Τυπικὸν τοῦ ὁσίου Παϊσίου Βελιτσκόφσκυ

Ἡ ὑμετέρα Πανιερώτις, ὁ ἐκ Θεοῦ ἐκλελεγμένος καὶ διορισμένος ἀρχιποίμην, καὶ

ὑμεῖς, οἱ λίαν ἀγαπητοὶ Ἐπίσκοποι, οὕς ὁ Θεὸς ἔθεσε ποιμαίνειν τὴν Ἐκκλησίαν
αὐτοῦ εἰς ταυτὴν τὴν Ὀρθόδοξον Χριστιανικὴν χώραν τὴς Μολδοβλαχίας!
Ἐγώ, ὁ ἔσχατος δούλος τὴς ὑμετέρας Πανιερώτητος, στέκομαι ἔμπροσθεν τῶν
ἱερῶν ὑμῶν προσώπων καὶ ὁλοκλήρου τῆς συνόδου ἐπιθυμώντας νὰ εἴπω εἰς τούτον
τὸν σύντομον καὶ ἀσύνετον λόγον περὶ ἐμαυτοῦ, τοῦ ἐσχάτου, περὶ τοῦ πῶς
συνεκεντρώθησαν ὅλοι οἱ ἀδεφλοὶ εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ πέριξ ἐμοῦ καὶ πέριξ
ἑκάστου, καὶ περὶ τῆς βιωτῆς ἡμῶν, δεόμενος τῆς ὑμετέρας Πανιερώτητος ὅπως
ἀκούσητε μετὰ ὑπομονῆς τὴν ἰστορίαν ἡμῶν, μιμούμενος τὴν ἀγαθότητα καὶ
μακροθυμίαν τοῦ Θεοῦ, καταβιβάζοντας τὴν σοφίαν ἣν ἔδωκεν ὑμῖν ὁ Θεὸς, εἰς τὴν
ἀγένειάν μου, ἑνὸς ἁπλοῦ καὶ ἀμαθοῦς ἀνθρώπου.
Εἰς τὴν νεότητά μου, εἴχον μέγαν ζῆλον καὶ ἀγάπην περὶ τὸν μοναχικὸν βίον, καὶ
ἀφήνοντας τὸν κόσμον καὶ πάντα τὰ ἐν τῷ κόσμῳ, ἐδέχθην τὴν ἀρχὴν τοῦ μοναχικοῦ
βίου εἰς τὴν ἡμετέραν πατρίδαν – τὴν Μικρὰν Ῥωσσία. Μετὰ ταῦτα ᾐσθάνθην ζῆλον
ὅπως περιπλανηθῶ/ξενιτευθῶ καὶ ὑπηρετήσω τὸν Θεὸν μετὰ μεγαλυτέρας ἀκριβείας.
Ἔχοντας ἀφήσει τὴν ἡμετέραν πατρίδαν, ἦλθον εἰς τὸ περίφημον ὄρος Ἄθως καὶ
ἐκατοίκησα ὑπὸ τὴν μονὴν τοῦ Παντοκράτορος (κάτωθεν ἢ εἰς τὴν ἐπικράτειαν τῆς
μονῆς) εἰς μιᾶν καλύβην ἐν ἡσυχία, ἔνθα καὶ ἐδυνήθην λαβεῖν τὸν μανδύαν.
Ὅτε ἥμιν ἐκεῖθεν ἐπί τινα χρόνον, εἵς ἀδελφὸς Ῥουμάνος ἐκ τοῦ Νέμουλ
καταγόμενος, ὅς ἐν ζήλῳ Θεοῦ, ἦλθεν εἰς τὸ Ἁγιόνυμον Ὄρος, ἤρχισεν νὰ μὲ
παρακαλεῖ μὲ ἰσχυρὰς αἰτήσεις ὅπως τὸν δεχθῶ ὡς μαθητήν, ἀλλά, ὀρῶντας τὴν
ἡμετέραν ἀδυναμίαν καὶ ἀμάθειαν τῆς ἑμῆς ψυχῆς, ἠρνήθην πολλάκις. Ὡς τόσον,
ὁρῶν ἐκ τῆς μιᾶς πλευρᾶς πῶς αἰτείται ἐπιμόνως διὰ νὰ τὸν δεχθῶ, καὶ ἐκ τῆς ἑτέρας,
ὑποστηρίζων ὅτι αἱ Ἅγιαι Γραφαὶ οὐκ ἐπιτρέπουσι εἰς τοὺς ἐμπαθεῖς τὸ ζεῖν κατὰ
μόνας καὶ μάλιστα ἀπαγορεύουσι τοῦτο, ἀπεφάνθην ὅπως μετὰ τοῦ ἀδελφοῦ, ὡς
ὀμόφωνοι καὶ ὀμόγνωμοι, ἐπιλέξωμεν τὴν μέσιν ὁδὸν τοῦ μοναχισμοῦ, ἤτοι, τὸ ζεῖν
μετὰ ἑνὸς ἢ δύο ἀδελφῶν, καθὼς ταύτη ἡ ὁδός ἐστιν ἀποδεκτὴ καὶ ἐπαινετὴ ἐκ τῶν
Ἁγίων Γραφῶν καὶ τῶν θεοπνεύστων Πατέρων. Ὅθεν, περιφρονώντας τὴν ἡμετέραν
ἀδυναμίαν καὶ ἀνοησίαν, θέμενος τὴν ἐλπίδαν δι' ἐμὲ καὶ διὰ τὸν ἀδελφὸν εἰς τὸν
Θεόν, ἔχων τὴν Ἁγίαν Γραφὴν ὡς ἀλάνθαστὸν διδάσκαλον διὰ τὴν ἡμετέραν
σωτηρίαν καὶ τὴν τοῦ ἀδελφοῦ, ἐτόλμησα νὰ τὸν ἀποδεχθῶ, ἀποκαλύπτοντας εἰς
αὐτὸν ἐκ τῶν Ἁγίων Γραφῶν ὅτι οὐ δυνάμεθα ἔχειν ἕκαστος ἴδιαν κτήσιν ἕως τοῦ
ἐλαχίστου, ἢ ἴδιον θέλημα ἢ ἀκολουθεῖν τὸν λογισμόν του ἀλλὰ χρῆ μετὰ φόβου
Θεοῦ καὶ μετὰ βίας ὑπακούειν ἕκαστος ψυχή τε καὶ σώματι εἰς τὸν ἕτερον.
Ὑπακούων εἰς τὴν συμβουλὴν, ὁ ἀδελφὸς μετὰ πολλοῦ ζήλου ἐτήρησε ταῦτα.
Ζῶν ὁμοφώνως μετὰ τοῦ ἀδελφοῦ τοιοῦτον βίον, ἕτεροι ἀδελφοὶ ἤρχησαν νὰ μὲ
παρενοχλοῦν μεγάλως μὲ τὰ αἰτήματά των ὅπως ἀποδεχθῶ αὐτοὺς εἰς τὴν ὑπακοήν.
Ἠρνήθην ἐπὶ πολύ, φοβούμενος ὅπως ἐπομισθῶ τοιοῦτο φορτίον φροντίδος τῶν
ψυχῶν τῶν ἀδελφῶν, ὡς ἀνήκων μόνον εἰς ἀπαθεῖς. Ὁρῶν τὴν ἐπίμονον ἐκκλησίν
των ὅπως δεχθῶ αὐτοὺς εἰς τὴν ὑπακοήν, ἐθρήνουν εἰς τὴν καρδίαν μου καὶ
ἐξέφραζον τὴν ἡμετέραν λύπην, μὴ γινώσκων τί ποιήσω. Οὕτως, μὴ δυνάμενος
ἀπαλλαγήναι ἐκ τῶν ἐπιμόνων ἐκκλήσεών των, ἠρξάμην δέχεσθαι αὐτοὺς ἕναν κάθε
φορὰν εἰς τὴν ὑπακοήν.
Λόγῳ τῆς αὐξήσεως τῶν ἀδελφῶν, μετοικίσαμεν ἐκ τῆς καλύβης εἰς τὸ κελλίον
(σκήτιν) τοῦ Ἁγίου Κωνσταντίνου. Ὅταν ὁ ἀριθμὸς τῶν ἀδελφῶν ἐκεῖ ἔφθασεν εἰς
τοὺς δώδεκα, ἐσκέφθην πὼς ἡ ζωὴ ἡμῶν ἐκ τῆς μέσης ὁδοῦ (ἤτοι, ἐκ τοῦ κατοικεῖν
μετὰ ἑνὸς ἢ δύο ἀδελφῶν) λόγῳ τοῦ πολαπλασιασμοῦ τῆς ἀδελφότητος μετέβη εἰς
τὴν κοινοβιακὴν ζωήν, ἡ ὁποῖα, συμφώνως πρὸς τὸν ὀρισμὸν τοῦ μεγάλου Βασιλείου
δεῖ ἄρχεσθαι μετὰ δώδεκα ἀδελφῶν καὶ οὐχὶ λιγοτέρων. Καθὼς δὲν ἐδυνήθημεν
χωρεῖναι εἰς τὸ μικρὸν κελλίον τοῦ Ἁγίου Κωνσταντίνου, κτίσαμεν τὸ
εὐρυχωρώτερον κελλίον (σκήτιν) τοῦ Προφήτου Ἡλιοῦ, ἐκ τῶν ἤδη ὑπαρχώντων
θεμελίων τῶν Χριστιανῶν ἀδελφῶν, καὶ εἰς τὸ μεγαλύτερον μέρος ἐκ τῆς ἐργασίας
τῶν ἡμετέρων ἀδελφῶν, ἐκ θεμελίων, οὕτως ὥστε νὰ δυνηθώμεν νὰ μείνωμεν μόνον
οἱ ἀδελφοί. Ἀλλ' ὅταν ἡ κατασκευὴ τοῦ κελλίου περατώθη καὶ εἴδομεν ὅτι ὁ ἀριθμὸς
τῶν ἀδελφῶν ποῦ ἤρχοντο ἐκ τοῦ κόσμου, ὑπ' ἀυτῶν τῶν χωρῶν ἀλλὰ καὶ ὑπὸ τῆς
ἡμετέρας, εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ εἴχον ζῆλον διὰ τοιαύτην ζωὴν ἤρχισεν νὰ αὐξάνει
εἰς τὸ κελλίον (τὴν σκήτιν), ὥστε ὁ ἀριθμὸς τῶν ἀδελφῶν νὰ ἀυξηθεῖ εἰς τὰ ἐπόμενα
ἔτη εἰς πεντήκοντα (καθὼς δὲν ἐδυνήθην ἐπ' οὐδενὶ τρόπῳ νὰ ἀπαλλαγὼ ἐκ τῶν
αἰτήσεών των ὅπως δεχθῶ αὐτοὺς εἰς τὴν ὑπακοήν), ἤρχισα νὰ σκέπτομαι ὅτι τὸ
Ἅγιον Ὄρος, ὡς τοποθεσία, ἂν καὶ ἁγία, ὅμως κατὰ πολλὰ δριμύα, δὲν θὰ συνέβαλε
εἰς τὴν ἀκόμη μεγαλυτέραν ἔγκιρσιν μιᾶς τοιαύτης ὀμοφώνου εἰς τὸ ὄνομα τοῦ
Χριστοῦ συνάξεως τῶν ἀδελφῶν, ἀλλὰ λόγῳ τῶν ἀκραίων ἀναγκῶν, δίχα τῶν ὁποίων
ἀδύνατόν ἐστι τοῦ ζεῖν κοινοβιακῶς, θὰ ὡδηγείτο εἰς τὴν καταστροφήν μετὰ πάροδον
χρόνου. Ὡς ἐκ τούτου, ἀπεφάνθην τοῦ μετοικεῖν μετὰ πάντων τῶν ἀδελφῶν εἰς
ταυτὴν τὴν Θεοφύλακτον Ὀρθόδοξον γῆν χάριν μιᾶς μεγαλυτέρας ἀσφαλείας τῆς
κοινοβιακῆς ἡμῶν βιωτῆς. Ἐπανειλημένως ἀπεκάλυψα τοῦτον τὸν λογισμὸς εἰς τὴν
αὐτοῦ Παναγιώτητα τὸν Πατριάρχην κυρ Σεραφείμ, οἷος, μὴ θέλων τὴν ἡμετέραν
ἀναχώρησιν, ἐπεθύμει ὅπως ἐγκαθιδρύσει τὴν ζωὴν ἡμῶν εἰς ἕν Ἁγιορειτικὸν
Μοναστήριον, καλούμενον Σιμωνόπετρα. Ὡς τόσον, ταύτη ἦτο ἡ εὐλογημένη
πρόθεσις τῆς αὐτοῦ Παναγιώτητος, ἀλλ' ὁ Θεὸς «δὲν ἐξεπλήρωσε τὴν ἐπιθυμίαν/ τὸ
πεπρωμένον» (ἴσως εἶναι κάποια ρωσική παροιμία), σὺν τοῖς ἄλλος ὑποφέραμε καὶ
μεγάλας ἀπωλείας, καθώς, ὅντας ἀθώοι, ἠναγκάσθημεν ἐκ τῶν δανειστῶν τοῦ
Μοναστηρίου τούτου ὅπως πληρώσωμεν ἕως ἑπτακόσια λέβα.
Σκεπτόμενοι ταύτα πάντα καὶ φοβούμενοι μίαν ἀκραίαν καταστροφὴν τῆς ζωῆς
ἡμῶν, οἷαν, μὲ τὴν βοήθειαν τοῦ Θεοῦ, χάριν εἰς σημαντικὴν ἐργασίαν καὶ ὑδρώτα,
ἔφθασε εἰς μίαν τόσον ὁμόφωνον κοινὴν διαμονὴν μεταξὺ ἡμῶν, συνεκροτήσαμε
συμβούλιον καὶ ἅπαντες ὁμοφώνως ἀπεφάνθημεν ὅπως μετοικίσωμεν ἐκ τοῦ Ἁγίου
Ὄρους εἰς ταύτην τὴν Ὀρθόδοξον καὶ Θεοφύλακτον Χριστιανικὴν χώραν σκοπούντες
ὅπως εὕρωμεν τόπον κατάλληλον διὰ τὴν ζωὴν ἡμῶν. Ἔχοντες λάβει τοιαύτην
ἀπόφασιν, ἀπήλθαμεν ἐκ τοῦ Ἁγιωνύμου Ὄρους καὶ ἤλθαμεν εἰς ταύτην τὴν
Θεοφύλακτον χώραν, θέτοντας τὴν ἐλπίδαν ἡμῶν διὰ τὴν τακτοποίησιν τῆς ἡμετέρας
διαμονῆς εἰς τὸν κοινὸν Παροχέαν καὶ Δημιουργὸν τοῦ παντὸς Θεόν, Ὅς, κατὰ τὸ
μέγα καὶ ἀνέκφραστον ἔλεός Του, ἐνέπνευσε διὰ τῆς Χάριτος Αὐτοῦ τὰς καρδίας τοῦ
Θεοφιλοῦς καὶ φιλοχρίστου, σταυροφόρου καὶ μιμητοῦ τοῦ ἐλέους τοῦ Κυρίου,
Γοσποδάρου Ἰωάννου Γρηγορίου Ἰβάνοβιτς, καὶ τοῦ Πανιερωτάτου Δεσπότου κυρ
Γαβριήλ, Ἀρχιεπισκόπου καὶ Μητροπολίτου ταύτης τῆς Θεοφυλάκτου χώρας, καὶ
οὗτοι μιμούμενοι τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ, ἔδωκαν εἰς ἡμᾶς διὰ τὸν κοινοβιακὸν βίον ἡμῶν
ἕν εὔμορφον Μοναστήριον, τὴν Δραγομίρναν, κτισμένο εἰς τὴν ἱερὰν μνήμην τῆς
αὐτοῦ Πανιερώτητος τοῦ Ἀρχιεπισκόπου καὶ Μητροπολίτου τῆς Σουτσεάβα, κὺρ
Ἀναστασίου Κρίμτσα.
Ἀποδίδομεν τοῦτο τὸ γεγονός, πρῶτον εἰς τὴν ἰδιαιτέραν καὶ ἀνέκφραστον Θεῖαν
Πρόνοιαν περὶ τοῦ ἡμετέρου κοινοῦ βίου, καθῶς καὶ εἰς τὸ Χριστομίμητον ἔλεος τοῦ
εὐσεβοῦς Γοσποδάρου καὶ τῆς αὐτοῦ Πανιερώτητος τοῦ Μητροπολίτου, οἵτινες
ὑπηρέτησαν τοιαύτην Θείαν Πρόνοιαν καὶ τὸ Θεῖον Θέλημα, καὶ ὁρώμεν τοῦτο ὡς
μέγα θαύμα δι' ἡμᾶς. Καθ' ὅτι οὐδεῖς ἐξ ἡμῶν ἥλπιζεν ὅτι οἱ πτωχοί, οἱ πτωχοὶ καὶ
πλάνητες, οἱ μὴ ἔχοντες ποῦ τὴν κεφαλὴν κλίναι, δυνάμεθα νὰ ἔχομεν τοιοῦτον τόπον
καὶ τοσούτον εὔμορφον Μοναστήριον μετὰ πασῶν τῶν γαιῶν αὐτοῦ, κατάλληλον διὰ
τὴν ἡμετέραν διαμονὴν, καὶ πέραν τούτων, ὅτι θὰ παρεδείδετο, ἀπελεύθερον διὰ
παντὸς ἐκ τῶν συνήθων εἰσφορῶν, ἰδού ποίῳ τρόπῳ ὁ εὐσεβὴς Γοσποδάρος
ἐβεβαίωσε τὸ μεγαλείον αὐτοῦ μὲ ἕν ἔργον τιμής.
Δόξα τῷ ἑνὶ καὶ τρισυποστάτῳ Θεῷ ὅς ἐχάρησεν τὸ τῆς Ἁγίας Τριάδος
Μοναστήριον εἰς κατοίκησιν ἡμῶν διὰ τοῦ εὐσεβεστάτου Γοσποδάρου καὶ τῆς Αὐτοῦ
Πανιερώτητος τοῦ Μητροπολίτου. Εἴμεθα εὐγνώμονες ἀκόμη εἰς τὸν εὐσεβέστατον,
Χριστιανικώτατον καὶ ἐλεημωνώτατον Κυβερνήτην, Γοσποδάρον Ἰωάννην
Γρηγορίον Ιβάνοβιτς, δι' ὅτι περιέβαλε ἡμᾶς μετὰ τοῦ μεγίστου ἐλέους τῆς Αὐτοῦ
Μεγαλειότητος, περὶ τοῦ ὁποίου ἡμεῖς, ἕως ἐσχάτης ἀναπνοῆς, ὁφείλομεν
προσεύχεσθαι εἰς τὸν παντοδύναμον Θεὸν ὅπως ἐλεεῖ τὴν Αὐτοῦ Μεγαλειότητα, καὶ
παρέχει δύναμιν ὅπως ἐλέγχει Αὐτοῦ ὁ Θεός, συμφώνως πρὸς τὸ ἔλεός Του καὶ τὴν
ἀλήθειάν Του, συμφώνως πρὸς τὸ Θεῖον Θέλημά Του εἰς τὸν παρόντα βίον, εἰρήνην,
ὑγείαν, εὐημερίαν, νίκας ἐπὶ τῶν ὁρατῶν καὶ ἀοράτων ἐχθρῶν, καὶ εἰς τὸν μέλλον
εὐδαιμονίαν διὰ τὴν σοφὴν καὶ πιστὴν διαχείρησιν ἀπὸ Θεοῦ διὰ τὴς δυνάμεως οἵας
ἐδώθη εἰς αὐτόν, εἴθε νὰ ἀποκτήσει μετὰ τῆς εὐσεβαστάτης Κυρίας ἡμῶν Ἐλένης
Δόμνας, τέκνα ἀγαπώντα τὸν Θεόν, καὶ πᾶσαν τὴν δόξαν τῶν τέκνων τῆς Βασιλείας
τῶν Οὐρανῶν, ὡς εὐσεβέστατοι βασιλεῖς εὐαρεστοῦντες τὸν Θεόν.
Εὐγνομωνοῦμεν ἐπίσης τὸν Ἀρχιεπίσκοπον καὶ Μητροπολίτην, τὸν μέγαν Κύριον
ἡμῶν κὺρ Γαβριὴλ μετὰ τῶν θειοτάτων Ἐπισκόπων ἀυτοῦ διὰ τὸ μέγα ἔλεος ὅν
ἔδειξαν εἰς ἡμᾶς, περὶ οἵων εἰς τὰς ἀκαταπαύστους πενιχρὰς προσευχὰς ἡμῶν
εὐχόμεθα ὅπως, ἔχοντες ἐπομισθεῖ τὸ ποίμνιον τῶν λογικῶν προβάτων τοῦ Χριστοῦ,
καὶ τρέφοντες τοῦτο διὰ τῆς Θεῖας Διδασκαλίας Αὐτοῦ, τὴν μέλουσαν εὐδαιμονίαν 1
ὑπὸ τοῦ Ἀρχιποίμενος2 Χριστοῦ, τοῦ υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, μετὰ πάντων τῶν ποιμένων καὶ
διδασκάλων τῆς Ἁγίας Ἐκκλησίας ἵνα λάβωσι τὰς εὐλογίας τὰς ἡτοιμασμένας δι'
αὐτοῦς ποῦ ἀγαπώσι3 τὸν Θεὸν ἡμῶν, «εἰς ἃ ἐπιθυμοῦσιν ἄγγελοι παρακύψαι» 4.
1
Α΄ Πετρ. ε΄, 4: "καὶ φανερωθέντος τοῦ ἀρχιποίμενος κομιεῖσθε τὸν ἀμαράντινον τῆς δόξης
στέφανον".
2
Ἑβρ. δ΄, 14: "Ἔχοντες οὖν ἀρχιερέα μέγαν διεληλυθότα τοὺς οὐρανούς, Ἰησοῦν τὸν υἱὸν τοῦ Θεοῦ,
κρατῶμεν τῆς ὁμολογίας".
3
Α΄ Κορ. β΄, 9: "ἀλλὰ καθὼς γέγραπται, ἃ ὀφθαλμὸς οὐκ εἶδε καὶ οὖς οὐκ ἤκουσε καὶ ἐπὶ καρδίαν
ἀνθρώπου οὐκ ἀνέβη, ἃ ἡτοίμασεν ὁ Θεὸς τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτόν".
4
Α΄ Πετρ. α΄, 12.
Εὐχαριστοῦμεν δὲ καὶ τοὺς εὐγενεστάτους Βογιάρους καὶ ἅπαντας τοῦς εὐεργέτας
τοῦ ἱεροῦ Μοναστηρίου, προσευχόμενοι είς τὸν Θεὸν ὅπως ἀνταμείψει αὐτοὺς κατὰ
τὴν ἐλεήμονα ἀνταπόδοσίν Του, ὁμοῦ εἰς τὴν παροῦσαν καὶ εἰς τὴν μέλουσαν ζωήν,
διὰ τὰ καλὰ αὐτῶν ἔργα εἰς ἡμᾶς καὶ εἰς τὸ Μοναστήριον.
Ἔχοντας προσφέρει εἰς τὴν Πανιερώτητάν σας μίαν σύντομον, ἀσήμαντον
περιγραφὴν τῆς ἡμετέρας ἱστορίας περὶ τὴν ἔναρξην τῆς κοινῆς ἡμῶν ζωῆς καὶ τοῦ
λόγου τῆς ἀναχωρήσεώς ἡμῶν ἐκ τοῦ Ἁγιονύμου Ὄρους εἰς ταύτην τὴν
Θεοφύλακτον χῶραν, καὶ ἔχοντας ἀκόμη εὐχαριστήσει τὸ κατὰ δύναμιν διὰ τὸ
ἀνείκαστον ἔλεος τοῦ εὐσεβεστάτου καὶ Χριστιανικωτάτου κυβερνήτου, Γοσποδάρου
Ἰωάννου Γρηγορίου Ἰβάνοβιτς, καθὼς καὶ τοῦ μεγάλου Κυρίου ἡμῶν, κὺρ Γαβριήλ,
τοῦ ὁρισμένου ἀπὸ Θεοῦ Ἀρχιεπισκόπου καὶ Μητροπολίτου ταύτης τῆς Ὀρθοδόξου
χῶρας, πάνω καὶ πέραν τῶν προσδοκιῶν ἡμῶν μετὰ ἀγάπης, παραδόξως μᾶς
ὑπεδέχθη καὶ μᾶς παρεχωρήθη τοιάυτη πανέμορφος τοποθεσία διὰ τὴν κοινὴν ἡμῶν
ζωήν. Ἔτι δέ, εὐχαριστήσαμε καὶ τοὺς ἱερωτάτους Ἐπισκόπους ταύτης τῆς
Θεοφυλάκτου ἐπαρχίας καὶ τοὺς εὐγενεστάτους Βογιάρους οἱ ὁποίοι, μετὰ λόγων καὶ
ἔργων, βοήθησαν ἡμᾶς εἰς τὰς ἀκραῖας ἀνάγκας ἡμῶν καὶ προσέφεραν πᾶσαν τὴν
καλοσύνην καὶ τὴν αἰγίδαν εἰς τὸ ἱερὸν ἡμῶν Μοναστήριον. Νῦν δὲ ὁ λόγος ἄρχεται
περὶ τῆς κοινῆς ἡμῶν ζωῆς συμφώνως πρὸς τὰ τυπικὰ τῶν Θεοφόρων Πατέρων ἡμῶν
περὶ τῶν Κοινοβίων, τὸ κατὰ δύναμιν, ὥστε νὰ τηρείται καὶ διαφυλάτεται, δίχως
παραβιάσεις ἢ ἀλλαγάς. Καθὼς ὁ Θεὸς εὐλόγησεν κατὰ τὸ μέγα Του ἔλεος διὰ τοῦ
εὐσεβεστάτου Κυβερνήτου ἡμῶν καὶ διὰ τῆς αὐτοῦ Πανιερώτητος τοῦ Μητροπολίτου
ἡμῶν νὰ κληρονομήσωμεν τοιοῦτο Μοναστήριον, οἷον, ὡς ἡκούσαμεν, μὲ ταύτην τὴν
πρόθεσιν ἐκτίσθη ὑπὸ τοῦ ἀειμνήστου κυρ Ἀναστασίου, Ἀρχιεπισκόπου καὶ
Μητροπολίτου τῆς Σουτσεάβα, ὥστε δηλαδὴ νὰ διάγει κοινοβιακῶς κατὰ τὰς
Γραφάς5 καὶ οὐχὶ μετ' ἱδιορυθμίας, ὑπήρξαμεν ὑπερβαλόντως πρόθυμοι εἰς τὸ
διατηρεῖν τὴν τάξιν οἷαν ἔθεσεν περὶ τοῦ κοινοβίου, ὥς κανόνα Πατρὸς καὶ
Κτήτορος. Ὅμως, ἀναζητώντας ἐπιμελῶς διὰ τοῦτον τὸν κανόνα πανταχόθεν, καὶ
ἀνάμεσα εἰς τὰ βιβλία τὰ δωρηθέντα ὑπὸ τοῦ Κτήτορος (ἐκ τῶν ὁποίων μιρκὸς
ἀριθμὸς εὑρίσκεται εἰς τὴν Μονήν), δὲν ἀνακαλύψαμεν τοῦτον, ὡς τόσον, ἔχοντας
ἐναποθέσει τὰς ἐλπίδας ἡμῶν εἰς τὸν Κύριον καὶ Θεὸν, εἰς τὰς προσευχὰς τῆς
ὑμετέρας Πανιερώτητος καὶ τοῦ εὐλογημένου Κτήτορος ἡμῶν, καθὼς ἐπίσης
ἐρευνώντας τὰς Ἁγίας Γραφὰς καὶ ἀναγινώσκωντας τὰς διατάξεις Βασίλειου τοῦ
Μεγάλου καὶ λοιπῶν ἁγίων καὶ πνευματοφόρων Πατέρων, ἐπιθυμώμεν, κατὰ τὴν
ὀλοκλήρωσιν ταύτης τῆς μελέτης ἡμῶν, ὅπως προσφέρωμεν εἰς τὴν ὑμετέραν
Πανιερώτητα καὶ εἰς τὴν Θεόλεκτον πνευματικὴν σύνοδον τὴν τάξιν οἷα ἀρμόζει εἰς
τὴν κοινοβιακὴν ζωήν, εἶναι ἀπαραίτητος καὶ δύναται τηρηθῆναι εἰς τούτους τοῦς
καιροῦς. Καὶ ἑάν τι εἰς ταύτην τὴν γεγραμμένην ὑφ' ἡμῶν κοινοβιακὴν τάξιν φαίνεται
εὐάρεστον εἰς τὸν Θεὸν καὶ σύμφωνον πρὸς τὰς Ἁγίας Γραφάς, τότε εὐχόμεθα εἰς τὴν
ὑμετέραν Πανιερώτητα καὶ σύνολον τὴν Θεοσύλλεκτον Σύνοδον ὅπως ἐπικυρώσει
ταύτην τὴν διάταξιν διὰ τῆς Θεόθεν ἐξουσίας ὑμῶν ὥστε τηρηθῆναι ἀπροσκόπτως. Εἰ
δέ ἐστι τί τὸ ἀντίθετον πρὸς τὸν Θεὸν καὶ τὰς Ἁγίας Γραφάς, παρακαλοῦμεν ὑμᾶς, ὡς
πρόβατα - ὑμεῖς οἱ Ποιμένες, ὅπως διορθώσετε ἐν πνεύματι πραότητος 6 τὴν ἄγνοιαν

5
Ψαλμ. ρλβ΄, 1: «Ἰδοὺ δὴ τί καλὸν ἢ τί τερπνόν, ἀλλ᾿ ἢ τὸ κατοικεῖν ἀδελφοὺς ἐπὶ τὸ αὐτό;», καὶ
Πραξ. β΄, 44: «πάντες δὲ οἱ πιστεύοντες ἦσαν ἐπὶ τὸ αὐτὸ καὶ εἶχον ἅπαντα κοινά».
6
Γαλ. ϛ΄, 1: «Ἀδελφοί, ἐὰν καὶ προληφθῇ ἄνθρωπος ἔν τινι παραπτώματι, ὑμεῖς οἱ πνευματικοὶ
καταρτίζετε τὸν τοιοῦτον ἐν πνεύματι πρᾳότητος σκοπῶν σεαυτόν, μὴ καὶ σὺ πειρασθῇς».
ἡμῶν συμφώνως πρὸς τὴν Θεόθεν πνευματικὴν ὑμῶν σοφίαν καὶ καθοδηγήσητε ἡμᾶς
εἰς τὴν Θεοσεβὴν κοινοβιακὴν τάξιν.
Οὕτως, τὸ πρῶτον, λέγομεν τῇ ὑμετέρᾳ Πανιερώτητι καὶ ἅπασαν τὴν Σύνοδον οὐχὶ
περὶ τῆς τάξεως ἣν θέλομεν καθιερώσαι εἰς τὸ καθίδρυμα ἡμῶν ὡς νέαν ἀλλὰ τὴν
τάξιν ἣν εἴχομεν πρότερον, ἔτι καθιερωθείσα ἐν τῷ Ἁγιωνύμῳ Ὄρει, εἰς τὴν ζωὴν
ἡμῶν μὲ τὴν Χάριν τοῦ Θεοῦ καὶ τὰς προσευχὰς ὑμῶν, οἷα τὸ κατὰ δύναμιν τῆς
ἀσθενείας ἡμῶν, τηρούνται ἀπαρέγκλειτα.
1. Τὸ πρῶτον κεφάλαιον καὶ ἱερὸν τοῦ κοινοβίου ἡμῶν, ὃν καὶ ἐτηρήσαμεν καὶ
μετὰ ὁλίγων καὶ μετὰ πολλῶν ἀδελφῶν, καὶ ἄχρι τοῦ νῦν τηροῦμε διὰ τῆς Χάριτους
τοῦ Θεοῦ, ἔχει οὕτως. Οὐδεῖς ἀδελφὸς δύναται ἐπ' οὐδενὶ λόγῳ κατέχειν κινητὴν ἢ
ἀκίνητον περιουσίαν, ἕως τοῦ ἐλαχίστου, καὶ μὴ καλλεῖν τι ἱδικόν μου, ἀλλ' ὅ, τι ὁ
Θεὸς ἀποστέλλει διὰ τὸν κοινὸν ἡμῶν βίον δεῖ εἶναι κοινόν. Χάριν τῆς εὐσεβείας, ὁ
ἡγούμενος, ὁρῶν τὴν ἀνάγκην ἑκάστου ἀδελφοῦ εἰς τροφήν, ἔνδυσην καὶ ἕτερα τινά,
ὀφείλει ὡς πατήρ των, συμφώνως πρὸς τὸν Θεόν, ὅπως φροντίσει τὰ πνευματικὰ
αὐτοῦ τέκνα, νὰ παρέχει καὶ νὰ δίδει εἰς ἕκαστον τὸ ἀναγκαίον συμφώνως πρὸς τὰς
ἀνάγκας αὐτοῦ, ὥστε ἕκαστος ἀδελφὸς νὰ λαμβάνει τὸ χρειαζούμενον μεθ' ὑπακοῆς
καὶ ἐκκοπῆς τοῦ ἱδίου θελήματος, καὶ οὐχὶ κατὰ τὴν ἰδικήν του ἐπιλογήν.
Μὲ τὴν Χάριν τοῦ Χριστοῦ, ἀποδεχόμεθα ταύτην τὴν τάξιν ὡς ὁδὸν καὶ ῥίζαν τῆς
κοινοβιακῆς τάξεως, γινόσκωντες μετὰ βεβαιότητος ὅτι τοῦτο ὁδηγεῖ εἰς τὴν ἄδολον
ἀγάπην διὰ τὸν Θεόν καὶ τὸν πλησίον, τὴν σεμνότητα, τὴν ταπείνωσιν, τὴν εἰρήνην,
τὴν ὁμοφωνίαν καὶ τὴν ἐκκοπὴν τοῦ ἱδίου θελήματος εἰς πᾶσας τὰς ἐπιθυμίας ἡμῶν.