Humor w Lalce

Naszym zadaniem było zdefiniowanie pojęcia humoru i jego odmian. Mieliśmy także
wypisać z powieści jak najwięcej przykładów humoru.

Humor - przedstawienie czegoś, na przykład: w dziele literackim, w zabawny sposób;

także zabawne komiczne sceny, sytuacje, dialogi, itp.
Rodzaje humoru:
1) Humor czarny - rodzaj komizmu, w którym efekty absurdalne kojarzą się z elementami grozy,
makabry, obrzydliwości i są przedstawione w sposób niewinnie zabawny, humorystyczny.
2) Humor sytuacyjny - komizm polegający na zabawnym, nieoczekiwanym spiętrzeniu
niefortunnych, niezwykłych przypadków i zachowań bohaterów w utworze literackim.
(Definicje te pobraliśmy z słownika wyrazów obcych.)
Cechą charkaterystyczną prozy Prusa jest specyficzny humor. Przejawia się on w
prezentacji bohaterów, najczęściej postaci drugo i trzecio planowych. Niektóre z nich to wręcz
karykatury. Odnajdujemy go także w narracji zarówno autorskiej jak i w "Pamiętnikach starego
subiekta", który często jest ironiczny i pełni rolę prezentacji stosunku do przedstawionego świata.
Przykładem humoru w "Lalce" jest ukazanie pewnej grupy społecznej, którą stanowią studenci,
mieszkańcy kamienicy Łęckich. Z ich postaciami, dowcipami, błazenadą wprowadzony zostaje
do powieście humor sytuacyjny.
(Tom 2 Rozdz. 7 str. 410)
"Naprzód ci studenci, z trzeciego piętra od frontu, byli to istotnie ludzie niespokojnego ducha. Do
godziny drugiej po północy śpiewali i krzyczeli, czasami nawet ryczeli i w ogóle starali się
wydawać jak najwięccj głosów nieludzkich."
Szczególną ofiarą studentów staje się baronowa Krzeszowska, której wścipstwo, ciekawość,
pruderia prowokują studentów do psot.
(Tom 2 Rozdz. 7 str. 410)
"W ciągu dnia, gdy choćby jeden z nich był w domu, a zawsze był któryś, jeżeli tylko pani
baronowa Krzeszowska wychyliła głowę przez lufcik (robiła to po kilkanaście razy na dzień),
zawsze jej ktoś usiłował wylać z góry wodę na głowę. Powiem nawet, że między nią a
mieszkającymi nad nią studentami wytworzył się pewien rodzaj sportu; polegający na tym, że
ona wyjrzawszy przez lufcik starała się jak najprędzej cofnąć głowę, a oni usiłowali wylewać na
nią wodę jak najczęściej i w jak największych ilościach".
Kolejny cytat, w którym pokazane jest jak Krzeszowska pada ofiarą psot studentów to:
(Tom 2 Rozdz 7 str. 413)
"Modliłem się nie na próżno. Kara boska już wisiała nad głową intrygantki, w postaci śledzia,
który wysuwał się z lufcika na trzecim piętrze. Śledzia owego trzymała jakaś tajemnicza ręka,
odziana w granatowy rękaw ze srebrnym galonem, spoza ręki zaś co kilka sekund wychylała się
mizerna twarz ze złośliwym uśmiechem. Nie trzeba było mojej przenikliwości, ażeby zgadnąć, że
był to jeden z nie płacących komornego studentów, który tylko czekał na ukazanie się baronowej
w lufciku, ażeby na nią puścić śledzia."
Kolejnym przykładem błazenady studentów jest scena przedstawiające ich eksmisję z kamienicy
Łęckich.
(Tom 2 Rozdz 9 str. 456-457)
Nawet w tragicznej sytuacji, gdy studenci zostają ekmitowani nie zapominaja o zabawie i psotach
wobec pani Krzeszowskiej. Najpierw udają że nie mają klucza do mieszkania, a potem
wyprowadzają się przez okno przy pomocy linki, odwiedzając i zarazem strasząc baronową
Krzeszowską.
Scenę poprzedzającą eksmisjię jest rozprawa miedzy baronową Krzeszowską a
studentami, która również została nacechowana humorem przez Prusa.
(Tom 2 Rozdz. 8 str. 434-436)
Śmiesznym elementem tej sceny jest to, że student Patkiewicz przez całą rozprawę udawał
umarłego rozśmieszając przy tym wszystkich obecnych na sali w celu zawstydzenia baronowej.

Bolesław Prus nacechował swoją książkę humorystycznymi sytuacjami ponieważ chciał

rozśmieszyć czytelnika. Uznał, że błazeństwo i ironia mogą być lekami na narodowych
chorobach.