Cyprian Kamil Norwid urodził się 24 września 1821r we wsi Laskowo-Głuchy pod Warszawą.

Pochodził z ubogiej rodziny szlacheckiej. Uczył się w warszawskim gimnazjum, a następnie w

prywatnej szkole malarskiej. Mieszkając w Warszawie, Norwid nawiązał kontakt ze środowiskiem
literackim. W 1840 r. umożliwiło mu to debiut na łamach „Piśmiennictwa Krajowego”. Dwa lata
później wyjechał za granicę – najpierw do Niemiec, a następnie do Włoch, aby pogłębiać wiedzę
dotyczącą malarstwa oraz rzeźby. Ważnym wydarzeniem w życiu Norwida było poznanie we
Włoszech Marii Kalergis – pianistki i mecenaski sztuki, w której zakochał się bez wzajemności. Przez
prawie dekadę podróżował po Europie, aby być blisko ukochanej. W ten sposób trafił do Berlina,
gdzie studiował jako wolny słuchacz. W 1846 r. został na krótko aresztowany pod zarzutem
utrzymywania kontaktów z emisariuszami polskiego ruchu niepodległościowego. Pobyt w ciężkich
warunkach pruskiego więzienia negatywnie wpłynął na jego zdrowie. Norwid został zmuszony do
wyjazdu z Prus i wyjechał do Brukseli, ale nie zagościł długo. Wyjechał następnie do Rzymu, gdzie
poznał Adama Mickiewicza i Zygmunta Krasińskiego. Kolejna podróż w ślad za ukochaną zaprowadziła
poetę do Paryża i zaowocowała znajomością z Juliuszem Słowackim, Fryderykiem Chopinem
i Adamem J. Czartoryskim. Poeta próbował działać politycznie podczas Wiosny Ludów, ale jego teskty
publicystyczne nie spotkały się z odzewem. W tym czasie publikował również wiersze w „Gońcu
Polskim”, lecz one także nie zostały przychylnie przyjęte. Stan zdrowia zarówno fizyczny jak i
psychiczny – Maria Kalergis odrzuciła jego oświadczyny, poety pogarszał się. Tak samo jak stan
finansowy. Postanowił więc poszukać szczęścia za oceanem. W Nowym Jorku Norwid zatrudnił się w
pracowni graficznej. Nie ostał się tam za długo, gdyż pragnienie powrotu do Europy było za silne.
Osiadł więc w Paryżu, gdzie utrzymywał się z prac dorywczych. W 1860 r. ponownie zaistniał
w środowisku literackim - z sukcesem wygłosił cykl wykładów w Czytelni Polskiej. Wkrótce
opublikował pierwszy (i jedyny wydany za jego życia) tom poezji, który oprócz wierszy zawierał takie
utwory, jak "Quidam" czy "Bransoletka". Nie zyskał jednak uznania ani ze strony czytelników, ani
krytyków. W 1863 r. uwagę Norwida skupiło powstanie styczniowe. Ze względu na stan zdrowia nie
mógł wziąć w nim czynnego udziału, ale stał się gorliwym obrońcą sprawy polskiej na emigracji. W
1866 r. ukończył pracę nad kolejnym zbiorem poezji – „Vade-mecum”, którego nie udał się wydać.
Został za to doceniony jako rytownik. Przyjęto go również do Stowarzyszenia Artystów w Paryżu.
Niestety sytuacja finansowa jak i stan zdrowia poety cały czas się pogarszał. W 1877 r. zamieszkał w
przytułku dla emigrantów polskich na przedmieściach Paryża, gdzie spędził resztę życia. Zmarł 23
maja 1883 r. we śnie. Został pochowany w zbiorowej mogile na polskim cmentarzu w Montmorency.
Twórczość Norwida została odkryta i doceniona dopiero dwie dekady po jego śmierci. Niedoceniony
za życia stał się kultowym artystą (nie tylko w Polsce). Jego poezja fascynuje. Jest określana jako
niejasna i manieryczna. W 2001 r w Krypcie na Wawelu odbył się symboliczny pochówek Norwida.

Źródło: https://www.lazienki-krolewskie.pl/pl/pomniki/pomnik-cypriana-kamila-norwida