ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ

ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΥ

ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΤΑΞΙΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ

Ἀργυρούπολη 2006
 ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ
Τοῦ Μνη­µ­ο­σύ­νου κα­τὰ τὴν τά­ξιν τοῦ Ἁ­γί­ου Ὄ­ρους Ἄ­θω.

ὁ Ἱ­ε­ρεὺς
Εὐ­λο­γη­τὸς ὁ Θε­ὸς ἡ­µ­ῶν πά­ντο­τε, νῦν, καὶ ἀ­εί, καὶ εἰς
τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων, Ἀµήν.
καὶ εὐ­θὺς ὁ κα­νο­νάρ­χης τὸν Ϟ΄ ψα­λµ­ὸν, χύ­µ­α.

O
κα­τοι­κῶν ἐν βο­η­θε­ί­ᾳ τοῦ ὑ­ψί­στου ἐν σκέ­πῃ τοῦ θε­
οῦ τοῦ οὐ­ρα­νοῦ αὐ­λι­σθή­σε­ται.
Ἐ­ρεῖ τῷ κυ­ρί­ῳ Α­ντι­λή­πτωρ μου εἶ καὶ κα­τα­φυ­γή μου, ὁ θε­
ός μου, ἐλ­πι­ῶ ἐ­π’ αὐ­τόν.
Ὅ­τι αὐ­τὸς ῥύ­σε­ταί με ἐκ πα­γί­δος θη­ρευ­τῶν καὶ ἀ­πὸ λό­γου
τα­ρα­χώ­δους.
Ἐν τοῖς με­τα­φρέ­νοις αὐ­τοῦ ἐ­πι­σκι­ά­σει σοι, καὶ ὑ­πὸ τὰς πτέ­
ρυ­γας αὐ­τοῦ ἐλ­πι­εῖς.
Ὅ­πλῳ κυ­κλώ­σει σε ἡ ἀ­λή­θει­α αὐ­τοῦ. Οὐ φο­βη­θή­σῃ ἀ­πὸ
φό­βου νυ­κτε­ρι­νοῦ, ἀ­πὸ βέ­λους πε­το­μέ­νου ἡ­μέ­ρας,
Ἀ­πὸ πρά­γμα­τος δι­α­πο­ρευ­ο­μέ­νου ἐν σκό­τει, ἀ­πὸ συ­μπτώ­
μα­τος καὶ δαι­μο­νί­ου με­σημ­βρι­νοῦ.
 Ἡ Ἀκολουθία τοῦ μνημοσύνου

Πε­σεῖ­ται ἐκ τοῦ κλί­τους σου χι­λι­ὰς καὶ μυ­ρι­ὰς ἐκ δε­ξι­ῶν

σου, πρὸς σὲ δὲ οὐκ ἐγ­γι­εῖ.
Πλὴν τοῖς ὀ­φθαλ­μοῖς σου κα­τα­νο­ή­σεις καὶ ἀ­ντα­πό­δο­σιν
ἁ­μαρ­τω­λῶν ὄ­ψῃ.
Ὅ­τι σύ, κύ­ρι­ε, ἡ ἐλ­πίς μου· τὸν ὕ­ψι­στον ἔ­θου κα­τα­φυ­γήν
σου.
Οὐ προ­σε­λε­ύ­σε­ται πρὸς σὲ κα­κά, καὶ μά­στιξ οὐκ ἐγ­γι­εῖ τῷ
σκη­νώ­μα­τί σου,
Ὅ­τι τοῖς ἀγ­γέ­λοις αὐ­τοῦ ἐ­ντε­λεῖ­ται πε­ρὶ σοῦ τοῦ δι­α­φυ­λά­
ξαι σε ἐν πά­σαις ταῖς ὁ­δοῖς σου.
Ἐ­πὶ χει­ρῶν ἀ­ροῦ­σίν σε, μή­πο­τε προ­σκό­ψῃς πρὸς λί­θον
τὸν πό­δα σου.
Ἐ­π’ ἀ­σπί­δα καὶ βα­σι­λί­σκον ἐ­πι­βή­σῃ καὶ κα­τα­πα­τή­σεις λέ­ο­
ντα καὶ δρά­κο­ντα.
Ὅ­τι ἐ­π’ ἐ­μὲ ἤλ­πι­σεν, καὶ ῥύ­σο­μαι αὐ­τόν· σκε­πά­σω αὐ­τόν,
ὅ­τι ἔ­γνω τὸ ὄ­νο­μά μου.
Κε­κρά­ξε­ται πρὸς με, καὶ ἐ­πα­κο­ύ­σο­μαι αὐ­τοῦ, με­τ’ αὐ­τοῦ
εἰ­μι ἐν θλί­ψει καὶ ἐ­ξε­λοῦ­μαι καὶ δο­ξά­σω αὐ­τόν.
Μα­κρό­τη­τα ἡ­με­ρῶν ἐ­μπλή­σω αὐ­τὸν καὶ δε­ί­ξω αὐ­τῷ τὸ σω­
τή­ρι­όν μου.

Καὶ ψάλ­λο­μεν τε­τρά­κις εἰς ἦ­χον πλ. δ’ τό,

Ἀλ­λη­λο­ύ­ϊ­α, Ἀλ­λη­λο­ύ­ϊ­α, Ἀλ­λη­λο­ύ­ϊ­α.
Στίχ. Μα­κά­ρι­οι, οὓς ἐ­ξε­λέ­ξω, καὶ προ­σε­λά­βου Κύριε.
Στίχ. Καὶ τὸ μνη­μό­συ­νον αὐ­τῶν εἰς γε­νε­ὰν καὶ γε­νε­άν.
κατὰ τὴν τάξιν τοῦ Ἁγίου Ὄρους 

Ἀ­πο­λυ­τί­κι­ον.

Ὁ βά­θει σο­φί­ας φι­λαν­θρώ­πως πά­ντα οἰ­κο­νο­μῶν, καὶ

τὸ συμ­φέ­ρον πᾶ­σιν ἀ­πο­νέ­μων, μό­νε Δη­μι­ουρ­γέ, ἀ­νά­
παυ­σον Κύριε τὰς ψυ­χὰς τῶν δο­ύ­λων σου, ἐν σοὶ γὰρ τὴν
ἐλ­πί­δα ἀ­νέ­θε­ντο, τῷ ποι­η­τῇ καὶ πλά­στῃ καὶ Θε­ῷ ἡ­μῶν.
Δόξα.

Ἐ ν σοὶ γὰρ τὴν ἐλ­πί­δα ἀ­νέ­θε­ντο, τῷ ποι­η­τῇ καὶ πλά­στῃ

καὶ Θε­ῷ ἡ­μῶν.
Καὶ νῦν. Θε­ο­το­κί­ον

Σ ὲ καὶ τεῖ­χος καὶ λι­μέ­να ἔ­χο­μεν, καὶ πρέ­σβιν εὐ­πρόσ­δε­

κτον, πρός, ὃν ἔ­τε­κες Θε­όν, Θε­ο­τό­κε ἀ­νύμ­φευ­τε, τῶν
πι­στῶν ἡ σω­τη­ρί­α.

Καὶ εὐ­θὺς ὁ Ἄ­μω­μος εἰς στά­σεις δύ­ο

ΨΑΛΜΟΣ ΡΙΗ’ (118)
ΣΤΑΣΙΣ ΠΡΩΤΗ

M
α­κά­ρι­οι οἱ ἄ­μω­μοι ἐν ὁ­δῷ, οἱ πο­ρευ­ό­με­νοι ἐν νό­μῳ
Κυ­ρί­ου.
Μα­κά­ρι­οι οἱ ἐ­ξε­ρευ­νῶ­ντες τὰ μαρ­τύ­ρι­α αὐ­τοῦ, ἐν ὅ­λη καρ­
δί­α ἐκ­ζη­τή­σου­σιν αὐ­τόν.
Οὐ γὰρ οἱ ἐρ­γα­ζό­με­νοι τὴν ἀ­νο­μί­αν, ἐν ταῖς ὁ­δοὶς αὐ­τοῦ
ἐ­πο­ρε­ύ­θη­σαν.
 Ἡ Ἀκολουθία τοῦ μνημοσύνου

Σὺ ἐ­νε­τε­ί­λω τὰς ἐ­ντο­λάς σου, τοῦ φυ­λά­ξα­σθαι σφό­δρα.

Ὄ­φε­λον κα­τευ­θυν­θε­ί­η­σαν αἱ ὁ­δοί μου, τοῦ φυ­λά­ξα­σθαι τὰ
δι­και­ώ­μα­τά σου.
Τότε οὐ μὴ αἰ­σχυν­θῶ, ἐν τῷ μὲ ἐ­πι­βλέ­πειν ἐ­πὶ πά­σας τὰς
ἐ­ντο­λάς σου.
Ἐ­ξο­μο­λο­γή­σο­μαί σοὶ ἐν εὐ­θύ­τη­τι καρ­δί­ας, ἐν τῷ με­μα­θη­
κέ­ναι με τὰ κρί­μα­τα τῆς δι­και­ο­σύ­νης σου.
Τὰ δι­και­ώ­μα­τά σου φυ­λά­ξω. μὴ μὲ ἐ­γκα­τα­λί­πης ἕ­ως σφό­
δρα,
Ἐν τί­νι κα­τορ­θώ­σει νε­ώ­τε­ρος τὴν ὁ­δὸν αὐ­τοῦ; ἐν τῷ φυ­
λάσ­σε­σθαι τοὺς λό­γους σου,
Ἐν ὅ­λη καρ­δί­α μου ἐ­ξε­ζή­τη­σά σε. μὴ ἀ­πώ­ση μὲ ἀ­πὸ τῶν
ἐ­ντο­λῶν σου.
Ἐν τῇ καρ­δί­α ἔ­κρυ­ψα τὰ λό­γιά σου, ὅ­πως ἂν μὴ ἁ­μάρ­τω
σοί.
Εὐ­λο­γη­τὸς εἶ, Κύριε, δί­δα­ξόν με τὰ δι­και­ώ­μα­τά σου.
Ἐν τοῖς χε­ί­λε­σί μου ἐ­ξήγ­γει­λα πά­ντα τὰ κρί­μα­τα τοῦ στό­
μα­τός μου.
Ἐν τῇ ὁ­δῷ τῶν μαρ­τυ­ρί­ων σου ἑ­τέρ­φθην, ὡς ἐ­πὶ πα­ντὶ πλο­
ύ­τω.
Ἐν ταῖς ἐ­ντο­λα­ίς σου ἀ­δο­λε­σχή­σω, καὶ κα­τα­νο­ή­σω τὰς
ὁ­δο­ύς σου.
Ἐν τοῖς δι­και­ώ­μα­σί σου με­λε­τή­σω, οὐκ ἐ­πι­λή­σο­μαι τῶν λό­
γων σου.
Ἀ­ντα­πό­δος τῶ δο­ύ­λω σου. ζή­σόν με καὶ φυ­λά­ξω τοὺς λό­
γους σου.
κατὰ τὴν τάξιν τοῦ Ἁγίου Ὄρους 

Ἀ­πο­κά­λυ­ψον τοὺς ὀ­φθαλ­μο­ύς μου, καὶ κα­τα­νο­ή­σω τὰ

θαυ­μά­σι­α ἐκ τοῦ νό­μου σου.
Πάροικος ἐ­γὼ εἰ­μι ἐν τῇ γῆ, μὴ ἀ­πο­κρύ­ψης ἀ­π’ ἐ­μοῦ τὰς
ἐ­ντο­λάς σου.
Ἐ­πε­πό­θη­σεν ἡ ψυ­χή μου, τοῦ ἐ­πι­θυ­μῆ­σαι τὰ κρί­μα­τά σου
ἐν πα­ντὶ και­ρῶ.
Ἐ­πε­τί­μη­σας ὑ­πε­ρη­φά­νοις, ἐ­πι­κα­τά­ρα­τοι οἱ ἐκ­κλί­νο­ντες
ἀ­πὸ τῶν ἐ­ντο­λῶν σου,
Πε­ρί­ε­λε ἀ­π’ ἐ­μοῦ ὄ­νει­δος καὶ ἐ­ξου­δέ­νω­σιν, ὅ­τι τὰ μαρ­τύ­
ριά σου ἐ­ξε­ζή­τη­σα.
Καὶ γὰρ ἐ­κά­θη­σαν ἄρ­χο­ντες, καὶ κα­τ’ ἐ­μοῦ κα­τε­λά­λουν, ὁ
δὲ δο­ύ­λός σου ἠ­δο­λέ­σχει ἓν τοὶς δι­και­ώ­μα­σί σου.
Καὶ γὰρ τὰ μαρ­τύ­ριά σου με­λέ­τη μοῦ ἐ­στι, καὶ αἱ συμ­βου­
λί­αι μου τὰ δι­και­ώ­μα­τά σου.
Ἐ­κολ­λή­θη τῶ ἐ­δά­φει ἡ ψυ­χή μου, ζή­σόν με κα­τὰ τὸν λό­
γον σου.
Τὰς ὁ­δο­ύς μου ἐ­ξήγ­γει­λα, καὶ ἐ­πή­κου­σάς μου. δί­δα­ξόν με
τὰ δι­και­ώ­μα­τά σου.
Ὅ­δόν δι­και­ω­μά­των σου συ­νέ­τι­σόν με, καὶ ἀ­δο­λε­σχή­σω ἓν
τοὶς θαυ­μα­σί­οις σου.
Ἐ­νύ­στα­ξεν ἡ ψυ­χή μου ἀ­πὸ ἀ­κη­δί­ας, βε­βα­ί­ω­σόν με ἓν τοὶς
λό­γοις σου,
Ὁ­δὸν ἀ­δι­κί­ας ἀ­πό­στη­σον ἀ­π’ ἐ­μοῦ, καὶ τῶ νό­μω σου ἐ­λέ­
η­σόν με.
Ὁ­δὸν ἀ­λη­θε­ί­ας ἠ­ρε­τι­σά­μην, καὶ τὰ κρί­μα­τά σου οὐκ ἐ­πε­
λα­θό­μην.
 Ἡ Ἀκολουθία τοῦ μνημοσύνου

Ἐ­κολ­λή­θην τοὶς μαρ­τυ­ρί­οις σου, Κύριε, μὴ μὲ κα­ται­σχύ­

νης.
Ὁ­δὸν ἐ­ντο­λῶν σου ἕ­δρα­μον, ὅ­ταν ἐ­πλά­τυ­νας τὴν καρ­δί­αν
μου.
Νο­μο­θέ­τη­σόν με, Κύριε, τὴν ὁ­δὸν τῶν δι­και­ω­μά­των σου,
καὶ ἐκ­ζη­τή­σω αὐ­τὴν δι­ὰ πα­ντός.
Συ­νέ­τι­σόν με, καὶ ἐ­ξε­ρευ­νή­σω τὸν νό­μον σου, καὶ φυ­λά­ξω
αὐ­τὸν ἓν ὅ­λη καρ­δί­α μου.
Ὁ­δή­γη­σόν με ἓν τὴ τρί­βω τῶν ἐ­ντο­λῶν σου, ὅ­τι αὐ­τὴν ἠ­θέ­
λη­σα,
Κλῖ­νον τὴν καρ­δί­αν μου εἰς τὰ μαρ­τύ­ριά σου, καὶ μὴ εἰς
πλε­ο­νε­ξί­αν.
Ἀ­πό­στρε­ψον τοὺς ὀ­φθαλ­μο­ύς μου, τοῦ μὴ ἰ­δεῖν μα­ται­ό­τη­
τα. ἓν τὴ ὁ­δῷ σου ζή­σόν με.
Στῆ­σον τῶ δο­ύ­λω σου τὸ λό­γι­όν σου εἰς τὸν φό­βον σου.
Πε­ρί­ε­λε τὸν ὀ­νει­δι­σμόν μου, ὃν ὑ­πώ­πτευ­σα. ὅ­τι τὰ κρί­μα­
τά σου χρη­στά,
Ἰ­δοὺ ἐ­πε­θύ­μη­σα τὰς ἐ­ντο­λάς σου. ἐν τῇ δι­και­ο­σύ­νη σου
ζή­σόν με.
Καὶ ἔλ­θοι ἐ­π’ ἐ­μὲ τὸ ἔ­λε­ός σου, Κύριε, τὸ σω­τή­ρι­όν σου,
κα­τὰ τὸν λό­γον σου.
Καὶ ἀ­πο­κρι­θή­σο­μαι τοὶς ὀ­νει­δί­ζου­σί με λό­γον, ὅ­τι ἤλ­πι­σα
ἐ­πὶ τοῖς λό­γοις σου.
Καὶ μὴ πε­ρι­έ­λης ἐκ τοῦ στό­μα­τός μου λό­γον ἀ­λη­θε­ί­ας ἕ­ως
σφό­δρα, ὅ­τι ἐ­πὶ τοῖς κρί­μα­σί σου ἐ­πήλ­πι­σα.
Καὶ φυ­λά­ξω τὸν νό­μον σου δι­α­πα­ντὸς εἰς τὸν αἰ­ῶ­να, καὶ
εἰς τὸν αἰ­ῶ­να τοῦ αἰ­ῶ­νος.
κατὰ τὴν τάξιν τοῦ Ἁγίου Ὄρους 

Καὶ ἐ­πο­ρευ­ό­μην ἐν πλα­τυ­σμῷ, ὅ­τι τὰς ἐ­ντο­λάς σου ἐ­ξε­ζή­

τη­σα.
Καὶ ἐ­λά­λουν ἐν τοῖς μαρ­τυ­ρί­οις σου ἐ­να­ντί­ον βα­σι­λέ­ων,
καὶ οὐκ ἠ­σχυ­νό­μην,
Καὶ ἐ­με­λέ­των ἐν ταῖς ἐ­ντο­λα­ίς σου, ἃς ἠ­γά­πη­σα σφό­δρα.
Καὶ ἦ­ρα τὰς χε­ί­ράς μου πρὸς τὰς ἐ­ντο­λάς σου, ἃς ἠ­γά­πη­
σα, καὶ ἠ­δο­λέ­σχουν ἐν τοῖς δι­και­ώ­μα­σί σου.
Μνή­σθη­τι τῶν λό­γων σου τῶ δο­ύ­λω σου, ὧν ἐ­πήλ­πι­σάς
με.
Αὕ­τη μὲ πα­ρε­κά­λε­σεν ἐν τῇ τα­πει­νώ­σει μου, ὅ­τι τὸ λό­γι­όν
σου ἔ­ζη­σέ με,
Ὑ­πε­ρή­φα­νοι πα­ρη­νό­μουν ἕ­ως σφό­δρα, ἀ­πὸ τοῦ νό­μου
σου οὐκ ἐ­ξέ­κλι­να.
Ἐ­μνή­σθην τῶν κρι­μά­των σου ἀ­π’ αἰ­ῶ­νος, Κύριε, καὶ πα­ρε­
κλή­θην.
Ἀ­θυ­μί­α κα­τέ­σχε μὲ ἀ­πὸ ἁ­μαρ­τω­λῶν τῶν ἐ­γκα­τα­λι­μπα­νό­
ντων τὸν νό­μον σου.
Ψαλ­τὰ ἤ­σάν μοὶ τὰ δι­και­ω­μα­τά σου, ἐν τό­πῳ πα­ροι­κί­ας
μου.
Ἐ­μνή­σθην ἐν νυ­κτὶ τοῦ ὀ­νό­μα­τός σου, Κύριε, καὶ ἐ­φύ­λα­ξα
τὸν νό­μον σου.
Αὕ­τη ἐ­γε­νή­θη μοί, ὅ­τι τὰ δι­και­ώ­μα­τά σου ἐ­ξε­ζή­τη­σα.
Με­ρίς μου εἶ, Κύριε. εἶ­πα τοῦ φυ­λά­ξα­σθαι τὸν νό­μον σου.
Ἐ­δε­ή­θην τοῦ προ­σώ­που σου ἐν ὅ­λη καρ­δί­α μου, ἐ­λέ­η­σόν
με κα­τὰ τὸ λό­γι­όν σου.
10 Ἡ Ἀκολουθία τοῦ μνημοσύνου

Δι­ε­λο­γι­σά­μην τὰς ὁ­δο­ύς σου, καὶ ἐ­πέ­στρε­φον τοὺς πό­δας

μου εἰς τὰ μαρ­τύ­ριά σου,
Ἡ­τοι­μά­σθην, καὶ οὐκ ἐ­τα­ρά­χθην, τοῦ φυ­λά­ξα­σθαι τὰς ἐ­ντο­
λάς σου,
Σχοι­νί­α ἁ­μαρ­τω­λῶν πε­ρι­ε­πλά­κη­σάν μοί, καὶ τὰ τοῦ νό­μου
σου οὐκ ἐ­πε­λα­θό­μην.
Με­σο­νύ­κτι­ον ἐ­ξε­γει­ρό­μην τοῦ ἐ­ξο­μο­λο­γε­ί­σθαί σοὶ ἐ­πὶ τὰ
κρί­μα­τα τῆς δι­και­ο­σύ­νης σου.
Μέτοχος ἐ­γὼ εἰ­μι πά­ντων τῶν φο­βου­μέ­νων σε, καὶ τῶν
φυ­λασ­σό­ντων τὰς ἐ­ντο­λάς σου.
Τοῦ ἐ­λέ­ους σου, Κύριε, πλή­ρης ἡ γῆ, τὰ δι­και­ώ­μα­τά σου
δί­δα­ξόν με.
Χρη­στό­τη­τα ἐ­πο­ί­η­σας με­τὰ τοῦ δο­ύ­λου σου, Κύριε, κα­τὰ
τὸν λό­γον σου.
Χρη­στό­τη­τα καὶ παι­δε­ί­αν καὶ γνῶ­σιν δί­δα­ξόν με, ὅ­τι ταὶς
ἐ­ντο­λα­ίς σου ἐ­πί­στευ­σα.
Πρὸ τοῦ μὲ τα­πει­νω­θῆ­ναι, ἐ­γὼ ἐ­πλημ­μέ­λη­σα, δι­ὰ τοῦ­το
τὸ λό­γι­όν σου ἐ­φύ­λα­ξα.
Χρη­στὸς εἶ σύ, Κύριε, καὶ ἐν τῇ χρη­στό­τη­τί σου δί­δα­ξόν
με τὰ δι­και­ώ­μα­τά σου.
Ἐ­πλη­θύν­θη ἐ­π’ ἐ­μὲ ἀ­δι­κί­α ὑ­πε­ρη­φά­νων, ἐ­γὼ δὲ ἐν ὅ­λη καρ­
δί­α μου ἐ­ξε­ρευ­νή­σω τὰς ἐ­ντο­λάς σου.
Ἐ­τυ­ρώ­θη ὡς γά­λα ἡ καρ­δί­α αὐ­τῶν, ἐ­γὼ δὲ τὸν νό­μον σου
ἐ­με­λέ­τη­σα.
Ἀ­γα­θὸν μοί, ὅ­τι ἐ­τα­πε­ί­νω­σάς με, ὅ­πως ἂν μά­θω τὰ δι­και­
ώ­μα­τά σου.
κατὰ τὴν τάξιν τοῦ Ἁγίου Ὄρους 11

Ἀ­γα­θὸς μοὶ ὁ νό­μος τοῦ στό­μα­τός σου, ὑ­πὲρ χι­λι­ά­δας χρυ­

σί­ου καὶ ἀρ­γυ­ρί­ου,
Αἱ χε­ί­ρές σου ἐ­πο­ί­η­σάν με, καὶ ἔ­πλα­σάν με. συ­νέ­τι­σόν με,
καὶ μα­θή­σο­μαι τὰς ἐ­ντο­λάς σου.
Οἱ φο­βο­ύ­με­νοί σε ὄ­ψο­νταί με, καὶ εὐ­φραν­θή­σο­μαι, ὅ­τι εἰς
τοὺς λό­γους σου ἐ­πήλ­πι­σα.
Ἔ­γνων, Κύριε, ὅ­τι δι­και­ο­σύ­νη τὰ κρί­μα­τά σου, καὶ ἀ­λη­θε­ί­α
ἐ­τα­πε­ί­νω­σάς με.
Γε­νη­θή­τω δὴ τὸ ἐ­λε­ός σου τοῦ πα­ρα­κα­λέ­σαι με, κα­τὰ τὸ
λό­γι­όν σου τῶ δο­ύ­λω σου.
Ἐλ­θέ­τω­σάν μοὶ οἱ οἰ­κτιρ­μοί σου, καὶ ζή­σο­μαι, ὅ­τι ὁ νό­μος
σου με­λέ­τη μοῦ ἐ­στιν,
Αἰ­σχυν­θή­τω­σαν ὑ­πε­ρή­φα­νοι, ὅ­τι ἀ­δί­κως ἠ­νό­μη­σαν εἰς
ἐ­μέ. ἐ­γὼ δὲ ἀ­δο­λε­σχή­σω ἐν ταῖς ἐ­ντο­λα­ίς σου.
Ἐ­πι­στρε­ψά­τω­σάν με οἱ φο­βο­ύ­με­νοί σε, καὶ οἱ γι­νώ­σκο­ντες
τὰ μαρ­τύ­ριά σου.
Γε­νη­θή­τω ἡ καρ­δί­α μου ἄ­μω­μος ἐν τοῖς δι­και­ώ­μα­σί σου,
ὅ­πως ἂν μὴ αἰ­σχυν­θῶ.
Ἐ­κλε­ί­πει εἰς τὸ σω­τή­ρι­όν σου ἡ ψυ­χή μου, εἰς τοὺς λό­γους
σου ἐ­πήλ­πι­σα.
Ἐ­ξέ­λι­πον οἱ ὀ­φθαλ­μοί μου εἰς τὸ λό­γι­όν σου, λέ­γο­ντες,
πό­τε πα­ρα­κα­λέ­σεις με;
Ὅ­τι ἐ­γε­νή­θην ὡς ἀ­σκὸς ἐν πά­χνῃ, τὰ δι­και­ώ­μα­τά σου οὐκ
ἐ­πε­λα­θό­μην.
Πόσαι εἰ­σὶν αἱ ἡ­μέ­ραι τοῦ δο­ύ­λου σου; πό­τε ποι­ή­σεις μοὶ
ἐκ τῶν κα­τα­δι­ω­κό­ντων μὲ κρί­σιν;
12 Ἡ Ἀκολουθία τοῦ μνημοσύνου

Δι­η­γή­σα­ντό μοὶ πα­ρά­νο­μοι ἀ­δο­λε­σχί­ας, ἀλ­λ’ οὐχ ὡς ὁ νό­

μος σου, Κύριε.
Πᾶ­σαι αἱ ἐ­ντο­λαί σου ἀ­λή­θει­α, ἀ­δί­κως κα­τε­δί­ω­ξάν με, βο­
ή­θη­σόν μοί.
Πα­ρὰ βρα­χυ συ­νε­τέ­λε­σάν με ἐν τῇ γῆ, ἐ­γὼ δὲ οὐκ
ἐγκατέλιπον τὰς ἐ­ντο­λάς σου.
Κα­τὰ τὸ ἔ­λε­ός σου ζή­σόν με, καὶ φυ­λά­ξω τὰ μαρ­τύ­ρι­α τοῦ
στό­μα­τός σου.
Εἰς τὸν αἰ­ῶ­να, Κύριε, ὁ λό­γος σου δι­α­μέ­νει ἐν τῷ οὐ­ρα­
νῶ.
Εἰς γε­νε­ὰν καὶ γε­νε­ὰν ἡ ἀ­λή­θειά σου, ἐ­θε­με­λί­ω­σας τὴν
γήν, καὶ δι­α­μέ­νει.
Τὴ δι­α­τά­ξει σου δι­α­μέ­νει ἡ­μέ­ρα, ὅ­τι τὰ σύ­μπα­ντα δο­ύ­λα
σά.
Εἰ μὴ ὅ­τι ὁ νό­μος σου με­λέ­τη μοῦ ἐ­στι, τό­τε ἂν ἀ­πω­λό­μην
ἐν τῇ τα­πει­νώ­σει μου.
Εἰς τὸν αἰ­ῶ­να οὐ μὴ ἐ­πι­λά­θω­μαι τῶν δι­και­ω­μά­
των σου, ὅ­τι ἐν αὐ­τοῖς ἔ­ζη­σάς με.
Τοῦ­το ψάλ­λε­ται τρίς. Ἐ­νταῦ­θα μνη­μο­νεύ­ει ὁ Ἱ­ε­ρεὺς λέ­γων
καὶ τὴν εὐ­χήν. Καὶ εὐ­θὺς ἡ β΄ στά­σις.
ΣΤΑΣΙΣ ΔΕΥΤΕΡΑ

C
ὸς εἰ­μι ἐ­γώ, σώ­σόν με, ὅ­τι τὰ δι­και­ώ­μα­τά σου ἐ­ξε­ζή­
τη­σα.
Ἐ­μὲ ὑ­πέ­μει­ναν ἁ­μαρ­τω­λοὶ τοῦ ἀ­πο­λέ­σαι με, τὰ μαρ­τύ­ριά
σου συ­νή­κα.
κατὰ τὴν τάξιν τοῦ Ἁγίου Ὄρους 13

Πάσης συ­ντε­λε­ί­ας εἶ­δον πέ­ρας. πλα­τεῖ­α ἡ ἐ­ντο­λὴ σφό­

δρα.
Ὡς ἠ­γά­πη­σα τὸν νό­μον σου, Κύριε! ὅ­λην τὴν ἡ­μέ­ραν με­λέ­
τη μοῦ ἐ­στιν.
Ὑ­πὲρ τοὺς ἐ­χθρο­ύς μου ἐ­σό­φι­σας μὲ τὴν ἐ­ντο­λήν σου, ὅ­τι
εἰς τὸν αἰ­ῶ­να ἐ­μὴ ἐ­στιν.
Ὑ­πὲρ πά­ντας τους δι­δά­σκο­ντάς με συ­νή­κα, ὅ­τι τὰ μαρ­τύ­
ριά σου με­λέ­τη μοῦ ἐ­στιν.
Ὑ­πὲρ πρε­σβυ­τέ­ρους συ­νή­κα, ὅ­τι τὰς ἐ­ντο­λάς σου ἐ­ξε­ζή­τη­
σα.
Ἐκ πά­σης ὁ­δοῦ πο­νη­ρὰς ἑ­κώ­λυ­σα τοὺς πό­δας μου, ὅ­πως
ἂν φυ­λά­ξω τοὺς λό­γους σου.
Ἀ­πὸ τῶν κρι­μά­των σου οὐκ ἐ­ξέ­κλι­να, ὅ­τι σὺ ἐ­νο­μο­θέ­τη­σάς με.
Ὡς γλυ­κέ­α τῶ λά­ρυγ­γί μου τὰ λό­γι­α σου! ὑ­πὲρ μέ­λι τῶ
στό­μα­τί μου,
Ἀ­πὸ τῶν ἐ­ντο­λῶν σου συ­νή­κα, δι­ὰ τοῦ­το ἐ­μί­ση­σα πᾶ­σαν
ὄ­δόν ἀ­δι­κί­ας,
Λύχνος τοὶς πο­σί μου ὁ νό­μος σου, καὶ φῶς ταὶς τρί­βοις
μου,
Ὤ­μο­σα καὶ ἔ­στη­σα τοῦ φυ­λά­ξα­σθαι τὰ κρί­μα­τα τῆς δι­και­
ο­σύ­νης σου,
Ἐ­τα­πει­νώ­θην ἕ­ως σφό­δρα, Κύριε, ζή­σόν με κα­τὰ τὸν λό­
γον σου,
Τὰ ἑ­κο­ύ­σι­α τοῦ στό­μα­τός μου εὐ­δό­κη­σον δή, Κύριε, καὶ
τὰ κρί­μα­τά σου δί­δα­ξόν με.
Ἡ ψυ­χή μου ἐν ταῖς χερ­σί σου δι­α­πα­ντός. καὶ τοῦ νό­μου
σου οὐκ ἐ­πε­λα­θό­μην,
14 Ἡ Ἀκολουθία τοῦ μνημοσύνου

Ἐ­θε­ντο ἁ­μαρ­τω­λοὶ πα­γί­δα μοί, καὶ ἐκ τῶν ἐ­ντο­λῶν σου

οὐκ ἐ­πλα­νή­θην,
Ἐ­κλη­ρο­νό­μη­σα τὰ μαρ­τύ­ριά σου εἰς τὸν αἰ­ῶ­να, ὅ­τι ἀ­γαλ­λί­
α­μα τῆς καρ­δί­ας μοῦ εἰ­σιν.
Ἔ­κλι­να τὴν καρ­δί­αν μου τοῦ ποι­ῆ­σαι τὰ δι­και­ώ­μα­τά σου
εἰς τὸν αἰ­ῶ­να δι’ ἀ­ντά­μει­ψιν.
Πα­ρα­νό­μους ἐ­μί­ση­σα, τὸν δὲ νό­μον σου ἠ­γά­πη­σα.
Βο­η­θός μου καὶ ἀ­ντι­λή­πτωρ μου εἶ σύ, εἰς τοὺς λό­γους
σου ἐ­πήλ­πι­σα.
Ἐκ­κλί­να­τε ἀ­π’ ἐ­μοῦ πο­νη­ρευ­ό­με­νοι, καὶ ἐ­ξε­ρευ­νή­σω τὰς
ἐ­ντο­λὰς τοῦ Θε­οῦ μου.
Ἀ­ντι­λα­βοῦ μου κα­τὰ τὸ λό­γι­όν σου, καὶ ζή­σόν με, καὶ μὴ
κα­ται­σχύ­νης μὲ ἀ­πὸ τῆς προσ­δο­κί­ας μου.
Βο­ή­θη­σόν μοί, καὶ σω­θή­σο­μαι, καὶ με­λε­τή­σω ἐν τοῖς δι­και­
ώ­μα­σί σου δι­α­πα­ντός,
Ἐ­ξου­δέ­νω­σας πά­ντας τοὺς ἀ­πο­στα­τοῦ­ντας ἀ­πὸ τῶν δι­και­
ω­μά­των σου, ὅ­τι ἄ­δι­κον τὸ ἐν­θύ­μη­μα αὐ­τῶν.
Πα­ρα­βα­ί­νο­ντας ἑ­λο­γι­σά­μην πά­ντας τοὺς ἁ­μαρ­τω­λοὺς
τῆς γῆς, δι­ὰ τοῦ­το ἠ­γά­πη­σα τὰ μαρ­τύ­ριά σου.
Κα­θή­λω­σον ἐκ τοῦ φό­βου σου τὰς σάρ­κας μου, ἀ­πὸ γὰρ
τῶν κρι­μά­των σου ἐ­φο­βή­θην.
Ἐ­πο­ί­η­σα κρῖ­μα καὶ δι­και­ο­σύ­νην, μὴ πα­ρα­δῶς μὲ τοὶς ἀ­δι­
κο­ύ­σί με,
Ἔκ­δε­ξαι τὸν δο­ύ­λόν σου εἰς ἀ­γα­θόν, μὴ συ­κο­φα­ντη­σά­τω­
σάν με ὑ­πε­ρή­φα­νοι.
Οἱ ὀ­φθαλ­μοί μου ἐ­ξέ­λι­πον εἰς τὸ σω­τή­ρι­όν σου, καὶ εἰς τὸ
λό­γι­ον τῆς δι­και­ο­σύ­νης σου.
κατὰ τὴν τάξιν τοῦ Ἁγίου Ὄρους 15

Πο­ί­η­σον με­τὰ τοῦ δο­ύ­λου σου κα­τὰ τὸ ἔ­λε­ός σου, καὶ τὰ

δι­και­ώ­μα­τά σου δί­δα­ξόν με,
Δο­ύ­λός σοῦ εἰ­μι ἐ­γώ, συ­νέ­τι­σόν με, καὶ γνώ­σο­μαι τὰ
μαρ­τύ­ριά σου.
Και­ρὸς τοῦ ποι­ῆ­σαι τῶ Κυ­ρί­ω, δι­ε­σκέ­δα­σαν τὸν νό­μον
σου.
Δι­ὰ τοῦ­το ἠ­γά­πη­σα τὰς ἐ­ντο­λάς σου ὑ­πὲρ χρυ­σί­ον καὶ το­
πά­ζι­ον.
Δι­ὰ τοῦ­το πρὸς πά­σας τὰς ἐ­ντο­λάς σου κα­τωρ­θο­ύ­μην, πᾶ­
σαν ὁ­δὸν ἄ­δι­κον ἐ­μί­ση­σα.
Θαυ­μα­στὰ τὰ μαρ­τύ­ριά σου, δι­ὰ τοῦ­το ἐ­ξη­ρε­ύ­νη­σεν αὐ­τὰ
ἡ ψυ­χή μου,
Ἡ δή­λω­σις τῶν λό­γων σου φω­τι­εῖ, καὶ συ­νε­τι­εῖ νη­πί­ους.
Τὸ στό­μα μου ἤ­νοι­ξα, καὶ εἵλ­κυ­σα πνεῦ­μα, ὅ­τι τὰς ἐ­ντο­
λάς σου ἐ­πε­πό­θουν.
Ἐ­πί­βλε­ψον ἐ­π’ ἐ­μέ, καὶ ἐ­λέ­η­σόν με κα­τὰ τὸ κρῖ­μα τῶν ἀ­γα­
πώ­ντων τὸ ὄ­νο­μά σου,
Τὰ δι­α­βη­μα­τά μου κα­τε­ύ­θυ­νον κα­τὰ τὸ λό­γι­ον σου, καὶ μὴ
κα­τα­κυ­ρι­ευ­σά­τω μου πᾶ­σα ἀ­νο­μί­α,
Λύτρωσαί με ἀ­πὸ συ­κο­φα­ντί­ας ἀν­θρώ­πων, καὶ φυ­λά­ξω
τὰς ἐ­ντο­λάς σου,
Τὸ πρό­σω­πόν σου ἐ­πί­φα­νον ἐ­πὶ τὸν δο­ύ­λόν σου, καὶ δί­δα­
ξόν με τὰ δι­και­ώ­μα­τά σου,
Δι­ε­ξό­δους ὑ­δά­των κα­τέ­δυ­σαν οἱ ὀ­φθαλ­μοί μου, ἐ­πεὶ οὐκ
ἐ­φύ­λα­ξα τὸν νό­μον σου.
Δίκαιος εἶ, Κύριε, καὶ εὐ­θεῖ­αι αἱ κρί­σεις σου.
16 Ἡ Ἀκολουθία τοῦ μνημοσύνου

Ἐ­νε­τε­ί­λω δι­και­ο­σύ­νην, τὰ μαρ­τύ­ριά σου, καὶ ἀ­λή­θει­αν

σφό­δρα,
Ἐ­ξέ­τη­ξέ με ὁ ζή­λός σου, ὅ­τι ἐ­πε­λά­θο­ντο τῶν λό­γων σου
οἱ ἐ­χθροί μου.
Πε­πυ­ρω­μέ­νον τὸ λό­γι­όν σου σφό­δρα, καὶ ὁ δο­ύ­λός σου
ἠ­γά­πη­σεν αὐ­τό.
Νε­ώ­τε­ρος ἐ­γὼ εἰ­μι, καὶ ἐ­ξου­δε­νω­μέ­νος, τὰ δι­και­ώ­μα­τά
σου οὐκ ἐ­πε­λα­θό­μην.
Ἡ δι­και­ο­σύ­νη σου, δι­και­ο­σύ­νη εἰς τὸν αἰ­ῶ­να, καὶ ὁ νό­μος
σου ἀ­λή­θει­α,
Θλί­ψεις καὶ ἀ­νά­γκαι εὔ­ρο­σάν με, αἳ ἐ­ντο­λαί σου με­λέ­τη
μου.
Δι­και­ο­σύ­νη τὰ μαρ­τύ­ριά σου εἰς τὸν αἰ­ῶ­να, συ­νέ­τι­σόν με,
καὶ ζή­σο­μαι.
Ἐ­κέ­κρα­ξα ἐν ὅ­λη καρ­δί­α μου. ἐ­πά­κου­σόν μου, Κύριε, τὰ
δι­και­ώ­μα­τά σου ἐκ­ζη­τή­σω.
Ἐ­κέ­κρα­ξά σοί, σώ­σόν με, καὶ φυ­λά­ξω τὰ μαρ­τύ­ριά σου.
Προ­έ­φθα­σα ἐν ἀ­ω­ρί­ᾳ, καὶ ἐ­κέ­κρα­ξα, εἰς τοὺς λό­γους σου
ἐ­πήλ­πι­σα.
Προ­έ­φθα­σαν οἱ ὀ­φθαλ­μοί μου πρὸς ὄρ­θρον, τοῦ με­λε­τᾶν
τὰ λό­γιά σου.
Τῆς φω­νῆς μου ἄ­κου­σον, Κύριε, κα­τὰ τὸ ἔ­λε­ός σου, κα­τὰ
τὸ κρί­μά σου ζή­σόν με.
Προ­σήγ­γι­σαν οἱ κα­τα­δι­ώ­κο­ντές με ἀ­νο­μί­α, ἀ­πὸ δὲ τοῦ νό­
μου σου ἐ­μα­κρύν­θη­σαν.
Ἐγ­γὺς εἶ σύ, Κύριε, καὶ πᾶ­σαι αἱ ὁ­δοί σου ἀ­λή­θει­α.
κατὰ τὴν τάξιν τοῦ Ἁγίου Ὄρους 17

Κα­ταρ­χὰς ἔ­γνων ἐκ τῶν μαρ­τυ­ρί­ων σου, ὅ­τι εἰς τὸν αἰ­ῶ­να

ἐ­θε­με­λί­ω­σας αὐ­τά,
Ἴ­δε τὴν τα­πε­ί­νω­σίν μου καὶ ἐ­ξε­λοῦ με, ὅ­τι τοῦ νό­μου σου
οὐκ ἐ­πε­λα­θό­μην.
Κρί­νον τὴν κρί­σιν μου καὶ λύ­τρω­σαί με, δι­ὰ τὸν λό­γον σου
ζή­σόν με.
Μα­κρὰν ἀ­πὸ ἁ­μαρ­τω­λῶν σω­τη­ρί­α, ὅ­τι τὰ δι­και­ώ­μα­τά σου
οὐκ ἐ­ξε­ζή­τη­σαν.
Οἱ οἰ­κτιρ­μοί σου πολ­λοί, Κύριε. κα­τὰ τὸ κρί­μά σου ζή­σόν
με.
Πολ­λοὶ οἱ ἐκ­δι­ώ­κο­ντές με καὶ θλί­βο­ντές με, ἐκ τῶν μαρ­τυ­
ρί­ων σου οὐκ ἐ­ξέ­κλι­να.
Εἶ­δον ἀ­συ­νε­τοῦ­ντας καὶ ἐ­ξε­τη­κό­μην, ὅ­τι τά­ λό­γι­ά ­σου οὐκ
ἐ­φυ­λά­ξα­ντο.
Ἴ­δε, ὅ­τι τὰς ἐ­ντο­λάς σου ἠ­γά­πη­σα, Κύριε, ἐν τῷ ἐ­λέ­ει σου
ζή­σόν με.
Ἀρ­χὴ τῶν λό­γων σου ἀ­λή­θει­α. καὶ εἰς τὸν αἰ­ῶ­να πά­ντα τὰ
κρί­μα­τα τῆς δι­και­ο­σύ­νης σου.
Ἄρ­χο­ντες κα­τε­δί­ω­ξάν με δω­ρε­άν, καὶ ἀ­πὸ τῶν λό­γων σου
ἐ­δει­λί­α­σεν ἡ καρ­δί­α μου.
Ἀ­γαλ­λι­ά­σο­μαι ἐ­γὼ ἐ­πὶ τὰ λό­γιά σου, ὡς ὁ εὑ­ρί­σκων σκύ­λα
πολ­λά.
Ἀ­δι­κί­αν ἐ­μί­ση­σα καὶ ἑ­βδε­λυ­ξά­μην. τὸν δὲ νό­μον σου ἠ­γά­
πη­σα.
Ἑ­πτά­κις τῆς ἡ­μέ­ρας ἤ­νε­σά σε, ἐ­πὶ τὰ κρί­μα­τα τῆς δι­και­ο­
σύ­νης σου.
18 Ἡ Ἀκολουθία τοῦ μνημοσύνου

Εἰ­ρή­νη πολ­λὴ τοὶς ἀ­γα­πῶ­σι τὸν νό­μον σου, καὶ οὐκ ἔ­στιν
αὐ­τοῖς σκάν­δα­λον.
Προ­σε­δό­κων τὸ σω­τή­ρι­όν σου, Κύριε, καὶ τὰς ἐ­ντο­λάς
σου ἠ­γά­πη­σα.
Ἐ­φύ­λα­ξεν ἡ ψυ­χή μου τὰ μαρ­τύ­ριά σου, καὶ ἠ­γά­πη­σεν αὐ­
τὰ σφό­δρα.
Ἐ­φύ­λα­ξα τὰς ἐ­ντο­λάς σου καὶ τὰ μαρ­τύ­ριά σου, ὅ­τι πᾶ­σαι
αἳ ὄ­δοί μου ἐ­νώ­πι­όν σου, Κύριε.
Ἐγ­γι­σά­τω ἡ δέ­η­σίς μου ἐ­νώ­πι­όν σου, Κύριε, κα­τὰ τὸ λό­γι­
όν σου συ­νέ­τι­σόν με.
Εἰ­σέλ­θοι τὸ ἀ­ξί­ω­μά μου ἐ­νώ­πι­όν σου, Κύριε, κα­τὰ τὸ λό­γι­
όν σου ῥύ­σαί με.
Ἐ­ξε­ρε­ύ­ξο­νται τὰ χε­ί­λη μου ὕ­μνον, ὅ­ταν δι­δά­ξης μὲ τὰ δι­
και­ώ­μα­τά σου.
Φθέγ­ξε­ται ἡ γλώσ­σά μου τὰ λό­γιά σου, ὅ­τι πᾶ­σαι αἱ ἔ­ντο­
λαί σου δι­και­ο­σύ­νη.
Γε­νέ­σθω ἡ χε­ίρ σου τοῦ σώ­σαί με, ὅ­τι τὰς ἐ­ντο­λάς σου
ἠ­ρε­τι­σά­μην,
Ἐ­πε­πό­θη­σα τὸ σω­τή­ρι­όν σου, Κύριε, καὶ ὁ νό­μος σου με­
λέ­τη μοῦ ἐ­στι,
Ζήσεται ἡ ψυ­χή μου, καὶ αἰ­νέ­σει σε, καὶ τὰ κρί­
μα­τά σου βο­η­θή­σει μοί,
Ἐ­πλα­νή­θην ὡς πρό­βα­τον ἀ­πο­λω­λός, ζή­τη­σον
τὸν δο­ύ­λόν σου, ὅ­τι τὰς ἐ­ντο­λάς σου οὐκ ἐ­πε­
λα­θό­μην.
Καὶ ταῦ­τα ψἀλ­λο­νται τρις.
κατὰ τὴν τάξιν τοῦ Ἁγίου Ὄρους 19

Καὶ εὐ­θὺς τὰ νε­κρώ­σι­μα Εὐ­λο­γη­τά­ρι­α.

Ἦ­χος πλ. α’
Εὐ­λο­γη­τὸς εἶ, Κύριε, δί­δα­ξόν με τὰ δι­και­ώ­μα­τά σου.

Τ ῶν Ἁ­γί­ων ὁ χο­ρός, εὗ­ρε πη­γὴν τῆς ζω­ῆς καὶ θύ­ραν

Πα­ρα­δε­ί­σου, εὕ­ρω κἀ­γώ, τὴν ὁ­δὸν δι­ὰ τῆς με­τα­νο­ί­
ας. τὸ ἀ­πο­λω­λὸς πρό­βα­τον ἐ­γὼ εἰ­μι. ἀ­να­κά­λε­σαί με, Σω­
τήρ, καὶ σῶ­σόν με.
Εὐ­λο­γη­τὸς εἶ, Κύριε, δί­δα­ξόν με τὰ δι­και­ώ­μα­τά σου.

Ὁ πά­λαι με ἐκ μὴ ὄ­ντων πλά­σας με, καὶ εἰ­κό­νι σου θε­ί­ᾳ

τι­μή­σας, πα­ρα­βά­σει ἐ­ντο­λῆς δὲ πά­λιν με ἐ­πι­στρέ­ψας
εἰς γῆν ἐξ ἧς ἐ­λή­φθην, εἰς τὸ κα­θ’ ὁ­μο­ί­ω­σιν ἐ­πα­νά­γα­γε, τὸ
ἀρ­χαῖ­ον κάλ­λος ἀ­να­μορ­φώ­σα­σθαι.
Εὐ­λο­γη­τὸς εἶ, Κύριε, δί­δα­ξόν με τὰ δι­και­ώ­μα­τά σου.

Ε ἰ­κὼν εἰ­μι, τῆς ἀῤ­ῥή­του δό­ξης σου, εἰ καὶ στί­γμα­τα φέ­ρω

πται­σμά­των, οἰ­κτε­ί­ρη­σον τὸ σὸν πλά­σμα, Δέσποτα,
καὶ κα­θά­ρι­σον σῇ εὐ­σπαγ­χνί­ᾳ, καὶ τὴν πο­θει­νὴν πα­τρί­δα
πα­ρά­σχου μοι. Πα­ρα­δε­ί­σου πά­λιν ποι­ῶν πο­λί­την με.
Εὐ­λο­γη­τὸς εἶ, Κύριε, δί­δα­ξόν με τὰ δι­και­ώ­μα­τά σου.

Ο ἱ τὸν Ἀ­μνὸν τοῦ Θε­οῦ κη­ρύ­ξα­ντες καὶ σφα­γι­α­σθέ­

ντες ὥ­σπερ ἄρ­νες, καὶ πρὸς ζω­ὴν τὴν ἀ­γή­ρω Ἅ­γι­οι,
καὶ ἀ­ΐ­δι­ον με­τα­τε­θέ­ντες, τοῦ­τον ἐ­κτε­νῶς Μάρ­τυ­ρες αἰ­τή­
σα­σθε, ὀ­φλη­μά­των λύ­σιν ἡ­μῖν δω­ρή­σα­σθε.
20 Ἡ Ἀκολουθία τοῦ μνημοσύνου

Εὐ­λο­γη­τὸς εἶ, Κύριε, δί­δα­ξόν με τὰ δι­και­ώ­μα­τά σου.

Ἀ ν­ ά­παυ­σον, ὁ Θε­ὸς τοὺς δο­ύ­λους σου, καὶ κα­τά­τα­ξον

αὐ­τοὺς ἐν Πα­ρα­δε­ί­σῳ, ὅ­που χο­ροὶ τῶν Ἁ­γί­ων, Κύριε,
καὶ οἱ δί­και­οι ἐ­κλάμ­ψου­σιν ὡς φω­στῆ­ρες, τοὺς κε­κοι­μη­μέ­
νους δο­ύ­λο­ύς σου ἀ­νά­παυ­σον, πα­ρο­ρῶν αὐ­τῶν πά­ντα τὰ
ἐ­γκλή­μα­τα.
Εὐ­λο­γη­τὸς εἶ, Κύριε, δί­δα­ξόν με τὰ δι­και­ώ­μα­τά σου.

Ο ἱ τὴν ὁ­δὸν τὴν στε­νὴν βα­δί­σα­ντες, τε­θλιμ­μέ­νην πά­

ντες οἱ ἐν βί­ῳ, οἱ τὸν Σταυ­ρὸν ὡς ζυ­γὸν ἀ­ρά­με­νοι,
καὶ ἐ­μοὶ ἀ­κο­λου­θή­σα­ντες ἐν πί­στει, δεῦ­τε ἀ­πο­λά­βε­τε, ἅ
ἡ­τοί­μα­σα ἡ­μῖν βρα­βεῖ­α καὶ στέ­φη τὰ οὐ­ρά­νι­α.
Δόξα. Τρι­α­δι­κόν.

Τ ὸ τρι­λα­μπὲς τῆς μι­ᾶς θε­ό­τη­τος, εὐ­σε­βῶς ὑ­μνή­σω­μεν

βο­ῶ­ντες Ἅ­γι­ος εἶ, ὁ Πα­τὴρ ὁ ἄ­ναρ­χος, ὁ συ­νά­ναρ­χος
Υἱ­ὸς καὶ θεῖ­ον Πνεῦ­μα. φώ­τι­σον ἡ­μᾶς πί­στει σοι λα­τρε­ύ­ο­
ντας, καὶ τοῦ αἰ­ω­νί­ου πυ­ρὸς ἐ­ξάρ­πα­σον.
Καὶ νῦν. Θε­ο­το­κί­ον.

Χ αῖ­ρε σε­μνή, ἡ Θε­ὸν σαρ­κὶ τε­κοῦ­σα, εἰς πά­ντων σω­τη­

ρί­αν, δι’ ἧς γέ­νος τῶν ἀν­θρώ­πων εὕ­ρα­το τὴν σω­τη­ρί­
αν, δι­ὰ σοῦ εὕ­ροι­μεν Πα­ρά­δει­σον, Θε­ο­τό­κε, ἁ­γνὴ εὐ­λο­γη­
μέ­νη.
κατὰ τὴν τάξιν τοῦ Ἁγίου Ὄρους 21

Ἀλ­λη­λο­ύ­ϊ­α, ἀλ­λη­λο­ύ­ϊ­α, ἀλ­λη­λο­ύ­ϊ­α. Δόξα σοι ὁ Θε­ός.

(ἐκ γ΄)
Εἶ­τα μνη­μο­νεύ­ει ὁ ἱ­ε­ρεύς, λέ­γων ἐ­νταύ­θα καὶ τὴν εὐ­χήν.
(Δεῖ γὰρ εἰς πά­ντα τὰ μνη­μό­συ­να τρὶς νὰ λέ­γη­ται ἡ εὐ­χή).
Με­τὰ δὲ τὴν ἐκ­φώ­νη­σιν τὰ πα­ρό­ντα.
Κα­θί­σμα­τα.
Ἦ­χος πλ. α΄.

Ἀ ν­ ά­παυ­σον Σω­τὴρ ἡ­μῶν, με­τὰ Δι­κα­ί­ων τοὺς δο­ύ­λους

σου, καὶ το­ύ­τους κα­τα­σκή­νω­σον ἐν ταῖς αὐ­λαῖς σου,
κα­θὼς γέ­γρα­πται, πα­ρο­ρῶν ὡς ἀ­γα­θὸς τὰ πλημ­με­λή­μα­τα
αὐ­τῶν, τὰ ἑ­κο­ύ­σι­α καὶ τὰ ἀ­κο­ύ­σι­α, καὶ πά­ντα τὰ ἐν ἀ­γνο­ί­ᾳ
καὶ γνώ­σει, φι­λάν­θρω­πε.
Δόξα.

Τ ὰ ἑ­κο­ύ­σι­α καὶ τὰ ἀ­κο­ύ­σι­α, καὶ πά­ντα τὰ ἐν ἀ­γνο­ί­ᾳ καὶ

γνώ­σει, φι­λάν­θρω­πε.
Καὶ νῦν. Θε­ο­το­κί­ον

Ὁ ἐκ Παρ­θέ­νου ἀ­να­τε­ί­λας τῷ κό­σμῳ Χρι­στὲ ὁ Θε­ός,

Υἱ­οὺς φω­τὸς δι’ αὐ­τῆς ἀ­να­δε­ί­ξας, ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς.

Εἶ­τα ὁ, Ν’ Ψαλ­μὸς

E
­λέ­η­σόν με ὁ Θε­ὸς κα­τὰ τὸ μέ­γα ἐ­λε­ός σου καὶ κα­τὰ
τὸ πλῆ­θος των οἰ­κτιρ­μῶν σου ἐ­ξά­λει­ψον τὸ ἀ­νό­μη­
μά μου.
22 Ἡ Ἀκολουθία τοῦ μνημοσύνου

Ἐ­πὶ πλεῖ­ον πλύ­νόν με ἀ­πὸ τῆς ἀ­νο­μί­ας μου καὶ ἀ­πὸ τῆς
ἁ­μαρ­τί­ας μου κα­θά­ρι­σόν με.
Ὅ­τι τὴν ἀ­νο­μί­αν μου ἐ­γὼ γι­νώ­σκω καὶ ἡ ἁ­μαρ­τί­α μου ἐ­νώ­
πι­όν μοῦ ἐ­στιν δι­ὰ πα­ντός.
Σοὶ μό­νω ἥ­μαρ­τον καὶ τὸ πο­νη­ρὸν ἐ­νώ­πι­όν σου ἐ­πο­ί­η­σα
ὅ­πως ἂν δι­και­ω­θὴς ἐν τοῖς λό­γοις σου καὶ νι­κή­σης ἐν
τῷ κρί­νε­σθαί σε.
Ἰ­δοὺ γὰρ ἐν ἀ­νο­μί­αις συ­νε­λήμ­φθην καὶ ἐν ἁ­μαρ­τί­αις ἐ­κίσ­
ση­σέν με ἡ μή­τηρ μου.
Ἰ­δοὺ γὰρ ἀ­λή­θει­αν ἠ­γά­πη­σας τὰ ἄ­δη­λα καὶ τὰ κρύ­φι­α τῆς
σο­φί­ας σου ἐ­δή­λω­σάς μοί.
Ῥα­ντι­εὶς με ὑσ­σώ­πω καὶ κα­θα­ρι­σθή­σο­μαι πλυ­νεὶς μὲ καὶ
ὑ­πὲρ χι­ό­να λευ­καν­θή­σο­μαι.
Ἀ­κου­τι­εὶς μὲ ἀ­γαλ­λί­α­σιν καὶ εὐ­φρο­σύ­νην ἀ­γαλ­λι­ά­σο­νται
ὀ­στὰ τε­τα­πει­νω­μέ­να.
Ἀ­πό­στρε­ψον τὸ πρό­σω­πόν σου ἀ­πὸ τῶν ἁ­μαρ­τι­ῶν μου
καὶ πά­σας τὰς ἀ­νο­μί­ας μου ἐ­ξά­λει­ψον.
Καρ­δί­αν κα­θα­ρὰν κτί­σον ἐν ἐ­μοὶ ὁ Θε­ὸς καὶ πνεῦ­μα εὐ­θὲς
ἐ­γκα­ί­νι­σον ἐν τοῖς ἐ­γκά­τοις μου.
Μὴ ἀ­πορ­ρί­ψης μὲ ἀ­πὸ τοῦ προ­σώ­που σου καὶ τὸ πνεῦ­μα
τὸ ἅ­γι­όν σου μὴ ἀ­ντα­νέ­λης ἀ­π’ ἐ­μοῦ.
Ἀ­πό­δος μοὶ τὴν ἀ­γαλ­λί­α­σιν τοῦ σω­τη­ρί­ου σου καὶ πνε­ύ­μα­
τι ἡ­γε­μο­νι­κῶ στή­ρι­σόν με.
Δι­δά­ξω ἀ­νό­μους τὰς ὁ­δο­ύς σου καὶ ἀ­σε­βεῖς ἐ­πὶ σὲ ἐ­πι­στρέ­
ψου­σιν.
Ῥύσαί με ἐξ αἱ­μά­των ὁ Θε­ὸς ὁ Θε­ὸς τῆς σω­τη­ρί­ας μου
ἀ­γαλ­λι­ά­σε­ται ἡ γλώσ­σά μου τὴν δι­και­ο­σύ­νην σου.
κατὰ τὴν τάξιν τοῦ Ἁγίου Ὄρους 23

Κύριε τὰ χε­ί­λη μου ἀ­νο­ί­ξεις καὶ τὸ στό­μα μου ἀ­ναγ­γε­λεῖ

τὴν αἴ­νε­σίν σου.
Ὅ­τι εἰ ἠ­θέ­λη­σας θυ­σί­αν ἔ­δω­κα ἂν ὁ­λο­καυ­τώ­μα­τα οὐκ εὐ­
δο­κή­σεις.
Θυ­σί­α τῷ Θε­ῷ πνεῦ­μα συ­ντε­τριμ­μέ­νον καρ­δί­αν συ­ντε­τριμ­
μέ­νην καὶ τε­τα­πει­νω­μέ­νην ὁ Θε­ὸς οὐκ ἐ­ξου­θε­νώ­σει.
Ἀ­γά­θυ­νον κύ­ρι­ε ἐν τῇ εὐ­δο­κί­α σου τὴν Σι­ὼν καὶ οἰ­κο­δο­μη­
θή­τω τὰ τε­ί­χη Ἱ­ε­ρου­σα­λημ.
Τότε εὐ­δο­κή­σεις θυ­σί­αν δι­και­ο­σύ­νης ἀ­να­φο­ρὰν καὶ ὁ­λο­
καυ­τώ­μα­τα τό­τε ἀ­νο­ί­σου­σιν ἐ­πὶ τὸ θυ­σι­α­στή­ρι­όν σου
μό­σχους.

Καὶ εὐθὺς ψάλλομεν τὸν παρόντα Νε­κρώ­σι­μον Κα­νό­να,

οὗ ἡ ἀ­κρο­στι­χὶς
Ἕ­κτον προ­σαυ­δῶ τοῖς ἀ­πελ­θοῦ­σιν μέ­λος

Πο­ί­η­μα Θε­ο­φά­νους
Ὠ­δὴ α΄. Ἦ­χος πλ. β΄.
Ὡς ἐν ἠ­πε­ί­ρῳ πε­ζε­ύ­σας.
Πρε­σβεί­αις Κύ­ρι­ε τῶν Μαρ­τύ­ρων σου, ἀ­νά­παυ­σον τὰς
ψυ­χὰς τῶν δού­λων σου.

Ἐ ν οὐ­ρα­νί­οις θα­λά­μοις δι’ ἠ­νε­κῶς, οἱ γεν­ναῖ­οι, οὓς ἐκ

Μάρτυρες, δυ­σω­πο­ύ­σί σε Χρι­στε, γὴς με­τέ­στη­σας πι­
στο­ύς, αἰ­ω­νί­ων ἀ­γα­θῶν τυ­χεῖν ἀ­ξί­ω­σον.
24 Ἡ Ἀκολουθία τοῦ μνημοσύνου

Αἱ ψυ­χαὶ αὐ­τῶν ἐν ἀ­γα­θοῖς αὐ­λι­σθή­σο­νται.

Κ α­τα­κο­σμή­σας τὰ πά­ντα, ζῶ­ον μι­κτόν, μέ­σον μὲ τὸν

ἄν­θρω­πον, τα­πει νό­τη­τος ὁ­μοῦ καὶ με­γέ­θους ἔ­πλα­
σας, διό, τὰς τῶν δο­ύ­λων σου ψυ­χάς, Σω­τὴρ ἀ­νά­παυ­σον.
Δό­ξα.

Τ οῦ Πα­ρα­δε­ί­σου πο­λί­την καὶ γε­ωρ­γόν, κα­τ’ ἀρ­χὰς μὲ

ἔ­τα­ξας, πα­ρα­βά­ντα δὲ τὴν σήν, ἐ­ντο­λὴν ἐ­ξώ­ρι­σας, δι­ὸ
τὰς τῶν δο­ύ­λων σου ψυ­χὰς Σῶ­τερ ἀ­νά­παυ­σον.
Θε­ο­το­κί­ον

Ὁ ἐκ πλευ­ρᾶς δι­α­πλά­σας Εὔ­αν τὸ πρίν, τὴν ἡ­μῶν προ­

μή­το­ρα, ἐξ ἀ­χρά­ντου σου γα­στρὸς σάρ­κα πε­ρι­βάλ­λε­
ται, δι’ ἦς, τοῦ θα­νά­του τὴν ἰ­σχὺν Ἁ­γνὴ δι­έ­λυ­σεν.

Ὠ­δὴ γ΄. Οὐκ ἔ­στιν ἅ­γι­ος.

Πρε­σβεί­αις Κύ­ρι­ε τῶν Μαρ­τύ­ρων σου, ἀ­νά­παυ­σον...

Ν ο­μί­μως ἤ­θλη­σαν οἱ σοί, Μάρτυρες Ζω­ο­δό­τα, καὶ στε­

φά­νω τῆς νί­κης κο­σμη­θέ­ντες πα­ρὰ σοῦ, τοὶς με­τα­
στά­σι πι­στο­ίς, αἰ­ω­νί­αν λύ­τρω­σιν βρα­βε­ύ­ου­σι.
Αἱ ψυ­χαὶ αὐ­τῶν ἐν ἀ­γα­θοῖς αὐ­λι­σθή­σο­νται.

Π αι­δε­ύ­σας πρό­τε­ρον πολ­λο­ίς, τέ­ρα­σι καὶ ση­με­ί­οις,

ἐ­μὲ τὸν πλα­νη­θέ­ντα, ἐπ ἐ­σχά­των σε­αυ­τὸν κε­νώ­σας
ὡς συ­μπα­θὴς καὶ ζη­τή­σας εὗ­ρες καὶ δι­έ­σω­σας.
κατὰ τὴν τάξιν τοῦ Ἁγίου Ὄρους 25

Δό­ξα.

Ῥ ε­ό­ντων ἄ­στα­τον φθο­ράν, τοὺς πρὸς σὲ δι­α­βά­ντας,

ἐν σκη­ναῖς αἰ­ω­νί­οις, κα­τοι­κεῖν χαρ­μο­νι­κῶς, ἀ­ξί­ω­σον
ἀ­γα­θέ, δι­και­ώ­σας πί­στει τε καὶ χά­ρι­τι.
Καὶ νῦν. Θε­ο­το­κί­ον

Ο ὐκ ἔ­στιν ἄ­με­μπτος ὡς σύ, πά­να­γνε Θε­ο­μῆ­τορ, μό­νη

γὰρ ἐξ αἰ­ῶ­νος, τὸν Θε­ὸν τὸν ἀ­λη­θῆ, συ­νέ­λα­βες ἐν
γα­στρί, τοῦ θα­νά­του λύ­σα­ντα τὴν δύ­να­μιν.

Ὁ εἱρ­μὸς
»
» Ο ὐκ ἔ­στιν ἅ­γι­ος ὡς σύ, Κύριε ὁ Θε­ός μου, ὁ ὑ­ψώ­
σας τὸ κέ­ρας, τῶν πι­στῶν σου ἀ­γα­θὲ καὶ στε­ρε­ώ­
» σας αὐ­το­ύς, ἐν τῇ πέ­τρα τῆς ὁ­μο­λο­γί­ας σου.

Κα­θί­σμα­τα, χύμα.
Ἦ­χος πλ. β΄.

Ἀ λ­ η­θῶς μα­ται­ό­της τὰ σύ­μπα­ντα, ὁ δὲ βί­ος σκι­ὰ καὶ

ἐ­νύ­πνι­ον καὶ γὰρ μὴ μά­την τα­ράτ­τε­ται πᾶς γη­γε­νής,
ὡς εἶ­πεν ἡ Γρα­φὴ ὅ­τε τὸν Κό­σμον κερ­δή­σω­μεν, τό­τε τῷ τά­
φῳ οἰ­κή­σω­μεν, ὅ­που ὁ­μοῦ βα­σι­λεῖς καὶ πτω­χοί δι­ο Χρι­στέ
ὁ Θε­ός, τοὺς με­τα­στά­ντας ἀ­νά­παυ­σον, ὡς φι­λάν­θρω­πος.
26 Ἡ Ἀκολουθία τοῦ μνημοσύνου

Δό­ξα. Καὶ νῦν. Θε­ο­το­κί­ον.

Π α­να­γί­α Θε­ο­τό­κε, τον χρό­νον τῆς ζω­ῆς μου μὴ ἐ­γκα­

τα­λί­πῃς με ἀν­θρω­πί­νη προ­στα­σί­α μὴ κα­τα­πι­στεύ­
σης με ἀλλ΄ αὐ­τὴ ἀ­ντι­λα­βοῦ, καὶ ἐ­λέ­η­σόν με.

Ὠ­δὴ δ΄. Χρι­στός μου δύ­να­μις.

Πρε­σβεί­αις Κύ­ρι­ε τῶν Μαρ­τύ­ρων σου, ἀ­νά­παυ­σον...

Σ ο­φί­ας με­ί­ζο­νος, δει­κνύ­ων γνώ­ρι­σμα, καὶ τῆς πε­ρὶ τὰ

δῶ­ρα πο­λυ­τε­λοῦς, Δέσποτα χρη­στό­τη­τος, τὰς τῶν
Μαρ­τύ­ρων χο­ρε­ί­ας, τοὶς Ἀγ­γέ­λοις συ­νη­ρί­θμη­σας.
Αἱ ψυ­χαὶ αὐ­τῶν ἐν ἀ­γα­θοῖς αὐ­λι­σθή­σο­νται.

Ἀ ­ ρά­στου δό­ξης σου, τυ­χεῖν ἀ­ξί­ω­σον, τοὺς πρὸς σὲ με­

φ
τα­στά­ντας, ἔν­θα Χρι­στέ, τῶν εὐ­φραι­νο­μέ­νων ἐ­στὶν
ἡ κα­τοι­κί­α, καὶ φω­νή, κα­θα­ρὰς ἀ­γαλ­λι­ά­σε­ως.
Δό­ξα.

Ὑ ­ νοῦ­ντας πρόσ­δε­ξαι, τὸ θεῖ­ον κρά­τος σου, οὓς ἐκ

μ
γῆς προ­σε­λά­βου, τέ­κνα φω­τός, το­ύ­τους ἐρ­γα­ζό­με­
νος, τῆς ἁ­μαρ­τί­ας τὴν ἀ­χλύν, ἐκ­κα­θα­ί­ρων πο­λυ­έ­λε­ε.
Καὶ νῦν. Θε­ο­το­κί­ον

Δ ο­χεῖ­ον ἄ­χρα­ντον, να­ὸν πα­νά­μω­μον, κι­βω­τὸν πα­να­γί­

αν, παρ­θε­νι­κόν, τό­πον ἅ­γι­ά­σμα­τος, σὲ καλ­λο­νὴν τοῦ
Ἰ­α­κώβ, ὁ Δε­σπό­της ἐ­ξε­λέ­ξα­το.
κατὰ τὴν τάξιν τοῦ Ἁγίου Ὄρους 27

Ὠ­δὴ ε΄. Τῷ θε­ί­ῳ φέγ­γει σου.

Πρε­σβεί­αις Κύ­ρι­ε τῶν Μαρ­τύ­ρων σου, ἀ­νά­παυ­σον...

Ὡ ς ὁ­λο­κάρ­πω­σις ἱ­ε­ρά, καὶ ὡς ἀ­παρ­χὴ τῆς ἀν­θρω­πί­νης

οἱ Μάρτυρες φύ­σε­ως, τῶ δε­δο­ξα­σμέ­νω προ­σε­νε­χθέ­
ντες Θε­ῷ, ἡ­μῖν τὴν σω­τη­ρί­αν, ἀ­εὶ βρα­βε­ύ­ου­σι.
Αἱ ψυ­χαὶ αὐ­τῶν ἐν ἀ­γα­θοῖς αὐ­λι­σθή­σο­νται.

Τ ῆς οὐ­ρα­νί­ου δι­α­γω­γῆς, τῆς δι­α­νο­μῆς τῶν χα­ρι­σμά­των,

ἀ­ξί­ω­σον Δέσποτα, τοὺς προ­κοι­μη­θέ­ντας πι­στοὺς οἰ­
κέ­τας σου, πα­ρέχων τῶν πται­σμά­των, τὴν ἀ­πο­λύ­τρω­σιν.
Δό­ξα.

Ὁ μό­νος φύ­σει ζω­ο­ποι­ός, τὸ τῆς ἀ­γα­θό­τη­τος ὄ­ντως

ἀ­νε­ξι­χνί­α­στον πέ­λα­γος, τοὺς τε­λει­ω­θέ­ντας τῆς βα­
σι­λε­ί­ας τῆς σῆς, ἀ­ξί­ω­σον οἰ­κτίρ­μον, μό­νε ἀ­θά­να­τε.
Καὶ νῦν. Θε­ο­το­κί­ον

Ἰ ­ χὺς καὶ ὕ­μνη­σις ὁ ἐκ σοῦ, Δέσποινα τοῦ κό­σμου γεν­

σ
νη­θε­ίς, καὶ σω­τη­ρί­α ἐ­γέ­νε­το τοὶς ἀ­πολ­λυ­μέ­νοις, ἐκ τῶν
τοῦ Ἄ­δου πυ­λῶν, ῥυ­ό­με­νος τοὺς πί­στει σὲ μα­κα­ρί­ζο­ντας.

Ὠ­δὴ ς΄. Τοῦ βί­ου τὴν θά­λασ­σαν

Πρε­σβεί­αις Κύ­ρι­ε τῶν Μαρ­τύ­ρων σου, ἀ­νά­παυ­σον...

Σ ταυ­ρῶ προ­ση­λο­ύ­με­νος, τῶν Μαρ­τύ­ρων τοὺς χο­ρο­ύς,

πρὸς σε­αυ­τὸν συ­νή­γα­γες, μι­μου­μέ­νους τὸ πά­θος σου
28 Ἡ Ἀκολουθία τοῦ μνημοσύνου

Ἀ­γα­θέ, διό σου δε­ό­με­θα, τοὺς πρὸς σὲ με­τα­στά­ντας δι­α­νά­

παυ­σον.
Αἱ ψυ­χαὶ αὐ­τῶν ἐν ἀ­γα­θοῖς αὐ­λι­σθή­σο­νται.

Ἀ ­ ρά­στω τὴ δό­ξη σου, ὅ­ταν ἔλ­θης φο­βε­ρός, κρί­ναι

φ
τὸν κό­σμον ἅ­πα­ντα, ἐν νε­φέ­λαις εὐ­δό­κη­σον λυ­τρω­
τά, φαι­δρὼς ὑ­πα­ντή­σαί σοί, οὓς ἐκ γῆς προ­σε­λά­βου πι­
στοὺς δο­ύ­λους σου.
Δό­ξα.

Π η­γὴ ζω­ῆς πέ­φυ­κας, ἐν ἀν­δρε­ί­ᾳ θε­ϊ­κή, πε­πε­δη­μέ­νους

Δέσποτα, ὁ ἐ­ξά­γων, τοὺς δο­ύ­λους σου τοὺς πρὸς σὲ
πι­στῶς ἐκ­δη­μή­σα­ντας, ἐν τρυ­φῇ Πα­ρα­δε­ί­σου κα­τα­σκή­νω­
σον.
Καὶ νῦν. Θε­ο­το­κί­ον

Ε ἰς γὴν ἀ­πε­στρά­φη­μεν, πα­ρα­βά­ντες τοῦ Θε­οῦ, τὴν ἐ­ντο­

λὴν τὴν ἔν­θε­ον, δι­ὰ σοῦ δὲ Παρ­θέ­νε πρὸς οὐ­ρα­νόν, ἐκ
γῆς ἀ­νυ­ψώ­θη­μεν, τὴν φθο­ρὰν τοῦ θα­νά­του ἐ­κτι­νά­ξα­ντες.

Ὁ εἱρ­μὸς
»
» Τ οῦ βί­ου τὴν θά­λασ­σαν, ὑ­ψου­μέ­νην κα­θο­ρῶν, τῶν
πει­ρα­σμῶν τῶ κλύ­δω­νι, τῶ εὐ­δί­ω λι­μέ­νι σου προσ­
» δρα­μῶν βο­ῶ σοί, Ἀ­νά­γα­γε, ἐκ φθο­ρᾶς τὴν ζω­ήν μου Πο­
» λυ­έ­λε­ε.
κατὰ τὴν τάξιν τοῦ Ἁγίου Ὄρους 29

Κο­ντά­κι­ο­ν.  Ἦ­χος πλ. δ΄.

Μ ε­τὰ τῶν Ἁ­γί­ων ἀ­νά­παυ­σον, Χρι­στέ, τὰς ψυ­χὰς τῶν

δο­ύ­λων σου, ἔν­θα οὐκ ἔ­στι πό­νος, οὐ λύ­πη, οὐ στε­
να­γμός, ἀλ­λὰ ζω­ὴ ἀ­τε­λε­ύ­τη­τος.
Ὁ Οἶ­κος.

Α ὐ­τὸς μό­νος ὑ­πάρ­χεις ἀ­θά­να­τος ὁ ποι­ή­σας καὶ πλά­σας

τὸν ἄν­θρω­πον, οἱ βρο­τοὶ οὖν ἐκ γῆς δι­ε­πλά­σθη­μεν,
καὶ εἰς γὴν τὴν αὐ­τὴν πο­ρευ­σό­με­θα, κα­θὼς ἐ­κέ­λευ­σας ὁ
πλά­σας μὲ καὶ εἰ­πὼν μοί, Ὅ­τι γῆ εἶ, καὶ εἰς γὴν ἀ­πε­λε­ύ­ση,
ὅ­που πά­ντες βρο­τοὶ πο­ρευ­σό­με­θα, ἐ­πι­τά­φι­ον θρῆ­νον ποι­
οῦ­ντες ὠ­δήν, τό, Ἀλ­λη­λο­ύ­ϊ­α.
Καὶ πά­λιν ἀρ­γῶς καὶ με­τὰ μέ­λους τὸ, Με­τὰ τῶν Ἁ­γί­ων
σου ἀ­νά­παυ­σον, καὶ με­τὰ τὸ τέ­λος, εὐ­θύς.

Ὠ­δὴ ζ΄. Δρο­σο­βό­λον μὲν τὴν κά­μι­νον.

Πρε­σβεί­αις Κύ­ρι­ε τῶν Μαρ­τύ­ρων σου, ἀ­νά­παυ­σον...

Λ υ­τρω­θέ­ντες τῶ σῶ αἵ­μα­τι οἱ Μάρτυρες, τῆς πρώ­της

πα­ρα­βά­σε­ως, ῥα­ντι­σθέ­ντες δὲ τῶ ἰ­δί­ω αἵ­μα­τι, τὴν
σὴν σα­φῶς εἰ­κο­νί­ζου­σι σφα­γήν, Εὐ­λο­γη­τὸς εἶ ὁ Θε­ός, ὁ
τῶν Πα­τέ­ρων ἡ­μῶν.
Αἱ ψυ­χαὶ αὐ­τῶν ἐν ἀ­γα­θοῖς αὐ­λι­σθή­σο­νται.

Θ ρα­συ­νό­με­νον τὸν θά­να­τον ἐ­νέ­κρω­σας, Λόγε ζω­αρ­

χι­κώ­τα­τε, τοὺς ἐν πί­στει δὲ κοι­μη­θέ­ντας, πρόσ­δε­ξαι
30 Ἡ Ἀκολουθία τοῦ μνημοσύνου

τα­νῦν, ὑ­μνοῦ­ντας καὶ λέ­γο­ντας Χρι­στέ, Εὐ­λο­γη­τὸς εἶ ὁ

Θε­ός, ὁ τῶν Πα­τέ­ρων ἡ­μῶν.
Δό­ξα.

Ὁ ψυ­χώ­σας μὲ τὸν ἄν­θρω­πον φυ­σή­μα­τι, θε­ί­ω θε­αρ­χι­

κώ­τα­τε, τοὺς με­τα­στά­ντας βα­σι­λε­ί­ας Δέσποτα τῆς
σῆς, ἀ­ξί­ω­σον ψάλ­λειν σοὶ Σω­τήρ, Εὐ­λο­γη­τὸς εἶ ὁ Θε­ός, ὁ
τῶν Πα­τέ­ρων ἡ­μῶν.
Καὶ νῦν. Θε­ο­το­κί­ον

Ὑ ­ ερ­τέ­ρα πά­σης κτί­σε­ως πα­νά­μω­με, γέ­γο­νας, συλ­λα­

π
βοῦ­σα Θε­όν, τὸν συ­ντρί­ψα­ντα τοῦ θα­νά­του πύ­λας,
καὶ μο­χλοῦς συν­θλά­σα­ντα, ὅ­θεν σὲ Ἁ­γνή, ὑ­μνο­λο­γοῦ­μεν
οἱ πι­στοί, ὡς Θε­ο­μή­το­ρα.

Ὠ­δὴ η΄. Ἐκ φλο­γὸς τοῖς Ὁ­σί­οις.

Πρε­σβεί­αις Κύ­ρι­ε τῶν Μαρ­τύ­ρων σου, ἀ­νά­παυ­σον...

Σ τα­θε­ρῶς τοὺς ἀ­γῶ­νας ἐ­πι­δει­ξά­με­νοι τῶ τῆς νί­κης

στε­φά­νω κα­τε­κο­σμή­θη­τε, Μάρτυρες Χρι­στοῦ ἀ­θλο­
φό­ροι, κραυ­γά­ζο­ντες, Σὲ ὑ­πε­ρυ­ψοῦ­μεν, Χρι­στὲ εἰς τοὺς
αἰ­ῶ­νας.
Αἱ ψυ­χαὶ αὐ­τῶν ἐν ἀ­γα­θοῖς αὐ­λι­σθή­σο­νται.

Ἱ ε­­ ρῶς τοὺς τὸν βί­ον ἀ­πο­λι­πό­ντας πι­στο­ύς, καὶ πρὸς σὲ

τὸν Δε­σπό­την με­τα­χω­ρή­σα­ντας, δέ­ξαι προ­ση­νῶς, ἀ­να­
κατὰ τὴν τάξιν τοῦ Ἁγίου Ὄρους 31

πα­ύ­ων ὡς εὔ­σπλαγ­χνος, σὲ ὑ­πε­ρυ­ψοῦ­ντας, Χρι­στὲ εἰς το­

ύς αἰ­ῶ­νας.
Δό­ξα.

Ν ῦν ἐν γῆ τῶν πρα­έ­ων πά­ντας αὐ­λί­ζε­σθαι, τοὺς προ­

κε­κοι­μη­μέ­νους Σῶ­τερ, εὐ­δό­κη­σον, πί­στει τὴ εἰς σὲ
δι­και­ώ­σας καὶ χά­ρι­τι, σὲ ὑ­πε­ρυ­ψοῦ­ντας, εἰς πά­ντας το­ύς
αἰ­ῶ­νας.
Καὶ νῦν. Θε­ο­το­κί­ον

Μ α­κα­ρί­ζο­μεν πά­ντες σὲ παμ­μα­κά­ρι­στε, τὴν τὸν

Λόγον τὸν ὄ­ντως ὄ­ντα μα­κά­ρι­ον, σάρ­κα δι’ ἡ­μᾶς
γε­γο­νό­τα γεν­νή­σα­σαν, ὃν ὑ­πε­ρυ­ψοῦ­μεν, εἰς πά­ντας τοὺς
αἰ­ῶ­νας.

Ὁ εἱρ­μὸς.

Αἰ­νοῦ­μεν, εύ­λο­γού­μεν καὶ προ­σκυ­νοῦ­μεν τὸν Κύ­ρι­ον.

»
» Ἐ κ φλο­γὸς τοὶς Ὁ­σί­οις δρό­σον ἐ­πή­γα­σας, καὶ δι­κα­
ί­ου θυ­σί­αν ὕ­δα­τι ἔ­φλε­ξας, ἅ­πα­ντα γὰρ δράς, Χρι­
» στέ, μό­νω τῶ βο­ύ­λε­σθαι, σὲ ὑ­πε­ρυ­ψοῦ­μεν, εἰς πά­ντας
» τοὺς αἰ­ῶ­νας.

Εἶτα ἡ θ΄ ὠδὴ τοῦ κανόνος.

32 Ἡ Ἀκολουθία τοῦ μνημοσύνου

Ὠ­δὴ θ’. Θε­ὸν ἀν­θρώ­ποις ἰ­δεῖν.

Πρε­σβεί­αις Κύ­ρι­ε τῶν Μαρ­τύ­ρων σου, ἀ­νά­παυ­σον...

Ἐ λ­πὶς Μαρ­τύ­ρων χο­ροὺς ἐ­νε­ύ­ρω­σε καὶ πρὸς τὴν σὴν

ἀ­γά­πην δι­α­πύ­ρως ἑ­πτέ­ρω­σε, τῶν μελ­λό­ντων το­ύ­τοις
προ­τυ­πώ­σα­σα, τὴν μὴ σα­λευ­ο­μέ­νην ὄ­ντως ἀ­νά­παυ­σιν, ἢς
το­ύς με­τα­στά­ντας ἀ­γα­θὲ τυ­χεῖν ἀ­ξί­ω­σον.
Αἱ ψυ­χαὶ αὐ­τῶν ἐν ἀ­γα­θοῖς αὐ­λι­σθή­σο­νται.

Λ α­μπρὰς καὶ θε­ί­ας τυ­χεῖν ἑλ­λάμ­ψε­ως, τῆς σῆς Χρι­στὲ

τοὺς πί­στει με­τα­στά­ντας εὐ­δό­κη­σον, τὴν ἐν κόλ­ποις
Ἀ­βρα­ὰμ ἀ­νά­παυ­σιν, μό­νος ὡς ἐ­λε­ή­μων, το­ύ­τοις δω­ρο­ύ­με­
νος, καὶ τῆς αἰ­ω­νί­ου ἀ­ξι­ῶν μα­κα­ρι­ό­τη­τος.
Δό­ξα.

Ὁ ὧν τὴ φύ­σει χρη­στὸς καὶ εὔ­σπλαγ­χνος, καὶ θε­λη­τὴς

ἐ­λέ­ους εὐ­σπλαγ­χνί­ας ἡ ἄ­βυσ­σος, οὓς ἐκ τό­που το­ύ­
του τῆς κα­κώ­σε­ως, καὶ σκι­ὰς τοῦ θα­νά­του Σῶ­τερ με­τέ­στη­
σας, ἔν­θα κα­τα­λά­μπει σου τὸ φῶς, το­ύ­τους κα­τά­τα­ξον.
Καὶ νῦν. Θε­ο­το­κί­ον

Σ κη­νὴν ἁ­γί­αν Ἁ­γνὴ γι­νώ­σκο­μεν, καὶ κι­βω­τὸν καὶ πλά­

κα σὲ τοῦ νό­μου τῆς χά­ρι­τος, δι­ὰ σοῦ γὰρ ἄ­φε­σις δε­
δώ­ρη­ται, τοὶς δε­δι­και­ω­μέ­νοις δι­ὰ τοῦ αἵ­μα­τος, τοῦ σω­μα­
τω­θέ­ντος ἐκ τῆς σῆς γα­στρὸς πα­νά­μω­με.
κατὰ τὴν τάξιν τοῦ Ἁγίου Ὄρους 33

Ὁ εἱρ­μὸς
»
» Θ ε­ὸν ἀν­θρώ­ποις ἰ­δεῖν ἀ­δύ­να­τον, ὃν οὐ τολ­μᾷ Ἀγ­
γέ­λων ἀ­τε­νί­σαι τὰ τά­γμα­τα, δι­ὰ σοῦ δὲ Πάναγνε,
» ὠ­ρά­θη βρο­το­ίς, Λόγος σε­σαρ­κω­μέ­νος, ὃν με­γα­λύ­νο­
» ντες, σὺν τα­ίς οὐ­ρα­νί­αις στρα­τι­αῖς σὲ μα­κα­ρί­ζο­μεν.

Εὐ­θὺς τὸ Τρι­σά­γι­ον. Καὶ τὰ πα­ρό­ντα τρο­πά­ρι­α, ἅ­περ ψάλ­

λο­νται ἀρ­γό­τε­ρα.
Ἦ­χος δ΄

Μ ε­τά πνευ­μά­των δι­καί­ων τε­τε­λει­ω­μέ­νων, τὴν ψυ­χὴν

τῶν δού­λων σου, Σῶ­τερ, ἀ­νά­παυ­σον, φυ­λάτ­των αὐ­
τὴν εἰς τὴν μα­κα­ρί­αν ζω­ήν, τὴν πα­ρὰ σοι, φι­λάν­θρω­πε.

Ε ἰς τὴν κα­τά­παυ­σιν σου, Κύ­ρι­ε, ὅ­που πά­ντες οἱ Ἅ­γι­

οι σου ἀ­να­παύ­ο­νται, ἀ­νά­παυ­σον καὶ τὴν ψυ­χὴν τῶν
δού­λων σου, ὅ­τι μό­νος ὑ­πάρ­χεις ἀ­θά­να­τος.
Δό­ξα.

Σ ὺ εἶ ὁ Θε­ὸς ἡ­μῶν, ὁ κα­τα­βὰς εἰς Ἅ­δην, καὶ τὰς ὁ­δύ­νας

λύ­σας τῶν πε­πε­δη­μέ­νων, αὐ­τὸς καὶ τὴν ψυ­χὴν τῶν
δού­λων σου, Σῶ­τερ, ἀ­νά­παυ­σον.
Καὶ νῦν. Θε­ο­το­κί­ον.

Ἡ μό­νη ἁ­γνὴ καὶ ἄ­χρα­ντος Παρ­θέ­νος, ἡ  Θεὸν ἀ­φρά­

στως κυ­ή­σα­σα, πρέ­σβευ­ε ὑ­πὲρ τοῦ σω­θῆ­ναι τὴν
ψυ­χὴν τῶν δού­λων σου.
34 Ἡ Ἀκολουθία τοῦ μνημοσύνου

Ὁ πρῶτος τῶν ἱερέων ἐνταῦθα μνημονεύει.

ὁ ῾Ι­ε­ρεύς: ᾽Ε­λέ­η­σον ἡ­μᾶς, ὁ Θε­ός, κα­τά τό μέ­γα ἔ­λε­ός
Σου, δε­ό­με­θά Σου, ἐ­πά­κου­σον καί ἐ­λέ­η­σον.
ὁ Χο­ρός: Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον (γ΄).
ὁ ῾Ι­ε­ρεύς: ῎Ε­τι δε­ό­με­θα ὑ­πέρ μα­κα­ρί­ας μνή­μης καί αἰ­ω­νί­ου
ἀ­να­παύ­σε­ως τῶν ἀ­οι­δή­μων καὶ ἀ­ει­μνή­στων Κτι­τό­ρων
τῆς Ἁ­γί­ας Μο­νῆς ταύ­της καὶ ὑ­πὲρ πά­ντων τῶν προ­α­να­
παυ­σα­μέ­νων πα­τέ­ρων καὶ ἀ­δελ­φῶν ἡ­μῶν τῶν ἐν­θά­δε
εὐ­σε­βῶς κε­κοι­μη­μέ­νων καὶ ἁ­πα­ντα­χοῦ Ὀρ­θο­δό­ξων καὶ
τῶν δού­λων τοῦ Θε­οῦ (καὶ μνη­μο­νεύ­ει ὧν βού­λε­ται)
καί ὑ­πέρ τοῦ συγ­χω­ρη­θῆ­ναι αὐ­τοῖς πᾶν πλημ­μέ­λη­μα
ἑ­κού­σι­όν τε καί ἀ­κού­σι­ον.
ὁ Χο­ρός: Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον (γ΄).
ὁ ῾Ι­ε­ρεύς: ῞Ο­πως, Κύ­ρι­ος ὁ Θε­ός, τά­ξῃ τὰς ψυ­χὰς αὐ­τῶν
ἔν­θα οἱ δί­και­οι ἀ­να­παύ­ο­νται.
ὁ Χο­ρός: Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον (γ΄).
ὁ ῾Ι­ε­ρεύς: Τά ἐ­λέ­η τοῦ Θε­οῦ, τήν βα­σι­λεί­αν τῶν οὐ­ρα­νῶν
καί ἄ­φε­σιν τῶν αὐ­τῶν ἁ­μαρ­τι­ῶν πα­ρά Χρι­στῷ τῷ ἀ­θα­
νά­τῳ βα­σι­λεῖ καί Θε­ῷ ἡ­μῶν αἰ­τη­σώ­με­θα.
ὁ Χο­ρός: Πα­ρά­σχου Κύ­ρι­ε.
ὁ ῾Ι­ε­ρεύς: Τοῦ Κυ­ρί­ου δε­η­θῶ­μεν.
ὁ Χο­ρός: Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον.
Εἶ­θ’ οὕ­τως, ὁ ῾Ι­ε­ρεύς, τήν εὐ­χήν

O
Θε­ός τῶν πνευ­μά­των καί πά­σης σαρ­κός, ὁ τόν δι­ά­
βο­λον κα­τα­πα­τή­σας, τόν δέ θά­να­τον κα­ταρ­γή­σας
κατὰ τὴν τάξιν τοῦ Ἁγίου Ὄρους 35

καί ζω­ήν τῷ κό­σμῳ Σου δω­ρη­σά­με­νος, Αὐ­τός, Κύ­ρι­ε, ἀ­νά­

παυ­σον καί τάς ψυ­χάς τῶν κε­κοι­μη­μέ­νων δού­λων Σου,
βα­σι­λέ­ων, πα­τρι­αρ­χῶν, ἀρ­χι­ε­ρέ­ων, ἱ­ε­ρέ­ων, ἱ­ε­ρο­μο­νά­χων,
ἱ­ε­ρο­δι­α­κό­νων, μο­να­χῶν, μο­να­ζου­σῶν καί πά­ντων τῶν
ἀ­πό πε­ρά­των ἕ­ως πε­ρά­των τῆς οἰ­κου­μέ­νης κε­κοι­μη­μέ­νων
εὐ­σε­βῶς ὀρ­θο­δό­ξων χρι­στι­α­νῶν, πα­τέ­ρων, προ­πα­τό­ρων,
πάπ­πων, προ­πάπ­πων, γο­νέ­ων, συ­ζύ­γων, τέ­κνων, ἀ­δελ­φῶν
καί συγ­γε­νῶν ἡ­μῶν ἐν τό­πῳ φω­τει­νῷ, ἐν τό­πῳ χλο­ε­ρῷ,
ἐν τό­πῳ ἀ­να­ψύ­ξε­ως, ἔν­θα ἀ­πέ­δρα ὀ­δύ­νη, λύ­πη καί στε­να­
γμός· πᾶν ἁ­μάρ­τη­μα τό πα­ρ’ αὐ­τῶν πρα­χθέν, ἐν λό­γῳ ἤ
ἔρ­γῳ ἤ δι­α­νοί­ᾳ, ὡς ἀ­γα­θός καί φι­λάν­θρω­πος Θε­ός, συγ­χώ­
ρη­σον, ὅ­τι οὐκ ἔ­στιν ἄν­θρω­πος, ὅς ζή­σε­ται ἐ­πί τῆς γῆς καί
οὐχ ἁ­μαρ­τή­σει· Σύ γάρ μό­νος ἐ­κτός ἁ­μαρ­τί­ας ὑ­πάρ­χεις·
ἡ δι­και­ο­σύ­νη Σου δι­και­ο­σύ­νη εἰς τόν αἰ­ῶ­να καί ὁ λό­γος
Σου ἀ­λή­θει­α.

O
τ­ ι Σύ εἶ ἡ ἀ­νά­στα­σις, ἡ ζω­ή καί ἡ ἀ­νά­παυ­σις τῶν
προ­κε­κοι­μη­μέ­νων δού­λων σου τῶν ἀ­οι­δή­μων καὶ
ἀ­ει­μνή­στων Κτι­τό­ρων τῆς Ἁ­γί­ας Μο­νῆς ταύ­της καὶ πά­
ντων τῶν προ­α­να­παυ­σα­μέ­νων πα­τέ­ρων καὶ ἀ­δελ­φῶν
ἡ­μῶν τῶν ἐν­θά­δε εὐ­σε­βῶς κε­κοι­μη­μέ­νων καὶ ἁ­πα­ντα­χοῦ
Ὀρ­θο­δό­ξων καὶ τῶν δού­λων τοῦ Θε­οῦ (καὶ μνη­μο­νεύ­ει
ὧν βού­λε­ται), Χρι­στέ ὁ Θε­ός ἡ­μῶν καὶ Σοὶ τὴν δό­ξαν ἀ­να­
πέ­μπο­μεν, σὺν τῷ ἀ­νάρ­χῳ σου Πα­τρί, καὶ τῷ πα­να­γί­ῳ, καὶ
ἀ­γα­θῷ καὶ ζω­ο­ποι­ῷ σου Πνε­ύ­μα­τι, νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς
αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων.
36 Ἡ Ἀκολουθία τοῦ μνημοσύνου

ὁ Χο­ρός: Ἀμήν.

Ὁ ἱερεὺς τὴν ἀπόλυσιν.

ὁ Χο­ρός: Δόξα.. Καὶ νῦν... Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον, Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον,
Κύριε ἐλέησον, Εὐλόγησον.
ὁ Ἱερεύς: Ὁ καὶ νε­κρῶν καὶ ζώ­ντων τὴν ἐ­ξου­σί­αν ἔ­χων ὡς
ἀ­θά­να­τος βα­σι­λεὺς, καὶ ἀ­να­στὰς ἐκ νε­κρῶν, Χρι­στὸς ὁ
Θε­ὸς ἡ­μῶν...

ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ ΤΩ ΘΕΩ ΔΟΞΑ. ΑΜΗΝ.