ng litrato. 

Nakakainggit lang kasi. Masaya sila at kompleto. Para bang walang problema at
punong-puno ng pagmamahal sa mga mata ng magulang nila. 

Sinubukan kong balikan ang baluktot na niyog kung saan ako tumambay kanina pero
agad din akong napatigil nang makita na si Ricxon doon. May kausap siyang isang
babae.

Matangkad din ang babae, maputi, at naka blue swimsuit. Pareho silang naka-upo roon
habang nagtatawanan. 

"Mahulog sana kayo riyan," bulong ko sa sarili bago tumalikod at naglakad nalang
palayo.

Letcheng buhay naman 'to! Akala ko ba gagaan ang pakiramdam ko sa lugar na

ito. Bakit parang mas bumigat pa?

Doon nalang ako umupo sa ilang malalaking bato sa ilalim ng puno ng niyog. Wala
nang masyadong tao sa bandang ito dahil parang boundary na rin 'to patungo sa
katabing resort.
"Tangina naman. Kinakarma na ba ako? Siguro sobra na akong pasaway at pilya kaya
nangyayari sa'kin 'to? Sana marami nalang din akong kapatid para hindi
mapipilitang maghiwalay sina Mommy at Daddy. Sana 'di nalang sila nagsawa.
Sana mahal pa nila ang isa't isa. Sana may pag-asa pa. Tangina! Ang daming
sana!" I sniffled and huffed before wiping the heavy tears from my eyes.

"Sana all," a voice spoke from behind.

Inis akong napalingon sa likuran at nakita si Ricx na nakatayo na roon at

nakasuksok ang dalawang kamay sa bulsa.

"Tinatarantado mo ba 'ko? Umalis ka nga rito!" pagtaboy ko sa kanya. 

"Make me." He said. 

"Kung ayaw mo, ako ang aalis." 

Tumayo ako at sinuot ang tsinelas para umalis na. But before I could even take a
step, he held the hem of my top to stop me from leaving. Nabinat ang damit ko
kaya napahinto agad ako. 

"Ano ba! Napupunit na ang damit ko, Ricxon!"

"Edi tanggalin mo."

My lips parted and circled. Marahas kong tinanggal ang kamay niya sa pagkakahawak
pero ayaw niyang bitawan ito. Nananadya ba talaga 'tong gagong 'to?

"Stay, Theia. You stay," seryoso niyang saad habang hawak-hawak pa rin ang damit
ko.

"Hindi ako aso."

Binitawan niya ako at umupo nalang sa katabing bato kung saan ako naka-upo kanina.
He rested his arms on both of his knees. 

"Usap tayo," aniya nang hindi tumitingin sa'kin.

"Ba't 'di ka makipag-usap do'n sa kasama mo kanina?"

"Ikaw ang gusto kong kausap."

"Wala akong utang at atraso sa'yo kaya wala tayong dapat pag-usapan."

"I know you want someone to talk to...too."

Natigilan ako sa sinabi niya. Hindi dahil sa gusto ko nga ng kausap, kundi dahil
nagtataka ako sa sinabi niya. May problema rin siya?

"Why do you want to talk to me?" I asked, still standing beside the rocks.

"Dahil pareho tayo ng problema." He answered.

At dahil do'n, mas lalo akong nagtaka. Bumalik din ako sa pagkakaupo sa mga
bato, sa tabi niya. Pareho kaming nakatingin sa dagat na nasa harapan namin.

The sun is about to set. I closed my eyes to feel the calming breeze of the sea.
Kahit papaano, sa pamamagitan ng papalubog na araw at mapayapang dagat, nagagawa
nitong pagaanin at pakalmahin ang nararamdaman ko.

"You love sunsets." Ricxon uttered.

Muli akong napadilat at nilingon siya. Nakaharap na sa akin ang mukha at mga mata
niya. Halos mapamura ako dahil sa bumungad sa'kin!

The golden light from the setting sun is embracing his well-proportioned face! His
eyes turned golden brown because of it. Damn, so handsome.

"Yes, and sunrise too." I answered and swallowed hard, still stunned.

He nodded and turned to the view again.

"So, what's your story?" He asked. "Why were you crying?" He added.

At that moment, I felt like I've found a friend. A very good one who's
always willing to lend you an ear and shoulder. I told him my story, my current
problems, and everything that's been a burden to me. I let him know me inside
and out. I wasn't even afraid of being judged. That's how comfortable I
was with him.

"You know what? They just proved to me that love isn't what we thought it was.
Nakakatakot pala. Nakakatakot kapag pinagsasawaan ka." My vision got blurry because
of the tears pooling inside my eyes.
Tuluyang tumulo muli ang mga luha sa mata ko. Nagtaka nalang ako nang bigla niyang
hinila ang kanyang t-shirt palapit sa akin.

"What're you doing?"

"Wala akong panyo. Use my shirt," he offered.

Sandali ko iyong pinagmasdan bago inilapit ang mukha ko sa kanyang suot para
punasan ang mga luha. I wanted to empty my clogged nose pero nakakahiya. Pa simple
ko nalang pinisil ang ilong ko kaya may ilang lumabas na dumikit agad sa damit
niya. Pina absorb ko muna iyon bago binitawan baka makita niya pa. May pagka-
malagkit pa naman. Hehe.

Nang humaplos ang t-shirt niya sa mukha ko ay siya ring mabilis na paghaplos ng
kamay ko sa bandang tiyan kung nasaan ang mga pandesal.

"Hokage," puna niya at marahang napatawa.

Binitiwan ko agad ang damit niya at umayos sa pagkakaupo.

"Feelingero," sagot ko naman.

"I was just joking. You can touch them whenever you want." He laughed.

Tipid nalang din akong napatawa bago napahinga nang malalim. Nagdidilim na ngayon
ang paligid dahil sumasalop na ang araw pababa. Ilang sandali nalang ay tuluyan na
itong mawawala.
"Sorry kung nakita mo pa akong umiiyak." I said, without taking a glimpse of him.

"It's okay. Crying isn't always bad. It makes a person stronger

sometimes." He answered.

Kunot-noo akong nagbaling sa kanya ng tingin. Si Ricxon ba talaga 'tong kausap

ko ngayon?

"Teka nga lang. Akala ko ba ayaw mo akong maging kaibigan? Why are you suddenly
here now? May pa comfort-comfort ka pa."

"You're right. Ayaw nga kitang maging kaibigan." He huffed again.

"Gago. Edi umalis ka rito," nakabusangot kong sagot sa kanya.

"Because I want more than that, Theia."

Chapter 7 - Chapter 5 [The Last Sunset of Summer (✔️)]

| Alone |

***

"Because I want more than that, Theia."

Literal akong napatigil sa narinig sa kanya. Maging ang paghinga ko ay ilang

sandaling huminto. Hindi ba ako pinagloloko ng tenga ko?

"W-Wha--"
"Ricx! Tawag ka ni Daddy!" sigaw ni Davi dahilan para maputol ang pag-uusap namin.

That was our last conversation from two weeks ago. Wala nang sumunod, dahil hindi
na kami nagkita pa.

"Excuse me, pwede maki-share?"

Nag-angat ako ng tingin sa babaeng nagsalita mula sa harapan. May dala itong mga
pagkain sa magkabilang kamay.

She's not that tall and not that petite, but she has a good poise. Maiksi lang
din ang buhok nito at morena.

"Yes, sure." I answered and smiled.

"Naghihintay ka rin sa mommy mo?" She asked while slowly putting all her foods on
the table.

"Yes," sagot ko ulit.

"Ahhh, ako rin." She said and smiled widely.

Hindi ako nagtanong te. Share mo lang?

Ngumiti lang ako sa kanya at nagbaba ulit ng tingin sa phone ko. Nakalantad pa rin
doon ang litrato ni Ricxon kaya agad kong inexit at bumalik sa account ko.
"Gusto mo?" rinig kong tanong ulit ng babae.

"Ha? Sino?" I panicked.

"What? I mean, gusto mo ba nitong burger?" She corrected.

"Ahhh," napahawak ako sa noo ko dahil sa hiya. "No, it's okay. I'm full.
Thank you."

"Transferee ka no?" She took a bite from her burger while looking at me.

I nodded, "Yes."

"Mmm, I see. Alam mo, you're really pretty. Kaya binabalaan na kita agad. Some
jerks here are targetting transferees. Madalas sa kanila ay athletes, lalo na sa
basketball." She shared and sipped from her Zest-O.

"What do you mean? Nanganganib buhay ko?" kunot-noo kong tanong.

Napatawa lang siya. Muntikan pa siyang masamid sa iniinom niyang juice.

"No!" she laughed again. "What I'm saying is... Nanganganib pechay mo."

My eyes circled. Napatawa lang siya ulit. What the hell?

"Rapists?"

"No!" mas lalo siyang napatawa.

"Then what?"

"Ang ibig kong sabihin, they're players. Liligawan ka nila, tapos papaibigin,
tapos iiwan lang din kapag nakuha na ang gusto. 'Yung mga common na gawain ng
mga... Fubo."

I kinda get her na. Bakit ba kasi nagpapaligoy-ligoy pa siya. May pa fubo-fubo pa
siya. Why not just say it in straightforward?

"You mean, fuck boys who will eventually leave you after finally getting into your
panties?" I vulgarly said.

Napa-awang bibig niya at napatingin-tingin sa paligid, checking if anyone else

heard that.

"Hoy, bibig mo," bulong niyang suway sa akin.

"What? I just elaborated what you said," sagot ko sa kanya.

Napa sipsip nalang ulit siya sa juice niya habang nakatingin sa akin.

"Pasaway ka siguro, 'no? Pananalita mo pa lang, e," aniya at humalukipkip sa

ibabaw ng mesa.

I just shrugged my shoulders.

"I'm Collin," pagpapakilala niya sabay lahad ng kamay sa harapan ko.

"Theia."

Hindi rin nagtagal ang chikahan namin ni Collin dahil tumawag na si Mommy at sabing
aalis na raw kami. Ngayon din kami bibisita sa opisina ng modeling agency na pag-
aapplyan ko. It's a friend of mommy kaya madali lang din kaming nakahanap
agad.

"I'll find you on facebook tapos communicate tayo, ha! Sabay tayo sa first day
of school." Nakangiting paalam ni Collin sa akin.

"Sure. Bye!"

"Who was that?" tanong ni Mommy nang makalapit.

"A new friend." I smiled.

"Okay, let's go," kinuha agad ni mommy ang kamay ko at hinila na ako paalis.
"On the second week of June magsisimula na ang pasukan. You have less than a month
to rest and prepare. Saan mo gustong magbakasyon?" She added.

Nabuhayan agad ako ng loob dahil sa narinig. Lumapad ang ngiti ko at tumingala kay
Mommy na nakatalikod parin ngayon habang akay-akay ako.

"Tayong dalawa lang?" tanong ko sa kanya.

She pressed the car alarm bago kami pumasok sa sasakyan. I buckled my seatbelt and
turn the audio on.

"Pwede natin imbitahan ang mga pinsan mo." She answered.

"Mga pinsan lang?" I pushed my tongue on the sides of my left cheek.

Kunot-noong lumingon si Mommy sa akin habang nagda-drive.

"Why? May gusto ka pa bang imbitahan? Do you have friends here already?"

"Yes. Boy friends." I proudly answered.

"What?! Anong boyfriendssss?!"

Mommy's eyes widened. Her brows curled and her voice raised a bit.

"Boy. Friends. Mga lalaking kaibigan, Ma," I clarified.

Napasinghap si Mommy at inalis sa akin ang tingin. "Ikaw Altheia, nagtataka na ako
sa'yo, ha. Tomboy ka ba, anak?"
"What?! Of course not! Ewww, mommy naman!"

Napangiwi ako at halos manindig ang balahibo ko sa narinig ko kay Mommy.

"Okay, chill. I'm sorry. You cannot blame me. Halos ang mga hilig mong sports
ay kadalasan gawain ng panlalaki, tapos ngayon naman ay puro lalaki ang mga friends
mo?" She explained.

"I told you, mommy. Those sports aren't just exclusively for males. May female
basketball team naman, ah? May babae ring racer. May babaeng surfer, may babaeng
longboarder. Just because I do male sports doesn't mean I'm a lesbian.
Palibhasa kasi sa panahon ninyo ay puro Maria Clara ang peg niyo, e."

Mommy hissed, "Maria Clara is an ideal type of woman, anak. You should look up to
her. Filipinas must behave like her." Mommy answered. "Ikaw, para kang Maria Clara
na adik. Ang likot-likot mo."

Umawang ang bibig ko sa sinabi niya. I can't believe this. Binubully ako ng
sarili kong ina?!

"Alam mo, noong panahon namin, kaming mga babae ay halos nasa loob lang ng bahay.
Nag-aaral magluto, maglaba, maglinis. Lumalabas lang pag uutusan--"

"Mommy, expired na ang panahon niyo. Iba ang panahon ninyo noon sa panahon namin
ngayon. Spelling pa lang iba na," I cut her off.

"Aba'y sumasagot ka pa talaga?"

"Kasi naman kasi, e. Just because I don't act like Maria Clara doesn't
mean I am less of a woman. I agree that she's really an epitome of how a
decent woman should behave and act. But stop comparing our time from yours before.
We grow and change. I can be like Maria Clara when I want to."

Narinig ko nalang ang malalim at mabigat na hininga ni Mommy, bago umiling at

inalis sa akin ang mga mata.

Nang marating namin ang fashion studio ay may ilang sasakyan na ang nakapark sa
labas. Nakikita ko rin mula sa glass walls na may mga tao na sa loob.

"Get your papers and clothes," utos ni Mommy bago lumabas ng sasakyan.

I picked the brown envelope from the dashboard and the small paper bag from the
backseat. I also fixed my dress and hair before heading out.

Many gowns were displayed. Each was flaunting their unique styles and exquisite
details. Sa labas palang ng studio ay agaw pansin na ang mga ito. Sumunod ako agad
kay Mommy papasok. Nandoon na ang baklang mala-mantika ang mukha dahil sa sobrang
glowy.

"Ate Theia!"

Nagulat ako pagkapasok nang may sumalubong agad sa akin na tawag at sigaw. I turned
my eyes to the right where the lobby is. I saw Maggie, with her four brothers,
sitting in a four-figure leg position. Napangiti agad si Davien pagkakita
sa'kin. Napatango naman sina Raven at Daxon.

Dumapo ang tingin ko sa panganay nila na agad inalis ang atensyon sa phone at nag-
angat din ng tingin.
"Magg!" I took my eyes off him and turn to Maggie instead, trying to avoid his
intimidating eyes.

Kausap na ni Mommy ngayon ang bakla na sumalubong sa amin kanina. Nagtatawanan

sila. Hindi pa naman ako tinatawag kaya lumapit ako kina Maggie.

"What are you guys doing here?" I asked.

"Sinamahan lang namin si Maggie, Theia. Naghihintay nalang din kami kay Daddy para
sunduin kami." Davien answered.

With furrowed brows, I turned to Maggie again, confused.

"Why? Mag a-apply ka rin?"

"No. Dati na akong model ni Tita Vernice. Pinapabisita niya lang ako para sa
nalalapit na fashion show. Ikaw?"

Lumagpas ang mga mata ko kay Ricxon na nasa likuran lang ni Maggie naka-upo.
Seryoso itong nakatuon sa phone niya, tila may pinagkakaabalahan.

"U-Uh, we're here for my application. Nabalitaan din ni Mommy na may show nga
on July. She's asking her friend, the fashion designer, to let me join since I
have experiences back in the U.S naman."

Maggie smiled, it almost reach her ears. "Does it mean magkakasama tayo?"

"I guess?" I answered.

Napakagat siya sa ibabang labi habang nakangisi. Naagaw lang ang atensyon ko nang
maramdaman kong nag vibrate ang phone ko mula sa maliit na bulsa ng suot kong
dress.

"Theia! Theia! May sasabihin daw si Ricxon!" singit ni Raven habang nakangisi, tila
nanunukso.

"Hoy gago! Tumahimik ka," siko naman ni Ricxon bago lumipat ang tingin sa'kin.
"Don't believe him."

"Altheia, come here for a while!" pagtawag na sa akin ni Mommy.

"Puntahan ko muna. Babalik ako," pagpapaalam ko sa kanilang lima.

Muli akong napatingin kay Ricxon. He's playing with the insides of his left
cheek again while looking at me. It's bothering me not because it's
annoying, but because I find that mannerism very hot.

Habang naglalakad palapit kina Mommy, kinuha ko ang phone sa bulsa para tignan kung
may message o kahit anong notifications.

"Is that her?" rinig kong mahinang tanong ng bakla kay Mommy.

Hindi ako nag-aangat ng tingin. Nakayuko lang ako habang naglalakad at binubuksan
ang phone.

"Yes."
"I like her build already, sis."

Kasabay ng pagbukas ko ng phone ay siya ring pagkabog ng dibdib ko dahil sa

pagbungad sa akin ng dalawang notification from instagram.

ricxmontero started following you.

ricxmontero sent you a message.

Uminit ang pisngi ko at palihim akong napangiti. Tumitili ang kalooban ko dahil sa
kilig at saya. Damn, am I crushing on him? What the hell!

"Altheia, this is Vernice. Vern, Theia." Pakilala ni Mommy sa akin.

Ngumiti ako sa kanya at nagbaba ulit ng tingin sa phone ko. Gusto ko nang buksan
ang message niya pero kinakabahan ako.

"Theia, you can join the workshop on sunday. I'll send the venue and time to
your mom, 'kay? Come follow me. I'll check your vital stats." Vernice
said.

I heard him...or her. Whatever! I heard herm. But I didn't pay attention
because of Ricxon's message.

ricxmontero: stalker.
"Fudge!" a curse escaped from my not-so-good mouth, after remembering how I
accidentally liked his picture earlier.

"Altheia!" saway sa akin ni Mommy dahilan para mapa-angat akong muli ng tingin sa
kanila. Sinamaan na ako ng tingin ni Mommy habang gulat naman ang mukha ni Vernice.

"Fudge... Fudgee bar!" palusot ko. "I-I'm craving for fudgee b-bar. Hehe." I
added and smiled like a goat.

Napalingon ako sa likuran nang makarinig ng maliliit na hagik-ik. Naabutan kong

nagpipigil sa ngiti si Ricxon habang tawang-tawa naman si Raven at Davien.

Ako ba pinagtatawanan nila?

Sumunod ako kay Vernice sa kanyang opisina. Pinatayo niya ako sa gilid ng ding-
ding. She checked my height and my figures. Habang ginagawa niya iyon, napatingin
ako ulit sa phone nang muling makatanggap ng message.

ricxmontero: binawi agad ang like, galing.

I squeezed my eyes shut out of embarrassment. Parang ayaw ko na tuloy lumabas ng

opisinang ito!

I typed a reply.
theiyuuh: it was an accident. And fyi, I'm not your stalker.

"Mabuti nalang at tumawag sa akin ang Mommy mo, hija. Kung hindi ay baka naunahan
na kami ng ibang agencies sa pagkuha sa'yo. You have a huge potential, Theia."
Vernice said while taking down my measures.

"Thank you, Sir... Ma'am... Mamsir? Ay sorry po." I looked down. Sobrang
kahihiyan na 'to, Altheia!

I heard herm chuckle, ignoring what I've said.

"Call me Tita. Iyan ang tawag ng mga alaga ko sa'kin." She said. I gave her a
shy smile.

Pagkalabas namin ng opisina. Muntik na naman akong napamura nang makitang

nakikipag-usap ngayon si Ricxon kay Mommy!

Napalingon silang lahat sa akin nang tumunog ang pintuan. Kunot-noo agad akong
tumingin kay Ricxon. Nakapamulsa na ito habang nakatayo sa harap ng mommy ko. The
other three montero balls are still sitting but listening to what they're
talking about. Si Maggie naman ay abala ngayon sa phone niya.

"Theia, anak, come here!"

I swallowed hard before heading towards them. Sinikap kong hindi mapunta ang tingin
kay Ricxon dahil sa hindi maalis-alis nitong mga mata habang papalapit ako.

"Ba't hindi mo sinabi sa'kin na mga kaibigan mo pala sila? Kung hindi
nagpakilala itong si Ricxon ay hindi ko malalaman." Sabi ni Mommy nang makalapit
ako.
I give up. Tuluyan na akong napatingin kay Ricxon dahil sa sinabi ni Mommy.
Nagpakilala? Wow, lumipad na ba ang kahihiyan sa katawan niya? The nerve of this
guy!

"I'm sorry. You were busy talking with Tita Vernice--"

"Ashh. Forget about that. Nagpaalam siya sa'kin kung pwede ka ba raw nilang
isama sa gala. Since may lakad pa naman ako after this, pumayag na ako. I'll
just call you after my appointment para masundo kita."

I was completely surprised and confused. What the hell did this guy do to convince
my mother that easily?! Not to mention that she just met him.

"Sige na Theia! Arcade kami. Susunod din naman si Pietro." It's Davien.

"Sama ka na ate Theia. Pleaseee." Si Maggie.

I glanced at Ricx who's now arching his other brow at me. I huffed and nodded
at Mommy.

"Okay. But can I use your card, Ma? Baka makakita rin ako ng bagong heels. Bibili
nalang din ako."

"Okay. That's a good idea." She answered and handed me her card.

"Thanks, Tita," my mouth almost circled after hearing him. Did he just call my
mother 'tita'? What the fuck?
"Thank you po!" pasalamat naman ni Maggie.

I left a soft peck at Mommy's cheek before she headed out of the studio. Agad
akong dinaluhan ni Maggie na sobrang excited ngayon.

"Thanks kuya Ricx! You're the best!" yakap niya sa kapatid.

"What's happening? Ano'ng meron?" naguguluhan kong tanong.

"Naki-usap sa'kin si Maggie na paki-usapan ang Mommy mo na isama ka namin. I-

It's her request. Nautusan lang ako," Ricx answered.

"Nakakasawa na kasi silang kasama. Atleast ngayon may babae na at hindi na ako mag-
iisa." Maggie answered, smiling.

Ilang sandali kaming naghintay sa daddy niya dito sa lobby ng studio. Ang
sabi'y may nilakad lang daw sandali at babalik din.

"Bakit ba ang tagal-tagal ni Daddy? Sabi niya may bibilhin lang siya. Nakakainip
na," reklamo ni Daxon na ngayon ay mukhang nagsawa na sa phone niya.

"Ricx, tawagan mo na nga," utos naman ni Davien.

Walang emosyong pinapakita si Ricxon nang bumaling ako sa kanya. Gano'n din si
Raven na nakatitig lang ngayon sa flower vase sa harapan niya.
"Malapit na 'yon. Sandali nalang," malamig niyang sagot.

"Mag taxi nalang nga tayo. Aasa pa ba tayo do'n?" may bakas ng galit na sabi
ni Raven.

"Ako papagalitan 'pag nalaman ni Mommy," Ricx answered. "Maghintay nalang

tayo."

Ilang minuto pa ang lumipas at hindi pa rin dumarating ang kanilang daddy.
Nakatulog nalang si Maggie sa balikat ni Daxon. Kahit ako ay naiinip na rin kaya
nagpaalam nalang muna ako na may bibilhin lang sa labas.

"Samahan na kita," ani Ricxon. "May bibilhin din ako."

"Ikaw bahala."

Napahinga ako ng malalim bago sumunod sa kanya. Pumasok kami sa pinakamalapit na

Cham's. Talagang naninibago ako sa pinapakita ng lalaking 'to. Hindi ko
lubos maisip na pagbubuksan niya pa ako ng pinto!

Bumaliktad ba ang mundo?

"Alam mo? Konti nalang mag a-assume na ako na gusto mo 'ko," puno ng
kumpiyansa kong saad sa kanya.

Napatawa lang siya. "Huwag kang mag-assume," he said and walked ahead of me. "Mag
expect ka lang."
Palihim akong napairap at napabusangot sa sagot niya. Pa-fall. Paasa!

Nakasunod lang ako sa kanya habang napapatingin-tingin siya sa mga pagkaing

nakadisplay.

"Sandali nga lang. Ako ang may bibilhin, e. Bakit ba libot ka ng libot?"

"At bakit ka sunod ng sunod? Ikaw ata may gusto sa'kin, e."

"Ang kapal mo!" my brows creased and my eyes narrowed while looking at his annoying
face.

Iniwan ko siya do'n at naglibot nang mag-isa. Kumuha ako ng dalawang piraso ng
paborito kong chichirya at isang chuckie chocolate drink bago nagtungo sa counter
para bayaran na ito.

Nakita ko siyang may mga napili na rin at sumunod sa akin sa pila.

"Isama mo nalang 'to," rinig kong wika niya sa likuran ko.

Dalawang piraso ng fudgee bar ang inabot niya sa akin. Kunot-noo akong nag-angat ng
tingin sa kanya bago kinuha iyon sa kamay niya.

"You were craving for it, right?" He asked and smirked.

Dahil sa hiya, agad ko iyong kinuha sa kanya at tumalikod. Hindi ko na siya

nilingon pa. I don't want him to see how red my cheeks are.
After paying, hindi ko na siya hinintay pa at nauna na akong lumabas. Narinig ko pa
ang mahina niyang mura habang hinahabol ako.

"Hoy! Hintay!"

"Tangina, Theia-- mahahagip ka ng mga sasakyan niyan!"

Sobrang bilis ng kabog ng dibdib ko. Nagpatuloy lang ako sa paglalakad ng mabilis
at hindi siya pinapansin sa likuran. Hanggang sa naririnig ko na ang tunog ng yapak
niya papalapit sa akin.

"Hoy! Sandali nga lang. What's your problem?" Hinawakan niya ang siko ko at
sapilitang pinaharap sa kanya.

He's panting, making his lips part a bit.

"Ikaw kasi, e!"

"Anong ako? Bakit ako na naman?" kunot-noo niyang reklamo.

"Alam mo bang assumera ako at pwede kong bigyan ng ibang meaning 'yang mga
ginagawa mo? Can you just go back to being mean at me? Don't play with my
feelings!"

Napasinghap siya at mas lalong kumurba ang mga kilay nang mas lumalim ang mga titig
sa akin..
"Then just let your self assume. Let your heart hope. Because I'm not gonna
let you down, Theia." He said in a stern voice without taking his eyes off of mine.

Natigilan ako sa sinabi niya. Mas lalong naghuhuramentado ang kalooban ko. My heart
was pounding in marathon.

"If you're falling, I won't let you fall alone," he added and held the
tip of my hand.

Chapter 8 - Chapter 6 [The Last Sunset of Summer (✔️)]

 | Confess |

***

"If you're falling, I won't let you fall alone," he added and held the
tip of my hand.

"What the hell is wrong with you? Y-You're being weird today," puna ko.

Bumagsak ang balikat niya at napabuga nalang ng mabigat na hininga.

"I'm damn confessing, woman," kunot-noo niyang saad bago inalis ang tingin sa
akin, looking pissed.

"You're confessing? Hindi ko na gets, e," I crossed my arms over my chest,

trying to annoy him even more.

"What's not clear to you, huh?" he said and took a step nearer. "You want me
to whisper it right in your ears?" His voice became alluring.

Palihim akong napalunok dahil sa ginagawa niya. Humigpit ang pagkakahawak ko sa

bitbit kong pagkain. Pakiramdam ko rin ay bumagal ang takbo ng mga sasakyan na nasa
likuran ko lang.

Nasa gilid kami ng kalsada ngayon at nakatalikod ako mula rito. Kaya hindi ko
maiwasang kabahan. Wala bang pinipiling lugar 'tong taong 'to?

I stiffened when he slowly leaned closer to whisper. Bago niya iyon nagawa nang
tuluyan, humakbang ako paatras at palayo sa kanya dahil sa kiliting nararamdaman sa
sikmura ko.
"Na gets ko na! Na gets ko na! Tangina," I panicked.

Habang humahakbang paatras ay halos malimutan kong nasa gilid pala ako ng kalsada.
Narinig ko ang malakas at mahabang serbato ng sasakyan, dahilan para halos mawala
ang kaluluwa ko sa katawan!

Maliksi't mabilis akong nahila pabalik ni Ricxon bago pa man ako tuluyang
mahagip ng sasakyan na nag-overtake.

"HOY BATA! TUMINGIN KA SA DAAN!" sigaw ng galit na driver bago tuluyang makalayo sa
amin.

"Ikaw ang tumingin sa daan! Ma flat sana gulong mo! Maging kasing flat ng ilong mo!
Tangina, ikaw 'tong nag o-overtake! Gago ka ha!" sigaw ni Ricxon pabalik kahit
hindi sigurado kung narinig pa ng driver ito.

"And for your information! Hindi ako bata!" dagdag ko namang sigaw. "Kainis,"
mahina kong yawyaw.

Panay ang taas baba ng dibdib ko dahil sa kaba. Halos 'di ko na maunawaan ang
nararamdaman ko. Para akong nanlamig dahil sa biglaang takot.

"You okay?" rinig kong tanong ni Ricxon.

Saka lang ako natauhan nang marealize na nakadikit pala ako ngayon sa dibdib niya.
His other arm is encircling my waist while the other one is on my backhead.

I looked up to see his face, but I just caught myself losing over the rapid
pounding of my heart, and the wild flaps of butterflies inside my stomach. They
were like a dribbling ball and flickering fireflies, tickling and teasing me from
the inside.

Iginiya niya ako palayo sa kalsada para 'di na maulit pa ang nangyari kanina.
Dinala niya ako sa gilid ng isang saradong tindahan. Doon niya lang ako binitawan
at humalukipkip sa'king harapan. Nakita ko ang bakas ng galit at takot sa mga
mata niya. Pero hindi ko iyon matignan nang matagal. Nakakapaso.

"That was close, Theia!"

"I-Ikaw k-kasi..." kinakabahan ko pa ring saad.

"Ako? Ako na naman?"

"Kung anu-ano kasi pinagsasabi mo! Napapaatras tuloy ako."

He let out a deep and heavy sigh.

"I like you, Theia. Hindi 'yon kung anu-ano lang." He said sternly. His eyes
were urging mine to stare at them, too.

Did I hear him right? Or when did the last time I clean my ear?

Dumapo naman ang mga mata ko sa kanyang noo. Pinagpapawisan ito. Pero kahit
gano'n, mas nangingibabaw pa rin ang kagwapuhan niya.

I know he's confessing. I just want to annoy him. Marami na rin naman ang nag
confess sa akin noon, pero nandiriri lang ako. Ewan ko ba sa kanya ngayon, gusto ko
siyang asarin.
"Ba't ka pinagpapawisan?"

I saw how the hump on his throat moved. He slid the back of his palm on his
forehead to wipe those sweats off.

"Fuck. Why do you have to mention that?" His ears turned pink red.

"You're nervous." I stated. "Why are you nervous? Is it your first time
confessing?" I teased.

His brows wrinkled, "No! Minamaliit mo 'ko?"

Pinipigilan ko nalang ang hindi matawa. Sa tikas at tindig ng lalaking 'to,

ang cute lang tignan na pinagpapawisan at kinakabahan ito sa pag confess. Still a
baby boy.

"Hindi kita minamaliit. Nagtatanong lang ako. It seems like I'm right
though..."

"Too confident, but you're wrong."

"Eh? Bakit ka nga pinagpapawisan?"

"And why is it a big deal to you?"

Humalukipkip ako sa harapan niya at pinanliitan siya ng tingin.

"Say it again."

"Say what?"

"That you like me."

"Bingi ka ba? You already heard it."

"I want to hear it again."

"Fuck." He cursed and looked away.

"Say it."

"I like you."

"Hindi sincere."

"Kung gusto mo ng sincere, I can say it again while kissing you."

Sandali akong napatahimik sa sinabi niya. Umiinit na naman ang pisngi ko!
Nakakainis!
"Don't play with me. I'm serious here, Theia. I like you," his voice went
calm.

"Well then... Thanks sa like," saad ko bago tumalikod at nauna nang maglakad.

"Is that it? Ano'ng akala mo rito, facebook?" He said behind me. "C'mon,
Theia. I like you. I like you. I like you. Alin ang hindi malinaw ro'n?"

"Thanks sa floodlikes."

"Fuck. Huwag mo nga akong pinaglololoko."

I stopped walking to face him. Napahinto rin siya sa paglalakad at kunot-noong

napatingin nalang sa akin.

"What do you want ba? Kailangan ba may sagot ako? Based on what I understand, you
just confessed. Hindi nanliligaw. Kaya hindi ko kailangang sumagot." Naiirita kong
sagot sa kanya.

"Monteros don't do courting, Theia. Tatlong salita lang, babae na ang kusang
umo-oo," he scoffed.

I scornfully laughed at him. Ang taas pala ng tingin ng lalaking 'to sa sarili
niya, e! Ang kapal!

"Wow." I arched my brow at him. "If that's how you think, then you don't
really like me. Maybe you just confessed to save your shitty reputation."
"What are you trying to imply?" his brows creased.

I sighed once more before lookong at him intently.

"Alam mo? Okay na sana, e. Lalambot na sana ako, pero napakahangin mo. Daig mo pa
ipo-ipo. You're handsome and yes, you're hot. But that alone won't
give you the truest form of love, Ricxon. Just because you're attractive
doesn't mean I will easily give in to you. Hindi dahil suwail o pilya ako ay
madali na akong bumigay," sumbat ko sa kanya dahilan para mapawi ang nakakainis
niyang pagngisi kanina.

Humakbang pa ako palapit sa kanya upang mas maunawaan niya ang sasabihin ko. Hindi
naman niya inaalis ang mata niya sa akin.

"Don't use your physique and allurement to win a girl. If you're after
their heart, then use your heart. And don't be too full of yourself. Hindi
lahat ng babae kayang lumuhod sa'yo," dagdag ko pa bago siya tuluyang iniwan
doon, speechless.

Naabutan ko ang mga kapatid niya na nasa labas na ng  studio. May pick-up na
ring nakapark sa labas. Napatingin sa akin si Davien at sa taong nasa likuran ko.
Tipid lang akong napangiti sa kanya.

"Bakit ang tagal n'yo?" tanong niya agad.

"Sorry. Mahaba ang pila sa counter, e." I answered.

"Okay. Sakay na kayo sa loob, kaming tatlo nina Raven at Daxon sa likuran."
Sumunod naman kami agad. Bumati pa ako sa daddy nila at nagpakilala bago tuluyang
pumasok sa backseat. Nasa frontseat na si Maggie ngayon at makakatabi ko naman si
Ricxon.

"Tawagan niyo nalang si Mang Bado kapag uuwi na kayo, Ricxon, para masundo kayo,"
ani Daddy nila sabay sulyap kay Ricx mula sa rear mirror.

"May work ka, daddy?" malambing na tanong ni Maggie.

"Yes, baby. Bibisitahin ko lang ang factory."

"But it's sunday."

"Don't worry. I'll be quick."

Narinig ko ang mahinang singhap ni Ricxon habang nakatingin sa labas ng bintana.

Nakakuyom ang kanyang panga ngayon na para bang nagpapakita na galit o naiinis ito.

I won't be sorry for what I did earlier. Someone must slap him with the truth.

"Ricxon, nakikinig ka ba? Tell your mom--"

"No need to repeat. I heard you." Malamig na putol ni Ricxon.

Nagpalipat-lipat ang tingin ko sa kanilang dalawa ng daddy niya. Rinig ko ang

mabigat na paghinga ni Tito bago muling bumaling sa daan.
Naging tahimik ako sa buong biyahe. Wala rin namang nagsasalita sa amin kahit ang
daddy nila. Tanging ang tawanan at malilikot na galaw ng tatlong itlog na nasa
likod ang nagbibigay ingay sa amin.

"Ayos! Walang tao sa basketball. Tara!" excited na tugon ni Davien bago nag jog
papunta roon.

"Ate Theia! Hickey tayo!" ani Maggie dahilan para manlaki ang mata ko.

"Anong hickey?! It's hockey, Magg!" saway ni Ricxon sa kanya.

"Sabi ni Davi hickey 'yon." Nakabusangot na sagot ni Maggie.

Mariing napapikit si Ricxon. "Gago talaga 'tong--"

Napatawa nalang si Daxon at Raven sa giliran bago sumunod na rin kay Davi roon sa
basketball.

Matapos makapag-trade ng tokens, excited akong hinila ni Maggie papunta kung saan
ang air hockey. Agad naming kinuha ang pucks at nagsimulang maglaro.

Halatang ito ang paborito niyang laro dito sa arcade, while his brothers are stuck
with basketball. Natatanaw ko pang kahit wala ng oras, sinasadya nilang mag-iwan ng
isang bola. Lumalayo sila mula sa machine at gumagawa ng tricks sa pagdribble bago
ito e-shoot. My gosh boys.

"I've never seen my sister this happy everytime we're here. Ngayon pa
lang kasi siya nagkaroon ng kasamang babae rito. Kaya, salamat..." Ricxon said.
Nakasandal ako ngayon sa isang claw machine habang tumabi naman siya sa pagtayo sa
giliran ko. Hawak-hawak ko sa isang kamay ang chichiryang binili namin kanina at
ang chuckie naman sa kabila.

Hindi ako sumagot o tumingin sa kanya. Nanatili akong nakatitig sa kambal na

naglalaro naman ngayon ng racing.

"I'm s-sorry about earlier, Theia," he continued.

"Hala! Holy shit! Sandali! Did I hear it right?" si Raven.

Kapwa kami napalingon sa giliran kung saan naman siya nakatayo at nakaharap sa amin
nang may gulat na mukha.

"Si Ricxon? Nagso-sorry? What the fuck!" dagdag niya pa at pa simpleng sinapak ang
kapatid sa balikat. "Lakas ng tama mo, 'tol," natatawa niyang dagdag.

I looked at him with creased brows. "Bakit, Rave?"

"Theia, my brother never apologizes. Iyan ang pinakamalabong lumabas sa bibig niya.
Pero ngayon? Tangina talaga, pinainom mo ba 'yan ng holy water?"

"Shut up. Leave us alone," mariing saway sa kanya ni Ricxon.

Raven raised both of his hands over his head, "Okay, master. Aalis na," he
chuckled.
"Hindi ka lang mayabang. Ma-pride ka rin pala," I hissed and sipped from my
chocolate drink.

"Yes. But I'm willing to whip them down for you. I'm really sorry..." he
said in a low tone.

His voice was apologetic. It's so odd seeing his soft side right now. Who am I
to witness this side of him?

I threw the wrappers in the bin beside me. Kinuha ko rin ang isang fudgee bar at
inabot 'yon sa kanya nang hindi siya tinitignan.

"What's this for? It's yours," aniya at tinanggihan ang bigay ko.

"Kapag 'di mo 'yan kinain, hindi tayo magbabati," saad ko at sinulyapan

ang kanyang reaksyon.

He chuckled gently. "So you're accepting my apology?"

"Bakit? Kinain mo na ba?" taas kilay kong sagot.

Nagtaka ako nang nanlaki ang mga mata niyang nakatingin sa akin at para bang
natatawa pa. Kumunot-ulit ang tingin ko sa kanya at napansin ang muling pamumula ng
tenga niya.

"Ano?"

"Slow down. I have a very dirty mind." He said and cackled a gentle laughter.
My mouth circled in shock. Agad kong sinapak ang balikat niya. "Ang manyak ng isip
mo!" puna ko pero mas napatawa lang ito.

"Nagbibiro lang ako," saad niya at binuksan ang fudgee bar na bigay ko. "Pero
'yung inamin ko kanina... Hindi biro 'yun." Naging seryoso naman ngayon
ang boses niya.

I gave him a short smile. Humarap siya nang mabuti sa akin at huminga ng malalim.

"And yes... It was my first time confessing, Theia. I had girlfriends and flings
before, but they did the first move. Ikaw ang tanging babaeng pinagtapatan ko ng
nararamdaman. So you can't blame me if I was nervous."

"Kung nahihirapan ka sa'kin, edi huwag mo nang ipagpatuloy. Marami ka namang

choices."

"I'm ready for a challenge. At kaya siguro hindi kami nagtagal ng mga nagdaan
kong girlfriend dahil hindi ko naman sila pinaghirapang makuha. Hindi ba't mas
mahirap pakawalan ang bagay na alam mong dugo't pawis mong pinaghirapan? Kaya
kahit anong mangyari ay pinaglalaban mo ito para hindi lang mawala sa'yo..."

He reached for my hand and held the tip like a vulnerable glass. Muli ko na namang
nararamdaman ang pagkabaliw ng kalooban ko. Ni hindi ko maalis ang mga mata ko sa
kanya.

"If you want me to court you, then I'm so on it." He said.

"Akala ko ba Monteros don't do courting?"

"Then I guess it's time to break that practice. Will you allow me to do that?"

I sighed and turned my head to the left, trying to think of something.

"But I don't really believe in courtship. It's time consuming. Puro

magagandang bagay lang naman ang pinapakita niyo d'yan."

A smile plastered on his face, "So, you mean tayo na?"

"Gago, hindi."

"But you said--"

"Bakit? Sure ka bang gusto rin kita?"

Agarang napawi ang ngisi niya. Bahagya itong napabusangot at kunot-noong napatingin
sa akin.

"Pero ayaw mong magpaligaw. What do you want me to do, then?"

I gave him a lopsided smile.

"Wala. Just be yourself. If you'll get to hear the three words from me, then
I'm yours." I answered. 

___
A/N: Highschool landian is soooo...basta! Jeez, haha!

Chapter 9 - Chapter 7 [The Last Sunset of Summer (✔️)]

| Wildfire |

***

"Mommy told me everything, dad."

Mabigat na napabuga ng hininga si Daddy sa screen. Kita ko kung paano nag-iba ang
ekspresyon ng mukha niya nang banggitin ko si Mommy.

"I'm sorry, Tei-Tei. Are you mad at me?" malambing niyang tanong ngunit puno
ng lungkot ang bakas ng boses niya.

"No..." I answered and leaned my back against the headboard. "I'm just very
sad, daddy. Tatatlo na nga lang tayo tapos maghihiwalay pa kayo. Hindi mo na ba
talaga mahal si Mommy?"

"I still do." He answered and huffed. "But it wasn't as strong as before,
anak."

Nagkaroon ako ng konting pag-asa na naramdaman dahil sa sagot ni Daddy. He still

loves Mommy. As long as love's still there, no matter how small, chance is
also there. Para lang iyang isang maliit na baga na maaari pang maging apoy kapag
pagsisikapang palakasin at papaypayan.

"How are you doing there?" tanong ulit ni Daddy.

"I'm fine, daddy. Enrolled na ako sa AdDu. Same kami ng school ni Piet. Tapos
balik runway na rin ako dahil may kaibigan si Mommy rito na fashion designer.
Kinuha rin ako as his model. Actually, we have a show on July."

Dad's lips turned up for a smile. He got stubbled beard around his mouth. Nasa
kusina rin siya ngayon at umiinom ng kape. Kahit hindi niya sabihin, alam kong
pagod ito. His eyes could tell.

"I'm so excited for you, Tei-Tei. Daddy misses you so much, anak. I'll be
cheering for you from afar. Continue your passion ha. Did you join any longboarding
clubs there? How about basketball?"

Napayuko ako ay ilang ulit nagkisap-mata para pigilan ang mga luha ko sa
pagkahulog.

"O, anong problema?"

"Ayaw ni mommy na mag longboard pa ako, dad. She's scared. Ewan ko kung bakit
hindi niya makita sa akin ang mga nakikita mo. But don't worry, I'll join
the women's basketball team kapag magsisimula na ang klase. Siguro kailangan
ko na talagang sukuan ang longboarding."

"No. How can you give up something you truly love doing? I'll try to talk to
your mother about that.  You are who you are because of your passions, anak."

Tuluyan akong napaluha dahil sa sinabi ni Daddy. Para akong isang bata na umiiyak
habang takip-takip ang mukha.

"Hush, Tei-Tei. I love you baby." Daddy consoled.

"T-Thank...you, daddy. I miss you so much." I answered, still sobbing.

After a couple of minutes, we ended the call. Tumakbo ako papunta sa kama ko at
doon nagpatuloy sa pag-iyak.

"Huwag magpapasaway sa Tita Cynthia mo, Altheia. Sa oras na malaman kong binibigyan
mo sila ng sakit sa ulo ay uuwi talaga ako at doon ka iiwan sa probinsya." Bilin ni
Mommy habang bitbit ang mga bag ko.

Uuwi si Mommy sa probinsya kung saan sila lumaki ni Tito Thomas. Nandoon din ang
lolo't lola ko na siyang nangangalaga sa hacienda. Pupunta raw muna siya roon
para bisitahin sila. Gusto niya sana akong isama pero hindi ako pumayag. Sobrang
boring doon at puro kalupaan lang ang meron. Kahit internet connection ay wala.

"Sabihin mo nalang kina lolo't lola na sasama na ako sa susunod. Hindi ko

pwedeng iwan ang workshop lalo na't malapit na ang show." Saad ko naman at
sumunod na sa kanya papasok sa bahay nina Pietro.

Sinalubong agad kami ng ngiti ni Tita Cynthia at ng kasambahay nilang si ate Vicky.
Nagmano naman ako agad at kinuha naman ni ate Vicky ang bitbit naming bag at
naunang ihatid iyon sa magiging kwarto ko.

"Pasensya na talaga, Cynt. Ayaw ko kasing iwan itong batang 'to sa bahay at
baka pag-uwi ko ay pulbo na madadatnan ko," rinig kong sabi ni Mommy kay Tita.

"It's okay, En. Mas mabuti nalang din para hindi na maglakwatsa pa si Pietro.
At least ngayon ay may makakasama na siya rito kahit pansamantala."

Nagbaling sa akin si Tita na ngayon ay nakangiti. "Theia, nasa kwarto si Pietro.

Sige na't puntahan mo."

Sumilay agad ang ngisi sa labi ko at mabilis na lumapit kay Mommy para humalik sa
pisngi bilang pamamaalam. Tumakbo ako paakyat sa maluwag at paikot nilang hagdan at
dumiretso sa kwarto ng pinsan ko.

Naabutan ko siyang tamad na nakatihayad ngayon sa kanyang kama. Nakapikit at

mukhang natutulog. Sinunggaban ko siya ng talon at tinukloban ng unan ang mukha.

"Theia, isturbo!"

"Lagi ka nalang tulog! Nagpapalaki ka ba ng bayag mo?" mapang-asar kong bungad.

"Pwede," sagot niya kaya tinapunan ko siya ulit ng unan.

Tumabi ako sa kanya sa paghiga at pinagsisipa ang likuran niya hanggang sa mahulog
ito sa kama. Napatawa ako habang napamura naman siya.

"Huwag ka na kasi matulog! Basketball nalang tayo. Turuan mo pa ako, coach."

Tamad siyang tumayo at napatingin sa akin. His hair got messy now. Padabog lang
siyang bumalik sa paghiga.

"I'm tired. Hindi ako pwedeng lumabas." Tamad niyang sagot sa ilalim ng unan.

"Edi takas tayo. Tara na!" I said, almost whispering.

"Tuksong nagngangalang Theia, lubayan mo 'ko!" pagtaboy niya pa sa akin.

"Sige, kung ayaw mo, ako nalang. Ikaw naman papagalitan, e," I grinned.

Tumayo ako pero mabilis niya akong pinigilan. Hinawakan niya ang isa kong braso at
hinila pabalik sa kama niya.

"Hoy! Hindi pwede!" kunot-noo niyang pigil. "Hindi pwedeng ikaw lang. Tara!"

Napatawa nalang ako at nakipag fist bump sa kanya. Ang dali niya talagang matukso!

"Saan tayo pupunta?" pabulong kong tanong sa kanya nang papalabas na kami ng gate
nila.

Sa likod kami dumaan kaya walang nakakita sa'min. Nakita kong wala na rin ang
sasakyan ni Mommy sa labas kaya malamang ay umalis na siya.

"Saan pa ba? Edi sa mga Montero!" sagot niya.

"Ha? Huwag do'n! Sa iba nalang," reklamo ko dahilan para magtaka naman ang
mukha niya.

"O, bakit ayaw mo na ata ngayon? Hindi ba crush mo si Ricxon?" saad niya sabay
ngisi.

"Kaya nga! Ayaw ko do'n. May pimples ako ngayon. Nakakahiya," busangot kong
sabi.

Napatawa lang siya at bahagyang tinagilid ang mukha para hanapin ang pimples sa
mukha ko.
"Ayos lang! Siya naman dahilan niyan, e," panunukso niya pa kaya uminit na naman
ang pisngi ko.

"Bwiset ka. Ang sabihin mo gusto mo lang bisitahin ang bunso nila, e."

"Hoy! Gago, hindi, 'no!"

"Alam mo ang daya mo, e! Inamin ko na nga na crush ko ang panganay nila. Ikaw, ayaw
mo pang aminin na gusto mo ang bunso."

He hissed and shook his head. "That's impossible, Theia. I don't do

crushes. Kung gusto ko ang babae, dapat girlfriend na agad!"

"Ang sarap din pag-umpogin ng mga ulo niyo ni Ricxon, e. Magbarkada nga kayo. Mga
ipo-ipo." I rolled my eyes.

Mabilis kaming tumakbo palabas ng bahay nila. Sumakay naman kami ng pedicab sa
labas ng village papunta sa village ng mga Montero.

"Theia, pahiram ng phone," rinig kong sabi ni Pietro.

Wala sa sarili ko namang binigay ang phone ko bago nagpatuloy sa paglalakad. Hindi
ko alam kung anong ginawa niya do'n.

Nang marating namin ang bahay ng mga Montero, napatigil kami nang marinig ang
marahas at malakas na pagsarado ng malaki nilang pintuan.
Lumabas mula roon si Ricxon na bakas ang galit sa mukha. Hinabol naman siya ng
kanyang Mommy pero hindi na ito lumingon pa.

"Anong nangyayari, Piet?" tanong ko sa pinsan kong nakakunot din ang noo ngayon.

Hindi na siya nagsalita at nauna nang sumunod sa kung saan dumaan si Ricxon.
Sumunod din ako sa kanya.

"Ricx!" pagtawag ni Piet sa kanya.

Napalingon agad siya ngunit bakas pa rin ang galit sa mukha. Nakasuot lang ito
ngayon ng simpleng puting t-shirt at basketball jersey shorts.

Nakalayo na kami ngayon sa bahay nila kaya huminto kami sa gilid para kausapin
siya.

"Anong nangyari?" Piet asked again.

Hindi siya makatingin sa amin kahit nasa harapan lang kami. Nanatiling nakakuyom
ang kanyang panga habang nakatingin sa giliran.

"Wala. Umuwi na kayo," malamig niyang sagot.

"Lintik lang maniniwalang wala kang problema, bro. Kaya sabihin mo na."

"Wala nga sabi. Umuwi na kayo. Iwan niyo na ako gusto kong mapag-isa," sagot niya
at muling naglakad palayo.
Mabigat lang na napahinga si Pietro at hindi na hinabol pa ang kaibigan. Tinignan
ko lang si Ricxon na naglalakad ngayon palayo sa amin. Hindi ako kumbinsido na wala
itong problema, halata namang meron. Gusto ko pa sana siyang habulin pero hinila na
ako palayo ni Pietro.

"Tara na, Theia. Bad timing tayo. Balik nalang tayo sa bahay." Saad niya.

Nagpatianod naman ako sa paghila niya sa akin.

"Sandali, Piet. Bakit 'di mo pa siya pinilit na magsalita? Halata namang may
dinadala ito. Bakit mo siya hinayaang umalis lang?" sunod-sunod kong tanong sa
kanya.

Pumara siya ng isang tricycle at sumakay kami roon.

"Hindi mo kilala si Ricxon. Madali 'yung magalit. Kapag sinabi niyang wala ay
isipin mo nalang na wala. Kapag sinabi niyang alis ay umalis ka nalang. He's
hard to handle when his wildfire starts." Sagot niya.

Hindi ako mapanatag sa sinabi niya. Dapat nga ay kausapin siya para gumaan ang loob
niya. Hindi maganda kapag dinadamdam ang problema.

"Piet, pagtakpan mo ako kina Tita, ha," bilin ko kay Pietro.

"Ha? Anong ibig mong sabihi-- What the fuck, Theia!" pasigaw niyang tawag nang
tumalon ako sa tricycle na sinasakyan namin at tumakbo pabalik sa kung saan namin
iniwan si Ricxon kanina.

Muntikan pa akong matumba dahil sa pagkakabagsak ng paa ko pero mabuti nalang at

mabilis akong nakabawi ng balanse.

"Huwag mo 'kong sundan! Uuwi rin ako!" sigaw ko pabalik bago tuluyang tumakbo
ng mabilis.

Bumalik ako sa kung saan namin huling iniwan si Ricxon pero wala na iyon doon.
Inilibot ko ang tingin sa paligid pero wala na ring ibang tao.

"Where are you, Ricx..." bulong ko sa sarili.

Biglang may pumasok na ideya sa isip ko kaya mabilis akong tumakbo papunta naman sa
court nila dito. Pero kahit doon ay wala rin siya.

May ilang kalalakihan ang naglalaro. Lahat sila ay napatingin sa direksyon ko nang
makapasok ako sa court. Napahinto rin sila sa paglalaro at nakikita ko ang ilan sa
kanila na nakangisi ngayon.

"Miss, naliligaw ka yata?" lumapit ang isang lalaki.

Mataas ito at maputi. Medyo singkit din ang mga mata na sigurado akong may lahing
intsik. Hindi naman ito kasingkisig ni Ricxon pero attractive pa rin naman ang
tindig niya. Naka topless lang ito at may hawak ding bola sa kabilang kamay.

Pssh, dalawa lang ang abs. Weak.

"Excuse me, kilala niyo ba si Ricxon? Napadaan ba siya rito?" tanong ko sa kanila.

Napalingon ang lalaki sa kanyang mga kasama habang nakangisi. Umiling pa ito bago
bumaling muli sa akin.
"Kilala ko siya pero wala siya rito. Are you his girlfriend?" he asked again.

I shook my head, "No," I answered.

"Great," aniya at inilahad ang kamay sa harapan ko. "I'm Rambo," he

introduced.

"I didn't ask for your name."

Napatawa silang lahat sa sinabi ko. Nanliit naman lalo ang mata ng lalaking nasa
harapan ko kaya feeling ko ay mawawala na nang tuluyan ang mga mata niya.

"Okay, I'm sorry," aniya at binawi ang kamay. "Bakit mo hinahanap si Ricx?"

"Basta. It's none of your business," I answered and gave them a straight smile
before turning my back on them.

"Wait! Miss!"

I arched my brow before looking at them again.

"You're a longboarder?" that boy Rambo asked.

Humarap akong muli sa kanya nang nagtataka.

"How did you know?" tanong ko sabay halukipkip sa kanya.

Pinagmasdan ko kung paano bumaba ang kanyang mga mata sa suot kong shirt at sa
nakasablay na sling bag sa gilid ko.

"Well, your shirt and keychain can tell," he answered.

Nagbaba rin ako ng tingin sa sarili kong suot. Ito nga pala ang shirt sa isang race
na sinalihan ko noon back in the U.S. at ang keychain na nakasabit sa sling bag ko
ay isang longboard din.

"I do longboarding too. Do you wanna join us for a downhill ride on sunday?" Rambo
offered.

Para akong binuhusan ng isang baldeng pananabik dahil sa offer niya. I miss riding!
Especially downhill!

"You're a stranger. Paano kita papaniwalaan?" taas kilay kong tugon.

Bahagya siyang napatawa at humakbang pa palapit sa akin. Hindi ako gumalaw at

hinayaan lang siyang makalapit.

"Kung gusto mo patunayan ko pa sa'yo ngayon." He said in a voice almost

whispering.

Nanatili akong nakatingala lang sa kanya. I was trying to read his eyes if
he's telling the truth, and I guess yes.
Bumaba ang tingin ko sa mga kamay niyang unti-unting umaangat para hawakan ang
braso ko. Pero bumagsak lang ito pababa nang may nagsalita mula sa likuran.

"Don't touch her." it's Ricxon. He's here!

Agad napaatras si Rambo nang matanaw si Ricxon sa likod.

"Hey, dude," bati niya rito.

Napatingin na rin ako sa kinaroroonan niya pero agad ko lang inalis ang mga mata sa
kanya nang matalim niya akong binalingan. Bigla kong naalala ang galit na galit
niyang mukha kanina. Pakiramdam ko ngayon ay nag-aapoy ang mga mata niya.

"Napadpad siya rito at hinahanap ka niya. Sa susunod huwag mo nang hayaang

magliwaliw, baka maunahan ka't maagaw ng iba," Rambo said and smirked, trying
to point out something.

Tanaw ko hanggang dito ang paggalaw ng panga ni Ricxon habang hindi tinatanggal ang
mga mata kay Rambo.

Ako naman, ay pilit inaalis sa isipan ang tensyon sa pagitan ng dalawa. Mas
namamayani sa aking isipan ang offer ni Rambo kanina. Gusto ko 'yon.

"Babe, let's go," seryosong tawag ni Ricxon dahilan para manlaki ang mga mata
ko.

He called me what?!
"I thought you're not his girlfriend?" mahinang tanong sa akin ni Rambo.

Hilaw akong napangisi sa kanya, "Hindi naman ta--"

Hindi na ako nakasagot pa nang mabilis hinawakan ni Ricxon ang kamay ko at

ipinagsalikop ang mga daliri namin.

"Let's. Go," matigas niyang bulong sa'kin.

Bago pa ako magpatianod sa hila niya, pinigilan ko siya at muling tumingin kay
Rambo. Nakatayo pa rin siya roon kasama ang iba pang kasama niyang naglalaro
kanina.

"Every sunday at 7 AM, sa People's Park palagi ang assembly," saad niya kahit
hindi naman ako nagtanong.

Hindi ako tumango o umo-o. Nagpatianod nalang ako ng tuluyan sa hawak ni Ricxon.
Mahigpit niyang hinahawakan ang kamay ko. Nakatitig lang ako sa kanya habang
nakatalikod naman siya.

Nang makalabas kami ng gym, saka lang ako nagkalakas ng loob na magsalita. Kahit
alam kong galit pa rin ito dahil sa dinadala niyang problema.

"Kaibigan mo ba si Rambo?" tanong ko.

"Hindi. Kilala lang."

Napatango lang ako.

"Tan ba ang apelyido niya?"

His brows creased when he finally looked at me.

"No. Bakit?"

"Wala. Bagay kasi sa pangalan niya ang apelyidong Tan." I gave him a cute smile.

Nanatiling nakatagpo ang kilay niya habang nakatingin sa akin. Tila pilit inuunawa
ang sinabi ko.

Nang ma-gets niya iyon ay mariin siyang napapikit at inalis sa akin ang tingin. Mas
lumapad naman ang ngiti ko nang mapansing pinipigilan niya ang pagkurba ng labi
niya. Hindi siya makatingin sa akin at tila ayaw aminin na natatawa siya.

"Gotcha," I said and grinned, trying to tease him.

Napasinghap nalang siya at muling ibinalik sa akin ang mga mata.

"You know how to tame my wildfire, huh." He said and gave me a short smile.

Chapter 10 - Chapter 8 [The Last Sunset of Summer (✔️)]

| Distraction |

***
Ricxon:

Tulog ka na. Nakakapangit kapag laging nagpupuyat.

Me:

Hindi pa ako inaantok. Nanunood kami ni Piet ng movie. Ikaw ang matulog na.

Ricxon:

Don't want to. I can't sleep. Takas kaya ako? Makikinood ako diyan.

Me:

Patapos na.

Ricxon:

Edi nood tayo ulit.

Hindi ako nakapagreply agad nang may isang message ang pumasok dahilan para
masapawan ang convo namin.

Pietro:

Manonood ka ng movie o makikipaglandian diyan sa katext mo?

Nag-angat agad ako ng tingin kay Piet na nasa kabilang sofa lang ngayon. Nakatingin
na siya sa'kin at pinanliliitan ako ng mata. Kinuha ko ang isang unan na
sinasandalan ko at hinagis 'yon sa kanya.

"Mamaya mo na nga 'yan replyan. Nanunood tayo. Respeto naman," reklamo niya
habang ngumunguya ng chichirya.

"Inggit ka lang," sagot ko sa kanya.

Me:

I need to focus on the movie. You sleep na. Good night.

Ricxon:

Focus on me instead.

Me:

K.

Ricxon:

Anong K? Kiss?

Napairap ako sa kawalan at pinigilan ang pagngiti.

Me:

Landi.

Ricxon:

Sa'yo lang lumalandi.

Me:

I'm serious, Ricxon. You sleep.

Ricxon:

Make me ;)

Me:

My gosh ang kulit mo. Hindi ka ba napagod sa ginawa natin kanina? Matulog ka na
nga!

Ricxon:

Ha? Anong ginawa natin kanina?

Me:

Ayan na naman yang manyak mong isipan. Bahala ka dyan. Matutulog na ako. Do not
reply.

Pinatay ko ang phone at inilapag sa gilid ng inuupuan ko. Pa simple kong inabot ang
bowl na pinaglagyan ng chichirya ni Pietro. Muli akong nagbaba ng tingin sa phone
nang umilaw ito ulit dahil sa isang message.

Ricxon:

Okay, good night.

Sabing huwag magreply-- Ang kulit talaga!

Bahagya akong napatawa dahil sa kakulitan niya. Napatingin naman si Pietro sa

kinaroroonan ko nang may malisyosong mga mata.

Itinuon ko nalang muli ang atensyon ko sa pinapanood naming movie. Pero kahit anong
gawin ko ay hindi ako makapag-focus. Tumatakbo pa rin sa isipan ko ang nangyari
kanina at ang naging pag-uusap namin ni Ricxon noong makalabas kami ng gym...

"You know how to tame my wildfire, huh." He said and gave me a short smile.

Pasadya kong hinipan ang ilang buhok na nakaharang sa mukha ko bago ngumisi sa
kanya.
Sabay kaming naglakad sa gilid ng kalsada. Hindi ko alam kung saan kami pupunta
basta't sumusunod lang ako sa mga hakbang niya.

"Ano bang nangyari? You have a problem?" tanong ko sa kanya.

"It's too late to deny it, I guess," sagot niya habang nakasuksok ang dalawang
kamay sa bulsa at patuloy lang sa paglalakad sa giliran ko.

"You wanna talk about it? I'm all ears," sagot ko at ginaya ang postura ng
kamay niya sa bulsa.

"Do you still remember what I told you before? Noong nag-usap tayo sa resort?"
Aniya.

Napatigil ako sa paglalakad at napatitig nalang sa daan, pilit na inaalala ang mga
pinag-usapan namin noong gabing iyon.

It was when I was crying alone after finding out about Mommy and Daddy's
divorce plan.

"Na pareho tayo ng problema?" tanong ko sa kanya. Agad siyang napatango.

"M-Maghihiwalay rin ang parents mo?" diretso kong tanong nang may gulat na mga
mata.

"No. I hope not," he sighed heavily. "Pero may alam ako na maaaring magtulak sa
kanila para maghiwalay."

Agad akong binalot ng pagtataka sa sinabi niya. Nakikita ko sa mga mata niya ang
bigat at hirap na nararamdaman.

Tumigil sa kami sa paglalakad nang marating namin ang dulo ng village nila.
Overlooking ang view nito at may ilang mga puno sa giliran na siyang pwedeng
masilungan.

Pinagmasdan ko lang siya na hubarin ang suot niyang tsinelas at ipinuwesto para
doon maupo.

He motioned me to sit on his slippers. Akala ko siya ang uupo roon sa tsinelas niya
pero nagulat ako nang sa isang malapad na bato siya umupo.

"So 'yung nangyari kanina sa bahay ninyo... Nalaman na ng parents mo?"

"Hindi." Maikli niyang sagot bago nagbaling ng tingin sa'kin. "'Yung

kanina, nagkasagutan kami ni Dad. Nalaman ko kasi na may trabaho siyang kinuha sa
Spain. Ako ang unang tumutol kahit pabor kay Mommy. Kaya ayun... Nag-away kami."

"Bakit ba kasi hindi ka pumayag? Para rin naman sa inyo 'yung gagawin niya,
right?"

He hissed and gently shook his head to disagree. Kumuha siya ng isang bato mula sa
mga nilalaro niya at buong lakas iyong tinapon sa malayo.

"You're completely wrong. Naghahanap lang siya ng paraan para ipagpatuloy ang
kalokohan niya. Alam ko namang hindi trabaho ang pupuntahan niya roon. Sinong gago
ang magtatrabaho pa sa abroad kahit may malaking negosyo na ang hinahawakan?
Tangina," sarkastiko siyang napatawa.

Mas lalo akong naguluhan sa mga sinasabi niya. Umayos ako sa pagkaka-upo at humarap
nang bahagya sa kanya. Ang dalawang kamay ko ay nasa magkabila kong tubod habang
itinutuko ko naman ang baba ko rito.
"Hindi kita maintindihan, Ricx. Enlighten me," I said.

Halos umabot sa akin ang lalim ng paghinga niya bago umayos din sa pag-upo at
humarap sa akin.

"I know that my dad is cheating on my mom. And I had no courage to tell her that
because I know it would hurt her so bad and it would possibly tear my family apart.
Hindi ko kaya 'yun. Ang bata pa ng mga kapatid ko. Lalo na ang bunso namin na
sobrang close sa kanya."

My lips parted upon hearing his confession. I ran out of words. Nagsisimula ring
bumigat ang dibdib ko dahil sa naging tono niyang halatang may sakit na dinadala.

"I caught him once. He had a phone call with someone. Narinig ko lahat maging ang
palitan nila ng mahal kita. Sobrang kumulo ang dugo ko no'n that I tried to
hit him with my clenched fists. Pero hindi ko nagawa dahil alam kong magigising
lang ang mga kapatid ko. Ayaw kong malaman nila ang kagaguhang ginagawa ng ama
namin. Ayaw ko silang masaktan. At ayaw kong matibag ang pamilya namin." Ricxon
added.

Napansin ko ang pamumula ng mga mata niya sa pinagjalong galit at sakit. Alam kong
pinipigilan niyang hindi maluha, at bilib naman ako na nagagawa niya ito.

It must've been very hard for him. Keeping his father's infidelity from
his siblings and mother is a different kind of courage. It may sound wrong, but
it's something I should not judge outrightly. He has reasons. At ang mga
rasong iyon ay dahil sa sobrang pagmamahal niya sa kanyang mga kapatid, at sa
pamilya nila.

He's hurting alone. Ngayon ko lang napagtanto na may mas mahirap pa palang
pinagdadaanan ang taong ito kaysa sa akin.
"Kapag hahayaan ko siyang pumunta ng Spain, mas magkakaroon lang siya ng panahon na
makasama ang kerida niya. I saw them when I had a practice game. May kaunting
inuman kami pagkatapos at patago lang kaming nagpunta sa isang restobar. I saw them
with my own eyes. The girl looked half-spanish. Sa sobrang galit ko ay umalis ako
roon dahil baka makalikha pa ako ng gulo sa loob. Hindi ako umuwi dahil ayaw kong
makita ang mukha ng hayop kong ama. Doon ako nanatili kina Pietro, pero hindi ko
sinabi sa kanya ang dahilan. I had to keep everything. To keep my family. To keep
my mother unharmed from pain. Hindi bali nang ako ang mahirapan at nasasaktan,
basta huwag ang mga kapatid ko, at huwag si Mommy."

Silence ruled over us. Natagpuan ko nalang ang sarili ko na nakatulala na pala
habang pinagmamasdan ang isang bato na nilalaro ng kamay niya.

"Our family is not as perfect as you think, Theia." He continued.

"Alam ba ng daddy mo na alam mo ang sikreto niya?"

"Yes. And the most triggering part is... He's asking me to cover him. He wants
me to keep his secret too. What a shame."

"But Ricx... While you are keeping that secret, you're letting your mother and
siblings being fooled."

"I know. At alam ko rin na may mali sa ginagawa ko. Pero masisisi mo ba ako kung
mas pinili ko itong itago? If it's the only way to keep them from hurting,
then I'd choose them to stay like that." He answered and looked away.

"Hanggang kailan, Ricx?"

"Hanggang sa kaya ko."

After that, I was completey enveloped by silence. Ilang minuto kaming nanatiling
ganoon habang nakatitig lang sa malawak na tanawin sa harap namin.

Saka ko lang napagtanto. May dahilan din pala kung bakit ganito nalang minsan ang
ugali niya. May dinadala pala siyang suklam sa daddy niya. Kaya pala noong una
palang ay may nararamdaman na akong kakaiba sa tuwing nakikitungo siya sa ama niya.

"You know what? You need a distraction. Basketball nalang tayo? Turuan mo
'ko."

His eyes landed on me. A short smirk plastered on his face.

"Basketball? A distraction?"

I nodded. "Yes. Your heart and mind need a little time to relax for your wildfire
to completely cool down. I can be the distraction, Ricx," I laugh lightly and look
away.

Ramdam kong nanatili lang siyang nakatingin sa akin kahit sa harapan na ako
nakatitig.

"Then you're the prettiest distraction I am so willing to embrace," he said in

a serious tone.

I just felt like my heart skipped a beat. Napatingin ako sa kanya. He just gave me
a seductive grin. I used my palm to slightly take his eyes off me.

"Badoy mo," saad ko. "Tara na, wala na siguro 'yung Rambo Tan ngayon doon."
Bahagya siyang napatawa at napailing. Tumayo ako at inayos ang suot kong shirt at
pantalon. Sinipa ko rin ang pares ng tsinelas niya pabalik sa kanya. Naging abala
ako sa pagtanggal ng dumi sa bandang puwet ko nang bigla kong naramdaman ang
dalawang braso na yumakap sa akin mula sa giliran.

Mabilis akong napaharap kaya paharap naman niya akong nayakap ngayon. Hindi ako
nakagalaw. Ni hindi ko siya nayakap pabalik dahil sa gulat.

He rested his chin on top of my head while both of his arms are locking my body.

"Thank you, Theia. Nobody has made me feel this comfort before..."

I caressed his back and smiled. "I can be your walking diary, Ricx."

Kumalas siya sa pagyakap sa akin at napansin ko agad ang pamumula ng kanang tenga
niya. I wonder kung anong nararamdaman niya sa tuwing nangyayari 'yan?

"Sandali nga lang. Why did you call me babe earlier?" taas kilay kong tanong nang
maalala ang ginawa niya kanina sa gym, sa harap nina Rambo.

"I was simply giving them boundaries," he answered and winked.

"Ipo-ipo ka talaga. Hindi mo ako girlfriend kaya hindi ako sa'yo."

"Hindi pa." He answered and put on his slippers. "I'm gonna make you fall for
me. And when you do, I'll make sure you'll fall hard until you are no
longer capable of loving someone else but me."

Kinabukasan, maaga akong gumising para makapaghanda sa workshop namin. Naabutan

kong naghahanda na sina Ate Vicky at Tita Cynthia sa kusina. Ginusto kong tumulong
pero wala akong alam sa pagluluto. Kaya pinabalik nalang ako nina Tita sa
paghahanda.

Nasa sasakyan ako nang makatanggap ulit ako ng text mula kay Ricxon. Tinignan ko
muna si Mang Karding, na family driver nina Piet, bago ko binuksan ang message ni
Ricx.

Ricxon:

Good morning :)

Me:

Kagabi ka pa, ah. Ni hindi mo pa sinasagot ang tanong ko kung paano mo nakuha ang
number ko.

Ricxon:

Ang taas naman ng good morning too mo.

Why don't you ask your cousin?

Mariin akong napapikit. Sabi ko na nga ba. Humanda ka talaga sa'kin mamaya,
Pietro!

Papaulanan kita ng thank you!

Me:

Later.

Ba't ba ang aga mong magtext uy? Hindi ka pa nga siguro nakapaghilamos.

Ricxon:

you before anything else.

"Ang ganda ng ngiti natin, Ma'am, ah. Sino dahilan niyan?" rinig kong sabi ni
Mang Karding mula sa harap.

Saka lang ako natauhan kaya agad akong napatikhim. Mabuti nalang at kaming dalawa
lang ang nasa sasakyan ngayon. Nakakahiya!

"A-Ah. Wala kuya. Nanonood ako ng vines. Nakakatawa kasi."

Mas lumapad naman ang ngisi ni Mang Karding, tila hindi naniniwala sa sagot ko.

Me:

Kumain ka na ba?

Alam mo bang ang kalandian ay isang sanhi ng ulcer? Mag almusal ka muna. Bye.

Ricxon:
Damn, pa fall.

Me:

Edi ma fall ka.

Ilang segundo siyang hindi nakapagreply agad. I was tapping the side of my phone,
waiting for his response. 

Ricxon:

Matagal na, Theia.

I secretly bit the corner of my bottom lip and glanced at the view outside, trying
to hide the kilig. Dammit! Ang babaw kong kiligin!

Me:

Susuko ka rin.

I need to go.

Natanaw ko na ang studio ni Tita Vernice kaya inayos ko na ang sarili ko. Bago ko
pa man pinatay ang phone ko ay muli akong nakatanggao ng text. This time, it's
from Pietro.
Pietro:

Alam kong ako may kasalanan kung bakit textmate kayo ngayon. Pero pwede huwag mo na
siyang replyan? Parang baliw rito ngumingiti mag-isa. Ayaw nang makipaglaro
sa'min.

And also, focus on your workshop, hindi sa kung anu-anong bagay. Take care. Text me
when you're done para makasama ako kay Mang Karding pagsundo sa'yo.
Pinapasamahan ka ni Mama sa akin sa mall.

Do not reply.

To him!

Napatawa nalang ako sa messages niya.

Me:

Do you regret giving him my number? Masyado ka kasing supportive :P

I'll hug you tight later. Thank you, primo! Luv u!!

Pietro:

Malanding nilalang.

Chapter 11 - Chapter 9 [The Last Sunset of Summer (✔️)]

| Workshop |
***

"Hello! Good morning! Come in, hija." Bungad na pagbati sa akin ni Tita Vernice
sabay beso. "Look at you! Parang 'di mo naman na kailangan 'tong
workshop, ah!" he complimented while scanning my figure.

"It's been a while since I last stepped on a runway, Tita. Kaya mas mabuti
lang na mag undergo ulit ako ng workshop," I answered and smiled.

Dinala niya ako sa ilan pang mga kababaihan na halos ka edaran ko lang din.
Pinakilala niya ako sa kanila at mainit naman akong ngumiti at bumati.

Nasa dalawampung aspiring models ang nandito ngayon para sa summer workshop na
'to. Sinubukan kong hanapin si Maggie sa kanila pero naalala kong model na
pala siya rito at maaaring naghihintay nalang sa araw ng show.

"Hi! I'm Ciara," bati sa akin ng isang kakalapit lang na babae.

She's also tall, but not on my level. I am, I think, an inch taller than her.
But she has a good posture and figure. She's also pretty! Medyo kamukha niya
si Barbara Palvin.

"I'm Theia," nakangiti kong sagot sa kanya.

"Ngayon lang ata kita nakita rito? Wala ka since pag start ng workshop no'ng
April?" usisa niya.
"Yes, last week of april lang kasi kami dumating dito. Kaya late na rin akong
nakasali sa sessions niyo."

"Oh, kaya pala. Kanina ka pa nga binabanggit sa amin ni Tita. Sabi nga niya na dati
ka nang model sa U.S kaya tinanggap ka niya agad. You're lucky," she said and
smiled.

"Hindi naman. I wasn't that known back there. I was just a local fashion and
runway model. Pero pa minsan minsan lang din dahil mas maraming magaganda't
matataas doon."

She nodded and genuinely smiled. Sabay kaming naglakad palapit sa trainer nang
tawagin na kami nito.

Mayroong isang mini function hall sa ibabaw ng building na ito. Nakahanda na rin
doon ang T-shaped runway na inaayos ulit ng ilang maintenance nila.

"Theia, would you mind showing me your walk?" ani Tita Vernice sabay upo sa stool
na nasa gitna ng stage.

Tumango ako agad at pumuwesto sa dulo ng runway. I fixed my hair and squeezed a
breath from my navel to spine. I started catwalking while everyone else was staring
at me. I didn't mind their eyes. Lalo pa't may ilang lalaki ring models
ang nandito ngayon.

"You have a very graceful and clean walk, Theia. You just have to practice a more
persuading and fierce facial expression. Your face today is too angelic.
You're blooming," Tita Vernice said.
Napahawak naman ako sa kabilang pisngi ko. Nakita ko kung paano ngumiti ang iba
kong kasama na para bang nanunuyo. Maging si Tita ay nangingiti na rin ngayon. What
the hell! They're making me blush more!

Bumaba ako ng stage nang sinabi na ni Tita. Halos dalawang oras ang first session
ng workshop kaya sabay kami ni Ciara na magsnack. Kung kailan naman patapos na ang
training namin ay saka pa ako nasiraan ng heels.

Bakit ba kasi hindi nalang ako bumili noong sumama ako sa mga Montero sa arcade
no'n, e!

After the trainer dismissed us, umalis na ako agad doon at nauna nang bumaba sa
studio dahil nagtext na rin si Piet kanina na nasa baba na siya, naghihintay.

"Theia, wait," tawag sa akin no Tita kaya napatigil ako at humarap sa kanya.

"Tita?"

"I noticed some scars on your legs. Ano'ng nangyari diyan?" he asked.

"Uh- I'm a longboarder kasi Tita. I got 'em when I was still practicing.
Long before I joined modeling. 'Yung iba ay sa pag mo-motorcircuit." I
answered honestly.
He breathed deeply and crossed his arms before saying a word again. "Mmm I see.
You're sporty. Well, I guess we need a bunch of concealers for that. Just make
sure you won't get another one before the show, mahirap na tapakan 'yun."
He smiled and pat my shoulder.

"Yes, tita. Thank you po."

Kinabahan ako do'n. Akala ko 'di ako tatanggapin ni Tita. Concealer lang
din naman ang kasangga ko noon sa tuwing may show kami.

Natanaw ko kaagad si Pietro sa lobby ng studio. Naka-upo, nakahawak sa phone, at

nakangiti. What the hell?

"Hoy! Ano'ng ningingiti-ngiti mo d'yan? May ka-chat ka no?" bungad ko sa

kanya.

"Wala. Tara na nga. Ang tagal mo," reklamo niya at nauna nang lumabas ng studio.
Napangiwi ako sa kanya habang sinusundan siya ng tingin palabas.

Sa backseat kaming dalawa ni Piet sumakay. Nagpatuloy lang siya sa pag-uusisa sa

kung sino mang ka-chat niya ngayon. Binuksan ko nalang din ang phone ko. As
expected, isang message na naman mula kay Ricxon ang bumungad sa akin. It was from
three hours ago, before our workshop had started.

Ricxon:

Done eating. Tapos na rin akong maligo.

I rolled my eyes and laughed a bit before typing a reply.

Me:

Hindi naman ako nagtanong.

"Theia, napag-usapan namin kanina nina Ricxon na mag summer outing. Tayo-tayo lang
naman. Walang parents o chaperone." Pietro opened up.

"Really? When?"

"Next week. Parang last summer get-away na rin."

"Okay. I'm in."

"Sure ka bang papayagan ka ni Tita?"

"Hindi. But I can work on it."

"Ano? Tatakas ka na naman? I can't ask her for you. Alam mo namang hindi sang-
ayon 'yun kapag nagsasama tayo sa mga outing nang wala sila."
"Basta gagawa ako ng paraan."

Napahinga nalang ng malalim si Pietro bago muling itinuon ang atensyon sa phone.
Napatingin din ako sa phone ko nang maramdamang nag vibrate ito dahil sa reply ni
Ricxon.

Ricxon:

I know. I'm just keeping you updated ;)

Where are you now? Piet said may lakad kayo.

Me:

Yup. Mall.

Ricxon:

For what?

Me:

Bibili ako ng heels. Nasira 'yung akin kanina.

Ricxon:

Kailangan ba mataas?

Me:

Yes.
Ricxon:

Ilang inches ba kaya mo?

Napa-ubo ako bigla sa reply niya. Kapwa napatingin sa direksyon ko sina Mang
Karding at Pietro.

"What happened to you?" nagtatakang tanong ni Piet.

"W-Wala. Nasamid lang sa sariling laway."

May kinuha siyang bottled water sa food holder at inabot sa'kin. Tinaggap ko
naman 'yun at uminom ng kaunti bilang respeto sa effort niya.

Ricxon:

Hmm, 7 inches kaya ba?

"Tangina--" mas napa-ubo ako at tuluyan na ngang nasamid sa tubig.

"Hey, ano ba'ng nangyayari sa'yo?" Pietro asked, worried.

"I'm okay," natatawa kong sagot sa kanya.

Me:

We're still talking about heels, right?

Ricxon:

Of course. Wala naman tayong ibang topic, ah?

Nagtitipa ako ng reply sa kanya ngunit agad itong naputol dahil sa pahabol niyang
message.

Ricxon:

What the fck. Ang dumi ng isip mo! Nagtatanong lang ako dahil baka meron kay
Maggie. Jesus, this girl.

Me:

Paano naman magkakasya sa'kin ang size niya?

Ricxon:

Mataas ang size ni Maggie. Try mo lang.

Ano? Kaya mo ba 7 inches?

Me:
Masakit na ata 'yun.

Ricxon:

Fuck this mind.

Me:

I mean masakit 'yun sa paa! Gagu.

Ricxon:

Okay. Let's stop this topic.

Me:

But Ricx.. Oo kaya ko 'yun.

Hindi na siya nagreply pagkatapos no'n. Hindi na rin ako nagtext pa dahil
nakarating na kami sa mall.

Pumili ako ng heels na iba't iba ang designs at styles para pagpipilian ko
nalang. Kumuha rin ako ng iba't ibang sizes.

"How do you girls manage to wear that shit?" Piet interrupted while I was busy
fitting the last pair from the choices.

"Try mo kaya para malaman mo," I answered without taking a glance at him.

Kanina pa siya sunod ng sunod sa akin. Alam ko namang pagod na ito dahil siya rin
ang pinagdala ko ng mga nabili kong cosmetics kanina na nadaanan namin. Siya rin
tagahawak ngayon ng mga napili kong heels. Pero kahit isang salita ay wala akong
narinig sa kanya. Except sa panlalait niya sa bawat bagay na kinukuha ko.

"Sir, dito niyo nalang po ilagay ang mga napili ng girlfriend n'yo," ani
saleslady sabay abot kay Piet ng isang basket.

Mahinang napamura si Pietro habang palihim nalang akong natawa.

"Miss, he's my cousin. Not my boyfriend," tawa kong koreksyon sa babae.

Mahinhing napatakip sa bibig ang saleslady. Ilang beses din siyang napakurap at
hindi makatingin kay Pietro dahil sa hiya.

"S-Sorry, sir," she apologized and walked away after handing the basket.

"What the fuck was that?" pagmura niya ulit. "Do we look like a couple?"
Napatawa nalang ako sa reaksyon niya. Halatang nandidiri ito.

"Get a boyfriend already! Para hindi na ako kasama mo. Kung anu-ano tuloy
napagkakamalan sa'tin." Reklamo niya pa.

I just rolled my eyes at him. Kinuha ko na ang huling pares at ibinalik iyon sa
kung saan ito nakadisplay kanina.

I heard my phone rang inside my pocket. Kinuha ko iyon at nakita ang tawag mula kay
Ricxon. Kinabahan ako dahil hindi ako sanay sa phone calls, especially with a guy!

"Who's that?" Piet asked.

"R-Ricxon..."

He narrowed his eyes at me, "Answer it."

Huminga ako ng malalim bago ko iyon sinagot.

"Ricx..." bungad ko.

"Theia..." his voice sounded worried and nervous.

"What the fuck, you clean it Daxe!" -Davien.

"No way." -Daxon

"Fuck, the sheets!- Oh shit even the pillows!" -Davi

"Call a doctor already! Damn!"

"Pwede ba kumalma kayong dalawa?!" it's Raven's voice in the background.

"How can I fucking calm down?! We need a doctor!" it's Davien panicking.

"Ricx, what happened?" nag-aalala kong tanong sa kanya.

Hindi siya nagsasalita. Mas lalo akong kinakabahan lalo pa't narinig ko ang
mga natatarantang boses ng mga kapatid niya sa background.

"Speak to me, Ricxon. What's happening there?"

Nagtataka na ring nakatingin sa akin si Pietro ngayon na para bang naghihintay na

rin ng sagot.
"Something happened to Maggie. We need help."

Chapter 12 - Chapter 10 [The Last Sunset of Summer (✔️)]

| Blood |

***

"Something happened to Maggie. We need help."

I heard his soft curse when Davien panicked again. Bumilis ang kabog ng dibdib ko
dahil sa kaba at pag-aalala.

"Theia, ano raw ang nangyari?" Piet asked.

"What? Nasa'n ang mommy't daddy ninyo? Ang mga kasambahay?" pag-aalala
ko.

"May kanya-kanyang lakad sila. Si Manang ay lumabas din para mag grocery kasama ang
driver. Kami lang nandito. C-Can you please come here? I don't know what to
do," he begged.

"Okay, okay. We're going there. Just calm down." I said and dropped the call
immediately before he could utter an answer.

"Theia, may nangyari?" Pietro asked again with a fret face.

"Yes. May nangyari raw kay Maggie. We need to go."

His brows furrowed, expressing great fretness. "What happened to her?"

"I don't know. We'll find out when we get there. Mauna ka na sa sasakyan.
Sabihin mo kay Mang Karding sa labas ng mall nalang kayo maghintay. Babayaran ko
lang 'to."

Agad siyang tumango at mabilis na naglakad palabas. Mabuti nalang at hindi

masyadong mahaba ang pila sa counter kaya mabilis lang din akong nakapagbayad.

Halos tigdadalawang tiles ang hakbang ko dahil sa pagmamadali. Sa tono nilang apat
kanina ay siguradong may malubhang nangyari kay Maggie.

Pumasok ako agad sa sasakyan nang makarating at mabilis naman itong pinaharurot ni
Mang Karding. I was checking my phone from time to time to see if Ricxon left
another message, but there was none.

"Hindi ba sinabi ni Ricxon kung ano'ng nangyari kay Maggie?" tanong ulit ni
Piet.

I shook my head. "I just heard the twins cursing and panicking in the background.
Ang sabi pa nila... Kailangan na raw nila ng doctor."

"Fuck-- Then bakit ikaw pa ang tinawagan ng gagong 'yun kung kailangan naman
pala na ng doctor? What if something serious happened to his sister?" Piet sounded
pissed.
"Can you please calm down too? Mas lalo mo lang akong pinapakaba, e!"

It took us almost fifteen minutes before we arrived at their village. Wala nga
talagang kahit isang sasakyan ang nakapark doon kaya totoo pala na wala silang
matandang kasama.

Mabilis akong bumaba ng sasakyan at sumunod naman din si Pietro. Sinalubong agad
kami ng nag-aalalang mukha ni Ricxon pagkapasok.

"What happened?" tanong ko agad.

"T-There's..." he couldn't even speak properly!

Hindi ko na hinintay pa ang sasabihin niya at pumasok na ako agad kung nasaan ang
tatlo pang Montero.

Naabutan ko sina Raven at Davien na halos pabalik-balik sa lakad at pinapalibutan

ang couch nila. I saw bloodstains all over it.

"What the fuck happened here?! Can at least one of you answer me?!"

Nakita ko ang takot at kaba sa mga mukha nila. Lalo na si Davien na namumutla na
ngayon.
"She was just here a while ago, watching her favorite tv series. Umakyat lang ako
sa kwarto para maligo. Pagbalik ko wala na siya tapos marami nang dugo diyan."
Paliwanag ni Raven.

"She was holding a knife," dagdag naman ni Davien dahilan para mapatingin kaming
lahat sa kanya nang may gulat na mga mukha.

"A knife?!" si Ricxon.

"Y-Yes. Nagpatulong siya sa'kin kanina sa kusina na abutin ang kutsilyo dahil
may gagawin daw siya. Binigay ko naman. I had no idea kung anong ginawa niya
do'n." Patuloy ni Davien.

"You idiot! Bakit mo hinayaan?!" si Raven.

"Where is she?" tanong ko sa kanila.

"Kanina pa namin siya hinahanap. Wala siya sa kwarto niya," sagot pa ni Raven.

Nabaling ang atensyon namin sa staircase kung saan si Daxon. Nagmamadali itong
bumaba at lumapit sa amin. Puno rin ng pag-aalala ang kanyang mukha.
"She's in Mom and Dad's bathroom. Natagpuan ko ang kutsilyo sa labas,"
sabi ni Daxon.

Halos sabay kaming lahat tumakbo paakyat sa kwarto ng parents nila. Naunang pumasok
si Ricxon at dumiretso sa bathroom.

"Magg? Open the door, please! What happened? Are you okay?" Ricxon knocked.

"Oh fuck. She's not answering! Break the door, Ricx!" ani Davien.

"Can someone get the keys?" pagbaling ko kina Raven at Daxon.

Hinila ko rin si Ricxon paalis sa pintuan ng bathroom at pumalit roon. I leaned my

ear against the door and heard a sob inside.

"Lumabas kayong lahat. Ako na ang bahala sa kanya," kalmado kong saad.

"But-" Ricxon tried to stop me but I cut him off.

"Sige na. Makinig nalang kayo sa'kin. Sa labas nalang kayo maghintay."

Kahit ayaw nila ay pinilit ko silang pinalabas ng kwarto. Ilang sandali lang ay
inabot na rin sa akin ni Daxon ang susi ng bathroom kaya agad akong lumapit doon.
"Magg? Si Ate Theia 'to. Labas ka please? Usap muna tayo. Nag-aalala na ang
mga kuya mo sa'yo." Marahan kong katok sa kanya.

I hear her sob again. Dahan-dahan kong ipinasok ang susi sa door knob pero bago ko
pa ito tuluyang maikot ay bumukas na rin sa wakas ang pinto at bumungad sa akin ang
umiiyak na mukha ni Maggie.

Napalingon-lingon siya sa likuran ko, tila tinitignan kung may ibang tao pa ba
akong kasama. Hinawakan ko ka agad ang mukha niya at ginamit ang palad ko para
punasan ang mga luha niya. Her face could tell how scared she is. Nakasilip parin
siya ngayon sa maliit na buka ng pinto

"What happened to you? Halika labas ka," tawag ko sa kanya pero umiling lang ito.

"Theia! What's happening there? Is she okay?" narinig ko ang boses ni Ricxon
mula sa labas.

"She's okay!"

"I'm scared, ate Theia," her brows went downturned.

"Why?"
"M-May d-dugo..." hindi niya matapos-tapos ang sasabihin niya.

She opened the door completely and turned her back on me to let me see something
from there. Para akong natanggalan ng tinik sa dibdib at napahinga nalang ako ng
maluwag nang makita kung ano ang naroon.

"Davien said you were holding a knife? What did you do with it? Sobra kaming
kinabahan."

"Para sana panghiwa sa apple. I was craving for it but then I noticed a damp thing
underneath. Kaya tumakbo ako at nagtago. I was scared and I didn't want the
fourballs to worry. B-But I was wrong..."

Ngumiti ako sa kanya at inayos ang buhok niyang medyo magulo ngayon.

"It's okay. I'll help you," I said and tied her hair into a ponytail.
"Stay inside the bathroom and clean up yourself. Kakausapin ko lang ang mga kuya
mo. Babalik ako, 'kay?" I said and she nodded before heading back inside the
bathroom.

Huminga muna ako ng malalim bago binuksan ang pinto. Naabutan ko ang mga hindi
mapakaling Montero. Raven is leaning on the wall. Daxon and Raven are sitting on
the floor with their heads bent and tapping foot thumbs. Piet and Ricxon are
standing near the door, talking.

Mabilis silang lumapit sa'kin nang marinig ang pagbukas ng pinto. 

"What happened to her?" Piet asked.

"Okay lang ba siya?" Daxon added.

"Where is she?" Ricxon asked and tilted his head to peek.

"Should we call a doctor?" Davien asked too.

I raised my palm on the air to stop their panicking asses. I breathed thoroughly
before finally uttering a word.

"She's okay. She just got a lot of blood on--"

"Blood?! A lot?! Oh fuck. I told you, Ricx! We should've called a doctor!"

Davien cut me off.

"Will you please calm your balls, Davien?!" I stopped him.

Tumahimik naman siya habang bahagyang napasabunot sa buhok.

"You guys are overreacting! Your sister just got her first mens!" I declared.
Their mouths circled. Ilang sandali pa bago may isang nakapagsalita ulit sa kanila.

"Mens?! Anong lalaki?!" it's Ricxon.

"Gago. Mens, Ricxon. Period. Menstruation!" I clarified.

Umawang ang bibig niya nang maintindihan iyon bago napatango-tango. Halos umabot
naman sa akin ang maluwag na paghinga niya. Napahilot pa siya sa batuk niya habang
nakatingin sa akin.

"Davien, ikaw na bumili ng pad, sanitary pad." I said calmly.

"Okay..." Davien nodded but with creased brows. "What's that?" He added. Hindi
niya naintindihan kung ano ang tinutukoy ko. Damn.

I crossed my arms and gave him a dead look. Nakakainis na minsan ang pagiging
inosente niya. He smiled like a goat and motioned to zip his mouth.

"Napkin," sagot ko sa kanya kahit medyo na o-awkward akong banggitin ito dahil puro
lalaki ang kaharap ko ngayon.

"Huh?! Ayoko! Sina Daxon nalang pabilhin mo," busangot at kunot-noo niyang sagot.
"Hoy, sa'yo inutos. Gagong 'to," pag-ayaw naman ni Daxon sabay marahang
hampas kay Davi.

"Huwag na nga kayong mag-inarte. Para napkin lang nagtutulakan pa kayong dalawa,"
sermon naman ni Raven sa kanila.

"O sige nga, ikaw na bumili!" pasa naman ni Davi kay Rave.

"Bugbogin muna kita."

"Sige na Davi. Naghihintay kapatid niyo sa loob. May ipapagawa ako sa iba,"
pagpilit ko sa kanya pero muli lang itong napa-iling.

"Nakakainis naman, e! Sige na nga!" sagot niya habang nakatagpo ang kilay at
nakabusangot.

"Whisper with wings!" pahabol kong utos sa kanya kaya mas lalong bumusangot ang
abnoy.

Nanatiling gano'n ang mukha niya habang pababa ng hagdan hanggang sa tuluyan
na siyang lumabas ng bahay.
"Daxe and Rave, you remove the stained sheets and covers and put it inside the
laundry. Ricx, samahan mo ako sa kwarto ni Maggie para kumuha ng damit niya. Piet,
you stay outside the bathroom. Bantayan mo si Maggie at baka may kailangan siya.
Babalik agad kami," I Instructed.

Agad silang tumugon sa utos ko. Sumunod ako kay Ricxon patungo sa kwarto ni Magg. I
picked a pair of clothes and undergarments. Nang makuha lahat ng kailangan ay sabay
rin kaming bumalik na sa kwarto ng parents nila.

Naabutan namin si Pietro na naka-upo sa gilid ng kama, sa harapan ng pintuan ng

bathroom kung nasaan si Magg. Nakayuko ang ulo nito at nakatuko ang dalawang kamay
sa kanyang tuhod. Napatayo siya agad nang mapansin kaming pumasok.

"Wala pa ba si Davien?" I asked him and he shook his head.

"Ang tagal naman ata niyang bumili ng napki-"

"Heto na!" speaking of the asshole.

Patakbo siyang lumapit sa amin habang iwinawagayway ang dalang--

"What the fuck, Davien?! This is a diaper for heaven's sake!" sermon ni Ricxon
sa kanya.

I squeezed my eyes shut in disbelief. Nasapo ko agad ang noo ko habang tinitignan
ang hawak na diaper ngayon ni Ricxon.
"Alam mo naman siguro ang itsura ng napkin, 'di ba?!" dagdag pa ni Ricxon.

Kakapasok lang din ngayon nina Raven at Daxon na pinupunasan pa ang basang mga
kamay. Sabay silang humagalpak sa tawa nang makita kung ano ang binili ng abnoy
nilang kapatid.

"Pwede na 'yan, uy! For heavy duty! XL pa nga size niyan, e!" palusot niya pa
habang nagkakamot ng ulo.

"Gusto mo ba sa'yo ko ipasuot 'to? Ano ba'ng nakain mo't

pagkalinaw-linaw ng utos ni Theia na napkin!"

"E, hindi kasi naintindihan ng tindera 'yung sinabi ko! Kaya diaper nalang
binanggit ko!" He said in frustration.

"Ano ba kasi'ng sinabi mo?" si Raven.

Muli siyang napakamot sa ulo niya bago sumagot. "Bulong na may pakpak," he
answered.

"Anong bulong na may pakpak?!"

"Whisper with wings. Sabi ni Theia!"

Napahilot nalang si Ricxon sa noo niya dahil sa sinabi ng kapatid. Bahagya namang
binatukan ni Raven si Davi.

"Kung napkin kaya ang sinabi mo, 'no?"

"Ikaw kaya ang bumili do'n! Pinagtawanan na nga ako nina Rambo kahit diaper
lang bitbit ko. Pa'no pa kaya kung napkin?"

Tinalikuran ko nalang sila roon. Sumasakit ulo ko sa magkakapatid na 'to.

Jusko!

Umupo ako sa kama at kinuha ang maliit kong bag para tignan kung may dala ba akong
extra pad for emergencies, pero wala. I think it's in my other sling.

"Ako na bibili," Pietro insisted in a serious tone before heading out of the room.

Nabalot ng katahimikan ang paligid nang ilang sandali. Nag-angat ako ng tingin kay
Ricxon na pinanggigigilan pa rin ang kapatid ngayon.

Nang makarating si Pietro dala ang pad ay muli ko silang pinalabas para alalayan si
Maggie. Tinuruan ko siya kung paano iyon ilagay bago siya hinayaang magpalit sa
loob ng banyo.
She stayed in her room after that. Kahit hanggang sa makatulog ito ay nakapalibot
pa rin ang mga kuya niya sa kanya. Sa kwarto ni Magg sila tumambay at nanood ng tv.
Dumalo naman kami ni Piet sa kanila ng ilang sandali bago nagpaalam para umuwi na
dahil naghihintay si Mang Karding.

Dumating na rin naman si Manang Celia, na kasambahay nila, kaya may mag-aalalay na
rin sa kanila.

"Theia," Ricxon called me once again before I could take a step on the stairs.
"Thank you. Hindi ko alam kung ano'ng gagawin ko kung hindi ka dumating."

Ngumiti ako sa kanya at marahang tinabig ang bandang braso niya.

"No worries. Just call me if anything happens or kung may tanong kayo."

"Noted, Nurse Theia." Mas lumapad ang ngiti ko sa sinabi niya.

"Good night, Ricx..." paalam ko sabay talikod.

Natanaw ko si Pietro na nakasilip na mula sa nakabukas na bintana ng sasakyan.

Naglakad ako palapit doon ngunit napalingon agad ako pabalik nang muli akong
tinawag ni Ricxon.

"What?" tanong ko sa kanya habang hawak-hawak na ang pinto ng sasakyan.

"There's a newly opened amusement park and rides nearby. Would you like
to...-"

"Are you asking me to go on a date with you?" I cut him off.

"If you think date is the right term for it, then yes," he answered.

Pietro cleared his throat, trying to remind me that he's listening... And Mang
Karding, too.

"Si, bello," I answered and left a lopsided smile before turning my back on him.

Before I went inside the car, I caught Pietro pointing his two fingers from his
eyes then to Ricxon.

"Siguraduhin mong sa amusement park talaga kayo pupunta, ha," banta niya kay
Ricxon.

Chapter 13 - Chapter 11 [The Last Sunset of Summer (✔️)]

| Date |

***
"Theia, kanina pa 'yan umiiyak ang phone mo."

Inilapag ko muna ang hawak kong tasa sa kitchen counters at inabot ang phone ko na
nasa tabi lang ni Pietro.

"Who is it? Ricxon again?" mausisa niyang tanong sabay higop sa kape niya.

"Chismoso. Hindi, 'no. Si Mommy 'to." I answered and swiped up the screen
to open the messages.

Ricxon:

Hey... Good morning. Can I call?

"Ano sabi ni Tita? Uuwi na ba siya?" tanong ulit ni Pietro.

"Wala. Tatawag daw siya. Sagutin ko muna," kinuha ko ang tasa ng kape at agad nang
tumalikod kay Pietro na nanliliit na naman ang mga malisyosong mata sa akin.

Nang makapasok ako sa kwarto ay mabilis kong sinarado ang pinto at nagtipa ng
reply.

Me:

Go on.
I was tapping the side of my phone case with my index finger while waiting for his
call. Nang sa wakas ay lumabas ang pangalan niya sa screen ay hindi ko pa ito
diretsong sinagot.

Hinayaan ko munang mag-ring ito ng ikalimang beses para hindi naman halatang
masyado akong excited sa tawag niya.

"Hey... Morning..." bungad niya agad. His voice was still husky, mukhang
kakagisingin niya lang.

Damn, how can a man's voice be this sexy?!

"Aga mong magising, ah."

"Come on, is that how you greet me too?"

"Fine. Good morning..." I said in a low voice. "How's Maggie?"

"Ako? 'Di mo 'ko kakamustahin?"

I rolled my eyes heavenward while my lips keep on plastering a short smile.

"Bakit? Nireregla ka rin ba?"

"Yes. But it's in color white."

Napangiwi ako sa sinabi niya. "Yuck. Ang bantot mo."

I heard him laughed.

"Kidding..." he said and breathed thoroughly. "Actually tumawag din ako not just to
greet you good morning, but also to ask about something."

"What's that?" I answered and sipped a little from my coffee.

"Maggie's crying. Masakit daw puson niya. Hindi pa nagigising si Mommy. I

don't know how to make her feel better."

"Are you in her room right now?"

"Yes. Sa tabi niya ako natulog kagabi para bantayan siya."

May biglang lumambot sa puso ko nang malaman iyon. Kahit gaano siya ka sutil,
pilyo, at mainitin ang ulo, isang mabuting kuya pa rin pala siya.

"Don't worry, period cramps are normal especially at the start of a

menstruation. Just put on a warm patch or a heating pad on her belly. Pero kung
wala kayo ng mga 'yon, just use a towel, basain mo iyon gamit ang mainit na
tubig saka mo ilagay sa puson. It will help her feel better," paliwanag ko sa
kanya.

Hindi ko pinatay ang tawag habang sinusunod niya ang sinabi ko. Naririnig ko ang
tunog ng faucet sa background. Maging ang mahina niyang daing sa tuwing naiinitan
siya sa tubig.

I can picture him out struggling just to make her little sister feel better.
Napapangiti nalang ako sa tuwing naiimagine iyon.

"Fuck.. Fuck... It's so hot," rinig kong mura niya. "But I'm way hotter
than this water."

Bahagya akong napatawa habang nakikinig sa mga yawyaw niya.

"I know you're listening, babe. And I also know you agree with me," parinig
niya sa tawag.

Napairap nalang ulit ako sa kawalan. "Stop calling me babe. Mag focus ka d'yan
sa ginagawa mo."

"I'm in her room now," mahina niyang sabi. "Magg, let's put this thing on
your belly."

I heard Maggie's sniffle in the background.

"What's that?" it's Maggie's voice.

"It's a DIY heating pad. It will ease the pain," pagmamalaking boses ni
Ricxon.

"How did you know about that?"

"The nurse told me."

Nanatili lang akong naka-upo sa kama ko habang hawak-hawak ang tasa ng kape.
Nakikinig lang ako sa kanila mula sa telepono.

"A nurse? You called a nurse?"

"Yes. A very beautiful nurse."

Uminit ang pisngi ko dahil sa narinig. Halata namang sinasadya niyang magparinig
dahil alam niyang tumatakbo pa ang tawag namin.
Nagpaalam lang kami sa isa't isa nang muling makatulog si Maggie. Kailangan na
raw niyang maghanda para sa practice game nila ng basketball.

"I'll pick you up later? Kina Piet ka ngayon tumutuloy 'di ba?" pahabol
niyang tanong.

"Hindi pa ako nakakapagpaalam kay Tita. Kinakabahan din ako kasi baka hindi ako
papayagan," nag-aalala kong sagot.

"Ako magpapaalam sa kanya para sa'yo. Ako naman nagyaya."

I pursed my lips before speaking again. "What if isama nalang din natin si Piet?
Pati mga kapatid mo. Sigurado akong papayag si Tita agad."

"But it's our date," I heard him groaned.

Damn, kailan ba titigil 'tong pisngi ko sa pag-init sa tuwing kausap siya?

"It's okay. Mas masaya nga kapag marami tayo."

Gusto pa sana niyang tumutol pero wala na rin siyang nagawa. Nagdadalawang isip din
ako kung magpapaalam pa ba ako kay Mommy kahit wala naman siya rito? Pero
siguradong hindi ako papayagan kaya huwag nalang.
Alas singko ng hapon pa lang ay nakaligo na ako at nakapagbihis. I chose to wear a
shorts for tonight to match my maroon peplum hem top. It's a spaghetti-
strapped so I made sure to also bring my denim jacket with me. Since sneakers lang
ang nabitbit ko rito, iyon nalang din ang pinili kong ipares sa buong outfit.

Naglagay rin ako ng kaunting tint sa pisngi, lips, at eyelids. Just to enhance my
face. I curled my lashes and brushed my eyebrows with a brow gel. After feeling
satisfied with my look, saka lang ako lumabas dahil kanina pa naghihintay si Pietro
sa living room.

"Make sure uuwi kayo ng maaga. Dapat bago mag alas diyes ay nandito na kayo sa
bahay," bilin ni Tita Cynthia bago kami umalis. "Don't do anything stupid.
Maghihintay si Mang Karding sa inyo hanggang alas nueve y media," pahabol pa ni
Tita kaya tumango kami ni Pietro.

Nagpagkasunduan namin kanina na roon nalang sa perya magkikita-kita para mas

madali, kaya dumiretso na din kami.

Kahit medyo malayo pa ay natatanaw na namin ang mataas at mailaw na ferris wheel
mula rito. Agad akong napangisi lalo na no'ng mag park si Mang Karding sa
labas ng perya.

Maraming mga tao dahil nga bagong bukas lang din ito. Halos lahat ng nakikita ko ay
mga magjowa. May iilan namang pamilya na may mga batang dala. Some kids were
holding an ice cream, cotton candy, and flickering toys.

This whole place reminds me of Santa Monica Pier back in L.A. Namiss ko tuloy
do'n.
"Piet! Theia!" I looked back when a familiar voice boomed from the crowd.

Natanaw ko si Raven sa may entrance, may kasamang isang babae. Mukhang kakarating
lang din nila.

"Ayos ka rin, 'no. Nakabingwit agad," pagsalubong naman ni Pietro sa kanya

sabay hi-five.

Napatingin-tingin ako sa likuran nila para hanapin kung sino pa ang kasama nila,
pero wala naman akong nakitang nakasunod sa kanila kanina.

"This is Nichole. Nic, he's Pietro and that's his cousin Theia," Raven
introduced.

Ngumiti lang ako sa kanya bago muling naglibot ang mga mata ko sa paligid.

"Ikaw lang? Sa'n ang iba mong kapatid?" tanong ko kay Raven na agad naman
nitong ikinangisi.

"Don't worry, Theia. Hindi ka i-indianin ni Ricxon. May binili lang siya sa
labas. Ang kambal naman ay hindi pinayagan nina Mommy na sumama," he answered.

Naagaw naman ang atensyon namin nang may isa pang babae ang lumapit at tumabi kay
Pietro.
"Hi! Sorry natagalan ako," the girl said.

Kunot-noo akong nagbaling ng tingin kay Pietro. He just gave me a smirk. Siguro ito
'yung babaeng lagi niyang ka chat at ningingitian sa phone?

The girl looked younger. She's morena and not that tall. Medyo may itsura
naman. Pero hindi ko makita ang pake sa mukha ni Pietro.

"May date ka rin?" gulat kong tanong.

"Alangan naman susunod-sunod lang ako sa inyo?" He answered. "This is Natasha."

"It's Nathalie, Pietro," the girl corrected.

"Oh, I'm sorry. It's Nathalie."

Palihim nalang akong napairap habang napatawa naman si Raven at Nichole.

Nagpaalam muna sandali si Nathalie dahil may bibilhin lang daw. Kaya marahan kong
binatukan si Pietro nang makaalis ang ka-date.
"Ikaw, ang bata mo pa tapos may pa gf gf ka na?!" mahina ngunit may diin kong
bwelta sa kanya.

"Bata ka pa rin naman, ah? Pero may pa date-date ka na," pagbaling niya
sa'kin.

"Atleast I'm years older than you. I'm in high school. Eh, ikaw? Grade
six ka pa nga!"

"She's not my girlfriend! She's just a summer fling. Titigilan ko rin

naman pag start ng pasukan," he reasoned out. "And please, don't treat me like
a child. I may be young but I know how to handle myself. I'm more mature than
my age."

I clicked my tongue and crossed my arms. "Wow, really?"

"What's happening here?" a voice from behind me spoke.

Umikot agad ako para harapin iyon pero halos lumabas ang puso ko sa pinagtataguan
nito nang marealize kung gaano ka lapit sa akin si Ricxon. Nabunggo pa ang mukha ko
sa dibdib niya dahilan para muntikan pa akong mawalan ng balanse. He quickly held
my back to aid my balance.

"O, nandyan na ang date mo. Huwag mo na akong pag-initan," Piet said. "Mauna na
ako. Hahanapin ko pa si Nathalie," patuloy niya at tuluyan nang umalis.
"Kami rin. Maglilibot muna kami. Ricx, just call me," it's Raven, before they
left us too.

Umayos ako sa pagtayo at bahagyang itinaas ang muntikan nang malaglag na strap ng
blouse ko. I breathed deeply and moved an inch away from him.

Sobrang bilis ng kabog ng dibdib ko lalo pa't nararamdaman ko pa rin sa likod

ng bewang ko ang kamay niya.

"You ready?" he asked.

I breathed profoundly while looking at him intently. Ngayon ko lang napansin ang
ayos niya. He's wearing a plain white shirt ang black pants. May bitbit din
siyang black jacket sa kabilang kamay.

It was just a simple outfit. Perfect for an amusement park date. But with that kind
of face and body? He appeared to be so freaking attractive af. Siya 'yung
klase ng ka-date na maipagmamalaki mo sa bawat makakasalubong mo. How did I get so
lucky?

His faded crew cut hair looked so soft and fine. The thickness of his brows and
lashes perfectly defined his deep set of eyes. Like a wall-hanged artwork that
you'll never get tired of staring at.

"What are we gonna do?" I asked, finally getting into my senses again.
"Let's try the games here first. Do you have any idea what's on my mind?"
he said and arched his brow a bit.

"Hmm..." I placed my index on the side of my lips, thinking. "Basketball." I

answered and smirked.

Napatawa siya agad. He even pinched the tip of my nose. "Right," tugon niya.

"Yie! Tara!" Bahagya akong napatili at nauna nang tumalikod sa kanya. Pero muli
akong napalingon sa likod nang mapansing hindi naman siya sumunod sa'kin.
Nanatili lang ang mga mata niya sa akin hanggang sa lumapit akong muli para hilain
siya.

"Hoy! Tara!" pukaw ko sa kanya.

Napansin ko na naman ang pamumula ng tenga niya kaya mas lalo akong nagtaka.

"You look so beautiful..." He uttered unconsciously. "Fuck, did I just say my

thought out loud?"

"Wala akong piso," pambabara ko.

He chuckled. "Ayos lang. Kahit 'yung oo mo nalang."

Bahagya kong tinabig ang sikmura niya dahilan para mapa-aray ito at mapatawa.

"Humo-hokage na naman. You just really want to touch my babies, eh?" He teased and
smirked.

"Wait, say hi to them..." halos manlaki ang mga mata ko nang hinawakan niya ang
dulo ng kanyang t-shirt upang iangat ito at ipakita ang kanyang katawan.

"What the fudge, Ricxon!-" I laughed ang reached for his elbow to drag him with me.
Nagpatianod naman siya sa hila ko kaya hindi niya naituloy ang mahangin niyang
balak.

Habang naglalakad patungo sa kung saan ang basketball, at hila-hila siya sa siko,
bigla itong tumigil sa paglakad at inilipat ang kamay ko sa kamay niya.

"Ganito dapat," he whispered and interlocked our fingers with each other.

Hindi ako nakapagsalita at nakagalaw. Hinayaan ko nalang siyang mauna na ngayon sa

akin at ako naman ang hila-hila habang hawak ang kamay ko.

As planned, nilibot muna namin ang mga games bago kami pupunta naman sa mga rides.
Kaming dalawa ang naglaro ng basketball. Wala akong masyadong score dahil sobrang
taas at layo ng hoop.
"Make me proud," bulong ko sa kanya nang siya naman ngayon ang maglaro.

"All for you," he answered before paying attention to the game.

He got six straight shots. Halos sumimangot na nga ang tagabantay dahil alam niyang
malaki ang mapapanalunan kapag naka anim na consecutive shots. Twenty pesos lang
ang binayad namin, pero naging two hundred ang premyo.

Pagkatapos maglaro ay pagkain naman ang hinanap namin. Tanging fishballs at kwek-
kwek lang ang pinili namin since hindi pa kami masyadong gutom.

"Masarap ba ang bayag ng isda?" natatawa niyang tanong sa akin sabay tingin sa
tatlong stick ng fishballs na hawak ko.

"What the hell?! Don't call it like that. Nakakadiri ka," saway ko sa kanya
kaya mas lalo siyang napatawa.

Ilang paninira pa ang binato niya sa bawat pagkaing kinakain namin. Kesyo ang isaw
ay may dumi pa raw ng manok. Kesyo ang sabaw ng balut ay ihi raw ng sisiw, at kung
anu-ano pa.

Napatakip ako sa bibig ko nang hindi ko napigilang mapadighay nang malakas dahil sa
sobrang busog. Napatingin tuloy ang mga katabi naming kumakain. Nakakahiya!

"Ang ganda mong babae tapos ang lakas mong dumighay," kanchaw ni Ricxon kaya agad
kong hinampas ang braso niya.
"Atleast maganda pa rin," laban ko.

"Yeah..." He looked away and smiled.

Nang matapos kaming kumain ay nagdesisyon nalang kaming maglakad-lakad muna nang
matunawan naman. Bitbit ko sa kabilang kamay ngayon ang isang medium-sized bear na
napanalunan namin sa firing game kanina.

Kapwa kami nakahawak ng isang cotton candy ngayon. Nainggit ako kanina sa katabi
naming bata kaya bumili rin kami. Palihim nalang ako natatawa sa tuwing
sinusulyapan si Ricxon na kumakain nito. Imagine a very manly-looking guy, eating a
pink cotton candy. How funny but cute.

Umupo kami sa isang bench sa gilid lang ng entrance papasok sa ferris wheel.
Inilagay ko ang teddy bear sa pagitan naming dalawa pero agad niya iyong kinuha at
mas dumikit pa sa tabi ko. Now I can't stay calm. Sabay lang naming
pinagmasdan ang pag-ikot ng ferris wheel at ang bawat pagkislap ng mga ilaw nito.

"Ano ba kukunin mo pagkolehiyo?" I randomly asked, to kill the rising silence

between us.

"Business Management," he answered.

"Why? Gusto mo magtayo ng sariling negosyo?"

"Pwede. Pero gusto ko munang patakbuhin ang negosyo ng pamilya ko. Ikaw? Nursing
ba?" pagbalik niya sa akin ng tanong.

"Wow. Manghuhula ka ba?" I laughed softly. "Yes. It's my dream course," sagot
ko sabay hinga nang maluwag.

"Halata naman. Bagay rin naman sa'yo."

Naging malalim pa ang chikahan namin patungkol sa mga bagay na kinahihiligan at

kinatatakutan namin. Habang nagkakakilanlan kami ay mas lalong nagiging malinaw sa
akin ang pagkatao niya.

He's so much more than what the eye meets. He's full of dreams and he got
his future planned already. Malaki ang pagmamahal at pagpapahalaga niya sa kanilang
pamilya. Ngayon lang ako nakakilala ng lalaking ganito ka determinado.

Sa kabila ng kapilyuhan at kalokohang pinapakita niya minsan, ay ang matatag na

prinsipyo na bihira nalang matatagpuan sa kalalakihan ngayon.

Not to mention he was born from a wealthy family. Pero hindi ko makita sa kanya na
dumidepende siya sa karangyaan na mayroon sila.

I think I just found a reason to like him even more.

Wait..
No...

This isn't me crushing on him anymore.

It's me falling for the firstborn Montero.

Chapter 14 - Chapter 12 [The Last Sunset of Summer (✔️)]

| Pirate Ship |

***

"I wanna make you scream," bigla niyang sabi habang nakangisi.

Nanlaki agad ang mga mata ko kaya nagbaling ako sa kanya ng tingin.

"W-What?" naguguluhan ko namang tanong.

"I wanna make you scream," he repeated. "Horror house tayo," pagyayaya ni Ricxon
nang tumigil kami sa paglalakad sa harap ng horror house.

Siniklaban agad ako ng kaba. Sa itsura palang no'n ay sobrang nakakatakot na.
Dagdag mo pa ang sound effects na tila huhugutin ang kaluluwa mo sa gulat.

"Ayoko," pag-iling ko na ikinatawa niya lang.

"Sige na! Tayo manggugulat sa multo. Ganyan trip namin lage," paliwanag niya pa.

"Ayoko nga! Sa iba nalang," muli kong pag-ayaw.

"Are you scared?" nangungutya niyang tanong.

Nanatili lang akong nakatingin sa entrance ng horror house. Napaigtad pa ako sa

gulat nang may mga sumigaw mula sa loob.

"You're scared," he said in a tone of certainty. "How cute. I thought

you're a brave girl? Hindi ka takot sa paglo-longboard, surf, at pagmo-motor
pero takot ka sa mga pekeng multo't maligno? What the hell, Theia?" patuloy
niyang kanchaw sabay tawa.

"Ibang usapan na 'yon! Malay mo, totoong mga multo na pala ang mga nasa loob!"

Mas napatawa lang siya nang malakas sa sinabi ko kaya nagtagpo ang mga kilay ko.

"I have spectrophobia. Fear of poltergeist or ghosts. I can't do it, Ricx. Sa

iba nalang," dinadaga kong paki-usap.

"Conquer your fear, Theia. Kasama mo naman ako."

"Mas gusto ko sa Pirate Ship. Mas enjoy 'yon! Doon nalang tayo!" pagpupumilit
ko pa.

Siya naman ngayon ang natigilan sa sinabi ko. Napatingin siya sa kinaroroonan ng
Pirate Ship at nakita ko ang marahang paggalaw ng lalagukan niya. May namumuong
ideya sa isipan ko kaya unti-unti akong napangisi.

"Takot ka do'n?" ako naman ngayon ang napatawa at siya naman ang hindi
makapagsalita. "You have Acrophobia? Fear of heights? Haha!"

"No. Of course not! Ba't naman ako matatakot sa dumuduyan na barkong

'yan? Mga mahihinang nilalang lang matatakot d'yan," kunot-noo niyang
sagot.

I narrowed my eyes at him, trying to believe him. Pero hindi talaga ako kumbinsido.
Lalo pa't nag-iba ang mukha niya nang banggitin ko iyon.

"O, sige. Let's make a deal. Papayag na ako na pumasok sa horror house kasama
ka, basta ba samahan mo rin ako sa Pirate Ship? Deal?" I raised my fist in front of
him and arched my brow while waiting for his answer. Kahit ang totoo ay kinakabahan
na talaga ako.

"Will that make you happy?" he asked.

"Yes! It will. And it's also fair for us both," I answered.

Huminga siya nang napakalalim. He bumped his fist against mine as an answer.

Siya na ang pumila sa ticket booth ng horror house habang naghihintay lang ako sa
bench sa malapit. Panay na ang yugyog ng dalawa kong paa dahil sa kaba. Lalo na
no'ng makitang si Ricxon na ang sunod sa linya.

Ngayon ko lang din naramdaman ang lumalamig na hangin dahil sa papalalim na gabi.
Napahawak ako sa magkabila kong braso para kahit papaano'y mawala ang lamig na
nararamdaman.
"Hey... Tara na? We have the tickets," Ricxon said while waving the two tickets
he's holding.

"Come here..." He reached for my hand and pulled me closer so he could wrap his
jacket around me. "Wear that. You're showing too much skin."

Sinunod ko ang gusto niyang isuot ang jacket niya. Maluwag at malaki ito sa akin
kaya para na rin itong isang mini dress nang isuot ko.

Sumunod din ako sa kanya papunta sa entrance ng horror house. Napalingon lang
siyang muli sa'kin nang mapansing humihina ang hakbang ko habang papalapit
kami.

"Ricx, binabawi ko na ang deal. Tara balik nalang tayo. Sa carousel nalang tayo,"
dinadaga ko na namang saad.

He laughed and and lowered his head to level my height. He plugged his deep eyes
onto mine and I felt his hands holding mine.

"I'm here, Theia. Just hold my hand. I'll cast your fears away. Okay?"
malambing niyang pagpapalakas-loob sa'kin.

I nodded and smiled shortly. Marahan niyang hinaplos ang tungki ng aking ilong bago
hinawakang mahigpit ang kamay ko habang papasok na kami sa horror house.

Unang station palang ay hindi na ako magkamayaw sa pagsigaw. Wala pa namang

nagpapakitang multo pero gusto ko nang lumabas pabalik.

Mas hinigpitan ko ang pagkakahawak ko sa kamay ni Ricxon nang may naaninag akong
babaeng nakaputi. Naiihi ako sa takot! Dammit!

"Aaaahhhh!" malakas kong sigaw nang makaramdam ng isang malamig na kamay na humawak
sa braso ko.

"Ayoko na! Labas na tayo please! Ricx--Aaahh! Mommy!!!"

Habang nagkandauga-uga ako sa pagkatakot, ang nakakainis na tawa naman ni Ricxon

ang naririnig ko. Gusto ko siyang suntukin! Naiinis ako sa tawa niya!

"Theia, don't be scared. Isipin mong tao lang din 'yan na naka make-up
lang. It's your illusions driving your fears," rinig kong sabi ni Ricxon.

Pagkatapos niyang sabihin iyon ay nanigas ako sa kinatatayuan ko nang namatay lahat
ng ilaw at tanging ang mga nakakatakot na boses, iyak, at sound effects ang natira.

"Woah fuck-" it's Ricxon's voice.

"Ricx? Shit! Where are you?! This is not a good joke! Where are you?!" naiiyak kong
tawag nang mabitawan ko ang kamay ni Ricxon.

Wala akong makita. Tanging ang mga tunog lang ang nagpaparamdam sa paligid.

"R-Ricx..." tuluyan na akong napaluha dahil sa takot. Tinakpan ko ang magkabila

kong tenga para mawala ang mga tunog sa pandinig ko.

Hindi ako umalis sa kinatatayuan ko kung saan ako naiwan ni Ricxon. Pinilit kong
ipikit ang mga mata ko habang nararamdaman na ang mga luha sa pisngi na dumaloy.
"R-Ricxon... Please ayoko na rito. W-Where are yo--AHHHHH!!!" Mabilis kong inangat
ang kamao ko at sinuntok ang multong biglang humawak sa braso ko.

Bumalik ang patay-sinding ilaw kaya naaninag ko ang nakacostume na tao na

humandusay sa lupa.

"Aray! Miss, trabaho lang!" Reklamo niya.

"Theia!"

Napaharap agad ako sa likod kung saan nagmumula ang boses. Sa sobrang takot ko ay
natagpuan ko nalang ang sarili na niyayakap na ang katawan ni Ricxon habang
nakasubsob ang mukha sa dibdib niya. Naramdaman ko naman ang paghagud ng kamay niya
sa likuran ko.

"Bro, pasensya na. Trabaho ka na ulit," ani Ricxon sa multong nasuntok ko.

I was shaking in between his chest. Wala na akong pakialam kung tutuksuhin na niya
naman akong hokage pagkalabas.

"Let's get you out of this place. I'm sorry," he whispered on my ears.

Nakayakap pa rin ako sa kanya maging hanggang sa paglabas namin. Unti-unti naman
akong kumakalma nang maaninag na ang liwanag. Dahan-dahan niyang kinalas ang mga
braso ko sa katawan niya bago siya yumuko nang kaunti para magpantay kami at
hanapin ang mga mata ko.

"Hey... You okay?" nag-aalala niyang tanong.

Agad kong sinuntok ang balikat niya dahilan para mapangiwi siya at mapahawak doon.

"Aray! Para saan 'to?" reklamo niya habang hinimas-himas ang kanyang braso.

"Gago ka! Ba't mo 'ko iniwan?! Ba't mo 'ko binitawan?!"

"Sorry na. May humila sa akin at nahirapan akong makawala!" He answered.

Nakatagpo pa rin ang kilay ko habang nakatingin sa kanya. Pa simple ko nalang

pinunasan ang mga luha ko gamit ang jacket niya.

"But seriously... You were so cute back there. Parang bata na naiwan ng mommy,"
natatawa niyang dagdag.

"Tangina mo," mahina kong mura pero mas napatawa lang siya!

"Come on, punish me. I'm willing to take one from you," aniya.

"Ricx! Theia!" si Raven iyon kasama si Nichole, naglalakad sila palapit sa amin.
"Saan kayo? Ferris wheel tayo!"

"No, Rave. Sa Pirate Ship kami," mabilis kong sagot. Napa-awang naman ang bibig ni
Raven sabay sulyap sa kapatid.

"Sure ka, Ricx?" tanong niya.

Tumango lang si Ricxon kahit hindi naman kumbinsido si Raven.

Nagpaalam kami sa kanilang dalawa para kumuha na ng ticket. Doon naman sila
nagpunta sa pila ng ferris wheel.

Muntikan ko na tuloy makalimutan na kasama ko rin pala ang pinsan ko. Nasaan na
kaya 'yung mga 'yun ngayon?

"Are you ready?" ako naman ang nagtanong sa kanya ngayon.

The little hump on his throat moved while looking at the swinging ship in front of
us. I secretly smiled .

"Yes. Let's go," he casually said. Kahit halata namang natatakot na ito
ngayon.

"Just enjoy the ride, Ricx. Don't stop yourself. If you wanna scream, then
scream to your heart's extent," I said, before we head in.

Nang makapasok kami at nakapuwesto sa pinakadulong bahagi ng barko, panay ang

lingon-lingon niya sa paligid na para bang hinahanap ang taong nagko-control nito.

"Are you sure this is safe?" he asked.

"They wouldn't launch this if it isn't, Ricx. Relax, I'm with you,"
pagpapakalma ko sa kanya.
Napansin ko na ang mga namumuong pawis sa noo niya kahit hindi pa umaandar ang
barko. Inabot niya naman ang isang kamay ko at hinawakan ito nang mahigpit. Ramdam
ko kung gaano ito ka lamig ngayon.

Sa unang dalawang minuto ay mahina pa ang pagduyan ng barko. Hanggang sa unti-unti

itong lumalakas at kaya hindi na magkamayaw ang lalaking kasama ko.

"Fuck... Oh fuck," paulit-ulit niyang mura.

Sa una'y mahina pa ang bawat murang pinapakawalan niya. Hanggang sa marahas

nang dumuyan at umalog ang sinasakyan namin, ay halos matawag na niya lahat ng
demonyong kilala niya. Napapatawa nalang ako.

"Woooooh!" I hurrahed and raised my hands on the air.

"Jesus, Theia! Hold on tight! Don't raise your hand like tha-- OH SHIT!" he
cursed when the sway hastened.

"It's okay! Just enjoy, Ricx! Wooooh! Lakasan niyo paaaa!" sigaw ko.

"SHIT! SHIT! SHIT! OH FUCK!"

Mahigpit siyang napahawak sa kamay ko at sa gilid ng inuupuan niya.

"AAAAHHHHH!!!"

"TANGINAAAA!"
Sa tuwing tumataas kami ay lumalakas naman ang sigaw niya.

"MOMMYYY!!! HOLY SHIT-"

"KUYA HINTO! IHINTO NIYO NA! FUCK!"

"PUTANGINAAAA!!!"

Ang paghiyaw ko ay napalitan ng malakas na tawa dahil sa mga naririnig ko kay

Ricxon. Kung gaano ako kalakas humiyaw ay gano'n naman siya kalakas nagmura at
sumigaw. Kahit takot ay lalaking-lalaki pa rin ang boses niya. Haha!

"Woooooh! Sige pa kuya! Lakasan niyo pa!" sigaw ko naman.

"NO!-- OH SHIT! STOP THIS FUCKING SHIP!"

"MAMAMAMOMMYYY!!!! HOLY FUCK!"

"Ricx, it's so fun! Don't be afraid!" paglingon ko sa kanya.

"I AM NOT A-AFRAI-- AAAAH TANGINA TALAGAAA!!!"

Mas lumakas lang ang tawa ko sa tuwing pinagmamasdan siya. Sobrang higpit na rin ng
pagkakahawak niya sa kamay ko na halos mamanhid at mangawit na ito.
Nang mas lumakas ang duyan at halos bumaliktad na ang sinasakyan namin, naestatwa
ako nang tumigil sa pagsigaw si Ricxon at mas piniling yumakap sa akin nang
mahigpit.

Isinubsob niya ang kanyang mukha sa gilid ng aking leeg habang yakap-yakap ako. It
sends shiver down my spine. Halos manindig lahat ng balahibo ko nang maramdaman ang
mainit niyang hininga roon. Rinig ko pa rin ang mahihina niyang mura sa gilid ng
leeg ko. At sa bawat galaw ng labi niya dahil sa pagmura ay dumadampi ito sa aking
balat.

Halos magwala na ang mga hayop sa tiyan ko. Halos lumabas na rin mula sa aking
tadyang ang puso ko dahil sa mabilis na kabog nito.

Napansin kong unti-unting kumakalma si Ricxon habang patuloy pa rin ang pagyakap sa
akin.

"R-Ricx..."

"Let me stay like this. I feel safe," he muttered in the middle of his embrace.

Hindi siya kumalas sa pagyakap sa'kin hanggang sa tuluyan nang tumigil ang
sinasakyan namin.

"Tapos na, Ricx. Let's go," I whispered.

Dahan-dahan niya akong binitawan. Malalim ang paghinga niya habang napatingin sa
paligid. 

"Are you okay? Namumutla ka," I sounded worried.

Napatango lang siya bago inabot na ang kamay ko at iginiya ako palabas ng barko.
Umupo kami sa bench kung saan kami umupo kanina, malapit sa ferris wheel. Bumili
ako ng sago't gulaman sa 'di kalayuan dahil napansin kong sumama ang
pakiramdam niya pagkatapos namin doon sa Pirate Ship.

Habang nagsasalin ang tindero sa baso ay sinulyapan kong muli si Ricxon sa likod
kung saan ko siya iniwan. Nakasandal na ang kanyang mga siko sa kanyang tuhod
habang hinihilot-hilot ang kanyang sentido. Nakokonsensya tuloy ako.

"Hey, inom ka muna. Are you sure you're okay? Pwede na tayong umuwi," I held
his right arm and caressed it.

"I'm good. I'm okay. Where do you want to go next?" mahina niyang sagot.

"No, Ricx. I think tonight's enough. You don't look like you're
okay. Uuwi na tayo. Tawagan ko lang si Piet," I countered.

"Theia, what happened?" salubong sa akin ni Raven nang makita kami nito.

"What happened to him?" tanong pa ni Nichole nang mabaling ang tingin kay Ricxon na
namumutla pa rin ngayon.

"Kakatapos lang namin sa Pirate Ship, e. Mukhang sumama ang pakiramdam niya. Nakita
n'yo ba si Pietro?"

"Gago ka talaga, Ricx. Tinanong kita kanina kung kaya mo ba. Paano kung mauli-"

"Ayos nga lang ako, Raven," putol ni Ricxon sabay padabog na tumayo at tumabi
sa'kin.
Tinawagan ko si Pietro at ilang sandali lang ay dumating na rin sila. Hindi ko na
rin pinatawagan pa ang magsusundo kina Ricxon dahil nag offer naman si Piet na kami
nalang ang maghahatid sa kanilang village.

Nasa gitna ako nina Ricx at Raven ngayon habang sa frontseat naman si Pietro. May
kanya-kanyang sundo rin kasi ang mga ka-date nila.

"Sigurado kang okay ka lang?" pahabol ko ulit na tanong nang makarating kami sa
labas ng bahay nila. He just nodded.

"Why wouldn't I be? We had a great night," he answered and smiled.

Nauna nang pumasok si Raven habang nanatili naman si Pietro sa loob ng sasakyan.
Nakatayo kami ngayon sa labas ng gate nila habang nakasandal naman ako sa pintuan
ng kotse.

"Yeah. I had so much fun. Thank you, Ricx," I smiled.

Itinaas niya ang kanyang kamao paharap sa akin kaya napatingin ako rito. He's
asking for a fist bump. I smiled straightly and hugged him instead of raising my
fist.

"Thank you. Good night. You sure you're okay, ha?" I said while leaning my
ears against his chest where I could hear his rapid heartbeats.

"Now, I'm okay..." he answered before I felt his arms encircling me too.

Quarter to ten na nang makarating kami sa bahay ni Pietro. Sa sobrang pagod ay

tanging skincare nalang ang nagawa ko. Hindi na ako nakaligo dahil tinatamad na
ako. Before I went to bed, kinuha ko muna ang phone at tinignan kung may text ba si
Ricxon doon. Napahinga nalang ako ng malalim nang makitang wala ni isa.

Me:

I hope you're really okay. Namumutla ka kanina. Good night. Thank you ulit :)

Ilang minuto ang dumaan, sinikap ko pa ring manatiling gising at nagbabakasakaling

magreply siya. Pero nakatulog nalang ako ay wala pa rin akong natanggap.

Kinaumagahan, alas siyete na akong nagising. Naabutan ko si Ate Vicky na naglilinis

na ng pinagkainan sa dining area. Naglakad ako patungo sa lababo at nagmumog.

"Miss Theia, kakain na po ba kayo? Gusto mo ipaghahain ko na kayo?" tanong niya.

"Hindi muna, Ate Vicky. Sinong tapos na?"

"Si Pietro at Ma'am Cynthia po. May lakad daw kasi sila kaya maaga silang
kumain ng almusal," she answered.

"Nakaalis na sila?"

"Hindi pa. Mukhang nasa taas pa sila."

Pagkatapos kong magmumog ay muli akong umakyat at dumiretso sa kwarto ni Pietro.

Nakabukas na ang pinto at naabutan ko siyang nakabihis na at nagsusuot nalang ng
relo sa kanyang palapulsuhan.
"Piet, sa'n lakad n'yo?" bungad kong tanong sabay higa sa kanyang kama
habang pinagmamasdan siya.

"Mabuti naman at gising ka na. Sasama ka ba?" tanong niya agad.

"Where?"

"Hospital," he said and sighed.

"What? Why? Sino'ng na confine?"

"Ricxon," he answered.

"What?!" Napabangon agad ako mula sa pagkakahiga at gulat na napatingin sa kanya.

"Sinugod siya kaninang madaling araw dahil halos 'di siya matigil sa
pagsusuka. Ang taas din ng lagnat niya," Piet answered.

Naramdaman ko ang bigat sa dibdib ko nang marinig ang sagot ni Pietro. Mas lalo
akong dinalaw ng kosensya ko.

"Bawal siya sa mga extreme rides, Theia. It easily triggers his motion sickness."

Chapter 15 - Chapter 13 [The Last Sunset of Summer (✔️)]

| Liligawan |

***
"Kumusta na siya?"

Nanatili akong nakatayo sa likuran ni Pietro habang nag-uusap pa ngayon ang mommy
nina Ricxon at si Tita Cynthia.

Nasa labas pa kami ng room pero gusto ko nang maunang pumasok. Hindi ako mapakali
at kinakabahan pa rin ako dahil sa balita.

"He's okay, Cynt. Bumaba naman na ang lagnat niya. Nagpapahinga nalang siya
ngayon," Mrs. Montero answered.

Hindi na ako nakatiis at kinalabit ko na talaga si Pietro. Gusto ko nang pumasok sa

kwarto para tignan ang kalagayan ni Ricxon. Mukhang nakuha naman ni Pietro agad ang
pinapahiwatig ko.

"Tita, pwede po ba kaming pumasok?" Piet asked.

"Yes, Piet. Nasa loob din ang apat. Mauna na kayong pumasok," ngumiti sa amin ang
Mommy nila. Mas lumapad naman ang ngiti niya nang mapunta sa akin ang kanyang mga
mata.

I blinked twice, smiled, and looked away. Hindi ako makatagal sa pagsalubong sa mga
mata niya dahil nakokonsensya ako. Kung alam ko lang na ganito pala ang mangyayari,
edi sana 'di na ako nagpumilit pa na sumakay roon.

"Uy! Look who's here!" Davien cheered.

My eyes automatically scanned the wholeness of the room, until it nested on the boy
reclining on  the lounge chair few steps away from the bed he's supposed
to be on at.

Ang kambal at si Raven ang siyang nakatihayad ngayon sa kama kung saan dapat ang
pasyente. Maggie's on the single lounge, busy with her phone.

My steps halted when Ricxon's eyes catched me. Umayos agad siya sa pag-upo
upang bigyan ng espasyo ang kabilang bahagi ng couch. He tapped the space beside
him and motioned me to sit there.

"Why are you sitting here? You're supposed to be on that bed. Baka magalaw
'yang nakakabit na dextrose sa kamay mo," sermon ko sa kanya.

He only answered me with a sneer. He threw a glance at his brothers who were lying
freely on the bed, feeling at home.

"Let them be. Sawa na ako do'n," he answered. "Sit here already," he added and
tilted his head to point the empty space next to him.

"Theia! Sinagot mo na ba ang panganay namin?" I remained standing when I heard

Daxon's question.

What the hell? Have they sensed something between us? How did they know? O baka
malapit lang talaga siguro ang magkakapatid na 'to sa isa't isa para
malaman kahit ang mga ganyang bagay?
It took me seconds before my thoughts drafted an answer. I glanced at Ricxon
shortly before turning my gaze at his brothers. Lahat ng mata nila ay nasa akin na
ngayon. Maging ang atensyon ni Maggie ay naagaw ko na rin.

"My kuya is courting you, ate Theia?" she asked, stopping me to utter a word.

"Maggie, huwag kang sumali sa usapan ng matatanda. Maglaro ka na lang ulit

d'yan," ani Davien.

"Hindi na ako bata, Davien. Manahimik ka!" Maggie gave him a dagger look.

"H-He's... He's not courting me," I answered and shook my head

defensively. They scoffed.

"Ahh. Sige, hindi nanliligaw pero lumalabas para mag date at may yakapan bago
umuwi? Hmm ano tawag n'yo dun?" Davien rested his chin on his palm while
looking at me intently.

"Ano ba alam mo sa panliligaw, Davi? Ni hindi ka pa nagkakajowa," Pietro meddled.

"Hayup. Bakit ikaw, meron na?"

"Lapit na," Piet answered and sneered.

"Bakit ba atat na atat kayong magkajowa? Hindi 'to paligsahan," puna naman ni
Maggie sa dalawa.

I hopelessly let out a deep sigh and glanced at Ricxon. Napa-iling lang siya habang
natatawa sa pagdi-debate ng tatlo. Hinayaan nalang namin silang magpatuloy sa
pagtatalo. Lumapit ako at umupo sa inilaang space ni Ricx.

"Hoy, sorry talaga. Hindi ko alam," kalabit ko sa kanya kaya napunta naman sa akin
ngayon ang atensyon niya.

I looked at him apologetically. "Bakit ba kasi hindi mo sinabi sa'kin na bawal

ka pala sa mga gano'n?"

"Because I didn't want to let you ride on that ship alone. At pinaiyak kita
do'n sa horror house. I had to pay for your tears," he chuckled.

"Gago ka. At ano'ng kabayaran, 'tong sitwasyon mo ngayon?"

"Atleast I made you happy."

"Made me happy? Tangek! Sa tingin mo masaya ako na nangyari 'to sa'yo?

Gago ka, nag-alala ako." I pouted.
Tinawanan niya lang ako. Mas lalong kumurba ang kilay ko dahil sa inis. Mukhang
masaya pa siyang na-confine siya rito sa hospital!

"So, you're worried?" His right ear turned pinkish red again. He even smiled
at me, like a tease.

"Of course! I thought you were completely okay before we went home. Tapos
kinabukasan mababalitaan ko nalang na sinugod ka na rito?"

My eyes narrowed as I witnessed how he jutted his underlip forward. "Ohhh, kinilig
ako. My nurse is worried about me." He said and bit the right side of his lips
while forcing not to manifest a smile.

I squeezed my eyes shut and slightly hit his shoulders. Our short talk came to an
end as we heard Davien snickered. Padabog na tumayo si Maggie at lumabas ng kwarto
habang nakabusangot. My gaze followed her as she headed out and bang the door.

"Halaka Piet, mahirap 'yun suyuin," Davien laughed while shaking his index at
Pietro, trying to frighten my cousin.

Sinundan naman agad ni Pietro si Maggie habang natatawa pa rin sa ginawa.

"Ano'ng nangyari do'n?" Ricxon asked.

"Napikon na naman. Tinukso ni Piet na kamukha raw niya si Zuma. Alam mo naman
'yung butiking 'yon, ang daling mapikon."
Napatawa nalang kami at naghintay hanggang sa muli nang pumasok si Pietro.
Nakangiti na ito at mukhang nagtagumpay sa pagsuyo kay Maggie.

Gusto pa sana naming mangusisa pero sabay kaming napatayo nang sumunod na rin sa
pagpasok sina Tita Cynthia at Tita Laura na may dala nang pagkain.

Isang araw lang nanatili sa hospital si Ricxon dahil agad din naman silang na
discharged nang tuluyang mawala ang lagnat niya. Sa loob ng tatlong araw ay hindi
kami nagkita at tanging sa chat at text lang kami nag-uusap. Minsan ay tumatawag
din siya para mangumusta at makipag-usap sa kung anu-anong mga bagay.

Nakabalik na rin ako sa bahay namin kahapon dahil dumating na si Mommy. Marami
siyang dalang iba't ibang klase ng pananim; may sibuyas na malalaki, kamote,
saging, at maging mga mangga. Marami raw kasi ang na ani nina Lola roon kaya
nagpadala sila para hati-hatiin namin nina Tito Thomas.

I stretched my body and yawned when the rays of sunlight hit my naked eyes. I
remained closing it as I pulled myself up and walked to the bathroom to pee. Saka
lang ako dumilat nang marinig ang ingay mula sa baba. Parang mga taong kakarating
lang at bumabati. I was too lazy to check what's downstairs so I plunged
myself back on my bed.

Ilang beses kong sinubukang makatulog ulit pero hindi na umuuyon pa ang katawan ko.
Napaigtad nalang ako nang makaramdam ng vibration mula sa hinihigaan ko. It's
my phone. Hinanap ko iyon at binuksan.

As expected, it's a text from him. Napabangon ako ulit para basahin ang text
niya do'n.
Ricxon:

Good morning :) Check your facebook inbox. But please huwag ka maniwala sa
mababasa mo. I can't remove it.

With creased brows, I immediately went to facebook and checked the messages. I was
added to a new group chat.

"Monte-Gal Gang," pagbasa ko sa group name.

Montero-Gallego Gang? What the hell? It sounds bad. Napatawa nalang ako bago iyon
binuksan para basahin ang mga chat. It's an old group chat pero ngayon lang
ako na-add. Kasali rin doon si Ate Elexie, na kapatid ni Pietro, at maging sina
Kurt at Geo.

Davien Loire: Sge na, add nyo na si Theia, di nya pa inaaccept fr ko.

Daxon Gabe: Hindi rin kami friends sa facebook

Geo Leonelle: Theia? Yung pinsan ni Pietro?

Davien Loire: walang iba, g

Geo Leonelle: @Kurt Howard Alcazar

Davien Loire: nasaan na ba yung iba? Bat di online, apaka kj

Mave Ricxon: kakatapos lang ng prac. Anong meron?

Davien Loire: add mo rito bebe mo para mapag-usapan na natin ang outing

Geo Leonelle: Sino sa kanila, Davi? HAHAHAHA

Davien Loire: ay nga pala marami pala sila. Yung latest tinutukoy ko HAHAHAHA

Mave Ricxon: manahimik kayo, sinisiraan nyo ko mga qaqu

Davien Loire: add mo na Ricx! Ikaw lang friends nya sating lima e

Geo Leonelle: baka iba ma add nya kasi 👀😂😂😂

Mave Ricxon removed Geo Leonelle Alcazar from the group.

Davien Loire: pikon HAHAHAHHA guilty ka bro? 😂😂😂

Mave Ricxon removed Davien Loire Montero from the group.

Daxon Gabe: 😂😂😂

Maggie Eleanor: buti nga, ang iingay.

Mave Ricxon: huwag mo e add hanggat di ko sinasabi.

Maggie Eleanor: ok

Kurt Howard: kinausap ko na si daddy. Payag na sya na dun tayo sa resthouse namin
sa Samal pero dapat may kasama tayong matanda

Mave Ricxon: try ko ask si mommy na isama natin si Manang Celia.

Kurt Howard: sige. Van na namin gamitin natin.

Mave Ricxon added you to the group.

Maggie Eleanor: welcome, ate Theia 😊

Kurt Howard: Hi @Altheia Norica Alves ♥️

Daxon Gabe: yare ka dyan sa pa heart mo, Kurt.

Kurt Howard: bakit? Anong problema?

Mave Ricxon removed Kurt Howard Alcazar from the group.

Daxon Gabe: sabi na eh. Seloso.

Maggie Eleanor: kuya Ricx, pauwi ka na? Daanan mo ko mcfloat and fries pleaseee

Mave Ricxon: okay sure.

Daxon Gabe: ako rin, Ricx!

Mave Ricxon: bili ka ng sayo.

Daxon Gabe: favoritism ka talaga

Maggie Eleanor: share nalang tayo, Daxe. Baka maubos allowance nya, wala na syang
pangdate. Hahahaha

Seen by Daxon Gabe, Pietro Gallego, Mave Ricxon, Piper Elexie, and Maggie Eleanor.
I was smiling the whole time. Pero hindi ko maiwasang isipin ang mga sinabi nina
Geo at Davien. Siguro nga maraming babae 'tong si Ricxon. With that look? Even
oldies will drool over him. That thought is annoying. I tried to shrugged it off
but it's really bothering me.

Nagbitaw nalang ako ng mabigat na hininga bago ako nagtipa ng reply sa text niya.

Me:

Good morning. Saw it already.

Tumayo ako at dumiretso ulit sa banyo para manghilamos. After that, I did my
morning skincare routine and brushed my teeth. Nang bumalik ako sa kama ay may
reply na ulit si Ricxon doon.

Ricxon:

Breakfast tayo. Baba ka na.

My eyes circled together with my mouth. He's downstairs?! Shit! Sinabi niya ba
kay mommy kung ano kami? Bakit siya nandito? At bakit hindi siya nagsabi?!

I almost ran my way to my closet and changed my nighties. Isang pulang dolphin
shorts ang isinuot ko at isang puting tank top. I hurriedly checked myself in the
mirror before grabbing my phone again to type a message.

Me:

What the hell are you doing here?! Where are you? Nasa labas o nasa loob na?
Ricxon:

Nasa loob. Having breakfast with your mom.

He's what?!

Me:

Tell me you're joking. You're freaking me out!

Ricxon:

I am not. Baba ka na.

Me:

Shit. What did my mom say? At anong sinabi mo sa kanya?

Ricxon:

Relax, Theia. I'm with my brothers and Pietro. We're waiting for you but
your mom offered us a meal. Who are we to refuse?

Halos mag moist na ang phone ko dahil sa haba ng paghinga ko. Kinabaha ako
do'n. Akala ko kung ano na ang pinagsasabi niya sa mommy ko. Tiyak raratratan
ako nun!
I can still remember her lines before when she found out about me and Donny. I was
grounded for a week. At halos araw-araw niya akong pinaparemind na bawal akong
magboyfriend dahil ang bata pa nga namin.

After a minute of having a conference with myself, I finally decided to go

downstairs. Tanaw mula rito sa taas ang dining area sa baba kaya agad kong naaninag
si Ricxon doon.

But wait-

Silang dalawa nalang ni Mommy sa hapag! Shit!

Nagmadali akong bumaba at naabutan na ang tatlong Montero sa aming couch, nanonood
ng movie. Si Pietro naman ay nakatihayad na ngayon sa kabila at abala na naman sa
phone niya.

"Sa wakas gising na ang prinsesa! Magandang umaga kamahalan!" Davien shamelessly
greeted while clapping his hands.

"What are you guys doing here? Hindi ako na inform."

My voice was enough to reach the dining area, causing to snatch Ricxon's
attention from mommy. He gave me a short smile and turn to my mom again. What the
hell! They seemed so close! May pa tango-tango pa sila habang nag-uusap.
"Sabi ni Pietro ay baka hindi ka raw payagan na sumama dahil..." Davien glanced at
my mother for a while. "Strict daw mommy mo," he whispered.

"Kaya Ricxon suggested na kami magpaalam para sa'yo," Raven added.

Napatingin ulit ako sa kinaroroonan nina Mommy at Ricxon. Buong tapang akong
lumapit sa kanila at nagkunwaring may kukunin sa fridge.

"Morning..." I heard Ricxon greeted.

Ngumiti lang ako sa kanya sandali at inalis ulit ang tingin para dumiretso na sa
kitchen bar.

"Altheia, your friend here is asking for my consent na isama ka raw sa outing
nila," ani Mommy.

I picked the box of fresh milk and pulled out a glass from the overhead cabinets.
Nagsalin ako roon bago sumandal sa kitchen counters at humarap sa kanila.

"Really? Papayagan mo ba ako?" I took a sip from the glass I'm holding while
waiting for her answer.

"Bakit hindi? Basta magpapaalam. Pasalamat ka rito kay Ricxon dahil nag-alala
siyang baka tatakasan mo na naman ako. He's a good influence for you and
Pietro."

My jaw dropped. How the hell did he convince my mom like that?!

My eyes gazed back at him. He's now turning the side of his lips up! Parang
nagyayabang pa na ang lakas niya sa ina ko!

"You sure papayagan mo 'ko?" I asked again with a tone of excitement.

"Oo. Just look after yourself. Huwag kang magpapasaway. Nagbilin na ako rito kay
Ricxon na kung maaari ay hindi ialis ang mata sa'yo. May kasama rin naman daw
kayong magbabantay kaya may tiwala ako."

I tried to hid my excitement but they just escaped. Napayakap agad ako kay mommy at
hinalikan siya sa pisngi. Muntikan ko pang mabitawan ang baso na hawak ko.

"Thank you, Ma! The best ka talaga!" I giggled.

Bumalik ako kina Pietro nang may maluwag na ngiti sa labi. Nakuha nila agad iyon
kaya napangisi rin sila at sinalubong ako ng hi-five at fist bump.

Nanatili naman si Ricxon sa kusina kasama si mommy. Nagdududa na tuloy ako kung ano
ang ginagawa at pinag-uusapan nila roon.
Tumabi ako sa pagitan nina Pietro at Davi para makinood na rin sa movie. It was an
action film, my top tier genre. Kaya naaliw ako at hindi na namalayan pa ang oras.

Nang matapos ang movie ay hindi pa rin bumabalik si Ricxon. Hindi ko na rin sila
makita pa sa dining area dahil mukhang pumasok sila ni Mommy sa dirty kitchen. Sa
sobrang pagtataka ko ay hindi na ako nakatiis at nagtipa na ako ng message sa
kanya.

Me:

Ano ba pinag-uusapan niyo ng mommy ko? What are you two doing inside the kitchen?

Ricxon:

Secret ;)

I'm starting to get pissed now. I could feel my brows meeting at the center.

Me:

Why are you suddenly so good with her, huh?

Ricxon:

Pinagseselosan mo ba mommy mo? Hahaha

Me:

Ipo-ipo ka kahit kailan.

Ricxon:

Sa mommy mo nalang ako manliligaw. Ayaw mo magpaligaw, e.

My lips parted at his message. Sari-saring ideya ang pumasok sa isip ko. Lahat ng
'yon ay nagpatayo sa balahibo ko!

Me:

Kidlatan ka sana.

Inis kong pinatay ang phone ko at nagbaling muli sa movie na pinapanood nila
ngayon. Nakatagpo pa rin ang kilay ko na kulang nalang ay magdugtong na.

I lift my phone up again when it beeped because of another reply from Ricxon.
Binuksan ko ito at binasa.

Ricxon:

Liligawan si mother para ibigay si daughter ;)

Chapter 16 - Chapter 14 [The Last Sunset of Summer (✔️)]

| Trust |

***

"Ma, sa PP lang ako," I grabbed my hoodie from the couch's armrest and left a
peck on mommy's cheek.

"Make sure you're here before breakfast," she said while stirring something on
the pan.

It's still five in the morning and I decided to have a little walk and jog
around People's Park. It's Sunday and Tita Vernice cancelled our workshop
today dahil may importanteng event daw siyang pupuntahan. Tamang-tama lang din
dahil ngayon kami maghahanda para sa biyahe namin sa Samal bukas ng madaling araw.

I'm wearing an above-the-knee cycling shorts and a loose gym tank top with a
nike sports bra as my undergarment. I also brought my water jug with me as well as
my earphones.

"Altheia, towel!" pahabol na sigaw ni Mommy nang malapit na akong makalabas. Halos
patakbo niya akong hinabol para iabot ang towel sa akin.

"Thank you, Ma."

"Huwag mong hayaan ang likod mo na matuyuan ng pawis," bilin niya ulit sabay lagay
ng towel sa likod ko.

Palihim nalang akong napangiti. Hindi na kami masyadong nagtatalo ni Mommy dahil sa
ka-pilyahan ko. Natuto na rin akong magpaalam sa kanya sa tuwing may gusto akong
puntahan. I don't know what's gotten into me but something has really
changed. Maybe it had to do with what Ricxon did a week ago when they came here
just to ask for my mother's permission...
"Lunch is ready!"

Sabay-sabay kaming napalingon sa entrance ng dining nang marinig ang boses ni

Ricxon mula roon. My lips partly circled and my eyes lingered on his look.

The only garment clad on his top body was an apron. Did he cook for lunch? Kaya ba
sobrang tagal nila ni mommy roon sa kusina?

My eyes slightly surveyed his whole body. His biceps flexed as he was drying his
hands with a towel. The apron even looked tight and tiny on him. I gulped when I
lift my gaze and caught him looking at me already. Inalis ko agad ang tingin ko sa
kanya pero huli na dahil nahagip ko pa siyang napatawa bago ko iyon nagawa.

"Ayos!" si Raven. "Pwede ka nang mag-apply na kusinero nila rito, Ricx!"

"I am willing to apply. Kahit walang sweldo, ayos lang," pagsabay niya naman sa
kapatid.

Mapanukso silang napatawa sabay lingon sa'kin bago tuluyang tumayo at maunang
pumunta sa kusina. Talagang iniwan nila ako rito, ha? Bahay ko 'to mga gago!

Hinayaan ko nalang silang umalis at iwan akong mag-isa rito sa sala. Tumatakbo pa
ang pelikulang pinapanood namin kaya nanatili nalang ako at mas nag pokus roon.

From my peripheral vision, I can still see him standing and leaning on the wall,
with his eyes directed on me. Nanatili akong tutok sa movie at nagkunwaring hindi
siya napapansin roon.
"Theia, lunch na," he repeated.

"Mauna nalang kayo. Busog pa 'ko. Tatapusin ko lang 'tong movie."

Nilingon ko lang siya saglit at agad din namang inalis.

I heard him let out a deep sigh. I swallowed hard when I noticed him walking
towards me. Hindi ko maiwasang kabahan sa hindi malamang dahilan. How can I stay
calm when a man with drool-worthy physique and intimidating eyes is already behind
me? My heart is in marathon!

Naramdaman ko ang presensya niya sa likod ng inuupuan kong sofa. He pinned his
hands on both sides of the armrest, locking me in between. I didn't move a bit
nor even lift my gaze on him. Because I know his face is only an inch away from
mine behind. I could feel his breath near my ears!

"What's the main characters name?" he whispered. His voice sounds too
seductive that it brings chills down my spine.

"Vin," I answered unconsciously. I didn't know where that answer came from.
Nawawala ako sa matinong pag-iisip dahil sa naidudulot ng hininga niya sa balat ko.

He chuckled. "That's the actor's name. His character's name is Dom.

It's my favorite saga." He corrected.

Hindi ko na mabilang kung nakailang lunok na ako ng laway. Pinaghalong kaba at hiya
ang nararamdaman ko.

"See? You're not even paying attention to what you're watching. Maybe
because you were distracted with something else...or someone else," he whispered
again.
Mariin akong napapikit bago huminga ng malalim at tuluyan na siyang nilingon sa
likuran.

"Bakit nagtanong ka p-" Halos matawag ko na lahat ng santong kilala ko dahil sa

bumungad sa'kin.

His deep charcoal black eyes were pierced on mine. Halos isang dangkal nalang ang
layo ng mukha niya sa mukha ko. He didn't even move a bit! Parang nagustuhan
niya pa ang pagbabangga ng hininga namin!

My mind was secretly cursing when his eyes traced down to my lips. The little
hillock on his throat moved before his eyes went up to meet mine again.

"Theia?"

I quickly moved away and stood when I heard Mommy's voice. Nakatayo na siya
kung saan kanina si Ricxon. Ang kanyang mga mata at nakakunot na kilay ay
nagpalipat-lipat sa aming dalawa.

"M-Ma?" I stuttered.

"Ano pa'ng ginagawa niyong dalawa d'yan? Kumakain na ang iba. Hali na
kayo at baka lumamig na ang niluto ni Ricxon," she said.

I slightly turn my head to the side to look at him indirectly from my peripheral
view. He was just standing there with his hands inside his pocket. Tumango lang ako
kay Mommy bago nauna nang pumasok sa dining kung saan ang iba na busy na ngayon sa
pagnguya ng pagkain.

Umupo ako sa tabi ni Pietro. Doon lang ako nakahinga nang maluwag. Isang simpleng
adobo ang nakahain sa harap namin ngayon.
Did I just call it simple? When in fact I don't even know how to cook that
one.

"Si Ricxon din ba ang nagluluto lagi sa bahay ninyo?" Mom asked the three Monteros.

"Minsan lang po, Tita. May Manang Celia kasi kami na mas masarap magluto kaysa sa
kanya," Davien answered with food-balled mouth. Mommy laughed amusingly.

Lumipad ulit ang mga mata ko sa kakapasok lang ngayon na si Ricxon. Hindi na ito
naka apron. Isinusuot niya pa ang puting t-shirt niya bago umupo sa tabi ni Raven,
right in front of me.

"Your adobo tastes good, hijo. Did your mom teach you how to cook?" pagbaling naman
ni Mommy sa kanya.

No doubt. Masarap nga ang adobo. Paano ito hindi magiging masarap kung masarap din
naman ang nagluto? Pssh.

"Yes tita. Pero minsan ay natututo ako sa youtube," sagot pa niya.

Kumuha ako ng malaking karne at inilagay iyon sa plato ko. Nakikinig lang ako sa
pinag-uusapan nila habang abala sa pagkain.

"That's great. Responsableng kuya. How I wish my Theia's like that.

Tinuturuan ko naman itong magluto pero nakakalimutan agad."

Nakabusangot kong binalingan ng tingin si Mommy. Sinasabi niya talaga 'yan

ngayon? Nakakahiya!
"Theia, ha, mas marunong pang magluto ang lalaki kaysa sa'yo. Kapag ikaw mag-
aasawa at walang alam sa pagluluto, tiyak ibabalik ka ng asawa mo sa'min.
Maiiwanan ka ng asawa niyan," bulgarang pangaral ni Mommy. Gosh.

"Ang babaw na rason naman niyan, Ma. Bakit? Nag-aasawa lang ba ang mga lalaki para
may tagaluto? Edi katulong nalang sana pinakasalan nila."

"Anak, tayong mga babae ang magiging caretaker ng pamilya. Natural lang na dapat
marunong tayo sa mga gawaing bahay."

Why are we even talking about marriage now? Parang hindi highschool at elementary
students ang kausap niya.

"Ayos lang din naman ang ganyan Tita kung magaling naman magluto ang mapapangasawa
niya," singit pa ni Ricxon sabay sulyap nang bahagya sa plato ko.

Narinig ko ang mapanuyong tikhin ni Pietro sa gilid kahit hindi ito nag-aangat ng
tingin. Nagpatuloy nalang ulit ako sa pagkain at pilit isinawalang halaga ang
sinabi niya.

"Katulad mo ba, hijo? Aba'y sana nga. That's why pick a good and
responsible man, anak. Kung wala kang mahanap, itong si Ricxon nalang."

Nasapo ko agad ang bibig ko nang bigla nalang akong masamid dahil sa sinabi ni
Mommy. Ilang ulit akong napa-ubo habang mabilis namang hinagud ni Mommy ang likuran
ko. Inabutan agad ako ni Pietro ng tubig. Narinig ko pa ang mahihinang hagikgik
nina Davien.

"Itong batang 'to. Maghinay-hinay ka kasi. Hindi ko naman sinasabing ngayon na

agad. Bawal pa. Hindi ako papayag." Pagbawi pa ni Mommy.
Nang makaraos ako ay iniba na nina Raven ang topic. Pero hindi pa rin maalis sa
isipan ko ang mga narinig ko kanina.

It was almost three in the afternoon nang umuwi silang lahat. Naging tahimik na
naman ang bahay dahil kaming dalawa nalang ni Mommy ang natira.

"Anak, gusto ko ang mga bago mong kaibigan. Kahit ang kukulit nila, makikita mo
namang mababait iyon. Lalo na si Ricxon. He's a good influence." Mommy said
while handing the new washed glasses and plates to me so I could arrange it inside
the cabinet.

"Paano mo naman nasabi, Ma?"

"I can sense it, anak. Kung hindi naman totoo ang mga sinasabi ko, bakit nag effort
pa siya rito na magpaalam sa akin para makasama ka sa kanila? He cared about you,
Theia. He's a good boy. If he's not, he should've let you sneak out
from me again."

Sandali akong napatigil at napaisip sa sinabi ni Mommy. Akala ko ako lang

nakakakita sa side na iyon ni Ricxon. Pati pala siya.

Ricxon's winning my mother's trust already. Something that mommy

didn't give to my past boyfriend, even to me.

Hindi ko naman pala kailangang maging pilya minsan. I have learned something from
what he did today; magpaalam ng mabuti. Kaya siguro kami palaging nagtatalo ni
Mommy dahil wala siyang tiwala sa'kin at dahil tinatakasan ko siya.

Pinapayagan naman pala niya ako kapag magpapaalam lang ako ng mabuti.
I should focus on winning my mother's trust from now on. Gusto kong makita
niya rin sa'kin ang kabutihang nakita niya kay Ricxon...

May iilang mga tao lang ngayon dito sa PP dahil masyado pang maaga. Katulad ko,
nagja-jogging din sila at ang iba naman ay pinapasyal ang kanilang mga aso.

I sat on the bench just near the fountains. Ramdam ko na ang pawis na dumdaloy
ngayon sa dibdib at noo ko. I lift my wrist to check on the time. It's past
six.

"Miss!" I lift my head when I heard a familiar voice from a distance.

It's Rambo.

He's wearing a faded jeans and simple black shirt with tribal prints.
He's holding a helmet on his right hand and his phone on the other.

"Sama ka ba?" tanong niya agad. "Downhill," he added when he noticed me looking
confused.

Natanaw ko ang ilan sa mga kasama niya na nasa 'di kalayuan. Nakahanda na sila
at may kanya-kanyang bitbit na ng kanilang longboard.

"I'd like to but hindi ako nakapaghanda. Ni hindi ko nadala 'yung akin."

"It's okay. You can borrow my board and gears. Ano? Game ka?"
My forefinger keeps tapping the side of my phone, trying to come up with a
decision. Hindi ako nakapagpaalam kay Mommy. And if I would go, magagalit 'yun
pag nalaman niya. But would I risk being scolded just to satisfy my craving for
speed?

"O baka naman pagalitan ka ni Ricxon? Is he a strict boyfriend? What I know is that
he's a jealous type." He said.

"Hindi ko siya bo-"

I didn't get to finish my sentence when a call interrupted.

Speaking of the hottie.

Napadungaw rin si Rambo sa phone ko at mukhang nabasa niya na ang pangalan ng

caller. Napahinga siya nang malalim bago muling nagsalita.

"Kung nakapagdecide ka na, nando'n lang kami. By quarter to seven aalis na ang
service," he said and smiled shortly before turning his back on me.

I really miss riding. Hindi naman siguro masama kung muli akong susubok? Sasabihin
ko nalang kay Mommy mamaya pag-uwi.

"Wait! Rambo!" He turned to me again. "Sasama na ako."

"Okay, great. Sagutin mo muna 'yang call tapos sumunod ka na do'n." He

said and smirked.
I nodded before I swiped the call to accept.

"Ricx..."

"Good morning. Where are you?"

"I'm at PP. Why?"

Natanaw ko si Rambo na sumisenyas na sa akin ngayon. Mukhang aalis na ang service.

I raised my palm and grabbed my hoodie. Naglakad ako palapit sa kanila habang nasa
tenga pa rin ang phone.

"Wait for me. I just came from your house, sabi ni Tita lumabas ka nga raw for
jogging. Samahan kita. Saang banda ka?"

"What?- Wait you can't come here, Ricx." I said.

"Why?"

"Let me help you... What's your name again?" Rambo asked.

Bahagya kong inilayo ang phone sa tenga ko at nagbaling sandali ng atensyon kay
Rambo.

"Theia." I answered and put the phone back on my ears.

"Okay, Theia. Give me your hand," Rambo offered his hand to help me get into the
truck where his colleagues are.

"Theia, answer me. Kaninong boses 'yun?" Ricx asked again.

Tinaggap ko ang kamay ni Rambo at tinulungang iangat ang sarili hanggang sa

makaakyat ako sa dump truck.

"Ricx... Ano kasi... Uhmm..." I don't know how to explain!

"Was that Rambo?"

I shut my eyes tightly. "Yes..."

"Sasama ka sa kanilang mag longboard?" He asked again.

"Yes." I answered.

"Nagpaalam ka ba sa Mommy mo?"

Now my conscience is already haunting me. Kinakabahan ako pero wala na akong magawa
dahil umandar na ang sinasakyan namin.

"No..." I answered. "Please don't tell her, Ricx. You know how much I miss
longboarding. Please.. Kahit ngayon lang."
I heard him hissed in the background. Naiimagine ko ang mukha niya ngayon,
disappointed sa ginawa ko.

"Where are you heading?" He asked after seconds of silence.

"I-I don't know..." napatingin ako kina Rambo na abala ngayon sa pakikipag-
usap sa kasama niya.

"I'll call you again. May tatawagan lang ako." He said. Tumango naman ako
kahit alam kong hindi niya iyon makita.

"Sino tatawagan mo?" I asked, getting worried now.

"Just trust me. I'll call you again."

"Thank you, Ricx." I smiled.

"Just please... Please be careful," bakas ang pag-aalala sa boses niya.

Napahinga ako nang maluwag matapos patayin ang call. Ilang sandali pa akong
napatulala sa sahig ng truck habang inaalala ang nangyari.

I just found someone who supports me with my hobbies. Kahit alam niyang maging siya
ay papagalitan ay ayos lang dahil alam niyang dito ako masaya.

You turn me on everyday, Ricxon.

Chapter 17 - Chapter 15 [The Last Sunset of Summer (✔️)]

| Downhill |

***

"Guys, this is Theia. She's also a longboarder from States," pakilala sa akin
ni Rambo sa mga kaibigan niya.

There are a dozen of longboarders in front of me. Most of them are boys. May
tatlong babae lang akong napansin at lahat sila ay de-tattoo ang balikat.

"Hi, Theia. Welcome to the club," tugon ng isang babae na ngumunguya pa ng bubble
gum. Tipid lang akong napangiti sa kanila bago nagbaling kay Rambo na may katawag
na ngayon sa kanyang phone.

"Madalas ka na bang nag da-downhill doon, Theia?" a guy with a blond hair asked.

"Yes. I also joined competitions back there," I smiled as I nodded my head.

"Naku, mukhang veteran ka na yata, e," saad naman ng isa pang lalaki na payat at
matangkad.

I scoffed and shook my head, trying to disagree with what he said.

Sinulyapan ko si Rambo sa 'di kalayuan habang nakikipag-usap sa katawag niya.

Napatingin pa ito sa kinaroroonan ko habang tumatango-tango. Matapos ang tawag ay
lumapit na rin agad siya pabalik sa'min.
"Loko 'yang boyfriend mo. Minura pa 'ko," halos pabulong na sabi ni Rambo
nang makalapit ulit sa'kin.

My brows meet in confusion. "What?"

"Siya 'yung tumawag, nagtatanong sa location natin. Masyadong seloso. Akala

niya siguro aagawin kita sa kanya. Pssh," Rambo ranted.

So, si Ricxon pala 'yung tumawag?

"I'm sorry," I said, not even denying that Ricxon's my boyfriend. Mabuti
na rin siguro na ganito.

"It's okay. Sanay na ako do'n. Ganyan talaga siya sa mga naging
girlfriend niya," tumawa siya at pinulot na ang mga gears na hinanda niya sa sahig
ng truck. "Isuot mo na."

"Mga? Marami na siyang naging girlfriend?" I curiosly asked and crossed my arms in
front of him.
"Yes," he answered, prolonging the 's'. "But I won't spill another
tea, baka magselos ka." He laughed lightly and pointed the gears he placed near me.
"Sige na, isuot mo na."

I wanted to ask him more about Ricxon but I disregarded the thought when my eyes
laid on the board. Gusto kong tumalon sa saya nang muli akong makahawak ng
longboard. Sobrang cool ng disenyo ng kay Rambo, halatang lalaki ang may-ari.

Una kong sinuot ang elbow at knee pads. After that, I put on the helmet and
strapped it down under my chin, with enough tightness. Sinunod ko namang isuot ang
sliding gloves sa magkabilang kamay.

After wearing the gears, I checked first the board's condition. From its
wheels, the deck, the griptape, and even the bearings, to make sure that my ride
will be smooth and safe. Nang matiyak ang kaayusan ay saka na ako lumapit sa ilan
pang longboarders na nakahanda na rin ngayon.

"Arki, Rio, and Troy, kayo na ang mauna. Sina Theia, Shine, at Joy na ang susunod."
Sabi pa ni Rambo sa mga kasamahan niya.

Sa truck siya sasakay since ako ang pinagamit niya sa kanyang gears at board. May
hawak siya ngayong camera na nakapatong sa tripad sa likod ng truck. Sila ang
magsisilbing bantay namin sa likuran habang pababa kami. May ilang kasamahan din
nila sa unahan na naka motor na siyang magiging gabay kapag may mga nakaharang o
kaya'y sasakyan na makakasalubong.

The road is not that steep. May ilang bahagi kanina na nadaanan namin na medyo
curvy, but it didn't frighten me. I'm used to carves and slopes. I can
handle it properly with the proper gears and adroitness.

I breathed hard and deep before putting my right foot on the board. Nauna na ang
iba at hinintay ko nalang na magkadistansya kami ng kaunti bago ko sinimulang
itulak ang sarili.

I used my left foot to push myself. Nang makuntento sa bilis ay saka ko na sinakyan
ang board. The road's getting a little steep now. I placed both of my hands
behind and ducked 'til my chest reached my knees, to increase my speed. 

"Air break to control your speed on abrupt floors!" rinig naming sigaw ni Rambo
mula sa truck na nasa likuran namin ngayon.

Kagat-kagat ko ang ibabang labi ko nang magsimula na ang mga hamon sa kalsada.
Pabilis nang pabilis ngayon ang takbo ko nang mas naging matarik ang daan.

Nang malapit na ako sa makurbang daan ay dahan-dahan akong yumukod hanggang sa

maabot ng kamay ko ang semento. I leaned slightly with my toes and used my sliding
gloves to turn the wheels. It produced a strident sound that caught the attentions
of some passersby. The grating of the road's surface against the slider
released some sparks on it.

"A little crack road ahead! Again! A little crack ahead!" sigaw ni Shine na nasa
unahan ko ngayon.
"Air break!" si Rambo. "Or use your sliding gloves to speed down!"

Tuwid na ang daan at nakikita ko na sa unahan ang maliit na crack sa daan. If the
rider can't spare its wheels on that one, he or she will surely fall. 

I straightened my back for an air break. I used my calculations to estimate the

needed distance before I'll do my trick. 

"What the hell- Theia! Air break! Stop ducking!" pasigaw na saway sa akin ni Rambo
nang muli akong yumukod upang bilisan ulit ang takbo ng sinasakyan ko.

Hindi ko siya pinakinggan. Natanaw kong nalagpasan na ng mga kasama ko sa unahan

ang maliit na crack. I'm supposed to be preparing for a little fly now, but
I'm sorry, Rambo, I'm dauntless. Speed is my friend, not an enemy.

I smirked.

Nang matanaw na sobrang lapit na nito sa akin saka ko maliksing pina-ikot ang board
hanggang sa bahagya itong umangat mula sa sementong daan at malagpasan ang crack.
When my feet landed back on the board, I almost lost my balance. Mabuti nalang at
nabawi ko rin iyon agad.

I can do that trick perfectly before. Sadyang nanibago lang ako dahil ilang buwan
na rin simula noong huling paggawa ko nun.

Narinig ko ang malakas na mura ng mga taong kasama ni Rambo sa truck. Did I just
make them nervous?
When I reached the plain grounds and saw the other longboarders doing their breaks,
I lowered down my speed and leaned my left hand on the ground, with my heels
controlling the board for a heelside pendy break.

Kagat-labi akong napangiti matapos ang masayang biyahe pababa! That was so fun! I
swear I'm gonna do it again! 

Nakatayo na rin ang iba naming kasama ngayon sa unahan at nag-aayos na sa sarili.
Ang truck naman na sinakyan nina Rambo ay kakarating lang din.

"Theia!" tawag sa'kin ni Rambo. Hindi ko alam kung galit 'yun o mangha.

"That was sooo good! But hell! You scared us for a moment!" bungad niya nang
makababa ng truck.

Bahagya akong napatawa sa sinabi niya. Maging ang kasama niyang lalaki sa gilid ay
puno ng pagkamangha ang mukha.

"Sabi ko nga ba veteran ka, e," sabi ni Arki. "Sabay ka ulit sa'min next
sunday."
"I'll try," I said and gave them a smile.

Ilang sandali akong nanatiling nakasandal sa gilid ng truck nang iniwan muna nila
ako roon para kamustahin naman ang iba.

I started to doffed the gloves off, then the pads on my elbows and knees, and
placed them on the truck's bedfloor near Rambo's stuffs. Nahirapan pa
akong tanggalin ang lock ng helmet sa ilalim ng nguso ko dahil hindi ko ito makita.

"Let me help you," Rambo suddenly approached and held my chin up to unlock the
helmet.

Hindi ako agad nakagalaw dahil sa ginagawa niya. Hinayaan ko nalang siyang tulungan
ako sa pagtanggal nun. Nakatayo siya sa harap ko habang ang kaliwang paa niya ay
nasa pagitan ng legs ko.

"Thank you, Rambo. Nag enjoy ako," kaswal kong saad.

"No problem. Basta ikaw," he said and winked.

Magsasalita pa sana ako pero agad din namang umurong nang may biglang tumampal sa
kamay ni Rambo na nakahawak ngayon sa ilalim ng chin ko.

"Let me do that," My eyes widened when I recognized Ricxon's hands.

Mabilis namang napaatras si Rambo at hinayaang tapusin ni Ricxon ang ginagawa nito.

"Whoah. Okay, chill. I was just helping her." Rambo said before he waved and left
us. "Nasa kina Troy lang ako, Theia." I nodded apologetically.

"W-What are you doing here?" gulat kong tanong kay Ricxon.

"Picking you up." His jaw moved once and then clenched. His hands were busy
unbuckling my helmet.

Nang matagumpay niyang natanggal ang suot kong helmet ay inilapag niya ito sa tabi
ng iba pang gears.

"How did you get here? Malayo ito mula sa-" I stopped when I saw a huge motorcycle
parked at the back. "Nag motor ka?! Ricxon you have no license!"
"Talikod," he commanded sternly, ignoring what I just said.

"What?"

"Turn around," he said and pulled the hairtie from my wrist.

"Wait- You didn't even answer my question." I said with creased brows.

Bago niya sinagot ang tanong ko, he cupped my waist and turned my body to have an
access with my hair. His touch there was tingling that it traveled down my spine.
Napalunok nalang ako.

"Maaga pa, Theia. Wala pang bantay sa kalsada." I huffed.

He used his finger to gently comb my hair before he tied them together into a
ponytail.

"You know how to tie a girl's hair?"

"I have a sister, remember?"

I don't know but his voice sounded pissed but caring. Napahinga nalang ako ng
maluwag at hinintay siyang matapos sa ginagawa niya sa buhok ko. Nang matapos niya
iyon, muli niyang hinawakan ang bewang ko at iginiya naman ako paharap muli sa
kanya.

Tamak na itong nakatingin sa mga mata ko. Naglakbay naman ang kanyang mga mata mula
sa ibabaw ng aking ulo hanggang sa aking labi, bago bumalik ulit sa mga mata ko.

"You nailed that ride." He complimented. My eyes widened. He was watching?

"You were here kanina pa?"

"Yes. And I saw how you almost fell after that trick. That was close," he heaved a
sigh, like he was worried.

I shrugged my shoulders. "That wasn't my best ride." I said. "Sandali nga

lang. Huwag mong ibahin ang usapan. Bakit ka pa nagpunta rito? And you used that
big bike! Nababaliw ka na ba? Mahuhuli ka niyan, e!"

"RTAs start working at eight. It's still seven."

"Ten minutes 'til eight, Ricxon!"

"Kaya nga aalis na tayo."

He showed me the keys and played it with his index in a circular motion, bringing
chime sounds between us. I blinked heavily and sighed as he grinned at me.

"May lakad pa tayo baka nakakalimutan mo." He added and arched his left brow.

I wouldn't remember that one if he didn't remind me. Sa huli ay

nakumbinse niya nalang akong umuwi. Gusto ko pa sanang umulit dahil may second
round pa sina Rambo pero hindi na ako nagpumilit pa.

Nagpaalam muna ako kina Rambo at nagpasalamat. Muli pa akong inimbitahan nina Arki
at Troy na sumama ulit sa kanila sa susunod. I wasn't sure about that tho.
Classes will start on Monday.

Sumunod lang ako kay Ricxon papunta sa kanyang motor at pinanood siyang sakyan ito
bago pinaandar. He took the helmet and put it on his head before he locked it under
his chin. He's only wearing a black body-fitted shirt and a champagne khaki
shorts which matched the color of his helmet and motorcycle.
He pulled off the stand before he motioned me to hop on the back. Nakahalukipkip pa
ako habang pinagmamasdan siyang ihanda ang sasakyan namin.

"What are you looking at?" He asked to wake my thoughts.

I blinked twice and cleared my throat before getting myself to sit at the back.
Umusog pa ako ng kaunti palayo sa kanya dahil halos dumikit na ang dibdib ko sa
likuran niya.

"Wear your hoodie, please. Kita na kaluluwa mo sa dibdib," rinig kong saad niya.

Sinunod ko naman iyon. Hindi ko pa natatapos na masuot 'yung huling manggas ay

napahawak nalang ako sa balikat niya nang bigla niyang pinaandar ang motor kaya
marahas akong nabunggo sa likuran niya.

Narinig ko pa ang pilyong pagtawa niya mula sa harap kaya alam kong sinadya niya
iyon!

"Fuck you!" I spat him from the back.

"Sige ba!" He answered and then laugh right after.

Kinurot ko ang tagiliran niya kaya agad napalitan ang kanyang pagtawa ng malakas na
pag-aray.

"Huwag ka kasing umusog palayo. Ganyan mangyayari kapag masyado kang malayo," puna
niya.

"What do you want me to do, then?! Gusto mo lang talagang dumikit ang dibdib ko,
gago ka."

"Napaka judgmental mo, ha! I was only thinking about your safety."

"Safety mo mukha mo." I rolled my eyes and placed both of my hands on each leg.

Nagitla nalang ako sa sunod niyang ginawa. He reached for my hands behind him ang
placed it inside the side pockets of his jacket. Mukha tuloy akong nakayakap sa
kanya.

"Ganyan ang gusto ko," he said.

Thank God hindi galit si Mommy pagkauwi ko. Hindi niya rin kasi alam. She even told
me that Ricxon called earlier and said magkasama raw kami kaya ako natagalan sa
pag-uwi. He lied to cover me. Gosh.

Kinahapunan, sa mall na kami nagkita-kita para mamili ng mga kailangan for our
trip. Si Ricxon, Raven, at ang kambal lang ang kasama ko ngayon dahil may lakad
sina Pietro.

Daxon's pushing the cart while Davien's choosing the chips. Si Raven
naman sa beverages habang ako naman ang sa toiletries.

"Para kang buntot. Sunod ng sunod," naiirita kong puna kay Ricxon na kanina pa ako
sinusundan.

"Bakit? May nakita ka bang buntot na nakahiwalay sa katawan ng may-ari?" pilosopo

niyang sagot.

I scoffed and stopped walking. "So tanggap mong buntot nga kita?"

"If it's the only way for you to own me, then yes." He answered and and smiled
lopsidedly. "Come on, try to wag me." He added and moved his hips, acting like a
wagging tail.

I bit my tongue to stop myself from smiling and laughing. Tarantado talaga minsan
'tong itlog na 'to, e. Hindi man lang nakaramdam ng hiya sa ibang
customer dito na napapasulyap sa kanya.

"Angol," I muttered and rolled my eyes at him before leaving him there like an
idiot.

"Oh shit, wait!" He hurriedly said.

Nagpatuloy lang ako sa pagkuha ng mga sabon at shampoo at inilagay iyon sa dalang
maliit na basket ni Ricxon. Siya naman ang taga arrange ng mga hinuhulog ko roon.
After picking all the essentials, bumalik na rin kami kung saan namin iniwan si
Daxe.

"Ay, teka lang. Nakalimutan ko ang toothpaste," saad ko matapos ma-check ang mga
nasa basket ni Ricxon.

Tatalikod na sana ako para muling umalis nang mabilis akong pigilan ni Ricxon.
Tinuro niya ang counter na tumataas na ang pila ngayon.

"Stay in the line. Ako na ang kukuha. Daxon, samahan mo si Theia," utos niya sabay
jog paalis.

Kakarating lang din nina Davien at Raven ngayon at agad nilang inilapag sa cart ang
mga nakuha. Davien was carrying a load of chips in his arms. His mouth was also
holding one. Pinagsabay niyang inihulog 'yun lahat sa cart.

"Did you include my favorite?" tanong ni Daxon.

"Nandiyan na, señorito," Davien answered.

"That's a lot, Davi," I said with crossed arms.

"Half of it is mine, the other half is for the rest," he answered and smirked.

"Magkaka UTI ka niyan. Puro pa naman soft drinks ang kinuha niyo sa inumin. Bawasan
mo 'yan. Sa biyahe lang naman natin 'yan makakain."

He pouted petulantly. "You sounded like Mom."

"She's a future nurse, Davien. Makinig ka nalang," puna naman ni Daxon.

"Nakakapagod siguro magkaroon ng jowang nurse, 'no? Lahat ng kakainin mo may
masabi siya. Kung mag-aaway kayo baka bigla ka nalang tusokan ng syringe. Kaya
uncrushed na kita, Theia." He waved his hand slightly like he was shooing a fly.

"Bakit? Sure ka bang magiging jowa mo 'ko, Davi? Kung makapagsalita ka kala mo
papatol ako sa bata."

His eyes and mouth circled. Daxon and Raven burst out in laughter. Napatawa nalang
din ako dahil bumusangot agad ang mukha ni Davien.

"Bars, men. Bars," tumatawang ani Daxon.

"Laro ka nalang manika, Davien. Huwag ka na makipag-agawan kay Ricxon. Mukha pa

lang talo ka na," dagdag naman ni Raven kaya mas lalong kumurba ang nakatagpong
kilay ng kapatid nila.

"Mga walang hiya kayo! Tignan niyo lang! Pagka high school na ako, lalamangan ko
listahan ng mga jowa niyo!" He said while pointing his forefinger at his siblings.

Hinayaan ko nalang silang magbangayan tatlo. Napalingon-lingon ako sa paligid para

hanapin si Ricxon pero wala pa rin. We're next in line.

"Boys, stay here. Hanapin ko lang kuya n'yo," I said to cut their little
debate. "Here, pay for it..." I added before I handed a blue bill at Raven.
"Ang tagal naman ni Ricxon. Masyado bang mabigat ang toothpaste?" rinig ko pang
yawyaw ni Daxon bago ako makalayo sa kanya.

Dumiretso ako sa section ng mga toothpaste pero wala siya roon. Nilibot ko rin ang
mga section ng shampoo na pinuntahan namin kanina pero wala pa rin. Kinuha ko ang
phone ko mula sa bulsa para tawagan siya but he can't be reached. Saan ba
'yun naghanap ng toothpaste?

Nagdesisyon nalang akong bumalik na kina Raven but my steps faltered when I
descried a familiar figure standing near the dairy section. It was Ricxon.
Nakatalikod siya sa'kin pero nakilala ko pa rin. Naglakad ako agad palapit sa
kanya.

"Ricxon, what took you so lo-"

Napahinto ako sa pagsasalita nang mabilis siyang lumingon sa akin dahilan para
makita ko na may kausap pala siya. It was a girl. And I remember that girl's
face. It's Ciara, one of Tita Vernice's models.

He was holding two tubes of toothpaste on his right hand while the other was
holding the wrist of the girl. My eyes stayed there for a moment before it went up
directly at Ricxon.

"S-Sorry. I just came here to get the t-toothpaste. I didn't mean to disturb
you two," I said while trying to keep my composure.

"I remember you!" Ciara uttered. "You're Theia, right? Is she your cousin,
love?" dagdag niya sabay lipat ng tingin kay Ricxon.

Love? Did I just hear it right? She's calling him love?

My heart wrenched. What the fuck is happening here?

Chapter 18 - Chapter 16 [The Last Sunset of Summer (✔️)]

| Mad |

***

"Altheia! Wala ka bang plano na lumabas at kumain?" I covered my ears with a pillow
when I heard Mommy knocked on my door.

Hindi ako nagsalita. Mas inilublob ko pa ang ulo ko sa unan at nagbalot ng kumot.
Ni hindi ako sumagot sa kanya hanggang sa marinig ko ang mga yapak niyang papalayo
na sa kwarto ko.

I've heard consistent calls and beeps from my phone but I chose not to give a
single glance at it. Alam ko naman kung kanino galing 'yon.

Mahigit dalawang oras akong nagkulong doon. Nakatulog pa ako ulit at muling
nagising dahil sa pagkalam ng sikmura ko. I think I couldn't endure this
hunger any longer. I decided to get up and go downstairs to get some foods. Pwede
namang dalhin ko nalang ang pagkain dito sa kwarto.

I don't want to die in hunger. I didn't really lost my appetite. I just

don't want to go out because I know mom's gonna drown me with questions
why I suddenly changed my mind about going with them for the outing.
"Altheia! Kapag hindi ka pa lumabas d'yan mapipilitan na akong gibain
'yang pinto mo," rinig kong sigaw ni mommy mula sa baba.

I rolled my eyes heavenward before I trailed off the bed. I tucked the extra
strands of hair behind my ears and put on my purple furry slippers. Naglakad ako
palapit sa pintuan at agad pinaikot ang door knob nang bigla kong marinig na muling
nagsalita si Mommy.

"Make it fast, anak! Kanina pa naghihintay si Ricxon dito sa baba!"

Instead of stepping out of the room, I pushed the door to close again. Malakas iyon
kaya alam kong narinig nina Mommy 'yon mula roon. Bumalik ako sa kama at
padabog na umupo.

Kapal ng mukha. May gana pa talaga siyang magpunta rito? After what happened
yesterday at the supermarket? Did he really think I'll still have the same
energy to talk to him?

"You're Theia, right? Is she your cousin, love?" Ciara asked.

Something in my ears jangled after hearing her sentence. Nag echo pa ng ilang ulit
ang huling salita na sinambit niya. My hawkish gaze stayed at Ricxon before it
drifted back to Ciara.

"I'm not his cousin," seryoso kong sagot at humakbang palapit kay Ricxon. With
my sharp eyes pierced on his, I slowly pulled the tubes of toothpaste from his
hands and stepped back.
Him, standing there speechless, just gave me the answer that I should have known
from the start.

He lied to me. He played me. He tricked me.

"I'm no one," patuloy ko bago inalis ang mata sa kanya at inilipat kay Ciara
na naguguluhan na rin ngayon. "I'll leave you both now. Continue what you
were doing. Nice to see you again, Ciara." I said before turning my back on them
and walked away quickly.

Narinig ko pa ang pagtawag ni Ricxon sa'kin pero naiwan ko na ang pake ko sa

kanila. Nang makabalik ako kina Daxon ay sila na ang ina-accommodate ng counter.

"Theia, where's Ricxon?" tanong ni Raven.

"Wala. Patay na," wala sa mood kong sagot sabay lapag ng dala kong toothpaste sa
cart.

"What?!" sabay-sabay nilang saad. Napalingon pa ang ibang customer sa'min.

"Mauna na ako sa inyo. Tumawag si Mommy may emergency sa bahay. Sa inyo na sukli,"
I quickly said and left them there. Bastos na kung bastos.

"Theia, wait! Shit-" tawag pa nina Davi. May yawyaw pa siyang dagdag pero hindi ko
na narinig dahil nakalayo na ako agad.

Padabog akong humiga pabalik sa kama. I reached for my little bag on my

dresser's stool. I remember putting one pack of crackers there. Kinuha ko iyon
at kinain para kahit papaano ay mapawi ang gutom.

Sana umalis na siya at hindi na babalik pa para makakain na ako. Feeling ko kapag
makakaharap ko siya ay hindi ako makakapagtimpi at baka masuntok ko ang mukha niya.
Gago siya.

"Ow- Fuck!"

I was disrupted by a groaning voice from my little balcony. Mabilis kong tumayo at
lumapit doon para makita kung ano ang meron. As I opened the sliding door,
Ricxon's wincing face welcomed my sight. Nakahiga siya sa sahig habang
hinahagud-hagod ang kanyang siko.

"What are you doing here?!"

His apologetic smile surfaced. "Hey..." he said.

Mabilis ko siya nilapitan at pumaibabaw na umupo sa kanya bago hinagit ang kwelyo
ng kanyang polo. My fist balled before I lifted it over my head to threaten him.

"W-Wait!" he quickly held my wrist to stop me from punching him.

Buong lakas kong sinubukang tanggalin ang mga kamay niya sa akin pero sadyang mas
malakas talaga siya. Nangangati na akong saktan siya pero hindi ko magawa-gawa!

Sandali siyang napatigil nang may napansin. His deep eyes surveyed my position on
top of him from head to hips. That's when I realized I was perfectly sitting
on him. I stiffened at the thought.

"Oh, you're a cowgirl, huh?" he smirked with a playful glint in his eyes.

Fuck! No- I mean shit!

Mas lalong uminit ang ulo ko sa kanya. Nakukuha niya pang ngumiti? Gago talaga! Ang
sarap tusok-tusokin ng karayom!

With all my strength, I tried to pull myself away from him. Binitawan ko ang kwelyo
niya para mabilis na tumayo pero bago ko pa ito nagawa, naunahan niya ako sa plano
niya.

He swiftly switched our position in a whirlwind of motion. He pinned my hands above

my head and pressed his right knee on my legs to stop them from kicking his balls.

"I just want to talk to you. Hayaan mo 'kong magpaliwanag," he said.

"Why would I? Alam kong puro kasinungalingan lang din naman ang ipapaliwanag mo,"
may diin kong sagot sa kanya. "Get off me," banta ko.

"No," matigas niyang sagot. "We'll stay like this until I'm done
explaining."

"Hindi ako makikinig," I took my eyes off him and stared at the side instead.

"She's not my girlfriend if that's what you're thinking. She's

an ex," he started.

I narrowed my stare at the wall, imagining it was his face.

"I have a confession to make. I know you don't have a choice but to lean your
ears on me," napasinghap ako habang pinapanindigan ang pag-iiwas ng tingin sa
kanya. "We broke up days before you arrived here, almost six months ago. I was
devastated that I tried to use you to get her back. Guso ko siyang pagselosin.
Hindi ko matanggap na ang babae ang makikipaghiwalay sa akin. Kaya naisip ko
'yun..."

Dahil sa mas umuusbong na galit, napatingin ako sa kanya sa mas matalim na paraang
alam ko. I was gritting my teeth inside.

"You're a jerk. You're a fucking player. Asshole! Argh!- Get off me!"
naluluha kong sagot.

Umiinit ang mga mata ko. Sumisikip ang dibdib ko. Pero pilit ko iyong pinigilan.
I'm not gonna cry over this guy. He's not worth the tears! Curse him!

"Theia, I regret thinking that. Believe me. Hindi ko itinuloy 'yon. I have a
sister, at ayaw kong siya ang sumalo sa karma ko," he said and heaved for a deep
breath.

"What I made you feel was true, Theia. Hindi na 'yon parte ng panggagago ko. I
truly care about you. I truly like you. Habang tumatagal ay mas lalong lumalalim.
And I don't think I'm capable of saving myself from falling for you. You
got me whole, Altheia. This is far the truest thing my mouth has ever said."

Sincerity hanged on Ricxon's every syllable. Kahit gaano ko pinapatigas ang

puso ko ay kusa na lamang itong lumalambot sa bigat ng boses niya. A lump formed in
my throat when I noticed him staring at my lips again before it went up to my eyes.

"'Yung kahapon sa supermarket, mali ang pagkakaintindi mo. It was the first
time we saw each other after the break up. She wanted me back, but it's too
late. I don't want to be owned by anyone again but you. I even confronted her
for calling me by that endearment. I swear, Theia..."

I flicked my eyes away from him. "Get off me," I said.

"Promise me you're not gonna punch me."

"I said get off me."

"Promise me, first."

"I'm gonna break your bones if you're not gonna release me."
He sighed heavily before he slowly let go of my hands and moved away. Tumayo ako
mula sa pagkakahiga at nanatiling naka-upo habang inaayos ang suot. Naka-upo naman
siya sa gilid at pinagmamasdan akong ayusin ang sarili.

"Are we okay now?" he asked.

"Did you really think maniniwala pa ako agad sa'yo?" pagbaling ko sa kanya.
"And you don't have to explain yourself too much. Hindi tayo," dagdag ko.

"Kung gano'n, bakit ka galit?" tanong niya na sandaling nagpatahimik sa akin.

Bakit nga ba ako galit kung hindi naman kami? Maybe because of the thought that he
lied? Or maybe because-

"You're jealous," puna niya.

"No."

"Yes, you are."

"Shut up or I'll punch you."

"Punch me. That won't change the fact that you're jealous," he said and
left a teasing grin on his face.

"And that won't change the fact that you're a jerk. Will you please leave
now? My mom will kill you if she'll know you're here," I stood and he did
too.

"Your mom likes me," he said and smirk again. Nakakainis na ha!

"O, edi jowain mo."

Tumalikod ako sa kanya at naglakad papasok ng kwarto. Hindi ko akalaing maging doon
ay susunod siya!

"What the fuck are you doing?! Get out, Ricxon!" Pagtaboy ko sa kanya at puwersahan
siyang tinulak pabalik sa balcony.

"Mag-aayos muna tayo bago ako aalis," matigas niyang sagot at mabilis na hinawi ang
kamay ko.

He walked towards my bed and sat there like it's his own. He even removed his
sneakers and socks before he placed it under. He crossed his legs in an indian
style and reached for my tv's remote and turned it on. Ang kapal!
"I'm serious, Ricxon. My mom's going to kill me kapag nalaman niyang may
lalaki rito. Umalis ka na please!" Naiinis ko nang saad.

"Sabihin mo muna bati na tayo. Na hindi ka na galit. Na hindi ka na nagseselo-"

"Damn you! I'm not jealous!"

"Bakit galit ka? Bakit mo kami iniwan sa mall kahapon?" I pursed my lips tightly.

"Who wouldn't get mad? Gago ka ba? Kung ikaw nasa sitwasyon ko sa tingin mo
matutuwa ako? Na tatawa lang ako? I'm mad but I'm not jealous! Nasaktan
lang ako. You told me you like me. You were trying to pursue me tapos makikita ko
ang eksenang 'yun kahapon? I felt like being cheated. I felt like I was
fooled," I answered, with eyes starting to glimmer with tears.

"But I already explained to you everything," tumayo siya mula sa kama at mabilis na
lumapit sa'kin. He tried to reach for my hands but I immediately stepped back.

"Give me one enough reason to believe you."

"I love you," he quickly answered. I gulped.

"Even those three sweet words can be coated with lies," I said.
"Edi papatunayan ko. I'll show you how I love. Just allow me, Altheia," he
said.

"Altheia! May kasama ka ba riyan? Sino 'yang kausap mo?" Rinig naming tawag ni
Mommy mula sa labas ng kwarto.

The door knob moved like she was trying to unlock it. With circled eyes, I looked
at Ricxon and signaled him to hide inside my closet. Sinunod niya naman iyon at
mabilis kong sinarado ang double doors.

"Open the door, Theia. Kanina ka pa, ha."

"Wait, Ma! I'm changing!"

I quickly grabbed my robe and towel from the bathroom. Mabilis kong isinuot iyon at
ipinulupot ang tuwalya sa ulo ko para magmukhang kakaligo ko lang. After that, saka
ko lang binuksan ang pinto at bumungad sa akin ang mapanuring mata ni Mommy.

Her eyes traveled from my head to toe before it drifted around my room.

"I heard you were talking with someone," she crossed her arms.

"I was watching a movie, Ma. I turned it off when you called."
Ilang sandali niya pang tinitigan ang mata ko bago ito lumagpas hanggang sa paanan
ng kama ko.

"Bababa na ako. Tatapusin ko lang ang pagbibihis," I snatched her attention back to
me.

"Bilisan mo. Ricxon came here. Gusto ka raw niyang makausap pero umuwi nalang siya
dahil mukhang wala kang planong iwan 'tong kwarto mo. Do you have a problem,
anak?"

"Wala, Ma. Tinatamad lang talaga ako kanina."

She nodded. "Ngayon kayo dapat aalis for Samal. May I know bakit nagbago ang isip
mo?" She asked.

"U-Uhh... Ano... Code red, Ma," I lied.

Muli lang napatango si Mommy. "Okay," sagot niya bago tuluyang tumalikod.

Saka lang ako napahinga ng malalim nang sinarado ko ang pinto. Napasandal pa ako
sandali rito habang pinasadahan ng tingin ang paanan ng kama ko.

Namilog ang baba ko nang makita kung ano ang nandoon!

Ricxon's sneakers and socks!

"Shit!" mura ko nang maalalang doon naglakbay ang mata ni mommy kanina.

The doors of my closet opened as Ricxon stormed out from it. Hinihingal pa siya
nang sinarado niya iyong muli. Halos magmura ulit ako ng malakas nang makita kung
anu-ano ang mga nakasablay sa balikat niya.

My undergarments!

"Hoy!-" dali-dali akong lumapit sa kanya at kinuha ang dalawang panty sa balikat at
siko niya. Thank God those are washed, damn it!

"Muntik na akong ma suffocate sa loob. You should've let me hide in your

bathroom," he said.

"Ano ba'ng pinaggagagawa mo sa loob?" kunot-kilay kong saad at itinago sa

likod ang dalawang underwears.

"Ang sikip-sikip doon. Malay ko ba kung maging ang mga kalapati mo ay kumapit
sa'kin. Even your panties like me, Theia," sagot niya at pinasadahan ng palad
ang kanyang buhok.

"Shut up! Ang kapal mo!"

Itinaas ko ang kabilang kamay para hampasin sana siya ngunit mabilis niya iyong
napigilan. He was holding my wrist tightly when the door suddenly opened at iniluwa
roon si Mommy na nakahalukipkip nang nakatingin sa aming dalawa.

"Dios mio!" her eyes widened.

Agad binitawan ni Ricxon ang kamay ko habang tinago ko naman sa likod ang mga hawak
kong kalapati.

"Sabi ko na nga ba," mariin siyang napapikit bago itinuon sa akin ang matalim na
mga titig.

Shit. Gusto kong maihi sa kaba. Kasalanan talaga 'to ng gagong 'to, e!

"Both of you, sa baba. Mag-uusap tayo," she said sternly.

Chapter 19 - Chapter 17 [The Last Sunset of Summer (✔️)]

| Outing |

***

"I thought you went home already, Ricxon." Mommy was standing in front with his
dagger eyes looking at us alternately.

Naka-upo kaming dalawa ni Ricxon sa sofa habang pinapagitnaan kami ng isang unan.
Kanina pa ako nakayuko at binabalot ng kaba dahil alam kong galit si Mommy.

Ayaw na ayaw niyang sinusuway ko ang bagay na ganito. Kahit sa amerika, ang mga
lalaki kong kaibigan ay never pang nakapasok sa kwarto ko. She said it's not
right for a boy and girl to stay in one room, alone. She's too conservative.
Kahit gaano ka liberated doon ay dala niya pa rin ang pagka Maria Clara na tinuro
sa kanya nina Lolo at Lola.

"I'm sorry, Tita. I just really wanted to talk with Theia," he answered in an
apologetic tone.

"Ma, wala kaming ginawang masama. N-Nag-usap lang po talaga kami," I added.

Muli naming narinig ang malalim niyang hininga bago humalukipkip.

"Kung nag-usap lang pala kayo, bakit hindi rito sa baba? Bakit kailangan doon? Now
tell me, ano ang pinag-usapan n'yo?" Usisa niya pa.

"It's between us onl-"

"Gaano ba 'yan ka confidential at maging sa ina mo ay hindi mo masabi,

Altheia?"
Naiinis na ako! Napaka oa niya!

"Tita, it's my fault. I barged into her room through her balcony. She wanted
me out pero nagpumilit ako," ani Ricxon, to get the tension from me.

"You wouldn't do that if it wasn't for something important or serious,

Ricxon. Bakit mo 'yon ginawa?" tanong ulit ni Mommy at napunta naman ngayon
ang mga mata kay Ricx.

"May kasalanan ako sa kanya, Tita. I wanted to apologize and explain. Kaya ko
nagawa 'yon. Patawad po," he answered.

"Kaya ba nagmumukmok ka roon, Theia?" Mommy asked me. I nodded.

"Tita, I'm really sorry," ulit pa ni Ricxon.

"I need to know what happened. May napapansin na ako sa inyong dalawa, ha. I want
to be sure of it. I want to hear it from one of you."

No way. She can't know that Ricxon's pursuing me. She just can't. Sa
oras na malaman niya ito ay maaaring mas magiging mahigpit na siya sa'kin.
Simula noong nalaman niya ang relasyon namin ni Donny noon ay halos lahat nalang ng
galaw ko ay binabantayan niya. Nakakasakal minsan.

"It's not important, Ma. It's not seriou-"

"No, Theia," Ricxon cut me off. "It's important. At gusto kong malaman mo,
malaman ng mommy mo, na seryoso ako." Napatingin ako sa kanya na nanlalaki ang mga
mata.

"Tita, I love your daughter," he said without any hesitations. "At sabi niyo po sa
akin na ang kahit anumang bagay na may kinalaman sa kanya ay ipagpapaalam ko sa
inyo. I am asking for your consent to allow me to court her, Tita."

I remained looking at him, astonished. He was being brave. Sandaling napatahimik si

Mommy. Hindi ko makita ang reaksyon niya dahil hindi ako makaangat sa kanya ng
tingin. This is the first time a guy did this thing, in front of my mother. Kaya
sobrang kinakabahan ako. Nakakatense.

"What do you kids know about love? This young?" seryosong tanong ni Mommy.

"I may not have the same knowledge as you, Tita, but what I know is that love
arrives at any phase in life. Love grows and it's nurturing. You may call this
infatuation but I'm sure I can work on that until it sprouts into love. I am
serious about her, Tita. I love your unica hija."

How did he know that mommy loves it when someone calls me her unica hija?

I slowly lift my gaze to Mommy. Just like me, she looked surprised. Ang kaninang
matatalim na tingin ay napalitan ng pamumungay ng mata. Napa-iwas agad ako nang
mapunta naman sa akin ang tingin niya.

"Ricxon, you are both young. Ang huling beses na nalaman kong may boyfriend si
Theia ay agad kong tinutulan. Not because of the same excuse, but because the boy
was a coward. Theia learned to escape and lie to us. If it wasn't for a
neighbor who caught them, we wouldn't know," Mommy said.

Nanatili lang akong nakayuko habang palihim na kinukurot ang ilalim ng tuhod nang
maalala iyon. Napansin ko pang napasulyap sa akin si Ricxon bago tumingin ulit kay
Mommy.

"You impressed me with your bravery, hijo. Pero kung may dapat mang magdesisyon ay
hindi ako iyon," Mommy turned her eyes at me. "I can only give you my consent, not
an assurance that my daughter will have to say yes to you."

"Y-You mean, okay lang sa inyo, Tita?" Ricxon's eyes twinkled.

"You have my trust, hijo. BUT, please be responsible. Whatever you do with my
daughter should come to my knowledge."

"Makakaasa ka, Tita. Maraming salamat," bakas ang saya sa boses niya.

"Altheia," a gong inside my chest boomed when I heard mommy's stern voice.
Basta nalang akong napatingin sa kanya. "Mag-uusap tayo mamaya. Sa kusina lang ako.
Ayusin niyo 'yang problema niyo."

Minsan napapaisip ako kung may dalang gayuma ba 'tong lalaking 'to at
bakit ang dali niyang mapa-amo ang ibang tao, maging ang nanay ko?

Napatango nalang ako bago kami tinalikuran ni Mommy at naglakad na papuntang

kitchen. Awkwardness and silence filled the entire living room for a minute.
Sumandal ako sa backrest ng couch habang pinaglalaruan ang mga daliri kong
nakapatong sa tiyan ko.
"Hey..." Ricxon called and moved his torso to face me. "Galit ka pa rin ba? I
don't want you getting mad at me, Theia. Ayaw kong lumalayo ang loob mo
sa'kin. We were getting close. Ayaw kong mawala 'yun dahil lang sa galit
at maling akala."

Mahinahon akong tumingin sa kanya at sinalubong ang nagsusumamo niyang mga mata.
"Pasensya na..." mahina kong sagot.

"Pasensya na rin. Hindi ko nasabi sa'yo ang tungkol kay Ciara-"

"Hindi mo naman kailangang magpaliwanag ng ganyan, Ricxon. Sabi ko nga diba wala
akong karapatan sa'yo dahil hindi naman tayo. Pasensya na kung nagalit agad
ako nang hindi ka man lang pinapakinggan."

"Hindi. Kahit anong sabihin mo, may karapatan kang malaman ang lahat tungkol
sa'kin, sa nakaraan ko, at mas lalong sa hinaharap. May karapatan ka
sa'kin kahit hindi tayo. I'm giving you the right to me." He said.

"Mahirap akong mahalin, Ricxon. Mahirap akong unawain minsan. May ugali akong baka
hindi mo matiis o magustuhan. Kaya binabalaan na kita. Kung hindi mo kaya, sumuko
ka nalang. Ayokong umasa at masaktan," sagot ko at inilayo ang tingin sa kanya.
"I... I am hard to love."

Mas lumapit siya sa akin at itinuko ang kabilang kamay sa gilid ko bago bahagyang
yumuko para magpantay ang mga mukha namin.

"I don"t think so. If you think you're hard to love, I think you're worth
it," he answered.

Hindi ko mapigilang mahulog sa mga salita niya. Alam kong hindi dapat ako madala
agad pero ibang usapan na kapag siya ang magbitiw ng matatamis na salita. Kusa na
lamang akong sumusuko. Ito ba ang epekto ng isang Ricxon Montero?

"You're playing hard to get, huh? Kahit namumula naman na ang pisngi mo,"
marahan siyang napatawa.

Napabusangot agad ako at napahawak sa magkabila kong pisngi, dahilan para mas
lumapad ang ngisi ng amaw.

"It's okay. Continue being hard to get. Ang anumang mahirap makamtan ay
sulit." He said and arched a brow swiftly.

I gave him a short and straight smile. Hindi ko na naman mapigilang makaramdam ng
konsensya. Hindi sila natuloy sa biyahe papuntang Samal dahil nandito siya. Naputol
ko pa ang kasiyahan ng mga kapatid niya.

"Sorry kung nasira ko pa ang planong outing," saad ko at pinasadahan ng palad ang
noo ko dahil sa hiya.

"Sino may sabing nasira mo?"

Kumunot ang noo ko nang magbaling ng tingin sa kanya. Nakangisi na ito at bahagyang
lumayo at inayos ang buhok.
"What do you mean?" I asked.

"Bago ako umalis ng bahay, sinabihan ko na sila na hindi ako sasama. Paano ko
makakayang magbakasyon kung alam kong galit ka sa'kin? Sigurado akong nakaalis
na sila ngayon, pero pwede naman tayong humabol. Commute nga lang," paliwanag niya.

"Hoy gago. Ba't hindi ka sumama? Sinong magbabantay sa mga kapatid mo?"

"Nandoon naman si Manang Celia at Ate Vicky, pati si Mang Karding," sagot niya at
bigla nalang tumayo sa harap ko. "Did you pack your things already? Aalis na tayo?"

Pinandilatan ko siya ng mata. "Now na?"

"Now na!" he answered, impersonating Tito Boy. Napatawa nalang ako at tinapunan
siya ng unan dahil mas nagmukha siyang abnoy sa ginagawa.

Umakyat ako sa kwarto at naghanda habang sinundan naman ni Ricxon si Mommy sa

kusina upang ipagpaalam ako.

I placed my travel bag on the bed. It was in purple, my favorite color, and I have
my name embroidered on the top right corner. Kinuha ko mula sa bathroom ang hygiene
essentials at inilagay iyon sa separate pouch. I picked three summer dresses and
swimwears. Dalawang araw lang kami roon pero gusto kong magdala ng extra for
instagram purposes.
Matapos mahanda lahat ng kailangan, mabilis akong naligo at nagpalit ng isang
champagne flashdance top. Nagsuot ako ng itim na bralette sa loob kaya maganda
naman siyang ibagay sa top na napili ko. Isang denim shorts naman ang pang-ibaba at
isang white All Star sneakers.

Matapos magpaalam kay Mommy, naglakad nalang kami palabas sa village. Ricxon was
busy dialling Raven. Nais niyang makasiguro kung nakarating ba sila sa resthouse
nina Kurt nang ligtas.

"He's not answering his phone. Kahit sina Manang  ay hindi rin
sumasagot." He said, looking worried now.

"Relax, Ricx. Safe na silang nakarating ngayon doon," pagpapakalma ko sa kanya.

"Nagtext ka na rin naman, 'di ba?" 

"Yes. Pero maging reply ay wala." Dagdag niya pa.

Before I could say something again, pareho kaming napalingon sa harapan nang may
puting van na huminto sa tapat namin. Nakalabas na kami ngayon ng Village kaya
medyo malayo na kami sa mga guards.

Napakapit agad ako sa likurang bahagi ng t-shirt ni Ricxon dahil sa kaba. Ganitong
eksena ang mga nangyayari sa tv! Bubukas ang Van tapos dadamputin kami!

"Hey, relax. Sina Kurt 'yan," bulong sa'kin ni Ricxon kaya napahinga ako
ng maluwag.
Bumukas ang pinto sa likuran ng van at bumungad sa amin ang mga nakangising sina
Maggie, Manang Celia, Geo, Davien, Raven, Pietro, at Daxon. Nasa pinakalikurang
bahagi naman sina Ate Elexie at Ate Vicky.

"Ayos! Sakay na!" Davien called.

"Akala ko nakaalis na kayo?" Pagtatakang tanong ni Ricxon sabay abot ng bag ko at

inabot iyon kina Kurt na nagbubukas ngayon ng luggage compartment.

"We should all stick together, 'di ba?" si Maggie.

"Kapag ang isa hindi sasama, hindi na rin kami sasama. It's all or nothing,
bro," ani Daxon.

"At kung ang mga Montero ay hindi sasama, sino pa ang matitira? Edi sina Pietro at
Elexie nalang?" dagdag naman ni Kurt.

"Ang boring kaya nun!" singit naman ni ate Lex.

Sabay nalang kaming napatawa bago umakyat na sa Van. Umupo ako sa pagitan nina
Pietro at Daxon habang sa harapan naman umupo si Ricxon katabi nina Maggie at
Davien.

"Akala ko 'di ka na talaga sasama, ah," ani Pietro nang marahan kong sinuntok
ang braso niya bilang pagbati.
"Akala ko rin," I laughed.

Sa kalagitnaan ng biyahe, hindi ko maalis sa isipan ko ang nangyari kaninang umaga

sa bahay. Lalo na ang ginawa ni Ricxon. Hindi pa rin ako makapaniwala na alam na ni
Mommy at hindi pa siya tumutol.

"Ricx! Gusto mo palit tayo? Nang makatabi mo naman 'tong pinsan kong kanina pa
nakatitig sa likuran mo," biglang saad ni Pietro dahilan para matauhan ako.

Narinig ko ang pigil na tawa ng mga kasama namin at ang mapanuksong titig ni Maggie
sa tabi ni Ricxon.

"Hmm, may hindi ba ako alam, Theia?" ate Elexie asked from behind. Nakangisi na rin
ito nang nilingon ko.

"Ate Lex, sa susunod kasi maging active ka sa group chat o kaya sa mga gala.
Nahuhuli ka tuloy," ani Davien.

Mas naglakasan ang hiyawan nila nang tumayo nga si Ricxon at nakipagpalit ng upuan
kay Pietro. Ako na ngayon ang malapit sa bintana at katabi si Ricx habang si Piet
naman sa harapan namin katabi si Davi at Maggie. Pa simple ko siyang sinamaan ng
tingin nang muli ako nitong nilingon habang nakangisi.

"You sleepy? You can use my shoulder as a pillow," Ricxon whispered.

"Hindi," tipid kong sagot bago kinuha ang earpods bago ito inilagay sa magkabila
kong tenga.

Inagaw niya ang isa at itinuon sa kaliwang tenga bago tumingin sa akin. "Turn it
on. I wanna listen to your favorite songs," he said.

"All of my favorite songs are classics. Baka 'di mo magustuhan," ani ko at

pinindot na ang button para mag-play ang unang kanta.

"I like classics too. Western. Masarap sa tenga," sagot niya.

"Yeah especially kapag..." I was hesitant to continue my sentence.

"Kapag?" He asked.

"Code red," I said and bowed my head, feeling awkward.

"Oh. Period," saad niya sabay tango-tango. "I get it." He added and fixed the
earpod's position on his left ear.

Sabay naming pinakinggan ang playlist ko. We were sharing the earpods so he had to
lower his head to keep its place.
In the end, pareho kaming nakatulog. Naalimpungatan nalang ako na inuunan ko na ang
balikat niya, habang siya naman ay inuunan ang ulo ko.

"Make it fast, Davien. Baka magising sila."

"Marami na akong nakuha."

"She's waking up."

Tila mga bumubulong na mga boses ang narinig ko dahilan para dahan-dahan kong
iminulat ang mga mata.

"Ay shet, may flash!" It was Davien's voice.

"Ang bobo mo!" si Raven.

Napapikit ako ulit nang tumama diretso sa mata ko ang nakakaduling na liwanag mula
sa camera na nakatuon sa aming dalawa ngayon. The car wasn't moving anymore.

Pareho kaming gumalaw ni Ricxon dahil sa nakakasilaw na liwanag. Naaninag ko sina

Maggie, Davien, Raven, Pietro, at Geo sa harapan namin, puro nakahawak ng camera.
"What the hell?" mahina kong reklamo habang kinukusot ang mga mata.

"Oops, sorry. Nagising ba namin kayo?" nanunuksong tugon ni Maggie.

"Who took the shots?" tanong ni Ricxon sa seryosong tono habang nakakunot ang noo.
Napawi ang ngiti ng mga kapatid niya. Sabay-sabay naman nilang tinuro si Davien.

"Sabi sa inyo, e." Bintang ni Pietro.

"Davien?" Ricxon's voice was deep when his death stare pointed at Davien,
who's now getting nervous.

"Inutusan nila ako!" Davi answered defensively.

"You took the shots?" Pagbabanta ulit ni Ricxon.

"Buburahin ko n-"

"Pa-bluetooth ako," putol ni Ricx sa kanya.

Umawang ang bibig ko at napatingin sa kanya nang gulat ang mukha.

"What?" He asked. "It's our first photo. Why would I let him delete it?"

"Ay, tangina akala ko naman lagot ako, e!" Davi held his chest. "Ikaw Theia? Papa-
bluetooth ka rin ba? Singkwenta kada isang litrato!" Binatukan siya agad ni Raven.

"Singkwentang suntok, ayos lang ba?" Pananakot ulit ni Ricxon sa kanya.

"Sige na, bumaba na kayo riyan!" Tawag na sa amin ni Manang Celia mula sa labas
kaya naputol agad ang usapan. Nagbuga nalang ako ng malalim na hininga at napailing
bago tumayo at kinuha na ang bag ko.

It was past four in the afternoon when we arrived at the resthouse. It's a
tropical-inspired two-storey house just near the coast. Ilang hakbang lang pababa
ay mararating mo na ang dalampasigan kung saan ang mga buhangin ay sing puti na ng
langit.

Sa labas palang ng gate ay nakalagay na ang malaking plaka ng apelyidong Alcazar.

Ang mga malulusog at magagandang halaman sa bawat gilid ng daanan ay mas
nagpapatingkad sa ganda ng bahay.

They have a little porch in front, just beside their main door. Sa kanang bahagi ay
mayroong wooden porch swing. Sa kaliwa naman ay may maliit na fountain.

Dumiretso kami sa mga kwarto namin para ilagay ang mga gamit. Maggie, ate Lex, ate
Vicky, and I will be staying in the same room. Nasa first floor lang ang kwarto
namin habang nasa second floor naman ang boys. May indoor pool din sila kaya mas
lalo lang kaming na excite na magbihis na.
"Huwag munang maligo agad, ha. Kakarating lang natin mula sa biyahe. Magpahinga
muna kayong lahat," bilin ni Manang sa amin.

"Ang magpahinga po ba manang ibig sabihin ay pwede ring lumabas?" kagat-labi kong
tanong.

"Saan ka ba pupunta, hija?"

"Sa labas nga po," I pouted.

Napakamot si Manang sa kilay niya habang pagod na nakatingin sa'kin.

"O, sha sige. Basta bumalik ka agad at huwag kang lumayo," bilin niya.

Abala ngayon sina Maggie sa pag-aayos ng kanilang gamit kaya hindi ko na sila
inisturbo pa. Tapos na rin naman ako sa akin kaya dumiretso na ako palabas.

Ricxon caught me tip-toeing on my way out. I didn't notice him standing beside
the stairs.

Agad siya sumipol at humalukipkip. "Where do you think you're going?" tunog
kuya niyang pigil sa akin.
"I have to meet with someone," I answered.

His brows automatically furrowed. With big steps, he walked towards me with his
hawkish eyes pierced on mine.

"Who's that someone?" He asked, with a tone of jealousy. Gusto ko nalang

matawa sa reaksyon niya.

"Someone so dear and special. Someone I'm willing to stare and admire at the
end of the day. Someone who listens. Someone who never fails to comfort me. Someone
I want to spend my-"

"Fuck- just drop that asshole's name. Stop beating around the bush. Who is
he?" naiinis na siya ngayon.

Napangisi lang ako kaya mas kumunot ang kilay niya.

"You know him. Everybody knows him." I answered.

"I'm threatened, Theia. Don't make me jealous. Who the fuck is he?"

I chuckled. He's cute when he's jealous.

"He's handsome, and very...very, hot." Patuloy kong paglalaro sa kanya.

"Hotter than me?" He asked, still pissed.

"Waaaaay hotter than you," I answered, smiling.

"Mas gwapo sa'kin?" He asked again and moved his chiseled jaw.

"Hmm. Medyo," I answered and showed him my two fingers almost bumping to emphasize
my point. "And oh, he's a great kisser." I added.

His jaw dropped and his brows wrinkled even more that they almost meet at the
center. Napalingon muna siya sa paligid bago ako hinila papunta sa makipot na
hallway kung saan hindi kami makikita.

He cornered me with his other hand on the wall. He bowed his head a bit to match my
eyes, making me lean my head on the wall to keep distance from his deep stares.
Ngayon ay pinagsisihan ko na kung bakit ko pa siya pinikon.

"What do you mean a great kisser, huh?" His voice sounded really, really pissed
now.

"Magaling siyang humalik. Lahat ng parte ng katawan ko ay nahalikan na niya-"

"Jesus, Theia!" Hindi makapaniwala niyang pabulong na sigaw.

Nanatili akong kalmado sa gitna ng nag-aapoy niyang mga mata.

"Tell me the boy's name now. Sino siya? At saan siya naghihintay?" He said
with his tightened jaw.

"He's waiting near the coastline. H-His name is..." I bit my lower lip to stop
myself from laughing.

"His name's what?" Mariin niyang tanong.

"Sunset." I answered.

"Sun- W-What?!"

I giggled and pushed him lightly. Tuluyan na akong napatawa nang ilang sandaling
nanatili ang naka-awang niyang bibig.

"You said he's a great kisser! He kissed-"

"Sun-kissed, Ricxon. Sun bathing." Paglilinaw ko sabay tawa.

"Tangina-" He blinked heavily and took his eyes away from me.

Napakamot pa siya sa kilay niya bago nagbaling muli sa'kin.

"You silly-"

"Labuyo." Pambabara ko agad sa kanya at mas tumawa ng malakas

I cussed when I suddenly felt his hands on my waist before he pinned me against the
wall. Napatahimik agad ako agad. Ang kaninang mga tawa ay napalitan ng malalaking
lunok dahil sa sobrang lapit niya sa'kin.

Ang isang kamay ay nakahawak sa bewang ko at idinidikit ako sa dingding, habang ang
isa namang kamay ay nakasandal sa pader katabi lang ng ulo ko. I'm locked and
trapped.

"Alam mo bang sa tuwing nagiging pasaway ka ay mas na tu-turn on ako? I could kiss
you right now, Altheia. More than the sun could do." He said and looked down on my
lips, while biting his.

Chapter 20 - Chapter 18 [The Last Sunset of Summer (✔️)]

| Sunset Date |
***

"Montero signature pose!" giliw kong saad habang hawak-hawak ang isang digital
camera.

"What signature pose? Do we have a signature pose?" pagbaling na tanong ni Davien

sa mga kapatid niya.

Nakatayo silang lima ngayon malapit sa dalampasigan. Maggie asked for a photo with
her brothers. Ang fourballs ay puro naka topless ngayon, kapwa pinangangalandakan
ang hubog ng kanilang katawan.

"You guys don't have a signature pose?" I asked in disbelief.

"Kailangan pa ba 'yon?" Raven hissed.

"Yes! Mas maganda kung may signature pose kayo sa bawat lugar o event na pupuntahan
ninyo nang magkasama. Imagine compiling them in an album, ang gandang memories kaya
nun." I said and pursed my lips to the side.

"What can you suggest, then?" Ricxon uttered while looking at me, amused.

I placed my forefinger on the side of my lips, thinking for a good pose for them.
Isa-isa ko silang tinignan hanggang sa may pumasok na ideya sa isipan ko.

"Piet hold this..." I handed my camera to Pietro before walking towards them.

"Ricx and Rave, kneel down at paglapitin ninyo ang balikat niyo. Let Maggie sit in
between. Davi and Daxe, stay at the back or sa gilid nina Ricxon at Raven," I
instructed.

Sinunod naman nila ang sinabi ko. Ilang sandali ko silang tinignan at hinintay
hanggang sa magawa nga nila ang inutos ko. I smiled and clapped my hands out of
satisfaction.

"Sweet," tipid na sabi ni Pietro sa likuran ko.

Kinuha ko ang camera mula sa kanya at agad silang kinuhanan lima.

"This signature pose is nice. I feel like a princess," Maggie uttered while sitting
in between Ricx and Rave's shoulders.

"Because you're our princess, Magg," said Raven.

"Our jewel," Ricxon added.

"Princess..." Davien laughed scornfully. "Prinsesang butiki kamo."

Lahat kami ay napatawa sa pang-aasar ni Davien sa bunso nila. Bahagyang hinila ni

Maggie ang buhok nito mula sa itaas dahil muli itong napikon.

"Stop calling her that, Davi. Dalaga na nga 'yan," singit naman ni Daxon.

"Ikaw naman ang butiking handa kong pagbuwisan ng buhay, Magg. Kaya don't get
pissed," pagbawi ni Davien sabay pisil sa pisngi ng kapatid.

Habang pinagmamasdan ko sila roon sa harapan na nagbabangayan at naglalambingan, I

can't help but to smile. Ang ganda lang nilang pagmasdan nang ganoon. Puro
nakatawa, nakangiti, at tila walang problemang kinakaharap ang pamilya.

Nang dumapo ang mga mata ko kay Ricxon, naabutan kong nakatingin na ito sa akin. I
immediately blinked twice and looked away. Lalo na nang maalala ang nangyari
kahapon bago ako lumabas para pagmasdan na naman ang papalubog na araw. Hindi pa
rin maalis sa isipan ko. Nararamdaman ko pa rin...
"... I could kiss you right now, Altheia. More than the sun could do."

"You can't do that," I uttered. "Puro ka satsat." I hissed.

His jaw moved. "Really? Puro satsat?"

"Yes. I know you won't do it. Bilin ni mommy sa'yo na kahit anong gawin
mo sa'kin ay dapat alam niya." I raised my brow and smirked.

"And you think I won't tell her if I'll kiss you right now?" His voice
was too low that it turned out to be very sexy and seductive.

"As if sasabihin mo? Hindi mo magugustuhan ang gagawin niy-mmm!" I froze and my
hands flew on his shoulders when I felt his lips on the side of my mouth!

It was fast but velvety. Nanatili akong tulala habang nakatitig lang sa pader na
nasa likuran niya. Hindi pa niya nilalayo ang mukha niya sa akin nang muli siyang
magsalita.

"Kanina pa ako nagpipigil pero hinahamon mo talaga ako. I won't stop myself
next time, Altheia. Yes, may next time..." He whispered before pulling himself away
from me.

Was it a kiss? Sa gilid lang naman ng labi pero matik! Dumampi pa rin! Halik pa rin
'yon!

"Natahimik ka ata? Sa gilid pa lang 'yon, Theia," nang-aasar niyang salita sa

normal na tono. Parang wala siyang ginawa! Kung makapagsalita parang walang
nangyari!
I wanted to punch him. I wanted to scowl at him pero hindi ko magawa dahil nanatili
pa rin akong tulala. Umurong lahat ng katapangan sa loob ko dahil sa nangyari.
I've been kissed before but it felt different with him now.

"Now I know how to control you. My kiss makes you behave," he said and smirk.

Saka lang ako nakahinga ulit ng mabuti nang umalis na siya sa harap ko. Napahawak
ako sa parte kung saan dumampi ang mga labi niya. I could still feel the softness
of his lips there.

"Hoy, Theia!" pukaw sa akin ni Pietro.

Napakurap-kurap pa ako bago lumingon sa kanya. "H-Ha?" Wala sa sarili kong tanong.

"Nakuhanan mo na ba raw sila para makaalis na tayo," pag-ulit ni Pietro.

"A-Ah, oo! Tapos na! You can get down now, Magg."

"Ayos. Tara na! Kanina pa naghihintay sina Manang sa atin. Kakain muna raw tayo ng
agahan bago aalis," ani Raven.
Nauna nang bumalik kanina sina ate Lexie, Kurt, at Geo sa resthouse. Nagpaiwan lang
kami rito dahil hindi pa kami nakontento sa mga nakuhang litrato.

I breathed deeply before starting to move my feet and follow my cousin's

footsteps on the sand. With the brisky sea air brushing my untied hair, I managed
to composed myself. Kahit papaano'y napapakalma pa ako nito taliwala sa muling
paghuhuramentado ng dibdib ko dahil sa naalala.

Sa labas palang ng bahay ay dumadampi na sa ilong namin ang masarap na amoy ng

niluluto nina Manang. Halos mag-unahan ang kambal sa pagtakbo papunta sa backyard.

I bit my underlip when I saw the mouthwatering dishes served on the long wooden
table. Most of them were seafoods. May dalawang putahe ng manok lang akong nakita.

"Manang, the best ka talaga!" nasasabik na sabi ni Davien at inambahan ng yakap si

Manang.

Umupo ako sa tabi ni ate Lexie at Pietro. Sa kabilang gilid ko naman umupo si
Ricxon at katabi niya si Raven. Si Maggie, Kurt, at Geo naman sa harapan namin.

"Ilayo n'yo ang crab kay Ricric, bawal siya diyan baka magmatigas na naman
niyan," turo ni Manang sa nakahaing crab sa harap mismo ni Ricxon.

Napalingon ako sa kanya at nakita kung paano pa ito umayaw nang kinuha ni Maggie
iyon at inilipat sa tabi ni Manang.

"Manang, kahit ngayon lang. Wala naman si Mommy. Naglalaway ako niyan. Ibalik mo
rito, Magg!" He pleaded.

"Naku, tumigil ka Rikson. Ako ang sesermonan nina Laura kapag uuwi kang puno ng
rashes ang mukha." Pagtanggi pa ni Manang sabay upo sa pinakadulo.

"Allergic ka sa crabs?" Tanong ko dahilan para malipat sa akin ang atensyon niya.

"Yes, ate Theia. Isa ito sa paborito niya pero bawal dahil nagkakarashes siya
pagkatapos. Umabot nga noon sa punto na nilagnat na siya kaya isinugod siya nina
Mommy sa hospital." Maggie answered for him.

"Noon 'yon, Magg. I was sensitive back then. Iba na ngayon. Let's try
kung tinatalaban pa ba ako ng allergy ngayon." Pagmamatigas pa nito at akmang
aabutin muli ang pinaglagyan ng crab.

Bago niya iyon kinuha ay mabilis kong tinampal ang kamay niya. I gave him a death
stare.

"Don't you try risk your health again. Maraming ibang ulam. Spare the crabs,"
I rebuked.
He pursed his lips on the side and put his hand back on his lap. "Yes, boss." He
simply answered, smiling. "If my nurse says no, then no." He added before putting
on some rice on my plate.

"Ang daling kausap kapag landian, 'no?" Kurt jested.

Madali naming naubos ang mga nakahain sa mesa dahil bukod sa gutom nga kaming
lahat, ay puro masasarap pa ang timpla ng mga 'yon. Tumagal lang ang kainan
dahil sa samu't saring kwentuhan.

After our meal, naghanda na kami agad para sa pupuntahan naming resort.
Today's our last day here at Samal. Kahapon ay nanatili lang kami rito sa
resthouse at sa katabing dalampasigan nagliwaliw.

I chose to wear a floral maxi dress in white, red, and blush pink color palette.
May mahabang slit ito sa gilid kaya nagsuot ako ng cycling sa loob. It has an open
back with two thin straps crossing at the center of my backbone. Thank God I
brought  a pair of nipple covers to wear in lieu of a bra.

The dress has a deep v-neck frontal design, with which my cleavage was exposed. I
paired the entire outfit with a nude ankle-high gladiators. Hinayaan ko nalang din
ang buhok ko na ilugay para kahit papaano'y may tatakip sa mga nalalantad kong
balat. After packing my essentials, I took a glance of myself in the mirror for the
last time before I stormed out of the room.
We only consumed half an hour before we reached our destination, since hindi naman
ito gano'n ka layo mula sa resthouse na tinutuluyan namin.

Halos hindi ko matikom ang bibig ko nang masilayan ang ganda ng paligid. The water
was as clear as crystal and as calm as the wind. Ang mga maliliit na kubong
nakalinya malapit sa dalampasigan ay siyang agaw-pansin mula sa malayo. Mayroon din
itong pool at cottages sa loob ng resort. The amenities were really guests-
friendly!

But what really caught my eyes was the three-storey hut at the end of the
boardwalk. Ang nasa pinaka-unang floor ay ang lobby, kung saan may mga couch na
pwedeng tambayan. Ang nasa pangalawa't pangatlong palapag naman ay spare
floors for photography and full-site viewing.

I think I found my favorite spot in this resort! That place will be perfect for
sunrise and sunset lovers!

"I know what you're thinking." Muli akong bumalik sa realidad nang marinig ang
mahinang boses mula sa likuran ko.

I turned around and saw Ricxon again, with his deep set of eyes looking straight at
me. The first three buttons of his white polo were opened, letting the first pair
of his abdominal muscles to surface.

"What?" I crossed my arms and arched a brow.

"You're planning to meet with him again on that spot," he answered and pointed
a finger at the third floor of the hut.

"Okay. Ikaw na manghuhula," I said and turned my back at him but he immediately
held my right elbow to stop me.

"I'm not letting you go alone this time. Sasama ako sa'yo mamaya. Like a
date. Are you in?" He suggested.

"A date?" I repeated.

"A sunset date. It's the last sunset of summer, Theia. I wanna spend it with
you...alone."

Yeah. I remember. Today will be the last sunset of summer before we welcome the
month of June, as the month of a new academic year.

I do love sunsets and sunrise. I find my solace with them. But I have never tried
watching it with someone. I never tried sunset dates. I preferred being alone while
waiting 'til the sun goes out of the horizon.
I guess this will be the first time I'm watching it with a handsome guy beside
me, huh.

"Okay," I answered.

Sabay kaming nagpalit nina ate Lex at Maggie. I took my two-piece maroon tie front
swimsuit. I placed my sunglass on top of my head before  wearing my white see-
through cover-up.

Ate Lexie chose to wear a baywatch one-piece swimsuit while Maggie's wearing a
dark green crop rash guard and a high-waisted bottom.

"Theia, matagal ka na bang pinopormahan ni Ricxon?" biglang tanong ni ate Lexie

habang naglalagay ng sunblock sa kanyang legs.

Nauna nang lumabas si Maggie kaya kaming dalawa nalang ngayon ang natitira sa aming
kwarto.

"Matagal-tagal na rin ate Lex. Simula noong pagdating namin dito sa Pilipinas." I
answered.

"Mmm, I see. Bakit hindi mo pa sinasagot? Don't you have feelings for him,
too? I can see that boy's crazily into you," she put the lotion back inside
her bag before she sat on the space beside me.
"I d-do..."

"Does Tita Yna know about this?"

I nodded. "Yes, before we went here, Ricxon confessed to her."

"He did?" Her eyes widened.

"Yes, ate Lex. And mommy agreed."

She huffed and turned to me properly. "Then what's the problem? Bakit wala
kayong progress?" Hindi makapaniwala niyang saad.

"Something's stopping me. Maybe it's my fear of getting into relationship

again at this early age. Baka matulad lang din noon. Baka matulad lang din kina
Mommy at Daddy."

"You know the famous advice of the experts, Theia?" she asked. I shook my head.
"Make her your boyfriend to see the real him. It's a way of getting to know
the side of him that he barely show to other people." Ate Lexie continued. She
caressed my shoulder before a smile plastered on her face.

Naisip ko na rin 'yan. But isn't it scary? Risking your heart for
something still vague? What happens after that? After knowing the other side of
him? Are you going to leave him? How many times do we have to be in a relationship
before we end up with the right one? How many heartbreaks do we have to endure?
Does love has to be in a trial and error process?

It isn't love that's scary, it's the thought of ending up with the
wrong one.

I snapped myself back to reality when we heard Maggie's call from the outside.
Sabay kaming napatayo ni ate Lexie at kinuha ang kanya-kanyang gamit para lumabas
na.

The boys were already waiting near the boardwalk  as we stepped out of the
room. Lahat sila ay naka topless lang. Naabutan pa namin si Maggie na nilalagyan ng
sunblock ang likod ng mga kuya niyang nakalinya ngayon.

"Pietro, come here," tawag ni ate Lex sa kapatid. Kinuha niya ang sunblock at
pinatalikod si Pietro bago sinimulang lagyan sa balikat.

I sat on the wooden floors of the boardwalk while waiting for them to finish their
sunblock sessions. I took my phone out and opened its camera to take some pictures.
Una kong kinuhanan ang mga nagsasayawang palm trees sa 'di kalayuan. 
Tumayo ako ulit para kuhanan naman ang paa ko habang nakasubsob ito sa maputing
buhangin. Napakunot lang ang kilay ko nang may nahagip pang isang pares ng paa sa
harapan ko. Nag-angat ako ng tingin at tumambad sa harapan ko ang isang kamay na
may hawak na sunblock.

"Can you put some on my back too?" Ricxon asked.

"Inuutosan mo 'ko?"

"Pretty please?" He gave me a puppy dog eyes.

Napahinga nalang ako ng malalim at kinuha ang sunblock sa kamay niya. "Talikod," I
instructed.

"Theia, ako rin, please!" si Kurt.

Naagaw niyon ang atensyon nina Davi na nakapila pa rin kay Maggie kaya mabilis din
itong lumapit. Ricxon automatically threw them a death glare.

"Ako lang sa kanya. Balik nga kayo ro'n!" pagtaboy niya sa dalawa.
"Ano ka ba, Ricx," saway ko sa kanya at tumingin kina Davi at Kurt. "Stay and wait
'til I'm done with him." I said and started squeezing the container of
sunblock before I slid my palm on Ricxon's back.

Pagkatapos kong malagyan ang malapad niyang likuran, inagaw niya agad sa'kin
ng sunblock kaya napakunot ang noo ko.

"Ako na maglalagay sa kanila," he uttered. "Your touch is for me only." He added.

Palihim nalang akong napailing at huminga ng malalim.

Halos hindi na kami umahon nang magsimula na kaming maligo. We played beach volley
habang nasa tubig. Pakiramdam ko ay napupunit na ang labi ko dahil sa kakatawa.
Nang magsawa sa beach volley ay habulan naman ang nilaro namin.

Sa sobrang saya ay may kaba akong nararamdaman. Natatakot akong may kapalit lahat
ng 'to. Because life works that way. Nakakatakot maging masaya masyado.
You'll never know what comes next. 

Nang magsimula nang manghina ang liwanag ng araw, nagsi-unahan na kami sa pagbihis.

As agreed, Ricxon and I had our sunset date. Nasa kanya-kanyang kwarto na ngayon
ang mga kapatid niya. Ang mga chaperone naman namin ay naliligo sa pool. We had the
rest of the day to witness the last sunset of summer.
I chose the maxi dress I wore earlier for this date. Hindi naman iyon madumi talaga
dahil nagbihis agad ako kanina ng swimsuit pagkarating.

"Ang ganda... Ang ganda ganda!" Hindi ko napigilang mapatili nang makaakyat kami sa
tuktok.

Tanaw mula rito ang kabuuan ng mapayapang dagat na nasa harapan namin ngayon. The
sky looked so majestic as its color blended with the golden sunlight, like a canvas
splashed with different hues. Truly a masterpiece!

"You look so in love with it..." Ricxon suddenly said, taking my attention from the
view.

My smile faltered as I slowly turned my eyes to him. He was already looking at me,
smiling amusingly.

"I am. I truly am," mas ngumiti ako at bahagyang pumikit para maramdaman ang
malamig na hangin na patuloy na dumadampi sa balat ko.

"When will I ever get to see you looking at me like that? Like I was the sunset and
the best view in your eyes." I opened my eyes when his words reached my ears.
Nagsimulang bumilis ang tibok ng dibdib ko. I can see him from my peripheral
vision, staring at me like how I stared at the sunset. His elbows were leaning on
the bamboo rails, making his body bend a bit.

"Are you tired, Ricx? Nagsasawa ka na ba?" mahinahon kong tanong na agad niyang
ikina-iling.

"No. Of course not," He took a step nearer and caressed the tip of my nose quickly
with his index's knuckle.

"Paano kung sasabihin ko sa'yo na tama na. What if I tell you right now to
stop, what's your next move?" Tanong ko na nag-iwan ng pagtataka sa mukha
niya.

"Binabusted mo 'ko?"

"Just answer my question." He breathed thoroughly.

"If that's the case, I'll go to church and talk to God about you." He
answered with pursed lips.
Kunot-noo ko siyang tinignan. Humalukipkip ako sa harap niya bago nagsalita.
"Nagpapakonsensya ka ba?" I asked.

"No," he laughed softly. "Iyan talaga gagawin ko."

"Ano naman sasabihin mo sa Kanya?" Tinaasan ko siya ng isang kilay.

Humarap siya sa karagatan kung saan patuloy pa ring nanghihina ang liwanag ng araw.
Itinuko ko ang isang siko sa railing habang sinasandal ang aking pisngi sa aking
balikat, at hinihintay ang sagot niya.

"Sasabihin ko, Lord, mahal na mahal ko si Theia. I'm willing to do everything

to win her. Pero kung hindi ko man siya makuha, ikaw nalang kumuha sa kanya. Huwag
lang ang iba."

"GAGO KA!" Mabilis kong hinampas ang likuran ng balikat niya. Napahagalpak lang
siya sa tawa.

"Joke lang. Joke lang, Lord." Aniya sabay hila sa akin para ikulong sa mga bisig
niya.

Niyakap niya ako ng mahigpit. Kinurot ko pa ang tagiliran niya pero mas napatawa
lang siya. Hinayaan ko lang siyang ibalot ako ng mga braso niya. Hanggang sa unti-
unti ko ring inangat ang mga braso ko para yakapin siya pabalik.
"Ricx..."

"Hmm?"

"Answer my question." I felt his heavy sigh on my shoulders.

"What if I tell you to stop, what will be your next move?" Pag-ulit ko sa tanong.

"I have no next move, Theia. You can never ask me to stop. Kahit ilang beses mo
akong ipagtulakan palayo, lalapit at lalapit pa rin ako sa'yo. I fell in love
with you in my own will. No one can make me unlove you. Not even you," he answered.

Hindi ko namalayang napaluha na pala ako dahil sa sagot niya. Parang hinaplos ng
bulak at balahibo ang puso ko. I tightened my embrace around his body, even though
my arms were too small compared to his. I fit well between his arms, like it was
perfectly made as my second home.

"Ricx..." I took a deep breath.

"Sshh. Talk no more. Hindi mo 'ko mapipilit." He uttered.

"I love you." Finally, I said it.

Chapter 21 - Chapter 19 [The Last Sunset of Summer (✔️)]

| Perks |

***

"I love you." Finally, I said it.

Hindi siya gumalaw o kaya'y nagsalita ng ilang segundo. We remained clasping

each other in between our arms. I slowly lifted my face to have a peek at his
reaction.

"Paki-ulit nga?" He asked while looking at me. Para bang hindi siya naniniwala.
Nakadungaw lang siya sa'kin habang namumungay ang mga mata.

"I will only say it once. Kung hindi mo narinig, edi hindi ko na ka-"

"I love you, too. I love you more. I love you most," he cut me off. "Narinig ko,
Theia. Dinig na dinig ko. I just want you to say it again. Please..." His eyes were
twinkling.

"I love you, Ricx," I said it again. "I love y-"

Hindi niya ako pinatapos pa sa sasabihin ko nang mabilis niyang sinunggaban ng

halik ang labi ko. My eyes automatically shut close. I felt his other hand
supporting my waist from the back. Bahagya akong tumingkayad para maabot pa ang
kanyang mukha at masuklian ang bawat galaw ng labi niya.

I bit my lower lip when we ended the kiss. Isinandal niya ang kanyang noo sa akin
habang ang mga mata ay nanatili sa labi ko. Niyakap ko siya ulit at dinama ang
bawat tibok ng puso niya na nakatapat sa tenga ko. He rested his chin on top of my
head while his arms were still encircling my waist.

"Ricx?"

"Hmm baby?"

"I'm scared." Huminga ako ng malalim bago nagpatuloy. "Paano kung infatuation
lang pala lahat 'to? We're still young. What if we'll get tired
eventually? What if we'll fall out of love for each other? Paano kung hindi
naman talaga tayo para sa isa't isa?" Puno ng pangamba kong tanong sa kanya.

Mali man kung hilingin. Sobra man kung iisipin, ayaw ko lang talaga ng
pansamantala. I want him to last. I want us to last.

"Theia, nagsisimula pa lang tayo. I'll make sure that will never happen. Just
love me without what if's and I can assure you, we'll make it." He
answered.

I loosened my embrace and turned my eyes to the view in front. Hindi niya ako
binitawan kaya nakayakap pa rin siya sa akin ngayon mula sa likuran. Sabay naming
pinagmasdan ang tuluyang pagkawala ng araw sa harapan namin.

"There are still a lot of sunsets ahead of us, Ricx. Sobrang layo pa natin. Marami
pa tayong pagsubok na kailangang daanan. Do you really think we can make it
through?" Patuloy kong salita  habang hinahawakan din ang kamay niyang nasa
tiyan ko ngayon nakalibot.

"I know. Sabay nating haharapin lahat 'yon, Theia. We can grow together. For I
know this love can conquer all the uncertainties." His voice echoed on every corner
of my being, like it was the most certain thing in the world. Iniharap niya ako sa
kanya para mas matitigan pa ang kanyang mata.
"Mapapagod tayo, that's for sure, pero hindi tayo bibitaw. There will be days
where you will feel like you don't love me anymore, or the other way around.
If that happens, approach me, so I could make you remember how you loved me so much
before. Now that I have you, Theia, I won't let you slip away. Kung may
pupuntahan man 'tong relasyong ito, hindi sa hiwalayan, kundi sa altar. Mark
my word, baby." Patuloy niya at dahan-dahang idinampi ang mga labi sa noo ko.

I've always been a believer of young love. But it changed when even my parents
failed. Sa kanila ko unang natutunan ang pagtitiwala na hindi lahat ng maagang pag-
iibigan ay nauuwi lang sa hiwalayan. It's just so odd to imagine. Kung kailan
narating na nila ang gusto nilang puntahan ay saka pa sila nagdesisyong maghiwalay.

But with Ricxon, hindi ko na kailangang manigurado. Sa kanya palang, alam kong nasa
tama na ako. It may be too early to say it, but that's how he gave me a dam of
hope.

My life has changed after that magical moment. We decided to keep our relationship
from his siblings for a while. Ayaw niya muna raw ipaalam lalo na sa kambal at kay
Maggie. Iniisip niyang baka gayahin siya ng mga ito. They're too young for
relationships. Kahit sa mga bagay na ganito, iniisip niya pa rin ang mga kapatid
niya. I smiled at the thought.

Pagkauwi namin mula sa Samal, sinabi ko na rin agad kay Mommy. Nagulat pa siya kung
bakit ang dali ko raw agad pumayag. I told her that Ricxon has been courting me
simula pa noong pag-uwi namin. Medyo pinagalitan niya pa ako kung bakit hindi ko
raw sinabi agad.

"I was scared, Ma. Baka kasi tututulan mo lang din kami gaya noon," I answered her.

"Anak, tinutulan lang kita noon dahil wala akong tiwala kay Donny. I am your
mother, and I know better than you when it comes to things like this. Anak, dumaan
din ako riyan. Hindi kita pinagbabawalang mag-boyfriend. Ang sa akin lang, be open
to me so I can guide you carefully. Mas matatag ang relasyong may gabay ng
magulang, Altheia," Mommy said.

Marami siyang sinabi sa akin na mga bawal at pwedeng gawin. Naninibago pa ako dahil
hindi pa rin ako sanay na sinusuportahan ako ni Mommy, lalo na sa bagay na ito.
It's my first day here in AdDu today. Kakaalis lang ni Mommy mula sa paghatid
sa akin. Napahinga ako ng malalim bago tuluyang pumasok sa loob.

"Theia!" Agad akong napalingon sa gilid nang marinig ang pangalan ko.

It's Collin. The girl I met noong enrollment. Nakangiti siyang tumakbo palapit
sa'kin.

"Uy! Hi!" Bati ko.

"Pakita nga ng sched mo. Baka same tayo ng section." Aniya kaya agad kong ipinakita
sa kanya ang screenshot ng sched ko.

Kinuha niya rin ang kanya at sandaling tinignan ang mga iyon bago bumaling muli sa
akin nang may malaking ngiti.

"Aaaaah! Classmates nga tayo!" She jumped in exhilaration. "Tara na! Baka maunahan
tayo sa upuan sa harap." She added.

"May hinihintay pa ako, Collin. Kung gusto mo, mauna ka na at i-reserve mo nalang
ako ng seat. Sa tabi mo ha!" I said.

She pouted and shook her head. "Samahan nalang kita sa paghihintay. Sino ba
inaasahan mong dumating?" She asked.

"My boyfriend," I answered and smiled at her.

Namilog ang mga mata niya at kusa nalang lumipad ang palad niya sa kanyang bibig.

"Omg! Talaga? Sino?" kinikilig niyang tanong.

"His name's Ricxon." I shortly answered.

Her smile faltered and her shoulders dropped. "Ricxon? The firstborn Montero?"
Tanong niya.

I nodded. "Yes. You know him?" I asked back.

"Theia, everybody knows him and his brothers. And their friend... Pietro-"

"He's my cousin," putol ko sa kanya.

Her eyes circled together with her mouth.

"Holy shit. Seryoso?! You're a Gallego, too?!" She exaggeratedly said, raising
her voice a bit enough to catch the attention of other students.

"Yes?" Naguguluhan kong sagot. "It's my middle name. My mom and his dad are
siblings."

She covered her mouth again para pigilan ang pagtili. Mas lalong kumunot ang noo ko
sa nagiging reaksyon niya. Ano bang meron sa kanila at ganito nalang magreact
'tong si Collin?
"Oh my gosh! So close kayo sa mga Montero?!"

"Maybe? Yes."

"Aaaaaaaah!!- mmmm" I covered her mouth immediately because she's catching too
much attention already.

"Collin, relax. Kami lang 'to," I said, laughing.

"Shit! Hoy, ireto mo 'ko kay Raven, please! Sabihin mo magaling ako manghilot.
Marunong akong magluto. Tell him I can also do laundry. I can wash his jersey and-"

"Collin, what the hell?" Napatawa ako sa kanya. "Raven's a year younger than
you," saad ko.

"I don't care. Mas mature naman siya sa'kin, e! Age doesn't matter
sabi nga nila. At saka, isang taon lang naman 'yun ah. Hindi isang dekada.
Kaloka ka," she answered, pouting.

"Babe," a voice surfaced between our laughs.

Napatingin agad ako sa likuran at natanaw si Ricxon doon na naka itim na polo at
pantalon. His hands are inside his pockets while his gray backpack was hanging on
his right shoulder.

"Hey," I smiled when he walked towards me and welcomed me with a forehead kiss.
Nakanganga lang kaming pinagmasdan ni Collin habang nanatiling nakatayo sa harapan
namin. I clicked my fingers near her face to wake her.

"Hoy! Tara!" saad ko.

"I'm sorry to ask this but... Wala na kayo ni Ciara?" She asked while looking
at Ricxon.

Napawi ang ngiti ko at napatingin lang din sa kanya. His jaw moved once before
uttering a word.

"Matagal na. So please don't mention her name especially in front of my

girlfriend," Ricxon answered earnestly.

Collin bobbed her head shyly. Marahan kong hinaplos ang balikat ni Ricxon.

"Ricx, it's okay. It's not a big deal. Unless... May kailangan akong
ipangamba?" I narrowed my eyes at him.

"Tapos na kami. Nothing to worry about," he answered and caressed the tip of my
nose.

He reached for my hand before heading inside the hallway. Nakasunod lang si Collin
sa amin kaya panay ang sulyap ko sa kanya sa gilid ko.

Maraming kaming nakakasalubong na bumabati kay Ricxon. Tumatango naman siya sa mga
ito at nakikipag hi-five sa ilan. Hindi ko mapigilang mapayuko lalo na't
kadalasan sa kababaihang nadadaanan namin ay hindi inaalis ang mga mata sa akin.
They are looking at me like I'm a perpetrator!
"Hey... Stop looking down. Chin up, babe." He stopped walking when he noticed me
feeling uncomfortable.

Sanay naman ako sa maraming tao, pero bakit ngayon ay iba sa pakiramdam?

"Ganito ka ba ka famous sa university na ito? They're staring too much at us."

Bulong ko sa kanya.

"Maybe because it's the first time they see me holding a girl's hand in
public. Mabuti na rin ang ganito. Unang araw pa lang ay gusto ko nang malaman ng
lahat, lalo na ng mga lalaki rito, na may nagmamay-ari na sa'yo. I want them
to back off." He said.

I didn't expect I'd become famous that easily. Pag-uwi ko sa bahay,

tadtad ng notifications ang lahat ng social media accounts ko. Most of them were
girls.

Binuksan ko ang inbox ko at nabasa ang ilan sa mga messages nila roon.

¦Hindi kayo bagay ni Ricxon. Sorry.

¦Panakip butas ka lang gurl.

¦Hello sa bagong gf ng bb ko. Ingatan mo siya kung ayaw mong agawin ko hehe...
Joke.

¦Hi lodi. Ganda mo!

¦Ciara's prettier.

¦Let him go. Di kayo click.

¦Hi, u dont know me but I support u po.

¦Our former CSG President deserves better.

¦Ur pretty. But Ciara parin.

¦Walang poreber. Di kayo magtatagal.

Napapikit nalang ako ng mariin at napahinga ng malalim bago inexit ang mga iyon.
Gosh, ang hirap maging girlfriend ng isang famous athlete.

Nagbukas nalang ulit ako ng instagram at doon naman tinignan ang mga notifications.
My number of followers increased. Binuksan ko naman ang mga bagong comments sa
ilang posts at binasa.

¦Ang astig nyo po!

¦Girl crush spotted! Ily ate!

¦Bagay pla kayo ni Ricxon, parehong sporty. 3L sainyo po!

¦Omg get a girl who can slay both sports and runway.

¦Binabawi ko na sinabi ko. Mas bagay pala talaga kayo.

One comment snatched my attention. It's from Pietro.

piet.g: Mga balimbing.

Perks of being an athlete's girlfriend. Mukhang kailangan ko nang masanay sa

mga ganitong bagay.

I decided to visit Ricxon's profile. Wala akong napansing bago maliban sa mas
dumami ang followers nito at bumaba naman ang following.

The last time I checked ay 76 ang number of following niya. Ngayon ay naging 2
nalang. Tinignan ko iyon at nagulat nalang sa nakita.

He's only following me and Maggie.

Kahit ang mga kapatid niyang lalaki at si Pietro ay in-unfollow niya?

"Hey..." Napaayos ako sa pagkakaupo nang marinig ang boses niya.

Naramdaman ko nalang ang yakap niya mula sa likuran. Naka-upo ako sa sofa kaya
bahagya siyang yumuko para magawa iyon.
"What are you doing? Are you stalking me? Again?" Tanong niya nang madungaw ang
phone ko at nakitang nakabukas ang profile niya.

"Bakit dalawa nalang kaming nasa following list mo?" Tanong ko sa kanya at
bahagyang tumingala para mahanap ang mukha niyang nasa gilid lang ng leeg ko.

"I only follow my queens," he answered. "Tatlo dapat nandiyan pero wala namang
instagram si Mommy." He added.

"You're cute," I chuckled before pasting my eyes on my phone again.

"Ayoko ng cute. Change that. Ang cute ay malapit lang sa pangit," nakanguso nitong
saad.

Umalis siya sa likuran ko at tinalon ang taas ng sofa para maupo sa tabi ko. Mabuti
nalang at nasa kusina si Mommy. Baka kung ano na namang sasabihin nun kapag nakita
kaming naghaharutan.

"Change that, babe. I won't accept cute as a compliment from you," dagdag niya
habang itinutuko ang nguso sa aking balikat.

Abala pa rin ako sa ginagawa ko sa phone ko kaya hindi ko siya pinapansin. Hanggang
sa aksidente kong mabuksan ulit ang facebook messages ko at nakita niya ang mga
mensahe roon.

Mabilis niyang hinagit ang phone ko para mabasa ang mga iyon. Sinubukan ko pa itong
agawin pero pinipigilan niya lang ako.

"Fucking- They're sending you these messages?" Nakatagpo ang kilay niya nang
magbaling sa'kin.
"It's okay. They don't know what they're doing. As if naman
maaapektuhan ako?" I hissed.

"But they're attacking you."

"I don't care. They can't change the fact that I'm your girlfriend
now."

Nagbuga siya ng mabigat na hininga at inabot ako para yakapin. "I love you, Tei-
Tei," he said sweetly, leaving a shocked expression on my face.

"What the hell, that's daddy's!" I spat his back lightly.

"I don't care. It's cute and sweet. You're mine anyway," he
answered.

"I love you too, Ricric," I teased.

"What the hell. You sound like Manang Celia."

Sabay nalang kaming napatawa habang yakap pa rin ang isa't isa.

I feel so contented now. Everything I want is already in my arms, hugging me back,

kissing the top of my head. Who wouldn't feel contented when you have Ricxon
Montero as your boyfriend?
Kumalas ako sa pagkakayakap sa kanya nang tumunog ang kanyang phone dahil sa isang
tawag. Sumenyas muna ako sa kanyang kukuha lang ako ng makakain mula sa kusina
habang sinasagot niya ang tawag. Naabutan ko si Mommy roon na hinahanda na ang
meryenda namin sa isang tray.

"Dalhin mo na ito roon para makakain na kayong dalawa bago niyo gawin ang
assignments ninyo," aniya.

"Thank you, Mommy," I kissed her on the cheek before taking the tray from the
counter.

Nang makabalik ako sa living room ay nabalot ako ng pagtataka at pag-aalala nang
maabutan si Ricxon na nagmamadaling magsuot ng sapatos. Inilapag ko ang tray ng
pagkain sa center table bago lumapit sa kanya.

"What happened? Aalis ka na?"

"May nangyari sa bahay. Kailangan ko nang umuwi," even his voice was panicking.
"Pakisabi nalang kay Tita. I'll call you when I get home, okay? I love you,"
he said before leaving a peck on my forehead.

"Anong nangyari?" Dagdag kong tanong habang hinahatid siya sa labas ng bahay.

Humarap siyang muli sa akin nang tuluyan kaming makalabas ng gate. My eyes stayed
at his clenched jaw. Doon pa lang ay alam kong hindi maganda ang nangyayari.

"Mommy already knows that Daddy's cheating on her," sagot niya sa boses na may
pinaghalong galit at sakit.

Chapter 22 - Chapter 20 [The Last Sunset of Summer (✔️)]

 | Peak |

***

Pasado hating gabi na pero hindi pa rin ako nakakatulog. Hanggang ngayon ay wala pa
ring text si Ricxon. Nag-aalala na ako kung ano na ang nangyari sa kanila. Kamusta
siya? Kamusta ang mga kapatid niya? Ang Mommy niya?

If only I could go to him right now. I can sneak out again if I want to, but it
will only make the situation worst. He'll get mad. Mommy will get mad. Kaya
wala akong magawa kundi ang maghintay nalang sa tawag at text niya.

"Babe, how's everything? 'Di ako makatulog. Can I call? I'm worried.
Sana magreply ka 'pag natanggap mo 'to. I love you."

After leaving a voicemail, I tried my best to shut my eyes and sleep, but I
couldn't. Knowing Ricxon, ito ang bagay na pinakakinatatakutan niya; ang
tuluyang mawasak ang kanilang pamilya.

Kinaumagahan, maaga akong pumasok para rin maabangan siya o kaya'y isa sa mga
Montero. Kasama ko si Collin sa paghihintay pero tumunog nalang ang bell ay wala pa
rin sila. Hindi sila pumasok.

I just feel so useless. Most people here, even the faculties, were asking me about
the Montero's whereabouts. Pero wala akong masagot. Maging ang teammates ni
Ricxon ay sa akin na rin nagtatanong.

Partida ako 'yung girlfriend pero wala akong alam.

"Piet, nagtext ba si Ricxon sa'yo? May balita ka ba sa kanila?" Tanong ko nang
sumadya lang ako sa room nina Pietro. 

"Theia, kagabi pa ako nagti-text sa kanilang lima pero walang reply. Kahit kay
Maggie, wala." He answered.

"Samahan mo 'ko mamaya. Puntahan natin sila sa kanila," determinado kong saad.
Tumango naman agad si Pietro.

Tinapos ko lahat ng mga paperworks. Sinamahan ako ni Collin sa library at

tinulungan niya pa ako sa ibang gawain dahil tapos na rin naman daw siya sa kanya.
Hindi ako naglunch dahil hindi naman ako nakaramdam ng gutom.

"Theia, you should eat. Hindi ka kumain kanina sa recess time, tapos hindi ka pa
naglunch. Magpapakamatay ka ba? Stress na utak mo tapos wala pang laman ang tiyan
mo? Here, I have some crackers," she offered one pack of skyflakes. Binuksan niya
pa ito at kumuha ng isang piraso bago inabit sa'kin.

"Thank you, Collin. I just really want to finish everything para wala na akong
aalahanin mamaya."

"Pinapasabi rin pala ng coach nina Ricxon na may game sila sa susunod na buwan.
Kailangan siya ng team at magsisimula next week ang practice nila," she said while
busy answering our math assignment.

Napatigil ako sa pagsusulat at napatitig nalang sa papel na nasa harapan ko. Next
month na rin ang fashion show namin. This sunday ay balik practice na rin kami.
Sana lahat ay magiging okay na bago pa ang kanya-kanyang event namin.
Pagkatapos agad ng last subject, sinundo ko agad si Pietro sa room nila. Sabay
kaming nagpahatid ni Mang Karding sa village nina Ricxon. Ang mga basag na paso
agad ang bumungad sa amin pagbaba ng kotse.

We pressed the doorbell several times pero wala pa ring lumalabas. Mukhang walang
tao sa loob dahil maging ang kotse nila ay wala rin.

"Excuse me, sino po sila?" A lady guard approached us.

"Mga kaibigan po kami ng mga nakatira sa loob. May I know kung saan po sila
nagpunta?" Saad ko.

"Umalis po silang lahat. Nagmamadali kaninang madaling araw. Isinugod kasi sa

hospital si Mrs. Montero. Hindi namin alam kung ano ang totoong nangyari. Matapos
ang kaguluhan kagabi rito sa bahay nila, hindi na namin nakita ang sasakyan ni Mr.
Montero na bumalik." She explained.

Nagkatinginan kami ni Pietro kaya nasaksihan ko rin ang pag-aalala sa mukha niya
nang marinig ang nangyari.

"Alam niyo po ba kung saang hospital nila dinala si Mrs. Montero?" tanong ulit ni
Pietro.

"Hindi ko alam. Subukan niyo nalang po hanapin sa pinakamalapit na hospital dito."

"Sige po. Maraming salamat."

Mabilis kaming bumalik sa kotse at sinabihan si Mang Karding na unahin puntahan ang
pinakamalapit na hospital. Habang bumibiyahe ay hindi mawala sa utak ko ang sinabi
ng guard. Mas lalo akong binabalot ng pag-aalala.

"Rave.." I immediately turn my attention to Pietro when I heard him answer a call
from his phone.

"Okay, hang on... We're on our way... Yeah, everything's going to be

okay, bro... Yes, kasama ko siya... Okay see ya." Piet ended the call.

"Anong sabi?" tanong ko agad.

"Tama ang hospital na pupuntahan natin. Malalaman natin ang nangyari pagkarating
doon." Piet answered before he pat my shoulder.

I already texted Mommy earlier. Sinabi ko sa kanya ang totoo kung saan ako. Pumayag
naman siya dahil alam niyang kasama naman namin si Mang Karding.

Matapos mahingi ang room number ni Tita Laura, halos takbuhin na namin ang
distansya mula sa information desk hanggang doon. Natanaw agad namin ang kambal na
Montero sa labas ng kwarto. Kapwa sila nakasandal sa dingding habang nakayuko.

"Davi! Daxe! What happened? Are you okay?" bungad kong tanong sa kanila.
Namumugto ang mga mata nila. Nakapambahay lang din sila at halatang hindi nakatulog
ng maayos. Pagod silang tumango kahit alam kong hindi naman talaga sila okay.

"W-Where's Ricxon?" I asked them.

Parang kinukurot ang dibdib ko sa nakikita ko. Ang dating masigla at palabirong
Davien ay halos hindi na makangiti ngayon. Si Daxon naman ay mas lalong naging
malamig na tila ba wala nang pakialam sa mundo.

"He's inside," pagod na sagot ni Davien.

I motioned Pietro to stay with the twins. Hinaplos ko muna ang mga balikat nilang
dalawa bago tuluyang pumasok sa kwarto ng mommy nila.

Bumungad agad sa akin ang nakaratay sa kamang si Tita Laura. Tulog ito maging si
Maggie na nakahiga ngayon sa sofa, at si Ricxon na nasa gilid ng kama ng kanyang
mommy naka-upo at natutulog. He's holding their mother's hand while using
the little space beside her as his pillow.

Parang sinasaksak ang puso ko sa nasasaksihan. Muli kong naalala ang lahat ng
sinabi niya sa akin noon tungkol sa lihim ng kanyang daddy. Napaluha ako bago
dahan-dahang naglakad palapit at hinaplos ang likuran niya.

Nagising siya ng haplos ko kaya bahagya siyang gumalaw at nag-angat ng tingin

sa'kin. Maging ang mga mata niya ay halatang pagod at namumugto.
"Hey... What are you doing here?" gulat niyang salita bago tumayo at agad akong
niyakap. Maging ang mga braso niyang nakapulupot sa akin ngayon ay sobrang bigat.

"I'm here, Ricx. Nandito na ako. Everything's going to be fine, babe," I

said while caressing his back, with tears flowing down my cheeks.

Hindi ko napigilan pa ang mga luha ko nang maramdamang mas humigpit ang yakap niya
sa akin. Mula sa ulo ko, ay bumagsak nalang ang kanyang mukha sa balikat ko habang
umiiyak.

Oh my God. He's crying. He's breaking down in front of me.

I could feel his painful sob on my shoulders. Kahit walang tunog na lumalabas sa
kanyang bibig, ang yumuyugyog niyang balikat ay sapat na para malaman kong umiiyak
nga siya.

Kahit kailan ay hindi ko siya naiimagine na umiiyak ng ganito. Nakilala ko siya

bilang matapang, maangas, at malakas. Seeing him now, and hearing him cry is
breaking me too.

Sobrang sakit kapag lalaki ang umiiyak.

"Hindi naman ganito..." rinig kong salita niya habang nakasubsob pa rin sa gilid ng
leeg ko. "Hindi ganito ang inaasahan kong mangyari..."
"Wala na, Theia. Wasak na. Buwag na kami. At wala akong nagawa," he continued.

Hinayaan ko siyang manatiling nakayakap sa akin. Hindi ako gumalaw at patuloy lang
ako sa pagpapakalma sa kanya. Hanggang sa siya na mismo ang kumalas at nagpunas ng
sariling luha.

Inabot ko ang kanyang mukha at hinawi ang ilang luha sa gilid ng kanyang pisngi.

"Hindi mo dapat ako nakikitang ganito," saad niya nang umupo kami sa kabilang sofa.

Nakasandal ang kanyang likuran sa backrest habang naka-upo naman ako sa kanyang
tabi at inuunan ang kanyang balikat.

"Bakit hindi? I am your girlfriend, Ricxon."

"Yes. Pero hindi ka dapat nadadamay sa problema ko. Sa problema ng pamilya ko," he
said.

Humiwalay ako sa pag-unan sa kanyang balikat at humarap sa kanya.

"Ikaw na mismo nagsabi sa'kin na sabay nating haharapin lahat ng problema,

'di ba? Mas kailangan mo ako ngayon, kaya bakit kita iiwan? Bakit kita
hahayaang mag-isa?"
The side of his lips curved. He gently pinched the tip of my nose before pulling me
again to rest on his chest.

"Ang swerte ko sa'yo," he paused. He pressed his soft lips on top of my head.
"I love you...so much." He continued.

"What really happened, Ricx? Paanong nagkaganito si Tita?" Tanong ko habang

nakatitig sa mommy niyang nasa kama ngayon.

"She attempted to end her life. Siguro ay dahil sa sobrang sakit at galit ay
nakalimutan na niya kami pansamantala. Pagkatapos ng gulo kagabi, daddy left with
his things. Mommy pushed him to do that.  Hindi naman namin inasahang aalis
talaga siya nang wala man lang pagdadalawang-isip. Hayup talaga," his last words
were stated with a tone of deep hatred.

"She kept on wailing. Lahat kami, maging si Manang Celia. 'Yung bunso namin,
Theia, hinabol pa ang sasakyan ni Daddy habang papaalis. But he never stopped for
her. Sobrang sakit para sa'kin. Parang tinu-torture ang dibdib ko." He sighed
heavily after his tears fell down again.

Napatingin ako sa kinaroroonan ni Maggie sa kabilang sofa. Mahimbing itong

natutulog. Pero kahit nakapikit, bakas sa kanyang mata ang sakit dahil hindi lamang
ito namumugto, kundi may bakas ng luha pa rin sa gilid ng mga ito.

"Kung hindi namin nadala rito ng maaga si Mommy, siguro'y wala na siya ngayon.
Siguro ay maging siya ay iniwan na rin kami. I thank God a lot for this. Hindi ko
kakayanin kung pati siya ay mawala sa amin," he was trying so hard to stop his
voice from cracking. Mas lalo ko siyang niyakap ng mahigpit.

"You are your family's strength now, Ricx. Pansamantala, ikaw ang inaasahan ng
mga kapatid mo. I know you are strong and tough. Ikaw ata si Ricxon, isa kang
malakas na ipo-ipo, 'di ba?" Pagpapakalma ko sa kanya.

Bahagya pa siyang napatawa sa huling sinabi ko. Even his laughter sounds painful.

"You keep me going, Theia. Ikaw ang lakas ko ngayon. Can you promise me that
you'll stay? Kahit pagkatapos ng lahat ng 'to ay mananatili ka pa rin
sa'kin?"

"You don't have to ask me about that, Ricx. I'm gonna be with you in your
highs and lows. I wanna be there in every sunrise and every sunset of your life."

"'Til the last sunset?" Inilahad niya ang kanyang palad sa harapan ko.

Sandali akong napadungaw roon at napangiti bago ipinatong ang kamay ko. "'Til
the last sunset." I answered and smiled.

He interlocked our fingers before he lifted them to kiss my knuckles.

Everyday after my class, dumadaan ako sa hospital para bisitahin si Tita. Matapos
ang dalawang araw simula no'ng ma confine siya ay pumasok na rin ang mga
Montero. Sumasabay kami ni Piet sa kanila sa pag-uwi at sa pagpunta ng hospital.
Kaya hindi na kami madalas nagkakasama ni Collin, maliban nalang kapag break time.

Halos ganoon na ang naging routine namin for a couple of weeks, hanggang sa
nakalabas si Tita ng hospital. Palagi pa rin siyang tulala at minsan ay naabutan
nalang namin siyang umiiyak na sa kwarto. She was depressed. She didn't want
to eat, get up, or even talk with any of us.

Ricxon became extra patient with his mother. With Manang Celia's help,
nagagawa niyang alagaan ang ina. Wala na kaming balita pa sa daddy nila, at wala na
rin naman silang plano na kontakin pa ito. Si Maggie lang naman ang palaging
nagtatanong kung kailan babalik ang daddy nila, o kung babalik pa ba.

"I already talked with coach. Hindi muna ako maglalaro sa darating na game." Saad
ni Ricxon, isang araw nang magtipon kaming lahat sa kanilang garden pagkatapos ng
klase.

"Paano na ang team? You're the star player," Raven spoke while filling the
glasses with the lemonade that Manang Celia made.

"They can manage. Marami rin namang magagaling maglaro sa team bukod sa'kin,"
sagot ni Ricxon.

I stretched my arms to reach for a glass of lemonade. Ricxon picked it for me. I
also got a bowl of chicharon and placed it on my legs so Ricxon, who's beside
me, could also pick from it.

"Mabuti na rin 'yon, Ricx. Ang schedule ng game ay birthday mo pa naman. Ilaan
nalang natin 'yon para maka bond si Mommy. Para kahit papaano'y ma divert
ang atensyon niya," Daxon suggested.

My mouth stopped chewing the food and looked at Ricxon instead, surprised. "Your
birthday? When's your birthday?"
"On the 1st of July."

I was counting the days inside my head. May isang linggo nalang bago ang araw na
iyon. My mind's currently crafting something for his birthday. Ngumiti nalang
ako sa kanya at tumango para hindi niya mahalata.

"We can plan for your birthday after our exams. For now, focus muna tayo sa libro.
Did you guys make your reviewers already?" Pagbaling ko sa kambal at kina Pietro.

"I'll do it when I get home." It's Pietro.

"I'm done," si Daxon.

"I'll do it later," sabay na sagot nina Raven at Davien.

"Okay. Make sure you're also done with your assignments so we can have much
time for planning after our-" Naputol ang sasabihin ko nang marinig namin ang isang
sigaw mula sa itaas. It was Maggie.

"Mommy! Mommy! Kuya! Si Mommy!" Maggie hollered.

We hurriedly left the area to check on what's happening upstairs. Natumba pa

ang maliit na mesa na ginamit namin dahil sa pagkakasagi kaya nabasag ang ilang
baso. Nawala na iyon sa pake namin nang mas umalingawngaw ang hagulhol ni Tita
Laura mula sa itaas.
Napatulala nalang ako pagkapasok sa kwarto nang maabutan si Tita Laura na may hawak
na isang cutter. Maggie's hugging her from the back, pleading to stop her
mother's plan.

"Mommy, no please. D-Don't yourself. Kuyaaa!" Maggie was wailing.

Mabilis na tumakbo si Ricxon sa ina at hinablot ang cutter nitong hawak na dumampi
na sa kanyang pulso, dahilan para umagos ang dugo mula rito.

It was just a short scratch. Mabuti nalang at napigilan siya agad na madiin ang
cutter at hindi tumama sa ugat ng kanyang pulso.

"My!" Ricxon bellowed while shaking his mother's shoulder. "Tama na! Please!
Mommy naman!" Ricxon chided.

Nakatulala lang si Tita sa sahig habang patuloy na umaagos ang mga luha. Si Maggie
ay nakayakap na ngayon kay Daxon habang sina Raven at Davien naman ay inaalalayan
ang ina mula sa likuran.

"Tangina- Mommy isipin niyo naman kami! Nandito pa kami, o! Kailangan ka namin!
Paano nalang kami kung gagawin niyo 'yan ha?! Hindi niyo ba kami naiisip?!"

Ang malakas na boses ni Ricxon ay halos sumakop na sa kabuuan ng malaking kwarto na

ito. Sa bawat salitang lumalabas sa bibig niya ay siya ring pagtulo ng mabibigat na
luha mula sa kanyang mga mata, habang dungaw ang inang walang imik na nakatulala
lang at naka-upo sa kama.
"Alam naming sobra kayong nasasaktan ngayon! Alam naming hindi biro ang
pinagdadaanan mo! Pero sapat ba 'yan na dahilan para kalimutan mong may mga
anak ka pa?! Tangina, si Daddy lang ang nawala, My! Nandito pa kami! Tanggapin mo
na ang nangyari! Hindi na siya babalik! At kung babalik man ay hinding-hindi ako
papayag na makakatapak pa siya rito!"

Napayuko habang patuloy na humihikbi. Sobrang sakit sa pakiramdam na masaksihan ang

nangyayari ngayon.

Bumagsak ang mga tuhod ni Ricxon sa harapan ng ina. Nakaluhod ito sa kanyang
harapan at nanginginig na inabot ang duguang kamay ni Tita Laura.

"My, hindi lang ikaw ang nasasaktan. Hindi lang ikaw ang nahihirapan. H-Hindi lang
ikaw... Hindi lang ikaw ang niloko at iniwanan... k-kami rin. My, pagod na rin ako.
T-Tangina-pagod na p-pagod na ako. Pero mahal ko kayo, e. Mahal ko ang mga kapatid
ko kaya hindi ako pwedeng sumuko. Kailangan kong maging malakas para sa kanila.
Para sa'yo..." He sniffled and huffed before continuing.

"Hindi ko na alam ang gagawin ko, kaya paki-usap naman, oh... Tulungan niyo naman
k-kami. K-kailangan... Kailangan namin ng ina. Huwag mo naman kaming iwan gaya ng
ginawa ni Dad," Ricxon pleaded on bended knee, in front of her wailing mother.

Unti-unting umangat ang mukha ni Tita Laura at napatingin sa panganay niyang hindi
na rin matigil ang mga luha ngayon. Kahit sina Raven, Daxon, Davien, at Maggie, ay
hindi na maawat ang pag-iyak sa likuran.

I placed my palm on my mouth to control my sob. Sa sobrang bigat ng pakiramdam ko

ay para na akong babagsak sa sahig. Hindi ko kaya ang nasasaksihan ngayon.
Dumating din si Manang Celia at agad dinaluhan si Tita Laura. Maging siya at
humahagulhol na rin sa harapan habang hinahaplos-haplos ang mukha ni Tita na parang
isang ina na nag-aalala sa kanyang anak.

"Laura. Laura, anak... Pakinggan mo ang mga anak mo. Huwag kang magpadala sa sakit,
'nak. Isipin mo ang mga anak mo... Diyos ko, bakit ba nangyayari ito..."
Hagulhol ni Manang.

Dumapo muli ang mata ko kay Ricxon na ngayon ay tumayo na at umalis sa harapan ng
ina. Mabilis siyang naglakad palabas ng kwarto. Agad ko siyang sinundan hanggang sa
makalabas na siya ng tuluyan sa kanilang bahay.

"Ricx! Sandali!" Tawag ko sa kanya pero hindi niya ako nililingon.

Sobrang bilis niyang maglakad. Hindi ko alam kung saan siya pupunta. Tumakbo pa ako
para lang maabutan siya.

"Ricx..." Umiiyak ko sa kanyang tawag.

Nakarating kami sa lugar kung saan kami nag-usap noong nag-away sila ng Daddy niya.
'Yung may puno at malalaking bato na nasa bandang dulo na ng kanilang village.

Dumiretso siya roon sa puno at pinagsusuntok-suntok iyon. Mabilis akong dumalo at

buong lakas siyang pinigilan dahil dumudugo na ang kanyang kamay.

"Ricx! Stop! Please!" Sigaw ko habang yakap ang kanyang likuran.

Hindi siya nagpapaawat. Mas lalo siyang lumalakas. Ramdam ko ang panginginig ng
katawan niya sa tuwing lumalapat ang kanyang kamao sa puno.

"Tangina! Tangina mo, Dad! Putangina mo!" Sigaw niya sa bawat suntok na
pinapakawalan.

"Ricxon! I said stop! You're hurting yourself!"

Napabitaw ako sa pagkakayakap sa kanya nang matamaan ako ng kanyang siko sa bandang
panga. Mariin akong napapikit sa sakit na dulot niyon. Nang unti-unting nawala ang
kirot ay bumalik ulit ako sa pag-awat ng mga suntok niya.

Buong puwersa ko siyang hinila at tinulak palayo sa puno.

"I SAID STOP!" I thundered.

Pagod siyang napa-upo sa bato. His knuckles were full of his blood. He sat there
hopelessly. The veins on his arms were visible. He rested his elbows on his knees
while his head bowed.

I sat beside him and cupped his face to turn his eyes on me.
"Ricxon, look at me," I commanded.

Unti-unting umangat ang pagod niyang mga mata. His eyes were bloodshot and were
dampened with tears. I gulped as those hurting eyes met mine.

"Don't hurt yourself like this again..." Bumalik ang mga luha ko at tumulo.
"P-Please.. " I sobbed.

I loop my arms around his body and plunged myself on his chest. I heard him huffed
before his arms wrapped around me, too.

He sniffled behind my ears. Imbis na siya ang pakalmahin ko ay parang baliktad pa

ang nangyari. Ako ngayon ang humahagulhol dahil sa takot at pag-aalala.

"I'm sorry... I'm sorry, baby," he whispered while kissing the side of my
head.

Ilang sandali kaming nanatiling nakayakap lang at kapwa pinapakalma ang isa't
isa. Humupa na ang mga luha ko sa pag-agos, at ramdan ko ring unti-unti na siyang
kumakalma.

"Let's do something about your hands first. They're bleeding," salita ko

nang kumalas sa yakap niya.

Nakayuko ako ngayon at inabot ang isa niyang kamay. Kinuha ko ang panyo sa aking
bulsa at iyon ang pansamantalang tinapak sa sugat niya.
"You've witnessed the peak of my emotions. Did that, in any way, turn you off,
Theia?" He said while I was wrapping his other hand.

Tinignan ko siya diretso sa kanyang mga mata. 

"No," diretso kong sagot. "I've witnessed the strongest side of you, and
I've loved you for that. Now that I've witnessed the other side, I just
loved you even more."

Chapter 23 - Chapter 21 [The Last Sunset of Summer (✔️)]

| Plano |

***

A/N: Expect constant time-lapses from this chapter onward. I'm trying to reach
the main plot as early as possible since I've reached 20 chapters and the
setting remains in their high school days pa hahaha! 

***

I was busy drying the bloods on his knuckles when I suddenly felt his hand on my
jaw, trying to lift my face up to meet his eyes. Naramdaman ko ang pagkirot doon
kung saan ako natamaan kanina ng siko niya.

My face winced as I let out a soft moan. I tilted my head away from his hand. He
was perplexed by what I did. Dahan-dahan kong hinanap ang mga mata niya at nakita
ang pagtataka roon.

"What's wrong?" He queried.

"Nothing," I gave him a soft smile. "Let's go? We need to go back-" I stopped
talking when he brushed his fingers on the bunch of hair covering my jaw.

Sa lakas ng tama kanina ng siko niya, sigurado akong naglikha iyon ng contusion sa
panga ko. Hinayaan ko siyang makita iyon. His brows instantly puckered.
"Did... I do that?"

"It's okay. Malayo 'to sa sugat m-"

"Shit. Let's go," mabilis niyang inabot ang kamay ko bago tumayo.

Nagpatianod ako sa hila niya. Pinasadahan ko ng tingin ang kamay niyang nakahawak
sa akin ngayon. His muscles were flexing.

Pagkarating namin sa bahay nila ay dumiretso kami sa kusina. He pulled a stool from
the kitchen bar and made me sit there. Tinignan ko lang siyang maging abala sa
pagkuha ng mga gamit. I remained seated like a child waiting for her food to be
served.

Kumuha siya ng isang ice pack bago bumalik sa kinaroroonan ko. Hinila niya ang isa
pang stool at inilagay iyon sa harapan ko. He pulled my seat closer to him before
he leaned in for a close access to my bruised jaw.

"Hold your hair to the side, baby..." He commanded.

Sinunod ko ang sinabi niya. Bahagya kong tinagilid ang mukha ko para mas madali
niyang mailagay ang ice pack. Ang sunod niyang ginawa ay halos nagbigay ng malakas
na boltahe sa buo kong katawan.

He pressed his lips on my jaw. It stayed there for a moment before he started
applying the cold compress on it. I swallowed hard as I felt something inside my
stomach.

After fifteen minutes ay inilayo na niya ang ice pack mula sa mukha ko. Inilagay
niya iyon sa kitchen bar na nasa gilid lang namin.

Ako naman ang tumayo at kumuha ng first aid kit para gamutin ang sugat niya sa
kamay.
"Don't expect that I'll kiss it like how you did on my jaw. Para akong
hahalik ng karne na may dugo kung gagawin ko 'yon. Yuck," puna ko na nagpatawa
sa kanya.

Tama lang din ang pagpasok nina Manang Celia at Raven kaya bahagya akong umayos sa
pag-upo.

"Diyos ko, Ricric! Ano'ng nangyari sa kamay mo?!" Pag-aalalang dalo ni Manang
Celia.

"Naglabas lang po ng sama ng loob, Manang," sagot ni Ricxon.

"Ay naku, ikaw bata ka! Kailangan bang saktan mo rin sarili mo para malabas ang
sama ng loob?" Nakapamewang na sermon ni Manang.

"Wala kasi rito ang gusto kong saktan, kaya 'yung puno nalang," pabirong sagot
ni Ricxon.

Sinadya kong diniinan ang pagdampi ng bulak na may betadine sa kanyang sugat kaya
agad itong napa-aray.

"Babe, masakit!" reklamo niya.

"Sana inisip mo 'yan bago mo binugbog ang puno, 'no?" Pagsermon ko rin sa
kanya.

"Raven, ang gamot ng mommy mo nasa side table na niya. Ilapag mo nalang ang tubig
sa tabi nito," rinig naming bilin ni Manang kay Raven.

Nakita kong dumiretso si Raven sa refrigerator at kumuha roon ng tubig. Nagsalin

siya sa baso bago  tumalikod para umalis na sana pero mabilis ko siyang
pinigilan.

"Uh- Raven, cold water is not good for taking meds. 'Yung maligamgam lang,"
pigil ko sa kanya. Tumango naman siya agad at pinalitan ang bitbit na tubig.
Tipid akong ngumiti kina Manang at Ricxon na nakatingin sa'kin ngayon.

"Ang bata mo pa pero alam mo na ang mga bagay na 'yan, hija?" Ani Manang
Celia.

"She's a future nurse, Manang. My nurse..." Ricxon proudly said.

Manang widened her smile, parang kinikilig.

"Si Mommy, Manang, Kumusta?" Tanong ulit ni Ricxon.

Matapos kong matakpan ng bandage ang sugat niya ay tumayo na ako at ibinalik ang
kit sa lagayan. Naglakad naman si Manang Celia palapit kay Ricxon at tinignan ang
kamay niya.

"Hinahanap ka, Ricric. Umiiyak kanina at humingi ng tawad sa mga kapatid mo. Ayon,
nakatulog sandali," mabigat na napasinghap si Manang Celia habang nakatingin sa
amin.

"Maraming salamat, Manang. Ihahatid ko lang po muna si Theia sa kanila. Dumidilim

na. Babalik ako agad," paalam niya sabay tingin sa akin at sumenyas na aalis na
kami.

Nagpaalam na rin ako kay Manang at kinuha ang bag ko sa kanilang living room.
Nagpaiwan muna si Pietro dahil may pag-uusapan pa raw sila ni Daxon tungkol sa
practical examination nila.

Naka-abang na sa labas ng garahe si Mang Bado, na family driver nila, kasama ang
sasakyang nakahanda na rin para sa pag-alis namin.

"Are you okay now?" Pagbasag ko sa katahimikang namamayani sa loob ng sasakyan.

Kanina ko pa siya napapansing nakatulala sa labas ng bintana.

"Yeah..." aniya sabay hinga ng malalim. "Ikaw? How's your jaw?"

"It's okay now. Hindi naman masakit."

"I'm sorry. I didn't mean to-"

"Of course I know you didn't mean this. Kung sinadya mo pa 'to, edi sana
binugbog na rin kita." He chuckled at my statement.

Sandaling nanatili ang tingin ko sa kanya nang marinig at makita siyang bahagyang
napatawa. Parang gumaan ang dibdib ko nang masaksihan iyon. Kahit papaano, sa
kabila ng nangyayari ay nakukuha niya pang ngumiti.

Unti-unti na ring sumisigla at bumabalik sa dati si Tita Laura matapos ang araw na
iyon. Muling nanumbalik ang saya at ngiti sa mukha ng mga Montero nang makitang
natututunan na ring ngumiti ng kanilang Mommy.

Nagsisimula silang muli. Kahit wala ang daddy nila, sinisikap ni Ricxon na pantayan
ang responsibilidad. He's willing to do everything for his younger siblings.

The fourballs decided to make a bro code. Dahil sa nangyari, natatakot silang baka
mangyari sa bunso nila ang sinapit ng kanilang Mommy. They wanted to keep their
sister from any of their close friend's interest, kahit kay Pietro. She's
an off limit. Kaya tumigil na rin ako sa pagtutulak sa pinsan ko na may gusto ito
kay Maggie. Mukhang wala naman talaga kasi.

Naikwento sa akin ni Ricxon noon na si Tito Arthur, their dad, at si Tito Theo,
Kurt and Geo's dad, were best friends. Ang pagkakaibigan nilang dalawa ang
siyang naging daan para magkakilala sila ni Tita Laura, na bunsong kapatid ni Tito
Theo.

The fourballs thought it's a curse. Kaya itong code na binuo nila ay sobra
nilang iniingatang hindi masira.

Nakahabol din sa practice si Ricxon kaya balik sa court na rin siya for their game
on his birthday. I also joined the tryout for the women's basketball team and
was accepted last week. I'm part of the team, officially.

"I have a good news!" Masaya kong salubong nang sinundo ako ni Ricxon sa room
namin.
We're in the same grade but we're not in the same class. Hindi kasi kami
sabay nakapag enroll. Mas mabuti na rin na hiwalay kami ng section, dahil baka
pareho kaming babagsak kung nasa iisang room kami.

He's clingy. Hindi kami makapag-focus kung gano'n.

"I have good news, too." He stated and smiled. "You first," tulak niya.

"Okay." I smiled and bit my lips for a moment. "I topped our exam!" I shrieked in
delight.

"I knew you would!" Malapad siyang napangisi. "And you're not the only one,
baby," he said and showed me his test paper.

Perfect score.

My lips circled surprisingly. "Oh my gosh! I'm so proud!" Hindi ko na

napigilang mapayakap sa kanya.

Wala akong pakealam kung tinitignan kami ng ibang mga estudyante ngayon. Mainggit
kayo.

"Respeto sa mga single, please," Collin interrupted behind us. Nakalimutan kong
naghihintay pala siya.

Kapwa nalang kami napatawa bago sabay na umalis para sunduin naman ang mga kapatid
niya at si Pietro.

Ganoon ang naging routine namin everyday. Kapag may mga assignments kami ay sabay
kaming gumagawa. Para kaming taga gawa ng mga assignments ng mga kapatid niya kapag
nagpapatulong ang mga ito.

Sabay kaming nag-aaral. We didn't let our relationship to distract us from our
priorities. Instead, we used it as our joint engine to keep us from going. We both
want to excel together. Nangako kaming sabay naming aabutin ang mga pangarap namin.
Kapag may hindi ako naiintindihan sa math ay siya ang nagpapaliwanag sa akin.
He's good at mathematics. Nakakainggit nga minsan dahil sobrang ayaw ko
no'n. I prefer science than math.   Siya naman ay hate ang science,
kaya kapag may hindi siya nauunawaan ay sinusubukan kong pag-aralan iyon para
matulungan siya.

"Okay, perfect! You can rest now, girls. And don't forget to take a beauty
rest everyday this week. Sa sunday na ang show. Ayaw kong mahirapan ang glam team
sa pagtago ng dark circles ninyo. Okay?" Tita Vernice announced, almost shouting so
it would reach our ears.

"Yes, Tita!" sabay-sabay naming sagot.

Naghubad muna ako ng heels bago tuluyang bumaba sa stage at dumiretso sa bench kung
saan ang mga gamit ko.

I took my water jug from my tote bag to hydrate myself. Kinuha ko rin ang towel ko
para magpunas ng pawis sa noo.

"So.. You're my man's new girlfriend, huh?" Napalingon ako sa katabi kong
model nang bigla itong nagsalita.

I thought she was pertaining to the other girl but then I realized it was just me
and her around.

"Your man?" I scoffed. "Not anymore, Ciara." Mariin kong sagot sa kanya.

Isa-isa kong binalik ang mga gamit ko sa loob ng bag. Ayaw kong makipag-initan sa
kanya.

"Your tone sounds like you're threatened, Theia. Hindi mo ba matanggap na bago
ka, ay ako ang nauna sa kanya?" She sat on the bench where my things are, with
crossed-legs and crossed-arms.

"I'm not threatened. Ikaw nga ang nauna, pero ikaw ba ang nagtagal?" I
retorted.
Agad nagtagpo ang mga kilay niya. She snickered.

"Don't talk as if matagal na rin kayo. How long have you been together, huh? A
month? A week? Don't expect too much, Altheia. Pagsasawaan ka rin." Sagot niya
na agad ikinainit ng ulo ko.

Nagtiim bagang ako habang hindi inaalis ang matulis kong tingin sa kanya.

"Watch us," sagot ko at kinuha na ang gamit bago tumalikod.

Bago ako tuluyang makahakbang, narinig ko pa siyang nagsalita kaya napatigil ako at
nanatiling nakatalikod sa kanya.

"I was his first. Something happened to us already. Kaya huwag kang makampanteng
mananatili siya sa'yo dahil babalik din siya sa'kin."

Mariin akong napapikit para pigilan ang panunubig ng mga mata ko. Nanginginig ang
kamay ko kaya kinuyom ko ang mga kamao ko para pigilan ito.

"Something happened?" Tiim-bagang kong salita at nilingon siya.

"Of course. Not just once nor twice, Theia. Maaga o malandi man kung tawagin, pero
hindi mo mababago ang katotohanang... I've pleased him well."

My fist balled tightly, trying to stop my hands from striking her.

"You think sex is what keeps a man from staying with you? Just because nakuha ka na
niya ay itinadhana na kayo? Gaga ka ba? O sadyang nangangati lang 'yang
sa'yo kaya hinahanap-hanap mo?"

Na alarma ang mukha niya. Nanggigigil niya akong nilakihan ng mata. Mabilis siyang
tumayo at itinaas ang kamay niya para ilapat sa akin.
"Sige! Hit me with your hand and I'll hit you with my seven-inch heels,"
itinaas ko rin ang bitbit kong heels at itinuon sa kanya ang sakong nito.

She stepped back and lowered her hand.

"Don't provoke me, Ciara. Baka hindi mo 'ko kayanin. Mukha lang ang
matigas sa'yo. Ganda lang ang maipagmamalaki mo. Kaya kitang ibalibag kapag
hahamunin mo pa 'ko kaya huwag mo 'kong susubukan." Galit kong banta sa
kanya bago tuluyan siyang tinalikuran at iniwan doon.

Pag-uwi ko sa bahay, nakita ko agad ang maraming message at missed calls ni Ricxon.
Pero dahil sa naiinis pa rin ako sa malandi niyang ex, hindi ako nagreply.

Kinabukasan, tanghali na akong pumasok dahil nagchat din ang teacher namin sa first
subject na absent siya ngayong araw. Sinalubong agad ako ni Collin na may bitbit
nang pagkain at inumin.

"Maaga ka bang pumasok? Wala si Sir kaninang umaga, ah? 'Di mo ba nabasa sa
group chat?" Sunod-sunod kong tanong sa kanya.

Naka-uniporme na rin siya ngayon at medyo nagusot na ito kaya sigurado akong maaga
siyang pumasok kahit alam niyang walang pasok.

She smiled cutely at me. Sa ngiti niya palang alam kong tama na ako.

"Pa bet ka talaga. Kanino ka na naman ba nagpapapansin?" I crossed my arms.

"Basta! Tara na! Nakita ko ang tatlong Montero kasama pinsan mo do'n malapit
sa soccer field. Do'n nalang din tayo kakain."

"Sandali. Nakita mo ba si Ricxon?" Tanong ko sa kanya sabay lingon sa paligid.

"Jowa mo tapos sa'kin mo hinahanap? Hindi ako GPS!" Pilosopo niyang sagot.
I heaved a heavy sigh before checking my phone for his message. Kaninang umaga pa
siya hindi nagtitext. Hindi rin naman ako maka text dahil expired na promo ko.

"Nag-away ba kayo?" Usisang tanong ni Collin.

"Hindi."

"Eh, anong problema?" She offered her extra sandwich to me but I refused.

"Wala. Tara na nga," hinila ko ang kamay niya para puntahan na sina Pietro sa
field.

"Huwag kang mag-alala. Kahit wala kayong communication, hindi ka ipagpapalit

no'n," puno ng kumpyansa niyang sagot.

"Sana nga."

"Hindi ka ipagpapalit. Dadagdagan lang," she jested.

Mabilis ko siyang sinapak sa balikat. "Buwisit ka. Dumadagdag ka pa, e," puna ko.

Nang marating namain ang kinaroroonan nina Pietro, naabutan kong naghahampasan ang
kambal, mukhang nay pinagtatalunan na naman. Si Pietro at Maggie ay puro nakatawa
lang habang pinagmamasdan silang dalawa. Si Raven naman ay may kausap na isang
babae.

Si Daxon ang unang nakakita sa amin kaya kinalabit niya agad si Pietro na katabi
nito.

"O, akala ko magkasama kayo ni Ricxon?" bungad niya sa'kin.

"Hinahanap ko nga rin siya. Alam niyo ba kung nasaan?"

"Sabi niya may lalakarin daw kayong dalawa ngayon," Maggie shared.

"What? Ni hindi pa kami nagkikita ngayong araw. Kahit text wala."

I catched Pietro and Davien having an eye-contact before they looked at me.

"Hintayin mo nalang. Darating din 'yon." Daxon's dismissive answer.

After class, hindi na ako sumabay kay Pietro sa pag-uwi dahil may training din kami
ngayon sa basketball. I changed my clothes from my school uniform to a skimpy dri-
fit shorts and shirt.

Sa tuwing water break ay sinusulyapan ko ang phone ko para tignan kung may chat o
text ba si Ricxon pero bumabagsak nalang ang balikat ko nang makitang wala ni isa.

"Oh my gosh. What is he doing here?"

"Shet. Ang hot niya talaga."

"Tumahimik ka nandiyan ang girlfriend."

Rinig kong bulungan ng iba kong teammates na hindi ko pa masyadong close. Naagaw
nila ang atensyon ko kaya napatingala ako mula sa pag-aayos ng nga gamit ko sa bag.

I saw Ricxon at the entrance, walking towards us. He's on his training outfits
too. Mukhang kakatapos lang nila dahil halata sa ilang pawis sa kanyang noo.
Sinundan ko lang siya ng tingin hanggang sa lumapit siya sa coach namin at may
sinabi rito.

I saw how coach nodded at him before they both switch their eyes to my direction.
Mas lalo akong nagtaka. Tumango ulit si coach sa kanya at bahagya akong tinuro
gamit ang kanyang ulo.

Saka lang ako napaayos sa pagtayo nang makitang nagpaalam na si Ricxon kay coach at
naglakad naman palapit sa'kin.
"Hey..." Nakangiti niyang bati sabay haplos sa tungki ng aking ilong.

"What are you doing here?" Pagtataray ko.

"Sinusundo ang girlfriend ko. May problema?"

"Anong sundo? Hindi pa tapos ang training namin."

"Kaya nga kita ipinagpaalam sa coach niyo. Let's go. Get your things."

He reached for my hands but I immediately pulled it away.

"Wait. Ni hindi mo sinasabi kung saan tayo pupunta. Ba't kailangan mo pa akong
kunin sa gitna ng training namin?"

"Baby, ang kulit mo. Makinig ka nalang." He said in a soft voice. He ducked a bit
to pick my bag.

Sumenyas nalang ako kay coach at sa iba kong kasama na mauna na ako. Hinayaan ko
siyang hilain ako hanggang sa makalabas kami ng hall.

"You didn't bother to text me since this morning tapos nandito ka ngayon at
bigla-bigla nalang akong kinukuha?" Napatigil ako sa paglalakad nang huminto rin
siya at humarap sa akin.

"Theia, konti nalang magtatampo na talaga ako." Nakanguso niyang tugon.

"O, ikaw pa talaga magtatampo?"

"You obviously forget." Nagtatampo niya nang saad at nag-iwas ng tingin.

Tinalikuran niya ako agad at binuksan ang pinto ng sasakyan.
"Nakalimutan ang ano?"

"Wala. Let's get in the car." Malamig niyang utos.

Kahit sa loob ng sasakyan ay nanatili kaming tahimik. Ayaw ko namang maunang

magsalita dahil hindi ko naman alam ano'ng sasabihin. Kapwa lang kami
nakatingin sa labas ng bintana.

The car halted at an empty lot with an overlooking view. The creased on my brows
instantly disappeared when my sight caught the beautiful sunset.

Nauna akong bumaba ng sasakyan at napatayo nalang habang nakatitig sa napakagandang

view.

"Mang Bado, 6:30 po, papasundo na kami. Maraming salamat," rinig kong salita ni
Ricxon sa driver nila kaya napalingon ako sa kanya.

"Iiwan tayo rito?"

"Yes. We have two hours to date," He said before he grabbed my right hand and pull
me with him.

Dahan-dahan kaming yumuko at dumaan sa barbed wires papasok sa bakanteng lote.

Hindi rin gaanong matataas ang bermuda grass dahio mukhang may nag-aalaga nito
araw-araw.

"This is trespassing, Ricxon." Saway ko sa kanya habang hila pa rin ako papunta sa
pinakadulo ng lote kung saan mas tanaw ang siyudad sa ibaba.

"We can't be trespassers in our own property, Theia." He glanced at me quickly

and smile.

"What?"
Bumaba ang tingin ko sa likuran niya at nakita ang isang nakalatag na picnic mat
roon. Mayroong dalawang wine glass at ilang pagkain na nakalagay. The mat was
placed just under a medium-sized pine tree.

"W-Wha-"

"Happy 1st, baby," Ricxon said.

Gano'n nalang ang pag-awang ng bibig ko nang mapagtanto ang lahat. It's
the 30th of the month?! Holy shit, how did I forget?!

"Ricx, I'm sorry. I didn't- oh shit. What kind of girlfriend am I?" Agad
ko siyang niyakap.

"First monthsary tapos nakalimutan mo? Sinasaktan mo talaga ako, 'no?" Yawyaw
niya habang yakap ko siya.

"I'm sorry. Hindi ko na naisip. We were so busy for the past weeks. Argh,
fuck, I'm really sorry, babe. I'm so-" Nabarahan ng isang halik ang labi
ko dahilan para hindi ko na matuloy pa ang paliwanag ko.

"It's okay. I hope you understand now why I didn't text or call you?"

"Because you were sulky?"

He laughed. "A bit. But mainly because I was preparing for this set-up, Theia."
Ngumiti siya at hinila na ako agad para maupo kami sa mat.

Nagsalin siya ng wine sa dalawang wine glass at ibinigay sa akin ang isa. Sabay
naming pinagmasdan ang papalubog na araw sa aming harapan.

I took my phone out and we decided to take a selfie together. Nakatalikod kami mula
sa araw kaya naging silhouette ang effect sa camera. I stretched my arms in front,
holding my phone, while he's standing behind me with his arms wrapping ny
waist.
As I clicked the camera, he tilted his head a bit to reach the side of my head,
before he pressed his lips against it.

"Ano nga pala 'yung sinabi mong hindi tayo trespassers dito?" Muli kong pag-
alala sa naging sagot niya kanina.

Nakasandal na ako ngayon sa pine tree, hawak ang wine glass. Siya naman ay naka-upo
lang sa harap ko, with his elbow resting on his left knee.

"This is our property." He casually answered.

"What?!"

"Pagmamay-ari ng grandparents ko ang loteng ito. Kina Tito Theo ipinamana pero
hindi sila dito nagpatayo ng bahay dahil medyo raw malayo sa siyudad. Masyadong
inconvenient kapag may emergency. So I talked to him to reserve this property until
I graduate college."

"Are you saying that..." Napatigil ako nang makita ang pagngisi niya.

"I want to buy it... For us, in the future." He continued.

As his words reached me, my eyes instantly glistened with tears. I've never
met a man as futuristic as him. Sobrang hinahaplos ang puso ko nang malamang...

Parte na ako ng mga plano niya.

Chapter 24 - Chapter 22 [The Last Sunset of Summer (✔️)]

| Flirt |

***

"This is a perfect place to build our own home, Theia. We can watch sunrise and
sunset everyday. We don't need to chase them anymore. Sila na mismo ang
lalapit sa'tin." Seryoso niyang saad.
"I can't wait for it to happen," nakangiti kong sagot sa kanya bago nilunok
ang natitirang wine sa baso.

Kumuha ako agad ng isang slice ng moist chocolate cake na dala niya rin. Nilamon ko
iyon nang diretso para mapalitan ang lasa ng wine sa bibig ko.

I heard Ricxon chuckled while staring at me.

"What?" I raised my left brow.

"You're such a baby. You have chocolates all over your lips," pagtawa niya
ulit.

I used my tongue to remove those chocolates, not sure if it really reached them.

"Meron pa?" Tanong ko kay Ricxon na napawi ang ngiti ngayon. "Hoy meron pa?" I
moved my tongue again to clean my lips.

"Stop doing that." Aniya at nag-iwas ng tingin.

"Do what?"

"Stop using your tongue."

I shrugged my shoulders and picked my bag beside me to get some tissue.

"No. Don't use that either," pigil niya ulit sa'kin kaya pinanliitan ko
na siya ng mata.

"What will I use then?" Naiirita kong saad.

Dahan-dahan siyang lumapit at itinuko ang dalawang kamay sa magkabilang gilid ko. I
pinned my back on the tree behind me without taking my gaze off him.

"Let me clean it with my lips," he whispered seductively.

"Wha-" I failed to speak again when his lips claimed mine in the tenderest way
possible. Naglakbay ito mula sa gilid ng labi ko, kung nasaan ang tsokolate, bago
muling bumalik sa gitna at nilunod muli ng halik.

My mind's being irrational. I couldn't think of any good reason why I

shouldn't kiss him back. He's mine. I'm his. Lahat ng sa'kin ay
kanya, at lahat ng kanya ay akin.

Binitawan ko ang hawak kong tissue at inilipat sa kanyang mga balikat ang aking mga
kamay. Everytime our lips meet, I feel enraptured. Kinakabahan ako baka kung saan
ito pupunta.

"Chocolate tastes better on your lips," He whispered as our lips parted for a while
before he stroke them again, deeply this time.

His naughty hands started to wander around my waist, lifting my shirt's hem a
bit. His thumb was playing with my navel. Nagdulot iyon ng kakaibang kiliti lalo
na't malapit lang iyon sa ibaba.
Humugot ako ng malalim na hininga nang iniwan niya ang aking labi at lumipat sa
ilalim ng aking panga. He was slowly kissing every corner until his lips reached my
collarbones.

I wanted to make a noise but I was shy. He was enjoying what he's doing.
Habang ako ay halos mabaliw na sa ginagawa niya. I was biting my lips the whole
time, trying so hard not to release a sensual sound. But my mouth just betrayed me
when his kisses became eager as he kissed my neck deeply.

"Ricxon..." I moaned his name softly.

"Did you just.." He stopped when he heard it. "Fuck, we need to stop," patuloy
niya, tila nagpipigil.

I never did this before, even with my ex. Takot akong baka malaman ni Mommy. But
with Ricxon, 'tila nawala lahat. I don't know what's with him and
how he always makes everything easier and less scary for me.

Napakagat ako sa ibabang labi. I couldn't look him in the eye. I don't
want him to figure out that I wasn't satisfied. Nakakabitin.

But then a memory of what Ciara said to me yesterday came in thought. Muli niyang
inilapit ang mukha sa akin pero agad na akong umilag.

"What's wrong?" He wondered.

"I had an argument with Ciara yesterday..." Malamig kong sagot habang nakatagilid
pa rin ang mukha.

"Then? Nanalo ka, ba?" Tumawa siya.

Sumama ang tingin ko sa kanya kaya tinulak ko siya palayo.

"Tangina. I'm not kidding here, Ricxon."

"Then, what's the problem? Did she hurt you? Anong sinabi niya sa'yo?"

Kumawala ang mabigat na hininga sa'kin bago nagsalita, "You did it with her
before?" Nanliliit kong usad.

"Did what?"

"Coupling!"

Nagitla siya sa diretso kong sagot.

"Once," he answered.

"Sinungaling." Utas ko at inirapan siya.

Tumayo ako at bahagya siyang tinulak para makadaan ako.

"Once nga lang, Theia! I was tempted."

"Sabi niya, paulit-ulit." Utas ko.

"Edi siya ang sinungaling." He said frustratingly. "It was long ago, Theia. Why is
it a big deal to you now? We were just making out a while ago. Bakit naiinis ka
naman sa'kin ngayon?"

"Dahil naalala ko ang sinabi niya! Malay ko ba kung saan-saang bahagi ng katawan
niya dumampi 'yang labi mo," yawyaw ko habang naka-upo na sa kabilang bahagi
ng picnic mat, malayo sa kanya.

"Jeezes, your mouth," he hissed in disbelief. "Matagal na 'yon. Nakailang

toothbrush na ako!"

"Yuck! So inaamin mo nga na kung saan-saan dumampi 'yang labi mo sa katawan

niya?!"

"No!- Oh damn, why are we even talking about this right now?" Napahilot siya sa
kanyang sentido.

"Did you leave her after you got her?"

"She broke up with me." He said sternly. "If you think 'yon lang ang habol ko
sa kanya o sa'yo, nagkakamali ka. I flirt with girls before pero hindi ako
fuckboy, Theia." Dagdag niya sa malamig na tono.

I think I hurt him. Bigla nalang siyang naging matamlay habang naka-upo sa kung
saan ko siya iniwan kanina. Ni hindi siya tumitingin sa'kin. Nakakuyom lang
ang panga niya habang nakatingin sa malayo.

"I'm sorry." Mahina kong tugon. Hindi siya umimik at hindi niya ako pinansin.
"Kung anu-ano kasi sinasabi ng ex mo kahapon. I told her I wasn't threatened
but the truth is I was. Lalo pa't nalaman kong may nangyari na pala sa inyo. I
was scared na baka tama siya. Na hahanapin mo rin siya at pagsasawaan mo 'ko."
Tuloy-tuloy kong yawyaw dahilan para umangat muli ang tingin niya sa akin.

"Theia, hindi ako ganyan ka babaw."

"I know, and I'm sorry if I doubted that. Pero kasi, hindi mawala sa isip ko
na 'yon naman talaga ang plano mo bago naging tayo, 'di ba? Ang
magkabalikan kayo? "

Napasinghap siya at tumayo para lapitan ako. Itinabi niya sa gilid ang ilang gamit
at pagkain para maka-upo siya sa gilid ko.

"Hanggang kailan tayo magtatalo tungkol d'yan? Theia, noon nga 'yon.
Ibinaon ko na 'yon sa limot kaya sana ikaw rin. Ikaw na ngayon, at ikaw na sa
mga susunod pang bukas. No need to feel threatened, baby. I'm exclusively
yours."

My lips potruded. Nakayuko lang ako habang pinaglalaruan ang mga daliri. Bakit ba
kasi ang hirap hirap kapag may ex ang jowa. You can't help but to compare
yourself to her. May ex din naman ako pero wala rito kaya ang swerte niya't
wala siyang pagkakainitan. 'Di niya maiintindihan nararamdaman ko.

Halos mapamura ako nang bigla niya nalang akong pinahiran ng mas maraming tsokolate
sa labi. Napa-awang ang bibig ko at masama siyang tinignan.

"What did you just do?!" Sigaw ko sa kanya.

He laughed! Natutuwa pa siyang ganito ang mukha ko?! Para akong kumain ng dumi ng
baka!
"Oh, I'm sorry, babe. Don't worry, I'll clean it again." Pa-inosente
niyang tugon sabay kagat sa ibabang labi.

"Come here..." Inabot niya ang aking kamay at marahan akong hinila palapit sa kanya
pero agad akong nagpumiglas.

Mabilis ko ring pinasadahan ng tsokolate ang mukha niya kaya nabitawan niya ako.

"Okay, now... Let's clean each other. No hands... Just lips," mas natutuwa
niyang ngisi. Shit!

Halos hindi maituwid ang mga labi ko pagkarating ng bahay. Dumaan ako kay Mommy sa
garahe at hinalikan ang kanyang pisngi bago nagpaalam na umakyat na ng kwarto.

"Sabihin mo nga sa'kin, Altheia. Ano'ng ginawa niyo ni Ricxon? At bakit

ganyan ka nalang makangiti?" Mommy asked in the middle of our dinner.

"Nag-date lang kami, Ma," I answered without looking at her.

Tinuhog ko ang tinidor sa isang pirasong karne bago iyon sinawsaw sa sauce.

"Hindi 'yan ngiting date lang, Theia. Sinuway niyo ba ako? Kapag malaman ko
talagang-"

"Ma, we just kissed." Walang hiya kong sagot.

Gulat na nabitawan ni Mommy ang hawak na kutsara't tinidor at bahagyang
inihilig ang dalawang siko sa lamesa.

"Kissed?! Saan?!"

"S-Sa l-lips." I stammered and gave her a puppy dog eye look.

Nasapo ni Mommy ang kanyang noo habang hindi tinatanggal sa akin ang mapanuring
tingin.

"Matagal o mabilis?"

"O." Sagot ko.

"Anong O?!"

"Okay lang." I answered and drooped down my eyes. "Ah basta! Nagkiss kami,
'yun lang!" Bumusangot ang mukha ko bago muling isinubo ang karne at kanin.

"Jusko, tulungan niyo 'ko. Sigurado kayong hindi kayo humigit pa roon, ha?"
Turo ni Mommy sa'kin gamit ang tinidor.

"Remember what I told you, Altheia. Only forehead kisses are allowed. Kung magki-
kiss kayo sa lips dapat smack lang. No making out and beyond that, children.
Please. Be responsible." She admonished.

Sorry, Mommy. Higit pa riyan ang nangyari. Sorry talaga. But don't worry, I
didn't give it up yet.
Maaga akong gumising kinabukasan dahil game day ngayon nina Ricxon. Tita Laura also
texted me na sa kanila kami magdi-dinner mamaya at isama ko raw si Mommy. Good
thing Mommy agreed so she could also meet Ricxon's mom.

Habang nasa sasakyan papuntang school. I typed a message for him.

Me:

Haaaappyyyyy Birthdaaaaay!!! I LOVE YOU!!! ♥️

Ricxon:

Thank you, my Tei-Tei.

I need my baby 🙁 Nasa gym na ako, preppin for the game. Pupunta ka ba?

Me:

Of course. I can't miss it. Going na 'ko ;)

Tama lang ang pagdating namin sa gym kung saan magaganap ang laro nila, dahil
umalingawngaw na agad ang honk pagkapasok namin.

Katabi ko ang apat niyang kapatid. Kami ni Maggie ang parating sumisigaw at
nagtitilian sa tuwing nakaka-score ang aming team.

Wala akong pakealam kung mapaos ako pagkatapos nito. He wants me to cheer for him,
so I did. Ramdam ko nga rin ang malalagkit na titig ng ibang mga kababaihan sa
tuwing tinatawag ko ang pangalan niya. I'm claiming what's mine, back
off. 
Sa huli, hindi nila naipanalo ang laro. But it was a good game, though. Isang
puntos lang naman ang layo nila. It's not that bad as long as we've seen
how they fought for their place. We can't be winners all the time.

The birthday dinner was also successful. Mommy and Tita Laura got along so well.
Nagkakatinginan nalang kaming dalawa ni Ricxon sa tuwing nakikitang nakakatawa na
ng maluwag ang mommy niya. She's moving on. She's letting go and
accepting what's in the latter. 

After a couple of months, nagparamdam ulit si Tito Arthur, not to fix what's
broken, but to completely break it. Kahit ako ay nagagalit na rin sa kanya. He even
attempted to convince Maggie to live with him. Iyon ang ikinagalit lalo ni Ricxon
at Raven. 

"Mommy finally decided to file an annulment," said Ricxon.

I don't understand why people cheat. Bakit may mga ganyang klaseng tao? At ang
pinakamalala pa, bakit may ganyang klaseng ama? Fathers are meant to establish a
strong family foundation, not to cause a reason for its own downfall. 

Infidelity is always the worst kind of pain, the root of betrayal. Para na itong
isang pandemya na kumakalat sa panahon ngayon. It does not only ruin a romantic
relationship and camaraderie, but the emotional damage it will cause is the hardest
to mend. 

Mas lalo akong sumaya nang mabalitaang unti-unting nagkakaayos sina Mommy at Daddy.
Maybe they were right when they said that they needed space. Kahit hindi nila
sinasabing magkakabalikan sila, atleast there's a faint hope for them. 

Everything's working aptly. 

Until Ciara barged in again.

Nasa practice pa noon si Ricxon nang iniwan niya sa'kin ang phone niya. Nabasa
ko roon ang mga unread messages from an unknown number. 

Unknown Number:

Ricx, let's talk please.

When will you leave her? 

Fuckshit naman Ricxon, diba ito ang gusto mo? Ang bumalik ako sayo? Bakit hindi mo
pa siya iniiwan? I'm getting impatient here!

I love you, Ricxon. Let's meet and fix us.

Nanood ako ng game mo. Congrats!!! I miss screaming your name.

Hi, I'm planning to visit your school. Can we meet?

Manonood ka ba ng show namin on Sunday? :)

Kahit hindi naka phonebook ang numero niya ay alam kong siya iyon. Mariin akong
napapikit. I was gritting my teeth inside as I typed a reply using Ricxon's
phone.

Ricxon:

Ciara, I miss you too. Let's meet after your show. Tatakasan ko lang si Theia.

Nanginginig pa ang kamay ko nang pinindot ang send button. Hindi talaga titigil
'tong babaeng 'to. Nanggigigil ako sa kanya. I checked the dates of her
messages. Noong June pa ang iba sa kanila. Ten months ago. Ang huling message niya
tungkol sa show ay kahapon lang.

Ricxon's been ignoring her but she wouldn't stop.

Wala pang isang minuto ay nagreply na agad ang impakta.

Unknown Number:

I knew it! I'll wait for you backstage, love! I miss you so much. I love
you!!!

"Babe, what's that?" I startled a bit when I heard Ricxon's voice coming
from behind. I turned his phone off before giving a glance at him.

"I hope you don't mind if I opened your messages-"

"I don't mind. Check it." He answered, not showing a single care about the
things that I might discover.

He took his shirt off in front of me. Nag-iwas ako ng tingin kahit pa sanay naman
na akong makita ang katawan niya. Nagpapunas din siya sa'kin ng likod niya
bago niya isinuot ang kanyang extra shirt.

"I... Uhm... Nag reply ako sa mga text ng ex mo," mahina kong saad nang hindi siya
tinitignan.

"Uhuh, then? What did she say?"  He asked curiously and a bit irritated.

"Kung naiirita ka sa kanya, ba't 'di mo siya replyan at patigilin?" I

crossed my arms.

"If I respond to her texts, it will only hype her more. Even if it was a rejection
message, hindi pa rin 'yon titigil. Kaya hindi ko nalang pinapansin. Mapapagod
din 'yon."
"Matagal ka na rin naman pala niyang mini-message. Ba't hindi pa rin
napapagod? Hindi kaya nirereplyan mo ng palihim?"

Nagtagpo ang mga kilay niya sa sinabi ko.

"Theia, ha, I don't like the tone of your voice." He shook his head. "Mag-
aaway na naman ba tayo dahil dito? I can block her number if you want. Give me my
phone," sinubukan niyang kunin sa akin ang phone niya pero inilayo ko agad.

Inis ko siyang pinanliitan ng mata. Napakamot siya saglit sa kanyang kilay bago
inalis ang mga mata sa akin.

"Ano ba kinaiinis mo?" He asked again.

"Kung naiirita ka sa kanya why didn't you block her immediately? Ngayon pa na
nabasa ko na?"

He glid his palm on his hair. Napapikit na naman siya sa inis. He looked
frustrated.

"O, tapos ngayon naiinis ka na rin?" Pagtataray ko pa sa kanya.

"Binabalewala ko nga 'di ba? Bakit mo 'ko inaaway ngayon?"

I rolled my eyes at him exasperatingly before I sat on the bench. Sandaling

katahimikan ang namutawi sa pagitan namin. Narinig ko ang mabigat at maluwag niyang
paghinga bago muling nagsalita. 
"Is it that time of the month, baby? What foods do you want? What do you crave so I
could buy it. Huwag lang ako pag-initan mo. Come on, name your cravings,"
paglalambing niya sabay yakap sa'kin.

How did he know na meron ako ngayon? Am I that moody? And how the hell can I not
answer his question? It's food we're talking about!

"Milktea, Isaw, and ice cream," mahina kong sagot habang nakatagpo pa rin ang kilay
at nakabusangot.

He chuckled soflty, "I knew it." Aniya at binitbit na ang mga bag namin.
"Let's go get you foods." Dagdag niya.

"And also shawarma and fries," pahabol ko habang naglalakad kami at akay-akay niya
'ko.

"All right," he laughed and kissed the side of my forehead.

Five days after I texted Ciara using Ricxon's number, I decided to end her
illusions by meeting with her. Hindi naman niya alam na ako pala ang nagreply sa
kanya.

Nasa isang column lahat sina Mommy at ang mga Montero. Kasama rin kasi si Maggie sa
show kaya nandito sina Tita Laura.

Pagkatapos ng show ay dumiretso ako kina Mommy para magpaalam na may pupuntahan
lang muna ako. Ricxon knew about my plan. Kaya pinagtakpan niya rin ako kay Mommy.
"May pag-uusapan lang kami ni Tita Vern backstage, Ma," palusot ko. She nodded.

Ricxon handed me his phone. Kinuha ko iyon agad at tinignan ang message bago umalis
para pumuntang backstage.

Unknown Number:

I'm here, love. Sa likod ng sound systems. I'll wait for you here.

I typed a reply.

Ricxon:

Okay. I'm coming. Wait for me.

Dumiretso ako sa tinutukoy niyang lugar. Natanaw ko agad siya roon, nakasuot pa ng
dress. Inaayos niya ang pagkakalugay ng kanyang buhok, gamit ang phone niyang
ginagawa niyang salamin ngayon.

I dialled her number. I witnessed how she bit her lip upon seeing the caller's
name on her phone. Sinagot niya iyon agad habang napalingon-lingon sa paligid.

"Love, where are you?" she asked.

Naglakad ako palapit sa kanya habang hindi nagsasalita. Hanggang sa ilang tiles
nalang ang layo namin mula sa isa't isa.

"Tingin ka sa kaliwa, impakta," gigil kong sambit.

Her eyes grew wider as she recognized me.

"What are you doing here?" Agad napawi ang kanyang ngiti at dahan-dahang ibinababa
ang phone mula sa tenga.

Bumaba ang tingin niya sa hawak kong phone at gano'n nalang ang pagtatagpo ng
kanyang kilay.

"Sino ba kasi dapat ang inaasahan mong pupunta rito? Did you really think na siya?"
Tinaasan ko siya ng isang kilay habang matalim siyang tinititigan.

"This will be quick, Ciara, dahil may dinner pa kami kasama ang pamilya niy-"

"Oh, what now? Babantaan mo 'kong lubayan siya? You don't hold his life,
Theia." She scoffed.

"No. I'm not stopping you. I'm here to push you to try harder," I gave
her a sarcastic smile before stepping a foot nearer.

"Alam ko namang mahirap pigilan ang mga malalandi, e. Kaya, go on. Try harder.
Flirt with my boyfriend all you want." Seryoso ko siyang tinignan sa mata at mas
humakbang pa palapit bago nagpatuloy sa pagsasalita.

"If he ignores you, then keep your filthy pussy away from him, kung ayaw mong
tanging buhok nalang sa kilay ang matira sa'yo." Mariin kong dagdag.

"At paano kung papatol pa rin siya sa'kin?" Nang-iinis siyang napangisi
sa'kin. "I can get him back like how I did before you came."
Magsasalita na sana ako pero sandali iyong hindi natuloy nang marinig namin ang
boses ni Ricxon sa likuran.

Mabilis siyang lumapit sa'kin. Hindi inaalis ni Ciara ang mga mata niya
sa'kin kahit pa nasa harapan na niya si Ricxon.

"Baby, let's go. Naghihintay na sila sa sasakyan." Saad niya.

He tried to pull me away from the area but I stopped him.

Muli kong binalingan ng matalim na tingin si Ciara, bago lumipat ang mga mata ko
kay Ricxon na nakatitig na rin sa'kin ngayon.

"If he flirts back..." I moved my eyes from Ciara to Ricxon before I continued my
sentence.

Hindi rin inaalis ni Ricx sa akin ang mga mata ko at tila hinihintay rin ang nais
kong sabihin.

"If he flirts back... He's yours."

Chapter 25 - Chapter 23 [The Last Sunset of Summer (✔️)]

| Babalik |

***

"Whatever happens, masusunod pa rin ang plano ng daddy mo." Mommy reminded me.
"What if I don't want to go back there, yet? Dito na ako magpapatuloy ng
Senior High, Ma." I insisted.

"Altheia, we've talked about this already. Bago pa tayo umuwi rito sa
Pilipinas alam mong nakaplano na 'yan noon pa man," tulak pa ni Mommy.

Tamad akong umupo sa stool ng kitchen bar at pinagmasdan lang siyang nagtitimpla ng
kape.

"You want to pursue Nursing in college, hindi ba? Mas maganda ang mga programs doon
in preparation for that course, anak. You know your father's dream school for
you, right? Was UPenn also your dream university before?" She added and sat on the
other side of the table.

"Noon, 'yon. Noong hindi ko pa alam na uuwi pala tayo rito. Nandito na ang
buhay ko, Mommy. Dito na ako komportable."

"You know your father, Altheia. He won't be pleased if he hears that from you.
He already saved a fund for your schooling at UPenn. Alam mo namang hindi mo na
mababago ang isip niya pagdating sa mga plano niya sa'yo," she asserted.

"But maybe I can still convince him to— "

"Altheia Norica," may banta sa boses ni Mommy, dahilan para mapayuko ako. 

"I know what's stopping you from going back to States, but you have to think
of your future, anak. If Ricxon truly loves you, he can wait, he'll
understand. It's only two years, Theia. You have the freedom to choose where
to go to College after that. Your daddy's only asking for this. Don't
disappoint him." Mommy continued before she left with her cup of coffee.
I bowed my forehead on my palms, thinking of how I can open this up with Ricxon.
Hindi ko pa nababanggit sa kanya ang tungkol sa bagay na ito dahil gusto ko pang
pilitin si Daddy na dito na ako mag-aaral for my last two years in High School.

Huling taon na namin sa Junior High sa susunod na pasukan. How will I tell him
about this? Papayag kaya siya? Kung hindi naman siya papayag ay wala pa rin kaming
magagawa.

I puffed the few strands of hair on my face and rested my back on the chair splat.
I'm having a dialogue inside my head, trying to draft a speech for my
explanation. Maging sa pagligo ay hindi pa rin maalis sa isip ko ang mga posibleng
sabihin ni Ricxon.

Pagkatapos ng almusal ay dumating na rin si Pietro para sunduin ako. May usapan
kami ngayon na maglalaro ng basketball sa village nina Ricxon, as usual. Ito na ata
ang nakasanayan naming gawin kapag walang pasok at mga gawain sa school.

I tied my hair together into a high ponytail. Pinagmamasdan lang ako ni Pietro na
gawin ito. Napansin kong nanatili ang mata niya sa gilid ng batok ko, malapit sa
dulo ng aking panga.

"Don't tie your hair," seryoso niyang sabi.

"What? Ang init."

"Just don't tie your hair," pagpilit niya.

"Dearest Primo, kailan ka pa nangialam sa style ko?"

Mabilis niyang hinablot sa palapulsuhan ko ang pantali. Tinampal niya rin ang kamay
kong nakahawak sa buhok ko kaya nabitawan ko ito. 

"What the hell-" I gave him a puzzled look. What's with him today?

"Tita, alis na po kami!" Tawag ni Piet kay Mommy na kakarating lang ngayon sa sala.
Mabilis niya akong hinila palabas ng bahay.

"Ingat kayo! Bantayan mo 'yang pinsan mo, Pietro! Pati na rin ang barkada mo
baka bigla nalang mawala 'yang dalawa. Lagot kayo pareho sa'kin!" Pahabol
pa ni Mommy.

Napairap lang ako sa kawalan habang si Pietro ay napatawa lang.

"Piet, give me my hair tie!" I tried to snatch it from his hand but he didn't
let me.

"Ano ba ang ginawa niyong dalawa at bakit gano'n nalang makabilin si Tita
sa'kin?" He asked.

"Wala. Pati ikaw napaka chismoso na rin."

"Nagtatanong lang ako. Napaka defensive mo. Siguro may ginawa na naman talaga
kayong dalawa, 'no?"

"Hoy! Wala nga! Ba't ba ang dudumi ng mga utak n'yo?"

"Ikaw ang madumi ang utak! Pag sinabi bang may ginawa kayo ay sex na agad ibig
sabihin? Pwede namang tumakas na naman kayong dalawa para maghabol ng sunsets.
Bagay talaga kayo. Mga baliw," asik niya.
"Pakealam mo ba?" Pagtataray ko naman sa kanya.

"Alam mo, simula nang maging kayo ni Ricxon, naging masunurin ka nga kay Tita pero
'di ko sure kung inosente ka pa rin ba. Ang dumi na ng utak mo, Theia." He
clicked his tongue several times and shook his head like he was disappointed.

"Wow! Kung makapagsalita ka para namang sinasabi mong bad influence siya, ah. He
made me a better girl, Primo. He's good for me."

"I'm not saying that he's a bad influence. He's my friend before he
became your boyfriend. Kaya kilala ko na ang lokong 'yon. He's wild,
you're wild, ano sa tingin mo ang iisipin ko?"

"Ano ba iniisip mo?"

Tumigil siya sa paglalakad at humarap sa akin. Mabilis niyang hinawi ang buhok na
nakaharang sa aking leeg. He took his phone from his pocket and made me face the
screen as a mirror.

"Iyan ang ibig kong sabihin, Theia," aniya at tinuro ang gilid ng leeg ko, sa
bandang batok.

Kinuha ko ang phone niya at tinignan ang bahaging iyon. Malutong akong napamura
nang makita kung ano'ng nandoon.

It's a fucking hickey!

"Paano kung nakita 'yan ni Tita, ha?" sermon ni Pietro sa'kin at inabot
na sa akin ang pantali ng buhok. "O, ayan. Mag ponytail ka pa, ha." Puno ng
sarkastiko niyang dagdag.

Natahimik ako sa sinabi niya. Bigla ko tuloy naalala ang nangyari sa birthday
dinner ni Ricxon noong isang araw. Kasalanan talaga 'to ng lalaking 'yon,
e!

Nabalot ng tawanan at chikahan ang buong dining room nang magsimula kaming kumain.
Nasa magkabilang dulo sina Mommy at Tita Laura. Katabi ko naman si Ricxon sa kanan
at si Pietro sa kaliwa. The other Monteros were seated in front of us.

"My son really did that?" Di makapaniwalang tanong ni Tita Laura kay Mommy nang
ikuwento nito ang ginawa ni Ricxon na pagpapaalam sa kanya para ligawan ako.

"Yes, Laura. Hanga nga ako rito sa batang 'to. Parang hindi high school kung
mag-isip at magsalita," Mommy stated.

Tita Laura gazed at Ricxon for a while before it moved back to mom. Halos sa
buong kainan ay kaming dalawa lang ang naging topic nila. I could sense his
brothers and Maggie feeling bored and out of place.

"Then one day, my Theia suddenly told me that they kissed-"

"Ma, do you really have to open that up?" Nahihiya kong bulong sa kanya.

Napatingin pa ako sa apat na Montero na unti-unting nagkakainteres sa pinag-uusapan

ng mga nanay namin.

"You kissed her, Ricxon?" Tita Laura asked too, smiling. Nagtunog proud pa siya
dahil do'n.
My gosh! Mukhang bad idea na pinag-usap pa namin silang dalawa! Can they talk about
something else?! Nakakahiya, ha!

"My, please..." He eyed her mom, trying to remind Tita that her four other kids are
listening.

"Oh, okay. I'm sorry..." She shrugged her shoulders.

Napahinga lang ako ng maluwag nang mapunta na sa negosyo at pagiging ina ang naging
topic nila.

After eating, we had a movie marathon in their living room while our mothers were
still having fun chitchatting in the kitchen. Patay lahat ng ilaw at tanging
ang  liwanag mula sa TV lang ang meron. Lahat kami ay nasa sahig naka-upo.
Kaming dalawa naman ni Ricxon ang nasa likuran nila at sinasandalan ang sofa.

"The movie's boring..." Bulong niya sa'kin.

"It's not," sagot ko habang tutok pa rin sa TV.

"I wanna sleep. Can I sleep?" malambing niyang bulong.

I just nodded without glancing at him. He moved and slid himself down until his
head rested on my shoulders, making them as his pillow. He wrapped his arms around
my waist before I heard him heave in satisfaction. He's being clingy again.

A few moments later, I noticed that he was not sleeping at all. He was just gently
massaging my palms. Until I felt his teeth biting the tip of my shoulder.
"Oww..." pabulong niyang reklamo nang tinampal ko ang mukha niya dahil sa sakit.

"What are you? A baby? Nagngingipin?" pabulong kong sermon sa kanya.

"Can I kiss you?" He whispered and pouted.

"What the fu- tumigil ka nga."

"Sssshhhh. Who's murmuring back there?" Pagsaway pa ni Raven.

Pinandilatan ko nalang ng mata si Ricxon dahil sa kalokohan niya.

"Babe..."

"Baby..."

"Bebu..."

"Babi..."

"Tei-Tei..."

Paulit-ulit niyang bulong. Mariin akong napapikit dahil sa pagkakairita.

"Quiet, Ricxon!" I mouthed at him.

"A kiss will make me quiet," he whispered again.

"No. My fist will," banta ko sa kanya.

"It's my birthday."

"I don't care."

Umusog ako palayo sa kanya kaya mas lalo lang bumusangot ang mukha niya.

Dumating ang thrilling scenes sa movie kaya nawala na ang pansin ko sa kanya.
Naramdaman ko nalang siyang umusog palapit sa akin at maayos na umupo.

Inabot niya ang palapulsuhan ko at hinagit ang hairtie roon. Lumipat siya ng upo sa
sofa at pinagitnaan ako ng kanyang mga binti. He held my hair together and tied
them into a ponytail. I just let him do that, but what he did next made me cursed.

He sucked the side of my neck!

Hinawakan ko ang ulo niya mula sa likuran at sinubukang ilayo pero hindi ko magawa.

"Ah!" pagdaing ko sa sakit pero umagaw parin ng atensyon nilang lahat.

Bago pa man nila kami maabutang ganoon ay malakas kong sinampal ang mukha ni Ricxon
kaya agad itong napabitaw at bumalik sa pagkakaupo sa ibaba ng sofa, sa tabi ko.
"What happened?" kunot-noong tanong ni Davien.

"M-May lamok..." palusot ko.

"Yeah... May lamok," saad naman ni Ricxon.

"Naka aircon naman tayo, ah," ani Daxon.

"May nakalusot siguro.." muli kong depensa.

"Oo, nakalusot," ani Ricxon at tumango-tango pa.

Mas lalo akong naiinis sa kanya. Masyado siyang halata. Hindi tuloy magkamayaw ang
malisyosong tingin ng kambal sa amin.

When their attention has withdrawn from us, I lightly hit him with my elbow.

"A very handsome mosquito..." halos pabulong niyang saad habang nakangisi.

Sabay-sabay kaming lahat umupo sa gilid ng court matapos ang laro. Ricxon handed me
a bottle of water before he sat on the floor beside me.

"Nagkasalubong kami ni Rambo the other day. Pinapatanong niya kung sasama ka ba sa
kanila sa susunod na linggo. Downhill..." aniya.
"Pass muna ako. I have a whole day talk with daddy on that day," sagot ko sa kanya.

"Oh. Can I join? Pakilala mo 'ko kay daddy," natatawang aniya.

"Next time. May mahalaga lang kaming pag-uusapan."

"About what?"

Napahinga ako ng malalim. Tanaw ko siya sa gilid na naghihintay lang din sa susunod
kong sasabihin.

"Ricx, may hindi ako sinasabi sa'yo," panimula ko na naging dahilan para
maging seryoso ang tingin niya sa'kin.

"What is it?"

"Babalik ako sa States for Senior High School," dahan-dahan akong sumulyap muli sa
kanya. Ilang segundo siyang hindi nagreact. 

"That's what daddy has always wanted. Doon sana ako magtatapos ng High School,
but because of what happened between him and mom, nag desisyon si mommy na dito ko
tatapusin ang Junior High, but I'll fly back to States for Senior years."

Inalis niya ang kanyang tingin sa akin bago nagsalita. "Pa'no tayo?" tanong
niya.

"Iyan ang gusto ko sanang pag-uusapan natin," I answered.

"Pag-uusapan? Bakit? May plano kang hiwalayan ako?" his brows crinkled before
raising his gaze again.

"Hindi sa gano'n, Ricx. Of course we need to talk about it. If what will be
the next step when I leave. What will be our decision on this matter-"

"Hindi tayo maghihiwalay. Period." Mariin niyang sagot at tumayo na para kunin ang
bola. Nagsimula siyang humakbang paalis sa kinaroroonan namin.

"Bakit parang galit ka? Huwag mo 'kong iniirapan, Ricxon!" pigil ko sa kanya.

Napatingin sa kinaroroonan namin ang mga kapatid niya at si Pietro na naka-upo

naman sa kabilang gilid.

"I want you to tell me that it's okay with you." Mahinahon kong pakiusap.

"Ayoko."

"Ricxon, naman!" tawag ko sa kanya habang sinusundan siya palabas ng court.

"Mave Ricxon!" muli kong tawag nang may pagbabanta sa boses.

Inis akong napapikit dahil hindi man lang siya lumilingon pabalik.

"Sige! Talikuran mo 'ko. Umalis ka nang hindi tayo nag-uusap. Pagtapak mo sa

labas, wala ka nang girlfriend!" Naiinis kong sigaw at humalukipkip habang
pinagmamasdan siyang patuloy na naglalakad palabas.

He stopped walking when he's only a few steps away from the exit.

"Kung aalis ka, edi sige umalis ka. Hindi mo 'ko hihiwalayan. Kahit umabot ka
pa sa ibang planeta, akin ka pa rin pagbalik mo," malamig niyang sabi habang
nakatalikod sa'kin.

Chapter 26 - Chapter 24 [The Last Sunset of Summer (✔️)]

| Scorching |

***

WARNING: Basta alam niyo na 'yun. Read at your own risk.

***

"Ricxon, please. Mag-usap nga tayo ng mabuti!" Muli kong pagtawag sa kanya nang
makarating kami sa loob ng kanilang bahay.

Tita Laura and Manang Celia went out for some groceries. Walang ibang tao ngayon
dito kundi kaming dalawa lang. Naiwan pa sa court sina Pietro at ang mga kapatid
niya.

Dumiretso siya sa loob ng kwarto nila ni Raven kaya hindi ako nagdalawang isip na
sumunod sa loob.

"Pumayag na ako, Theia, hindi ba? Ano pa ba ang gusto mong pag-usapan natin?"
Yawyaw niya habang nakatalikod.

"Pumayag ka nga pero mukhang hindi naman buong puso! Bakit ka galit ngayon?"

Padabog siyang umupo sa kanyang kama habang nanatili naman akong nakatayo sa gilid
ng malaki nilang closet.

"Hindi ako galit. Nagtatampo lang ako! You promised me sabay tayong ga-graduate,
'di ba?!"

I sighed. "Sabay nga tayong ga-graduate! Hindi lang magkasama, Ricxon," paglilinaw
ko.

He shut his eyes firmly. He irritably scratched his nape before taking his gaze off
me.

"Tangina-"

"Minumura mo 'ko?!"

"Tangina, mahal kita!" agad niyang pagbawi.

"Edi tangina mo mahal din kita!"

My shoulders dropped. I slowly moved my feet closer to him before I sat on his bed
beside him.

"Don't make this hard for me please...for us. Malayo pa rin naman. Huwag muna
nating iisipin 'yan. At least now, nasabi ko na sa'yo." Pagpapakalma ko
sa kanya sabay haplos sa kanyang balikat.

"Magkikita kayong muli ng Donny isang banlaw roon." Mahina niyang tugon habang
nakabusangot ang mukha at hindi makatingin sa'kin.

My forehead creased as I tried to process his statement.

"Iyan ba ang inaalala mo? You're acting like this because of that?" Usisa ko.
"Ano naman ngayon kung magkita kami? Wala ka bang tiwala sa 'kin?"

"Sa gagong 'yon wala. Mahirap kang bakuran kapag malayo ka sa'kin," he
sighed.
"Hindi mo naman ako kailangang bakuran. Kaya kong bakuran ang sarili ko lalo
pa't alam kong seloso ang nagmamay-ari sa'kin. Kaya sana you'll do
the same kung ayaw mong matuli ulit." I narrowed my eyes at him.

Agad niyang nasapo ang gitna ng hita niya habang nakatagpo ang kilay na nakatingin
sa'kin.

"Isa kang cute na gago," dagdag ko sabay hawi ng mukha niya para ialis ang mata
sa'kin.

"Ayoko nga ng cute. Sabihin mo gwapo," reklamo niya ulit.

"So okay lang na gago?"

"Okay lang. Mahal mo naman."

I rolled my eyes.

"Are we okay now?" Pag-iba ko sa usapan.

"Ano pa ba'ng magagawa ko?" He sighed. "Hindi ko naman kayang pigilan ka kung
alam kong para naman ito sa ikabubuti mo."

"I promise, dito ako magka-college. I just can't let this opportunity go. Tama
naman kasi si Mommy, mas maganda ang training doon if I'll pursue Nursing in
College."

"Guess we'll have to practice long distance relationship now?" He said.

"Parang gano'n na nga," I chuckled softly. "Thank you, babe." I kissed him on
the cheek.

"Tara na nga. Gutom na 'ko. Let's eat meat in the kitchen." I added.
Tumayo ako at hinila ang kamay niya pero nagtaka ako nang gulat ang mga mukha
nitong nakatingin sa'kin.

"A-Anong let's eat me in the kitchen?"

My mouth circled. "Amput- hindi lang bibig madumi sa'yo, Mave Ricxon! Pati
tenga mo na rin!" Marahan kong hinampas ang braso niya.

"That's what I really heard."

"Meat! Sabi ko meat! I'm talking 'bout meat balls!"

Muli na namang namilog ang mga mata niya kaya napakunot lalo ang kilay ko.

"B-Balls? Eat ka balls?"

Mariin akong napapikit at tinulak siya kaya bahagya siyang natumba sa kama.

"Tangina, Ricxon. Ewan ko sa'yo!"

I have never imagined my life here in the Philippines to be this easy if it

wasn't for this guy right here. Akala ko'y isang buwan pa lang ay hindi
ko na kakayanin ang manatili rito. Aside from being away from home and being
distant with dad, I couldn't keep up with the discordance between me and
mommy.

Pakiramdam ko ay siya ang kontrabida sa mga bagay na gusto kong gawin. But since I
met Ricxon, who's undeniably a very family-oriented person, I got it through.

He taught me things that have never crossed my knowledge before. He made me love my
mom more. He made me see the importance of family. He made me understand the other
side of every story. He brings out the best in me.
The girl I am before him was too far from the kind of girl I am now, with him. He
is my breakthrough.

No wonder why my mother likes him so much.

Now that he knew I was still going back to America, even though he didn't want
to, he still agreed. Not because he couldn't do anything to stop it, but
because he also thought it would be good for us, too.

"Dreams before us." That's what we always remind each other.

It's one of the things that I love most about him. He's futuristic. He
always makes sure that everything he does today will have a beneficial impact in
the future. He wants things to work on the right track. We all want that.

Everything worked out well as time elapsed. Marami kaming napagdaanang pagsubok. We
went through it together. We argue sometimes but we compromise right after.

It was during our second anniversary when we had our last sunset date before I was
scheduled to fly back to States. Ipinagpaalam niya ako kay Mommy na magbabakasyon
kami sa Samal kung saan ko siya sinagot noon. Nakiusap na rin siya kay Tito
Theodore na sa resthouse nila kami mags-stay for a night.

Mommy entrusted me to him. I know what's weighing inside her mind when it took
her a day before she finally decided to allow me.

"I've seen your growth together. May tiwala ako sa inyo. Just please, be
responsible," she reminded again.

Bumiyahe agad kami kinabukasan. I only brought few clothes with me since we're
only gonna stay there for a night. Uuwi agad kami pagkabukas dahil gabi ang flight
namin ni Mommy to States.

Pagkarating namin sa resthouse, nagluto agad si Ricxon para sa tanghalian namin

habang ako naman nag-aayos sa mga gamit.
"What are you cooking?" Tanong ko nang sinundan ko na siya sa kusina matapos
magbihis at mag-ayos ng gamit.

"Calamares," he answered and winked.

"Smells good," puri ko at naglakad papunta sa refrigerator.

Napanguso ako nang maalalang resthouse pala ito. Walang taong nakatira kaya walang
naka imbak na pagkain sa ref.

Tumunog ang phone niyang nasa maliit na mesa kaya kinuha ko ito. It's his
coach calling.

"Ako na d'yan. Sagutin mo muna coach niyo," tugon ko at binawi ang tongs at
strainer sa kamay niya.

Lumabas siya ng kusina pagkasagot ng tawag. Napalunok ako ng malaki nang

matunghayan kung paano tumatalsik ang mantika mula sa kawali. Dahan-dahan kong
itinuwid ang kamay ko para maabot iyon at magalaw ang niluluto.

"Argh!" Mahina kong daing nang pumutok iyon at tumalsik ang ilang mantika
sa'kin.

I searched for something that I can use as a shield until my sight caught the
pan's stainless cover. I also pulled a chair from the table and stood on it so
the splat could at least cover my legs.

I look like an idiot, for sure.

"Oww-shit! Bwisit na pusit!" Inis ko na namang reklamo. Nabitawan ko agad ang

strainer kaya nahulog ito sa sahig.

Nayakap ko ang kamay kong natalsikan habang hindi pa rin bumababa mula sa ibabaw ng
silya.
"Babe, what the hell? Ba't ka nakapatong d'yan?" Pagmamadaling dalo ni
Ricxon at pinulot ang nahulog na strainer.

"Bakit kapag ikaw gumagalaw ay hindi tumatalsik. 'Pag sa'kin,

tumatalsik!" Iritado kong sumbong.

"Get down here, you silly," pagsaway niya sa'kin bago niya inilibot ang braso
sa bewang ko at walang kahirap-hirap akong binuhat pababa.

Kinuha niya sa akin ang tongs at walang takot na nilabanan ang mga mantikang
tumatalsik papunta sa kanya. How is it so easy for him?

"I hate frying," I mumbled and crossed my arms while still standing behind him.

"Paano nalang kung mag-asawa na tayo? Sinong magluluto ng kakainin natin?" Pagyawit
niya habang abala sa pagluluto.

"Edi ikaw," mahina ko pang sagot habang sinusulyapan nang palihim ang kawali.

"What? I'm gonna work for us so I can't be at home all the time."

"Magtatrabaho rin ako, 'no."

"You'll take care of our kids, Theia."

"Kids..." I chucked unconsciously. "Wait-Kids?!"

"What's wrong? Do'n din naman tayo pupunta, ah?" Humarap siya sa'kin
nang matapos mahain lahat ng calamares.

"Ah basta! Ayaw kong magprito. Ipaglaba mo na 'ko o ipaglinis, basta ayaw kong
magprito. Kahit ako pa magpropose sa'yo. Huwag mo lang akong ipagprito,"
sunod-sunod kong yawyaw.
Sumandal siya sa lamesa at inabot ang kamay ko bago ako hinila palapit sa kanya.

"Ang laki ng galit mo sa pagpiprito, inano ka ba ng mga pusit?" Natatawa niyang

tanong habang sinusundan ang tingin ko sa inilapag niyang putahe sa mesa.

Bahagya ko nalang siyang sinimangutan bago umupo sa kaharap niyang silya. Nagsalin
siya ng kanin sa pinggan ko habang pumipili naman ako sa niluto niya.

His calamares tastes so good. Ni hindi na ako nakapagsalita nang magsimula na

kaming kumain. He was saying something but I didn't pay attention that much.
Tumatango-tango lang ako kahit hindi ko naman gets.

"Masarap ba?" He asked, pertaining to his recipe.

"Yes. Super," I answered.

"Mas masarap ako riyan," aniya at tumawa.

Sinipa ko siya mula sa ilalim ng mesa pero mas napatawa lang ang loko.

We spent the whole afternoon walking around the area. We took photos for as much as
our battery could take. Ito na ang huli naming bakasyon bago ako aalis kaya
sinigurado naming magiging memorable ito.

Like what we always do, we watched the sunset together. Naglapag kami ng mat sa
baybayin sa labas ng resthouse. Sakop pa rin ito ng lupa nina Kurt kaya walang
ibang tao kundi kami lang.

"Let's go," bulong niya at kumalas sa pagkakayakap sa'kin mula sa

likuran.

Matapos niyang mahubad ang kanyang sando ay mabilis niyang hinagit ang kamay ko at
hinila ako patungo sa dagat.
"Wait, wait! I'll just remove my cover up. Ayokong mag two-piece pabalik sa
resthouse!" Pigil ko sa kanya.

Inabot ko ang laylayan ng cover up at agad iyong hinubad. He was patiently waiting
for me, with his arms crossing over his chest, and deep eyes tracing my flanks and
curves.

I heard him whistle. "Now, that's the view," he said and smirked.

Everything was so perfect. Waves crashing on the shore, the calming breeze of the
near-ending summer, the balmy wind caressing our skin, the majestic sunset, and of
course...him.

"You know what? Our relationship is like summer," I spoke while moving my hands
like a fin underwater. Magkatabi kami ngayong nakalublob sa tubig na hanggang
bewang ko lang, at sabay pinagmamasdan ang papalubog na araw sa harapan.

"Summer? Why?"

"Because we're free and outgoing. Hindi tayo tulad ng iba na maraming
humahadlang. We're open. Both sides are legal. In simple word, we're
happy. Aside from that, we are both wild, upbeat, and...scorching," I said and
grinned.

He chuckled at my last statement.

"Scorching?" Tuluyan siyang napatawa.

"Yup. Ewan ko nga kung bakit 'di tayo nagliliyab sa tuwing nagtatabi," I
jested.

"Hmm, sige nga try natin," he pursed his lips before he took my hand and pulled me
closer.

"What?" Naguguluhan kong tanong.

"Yakapin mo 'ko," he clarified.

Bago ko pa iyon ginawa ay inunahan na niya ako. Mahigpit niyang ipinulupot ang mga
braso niya sa'kin. Niyakap ko rin naman siya pabalik.

"Nagliliyab na ba tayo?" Natatawa kong tanong habang nasa gitna ng mga bisig niya.

"No. But I like your warmth," he uttered.

"Me too." Sagot ko at mas hinigpitan ang pagkakayakap sa kanya.

Sandali kaming nanatiling ganoon habang sinusulit ang pagyakap sa isa't isa.
It'll take two years before I could hug him again.

"Happy 2nd Anniversary, babe." Bati ko habang hindi umaalis sa yakap niya.

"Happy 2nd, baby." I felt his lips behind my ears.

"I'm going to miss you so bad, Ricx."

"I'm gonna miss you too. I'll be waiting for you here. Come back soon,
okay? " Malambing niyang bulong sa tenga ko.

My eyes instantly brimmed with tears. Hindi ko namalayang napahikbi na pala ako
kaya agad siyang kumalas sa yakap.

"Huwag kang mag-alala, pagbalik mo, mahal pa rin kita. Distance can never change
that," pagpapagaan niya sa loob ko bago dumampi ang kanyang mga labi sa noo ko.

"I've never felt so sure for someone before...until I met you." I said with
tears pooling on the side of my eyes.
Inangat niya ang isang kamay upang punasan ang luha sa pisngi ko.

"The feeling's mutual," he leaned closer to match my gaze before he resumed.

"You are pretty much the most certain thing in my life right now."

My lips unconsciously plastered a smile after hearing his words. Nanatili akong
nakatitig sa mukha niya. I saw sunset in his eyes. Nawala lang iyon nang kumisap
siya bago unti-unting inilalapit ang mukha sa akin.

I slowly closed my eyes to anticipate his kiss. He brushed his lips against mine.
Paulit-ulit hanggang sa unti-unting lumalalim at nagiging agresibo. Wala akong
ibang ginawa kundi ang suklian ang bawat galaw ng labi niya.

I used his shoulders as my support against the waves. I'm starting to get
annoyed by those. Sa bawat suwabeng hampas niyon sa amin ay tinatangay kami palayo
sa isa't isa. Ricxon groaned. He coiled my arms around his neck before his
powerful hands scooped my butt underwater.

Ang pagkarga niya sa akin ay naging madali lang dahil sa tubig na nakapaligid. Agad
kong ipinulupot ang mga binti ko sa kanyang bewang bago siya naglakad ng dahan-
dahan papunta sa isang malaking bato na malapit lang sa amin. Hindi napapagod ang
aming mga labi, na tila ba ayaw nang bitawan pa ang isa't isa.

He leaned his back against the rock while I was still straddling on his waist. I
could picture us out from a distance with this position. Him, bend-sitting, and
reclining on the rock while I'm sitting on his lap with my arms looping around
his neck.

"Comfortable now?" He asked, with his half-opened lips.

"Yes." I answered and bit my lower lip.

Hindi pa man ako nakakakuha ng mas maluwag na hangin ay muli na niyang sinunggaban
ang aking labi. Napadaing ako nang maramdaman ang kanyang dila sa loob. Mas
nagdulot iyon ng init sa aming nararamdaman. Init na patuloy na tinatalo ang
pagpipigil na natitira sa amin.

While our lips were busy with each other, I suddenly felt his hands behind me,
unknotting the only garment clad on my chest and holding my pair of peaks.

Since I was wearing a triangle bikini top, naiwang nakatali ang sa leeg dahilan
para lumutang ito sa pagitan namin. Napatigil ako sa paghalik at napatingin sa
nakalutang kong bikini top, habang nakakabit pa rin sa aking leeg.

"P-Put it ba-" I was caught off guard as his other hand grasped the other peak and
moved like a snail's pace kneading a dough.

Muling hinanap ng labi niya ang akin kaya agad natakpan ang dapat sana'y
pagdaing ko.

I felt a foreign energy mounting within me. The heat from his hand and lips seem to
wander around every vein in my system. That flame became stronger when his other
hand went down my thighs.

"Ricxon..." I tried to stop him but it sounded wrong.

Now we're scorching. It was just a joke earlier. I didn't know it would
actually happen!

Halos mawala ko ang natitirang muwang ko sa paligid nang marahan niyang hinaplos
iyon habang inaangkin pa rin ang mga labi ko.

Bumaba ang kanyang halik sa aking leeg kaya napakapit ako sa buhok niya. His hands
in between my thighs, the other hand on my knoll, and his lips on my neck, were all
giving me a whole new kind of pleasurable sensation.

"Ricx..."

"Hmm?" He mumbled in the middle of his business.

"T-Take me..."

Napahinto siya sa ginagawa sa aking leeg at napatingala sa'kin. Ang kanyang

kamay sa ibaba ay hindi parin umaalis doon at patuloy pa rin sa ginagawa niya
kanina.

"Theia-" 

"Please... I'm giving you my consent. Take me... Here... Under the sunset."

Sinubukan kong magsalita ng normal ngunit hindi ko mapigilang mapaungol dahil nasa
ibaba pa rin ang kanyang kamay. At kahit hindi na ito gumagalaw ay nahihisterya pa
rin ang kalooban ko.

"Fuck-"

"Y-Yes, fuck..."

"W-What? Damn baby, I was just cursing."

"Ricx..." I uttered, wishing he'd grant my plea.

I slid my hips towards where his was located. He muttered a cuss again.

"Damn it! You're turning me on too much, Altheia."

Muli niyang sinunggaban ang mga labi ko. Hotter and deeper this time. I can feel
him so turned on by the way his hands and lips moved. With every movement of his
hands underneath, I moan softly.

My body continued to heat up. I could no longer feel the cold water around us and
the wind blowing against our skin because of the intense heat building within me.

"Ricxon!" I moaned when his hot mouth caught my mounds. Muling lumipad ang mga
kamay ko sa balikat niya at bahagya akong napakagat sa labi dahil sa kiliting
idinudulot nito. Something hot and liquidy gushed out underneath me.
Unti-unti kong naramdaman ang kamay niya na ibinababa ang aking saplot sa ilalim.
Muli niyang pinaulanan ng halik ang aking labi hanggang sa maramdaman ko ang isang
bagay na nakatutok na sa gitna ng hita ko.

"Baby, you sure you wanna do this?" He asked.

"P-Please..." Napakagat ako sa labi ko nang nagtunog ungol iyon.

I looked at him in the eye before I nodded. He took my two hands on his shoulder
and moved them around his neck.

"Don't take your eyes off me," he commanded.

I nodded submissively.

"I love you, Tei-Tei," he uttered before he kissed my lips softly this time.

"I love you to- Ahh!" I cried out loud when he slowly pushed it inside.

My grip on his nape has tightened, causing my fingernails to pierce on his skin. I
could feel some warm tears dripping from my eyes because of the pain it caused. I
felt like something inside was shattered.

"I'm sorry..." Rinig kong salita niya bago muling hinalikan ang labi kong
hindi matikom sa pag-awang.

I couldn't kiss him back. The pain from our joint privates was too much that
moving my lips with his was tiring.

"Does it hurt so much?" He asked again. Ramdam kong huminto siya sa pagtulak nang
makita ang mga luha sa mata ko.

I couldn't utter a word. I just nodded at him. Sandali niyang pinunasan ang
luha sa gilid ng mata ko.
"I'll take it slow, okay?"

I nodded again, panting a bit.

Inilipat niya ang kanyang mga kamay sa bewang ko para suportahan ang bawat pagbayo
niya. My grasp on his nape has stiffened as he continued to propel slowly.

I promised not to take my eyes off him while he was doing it, but I can't help
but shut my eyes. Ang pagdaing ko ay tila mas nagpapagana pa sa kanya.

I think I completely lost the only sanity left with me as the pain was slowly
mending after a few thrusts. Unti-unting bumilis ang kanyang paggalaw nang ang pag-
iyak ko ay napalitan ng sunod-sunod na ungol. The water surrounding us helped in
controlling his movement. My body was gently bobbing up and down with his rhythm.

I took my right hand off his nape and shifted its grip on the rock behind him for
support, as his pace hastened. Ang tubig na nakapaligid sa amin ay nakikisabay sa
galaw ng aming katawan kaya naglilikha ito ng maliliit na alon.

The ecstatic feeling of his manhood inside me made me moan in rapture. I heard him
groaned when we almost reach the peak of felicity. Mabilis niyang hinigpitan ang
kapit niya sa bewang ko at mabilis akong inangat para tanggalin iyon sa akin. He
made sure he didn't leave a single seed inside.

Pagod na bumagsak ang ulo ko sa balikat niya. Tila lahat ng lakas ko ay naubos
dahil sa ginawa namin. Saka ko lang naramdaman ang lamig ng tubig na patuloy na
bumabalot sa aming dalawa.

We were both panting. Naramdaman ko ang mabilis na pagdampi ng labi niya sa gilid
ng tenga ko.

"Are you okay?" He whispered.

"Yeah..." Pagod kong sagot habang hinihilig ang ulo sa balikat niya.
Itinali niya pabalik ang top ko. Inangat niya rin muli ang saplot ko sa ibaba bago
ko naramdaman ang palad niya na hinahaplos-haplos ang likod ng aking ulo.

"Did I tire you?"

"Kinda..."

"Patay ako kay Tita nito..." He sighed.

I chuckled softly. "I pushed you to do it. It's on me. And it's not like
we're going to tell her about this, anyway. She won't know."

"You silly." He laughed softly.

"Labuyo."

After a few minutes of catching enough air, we decided to head back inside the
resthouse since the sun has completely set down. Itiniklop ko ang mga binti ko at
umalis sa hita niya pero halos mawalan ako ng balanse dahil sa kirot mula sa ibaba.
Napangiwi ako sa hapdi at napansin iyon ni Ricxon.

Walang pasabi niya akong ipinangko sa gitna ng mga bisig niya bago nagsimulang
maglakad patungo sa dalampasigan.

"Ricx..."

Nagbaba siya ng tingin sa akin habang naglalakad naman ngayon papasok ng resthouse.

"I love you," I uttered.

He pressed his lips on top of my head again before answering me. "I love you even
more, Altheia."
"'Til the last sunset?" I asked, smiling.

"'Til the last sunset." He answered.

"I'll see you in two years," I said again, without raising a glance at him.

I moved my grip from his neck down to his body. I hugged him tightly and took in
every sound of his heartbeat as he made his way to the bedroom.

"I'll see you in two years." He answered.

Chapter 27 - Chapter 25 [The Last Sunset of Summer (✔️)]

| Need |

***

"Dad!" Masaya kong sigaw nang makababa kami ng sasakyan.

Naka-abang na si Daddy sa veranda ng bahay at halos tumakbo itong lumapit nang

marinig ang tawag ko. Binitawan ko ang maletang bitbit at agad tumakbo palapit sa
kanya. He opened his arms immediately to welcome me.

"My beautiful Tei-Tei..." He uttered while locking me in his bosom. "I missed you."
He added.

"Namiss din kita, Dad."

Kumalas lang si Daddy sa pagyakap sa 'kin nang matanaw si Mommy na kakababa

lang din ng sasakyan sa likuran ko. Tumingala ako upang makita ang reaksyon
niya. 
"Yna..." Tawag niya kay Mommy at tipid na ngumiti bago tumango.

Silence filled the air for a while. Mommy busied herself with our luggage. I
thought they're okay? Why are they acting like this?

"Dad, what's for dinner? I'm hungry," pag-iiba ko para mawala ang
awkwardness na namamayani sa paligid.

Daddy smiled shortly at me. Agad ko siyang hinila papasok na ng bahay pero
pinigilan niya ako upang daluhan si Mommy sa pagdala ng mga luggage.

Even during our dinner, Mommy stayed silent. Kami lang ni Daddy ang nag-uusap. She
only talks when I ask her or there's a need for an answer. She doesn't
even take a glance at Daddy when talking. I flicked my eyes sadly.

"Daddy, may ipapakilala ako," nakangiti kong kalabit kay Daddy, isang araw, habang
naka-upo siya sa veranda.

Itinuon ko ang front camera sa mukha niya upang maipakita kung sino ang kausap ko.

"Good morning po, Tito..." Ricxon greeted with his husky voice.

It's still dark there right now so the light from his phone was the only thing
that illuminated his face.

Daddy shifted his eyes from Ricxon to me, confused and surprised.
"My boyfriend," I mouthed at him.

His eyes grew wider. Dahan-dahan siyang lumingon pabalik sa screen kung saan
naghihintay pa rin si Ricxon.

"I'm Ricxon Montero, Tito. Theia's-"

"Boyfriend. You're my Tei-Tei's boyfriend?" Nanunuring tanong ni Daddy.

"Yes, Tito."

Daddy took a sip from his tea without taking his eyes off the screen.

"How long have you been together?" Daddy asked.

"Two years," I answered.

Daddy took a deep breath while still not taking his gaze away from the man on the
screen. Para bang kahit ang paghinga ni Ricxon ay sinusuri rin niya.

"So... You're a Montero?"

"Yes, Tito."
"Are you Arthur's son?" Tanong ulit ni Daddy na nag-iwan ng pagtataka sa mukha
ko.

Ricxon nodded.

"Dad, you know their family?" I asked.

"Theodore and Arthur are my acquaintances. Kaklase ko si Theo noong high school."
He answered. "Your family owns a Sugar Milling, right?" Pagbaling niyang muli kay
Ricx.

"Opo. As of now the company's under the hands of Tito Theodore after my
parents separated." Ricxon answered.

Umupo ako sa tabi ni Daddy habang nakikinig sa kanilang nag-uusap. Ricxon answered
him confidently and honestly. Patungkol sa negosyo at pag-aaral ang mga topic nila
kaya naaaliw na rin si Daddy.

"Good thing you have the heart and mind for business fields. What are you taking
there for Senior High?"

"Accountancy and Business Management, Tito. I'm gonna be pursuing BSBM in

College." Ricxon answered.

Daddy nodded his head and looked at me. I smiled.

"You're taking over Theodore when you graduate?" 

"Hopefully soon, po." 

Daddy took a deep breath before he put his cup of tea on the table beside him. He
crossed his legs onto the other. Nagpaalam muna ako sa kanya para kumuha lang din
ng kape.  Bago ako tuluyang makalayo sa veranda ay narinig ko pa ang tanong ni
Daddy kay Ricxon na agad nagpatigil sa akin sa paglalakad. I hide behind the door
while eavesdropping. 

"Didiretsohin na kita, hijo. Ikaw ba ay seryoso sa anak ko? I'm sorry to open
this up but I've heard about what Arthur had done to your mother. I don't
want my daughter to get hurt." Daddy's voice was stern.

"I am not like him, Tito. Kung ano man ang gawain ni Dad ay labas na po ako
ro'n. And I'm very serious about Theia. I could even ask you for her
hand in marriage right now." 

Daddy chuckled. "You're funny."

"Seryoso po ako."

"Well then, panindigan mo 'yan. I'm counting on you."

"Thank you, Tito."

"Just don't forget, hijo. I loved her first. Whatever you do to her,
you'll deal with me. Nagkakaintindihan ba tayo?"

"Clear as crystal, po." Ricxon answered.

Months have passed, Mommy and Daddy were still so cold with each other. Nag-uusap
naman sila minsan pero mabilis lang, at kung matagal man ay pagtatalo iyon.

I opened my situation with Ricxon. Siya ang naging sumbongan ko ng nararamdaman na

hindi ko malabas sa mga magulang ko. Madali naman sa kanya na unawain ito dahil
halos pareho kami ng sitwasyon. We both have issues with our families. 

Nagiging abala kami pareho. Him, being a student-athlete. Me, as a full-time

student. Minsan lang din kami nagtatawagan. We don't call each other when we
have upcoming examinations. Nag vi-video call lang kami kapag sabay kaming nag-
aaral. Even with the distance, we were still each other's study-buddy.

"Collin!" Masaya kong bati pagkasagot ko ng tawag niya. 

Huminto ako sa paglalakad at naupo sa isang bench. Maraming estudyante ang

nagsisidaan sa harapan ko kaya hininaan ko ang volume ng call.

"How's everything in AdDU?" Dagdag kong tanong.

"Fine! Ikaw? How's Penn?" She asked back.

"Ito, adjusting. Masyado akong nasanay sa Ateneo. Naku-culture shock ako rito. But
everything's doing good naman."

"Are you really gonna continue College there? Kailan ka ba babalik dito?"

"I tried to convince Dad na babalik ako diyan for College. Hanggang ngayon hindi
niya pa rin ako sinasagot but I think I'm slowly getting it. Don't worry,
I'm going back there soon."

"University of Pennsylvania is a huge gem, Theia! Sayang naman kung hindi mo

itutuloy ang offer ng dad mo sa'yo."

"Yeah, it's the best Nursing school. But for me, it's not just about the
institution, Collin. No matter how prestigious your school is, at the end of the
day, it's your perseverance and determination that will take you to your dream
destination. Right?" I answered.

"Naks! Rhyme 'yun, ah!" Pagtawa niya.

"Gaga," I laughed softly. "Nakita mo ba si Ricxon ngayon? Hindi siya sumasagot sa

tawag ko, e." I added.

"I think may meeting sila ngayon kasama ang coach nila. 'Yung pinsan mo lang
nakita ko kanina, maraming chix." Sumbong niya.

"What? Sino nama-" I didn't get to finish my question when a voice spoke from
behind.

"Altheia," it's Donny!

My mouth fell open before I stood up to face him. He's wearing our
school's uniform.

"Sino 'yan?" Collin asked when she descried Donny at my back.

"U-Uh, I'll call you later, Collin. Bye!" I hanged up.

"When did you arrive here? You've been ignoring my messages after you left.
How are you?" He asked.

"U-Uh, I'm good. I'm doing good," I bobbed my head.

"Are you free? Let's catch up? My dorm is just a few walk from here." He gave
me a lopsided smile.

Donny's handsome. He really is. He's half-american and half-spanish.

Nahubog na rin ang kanyang katawan ngayon, 'di tulad noon na sobrang payatot
niya. He's taller now, too.

"I'm sorry but I still have a lot of paper works to do. I don't think
now's the time for-" I was cut off when he quickly took a step closer and held
my elbows. He's pushing himself to hug me.

"Come on, Altheia. We'll just hang out. I can help you," he said
flirtatiously.

Umatras agad ako para ilayo ang sarili sa ginagawa niya. "Donny, please. I have a
boyfriend. Back off." 

His brows meet. "You have what?"

"I have a boyfriend. He's in the Philippines. So please-"

"He's not here," he scoffed.

Nagtagpo agad ang kilay ko sa sinabi niya. Nagbago man ang itsura niya, mas gumwapo
man siya ngayon, ganoon pa rin ang ugali niya. Wala pa ring nagbago. 

"Just because he's not around doesn't mean you can flirt with me.
We're through, Donny. Nasa tamang tao na ako. Sana ikaw rin." 

"What?" 

"I'm with the right person now. I wish you'll find yours, too." I
translated before turning my back on him. Mabilis kong kinuha ang bag ko at umalis
sa harapan niya. 

Hindi ko alam na pareho pala kami ng pinasukan ni Donny. Minsan ay nakikita at

nakakasalubong ko siya pero hindi ko na rin pinapansin. Nagpapasalamat din ako
dahil hindi na niya ako kinukulit pagkatapos ng nangyari.

Final year in Senior High. Today's Ricxon's graduation day in the

Philippines. Gumising ako ng madaling araw to witness it through video call.

"He's lining up, Theia. I'll switch the camera para makita mo, hija."
Tita Laura said over the phone.

Itinuon ni Tita ang back camera sa kung saan nakalinya si Ricxon. Buong kisig lang
itong nakatayo roon habang naghihintay na tawagin siya.

I smiled widely when his gaze shifted to my direction. Maybe Tita gestured him that
I'm watching kaya napangiti siya at napatingin sa camera.
"I love you," he mouthed.

The ceremony continued. Tamak akong pinapanood lahat ng pangyayari. At least in

that way, parang kasama ko na rin sila.

Ricxon graduated with flying colors. I'm very, very proud. As Maggie said
before his graduation, Ricxon got the highest honor in their class. I've
always known he'd get that.

"Nasa labas na kami ng hall, ate Theia. We're just waiting for Kuya to come
out. He's still talking with his friends." Maggie said.

"Anak, go to your kuya. Tell him aalis na tayo for lunch." Rinig kong utos ni Tita
kay Maggie.

"Okay," Maggie answered. "Hold on, ate Theia. Papasok tayo sa hall para sunduin si
Kuya. We're here at the entrance. Maraming tao. Oh! Ayon si Kuya! Can you
see him?"

I laughed at her. Nagtunog vlogger siya dahil do'n.

"Yes, Magg," tawa ko ulit.

Napawi lang ang tawa ko nang maaninag kung sino ang kausap ni Ricxon. Kasama niya
ngayon ang ilang barkada niya sa likuran. Most of them were his teammates. But I
recognized the girl he's talking to.

Ciara.
Why are they talking? At ano'ng pinag-uusapan nila?

"Ricx!" Maggie called.

Gusto ko sanang magreact kung bakit nawala na 'yung kuya sa pagtawag niya pero
mas nangingibabaw sa akin ang nakikita ko.

Napalingon si Ricxon sa kinaroroonan ni Maggie. Bago pa siya lumapit dito ay

nasaksihan ko kung paano magpaalam si Ciara sa kanya. She hugged him and left a
peck on his cheek before she walked away. Ngumiti lang si Ricxon sa kanya bago siya
umalis.

"Ate Theia's here. Sabi ni Mommy aalis na raw tayo. Sa labas tayo mag l-lunch.
Let's go," si Maggie.

Maggie handed him the phone and his smiling face welcomed my screen.

"Hi baby," he greeted, smiling.

Kumukulo na ang dugo ko. Ang sarap basagin ng phone ko. Tapos ngingiti-ngiti lang
siya. Gago.

"Ganda ng ngiti, ah," sarkastiko kong bungad.

"What's with the poker face?" He asked.

"Why do think I have this face?" Taas kilay kong balik sa kanya ng tanong.

"Hindi mo ba ako babatiin?" His underlip protruded childishly.

"Wala ka bang sasabihin?"

"Tungkol saan?"

Napapikit ako nang mariin dahil sa sagot niya. Nagtiim bagang nalang ako bago
nagsalita.

"Alam mo? Congratulations! Pero tangina mo." I said and ended the call.

Tinapon ko ang phone sa kama bago kinuha ang remote ng TV para kahit papaano'y
humupa ang init ng ulo ko. Narinig ko pa ang sunod-sunod na pagring dahil sa tawag
niya, pero hindi ko na ito sinagot.

Siguro hindi niya alam na nakita ko ang nangyari kanina? Ang dami-daming tumatakbo
sa isip ko. Nakakapraning!

At kailan pa lumipat sa AdDU si Ciara? Bakit hindi niya man lang nabanggit sa
'kin ito?

I pierced my attention on the television to entertain myself. Pero kahit anong

subok ko ay dinadala pa rin ako ng isipan ko pabalik sa nangyari kanina.

Inabot ko muli ang phone ko makalipas ang ilang oras. Halos bumaha ng messages niya
sa lahat ng social media accounts ko.
Ricxon Montero sent you a message.

¦ Babe, what's the matter?

¦ Answer my calls. Let's talk.

¦ I don't understand you. Ano ba nagawa ko?

¦ Is this about Ciara? You saw us earlier? Answer my call. I'll explain
to you what happened.

¦ Altheia Norica, will you please answer my calls!

¦ She talked to me. Inimbitahan niya kami sa grad party sa kanila mamaya. The
whole team will be there. Kahit si Pietro. I need you to trust me.

¦ Kung ayaw mo akong pumunta, hindi ako pupunta. Just answer my calls.

¦ Altheia naman. Graduation na graduation ko, e.

¦ Reply kung may balak ka nang pakinggan ako.

Tila unti-unting humupa ang init ng ulo ko. Am I acting too much? Mali ba na hindi
ko muna pinakinggan ang paliwanag niya?

I breathed profoundly and moved my hands to call him. Naka-ilang ring na ito pero
siya naman ngayon ang hindi sumasagot.

Me:

I'm sorry. Can you call again?

Ilang minuto akong naghintay pero wala nang reply. Galit kaya siya? Bakit ba naman
kasi may pa gano'n pa silang dalawa kanina! Sinong hindi magagalit do'n?!
My thoughts were disrupted when I heard the door open from the living room. Mommy
and Daddy just arrived. I went down immediately and caught the two of them talking
near the hearth.

"Altheia, come here..." Mahinang tawag sa akin ni Mommy.

Lumapit ako agad sa kanila. She reached for my hand and motioned me to sit on the
couch beside her.

I could feel the cold atmosphere in every corner of the room. Daddy was just
standing in front of the mantelpiece. He couldn't raise a glance at me.

"Is...everything okay? Kumusta ang lakad niyo? Did you meet your old colleagues?" I
asked while looking at them alternately.

I noticed how Mommy gulped secretly. She flicked her eyes twice before she started
holding my hands tightly. I could sense something. She wanted to tell me something,
but she's hesitant to do so.

"Anak... I want you to pack your things. All of them," Mommy uttered without
looking at me.

"Pack? Why? Saan tayo pupunta?"

"Lilipat na tayo ng bahay," she answered.

I smiled shortly. "Really? Saan? Bumili ka ng bagong bahay, Dad?" Inilipat ko ang
mga mata kay Daddy na hindi ko mabasa-basa ang ekspresyon sa mukha.
"No, Tei-Tei..." He sounded sad.

"He's not coming with us, Theia." Mommy said.

"Why?" My brows puckered. "Hindi ko kayo maintindihan," I said.

"Theia, your dad and I are officially divorced. We didn't meet with our
colleagues, anak. We went to the court for the final decree. I'm sorry if we
didn't let you kno-"

"No!" I cut her off. 

Tears welled up in my eyes. Hindi ko alam kung saan galing iyon at paanong ganoon
nalang ka rami ang lumabas.

"I thought you two are okay! Nagbati naman na kayo diba?! Maayos naman tayo diba?!
Nagtatalo naman kayo pero nagiging okay naman diba?! Why?! Daddy?! Ma?! Bakit
ganito?!" I was sobbing in front of them.

Mommy started crying on the couch while still holding my hands. Humihikbi ko siyang
binalingan ng tingin.

"Kaya ka ba pumayag, Mommy? Na dito ako mag-aral ng Senior High? Ha?! Kaya ka ba
pumayag para matuloy ninyo ang plano ninyong 'to?!"

"Anak, I'm sorry-"

"My god!" Napatayo ako at hinablot ang kamay ko mula sa pagkakahawak sa kanya.

"Altheia-" It's Daddy. But before he could continue to speak, I cut him off
too.

"Hindi ko kayo maintindihan! Hindi niyo ba ako naiisip?! Bakit ang dali-dali sa
inyong magdesisyon ng ganito?!"

"Mommy, you fooled me! Kayong dalawa! Niloko niyo 'ko! Bakit ba atat na atat
kayong maghiwalay, ha?! May bago ba? M-May nahanap na ba kayong iba?"

Nagbaling ako ng tingin kay Daddy. Tahimik lang siyang tinatanggap ang pagtaas ng
boses ko sa kanilang dalawa.

"Daddy? Bakit hindi kayo makasagot? Siguro kaya kayo excited dahil ang totoo ay
nakahanap na agad kayo ng bago!-" Daddy's slap on my face cut me off
outrightly.

"Julio!" Sigaw ni Mommy sabay yakap sa akin.

Hindi ako agad nakagalaw. Gulat akong nakatitig sa sahig habang hawak-hawak ang
pisngi ko. I couldn't believe nagawa iyon ni Daddy sa 'kin. 

I felt heavier tears constantly flowing down my cheeks. Kasabay ng pagbagsak ng mga
iyon ay siya ring pagsikip ng dibdib ko dahil sa nangyari.

"Don't ever talk to us like that, Altheia! You are still young at hindi mo
naiintindihan ang nangyayari. No other parties are involved with our decision. You
have to understand that!" Matigas na sabi ni Daddy sa galit na boses.
"Maybe you're right. Hindi ko naman talaga maiintindihan ang nangyayari. At
hindi niyo rin ako naiintindihan! Kahit kailan hindi niyo 'ko maiintindihan
dahil wala naman kayo sa posisyon ko! Ang hirap. Ang hirap hirap, Daddy! Para akong
pinupunit ng dalawang bagay!"

"Gusto ko lang naman ng buong pamilya, e! 'Yung masaya at kompleto. 'Yung

maipagmamalaki ko na may pamilya ako. Na buo ako. Na walang kulang sa'kin. I
w-want that. Ganoon ba talaga 'yon k-kahirap ibigay?" I my voice cracked at
the end.

Matapos ko iyong sabihin ay pilit akong kumalas sa pagkakahawak ni Mommy bago

tumakbo pabalik sa kwarto. Wala akong ibang naging kasangga kundi ang unan ko.
Lahat ng luha at paghikbi ko ay sinalo nito lahat.

Akala ko lahat ay okay na. Akala ko pagbalik ko rito ay babalik din lahat sa dati.
Ang dating kami. Pero mali ako. Mali na naman ako. Puro nalang ako akala.

I stayed in my room for the rest of the day. Nakailang katok na rin si Mommy sa
pinto pero hindi ako nagsasalita. Halos buong araw akong umiyak. I didn't eat
lunch or anything.

Hinanap kong muli ang phone ko at umasang may reply na si Ricxon.

Pero wala.

I tried to call him but he's not answering. Ni hindi niya pa nababasa ang mga
messages ko. Hindi niya man lang binuksan.

I tried to call Pietro, Maggie, or kahit sino sa mga Montero pero maging sila ay
hindi rin sumasagot.
Lastly, I dialed Collin, and she answered.

"C-Collin..." paos na ang boses ko dahil sa kakaiyak kanina pa.

"Theia?! Hello?! I'm sorry I can't hear you, the music's too loud!"

Bahagya kong nailayo ang phone sa tenga ko nang marinig ang malakas na tunog mula
sa kabilang linya. She's in a party.

"I-I'm sorry... I just want someone to talk to right now. Ricxon's not
answering his phone. And I just... I just need s-someone right now-"

"Hello?! Thei, I'll call you back later okay?! I can't really hear you. I
promise I'll call you back! I miss you!" Then she hanged up.

Muli kong isinubsob ang mukha ko sa unan. Akala ko naubos na ang mga luha ko sa
kakaiyak, hindi ko akalaing may mailalabas pa pala ang mga mata ko.

Ang hirap kapag wala kang taong masasandalan. Ang hirap kapag malayo ka sa kanila.

All of them are probably celebrating there tonight. While I'm here...crying
alone in my room.

I was drowsy after crying strenuously. I reached for my phone again, hoping that
he'll answer me this time. But it only fell into a voicemail. 

"R-Ricx... Babe... I'm sorry. I'm very sorry. I need you... Please. C-
Call me. I just want someone to t-talk to. I'm sorry kung inaway kita kanina.
I'm s-sorry. I'm very sorry," I sobbed and sniffled. "I need you... W-
Where are you. P-Please... I'm s-sorry..."

After sending that voicemail, my eyes shut close out of weariness. Kahit sa
pagtulog ay ramdam ko pa rin ang mga luha na umaagos sa pisngi ko.

"R-Ricx..." I mumbled before I completely fell asleep.

Chapter 28 - Chapter 26 [The Last Sunset of Summer (✔️)]

| Change |

***

"I'll visit you there, okay?" Daddy spoke while hugging me.

I didn't move a bit nor raised my arms to hug him back. Hindi ako umiimik.
Hindi ko mahanap ang lakas para magsalita at kausapin sila ulit.

Wala na rin naman akong magagawa pa. Nagdesisyon na sila. Kailangan ko nalang itong
tanggapin.

Matapos niya akong yakapin ay pumasok na ako agad sa sasakyan nang hindi man lang
siya nililingon. Kahit sobrang bigat sa dibdib, pilit kong pinipigilan ang hindi
maiyak. 

"I love you, Tei-Tei. I'm sorry..." Daddy uttered before I closed the
car's door.

Umikot na rin si Mommy sa driver's seat at nagsuot ng seatbelt. Before she

started the engine, she glanced at dad once more.

"Thank you, Julio," she said.

"Thank you, Yna." 

I immediately bowed when I felt a drop of tears on my cheeks. Before we could

leave, I looked out the window once again to see where Daddy was.

He smiled at me until the car set forth. He just stood outside the gate, staring at
us until we disappeared from his sight. I just secretly glanced at him from the
side mirror of the car.

Habang bumabiyahe patungo sa bagong bahay na titirhan namin ni Mommy, hindi maalis
sa isipan ko ang lahat ng nangyari last week. Hanggang ngayon ay mabigat pa rin sa
dibdib ko. Hanggang ngayon ay para paring isang bangungot lahat sa akin ang
nangyayari ngayon.

Nagising ako sa sunod-sunod na tunog ng phone ko kinaumagahan. Agad akong

napabalikwas sa pagkakahiga nang mabasa ang pangalan ni Ricxon doon.

"Theia..." His husky voice welcomed me. 

Bagong gising pa lang ito ngayon at hinihilot-hilot ang kanyang noo. He's
topless at kita ko mula sa likuran ang sobrang gulo niyang kwarto. 

"I'm sorry, naiwan ko rito sa bahay ang telepono ko kagabi. I just got your
voicemail this morning, baby. What's wrong? Are you alright?" Puno ng pag-
aalala niyang tanong.

Tears welled up in my eyes again when I heard his voice. It's the only thing I
wanted to hear after what happened. Iyon lang ang tanging hinihiling ko kagabi
bago ako makatulog.
I told him about everything that happened. I was crying in front of the camera, and
he stayed there, listening. Halos umabot sa akin ang bawat pagsinghap niya sa
tuwing humihikbi ako. 

"Just try to talk to them, babe. Walang mangyayari kung magmumokmok ka sa kwarto
mo. It will be hard, for sure, but you have to understand them, too. If it
isn't easy for you, how much more to them?" He advised.

"Pakiramdam ko kasi hindi naman nila inuunawa ang point ko. Hindi nila ako
iniisip," I said.

"That's not true, baby. Naiisip mo lang 'yan kasi nasasaktan ka rin sa
desisyon nila. But I'm sure ikaw ang una nilang inaalala noong nagdesisyon
sila. Sometimes we have to understand that there are things that we can't
control. Some things don't work out the way we want them to, but eventually,
we'll realize that even those things have a purpose, that they are part of the
scheme. We may not know it now, but soon we'll figure it out." He explained.

"It's their choice. Choices are controllable. They can choose not to separate.
They can choose not to let go. Yet they still did." Naiinis kong ani.

"Yes, you're right. They can choose not to, but do you think they'll be
happy?" Natigilan ako sa sinabi niya.

Inalis ko ang mata ko sa screen at napayuko nalang. "N-No," I answered.

"That's my point, babe. They're beyond our control now. Hindi naman natin
sila mapipilit na maging masaya para lang sa atin. Minsan hindi lang mga magulang
ang kailangang umintindi sa anak, dapat tayo rin." Mapunto niyang sabi.

"Don't get me wrong, baby. Nalulungkot din ako. Especially now that
you're hurting alone there. But come to think of my point. As much as we want
them to stick together, we just can't. We can't be selfish, my love."

Mas lalo akong humikbi sa sinabi niya.

"I could book a ticket now, baby. I badly want to hug you..." He uttered. 

"I w-want to hug you too..." sagot ko sabay punas na ng mga luha.

"That's it. I'm booking a ticket right after this damn call." He sounded
certain.

"Shut up." I said, half-laughing. "You don't have to do that. Uuwi na

kami sa katapusan ng buwan."

"Really?" May pananabik sa boses niya. "Then save your hugs and kisses for me.
Sisingilin kita ng sobra." 

"Nakakatakot naman 'yang sobra. I just want to hug you..." I sighed.

"It wouldn't just be a hug, baby," He smirked lightly.

I rolled my eyes at him before smiling.

"Finally...she smiled," he said softly.

"Thanks to you."

Malalim akong napahinga nang maramdamang unti-unting gumagaan ang pakiramdam ko

dahil sa kausap ko ngayon.

"I'm sorry about yesterday," I heaved a sigh again.

"I'm sorry, too. Hindi ko akalaing iba ang maiisip mo sa nakita mo."

"Why did she kiss you, anyway?" Kunot-noo kong tanong.

"Kiss? She kissed me? She didn't, Theia." He defended.

"I saw it. She kissed you on your cheek."

"Hindi niya ako hinalikan. She just whispered something. Ciara and I are in good
terms since two years ago. We cleared everything between us. In fact, may boyfriend
na nga 'yung tao, si Andrei."

Bahagyang umawang ang bibig ko sa sinabi niya. Dinalaw ako ng kaunting kahihiyan
dahil sa inasta ko kahapon.

"As what I've said yesterday, she invited us for her grad party." He added.
"It's been how many years already? Four years? If I'm not mistaken. See?
Sobrang tagal na simula noong away ninyo. She moved on, babe." He added.

I slowly bobbed my head. "I'm sorry..." Mariin akong napapikit sa kahihiyan.

He's right. It has already been four years. We were young then. It was
too immature to quarrel over a man. But I could not help but worry, especially now
that I'm far from him. It's not that I don't trust him. I do. Like a
lot. I just don't really trust the course of destiny.

"Tei-Tei selosa," pang-asar niya sabay hilot muli sa kanyang sentido.

"Hang over? Gaano ba kasi ka dami ininum niyo kagabi?"

"I... I couldn't remember," he said with his furrowed brows.

Nakayuko lang ito at pilit inaalala ang mga nangyari. Gano'n na ba siya ka
lasing para hindi maalala?

"Sabi mo kasama si Pietro, right? Kumusta siya? Diyan siya natulog sa inyo?" Tanong
ko.

"No. Hindi ko rin maalala paano ako nakauwi rito. The last thing I remember...
Ginising nalang ako nina Andrei sa sasakyan kagabi." He answered.

"You might have really drank that much. Nag-away lang tayo nakalimutan mo na agad
ang mga bilin ko sa'yo tungkol sa alcohols. Haven't I told you to
limit your intake?" Ang kaninang kaswal na usapan ay nauwi na sa sermon ko sa
kanya.

"I'm sorry. Nadala lang ako. I'm sorry..."

"Have your breakfast and drink plenty of water. Get enough sleep after this call.
It will help you," I said.
"Yes, my nurse." He answered.

Makalipas ang ilang linggo ay unti-unti ko na ring naibabalik ang normal na

pakikitungo ko kay Mommy. Habang nandito pa ako sa America, tuwing weekend kami
nagkakasama ni Daddy. 

Pinagdesisyon pa ako noon kung saan ako sasama. It was the hardest decision
I've ever encountered. Kaya wala akong pinili sa kanila. But the legal agents
suggested to file a civil-law notary as an agreement that both of them should have
an equal responsibility to me even after the divorce. 

Paghahati-hatian nila ang bawat taon sa buhay ko. But I can have my freedom to
choose where to stay when I reach the legal age. Either way, it's still so
hard.

Humingi na rin ng patawad si Daddy dahil sa nagawa niya sa 'kin doon sa bahay.
I also asked for an apology. I had no filter that time. I know I've hurt him,
and I already regret saying that.

"Are you sure you don't want to go to UPenn for College?" He asked.

I shook my head. "No, dad. Gusto ko nalang bumalik muna sa Pilipinas. I also have a
life there. Staying here won't help me, I guess. Don't worry, babalik ako
rito during holidays." Mahinang sabi ko.

That was our last conversation after my graduation, and before we were scheduled to
fly back in the Philippines.

A week after my graduation, lumipad na agad kami pabalik ng Pilipinas. Sa eroplano

pa lang ay hindi na ako makapaghintay na muling makasama ang mga taong naiwan ko ng
dalawang taon. Before we went on board in Manila, Ricxon texted me that they were
already on their way to the airport. Hindi matago-tago sa labi ko ang pananabik na
muli siyang mayakap. I just miss him so much.

"There they are," bulong ni Mommy pagkalabas namin ng arrival lobby.

Natanaw ko agad ang pagkaway ni Maggie at malalapad na ngiti ng tatlo pang Montero.
My eyes immediately searched for Ricxon until I saw him already heading towards the
exit to meet me there.

Hila-hila ang bagahe namin, binilisan ko rin ang lakad ko para makasalubong siya
agad. Sumunod naman sina Maggie sa kanya hanggang sa naka-abang na sila kung saan
kami dadaan.

"Welcome back!" Masayang bati ni Maggie nang tuluyan kaming makalabas at makalapit
sa kanila.

Niyakap ko siya kaagad bago nakipag hi-five kina Raven, Davi, at Daxon. Mas lumaki
naman ang ngiti ko nang makalapit si Pietro.

"Primo!" I joyfully hugged him. "Did you miss me?"

"No," mabilis niyang sagot sabay tawa. 

Marahan kong sinuntok ang sikmura niya. 

Nang maalis ang tingin sa pinsan ko, naabutan ko si Ricxon na naunang lumapit kay
Mommy para magmano. Sumunod din ang ibang Montero bago siya bumaling sa akin nang
may malapad na ngiti sa labi.
"Finally," he said and opened his arms.

Binitawan ko ang bagaheng dala at agad isinubsob ang sarili sa gitna ng mga bisig
niya. Abala naman sina Mommy at ang ibang Montero sa pagtulong sa mga bagahe. I
caught Maggie taking random shots of us, hugging.

"I missed you, baby." He whispered behind my ears.

"I missed you too." I answered and hugged him even tighter.

Just like how a rainbow shows after a little rain, our lives also went well after
everything that had happened. Tanggap ko na ang nangyari sa maliit naming pamilya,
gaya ng pagtanggap ni Ricxon sa sitwasyon nila.

We spent the entire summer traveling and doing everything we used to do before.
Dinala niya ako sa Sierra Grande kung saan nakatira ang mga magulang ni Tita Laura.
We stayed there for three days. He walked me through their sugar cane plantation
and explained how it all started. 

He made me understand what it's like to be in a family of business magnates.

Nakakabilib lang dahil nakikita ko talaga sa kanya ang determinasyong pangalagaan
ito pagdating ng panahon. 

Sabay rin kaming nagpa-enroll nang makauwi kami galing sa bakasyon. He pursued
Bachelor of Science in Business Management while I took Bachelor of Science in
Nursing.

Hindi na rin naman nakakasama palagi ang mga kapatid niya at si Pietro dahil
hiwalay na ang campus ng Junior High School at College ng Ateneo de Davao
University.
He joined the varsity team once again while I joined the women's team for
basketball. Every after class, sabay kaming umuuwi dahil sabay rin natatapos ang
training namin.

He's my personal coach. Tuwing linggo ay tini-train niya ako. Though sometimes
it wouldn't end up into a training alone. Sa kalandian ba naman ng lalaking
'to, ibang training na ang nagagawa.

I love him too much that refusing him is impossible. I willingly gave him all of
me. If only I could, I would give him more. Hindi ko gawain ang sinasabi nila na
magtira ng kaunti sa sarili. If I love the person, I give it all. Well, I only
learned that since he came into my life. 

If you can love with all your heart, why not give it all? If you feel that
he's the one, why limit your investment? Love should have no boundaries and
limitations. As long as you know he's worth it, as long as you truly love him,
do not deprive him of that chance. 

Some people say it's wrong. But that's how I see it. This is how I love.
Masaktan man ng sobra ay ayos lang, as long as I know na hindi ako nagkulang.

- 

"Do you have any news about Collin? Simula no'ng umuwi ako ay hindi ko na siya
nakita pa. Ni hindi na siya nagrereply sa mga messages ko." I asked him. 

Kakaupo niya lang sa tabi ko matapos naming magpractice ng basketball. Inabot ko

ang water jug ko dahil ubos na ang sa kanya.

"I didn't hear anything about her after the graduation. Ang huli naming kita
sa kanya ay noong grad party ni Ciara. She mentioned about studying abroad but
I'm not sure kung natuloy 'yon." He explained.
"Do you think that's the reason? Do you think tumuloy talaga siya?" I asked
again.

"I think so."

"Nasabi niya rin sa akin noon na may boyfriend siya from UM. Kilala mo ba? Baka may
alam siya."

Umiling siya at bumuntong hininga. "Hindi ko naman kilala. Kaunti lang nakakalaro
namin na players from UM." He answered.

Bumaling ako ng tingin sa maluwag na court sa harapan namin. Sayang naman at hindi
ko naabutan pa si Collin dito. Marami pa naman akong gustong i-kwento sa kanya.

"Are you okay? Let's continue?" Ricxon stood and offered his hand to help me
get up. "Sa makalawa na ang game ninyo. We have to keep on grinding to prepare
yourself for the game," seryosong aniya.

"Napaka hands on naman ng coach ko," I said and grinned before taking the ball off
his hand.

Tumakbo ako at mabilis na hinagis ang bola palusot sa hoop. Nang muli iyong dumapo
sa sahig ay mabilis din siyang tumakbo upang makuha ito.

"Let's play. Whoever gets to steal and shoot this on the hoop gets a prize."
Hamon niya habang iniikot-ikot ang bola gamit ang kanyang kanang kamay.

"That easy?" I hissed and crossed my arms.

"Yes," he answered.

"At ano ang premyo?"

"If you win, you can decide which hairstyle I should have for the rest of the
year." 

Umawang ang bibig ko sa sinabi niya. "No way. I know how much you love your faded
crew cut hairstyle. It has been your style since high school, babe. Mas loyal ka pa
ata sa gupit mong iyan kaysa sa akin, e." I pursed my lips to the side.

He laughed lightly. "It's a challenge. I know you can't refuse one." He

said and winked.

"And if you win?"

The side of his lips turned up into a lopsided grin. Mas lalo akong nagtaka dahil
sa mukha niya. I know what's on his mind when he gives me that look on his
face.

"Sabihin mo sa'kin mali ang iniisip ko," kinakabahang tugon ko.

"Please..." His underlip jutted forward. 

Pinanlakihan ko siya ng mata. "Ricxon, we just did it last week," pagpapaalala ko

sa kanya.

"We can... do it again," pilyo niyang sagot sabay ngisi.

"Oh god," mariin akong napapikit at napahawak sa noo ko.

"Mangyayari lang naman 'yon kung matatalo mo 'ko, e. You just have to
make sure you will win, babe," muli niyang pagpipilit.

"Okay, fine." I rolled my eyes and bumped my fist with his.

Inabot niya sa'kin ang bola at naunang tumakbo malapit sa ring para bantayan
ito. I breathed profoundly before dribbling the ball and moved to do some tricks.
Napansin kong napapangisi lang siya sa harapan habang hinihintay akong lumapit.

Pinalusot ko ang bola sa ilalim habang papalapit sa free-throw line. Nang makalapit
ako sa kanya ay mabilis akong umikot habang mahigpit na hinahawakan ang bola.

Nakatalikod ako sa kanya habang pilit niyang inaabot ang bola mula sa
likuran. 

"Baby, you like this position?" Malandi nitong ani.

"Shut up, Ricxon!" saway ko at maliksing umalis sa posisyon ko para humarap at

itakbo ang bola.

Malakas akong napamura nang bago ko iyon magawa ay pinigilan ako ng mga braso niya.
He quickly wrapped his arms around my waist before his lips brushed onto mine
swiftly but softly.

Nawala ako sa pokus dahil sa ginawa niya. Ni hindi ko namalayan kung paano niya
naagaw sa akin ang bola. Nang maiwan niya ang aking mga labi ay itinakbo niya ang
bola at walang kahirap-hirap iyong nailusot sa hoop.

"What the fuck! Ang daya mo!" Sigaw ko sa kanya.

He just laughed. "Ano'ng madaya ro'n?" He asked innocently.

"You have to play fair, Ricxon! Ang daya mo! Hindi counted 'yon!" Asik ko pa.

Makisig siyang naglakad palapit sa 'kin habang hindi tinatanggal ang malalalim
na titig.

"All's fair in love and basketball, baby." He said and caressed the tip of my
nose with his index. "Now...for my prize-"

"Manigas ka!" Tulak ko sa kanya sabay irap bago tumalikod.

"Matigas na," he said.

Napangiwi ako sa kanya bago ko itinapon sa kanya ang bola. "Huwag mo 'kong
kausapin ang landi mo!"

"Sa'yo nga lang lumalandi, e. Bebu, wait!"

Mabilis akong naglakad papunta sa MU-X niya at inilagay ang mga gamit doon. Umikot
ako papuntang backseat at doon pumasok. Narinig ko agad ang pag-angal niya.
"Why are you there?" Nakatagpong-kilay niyang tanong mula sa driver's seat.

"Magbibihis ako. Tumalikod ka."

"Ba't ako tatalikod?"

"Tatalikod ka o huhugutin ko ang mata mo?"

He frowned. "Damot mo," nakabusangot na aniya.

Habang nagbibihis ako ay bigla na lang kaming napatingin sa labas nang bumuhos ang
malakas na ulan. Agad nitong nabasa ang kabuuan ng sasakyan kaya nagiging malabo
ang tanawin sa labas.

"Let's go," kalabit ko sa kanya at sumenyas na paandarin na ang sasakyan para

makaalis na kami. Mommy's worried by now, for sure. 

"We can't go against the heavy downpour, baby. Maaaksidente lang tayo.
Let's wait 'til it stops." Aniya.

Napatango ako dahil tama siya. Kinuha ko nalang muna ang phone ko at nagtext kay
Mommy na matatagalan kami dahil sa ulan.

Nagulat pa ako nang lumipat siya mula sa driver's seat papunta sa tabi ko.
Humiga siya sa bakanteng espasyo sa aking gilid at ginawang unan ang aking binti.

"So comfy," he muttered. "Let's sleep 'til the rain subsides. Come here,
lay with me."
"I know what you're planning. Hindi nga pwede, Ricxon. Ayaw ko," I said.

"My prize," he said petulantly.

"You didn't win. You cheated, asshole." Marahan kong sinampal ang ulo niyang
nasa hita ko.

"I didn't," he answered. "Bakit ang damot mo ngayon?"

"Hindi nga kasi pwede. Ang tigas ng ulo mo."

"Bakit nga?"

I sighed heavily. "Code red." I said. His mouth circled.

"Then it's safer," he smirked.

"Paano kung hindi? Paano kung sumabit?"

"Edi we're going to be parents," walang pag-aalinlangan niyang sagot habang

nakangisi.

Hinampas ko ang braso niya at sinamaan siya ng tingin.

"Gago ka. Ang dali lang para sa'yo, ah. My mom will kill me. We're
obviously not ready for that, Ricxon. We promised. Dreams before us. Dalawang taon
nalang ga-graduate na tayo. Kung makapagsalita ka para namang-" Hindi ko na natuloy
pa ang yawyaw ko nang takpan ng malalaki niyang palad ang aking bibig.

"You're too noisy. I'm just kidding." He said and chuckled. 

"You have to be patient." Puna ko.

"But I am patient-"

"Patient ka pa sa lagay mong 'yan?" 

"Binibiro nga lang kita, e." Nakabusangot niyang sagot.

Maluwag na lang akong napahinga. Sa huli, tumabi rin ako sa kanya. Nagkasya naman
kaming dalawa roon dahil nakatagilid siya para maging komportable ako. 

Kasabay ng malakas na buhos ng ulan, ay ang paglalim din ng aming pinag-usapan. We

talked about our future plans and everything that we want to happen after we
graduate. 

"Ang dami naming case studies na naka line up. By this year ay capping na kami.
I'll get to experience wearing the all-white uniform. Nakakaexcite, 'di
ba?" I shared.

Tumango siya at ngumiti. "I can't wait  to see you wear it," he
whispered.
His elbow formed a slanted "L" to rest his face on his palm. Nakadungaw siya sa
akin ngayon mula sa gilid habang tuwid naman akong nakahiga at nakatingala sa
kanya.

"I can't wait to see you wearing a suit, too." I said ang pinched the tip of
his nose.

"What's your plan after college?" He asked.

Inalis ko ang mata ko sa kanya at inilipat sa kisame ng sasakyan.

"Prepare for the NCLEX-RN exam, and then... Travel with you, perhaps?" I
answered. 

Tumango-tango siya habang nakadungaw pa rin sa 'kin.

"Ikaw? What do you wanna do after College?" I asked back.

He raised his palm to caress my cheek. "Change your family name." He answered.

Chapter 29 - Chapter 27 [The Last Sunset of Summer (✔️)]

| Thesis |

***

WARNING: Basta alam niyo na. Read at your own risk.

***

"Theia!" Nika, one of my teammates, shouted.

Mabilis kong sinalubong ang pagpasa niya sa akin ng bola. Hinanap ko ang iba kong
kasamahan habang dinidribol iyon sa harap ko.

Phoebe gave me a hand signal, gesticulating me to pass her the ball. Tumango ako at
maliksi iyong pinasa sa kanya na nasa giliran, standing as the shooting guard.

I quickly ran to the other side while watching the others in the middle, defending.
I acted quickly when the ball was passed to me again. I am standing on the left
wing of the three-point line, preparing for a goal, until I heard a familiar shout
from the crowd.

"Shoot, baby!"

I dribbled the ball once before jumping and throwing it straightly into the
hoop. 

Scored!

"Fuck- That's my girl!" Rinig kong sigaw ulit ni Ricxon.

Sandali akong nagbaling ng tingin sa kanya, na nasa gilid lang ng court, habang
tumatakbo ako papunta sa front court. Katabi niya ang coach namin at ang ilang
kasama niyang varsity players. He threw a punch on the air proudly before
responding to his teammates' hi-fives. I smiled.

Nang mag half-time ay nagtipon agad kami kung saan sina coach at ibang men
basketball players namin. Ricxon immediately handed me my water jug. Habang 
nakikinig sa instructions ni coach ay abala naman siya sa pagpupunas ng likuran ko.
Inayos niya rin ang pagkakatali ng aking buhok.

He pinched the tip of my nose before I ran back to the court after the break.
That's his way of wishing me luck.

We won that game.

Iyon na rin ang naging huling laro ko bago ako umalis sa team, after I got admitted
for over fatigue. Pinagbawalan na ako ni Mommy na bumalik pa sa paglalaro matapos
iyon. 

The doctor also advised me to stop doing any extreme activities and trainings as it
may affect my uterus. I have a sensitive one. Madalas ito raw ang sanhi kung bakit
maselan magbuntis at madaling nakukunan ang isang babae. Ang sabi ni Mommy ay ito
ang rason kung bakit natakot na sila ni Daddy noon na sundan ako dahil sa ilang
beses na siyang nakunan.

Natakot ako roon. I've been doing extreme activities since I was thirteen.
Kaya hindi ako nanghinayang na sukuan ang mga bagay na minsan kong minahal. I
became more self-conscious after that day. Mommy was pleased with this change in
me. She has been wanting me to be prim and proper ever since. 

Third year in  College. Tito Arthur and Tita Laura finally settled their past
issues. Hindi sila nagkabalikan, kundi nagkapatawaran. Maging si Ricxon ay
nakumbinsi ko rin na ayusin na ang relasyon nila sa kanilang Daddy. Sobrang tagal
na rin at ilang taon na ang lumipas simula noong mangyari ang gulo.

Tito Arthur and his new wife, Tita Felicia, got married. Natanggap na rin iyon ni
Maggie pero kahit hindi niya man sa akin sinasabi, alam kong nasasaktan pa rin
ito. 

Tita Laura decided to work abroad. Hindi naman na sana niya kailangan pang gawin
iyon pero nagpumilit talaga siya. Sinusuportahan naman ni Tito Arthur ang mga anak
niya, pero ayaw ni Tita na magdepende nalang doon. She's working in Canada for
three years now. Umuuwi lang ito every after five months. 

Nabalitaan din namin na nagkaanak pala sina Tito Arthur at Tita Feli. Fourth year
college na kami ni Ricxon noon nang makilala nila ang kanilang bagong bunso.

"Meadow is a very cheerful kid. Napaka inosente niya. Pero hindi ko maiwasang
maalala ang mga nangyari noon sa tuwing nakikita siya." Ricxon shared.

"Babe, wala naman siyang kasalanan. She's your sister. Iyon ang palagi mong
tatandaan."
"I know. Sinusubukan ko namang alisin 'yon sa isipan ko. I'm trying so
hard, baby. You know that," he said.

Umayos ako sa pagkakahiga sa kanyang bisig. Kapwa kami balot ng aking kumot ngayon.
We had a rough time. We were just doing a thesis earlier, but as expected, it
wasn't just a thesis-making alone.

"Ang imporante ngayon ay maayos na kayo ng Daddy niyo," sabi ko sabay haplos sa
kanyang malapad na dibdib.

I played with my fingers on his chest. Pinaglakbay-lakbay ko ang mga iyon sa bawat
muscles niya pababa sa mga alaga niyang pandesal. He look hotter now than before.
Mas lalong nahubog ang kanyang katawan sa paglipas ng panahon. 

"We're okay, but we're not completely healed. Lalo na si Maggie," aniya
at pinaglandas ang kanyang kamay sa aking buhok.

"Time can weaken the pain, babe. Trust its healing process. Years from now,
magiging completely okay rin kayo." I smiled at him.

I exhaled deeply and stood up slightly from lying next to him. I held the blanket
to cover my body.

"Where are you going?" Tanong niya kaya nilingon ko siya pabalik.

"I'm going to wash up. Marami pa akong gagawin sa thesis na hindi natapos
kanina," simpleng sagot ko.

Basta nalang akong napatili nang hinila niya ako pabalik sa tabi niya. Hinila niya
ang kumot na nakabalot sa katawan ko kaya bumagsak ako ulit sa kama.

"Ricxon!" Pagsaway ko habang sinisikapang bumangon ulit.

"Let's do second round... At your bathroom then I'll wash you." Bulong
niya sa aking tenga.
"You'll drain me? I need to finish the framework tonight. How will I do that
kung uubosin mo ang lakas ko?" Tutol ko sa kanya.

Nagpumilit akong tumayo ulit pero hindi pa man ako nakakatayo ay muli akong napa-
upo sa gilid ng kama dahil sa pagkakahila niya.

Halos manindig muli ang balahibo ko nang simulan niyang halikan ang aking balikat
mula sa likuran. He cupped my left mound from behind before his hands started
massaging it.

"O-Ohh god, Ricxon..." I bit my lower lip. Muling uminit ang katawan ko dahil sa
ginagawa niya.

"Yes, Tei-Tei?" Nanunuyo niyang bulong.

Nanatili akong naka-upo sa gilid ng kama at nakatalikod sa kanya habang patuloy pa

rin siya sa ginagawa niya.

Until his other hand crawled down my thighs. Mariin akong napapikit sa pinaghalong
inis at kiliti na alam kong hindi ko na kayang pigilan pa.

Ano't paanong kusa na lamang humiwalay ang mga hita ko nang karamdaman ang
kamay niya sa ilalim. I heard him chuckle after his hands finally caught its
target.

"T-Thesis... Oh god..."

His naughty hand then started working down there. It's playfully teasing my
sensitive bud. I moaned softly with each touch he gave there.

"I'll do your thesis after this," he sensually whispered behind my ears.

My back jolted on him when I felt two of his fingers inside. Ginawa kong sandalan
ang likuran niya habang dinadama ang ginagawa ng kamay niya roon. Hinanap ng mga
kamay ko ang balikat niya para gawing suporta. My head couldn't stay still.
Panay ang paglipat lipat nito ng lingon dahil sa sensasying pinapadama niya sa
'kin.

I moaned his name when his finger started moving in and out of me. Mas lalong
nagliliyab ang kalooban ko. Pakiramdam ko'y ilang sandali nalang ay sasabog na
ako.

"Is it good?" Bulong niya.

"Y-Yes..."

While he was doing that underneath, he busied his lips with my neck again. I moaned
even more. I was getting scared that Mommy might hear us from downstairs.

"Sshh baby," he whispered before he stroke my lips with his deep kisses this time,
probably to keep me quiet.

Nakatagilid ang ulo ko at nakatingala na sinasalubong ang mga halik niya.

Siguro'y naramdaman niyang sumasakit na ang leeg ko kaya tinanggal niya ang
kanyang kamay mula sa ibaba at umalis sa likuran at lumipat sa harapan ko.

"I thought...we're gonna do it...in my bathroom," hinihingal ko pang sabi

habang unti-unti siyang lumalapit kaya naituko ko ang aking dalawang siko sa kama.

"Later..." He smirked.

He held both of my legs and placed them on his shoulders before he pushed his
inside, slowly. My body arched upon his entrance. I moaned once again, but his lips
stopped me from doing it any louder.

In his every thrusts, I moan in between our kiss. Why does the second round seem so
different? Tila hindi siya napapagod. Mas lalo siyang nagiging agresibo.

I lost our thesis in mind. I was engulfed by the strange sensation brought by each
of his thrusts and stabs. Nanghihina na ang mga siko ko na siyang tanging pumipigil
sa akin upang hindi tuluyang mahiga sa kama.

"Ahh!"

Halos mapunit na ang bed sheet ko dahil sa mahigpit kong kapit dito. Ricxon's
pushing hard and fast this time. His kisses can no longer control my every moan. I
just bit my lips so it wouldn't get any louder.

"Did you take your pills?" He asked, panting, while still propelling on me.

I couldn't speak. I couldn't even process his question properly. I just

nodded quickly.

"Good... I'm not gonna pull this off, baby," he said once again before his
pace hastened.

I braced myself on the bed tightly. Halos mawalan na rin ng lakas ang mga binti
kong nakasablay sa balikat niya. Nahulog pa ang isa mula roon kaya mabilis niya
iyong kinuha at ibinalik.

"A-Almost there... Holy- ahh!"

Pakiramdam ko ay nasusugatan na ang labi ko dahil sa pagkagat ko rito ng mariin.

Napabitiw lang ako rito sa pagkagat dahil hindi ko na napigilan pang mapaungol nang
maramdaman ang sabay naming pagsabog. He filled me inside. I just hope no seed will
sprout or else, we're both doomed.

Nanginig ang mga siko ko na nakatuko at nawalan ito ng lakas kaya tuluyan akong
napahiga sa kama. Bumagsak din si Ricxon sa tabi ko habang habol-habol din ang
hininga.

"I love you, Tei-Tei..." He whispered.

"I love you," sagot ko sa kanya.

"Thank you for making love with me." He said.

Napalingon ako sa kanya at napangiti. "I am yours, Ricxon. You can do everything
you want with me."

He made me rest my head on his arms again before he gently combed my hair with his
fingers.

"After all these years, I am still so in love with you, Altheia. It's
something that I don't want with anyone else. I am yours too. Exclusively
yours. I can't imagine doing this with anybody else." He said and pressed his
lips on my forehead.

"I'm only gonna do this with you, too." I answered.

Natanaw ko ang mga papel na nakakalat pa sa study table, kaya napahinga ako ng
malalim bago kumalas sa mga yakap niya.

"Thesis," I reminded myself.

"No. Bathroom," he said.

"What?"

"Bathroom," he repeated. "I promised to wash you."

He got off the bed and stood in front of me, exposing his hot and well-built naked
body. I looked away immediately when my eyes landed on his ample shaft for a while.
I also pulled the blanket again to cover myself. He just laughed.

"How cute. Ngayon ka pa talaga nahiya na tapos na?" He said before he slowly lifts
me.

Ipinangko niya ako at dinala sa banyo. Just like what he said, he washed me up.
But he's a great scammer.

After he cleaned me up, we ended up making love again. In the shower and the tub.
When will he ever get enough of me, huh? Or is it even possible when I, too,
can't get enough of him?

Thesis-making, huh. What a scam.

Agad akong nakatulog pagkalapag niya sa akin sa kama. Nagising nalang ako na nasa
study table ko na siya at ginagawa na ang ilang parte ng thesis ko.

"Are you done with yours?" Tanong ko sa kanya sabay yakap mula sa likod.

"Nope. Yours first. I can do mine at home." He answered.

"Tama na 'yan. Ako na ang tatapos. Start with yours now," I said and took the
laptop from his lap.

"Aren't you tired?"

"Hindi na. Nakatulog na ako." I smiled.

We both startled when a sudden knock on the door interrupted us. Agad akong
naglakad palapit doon at pinagbuksan si Mommy.

"Hindi pa rin ba kayo tapos? Maghahapunan na tayo." Agaran niyang tanong.

Her eyes shifted to Ricxon behind me, who's now smiling at her.

"Ma, thesis ginagawa namin. Hindi kaya iyon sa isang araw lang."
Napabuga na lang siya ng malalim na hininga. "Okay. Stop that for a while. Bumaba
muna kayo para kumain." She said and then left.

I scratched my brows before looking at Ricxon. Pinipigilan nito ang kanyang ngisi
habang kagat-kagat ang ulohan ng hawak niyang ballpen.

"Ikaw kasi," I mouthed at him.

Sa susunod, hindi ko na siya isasama kapag gumagawa ako ng thesis namin. O

kaya'y mas mabuti ay sa living room nalang kami magtatrabaho at mag-aaral.

Kapwa kami naging abala sa kanya-kanya naming pag-aaral matapos ang first semester.
Minsan na lang din kami lumalabas dahil sa nakatambak na requirements at
examinations.

We felt the real pressure as graduating students. We're both candidates for
Latin awards, kaya ganoon nalang kami kung magsumikap.

Four weeks after our last love making, my world started to shake when my period
didn't visit me.

"Theia? Ayos ka lang ba?" Keesha asked. She's my co-researcher.

Kanina ko pa hinihilot-hilot ang ulo ko dahil kanina pa ako nakakaramdam ng

pagkahilo.

"Yes. Masakit lang ulo ko. Go on, continue," I said.

Savannah, one of my closest friend in college, looked at me suspiciously. I raised

a brow at her. She shook her head.

"Okay. So, by next week pupunta tayo ng Matina Campus for our Junior High
respondents. Then by next next week, sa hospital naman to interview some doctors
para mas compact ang resu-"

Naputol ni Keesha ang pagdi-discuss nang nagmadali akong tumayo at tumakbo sa

pinakamalapit na restroom. Doon ako dumuwal nang dumuwal.

Nagpunas agad ako ng bibig at ilang sandaling napatitig sa sarili sa salamin.

Pagkalabas ko ng cubicle ay naabutan ko na roon sina Savannah at Keesha. Hindi ko
alam na sinundan pala nila ako. Kapwa sila nakahalukipkip habang nakatingin sa akin
na para bang may krimen akong ginawa.

"Ilang buwan na 'yan? O weeks?" Savy asked with her arched brow.

"What? What are you saying?-"

"Theia, we're future nurses. You know exactly what I mean." She added. "Bakit
'di kayo nag-ingat? In a couple of months ay ga-graduate na tayo." Pangaral
niya pa.

"Last week pa kaming nagdududa sa'yo, Thei. Your sudden moodiness, food
aversions, and now this... You're already vomiting." Keesha added.

Napayuko nalang ako dahil sa sobrang kabang nararamdaman ko. Hindi ko na alam ano
pa ang iisipin at ano ang gagawin.

Bumalik kami sa kiosk kung saan namin naiwan ang mga gamit namin. I tried to
breathe calmly but I just can't. Once mom knows about this... Hindi ko na
alam.

And Ricxon... Hindi ko alam kung matutuwa ba siya o ano. I'm sure I took my
pills that day. How will I tell him about this?

We still have so many plans. This one's still far from our grasp.

"Theia, kung hindi mo kaya, ayos lang sa amin na kami lang ang mag conduct ng
survey. You can help during analysis and data interpretation," ani Savy.
"No. I can manage. H-hindi pa naman sure, 'di ba?" Sagot ko.

They didn't nod.

"Please keep this for the mean time, girls. Lalo na kay Ricxon. Huwag muna. Hayaan
niyo munang matiyak ko ito at ako mismo magsasabi sa kanya." Paki-usap ko sa
kanila.

Savannah smiled at me. "I'm here," she said.

Savannah and I got close during third year when we had our internship. Sobrang gaan
ng loob ko sa kanya at marami na rin kaming pinagsamahan kaya malaki tiwala ko sa
kanya.

Two days after, I approached Pietro through a text. I wanted to confirm if I really
am pregnant. Kaya naki-usap akong samahan niya ako sa doctor.

Maging siya ay nagulat sa nalaman niya. I trust him so much kaya siya ang una kong
pinagsabihan.

"Alam na ba 'to ni Ricx?" Tanong niya nang nakipagkita ako sa kanya sa

library.

"No. Gusto ko munang makasiguro bago ko sasabihin sa kanya. Piet, promise me,
you're going to keep this. Kahit kanino, huwag mong sasabihin." Paki-usap ko.

Mabigat siyang napahinga, tila hindi sang-ayon sa sinabi ko.

"What if Tita Yna knows about this?"

"I'll tell her the truth. Hindi ko naman ito maitatago ng matagal kung totoo
man. Handa kong harapin ang pinasukan ko. Just trust me, primo. Please," I pleaded.

He hugged me before I noticed him nodding. "Okay. Sasamahan kita. You have me,
prima." He said.

"Thank you, Piet."

Right after our last class, nagsama muna kami ni Ricxon dahil hindi pa naman tapos
ang huling klase ni Pietro.

"Babe, I have something for you." Rinig kong aniya.

Agad siyang tumabi sa akin sa pag-upo. Inabot niya sa 'kin ang phone niya at
binuksan ang spotify nito.

My mouth's busy chewing the donuts he got for me. Well, I asked him to buy me
this because I was craving so bad.

"What's that?" Ngumunguya kong tanong.

May playlist siyang ipinakita sa akin. Napatigil ako sa pagkain at binasa iyon.

"Tei-Tei's Code Red playlist," basa ko sa nakalagay.

Nakangisi siyang napatingin sa 'kin. "I made you a playlist. For your period
seasons. I included all your favorite classic songs. You like it?" He asked.

My underlip protruded childishly. Tumingin ako sa kanya at akmang iiyak na.

"Oh? What's wrong? You didn't like it? Why are you crying?" Buong
pagtataka niyang tanong sabay lapag ng phone niya sa table para punasan ang
namumuong luha sa gilid ng mga mata ko.

"I don't know. I just feel like crying. You're so cute. I love you,"
tuloy-tuloy kong sabi.
"You're such a baby today. Come here..." He pulled me closer to him before he
let me use his chest as my pillow. "These donuts are making you emotional? Or am I
making you emotional?"

"Both." I answered.

Sandaling katahimikan ang namayani sa pagitan namin. Doon lamang ako nagkaroon ng
lakas ng loob na magtanong sa kanya.

"Ricx?"

"Po?"

"Do you like babies?" I asked. He chuckled.

"Of course. If it's ours." He answered.

Palihim akong napangiti sa sagot niya.

"Really?" Tumingala ako sa kanya.

"Yes. Why do you ask?" Sagot naman niya habang dinudungaw ako.

Inalis ko ulit ang tingin ko sa kanya at nagbaling sa tanawin na nasa harapan

namin.

"Wala." I shrugged. "But... Ricx, if you'll be a father right now. How would
you feel?" Tanong ko ulit.

Bigla nalang siyang kumalas sa pagyakap sa akin at iniharap ako sa kanya.

"Are you-" He looked down on my tummy.

"N-No!" Mabilis kong sagot. "I-I'm just asking."

"Are you sure?"

"Yes. It's a just a question." I uttered.

"Well, of course, I'll be very happy." He answered.

"Really?" Taas kilay kong tanong ulit.

"Yes, baby. Why wouldn't I be?"

"Kahit wala sa plano?"

He hissed. "Nasa plano naman talaga natin ang magkaanak, 'di ba? Hindi nga
lang sa ngayon. Pero wala namang problema sa akin kung mapaaga ang pagdating niya.
I'll marry you anyway," he answered.

"I thought you want everything to work as planned?"

"Babe, no matter how much we plan for things, there will always be those that we do
not foresee. Life is full of surprises. Having a child with you now or later, is
still part of the plan."  He answered.

Chapter 30 - Chapter 28 [The Last Sunset of Summer (✔️)]

| Lost |

***

A/N: This chapter contains spoilers from WAMF (When a Man Falls). If you have read
it already, some scenes here may be familiar to you. This also means that from this
chapter on, the timeline of the story is similar to WAMF's timeline. Lastly,
please bear with the time-lapses on this chapter. Thank you! (If anyone's
reading this rn)

***
"Are you okay? Do you wanna eat something?" Pietro asked.

Kanina pa ako nagbibitaw ng mabibigat na hininga habang naka-upo rito sa sofa.

We're waiting for the result of the test. Umiling ako kay Pietro at muling
napasinghap.

"Have you talked with Ricxon already?" He asked again.

"Yes," I nodded. "Pero hindi ko pa rin sinasabi sa kanya."

Our short conversation was cut when the doctor came in with the result. I got up
immediately, so did Pietro.

"Are you the father?" The doctor immediately asked when he saw Pietro behind me.
Piet's eyes widened as he quickly shook his head.

"No, doc. I'm her cousin."

"Oh. I'm sorry," ani Doctora.

"Doc, wait. Father? Does that mean-" Hindi ko na naituloy pa ang sasabihin ko nang
biglang ngumiti ang doctor at inabot sa akin ang resulta.

"Yes, hija. You're two weeks pregnant," she beamed. "I encourage you to be
extra careful from now on. You have to choose every food that you intake carefully
for it may affect your baby. As much as possible, prefer foods that are rich in
vitamins and minerals. You can visit an OB for your regular monitoring." She added.

Napalingon ako kay Pietro na seryosong nakikinig ngayon sa iba pang bilin ng
doctor. Napahawak ako sa tiyan ko nang may halo-halong pakiramdam. Gusto kong
maiyak sa saya, pero hindi ko rin maalis ang kaba sa loob ko sa magiging reaksyon
ni Mommy kapag nalaman niya 'to.

"I'll leave you now? Do you have any other questions?" the doctor asked again.
"No more, doc. Thank you very much," I replied with a smile.

We waited for him to finally leave before I faced Pietro with tears brimming on my
eyes.

"I-I'm going to be a mom, Primo." I said, teary-eyed.

A happy smile also flashed on his face. He pulled me closer so he could hug me.

"I'm happy for you and Ricxon, Theia." He whispered behind my ears. Tuluyan
ngang tumulo ang masasayang luha mula sa mga mata ko.

I'm carrying another Montero inside my womb. I can't believe this is

happening. All the nervousness in my chest seemed to disappear when I remembered
what Ricxon had said earlier. I was even more reassured.

"Having a child with you now or later, is still part of the plan." Those were the
exact words he said.

Kahit nakumpirma na namin ang pagbubuntis ko, naki-usap pa rin ako kay Pietro na
itago muna ito mula sa lahat. I wanted to tell Ricxon on New Year's eve as a
gift for our 91st monthsary.

I became food conscious after that. Mas naging doble ingat ako sa bawat galaw at
mga kinakain ko. Not only do I need to take care of my body now, but also the
welfare of the baby in my womb.

I tried so hard to keep my pregnancy from my mother for the mean time. Gusto kong
kaming dalawa ni Ricxon ang magsabi sa kanya para hindi lang ako ang mapalo.

Last week of semestral break, nagkasundo kaming lahat na sa Palawan kami magta-
travel. Kasama namin ang mga barkada nina Maggie at Ricxon na sina Johanna, Kyline,
Rence, Jayland, Greg, at Pauline. I tried to invite Savannah and Keesh but they
were already out of town.
Pietro cooked for our dinner. Dito kami kina Ricxon lahat matutulog ngayon para
makaalis kaagad kami bukas ng umaga para sa flight.

Isang beef bourguignon ang niluto ni Pietro. Brabecue naman ang hinanda nina
Ricxon.

Palihim akong napalunok nang makita ang mga barbecue. Sobrang sarap tignan ng mga
iyon. I didn't eat Pietro's recipe. Tanging barbecue lang ang pinili kong
kainin. Sa sandaling iyon, tila nawala sa isip ko ang ibang bagay. Nanunubig ang
bibig ko sa barbecue! Damn.

"Babe, your plate is still full. Eat some more," Ricxon said when he noticed I
didn't eat the foods he put on my plate.

"Busog pa kasi ako," pasimple kong sagot.

As time went on, I felt worse every time the smell of what Pietro cooked reached my
nostrils. I simply covered my nose while they were all busy talking and drinking.
Even Ricxon didn't notice it.

"Theia, are you okay?" Maggie asked.

She's also in College now. We get along better with things because we no
longer pay attention to our gap. I even insisted before to stop calling me her
"ate". Pakiramdam namin ay magkasing-edad lang kami kaya na o-awkward na rin ako
kapag tinatawag niya akong gano'n.

"Yeah. Pagod lang siguro," I lied.

Bigla ko nalang nasapo ang bibig ko nang mas tumapang ang amoy ng putahe ni Pietro
sa ilong ko. "CR lang ako," pagpapaalam ko kay Maggie at mabilis na umalis sa
backyard.

Nang makalayo sa kanila at makarating sa restroom, doon ko lang nabitawan ang

pagpapanggap ko.
I puked again and again.

"Babe, are you okay?" I was shocked to hear Ricxon's voice from behind. He
quickly held my hair together while rubbing my back.

"I'm okay," hingal kong sambit habang hinuhugasan ang bibig ko ng tubig.

He handed me a roll of tissue and picked the tie from my wrist before knotting my
hair into a low and messy bun.

"What have you eaten?" He asked.

"I don't know. M-Masakit lang ang tiyan ko."

"Wait here, I'll ask Manang for a med-"

"No!" Mabilis kong pigil sa kanya.

"What?"

"I'm okay now. Naisuka ko naman na lahat. I just want to sleep," I looked down
because I couldn't bear lying to him.

Ilang sandali pa bago siya nakapagsalita. "Okay, I'll take you to

Maggie's room." Aniya sabay alalay sa akin paakyat.

Naabutan na namin si Maggie na hinahanda ang mga hihigaan namin. Humiga ako kaagad
sa kama niya. Binalutan naman ako ni Ricxon ng kumot.

"What happened to her?" She asked.

Hindi ko na alam ang susunod na nangyari dahil inaantok na ako.

That same night, naalimpungatan ako nang marinig ng mahihinang boses mula sa
pintuan. My eyes were still closed but I could recognize the little voices, talking
right in front of the door.

"Saan ka pupunta?" Boses ni Maggie iyon.

"Tayo. Magdi-date tayo kaya magbihis ka na."

Nagtiim bagang ako nang makilala ang boses ng lalaking iyon. Kahit nakapikit ay
alam kong nakakunot ang noo ko habang patuloy na nakikinig sa kanilang dalawa.

That same night, I discovered about Pietro and Maggie's secret relationship.
Sa sobrang inis ko ay naghintay ako sa kanilang dalawa sa sala hanggang sa makauwi
sila.

I confronted them. Muli kong pinaalala sa kanila kung ano ang pinasok nilang
dalawa. It could possibly ruin their friendship.

Pietro's my cousin, and Maggie's like a sister to me. I don't want

them to see me as the villain of their story. Hindi ko sila pinigilan but I have
warned them of the possible conflicts sa oras na malaman ito nina Ricxon.

At hindi nga ako nagkamali.

It didn't take long for them to hide that. The situation became chaotic again.
The Monteros were very angry with Pietro.

It didn't only shook their friendship. Maging ang relasyon namin ni Ricxon ay
muntikan nang masira dahil sa nangyari.

"Wala ka bang tiwala sa pinsan ko? Para namang hindi mo siya kaibigan, ah! Why
won't you guys give him a chance?!"

"Theia, he broke his promise! Nagsinungaling siya sa amin! Paano ko pa siya

pagkakatiwalaan? You know very well kung gaano namin pinanghahawakan iyon!"
"Alam ko, Ricxon! Hindi ko nakakalimutan 'yon! I was there! Pero jusko naman!
Don't treat my cousin like he's a kind of disaster! Kilala mo siya!"

He closed his eyes tightly in annoyance before removing his angry eyes from mine.

"Precisely, Theia! Kilala ko siya! Kilala mo ang pinsan mo! You've seen how he
jumped from one girl to another-"

"No, Ricxon! If you really know him, you wouldn't treat him like this! I bet
you only pay attention to his unpleasing qualities! What about the other side of
him? Kilala mo ba talaga siya?" I scoffed.

"You're seriously defending him right now?"

"I have to! Because you're crossing the line! Baka nakakalimutan mong pinsan
ko siya! Bago naging tayo ay mas mahalaga siya sa 'kin!" Mabigat na nahulog
ang mga luha sa mga mata ko.

"What are you trying to say now?" His brows puckered.

"My cousin is not doing anything wrong! Mahal niya ang kapatid mo! Bakit ba hindi
niyo nakikita 'yon?!"

Padabog siyang sumandal sa kanyang sasakyan habang nakatiim ang panga.

"We only want what's best for Maggie, Theia."

"And what about Pietro? Parte ba ng ikabubuti ni Maggie ang saktan ang pinsan ko?
She won't like the idea either, Ricxon."

"What do you want me to do then? Hayaan siyang lokohin din ang kapatid ko?-"
"God, Ricxon!" Muli kong sigaw at mabigat na inalis sa kanya ang mga mata ko. "Iyan
ang problema sa'yo ngayon, e! Masyado ka nang futuristic! You're using it
in an exaggerated way! I'm only asking you to give him a chance! Gano'n
ba talaga kahirap 'yun?!"

He frantically ran his palm over his hair and messed it up in annoyance. "I
can't believe we're arguing about this right now." He said.

"At bakit hindi? Ha? This is about my cousin
about them! You need to understand that what
Maggie, too. Mas sinasaktan niyo siya ngayon
pinsan ko. Huwag niyong hayaang magkimkim sa
dito." Bwelta ko.
and your sister, Ricxon! We both care
you're doing right now is hurting
kaysa sa iniisip niyong gagawin ng
inyo si Maggie ng sama ng loob dahil

His jaw tightened while still looking away. Napahinga nalang ako nang mabigat bago
muling nagsalita.

"You value blood over friendship, right? Well, it's the same thing for me,
Ricx. I can give up this relationship for my cousin." He seemed surprised by what I
said.

Napatingin siya ulit sa akin nang nakatagpo ang kilay. Tila hindi siya
makapaniwalang masasabi ko iyon.

"Really?" 

"Hangga't may galit ka sa pinsan ko, hinding hindi tayo matatahimik, Ricxon.
Palagi nalang tayong magtatalo. Kung ganyan man lang ang magiging sitwasyon, mabuti
pa't itigil nalang natin tong-"

"You can't say that, Altheia." Putol niya sa akin.

"Kaya ko. Kahit ayaw mo. Mahal mo ang kapatid mo 'di ba? Mahal ko rin ang
pinsan ko, Ricx."

Matapos ko iyong sabihin ay agad ko na siyang tinalikuran at pumasok na ng bahay.

Padabog ko pang sinarado ang gate.
"Altheia!" He called again.

"Umuwi ka na. Kausapin mo 'ko kung wala ka nang galit sa kanya."

Ricxon and I didn't talk or text for days after that argument. Until one day,
I caught him waiting outside our laboratory. He's still in his uniform, and
he's leaning against the wall near the door. He immediately approached me when
I finally got out of the lab.

"Babe," panimula niya. "Let's talk, please?" He asked.

I took my surgical mask off before giving him a glance. Nilagay ko iyon sa front
pocket ng suot ko since I'm wearing the Type-C uniform.

"Thei, mauna na kami ha," pahabol na bulong sa akin ni Savannah. Tumango ako bago
sila tuluyang umalis.

"Bakit nandito ka pa? Kanina pa out niyo, ah," malamig kong salita.

"Usap tayo, please..." He pleaded.

I sighed heavily. "Where's your car?" I asked, making him smile a bit.

Kinuha niya ang ilang gamit kong dala, maging ang tote bag ko, bago kami naglakad
papunta sa sasakyan niya na naka-park na sa labas ng university.

"Piet and I just talked. We're okay now," he said.

"Ginawa mo ba 'yan dahil ayaw mong hiwalayan kita o dahil ay gusto mo talaga?
If it's the first one, then don't." I said.

"You were right, Theia. Masyado kong naiisip ang mga bagay na hindi pa siguradong
mangyayari. We had an argument with Maggie last night. Nalaman niya ang plano ni
Daddy na kukunin siya nito para doon magpatuloy ng College sa U.S," he said.

Napalingon ako kaagad sa kanya dahil sa narinig. "Kukunin ni Tito si Maggie?" 

He nodded. "I think gusto lang talagang bumawi ni Dad sa kanya. Sa aming lima, si
Maggie ang siyang mas nasaktan noon. Imagine at her young age, she already felt how
it was like being cheated and betrayed. Naranasan na niyang maiwanan." 

"Pumayag ba siya?" 

"Of course not. Galit na galit siya sa amin. Iniisip niyang pumayag kami dahil
inilalayo namin siya kay Piet."

"Hindi nga ba?" Sarkastiko kong tugon.

"Theia, I wouldn't go that far. Bakit ko kakayaning ipagtulakan ang kapatid ko

kay Daddy na alam kong hindi siya magiging komportable kasama ito? Para lang
mailayo siya kay Pietro?" He defended.

"Let's not fight again, please? It's over now. Maayos na lahat. Ayusin na
rin natin ang atin," he begged.

Nanatili akong nakatingin sa harapan kahit ramdam ko na ang mga braso niya na
hinahawakan ako.

"I'm sorry," I uttered. 

"No.. I am sorry," he pulled my head closer so he could reach my forehead. "I love
you," he whispered.

"Sa lolo't lola mo tayo mag N-New Year, anak. By monday aalis na tayo," sabi
ni Mommy habang inaayos ang pagkakatayo ng aming christmas tree.
Umupo ako sa couch na katabi niya lang habang hawak-hawak ang tiyan ko. Nakatalikod
siya sa akin ngayon at mukhang walang balak na lingunin ako.

"Ma, I have something to ask. Sana payagan mo 'ko," salita ko.

"What is that?" aniya habang nilalagay ang christmas balls. Inabot ko sa kanya ang
ilan bago tumayo para lapitan siya.

"Pwede po bang kina Ricxon ako mag New Year?" Malambing kong paki-usap sabay tayo
para yakapin siya mula sa likuran.

Napahinto siya sa ginagawa niya at napaharap sa akin. I gave her cute smile.

"Ano'ng nakain mo at naisip mo 'yan?" she asked with creased brows.

"Wala lang. Naisip ko lang kasi, we've been together for seven years. Hindi ko
pa siya nakakasama for New Year," I answered and pursed my lips cutely. 

"Hahayaan mo 'kong mag-isa sa probinsiya?"

"Ma, hindi naman sa gano'n. Siyempre nando'n naman sina Lolo at Lola at
ang iba nating kamag-anak."

Malalim na napahinga si Mommy habang hindi tinatanggal sa akin ang mga mata. Mas
nginitian ko siya nang malapad.

"Okay, fine!" She sighed.

"Yie! Thank you, mommy! I love you!" I shrieked and hugged her even tighter before
leaving a peck on her cheeks.

I get so excited everyday for New Year. I even practiced some lines on how I'd
tell Ricxon about my pregnancy. Tuwing umaga ay sinusulyapan ko ang sarili ko sa
salamin para tignan kung lumalaki na ba ang tiyan ko. I'm still running on my
second month, so it's not obvious yet.

"How will your daddy react kaya, 'no?" Pag-usap ko sa tiyan ko. "How about
your lola? I'm sure mapapalo ako no'n. Pero nakakasiguro naman akong
matatanggap ka rin niya. Sabik sa apo na kaya 'yun."

Marahan kong hinaplos ang tiyan ko habang hindi maitatago ang ngiti sa labi. "Hold
on tight, my love. Mommy can't wait to see you." I kissed my palm before I
placed it on my tummy.

I reached my phone on my side table when it beeped for a notification. It was from
Instagram.

"It's your daddy," I caressed my tummy before opening it.

ricxmontero added a new photo.

[ricxmontero]: heavenly

It was a photo of me, looking at the camera over my shoulder. He took that photo
when we had our outing back in Palawan. The photo's in black and white effect
and was cropped but I can still recognize my face.

I smiled while staring at his post.

I thought there would be no problem. I was so ready to tell Ricxon, but something
else happened.

Maggie and Pietro got a problem right on New Year's eve. I had to stop my plan
because of it.

The Fourballs got mad at Pietro again. Maging ako ay may kaunting galit na
nararamdaman sa pinsan ko dahil sa ginawa niya.
Maggie caught him kissing another girl. Iyon ang naging rason kung bakit mas lalong
gumulo ang sitwasyon...

"Pietro, umalis ka na please. Umalis ka na." Puno ng pagtitimping taboy ni Ricxon

sa kanya.

I couldn't keep my tears from falling. Pietro's trying to explain. He

wanted to ask for a chance with Maggie. Sumasakit ang dibdib kong pagmasdan siya ng
ganito.

"No, Ricx! Hindi ako aalis dito nang hindi kami nagkakaayos!"

"Pietro, you go home now. I'm tired. I'm sorry..." ani Maggie habang
mabigat na bumabagsak ang mga luha.

"Baby, no..." Piet refused.

Humakbang pa siya palapit kay Magg ngunit nagsalita muli si Ricxon.

"Stop right there, asshole. Isa pang hakbang palapit sa kapatid ko, sinasabi ko
sa'yo hindi na ako magtitimpi na lapatan ka," he said.

"Babe please..." Umiiyak kong paki-usap sa kanya.

I could see his fist shaking. Nakakuyom din ang kanyang panga na halatang
nagpipigil.

"A fractured bone can never equate the pain of her letting me go, and giving me up
like this." Pietro uttered before shifting his begging eyes to Maggie. "Baby, kahit
lumpuhin ako ng mga kapatid mo, tatanggapin ko. Just please...don't let go of
my hand..."

Nagulat ako nang matapang nitong binalingan ng tingin si Ricxon bago mahigpit na
hinawakan ang kamay ni Maggie. I witnessed how Ricxon's chiseled jaw clenched
harshly.
"I'm giving you all the right to hurt me 'til I die, Ricxon. I'll
let my guard down. I'll take it all. Go on, punch me all you want. Hahayaan ko
kayo hanggang sa kayo na mismo ang mapagod at sumuko." Matapang niyang hamon habang
hindi pa rin binibitawan ang kamay ni Maggie.

"Pietro!" Umiiyak kong saway sa kanya pero ni hindi ako nito pinakinggan.

He's giving Ricxon a reason to rage in anger even more. Kilala niya ang
kaibigan niya. Alam niyang madali itong magalit lalo na't sa ginagawa niyang
ito.

I'm afraid that because of this... I couldn't tame his wildfire anymore.

"Let go of my hand," malamig na utos ni Maggie.

"No. Never," matigas namang sagot ni Pietro.

Everything happened so fast. Nanlaki nalang ang mga mata ko nang pinaulanan na ni
Ricxon ng suntok ang pinsan ko. Pietro's not even fighting back. Just like he
said... He'd take it all.

Mabilis na dumalo ang tatlo pang Montero para pigilan ang kapatid nila but
he's just too strong.

"Ricx..." Umiiyak kong bulong habang nanginginig sa takot na nakatingin sa kanila.

Nang dumapo ang mga mata ko kay Pietro, ay mas lalo lang bumigat ang dibdib ko.
Duguan na ang mukha nito.

"Ricxon, tama na! Please!" I shouted.

Sa walang pagdadalawang-isip, dumalo rin ako para pigilan si Ricxon. Hinawakan ko

ang t-shirt niya at sinubukang hilain ito but it didn't work. Lumipat ako sa
kanyang likuran at buong pwersa ko itong niyakap at hinila.
Pero napatigil ako nang makaramdam ng matinding kirot sa puson ko.

"R-Ricx..." Nanginginig kong bulong nang makita ang pagdaloy ng dugo sa binti ko.
"No..." pag-iyak ko habang namimilipit sa sakit.

Sinubukan kong lumapit ulit para humingi ng tulong pero nahagip nalang ako ng
malakas na pagbwelo ni Ricxon ng suntok kay Piet.

Naitulak ako nito dahilan para tumama ang likuran ko sa railings ng kanilang porch
bago matumba sa lupa.

Unti-unting dumidilim ang paningin ko. Ang huli ko nalang matandaan ay ang mga
dugong patuloy na dumadaloy sa binti ko. 

It was during our 91st monthsary when I failed to let him know about the most
precious gift I could give to him...

It was during New Year's eve when I lost my unborn child...

And the most painful part was...

Ricxon had no idea that we were having one...

***

Disclaimer: I do not own any of the photos used. Credits to the rightful owner(s).

Chapter 31 - Chapter 29 [The Last Sunset of Summer (✔️)]

| Barter |

***
After I got discharged from the hospital, I stayed at home for two weeks, as
advised by my doctor. I was so devastated. I didn't want to eat or get up to
peek for some sunlight.

Hindi pa kami nakakapag-usap nang maayos ni Ricxon matapos ang nangyari. Kahit kay
Mommy, ayaw ko munang makipag-usap. I was glad they understand me.

"Thei, how are you?" Savannah asked, one day when they visited me at home.

"Getting better each day, Sav. Pasensya na talaga. How's thesis?" I asked.

"Don't think about it right now. It's okay. We're working on

it.  Ang mahalaga ay makapagpahinga ka. I'm so sorry about what
happened..."

I gave her a fake smile. "Siguro hindi pa lang talaga para sa amin ang baby na
'yon," my eyes welled up with warm tears again.

"Si... Tita ba? Anong sabi niya?" Savy's voice lowered.

"She's taking care of me... But I can feel that she's so disappointed.
Hindi kami nag-uusap nang matagal. I don't know if she's angry or
sad." 

Savy held my hand as she gently rubbed his thumb against my knuckles. "How about
Ricxon?"

"I have no news about him since yesterday. He's grieving too. I think we need
some time to accept what happened before I can talk to him about everything. I owe
him an explanation and an apology. Hindi ko alam kung saan at kung paano sisimulan,
Sav." I snuffled.

"Just say what you must say, Theia. Ipaliwanag mo lang nang maayos. Sigurado akong
maiintindihan ka ni Ricxon."

"Noong magising ako sa hospital, he was the one who told me about the news. I could
see a glint of anger in his eyes. I can't imagine how the doctor explained
about my miscarriage to him or my Mom. If only I knew this would happen... If o-
only I knew..." I wept.

Niyakap ako agad ni Savy bago pa man ako tuluyang humagulhol. Hinahaplos-haplos
niya ang likuran ko kaya kahit papaano'y gumagaan ang pakiramdam ko.

"Dapat kasi talaga sinabi ko agad, e... Dapat kasi mas naging maingat ako. Ang
sakit, Sav... Ang sakit-sakit. It was our baby, e. Dugo't laman namin iyon..."
I used Savannah's shoulders to rest my head. 

"Sssh, walang may gusto sa nangyari, Thei. Don't blame yourself too much..."
She comforted.

Hindi ako iniwan ni Savannah hanggang sa huminahon ako. Siya rin ang tagahatid sa
akin ng balita tungkol kay Ricxon. Ito na ang pangatlong araw na wala kaming text
sa isa't isa. Raven texted me last night, umuwi raw na lasing si Ricxon. As
much as I want to go to him, Mommy won't allow me. Kailangan ko raw munang
magpahinga dahil kung pati ito ay susuwayin ko, ako naman ang mapapahamak.

Two days after Savannah visited me, Mommy finally reached out to me. 

"I'm sorry, Ma," bungad ko at agad lumapit sa kanya na nasa dulo ng mesa.
"I'm very sorry." Hagulhol ko.
"I'm not angry just because you and Ricxon disobeyed me. Inaamin kong nasaktan
ako. I was disappointed. Pero mas galit ako dahil hindi mo sa akin sinabi ang
tungkol sa dinadala mo. I am your mother, Altheia. Masakit din sa akin ang nangyari
sa'yo. Now tell me, why did you choose to hide it from me?"

"I w-was scared, Ma. I'm sorry... I was scared.." Marami pa akong gustong
sabihin pero pinipigilan na ako ng mga hikbi ko. Halos mabasa ko na rin ang damit
ni Mommy dahil sa mga luha ko.

"Hush now," she took a deep breath. "I understand, anak..." Muling pagyakap niya sa
akin.

""Yong... b-baby, Mommy. Ang baby ko, e..." I sobbed.

I have never known the most painful feeling ever existed in this world until I lost
my baby. For two months of having her inside my womb, I have already prepared a
huge place in my heart for her. Bawat gabi ay naiisip ko kung ano ang magiging
itsura niya. Kung magiging kamukha ko ba siya o ang daddy niya?

But it never happened. I never got to hold her. I never got to see my tummy grow. I
never got to feel her heartbeat. I never got to meet her, but I know I have loved
her so much. 

She is my beautiful what if.

Things are slowly getting into its place after a few weeks. Naging masigla na rin
ako ulit. Ricxon and I talked already. Nagpunta siya sa bahay matapos kong magtext
sa kanya. Sinabi niya sa akin na si Mommy pala ang nag-utos sa kanya na bigyan muna
ako ng oras sa pagpapahinga at pagpapagaling bago kami mag-usap. Waves of emotions
were drowning us for the past weeks. Kaya mas makabubuti raw kung palipasin muna
iyon.

But now that we're both okay, bumalik na rin kami sa normal. 
-

Maggie decided to accept Tito Arthur's offer. Lumipad siya papuntang America
just like how they planned it. Pietro was left broken. Pero alam kong ginawa lang
iyon ni Maggie para sa ikabubuti ng lahat.

Mas naging abala kami sa pag-aaral nang tumuntong ang Marso. We've been
preparing for our final thesis defense. Ricxon and I didn't disturb each other
for the whole week of preparation. Saka lang kami nagkakausap kapag break time at
sabay kaming kumakain.

"May dala ako," nakangiti kong salubong nang maka-upo sa table kung nasaan siya.

Isa-isang bumati sa akin sina Davien, Raven, at Rence na abala na ngayon sa

pagnguya ng pagkain nila. I took the food container from my bag and slid it on the
table until it reached Ricxon. He opened it excitingly, like a kid opening a gift
during Christmas.

"I knew it," he smirked at me. "You cook the best steak."

"Only because you taught me how. Thanks to you, coach." I winked.

Malapad akong ngumiti sa kanya habang hinahain na rin ang dala niyang kanin sa
iisang container. Ganito na ang nakasanayan namin mula pa noong high school pa
kami. We share our food together. Kung ako ang nagdadala ng ulam, siya naman
nagdadala ng kanin and vice versa. 

"Uy! Ano 'yan?" Tanong naman ni Rence at inabot ang dala kong pagkain na nasa
harapan ni Ricxon. 

"Lahi mo, Rence. Niluto ko," sagot ko sa kanya.

"Baka?" Rence asked.

"Buti alam mo," utas naman ni Ricxon.

"Hala shutangina- Kayong magjowa ang sarap niyong pagbuhulin!" Turo niya sa aming
dalawa ni Ricxon. Mas napatawa lang kami ni Ricx sa kanya.

"Alis muna ako. May pupuntahan lang," pagpapaalam ni Raven bago tumayo.

"Isa ka pa, Raven! Aalis ka na naman? Kikitain mo na naman 'yang Kychin mo?"
Yawyaw naman ngayon ni Rence kay Raven.

"Florence, isa pa," may pagbabantang turo sa kanya ni Raven.

"Shutang- Sabing huwag mo 'kong tawagin sa pangalang 'yan, e!" Umakma

siyang susuntukin si Raven pero agad itong napa-upo ulit nang dumaan ang President
ng University.

Nagpigil kaming tatlo sa tawa nang nagkunwaring nagkakamot sa ulo si Rence dahil
napatingin sa kanya ang President. Nang makalagpas ito sa amin ay saka lang kami
nakagalaw ulit ng maayos.

"Nakakairita ka ngayon, Rence. Ano ba meron sa'yo ngayon?" Kunot-noong tanong

ni Daxon.

"Hindi pinadede ng Mommy niya, e." Nanunuksong ani Davien.

"Isa ka pa!" Rence poked Davien on the head. "Wala kang utang na loob, Davi.
Pinagtakpan kita kay Ricxon noong tumakas ka sa hatinggabi para magtanim kay-"

"Hoy gago!" Mabilis na hinampas ni Davien ang kaibigan. 

Nagkatinginan nalang kami ni Ricxon at sabay napa-iling dahil sa kalokohan ng

dalawa.

Ilang sandali ang dumaan ay dumating din sina Savannah at Keesha kaya mas naging
maingay kaming lahat sa iisang table. Napansin kong napatahimik na rin si Rence na
kanina ay nakakairita. Naka-upo nalang ito ngayon at inabala ang sarili sa pagkain.

"Sav, kumusta kayo ng boyfriend mo? Naka-laro namin ang team nila last month. Hindi
kita nakitang nanood, ah?" Ricxon asked while eating. 

"Hiwalay na kami, Ricx. Last month lang din," she answered.

Gulat akong napatingin kay Savannah na tipid lang na nakangiti sa akin. "Seryoso?
Ba't hindi mo nabanggit sa 'kin?" 

"May pinagdadaanan ka, 'di ba? Ayokong makadagdag pa sa dinadala mo."

I smiled back sadly. "I'm sorry. How are you now?" I asked.

"Hoy, duh! Lalaki lang 'yon. Hindi gugunaw ang mundo dahil lang do'n."

"So, you're single now, Sav?" Seryosong tanong ni Rence na ngayon lang ulit
nagsalita simula ng pagdating nina Savy.

Savannah sighed. "Yes. Sumakabilang pechay na siya." She continued.

"Hoy! Bastos ng bibig nito," pagsaway sa kanya ni Keesha.

After our final defense, mas naging magaan nalang ang ibang mga gawain sa school.
Bumabawi kami sa mga araw na namiss namin dahil sa thesis. We had our bonding
again, but this time, without Pietro. Hindi na siya sumasabay sa amin. Kahit kina
Ricxon ay lumalayo na ang loob niya. I always try to approach him and talk about it
but he changes the topic right away. 

"He changed after Maggie left." Ricxon uttered.

"Nasaktan siya ng sobra," sabi ko habang malungkot na nakatitig ngayon sa papalubog

na araw.

We have our little picnic in our own property. Ito ang lupang pina-reserve niya sa
Tito niya para sa bahay raw namin. Napapangiti nalang ako sa tuwing naaalalang ang
haba na pala ng nalakbay naming dalawa. High school pa kami noong binanggit niya sa
akin ang tungkol sa plano niya sa lupang ito. 

"Hindi ako susuko sa kanya. Ito ang hiling ni Maggie sa 'min. I need to do
it," he said.

"Lalambot din 'yan sa inyo. Sa ngayon, focus muna tayo sa graduation." I ran
my palm against his soft hair to gently fix it.

"Where do you wanna go after we graduate?" He asked.

"Travel tayo?" Nakangisi kong tanong.

"'Yan naman talaga ang plano, hindi ba?" His forehead creased a bit. "Where do
you wanna go?"

I bit my lower lip and shifted my eyes to the view while thinking. He remained
staring at me as he waited for my respond.

"Let's start with Batanes?" I suggested.

"I thought you're gonna say Switzerland or Iceland."

My lips contorted. "Too soon? Babe, ang mamahal ng mga bansang 'yan.
Philippines has a lot to be proud of. Let's start within here. Saka na tayo
lalabas kapag may trabaho na tayo." Paliwanag ko.

"I have my savings-"

"Mave Ricxon," I said in a serious tone. "You're not gonna use your savings.
Kapag mag ta-travel tayo, you're not going to pay for our expenses alone. Hati
tayo," sabi ko.

"Okay, boss," he smiled. "I love you, baby." He said as he pressed his lips on the
side of my head.

"Me loves you too."

-
Ricxon graduated as Summa Cum Laude. He was also awarded with Blue Knight Award. It
is the award given to those students who have been studying in the university from
grade school to college.

I graduated as Magna Cum Laude. Mommy was so proud of me that she even cried while
I was on the stage, receiving my diploma and awards. Umuwi rin si Daddy to witness
my graduation rite. Iyon ang unang beses kong nakita sila na magkatabi ulit sa
harapan ko sa loob ng apat na taon simula noong maghiwalay sila.

Habang pinagmamasdan si Ricxon na umaakyat sa entablado, hindi ko mapigilang maluha

sa saya. I'm very proud of him. I'm very proud of us. Sa kabila ng lahat
ng pinagdaanan namin, nagawa naming makamit ito nang magkasama.

Mommy and Tita Laura had just prepared a party at a famous hotel. My family and
Ricxon's family were there. We were all on the same long table. Ang ibang mga
kaibigan naman nina Tita at Mommy ay nasa kabilang bahagi.

"Tingnan mo nga naman 'tong dalawang ito, oh! Nakakaproud kayo masyado!" May
panggigigil na sabi ni Tita Laura.

"Ultimate Relationship goals!" Nakangiting ani Ate Lexie.

Sumandal ako sa balikat ni Ricxon habang sabay kaming napapangiti sa kanilang

lahat. Naka-puting polo nalang siya ngayon habang nakabihis naman ako ng isang
peach mini dress. 

"What are the two of you planning now? Will you relax for the rest of the year
before pursuing your careers?" Daddy asked.

"We're planning to have a vacation this summer, Daddy. Plano namin mag travel
muna before we combat for the realities in life."
"Realities in life," Daddy mimicked and chuckled a bit. "My Tei-Tei's really a
grown up lady now." Napangiti ako sa kanya.

Ate Lexie cleared her throat. "Grown up. Grown up na daw, oh. Ano na?" She said
indirectly, like she wanted someone to get it.

I hissed and shook my head as I chuckled. "I don't think we already have that
in mind right now, Ate Lex. Marami pa kaming kailangan pagdaanan," sabi ko sabay
lingon kay Ricxon na hindi kumbinsido ang mukha ngayon.

"I already have that in mind, babe. Since high school..." Makabuluhan niyang sabi
sabay lingon sa Daddy ko. "Tito?" Ricxon called, like he was waiting for
daddy's signal.

"Go on now, hijo." Daddy nodded.

Kusa nalang nagtagpo ang mga kilay ko nang biglang tumayo si Ricxon at lumipat sa
gilid ko. 

"Ricx-" pigil ko sa kanya but he cut me off.

"Don't worry. I've talked with them about this already." He said in a low
voice.

Umabot sa tenga ko ang pigil na pagtili nina Ate Lexie at ibang mga bisita. Sobrang
bilis din ng kabog ng dibdib na halos marinig ko na ang tunog nito. I remained
seated while Ricxon's standing in front of me, with his right hand inside his
pocket and the other holding my hand.
"Do I need to have a long sweet speech?" He uttered, causing our parents to laugh
softly.

Napalingon ako sa kanilang lahat. Their smiles almost reached their ears. Nagtagal
lang ang tingin ko kay Mommy na maluha-luha ngayon. She moved her head lightly,
gesticulating me to pay attention to the man in front.

"Baby, eyes on me," Ricxon held my chin and gently moved my head to face him.
Nanunubig na ang mga mata ko. Ricxon seemed so serious about this. 

"Isn't it too early, Ricx?" I said, almost whispering.

"Nothing's too early for a man who's deeply in love, Theia. I

should've done this before. I want to make sure na wala ka nang kawala," he
chuckled.

"But-"

"You love me, right?"

I nodded. "Of course."

"You're in love with me?"

"So much," I answered.

"Then let's barter." He said.

"What?" My brows puckered at the center.

Hinugot niya ang isang kamay mula sa bulsa at nakit kong may hawak-hawak na itong
isang itim na box. My eyes instantly brimmed with tears as he slowly bends his
knees in front of me.

"Altheia Norica Gallego Alves, let's do barter." He breathed deeply as he

opened the box in front of me. 

Euphoric tears streamed down my face when I saw a beautiful diamond ring
inside. 

"I'll give you my family name in exchange for your lifetime service to me...
as my wife." He proposed. 

***

A/N: Hold your seats for we're almost there. Excited na ako sa gulo nyahaha!

Chapter 32 - Chapter 30 [The Last Sunset of Summer (✔️)]

| Invitation |

***

A/N: Major Transition

Disclaimer: I do not own any of the photos used in this story. Credits to the
rightful owner(s).

WARNING: R-18. Yes, meron na naman. Read at your own risk.

***

"Happy 12th Anniversary!" I greeted brightly as the door opened upon his entrance.
I was holding a camera and I focused it on him, who's surprised right now.
He's only wearing his light blue long sleeve polo. He's already carrying
the black suit he was wearing earlier, and his necktie was no longer properly tied.

His astonished eyes stared at me for a while before it moved on the table where all
of his favorite foods were served aesthetically with candlelight and roses.

"W-Wow... You prepared all this?" He asked as his steps went closer to where I was
standing. 

He dropped his suit on the chair as he encircled his arms around my waist. I turned
my camera off when he bent lightly to kiss me softly on the lips.

"Yes. Hanggang 5 PM lang duty ko today so I decided to have a little surprise," I

smiled at him.

"Happy 12th Anniversary," he greeted.

Maluwag akong napangiti habang nakatitig sa mapupungay niyang mga mata. For twelve
years, those eyes didn't change a bit every time they stare at me. They still
look so in love as before. I wonder if he sees the same every time I stare at him
too?

"Tired, baby?" I asked while scooping some rice on his plate.

He held my waist again ang pulled me closer so I could sit on his lap. I was still
holding the spoon so a few pieces of rice fell into the served dish.
"I was tired earlier. Pero sa tuwing umuuwi ako sa'yo ay nawawala agad." Sagot
niya.

"May problema ba sa office?" Tanong ko ulit habang hinahawi ang buhok niya. His
arms were still wrapping around my waist. Kinalas niya ang isa at isinandal iyon sa
mesa.

"Yeah... Nagkaproblema ang isang truck habang nagdideliver patungong Zamboanga. All
the sugars there are needed by tomorrow. Mabuti nalang at hindi pa nakakabalik dito
ang isang truck na nagdeliver sa Iligan kaya sila nalang ang pinadala ko para ma
rescue ang deliveries at mahatid ngayong gabi." He said and sighed. I nodded and
took off his necktie before hanging it on the back of his seat.

"How about you?" He asked back.

"Okay naman. Mas dumami ang pasyente kanina. And you know what's the good
news? Makakalabas na si Abi bukas, the little girl with dengue, remember her?"

"The one who called me kuya-daddy noong bumisita ako sa'yo?"

"Yes," I laughed when I remember that moment. "Namiss ko nga agad siya kanina
pagkauwi ko. She even told me I'm her favorite nurse," I continued.

"You're very fond of her." He caressed the tip of my nose with his knuckles.

"Of course. Ilang weeks ko rin siyang chine-check at mino-monitor. Isa pa,
nakakaawa naman talaga siya, e. 'Yung lola nalang niya nag-aalaga sa kanya
kasi patay na ang mga magulang nito. Tapos nagkasakit pa siya. Actually, I
volunteered to pay for their hospital bills," I smiled at him.

"Really?"
I nodded.

"Umiyak lola niya sa 'kin kanina. Nagpapasalamat. Ang sarap talaga sa

pakiramdam kapag may natulungan 'no?" I leaned my head on his shoulder.

"Never knew my fiancee's an angel," he said. 

I chuckled.

"So, when's Maggie coming back?" Tumayo ako at umupo na sa kaharap na silya.

Nagsimula kaming kumain habang pinag-uusapan ang pag-uwi ng mga kapatid niya. Kaya
rin tumagal ng limang taon ang engagement namin dahil gusto niyang kompleto silang
magkakapatid sa kasal namin.

Maggie lived in the US for five years. Tanging sa skype nalang namin siya
nakakausap dahil nagdeactivate siya sa lahat ng social media accounts niya.
Davien's staying with Tita Laura in Canada dahil doon siya naka base sa
airline na pinagtatrabahuan niya. Daxon is in Switzerland for a project. Si Raven
lang ang nandito sa Pilipinas dahil sa isang malaking law firm din siya
nagtatrabaho.

Ricxon and I have our own condo unit. Dito kami umuuwi tuwing weekend. Sa bahay
naman kami tuwing weekdays. 

"I haven't talked to her this week. Have you emailed her the invitation
already?" He asked.

"Yes. I sent it to her last week, pero mukhang hindi pa niya ito nakikita dahil
wala pa siyang response. Si Tita nagreply na at sabi ay uuwi raw siya by October or
November," sagot ko sabay ngiti sa kanya.

"Okay, that's good. Klara already booked a ticket for Switzerland. I'll
just ask for an update again tomorrow. How's the other preparations?" 

I took a sip from my lemonade before answering him. "Alleah's coordinating

with the wedding architect already. Tatawagan lang nila tayo kung may ibang mga
katanungan pa sila. But, nagpa set ako ng meeting tomorrow para ma monitor natin
ang details na hinahanda nila." I answered.

"Tomorrow?" 

"Yes. Why? You have other appointments? Sunday bukas, babe." I reminded him.

"Yes, I know, but didn't I tell you that we will check the furnishing of the
house tomorrow?"

Napahilot ako sa noo ko nang maalala iyon. "Oh shit. Oo nga pala. I can cancel the
meeting-"

"No, it's okay. We can do them all at once. Just change the venue for the
meeting. Doon nalang din tayo sa bahay." He suggested.

After we ate dinner, I washed the dishes while he went for a shower. Habang hindi
pa siya natatapos sa loob, hinanda ko nalang muna ang living room. I laid a
comforter in the middle and picked up all the pillows in the bedroom and on the
couch. I also put some finger foods in a tray before putting them on the center
table. Now, this is perfect for a movie night.

I lay down there first and chose a movie. I picked a horror film and paused it for
a while to wait for Ricxon. I took my phone out to checked my mails until a certain
mail caught my eyes.

I stared at it for a moment. I also sent an invitation to Collin, but she

doesn't seem to be using this email anymore. Until now there is still no
reply. It's been how many years since I last talked to her. I was still in
Senior High at that time. Sa loob ng siyam na taon ay wala kaming balita sa kanya.

"Oh! What the-" Nabitawan ko agad ang phone ko nang sutil na pumaibabaw sa akin ang
bagong bihis na ipo-ipo.

He cornered me with his arms. He mischievously smiled at me. His face was only an
inch away, so I could feel his fresh breath touching my skin.

"Get off me," I pushed his chest away but he was too tough.

"Babe time, baby." He smirked.

I gave him a narrow stare. "Mr. Montero, I thought you're tired?" I said with
a tone of formality.

"Kailan pa ako napagod pagdating sa'yo?" He quickly answered.

"Ricx, naubos na pills ko. We can't-" I immediately stopped when he quickly

took something from his pocket and showed it to me.

"I thought you don't like using a sheath?" I arched a brow as he waved a
packet of condom in front of my face.

"I really don't want to. Why? Will you allow me not to use it?" So naughty!
"Ricxon, ayaw kong maglakad patungong altar na malaki ang tiyan." 

"Edi sabihin nating hangin ang laman," pagtawang aniya.

Agad kong hinampas ang braso niya. 

"What are you? An air pump?" I said.

"An air pump that can make you moan... loudly." He bit his underlip while staring
at me sensually.

"No thanks." I said and rolled my eyes.

Napabusangot siya sa ibabaw ko. He's being a baby again. Damn.

"It's our anniversary," he said petulantly.

I sighed heavily. "Okay, fine! Pero lagyan mo ng medyas 'yang sa'yo."

"Baby, masyadong maliit ang medyas. 'Di kasya." He grinned. 

"No medyas, no entry." I arched my brows at him.

No matter how tired he is from work, he becomes really hyper when it comes to me. I
really need to get used to this. Maybe when we get married, we'd produce a
dozen of offspring.

He was in the middle of his foreplay when my phone rang on the corner. Parang hindi
niya naman iyon narinig dahil patuloy pa rin siya sa pagmamasahe sa dibdib ko.

"R-Ricx, stop for a while..." It came out as a moan instead.

His hands in between my thighs started playing with my folds while his lips crawled
from my chest to my neck. I narrowed my breathing as I felt a familiar heat
mounting inside my stomach. I tried to stretch my arms to get my phone as it was
ringing continuously. I moaned softly when his hands started rubbing my bean
underneath. His lips continued giving pleasure on each of my peaks.

Nang maabot ko ang aking phone ay agad kong sinulyapan ang pangalan ng caller. It
was Savannah. She's still on duty tonight, so it makes me wonder why she
suddenly called.

"It's Savy..." I uttered.

"We're in the middle of our business. Drop it," he commanded. He continued

what he was doing and took the phone in my hand, and without hesitation, he threw
it over the couch.

"Ricxon!" 

He started gripping my hands and pinned them over my head. He stopped my lips from
chattering with his deep kisses. I kissed him back with the same amount of
aggressiveness. Until my phone rang again for the fifth time.
"I think it's an emergency," I said when I moved my lips away from him.

He groaned when I moved a bit to stand up. I took his t-shirt and covered it over
my body before standing up to pick up the phone he had thrown earlier on the couch.
I sat down next to him again before answering Savy's call.

"Sav," bungad ko sabay sulyap kay Ricxon na taimtim na naghihintay sa tabi ko kung
kailan ako matatapos.

"Thei, sorry to disturb you. Are you busy?" She asked.

"N-No... Why?" I said. I heard Ricxon hissed.

"Pwede ka bang bumalik dito sa hospital? Hinahanap ka ni Abi, e. We don't know

what to do anymore... Ayaw magpahawak sa iba." Pahayag niya.

I gulped hard when Ricxon leaned in again to shower my neck with his gentle kisses.

"I... uhm..." 

Mariin akong napapikit sa pinaghalong inis at kiliti dahil sa ginagawa ni Ricxon.

Hinablot niya ang damit na nakatakip sa katawan ko at muling sinunggaban ng halik
ang dibdib ko pababa sa aking puson. I bit my lip tightly to stop myself from
moaning.

"Theia? Are you okay?" Salita ni Savy sa kabilang linya.

"Y-Yeah... I am— Shit!" 

Malutong akong napamura nang umabot na sa ibaba ko ang mga labi ng malanding ipo-
ipo!

"Can you come?" Sav's voice was pleading.

"I am coming..." Mas lalong nag-init ang katawan ko nang sinabi ko iyon. It
wasn't meant for Savannah!

Sobrang husay maglaro ni Ricxon doon sa ibaba. Gusto kong mainis pero hindi ko
magawa dahil alam kong nagugustohan ko ang ginagawa niya.

"Okay. Thank you, Theia. We'll wait," she said and ended the call.

Saka lang ako napa-ungol ng malakas nang maputol ang tawag. Napasabunot ako sa
buhok niya habang ang isang kamay ko ay nakaalalay sa couch na nasa likuran ko. My
hips started to move with his tongue's pace inside me. I moaned so loud when I
felt my stomach twisting.

Mabilis siyang umalis mula sa ibaba at hinila ng bahagya ang mga binti ko para
mahiga ako ng tuluyan. Gaya ng gusto ko, he pushed the sheath on his shaft before
he planted it deep inside me. Napahawak ako sa balikat niya habang gumagalaw siya
sa ibabaw ko.

He gripped my thighs as he hastened his thrusts. The couch on my back was moving
every time he pushed harder. I felt my entrance being stretched too much this time.
He's larger now than before! 

"Ride on me, Tei-Tei..." He whispered before he carried my weight to shift our

position.
I pinned my hands on his broad chest as I started gliding on top of him, just like
how he wanted me to do it. He gripped my hips as he guided my every movement. Now
that I'm on this position, I could fully accommodate his size because I'm
sitting on it. It just hits different this time. 

"Fuck, Theia-" He cursed when I held his rod while I was moving.

The characters from the horror film started screaming along with my moan. 

After our successful release, nauna na akong tumayo at naglinis sa banyo. Siya ang
naglinis sa bakas namin habang nagbibihis ako sa kwarto.

I chose to wear a white polo shirt, with a sleeve folded up to my elbows, and a
denim shorts. Binuksan ko ang tatlong unang butones para makita ang kwintas na
regalo sa akin ni Ricxon noong 10th anniversary namin. Pagkalabas ko ng kwarto,
naabutan kong nakabihis na siya habang bitbit ang susi ng sasakyan. He's
wearing a simple grey shirt and a black khaki shorts.

"Let's go," nagmamadali kong sabi.

Nang makarating kami sa hospital, agad akong sinalubong ni Savy. Dumiretso kami sa
ward kung saan naka confine si Abi.

"She was crying. She's looking for you," ani Savy. "Kailangan na naman siyang
kuhanan ng dugo for her final blood test and to check her platelet count. Kaso ayaw
magpahawak talaga, e."

Nakasunod lang sa amin si Ricxon hanggang sa makapasok kami sa ward. Agad bumungad
sa amin ang malapad na ngisi ni Abi nang makita akong papalapit sa kanya.

"Nurse Theia!" She happily greeted.

"Hey..." Hinaplos ko ang ulo niya bago kinuha ang kit na bitbit ni Savy. 

"O, nandito na ang paborito mong nurse. Pwede ka na bang kuhanan ng dugo, baby
girl?" Masuyong paki-usap ni Savannah.

"Nurse Theia, pwede ikaw lang kumuha ng dugo ko? Masakit silang tumusok sa daliri,
e." Malumanay niyang paki-usap sa akin.

Napangiti ako kina Savannah at Ricxon bago nagsuot ng surgical gloves. 

"Thei, tapos na duty mo." Angal ni Savy.

"It's okay," I smiled at her before taking the needle from her.

"You're a brave girl, right?" She nodded. "This will be quick."

Habang kinukuhanan ko siya ng dugo, napansin kong panay ang paglipat ng tingin niya
sa akin at sa lalaking nasa likuran ko. Bumaba naman ang tingin niya sa bewang ko
kung saan nakahawak si Ricxon. After putting on a cotton on the tip of her finger,
pinahiga na siya agad ng lola niya para makatulog.

"Good night, nurse Theia," she said.

"Good night, Abi."

"Good night kuya-daddy," she looked at Ricxon and smiled. 

Napatingin din ako sa kanya hanggang sa pinasadahan niya rin ng haplos ang pisngi
ng bata.

"Good night, pretty girl." He answered.

"Hija, pasensya na talaga sa abala. Kahit ako ay hindi na alam kung paano pa siya
mapapapayag kanina. Maraming salamat talaga," ani Lola habang hawak-hawak ang kamay
ko.

"Walang problema, Lola. Ingat kayo lagi, ha."

Umalis na rin kami sa ward nang tuluyang makatulog si Abi. Dumaan muna kami kay
Savannah bago tuluyang lumabas ng hospital. 

Kinaumagahan, maaga kaming umalis ni Ricxon sa condo para puntahan ang pinapatayo
naming bahay. Actually, it's completely finished now. Tinatrabaho nalang
ngayon ng designers ang exterior at interior. 

Ricx and I designed it. It's a mixture of our ideas since it's our house.
It is a tropical-themed house in a modern style. Sa labas pa lang ng gate ay tanaw
na ang kabuuan ng bahay. It's a two-storey structure with an overlooking
rooftop view. Sa ibaba ay nandoon ang pool at ang car porch. Sa ikalawang palapag
ay agaw-pansin naman ang mataas na glass wall na abot hanggang sa paanan ng pinto.
Mula sa labas ay matatanaw rito ang ang hagdan at chandelier sa loob.

"Good morning Mr. and Mrs. Montero!" Kayla greeted, our interior designer.

Hawak-hawak ni Ricxon ang kamay ko nang pumasok kami sa loob.

"How's everything going on here?" Ricxon asked.

"We're almost done with the walls and lights. Ang furniture arrangement nalang
at other decorations ang tatrabahuin for this week. Prolly next week your place
will be ready and inhabitable."

We decided to check on every rooms upstairs. Nauna kami sa master's bedroom.

Mayroon itong terrace na nakaharap sa tanawin sa labas. Star gazing will be very
perfect here!

"What's that room for?" Kinalabit ko siya at tinuro ang isang kwarto na katabi
lang sa amin.

"Baby's room," he answered.

"A baby's room?"

He just smirked at me before pulling me with him as he walked towards the

room. 

"I can picture you out snuggling with our baby on that area," he said and pointed
the corner where a huge glass window was standing. I just felt like my heart did a
backflip with his every syllable. 

"I can't wait to wake up every sunrise with you beside me," he said as he
looped his arms around my waist and pulled me closer so he could kiss me on my
forehead.

Tanging mahigpit na yakap lang pabalik ang naisagot ko. Everything just felt so
right everytime he locked me between his arms. 
In six months, I'll be carrying his family name. Hindi ko mapigilang maalala
ang lahat ng pinagdaanan namin. We've come so far. But there's this part
in my head that gets anxious about what might happen after this, or what might
happen along this happiness. 

'Yung pakiramdam na sobrang tama na lahat, sobrang kasiyahan na ang

nararamdaman mo kaya hindi mo mapigilang maisip kung ano ang kapalit ng kasiyahang
ito. Everything's falling into places, until a flash of anxiety hits you. What
if something much heavier comes in and shake everything again?

"Ma'am, Sir, may naghahanap po sa inyo sa baba," pagkatok ni Kayla.

Kumalas ako sa pagkakayakap kay Ricxon. "Sino raw?" Tanong ko sa kanya.

"Alleah," she answered.

Sabay kaming bumaba ni Ricxon at naabutan si Alleah sa veranda sa backyard kung

saan tanaw ang maluwag na view ng siyudad.

"Hi! Am I late?" Masaya at puno ng ngiti niyang salubong sa akin matapos magbeso.

"You're just in time." I answered.

"Great! The wedding architect will be here in a minute. So, can we start?"

May ilang magazines siyang kinuha at isang box na maraming litrato mula sa kanyang
dalang bag at inilatag niya iyon sa table na nasa gitna namin. She also handed us
an envelope before she sat on the wrought chair in front.
Nagsimula siyang magpaliwanag sa set-up sa simbahan. She also prepared an album of
the foods that will be served. From the budget, wedding vendors, even the
destination for the reception, were all explained in detail.

"After your prenup shoot at Switzerland will be your Bachelorette party, Theia.
Isinabay ko na rin ang Bachelor's party but of course in different venues.
Don't worry, we still have  four months to prepare for that. For now,
I'm coordinating with the best team for wedding photography so we can settle
everything before November." She elucidated.

Kinuha ko ang isang magazine ng wedding gowns na puro design ni Maxi. He's a
known fashion designer in the country. His masterpieces are exceptional.

"Annnnd, for the gowns and suits, Vanessa told me that Maxi's currently
working on the design ideas you've sent to him already. Sabi niya he will text
you soon for the consultation."

"Okay," I bobbed my head several times. "I also want to ask if may vacant pa ba sa
number of guests for the reception?"

"Why? May nakalimutan ka pa bang imbitahin, babe?" Ricxon asked.

"You know... We really can't assure the presence of some guests. I just want
to make sure that we still have a slot for walk-in guests... If any," I gave him a
short smile.

"Okay. Alleah, adjust the number of guests. Make it 350," aniya sabay baling kay
Alleah.

"Noted, Mr. Montero." 

Ilang sandali pa ang dumaan ay dumating na rin si Vanessa, our wedding architect.
We made sure to hire different people for the contract negotiations and designing
so it would be less heavy for Alleah. Vanessa's assigned for the decorations,
floor plans, lighting, linens, and attires.

"Everything's under control, love birds. You just have to wait for your
wedding day," Alleah assured.

Pagkatapos ng meeting ay bumiyahe ulit kami para ihatid ako sa bahay. While
he's driving, nagbukas nalang muna ako ng Instagram at agad kong nakita ang
post niya last night. 

It was our photo from one of my colleagues' birthday party. We were kissing
under a tunnel of lights. Naalala ko pang si Savannah ang kumuha ng litratong
'to noon.

[ricxmontero]: a decade and two with you

Bumaba ang tingin ko sa comments at nakita roon ang comment ni Ciara.

[itsciara]: get married already!!

"Nakita mo na 'tong comment ni Ciara?" Tanong ko sa kanya.

"Yup." Tipid niyang sagot at hindi tinatanggal ang mga mata sa daan.
"I forgot to send her an invitation. Nandito ba siya sa Pilipinas?"

Sandali niya ang sinulyapan nang nakakunot-noo. "I don't think so." Then he
looked away.

"Maybe I could send her an invitation through email. Okay na rin 'yon,
'di ba?"

"Yeah. You can do that. But... are you sure about that?" 

"Why not? We're friends naman na."

He nodded slowly before he glanced at me. "Okay," he smiled.

Nagpatuloy ako sa pag scroll sa iba pang mga post. Naagaw lang ang atensyon ko nang
biglang nagnotify ang gmail. Someone just sent me a response.

From: Collin Nunez (nunezcollin@gmail.com)

I'll be there, Theia :)

"Oh my god!" I shrieked, leaving Ricxon to wonder.

"What's that?"

"Collin replied! She received my invitation! She's coming to our wedding!"

"Really? Akala ko hindi na niya ginagamit 'yang email na 'yan?"

"Akala ko rin!" 

Hindi matago sa mga labi ko ang saya. Mas lalo akong na e-excite. 

I feel so satisfied now.

Chapter 33 - Chapter 31 [The Last Sunset of Summer (✔️)]

| Child |

***

I held on the sheets tightly and let out a loud moan when Ricxon gave me two full
hard thrusts before he dropped on top of me. We were both panting and sweating
hard, but it always felt so good.

"Good morning, baby," he greeted as he brushed his lips softly on mine.

"Morning."

He pulled his rod off before he lay comfortably on my side. Hinila niya pa ako
palapit sa kanya at pinaunan sa kanyang braso. Yakap-yakap ko siya habang
isinasandal ko ang aking noo sa kanyang dibdib.
"Don't you think we're doing this too often, babe?" I asked while tracing
every curve of his abdominal muscles with my fingers. "I mean, we've been
doing it for three straight weekends now."

"We'll be doing this more often after we get married, Theia," he playfully
grinned.

"Shut up," pagtawa ko sabay alis sa tabi niya para tumayo. "Let's go eat.
I'm hungry. Can you cook menudo for me, babe? Pleaaaaase?"

"For breakfast?"

"Yes!"

"Isn't that too hard for breakfast? I thought you're on a diet?"

I frowned. "Just do it. Matagal na akong hindi nakakakain no'n." I said and
reached for his spare shirt beside the bed.

"Okay." He nodded.

Isinuot ko ang puting t-shirt niya bago tumayo at dumiretso na sa banyo. "Make it
spicy!" Pahabol kong sigaw mula sa loob.
Pagkatapos kong magshower at magbihis, sinundan ko agad siya sa kusina at naabutang
kasalukuyan pa itong nagluluto. Napangiwi agad ako nang umabot sa ilong ko ang amoy
ng niluluto niya.

"Yuck! What are you cooking?!" I used my palm to waft the air away from my nose.

"Menudo," nagtataka niyang baling sa akin.

"Ricx, takpan mo! Ang baho!"

"What?" He leaned closer to the stewpot before he sniffed, trying to check its
smell. "Babe, nothing's wrong with it."

Kinuha niya ang sandok at nagsalin ng maliit na sabaw rito bago lumapit sa akin at
pina-amoy.

"See?" He guaranteed.

"No! Ang bah—" Hindi ko naituloy ang sasabihin ko dahil lumipad na agad ang
palad ko sa bibig dahil sa pagkuyom ng sikmura ko.

"Theia?" Ricxon looked at me, confused.

Nanatili akong nakatitig sa kanya habang takip-takip pa rin ang bibig ko. Paulit-
ulit na kinukuyom ang sikmura ko kaya tumakbo na ako sa lababo at doon inilabas
lahat.

Mabilis akong dinaluhan ni Ricxon at hinagud ang aking likuran. He reached for a
roll of tissue in the overhead cabinets. Patuloy lang ako sa pagduwal habang
patuloy naman siyang nakaalalay sa likuran ko. He held my hair together before he
turned the faucet on to clean the sink.

I was half-panting when I faced him. Sa mga mata niya pa lang ay alam na ko na ang
iniisip niya.

"Could it be possible that you're-"

Napatigil siya sa pagsasalita nang malapad akong ngumiti sa kanya.

"Fuck."

Mabilis niya akong pinasan dahil sa tuwa. Halos mapatili pa ako nang umikot-ikot pa
ito habang karga ako.

Matapos makumpirma ang pagbubuntis ko, mas naging tutok na si Ricxon sa akin. For
my first month, hatid-sundo niya ako sa hospital kahit gaano pa siya ka busy sa
office. Si Mommy at Tita Laura rin ang una naming sinabihan sa balita. Mas masaya
pa ata sila kaysa sa aming dalawa.
We became busier as months passed by. Pa minsan-minsan nalang kaming nakakalabas ni
Ricxon dahil mas naging busy na rin kami sa kanya-kanya naming trabaho. I took a
maternity leave during my 3rd month of pregnancy. Gusto ni Ricxon na sa bahay lang
ako lage para mas mabantayan ako ni Mommy.

We can't lose this again.

"Maxi, you need to adjust my size," I said over the phone.

"What? Why? Tumaba ka ba?"

"No..." I sighed and smiled. "Dalawa kaming magsusuot ng gown."

"What? What do you mean?"

"Adjust my waist and belly," I answered.

Sandaling napatahimik si Maxi sa kabilang linya. Ilang segundo ang lumipas ay

umalingawngaw ang pagtili niya kaya napangiti ako.

"Oh my god! Hoy! Congratulations!"

Maggie and the other Monteros came home on the last week of October. Maraming mga
nangyari sa pagbabalik nila, lalo na sa pagbabalik ni Maggie, but that did not stop
the wedding preparation.

Ricxon and I flew to Switzerland with the wedding photography team, for our
prenuptial shoot. Noon pa man, ito na ang plano namin. Switzerland is our dream
destination. The photography team that Alleah hired is one of the most known
photography services in the country. Minsan ang mga cliente nila ay mga sikat na
artista kaya hindi maitatago na magaganda nga ang kanilang mga kuha.

For our last day in Switzerland, binuhos namin ang buong araw sa paglilibot sa mga
lugar na hindi pa namin napuntahan during the shoot.

"What did you get?" Tanong sa akin ni Ricxon nang makapasok kami sa isang grocery
store.

"Tomatoes."

"Okay... for what?"

"Kakainin ko, siyempre!" Sagot ko sabay tabig sa kanyang balikat at nagpatuloy sa

pagkuha ng ilang kamatis.

"Babe, hold these..." utos ko sabay abot sa kanya ng mga kamatis na halos hindi ko
na mahawakan lahat.

Kumuha naman siya ng isang basket para doon ilagay. Nagtagpo agad ang kilay ko nang
marinig ang mahina niyang pagmura dahil sa pagdagdag ko pa ng mga kamatis doon.
"Babe, ang dami na nito. Aanhin ba natin 'to? Uuwi na tayo bukas," he
complained.

Sinamaan ko siya ng tingin. "Bakit ba? Edi uubosin ko!"

"Lahat 'to? Seryoso ka? Halos mapuno mo na ang basket, Theia. I think one pack
is already enough, babe." He said and started to return the other tomatoes on the
pile.

"Don't touch it! Ano ba! Mauubos ko nga 'yan, Ricxon!"

"Theia—" Hindi na niya naituloy pa ang dapat sana'y pag-angal niya nang
sinimangutan ko siya. Nagsisimula nang manubig ang mga mata ko.

"Gusto ko nga lahat ng 'yan, e. Nakakainis ka," mangiyak-ngiyak kong ani.

"Babe naman... Kahit siguro tulungan pa kita sa pagkain ng mga 'to hindi pa
rin natin mauubos. Masasayang lang," aniya.

My lips went downturned as my eyes started to well up.

"Why are you crying now?" Mabilis niyang inilapag ang basket sa sahig at lumapit sa
'kin.
"Nakakainis ka..." Paghikbi ko. ""Yan nga lang gusto ko hindi mo pa ako
pagbibigyan. Ayaw mo na sa 'kin, 'no? Sawa ka na? 'Di mo na ako
mahal?!"

"What?- No... Damn. It's not like that," inangat niya ang kanyang dalawang
kamay upang hawakan ang siko ko pero agad akong umiwas.

"Huwag mo 'kong hawakan! Ang sama-sama mo... Kamatis lang gusto ko, e," I
sobbed petulantly.

"Theia naman..." Humakbang pa siya palapit sa 'kin pero mabilis akong umatras.

"Sabing huwag mo 'kong hawakan! Baka ma-catheter kita riyan!" Pagtabig ko sa

kanyang kamay.

Mariin siyang napapikit matapos lumingon sa paligid dahil may ilang customers na
rin ang napapatingin sa aming dalawa. Hindi na ako nakailag pa nang mabilis niya
akong niyakap.

"Okay, okay. We'll get them all. Just don't cry, damn..." halos pabulong
niya sabi bago kinuha pabalik ang mga kamatis at inilagay sa basket namin.

Unti-unti akong kumakalma habang pinagmamasdan siyang kinukuha ang mga iyon pabalik
sa basket namin. Pinunasan ko ang sariling luha habang naghihintay sa kanyang
matapos.
"Buntis, Ricxon. Buntis..." Rinig kong bulong niya sa sarili.

Pagkatapos namin doon ay ice cream naman ang hinanap namin. Tatlong container ang
pinabili ko bago kami umuwi na sa hotel na tinutuluyan namin. Masyado na akong
pagod para maglibot pa.

Pinagmasdan niya lang akong lagyan ng ice cream ang ibabaw ng kamatis habang
hinihiwa pa niya ang iba. He looked at me like I was doing the weirdest thing he
had ever seen before.

"You want some, baby?" I smiled cutely at him and offered him a single piece.

Mabilis siyang umiling. "No... go on eat," he refused. "What else do you want?"

Isinubo ko ng buo ang kalahati ng kamatis na may ice cream sa loob bago sumagot sa
kanya. 

"Ikaw," sagot ko sabay nguso.

Nanlaki ang mata niya at halos mabitawan niya ang kutsilyo nang marinig ang sagot
ko.

"You pervert pregnant woman!" He panicked.

1 week before our wedding day. Tinanghali na ako ng gising kaya si Ricxon ang
naghanda ng almusal. Today's my bachelorette's party. Kagabi pa text nang
text sa akin sina Savannah at ibang mga kaibigan ko.

I checked my phone immediately. Napuno ng texts at chat ang notification bar dahil
sa sunod-sunod nilang mga message.

Savy:

Hoy buntis gising na! Let's partyyyy!!!

Keesha:

Dala ka ng extra SD Card!!

Maggie:

Mauna nalang kayo sa resort, Theia. Magpapahatid nalang ako kay Piet mamaya. May
aasikasuhin pa kami for Elie. See you!!

"Good morning," bungad na bati ni Ricxon habang dala-dala ang isang tray ng
pagkain. He leaned closer to kiss me on the lips before he bent to kiss my tummy,
too.

He's topless and he's only wearing his sweat pants. His muscles were
flexing as he was carrying the tray of breakfast towards me. Dumapo naman ang mga
mata ko sa anim na pandesal na mayroon siya sa kanyang tiyan, very eye-pleasing.
Even his v-line looks so damn fine!
Ito ba talaga mapapangasawa ko? How did I get so lucky?!

"Wow... ang hot ng chef ko." I smirked.

"Ngayon mo lang napansin? Tss." He hissed.

"Anong oras bachelor's party niyo?" Tanong ko habang ngumunguya ng hinanda

niyang salad sandwich.

"6 PM. Ihahatid muna kita mamaya sa resort bago ako tutuloy sa venue namin," sagot
niya.

"Okay," I bobbed my head. "Make sure walang strippers ha dahil kapag talaga nalaman
ko, Mave Ricxon, ika-catheter talaga kita!"

Napatawa lang siya at pinunasan ang gilid ng labi ko na may mayonnaise. "Yes,
baby. Make sure no boys will be at your party too. Dahil kung hindi-"

"Ano?" Hamon ko sa kanya.

"Baka maging kambal 'yang dinadala mo." Seryoso niyang sagot.

I frowned at him when he laughed right after.

Alas tres pa lang ay nagsimula na akong maghanda. Matapos maligo ay dumiretso ako
sa walk-in para magbihis. Naabutan ko roon si Ricxon na inaayos ang ilang gamit ng
baby na nabili namin sa Switzerland.

"Hi, daddy!" Panunukso ko.

He chuckled after taking a glance at me. Inilagay niya sa iisang cabinet ang mga
sapatos, damit, bibs, hats, mittens, and socks. Parang natutunaw ang puso ko habang
pinagmamasdan siyang hawak-hawak ang mga iyon.

Lumapit ako sa kanya at niyakap siya mula sa likuran. Agad naman siyang humarap at
inilibot ang kanyang mga braso sa bewang ko.

"Kung hindi ka nagbubuntis ay hindi ka magiging ganito ka clingy. Pinaglilihian mo

ba 'ko?"

I pouted. "No," I shook my head.

"Oh well. Why does it seem like you can't get enough of me, huh?" He smirked.

"I just can't believe we're getting married in a week. I can't

wait," I pursed my lips cutely on the side.
"I can't wait too," he pressed the tip of his nose against mine. "You're
gonna be my wife before this year ends."

I giggled.

"Here comes the bride-to-be!" Masayang salubong sa akin nina Savy nang makababa ako
mula sa sasakyan ni Ricxon.

Isang puting maxi dress ang suot ko ngayon kaya hindi masyadong halata ang maliit
na umbok ng aking tiyan. Maingat akong inalalayan ni Ricxon habang pababa.

"Ricx! Theia!" it's Maggie. Kakalabas niya lang din mula sa suite kung saan
magaganap ang party.

Mabilis siyang lumapit sa akin at niyakap ako bago bumaling sa kanyang Kuya. Ricx
kissed the top of her head.

"Si Pietro nauna na?" Tanong ko.

"Yup, just a while ago," she answered. "Let's go. Maging dalaga muna tayo
ngayon," she added and laughed.

"Ayusin niyo 'yang maging dalaga n'yo ha. Altheia, you behave," seryosong
bilin ni Ricxon. "Ikaw rin," turo niya kay Maggie.

"Chill brother," Maggie winked at him.

"Hi everyone!" Nakangiting bati naman sa amin ni Ciara na kakalabas lang mula sa
sasakyan niya.

"Ciara! Mabuti at nakapunta ka!" Salubong ko sabay beso.

"Of course! I wouldn't miss this chance to stop the wedding. Nandito ako para
agawin ang groom-to-be," seryosong aniya.

Sandaling katahimikan ang namutawi sa aming lahat. Naputol lang iyon nang
humagalpak siya sa tawa. Maging si Ricxon ay nakakunot-noong tumingin sa kanya.

"Joke! My goodness!" She laughed.

Napailing nalang ako habang marahang tumawa.

Agarang umawang ang bibig ko nang makapasok kami sa venue at nakita ang set-up.
It's only a medium-sized suite but it looks sophisticated! May iilan nang
inumin ang nakahilera sa gilid kung saan ang ibang mga pagkain. Sa gitnang bahagi
naman ay isang single couch chair. The backdrop is full of balloons, strings,
and... panties?
"This is wild," komento ko sabay tingin kay Savy na malapad na nakangisi sa
'kin ngayon.

Lumagpas naman ang tingin ko sa isang malaking litrato na nakadikit sa wall,

'di kalayuan sa amin. It's Ricxon's photo at the beach. Nakatopless
ito at tumatakbo palapit sa camera. I took this shot of him back in Palawan.
Kakagaling niya lang maligo kaya medyo naglalakbay pa ang tubig sa hubog ng kanyang
katawan. 

"What the hell, Savy?!"

"Chill! It's part of the game later!"

"Paano mo 'yan nakuha? Hindi ko 'yan pina-upload sa kanya, ah!" Kunot-noo

kong baling sa kaibigan kong nakangisi na ngayon na parang kambing.

"I asked for a sexy photo of him for the games. Iyan ang binigay niya sa amin.
Paborito mo raw kasi 'yang titigan," aniya dahilan para malakas na napatawa
ang ibang kaibigan namin. Kahit si Maggie ay hindi na rin matigil.

"He said that?!"

Well, he looked soooo hot on the photo. Kaya hindi ko pina-upload sa kanya sa kahit
anong social media dahil ayaw kong pagnasaan pa ng iba. It's for my eyes only.

Pero ngayon ay ito pa ang ibinigay niya?! Mamaya ka talaga, Mave Ricxon!
"Just relax, Theia. Let us handle the night. I promise, you'll enjoy this."
Savy assured.

"Let's begin the party!" Malakas na sigaw nina Keesha sabay wagayway sa hawak
nilang panty.

Halos umalingawngaw sa buong sulok ng room ang tawanan namin nang magsimula ang mga
challenge na hinanda nina Savannah. Just a few games and activities. Nakakainggit
lang dahil halos sila ay pwedeng uminom. Tanging juice lang ang binigay nila sa
'kin.

"Am I late?"

Lahat kami ay napatahimik at napalingon sa bandang pinto nang biglang may nagsalita
na kakarating lang. My eyes grew wider when I recognized the girl standing there.
Nakasuot din ito ng dress. Abot hanggang tiyan na ang kanyang buhok ngayon at
pumuti ang kanyang balat. Mas pumayat nga lang siya o dahil lang talaga sa suot
niya.

"Collin! Oh my god!" Mabilis akong lumapit at mabilis din naman niya akong
sinalubong ng yakap.

"Where have you been for nine years?" I whispered while hugging her.

"I'm sorry... I'm very sorry, Thei..." She uttered.

Napawi lang ang ngiti ko nang marinig ang pagsinghot niya. She's crying. Kaya
agad akong kumalas para tignan siya.

"Hoy... Mamaya ka na umiyak. Nandito ka para magsaya. It's my last party

before I get married!" I said excitingly.

Hindi siya kumibo, ni hindi ngumiti ng kaunti. Pinunasan niya lang ang mga luha
niya at seryosong tumingin sa mga mata ko.

"H-Hindi lang ako nagpunta rito para sa party..." She uttered in a stern voice.

"What—"

"Mom!"

Lahat ng mga mata namin ay dumapo sa batang lalaki na agad pumasok at lumapit kay
Collin. Nakasuot ito ng blue polo at black khaki shorts. Maputi ito kaya medyo
mestizo. Agad siyang yumakap sa bewang ni Collin nang makalapit.

"M-May anak ka na pala?" Nakangiti kong tanong sa kanya. "I'm so happy for
you! What's your name?" I asked the little boy.

"Liam," the boy answered.

"Hi, Liam! How old are you?"

"Eight," then he smiled.

Napangiti ako kay Collin na maluha-luha pa rin ngayon ang mga mata. Nanatili siyang
nakadungaw sa anak niya habang yakap din ito.

"A very handsome boy, Collin. Kailan ka lang ikinasal? Ba't ba hindi ka nag
contact? I should've been there." I said.

"I'm sorry, Thei..." was all she could say.

Mas lalong bumaha ng luha sa pisngi niya. She can't look me in the eyes.

"Why are you keep on saying sorry? I understa—"

"He's Ricxon's."

I became frozen for a moment, trying to recall if I have heard her right o namali
lang ako.
"I'm sorry. Pardon that?" Unti-unting napawi ang ngiti ko nang itanong iyon.

Collin breathed deeply before her eyes finally laid up on me. Ang diretso niyang
titig sa akin ay mas lalong nagpabalot sa akin ng kaba.

"He's Ricxon's child... Thei," she repeated, tearfully.

***

A/N: Online class is drowning us with loads of activities and readings. Updates
will be slower now than ever huhu. Stay safe and God bless! Let's continue to
pray that this plight will end very soon. Ayoko na nitong online class! :<

Chapter 34 - Chapter 32 [The Last Sunset of Summer (✔️)]

| Call off |

***

"He's Ricxon's child... Thei," she said.

Muli akong napatahimik at nanatiling walang kibo ng ilang sandali. Collin did not
take her eyes off me as if she was just waiting for my reaction.

"Okay... Stop this," I chuckled and turned my eyes to Savy. "Is this one of your
pranks? I'm not liking it," I faked a laugh.

Savy remained speechless too. Nervousness was visible on her face as she shook her
head.
"Thei, I don't know about this..." She answered.

Muli kong binalingan ng tingin si Collin. "Collin, ano 'to? Don't joke
around like this," nagiging seryoso kong ani.

"Theia, I'm not joking here!" Her tears burst out. "I'm sorry... I'm
very sorry..." Paulit-ulit niyang hikbi.

My gaze shifted to the little boy who was still hugging her. Unti-unting sumisikip
ang dibdib ko hanggang sa unti-unti ko nang nararamdaman ang panunubig ng mga mata
ko.

"Hindi ako naniniwala sa'yo. Ricxon can never do this to me.... Never..." My
voice was still firm but my eyes were brimming with tears already.

Mabilis akong tumalikod para umalis sa harapan nila pero agad din akong napahinto
nang magsalita ulit si Collin.

"Senior High Graduation Party..." She uttered. "At... Ciara's p-party."

I stiffened. Muling nanumbalik sa akin ang pangyayaring iyon, siyam na taon na ang
nakalipas.

"Collin, stop this! Ricxon can never do that! Sinisiraan mo ang kapatid ko!" Maggie
meddled.

Nanatili akong nakatalikod sa kanila pero hindi na matigil ang pagdaloy ng mga luha
ko sa pisngi.
"Hindi ko siya sinisiraan, Maggie. Sinasabi ko lang ang totoo! My son deserves to
meet his father! Kaya ako nandito-"

"Kung iyan ang totoo sa'yo, nasaan ang ebidensya mo? Hindi 'yung basta-
basta ka nalang susugod dito at sabihin sa amin iyan!" Bwelta pa ni Maggie.

"Sige! Magpa DNA tayo! I am telling the truth here!" She sobbed. 

Narinig ko ang paghakbang niya palapit sa 'kin kahit nakatalikod ako sa kanya.
Hinawakan ko ang tiyan ko para maalalang kailangan kong kumalma at mag-ingat. Saka
lang ako humarap kay Collin nang may nanunubig na mga mata.

"Kung totoo bakit ngayon mo lang sinabi? Bakit ngayon pa? Bakit mo ginagawa
'to?" Sunod-sunod kong tanong.

"Theia, after what happened? Do you think may mukha pa akong ihaharap sa'yo?"

Every time I try not to cry, my heart breaks even more. Ayaw kong maniwala. Ayaw ko
siyang pakinggan. But when I glanced at the boy behind him again ... the pain
crushed me even more.

Bakit nakikita ko ang mga mata ni Ricxon sa kanya?

Tuluyan nang tumulo ang mabibigat na luha mula sa mga mata ko. Naramdaman ko ang
paghaplos nina Maggie at Savy sa likuran ko na mas lalong nagpapabigat sa dala-dala
kong sakit ngayon.

"My child needs his father, Theia. Hindi ko intensyon na pigilan ang kasal
n'yo. Ang tanging gusto ko ay makilala niya ang daddy niya. Hindi ko kayo
gustong masira-"

"Tangina Collin! Sinisira mo na nga kami! Tangina, ikakasal na kami, e!" I belted
out. 

"Theia, please..." Nag-aalalang pigil sa 'kin ni Maggie. I know she wants me

to calm down for the baby.

Kahit mahirap ay huminga ako ng malalim at pilit na pinapakalma ang sarili ko.

"Kung... Kung totoo ang sinasabi mo. Kung totoo... B-Bakit... B-Bakit pumatol k-
ka?" Umiiyak kong tanong.

Collin closed her eyes tightly causing the tears to fall continuously. She could
not answer or even look at me directly.

"Sumagot ka," mariin kong pahabol.

"While you were away, Thei... I was f-falling for him. Hindi ko sinasadya... Nadala
lang ako. I'm sorry... Sorry-"

My slap cut her off.

"Mommy!" Gulat na dumalo si Liam kay Collin at mas niyakap ito ng mahigpit.

Hindi ako makatingin nang matagal sa bata. Parang sinasaksak ang puso ko sa sakit.
Nagiging malabo na rin ang paningin ko dahil sa mga luha.
Agad akong tumalikod matapos tignan si Collin na hindi pa rin maka-angat ng tingin
sa 'kin. Aalis na sana ako roon ngunit napatigil ako sa paglalakad nang
bumungad sa pintuan ang kakarating lang na sina Pietro at Ricxon. Nagmamadali siya
at halatang puno ng pag-aalala ang mukha. Agad siyang sinalubong ni Maggie at may
sinabi rito kaya mas lalong nanlaki ang mga mata niya nang tumingin sa akin.

"What is happening here?" Naguguluhang tanong ni Ricxon nang makalapit.

"Huwag mo 'kong kausapin. Kayo ang mag-usap," pigil kong sagot sabay turo kay
Collin.

Mabilis akong tumalikod at iniwan sila roon. Hindi ko na napigilan ang paghikbi ko
habang papalabas ng lugar. Hawak-hawak ko ang aking tiyan habang mabilis na
naglalakad. Bawat hakbang palayo ay sinasaksak ang dibdib ko sa sakit.

"Theia!" tawag ni Ricxon pero hindi ko na siya nilingon at tuluyan nang nilisan ang
lugar.

I no longer know where my feet are taking me. Even my every breath makes my chest
heavier.

"Theia!" Boses iyon ni Pietro.

Dinig na dinig ko ang mahahaba niyang hakbang para makahabol sa akin. Mabilis niya
akong naabutan at hinarangan ang daanan ko. Agad niya akong pinigilan sa paglalakad
at mabilis niya akong niyakap.

"Primo... P-Primo..." Hagulhol ko sa gitna ng bisig ng pinsan ko.

Ramdam ko ang paghagud niya sa likuran ko. Mas lalo lang akong napapahagulhol nito.
Halos buong katawan ko ay nanghihina dahil sa sakit na nararamdaman.

"I'm here..." bulong ni Pietro sa tenga ko.

"Bakit ganito... Ayaw ko ng g-ganito. Tell me this is not happening, Piet. Ang
sakit... Ang sakit s-sakit..."

"Sshhh. I know, Theia. But please, don't let it consume you. Think about your
baby."

Para akong napukaw sa sinabi niya. Kahit sobrang hirap ay muli kong pinakalma ang
sarili ko. I took in a deep breath before wiping my tears.

Pero tangina, hindi gano'n ka dali!

"We're still not sure if it's true, okay? Let's wait 'til the
DNA result comes out." Pagpapakalma niya sa akin.

"He can't do this to me, right? He loves me. Mahal niya ako ng sobra kaya
hindi niya 'to sa 'kin magagawa," muli kong pag-iyak.

Narinig ko lang ang mabigat na paghinga ni Pietro habang pilit akong pinapatahan.

Hanggang sa narinig namin ang boses ni Ricxon na papalapit na sa 'min ngayon.

"Theia, let's talk please..." Hinawawakan niya ang ang palapulsuhan ko.
"Ricx, I think it's better if you talk with her when the result comes out.
Huwag muna ngayon, bro." Seryosong ani Pietro.

"Piet, huwag ka munang humarang ngayon, paki-usap. We need to talk about this right
now."

"I understand you, Ricx. Pero sana hindi mo nakakalimutang she's carrying your
child-"

"No, Piet. I... I can handle. Gusto kong marinig mismo sa kanya ang lahat." Putol
ko kay Pietro sabay baling ng malalim na tingin kay Ricxon.

Maggie and Savy took care of everything when Ricx and I decided to go home to our
condo. Sa buong biyahe pauwi ay walang nagsasalita sa amin. Pilit ko ring
pinipigilan ang mga luha ko sa tuwing naalala ang mga sinabi ni Collin kanina.
Pagkapasok namin sa aming unit ay dumiretso ako sa kwarto. Iniwan ko sa sala ang
mga gamit ko.

"Theia, naniniwala ka ba talaga sa sinasabi niya?" He started.

"Huwag na nating pahabain pa ang usapan, Ricxon. I just need you to answer me
directly. May nangyari ba sa inyo noon?" Kalmado ko pang tanong habang nakatayo sa
gilid ng kama.

"Wala."

"Kung wala, bakit niya gagawin 'to? Bakit niya sasabihin 'yon?"

"I don't know. Baby, believe me. Hindi ko alam. Ni hindi ko na maalala ang mga
nangyari. It's been nine years ago!"
"Paanong hindi mo alam, Ricx?! Paanong hindi mo maalala?!"

"Lasing ako, Theia!"

Mabigat akong napasinghap.

"That same night, Ricx. I needed you. Kailangan kita no'n. Wala akong ibang
makausap sa pinagdadaanan ko. Kahit hanggang sa pagtulog ay umasa akong makakausap
kita. Kasi kahit marinig ko lang boses mo ay gumagaan na ang pakiramdam ko, e." I
sobbed.

"Theia..." The side of his eyes were pooling with tears.

"Alam ko namang kasalanan ko rin kung bakit nagalit ka at naglasing. It was your
graduation day at inaway kita. I'm sorry for that. But you cannot blame me
that much. You know exactly why..."

"No... I didn't blame you..." He went closer and held both of my elbows.

"She was there for you that night, right? She comforted you?"

Sandali niyang inalis ang tingin niya sa 'kin para alalahanin ang mga
nangyari.

"Y-Yes. She approached me. Sinusubukan niyang magpaliwanag on your behalf. Pero
hanggang doon lang ang naaalala ko..."
"Ricx... The next morning when we finally talked, sinabi mong ginising ka nalang
nina Andrei sa sasakyan mo. H-How did you get there?" Nanginginig kong tanong.

Hindi siya nakasagot agad sa tanong ko. I can see how he's having a hard time
remembering every detail.

"Hindi mo maalala? O hindi mo lang kayang sabihin sa 'kin?" Napahikbi na ako

sa harapan niya.

"Theia, no... Hindi ko kayang gawin sa'yo 'yun."

"She wouldn't dare to come here and ruin my bachelorette party if it was just
for nothing, Ricxon!" Sigaw ko sa kanya.

"Babe, please calm down. The baby-"

"I know! And I'm trying to! Kaya sagutin mo 'ko."

"Sinagot na kita, 'di ba?" He answered frustratingly.

"'Yung totoo!"

"Hindi ko nga alam! I was too drunk to even remember how I got home that night! The
only thing that's certain here is that I can never cheat on you, Altheia!"

"Bullshit." Dahan-dahan akong napaupo sa kama habang hindi na matigil ang mga luha
sa pag-agos.

Mabilis siyang dumalo at lumuhod sa harap ko para magpantay kami. He hugged me from
there. I wanted to push him away but the pain I'm feeling made me so numb to
even have the strength to do that.

"I love you so much. You know that. I can never do something like this to you.
Paniwalaan mo naman ako..." He whispered.

His deep pleading voice made my chest ache even more. Paano ko sasabihin sa kanyang
pinapaniwalaan ko siya kung paulit-ulit na tumatakbo sa isipan ko ang lahat ng
nangyari kanina? Lahat ng sinabi ni Collin ay patuloy na nagpapakirot sa dibdib ko.

"May nangyari ba sa inyo? Did... Did you cheat on me?" Pumiyok pa ang boses ko nang
sambitin iyon.

"No... Baby, no... Iyan ang hinding-hindi ko magagawa sa'yo, Altheia. Tangina,
hindi ako katulad ng ama ko..."

I shut my eyes tightly and sobbed even more.

"Process the DNA test as soon as possible. Let's talk after you get the
result." Buong lakas kong sabi sabay kalas sa pagkakayakap niya.

"Where are you going?" He held on my hand tightly.

"Let me go, Ricx."

"No. Where are you going? Theia naman..." Mahigpit niya akong niyakap mula sa
likuran na para bang ayaw na niya akong pakawalan.

"Kay Mommy lang ako. Ayaw muna kitang makasama. Sana naman naiintindihan mo.
Please... Get off me," I said.

Mommy was there for me, as always. She comforted me kahit para na akong batang
umiiyak sa dibdib niya. I didn't want her to get mad at Ricxon. Lalo pa't
hindi pa naman sigurado kung totoo ba ang sinasabi ni Collin. I made her understand
the situation.

Bawat araw ay mas bumibigat ang dala-dala kong sakit. Palaging pinapaalala sa akin
ni Mommy na huwag pabayaan ang katawan ko dahil may buhay akong dala-dala.
It's just so hard to hurt when you know someone's life will be at risk.
Kaya kahit mahirap ay pinilit kong maging maayos. 

Halos araw-araw ring bumibisita sina Pietro at Maggie sa 'kin. Kahit papaano
ay gumagaan naman ang pakiramdam ko dahil sa anak nilang si Elie. She's a ball
of sunshine. 

"Tita, mommy told me that I fit in her tummy too when I was still little," Elie
happily spoke in front of me while her little hand was caressing my tummy.

"Really? How does it feel to be in your mommy's womb, Elie?" I asked.

"I don't know, Tita. I couldn't remember anything. But I'm sure I
was so bored," sagot nito sabay lingon sa kanyang ina na naka-upo sa kabilang sofa.
"Mommy, how did I get out from your tummy?"

Marahang napatawa si Maggie. "I pooped you out." Pagtawa nitong sagot.

Elie pouted and wondered. "What? I'm a poop?" She spoke with an accent.
Kapwa kami napatawa ni Maggie. Marahan kong hinaplos ang malambot at mamula-mulang
pisngi ni Elie bago siya pinasan at pina-upo sa kandungan ko.

"Are you gonna poop my cousin too, Tita?" She looked down on my tummy.

Naputol agad ang naging sagot ko nang dumating si Pietro na kakagaling lang ngayon
sa labas. Elie jumped off me excitingly and ran towards her daddy. Agad itong
nagpakarga sa kanya kaya yumuko nang kaunti si Piet para buhatin ito.

"He's here," Pietro said in a serious tone before pointing to the door where
Ricxon had just entered. "Baby," he called Maggie, gesticulating her to leave us
two for a while.

I remained in my seat when Ricxon leaned in for a soft kiss on my forehead, then on
my tummy. "How are you? I missed you," he said like a whisper.

"The baby's okay," malamig kong sagot habang yakap-yakap niya ako.

Hindi ko maangat ang mga kamay ko para yakapin siya pabalik. Hinayaan ko lang ang
mukha kong mamahinga sa balikat niya.

"How about you?" He whispered.

"You know my answer, Ricx."

Mabigat siyang napahinga at mas niyakap ako ng mahigpit. I felt his lips on my
nape. I would be lying if I'd say that I didn't miss him. Alam kong hindi
lang ako ang nahihirapan ngayon, kundi maging siya. 
"I love you, Tei-Tei." He whispered again.

"I... I..." Hindi ko naituloy ang sagot ko nang tumunog ang phone niya sa bulsa.

Kumalas ako sa yakap niya at naupo ulit sa sofa bago siya hinayaang sagutin ang
tawag niya. Pinagmasdan ko lang siyang nakatalikod sa akin habang may kausap sa
phone. Sa galaw pa lang niya habang mabigat na humihinga ay may hinala na ako kung
sino ang kausap niya. Mas nagdulot iyon ng kaba sa akin. I flicked my eyes away
from him when the call ended. 

"The result is out," bakas ang kaba sa boses niya nang sinabi iyon. "I should go-"
I cut him off.

"I'm going with you," buong tapang kong sapaw.

Hindi ko na hinintay pa ang pagsagot niya dahil mabilis na akong tumalikod at

umakyat sa kwarto para magbihis. Nagdesisyon ding sumama sa amin sina Pietro at
Maggie kaya sabay-sabay kaming pumunta ng hospital.

Naabutan na namin si Collin doon pagkarating. Tamak niya akong sinalubong ng titig
habang nanatiling nakatayo malapit sa pintuan ng clinic.

"Ricxon, Liam wants you to-" agad siyang humakbang palapit kay Ricxon nang matanaw
niya ito sa likuran ko. Sinubukan niyang hawakan ang braso nito pero agad umilag si
Ricxon.

"Let's wait for the result, Collin," pagbara agad sa kanya ni Ricx.
Collin pursed his lips in shame before he slowly pulled her hands away from him.

"If it's going to be positive, pwede bang mangako ka sa 'kin, Ricxon?"

Collin uttered again. This time, with a firm voice. "Huwag kang... Huwag kang
magalit sa kanya. Please make him feel the love of a father, Ricx. 'Yun lang
ang hinihiling ko."

"You sound so sure," I interrupted.

"Because I am sure, Theia!" her voice raised.

Nagtiim bagang ako dahil sa naging sagot niya. Walang bakas ng pag-aalinlangan at
pagdududa. Mabigat akong napalingon kay Ricxon bago huminga ng malalim. 

Our heads turned to the door altogether when we heard the sound of someone opening
it. I can no longer count how many sighs I let out when the doctor came out with an
envelope.

Lahat sila ay lumapit sa kanya. Nanatili lang ako sa pwesto ko kanina at hindi
gumalaw. I was waiting for Ricxon to get the result and read it out loud. 

Hindi ko inaalis ang mga mata ko sa envelope na dahan-dahan ngayong binubuksan ni

Ricxon. He glanced at me for a while before reading the result. Saktong tumunog
naman ang phone ko kaya kinuha ko ito mula sa bulsa ng dala kong bag habang hindi
pa rin tinatanggal ang titig kay Ricx.

"Hello..." wala sa sarili kong sagot sa tawag.

"Hi Theia! I called to say that everything's set for the wedding on Sunday.
Kailangan ko lang kayong makausap ni Ricxon for the final consultation. Baka may
gusto pa kayong idagdag o ipabago. At least we still have tomorrow to deal with it,
if ever meron," Alleah reported.
I couldn't find the strength to utter an answer when I noticed how
Ricxon's reaction had changed upon reading the result.

Unti-unting nagtagpo ang mga kilay niya kasabay ng panunubig ng kanyang mga mata.

My hand holding the phone was shaking a bit. Maggie slowly took the paper from him
to look at it as well.

Please say it's negative.

Please say it's negative.

Please...

"It's p-positive," Maggie muttered with tears flooding down her cheeks.

"Theia? Are you still there?" Alleah called over. 

Tuluyan nang kumawala ang mga mabibigat na luhang kanina pa naka-imbak sa mga mata
ko. Even my breath was shaking.

"No," mahina kong sabi.

"What, Theia? I didn't get it."

Parang dinaganan ng buong mundo ang dibdib ko dahil sa sobrang bigat nito. Ang
sakit na patuloy na kumikirot ay mas nagpapahina sa akin.

I glanced at him again... and I felt my heart being shattered when I met his eyes.

"Call off the wedding." I declared.

Chapter 35 - Chapter 33 [The Last Sunset of Summer (✔️)]

| Night of Mistake |

***

9 years ago...

Collin's POV

"Give me another shot!" pasigaw kong tawag kay Remi. Umiindak pa ako kasabay ng
malakas na kanta na umaalingawngaw sa buong bahay. 

Inabot ko agad ang isang baso nang ilahad iyon sa akin. Napapikit ako ng mariin
matapos mailunok lahat ang laman. "Whooah! More!" 

"Collin! May tawag ka!" pagtawag sa akin ni Sandra na hawak ngayon ang phone ko.
Agad ko iyon inabot at tumabi sa kanya bago sinagot ang tawag.

I narrowed my sight as I read the caller's name. It's Theia's

roaming number.

"C-Collin," she uttered. 

Sandra handed me another shot. Kinuha ko iyon at ininom bago sumagot kay
Theia. 
"Theia?! Hello?! I'm sorry I can't hear you, the music's too loud!"
sagot ko.

Tinakpan ko pa ang isang tenga ko para marinig ang sinasabi niya. Kinalabit ako ni
Sandra kaya napalingon ako sa kanya habang nakatuon pa rin sa tenga ang phone.

"Sina Ricxon at ang ibang varsity nandiyan na!" She mouthed at me with a glint of
excitement in her eyes.

"I-I'm sorry... I just want someone to talk to right now. Ricxon's not
answering his phone. And I just... I just need s-someone right now-" Theia's
voice sounded like she was crying.

Magtatanong pa sana ako pero mabilis na akong hinila nina Sandra at Remi palapit sa
kung saan ang mga varsity players.

"Hello?! Thei, I'll call you back later okay?! I can't really hear you! I
promise I'll call you back! I miss you!" I lied before I ended the call.

Dumalo kami sa kung saan ang ibang varsity. Nagkakatuwaan na rin sila ngayon. Umupo
ako sa kabilang sofa katabi sa kung saan sina Andrei at Ricxon. 

Parang wala sa mood si Ricxon. Lahat ng mga inaabot sa kanyang inumin ng kanyang
mga kasama ay tinatanggap niya at nilulunok nang walang hinto.

"Huy, anong problema mo?" Kalabit ko sa kanya.

Halatang lasing na ito ngayon dahil halos hindi na niya maibuka nang buo ang mga
mata niya. 

"Tumawag ba si Theia sa'yo?" Inaantok na nitong tanong.

Inalis ko ang tingin ko sa kanya bago kinuha ang baso na inabot naman ni Az sa
akin.
"Hindi," sagot ko.

Mabigat siyang napahinga bago sumandal inuupuan niyang sofa.

"Nag-away kayo?" 

"I don't understand her. Bigla nalang siyang nagalit nang hindi ko alam kung
bakit." Bakas sa tono ng pananalita niya ang lungkot na dala-dala.

"Ano ba kasi ang ginawa mo?" 

Umalis si Andrei sa tabi nito nang tinawag siya ni Ciara kaya ako ang pumalit doon
at naupo sa tabi ni Ricxon.

"I don't know. Maybe it has to do with what happened earlier. Siguro nakita
niya kami ni Ciara na nag-uusap. We just talked." 

"Try to understand her situation, Ricx. Nasa malayo siya. You have a reputation
here kaya siguro kung anu-ano na naiisip niya roon."

He just sighed again. 

"Iinom mo nalang 'yan. Tatawag din yun sa'yo bukas," dagdag ko sabay abot
sa kanya ng isang baso.

Habang lumalalim ang gabi ay mas nadadagdagan ang alak sa sistema namin. Wala na
rin ako sa matinong muwang nang napasandal na rin ako sa inuupuan ni Ricxon.

"Guys! Beer shower sa pool area! Tara!" pagyaya nina Sandra.

Nagsitayuan silang lahat pati si Pietro na pa ika-ika na rin ng lakad kasama sina
Andrei at Az. 
"Ayoko na. Suko na 'ko, Sandra," I refused.

"Ikaw, Ricx? Tara!" 

Hindi na sumagot si Ricxon. Mukhang tulog na ito dahil sa kalasingan.

"Ako na bahala sa kanya. Punta na kayo roon," sabi ko.

"Sigurado kang hindi ka sasali? Bahala ka, ikaw magsisi!" Nakangising aniya bago
tumakbo na patungong pool area.

Sandali kong sinulyapan si Ricxon na halos mahiga na nang tuluyan sa buong sofa.

Kahit nakapikit ay sobrang gwapo niya pa rin. Ang kisig niya pa ring tignan kahit
lantay na nakahiga.

"Swerte ni Theia sa'yo, 'no?" Wala sa sarili kong yawyaw.

Ilang sandali ko pa siyang pinagmasdan nang ganoon. Na alarma lang ako nang gumalaw
ito at pilit na tumayo.

"Saan ka pupunta?" Tanong ko sa kanya pero hindi niya ako pinansin.

Pa ika-ika itong tumayo at naglakad na papuntang pintuan.

"Ricx! Wait!"

Tumayo na rin ako at pilit nilabanan ang pagkahilo. Agad kong inangat ang isang
braso niya at inilagay iyon sa likod ng leeg ko para suportahan siya sa paglalakad.

Tinuro niya kung saan nakapark ang sasakyan niya. Pinindot niya ang alarm kaya
tinulungan ko siyang buksan ang pinto sa frontseat.
"Ricx, you can't drive," salita ko.

"I n-need to talk to her," aniya kahit nakapikit. Pilit niyang ipinasok ang susi sa
dock pero agad ko siyang pinigilan.

"Maaaksidente ka niyan, e!"

Mabilis akong umikot at pumasok sa shotgun seat. Buong pwersa ko siyang hinila at
pinasandal sa likuran ng inuupuan niya para pigilan ito.

Hindi naman siya umayaw pa. Tuluyan siyang napasandal roon habang nakapikit ang mga
mata. Sa sobrang kalasingan niya ay tila nakatulog na ito.

"Alam mo nakakainis ka, e. Ako sana noon kung hindi lang si Ciara. I was so happy
when I heard you two broke up. But then... Theia came in. Nawalan na naman ako ng
pag-asa sa'yo!" I uttered.

Napasandal na rin ako sa shotgun seat habang nakahilig ang ulo at nakatitig sa
kanyang tulog na ngayon. Ito na nga siguro ang naidudulot ng alak sa sistema ng
tao.

So, this is how a fucking liquid courage could do.

"Hindi naman talaga si Raven gusto ko, e... I needed to pretend because she's
my friend... Fucking lucky friend. Damn her!"

Uminit ang gilid ng mga mata ko nang maalala muli kung paano ako naging extra sa
relasyon nila.  Nandoon ako at pinapanood silang masayang nagmamahalan. Nasa
gilid lang nila ako, nasasaktan nang palihim. Kasama nila ako sa tuwing nag g-group
study kami kasama ang ibang mga Montero. I was there as Theia's friend...
secretly admiring her boyfriend.

"I love you..." Ricxon mumbled with eyes closed. Napatigil agad ako at gulat na
napatingin sa kanya.  "Theia..." He added. My butterflies died.
Hindi ko alam kung dahil lang ba sa kalasingan kaya ako nagiging emosyonal ng
ganito, o dahil ay nasasaktan lang talaga ako kahit may alak na namamayani sa
sistema ko.

"Theia..." He mumbled again. "I'm sorry..."

Pinunasan ko ang isang luha na dumaloy sa pisngi niya. Nabigla ako ng hinawakan
niya nalang bigla ang kamay ko.

"I miss you... I miss you so bad, baby," he added and kissed the back of my palm,
probably thinking it was Theia's hand.

I know it was wrong. Pero nawala na sa isipan ko ang tama at mali. I didn't
even think it was Theia he was fantasizing. 

I quickly leaned closer and kissed him without any hesitations. Hinawakan ko pa ang
panga niya para idiin ang labi niya sa akin. Mas napuno ako ng pag-asa nang
hinalikan niya ako pabalik. Matagal ko nang pinangarap 'to, kaya kahit may
munting bulong sa isipan ko na may girlfriend ang tao ay ginawa ko pa rin. 

In a battle between the heart and mind, the heart will always be the irrational
one.  The mind only knows what's right and smart, but it never considers
what our heart really wants. They are often at war, and they seldom want the same
thing.

The heart is thoughtless, the mind is heartless. If we follow the other, we might
end up either with pain or foolishness. 

"Tei... Tei..." He muttered when our lips parted.

Hindi ko alam anong tumatakbo sa isipan niya ngayon. Pero alam ko kung sino ang
nasa loob niyon. 

"Y-yes... it's me," I uttered. 

He was so drunk to even put his sense on what's happening. I was on the verge
of drawing back but something within me tells me not to. 
I know he only kissed me back because it wasn't me who he thought he was
kissing. Masakit pero tinanggap ko ang katotohanang iyon. I took it as a chance to
feel what it's like to be on Theia's shoe. 

It was a night of mistake. I gave my soul to someone not mine. It was wrong, very
wrong. May masasaktan at magagalit. But I didn't regret doing that...

Because that mistake gave me my son... Liam. 

The boy I can finally claim as mine.

***

A/N: End of Collin's POV

Chapter 36 - Chapter 34 [The Last Sunset of Summer (✔️)]

| Prick |

***

"Huwag mo 'kong hawakan," nanginginig kong pigil kay Ricxon nang mabilis niya
akong nilapitan at hinawakan sa braso.

"Theia, please..."

"Sabing huwag mo 'kong hawakan!" sigaw ko sa kanya sabay hagit ng braso ko

mula sa kamay niya.

"I'm sorry... I'm sorry. I didn't know. I'm sorry. Please..."

Paulit-ulit niyang paki-usap.

Hindi ko na magawang makawala nang mabilis niya akong niyakap nang mahigpit.
Masyado siyang malakas at masyado akong nanghihina para itulak pa siya palayo.

Tuluyan na akong napahagulhol ng iyak habang hindi niya ako binibitawan.

"How can you do this? How can y-you do this to me?! I trusted you! I trusted you!
How... Why... Anong g-ginawa ko sa inyo..." walang tigil kong iyak.

"Baby, I'm sorry..." Even his voice is now crouching while pleading.

My two arms were trapped between us. I couldn't get away from him. I was
gritting my teeth inside when I tried to punch him in the chest with a
shudder. 

"How... How can you do this, Ricxon? I loved you! I loved you! Fuck you, I love
you! Gago ka... Gago ka! Bitiwan mo 'ko!"

"Calm down... Please, calm down, baby. I'm sorry... I'm sorry. I'm
so sorry. I'm sorry..." I heard him sniffled.

"You are hurting me s-so bad.  All this time... All these years..." hindi ko
matuloy-tuloy ang iba kong sasabihin dahil sa paghikbi ko.

Nanghina na rin ang mga tuhod ko kaya unti-unti akong napapaluhod. Buong lakas
naman akong naalalayan ni Ricxon kaya maging siya ay napaluhod na rin ngayon habang
yakap pa rin ako.
Napa-angat ako ng tingin kay Collin na hawak-hawak na ang bibig ngayon habang
humihikbi. Muling umakyat ang galit ko nang magtagpo ang mga mata namin.

"Ikaw..." nasasaktan kong turo sa kanya. "Nakakadiri ka. Nakakadiri ka! Walang hiya
ka... Hindi kita kaibigan! Ang landi mo... Ang landi landi mo! Anong kasalanan ko
sa'yo, ha?!"

"Theia, I'm sorry. Hindi ko sinasadya-"

"Shut up! Huwag na huwag mong sabihin sa 'kin na hindi mo sinasadya! Alam mo,
Collin!" I shook my head in disappointment. 

Pagod akong napahawak sa ulo ko. Gusto kong magwala. Gusto ko silang saktan pero
hindi ko magawa dahil alam kong may dala-dala ako. 

"Please, lumayo ka muna sa  'kin," pilit akong huminahon nang sinabi ko
iyon kay Ricxon.

"Theia..."

"Ayaw muna kitang makita. Ni- anino mo huwag mong ilapit sa akin, kung ayaw mong
may mangyaring masama sa amin ng anak mo," may diin kong ani bago dahan-dahang
tumayo.

"Altheia... Please. Don't do this. Mag-usap muna tayo..." nakaluhod siyang

napayakap sa bewang ko.

It breaks my heart even more as I listen to his broken voice as he sinks his face
into my stomach.
Buong lakas akong kumawala sa pagkakahawak niya at mabilis na umalis doon. 

"Theia! Fuck- let me go, Pietro!" rinig kong aniya bago ako tuluyang makalayo sa
kanila.

Sa loob ng labindalawang taon na pagsasama namin ni Ricxon ay kahit kailan hindi ko

naisip na mangyayari 'to. He's too perfect for me to even think na
magagawa niya 'to.

Dalawang taon lang naman akong nawala. Sa loob ng dalawang taon na sinubok ang
relasyon namin ng distansya, ay siya rin palang magiging simula ng pagkakasira
namin.

Everything's ready. I am ready. The house, the wedding preparations, our

families. Everything worked out as planned.

But I was wrong... again.

Mabilis kong inilagay lahat sa isang maleta ang mga gamit ko sa condo. Iniwan ko
lang ang kay Ricxon.

Habang pinagsisiksik lahat iyon sa maleta ay panay naman ang agos ng luha ko. Ilang
beses ko nang narinig ang pagtunog ng telepono at cellphone ko pero binalewala ko
lang lahat 'yon.

"Mommy," mabilis akong lumapit kay Mommy nang makarating ako ng bahay.

Wala akong ibang sandalan ngayon kundi ang balikat niya. Sa kanya ko ibinuhos lahat
ng mga natitirang luha at sakit.
"Nagka-anak sila, ma. M-May anak sila..." paulit-ulit kong hagulhol habang pagod na
nakayakap sa ina ko.

"Anak, kayo rin naman. Alam kong mahirap pero huwag mong kalimutang magkakaanak din
kayo."

"Ang sakit mommy. Ang sakit, e..."

Sari-saring emosyon ang namamayani sa dibdib ko. Kahit ang pag-isip ng susunod na
gagawin ay hindi ko magawa. Sobrang hirap. Sobrang bigat.

No matter how hard I try to comfort myself, I just can't. Even my mother
couldn't make the pain lighter. It's as if it was asking and waiting for
someone else.

Perhaps it is pain's greatest irony that the consolation we need is from the
person who've hurt us.

Dahan-dahan kong iminulat ang mga mata ko nang maramdaman ang haplos ng isang kamay
sa noo ko. Nakatulog ako matapos mapakalma ni Mommy.

Nagulat ako nang bumungad sa akin ang OB ko. Mabilis kong hinawakan ang tiyan ako
at napadungaw rito. Nag-aalala kong binalingan ng tingin si Mommy na nasa gilid
lang ng kama.

"Mommy.. ang baby ko?"

"Relax, anak. Your baby's alright. Pinatawag ko lang si doktora para sa

regular check-up mo."

Napahinga ako ng maluwag kasabay ng paghupa ng pag-aalala ko. Akala ko kung ano na
ang nangyari.

Sinundan ko ang galaw ng kamay ni doktora sa ibabaw ng aking tiyan bago naman
lumipat iyon sa kamay ko para i-check ang aking pulso.

"You're stressed, Altheia. I'm telling you, hindi ito healthy para sa
kalagayan mo," the doctor admonished.

"Please be careful, hija. Whatever is stressing you out right now, you need to let
it go, or at least, learn how to handle it. You can't have another
miscarriage, mahihirapan ka nang magbuntis."

Mahina akong napatango kay doktora. Isa-isa niyang ibinalik sa bag niya ang mga
gamit bago siya hinatid ni Mommy palabas ng kwarto.

Ilang araw akong nagkulong sa bahay. Binibisita ako nina Savy araw-araw kaya kahit
papaano'y nababawasan ang dala kong lungkot. Ilang beses na ring sinubok ni
Ricxon na makausap ako. Halos araw-araw ay kumakatok siya sa gate pero hindi siya
pinagbubuksan ni Mommy.

Hanggang isang araw ay nagulat nalang ako nang magising akong nasa tabi na siya ng
kama ko. Nakayuko ang ulo niya at ang dalawang kamay ay nasa batok. Alam kong
gising ito dahil gumagalaw ang hinlalaki niya na parang hinihilot-hilot ang gilid
ng kanyang ulo. 

"What are you doing here?" 

"Babe," nag-angat siya agad ng tingin sa 'kin nang marinig ang boses ko.
Sobrang puyat tignan ng mga mata niya. Halatang may mabigat ding dala-dala. 
"Paano ka nakapasok dito?" dagdag kong tanong.

"Dumaan ako sa balkonahe mo."

"Ba't mo ginawa 'yun?"

"I've done it before. Why can't I do it again?" his deep voice sounded
weary. "Theia, we have to talk. Please?" 

Bumaba ang mga mata ko sa kamay niyang hawak ngayon ang akin. Huminga ako ng
malalim. Alam kong hindi ko na siya magawa pang ipagtulakan palayo gayung nandito
na siya. Kahit anong gawin ko ay wala na akong magagawa. It will only stress me
more if I won't let this emotional baggage out. 

"Lock the door," I commanded.

"Why?"

"'Pag maabutan ka ni Mommy rito, siya mismo ang magpapaalis sa'yo."

He stood up and walked towards the door. I just watched him until he could get back
to my side.

"I've talked with Collin about-"

"Don't mention her name here." I blocked.

"I'm sorry. But can you please, at least, listen to me?" 

Tumayo siya mula sa pagkakaupo sa silya at lumipat sa tabi ko mismo. Inayos ko

naman ang pagkakasandal ng likuran ko sa headboard.

"I'm sorry," muling usal niya.

"Ilang beses mo na ba 'yang sinabi?"

"Wala akong pakialam kahit maging isang milyong beses pa, Theia. Believe me,
please? I had no idea. I did not cheat on you."

"Then what do you call that?" nilingon ko siya. "You can't just use your drunk
state as a reason, Ricxon."

"Ano ba'ng gusto mong gawin o sabihin ko para maniwala kang hindi ko nga
ginusto ang nangyari? Ni wala akong alam na may nangyari, Altheia. If I knew, we
would've broken up a long time ago. Dahil kung alam ko, hinding-hindi ako
papayag na tumagal tayo nang may nililihim ako sa'yo. You don't deserve
that, babe. Nobody deserves that. I am not noble-talking here for the sake of
apologizing. I am saying this because I know how it feels to be cheated on," Ricxon
stated. 

Nanatili akong nakatingin sa harapan, hindi makalingon sa kanya. Ramdam ko ang

mabigat niyang hininga kahit pa malayo ang mukha niya sa'kin.

"With this issue right now, I couldn't do anything but to accept and face the
responsibility, Altheia. I know this isn't easy for you. Alam kong nasasaktan
ka. Alam kong galit ka. But please... I'm begging you... Don't make this
a reason to give up on me. Baby, just don't. I can't... Oh fuck tears,"
he sniffled.

Pasimple ko ring pinunasan ang isang luha na tumulo sa gilid ng mga mata ko.

"We've been through a lot, Theia. For twelve years, kinaya nating dalawa-"

"Pero iba ngayon, Ricxon. Ibang-iba ngayon," napahikbi akong muli. "You have a
child with another woman. How do you think will I handle that?"

"We are having our own too, baby. Liam will still be there. I can be a father to
him and to our child. I can be a husband to you. I can do all that, Theia." He held
my hand tightly.

"It's not that easy, Ricx..."

"I know... I know, baby. All I'm asking from you now is your understanding. We
still have her... We still have each other. 'Til the last sunset, remember?"
aniya at marahang hinaplos ang tatlong buwan kong tiyan.

Napadungaw rin ako sa kamay niyang nasa sinapupunan ko ngayon. Ang bawat pagtulo ng
luha ko ay parang isang kiliti sa mukha ko kaya agad ko iyong pinupunasan.

This isn't the time to decide for now. Waves of different emotions are still
on high tides, slowly drowning us for the past days. Baka kung anong
mapagdesisyonan ko ngayon ay pagsisisihan ko rin sa huli.

Hindi sa pagiging marupok. Hindi sa pagiging martyr o kahit ano. Ngunit may ibang
bagay pa ang mas mahalaga ngayon kaysa sa sakit na nararamdaman ko.
This won't be an easy transition, but for my child, for my man, I'm
willing to prick myself on the edge of knife. Even if that means pain.

"I've talked with her already. We agreed on certain terms for the child.
That's all. Gusto ko ring makilala ang bata. Kahit man lang makabawi ako sa
ilang taon na wala ako sa tabi niya," ani Ricxon nang pareho kaming kumalma.

"Have you talked with him already?" mahina kong tanong.

Tumango si Ricxon. "Yes. Just yesterday. Dinala ko siya sa bahay at pinakilala kina
Mommy."

Ramdam ko ang pagkirot ng dibdib ko nang banggitin niya iyon. Hindi ko maalis sa
isip ko...

Anak dapat namin ang unang ipapakilala niya sa pamilya niya.

My mind is secretly mocking at me. It's very immature to think of competing

with a child. Pero hindi ko mapigilan.

"Before I forget..."

May kinuha siya mula sa bulsa ng suot niyang jacket kanina. Dahan-dahan niyang
iniharap sa akin ang isang maliit na kahon. It's a rectangular shape and it
has a white ribbon on the top part.

"Happy 31st of the month, Tei-Tei," he greeted.

Today's supposed to be our wedding day. Today's the new year's eve
too. But because of the trouble, I could not feel its essence.

He once promised to turn me into his wife before this year ends. Pero sa tingin
ko'y hindi iyon matutupad.

At least, not in the mean time...

Nasasaktan pa rin ako. Hindi naman iyon gano'n ka daling kalimutan. But
we're not teenagers anymore. I can't just leave him after a little pain.
I can't just give up after a mistake without hearing his side, without knowing
the truest of the truth.

I think maturity is how you think and decide through the pain. Weighing the
relevance of things more than your capacity to bear the agony.

Binuksan niya sa harap ko ang maliit na kahon. Bumungad doon ang isang gold
necklace. It's very thin in size and it has a sun pendant. Sa gitna ng sun ay
mayroong isang maliit na yellow diamond stone. It's very elegant.

"Ito sana 'yung regalo ko sa'yo sa kasal. But since hindi natuloy, I
decided to give it now. It's our 151st monthsary anyway."

I smiled sparingly at him. Inangat niya ang kanyang kamay at marahang hinaplos ang
ibaba ng aking labi.

"Can I?" he picked the necklace out from the box and gesticulated me to turn around
so he could lock it around my neck.

No matter how much pain he had caused me, my love for him is mightier than it.
Marupok is the term. Love is the reason. Hindi sa lahat ng oras ang karupukan ay
katangahan.

12 years ago, I loved him for I thought he was perfect. Today, I figured out that
he isn't, but I just love him even more.

That's when I realized... If you're truly in love with the person, you
can never loathe them for breaking your heart.

***

A/N: Estimated number of chapters: 40.

Chapter 37 - Chapter 35 [The Last Sunset of Summer (✔️)]

| Wish |

***

"I'm worried about you, Altheia. Sigurado ka bang ayos lang talaga
sa'yo?"

Hindi tumitigil si Mommy sa pagsunod sa akin habang hinahanda ko ang mga dadalhin
para sa lakad ngayon. Umupo ako sa dresser. Binuksan ko ang drawer at kinuha ang
jewelry box.

"Ma, ayos lang talaga. I need to face this. Dito rin naman papunta ang magiging
sitwasyon namin, e."

I took the sun necklace from the box and wore it around my neck. Nahirapan akong
hanapin ang lock dahil nakatingin lang ako sa salamin. Lumapit si Mommy at
tinulungan akong isuot iyon.

"You're nearly 27. Kaya ayaw ko nang makialam sa mga desisyon mo sa buhay.
Pero ito..." mabigat siyang napahinga bago inayos ang buhok ko. "Isn't it too
early? Mahigit isang buwan pa lang simula no'ng lumabas ang totoo, anak."
"Ma, wala namang pinagkaiba kung matatanggap ko ito ngayon o sa susunod na taon. I
have my thoughts fixed. Aayusin namin ito ni Ricxon. For our family, for our...
son."

I watched her through the mirror. Ang kaninang nakakunot na mukha ay biglang naging
malambot sa sinabi ko. I smiled at her.

"Son?"

I nodded. "Yes, Mommy. We're having a boy."

Bahagya siyang yumuko para mayakap ako mula sa likuran. I held her hands and smiled
at her in the mirror. Humarap lang ako sa kanya nang mapansin ang pangingilid ng
luha niya.

"Ma, ba't may luha?"

"Wala. Ang saya ko lang, anak. Ang saya-saya ko!"

Inangat ko ang isang kamay para punasan ang luhang tumulo sa pisngi niya.

"I can still remember how your dad wished for a son after we have you. Magiging
masaya siya sa balitang 'to, anak." Mommy heaved deeply before her lips curved
into a smile.

Narinig namin ang busina mula sa labas ng bahay. Tumayo na ako at kinuha ang bag
ko. Kakalabas lang ni Ricxon sa sasakyan nang binuksan namin ang pinto.

He's wearing his gray polo today. Hubog na hubog ang katawan niya dahil medyo
fit din iyon sa kanya.

"Tita..." ani Ricxon sabay mano kay Mommy. "Thank you for this chance."

"Just make sure to keep my daughter and grandson safe, Ricxon," seryosong sagot ni
Mommy.

Habang bumibiyahe, nanatili akong tahimik at nakatingin lang sa labas, hindi matago
ang kaba. Nawala lang ang atensyon ko roon nang maramdaman ang paghawak ni Ricxon
sa kamay ko.

"Are you sure you're okay with this?" tanong niya.

"Of course."
"Tell me if something's wrong or something's bothering you. Tell me if
you're not comfortable. We can always leave."

"Ricxon," pigil kong ani. "It's your son's birthday. Don't think
about me too much. I'm okay. Focus on making him happy."

Lumingon siya kaunti sa daan bago bumalik sa akin. Alam ko naman ang iniisip niya,
e. Alam kong nag-aalala siya sa 'kin dahil nandoon din si Collin. 

I am not scared nor threatened. Why should I be? She's only there as the
child's mother. Nothing more. I know where I stand, so she should too.

Dahan-dahang naglakbay ang mga mata ko sa kabuuan ng bahay na nasa harap namin
ngayon. It's not that big but it looked peaceful. 

"Careful, baby," he uttered while supporting my back while stepping on the

staircase.

"Nandiyan na ba sina Tita Laura?" tanong ko.

"Oo. Nauna na sila ni Manang kanina para tumulong sa pagluto."

"Sina Maggie? Hindi na ako nakapagtext kay Piet."

He sighed. "Ayaw ni Magg pumunta. Hindi ko siya mapilit."

I bobbed my head slowly. 

"Mukhang nagtatampo pa rin sa'kin. You know how she hates issues like this.
Kaya si Piet ay wala na rin sigurong magawa." 

Nasa tapat na kami ng pinto ngayon. Hindi pa nga lang binubuksan ni Ricxon kahit
hindi naman iyon nakalock. Humarap siya sa akin at inilibot ang kamay sa bewang
ko. 

"Ba't mo ako tinitignan nang ganyan?" pukaw ko sa kanya nang mapansin ang
malalalim niyang titig sa akin.

"Hinahanap ko lang sa mga mata mo kung nagbago ba ang tingin mo sa'kin."

I smiled at him lightly. "You're still my Ricxon from 12 years ago. Only that
you're more of an asshole today." He chuckled at my statement.
Kapwa kami napalingon sa pinto nang bigla itong bumukas at bumungad sa amin si
Liam. Nasa likuran niya si Collin na mukhang hinabol pa ang anak niya papunta rito.

"Dad!" Liam beamed.

Nanatili ang titig ko kay Collin. Hindi ako umuurong sa mga tingin niya kahit pa
ang lalalim ng mga iyon. Bumaba ang mga mata niya sa kamay ni Ricxon na nasa
bandang tiyan ko na ngayon nakalibot.

"T-Tuloy," tipid at payak niyang sabi.

 Ricxon wanted to celebrate Liam's birthday at their house, but Collin

disagreed. Gusto niyang dito sa bahay nila ang venue. Siya ang ina, kaya wala na
ring nagawa si Ricx. 

Siguro kaya siya ganito makatingin sa akin ngayon ay dahil hindi niya inaasahan ang
pagsama ko. 

Ngumiti naman ako kay Liam nang tumingala ito sa akin. Naka Ironman outfit ito
ngayon kaya mas nangibabaw ang kutis nito. Ngayong magkatabi sila ni Ricxon, hindi
ko na kailangang pagdudahan ang DNA result. Mata palang at tindig ay kopyang-kopya
ng bata sa kanya.

"You hurt mom," bungad ni Liam sa akin. "You slapped her."

"Liam," pagsaway sa kanya ni Collin. 

"Liam, I want you to be nice to her. Can you do that for me, buddy?" ani Ricxon
habang nakaluhod sa harap ng anak para magpantay sila.

Liam nodded before he smiled at me. 

Dumiretso ako sa kusina nang marinig ang boses nina Tita Laura at Manang doon. May
ilang bisita lang ang nandito ngayon. Kadalasan sa kanila ay hindi ko na kilala.
Siguro mga kaibigan ni Collin. 

Masaya akong sinalubong ni Tita Laura. Agad naman akong tumulong sa kanila nang
makitang may ilang rekados pang hindi nahahanda.

"Dad, come here!" pagtawag ni Liam kay Ricxon habang nasa harapan.

Nakahanda na lahat sa isang mahabang mesa. Kahit ang decorations at backdrop ay

naayos na rin ng mabuti.
Nakatayo si Liam at Collin ngayon sa harap. Nakasindi na rin ang kandila ng tatlong
pulgadang cake na may disenyong inspired sa avengers.

"Daddy!" pagtawag pa ulit ng bata.

Nilingon ko si Ricxon ngayon sa tabi ko. Kahit nagsisimula na namang bumigat ang
dibdib ko ay pinilit kong tumango. I know he's only waiting for my permission.

"You sure?" he whispered.

"Yeah. Pagbigyan mo na ang bata."

"Why don't we go together? Come on," he held my hand as he tried to make me

stand, but I declined. 

"No. You go. It's for Liam," I curved my lips into a soft smile.

He just sighed. "I'll be back here," he said and kissed my forehead before he
left.

Huminga ako ng malalim bago muling nagbaling sa harap. Napapagitnaan ngayon nina
Collin at Ricxon si Liam habang kinukunan ng litrato. The little boy looked so
happy. I blinked twice and looked away. Hindi ko kayang tignan sila ng matagal.
Marahan ko nalang hinaplos ang tiyan ko para kumalma.

"Theia, 'nak, gusto mo ng tubig?" Manang Celia offered.

"Okay lang, Manang." I smiled.

"Gusto mo 'kong tulungan sa kusina? Tara? Nandoon pa si Laura," aniya sabay

sulyap sa harapan sandali bago tumingin ulit sa akin at hilaw na ngumiti.

Ngumiti nalang din ako sa kanya. Alam ko naman ang gusto niyang iparating.
She's trying to divert my attention.

"S-sige po."

Nilingon kong muli si Ricxon at naabutang sinusulyapan niya ako lage. Sumenyas ako
na sa kusina lang kami. Tumango siya.

"Wish, anak!" rinig kong sabi ni Collin.

Napahinto ako sandali para makinig. Kahit hindi ako nakatingin sa kanila ay rinig
ko pa rin naman ang mga boses nila.

"Pwede tatlo wish ko, Mommy?" si Liam.

"Sure. Go on, then blow your candles."

"I wish I'll get to meet Ironman one day! Second, I want a bike!"

"What's the third one?" narinig ko ang boses ni Ricxon.

Sandaling napatahimik ang lahat maging ang tunog ng mga camera mula sa ilang
bisita.

"Third, sana tumira na si daddy kasama namin para happy na ako! Para complete na
tayo!"

Napalunok ako at muling humigop ng malalim na hininga bago nagpatuloy sa paglalakad

papasok sa kusina kung nasaan sina Tita.

"Theia, are you okay?" pagdalo agad ni Tita sa akin.

"Yes, Tita. Banyo muna ako. Kanina pa ako naiihi," I painted a smile to convince
her.

Hindi ko na hinintay pa ang sagot niya at agad na akong pumasok sa banyo. I placed
my palm on my mouth to stop voicing out a sob.

Kahit anong pilit ko ay sobrang hirap pa rin pala. Bakit pakiramdam ko ay ako pa
ang nagiging kontrabida ngayon? Bakit parang ako pa ang nang-aagaw? 

Naghilamos ako at kumuha ng tissue para pampunas. Naglagay rin ako ulit ng kaunting
lipstick at mascara para hindi halatang galing ako sa iyak.

Nang abutin ko ang sling bag na nilagay ko sa ibabaw ng sink, nahagip nito ang
phone ko dahilan para mahulog iyon sa sahig. Naglikha iyon ng malakas na ingay,
parang nabasag.

"Shit!" I cussed after looking at my broken phone.

Sobrang wasak ng screen. Sinubukan ko iyong buksan pero hindi na umiilaw. I

groaned.
Naabutan ko agad si Ricxon sa may kitchen bar, mukhang hinihintay akong makalabas
mula sa CR.

"Bakit ka nandito? Nasaan si Liam?" 

"Nasa mga kaibigan ni Collin. Are you okay? What took you so long inside?" 

"I... was having a hard time unzipping my dress and then... my phone fell and got
broken." Ipinakita ko ang sira kong phone.

"We'll get a new one tomorrow," aniya. "Are you... alright?"

"Yes, of course."

"You don't seem okay," he uttered. Hinawi niya ang ilang piraso ng buhok sa
balikat ko. He pulled a stool chair from the bar and motioned me to sit there.

"I am okay," tulak ko.

"I know you, Tei-Tei. I know when your eyes are lying. I have been staring at them
for twelve years so you can't lie to me, baby," he stated. "Aren't
you comfortable?"

"It's not like that, babe. I just-" I was cut off when Collin suddenly
appeared on the door.

"Ricx," she called and went closer to us. "Your son's asking for a photo
again."

Inalis niya ang tingin niya sa'kin matapos iyong sabihin. Marahan kong
hinaplos ang balikat ni Ricxon kaya napalingon ito sa akin.

"Go," I mouthed at him.

I busied myself with my stuffs when Ricxon went out. Nanatiling nakatayo si Collin
malapit sa pinto, pinagmamasdan lang ako sa ginagawa ko.

"What happened to your phone?" tanong niya.

"Nahulog," I answered without giving her a bit of glance.

She only sighed. Naglakad siya palapit at may kung anong kinuha sa overhead
cabinets.
"Sa bagay, relasyon nga nasisira, phone pa kaya?" makabuluhan nitong ani.

I scoffed secretly. "Maaayos pa 'to."

"Hindi naman lahat ng sirang phone ay naaayos pa. Itapon mo na. You can just get a
new one instead," bato niya ulit.

"What are you trying to say now?" padabog kong nilapag sa mesa ang bag ko at
humarap sa kanya.

"What?" she asked innocently. May hawak na siyang isang wine ngayon at nagsalin
siya sa baso.

Saka ko lang napagtanto na mamula-mula na pala ang mukha nito. Mukhang nakainom na.

"I was pertaining to your phone. Don't drift your comprehension to something
else, Theia." She sipped from her wine and smirked at me before she went out.

I flicked my eyes firmly. Nananadya talaga 'tong babaeng 'to, e. Huminga

ako ng malalim at pinaglagpas nalang iyon dahil alam kong nakainom na rin naman
siya. 

I stayed in the kitchen for a moment. Hindi maalis sa isip ko ang inasta ni Collin
kanina. Lalo na ang mga sinabi niyang alam kong hindi lang naman patungkol sa sira
kong phone.

"Babe," pagtawag sa akin ni Ricxon dahilan para maagaw ang atensyon ko.

Nagmadali siyang naglakad palapit sa akin at hinawakan ang kamay ko para sumunod sa
kanya.

"Where are you taking me? Sandali."

"Let's also have a photo together," aniya.

Hinayaan ko siyang dalhin ako sa kung saan naganap ang photoshoot nila kanina. Liam
was there already, waiting for us.

"Tita! Daddy wants a photo of us three, too!" nakangiting bungad sa akin ni Liam
kaya napangiti rin ako sa kanya.

"Are you sure about this?" bulong ko kay Ricxon.

Nahagip ng tingin ko si Collin sa gilid, hindi makatingin sa amin. Hindi naman
galit ang mukha niya. Lungkot ang nakikita ko roon.

"Of course," he answered.

Kumuha ng isa pang stool si Ricxon at doon niya ako ipinaupo. Nakatayo naman siya
sa bandang likuran ko at si Liam naman sa harapan ko. Silang dalawa ay nakahawak sa
aking sinapupunan.

"Sabi ni daddy baby brother ko raw nasa loob, Tita. Can I hug your tummy?" Liam
looked up to ask me that.

Lumambot pa lalo ang puso ko sa sinabi ng bata. I smiled and nodded at him. "Sure,
Liam."

"O-Okay... On three," Collin's friend signaled.

Sabay-sabay kaming ngumiti sa camera matapos magbilang ng tatlo. Liam was hugging
my tummy. Ricxon's behind me, kissing my temple. While I remained seated and
holding Ricxon's jaw as he kissed the side of my forehead.

"I have one more wish!" Liam almost yelled after the shot.

"What is it?" tanong ko.

Lumingon siya sa Mommy niyang nasa gilid lang at hindi nag-aangat ng tingin sa
amin, bago siya lumingon naman pabalik sa 'kin.

"My other wish is... for you and mommy to be friends!" Liam smiled innocently.

Chapter 38 - Chapter 36 [The Last Sunset of Summer (✔️)]

| Not again |

***

Pinagmasdan ko si Ricxon habang nagpapaalam sa anak niya. Kandong niya ito habang
inaayos ang postura ng buhok. 
I smiled inwardly. Ngayon pa lang ay nakikita ko na kung paano siya maging isang
ama. Napahawak ako sa tiyan ko habang iniisip iyon.

"Collin, mauna na kami," paalam ni Ricxon nang makatayo ito. "See you next week,
bud." Marahang hinaplos ni Ricxon ang buhok ni Liam.

"Bye, daddy! Bye Tita Theia!" he waved his hand at us. 

Ngumiti ako pabalik sa bata at marahang hinaplos ang malambot nitong pisngi. "Bye,
Liam."

Bago kami makatalikod ay narinig pa naming nagsalita si Collin mula sa likuran.

"Ricx!" she called. "Thank you." Lumipat naman ang tingin niya sa akin. "Thank you
rin."

I just nodded.

Ricxon stayed with me for the whole week. Sa condo muna kami umuwi dahil ito ang
mas malapit sa hospital kung saan ako nagtatrabaho at nagpapa check-up. Araw-araw
namang tumatawag si Collin dahil palagi raw siyang kinukulit ni Liam.

Kahit nasa akin si Ricxon, I feel like I don't have him completely.
Naiintindihan ko naman. I'm kinda fine with that. Almost everyday ay kinukuha
niya si Liam kay Collin. Minsan dinadala niya ito sa opisina niya habang
nagtatrabaho. He's very fond of him. 

"Yes of course. Daddy can teach you how to play basketball... Okay, on sunday,
bud..." rinig kong natutuwang sabi niya habang katawag si Liam.
Nanatili lang akong nakaupo sa kitchen bar habang nakikinig sa kanila. Kanina ko pa
pinaiikot-ikot ang kutsara sa tasa ko. I flicked my eyes several times when I felt
my eyes watering. 

Kahit hanggang sa pagtulog ay hindi ako napapakali. Palagi ko pa ring naiisip ang
sitwasyon namin ngayon. 

"Hey, why are you still awake?" umayos ako sa pagkakahiga nang marinig ang boses ni
Ricxon.

He just got home from work. He's still on his polo but the necktie was
loosened already. He put his suit on the adjacent sofa and the car key on the side
table. He immediately turned to where I was lying to kiss me on the forehead.

"How's work?" I queried. 

"So far, everything's working aptly," he smiled lightly. "I'm sorry

ngayon lang ako, hinatid ko pa si Liam," he said. I nodded. 

After he put on his shirt and boxer shorts, he immediately sat next to me on the
bed.

"Kumain ka na?" I asked.

"Yes. Napadaan sa opisina si Raven kanina kaya sabay nalang kaming kumain," he
answered.

Bahagya niyang inangat ang ulo ko para ilipat iyon sa balikat niya.
"Are we okay, baby?" he uttered after seconds of silence.

"I guess. What makes you think we're not?"

"Ramdam kong hindi, Theia. I know something's bothering you. Is it Liam?"

"No," I shook my head. "He's a good kid, Ricx. Natutuwa ako sa kanya.
It's just that..."

Humarap ako sa kanya habang nakahiga pa rin sa mga braso niya.

"Siguro hindi pa lang talaga ako sanay sa sitwasyon natin."

"What can I do? Tell me..." He bent his head a bit to kiss the edge of my shoulder.

"Okay... I have to be honest with you," I stated. "You've been so busy with
work and Liam since last month. I kinda understand that. But... I'm pregnant,
Ricx. Alam kong iisipin mo lang that I ask too much of your time. It's okay
with me. Naiintindihan kong gusto mo lang bumawi sa kanya. But I need you, too.
I'm not like this before pero buntis kasi ako. Hindi ko mapigilan... I'm
sorry," I sniffled.

"Napapabayaan ba kita?"

"No. Hindi sa gano'n. Inaalagaan mo naman ako... but unlike before. I just
feel like... You're not exclusively mine anymore..."
He sighed. "I'm sorry for making you feel that way. Let me make it up to you."

Mas inilapit niya pa ako sa katawan niya para mayakap. I hugged him back too, even
with my little baby bump between us.

"You're..." he stopped and chuckled.

"I'm being clingy... I know," patuloy ko sa dapat sana'y sasabihin niya.

He chuckled again and caressed my cheekbone with his knuckles.

"Yes, baby... and I like that," he pouted.

Ricxon told me about the day he had. Isa ito sa paborito naming gawain bago
matulog. I always enjoy listening to him. Kahit problema pa iyan o magandang
balita. But tonight's different. Late-night talks with him seem to be the only
time that his attention's on me only.

"We'll go to Greece next month. For our 13th anniversary," he uttered all of a
sudden.

"What?" di-makapaniwalang ani ko. 

"Babawi ako, Altheia. We'll have our vacation. We'll have our alone time
together."

"Just us?"
"Yup, just us," he pinched my nose gently. "You like that?" 

Tumango ako agad at ngumiti. "Siyempre. For how long?"

"A couple of weeks?" he answered.

"That's too long... Paano ang kompanya? Si Liam?"

Bahagya siyang gumalaw mula sa pagkakahiga at tumagilid paharap sa akin habang

hindi inaalis sa akin ang mga mata.

"I can always tap one of my subordinates to take over for the meantime. And Liam...
he can stay with Collin. Ipapaliwanag ko sa kanya nang maayos."

"Masyado nang nagiging daddy's boy ang bata, Ricx. Pwede naman nating isama-"

"Babe," he blocked me. "Tayo muna. Gusto kong mag focus sa'yo roon."

Naalimpungatan ako ng madaling araw dahil sa isang tawag. Nang nilingon ko si

Ricxon ay hawak na niya ang kanyang phone.

"Collin... What's wrong?" bungad niya pagkasagot.

Dahan-dahan akong bumangon at umusog sa kanyang tabi habang nakikinig sa kanya.

"What?!" 

Nabalot ako ng pagtataka nang dali-daling bumangon si Ricxon at dumiretso sa walk-

in.

"Saang hospital kayo papunta?" Mabilis niyang isinuot ang t-shirt at relo. "Okay,
okay. Papunta na ako."

Halos hindi na niya masuot ng maayos ang relo niya dahil sa pagmamadali. Mas lalo
akong kinakabahan sa kilos niya.

"What's wrong? What happened?" I asked as he frantically picked up the jacket

and car key.

"Sinugod ni Collin ang bata sa hospital. Hindi raw matigil sa pagsusuka. I need to
go to him. Tatawagan ko si Tita o si Maggie para masamahan ka rito, okay?"

"O-" He hurriedly turned towards me and quickly kissed my lips. "Okay..." mahina
kong sagot nang makalabas siya.

Hindi na ako nakatulog pagkatapos nun. Kahit nagpapalit palit na ako ng posisyon ay
hindi pa rin gumagana. Nag-aalala rin ako para kay Liam. Kanina pa ako nagtitext
kay Ricxon kung anong balita pero wala pa itong reply.

I reached for my phone on the side table. Ito 'yung bagong phone na binili
namin ni Ricxon pagkatapos masira ng akin noong birthday ni Liam.
Nagbukas ako ng facebook. Unang post palang na bumungad sa akin ay sumikip na ang
dibdib ko. It's Collin's post. Mukhang nagbukas na siya ulit ng social
media.

My tears flowed spontaneously when I saw the photo she uploaded the other day.
It's the photo taken during Liam's birthday.

Silang tatlo ni Ricxon ang nandoon, puro nakangiti habang pinapagitnaan si Liam.
They looked like a little happy family. Biglang bumalik sa akin ang wish ng bata
noong birthday niya.

Collin Nuñez added a new photo

Hoping to give you all of your birthday wishes, my sweet little man. Mommy and
Daddy love you! ♥️

Some of our high school friends also left a comment. Lahat sila ay tila gulat din
sa litrato. Halos lahat ng reactions ay naka wow at naka love.

¦ Wow! What did I miss? Congratulations!

¦ Gwapong bata!

| 'Yung crush mo lang noon, may anak na kayo ngayon. Isang malaking SANA
ALL!!!

¦ Ngayon ka lang nagparamdam tapos ganito pa mababalitaan namin? Congrats!

¦ Anyare?

¦ This is a shocking news, but congrats!

¦ Aaaahh mygosh! Ang gwapo, Collin!! ng daddy hahaha jk. Miss you girl!

¦ Finally! Happy for you :) Stay strong!

Pinatay ko kaagad ang phone nang hindi ko na napigilang mapaluha. Kahit ang
maliliit kong hikbi ay hindi nakatakas. Parang bumalik lahat ng sakit noon. I was
crying alone, hurting alone.
We can never really say that it's okay unless it stops hurting us. Some things
are just too hard to accept, too hard to forget, too hard to embrace.

Sari-saring emosyon at mga bagay-bagay ang pumapasok sa isipan ko. Ang kaninang
iyak ay unti-unting napawi nang makaramdam ako ng pananakit sa puson ko. I breathed
deeply to calm myself. My lips circled as I respire narrowly.

Tumayo ako at nagtungo sa kitchenette para kumuha ng tubig. Ang sakit ay mas lalo
lang tumitindi hanggang sa mabitawan ko na ang baso ng tubig dahilan para mabasag
ito.

I gripped on the counter when the pain made me scream so bad. I cried out loud as I
slowly sat down on the floor. Sinikap kong makatayo ulit. Nakasuporta lang ang
kamay ko sa aking tiyan habang naglalakad pabalik sa kwarto.

"Ricx... answer the phone, please," nanginginig kong salita habang kinokontak si
Ricxon. Ilang beses kong dinial nang paulit-ulit pero walang sumasagot.

Muli akong napaupo sa sahig nang halos hindi ko na makayanan pa ang sakit. "Ricx,
please," I wailed.

"No. No. No!" Mas lalo akong napahagulhol at nanginig nang makita ang pagdaloy ng
dugo sa binti ko. Ang puting pajama kong suot ay halos mabalot na ng sarili kong
dugo.

"N-No.. Please.. not again. No no no, b-baby, no..."

With my shaking hands, I dialed Mommy's number. It's almost five in the
morning, alam kong gising na iyon ngayon.
Hindi pa man iyon nasasagot ni Mommy ay nabitiwan ko na ang phone dahil sa mas
tumitinding sakit ngayon. Halos mapahiga na ako sa sakit habang patuloy lang ang
mga dugo sa pag-agos mula sa ilalim.

"Ahhh! No! Please... No. Not again, not again. Baby, not again..."

I wanted to call the condo concierge for a help, but I couldn't get up. Nasa
living room pa ang telephone.

Mas napapasigaw lang ako sa sakit hanggang sa unti-unti akong nanghihina.

Napasandal nalang ako sa gilid ng kama ko habang nakayaka lang sa sahig. Ramdam ko
ang panghihina ng buo kong katawan. Tanging pagluha nalang ang nagagawa ko.

"Ricx..." I muttered before I lost my consciousness.

The white ceiling welcomed me as I slowly opened my eyes. I surveyed every corner
of the room. Wala pa akong masyadong lakas. Kahit pagsasalita ay hindi ko magawa.

Naaninag ko ang apat na taong nakatayo malapit sa paanan ng kama ko. One of them is
the doctor. Nakilala ko agad sina Mommy, Tita Laura, at Savannah. Napalingon naman
ako sa gilid kung saan ang sofa at natanaw ko si Maggie, Pietro, at Ricxon.

My brows crinkled when I noticed that Maggie's sobbing while hugging her
brother. Nasa likod niya naman ang pinsan ko at pilit siyang pinapatahan.

And Ricxon...

Nakayuko ang ulo nito habang ang dalawang siko ay isinasandal sa kanyang tuhod.
He's sitting there like the weight of the whole world is on him.
But when my sight shifted on his hands, with his knuckles full of bruises and
blood... my tears initiated.

Muli kong binalingan ng tingin sina Mommy. Maging silang tatlo ni Tita at Savy ay
umiiyak na rin. Mas napuno ng luha ang mga mata ko nang malungkot na umiling ang
doktor sa kanila.

Naunawaan ko agad iyon. The ambiance of this whole room could tell.

"We need to perform dilation and curettage or extraction as soon as possible to

remove the fetus and other tissues. This is to stop her heavy bleeding and to
prevent infection in her uterus," the doctor explained.

I started sobbing. Nanginginig kong hinawakan ang tiyan ko.

"Theia..." it's Savy's voice.

Lahat ng mata nila ay napunta sa akin. Mabilis na dumalo si Mommy at Tita sa tabi
ko. Si Savy naman sa kabilang gilid ko.

"No..." I keep on shaking my head, insisting not to believe what's happening.

"No... I can still feel him inside. Hindi niyo siya gagalawin," lumuluha kong ani.

"Hija, we need to remove him from your womb. Kung hindi natin ito gagawin ay
maaaring ikaw ang mapahamak," sabi ng doktor.

Mas lalo lang akong napa-iyak. Tumingala ako kay Mommy habang patuloy na umiling-
iling.
"I didn't lose him. Please... I can't... Ayoko... Mommy..." niyakap ako
agad ni Mommy.

Tuluyan akong napahagulhol habang pinagsusuntok suntok ko ang kamang hinihigaan.

Hindi ko maintindihan. Bakit lagi nalang? Bakit ako binibigyan pero kinukuha naman
agad?

"NOOOO!"

"Calm down, a-anak. Please..." umiiyak na pagpapakalma ni Mommy sa akin.

"No. Ibalik niyo please. Huwag naman ulit.. Please, doc... Do everything! Hindi
pwede! Hindi pwede! Mommy, hindi pwede!"

"I'll leave you for a while, Ma'am," malungkot na pagpapaalam ng doktor

kay Tita Laura.

I was whining. Nawala na ang pake ko sa paligid. Halos magkagulo sina Mommy nang
pilit kong tinanggal ang dextrose na nakakabit sa kamay ko dahilan para dumugo
iyon.

"Altheia!" may halong galit na sigaw ni Mommy habang umiiyak.

Saka lang ako kumalma nang lumapit na si Ricxon. Kalmado itong lumapit at pinigilan
ang mga kamay ko. Pero kahit gano'n, tagos sa mga mata niya ang sakit na dala.
Halatang galing niya lang din sa iyak because his eyes were bloodshot.

"R-Ricx... he's still here," I caressed my tummy with my shaking and cold
hands. "I-I can feel him," I sobbed.
Nagsimulang manubig muli ang mga mata ni Ricxon bago yumuko para mailapit ang mukha
sa akin.

"Yes, baby... He's still inside you," he heaved a heavy sigh before speaking
again. "B-But... he's... he's gone. So the doctors need to extract hi-"

"No!" I wept. "No, Ricx... No... Hayaan mo na. Hindi ako papayag."

"Baby, you'll get poisoned. It's going to put your life at risk..."

"I don't c-care! Just let him stay... Don't take him from me... It's
our baby. I'll s-stay with him... Sasamahan ko siya," hagulhol ko.

Matigas na umiling si Ricxon at niyakap ako habang tumutulo ang mabibigat na luha
sa mga mata.

"It's our baby... I'm sorry. Baby, I'm sorry. Sasamahan ko siya,
Ricx... Please..."

Naramdaman ko ang labi niya sa noo ko habang patuloy pa rin ako sa pagtangis.
"I'm sorry. I'm so sorry..." he uttered.

Dumating ang ilang nurse at agad dumalo sa amin. Nagiging malabo na ang mga mata ko
dahil sa luha. Hindi ako binibitawan ni Ricxon sa pagyakap kahit may kung anong
ginagawa na ang nurse sa dextrose ko.

"It's our baby... It's our baby. He can't be gone again. Hindi..."
Bahagya akong napangiwi sa sakit nang may kung anong tinusok ang nurse sa kabilang
braso ko.

"Sshh, I know. You have to calm down, okay? I love you, Theia. I'm sorry. I
can't lose you too..." 

Maging ang boses ni Ricxon ay nagiging malabo na rin. Nanghihina na rin ang mga
mata ko. Iyon na ang huli kong matandaan bago ako unti-unting nakatulog.

*****

A/N: Decided to have an update tonight because I'm still not sure when to post
the next one. Online class is getting busier and I don't wanna be engulfed
with pending activities so I'll focus muna with school works. Also, mali ata
estimation ko sa number of chapters haha! I'll change it to a maximum of 45
chapters... or less haha! Thank you and always keep safe!

Chapter 39 - Chapter 37 [The Last Sunset of Summer (✔️)]

| Blame |

***

For the second time, I lost another angel.

I woke up with the Doctor explaining that the curettage was successfully done. How
many times did I cry because of that? I don't know. I lost count. 

They said it was because of stress. But I think mahina lang talaga ako. I started
to question everything. Kung bakit ganito lage ang nangyayari. Saan ako nagkulang?
Anong nagawa ko para parusahan ng ganito? 

Or does this loss mean something else? Maybe the universe wants me to realize one
thing. Whatever it is... I'll figure it out soon.
The following weeks have been very hard for me. Nawalan ako ng gana sa lahat. Hindi
ako makausap ng mga taong nasa paligid ko dahil madalas ay mas pinipili kong mag-
isa. I was depressed. Gabi-gabi ay umiiyak ako, bago matulog o kaya'y
paggising sa umaga. 

I wanted to be gone too. I even wished God won't wake me up the next day.
Because every time I open my eyes for a new day, my heart breaks even more, knowing
that my little angel didn't even have the same chance.

Darkness enveloped my life after I got discharged from the hospital. I didn't
know how to get out of it. I had no plan to do so. Mommy talked to me countless
times, trying to cheer me up, but it just didn't work. Sina Savy at Keesha ay
halos araw-araw bumibisita sa bahay, pero maging ang tumango sa kanila ay hindi ko
magawa. 

Even Ricxon couldn't cheer me up. He's hurting too. Kahit hindi ko
masabi, mas bumilib ako sa kanya dahil kahit alam kong nahihirapan na siya ay hindi
siya sumusuko sa 'kin. 

"Babe, look who's here," Ricxon spoke one day when he got into my room. 

"Nurse Theia!" a voice of a little girl caught my attention.

It's Abi.

I moved my head to turn to her when she immediately ran towards me and hugged my
body.

Umupo si Ricxon sa tabi ko habang tanaw rin si Abi na nakayakap sa akin ngayon.
Nakita ko sa likuran niya ang kanyang Lola na agad akong sinalubong ng ngiti.
"Namiss kita, Nurse Theia," Abi added. "Alam niyo po ba kumakain na ako ng gulay at
prutas gaya ng gusto niyo. Kaya hindi na ako nagkasakit!" magiliw niyang sabi.

Unti-unti akong napangiti habang nakadungaw sa kanya. "Mabuti," mahina kong sagot
sabay ngiti sa kanya.

I slowly lifted my gaze to Ricxon. He gave me a smile. Somehow, it softened my

heart. It was the start of my healing. Masyadong magaan ang loob ko kay Abi kaya
nagagawa ako nitong mapangiti.

"Tita! Tita!" muli namang nabaling ang atensyon ko sa kakarating lang din na bata.

It's Elie. Kasama niya sina Magg at Piet sa likuran.

Napangiti rin ako nang lumapit si Elie at umupo naman sa kabilang gilid ko. Napawi
lang ang ngiti niya nang napansin si Abi sa kabila.

Elie stared at her with creased brows.  Her cute lips protruded. "Who are
you?" she asked.

"Ako si Abi. Ikaw sino ka?"

"I don't know you."

"Huwag ka magsalita ng english. Hindi kita nauunawaan masyado."

"You talk fast. I don't understand you. I only know little tagalog words."

Napangiti nalang ako ng tuluyan dahil sa nasasaksihan. Elie's still five, and
she grew up in Canada kaya mas sanay siyang magsalita ng ingles.

"What's your name?" Elie asked with a smile.

"Sabi ko Abi. Ikaw sino ka? Your name?"

"My name is Elie. It's my short name. I have a long name too, it's Selene
Eliana. Do you have a long name too?" Elie tilted her head a bit while asking that.

"Abi lang," Abi answered.

"Okay. Would you like to play with me, Abilang?" 

 Soft laughters filled the entire room for a while. Maging ako ay hindi na rin
napigilang mapangiti dahil sa kanilang dalawa.

"You're smiling again," Ricxon whispered. Tipid lang akong ngumiti pabalik sa
kanya.

Maybe Ricxon noticed that Abi and Elie's presence is helping me. Kaya halos
araw-araw ay hinihiram niya si Abi sa kanyang lola, at si Elie naman mula kina
Maggie at Pietro.

After more than a month of recovering from my miscarriage, Ricxon finally decided
to get back to work. He got a lot of appointments lining up, some are
overseas, so he's barely at home for a week.
"I can look after him while you're working." Ngumiti ako kay Ricxon na ngayon
ay nakahanda na para sa flight niya papuntang Thailand.

"Are you sure? Nagtext na rin naman si Collin at sabi niya ay makakauwi na siya
bukas," he answered while fixing his wrist watch.

"Yeah. Ako na bahala kay Liam. Maybe... I'll just text Collin to pick him up
pagkabalik niya rito."

Collin flew to Manila for an important matter. Hindi niya naman sinabi sa amin kung
ano. Nakiusap lang siyang iwan muna si Liam kay Ricxon habang may inaasikaso siya
roon. Nasabi niya noon na wala na siyang kamag-anak dito sa Davao. Ang pamilya
naman niya ay nasa Australia na lahat. Hindi ko nga lang alam ang ibang rason kung
bakit bumalik siya rito, maliban sa gusto niyang makilala ni Ricxon si Liam.

"Kailan nga uwi mo?" I asked while fixing his necktie.

"On Monday."

"On the 31st of May?" kumunot ang noo ko habang may inaalala. "It's our..."

"13th Anniversary," patuloy niya sa sasabihin ko. "Wait for me here on that day. I
have something important to tell you," he added.

"About?"

"About us."
I looked at him like I was trying to guess his plan. We're supposed to fly to
Greece, as we have originally planned last month. Pero sa dahil sa nangyari ay
pina-cancel nalang namin since I'm not yet allowed to travel.

"What are you planning?" I queried.

He just chuckled and pulled me closer. He bent his head a bit to kiss me softly on
the lips. Napapikit ako at dinama iyon.

"I love you, Tei," he whispered.

"I love you, Ricx."

"'Til the last sunset?" he asked.

"'Til the last sunset." We pressed our foreheads together and he gave me
another kiss before he moved back to hug me this time.

Liam was playing downstairs. Iniwan ko lang siya roon dahil naaliw rin naman siya
sa panonood ng movies. Mommy went out for groceries. I stayed in my room and
decided to clean the area. Mahigit isang buwan na rin simula noong huli kong
asikaso rito.

Binago ko ang arrangement ng dresser, bed, at sofa. Nagpalit din ako ng curtains.
It was previously dark so I chose a brighter color. After fixing everything,
tinahak ko naman ang walk-in. I reorganized everything. Panghuli kong binuksan ang
isang spare closet. Ilang sandali akong napatunganga nang makita kung ano ang
nandoon.
I fell on my knees and started crying again upon seeing the stuffs Ricxon and I
prepared for our baby. Ito pa 'yung mga gamit na binili namin from Switzerland
when we had our prenup shoot.

I took the little mittens and hugged them while crying. 

I breathed narrowly with my circled lips to calm myself. Narinig ko ang tunog ng
telephone mula sa sala. Pinunasan ko ang mga luha ko at tumayo ulit para isarado
ang cabinet. I won't move anything from it.

Bumaba ako mula kwarto. Wala na roon si Liam pero umaandar pa rin ang TV. Siguro
nasa banyo lang dahil bukas din ang pinto patungo roon.

"Hello," sagot ko sa tawag.

I froze for a moment when I heard Liam's whining voice in the

background. 

"Ma'am, may aksidente pong nangyari dito malapit sa entrance ng village.

Tatlong bata at kabilang ang anak niyo. Pumunta po kayo di-"

Hindi ko na pinatapos ang guwardiya at mabilis kong ibinaba ang telepono. Halos
patakbo akong lumabas ng bahay at nagmadaling pinaandar ang sasakyan ko.

I couldn't put into words how nervous I was when I noticed a flock of people
from the entrance. Mabilis akong bumaba ng sasakyan at lumapit sa kanila.

"Tita! Tita!" pag-iyak ni Liam nang makita ako. "Mommy! Daddy!"

Duguan na ang bandang tenga nito. May ilang gasgas at galos din sa paligid ng braso
niya. He couldn't get up. May mas malubhang sugat sa tuhod niya na patuloy na
umaagos ang dugo. Mabilis kong pinunit ang laylayan ng tshirt kong suot at inilibot
sa sugat niya para matigil ang pagdurugo.

Dumating din ang mga magulang ng dalawa pang bata na kalaro niya. Sabay kaming
umakyat ng ambulansya. Liam got unconscious along the way. Mas kinabahan ako.

Ayaw ko na sanang ipaalam kay Ricxon ang nangyari dahil alam kong nasa biyahe pa
ito papuntang Manila, but he called me. Wala akong nagawa kundi sagutin ang tawag
niya.

"R-Ricx..." nanginginig kong bungad sa tawag pagkarating ng hospital.

Nasa emergency room na ang tatlong bata. Nakatayo lang ako sa labas ng pinto habang
patuloy na nanlalamig dahil sa nangyari. Sinabi ko kay Ricxon ang nangyari. Halos
hindi ko na maipaliwanag ang kaba ko habang pinapaliwanag sa kanya ang lahat.

"What?! What happened?" 

"I d-don't know. Hindi ko pa alam. Nasa living room lang siya kanina habang
naglilinis ako sa kwarto." Hawak-hawak ko ang dibdib ko nang pinapaliwanag sa kanya
iyon.

Narinig ko ang mabigat na hininga ni Ricxon sa kabilang linya. May kinausap siya
saglit na hindi ko maunawaan dahil mukhang inilayo niya ang phone. 

"Pauwi na ako. Wait for me there," aniya na ikinagulat ko. 

"What? Your flight-"

"Nasa airport pa ako. Delayed ang flight namin to Manila. Wait for me there." Then
he ended the call.

Gusto ko pa sana siyang pigilan dahil alam kong importante ang lalakarin niya sa
Thailand. Pero wala na akong nagawa dahil naibaba na niya ang tawag bago ko pa iyon
masabi.

I talked with the guard who called me earlier and he explained everything to me.
Nasagasaan daw ang mga bata habang nagbibisekleta sa loob ng village.

"Sabi ng kasama kong rumuronda malapit sa inyo, natanaw niya pa ang mga bata na
paikot-ikot lang na nagbibisekleta habang angkas sa likod ang anak niyo. Siguro
mabilis ang pagpapatakbo kaya nang makarating sa malikong parte ng village malapit
sa entrance ay hindi na nakapagbreak kaya nakasalubong ang paliko ring sasakyan,"
paliwanag niya.

Sapo ko ang noo ko habang nakikinig sa paliwanag nila. Napaayos lang ako sa
pagkakatayo nang bumukas ang ER at iniluwa roon ang ilang nurse na tulak-tulak ang
wheeled stretcher na hinihigaan ni Liam.

Matapos siyang mailipat sa sariling kwarto ay saka lang ako nakalapit sa kanya.
He's still asleep. Halos mapuno ng bandage ang braso at pisngi niya. May mas
malaking dressing din sa binti niya kung saan ang pinakamalaking sugat na natamo
niya from the accident.

"For now, let him rest until he wakes up. He already undergone CT scan. Hinihintay
nalang namin ang interpretation ng radiologist. This is only to make sure that
there's no internal bleeding. I think ang anak niyo ang mas malubha sa
kanilang tatlo base sa sugat. Siguro ay tumilapon ito after the impact," the doctor
explained.

I thanked the doctor before he left. Naiwan kaming dalawa ni Liam sa loob ng
kwarto. Marahan kong inayos ang buhok niya habang pinagmamasdan itong tulog.
Sa kabila ng lahat ng nangyari, sa kabila ng ginawa ng ina niya, inaamin kong
napalapit na rin ang loob ko sa kanya. I care for him not only because he's
Ricxon's child, but because I think of him as our own. Kahit kailan hindi ko
naman siya nakikita na isang bunga ng pagkakamali. I just can't. 

"I'm sorry, Liam," I uttered while caressing his hair.

Tinawagan ko na rin si Mommy kaya nagmadali siyang sumunod sa akin sa hospital.

Umalis lang ito ulit para bumili ng kakailanganing gamit. Maging kay Tita Laura ay
umabot na rin ang balita, kaya sigurado akong pati kay Collin ay ipinaalam na rin
ni Ricxon. After all, she's still Liam's mother. She deserves to know.

"Tita..." Nagising ako nang marinig ang tinig ni Liam habang hinahaplos ang kamay
ko.

"Hi," I stood up to check on him. "How are you feeling?"

"Where's mommy?" He asked, ignoring my question.

"S-She's on her way here."

"Daddy?"

"He'll be here in a while. Don't worry."

"I'm sorry, Tita. Gusto ko lang naman makipaglaro sa ibang kids. They have a
bike..." 
I smiled weakly at him before I kissed him on the forehead. "No... I'm sorry."

I made him sleep again after a while. Bumukas ang pinto at bumungad doon si Ricxon
na kakarating lang. Agad niyang nilapag ang bitbit na suit at bag sa sofa bago
lumapit sa akin.

"Oh god, what happened?" He looked so worried when he checked on Liam.

"He g-got..." Hindi ko matuloy-tuloy ang sasabihin ko dahil sa kaba. Saka ko lang
namalayan na lumuluha na pala ako nang maramdaman ang init ng mga mata ko.

Ricxon hugged me right away. "Hush baby, I'm not mad. If that's what
you're thinking," he said.

I sobbed in between his chest. "I'm sorry... I'm really sorry."

"It was an accident. It wasn't your fault," pagpapakalma niya. "Anong sabi ng
doktor?"

I told him everything. Nalaman ko rin na pina-cancel niya agad ang flight niya
dahil sa pag-aalala. Nanatili akong nakatayo sa paanan ng kama habang pinagmamasdan
si Ricxon na marahang hinahaplos-haplos ang buhok ng anak. 

I almost lost my balance when someone came in and pushed me away from the bed to
clear the way. It was Collin with tearful eyes. She looked so pale and blanched,
maybe because she was just really worried.

Mabilis siyang dumalo sa kama kung nasaan si Liam. Ricxon moved a bit. Maiyak-iyak
na hinawakan ni Collin ang kamay ng anak bago iyon hinalikan habang nakayuko sa
kama.
Nagpalipat-lipat ang mata ko sa kanya at kay Ricxon na nakatayo naman ngayon sa
kabilang gilid ng kama. I couldn't paint their faces anymore. They looked so
worried. Who wouldn't be?

While staring at them like that... I realized one thing. It hits deep. It pains me
a lot. Ni hindi ako makapaniwalang naiisip ko pa ang bagay na ito ngayon. 

I shrugged my thoughts when Collin lifted her dagger eyes at me. I didn't know
how she managed to step towards me that fast just to slap me in the face.

"Collin!" sigaw ni Ricxon sa kanya. Kunot-noo kong binalingan ng tingin si Collin

habang pumapagitna naman si Ricxon sa amin at yakap ako sa isang braso.

"Bakit nangyari 'to sa anak ko, ha?! Kung galit ka sa 'kin, ako ang
pagbuntungan mo ng galit, Theia!"

"Hindi ko ginusto ang nangyari, Collin! I am not that stupid and desperate!"

"Talaga? If so, you should've looked after him well! Hindi 'yung
pinapabayaan mo nalang dahil hindi mo naman anak!"

"Stop right there, please," Ricxon pointed his index at Collin, trying to threaten
her.

"What? You're still going to defend her? It's your son we're talking
about, Ricxon!" She belted. 

"It was an accident! Kaya pwede ba? Stop this blaming game! Lay a hand on her
again, I swear-"
"You swear, what?!"

"I'm gonna get you out of this building." Ricxon's voice screamed a tone
of finality, without any traces of hesitation.

Kahit ako ay nakakunot-noong napatingala sa kanya. "Ricx..." I muttered in shock.

Collin scoffed. "You're threatening me? You actually think you can do that? I
am his mother! Mas may karapatan ako rito kaysa sa babaeng 'yan!"

"You have the right to my son but you do not have the right to hurt her!" Ricxon
belted out.

"Okay, fine! I'm sorry!" She sarcastically yelled at me. "But you know what?
Kaya ka siguro palaging nakukunan because you couldn't be a great mother!
Pabaya ka!"

"FUCKING SHUT UP, COLLIN!" si Ricxon.

Mabilis na lumipad ang palad ko sa mukha ni Collin. My other hand did the back-up
shot and slap the other side. Ngayon ay hindi na ako umiiyak sa takot at pag-
aalala. Umiiyak na ako dahil sa galit at sakit mula sa matatalas niyang salita.

"I'm sorry about what happened to Liam. I'll take all the blame for that.
But you don't have to slap me with those words! I lost my child, Collin.
Twice. Y-You'll never know what I've gone through. Saka mo sabihin sa
akin 'yan kapag naranasan mo na ang dinanas ko. I never wanted any of this to
happen! Galit ako sa'yo! Galit na galit ako sa'yo, pero tangina, hinding-
hindi ko kayang gawin ang iniisip mo!"
I didn't care if I already looked like a shit breaking down in front of them.
Sobra na. Ang sakit na. Naramdaman ko ang paghaplos ni Ricxon sa likuran ko habang
matalim pa ring tinitignan si Collin.

"Mommy, Daddy," Liam uttered and disrupted us. "Why are you shouting?"

Nagpunas agad ng luha si Collin bago dumalo sa anak. Napalapit din si Ricxon nang
marinig ang boses ng bata. I stayed to where I was standing, still looking at them
getting worried over their child. 

Mas lalo lang sumisikip ang dibdib ko. Mas lalo akong sinasampal ng katotohanan. I
never imagined any of this to happen. Everything feels so wrong now. It
doesn't seem right to me anymore.

Mabilis akong tumalikod sa kanila at nagmadaling lumabas ng kwarto. Narinig ko pa

ang pagtawag ni Ricxon sa akin pero hindi na ako lumingon pa. I ran my way out of
the hospital. Napapatingin na sa akin ang ilang mga tao na nakakasalubong ko.

"Theia!" tawag pa ni Ricxon.

I quickened my pace when I heard him chasing me. Fortunately, there was a taxi
parked outside so I immediately went in there. Before I could finally get inside,
Ricxon hurriedly held my elbow to stop me.

"Babe, please, where are you going? I have my car. Ihahatid kita," he said. 

"No. Stay with your child. He needs you-"

"You need me, too. Let's go. I'll drive for you."
"I said no, Ricxon! Get off me! Stay with Liam! Stay with them! Please... I need
space. Can you give me that?" Umiiyak kong tugon sa kanya.

"I can't let you leave like this... crying." His shoulders dropped.

"I'm okay," I tried to said it calmly. "I will be. I'm so sorry about
what happened," I said before finally getting inside the car. 

"Altheia..."

Sinarado ko ang pinto ng taxi pero tumingala muna ako sa kanya mula sa
bintana. 

"Stay here, Ricx... He needs you more than I do." I glanced at him once again
before gesticulating the driver to set forth.

***

Chapter 40 - Chapter 38 [The Last Sunset of Summer (✔️)]

| The One |

***

A/N: This chapter is quite long.

***

"You know why I love sunsets so much?"

I turned my gaze to the view in front. Ricxon was busy putting on some nutella
spread on the sandwich. Suot pa namin ang college uniforms namin kaya maingat
kaming kumain at baka madumihan.

"Why?" he asked.

Inabot niya sa akin ang isang sandwich. Kinuha ko iyon at kumagat bago nagsalita
muli.

"Because no matter how cloudy the sky is, they still stand out. The cotton in the
heavens could never stop it to shine marvelously. It adds beauty to it. Look!" I
pointed out the view where the line between the sky and land was slowly eating the
sun down.

"Yeah... it's beautiful."

Bahagya kong isinandal ang ulo ko sa balikat niya habang nakatuon pa rin ang mga
mata sa tanawin sa harap.

"Ricx?"

"Hmm?"

"I hope we'll be like the sunset, 'no?"

"What? You want us to end?" He asked, a bit confused.

"No," I chuckled. "I hope we'll stay like this, even with countless gloomy
clouds in our way, I hope we'll make it through without losing each other.
Just like how the sunset never loses its beauty through clear and cloudy skies."

"Why are you getting poetic now?" He chuckled.

"How much do you love me?" I asked, ignoring his question.

"Bakit mo tinatanong? Do you not know?"

"I do. It's just that... I wanna hear it again and see if something has
changed after seven years."

He moved a bit so he could face me. "It did change, Theia," he said. Napawi ang
ngiti ko sa naging sagot niya.

"What do you mean?"

"I loved you so much before, more than anything. Pero ngayon... ewan ko." He
smirked and shrugged his shoulders.

"You love me less now?" My eyelids drooped down.

He shook his head before he bit his lower lip while looking at me. "No... it's
beyond measures now." He smiled and pinched the tip of my nose.

"I'm asking you the same. How much do you love me, Tei-Tei?"
I breathed thoroughly before uttering a word. 

"I-"

"Ma'am nandito na po tayo."

I was drawn back to reality when the driver spoke. Mabuti nalang at may naitago
akong bill sa bulsa bago umalis ng bahay kanina. I took the green bill and handed
it to the driver before heading out.

Pinunasan ko ang ilang natitirang luha mula sa pisngi bago tinahak ang daan papasok
sa bahay namin ni Ricxon. It's completely done now. May ilang workers nalang
ngayon sa labas na nililinis ang ilang kalat mula sa pintura.

"Good morning, Ma'am," bati nila nang makita akong papasok.

"Kaninang umaga pa po ba kayo rito? You can go home now. Bukas niyo na tapusin
'yan baka hinahanap na kayo ng pamilya niyo."

"Ito na po ang panghuli, Ma'am. Uuwi na rin po kami. Maraming salamat po."

Tipid lang akong napangiti sa kanila bago tuluyang pumasok sa loob. All the
furnitures and wall ornaments are perfectly arranged now. Dumiretso ako sa second
floor kung saan ang maluwag na balcony. The railings are made of glass, and the
place is fronting the vast view of the whole city. I stayed there until the sun was
starting to set down on the horizon.

I could feel my eyes swelling. Kanina pa ako lumuluha rito habang nakatunganga at
nakatingin lang sa maluwag na tanawin sa harap.
I was staring at the sun, watching it slowly making its way down.
"Everything's getting messed up," I mumbled as I once again wiped another drop
of tear.

"I'm here."

Nagulat ako at napatigil sa paghikbi nang marinig ang boses niya sa likuran. Agad
niya akong iniharap sa kanya para yakapin pero mabilis akong kumalas.

"What are you doing here?"

"Did you actually think hahayaan kitang umalis nang ganoon?"

"I told you to stay there! Ba't hindi mo maintindihan 'yon?!" sigaw ko
kay Ricxon.

He narrowed his eyes at me. Para bang may nais siyang hanapin doon. Napahilot ako
sa noo ko at inalis ang tingin sa kanya nang mapagtantong nagulat siya dahil sa
pagsigaw ko.

"I'm sorry. I just... I don't know... Can you just leave?" my eyes were
starting to well up with tears again.

"W-Why are you pushing me away?"

"Liam needs you. Your son needs you-"

"I know. And I'm being there for him. At alam ko ring kailangan mo ako kaya
sinunda-"
"Sinong may sabing kailangan kita?" malamig kong putol ko sa kanya.

I did my best to stop crying. Tinignan ko siya diretso sa mata. Napansin ko ang
gulat sa mukha niya dahil sa sinabi ko.

"Baby, why are you acting like this?"

Sinubukan niyang humakbang pa palapit sa akin pero agad kong itinaas ang palad ko
para pigilan siya.

"I don't need you. Someone's waiting for you. Please... just leave me
alone."

I turned my back at him but as expected, he didn't let me move. Buong pwersa
niya akong hinila at ikinulong sa mga bisig niya.

"You didn't mean that," he sounded so certain. "You need me. I know you need
me. That's why I'm here, Tei-Tei, as always. I'm here..." he
whispered behind my ears.

Doon lang bumalik ang hikbi at mga luhang kanina ko pa pinipigilan. Tuluyan akong
napahagulhol sa dibdib niya kaya mas hinigpitan niya ang yakap niya sa akin.

"I'm sorry... I'm sorry," paulit-ulit kong salita habang umiiyak.

"Sshh. Why do you keep on saying sorry? I'm not mad. I'm not blaming
you."
"No... I'm sorry." Napakagat labi ako dahil sa sakit. Tila hindi ko kayang
sabihin sa kanya.

Kumalas siya sa pagkakayakap at bahagyang yumuko para magpantay kami. He cupped my

face as he was trying to make me look into his eyes. But I couldn't. Nanatili
akong nakatingin sa ibaba kahit pa alam kong nasa akin na ang mga mata niya.

"I'm sorry... I can't do this anymore," my voice broke.

Ilang sandali siyang hindi nakapagsalita. Saka lang ako nagkalakas ng loob na mag-
angat ng tingin sa kanya. Ang nanunubig niyang mga mata ang agad sumalubong sa
akin.

"Why are you saying that? I don't understand you, Altheia."

"Ayoko na, Ricx. Let's end this here. A-Ayoko na..." I sobbed

His jaw tightened. Nagsimula na ring kumislap ang mga mata niya dahil sa
nagbabadyang luha.

"Seryoso ka? A-Are you..." he shut his eyes firmly away from me dahilan para
tuluyang mahulog ang isang luha mula roon. "Tell me you didn't mean that."

"I'm sorry. I'm tired. I don't think this is going to work

anymore..."

"If you're tired, I can give you time to rest, Theia. I can give you space. I
c-can... Fuck, just don't leave me. Baby..." he reached for my elbows but I
immediately stepped back. "Don't do this, please..."
"No... you don't understand. It's not just about that, Ricx—"

"Then, what?! Tangina, Theia! Bakit ngayon pa? Bakit mo sinasabi 'yan? Bakit
ngayon?" Nagsimula nang mabasag ang boses niya.

"Wala ka nang pinanghahawakan sa 'kin! I lost our baby. I lost him! And you...
You have Liam. He needs you. He needs a family. 'Yung buo at kompleto! Ricx,
as a father... you need to give him that."

Paulit-ulit siyang napailing sa harap ko. Mas lalo lang akong napapaluha sa bawat
salitang binibitawan ko. Sobrang sakit. Pero kinakailangan ko itong gawin dahil sa
ngayon... Ito lang ang naiisip kong tama.

"Theia, I can be a father to him. I can provide him everything he needs! Providing
him that doesn't include letting you go! Please... huwag naman ganito.
Please..."

Humugot ako ng malalim na hininga bago humakbang sa kanya at hinawakan ang dalawa
niyang kamay.

"Ricx, think about this, babe. Liam is a good kid. He deserves all the happiness in
the world. He deserves to be happy... 'Yung totoong masaya. One thing to do
that is for you... to fulfill his birthday wish. Buoin niyo ang pamilya
niyo—"

"Fuck, no. No, baby. Don't do this, please." He started crying.

"Ricx, I am not just doing this because I am tired or I want to. I am doing this
because it's also the right thing to do this time. Huwag mong... Huwag mong
hayaang matulad ang anak mo sa sitwasyon nating dalawa. He deserves a complete
family, Ricx. 'Di ba iyon naman ang pangako mo? Ang hindi maranasan ng
magiging anak mo ang sitwasyon nating dalawa sa mga pamilya natin?"

"I only said that because I was certain that it's going to be our family,
Theia! Sa'yo ako nangako, hindi sa iba. Kaya sa'yo ko lang 'yon
tutuparin! Kaya pakiusap naman, o. Huwag naman ganito..." his pleading voice broke.

"Ricx... If you'll choose me, I can't promise to give you a family

anymore," tuluyan na akong napahikbi. Sinikap ko pang huminga ng malalim habang
nakatingin pa rin sa kanya.

"I don't care! I just need you, Theia. I only need you. Don't you need me
too?"

"Mas kailangan ka ng iba. And I can't be selfish, my love. Habang nandito ako
ay hindi mo maibibigay iyon sa kanila nang buo. I want you to be happy... with your
f-family."

Mariin siyang napapikit dahilan para umagos ang luhang kanina pa nanatili sa mga
mata niya. Tumalikod siya sa akin at itinuko ang dalawang siko sa railings bago
yumuko at umiyak.

"Tangina naman. Paano ako magiging masaya? Sabihin mo nga! Paano, Theia? Paano pa
ako magiging masaya kung iiwan mo lang din ako? Baby, I can't be truly happy
if you'll leave me."

"You'll learn how, eventually, Ricx. Trust me, I can learn too. Time will give
us that."

"Ayoko. Theia, ayoko. Don't do this... don't leave me. We're almost
there, baby. Bakit... fuck, bakit ngayon pa?" Umalis siya sa pagkakasandal sa
railings para yakapin ako habang nagmamakaawa.
"This isn't all about us anymore, Ricxon. For 12 years, wala tayong ibang
inisip kundi ang tayo, mga plano natin, mga gusto natin. Iba na ngayon, Ricx. May
mas importante pa kaysa sa 'ting dalawa. Right now.... I'm already
contented with the 12 years of being with you... of being your girlfriend and
partner. Now, I'll leave the rest to you. Spend it wisely with your family."

Mas umiling lang siya sa sinabi ko. Mas niyakap niya ako ng mahigpit habang
umiiyak. Mas lalo akong napahikbi pero alam kong kailangan kong tatagan ang sarili
ko.

"No... Baby, please. We promised. 'Til the last sunset, remember?"

As he said that, napatingin ako sa papalubog na araw na nasa harapan namin ngayon.

"Ricx..." I caressed his back as I whispered to him. "This... is our last sunset
together. The last sunset of our summer."

My tears fell down along with the sun. Alam kong sa muli nitong pagsikat bukas...
ay hindi na siya akin.

"12 years, Theia. 12 long years. Kaya mo ba talaga iyong itapon?" humihikbi na
niyang bulong habang niyayakap ako.

"Hindi ko naman iyon kailangang itapon, e. It's the best 12 years of my life.
Why would I throw it away if I could keep it in here?" I pointed my heart. "Alam
mo, ngayon ko lang napagtugpi-tugpi ang lahat, e. Kaya siguro sa tuwing nagkakababy
tayo ay kinukuha naman agad. Maybe because I wasn't really the one who's
meant to give you that."

I stared at him like it was the first and last. His eyes were flashing with
tremendous pain and sadness. It's breaking me more because I know I caused him
that.
May mga bagay na akala mo para sa'yo na. Akala mo nilikha para sa'yo.
Pero isang araw magigising ka nalang at marerealize na hindi naman pala talaga.

Some things are worth the grip, and some are worth to let go. You just have to
figure out which thing is that.

Maybe Ricxon and I are meant to help each other grow into the person we are now,
but are not really meant to grow until ages.

"Thank you for more than a decade of love, Ricxon. Thank you for growing with me."

"Theia, please..." his broken voice was like a painful stab in my chest. "How can
you hurt me so much like this? Tangina."

Humugot ako ng malalim na hininga at nagpunas ng luha bago muling nagbaling sa

kanya ng tingin. 

"Go back now. They must be waiting for you." I sniffled. Muli siyang napahilig sa
railings habang nakayuko.

I wanted to hug him so bad. I wanted to comfort him. Pero alam kong mas mahihirapan
lang akong pakawalan siya kung gagawin ko iyon.

"Y-You belong to them. You don't belong to me anymore..." my voice cracked at

the end. "I'm sorry..." I cried and turned my back right after.

Tumalikod ako kaagad at iniwan siya roong nasasaktan at umiiyak. I feel so sorry
for hurting him like this. There's no other way to leave but to break him and
break myself. Matagal ko nang naiisip ang bagay na ito. Simula pa noong lumabas ang
katotohanan tungkol kay Liam. But I've set aside the idea because I
couldn't let him go, at least, I thought I can't. 
I was crying while riding the taxi. Wala akong pakialam kung naiingayan o
kinakabahan na ang driver sa akin. Pagkarating ng bahay ay  agad kong hinanap
si Mommy at naabutan ko siyang kakalabas lang ng bathroom. Kahit naka bathrobe pa
ito ay mabilis akong tumakbo palapit sa kanya at doon umiyak nang umiyak sa kanyang
balikat.

"Anak, kinakabahan ako sa'yo. What happened? Is something wrong? What

happened, Theia?" aniya habang hinahaplos-haplos ang likuran ko.

"Mommy, I ended it. I let him go. I gave him up, Ma..." humihikbi kong tugon.

Mommy went speechless. It took her minutes before she uttered a word again. Gusto
kong bawiin lahat ng sinabi ko. Gusto kong bawiin ang naging desisyon ko, but I
know it's too late. Kaya kailangan ko itong panindigan. 

Sa gabing iyon din ay agad nagpunta sina Maggie at Piet sa bahay. Maggie was crying
in front of me, nakiki-usap na huwag ituloy ang plano ko.

"Kahit hiwalay na kami ng kuya mo, wala namang magbabago sa'tin, Magg." I
forced a smile.

"Thei, I once sacrificed my love for the sake of others. I know it very well, and I
regretted that. It wasn't easy. Believe me, please... Don't do this..."
Maggie sobbed.

"Magg, iba ang sitwasyon mo sa sitwasyon ko. Mine's a lot harder. Hinding-
hindi mo ako maiintindihan dahil hindi mo ito nararanasan. You're lucky
because fate was on your side."

The next morning, I immediately processed my plane ticket. Ayaw sana ni Mommy sa
plano kong pagbabakasyon kay Daddy, but she couldn't do anything because she
knew it's for my own good. 

A tear fell from my eyes when I saw my flight schedule.

It's on the 31st of May...

I took a deep breath as I entered the lobby of the condominium where Ricxon and I
are staying. Sinigurado kong pumunta rito ng office hours para hindi kami mag-abot.
Lumapit ako agad sa naka duty na concierge at naki-usap na tawagan ang unit namin
para makasigurado.

"No one's answering the call, Ma'am," she said. That means nobody's
upstairs.

"Okay, thanks," ngumiti ako sa kanya bago tinahak ang daan papasok sa elevator.

Pagkarating ko sa labas ng unit ay sandali akong napatigil nang hindi nakalock ang
pinto. Agad akong dinalaw muli ng kaba. Dahan-dahan kong binuksan ang pinto at ang
madilim na loob agad ang sumalubong sa akin.

As I switched the lights on, there I saw him, sitting idly at the couch with his
messy hair and unbuttoned long sleeve polo. Nakatuko ang dalawang siko nito sa
kanyang mga tuhod habang matamlay na nakayuko.

"I'm just gonna get my... things," I uttered after a minute of silence.

Hindi siya kumibo o lumingon kaya dumiretso ako sa kwarto at isa-isang kinuha ang
mga damit at gamit ko. Umiinit ang mata ko habang isa-isang sinisiksik ang mga
damit sa isang maleta. Iniwan ko lang sa closet ang mga luma at hindi ko na
ginagamit. Hindi ko namamalayang sa bawat bagay na nilalagay ko roon ay siya ring
pagbitaw ko ng hikbi ko.
"If it's hurting you why you are still doing that?" malamig na salita ni
Ricxon sa likuran.

Hindi ako nagsalita, sa halip ay mas binilisan ko pa ang pagliligpit lalo pa't
ramdam kong humahakbang na siya palapit sa akin.

"I know you're having second thoughts. I know you don't really want to do
this-"

"You don't know enough. This is what I want." Malamig kong sagot habang
nakatalikod sa kanya. I heard him hissed behind.

"Pagod ka lang. Nasasaktan ka lang kaya mo ginagawa 'to. Baby, you're

just lost. Let me guide you back so you'd remember how you promised before to
never leave my side. Ipapaalala ko lahat, Theia. Kahit ang maliliit na bagay sa
loob ng labindalawang taon ay handa kong ungkitin ulit. Please... just put those
things back in your closet." Before I knew it, his hand already caught my right
elbow.

"Stop begging. That won't change my mind, Ricxon." I pulled my arm away from
his grip.

Buong pwersa niya akong pinaharap sa kanya bago siya dahan-dahang lumuhod sa aking
harapan. Niyakap niya ang bewang ko at isinubsob sa aking tiyan ang kanyang mukha.

"I can be a beggar for love, Tei. Please baby..."

Nanatili ang tuwid kong tingin sa picture frame na nasa harapan ko. Hindi ako
dumudungaw sa kanya na nakaluhod ngayon. 
The last time he got on one knee in front of me, he was holding a small box with a
beautiful ring inside. Ngayon ay nakaluhod siyang muli sa harapan ko, but only
because he was begging me to not leave him.

"Ricx, please, huwag mo na akong pahirapan. Just let me leave..." pilit kong
kinalas ang braso niyang nakapalibot sa bewang ko.

"No..."

"Ricx, let go."

"Kill me first."

"I said let go, Ricxon."

"I said no, Theia."

"Just fucking let go! Ang tigas ng ulo mo! Pagod na ako! Kaya pwede ba?! Pagod na
ako sa'yo! Pagod na ako sa 'ting dalawa! Sawa na ako! Sawang-sawa na
ako!" sigaw ko habang tuluyan nang napahagulhol.

Nagitla siya sa sinabi ko. Tinignan niya ako na para bang hindi siya naniniwalang
galing sa akin ang mga salitang iyon.

"Y-You don't mean that," he said as his tears rolled down from his eyes.

"I mean it. In every sense of the word," nabasag pa ang boses ko sa kahuli-hulihan.
Mabigat siyang napasinghap bago napayuko. I didn't take my eyes off him. I
witnessed how he blinked several times to stop the tears from falling.

Hinanap ko sa mga mata niya kung naniniwala ba talaga siya sa sinabi ko. I wanted
to figure out if he knew I was lying just for him to set me free. But when I heard
what he said next... my heart was completely shattered...

"Okay," he sniffled. "If you really want to end this, then I give you the right to
end it. Because I couldn't bear breaking something I've been keeping for
over a decade."

Pilit niyang pinakalma ang sarili bago tumayo at tumingin sa akin. He forced a
smile before he caressed the tip of my nose with his thumb. His eyes pooled
with tears again while mine were streaming already.

"Keep chasing sunsets, Tei-Tei. I had a good chase with you," he bade. "I love
you," he added before he turned his back on me... and left.

My knees gave up when I heard the door shut. Napahawak ako sa sahig habang
humahagulhol. I wanted this, so I have to endure this pain alone. Every sob I let
out was battling with pain and guilt. 

As my eyes continue to shred tears, and my mouth a sob , my mind pulled me back to
a certain memory of us...

"You love me less now?" My eyelids drooped down.

He shook his head before he bit his lower lip while looking at me. "No... it's
beyond measures now." He smiled and pinched the tip of my nose.
"I'm asking you the same. How much do you love me, Tei-Tei?"

I pursed my lips to the side while staring at his jetblack set of eyes. How much do
I love him? I don't think the right term for it has already been invented.
It's an old cliche to answer him with 'to the moon and back, or 'so
much'.

Those phrases couldn't even justify my love for him.

I breathed thoroughly before uttering a word. "I don't know," I answered. His
brows creased.

"That's unfair," he hissed.

"Ang tanging sigurado lang ako ay kaya kitang mahalin kahit hindi tayo sa huli,"
sabi ko na agad ikinakunot ng noo niya. "My love will stay whatever happens.
That's for sure."

"Stop saying that. I don't like the idea. If you really love me, you should
think of marrying me."

"Of course, I am! Sinabi ko lang 'yun kasi hindi naman talaga natin alam kung
anong mangyayari, e. No matter how much we assure things, it's not really ours
to handle. Things can change in one blink."

"So... you're open to the idea that we might not end up in marriage?" he asked
with a faint tone of sadness.

"Yes. Not that I'm being pessimistic, I'm just open for the
possibilities of the uncertainties." I smiled at him. "You know, it
shouldn't be a question of how much do you love someone. It should be.. how
far can you love someone. Because too much isn't good sometimes, 'di ba?"

"Well then.. how far can you love me, Altheia?"

Muli kong ginawang unan ang balikat niya bago siya sinagot.

"Whatever happens along our way, I will always... always love you, Ricx. Kahit
hindi ka man para sa akin, o ako para sa'yo, kaya kitang mahalin kahit hindi
man tayo ang magkatuluyan. I can love you.. even after the last sunset."

He was the one that I can't afford to get away. But things seem to keep on
insisting that we're not really meant for each other. Now, I'm slowly
accepting it. 

He is my totga. He will always be my totga.

He is the one that I've given away.

Chapter 41 - Chapter 39 [The Last Sunset of Summer (✔️)]

| Role |

***

"What happened after that? Nagkabalikan ba kayo?" Don Alfredo, one of my patients,
asked.

I was telling him my story while I'm taking his vitals. Tipid ako sa kanyang
napangiti matapos maibalik ang blood pressure gauge sa dala kong tray.
"That was the last time I talked to him. I flew to the U.S after that and I stayed
there for a year. Inabala ko ang sarili ko sa pagtulong sa clinic ng daddy ko kaya
wala na rin akong naging balita sa kanya. Kahit sa pagbalik ko dito ay hindi na rin
ako nag abala na magtanong tungkol sa kanya sa pinsan ko. I'm sure he has his
own family now."

I inclined a bit closer to him to fix his pillow. I also pulled the blanket to
cover his body properly. I looped the stethoscope around my neck before I picked
all the apparatus that I have used and placed them back in the tray.

"You said that your cousin is a close friend of him? Not to mention that your
cousin's fiancee is also his sister. Hindi ba kailanman nag-krus ang landas
ninyo sa loob ng dalawang taon?" Don Alfredo asked again.

"Hindi na po, e." I gave him a half-smile before I continued. "Sa tuwing may
gatherings ay hindi ako palaging nakakadalo dahil sa trabaho. Nurses are always
busy. Minsan naman ay kapag nakakadalo ako ay wala naman siya. He's also busy
with his company."

Naging matamlay ang tingin sa akin ni Don Alfredo. Akala ko ay dala lang iyon sa
kulubot na niyang balat dahil may edad na rin ito. Pero nagulat nalang ako nang
malungkot siya sa aking napangiti.

"You are a great woman, hija. You deserve great things. Naniniwala akong may
nakalaan pa sa'yo. You're still young," aniya at hinaplos ang pulso ko.

"I hope so, Don Alfredo. I should go now. I still have to make a handover report
before my shift ends. Tomorrow ulit!"

I was walking the hospital hallway with my mind half-flying. It is still so

nostalgic to talk about everything that happened two years ago.
Maraming nangyari sa loob ng mga taong iyon. After a year of living with dad, I
decided to go back here for work. I wasn't completely healed from the
heartbreak that time, but I did my best to forget and move on.

Sino ba namang tao ang makakamove-on agad mula sa mahigit isang dekadang relasyon?
Ha?

"Thei, tapos na rounds mo? Sabay na tayo mag-out. Dinner tayo," tanong ni Jiana,
kapwa ko nurse, nang makarating ako sa station.

"Sabay rin kami ni Lionel, e. Sabay ka na rin sa amin!" imbita ko.

Her almond-shaped eyes narrowed at me, looking suspiciously. I arched my brows

together in confusion.

"Kayo ha, napapadalas na pagsasabay niyo ni Doc. Is there something going on

between-"

"God, shut up, Jian! We don't go out alone. Kasama namin si Savy at-"

"Okay, okay! Ikaw masyado kang defensive!"

"Only because you're too malicious." I shook my head in disbelief.

Napatawa lang siya bago kinuha na ang clipboard at stethoscope. Ngumisi lang ito sa
akin na para bang nanunukso.

"Whatever. I'll do my last rounds for today and then hintayin niyo ako."
"Ilan ba pasyente mo ngayon?"

"Anim. Including the latest handsome one," she smirked. Ngiting lumalandi!

"Hoy! Remember the FNE! Umayos ka, Jiana." I reminded her.

FNE. The Florence Nightingale Effect. Ang pinaka sikat na panlaban sa tuwing may
mga kasama naming nakikipagharutan sa isang poging pasyente.

Obviously, we prevent that thing to happen while the patient's under our care.
It's just not right, at least, not until that patient's discharged from
the hospital.

Palihim niya lang akong dinilaan bago kumindat. My lips circled before she left.
This girl has always been so sneaky and naughty!

Jiana is one of my closest colleagues here. Sabay kasi kaming pumasok sa hospital
na ito. Usually, kapag hindi kami same ng floors or department ni Savannah, siya
ang lagi kong kasama.

After I reported the stats to the Physician and did the clinical handover, kinuha
ko na agad ang gamit ko at doon nalang naghintay sa cafeteria. I feel so drained
and sleepy. I had a straight 12-hour shift. So, that answers it.

"Thei! Shit, kanina ka pa?" Savannah asked. Naka scrub suit pa siya ngayon at hindi
niya pa dala ang gamit niya.

"Where are your things? Tapos na shift mo, ah?"

"Lumabas lang ako sandali para puntahan ka rito. I'm still not done with my
reports and med stats dahil may nirecover kaming pasyente kanina. Wala pa ba si
Yonel? I don't think makakasama pa ako sa inyo. Don't wait for me. I know
you're exhausted."

I sighed and nodded. Savy's assigned in the ER this week so she's busier
compared to me who's assigned with stable patients.

"Okay, I understand. Go back now," I answered.

Yuyuko sana siya para bumeso pero binawi niya agad nang mapagtantong bawal iyon.

"I'm sorry," she laughed. "Pinky wave!" Itinaas niya ang hinliliit bilang
pagpapaalam.

While waiting for Lionel, kinuha ko nalang muna ang phone para buksan ang mga
message ni Mommy. She's with her parents at ako lang mag-isa sa bahay, kaya
ganoon nalang siya kung mag-alala.

After sending my replies, my eyes stopped at a certain facebook notification. Ilang

segundo akong napatitig doon bago ko iyon pinindot.

You have memories with Ricxon Montero from 4 years ago.

I clicked that without hesitations and it took me to an old post of him. Sumikip
bigla ang dibdib ko nang makita ulit ang litrato at ang caption doon.

Ricxon Montero: All my properties can be sold. Except you.

It was our photo during a thanksgiving event. I was wearing a white backless dress,
in the photo while he was wearing his usual white long-sleeved polo. Nakayakap ako
sa kanya at tumatawa habang nakahalik naman siya sa aking noo.

I made use of the moment to stalk him on his Instagram account since he's
barely using his facebook anymore. Nadaanan ko ang mga post ng ilan sa mga kaibigan
namin noon. It's been a while since I last scrolled through my social media
accounts. Nagbubukas lang kasi ako kapag may mahalagang gagawin o kaya for
communication. Iniiwasan ko ang social media while I was on the healing process.

Then my scrolling stopped when I saw Ricxon's latest update. It was a black
and white photo of him and Liam playing basketball. The kid has grown now, and his
features are more of Ricxon now than before.

ricxmontero: mini champ

I visited his profile. Sinasaktan ko talaga sarili ko, 'no? I just want to
know how he's doing. Wala akong masyadong balita sa kanya sa loob ng dalawang
taon. Kaya kahit man lang sa litrato ay gusto kong malaman kung kamusta na siya.

Hindi na rin kasi kami madalas nagkikita ni Pietro simula noong lumipat na sila sa
sarili nilang bahay. Ang huling alam ko ay engaged na sila ni Magg for almost three
years now. They cancelled the preparations for the wedding after what happened
between me and Ricxon two years ago.

My eyes grew wider when I saw that he didn't delete our photos on his account!
Nandoon pa lahat! Ang tanging nadagdag lang ay ang litrato nila ni Liam.

Maybe he's too busy to do that kaya hinayaan nalang? Yes, that's right.
He's busy. 'Yun 'yon!
"According to my research, people who claim to have moved on from a breakup but
still stalk their past lovers are also referred to as con artists." Mabilis kong
pinatay ang phone ko nang marinig ang pamilyar na boses mula sa harap.

He's not wearing his white coat anymore pero naka tuck in pa rin ang navy blue
polo niya. Suot niya pa rin ang glasses niyang bumagay naman sa hubog ng kanyang
medyo singkit na mata. He is tall, very tall. Taller than Ricxon, I guess. But
Ricxon's features are stronger than Lionel's.

Why the hell am I comparing him to Ricx now? Maybe because Ricxon is my standard of
handsome and hot?

"Drop your source, please." I arched a brow at him.

"Lionel.com," he answered and chuckled.

Pa simple ko nalang siyang inirapan bago kinuha ang gamit ko sa kabilang upuan para
makaupo siya.

"Let's wait for Jiana," I spoke.

He cleared his throat after I mentioned the name. "Sure," he said.

Pinanliitan ko siya agad ng mata. "Doc, masyado kang halata. Dapat normal lang.
Huwag kang mamula. Pangalan pa lang binanggit ko." I laughed softly.

"Did you invite her?"

"No, I didn't. Siya nagsabi na hintayin siya, ah!" I smiled inwardly.

"So, she knows you're with me again?"

I rested my chin on my palm before I turned my gaze to him. "Yes, and she thinks
something is going on between us dahil madalas daw tayong magkasama." Napatawa ako.

"Gross," he grimaced.

Marahan ko nalang siyang sinapak sa batok kaya bahagya siyang napa-aray.

"You are the only nurse here who could treat me like that. I am a doctor!" Pabiro
niyang galit.

I laughed and rolled my eyes. "You are a doctor to them, but you're still a
cousin to me. Huwag kang feeling. Tapos na shift natin."

"But you're still stepping on my premises." He rebutted.

"Wow! Yonel ha, wow!" sarkastiko kong sagot sa kanya na mas ikinatawa niya lang.

Lionel is my cousin from Daddy's side. Ngayon lang kami nagkalapit ng ganito
nang magsimula akong magtrabaho rito. Si daddy ang nagpakilala sa akin sa kanya
noong nalaman niyang gusto ko rito sa Pilipinas magserbisyo. He's also the
reason why it was less hassle for me to re-apply here after I resigned two years
ago. Isang taon na rin simula noong makauwi ako at makapagsimulang magtrabaho ulit.

Hindi alam ng mga katrabaho namin na magpinsan kami maliban lang kay Savy. Kaya
madalas napagkakamalhan kaming dalawa.
"Hi! Tara na! Nagugutom na ako. Oh, hi doc," si Jiana na kakarating lang din.

"Nurse Jian, you're joining us?" Lionel casually asked.

Gusto kong ngumisi nang malapad dahil sa pagpapanggap niya. He's good at it!
Damn this guy.

"Yes. Nurse Theia invited me. Is it okay with you?"

Lionel gave me a side-eyed look. I sucked my lips inside while listening to them,
feeling guilty for lying now. 

"Yes, of course." He answered before he glanced at me. Ngumiti lang ako kay Jiana
na hindi na rin matigil ang palipat-lipat na tingin sa aming dalawa.

Ikaw gusto niyan, gaga! 

Inilugay ko na ang buhok ko nang makapasok kami sa pinakamalapit na fastfood chain

mula sa hospital. Masyado na kaming gutom at pagod para bumiyahe pa sa malayo.
Napatakip agad ako sa bibig ko nang hindi ko mapigilang mapadighay nang malakas.

"Ang ganda mong babae tapos ang lakas mong dumighay," kanchaw ni Jiana.

Imbis na matawa pa ay napawi agad ang kurba ng labi ko nang may maalala. My heart
wrenched.
"Hello, long time no see and talk," sagot ko nang tumawag si Pietro. 

"Where are you?" tanong niya agad.

"Dinner. Bakit?"

"Nasa labas kami ng bahay mo. Sinong kasama mo?"

Namilog ang mata ko sa sinabi niya. "What?! Bakit hindi kayo nagtext o tumawag
ahead of time? I'm not at home, Piet. Sa labas kami kumain, as usual."

"Will that take long? Pupunta nalang muna kami-"

"No. Pauwi na ako. Wait for me there. Are you with Maggie?"

"Kailan ko pa 'to ihihiwalay sa 'kin? Of course she's here."

I scoffed. "Okay. Listen to me, may duplicate na susi na itinago ko sa ilalim ng

isang flower pot just beside the gate. Kunin mo at mauna na kayong pumasok."

After that call nagpaalam agad ako kina Lionel at Jian para mauna na. Hindi pa ako
tapos kumain pero iniwan ko nalang iyon sa kanila. 

"Text me when you get home," Lionel said before I left. Jiana's eyes widened
while looking at me.
"Hoy Jian, don't give me that look. Magpinsan kami." Halos 'di niya
matikom ang bibig niya nang sinabi ko iyon. "Sige na, I have to go. Yonel, paki
hatid nalang si Jiana ha," I smirked and secretly gave him a wink before turning my
back.

I immediately descried Pietro's car parked outside my house. Maliwanag na rin

ang bahay at naririnig ko na ang tawa ni Elie mula sa labas. 

"Where's my pretty girl?" masaya kong bungad pagkabukas ng pinto. Ipinatong ko

muna ang bag ko sa maliit na mesa katabi ng malaking vase.

"Tita!" Tumalon agad siya mula sa pagkaka-upo kay Pietro para salubungin ako.
Yumuko naman ako ng bahagya para mayakap siya.

"Oh, who cut your hair?" bungad ko agad nang makitang hanggang balikat nalang
ngayon ang buhok ng bata. Tinignan ko agad si Pietro na naka de quatro na nakaupo
ngayon sa couch. "Bakit niyo pinaputol? Sayang naman," nakabusangot kong ani.

"She played with scissors and cut her own hair, including her bangs. Nagmukhang
lampaso. Kaya dinala namin sa parlor kinabukasan para ipaayos," sagot ni Pietro
habang hinihilot-hilot ang sentido.

"Where's Maggie?"

"Mommy's in the kitchen, Tita. She's cooking," si Elie ang sumagot.

Bumalik si Elie sa daddy niya nang binuksan ni Piet ang TV. Nagpaalam naman ako
para puntahan si Maggie sa kusina. She's already preparing the table.

"Ba't biglaan ang pag-uwi niyo rito?" tanong ko habang kumakain kami nang
sabay. 
Nagkatinginan sandali and dalawa kaya mas lalo akong nagtaka. My chew faltered when
I noticed an envelope clipped on the centerpiece in front of me.

"Holy shi- Don't tell me this is a-" Hindi ko na agad ipinagpatuloy pa nang
malapad akong ningitian ni Maggie.

I dropped my utensils slowly, causing it to create little chime sounds on the

plate. Kinuha ko agad ang envelope at binuksan. Scented iyon kaya bahagya akong
napapikit nang umabot sa akin ang bango ng papel.

I'm right. It's a wedding invitation!

"You're getting married," I stated the obvious while looking at them

alternately. "Oh my god! Finally!" I almost shrieked.

"Why don't you read it until the end and find your name?" Maggie smirked at
me.

Sinunod ko naman siya at binasa lahat ng pangalang naroroon. My smile faltered

again when I saw my name beside a familiar one.

"I hope your role's okay with you," Maggie said.

Hindi na dapat ako magulat. Noon pa man alam kong dito na nila kami ilalagay. Hindi
lang ako sanay na makitang magkatabi muli ang mga pangalan naming dalawa sa isang
wedding invitation. The last time I was holding a card like this, it was for our
own wedding.

"It's... okay. I guess," I answered.

"Hindi ka sure?" Piet chuckled. "I asked him the same. Pareho kayo ng sagot," he
hissed.

Napahinga nalang ako ng malalim at nagkibit balikat. Nagtagal pa ng ilang sandali

ang titig nila sa'kin bago muling inabala ang sarili sa pagkain. 

Nagbaba ako ulit ng tingin sa invitation card na nasa tabi na ng plato ko. I sighed
heavily as I once glanced at the name beside mine.

Matron of Honor

Altheia Norica G. Alves

Best Man

Mave Ricxon A. Montero

This is going to be very awkward. Damn.

Chapter 42 - Chapter 40 [The Last Sunset of Summer (✔️)]

| Awkward |

***

"Dito nalang lahat sa bahay para isang venue lang din ang pupuntahan ng team ni
Maxi. May show kasi siya sa Manila kaya pina-asikaso niya ang pagsusukat sa kanyang
assistant." Maggie reported over the phone.
"Okay. Bukas ng alas siyete sa umaga pa and end ng shift ko. I'll just call
you again." I answered.

Sandaling napatahimik si Maggie kaya nagtaka ako. I reclined my back on the

swiveling chair while waiting for her to respond.

"Ricxon will be there, too."

Ako naman ang napatahimik. I think my hand has its own initiative to hold something
on my neck. It was the sun necklace.

"Magg, of course I know that. Lahat naman ng may role sa kasal niyo ay kailangan
nandoon para sukatan." I said in a casual tone. "It's not a big deal to me." I
guess.

"Thank you so much, Theia. I'll call you again tomorrow."

"I should be the one thanking you right now. Ako ang maid of honor pero wala ako sa
tabi mo during the preparation."

"It's okay! I have Alleah and Vanessa naman. Tama ka nga, they are really good
at planning."

Tipid akong napangiti sa narinig mula sa kanya. Bumalik na naman sa akin ang mga
nangyari noon. I feel bad for Alleah and Vanessa. Alam kong sobra silang na down
noong kinansila ko ang kasal namin. They've worked hard for it. Simula sa
maliliit na details hanggang sa malalaki ay nakita kong pinagtuonan talaga nila ng
oras at panahon.

"Thei? Are you still there?"

"Ah, yes! May kailangan pa ba? Ano dadalhin ko bukas? Nasabi rin sa akin ni Pietro
na bukas dadating sina Tito, right?" I asked .

"Oo, pati ang kambal. Nagplano nga sina Raven na mag-overnight dito sa bahay on
Sunday. Sama ka kaya? Imbitahin mo na rin sina Savy at Keesh."

"What? Pero kasi—"

"Thei, sabado bukas. Wala kang duty pati sa linggo, hindi ba? Sige na please.
Minsan nga lang kami makauwi rito. Let's bond. Just like the old times..."

I bit my underlip as I breathed heavily. Naagaw lang ang pansin ko nang mapatingin
ako sa call light panels nang umilaw ang isa at nag buzzer.

"Magg, I need to go. May buzzer ako. I'll just text you if ever, okay? Bye.
Kiss Elie for me!" I hurriedly said before I ended the call. Hindi ko na siya
hinintay pa na makapagsalita ulit.

After I attented my patient's call, saka lang ako nakabalik sa station.

Naabutan ko si Jiana na nakatulalang pinagmamasdan ang mga papel sa harapan niya.
She looked so down and sad.

"Jiana, are you okay?"

Mas nag-alala ako nang magsimula siyang umiyak pag-angat ng tingin sa akin. Agad ko
siyang niyakap mula sa gilid habang nanatili siyang nakaupo. Sa hikbi pa lang niya
ay alam ko na kung ano ang nangyari.

"He's gone, Thei. He gave up," she sobbed.

I rubbed my palm against her back to calm her. "Just think about him being safe
now, Ji. He fought a good fight. You did well in taking care of him, too."

Moments like this are really hard. Losing one of your patients is like losing a
loved one. Kahit ilang linggo mo pa lang silang inaalagaan at minomonitor,
nasasaktan ka pa rin kapag nawawala sila. Discharged or dead, it's still hard
to let them go.

Napakalas ako sa pagyakap sa kanya nang gumalaw siya para abutin ang tissue.

"Theia," boses iyon ni Lionel.

Nag-angat ako sa kanya ng tingin at nahagip siyang sinusulyapan na ngayon si Jiana.

"Yes, Doc?"

"Pahiram ng chart ni Room 36. Pati na rin ballpen. Naiwan ko ang akin sa office."
Utos niya.

Iniwan ko ka agad si Jiana at kinuha ang chart na hinihingi ni Lionel. Inabot ko

rin sa kanya ang nag-iisang ballpen ko. Nag-aayos na ng mukha si Jian nang bumalik
ako sa kanya. Siguro nahiya kay Lionel dahil naabutan siya nitong umiiyak.

"Nurse Jian, are you okay?" He asked while flipping the pages of the patient's
chart book.

"Yes, Doc! Uh, I'll just prepare the meds," ngumiti siya sa amin bago
tumalikod at pumasok sa medication room.
Nanliit ang mata ko nang binalingan ng tingin si Lionel. Nagkibit balikat lang siya
bago nagbaba muli ng tingin sa hawak na chart book.

"Kumusta pala lakad n'yo noong linggo?" tanong ko.

Kumuha siya ng notepad mula sa front pocket ng suit niya at may kung anong sinulat
doon. Pinagmasdan ko lang siya sa ginagawa niya.

"Maayos naman. Hinatid ko siya gaya ng utos mo."

"O, ba't parang iniiwasan ka?"

He shrugged his shoulders again before he clicked his pen and put it inside his
pocket. Bakit pakiramdam ko may nangyari talaga noong umalis ako, e. But it's
none of my business now, I know.

"Back to duty, Nurse Theia." Pag-iiba niya. 

He handed me his note. Panibagong orders niya pala iyon. 

"That's for tomorrow. May medical mission ako bukas kaya ibigay mo 'yan
sa nurse na papalit sa'yo pagkatapos mong mag-endorse."

I pouted and nodded at him. Tinignan ko ang orders na iniwan niya at napangiwi
dahil parang kahig ng manok 'yung sulat-kamay. Kung ibang tao talaga
makakakita nito aakalain sigurong nagti-test siya kung may tinta ba ang ballpen.
"Do I need to read it for you?" aniya. Tumango ako agad. "Is it really that bad?"
he chuckled.

"Gets ko naman 'yung iba. Kindly clarify the last one nalang." I answered.

"Scheduled for ultrasound tomorrow," pagbasa niya.

Tumango ako at kinuha ulit 'yung note niya.

"By the way, I saw your ex earlier. May binisita ata sa third floor."

Nanlaki ang mata ko sa sinabi niya. Napalunok pa ako at mas lumapit sa counter na
nasa pagitan naming dalawa.

Ricxon was here?

"What? Anong ginagawa niya doon?"

"Malay ko. Nakasalubong ko siya pero hindi niya naman ako kilala kaya nilagpasan
niya lang ako."

Ano naman ang pinunta niya rito? Siguro may check-up si Liam?

"I should go now—"

"Wait! Ballpen ko. Nag-iisa nalang 'yan haharburin mo pa. Kayong mga doctor
talaga magnanakaw ng ballpen." Pagbibiro ko kaya agad naman niyang ibinalik iyon sa
akin.

"Whatever. At least gwapo," he smirked.

Sarkastiko akong napatawa. Minsan talaga lumalabas ang pagiging magpinsan namin
kahit nasa trabaho.

"Aanhin mo naman 'yang kagwapuhan mo kung ang pangit naman ng sulat-kamay mo.
Tse!"

Alas nuebe na ng umaga nang makarating ako sa bahay. Natulog muna ako bago naghanda
para sa lakad ko. I cooked my own breakfast and took a shower. I was busy blow
drying my hair when my phone beeped. It's a text from Savannah.

Savy:

Salon day today. Are you free?

Me:

I have some errands to do. Next time na ako.

Savy:

Sabadong-sabado? Come on! Ano oras ba lakad mo?

Me:

After lunch.
Pinagpatuloy ko ang pagblow-dry ng buhok ko at nagbihis ng isang white body suit
top at simpleng high-waist jeans. Napatingin ako sa salamin at inilugay ang
hanggang dibdib ko nang buhok. It's too long now.

"Savy knows what I need. Damn," I uttered and decided to get my phone again.

Me:

I need a haircut. Sa'ng salon ka?

Nagtext ako agad kay Maggie na baka matagalan ako. Pagkarating ko sa salon ay
naabutan ko agad si Savannah na nasa pedicure chair na ngayon at kasalukuyang
nililinisan.

"Wow, ang sexy natin, ah. Sa'an lakad mo?" aniya.

"Haircut," sagot ko sa attendant na lumapit agad sa akin. I sat on the barber

chair, just beside Savy. "Naka schedule kaming sukatan ngayon para sa gowns." I
added.

Savy bobbed her head slowly while looking down on her feet. Napatingin naman siya
agad sa akin nang may napagtanto.

"Wait— So you mean— Oh shit!" Halos hilain na niya ang kamay niya
para makalapit sa akin.

"Ma'am, huwag po kayong gumalaw baka masugatan kayo." Reklamo ng nail

technician.

"Now, I know bakit ang sexy mo ngayon. Tapos magpapagupit pa. Aba'y
pinaghandaan, girl?" She scornfully laughed.
I grimaced and rolled my eyes. "Anong ikina-sexy nitong suot ko? Sinadya kong mag
body suit para hindi na mahirap sa pagsusukat. And please, huwag mong bigyan ng
ibang rason ang pagpapagupit ko. My hair's long. You're a nurse so you
should know the struggle." I rebutted.

"Defense mechanism in a form of denial. I get it," she scoffed. "Ready na ba puso
natin, girl? Pwede ba akong sumama? Gusto kong makita reaksyon niyo. Gosh, palagi
nalang ba akong supporter ng ex-lovers nito?"

"You sound like a teenager," pagngiwi ko sa kanya.

"Isama mo kaya si Lionel?" Ngumisi siya sa akin. "Tignan lang natin ang reaksyon
niya. Alam mo, you'll know if may spark pa kapag naaapektuhan siya. Sige na!"

"Savannah you're being futile. I broke up with him so he could settle down
with his family. Tapos ngayon pinagtutulakan mo pabalik? Ang tanga lang."

"Hoy! Sinabi ko bang balikan mo?"

"Para saan pa 'yang Lionel-Lionel mo? Para kang bata."

She smiled like a goat. "Wala lang. Pang-aasar lang sa kanya. Imagine, you'll
go there and malay mo kasama niya si Collin. Tapos ikaw, you'll go there
alone? I'm just thinking about you." She said and sat properly.

Tinititigan ko ang sarili ko sa salamin matapos sabihin iyon ni Savy. Bakit parang
ang lungkot nga pakinggan no'n?

"O, natahimik ka? Iniisip mo rin sinabi ko, 'no? Why don't you just admit
to me that you still love him—"

"Hindi naman nawala 'yun, e." Putol ko agad sa kanya habang nakatitig pa rin
sa salamin.

"What?"

"Hindi naman 'yun kailangang mawala kahit hindi na kami."

"That's complicated," Savy uttered and sighed.

Hindi na ako sumagot pagkatapos nun. Siguro nga magiging mahirap ngayon kung
magkikita man kami mamaya. Pero hindi rin naman maiiwasan 'yun. Kahit anong
gawin namin, kahit hiwalay na kami, konektado pa rin ang mga buhay namin. Lalo na
ngayong ikakasal na ang pinsan ko at kapatid niya.

I just have to learn on how to look at him without feeling hurt. I need to practice
treating him like a friend. Hanggang doon nalang talaga dapat kami.

A great love will stay even if the person didn't. There will always be that
special place inside your heart that will remain his forever. Even if things
didn't go your way, even if he's with someone else now, or even though
the things you both planned didn't happen, that love will always be there.

Great love. It's the kind of love that will stay longer than the span of your
relationship.

Agad akong napangiti nang marinig ang kumakantang boses nina Pietro at Elie sa
labas palang ng bahay nila. Marami nang sasakyan ang nakapark sa labas kaya
sigurado akong nasa loob na rin ang ibang mga bisita.
Naabutan ko ang mag-ama na nakaupo sa mahabang sofa habang seryosong nakikikanta sa
characters na nasa TV.

"I know it's a lot: the hair, the bod! When you're staring at a demi-god.
What can I say except?"

"Utot mo!" dugtong ni Elie sa kanta ng kanyang daddy.

Mas napatawa ako habang sandali silang pinapakinggan mula sa likuran. Mukhang
natanim na sa utak ng bata ang kalokohang tinuro ni Davien sa kanya tungkol sa
tagalog term ng 'You're Welcome'. 

"For the tides, the sun, the sky. Hey, it's okay, it's okay—"

"Utot mo!" si Elie habang ginagaya ang galaw ni Maui.

Napailing nalang ako at napatawa bago marahang binatukan si Pietro kaya napatigil
sila at napalingon sa akin.

"Pinapalala mo lang ang kung anu-anong kalokahan na tinuro ni Davien sa anak mo,
e." Salubong ko sa kanya.

His lips and eyes circled when he lifted his gaze at me. I gave him a what face.

"New hairstyle?"

"Just a little cut," sagot ko sabay haplos sa buhok kong hanggang collarbones ko
nalang ngayon.

Hinalikan ko muna sa Elie bago nagpaalam sa kanila para dumiretso na sa malaking

living room kung saan sina Maggie.

"O, nandito na ang Maid of Honor!" nakangising turo sa akin nina Rence.

Agad akong sinalubong ng ilang kakilala bago ako dumalo kina Johanna, Pauline, at
Kyline na matagal ko nang hindi nakita simula noong grumaduate kami ng College.
Some of Maggie's friends from CDO are here too. Kasalukuyang sinusukatan
ngayon ang kambal at si Raven. 

"Uy! Magkasunod kayo, ah? Sabay ba kayong nagpunta rito?" si Jayland habang
palipat-palipat ang tingin sa akin at sa taong nasa likuran ko na hindi ko alam
kung sino.

Ganoon nalang ang kabang naramdaman ko nang napatingin sa akin sina Johanna.
Palihim akong humigop ng malalim na hininga, hindi pa rin lumilingon sa likod.

"Hey, how are you?"

That voice. I miss that.

Lumingon ako agad at doon lang napagtanto na para kay Maggie pala ang tanong na
iyon.

Nakasuot lang siya ngayon ng puting ¾ sleeve polo na nakabukas ang tatlong
buttones sa dibdib. Isang itim na pantalon naman ang pang-ibaba niya at puting
canvas shoes.
Niyakap siya agad ni Maggie at gaya ng dati, hinalikan niya naman ang bunsong
kapatid sa ibabaw ng ulo. 

"Where's Liam? Kanina pa siya hinahanap ni Elie," tanong agad ni Maggie.

"He's with his mom," Ricxon simply answered.

Napunta sa akin ang mga mata ni Maggie habang nakayakap kay Ricxon kaya gulat
siyang napatingin sa akin.

"Theia!" Umalis siya kay Ricxon at lumipat sa akin para bumeso. "Are you okay?" she
whispered before she loosened her embrace.

Tumango lang ako sa kanya bago inilipat ang tingin kay Ricxon na abala na ngayon sa
pakikipag-usap sa mga barkada niya.

Parang hindi niya ako nakita.

"I can help you in the kitchen," I volunteered.

Umalis kami roon at dumiretso na sa kusina. Hindi ko alam kung nakita o nakilala
niya ako. But I was looking at them. Imposible namang hindi niya ako nahagip ng
tingin.

"'Di kayo nagpansinan," Maggie immediately spoke after we prepared the table.

Bakit? Kailangan ba talaga magpansinan? I mean, kung oo, paano naman? Ang awkward
na nga na magkatinginan lang kami. How should I greet him? Beso? Hug? What the
hell, I have no idea!

"Nabusy lang." I said after putting on the utensils on each of the plates. 

Gusto ko sanang itanong kung bakit wala si Collin o kung ano ang role niya pero
ayaw ko namang mag-iwan ng pagtataka sa isipan nila. For two years wala talaga
akong naging balita kung ano na ang nangyari. Para bang pagkatapos naming
maghiwalay ni Ricxon ay naputol din ang ugnayan namin at naibalik lang ngayong
ikakasal na sina Pietro at Maggie.

"Theia, tawag ka na. It's your turn. Ako na niyan," tawag sa akin ni Pauline
at agad lumapit sa akin para ipagpatuloy ang ginagawa ko.

Iniwan ko na sila doon at nagmadaling pumunta sa living room kung saan ang mga
magsusukat sa amin. I almost stopped walking when I saw Ricxon sitting on the sofa
while waiting for his turn.

Lumapit ako kina Daxon at Jayland sa kabilang sofa pero nagsalita bigla 'yung
isang tagasukat kaya hindi na ako umupo.

"The Best Man and the Maid of Honor, please."

"Ricx, ikaw na." Tawag naman ni Daxon sa kapatid na may pinagkakaabalahan sa

kanyang phone.

Nauna akong lumapit sa isang bakla na agad kong nakilala. Mukhang natatandaan niya
rin naman ako dahil ngumiti siya pabalik. Siya rin 'yung nagsukat sa akin noon
para sana sa wedding gown ko.

"Mukhang mas magandang sukatan ang hugis mo ngayon, sis. The last time I took your
measurements it was different. I mean, maganda naman katawan mo noon pero mas
gumanda ngayon. Well, you were pregnant that time, right? How's your baby
today?" Madaldal niyang ani habang kinukunan ako ng sukat.

I forced a fake chuckle. Siniko naman siya ng kanyang kasama na siyang nagsusukat
kay Ricxon ngayon sa tabi ko.

"With all due respect but I think it's better if you'll focus on doing
your job?" Kalmadong pakiusap ni Ricxon pero halata naman ang inis sa mukha niya.

Nilingon ko siya dahil sa gulat. Maging sina Daxon sa likuran namin ay napatikhim
din. Nahihiyang tumango 'yung baklang nagsusukat sa akin at tumahimik.

"Ricx, it's okay," I said to calm him.

Naagaw niyon ang atensyon niya. Something inside me had startled when his eyes
finally met mine. Inalis niya rin naman iyon agad at muling nagbaling sa nagsusukat
sa kanya. His jaw moved once before I looked away.

Nawala na sa isip ko ang kinakaharap na awkwardness nang magsimula ang kwentuhan

pagkatapos naming kumain ng hapunan. Nakauwi na ang team ni Maxi pati ang ibang
bisita kaya kaming magbabarkada nalang ngayon ang natira.

"Where's Magg?" tanong ko kay Pietro na kakatabi lang sa akin ngayon.

Inabutan siya ni Rence ng isang shot at tinanggap niya naman iyon bago ako sinagot.
"Tinatabihan si Elie. She fell asleep too kaya hindi ko na ginising. Napagod
'yun kakahanda kaninang umaga pa. Pinagpahinga ko nalang muna." He answered.

Abala ngayon sa pagtatawanan ang iba. Si Daxon, Rence, Jayland, Pauline, at Ricxon
nalang ngayon ang natira kasama namin. Kanina pa umuwi si Kyline at Johanna. Si
Davien ay may kausap sa telepono. Si Raven naman ay umalis at 'di namin alam
saan nagpunta.
"I thought ngayon ang dating nina Tito Arthur at ng pamilya niya? Sina Tita? Bakit
wala rin dito?" 

"Kaninang umaga pa sila dito. Hindi mo lang naabutan. Pagkatapos sukatan ay

inimbitahan sila nina Mama at Papa na sa bahay na magkwentuhan para tayo lang
dito."

Tumango-tango ako.

"Theia, I saw you once sa hospital. Pina check-up ko si Andi that time at nakita
kita sa station niyo. May kausap kang doctor. I wanted to approach you but you two
were busy. Who was that? You two seemed very close," biglaang tanong ni Jayland.

"Really? Marami akong doctor na kinakausap. Can you describe him?"

"Mataas, medyo maputi at chinito. Maganda pangangatawan at naka glasses," he

explained.

"Gwapo ba bro?" si Rence na medyo tipsy na.

"May itsura naman."

"Mas gwapo kay Ricxon?" Ngising tanong niya ulit.

"Rence, what the hell?" reklamo ko.

Ricxon's hissed caught my attention. Mas humagikgik si Rence sa tawa.

"Ba't ako nakukumpara rito?" ani Ricxon at umiling-iling bago nilagok ang
laman ng hawak niyang baso.

"So, okay lang na mas gwapo ang papalit sa'yo, Ricx?" dagdag naman ni Pauline.

Napailing nalang ako sa kanila. Hinilot ko ang noo ko bago nagsalin ng wine sa
baso.

"Bakit naman hindi?" utas ni Ricxon. "As long as that man's in love with her,
then it's better." Patuloy niya.

Tumango-tango naman sila. Si Pietro lang itong hindi maalis sa akin ang tingin. I
know that look on his face. He thinks I'm keeping something from him again.

"Ang tanong ngayon ay.. Mahal mo rin ba, Theia?" si Rence.

I gulped hard at his question. Lahat ng mata nila ay napunta sa akin ngayon kaya
mas lalo akong kinabahan.

"Who?" I asked innocently.

"That doctor!"

"Si Lionel?" gulat kong tugon.

Pauline clicked her finger on the air like she already got the conclusion. My brows
creased. "That's it! There really is something already dahil nawala na ang
honorifics!"

My lips parted in disbelief. "There's nothing going on between us! God, you
guys are unbelievable!" I fizzled.

"Just answer the question, Thei," said Rence.

Now, I'm on the hot seat. Gusto kong matawa sa kanila. Namamayani na ang alak
sa sistema ko kaya medyo hindi na ako nakakaramdam ng kaba lalo pa't nakatitig
na ngayon si Ricxon sa akin na naghihintay na rin ng sagot.

"Yes, of course I love him! Normal lang iyon dahil—"

"Ay shesheshe! Wala nang dahil-dahil. Mahal mo. Mahal mo na. That's it!" Rence
picked a glass from the table at inabot iyon kay Ricxon.

"How do you guys do it? Curious lang ako," seryosong ani Pauline kaya hindi na ako
naka-agap pa sa bintang ni Rence.

"Do what?"

Dinaanan niya ng tingin si Ricxon bago bumalik sa akin. "Ito ngayon. Sit here
tonight and act like nothing happened. How do you do it?" she said and took a sip
from her glass.

"Ano ka ba, Pau. It's called maturity." Jayland answered.

"Say it's maturity. I'm sure you feel awkward pa rin, 'di ba?"

Why does she have to say that?!

Nagkibit balikat lang ako. Sumandal naman si Ricxon sa inuupuan niya bago
humalukipkip. "I don't feel awkward. Do you feel awkward, Theia?" sabi niya
habang hindi inaalis sa akin ang tingin.

Parang nanghahamon ang mga titig niya. Hindi rin ako kumurap. You like staring
game, huh?

"No," sagot ko.

"I don't buy that," Pietro interfered and chuckled.

"Same," suporta naman ni Daxon.

"Wow, Daxe. Relate ka ba?" si Pauline sabay tawa.

"It's not that easy to admit the awkwardness hanging around the atmosphere.
Tinanong niyo kasi, siyempre magsisinungaling 'yang dalawa," agap ni Daxon.

"What do you suggest, then?"

Umismid ako. "Sandali nga lang. Bakit kami naman ginagawa niyong pulutan ngayon?
Okay nga kami! I don't find his presence intimidating. Mas magiging awkward
lang kung ipagtutulakan niyo. Kahit siguro pagyakapin niyo kami ay walang
mangyayari." Sunod-sunod kong yawyaw. Siguro dahil na rin may alak na sa sistema
ko.

Napalunok ako nang mapagtanto ang sinabi ko. Napangisi agad si Rence at Pauline.

"Sige nga," hamon ni Pietro.

At sineryoso naman. Damn!

"Go! It's a dare." His smirk is so annoying!

Napalingon ako kay Ricxon na naka-angat na rin ang gilid ng labi habang pinaiikot-
ikot ang baso na hawak niya.

Nagsimulang kumabog ang dibdib ko nang tumayo siya at naglakad palapit sa

kinauupuan ko. Tuwid siyang tumayo sa harapan ko habang nakasuksok ang mga kamay sa
bulsa at nakadungaw sa 'kin.

"Fine!" Nilagok ko muna ang natitirang laman ng baso ko bago tumayo at humarap na
rin sa kanya.

"Muling ibalik," rinig kong pabulong na asar ni Rence.

In one heavy sigh, I encircled my arms around his body to hug him. Naramdaman ko
naman ang pagsuporta ng isa niyang braso sa likuran ko bilang pagtugon sa yakap ko.

After two years, I got to feel his body bumping on mine again. My heart's in
marathon. Sana lang ay hindi niya marinig o maramdaman iyon.
I was about to draw back but he pushed me closer before I heard him utter a whisper
behind my ears.

"I'm glad to see you again..." he said.

Napangiti ako.

***

A/N: Five more chapters before the Epilogue! 

Chapter 43 - Chapter 41 [The Last Sunset of Summer (✔️)]

| Cousin |

***

"Tita, what's honeymoon?" Elie asked out of the blue.

I almost spew the water inside my mouth. Tuwid lang siyang nakaupo sa bar stool
habang hinihintay akong matapos sa iniinom kong tubig. She's holding her toy
while looking at me, waiting for my answer.

"Where did you hear that?"

"Because Tita Lovi said she will be looking after me while Mommy and Daddy will
have their honeymoon," she pouted as her brows started to turn downward.

Napakamot ako sa kilay ko dahil hindi ko alam paano ipapaliwanag iyon sa kanya.
"Why can't I go with them, Tita? And why can't they do the honeymoon
here? Why do they have to leave?" dagdag pa niyang tanong.

Nangangapa na ako ng isasagot. How do you explain to a kid about the honeymoon?
Gosh!

"Uh... It's only for mommy and daddy, baby. I... uhm.. kids are not allowed in
the honeymoon."

"But why?" her underlip protruded.

"Eliephanty!" Napahinga ako ng maluwag nang pumasok si Davien dahilan para maagaw
niyon ang atensyon ng bata.

"Tito Davi!" ngising salubong ni Elie at agad binuksan ang kanyang mga braso para
yakapin si Davien.

"How's my little jewel?" Davi said as he was snuggling Elie. "Ano ang pinag-
uusapan niyo?" pagbaling naman niya sa akin.

"Tito, what's honeymoon?" tanong ulit ni Elie.

Pinanlakihan ako ni Davien ng mata habang karga niya sa bisig ang pamangkin.

"Hoy tangina Theia ano pinagsasasabi mo sa pamangkin ko?" bintang niya.

"What's tangina?" Elie asked again. Mabilis kong tinakpan ang bibig niya dahil
sa gulat.

"Davien!" I glared at him. "That's bad, Elie. Don't say that again,
okay?"

She nodded. "Is honeymoon bad, too?"

God, when will this kid stop?

"No, Elie. It's what mommies and daddies do after they get married. Kids like
you are not allowed to go with them because you'll be a distraction."
Paliwanag ni Davien.

"But why? I can behave while they do the honeymoon, Tito."

Napatawa si Davien bago napakamot sa batok, nangangapa na rin ngayon ng sagot.

"No. They'll be planting all day and night so you will only get bored there.
Stay with Tito and let mommy and daddy do their thing, okay? Promise, when they
come home, you'll have your baby sister."

"Davien!" saway ko ulit sa kanya pero sutil lang itong napangisi habang si Elie ay
hindi na maituwid ang mga kilay sa pagkunot.

"Hindi niya gets 'yun," Davien mouthed and sneered.

"Really, Tito? Honeymoon is like planting flowers in Mamila's garden?" Elie

beamed.
"Uh... yes, but... a baby will sprout instead of flowers. Hehe," Davien let out a
fake laugh.

Mariin akong napapikit habang nakikinig sa kanila. Nagulat nalang kami nang biglang
pumalakpak si Elie at hindi na maituwid ang labi sa kakangiti.

Kami ni Davi ang umaliw kay Elie habang busy pa sina Maggie at Piet sa meeting
kasama ang organizer para sa kasal nila this Sunday. Sinamahan ko silang manood ng
disney movies sa kwarto.

"Davi, may tanong sana ako. Huwag mong bigyan ng ibang meaning, ah." Kalabit ko sa
kanya habang nakatutok naman siya sa TV at kandong si Elie.

"Go," he answered.

"Do you happen to know anything about Collin and Ricxon?"

Napalingon siya sa akin habang nanliliit ang mata. Marahan ko siyang binatukan bago
niya ako sinagot.

"Totoo pala talaga sabi nina Maggie. Wala kang alam. O baka naman wala ka lang
inalam?"

"Pareho. I think you know how hard it was for me before. Hearing nothing about them
for two years helped me during the process. At wala rin namang nagkukwento sa
akin."

"Well, Ricxon bought a house for them. They're living together with Liam.
Hindi pa naman sila engaged. Ni hindi ko alam kung may plano ba 'yung gagong
'yun na lumuhod sa harap ni Collin."

"Ricxon bought a new house? Hindi sila do'n sa bahay namin..." I paused when I
realized what I just said. "I mean, hindi sila doon tumira sa pinagawang bahay ni
Ricxon?"

"Hindi," simple niyang sagot bago kumuha ng pagkain sa hawak na bowl ni Elie.

"Bakit? Anong ginawa niya do'n? Binenta niya?"

"Siguro. Ewan ko ba. Ba't hindi 'yung pinsan mo ang tanungin mo? Sa akin
pa talaga na alam mong paminsan-minsan nga lang akong nakakauwi rito."

"Ano pa ba ang alam mo?"

"Ang alam ko lang ay wala ka talagang alam. At alam ko ring hindi mo alam na wala
rin akong alam," pilosopo niyang sagot.

Napabusangot ako sa kanya bago tumingin na rin sa pinapanood nila ni Elie. Pero
kahit anong gawin ko ay hindi ko maalis sa isip ang tungkol sa kanilang dalawa.

"Hindi pa ba sila tapos? May duty pa ako," pag-iiba kong tanong kay Davien.

"You can go now. Ako na bahala kay Elie. Tapos mo na rin namang ma-try 'yung
susuotin mo sa linggo. Wala naman na atang gagawin pa."

I kissed Elie goodbye before I went out from Elie's room. Nadaanan ko sina
Tita Laura kasama sina Tita Cynt at Tito Thomas na kausap naman ngayon si Tito
Arthur.
Nagpaalam din ako sa kanila bago ako sumenyas kay Maggie at Piet na abala ngayon sa
pakikinig sa organizer. The wedding will be on the 26th of September, exactly 2
days from now. They've been having their meeting for more than an hour now.

This is my last night shift before I'll be assigned to a different floor next
week. My Charge Nurse already told me na sa kabilang building ako ma-aassign kaya
hindi na kami magkakasama ni Lionel.

I went straight to my house to prepare my things. Mag-aala singko na ng hapon kaya

hindi na rin ako naligo since nagawa ko na kanina bago ako nagpunta kina Pietro.

Nagmamadali kong nilagay ang gamit sa front seat bago ako umikot patungong driver
seat. Ballpen, check. I.D, check. Wallet, check. Phone, check. Everything's
here!

"Oh shit. No," I hurriedly went out of the car and ran back inside after caressing
my neck and realized that I forgot my necklace.

Habang tumatakbo papasok sa bahay ay hindi ko mapigilang maalala ang nangyari noong
muli kaming magkita ni Ricxon, months ago.

After that hug...

"I'm glad to see you again..."

Napangiti ako nang palihim dahil sa bulong niya. Before I even know it, napakalas
na ako sa yakap at muling umupo pabalik sa tabi ni Pietro.
Ricxon remained standing. Nagtaka ako at napatingala sa kanya hanggang sa mapansin
kong nakatitig na pala siya sa bandang leeg ko.

I couldn't read his eyes while staring at something on my neck. It was only
then that I realized he was looking at the sun necklace I'm wearing.

Mas naging kapansin-pansin pa ito ngayon dahil maiksi na ang buhok ko.

"So, you guys are good friends now?" Pauline broke the dead air.

"Yes," diretso kong sagot. "I guess. Are we, Ricxon?" I was actually trying to take
his eyes off my necklace.

He cleared his throat before he went back to his seat. Doon ko lang mabilis itinago
ang kwintas sa ilalim ng suot ko bago pa siya muling makalingon.

I should've removed this thing before I came here. I'm too obvious.

"Yes." He answered. "Good... Friends."

That night was the start of something new between me and him. Kahit papaano'y
may biglang gumaan sa dibdib ko ngayong alam kong wala siyang dalang hinanakit sa
akin.

O kaya'y iyon lang ang sa tingin ko?

Nang makaramdam na ng pagkahilo at pagod ang iba, nauna na silang umakyat para
matulog. Kaming tatlo nalang ngayon nina Piet at Ricx kaya ako itong tahimik nalang
dahil sila na ang nag-uusap.
"I'll just take this call," paalam ni Pietro nang tumunog ang kanyang phone.

Sinundan ko siya ng tingin hanggang sa may kinuha siyang stuffed toy sa isang sofa
at inakyat iyon sa kwarto ng kanyang mag-ina.

"The necklace," Ricxon spoke out of the blue. "...you're still wearing it."

His voice was deep and sleepy in sound. He's leaning a bit on the table with
his elbow-edge on his knees.

"Yeah... I decided to wear it again today because it matches my outfit." I smiled.

"Again? So you've been keeping it for the last two years and you just wore it
again today?" He smirked.

My brows meet at the center. Sa tono niya ay mukhang nagdududa siya sa sinabi ko.

Ano sa tingin niya? Sinuot ko lang 'to ulit dahil alam kong magkikita kami
ngayon? Para ano? Para ipaalala ang lahat noon?

"Hanggang ngayon isa ka pa ring ipo-ipo," umirap ako at sumipsip ng kaunti sa

inumin ko.

"I did not say anything, Theia. I was only asking." Marahan siyang napatawa bago
umupo ng maayos.
"Well, that's not what your tone was trying to imply a while ago. Do you
actually think I only wore this today for you to see it looping around my neck?"
Tinaasan ko siya ng kilay bago nagpatuloy. "Oh! Look Ricxon! I'm wearing the
gift you gave me! You remember this? Ew, that's so pathetic." I rolled my eyes
at him.

Nagsimulang uminit ang ulo ko sa kanya lalo pa't ningisihan niya lang ako!
  Alam kong dala lang ito ng mga ininom ko. I was tipsy. It's the alcohol
driving my system!

"At assumera ka pa rin hanggang ngayon. Nagtatanong lang ako. Why so feisty?"

Bahagya akong yumuko para tanggalin ang kwintas sa leeg ko.

"What are you doing?" he asked.

"Taking you off from my life," bulong ko sa sarili para hindi niya marinig.

Habang niyuyuko ko ang ulo ko ay mas lalo lang akong nahihilo. I couldn't even
locate the lock of the necklace!

"Do you need help?" aniya ulit.

"No."

"Why are you taking that off?"

Nang matagumpay ko iyong natanggal ay agad ko iyong inabot sa kanya. Nagtataka

siyang napatingin doon.

"I'm giving it back to you. Take it," I said.

Marahan siyang napa-iling bago iyon tinanggap. Sumikip pa ang dibdib ko nang makuha
niya iyon. Talaga namang tinanggap niya!

Agad akong tumalikod sa kanya at iniwan siya doon. Mabilis akong umakyat sa guest
room kung saan ako matutulog. He did take it back. Hindi man lang siya nagdalawang
isip na tanggapin iyon at bawiin.

Dahil sa pagod ay nakatulog ako agad pagkahiga sa kama. Mabuti nalang at wala akong
duty kinaumagahan dahil ang sakit ng ulo ko. Pilit akong bumangon hanggang sa
mahagip ng tingin ko ang isang bagay na nasa bedside table.

It's the sun necklace. May isang maliit na sticky note na nakakabit doon kaya
agad ko iyong binasa.

"You didn't keep me. Keep this necklace instead. Don't take it off.
It's yours."

- MRM

Today's my last day here in the second floor. Next week ay sa kabilang
building na ako ma a-assign. Isang footbridge lang naman ang naghihiwalay sa
building na 'to mula roon kaya may chance pa rin kaming magkita nina Savy at
Jian.

After taking the doctor's orders, I did my rounds and prepared the medicines
for the rest. Ni hindi ko na namalayan ang oras dahil naging busy na rin ako.
Maraming admissions ngayon at ako rin ang naka assign para mag-endorse during the
handover.
Pagkauwi ng bahay ay tadtad na ng messages ang phone ko at halos lahat ay mula kay
Mommy, Savannah, at sa Charge Nurse ko.

Hawak-hawak ko ang tasa ng kape nang isa-isa ko iyong binuksan at binasa.

Mommy:

How are you? Uwi ako dyan by Sunday for ur cousin's wed.

Charge Nurse:

NICU ka assign next week.

I got excited when I saw the message from my Charge Nurse. Muli akong malalagay sa
NICU kung saan puro babies ang i-momonitor ko.

Napawi lang ang ngiti ko nang mabasa ang text ni Savannah.

Savannah:

Ricxon's here kanina. Nakasalubong ko siya kanina sa kabilang bldg.

Nag scroll down pa ako hanggang sa nakita ko ang pahabol niyang message.

Savannah:

Kasama niya si Collin. I think she's pregnant, Thei. She has a bump and they
went out from the ultrasound room. Kay Dra. Melendez ata sila.

Aksidente kong nabitawan ang hawak kong tasa ng kape kaya natapon iyon sa sahig at
nabasag. Nagmadali akong kumuha ng mop at nilinis iyon.
"What happened?" I looked up to see who just talked. Mabigat akong napahinga habang
nakaluhod at pinupulot ang mga bubog.

"Nabitawan ko lang. What are you doing here?" I asked Lionel.

"Stand up. Let me do that. Baka masugatan ka pa," he held on my elbow and pulled me
up so we could switch places. He picked all the shards carefully while I do the
mopping.

"You're teary-eyed. What's wrong?" salita niya nang hindi tumitingin sa

akin. I immediately touched the side of my eyes.

"Bakit ka nandito? Galing ka pa sa duty, 'no?"

"I asked you first. Bakit ka naluluha?" He dropped all the shards in the bin before
he crossed his arms over his chest in front of me.

I moved my eyes away from him. Just like Pietro, he knows when I'm
lying. 

"Yonel!" pag-angal ko nang inagaw niya mula sa kamay ko ang phone. Sinubukan ko
iyong hablutin at abutin pero inilalayo niya lang.

"You're crying because of this?" His brows crinkled after he read the messages
there. 

"I am not crying! What the hell!"

"Well, maybe yes but you were about to! Kung hindi lang ako dumating," he hissed.
Inabot niya sa akin pabalik ang phone ko kaya kinuha ko iyon agad at pinatay.

"Nabigla lang ako sa nalaman," mahina kong sabi habang nakayuko. "But I'm
fine, though."

Umabot sa akin ang bigat ng paghinga niya bago niya hinawakan ang palapulsuhan ko
at hinila ako palapit para yakapin.

"Pinsan ba talaga kita? Ang alam ko wala sa dugo ng mga Alves ang iyakin at matagal
maka move-on," aniya sa kalagitnaan ng yakap niya.

"Edi sa mga Gallego ako nagmana." Tumawa siya.

Kumalas lang ako sa yakap niya nang gumaan ang dibdib ko. Pareho talaga sila ni
Pietro. Only that Piet's way more annoying than him. 

Lionel asked for a help. Kaya pala siya biglaan nalang nagpunta sa bahay dahil
nagpapatulong sa pagpili ng pangregalo sa babae. Iyon pa lang ay alam ko na kung
anong gagawin niya, e. Dumiretso kami sa mall kahit kapwa kami wala pang tulog mula
sa night shift duty. I helped him pick the best bouquet and necklace.

"Jiana likes a combination of black and red. That's the color scheme of almost
all her things inside her bag." I said. 

"Okay. We'll have the red roses with the black and gold wrapping," Lionel
ordered and pointed the bouquet of his choice. Kinuha niya ang kanyang wallet sa
back pocket ng pantalon at agad inabot ang bayad sa babae. 
"Hold that," aniya at inabot sa akin ang bouquet. "Miss mo na ba maranasang bigyan
ng ganyan? I can buy you one," kanchaw niya sabay tawa.

"Ricxon doesn't give me bouquets before. He knows I'm not fond of it." I
answered as I fixed the wrapper. Inilapit ko iyon sa mukha ko para amuyin. 

I was busy with the flowers when Lionel received a call. I let him answer that from
a distance. I never knew flowers can be this relaxing. Their smell and beauty seem
so addicting. An eye-candy, indeed!

I took my phone out from my bag and decided to take a shot of the bouquet. It looks
so gorgeous. Napapakagat-labi pa ako habang kinukunan iyon ng litarto. 

"You like flowers now?" I startled a bit when I heard a voice spoke from behind me.
Muntik ko pang mabitawan ang phone ko dahil sa gulat.

My eyes grew bigger after seeing Ricxon standing in front, looking at me with his
deep set of eyes. Napalingon ako sa kinaroroonan ni Lionel na abala pa sa kausap
niya sa phone.

"What are you doing here?" Bumaba ang tingin ko sa ilang paper bags na may lamang
mga prutas. I think he went here for groceries.

Now tell me I'm not mistaken. A known CEO of a sugar company, went out for
some groceries and for some... fruits? 

Bigla tuloy pumasok muli sa isip ko ang nalaman mula kay Savy kanina. Those fruits
are probably for Collin. It's good for pregnant women. Maybe she's
craving right now so Ricxon had to run to buy those.

"I should be asking you that question. Malayo ito sa bahay niyo. Ba't ka
nandito?" He countered as he put his other hand inside his pockets.
"Theia, let's go. Oh what do we have here?" Seryosong salita ni Lionel nang
makabalik. Lumipat ang mga malalalim na mata ni Ricxon sa kanya. Hinigpitan ko ang
pagkakahawak sa bouquet nang dumapo naman doon ang tingin niya.

"Is he your friend?" Lionel asked in a serious tone. My brows creased a bit at him.

Kilala niya si Ricxon. What the hell is he doing?

"Uh, this is Ricxon. My..." I paused a bit as I took a glance at Ricxon.

Nasa kay Lionel pa rin ang mga mata niya, tila sinusuri ang mukha ni Lionel. Before
I could continue my sentence, Lionel interrupted.

"Dr. Lionel Sy, pleasure to meet you. You are?" he offered his hand. 

He's playing around, I know.

"He's my cousin," sambat ko kaagad sabay angat ng tingin kay Ricx.

"...tahan," pagbawi ni Lionel. "Kasintahan." He clarified. "Baby, why would you

deny me in front of your friend?" bumaling siya sa akin para bumulong kahit dinig
pa rin naman ni Ricxon.

"What?" napalingon ako sa kanya nang nanlalaki ang mata. He looked so serious!
Kinilabutan ako bigla sa ginagawa niya. What the hell is wrong with this idiot!
Nakakadiri.
Lumipat ang tingin ko kay Ricxon na ngayon ay mas dumipena ang hugis ng panga. His
hawkish eyes were on Lionel.

Kinuha ni Ricxon ang kamay sa bulsa para tanggapin ang kay Lionel. "Alcazar Sugar
Company Chief Executive Officer, Mave Ricxon Montero." He gave me a glance, I
looked away.

"I am her husband," he continued. Mas lalo akong nagulat sa sagot niya kaya napa-
angat ako ng tingin sa kanya. "...almost husband," dagdag niya sabay tingin sa
akin.

Ramdam ko ang unti-unting pagbigat ng dibdib ko sa sinabi niya. Hindi ko alam kung
sa dibdib ko iyon o sa tono niya kanina.

"I have to go. Enjoy your date," paalam niya bago tumalikod at kinuha ang phone
para may tawagan.

Mabilis kong hinampas si Yonel nang makaalis si Ricxon. Napangisi lang siya at
napatawa.

"Are you insane? Why did you do that?"

"I was helping you."

"How can that be a help, Yonel? You're such an idiot."

Tinawanan niya lang ako. "Hindi mo ba nakita mukha niya noong dumating ako? He
thinks we're on a date. You have a bouquet. Sinabayan ko lang ang takbo ng
isip niya."
"Wow, doc! Very mature!" sarkastiko kong sagot sabay irap sa kanya.

Nauna akong maglakad palayo kaya siya itong nagdala sa mga pinamili naming pagkain
kanina. Hindi ako nagsalita hanggang sa makarating kami ng sasakyan niya.

"Trust me, Theia. You'll thank me later for what I did." Lionel said before he
started the engine.

***

A/N: I'm planning for a double update today. Pero kung hindi mahabol mamayang
gabi, baka bukas nalang. Take care!

Chapter 44 - Chapter 42 [The Last Sunset of Summer (✔️)]

| Copy and Kiss |

***

For the bachelorette party, I helped Lovi and Pauline for the preparation. Doon ko
binuhos ang bakanteng oras ng rest days ko.

"Nag-order na ako ng boys. I made sure tig-iisa tayo," Lovi giggled.

"Sinong nag asikaso para sa bachelor's party?" tanong ko.

"Sina Davien at Rence."

"What?!" angal agad ni Maggie. "Bakit sila?!"

Napatawa lang si Pauline, mukhang na gets agad kung bakit umangal si Maggie.

"With the help of Maxi naman, Magg." Lovi assured.

"You know how those two can be the wildest. Baka kung anong kalokohan na ang
pinaplano nila for tonight." Napahilot nalang sa noo si Maggie.

"Nandoon naman din si Ricxon. He can handle them," Kyline inserted.

I scoffed. "As if he can really handle them when he can also be the wildest," sabi
ko na sinang-ayunan naman kaagad si Maggie.

"Daxon's there too. I'm sure he can handle his brothers. Siya lang ata
matino sa kanilang lahat kahit lasing, e," tugon naman ni Pauline.

"Don't worry, pagsasabihan ko rin si Jay," Andi, Jayland's wife, said.

After the preparation and planning ay pinuntahan naman namin ang boys sa backyard
na hindi pa rin tapos sa pagpaplano ngayon. Umaalingawngaw ang malakas na tawanan
nilang lahat kahit nasa living room lang kami.

Pietro whistled to get Maggie's attention. Lumapit naman agad si Magg at umupo
sa tabing upuan ng pinsan ko. Andi also walked towards Jayland. Sina Johanna at
Pauline ay kumuha na rin ng wrought chairs at umupo sa tabi ni Maxi. Kaming dalawa
nalang ni Kyline ang naiwang nakatayo at nakahalukipkip sa harapan
nila. Ricxon and Raven were busy talking with Lucas.

"No boys later, please," seryosong ani Pietro.

"What? That's so boring! Nakapag-order na ako. It's too late to cancel
it. Pupunta sila mamaya," reklamo agad ni Lovi.

"Order? What the fuck!" Malakas na napatawa si Davien. "Ano tingin mo sa 'min,
parte ng menu book?"

"How many?" tanong ulit ni Pietro.

"Eight. Do you have any problem with that, Mr. Groom?" 

"What the- ba't ang dami?" tumaas ang boses ni Piet. Kaming lahat naman ngayon
ang napatawa at ang mga lalaki naman ang nakabusangot.

"To keep us company," Johanna chuckled.

"I won't allow that," Jayland hissed and shook his head at Andi.

"Mas lalong ako," seryosong ani Pietro sabay tingin kay Magg.

"I second the motion," Raven spoke too without lifting a gaze to anyone.

"Ako rin," nagsalita rin si Lucas at pinanliitan ng mata ang kakambal na si Lovi.

Marahan akong napatawa sa kanila. Inabot ko ang isang baso ng beer na nasa table at
ininom. 
"Same here. I don't like the idea either," Ricxon stated in a monotone. 

Rence cleared his throat loudly, like he was faking it so it could come out as a
double meaning. Silence filled the air for a moment. Hindi ako nagbaling ng tingin
sa kanila dahil ramdam ko nasa akin mga mata nilang lahat.

"Sinong pagbabawalan mo, Ricx?" nananadyang tanong ni Pauline.

"All of you," tamak namang sagot ni Ricxon.

Davien chuckled, ganoon din sina Piet, Rence, at Jayland.

"Sige dude. Ayos lang 'yan. 'Di naman halata," rinig naming pabulong na
asar ni Davien sa kapatid.

"Come on, boys! This is only for tonight. Don't be kill joy. I'm sure
you'll enjoy your own party later since I already prepared your visitors too."
Pagbasag ni Maxi sa katahimikan.

"There! Patas lahat. Walang pakialamanan ng party mamaya, ha!" turo ni Lovi isa-isa
sa mga lalaki.

When the night came, pilit na naming pinaglayo ang bride at groom. Nasa iisang
building lang kaming lahat but in separate lounges. The boys are located in the
west while our lounge is in the east side.

We're all wearing our robes now.  Maggie's wearing the bride's
robe in emerald green while the bridesmaids are wearing beige. As the maid of
honor, I am wearing the rose quartz.
Bago nagsimula ang mga laro ay nakatanggap pa ako ng message mula kay Pietro.

Pietro:

Please don't let her drink too much. Text me if anything happens. Don't
get wasted too.

Tinawanan ko lang ang message niyang 'yon at hindi nireplyan.

"Remove your bras!" sigaw ni Pauline sa amin habang iwinawagayway na ngayon ang
kanyang bra.

"What the hell! Para saan?"

"For the game! Just remove it and hang it there!" she pointed the wall with hooks
on it.

We obliged right away. Puro lang din naman kami babae kaya walang problema. Lahat
kami nagtawanan nang matapos ikabit roon ang mga bra namin. Thank God we're on
robes. Hindi masyadong halata ang bakat.

The next hours were full of drinking, games, dancing, shouting, and singing along
with the music. After a couple of games, pagkain naman ang inatupag namin.

"I don't think it's still a good idea to have the boys here. We're
all tipsy." Natatawang ani Kyline.

"Sinong tipsy? Walang tipsy tipsy rito! Come on in, gentlemen!" hiyaw ni Lovi na
kakagaling lang ngayon sa pinto.

Lahat kami ay napa-awang ang bibig nang makita ang mga lalaking nasa likuran niya.
Puro naka topless at naka boxers lang.

"Wooooh!" hiyaw namin.

"God, I miss the single life!" medyo lasing na ring hiyaw ni Andi.

They started sexy dancing in front of us. Lahat kami ay naka-upo sa sofa habang
sila ang nasa harapan namin. The other guy went closer to the bride kaya napaatras
pa si Maggie.

"Jeezes! Okay, you're hot! But don't come any closer!" kabado niyang
reklamo.

"Hello! What did I miss?" napatingin kami sa pintuan kung saan ang kakapasok lang
na si Maxi. "Now this is the real party!" he bit his lower lip before he sat beside
me.

"Ba't ka umalis doon sa boys?" bulong ko sa kanya.

"Ang boring doon. Don't worry, they're accompanied naman," tawang-tawa

niyang sabi.

Maxi booked the girls for them. Kaya marahil ay nandoon na ang mga 'yon kaya
siya umalis.

"I have a secret to tell, Thei." Naamoy ko ang baho ng alak sa hininga niya nang
mas lumapit siya sa akin para bumulong. "The girls I ordered for them were not
really girls," he said and laughed harder.

Umawang ang bibig ko at sabay kaming napatawa at nag-apir. Mas naging wild kami
nang dumating si Maxi. Nawala na rin ako sa matinong pag-iisip dahil na rin sa
alak. We started dancing with each of the boys. Maxi switched the music into a
tango music kaya nakisayaw na rin kami.

Maggie's dancing with the tallest guy but she's already very drunk.
Madali lang siyang malasing kaya todo alalay na ang lalaking ka partner niya.

Lovi's rubbing her back against the boy while dancing. Andi's having a
good time doing tango with her partner. Johanna's at the couch already,
resting. Kahit nagsisimula na kaming mahilo ay wala pa ring sumusuko.

Ilang minuto lang ang nakalipas ay nakita ko na si Maggie na nakabalik na rin sa

couch katabi ni Johanna. She's drunk, I am too.

"Ayoko na. Nahihilo na ako. Ikaw na magsayaw kuya," pagod kong salita sa kasayaw ko
bago humiga na rin sa couch.

Sina Maxi, Kyline, Lovi, at Pauline nalang ngayon ang nakikipagsayaw. Kahit nasa
couch at pagod ay hindi pa rin tumitigil ang mga lalaki sa pagsayaw sa harapan
namin.

Gosh, aren't they tired already? Or maybe they were just doing their job.

"Stop dancing. Nahihilo ako lalo sa'yo." Reklamo ko kahit kalahating pikit na
ang mga mata ko.

Pumikit ako sandali para mawala ang hilo. Rinig ko pa rin naman ang ingay ng music
at ang tawanan at hiyawan nina Maxi at iba naming kasama sa dancefloor.
"What the fuck?" Narinig ko ang pagkalabog ng pinto kaya napadilata ko ulit.

Pilit akong bumangon at sumandal sa inuupuan habang tinitignan ang mga bagong
dating.

"Oh shit. How wild!" boses iyon ni Davien.

Hindi ko masyadong makita ang mga taong kakarating dahil patuloy pa rin sa pagsayaw
ang isang lalaki sa harap ko. Napalingon ako sa gilid at nakita si Maggie na tulog
na tulog na ngayon. Her face was so red already. Shit!

"This party is over!" it was Pietro's voice.

Saka ko lang nakita ng malinaw ang mga lalaking nakatayo malapit sa pintuan at puro
nakahalukipkip ngayong nakatingin sa amin.

Let me see it clearly. Raven, Jayland, Davien, Pietro, Lucas, Daxon, and oh...
Ricxon's here too!

They don't look so pleased, though.

"Boys, ang kj ninyo! Balik nga kayo sa party ninyo!" reklamo ni Paupau.

"What the hell are those things? Sa inyo ba 'yon?" napatingin ako sa banda
kung saan nakaturo si Lucas.
Napahagikik nalang ako sa tawa nang makita ulit ang mga bra namin. Mariing
napapikit sa inis si Pietro. Ganoon din ang reaksyon ng ibang boys.

"This is enough. You are all going home now."

Dali-daling hinila ni Lucas ang kapatid. Umayaw pa si Lovi pero wala na rin siyang
nagawa. Kinuha ni Pietro ang isang bra mula sa dingding bago binuhat si Maggie.

Natanaw kong kausap na ni Raven ngayon si Kyline at halata sa mukha nitong hindi
rin ito nasiyahan sa nakita. Nawala lang ang atensyon ko sa kanila nang maramdaman
ang isang kamay na humawak sa akin.

"Oh, hi friend!" lasing kong bati sa kanya.

"Don't give me that smile. I'm not pleased with you," seryosong niyang
ani at inalalayan ako patayo. "Which one here is yours?" galit niya pa ring tanong
sabay turo sa mga bra na naiwan ngayon sa dingding.

"Hulaan mo," natatawa kong hamon.

I saw how he shut his eyes firmly, not very pleased at all.

"Hindi ako natutuwa, Altheia. Which one is yours?" mariin niyang tanong ulit. I saw
how his jaw moved.

"Your breath smells alcohol. So hot," I uttered. Kahit ang boses ko ay hindi na
tuwid. I really want to sleep already.
"Altheia, which one is yours? Don't piss me off even more."

"The black one." Inaantok kong sagot. "Isusuot mo ba sa akin 'yan pabalik?"

"Bro, she's so drunk. Iuwi mo na 'yan," rinig kong salita pa ng isang

boses sa likuran niya.

"No. You're gonna go inside the restroom and wear that back."

"Why? Takot ka bang makita?" I pouted my lips childishly. "It's okay with me.
Don't worry. You've already seen and touched my boobs. You even kissed
them so many times before, didn't you? So why get shy now?" I chuckled.

"Whoah shit! What the fuck. Seriously, Ricx, take her home. Baka ano pa mabunyag
niyan." Narinig ko ang pagtawa ni Davien sa likuran pero hindi ko na iyon naisip.
Naaninag ko ang mariing pagpikit ni Ricxon bago ako tuluyang pinasan.

Umapila ako sa kanya nang ipinasok niya ako sa isang restroom. Pinahawak niya sa
akin ang bra ko kaya napatingin ako roon.

"No! I'm not wearing that again!" I hung it on his shoulders.

"Wear that before I take you home." He clicked his tongue and made me hold my bra
again.

"No." I shook my head and tried to get out from the restroom but he barred his
body. "I can go home on my own! Alis ka nga diyan!"

"You're really pissing me off big time tonight. Wear your fucking bra back,
Altheia." He sounded mad now.

"I'm tired, Ricx. Uuwi na rin naman ako," humikab ako bago sumandal sa
dingding ng banyo. "It's so hot. I'm not wearing that again."

Pinasadahan niya ng palad ang kanyang buhok bago suminghap. Seriously, I'm
really sleepy. I was closing my eyes while still managing to stand inside the
restroom with him blocking the door.

"Wear that bra or I'm really gonna give you a reason to sweat. Don't
provoke me."

That was the last thing I remember before I fell completely asleep. I woke up in my
bed the next morning. Nagulat pa ako nang makita si Mommy na pumasok sa kwarto ko
bitbit ang tray ng breakfast.

"I thought bukas ka pa uuwi, Ma? Bukas pa ang wedding," tanong ko habang hawak-
hawak ang ulo.

"Umuwi ako agad matapos tumawag ang pinsan mo tungkol sa nangyari kagabi. What is
wrong with you, Altheia? Pinapatay mo ba sarili mo? Lionel told me you were so
drunk!"

What?! Paano naman umabot kay Yonel ang nangyari? 

"Lionel? How did he... I can't remember."

"He called me in the middle of the night asking if I could come home earlier as
scheduled because you were so drunk and no one's gonna look after you.
He's busy in the hospital at wala siyang ibang kakilala na magbabantay
sa'yo rito dahil may duty rin si Savannah."
Napahawak pa ako lalo sa ulo ko dahil sa pagkakalito. The last thing I remember I
was with Ricxon last night. Paano naman nadamay si Lionel dito?

"You are not a teenager, Altheia. Your irresponsible intake will cause you trouble!
You are a nurse! You should know that!"

"Ma, it was a bachelorette party! I was on my limit. I didn't forget that!

Kaya ko pa namang umuwi kagabi, e."

After almost an hour of listening to mommy's admonishment, I dialed

Lionel's number and asked about what really happened last night.

"Walwal pa," bungad niya kaagad nang sinagot ang tawag ko.

"What happened last night? How did you know. I mean, how... Oh fuck, ang sakit ng
ulo ko."

"Your ex called me using your phone. He said.. pick up your girlfriend, she's
in my house." he said, mimicking Ricxon's tone.

"Shit," I slid my palm on my face, feeling so embarassed. 

Sunday came and everyone's getting busy for the wedding. Pinagtutulungan na
ngayon si Maggie ng kanyang glam team. Marami ring photographers at videographers
na nagdo-document sa bawat galaw ng bride. Kanina pa kami natapos kaya nag-aayos
nalang kami ngayon sa sinusuot naming gown.

The wedding's motif is a combination of emerald green, ivory, and rose quartz.
As the Maid of Honor, I am wearing an ivory crisscross long dress and paired it
with a beige heels. My hair is volumized into a beach wave style.

"Tita!" nakangiti kong salubong nang pumasok sina Tita Laura at Tita Cynthia sa
room ng bride kung nasaan kami.

Una akong bumeso kay Tita Cynt bago ako lumipat kay Tita Laura na hindi na maalis
ang titig sa akin ngayon habang nakangiti pa rin.

"Tita, what's wrong?"

"Nothing, anak..." she shook her head and caressed my cheek. "... akala ko kasi si
Ricxon ang una kong maihahatid sa altar." Malungkot siyang napangiti.

I laughed a bit to kill the awkwardness.

"Tita, hindi na mahalaga kung sino ang nauna. You can still do that. Ricxon will
get married anyway."

She raised her other brow at me habang nangingiti.

"With... someone else, of course," agap ko kaagad.

Marami na ang tao pagkarating ng simbahan. Nandoon na rin ang iba naming kaibigan
from Ateneo. Reign Elizondo is also here. I heard she flew here just to attend his
wedding. 

I was busy talking with some of my College blockmates when I noticed four cars from
outside the church.
The fourballs.

Sabay-sabay silang lumabas mula sa kanya-kanyang sasakyan. Naagaw niyon ang

atensyon ng lahat lalo na ng ibang kababaihang nandito ngayon.

Who wouldn't stop talking and stare at them? Look at them assholes!

Si Davien, Raven, at Daxon ay puro nakasuot ng itim na tux with bow ties.. May
ilang photographers pa na sinalubong sila para kuhanan ng litrato.

While Ricxon... He went out of the car like a hollywood star with his black
aviator. He shook his wrist to fix his watch before he bent to pick his gray tux
inside his car.

Sunod namang lumabas mula sa sasakyan niya si Liam na naka suit na rin ngayon.
Maganda ang pagkakaayos ng kanyang buhok, katulad ng kanyang daddy. He's still
ten but he looked so dashing! Pa simple lang akong sumulyap sa kanila habang
nakikipag-usap pa rin sa ibang kaibigan.

"The bride is on its way! Prepare na!" tapik sa amin ng organizer.

Nauna akong magpaalam sa kanila at dumiretso na sa labas ng simbahan kung nasaan

sina Mommy at sina Tita Laura. Kasama nilang nakikipag-usap ngayon sina Tito
Arthur, Tita Feli, Tito Thomas, Tita Cynt, at ilan sa mga kaibigan nila mula sa
industriya.

"Excuse me, Tita. Prepare na raw tayo. Malapit na raw sina Magg." I whispered to
Tita Laura.
Pietro arrived on big motorbike. He's still on his inner white long-sleeve.
Halos lahat ng atensyon namin ay napunta sa kanya. Nakasuot rin ito ng sunglass
ngayon habang abala pa sa pagpark ng kanyang motor. Sinalubong siya ni Tita Cynthia
na siyang may hawak ng tuxedo na susuotin niya.

When the bridal car arrived, ako ang lumapit doon para kamustahin at alalayan si
Maggie. I fixed her veil and the long train of her wedding gown while waiting for
our turn to walk down the aisle. The doors are still close for the bride.
Kakasimula lang.

"You look so gorgeous, Magg." Puri ko nang kami nalang dalawa ang naiwan sa labas
dahil pumasok na ang mga bride's maid sa loob.

"Thank you, Thei. I can't believe this is happening," naiiyak niyang ani.

"Hoy, fight back your tears. Masisira ang make-up mo. Maglalakad ka pa." Marahan
lang siyang napatawa.

"Alam mo nakakatawa lang, 'no. Kayo dapat ng kapatid ko ang nauna, e.

Ba't parang bumaliktad ang nangyari?" she chuckled a bit. 

I just gave her a straight smile when the organizer already called me. 

When it was my turn to walk, I was all smiles as I pass through some familiar faces
on each side of the aisle. It was a long walk to the altar but I had to make it
fast dahil hindi naman ako ang ikakasal.

Nang malapit na ako sa altar ay unti-unting humina ang malapad kong ngiti nang
mahagip ng tingin ko ang lalaking nakatayo sa gilid ni Pietro. Seryosong nakatitig
ang mga mata niya sa akin. I tightened my grip on the bouquet. Napansin ko pa ang
pagsulyap ni Piet sa kanya habang naglalakad ako. I couldn't take my eyes off,
too. Naputol lang iyon nang kinakailangan ko nang lumiko.
I became emotional during the exchange of vows and rings. My cousin looked so in
love. Maggie looked so happy. Tuluyan akong napaluha nang maalala kung gaano sila
ka swerte. After all that happened, the odds still stand in their favor. 

"Ladies and Gentlemen, let us welcome Mr. and Mrs. Gallego!" the host announced.

Sabay-sabay kaming lahat tumayo at pumalakpak nang pumasok sina Maggie at Pietro sa
venue. Pasan-pasan na ni Piet si Elie habang hawak naman si Maggie sa isang kamay.
Maggie's gown was really huge. Nagmukha siyang royalty tignan. 

The program went on with the speeches from some of Maggie's chosen friends. I
gave my speech too but it was just a simple but heartfelt message. Ayokong umiyak
sa harap ng maraming tao. 

Nang si Ricxon naman ang tumayo para magbigay ng message, kinalabit ako ni Pauline.
Nasa iisang table ako kasama ang bridesmaids while nasa iisang table naman ang best
man at groomsmen. 

"Pietro and I, together with my brothers, have been friends since grade school.
Para nang kapatid ang turingan namin sa isa't isa. He's that kind of
friend who's ready to get into the same trouble as you. Kahit alam niyang pati
siya ay mapapahamak ay susugal pa rin. Lahat na ata ng kalokohan naranasan na
namin, e. I can still remember si Davien palaging ka-kompentensiya niya pagdating
sa babae. That asshole's an insecure one," napatawa kaming lahat lalo na noong
umangal si Davien.

"Saksi siya sa lahat ng pinagdaanan ko. He was there at my lowest point, at my

highest peak. He witnessed everything that happened to me and to my family. Kahit
kailan hindi siya nawala. He's also the reason why I have met people who
became very important part of my life." I felt my eyes warming with tears when he
slowly looked at my direction. My heart pounded so loud and fast. 

Hindi ko napigilang maluha. Maybe because I find his words secretly directing to
someone else, other than Piet. 
"I can't believe naging kontrabida pa kaming apat sa inyong dalawa noon,"
patuloy ni Ricxon at nagbaling na ng tingin kina Maggie. "I regret standing in your
way. Kaya bumabawi kami sa inyo. You both deserve everything you have now- a happy
family. So, bro, do me a favor. Take care of her.  You know very well how much
we value her. And Magg, we love you so much. You know that. Kuya will always
be here no matter what.  You will always be our little jewel. Let us toast for
the newlywed!" Ricxon lifted his glass of wine. Ganoon din ang ginawa naming lahat.

After all the speeches, Maggie and Pietro sliced their cake together. Naaliw na rin
kami nang magsimula ang games pagkatapos kumain. At dahil kasama ko ang girls,
halos puro selfies ang nangyari.

"For our last game, may we call on all the bridesmaids, groomsmen, the Best Man and
the Matron of Honor, to please gather around the dance floor. May I also request
the bride and groom to stand at the center." Anunsyo ng host kaya nagmadali kaming
nagpunas ng bibig at tumayo.

The host made us form a line facing the boys. Napalingon naman kami sa kanya nang
may pinag-uusapan silang tatlo nina Maggie at Pietro. They were pointing on us.
Kinabahan tuloy kami.

"Okay so we have decided to only allow this game for those who are not blood
related. Mayroon bang magkapatid o magpinsan sa inyo?"

Nagpataas agad ng kamay sina Lucas at Lovi. Pinabalik silang dalawa sa kanilang
table kaya iilan nalang kaming natira sa gitna.

"The Best Man and the Matron of Honor are automatically paired. The bridesmaids and
groomsmen will have to pick their partner."

Napatingin ako kay Ricxon na nasa harapan ko na ngayon. Nasa host ang atensyon niya
habang nakasuksok ang dalawang bulsa sa kamay. 
"I wanna ask the participants first if they are willing to do this game. Wala bang
magagalit o magseselos? Kung mayroon, you are free to sit down. Lahat ng single ay
magpaiwan."

Halos balutin na ako ng kaba nang lahat ng kasama namin ay umalis at bumalik sa
upuan nila. Ricxon and I were the only persons left! Nilingon ko sina Davien na
hindi na matuwid ang labi dahil sa kakangisi sa amin.

Ang alam ko ay single sina Rence at Daxon pero bakit umalis din sila? Even Pauline
and Johanna. Don't tell me ako lang single rito? 

I wanted to leave, too. But I am single! Everyone knows that! At ayoko namang iwan
si Ricxon nang mag-isa. 

And wait... He stayed. Does that mean that he's single? He has a family! What
the heck! Pero hindi pa naman kasal o engaged. Pero gano'n pa rin 'yun!

"Okay, so I think we only have the Best Man and the Matron of Honor for this game.
How interesting."

Nagbaling ako ng tingin kina Maggie at Pietro na parehong nakangiti sa amin ngayon.
Maging sina Mommy at Tita Laura ay ganoon din. 

"This game is called "Copy and Kiss". O, ba't tumitili ang iba? Gets niyo na
ang mechanics?" pagpapatawa ng host. "Kung naiisip ninyo ang naiisip ko, aba pareho
na tayong may isip. Char lang."

Laughter filled the entire room while I remained standing, with my heart throbbing
so fast. 

"Okay, let's start this! Here's how it goes. The Best Man will copy
wherever the Groom kisses the Bride and the Maid of Honor will copy wherever the
Bride kisses the Groom. It's that simple!" 

What?!

Nagkatinginan agad kami ni Ricxon. My lips parted when I saw how the side of his
lips rose up! Namalik-mata lang ba ako? Or did he just smirk?

"Well, the game depends on the newlywed now. Kaya kung ano man ang mangyari ay
huwag niyo sa akin isisi ito, ha!" the host jested. "So, the bride will do the
first move. Maggie?" tanong ng host kay Maggie, giving her a signal to start the
game.

Maggie playfully sneered at me before he faced Piet. Tumingkayad siya para maabot
ang pisngi ni Pietro bago ito hinalikan.

Napunta naman sa akin ang mata ng lahat matapos si Maggie. I breathed deeply before
I faced Ricxon. Nakasuksok pa rin ang mga kamay niya sa bulsa habang tamak na
nakatingin sa akin. I let out a deep sigh again before I tiptoed to kiss him on the
cheek. The audience went wild.

When it was Pietro's turn, he kissed Maggie on the forehead. Ricxon mimicked
it right away. Napapikit pa ako nang dumampi ang labi niya sa noo ko. It's
been a while since the last time I felt that.

Maggie kissed Pietro's nose, I mimicked it. Pietro kissed Maggie's hand,
Ricxon did it on mine too. 

"Ano ba 'yan! Hype the game more!" Lovi cheered.

I am seriously cold as ice right now. Ricxon looked so calm. Parang wala man lang
bakas ng kaba o hiya.
For Pietro's last move, he kissed the tip of Maggie's chin. Napatawa lang
si Ricxon at napailing bago muling tumingin sa akin. He held my chin and slowly
lifted it up before he pressed his lips against it. 

He was so close to my lips. I squeezed the side of my gown when I felt a volt of
electricity traveled down to every vessels in my body.

"The crowd is cheering! Maggie, the game depends on your last move now. End the
game with a confetti. Are you ready?"

"Ready!" Maggie mouthed.

Pietro pulled her closer. Ang sandali nilang titigan ay mas nagpapa thrilling lang
sa nangyayari. They're talking because their lips were moving but I can't
read it. After Pietro nodded, Maggie tiptoed again and kissed him on the lips. It
wasn't even a smack!

Shit!

Muling napunta sa amin ang lahat ng mga mata nila. Maging sina Maggie at Pietro ay
naghihintay na rin sa paggalaw ko.

This is so intense. I can't do that in front of the crowd! No way!

"We're all waiting," nanunuyong salita ng host.

"You can't do it?" halos pabulong na tanong ni Ricxon habang nakadungaw sa

akin.
Tumingala ako sa kanya. Inalis ko rin agad ang tingin ko dahil napapaso ako sa
malalalim niyang titig.

"You can't do it." He uttered again, this time, in a certain tone.

"I can't do it. You win."

After I said that, I immediately turned my back. I heard how the crowd groaned.

Napatigil ako sa paghakbang nang mabilis akong hinawakan ni Ricxon. Inilibot niya
agad ang isang braso sa bewang ko at walang pagdadalawang isip na inilapit ang
mukha sa akin.

"Ricxo-" I was cut off when he pulled me even more closer and kissed my lips
outrightly.

The crowd went wilder than before.

I instantly closed my eyes when his lips moved several times. He even bit my lower
lip before he parted our lips.

"There. Game over," he whispered while looking at my half-parted lips.

Chapter 45 - Chapter 43 [The Last Sunset of Summer (✔️)]

| New Man |
***

"There. Game over."

I became a living mannequin in front of him when it took us a while before he

finally let go of me. Hindi ko na halos marinig ang hiyawan ng mga bisita dahil sa
bilis ng kabog ng dibdib ko. Naputol lang kami nang lumapit si Pietro at Maggie sa
amin at inabutan kami ng tig-iisang wine glass. 

"That was a good game," said Pietro before he raised his pinot noir glass in the
air for a toast. 

Kinuha ko ang inabot ni Maggie bago namin sabay pinagdampi ang bunganga ng baso.
Nagbigay pa iyon ng tunog na sinabayan naman ng ibang bisita.

I forced a smile and took in everything in one gulp. Ricxon glanced at me while
sipping from his glass, and smirking inwardly.

The program continued with their parents' wedding wishes. Napalingon ako sa
kinaroroonan ni Liam. Kasama niya ang mga tito niya. Davien's talking to him,
bumubulong. 

The kid saw what his dad did. I'm sure of that. I blinked twice when he caught
me looking at him. Tipid akong ngumiti sa kanya na tamak lang akong sinasalubong ng
tingin. But when the sides of his lips rose up into a smile, my heart felt lighter.

Lionel:

Is the program not over yet? 

I typed in my reply.
Me:

Almost. Bakit? May problema?

Lionel:

Bad news.

After reading Lionel's reply. I instantly excused myself  from them.

Tumango naman agad sina Pauline kaya nagmadali kong kinuha ang purse ko bago
lumabas ng venue. Pagkarating sa bandang pool area ay tinawagan ko kaagad si
Lionel. 

"What happened?" bungad ko kaagad pagkasagot niya.

His deep sigh was visible in the background. I think he's in the hospital
because of the intercom. 

"Si Abi," he said in hesitant. 

"What about Abi? What happened to her?" 

Nagsimula akong kabahan nang makarinig ng iyak sa kabilang linya. A sound of a girl
sobbing. 

"Wala na ang lola niya. Inatake sa puso. DOA na," Lionel continued. Sadness was
visible in his tone. 
Diretso kong nasapo nag bibig ko sa nalaman. Wala akong ibang naisip kundi nag
kalagayan ng bata ngayon. All she had was her lola. I could hear her whine in the
background. Napa-upo ako sa isang lounge chair near the pool. 

"Are you with her? Can I talk to her?"

"Ayaw niya. She doesn't want to let go. Nakayakap pa rin sa katawan ni lola.
Thei, as we all know, sa'yo lang sumusunod ang bata. Tawagan mo ako pagkatapos
mo-"

"No. I'm going there. I think I'm done with my part here. The
program's almost over. Please, look after Abi for a while, Yonel."

Hindi ko na hinintay pa na sumagot si Lionel ulit. Agad kong pinutol ang tawag at
nagmadaling bumalik sa loob ng hall. Sumasayaw na ngayon sa gitna sina Piet at
Magg. Some were dancing with them, too. Dumiretso ako sa table nina Mommy at
bumulong sa kanya.

"What? Okay, ako na bahala magpaliwanag sa kanila. Go now," she answered.

Hindi na ako nagpaalam kina Pauline at sa iba dahil nasa dance floor na rin silang
lahat at nakikisayaw kasama ang mga partners nilang groomsmen. I headed straight to
the restroom to change my outfit. Mabuti nalang at may extra akong damit sa
sasakyan.

Pagkalabas ko ng restroom ay bumulaga sa akin ang nakatayong si Ricxon.

Nakahalukipkip at seryosong nakatingin sa akin. Napahinto ako sandali.

"Where are you going?" he asked with his creased brows. "I was looking for you. We
are supposed to dance with-"

"Ricx, just dance with anyone else. I'm in a hurry. I need to go." 
Nilagpasan ko siya at dumiretso ng lakad palabas ng hotel. Hindi na ako nag-abala
pang lingunin siya pabalik. Pero nagulat nalang ako nang maramdaman siyang
sumusunod sa likuran ko.

"You can't just leave me behind there, Theia. Where are you going?" 

Mariin akong napapikit sabay bukas ng pinto ng driver's seat. "There's an

emergency, okay? Abi needs me. Her... her lola just passed away." Pagkasabi ko nun
ay gulat din siyang napatigil sa harapan ko. 

"Let's use my car," he uttered and turned his back immediately.

"What?"

He sounded so serious. Nagkahalo na ang pagtataka at pag-aalala sa akin kaya

natagpuan ko nalang ang sarili na sumusunod na sa kanya. Sabay kaming napalingon sa
likuran nang may nagsalitang kakarating lang din.

"Dad! Sa'n kayo pupunta?" si Liam na hinubad na rin ang suot niyang tuxedo
kanina.

Lumipat sa akin ang mata ng bata nang puno ng pagtataka. Saglit siyang hinarap ni
Ricxon. Yumuko pa ito ng bahagya para magpantay sila. 

"May pupuntahan lang kami ng Tita mo. You can stay with your Lola. Susunduin kita
pagkatapos, is that alright with you, buddy?" ani Ricxon.

"Sasama ako, dad. Pwede po ba?"  Lumagpas sa akin ang tingin ni Liam kaya
alam kong para sa akin ang tanong na iyon.
Kusa nalang akong tumango bago nilingon na rin si Ricxon. He took his suit off and
threw it on the backseat before he went inside the car. Nasa backseat si Liam
habang ako naman ang katabi ni Ricxon.

"Tita, you can wear daddy's suit if you're feeling cold," Liam spoke from
the back. Nilingon ko siya mula sa rear-view mirror. Hawak na niya ang suit ni
Ricxon kanina.

I'm wearing a halter top and a simple jeans. Maybe he noticed how I rubbed my
palm on both of my arms to lessen the cold. Nagbaling din ako ng tingin kay
Ricxon na sinisilip na rin ang anak mula sa salamin sa harap.  

"It's okay, Liam. Thank you." I smiled at him.

"Dad, did you give her na?" salita ulit niya kaya nagtaka ako at nilingon si
Ricxon. 

"We're here," Ricxon said instead of answering Liam.

I wanted to ask him further about it but I forced myself to forget that thought
after we parked outside the hospital. Sabay kaming lumabas ng sasakyan at
nagmadaling pumasok sa loob. I held Liam's hand para hindi siya maiwanan.

"Lionel," salubong ko kaagad nang makita si Lionel sa labas ng emergency room.

"Nasaan siya?"

"We managed to convince her to have the body in the mortuary. You can go to her
now. I still have to take care of my patients here."

I nodded and motioned Ricxon to follow me. Sumakay kami ng elevator papunta sa
floor kung saan ang morgue ng hospital. 
"You kept in touch with her after all these years?" pagbasag ni Ricxon sa
katahimikan habang nasa loob kami ng elevator. 

He's seriously asking me that? Alam niya naman siguro kung gaano ako ka-lapit
sa bata. Even after we broke up, hindi naputol ang koneksyon namin. Maging si
Lionel ay napalapit na rin ang loob simula noong naipakilala ko sila sa isa't
isa, mahigit isang taon na ang nakalilipas. 

"She's very special to me," sagot ko bago umusog palapit sa kanila nang may
pumasok at sumakay.

"I know," he uttered. 

May pumasok pa na isang doktor din kaya mas umusog ako palapit kay Ricxon. Nabigla
nalang ako nang ilibot niya ang isang kamay sa bewang ko at marahan akong hinila
para magpalit kami ng puwesto. Ako naman ngayon ang katabi ni Liam habang siya ang
katabi ng doktor.

I shouldn't give that gesture a different meaning. I shouldn't.

"Abi?" tawag ko sa atensyon ni Abi na umiiyak na dinudungaw ang walang buhay na

katawan ng kanyang Lola.

Kusa nalang akong napaluha nang mag-abot ang mga mata namin. I couldn't see
anything else in her eyes but grief and sorrow. She ran towards me and sobbed
between my embrace. I pressed my lips on top of her head while gently rubbing her
back to hush her down.

"Wala na si Lola, ate Theia. Iniwan na ako ni Lola. Wala na akong kasama. Mag-isa
na ako. Natatakot ako ate..." she snivelled. 
I found myself lifting a glance at Ricxon, who's now walking towards us. Nasa
likod niya naman si Liam na hindi maalis ang tingin kay Abi. 

"No... don't say that. I'm here. Hindi ka mag-iisa, okay?" I comforted
her. "I can be your family now, Abi."

Yumuko rin si Ricxon at bahagyang lumuhod para maharap si Abi. Naagaw niyon ang
atensyon ni Abi mula sa pagkakayakap sa akin kaya napalingon siya kay Ricx.

"Kuya-daddy," aniya at lumipat ng yakap kay Ricxon.

I gave Liam a signal to come closer, lumapit naman siya sa akin at pinagmasdan muli
sina Ricxon at Abi. While the staffs were taking care of Lola Arcelia's body,
hinayaan ko muna si Ricxon na samahan ang mga bata sa cafeteria para pakainin.

Kinausap ko ang kapitbahay na tumulong para mahatid dito sa ospital sina Abi. Doon
ko rin nalaman na matagal na palang may dinadamdam si Lola. They also mentioned
that they already called the DSWD to take care of Abi. Agad akong nag-alala sa
kalagayan ng bata. 

She doesn't have to stay an orphan. I can rescue her. Malaki ang naitulong
niya lalo na noong panahong lugmok ako. At her very young age, she helped me cope
up with the pain of my miscarriage. Ricxon knew that. Hindi lang ako sigurado kung
naalala niya pa.

"The kid can stay with me for the mean time while I process the adoption," walang
pagdadalawang-isip kong sagot kay Lionel nang sumunod siya sa amin sa cafeteria.
Nasa table ngayon sina Ricxon at ang mga bata habang nasa di-kalayuan naman kami ni
Lionel nag-uusap. 

"Are you sure about that? Theia, it's not that easy. Think about it again. Can
you really take care of the kid alone? You have your work-"
"Yonel, kaya ko. Ang hindi ko kaya ay ang isuko si Abi sa DSWD. Bakit ko gagawin
iyon kung pwede naman siya manatili sa akin? I've known the kid for almost
five years now. She's like a daughter to me."

Mabigat lang siyang napahinga sa harapan ko. 

"Paano kung may mag claim sa kanya na kamag-anak? What if she's not available
for adoption?"

"Then I'll willingly give her to them. But I need to assure the welfare of the
kid, Yonel. Halos buong buhay ng bata ay lola niya lang ang kasama niya. We are not
sure about what issues her other relatives have with her, if any." Sa huli ay wala
na rin siyang nagawa sa desisyon ko. 

Sandaling nilingon ni Lionel si Ricxon, na seryosong nakatingin na rin sa amin

ngayon. "Kanina pa 'yan nakatitig sa atin, ah. If his stare was poisonous, I
would've died hours ago."

I hissed and hit his abdomen lightly. "Bakit mo pala 'yan kasama?" dagdag
tanong ni Lionel.

"He's also close to Abi. I just thought he could be a great help for her,
too."

"And the little boy?" Lionel tilted his head slightly as an indirect point on Liam.

"That's Liam. His child." 

"Oh, I see," he continuously bobbed his head while looking at me like he was trying
to send me a message through his eyes.

"Matagal na 'yon, Yonel." I rolled my eyes lightly at him. 

"Theia."

Sabay kaming napalingon sa gilid nang marinig si Ricxon na nagsalita. He walked

closer to me with his hands inside his pockets. Umusog ako ng kaunti palapit kay
Yonel para bigyan siya ng space.

"The kids are sleepy. Abi needs to rest, too." Malamig na sabi ni Ricxon.
Pinasadahan niya ng tingin si Lionel na nakahawak na pala ngayon sa bewang ko.
Palihim kong tinabig ang kamay niya bago tumango kay Ricxon.

"Okay. I can take her home." Humarap ako kay Lionel at pinandilatan siya ng mata.
"I have to go." 

"Okay baby, text me when you get home." Walang bakas ng pag-aalinlangang ani
Lionel.

Muli ko siyang pinanlakihan ng mata. Seryosong dinalaw ako ng pandidiri sa sinabi

niya!

"What? I will-" I gritted my teeth.

"Yeah, I know. I love you, too." Lionel added and held my wrist before he pulled me
closer to him for a hug. "Doctor slash actor," bulong niya bago ako 
binitawan. Ngumiti pa siya sa akin na parang walang ginagawang kalokohan bago
lumagpas ang tingin niya kay Ricxon na nasa likuran namin.
Ricxon cleared his throat, reason why I immediately pushed Lionel lightly. 

"Bro, take her home safely, please. I trust you."

"You don't have to remind me." Matigas at malamig namang sagot ni Ricxon.
Nahagip ko pa siyang binigyan ng matalim na tingin si Lionel bago naunang tumalikod
at binalikan ang mga bata.

Nakatulog si Abi habang naghihintay sa amin. Liam stayed beside her and cloaked her
using Ricxon's suit. Tumawag na rin si Mommy sa akin at sinabing tapos na ang
program. Nasa bahay na rin siya kaya doon kami dumiretso.

Mommy's eyes grew wider after opening the door for us and saw Ricxon beside
me, carrying Abi, and me holding Liam's hand. Nagpalipat-lipat pa ang mata
niya sa aming dalawa ni Ricxon bago natauhan at tumabi sa daraanan.

"Paki-akyat nalang sa kwarto ni Theia, Ricx." Mommy instructed. 

Sumunod naman ako sa kanila para pagbuksan siya ng pinto. She slowly laid Abi on th
bed while I fixed the comforter for her. Natanaw ko si Liam na tuwid lang na
nakatayo sa paanan ng kama habang tinitignan pa rin si Abi.

"Thank you..." I said in a low tone before I raised my gaze at him. 

Hindi ko siya nakitang tumango o tumingin sa akin. Narinig ko lang ang mabigat
niyang paghinga bago nagsalita, "Can I talk to you outside?" seryosong niyang
tanong. 

Inaamin kong kinabahan ako bigla sa biglaan niyang pagsabi nun. It took me a couple
of seconds before uttering a respond.

"Okay..."

Nagpaalam muna siya kay Mommy bago kami lumabas ng bahay para na rin ihatid sila sa
sasakyan nila. I waved at Liam when he went inside the car. Ricxon stayed in front
of me, not even taking his eyes a bit away from me. 

"What's your plan about Abi?" 

I secretly swallowed. Akala ko ay kung ano na ang gusto niyang pag-usapan. I

crossed my arms to keep myself warm against the cold wind of this late night. 

"I am planning to adopt her if ever walang mag c-claim sa kanya na kamag-anak. I
also volunteered to pay for the burial and all other expenses for Lola
Arcelia's interment."

"I can help," he offered.

"No, it's okay. I can have everything fixed by-"

"Altheia." His sudden cold and authoritative tone sent goosebumps all over my body.
Mas lalo akong nakaramdam ng lamig lalo na noong nagsimula siyang humakbang palapit
sa akin.

"O-Okay. You can help..." I almost stuttered.

Ngayong mas malapit siya sa akin ay mas naaamoy ko ang pabango niyang buhay na
buhay pa rin ngayon kahit patapos na ang araw. Ngayon ko lang din napansin na
nakabukas na pala ang tatlong unang butones ng kanyang polo.

"I also want to talk about what happened at the party earlier. The game..." he
heaved a heavy sigh before continuing, "... how do you feel about that kiss?" he
asked, almost whispering.

I flicked my eyes away from him. Bakit kailangan niya pa iyang itanong? Mas lalo
niyang pinapalala ang nangyayari. Hindi ko alam ano ang tamang isagot sa kanya!

"Wala," sagot ko.

"Wala? That's it?"

"It was nothing, Ricxon. It was plainly for the game, right?"

Saka niya lang tinanggal ang tingin niya sa akin. "Yeah... for the game... of
course."

"Lionel..." salita niya ulit na naging rason upang bumalik ang tingin ko sa kanya.
"Is he the reason why you were hesitant to accept the challenge earlier? Kaya ba
hindi mo kayang gawin iyong ginawa ko kanina?" sunod-sunod niyang tanong.

Paano niya naman naisip na may kinalaman si Lionel dito?

Aangal na sana ako sa sinabi niya nang maalala ko ang ginawang pagpapanggap ni
Lionel. Ricxon thought he's my boyfriend. Iyon ang pinapalabas ni Lionel kaya
marahil ay iyon din ang naisip ni Ricxon kung bakit ako umayaw.

"Is he... your new man?" I don't know if my ears were playing with me, or did
I really hear his voice spoke in the heaviest manner?

The answer to his question is very.. very simple. Hindi ko alam kung anong
nagpipigil sa akin para sabihin pa ang totoo. Nakatayo lang ako sa kanya habang
hinihintay na sumuko siya sa pagtitig sa mga mata ko. Para maputol iyon, nagkunwari
akong sinusulyapan si Liam mula sa sasakyan niya. Nakita kong nakahiga na ito sa
backseat at mukhang nakatulog na rin.

"You have to go home now, Ricx. Liam's already asleep." Pag-iiba ko sabay
talikod pero mabilis niyang nahawkan ang palapulsuhan ko para pigilan.

"I need your answer, Theia. Please..."

Bumaba ang tingin ko sa kamay niyang nakahawak pa rin sa palapulsuhan ko. Hindi
niya man lang iyon tinanggal kahit alam niyang nagulat ako sa ginawa niya.

"If I'd say yes, will you go home now?" 

"Yes."

"Then, yes." Pagsisinungaling ko.

Dahan-dahan niya akong binitawan habang tumatango. 

"Go home now. It's late and you have a pregnant wife to look after. You have
your child in the backseat sleeping. You're a family man now, Ricx. You
shouldn't have done what you did earlier." Malamig kong tugon.

Mukhang muli siyang natauhan sa mga sinabi ko. Muling umangat sa akin ang nagtataka
niyang mga mata at nakatagpong kilay.

"What? Where did you hear that?" gulat niyang tanong.

Sa naging reaksyon niya pa lang ay halata nang nagulat siyang alam ko ang totoo.
Thinking about it again brings sting inside my chest. 

"Savy saw you both in the hospital. Sinabi niya sa akin ang nakita niya," pilit
akong ngumiti sa kanya bago nagpatuloy, "Congratulations nga pala."

Sandali siyang hindi nakapagsalita. Mas lalong sumisikip ang dibdib ko sa pinag-
uusapan namin ngayon. Mas lalo lang naging malinaw sa akin na sobrang layo na namin
sa isa't isa.

Ang dating hindi ko kayang mawala at mahiwalay ay hawak na ng iba ngayon. And I
have to admit that it still pains me after all these years. Ang taong akala ko
kasama kong bubuo ng pamilya ay magkakaanak na ngayon sa iba.

And I'm here... single and miserable, still stuck with the love we both build
for twelve years.

"I'm... happy for you," I continued, half-smiling.

Ilang beses akong nagkisap mata upang pigilan ang mga namumuong luha sa mata ko.
Ngunit hindi ko akalaing ang susunod niyang mga salita ay siya pang magtutulak sa
mga ito na tuluyang tumulo.

"Thank you," he answered. "I'm happy with your new-found love too..." 
Pinunasan ko agad ang luhang tumulo. Hinayaan niya lang akong gawin iyon, pero
nanigas ako nang siya ang nagpunas sa kabilang pisngi.

"Good night, Tei-Tei." He said before turning his back to get into the car.

Hindi na siya muling lumingon sa akin hanggang sa tuluyan na niyang pinaandar ang
sasakyan at umalis.

Chapter 46 - Chapter 44 [The Last Sunset of Summer (✔️)]

| False Suspicion |

***

The next days, I became busier for the burial and the adoption process. As
promised, Ricxon helped me with it. But it was his secretary, Klara, who
accompanied me during the preparation because he is also busy with his work. Isang
beses lang din siyang nakadalaw sa burol maliban sa libing.

Hindi na ako nakakatulog pagkatapos ng duty, mapa day man or night shift. I had to
look after Abi. Minsan ay naaabutan ko siyang umiiyak sa gabi, hindi pa natutulog.
Saka lang siya nakakatulog kapag tinatabihan ko.

Mommy decided to stay with me to take care of Abi while I'm on duty. Hindi na
rin namin pinatagal ang burol dahil wala na kaming natanggap na balita sa ibang
kamag-anak nila. It was somehow a good news for me, too. Abi's officially
available for adoption. Masaya naman akong malaman na gustong-gusto niya ang plano.

"Dito na ako titira kasama mo, ate Theia?" she asked with her thin lips forming a
smile.

"Yes. We'll be together and you will be carrying my name as soon as the
adoption will be finished. So, I don't want you calling me 'ate'
anymore." Ngumiti ako sa kanya at hinaplos ang malambot niyang pisngi.
"Bakit po?" tanong niya.

"I want you to call me 'mommy', Abi. Or 'mama', perhaps?"

Nagpanic ako nang mapansin ang namumuong luha niya sa mata. Agad akong lumuhod sa
harap niya para punasan iyon.

"Why are you crying? Ayaw mo ba?"

Umiling siya kaagad.

"Hindi lang po ako sanay na may tinatawag na 'mama'." Humikbi siya.

Niyakap ko siya kaagad para patahanin. 

Week after mailibing si Lola Arcelia, I hired an agency to process the adoption on
my behalf. I couldn't go at it alone since I have also my work and other
priorities. Mas natutunan kong paghati-hatiin ang oras ko sa trabaho, at sa
pagiging ina ni Abi.

Muli kong naramdaman ang pagiging isang ina dahil sa kanya. She gave me a purpose.
She relived a part of me that have died after a couple of miscarriage before.

"Coffee muna tayo bago umuwi?" aya ni Savannah matapos makuha ang kanyang
bag. 

Kakatapos lang ng endorsement at handover kaya we're free to go. Sabay kaming
lumabas ng hospital at dumiretso sa pinakamalapit na coffee house. Walang masyadong
tao dahil lagpas alas siyete na ng gabi. Mabuti nalang at bitbit ko ulit ang jacket
kaya isinuot ko iyon para labanan ang lamig ng paligid.
"The usual?" she asked, pertaining to my favorite.

"Yes, please." I gave her a cute smile.

Habang naghihintay kay Savy, inabala ko muna ang sarili sa pagreply sa mga messages
na natambak simula pa kaninang umaga. Halos lahat ay mula sa agency, sa Charge
Nurse namin, kay Mommy, at kay Daddy.

Nang tinignan ko pa ang pinakanaunang message, nakita ko ang isang unknown number
doon.

Unknown Number:

Tita

Iyon lang ang nakalagay. Unang pumasok sa isipan ko si Elie, but then I realized
she couldn't text me like this. Kung marunong man iyon, malamang number ni
Maggie o kaya ni Pietro ang gamit niya. But this one's a new number at hindi
naka phonebook sa akin.

"Hoy, what's that? Halos matunaw na screen mo sa kakatitig," pukaw ni Savy

sabay lapag ng mga kape sa harap namin.

"Someone texted me. I have no idea who-" Hindi ko iyon natuloy nang bigla akong may
napagtanto. "I think it's Liam."

Nagtipa ako agad ng reply.

Me:
Is this you, Liam? 

I have a strong feeling that he got something for me. Is it about his daddy?

"Sino?" tanong ulit ni Savannah sabay turo ng phone ko gamit ang nguso.

"Si Liam, ata." Nagkibit-balikat nalang ako at inilapag na iyon sa tabi ng bag ko.

Savy was talking to me about something but I couldn't focus on her. Panay ang
sulyap ko sa phone ko at nagbabakasakaling may reply na. Kinakabahan ako. May
nangyari ba kay Ricxon? May problema? Why would the kid text me if it isn't
about his father?

"Ba't hindi mo nalang tawagan ang number para makumpirma mo?" ani Savannah.

Right. I should've done that a while ago. Kinuha ko agad ang phone ko para
tawagan ang numero pero bago ko pa man mapindot ang call ay may sumapaw nang isa
pang tawag. It's from Jiana now.

"Jian," sagot ko.

"Thei, where are you? Can you come here sa dorm ko? May nangyari kay Lionel, eh."
Kabado niyang sumbong sa kabilang linya.

"What happened to him?" 

"A man suddenly came up and punched him for an unknown reason. I'm not
familiar with him but he hit Lionel badly."
Pinatay ko agad ang tawag matapos marinig iyon. Nagmadali akong tumayo at niligpit
ang gamit.

"Theia, sandali. Where are you going? What happened?" natataranta ba ring tanong ni
Savannah.

"Let's go. We need to go, Sav."

"Where are we going? Ano ba'ng nangyayari?" 

Hindi na namin naubos ang kape dahil nilisan agad namin ang lugar. I explained to
her everything so she'll stop nagging. Malapit lang ang dormitory ni Jiana
mula sa hospital at coffee shop kaya madali lang namin iyong narating. 

Nasa lobby na si Jiana nang makapasok kami, naghihintay. Sabay kaming umakyat sa
third floor kung saan ang room niya at naabutan namin doon si Lionel na puno ng
pasa ang mukha habang nakasandal sa sofa. Tapos na itong magamot ni Jiana kaya may
ilang bandage na sa pisngi niya.

"What the hell happened to you?!" gulat kong tanong nang makaupo sa tabi niya.

"Doc, you look horrible," si Savannah.

He clicked his tongue before answering me, "It's your ex," he said.

My mouth circled along with my eyes. "What?!"

"Nasa labas kami kanina nang bigla nalang may isang sasakyan ang nagpark bigla sa
tabi namin. He went out of the car raging with anger. Bigla nalang niyang sinugod
si Lionel at sinuntok." Jiana explained.

How could Ricxon do this? At bakit niya naman ito gagawin? I know him, he
wouldn't do this without any valid reason!

"Why would he do this to you? At paano naman siya nakarating dito? What exactly did
you do, Yonel?"

"I don't know with him, really. Hinatid ko lang si Jiana. Siya itong basta
nalang sumusugod at nanununtok. I could sue him for this," he pointed his bruises,
"...but I won't do that. Kung hindi mo pa mahal 'yun ay gagawin ko
talaga."

"Shut up," naiirita kong saway.

Tumayo ako at tumalikod sa kanilang lahat.

"Saan ka pupunta?" tanong ni Savy.

Imbis na sagutin iyon ay dumiretso nalang ako sa paglabas ng kwarto. I tried to

scan my contacts, trying to find someone to call until I saw Klara's number.

Kahit hindi ako siguradong ginagamit niya pa iyon ay agad ko iyong dinial. Gladly,
she answered immediately.

"Hello, good evening. Sino po ito?"

"Klara, this is Theia." Narinig ko ang gulat niyang pagsinghap sa kabilang linya.

"Ma'am Theia! Hala, kumusta po kayo? Bakit po kayo napatawag?"

"I'm okay, Klara. I just want to ask for Ricxon's number? Kailangan ko
lang talaga siyang makausap ngayon."

"Miss mo po?"

Napa-irap ako agad sa naging sagot niya. Halata pa sa linya ang nang-aasar niyang
tawa. I don't have time for that now!

"Just his number, Klara, please. I hope you don't mind but, I'm in a
hurry."

Pumasok ako sa kotse habang iniipit ang phone sa pagitan ng tenga at leeg ko.

"Okay, Ma'am. Will send it to you right away."

Mukhang napansin naman siguro niyang wala ako sa mood kaya naging kaswal na rin ang
tono niya.

"Thanks."

After I received her text, hindi ako nagdalawang isip na tawagan agad iyon.
Nakailang subok na ako dahil walang sumasagot kaya nagtext ako.
Me:

This is Theia. Answer my call. We need to talk.

After sending that, I dialed his number once again, and he answered.

"Yeah... We need to talk." His profound voice welcomed my ears.

"Meet me there," I was actually pertaining to our house before. I know he already
got that.

I couldn't think of other places to talk this issue with. Baka kung sa ibang
lugar pa kami ay mapapahiya lang siya. Umiinit ang dugo ko sa kanya at sa ginawa
niya.

"Already here..." he uttered. Parang may kung anong kumalampag sa dibdib ko nang
naging malumanay ang boses niya.

He's already there. That means sa kanya pa rin iyon hanggang ngayon at hindi
niya binenta?

I ended the call without a word. Mabilis kong pinaharurot ang sasakyan papunta
roon.

Naiinis akong isipin ang ginawa niya. Kahit nagmamaneho ay ramdam ko ang nakagtapo
kong kilay. Nang makarating ako sa lugar, sumikip ang dibdib ko.

This is where we ended it.

I took in a deep breath before stepping inside the whole property. Walang nagbago.
Parang alagang-alaga pa rin ang buong lugar.

Dumiretso ako sa balcony at nandoon nga siya. Nakasandal sa glass railings habang
nakatanaw sa siyudad na nasa ibaba. Lumalalim na ang gabi kaya napakaganda tignan
ng siyudad ngayon.

"Give me one valid reason kung bakit mo ginawa 'yun kay Lionel," bungad ko.

Umayos siya agad sa pagtayo at humarap sa akin. He shook his head like a very
disappointed friend. I dropped my bag on the single sofa placed beside the glass
door.

"You'll thank me for doing that," simple niyang sagot.

"What?!" My other hand flew on my forehead while shutting my eyes firmly. Is he

drunk or something? I don't really get why he acts this way! Nakakainis, ha!

"Bakit mo nga ginawa 'yun?! Are you even aware how much trouble you've
caused? Sana bago ka basta nalang nanununtok ay pag-isipan mo ng mabuti! Tell me,
why did you do that, Ricxon!"

"He's an asshole, Theia. He can't be trusted. He's a fucking

cheater, do you even know that?" his voice raised.

"What? Where in the world does that come from? Will you please stop your baseless
accusations?"

He sarcastically chuckled while looking away. Humalukipkip ako habang matalim

siyang tinitignan.

"He's cheating on you! I saw him with another nurse at the hospital. Sinundan
ko sila and when I saw him kissing that nurse ay nasaktan ko siya sa sobrang galit
ko. Now, tell me if he doesn't deserve every punch I gave him."

Namilog ang baba ko sa narinig.

"Break up with him. You don't deserve that fucking jackass doctor." Patuloy
niya.

Napahilot ako sa noo ko habang nakapamewang. So everything happened because of his

false suspicion?!

And heck! Gagong Lionel! Look where his nonsense prank took him!

"Gago gago gago," nakapikit kong bulong habang hawak ang noo.

"Tei..." I was caught off guard when I realized he was already so close to me. He
held my chin up. "I don't want you getting hurt... again." His eyes were so
gentle that I almost cried.

"You shouldn't have done that, Ricx. That's so wrong."

He scoffed. "What's so wrong about punching an asshole? Don't tell me

you're defending him now?"

"He's not an asshole, okay? Stop calling him that! And he's not my
boyfriend!" I declared.
Napasulyap ako sa kanya nang mapansing napatahimik ito ng ilang sandali. 

"What?" halos magtagpo na ang mga kilay niya dahil sa pagtataka.

"Lionel is my cousin! He was just playing with you! That girl he kissed?
That's Jiana, she's my friend and they are dating!" bwelta ko. "So I want
you to apologize to him, Ricxon!"

Mariin siyang napapikit at inalis ang tingin sa akin. He looked regretful but
irritation was still visible on his face.

"Why would I apologize? It's his fault in the first place, Theia."

Napasinghap ako sa harapan niya. "Sorry isn't hard to pronounce, Ricxon. And
please, don't give me that reason! Nasaktan mo pa rin siya!"

"I won't." Matigas niyang sagot.

"My god! You are unbelievable." Umirap ako at mabilis na tumalikod sa kanya pero
hindi niya ako hinayaan. 

"Why did you let him do that, anyway? You had all the time to tell me the truth but
you chose not to!"

Marahas kong binawi ang kamay ko sa pagkakahawak niya. "I never agreed to him!"
"But you told me he is your man!" Sarkastiko ulit siyang napatawa at napailing sa
harapan ko. "For what? What was your plan? Pagselosin ako?"

"My god! No!" I hissed. "Naiisip mo pa talaga 'yan?!" kunot-noo kong bwelta sa
kanya.

"Then what? Because If you did that to make me jealous then you played it so damn
well, baby. Because I am! I fucking am! Kaya kung nasaktan ko man siya ay hindi mo
'ko masisisi."

My chest was pounding up and down when he suddenly moved a step closer to me.
Humakbang ako paatras pero agad ding napatigil nang mabangga ako sa glass railings
sa likod.

"You look surprised and scared. Why is that so?" he said, barely audible. "Did you
actually think I can get over you that easy, Theia? Two years over twelve?"
Nanlamig ako sa lalim ng titig at boses niya. 

"I never asked you to keep on loving me, Ricxon. Tapos na tayo. May kanya-kanya na
tayong buhay. Kaya matuto kang bumitaw," sagot ko.

His jaw moved once before he drifted his gaze on the view in front. Rinig na rinig
ko ang bigat at lalim ng paghinga niya matapos ko iyong sabihin. When he turned his
eyes on me again, I looked away.

"You said it like you have fully moved on. Like you have never loved me so much
before. Hanggang saan tayo magpapanggap? Hanggang saan natin lolokohin ang sarili
natin? Hanggang saan natin papanindigan na wala na nga tayo? I don't like
this. I don't want it. I want you back, babe. I want my Tei-Tei back..."

And just like that... just with those powerful words from him... my tears
initiated. Parang may nabuhay sa pagkatao ko. Ramdam ko ang bilis at gaan na takbo
ng puso ko. I blinked firmly, causing my tears to completely fall from the side of
my eyes. 
"This is useless. Bawiin mo ang sinabi mo," nanginginig kong tugon.

Umiling siya at mabilis na inabot ang dalawa kong siko. "Babawiin ko 'yon kung
sasabihin mong hindi mo na ako mahal. Babawiin ko iyon kung maririnig ko mula
sa'yo na kahit kailan hindi ka nagsising iniwan mo 'ko, na kahit kailan
ay hindi mo naisip na balikan ako. Tell me that and maybe, just maybe, I'll
take back everything I said."

I feel attacked. Palihim akong napasinghap habang nakatingin sa gilid. I

couldn't lift a gaze at him. 

"This is useless," muli kong sambit. Ni wala na akong matinong masabi. Wala akong
maisip na isasagot sa kanya. Alam kong sa bagay na ito ay hindi ako pwedeng
magsinungaling sa kanya. 

"You couldn't say it." He sighed. "At least now, I already know that you still
love me. It's a relief for me," he uttered before he looped his arms around
me. 

For the second time after two years, I found myself between his arms again. It
always feels like home. I always feel safe. Pumikit lang ako at dinama ang init ng
katawan niya. I didn't hug him back. I didn't want to give him hope
because I know, there is none left for us.

"I want you back so bad. I missed you so much. But I know I still can't do
that right now. I can't have you back now," he whispered. "I can't
have you and still leave you, baby."

Nagsimula akong magtaka, hindi dahil sa kadahilanang sang-ayon ako sa sinabi niya,
kundi dahil sa makabuluhan niyang salita.
With my brows meeting at the center, I lightly pushed him away to loosen his hug.
"Whatever you say, it's still not right. So please, just apologize to Lionel
and leave me alone. This will only stress Collin out," malamig kong ani.

Tumalikod ako agad at mabilis na naglakad palabas. Narinig ko pa ang tawag niya
pero hindi ko na iyon pinakinggan. Nang makababa ako mula sa second floor ay
patakbo na akong lumabas ng bahay at sumakay sa sasakyan bago niya pa ako maabutan.

I woke up early the next day for my duty. Dumiretso ako sa unit para sa huddle
kasama ang Charge Nurse. It was a quick discussion on our census, pending
admissions and other news. We also did the endorsement with the night shift nurses.
Kasama ko naman si Savannah ngayon dahil pareho kaming assigned sa NICU. After the
clinical handover, I reviewed my assignments for the day and prepared all the
things that I will be needing for my assessment.

"What's your ratio?" tanong sa akin ng isa kong kasama.

"One to one. She's a micro preemie." I answered. 

Dumiretso ako sa bulk room to get some suctions and syringes. I also grabbed linens
and blankets for the baby that I will be monitoring. This is what I hate about
being assigned in Neonatal Intensive Care Unit. Madalas kong naaalala ang mga
nangyari noon lalo pa't puro newborn babies ang nakikita ko. Sometimes, after
my assessment, palihim akong lumuluha sa staff room sa tuwing naaalala iyon.

I was doing my charting when I got distracted by the calls from my phone. Kanina pa
iyon tumutunog pero hindi ko pinansin dahil abala ako sa paghanda ng gatas kanina.
Now that I have my free time, tumayo ako at kinuha iyon.

Hindi ko maintindihan kung bakit bigla na lang akong kinabahan. Sobrang bilis ng
kabog ng dibdib ko.

Mommy:

Anak, are you busy? Open your messenger and see what I sent you.
Keesha:

Thei, have you heard the news? 

Lionel:

Kung malapit ka sa TV, open it ASAP. 

Mas lalo akong kinabahan sa mga messages nila. Marami ring missed calls at halos
lahat ay kay Tita Laura naman at kay Mommy. Tinignan ko ang paligid ng staff room
pero walang TV. Binuksan ko nalang ang message ni Mommy sa messenger. She sent a
link.

Unang bungad palang sa akin ng headline ay binalot na ako ng panlalamig at kaba.

'JUST IN: 2 people injured and 1 in critical condition after a car accident
takes place near Davao International Airport, involving Alcazar Sugar
Company's Chief Executive Officer.'

*****

A/N: My stories are written (somehow) spontaneously which means that my original
outline may not be followed sometimes. My mind is dynamic esp when new ideas emerge
out of the blue while writing. So, the original number of chapters for this story
will be moved again. But one thing's for sure, I won't go over 50
chapters. Thank you and keep safe everyone! ♥️

Nawa'y i-crush back tayong lahat hahaha!

Chapter 47 - Chapter 45 [The Last Sunset of Summer (✔️)]

| Masked Part |

***

"Tita, what happened? How is he? Saang ospital sila dinala?"

Bakas ang panginginig ng boses ko nang tawagan si Tita Laura. My shift is almost
over. Naghihintay nalang ako sa nurse na papalit sa akin.

I was tapping the side of my phone as I wait for Tita Laura's answer. I
can't stop pacing back and forth. Ngayon lang ako natakot ng ganito, kinabahan
ng ganito.

"We're in the same hospital, Theia. Nasa kabilang building kami. Naghihintay
pa rin kami kung kailan lalabas ang doktor." Bakas ba rin ang kaba sa boses ni Tita
Laura.

Hindi ko alam kung sino ang kasama ni Tita ngayon. Maggie and Piet are still on
their honeymoon. The twins flew back for work. Si Raven ay maaaring nasa opisina
niya pa.

Nang dumating ang pamalit kong nurse, nag endorse agad ako. I made sure I've
discussed everything to her before I left. After the handover, I almost ran my way
to the other building. Tinawagan ko na rin si Lionel pero hindi na siya sumasagot.
Siguro ay siya ang umaasikaso ngayon sa kanila.

Naabutan ko si Tita kasama si Manang Celia na nakaupo sa labas ng emergency room.

May ilan pang mga tao silang kasama roon na sa tingin ko ay kamag-anak ng mga
empleyadong kasama ni Ricxon sa aksidente.

"Theia," salubong ni Tita sabay yakap sa akin. Dumalo rin si Manang Celia kaya agad
akong yumakap.
"Wala pa rin po ba?" tanong ko.

Umiling lang si Tita na halos maiyak na ngayon sa pag-aalala.

"Tinawagan niyo na ba sina Maggie?"

"Hindi pa, anak. Ayaw kong mag-alala siya lalo pa't nasa ibang bansa pa sila
ni Piet."

"But it's all over the news. I'm sure nakita na nila ang ilang articles
sa social media."

"If they knew, they would've called already." Tita answered.

Niyakap ko ulit si Tita upang pakalmahin. Si Manang Celia naman ang nasa likuran ko
at hinahagud rin ang likod ko.

Gusto kong pasukin ang emergency room and check on them.. on him. But I can't
do that. Hindi ako roon naka assign.

"Ano ba ang nangyari, Tita?" kabado kong tanong.

"He called me last night. Ang alam ko ay may conference silang dadaluhan sa
Germany. Maaga silang umalis kanina papuntang airport. Tumawag si Theo sa akin at
ibinalita ang nangyari. I still don't know what exactly happened."
"Lola!"

Sabay kaming napalingon sa hallway nang marinig si Liam. My eyes lingered on the
woman he's with. May gulat din ito nang makita ako. She's wearing her
maternity dress. She still looked blanch like before. Ang pinagkaiba lang ay mas
naging petite siya ngayon. Bumaba ang tingin ko sa sinapupunan niya na may umbok na
nga. Nakaalalay ang isang kamay niya rito.

"Tita, si Ricxon?" she asked after taking her eyes from me.

"Hindi pa lumalabas ang doktor, Collin." Tita Laura answered in a comforting tone.
"Why are you here? You're not supposed to be here."

Umalis si Tita sa harapan ko at lumapit kay Collin na inaalalayan ngayon ng kasama

nilang yaya ni Liam.

"I'm just worried, Tita. Sorry," she simply answered.

Bumaba ang tingin ko nang lumapit si Liam sa akin. Pilit akong ngumiti sa kanya at
marahang hinaplos ang kanyang buhok.

"Tita, this is what I wanted to tell you over the text," sabi niya sabay lingon sa
mommy niya na kausap pa rin ngayon si Tita Laura.

I smiled at him. "I already know about it even before you sent me a message, Liam."

Umiling siya, "No, Tita..."

Magtatanong pa sana ako sa kanya pero tinawag siya agad ni Collin. Lumabas na rin
ang doktor kaya nawala na ang atensyon ko sa sinabi ng bata.

"Lionel," tawag ko sa pinsan kong kakalabas lang din ng ER. Umalis ako kina Tita at
lumapit kay Yonel. "Kumusta siya?" diretso kong tanong sa kanya.

May ilang pasa pa rin sa mukha at gilid ng labi niya na unti-unti nang naglalaho
ngayon.

"Ricxon's stable, Theia. Ganoon din ang driver niya but his secretary
didn't make it."

My mouth fell open upon hearing him. I know I should be thankful because he's
safe. But...

"S-Si Klara..." I muttered. Napatakip ako sa bibig ko.

"Talk with Dr. Dela Costa. Siya ang nag asikaso sa sekretarya. I have to go.
Don't worry, he's safe." Pagmamadaling sabi ni Lionel bago umalis.

Kasabay ng pag-alis ni Lionel ay siya ring pagbaling ko sa kamag-anak ni Klara na

umiiyak na ngayon sa kabilang gilid kasama ang doktor na kausap nina Tita Laura.

I feel so sad about Klara. I can't be that happy to know that Ricxon's
fine when I know we lost a good friend too.

Pinunasan ko ang luha ko nang lumapit sa akin si Tita Laura.

"Kakausapin ko lang ang pamilya ni Klara, ha," paalam ni Tita sabay haplos sa
pisngi ko bago umalis.

Naiwan ako kasama si Collin na pinaupo na ngayon sa bench sa gilid. Ramdam kong
nakatingin ito sa akin kaya napalingon ako sa kinaroroonan niya.

"K-Kumusta ka?" mahinhin niyang tanong.

"Mabuti," tipid kong sagot sabay hinga ng malalim at umupo sa kabilang gilid ng
bench. "You?" I tried to sound normal.

Ngumiti lang siya at yumuko. Sa bigat pa lang ng paghinga niya ay ramdam kong hindi
siya maayos.

Ba't naman siya hindi magiging maayos? She has all the reason to be grateful
and happy.

I cleared my throat when I didn't receive any answer from her after a little
while. "You shouldn't be here. Nakakasama sa dinadala mo." Bumaba ang tingin
ko sa tiyan niya bago inalis at ibinaling sa kung saan sina Tita Laura.

She laughed softly. Naagaw niyon ang atensyon ko kaya napalingon ako sa kanya
ulit. 

"So, Ricxon's not lying when he told me you think I'm pregnant with his
child," she said.

Tumingala siya sa akin at marahang umiling. Nagtaka ako kaya umupo na ako sa tabi
niya at ipinatong ang bag sa binti. 
"It's not his, Theia." Collin continued, leaving a shocked expression on my
face. 

Hindi kay Ricxon? Kanino? But Ricxon didn't even deny it when we talked about
it the last time!

Collin smiled at me lavishly. 

"W-Who's the baby's father?" I asked, not taking my eyes off her. She
chuckled softly again, this time, it's faker than before. 

"Sana nga ay bata nalang talaga ang laman nito," she answered.

Ilang segundo akong napatigil sa paghinga at nakatitig lang sa kanya. What does she
mean by that, then? She's not pregnant?

With just a single glance at her, one can prolly say she's really pregnant!

"Collin..." ani ko na may bakas ng gulat sabay dungaw sa tiyan niya.

"Gastric cancer. Stage three," she spilled.

Bumaba ang tingin ko sa kamay niyang nakahawak na ngayon sa kabilang kamay ko.
Nagsimula siyang lumuha habang nakatingin pa rin sa akin.

"This is the reason why I tried to stop you from leaving before. Kung naaalala mo
pa kung paano kita hinabol sa airport noon para lang pigilan ka..." lumuluha niyang
paalala sa akin.
I remember that, but I didn't see that as a big deal before. Akala ko ay kaya
niya lang ginawa 'yun dahil sa konsensya. Hindi ko kailanman naisip na
pakinggan siya noon dahil inaamin kong may galit pa rin ako sa kanya.

"Theia, I didn't want you to leave. I didn't want you to go. Hindi ko
kagustuhang isuko mo si Ricxon para sa amin ng anak ko. Inaamin kong gusto ko iyon
para sa anak ko, but... I can't accept it that way. Remember what I told you
back then?" 

My eyes were blurred with tears as I tried to remember everything that had happened
two years ago, before I left for the U.S...

"Theia!"

I was about to go inside the departure area when I heard a familiar voice calling
me from a distance. Nilingon ko iyon at nagulat nang makita si Collin. Lumapit
siya agad sa akin na may matang naluluha.

"What are you doing here?" I asked.

"Thei, pwede bang pag-isipan mo pa 'to ng mabuti? You can't just leave,
You can't leave him like this..."

I scoffed and faced her properly. Binitawan ko ang luggage ko at pinanliitan siya
ng mata.

"Why are you suddenly so worried now? Hindi ba ito ang gusto mo?"

"Hindi ito ang gusto ko, Theia." Pansin ko ang pagpipigil niya sa mga luha
niya. "Don't leave. I can't take care of him. I can't be with him,
Thei. This is not what I want. Please... huwag ka nalang umalis."

Mas lalong kumunot ang noo ko sa kanya. Napuno ako ng pagtataka. Ito naman ang
gusto niya, hindi ba? I am giving it to her!

"I don't understand you." Umiling ako at ilang beses nagkisap mata. "I have to
go, Collin. You should go now, too. You can't change my mind. Just please...
take care of him." 

Nanubig ang mga mata ko habang sinasambit iyon. Muli kong naalala ang mukha ni
Ricxon. Binalot ako ng lungkot at sakit sa dibdib.

"Don't let him eat crabs, he's allergic to that. Matigas ang ulo nun kaya
pigilan mo kung magpupumilit. He can't stand too much motion, especially the
extreme ones. When he asks for coffee, limit the sugar level, he doesn't like
too much sweets on coffees. After work, he likes being massaged on his head. And
please... don't forget to remind him about driving safely. You take care of...
h-him."

"Theia..." Collin started sobbing too. "I'm sorry... I'm really really
sorry..."

"Make him happy again, Collin. Just do that for me," huli kong bilin bago tuluyan
siyang tinalikuran at iniwan doon.

"I can't take care of him. I can't be with him..." pagpapaalala ni

Collin.

"You were sick t-that time?" tanong ko.

Unti-unti siyang tumango sa akin habang patuloy pa rin sa pagluha.

"Thei, when I found out that I was carrying Liam, my family got so mad. Hindi ko
sinabi sa kanila kung sino ang ama dahil alam kong guguluhin lang nila ang
mapayapang buhay na meron kayo. They wanted me to, at least, let Ricxon know
but I refused. Sinabi kong lasing ako at hindi ko maalala kung sino ang lalaking
'yon. Hindi ko kaya dahil natatakot ako at nakokonsensya ako sa ginawa ko
noon..." Mas humikbi siya habang ikinukwento iyon. "Ayaw ko kayong masirang dalawa.
At duwag akong harapin ang pagkakamali ko noon kaya tinago ko sa inyo. But my
parents couldn't keep up with my decision. They don't want me to keep the
baby. They want him gone... and I can't do that."

I can't believe these are all coming from Collin now. Hindi ko lubusang maisip
ang mga nalalaman mula sa kanya. 

"I was a disgrace in their eyes. Sa takot ko na baka ipalaglag nila ang dinadala ko
ay umalis ako. Tinalikuran ko ang pamilya ko para sa anak ko. Because I can't
keep my family and lose my child, Thei. If they can't accept him, then
I'd rather leave. Si Liam lang ang naging lakas ko noong mga panahong iyon.
But when I learned about my illness, I started to get worried about him..."

Collin wiped her tears quickly before her voice became more serious.

"Nakitira kami noon sa pamilya ng isang kaibigan. Pero iniisip ko na kung mawawala
ako, will my son be happy to live with them? Ayaw ko naman siyang ibalik sa pamilya
ko dahil alam kong hindi siya magiging maayos sa piling nila. They will only see
him as my greatest mistake. And I don't want my son to feel that pain. Kaya
nagdesisyon akong umuwi rito sa Pilipinas para ipakilala siya sa daddy niya. Para
kung ano man ang mangyari sa akin ay mapapanatag ako dahil alam kong nasa mabuting
kamay ang anak ko kahit iwan ko man siya. Because I know, his father will love him
the way I did. I didn't mean to make you think that way, Theia. I never wanted
you to give him up for us. I'm sorry. I'm really sorry..."

Nasapo ko ang bibig ko nang magsimula akong humikbi kasabay ng pag-iyak niya.
Parang dinudurog ang puso ko sa lahat ng nalalaman ko ngayon.

"Noong nalaman kong naaksidente si Liam, I was so scared. I was so scared that I
needed to cancel my appointment with a surgeon just to fly back home. Takot na
takot ako noon. Liam's the only person I got, Theia. So I'm sorry kung
napagsalitaan kita ng masama. I swear, I didn't mean that. Nadala lang ako sa
takot at pag-aalala." She sniffled.

"Bakit ngayon mo lang sinabi?" salita ko.

"Because I want you to forgive me out of your sincere choice, and not because you
feel pity towards me. Dahil kahit gaano pa ka-mali o kasama ang ginawa ko,
naniniwala akong karapatdapat ako sa kapatawaran na hindi tulak ng awa, Theia."

Mabigat akong napasinghap at napayuko habang lumuluha. 

There is always that masked part in every story. A side that only you, yourself,
can know. We all have our own point of views that no one else can invade. People
should understand that what seems right to you may not be the same to others. What
you think is true may actually be coated with lies. 

Collin showed me the other side today. Mas binigyang linaw niya sa akin ang lahat.
Nagkamali siya, nasaktan ako, nagdusa siya. Isn't that a fair game now?
Isn't it something that should end whatever thorns we have with each other?
Pero bakit hindi pa rin ako mapanatag?

I know I can't be truly happy because of her situation right now. She was my
friend and I couldn't just sit here and watch her suffer like this. We should
never fancy one's affliction. Kahit ano pa ang nagawa niya sa akin. Kahit
gaano pa iyon ka sakit at ka hirap, she... was a friend. 

***

A/N: not the last chapter. Konting kembot nalang :'>

Chapter 48 - Chapter 46 [The Last Sunset of Summer (✔️)]

| Nurse |

***
"Explain to her properly, Ma. Uuwi rin ako pagkatapos. Last viewing na kasi ngayon.
I have work tomorrow so I couldn't attend the interment," I said to Mommy over
the phone.

"Okay, you take care. Ako na bahala magpaliwanag kay Abi."

"Thanks, Ma." I answered and ended the call.

Kinuha ko ang jacket sa locker pati na rin ang ibang gamit ko. Kanina pa nagtext sa
akin si Pietro na nasa burol na sila ni Klara. They came home the other day after
hearing the news.

Nasa hospital pa rin si Ricxon at nagpapagaling. Nagtamo lang siya ng ilang gasgas
sa mukha at malaking sugat sa binti. His driver is also safe. They have been
staying in the hospital for almost a week now after the accident.

According to the police, investigators, and primary witnesses, si Klara ang

pinakanatamaan dahil siya ang nasa front seat at siyang naging direct impact sa
truck na nakabunggo sa kanila. The truck's driver was drunk and got lost of
control.

This is a lesson learned to all drivers. A single recklessness could take away
someone's life in just a snap. If he would've been more careful and
responsible enough, any of this would not happen.

Sumisikip pa rin ang dibdib ko sa tuwing naiisip iyon. She's gone too soon.
Parang kahapon lang ay tumawag pa ako sa kanya para hingin ang number ni Ricxon.
She was even teasing me that time. If only I knew...

"Let's go?" bungad na sabi ni Savy nang makapasok sa staff room. "You sure
you're okay?"
With a heavy heart, I nodded before I made my way out before her.

Maraming tao ang nasa labas ng chapel pagkarating namin. Most of them were 
Klara's friends, relatives, and acquaintances. May ibang kakilala akong mga
empleyado ng ASMC na nakakaalala pa sa akin. Binabati ko naman sila pabalik at
kinakausap ang ilan.

Sinalubong kami ng kapatid ni Klara. Nang tuluyang makapasok sa loob ay naabutan ko

sina Tita Laura kasama sina Tito Thomas. They were having a serious conversation
with Klara's parents. Ang kompanya ang sumalo sa lahat ng gastusin sa lamay at
libing, kaya marahil ay nandito rin sina Tita. Kaya pala may ilang bodyguards sa
labas ng chapel na nakabantay, nandito rin pala si Tito Thomas.

"How was your flight?" tanong ko nang makalapit sa akin si Maggie kasama si Piet.

"Wasn't that good," Piet simply answered.

"I've never felt so worried so much like this before. Si Klara... I still
can't believe this." Malungkot namang singit ni Maggie.

We were standing near the entrance. Maraming tao pa rin ang dumarating kahit
papalalim na ang gabi. I even noticed a tall guy standing near Klara's casket.
Kanina pa siya roon at hindi umaalis kahit may ibang nakikisingit para tumingin. I
think he's Klara's boyfriend.

"Ma'am, coffee po." Lumapit ang isang babae na may bitbit na tray ng mga
nakatimpla nang kape. Kumuha kaming tatlo ng tig-iisa at nagpasalamat.

"Alam na ba ng kambal ito?" I asked before sipping a bit from my coffee.

"Yes. Uuwi si Daxe. Si Davien ay hindi pa sigurado..." sagot ni Magg.

"Pietro." Sabay kaming napalingon nang tinawag ni Tito Thomas si Piet. "Come here
for a while..."

Ngapaalam siya agad at ibinigay ang kanyang coat kay Maggie. Nang makaalis si
Pietro, doon lang ako nagkaroon ng lakas ng loob na magtanong kay Maggie. Lumabas
kami ng chapel at doon nag-usap malapit sa kung saan naka park ang sasakyan nila.
Lumalamig na ang hangin lalo pa't makulimlim ang langit kahit pa gabi na.

"Magg, did you know about Collin's situation?" I asked, finally breaking the
ice between us.

Humalukipkip siya at marahang hinawakan ang kwintas niya bago tumingin sa akin. She
gave me a short smile. That, alone, answered my question already. She knew about
it!

"Why didn't you tell me?" my brows furrowed at her.

"Because she wanted to keep her state from you. Iyon ang sabi ni Ricxon. And I
respect that, Theia. She has her reasons." She tilted her head lightly at me,
"Wait, nagkausap na kayo?"

I nodded.

"Look, I'm sorry. It wasn't something I expected that you'd care

about after your break-up. I assumed it will only ruin your process. Hindi ka rin
naman nagtanong minsan kaya  nagdadalawang isip akong sabihin sa'yo." She
sounded apologetic from her last statement.

I turned my head inside the chapel and saw Pietro, busy talking with his dad. Hindi
rin niya kailanman nabanggit sa akin si Collin. Why would I make them be held
responsible for not telling me about it? I was the one who was hesitant to ask so!
"Don't think about that too much." I sighed and shrugged my shoulders. "Tell
me about something else."

She pursed her lips while looking aside, showing her neck a bit. I noticed a tiny
red mark on her collarbone. Napairap ako agad at marahang napatawa dahilan para
muli siyang lumingon sa akin.

"What?" she asked, confused.

"Hindi naman halatang galing kayo sa honeymoon, 'no?" I teased.

Namula siya kaagad sa sinabi ko at maayos na isinuot ang coat ni Piet. "What are
you saying?" her brows creased even more.

"Well..." tinignan ko ulit ang marka kaya napahawak siya agad doon. "Don't
worry, maliit lang 'yan. Kaya pang tabunan ng buhok," I chuckled.

"Darn that Piranha..." rinig kong bulong niya.

"Make sure hindi 'yan makita ng mga kapatid mo, lalo na ni Ricxon." I teased
again.

Alam ko namang hindi na big deal ang ganito sa fourballs. Maggie's married now
so it's natural. She can have more of it soon, Pietro pa lang. But the
fourballs have always been protective over her. Alam kong kahit nasa mga tamang
edad na sila, Maggie remained as their jewel.

"Bumisita na kami sa hospital right after the flight. Hindi ako nakatiis. I was so
worried. I thought Ricxon's under your care?"

"No. Neonatal ako naka assign," I answered, "How was he when you visited?"

"He's doing good. Lagi namang bumibisita si Liam... at Collin." She slowed
down as she mentioned the name.

Nandito na naman. Bumalik na naman kami sa topic. I sighed after thinking that.

"Does she take medications? Surgery? Do you know anything?"

Bigla kong naalala ang madalas na pagpunta ni Ricxon sa hospital noon. When
Savannah saw him and Collin... maybe it was for her medications? But in her state
right now, she's supposed to stay in the hospital for an intensive monitoring.

"She does. But the last time I talked to Ricx, she didn't want to have a
surgery. Ricx insisted... I don't know how he did that but the next thing I
knew... They're scheduled to fly to Australia for Collin's surgery,"
Maggie explained.

"Why Australia? Bakit hindi rito?"

Maggie shook her head. "I don't know. Nasabi lang sa akin ni Mommy na pagkauwi
sana nina Ricx mula sa conference sa Genrmany ay ang flight nila papunta roon. But
then, this happened..."

So... Aalis sila? Bigla nalang may kirot akong naramdaman nang maisip iyon. Muli
kong naalala ang huling sinabi ni Ricxon bago sila maaksidente. Is this what he
meant by that?
"I want you back so bad. I missed you so much. But I know I still can't do
that right now. I can't have you back now... I can't have you and still
leave you, baby..."

Those were the exact words he said when we had an argument at our old house a week
ago.

"Good morning!" Danica, my co-nurse, greeted. "Ang aga natin today, ah. Pwede na ba
ako mag-endorse?" she asked.

Dumiretso ako sa locker at inilagay ang bag ko roon. Kumuha rin ako ng tasa at
nagtimpla ng kape bago umupo sa katabi niyang upuan.

"Go on, para makauwi ka na. How's your shift last night?"

She groaned. "Tiring but rewarding. Para lang akong nag-aalaga ng anak ko," she
laughed, "But with the doctor's orders."

Danica started her endorsement. There has not been a lot of orders from the doctor
assigned to 'our baby'. Yes, we usually call them ours since we get to
monitor and nurture them for months of staying in the NICU. As she mentioned a
while ago, being a nurse in the Neonatal unit could be tiring but rewarding, just
like in other units too. Pero madalas mas masarap ang pakiramdam kapag baby ang
inaalagaan mo. Lalo na kapag nasusubaybayan mo ang pag improve nila through your
care.

"From 1,100 grams at birth to 1,365 grams. She's fighting well. I already
suctioned her and I already fortified some milk. Her doctor ordered to limit the
physical touch, as usual, for every six hours. Change her linens—" Danica
was cut off when our Charge Nurse suddenly came in.

"Theia, pull out ka sa third floor," she said with her natural austere look, "Room
7 requested you to handle their patient."
I placed my mug on the table before standing up to clarify things.

"But, kaka-pull out ko lang po last Monday."

"I know. But I can't do anything. It's the patient's request. Bumaba
ka na agad, papunta na rito ang papalit sa shift mo. Okay?"

Wala na akong nagawa kundi ang tumango nalang. It was a bit hard to suddenly
transfer from one unit to another. I had to follow and study all the information
given during the endorsement with the former nurse assigned. Doon ko lang din
nalaman kung sinong pasyente ang i-momonitor ko.

Sinalubong ako ng ngiti ng ibang mga nurse na naka assign sa third floor. Kinuha ko
ang clipboard matapos maayos ang gamit ko sa station.

"What's up? Sa dami ng nurses dito bakit ikaw pa ni-request ni Room 7?"
mausisang tanong ng isa. Talagang lumapit lang siya sa akin para diyan, 'no?

"I don't know," I answered.

"May buzzer from Room 7. Theia!" tawag sa akin ng isang kasama.

Agad-agad? Ni hindi ko pa natapos 'yung kape ko mula sa NICU! Tumango nalang

ako at mabilis na naglakad papunta sa room. I flicked my eyes firmly before I
knocked three times and held on the door knob to open it.

Unang bungad pa lang sa akin ay hindi na ako nagulat. He immediately painted a

short smirk when he saw me. No one else was there. Saan ba nagpunta ang watcher ng
lalaking 'to?
"Is there any problem... Sir?" I asked, trying to act normal in front of him.

I secretly pinched the back of my palm after calling him that. I feel so small!

"Nothing. I just want to... meet my nurse." He smiled lopsidedly.

There. Umusbong na ang inis ko. Huminga ako ng malalim before I forced a smile.
He's a patient, Theia, your patient. Calm yourself.

"Okay. If you have no emergencies, I'll go back now. Marami pa akong

kailangang gawin."

"Aren't you gonna check on me?"

"Wala pa sa schedule. Babalik ako mamaya para sa rounds."

I heard him hiss. Umayos siya sa pagkakaupo sa kama habang isinasandal ang likod sa
dingding. Ngumiwi pa siya nang nagalaw ang sugat niya sa binti. Muli akong
napapikit nang mariin bago siya dinaluhan at tinulungan. It's still part of my
job. No room for awkwardness, goodness!

"Bakit ba ang likot mo. Kung gumalaw ka parang walang dressing 'yang sugat mo
sa binti. Stop moving," sermon ko sa kanya.

Marahan lang siyang napatawa habang inaayos ko ang kumot niya. Tinignan ko rin ang
suwero niya kung may dugo. Mabuti nalang at hindi siya masyadong namuwersa. Matapos
siyang maayos, tumalikod ako agad at nagpaalam sa kanya pero mabilis kong
naramdaman ang paghawak niya sa braso ko, dahilan para mapatigil ako.
"What?" naiinis kong tanong sa kanya.

He scoffed. "Is that how you deal with your patients? How rude of you, Nurse
Theia," he hissed and shook his head, acting like he was disappointed.

Pa-simple ko siyang inirapan at hindi nalang nagsalita. I pulled my arm from his
grip before I started walking to the door.

Before I could twist the knob, he called me again, "Theia." 

Nilingon ko siya at tinaasan ng isang kilay. "Even until today... You are still my
nurse. Na miss ko ang pag-alaga mo," Ricxon uttered.

Chapter 49 - Chapter 47 [The Last Sunset of Summer (✔️)]

| Assurance |

***

"Good morning, Mama!  Ako ang nagising sa alarm mo," Abi greeted.

I kissed Abi on top of her head. "Good morning," I greeted back.

Napangiti ako agad at hinaplos ang pisngi niya. She slept beside me last night. We
had a little talk about the things she wants to achieve someday. I was so amazed
when she told me she wanted to be a nurse too, like me!

"Did you sleep well?" She nodded immediately.

"Ang sarap pala sa pakiramdam na may mama kang katabi matulog. Pwede po ba araw-
araw ako rito matulog sa tabi n'yo?" 

"I'd like that," I answered and leaned closer to kiss her on the forehead.

Sabay kaming bumangon at naligo. Ilang araw akong hindi nakapagbigay ng oras sa
kanya dahil sa mga nangyari at sa trabaho. I was planning to bring her with me at
the hospital dahil kailangan na rin bumalik ni Mommy kina Lolo at Lola dahil
kabuwanan na ng harvest.

"Pwede mo naman siyang iwan sa kwarto ni Ricxon. Just ask him," ani Mommy habang
kumakain kami sa hapag.

Kinuha ko ang kanin at nilagyan ang pinggan ni Abi. "I'm still thinking about
that. Baka maka-abala lang sa kanila," I said.

"Mama, magpapakabait po ako kay Kuya-Daddy, pangako! Ako po magbabantay sa kanya.

Sige na po, please," Abi pleaded.

Napatingin ako kay Mommy. She raised her brow, agreeing on Abi. Hindi naman siguro
problema iyon dahil ako naman naka-assign kay Ricxon kaya mababantayan ko pa rin si
Abi. She's a prim kid, too. I'm sure she wouldn't be a problem.

"Okay, finish your food and get your things." I smiled at her and put on a piece of
chicken on her plate.

Si Mommy ang nag-drive para sa amin. Naki-usap din akong ihatid si Abi sa room ni
Ricxon dahil kailangan ko nang magsign-in. Dumiretso ako sa station for the short
huddle and started preparing for my assessment.
I was checking the admissions when someone approached me in the station.

"Excuse me, nurse. Room of Mr. Ricxon Montero, please?" the woman queried.

Inilapag ko ang ballpen kong hawak para tumingala sa kanya. I moved my hawkish eyes
from her head to foot. She was wearing a deep v-neck black bodycon dress. The
sleeves are up to her wrist. Hulmang-hulma ang cleavage at sobrang fit din iyon sa
kanya. May itim pa siyang sun glass sa ulo at may yakap-yakap na folders sa isang
kamay.

Bibisita lang sa hospital para nang a-attend ng party? Sino bang pinapa-sexyhan
niya rito? At akala niya siguro bumagay sa kanya ang suot niya. Nagmukha siyang
suman!

"Ka anu-ano po kayo ng pasyente?" seryoso kong tanong sabay tagilid ng ulo ko
habang nakatingin sa kanya ng diretso. I faked a smile.

"Uhm..." she bit her lower lip once before she answered, "Friend... I guess. "

I looked away and heaved a sigh before looking down on the record book. Kanina pa
siya nakangiti sa akin na akala niya nagugustuhan ko. Her, standing there, asking
for Ricxon's room number is the most annoying thing I encountered today.

"Room 7," I answered.

Nagpasalamat siya bago tuluyang umalis. Sinundan ko siya ng tingin hanggang sa

makaliko sa dulo.

Nagpatuloy ako sa ginagawa ko kanina pero hindi ako mapakali. Kanina pa ako paulit-
ulit sa binabasa kong doctor's orders. Dagdag pa ang sulatkamay na...
Nevermind.
"Hi, I'll start my rounds now," paalam ko sa kakarating lang din na nurse.

I picked the first aid kit from the overhead cabinets and made sure that I have all
the things for the wound dressing.

"Mama!" salubong ni Abi pagkapasok ko ng kwarto ni Ricxon. I hugged her back and
smiled.

Nahagip agad ng tingin ko ang babaeng nakaupo sa gilid ng kama kung nasaan si Ricx.
They were talking. Naagaw lang ang atensyon nila pagkapasok ko.

"What are you guys watching?" pagbaling ko ng atensyon kina Abi at Liam.

"Nanonood kami ni Kuya Liam ng movie."

"I told you not to call me 'kuya'. Magkasing-edad lang tayo," Liam
hissed.

Napangiti ako sa kanila. Mukhang nagkakalapit na rin ang loob nila sa isa't
isa.

"Sinong kasama niyo? Kayo lang ba?" I asked the kids.

"Lumabas lang si Lola, Tita, bumili ng pagkain kasama si Tito Daxe," Liam answered.
"Okay! I think I'm done here. Babalik ako for any updates, Sir," rinig kong
paalam ng babae kay Ricxon sabay tayo. "And by the way, I'm sorry about what
happened to Klara. She was a good employee."

Marahang tumango si Ricxon na bakas ang lungkot nang banggitin si Klara. "Yeah...
she was. Mahirap siyang palitan," he said and looked at me. Napaiwas agad ako ng
tingin.

"I should go now, Your nurse is here."

"Okay. Thank you. You take care," Ricxon answered.

Wow. You tAkE cArE.

Nanatili akong nakatayo sa gilid habang hinihintay ang babae na makaalis. She even
gave me a short smile before she headed out of the room. Pilit din akong ngumiti at
naglakad palapit kay Ricxon.

Inilapag ko ang kit sa tabi niya at tinignan ang IV bag na nakakabit. Tahimik lang
siyang pinagmamasdan ako sa ginagawa ko. Hanggang sa hindi na siguro nakatiis sa at
nagsalita na.

"Sekretarya lang iyon ng isang investor," he reasoned out.

"Hindi ako nagtanong." I didn't lift my eyes at him when I said that.

"We just talked," he added.

Mabigat akong suminghap at nag-angat ng tingin sa kanya. "Okay, share mo lang?"

sarkastiko kong sagot.

"I'm just clearing your mind from any suspicions."

After checking his vitals, I prepared the things that I needed for his wound. I
took out the supplies and put them on the sidetable. Nagsuot ako ng sterile gloves
bago dahan-dahang tinanggal ang nakatakip sa sugat niya. Malapit lang sa hita ang
sugat kaya mas nagdahan-dahan ako. I used saline water to clean the remaining
visible bloods and fluids. Pagkatapos ay nag-apply na rin ako ng antibiotic
ointment.

"Thanks for letting Abi stay here while I work," salita ko habang abala pa rin sa
sugat niya.

"Not a problem. Anong oras ba end ng shift mo?" he asked.

Tinignan ko siya saglit bago inabot ang gauge pads at medical tape. "7 PM," I
answered, "Don't worry, dadaanan ko siya rito."

Pagkatapos kong mapalitan ang dressing ay saka ko na inayos ang mga supplies.
Umayos na rin siya sa pag-upo.

"If you need anything, you have the buzzer beside you," pagpapaalam ko bago lumapit
kina Abi at Liam.

"Wait," pigil niya sa akin, "Can I talk to you after your shift? Here..."

"About?"
"Just answer me."

Niyakap ko ang clipboard kong dala bago dahan-dahang tumango. "Okay," I answered.

The next hours, I stayed in the station and did the charting. Ginawa ko na rin ang
handover report para diretso na ako pagkatapos ng shift. Dumaan si Savannah kanina
para mangimbita sa party niya bukas. She said she has something to tell us by then.
Something big.

"Ba't kailangan bukas? Why don't you just tell me now?" I insisted.

"Ah basta! Pumunta ka lang. Kapag hindi ka sisipot dadami ang admissions mo!" she
threatened.

"Okay fine! I'll go now. Out na ako," pagpapaalam ko sa kanya. Sumenyas pa ako
sa isang kasama kong nurse bago tuluyang umalis ng station.

Dumaan ako sa restroom at nagpalit ng damit bago dumiretso sa kwarto ni Ricxon para
sunduin si Abby. Naabutan ko si Tita na nagliligpit na ng mga gamit ni Liam.
Lumapit ako sa kanya at nagmano.

"Nauna na si Liam sa sasakyan. I need to drive him home para may kasama si Collin
sa bahay. Ayun ang dalawa, nakatulog," she pointed the bed where Abi and Ricxon
were lying next to each other.

Ginagawang unan ni Abi ang balikat ni Ricx habang nakayakap naman ang kanyang kamay
sa katawan nito. My heart almost melted when I saw them like that. Palihim akong
napangiti bago ako nilingon ni Tita Laura.

"Uuwi na ba kayo, 'nak? Sabay na tayo palabas," Tita suggested.

"No, Tita. Okay lang. I'll stay here for a while hanggang sa makabalik ka.
Tulog pa naman si Abi, e."

Tumango si Tita at bumeso sa akin.' "I'll be quick. Thank you, Theia,"

aniya bago tinahak ang daan palabas.

I placed my things on the couch and doffed off my jacket. Lumapit ako sa kama at
maingat na inayos ang pagkakahiga ng ulo ni Abi. I left a peck on the side of her
head before fixing her hair. Napatigil ako at napaatras nang biglang gumalaw si
Ricxon at nagising.

"Don't move, baka magising," I mouthed at him before pointing Abi. He nodded
and signaled me to sit on the other side of the bed.

May space pa naman sa tabi ni Abi kaya sinunod ko ang gusto niya. Dahan-dahan akong
sumampa sa kama at bahagyang tumagilid bago sumandal sa dingding sa uluhan. I
stopped moving when Abi heaved a bit and switched her position, facing me and
turning her back on Ricxon.

Kinuha agad ni Ricxon ang kamay na mukhang kanina pa nangangawit dahil sap ag-uunan
ni Abi doon. I felt a bit uncomfortable but I needed to stay still to prevent her
from waking up. Napapagitnaan namin ni Ricxon ngayon si Abi kaya mas lalo akong
hindi makagalaw. Mabuti nalang at maluwag itong kama at kasya kaming tatlo.

"You tired?" halos pabulong na tanong ni Ricxon bago gumalaw para tumagilid din sa
pagkakahiga at maharap ako.

"A bit," I answered, whispering. "What do you wanna talk about? Uuwi na kami
pagdating ng mommy mo," I continued.

"Tomorrow's my last day here. Lalabas na ako sa susunod na araw," Ricxon

uttered, lowering his voice.
I bobbed my head. "I know. I have your records," sagot ko.

"But, I still don't want to. I wanna stay here."

Napatingala ako agad sa kanya at naabutang nakadungaw na ito sa akin. He slid

himself down slowly so he could match my gaze.

"Collin told me about your conversation with her last week. Sabi niya ay alam mo na
ang totoo," mahina niyang ani.

Bumaba ang tingin ko kay Abi bago tumango.

"Yes, and she needs you. I am glad you're doing the right thing... for your
family."

Narinig ko ang pagsinghap niya matapos kong sabihin 'yon.

"You still think about that?"

"Isn't that what you're doing right now?" my forehead creased at him.

He shook his head a bit. "I am helping her to get better. I am helping her to fix
her life, Theia. She suffered all of that because I wasn't there for her and
Liam. She chose that path for us. She turned her back on her family to save my son.
This is the least that I can do to thank her," patuloy ni Ricxon.
Hindi na ako nag-aangat ng tingin, lalo pa't nagsisimulang uminit ang mata ko.
Ayaw kong makita niya iyon.

"After we broke up, I tried to do what you wanted me to. Ang buoin ang pamilyang
sinasabi mo. Sinubukan ko, para kay Liam. Until I realized I was only fooling
myself. Collin saw that. She knew it firsthand that I can't do it... with her,
no matter how hard I try. At nagpapasalamat ako dahil naintindihan niya 'yon.
Tinanggap niya. She even pushed me to follow you in the U.S, to get you back. She
pushed me like what you did two years ago."

Pa simple kong pinunasan ang luhang lumandas sa gilid.

"I was only a call away from booking a ticket to get you back, to have you back for
me. Pero nagdalawang-isip ako. I was thinking maybe you really needed time and
space. I gave that to you, and I gave that to myself too. Tinulungan ko si Collin
na labanan ang sakit niya. She's been living with regrets that she didn't
want to have a surgery. She was thinking this is her karma for trying to ruin us
years ago."

Umiling ako, "No... She doesn't deserve this suffering kahit ano pa ang ginawa
niya," napahikbi ako.

Mabilis namang pinunasan ni Ricxon ang tumulong luha sa pisngi ko. "I know...I told
her that. Kaya napapayag ko rin siyang magpagamot. I have a surgeon friend but
he's based in Australia. Kinausap ko na siya at pumayag na rin si Collin
na..."

"Aalis kayo," putol ko sa kanya.

He nodded. "Yes. Next week ang schedule ng flight namin. But I don't want to
leave like this."

Tumingala ako sa kanya at pilit na ngumiti. "It's okay. You can go with her.
Be with her. Help her, Ricx. Do what you must do to save h-her..." I started to
sob.
"Even if that means leaving you for a year?, he asked. I nodded. "You know exactly
why I'm doing this, right? You know exactly why I'm saying this?" he
assumed.

Tumango ako ulit. And I know to myself how badly I want to give us a second chance,
too. 

"Then, I want your assurance. Ayokong umalis nang hindi sigurado kung may babalikan
pa ako sa'yo."

Mas lumapit siya sa akin kahit may batang pumapagitna sa amin. Napapikit ako at
dinama ang halik niya sa noo ko.

"I love you. I still do. Can you promise to wait till I come back, Tei-Tei?" his
voice was so soothing in the ear.

I want him back, too. I am so eager about that. Ngunit sa ngayon ay hindi pa ito
ang tamang oras para doon. Marami kaming kailangang ayusin, baguhin. I want him to
have me again without the fragments of pain from the past... and I want to have him
completely, without me worrying if he really belongs to me.

Walang pag-alinlangan akong tumango sa kanya.

"I will." 
Chapter 50 - Chapter 48 [The Last Sunset of Summer (✔️)]

| Not anymore |

***

WARNING: R-18. Read at your own risk.

***

"Sinong naiwan kay Abi?" tanong ni Keesha habang papasok kami sa condo ni Savy.

"Nasa kina Pietro at Maggie muna para na rin may kalaro si Elie. I'll pick her
up after this."

Nang marating ang unit ni Savy, pumasok na rin kami agad dahil nakabukas na iyon.
Naabutan namin siyang inaayos ang mga pagkaing nasa living room na.

"What's this party for, Sav?"

My mouth fell open after sticking my gaze on the wine bottles and foods served in
the table. Sumampa kaagad si Keesha sa mahabang couch. Inilapag ko ang bag sa
ibabaw ng stereo bago lumapit doon sa mga pagkain.

"I have a big announcement," Savannah answered. Napalingon ako agad sa kanya na
nakakunot ang dalawang kilay.

"What? A new boyfriend?" I tried to guess.

Ngumisi lang siya sa akin bago tumalikod para kunin ang isang cake mula sa fridge.
I helped her open the box and when I read what was on the cake, I muttered a soft
curse.
"Holy... shit."

"I'm getting married!" she almost shrieked as she announced that, the same
phrase written on the cake.

Itinaas niya agad ang kamay at ipinakita sa amin ang isang singsing. Nanatili lang
akong nakanga-nga sa harapan niya, hindi makapaniwala.

"What?!" it was Keesha, "We don't even know you have a boyfriend! Tapos ngayon
ikakasal ka? Are you out of your mind, Savannah?! How long have you been together?
1 week? 2 weeks? 3 days?"

"Ang oa mo, Keesh! 3 months naman!" depensa pa ni Savy.

Mariin akong napapikit sa naging sagot niya. Napasandal nalang ako bigla sa
refridgerator habang hinihilot-hilot ang sentido. I remained like that, watching
Keesha freaking out over Savy's 'big announcement'.

"3 months..." Keesha laughed wickedly. "Ano 'yan? First month, nanligaw.
Second month, sinagot mo. Third month, nagpropose agad?"

"3 months since we got back together. Mag f-five years na kami kung bibilangin din
noon," Savy expounded.

"Oh... so he's an ex. Let me guess... Is this the same asshole who took you
for granted when we were in College?" I said, arching my other brow and cross-
holding my arms.

"He's a changed man now, Theia. Whatever happened back in College remains in
College. We're both mature to handle each other now. Within the one-year of
break-up we had, we grew and realized that we couldn't really let go of each
other. Guess the saying 'love is sweeter the second time around' is
true," she smiled at me.

I didn't counter that. Nagkibit-balikat nalang ako at nauna nang umupo sa

sofa. Hindi ko maalis sa isip ko ang sinabi niya. Maybe because it hit me at some
point.

After a little while, dumating na rin ang ibang mga kaibigan namin na inimbitahan
ni Savannah. Lionel and Jiana came too. Tish also arrived, she's a friend and
a nurse, too.

We ordered drinks and some foods. It was just a simple celebration. Inuman lang at
kwentuhan ang nakapagpaingay sa amin. Walang ni-isang Montero ang nakadalo dahil
puro busy. Kahit si Piet ay hindi raw maiwan si Maggie dahil sumasama ang
pakiramdam.

"Okay, this one naman! Never have I ever had a one night stand!" malakas na sambit
ni Danica.

Nasa sahig kaming lahat naka-upo habang pinalilibutan ang mga inumin at pagkain. I
raised both of my hands over my head. I haven't had one. Mas umingay lang kami
nang makitang kumuha ng isang baso si Lionel at walang pag-aalinlangan iyong
ininum.

"Hayop! Ang wild ni Doc!" malakas na tawa ni Savannah. Napa-irap si Jiana sa kanya
na halatang hindi natuwa.

Napatawa lang si Lionel at inakbayan si Jia. "That was before," he explained.

Keesha picked a question again. "Never have I ever regretted breaking up with
someone," she stated.
"Wait, does that include an 'almost' relationship?" Tish asked.

"Yeah... go!" si Savy.

In the end, lahat kami uminom.

"This one! Never have I ever had sex with my ex!" Savannah stated loudly.

No one moved for a couple of seconds. Nagkakahiyaan pa ata. Pero humagalpak kami sa
tawa nang si Savy rin ang unang kumuha ng baso at uminom. Isa-isa kaming kumuha ng
bagay na pwedeng panghampas sa kanya kaya napatayo siya para umiwas.

"I can explain, okay?! May mabuting naidulot naman 'yon! Look at us now!" she
defended and raising her hand to flaunt her engagement ring.

Sabay-sabay naman kaming nagulat at napa-awang ang bibig nang sumunod na kumuha ng
baso sina Tish, Danica, at Keesha, na akala namin mga likas na inosente! What the
hell! Napahiyaw kami sa tuwa at tawanan.

"Theia! Ba't hindi ka uminom? Uminom ka! Sinong niloloko mo?" pagbasag pa ni
Savannah sabay tapon sa akin ng isang piraso ng chicharon.

"Savy, I'm not like that! You're unbelievable!"

"Sure ka? Walang nangyari? Final?" taas-kilay namang usisa ni Lionel. Agad ko
siyang hinampas ng unan.

"Wala nga! Ang dudumi ninyo!" depensa ko.

"Ahh, kaya hindi pa kayo nagkabalikan, e!" sambit ulit ni Savy na agad kong
ikinangiwi.

"God. You guys should stop pushing it," I answered, massaging my head a bit. "Sex
can never rebuild the relationship. That's only lustful to think."

"I beg to disagree with you at that point, girl." She chuckled while all of us
cursed in the air. "You'll understand what I'm saying once you experience
it yourself. Why don't you try—" bago pa man niya matapos ang madumi
niyang sasabihin ay pinutol ko agad iyon. Tinapunan ko siya ulit ng unan. Napatawa
lang sila sa ginawa ko.

"Aminin... pinag-isipan," Jiana teased. Marahan ko naman siyang hinampas sa braso.

"O baka wala pa. Nasa hospital pa 'yun, e. Nagpapagaling pa," dagdag naman ni
Lionel na ikinatawa ng lahat.

"Hoy! Beware of the Florence Nightingale Effect! A big no-no, Thei. Pigilan niyo
habang pasyente mo pa siya. Once ma discharge na siya, saka na," pagpapatawa naman
ni Danica.

Napa-iling nalang ako sa kanila at napa-irap sa kawalan.

I woke up late the next morning. Mabuti nalang at Sunday, walang duty. Hindi ko rin
nakuha si Abi kagabi dahil medyo tipsy na ako. I didn't push myself to drive,
so Lionel had to drop me off last night. Tinawagan ko nalang si Piet para hindi na
maghintay sa akin ang bata.

"Yes... yes... I'll pick her up," sagot ko nang bumungad sa akin ang tawag ni
Pietro.
"Pupunta ka ba sa ospital ngayon? Doon nalang tayo magkikita. Ngayon madi-discharge
si Ricx at kailangan din ni Maggie ng check-up kaya pupunta kami doon," Piet said
over the phone.

"What? What happened to her?"

"I'll tell you when you get there. We need to go. See you there."

"Okay. Thank you. See you..." then I ended the call.

Bago ko mapatay nag screen ng phone ay nakita ko ang isang message doon mula sa
bagong number. Binuksan ko agad 'yon at kusa nalang napangiti nang mabasa ang
nakalagay.

Unknown Number

This is your hottest patient. I need my nurse here. I miss you.

I bit my lower lip while typing my reply.

Me:

How did you get my number?

Wala akong duty ng Sunday, but I'll be there in an hour. Have to pick Abi from
Piet and Magg.

Tumayo ako at inayos ang higaan ko, nakangiti pa rin. Wala pa mang isang minuto ay
nakatanggap ako agad ng reply niya.
Unknown Number:

You called me before, remember? I saved it immediately.

Okay. Can't wait.

Maging sa pag kain ay nangingiti pa rin ako. I am getting weirder since that talk
with him at the hospital...

"I will," sagot ko at tuluyan nang tumingala sa kanya.

"You'll wait?" he asked, smiling.

"If you'll also give me an assurance that you'll come back... I will,
Ricx. I'll stay here and wait till we're both ready for each other
again."

Huminga ako ng malalim nang wala akong natanggap na sagot mula sa kanya. He just
stared at me, no words, no answers.

"I love you..." he whispered as he leaned closer. "It's the only reason I can
give you, and the only reason you'll ever need." He caressed my cheek with his
thumb before giving me a soft kiss on the lips.

And just like that... my heart felt lighter.

I was not feeling completely good when I left the house. May kirot pa rin sa ulo ko
pero uminom na ako ng gamot kanina.

Dumaan ako sa isang fastfood chain para bumili ng pagkaing madadala sa kanila. May
nadaan naman akong stall ng nagtitinda ng bananacue, it's Abi's favorite.
I bought a half dozen before finally driving straight to the hospital.

"Uy! Theia! Nandito ka? Day-off mo pa ngayon, ah?" bati sa akin ng kasama kong
nurse nang makadaan ako sa station.

"May bibisitahin lang. Si Lionel ba dumating na?" I asked back.

"Hindi pa dumadating si Doc. Nag-iwan lang siya ng orders sa message niya. Sino ba
bibisitahin mo?"

Ngumiti lang ako sa kanya at itinaas ang dala kong bananacue. "Gusto mo?" I offered
cutely.

Nanliliit ang mata niyang tumingin sa akin. Tinignan niya pa ang kabuuan ng suot
kong white dress bago tinanggap ang isang stick ng saging.

"Sige, mauna na ako," paalam ko agad bago tumuloy ng lakad palayo.

Pagkabukas ko ng pinto ay siya ring paglabas ni Daxon kaya napa-atras ako sa gulat.

"Kanina pa naghihintay 'yang pasyente mo sa'yo," bungad niya.

"Okay. Saan ka?"

He blinked and pushed his hands inside his pockets. "May pupuntahan lang. Pumasok
ka na," he said sternly.
I didn't want to believe him but I don't want him to think I was being
nosy. Tumango nalang ako at nilagpasan na siya para makapasok sa kwarto.

Naabutan ko sina Abi, Liam, at Elie na naglalaro ng habulan sa kwarto. They stopped
when they saw me holding packs of foods.

"Yey! Tita has jabee!" masayang salubong ni Elie sa akin. Napayakap ako agad sa
kanya bago inilabas ang mga pagkaing pinamili ko sa jollibee. Lumapit din si Abi at
Liam, isa-isa ko silang hinalikan sa ibabaw ng ulo.

Hinayaan ko silang maging abala sa mga pagkain. Lumapit ako kina Maggie at Pietro
na seryosong nag-uusap malapit sa bintana.

"Hey... Are you okay? Piet said you were not feeling well. Anong nangyari?" tanong
ko kay Maggie.

"Yes, I'm fine. Napagod lang siguro sa paghahanda para sa bagong branch ng
cafe rito," she answered.

"Give it a rest and take it easy. Is that why you're here also? Para magpa
check-up?"

"Yes... Her doctor just called. Nasa taas na raw siya kaya kailangan na naming
umalis," Piet answered.

Kumunt ang noo ko, "Sa taas? Maternity services ang nandoon, ah?" nagtataka kong
tanong.

"Kaya nga. Gusto kong makasiguro na rin kung dahil lang ba sa pagod ito o
kaya'y dahil sa seedling niya," ani Maggie sabay lingon kay Pietro.
Pilit kong pinigilan ang tawa ko pero lumabas pa rin iyon. Pietro almost cursed. He
looked at his wife like he was so stunned. Pati si Maggie ay nahawa na rin sa
kalokohan ng asawa't mga kapatid niya.

"Baby, your mouth," Pietro said, whispering.

"You guys should go now. Pati ako naeexcite na rin. Tell us the result immediately.
Go now," I uttered.

Sa huli, silang lahat ay sumama kina Piet. Tanging si Manang Celia at ako nalang
ang naiwan sa kwarto. Maging si Abi at Liam ay sumama sa kanila sa itaas. I was
cleaning the leftovers when Manang excused herself.

"Theia, hija, mauuna na ako sa labas, ha. Naroon na raw si Laura. Iuuna namin sa
bahay ang mga gamit. Nasa banyo pa si Ricric, hintayin mo nalang," pagpapaalam ni
Manang sabay kuha sa mga bag.

"Tulungan nalang kita para hindi mo na kailangang balikan ang iba, Manang." I
offered.

Hinatid ko si Manang sa labas kung saan nakapark si Tita Laura. Matapos silang
hintayin na makaalis ay bumalik na rin ako agad sa kwarto ni Ricxon.

Naabutan ko siyang nakatayo na sa harap ng hospital bed at may kung anong inaayos
na gamit doon. Nakatalikod siya sa akin at wala itong suot na damit sa itaas.
Tanging pantalon lang kaya kitang-kita ang magandang hubog ng katawan niya kahit
nakatalikod. His hair was dampened already and it was messy.

Napalingon siya agad sa kinaroroonan ko pagkatapos kong maisara ang pinto.

"Naligo ka?" I asked.

"I just sprinkled some water on my hair," he smirked.

I blinked twice and looked the other way. He looked so hot with that look. Wet
hair, glossy abdomen and muscles, flaunting v-line, well-proportioned body, and
that damn handsome face. Is he even real?

"Nice dress..." he complimented.

Napalingon ako ulit sa kanya at halos mabaliw nang makitang pinaglalaruan na nito
ang ibabang labi gamit ang hintuturo. Paulit-ulit din ang taas-baba ng tingin niya
sa akin. It just adds up to his alluring state now!

I looked down on what I'm wearing. It's just a simple white mini a-line
dress. It's not even sexy nor too revealing. It is capsleeved with a little
deep neckline.

"Thanks..."

"Come here..." tawag niya sa akin sabay tapik ng binti niya. He wants me to sit on
his lap?

"What? No," mabilis akong umiling.

"Why? What's wrong? Are we good?"

"Yeah... of course... we are," halos nauutal kong sagot sa kanya. "I... I need to
clean this mess," pag-iiba ko sabay talikod sa kanya at pinagpatuloy ang paglilinis
sa pinagkainan ng mga bata kanina.

I was doing fine and breathing normal not until I felt his presence behind me. He
hugged me from there before I felt his face resting on my nape, smelling the scent
of my hair like it was his drug.

I cleared my throat, still trying to be busy with cleaning the small table. "So...
You'll be leaving tomorrow evening?" I started.

"Yeah..." Hinawakan niya ang magkabila kong bewang bago ako inilibot para maharap
siya. "Are you sad?" he whispered

I shook my head, "No," I answered.

"Are you going to miss me?" his voice was starting to sound seductive.

"M-Maybe..." I swallowed hard and answered.

Napatawa siya nang marahan bago inangat ang mukha ko para tumingala sa kanya.

"I'll make sure you will," he said and smirked.

Kusa akong napapikit nang hindi na niya ako hinayaang makapagsalita. He kissed me
deeply. Napaatras pa ako sa mesa dahil sa pagkakadiin ng mga labi namin. He looped
his other arm around my waist as he guided our steps towards somewhere inside this
room. Napabitaw lang ako sa halik niya nang marinig ang pagka-lock ng pintuan.

"Ricx..." I called him but he just responded with his eyes full of affection and
craving.

"What?" he said.

"You are still my patient. We... We can't do this."

He chuckled and bit his lower lip. "You're off duty, and I am discharged
today. So... not anymore," a naughty tone hanged in his every syllable.

I shut my eyes and felt his lips on mine once again. Walang kahirap-hirap niya
akong binuhat. He pinned my back against the wall so I locked my legs around his
waist before his lips went down to my neck and drown me with his kisses there. I
moaned delicately as his other hand crawled up under my dress, and the other was on
my bust.

Bumalik lahat ng pakiramdam noon. Ang bawat haplos at halik niya ay muling
pinapaalala sa akin ang mainit naming pagsasama noon. I missed his hand around my
body, his lips tasting my delicate skin, and his warmth with my warmth. I miss
everything about him!

Ginawa kong suporta ang balikat niya sa bawat pagsukli ko ng halik sa kanya.
Napapalinga ako sa sensasyong nararamdaman sa bawat dampi ng labi niya sa leeg at
dibdib ko.

He moved me away from the wall. I snaked my arms around his neck so I won't
fall as he walked towards the hospital bed. It was already clean and organized but
he didn't care and laid me there instead. He climbed up on top of me while
trying to lift the hem of my dress. Nagsisimula nang mag-init ang katawan ko nang
dahan-dahang naglakbay ang kamay niya hanggang sa gitna ng aking hita.

I couldn't help but to bite my lips with the tingling feeling of his hand
teasing my folds even with my undies on. My other hand clutched his hair as I
kissed him with the same intensity he gave.
"Ohh my..." I took a deep breath when his naughty hand started rubbing my temple
down there. Waves of ecstatic pleasure dominated the only sanity left with me.

Iniwan niya ang labi ko para pagmasdan ang nagiging reaksyon ko. Dahan-dahan niyang
ibinaba ang saplot ko doon. He has the unlimited access to my bare skin now!

"S-Stop staring at m-me. Kiss me... please," I begged.

I'm getting shy now! My tone was unsteady. Pinagmamasdan niya lang ang bawat
pagpikit at pagdama ko sa kamay niya sa ibaba.

Sinimulan niyang bilisan ang bawat paghagod niya doon hanggang sa nararamdaman kong
bumababa na siya sa aking kweba. He pushed one of his finger inside, my face
contorted in pleasure.

"Ricx..." I moaned softly.

I heard him chuckled! What a bully!

"I miss that face you make, Tei-Tei. I miss hearing my name in between your
moans..." he whispered.

Napakapit ako sa mga balikat niya. My toes curled when his powerful hand started
thrusting in and out of me. I couldn't take it anymore! It feels so good but
his naughty stare is so annoying!

"Ricxon!" halos pasigaw ko nang pagmamakaawa sa kanya.

"My baby's begging now..." he uttered.

He added another finger inside and started to hasten his shove there. Moans of
intimate pleasure escaped my mouth. He still stayed on top of me, staring and
enjoying the show I make. Hindi ko na makita ang reaksyon niya dahil napapapikit na
ako at napapaliyad.

"God... Ricx, please!" I begged again.

I tried to fold my legs but he stopped them. I could feel them vibrating already.
He hastened his pace even more and I felt his thumb rubbing the most sensitive bean
down there.

He stopped my moans by kissing me thoroughly this time. I was panting when he took
out his digits from there after my liquids gushed out in torrents. He stood up and
unbuckled his belt before hovering me again.

"Will you do this again with me, Tei?" he asked, almost whispering.

I felt a hard massive rod slowly rubbing against my folds. I held on his nape and
leaned closer to his face and kissed him as an answer.

"You only have a minute to do that before they come back here..." I said.

He smiled and started to push it inside... slowly at first then roughly until I can
no longer recognize my own tone.

Chapter 51 - Chapter 49 [The Last Sunset of Summer (✔️)]

| Why Can't I |
***

"Tita, what happened to your dress? Why is it wrinkled?" Elie asked innocently as
soon as she sat on the bed next to Abi. 

Kakabalik lang nila mula sa check-up sa itaas. Nauna lang silang tatlo dahil nag-
uusap pa raw sina Piet at ang doktor.

"Elie, come here. You like apple, right?" pag-iiba ni Ricxon para maagaw ang
atensyon ng bata.

Palihim akong sumulyap sa kanya na naka-upo sa kabilang sofa at kumakain ng prutas.

He just smirked at me. He's on his shirt now, looking like nothing happened.

"Yes, tito!" Elie jumped off the bed.

Inayos ko ang damit ko nang bumukas ulit ang pinto at pumasok sina Maggie at
Pietro.

"How was it? What's the result?" salubong kong tanong.

Mahigit isang oras din sila doon kaya siguro naunang bumalik dito ang mga bata.
They got bored.

"It's negative," Pietro said and sighed. Maggie pursed her lips.

Kahit ako ay ramdam ang panghihina ni Pietro. Talagang gusto na nilang sundan si
Elie, huh?
"No baby sister, daddy?" singit ni Elie.  Kandong siya ngayon ni Ricxon habang
sabay silang kumakain ng mansanas.

Hindi nagtagal ay nakabalik na rin si Daxon mula sa lakad niya. Magkasunod lang
sila ni Tita Laura kaya sabay-sabay kaming umalis na ng kwarto.

Nauna akong maglakad sa kanila habang hawak-hawak si Abi sa kabilang kamay.

Kailangan kong dumaan sa station para magpaalam sa kanila.

"Theia, anak mo?" tanong ng isang nurse.

Dinungaw ko si Abi na nakangiti rin sa kanila ngayon. I smiled at her before

answering my co-nurse. "Yes," I proudly said.

Nang makadaan sina Tita sa akin ay sumenyas akong mauna na sila palabas. But Ricxon
stayed at the corner of the hallway, waiting for me.

Para siyang walang naghihilom na sugat sa binti dahil sa tindig niya. Ni hindi siya
umiikang maglakad.

"Just message our Charge Nurse. Baka ipabalik ka na sa NICU since discharged naman
na si Mr. Montero," the other one said.

Napansin ko ang palipat-lipat nilang tingin sa akin at sa lalaking nakatayo sa di

kalayuan na hinihintay ako. Alam kong may tumatakbo na sa utak nila at wala akong
planong bawiin o alisin iyon.

"Okay. I'll text her when I get home. Dumaan ako rito dahil baka bumaba siya
mula sa office, but anyway, mauna na kami!" paalam ko sa kanila bago tumalikod.
I smiled shortly at Ricxon. Nasa bulsa pa rin ang mga kamay niya habang naghihintay
sa amin ni Abi na makalapit. He held on my waist as we headed out of the hospital.

"Sa bahay tayo, Theia. Doon na kayo mag lunch, magluluto ako," pag-aaya ni Tita
Laura.

"Sige po. Na miss ko na ang luto ninyo," I said.

Malumanay na ngumiti si Tita sa akin bago lumipat ang tingin sa panganay niyang
nasa tabi ko lang at nakalulupot pa rin ang isang braso sa bewang ko.

"Na miss ko kayong dalawa na ganyan," she said while smiling at us both.
Napatingala rin ako kay Ricxon at ngumiti.

Nasa kanilang sasakyan na sina Piet. Si Daxon naman ang magmamaneho  sa

sasakyan ni Tita.

"I have my car. Doon nalang tayo magkita. Abi, let's go 'nak," paalam ko.

"Doon na kami ni Liam. Is that okay?" Ricxon insisted.

Napangisi agad si Liam at Abi sa akin.

"O-Okay.... Let's go. But you are not going to maneuver the wheel, okay?"
tinaasan ko siya ng kilay.
"Sure, boss," he answered.

As I was expecting, it wasn't a quite trip home. Bukod sa ingay nina Liam at
Abi na nagkakatuwaan sa likod, ay marami rin kaming napag-usapan ni Ricxon.

It felt so good catching up with him again. He kept me company by telling me the
things that the company had to overcome for the last two years. I also shared to
him the challenges I have gone through after we broke up. It was in that way, we
felt like we have never really broken up.

"How is she?" bungad na tanong ni Ricxon sa personal nurse ni Collin, nang

makarating kami sa bahay nila.

It's their old house, where they grew up. Nasabi niya rin sa akin noong nasa
hospital pa na inilipat muna si Collin sa bahay nina Tita para mas matutukan.

"Ayun sir, natutulog pa rin pero napainom ko na po ng gamot. Kagabi ay inatake na

naman ng sakit ng tiyan niya. I gave her the pain reliever," the nurse reported.

Nakita kong umakyat kaagad si Liam sa itaas, siguro pupuntahan si Collin. Mabigat
na napahinga si Ricxon bago tumango sa nurse.

"Ricx..." tawag ko sa kanya, "Can I see her?" I asked.

Tumango si Ricxon at hinarap muli ang nurse. "Paki bantayan nalang po muna ang mga
bata. Puntahan lang namin siya, ha," bilin niya rito.

Sabay kaming umakyat at pumasok sa dating kwarto ni Maggie. Doon daw nag stay si
Collin. Nilingon pa akong muli ni Ricxon nang nasa harapan na kami ng pinto. Tipid
akong ngumiti sa kanya.
"Marami kaming dalang prutas, Mommy. Kaso ang mansanas ay naubos nina Elie at Daddy
kanina kaya ang natira-"

Napatigil si Liam sa pagkukwento sa ina nang marinig ang pagpasok namin. Napunta sa
amin ang mga mata nila, lalo na si Collin.

Bumaba saglit ang tingin niya sa mga kamay namin ni Ricx na magkasalikop ngayon.
Nasaksihan ko ang pagngiti niya nang mag-angat sa akin ng tingin.

Sabay kaming lumapit ni Ricxon sa kanila. Binitawan ko lang ang kamay niya nang
umupo siya sa gilid ng kama.

"How are you feeling? Your nurse said inatake ka na naman kagabi?" si Ricxon.

"Yes. But don't worry, nakaya ko rin ulit." She smiled before she glanced at
me. "Hindi na ako nakabalik sa hospital mula noong huli kong bisita. My doctor
didn't allow me. But I'm glad you're okay now. Magaling na nurse rin
naman nag-alaga sa'yo, nabanggit sa akin ni Liam," she added.

Collin looked so weak now than the last time I saw her. Kita sa mukha niya ang
paghihirap na iniinda dahil sa sakit. Parang may dumadagan sa dibdib ko sa
nasasaksihan.

"Ricx, can I talk with her for a while?" Collin requested.

Tumingala si Ricxon sa akin kaya agad akong tumango.

"Buddy, let's go downstairs," tawag niya kay Liam.

He squeezed my hand a bit before they finally went out. Saka lang ako pumalit sa
puwesto ni Ricxon kanina sa pag-upo sa gilid ng kama.

"I'm really happy you and Ricxon are okay now," Collin started, "I've
been waiting to see you both holding each other again. Alam kong ako ang rason kung
bakit kayo bumitaw noon, kaya masaya akong makita na bumalik na kayo. Kahit papaano
ay gumaan ang dibdib ko."

I sniffled and bent my head. Sumasakit ang lalamunan ko dahil sa pinipigilang

paghikbi.

"Thei... Gusto kitang tanungin ulit. Buo ba talaga ang pagmamahal mo sa kanya?
Walang bahid ng hinanakit? Walang bahid ng pagdududa? Walang bahid ng dismaya,
dahil may Liam siya sa akin?"

Doon ako ulit napa-angat ng tingin sa kanya. Doon ko rin hindi na napigilan ang
luha ko.

Natamaan ako. Napaisip ako sa lahat ng nangyari. I knew these feelings are valid,
because I was hurt and betrayed.

I have never received a clear explanation about what really happened. All I knew
was they were drunk. Ricxon couldn't remember anything. Things happened
because of that.

It was fine with me, because I am a nurse and I know very well the cases of
alcoholic blackouts. Pero ngayon ay may parte sa akin na gustong balikan ang
nangyari, gusto kong malaman ang buong detalye, kung bakit at paano.

I want to cut these thorns inside me.

"Kahit hindi mo sabihin... Alam kong bumabagabag pa rin sa'yo ang mga nangyari
noon. Alam kong nasasaktan ka pa ring isipin ang ginawa namin. But Thei..." she
looked down and sobbed. "You can't love him fully today if you don't know
what really happened in the past..."

I tried to calm down when she started whimpering.

"He didn't cheat on you. It was on me alone. I took advantage of his drunk
state. But believe me, Theia... Habang nangyayari iyon... Ikaw ang bukambibig niya.
Kahit lasing kami ay iyon ang tumatak sa isip ko. While I was kissing him, walang
minuto na hindi lumalabas sa bibig niya ang pangalan mo. It maddened me. I wanted
him to think of me that time. Kahit sandali, ninais kong ako naman ang isipin niya
kahit kinaumagahan ay malimutan na niya. I was desperate to feel the love I've
been secretly praying for." Collin confessed.

My lips parted.

"He didn't cheat on you. Hindi mangyayari iyon kung pinigilan ko lang sana. He
didn't because I don't consider it as one... I'm so sorry. I hope
this clears everything now," mas umiyak siya.

"Bakit mo ginawa 'yon? Alam mong may girlfriend 'yung tao, e..." I stated
in a low but firm tone.

Ilang beses siyang tumango habang umiiyak.

"I know.. and I'm sorry. I was so ashamed with what I've done,
that's why I ran away. Hindi lang dahil sa wala akong mukhang maihaharap
sa'yo, kundi dahil duwag ako noong harapin ang kasalanan ko. Now... I think
this is God's way of punishing me."

"Kaya ayaw mong magpagamot noon..." I assumed. She nodded.

"Pero nakiusap sa akin ang anak ko. Umiyak siya sa harapan ko habang pinipilit
akong tanggapin ang tulong ni Ricxon. And I got moved. Doon ko lang naisip ang
magiging sitwasyon niya. Kaya kahit nahihiya ako ay tinanggap ko."

"You should. You deserve a chance to live, Collin," I said.

Mas lalo siyang humikbi at umiyak kaya napaluha rin ako.

"How can you say that to me now after all the things I did to you? How can you be
so kind to me after knowing what I did?"

I sighed and reached for her hand. "We are merely humans, Collin. You have your
mistakes but you don't have to pay for them until your deathbed. Your remorse
is more important now than my anger. If God can forgive you, why can't I?"

Pilit siyang bumangon sa pagkakahiga para yakapin ako. I gently rubbed my hands on
her back to hush her down.

"Thank you, Theia..."

"Aayusin pa natin ang nasira, Collin. Mas magiging okay pa tayo kaya kailangan
gumaling ka. Liam needs you. Your son needs a mother. 'Yun ang lagi mong
iisipin, okay?" 

After that heart-to-heart talk with her, I helped her to walk so we could have
lunch together. Though she didn't eat that much, masaya na rin akong nakasabay
siya sa pag-upo sa amin sa hapag. Naiiyak pa siya habang nagtatawanan kami.

"Hey, Magg... are you okay?" kalabit ko kay Maggie nang maabutan itong
pinagmamasdan ang mag-ama niyang nagkakatuwaan ngayon sa paglalaro. 

She's smiling while staring at them. Tumabi rin ako sa kanya at napatingin na
rin kina Piet at Elie. 

"Look at them, Thei. Ang sarap sa puso tignan. How much more kung madadagdagan pa
ng isa?" she said.

It caught my attention outrightly. Gulat akong napatingin sa kanya na nakangiti na

sa akin ngayon. 

"But Piet said it was negative?" My lips parted.

Binigyan niya lang ako ng mas malapad na ngiti. "Well, that's what my doctor
told him. I asked her to keep it from him. I have the result anyway."

"Bakit?"

"It's his birthday next month. Gusto kong ito ang iregalo sa kanya," sagot ni
Maggie.

Masaya akong napangiti at niyakap siya. "Congratulations," I whispered. "I hope

it's a boy para pair."

"Elie wants a sister, though," she chuckled. "Please, let this be a secret for the
mean time."

"Of course..." I agreed.

Ricxon decided to spend the night with me in the house. Bukas na ang flight nila to
Australia. I helped him pack his things earlier, before we went home. 

"Ricx?" tawag ko sa atensyon niya.

Patay lahat ng ilaw at tanging ang TV nalang ang nagbibigay liwanag sa paligid.
Abi's sitting between us, holding the bowl of popcorn, paying fully attention
to the movie.

"'Yung bahay sa Sunsetville... Bakit hindi mo iyon binenta when we broke up?
You could've used the money for another investment," I asked.

Nilingon niya ako at isinandal ang isang braso sa backrest ng sofa, his elbow
forming a slanted "L". He rested his head on his palm before he answered me.

"Why would I do that? It's my only remaining memory of you. Doon tayo sabay
nangarap, nagplano. Selling that was like letting you go completely and I
can't do that. Kahit sa lugar na iyon mo rin ako iniwan, hindi ko pa rin kaya.
Dahil hangga't nakatayo ang bahay na iyon, umaasa pa rin akong ikaw ang
makakasama kong tumira doon," he explained.

"How was it so easy for you to hope that we still have a chance? What if I
don't love you like before?"

"Because you gave me your word. Sabi mo ay kaya mo pa rin akong mahalin kahit hindi
tayo. Pinanghawakan ko 'yon, Theia. Kaya hangga't nakatanim 'yon sa
isipan ko, hinding-hindi ako mapapagod na umasang pwede pa tayong dalawa," he
answered. 

"Saan kaya ang mas magandang pelikula? 'Yung nasa TV o 'yung nasa likuran
ko?" rinig naming sabi ni Abi nang hindi kami nililingon. Kapwa kami napatawa ni
Ricxon
Chapter 52 - Chapter 50 [The Last Sunset of Summer (✔️)]

| Never Not Come Back |

***

W: R-18 ahead. Not suitable for very young readers. 

***

"How long will it take before you can come home?"

I lowered my voice because Abi was already sleeping between us. Pareho kami ni
Ricxon na nakatagilid sa paghiga at nakaharap sa isa't isa.

"8 months or more? I don't know. My surgeon friend said it will take months
for Collin to recover when the operation is done. I have contacted her brother,
too. Hindi niya alam na na contact ko ang pamilya niya. They knew about her
situation already." Ricxon sighed.

I was surprised. Bahagyang nanlaki ang mga mata ko sa sinabi niya.

"Anong sinabi nila? Nagkausap kayo? How was it?"

He shook his head. "No. Nakausap ko lang ang kapatid niya via email. Iyan nga ang
una kong gagawin pagkarating doon. I want to personally explain to them everything,
and maybe convince them to reconcile with her."

"Do you think that will work? Sa tingin mo matutuwa si Collin?"

"I hope so. I think she's ready to face them again. Nakaya ka nga niyang
harapin, hindi ba? She's only waiting for a chance."

Dahan-dahan akong tumango at binigyan siya ng ngiti.

"You have so much to fix..." I said.

"Yeah... But know that I'm not only doing this for them or for Collin and Liam
alone. I'm also doing this for us. I want to fix everything before settling
with you. Gusto kong pagbalik ko ay wala ka nang ibang iisipin kundi ang magiging
buhay mo kasama ako. I promise... " He moved closer to lean his head against mine.

I woke up early the next morning to prepare for breakfast. Nagpaalam na ako sa
trabaho na liliban muna ako. Gusto kong sumama sa paghatid kina Ricxon mamaya sa
airport. 

Ricxon came in the kitchen with phone calls. He came to me for a morning kiss on
the forehead before he sat on the bar stool. Inilapag ko sa harap niya ang isang
tasa ng kape kahit abala pa rin ito sa katawag.

"Yes, I already informed him. Lahat ng pending transactions ay alam na rin niya...
Okay, better. You can ring me anytime if there is any problem, I'll do what I
can to fix that. Alam na rin ba ng supervisor sa factory? Yes, dadaan ako sa
opisina bago tutuloy ng airport. Okay, good. Alam na ni Tito, siya na ang bahala sa
lahat habang wala ako..."

I waited for him to finish his call. Umupo ako sa katabing silya habang
pinagmamasdan siya. Kahit nang matapos siyang makipag-usap sa tawag ay hindi ko
inaalis ang tingin sa kanya.

"Why are you staring at me like that?" his voice sounded deep but sweet.
"Bakit? Is it illegal?" I arched my brows.

"Your stare means something else to me..."

"Like what?"

He pulled my seat closer to him. Hinawakan niya ang likuran ng upuan kaya nakulong
ako sa gitna ng braso niya.

"Will you shower with me?" he asked while staring at my lips.

Kumunot ang noo ko sa biglaan niyang pag-iiba. Ilang beses akong napakisap mata.
Naamoy ko na agad ang gusto niyang mangyari. Umiling ako at hinila ang dalawang
plato na may nakahanda nang pagkain.

"Umayos ka, ha. Let's have breakfast, you still have to visit the office,
right?"

He pouted cutely. "But, I don't want that for breakfast," he said.

I squinted my eyes at him. "Are you saying that it doesn't taste good?!"

"You always cook good. But you know what tastes better than that?" he uttered and
intently looked the other way, pretending like he was searching for something.

"What?" napipikon kong sagot.

"This," he said before he quickly claimed my lips. 

Napakapit ako agad sa batok niya dahil halos mahulog na ako sa kinauupuan ko mula
sa pag-atras. Mabuti nalang at naalalayan niya naman ang likuran ko.

"Ricx," I called in the middle of his kiss. "Si-" he cut me off.

"She's still asleep and it's still early," singit niyang sagot bago ako
ipinangko at binuhat palabas ng kusina.

Hindi ko na alam kung saang parte na kami ng bahay dahil naging abala na ako sa
pagsukli ng halik niya. It was only then that I knew we were already inside the
guest room when I noticed the dim lighting of the whole space. 

Saka niya lang ako ibinaba. I stood on his toes to reach his lips comfortably.
Naramdaman ko ang kamay niya sa pang-upo ko. I lowered my touch from his shoulders
down to his waist and pulled his shirt up. Mabilis niya iyong naintindihan kaya
inabot niya ang likuran para tulungan ako sa paghila nun. He threw it over the
bed. 

I let out a very soft moan when he already used his tongue to taste the edges of my
mouth. Nahanap naman agad ng kamay niya ang buttones ng suot kong pantulog. I
thought he would unbutton them all but I was surprised when he drastically tore
them. Nalaglag ang ilang buttones sa sahig kaya naglikha iyon ng maliliit na ingay.

We were making our steps to the bathroom without breaking the kiss. Nauna akong
pumasok sa loob at pinaandar ang shower. I faced heavenward as I let the sprinkling
water dampen my face and hair. Wala pang limang segundo ay nakasunod na agad si
Ricxon sa likuran ko. He kissed the sides of my neck from the back as both of his
hands were wandering around my body.

"This is how you save water..." he said naughtily. I laughed.

Humarap ako sa kanya at isinandal ang noo sa kanyang noo. We were both catching
breath as the water streamed down our faces. Naka-awang ang bibig niya habang
humihinga at tumititig sa labi ko. He brushed his hair with his fingers before
pulling me away from the sprinkler and kissed me again.

I accidentally bit his lower lip when he started kneading my pair of peaks. Bawat
sulok ng leeg pababa sa dibdib ko ay nadaanan na rin ng mga labi niya.

"I need you to behave, okay?" he commanded before he slowly kneeled down in front
of me.

Napalunok pa ako nang maintindihan ang susunod niyang gagawin. Kinuha niya ang
isang binti ko at isinablay iyon sa balikat niya. He adjusted the other one to
disperse them more.

"Ohhh, damn Ricxon!" a soft curse hanged between my moan when I felt his lips down
there. 

Ilang galaw pa lang ng labi niya ay parang nawawalan na ng lakas ang mga binti ko.
I held on the wall to support my balance. He always knew how to play down there!

When I felt his tongue on my entrance, I moaned loudly. "Oh my god..." I muttered,
feeling every stroke of sensation he gave there.

Something's building up and twisting inside my belly. I shifted my grip on his

hair when he already had his tongue inside! My hips were moving senselessly, trying
to meet him halfway.

"Baby, I said behave," rinig kong angal niya nang sandali siyang tumingala sa akin.
"Hindi ko na kaya..." that came out more like a moan. My legs were shaking
already. 

"Mave Ricxon!" Gale of moans came out from me when he moved his lips and tongue
again. My legs were convulsing already until I felt that I can no longer carry my
own weight. My liquids burst out in avalanche, but he didn't even move a bit!
Damn this man!

My legs folded weakly. Akala ko ay tuluyan na akong tatama sa sahig pero mabilis
akong nasalo ni Ricxon. Hinaplos niya ang basa kong buhok bago ako muling
pinaulanan ng halik.

Nakasandal ako sa dingding nang bumababa ang bawat halik niya sa aking leeg, pababa
sa tiyan, at paakyat muli sa aking dibdib. Napamulat ako at napadungaw sa ibaba
nang may naramdamang bagay mula roon. I swallowed hard as I saw his length stood
up. He stopped for a while as he slowly dispersed my legs, preparing for his entry.

"I love you," he whispered before he slowly drove his shaft inside me.

Napapikit akong muli habang kagat ang ibabang labi. It stung a bit but I managed to
bear with it after a few stab. He started moving slowly to match my soft moaning.
Tumatanim na ang kuko ko sa malapad niyang likuran habang panay ang ungol na
kumakawala sa akin.

"Can you stand?" tanong niya nang tumigil siya sa pagtulak.

Mabilis niya akong inalalayan. He pulled his shaft off before he turned me around,
making me face the smoked shower glass now. He wrapped one of his arm around my
waist. Hinawakan ko rin ang kamay niyang nasa tiyan ko ngayon habang dinadama ang
init niya mula sa likuran ko.

I completely lost my sense when he pushed his again and took me from behind.
"Ahh!" I clutched my fingers with his arm when his thrust became rough and
hard. 

 I couldn't memorize the series of moaning and groaning we let out in
there. It was a surge of pleasure that compensated the longingness we felt for the
last two years.

Doon ko napagtanto na kahit anong gawin ko, at kahit anong mangyari, sa kanya pa
rin ako susuko. 

Matapos naming pumunta sa opisina, dumiretso na kami sa bahay nila para kunin sina
Collin at ang mga bagahe. Habang bumibiyahe papuntang airport, nanatili akong
tahimik habang nag-iisip. As much as I don't want him to go, I know that I
have to. Kahit malungkot at mahirap, kakayanin ko dahil alam kong babalik at
babalikan niya ako rito. 

"Magkaibigan pa rin tayo pagbalik mo, ha?" ani Abi kay Liam kaya naagaw nila ang
atensyon ko. Napasilip ako sa kanila mula sa rear-view mirror.

"Oo naman. I'll teach you how to play basketball when I come back," Liam
smirked at her.

"Nge. Panlalaki lang 'yon, e! Hindi naman ako tomboy!" Abi pouted.

Napatawa kami ni Ricxon mula sa harap. 

"Your mama used to play basketball, Abi. I was her personal coach before," Ricxon
uttered.
"Talaga po?" si Abi.

"Si Tita? Naglalaro?" usisa naman ni Liam.

Smiling, I looked at them before I nodded. 

"Basketball, longboarding, surfing, motorcircuit..." I enumerated.

Mas lumapad ang mga ngisi nila, lalo na si Abi. Hindi nila ako tinantanan
pagkatapos kong sabihin iyon. Kitang-kita ko sa mga mata nila ang determinasyong
malaman ang mga bagay na iyon. I gave them that.

"We're here. Get your things buddy," Ricxon uttered. 

Nauna na sa departure area sina Collin, na naka wheel chair ngayon at tulak-tulak
ng nurse niya. Nandoon na rin sina Tita Laura at Daxon. Ricxon grabbed my hand and
squeezed it gently before we went to them.

"Pumasok na kayo ng maaga para makapagpahinga muna si Collin. Message us for an

update, Ricxon," bilin ni Tita.

Tumingala si Collin kay Tita, nakangiti at naiiyak. "Maraming salamat po talaga,

Tita. I owe you and your family so much."

"Walang anuman, hija. This is your chance to start again. Don't take this for
granted," sagot ni Tita.
"Opo."

Ricxon and Daxon were busy putting the luggages on the trolley. Liam and Abi were
talking. I remained standing behind Tita Laura... until Collin tilted her head to
call my attention. Lumapit ako at bahagyang yumuko para mapantayan ko ang mga mata
niya.

"Thei, can I ask you a favor?" she uttered, with tears in her eyes.

"What is it?"

"If ever the operation won't go well... Can you promise to take care of Liam?"

"Don't say that. Gagaling ka, iyon ang isipin mo. You'll get better and
you will have all the time in the world to spend with Liam." Tumulo ang luha sa
gilid ng mata ko.

"The doctor already warned me. Kahit matanggal man ang tumor ay wala pa ring
kasiguraduhan," she sobbed. "I just want to make sure that my son will do well
whatever happens. I know Ricxon will marry you when he comes back, so that will
make you as Liam's second mother. Please... take care of my son if ever I
can't beat this?"

Kahit masakit ay tumango ako, lumuluha. "I promise. But you need to promise me that
you will fight this. Mangako kang lalaban ka, Collin. You were my high school best
friend, we can be like that again. Just fight. I need you to fight. May kaibigan
kang maghihintay rito hanggang sa pagbalik mo. Please... come back healthy, in all
aspect." Pilit akong ngumiti dahil alam kong naintindihan niya ang ibig kong
sabihin.

Niyakap ko siya sa huling pagkakataon bago ako tumayo nang lumapit na ang nurse
niya. I wiped her tears before the nurse turned her wheel chair. Niyakap ko rin si
Liam at nagbilin sa kanya ng salita para sa Mommy niya. Abi hugged him, too.
Hinintay naming makalapit sila doon sa pila bago ako nagbaling naman ng atensyon
kay Ricxon.

Naunang magpaalam sina Tita at Daxon para maunang bumalik sa sasakyan. Dinala rin
nila si Abi kaya ako nalang ang natira, at si Ricxon na parang ayaw umalis ngayon.

"You go now. Nakapila na sila," I said.

He grabbed my hand and pulled me between his arms. Niyakap ko rin siya ng mahigpit,
singhigpit ng pagkakakulong ko sa mga bisig niya. Doon mas lalong kumawala ang mga
luha ko.

"I'll call you everyday..." he whispered.

"Yes, please..."

Pumikit ako at dinama ang matagal na pagdampi ng labi niya sa noo ko. Saka lang ako
dumilat ulit nang kinuha niya ang isang kamay ko. May kung ano siyang bagay na
kinuha mula sa bulsa kaya napatingin ako.

"Ricx..." 

Nagulat ako nang makita ang isang sing-sing niyang hawak. He didn't say
anything. Isinuot niya iyon sa kung saan dapat iyon ilalagay. My tears streamed
down.

"This is my promise. You are reserved for me..." he said and wiped my tears with
his hand. "Would you promise again to barter your marital service for my family
name when I come back, Altheia?"
Tuluyan na akong napahikbi habang nakatingin sa kumikinang na sing-sing sa kamay
ko.

"Of course," I said.

"I love you, Tei-Tei..."

"I love you... come back to me immediately."

He pressed his lips with mine before he uttered something again...

"I can never not come back to you. My home is in your hands." 

I smiled sweetly at him before I whispered, "Then... I will chase every sunset
until you're home again."

Chapter 53 - Epilogue [The Last Sunset of Summer (✔️)]

This is the Epilogue of TLSOS. I have enjoyed chasing sunsets with you. Thank
you sooo much po for giving Ricxon and Theia a try. 

Thank you... for holding on until the last sunset.

********************

"My, papasok na ako ng airport. Tatawagan kita ulit pagkatapos ng biyahe."

Hinubad ko ang suot na sunglass at isinabit sa dibdib. Nasa pila na rin ako papasok
ng departure habang kinakausap si Mommy sa telepono. 
"Okay. Sina Theia ba ay natawagan mo na?" she asked.

"Kahapon ko pa tinatawagan 'yon pero hindi sumasagot. I tried to call her

again this morning before I left the condo but she's unreachable. Do you know
what happened? I'm getting worried here."

Her heavy sigh was visible from the other line. "No... siguro busy lang sa hospital
'yun. Don't worry, may check-up sina Maggie ngayon at nasa Manila si Piet
para sa isang meeting kaya ako ang sasama sa kanya, I'll check on Theia in
their station. Just relax, anak."

"Okay. Thanks, my. By the way, how's Maggie and the baby?" I asked

"Your sister's doing fine now. Si Elie lang itong malungkot pa rin. She wanted
a baby sister. Bakit daw baby brother binigay ng Mommy't Daddy niya," marahang
napatawa si Mommy. Napangisi rin ako at napailing sa kawalan.

"Same with my reaction when you had Davi and Daxe, huh," pagpapaalala ko.

"Mismo. Pero nabawi naman nang dumating si Maggie. Kayong apat pa nga ang laging
nakabantay sa tuwing natutulog. You barely play outside just to watch over her,"
she chuckled.

Napabuga ako ng malalim na hininga at napangiti nalang sa kawalan.

"Ngayon may sarili na siyang baby. Our jewel's not a baby now. I kinda miss
her being our little girl. But anyway, I'm excited to see my new nephew," I
said.

"If that is so, end this call now and get on the plane! We can't wait to see
you too! After almost 9 months, I'm sure you have so much to talk about when
you get here."
I hissed. "Okay, my. I'm next in line. See you there."

Pinasadahan ko ng palad ang buhok ko nang makaupo sa eroplano. Tinanggal ko rin ang
suot kong jacket  bago umupo ng maayos. I took out my wallet and stared at the
woman in the photo. Litrato niya ito noong high school pa lang kami. Gamit ang
digital camera, kinuhanan ko siya ng litrato pagkatapos ng laro niya.

It's crazy how I am still so in love with her after all these years, after all
that happened. 

Our relationship isn't perfect, but it's genuine. And I can't

believe it all started with that cheap street fight I got into back in high
school...

"Kuya Ricx... She's pretty."

"Yes... She is."

It was the night that changed my life forever. Hindi ko pinagsisihang

nakipagsuntukan ako kay Sean. Hindi ko pinagsisihang napagalitan ako at
napagsabihan, o napahiya.

Because it all led me to meet her.

We got along since that day, though things have gone curvy. I tried to take
advantage of her by using her for my ex. I did things that I regretted after.

Habang ginagawa ko ang panggagagong iyon ay natatauhan ako. Habang kinikilala ko

siya ay nakokonsensya ako dahil pakiramdam ko'y hindi ako bagay sa
kanya. She does not deserve a single pain. 

She was there to witness my lowest point and my highest peak. Nasaksihan niya ang
magaganda at masalimoot na pangyayari sa buhay ko.

"Please... Don't hurt yourself like this again," she cried as she stopped me
from punching the tree.

Doon ko napagtanto kung gaano ako kahalaga sa kanya. She didn't want to see me
in pain as much as I am to her. Nandoon siya no'ng araw na 'yon, kung
kailan ako mahina at napapagod, siya ang naging lakas ko.

She eventually became the most important girl in my life. It's crazy. If my
mother and sister can only read my mind, siguro magtatampo sila. I couldn't
help it.

I got so whipped by this Alves.

She was there during my family's downfall. I was there during hers. We went
through everything together. We grew together, dreamed together, succeeded
together.

Maraming masasaya, masasakit, at mahihirap na pagsubok kaming nadaanan. But those

didn't pull us away from each other. It made us stronger.

I thought the day she became my girl was the happiest day I could remember... But
not until she said 'yes' to my proposal.

After we graduated College. I had no other plan in mind but to make her my wife,
settle with her, and build a family.
But the odds tried to tear us apart again... And that time, it won against us.

When Liam and Collin came in the picture, that's where her grip on me
loosened. I felt that every single time.

Sa kagustuhan kong makabawi sa mga taong wala ako sa tabi ni Liam, hindi ko
namamalayang unti-unti na ring lumalayo sa akin ang loob ni Theia.

Worst, it caused her to lose our baby... Again.

"Ricx... It's our baby. Please... Sasamahan ko siya. It's our baby..."

Akala ko ay wala nang mas sasakit pa roon. But when we lost our child, I also lost
her. It may not be physically, but it broke me into the tiniest pieces
possible. 

"Ricxon..." sinubukan akong hawakan ni Collin nang makabalik ako sa hospital

pagkatapos ng pag-uusap namin ni Theia.

"Don't..." I pulled my arms from her grasp, "... don't touch me."

"Anong nangyari? Nasaan si Theia? I'm sorry, hindi ko sinasadyang sabihin

iyon. I was just carried away by my emotions."

I looked at her with my narrowed eyes. 

"Tapos na kami," malamig kong sagot. "Are you happy now?" I said with a tone of
sarcasm.

 Ilang sandali siyang napatulala at gulat na nakatingin sa akin. Kumikinang

ang mga mata niya dahil sa luha kaya mas lalo akong naiinis. 

This is what she wanted. Why is she crying now? Dapat maging masaya siya! Sira na
kami ni Theia! Wala na! 

When Liam got discharged from the hospital, it was also the day I found out that
Theia flew back to the States. Nalaman ko kay Savannah na nag-resign na rin siya sa
hospital na pinagtatrabahuan kaya alam kong magtatagal siya roon... o kaya'y
hindi na babalik.

"What is this?" Collin asked, taking the envelope I handed. "Wedding gowns
magazine? For what?"

Tamak ko siyang tinignan. "Choose your style. Magpapakasal tayo sa lalong madaling
panahon," malamig kong sagot.

Her mouth circled along with her furrowed brows. Bago pa siya makapagsalita ulit ay
nilagpasan ko na siya para umakyat sa kwarto... pero pinigilan niya ako.

"Papakasalan mo ako kahit hindi mo naman ako mahal?" she scoffed.

"Para sa anak ko. This is what Theia wanted me to do."

"That's it! Ito ang gusto ni Theia na gawin mo na alam kong hindi mo gusto!"
"Bakit ba ang dami mo pang sinasabi? Hindi ba gusto mo rin ito? You love me,
I'm free, and we have a child! What's your problem now?!" singhal ko sa
kanya.

With her eyes glistening with tears, she looked at me and said, "Yes! I want you! I
like you! But I can't just let someone like you marry me just because you have
a child with me! Alam mo bang sa mga pinagsasabi mong 'yan ay mas lalo mo lang
akong sinasaktan? Papakasalan mo ako dahil sa may anak ka sa akin at hindi dahil
mahal mo 'ko!" she sobbed.

I clenched my jaw as I meet her sorrowful eyes.

"Putangina, Ricxon, kahit ganito ako I still know my worth! I want to be married to
someone who is in love with me. At kahit ano pa ang nararamdaman ko sa'yo ay
hindi ko gugustuhing maikasal sa'yo dahil alam kong kahit kailan hindi mo
naman ako kayang mahalin! Liam's more than enough for me!"

Mabilis niyang pinunasan ang luhang tumulo sa pisngi niya. Inalis ko ang tingin sa
kanya habang nakatiim bagang.

"Hindi ako umuwi rito para gawin ito sa'yo. Hindi ko intensyon ang sirain
kayong dalawa. Umuwi ako rito not only because Liam wanted to meet you, but because
you are the only person who could protect him when I'm gone..." her voice
cracked in the end.

Doon lang ako napatinging muli sa kanya. Napatakip na siya ng mukha habang umiiyak.

That same day, she explained everything to me. When I say everything, that includes
how Liam came to happen. I admit, I got angry at her. She crossed the boundaries!
But I couldn't fully blame her. I have my mistakes, too. We were both drunken.
We were incapacitated to know what was happening, to know the right from wrong.

Hindi lang ako makapaniwalang nagawa ko iyon. I cursed myself for that.
"Isn't that rape?" Maggie asked, one day when we had a talk with Raven and
Piet.

"Hmm... I don't exactly know what really happened, but I doubt that. Both
of you were under the dominance of alcohol. Which means the intercourse happened
because, at some point, you permitted it, though you would have resisted if it
weren't for the factors. Both of you were intoxicated, wasted as you may say.
If she utilized sleeping drugs on purpose to cross boundaries, then maybe we can
consider that," Raven explained.

If that night didn't happen, I wouldn't be able to have Liam. Hindi ko

man inaasahan ang pagdating niya sa buhay namin, nagmula pa rin siya sa akin.
Marami man ang nasaktan sa pagdating niya, binigyan niya naman ng saysay ang
pagiging ama ko.

He's the only good thing about that mistake.

I was starting to think that it was not really the end for me and Theia. Just when
things ended between us, the odds were starting to stand in my favor.

"You can't do it," I stated.

Seryoso kong tinitigan ang mga mata niya. Alam kong hindi niya ako kayang halikan
sa harap ng maraming tao. Hindi ko alam kung dahil ba iniisip niya si Collin, o
kaya dahil sa umaaligid sa kanyang doktor.

"I can't do it. You win," she answered and turned her back. Bago pa man siya
makalayo ay mabilis ko siyang hinila pabalik para halikan.

If she can't do it, then I'll do it for her. Kung wala lang sana kami sa
harap ng maraming bisita, hindi ko sana siya bibitawan. I could kiss her all night.
I don't care about your doctor. You were and will be mine again,
Altheia. 

"Why do you want to change your nurse? Is there any problem with her?" tanong ng
doctor.

"It's just that, I am more comfortable if I personally know the person

monitoring me," seryoso kong sagot sa kanya.

Mukhang nakumbinsi ko naman ang mukha niya nang unti-unti itong tumango.

"Okay, I'll inform the head nurse right away," he answered.

I secretly smirked.

That was the start of my second chance with her. Sa bawat pagbisita niya sa akin sa
kwarto para matignan ang kalagayan ko ay walang pinagkaiba sa pag-aalagang pinadama
niya sa akin noon.

She was and still is my favorite nurse...

Pagkalabas ko ng airport ay natanaw ko agad ang mga bodyguards na susundo sa akin.

I gave them my luggage before taking off my aviator.

"Welcome home, Mr. Montero," the head of the team greeted.

I nodded once and fixed my wrist watch. "Thank you. Can we go now? Diretso sa bahay
ng mga Alves," I commanded.

Tumango sila bago ako iginiya papunta sa kung saan naka park ang sasakyan.
Tinawagan ko ulit si Theia pero hindi pa rin ito sumasagot. Maging si Tita Yna.

"My, I'm with Tito Theo's bodyguards now. Pupuntahan ko muna siya bago
ako dumiretso diyan. Nakausap mo ba siya sa hospital? What did she say?" tanong ko
agad nang sagutin ni Mommy ang tawag ko.

My forehead creased when I didn't receive her respond for a moment.

"Anak..." kabado at puno ng pag-aalalang sambit ni Mommy.

"What is it? Is everything okay?"

"Si T-Theia..."

Pagkabanggit niya pa lang sa pangalan ay nakaramdam na ako ng kaba. Napahiwalay ang

likuran ko sa pagkakasandal sa upuan.

"Why? What happened to her?"

"I'm sorry, 'nak..."

"What? Hindi kita maintindihan, my. Ano ba'ng nangyayari? What happened?"
"I just found out that..." she stopped.

"Found out what, my?"

"That she's been keeping her situation from us. They rushed Theia to the
hospital..." Mommy' s voice was shaking. "I still don't know what exactly
happened. Pero papunta na kami roon."

Dahil sa pag-aalala ay napatay ko agad ang tawag. Sinabihan ko ang driver na lumiko
at dumiretso sa hospital.

Sinubukan kong tawagan ulit si Tita Yna pero hindi pa rin ito sumasagot. Paanong
ito agad ang bubungad pagkarating ko?

What happened to her? This is scaring me big time. Marami na ang tumatakbo sa isip
ko na halos mapamura na ako dahil hindi ko kaya ang ganoon.

I hate what's on my mind. It's gonna kill me.

Naisandal ko nalang ang siko ko sa bintana habang nakatingin sa labas at inaalala

ang huli naming pag-uusap...

"The adoption's granted already. Abi's my daughter now, finally!" she

announced in great delight.

"Our daughter," I corrected, "I will change your family name when I get home, so
she will be a Montero soon, too," I said and she chuckled.

"By the way. Kanina ang paghaharap ninyo kasama ang pamilya ni Collin, right? How
did it go? Nagkaayos na ba sila?" she asked over the phone.

Nakahiga na ako sa kama habang ka-video call siya. It's our third time video
calling this month. Hindi kami araw-araw nakakapag-usap dahil sa trabaho niya. I
don't want to force her when I know she's tired.

May isang buwan na hindi kami nakapag call. Tanging chat lang ang nagagawa namin
and it was enough for me. We've experienced being in a long distance
relationship before for two years. Nakaya namin iyon. Paano pa kaya ito na halos
siyam na buwan lang?

I was also busy with Collin's recovery and work. Hindi naging madali sa kanya
ang mga nakaraang buwan. The operation was successful and she has been under
monitoring for more than a month now.

"It was hard but she got it through. Her parents apologized, so did she. Humingi
rin ako ng pasensya and I'm glad they understand it. Nakilala na rin nila si
Liam. Collin's mother was crying while hugging him. Maybe they realized
he's that child they wanted to get rid off before."

"That is such a good news," she said.

She plastered a soft and short smile. I couldn't help but bit my lower lip
while staring at her like that.

"I miss you..." I said in a deep voice.

Mas lumapad ang ngiti niya. "I miss you. Come home when you're done the-"

Napawi ang ngiti ko nang mapansin ang pamimilipit niya ng sakit. She breathed
narrowly as she was glancing down.
Worried, I got up and asked, "Babe, what's wrong?"

She forced a smile before looking at me through the screen again. 

"N-Nothing. I'm okay. You should sleep now. Madaling araw pa diyan, 'di
ba? I have to sleep, too."

"You don't seem okay, baby. Nasaan si Tita? Can you call her to assist you?"

She heaved a sigh. "I'm fine, Ricx. I can handle myself. I love you," she said
and ended the call.

Ilang oras akong nanatiling gising dahil sa kakaisip. Until she messaged me again.

Theia:

I am okay. Sleep now. I miss you. You take care always.

Half-convinced, I forced myself to sleep. Ni hindi ko nasabi na uuwi na ako sa

kanya bukas. Hindi ko na rin binalak pang sabihin iyon.

I wanted to surprise her.

Kinausap ko na rin sina Mommy na huwag munang sabihin sa kanya. Saka ko na planong
sabihin kapag nasa airport na ako.
Marahan kong hinagud ang likuran ni Collin nang lumapit ito sa akin para yumakap,
matapos kong magpaalam.

"Maraming salamat talaga sa lahat, Ricx. I don't even know if I deserve this.
Paki-abot na rin kay Theia ang pasasalamat ko, ha," she uttered.

"Sure. Magpagaling ka pa. She's waiting for you in the Philippines," ngiti ko.

She hissed and smile. "No... she's waiting for YOU now in the Philippines.
Kaya fly back to your real home, Ricxon. Hindi lang siya ang naghihintay sa
pagbalik mo..." she gave me an even more assuring smile. 

Nilingon ko si Liam na nasa gilid lang din namin ngayon. Nakatayo at mukhang
hinihintay nalang din akong humarap sa kanya.

"I'll see you when you get there, bud, okay? For now, I want you to look after
your mom. Spend more time with your lolo and lola. Magkikita tayo ulit, ayos lang
ba 'yon?"

Tumango siya agad. Bahagya kong ginulo ang buhok niya bago siya hinalikan sa ulo.

"Dad, I just want to tell you that, you, being a father to me, is already enough.
You don't have to give me a whole family because I completely understand and
accept it. I want you to be happy with Tita Theia. That won't make you less of
a father to me, hindi po ba?"

Mas napangiti ako sa sinabi niya. He really is a smart kid. Pinalaki siyang
maunawain ni Collin, and I can't be more thankful for that.

"Thank you... for fixing me, and my family, Ricxon. Now, fix yours too. You and
Theia have sacrificed so much for me. You are a great man, Ricx. You will be a
great husband to her as well," dagdag ni Collin.
That was our last conversation before I left to fly back home...

"Huwag niyo na akong hintayin. Bumalik na kayo sa opisina at ipaliwanag niyo nalang
kay Tito Theo ang nangyari," I told the bodyguards.

Mabilis silang tumango. Hindi ko na hinintay pa na makaalis sila dahil nauna na

akong tumalikod at pumasok ng hospital. Tinatawagan ko si Mommy habang pasakay ako
ng elevator. Hindi ko na rin maipaliwanag ang kabang nararamdaman ko. Malalaking
hakbang ang ginawa ko patungo sa Information desk. Before I was able to talk with
the nurse in charge, sinagot na ni Mommy ang tawag.

"Anak, diretso ka nalang sa fourth floor. Last room from the left. I'll wait
for you outside," ani Mommy over the phone. 

"My, can you tell me what happened to her? Is she okay?"

I heard her sigh in the background. "Just... get yourself here. S-She's
waiting for you..." sagot ni Mommy at pinutol na ang tawag.

Nang makarating ako sa fourth floor, bumungad sa akin si Savannah na nagulat nang
makita ako. Lumapit ako sa kanya sa station.

"Ricx! N-Nakauwi ka na pala?" kabado siyang ngumiti sa akin.

"Sav, saang room si Theia?" tanong ko agad.

She faked a laugh. Nilingon niya ang ilang kasama bago lumabas ng station para
lapitan ako.
"Come on, follow me and don't ask me questions, okay? Dahil hindi ko alam
anong isasagot sa'yo," mahina niyang sagot.

Kunot-noo lang ako sa kanyang tumango bago siya sinundan papunta roon. Nasa labas
na ng kwarto si Mommy nang makarating kami roon. 

"My firstborn..." she whispered in the middle of her embrace. I hugged her back and
left a peck on top of her head. 

Hindi ko inaalis ang tingin ko sa pintuan ng kwarto, kahit nakayakap pa rin sa ina
ko. Saka ko lang binalingan ng tingin si Mommy nang kumalas na ito sa akin.

"How is she? My... I'm seriously worried," sambit ko. 

Tipid siya sa aking ngumiti. "Let's go inside, but promise me you'll stay
calm? Don't stress her... she's still recovering," she explained.

"Recovering from what?"

She just tilted her head to point the room. Nakuha ko agad iyon kaya nauna ako sa
kanyang lumapit doon at agad iyong binuksan. Lahat sila ay napatingin sa gawi ko
nang pumasok ako.

Unang bumungad sa akin si Tita Yna na napatigil sa paghihiwa ng prutas pagkakita sa

akin. Malapit lang siya sa pintuan kaya madali siyang nakalapit sa akin at niyakap
ako.

Hanggang sa lumagpas ang tingin ko sa babaeng nakahiga sa hospital bed. She smiled
weakly. Her eyes were swollen but that didn't stop her from looking at me.
Sinundan ko ang mga mata niya nang bumaba ito sa kanyang tabi. Doon ako tuluyang
nagulat at napaluha nang makita ang isang sanggol sa tabi niya.

I didn't blink for seconds. Nakatulala lang akong tinititigan ang sanggol na
mahimbing ngayong natutulog. She's wrapped in a pink cloth while Theia's
using her other arm to fix her linens.

Walang lumalabas na salita sa bibig ko. Hindi ko na rin maintindihan ang dibdib ko.
Naramdaman ko ang marahang haplos ng kamay ni Tita at Mommy sa aking likuran. Napa-
angat lang akong muli ng tingin kay Theia nang magsalita ito...

"Babe," she called. "Come here..."

She offered her hand and I grabbed it right away before I sat down on her side.
Muli niyang dinungaw ang sanggol habang nakangiti. Maingat niyang hinaplos ang
pisngi nito bago nagsalita...

"Daddy's finally home, my love," she uttered sweetly with tears in her eyes.

Parang may isang balahibong humaplos sa puso ko nang marinig ang sinabi niya.
Mabilis kong naramdaman ang pagtulo ng isang luha sa gilid ng mata ko. Dahan-dahan
niyang binuhat ang anak namin at maingat itong inihiga sa kanyang bisig.

"C-Can I..." I breathed deeply before continuing, "Can I hold h-her?" I said.

Tumango siya at ngumiti bago maingat na ibinigay sa akin ang sanggol. I felt
Theia's hand gently wiping the tears from the sides of my eyes while I am
holding our little bundle of joy in my arms. 

It felt so surreal staring at her, holding her, witnessing her every little breath.
Umaapaw sa kaligayahan at pagmamahal ang puso ko, lalo na nang muli kong tinignan
ang kanyang ina.

"I'm sorry..." I muttered.

"Sshh..." she shook her head. 

"Bakit hindi mo agad sinabi?" tanong ko ulit.

With apologetic eyes, she gave me smile. "I wanted you to focus there. At alam ko
namang babalik ka rin sa amin pagkatapos ng lahat. Mommy and Tita Laura were there
to help me."

Napakunot ang noo ko. "Si Mommy? Alam niya?"

Marahan siyang napatawa bago sumulyap sa likod. "Yes, and I asked her to keep it
from you for the mean time."

So, acting lang 'yong pag-uusap namin kanina? I should've known!

"But you were working..." I stopped when I realized everything.

Sa tuwing kausap ko siya sa screen, halos buong mukha lang ang ipinapakita niya. Sa
tuwing sinasabi niyang nasa hospital siya at on-duty siya, ay voice call lang ang
gusto niya. 

Damn, how did I not notice that?

"Tita told me pinag-alala kita habang nasa biyahe. I'm sorry... Hindi ko na
rin nasagot ulit ang mga tawag mo simula pa kahapon because I was already in labor.
The last time we talked over the phone... my water broke that time, and I had to
end the call immediately bago mo pa malaman. I'm sorry if I didn't tell
you. Pero huwag mo nang isipin masyado iyon. What matters is now is that
you're finally here... you're finally back with us."

Napadungaw akong muli sa hawak kong sanggol nang gumalaw ito.

"Did you name her already?" I asked. "God... she's so beautiful."

"Athalia Laurice," she answered.

"Athalia..." I repeated as I caressed her soft and reddish cheek. Dahan-dahan kong
inilapat ang labi ko sa maliit niyang noo. She moved again pero agad din namang
bumalik sa tulog.

"Wala pang pangalan ang kapatid niya. I want you to name him..." Theia added.

Muli akong napatingin sa kanya dahil sa gulat. Ngumiti siyang muli sa akin bago
inilipat ang tingin sa likuran.

"H-Him?" saad ko. 

Nilingon ko rin ang gawi kung saan siya nakatingin. Nakita ko si Savannah na
papalapit sa amin, dala ang isa pang sanggol na nakabalot naman sa asul na lino.
Dahan-dahan niya itong inabot kay Theia.

"T-They're..."
"Twins," dugtong niya sa akin. "We have our own twins now, Ricx. 

Tinignan niya akong muli diretso sa mata habang lumuluha sa saya. 

"I... made it through, babe," she said.

That's my girl...

I leaned in closer to give her a quick kiss on the lips. "I am the proudest," I
whispered.

"So... Do you have any name in mind?"

"Alistair Laurence," I stated.

"I like that," Theia answered.

Whenever I look back from where we have started, I realize how my love for her grew
in time. I have loved her for the naughty girl that she was in high school. I have
loved her for the responsible, independent, and brave lady that she was in College.
But today... my love and respect for her tripled now that she became a mother.

Matapos siyang makalabas sa hospital, inasikaso namin agad ang paglipat namin sa
bahay na ipinatayo naming dalawa. It's funny how this house waited for years
before we finally get to move in. Hindi rin ako pumasok sa opisina ng ilang buwan
para mabantayan at maalagaan si Theia. 
I never knew I was this flexible and multitasker until I get to take care of three
humans at once. From taking care of the twins and taking care of their mother. It
was tiring but very fulfilling. Ito na ata ang trabahong kailanman hindi ko
pagsasawaan at susukuan. Abi became my little hand in doing that. She's very
patient and caring towards her siblings.

"Thank you..." rinig kong sambit ni Theia nang makatabi ako sa kanya sa kama.

"For what?" 

"For everything. Ako dapat ang gumagawa ng mga bagay na iyan, e..."

"You gave birth to two humans at once, Altheia. Kulang pa ito sa tatag na ibinuhos
mo para sa kanila. I need you to rest for as long as you can. I'll be your
nurse for now."

I kissed her softly after I noticed the tears cornered in her eyes.

"Everything seems right, now, Ricx. I already feel like you belong to me...
completely," she sobbed.

Hinaplos ko ang tungki ng kanyang ilong bago inangat ang kanyang ulo para iunan sa
aking braso. I kissed the side of her head while she was lying beside me.

"I belong to you, Tei-Tei. I have always belonged to you."

From the very start, I already felt that she'd be my endgame. She had that
glow that reflects the image of my ideal wife. I was never a believer of young
love, but when she barged into my life, she made me realize that love does grow.
And it is the type of love that we have; it's nurturing. 
Now, I just married my highschool sweetheart. She's finally carrying my name.
We heard the crowd cheering after I kissed her. These people have no idea how many
times I've done this without them witnessing. It's just that this
time's more special.

I can't see myself being a husband to anyone else but to her. Altheia,

this is the beginning of our endless summer...

"Hello my little Tallie, oh look at that smile. That pretty little smile..." 

Napatigil ako sa pagsasalita sa kausap ko sa telepono nang marinig si Theia.

Nilingon ko sila na nasa maluwag naming balcony ngayon at nilalaro si Athalia.
Nanatili akong nakatayo malapit sa glass door habang pinagmamasdan siyang aliw na
aliw sa anak namin.

"Ali is still sleeping. Such a sleepyhead, just like your daddy!" Theia pouted.

I chuckled silently.

The golden light from the setting sun shined on them. Wala akong ibang nagawa kundi
ang mapatulala sa nakikita. Dahan-dahan niyang kinuha si Athalia mula sa crib nito
at hinalikan ang noo.

"You like the sunset? Oh, I like it too, my love," she said as if our little girl
was really talking to her.

Natagpuan ko nalang ang sarili kong nakangiti habang pinagmamasdan silang ganoon.
Nagpaalam ako sa katawag ko at agad ibinaba ang telepono. Sumandal ako sa glass
railings at humalukipkip bago muling pinagmasdan ang mag-ina kong nakatalikod sa
akin at pinagmamasdan ang papalubog na araw.
It's the most beautiful sunset view my eyes ever laid on. It was not the sky
that made it look beautiful and majestic. It wasn't the clouds nor the
birds... but it was her.

She's the only person that I want to see at the end of the day, and the only
woman I want to spend the last sunset of my life with.

"I love you so much," I whispered as I hugged her from the back.

"'Til the last sunset?" she asked.

"No... even after the last sunset."

| THE END |

********************************

SKL: Sobrang na-inlove ako sa kanta na naka attach sa itaas. I think I just found
my wedding song. Charot!

Chapter 54 - Thank You! [The Last Sunset of Summer (✔️)]

If you're still reading this right now, I wanna thank you from the
bottom of my soft heart! 

Theia and Ricxon's story ends here. I hope you learned something from them (if
any). 

Let me drop a little fact:

The Last Sunset of Summer is inspired from a true story. The plot (particularly
with Liam) happened in real life. Mula ito sa kwento ng pinsan ng lola ko (Tito-
Lolo ko) but I never got the chance to meet him. Their story is closely similar to
Ricxon and Theia's story. They thought they already have the happy ending, but
little did they know it was only the end of their happily ever after. 
They did not end up together. So I wrote this story to, at least, give them the
happy ending they deserve. 

Again,

Thank you for being with me 'til the last sunset. Keep safe everyone! All my
love.

***

Post Scriptum:

I won't be writing Raven's story (Until the Last Leaf Falls) YET.
Ipagpapahinga ko muna sandali ang mga Montero. I have two pending stories na 2018
ko pa na draft. Gusto ko muna silang tapusin bago ko babalikan ang mga natitirang
Montero. 

I hope I'll see you in Love Transplant! Sypnosis is already posted. You may
check it out on my profile. 

Thank you po!