Orca Share Media1711380208034 7178048852081434051

Set You Free
by SiMarcoJoseAko
Sometimes, what you are most afraid of doing is the best thing that will set you
free. #BSS6
=================
Bachelor Stories Series 6: Set You Free
This is a work of fiction. Names, characters, businesses, places, events and

incidents are either the products of the author's imagination or used in a
fictitious manner. Any resemblance to actual persons, living or dead, or actual
events is purely coincidental.
Do not distribute, publish, transmit, modify, display or create derivative works

from or exploit the contents of this in any way. Please obtain permission from the
author.
Started: June 2015-
Copyright © Marco Jose (SiMarcoJoseAko)
NOTE: Some scenes are not suitable for minor readers, read at your own risk.
Prologue
"Ang hina mo naman, pare!" Humahalakhak na sabi ko kay Travis sabay lagok sa baso
ng alak na hawak ko. He glared at me and I just gave him a ridiculous smile.
"Tangina n'yo, mga wala kayong kwenta." Naiinis naman niyang sabi sa amin. We were
at his house right now to celebrate the birth of his second child. Si Aivan lang
ang wala sa aming magpipinsan dahil buntis ngayon si Ara at ayaw niyang iwan ito.
Tatlong buwan pa lang silang kasal at buntis na agad ang asawa niya. Damn you,
Aivan! You're the man!
"Seriously, pare. Sundan mo na agad para makarami ka!" Ani Axcel kay Travis na
mukhang lasing na. Namumula na kasi ang mukha niya at mas lalong lumalabas ang
pagkamestizo niya. Blame Don Gabriel Felicisimo Montemayor III for that.
"Gago, hindi pwede, may family planning kami." Kaswal naman niyang sagot sa amin
dahilan para magtawanan kaming lahat.
"Putang ina! Uso pa ba 'yang family planning na iyan? Baka magulat na lang ako at
buntis na naman si Jeorge
next month!" Asar ko kay Travis. Mabilis namang lumipad ang middle finger niya sa
ere kaya mas lalo akong natawa.
"Hindi na uso 'yan! Ako nga, sinundan ko na agad para makarami kami." Lasing na
sabi ni Axcel.
"Hanggang dalawa lang muna ako, maselanan magbuntis ang misis ko at ayoko namang
mahirapan siya sa panganganak." Umiiling na sabi ni Kuya Greg. Bumaling naman ako
ng tingin kay Symon at Shaun na mahinang nag-uusap. Masyado kasi silang malihim sa
mga babae nila kaya wala kaming balita sa kanilang dalawa. Ako naman, I'm still
enjoying being a bachelor. Dad was okay with that dahil mas matututukan ko ang
Montemayor Empire. Ang mommy ko naman, kinukulit na ako kung kailan ko siya
bibigyan ng apo. Damn, I was just twenty six years old and I don't have any plan to
settle down.
"Pare, do you still remember when we got circumcised?" Natatawang tanong ni Axcel
sa akin. Hell, I'm not going to forget that day!
"Umiyak si Travis!" Sabi ko at tsaka muling napuno ng halakhakan ang paligid namin.
Travis just gave us a poker face. Hindi naman kami matigil sa pagtawa dahil iyak
noon nang iyak si Travis nang matuli siya. Sa aming magpipinsan, siya lamang ang
bukod tanging umiyak nang matuli. That was one of those memorable experiences we
had in our childhood life.
"Paanong hindi ako iiyak, hindi naman tumalab iyong anesthesia!" Nakasimangot
niyang sabi sa amin.
"Pare, that was embarrassing! Pinagtitinginan pa tayo noon sa ospital dahil hindi
ka mapatahan ni Tita Celestine kasi sabi mo ang sakit!"
"Sige lang, tumawa lang kayo, may araw din kayo sa akin!" Inis niyang sabi at tsaka
uminom sa basong hawak niya.
"Pero seryoso, Travis. Congratulations on your baby boy! Mayroon ng Travis Kiel
Montemayor III sa mundo. Napakamalas na bata, kapangalan ng siraulo niyang ama!" I
said, laughing at him. Itinaas ko naman ang baso ko at ganoon din sila.
"For my son!" Saad ni Travis at tsaka namin nilagok ang laman ng mga baso namin.
Tumitig naman ako sa kanya at tsaka ngumiti. "How does it feel to have a son,
Travis?" I asked. Sa magpipinsan kasing mga lalaki, ako, si Symon at Shaun na
lamang ang walang lovelife. Ang iba naman ay mga bata pa katulad na lang ng kapatid
ko pero katulad ko, kaliwa't kanan din ang mga babae niya.
"Perfect, Xander! I actually cried when I heard his cries, para bang mas lalong
naging kumpleto ang buhay ko dahil sa mga anak ko. Bakit ba kasi ayaw mong mag-
asawa na para magkaroon ka na rin ng sarili mo? Nasaan na ba si Maria at bigla na
lang atang nawala?" He suddenly asked. I was stunned and my smile faded on my face
when I heard her name.
"I don't know." Halos pabulong kong sabi sa kanila.
"Man, maraming babae ang nagkakandarapa sa'yo at hindi ka mauubusan!" Sabi naman ni
Axcel sa akin. He's right, there's a lot of girls there. If I want to get laid, I
always have a list of pretty women who were animal on bed. Madali lang na bagay
pero hindi pa rin mawala sa isip ko ang magkaroon ng sariling pamilya at lumagay sa
tahimik. I actually envy Travis but I know that one day, I will have my own family
just like them. Iyong masaya at mamahalin ko nang sobra.
"Move on, pare." Kuya Greg tapped my shoulders. I just shook my head. Siya ang
nang-iwan at hindi ako tanga para magpakatanga sa isang babae na pinaglaruan lang
naman ako.
"I have already moved on. She's just nothing to me now."
****

=================
Chapter One
ONE
"Manong, pakidaanan po si Travis, sasabay po siya pumasok sa akin." I said to my

driver while looking at my phone, searching for some music I could listen while
fixing my uniform.
"Okay po, sir." Sagot naman sa akin ng driver ko. Inilagay ko muna sa tenga ko ang
headphones na nakasabit sa leeg ko bago ko isinandal ang likuran ko. My driver
started the engine and I just closed my eyes to relax. Tanginang Travis iyon,
inistorbo pa ang umaga ko.
He should be thankful that he has a good cousin like me. Sa amin kasing
magpipinsan, sa kanya ako pinakamalapit dahil siya ang madaling asarin at utuin. We
were born in the same year at halos magkaedad lamang kaming dalawa. Magkakalapit
lang naman ang mga bahay namin at nasa iisang exclusive subdivision lang kami
nakatira. Ayoko lang talaga siyang makasabay dahil napakagulo niya pero wala naman
akong magagawa dahil si mommy mismo ang nagsabi sa akin na sasabay si Travis sa
akin pumasok.
Lumipas ang ilang minuto at nasa tapat na kami ng bahay nila Travis. Bumusina lang
ang driver ko at lumabas din ang ulupong. Pumasok siya sa loob ng sasakyan at
tumabi sa akin. Nakasimangot ang mukha niya kaya napakunot ang noo ko.
"What's with the grumpy face, man?" I asked, frowning at him. Muli kong isinabit
ang headphones sa leeg ko para makausap siya nang maayos.
"Jeorge is so annoying! Bakit ba napakatigas ng babaeng iyon?" Reklamo niya dahilan

para matawa ako.
"Girls, girls, girls." I said, grinning at him.
"Tangina
kasi, akala naman niya hindi ako seryoso sa kanya. What's wrong with me para
tanggihan niya ako?" Inis pa niyang sabi. Napuno naman ng tawa ko ang loob ng
sasakyan.
"Buong pagkatao mo." I answered back, laughing my ass off. Mas lalo naman siyang
sumimangot sa sinabi ko.
"You're not helping me dude, I hate you now." He said pouting his lips. So gay,
Travis.
"The feeling is mutual, pare." Mabilis ko namang sagot sa kanya. Sa buong biyahe ay
wala siyang ginawa kung hindi ang magreklamo nang magreklamo tungkol sa pambabara
ni Jeorge sa kanya. Natatawa lang ako dahil halata namang tinamaan ang mokong kay
Jeorge.
Nang makarating kami sa school ay nasa labas na si Din kasama si Symon. I looked at
my driver and told him not to fetch me later and he just nodded. Baka kasi may gala
kami at ayoko namang maistorbo pa ang driver ko. Dad was okay with my friends as
long as it don't affects my studies.
"Dude." Bati ko kay Symon na tinanguan lamang ako. Si Travis naman ay tinapik lang
ang balikat nito.
"Hoy Ravis! Ano'ng sabi ni Jeorge sa akin na nilalandi mo raw siya?! Naku, sinasabi
ko sa'yo, hindi uubra iyang landing taglay mo sa katawan kay Jeorge!" Sigaw ni Din
kay Travis na hanggang ngayon ay nakasimangot pa rin. Napangisi naman ako sa
kanila. Poor Travis.
"Don't talk to me." Masungit naman niyang sagot kay Din. Ako naman ay
nakahalukipkip lamang habang pinapanood sila. I glanced at my wrist watch and made
a mental note that my class will start in twenty minutes.
"Good morning!" Lahat kami ay biglang napalingon sa nagsalita sa may likuran namin.
"C'mon,
dude. Flash a smile on your face, your crush is here!" Asar ko kay Travis na ngayon
ay nakatitig kay Jeorge na kadarating lamang.
"Tangina mo, Xander. Sasapakin na kita!" He yelled at me. Jeorge looked at him and
her smile faded on her face.
"Buhay ka pa pala?" Masungit na tanong sa kanya ni Jeorge. Natawa naman ako at

ganoon din ang iba ko pang mga pinsan. Travis' really messed up. Mahuhulog na lang
sa isang babae, sa amazona pa.
"Pasalamat ka, babae ka kung hindi pinatulan na kita." Travis whispered beside me.
Mas lalo akong natawa dahil nakasimangot pa ang mukha niya habang sinasabi iyon.
"May sinasabi ka, Montemayor?" Nakataas ang kilay na tanong ni Jeorge sa kanya.
"Wala! Tara na nga, pumasok na tayo!" Ani Travis at tsaka naunang naglakad. I just
shrugged my shoulders and followed him.
"Tangina talaga, kapag babae may nagawang kasalanan sa'yo, isang sorry lang ayos
na! Ako, kahit hindi naman malaki ang nagawa kong kasalanan, akala mo niloko ko na
siya!" Reklamo ni Travis sa gilid ko.
"Dude, I told you. Do not fall, pero ano?" Natatawa kong sabi sa kanya habang
naglalakad kami papasok sa building ng mga classrooms namin.
"Tinandaan ko naman iyon! Kinulam ata ako ng Jeorge na 'yon! Saan ba may nabibiling
gayuma? Sa may Baclaran ba mayroon?" Sabi naman niya sa akin. Hindi ko mapigilan
ang hindi matawa. Travis is so stupid! Why he will believe to those fake things?
"Tanga ka lang talaga, pare." Sabi ko sa kanya. Umakyat na kami sa third floor at
walang tigil sa pagrereklamo si Travis tungkol kay Jeorge. Ako naman ay tawa lang
nang tawa sa kanya.
Nang
makarating kami sa third floor ay naghiwalay rin kami agad dahil sa fourth floor pa
ang classroom ko. Napapansin ko rin ang tinginan ng mga babae sa akin pero hindi ko
na lamang iyon pinansin dahil sanay naman na ako sa mga ganoon.
Pumasok ako sa loob ng classroom at agad na umupo sa upuan ko sa may likuran.

Lumapit naman sa akin ang mga barkada ko at tinanguan ko lamang sila. Inayos ko ang
bag ko at inilagay iyon sa may likuran ko. Natigil lamang ako sa ginagawa ko nang
biglang pumasok ang pamilyar na babae na madalas kong titigan kapag papasok ako.
"Type mo?" Bigla akong napalingon kay Louie nang magsalita siya sa may gilid ko. I
smirked and shook my head. She isn't my type, she's very plain and I don't like
plain girls. She quiet and I think she's boring too. Baka kapag nasa kama na kami
ay wala kaming ibang gagawin kung hindi ang huminga at magtitigan.
"No." I said simply, still looking at her. Pinanood ko siyang ayusin ang suot
niyang salamin at kung paano niya ilagay ang iilang takas na buhok niya sa likod ng
tenga niya. I play with my ballpen, watching how she moves. Dumating ang teacher
namin at hindi ko pa rin inaalis ang mga mata ko sa kanya.
"Dude, kanina ka pa nakatitig sa kanya." Puna sa akin ni Lance na nasa tabi ko

lamang. Hindi ko naman siya pinansin at inalis ang tingin ko sa babaeng kanina ko
pa tinititigan.
Itinuon ko ang pansin ko sa teacher na nasa harap namin pero hindi ko naman
mapigilan ang hindi mapatingin sa kanya sa bawat oras. Tahimik lang siyang
nagsusulat habang nakikinig sa teacher na hindi ko naman alam kung ano ba ang
sinasabi
sa harap. He's a boring teacher like his subject.
Nang matapos ang klase ay agad akong lumabas. Narinig ko ang pagtawag sa akin ng
mga barkada ko pero hindi ko sila pinansin. I have business and that business is
her. Inabangan ko siya sa may parking lot dahil alam kong doon siya madalas
dumaraan dahil walang masyadong tao roon. I'm not her stalker, I just know some
things about her.
Hindi naman ako nagkamali at nakita ko na siyang naglalakad papalapit sa pwesto ko.
Nakahalukipkip ang mga libro niya sa dibdib niya habang inaayos iyon. Marahil ay
hindi niya ako napansin kaya walang pag-aalinlangan ko siyang hinarang dahilan para
mabunggo siya sa dibdib ko. Bumagsak ang mga libro niya sa lapag kaya napatitig
siya sa akin.
"What the hell?!" Sigaw niya sa akin. Napangisi ako sa inakto niyang iyon. Now I
know she's cursing.
Nakita ko ang panlalaki ng mga mata niya nang mapatitig sa akin. Mas lalo akong
napangisi dahil pakiramdam ko, malaki ang epekto ko sa kanya. I crossed my arms
around my chest and stared at her, particularly in her eyes.
"W-What do you want?" She's stammering and I felt proud because I'm the reason why
she stammered.
"I just want to know you." I said casually. Iyon naman kasi ang totoo, gusto ko
siyang makilala at gusto kong malaman kung bakit hindi siya mawala sa isip ko.
Maybe I'm just infatuated with her, yeah right. Maybe you're lusting on her, dude!
Bigla kong narinig ang boses ni Travis sa gilid ng tenga ko at hindi ko alam kung
bakit.
Pinulot niya ang mga libro niya at tinulungan ko naman siya. I'm gentleman, sa mga
piling tao nga
lang. I helped her pick up her books and handed it to her. Mabilis naman niya iyong
kinuha sa akin habang matalim niya akong tinititigan.
"Wala man lang thank you?" Sabi ko sa kanya. I put my hands on my pockets.
"Thank you." Walang emosyon niyang sabi at tsaka ako nilagpasan. No, no, not now!
Mabilis kong hinablot ang braso niya kaya muli siyang humarap sa akin. Nasalubong
ko ang nag-aalab niyang mga mata at alam kong galit siya.
"What the fvck do you want, Montemayor?!" She yelled at me. Binawi niya ang mga
braso niya at nagulat ako sa lakas niya. Wow!
"Date me." Mabilis kong sabi sa kanya. Yeah, I want to date her. I want to make her
my woman. Her brows suddenly furrowed in disbelief. What? I'm not kidding!
"I don't have time to date assholes." She answered without blinking her eyes.
Natigilan ako bigla sa sagot niyang iyon. Poor, Xander.
"Well, maybe you have a lot of time dating a fvcker like me? I'm not an asshole,
you know." I smirked. Nakita ko naman ang pag-irap niya sa hangin at tsaka ako
muling tinalikuran. Sinabayan ko naman siya sa paglalakad dahil ayaw kong basta na
lamang niya akong tanggihan. Aminado akong maraming akong babae on the other side
pero kailan man, hindi ko iyon ipinakita in public lalo na sa mga pinsan ko.
"Should I introduce myself first?" Tanong ko sa kanya pero wala akong natanggap na
sagot mula sa kanya.
"Maybe silence means yes, right? You know, I'm Xander." Damn, I'm not good at this
thing! Should I say my whole name?
"Obviously." Masungit pa rin niyang sagot sa akin. Bakit ba ganito 'tong babaeng
'to? Ubod ng sungit!
"You know, I'm your classmate but..." Fvck it, Xander! Say something with sense!
I was about to say something when she suddenly faced me. "Look, Mr. Montemayor. I
don't have any time dating you at kahit mayroon akong oras, wala pa rin akong balak
na makipagdate sa'yo. Kaya kung p'wede lang, tigilan mo na ako dahil hindi mo ako
kilala." Diretso at walang pag-aalinlangan niyang sabi sa akin.
"Kahit friends lang?"
"Kahit friends." Mabilis niyang sagot at tsaka siya nagpatuloy sa paglalakad.

Tangina, ano 'to? Basted agad?
****

=================
Chapter Two
TWO
"Seriously, dude? What the hell is wrong with you?" I laughed really hard while
looking at Travis who's now drunk as a skunk.
"Hindi ko na talaga alam ang gagawin ko, tangina!" Lasing niyang sabi sa akin sabay
lagok sa baso ng alak na hawak niya. I'm pretty sure Tito Travis will be raged when
he find this asshole like this. Hindi ko naman siya magawang pigilan kanina na
hindi uminom dahil kahit ako ay naaawa rin sa kanya. Mabait din naman ako, hindi
nga lang halata kaya dinadamayan ko siya ngayon.
"Ganito pare, drink a glass of sodium hypochlorite. Pangit ang lasa pero sigurado
namang tapos ang problema mo." Sabi ko sa kanya sabay tawa nang malakas. Lumipad
naman sa harap ko ang dirty finger niya.
"Seryoso nga kasi, tangina naman nito. Hindi ka naman makausap nang maayos!"
Iritado niyang sabi sa akin. Uminom naman ako sa baso ko at tumingin sa kanya.
"Masyado ka kasing nagpapadala sa mga babae, pare. Tignan mo ako, naglalaro lang."
"Problema kasi sa'yo pare, kahit sino ang gusto mo, nakukuha mo. Ako? Si Jeorge
lang naman ang gusto ko, kahit mas lalaki pa at pinaglihi sa sama ng loob ang
babaeng iyon, importante sa akin 'yon." Seryosong sabi sa akin ni Travis. I've
never seen him like this, being serious with Jeorge. What did she actually do with
him to be like this?
I suddenly remembered what happened a while ago at the parking lot. Tinanggihan
niya ako at hindi naman na bago sa akin na tanggihan ng ibang babae. Ang hindi ko
lang matanggap, bakit kahit na tinanggihan
niya ako, hindi pa rin siya mawala sa isip ko. Her name is contrasting on her
attitude because she's very feisty. Wala sa sariling napangisi ako nang maalala ko
ang masama niyang titig sa akin kanina.
"Seryosong payo, pare. Kung ano man ang nagpapasaya sa'yo, gawin mo lang. I'm just
here, I'll support you no matter what." I tapped his shoulders and he just nodded.
"Kiss mo nga ako." Sabi niya sa akin at tsaka ngumuso. Sinapak ko naman siya dahil
nakaramdam ako ng pandidiri.
"Gago." Natatawa kong sagot sa kanya at tsaka kami nagpatuloy sa pag-inom.
KINABUKASAN ay tanghali na ako nagising. Sermon ang inabot ko sa mommy ko dahil

mayroon pa akong pasok ngayon araw pero ano? Nakahilata pa rin ako sa kama ko na
para bang isa akong prinsipe. Kahit na ayoko pa, bumangon na ako dahil ayoko namang
mabungangaan pa ako ng mommy ko.
"What were you thinking last night para mag-inom nang marami, Xander Arthur?!"
Sigaw ni mommy sa akin nang makababa ako mula sa kwarto ko. Nasa harap na ng lamesa
si Viel habang kausap si Daddy na may hawak na dyaryo.
"I can smell delicious foods." I answered back. Utuin mo lang, Xander tapos
kaunting lambing, makakalusot ka d'yan sa mommy mo.
"I'm talking to you, Xander Arthur!" Sigaw ulit ni mommy.
"Mom, ang sarap mo talaga magluto." Sabi ko sabay kagat sa hotdog na hawak ko.
Madali lang naman utuin si mommy pero minsan mayroon siyang pagkaabogado at kahit
suot kong underwear ay inaalam niya.
"Honey, pwede bang tawagin mo na lang iyang anak natin sa first name niya?
Pakiramdam ko, pati ako pinapagalitan mo eh." Reklamo ni daddy kay mommy.
Mom just glared at him.
Mom sat next to dad and we started eating breakfast. Walang tigil naman sa
pagtatanong si mommy sa akin kung sino ba ang kasama ko kagabi, kung pumasok ba
ako, kung nambabae ba ako, at kung anong oras ako umuwi. She's a very skeptic
mother that's why I love her so much because there is someone who cares for me so
much.
Nang matapos akong kumain ay agad akong dumiretso sa kwarto ko para maligo. Mabilis
lang ang kilos ko dahil hindi naman ako nagtatagal sa banyo. Bumaba rin agad ako at
saglit na nagpaalam sa mommy ko bago umalis ng bahay. I called Louie if our teacher
already arrived and he said yes. I admit, I'm a little bit grade conscious because
my parents taught me to be like that. Mahilig din akong maglaro ng basketball pero
hindi tulad ni Travis na nakasalalay na ata ang buhay niya sa paglalaro ng
basketball. I'm dreaming to be a lawyer someday, because I don't want to get
involve in business. It's just so complicated for me.
"Sir, nandito na po tayo." I snapped back to reality when I heard my driver's

voice. I looked at him and tapped his shoulders before leaving the car.
"Thanks, manong. Don't fetch me later, okay? Ingat po sa byahe." I said politely.
Isinarado ko na ang pinto ng sasakyan at agad na pumasok sa loob ng school. I raked
my fingers through my long hair when I saw some girls looking at my way. Nagmadali
akong umakyat sa taas at ilang saglit lang ay nasa tapat na ako ng classroom namin.
I puffed a breath, cheering myself. Just tell you teacher you had an accident,
Xander. I whispered to myself.
Dahan-dahan kong binuksan
ang seradura ng pinto at halos lahat ng mga kaklase ko ay lumingon sa pwesto ko. I
didn't say any words, pumasok lang ako sa loob at dumiretso sa upuan ko. That's
very rude, Xander Arthur! I suddenly heard my mother's voice yelling at me.
Nagpatuloy sa pagtuturo ang teacher namin at ang mga mata ko naman ay para bang
mayroong hinahanap na kung sino. Hindi naman ako nabigo at nakita ko siya na
tahimik na nakikinig sa teacher. Tinitigan ko siya at katulad dati ay mukha pa rin
siyang mabait, pero hindi nila alam na halimaw ang babaeng iyan.
Maybe she noticed that someone's staring at her so she looked at my way. Our eyes
met and I winked at her while there's a grin on my face. Inirapan naman niya ako at
gusto kong matawa pero baka palabasin ako ng teacher namin at hindi ko na siya
makita pa. Admit it Xander, she's beyond beautiful.
"Dude, why are you late?" Lance asked beside me.
"Hangover." I answered casually. Itinuon ko ang atensyon ko sa harap at minsan ay

lumilingon ako sa kanya na hanggang ngayon ay nakasimangot pa rin. What? Did I
pissed her off? I was just staring at her!
Hanggang sa matapos ang klase ay hindi na siya lumingon sa pwesto ko at naiinis

ako. Gusto kong bigyan din niya ako ng atensyon niya hindi lang iyong teacher namin
na wala namang buhok! Pambihira naman, dehado ata talaga ako sa babaeng 'to! Inis
kong sabi sa sarili ko. I saw her fixed her things before she rapidly left the
room. Hinabol ko naman siya agad pero sadya atang mabilis siya dahil ang layo niya
agad sa akin.
Binilisan ko ang lakad ko hanggang sa makarating ako
sa parking lot para habulin siya pero nang makarating ako roon ay wala na agad
siya.
"Nasaan na? Ang bilis naman ata." I whispered to myself, looking around to see if
she's still here.
"Hindi mo ba talaga ako titiglan?" Bigla akong napalingon nang may magsalita sa may
likuran ko. A smile formed on my face when I saw her. She looks so mad but I don't
care!
"Have you changed your mind? Are you going to date me-" Hindi ko na naituloy ang
sasabihin dahil bigla niya akong isinandal sa sasakyan na nasa may likuran ko at
tutukan ako ng baril. Why eyes widened and I suddenly felt my heart beats faster.
She's so strong!
"Kaya kitang patayin ngayon nang walang makakaalam." She said angrily. Pakiramdam
ko ay tinakasan ako ng lakas ko dahil bigla akong nanghina. Kaya kong lumaban sa
kanya pero bakit bigla na lang akong nanginig sa takot? Damn.
"P-Pwede naman ata natin 'tong pag-usapan, hindi ba? Y-You don't need to kill me."
Halos maubusan ako ng hininga habang nakatingin sa kanya. Nakatutok ang baril sa
mismong dibdib ko at isang kalabit niya lang, siguradong patay na ako. Tangina
Xander, ano ba 'tong pinasok mo?
"Mess with me again, Montemayor and I will kill you without any doubts." Seryoso
niyang sabi sa akin at tsaka niya ibinaba ang baril at inilagay iyon sa may gilid
niya. Doon lamang ako nakahinga nang maluwag dahil kahit papaano, alam kong ligtas
na ako.
Tumingin ako sa direksyon niya at hindi ko mapigilan ang magtaka. Why she has a
gun? She's just a student like me!
Kahit na natatakot ako ay hinabol ko siya. Pwede ko siyang pakasuhan dahil mayroon
siyang dalang baril at tinutukan pa niya ako! Langhiya, hindi pwedeng takutin niya
lang ako nang basta-basta! I'm a Montemayor!
"Hoy!" I yelled at her. She suddenly stopped walking and looked back at me. I
gulped the lump formed in my throat. Lakasan mo ang loob mo, Xander! You are not
gay like Travis!
"Did I tell you do not mess with-"
"I-I will sue you! I'll tell my father about this! We can file a case against you!
Attempted murder for trying to kill me!" I said nervously. She crossed her arms
around her chest and narrowed her eyes on me.
"How are you going to tell your father about this if I am going to kill you right
here, right now?" She said. I was stunned. Damn it, Xander! You are not thinking!
"M-Maraming CCTVs dito!" I stammered.
"Where?" She asked. I looked a round to find some CCTV but I found nothing. Shit!
A grin formed on her face while she was looking at me. My heart was pounding out of
my chest.
"I made it clear, Mr. Montemayor. No one messes with me and I warned you about
that, but what?"
"I-I just want to-"
"Date me? Are you serious about that? Ngayon pa nga lang na kausap mo ako, halos
maihi ka na sa suot mong pantalon, paano pa kapag nakausap mo na ako nang matino?"
She mockingly said at me. Tumawa siya at bigla na lamang kinuha ang baril sa may
gilid niya at ibinato iyon sa akin. Nataranta ako at wala sa sariling nasalo ko
iyon. Napasimangot ako nang makita kong pellet gun lamang iyon. You're fvcking
stupid, Xander!
"Now tell me, do you still want to date me or not?" She asked, narrowing her eyes
on me.
I breathe heavily and looked directly at her. No one messes with you, but I'm here,
ready to mess with you.
"Yes!"
****
=================
Chapter Three
THREE
"Dehado ka talaga, pare." Humahalakhak na sabi ni Travis habang nagbubuhat ng

barbell sa may gilid ko. We were at some gym, lifting some weights. We have our own
gym at house, mas gusto lang talaga naming mag buhat sa labas.
"She's feisty, dude. You know, I like strong girls." I said. I told him about what
happened yesterday and also everything about her. Hindi naman sigurong masamang
ikwento sa ugok na 'to ang mga nangyayari sa buhay ko. Pakiramdam ko kasi, sasabog
na ang ulo ko kapag wala akong pinagkwentuhan tungkol sa kanya. Hindi kasi siya
mawala sa isip ko at para bang baliw na baliw ako sa kanya.
"Yeah, we both have the same taste." He smirked at me. I chuckled because somehow,
Jeorge and Maria have the same strong personality. Malala lang ata itong sa akin
dahil kaya akong patayin nito kahit anong oras.
"So you got a date with her later?" Travis asked me. I grinned then nodded. I have
never been this kind of excited dating a girl for my entire life. She agreed to
date me, kahit na parang napilitan lang naman siya. Saan ko kaya siya pwedeng
dalhin? I should bring her at some expensive restaurant. Yeah, that's right.
"How about you? Tell me about what's going on with you and Jeorge." I asked.
"Tangina pare, sarap ng labi ni Jeorge! I kissed her last prom! Tinigasan nga ako
eh!" Tuwang-tuwa niyang sabi. Kung alam niya lang, mukha siyang tanga kapag
tumatawa siya.
"Malibog ka talagang gago ka."
"Ulul, baka naman! Minsan lang naman ako tayuan sa kanya."
He admitted. My eyes suddenly widened. Itinigil ko saglit ang pagbubuhat at humarap

sa kanya.
"Tangina, may tumatayo pa ba sa'yo? Eh halos daliri na nga lang 'yang pare mo!"
Sabi ko sabay tawa nang malakas. Nagtinginan tuloy sa akin ang ibang naroroon. I
just mumbled sorry to them.
"Ulul, baka kapag pinakita ko sa'yo 'to, kainin mo bigla." Asar niyang sagot sa
akin. Natatawang umiling na lamang ako sa sinabi niya.
"Do you still remember those days we masturbate together?" I whispered to him.
Marahil ay naalala niya ang sinabi ko dahil bigla naman siyang tumawa nang malakas.
"We were not yet circumcised back then. Nagpapalakihan pa tayo noon tapos muntik na
tayong mahuli ni Tita Sindy kasi hindi mo nilock 'yong pinto ng kwarto niyo."
Natatawa niyang sabi. Miski ako ay natawa rin dahil para kaming mga siraulo noon na
walang alam sa mga kamunduhan.
Nang matapos kaming mag gym ay dumiretso rin ako pauwi. I have a date with her
later and I admit, I'm excited. Hindi mawala ang ngiti sa labi ko dahil iniisip ko
ang nakasimangot niyang mukha habang masamang nakatitig sa akin.
"What's with the smile, Xander? Nasisiraan ka na ba ng ulo at ngumingiti ka ng mag-

isa?" Napabaling ako ng tingin kay mommy nang magsalita ito. Naglakad ako papalapit
sa kanya at hinalikan siya sa pisngi.
"I'm just happy, mommy." I reasoned. She looks suspiciously at me. I know she's
thinking I'm lying. I groaned and rolled my eyes.
"Okay mom, I have a date later." Pagsuko ko sa kanya. Lumiwanag naman ang mukha
niya sa sinabi ko.
"Really? Sino namang malas na babae ang makikipagdate sa'yo,

anak?" Aniya sabay tawa. Ibinagsak ko naman ang bag ko sa lapag at tsaka umupo sa
harap niya. May suot siyang apron at marahil ay nagluluto na naman siya. She loves
cooking so much.
"Mom!" Nakasimangot kong sabi. Hindi ba pwedeng suportahan niya na lang ako? I hate
her sometimes.
"Ito naman, parang nagbibiro lang sumimangot agad! Ano ba anak, ibibili ba kita ng
gown para sa date mo mamaya?" Natatawa niyang sabi.
"Mom stop it, you're crazy."
"Bakit ba kasi ayaw mong sabihin kung sino'ng date mo mamaya? Ikaw Xander ha,
ayokong makikipagdate ka sa mga babaeng puro bukaka lang ang alam! Naku talaga,
kapag nalaman kong nagloloko ka, isasako ko kayo pareho ng ama mo at isusubsob ko
iyang mukha mo sa babaeng idedate mo!"
"Mommy naman, wala pa ngang five sentence ang sinabi ko, nakasampu ka na agad."
"Sinasabi ko lang sa'yo na sana naman, makipagdate ka sa mga babaeng matino. Sige
na, umakyat ka na sa kwarto ng kapatid mo at maligo ka na. Lagi mong tatandaan,
hindi ka man kagwapuhan, at least mabango ka anak. Okay?" Sabi ni mommy sa akin
bago dumiretso sa loob ng kusina. Napailing na lamang ako sa sinabi niya at tsaka
umakyat sa taas para maligo. Hinubad ko ang puting sandong suot ko pati na rin ang
natitira pang saplot sa katawan ko bago pumasok sa loob ng banyo. I put some some
liquid soap around my body and shampoo on my hair.
"Lintik na pag-ibig, parang kidlat..." I sing while soaping my body. What should I
wear later? Dapat magmukha akong gwapo sa harap niya para naman hindi na niya ako
simangutan pa. Dyahe naman, bakit ba kasi ang tapang ng babaeng iyon? Baka nga
nagpapakipot
lang iyon at ang totoo ay gusto rin naman niya ako.
"Hindi mo na kailangang magpagwapo, Xander. You always look good, you know that." I
whispered to myself. I finished soaping my body and turn on the shower. I closed my
eyes when the water streamed down my naked body. I pictured her beautiful innocent
face on my mind, smiling at me. Kahit sa imagination ko man lang, nakangiti siya sa
akin.
Nang matapos akong maligo ay agad akong naghanap ng susuotin. Nahihirapan ako kung
ano ba ang susuotin ko para sa date namin. Dati naman, kung ano lang ang makita ko,
iyon lang ang sinusuot ko pero ngayon, dinaig ko pa ata ang babae. Fvck!
I was looking at my clothes when my brother suddenly entered our room. He glanced
at my way and went directly to his bed.
"Viel, what do you think I should wear?" I asked nowhere.
"You got a date?" He asked, taking off his jersey uniform.
"Yeah." I nodded.
"Are you serious? Mom told me do not date girls until thirty eight." He said
innocently.
"You're so gullible my dear brother." I answered. Hindi naman siya sumagot sa

sinabi ko at nagpalit lang ng damit bago lumabas ng kwarto namin. Polo shirt na
itim at skinny blue jeans ang napili kong isuot. Gusto ko kasing simple lang ako
tignan pero malakas ang dating ko para sa kanya. Baka kasi sa sobrang gwapo ko,
himatayin na lang siya bigla.
"Mukha kang tanga, kuya." Sabi ng kapatid ko sa akin nang muli siyang pumasok sa
loob ng kwarto namin.
"Don't be insecured, dear brother. Magiging gwapo ka rin katulad ni kuya someday."
I answered, putting some wax on my hair.
"Hindi ka naman daw gwapo sabi ni mommy sa akin." Nakasimangot niyang sabi.
"Kokonyatan kita kapag hindi ka tumigil!" Asar kong sabi sa kapatid ko. Tumigil
naman siya sa pang-aasar sa akin at ibinaling ang atensyon sa PSP niya.
"This is it, Xander." I whispered to myself after I feel contentded on what I look.
Kinuha ko lamang ang wallet at cellphone ko at tsaka bumaba. I glanced at my wrist
watch and I still have thirty minutes before our first date.
"Where are you going, son?" I looked at my dad who's now holding a cup of coffee.
"May date ang panganay mo, be." Sabi naman ni mommy sa may gilid ni daddy.
"Really?" Dad smirked at me. I just nodded.
"Ingat ka anak ha, h'wag kang mangangagat, I love you." Mom said to me. Tumango na
lamang ako at nagpaalam sa kanila bago lumabas ng bahay. Nasa labas na ang driver
ko at naghihintay sa akin. I still don't have my license and it's on process. Pero
kapag nakuha ko na ang lisensya ko, sinisigurado kong lahat ng babaeng gusto ko ay
madedate ko na nang walang abala.
Sumakay na ako sa sasakyan namin at inilabas ang cellphone ko. She did not give her
number to me but she gave me her address. Wala namang kaso sa akin kung sunduin ko
siya dahil may sasakyan naman ako. Ilang minuto ang lumipas at nakarating din kami
sa tapat ng bahay na tinutuluyan niya. Bumaba ako ng sasakyan at dumiretso sa may
pinto.
"Maria?" I knocked at the door, calling her name. Ilang ulit pa akong kumatok at
wala pa rin akong natatanggap na sagot. H'wag niyang sabihin na niloloko niya lang
ako?
"Maria?" I knocked again and still, no response. Mahina akong napamura dahil
pakiramdam ko ay niloko niya ako. Sinubukan kong pakalmahin ang sarili ko pero
nakaramdam lang ako ng panibugho. Tangina, bobo mo talaga Xander!
I was about to leave when the door suddenly opened. Bigla akong nabuhayan ng loob
nang makita ko si Maria na gulo ang buhok, nakasando at maikling short lamang ang
suot. Mukhang kakagising niya lamang pero hindi man lang nabawasan ang ganda niya
sa mga mata ko.
"Tangina naman, ano bang kailangan mo at inistorbo mo ang tulog ko?" Mura niya sa
akin. Nanlaki naman ang mga mata ko sa gulat dahil sa sinabi niya pero hindi ko
iyon ipinahalata sa kanya.
"You don't remember?" I asked her, staring at her face.
"Anong you don't remember? Ako nga h'wag mong pagtitripan at-" Bigla siyang
natigilan at napatitig sa akin. Ngumiti naman ako sa kanya dahil alam kong
natandaan na niya ang usapan naming dalawa.
"We have a date." I told her.
"Ngayon ba 'yon?" Kunot-noong tanong niya. Tumango ako at napamura naman siya sa
sinabi ko. Ginulo niya ang gulo na niyang buhok at tsaka tumitig sa akin.
"Are you not going to invite me inside?" I teased her. She suddenly narrowed her
eyes on me. What? I look decent! I won't do anything on her! Kung tutuusin nga, mas
malakas pa siya sa akin at kaya naman niyang protektahan ang sarili niya sa akin.
"Do anything else and I will kill you." She said before widening the door for me.
Oh Maria, I won't do anything unless you tell me to do something to you.
****
=================
Chapter Four
FOUR
"Mag-isa ka lang nakatira rito?" I couldn't help but to ask her while my eyes
roaming the whole house. I noticed that there was no other person inside this house
except for her. Mukha atang masosolo ko pa siya ngayon, pagkakataon nga naman.
"Obviously." Masungit niyang sagot sa akin. Kailan kaya ako hindi susungitan ng
babaeng 'to?
"How about your parents? Where are they?" I asked. She was suddenly stunned because
of my question. Did I say something wrong? Wala kasi akong makitang kahit anong
picture sa bahay na 'to at para bang walang kabuhay-buhay ang tinitirahan niya.
"They were already dead." She said, showing no emotions at me. Umupo ako sa sofa na
naroroon habang pinapanood ang bawat galaw niya.
"I'm sorry."
"Don't be sorry, kaya mo bang maghintay at mag-aayos lang ako?" She said.
"Sure, take your time." I responded casually. Tumalikod na siya sa akin at pumasok
sa isang pinto na marahil ay kwarto niya. I think I said something wrong. Bigla
kasing nagbago ang ekspresyon ng mukha niya at nawala bigla ang aura niya ng
pagiging matapang. Naihilamos ko ang mga palad ko sa mukha ko. This is our first
date and I think it will fail. Act like a man, Xander! You have balls!
After few more minutes of waiting, she emerged from her room, wearing a black
casual sleeveless dress. She looks so innocent and I couldn't help but to stare at
her sweet beautiful face. Now I have an idea why her parents named her Maria. I
stood up,
flashing a smile on my face.
"A-Are you ready?" I silently cursed myself for stammering.
"Ayos na ako, saan ba kasi tayo pupunta? I'm giving you a chance, Montemayor and
once you waste it, there's no another chance. Do you get it?" Masungit pa rin
niyang sabi sa akin. I nodded on what she said. Hindi ba uso sa babaeng 'to ang
ngumiti man lang?
"Tara na?" I said, escorting her. Sumunod naman siya at sabay kaming lumabas ng
bahay na tinutuluyan niya. Pinagbuksan ko siya ng sasakyan at inirapan niya muna
ako bago pumasok sa loob. Tumabi ako sa kanya at mabilis na pinaandar ng driver ko
ang sasakyan nang makasakay na ako.
"Ayokong maboring ka habang kasama mo ako. Alam kong kilala mo na ako, Montemayor
at hindi ko gusto ang mga ganitong bagay pero pinagbigyan kita pero hindi ibig
sabihin noon, espesyal ka." She said, breaking the silence inside the car.
"Hayaan mo, sa susunod magiging espesyal na ako sa'yo." Sabi ko sabay kindat sa
kanya. She glared at me and I gave her a playful smile. Hindi ko alam kung bakit
pero pinapasaya ako ng babaeng nasa tabi ko ngayon. Ewan ko ba, ako na nga 'tong
sinusungitan, ako pa 'tong masaya.
"Kung gusto mo pang mabuhay nang matagal, layuan mo ako. I just agreed to this date
because I know sooner or later, you'll get over me. Alam ko ang mga hilatsa ng mga
tulad mong lalaki, Montemayor. Hindi ka naman naiba sa mga pinsan mo na halos
ipagkalandakan sa buong campus na nambababae sila. I'm not a fool or stupid and
don't ever compare me to those slutty girls you were banging for God knows how many
times."
"What made you
think I will get over you? I admit, I like you because you're different, you're
strong-"
"Malakas akong babae kasi ano? Para kapag sinaktan mo ako, hindi ka makukunsensya
dahil irarason mong malakas ako?" Putol niya sa sinasabi ko.
"Look, Maria. I date you because I like you. Sobra ka kung mag-isip na iiwan kita.
Yes you are right, they are my cousins but it doesn't mean, kapareho ko na sila.
Bakit kita iiwan, anong rason? Sabihin mo nga." Pakiramdam ko ay biglang uminit ang
ulo ko dahil sa sinabi niya. Iniisip niya agad na iiwan ko siya kung ganitong
gustong-gusto ko siyang makasama. She doesn't have any idea how much I like her!
"Sinasabi ko lang kung ano ang totoo, Montemayor."
"Sabihin mo, sinasabi mo lang kung ano ang gusto mong sabihin." Nakasimangot kong
sabi sa kanya. Hindi naman siya sumagot sa sinabi ko at nanatili kaming tahimik.
Hindi ko siya pinapansin dahil nagagalit ako sa sarili ko, hindi sa kanya.
"Okay, I'm sorry. I know it's my fault, sorry na at h'wag ka ng magtampo dahil
hindi naman bagay sa'yo." Bigla niyang sabi sa may gilid ko. Nanatili naman akong
nakasimangot at hindi ko pa rin siya pinapansin.
I heard her sighed, deeply.
"I'm sorry, okay? Mali na ako, aminado ako roon dahil aaminin ko, wala pa akong
nagiging boyfriend." Sabi niya dahilan para mapalingon ako sa kanya. Pakiramdam ko
ay biglang nagpantig ang mga tenga ko sa sinabi niya.
"Wala pa talaga, kahit isa?" Tanong ko pa.
"Wala pa nga, mukha bang mayroong magkakagusto sa akin? Sa lahat ng lalaking

nagtangkang makipagdate sa akin, ikaw ang pinakamalakas ang loob. You know, they
hated my fake gun." Sabi niya at bigla siyang tumawa nang mahina. Natigilan ako at
napatitig sa kanya. Her laugh sounds like music to me. There's something on her
that I couldn't get off and I don't know what is it. I like her, I know about that
but it doesn't mean, I'll get attached with her presence. Dapat hangga't maaga,
maagapan ko ang bagay na 'to. Naglalaro lang ako, iyon lang 'yon.
"Bati na tayo?" Nakataas ang kilay niyang tanong sa akin. Ngumuso naman ako at
kunwaring inirapan siya.
"Ang arte ha." She whispered beside me. Bumaling ako sa kanya ng tingin at ngumisi.
"Bati na tayo kung papayagan mo akong hawakan ang kamay mo, kahit ngayon lang." I
said, grinning at her. Her brows furrowed in confusion.
"Hindi ako uto-uto, Montemayor." Mabilis niyang sagot sa akin. Doon ko lang naalala
na mas matalino pala sa akin ang babaeng 'to. She's our top student in our room.
Matalino siya at halos laging perfect ang mga grades niya. Mayroon siyang isang
kaibigan na kaklase naman ni Travis, at katulad niya, tahimik din ang isang iyon na
para bang mayroon silang tinatagong isang sikreto.
Nang makarating kami sa Spiral ay agad din kaming bumaba ng sasakyan. I was staring
at her for the whole time, watching how she moves, talks and more. Xander, remember
you're just playing. I warned myself.
"Bakit dito pa? Pwede namang sa fast food mo na lang ako dalhin." Mahina niyang
sabi sa akin. Marahil ay napansin niyang maraming tao ang naroroon at halos lahat
ay mayayaman. Hindi naman dapat siya mahiya dahil kasama naman niya ako. Kumuha
muna kami ng pagkain bago umupo
sa pwesto namin.
"You are not fond at this?" I asked her and she nodded without any hesitations.
"Bakit ba kasi gusto mo akong makadate?" She asked me.
"I want to know you more. You are quiet and your name is contrasting against your
attitude. Are you somehow a secret-"
"Hindi, at kung iyan lang ang dahilan mo kaya mo ako gustong makadate. I will give
you a chance to know me more. Hindi ko na kailangang magpakilala pa sa'yo dahil
alam kong kilala mo na naman ako sa pangalan." Seryoso niyang sabi at tsaka siya
nag-iwas ng tingin na para bang mayroon siyang tinatago.
"Okay, we should start with basic informations." I said casually.
"Age?"
"Eighteen, ikaw?"
"Seventeen." She responded.
"How about food?" I asked.
"I like pasta, ikaw?"
"Basta lutong bahay."
"Favorite style?" She asked.
"Dog style." Mabilis kong sagot. Nanlaki naman ang mga mata niya at walang sabi-
sabing kinurot ako sa tagiliran dahilan para mapahiyaw ako sa sakit.
"Isa ha! Tatahiin ko iyang bastos mong bibig!" She said angrily. Sumeryeso naman
ako at umayos ng upo. Wala kang palag sa babaeng 'to, Xander.
"Nagbibiro lang naman ako. Casual lang ang gusto ko, mas gusto ko kasi sa babae ang
simple lang. Specifically, girls like you." I said and her face turned in crimson
red. Kinilig iyan!
"Joke lang, kinilig ka naman agad." Sabi ko sa kanya sabay halakhak nang malakas.
Sinamaan niya lamang ako ng tingin at wala pa rin akong tigil sa pagtawa. Kailan ba
ako huling tumawa ng ganito dahil sa isang babae? I asked myself.
"Nakakatawa, Montemayor." Sarkastikong sabi niya. Natigil ako sa pagtawa dahil

papatayin na niya ata ako sa klase ng tingin na ibinibigay niya.
"Alam mo, bawasan mo naman ang pagiging masungit sa akin. Behave naman na ako at
wala akong ginagawang kagaguhan." Sabi ko sa kanya. Tinaasan naman niya ako ng
kilay dahil sa sinabi ko.
"Wala akong pakealam kung may ginagawa kang kagaguhan o wala. Kung gusto kitang
sungitan, susungitan kita, naiintindihan mo?"
"Sabi ko nga." Pagsuko ko. Nakahanap ata ako ng katapat ko at kinarma pa ako dahil
mas malala pa ata kay Jeorge ang babaeng 'to. Pambihirang buhay naman 'to!
Nagpatuloy kami sa pagkain at kahit na puro pambabara ang sinasagot niya sa akin ay
natutuwa pa rin akong kausap siya.
"Teka." Bigla siyang tumigil sa pagasalita at lumapit sa akin. Kinuha niya ang
panyo niya at pinunasan ang gilid ng labi ko.
"Ang laki-laki mo na, ang kalat kumain." She said while gently wiping my lips. I
suddenly feel my heart beats faster as I stare at her sweet innocent face.
"Maria..." I said huskily. She looked at me and our eyes met. Naramdamanan ko ang
pagwawala ng sistema ko habang nakatitig sa kanya.
"Ayos na, gwapo ka na ulit." Sabi niya sa akin sabay ngiti. I closed my eyes and
try to calm my inner. Damn it, Xander, why are you acting like this?
"May problema ba, Montemayor?" She asked.
"Wala, sumakit lang tiyan ko." Sagot ko sa kanya. She was about to say something
when we suddenly heard gun shots outside the buffet. Nakita kong biglang nataranta
ang mukha ni Maria sa nangyari. Tumayo siya at bigla na lamang hinawakan ang kamay
ko at nagmamadaling hinatak ako papaalis sa lugar na 'yon.
****
=================
Chapter Five
FIVE
"What the hell is wrong, Maria?" My brows furrowed in confusion while looking at
her. I don't have any idea what's going on. Bigla na lamang niya akong hinatak
papalayo sa lugar na 'yon at para bang mayroon siyang tinatakbuhan. Nakarating kami
sa may parking lot at naroroon pa rin ang driver ko.
"Sakay!" Sigaw niya sa akin.
"Ano ba talagang nangyayari-"
"Basta sumakay ka!" She exclaimed. Wala naman akong nagawa kung hindi ang sumakay
sa sasakyan ko at sumunod naman niya. Pumasok ang driver sa loob at mabilis na
pinaandar ang sasakyan.
"What's the matter? Why are you acting like you're scared of someone?" I asked her.
"I'm not scared, Montemayor. We just need to get out in that place." She said
calmly. Kumunot naman ang noo ko sa sinabi niya.
"Bakit kailangan nating umalis doon? May kaaway ka ba? May gusto bang-"
"Bakit ba ang dami mong tanong? Pwede bang tumahimik ka muna kahit saglit lang?"
Iritable niyang putol sa sinasabi ko. Sumimangot naman ako dahil nakakaramdam ako
ng inis. Kung kailan na ako may pagkakataon na masolo siya, naputol pa!
"Paano ang date natin?" Nagtatampo kong sabi sa kanya. She let out a heavy sigh
before answering my question.
"Sa bahay na lang tayo, I'll cook." Aniya. Nagliwanag naman ang mga mata ko sa
sinabi niya.
"Talaga?" Ngiting-ngiting humarap ako sa kanya. Umirap naman siya sa hangin at

tumango sa sinabi ko.
"Ayoko namang masira ang unang date natin kaya sa bahay na lang tayo. We could
watch movies
and I'll cook foods for us, ayos na ba sa'yo 'yon?" She asked me and I nodded
without any vacillation. Sino bang tatanggi kung gagawin kang prinsipe ng isang
magandang babaeng tulad ng nasa tabi ko ngayon? Aba si Travis lang 'yon kasi bading
naman 'yon.
"Excited na ako, gusto ko iyong pinatikim sa akin ni Travis dati, ano nga ulit
iyon, kikim?" Tanong ko sa kanya. Kumunot naman ang noo niya sa sinabi ko.
"Anong kikim?"
"Basta, kulay brown 'yon na pahaba tapos may puti pa ngang pabilog eh. Kinain namin
dati sa kalye. Nasarapan ako kahit na ang weird ng lasa, basta maliit na brown."
"It's kikiam, not kikim." Natatawa naman niyang sabi.
"Iyon nga! Kikiam nga, basta kung ano man ang pangalan noon, masarap iyon! Papabili
nga ako kay mommy ng kikim-"
"Kikiam." She corrected me again.
"Whatever you call that food. By the way, meron ka ba n'on sa bahay mo? I like
kwek-kwek too. Damn, I miss street foods! Nagagalit kasi si mommy kapag nakain ako
ng mga ganoong pagkain." Kwento ko sa kanya. She did not say anything, she just
carefully listened to me until we arrived safely at her house. Nauna akong bumaba
at mayroon pa siyang sinabi sa driver ko na hindi ko naman narinig.
"What did you say to him?" I asked curiously.
"Sinabi kong balikan ka na lang niya mamaya. Tara na, baka may makakita pa sa atin
dito sa labas." Nagmamadali niyang sabi sa akin. Kahit nagtataka ay sumunod na lang
ako sa kanya papasok sa loob ng bahay niya.
"Can I take off my shirt? Naiinitan kasi ako." Sabi ko sa kanya nang makapasok kami
sa loob.
"Bahala ka." She answered without
looking at me. Pumasok siya sa kwarto niya at marahil ay magpapalit siya ng damit.
Hinubad ko naman ang sapatos na suot ko bago ang suot kong polo-shirt. Ilang minuto
lang din ang lumipas ay lumabas na siya ng kwarto niya. She's wearing a plain white
shirt and short jeans that fitted her body really well.
"Buksan mo na lang 'yang T.V kung manonood ka. Magluluto lang ako para sa'yo, mahal
na hari." Sarkastikong sabi niya sa akin. Napangisi naman ako sa sinabi niya dahil
sa tawag niya sa akin.
"Kung ako ang hari, di ikaw ang reyna ko? Aba, dapat may tigapagmana na agad tayo
ng trono! Mukhang masarap pa namang gumawa ng-"
"I was just kidding, sineryoso mo naman agad? Grabe ha." Sagot niya sa akin sabay
irap. Natawa lamang ako at sinamahan siyang magluto. Gusto kong makita kung paano
niya ako ipagluto.
"What are you going to cook?" I asked, watching how she moves.
"Nakain ka ba ng tinola?" She responded.

"Oo naman, masarap iyon eh, may sabaw. Gusto ko kasi 'yong mga masasabaw na
pagkain." Sabi ko sabay ngisi sa kanya.
"Alam mo, kapag ako naasar sa'yo, papatayin kita." She said irritably at me.
Humalakhak ako sa reaksyon niyang iyon.
"What? I'm just saying what I like about foods." Natatawa kong sabi.
"Hindi ako tanga para hindi makuha ang gusto mong sabihin." Matapang niyang sabi sa
akin. Kinuha niya ang karne ng manok sa may fridge at inilagay iyon sa isang
malaking plato. Kumuha rin siya ng iba pang rekado para sa lulutuin niya at
pinapanood ko lamang siya.
"Kailan ka pa natutong mamuhay mag-isa?" I asked nowhere.
"Since my parents
died. They raised me brave and strong so I can live on my own." She answered.
Napatitig naman ako sa kanya dahil tama siya, she's strong and brave. She's one of
those women who has a very strong personality.
"You know what, I like you." I admitted to her.
"I don't like you." Mabilis niyang sagot. Napanguso ako at napasimangot sa sagot
niya.
"Ang sakit mo naman magsalita."
"Hindi ako masakit magsalita, nagsasabi lang ako ng totoo. Ayokong paasahin ka
dahil iyon naman talaga ang totoo, hindi kita gusto." Direkta niyang sabi sa akin.
"Bakit? May mali ba sa akin para hindi mo magustuhan?"
"Oo at iyon ay ang buong pagkatao mo." Mariin niyang sagot. Hindi ako nakasagot sa
sinabi niya at sambaktol na ata ang mukha ko dahil sa tampo sa kanya.
"You're so mean to me." I said in a low voice.
"Alam mo Montemayor, dati pa naman napapansin na kita eh. I admit, you caught my
attention when you have been my classmate since what? First year? Pero hanggang
doon na lang 'yon. I focused myself in academics. Wala naman kasi sa plano ko ang
mag boyfriend dahil ayokong biguin ang mga taong umaasa sa akin. I don't have my
parents anymore but I still want them to be proud of me." She said seriously while
slowly cutting some onions and garlic. I just stared at her with a glimpse of smile
on my face.
"So you admitted that I'm good looking too?" I said, grinning from ear to ear.
"Sa pagkakaalam ko, wala akong sinabing gwapo ka. Ang sabi ko, nakuha mo lang ang
atensyon ko noon. That's what exactly I've said to you." Mabilis naman niyang sagot
sa akin.
"Ganoon na rin iyon, masyado ka pang pakipot.
Nahihiya ka pang sabihin na gwapo talaga ako."
"Bahala ka kung ano ang gusto mong isipin." Walang emosyon niyang sagot sa akin.
"You sure? Alright, I will think that we are both lying in your bed, we're both
naked and we are senseless kissing while I'm touching your-"
"Montemayor." She warned me in her dangerous tone.
"Biro lang, ang sungit naman nito agad. Alam mo, iyong masusungit daw kulang lang
sa kiss." Nakangisi kong sabi sa kanya.
"Paano mo naman nasabi?"
"May pinsan ako, masungit iyong nililigawan niya tapos nang nahalikan na niya,
hindi na siya madalas sungitan. Gusto mo bawasan natin iyang pagiging masungit mo?"
Hindi mawala ang ngiti sa mga labi ko habang nakikipag-usap sa kanya. Damn, this
woman can make me happy without doing anything special. Travis' right, mukhang
effective nga iyong nabibiling gayuma sa Baclaran.
"What for?" Masungit niyang sagot sa akin.
"Minsan naman, sakyan mo ako. Pakiramdam ko lagi na lang akong barado sa'yo at wala
akong matinong sinasabi kapag kausap kita. Ganyan ka ba talaga sa mga lalaking
nanliligaw sa'yo?" Nakasimangot kong sabi.
"I told you, I don't have any suitors. At nanliligaw ka? I thought this is only a
date?" She said and confusion was written all over her face.
"Sino'ng may sabing nanliligaw ako?" Palusot ko. Aba, bakit ako aamin? Mamaya n'yan
palayasin pa niya ako sa bahay niya at hindi ko na siya makausap pa. Hindi ko
kakayanin kapag ganoon ang nangyari, lalo na at nag-eenjoy ako kapag kasama ko
siya.
"Wala, just ignore what I've said." She said and continued what she was doing.
Nakapalumbabang pinapanood ko lamang siya habang seryoso siyang nagluluto. She was
really focused on what she was doing na para bang hindi lang basta-basta ang
ginagawa niya at kailangan niya iyong pag-aralang mabuti. She seems like a
detective or some secret agent but it's really impossible. She's just seventeen at
wala sa mukha niya na isa siyang ganoon.
"Gutom ka na ba?" She asked me. I snapped back to reality when I heard her voice.
"Just take your time. I know it's worth the wait." I responded.
"H'wag kang umasang masarap 'to, marunong lang akong lutuin 'to but I'm not sure if
it tastes good."
"Okay lang, iisipin ko na lang na ikaw ang kinakain ko para masarap." Mabilis kong
sagot.
"Pwede ba, Montemayor? Kahit naman isang oras lang, itigil mo muna iyang pagiging
bastos mo."
"Pagkatapos ba ng isang oras pwede na ulit kitang bastusin?" Ngumisi ako sa kanya.
"Paano kung sabihin ko sa'yong dati akong lalaki at nagpalit ako ng kasarian,
kukulitin mo pa ba ako?" Sagot niya. Pakiramdam ko ay tinakasan ako ng dugo sa
mukha dahil namutla ako bigla sa sinabi niya. Tangina, she was a man?
"Y-You mean you are-" She suddenly laughed.
"H'wag mong sabihing naniniwala ka sa sinabi ko? Alam mo, maging matalino ka dahil
kung wala kang alam, may mga taong nandyan lang at lalamangan ka gamit ang alam
nila. Be smart Montemayor if you want to live longer." Makahulugan niyang sabi sa
akin.
****
=================
Chapter Six
SIX
"So, how was your date with her?" Travis asked me while dribbling the ball. Nasa
court kami at nagpapapawis dahil wala naman kaming pasok ngayong araw.
"It's good, may next time pa." I said, grinning at him. Ipinasa niya sa akin ang
bola at ako naman ang nagdrible noon.
"You look so happy dude, you got laid?" Travis smirked at me.
"Tarantado! I have a big respect for girls and I'm not that kind of man. I like
Maria and I respect her a lot. Ang sarap nga rin niya magluto eh, tsaka nakatikim
ulit ako ng kikiam. Iyong brown na pinatikim mo sa akin dati." Hindi mawala ang
ngiti sa labi ko habang nagkukwento kay Travis.
"Talaga? Sabihin mo, bading ka lang talaga. Sus, ang hina mo pare!" Tumawa siya.
"Gago, bakit ikaw ba?"
"Syempre, hindi pa! Gago ka pala eh, di sana patay na ako ngayon. Alam mo naman
iyong babaeng iyon, ayaw nang nilalandi siya. Ganyan naman iyang mga babaeng iyan,
kunwaring ayaw sa'yo, pero gusto ka rin naman. Bibihira na nga lang tayong loyal sa
mundo, tinatanggihan pa." Seryoso niyang sabi sa akin habang umiiling.
"Lakas naman ng hugot mo, pare. Saan mo ba hinuhukay iyan?" It's my turn to laugh
at him.
"I'm just telling the truth. Bakit ba kasi ayaw mong sabihin sa iba nating mga
pinsan ang tungkol kay Maria?" He asked me.
"Wala, I just want to keep it as a secret. I don't want them to mess with my love
life. Ikaw lang naman ang sinabihan ko dahil pareho tayo ngayon ng pinagdadaanan."
Ngumisi ako sa kanya.
"Nakuha
mo, pare!" Nag-apir kaming dalawa at nagpatuloy sa paglalaro ng basketball. Aminado
akong pagdating sa larong ito, wala ako kung ikukumpara kay Travis. He's a varsity
player at halos buhay na niya ang paglalaro ng basketball. Natatandaan ko pa nga
noon na halos ipalunok na sa kanya ni Tito Trav ang bola ng basketball dahil pati
pagkain ay nakakaligtaan na niyang gawin.
"I'm tired, let's go home. Mom cooked foods for us." I told him.
"Dyahe pare, may date kami ni Jeorge mamaya." Mabilis niyang sagot sa akin. Hindi
na lamang ako nagsalita at sabay kaming umuwi ni Travis.
Nang makarating ako sa bahay ay nadatnan ko ang mommy ko na kausap si daddy sa may
sala. Binati ko lang sila saglit at tsaka dumiretso sa kwarto ko.
"Damn, I'm so tired." I mumbled to my self as I took off my jersey and lay down on
my bed. Itinaklob ko sa mukha ko ang unan ko at pakiramdam ko ay naaamoy ko siya.
"You're insane, Xander." I whispered to myself. I closed my eyes and pictured her
innocent face. Hinayaan ko lang na maglaro ang mukha niya sa isipan ko hanggang sa
tuluyan na akong dalawin ng antok.
Nagising lamang ako nang marinig ko ang boses ng mommy ko sa labas. Dahan-dahan
akong bumangon sa kama ko at tumingin sa orasan sa may gilid. It's already seven
thirty in the evening. Nagbihis muna ako saglit bago bumaba.
"Magandang gabi, mahal na prinsipe!" Mom greeted me. I rolled my eyes and kissed
her cheek.
"Kumusta ang tulog ng macho kong anak? Nakatulog ka ba nang mahimbing? Kung hindi
pa anak, papatulugin kita hanggang sa hindi ka na magising." Mabilis na sabi ni
mommy at tsaka
siya tumawa.
"Mom, stop it." I said and sat next to my dad. Nakahanda na ang pagkain sa lamesa
at mukhang ako na lang ang hinihintay nila.
"Masama na bang kumustahin ang anak ko? Ayoko lang naman na mamayat ang anak ko
dahil ano ba naman iyong hindi na nga kagwapuhan, payatot pa." Mom giggled at me.
Si daddy naman ay natatawa na rin kay mommy while my brother was busy eating his
food. Hindi na lang ako sumagot at sinabayan silang kumain.
"Matanong nga kita, Xander Arthur. Kumusta na iyong date mo kahapon? Halos gabi ka
na umuwi ha. Baka mamaya n'yan magulat na lang ako na nakabuntis ka! Naku talaga,
tatanggalan ko kayo pareho ng ama mo ng pagkalalaki kapag nakabuntis ka nang
maaga!"
"Mom, ano'ng gusto mong gawin ko? Bumuntis ako nang gabi?" Sinubukan ko siyang
sakyan.
"H'wag mo akong pinipilosopo, Xander Arthur! Makakatikim ka talaga sa akin ng kurot

sa singit!"
"Honey, buntis ka ba at ang iyang anak natin ang pinaglilihian mo?" Tanong ni dad
sa kanya.
"Hindi ako buntis at kung buntis man ako, matagal na kitang pinalayas sa bahay na
'to. Alam mo naman na kapag nagbubuntis ako, ayaw kong makikita iyang pangit mong
pagmumukha." Masungit na sagot ni mommy kay daddy.
"Mom, aren't you hungry?" Viel asked her. Maybe he noticed mom's too loud.
"I'm hungry, baby. Ginugutom kasi ako ng ama at kuya mo. Bakit ba kasi hindi ka na
lang naging babae, anak? Buti pa si L.A at Glenn, babae ang panganay. Alam mo ba
anak, iyang kuya mo, tinangka kong gawing bading iyan dahil gusto kong babae ang
una kong panganay. Masyado lang malakas ang testosterone ng ama mo sa katawan
n'yang
kuya mo kaya naging lalaki pa rin."
"Mom, I just asked you if you were hungry, nakwento mo na ang World War II."
Nakasimangot na sabi ni Viel kay mommy. We started eating our dinner and mom was
talking for the whole time. Sanay na kami na madaldal si mommy dahil mga bata pa
lamang kami, ganoon na siya. We love her, no matter what. She's the most important
girl in my life.
Nang matapos kaming kumain ay dumiretso rin ako sa kwarto ko. Kinuha ko ang
cellphone ko at sinubukan ko siyang tawagan na sinagot naman din niya agad.
"Good evening, babe." I smiled even though I know she couldn't see it.
"What do you want, Montemayor?" Masungit na tanong niya at kahit na hindi ko siya
nakikita, alam kong nakasimangot siya.
"Wala bang, good evening too babe?"
"Ano sa tingin mo ang maganda sa gabi ko ngayon, Montemayor?" Masungit pa rin

niyang sabi.
"Ang makausap mo ako?" Ngumisi ako.
"Ano namang maganda sa gabi ko kung makausap kita? May ginagawa akong importante
ngayon, istorbo ka masyado."
"Teka, ang sungit mo naman. Hindi mo ba ako namimiss? Ako nga, kahit kahapon lang
tayo nagkita, miss na miss na kita. Alam mo bang kahit sa panaginip ko, ikaw lang
ang laman ng isip ko?"
"Hindi ako nadadaan sa mga mabulaklaking salita, Montemayor. Yes, we had a date
yesterday and it was only a date. Hindi magiging rason iyon para mamiss kita."
Mabilis niyang sagot sa akin.
"Kahit konti lang?"
"Kahit konti lang."
I was about to say something when I heard someone on the other line. "Maria, I'm
already here." It was a voice of
a man.
My smile slowly faded away. She's with a man? "Sino iyon?" My brows furrowed in
annoyance. Bakit siya may kasamang lalaki nang ganitong oras? Ano iyon?
"It's not your business anymore. Bakit ba kasi napatawag ka pa? I have a very
important-"
"Sino 'yong lalaki? Bakit may kasama kang lalaki?" Nakaramdam ako ng panibugho at
pakiramdam ko ay sasabog ako sa galit.
"Maria, let's go. We have dinner tonight." Lalo pang nag-init ang ulo ko dahil
narinig ko na naman ang boses noong lalaki. Tangina, bakit may kasama siyang lalaki
at bakit niya pinipilit ang Maria ko na mag-dinner kasama siya?! Pakiramdam ko ay
kaya kong pumatay ngayon dahil sa galit na nararamdaman ko. Wala naman akong papel
sa buhay niya pero nakakaramdam ako nang matinding selos ngayon.
"Just give me a second, William." I heard Maria's answered to that asshole.
"Sino ba 'yon? Bakit mo siya kasama?" Inis kong tanong.
"Diretsuhin mo nga ako, bakit ka ba talaga tumawag, Montemayor? Do you need

something?" I could say that she's now mad.
"Gusto lang naman kitang makausap dahil miss na kita. Masama ba 'yon?" Nagtatampo
kong sabi.
"I have dinner with my friend, I will call you later, okay?" She said and hang up
the phone. Naibato ko ang cellphone ko dahil sa inis. Does it mean that arse means
a lot to her? At ano? Second option lang niya ako?
Buong gabing mainit ang ulo ko at hindi ako natulog dahil kanina ko pa hinihintay
ang tawag niya. Gusto ko siyang makausap dahil pakiramdam ko ay hindi kakalma ang
sistema ko hangga't hindi ko siya nakakausap. Hours passed by, there's no still
call from her. Hindi na ako nakatiis at tinawagan ko na siya.
I waited for a couple of rings after she picked up her phone.
"Akala ko ba tatawag ka? Kanina pa ako naghihintay ng tawag mo pero hindi ka naman
tumawag." Mariin kong sabi. Kanina pa mainit ang ulo ko at alam kong mawawala lang
iyon kapag nakausap ko siya.
"I'm sorry, I'm still with William."
"Tangina, alas onse ng gabi kasama mo pa rin iyang gagong iyan?" Hindi ko na
napigilang sumigaw.
"H'wag kang magmura, Montemayor! Ano bang masama kung mag-dinner ako kasama ang
kaibigan ko? For your information, you are not my boyfriend! Hindi rin siya gago
katulad mo!"
"Oo, hindi mo ako boyfriend pero mahalaga ka sa akin! Nag-aalala ako kasi wala ako
sa tabi mo at hindi ko alam kung ano ang gagawin ko kung may masamang mangyari
sa'yo! Ngayon lang ako nagkaganito sa isang babae at hindi ko alam kung bakit sa'yo
pa, pero ano? I care so much for you and I can't explain my feelings right now and
I think I will be insane if you avoid me or not talk to me!" Hindi ko na napigilan
ang sarili ko at nasabi ko na ang gusto kong sabihin sa kanya. Hindi siya sumagot
sa sinabi ko at tanging paghinga niya lang ang naririnig ko. Hindi ako nakatiis at
pinatay ko ang cellphone ko at ibinato iyon sa pader. You're falling, Xander!
You're so stupid!
****

=================
Chapter Seven
SEVEN
Hindi ko alam kung mayroon pa ba akong maayos na tulog noong nakaraang gabi. Basta
ang alam ko, buong gabing mainit ang ulo ko kakaisip sa kanya at sa lalaking kasama
niya. Ngayon lang ako nagkaganito sa isang babae at hindi ko alam kung ano ba ang
espesyal sa kanya para mabaliw ako ng ganito.
"Xander, are you really okay?" Dad asked me while I'm eating silently. I glanced at
him and shook my head. Muli kong itinuon ang pansin ko sa pagkain ko at tahimik na
nagpatuloy.
"Anak, may dalaw ka ba ngayon? May stock pa ako ng nap-"
"Mom, not now please?" I said weakly at my mom. Her smile slowly fades on her face.
"What's wrong, Xander Arthur?" She asked seriously. Alam kong kapag ganito na ang
boses ni mommy ay seryoso na siya pero wala ako ngayon sa mood para pag-usapan kung
ano ba ang problema ko. I'm not a girl who will cry in front of her parents just to
tell that someone broke her heart.
"I'm okay, I'm just sleepy." I reasoned.
"Hindi ako naniniwala, anak. Alam ko kung kailan ka nagsisinungaling sa akin. I

know that there's something bothering you. Ano, anak? Nakabuntis ka ba? Hindi ka
naman namin itatakwil kung sakaling nakabuntis ka. Ilang babae ba ang nabuntis mo,
anak?" Mom asked me. Umiling na lamang ako at tinapos ang pagkain ko.
"I'm done here, I need to go." Tumayo na ako at humalik saglit kay mommy bago
tuluyang lumabas ng bahay dala ang bag ko.
"Sir, aalis na po ba tayo?" Tanong sa akin ng driver ko. Tumango lamang ako at
pumasok sa loob ng sasakyan
ko. Sa buong biyahe, tahimik lamang ako dahil hanggang ngayon ay iniisip ko pa rin
siya. You're stupid, Xander. Sa lahat naman kasi ng babaeng papatusin mo, siya pa!
"Sir, andito na po tayo." I snapped back to reality when I heard my driver's voice.
Pilit na ngumiti at tumango lamang ako sa kanya bago lumabas ng sasakyan.
"Alexander Arthur Gregory Montemayor!" Napalingon ako sa tumawag sa pangalan ko at

iisang tao lang naman ang tumatawag sa akin sa buo kong pangalan.
"Rissa." I whispered. Lumapit siya sa akin habang may dala siyang tupperware. She
adjusted her eye glasses and smiled widely at me.
"Pinabibigay ni mommy sa'yo, paborito mo raw kasi iyan." Sabi niya sa akin sabay
abot ng dala niya. Sisig.
"Tell Tita L.A thanks for this, okay?" I said.
"Sige Kuya Alexander, I will tell nanay. Una na ako ha? May klase pa kasi ako at
baka malate ako." She said before rapidly running away from me. Inilagay ko naman
sa bag ko ang ibinigay niya at tsaka naglakad papunta sa classroom ko.
It's already six thirty in the morning and my class will start at seven. Nang
makarating ako sa classroom namin ay halos iilan pa lang ang taong naroroon. My
eyes roamed inside the classroom and when my eyes did not found what they were
finding, I went to my assigned chair.
I put my earphones in my ears and played some music while waiting for others.
Really, Xander? I heard voices in my head. Hindi ko mapigilan ang hindi mapalingon
kada may papasok akong kaklase. Para bang mayroon akong hinihintay at hindi naman
nagtagal ay dumating din siya.
It's
her.
Nakita kong lumingon siya sa may pwesto ko at nakasimangot naman akong nag-iwas ng
tingin. H'wag mo siyang papansinin, Xander! I warned myself. Nagtatampo ako sa
kanya at gusto kong suyuin niya ako.
"Dude, ang agad mo ata?" Bumaling ako kay Louie na kararating lamang.
"Yeah." Sagot ko na lamang. Hindi maalis ang tingin sa kanya at pilit kong
pinipigilan ang sarili kong lapitan siya at kausapin. Bigla kong naalala ang
nangyari kagabi at naiyukom ko ang mga palad ko nang maisip kong mayroon siyang
kasamang ibang lalaki na kumain kagabi.
Ano'ng gusto mo? Ikaw lang dapat ang kasama niya? I asked myself. Oo, aminado ako
na kapag kasama ko siya, pakiramdam ko, ayoko ng matapos pa ang oras na kasama
siya. It feels heaven being with her and I don't know why I feel this way towards
her. I never had any serious relationship and I never court a girl for my entire
life. They were just flirting with me and I do the same.
Nang matapos ang morning class at mag lunch break, nauna akong lumabas ng
classroom. I know she was following me so I went to the garden where no one could
see us.
"Why are you following me?" Masungit kong tanong sa kanya nang maramdaman ko pa rin
siya sa may likuran ko.
"I just want to say sorry last night kahit na wala naman akong ginawang mali." I
heard her say but the last words were a little bit unclear.
Tumalikod ako sa kanya at kunwaring nagtatampo pa rin kahit na gusto ko na siyang

lapitan at landiin.
"H'wag ka na ngang magtampo, nag-sorry na naman ako ah?" Narinig kong sabi niya sa
may likuran ko.
"Wala!"
I answered.
"So, you won't accept my sorry? I made lunch for you." I was suddenly stunned. She
cooked for me? Natigil ako sa paglalakad at unti-unting humarap sa kanya.
"What did you say?" I said in a low voice. A smile slowly forming in her face.
"I made lunch for you, for what happened last night." Inilahad niya sa akin ang
hawak niyang tupperware. Sumimangot ako at pinigilan ko ang sarili kong tanggapin
iyon pero nabigo ako. Patay gutom ka talaga, Xander!
Umupo ako sa may mahabang upuan na naroroon at binuksan ang dala niya. Pritong
itlog at tocino lang iyon pero espesyal iyon para sa akin dahil siya ang may gawa.
"So, you mean we're now okay?" She asked.
"Hindi pa, may kasalanan ka pa sa akin." Sagot ko sa kanya. Inilabas ko ang

ibinigay na sisig sa akin ni Rissa at kumain sa harap niya. I could also see some
students looking at my way. Maybe they were wondering why I'm with someone who
isn't my cousin. Bibihira kasi akong sumama sa mga babae lalo na't kapag hindi ko
pinsan o kilala.
"Paano naman ako nagkaroon ng kasalanan sa'yo, Montemayor?" Tinaasan niya ako ng
kilay.
"Bakit may kasama kang lalaki kagabi at hindi mo man lang sinabi sa boyfriend mo?"
Magkasalubong ang kilay kong tanong sa kanya. Kumunot naman ang noo niya sa sinabi
ko.
"Boyfriend? Sino?"
"Ako." Mabilis kong sagot sa kanya. Her eyes widened in disbelief and she suddenly
laughed at me.
"Are you serious, Montemayor? Ang lakas lang ng loob mong sabihin na boyfriend kita
ha." She said, laughing. She sat next to me and put her right arm on my shoulders.
"You
know what? Sometimes, I like your guts."
"Guts lang, hindi ako mismo?" I asked.
"I mean, you're too brave to mess with me. I told you that no one messes with me
and yet you're still here, messing with my life." She smirked at me.
"There's a lot of consequences being attached with me, did you know about that? You
might be killed without any reasons and I might hurt you." She said meaningly to
me. Ngumisi naman ako dahil alam kong tinatakot niya lang ako.
"Talaga? You know, I'm always ready being attached with you and if one day, I will
die because of loving you, I won't regret it because I know you'll be on my side
when I die." I smiled at her. Bigla namang sumeryoso ang mukha niya at tinanggal
ang braso niyang nakaakbay sa akin.
"You didn't mean it, right?" She asked, showing no emotions.
"I mean it." Mariin kong sagot sa kanya. I mean what I have said to her. Loving
means sacrificing. That's the meaning for love to me. You could sacrifice
everything you have just for love.
She was about to leave when I grabbed her arm. Napatili siya nang mapaupo siya sa
kandungan ko dahilan para magtinginan sa amin ang mga estudyanteng dumaraan at
malapit sa amin.
"Bitiwan mo ako, Montemayor!" She yelled.
"H'wag mo akong tatalikuran dahil nasakit iyong puso ko. Now, sabayan mo akong
kumain." Sabi ko bago ko siya pakawalan. Hinawakan ko ang kamay niya para hindi
siya makaalis.
"Pwede ba, Xander?"
"Pwede bang ano, halikan ka?" Ngumisi ako sa kanya.
"Bastos!"
"Oh c'mon, Maria. You don't have any idea how rude I am." I laughed. Kanina, para
akong binagsakan ng langit at lupa, ngayon para namang langit ang pakiramdam ko
ngayon. Iba talaga ang nagagawa ng babaeng 'to sa akin.
"I know how rude you are kaya wala akong panahon na makipag-usap sa'yo. I just want
to say sorry last night, that's all!" She yelled angrily at me.
"Ito naman, hindi na mabiro. Tara na, sabayan mo na ako at marami naman 'tong
ibinigay mo. Halata ka naman masyado na mahal na mahal ako." Nakangisi kong sabi ko
sa kanya.
"In your dreams, Montemayor."
"Yeah, in my dreams we are eating each other's-"
"Pwede ba! Kanina pa ako naiirita sa'yo ha! Kapag hindi mo talaga itinikom iyang
bibig mo, ako mismo ang magsasara n'yan!" She exclaimed, obviously mad at me.
"Behave na." Ngumiti ako na parang bata sa kanya. Kumalma naman siya at umupo sa
tabi ko.
"So, who's William?" I asked calmly. Ayokong pairalin ang selos ko dahil baka
magalit na naman siya sa akin.
"He's a friend." She answered casually. I breathe heavily. Friend, yeah, just a
fvcking friend.
"Are you jealous?" She suddenly asked. Hell yes! I'm fvcking jealous! Instead of
answering her question, I remain silent. Nakasimangot akong kumakain dahil naiinis
na naman ako.
She suddenly laughed at me. "He's gay, Montemayor." Tumatawa niyang sabi sa akin.
Nagsalubong ang kilay ko sa sinabi niya.
"What? He's gay?" Ngumuso ako. Tangina, buong gabi akong badtrip dahil nagseselos
ako sa isang taong hindi ko naman dapat pagselosan?!
"You know what? Sometimes you really look so cute." She said, smilling at me.
****
=================
Chapter Eight
EIGHT
Nag-iwas ako ng tingin sa sinabi niya dahil pakiramdam ko ay biglang umakyat ang
lahat ng dugo sa mukha ko. Pilit kong itinatago ang ngiti ko dahil ayokong makita
niyang natutuwa ako sa sinabi niya sa akin. Tangina, hindi ako kinikilig, hindi.
"Why are you smiling, Montemayor?" She asked, slightly grinning at me.
"Tsk, bakit ako ngingiti?" Masungit kong sagot sa kanya. Ayokong tumingin sa kanya
dahil hindi ko talaga mapigilan ang ngiting tinatago ko.
"Are you sure? Nakita ko kayang nangiti ka!" She said, this time laughing at me.
Sinundot pa niya iyong tagiliran ko kaya lalong hindi ko napigilan ang sarili kong
mapangiti. Tawa naman siya nang tawa at ngayon ko lang siya nakitang ganitong
kasaya.
"Sige lang, tumawa ka lang." Sabi ko sa kanya habang kumakain. She suddenly stopped
laughing and stared at me. Kinuha niya ang kutsarang hawak ko at walang arte na
kumain gamit ang kutsarang ginamit ko. Napanganga ako at naramdaman ko ang pagbilis
ng pintig ng puso ko.
"What?" She asked me. Marahil ay napansin niyang matagal akong nakatitig sa kanya.
"You ate using my spoon?"
"Is there's something wrong about it? Mukha namang wala kang sakit at gutom na ako.
Alangan namang patayin ko ang sarili ko sa gutom?" Sagot niya. Bumabalik na naman
ang pagiging masungit niya.
"It's indirect kiss!" I said, smiling widely.
"Walang ganoon, uto-uto ka talaga." Umiiling niyang sabi at tsaka nagpatuloy sa

pagkain. Hindi naman mawala ang ngiti ko dahil
para sa akin, indirect kiss iyon. We shared the same spoon while we are eating
together and it feels so damn good being with her. Buong oras kaming magkasama at
napapansin kong medyo nababawasan na ang pagiging masungit niya sa akin pero panay
naman ang kurot niya sa tagiliran ko kapag may nasasabi akong hindi maganda o medyo
bastos.
"Hoy, para kang tangang ngumingiti diyan." She said beside me. Pabalik na kami sa
classroom namin dahil ilang minuto na lang, matatapos na ang lunch break.
"Date tayo mamaya ha, KKB." Sagot ko sa kanya. Sumimangot naman siya sa sinabi ko.
"Yayayain mo akong mag-date tayo, tapos KKB naman pala? Grabe lang ha!"
"Wala pa kasi akong allowance, hindi naman ako binibigyan ng mommy ko kasi gastador
daw ako. Basta ha, mamaya? Minsan lang naman ako mag-request sa'yo at sa susunod,
sagot ko na." Sabi ko at nagpacute pa ako sa kanya para pumayag siya.
"Ayokong kumain tayo sa labas, kung gusto mo sa bahay ko na lang? Ayoko lang na may
pagsabihan kang ibang tao na napunta ka sa bahay." Sagot niya. Nagpantig naman ang
tenga ko sa sinabi niya at lumiwanag ang mukha ko.
"Talaga?!" Ngiting-ngiti kong sabi.
"Oo na, nahiya naman ako sa pagiging kuripot mo." Sabi niya sa akin.
"Wala ng bawian 'yan ha!"
"Ang kulit mo, sabing oo nga." Mabilis niyang sagot.
Sabay kaming pumasok sa loob ng classroom namin at halos lahat ng mga mata ng mga
kaklase namin ay sa amin nakatingin.
"Dude, where have you been? Were you with Maria?" Tanong ni Dantes nang makaupo na
ako.
"Not your business, Fortes." I respond.
"Tinamaan ata
ang baby Alexander Montemayor natin kay Maria?" I heard Louie's laugh at my back. I
raised my middle finger to them and they just laughed at me.
"Tangina niyo ha, h'wag n'yo akong asarin kung ayaw n'yong bangasan ko kayo sa
mukha." Inis kong sabi. Ngayong maganda ang araw ko, ayokong inaasar ako ng mga
unggoy na 'to. Buti na lang talaga mamaya may date kami ng girlfriend ko. Pagluluto
niya ulit kaya ako? Siguradong gagawin na naman niya akong hari niya mamaya at siya
naman ang reyna ko. Bigla tuloy akong naexcite na makasama ulit siya.
Sa buong klase ay inip na inip ako dahil ang tagal matapos ng oras. I already want
to be with her and stared at her for the whole time. There's something with her
that makes me so happy even though there's nothing special with her. But everytime
I look at her, my heart was beating as fast as a bullet. I looked at her and she's
seriously listening while our teacher is busy teaching his lesson in front of the
class.
Nang matapos ang klase namin ay agad akong tumayo para lapitan siya pero bigla kong
naalala ang sinabi niya sa akin kanina. Pasimple siyang lumapit sa akin at may
iniabot na kapirasong papel.
Meet me at the parking lot, xx.
Nauna siyang lumabas ng classroom at naghintay muna ako ng ilang minuto bago
lumabas.
"Pare, hindi ka sasama? Shot daw tayo sa bahay." Ani Louie. I shook my head.
"Bawal ako ngayon."
"Himala at bawal ka? Why?" Tumawa si Louie.
"Priority." Mabilis kong sagot at tsaka sila nilagpasan. I already texted my mom
that I will be home at eight and she already agreed about it. Nang makarating
ako sa parking lot ay agad ko siyang nakita na hinihintay ako.
"Miss me?" I grinned. Inirapan naman niya ako at sabay kaming naglakad papunta sa
bahay na tinutuluyan niya na malapit lang sa school. Umakbay ako sa kanya habang
naglalakad kami at binigyan niya ako ng isang matalim na tingin.
"What? Parang akbay lang ang damot."
"Okay lang naman sana kung akbay lang, pero sa manyak na tulad mo, hindi pwede."
Inirapan niya ako at tsaka tinanggal ang kamay kong nakaakbay sa kanya. Nakuntento
na lang akong sumabay sa kanya na maglakad.
"Knock, knock!" Nakangisi kong sabi sa kanya. Naalala ko kasing na minsan na nag-
joke si Travis sa akin at nasapak ko lang siya dahil sa kalokohan niya.
"Wala akong panahon sa mga jokes mo, Montemayor."
"Bilis na kasi! Ang K.J mo naman." Sumimangot ako.
"Okay sige, pagbibigyan kita. Pero sa oras na hindi ako matawa d'yan sa joke mo,
bubutasan kita sa tagiliran." Banta niya sa akin.
"Game!"
"Okay, who's there?" She crossed her arms around her chest.
"Tiger leon pating kambing!"
"Tigel leon pating kambing, who?"
"Kailan? Kailan mo ba mapapansin ang aking lihim? Tiger leon pating kambing, hindi
mo pa rin pansin." Kanta ko at nakita ko na pinipigilan niya ang tumawa.
"Hindi nakakatawa." Sabi niya pero halata namang nagpipigil siya sa pagtawa.
"Hindi raw pero natatawa ka!" I laugh.
"O sige ako naman, pambawi sa'yo." Sabi niya.
"Game, game!" I said, feeling so excited.
"Knock, knock?" She asked.
"Who's there?"
"Ako maba."
"Ako maba who?" Mabilis kong sabi pero
hindi naman siya sumagot dahil bigla siyang tumawa nang malakas na para bang wala
ng bukas. Sumimangot ako at ngumuso dahil hindi ko alam kung bakit siya tawa nang
tawa.
"Pinagtitripan mo ba ako?" Magkasalubong ang kilay kong tanong sa kanya.
"You're so fool, Montemayor." Sabi niya at hindi pa rin siya natitigil sa pagtawa.
Mas lalong kumunot ang noo ko at doon lang pumasok sa isipan ko kung ano ang sinabi
ko. Langhiya, nautakan pa ako ng babaeng 'to!
"Okay, you win." Naiiling na natawa na rin ako sa kanya. Wala kaming ginawa kung
hindi ang magkulitan at natutuwa ako dahil sinasakyan na rin niya ako. Pakiramdam
ko, hindi lang buo ang araw ko ngayon, buong-buo na dahil sa kanya.
"Ano'ng gusto mong ulam?" She asked me while taking off her back pack.
"Kahit ano basta luto mo." I respond. Hinubad ko iyong sapatos ko pati na rin ang
uniform kong suot. May suot naman kasi akong white t-shirt sa loob kaya ayos lang
na hubarin ko ang uniform ko.
Maliit lang ang bahay na tinutuluyan niya at sakto na para sa dalawang tao. Isang
kwarto, sariling kusina at isang banyo at maliit na sala. I wonder why she's living
alone? Wala ba siya kahit isang kamag-anak man lang?
"Sige, d'yan ka muna sa sala at kung gusto mo, manood ka na muna." She said
casually before leaving me. I roamed my eyes inside her house when my eyes caught
something in the wall.
A sad ending for a tragic story.
Nakasabit iyon sa may pader, malapit sa pwesto ko. Tumayo ako at lumapit para
basahin ang isa pang naroroon.
"In this part of the story I am the one who dies, the only one, and I will die of
love because I love you, because I love you, Love, in fire and in blood." -Pablo
Neruda
"What are you doing there?" Napalingon ako sa kanya nang magsalita siya sa may
likuran ko.
"Nothing, I was just checking something." I answered. Binuksan naman niya ang T.V
at hinayaan niya akong manood.
"Manood ka muna, mabilis lang naman itong lulutuin ko." Sabi niya sa akin. Tumango
lang ako at umupo sa harap ng T.V.
Muli akong tumingin sa may pader at napansin ko ang isang picture na nakasabit
doon. My eyes narrowed while staring at the picture of her. She was smiling there
and she looks so happy in that picture. Dahan-dahan akong tumayo at lumapit roon
para titigan iyon.
"She's cute here." I smiled while staring at her cute picture. Napansin kong hindi
maayos ang pagkakasabit ng picture sa pader kaya inayos ko iyon pero bigla namang
natanggal sa pagkakasabit ang frame kaya nahulog iyon sa carpeted floor ng sala
niya.
My brows furrowed when I noticed that there's a little hole in the wall where the
frame was hanging. What the hell is this? I asked myself. I put my right hand
inside the hole and my eyes widened when I suddenly felt something inside of it.
A gun.
****
=================
Chapter Nine
NINE
"Bro, what would you think if Jeorge has a gun?" I asked Travis seriously. His eyes
suddenly widened because of what I've asked to him.
"Putang ina, Xander! H'wag mo akong binibiro ng ganyan! Kapag nalaman ko lang
talagang may baril iyon, sigurado akong patay na ako sa babaeng iyon!" Takot na
takot naman niyang sagot sa akin. Binato ko naman siya ng unan na nasa may tabi ko
dahil sa sinabi niya.
"Tarantado! Nagtatanong lang ako, hindi ko sinabing may baril si Jeorge!"
"Linawin mo kasi!"
"Maayos naman ang pagkakasabi ko, sadyang tanga ka lang talaga umintindi. Tigil-
tigilan mo na kasi iyang pagbabasketball mo at puro bola na lang ang laman ng utak
mo." Sabi ko sa kanya. Hindi pa rin kasi mawala sa isip ko ang nangyari noong
nakaraang araw. I don't have any idea why she has a gun when in fact it's illegal
for her age to have a gun. Sigurado akong totoo iyon, hindi ako pwedeng magkamali
dahil ilang beses na rin akong nakahawak ng baril.
Wala akong kahit anong ideya kung para saan at kung bakit mayroon siya noon, pero
isa lang ang sigurado ko. Marami pa akong hindi alam tungkol sa kanya.
"Xander, tawag ka ni Tito Levinn sa office ng Daddy mo!" I snapped back to reality
when I heard Din's voice at the kitchen. Napakunot ang noo ko dahil wala akong
ideya kung bakit ako tawag ni Tito Levinn. Tumingin ako kay Travis na nagkibit
balikat lamang sa akin.
Tumayo na ako at dumiretso sa office ni Daddy. Halos lahat kasi ng mga pinsan ko
ngayon ay
pupunta sa bahay dahil b-day ni Daddy. I even invited her but she refused and
reasoned that she has a lot of things to do.
Pumasok ako sa loob ng office ni Daddy sa bahay at naabutan ko sila ni Tito Levinn
na seryosong nag-uusap.
"Tawag niyo raw po ako?" Magalang kong sabi. Seryoso namang tumitig sa akin si Tito
Levinn at bigla akong nakaramdam ng kaba. Sa lahat talaga ng tito ko, ito ang
pinakanakakatakot!
"I will ask you one question, Alexander." Tito Levinn said while directly looking
at me.
"A-Ano po iyon?" Langhiya, bakit ka ba kinakabahan Xander?
"What are you going to take in college?" He asked.
"Ano po?"
"Are you going to choose business?" He asked, not answering my question. Napalingon
ako kay Daddy at nakatitig lamang siya sa akin na para bang hinihintay niya ang
magiging sagot ko.
"Gusto ko pong mag-law." I said in a low voice.
"Alexander, we had already talked about this. You will take business-"
"Dad, I don't like business. Gusto ko pong maging lawyer, that's what I want to
be." Putol ko sa sinasabi ni Daddy.
"Listen Alexander-"
"Arthur, huwag mong ipilit ang gusto mo sa anak mo. Do you remember that you just
needed to take business because of Uncle Robert and Auntie Regina?" Tito Levinn
said. I know the story about my father's life when he was still a teenager. He's
the only child of Lolo Robert which was the third child of Don Gabriel Felicisimo.
Kaya mahigpit ang buhay niya dahil gusto ng mga lolo't lola ko na siya ang magmana
ng lahat ng ari-arian ng mga Montemayor na hindi naman pinayagan
ni Don Gabriel Felicisimo. Lolo Robert and Lola Regina died in a plane accident
when my father was only eighteen.
"Dad, please. I want to be a lawyer, ikaw na nagsabi noon na kung ano ang gusto ko,
iyon ang gawin ko basta't wala akong matatapakang ibang tao." Seryoso kong sabi kay
Daddy. Hindi naman siya nakasagot sa sinabi ko at tanging paghinga niya lamang nang
malalim ang bumabasag sa katahimikan.
"Okay, I give up. Ipapaayos ko na sa Mommy mo ang requirements para sa U.P at

Ateneo. I trust you, Alexander." Dad smiled at me. Ngumiti naman ako at hindi ko
napigilan ang yakapin si Daddy.
"Thank you, Dad! Love you!" Tuwang-tuwa kong sabi. I left his office with a big
smile on my face.
"Travis naman! Bakit ba ang baboy mong kumaing siraulo ka! Kukurutin talaga kita sa
singit!" Nadatnan ko namang sinisigawan ni Din si Travis habang kumakain ito sa may
sala ng bahay.
"Aba, sisihin mo si Shaun! Ang kulit-kulit ng gagong iyan kaya natapon iyong
sabaw!" Sagot naman ni Travis. Umupo ako sa tabi ni Symon na abala rin sa paglalaro
ng PS4.
"Bakit ako sisisihin mo kuya?! Ikaw ang may hawak niyan, ako ang sisisihin mo!"
Nakasimangot na singhal ni Shaun sa kuya niya.
"Bakit, may angal ka?! Ako ang batas kaya walang makakapigil sa akin!"
"Ewan ko sa'yo, Travis! Lahat na lang ng katangahan sa mundo, sinalo mo!" Inis pa
rin na sabi ni Din habang nililinis ang natapon na sabaw.
"Ako naman, palaro ako." Inagaw ko ang controller kay Travis.
"Tang ina, wala namang bastusan!" He exclaimed.
"Gago, baka nakakalimutan mong pamamahay ko 'to at pagmamay-ari ko iyang hawak mo!"
Sigaw ko sa kanya. Nakasimangot naman niyang ibinigay sa akin ang hawak niyang
controller.
"Pinagtutulungan niyo ba ako?" Bigla niyang tanong sa amin.
"Lumayas ka rito, Travis! Walang nagmamahal sa'yo sa lugar na 'to!" Sigaw ni Axcel
sabay tawa nang malakas. Nasa tabi niya si Aivan na hindi naman nagsasalita at
tahimik lamang na pinapanood ang nangyayari sa paligid niya.
"Kuya Travis, kumain ka na raw muna sa kusina sabi ni Tita Sindy." Mahinang sabi ni
Rissa na kakagaling lang sa kusina at may suot pang strawberry pink apron. She
loves cooking so much like her Mom.
"H'wag kayong hihingi ng pagkain sa akin! Mga ulupong!" Sigaw ni Travis sa amin
bago tuluyang umalis.
"Mabulunan ka sana!" Din yelled at him. I just shook my head while laughing.
"Para kayong mga bata." Natatawa kong sabi. Bigla namang lumipad ang unan na nasa
tabi ni Din papunta sa may pwesto ko.
"H'wag kang tatawa-tawa diyan, Alexander at may nababalitaan ako sa'yo! Sino raw
iyong kasama mo noong nakaraang araw sa may garden sabi ni Rissa? Naku ha, palihim
ka rin kung mambabae eh, akala mo naman kinagwapo mo iyan!" Sigaw niya sa akin.
Saan ba pinaglihi ni Tita Lilet ang babaeng ito at lagi na lang nakasigaw?
"Sinong babae? Iyon bang mahaba iyong buhok tapos may salamin?" Biglang nagsalita
si Symon.
"Dude, she's hot. Masarap ang mga ganyang babae sa-"
"Shaun! Iyong bibig mo! Parang hindi ako babae ha?! Hindi niyo ba naiisip na may
pinsan kayong mga babae at may sarili kayong mga ina?! Jusko, naiimbyerna talaga
ako sa mga kabalastugan niyong mga lalaki kayo! Binigbigyan niyo ako ng
konsumisyon!"
"Aba,
sino bang may sabi na makonsumisyon ka sa mga pinaggagawa namin?" Biglang sumulpot
si Travis sa may likuran na may hawak na plato na puno ng mga pagkain galling sa
kusina.
"Sumasagot ka pa talaga? Kung tanggalin ko kaya isa-isa iyang lahat ng buhok sa

katawan mo?!"
"Mame! Si Din beast mode na naman!" Nagtawanan kami sa sinabi ni Travis. May
napanood kasi kaming video noong nakaraang araw sa iPad niya na video ng isang
sikat na komidyante na nagwawala dahil sa traffic.
"Hindi ba kayo titigil mag-away? Para kayong mga bata." I said, still looking at
the game I'm playing.
"Sisihin mo siya! Nananahimik ako, tapos ako lagi niyang pinupuna!" Sagot naman ni
Travis habang kumakain.
"At ako pa talaga?! Ewan ko sa inyong mga lalaki kayo! Dalawa na nga ang ulo niyo,
ang kikitid niyo pa mag-isip! Bwisit!" Inis na sabi ni Din at tsaka tuluyang
umalis. Nagtawanan naman kaming lahat lalong-lalo na si Travis na halos mamatay na
sa kakatawa.
"Axcel, do you mind if someone courts Heena?" Symon suddenly asked. Natigilan naman
kaming lahat dahil sa biglaang tanong ni Symon kay Axcel. Lahat ng atensyon namin
ay napunta kay Axcel at hinihintay namin ang sagot niya.
"What?" His brows furrowed.
"What if some guy courts Heena, is that okay with you?" Symon asked.
"No." Mabilis at mariing sagot ni Axcel.
"Bakit mo natanong, Sy? May gusto bang manligaw kay Heena?" Tanong ni Travis habang
puno pa ng pagkain ang bibig niya.
"No, I just asked." Aniya at tsaka muling binaling ang tingin sa screen. Nagkibit
balikat lang ako at nagpatuloy sa paglalaro.
"Travis, kumusta na pala kayo ni Jeorge? Balita ko liligawan daw ni Jancent iyon
ah, iyong teammate mo." Sabi ko kay Travis.
"Going strong kami mga bessy, tsaka binugbog ko na si Jancent bago niya pa masabi
kay Jeorge na manliligaw siya. Tarantado pala siya eh, ang bagal niya kumilos tapos
kung kalian ako manliligaw, doon siya susulpot." Sagot naman ni Travis.
"Kuya pasubo ako." Biglang sabi ni Shaun.
"Mamaya sa kwarto, papasubo ko sa'yo kung ano bang gusto mong isubo." Mabilis na
sagot ni Travis sa kapatid niya. Napuno naman ng tawanan ang buong sala at
pinagbabato namin si Travis ng unan.
"Tarantado ka, Travis!" Humahalakhak kong sabi.
"Isusumbong kita kay Mommy, kuya." Sabi naman ni Shaun.
"Magsumbong ka, palibahasa magkamukha kayo ni Mommy eh kaya kayo nagkakasundo."

Asar naman ni Travis sa kapatid niya.
Akmang magsasalita na ako nang biglang pumasok ang guard at tinawag ako.
"Sir Xander, may naghahanap po sa inyong babae sa labas, Maria raw po ang
pangalan."
****

=================
Chapter Ten
TEN
"Tangina pare, ang ganda naman pala ng mga tipo mo." Bulong sa akin ni Travis
habang nakatitig kay Maria na kausap ni Din, Rissa, Heena at Jeorge na parehong
kararating lang din sa bahay. Pasimple ko naman siyang siniko sa sikmura dahil
ayokong tinititigan niya ng ganoon ang babae ko.
"Shut your fvcking mouth, dude. I'm gonna tell Jeorge when you're not going-"
"Oo na, napakasumbungero mo naman." Angal niya. Hindi naman naalis ang titig ko kay
Maria habang kinakausap siya ni Din at Jeorge. Marami silang tanong at ang una ay
kung girlfriend ko na ba siya na sana ay 'oo' ang isagot niya. Damn, imagining
she's my girlfriend feels so great.
"Pare, nahalikan mo na ba iyan? Parang ang sarap ng labi ng babae mo-" Biglang
natigilan si Travis sa pagsasalita nang matalim siyang tignan ni Jeorge. Napangisi
ako dahil ramdam ko ang takot ni Travis dahil sa titig ni Jeorge.
"Travis, lumapit ka nga rito sa akin." Mariin at seryosong sabi ni Jeorge kay
Travis. Napatingin naman ako sa pinsan ko at para bang tinakasan ng kulay ang buo
niyang mukha.
"B-Bakit? Wala naman akong ginagawang masama, ah?" Halos pabulong na niyang sagot.
"May sinabi ba akong may ginagawa kang masama? Lumapit ka rito, bilisan mo bago pa
mag-init ang ulo ko sa'yo." Galit nang tono ni Jeorge. Nagtawanan kaming
magpipinsan dahil pagdating kay Jeorge, wala talagang palag si Travis samantalang
kay Tito Trav at Tita Celestine ay halos wala na siyang takot.
Lumapit naman siya kay Jeorge at nakita kong pasimpleng
kinurot sa tagiliran ni Jeorge si Travis. Napailing na lang ako at muling tumitig

sa kanya na ngayon ay nakatitig din sa akin. Man, she's beautiful!
Tumayo ako sa kinauupuan ko at lumapit sa pwesto nila. Nakuha ko naman ang atensyon
nila nang lumapit ako.
"Would you mind if I want to be alone with you?" I asked her while directly looking
at her dark-brown eyes. Nakita ko ang gulat sa mukha niya pero saglit lang iyon at
hindi niya pinahalata sa iba. Naghihiyawan naman ang mga pinsan ko habang nakatayo
ako sa harap niya.
"Sure." She answered. Napangiti naman ako at inalalayan siyang tumayo.
"Tangina, akala mo anghel pero demonyo naman kapag wala ang babae niya." Narinig
kong sabi ni Travis. Mabilis namang lumipad ang middle finger ko sa ere.
"I'll introduce you to my parents and some of my relatives." I said politely to

her. Hindi naman siya umalma at tumango lamang siya sa sinabi ko. Pambihira, bakit
kapag ibang babae natatakot kapag ipapakilala sa parents ng boyfriend niya? Who
says she's your girlfriend? Someone snapped at my head.
Dinala ko siya sa may dining room kung saan naroroon ang mga magulang ko at mga
tito't tita ko. Nadatnan namin silang mga nagtatawanan at bigla silang tumigil nang
makita nila si Maria na nasa tabi ko.
"Uhh, Dad, Mom, this is Maria, a friend of mine." I said. Maria smiled shyly at
them.
"Magandang araw po." She said politely.
"Friend? Aba, may himala ata Arthuro at nagdala ang anak mo ng kaibigan dito sa
bahay? May sakit ka ba at kailangan ka na ba naming ipaconfine sa hospital?"
Mabilis namang
sabi ni Mommy habang papalapit sa amin. Pasimple naman akong umirap sa ere dahil sa
kabaliwan ni Mommy.
"Hija, what a beautiful name. Bagay na bagay para sa mahiyaing babae na tulad mo."
Mom said then they do the traditional beso-beso of girls.
"Salamat po." Sagot naman niya.
"Nililigawan mo ba siya, anak?" Tanong ni Daddy sa akin.
"Opo." Walang hiya kong sagot.
"Marunong pa pala manligaw ang mga Montemayor." Natatawang saad ni Tito Gian sabay
tawa nila ni Tito Paul.
"Bakit, hindi ba kayo nanligaw?" Tanong naman ni Tita Freen sa kanila. Natawa naman
si Tita L.A at Tita Celestine.
"Wala kayong maloloko rito at alam namin ang mga galawan niyo!" Sabi naman ni Tita
Lilet.
"By the way hija, it's nice seeing you. I'm glad Alexander brought a girl here,
bibihira kasi iyang mag-imbita o magdala ng babae rito sa bahay at akala mo ay
lahat ng sikreto niya ay hindi ko malalaman." Ani Mommy.
"Salamat po, Tita."
"Alright, doon muna kayo sa may sala at mamaya ay kumain na kayong lahat. Tell your
cousins you can drink tonight but not too much, are we clear?" Maawtoridad na sabi
ni Tito Levinn. Tumango naman ako at magalang kaming nagpaalam sa kanila bago
bumalik sa may sala.
"Kawawang Travis, under na agad hindi pa nga boyfriend ni Jeorge!" Asar ni Din kay
Travis habang nakasimangot ito.
"Sorry for their bad behavior, ganyan talaga sila." Sabi ko kay Maria. Lumingon
naman siya sa akin at pakiramdam ko ay mabagal ang paggalaw ng mundo ko habang
nakatingin sa kanya.
"Hoy, Alexander! Narinig naman iyon, baka gusto mong tanggalan kita
ng pagkalalaki diyan nang malaman mo ang hinahanap mo!" Sigaw ni Din sa akin.
"See?" I stared at her.
"It's okay, ang kulit nga eh. Siguro ganito kayo lagi kapag magkakasama." She
smiled at me at ito na naman ang pagbagal ng mundo ko. Tangina naman, ano bang
nangyayari sa akin?
Hindi na lang ako nagsalita at pinanood niya lamang ang mga pinsan ko na
magkulitan. Ako naman ay hindi maialis ang tingin sa kanya dahil sa bawat pagngiti
niya, bumibilis ang pintig ng puso ko.
Calm, Xander. You're just new to this foreign feeling, it's normal, fvcking normal.
"Are you okay?" She suddenly asked me. Napatulala naman ako sa kanya dahil ilang
pulgada lang ay maglalapit na ang mga mukha namin. Kung wala lang sana ang mga
pinsan ko rito ay kanina ko pa siya hinalikan.
"No..." Halos paos ko nang sagot sa kanya habang nakatitig sa mga mata niya pababa
sa mapupula niyang mga labi.
"You seem not okay." Sagot niya sa akin. Naamoy ko ang hininga niya at kahit iyon
ay parang nilalason ang sistema ko. It smells like sweet honey it's really
intoxicating.
"Do you want to see my room by any chance?" I asked nowhere. Nakita kong nagulat
siya sa tanong ko at kahit ako ay nabigla rin. Masyado kang mabilis, Xander.
"Sure." My eyes widened because of her answer.
"S-Sigurado ka?" Nag-aalangan kong tanong. Bigla akong kinabahan at para bang
binabayo ang dibdib ko sa bilis ng pintig ng puso ko.
"I'm sure." She confirmed. Tumayo naman ako at ganoon din siya.
"Hoy, saan kayo pupunta? Kayo ha!" Sita sa amin ni Din.
"I'm gonna show her something."
Sabi ko at tsaka ko hinawakan ang kamay niya. Nakaramdam ako ng kuryente sa biglang
paghawak sa kamay niya at hindi ko na talaga maintindihan ang sarili ko dahil
pakiramdam ko ay mayroong mali.
"Hoy Xander, ang bilis mo ha! Lagot ka kay Tita Sindy kapag naabutan ka noon!"
Tumatawang saad ni Travis. Binatukan naman siya ni Jeorge at hindi ko alam kung
bakit.
"Let's go, don't mind them." Sabi ko sa kanya at tsaka ko siya inalalayan paakyat
sa kwarto namin.
"Your house is big and elegant." She commented.
"I know, Dad wanted our house like houses in renaissance period." Kwento ko habang
paakyat kami. Hindi naman siya nagsalita at inililibot niya lang ang mga mata niya
sa paligid.
Nauna akong pumasok nang makarating kami sa kwarto namin ng kapatid ko. Nagulat ako
nang bigla niyang isarado ang pinto at sunggaban ako ng halik. Nanlaki ang mga mata
ko pero mabilis akong nakabawi at agad na sinagot ang halik niya. She's very
aggressive and I admit, I like it. I put my arms around her tiny waist and pressed
my body against her. This is new to me and I don't have any idea why all of a
sudden she acts like this.
"Damn." Napamura ako sa gitna ng paghahalikan naming dalawa. I'm fvcking hard and I
can't help it! I kissed her thoroughly and I think I'm addicted on her taste and
smell.
I was shocked when she pushed me on my bed and joined me there and continued what
we were doing.
"Damn it, Maria..." Halos ungol kong sabi nang bumaba ang mga labi niya sa may leeg
ko.
"Do you like this, Montemayor?" She asked huskily. Halos mabaliw ako sa sarap na
nararamdaman ko at pilit kong pinipigilan ang sarili ko na mapaungol nang malakas
dahil baka may makarinig sa aming dalawa.
"Why are you acting like this, Maria? Why..." Halos mawalan ako ng boses sa huli
kong salita dahil sa ginagawa niya. Hindi ko na rin alam kung saan ko ihahawak ang
mga kamay ko habang nililibot ang katawan niya.
"Why, you don't like this?" Bulong niya sa kaliwang tenga ko. Napapikit ako nang
maramdaman ko ang mainit niyang hininga at halos tumayo na ang lahat ng pwedeng
tumayo sa akin dahil sa sensasyong nararamdaman ko.
"Words can't explain how I like what you're doing to me." I whispered in her ears.
Pinailalim ko siya bigla sa akin at ako naman ngayon ang umangkin ng mga labi niya.
She's dominating me and I like to dominate her beings. I pressed her wrists on my
bed and buried my face on her neck. Sinusubukan kong huwag diinan ang mga halik ko
dahil ayokong makahalata ang mga pinsan ko sa baba at ayokong mailang siya.
"If we won't stop this, I might lose control..." I whispered huskily.
"Then don't stop." She answered.
****
=================
Chapter Eleven
ELEVEN

"Hoy, para kang tanga d'yan! Kanina ka pa ngiti nang ngiti, baliw ka na ba?"
Binalingan ko si Din na iritadong nagsasalita sa may gilid ko. Bakit ba ang hilig
mangealam ng babaing 'to sa buhay namin? Lahat na lang napapansin!
"Why do you care?" I said. Kinuha ko ang coke ko sa may gilid at nilagok iyon.
Damn, I feel so alive right now.
"Naka-score 'yan." Sabi naman ni Shaun na nasa tabi ko lang din. Nasa bahay kami ni
Tito Levinn dahil wala kaming magawa. Nagyaya si Travis na magbasketball pero siya
pa itong wala. I asked Shaun what happened to him and he simply said he's in danger
and I didn't get him.
"Hala Kuya Xander, hindi ka na virgin?" Rizza's eyes widened. Natawa naman ako at
binato ng unan si Shaun. Kung anu-ano talaga ang sinasabi ng gagong 'to.
"Tarantado!"
"You guys are really gross, lalo na si Travis na walang ibang bukang bibig kung
hindi kabastusan. Alam niyo, minsan nagtataka ako kung bakit ko kayo mga pinsan."
Masungit na sabi ni Din habang naglalagay ng kung anu-anong mga kaartehan sa mukha.
I remembered my Mom yelled at me when I didn't pass my final exam in my elementary
days. Nakalagay kasi roon, ano ang nagiging epekto ng puberty sa mga babae at
simple lang naman ng sinagot ko, umaarte.
"Para namang gusto ka rin namin maging pinsan." Bulong ni Shaun kaya natawa ako.
"Ano?! May Sinasabi ka?!" Magkasalubong ang kilay niyang sabi. Hindi naman sumagot
si Shaun at bumaling lang sa akin ng tingin.
was about to say something when we heard the door opened. I looked at Travis who
wears a grumpy face. Pangit na nga, mas lalo pang pumangit.
"Bro, what happened?" I asked. Umupo siya sa tabi ko at kinuha ang baso ko at tsaka
lumagok doon.
"Dad caught me masturbating." Halos pabulong niyang sagot habang nakasimangot.

Nagkatinginan kaming mag pipinsan at ilang saglit lang ay nagtatawanan na kaming
lahat. Napuno ng halakhakan ang loob ng bahay at hindi kami matigil sa pagtawa.
"Travis, it's gross!" Din said while laughing. Si Rizza ay tinakpan pa ang tenga
niya dahil baka mamaya ay may iba pang sabihin si Travis.
"Tangina, seryoso?" Tawa ako nang tawa habang nakatingin sa kanya. Binatukan siya
ni Din at si Shaun naman ay hindi na makapagsalita sa kakatawa. I'm sure he will be
the center of laugh when all of our cousins are here.
"Hindi ko na-lock iyong pinto, nahuli ako ni Dad. I thought it was okay because I
know it's our nature but hell, Mom was there too! Wala akong takas." He told us.
"Bobo mo pare!" Nasabi ko na lang sa kanya.
"Tigang na tigang?" Din said.
"Kung anu-anong sermon ang inabot ko, buti na lang nakatakas ako." Sabi pa niya.
Napapangiting umiling na lamang ako sa sinabi niya.
"Aalis na ako, pupuntahan ko si Jeorge at Heena." Sabi naman ni Din. Lumingon si

Travis sa kanya.
"Where? She didn't tell me." He said seriously.
"Boyfriend ka ba para sabihin sa'yo ang mga gagawin niya?" Masungit namang sabi ni
Din.
"Saan? May kasama kayong lalaki?"
"Wala ka ng pakealam kung saan at kung sino ang kasama namin. Anyway, I gotta
go." Ani Din at tsaka umalis. Lalo namang sumimangot ang mukha ni Travis.
"Pambihirang Jeorge 'yan, kanina pa ako nagtetext sa kanya, hindi man lang niya
sinabi na aalis sila." Nakasimangot niyang sabi.
"Rizza, ipagtimpla mo na nga ng gatas si Travis at baka gusto ng dumede." Natatawa

kong sabi.
"Kuya Travis? Gusto mo ba kumain? I will cook for you." Nakangiting sabi ni Rizza.
"Hell yes, Rizza! That's why you're my favourite cousin and Xander is the most
hated." Travis answered.
"Si Travis lang?" Nagtatampo kong sabi.
"Of course, ikaw rin Kuya Travis tsaka si Shaun." Nakangiti niyang sabi at tsaka
dumiretso sa kusina. She's really sweet, just like Tita L.A.
"Dude, what really happened yesterday? You got laid?" Travis asked me. I just
smirked and didn't answer his question.
"Pare, masarap?" He asked. Hindi ako sumagot at binatukan lang siya.
"Tarantado, walang nangyari."
"Mahina ka." Sabi naman niya.
"Bakit? Ikaw ba nahalikan mo na si Jeorge?" I asked. Hindi naman siya agad

nakasagot sa sinabi ko.
"Syempre!" Mayabang niyang sabi.
"Syempre, ano?"
"Syempre, hindi! Gago ka pala eh, gusto mong maaga akong mamatay?" Sabi niya.
Umiling na lamang ako sa sinabi niya. Kahit kailan talaga, walang kwentang kausap
ang gagong 'to.
Tumayo ako at dumiretso sa may labas. Kinuha ko ang cellphone sa may bulsa ko at
tinignan kung may text na siya.
"Bakit wala pa?" I asked myself when I saw no replied from her.
Ako:
Busy? Text mo ko, mag-iintay ako.
I pressed reply.
Naghintay ako ng ilang saglit
at hindi naman tumagal ang reply niya.
Maria:
Nasa bahay ako, matutulog ako.
Hindi na ako nagreply sa sinabi niya at agad akong pumasok sa loob.
"Travis, pahiram motor mo ha." Sabi ko sa kanya at tsaka ko kinuha ang susi sa may
coffee table. Nagmamadali akong lumabas at narinig ko pa ang reklamo ni Travis pero
mabilis kong pinaandar ang motor niya. Dumaan muna ako sa isang fast food bago ako
dumiretso sa apartment niya. Hindi na ako kumatok at dumiretso ako sa may likod
kung saan may isa pang pinto.
Tahimik ang loob ng apartment niya nang pumasok ako kaya inilapag ko muna sa may
lamesa ang mga pagkaing binili ko.
"Who the hell are you?" Bigla akong nanlamig nang makarinig ako ng pagkasa ng
baril. Napalunok ako at para bang tinakasan ako ng hangin sa katawan.
"M-Maria." I stammered. Damn, I forgot she's deadly. Humarap ako sa kanya at

ngumiti. She narrowed her eyes on me and put her gun down.
Tumalikod siya sa akin at pumasok sa kwarto niya. Sumunod naman ako sa kanya at
nadatnan ko siyang nakahiga sa kama niya.
"I bought foods." Sabi ko sa kanya. I bit my lower lip when I remembered what
happened yesterday. It was so hot that I actually thought we were going to have
sex.
Hindi siya sumagot at kahit nag-aalangan ako ay tumabi ako sa kanya. I slowly put
my arms around her tiny waist then suddenly, she hit my face.
"Fvck." Napamura ako sa ginawa niya. Bigla siyang bumangon at humarap sa akin.
"Subukan mong manyakin ako, hindi lang 'yan ang makukuha mo." She said seriously. I
frowned.
"Ano 'yong kahapon? Wala lang?" Nalilito
kong tanong. Ano 'yon? Nakipaghalikan lang siya sa akin dahil ano? Trip niya?
Tangina. Pakiramdam ko bigla akong pinaglaruan.
"We kissed, that's it. What would you expect? Wala ka naman sigurong diary para
isulat mo ang nangyari kahapon para hindi makalimutan 'yon." Sabi niya sa akin.
"You mean, it was nothing to you? We almost had sex and it was just nothing to
you?" My eyes widened. Pakiramdam ko, ninakawan niya ako ng virginity.
"Why it's a big deal to you? As if you're not a womanizer." She said.
"Tangina, virgin pa ako!" Sabi ko sa kanya. Tinitigan naman niya ako at tinaasan ng
kilay.
"I don't care if you're virgin or not. Para namang tinanggalan kita ng pagkalalaki
para magreklamo sa akin ng ganyan." Masungit niyang sabi.
"Panagutan mo ako! You kissed me!" Halos magmakaawa ko ng sabi sa kanya. Hindi
pwedeng takbuhan niya lang ako! Dapat panagutan niya ako!
"Nabuntis kita? Parang ikaw pa ang babae sa ating dalawa ha." Kalmado niyang sabi.
"Basta, panagutan mo ako! Alam mo ba ang sakit na naranasan ko kahapon? Hindi ako
makatulog kakaisip sa nangyari sa ating dalawa. My body's burning all night that I
needed to-" Bigla akong natigilan. You're stupid, Xander. You shouldn't have told
her that!
I saw her smirked. "Why are you smirking at me?! Ipapaalam ko sa mga magulang ko
ang lahat ng ito kapag hindi mo ako papanagutan!" Kumpiyansa kong sabi sa kanya.
"Ano bang dapat kong panagutan sa'yo? Nabuntis ba kita? Hindi naman natuloy ang
nangyari sa atin kaya wala akong dapat panagutan." Sagot naman niya.
"That's my point! Hindi natuloy ang nangyari kaya kailangang ituloy!" Mabilis kong
sagot. Bigla siyang tumawa at napatitig lang ako sa kanya. What's wrong with this
woman?
"You really are hilarious, Montemayor. I'm starting to like you now." Tumatawa
niyang sabi. Sumimangot lang ako at tinignan siya nang masama.
Tumayo siya at lumapit sa akin. Hindi ko naman siya pinansin dahil ayokong
pinagtatawanan lang ako.
"It seems your family name is really persistent." My brows automatically furrowed.
"What do you mean?" I asked her.
"You won't get me, Montemayor. You are too young to understand everything right
now." Makahulugan niyang sabi. I stared at her for a moment, scrutinizing what she
said.
I narrowed my eyes on her. "Iniiba mo ang usapan. I get you now, iniiba mo para
mawala ako sa konsentrasyon!" Sabi ko. Oo, tama! Iniiba niya para hindi niya ako
mapanagutan! Akala niya maiisahan niya ako? Ha!
"Wala talagang tatalo sa katalinuhan mo, Xander." She said, still laughing.
"Ha! Hindi mo ako maiisahan! Dapat mo pa rin akong panagutan!" Kumpyansa kong sabi.
"Well, if that's what you want." Sabi niya sa akin. I smirked. Kunwari pang ayaw
niya, gusto rin naman niya. Sino bang tatanggi sa sarap ng isang Alexander
Montemayor?
****
=================
Chapter Twelve
TWELVE
Copyright © Marco Jose (SiMarcoJoseAKo)
"Saan ba kasi tayo pupunta? Tangina naman, natutulog ako sa bahay tapos guguluhin
mo ako." Nakasimangot na reklamo ni Travis sa tabi ko. Hindi siya pumasok ngayong
araw dahil tinatamad siya kaya ginulo ko siya sa bahay nila. I told my driver to
stop at the nearest flower shop before going to mall. Mahilig kaya ang babaeng 'yon
sa mga regalo? Lahat naman ata ng mga babaeng dumaan sa buhay ko, kilig na kilig
kahit hindi ko niligawan. Hindi ko lang alam sa babaeng 'yon kung bakti ganoon
katigas.
"Manliligaw." I replied.
"Manliligaw? Parang tanga naman 'to! Manliligaw ka lang dapat kasama pa ako? Ano?
Tatay mo lang ako?" Lalong sumimangot ang pagmumukha niya.
"Hindi ba nililigawan mo si Jeorge? Gusto kong malaman kung paano ligawan ang mga
babaeng tulad nila. Maria's just like Jeorge but she has no big mouth like your
girlfriend." I told him and he just glowered at me.
"In addition, Maria has a gun." Dagdag ko pa.
"Sus, ang hirap naman pakiligin ng babaeng 'yon. Lahat na nga ibinigay ko pati
katawan ko pero wala namang epekto." Sabi niya sa akin.
Kumunot naman ang noo ko.
"Pati katawan mo? You mean you two had sex?" I asked confusedly.
"Tarantado! Syempre, matik ng tinanggihan ang katawan ko! Ewan ko ba, naghubad na
nga ako sa harap niya wala pa rin eh. Kung alam ko lang, pakipot lang ang babaeng
'yon." Sagot niya. Natawa naman ako sa sinabi niya. Hindi ko man aminin, but I'm
comfortable when I'm with Travis. I know sometimes he's stupid but he's my
favourite comrade kahit
na wala siyang kwentang kausap minsan.
"Pero alam mo, Xander. Si Jeorge, ayaw niya ng masyado akong gumagastos para sa
kanya kasi alam niyang hindi naman sa akin iyong pera na ginagastos ko. Gusto niya
kasi, pupunta ako sa bahay nila tapos pagsisilbihan niya. Minsan nga, iniisip ko na
patay na patay siya sa akin pero pakipot lang. Alam mo na, mapride ang babaeng iyon
kaya ako nagbababa ako lagi ng pride ko para sa kanya. Tangina pare, mahal ko na
nga ata siya eh." Travis confessed to me. Natawa naman ako dahil alam kong tinamaan
na ang gagong 'to kay Jeorge. Since we were kids, si Jeorge na ang babaeng lagi
niyang nakikita at alam ko kung bakit. She likes her especially her guts.
"You don't know how happy I am when I'm with her, kahit pa lagi niya akong
kinakawawa pero maniniwala ka ba na kahit matigas ang babaeng iyon, nahalikan ko
na?" Nakangisi niyang sabi.
"Nice Ravis, iba talaga ang kamandag mo. Saan mo naman nahalikan?" Sabi ko naman sa
kanya.
"Syempre, sa pisngi lang! Alangan namang sa lips, sabi ko naman sa'yo na maaga ako
mamamatay dahil sa kanya." Tumatawa niyang sabi. Umiiling na natatawa na lang ako
sa sinabi niya. Gago talaga ang unggoy na 'to.
"What do you think I should do, bro?" I asked him. Seryoso talaga akong ligawan si
Maria.
"Hindi talaga ako makapaniwala na ang isang Alexander Arthur Montemayor ay

humihingi sa akin ng advice. I feel so expert right now when it comes to women."
Nakangising sabi ni Travis.
"Bilis na, I will treat you after this." Sabi ko at agad naman siyang pumayag.
Patay gutom talaga ang gagong 'to.
"Ganito
lang 'yan pare, what you need to do is effort. Lagyan mo lang ng effort lahat ng
ginagawa mo, hindi iyong bibili ka na lang basta ng bulaklak tapos ibibigay mo sa
kanya. Make love letters, cook for her at tsaka mo landiin. Ganoon lang kadali,
bro!" Sabi niya sabay kindat.
"Gusto mo bang magtanim pa ako ng bulaklak para lang sa kanya?" I asked, seriously.
"Gago ka ba? Syempre hindi! Tama nga si Din, bobo ka." Sabi niya sa akin.
"Ano ba kasi? Ituro mo."
"Ganito pare, make love letter first. Give her a stem of rose, hindi iyong boquet
kasi itatapon din naman nila iyon, mas mabuti na iyong makatipid ka. You must be
practical brother, bring her to some restaurant o kaya iyong buffet na para sulit
naman ang kainan, talk about your day and ask her if how she was on that day. After
that, take her to home and don't forget the goodbye kiss." He said like he's an
expert.
"Nagawa mo na ba 'yan kay Jeorge?" I asked, frowning at him.
"Hindi pa." Kaswal niyang sagot. Nanlaki ang mga mata ko at walang sabing sinapak
ko siya.
"Hindi mo pa nagagawa? Why are you suggesting those things to me if you haven't
done that yet? Siraulo ka ba?" I said, a bit mad. Ginagago niya ba ako? Paano kung
palpak?
"Bro, trust me. It will always work. Ako pa ba? Kumbaga sa basketball, shooter
ako." He winked at me.
"Okay, okay. If it doesn't work, you will be dead." I warned him.
Kumuha ako ng papel sa bag ko at nagsimulang magsulat ng love letter para kay
Maria. I know it sounds so old school but I think girls will appreciate it if their
suitors make them some love letters,
telling how beautiful and lovely they are.
After I made love letter for her, we went to some flower shop and bought her some
flowers. Travis suggested that I should buy her white flowers as a symbol of purity
because he said, Maria seems virgin.
"What's next?" I asked him.
"Aba, ibili mo muna ako ng pagkain. Hindi libre ang serbisyo ko." Sabi niya sa
akin.
"Kung hindi lang talaga kita pinsan, matagal na kitang pinatay." Sabi ko sa kanya.
Dumaan muna kami sa isang fast food at ibinili siya ng pagkain. Bumili na rin ako
ng pagkain para kay Maria. After that, I told my driver the address of her
apartment.
"Alam mo, ngayon lang kita nakitang ganito." Travis told me.
"Nakitang ano?" I asked confusedly.
"Manligaw, you had never courted a girl before. I wonder what's special to her."
Sabi niya sabay kagat sa burger na hawak niya.
"Lalaking lang tayo, nahuhulog din." Sabi ko sa kanya.
"Tama, lalaki lang tayo. Tinatayuan din." Sabi niya at pareho kaming natawa. Buong
byahe niya akong pinapaalalahanan ng mga expert moves niya sa babae. I admit, I'm
good at making women fall for me but I know it won't work on her. She's the type of
girl who is hard to get and I know her type. I know sooner she will fall for me, I
just know.
Nang malapit na kami sa apartment ni Maria ay nakita kong may nakaparadang dalawang
itim na sasakyan sa harap. Kumunot ang noo ko dahil mamahalin ang mga sasakyan
iyon. May ibang nanliligaw ba sa kanya? I asked myself. Nakaramdam ako bigla ng
panibugho. Pumarada kami sa may gilid at hinintay na lumabas kung sino ang mga
iyon.
I've never seen someone visited her and I don't even have any idea about her
family.
"Dyahe pare, may nauna na sa'yo. Tsk, ang bagal mo kasi." Pang-aasar ni Travis sa
akin. Hindi ako sumagot, nakatiim lang ang mga labi ko at pakiramdam ko ay nag-
iinit nag katawan ko sa galit.
"Wala na, baka mamaya may dala na 'yong manliligaw niya ng bulaklak, chocolates
tapos kikiligin syempre si Maria. He will take her on a date, they will talk about
each other's life, she will fall in love with him because he's sweet and she will
say yes He will take her in a hotel, will go to a private room and they will make-.
"
"Putang ina, pwede bang tumigil ka sa kakadaldal?!" Naiinis kong sabi. Pakiramdam
ko umakyat lahat ng dugo sa ulo ko dahil sa galit. Humalakhak si Travis sa may
gilid ko at hindi siya matigil sa pagtawa.
"You should have seen your face, Alexander!" Tumatawa niyang sabi.
Tinignan ko lamang siya nang masama at tsaka naghintay ng ilang minuto. Hindi naman
nagtagal ay may lumabas na tatlong unipormadong lalaki mula sa apartment niya. Mas
lalo akong nagtaka dahil lahat sila ay nakasuot ng suit at may mga suot pang
shades. They look like a secret agent but I'm not sure.
"She got some bodyguards, eh?" Travis asked.
"I don't know." I answered while looking at them. Sumakay ang dalawa sa isang itim
na Mercedez Benz at ang isa naman ay sa itim na Lexus. Mabilis silang umalis at
doon lang ako bumaba.
"Wait for me." Sabi ko kay Travis at sa driver ko.

"Hoy, bilisan mo ha!" Sigaw pa ni Travis. Hindi ko siya pinansin at tumuloy lang
ako sa pinto ng apartment niya. Kumatok ako ng tatlong beses at agad din naman
iyong nagbukas.
"I've already told you, I'm still looking for-" Bigla siyang natigilan nang makita
niya ako. Her eyes widened but she managed to stay calm.
"What are you doing here?" She asked me. Hindi ako sumagot at inabot ko lang sa
kanya ang mga dala ko.
"What are these?" She asked me.
"Nanliligaw ako." Sabi ko sa kanya. Nag-aalangan niyang inabot ang bigay ko sa

kanya. I stay calmed in front of her.
"Can I ask you a question?" Sabi ko sa kanya.
"Make it fast, I don't have much time to talk-."
"I just want to ask why you're holding a gun right now?" I asked and that was she
only realized she was holding a gun.
****
Copyright © Marco Jose (SiMarcoJoseAKo)
=================
Chapter Thirteen
THIRTEEN
I soberly stared at her while waiting for her answer. I know she has a gun but I
don't get it, why she needs a gun? She's just a teenager and yet she has it and it
seems she's comfortable of holding or using it. I'm confused, I have a lot of
questions but I don't know what to ask her.
"I'm in danger, Xander." She answered. My eyes widened but I stay calmed as long as
possible.
"What do you mean you're in danger?" I asked confusedly.
"You won't understand it, Xander."
"Ipaintindi mo kasi sa akin, Maria! Ayaw mo ba akong pagkatiwalaan? I can help you!
I can protect you!" I'm now frustrated. Hinawakan ko ang kamay niya at tumitig sa
kanya. Pakiramdam ko ay nababaliw ako ng dahil sa kanya.
"I know we barely see each other, we're not even friends before but now, I feel
different. I like you, a lot." I whispered to her.
"Xander, I don't like you." Bigla kong nabitawan ang kamay niya dahil sa sinabi
niya. Pakiramdam ko, mas lalo akong pinagbagsakan ng langit at lupa.
"I-I thought you're starting to like me, what happened?" I almost lost my breath.
"You're just infatuated, Xander. What you feel is just an infatuation. I don't like
you and I will never like you. I don't need a boy in my life, I need a man."
Seryoso niyang sabi at tsaka niya inabot sa akin ang mga binigay ko. Nanlumo ako,
nanghina at pakiramdam ko ay bigla akong nasaktan.
"I'm sorry, Xander. Kahit ano'ng gawin mo, hindi kita papatulan. We're not in the
same level, we're different at
kahit ipilit mo pa ang gusto mo, wala na akong pakealam. Pinag-isipan ko 'tong
mabuti, Xander. We are not destined to each other and will never be." She whispered
and turned her back to me.
Hindi na ako nakapagsalita, umalis na lang ako roon at bumalik sa sasakyan.
"Ang bilis naman ata?" Sabi ni Travis nang makapasok ako sa loob ng sasakyan.
Inabot ko sa kanya ang mga binili ko at inutusan ang driver na umuwi na sa bahay.
"Ano 'to? Bakit ako ang binigyan mo ng bulaklak? Tangina, Xander ha! H'wag kang
magbibiro ng ganyan! Magpinsan tayo, pareho tayong lalaki at masama ang incest!"
Nanlalaki ang mata niyang sabi. Hindi ako nakatiis at sinapak ko siya sa mukha.
Nakita kong namula ang gilid ng labi niya kaya agad niya akong kinuwelyuhan.
"Putang ina!" Mura niya sa akin at tsaka niya ako sinapak sa mukha pero wala akong
naramdamang sakit dahil pakiramdam ko ngayon, manhid ako.
"She rejected me." I said, almost whispering. Bigla niya akong binitiwan at
inakbayan.
"Aw, okay lang 'yan bro. Marami pa namang ibang tahong sa dagat, makakasisid ka
pa." Sabi niya sabay tapik sa balikat ko.
"Manong, padiretso kami sa bahay ni Tito Levinn." Sabi ni Travis sa driver ko.
Hindi na lang ako kumibo at hinayaan ko na lang siya.
I won't forget this day, Maria.
HINDI ko namalayan ang oras at ang alam ko na lang ay umiinom kami ng beer. Si
Travis ang pasimuno kaya kung mapagalitan kami, siya ang bahala sa amin.
"Seryoso? Nabasted ka?" Hindi makapaniwalang tanong ni Heena sa akin. Kasama niya
si Axcel at kahit naman ata saan siya pumunta ay nakabuntot
ang pinsan ko sa kanya.
"Oo, tapos umiyak siya sa akin." Si Travis ang sumasagot sa mga tanong nila at para
bang siya mismo ang nabasted.
"Isusunod ko na si Travis." Biglang sabi ni Jeorge kay Heena.
"Babe naman, mamimiss mo ang abs ko tsaka biceps kapag binasted mo ako."
Nakangising sabi ni Travis.
"As if naman na meron ka?" Mataray na sagot ni Jeorge.

"Sino ba kasi si Maria?" Tanong ni Axcel.
"Basta maganda 'yon tsaka virgin." Sabi ni Travis. Binatukan ko naman siya. Ano
bang problema kung virgin o hindi? I don't care if a girl is virgin or not, what's
more important is my feeling.
"Iyong bunganga mo nga, Ravis! Wala ka ng ibang bukang bibig kung hindi mga
kababuyan." Naiinis na sabi ni Din habang may hawak na ice cream.
"Okay lang 'yan, Xander. At least hindi mo pa mahal 'di ba?" Heena comforted me.
Tumikhim naman si Axcel at hindi ko maiwasang mapangisi. My cousin's in love.
"Ay teka, narinig ko pala na sabi ni Tita Freen kay Mommy, we will go to Rancho
next vacation!" Excited na sabi ni Din.
"Oy Xander, pagkakataon mo na para matalo ako sa horse raising!" Sabi ni Travis sa
akin.
"You just won because you look like a horse, magkasundo kayo nang kabayo mo." Bored
kong sabi. Nagtawanan naman silang lahat.
"Gago!" Sagot ni Travis sa akin. Buong hapon kaming nag-inuman at nagkwentuhan.

Lahat kaming magpipinsan, malapit sa isa't-isa dahil iyon ang gusto ni Lolo
Gabriel. Hindi kasi magkakasundo ang mga anak niya kaya noong nabubuhay pa siya,
hiniling niya sa buong pamilya na magmahalan kaming lahat.
Tumayo ako at
iniwan silang lahat. Pumasok ako sa loob ng bahay at dumiretso sa isang guest room.
Why I feel so alone right now? I'm not even in love with her so why I feel like
this? Dammit!
Napalingon ako nang biglang bumukas ang pinto. It was Aivan, still wearing his
uniform.
"You okay?" He asked me. I gave him a half smile then nodded. I suddenly remembered
when I first met them, Aivan and Axcel. I was two years younger than them. Aivan's
really loud and Axcel always looks bored and suddenly, Aivan became too cold just
like his brother.
"I'm good, hindi ka mag-iinom?" I asked him.
"I will join them later, I just need to finish something." He replied. Hindi ba
siya marunong magtagalog? Sa pagkakaalam ko, nasa Pilipinas ako pero ang gagong 'to
english nang english.
He closed the door and I just lay in the bed.
"Xander, you will get over her sooner or later. Travis is right, maraming tahong sa
dagat." I talked to myself.
"She's not even too pretty but her face looks so innocent and I want to take it
away." I whispered. I think I'm now insane. I'm talking to myself because of that
girl, Maria.
I shook my head and closed my eyes, I should get a sleep. Today is a very tiring
day.
I woke up when I heard someone calling my name. I slowly opened my eyes and saw my
mother.
"You've been sleeping for hours." Mommy said. Tumayo ako habang humihikan.
"Your dad's waiting outside. Freen told me you're all here and you're sleeping.
Sinundo na kita dahil baka dito ka pa matulog." Sabi pa ni Mommy habang palabas
kami ng kwarto.
"Kuya Travis said the girl
you like basted you." Pang-aasar ng kapatid ko sa akin. Hindi ko na lang siya
pinansin at dumiretso sa labas. They weren't there anymore, maybe because it's
already too late.
"Jusko anak, nabasted ka?" Gulat na gulat na tanong ni Mommy.
"Mom." I warned her. We're in front of Tito Levinn and Tita Freen and I'm
embarrassed!
"Sino ang babaeng 'yan para tanggihan ang baby ko? Hindi niya ba alam na wala ng
mas gugwapo pa sa'yo?" Ani Mommy. Lalo lamang akong sumimangot sa sinabi niya.
"Mom, it's not a big deal."
"It is a big deal, Alexander!" Histerikal na sabi ni Mommy. I just sighed and
looked at my dad to get some help.
"Hayaan mo na iyan, kasama sa paglaki ang mabasted." Dad said. Kung anu-ano pa ang
sinabi ni Mommy bago kami makaalis. Hindi naman kalayuan ang bahay namin sa kanila.
It's just in a different exclusive village.
"Anak, sino ba iyong bumasted sa'yo?" Pangungulit ni Mommy.
"It was nothing, Mom. Don't mind it." Iritable kong sagot.
"Ang anak ko, binata na talaga. Dati lang, ang liit mo pa lang tapos buhat pa kita.
Ngayon, nanliligaw ka na. Anak, huwag ka munang mambubuntis ha? Alam kong kahit
seventeen ka pa lang, kaya mo ng bumuo ng bata." Seryosong sabi ni Mommy.
"Mom, that's too much!" Naiinis na ako.
"Alexander." Dad warned me. Ang kapatid ko naman ay tahimik lang habang naglalaro
sa iPad niya.
"I'm sorry."
"Anak naman kasi, iniisip ko lang naman ang future mo. Mamaya anak, malalaman ko na
lang na nakabuntis ka. Pagplanuhan mo muna ha? Ako kasi anak, hindi na pwede at
sabi ng doctor kapag nagbuntis pa ako, maaari na akong mamatay kaya kahit gusto ko
pa ng anak na babae, kuntento na ako sa inyong tatlo ng Daddy mo." This is it, my
mother's ceremony.
"Ma, ilang beses mo na bang nasabi ang mga 'yan? Paulit-ulit na lang." Sabi ng
kapatid ko.
"Ikaw rin! Baka mamaya n'yan, kung sinu-sino na ang nilalandi mo at hindi ko alam
may girlfriend ka na!"
Buong biyaheng sermon ang inaabot namin kay Mommy. Natigil lang nang magsalita si
Daddy.
"Have you heard the shooting accident near of your school, Alexander?" Dad asked
me.
My brows furrowed suddenly.
"What?"
"May barilan na naganap kanina malapit sa school niyo and I've heard the victim was
a teenager. You must be aware of that, I'm thinking of having you a bodyguard for
your safety." Dad said. Hindi ko na lamang pinansin iyon at itinuon ang pansin ko
sa labas.
"Kaya dapat kapag uwian niyo na, uuwi agad kayo ng bahay ha. Ikaw pa naman
Alexander, idol si Dora." Sabi ni Mommy.
"Uuwi na ako nang maaga, wala na naman akong susundan eh." Sabi ko sa kanila.
Biglang tumahimik ang loob ng sasakyan at siguro ay nakuha nila ang sinabi ko.
"Alexander." Dad called my name.
"What?" I glanced at him.
"Do you know Maria Rodrigo?" Dad asked me. Biglang akong kinabahan sa sinabi ni
Dad.
"Y-Yes, why?"
"She was the victim."
****
=================
Chapter Fourteen
FOURTEEN
SPG 18+
"Damn." Hindi ko mapigilang mapamura habang hinahalikan ko ang leeg niya. Her smell
was so good and I can't help not to bite her neck while leaving my marks there. I
don't care if she has a boyfriend or husband, I'm just really into her the moment
she entered the court room. I met her at one of my hearings last two days. Hindi ko
naman inaasahan na kakagat agad siya sa panlalandi ko sa kanya. Mahina lang naman
ako at lapitin ng tukso.
"What are you doing to me..." She said, moaning in my ear. She's almost naked and I
still have my clothes on. I wanna see her lust for my body.
"You won't forget what I'm going to do, darling." I smirked and totally took her
undies. I excitedly sucked one of her mound while my other hand was on her core.
"You're so bad Attorney!" She yelled. Ngumisi ako dahil sa nakikita ko. I never
leave any women I bedded unsatisfied. Lahat sila ay dinadala ko sa langit para
hindi nila makalimutan ang pangalan ko.
Hinubad ko ang damit ko at kung saan na lang iyon hinagis. Hindi naman mawala ang
ngiti sa mukha niya dahil sa nakikita niya ngayon. I know, there's nothing small in
me. Kinuha ko ang condom sa may wallet ko at binuksan ko iyon. Nakita ko naman
siyang nakatitig sa akin habang nakangisi ako.
"Wanna do the work?" I said seductively. She nodded and put the condom on me using
her mouth. My mouth parted and I can't help not to close my eyes. This is insane!
"Damn your sex skills." I groaned
in pleasure before I made her laid in bed again.
"Here I come baby." I said and thrust inside of her. Her eyes automatically closed
as I moved slowly. She's biting her lips while moaning again and again.
"Damn you, Attorney Alexander..." She was moaning my name while I'm moving faster.
I was just watching her face while I'm thrusting inside of her. She's biting her
lips and her eyes were closed. Lalo lamang nag-iinit ang katawan ko kapag nakikita
ko ang mga babaeng kinakama ko sa ganitong akto.
"I'm near." I told her as my movements became faster. Moments later, we both had
our orgasm. She almost lost her breath when she came.
"You're damn good in bed, Attorney." She said in a low voice, maybe she's tired.
"Just good?" I smirked.
"You're extremely good, Alexander. Now I have an idea why women are so fond of
you." I just watched her while getting dressed in front of me. Kinuha ko naman ang
condom at itinapon iyon sa may basurahan sa gilid ng kama ko.
"Why leaving so early?" I asked her. Kumuha ako ng isang sigarilyo at inilagay iyon
sa bibig ko bago sindihan.
"My husband will be home." She said. She told me earlier she just got married last
year and her husband is sterile that's why she's looking for a man who will give
him a baby and that's not me.
"We can still have sex until morning, wanna stay?" I grinned. Wala rin naman akong
kasama sa unit ko at mas maganda na mayroon akong kasama habang nagpapasarap.
"No and thank you for the good sex because that will be the last." She said.
"H'wag kang magsasalita ng tapos, Attorney Sanchez."
Sabi ko at tsaka ako bumuga ng usok.
"I have my words." She told me before leaving the room. Naiwan ako sa loob ng
condominium unit ko na nag-iisa. Huminga ako nang malalim.
Hanggang kailan ba ako magiging ganito? I'm now twenty six and my cousins are
getting married. Wala pa naman sa plano ko ang mag-asawa dahil wala pa akong
nakikitang babaeng sa tingin ko ay pakakasalan ko. Nagpapakasaya lang muna ako
ngayon sa buhay ko kahit na pinipilit na ako ng mga magulang ko na mag-asawa dahil
baka tumanda raw akong mag-isa.
Naputol lamang ang pag-iisip ko nang biglang tumunog ang cellphone ko. Kinuha ko
naman iyon at sinagot kung sino ba ang tumatawag.
"Xander, pumunta ka bukas ha! Birthday ng anak ko, hindi pwedeng wala ka roon." It
was Travis and yes, he's now married to Jeorge.
"Oo, pupunta ako." Sagot ko naman. Pinatay ko ang sigarilyo sa ashtray at tsaka
tumayo.
"Siguraduhin mo, sasapakin kita kapag wala ka bukas. Bring your gift to her, h'wag
mong biguin ang anak ko. Unfortunately, you're his favourite uncle." Sabi naman
niya bago ibaba ang telepono. Gago talaga 'yon. Dumiretso na lang ako sa banyo at
tsaka nagbabad sa ilalim ng shower.
Lagi akong napapaisip na ano nga ba ang pakiramdam na mayroong sariling pamilya?
Travis always tells me that it's glorious. Lagi niyang sinasabi na wala na siyang
ibang hihilingin pa dahil kuntento na siya sa pamilya niya.
I know he's happy and I want to be happy too. Gusto kong maranasan ang nararanasan
niya ngayon but I think I'm not yet ready. Ayokong matali ako sa isang bagay na
malaki ang responsibilidad.
Nagbihis
lamang ako ng boxer shorts nang matapos akong maligo. Today's a very tiring day and
I really need a good sleep.
MARAMI nang tao sa loob ng bahay nila Travis ng dumating ako. Mukhang magsisimula
na rin ang party at hindi pa naman ako late. May hearing pa kasi ako kaninang umaga
at hindi naman agad ako nakaalis sa court room dahil kailangan ko pang kausapin ang
kliyente ko.
"Tito Xander!" Nakangiting mukha ni Jorgia ang sumalubong sa akin. She's wearing a
cute pink dress while running to me. Agad ko naman siyang sinalubong at binuhat.
"Did you miss your favourite uncle so much?" I asked, smilling at her. She nodded
sweetly at me and kissed my cheek. Buti na lamang at hindi nagmana ang pamangkin ko
kay Jeorge dahil siguradong kawawa si Travis kapag nagkataon.
"Baby, don't run that fast ha? Baka madapa ka." Nag-aalalang sabi ni Travis na
nakasunod lang sa anak niya.
"You heard your father young lady, h'wag mong gagayahin ang pagiging tanga niya." I
said to my niece.
"Uncle, what's tanga?" Nagtatakang tanong naman ng pamangkin ko.
"Xander, your mouth! I'm warning you, not my daughter!" Naiinis na sabi ni Travis
sa akin. Tumawa lamang ako sa sinabi niya at tsaka ibinaba ang pamangkin ko.
"I'm going to give you something, baby." I smiled at my niece. Nanlaki ang mga mata
niya at bakas sa pagmumukha niya ang pagkasabik.
Kinuha ko ang necklace na binili ko sa ibang bansa at isinuot iyon sa kanya. May
pangalan niya iyon at halatang tuwang-tuwa siya sa ibinigay ko. Pinasadya ko talaga
iyon para sa kanya dahil alam kong malapit na ang birthday niya.
"Thank you
so much, Uncle Xander! You're the best!" She hugged me tightly.
"C'mon, this is your day and you should enjoy it." Sabi ko sa kanya. She nodded and
hurridly ran to her friends.
"Bagay na sa'yo ang maging ama." Nakangising sabi ni Travis sa gilid ko.
"Tarantado, hindi pa ako ready." Sabi ko naman sa kanya.
"Seriously, Alexander, mag-asawa ka na. You're getting old, man. Tignan mo ako,
twenty two pa lang at nag-asawa na. Ayoko ng pakawalan si Jeorge eh." Sabi niya sa
akin.
"Malibog ka lang kasi." Natatawa kong sabi sa kanya. Pumasok na kami sa loob at
doon ay nakita ko ang iba ko pang mga pinsan. Lahat ata ng mga Montemayor ay
naririto pwera lang kay Aivan na nasa ibang bansa. I've heard he will be home next
month. Si Din naman ay umuwi kahapon dahil si Jorgia ang paborito niyang pamangkin
sa lahat. Alam ko rin na may boyfriend siya na nasa ibang bansa.
"Jusko Jeorge, ang laki na naman ng tyan mo! Ang taba mo pa!" Boses ni Din ang
sumalubong sa akin nang makapasok ako sa loob.
"Malamang buntis, may nakita ka bang buntis na may abs? Jusko Din, paganahin mo
naman ang utak mo!" Sagot naman ni Jeorge kay Din.
"Bruha ka talaga kahit kailan, Jeorge!" Natatawang sabi ni Din.
"Tito Xander!" Si Marcus ang unang nakapansin sa akin kaya lahat sila ay
nagsitinginan sa pwesto ko. They are all there and I'm happy!
"The old bachelor is here!" Ani Din. Sinamaan ko naman siya ng tingin.
"Who's old?" I asked. Nagtawanan naman silang lahat. Tumabi ako kay Axcel na katabi
naman si Heena. Katulad ni Jeorge, buntis na rin si Heena and I think she's now in
her
three months.
"Lalabas muna ako, may darating akong mga katrabaho." Narinig kong sabi ni Jeorge
kay Travis.
"Sasamahan na kita, buntis ka." Sagot ni Travis sa asawa niya at tsaka sila
lumabas.
"Tito Xander, kailan ulit tayo magbabasketball? Busy si Daddy sa work." Sabi ni
Marcus sa tabi ko.
"Kapag hindi na rin ako busy, ang bilis mo kasing tumangkad. Mana ka sa mga
magulang mong foreigner." Natatawa kong sabi. Where's Kuya Greg anyway? I bet he's
talking about business with my uncles and aunties.
"Alexander, how's life being a lawyer?" Ate Raisse asked me.
"Good, I've met a lot of professional lawyers."

"Tsaka hot na mga babae." Sabi naman ni Shaun sa tabi ko.
"Ang astig niyo ni Jeorge ha, pareho kayong lawyer. Sino ba'ng mas magaling?"
Tanong ni Din.
"Mostly, my cases were murders. Si Jeorge kasi, puro business related ang mga
kasong hinahawakan niya so I can't say who's better." Kaswal kong sagot.
Din was about to say something when we suddenly heard Travis' voice.
"Magsisimula na ang party." Sabi niya. Nagsitayuan na kaming lahat at lumabas ng

bahay. Jorgia's standing in the middle and everyone's smiling including me.
Nakita ko si Travis na maluha-luha habang pinapanood ang anak niya. Parang kailan
lang, baby pa lang ang anak niya ngayon ay three years old na, and now Jeorge's
pregnant. Travis' got the real life and he's lucky.
"Travis looks so happy, simula talaga ng magkapamilya na siya, naging matured na

siya mag-isip." Sabi ni Din sa tabi ko.
She's right, Travis has been matured ever since he married Jeorge. Buti na lamang
at napagtyagaan siya ni Jeorge.
"Ikaw ba kailan ka mag-aasawa?" Tanong ni Din sa akin. Nakatutok ang mga mata ko sa
pamangkin ko at hindi mawala ang ngiti sa mga labi ko.
"Tsaka na, busy pa ako."
"Hindi mo masasabi 'yan, baka mamaya bigla na lang dumating ang babaeng hinahanap
mo." Makahulugang sabi ni Din. Umiiling na natatawa na lamang ako sa sinabi niya.
Pinanood namin si Travis na nagbibigay ng message sa anak niya habang naluluha.
"Nakakainis, pati ako naiiyak." Sabi ni Din sa tabi ko.
"Mag-asawa ka na rin kasi para maranasan mo 'yan." Sabi ko naman. Travis and Jeorge
ended their messages to Jorgia emotionally. Si Din, Heena ay umiiyak pati na rin si
Ate Raisse at Rissa. I guess, girls are really emotional.
Nagsimula na ang party at si Jeorge ay busy sa mga bisita. Si Travis ay

binabantayan ang anak niya at ako naman ay kasama lang ang iba kong mga pinsan.
Maraming bisita ang dumarating at ako naman ay nasa isang tabi lang at pinapanood
si Jorgia.
She's just like my daughter. Aminin ko man o hindi ay gusto ko na rin magkaroon ng
sariling anak pero naguguluhan ako dahil alam ko sa sarili ko na hindi pa ako handa
sa ganoong kabigat na responsibilidad. Natatakot akong mabigo at masaktan ang
magiging pamilya ko. I'm scared that I might disappoint them, that I might hurt
them and leave me when they can't take it anymore.
I sighed.
You're thinking too much, Xander. I guess you need a cigarette.
Lalabas na sana ako ng bahay para manigarilyo nang may biglang mahagip ang mga mata
ko.
Bumilis ang tibok ng puso ko nang makita ko ang babaeng nakasuot ng corporate
attire habang nakangiti. Sinalubong siya ni Jeorge at para bang binuhusan ako ng
malamig na tubig dahil alam kong patay na siya.
I know I'm not wrong, she's dead, nasaksihan ko iyon but why she's here?
Hindi ako makagalaw at para bang nakasemento ang mga paa ko sa lupa. Alam kong
hindi ako namamalikmata lalo na ng lumapit sila sa amin.
"Din, these are my co-lawyers. This is Attorney Louie, Jo, Rafael and Maria." I've
heard her name right, she's Maria. Napaawang ang mga labi ko sa gulat at para bang
tinakasan ako ng hangin sa katawan.
"Hi!" They greeted while smilling. Narinig kong bumati ang mga pinsan ko pero
pakiramdam ko ay natutuliro ako sa babaeng nasa harap ko ngayon.
Walang sabing hinawakan ko ang kamay niya dahilan para mapatitig siya sa akin.
"Maria..." I whispered her name. Tinitigan ko siya nang matagal at siya naman ay
sumimangot sa pagtitig ko.
"Ay Kuya, kilala kita? H'wag po feeling close ha." Masungit niyang sabi at tsaka
niya ako inirapan.
No, she's not Maria.
****
=================
Chapter Fifteen
FIFTEEN
"You're not Maria, you are not her." Umiiling kong sabi habang nakatitig sa kanya.
Tumaas naman ang kilay niya at tinignan ako nang masama.
"Excuse me ha, sino ba kasing may sabi na ako 'yong Maria na hinahanap mo? Oo,
Maria ang pangalan ko pero jusko naman Kuya, hindi naman siguro lahat ng may
pangalang Maria sa mundong 'to iisa 'di ba?" She sarcasticly said to me. Obviously,
this girl has an attitude.
"How come you look exactly like her?" I asked myself, still starring at her,
calmly.
"Jeorge ano ba 'tong lalaking 'to? May saltik ba 'to at kung anu-ano ang
pinagsasabi?" Naiinis na niyang sabi.
"Ano ba kasing problema, Xander?" Jeorge asked me, si Travis Din at Shaun ay
nakisali na rin.
"She's Maria." I told Travis.

"Siya? Eh 'di ba wala na 'yon?" Kunot noong sagot niya.
"Xander you're right, she is Maria. Attorney Maria Livai Arcaga but she's not the
Maria who rejected you almost ten years ago." Jeorge told me. Pinakatitigan ko ulit
siya at tama nga si Jeorge. She's not her because this girl is feisty, has a big
mouth and prettier than her. May nunal din siya sa may collar bone niya at alam
kong wala noon si Maria na kilala ko.
"I'm sorry." Nasabi ko na lamang at tsaka ko binitiwan ang kamay niya.
"Sorry Maria, maybe he's hallucinating and by the way, he's a criminal lawyer just
like you." Jeorge told her. Tumitig naman siya sa akin mula ulo hanggang paa at
para bang nagdududa siya. Saglit nga, kinukwestyon niya ba ang pagiging abogado
ko?
"He looks like a pussy destroyer than a lawyer." Masungit niyang sabi at tsaka niya
ako muling inirapan. Wala akong nagawa kung hindi ang mapanganga habang ang mga
pinsan ko ay nagtatawanan sa may likuran ko. Nakatitig lamang ako sa kanya habang
papasok siya sa loob kasama ang mga kasamahan niya.
"Hindi ata gumana ang charms ni Attorney Alexander Arthur Montemayor sa isang
abogadong tulad niya?" Tumatawang sabi ni Shaun sa may gilid ko.
"She's right, you're a pussy destroyer." Tumatawang sabi naman ni Din. Sinamaan ko
lang sila ng tingin at tsaka lumabas ng bahay para manigarilyo.
"Akala mo kung sinong magaling na abogado." Inis kong sabi bago ko sindihan ang
sigarilyo ko.
Gusto ko munang mapag-isa dahil kung anu-ano lang ang naiisip ko sa loob. Isa pa,
iniiwasan ko rin si Mommy dahil baka mamaya kulitin na naman ako noon na mag-asawa
na. Sa tuwing magkikita kasi kami, lagi na lang niyang sinasabi na gusto na niyang
mag-kaapo. Gusto na raw niyang makita ang magiging lahi ko at baka raw baog pa ako.
Nainggit din kasi siya sa iba kong mga pinsan na may mga anak na.
Bigla ko namang naalala ang nangyari kanina. She really looks like Maria but I know
she's not her. Maaaring magkamukha nga sila pero sa ugali pa lang ay nagkakatalo na
sila. I also figured out that her eyes are different than Maria, I always watch
girl's eyes.
"Para sa isang matinong lawyer, dapat niya sigurong malaman na nasa isa siyang
children's party para manigarilyo. Alam niya siguro na maraming bata sa paligid at
wala ata siyang pakealam kung may makakita man sa kanya o wala. Hindi niya rin
siguro
iniisip na kung sakaling may makakita sa kanya, baka gayahin siya. Very nice for a
lawyer!" Bigla akong natigilan sa paninigarilyo nang may marinig akong boses sa may
likod ko.
Napalingon ako at nakita kong siya 'yon, ang babaeng pinagkamalan kong Maria. May
kinukuha siya sa likod ng isang sasakyan at sa tingin ko ay regalo iyon.
I frowned and looked at her. "Ako ba ang pinaririggan mo?" Naiinis kong sabi.
"Ay Attorney, nandyan ka pala. Hindi ko naman sinasadya na paringgan ka, nagkataon
lang siguro na ikaw lang ang lawyer dito sa labas." Sarkastikong sabi niya. Tinapon
ko ang sigarilyo ko at tuluyang humarap sa kanya.
"Ano bang problema mo sa akin? And can you please stop being sarcastic?" Inis kong
sabi. Ang laki ata ng problema ng babaeng 'to sa akin. Sa pagkakaalam ko, wala
naman akong ginagawang masama sa kanya. Napagkamalan ko lang naman siyang si Maria
at iyon lang iyon!
"I don't have any problem with you, Attorney Montemayor. But I have a problem with
you, smoking like there's no children around here." Seryoso at mabilis niyang sabi
na para bang nasa court room siya.
"Ano naman ang pakealam mo kung manigarilyo ako?" Naningkit ang mga mata ko sa
kanya.
"Eh putang ina mo pala eh, kung hindi ka naman bobo at naintindihan mong may mga
bata lang sa paligid na pwedeng makita 'yang ginagawa mo at gayahin ka!" Nagulat
ako sa inasal niya. Hindi ko akalain na ang isang abogado na tulad niya, basta na
lamang akong mumurahin ng ganito. Hindi niya ba alam na pwede ko siyang kasuhan at
palalain pa iyon? Kaya kong maglaro nang marumi sa loob ng korte.
Magsasalita
sana ako nang bigla siyang lumapit sa akin.
"Ikaw, wala akong pakealam kung abogado ka o hindi. Kapag mga bata na ang
naaagrabyado, hinding-hindi kita papatusing gago ka! Hindi ako magkakamaling
makipagsapakan sa'yo kahit na malaki pa 'yang katawan mo! Isang beses pang banggain
mo ako at makita kong manigarilyo ka sa harap ko, puti lang ng mga mata mo ang
walay latay sa akin!" Nanggigigil niyang sabi sa akin. Hindi ko alam kung bakit
pero napangisi ako sa inakto niyang iyon.
This woman is really feisty and I like it.
"May gusto ka sa akin 'no?" Nakangisi kong sabi. Hindi siya sumagot at bigla ay
sinapak na lamang niya ako ng wala man lang sabi-sabi.
"Tangina." Napamura ako nang maramdaman kong dumugo ang bibig ko. Hindi pa ako
nakakabawi sa ginawa niya nang muli na naman niya akong sinapak dahilan para
mapatumba na ako. Pakiramdam ko ay mas malakas pa ang pangalawa niyang suntok sa
akin dahil nakaramdam ako ng hilo.
"Putang ina, kahit babae ka papatulan kita!" Sigaw ko sa kanya habang pinipilit
kong tumayo.
"Tumayo ka! Hindi kita uurungang gago ka!" Nanggigigil niyang sabi sa akin. Tumayo
naman ako pero bago pa ako makalapit sa kanya ay nagsilabasan na ang mga pinsan ko
at iba niyang kaibigan.
"Gago ka! Kikilalanin mo ang babanggain mo!" Sigaw niya sa akin habang hawak siya
ng dalawa niyang kaibigan.
"Xander, what happened? Bakit dumudugo iyang bibig mo?" Nag-aalalang tanong ng mga
pinsan ko sa akin.
"Maria, what the hell just happened? Bakit kayo nag-aaway? Ang sabi mo lalabas ka
lang dahil nakalimutan mo ang regalo mo, bakit biglang nag-aaway
na lang kayo?" Tanong ni Jeorge. Umalalay naman si Travis sa gilid niya.
"Itanong niyo sa babaeng 'yan! May saltik ata 'yan at bigla na lang mananapak!"
Inis kong sabi habang masamang nakatitig sa kanya.
"Dapat lang kitang sapakin! Wala kang konsiderasyon sa mga tao sa paligid mo! Gago
ka!" Gigil niyang sagot.
"Sa susunod na sapakin mo ako, sisiguraduhin kong sa korte na tayo maghaharap!" For
the existence of my life being a lawyer, no one has ever been humillated me like
what she did! Tignan natin kung hanggang saan ang tapang ng babaeng 'to!
"Isama mo pa ang buong pamilya mo! Akala mo uurungan kita? Lalaban ako ng patayan,
wala akong pakealam!" Galit niyang sagot sa akin. Hindi ako nakapagsalita nang
matitigan ko siya bigla.
She's crying.
I don't know why but it's just a simple matter yet she's crying.
"Maria, tama na..." Awat sa kanya ng mga kaibigan niya.
"Bitiwan niyo ako! Ipapalunok ko sa gagong 'yan ang sigarilyo niya para magtino
'yan!" Sabi niya habang umiiyak at para bang wala siyang pakealam kung makita siya
ng iba na umiiyak.
"Xander, please, pumasok ka muna sa loob at doon ka muna." Sabi ni Jeorge sa akin.
Hindi na lamang ako kumibo at sumunod sa sinabi niya. Pumasok ako sa loob at
dumiretso sa taas para roon magpakalma.
"Xander, ayos ka lang ba? Dumudugo iyong bibig mo." Sabi sa akin ni Din. Hindi ko
naman siya pinansin at dumiretso ako sa isang kwarto at doon nag-ayos ng sarili ko.
Hindi ko akalain na ganoon kalakas sumuntok ang babaeng 'yon at dahil lang iyon sa
simpleng sigarilyo ko! Pambihira, ano bang problema
niya kung manigarilyo ako? Sino ba siya? Nanay ko ba siya para pagbawalan ako? Kaya
nga ako lumabas para walang makakita sa akin tapos papakealaman niya ako?
"Xander, gamutin natin 'yong sugat mo." Pangungulit ni Din. Umupo naman ako sa
gilid ng kama pagkatapos kong mag-ayos ng sarili. May hawak siyang bulak at
betadine.
"Buti na lang kami lang ang nakakita at hindi na nagkagulo pa. Walang alam sina
Tito Levinn, nasa isang table sila at sabi naming ay ayos lang ang lahat.
Siguradong magwawala si Tita Sindy at baka masabunutan niya pa 'yong abogado kapag
nalaman niyang sinapak ka niya." Sabi ni Din sa akin.
"Tsk." Babawi ako sa babaeng 'yon! Hinayaan ko lang si Din na gamutin ang sugat sa
pisngi ko.
"Ano ba kasing nangyari?" Tanong ni Shaun sa akin. Hindi ako sumagot dahil ayokong
pag-usapan ang nangyari kanina. Sino bang gustong pag-usapan na hinayaan ko ang
isang babae na sapakin ako? Hindi lang isa, kung hindi dalawang beses pa!
"Hindi ka naman aawayin ng babaeng 'yon kung wala kang ginagawa. Minanyak mo ba?
Hinipuan o baka naman mamaya nilandi mo tapos gusto mong makipag-ano." Sabi ni Din
sa akin kaya sinamaan ko siya ng tingin.
"Sa tingin mo ba ganoon ako kadesperado? Ang daming babae d'yan at hindi ko pag-
aaksyahan ang babaeng 'yon ng oras ko!" Naiinis kong sabi.
"Ayan, ayan! Kaya ka nasasapak eh!" Diniinan ni Din ang bulak sa pisngi ko kaya
napangiwi ako sa sakit.
"May araw sa akin gang babaeng 'yon." Bulong ko. Hindi pwedeng hindi ako makaganti
sa babaeng 'yon. Aalamin ko ang bawat detalye ng pagkatao niya at sisiguraduhin
kong mabibigyan ng hustisya ang pagkakasapak niya at pagpapahiya niya sa akin.
"Xander, are you okay?" Pumasok si Jeorge sa loob ng kwarto kasama si Travis.
Tumango lang ako at hindi na nagsalita.
"Sorry for what happened, she's just sensitive when it comes to cigarette. Her
mother died because of her father's smoking addiction." Jeorge said.
****
=================
Chapter Sixteen
SIXTEEN
"Sir Xander, ipapaalala ko lang po na may hearing kayo ng alas dose ng hapon. Si
Mrs. Reyes naman po ay nagpaschedule kahapon na ngayong araw po kayo mag-uusap
tungkol po sa kaso ng asawa niya. Si Mr. Deleon naman naman po ay may kaso raw po
siyang ilalapit sa inyo tungkol sa business niya." Sunod-sunod na sabi ni Mark,
secretary ko. Pakiramdam ko naman ay sasabog na lang bigla ang ulo ko sa mga
sinasabi niya. Hindi na ba ako mauubusan ng mga gawain?
"Bakit ba ang daming kasong dumarating sa akin ngayon? Hindi ba pwedeng magpahinga
na lang muna ako buong magdamag?" Nahihilo kong sabi sa kanya.
"Sir, baka po magalit na naman sa inyo si Judge Mendoza kapag hindi po kayo
sumipot." Sabi naman ni Mark habang kumakamot pa sa likod ng ulo niya. Alam kong
kahit siya ay nahihilo na rin sa rami ng mga kailangan kong gawin.
"Hayaan mo lang ang matandang 'yon, magreretiro rin 'yan." Walang gana kong sabi
habang kumakain ng kung mansanas.
"Sir, balita ko raw matindi ang kalaban n'yong abogado mamaya ha?" Sabi ni Mark
dahilan para kumunot ang noo ko.
"Bakit? Bago na ba ang abogado ni Raul Sarmiento?" Nagtataka kong tanong.
"Opo, Sir. Iyong abogado mismo ang nag-offer kay Sarmiento na hawakan ang kaso
niya. Sa pagkakatanda ko po Sir, si Attorney Arcaga ang hahawak sa kaso niya."
Kaswal niyang sabi. Sino na namang ang ponsyo pilatong abogado na 'yon? Nagkamali
ata siya ng binabangga.
"Sus, kahit sinong abogado pa ang itapat nila sa akin, mapapanalo

ko 'tong kaso ko." Mayabang kong sabi sa kanya. Matibay ang ebidensya na si Raul
Sarmiento ang pumatay sa girlfriend niya. Siya lang ang huling kasama nito at sa
mismong apartment ni Sarmiento nakita ang bangkay kaya wala na siyang takas pa.
Malas na lang ng kung sinong abogado ang humawak sa kaso niya.
"Sir, bakit ayaw niyo po bang sabihin kung bakit kayo may band-aid ngayon sa
pisngi? Naku Sir, siguradong pagtatawanan kayo ni Judge Mendoza kapag nakita niya
kayo. Alam niyo naman na mainit ang ulo niyo sa isa't-isa at lahat na lamang ng
kamalian sa buhay niyo ay pinapansin ni Judge Mendoza." Natatawang sabi ni Mark
habang inaayos ang mga gamit ko.
"Basta, sugat lang 'to. Hindi mo na dapat alamin kung bakit. Tsaka hayaan mo 'yong
si Judge Mendoza. Alam mo namang bestfriend ni Daddy 'yon kaya kung bantayan ako,
akala babae ata ako. Galit 'yon sa akin kasi nilandi ko ang anak niyang babae.
Akala niya nilandi ko lang, hindi niya alam na natikman ko rin." Nakangisi kong
sagot. Hinawakan ko naman ang band-aid sa pisngi ko at bigla kong naalala kung
paano ko nakuha iyon.
May araw talaga sa akin ang babaeng 'yon! Simpleng sigarilyo lang, nag-eskandalo
na. Nagtataka tuloy ako kung paano naging abogado ang babaeng 'yon. May saltik ata
iyon at dapat na sa mental hospital ipasok kesa sa court room.
"Naku Sir, mas lalo kayong malalagot kay Judge kapag nalaman niya 'yan. Hinahanap
din pala kayo ni Attorney Sanchez kahapon, may dapat daw kayong pag-usapan, Sir."
Ani Mark. Aba, aba. Siya na ngayon ang naghahanap sa akin? Napangisi naman ako
dahil naalala ko ang sinabi niya
noong nakaraang gabi na, "I have my words." Nasaan na ngayon ang sinasabi niya? I
suddenly feel sorry for her husband because he will never satisfy her like what I
did to her.
"Just tell her I have my words too." I told him. Nawawalan talaga ako ng gana
magtrabaho ngayong araw. Pakiramdam ko, ang sakit ng buo kong katawan at ayaw kong
kumilos nang kumilos. Nabuburyo na rin ako sa buhay kong 'to. Kapag natapos lang
ang mga kasong hinahawakan ko ngayon, magbabakasyon ako. Pinag-iisipan ko rin ang
alok sa akin ni Daddy na pwesto sa Montemayor Empire pero mahal ko ang pag-aabogado
ko kaya hindi ko muna iniisip iyon.
Mabilis na tumakbo ang oras hanggang sa mag-alas dos na ng hapon. Tumayo na ako at
inayos ang sarili ko dahil may hearing ako. Nasa likod ko lamang si Mark at bitbit
ang mga gamit ko habang naglalakad ako.
Kung tutuusin kasi, mas gusto kong lalaki ang secretary ko dahil minsan kapag
babae, ang hirap makipag-usap at iyong iba ko pang mga naging secretary na babae,
nilalandi ako. Mabuti na lang at halos dalawang taon na si Mark sa akin at nasasabi
ko pa ang mga hinanaing ko sa kanya. Sa susunod niya ngang sahod, bibigyan ko siya
ng bonus para naman may pang-date sila ng girlfriend niya.
Nang makapasok kami sa court room ay wala pa ang bagong secretary ni Sarmiento.
Siguro ay natakot nang malaman niyang ako ang kalaban niya.
"Mark, akala ko ba bago-" Hindi ko na naituloy ang sasabihin ko nang biglang

bumukas ang pinto at pumasok ang isang babaeng nakasuot ng corporate attire.
Nanlaki ang mga mata ko nang makilala ko kung sino iyon. Tumigil siya sa
pwesto ko at humarap sa akin.
"Hi, I'm the new lawyer of Raul Sarmiento, Attorney Maria Livai Arcaga." She said
professionally before she offered her right hand to me. Napatitig naman ako sa
kanya at ibang-iba ang itsura niya ngayon kumpara kahapon. Mas mukha na siyang
lawyer kung ikukumpara kahapon na mukha siyang takas sa mental hospital.
"Sir." Siniko ako ng secretary ko.
"Attorney Alexander Arthur Montemayor." Sabi ko at tsaka ko tinanggap ang kamay

niya. Makahulugang ngumiti lamang siya sa akin at tsaka niya ako tinalikuran.
Mahinang napamura na lang ako habang pinapanood siyang kausapin ang kliyente niya.
Mukhang masusubukan ang pagiging lawyer ko ngayon dahil sa babaeng 'to ah.
"All rise..." Nagsitayuan na kaming lahat.
"Sir, mukhang mapapalaban kayo ngayon ah." Bulong ni Mark sa tabi ko. Hindi ko na
lamang siya pinansin dahil ang atensyon ko ay nasa babaeng 'yon.
Sinasadya niya bang kalabanin ako? Tanong sa isip ko.
Nagsimula na ang hearing at ako ang unang magtatanong kay Sarmiento. Sisiguraduhin
kong makukulong ang lalaking 'to para makamit ng kliyente ko ang hinihingi nilang
hustisya.
"Mr. Sarmiento, ang sabi mo ay wala ka sa apartment mo noong araw na naganap ang
krimen, tama ba?" Tanong ko.
"Opo."
"At ang sabi mo, wala kang kinalaman sa pagpatay sa nobya mong si Rowella Asuncion,
hindi ba?"
"Opo."
"Ang sabi mo rin, nang araw na dumating ka at natagpuan ang bangkay ng nobya mo ay
galing ka sa isang mall dahil bumili ka ng mga kailangan mo, hindi ba?"
"Opo."
"Attorney Montemayor, I don't know
what was the significance of your questions." Sabi Ni Judge Mendoza. Mainipin
talaga 'tong matandang 'to! Hindi ba pwedeng mag-antay siya?
"Your honor, gusto kong ipakita ang ebidensya na nagsasabing nagsisinungaling si

Raul Sarmiento at siya talaga ang pumatay kay Rowella Asuncion." Nakangisi kong
sabi.
"Your honor, the evidence was not shown in the-"
"Attorney Arcaga, this is a death case and I'm allowing the evidence of Attorney
Montemayor." Putol ni Judge Mendoza sa sinasabi niya.
Nag-play naman sa projector ang kuha sa gate ng apartment ni Sarmiento kasama ang
araw at oras kung saan umuwi siya nang mas maaga kesa sa sinasabi niya.
"Mr. Sarmiento, who do you think is that man?" Tanong ko sa kanya. Namutla naman
ang mukha niya bigla sa sinabi ko.
"Ako po." Sagot niya.

"No further question." Sabi ko at tsaka ako umupo.
"Ang galing mo talaga, Attorney." Bulong ni Mark sa tabi ko. Tumingin naman ako kay
Attorney Arcaga at ngumisi. Mali ka ng hinahamon mo, Attorney Arcaga.
Tumayo naman siya dahil siya naman ngayon ang magtatanong kay Raul Sarmiento.
"Mr. Sarmiento, ikaw ba ang pumatay kay Rowella Asuncion?" Direktang tanong ni
Maria sa kanya.
"Your honor." Umalma ako.
"Attorney Arcaga." Judged Mendoza warned her.
"I'm sorry, let me rephrase. Do you think the killer is inside of this room?" She
asked.
"Wala po." Agad na sagot ni Raul Sarmiento. Bumaling naman ng tingin sa akin si
Maria at tsaka ngumisi.
"Your honor, I will show you the evidences that will contradict the evidence of
Attorney Montemayor."
Sabi niya at tsaka lumabas sa projector ang mga surveillance footage ni Raul
Sarmiento nang araw na matagpuan ang krimen.
"Your honor, the time in this footage is 7:30:03 PM in January 3, 2016. na kung
saan makikita nating bumibili si Raul Sarmiento ng mga sinasabi niyang mga
kailangan niya. Also in another video, makikita natin si Sarmiento na pasakay sa
isang terminal exactly 9:30:02 PM at sa video na ipinakita ni Attorney Montemayor.
Eksaktong 8:30 PM umuwi si Sarmiento dahilan para siya ang masabing pumatay kay
Rowella Asuncion. I also have another video of what he had shown to you, but this
time, it's not doctored." Sabi niya at tsaka nag play ang isang video kung saan may
oras, araw at taon na nakalagay na kaparehas ng video na ipinakita ko sa court
room.
"Playing dirty, Mr. Montemayor?" Ngumisi siya sa akin.
"Mr. Montemayor, I'm really disappointed." Ani Judge Mendoza.
This is damn insane! I won't forget this day, I won't forget her!
****
"How was your day, Mr. Montemayor?" Napalingon ako sa babaeng nagsalita sa may
gilid ko. It's her, Attorney Arcaga.
"Don't talk to me." Masungit kong sabi sa kanya. Sinira ng babaeng 'to ang araw ko
at hindi ko makakalimutan 'yon. Natalo na nga ako sa kaso, napahiya pa ako!
Pambihirang araw 'to!
"Next time, don't play dirty lalo na't hindi mo alam kung sino ang kinakalaban mo."
Sabi niya at tsaka siya tumawa. Kumunot naman ang noo ko at tumitig sa kanya.
Ngayon, mas sigurado na akong baliw ang babaeng 'to.
Nagpatuloy ako sa paglalakad at sinasabayan niya pa rin ako.
"Ngayon ko lang napansin, matangkad ka pala tsaka pogi." Sabi niya, hindi naman ako
nagsalita. Bahala siya sa buhay niya.
"May girlfriend ka na?" Tanong niya. Hindi ulit ako kumibo.
"Huy, tinatanong kita, may girlfriend ka na? Alam mo sayang ka kung bading ka.
Matangkad ka, pogi ka tsaka hindi ka naman magiging lawyer kung bobo ka naman hindi
ba? So I therefore conclude you have a brain." Sabi niya habang sinasabayan akong
maglakad.
"Ay ganito na lang, ililibre na lang kita ng frappe sa Starbucks! Don't worry,
walang daga roon hindi katulad ng mga napapanood mo sa T.V na may daga. Jusko ha,
bakal ba 'yong daga para hindi madurog sa blender? Nakakaloka lang."
Tumigil naman ako sa paglalakad at humarap sa kanya. "Alam mo, ang ingay mo."
Naiinis kong sabi. Ngumiti naman siya sa sinabi ko.
"So it's a yes? Pambawi sa panununtok ko sa'yo kahapon. I know I'm just over
reacting about your smoking habit Tama ka naman, wala na akong pake kung
manigarilyo ka. I guess, I'm still affected by what happened to my mother last
month. She died because of lung cancer, secondhand smoke raw sabi ng Doctor."
Diretsa niyang sabi sa akin. Pinaningkitan ko naman siya ng mga mata.
"Pampalubag loob dahil natalo mo ko sa kaso ko?"
"Grabe ka naman, alam mo namang alam ko rin na walang kasalanan 'yong tao. Masyado
ka lang maruming maglaro kaya tuturuan kita kung paano maging malinis. Tara na?
Bilis na, libre ko!" Nakangiti niyang sabi sa akin.
"Please? Bili na, para hindi na ako makunsensya sa pambubugbog ko sa'yo." Dagdag pa
niya.
"Okay, but I'm telling you, this will be the first and last." Sabi ko sa kanya.
"Oo na, daming arte ha!"
****
=================
Chapter Seventeen
SEVENTEEN
"Can I ask you a question, Attorney Arcaga?" Sabi ko sa kanya pagkatapos naming um-
order sa counter.
"Sure, ano ba 'yon?" Nakangiti niyang tanong sa akin.
"Are you somehow, has mental issues?" Walang pag-aalinlangan kong tanong sa kanya
habang kunot na kunot ang noo ko.
"Hoy! Grabe ka kamo sa akin!" Sagot naman niya.

"Seryoso ako, baliw ka ba?" Sabi ko sa kanya. I crossed my arms around my chest and
stared at her. Malakas ang pakiramdam ko na baliw ang babaeng 'to.
"Ang judgemental mo, Attorney Montemayor! Kung iniisip mo iyong nangyari kahapon,
syempre babae lang ako tsaka hindi ko pa rin kasi nakakalimutan 'yong nangyari sa
Nanay ko. Ikaw ba naman mamatayan ng Nanay, magiging masaya ka? Siyempre hindi lalo
na't siya lang 'yong bumuhay sa akin kaya utang ko lahat ng mayroon ako sa kanya."
Sabi naman niya sa akin. Pinanood ko naman siyang uminom sa frappe niya. Simple
lang naman ang tanong ko, ang dami nang sinabi. Ganito ba talaga ang mga babae?
"Isa pa, sinasadya mo bang kalabanin ako?" Tanong ko pa.
"Oo, kasi ang dumi mo maglaro. Kilala na kita sa korte, Attorney Montemayor. Kilala
ko ang mga tulad mong gagawin ang lahat maipanalo lang ang kaso nila. Bakit ka ba
kasi nag-abogado? Mayaman ka naman na ah. Sinasayang mo lang ang oras mo sa
pagiging abogado mo kung ganyan ka naman maglaro sa loob ng korte." Sabi niya sa
akin. Hindi naman ako sumagot dahil totoo naman ang sinabi niya. Ganoon ang sinabi
sa akin ng mga magulang ko na sinasayang ko lang
ang pagiging abogado ko kung marumi ako maglaro. Tumitig naman siya sa akin at
nanlaki ang mga mata niya nang makita niya ang band-aid sa pisngi ko.
"Hala! Ako ba ang may gawa niyan?" Nanlalaki ang mga mata niyang tanong sa akin.
Pinaningkitan ko naman siya ng mga mata.
"Can you please lower down your voice? Nakakahiya ka kasama." Direkta kong sabi sa
kanya. Kanina ko pa napapansin na pinagtitinginan kami dahil ang lakas ng boses
niya. Hindi ba siya marunong mahiya?
Ngumuso naman siya at muling uminom sa frappe niya. "Ang hard mo masyado ha,
namimihasa ka na. Siguro nga tama ka, kaya siguro walang pumapatol sa akin kasi
maingay ako. Tsaka concern lang naman ako kasi ako pala ang may gawa niyan. Mabait
naman kasi ako tsaka madaldal, may trauma lang talaga ako sa sigarilyo." Sabi niya.
"Matuto ka rin kasing mag-ayos, you look awful." Walang gana kong sabi sa kanya.
"Suking-suki na ako sa panlalait mo ha. Alam ko naman 'yon tsaka wala naman akong
pakealam kung ano ang sabihin ng ibang tao sa akin, tsaka ikaw, kapag ako gumanda
hindi na kita papansinin! Kahit ganito ang mukha ko, may nagkakagusto pa rin naman
sa akin."
Napangisi naman ako sa sinabi niya. Nakakaaliw kausap ang babaeng 'to, ang dami
masyadong sinasabi.
"Bakit mo ba kasi ako niyaya rito?"
"Alam ko kasi na marumi ka maglaro kapag nasa korte kaya tuturuan kitang maging
malinis." Hindi ko na napigilan ang sarili ko at tumawa na ako.
"You know how tough is our job, Attorney Arcaga. Lahat gagawin mo para maipanalo
ang kaso mo dahil pangalan mo ang nakasalalay roon." Seryoso kong sabi sa kanya.
"Ganoon
ba iyon lagi? Wala ka bang kunsensya at hahayaan mong makulong ang isang tao sa
kasalanang hindi naman niya ginawa? Alam mo ikaw, demonyo ka eh. Iyong mga tulad mo
dapat pinuputulan ng buntot at sungay." Nakanguso niyang sabi sa akin.
"Buti naman alam mo." Nakangisi kong sabi sa kanya.

"Paano kung sa pamilya mo mangyari iyon? Paano kung sa girlfriend mo o asawa mo?
Napakawalang puso mo."
"Wala namang awa pagdating sa batas. Kaya sinanay ko na ang sarili ko na hindi
maawa. Tsaka bata pa ako, wala akong asawa o girlfriend."
"Bading ka siguro 'no?" Agad niyang sagot. Natawa ulit ako at hindi ko man aminin
sa kanya, natutuwa akong kausap siya.
"Ang dami mong sinasabi."
"Ganon talaga, dapat marami kang alam kasi abogado ka. Palibhasa ikaw, puro virus
na ang utak mo kasi madumi ka na." Walang kaabog-abog niyang sabi.
"Wala bang nag-hihintay sa'yo? Malapit na dumilim ang paligid." Tanong ko sa kanya.
"Wala na akong ibang kilalang kamag-anak ko. Iyong tatay ko naman, ewan ko ba kung
nasaang lupalop na 'yon ng Pilipinas o kung buhay pa ba 'yon. May sarili na akong
bahay, ipon galing sa pagiging abogado ko." Kwento niya. Naniniwala naman ako sa
sinabi niya dahil malaki rin ang perang pinag-uusapan sa pagiging abogado.
"Ikaw ba?" Tanong naman niya.
"I have a condo unit pero may bahay ako ngayong ipinapagawa para kapag nag-asawa na
ako, may bahay na kami." Kaswal kong sagot sa kanya.
"Ay teka lang ha, bibili lang ako ng cake." Sabi niya sa akin at tsaka tumayo.
"Baliw nga." Bulong ko sa sarili ko habang napapailing.
Hindi rin naman nagtagal
ay bumalik siya na may dalang tatlong slice ng cake.
"Pasensya na ha? Mahilig kasi ako sa cake." Nakangiti niyang sabi bago niya
lantakan ang mga pagkain niya.
"I hate too much sugar." I told her.
"Halata naman sa'yo, tignan mo nga 'yang katawan mo pumuputok na sa muscles. Siguro
puro mataas sa protein ang mga kinakain mo." Sagot naman niya sa akin. Tumingin
naman ako sa katawan ko at sakto lang naman 'yon para sa akin.
"Ayaw mo talaga?" Sabi niya sabay alok sa akin ng tinidor niya na may cake.
"No, I don't want to eat."
"Ang arte mo, kahit 'yang frappe na nilibre ko sa'yo ayaw mong inumin. Alam ko
namang bitukang mayaman ka, pero jusko, kahit konti lang ayaw mo? Akin na nga 'yan,
ako na lang ang iinom." Iritable niyang sabi sa akin.
Napatitig na lamang ako sa kanya. Ganito ba kagulo mag-isip ang babaeng 'to?
Bigla kong inagaw sa kanya ang frappe ko at ininom iyon.
"If this makes you happy, I will drink it." Sabi ko sa kanya. Kilala ko ang mga
babaeng tulad niya, alam kong may gusto siya sa akin kaya niya ako kinakausap
ngayon. Pwede ba kasi iyon? Kahapon lang, ang sungit niya sa akin tapos biglang
ngayon magiging ganito? Ngumisi ako. Hindi ko tipo ang mga babaeng katulad niya,
iyong mga babaeng desperadong magkaroon ng boyfriend o asawa. Ayoko rin sa kanya
dahil ang ingay niya. Ayoko sa mga babaeng halata namang may gusto sa'yo, pakipot
pa.
Sa kanya na mismo nanggaling, walang pumapatol sa kanya kaya ako ang nakikita niya
ngayon. Alam ko ang laro niya at marunong din akong maglaro, mas magaling nga lang
sa kanya.
Maybe she
looks like the old Maria but I don't like her, that's it.
"Ang arte mo, iinumin mo rin naman pala." Mataray niyang sabi sa akin. Hindi na
lang ako nagsalita at tinitigan ko lang siya. Pinapakinggan ko ang bawat sinasabi
niya at lahat na ata ay nakwento niya.
"Tsaka alam mo ba, bago ako grumaduate sa law school, naospital iyong Nanay ko.
Tapos syempre, gusto ko siya ang kasama ko sa pag-kuha ng diploma ko kaya pinilit
niyang magpagaling kahit na ubo siya nang ubo. May mask nga siya noon eh pero kahit
na hindi maganda ang pakiramdam niya, siya pa rin iyong nagsabit ng medalya sa
akin. Nagtrabaho agad ako, nag-ipon tapos pinagamot siya. Iyong tatay ko kasi,
kahit na may sakit si Nanay sige pa rin ang paninigarilyo sa loob ng bahay. Para
bang wala siyang pakealam sa Nanay ko kaya galit na galit ako sa kanya at iniwan
naming siya. Kaso noong nakaraan buwan, hindi na kinaya ng katawan niya ang cancer
cells kasi kumalat na kaya namatay siya." Sabi niya sa akin. I don't know why but
she doesn't bores me. Nawiwili ako sa mga kinukwento niya at pakiramdam ko ay
espesyal ako dahil may isang tao na nagsasabi sa akin ng mga hinanaing niya sa
buhay.
"It's getting late, you should go home now." I told her as I looked at my wrist
watch.
"Oo nga, napahaba na ang kwentuhan natin. Bawi na ako sa'yo ha? Hindi na ako
makukunsensya sa pagsapak ko sa'yo." Nakangiti niyang sabi.
"Sure." Sagot ko. Tumayo na kami at lumabas ng coffee shop.
"You have a car?" Tanong ko sa kanya.
"Wala, mahal pa 'yon eh. May motor ako, iyon ang ginagamit ko." Sagot naman niya sa
akin.
"Is that safe? I mean, yes I'm driving a motor too but for you, is it safe?" Tanong
ko sa kanya.
"Oo naman 'no. Limang taon na akong nagdadrive ng motor at iyon ang inuna kong
ipundar bago ang sarili kong bahay. Kapag nakasungkit ako ng pogi at mayaman, tsaka
na ako bibili ng sasakyan." Tumatawa niyang sabi. Lalo akong nagduda sa
pakikipagkaibigan niya sa akin.
"Okay, stay safe." Sabi ko sa kanya.
"Sure, ikaw rin. Ingat ka sa pagmamaneho." Sabi niya at tsaka siya tumalikod sa
akin.
"Wait-Uhmm, can I get your contact number?" I asked her.
"Ikaw ha, type mo ko 'no?" She said jokingly.

"No, maybe we can discuss something about laws? Criminal cases?" I said.
"Sure." Sabi niya sabay kuha ng calling card niya sa wallet niya. Inabot niya sa
akin iyon at nilagay ko sa bulsa ko.
"See you next time." She told me before she leave. Hindi muna ako umalis, pinanood
ko muna siyang maglakad palayo hanggang sa mawala siya sa paningin ko.
Kinuha ko naman ang calling card niya sa bulsa ko at tinignan iyon.
Attorney Maria Livai Arcaga.
Napapangiting umiling na lamang ako at tsaka nagpatuloy sa paglalakad papunta sa

sasakyan ko.
I really had a great day.
****
=================
Chapter Eighteen
EIGHTEEN
I don't know how many times my phone rang because of her countless calls. My last
hearing was done a few minutes ago and I told Maria we will see each other after my
work. I thought I will leave the court room earlier but my client wanted me to tell
every detail about his case. I told her I will be there before one in the afternoon
but it's almost two and I think she's now mad at me.
My phone rang again and I don't have any choice but to answer it. Bahala na.
"Hoy, Attorney Montemayor! Ikaw 'tong magyayaya sa akin, ikaw pa 'tong wala? Grabe
ka naman!" She yelled at me.
"Malapit na, naglalakad na ako." I told her. Malapit lang naman sa office ko ang
coffee shop at pwede naman iyong lakarin.
"Bilisan mo naman, grabe ka sa akin. Kanina pa ako pinagtitinginan ng mga crew

dito, akala siguro nila nakiki-wifi lang ako." I don't know why but a smile
suddenly flashed to my face.
"Ito na, malapit na ako. Masyado ka namang excited na makita ako."I said. Hindi
naman nagtagal ay nakarating din agad ako sa coffee shop at agad na nakita ang
pwesto niya.
I ended the call and put my cellphone in my bag.

"Grabe ka naman, Attorney! Isang oras akong naghintay at hindi ka man lang nahiya?
Dahil d'yan ililibre mo ako!" She complained. Napangiti naman ako dahil sa
kaingayan niya. Dalawang buwan na ang lumipas nang una kaming magkausap at
dumadalas nang dumadalas ang pagkikita naming dalawa. Siguro, sa isang lingo ay
apat na beses kaming nagkikita at kung minsan ay araw-araw pa. Hindi ko naman alam
kung bakit basta ang alam ko, nag-eenjoy ako kapag kasama ko siya.
"Pareho lang tayo ng trabaho kaya hindi kita ililibre." Sabi ko.
"Wow ha! Napakakuripot mo talaga kahit kailan! Kahit isang beses hindi mo pa ako
nilibre!" Nakanguso niyang sabi. Napangiti naman ako dahil sa reaksyon niyang 'yon.
"Bakit? Totoo naman ah, pareho lang tayo ng trabaho. Baka nga mas malaki pa ang
sinasahod mo kumpara sa akin."
"Naku talaga, sisiguraduhin kong kapag nagkaroon ako ng boyfriend, malayo sa ugali
mo! Kahit kailan, wala akong mapapala sa'yo!"
"Maghanap ka muna ng papatol sa'yo bago mo sabihin 'yan." Tumatawa kong sabi. Hindi
naman siya nakapagpigil at hinampas niya ako sa braso.
"Bwisit ka talaga kahit kailan!" She said, irritably.
"You're cute, you know." Hindi ko mapigilang sabihin sa kanya.
"Matagal na, ngayon mo lang alam? Ay alam mo ba, may bagong abogado ngayon sa
office tapos ang pogi!" Kinikilig niyang sabi. Hindi naman ako nagsalita at nakinig
lang ako sa sinasabi niya.
"Tinanong siya ng mga kasamahan ko tapos single daw, eh sa firm ako na lang naman
ang walang asawa o boyfriend. May pag-asa kami 'di ba?" She was smilling while
talking to me.
"Kapag pinatulan ka, ako na sasagot sa una niyong date." Sabi ko. Nanlaki naman ang
mga mata niya.
"Talaga ha! Wala ng bawian iyon! Abangan mo at malapit na akong magkaboyfriend."

Sabi niya. Hindi ako sumagot dahil wala naman akong sasabihin sa kanya. Ewan ko,
pero pakiramdam ko bigla akong nawalan ng gana.
"Order muna ako, ano bang gusto mo? Sagot ko na since sabi mo naman sasagutin mo
ang una naming
date." Abot tenga ang ngiti niya habang kausap ako.
"Bahala ka." Sabi ko sa kanya. Tumango lang siya at tsaka pumunta sa counter para
umorder. Hindi naman nagtagal ay bumalik din siya dala ang mga inorder niya.
"You look so happy." I told her.
"Oo naman 'no, hiningi kasi niya kanina iyong number ko. Alam mo ba, may kotse siya
tapos sabi niya ihahatid na raw niya ako eh ikaw kasi niyaya mo ako kaya ikaw na
iyong sinamahan ko. Siyempre, mas pipiliin naman kita kung ikukumpara sa kanya."
Mabilis niyang sabi. Hindi ko alam kung bakit pero parang kinabahan ako sa huli
niyang sinabi.
"Bakit naman ako pipiliin mo? Paano naman ang love life mo?" I asked.
"Ano ka ba, siyempre kaibigan kita tsaka napagtyatyagaan mo naman ang kadaldalan ko
kahit alam kong minsan naiinis ka na. Hayaan mo, kapag niligawan na niya ako, hindi
na tayo madalas magkikita para hindi ka na rin mainis sa bibig ko!" Nakangiti
niyang sabi. Nagtagis naman ang panga ko sa sinabi niya. Iniisip ko pa lang na
hindi na kami magkikita, gusto ko nang magalit.
"Joke lang ito naman, nainis agad. Siyempre makikipagkita pa rin ako sa'yo kaso
kasama na ang boyfriend ko. Baka kasi magalit 'yon o kaya magselos kasi alam mo na,
gwapo ka rin." Sabi niya sa akin.
"Sus, sigurado ka bang papatulan ka?"
"Oo naman 'no! Tignan mo nga, may text siya sa akin!" Sabi niya sabay pakita sa
akin ng cellphone niya.
Take care, Attorney Maria. Have a nice day, excited to see you tomorrow.
"Kakakilala mo pa lang, papatulan mo na agad?" Tanong ko sa kanya.
"Ikaw, ang negative mo! Friend, suportahan mo naman
ako sa love life ko. Jusko, tumatanda na itong kipay ko wala pa rin ang lalaking
magpaparamdam sa akin ng init na hinahanap ko." Sabi niya sa akin.
"Kahit kailan baliw ka talaga." Napapangiti kong sabi.
"H'wag ka na kasi magpigil ng ngiti. Pasungit effect ka pa, alam ko namang

tarantado ka rin. Kilala mo si Attorney Mandi? Alam mo bang nakwento ka niya sa
akin? Ang sabi niya, magaling ka raw sa kama. Ikaw ha, may hidden talent ka pala
hindi mo sinasabi." Nang-aasar niyang sabi.
Kinuha ko naman ang frappe na binili niya at ininom iyon.
"Hindi naman ako masungit tsaka wala akong hidden talent." Sabi ko pa.
"Ang humble ha! Ay teka, kumain ka na ba? Hindi ba sabi mo kakagaling mo lang sa
hearing mo?" Tanong niya.
"Hindi pa." Kaswal kong sagot. Nagulat naman ako nang bigla niya akong batukan nang
malakas dahilan para pagtinginan kami ng mga tao.
"Sana sinabi mo muna sa akin na hindi ka pa nakain bago mo inumin 'yan!" Sabi niya.
Hindi ko naman alam kung galit ba siya o hindi.
"Ano naman kung hindi pa ako kumain?" I said, frowning.
"Malamang, sasakit iyang tiyan mo kapag uminom ka nyan! Halika, kumain tayo, hindi
iyong 'yan lang." Sabi niya at tsaka siya tumayo.
"Ayokong kumain sa labas, sawa na ako sa pagkaing resto." Walang gana kong sabi.
"Eh anong gusto mo? Kailangan mong kumain 'no."
"Gusto ko ng lutong bahay." Sabi ko. Puro na lang kasi ako kain sa labas kaya
nagsasawa na ako. Hindi naman ako makauwi sa amin dahil busy ako sa trabaho ko.
Kung uuwi ako, saglit lang din ang itinatagal ko roon.
Tumingin naman siya sa orasan

niya bago bumaling ng tingin sa akin.
"Tara na, pagluluto kita sa bahay nang matikman mo naman ang luto ko." Sabi niya
sabay hatak sa akin. Hindi naman ako nakakibo at nagpahatak lang ako sa kanya
palabas ng coffee shop.
"Ay teka yung frappe natin sayang." Sabi niya at tsaka siya pumasok muli sa loob at
kinuha ang frappe namin.
"Baliw talaga." Napapangiting bulong ko na lang sa sarili ko.
Nang makalabas siya ay agad niyang inabot sa akin ang mga frappe na hawak niya.
"Ilagay mo muna sa sasakyan mo kasi hindi ko kayang dalhin 'yan kapag nag motor
ako. Sundan mo lang ako ha?" Sabi niya.
"Sana iniwan mo na lang 'to, pwede naman tayong bumili ulit."
"Aba, Attorney. Matuto ka namang manghinayang, kahit kaya mong palitan 'yan, pera
ko pa rin iyan. Bilisan mo na, sumakay ka na sa kotse mo at sundan mo ako." Sabi
niya sabay tulak sa akin.
"Okay, okay." Nasabi ko na lang. Nasa harap lang naman ang sasakyan ko. Tumawid ako
at agad na sumakay dahil nakita ko siyang paalis na.
Sinundan ko lamang siya at kahit na tirik na tirik ang araw, parang balewala lang
iyon sa kanya.
"Kaya naman niyang bumili ng sasakyan, pinagtyatyagaan pa niya ang motor niya."
Sabi ko sa sarili ko habang sinusundan siya.
Hindi naman nagtagal ay pumasok kami sa isang village at nakarating sa harap ng

isang bahay.
It's simple but it looks classy. The combination of black and gray makes the house
looks so beautiful.
Bumaba siya ng motor at pumasok sa gate ng bahay niya. Binuksan niya iyon at
sinenyasan akong pumasok. Sumunod naman siya sa akin dala ang motor
niya at tsaka isinara ang gate.
"Nice house." I commented.
"Siyempre 'no! Pinag-ipunan ko talaga 'to para sa amin ng Nanay ko." She replied.
"Pasok ka." She said after she opened the front door. Pumasok siya sa loob at
sumunod ako. Mas lalo akong namangha dahil maraming paintings ang nakasabit sa
dingding ng bahay niya.
"Paintings ko 'yan, ganda ba?" Nakangiti niyang sabi. Pinaupo niya sa sofa at
masasabi kong kahit simple lang ang bahay, maganda ito.
"You have a lot of talent." Sagot ko.
"Magpapalit lang ako ha, kanina pa ako naiinitan eh." Sabi niya bago siya umakyat
sa itaas.
"Take your time." Sabi ko at tsaka ko inilibot ang mga mata ko sa loob ng bahay
niya.
"This is nice." Nasabi ko sa sarili ko. Napatitig naman ako sa isang painting na
nakasabit sa dingding at hindi ko mapigilan ang mapangiti.
It was obviously her with her mother. Kahit sa pagkabata, kamukha niya si Maria na
nakilala ko.
"Ang ganda ko kahit noong bata 'no?" Nag-angat naman ako ng tingin sa nagsalita,
it's her wearing a simple t-shirt and short.
"Lagi mo na lang sinasabing maganda ka, wala na bang bago?" Biro ko sa kanya.
"Supportive mo friend!" Nakasimangot niyang sabi. Tumawa lamang ako habang

dumiretso siya naman ay dumiretso sa kusina niya. Sinundan ko siya at pinanood kung
ano ang ginawa niya.
"Nakakain ka na ba ng mongo?" Tanong niya sa akin. Umiling naman ako dahil hindi pa
ako nakakakain noon.
"Halata naman sa'yo, siguro puro ham, steak, o kung anu-ano pang pang mayayaman na
pagkain ang kinakain mo 'no? Hayaan mo, matitikman mo na rin ang mongo ko with
pritong isda!" Nakangiti niyang sabi.
"Nakakain na ako ng isaw, pinakain sa akin ng pinsan ko." I told her.
"Ay masarap iyon tsaka dugo! Kaya lang mukhang pihikan ka sa pagdating sa pagkain
eh." Hindi ako kumibo sa sinabi niya. Nakatayo lamang ako sa gilid niya habang
pinapanood siyang gumalaw. Walang nagsasalita sa pagitan naming dalawa at para bang
bigla kaming tinablan ng hiya sa isa't-isa. Pinagmasdan ko ang bawat paggalaw niya
at para bang alam na alam niya ang ginagawa niya. Nakatali ang buhok niya paitaas
kaya lalo kong natitigan ang mukha niya.
"Alam kong maganda ako, Attorney kaya h'wag mo na ako titigan." Natatawa niyang
sabi sa akin. Hindi pa rin ako kumibo, nakatitig pa rin ako sa kanya.
"Isa, Alexander ha! Ayoko ng mga titig mong 'yan!"
"Bakit? May ginagawa ba akong masama?" Nakangisi kong tanong.
"Kilala kita! H'wag ako, Alexander dahil alam kong hindi mo type ang mga babaeng
katulad ko." Sabi niya sa akin. Lalo akong napangisi sa sinabi niyang iyon.
"Paano kung sabihin kong hindi?"
****
=================
Chapter Nineteen
NINETEEN
"Para kang tanga, Alex! Tigilan mo ko ha, wala akong oras makipaglaro sa mga ganyan
mo." Sabi niya nang hindi niya kayanin ang mga titig ko. Natawa naman ako at
nanatiling nakatayo sa gilid niya.
"I told you, hindi ko gusto ang mga babaeng tulad mo. You are too loud at
nakakahiya kang iharap sa maraming tao. You are not even pretty and you're too
plain." I told her. Walang sabi-sabi naman niya akong kinurot sa may tagiliran ko.
"Namimihasa ka sa kakalait sa akin ha! Kapag may pumatol talaga sa ganda ko,
hinding-hindi na kita papansinin!"
"Totoo naman kasi." I said, still laughing. Hinawakan ko naman ang tagiliran ko
dahil masakit ang pagkakakurot niya roon.
"Eh ano naman kung maingay ako? Kung mahal talaga niya ako, tatanggapin niya lahat
ng pangit sa akin. Palibhasa ikaw, puro ka lang landi kaya hindi mo alam 'yon.
Tsaka ikaw nga, Alex, tigilan mo ako sa kakaganyan mo dahil kahit may gusto ako
sa'yo, hindi kita papatulan 'no!" She said and suddenly her eyes widened when she
realized what she said to me.
"You like me?" I teased her.
"Hoy ha! H'wag makapal ang mukha! Gusto lang kita kasi sino ba naman ang hindi
magkakagusto sa'yo? Gwapo ka, may matinong trabaho tsaka yummy mo kaya pero hindi
ako patay na patay sa'yo para isipin mo na gagawin ko lahat para lang sa'yo." She
said and I suddenly wonder why she speaks so fast.
"But still you like me." Nakangisi kong sabi sa kanya.
"Oo na, oo na! Sige na, doon ka na sa sala at iniistorbo mo lang
ako." She said to me.
Nakangising sumunod na lamang ako sa sinabi niya. Umupo ako sa sa may sofa at
binuksan ang T.V at inilagay iyon sa NBA channel. Hinubad ko ang sapatos ko at
ipinatong ang mga paa ko sa coffee table. Minsan ay nililingon ko siya at nahuhuli
ko siyang nakatingin sa akin. Kinikindatan ko naman siya at sisimangutan niya lang
ako. Natatawa na lang ako kapag ginagawa niya iyon.
Lumipas ang oras at naaamoy ko na ang niluluto niya. Doon lang ako nakaramdam ng
gutom at para bang gusto ko na agad kumain.
Lumingon ako at nakita ko siyang naghahain ng pagkain sa lamesa. Tumayo naman ako
para tulungan siya.
"H'wag na, ano ka ba. Bisita ka kaya umupo ka na lang diyan." Sabi niya sa akin.
Wala rin naman akong nagawa kaya umupo na lang ako.
"Mukhang masarap 'to ah?" I told her while looking at the foods in front of me.
"Syempre, luto ko 'yan! Kain na tayo, alam ko namang kanina ka pa gutom." Sabi niya
sa akin at tsaka umupo sa tabi ko.
Siya pa mismo ang naglagay ng kanin sa plato ko at pakiramdam ko ay mayroong nag-

aalaga sa akin.
"Kain na!" Nakangiti niyang sabi. Tumango naman ako at nilagyan ng pritong isda ang
plato ko.
"Lagyan mo 'yong kanin mo ng mongo, masarap 'yan." Nakangiti niyang sabi sa akin.
Sinunod ko naman siya at nilagyan ang kanin ko ng mongo.
Nang tikman ko iyon ay tama nga ang sabi niya. Masarap iyon lalo na ng lagyan ko pa
ng isda.
"Sarap 'no?" Nakangiti niyang sabi sa akin. Tumango naman ako at nagpatuloy sa
pagkain. Napansin kong nagkakamay lang siya kaya napatitig ako sa kanya.
"Bakit?" Tanong niya nang
titigan ko siya.
"Bakit nagkakamay ka?" Tanong ko.
"Hindi ka pa nakakagamit ng kamay kapag nakain?"
"Hindi pa, hindi naman tinuro sa akin 'yan noong bata ako."
"Masarap kaya gumamit ng kamay kapag nakain, subukan mo pero maghugas ka muna para
mas masarap ang kain mo." Sabi niya sa akin. Tumayo naman ako at naghugas ng kamay.
Gusto kong subukan ang mga bagay na hindi ko pa nasusubukan.
Nang mahugasan ko ang mga kamay ko ay bumalik din agad ako sa harap ng lamesa.
Kumain ako gamit ang kamay at tama nga siya, mas masarap kumain kapag kamay ang
gamit.
"Oh 'di ba? Sabi ko naman sa'yo masarap kumain kapag kamay ang gamit. Kaso halatang
hindi ka sanay eh, anak mayaman talaga." Natatawa niyang sabi. Hindi ko naman siya
pinansin at nagpatuloy lang ako sa pagkain.
Halos ata maubos ko na ang laman ng rice cooker niya dahil sa sarap ng pagkain.
Hindi naman ako malakas kumain pero kung ganito ba naman lagi kasarap ang pagkain,
sino ba ang hindi mapaparami ang kain?
"Busog na busog ha?" Natatawa niyang sabi sa akin nang umupo ako sa sala. Hindi na
ako nakatiis at hinubad ko na ang suot kong long-sleeves dahil hindi ako makahinga
nang maayos at naiinitan rin ako.
"Hoy, bakit ka naghuhubad d'yan?"
"Ang init tsaka hindi ako makahinga nang maayos, naparami ang kain ko." Dahilan ko
sa kanya. Napangisi naman ako nang mapansin kong nakatitig siya sa akin.
"Sexy ba?" Nang-aasar kong tanong sa kanya. Inirapan naman niya ako at nagpatuloy
sa pagliligpit ng mga pinagkainan namin.
"Kung gusto mong hawakan ang katawan ko, okay lang sa akin." Natatawa kong sabi.
"Ang kapal mo ha! Tinitigan ka lang, akala mo naman naglaway agad ako. Marami na
akong nakitang ganyan, hindi lang ikaw ang may magandang katawan sa Pilipinas."
Sagot naman niya.
"Nasa harap mo na nga ako, aayaw pa? Okay lang naman sa akin kung gamitin mo ang
katawan ko, baka kasi kailangan mo na." I said, almost laughing.
"Grabe ka naman! Hindi naman ako desperada! Tsaka uso pa ba 'yon? Ano nga ulit
tawag doon?" She asked.
"Fuck buddy." Sagot ko naman.
"Oo, iyon nga, uso pa ba 'yon?"
"Sa akin uso pa, sa'yo ba?"
"Malibog ka kasi." Sagot naman niya kaya natawa ako. Hindi ako nakatiis at
sinamahan ko siya sa kusina. Natatamad akong manood at mas gusto ko lang siyang
kausapin ngayon.
"Hindi ako malibog, I just need a release." I reasoned.
"Wow ha? Constant release, ganoon? Malibog ka lang, tapos ang usapan." Sabi niya
habang hinuhugasan ang mga plato.
Napangisi naman ako at lumapit ako sa kanya.
"Paano kung sabihin ko sa'yong naglilibog ako ngayon? Magpapalibog ka ba?"
"Tarantado ka, Alex ha! Ayoko ng mga ganyan, hindi mo ako kilala!" Nanlalaking
matang sabi naman niya.
"Seryoso ako, naglilibog ako ngayon." Halos pabulong kong sabi sa kanya habang
lumalapit ako.
I like teasing this girl.
"Gago ka ha, h'wag mo akong pagtitripan, alam mong pwede kitang kasuhan ng
harassment sa ginagawa mo ngayon!" Banta niya sa akin. Ngumisi lang ako at kinuha
ang kamay niya. Ipinatong ko iyon sa tiyan ko dibdib ko pababa sa tiyan ko.
"Sarap?" Tanong ko. Namula naman ang buo niyang mukha at walang sabi-sabing
itinulak ako nang malakas.
"Hindi
porket gusto kita, papatulan na kita! Akala mo nakakatuwa ang mga biro mo?" Naiinis
niyang sabi. Natigilan naman ako sa sinabi niya dahil alam kong seryoso na siya
ngayon.
"Porket ba walang papatol sa akin, tatratuhin mo na ako nang ganoon? Alex, babae
rin naman ako at respeto ang kailangan ko." Seryoso pero kalmado niyang sabi sa
akin. Hindi naman ako nakaimik at nanatili akong tahimik.
"Sorry." Tanging nasabi ko habang nakayuko.
"Magbihis ka." Sabi naman niya sa akin. Hindi na lang ako nagsalita at sumunod sa
sinabi niya. She's right, I shouldn't do that. Babae siya at dapat ko siyang
respetuhin. Maybe for me it was only a joke but for her, it's not. I should respect
her, that's the thing here.
Sinuot kong muli ang long sleeves ko at itinupi iyon hanggang sa may siko ko.
Nakita kong natapos na siyang magligpit ng plato at ako naman ay nanatili lamang na
nakaupo. Lumapit siya sa akin at hindi naman ako makaimik.
Tumabi siya sa akin at tanging T.V lamang ang bumabasag sa paligid.
"Sorry na, hindi na mauulit." Hindi na ako nakatiis. Ayokong hindi niya ako
kinakausap dahil nasanay na akong lagi siyang nagsasalita.
Hindi naman siya kumibo sa sinabi ko.
"I was just only kidding, hindi ko naman alam na seryoso ka na. Sorry na kasi,
hindi ko uulitin iyon, promise!" Sabi ko sa kanya. Hindi na naman siya kumibo kaya
sinundot ko na ang tagiliran niya.
"Isa ha." Sabi niya habang pinipigilan ang ngiti niya.
"Ngingiti na 'yan tapos papatawarin na niya ako." Nakangiti kong sabi habang
kinikiliti siya.
"Isa, Alex, nakikiliti ako!" Hindi na niya napigilan ang sarili niya
at tumawa na siya.
"Sorry na kasi, hindi ko na uulitin iyon, promise!" Abot tenga ang ngiti ko habang
nakangiti sa kanya.
"Ewan ko sa'yo." Masungit naman niyang sagot.
"Huy, sige na. Sorry na, hindi ko na gagawin iyon." Sabi ko sa kanya at tsaka ko
siya muling kiniliti.
"Oo na, oo na!"
"Napipilitan ka lang ata eh." Sabi ko sa kanya.
"Alam mo ikaw, ang kulit mo rin eh 'no? Tutuktukan na kita sa ulo kapag hindi ka
pumirmi!" Pinanlakihan niya ako ng mga mata.
"Hindi naman ako makulit, ayaw mo lang kasi agad ako patawarin. Biro lang naman
iyon, malay ko bang magagalit ka."
"Natural lang na magalit ako, nababastos ako eh. Tsaka hindi porket may abs ka o
maganda ang katawan mo, ipagkakalandakan mo na iyon, maliwanag ba?" Sabi niya at
tsaka niya ako sinikmuraan.
"Masakit iyon ha." Reklamo ko sa kanya.
"Hindi lang iyan ang matatanggap mo kapag hindi ka umayos."
"Oo na, nakakatakot ka kayang magalit." Natawa ako.
"Sa susunod na ulitin mo pa 'yon, babayagan talaga kita para hindi na dumami pa ang
lahi mo!" Banta niya sa akin.
"Matigas 'to, hindi mo agad-" Hindi ko na naituloy ang sasabihin ko nang may
marinig kaming kumakatok sa labas at tumatawag sa pangalan niya.
"Are you expecting someone?" Tanong ko sa kanya.
"Wala naman, teka titignan ko lang kung sino iyon." Tumayo siya at lumabas ng
bahay. Nag-hintay naman ako at narinig kong may kausap siya sa labas. Ilang saglit
pa ay pumasok na siya kasama ang isang lalaki na sa tingin ko ay kasing tangkad ko.
He wears eyeglasses and he's also wearing long sleeves.
Abot tenga ang ngiti ni Maria at pulang-pula rin ang buo niyang mukha dahil sa
lalaking nasa may likuran niya ngayon. Nagtagis naman ang bagang ko dahil sa
presensya niya.
"Gab, this is Attorney Alexander Montemayor." Pakilala niya sa akin. Nanatili naman
akong walang emosyon at nakatitig lamang sa kanila.
"I'm Attorney Gabriel Crisostomo, nice meeting you." Nakangiti niyang sabi sa akin
at tsaka siya naglahad ng kamay. Tinanggap ko naman iyon pero hindi pa rin ako
ngumingiti.
"Upo ka muna, pasensya ka na kung hindi ako nakapaghanda ha, hindi ko kasi
inaasahan na darating ka sa bahay."
"It's okay, I just want to check you and talk with you, privately." He emphasized
the last word he said. Tangina, sinasabi ba ng lalaking 'to na kailangan ko nang
umalis? Gago 'to ah.
"Ay ganoon ba? May bisita pa kasi-"
"No it's fine, I should go." Sabi ko at tsaka ako tumayo na.
"Bakit ka aalis agad, Alex? Magpahinga ka muna-"
"Sa susunod na lang ako babalik, una na ako." Sabi ko at tsaka ko kinuha ang coat
ko pagkatapos kong suotin ang sapatos ko.
"Hatid na kita sa labas." Sabi pa ni Maria.
"Hindi na, I can handle myself. Asikasuhin mo na lang 'yang bisita mo, alis na
ako." Sabi ko at tsaka ako umalis nang hindi sila nililingon.
****
=================
Chapter Twenty
TWENTY
"Bakit ba kasi hindi ka namamansin? Kanina pa ako nagsasalita rito, ayaw mo akong
pansinin." Paulit-ulit na tanong niya sa akin. Simula ata nang magpunta siya rito
sa unit ko, hindi na siya tumigil sa kakatanong sa akin kung bakit hindi ko siya
pinapansin.
"It's simply because I don't want to disturb your precious moments with that
asshole and I wanted to be alone but you came here." Walang gana kong sagot sa
kanya.
"Hoy grabe ka, may pangalan naman 'yong tao. Ikaw nga, hindi naman kita pinapaalis
tapos umalis ka naman. Ilang araw ka na bang hindi nagpaparamdam sa akin? Lima?
Dahil ba sa ano? Dahil sa sinabi kong gusto kita?" She said. Humarap naman ako sa
kanya at tinitigan siya.
"It took only ten seconds for you to say so many things." I said, a bit annoyed.
Nabigla naman ako nang bigla niya akong kurutin sa tagiliran.
"Ikaw, ang sungit mo! Ikaw na nga ang dinalaw, ikaw pa ang mag-iinarte." Nakairap
niyang sabi sa akin.
"Bakit? Sinabi ko bang dalawin mo ako? Bakit hindi mo dalawin iyong nanliligaw
sa'yo?" Masungit ko pa ring sabi sa kanya. Muli kong ibinaling ang mga mata ko sa
T.V na pinapanood ko at hindi siya pinansin.
"Nakakainis ka, Alex. Kaya nga ako dumalaw dito kasi namimiss na kita tapos
pinagtatabuyan mo naman ako." Nagtatampo niyang sabi.
Pakiramdam ko naman ay biglang namula ang buo kong mukha dahil sa sinabi niya.
Bakit naman ako mamimiss ng babaeng 'to?
"Nagluto pa nga ako para lang sa'yo tapos simpleng thank you lang wala pa akong
natanggap mula sa'yo. Alam mo, kapag dumating iyong time na mawawala na ako,
siguradong mamimiss mo ako." Sabi pa niya.
Kumunot naman ang noo ko at humarap sa kanya.
"Aalis ka?" Tanong ko. Bakit hindi niya sinabi sa akin na aalis siya? Paano na lang
kung hanapin ko siya bigla, saan na lang ako magsisimula kung wala akong alam?
Bigla akong nakaramdam ng inis.
"Gaga, hindi! Siyempre, malay mo mamamatay na pala ako bukas, sa susunod na lingo,
buwan o sa isang taon. Wala namang may alam kung kailan tayo mamamatay 'di ba? Kaya
paano na lang kung mawala ako bigla, hindi mo na matitikman ang masarap kong luto."
Sabi niya at nakahinga naman ako nang maluwag.
Akala ko aalis, hindi naman pala.
"Drama mo." Sabi ko na lang sa kanya at hindi naman siya sumagot. Tumayo ako at
kumuha ng plato at tinidor. Kanina pa ako hindi nagugutom at kanina ko pa naamoy
ang dala niyang pagkain. Walang sabi akong kumuha ng pasta na dala niya at bumalik
ulit sa pwesto ko.
"Ang arte, kakainin mo rin naman pala!" Sabi niya nang makita niya ako.
"Mukhang masarap tsaka gutom ako."
"Anong mukhang masarap? Masarap talaga 'yan!" Sabi pa niya. Nagulat naman ako ng
agawin niya ang tinidor ko at kainin ang pagkain ko.
"Pagkain ko 'yan." Nakasimangot kong sabi sa kanya.
"Ito naman, tinikman ko lang kung talagang masarap. Infairness, ang sarap pati ng
laway mo." Sabi niya sa akin at tsaka ibinalik ang tinidor ko.
"Baliw ka talaga." Sabi ko na lang sa kanya.

"Ay alam mo ba, niyayaya ako ni Gab na mag out of town kami pero ayaw ko pa kasi
haler, hindi ko
pa siya masyadong kilala tapos sasama agad ako sa kanya? Ang pangit naman ng dating
ko hindi ba, parang ang kaladkarin ko lang tignan." Sabi niya sa akin.
"Ano'ng pakealam ko?"
"Akala ko ba sasagutin mo ang unang date namin? Ikaw, Alex ha, napaghahalataan na
kita. May gusto ka kay Gab 'no?" Natatawa niyang sabi. Tinignan ko naman siya nang
masama pero parang wala lang iyon sa kanya.
Hindi ko na lang siya pinansin at nagpatuloy ako sa pagkain ko habang nanonood ng

T.V. Hindi muna ako tumatanggap ng mga kaso ngayon dahil pakiramdam ko nitong mga
nakaraang araw, pagod na pagod ako. Kailangan ko ata na magbakasyon muna para
makapagpahinga ako nang maayos.
"Alam mo, bakit hindi ka na lang mag model? Gwapo mo kaya tapos ang tangkad mo pa,
plus pogi points kasi isa kang lawyer. Swerte ng magiging girlfriend mo 'no." Sabi
niya sa akin. Nakita kong hinubad niya ang sapatos niya at ipinatong ang mga paa
niya sa coffee table na nasa harap niya.
"It's not my type."
"Ayaw mong subukan? Malay mo may future ka pala sa ganyan at baka mas malaki pa ang
pera sa ganyan. Kapag lawyer ka kasi, hindi lang buhay ng kliyente mo ang delikado,
pati na rin ang buhay natin."
"I have a lot of offers but I rejected it. I have a cousin, she's an international
model, also Travis' brother is a model. Ayokong makipagsabayan sa kanila at mahal
ko ang trabaho ko." Sagot ko sa kanya.
"Eh bakit wala ka pang girlfriend o asawa?"
"Bata pa naman ako, bago lang din ako sa pagiging abogado at hindi ko naman
kailangang magmadali dahil wala naman akong hinahabol." Sabi ko. Alam kong kapag
ganito
ang kwentuhan naming dalawa, kung saan-saan na lang ang nararating noon.
"Sabagay, tsaka kahit anong oras naman ata pwede kang mag-asawa. Sino ba naman
kasing hindi papatol sa'yo 'di ba? Ako nga, nagkagusto sa'yo eh, paano pa kaya
iyong iba?" Sabi niya sa akin.
"Ano bang nagustuhan mo sa akin?" Suddenly, I was curious why she likes me.
"Iyong pagiging totoong tao mo. Marami na kasi akong lalaking nakilala na
nagpapanggap lang na ganoon sila pero hindi naman talaga sila iyon. Ikaw kasi, iba
ka. Gusto ko iyong mga lalaking totoo sa sarili nila, na hindi nila kailangang mag
kunwari o ibahin ang ugali nila. Ikaw, una pa lang alam ko na kung sino at ano ka."
"Bonus na lang na gwapo ka at matalino." Dagdag pa niya.
"That's why you're doing these things because you like me?" I asked her. Siguro'y
ganoon nga, ginagawa niya lang ang mga 'to dahil sa may gusto siya sa akin at
umaasa siyang magugustuhan ko rin siya.
"Grabe ka naman, ganoon ba ang tingin mo sa akin? Tatapatin kita ha, ikaw lang kasi
ang kaibigan kong hindi medyo busy kaya ikaw ang nakakasama ko lagi. Halos lahat
kasi sila ay may pamilya na, ako na lang ang wala. Wala rin naman kasing nanliligaw
sa akin at minsan kung meron, tinatanggihan ko pa."
"How about Gab? Do you like him?"
"Alam mo, pwede siya eh. He's gentleman, mabait tsaka alam kong hindi siya
nagpapanggap. Bonus pa na matangkad at may itsura, pero siyempre mas gwapo ka pa
rin. Nahihiya lang ako sa kanya minsan kasi talagang ang bait niya tapos lagi pa
siyang nakangiti. Kung gusto mo nga lang din ako, papatulan talaga kita agad!"
Nakangiti niyang
sabi.
"Hindi naman kita papatulan dahil hindi naman kita type."
"Ay talagang pinamumukha sa akin? Alam mo Alex, sabi ko naman sa'yo na hindi ako
umaasa na papatulan mo ko tsaka ano ka ba, gusto lang kita, hindi kita mahal. Tsaka
hindi kita papansinin kapag nahulog ka sa akin dahil nilalait mo ako lagi."
Nakanguso pa niyang sabi.
Natawa na lang ako sa reaksyon niya.
"H'wag kang tumawa d'yan dahil kapag nahulog ka talaga sa akin, sinasabi ko sa'yo,
hindi ka papansinin ng ganda ko!"
"Kung dumating man ang araw na 'yon." Sagot ko naman.
"Kahit hindi na 'no, kuntento na ako kay Gab! Tsaka siya, hindi siya nahihiyang
kasama ako hindi katulad mo na ipagtabuyan na ako kahit na ang bait ko sa'yo!"
Nakasimangot pa niyang sabi kaya lalo akong natawa.
"Maingay ka kasi."
"Hoy, kahit na maingay ako, maganda naman ang mga sinasabi ko! Ikaw, kahit kailan
nakakainis ka." Lalong sumimangot ang mukha niya nang tumawa ako nang malakas.
"Sige lang, pagtawanan mo lang ako." Sabi niya at tsaka niya ako inirapan.
"Maria, do you want to go with me? Out of town?" I asked her, smiling widely.
"Hindi mo ako madadaan sa ganyan, Alex."
"Bilis na, sama ka? Libre ko lahat, I have a rest house in Cebu, maliit lang pero
pwede na tayong doon tumuloy. Beaches there are really wonderful, I just want to
relax myself at dahil nandito ka rin naman, isasama na kita."
"Sagot mo talaga lahat?" Hindi makapaniwalang tanong niya.
"Oo nga, ayaw mo?"
"Aba, may sakit ka ata para sagutin mo lahat?" Sabi niya.
"Gusto mo ba o ayaw? Mabilis lang ako kausap, kaya kong maghanap ng ibang babaeng
sasama sa akin-"
"Ikaw, kahit kailan napaka babaero! Oo na, sasama na ako. Basta ha, libre mo lahat
ha, wala ng bawian!" Nakangiti niyang sabi sa akin.
"Good, pack your things tomorrow. My cousin will handle our flight." I told her.
"Ay agad-agad talaga? Excited na makasama ako?" Tumawa siya.
"H'wag kang umasa, walang mangyayari sa atin. Isasama lang kita pero hindi ka
sasama sa akin kapag nandoon na tayo." Sabi ko sa kanya dahilan para mapasimangot
siya.
"So ganoon? Iiwan mo rin ako?" Nakanguso niyang sabi.
"Libre ko naman lahat, kahit na pagkain mo. Matuto ka na lang na makuntento kung
ano ang ibibigay ko."
"O sige na nga, basta ha sagot mo lahat! Ako na bahalang umawra sa Cebu! Alam ko
namang marami kang kalandian doon kaya hindi mo na kailangan pang makipaglandian."
Sagot niya sa akin.
"Umawra?" Kumunot ang noo ko.
"Ibig sabihin, lalandi ako. Maghahanap ako ng jowa, ganerns!" Sabi niya at tsaka
siya tumawa lalo na ng makita niya ang reaksyon ko.
"You sound like a gay."
"Basta, deal na ha! Libre mo lahat, wala ng bawian 'yan! Kokonyatan kita kapag
binawi mo pa!" Maingay niyang sabi.
"Oo na, oo na." Sabi ko at tsaka ko siya pinatahimik.
Bigla ay nakaramdam ako ng pananabik at para bang gusto ko na agad pumunta sa Cebu.
****
=================
Chapter Twenty One
TWENTY ONE
"Ang ganda naman dito, Alex!" Sabi ko kay Alexander habang tinatanaw ko ang dagat
na tanaw mula sa balkonahe ng sinasabi niyang maliit niyang rest house na hindi
naman. Kung ikukumpara nga, halos kasinglaki na ng bahay ko ang rest house ng
unggoy na 'to.
"This is my favorite place." Saad naman niya habang tinatanaw rin ang dagat.
"Buti na lang talaga sumama ako sa'yo!" Nakangiti ko namang sabi sa kanya. Bigla ko
namang naalala si Gab, ang sabi ko kasi sa kanya ay sa susunod na lang kami lumabas
dahil magbabakasyon muna ako. Nakakapagod din naman ang pagiging abogado kaya
siguro, mas mabuti nang magbakasyon muna ako. Besides, matagal na rin simula noong
nakapagbakasyon ako. Simula kasi noong mamatay si Nanay, wala na akong inatupag
kung hindi trabaho. Hindi ko kasi kayang magsaya habang naiisip ko na wala na si
Nanay.
"Mas maganda rito kapag gabi, pero hindi na kita sasamahan. I have a date later,
bahala ka na kung saan ka pupunta." Sabi niya sa akin.
"Oo na, ang landi mo! Ilan ba kasi ang date mo ngayon?" Hindi ko mapigilang
maitanong sa kanya.
"Too many to count, basta mamayang gabi h'wag mo akong guguluhin." Sabi niya.
Inirapan ko naman siya.
Napakalandi talaga ng lalaking 'to!
"Paano ang pagkain ko?" Tanong ko sa kanya. Sabi niya kasi, sagot niya lahat.
"Bahala ka na, hindi ka naman pulubi para bigyan pa kita ng pagkain." Agad niyang
sagot.
"Hoy, sabi mo libre mo rin ang pagkain!" Nakasimangot kong sabi. Gagong
'to, lolokohin pa ako!
"May pagkain ako d'yan sa bag, bahala ka na kung kakainin mo o hindi. May pera ka
naman siguro kaya mas maganda na bumili ka na lang sa labas." Sabi niya sa akin
dahilan para manlaki ang mga mata ko.
"Grabe ka talaga kahit kailan, Alexander! Ang kuripot mo, hindi ka boyfriend
material!"
"Bakit? Kaya lang ba gusto mo magkaroon ng boyfriend para mayroong gagastos para
sa'yo?" Magkasalubong ang kilay niyang sabi sa akin.
"Hindi ah! Tsaka kaya kong gumastos para sa sarili ko! Ikaw, ang yaman mo pero ang
kakuriputan sa katawan mo, mayaman din!" Sabi ko at tsaka ko siya inirapan. Bwisit
talaga 'tong lalaking 'to kahit kailan, ang damot!
"Basta, deal na 'yon." Sabi niya at tumango na lang ako. Pumasok ulit ako sa loob
ng rest house niya at siya naman ay dumiretso sa bathroom. Hindi ko naman mapigilan
ang mamangha habang inililibot ang mga mata ko sa loob ng bahay niya.
"In fairness, ang yaman naman talaga ni Alexander." Sabi ko sa sarili ko. Kilala ko
rin kasi ang Daddy niya na dating CEO ng Montemayor Empire, ang huling balita ko
kasi ay si Mr. Greg Montemayor na ang bagong CEO na dating hawak ni Mr. Levinn
Montemayor.
Iba rin naman kasi ang business, talagang pera ang usapan. Si Jeorge nga, hindi ko
alam kung bakit pa nagpapakahirap iyon na makipagbulyawan sa korte gayong mayaman
naman siya at ang pamilya ni Travis. Kung tutuusin, ayaw na siyang pagalawin pa ni
Travis dahil maganda naman ang business nila ng asawa niya.
Huminga naman ako nang malalim.
Tumatanda na ako at hindi pa rin dumarating ang lalaking para sa akin. Hindi naman
ako nagmamadali
dahil baka sisihin ko lang din ang sarili ko kapag nasaktan ako. Sa ngayon, gusto
ko lang munang maging masaya. Kung mayroon talagang para sa akin, darating naman
iyan. Pero kung wala, ayos lang, ang mahalaga ay natupad ko ang pangarap ko.
Ilang minuto lang din ang lumipas at lumabas na si Alex na walang saplot sa
katawan. Napangisi naman ako at sinipulan siya.
"Sexy natin ha? Bench body ang datingan!" Pang-aasar ko sa kanya. Sinimangutan niya
lang ako at tsaka inirapan. Ang sungit ha! Akala mo naman minamanyak siya!
Kinuha ko na lang ang towel ko at ako naman ang pumasok sa bathroom. Agad na
sumalubong sa akin ang sabong ginamit niya at hindi ko mapigilan ang mapapikit.
"Kaya pala ang bango lagi ng lalaking iyon, ang bango rin ng sabon." Sabi ko sa
sarili ko. Kumakanta pa ako habang nagtatanggal ng saplot sa katawan.
"Hays, sana pala dati pa ako nagbakasyon." Sabi ko nang buksan ko ang shower at
tumapat sa ilalim noon.
"Darling, hold my hand..." Kinanta ko ang isa sa paborito kong kanta ni Jess Glynne
na Hold My Hand.
"Sana naman dumating na talaga 'yong lalaking hahawak sa kamay ko hanggang sa

mamatay ako." Sabi ko habang nagsasabon.
"May pag-asa pa, Maria. H'wag kang mawalan at maraming lalaki d'yan sa tabi-tabi."
"Hoy, bilisan mo d'yan at mahal ang tubig!" Narinig ko naman ang boses ni Alex sa
may labas.
"Babayaran ko, h'wag kang mag-alala!" Sagot ko naman sa kanya.
"Ang kuripot talaga ng lalaking 'yon, ang dami naman n'yang pera pero kung magtipid
akala mo madadala niya sa hukay ang pera niya." Nakasimangot kong sabi sa sarili
ko.
Binilisan
ko na lang din ang pagligo at sa loob na rin ako mismo nagbihis. Mamaya, silipan pa
ako ng lalaking 'yon, pasimpleng manyak din naman 'yon.
Pagkatapos kong magbihis, lumabas din ako. Crop top at shorts ang suot ko. Nagbaon
din ako ng malaking beach hat para kumpleto ang outfit ko.
"Ano 'yan?" Nakasimangot na tanong ni Alex nang makita niya ako. Para bang diring-
diri siya na makita ako.
"Outfit for today!" Nakangiti kong sabi sa kanya.
"Sana naghubad ka na lang kung ganyan lang din ang suot mo." Masungit niyang sabi.
Binato ko naman sa kanya ang tuwalya ko.
"Haters gonna hate!" Inirapan ko siya at tsaka siya nilagpasan. Kinuha ko naman ang
sunblock sa bag ko at naglagay sa katawan.
"Kita na kaluluwa mo."
"Ano naman ngayon? At least malinis ang kaluluwa ko, eh sa'yo?" Inirapan ko ulit
siya.
"Bahala ka." Sabi niya pa at tsaka siya lumabas. Hindi ko na lang siya pinansin.
Nang matapos akong maglagay ng sunblock lumabas din ako at nagdala ako ng pera
dahil nahiya naman ako sa kanya.
Naabutan ko siya sa may labas habang may kausap sa cellphone niya. Nakangiti pa ang
gago at halatang kinikilig.
"Ang harot ha." Parinig ko sa kanya. Hindi naman niya ako nilingon at busy ata na
makipaglandian.
Naglakad na ako at nilagpasan siya. Sabi naman niya bahala na ako at lulubusin ko
na ang bakasyong 'to.
Maraming tao sa labas at halos lahat ata ng nakikita ko ay mga foreigner. Sabagay,
hindi naman kasi bakasyon ngayon sa Pilipinas kaya wala masyadong mga pinoy.
Kaliwa't kanan din ang bilihan ng mga pagkain at pasalubong. Buti na lang talaga at
nagdala
ako ng pera dahil alam kong maraming pwedeng bilhan dito sa Cebu.
Pumasok ako sa isang kainan kung saan maraming turista ang naroroon. Kaliwa't kanan
ang mga foreigner at iilang mga pinoy lang ang naroroon. Naghanap ako ng pwesto at
nakakita naman agad ako ng pandalawahang table. Nilapitan ako ng isang waiter na
nakasuot pa ng Hawaiian outfit kaya mas lalo akong napangiti.
"Ma'am, your orders?" Tanong niya.
"Ay Kuya, tagalog na lang. Pinay naman ako." Nakangiti kong sabi. Napakamot naman
siya sa likod ng ulo niya.
"Buti na lang, Ma'am. Baka kasi dumugo na ang ilong namin dito sa kakaenglish.
Medyo marami kasi ngayon ang turista at malapit nang magbakasyon." Sabi niya. Hindi
naman nawala ang ngiti sa mga labi ko. Kinuha ko ang inabot niyang listahan ng mga
pagkain at agad na naghanap kung ano ang pwedeng kainin.
"Ma'am, speacialty po ng restaurant namin ang mga sea foods. Masarap po ang mga
luto namin lalo na't pagdating sa mga putaheng pandagat." Nakangiting sabi ng
waiter.
"Talaga Kuya? May pating ba kayo d'yan?" Sabi ko at nanlaki naman ang mga mata
niya.
"Charot lang, Kuya. Ikaw naman, pinapatawa lang kita!" Sabi ko at tsaka ako tumawa.
Binaling ko naman ang tingin ko sa menu at naghanap ng pwedeng kainin.
"Ito na lang kuya, itong pusit na maraming onions." Sabi ko sa kanya. Natawa naman
ang waiter sa akin at agad na kinuha nag orders ko. Umorder din ako ng kanin at ng
kape bago siya tuluyang umalis.
Kung tutuusin nga, dapat nagpapahinga ako ngayon dahil kakarating lang namin ng
Cebu kaninang madaling araw. Ewan ko ba kung bakit hindi ako inaantok, siguro
pagkatapos kong kumain, matutulog ako para naman may energy akong umawra mamayang
gabi.
Kasalukuyang hinihintay ko ang pagkain ko nang mapalingon ako sa may pinto kung
saan pumasok si Alex kasama ang isang matangkad na babae.
Napataas naman ang kilay ko. In fairness ha, may class si Alex!
Napalingon siya sa may pwesto ko at agad niya naman akong nakita. Pasimple akong
ngumiti at kumindat sa kanya. Hindi ako nagpahalata baka kasi sabihin niya ginugulo
ko siya ng awra niya. Mukhang imported pa naman ang awra niya ngayon.
Umupo sila malapit sa pwesto ko at hindi ko man sinasadya, pero naririnig ko ang
pinag-uusapan nila.
"So, what are you doing here?" Tanong ni Alex kay imported girl.
"Ay malamang, nagbabakasyon?" Sabi ko habang nakatingin sa cellphone ko at

nagtitingin nang kung anu-ano. Napansin ko naman na napatingin siya sa akin.
"I'm having a vacation right now, Philippines' a great destination." Sagot naman ng
babaeng kausap niya.
"It's a fact, I can actually tour you here, you want?" Lumingon ako saglit kay Alex
at nakita kong nakangiti siya ng abot tenga sa babaeng kausap niya.
"Ay, hindi lang pala lawyer, tour guide na rin? Bongga." Sabi ko ulit sa sarili ko.
Narinig ko namang tumikhim si Alex at alam kong ako ang pinaparinggan niya.
"Really? Oh Alex, you're so sweet and very kind. I like you!"
"Sasamahan lang gumala, gusto na agad? Grabe, dinaig pa si Anna ng Frozen ha."
Bulong ko pa.
"It's okay, baby. I'm willing to tour you around here anytime you want." Sagot ni
Alex.
"Jusko, ang laking baby naman n'yan. Dumedede
pa ba 'yan?" Natawa naman ako sa sarili ko. Nababaliw ka na talaga, Maria!
"Excuse me, are you okay?" Napalingon ako nang magsalita ang babaeng imported na
kasama ni Alex.
"I'm okay, don't mind me." Ngumiti ako nang bongga sa kanya pati na rin kay Alex na
masama ang tingin sa akin.
Dumating na rin ang order ko at natuwa naman ako dahil ang laki ng pusit na inorder
ko. Agad kong kinuha ang tissue sa may gilid ko at pinunasan ang kamay ko. Mas
masarap kumain kapag kamay ang gamit lalo na't ganito pa ang ulam!
Akma namang kakain na ako nang may biglang magsalita sa harap ko. "Would you mind
if I join you?" Napaangat ako ng tingin sa lalaking nakatayo sa harap ko. May hawak
siyang dyaryo at halatang turista siya rito.
"Sure, I won't mind." Ngumiti ako. Umupo naman siya sa harap ko. Ang bango naman ng
lalaking 'to. Siguro ang sarap sumiksik sa dibdib nito at amuyin ang kili-kili!
"Jonas." Inilahad niya ang kamay niya at kahit na kating-kati na akong kumain,
tinanggap ko naman iyon.
"Maria." Ngumiti ako. Ang lakas naman talaga ng datingan ko sa mga imported na
lalaki.
Hindi ko naman mapigilan ang titigan siya at isa lang ang masasabi ko, yummy! Ang
sarap siguro yakapin nito at parang safe na safe ka.
"Nice name, I like it." Sabi niya.
"Ang sarap naman titigan nitong lalaking 'to." Bulong ko sa sarili ko.
"Are you saying something?"
"Nothing, I'm just glad you like my name." Malandi kong sabi.
"Are you free tonight?" Ngumiti siya sa akin.
"I'm free, how about you? You've got a date?" Tanong ko. Well, kung libre naman
siya, libre rin naman ako. Besides, wala naman akong gagawin mamayang gabi kaya mas
maganda na siguro ang may kasama ako.
"I'm always free, let's meet later?" Tanong niya. Akmang sasagot naman na ako nang
biglang lumapit sa akin ang waiter.
"Sure-"
"Excuse me, Ma'am. Kayo raw po ang magbabayad ng bill noong kabilang table, umalis
na po kasi sila." Sabi ng waiter sa akin at itinuro ang kaninang table ni Alex.
Agad na nag-init ang ulo ko. Demonyo ka talaga, Alexander!
****
=================
Chapter Twenty Two
TWENTY TWO
"Aray ko!" Reklamo ni Alexander ng kurutin ko siya nang malakas sa tagiliran niya.
Kanina pa ako nangangati na umuwi at ngayon ay may pagkakataon na akong patayin ang
lalaking 'to dahil sa pagsira niya sa umaga ko!
"Tarantado ka! Bakit ako ang pinagbayad mo ng bill niyo?! Wala ka bang pera at ako
lagi ang ginugulo mo?!" Sigaw ko sa kanya.
"Bakit? Kaya mo namang bayaran 'yon ha? Bakit hindi mo pabayaran doon sa lalaking
kasama mo?" Masungit niyang sagot sa akin.
"Hoy, ang kapal ng mukha mo! Bakit ko pababayaran kay Jonas 'yon? Close ba kayo
para siya magbayad ng bill mo?!" Inis na inis ko pa ring sabi sa kanya. Gagong 'to,
buti na lang talaga at hindi ako nag-eskandalo sa restaurant kanina dahil sa ginawa
niya.
"Wow, first name basis?" Kunot noong tanong niya. Hindi ko naman alam kung naiinis
ba siya o hindi.
"Eh ano ang pakealam mo? Ikaw, hindi naman kita pinapakealaman sa kalandian mo pero
ako parang ayaw mong may lalapit sa akin, bwisit ka! Akala ko ba bahala na ako sa
sarili ko?"
"Wala akong pakealam kung sino pa ang lalaking lumapit sa'yo, babayaran na lang
kita mamaya para matigil na 'yang bibig mo sa kakadaldal." Iritable niyang sabi at
tsaka niya ako inirapan.
"Aba dapat lang na bayaran mo 'yon tsaka pwede ba? H'wag mo akong pakealaman sa
awra ko!"
"Sabi mo eh." Walang gana niyang sabi at tsaka siya lumabas ng kwarto niya.
Pinigilan ko talaga kanina ang mag-eskandalo dahil nakakahiya naman sa gwapong nasa
harap ko 'no. Nagpigil na
lang ako ng inis at buti na lang talaga may dala akong pera.
"H'wag na sana siyang bumalik." Bulong ko sa sarili ko habang nakasimangot. Hinubad

ko naman ang suot kong damit at nagpalit ng maluwag na t-shirt. Matutulog muna ako
para mamaya ay may lakas ako makipaglandian. Sabi kasi ni Jonas sa akin, mas
maganda raw sa labas kapag gabi dahil mas maraming tao. Nakaramdamn naman ako ng
pananabik dahil ramdam na ramdam ko ang bakasyon ko. Kailan nga ba ng huli akong
magbakasyon nang ganito?
"Kaya hangga't nandito ka, Maria, sulitin mo na." Sabi ko na lang sa sarili ko.
Humiga na ako at niyakap ang isang unan. Ngayon lang ako nakaramdam ng pagod at sa
tingin ko ay magiging masarap ang tulog ko.
NAALIMPUNGATAN ako nang maramdaman kong mayroon akong katabi sa kama. Nagdilat ako
ng mga mata at agad kong nakita ang pagmumukha ni Alex na mahimbing naman na
natutulog sa tabi ko. Wala siyang saplot sa katawan at tanging board shorts lamang
ang suot niya. Nakaawang din nang kaunti ang mga labi niya at mahina rin siyang
humihilik.
Wala sa sariling napangiti ako. Ang cute mo sana, Alex, demonyo ka lang talaga
kapag gising ka na.
Hindi muna ako bumangon at tinitigan ko lamang siya habang natutulog. Dati,
gustong-gusto ko si Alex pero ngayon, hindi ko na alam. Sa una pa lang kasi, sinabi
niya na ayaw niya sa akin at ayoko namang masira ang pagkakaibigan namin ng dahil
lang sa gusto ko siya. Kaya hangga't maaari, pinigilan ko ang sarili ko na tuluyang
mahulog sa kanya at sa tingin ko naman ay wala na akong gusto sa kanya, sana.
Marami rin namang lalaki d'yan pero
aaminin ko na ang swerte ng mapapangasawa ni Alex. Sino ba naman kasi ang hindi
magiging swerte kung mayaman na nga tapos ang yummy pa? Life goals 'di ba? Malas
nga lang dahil sobra sa kakuriputan ang lalaking 'to. Kahit ata tres pesos na yelo
hindi niya bibilhin sa sobrang buraot niya.
"Ang sarap mo sana titigan habang tulog pero kapag naiisip ko ang ginawa mo kanina,
gusto kitang tirisin na lang bigla." Mahina kong sabi sa kanya. Sa totoo lang kasi,
gustong-gusto ko kay Alex ang mga mata niya. Hindi siya singkit pero nagmumukha
siyang singkit kapag ngumingiti tapos iyong mga labi niya, mapupula na manipis at
para bang ang sarap halikan nang magdamag ang mga iyon.
"Baka matunaw ako sa kakatitig mo." Nabigla naman ako nang magsalita si Alex habang
nakapikit pa rin ang mga mata.
"Hindi naman nakakatunaw ang titig." Sagot ko sa kanya.
"I know I'm hot so don't tell me about it." Nakangisi niyang sabi.
"Ang taas masyado ng tingin sa sarili ah?" Natawa ako. Ito ang gusto ko kay Alex,
may side siyang makulit at seryoso. Madalas lang talaga ang pagiging buraot niya.
"I'm just telling the truth." Sabi niya at tsaka siya nagmulat ng mga mata. Hindi
ko alam kung bakit pero biglang bumilis ang pintig ng puso ko. Pakiramdam ko
kinakabahan ako dahil sa biglang pagtitig niya sa akin.
"E-Ewan ko sa'yo." Sabi ko at tsaka ako nag-iwas ng tingin. Bumangon na ako mula sa
pagkakahiga at agad na kinuha ang cellphone ko. May mga iilang texts at missed
calls kaya agad ko iyong tinignan. Ang iba ay tunkol sa mga kaso na iniwan ko muna
at ang iba naman ay kay Gab at Jonas. Una kong binuksan
ang kay Jonas.
Jonas:
See you later and have a rest. Excited to see you!
Hindi ko naman mapigilan ang mapangiti. Ang ganda ko naman masyado para mabighani
agad ang Adan na 'to sa akin.
Ako:
I just woke up, see you in a bit!
Tinignan ko naman ang oras sa cellphone ko at alas sais y medya na agad ng gabi.
"Got some date?" Napalingon ako kay Alex nang magsalita siya.
"Oo kaya h'wag mo akong guguluhin mamaya."
"I won't ruin your night." Nakangisi niyang sabi.
"Mabuti at nagkakaintindihan tayo, ikaw ba? Ilan ang date mo mamaya?" Tanong ko sa
kanya.
"I don't know." Nagkibit-balikat siya.
"Babaero ka kasi." Sabi ko sa kanya. Kinuha ko ang twalya ko at ang damit ko para
naman kapag inamoy ako mamaya ni Jonas ay hindi ako mahihiya.
Saglit lang ang itinagal ko sa loob ng banyo at lumabas din agad ako. Nakita ko
naman si Alex na nakahilata pa rin sa kama at parang ayaw atang kumilos.
"Ano ka pa d'yan?" Tanong ko sa kanya habang pinapatuyo ang buhok ko.
"Kita na naman kaluluwa mo." Hindi niya sinagot ang tanong ko.
"Wala kang pake kung kita na lahat sa akin, ang sexy ko kaya." Sabi ko sa kanya.
"Hindi ka sexy, payat ka lang." Pambabara naman niya. Inirapan ko naman siya.
"Bakit hindi ka pa nakilos d'yan? Akala ko ba lalandi ka ngayong gabi?" Kunot noong
tanong ko sa kanya.
"Natatamad akong bumangon, tsaka andito ka na naman. Ikaw na lang lalandiin ko."
Sabi niya at tsaka siya ngumisi sa akin ng nakakaloko at kinindatan pa ako!
"Baka mamaya may tumayo ha." Natatawa kong sabi. Jusko,
Maria! Kapag kasama mo talaga ang lalaking 'to kung anu-ano na lang ang nasasabi
mo.
"Kanina pa kaya nakatayo." Sagot naman niya. Nanlaki ang mga mata ko at hinampas
siya ng unan na malapit sa akin.
"Gago ka talaga, Alexander!" Sabi ko sa kanya. Hindi naman niya inilagan ang mga
hampas ko at tawa lang siya nang tawa.
"Namimihasa kang saktan ako." Nakanguso niyang sabi.
"H'wag mo akong dinadaan sa ganyan, hindi ka cute!" Pang-aasar ko sa kanya. Lumapit

naman ako at umupo sa kama.
"Kasi gwapo ako?" Sagot naman niya.
"Oo na, gwapo ka na! Ikabit mo muna 'tong damit ko para naman may maitulong ka sa
akin." Sabi ko sa kanya. Kailangan kasing ibuhol iyong outfit ko sa likod para
hindi tuluyang malaglag. Unang beses ko lang kasing susuotin iyon.
Naramdaman ko namang bumangon siya mula sa pagkakahiga at agad na sinunod ang

sinabi ko. Naramdaman ko ang mga palad niya sa may likuran ko at pakiramdam ko ay
biglang nanayo ang mga balahibo ko dahil sa init ng mga kamay niya.
"Are you okay? You're fidgeting." Bulong niya sa may tenga ko at kanit ang hininga
niya ay mainit din.
"I'm good, just continue what you're doing." Sagot ko. Hindi na siya nagsalita pa
at agad na tinapos ang ginagawa niya. Doon lang ako nakahinga nang maluwag.
"Alis ka na?" Tanong naman niya.
"At bakit mo ako tinatanong kung aalis na ako, aber?" Tinaasan ko siya ng kilay.
"Mamaya na, dito ka muna." Halos pabulong na niyang sabi bago siya muling humilata
sa kama. Nakatingin lang siya sa akin at para bang pinagmamasdan niya ang bawat
galaw ko.
"Akala ko ba bahala
na ako sa sarili ko?"
"Tsk, basta dito ka muna. H'wag mo muna akong iwan, wala akong makakausap." Seryoso
"Naano ka? Bakit bigla atang parang bumait ka?" Natatawa kong sabi sa kanya.
"Seryoso kasi ako, dito ka." Sabi niya at tsaka niya inayos ang pagkakalukot ng
kobre kama sa gilid niya para doon ako maupo. Hindi na lang ako nagsalita at umupo
na lang ako.
"Bakit ba? May problema?"

"Wala lang, gusto lang kitang kausap, ayaw mo ba?" Sabi niya sa akin.
"Ikaw lang naman ang may ayaw akong kausapin." Sagot ko sa kanya.
"Mas gwapo ba sa akin iyong lalaki mo kanina?" Pag-iiba niya ng usapan na pinagtaka
ko naman.
"Sino? Si Jonas?"
"Basta 'yong dayo, 'yong kausap mo kanina."
"Ay oo naman 'no! Model ang datingan ng lalaking 'yon kaya nga hindi ko inayawan
eh." Agad na sagot ko.
"Mas mabango kesa sa akin?"
"Teka, taas mo nga braso mo, paamoy ng kili-kili." Sabi ko naman sa kanya na agad
din niyang sinunod. Itinaas niya ang braso niya at pinaamoy ang kili-kili niya.
"Ay mas mabango ka." Sabi ko at ngumiti naman siya. Parang tanga talaga minsan ang
lalaking 'to.
"Sino naman mukhang mas masarap?" Tanong niya sa akin.
"Para kang tanga, Alex!" Hindi ko napigilang matawa sa tanong niya. Gago talaga
'to!
"Sino nga kasi? Bilis, naiinip ako." Aniya. Tinitigan ko naman siyang mabuti.
"Patingin nga ng pinagmamalaki mo." Sabi ko sa kanya. Walang sabi naman siyang
umupo mula sa pagkakabangon at nag-flex sa harap ko para ipakita ang mga muscles
niya sa katawan.
Tawa naman ako nang tawa dahil game na game talaga siya.
"Ang sarap naman po ni Alexander Montemayor!" Tumatawa kong sabi.
"O sino na mas masarap?" Sabi niya at tsaka siya muling nahiga.
"Sige na, ikaw na. Nasa harap na kita maghahanap pa ba ako ng iba?" Nakangiti kong
sabi sa kanya. Hindi ko naman alam kung bakit pero ngumiti siya sa sinabi ko.
"Sino naman mas pipiliin mong kasama? Ako ba o iyong mga ibang lalaking gustong
lumapit sa'yo?" Bigla niyang tanong na nagpabilis ng pintig ng puso ko.
****
=================
Chapter Twenty Three
TWENTY THREE
"This is really fun!" Hindi ko mapigilang sabihin kay Jonas habang nakikisaya sa
mga taong nagkukumpulan sa dalampasigan. May banda na tumutugtog sa isang stage at
halos lahat ay nakikisabay sa kanta.
"I told you." Sagot naman niya at tsaka siya ngumiti kaya sumilay ang mapuputi at
pantay niyang mga ngipin.
Hindi ko naman mapigilan ang lumingon sa paligid ko. Aminin ko man o hindi, kanina
ko pa hinahanap si Alex. Kanina ko pa kasi siya iniwan at ang sabi naman niya ay
susunod na lang siya mamaya. Kanina, tinanong niya ako kung sino ba ang pipiliin
ko. Kung siya ba o iyong mga lalaking lumalapit sa akin. Hindi ko naman alam kung
seryoso ba siya sa tanong niya kaya tinawan ko na lamang siya at hindi iyon
sinagot.
"Wanna have some drinks?" Nabali lamang ang pag-iisip ko nang magsalita si Jonas.
Ngumiti naman ako at tumango sa sinabi niya. Pumunta kami sa isang beach house na
kung saan maraming tao at mga nagsasaya rin. Mas maraming kasing tao sa gabi kung
ikukumpara kanina na iilan lamang ang nag-eenjoy sa tubig dagat at init ng araw.
"Have I told you that you look good tonight?" Nakangiting sabi ni Jonas sa akin.
"Thank you." Sagot ko naman. Kotang-kota na talaga ako sa lalaking 'to. Kanina pa
ako pinupuri, kulang na lang ata luhuran ako nito at sambahin.
"What do you want? Beer? Juice?" Tanong niya.
"Just a cocktail, I don't want to get drunk tonight." Sagot ko. Hindi rin naman
kasi ako mahilig uminom at kapag may
okasyon lang.
"Sure." Tumayo naman siya at lumapit sa counter para umorder. Ako naman ay lumingon
lang sa paligid habang hinihintay siya. Katulad kanina, puro mga dayuhan pa rin ang
mga naroroon. Hindi naman sinasadyang mapatingin ako sa isang table na hindi naman
kalayuan sa amin. Nakita ko si Alex at mayroon siyang kasamang babae at hindi iyon
ang babaeng kasama niya kanina.
"Gwapo naman kasi talaga siya kaya kahit sinong babae sasama sa kanya." Sabi ko sa
sarili ko. Hindi ko maialis ang tingin ko sa kanila at para bang bigla ay tinamaan
ako ng hiya. Siguro, isa sa mga rason kung bakit hindi niya ako magustuhan ay dahil
hindi ako tulad ng mga babaeng dumaan na sa buhay niya. Oo maganda naman ako pero
halos lamang ng sampung beses ang ganda ng mga babaeng kasama niya at sino ba naman
ako para magustuhan niya 'di ba? Hindi ako iyong tipo ng babae na nililingon at
agad na nagugustuhan. Bibihira iyong lalaking tumatagal ng panliligaw sa akin dahil
minsan, iyong iba, naiisip nila na simple lang ako at wala namang espesyal sa akin.
Bigla namang lumingon si Alex sa pwesto ko kaya nakita niya ako. Ngumiti naman ako
sa kanya pero tinignan niya lang ako na para bang hindi niya ako kilala. Nag-iwas
lang siya ng tingin sa akin at sigurado naman akong nakita niya ako.
"Kanina, gusto niya akong kausap, ngayon simpleng ngiti lang sa akin nagdadamot
pa." Bulong ko sa sarili ko at tsaka ko ibinaling sa iba ang atensyon ko. Hindi na
siguro ako dapat na mangealam pa sa kanya. Siya rin naman na ang nagsabi na bahala
na kami sa isa't-isa.
Dumating naman si Jonas dala ang mga

inumin namin. May dala rin siyang pagkain at hindi ko maiwasang matakam sa
calamares na dala niya.
"Your drink." Aniya at tsaka inabot sa akin ang malaking baso ng cocktail. Wala
naman siguro akong balak lunurin ng lalaking 'to sa alak 'no?
"Salamat ha." Sabi ko sa kanya.
"Always for you."
"Nakakaintindi ka ng tagalog?" Tanong ko naman.
"Yes and I can speak tagalog but not too much. Philippines' my best choice
everytime I want to have a vacation." He told me.
"Maganda talaga rito sa Pilipinas, kasing ganda ko." Sabi ko at tsaka ako natawa.
Uminom ako sa basong nasa harap ko at naramdaman ko ang paguhit ng alak sa
lalamunan ko. Hindi naman matapang iyon pero para sa akin ay matapang na dahil
hindi naman ako madalas uminom ng alak.
"I like you." Bigla niyang sabi sa akin.
"Talaga? Salamat." Sabi ko naman sa kanya. Ang bilis ha! Kakakilala lang kanina,
gusto agad ako?
"I want to know you more, Maria. I don't know why but you seem special to me."
Narinig ko na 'yan. Gusto ko sanang isagot sa kanya pero mas pinili ko na lamang na
tumahimik.
"I don't know, Jonas. It's better if we stay friends for now, right? I don't want
to rush things." I told him.
"I get it, I don't want to rush you. I'm sorry if I say that, you're right, it's
better if we stay friends for now." Sabi niya. Tanging ngiti na lamang ang isinagot
ko sa kanya.
Nakahinga naman ako nang maluwag ng ibahin niya ang usapan namin. Marami siyang
kinuwento tungkol sa sarili niyang buhay. Nalaman kong isa pala siyang photographer
at model. Hindi na ako
nagulat pa dahil gwapo naman talaga siya at maganda rin ang katawan niya na parang
kay Alex.
"I wonder if you know that guy?" Biglang tanong sa akin ni Jonas sabay tingin sa
pwesto nila Alex. Hindi naman ako nakatiis at tumingin din ako sa direksyon nila.
Nakita kong nakatingin sa amin si Alex at seryoso ang mukha niya. Hindi ko mabasa
kung galit ba siya o hindi, basta hindi maganda ang tingin niya sa aming dalawa ni
Jonas.
"I-" Hindi ko naman alam ang sasabihin ko.
"He's looking at us since we went in this place." Seryosong sabi ni Jonas. Akmang
magsasalita na ako nang bigla namang tumayo si Jonas at lumapit sa pwesto nila
Alex. Nagulat naman ako sa ginawa niya kaya tumayo na rin ako at sinundan si Jonas.
"Do you have any problem with us? You kept looking at her and I don't like how you
look at my-" Hindi na natapos pa ni Jonas ang sasabihin niya dahil bigla na lamang
siyang sinapak ni Alex. Nanlaki ang mga mata ko dahil sa ginawa niya.
"Alex!" Sigaw ko para pigilan sila pero sadyang malalaking tao sila kaya nahirapan
akong awatin silang dalawa.
May ilang lalaking lumapit sa kanila at pilit silang inawat.
"Ano ba, Alex! Ano bang problema mo?!" Galit kong sabi kay Alex nang mailayo siya
ng dalawang lalaki.
Hindi siya sumagot at naiinis lamang siyang kumawala sa mga lalaking nakahawak sa
kanya. Tinalikuran niya ako at mabilis na naglakad palayo sa pwesto ko.
Lumapit naman ako kay Jonas at nakita kong mayroon siyang sugat sa gilid ng labi
niya.
"Sorry, Jonas. I will see you soon." Sabi ko bago ko siya talikuran at habulin si
Alex. Malayo na ang nalalakad niya kaya tumakbo na ako para lamang mahabol siya.
"Alex, ano ba! Kausapin mo nga ako! Ano bang problema mo?" Sabi ko habang pilit ko
siyang hinahabol. Nakalayo na kami sa mga tao at hindi ko alam kung saan ba siya
pupunta.
"Alex!" Naiinis kong sabi sa kanya. Bigla naman siyang tumigil at humarap sa akin.
"Ano bang problema? Bakit ba nagkakaganyan ka?!" Tanong ko sa kanya habang

hinahabol ko ang hininga ko. Hindi naman siya sumagot at magkasalubong lang ang mga
kilay niyang nakatitig sa akin.
"Alex, hindi na kita maintindihan-" Hindi ko na naituloy pa ang sasabihin ko nang

bigla siyang lumapit sa akin at halikan ako. Pakiramdam ko ay biglang bumilis ang
pintig ng puso ko sa ginawa niya. Nakadilat ang mga mata ko habang nakatitig sa
kanya. Unti-unting gumalaw ang mga labi niya at hindi ko napigilan ang sarili kong
mapapikit habang dinadama ang malalambot niyang mga labi.
Napakapit ako sa mga braso niya at para bang may sariling buhay ang mga labi ko at
sinagot ko ang mga halik niya. Naramdaman ko ang mga braso niya sa bewang ko at
tuluyan na akong nilamon ng nararamdaman ko.
"Alex..." Hindi ko mapigilang sabihin ang pangalan niya. Pakiramdam ko ay

lumulutang ako ngayon at pakiramdam ko ay epesyal ako dahil sa mga halik niya at
dahil kay Alex.
Bigla akong bumalik sa realidad at agad siyang itinulak. Habol ko ang hininga ko at
hindi ko alam ang sasabihin ko sa kanya. Para saan at hinalikan niya ako?
"Maria..." Narinig ko ang pagtawag niya sa boses ko pero hindi ko siya kayang
tignan. Naguguluhan ako, nalilito kung bakit niya iyon ginawa.
"Bakit mo ginawa 'yon?" Hindi na ako nakatiis at tinanong ko na siya. Nag-angat ako
ng tingin at tinitigan siya. Walang bakas ng pagbibiro sa mukha niya at seryoso
lamang siyang nakatitig sa akin.
"I'm sorry, I shouldn't-"
"Sorry? You just kissed me and you will just say sorry?" Nag-init bigla ang ulo ko
sa sinabi niya.
"Maria, I just kissed you because-"
"Because of what? Because you thought I could be one of your girls who easily fall
to your words? Alex, sumama ako sa'yo kasi kaibigan kita, kasi malaki ang tiwala ko
sa'yo. Kung iniisip mo na pwede akong maging isa sa mga babae mo, nagkakamali ka.
Ayokong masira ang pagkakaibigan natin dahil aminin ko man o hindi, ikaw lang ang
kaibigan kong nandyan para sa akin ngayon. Alex, gusto kita, pero hindi na tulad
noon na gusto kita dahil umaasa ako na pwedeng maging tayo, gusto kita dahil totoo
kang tao. Ngayon, hindi ko na alam kung totoo ka pa rin ba sa sarili mo dahil hindi
lang sarili mo ang niloloko, kung hindi ang mga tao rin sa paligid mo." Seryoso
kong sabi sa kanya. Hindi naman siya nagsalita at yumuko lamang siya. Ilang
segundong binalot ng katahimikan ang paligid namin.
Tumalikod na ako dahil ayokong pahabain pa ang gabing ito. Hindi pa ako tuluyang
nakakalayo nang biglang magsalita si Alex sa may likuran ko.
"Maria..." Tinawag niya ang pangalan ko at hindi ko alam kung bakit pero tumigil
ako. Huminga ako nang malalim at humarap sa kanya. Matagal siyang tumitig sa akin
at akala ko'y wala na siyang sasabihin pero nagulat ako sa sunod niyang sinabi.
"Gusto kita, Maria."
****
=================
Chapter Twenty Four
TWENTY FOUR
Kanina pa kami magkasama ni Alex sa kwarto at kanina pa rin kami hindi nag-uusap.
Nakasandal lang ako sa headboard ng kama habang siya naman ay nasa may veranda at
naninigarilyo. Kung normal lang ang sitwasyon, kanina ko pa siya binatukan dahil
ayoko talaga ng amoy ng sigarilyo pero paano ako makikipag-usap sa kanya kung
kanina ko pa naririnig sa magkabila kong tenga ang sinabi niya sa akin kanina?
Bwisit kasi 'tong lalaking 'to! Wala man lang grand entrance? Kailangan talagang
agad-agad? Wala man lang hirit na pagluhod tapos labas ng singsing? Para ka
talagang tanga, Maria! Sabi ng kabilang bahagi ng isipan ko.
Muli akong lumingon sa pwesto niya at ganoon pa rin siya, tahimik na naninigarilyo
habang pinagmamasdan ang dagat.
"Kailangan ko siyang kausapin." Mahina kong bulong. Hindi pwedeng umabot pa 'to
kinabukasan dahil lalo lang akong mahihiya. Kahit ganito naman kawalwal ang bibig
ko, may hiya pa rin naman sa kaibuturan ng pagkababae ko 'no.
Huminga ako nang malalim bago tumayo at dahan-dahang lumabas sa may veranda. Tumabi
ako malapit sa kanya at nang mapansin niya ako ay agad niyang pinatay ang sigarilyo
niya. Kumuha ulit siya ng isang stick sa paketeng nasa may lamesa at muli iyong
sinindihan. Palihim naman akong nagmura nang maamoy ko ang ibinuga niyang usok.
"Uhmmm.." Hindi ko alam ang sasabihin ko pero kailangan kong makipag-usap sa kanya.
"Seryoso ako sa sinabi ko sa'yo kanina." Sabi niya sa akin habang nakatanaw pa rin
sa dagat.
"Bakit?" Sagot ko sa kanya.
Bumaling naman siya sa akin ng tingin habang kunot ang noo.
"Anong bakit?"
"Bakit ako? 'Di ba ayaw mo sa akin dahil madaldal ako tapos wala akong class?
Kumbaga sa Baclaran, class A lang ako sa sapatos. Hindi ako 'yong tipo mo na pang
original." Sagot ko sa kanya. Hindi ko alam kung bakit pero natawa naman siya sa
sinabi ko.
"Ano naman? Basta ang alam ko masaya ako kapag nandyan ka. Wala kang arte sa
katawan. Hindi ka natatakot na tumaba kahit na patay gutom ka. You are always at my
side when I need someone and you have goals in life. Kahit na hindi ka kagandahan,
bawing-bawi naman sa sense of humor ang katawan mo." Sabi niya akin. Sinamaan ko
naman siya ng tingin. Hindi ko alam kung matutuwa ba ako o maiinis sa pinagsasabi
ng gagong 'to eh.
"Very wrong mo sa patay gutom na part." Nakasimangot kong sabi sa kanya.
"And I like your vocabulary. Kahit na minsan bakla na ang dating mo sa akin. You
are far different to those women I had before. Iba ka kaya subukan mo akong iwasan,
ako mismo ang kikidnap sa'yo. Ikukulong lang kita at aakitin magdamag." Sabi niya
pa. Tumingin naman ako sa tinitignan niya at matagal na hindi nagsalita.
"Seryoso ka ba talaga sa sinabi mo? Baka kasi pinapaasa mo lang ako. Alam mo na,
maraming pogi ngayon na kung hindi bakla, paasa at manloloko naman." Sabi ko sa
kanya.
"Wala ako sa mga sinabi mo. Gwapo lang ako pero solidong magmahal 'to ng babae."
"Luh? Kakasabi mo lang na gusto mo ako tapos ngayon mahal agad? Pauso ka ha." Sabi
ko sa kanya.
"Bakit, may sinabi ba akong mahal na kita? Ang sabi ko lang masarap ako magmahal,
literal na masasarapan ka." Sabi niya sabay kindat sa akin. Kinurot ko naman ang
tagiliran niya. Gago talaga 'to!
"Alex..." Bigkas ko sa pangalan niya. Lumingon siya sa akin at ganoon din ako.
"Natatakot ka ba?" Tanong niya. Tumango ako dahil totoo naman talagang natatakot
ako. Natatakot na masaktan, paasahin at iwan. Sawang-sawa na kaya akong ma-UTI.
Iyong tipong Umibig Tapos Iniwan.
Bigla naman niyang hinawakan ang kamay ko kaya napatitig ako roon.
"Ako rin naman, natatakot pero wala namang mapapala kung hindi tayo susugal. Bakit
hindi natin subukan?" Seryoso niyang sabi.
"Hindi tayo sigurado kung gagana ba 'to, ayokong masaktan." Sabi ko sa kanya at
halos pabulong na lang ang huli kong sinabi.
"Walang nagmahal ang hindi nasaktan." Agad na sagot niya. Napatulala naman ako
dahil sa sinabi niyang iyon sa akin.
Walang nagmahal ang hindi nasaktan.
Tama naman 'di ba? Kapag nagmahal ka, hindi pupwedeng puro sarap lang. Masasaktan
at masasaktan ka kahit ano pa ang gawin mo. Sumpa na 'yon eh, kumbaga sa chess,
touch move.
"Paano kung hindi gumana, paano kung isa lang sa atin ang mag-work?" Tanong ko sa
kanya. Hindi siya sumagot sa sinabi ko dahil bigla na lamang niya akong hinalikan.
Agad akong napapikit sa ginawa niyang iyon. Nalasahan ko ang sigarilyo at alak sa
bibig niya pero parang wala lang iyon sa akin. Hinalikan niya ako at para bang
sinasabi niya sa mga halik niya na sagutin ko iyon. Napakapit ako sa balikat niya
nang sagutin ko ang mga halik niya.
Naramdaman ko rin ang pagpulupot ng mga braso niya sa bewang ko at ang paglapat ng
katawan
niya sa katawan ko. Ang init ng pakiramdam ko at mas lalo pa iyong nag-init nang
maramdaman ko ang katawan niya.
"Alex..." Mahina kong bulong ng lumipat ang mga halik niya sa pisngi ko.
"We should stop, this is not the right time." Bulong niya sa akin habang nakayakap
siya sa akin.
"Oo, tsaka sa susunod h'wag kang iinom ng alak at maninigarilyo kapag hahalikan mo
ako ha? Gusto ko fresh at mabango ang bibig mo para hindi naman ako mandiring
makipaglaplapan sa'yo." Bulong ko rin sa kanya. Narinig ko naman ang pagtawa niya
dahil sa sinabi niyang iyon.
"You really are hilarious." Aniya. Natawa rin ako sa sinabi kong iyon sa kanya.
Minsan talaga, walang preno itong bibig ko.
"Ano, nasarapan na sa pagyakap sa akin? Iyong dede ko naiipit na sa dibdib mo.

Bakit kasi ang laki rin ng dibdib mo, halos daigin mo pa ako." Sabi ko sa kanya.
Dahan-dahan naman siyang humiwalay sa akin at hindi ko mapigilang mapatitig sa
chiselled chest niyang may mga buhok na mas nagpadagdag lang sa pagkalalaki niya.
Infairness ha, lechon 'tong si Alex, walang tapon ba, kain lahat.
"There's really no dull time when I'm with you. Pasok na tayo sa loob, malamig na
at sisipunin ka. Liligo lang ako saglit para naman mabango ako dahil baka makahanap
ka lang ng mas mabango sa akin, iwan mo na agad ako." Sabi niya sa akin.
"Aba dapat lang 'no! Daig kaya ng mabango ang gwapo para sa akin. Jusko, sino ba
naman kasi ang gusto ng amoy mandirigma?"
"Oo na." Sagot niya. Pumasok ulit kami sa loob at ang gago, walang sabing hinubad
ang suot niyang board short at tanging boxer brief lang ang itinira.
"Jusko
Alex, bakat!"
"Malaki eh, paanong hindi babakat?" Nakangisi niyang sabi bago pumasok sa loob ng
banyo.
"H'wag mo akong babastusin Alex dahil kaya kitang tapatan, sinasabi ko sa'yo!" Sabi
ko sa kanya. Narinig ko lang ang pagtawa niya sa loob ng banyo.
Humiga naman ako sa kama at napatitig sa kisame. Hindi ko mapigilang mapangiti.
Nagpunta lang ako sa Cebu, may love life na agad ako? Sa Cebu ko lang pala
mahahanap ang icing sa ibabaw ng cup cake ko. Pabebe rin kasi 'tong si Alexander,
akala mo naman virgin.
Tumingin ako sa may banyo nang marinig ko ang paglagaslas ng tubig. Kung tutuusin,
tiba-tiba ako kay Alexander. Business tycoon ang Daddy niya at galing siya sa
angkan ng mga Montemayor. Bonus pang gwapo at isang kilalang abogado.
Bigla namang pumasok sa isip ko ang isang kaso na inilalapit sa akin ng boss ko.
Tungkol iyon sa isang sindikato na inaakusahang nasa likod ng isang massacre sa
Bulacan. Masyadong mabigat iyon dahil hindi biro ang kakalabanin ko pero malaking
pera rin ang usapan sa kasong 'yon.
"Sa Manila ko na lang iisipin 'yon, sa ngayon magrerelax muna ako dahil uuwi na rin
naman kami sa susunod na araw." Sabi ko sa sarili ko.
Ilang saglit lang ay lumabas na si Alex mula sa banyo. Ako naman ay binuksan ang
T.V at nagsalpak ng isang C.D na naroroon lang din. Nagbihis lang siya ng shorts at
tsaka tumabi sa akin habang pinapatuyo ang buhok niyang basa pa.
"What is that?" Tanong niya.
"If Only, mukhang maganda eh tsaka pogi rin 'yong bidang lalaki." Sagot ko sa
kanya. Kinuha ko ang twalya at pinunasan ko ang likuran niya.
"Ang bango na ha." Natatawa kong sabi sa kanya habang pinupunasan ko siya.
"Siyempre, para wala kang reklamo." Sagot niya.
"Paamoy nga ng kili-kili." Sabi ko at agad naman niyang tinaas ang braso niya at
pinaamoy sa akin ang kili-kili niya.
"Very good, mabango na nga." Sabi ko. Isinabit ko ang twalyang ginamit niya at
muling bumalik sa kama. Pinatay ko ang ilaw at tanging ilaw lamang na nagmumula sa
T.V ang nagbibigay liwanag sa buong kwarto.
"Ayaw mo pang matulog? Madaling araw na." Sabi niya sa akin.
"Hindi pa ako inaantok." Sagot ko. Sumandal din siya sa headboard at nagdikit ang
mga balat naming dalawa. Tahimik kaming nanonood at pareho naming pinapakiramdaman
ang bawat isa.
Naramdaman kong lumapit pa siya lalo sa akin at halos hindi na ako makahinga nang
yumakap siya sa bewang ko.
"Payakap para mabilis akong makatulog." Sabi niya sa akin. Kahit naiilang ay
niyakap ko siya. Isiniksik niya ang katawan niya sa katawan ko at hindi ko alam
kung bakit pero ang bilis bilis ng tibok ng puso ko kahit wala naman akong
ginagawa.
Ipinikit niya ang mga mata niya at ako naman ay hinawi ang buhok niya para mabilis
siyang makatulog. Ilang saglit lang din naman ay nakatulog na siya. Pinagmasdan ko
lang siyang matulog at aminin ko man o sa hindi, gusto kong ganito lagi ang gabi
ko, iyong may katabi at may kasamang baby na kasing laki niya na papatulugin ko
lagi.
Oo, lumalalim pa lalo ang pagtingin ko sa kanya at alam kong ako ang unang
mahuhulog sa kanya.
"Alex, saluhin mo ako ha?" Bulong ko sa kanya at tsaka ko hinalikan ang ulo niya.
Tinapos ko lang ang pinapanood ko bago ko patayin ang T.V. Yumakap ako sa kanya at
tsaka ko ipinikit ang mga mata ko. Unti-unti akong dinalaw ng antok hanggang sa
makatulog na ako.
****
=================
Chapter Twenty Five
TWENTY FIVE
"Sabi ni Mommy, ang mga Montemayor daw malalambing. Lalo na kapag lasing." Kwento
sa akin ni Alex habang nanonood kami ng movie sa may sala ng bahay ko. Nakapatong
ang mga paa niya sa coffee table habang may hawak siya ng bote ng beer sa kanang
kamay niya. Dito kasi siya dumiretso pagkatapos ng meeting niya sa isa niyang
kliyente.
"Wala sa itsura mo ang malambing." Sabi ko naman sa kanya sabay lagok sa boteng
hawak ko. Halos isang buwan na rin simula nang umamin siya sa akin na gusto niya
ako at halos araw-araw na lang ay nandito siya sa bahay ko. Kulang na lang ata na
tumira na siya rito dahil ayaw niya rin umuwi sa unit niya. Wala pang nangyayari sa
amin dahil kahit papaano naman, pabebe rin ako. Laging nasa momol stage lang kami
at hanggang second base kahit na minsan, nararamdaman ko na ang lahat sa kanya
kapag niyayakap niya ako. Hindi na rin siya gaanong naninigarilyo dahil hindi ako
pumapayag na makipaglaplapan sa kanya kapag amoy sigarilyo siya. Kung mayroong
isang bagay na pinakaayaw ko sa mundong ito, iyon ay ang sigarilyo.
"Bakit, ano bang itsura ko para sa'yo?" Lumingon siya sa akin at napansin kong
namumula na ang mukha niya pati na rin ang katawan niya. Sando lang kasi ang suot
niya at sabi niya ay naiinitan siya kapag nainom. Wala namang problema sa akin iyon
dahil ilang beses ko na rin nakita ang katawan niya.
"Mukha kang laging mangangain." Sagot ko sa kanya. Natawa naman siya sa sinabi ko
at muling uminom sa beer na hawak niya. Nakaka-apat
na siyang bote at ako ay pang dalawa pa lang.
"Lapit ka nga sa akin." Halos pabulong niyang sabi sa akin. Lumapit naman ako sa
kanya at inakbayan niya ako. Agad kong naamoy ang pabango niya na humahalo sa amoy
ng beer.
Walang kami pero may ganito.
Hindi ko alam kung ano ba ang pwedeng itawag sa amin. Wala naman kasing pormal na
kami, basta ganito na lang. Wala akong pinanghahawakan na mayroong kami, na
masasabi kong boyfriend ko si Alex. Hindi rin naman niya ako tinatanong kung pwede
ko ba siyang maging boyfriend. Basta araw-araw, magkikita kami, pupunta sa bahay ko
at pagluluto ko siya. Manonood ng kung anu-ano habang nilalandi niya ako, matutulog
na magkatabi at magkayakap. Mga bagay na ginagawa mismo ng tinatawag nilang may
relasyon.
Pero kami? Hindi ko alam. Basta masaya ako at ganoon din siya.
"Kapag ba nalasing ako aalagaan mo ako?" Bigla niyang tanong sa akin. Natawa naman
ako dahil lagi naman siyang nalalasing.
"Oo naman, para saan pa at nandito ako?" Sagot ko.
"Kaya mo ba akong paliguan?" Tanong niya.
"Para ka kamong tanga, Alex. Siyempre hindi pwede 'no, big boy ka na kaya. Tsaka
baka mamaya tuklawin ako niyan." Sagot ko.
"Papatuklaw ka ba?" Bulong niya sa tenga ko sabay halik sa pisngi ko. Naramdaman
kong nakikiliti ako at alam kong kapag ganito, nilalandi na ako ng unggoy na 'to.
"Mapag-uusapan naman 'yan." Sabi ko sa kanya. Hindi na siya sumagot dahil bigla na
lamang niya akong hinalikan. Gumanti naman ako sa halik niyang iyon. Inilapag ko
ang hawak ko sa may lamesa at tsaka ko ipinulupot ang mga braso ko sa leeg niya. I
can't resist Alex, he's really damn good with this thing. I don't know why but
everytime he kisses me, I feel so weak. Tipong bibigay na lang agad 'yong katawan
ko sa kanya. Siguro ganito nga ang nangyayari kapag tumatanda na, nagiging marupok
na.
Naramdaman ko ang kamay niya sa dibdib ko at hindi ko na napigilan pa iyon. Bumaba

ang mga labi niya sa leeg ko at pakiramdam ko ay nagliliyab ang katawan ko sa
ginagawa niya.
I moaned and I heard him chuckled.
"Masarap?" He whispered, giving me little kisses.
"Masarap." I answered, clenching his hair because of the pleasure I'm feeling right
now.
Muli niyang hinalikan ang labi ko at gumanti ulit ako. His mouth tastes like a beer
but I don't mind it. His lips travelled down to my neck and the pleasure is too
damn great. Weakness ko 'yan, Alex!
Dahan-dahan niya akong binuhat at pinaupo sa hita niya. Nakagat ko ang ibabang labi
ko nang maramdaman ko ang pagkalalaki niya. Hindi naman na ako teenager para hindi
maintindihan iyon.
"Jusko Alex, ahas ba 'yan?" Tanong ko sa kanya. Believe me, it's so huge! Hindi ko
pa nakikita 'yan ha, paano na lang kung nasa harapan ko na?
"Pwede rin, kaso this snake is made for women especially for you." Pilyo niyang
sabi sa akin. Hinampas ko naman ang dibdib niya dahil kahit kailan, napakalibog ng
lalaking 'to.
"Ayoko na, napapagod na ako." Sabi ko sa kanya.
"Pambihira, ano 'yon?" Reklamo niya. Inirapan ko naman siya at muling umupo sa tabi
niya.
"Magtiis ka muna, hindi ka naman siguro puto para sumawsaw sa dinuguan 'di ba?"
Mataray kong sabi sa kanya. Natatawang
umiling na lang siya at muli akong inakbayan.
"Maria, h'wag mo akong iiwan ha?" Seryoso niyang sabi sa akin dahilan para
matigilan ako.
"Bakit mo naman nasabi 'yan?" Tanong ko sa kanya.
"Basta, h'wag mo akong iiwan. Aaminin ko, sa'yo lang ako ganito. Simula noong
gabing iyon, wala na akong ibang naging babae. Ayoko kasing magkaroon ka ng rason
para iwasan o iwan mo ako. Hindi ako natatakot na magkamali pag dating sa ibang
bagay dahil alam kong kong nandyan ka lang at tatanggapin mo pa rin ako." Tama nga
siguro ang Mommy niya, nagiging malambing ang mga Montemayor kapag nalalasing.
"Wala naman kasing perpekto sa mundong ito, lahat tayo pwedeng magkamali." Sabi ko
sa kanya. Hindi siya sumagot, mas lalo lamang niyang inilapit ang katawan niya sa
akin. Pinaglaruan ko ang buhok niya dahil alam kong gustong-gusto niya iyon.
"Basta, h'wag kang aalis, h'wag mo akong iiwan..." Paulit-ulit niyang sabi hanggang
sa makatulugan na niya iyon. Pinagmasdan ko lamang siya habang natutulog.
"Alex, konti na lang, mahuhulog na ako sa'yo nang tuluyan." Bulong ko sa kanya.
Sana sa oras na tuluyan na akong mahulog sa kanya, saluhin niya ako.
NAGISING ako kinabukasan na tulog pa rin si Alex sa tabi ko. Wala naman akong
hearing ngayon at bukas naman ay kikitain ko lang ang kliyente ko. Dahan-dahan
akong tumayo at buti na lang ay may kalakihan ang sofa ko dahil hindi ko naman
kayang buhatin si Alex para ihiga pa sa kama ko. Bakulaw pa naman ang lalaking 'to.
Tumayo ako at umakyat sa itaas para magpalit ng damit. Bumaba rin ako at nag-ayos
ng sarili ko. Alas syete pa lang naman
ng umaga at makakapagluto pa ako para sa agahan.
Biglang tumunog ang cellphone ko at agad ko naman iyong sinagot.
"Hello? Atty-"
"Atty. Arcaga! It's good you answer my call." My boss.
"Good morning po, sir. Bakit po kayo napatawag ng ganitong kaaga?" I asked. Hindi
naman ito tumatawag ng ganito at minsan ay sa opisina na lang pinag-uusapan ang mga
dapat pag-usapan.
"I called you because of the case I'm talking about. I know you can win this case,
the massacre-"
"Sir, I'm still thinking about it. Matatapos na naman po ang kasong hawak ko ngayon
at dalawang hearing na lang at maglalabas na ng hatol ang korte." Sagot ko.
"Please, Atty. Arcaga. Accept this case, I know you can win this. You are the only
person I know in the firm who has the credibility to do it."
"Sir, thank you for trusting. We will talk about it tomorrow and you'll know my
descision." Sagot ko.
"Thank you so much, Atty. Arcaga! You never failed me." He said before ending the
phone call.
"Ano ba kasing mayroon sa kasong 'yon at gusto niyang ako ang humawak?" Tanong ko
sa sarili ko. Nagkibit balikat na lamang ako at nagluto na lamang ng dapat kong
iluto. Malakas pa naman kumain si Alex at sa laki niyang 'yan, kaya niyang umubos
ng isang kalderong kanin.
"Aga mong nagising?" Napalingon ako sa may sala nang marinig ko ang boses ni Alex.
Kakagising niya lamang at gulo-gulo pa ang buhok niya.
"Kakagising ko lang din, maupo ka muna d'yan at magluluto lang ako. Mabilis lang
naman 'to para bago ka umalis, may laman na iyang sikmura mo." Sabi ko sa kanya.
Hindi naman siya
sumunod dahil tumayo siya at lumapit sa akin. Nanlaki ang mga mata ko nang dumako
ang tingin ko sa slacks na suot niya.
"Alex, umagang-umaga may flag ceremony!" Sabi ko.
"It's morning, that's normal." Sabi niya at tsaka lumapit sa akin at hinalikan ako
sa pisngi. Bakit ganoon? Kahit kakagising lang niya, hindi naman nakakadiri iyong
kiss niya. Ganoon ba talaga ako kalandi?
"Kahit umaga ang landi." Sabi ko sa kanya. Napapangiting umiling na lamang siya
bago pumunta sa may sink at maghilamos. Ako naman ay pinagtimpla muna siya ng kape
para mahimasmasan siya.
"May lakad ka ngayong araw?" Tanong ko at tsaka ko inilapag ang kape niya sa
lamesa.
"Nothing but I need to see my family. Do you want to go with me?" Aniya. Agad naman
akong umiling. Hindi pa ako handa para harapin ang mga Montemayor.
"Bakit? Ayaw mo, ipapakilala na kita sa kanila. Mommy will surely like you, pareho
kayong armalite eh." Sabi niya.
"Kapag hindi ka kasi pinagsasabihan, hindi ka talaga titino." Sagot ko naman.
"Ayaw mo talaga?" Umupo siya sa harap ng lamesa at tumingin sa akin nang diretso.
"H'wag mo akong titigan ng ganyan, para mo akong hinubaran." Sabi ko sa kanya at

natawa naman siya.
"C'mon, be with me today."
"Dadalawin ko si Nanay ngayong araw."
"Pwede namang dalawin muna natin si Nanay tapos sa amin naman ah." Agad niyang
sagot.
"Bakit ba gusto mo agad akong ipakilala sa inyo ha, Alex? May balak ka bang pikutin
ako?" Sabi ko sa kanya dahilan para mapangiti siya. Napapansin ko nitong mga
nakaraang araw, panay ang tawa at ngiti ni Alex. Lalo tuloy siyang gumugwapo sa
paningin ko.
Namalayan ko na lamang na nakatayo na si Alex sa may likuran ko at halos isang dipa

na lang ang layo niya sa akin.
"Buntisin na kaya kita para hindi ka na makatakas pa sa akin?" Sabi niya.
"H'wag mo akong aayain ng ganyan ha, sinasabi ko sa'yo, tatanggapin ko 'yan."

Natatawa kong sabi. Niyakap naman niya ako mula sa likuran ko.
"Mangangalay ka lang sa kakayakap sa akin, 5'4 lang ako tapos ikaw 6'1." Sabi ko.
"Mangalay na kung mangalay, basta mayakap ka lang." Bulong niya sa akin.
"Napakalandi mo talaga, Montemayor."
"I can't help it, it's in the genes."
****
=================
Chapter Twenty Six
TWENTY SIX
Copyright Marco Jose (SiMarcoJoseAko)
"Nakakainis ka, Alex! Tignan mo nga itsura ko, mukha akong badyaw tapos kailangang
ipakilala mo ako sa pamilya mo agad-agad?" Naiinis kong sabi kay Alex habang
nagmamaneho siya.
"Bakit? Wala namang mali sa'yo ah? You look professional. Ayaw mo kasing sumama sa
akin kaya dadaanin na lang kita sa pilitan." Nakangisi niyang sabi.
"Ewan ko sa'yo! Bahala ka talaga, Alex! Kapag ako iniwan mo, bayag mo lang ang
walang latay sa akin!" Sabi ko sa kanya. Kinuha ko naman ang foundation ko at nag
re-touch. Akala ko kasi kakain lang kami sa labas, iyon pala, may balak ang gagong
'to na iuwi ako sa bahay nila at ipapakilala ako sa pamilya niya. Nakacorporate
attire pa ako dahil galing ako sa isang hearing at meeting. Hindi man lang ako
nakapag-suot ng gown para naman mukha akong presentable 'di ba? May long gown pa
naman akong inihanda para naman bongga ang pagpapakilala sa akin ni Alex sa pamilya
niya.
"Hindi naman kita iiwan-"
"Aba dapat lang! Kapag ako iniwan mo, puputulin ko 'yang talong mong 'yan!" Sabi ko
sa kanya at tinawanan niya lang ako.
"Kailan ba kita iniwan? Ako lang naman itong laging iniiwan mo kapag nasa kama
tayo, lagi mo akong binibitin." Sabi niya.
"Siyempre 'no! Mamaya kapag binigay ko na sa'yo 'tong bibingka ko, bigla ka na lang
mawala!" Walang hiya kong sabi sa kanya.
"Wala talagang preno iyang bibig mo." Nakatawa niyang sabi.

"Bakit, hindi naman ako pa-virgin na katulad ng iba d'yan. Akala mo malinis na tao
pero bulok naman sa loob."
Sagot ko sa kanya.
"That's why I like you-"
"Teka nga, teka nga. Iniiba mo ang usapan eh!"
"Ha? Hindi naman ah." Painosente niyang sabi.
"Hindi mo ako madadaan sa ganyan, kilala kita, malibog ka!" Sabi ko. Tawa naman
siya nang tawa.
"Baliw ka talaga." Sabi niya. Hindi na ako nakasagot dahil napansin kong pumasok na
siya sa isang exclusive village. Halos lahat ata ng madaanan naming mga bahay,
mansyon eh. Sabagay, ano bang aasahan ko sa pamilya nila?
"Alex, h'wag mo akong iiwan ha." Kinakabahan kong sabi sa kanya. Paano ba naman
kasi ako hindi kakabahan ng ganito? Mga Montemayor ang haharapin ko at ang dating
CEO pa ng Montemayor Empire ang isa roon. I've read a lot of articles about Arthur
Montemayor. He's a genius behind the success of their own empire together with the
current CEO, Levinn Montemayor. Nakakalula sila masyado at ano ba ako kung
ikukumpara sa kanila? Mamaya, mga matapobre pala sila at tapakan lang nila ang
pagkatao ko.
Napukaw ang atensyon ko nang hawakan ni Alex ang kamay ko.
"I'm with you." He said solemnly. Tatlong salita lang pero nabawasan ang kabang
nararamdaman ko. Minsan talaga, may magic sa katawan 'tong si Alex eh.
Tumigil ang sasakyan sa harap ng isang mataas na gate. Sumenyas lang si Alex at
nagbukas din agad iyon. Ipinasok ni Alex ang sasakyan sa loob at halos malula ako
sa laki ng bahay nila. Walang-wala iyon sa bahay ko na parang kwarto lang sa laki
ng bahay na nasa harap ko ngayon.
"Totoo ba 'to?" Tanong ko sa kanya. Tumawa lang si Alex at pinatay ang makina ng
sasakyan. Maraming sasakyan ang nakaparada sa loob
at nang lumabas kami ay sinalubong agad kami ng tugtog na nagmumula sa may garden.
"May party?" Tanong ko kay Alex. Hindi siya sumagot, hinawakan niya lang ang kamay
ko ay niyaya akong pumunta sa may garden kung saan natatanaw ko nang maraming tao.
"Mom's birthday party." Sabi ni Alex sa akin at bago pa ako makasagot, nakapasok na
kami sa garden kung saan maraming tao ang naroroon.
"Xander!" Agad na lumapit sa amin ang isang matangkad na lalaki na pamilyar sa

akin. He's semi blonde wearing a three piece suit. Kingina bes! Ang sarap naman ng
lalaking 'to!
"Kuya Greg, it's been a long time!" Greg Joseff Montemayor, Vice President of
Montemayor Empire. Bigla kong naalala ang pangalan niya. Minsan ko na rin kasing
nabasa ang pangalan niya sa magazine ng Montemayor Empire. Hindi naman sigurong
halatang may alam ako sa mga Montemayor 'no?
"How are you and who's this lady with you?" Greg looked at me. Jusko, ang gwapo
naman ng isang 'to! Sarap ng mata! Pakiramdam ko sa titig pa lang niya, nasa ika-
anim na langit na ako.
"My girlfriend." Diretso at proud na sabi ni Alex. Napalingon ako sa kanya at

pakiramdam ko ay biglang bumilis ang pintig ng puso ko.
"Xander, nakarating ka ring gago ka!" Nabaling ang atensyon ko sa lalaking lumapit
sa amin and it's Travis, Jeorge's husband. Nang makita ako nito ay agad na nanlaki
ang mga mata niya.
"Kayo na?" Gulat na tanong nito.
"Wala kang pakealam." Masungit na sagot ni Alex. Tawa nang tawa si Travis. Nakita
ko si Jeorge at nagulat ito nang makita ako.
"Maria, you are here!" Nakangiti nitong sabi sa
akin bago ako yakapin.
"Bruha ka, hindi ka nagkukwento ha!" Sabi niya sa akin. Maliit na ngayon ang tiyan
niya dahil nanganak na siya noong nakaraang buwan. I also heard it's a boy.
"Pasensya na friend, busy lang sa work." Sabi ko naman.
"Hoy, Xander, wala ka talagang pinapatawad at pati itong kaibigan ko dinali mo!"
Masungit na sabi ni Jeorge. Tumawa lang ako pero sa loob-loob ko, kabadong-kabado
ako. Ilang Montemayor pa ba ang haharapin ko ngayong gabi?
"C'mon Xander, introduce her to our family. Tonight's your debut for being a real
man. Akala kasi namin bakla ka talaga." Humahalakhak na sabi ni Travis. Hindi naman
siya pinatulan ni Alex at hinawakan niya lang ang kamay ko. Pumunta kami sa may
gitna kung saan naroroon halos lahat. Agad na nagliparan ang mga mata nila sa amin
ni Alex at kulang na lang ay lumabas ang puso ko sa dibdib sa sobrang kaba.
"Demonyo ka, Alex. Akala ko pamilya mo lang, hindi mo sinabing buong angkan mo
pala." Bulong ko kay Alex habang nakangiti.
"Don't worry, they don't bite." He chuckled.
Lumapit kami sa isang table kung saan naroroon ang mga matatandang Montemayor and
believe me, para akong nasa tuktok ng isang mataas na building dahil sa pagkalula.
Right in front of me are Arthur and Levinn Montemayor!
Binitawan ni Alex ang kamay ko at lumapit sa mga babaeng naroroon para halikan sa
pisngi.
"Uh, this is Maria, my girlfriend." Pakilala ni Alex sa akin. Ngumiti ako sa abot
ng makakaya ko kahit na kabadong-kabado ako.
"Good evening po." Magalang kong bati. Pasimple akong lumapit kay Alex at bumulong.
"Ituro mo kung
sino d'yan ang Mommy mo, hindi ko kilala." Pasimple kong sabi. Narinig kong
tinawanan niya pa ako.
"Mommy's not here, she's inside. Emotional siya kasi akala niya mag-aasawa na ang
paborito niyang anak." Sabi niya sa akin.
"If I'm not mistaken, you are Atty. Arcaga, right?" Napalingon ako sa Daddy ni Alex
nang magsalita iyon.
"A-Ako nga po, nice to meet you po, sir."
"You don't need to be too formal. You are my son's girlfriend at alam kong kahit
may pagkatanga 'yan, hindi naman 'yan pumapalya sa babae." Sagot niya. Nakita kong
sumimangot si Alex sa sinabi ng Daddy niya. Nagtawanan naman ang ilang naroroon
dahil sa sinabi ng Daddy niya.
"You were the lawyer behind the case of a mayor who was killed almost two years
ago?" Biglang tanong sa akin ni Sir Levinn.
"Yes po sir." Pormal kong sagot.
"You're too brave to face those cases, tell me, ilang death threats na ang
natatanggap moa araw-araw?" Tanong naman ng isang babae sa akin na katabi ni Sir
Levinn.
"By the way, I'm Freen, you can call me Tita." She smiled at me.
"May mga iilan lang po akong death threats but I don't mind it at all. Kasama na po
iyon sa trabaho ko at kung sakali man pong mamatay ako, handa naman po ako." Sagot
ko.
"You are too feisty, I like you." Sabi sa akin ng Daddy ni Alex. Ngumiti lang ako
sa kanila.
"Xander, I guess you should introduce her to your mother. Ang Mommy mo, akala ata
mag-aasawa ka na kaya nang malamang malapit ka na, pumasok sa loob." Sabi pa ng
Daddy ni Alex.
"Excuse us." Magalang na sabi ni Alex bago kami pumasok sa loob.
"Alex, hindi
mo naman sinabi sa aking buong angkan pala ang kikitain ko ngayon. Hindi ako
prepared!" Sabi ko sa kanya. Hindi naman siya sumagot sa sinabi ko kaya nagtaka
ako.
"Alex, huy!"
"You didn't tell me about your death threats." Seryoso niyang sabi sa akin.
"Wala lang naman 'yon-"
"Wala? It's about your life, Maria! Paano kung bigla ka na lang mawala sa akin, sa
tingin mo, ano'ng gagawin ko?!" Seryoso at galit niyang sabi sa akin.
"I'm sorry if I didn't tell you, ayoko lang namang mag-alala ka pa sa akin at alam
mo namang siguro itong trabaho natin, kasama na 'to lalo na kung isa ka pang
criminal lawyer."
"Bakit, ano'ng palagay mo sa akin, walang pakealam sa'yo?" Galit pa rin niyang
sabi.
"Okay sige, sasabihin ko lahat sa'yo pero h'wag tayo rito mag-away, okay? Alam mong
wala akong palag sa'yo dahil nasa teritoryo mo ako."
"Tsk." Inirapan niya ako.
"H'wag ka na magtampo, babawi ako sa'yo." Sabi ko sa kanya. Hindi naman niya ako
pinansin kaya sinindot ko ang tagiliran niya. Alam ko kasing may kiliti siya roon
bukod sa singit niya.
"H'wag mo akong kausapin, hindi tayo bati." Masungit niyang sabi sa akin. Hindi ko
naman iyon pinansin at hinawakan ko lang ang kamay niya. Hindi naman siya
nagreklamo at hinayaan niya lang ako.
"Alexander." Napaangat kami ng tingin sa babaeng tumawag sa pangalan ni Alex mula

sa taas. Napatitig ako sa kanya at doon ko napagtanto na halos kamukha iyon ni
Alex. Marahil ay iyon ang Mommy niya.
"Ma, happy birthday!" Nakangiting bati ni Alex nang tuluyan na itong makababa ng
hagdan. Binitiwan ni Alex ang kamay
ko at lumapit sa Mommy niya para halikan iyon sa pisngi.
"Magandang gabi po sa inyo, Tita. Happy birthday rin po." Magalang kong bati.
Tinignan ako nito mula ulo hanggang paa na para bang isa akong painting na pinag-
aaralan niyang mabuti.
"Ito ba, Alex? Ito ba ang pakakasalan mong babae? Ano bang sabi ko sa'yo? Hindi ba
sabi ko na don't date until you turned thirty eight?! Ano, maaga ka nang lumalandi
ngayon?" Sermon ng Mommy niya kay Alex. Gusto ko namang matawa pero nanatili akong
walang kibo. Wow ha, daig pa ni Alex ang isang babae. Don't date until thirty
eight? Jusko, mukhang five years old pa nga lang si Alex maaga nang lumandi eh.
"Ma, ano ba? It's your birthday at wala pa sa isip ko ang pag-aasawa." Sagot naman
ni Alex.
"Anak, hindi ko kasi matanggap na noon, baby ka pa lang at pumupupu ka pa sa diaper

mo pero ngayon anak, kaya mo nang bumuo ng sarili mong pamilya." Maluha-luhang sabi
ng Mommy ni Alex.
"Ma, ano bang sabi ko? Hindi pa ako mag-aasawa! Para kang tanga, Ma!" Naiinis na
sabi ni Alex na para bang tropa niya lang ang kausap niya. Siguro nga, ganito sila
ka-close ng Mommy niya. Ganito rin kasi kami noon ni Nanay noong buhay pa siya. Ako
pa nga ang nanenermon sa kanya dahil sa lagi niyang pagtanggap sa Tatay kong wala
namang idinulot sa amin kung hindi perwisyo.
"Hindi mo ako masisisi kung iisipin kong mag-aasawa ka na! Binata ka na, tuli ka
na!" Sabi pa ng Mommy niya.
"Pwede ba, Ma? It's your birthday, don't be too emotional!" Ani Alex.
"Oo na, ito naman! Minsan lang mag-drama ayaw pang pagbigyan. Manang-mana ka talaga
sa ama mong laging seryoso!" Sagot naman ng Mommy niya at tsaka siya inirapan.
Bumaling naman ito sa akin ng tingin at ngumiti.
"You are?" Abot tenga ang ngiti nitong tanong sa akin kaya sinuklian ko rin iyon
nang matamis kong ngiti. Jusko, minsan lang ako ngumiti ng ganito 'no!
"Maria Livai Arcaga po."
"You are also a lawyer, right? Naikukwento ka sa akin ng anak ko nitong mga
nakaraang araw. Alam mo, kahit ganyan 'yan, mahal na mahal ko 'yan. Mama's boy 'yan
eh, laging nakadikit sa akin." Mabilis nitong sabi sa akin. Alex's right, armalite
nga. Lumapit ito sa akin at inaya akong umupo sa sofa.
"H'wag mong mamasamain pero pinaimbistigahan kita ha. Nalaman kong mag-isa ka na
lang sa buhay simula nang mamatay ang mother mo. Bilib ako sa'yo kasi pareho tayo,
mag-isa na lang ako simula noong mamatay ang mga magulang ko. Itong si Alex, lagi
kong sinasabihan 'yan na kung pipili ng babae, dapat hindi iyong nakadepende lang
sa kanya, dapat marunong din na dumepende sa sarili at alam kong bagay ka sa anak
ko. Kaya ikaw hija, pagpasensyahan mo na si Alexander dahil minsan may pagkatanga
'yan. May tiwala naman ako sa'yo dahil alam kong matalino ka at alam kong kaya mong
alagaan itong baby boy ko." Seryosong sabi ng Mommy niya sa akin. Pakiramdam ko
naman ay nakahinga ako nang maluwag kahit na nagulat ako nang malaman kong
pinaimbistigahan pa niya ako.
"Salamat po sa tiwala, Tita. Ako na pong bahala kay Alex." Sagot ko naman.
"Teka, 'di ba Maria ang pangalan mo?" Bigla nitong tanong sa akin.
"Opo." Tumango naman ako.
"Hindi ba ikaw iyong babaeng dinala ni Alex dito? Maria rin ang pangalan noon at
kamukha mo." Diretso nitong sabi sa akin.
"Hindi po ako-"
"Ma, hindi pa kami nakain." Biglang putol ni Alex sa sasabihin ko. Sino ba kasi ang
Maria na 'yon? Bakit ba napagkakamalan nila akong ako 'yon?
Now, I'm curious.
"Ganoon ba? O sige, kumain muna kayo at h'wag mo munang pauuwin ito ha, marami pa
kaming pagkukwentuhan n'yan." Sabi ng Mommy niya bago kami lumabas ng bahay.
"Alex, can I ask you something?" Sabi ko sa kanya nang tuluyan kaming makalabas.
Lumingon naman siya sa akin at tumitig nang matagal.
"What?"
I breathe deeply.
"Who is Maria?"
****
Copyright Marco Jose (SiMarcoJoseAko)
=================
Chapter Twenty Seven
TWENTY SEVEN
SPG 18+
Kanina pa hindi nagsasalita si Alex simula nang umalis kami sa bahay nila. Alas
onse na ng gabi at nasa loob na kami ngayon ng sasakyan niya papunta sa bahay ko.
Hindi ko naman alam kung may nasabi ba akong mali. Tinanong ko lang naman siya kung
sino si Maria dahil kung tutuusin, nagkakilala kami dahil akala niya ako si Maria
na dati niyang kilala. Ngayon, gusto ko lang naman malaman kung sino ba talaga siya
at ano ang naging papel niya sa buhay ni Alex.
Gusto kong mapatanong kung nagustuhan niya ba ako dahil nakikita niya sa akin iyong
dating Maria o dahil ako 'to, dahil sa sarili ko ba. Pero ayoko namang saktan pa
ang sarili ko, ayokong maghanap ng rason para masaktan pa ako. Gusto kong isipin na
gusto niya ako dahil ako si Maria Livai Arcaga, hindi dahil sa nakilala niyang
Maria noon.
Huminga ako nang malalim.
"What was that?" Mahinang tanong ni Alex sa akin. Bakas sa boses niya ang pag-
aalala at kahit papaano ay nawala ang agam-agam ko sa dibdib.
"Wala 'to." Kaswal kong sagot. Muli na namang binalot ng nakabibinging katahimikan
ang paligid namin. Ibinaling ko na lamang ang tingin ko sa labas para kahit papaano
ay malibang ako. Ayoko naman siyang tulugan dahil baka mamaya magalit pa 'yan.
"Maria was my first love." Bigla akong napalingon kay Alex nang magsalita siya.
Hindi ko alam kung ano ang magiging reaksyon ko sa sinabi niya.
"We were both in highschool..." Pagkukwento niya. Nasa kalsada pa rin ang atensyon
niya at ako naman
ay nakatitig lang sa kanya. Kailangan mo ng sagot 'di ba? Ito na 'yon.
"I fell in love with her, she looks so innocent but she's really feisty and
mysterious. I admired her, a lot. But things between us were not smooth. I don't
know who she was, she has a lot of secrets until one day, she was suddenly gone."
He told me.
Naghintay pa ako ng sasabihin niya pero mukhang hanggang doon na lang ang kwento
niya. I was expecting more, tipong paano at kung saan sila unang nagkakilala pero
sapat na siguro iyon para masagot ang tanong ko.
She was his first love.
"I see." Sagot ko. Pilit akong ngumiti sa kanya.
"I already forgot about her, it's been decade since I saw her, she's already dead.
Marami nang babaeng dumaan sa buhay ko at ang mahalaga ngayon, ikaw." Sabi niya sa
akin. Hindi ko alam pero parang may mali, parang ayokong maniwala na patay na
talaga siya. Pakiramdam ko, nasa paligid lang iyong dating Maria at kahit anong
oras, bigla na lamang siyang lilitaw.
Epekto siguro ito ng trabaho ko. Dapat hindi ako masyadong nang-iisip ng kung anu-
ano.
"I was just curious about her, naitanong ko lang." Sabi ko at tsaka ako ngumiti sa
kanya.
"Are you sure you're now okay?" Tanong niya.

Tumango lamang ako.
"Siguro pagod lang sa trabaho. Wala pa akong matinong tulog nitong mga nakaraang
araw. May tinanggap akong kaso, it was about the massacre in Bulacan." Paliwanag ka
sa kanya.
"You should rest, it's a tough day for you." Aniya. Tumango lang ako dahil
pakiramdam ko pati bibig ko ay pagod din.
Bigla kong naramdaman ang kamay niya sa hita ko.
Bumaling ako sa kanya ng tingin at seryoso pa rin siya habang nagmamaneho.
"Why are you staring at me?" Tanong niya.
"Bakit hindi kita tititigan? Eh 'yong kamay mo kaya nasa hita ko." Sabi ko sa
kanya.
"It makes me calm." Sabi niya. Hindi ko alam kung bakit pero biglang bumilis ang
tibok ng puso ko. Nag-iwas ako ng tingin dahil pakiramdam ko lahat ng dugo ay
napunta na sa mukha ko. Nakakainis naman 'tong lalaking 'to, gabing-gabi na
pinapakilig pa ako!
Nahihiya man ako, hinawakan ko rin ang kamay niya at alam kong sa sarili ko na may
epekto rin ako kay Alex.
Nakarating kami sa bahay at bumaba lang ako saglit para buksan ang gate. Pumasok
siya at ipinarada ang sasakyan sa parking lot ko.
"Bibili ako ng sasakyan sa susunod na b'wan, may ipon na naman ako." Sabi ko kay
Alex nang makababa siya ng sasakyan.
"Good, can you drive?"
"Oo, marunong akong magmaneho. Tinuruan ako ng officemate ko noon sa firm." Sagot
ko sa kanya. Kinuha ko ang susi sa bag ko at binuksan ang pinto. Nasa likod ko lang
si Alex at hindi ko alam kung bakit pero ang bilis ng pintig ng puso ko.
"Nauuhaw ka ba?" Tanong ko sa kanya nang hindi siya magsalita. Pakiramdam ko kasi,
mas lalo lang akong kakabahan kung hindi ako magsasalita.
Tumango naman siya kaya dumiretso ako sa refrigerator para kumuha ng tubig. Saglit
lang ang itinagal ko at bumalik din ako sa may sala kung saan siya naroroon.
Iniabot ko sa kanya ang tubig at ininom niya iyon sa harap ko. Hindi ko mapigilang
titigan ang pagtaas-baba ng adams apple niya. It looks so damn sexy to me.
Napalunok ako at
pakiramdam ko ay bigla na lamang nag-init ang buo kong katawan.
Tumayo siya at iniabot sa akin ang baso. Ilang dipa lamang ang lapit niya sa akin
na halos maramdaman ko na ang init ng katawan niya.
"H-Huhugasan ko lang." Nauutal kong sabi at agad akong nag-iwas ng tingin.
Pumunta ako sa may lababo at hinugasan ang basong ginamit niya. Mabilis pa rin ang
pintig ng puso ko at pakiramdam ko ay ilang saglit lang ay lalabas na iyon sa
dibdib ko.
"Maria..." Halos mapatalon ako sa gulat nang marinig ko ang boses niya sa likuran
ko. Humarap ako sa kanya at mas lalo lamang bumilis ang tibok ng puso ko dahil
sobrang lapit niya sa akin.
Hindi na ako nakapagsalita pa nang bigla na lamang niyang sunggaban ang mga labi
ko. Awtomatikong napapikit ako sa ginawa niya at sinagot ang halik niya. Pakiramdam
ko, mas lalong dumoble ang init na nararamdaman ako at para bang nag-aapoy ang
katawan ko dahil kay Alex.
Iniyakap ko ang braso ko sa leeg niya para kumuha ng suporta. Doon ko naramdaman na
iniangat niya ako at binuhat papunta sa kwarto ko. Alam ko kung saan kami patungo
at gusto ko mang pigilan ang sarili ko, alam kong hindi ko na kaya.
Naramdaman ko ang dahan-dahang pagbagsak ng katawan ko sa kama at para bang takot

na takot si Alex na masaktan ako. Tumigil siya saglit at nakita kong hinubad niya
ang suot niyang long sleeves at ilang saglit lang ay tumambad na sa akin ang
matipuno niyang katawan. Maraming beses ko nang nakita ang katawan niya pero
ngayon, pakiramdam ko ito ang unang beses na mahahawakan at masisilayan ko ang
katawan niya. Hinubad niya rin ang suot niyang pantalon
at halos hindi ko maialis ang tingin ko sa bagay na nakatago sa loob ng suot niyang
boxer brief. Bigla ay napalunok ako dahil ngayon pa lang, alam ko nang hindi normal
ang laki ni Alex.
Agad siyang pumaibabaw sa akin at muli akong hinalikan. Iniyakap ko ang mga braso
ko sa katawan niya at mas lalo kong naramdaman ang init ng katawan niya.
"You're still wearing that corporate attire but hell, you look so damn sexy to me."
Bulong niya sa tenga ko bago niya iyon halikan. Nakagat ko ang ibabang labi ko
dahil sa sensyason na nararamdaman ko.
He's the only man who can make me feel this way and it feels so damn good.
Naramdaman kong hinuhubad na niya ang suot ko kaya tinulungan ko na siya. Ilang
saglit lang, nakahubad na ako sa harap niya at kitang-kita ko sa mga mata niya ang
pagnanasa kahit pa ilaw lang sa labas ng bahay ang mayroon kami.
Narinig ko ang mahina niyang mga mura nang makita niya ang katawan ko.
Bumaba ang mga labi niya sa leeg ko at ang isang kamay niya ay nasa mga dibdib ko.
Halos hindi ako makapagsalita at para bang ayoko ng matapos pa ang gabing ito.
"Alex..." Naramdaman ko ang labi niya na bumaba sa dibdib ko at ang isang kamay
niya naman sa pagkababae ko. Halos mabaliw ako sa sensyason na nararamdaman ko at
walang lumalabas sa bibig ko kung hindi ang pangalan niya lamang.
"Alex!" Mahigpit akong yumakap sa kanya nang maramdaman kong may ginagawa ng
milagro ang kamay niya sa pagkababae ko.
"Damn, I never feel this good and it's because of you, Maria." Bulong niya at tsaka
niya hinalikan ang mga labi ko. Patuloy lamang ang kamay niya sa paggawa
ng kung anong milagro sa pagkababae ko at halos mawalan ako ng lakas ng maramdaman

ko ang hindi pamilyar na bagay na para bang naabot ko na ang sukdulan ng langit.
"You came..." Bulong niya at nakita ko ang pilyo niyang ngiti. Lumayo siya saglit
sa akin at walang sabi niyang hinubad ang natitira niyang suot sa harap ko. Halos
manlaki ang mga mata ko nang makita ko ang pagkalalaki niya. Hindi ko alam na
posible pala na mayroon talagang ganoong kalaking bagay na itinatago ang mga lalaki
lalo na si Alex.
"Totoo ba 'yan?" Tanong ko sa kanya. Narinig ko naman ang mahina niyang pagtawa
bago siya muling pumaibabaw sa akin.
"I don't want you to be scared but yes, this is real." Aniya at tsaka niya kinuha
ang kamay ko at ipahawak sa pagkalalaki niya. Nanlaki ang mga mata ko nang
maramdaman ko kung gaano iyon kainit at para bang mapapaso ang kamay ko dahil sa
paghawak sa kanya.
Agad kong binawi ang kamay ko at mahina niyang hinampas sa dibdib.
"Ang bastos mo." Halos pabulong kong sabi sa kanya. Pakiramdam ko tuloy, hindi na
bumaba ang dugo mula sa mukha ko.
"Bastos? Mas bastos 'tong susunod nating gagawin." Sagot niya at tsaka niya ako
muling hinalikan. Gumanti rin ako ng halik at hindi ko mapigilang kabahan dahil
alam ko kung ano ang susunod naming gagawin.
I feel his manliness slowly entering mine and I can't help not to close my eyes.
Huminga ako nang malalim ng tuluyan kong maramdaman ang pagkalalaki niya.
"What the hell?" Bigla siyang tumigil at tumitig sa akin. Bakas sa mukha niya ang
pagtataka at kahit pa parang binibiyak ang kaluluwa ko sa ibaba ay nagawa ko pang
ngumiti.
"Mukha lang akong hindi virgin pero never been touched pa talaga ako." I tried to
lighten up the mood.
"No, you should have told me at the first place." Aniya at narinig ko pa siyang
nagmura.
"Ituloy mo na, nandito na tayo, bibitinin pa ba natin ang isa't-isa?" Sabi ko sa

kanya.
"I'm sorry." Bulong niya at tsaka niya ako hinalikan. Ibinaon niya ang mukha niya
sa leeg ko at dahan-dahan siyang gumalaw.
"I'm sorry..." Aniya at para bang gusto ko na lang tumigil bigla dahil sa sakit na
nararamdaman ko. Ipinikit ko ang mga mata ko at pinakiramdaman ang sarili kong
katawan.
"I won't move, I will let you adjust, I'm sorry I'm too big for you." He whispered
to me while giving me little kisses.
"Nagawa mo pang magyabang." Pilit kong sagot sa kanya kahit pa hirap na hirap na
ako.
"I will slowly move, it will ease the pain." Sabi niya. Dahan-dahan siyang gumalaw
at unti-unti ko ring nararamdaman na nawawala ang sakit.
Yumakap ako sa kanya at ang kaninang sakit na nararamdaman ko ay unti-unting

napalitan ng kakaibang sensyason.
"Maria..." Tawag niya sa pangalan ko. Niyakap ko siya nang mahigpit na para bang
ayoko siyang mawala sa akin.
Alam ko sa sarili ko kung ano ba ang tunay kong nararamdaman para kay Alex at
ngayon, hindi na ako matatakot na sabihin iyon sa kanya.
"Mahal kita, Alex..."
****
=================
Chapter Twenty Eight
TWENTY EIGHT
Nagising ako nang mayroong mainit na katawan ang nakayakap sa may likuran ko. Agad
kong naalala ang nangyari kagabi at hindi ko mapigilang hindi mapangiti. Dahan-
dahan akong lumingon sa lalaking nakayakap sa akin nang mahigpit.
Lumawak ang ngiti ko nang makita ko ang mahimbing na natutulog na si Alex.
He looks so peaceful while sleeping. Kung pwede nga lang titigan siya ng magdamag,
ginawa ko na.
Hindi napigilan ng kamay ko ang hawakan ang maamo niyang mukha. Unti-unti ng
tumutubo ang mga balbas at bigote niya pero para bang mas nakadagdag pa iyon sa
kagwapuhan niya. Bagay kasi sa kanya 'yon at mas lalo siyang nagmumukha lalaki sa
paningin ko.
Nagmulat siya ng mga mata at agad na ngumiti nang makita ako. Pakiramdam ko ay
lumundag ang puso ko sa saya. Sana ganito ang bawat umaga tuwing gigising ako. Sana
siya ang lalaking nasa tabi ko, yakap ako, at ngingiti tuwing makikita ako. Hay
Alex, ano bang ginawa mo sa akin at nababaliw ata ako sa'yo?
"Morning." Nakangiti niyang sabi sa akin. Naramdaman kong humigpit ang yakap niya
at nanlaki ang mga mata ko nang may maramdaman akong pamilyar bagay sa may likuran
ko.
"Alex!" Gulat kong sabi sa kanya.
"It's morning, I can't help it. Besides, the memory we've shared last night keeps
playing in my mind." Pilyo niyang sabi sa akin.
"It's nine in the morning, we should get up." Sabi ko sa kanya.
"I don't want, I just wanna lay in your bed all day hugging you." Bulong niya sa
akin
at saglit lang akong hinalikan sa pisngi.
"Ang landi mo kamo, Alex." Natatawa kong sabi sa kanya. Kung ganito ba naman ang
gising ko tuwing umaga, sino ba naman ang hindi gaganahan gumising?
"Say it again." Aniya. Kumunot ang noo ko sa sinabi niya. Nakatitig lang ako sa
kanya at hinihintay niya akong magsalita.
"Ha?" Nagtataka kong tanong sa kanya.
"What you said to me last night, say it again. Gusto kong marinig habanag nakatitig
ako sa'yo." Sabi niya sa akin. Pakiramdam ko ay biglang umakyat lahat ng dugo sa
mukha ko.
"M-May sinabi ba ako?" Pinanigkitan niya naman ako ng mga mata.
"I won't forget what you said to me last night so say it again or I will make love
with you again until you say it to me." He warned me.
"Hindi ka naman masarap." Pabiro kong sabi sa kanya pero mukhang sineryoso niya
iyon dahil ang sama ng tingin niya sa akin.
"Hindi ako masarap?" Nagsalubong ang mga kilay niya.
"O-Oo, hindi ka naman masarap."
"You came unlimited times last night, tapos hindi ako masarap?" Magkasalubong ang
kilay niyang sabi sa akin.
"Unlimited talaga?" Natatawa kong sabi.
"Hindi ako nagbibiro, Maria. Hindi ako masarap?" Seryoso niyang sabi. Bakit ba
hindi mabiro ang lalaking 'to? Napakaseryoso.
"Ito naman, hindi mabiro. H'wag kang sumimangot, nababawasan ang kagwapuhan mo."
Sabi ko sa kanya at marahang pinisil ang tungki ng ilong niya.
"Masarap o hindi?" Tanong niya.
"Oo na, masarap ka na." Nakairap kong sabi.
"Ulitin mo nga, hindi ko narinig." Sabi niya sa akin kahit alam kong narinig naman
talaga niya.
"Masarap
ka." Sabi ko sa kanya. Tumawa naman siya na parang bata at sinimangutan ko lang
siya. Minsan talaga, isip bata itong lalaking 'to pero para bang lalo lang akong
nahuhulog sa ugali niyang ganito.
"Mabuti nang nagkakaliwanagan tayo. Baka mamaya ipagkalat mo pang hindi ako
masarap, masisira ang reputasyon ko." Pilyo niyang sabi sa akin.
"Luh? Reputasyon talaga? Tsaka bakit ko naman ipagkakalat ang nangyari sa atin?
Gusto ko tayo lang ang may alam ng ginagawa natin para solo lang natin ang isa't-
isa." Sabi ko sa kanya. Hindi naman mawala ang ngisi sa mga labi niya.
"Gusto mong masolo lang ako?" Aniya.
"S-Siyempre, nakakadiri naman kong may kashare ako 'di ba? Basta kapag nalaman kong
nambabae ka, bye Alexander Montemayor na ha. Hindi ako maghahabol sa'yo tandaan mo
'yan, kung iiwan mo ako, ibig sabihin lang noon hindi mo ako mahal. Tandaan mo lang
na kapag iniwan mo ako, wala ka nang babalikan." Sabi ko sa kanya.
"Hindi naman ako mambababae, sa'yo lang naman ako basta dito na ako uuwi ha. Tsaka
ayokong iwan ka, ayoko noon, ikaw nga lang ang babaeng nakakapagtiyaga sa topak ko,
iiwan pa kita? Iyong iba nga, kaya lang ako gusto dahil trophy boyfriend lang ang
turing nila sa akin Kawawa ako, ano?" Aniya.
"Hoy, wala akong ipapakain sa'yo rito! Tsaka anong kawawa ka? Eh ikaw nga itong
mahilig magpaiyak ng babae."
"Ikaw lang naman sapat na sa akin at tandaan mo, wala na akong paiiyaking babae
simula ngayon." Nakatawa niyang sabi. Hinampas ko naman ang dibdib niya sa sinabi
niya.
"Ang landi kahit kailan." Nakanguso kong sabi sa kanya.
"Hindi mo pa sinasabi
kanina 'yong sinabi mo kagabi." Bigla niyang sabi sa akin. Sumeryoso muli ang mukha
niya habang hinihintay akong magsalita.
"A-Alex..."
"Tell me that you love me, tell me..." Bulong niya. Hindi ako makapagsalita sa
sinabi niya. Ramdam ko ang bilis ng tibok ng puso ko. Nakatitig siya sa akin at
hinihintay na sabibin ko ang sinabi ko sa kanya kagabi.
"Mahal kita." Halos pabulong kong sabi sa kanya. Ngumiti siya at dinampian ako ng
halik sa labi. Hindi siya sumagot, hindi siya nagsabi na mahal din kita. Walang
ganoon pero aminin ko man o hindi, umaasa ako na sabihin niya iyon. Alam kong hindi
madaling magmahal si Alex, alam ko 'yon, dahil kahit ilang buwan pa lang kaming
magkakilala, nakilala ko na siya.
"We should get up, hindi tayo magtatrabaho ngayong araw." Aniya.
"Hindi pwede, I have a meeting with my boss! Alex naman, ayoko ng mga ganyan mo,
iyong biglaan mong desisyon." Nakasimangot kong sabi sa kanya.
"Bawal ang humindi, today is our day."
"Alex, nakaset na ang meeting ko, may bago na akong kasong hahawakan." Sabi ko pa.
"Wala akong pakealam, ako tatawag sa boss mo." Aniya at tsaka kinuha ang cellphone
ko sa may gilid. Nanlaki naman ang mga mata ko nang tawagan niya ang boss ko.
"Alex!" Sinubukan kong agawin ang cellphone ko sa kanya pero bigla siyang tumayo at
mas lalong nanlaki ang mata ko dahil wala man lang siyang suot na kahit ano!
"Alex, ano ba, magbihis ka!" Sabi ko sa kanya habang hindi ako makatingin.
"Bakit? Nakita mo na naman 'to, nahawakan, tsaka nakapasok pa nga-" Hindi ko na

narinig ang susunod niyang sasabihin dahil tinakpan
ko na ang tenga ko.
"Bastos ka talaga, Montemayor!" Naiinis kong sabi. Tawa naman siya nang tawa.
"Hello, Attorney? Yes, this is Atty. Montemayor. Atty. Arcaga? She's sleeping right
now, napagod ata kagabi." Tumatawa pa si Alex habang kausap ang boss ko. Naninigkit
ang mga mata ko sa kanya at sinisigurado kong patay sa akin ang lalaking ito.
"Alex, give me my phone." Mahina ngunit mariin kong sabi. Tinignan naman niya ako
at kinindatan lang. Pakiramdam ko ay namula lang ang mukha ko lalo na't wala siyang
suot na kahit ano at kitang-kita ko ang dapat na hindi ko makita. Proud na proud pa
ang lalaking 'to sa katawan niya, sabagay, sino ba namang hindi? Malaki kaya.
"I just want to let you know that she won't be able to attend the meeting for
today, she's not feeling well and I have to take care of her. Is it okay?"
"Alex, isa!" Nalalaking mata kong sabi sa kanya.
"Yes, Attorney. Thank you so much for your consideration, have a good day." Ani
Alex at tsaka ibinaba ang cellphone ko.
"Nakakabwisit ka kamo, Alex!"
"Aba, bakit? Buti nga nakaligtas ka sa trabaho mo ngayon eh, mas makakapagpahinga
pero nag-iisip ako na baka hindi, lalo na't gustong-gusto ko ang nangyari kagabi."
Natatawa niyang sabi.
"Bastos!"
"Masarap naman." Agad na sagot niya. Hindi ko siya pinansin, tumayo lang ako at
dumiretso sa drawer ko para kumuha ng damit na isusuot. Alam kong kapag ganitong
masaya si Alex, talo ako sa asaran.
"Maliligo ka? Pasabay ako para makatipid tayo sa tubig." Sabi niya sa akin.
"May pambayad ako ng tubig, don't worry. Kahit buong araw
ka pang maligo, kaya kong bayaran." Sagot ko sa kanya. Nakita ko namang sumimangot
siya sa sinabi ko. 1-1, Alex.
"Bawal kahit ipilit?"
"Bawal kahit pilitin." Sabi ko at tsaka pumasok sa loob ng banyo. Natawa naman ako
lalo na ng makita ko ang nakasimangot niyang mukha bago ako pumasok sa banyo.
"Maria, gusto ko na rin maligo, pasabay na." Sabi niya habang kumakatok.
"Manahimik ka, Alex, may banyo sa baba kung gusto mo maligo." Sabi ko sa kanya.
"Natatakot ako, wala akong kasabay, dali na."
"Hindi ka na bata para matakot, sa death threats nga hindi ka takot, sa multo ka pa
natakot? Wow ha."
"Basta takot ako, dali na, papasukin mo na ako, sabay na tayo." Pagpupumilit pa
niya.
"Ang kulit talaga." Sabi ko sa sarili ko. Maya-maya pa ay natigil na ang pagkatok
niya at malamang na bumaba na iyon. Mabilis lang din akong naligo at nagpalit ng
damit. Nanlalagkita kasi ako lalo na't hindi kami maawat ni Alex kagabi. Pakiramdam
ko nga ay lalagnatin ako ngayong araw dahil masakit pa rin ang pakiramdam ko.
Kailangan ko rin magpalit ng kobre kama dahil namantsahan iyon kagabi.
Nang bumaba ako ay naabutan ko si Alex na nagkakape habang may kagat-kagat na

tinapay. May suot na siyang boxers short at sando.
"Ano 'yan?"
"Peanut butter sandwich." Aniya. Lumapit siya sa akin at pinakain ang kagat-kagat
niyang tinapay.
"Sweet ha." Sabi ko sa kanya. Ngumiti lang siya at hinalikan ako sa pisngi.
"Pinagtimpla kita ng coffee with milk." Sabi niya. Umupo kami sa sofa at binuksan
niya ang T.V.
"Bakit ganyan ka ngayon, Alex?" Tanong ko sa kanya.
"Ha,
anong bakit ako ganito?"
"Why you are being sweet to me, dahil ba may nangyari sa atin?" Seryoso kong tanong
sa kanya. Natigilan naman siya sa pagkain at tumitig sa akin.
"Why would you think of that? Hindi naman dahil doon kaya ako ganito sa'yo. You
know, I'm comfortable when I am with you. Are you having doubts of me?" He looked
worried while talking to me.
"No, Alex. You got me wrong. What I want you to say is what you feel for me."
Seryoso kong sabi sa kanya.
"Maria..." Hindi agad siya nakasagot sa sinabi ko. Alam ko naman eh, alam ko naman
na sa aming dalawa, ako ang talo. Mahal ko siya, pero siya ba mahal ako? Ayokong
umasa, ayokong mag-assume kasi alam ko, sa huli ako pa rin ang masasaktan, hindi ko
lang alam kung kailan.
"H'wag mo na lang sagutin, Alex. Kapag sigurado ka na, tsaka mo na lang sabihin sa
akin kung ano ba talaga ang nararamdaman mo para sa akin." Sabi ko sa kanya. Hindi
naman siya nagsalita at pakiramdam ko ay nasira ko ang magandang mood ni Alex.
Hindi siya nagsasalita, nakatitig lang siya sa may harap.
"Huy, magsalita ka nga. Baka mamaya may dumaan na anghel." Sabi ko sa kanya.
Hindi pa rin siya kumikibo kaya binatukan ko na siya.
"Para ka kamong tanga, Alex. Magsalita ka nga!"
"Eh ano ang gusto mong sabihin ko? Wala nga akong masabi." Sabi niya habang
hinihimas ang likod ng ulo niya.
"H'wag mo na isipin ang sinabi ko. Alam mo na, babae, maraming taong sa buhay."
Ngumiti ako sa kanya. Inakbayan ko siya at tinitigan.
"Hindi ko mapigilang hindi isipin. Ayoko namang magsinungaling sa'yo dahil baka mas
lalo ka lang masaktan, ayoko naman mangyari 'yon." Sabi niya sa akin.
"Maria, kahit ganito ako, kahit hindi pa ako sigurado, h'wag mo akong iiwan ha?"
Seryoso niyang sabi sa akin.
Ngumiti ako at niyakap siya.
"Hangga't kaya ko pa, hindi kita iiwan."
****
=================
Chapter Twenty Nine
TWENTY NINE
"Attorney, are you sure you will give me this case? Masyadong mabigat ang kasong
ito." Seryoso kong sabi sa boss ko.
"That's the reason why I choose you, Atty. Arcaga. You are brave, lahat sila
tinaggihan ang kasong ito at ikaw lang ang alam kong kayang ilaban ito. They are
willing to pay you big money just to win this case. Twenty years ng nag-ooperate
ang sindikatong ito at malakas ang kapit nila sa gobyerno. They are one of the
biggest dealer of drugs and illegal firearms in our country, nagkataon lang na
dehado sila ngayon dahil sa murder case sa isang miyembro ng grupo nila." He
explained.
"I don't think so I can do this, Attorney."
"Please, Atty. Arcaga, ikaw lang ang alam kong may kayang gawin ito. Don't worry
about your security, NBI will help us to solve this case."
"I will think about it, Attorney. You will have my answer as soon as possible."
"I'm hoping, Atty. Arcaga." I told him.
"Okay then, see you as soon as possible, Atty." Tumayo siya at ganoon din ako.
Nakipagkamay muna ako bago bumalik sa office ko.
"Ehem, ayan na ang prinsesa!" Nagulat naman ako ng salubungin ako ng mga
officemates ko. Nagtataka ako dahil lahat sila ay nakangiti at ang iba pa nga ay
kinikilig ang itsura lalo na ang mga babae kong officemates.
"Ang ganda naman pala ni Attorney Arcaga, may pabulaklak pa!" Pang-aasar nila sa
akin.
"Ha?" Naguguluhan kong tanong sa kanila. Nagtataka akong tumingin sa kanila at

naliwanagan lamang ako nang makita
ko ang boquet ng bulaklak sa table ko. Pakiramdam ko naman ay umangat lahat ng dugo
sa mukha ko dahil sa bulaklak na iyon.
Kinuha ko iyon at nakita ko pang may note na nakalagay.
Maria ko,
See you later, I miss you.
Alex Pogi.
Natawa naman ako nang mabasa ko iyon. Siraulo talaga ang lalaking iyon kahit
kailan!
Kinuha ko ang cellphone ko at agad siyang tinext.
Ako:
Ang aga mong lumandi, Alex!
Agad namang rumehistro sa screen ng cellphone ko ang pangalan niya nang masend ko
ang mensahe, sinagot ko naman iyon.
"Anong paandar iyon, Alex? Gumagastos ka na ngayon para sa isang babae?" Nakangiti
kong sabi kahit hindi man niya makita ang ngiti ko.
"Minsan lang naman, tsaka sisingilin ko rin sa'yo 'yan mamaya." Sagot niya.
"Kuripot ka talaga kahit kailan, kapag talaga nakahanap ako ng lalaking mas mayaman
sa'yo, iiwan na kita." Pabiro kong sabi sa kanya.
"Walang mas sasarap sa akin kaya hindi mo ako magagawang maiwan." Mayabang niyang
sabi.
"Ang taas talaga ng tingin mo sa sarili, kurutin ko iyang singit mo eh." Sagot ko
sa kanya.
"Miss na kita." Bigla naman niyang sabi. Natigilan ako at bumilis na naman ang
tibok ng puso ko. Alex, bakit simpleng ganyan mo lang kinikilig na ako? Ganito ba
talaga kapag may landing taglay sa katawan?
"Gaano ka-miss?"
"Basta miss na kita, miss ko na amoy mo, miss ko na ikaw katabing matulog." Sabi
ko.
"Para ka kamong bata, Alex."
"Uwi ka maaga ha." Sabi pa niya.
"Ang aga mong maglambing, wala ka bang trabaho?"
"Naka-leave
ako, ayoko muna magtrabaho."
"Palibhasa marami ka nang pera kaya pwedeng hindi ka na magtrabaho eh 'no? Ganyan
ba talaga kapag anak ng CEO ng Montemayor Empire?"
"Dad wants me to be part of the board." Aniya.
"Ano sagot mo?" Kunot-noo kong tanong.
"I asked him kung magkano sahod, minura niya lang ako." Sagot niya. Tawa naman ako
nang tawa sa sinabi niya. Kahit kailan talaga, siraulo ang lalaking ito.
"Bakit kasi sahod agad ang tinanong mo? Hindi ba pwedeng kung anong posisyon muna?"
Natatawa kong sabi.
"I was just kidding him, si Mommy nga tumawa siya naman nagalit, kailan pa raw ako
nagmukhang pera." Sagot niya. Natatawang umiling na lamang ako sa katarantaduhan ni
Alex.
"Sige na, mamaya na lang ulit tayo magkita. May aaralin lang akong kaso."
"Gusto pa kita kausap, h'wag mo muna ibaba." Pagpupumilit niya.
"Kulit ha."
"H'wag kang makulitan sa akin, gusto ko lang naman kausap ka. Hindi ko naman kayang
pigilan ang sarili kong mamiss ka." Sabi niya na mas lalo lang nagpakilig sa akin.
"O sige, maaga na lang akong uuwi para hindi mo na ako mamiss."
"Talaga ha, sabi mo 'yan." Sabi niya.
"Oo na, oo na! Ano bang gusto mong kainin mamaya?" Tanong ko.
"Ikaw ba." Agad niyang sagot.
"Alex, tumigil ka nga! Ang baboy mo!"
"Gusto ko ng sinigang, tsaka adobong paa ng manok, bibili ako maraming beer inom
tayo mamaya." Sabi niya sa akin.
"Huy, sinisira mo na diet ko. Tataba na ako n'yan!"
"Mabuti nga 'yon eh, nang magkaroon ka naman ng laman. Ginugutom mo lang ang sarili
mo eh ang dami naman nating pera para bumili
ng pagkain." Aniya. Naiisip ko tuloy ang nakasimangot niyang mukha habang kausap
ako.
"Ang yabang ha!"
"Ako mayabang? Eh sino kaya ang may bagong biling sasakyan, hindi ba't ikaw?"
Nanlaki naman ang mga mata ko sa sinabi niya. Paano niya nalaman na bumili ako ng
sasakyan?
"Ikaw talaga kahit kailan napakastalker!"
"Binayaran ko na nang buo 'yong kulang mo, kaya may utang ka sa akin. Sinabi ko na
rin sa dealer na ihatid sa bahay mo nang personal dahil baka mamaya maaksidente ka
pa. Minsan pa naman, tanga ka." Sabi niya sa akin na mas lalo kong ikinagulat.
"Alex! Kaya ko namang bayaran iyon, bakit binayaran mo pa? Ayoko ng mga paandar
mong ganyan, nagdedesisyon ka sa sarili mo lang. Paano naman ako?" Hindi ko
mapigilang mainis kay Alex. Ayoko kasi ng pinangungunahan ako sa mga desisyon ko.
"Ganon ako kapag nababaliw sa babae, kaya kong gawin lahat." Sagot niya sa akin.
Sinubukan kong pigilan ang ngiti ko pero may sumpa ata ang lalaking ito at hindi ko
napigilang ngumiti.
"Tse!"
"Miss na kita kaya uwi ka agad ha." Mahina niyang sabi.
"Uuwi ako agad para sa'yo. O sige na, baba ko na 'to ha. Behave lang ha? Kukurutin
kita sa singit kapag nalaman kong may ginawa kang kalokohan." Sabi ko.
"Opo." Sagot niya. Pinatay ko na ang cellphone ko at itinuon ang atensyon sa mga
papel na nasa harap ko.
Case murder of Serena Hidalgo, 33 years old, mother of two, drug dealer and member
of notorious drug syndicate, five gunshots in the head, tortured, broken ribs,
broken leg...
Hindi ko lubos maisip ang dinanas ng babaeng ito. Sanay
na ako sa mga gaanong kaso lalo na't puro murder cases ang hinahawakan ko.
Hinihinalang ang drug syndicate na dati nitong grupo ang may kagagawan ng kanyang
pagkamatay. Kung tutuusin, wala namang problema sa kasong ito pero natatakot ako.
Ayokong madamay ang mga taong malalapit sa buhay ko dahil sa kasong ito. Alam ko
ang mga ganitong uri ng kaso, alam kong malalagay ang buhay ko sa panganib lalo
na't delikado ang grupo na nasa likod ng kasong ito.
Natatakot ka ba dahil kay Alex? Bigla akong natigilan. Natatakot ako hindi para sa
akin, kung hindi para kay Alex. Alam kong nasa peligro ang buhay ko. Ilang death
threats na ba ang natanggap ko? Sa una, natatakot ako dahil kasama ko ang Nanay ko
pero nang tumagal, nasanay na lang din ako at para bang wala na sa akin iyon, pero
ngayon, para bang bumabali kang takot ko noon.
Tinanggal ko ang salamin na suot ko at tumungo sa table ko. Ayoko ng ganitong

pakiramdam.
Mabilis na lumipas ang oras, inayos ko lang ang mga gamit ko bago umuwi. Dumaan
muna ako sa malapit na mall para bumili ng pagkain. Gustong-gusto kasi ni Alex ang
kumain at ewan ko ba kung bakit hindi nataba ang unggoy na 'yon.
Nang makabili ako ng mga dapat kong bilhin, dumiretso na ako pauwi ng bahay. Hindi
ko na rin ginagamit ang motor ko dahil ayaw ni Alex. Minsan ay nagalit siya at
hindi niya ako kinausap dahil ginamit ko ang motor ko, ang dahilan niya, gusto niya
lamang na maging safe ako.
Nang makauwi ako sa bahay, nadatnan kong bukas ang pinto kaya agad akong pumasok sa
loob. Nakita ko si Alex na natutulog sa may sala habang bukas pa ang T.V na marahil
ay nakatulugan
na niya.
Inilapag ko sa lamesa ang mga pinamili ko at lumapit sa kanya. Natawa pa ako sa

pwesto niya dahil halatang pinagkakasya niya ang sarili niya sa sofa ko. Palibhasa
ay malaking tao ang lalaking ito kaya nahihirapan siya.
"Alex, gising na." Marahan kong tinapik ang pisngi niya. Hindi ko maipaliwanag ang
nararamdaman ko ngayon. Para bang ako 'yong bidang babae sa isang love story na
nababasa ko sa mga online reading sites at pocket books.
"Alex, gumising ka na." Mahina kong sabi. Nagmulat naman agad siya ng mga mata.
"Akala ko ba uuwi ka agad?" Mahina niyang tanong sa akin at halatang inaantok pa.
Bumangon siya sa pagkakahiga at tumitig sa akin.
"Bumili ako ng pagkain natin kaya medyo natagalan ako."
"Kanina pa kita inaantay, namiss na kita." Sabi niya sa akin.
"Bolero!" Sabi ko sa kanya sabay hampas sa dibdib niya. Tumayo ako at inayos ang
mga pinamili ko.
"Namiss kita agad." Bulong niya sa likuran ko. Hindi ko naman alam na nakasunod
pala siya sa akin. Niyakap niya ako mula sa likuran kaya humarap ako sa kanya.
"Bakit ang lambing mo lagi?" Tumitig ako sa kanya at ganoon din siya sa akin. Hindi
siya sumagot, yumakap lamang siya sa akin nang mahigpit na para bang ayaw niya
akong mawala.
Yumakap din ako sa kanya nang mahigpit. Bakit kahit bagong gising ang lalaking ito,
ang bango pa rin at ang sarap pa amuyin?
"Alex, magpapalit muna ako ng pambahay para mapagluto na kita."
"Mamaya na, gusto pa kitang landiin. Hindi mo ba ako namiss? Ikaw kaya lagi kong
namimiss."
"Totoo ba? Ikaw, habang tumatagal nagiging bolero! Siguro ganyan kayong mga
Montemayor." Humiwalay naman siya sa akin ng yakap at ngumisi ng nakakaloko.
"Sabi ni Daddy, normal na raw sa amin ang pagiging malambing. Si Lolo Gab kasi ang
pinakamalambing sa mga Montemayor." Aniya.
"I wish I could meet him." Sagot ko sa kanya.
"Andito naman ako, lalambingin ka hanggang sa manawa ka." Aniya ng may nakakalokong
ngiti.
"Tigilan mo ako ha!" Sabi ko naman at tsaka siya tinalikuran. Umakyat ako sa taas
para magpalit ng damit.
"Loving time mamaya ha!" Tumatawa pa niyang sabi habang papaakyat ako ng kwarto ko.
"Tse!"
****
=================
Chapter Thirty
THIRTY
Hindi pa sumisikat ang araw nang magising ako. Hindi ko alam kung bakit pero para
bang nawala na lang bigla ang antok ko. Tinignan ko si Alex na mahimbing na
natutulog sa tabi ko habang nakayakap sa akin. Inabot na kami ng ala-una ng
madaling araw dahil ayaw niyang paawat sa pag-inom. Wala siyang suot na pang-itaas
pero wala namang nangyari sa amin. Gusto niya lang nasa malapit ako, katabi ako, at
yakap ako. Alex is so sweet, iyon ang napansin ko sa kanya. Malambing siya at lagi
ng nakangiti. Iyon ang gusto ko sa kanya dahil para bang mas lalo siyang gumugwapo
sa paningin ko.
Hinawi ko ang bagsak niyang buhok. Hindi ko mapigilang mapangiti nang gumalaw siya
at humigpit ang yakap niya sa akin. Hinalikan ko ang noo niya at marahan na
tinanggal ang braso niyang nakayakap sa bewang ko. Gumalaw siya pero hindi naman
siya nagising. Dahan-dahan akong bumangon at saglit na tumigil. Pinanood ko siyang
matulog at nakahinga naman ako nang maluwag ng hindi siya nagising.
Lumabas ako ng kwarto at bumaba sa sala. Tumingin ako sa orasan at alas singko pa
lang ng madaling araw. Nawala ang antok ko at hindi ko naman alam kung bakit. Kung
tutuusin, kulang na kulang ang tulog ko para magtrabaho mamaya. Siguro'y sa office
na lang ako matutulog mamaya.
Kinuha ko ang mga basyo ng bote na nasa sala. Hindi ko na kasi nagawang maglinis pa
nang matapos kami dahil sa pangungulit ni Alex na tumabi na sa kanya. Kung tutuusin
kasi, si Alex lang din ang umubos ng mga inumin. Nag-uusap lang kami,
tawanan at kung anu-ano pang landian. Hindi naman siguro mawawala iyon sa
magkasintahan? Ang maglandian lalo na't solo lang namin ang isa't-isa.
Niligpit ko lahat ng kalat namin ni Alex para naman malinis na ang bahay kapag
gising niya. Kasalukuyang nagliligpit ako ng mga plato nang may biglang yumakap sa
likod ko.
"Bakit ka nawala? Nagising ako." Napalingon ako at si Alex iyon.
"Nagising ako kanina, ikaw matulog ka na muna. Hindi naman ako aalis at mamaya pa
naman ang pasok ko." Malumanay kong sabi sa kanya. Saglit kong itinigil ang
pagliligpit at humarap sa kanya.
"Ayoko, tabi ka na sa akin." Mahina niyang sabi at halatang inaantok pa siya.
"Sige na, h'wag na makulit. Matulog ka na, susunod ako." Hinaplos ko ang mukha
niya.
"Ayoko, tumabi ka na sa akin para makatulog ako." Sagot niya.
"Ang kulit mo talaga, sige na matulog ka na, susunod agad ako." Ngumiti ako sa
kanya.
"Doon na lang ako sa sofa, ayokong umalis ka."
"Bakit naman ako aalis? Ikaw talaga minsan baliw." Natawa ako. Parang bata talaga
'to si Alex.
"Baka umalis ka eh, ayokong gumising na wala ka sa tabi ko." Sabi niya sa akin.
"Ikaw, ang kulit! Sige na, akyat na sa taas susunod agad ako." Hinalikan ko siya sa
pisngi. Hindi naman nawala ang simangot sa mukha niya.
"Sumunod ka ha, iintayin kita." Sabi niya. Tumango naman ako sa sinabi niya.
Umakyat na siya sa taas at pinagpatuloy ko naman ang pagliligpit ng plato. Nilinis
ko na rin ang buong sala bago umakyat sa itaas.
Natutulog na ulit si Alex at marahil ay hindi na niya nakayanan ang antok. Tumabi
ako sa kanya at nang
maramdaman niya ako ay yumakap siya sa akin. Nakasandal lang ako sa head board ng
kama dahil hindi ako inaantok. Pinagmamasdan ko lang si Alex matulog habang marahan
kong hinahawi ang buhok niya.
"Sana Alex ikaw na..." Bulong ko sa kanya kahit na alam kong hindi niya ako
naririnig.
Sinubukan kong matulog pero kahit anong gawin ko, hindi na ako dinalaw pa ng antok.
MAAGA akong nakarating sa office ko dahil hinatid ako ni Alex. Ang sabi niya ay
uuwi muna siya sa bahay nila dahil namimiss na niya ang Mommy niya. Natuwa naman
ako dahil gusto niya pa akong isama para doon muna kumain ng agahan pero mas pinili
ko na lamang tumanggi. Pinag-aralan ko na rin ang kasong hahawakan ko at
nakapagdesisyon na akong tanggapin iyon. Kung ano man ang mangyari, bahala na.
"Good morning!" Bati ko sa mga officemates ko nang makapasok ako sa office. Lahat
sila ay mukhang abala sa trabaho at halos tambak na mga papel ang kaharap nila.
Saglit akong nagtimpla ng kape bago bumalik sa table ko.
Tumawag ako sa office ng boss ko at sinabing makikipagmeeting ako sa kanya mamayang

ala-una ng tanghali para sabihing tatanggapin ko na ang kaso. Mabilis na lumipas
ang oras at pumunta na ako sa office ng boss ko.
"Good afternoon, Attorney Arcaga." Nakangiti nitong bati sa akin nang makapasok
ako.
"Good afternoon din po, Attorney." Bati ko.
"Have a seat, Attorney. I have a great feeling that you will accept this case."
Abot tenga ang ngiti niya habang kausap ako.
"I want to meet the family of the victim to ask some informations, Attorney."
Diretsa kong sabi.
"Good thing, Attorney!
Her sister will be here today!" Sagot niya.
"Let me know if she's already here, I have a lot of questions to ask her." Tumayo
na ako.
"I will, Attorney." Aniya.
"I have to go, good day again." Sabi ko at tsaka ako lumabas ng office niya. Marami
akong tanong na gustong malaman sa kasong ito.
Bumalik ako sa table ko at agad na tinignan ang cellphone ko. May text si Alex kaya
binuksan ko iyon.
Alex:
I miss you, uwi ka ulit maaga ha.
Nag-reply naman ako sa kanya.
Ako:
Pagawa na ba ako ng replica ko para hindi mo na ako mamiss?
Ilang segundo lang ang tumagal at nag-reply rin siya.
Alex:
Ayoko, gusto ko 'yong original para masarap amuyin.
Natawa naman ako sa reply ng lalaking 'to.
Ako:
Tse! Sige na, magtatrabaho na ako! Don't disturb me.
Alex:
H'wag ka na magtrabaho, ibabahay na lang kita. Bubuntisin na lang kita tapos mag-
aanak tayo ng lima, tapos kung pwede dadagdagan pa natin.
Ako:
Tarantado ka talaga, Alex! Anong lima agad, wala munang kasal? Malandi ka talaga
kahit kailan!
Alex:
Minimum of five dapat, maximum of thirteen. H'wag ka na mamroblema sa kasal, isang

oo mo lang kinabukasan kasal agad.
Ako:
Aba, parang madali magbuntis ah? Tsaka ayoko muna magplano, hindi natutuloy iyan.
May kaibigan ako, puro plano, ayon iniwan ng boyfriend niya.
Alex:
Hindi kita iiwan, madali naman akong kausap, kung gusto mo agad magbuntis,
magagawan agad ng paraan 'yan hehe.
Ako:
Ewan ko sa'yo, Montemayor! Sige na, magtatrabaho na ako. H'wag kang tatawag dahil
may
importante akong meeting mamaya. See you later, pogi! Love you!
Pinatay ko na ang cellphone ko at itinuon ang sarili ko sa kaso na aaralin ko.

Bigla namang nag-ring ang telepono sa gilid ko kaya agad ko iyong sinagot.
"Attorney Arcaga speaking, good day."
"Good afternoon, Attorney. Nasa confession room na po ang kakausapin niyo."
"Ganoon ba, o sige? I'll be there in five minutes."
"Thank you, Attorney Arcaga." Ani ng secretary ng boss ko bago ko ibaba ang
telepono. Inayos ko saglit ang sarili ko at kinuha ang mga folder na naglalaman ng
kaso.
Dumiretso ako sa confession room at nadatnan ko ang isang babae na sa tingin ko ay
nasa eighteen years old lang ang edad.
"Good afternoon." Ngumiti ako sa babaeng nasa harap ko. Pilit naman siyang ngumiti
at napansin kong hindi siya komportable dahil panay ang tingin niya sa paligid.
Umupo ako sa harap niya at bakas sa mukha niya ang puyat, pagod at takot.
"Don't worry, walang ibang tao rito kung hindi tayong dalawa lang. Ano bang
pangalan mo?" Tanong ko.
"J-Joanna po." Nauutal niyang sabi. Hinawakan ko ang kamay niya para kumalma siya.
"H'wag kang matakot, tutulungan ko kayo."
"N-Natatakot po ako para po sa pamilya ko, Attorney. Si Ate lang po ang bumubuhay
sa amin pero nawala pa siya. May mga lalaki pong pumunta sa amin dati, pinagbantaan
pong papatayin kami kung hihingi kami ng tulong sa mga pulis. Ako lang po ang
naglakas loob dahil hindi na po nakakapasok ang mga kapatid ko sa eskwelahan dahil
natatakot sila, si Tatay rin po hindi na halos makaalis sa bahay dahil madatnan na
lang
niya kaming wala nang buhay." Hindi niya napigilang umiyak sa harap ko. Humigpit
ang hawak niya sa kamay ko.
"H'wag kang matakot Joanna, tutulungan ko kayo para maprotektahan ang pamilya mo.
May mga tanong lang ako na gusto kong totoo ang isasagot mo, is that okay?" Sabi ko
sa kanya. Tumango naman siya habang pinapahid ang luha niya.
"Alam mo ba ang trabaho ng Ate mo?"
"Ang alam ko po, isa siyang real estate agent. Lagi po siyang wala sa bahay, lagi
po siyang sinusundo ng isang itim na van. Minsan po, halos madaling araw na siya o
umaga umuuwi. Siya po ang gumagastos sa lahat, pag-aaral namin ng mga kapatid ko,
upa sa bahay, at pati na rin po pagkain namin." Kwento niya sa akin.
"Hindi ka ba nagdududa sa trabaho ng Ate mo? Wala naman siyang ikinikilos na

kadudaduda?" Tanong ko sa kanya.
"M-Minsan po, nahuli ko siyang nakikipagtalo sa telepono. Kung hindi po ako

nagkakamali tungkol po sa mga delivery ang pinagtatalunan nila. Sa pagkakaalam ko
po, wala namang delivery sa real estate, hindi po ba?" Aniya. Tumango naman ako.
Wala namang delivery sa real estate pero bakit may ganoong nangyayari?
"Hindi mo ba nakikita ang mga gamit niya?" Tanong ko.
"Ayaw niya pong pinapakealaman ang gamit niya, may sarili po siyang kwarto sa bahay
at lagi po iyong nakasarado. Kahit po si Nanay at Tatay hindi po pwedeng pumasok sa
kwarto niya."
"Ilang taon na siya sa real estate na sinasabi mong trabaho niya?"
"Walong taon po, Attorney."
"Walong taon na ganoon din ang ginagawa niya? May susundong isang van na itim at
uuwi ng madaling araw?" Tanong ko.
"O-Opo." Agad naman niyang sagot. Lalo akong nagduda sa pagkamatay ng Ate niya.
Malaki ang posibilidad na may kinalaman nga ang grupo nito sa pagkamatay niya, pero
sino mismo ang salarin?
"Alam mo bang miyembro ang Ate mo ng isang kilalang drug syndicate sa Pilipinas?"
Tanong ko sa kanya. Nagulat naman siya sa sinabi kong iyon.
"P-Po? Hindi po, hindi po ganoon si Ate, kilala ko siya! Mabait po ang Ate ko,
Attorney! Sabihin niyo pong nagsisinungaling kayo kasi kilala ko po ang Ate ko,
kahit po ganoon lang ang buhay namin hindi niya po maaatim na kumapit sa patalim!"
Humagulgol siya ng iyak.
"Alam kong hindi niyo alam na miyembro siya ng ganoong sindikato pero sa tingin ko,
malaki ang posibilidad na ang sindikatong iyon ang dahilan ng pagkamatay ng Ate mo.
Dati siyang miyembro ng sindikatong iyon at sa palagay ko ay pinatay siya dahil
gusto na niyang umalis o ano pa man. Maaaring marami na rin siyang nalalaman kaya
pinatay siya." Hindi naman siya nakasagot at iyak lamang siya nang iyak. Pinakalma
ko muna siya at naghintay ng ilang saglit.
"Joanna, may kilala ka bang malapit na kaibigan ng Ate mo? Iyong lagi niyang kasama
o kausap man lang?"
"M-Meron po, ang alam ko po kasamahan niya po 'yon sa trabaho at siya rin po ang
sumundo sa Ate ko sa bahay. Kilala rin po siya ni Nanay at Tatay dahil siya po ang
nagpasok sa Ate ko sa trabaho." Umiiyak niyang sagot.
"Kilala mo ba?" Tanong ko.
"Opo." Tumango naman siya.
"Maaari mo bang sabihin ang pangalan niya?"
"Maria po ang pangalan niya." Sagot niya. Tumango naman ako at huminga nang
malalim.
Maria, my first suspect.
****
=================
Chapter Thirty One
THIRTY ONE
"Anong kulay ng underwear ang susuotin ko? Ano ba gusto mo? Gray, black or white?"
Tanong sa akin ni Alex. Pinaningkitan ko naman siya ng mga mata.
"Ano ba 'yan, Alex. Para kang tanga, pati ba naman kulay ng underwear mo itatanong
mo pa sa akin?" Naiirita kong sabi sa kanya. Sumimangot naman siya sa sinabi ko.
Nakaupo ako sa may sala habang nirereview ang kasong hawak ko ngayon. Kakaligo niya
lang at nakatapis pa siya ng twalya sa bewang.
"Sungit." Bulong niya sa tabi ko.
"Eh sino bang hindi maiirita sa'yo? Pati kulay ng isusuot mo itatanong mo pa sa
akin." Inirapan ko siya. Bigla naman niya akong inakbayan at hinalikan sa pisngi.
"Buntis ka ba? Alam ko kapag buntis nagsusungit." Nakangisi niyang sabi sa akin.
Natigilan naman ako sa sinabi niya at agad siyang nilingon.
"Ikaw, h'wag kang magbibiro ng ganyan ha!" Pinandilatan ko siya ng mga mata. Isang
buwan pa lang naman ang nakalipas simula ng may mangyari sa amin ni Alex, hindi
naman siguro ako agad-agad mabubuntis hindi ba? Pero ilang beses na bang may
nangyari sa amin? Bigla tuloy akong kinabahan. Tarantado kasi 'tong si Alex, kung
anu-ano ang pinagsasabi.
"Malay mo, hindi ba?" Tumawa siya nang nakakaloko.
"Ewan ko sa'yo, tigilan mo ako ha!" Sabi ko sa kanya. Tinawanan niya lang ako.
Nagsuot siya ng damit sa harap ko at wala naman ng kaso sa akin iyon. Maraming
beses ko na rin naman siyang nakitang walang saplot sa katawan at ganoon din siya.
"Hindi ka ba uuwi sa condo
mo? Aba, kulang na lang dito ka na tumira ah?" Sabi ko sa kanya.
"Ibebenta ko na nga 'yon eh, balak kong dito na lang tumira." Nakangisi pa rin
niyang sabi. Mukha atang maganda ang gising ng mokong na 'to ah?
"Ang kapal ha! Hindi mo nga ako niligawan tapos dito mo pa gustong tumira? Ano,
papalamunin pa kita? Tsaka kung ikukumpara naman 'tong bahay ko sa bahay niyo,
halos isang sala niyo lang ang laki nito." Sabi ko sa kanya.
"Eh ano naman? Pwede naman natin 'tong palakihan, bilhin natin 'yong bakanteng lote
sa tabi tapos palakihan natin 'tong bahay. Tamang-tama, kakauwi lang ng pinsan ko
galing ibang bansa. Magaling na engineer iyon tsaka konting pang-uuto lang para
makalibre." Sagot niya sa akin.
"Ewan ko sa'yo, Alex. Dinadaan mo ako sa paspasan eh, bakit?"
"Bakit ayaw mo ba?"
"Kilala kita, Alex. Hindi ka nakukuntento sa isa. Malay ko ba kung ako lang ang
babae sa buhay mo?" Sabi ko sa kanya. Bigla naman siyang natigilan at naging
seryoso ang mukha niya.
"Hindi mo ba ako pinagkakatiwalaan? Akala ko ba okay na tayo?" Seryoso niyang

tanong sa akin.
"Ako Alex seryoso ako sa nararamdaman ko para sa'yo, pero ikaw ba? I know you, you
have a lot of affairs. Kilala ko ang mga babae mo at ang ilan ay pinakilala mo pa
sa akin. Hindi naman sa lahat ng oras magkasama tayo at oo, pinagkakatiwalaan kita
pero mahirap kasi umasa, Alex. Ang bilis ng pangyayari sa pagitan nating dalawa at
hindi ko alam kung seryoso ka ba talaga sa akin o hindi." Hindi siya kumibo sa
sinabi kong iyon. Matagal siyang hindi nagsalita at tahimik lamang siya sa tabi ko.
"Aaminin ko, sa
una hindi ko maiwasan na makipag-usap sa ibang babae. Kinakausap ko sila lalo na't
sila ang unang lumalapit. I don't know, I enjoy entertaining them before. Until we
met, I still did it. Iba ka sa kanila kasi ikaw kahit may gusto ka sa akin, hindi
ka naman nagpakita ng motibo. Hindi mo pinilit ang sarili mo sa akin kaya kita
nagustuhan. We know each other, we became friends and you told me you fall for me.
Hindi na ako nakikipag-usap sa mga babaeng lumalapit sa akin simula nang sabihin mo
iyon dahil ayokong maiwan na naman, ayokong mabalewala at ayokong masaktan ulit."
Humarap siya sa akin at hinawakan ang kamay ko.
"Alam kong masyadong mabilis ang mga nangyari sa atin pero gusto kong hindi na
matapos 'to, ayokong matapos kasi nahulog na ako." Seryoso niyang sabi sa akin.
Hindi ko naman alam kung ano ba ang sasabihin ko. Wala akong masabi, basta ang alam
ko lang mabilis ang tibok ng puso ko.
"Kung darating man iyong araw na iiwan mo ako, sabihin mo lang sa akin dahil hindi
ko ipipilit ang sarili ko sa taong hindi naman ako kailangan. Marami na akong
pinag-daanan, Alex. Maraming beses na akong nasaktan at umiyak. Sino bang
nakakaalam ng mga mangyayari sa mga susunod na araw? Malay mo bukas, sa susunod na
lingo o buwan, bigla mo na lang akong iwan? Hindi natin alam pareho, Alex." Sagot
ko sa kanya.
"Maria naman, bakit mo naman iniisip na iiwan kita?" Bakas sa mukha niya ang pag-
aalala.
"Dahil sigurado ako sa sarili ko na hindi kita iiwan." Agad kong sagot sa kanya.
Bigla naman niya akong niyakap nang mahigpit na para bang ayaw niya akong mawala sa
kanya.
"Hindi ako aalis, pangako."
Bulong niya sa akin.
"Tama na nga, hindi bagay sa'yo ang magdrama. Lalo ka lang pumopogi sa paningin ko
eh." Sabi ko sa kanya. Ngumiti naman siya na parang kinikilig sa sinabi ko.
"Kailan ang unang hearing ng kaso mo?" Aniya.
"Two weeks from now, bakit?" Sagot ko naman sa kanya.
"Good, we have a family outing this weekend. Balak sana kitang isama, I will
introduce you to my family." Seryoso niyang sabi. Nanlaki naman ang mga mata ko at
nabitawan ko ang lapis na hawak ko.
"H'wag kang magbibiro ng ganyan, Alex!" Kinakabahan kong sabi.
"Bakit? Ayaw mo ba? Besides, you will like it there, Rancho De Montemayor." Sabi
niya sa akin.
"Seryoso ka ba?!" Lumapit ako lalo sa kanya. Tinawanan niya lang ako.
"Oo nga, ayaw mo? You will meet my family, I mean the whole clan of Montemayor.
Wala lang iyong iba dahil nasa abroad, working." Sabi niya sa akin. Gusto ni Alex
na isama ako sa Rancho De Montemayor and I don't know what to feel.
Ibig bang sabihin nito seryoso talaga siya sa akin?

Hindi ko mapigilang mapatitig sa kanya at nakangiti lamang siya sa akin. Hinawi
niya ang iilang takas ng buhok sa mukha ko at isiksik iyon sa may tenga ko.
"You're so beautiful." Mahina niyang sabi bago niya ako hinalikan. Mabagal ang
bawat paggalaw ng mga labi niya, hindi nagmamadali at para bang sinusulit ang bawat
pagkakataon na magkadikit ang mga labi naming dalawa. Yumakap ako sa leeg niya at
paharap akong umupo sa mga hita niya. Naramdaman ko ang mga braso niya sa bewang ko
habang mabagal niya akong hinahalikan. Nalalasahan ko pa ang mouth wash na gamit
niya at mas lalo lamang nadagdagan ang init na nararamdaman ko na unti-unti niyang
binubuhay.
Lumalim ang mga halik niya at batid ko sa sarili ko na hindi ko na kayang pigilan
pa ang sarili ko kaya hanggat kaya ko pa ay pinigilan ko na ang sarili ko.
"What's wrong?" Agad niyang tanong sa akin. Ngumiti ako at umiling sa kanya.
"Nothing, masaya lang ako dahil andito ka." Sabi ko sa kanya at niyakap siya.
"Ang lambing naman, pakiss pa nga." Sabi niya sa akin. Natawa ako at mahina siyang
hinampas sa dibdib. Bagay na bagay sa kanya ang suot niyang t-shirt na puti at
kahit ganoon lang ang suot niya ay papasa na siya bilang isang modelo. Alex is good
looking that is given. He's tall, sexy and smart ass, bonus pa na galing siya sa
isang kilalang pamilya. Akala ko noon sa mga libro ko lang mababasa ang ganoong
klaseng lalaki, kahit din pala sa totoong buhay nag-eexist sila.
"Akin ka lang." Bulong niya sa akin habang direktang nakatingin sa mga mata ko. It
wasn't a question, it was a statement.
"Possessive." Sagot ko sa kanya at marahang pinisil ang tungki ng ilong niya.
"Madamot ako lalo na kung paborito ko." Aniya. Kinilig ako sa sinabi niya. Akmang
magsasalita na ako nang marinig kong may kumakatok ng malakas sa labas ng gate.
"Behave ka lang." Sabi ko kay Alex at tsaka ko siya saglit na hinalikan sa labi.
Tumayo ako at lumabas ng bahay para pumunta sa gate. Agad kong binuksan iyon pero
wala namang tao. Lumabas ako ng bahay at lumingon sa paligid pero wala akong
nakitang kahit sinong tao. Napansin ko ang isang sobre sa labas ng gate at agad ko
iyong kinuha. Binuksan ko iyon at isang papel ang laman noon.
Don't mess with me again, sweetheart. You know how I always play the game.
Maria.
Bigla akong nakaramdam ng kaba. Bumilis ang pintig ng puso ko at agad na lumingon
sa paligid, pilit na hinahanap kung sino ang nag-iwan noon sa labas ng bahay ko.
Alam kong may mali, alam kong may hindi magandang mangyayari. Hindi ito ang panahon
para matakot ako, marami na akong pinagdaanan at kung hindi man sapat iyon, handa
pa rin akong harapin ang mangyayari.
"Bakit ang tagal mo?" Bigla akong napalingon sa likod ko. Agad kong tinago ang
papel na hawak ko at umaktong normal lang ang lahat.
"Mainit dito sa labas, bakit lumabas ka pa?" Tanong ko. Pumasok na ako sa loob at
ganoon din si Alex.
"Ang tagal mo eh, alam mo namang namimiss kita agad kapag nawawala ka sa paningin
ko." Sabi niya.
"Talaga ba? Naku, ikaw kilala na kita! Magaling ka lang talagang mambola. Kunwari
pang namimiss ako, gusto mo lang akong landiin."
"Pareho naman." Aniya at tsaka siya pilyong tumawa. Pilit lamang akong ngumiti at
umaktong parang walang nangyayari. Ayokong idamay si Alex dito, ayokong pati siya
mapahamak pa. Haharapin kong mag-isa ang pagsubok na ito.
Umakyat ako sa kwarto ko at itinago ang papel kasama ang iba pang sulat na
natanggap ko.
Alam kong nagsisimula pa lang ang lahat at alam kong muli na naman kaming
magkikitang dalawa.
****
=================
Chapter Thirty Two
THIRTY TWO
Hindi natuloy ang pagsama ko kay Alex sa family outing nila. Ayaw niya akong
kausapin at alam kong galit siya sa akin pero mas pinili ko na lang na huwag sumama
dahil baka mapahamak pa siya. Ilang beses niya akong pinilit pero hindi pa rin ako
pumayag. Nagdahilan na lamang akong may pupuntahan na importante at tungkol sa
trabaho pero ayaw rin naman niyang maniwala. Alam kong nagtatampo sa akin iyon
ngayon pero mas ayos na iyon kesa naman madamay pa siya. Kakausapin ko na lang siya
kapag nakauwi na siya. Ang sabi naman niya, isang araw lang siya roon.
"Attorney Arcaga?" Napalingon ako sa lalaking nagsalita sa likod ko. Agad ko siyang
namukhaan at sinenyasan siyang umupo sa harap ko. Nasa isa akong coffee shop na
alam kong hindi gaanong matao. Ayokong may makakita sa akin na kung sino.
"Kumusta na, Livai?" Ibinaba ni Reu ang suot niyang itim na cap. Nakasuot siya ng
puting t-shirt at kupas na maong. Tinaggal niya rin ang suot niyang salamin.
"Ayos lang, kayo ba? Kamusta na kayo? Si Papang?" Bigla akong nakaramdam ng
pangungulila.
"Ang tagal mong hindi nagparamdam, hinahanap ka ni boss. Halos tatlong taon ka ring
walang paramdam sa kanya. Alam mo namang anak na ang turing sa'yo noon. Ayaw ka rin
niyang guluhin dahil alam niyang may pangalan kang iniingatan." Sagot sa akin ni
Reu.
"Alam mo naman siguro ang dahilan kung bakit kailangan kong lumayo at si Papang na
rin mismo ang naki-usap sa akin." Sabi ko kay Reu.
"Naiintindihan naman
namin iyon. Hindi niya lang talaga mapigilang mamiss ka, alam mo namang paborito ka
noon at anak na nga ang turing sa'yo." Ani Reu. Pinigilan ko ang sarili kong
maluha. Si Papang ang dahilan kung bakit ako isang lawyer ngayon. Siya ang
nagpaaral sa akin, siya lahat kahit mga gamot ni Nanay ay siya ang sumagot.
Ganoon niya ako kamahal ni Papang kahit hindi niya ako tunay na anak.
"Bakit nga pala gusto mo akong makita ngayon, Livai? May problema ba? May
nagtatangka na naman ba sa buhay mo?" Tanong sa akin ni Reu. Hindi agad ako
nakakibo sa sinabi ni Reu.
Huminga ako nang malalim at tumingin sa kanya.
"May gusto akong ipamanman sa'yo. Gusto kong ibigay mo sa akin lahat ng impormasyon
na mayroon siya. Gusto kong malaman kung saan siya ngayon nakatira at kung sino ang
may hawak sa kanya ngayon." Seryoso kong sabi kay Reu.
"Ngayon mo na lang ulit ito ginawa ah? Sino ba?" Ani Reu. Kinuha ko ang litrato sa
bag ko at iniabot iyon sa kanya.
Nakita kong nanlaki ang mga mata niya nang mamukhaan niya kung sino iyon.
"Matagal na siyang patay, ah?" Gulat na tanong ni Reu.
"May nakita bang katawan noon? Wala naman 'di ba? Kilala ko siya, madumi maglaro
ang babaeng 'yan. Alam kong alam niyo rin na hindi pa siya patay. Hindi ako tanga,
Reu. Alam kong darating ang araw at maghaharap ulit kami ng babaeng iyan." Sabi ko
kay Reu.
"Ano bang naging dahilan bakit kayo naging magkaaway, Livai? Hanggang ngayon,
palaisipan pa rin sa amin ng mga kasamahan natin ang dahilan. H'wag mo sanang
mamasamain pero ikaw ang una naming pinagdudahan noong akala naming patay na siya.
Si boss
lang ang nagsabing hindi pa siya patay." Sabi ni Reu sa akin. Ayokong sagutin ang
tanong niya. Ayokong balikan pa ang nakaraan at ayokong alalahanin pa iyon.
"Kailangan ko ng impormasyon sa babaeng iyan, Reu. Ayoko sanang malaman pa ni

Papang ito. Ibigay mo rin sa kanya itong mga ito, sabihin mo napadaan lang ako at
hindi rin ako nagtagal." Pakiusap ko kay Reu at tsaka ko inabot ang iniluto kong
mga ulam na alam kong paborito ni Papang.
"Matutuwa 'yon sa'yo, Livai. Alam mo namang pinamamanmanan ka ni boss kahit saan ka
pa pumunta, ganoon ka kamahal ni boss." Sabi ni Reu sa akin. Natigilan ako at bigla
akong napatitig sa kawalan.
"Livai, anak!" Agad akong tumakbo sa pwesto ni Papang nang makita ko siya. Niyakap
ko siya nang mahigpit habang hawak ang papel na naglalaman na nakapasa ako sa UP
College of Law.
"Matutuloy na ang pangarap ko, Pang!" Sabi ko sa kanya.
"Wala kang bilib sa sarili mo eh. Sabi ko naman sa'yo papasa ka d'yan, magtiwala ka
lang sa sarili mo." Nakangiting tugon ni Papang.
"Eh Pang, dyahe naman. Malaki ang babayaran ko." Nakanguso kong sabi.
"Oh ano naman? Sino bang magpapaaral sa'yo? Ang sabi ko tuparin mo lang ang
pangarap mo at ako na ang bahala sa lahat." Sabi niya sa akin. Ngumiti naman ako at
muli siyang niyakap.
"Salamat, Pang. Dabest ka talaga!" Sagot ko sa kanya.
"O tara na sa loob, nagluto ang Mamang mo para sa'yo. Alam mo namang malakas ka sa
amin. Mamaya uwian mo ang Nanay mo ng pagkain at marami ang inuluto ng Mamang mo."
Sabi ni Papang sa akin at tsaka niya ako
niyakag sa loob.
"Livai?" Bumalik lang ako sa katinuan nang marinig ko ang boses ni Reu.
"Ha?"
"Ang sabi ko, bakit bigla kang naging interesado ulit sa kanya? May problema ba?"
Tanong sa akin ni Reu.
"Tsaka ko na sasabihin, ang mahalaga malaman ko kung saan siya ngayon nakatira.
Alamin mo rin kung sino ang may hawak sa kanya, iyon ang importante." Paalala ko
kay Reu.
"Mag-aalala si boss kapag nalaman niya 'to."
"Hindi iyong mag-aalala kung hindi mo sasabihin. Kung hindi, patay ka talaga sa
akin Reu!" Pinanlakihan ko siya ng mga mata.
"Oo na, hindi na. Dumalaw ka minsan, dalawin mo naman ang bestfriend mo sa bahay."
Ngumisi siya.
"Bakit, buntis na ba? Ikaw, kahit kailan wala kang pinapalampas! Pati bestfriend
ko, hindi mo pinatawad." Inirapan ko siya.
"Mahal ko eh, at oo buntis na. H'wag kang maingay na sinabi ko sa'yo ha, gusto niya
kasi siya ang mag sabi sa'yo." Nakangiting sabi ni Reu sa akin. Hindi ko naman
mapigilang hindi mag-alala para sa kanya at sa pamilya niya.
"Umalis ka na sa trabaho mo, Reu. Alam mong mapapahamak ka d'yan." Sabi ko sa

kanya.
"Hindi pwede, Livai. Alam mo 'yan, alam mong kapag napasok na tayo sa ganito, hindi
na pwedeng umalis pa. Mahal na mahal ka lang talaga ni boss kaya protektado ka
niya, kaya siya ang nagpumilit na umalis ka na sa grupo." Sabi ni Reu sa akin.
"Si Rowella, anong lagay niya?"
"Nakiusap ako kay boss na ilalayo ko muna siya at pumayag naman. Nasa Nanay ko
ngayon si Rowella para may kasama sa bahay na titingin sa kanya." Sabi ni Reu sa
akin.
"Mag-iingat ka lagi, Reu. Ingatan mo ang
sarili mo hindi lang para sa'yo, kung hindi para sa magiging pamilya mo." Seryoso
kong sabi sa kanya.
"Mag-iingat ako palagi, Livai. Ingatan mo rin ang sarili mo at alam mong lagi lang
may nakabantay sa'yo."
"Alam ko, Reu. Ibigay mo kay Papang iyan ha? Sabihin mo miss na miss ko na siya at
mahal na mahal ko siya. Alagaan niya kamo ang sarili niya at kung kailangan ng
grupo ng tulong, hindi ako mangingiming tulungan kayo." Sabi ko kay Reu.
"Maaasahan mo ako, Livai." Sagot niya sa akin. Isinuot niyang muli ang cap niya
bago tumayo.
"Mag-iingat ka, balitaan mo na lang ako." Sabi ko sa kanya. Tumango lamang siya sa
akin. Naglakad na siya palayo pero bigla siyang tumigil at muling humarap sa akin.
"Livai, mag-iingat ka sa Montemayor na 'yon, delikado siya." Sabi sa akin ni Reu

bago siya tuluyang umalis. Hindi ako sumagot sa sinabi niya. Huminga lamang ako
nang malalim at pilit na kinalma ang sarili ko.
Biglang nag-ring ang cellphone ko at agad ko iyong sinagot.
"Bakit ganyan ka?!" Galit na boses ni Alex ang agad na narinig ko.
"Ha?"
"Tignan mo! Ganyan ka sa akin! Kanina pa ako naghihintay ng text o tawag mo pero
para lang akong tangang naghihintay! Ako miss na miss na kita pero ako parang hindi
mo man lang namimiss! May iba ka na? Sabihin mo lang!" Galit na sabi sa akin ni
Alex. Naiisip ko tuloy ang mukha niya, malamang sa malamang magkasalubong na naman
ang makakapal niyang kilay.
"Namimiss na kaya kita..." Mahina kong sabi.
"Sus! Namimiss daw! Eh bakit hindi ka sumama sa akin?! Ilang pilit ko pero ayaw mo
pa rin, ganyan ka naman! Gustong-gusto mong sinasaktan ako!" Sabi niya sa akin.
Hindi ko naman mapigilang matawa sa mga sinasabi niya.
"O tignan mo, parang wala lang sa'yo na nasasaktan ako! Tinatawanan mo pa ako!"
Naiinis niyang sabi.
"Hindi naman, natatawa lang ako kasi naiimagine ko ang pogi mong mukha habang
galit. Namimiss na nga kita eh, namimiss ko na amoy mo tsaka ng mabango mong
kilikili." Sabi ko sa kanya.
"Sus, wala!"
"Ito naman, h'wag ka nang magtampo. Kikiss kita marami pag-uwi mo. Okay ba 'yon?"
"Ayoko ng kiss!" Sabi niya sa akin.
"Ay ang arte? Grabe siya oh. Palibhasa alam na gwapo kaya may karapatang umarte."
Sabi ko sa kanya.
"Basta ayoko ng kiss!" Sabi niya ulit.
"Eh ano ang gusto mo?" Sabi ko sa kanya.
"Basta!" Pag-iinarte niya.
"Alam mo Alex kung nandito ka lang sa tabi ko, kanina pa kita binatukan sa pag-
iinarte mo. Gustong-gusto kitang kutusan ngayon nang bongga!"
"Tignan mo! Gusto mo talagang saktan ako hindi lang emosyonal, pati pisikal! Ganyan
ka naman sa akin, katawan ko lang ata ang habol mo sa akin!"
"Ay wow ha! Masarap ka? Masarap?" Hindi ko mapigilang matawa kay Alex.
"Oo! Natikman mo na nga 'di ba! Ilang beses mo na akong natikman tapos tatanungin
mo pa ako kung masarap! Minsan nga ikaw pa nangangalabit sa akin!" Sabi niya. Hindi
ko na mapigilang humagalpak ng tawa at napatingin pa sa akin ang ilang customer na
nasa labas. Buti na lang talaga nasa labas ako, paano pa kung nasa loob ako?
Malamang napagkamalan na akong baliw.
"Bwisit, ang cute mo kausap." Natatawa kong sabi.
"Ewan ko sa'yo, bahala ka!" Sabi niya at tsaka niya pinatay ang cellphone niya.
Natatawang napailing na lang ako sa inasal ni Alex.
****
=================
Chapter Thirty Three
THIRTY THREE
Madilim na ang paligid ng makauwi ako sa bahay. Dumaan muna ako sa mall para bumili
ng groceries. Mabilis kasing maubos ang stocks ko lalo na't sa bahay ko na nauwi si
Alex. Wala namang kaso sa akin iyon dahil minsan, siya pa ang bumibili ng mga
kailangan ko para sa bahay.
Kinuha ko ang susi sa bulsa sa bag ko para buksan ang gate. Nagulat naman ako nang
akmang bubuksan ko na ang gate ay bukas pala iyon. Sa pagkakaalam ko, hindi ko
naman iniwang bukas iyon kanina. Agad akong pumasok sa loob at sinara ang gate.
Pinapakiramdaman ko ang paligid at wala naman akong naririnig na kakaiba. Hindi ko
man maiwasan pero kinakabahan ako. Dahan-dahan akong naglakad papunta sa may pinto
at mas lalo lamang akong kinabahan dahil bukas ang pinto.
Palihim kong kinuha ang baril sa may bag ko at kinasa iyon. Marahan kong ibinaba
ang mga pinamili ko at dahan-dahang binuksan ang seradura ng pinto. Alam kong may
tao sa paligid, alam kong sinarado ko ang gate at pinto pero bukas iyon. Hindi
pwedeng si Alex iyon dahil kausap ko lamang siya kanina.
Pumasok ako sa loob at wala agad akong nakita. Ilang saglit pa ay nag-adjust ang
mata ko sa dilim.
"Still the same." Bigla akong nakarinig ng pagkasa ng baril sa may gilid ko. Agad
akong humarap sa kanya at itinutok ang baril ko. Hindi ko agad nakilala ang babae
sa harap ko pero nang maaninag ko ang mukha, agad ko siyang nakilala.
"I've never changed." Seryoso kong sagot sa kanya.
"Still clever and feisty, Livai. Do you miss me?"
Ngumiti siya sa akin at tsaka ibinaba ang baril na hawak niya. Ibinaba ko rin ang
akin at seryoso siyang tinitigan.
"What are you doing here?" Tanong ko sa kanya. Ngumisi siya at lumapit sa akin.
"I miss you so much." Sabi niya at hinalikan ang pisngi ko. Hindi ako natinag sa
pagkakatayo ko. Walang emosyon lang akong nakatingin sa kanya.
"Answer my question, Maria." Matigas ang boses kong sabi sa kanya. Nagbago ang
emosyon ng mukha niya. Sumeryoso ito at tinitigan ako na katulad ng sa akin.
Pakiramdam ko ay nakikita ko ang mukha ko sa kanya.
"I have my own ways, Livai. Don't you remember?" Mataray niyang sagot. Maamo ang
mukha niya pero kilala ko ang ugali niya. Saksi ako sa lahat ng kademonyohang
ginawa niya lalo na kay Mamang.
"I don't care about your ways, Maria. I don't remember sending anyone an invitation
to come over here in my house." Sabi ko sa kanya.
"I don't need an invitation, Livai. I'm sure this house is my father's money."
"This is my own money, Maria." Mariin kong sabi sa kanya.
"I'm not sure, Livai. You are a user-manggagamit ka 'di ba? Wala ka namang ibang
ginawa kung hindi gamitin lang ang mga tao nasa paligid mo for your own benefits.
Kilala kita, Livai. You will use anyone dahil ganoon lang ang ginawa mo sa akin."
Matalim niyang sabi sa akin.
"I didn't used you, Maria. You are the one who used me. Ginamit mo ako dahil ano?
Kamukha kita?"
"At sinamantala mo naman ang lahat dahil magkamukha tayong dalawa?" Matalim ang
titig niya sa akin pero hindi ako nagpatinag.
"Hindi ko sinamantala ang lahat dahil
buhay ko ang nalagay sa peligro ng dahil sa'yo pero may narinig ka ba sa akin?
Nagreklamo ba ako? Kahit kailan hindi ako nakarinig ng salitang salamat sa'yo,
Maria." Diretsa kong sabi sa kanya.
"Bayad ka, Maria. Bakit ako magpapasalamat sa'yo? Hindi ka pa ba kuntento na lahat
ng mayroon ako, naranasan mo na?" Sarkastikong sagot niya sa akin. Pinipigilan ko
ang sarili kong magalit dahil alam kong talo ako kapag nagkataon.
"Sabagay, pera lang naman ang mayroon ka. Dahil lang naman sa pera kaya ka may
pangalan, kaya ka ganyan. But to tell you frankly, Maria. You don't have any
substance." Walang preno kong sabi sa kanya. Nagulat ako sa sunod niyang ginawa-
sinampal niya ako nang malakas.
Agad akong kumilos at sinampal siya nang mas malakas. Hindi ko hinubog ang sarili
ko para masampal lang ng isang mababang tao na tulad niya.
"Iyan lang ang kaya mong gawin? Ang sampalin ako? Bakit, Maria? Nasasaktan ka ba sa
katotohanang wala ka naman talagang halaga at alam? Na kahit sarili mong mga
magulang nagawa mong demonyohin dahil sa kasakiman mo sa pera? Maria, wake up. We
are not kids anymore. Hindi na ako iyong batang babae na nagpapaapi sa'yo, na
susundin ang gusto mo, na gagawin ang lahat para lang sa pera mo. Na magpapanggap
na ikaw para lang sa sarili mong kapakanan." Sabi ko sa kanya.
"And do you think you can have everything, Livai? No, you can't. Hindi ka perpekto
at lalong hindi ka isang santa para pagpalain masyado ng Diyos mo."
"I know I can't have everything, Maria. Hindi naman ako isang tanga na tulad mo na
naniniwala na habang buhay kaya akong bubuhayin ng pera.
I can make your life living in hell, Maria. I can ruin everything you have."
"And I can kill you, Livai." Ngumisi siya.
"Kill me if you can, but it doesn't change the fact that I am better than you. You
want to kill me? Go. But remember that I can kill you too." Matapang kong sabi sa
kanya.
"Matapang ka lang sa ngayon, pero sa susunod na araw, babahag din 'yang buntot mo."
"Wala akong buntot dahil una sa lahat, hindi naman ako demonyo na tulad mo na may
buntot na nga, may sungay pa. Dear, I'm smarter than you. If you want to kill me,
make sure you have everything behind you and make sure to tell your boss that we
will see each other very soon." Mataray kong sabi sa kanya.
"Kaya kitang patayin ngayon, Livai."
"Go, Maria! Kill me! Pero h'wag kang tanga na maglolog-in pa sa security office for
visiting me. Ganyan na ba kaliit ang utak mo at hindi ka nag-iisip?" Sabi ko sa
kanya. Bakas sa mukha niya na alam niyang wala siyang kawala ngayon. Hindi ako
natatakot na patayin niya dahil alam kong takot siya, takot na mawala sa kanya ang
lahat kung sakaling patayin niya ako o ipapatay. I am the only who can make her
survive in this world.
"Do you think you can have that Montemayor?" Ngumisi siya sa akin. Bigla akong
natigilan sa sinabi niya at hindi agad ako nakasagot.
"You can have everything, Livai and I can make him mine."
"How sure you are, Maria?"
"I am Maria."
"But you are not the Maria he knew." Mabilis kong sagot sa kanya.
"Are you sure? Who do you think the Maria he knew? Ikaw?" Sarkastikong tumawa siya.
Pinigilan ko ang sarili kong
gumawa ng kahit anong reaksyon. Ayokong isipin niya na pwede niyang magamit si Alex
laban sa akin.
"Maria, wake up. He won't like someone like you."
"I can make him like me, Livai. I just need to act like you, right?" Nakangisi
niyang sabi. Nagtiim ang mga bagang ko sa galit.
"You can imitate me, Maria but you will never be like me." I told her.
"Let us see, Livai. Magulat ka isang araw, wala na pala siya sa'yo? H'wag kang
pasisigurado dahil alam mo kung paano ako maglaro." Makahulugan niyang sabi sa
akin. Kinuha niya ang gamit niya at muling humarap sa akin.
"I know you have an idea why I am here. We are warning you, Livai." Saad niya bago
siya lumabas ng bahay.
Nakahinga lang ako nang maluwag ng masigurado kong wala na siya sa paligid. Napaupo
ako sa may sofa at napatulala sa kawalan. Alam kong isang araw, magkikita kaming
muli at ito na 'yon. Hindi ako natatakot para sa sarili ko. Natatakot ako para sa
mga taong nasa paligid ko. Ayokong maulit na naman ang nangyari noon at ayokong
maging magulo na naman ang buhay ko pero kailangan ko itong harapin ngayon.
Hindi ako magpapadala sa takot dahil alam kong magkakaroon lamang sila ng rason
para mas takutin pa ako. Kung noon, nagpapadala ako sa sarili kong emosyon, ngayon,
sisiguraduhin kong hindi na.
Natuto na ako sa mga pagkakamali ko at ayoko ng maulit pa iyon.
Kinuha ko ang cellphone ko at agad na tinawagan si Alex. Ilang saglit lamang ay

sinagot na niya iyon.
"I miss you." Agad kong sabi ng sagutin niyang tawag ko.
"Kinikilig ako." Sagot niya sa akin. Napangiti naman ako
sa sinagot niyang iyon. Narinig kong maingay sa may likuran niya.
"May party?" Tanong ko sa kanya.
"Wala naman, nagkakasayahan lang. Halos kumpleto kami ngayon, sayang at wala ka.
Bakit bigla mo naman akong namiss? H'wag mong sabihin na inuuto mo lang ako ha,
wala akong papautang sa'yo." Sabi niya sa akin.
"Para kang sira." Natatawa kong sabi sa kanya.
"Bakit nga kasi?"
"Wala lang, namiss lang kita. Namiss ko lang iyong pangungulit mo sa akin dito sa
bahay. Miss na kita amuyin, lambingin. Miss ko na yumakap sa'yo, miss na kitang
halikan, landiin." Sabi ko sa kanya. Pinahid ko ang luhang tumakas mula sa mga mata
ko.
"Hindi naman ako aalis, babalik din ako agad. Bukas andyan na ako, miss na miss na
rin kita, alam mo ba 'yon?" Seryoso niyang sabi sa akin.
Hindi ko mapigilang matakot. Ayokong mawala sa akin si Alex, ayokong umalis siya,
ayokong iwan niya ako dahil baka hindi ko kayanin. Ayokong magpadala sa sinabi ni
Maria, alam kong kaya niyang agawin sa akin si Alex, alam ko 'yon.
"H'wag mo kong iiwan ha? Kakasuhan kita." Sabi ko sa kanya.
"Oo naman, takot ko lang na makulong at hindi ka na makita pa. Hayaan mo, uuwi agad
ako mamaya para bukas ng umaga nandyan na ako." Sabi niya sa akin ha.
"Sabi mo 'yan ha."
"Oo, ano ba gusto mong iuwi ko? Buko pie?"
"Ayoko ng buko pie Alex, mas masarap ka pa d'yan. Iuwi mo lang ang sarili mo nang
maayos, masaya na ako." Sabi ko sa kanya.
"Teka, kinikilig ulit ako." Sabi niya sa akin.
"Alex, mahal kita...." Seryoso kong sabi sa kanya. Naghintay ako ng sagot, isang
segundo, dalawa, tatlo, apat pero wala akong narinig na sagot mula sa kanya.
"Mag-iingat ka pauwi ha?" Sabi ko sa kanya bago ko pinatay ang cellphone ko. Tumayo
ako at tumawag sa security office.
"This is Atty. Arcaga, I want you to ban permanently Maria Rodrigo and her car in
this village."
****
=================
Chapter Thirty Four
THIRTY FOUR
Nagising ako nang may maramdaman akong yumakap sa akin na mainit na katawan. Agad
akong nagmulat ng mga mata at nakita kong si Alex iyon. Kahit medyo madilim sa
kwarto ko ay agad kong nakilala ang mukha niya.
"What are you doing here?" Halos pabulong ko ng sabi. Akmang tatayo pa ako pero
pinigilan niya ako.
"Sabi ko uuwi agad ako, namimiss kita eh." Sabi niya at tsaka siya yumakap sa akin.
Halatang kakauwi niya lamang dahil hindi pa siya nakakapagpalit ng pang-itaas.
"Magpalit ka muna ng damit." Paos kong sabi sa kanya. Tumango naman siya at saglit
na tumayo. Hinubad niya ang polo shirt niyang suot at pati na rin ang pantalon
niya. Itinira niya lamang ang boxer shorts niya bago muling bumalik sa kama.
"Bukas na ako maliligo, pagod na ako. Alas dos pa lang naman ng madaling araw,
tutulog pa tayo. Namiss kita kayakap kaya umuwi agad ako." Sabi niya sa akin bago
siya yumakap sa akin.
"Sinarado mo ba ang gate?" Tanong ko sa kanya. Tumango naman siya at isikniksik ang
sarili niya sa akin.
"Miss na miss na kita." Bulong niya sa akin. Hindi ko mapigilang ngumiti habang
dinarama ang yakap niya.
"Halos dalawang araw ka lang nawala pero parang mas lalo ka atang naging
malambing?" Pabiro kong sabi sa kanya.
"Ganoon talaga kapag mahal ko." Sabi niya sa akin. Pakiramdam ko ay biglang bumilis
ang pintig ng puso ko dahil sa sinabi niya.
"Nagbibiro ka na naman..." Sabi ko sa kanya.
"Ha?" Aniya.
"Wala, tulog
na tayo. Alam kong nakakapagod ang biyahe." Sabi ko sa kanya. Hindi na siya
nagsalita at yumakap lamang siya lalo sa akin. Ilang minuto lamang ang lumipas at
naririnig ko na ang mahihina niyang paghilik.
"Mahal na mahal kita, Alex..." Bulong ko sa kanya. Ipinikit ko ang mga mata ko at
hinayaan ang sarili kong dalawin ng antok.
MAAGANG dumating si Reu sa napag-usapan naming oras. Doon kami muling nagkita dahil
mas gusto kong walang makakita sa amin na kahit sino. Kilala ko si Maria, alam kong
babantayan niya ang bawat galaw ko at hindi ako ipinanganak kahapon para hindi
mabasa ang galaw niya.
"Mayroon na akong mga dokumento tungkol kay Maria. Nakatira siya ngayon sa isang
condominium sa may Bicutan. Tinignan ko rin kung sino ang may-ari noon at isang
Arthur Ponticelli ang nakarehistro sa files nila." Sabi sa akin ni Reu nang umupo
siya sa harap ko.
"How did you know?" Tanong ko kay Reu. Ngumisi naman siya sa akin at kumindat.
"Nakalimutan mo na? Hacker ako ng grupo 'di ba?" Sagot niya sa akin. Napairap naman
ako sa hangin dahil muntik ko na ngang makalimutan ang bagay na iyon. He was
trained to be the hacker of the group, of course with the help of his father who is
an I.T specialist.
"Any information about Arthut Ponticelli? Nacheck mo na rin ba kung kanino

nakarehistro ang sasakyang ginagamit ni Maria?" I asked him.
"Si Robert ang inutusan ko sa bagay na 'yan, may koneksyon siya sa LTO. Wala pa
akong masyadong inpormasyon kay Arthur pero malakas ang pakiramdam ko na konektado
siya sa grupo ngayon na may hawak kay Maria." Seryosong sabi sa akin ni Rue.
"What about Sofia
Panuelo?" I asked him.
"Dati siyang miyembro ng grupo na may hawak ngayon kay Maria." Mabilis na sagot sa
akin ni Reu. Sinulat ko naman iyon sa notebook na hawak ko. Ngayon, sigurado na
akong ang grupong iyon ang may dahilan sa pagkamatay ni Sofia Panuelo. Kailangan ko
na lamang ng sapat at matibay na ebidensya para ipatawag sa korte ang dapat na
salarin.
"Livai, may isa pa akong nalaman." Natigilan naman ako bigla sa sinabi ni Reu sa
akin. Seryoso ang mukha niya at bigla akong kinabahan sa mga titig na ibinibigay
niya sa akin.
"Tell me."
"Miyembro ng grupong iyon ang Tatay mo." Sabi niya sa akin. Napapikit naman ako
nang maalala ang mapapait na araw na kasama namin ang walanghiya kong ama.
"Any important information?" Itinuon ko ang pansin sa notebook ko.
"Wala na, aalamin na lang namin kung sino ang nagpapatakbo ng grupong iyon. Pati na
rin ang itim na sasakyan na sinasabi mo amin, inaalam na ni Robert." Sabi niya sa
akin.
"Kumusta si Papang, Reu?" Tanong ko sa kanya.

"Umiyak si Papang noong ibinigay ko iyong luto mo. Miss na miss ka na raw niya.
Kung alam mo lang kung gaano kasaya si Papang nang sabihin kong pinagluto mo siya."
Nakangiting tugon ni Reu.
"Balak ko siyang sorpresahin sa birthday niya." Nakangiti kong sabi.
"Paniguradong matutuwa si boss, Livai." Sagot ni Reu. Huminga ako nang malalim at
seryosong tumingin kay Reu.
"Nagkita kami ni Maria, Reu."
"Sinaktan ka ba niya? Pinagbantaan ka?" Nag-alala agad si Reu.
"Hindi niya ako pwedeng patayin o ipapatay, Reu, alam mo 'yon." Sabi ko sa kanya.
"Livai, hindi tayo
nakakasigurado. Mas magandang umalis ka muna sa bahay mo, doon ka muna kay Papang
para sigurado tayong ligtas ka."
"Kaya ko ang sarili ko, Reu. Kung may mangyari man sa akin, handa naman ako." Sagot
ko. Handa nga ba talaga ako?
"H'wag kang magsalita ng ganyan, Livai. Hahayaan mo na lang ba na matapos ang lahat
ng pinaghirapan mo?"
"Alam ko ang pinasok ko, Reu. Alam kong mapapahamak ako rito."
"Bitiwan mo na ang kasong iyan, Livai. H'wag mo nang hayaang mapahamak ka pa pati
na rin ang mga tao na nasa paligid mo." Seryosong sabi sa akin ni Reu.
Alex.
Tama si Reu, dapat ko ng bitiwan ang kasong ito. Ayokong mapahamak ang mga taong
nasa paligid ko, lalo na si Alex.
"Pag-iisipan ko, Reu."
"H'wag mong pag-isipan, Livai. Isipin mo naman ang sarili mo kahit ngayon lang.
Alam kong bihisa ka na sa mga ganitong kaso pero iba 'to, Livai. Alam mong
mapapahamak ka lalo na't si Maria ang kalaban mo sa bagay na 'to." Ani Reu.
Napatungo naman ako sa lamesa dahil pakiramdam ko ay mababaliw na ako sa kakaisip.
"Sinasabi ko lang ang pwedeng mangyari, Livai. Ilang death threats na ba ang
natanggap mo? Ilang beses ka na bang muntik mamatay dahil sa mga kasong hinahawakan
mo? Livai, ayaw mo bang magkaroon ng asawa't anak? Ayaw mo bang lumagay na sa
tahimik?" Seryosong sabi sa akin ni Reu.
"Naguguluhan ako, Reu. Hindi ko alam kung ano bang dapat kong gawin."
"Alam mo namang parang kapatid na ang turing ko sa'yo, halos sabay na rin tayong
lumaki at magkakampi tayo sa lahat ng bagay kaya ka malapit sa akin." Napangiti ako
sa sinabi niyang
iyon. Kahit pa noong mga bata kami, malapit na talaga si Reu sa akin. Magkakampi
kami sa lahat ng bagay at sa kanila kami tumaktabo ni Nanay kapag nagwawala ang
tatay ko.
"Livai, tapatin mo nga ako, may namamagitan ba sa inyo ng Montemayor na 'yon?"

Tanong sa akin ni Reu.
"Ano'ng ibig mong sabihin, Reu?"
"Alam ni boss na lagi mong kasama ang Montemayor na 'yon at hindi siya pabor na
mapalapit ka sa kanya. Madumi maglaro ang abogadong iyon sa korte, alam mo 'yon."
"Matagal na siyang hindi gusto ni Papang, alam mo iyon." Makahulugan kong sabi sa
kanya.
"Basta, lumayo ka sa kanya. Baka sa kanya ka pa mapahamak, Livai." Ani Reu. Hindi
ako sumagot sa sinabi niya.
Sa totoo lang, ayokong iwan si Alex dahil mahal ko siya. Wala akong pakealam kung
marumi pa siyang maglaro sa korte o kahit saan pa man. Basta sa akin, masaya ako na
kasama ko siya, na mahal ko siya. Matagal ko ng gusto siyang makasama at ngayong
nandito na siya sa tabi ko, hindi ko na siya pakakawalan pa.
"Maria?" Bigla kaming napalingon ni Reu sa tumawag sa may likod ko.
Si Alex.
Magkasalubong ang mga kilay niya at halatang galit siya. Nakatiim ang bagang niya
at matalim ang tingin niya kay Reu. Seryoso rin si Reu at halatang hindi papatalo
kay Alex. Kung tutuusin, mas matangkad si Reu at may kalakihan ang katawan dahil na
rin sa pagbubuhat sa gym.
"Sino ka?" Maangas na tanong ni Alex kay Reu. Tumayo si Reu at matalim na tumitig
kay Alex. Hindi nagkakalayo ang tangkad nila pati na rin ang laki ng katawan nilang
dalawa. Moreno si Reu habang si Alex naman ay mestizo.
Tumayo
ako at pumagitna sa kanila nang mapansin kong may tensyon na namamagitan sa

kanilang dalawa.
"Alex, this is Reu, my childhood friend. Reu, this is Atty. Alexander Montemayor."
Sabi ko sa kanila. Inabot ni Reu ang kamay niya habang seryosong nakatingin kay
Alex. Tinignan lang iyon ni Alex at halatang hindi niya gusto ang presensya ni Reu.
"Livai, mauuna na ako. Sa susunod na lang ulit tayo magkita." Ani Reu sa akin.
"Mag-iingat ka, tatawagan na lang ulit kita." Ngumiti ako kay Reu. Tumango lamang
siya sa akin at agad na umalis.
Nilingon ko si Alex sa gilid ko at nakasimangot ang mukha niya.
"Bakit hindi mo sinabi sa akin na makikipagkita ka sa kung sinong lalaki?" Mariin

"Hindi naman importante iyon." Sagot ko kay Alex.
"Hindi importante pero tatawagan mo pa tapos makikipagkita ka ulit?!" Hindi na niya

napigilang sumigaw pa.
"Kumalma ka nga, Alex."
"Paano ako kakalma?! Tangina, sino bang hindi magagalit kung makita ko ang
girlfriend ko na may kausap na ibang lalaki?! Tapos hindi mo pa sinabi sa akin!
Tangina, kabit mo ba 'yon?!" Galit na galit niyang sigaw sa akin. Hindi ko alam
kung magagalit ako o matatawa sa kanya. Ngayon ko lang kasi nakitang ganoon si
Alex.
"Tignan mo, tinatawanan mo pa ako! Ang sabi mo mahal mo ako! May mahal bang
ganoon?! Kitang-kita ko kung paano tumitig sa'yo ang lalaking iyon!"
"Nagseselos ka?" Pinipigilan kong tumawa pa lalo dahil baka lalo lamang siyang
magalit.
"Ano sa tingin mo?! Matutuwa pa ako?!" Galit niyang sagot sa akin.
"Siraulo ka talaga, buntis ngayon ang asawa ni Reu at matagal ko na silang

kaibigan, kinamusta ko lang siya. Hindi naman sinasadyang magkita kami rito." Sabi
ko kay Alex.
"Sus." Inirapan niya ako. Natawa naman ako dahil ngayon ko lang nakita si Alex na
magselos at para bang makakapatay siya sa galit.
"Date tayo, libre ko, deal?" Sabi ko sa kanya. Sinundot ko ang tagiliran niya at
hindi man lang siya nakiliti.
"Ayoko, may pera ako!" Sabi niya sa akin.
"Sige na kasi, ano? Libre ko nga, kahit ano." Pangungulit ko sa kanya. Hinawakan ko
ang kamay niya at hindi naman siya tumutol.
"Papayag na 'yan!" Natatawa kong sabi. Nakita ko namang nagpipigil siya ng ngiti
habang nakasimangot pa rin. Natawa ako dahil para bang lalo lang akong naiinlove
kay Alex.
"Ayoko, bahala ka!" Sabi niya pero parang hindi naman umaayon ang sarili niya dahil
mas lalo lamang humigpit ang hawak niya sa kamay ko.
"Ang pakipot ha!" Natatawa kong sabi at tsaka kami naglakad.
"Sa susunod na makita kong may kasama kang ibang lalaki, babasagin ko ang mukha."
Sabi niya sa akin at sigurado naman akong nagbibiro lang siya.
"Ikaw lang po Montemayor, sapat na."
****
=================
Chapter Thirty Five
THIRTY FIVE
"I'm sorry Attorney, but I don't want the case anymore." Diretsa kong sabi sa boss
ko nang pumasok ako sa office niya.
"Attorney Arcaga-"
"Pasensya na Attorney, but I don't think so I can win this case. The evidences are
not enough to support the case and we don't have any distinctive suspect to blame.
The informations we have are not enough at para lamang tayong tataya sa sugal na
alam naman nating talo tayo." Seryoso kong sabi sa boss ko.
"They are already expecting about the case, Atty. Arcaga." I could see the
disappointment written all over his face.
"I'm really sorry, Attorney. I'm backing out this case."
"Pag-isipan mong maigi, Attorney, please."
"My decision is final, if you'll excuse me." I told my boss before leaving the
room. Tama si Reu, kung ayaw kong mapahamak ang mga tao sa paligid ko, ititigil ko
na ang kasong ito. Matapang ako at hindi ako takot kung may mangyari sa aking
masama, pero kung ibang tao na ang pag-uusapan, nag-iisip na ako nang mabuti.
Besides, I am afraid of what will happen to Alex. Hindi lang naman si Maria ang may
balak na masama sa kanya kaya mas lalo akong natatakot.
Nang makarating ako sa office ay agad na tumunog ang cellphone ko. It was Alex
who's calling me na agad ko namang sinagot.
"I'm nervous." Agad na bungad niya sa akin.
"Bakit naman? Nasaan ka ba?"
"I will accept my father's proposal to me. I will work in his company." Aniya.
Lihim akong napangiti dahil para bang nasagot
agad ang dasal ko na sana'y tumigil na siya sa pag-aabogado.
"Tinanong mo ba kung magkano sweldo?" Pabiro kong tanong sa kanya.
"Oo, nagalit pa rin sa akin. Si Mommy sobrang saya kasi sabi niya mas marami na raw
akong oras para dumalaw sa kanya. She misses you too." He told me.
"Galingan mo ha? H'wag kang magloko d'yan at h'wag kang titingin sa ibang babae,
okay?" Sabi ko sa kanya.
"Bawat babaeng makita ko, ikaw ang mukha." Sabi niya sa akin.
"Linyahang babaero 'yang mga ganyan." Natatawa kong sabi sa kanya.
"Totoo naman, ikaw naiimagine ko." Sabi niya sa akin.
"Kahit sa Mommy mo, mukha ko pa rin?" Sabi ko sa kanya. Narinig ko naman siyang
tumawa sa kabilang linya.
"Oh, ano? Ikaw ha! Paninindigan mo 'yang mga sinasabi mo, bolero!" Nakangiti kong
sabi kahit hindi niya naman nakikita.
"Ikaw talaga kahit kailan laging may pambara." Sabi niya sa akin.
"Lawyer ka, dapat pinaninindigan mo mga sinasabi mo. Sige na, kausapin mo na ang
Daddy mo at baka mamaya uminit na naman ang ulo niyan kapag nakita ang pagmumukha
mo."
"Hindi niya lang kasi matanggap na mas gwapo ang anak niya kesa sa kanya." Sagot
niya sa akin.
"Kapal ng mukha ha! Tigil-tigilan mo ako sa mga banat mong 'yan, hindi ako
natutuwa." Pabiro kong sabi kay Alex.
"Miss na ulit kita." Seryosong sabi sa akin ni Alex.
"Clingy."
"Seryoso nga kasi ako, miss na kita. Kung pwede nga lang lagi kang nasa tabi ko
para hindi na kita mamiss." Sabi niya sa akin.
"Ano kaya magiging reaksyon ng Mommy mo kapag nalaman niyang ganyan kalandi ang
anak niya? Siguro pagtatawanan
ka noon, Alex." Natatawa kong sabi sa kanya.
"Alam mo, sadista ka. Gustong-gusto mo talagang sinasaktan ang pakiramdam ko. Sabi
ko namimiss na kita pero tinawanan mo lang ako. Nakakatampo ka, minsan iniisip ko
na trophy boyfriend mo lang ako. Kasi makisig ako, gwapo, mayaman tsaka masarap."
Sabi niya sa akin. Hindi ko naman napigilan ang hindi tumawa nang malakas.
"Iba ka talaga, Alex. Walang makakatalo sa'yo." Sabi ko sa kanya.
"Ikaw lang eh, wala kang bilib sa akin."
"Sige na, sige na. Mamaya na tayo mag-usap at baka magtelebabad na naman tayo."
Sabi ko sa kanya at tsaka ko pinatay ang cellphone ko. Kinuha ko ang mga gamit ko
at lumabas ng office. Hindi na ako nagpaalam pa sa mga katrabaho ko dahil busy rin
sila.
Pagkalabas ko ng building ay isang sasakyan ang tumigil sa harap ko. Inihanda ko

ang sarili ko pero kalmado pa rin ako. Bumaba ang bintana ng sasakyan at agad kong
nakilala kung sino ang nasa loob.
"Do you mind if I have lunch with you?" Sarkastikong sabi ni Maria sa akin. Tumaas
ang isang kilay ko habang seryosong nakatitig sa kanya.
"Why would I?"
"Pasasalamat, I just heard you back out from the case." Aniya. Nagtiim ang bagang
ko. Paniguradong may tao sila sa loob ng office kaya namamanman nila ang bawat
kilos namin.
Binuksan niya ang pinto at hindi na ako nagdalawang isip pa na pumasok. Sinabihan
niya ang driver niya kung saan kami pupunta bago humarap sa akin.
"I knew it, Livai. You will do this because you are afraid." She told me.
"I'm not afraid, Maria. Kung may takot man ako, sa Diyos ko, hindi sa'yo."
"Should I call
you Saint Maria Livai?" Sarkastikong tumawa siya. Hindi ko naman iyon pinansin
dahil alam kong matagal ng may saltik ang babaeng ito.
"What do you want from me, Maria?"
"Bakit ba ang seryoso mo lagi, Livai? You are my friend."
"Were." Pagtatama ko sa kanya.
"Okay fine, I just want to surprise you. Alam ko namang malakas ang loob mo na
hindi ka papatayin lalo na't may nakasunod sa ating isang sasakyan. My father
always make sure you are safe, Livai." Aniya. Hindi ako kumibo sa sinabi niyang
iyon.
"Masarap ba ang maging mayaman, Livai? Masarap ba na nararanasan mo ngayon ang mga
nararanasan ko noon?"
"Hindi ko kasalanan kung may anak si Papang na tulad mo. You must be thankful that
he still treats you as his daughter after what you did to Mamang. You are the
reason why she was killed, Maria. Hindi mo kasi pinapagana iyang kakarampot mong
utak kaya lahat ng tao sa paligid mo, nadadamay." Sabi ko sa kanya.
"Kung makapagsalita ka akala mo anak ka talaga? Livai, you must be thankful that
you look so much like me."
"To tell you frankly, Maria. I am not actually thankful that we both look the same.
Hindi ko nga alam na posible pa lang maging magkamukha ang dalawang tao kahit
magkaiba ang genes. Biruin mo, hayop ka at tao naman ako. Well, aside from that,
I'm still thankful because my intellectual credibility is really far from yours."
Masungit kong sabi sa kanya.
"Ngayon ka lang naman matapang, Livai pero sa susunod na raw, babawiin ko lahat ng
mayroon ka na kinuha mo sa akin." Makahulugan niyang sabi sa akin.
"Para sabihin ko sa'yo, Maria.
Wala akong kinuha sayo. Maganda ka lang, maganda rin ako. Wala kang substance ako
mayroon, so sa tingin mo, ano pang kukunin ko sa'yo? Marunong naman akong maawa sa
mga tulad mo." Sabi ko sa kanya. Bakas naman sa mukha niya na naiinis na siya sa
mga sinasabi ko.
"Tignan lang natin kung makapagsalita ka pa ng ganyan. Hindi lahat ng bagay alam
mo, Livai." Makahulugan niyang sabi sa akin.
"Maaaring hindi lahat ng bagay alam ko, Maria, pero tatandaan mo na mas lamang
naman ang mga nalalaman ko kesa sa mga nalalaman mo. Tapatin mo nga ako,
nagfufunction ba nang tama iyang utak mo?" Sarkastikong sabi ko sa kanya.
Tumitig lang siya sa akin at ngumisi nang makahulugan. Pinahinto niya ang sasakyan
sa harap ng isang restaurant at agad siyang bumaba. Lumabas din ako ng sasakyan at
agad siyang sinundan.
Pumasok kami sa loob at umupo sa isang reserved table for two. Sa totoo lang,
naiinis na ako sa ikinikilos ng babaeng 'to at gusto ko nang ingudngod ang
pagmumukha niya sa table.
"Mahalaga ang oras ko, Maria." Mariin kong sabi sa kanya.
"Kaya kong bayaran ang oras mo, Livai. Ayaw mo ba akong kasabay kumain man lang?"
Sarkastikong sagot niya sa akin.
"Makausap nga, ayoko, kumain pa kaya? Nawalan na ako ng gana nang makita ko ang
pagmumukha mo." Walang abog kong sabi sa kanya habang blanko ang pagmumukha ko.
"Pakitang tao ka lang talaga, Livai. Kunwaring anghel pero nasa loob din naman pala
ang kulo." Nakairap niyang sabi sa akin.
"Walang nagsabing anghel ako, Maria. Kung demonyo ka, mas demonyo ako sa'yo."
Mataray kong saad sa kanya.
"Tatapatin na kita, Livai.
Hindi ko rin naman mapigilan iyang bibig mong maldita. Maganda siguro kung
patahimikin muna kita ngayon." Makahulugan niyang sabi sa akin. Kinuha niya ang
cellphone niya at agad na ipinakita sa akin ang numerong nakarehistro sa screen.
It's Alex's number.
Pinigilan kong hindi magpakita ng negatibong emosyon. Ayokong mahalata niya ako.
Ayokong malaman niya na isa si Alex sa mga kahinaan ko.
Pero bakit may numero siya ni Alex?
"Ano, natahimik ka ngayon? Masyado ka kasing madaldal, nakakalimutan mo na tuloy

bakuran ang boyfriend mo." Sabi niya sa akin. Hindi ako kumibo lalo na't tinawagan
niya ang numero ni Alex. Naka loud speaker iyon kaya naririnig ko. Ilang saglit pa
ay agad din na sinagot ang tawag niya.
"Hi, Alex! It's me, Maria." Nagbago ang tono ng boses ni Maria. Naghintay ako ng
ilang segundo at hindi ko napigilan ang pagyukom ng mga kamay ko nang marinig ko
ang boses ni Alex.
"Hey, how are you?" Alam ko, alam kong boses iyon ni Alex. Hindi ako pwedeng
magkamali. Ilang beses ko nang narinig ang boses niya at kumpirmado ko sa sarili ko
na siya iyon.
"Are you busy?" Ngumisi si Maria sa akin. Nanatiling blanko ang ekspresyon ng mukha
ko.
"Nope, I just had a meeting this morning. How about you? Do you want to have
lunch?" Sabi ni Alex sa kabilang linya. Gusto kong agawin ang cellphone ni Maria,
gusto kong kausapin si Alex, gusto ko siyang murahin, gusto ko siyang sipain, gusto
kong umiyak pero para saan? Pinilit kong magpakatatag dahil wala akong mapapala
kung iiyak lang ako sa harap niya dahil para ko na rin sinabing talo ako.
"Sorry, Alex but I have a meeting right now. Maybe, dinner?" Mahinhin na sabi ni
Maria.
"Sure, no problem. Wala naman akong appointment tonight." Sandamakmak na mura na

ang nasabi ko sa utak ko kay Alex.
"How about your girlfriend?"
"Girlfriend, sino?" Agad na sagot ni Alex. Pakiramdam ko ay masisira na ang bag na

hawak ko dahil sa galit ko.
"Wala kang girlfriend?" Nakangising tanong ni Maria kay Alex.
"Wala, I'm free." Sagot ni Alex. Wala pala? Okay, Alex. Wala.
"Okay, see you, bye!" Ani Maria bago ibaba ang cellphone niya.
"See?" Nakangising sabi niya sa akin.
"You can have him, Maria." Sabi ko at tsaka ako tumayo at mabilis siyang
tinalikuran. Pumara agad ako ng taxi at sinabing bumalik na sa building.
****
=================
Chapter Thirty Six
THIRTY SIX
Maaga akong umuwi sa bahay nang araw na iyon. Pinatay ko rin ang cellphone ko dahil
ayokong makipag-usap kahit kanino. Pakiramdam ko, manhid ngayon ang buo kong
katawan. Ayokong kumilos, ayokong magsalita, ayokong makipag-usap kahit kanino.
Pakiramdam ko ay nanghihina ako ngayon araw.
Huminga ako nang malalim at tumitig sa kisame ng kwarto ko. Hindi dapat ako
magpaapekto sa mga nangyayari pero kahit pigilan ko, hindi ko pa rin maiwasan na
masaktan.
"Tangina naman, Maria. Pagkamatay lang ng Nanay mo ang iniyakan mo, hindi panloloko
sa'yo ng isang lalaki!" Sabi ko sa sarili ko at tsaka ko marahas na pinahid ang
luha ko. Naiinis ako, naiinis ako dahil nagpadala ako sa sarili kong emosyon. Hindi
naman ako ganito dati, kung may dumating man, nakikipaglandian lang ako. I make
sure I won't fall in love but Alex's different. I easily fall for him because I saw
something that make me want to be with him.
I'm sure it's his number, it was his voice. Ilang beses ko na bang narinig iyon?
Hindi ko na mabilang pa.
Kinuha ko ang cellphone ko at binuksan iyon. Wala akong nareceive na kahit anong
message kay Alex. Kung mayroon man, tungkol naman iyon sa mga kliyente ko.
Nilakasan ko ang loob ko at tinawagan siya. Ilang saglit pa ay agad din naman niya
iyong sinagot.
"Namiss mo agad ako?" Masayang boses niya ang sumalubong sa akin. Hindi ko alam
kung matutuwa ba ako o malulungkot.
Bakit mo ako niloloko, Alex? Gusto kong itanong sa kanya
pero wala akong lakas para itanong iyon.
"How's your meeting with the board?" I asked casually.
"I easily got a job." Tipid niyang sagot. Matagal akong hindi nagsalita dahil hindi
ko alam kung ano ba ang sasabihin ko.
"A---Alex."
"May problema ba?" Tanong niya sa akin.
"Gusto ko lang itanong kung uuwi ka ba ngayong gabi? Sasabay ka ba sa akin kumain?"
Kinakabahan kong tanong sa kanya.
Please say yes, Alex. Pumikit ako at kinagat ang ibabang labi ko. Sana hindi totoo,
sana hindi.
"I'm sorry but I have an important meeting tonight. It's about business kaya hindi
ko matanggihan." It's the sign, Maria.
Napapikit ako lalo at hindi ko na napigilan ang sarili kong umiyak. Pinilit kong
hindi niya ako marinig dahil alam ko sa sarili kong tapos na, tapos na kung ano ang
mayroon sa aming dalawa.
"Maria? May problema ba? Hayaan mo, pupuntahan kita agad pagkatapos ng meeting---"
"No, don't mind it. Alam ko namang mas importante iyang meeting mo, next time na
lang kung mayroon pa." Sabi ko sa kanya. Pinahid ko ang luha ko.
"What do you mean, Maria?" Agad niyang tanong.
"Sige na, I know you're busy." I told him before I hang up. Hindi ko na napigilan
ang sarili kong umiyak. Hindi naman ako bato na hindi nakakaramdam ng sakit. Gusto
kong mapatanong na saan ba ang nagkulang para ipagpalit niya agad? Para lokohin
niya? Dahil ba ano? Dahil akala niya si Maria na nakilala niya noon at ngayon ay
iisa? Na hindi ako iyon? Napakababaw naman ng dahilan niya kung iyon lang ang rason
niya. Hindi pa rin ba niya makalimutan ang nakaraan?
Hindi ba pwedeng ako naman? Hindi na iyong Maria noon?
Napatingin ako sa aparador ko, tumayo ako at binuksan iyon. Kinuha ko ang isang box
na itim doon. Matagal ko nang tinatago ang box na 'to dahil naglalaman iyon ng mga
mahahalagang bagay. Kinuha ko ang isang itim na pellet gun na naroroon. Hindi ko
mapigilang mapangiti kapag naaalala ko kung saan ko iyon ginamit. Bigay iyon sa
akin ni Reu noon, ang sabi niya gamitin ko raw kapag may taong sumusunod sa akin.
Hindi ko naman alam na magagamit ko siya sa hindi ko inaasanag pagkakataon.
Ibinalik ko iyon sa box at agad na tinago. Nang isara ko ang aparador ay nakita ko
ang sarili ko sa salamin. Matagal kong tinitigan ang sarili ko. Gusto kong
mapatanong kung anong nangyari sa akin? Hindi naman ako ganito dati. Bakit ganoon
ko na lang ibinigay ang sarili ko kay Alex? Bakit minahal ko agad siya? Bakit
ngayon nasasaktan ako?
Nakita ko ang sarili ko na umiyak. Marahas kong pinahid iyon at mapait na ngumiti.
"Hindi dapat iniiyakan ang mga tulad niya, Maria." Sabi ko sa sarili ko. Itinali ko
ang buhok ko at kinuha ang cellphone ko. Sakto namang tumunog iyon at isang mensahe
mula kay Maria ang natanggap ko.
Isang address iyon at hindi naman ako ipinanganak kahapon para hindi malaman kung
ano iyon. Alam kong kasama niya ngayon si Alex at dahil alam ko na rin namang
niloloko niya ako. Mas maganda na sigurong ako na mismo ang magsabi sa kanya dahil
baka nakakalimutan niya. Oo, mahal ko siya pero hindi ako tanga para
magbulagbulagan at magkunwari na wala akong alam.
Dumiretso ako sa banyo at agad na naligo. Binilisan ko lang ang

kilos ko dahil baka hindi ko sila abutan. Nagsuot ako ng damit na alam kong maganda
ako. Naglagay rin ako ng make-up at naglipstick ng kulay red. Inayos ko rin ang
buhok ko at sinigurado kong walang bakas na kahit anong pangit sa katawan ko. Nang
makuntento na ako sa itsura ko ay umalis na ako ng bahay. Gamit ko ang bagong
sasakyan ko at may dala rin ako para kay Alex. Ilang saglit pa ay nakarating na rin
ako sa address na ibinigay ni Maria. Ngumisi ako nang mapansin kong naglingunan sa
akin ang mga lalaking nasa parking lot. Aminado ako, gusto ko minsan ng atensyon at
sisiguraduhin kong pagsisihan ni Alex ang ginawa niya sa akin.
"Ma'am do you have a reservation?" Tanong sa akin ng receptionist na nasa labas.

Umiling ako at sinabing mayroon akong kikitain sa loob. Pinapasok naman niya ako
lalo na ng ipakita ko sa kanya ang I.D ko.
Saglit kong hinanap kung saan ang pwesto nila at hindi naman ako nahirapan. Nakita
ko silang dalawa na nagtatawanan at mas lalo akong napangiti sa nakita ko. Dahan-
dahan akong lumapit sa kanila at batid kong nakukuha ko ang atensyon ng ilang
kumakain doon. Maybe they know who I am. Ilang beses na ba akong napabalita sa news
reports?
"Late na ba ako?" Bigla silang nag-angat ng tingin sa aking dalawa. Nakita ko ang
gulat sa mukha ni Alex nang makita niya ako. Para bang nawalan ng dugo ang mukha
niya at napaawang ang kanyang mga labi dahil sa bigla kong pagsulpot.
"Nope, we were just talking about small things. We haven't had our dinner yet,
wanna join?" Nakangiting sabi ni Maria. Plastik.
"Sure." I told her. Nagpakuha siya sa waiter ng isang upuan at umupo
ako sa gilid nila. The table is just for two people but it seems like I'm between
them. Sabit kumbaga.
"Oh, I forgot, Attorney Maria Livai Arcaga, this is Attorney Alexander Arthur
Montemayor. We were classmates in high school." Pakilala niya sa akin kay Alex. She
really knows how to play a game.
"I've heard your name a lot of times, Atty. Montemayor. Nice to meet you." I looked
at him like I really don't know who he is. Hindi siya kumibo, seryoso lamang siyang
nakatitig sa akin. Blanko ang mukha niya, walang pinapakitang emosyon.
"We are not sisters, Alex. We were friends before, but things constantly change. I
invited her to come here because I want you to meet her. She's smart, just like you
and I was hoping you may know each other since both of you are in the same field."
Maria told him.
"Of couse, I know Atty. Montemayor. Marami sa mga katrabaho ko ang nagkakagusto sa
kanya." Pabiro kong sagot. Tinignan ko naman si Alex nang diretso sa mga mata niya.
Seryoso pa rin siya at hindi ko ngayon mabasa kung ano ang nasa isip niya. If you
think you are the only who can play games, remember that I can play better.
"I knew it!" Nakangiting sabi naman ni Maria. Binalingan ko siya ng tingin. Gusto
kong ingudngod ang pagmumukha niya sa lamesa dahil sa sobra niyang kaplastikan.
Pinipigilan ko lang ang sarili ko dahil baka mamaya, hindi lang iyon ang magawa ko.
"Maria, may sakit ata si Atty. Montemayor at hindi nagsasalita?" Sarkastikong sabi
ko.
"He's just shy, hindi ka pa kasi niya ganoong kakilala, Livai." Sagot naman sa akin
ni Maria.
"So I think I should
left, ayoko namang sirain ang date niyo." Sabi ko sa kanila.
"No." Seryoso at mariing sabi ni Alex. Napangisi ako sa sinagot niyang iyon.
"I think it's okay for me to stay here since Atty. Montemayor insisted that I
shouldn't left." I said sarcastically.
"Sure! By the way, I already ordered our foods." Ani Maria. Dumating na ang mga
pagkain namin at tahimik kaming kumain. Pinapakiramdaman ko lamang sila lalo na si
Alex. Maria talks a lot and Alex just nod or say yes and no to answer.
"How about you, Maria? Do you have a boyfriend right now?" Tanong sa akin ni Maria.
"Wala na siguro." Diretsa kong sagot sa kanya. Nakita kong humigpit ang hawak ni
Alex sa table napkin na hawak niya.
"Wala na? Bakit mayroon ba?" Maarteng tanong ni Maria sa akin. Kung magaling siyang
magpanggap, mas manggaling ako.
"Wala rin, hindi naman ako mahilig magseryoso ng mga lalaki. They are just shits,
paiibigin ka, mahuhulog ka but at the end of the day, iiwanan ka rin pala at
lolokohin." Sabi ko habang nakatingin kay Alex. Nakita kong nagtagis ang mga bagang
niya pero wala akong pakealam. Harap-harapan niya akong niloloko at harap-harapan
ko rin na ipamumukha na kaya kong ipagtanggol ang sarili ko.
"Don't worry, Livai. You will find the right guy for you. I think mine is already
in front of me." Malanding sabi ni Maria sa akin sabay tingin kay Alex. Hindi naman
kumibo si Alex at kahit nga pagkain niya ay hindi niya nagagalaw. Tanging tubig
lang ang ginalaw niya.
"You look so good together, I think." Abot tenga ang ngiti kong sabi sa kanilang
dalawa.
"Really? Thank you, Livai!" Maria said to me.
"If you'll excuse me, hindi ko na tatapusin 'tong pagkain ko. I want the both of
you to enjoy this night. Dumaan lang ako para kumustahin ka, Maria and the lucky
guy here with you." I told them. Pinunasan ko ang gilid ng labi ko at tumayo na.
"See you soon, Livai. I miss you and I guess we will see each other next time."
Nakangiting sabi sa akin ni Maria. Tinitigan ko naman siya at ngumiti.
"Enjoy him, Maria. He's all yours. Have a good night to both of you." I told them
before leaving the restaurant.
Mapait na mapait ang pakiramdam ko nang umalis ako sa restaurant na iyon.
****
=================
Chapter Thirty Seven
THIRTY SEVEN
"Boss, akala talaga namin ito ang anak niyo, kamukhang-kamukha!" Sabi ng Mamang may
hawak sa akin. Tinignan ko naman siya nang masama dahil nasasaktan ako sa hawak
niya.
"Saan niyo napulot ang batang iyan?" Malalim ang boses na tanong ng matabang lalaki
habang nakatingin sa akin.
"Nasa labas boss, hawak itong mga medalya, binebenta niya raw." Sagot nito.
"Bitiwan mo nga ako, ang baho mo!" Naiinis kong sabi sabi sa lalaking may hawak sa
akin.
"Ikaw bata kanina pa ha! Kung hindi ka lang kamukha ng anak ng boss namin, kanina
ka pa nakatikim sa akin!" Naiinis nitong sabi sa akin.
"Eh hindi mo naman ako binigyan ng pagkain! Ang sabi mo bibigyan mo ko kung sasama
ako sa'yo!" Sagot ko sa kanya.
"Ikaw bata, tanga ka rin. Bakit ka kasi sama nang sama sa kung sino, paano kung may
gawin ako sa'yong masama?" Sabi niya sa akin. Inirapan ko naman siya.
"May dala naman akong kutsilyo, sasaksakin kita kapag nirape mo ako." Sabi ko sa
kanya tsaka pakita ng maliit na balisong sa bulsa ng bag ko.
"Matalino ka bata." Sabi sa akin noong matabang lalaki. Sinenyasan niya iyong
mabantot na lalaki na bitiwan ako at umalis.
"Anong pangalan mo?" Tanong niya sa akin.
"Bakit ko sasabihin? Bibilhin mo ba itong mga medals ko?" Mabilis kong sagot sa
kanya.
"Saan galing iyan?" Seryoso niyang tanong.
"Nanalo ako sa mga quiz bee tsaka top ako, ibebenta
ko kasi gold naman ito. Bibilhin mo ba?" Sabi ko sa kanya sabay pakita ng mga
medals ko.
"Kapag ba binili ko ang mga medals mo, sasabihin mo pangalan mo?" Sabi niya sa
akin.
"Oo ba, basta mahal 'to ha! Ibibili ko 'to ng gamot ni Nanay, naubo kasi siya,
tsaka may dugo, natatakot ako." Sabi ko sa matabang lalaki. Mukha naman siyang
mayaman kasi may suot siyang bracelet na gold at mukhang mamahalin din ang relo na
suot niya.
"Ano bang pangalan mo?" Tanong niya.
"Maria Livai Arcaga po, nine years old, grade five student dyan po sa may kabilang
barangay." Sagot ko.
"Grade five ka na agad?" Gulat niyang tanong.
"Ewan ko nga sa teacher ko eh, gusto niya advance ako. Matalino raw ako sayang lang
daw at walang pera." Sabi ko sa kanya. Umupo ako sa harap niya dahil nangangawit na
ako sa pagtayo.
"Kaya pala marami kang medals na dala. Bakit mo binebenta?" Tanong pa niya.
"Papang naman, sinabi ko na nga na may sakit si Nanay. Ikaw Papang ulyanin."
Humagikgik ako at natawa naman siya sa sinabi ko.
"Nakakatuwa ka bata at kapangalan mo pa ang anak ko at halos kaedad mo lang din.

Gusto kita, magaan ang loob ko sa'yo. Paniguradong magugustuhan ka rin ng asawa
ko." Nakangiti niyang sabi sa akin.
"May gusto nga pong umampon sa akin kaso iiwan si Nanay, ayoko, mahal ko iyon eh."
Sabi ko sa kanya.
"Bakit ang Tatay mo nasaan?"
"Lasenggero po, tsaka naninigarilyo kaya nagkasakit si Nanay. Minsan nga po binasa
ko sa tubig iyong isang pack ng sigarilyo niya, ayun
po, nabugbog ako. Nilunod niya po ako sa drum, noong umawat lang si Nanay tsaka
siya tumigil." Kwento ko sa kanya.
Dumating naman ang lalaking may hawak sa akin kanina at may dala itong supot ng
Jollibee. Nagliwanag naman ang mga mata ko at para bang biglang kumalam ang sikmura
ko.
"Wow! Akin iyan?" Nakangiti kong sabi sa lalaking may hawak noon.
"Anong sa'yo? Walang sa'yo! Inaaway mo ako kanina!"
"Ito naman, nagjojoke lang ako kanina. Mabango ka talaga pero nangingibabaw iyong
amoy mong hindi maganda." Humagikgik ako sa sinabi ko.
"Titirisin talaga kitang bata ka!" Sabi niya sa akin.
"Sige na, akin na lang iyan! Gutom na ako!" Nakanguso kong sabi.
"Kung hindi ka lang talaga cute bata, kukutusan kita!" Sabi niya sa akin bago iabot
iyong pagkain. Tuwang-tuwa naman ako.
"Salamat, Kuya! Salamat din sa'yo Papang!" Sabi ko sa matabang lalaki na nasa harap
ko. Ngumiti ako sa kanya bago ako nagmamadaling kunin ang burger at coke na laman
noon. May chicken din at spaghetti na lalo ko namang ikinatuwa.
"Bakit Papang ang tawag mo sa akin?" Tanong niya.
"Eh sabi mo may anak ka na eh, kaya Papang tawag ko sa'yo. Ayaw mo ba? Okay lang
naman, hindi kita pipilitin." Sabi ko sa kanya sabay kagat sa burger ko.
"Bata, bakit ang daldal mo? Para kang pwet ng manok." Sabi sa akin noong lalaking
nasa tabi ko.
"Luh, nahiya ako sa'yo kuya ha! Kung may mukhang pwet naman sa ating dalawa, mas
malapit ka na." Sabi ko sa kanya.
"Aba't! Gusto mo bang bawiin ko iyang
pagkain mo?" Naaasar niyang sabi.
"Ito naman hindi mabiro, cute naman din siya 'di ba Papang?" Sabi ko sa matabang
lalaki. Tawa naman siya nang tawa at hindi naman ako nagjojoke pero kanina pa siya
nakangiti sa akin.
"Hawig na hawig mo ang anak ko." Bigla niyang sabi sa akin.
"Maganda rin po?" Sabi ko. Ngumiti naman siya at tumango.
"Sabi po kasi sa amin, maganda raw ako lalo na kapag laging naliligo. Minsan po
kasi walang tubig sa bahay, hindi nagrarasyon iyong truck ng tubig galing sa
munisipyo."
"Matalino ka nga, masyado kang maraming alam para sa edad mo." Sabi niya sa akin.
"Ay Papang, baka po naghahanap kayo ng katulong? Pwede po ako! Marunong po akong
maglinis at mag laba! Kaso po Papang, pagkatapos ng school ang pasok ko. Gusto kasi
ni Nanay na mag-aral ako kasi matalino raw ako, gusto niya akong makatapos eh. Sabi
ko nga hindi na ako mag-aaral kasi matalino naman ako." Sabi ko sa kanya.
"Tama naman ang Nanay mo, matalino ka at mas magiging matalino ka pa kung mag-aaral
ka. Bibilhin ko iyang mga medals mo pero hindi ko kukuhanin. Ang gusto ko, itago mo
iyan at ipagmalaki sa mga tao, okay ba 'yon? Tsaka trabaho? O sige, bibigyan kita
ng trabaho. Magaan ang loob ko sa'yo lalo na't kamukhang-kamukha mo ang anak ko."
Sabi niya sa akin.
"Ay talaga po? Salamat Papang!" Ngiting-ngiti kong sabi.
"Boss, hindi kaya nakabuntis kayo ng babae dati? Hawig talaga ni Maria eh." Ani
nang lalaki sa tabi ko.
"Sigurado akong hindi ako nakabuntis, asawa ko lang ang siniping ko."
Sagot niya sa lalaki.
"Anong siniping?" Tanong ko sa kanila.
"Ay wala 'yon bata!" Agad naman niyang sagot sa akin. Hindi na lang ako kumibo at
inubos ko ang pagkain ko. Minsan lang naman ako makatikim ng ganoon, susulitin ko
na.
Mabilis ang pagmamaneho ko ng sasakyan. Hindi ko iniisip kung mawalan man ako ng
preno o kung ano. Ramdam ko ang pagbagsak ng luha mula sa mga mata ko. Gusto kong
murahin kanina si Alex, gusto ko siyang sumbatan, gusto ko siyang sampalin. Wala
naman akong ginawang masama pero ganito naman ang iginanti niya sa akin? Minahal ko
lang naman siya, ano bang masama sa pagmamahal?
"Ang tanga mo, Livai! Ang tanga-tanga mo!" Naiinis kong sabi sa sarili ko. Ang
tapang ko kanina pero ngayon, para akong tanga na umiiyak. Magsama silang dalawa!
Wala akong pakealam sa kanila!
Bigla akong prumeno at tumigil sa gilid ng kalsada. Tumungo ako sa manibela at

umiyak nang umiyak.
Bakit ganito, bakit ang sakit? Bakit wala man lang siyang ginawa kanina? Bakit
hindi man lang siya nagsalita? Bakit hindi man lang niya ako hinabol, hindi man
lang niya ako kinausap. Bakit kailangang pagmukhain niya akong tanga? Ganoon na ba
ang tingin niya sa akin? Dahil ba alam niyang mahal na mahal ko siya, paglalaruan
na lang niya ako?
Tangina mo naman, Alex.
Mahal na kita eh, baliw na ako sa'yo. Priority na kita tapos bakit biglang ganoon
na lang?
Ano'ng nangyari?
Ang dami kong gustong itanong sa kanya, ang dami kong gustong sabihin. Ang dami
kong gustong gawin.
Marami na akong plano kung siya na nga eh, handa na akong lumagay
sa tahimik, handa na akong magkapamilya, siya na lang itong iniintay ko.
"Kapag nagpaplano talaga, madalas hindi natutuloy..." Umiiyak kong sabi sa sarili
ko.
Biglang may tumigil na pamilyar na sasakyan sa harap ko. Agad na bumaba ang sakay
noon at nakita kong si Alex iyon. Inayos ko ang sarili ko at pinahid ang luha ko.
Ayokong makita niyang apektado ako. Ayokong makita niyang iniyakan ko siya dahil
ayokong isipin niya na patay na patay ako sa kanya.
Lumapit siya sa sasakyan ko at pilit iyong binuksan. Buti na lang talaga tinted ang
sasakyan ko at hindi niya ako nakikita sa loob.
"Open this damn car, Maria!" Narinig kong sigaw niya sa labas. Hindi ako kumibo,
hindi ako nagsalita. Bahala siya sa buhay niya, hindi ko siya kakausapin.
"Babasagin ko itong sasakyan na 'to kapag hindi mo binuksan! I'm warning you,
Maria!" Galit niyang sabi sa akin. Ang kapal ng mukha mo! Ikaw pa ang may ganang
magalit sa akin? Ikaw na nga 'tong nanloko, ikaw pa ang sumisigaw d'yan!
Inayos ko ang sarili ko at bumaba ng sasakyan. Isang malakas na sampal ang

sumalubong sa kanya na nakapagtahimik sa kanya.
"Kanina ko pa gustong gawin iyan sa'yo, nagtimpi lang ako dahil hindi naman ako
mababang uri ng tao na magwawala dahil niloko ng kung sino lang. Gusto mo siya? Go
get her. Hindi ako maghahabol at hindi ako magpapakatanga sa'yo, Alex. Lalaki ka
lang, mas marami pang deserving ng pagmamahal ko. Hindi ko kailangan ng tulad mo.
Kung naloloko mo ang mga babae mo noon, ibahin mo ako, Alex. Hindi ako naghahabol
at hindi ko kailangang maghabol. Hindi ako ang nawalan at kailan man hindi ako
mawawalan. Alex, mahal kita, pero hindi ako tanga." Matalim kong sabi sa kanya.
Hindi siya nagsalita, nakatitig lamang siya sa akin nang seryoso.
"Ano, wala kang sasabihin? Dyan ka naman magaling, Alex. Ang maging manhid. Sa
totoo lang, ako lang naman talaga ang may gusto sa'yo 'di ba? Napilitan ka lang
naman dahil mapilit ako, dahil lagi akong nandyan para sa'yo. Nagpakabaliw ako
sa'yo, Alex at ang tanga ko sa part na 'yon. Mahal na kita eh, pakiramdam ko ikaw
na eh, akala ko kasi ikaw na talaga pero tangina, bakit biglang naging ganito na
lang ang nangyari? May nagawa ba ako?" Hindi ko na napigilan ang sarili ko at
umiyak na ako sa harap niya. Ang sakit na eh, hindi ko na kayang pigilan pa. Bakit
ba kasi kailangan pang masaktan kapag nagmahal.
"Magsalita ka, Alex! Sabihin mo kung bakit mo ako niloko!" Sigaw ko sa kanya habang
hinahampas ko siya sa dibdib.
"Magsalita ka, Alex...." Halos nanghihina ko nang sabi. Tumungo ako at umiyak nang
umiyak sa harap niya. Wala na akong pakealam kung ano ang isipin niya.
Nasasaktan ako, ano'ng magagawa ko? Umiyak.
Bigla niya akong hinalikan pero mabilis ko siyang itinulak at muling sinampal nang
malakas.
"Tapos na tayo, Alex." Malamig kong sabi sa kanya at tsaka ako mabilis na sumakay
sa sasakyan ko.
****
=================
Chapter Thirty Eight
THIRTY EIGHT
"Ang taray mo girl." Sabi sa akin ni Jeorge nang magkita kaming dalawa at makwento
ko sa kanya ang nangyari sa amin ni Alex. Matagal na rin siyang nabakante sa
pagiging abogada dahil kagustuhan iyon ni Travis. Mayroon kasi silang business na
mismong si Travis ang nagpapatakbo. Abala siya ngayon dahil ilang buwan pa lang ang
pangalawa niyang anak at gusto muna niyang pagtuunan ng pansin ang pamilya niya.
"I don't want to talk about it anymore, Jeorge." Sabi ko sa kanya sabay inom sa
kape ko.
"Ganoon talaga iyang mga 'yan, slow sila. Malay mo naman may ibang motive si Xander
'di ba? Hindi mo pa nga nakakausap eh." Sagot naman ni Jeorge sa akin.
"Girl, ang dami niyang time para magsalita pero tinitigan lang ako. Alam ko naman
sa sarili kong maganda ako pero hindi naman ako dapat tinititigan lang 'di ba?"
Sabi ko sa kanya.
"Girl, kulang ka lang sa sex kaya ka nagkakaganyan." Sabi ko dahilan para manlaki
ang mga mata ko.
"Gaga ka talaga, Jeorge!" Natatawa kong sabi sa kanya.
"Tignan mo ako, blooming lagi. Ganyan talaga kapag nadidiligan araw-araw." Sabi
niya sa akin.
"Wholesome ako, girl! Tigilan mo ako!"
"Luh? Akala mo virgin. Don't tell me na wala pang nangyayari sa inyo ni Xander?"
Pinaningkitan niya ako ng mga mata. Tumitig naman ako sa kanya at umirap.
"Oo na, meron na!"
"Sinasabi ko na nga ba eh! Magaling ba? Kasi ako kung tatanungin mo ako, 10/10 ang
score ko sa asawa ko. Minsan nga pinagsasayaw ko iyan sa harap
ko ng walang kahit anong saplot sa katawan tapos vivideohan ko." Humahagikgik na

sabi ni Jeorge.
"Grabe ka sa asawa mo!" Tawa ako nang tawa sa sinabi niya.
"Girl ganon talaga tsaka uto-uto naman si Travis. High school pa lang, bet na bet
niya ako at hanggang ngayon, patay na patay pa rin sa akin. Kahit kailan hindi ko
hinabol iyon, ang dami-daming talong d'yan, mananawa pa ako." Sagot niya sa akin.
"Ewan ko sa'yo, Jeorge. Kinausap nga kita kasi ikaw kilala mo na si Xander at baka
mapayuhan mo ako."
"Girl, ano bang payo ang gusto mo? Kung batukan kaya kita d'yan para matauhan ka.
H'wag kang maghabol, hindi ka aso." Sabi niya sa akin.
"Sino bang nagsabing maghahabol ako? Ang daming gwapo d'yan at mayaman din 'no."
"Korek girl! Bumukaka ka lang, makakabingwit ka na!"
"Gaga 'to!" Tawa naman ako nang tawa sa sinabi niya.
"No joke, hindi gwapo si Xander para habulin mo. Kung kamukha pa ng asawa ko iyang
kinababaliwan mo, maghabol ka talaga." Sabi niya sa akin.
"Grabe ka naman, hindi naman pangit si Alex." Natatawa kong sabi.
"Ganon talaga girl, buhat bangko sa asawa. Tsaka si Travis, dati isip bata iyan,
laki nang pinagbago niya. Lalo na noong mga panahong buntis ako sa una naming anak.
Lalaking-lalaki siya girl sa paningin ko kaya syempre, lagi kong nilalambing kapag
uuwi ng bahay." Sabi ni Jeorge sa akin.
"Sa totoo lang, naiinggit ako sa'yo. Halatang ang saya ng buhay mo ngayon." Sabi ko
sa kanya.
"Marami kaming pinagdaanan bago kami naging masaya. Maraming sinakripisyo, maraming
luha ang iniyak at matagal bago naging ganito ang
buhay namin. But the point is, it was all worth it." Ngumiti si Jeorge sa akin.
Akmang may sasabihin ako nang bigla siyang tumingin sa likuran ko kaya napatingin
din ako.
It's Travis with Alex and Maria. Nakaangkla pa ang hitad kay Alex at napairap lang
ako sa hangin.
Agad silang lumapit sa amin at umupo si Alex sa tabi ni Jeorge at magkatabi naman
si Alex at Maria.
"Bakit ang tagal mo babe?" Ani Travis kay Jeorge. Inilabas ko naman ang cellphone
ko para mayroon akong pagkaabalahan.
"Nakasalubong ko si Travis, I invited him and Maria." Ani Travis. Ngumiti naman
siya sa akin nang makita ako.
"Oh Livai, you are here!" Plastik na sabi sa akin ni Maria. Tinaasan ko naman siya
ng kilay.
"Hindi ba obvious?" Mataray kong sabi sa kanya, ngumiti lang siya bilang sagot.
"Magkamukhang-magkamukha kayo, mas mukha lang disente at may pinag-aralan si

Attorney Arcaga." Prankang sabi ni Jeorge kay Maria. Lihim naman akong napangiti
dahil sa pagmamaldita niya.
"Babe..." Tumingin naman si Travis kay Jeorge.
"What? I'm just saying my opinion." Mataray na sabi ni Jeorge.
"Nagugutom na ba kayo?" Ani Travis.
"So pinagkakaabalahan mo sa buhay?" Hindi pinansin ni Jeorge ang sinabi ni Travis.

Nakatuon lamang siya kay Maria. Jeorge knew everything about me, I told her.
"I have a business." Nakangiting sagot ni Maria. He's wearing a striped dress that
fits her body perfectly.
"What kind of business?" Ani Jeorge.
"Make-ups."
"May brochure ka ba d'yan? Baka pwede naman akong umorder." Sarkastikong sabi ni
Jeorge.
"You can visit our
branches." Nakangiti pa rin na sabi ni Maria pero alam kong naaasar na siya.
"Talaga? Pero wala kang dalang brochure ngayon? Mahilig pa naman ako sa make-up.
Ikaw, mukhang mahilig ka rin, punong-puno ang pagmumukha mo eh." Ani Jeorge.
Ngiting-ngiti naman ako habang nakikinig sa kanila.
Kaya rin kami nagkasundo ni Jeorge dahil sa pagiging maldita naming dalata.
"Let's order our food." Pagpuputol ni Alex sa usapan.
"Mauuna na ako." Sabi ko sa kanila. Ayoko namang pagmukhaing tanga at ipagsiksikan

ang sarili ko. Hindi ako desperado at tama si Jeorge, hindi naman ako aso para
maghabol.
Nakita ko namang napatingin si Alex sa akin at napatitig pero hindi ko siya

tinapunan ng tingin.
"Girl, ayusin mo ang dress mo. Nakikita ang dibdib mo lalo na iyang nunal mo." Sabi
sa akin ni Jeorge. Ngumiti naman ako sa kanya.
"That's my asset." Sabi ko sa kanya. Humalik ako sa pisngi ni Jeorge at nagpaalam

kay Travis bago umalis. Hindi ko na pinansin pa sila Alex dahil ayoko namang
makipagplastikan sa kanila. Masyado na akong matanda para sa mga ganoon bagay.
Sumakay ako sa sasakyan at mabilis na umalis doon. Biglang tumunog ang cellphone ko
at tinignan iyon.
It's Alex.
Alex:
Talk to me.
Hindi naman ako nag-reply sa text niya. Wala na akong pakealam pa sa kanya. Sa
ngayon, pagpapatuloy ko kung ano ba ang ginagawa ko noong wala pa si Alex sa buhay
ko.
Muling tumunog ang cellphone ko at tinignan ko iyon.
Alex:
You have to tell me something.
Hindi ulit ako sumagot. Bahala siya, tapos na kami. Pinili na niya si Maria,
magsama silang dalawa.
Muling
tumunog ang cellphone ko at tumatawag na siya ngayon. Hindi ko naman iyon sinagot.
Ano ako tanga? Hindi ako uto-uto at hindi ako tulad ng mga babaeng niyang hahabulin
siya.
Nang makarating ako sa bahay ko ay may isang babaeng nakaupo sa harap ng gate ng
bahay ko. Agad akong bumaba at nakilala ko kung sino iyon.
"Joanna?" Tawag ko sa kanya. Agad siyang tumayo at lumapit sa akin.
"A-Attorney, nakikiusap po ako, tulungan niyo po kami, kayo lang po ang pag-asa
namin." Umiiyak niyang sabi sa akin.
"Sa loob tayo mag-usap, Joanna." Sabi ko sa kanya at inaya siya sa loob ng bahay
ko.
Nang makapasok kami sa loob ay mas lalo lamang siyang humagulgol ng iyak.
"Sino ang kasama mo? Paano ka nakapasok dito?" Nagtataka kong tanong. Ikinuha ko
naman siya ng baso ng tubig para mahimasmasan siya.
"Si Tatay po at Nanay nasa labas, iyong mga kapatid ko po inuwi po muna sa
probinsya dahil po delikado. Attorney, kung gusto niyo pong lumuhod ako sa harap
niyo, gagawin ko po. Pinagtangkaan po si Nanay kagabi na patayin kung itutuloy pa
po namin ang kaso. Kahit po sa inyo na po ang bahay namin, ang ipon ni Ate,
Attorney. Gusto ko lang po malagay sa tahimik ang mga magulang ko at mga kapatid
ko." Umiiyak niyang sabi sa akin.
Hindi naman ako makasagot sa sinabi niya.
"A-Attorney, nagmamakaawa po ako...." Humahagulgol niyang sabi sa akin.
"Joanna..."
"Parang awa niyo na po, wala po kasing gustong tumanggap ng kaso namin. Tuwang-tuwa
po ako noong tinanggap niyo ang kaso pero nanlumo po ako nang umayaw po kayo..."
Humagulgol siya. Hindi ako nagsagot sa mga sinasabi niya,
nakikinig lamang ako nang maigi sa kanya.
"Papatayin daw po nila ang magiging abogado namin kaya wala pong tumatanggap sa
kaso namin, tumutulong po sa amin ang NBI dahil gusto rin po nila mahuli ang drug
leader ng grupo ni Ate..." Sabi niya sa akin.
"Sino ang nagtangka sa Nanay mo?" Tanong ko.
"Isang grupo po ng mga armadong lalaki. Noong una po tinutukan ng baril pero hindi
po pinatay. Pinapasabi rin po nila na kahit kayo raw po, hinding-hindi sila
mapapatumba." Sabi niya sa akin. Kumunot naman ang noo ko sa sinabi niya.
"Kahit ako?" Tanong ko at tumango naman siya.
"Naguguluhan ako."
"Ang sabi po ni Nanay sa akin, sinabi sa kanya ng mga lalaki na kahit ikaw pa raw
ang abogado namin, hindi po kayo mananalo sa kaso." Sabi niya sa akin. Ngayon, mas
naging malinaw sa akin ang gusto nilang mangyari.
Malakas ang loob nila dahil inurungan ko ang kaso pero alam kong takot sila sa
akin.
"Joanna---" Hindi ko na naituloy ang sasabihin ko dahil bigla na lamang kaming

nakarinig ng putok ng mga baril.
"Dapa!" Sigaw ko kay Joanna. Dumapa kami habang nagpapaulan ng bala sa bahay ko.
Rinig ko ang pagkabasag ng bintana, mga gamit ko, at halos mabingi kami sa tunog ng
baril. Umiiyak si Joanna sa tabi ko at nakarinig pa ako ng pagsabog sa labas.
Ilang minuto ang lumipas at tumigil ang pagpapaputok ng baril. Hindi agad kami
tumayo ni Joanna, pigil na iyak lamang ang naririnig ko sa kanya. Naghintay ako ng
ilang minuto bago tumayo at kunin sa bag ko ang baril ko. Agad kong kinuha ang
telepono pero mukhang sinasadya ang pangyayari dahil wala iyong linya.
Lumabas ako ng bahay at nakita kong sira ang gate ko. Sira rin ang gulong ng
sasakyan ko at naglabasan na rin ang mga tao sa paligid. May ibang tumawag agad ng
emergency at ako naman ay isa lang ang tinawagan ko.
Si Maria.
Ilang saglit lang ay agad niya iyong sinagot.
"You shouldn't mess with the bad girl." Matalim ang bawat salitang binitiwan ko
bago ko ibaba ang telepono.
****
=================
Chapter Thirty Nine
THIRTY NINE

Inilabas ko ang baril ko at agad na itinutok iyon sa lalaking nasa harap ko. Walang
emosyon ang mukha ko, kung mayroon man, batid kong galit iyon.
"Sino ang nag-utos sa inyo na ipapatay ako?" Mariin at galit kong tanong sa kanya
habang nakatutok ang baril ko sa sentido niya. Bugbog at halos sumusuka na sa dugo
ang limang lalaking nasa harap ko ngayon nang datnan ko sila. Maswerte ako at
nabuhay pa ako at ang kasama ko. Mabuti na lamang at nasa labas lamang ang grupo ni
Reu at nagbabantay sa akin kaya agad nilang natambangan ang mga lalaking ito.
"Putang ina niyo!" Sagot nito sa akin. Walang emosyon kong ipinalo sa mukha niya
ang baril ko. Tumalsik ang ilang dugo sa sahig at lalong namaga ang mukha niya.
Umuungol na rin sa sakit ang mga kasama niya dahil sa mga bugbog na natamo nito.
"Hindi ka ba tinuruan ng mga magulang mo na sumagot nang tama?" Seryoso kong sabi.
Kinasa ko ang baril ko at muli iyong itinutok sa kanya.
"Maria, kami na ang tatapos sa kanila. Hindi mo naman kailangang gawin ito." Ani
Reu pero hindi ko siya pinansin.
"Sino ang nag-utos sa inyo na ipapatay ako?" Mariin kong tanong.
"Bakit ko sasabihin sa inyo? Diyos ka ba?!" Sagot niya sa akin. Pinigilan ko ang
sarili kong kalabitin ang baril.
"Dalhin niyo ito sa loob." Sabi ko sa kanila.
"Bakit?! Papatayin niyo ako?! Mga putang ina niyo! Isasama ko kayo sa impyerno!"
Sumisigaw niyang sabi. Dinala na siya sa may loob at ilang saglit lamang ay
nakarinig na
kami ng ilang putok ng baril.
"Mamaya mo na tanungin ang apat na iyan. Sisiguraduhin namin na kakanta 'yang mga
'yan." Sabi ni Reu sa akin.
Huminga naman ako nang malalim.
"Magpahinga ka na muna, Livai. Magdamag ka nang gising, kailangan mo rin ng tulog."

Sabi pa ni Reu. Hindi na lang ako kumibo at puamasok ako sa loob ng malaking bahay.
Nakasunod sa akin si Reu at alam kong pagod na rin siya tulad ko.
"Wala pa kaming balita kung sino ang nag-utos na ipapatay ka. Hindi namin
makumpirma kung si Maria ba ang nag-utos dahil hindi pa namin sila nakikita sa
grupo." Ani Reu.
"Huwag niyong titigilan ang mga iyan hangga't hindi umaamin." Sabi ko.
"Magpahinga ka na muna. Kami na ang bahala sa kanila." Sabi ni Reu. Dumiretso naman
ako sa may kusina at uminom ng tubig. Kanina pa ako hindi mapakali at ngayon lang
ako nakaramdam ng pagod. Mabuti na lamang at walang ibang bahay o tao sa lugar na
ito. Dati itong hideout ni Papang at iilang tao lamang ang nakakagamit nito.
Nasa ligtas na lugar na rin ang pamilya ni Joanna. Itutuloy ko ang laban at bahala
na kung ano ang mangyari. Basta lalaban ako dahil hindi lang buhay nila ang damay
sa gulong ito, pati ako.
Biglang umilaw ang cellphone ko at doon ko lang napansin na mayroong tumatawag.

Nakarehistro sa screen ng cellphone ang pangalan ni Alex. Hindi ko iyon sinagot,
hinintay ko lamang mawala iyon.
128 Missed Calls.
345 Text Messages.
Pinatay ko ang cellphone ko at ipinasok iyon sa bulsa ng pantalon ko. Hinubad ko

ang corporate suit ko at pakiramdam ko ay ngayon lang ako nakahinga nang maluwag.
Umakyat
ako sa may itaas at agad na pumasok sa dating kwarto na tinutulugan ko. Hindi ko
alam kung makakatulog pa ba ako. Hindi ko alam kung kaya ko pa bang matulog
pagkatapos ng nangyari sa akin. Muntik na akong mamatay at ano na lang kaya ang
mangyayari kung namatay ako?
May iiyak kaya para sa akin?
Mapait akong ngumiti.
Si Alex kaya iiyak kapag namatay ako? Kapag nawala na ako? May makakaalala kaya sa
akin kapag nawala na ako?
"Bakit naman iiyak si Alex para sa'yo? Iniwan ka nga." Sabi ko sa sarili ko.
Umiling na lamang ako at humiga.
I need a sleep. Kailangan kong magpahinga, kailangan kong kalimutan kahit papano
lahat ng problema ko.
Ipinikit ko ang mga mata ko at hinayaan ang sarili kong dalawin ng antok.
"Mama!" Napalingon ako sa batang tumawag sa akin. Agad akong napangiti nang tumakbo
siya papunta sa akin.
"Mama, ang tagal mo kamo!" Nakasimangot niyang sabi sa akin.
"Saglit lang naman akong nawala. Behave ba ang baby boy ko?" Sabi ko sa kanya
habang nakangiti. Tumango naman siya sa sinabi ko.
"Mama, namiss kita!" Sabi niya sa akin sabay yakap nang mahigpit. Pakiramdam ko ay
nawala ang pagod na nararamdaman ko.
"Talaga? Pakiss nga si Mama." Malambing kong sabi sa kanya. Pinaulanan naman niya
ako ng halik sa mukha. Tawa ako nang tawa sa ginawa niya.
Tinitigan ko siya maigi at kamukhang-kamukha siya ng ama niya. His nose, his lips,
his eyes and even the shape of their faces are the same. Wala siyang hindi nakuha
sa ama niya.
"Mahal na mahal kita, anak." Sabi ko sa kanya.
"Ako rin,
Mama. Mahal na mahal kita!" Nakangiti niyang sabi. Binuhat ko siya at umakyat sa
itaas. Nadatnan ko ang Papa niya na mahimbing na natutulog.
"Pagod?" Tanong ko sa anak ko sabay tingin sa Papa niya.
"Nag-play siya ng basketball, Mama."

"Ay hindi nagtrabaho?" Tanong ko habang hinuhubad ang suot ko.
"Absent muna raw, Mama." Dahilan naman ng anak ko. Napataas naman ako ng kilay sa
sagot niya.
"Kahit kailan, iyang Papa mo feeling binata."
"Mama, anong binata?"
"Magiging ganon ka rin anak kapag nag-sleep ka pa nang marami." Kinindatan ko siya.
Pagkatapos kong magbihis ay bumaba na kami. Hinayaan naming matulog ang papa niya.
"Help mo si Mama mag cook?" Tanong ko sa kanya. Lumiwanag naman ang mukha niya at
tumango.
Tinulungan niya akong magluto at kahit ganito lang ang pamilya ko, masaya naman
ako.
Narinig kong may bumaba mula sa taas.
"Tignan mo iyon, si Papa mo na ata." Sabi ko sa anak ko. Nagmadali naman siyang
lumabas ng kusina para salubungin ang Papa niya. Pinagpatuloy ko ang pagluluto at
bigla ay nakaramdam ako ng pagyakap mula sa likuran ko.
"Ang harot ha." Nakatawa kong sabi.
"Namiss kita." Bulong niya sa akin sabay halik sa pisngi ko.
"Makita tayo ng anak mo, ano pang isipin niya." Halos pabulong kong sabi.
"Binuksak ko ang TV sabi ko pwede siyang manood." Sabi niya sa akin. Mahigpit pa
rin ang yakap niya sa akin.
"Hindi ka raw nagtrabaho sabi ng anak natin?" Sabi ko sa kanya.
"I cancelled
all my meetings, gumala kaming mag-ama."
"At hindi man lang kayo nagpaalam sa akin, aber?" Tinakpan ko ang niluluto ko at
humarap sa kanya.
"It's a surprise." Ngumisi siya.
"Surprise ka d'yan! Kung kurutin kaya kita?" Pinanlakihan ko siya ng mga mata.
"Pwede bang kiss na lang?" Pilyo niyang sabi at tsaka ako hinalikan. Gumanti ako ng
halik sa kanya pero hindi naman iyon nagtagal.
"Namiss ko ang asawa ko." Sabi niya sa akin.
"Ikaw kahit kailan, bolero." Natatawa kong sabi sa kanya.
"Sayo lang naman ako natutong mambola." Sagot niya.
"Ewan ko sa'yo." Natatawa kong sagot.

"Mama may visitor!" Narinig kong sigaw ng anak namin.
"Tignan mo kung sino iyon." Sabi ko sa asawa ko. Lumabas siya sa kusina at ako
naman ay tinignan ang niluluto ko.
Ilang minuto ang lumipas, hindi siya bumalik kaya nagtaka na ako.
Pinatay ko ang gas stove at lumabas ng kusina. Nadatnan kong nakabukas ang TV at
wala roon ang anak ko.
"Anak?" Tumawag ako at walang sumagot. Bigla akong kinabahan. Agad akong lumabas at
halos hindi ko kinaya ang nakita ko. Nakahandusay sa lapag ang asawa ko at
nakatutok ang baril sa ulo ng anak ko na hawak ng isang taong kamukha ko.
"Mama!"
Bigla akong napabangon habang naghahabol ng hininga. Lumingon ako sa paligid ko at

doon lamang ako natauhan. Akala ko totoo na ang panaginip ko, akala ko totong may
pamilya na ako.
Naihilamos ko ang mga palad ko sa mukha ko. Agad akong tumingin sa orasan ko at
halos dalawang oras pa lang
ng makatulog ako. Madilim pa sa labas at ala-dos pa lang ng madaling araw. Tinignan

ko ang cellphone ko at puro missed calls pa rin ni Alex ang naroroon.
Bumaba ako dahil pakiramdam ko ay hindi na ako makakatulog pa. Dumiretso ako sa
kusina at nadatnan ko si Reu doon.
"Bakit gising ka na? Matulog ka pa."
"Hindi na ako makatulog." Sabi ko sa kanya at tsaka uminom ng tubig. Pinatay ni Reu
ang sigarilyo niya at tumayo sa pagkakaupo.
"Ayaw nilang magsalita." Aniya.
"Kakausapin ko sila." Sabi ko.
"Umuwi ka na muna, pagod ka. Alam ni Papang na nandito ka at gusto ka niyang

makita. Pinaiimbistigahan na rin niya kung sino ang nasa likod ng tangkang
magpapatay sa'yo."
"Hindi ba't sabi ko huwag mong sasabihin?"
"Nalaman niya, kilala mo naman iyon. Wala ring media ang may alam ng nangyari
sa'yo." Sabi niya sa akin. Nakahinga naman ako nang maluwag.
"Kakausapin ko sila." Sabi ko. Lumabas ako sa kusina at nakasunod lamang sa akin si
Reu.
Pumasok ako sa loob at pinalabas ang mga naroroon. Naiwan ako kasama si Reu.
"Iwan mo muna kami." Sabi ko sa kanya.
"Livai..."
"Please."
"Sabihin mo lang sa akin kapag may problema." Sabi niya sa akin bago lumabas.
Tinitigan ko silang apat at halos hindi na sila makilala dahil sa mga bugbog na
natamo nila. Ang iba ay hindi na kumikibo at para bang hinang-hina sila.
Lumapit ako sa lalaking alam kong may malay pa. Tumingin siya sa akin at nakita ko
ang hirap na dinaranas niya sa mga mata niya.
"Maawa ka sa amin..." Aniya. Hindi ako kumibo. Walang emosyon ko lamang siyang
tinitigan.
"May anak ako, dalawang babae. Hinihintay ako ng asawa ko..." Sabi niya sa akin.
"Alam mong may anak ka pero bakit mo ginawa ito?"
"Kailangan ko lang ng pera..." Umubo siya at tumalsik ang ilang dugo sa damit niya.
"Sino ang nag-utos sa inyo na ipapatay ako?"
"Kapag ba sinabi ko, pag-aaralin mo ang mga anak ko? Alam kong kahit sabihin ko,
papatayin niyo rin kami..."
"Pag-aaralin ko ang mga anak mo, sabihin mo kung sino ang nag-utos na ipapatay
ako." Matalim kong sabi sa kanya.
"June Henerez ang pangalan ko, alam kong kaya mong tuntunin ang mga anak ko. Ikaw
na ang bahala sa kanila, ikaw na."
Hindi ako kumibo, hinintay kong sabihin kung sino ang nagtangka sa buhay ko.
"Attorney Alexander Montemayor, siya ang nag-utos na patayin ka namin."
****
=================
Chapter Forty
FORTY
Mabilis ang pagmamaneho ko nang sasakyan. Hindi alintana sa akin kung bumangga man
ako o hindi. Blanko ang isipan ko ngayon. Maraming pumapasok sa isipan ko pero
hindi ko alam kung ano ba ang uunahin kong isipin. Nalilito ako, nababaliw at para
bang bibigay na lang akong bigla, pero alam ko sa sarili ko na hindi ako pwedeng
sumuko.
Naramdaman ko ang pagbagsak ng luha mula sa mga mata ko. Hindi naman ako tanga para
maniwala na si Alex ang nagtangkang magpapatay sa akin. Hindi ko lang talaga kinaya
ang ginawa ko kanina.
I killed him.
Ilang taon na nga ba ang lumipas simula nang pumatay ako? Fifteen years? I wiped my
tears away. Hindi ko naman talaga intension na patayin siya, nadala lang talaga ako
nang mga pangyayari.
Nababaliw na ako. Hindi ko na alam ang gagawin ko. Masyadong maraming nangyari at
kung noon, nakakaya ko pa, ngayon hindi ko na alam.
Muling tumunog ang cellphone ko at rumehistro sa screen ang pangalan ni Alex.

Sinagot ko iyon gamit ang earphones ko.
"Where are you?! I've been calling you for hours! Are you okay?! Tell me!" Hindi
ako nakasagot. Pinakinggan ko lamang maigi ang boses niya.
I miss him so much.
"Tell me, where the hell are you?!" He's worried, I guess.
"Where are you?" Halos wala ng lakas ang boses ko.
"What?"
"Where are you?" I asked him again in a low voice. I need him right now, I need
someone to lean on. Hindi ko na ata kaya.
"I'm in my unit right now, I can't sleep, I'm still
looking for you. Lahat na pinagtanungan ko pero wala akong balita kahit isa sa'yo!"
He told me.
I hang up my phone after he said that.
Mas binilisan ko pa ang pagmamaneho ko hanggang sa makarating ako sa syudad. Mabuti

na lamang at madaling araw at wala gaanong sasakyan.
Nang makarating ako sa building ni Alex, naghanap agad ako ng parking lot. Hindi
naman ako nahirapan kaya nakababa rin ako agad. Ibinigay ko lang ang I.D ko sa
receptionist at umakyat na sa itaas. Kumatok lamang ako saglit sa kwarto ni Alex at
lumabas agad siya.
Niyakap ko siya nang mahigpit na mahigpit.
"Damn it, Maria!" Niyakap niya ako nang mahigpit. Ibinaon ko ang mukha ko sa dibdib
niya at umiyak.
"Damn, I don't know what I will do if something bad happen to you..." Bulong niya
sa akin. Humigpit pa ang yakap ko. Umiyak lamang ako nang umiyak, dahil pakiramdam
ko, ligtas ako kapag siya ang kasama ko.
Pumasok kami sa loob ng unit niya. Lumayo ako saglit sa kanya at sinapak siya nang
malakas. Tumumba siya sa sahig.
"What the hell--?"
"Matagal ko nang gustong gawin iyan, ngayon lang ako nagkaroon ng pagkakataon." I
told him and helped him get up.
Namula ang pisngi niya na sinapak ko. Hawak niya iyon at batid kong masakit ang
pagakasuntok ko sa mukha niya. Minsan lang naman mapuruhan ang gwapo niyang mukha
kaya ayos lang.
"It hurts."
"I know." I smiled.
Lumapit siya sa akin at muli akong niyakap.
"I love you." Seryoso niyang sabi sa akin. Napakapit ako sa damit niya dahil sa
sinabi niya."
"Mahal na mahal kita, Maria. Ikaw lang ang nag-iisang Maria
sa buhay ko." Bulong niya sa akin.
Lumayo ako saglit sa kanya.
"Mahal mo ako pero bakit binalikan mo siya?" Tanong ko.
"Hindi ko siya binalikan, I know what you are doing and I want to help you. The
case you are holding right now was offered to me before but I rejected it because I
care for myself and for you. Ayokong madamay tayo sa gulong iyon pero matigas ang
ulo mo. You accepted it without asking my opinion. The least I can do is to help
you." He told me. Lalo akong naiyak sa sinabi niya.
Hindi naman talaga ako iyakin pero bakit pagdating sa lalaking ito nagiging iyakin
ako?
"I still have one more question." Seryoso niyang sabi sa akin. Hinintay ko siyang
magsalita. He's looking at me intensely.
"Ikaw ba ang Maria na nakilala ko noon? Are you that Maria I fell in love with?" He
asked me. Hindi ko inaasahan ang tanong na iyon. Nag-iwas ako ng tingin sa kanya.
Alex is smart.
No doubt that he is a lawyer. I can't fool him, he can read even the narrowest
line. Alam kong mahahalata niya at malalaman niyang ako iyon.
"I am not..." I tried to lie.
"Don't fool me, Maria. I know you are that person. You are my first love. Why you
have to pretend to be someone else you are not?" He asked me with a serious low
voice.
"Hindi mo naiintindihan, Alex..."
"Ipaintindi mo sa akin, Maria. Kaya ko namang intindihin kasi mahal kita." Mabilis
niyang sabi. Muli akong napaiwas ng tingin sa kanya.
"Look at me, I want you to know that I love you. Sa una pa lang, naramdaman kong
ikaw iyon pero pinilit ko ang sarili ko na iba ka. Ayokong
paasahin ang sarili ko pero bakit tinago mo? Wala ba akong halaga sa'yo? Hindi mo
ba ako mahal? Kahit kailan ba hindi ako naging importante sa'yo?" Aniya. Biglang
bumilis ang pintig ng puso ko sa sinabi niya.
"Mahal kita, Alex, alam mo iyan."

"Mahal mo ako pero bakit hindi mo sinabi sa akin agad? Lagi tayong magkasama, lagi
akong nasa tabi mo."
"Kung sinabi ko ba agad sa'yo magbabago ba ang pakikitungo mo sa akin? Alex, gusto
kong mahalin mo ako hindi dahil ako iyong Maria na nakilala mo noon. Gusto kong
mahalin mo ako dahil ako na ito, iyong Maria na hindi nagpapanggap at totoong ako.
Gusto kong mahalin mo ako kung ano ba at sino ako." Sabi ko sa kanya. Hindi ko na
napigilan ang sarili kong umiyak sa harap niya.
"Hindi nawala ang pagmamahal ko sa'yo kahit sinong Maria ka pa, tatandaan mo iyan."
Seryoso niyang sabi at tsaka niya ako marahang hinalikan sa labi.
"Mahal kita, noon at hanggang ngayon." Bulong niya sa mga labi ko.
"Mahal kita, hindi dahil Maria ang pangalan mo, mahal kita dahil iyon ang sinisigaw
ng isipan at puso ko." Sabi niya sa akin bago ako muling dampian ng halik.
"I was worried when I learned the ambush in your house. I went there but I was
blocked in the security office. Ganoon ka ata talaga magalit, minsan lang pero
matindi. I have to use my name just to enter there. Your house was devastated, it
was a mess. I contacted you but you weren't answering your phone. I am frustrated,
did you know that?" He told me while brushing his thumb in my face.
"Galit kasi ako sa'yo." Sabi ko sa kanya.
"Ngayon ba galit ka pa rin?" Tanong
niya sa akin. Umiling ako sa sinabi niya.
"Nangingibabaw iyong pagmamahal ko sa iyo." Sagot ko sa kanya. Ngumiti siya sa

sinabi kong iyon. Hinakawan niya ang mga kamay ko na para bang ayaw na niya iyong
bitiwan pa.
"You are not safe here in the city. I need to hide you where there is a hundred
percent security. The syndicate you are facing wants to kill you. I've heard you
rejected the case and accepted it again yesterday, right? They want to kill you and
of course, that Maria Rodrigo knows that." Mariin niyang sabi.
"I am always ready, Alex." I told him while looking at his eyes.
"I will always be with you no matter what. Naiinis lang ako dahil hawig mo iyong
Maria na iyon pero mas maganda ka pa rin naman at mas matapang." Ngumisi siya.
"Talaga?" Ngumiti ako at para bang bigla ay nawala ang mga agam-agam ko.
"Oo, masarap pa." Pilyo niyang sabi. Kinurot ko naman siya sa tagiliran dahil sa
sinabi niyang iyon. Kahit kailan talaga, hindi na magbabago sa kapilyuhan ang
lalaking ito.
"Your life is in danger, Alex."
"I know, but I'm still glad you are with me. Handa akong mapahamak basta maging
ayos ka lang. I will do anything. Maraming araw ang nasayang ko at babawi ako
sa'yo." Sabi niya sa akin.
"Kung sinabi mo agad, hindi na sana ako nagdrama pa. Nagsayang lang ako ng luha,
pakulo mo lang pala ang mga iyon." Sabi ko sa kanya. Mahina naman siyang tumawa at
tumitig sa akin.
"Damn, I so happy I see you again. This is the feeling I'm missing." Nakangiti
niyang sabi. Niyakap niya ako nang mahigpit at iniikot sa ere. Napatili ako dahil
sa ginawa niya. Pinalo ko siya sa balikat nang maibaba niya ako.
"Mayabang ka kasi malaki ang mga muscles mo sa katawan kaya nabubuhat mo ako. Paano
na lang kapag lumaki na ang tiyan ko?" Sabi ko sa kanya. Kumunot naman ang noo niya
sa sinabi ko.
"Ha?" Nagtataka niyang tanong. Natawa naman ako sa sinabi niya. He looks so cute
when he's curious.
"Wala ano ka ba." Tinawanan ko siya. Lumapit siya sa akin at hindi nawawala ang
pagkakakunot ng noo niya. Magkasalubong na magkasalubong ang makakapal niyang
kilay.
"Anong hindi na kita kayang buhatin kapag lumaki na ang tiyan mo? Are you saying
you are..." Nanlaki ang mga mata niya at napatitig sa akin. Ngumiti naman ako sa
kanya at tumango.
"Buntis ako, Alex."
****
=================
Chapter Forty One
FORTY ONE
Hindi maipinta ang gulat sa mukha ni Alex nang sabihin ko sa kanyang buntis ako.
Three weeks ago when I found out I am pregnant. Sa una kinabahan ako pero
nangibabaw iyong excitement na nararamdaman ko. Ayokong sabihin sana kay Alex na
buntis ako pero alam kong hindi pwede at unfair iyon sa part niya. I want him to
know that we will have a child. Wala naman kami sa isang nobela o teleserye na
kailangan ko pang itago ang magiging anak namin. We need to be real in this cruel
world.
"Paano?" Pabulong niyang sabi habang titig na titig sa akin. Binatukan ko naman
siya sa sinabi niyang iyon.
"Siraulo ka, anong paano? Ano bang ginagawa para makabuo ng bata? Hindi naman tayo
gumagamit ng proteksyon so what would you expect?" I told him.
"I know, I know. Hindi lang ako makapaniwala na magiging tatay na ako." Tumitig
siya sa sinapupunan ko at bakas pa rin sa mukha niya ang labis na pagkagulat.
"Are you feeling okay? What's the baby's gender?" Tanong niya. Natawa naman ako sa
sinabi niya.
"Hindi ka ba nag-aral noong elementary ka? Matagal pa bago malaman ang gender ng
baby." Natatawa kong sabi.
"I'm damn excited!" Aniya. Nagulat ako nang bigla niya akong buhatin. Napatili ako
dahil sa ginawa niya.
"We are going to be parents!" Sigaw niya.
"Marinig ka nila!"
"I don't care!" Nakangiti niyang sabi. Ibinaba niya ako at hinalikan sa labi.
"Mahal na mahal kita." Bulong niya sa akin.
"Mahal na mahal din kita, Alex." I told him while
looking at his eyes.
"Aalis tayo, we both know we are not safe here." Aniya. Tumango naman ako sa sinabi
niya. Nagmadali siyang pumasok sa loob ng kwarto niya at kinuha ang mga gamit niya.
Nagmamadali siya at halatang kabado siya.
Bigla ko siyang niyakap mula sa likuran dahilan para matigilan siya.
"Everything will be okay, Alex. I love you." I whispered to him. Humigpit ang yakap
ko sa kanya.
Humarap siya sa akin at ngumiti.
"Basta kasama kita, kuntento at masaya na ako." He told me. Ngumiti ako sa kanya at
humalik sa kanya.
Pinagpatuloy niya ang pag-aayos ng gamit niya at nang matapos ay nagmadali kaming
umalis.
"Where are we going?" Tinanong ko siya habang nagmamaneho. Iniwan ko na rin ang
sasakyan ko sa building at sinabihan ko si Reu na kunin niya iyon. Alam na rin
namin kung sino ang nasa likod ng tangkang pagpapapatay sa akin katulad na rin ng
sinabi ni Alex.
"I will take you to the safest place I know. I already contacted some lawyers to
take the case. I won't allow you to accept it again lalo na't alam kong buntis ka."
"Alex, I'm fine."
"And I'm not fine with it. Ano'ng silbi ko kung hahayaan kitang mapahamak? Gusto
mong patayin ko ang sarili ko kapag may nangyari sayong hindi maganda?" Seryoso
niyang sabi.
"Umaasa ang pamilya nila sa akin."
"Inutusan ko na rin ang mga tauhan ko na dalhin sila sa mas safe na lugar, so don't
worry about that." Sabi niya sa akin. Napatitig naman ako sa kanya.
"Don't ask how, I'm a Montemayor, remember?" Ngumisi siya.
"Mayabang ka talaga, sana huwag magmana ang magiging
anak natin sa'yo." Pabiro kong sabi.

"C'mon, it runs in the blood." Pilyo niyang sagot. Hinawakan naman niya ang kamay
ko habang nagmamaneho.
"I'm excited to hear him say Daddy." Nakangiti niyang sabi.
"Kapag lalaki ano ang gusto mong pangalan?" I asked him. Hindi ko inakala na aabot
kami sa ganitong bagay. Iyong tipong tatanungin ko siya kung ano ba ang gusto
niyang maging pangalan ng magiging anak namin.
It feels so good.
"I want you to name our first, sa susunod ako naman." Sagot niya.
"Anong sa susunod ka d'yan, wala pa nga atang katawan itong anak natin, iniisip mo
na agad ang susunod." Natatawa kong sabi sa kanya.
"I'm now ready, I'm now ready for responsibilities of a father and husband. I want
to marry you, Maria. I don't have a ring right now, but I have myself." He told me.
Humigpit ang hawak niya sa kamay ko.
"I love you, Maria. Are you willing to marry me?" He asked me. Napaluha naman ako
habang nakangiti sa sinabi niya.
I never thought Alex could be noble like this.
"Kahit wala ka pang singsing na dala, ikaw lang kuntento na ako." Seryoso kong sabi
sa kanya.
Saglit niyang inihinto ang sasakyan sa gilid ng kalsada at tsaka lumabas.

Nagsisisigaw si Alex sa labas at nagtatatalon. Mabuti na lamang at kakaunti lang
ang mga sasakyan at wala namang sumita sa kanya.
"Bumalik ka nga rito, Alex! Para kang siraulo d'yan!" Natatawa kong sabi sa kanya.
Bumalik naman siya sa loob na ngiting-ngiti.
"I can't help it, I'm happy!" He told me. Ngumiti lang ako sa kanya.
Masaya na ako na makita siyang masaya. Wala namang ibang
importante sa akin kung hindi maging masaya ang mga tao sa paligid ko.
"I know you haven't had enough sleep, you should rest. Gigisingin na lang kita
kapag naroroon na tayo." Seryoso niyang sabi sa akin.
Umiling naman ako.
"I don't want to rest, gusto lang kitang titigan habang nagmamaneho." I told him.
Ngumiti siya at hinawakan ang kamay ko.
Tahimik lamang siyang nagmamaneho habang ako ay nakatitig sa kanya. Minsan ay

titingin siya sa akin at hahalikan ang kamay ko.
Lihim akong napaiyak sa saya dahil sa kanya.
"I love you, Alex..." I told him while he was driving.
"I love you too, love." Sagot niya sa akin habang nakangiti.
Tahimik ko lamang siyang pinanood magmaneho hanggang sa makarating kami sa isang

malaking bahay. Hindi ko mapigilang mamangha lalo na't pribado ang subdivision na
pinasukan namin ni Alex.
"Where are we?" Tanong ko nang pumarada siya sa harap ng gate.
Hindi naman siya sumagot at ngumiti lang sa akin. Kumunot ang noo ko dahil
nagtataka ako sa inikikilos niya. Lumabas ang gwardya at agad na pinagbuksan siya
ng gate. Tumuloy siya sa loob at mas lalo akong namangha dahil sa laki ng bahay.
"Kaninong bahay ito, Alex?" I asked him. Hinawakan niya naman ang kamay ko at
niyayang pumasok sa loob. Ngiti lamang ang isinasagot niya sa akin at hindi ko
maintindihan ang ikinikilos niya.
Nanlaki ang mga mata ko nang masilayan ko ang loob. It's beyond beautiful! The
house has a lot of paintings in the wall, may malaking wall clock din na nakasabit
sa dingding. Kumpleto sa gamit ang bahay pero walang tao roon.
Lumingon
ako kay Alex na may ngiti sa mga labi.
"Do you like our new house?" He asked me.
"Our?" Tanong ko. Tumango naman siya sa akin at lumapit.
"Ano bang sinasabi mo, Alex..." Sabi ko sa kanya. Niyakap niya ako mula sa likuran.
"Ibabahay na kita, matagal nang gawa itong bahay. Hindi lang ako umuuwi rito dahil
wala pa namang akong balak ibahay, ngayon mayroon na." Sabi niya sa akin.
Naiyak naman ako sa sinabi niya.
"Paano iyong bahay ko? Sayang iyon, pinag-ipunan ko..."
"Bakit? Hindi naman natin papabayaan iyon, sa katunayan, ako na ang nagpagawa ng
bahay mo." Aniya.
"Bakit ang suwerte ko sa'yo, Alex?" Umiiyak kong tanong sa kanya.
"Ako ang suwerte sa'yo, Maria." Aniya at tsaka niya pinahid ang luha ko.
"Ang mahal ko, nagiging iyakin na. Ganyan ba kapag buntis?" Kiniliti niya ako.
"Alex ha!" Natatawa kong sabi.
"My cousins will be here soon, I told them you are pregnant. Jeorge is also
excited, my Dad and Mom too. Sa una nagalit si Daddy, hindi man lang daw kita
pinakasalan bago anakan." Tumawa siya.
"Malibog ka kasi, Alex." Tumawa ako.
"Magpahinga ka na, alam kong pagod ka na. It's already six am, at hindi maganda sa
buntis ang magdamag na gising ha?"
"Wala akong damit, Alex." Sabi ko sa kanya.
"Oh, mas okay nga iyon eh." Sabi niya sa akin. Binatukan ko naman siya sa sinabi
niyang iyon.
"Siraulo ka, seryoso kasi ako. Hindi naman ako makakatulog kung hindi ako
nakakaligo." Sabi ko sa kanya. Inakbayan naman niya ako.
"Ako pa ba? Alam mo namang lagi akong handa." Kinindatan niya ako at tsaka biglang
binuhat at dinala sa itaas.
"Walang tao ngayon dito, solo natin." Pabulong niyang sabi sa akin.
"Tigilan mo ako, Alex ha!" Tumatawa kong sabi.
"Bakit? Huwag mong sabihin na hindi mo ako namimiss? Eh minsan nga ikaw pa ang
namimilit sa akin." Pilyo niyang sabi.
"Ang kapal ng mukha mo ha! Ikaw nga itong laging kumakalabit kahit tulog na ako."
Inirapan ko siya.
Pumasok kami sa loob ng kwarto and believe, Alex really prepared everything for us.
Sinipa niya ang pinto para isara iyon at agad akong inihiga nang marahan sa kama.
Hinubad niya ang polo shirt niyang suot at tumambad na naman sa harap ko ang
maganda niyangng kilay. katawan.
"Confident?" Tinaasan ko siya ng kilay. Nag-flex naman siya ng muscles sa harap ko

at tawa lang ako nang tawa.
"Are you seducing me?" I asked him. Tumawa naman siya sa sinabi ko.
"Bakit? Naaakit ka ba? Ang sabi kapag buntis daw laging mainit." Sabi niya sa akin
at tsaka niya dahan-dahang hinubad ang suot niyang pantalon at itinira ang boxer
brief niya.
Napakagat ako sa ibabang labi ko lalo na't halos wala na siyang saplot sa katawan.
Nakangisi lamang siya nang nakakaloko sa akin.
"Alex do not try to..."
"Bath time, love." Tumawa siya. I was about to say something when my vision
suddenly became black.
Napatigil ako.
Hindi agad ako nakakilos at nawala ang ngiti sa mga labi ko.
No, this is not happening again.
No, please.
Not now.
****
=================
Chapter Forty Two

FORTY TWO
"May problema po ba sa kanya, Doc?" Tanong ni Papang sa babaeng doctor na tumingin

sa akin kanina. Nakakatitig lamang ako sa kanila dahil hindi ko naman naiintindihan
masyado ang pinag-uusapan nila. Ang iniisip ko ay ang gutom ko dahil sa tagal ng
check-up.
"You told me that her thinking credibility is beyond of her age, right? It's not
normal and let's say that she is gifted and I believe there will always be a
problem with that. Her vision is still normal, the result of her CT scan is normal
also and I can't say that she is prone to brain cancer or tumor. Iwasan na lang
niya masyado ang pagbabasa ng libro dahil baka lumalabo lang ang mata niya kaya
madalas na sumasakit at dumidilim ang paningin niya." Sabi ng doctor.
"Anong brain cancer?" Tanong ko sa kanila.
"Wala iyon, anak." Ngumiti si Papang sa akin.
"Sige po, Doctora. Babalik na lang po kami kapag sumasakit na naman po ang ulo
niya." Sabi ni Papang.
"Babye po, thank you!" Sabi ko sa doctor. Ngumiti lang ito sa akin bago kami umalis
doon.
"Pang, sabi mo mag-eat tayo sa labas ha. Gusto ko nang pizza, chicken, french fries
tsaka iyong pinakain sa akin ni Maria na bilog na may chocolate. Ano nga ulit iyon,
Pang?" Tanong ko.
"Donut, anak." Ngumiti si Papang.
"Iyon nga, Pang! Ang galin mo talaga! Siguro Pang mahilig ka kumain ng ganoon kaya
lumaki iyang tiyan mo. Sabi kasi ni Maria nakakataba raw iyon pero kaya ko namang
umubos
ng isang box na ganon!" Tuwang-tuwa kong sabi.
"Ikaw talagang bata ka, lagi mo na lang niloloko ang Papang mo." Tumatawang sabi
niya sa akin. Pumasok na kami sa loob ng sasakyan at naroroon si Mang Roger.
"Oh, ano raw sakit mo?" Tanong niya sa akin.
"Healthy kaya ako, sabi nang doctor wala raw akong sakit!" Pagmamalaki ko.
"Baka raw lumalabo lang ang mata kaya babawasan na ang pagbabasa ng libro sa gabi
ha." Sabi ni Papang at tumango naman ako.
"Are you now okay, love?" Tanong ni Alex sa akin. Kanina pa niya ako paulit-ulit na
tinatanong simula nang magising ako. Nasa sala kami at kumakain ng pasta at pizza.
Noong una, ayaw niya akong payagan na iyon ang kainin ko kasi hindi raw healthy
pero ang napapayag ko rin siya nang sabihin kong naglilihi ako sa pizza.
Alex's really sweet.
"Okay lang ako, ano ka ba. Masyado ka lang paranoid, hindi ba't sabi ko sa'yo
normal lang sa buntis ang sumakit ang ulo?" I told him.
"Nakapagpacheck-up ka na ba sa OB mo?" Tanong niya sa akin.
"Once, when I want to confirm if I'm really pregnant." Sagot ko sa kanya.
"You have to rest, I will call my secretary to find you a personal OB na pupunta na
lang dito sa bahay." Seryosong sabi ni Alex. Tumitig naman ako sa kanya.
"Alex, are you worried about me?"
"Of course! Why would I not? You are wife, mother of my child and I want you to be
with me for the rest of my life. I care for you because you mean so much to me."
Seryoso niyang sabi sa akin. Hindi naman ako nakapagsalita sa sinabi niyang iyon.
"Do you think mapapatawad
ko ang sarili ko kung may masamang mangyari sa'yo? Mas gugustuhin ko pang ako na
lang ang masaktan, huwag lang ikaw." Sabi niya sa akin. Lumapit naman ako sa kanya
at niyakap siya.
"Huwag ka ngang magsalita ng ganyan, Alex. Pinapaiyak mo lang ako." Naluluha kong
sabi sa kanya.
"Mahal kasi kita at kaya kong gawin lahat para sa inyo ng anak natin." Bulong niya
sa akin.
"Ayokong may mangyari sa atin pareho, Alex. Hindi ko rin kakayanin kung pati ikaw
mapahamak. Kasalanan ko kung bakit tayo ngayon nasa ganitong sitwasyon and I want
to end this."
"No, love, we will end this together." He told me, assuring he's always with me.
Napangiti naman ako dahil alam kong hanggang sa huli magkasama pa rin kami ni Alex.
Hanggang sa huli.
LUMIPAS ang mga oras at dumating ang ibang pinsan ni Alex. I was actually admiring
all of them when they appeared at the front door. They are excited for both of us.
But I know they don't have any idea what's really happening to us.
No one knows.
"Finally, Xander!" Tuwang-tuwa si Travis nang dumating sila ni Jeorge. Nandito rin
si Heena, Axcel, Ara at Aivan kasama ang mga anak nila.
"I'm really happy for both of you. Kailan ba ang kasalan para mapaghandaan na?"
Tanong ni Jeorge. Ako naman ay ngumiti lang.
"Malapit na, huwag kang excited. Where's Din?" Ani Alex.
"Busy sa business niya, alam mo naman ang babaeng iyon, tigang na sa lalaki." Sagot
ni Jeorge.
"Ang ganda mo." Nakangiti kong sabi kay Ara. She looks really simple but her beauty
is captivating. I like her tan skin that make her looks so classy.
"Ikaw rin naman, maganda.
Congratulations sa inyo ha? Kung kailangan niyo nang tulong ni Xander, andito lang
kami." Malumanay niyang sabi habang nakangiti.
"I like your house dude, especially the paintings." Ani Axcel. Nakaakbay siya sa
asawa niya na para bang ayaw niyang pakawalan iyon.
"Ang gaganda niyo." Sabi ko sa kanila. Ngumiti naman sila at nagtawanan.
"Ikaw rin naman, Maria, maganda ka. Sayang nga at hindi nakahabol si Ate Raisse at
Rissa. If you see them, lalo mong masasabi na dyosa ang mga napapangasawa ng mga
Montemayor." Pagbibiro ni Jeorge.
"Have you seen Angelo? He's tall now! Parang noon lang, he's just a cute baby
ngayon mukhang magpapaiyak na rin ng mga babae katulad ni Kuya Greg." Heena said.
"I recognized some of your paintings in the wall, Xander." Aivan said with a deep
voice. Kunot noo naman akong napatingin kay Alex.
"You paint?" I asked. Namula naman ang buo niyang mukha sa sinabi ko. Hindi ko alam
na may talent pala siya sa pagpipinta.
"That was before, love." He told me. Umakbay siya sa akin at aminin ko man o hindi,
kinilig ako sa ginawa niya kahit simple lang iyon.
"Let's grab some drink, I brought some." Ani Aivan. Tumayo naman silang mga lalaki
at lumabas ng bahay kaya nagkaroon kaming mga babae na pagkakataon na mag-usap.
"I was curious how you actually met." Tanong sa akin ni Heena.
"We were classmates in high school." I told them.
"Really?" They said in chorus.
"You did not tell me that, Maria." Ani Jeorge.
"Kayo ba, how you met you each other?" Tanong ko.
"Kami naman ni Travis magkakilala na since mga bata pa lang, mortal
enemy turned in to lovers." Ani Jeorge.
"Magkaibigan din ang family ko at family nila Axcel. Also, we were engaged since
high school. Akala ko nga hindi talaga kami magkakatuluyan. You know he's playboy
before, lapitin ng mga babae. We also both know that the engagement is not serious
at all." Nakangiting kwento ni Heena sa amin.
"Naalala ko pa noon noong umiyak ka dahil kanino nga ulit iyon, Thalia?" Natatawang
kwento ni Jeorge at natawa na rin si Heena.
"Ara has the most interesting story here, malateleserye!" Ani Jeorge. Napatingin
naman ako sa kanya at tanging ngiti lang ang sinagot niya sa akin. Mukhang ang
bait-bait niya lalo na kapag nagsalita siya.
"I am actually curious of your love story, Ara." I told her.
"Believe me, Maria, nagimbal kami sa love story ng dalawang iyan. But you know,
their story is really an inspiring one." Heena said.
"May mga bagay lang talaga na hindi madali sa una." Nakangiti at malumanay na sabi
ni Ara.
Dumating naman ang mga lalaki at may dala silang mga alak at juice.
"We also brought some meat, let's grill." Ani Axcel.
"Baby, are you okay?" Narinig kong sabi ni Aivan kay Ara kahit mahina lang ang
pagkakasabi niya. Napangiti ako sa kanilang dalawa. Suddenly, I became curious of
their relationship. Ara looks really fragile while Aivan's not.
Nagtakbuhan ang anak nila sa kanilang dalawa at hindi ko mapigilang mapaluha sa

saya. Ganito ata talaga kapag nagdadalang tao, nagiging emosyonal.
"Mama, si Kuya kamo gusto ako itulak sa pool ni Tito Xander!" Sabi noong isa na ang
alam kong pangalan ay Adrian.
"Hindi naman, ginulat lang kita." Sagot naman ni Alexandre. Natandaan ko ang
pangalan niya dahil pareho sila ni Alex ng pangalan.
They are both cute.
"Hindi ba't may bunso kayo?" Tanong ko kay Ara.
"Oo, pero nasa mga Lolo't Lola siya ngayon." Ani Ara.
"Excited kasi si Tita Freen na magkaroon ng apong babae, alam mo na, walang anak si
Tita Freen na lalaki. They are all men, lalo na iyong bunso, pinakababaero."
Natatawang sabi ni Jeorge.
"Magbabago rin si Francisco kapag nakahanap ng katapat niya, he's still young, we
know that." Ani Heena. Nakangiti lamang ako habang nag-uusap sila. I want to know
more about their clan, lalo na't isang Montemayor ang magiging anak ko.
Maria Livai Arcaga Montemayor.
"Hey, are you okay?" Ani Alex sa tabi ko. Tumango naman ako.
"Tara let's prepare the foods." Tumayo si Jeorge kaya sumunod na rin kaming mga
babae.
We prepare the foods, at halatang handa sila bago pumunta rito. Ang sabi ni Alex ay
sa susunod na lingo niya ipapabless ang bahay para makatira na kami nang tuluyan
dito.
He's really serious and I'm so happy with it.
We were preparing the food when my phone suddenly vibrated. Palihim akong umalis
saglit sa may kusina at sinagot iyon.
It's my doctor.
"Good day, Atty. Arcaga. I already examined your results and I hope you can visit
my clinic as soon as possible to discuss it with you." Ani ng doctor ko. Biglang
bumilis ang pintig ng puso ko at hindi ko alam kung bakit.
"What's the result?" I bravely asked him.
"I'm sorry, it is a bad news."
****
=================
Chapter Forty Three
FORTY THREE
Nagpakawala ako nang malalim na buntong hininga ng makarating ako nang maayos sa
clinic ng doctor ko. Mabuti na lamang at pinayagan ako ni Alex na lumabas mag-isa.
"Ms. Arcaga po?" Ani ng babaeng sumalubong sa akin, marahil ay secretary ng doctor
ko. Tinapunan ko siya ng ngiti at tumango.
"Dito po." Nakangiti niyang sabi sa akin at tsaka ako inalalayan papasok sa loob.
"Good morning, Atty. Arcaga." Nakangiting bati sa akin ng doctor ko nang makita
niya ako.
"Ms. Arcaga na lang, Doc. Parang bago naman ako sa'yo." Pabiro kong sabi sa kanya.
Pinaupo niya ako sa harap ng table niya at may kinuha siyang mga papel.
"How's my result, Doc?" Tanong ko.
"It's not actually about your condition, but it's about your baby. Your head aches
do not mean a thing serious about your health. Tumitindi lamang ang pagkalabo ng
mga mata mo kaya sa tingin ko, kailangan mo na talagang magsuot ng salamin." Aniya.
Bigla naman akong kinabahan sa sinabi niya dahil tungkol ito sa baby ko.
"What about my baby?" Kinakabahan kong tanong.
"Mahina ang kapit ng bata sa sinapupunan mo, Maria. Hindi ko rin masigurado sa'yo
kung magtatagal siya dahil may nakita pa akong ibang problema." She told me. Bigla
akong natigilan at para bang bigla ay bumagal ang paggalaw ng mundo.
I know what she's talking about.
"Tell me, Doc. Mabubuhay ba ang anak ko sa sinapupunan ko?" I asked her.
"Maria, I will advise you as a close friend of mine, itigil mo na kung ano ba iyang
ginagawa mo. I know you, we have been friends since college."
"Tell me frankly, Lowella. What's actually the situation here?" I told her. Huminga
naman siya nang malalim at tsaka iniabot sa akin ang isang envelope.
"I detected three heartbeats, Maria. Of course, one is yours and the other two are
your babies." He told me. My mouth suddenly parted. No, I'm not imagining it.
"T-Two? You mean hindi lang isa ang baby sa sinapupunan ko?" I stammered and she
nodded.
"Yes, I actually want to talk with you personally so I can give you the best advice
I could as your doctor and close friend of mine." She told me.
I have two babies inside of me. Paano nangyari iyon? Sa pagkakaalam ko, bihira ang
mga ganitong kaso, maliban na lamang kung nasa dugo at lahi ito.
"Maria, maaaring hindi mo kayanin ang pagbubuntis. Your body is not capable of
adjusting at this rapid pace-" Pinutol ko ang sinasabi niya.
"So what are you trying to say, Lowella? I should kill my babies in order for me to
live?" Bahagyang tumaas ang boses ko.
"Of course not! I chose this profession because I want to save lives. What I'm
trying to say is, stop what you are doing!"
"I already stop, Lowella." Yumuko ako. Nararamdaman ko ang paninikip ng dibdib ko.
Ganito ata talaga kapag nagdadalang tao ang isang babae, nagiging mababa ang luha.
"Maria..."
"I don't want this anymore, Lowella. I want another chapter of my life. A different
one, iyong masaya ako at simple lang lahat ng bagay, may problema pero malalampasan
naman namin, but I don't fucking know how I will escape these problems I
made..."
"Maria, listen, hindi pa huli ang lahat. He's there, the father of your children.
Be with him, I have this feeling that he will protect you. Hindi ka nag-iisa sa
labang ito, Maria. Your friends, your family, and Alex, they are all here for you."
She told me while gently holding my hands.
"Thank you, Lowella. You've been a good friend to me."
"I'm always here for you, Maria. For now, I will prescribed some medicines and
vitamins for you and your babies. Make sure you will take it at the right time.
Kailangan mo rin iwasan ang mga pagkain na hindi pwede sa'yo at kumain ka sa tamang
oras, lalo na't dalawang buhay ang nasa loob mo ngayon." Sabi niya sa akin. Tumango
lamang ako sa sinabi niya. May mga sinulat pa siya sa papel at agad din iyong
ibinigay sa akin bago ako umalis. Dumiretso ako sa drug store para bilhin ang mga
kailangan ko. Hindi rin naman ako nagtagal at umuwi na rin. Nadatnan ko si Alex na
naghihintay sa may sala.
He was reading some documents in the coffee table. I smiled and went to him.
Niyakap ko siya mula sa likuran dahil hindi naman niya napansin ang presenya ko.
Agad na remehistro sa mukha niya ang masayang ngiti. I love seeing his smile, it
makes me happy too.
"I called you, bakit hindi mo sinabi sa akin na pauwi ka na?" He told me after a
kiss.
"Nakaligtaan ko ang cellphone, malapit na rin naman ako. Hindi mo narinig ang
sasakyan?" I asked him.
"I was wearing earphones, hindi ko narinig. I miss you." He lovingly said to me.
Napangiti naman ako sa inasal niya.
Umupo ako sa tabi niya at niyakap siya. Pinanood ko siya sa
ginagawa niya.
"These are the documents my father sent to me. He wants me to check these for
validation." Aniya kahit wala pa akong tinatanong.
I stared at him and he noticed.
"What? Hindi ka ba napagod? How's your check-up?"
"I was actually waiting for that question." I told him. Tumawa naman siya dahil
alam niya ang sinasabi ko.
"I forgot you're a lawyer." Natatawa niyang sabi. Kinurot ko naman siya at mas lalo
lamang siyang natawa.
"Aivan and Axcel are twins, right?" I asked him. I know he's a lawyer and he will
eventually get what I'm talking.
"Yes, we always expect it in every generation. My grandfather has a twin brother,

unfortunately he died in a war. But I remember, there's no twins in the first
generation. In the second generation of our clan, mayroon na. Tito Travor, which is
Travis' dad and Tita Lilet, Din's mother. In our generation, Axcel and Aivan are
the twins. Aivan's first children got the next chance." He told me.
Kumunot naman ang noo niya at tumitig sa akin.
"Why are you actually asking?"
"Wala lang, napansin ko kasi na parang ang daming kambal sa pamilya niyo." Sagot ko
sa kanya.
"Are not telling me something, love?" He asked me.
"Hoy wala ha!"
"Lawyer ako, at alam ko kung nagsisinungaling ang isang tao."
"So ako ang akusado ngayon?" Pinigilan ko ang tumawa.
"Tell me..." He became serious. I stared at him and suddenly, I've realized that I
am so lucky to have someone like him.
Even before, he was really good for me. Most of our classmates were drooling for
him. Ayoko lang sa ugali
niyang papansin at akala mo ay bata kung mag-isip. Hindi ko nga inakala na magiging
abogado siya gayong paglalaro lamang ng bola ang alam kong madalas niyang ginagawa.
Now, he actually became a better man.
He looks so good, na tipong pwede na siyang ilagay sa mga cover ng pocket books na
nababasa ko noon. He's smart, it's now more obvious than before. At kahit pa
itanggi niya, nasa pangalan na niya ang pagiging mayaman. Nevertheless, I like him
because I know he's true about himself. Hindi siya iyong tipo ng tao na kailangan
pang magpanggap para magustuhan ng iba.
He doesn't like me before, but who knows? I never expected him to like me because
he's vocal about whereabouts when the subject is me.
I am now pregnant and he's the father. Ang bilis ng panahon na hindi ko na
namalayan na mahal na mahal ko na pala ang lalaking ito at ngayon ay nagdadalang
tao ako sa dalawang buhay na kami mismo ang gumawa.
It feels so surreal.
But to think that these lives are inside of me, I feel so great. Especially when
I'm with him.
I'm longing for someone who will protect me and love me without even changing.
Bihira iyong taong mamahalin ka kahit pa alam niyang marami kang nagawang mali at
imperfections sa buhay. Masaya lalo na sa una, pero habang mas tumatagal, mas lalo
mong naiisip na ayaw mong mawala ang taong nagmamahal sayo lalo na kung mahal mo
rin ito.
Love, apat na letra pero lubos na makapangyarihan para maapektuhan tayo sa bilis ng
pagkisap ng ating mga mata.
"Kambal, Alex." Dalawang salita, pero sapat na para mapasaya ang taong nasa harap
ko.
He stared
at me while his lips are a bit parted. He was speechless, the same reaction I did
when I heard about it. Ilang videos na nga ba ang napanood ko sa social media na
sinusurpresa nila ang kanilang mga asawa tungkol sa kanilang pagbubuntis?
Alex has the same reaction like those men. But the special about this thing, I'm
seeing it live.
"A-Are you damn serious?" He asked me. Natawa ako at bigla ay naisip siyang nag-
aalaga ng dalawang sanggol.
Can he actually handle two babies? Malamang na ang tulad niya ay manonood pa ng mga
videos sa internet kung paano magpalit ng diaper at magpatulog ng bata.
I'm actually excited to see him in that scenario.
"I'm damn serious." I smiled. Bigla ay niyakap niya ako nang maghipit at ilang
saglit lamang ay naririnig ko na ang paghikbi niya.
That's my weakness, Alex!
"Bakit ka umiiyak? Para kang sira!" Natatawa kong sabi pero sa katotohanan,
nagbabadya na rin ang pagbagsak ng mga luha ko sa sobrang saya.
"Wala naman akong ginagawang mabuti pero bakit sobra ang ibinibigay sa akin ng
Diyos?" Tanong niya sa akin habang humihikbi. Naramdaman ko pa ang paghigpit ng
yakap niya sa akin.
"Alam niya kasing magiging mabuting ama ka sa mga magiging anak mo kaya sobra na
ang ibinigay niya." Hindi ko na napigilan pa ang pagbagsak ng luha mula sa mga mata
ko.
"Maria, sobrang saya ko. Salamat dahil dumating ka sa buhay ko, salamat dahil mahal
mo ako. Hindi ko alam kung ano ba ang espesyal sa akin para mahalin at biyayaan ako
ng ganito..." Umiiyak niyang sabi sabi sa akin.
Bigla ay naalala ko ang isang kanta na napakinggan ko noon sa radio. Napangiti ako
at itinapat ang mga labi ko sa tenga niya.
"Walang sagot sa tanong kung bakit mahal kita..." Bulong ko sa kanya.
Kung ano man ang susunod na mangyayari, hindi ko alam. Walang may alam, ang
mahalaga, masaya kami ngayon. Pero alam ko naman na hindi pwedeng masaya ka lang.
Kailangan masaktan ka rin para matuto ko. Sino'ng may alam kung hanggang sa huli
kami pa rin kahit na magkakaroon na kami ng anak. Kung sa huli ba magkasama pa
kaming dalawa, at kung sa huli ba mahal pa rin naming ang isa't-isa.
Masasaktan at masasaktan ako.
Kami.
Pero ang mahalaga, lumaban ako dahil alam kong tama ko.
Wala namang mali na magmahal ng isang tao 'di ba? Kung mayroon man, konsepto iyon
ng pagmamahal dahil mayroong tamang tao na inilaan para sa atin.
At sana sa konseptong ito, sana si Alex na ang taong inilaan para sa akin.
****
=================
Chapter Forty Four
FORTY FOUR
Nagising ako sa liwanag na nagmumula sa bintana ng kwarto namin ni Alex. Agad akong
lumingon upang tignan si Alex pero wala siya sa tabi ko. Bumangon ako at agad na
dumiretso sa banyo. Itinali ko ang buhok ko upang hindi iyon mabasa bago ako
maghilamos. Tinignan ko ang repleksyon ng sarili ko sa salamin at hindi ko
mapigilan ang mapangiti.
I look fat.
Lumalaki na rin ang tiyan ko at bigla ay nakaramdam ako ng pananabik na makita na

ang mga anak namin ni Alex. Ang sabi ni Lowella, hindi pa raw namin pwede malaman
kung babae ba o lalaki ang mga anak namin. Maaari rin kasing isang babae at isang
lalaki ang anak namin ni Alex, pero kahit ano pa man, tanggap ko sila dahil sa akin
sila galing.
Bigla akong nakaramdam ng pagbaliktad ng sikmura at nasuka ako. Napapikit ako dahil
wala namang lumabas pero ang sakit ng lalamunan ko at ng tiyan ko. I guess this
thing is inevitable for me.
Morning sickness.
Nang maramdaman kong ayos na ako, bumaba na ako. Nadatnan ko naman si Alex sa may
kusina at naghahanda ng agahan.
"Daddy duties?" Ngumiti ako sa kanya. Nagulat naman siya nang marinig ang boses ko.
"Bakit gising ka na agad? Hindi ba kapag buntis mga tanghali na nagigising?" Kunot-
noong sabi niya sa akin. Natawa naman ako sa sinabi niya.
"Sira, hindi naman lahat ng buntis ganoon 'no. Tsaka bakit ang dami naman ata
n'yan?" Sabi ko nang mapansin kong ang dami niyang niluluto.
"Dalawang bata ang nasa tiyan mo, eh matakaw ka pa, kaya dapat madami."
Sagot naman niya sa akin. Pabiro ko namang hinampas siya sa braso.
"Grabe ka naman! Tignan mo nga iyan, hindi ko naman mauubos iyan. Hindi pa naman
ako bibitayin, Alex!" Singhal ko sa kanya.
"Binibiro ko lang naman ang misis ko, bawal ba?" Nakangisi niyang sabi sabay yakap
sa akin mula sa likuran. Agad kong naramdaman ang init ng katawan niya mula sa
likuran ko.
Hindi ko naman mapigilan ang mapangiti.
"Ang landi mo, Alex." Bulong ko sa kanya.
"Natanong mo ba sa doctor mo kung pwede kahit buntis ka?" Bulong niya sa akin.
"Anong pwede?" Tanong ko.
"Alam mo na, iyong ano..." Aniya. Nanlaki naman ang mga mata ko sa sinabi niya.
"Alex, ikaw talaga!"
"Malay mo makaisa pa tayo, humabol ba." Sagot niya sa akin. Tawa naman ako nang
tawa sa dahilan niya.
Boys will be boys.
"Ikaw talaga, Alex, lahat ng kalokohan sinalo mo." Humarap ako sa kanya.
"Namimiss lang kita." Seryoso niyang sabi sa akin.
"Hayaan mo mamaya, ako bahala sa'yo." Sabag kindat sa kanya. Napangiti naman siya
sa sinabi ko at akala mo batang binilhan ng candy.
"Talaga ha! Wala nang bawian!" Sagot niya.
"Kumain muna nga tayo, hindi ka ba papasok sa trabaho?" Tanong ko sa kanya. Umupo
kami sa harap ng lamesa at siya naman ay kinuha ang kape na itinimpla niya. May
gatas din siyang itinimpla para sa akin.
"Alam naman ni Daddy kung bakit ako hindi muna papasok. Actually, mom called me
earlier. Pupunta raw sila ngayon dito to visit us." Sabi ni Alex sa akin.
Ngumiti naman ako.
"What's the matter, may problema ba?" He asked me. Marahil ay napansin niyang
nagbago ang ekspresyon
ng mukha ko.
"I will meet Maria today, Alex." I told him. Bigla siyang napatigil sa pagkain.
"No." Mariin niyang sabi.
"It will just take a few minutes. I will just clear everything Alex, it's for the
best." Hinawakan ko ang kamay niya.
"No, love. Ayokong makipagkita ka pa sa babaeng iyon." Matigas niyang sabi.
"Alex, please, hindi naman pwedeng takbuhan ko na lang itong mga problema natin.
Our lives are still in danger. What do you want me to do, ignore it? Hayaan kong
mapahamak ka?" Bahagyang tumaas ang boses ko.
"How about you? Do you think I'm not worried about you? Tangina, mahal kita eh.
Hindi naman kita pwedeng pabayaan, lalo na't nagdadalang tao ka ngayon. Hindi lang
buhay mo ang mahalaga para sa akin, Maria. Pati na rin ang mga magiging anak
natin." Seryoso niyang sabi sa akin.
"Mahal kita, sobrang mahal na mahal. Hindi ko alam ang gagawin ko kung mawawala ka
sa akin. We both know how dangerous that woman is. Please, Maria, I don't want you
to see that woman again, please." He begged me.
Tumayo ako at lumapit sa kanya. Niyakap ko siya nang mahigpit.
"Alex, mahal na mahal din kita." I told him. Humiwalay ako sa kanya at tumitig sa
kanya nang seryoso.
"I will do this for both of us, for the sake of our babies and for everyone. This
will be the last time, Alex, I promise..." Kalmado kong sabi sa kanya.
"I will be with you."
"Alex-"
"No buts, love. Sasamahan kita, hindi kita hahayaang mag-isa lang." Mariin niyang
sabi. Huminga na lamang ako nang malalim dahil alam kong hindi ko na mababago ang
isip niya.
"Hindi ka sasama sa usapan,
sa gilid ka lang." I told him.
"Basta malapit sa'yo, sapat na sa akin." Sagot naman niya.
Tumango ako at bumalik na sa upuan para tapusin ang pagkain.
IPINARADA ni Alex ang sasakyan niya sa harap ng isang coffee shop. Doon kasi naming
napag-usapan ni Maria na mag-usap. I have to end this, hindi pwedeng palagpasin ko
na lang ito. I have to face that bitch. Gustuhin ko mang ingudngod ang mukha niya
sa lupa, hindi ko na lang gagawin bilang pangako kay Papang.
Bumaba na kami ng sasakyan at agad kong nakita si Maria sa loob na prenteng nakaupo
habang nagcecellphone.
"Umupo ka na lang malapit sa amin, hindi rin naman magtatagal ang pag-uusap naming
dalawa." Sabi ko sa kanya.
"Just tell me if there's a problem, okay?" He said and kissed me.
Pumasok na kami sa loob at dumiretso ako sa table ni Maria. Agad naman nagtaas ng
kilay ang impakta nang makita ako.
"My time is precious, Livai. Who do you think you are to make me wait?" Mataray
niyang sabi nang umupo na ako sa harap niya.
"Wala ako sa mood para makipagtarayan pa sa'yo. Ayoko namang bigla ko na lang
ingudngod iyang pagmumukha mo sa lamesa hanggang sa mabura 'yang five inches mong
make-up." Kaswal kong sabi sa kanya.
"What do you actually want, Livai?" She asked me.
"I want this to stop." I told her. Napangisi naman siya sa sinabi ko.
"Akala ko ba matapang ka? Bakit ata nababahag ang buntot mo ngayon, Livai?"
Nakangisi niyang sabi sa akin.
Hindi ako kumibo, ayokong magmatigas pa pero gustong-gusto ko ngayong sampalin ang
babaeng ito. Kasama ba sa paglilihi ang gustong manampal?
Iyong tipong babakat iyong kamay ko sa pisngi ng babaeng ito, just to satisfy me.
"I won't be the lawyer of the case, I won't bother you anymore." I told her.
Hindi nawawala ang ngisi sa mukha niya at kaunti na lamang ay masasapak ko na ang
babaeng ito.
"I really can't believe you are saying this, Livai. May hindi ba ako alam kaya
gusto mong itigil na ang lahat ng ito?" Nakataas pa rin ang kilay niyang sabi sa
akin.
"Ayoko nang makisali pa sa gulo niyo at may madamay pang iba. Yes, obviously you
are her killer, alam nating pareho iyon. Hindi ko nga maatim na may kaharap ako
ngayong mamamatay tao. Buhay ka pa pero iyong kaluluwa mo, sinusunog na sa
impyerno." Hindi ko na napigilan ang sarili ko na sumagot sa kanya.
"Huwag kang magmalinis, Livai. Pareho lang tayo at kung sakali mang nasusunog na
ang kaluluwa ko, huwag kang mag-alala. Magkikita rin tayo sa impyerno." Sagot niya
sa akin.
"Alam mo Maria, nagtataka ako kung ano ba talaga ang nangyari sa'yo. Mga bata pa
lang tayo, kitang-kita ko na ang dalawa mong sungay. Nagtataka nga ako kung bakit
Maria ang pangalan mo. Walang kang originality at kahit kailan, inggetera ka. If
you are going to ask me, kaya kong ituloy ang kaso, kayo kong ipakulong kayo
lalong-lalo ka na. You are the killer, ang dapat nga sa'yo nasa loob ng kulungan
but here you are, free and still a bitch. Kaya huwag mong kukwestyunin ang desisyon
ko. I won't be the lawyer anymore in that case and leave her family alone. Hindi ko
na kayo guguluhin at huwag na huwag niyo na rin akong guguluhin. Is that okay with
all of you? Malamang na tuwang-tuwa ang boss mo kung sino man siya sa desisyon kong
ito. You know me well, Maria. I can make your life like a hell." I told her,
fiercely.
"I don't know why you suddenly became this but this will be fine for us. We won't
bother you but I can't promise not to bother her family." Sagot niya sa akin sabay
ngisi.
"I'm warning all of you, don't bother her family. Minsan niyo nang pinagtangkaan
ang buhay ko at kaya ko rin iyong gawin sa inyo."
"Huwag mo kaming pagbantaan, Livai. Unlike you, I can make your life living in
hell, baka nga hindi lang ikaw. So you better shut yourself, huwag mo kaming
uutusan at huwag mo kaming didiktahan. We are always an enemy and in the end, isa
lang ang nabubuhay. Kung gusto mong mabuhay pa, manahimik ka. Ang dami mo masyadong
sinasabi pero kaya mo bang gawin? Matapang ka lang dahil nasa likod mo ang ama ko,
pero paano kung wala na siya?" Nakangisi niyang sabi sa akin.
Ngumisi ako at tumitig sa kanya.
"Kapag may masamang nangyari kay Papang, sa impyerno tayo pareho magkikita, Maria.
Kung demonyo ka, mas demonyo ako. Tell your boss don't mess with me, and everything
will be fine." Sabi ko bago ako tumayo.
"Have a nice day." I told her and leave our table. Lumabas ako ng coffee shop at
sumunod naman si Alex.
Doon lamang ako nakahinga nang maluwag.
****
=================
Chapter Forty Five
FORTY FIVE
"Are you sure you are okay?" Alex asked me for six times. He is slowly brushing my
back after I went to comfort room.
"I'm now okay, Alex. Sumakit lang iyong ulo ko pagkatapos kong maduwal." Sagot ko
sa kanya. Halata naman sa kanya na nag-aalala siya. It's actually written all over
his face.
Walong buwan na akong buntis at hindi naman na gaano kadalas ang pagduduwal ko,
ngayon na lang ulit nangyari. Sa mga buwan na nakalipas, ang daming nangyari,
mabuti na lamang at hindi na nagparamdam si Maria sa amin.
Masaya ako na unti-unting nagiging normal ang buhay ko kasama si Alex. Lahat masaya
at excited na manganak ako. Tuwang-tuwa sila na kambal ang ipapanganak ko and their
genders are surprised. Si Lowella lamang ang may alam at sinabi naming huwag
sasabihin hanggat hindi pa ako nakakapanganak. Nevertheless, our babies are
perfectly healthy. Alex became more matured as time passed by. Lumalabas ang
pagiging father figure niya. He always wants to talk with our babies every night.
Mayroon na rin kaming mga kasama sa bahay para hindi ako nag-iisa kapag wala si
Alex.
He is so sweet, lahat ng bagay ay ibinibigay niya sa akin kahit hindi ko naman

sinasabi. Pakiramdam ko, jackpot ako sa buhay dahil isang Alexander Montemayor ang
nabihag ng ganda ko.
"May gusto ka bang kainin? Kahit ano, sabihin mo lang." He told me. Umiling ako at
yumakap sa kanya.
"Ang bango mo." Sabi ko sa kanya. Tumawa naman siya at niyakap din ako.
"Matutuwa na ba ako at sinabihan
mo akong mabango ngayon?" Nakatawa niyang tanong sa akin.
Hinakawan ko ang kamay niya at ikinumpara sa akin.
"Ang laki ng kamay mo." Sabi ko sa kanya.
"Syempre, malaki rin ang ano ko!" Mayabang niyang sagot. Tawa naman ako nang tawa
sa sinabi niya.
"Kahit hindi naman talaga?" Pang-aasar ko sa kanya. Kumunot naman ang noo niya sa
sinabi ko.
"Anong hindi?"
Hindi ko mapigilang mapangiti sa sagot niya. Mukha ngang seryoso siya at mukhang
may gusto pang patunayan.
"Hindi naman kaya, sakto lang..." Pang-aasar ko sa kanya. Kumunot lalo ang noo
niya.
"You are lying, ikaw mismo nagsabi, malaki. Hindi mo nga kayang kainin nang-"
Tinakpan ko na ang bibig niya bago niya pa ituloy ang sasabihin niya.
Wala talagang preno ang bibig ng lalaking ito kahit kailan.
"Ikaw kamo, kahit kailan bastos." Pinisil ko ang ilong niya.
"Sayo lang naman ako bastos." Aniya. Ngumiti siya nang nakakaloko.
"Alex..."
"Hm-mn?"
"Darating ba ang time na magsasawa ka sa akin? Iyong maghahanap ka ng iba?" Seryoso

kong tanong sa kanya.
"What you are thinking about that? Hindi ko gagawin iyon syempre. Oo, maraming
nalapit sa aking babae pero ikaw lang ang gusto ko, I can be faithful and loyal to
you at the same time. It's my duty, as your husband and father of our children." He
told me.
"Husband agad? Hindi pa nga tayo kasal. Inuna mo muna ang bata bago ang simbahan."
Sabi ko sa kanya. Tumawa naman siya at niyakap ako nang mahigpit.
"I don't want you to think of that. Hindi ako ganoong lalaki, hindi kita iiwan o
ipagpapalit. Maybe before, I was
what you are thinking right now, but I have changed. Wala sa isip ko na iwan kayo,
dahil iyon ang turo sa akin ng mga magulang ko at dahil mahal kita, kayo ng mga
magiging anak natin. I am willing to die for all of you." He told me sincerely.
Nangilid ang luha sa gilid ng mga mata ko. Ganito ata talaga kapag buntis,
masyadong nagiging emosyonal.
"Pinapaiyak mo ako, Montemayor..." I told him. Hinalikan niya ako sa ulo at yumakap
pa sa akin lalo.
"I remember before, I've witnessed Aivan, he was always wearing a poker face.
Malayong-malayo kay Axcel and we always wonder why. Dahil ba si Axcel mayroon Heena
na nandyan palagi para sa kanya? Mahirap siyang kausapin noon and we thought, if he
will have a girlfriend, baka magbago. But nothing changed even if he had a fiancée.
But everything changed when we met Ara with his children. We were all shocked,
walang may alam na may anak na si Aivan. The way he looked at his children, you can
noticed his happiness in his eyes. That's why I found out that love can change us,
that love is so powerful that it can make us insane, broken, and happy. Love change
him so do I." Humarap ako sa kanya at tumitig sa mga mata niya.
"You change me because you are my love. I can be the best person I could for you.
Wala akong ibang hangad dati kung hindi ang yumaman, kung hindi ang magkaroon ng
pamilya na katulad ng sa akin. My mother, she taught me that love is everything.
She is simple contrary to my father. But my father changed because of him. Either
love can change us or make us stay of who really we are." He told me. Hindi ako
nakapagsalita sa sinasabi niya. I never
imagined that Alex think like this.
Nararamdaman ko ang pagbagsak ng luha mula sa mga mata ko. I am so lucky to have
this man.
"Maria, the first time we met, I can't feel any sparks between us. I don't like
feisty and a woman like you. I had dated elite women, mostly bedded them, but
nothing was special. Paulit-ulit na lang, until you came. I don't like you, but
unconsciously, you made me love you. Wala na akong ibang hihilingan pa sa ngayon
kung hindi ang maging masaya ka at ligtas kasama ang mga anak natin at ako...I love
you so much, Maria, kahit pa malibog ako minsan." Sabi niya sa akin. Niyakap ko
siya nang mahigpit at ibinaon ang mukha ko sa dibdib niya. Wala na akong iba pang
masasabi sa kanya.
"Huwag ka nang umiyak, ikaw talaga..." Bulong niya sa akin.
"Paano ako hindi iiyak kung ganyan naman mga sinasabi mo..."
"Minsan lang naman ako maging ganito, pagbigyan mo na." Sabi pa niya sa akin.
"Thank you, Alex..."
"Thank you lang?" Aniya. Humiwalay ako sa kanya at tumitig sa mga mata niya.
"I love you, because I have many reasons why." I told him and kissed his lips.
NAGISING ako na wala si Alex sa tabi ko. Inilibot ko ang mga mata ko sa loob ng
kwarto pero wala siya roon.
"Alex?"
Bumangon ako pero agad din napatigil nang maramdaman ko ang paggalaw ng tiyan ko.
Dumadalas na ang pagpaparamdam ng dalawang bata sa tiyan ko and I'm happy with
that. Ang sabi kasi ni Lowella, mas mabuti raw iyon.
Tumayo ako at lumabas ng kwarto namin ni Alex. Tahimik ang buong bahay at hindi pa
rin ako sanay sa ganoon. Bigla ko tuloy
naalala ang bahay ko, ang sabi kasi ni Alex under renovation daw iyon at siya na
ang bahala sa lahat.
Bumaba ako sa kusina at nadatnan ang isang kasambahay roon.
"Si Sir Alex mo, nakita mo ba?" Tanong ko.
"Hindi ko po napansin, Ma'am." Tugon nito sa akin. Tumango lamang ako at tsaka
lumabas ng kusina. Pumunta ako sa pool area at doon ay nakita ko si Alex na nakaupo
sa harap ng round table at nagbabasa ng dyaryo.
Agad siyang nag-angat ng tingin nang mapansin niya ang presensya ko. Tiniklop niya
ang dyaryong hawak niya at inilapag iyon sa lamesa.
"Bakit wala ka sa tabi ko?" Nakasimangot kong tanong sa kanya. Lumapit ako at umupo
sa tabi niya.
"Dumaan si Ara at si Aivan para dalhin iyong mga pagkaing pina-request ko kanina."
Aniya. Umakbay siya sa akin at ako naman ay tumitig lang sa kanya.
"Ayos ka lang ba?" Tanong ko sa kanya. Napansin ko kasing namumutla ang buo niyang
mukha o sadya bang maputi lang siya?
Ngumiti naman siya sa akin at tumango.
"Nagugutom ka na ba?"
"Hindi pa naman, ikaw ba? Ayaw mo bang kumain? Parang namumutla ka." Sabi ko sa
kanya.
"Stress lang 'to, kulang siguro sa tulog." Sagot naman niya.
"Bakit? Ano bang iniisip mo?"
"Ikaw lang naman ang iniisip ko, tinatanong pa ba 'yon?" Pambobola niya. Inirapan
ko naman siya sa sinagot niyang iyon.
"Balak mo pa bang bumalik sa pagiging abogado kapag naging maayos na ang lahat?"
Bigla niyang tanong sa akin.
Bigla akong natigilan at napatitig sa kanya. There is something with his question.
"Bakit?"
"I just want to know." Aniya.
"Kung ikaw
ang tatanungin, gusto mo pa ba akong bumalik sa trabaho ko?" Tanong ko sa kanya.

"Maria..." He groaned and looked away.
"Sa mga bagay na katulad ng ganito, hindi ko na dapat sarilinin pa ang desisyon ko.
You are now my life, you are already involved with me." I told him.
"Masyadong delikado ang mga kasong hinahawakan mo, we both know that. When I
checked your background before, halos mabibigat na kaso tungkol sa mga malalaking
sindikato ang hinahawakan mo. You have a lot of death threats and I don't want your
life to be in danger." Aniya.
"So it's a no?" I asked him.
"Yes, of course. Kung maaari nga lang, dito ka na lang sa bahay kasama ang mga anak
natin."
"Grabe ka naman, ayoko namang tumambay lang dito sa bahay. As long as possible,
gusto ko iyong may ginagawa ako." I told him.
"Ganito na lang, I will offer you a position at Montemayor Empire, maybe one of our
corporate lawyer?" He said.
"Bakit, ano bang mga kaso niyo? Tax evasion? Masyadong mababaw ang kasong iyon para
hawakan ko, wala ba sa inyong pumapatay ng mga business men?" Tanong ko at tsaka
ako tumawa.
"Gusto kitang kainin sa mga pinagsasabi mo." Sabi niya sa akin. Tumawa naman ako sa
sinagot niyang iyon.
"I'm excited..." He told me.
"Gusto ko nang makita kung sino ang kamukha ng mga bata."
"I hope it's you." He told me at tsaka niya ako hinalikan. Hindi ko mapigilan ang
hindi kiligin sa mga ginagawa at sinasabi ni Alex. Ipinanganak atang ganito ang mga
Montemayor.
"I love you, Alex." I told him.
"I love you too, Maria." He smiled.
"Ipapakuha ko lang mga pagkain para makakain na tayo. Huwag ka nang tumayo at alam
kong nahihirapan ka na dahil sa laki ng tiyan mo." Aniya at tsaka siya tumayo.
Tumango lamang ako sa sinabi niya at sinundan siya ng tingin.
Biglang napako ang atensyon ko sa dyaryong nakapalag sa lamesa. Kinuha ko iyon at

tinignan ang balita.
Nanlaki ang mga mata ko at bigla akong nanginig ang buo kong katawan nang makita ko
kung ano ang nasa headline ng dyaryo. Sumikip ang dibdib ko at bumilis ang paghinga
ko.
It was a massacre, a whole family of my last case.
****
=================
Chapter Forty Six
FORTY SIX
Hindi ako makapaniwala sa nabasa ko. They were killed and I know who was behind of
it. Pero bakit ang nakalagay sa balita ay nilooban lang sila ng magnanakaw? I am
being frustrated! Pakiramdam ko, umakyat lahat ng dugo sa ulo ko sa sobrang galit.
I did warn them! I did, but why did they kill them?! Hindi ko napigilang maiyukom
ang palad ko sa dyaryong hawak ko. I want to meet them, gusto ko silang pagbayarin
sa kasalanang ginawa nila. Napapikit ako at naramdaman ang pagbagsak ng luha sa mga
mata ko. I still remember how they begged me to continue the case but I can't,
hindi lang buhay ko ang nakasalalay kung sakaling itutuloy ko pa. I told them that
pursuing the case will lead them to death. But if I am in a situation where there
is no lives inside me, I will fight for them, for the justice they are looking for.
Pinahid ko ang luha ko, I don't want Alex to find out about this. But I have a
feeling he has an idea about the killings and he won't let me know it because of my
situation.
Ibinalik ko ang dyaryo sa lamesa at inayos iyon. Alex is observant, he can easily
study his surroundings, especially reading a person. I know because we are the
same.
Minutes passed by and Alex came with a maid behind him. Inayos nito ang mga pagkain
sa lamesa at tumulong na rin ako para mapadali iyon. Alex is right, lahat ng
inorder niya ay gusto ko. He knows me really well.
"Lalo tuloy akong nagutom." Saad niya habang nakangiti. Tinignan ko lang siya at
ngumiti.
Punyeta ang babaeng
iyon! Kung hindi lang ako buntis, matitikman niya ang palad ko sa pisngi niya!
"Kain na tayo?" He told me. Tumango ako at kumain. Sinubuan pa ako ni Alex at kung
normal lamang ang sitwasyon namin ngayon, kikiligin ako sa mga ginagawa niya. Pero
sa ngayon, namumutawi ang galit at inis ko sa babaeng iyon at kung sino man ang
nasa likod ng krimeng ginawa nila. I will assure that they will pay for their
actions.
"Ang sarap?" Tanaong niya sa akin.
"Ara is such a good cook." Komento ko.
"I told her that she will be the main cook sa kasal nating dalawa." Nakangiting
saad ni Alex.
"Ang aga mo magplano ha, sige ka, baka hindi matuloy..." I joked. Sumimangot naman
siya sa sinabi kong iyon. Alex is such a cutie. Kahit sino ata mahuhulog sa itsura
ng lalaking ito. But the thing is, to love a person, you must look for his soul not
his looks. That is why, I became so obsessed of him.
"I love you, Alex." I told him.

"Naku, may magic ata ang pagkain ni Ara at mas lalo kang nagiging sweet sa akin.
Lalo ba akong gumugwapo sa paningin mo?" Tanong niya sabay kindat sa akin.
"Kahit walang pagkain ni Ara, lalo kang gumugwapo sa paningin ko." Sagot ko sa
kanya.
"Sige dahil diyan, ipapalaro ko sayo ang kili-kili ko mamaya." Aniya. Napangiti ako
ng wala sa oras. I don't know but I love smelling his armpits. Minsan ay nagreklamo
siya dahil nasasabunutan ko na raw ang buhok niya sa kili-kili sa kakaamoy ko.
Well, may kanya-kanya namang fetish ang tao and his armpits smell so good.
"Walang bawian ha, kukurutin kita sa singit." Sabi ko sa kanya. Tumawa lang siya
sa sinabi kong iyon. Nagpatuloy kami sa pagkain at nang matapos kami ay nauna na
akong umakyat. Kinuha ko ang cellphone ko at agad kong hinanap ang pangalan ni Reu.
I was about to call him nang bumukas ang pinto at pumasok si Alex.
"You will take a bath, love?" He asked me. Pumulupot ang kanyang mga braso sa
bewang ko papunta sa tiyan ko.
"Yes, please..." I told him. I could feel his breathings at my neck.
"Warm water?"
"Always." I answered.
"Five minutes." He told me. Pumasok siya sa loob ng banyo para siguro timplahan ang
tub. Kinuha ko ang pagkakataon na iyon para tawagan si Reu. Ilang ring lamang at
sinagot niya rin agad iyon.
"Have you read the news?" I asked him.
"What news?" Tanong niya.
"Pinatay ang buong pamilya noong huli kong kaso and I know that bitch was behind of
it. I want you to find and background check her. Send her details to me, as long as
possible, make it quick, okay?" I told Reu.
"Livai, I thought we already talked about this? Titigil ka na 'di ba?"
"I am not messing with them, I have a plan, just do what I want, please."
"May magagawa pa ba ako?" He sighed.
"Thank you, Reu. I owe you a lot, babawi ako sayo sa susunod." Sabi ko sa kanya
bago ibaba ang cellphone ko. Itinago ko agad iyon sa drawer at tsaka nag-ayos,
sakto namang lumabas si Alex mula sa banyo.
"Water's ready." Aniya.
"Thank you, Alex." Sabi ko sa kanya. Pumasok ako sa loob at hinubad lahat ng suot
ko. Hindi ko mapigilang mapapikit nang maramdaman ko ang tubig sa balat ko.
Isinandal ko ang likod ko at pinakiramdaman
ang tubig. Bigla ay narinig ko ang pagbukas ng pinto kaya napamulat ako.
It's Alex, wearing nothing.
"Hindi mo ako hinintay." Aniya. Napatitig naman ako sa buong katawan niya at
pakiramdam ko ay namula ang buo kong mukha dahil sa ayos niya.
Nakita kong napangisi siya dahil hindi ako nakapagsalita. Pumwesto siya sa may
likuran ko at pakiramdam ko ay lalong uminit ang tubig dahil sa kanya.
Isinandal niya ang likuran ko sa katawan niya at niyakap ako.
"This always feels great." He whispered to me.
"Especially when I am with you." He added.
Napapikit ako dahil pakiramdam ko ay inaakit niya ako. Alex could be seductive even
if he's not doing anything.
"Are you seducing me?" I asked him.
"Are you being seduced?" He said and started giving me little kisses. I actually
didn't see this coming.
"I am so excited, love. I want to see them, I want to hear their first word, to see
them walk, and to see them grow. I have never been this excited before and now, I
am finally going to be a father." Aniya. Ramdam ko ang pananabik sa boses niya at
kahit ako ay nasasabik na maging ina, na makitang lumaki ang mga anak ko, na walang
takot, o pangamba, na maayos at higit sa lahat, masaya.
"You fix me, Alex." I told him.
"Wala akong takot noon kahit gaano pa kalaki ang sindikatong binabangga ko. I am
just doing my job, and justice must be served. Death threats? I am used to it.
Ilang beses nang may nagtangka sa buhay ko. I am not afraid to die because I
already lose my mother, who was with me all the time. Until you came, and
everything happened. When
I found out that I am pregnant? I become afraid. I don't want to lose my child. I
am happy that these happened to me, that you came to me. Alex, you know, I always
tell you that you are the best thing happened to me because it's true." I started
feeling my tears falling down to my cheeks.
"I love you so much that I am afraid I might lose you because of what I did in the
past, because of my situation..." Hindi ko na nagawa pang ituloy ang sasabihin ko
dahil tuluyan na akong umiyak.
"Shh, I'm here, love, you won't lose me. I will protect you, our children. Gagawin
ko lahat, I told you. I might not be the best man but I will let you feel that you
are the best thing God gave to me." He told me.
"Bakit ba puro drama tayo?" I tried to joke. Yumakap lamang siya sa akin at
hinalikan ako sa pisngi.
"We will face everything together, remember that, okay?" He told me.
Hinawakan niya ang kamay ko at ganoon din ako. We stayed for a half hour bago kami
lumabas ng banyo. Nauna akong magbihis kay Alex at siya naman ay tanging underwear
lang ang isinuot.
"Hindi ka ba malalamigan niyan?" Tanong ko sa kanya. He shook his head, assuring me

that he is okay.
Humiga siya sa kama at iniangat ang mga braso niya. Napataas ako ng kilay sa ginawa
niyang iyon. He is showing his armpits to me and that is my weakness. Alex really
knows me well.
"Kanina mo pa ako inaakit." I told him.
"Ha? Wala naman akong ginagawa ah?" Aniya habang nakangisi. Inirapan ko lang siya
pero siya patuloy pa rin sa pagpapapansin.
"Hindi ka pa ba mahihiga? Dali, naiinip ako." Sabi niya sa akin habang pinapatuyo
ko ang buhok ko.
"Maghintay ka, Alex. Ang landi-landi mo kahit kailan." Sabi ko.
"Inaantay ka na ng kili-kili ko, ayaw mo pa?"
"Makakapaghintay 'yang kili-kili mo." Sabi ko naman.
"Bahala ka nga." Sabi niya sa akin. Nagtampo na ata ang lalaking ito at hindi bagay
sa kanya.
"Two mins." I told him. Agad kong kinuha ang cellphone ko at saglit na lumabas ng
kwarto. Tinawagan ko agad si Reu at ilang ring lang ay sinagot niya iyon.
"Find something?" I asked.
"Livai, I don't know what is actually your intention but I am telling you, it's
dangerous." He told me. Ramdam ko sa boses niya ang pag-aalala at lalo lang akong
nalito.
"What is it, Reu?" I asked.
"Livai, please promise me, you won't do anything..."
"I won't, just tell me what you find out." I am eager to know.
"Livai, Maria was found dead this morning."
My lips parted, and my heart beats faster. No, this is not true, this is not
happening.
****
=================
Chapter Forty Seven
FORTY SEVEN
"You are actually the target, Livai." Naiyukom ko ang palad ko sa sinabing iyon ni
Reu. Agad akong nakipagkita sa kanya nang malaman ko kagabi ang balita.
Her body was cremated because that's the wish of Papang. Hindi ko pa siya nakikita
but I know he's in pain right now. Kahit ano pang nangyari, anak niya pa rin si
Maria at alam kong mahal na mahal din niya ito.
"Kilala niyo na ba kung sino?" Tanong ko sa kanila.
"Hindi pa namin alam kung sino pero inaalam na namin kung may koneksyon ba ito sa
mga kasong hinawakan mo noon." Sagot sa akin ni Reu. Huminga ako nang malalim at
pilit na pinapakalma ang sarili ko.
"Livai, your life is in danger now. They killed her, ikaw ang target. Kung nagawa
nilang patayin si Maria, hindi malabong kaya ka rin nilang patayin. You should do
some actions now." Ani Reu.
Pakiramdam ko ay bigla akong naiyak. Ayokong madamay si Alex o kung sino man sa
gulong ito. Bigla ay parang pinagsisihan ko ang mga bagay na ginawa ko noon, but
no, I should not. I serve justice to people who seeks for it.
Nabali ang atensyon ko nang tumunog ang cellphone ko. Rumehistro ang pangalan ni
Alex kaya agad kong sinagot iyon.
"Are you okay?" Iyon agad ang bungad niya sa akin. Ngumiti ako kahit na hindi naman
niya nakikita.
"I'm okay, ikaw talaga. I told you this won't take long. Besides, mas gusto ko na
ako na lang ang pumunta at baka kulutin mo pa si Lowella kung ano ba ang genders ng
mga bata." I lied.
"I just want to
make sure you are okay. Tawagan mo agad ako kapag may problema ha? I'm worried,
love." Aniya. Hindi ko naman mapigilang hindi mapangiti sa sinabi niya.
"I will, Alex. O, baka mamaya mahuli ka na tumatawag sa trabaho at tanggalin ka."
Biro ko sa kanya.
"Subukan lang nila, I love you, love. Tatawag ulit ako sa'yo mamaya." Sabi niya.
"I love you too, I miss you already, bye!" Sagot ko bago ko pinatay ang cellphone
ko.
Napalingon naman ako kay Reu at lahat sila ay nakatitig sa akin.
"What? Hindi ba kayo nakikipaglandian sa asawa niyo sa cellphone?" Sabi ko sa

kanila at tsaka ko sila inirapan.
"Paano mo nagagawang kumalma kahit nasa peligro na ang buhay mo?" Seryosong tanong
sa akin ni Reu.
"I am smart, have you forget that?" I told Reu.
"Bilib na talaga ako sa'yo." Sabi naman niya.
"This is the plan, we are going to track those people I think that involve in this
case. I have a list, mahirap pero we have to try." Sabi ko kay Reu at tsaka ko
iniabot sa kanya ang isang papel na may mga pangalan ng sa tingin ko na gustong
magtangka sa buhay ko.
"Ganitong karami ang gustong magpapatay sa'yo, Livai?" Gulat na tanong ni Reu sa
akin.
"Mga nakasangla na sa impyerno ang mga kaluluwa ng mga taong 'yan." Sabi ko sa
kanya.
"I will track these people as soon as possible." Aniya.
"May hiling din ako, Reu. Gusto kong bantayan mo sina Papang at pati na rin ang
asawa mo. Alam kong may alam na sila. Ayokong pati kayo mawala pa sa akin." I told
him.
"Paano ka?" Tanong niya sa akin.
"Kakayanin ko." I assure them.
"Gusto mo bang
pasundan ka namin para mabantayan-"
"No, Reu, I'm fine. Ayokong maging paranoid si Alex. I know what I should do. Just
follow my instructions. This time, unahin niyo ang sarili niyo. Lalo ka na, may
pamilya ka na. You should find another job after this."
"Utang ko ang lahat ng ito kay Papang, hindi ko siya kayang iwan sa ere." Sagot
niya sa akin.
"Reu." Tumitig ako sa kanya nang seryoso.
"Promise me you will stay alive." I told him and hugged him tight.
"I will." Sagot niya.
"I will leave everything to you, alam mo na ang gagawin mo kung sakaling makumpirma
mong sila ang kalaban natin. I have to go, may appointment ako ngayon sa OB ko."
Sabi ko sa kanya. Tumango lamang siya at ako naman ay dumiretso sa sasakyan ko.
Nang nasa biyahe na ako, napansin ko ang dalawang sasakyan na sumusunod sa akin.
Nakumpirma kong sumusunod sila sa akin nang lumiko ako. I know it's not a
coincidence. I am now the target.
"Mga anak, kapit lang muna ha?" Sabi ko sa mga anak ko. Binilisan ko ang
pagmamaneho at bumilis din ang takbo nila.
Mabuti na lang at kabisado ko ang lugar kaya alam ko kung saan ako pupunta.
Sinubukan kong dumaan sa one way at laking pasalamat ko naman nang makadaan ako at
may humarang sa kanila na isang sasakyan. Mabilis pa rin ang pagmamaneho ko
hanggang nasa national road na ako. Sumilip ako sa rear view mirror at nakita ko
sila na sumusunod pa rin sa akin.
Kinuha ko ang cellphone ko at agad kong tinawagan si Reu.
"I need back-up, now!" Agad kong sabi sa kanya.
"I need your location." Ani Reu. Pinatay ko naman ang cellphone ko at sinend sa
kanya ang location ko.
"Kung
hindi lang ako buntis, sinasabi ko sa inyo, makakatikim kayo sa akin." Sabi ko sa
sarili ko.
Mabilis pa rin ang takbo ko hanggang sa nakita ko na ang sasakyan nina Reu na
nakasunod na sa akin. Nag-ring ang cellphone ko at agad kong sinagot iyon.
"Bilisan mo lang ang takbo, haharangan namin sila." Ani Reu.
"Copy." Sagot ko at binilisan pa lalo ang pagmamaneho. Pinatay ko ang cellphone ko

at itinuon ang atensyon sa pagmamaneho.
"Alex will be mad at me when he find out about this." I told myself.
Nakita kong nag-over take sina Reu sa mga sasakyan na sumusunod sa akin kaya kinuha
ko ang pagkakataon para lumiko.
Tumigil ako sa isang coffee shop para magparking. Nakita kong lumagpas ang sasakyan
nina Reu kasunod ang mga sasakyang sumusunod sa akin.
Napapikit ako at huminga nang malalim.
"I shouldn't lower my guard." I told myself. Mabilis ang tibok ng puso ko at
aaminin ko, kinabahan ako.
Nagpatuloy ako sa pagmamaneho papunta sa clinic ni Lowella. Bigla akong binagabag

ng mga iniisip ko. Ayokong madamay si Alex sa mga bagay na nangyayari ngayon. Hindi
ko alam kung ano ba ang motibo nila bakit gusto nila akong mapatay pero isa lang
ang alam ko, maaaring isang dahilan kung bakit gusto nila akong mapatay ay dahil sa
kanya.
Kinuha ko ang cellphone ko at tinawagan si Lowella. Hindi niya sinasagot ang tawag
ko kaya ang secretary niya ang tinawagan ko pero katulag ni Lowella, wala rin akong
sagot na natanggap.
"They must be busy."
Nagpatuloy ako sa pagmamaneho hanggang sa matanaw ko na ang clinic ni Lowella. Nag-

park lamang ako saglit at
tsaka bumaba ng sasakyan.
Pagkapasok ko sa loob, wala ang secretary ni Lowella roon.
"Lowella?" Tinawag ko ang pangalan niya pero wala akong sagot na narinig. Tahimik
ang loob at hindi ko alam kung bakit. Dumiretso ako sa mismong office ni Lowella at
bigla akong nanghina nang makita ko si Lowella at ang secretary niya na
nakahandusay sa lapag at duguan.
"Oh my God!" Napatakip ako ng kamay sa bibig at bumilis ang pintig ng puso ko.
Pakiramdam ko, nananaginip ako, na hindi totoo itong mga nangyayari at nakikita ko.
Agad kong nilapitan si Lowella.
"Please Lowella, wake up! Wake up!" Sabi ko sa kanya. Nagmulat ng mata si Lowella
pero bakas sa mukha niya ang panghihina. Maraming dugo na ang nawala sa kanya at
alam kong delikado na iyon. Nanginginig ang buo kong katawan at para bang mawawalan
ako ng hininga kahit anong oras.
"What happen, Lowella? Who did this to you?!" Natataranta kong sabi.
"Livai...thank you for everything." Nanghihina niyang sabi. Tuluyan ng bumagsak ang
luha ko. Hindi ko kaya ang nakikita ko.
"Who did this to you? Tell me, tell me..."
"Livai, save yourself. Ikaw ang gusto nila..." Halos hangin na lamang ang lumalabas
sa bibig niya.
"No, no, no, hindi ka dapat madamay rito, bakit pati ikaw!" Napuno ng galit ang
dibdib ko. Hindi ko na kaya ang mga nangyayari. Ayokong madamay ang mga taong
mahahalaga sa akin at ngayon, mas alam ko na kung ano ang pakay nila. Hindi lang
ang buhay ko, kung hindi ang lahat ng taong mahahalaga rin sa akin.
"Lowella, please, hold on." Kinuha ko ang cellphone ko at agad na tumawag sa 911,
ibinigay ko ang mga impormasyon na kailangan nila.
"Livai..." Hinawakan niya ang kamay ko.
"P-promise me that you will save your life, please. Ikaw na bahala magsabi sa
pamilya ko na mahal na mahal ko sila. My husband, iyakin iyon, please, say to him
that I love him so much and he's the best thing that happened to me and I want him
to be happy..." Nanghihinang sabi ni Lowella. Iyak ako nang iyak, ayoko ng ganitong
scenario, ayokong mamatay si Lowella. Ayokong magpaalam siya, ayokong iwan niya
kami.
"No, Lowella, you will live." Sabi ko sa kanya bago siya mawalang ng malay. Umiyak
ako nang umiyak hanggang sa dumating mga pulis, ambulasanya, SOCO at mga taong
nakikitsismis sa nangyayari.
Tinawagan ko si Reu at ilang saglit lamang ay nandito agad siya. He assisted me

habang kinukuhanan ako ng mga pulis ng testimonya.
Nang matapos ang salaysay ko, kinuha ko ang cellphone ko at tinawagan si Alex.
Ilang ring lamang ay sinagot din niya iyon kaagad.
"I am in the middle of meeting right now, why did you call, love? May problema ba?"
Sabi niya. Hindi agad ako nakapagsalita. Pinipigilan ko ang pag-iyak ko pero siguro
nga, hindi ko na kayang itago iyon.
"Love, what happened? Anong problema? Tell me! May nangyari ba? Sa mga bata? Love?"
Bakas sa boses ni Alex ang pag-aalala.
"Alex, Lowella's dead..." I told him.
"I will be there, wait for me." Sabi ni Alex at tsaka niya pinatay ang cellphone
niya.
"Everything will be okay, Livai..." Sabi sa akin ni Reu at tsaka niya ako niyakap.
Umiyak lang ako nang umiyak hanggang sa kumalma na ako.
"This has to stop, Reu." I told him.
"Livai, we are still looking for..."
"Alam ko na kung sino ang nasa likod ng katarantaduhang ito." Sabi ko sa kanya.
Natigilan siya at tumitig sa akin.
"Sino?"
"My father."
****
=================
Chapter Forty Eight
FORTY EIGHT
"I need to see him." I told Reu. Bakas naman sa mukha niya ang pagtutol dahil sa
sinabi ko. Alam ko naman ang iniisip niya. It's dangerous to see that man. Before,
he was just a simple smoker but when he got involved with drugs. He became
powerful. Kahit si Papang, walang laban sa kanya. He uses money to control
everything.
And he protected me dahil gusto niyang sa akin mapunta lahat ng pinaghirapan niya.
Of course, his mates won't allow that to happen. Kaya ilang beses nilang
pinagtangkaan ang buhay ko. But Papang was there to help me until I became a
lawyer.
Nangingibabaw ang galit ko sa kanya. Ayokong makasama ang taong naging dahilan para
mamatay ang ina ko. He can give me everything I want, but he can't bring back my
mother who gave life to me.
"You have to rest, Livai! Are you out of your mind? Tignan mo nga ang sitwasyon mo!
You are damn pregnant! Ano bang gusto mong patunayan?!" Galit na sabi sa akin ni
Reu.
"This is my decision!"
"Your stupid decision! May dalawang bata sa tyan mo at gusto mong makipagkita sa
taong iyon?! You are insane!"
"Hindi siya ang kalaban ko, Reu. His enemies treat me as their enemy! Ikaw mismo
ang may alam noon! I don't want his money but he is still insisting! It's time to
lecture that old man." Hindi ko na napigilang umiyak pa ulit dahil sa sitwasyon ko.
"Iyon nga eh, alam mong delikado, alam mong maaari kang mamatay sa ginagawa mo.
Alam mong lahat nadadamay! Isipin mo muna ang sarili mo kahit ngayon lang, Livai."
"If I were
the Livai you knew before, siguro iyon ang gagawin ko. But I have changed! Hindi na
ako ang Livai noon, I love Alex, I want my life to be normal."
"Your life will never be normal, Livai. What you have to do right now is protect
yourself. Lumabas ka ng bansa, umalis ka rito." Ani Reu.
Hindi na ako nakakibo pa sa sinabi niya. Ayokong iwan ang mga taong mahal ko rito.
Ayokong tumakas, ayokong tumakbo. Dahil alam kong hindi nila ako titigal hangga't
hindi nila nagagawa ang gusto nila.
I have to deal with this no matter what happen.
"Livai, please, makinig ka muna sa akin kahit ngayon lang." He told me.
"Ayokong madamay ka rito, Reu."
"It's too late, I'm already involve with this. Hindi na ako makakatakas pa rito."
Seryoso niyang sabi.
Tinitigan ko si Reu at ganoon din siya.
"Livai, you don't have to worry about me. I can handle myself." He told me.
"You better live, Reu. Hindi kita mapapatawad kapag hindi mo tinupad ang pangako mo
sa akin." I told him.
"I will." Ngumiti siya sa akin, assuring me he will be okay.
"Alex will be here in a few minutes." I told him.
"I will background check your father and his enemies. I will contact you as soon as
possible, take care Livai." He told me before he left. Pinanood ko lamang na umalis
ang sasakyan niya kasama ang mga tauhan niya.
Muli akong napayuko at umiyak.
Lowella was a good friend of mine. Halos kapatid na ang turing ko sa kanya.
Just like me, she just wants a normal life but everything she wanted ended today.
Naihilamos ko ang mga palad ko sa mukha ko at iyak lamang
ako nang iyak habang ang mga pulis ay pinepreserve ang crime scene.
"You must be Atty. Arcaga, right?" Napaangat ako ng tingin sa nagsalita, isang
pulis.
"I am." Tipid kong sagot. Inabutan niya ako ng panyo at tinanggap ko naman iyon.
Pinunasan ko ang pisngi ko dahil alam kong basa iyon ng mga luha ko.
"You look familiar to me, that's why I approached you. I hope you cooperate with us
with this case."
"I will." I told him. Biglang nabaling ang atensyon ko nang dumating ang isang
mercedez na sasakyan.
It's Alex.
Agad siyang bumaba at lumapit sa akin. Yumakap ako sa kanya at hindi ko napigilang
hindi umiyak.
Hindi siya nagsasalita, nakayakap lang siya sa akin. I know I have to explain to
him.
I lied to him.
"I will bring you to hospital." Seryoso niyang sabi sa akin.
"I'm okay, Alex. You don't have to." I told him.
"Are you sure?"
"I'm fine, I just only want to go home." Sabi ko kay Alex. Tumango lang siya at
lumapit sa mga pulis at kinausap ang mga ito.
Ilang minuto rin siyang nakipag-usap sa mga pulis bago kami tuluyang umalis. Hindi
siya nagsasalita habang nagmamaneho. Nasa kalsada lamang ang atensyon niya at wala
siyang kibo kanina pa.
I know what he's thinking. He's analyzing everything and I know he figured out I
lied to him.
I have to explain.
Hanggang sa makaratig kami sa bahay ay wala siyang kibo. Nauna siyang bumaba ng
sasakyan at sumunod naman ako sa kanya.
Nauna rin siyang pumasok sa loob ng bahay.
"Alex, can we talk?" Sabi ko sa kanya nang maabutan ko siya. Tumigil naman siya
at humarap sa akin.
I can feel his coldness. Huminga ako nang malalim at tumitig sa kanya.
"I know I have to explain. You must be confused right now-"
"You lied, right?" Biglang putol niya sa sinasabi ko.
"Y-Yes." Sagot ko.
"Maria, what was actually your reason for lying to me? I am your husband for pete's
sake! Pero nagawa mo pa ring magsinungaling sa akin? Nasaan na iyong usapan natin
na walang magloloko? Na wala tayong itatago sa isa't-isa? You said you were with
your OB then you called and told me she died and nothing happened to you? I don't
know what's happening and this thing is bothering me!" Galit niyang sabi sa akin.
Hindi agad ako nakakibo sa mga pinagsasabi niya. He's right, I shouldn't lied to
him.
"Alex, I'm sorry..."
"Sorry? I don't need your damn sorry! I need your valid explanation and don't ever
lie to me again because I don't know what will happen if you fool me twice!" He
told me.
Huminga ako nang malalim.
"Maria's dead." I told him. I saw his lips slowly parted.
"What?" Kumunot ang noo niya sa sinabi ko.
"She was found dead yesterday. Three gun shots in her head. I went to her father to
find out who is behind it."
"And then what you will do next if you find out who is the killer? Kakasuhan mo?
Ipapakulong mo? With your situation? Damn it! Isipin mo naman ang sarili mo, ang
sitwasyon mo at ang mga buhay na dala-dala mo! Paano na lang kung may masamang
mangyari sa'yo? What do you think will happen? Paano ako? Sa tingin mo kakayanin
ko? You are smart, you know what you should do!" Seryoso niyang sabi sa
akin. Nakagat ko ang ibabang labi ko at pinipigilang umiyak ulit.
"Alex, can please listen to me first?"
"No, Maria! You should listen to me first! I don't want you to get involve with
this again! Ayokong may masamang mangyari sa'yo at sisihin ang sarili ko dahil
hinayaan kitang gawin ito! Ayokong mawala ka sa akin kaya ko sinasabi sa'yo ito,
ayokong mawala kayo ng mga anak natin dahil kayo na lang ang mayroon ako na hindi
ko kakayanin kung mawawala pa!" Galit niyang sabi sa akin. Mabilis ang paghinga
niya at bakas sa mukha niya na galit siya.
"You know why I am doing this?" I told him. Hindi ko na napigilang muling umiyak.
Hindi siya kumibo, tumitig lamang siya sa akin.
Matagal akong hindi nagsalita at tanging pag-iyak ko lamang ang naririnig sa buong
bahay.
"Alex, I'm the target." Halos hangin na lang ang lumabas sa bibig ko ng sabihin ko
iyon. Lumambot bigla ang mukha ni Alex. Bakas sa mukha niya ang gulat, pagkalito at
pag-aalala.
Iyak lamang ako nang iyak.
Lumapit siya sa akin at agad akong niyakap nang mahigpit. Tuluyan na akong bumigay
at hinayaan na ang sarili kong umiyak. Mahigpit ang yakap niya sa akin na para bang
ayaw na niya akong bitiwan pa. Pakiramdam ko, ligtas ako sa mga bisig ni Alex, at
wala akong dapat na ipag-alala.
"I won't let them hurt you. Ako muna ang haharapin nila bago ikaw." Mariing sabi ni
Alex sa akin. Humiwalay ako sa kanya at tumitig sa mga mata niya.
"Ayokong pati kayo madamay, ayokong may mangyaring masama sa ating dalawa. Dalawang
tao na ang nakuha nila, hindi ko hahayaang may madagdag pa." Sabi ko sa kanya.
"We are together in this battle. Kung maaari nga lang, ako na lang, huwag ka na.
Ayokong mawala ka sa akin, kayo ng mga anak natin." Ani Alex. Nakita ko ang
pagbagsak ng luha mula sa mga mata niya.
"Ayoko, hindi ko kakayanin kung mawala ka, ayoko..." Parang batang sabi ni Alex sa
akin. Pinahid ko ang luha niya, ayokong nakikita siyang umiiyak nang ganito. Hindi
ako sanay at gusto kong masaya lang siya.
"Kung mawala man ako, andito lang naman ako lagi sa'yo." At tsaka ko itinuro ang
puso niya.
"Maria naman..." Sabi niya at lalo siyang umiyak.
"Hindi ako mawawala, ano ka ba. Ang dami ng pagsubok ang nalampasan ko. Ngayon pa
ba na kasama na kita?" Sabi ko sa kanya.
"Eh kasi ikaw..."
"Huwag ka na umiyak, hindi bagay sa'yo. Sabay nating lalagpasan ang mga ito."
Nakangiti kong sabi at tsaka ko siya hinalikan.
"I love you, Alex." I whispered.
"I love you more, love." He answered.
I will assure that this will be my last battle.
****
=================
Chapter Forty Nine
FORTY NINE
Halos manghina ako habang pinapanood ang asawa ni Lowella na umiiyak sa harap ng
kabaong nito. Wala akong magawa kung hindi ang sisihin ang sarili ko sa nangyari.
Kanina pa rin ako umiiyak at nasa tabi ko lamang si Alex. Huling lamay na ni
Lowella at ngayon lamang din ako nakapunta dahil sa kondisyon ko.
"He is so broken." I whispered to Alex while crying. Wala na sigurong mas sasakit
pa na makita mo ang taong mahal mo na nasasaktan nang sobra.
Ayokong dumating sa ganitong pagkakataon si Alex. Gusto kong maging masaya siya,
iyong nakangiti lang siya, at walang iniisip na iba.
Yumakap ako kay Alex at umiyak sa dibdib niya. Kasalanan ko ang lahat ng ito. Kung
hindi siguro ako nagpakatanga noon, kung hindi ko siguro pinabayaan ang sarili ko,
hindi sana mangyayari ito at sana walang nadadamay ngayon.
It is all my fault, karma ko ito ngayon.
"Ito na ata ang pinakamagandang araw ko ngayon, Anak." Nakangiting bungad sa akin
ng Tatay ko nang magpakita ako sa kanya. Blanko lang ang mukha ko at wala akong
ipinapakitang emosyon sa kanya.
Kung kami lang sigurong dalawa, napatay ko na siya kanina pa. But I stay calm and
maintain my posture. I have a purpose why I have to be with him for the mean time.
He's one of the top dealers of illegal drugs in the whole country and base on my
research, mayroon pang mas mataas sa kanya.
"It's been a long time, 'Tay." I told him.
"Aba, Ramuel! Hindi mo naman sinabi sa amin na mayroon
kang magandang anak? Akala namin puro puta na lang ang tinitira mo! May matino ka
rin pa lang nagawa sa mundo?" Ani ng isang matandang lalaki at tsaka sila
nagtawanang lahat. Hindi ako kumibo, tinitigan ko lang silang lahat.
They are all nasty.
Mga basura ang tingin ko sa kanila lalo na sa Tatay ko.

Nandito lang naman ako dahil kailangan kong magkaroon ng impormasyon kung sino ang
kinakapitan nila at mga proteksyon nila.
Lumapit sa akin ang Tatay ko at dinala ako sa isang kwaarto. It must be his office
because of his pictures hanging on the wall.
"Masaya ako na nakita kitang muli, Maria." Aniya at tsaka niya ako niyakap nang
mahigpit. Nakaramdam ako ng pandidiri pero hindi ko ipinakita iyon.
Humiwalay siya sa pagkakayakap sa akin at tinitigan ako. Aaminin ko, bakas sa mga
mata niya ang saya.
"Kamukhang-kamukha mo ang Nanay mo, anak." Sabi niya sa akin. Hindi ko alam ang
sasabihin ko sa kanya kaya hindi na lang ako kumibo.
"Sabihin mo lang ang gusto mo at gawin mo lang kahit ano na maisipan mo, ako ang
bahala." Nakangiti niyang sabi sa akin.
Tumango lang ako sa sinabi niya.
Lumipas ang mga araw, lingo, buwan, pero hindi ko pa rin malaman kung sino ba ang
tao na pumoprotekta sa kanila. Pero sa mga panahong iyon, nalaman ko ang kanilang
kalakalan. Kung paano tumakbo ang kanilang illegal na transaksyon at kung sino pa
ang mga binebentahan nila. Lahat ng iyon ay nalaman ko sa pagiging uto-uto ng Tatay
ko.
Halos milyon-milyong pera ang pumapasok sa kanila sa loob lamang ng isang buwan
kaya hindi na
ako nagtaka kung bakit biglang nagbago ang buhay ng Tatay ko.
Drugs is powerful as money.
Ayoko man aminin, pero naramdaman kong ginagampanan ng Tatay ko ang mga pagkukulang
niya sa akin noon, pero hindi ko iyon masyadong binigbigyan ng pansin dahil
nangingibabaw pa rin sa akin ang nangyari noon.
"Napapansin ko, lagi kang may kausap sa cellphone mo, anak?" Sabi sa akin ni Tatay
habang kumakain ako.
"Wala po iyon." Sagot ko.
"Alam mo anak, kahit wala lang iyan sa'yo, sa kanila mayroon na 'yan. Mag-iingat ka
lang dahil baka kung ano ang isipin nila. Hindi sila magdadalawang isip na patayin
kapag nalaman nilang pinagtataksilan mo sila. Pinagkakatiwalaan ka nila dahil anak
kita at ako mismo ang may sabi. Gusto kong punan ang mga taon na hindi kita
nakasama." Sabi niya sa akin.
Hindi ako kumibo at nagpatuloy lang ako sa pagkain.
"Anak, kapag ba tumigil ako sa ginawa ko, mas mapapatawad mo ako?" Bigla niyang
sabi dahilan para matigilan ako.
Nag-angat ako ng tingin sa kanya at seryoso siya sa sinasabi niya.
Nasaan na iyong dating siya na sarili niya lang ang iniisip niya?
"Hindi ko alam." Sagot ko. As long as possible, ayokong pag-usapan ang mga ganitong
bagay.
Hindi siya nagsalita, marahil ay nararamdaman niya ang pagiging malamig ko.
"Kumusta na ang pag-aaral mo? Balak mo raw maging abogado 'nak, totoo ba 'yon?"
Pag-iiba niya ng usapan.
"Third year na po ako sa law school." Mahina kong sagot.
"Kayang-kaya mo 'yan, naalala
ko noon na marami kang medalya. Bata ka pa lang alam ko namang matalino ka, proud
na proud siguro sa'yo ang Nanay mo ngayon." Sabi niya.
"Why are you actually talking to me like that?" Walang emosyon kong tanong sa
kanya.
"Anak naman..."
"You are not like that before, you are a selfish father and husband and the reason
why my mother died was because of you." I told him.
"Hindi mo pa rin ba ako napapatawad, anak?" Malungkot niyang sabi sa akin.
"It always takes time to forgive but to forget what you did, will be a lifetime." I
told him. Hindi na siya nagsalita pa kaya hindi na rin ako kumibo.
"Tapos na akong kumain." Sabi ko sa kanya at tsaka ako lumabas.
Kinuha ko ang cellphone ko at agad na tinawagan si Reu.
"Balita?" Bungad niya sa akin.
"Wala pa rin akong nakukunang impormasyon sa kung sino man ang may hawak sa kanila
and I'm getting frustrated!" Sabi ko sa kanya.
"Mainit ata ang ulo mo?" Tanong niya sa akin. Huminga naman ako nang malalim.
"Paanong hindi iinit ang ulo ko? Ayokong makita ang dahilan kung bakit namatay ang
Nanay ko. I'm just here to be a spy on them and-"
"Maria?" Bigla akong napalingon nang marinig ko ang boses ng isang lalaki sa
likuran ko. Nanlaki ang mga mata ko nang makita ko na tauhan iyon ng Tatay ko.
"Nandito ka lang para magmanman sa amin?" Gulat na gulat niyang tanong. Agad siyang
bumunot ng baril at itinutok iyon sa akin.
Naibaba ko ang cellphone ko at hindi ko alam ang gagawin ko.
He was about to shoot me when
my father shoot him with a silencer.
"Umalis ka na rito at huwag na huwag ka nang babalik." Sabi niya sa akin. Hindi ako
nakakilos, nakatulala lang ako sa kanya.
"Umalis ka na!" Sigaw sa akin ni Tatay kaya ako natauhan. Nagmadali akong kunin ang
mga gamit ko at tsaka ako umalis. Pinadaan niya ako sa may likuran kung saan wala
masyadong tao. Bago pa ako makalayo, narinig ko na na nagkakagulo sila.
"Love, I think we should go home." Sabi sa akin ni Alex.
"It's not healthy for you anymore to stay here. Kanina ka pa iyak nang iyak." Nag-
aalala niyang sabi sa akin. Tumango naman ako sa sinabi niya. Lumapit kami kay
Gerald at nagpaalam. Nagpasalamat sa akin si Gerald at sinabi ko na tutulungan ko
siya para mahanap ang mga pumatay sa asawa niya.
Niyakap ko siya nang mahigpit at sinabi sa kanya ang mga gustong ipasabi ni
Lowella.
Bago kami umalis, sinilip ko muna ang labi niya at nangako na gagawin ang lahat
para mabigyan ng hustisya ang pagkawala niya.
"Let's go?" Ani Alex. Naglakad kami papunta sa sasakyan at nakaalalay lamang siya
sa akin. Sinenyasan niya rin ang mga body guard niya na aalis na kami.
May sarili na rin kaming driver at halos ang daming nagbabantay sa bahay.
"I don't want to see you that broken." Sabi ko kay Alex habang nasa byahe kami.
"Ako, hindi ko kakayanin kapag nawala ka. I might die." Seryoso niyang sabi sa
akin.
"Hindi ako mawawala sa'yo, kami ng mga anak mo. Lalagpasan natin ito ng sabay."
Ngumiti ako.
Gusto ko nang matapos ang gulong ito, at hindi ito matatapos kung tatakbuhan ko. I
should do something to stop this.
I have to contact Reu, baka sakaling mayroon nang balita tungkol sa kanila.
"Gusto na kitang pakasalan." Sabi niya sa akin. Napangiti naman ako.
"Hintayin mo munang lumiit ang tiyan ko para maganda sa pictorial." Biro ko sa

kanya.
"I can't wait." Sabi niya.
"Gusto mo lang mag honeymoon agad eh." Natatawa kong sabi sa akin.
"Nakuha mo!" Sagot niya. Tumawa naman ako.
"Nakadalawa ka nga agad, gusto mo humirit na naman. Hindi ako inahing baboy ha!"
Saad ko.
"Wala naman akong sinabing hihirit agad, ang sabi ko gusto ko lang masolo ka. Ang
tagal na kaya simula noong huli natin." Sabi niya. Nanlaki naman ang mga mata ko
dahil paniguradong narinig kami ng driver.
"Kuya, h'wag kang makikinig sa mga pinagsasabi ng lalaking ito ha." Sabi ko sa
driver. Tumawa lang ito sa sinabi ko.
"Bakit ba? Totoo naman." Sumimangot siya.
"H'wag kang gumanyan, hindi bagay sa'yo. Ang kapal ng bigote at balbas mo tapos
sisimangot ka. Mukha kang timang." Sabi ko sa kanya.
"Bakit ba ang sama mo sa akin? Wala naman akong ginagawa sa'yo. I was just being
cute here and you did not appreciate. Sa iba na lang ako magpapacute."
"Aba, subukan mo lang. Makikita mo kung ano ang hinahanap mo." Pinanlakihan ko siya
ng mga mata.
Mabuti na lamang at nandito si Alex para sa akin. I explained to him every detail
he needed. Alam kong alam na niyang lahat and next week, we will be at California
para doon ako manganak. Three more weeks and we will be able to see our babies and
both of us are excited.
"Kahit buntis ka, grabe ka pa rin manakot." He said.
"Aba dapat lang, katakot-takot na mga kaso ang isasampa ko sa'yo kapag nambabae ka.
Uubusin ko ang yaman mo." Sabi ko, tawa naman siya nang tawa.
"Nararamdaman ko na ang mga nararamdman ni Travis dahil sa'yo." Nakatawa niyang

sabi sa akin.
"Dapat lang na matakot kayong mga lalaki, lalo ka na." Sabi ko sa kanya.
"Lalo akong nahuhulog tuloy sa'yo araw-araw." Pambobola niya.
"Tigilan mo ako, Alex ha..." Sabi ko pero pinipigilan ko lang talaga ang kilig na
nararamdaman ko.
Umakbay sa akin si Alex at hinalikan ako sa pisngi.
"I love you so much, love." He whispered to me.
I smiled and looked at him. I was about to answer when a truck suddenly hit us.
Everything went fast and the last thing that I remembered was when I saw Alex full
of blood.
****
=================
Final Chapter
FINAL CHAPTER
Unti-unti akong nagmulat ng mga mata. Agad na rumehistro sa buo kong katawan ang
sakit na nararamdaman ko mula sa pagkakabangga ng sasakyan namin. Pakiramdam ko,
binugbog ako ng ilang ulit at hindi ako makagalaw. Inilibot ko ang mga mata ko sa
paligid at wala akong makita dahil madilim. Isang ilaw ang nakatutok sa akin at
doon ko lang napansin na nakatali ang mga kamay at paa ko.
Bumagsak ang luha mula sa mga mata ko. Si Alex? Nasaan si Alex?
"Alex!" Sigaw ko, pero wala akong sagot na natanggap.

"Alex! Alex!" Patuloy ang pag-iyak ko pero wala akong marinig na sagot.
Natigilan ako nang makarinig ako ng isang malakas na tawa ng lalaki. Biglang
bumukas ang lahat ng ilaw sa paligid at hindi ko mapigilang mapapikit sa silaw.
Unti-unti akong nagmulat ng mata at para bang sinaksak ng ilang ulit ang puso ko
nang makita ko ang mga tao sa harap ko.
Nanayo lahat ng balahibo ko, at agad na nag-unahan ang mga luha ko sa pagbagsak.
Para bang ninais kong makulong na lamang sa isang panaginip dahil sa nangyayari sa
akin. Panaginip na kapag gumising ako, magiging normal na ulit ang lahat.
Pero hindi, dahil kung panaginip ito, bakit ako nasasaktan nang sobra? Bakit pati
ang mga taong mahal ko nasa harap ko ngayon at nakikita kong nahihirapan?
Agad na hinanap ng mga mata ko si Alex at nakita ko siya sa gitna, nakaupo, walang
malay at katulad nila ay nagapos din ang kamay at paa. May tape din ang bibig niya
at kitang-kita ko ang natuyo na niyang dugo sa ulo.
"How does it feel, Attorney Maria Livai Arcaga?" Sabi sa akin ng lalaki sa likod
ko. Naiyukom ko ang mga palad ko sa galit. Pamilyar sa akin ang boses na iyon.
"Nasaan ngayon ang buntot mo, Attorney Arcaga?" Mariin niyang sabi, na para bang
hinahamon niya ako.
Nakita kong nagising si Reu sa upuan niya, pero hindi siya makapagsalita dahil may
tape siya sa bibig at nakatali rin ang paa at kamay niya. Nakita ko ang pagbagsak
ng luha mula sa mga mata niya at lalo akong nanghina.
"Does it feel good, Attorney? To see them suffering because of your stupid
actions?" Tumawa ang lalaki sa likod ko. Naramdaman ko ang mga kamay niya sa
balikat ko. His smell, his voice, those are all familiar to me. Hindi ako pwedeng
magkamali sa hinala ko kung sino iyon.
"I will make sure you it will feel good to see them die one by one." He whispered
to my ear.
"Demonyo ka!" Sigaw ko sa kanya. I knew it was him, simula pa lang nang magkakilala
kami, para bang inilalagay niya ako lagi sa bingit ng kamatayan.
"I'm more than a demon, Attorney Arcaga." Sagot niya sa akin at tsaka siya tumawa.
Umiyak lamang ako nang umiyak dahil wala akong magawa para matulungan ang sarili
ko, ang mga taong mahal ko.
Nagising din si Papang sa upuan niya at ang Tatay ko pero si Alex hindi pa rin
nagigising. Alam kong nahihirapan silang lahat at hindi ko alam ang gagawin ko.
"I've been waiting for this moment, Attorney Arcaga. You were a student before when
you messed with me, nakalimutan ko na sana but until now, you keep messing with me.
That's why I killed them, people who I
think important to you. You lead them to find me, to investigate me, and you gave
me no choice to make you suffer. You are such a stupid lawyer for messing with
someone you know who got power, money and almost everything. Too bad, your actions
will be now be paid off."
"You are a fucking demon! Bakit hindi ka humarap sa akin?!" Sigaw ko.
I have to calm down, I have to but I can't help. Hindi maganda sa mga bata na pagod
at namomroblema ako. I have to keep them alive.
"Never been fazed, Attorney Arcaga. That's why I like you so much. You took
challenges seriously." Sabi niya sa may likuran ko.
"Alex, wake up! Alex! Alex!" Sigaw ko. Tumingin ako kay Reu, na kanina pa
nagpupumiglas. Puro pasa at sugat ang mukha niya at alam kong pinahirapan siya nang
todo na hindi ko maisip nang lubos. I told him he has to stay alive, pero bakit
ganito?
Tumingin ako kay Papang, na katulad ni Reu, puro pasa at sugat din ang mukha, at
para bang hirap na hirap na siya. Si Tatay na halos hindi ko na makilala dahil
halos namamaga ang buo niyang mukha, at puro pasa. Hindi ko kaya, hindi ko kayang
makita sila na nasa ganitong sitwasyon dahil sa akin.
Kung pwede lang na ako na lang sana, mas gugustuhin ko pa, huwag lang silang
madamay, huwag lang silang mawala.
"You will now witness how I will kill them slowly." He told me. Pumikit ako at
umiyak nang umiyak.
Talo ako, aminado ako. Wala akong magawa para pigilan siya para matapos ang lahat
ng ito.
Muli kong naramdaman ang presensya niya sa likuran ko. Hinawakan niya ang mga
balikat ko at bumulong sa akin.
"I love hearing your cries,
Attorney. But you have to make a choice, who do you want me to kill first?" Bulong
niya sa akin.
"Please, ako na lang, huwag na sila..." Umiiyak kong sabi.
"I guess, we should kill that man who always got your back, right?" Bulong niya sa
akin.
May isang lalaking lumapit kay Reu at tinanggal ang tape nito sa bibig.
"Putang ina mo! Pakawalan mo siya! Duwag! Hayop ka! Papatayin kita kapag nakawala
ako rito!" Sigaw ni Reu. Pilit siyang kumakawala sa upuan niya pero kahit anong
gawin niya, balewala iyon.
Isang suntok ang natanggap ni Reu sa isang lalaki dahilan para matigilan siya.
Nakita kong dumugo ang bibig niya at para bang ako ang nasaktan sa ginawa sa kanya.
"Huwag niyo siyang saktan! Mga hayop kayo!" Sigaw ko habang umiiyak. Nawawalan na
ako ng boses at nanghihina na rin ang buo kong katawan.
"You better make him shut his mouth, Attorney before we kill him." Ani ng lalaki sa
likuran ko.
"Ano bang gusto mo?! Ako naman 'di ba ang kailangan mo?!" Sigaw ko sa kanya.
"I will be done with you today, Attorney Arcaga. I will kill you just like them.
Kailangan ka ng mabaon sa lupa kasama ang mga nalalaman mo bago mo pa kami tuluyang
maunahan." Sabi niya sa akin.
"Demonyo ka!"
"You've been saying that for three times already, Attorney Arcaga and I told you I
am more than that."
"Livai!" Bigla akong napalingon kay Reu. Puro dugo na ang mukha niya pati na rin
ang damit niya. Halos hindi ko na siya makilala at alam kong hirap na hirap siya.
"Please Reu, hold on, please, please. You have a promise to me..." Umiiyak kong
sabi. Pakiramdam
ko, unti-unti ako ngayong dinudurog at pinapatay dahil sa nakikita ko ngayon.
"Please Livai, live for me..." Sagot niya sa akin.
"Too much drama, Attorney Arcaga? Akala ko ba ayaw mo ng ganyan?" Tumawa muli ang
lalaki sa likuran ko.
"You will pay for this!" Sigaw ko.
"No, Attorney. You are going to pay for all your actions first." Sagot niya.
Lumapit siya sa akin at muling itinapat ang bibig niya sa tenga ko.
"Kill him." Mariin niyang sabi.
Ikinasa ng lalaki sa tabi ni Reu ang baril na hawak nito at itinutok sa sentido ni
Reu.
"No! Don't kill him! No! No!" Sigaw ko, pero sa isang iglap, isang umaalingawngaw
na tunog ang narinig ko kasunod ng pagtungo ng ulo ni Reu.
Nanlaki ang mga mata ko, nanginig ang buong katawan ko at para bang biglang
namanhid ang buo kong katawan sa nasaksihan ko.
Nanghihina ako, at para bang bigla akong nabingi. Sunod-sunod ang pagbagsak ng luha
mula sa mga mata ko at para bang mawawalan na lang ako ng malay sa isang iglap.
"One down, Attorney Arcaga. He was an insect that kept biting us. Now, he's dead
and you've witnessed it personally." Bulong niya sa akin at tsaka muling tumawa.
Hindi ako nakakibo, blanko ang isip ko, wala ako sa tuliro at alam kong kahit anong
oras bibigay na lang ako.
"I want you to choose between the two, Attorney Arcaga. Your real father or the man
who became a father to you?" Tanong niya sa akin. Hindi ako kumibo dahil ayokong
mamili, at ayokong mayroong sumunod kay Reu.
"Stop this, please. Ako na lang, huwag na sila, ako na lang..." Nagmamakaawa kong
sabi.
"Is this really
happening? Nagmamakaawa si Attorney Arcaga? This is something you not see every day
and it feels damn good!" Tuwang-tuwa niyang sabi.
"You're an animal..."
"I am, Attorney. Now, who do you choose?" He asked me.

"I won't choose between them! Pakawalan mo sila at ako mismo ang harapin mo! Hayop
ka!" Sigaw ko sa kanya habang umiiyak.
"Why I love your cries so much, Attorney? Have you forgotten you are the ruthless,
fearless and merciless Attorney Maria Livai Arcaga? Nababahag na ata ang buntot
mo." Sabi niya sa akin.
"Please..."
"If you are not going to choose, I will kill them both. Take their tapes off now."
Utos niya sa dalawang lalaki.
"Please, please, spare them, ako na lang..." Nagmamakaawa kong sabi habang
nakatingin sa kanila.
"Livai, anak..." Sabi ng Tatay ko. Halos basag na ang boses niya at hindi ko na
siya makilala dahil sa tinamo niyang bugbog. Iyak ako nang iyak, at hindi ko
malaman kung ano ba ang dapat kong gawin.
Bakit ba sa akin nangyayari ang mga bagay na'to? Bakit?
"Anak, patawarin mo si Tatay mo kung wala siyang magawa ha, kung nadamay pa ka."
Umiiyak na sabi ni Tatay sa akin.
"Pakawalan mo sila! Maawa ka! Please!"
"Anak, makinig ka, kahit anong mangyari, pilitin mong mabuhay...pilitin mo para sa
mga anak mo." Sabi pa ni Tatay.
"Maria, patawarin mo kami kung hindi ka namin maprotektahan ngayon, wala kaming
nagawa, natalo kami. Tandaan mo, hindi pa tapos ang lahat, lumaban ka, huwag kang
makikinig sa kanya..." Ani ni Papang.
Iyak naman ako nang iyak. Hindi ko na kinakaya ang nakikita ko ngayon. Durog na
durog
na ako, at kaunti na lang, baka tuluyan na akong bumigay.
"Anak, mahal ka namin, tatandaan mo 'yan." Sabi ni Papang.
"Is this sort of reunion for you, Attorney?" Tumawa ang lalaki sa likod ko.
"Hayop ka! Hayop!" Sigaw ko.
"See them suffer slowly, before I kill them, before you see them die." Bulong niya
sa akin. Para bang unti-unting tinusok ng palaso ang dibdib ko nang biglang buhusan
ng dalawang lalaki ang Papang at Tatay ko ng mainit na tubig sa katawan. Kitang-
kita ko ang paglaplos ng kanilang mga balat ang pagsigaw nila sa sakit. Hinang-hina
ako at para bang nararamdaman ko kung ano ba ang kanilang nararamdaman.
"Tama na! Tama na! Tama na! Please, tama na!" Sigaw ako nang sigaw pero para bang
hindi nila ako naririnig at patuloy pa rin sila sa ginagawa nila. Umiiyak sa sakit
ang dalawang taong naging ama sa akin at ako na anak nila, ay walang magawa kung
hindi ang panoorin lamang silang magdusa nang dahil sa akin.
"Tapusin niyo na ang dalawang 'yan." Sabi ng lalaki sa likuran ko at sa isang

iglap, wala nang buhay ang dalawang lalaki na naging ama sa akin.
Sa dalawang putok ng baril, natapos lang ang kanilang buhay ng dahil sa akin.
Dahil sa akin.
Pumikit ako at halos sumabog and puso ko sa sobrang sakit na nararamdaman ko. Wala
na akong magawa, wala akong maisip na paraan. Hinang-hina ako at hindi ko na
maramdaman ang buong katawan ko sa manhid.
"Alex..." Halos hangin na lamang ang lumabas sa bibig ko.
"Alex, gumising ka..." Nanghihina kong sabi. Pagod na pagod na ako, at para bang
gusto ko na lang matapos ang lahat ng
ito.
"Alex, please, wake up..."
"What a good sight to see. Attorney Arcaga is crying, begging and being useless
right now. Ano ang pakiramdam? Masakit ba? That's what you get for messing with us,
for a lot of people you betrayed, for being the good lawyer they thought you are.
Dinamay mo pa ang isang Montemayor sa mga kasalanang ginawa mo at sa mga katangahan
mo, Attorney. Now, I will end everything here. I will show no mercy for both of
you." Mariin niyang sabi.
"Maawa ka, please, maawa ka..."
"Bakit ikaw? Naawa ka ba sa mga taong ipinakulong mo kahit wala silang kasalanan?
Naawa ka ba sa mga taong pinagkaitan mo ng hustisya? Maybe for them, you look a
good lawyer but you are not. You messed with us, I will mess with you. Remember the
time you spied on your father and gathered all information you needed? When you
lead the NBI to our syndicate before you drop your last case? You ruined us,
Attorney. You ruined everything and your power is not enough to stop us. Maybe
before, you can handle everything I gave to you but I will assure that this one
will be your last. Now, I am going to make you pay for everything you have done."
Sabi niya sa akin. Hindi ako nakasagot at tanging pag-iyak lamang ang nagawa ko.
Pumunta siya sa harap ko at halos manlaki ang mga mata ko nang makilala ko kung
sino iyon. I knew it, hindi ako nagkamali sa hinala ko na siya iyon.
"Nice seeing you again, Attorney." He told me while smiling. It was my boss. The
owner of the law firm, that's why he got connections. Noong una, nagduda na rin ako
sa mga kasong pinapahawak niya sa akin dahil alam kong mga patibong
iyon.
"Ako na lang, ako na lang, huwag na siya. Ako na lang ang patayin mo..."
Nagmamakaawa kong sabi sa kanya.
"Don't be excited, Attorney Arcaga. Your time will come just like them." Aniya.
"Please, ako na lang ang patayin mo, huwag na siya..." Nagmamakaawa kong sabi sa
kanya.
"Ako na lang please, ako na lang..." Paulit-ulit kong sabi sa kanya.
"Pakawalan mo siya." Narinig kong sabi niya sa isang lalaki. Tinanggal niya ang
pagkakagapos ko sa upuan pero para saan pa kung wala rin naman akong magagawa.
"Lumuhod ka sa harap ko." Sabi niya sa akin. Tumingala ako sa kanya at tumitig.
"You are begging right? Lumuhod ka." Nakangisi niyang sabi.
Hindi na ako kumibo. Sinunod ko na lamang ang utos niya. Dahan-dahan akong lumuhod
sa harap niya at umiyak.
"This is the best thing that happened to me, did you know that?" Tumatawa niyang
sabi sa akin.
"Please, please, please..." Pagmamakaawa ko.
Nagulat ako nang bigla akong makarinig ng dalawang putok ng baril at sa isang iglap
ay nakahandusay na siya sa sahig.
I knew before there was something wrong with him when I first so him at the office.
He kept asking personal information to me when I met him and I think he was
researching me. I told myself I will investigate him but he's too private.
Nag-angat ako ng tingin at nakatayo na si Alex mula sa kinauupuan niya at may hawak
na rin siyang baril. Agad akong tumayo at tumakbo sa kanya pero nakakailang hakbang
pa lamang ako nang makarinig ako ng dalawang putok ng baril.
I suddenly feel numb.
Para bang bigla ay nawalan ako ng buhay at hindi ko na maramdaman ang katawan ko.
Naramdaman kong unti-unti akong bumagsak at dalawang putok pa ng baril ang narinig
ko.
Naramdaman ko ang pagrehistro ng sakit sa balikat at binti ko, at ramdam na ramdam

ko ang pagkawala ng dugo sa katawan ko. Nanghihina ako, at para bang bigla akong
naubusan ng lakas.
"Maria!" Narinig ko ang boses ni Alex. Hindi ako makapagsalita at hindi rin ako
makagalaw.
Maraming napasok sa isip ko na mga bagay-bagay. Gusto kong magsalita pero bakit
parang ayaw gumalaw ng mga labi ko?
Narinig ko ang boses ni Alex na tinatawag ako kaya tumingin ako sa kanya. Narinig
ko rin ang pagpasok at boses ng mga tao sa loob, narinig ko ang tibok ng puso ko.
"Maria! Maria!" Matagal akong tumitig kay Alex at pilit kong inabot ang mukha niya
hanggang sa tuluyan na akong mawalan ng malay.
****
=================
Epilogue
EPILOGUE

"Sir, please you have to calm down. Hindi po makakatulong ang ginagawa niyo." I
looked at the nurse who are obviously irritated at me. I was panting while the
nurse is aiding my wound. My whole body was shaking since we have been here in the
hospital.
"Where's my wife? I have to see her." My voice is almost broken. I am holding my

tears and my heart is beating so fast.
"Right now, she's in the emergency room. Mamaya natin malalaman kung ano ba ang
lagay niya." She responded.
"Sir, you have to relax." She told me when she noticed I am still shaking.
"How would I calm down if my wife is in danger?" I told her and unconsciously, my
tears stream down my face. I can't hold it anymore. I don't know what to do if
something happened to her.
Damn, this was all my fault. If I just woke up earlier, I could have save them.
"Damn, damn..." I uttered.
I closed my eyes and the picture of her earlier flashed in my mind.
I feel weak.
I feel empty.
I feel like I am the worthless man she ever had. I did not protect her the way she
should be. I must be the one who is suffering right now, hindi siya.
"Sir, umupo muna kayo at huwag munang gumalaw para hindi dumugo ang sugat niyo."
She told me before leaving me.
"Alexander! Oh my God! What happened?!" Napalingon ako nang marinig ko ang boses ng
Mommy ko. It is obvious that she's worried, it's written all over her face.
Agad siyang lumapit sa akin at niyakap ako nang mahigpit. She
is crying and my body suddenly becomes weaker when I felt my mother's warm body I
used to feel when I was a child and can't sleep.
I slowly hugged my mother and cry. Umiyak lamang ako sa balikat niya na parang
bata. Wala na akong pakealam kung ano man ang isipin nila sa akin.
"Anak, ano bang nangyari? Bakit hindi mo sinasabi sa akin na may ganito na pala
kayong problema. Paano na lang kung may mangyari sa'yo, ano na lang sa tingin mo
ang gagawin namin?" She told me while crying.
Hindi ako kumibo sa sinabi niya.
"I have to see her." I told her. Tumayo ako at agad kong naramdaman ang kirot mula
sa sugat ko. Binalewala ko iyon at nagtuloy-tuloy sa paglabas.
Doon ko lang napansin na nasa labas pala ang Daddy ko at kausap ang mga pulis na
naroroon.
He looked at me, and I know he has a lot of questions running in his head right
now.
"Are you Mr. Montemayor?" A police asked me.
"I am." I told him.
"Kailangan po naming makuha ang salaysay niyo para sa krimeng nangyari." Aniya.
"My head is spinning right now, can we do it tomorrow?" I told them.
"Sir, hanggang maaari po sana ay gusto na naming malaman ang-"
"Are you damn blind?! My wife is in the emergency room right now! She's pregnant
and her life is in danger together with our children! Now, you want me to think of
this first before my wife?! Gago pala kayo eh!" Hindi ko na napigilan ang sarili
kong magalit.
"Alexander, calm down!" In an instant, my mother is already beside me, trying to

calm me down.
"Pasensya na po, Sir." Sagot ng pulis sa akin.
"I am
sorry for his behavior, he is still confused of what happened right now so it's
much better if you come back here tomorrow for his statement." My father told them
calmly. Tumango lamang sila bago umalis.
I am going insane right now. I don't know what I am going to do anymore.
"Pinakilos ko na ang mga tauhan natin para imbestigahan ang nangyari. I don't know
what exactly happened so you have to tell me everything earlier. Our security
personnel will do everything to help you with this." My father told me firmly. He
is always calm with this kind of situation and he knows what exactly to do.
Opposite of me.
"Let's us check her, your cousins will be here in no time." He told me.
Agad akong nagmadali papunta sa emergency room at saktong kalalabas lamang ng

doctor at mga nurse.
They all look like in a hurry and they wear a worry face.
"It's good you are here, Mr. Montemayor. You need to sign the papers right now for
the operation." Saad ng doctor sa akin.
"What papers? I'm confused, I don't get it? Why do I have to sign something and
what operation you are talking about?" I started to feel unease.
The doctor sighed and tapped my shoulder.
"Your wife is in a critical condition, we have to perform c-section to your wife

before your children die." Halos gumuho ang mundo ko sa sinabi ng doctor sa akin.
Hindi ako makapagsalita at para bang naging pipe ako bigla.
Again, I feel my tears streamed down my face and my whole body is shaking.
Bigla kong kinuwelyuhan ang doctor sa sinabi niya.

"Are you fucking insane? You are making me choose
between my wife and our children?!" Sigaw ko sa kanya. I was about to hit him when
my father punched me hard. Bumagsak ako sa sahig at ang Mommy ko ay iyak naman nang
iyak habang inaawat kami.
"You should calm down, Alexander! You know the situation!" Awat niya sa akin.
"No! I know the situation more than you! They are making me choose between my wife
and my children, what do you exactly feel with that?!" Sagot ko sa kanya.
"If I will have a choice here, I want to put myself in their situation so they
don't suffer anymore! You think this is easy?! No! It's not fucking easy! You are
making me choose who will die and live!" I told them.
Tumayo ako at humarap sa kanila. Lahat sila tahimik sa sinabi ko.
Ayokong papiliin ako kung sino ang dapat mabuhay o hindi. They are my family, my
own flesh and blood, they are mine. I supposed to be in their situation, hindi
iyong sila ang naghihirap.
"Sir, we don't have time anymore. You have to sign the papers allowing us to
perform c-section to your wife."
"Are you deaf?! I told you! I am not going to choose between the two, save their
lives and I will pay you with all of my money!" Galit kong sagot sa doctor.
"Alex, calm down, please..." Iyak nang iyak ang Mommy ko.
"If you are not going to choose, they will both die." The doctor told me, enough to
make me stop.
"Oh God!" I heard my mother.
Bigla na lamang akong napasandal sa pader at napaupo. Hindi ko na alam ang gagawin
ko. I hope this is just a nightmare and I want to wake up to end this bad dream.
Umiyak ako.
This is the worst thing that
happened to me. This feeling is torturing and killing me slowly.
Why I have to be in this situation? Why they have to suffer? Ano ba ang nagawa kong
mali para parusahan ako ng ganito?
Pwede bang ako na lang ang nasa sitwasyon nila? Ako na lang, para hindi na sila
mahirapan pa.
"Magiging ligtas ba sila pareho kung matutuloy ang operation?" I heard my mom
asking a question.
"The babies are fine, but for the mother, we are still not sure. Maraming dugo na
ang nawala sa kanya that's why we are in a hurry. Kung sakaling hindi matuloy ang
operasyon, the babies will die together with the mother." Sagot ng doctor.
Mas lalo akong nanghina sa sinabi niya. I feel like I am slowly dying inside.
Lumapit sa akin ang mommy ko at niyakap ako.

"Alexander, you have to make a choice now..." She told me.
"Ma, I don't want to make a choice..."
"Alex if you won't, they will die..." She answered. Niyakap niya ako nang mahigpit
at hinayaan niya lang akong umiyak nang umiyak sa kanya.
"Trust Him, Alex..." Mom told me.
Ilang minuto ang lumipas at tumayo na rin ako.
I signed the papers.
Agad nilang sinimulan ang operasyon at nasa labas lamang ako at naghihintay.
Dumating na rin ang mga pinsan ko.
Iyak nang iyak sina Jorge, Ara, Heena at halos lahat sila ay nalulungkot sa
sitwasyon ko.
Aivan contacted his men to help with the case. Even Jorge volunteer to help since
she personally know my wife. All of them are concerned with my situation.
I am not a Godly person, but I am seeking for His help. I prayed that my wife
and children will be fine.
Please.
I started to cry.
I am broken right now and I don't know what will happen to me if she dies. I need
her more than anything else. She's now my life, she's my world. I am nothing
without her.
I am lifeless if she's not with me.
"Alex, you should eat. Kahapon ka pa walang kain." My mom told me.
Nakatulala lamang ako at hindi ako kumibo sa sinabi niya.
"Alex, please..." She sighed.
"You have to be strong Alexander, you must be their strength." She told me.
"Malapit na akong bumigay, 'Ma." Sabi ko sa kanya.
"Alexander, you are not that person. Hindi ka madaling sumuko. Ina mo ako,
kilalang-kilala kita." Sabi niya sa akin. Niyakap niya ulit ako nang mahigpit.
I closed my eyes and remembered what she said to me.
"I want you to be happy, Alex. Always remember that."
Paulit-ulit kong naririnig ang boses niya. I feel like she is beside me right now,
hugging me so tight.
"Everything will be okay, Alex. I love you." I heard her voice again.
"I will do this for both of us, for the sake of our babies and for everyone. This
will be the last time, Alex, I promise..." I keep hearing her voice and I can't
help not to cry.
"Alex, I want you to be happy with them, be the person you want to be. I will
always be here for you, for them..." I suddenly feel cold hearing that.
"I love you so much, Alex. Take care of yourself and our babies, I love you..."
That's when I open my eyes. Basang-basa na ang balikat ni Mommy dahil sa iyak ko.
"Everything will be
okay, Alexander." My mom told me. But I have this weird feeling that Maria is just
around, or was it my imagination?
An hour almost passed by. The operation must be done any time. Tumayo ako sa
pagkakaupo and at the exact moment, the doctor open the door.
Napatayo kaming lahat at agad na sinalubong ang doctor. Humarap siya sa akin at
halos sumabog ang dibdib ko sa sobrang bilis ng tibok ng puso ko.
"The babies are healthy, it's a pair of girls. The nurses are already taking care
of them." He told us.
"About their mother, at the last part of the operation, she-"
"No, no, no..." I shook my head. This is not happening, this is not real.
"I'm so sorry, Mr. Montemayor." He told me. My lips parted and I feel like I'm
running out of breath.
My mother cried, my cousins, and almost all of them are crying.
"Why the hell are you all crying? She's not dead, she's not dead..." I told them.
Please, someone should slap me to wake up to this nightmare.
"Don't fucking cry! She's not dead!" Sigaw ko sa kanila.
"Alex." My mom tried to hug me but I resist.
"Why are you crying mom? He's lying! He's fucking lying! She is not dead!" I told
them. Lumapit ako sa doctor at kinuwelyuhan siya.
"Tell them you are fucking lying!" I yelled at him.
"Alex, stop!" Inawat ako ng Daddy ko at mga pinsan ko.
"Tell them you are lying! Tell them!" Sigaw ako nang sigaw.
"Alex! Calm down!" Halos lahat sila ay hawak na ako at pilit akong inaawat.
"You are a liar! My wife is not dead!" Sigaw ko nang sigaw until my voice broke.
No, please, she's
not dead.
Pumiglas ako sa pagkakahawak nila at agad na tumakbo papasok sa loob ng kwarto.

That's when I saw her, sleeping at the bed. Yes, she's just sleeping.
Lumapit ako sa kanya at agad na hinawakan ang kamay niya.
"Love, wake up, I am here, love." I whispered.
"Please, love, wake up, please..." I touched her cheeks.
"Love, huwag mo akong iwan oh, hindi ko pa kaya eh, hindi ko kaya..." I know I am
crying and I can't help it.
"Love, gumising ka na d'yan, gumising ka, sabay tayong lalaban di 'ba? H'wag ka
namang madaya, huwag mo naman akong iwan..."
Naririnig kong nag-iiyak ang mga pinsan ko, ang mga magulang ko, at halos lahat ng
tao sa loob ng kwarto habang pinapanood ako.
"Sasama na lang ako, huwag mo lang akong iwan, sasama ako sa'yo..." Pilit ko siyang
ginigising pero kahit anong gawin ko, hindi siya nagsasalita.
"Ano'ng tinatayo-tayo niyo d'yan?! Gumawa kayo ng paraan! Buhayin niyo ang asawa
ko!" Sigaw ko sa mga nurse at doctor na nasa loob ng kwarto.
"Sasama ako sa'yo, samama ako..." It's the last chance. Niyakap ko siya nang
mahigpit sa dibdib ko at umiyak nang umiyak.
She left me without leaving any words. Without saying goodbye, without telling me
anything she is supposed to tell me.
Today, my life is now incomplete. Ang sakit na nararamdaman ko ngayon ay hindi na

mawawala pa kahit kailan. My other half, my wife, my everything, is now gone. If
this is the payment for all the mistakes I've done, I am willing to take her place
for her to live.
Niyakap ko lang siya nang mahigpit at ikinulong sa bisig ko.
This is the worst nightmare I ever had. But when I heard my children's cries, it
hit me that this is the reality I should face.
"Be happy with them, Alex. I will always be here for all of you. I love you and our
children." I heard a familiar voice whispered to me.
"I will." I told myself.
"I will name them Maria and Livai." I told the nurses.
Today, I lost my love of my life, the mother of my children, my wife, my other

half, and my life but right now, a two angels were born because of her who look
exactly like my Maria.
I looked at my wife and whispered to her ear.
"I love you so much, love, always remember that." I told her. I kissed her lips and
hugged her for one last time.
I am now setting you free, love.
THE END
=================
Author's Note
Author's Note
BSS6 is finally done! It took me for almost two years just to finish this! I feel
like 2014 was just yesterday. I could still remember that I have a few readers and
supporters who are already there for me. But now, everything changed. I stopped
writing here for almost two years now, I don't know, I just feel like I am not
capable of making a good story anymore. But lately, I was awaken by someone that I
should continue what I have started.
To you, thank you for being with me for a long time, for being there when I need
someone to take care of myself. Thank you for loving me despite of my
imperfections. Thank you for accepting me, even if I did not tell you everything
about me, about this. Thank you, love, for hurting me. That's when I realize that I
deserve the best. You became part of my life, but I don't deserve someone who will
not see my worth like what you did. Today, I am still in love with you, but
tomorrow, I will learn to forget you and move on from what happened to us.
To my readers, babawi ako.
Marco Jose

Orca Share Media1711380208034 7178048852081434051

Uploaded by

Document Information

Original Title

Copyright

Available Formats

Share this document

Share or Embed Document

Sharing Options

Did you find this document useful?

Is this content inappropriate?

Copyright:

Available Formats

Orca Share Media1711380208034 7178048852081434051

Uploaded by

Copyright:

Available Formats

Set You Free

Bachelor Stories Series 6: Set You Free

This is a work of fiction. Names, characters, businesses, places, events and

Do not distribute, publish, transmit, modify, display or create derivative works

Started: June 2015-

Copyright © Marco Jose (SiMarcoJoseAko)

"I don't know." Halos pabulong kong sabi sa kanila.

"I have already moved on. She's just nothing to me now."

Copyright © Marco Jose (SiMarcoJoseAko)

Copyright © Marco Jose (SiMarcoJoseAko)

"Manong, pakidaanan po si Travis, sasabay po siya pumasok sa akin." I said to my

"Jeorge is so annoying! Bakit ba napakatigas ng babaeng iyon?" Reklamo niya dahilan

"Girls, girls, girls." I said, grinning at him.

"Buhay ka pa pala?" Masungit na tanong sa kanya ni Jeorge. Natawa naman ako at

Pumasok ako sa loob ng classroom at agad na umupo sa upuan ko sa may likuran.

"Dude, kanina ka pa nakatitig sa kanya." Puna sa akin ni Lance na nasa tabi ko

sa harap. He's a boring teacher like his subject.

"Kahit friends lang?"

"Kahit friends." Mabilis niyang sagot at tsaka siya nagpatuloy sa paglalakad.

Copyright © Marco Jose (SiMarcoJoseAko)

Copyright © Marco Jose (SiMarcoJoseAko)

"Gago." Natatawa kong sagot sa kanya at tsaka kami nagpatuloy sa pag-inom.

KINABUKASAN ay tanghali na ako nagising. Sermon ang inabot ko sa mommy ko dahil

"I'm talking to you, Xander Arthur!" Sigaw ulit ni mommy.

Mom just glared at him.

"Sir, nandito na po tayo." I snapped back to reality when I heard my driver's

Dahan-dahan kong binuksan

"Hangover." I answered casually. Itinuon ko ang atensyon ko sa harap at minsan ay

Hanggang sa matapos ang klase ay hindi na siya lumingon sa pwesto ko at naiinis

Binilisan ko ang lakad ko hanggang sa makarating ako

"Did I tell you do not mess with-"

"M-Maraming CCTVs dito!" I stammered.

"I-I just want to-"

Copyright © Marco Jose (SiMarcoJoseAko)

Copyright © Marco Jose (SiMarcoJoseAko)

"Dehado ka talaga, pare." Humahalakhak na sabi ni Travis habang nagbubuhat ng

"Malibog ka talagang gago ka."

"Ulul, baka naman! Minsan lang naman ako tayuan sa kanya."

He admitted. My eyes suddenly widened. Itinigil ko saglit ang pagbubuhat at humarap

"What's with the smile, Xander? Nasisiraan ka na ba ng ulo at ngumingiti ka ng mag-

"Really? Sino namang malas na babae ang makikipagdate sa'yo,

"Mom stop it, you're crazy."

lang iyon at ang totoo ay gusto rin naman niya ako.

"Viel, what do you think I should wear?" I asked nowhere.

"You got a date?" He asked, taking off his jersey uniform.

"You're so gullible my dear brother." I answered. Hindi naman siya sumagot sa

"Really?" Dad smirked at me. I just nodded.

"You don't remember?" I asked her, staring at her face.

Copyright © Marco Jose (SiMarcoJoseAko)

Copyright © Marco Jose (SiMarcoJoseAko)

flashing a smile on my face.

"A-Are you ready?" I silently cursed myself for stammering.

"What made you

"Sinasabi ko lang kung ano ang totoo, Montemayor."

"Wala pa talaga, kahit isa?" Tanong ko pa.

"Wala pa nga, mukha bang mayroong magkakagusto sa akin? Sa lahat ng lalaking

"Bakit ba kasi gusto mo akong makadate?" She asked me.

"Okay, we should start with basic informations." I said casually.

"Seventeen." She responded.

"How about food?" I asked.

"I like pasta, ikaw?"

"Basta lutong bahay."

"Favorite style?" She asked.