சிறுகதைகள்-சுப்ரமணிய பாரைியார்

உள்ளடக்கம்
1. ஆறில ொரு பங்கு 6. ல ொட்டையசொமி
2. ஸ்வர்ண குமொரி 7. சந்திரத் தீவு
3. துளஸீ பொயி என்ற ரஜபுத்ர
8. வவப்ப மரம்
ன்னிட யின் சரித்திரம்
4. தொஸியும் லசட்டியும் 9. ொந்தொமணி
5. வவதபுரத்தின் இர ஸ்யம் 10. வ ொபந்நொ

1. ஆறில ாரு பங்கு

முைல் அத்ைியாயம்

மீ னொம்பொள் வடண
ீ வொசிப்பதிவ ஸரஸ்வதிக்கு நி ரொனவள்,
புரசபொக் த்திலுள்ள எங் ள் வட்டிற்கு
ீ அவள் வரும் சமயங் ளி
ல ல் ொம் வமல் மொைத்து அடறடய அவளுடைய
உபவயொ த்துக் ொ ' ொ ி' லசய்து விட்டுவிடுவது வழக் ம்.
நி ொக் ொ ங் ளில் இரவு எட்டு மணிக்ல ல் ொம் எங் ள்
வட்டில்
ீ வபொஜனம் முடிந்துவிடும். ஒன்பது மணி முதல்
நடுநிசி வடர அவள் தனது அடறயி ிருந்து வடண
ீ வொசித்துக்
ல ொண்டிருப்பொள்.

அடறக் டுத்த லவளிப்புறத்திவ பந்தரில் அவளுடைய

த ப்பனொர் ரொவ்ப தூர் சுந்தர ரொஜூலு நொயுடு ட்டி ின் மீ து
படுத்துக்ல ொண்டு சிறிது வநரம் வடணடயக்
ீ
வ ட்டுக்ல ொண்டிருந்து சீக் ிரத்தில் 'குறட்டைவிட்டு நித்திடர
லசய்யத் லதொைங் ிவிடுவொர்.

ஆனொல், - மஹொரொஜன் - குறட்டைச் சத்தத்தொல் வடணச்

ீ
சத்தம் வ ளொதபடி லசய்துவிைமொட்ைொர். இவ சொன
குறட்டைதொன்.
லவளிமுற்றத்தின் ஒரு ஓரத்திவ நொன் மட்டும் எனது
*பிரமசொரி'ப் படுக்ட டயப் வபொட்டுக் ல ொண்டு படுத்திருப்வபன்.
வடண
ீ நொதம் முடிவுறும் வடர என் ண்ணிடம டளப்
புளியம் படச வபொட்டு ஒட்டினொலும் ஒட்ைமொட்ைொ.
மீ னொம்பொளுைன் அடறயிவ படுத்துக் ல ொள்ளும்
வழக் முடைய எனது தங்ட இரத்தினமும் சீக் ிரம் தூங் ிப்
வபொய் விடுவொள். ீ வழ எனது தொயொர், த ப்பனொர், அவரது
மடனவி முத ிய அடனவரும் தூங் ிவிடுவொர் ள். எனது
தடமயனொர் மடனவி வயிற்றிவ வசொற்டற வபொட்டுக் ட
ழுவிக் ல ொண்டிருக்கும்வபொவத குறட்டை விட்டுக்
ல ொண்டிருப்பொள்! இடையிடைவய குழந்டத ளின் அழுட ச்
சத்தம் மட்டிலும் வ ட்கும்.

தடமயனொருக்குக் வ ொட்டையில் லரவின்யூ வபொர்டு ஆபீஸில்

உத்திவயொ ம். அவருக்கு நொன்கு வருைங் ளுக்ல ொரு முடற
ஆபீஸில் பத்து ரூபொயும், வட்டில்
ீ இரண்டு குழந்டத ளும்
'ப்ரவமொஷன்'
ஃ ஃ ஃ

வசந்த ொ ம்; நி ொப் லபொழுது; நள்ளிரவு வநரம்; புரசபொக் ம்

முழுதும் நித்திடரயி ிருக்கும். இரண்டு ஜீவன் ள்தொன்
விழித்திருப்பன. நொன் ஒன்று; மற்லறொன்று அவள்.

ந்தர்வ ஸ்திரீ ள் வடண

ீ வொசிப்பது வபொ மீ னொம்பொள்
வொசிப்பொள். பொர்ப்பதற்கும் ந்தர்வ ஸ்திரீடயப் வபொ வவ
இருப்பொள். அவளுக்கு வயது பதினொறிருக்கும். டதடய
வளர்த்துக்ல ொண்டு ஏன் வபொ வவண்டும்? மன்மதன் தனது
அம்லபொன்றின் முடனயிவ என் பிரொணடனக் குத்திலயடுத்துக்
ல ொண்டுவபொய் அவள் வசம் ஒப்புவித்துவிட்ைொன்.

அைைொ! அவளது இடச எவ்வளவு வநரம் வ ட்ைவபொதிலும்,

எத்தடன நொள் வ ட்ைவபொதிலும் லதவிட்ைொது. தினந்வதொறும்
புதுடம வதொன்றும், அவள் மு த்திவ வதொன்றுவதுவபொ .

அவளுடைய தந்டதயொ ிய ரொவ்ப தூர் சுந்தர ரொஜுலு நொயுடு

எனது தொயொருக்கு ஒன்றுவிட்ை அண்ணன். தஞ்சொவூர் முத ிய
ப ஜில் ொக் ளில் லநடுங் ொ ம் வபொலீஸ் இன்ஸ்லபக்ைர்
உத்திவயொ ம் பொர்த்து ஸர்க் ொருக்கு நன்றொ உடழத்ததினொல்
"ரொவ்ப தூர்” என்ற பட்ைம் லபற்றவர். சுவதசீயம் லதொைங்கு
முன்பொ வவ இவர் வவட யி ிருந்து வி ிவிட்ைவர். இடத
எதன் லபொருட்ைொ ச் லசொல்லு ிவற லனன்றொல், அவருக்குக்
ிடைத்த பட்ைம் லவறுவம சி சுவதசீயத் தட வர் ளின் மீ து
“ரிப்வபொர்ட்” எழுதிக் ல ொடுத்துச் சு பமொ ச் சம்பொதித்த
பட்ைமன்று. யதொர்த்தத்திவ வய திறடமயுைன் உடழத்ததினொல்
ிடைத்த பட்ைம். குழந்டத முத ொ வவ மீ னொம்பொடள எனக்கு
விவொ ம் லசய்து ல ொடுக் வவண்டு லமன்பது அவருடைய
ருத்து. அந்தக் ருத்து நிடறவவறுவதற்கு வநர்ந்த
விக் ினங் ள் ப . அவ் விக் ினங் ளில்
லபரும்பொன்டமயொனடவ என்னொவ வய உண்ைொயின.

நொன் சுமொர் பதினொறு பிரொயம் வடர லசன்டனக் ிறிஸ்தியன்

ொவ ஜில் படித்துக்ல ொண்டிருந்வதன். “வவத ொ முத ொ ,
இன்றுவடர பொரத வதசத்திலுள்ள ரிஷி லளல்வ ொரும்
ஒன்றும் லதரியொத மூைர் ள். அர்ஜுனனும், ொளிதொசனும்,
சங் ரொசொரியொரும், சிவொஜியும், ரொமதொஸரும், பீர்தொஸரும்,
அதற்கு முன்னும் பின்னும் வநற்றுவடரயிருந்த பொரத
வதசத்தொ ரடனவரும் லநஞ்சில் வளர்த்து வந்த பக்தி
லளல் ொம் இழிந்த அநொ ரி மொன மூை பக்தி ள்” என்பது
முத ொன ஆங் ிவ ய ஸத்தியங் லளல் ொம்
என்னுள்ளத்திவ குடி புகுந்து விட்ைன.

ஆனொல் ிறிஸ்தவப் பொதிரி ஓர் விவனொதமொன ஜந்து. ஹிந்து

மொர்க் த்திலும், ஹிந்து நொ ரி த்திலும் பக்தி லசலுத்துவது
வபடதடம என்று ருஜுப்படுத்திக்ல ொண்டு வரும்வபொவத அவன்
ல ொண்ைொடும் ிறிஸ்து மொர்க் மும் மூைபக்தி என்று வொ ிபர்
மனதில் படும்படி ஏற்பொடு லசய்துவிடு ிறொன், மத
விஷயங் டளப்பற்றி விஸ்தொரமொன விவ ொரங் லளழுதிப்
படிப்பவர் ளுக்கு நொன் தட வநொவுண்ைொக் ப் வபொவதில்ட ,
சுருக் ம், நொன் எனது பூர்வ மதொசொரங் ளில் பற்று நீங் ி -
ஞொனஸ்நொநம் லபறவில்ட - பிரம் ஸமொஜத்திவ வசர்ந்து
ல ொண்வைன்.

சிறிது ொ த்திற் ப்பொல் பட்ைணத்தில் படிப்டப நிறுத்திவிட்டு,

வட்டில்
ீ யொரிைமும் லசொல் ொமல் ல் த்தொவுக்குப் புறப்பட்டுப்
வபொய், அங்வ பிரம் ஸமொஜத்தொரின் மொர்க் வபொதடன
ற்பிக்கும் பொைசொட லயொன்றில் வசர்ந்து சி மொதங் ள்
படித்வதன்: பிரம் ஸமொஜத்தொரின் உபவதசி ளி ல ொருவனொ
லவளிவயற வவண்டு லமன்பது என்னுடைய வநொக் ம். அப்பொல்
அங் ிருந்து பஞ்சொப், ஹிந்துஸ்தொனம் முத ிய ப
பிரவதசங் ளில் யொத்திடர லசய்து ல ொண்டு டைசியொ ச்
லசன்னப்பட்ைணம் வந்து வசர்ந்வதன்.

நொன் ஹிந்து மொர்க் த்டத விட்டு நீங் ியதொ எண்ணி எனது

ஜொதியொர் என்டனப் ப விதங் ளில் இமிடச லசய்தொர் ள்.
இந்த இமிடச ளினொல் எனது சித்த வுறுதி நொளுக்குநொள்
ப மடைந்தவத யல் ொமல் எனக்கு மனச்
வசொர்வுண்ைொ வில்ட .

எனது த ப்பனொர் - இவர் லபயர் துபொஷ் ரொமசந்திர நொயுடு -

லவளி வவஷ மொத்திரத்தில் சொதொரண ஜனங் ளின் ஆசொர
விவ ொரங் டள டவத்துக் ல ொண்டிருந்தொ லரனினும்,
உள்ளத்தில் பிரம ஸமொஜப் பற்றுடையவர். ஆத ொல், நொன்
வொஸ்தவமொன பரமொத்ம பக்தியும், ஆத்ம விசுவொசமும்,
எப்வபொதும் உபநிஷத்து ள் படிப்பதில் சிரத்டதயும்
ல ொண்டிருப்பது ண்டு இவருக்கு அந்தரங் த்தில் மிகுந்த
உவட யுண்ைொயிற்று. லவளி நடிப்பில் என் மீ து வ ொபம்
பொரொட்டுவது வபொ ிருந்தொவர யன்றி, எனது பந்துக் ள் லசொற்படி
வ ட்டு என்டனத் லதொல்ட ப்படுத்தவில்ட . ஸ
ஸவு ரியங் ளும் எனக்கு முன்டனக் ொட்டிலும் அதி மொ
நைக்கும்படி வட்டில்
ீ ஏற்பொடு லசய்து டவத்திருந்தொர்.

ஆனொல், எனது தடமயன் மொத்திரம் என்னிைம் எக் ொரணம்

பற்றிவயொ மிகுந்த லவறுப்புப் பொரொட்டினன். என் தட யிவ
பஞ்சொபி டளப் வபொ ப் பொட ட்டிக்ல ொள்வது வழக் ம். 15
ரூபொய் குமொஸ்தொக் ளுக் ல ன்று பிரத்திவய மொன அழகு,
அந்தம், ஆண்டம எதுவுமின்றி ஏற்பட்டிருக்கும்
கும்பவ ொணத்துப் பொட நொன் ட்டிக்ல ொள்ளுவதில்ட .
இதுகூைத் தடமயனுக்குக் வ ொப் முண்ைொக்கும். “ரஜ புத்ருடு
வடு
ீ லதொங் விதவொ! த வ ொ மஹொ ஆைம்பரமு ப டி வடி!”
ீ
என்று ஏலதல் ொவமொ லசொல் ி ஓயொமல் திட்டிக்
ல ொண்டிருப்பொன்.

இப்படி யிருக் , ஒரு நொள் எனது த ப்பனொர் திடீலரன்று

வொயுக்குத்தி இறந்து வபொய்விட்ைொர். அவருக்குப் பிரம ஸமொஜ
விதிப்படி ிரிடய ள் நைத்த வவண்டுலமன்று நொன்
லசொன்வனன். எனது தடமயன் சொதொரண ஆசொரங் ளின்படிதொன்
நைத்த வவண்டுலமன்றொன்.

பிரமொத ங் ள் விடளந்து, நொனூறு மத்தியஸ்தங் ள்

நைந்தபிறகு ஸ்மசொனத்தில் அவன் தனதிஷ்ைப்படி ிரிடய ள்
நைத்தி முடிந்த பின்பு, நொன் எனது ல ொள்ட ப்படி பிரம் ஸமொஜ
குரு ஒருவடர டவத்துக் ல ொண்டு ிரிடய ள் லசய்வதன்.
இதுலவல் ொம் எனது மொமொ ரொவ்ப தூர் சுந்தரரொஜுலு
நொயுடுவுக்கு என்மீ து மிகுந்த ல ட்ை எண்ணம் உண்ைொகும்படி
லசய்துவிட்ைது. ஆத ொல் விவொ ம் தடைப்பட்டுக் ல ொண்வை
வந்தது. ஆனொல், இறுதிவடர என்டன லயப்படிவயனும்
சீர்திருத்தி எனக்வ தனது ம டளப் பரணிக்ரஹணம்
லசய்துல ொடுக் வவண்டு லமன்பது அவருடைய இச்டச.
ஃ ஃ ஃ

வசந்த ொ ம். நி ொப் லபொழுது; நள்ளிரவு வநரம்; புரசபொக் ம்

முழுடமயும் நித்திடரயி ிருந்தது. விழித்திருந்த ஜீவன் ள்
இரண்வை ஒன்று நொன், அவள் மற்லறொன்று. இன்பமொன ொற்று
வசிக்ல
ீ ொண்டிருந்தது. வமல்மொைத்தில் மீ னொம்பொளுடைய
அடறயி ிருந்து முடறப்படி வடணத்
ீ லதொனி வ ட்ைது.
ஆனொல், வழக் ப்படி குறட்டை வ ட் வில்ட . ரொவ்ப தூர்
குறட்டை. மொமொ ஊரி ில்ட . லவளிவய ஒரு ிரொமத்துக்குப்
வபொயிருந்தனர்.

நொன் நி ொ முற்றத்தில் எனது ட்டி ின் மீ து உட் ொர்ந்து

ல ொண்டிருந்வதன். என்னுள்ளத்திவ ொ இரண்டு எரிமட ள்
ஒன்டற லயொன்று சீறி லயதிர்த்துப் வபொர் லசய்து
ல ொண்டிருந்தன. இவற்றுள்வள ஒன்று ொதல்; மற்லறொன்று
பின்பு லதரியவரும். வடணத்
ீ லதொனி திடீலரன்று நின்றது.
சிறிது வநரத்தில் எனது பின்புறத்தில் ஒரு ஆள்வந்து
நிற்பதுணர்ந்து திரும்பிப் பொர்த்வதன். மீ னொம்பொள்!

இப்லபொழுதுதொன் நொங் ள் புதிதொ த் தனியிைத்திவ

சந்தித்திருக் ிவறொ லமன்றும், அதனொல் இங்கு நீண்ைவதொர்
ொதல் வர்ணடன எழுதப்படுலமன்றும் படிப்பவர் ள்
எதிர்பொர்க் வவண்ைொம். இவ்விதமொ நொங் ளிருவரும் ப
முடற சந்தித்திருக் ிவறொம். மீ னொம்பொள் தொனும் மஞ்சத்தின்
மீ து வற்றிருந்தொள்,
ீ

"மீ னொ, இன்று உன்னிைத்தில் ஒரு விவசஷம் லசொல் ப்

வபொ ிவறன்” என்வறன்.

"எனக்கு அது இன்னலதன்று ஏற் னவவ லதரியும்” என்றொள்.

"என்னது? லசொல்லு.”

“நீ பிரமசரிய சங் ற்பம் லசய்துல ொள்ளப் வபொ ிறொ லயன்ற

விவசஷம்."

"ஏன்? எதற்கு? எப்படி? உனக்கு யொர் லசொன்னொர் ள்" என்று

வ ட்வைன்.

"வந்வத மொதரம்” என்றொள்.

மீ னொம்பொளுடைய அறிவுக் கூர்டம எனக்கு முன்னவமவய

லதரியு மொத ொல், அவள் லசொல் ியதி ிருந்து அதி
வியப்புண்ைொ வில்ட ! அதன்பின் நொன் அவளிைம்
பின்வருமொறு கூற ொயிவனன்.

“ஆம். பொரத வதசத்டத இப்லபொழுது பிரமசொரி வள ரக்ஷிக்

வவண்டும். மி உயர்ந்திருந்த நொடு. மி வும் இழிந்து
வபொய்விட்ைது. இமயமட யிருந்த இைத்தில் முட்லசடி ளும்
விஷப்பூச்சி ளும் நிடறந்த ஒரு பொழுங் ொடு
இருப்பதுவபொ ொய் விட்ைது. அர்ஜுனன் வொழ்ந்த மொளிட யில்
லவளவொல் ள் லதொங்குவது வபொ ிருக் ிறது. இடதப்
பிரமசொரி வள, ொப்பொற்ற வவண்டும்.

“லபொப்பி ி ரொஜொவின் ம னொ வவனும், ரொஜொ ஸர் ஸவட

ரொமஸொமி முத ியொர் ம னொ வவனும் பிறக் ொமல் நம்
வபொன்ற சொதொரணக் குடும்பங் ளிவ பிறந்தவர் ள் விவொ ம்
லசய்துல ொண்ைொல் இந்தப் பஞ்ச நொட்டில் அவர் ளுக்கு மூச்சு
முட்டிப்வபொ ிறது. குருவியின் தட யிவ பனங் ொடய
டவப்பதுவபொ இந்த நரிக்கூட்ைத்திலுள்ள ஒரு வொ ிபன்
தட யிவ ஒரு குடும்ப பொரத்டதச் சுமத்தும்வபொது
அவனுக்குக் ண் பிதுங் ிப்வபொய் விடு ிறது. அவனவனுடைய
அற்பக் ொரியங் ள் முடிவு லபறுவவத ப ீ ரதப் பிரயத்தனமொய்
விடு ிறது.

"வதசக் ொரியங் டள இவர் ள் எப்படிக் ருதுவொர் ள்?

பிரமசொரி ள் வவண்டும். ஆத்மஞொனி ள் வவண்டும். தம்
லபொருட்டு, உ சு ங் டள விரும்பொத தீரர் ள் வவண்டும்.
இந்த சுவதசீயம் வ வ ம் ஒரு ல ௌ ி ொரியமன்று; இது
ஒரு தர்மம். இதில் பிரவவசிப்பவர் ளுக்கு வர்யம்,
ீ வதஜஸ்,
ர்மவயொ த் தன்டம முத ிய அரிய குணங் ள் வவண்டும்.
நொன் பிரமசரிய விரதத்டதக் ட க்ல ொள்ள ொலமன்று
நிடனத்திருக் ிவறன். ஆனொல்-"

மீ னொ "ஆனொல், நொன் அதற்கு ஒரு சனியொ வந்து

குறுக் ிட்டிருக் ிவறலனன்று லசொல்லு ிறொய்.”

"பொர்த்தொயொ! பொர்த்தொயொ! என்ன வொர்த்டத வபசு ிறொய். நொன்

லசொல் வந்தடதக் வ ள். எனது புதிய சங் ற்பம் ஏற்படு
முன்னதொ வவ என் உயிடர உனக்கு அர்ப்பணம்
லசய்துவிட்வைன். இப்வபொது எனது உயிருக்கு வவலறொரு
ைடம வயற்பட்டிருக் ிறது. அவ் விஷயத்தில் உனது
ட்ைடளடய எதிர்பொர்த்திருக் ிவறன்” என்வறன்.

அவள் ஏவதொ மறுலமொழி லசொல் ப் வபொனொள். அதற்குள்

வொயிற் புறத்தில் ஒரு வண்டி வந்து நிற்கும் சத்தம் வ ட்ைது.

“நொயன்னொ வந்து விட்ைொர்; நொன் வபொ ிவறன்" என்று லசொல் ி

ஒரு முத்தத்துைன் பிரிந்தனள்.

குறட்டை நொயுடு தடவ யுடைத்து, உள்ளிருக்கும்

குறட்டை டள லயல் ொம் எழுப்பி, வமவ வந்து படுத்து
அடரநொழிட க் ல ல் ொம் தமது லதொழி ொரம்பித்து விட்ைொர்.

இரண்டு ஜீவன் ள் அன்றிரவு முழுதும் விழித்திருந்தன. ஒன்று

நொன்; அவள் மற்லறொன்று.
---------

இரண்டாம் அத்ைியாயம்

வம த்தியொயத்தின் இறுதியில் குறிக் ப்பட்ை லசய்தி

நி ழ்ந்ததற் ப்பொல், சி மொதங் ள் ழிந்து வபொயின.
இதற் ிடைவய எங் ளுடைய விவ ொரத்தில் ப மொறுபொடு ள்
உண்ைொ யிருந்தன. 'வந்வத மொதரம்' மொர்க் த்தில் நொன்
பற்றுடையவ லனன்படத அறிந்த மொமொ ப தூர் எனக்குத்
தனது ன்னிட டய மணஞ்லசய்து ல ொடுப்பலதன்ற
சிந்தடனடய அறவவ ஒழித்து விட்ைொர், சி மொதங் ளொ
அவர் தமது சொசுவத வொஸஸ்தொனமொ ிய தஞ்சொவூரி ிருந்து
புரச ொக் த்துக்கு வருவடத முழுதும் நிறுத்திவிட்ைொர்.

இதனிடைவய மீ னொம்பொளுக்கு வவறு வரர் ள் வதடிக்

ல ொண்டிருந்ததொ வும் பிரஸ்தொபம் வந்து ல ொண்டிருந்தது.
அவளிைமிருந்தும் யொலதொரு டிதமும் வரவில்ட ,
ஒருவவடள முழுதும் மறந்து வபொய்விட்ைொளொ? லபண் வள
வஞ்சடனயின் வடிவலமன்று லசொல்லு ிறொர் வள, அது
லமய்தொனொ? "லபண்லணனப் படுவ வ ண்வமொ . . , , , , , , , உள்
நிடறவுடையவல் , ஓரொயிரமனத்தவொகும்" என்று நொன்
ஜீவ சிந்தொமணியிவ படித்தவபொது அடத எழுதியவர்
மீ னொம்பொடள வபொன்ற ஸ்திரீடயக் ண்டு, அவளுடைய
ொதலுக்குப் பொத்திரமொகும் பொக் ியம் லபறவில்ட வபொலும்
என்று நிடனத்வதவன! இப்வபொது அந்த ஆசிரியருடைய
ல ொள்ட தொன் லமய்யொ ி விட்ைதொ? நொன் இளடமக்குரிய
அறிவின்டமயொல் அத்தடன லபருடம வொய்ந்த ஆசிரியரது
ல ொள்ட டயப் பிடழலயன்று ருதிவனன் வபொலும்!

'அை மூைொ! உனக்கு ஏன் இதில் இவ்வளவு வருத்தம்? நீவயொ

பிரமசரிய விரதத்திவ ஆயுள் ழிக் வவண்டுலமன்ற
எண்ணத்டத நொள்வதொறும் வமன்வமலும் வளர்த்து
வரு ின்றொய்: மீ னொ மற்லறொருவடன மணஞ்லசய்து
ல ொண்ைொல் உனக்கு எளிதுதொவன? நீவயொ வவலறொரு லபண்மீ து
இல்வொழ்க்ட யில் டமயல் ல ொள்ளப்வபொவதில்ட .
இவலளொருத்திதொன் உனது விரதத்திற்கு இடையூறொ
இருந்தொள். இவளும் வவலறொருவடன மணஞ் லசய்து
ல ொண்டு, அவன் மடனவியொய் விடுவொளொயின், உனது விரதம்
நிர்விக் ினமொ நிடறவவறும். ஈசனன்வறொ உனக்கு இங்ஙனம்
நன்டமடயக் ல ொண்டு விடு ிறொன்? இதில் நீவயன் வருத்த
மடையவவண்டும்? என்று சி சமயங் ளில் எனதுள்ளம்
தனக்குத்தொவன நன்மதி பு ட்டும்.

மீ ட்டும், வவலறொருவிதமொன சிந்டத வதொன்றும். 'அவள் நம்டம

மறந்திருக் வவ மொட்ைொள். மொமொ லசொற்படி வ ட்டு அவள்
வவலறொருவடன மணஞ்லசய்து ல ொள்ளவவ மொட்ைொள். எனது
பிரொண வனொடு ஒன்றுபட்ைவ ளொத ொல், எனது லநஞ்சத்திவ
ஜ்வ ிக்கும் தர்மத்தில் தொனும் ஈடுபட்ைவளொ ி, அத்
தருமத்திற்கு இடையூறுண்ைொகு லமன்றஞ்சி எனக்கு ஒன்றும்
எழுதொம ிருக் ிறொள். ஆமடி, மீ னொ! உன்டன நொன்
அறிவயனொ? ஏது வரினும் நீ என்டன மறப்பொயொ? அந்தக்
ண் ள் உன்டன மறக் வவ மொட்வைலனன்று எத்தடன முடற
என்னிைம் பிரமொணஞ் லசய்து ல ொடுத்திருக் ின்றன. அந்தக்
ண் ள்! அந்தக் ண் ள்! ஐவயொ, இப்லபொழுதுகூை என் முன்வன
நிற் ின்றனவவ! அடவ லபொய் லசொல்லுமொ?"

அப்பொல் ஒரு உள்ளம் .........

'அைொ! நல் துறவைொ உன் துறவு! நல் பக்தியைொ உன் பக்தி!

நல் தர்மம்! நல் சிரத்டத! ஆரிய நொட்டை உத்தொரணம்
லசய்வதற்கு இப்படி யன்வறொ பிள்டள ள் வவண்டும்! பீஷ்மர்
இருந்த வதசமல் வொ? இப்வபொது அதற்கு உன்டனப்
வபொன்றவர் ள் இருந்து ஒளிக் ல ொடுக் ிறொர் ள்! சீச்சீ! நொய்
மனவம, அமிருத லவள்ளத்டத விட்டு லவற்லறலும்டபத் வதடிப்
வபொ ிறொயொ? வ ொவ ொத்தொரணம் லபரிதொ, உனது பு னின்பம்
லபரிதொ? தர்ம வஸடவ லபரிதொ, ஸ்திரீ வஸடவ லபரிதொ?
எதடனக் ட க்ல ொள்ளப் வபொ ிறொய்? லசொல் ைொ லசொல்!”

பிறகு வவலறொரு சிந்டத - 'எப்படியும் அவளிைமிருந்து ஓர்

உறுதி ிடைத்தொல் அதுவவ நமக்குப் லபரியவதொர் ப மொ
யிருக்கும். 'நீ தர்ம பரிபொ னம் லசய், என் லபொருட்ைொ த்
தர்மத்டதக் ட விைொவத. நொன் மரணம் வடர உன்டனவய
மொனஸி த் தட வனொ க் ல ொண்டு வநொன்பு ளிடழத்துக்
ொ ங் ழிப்வபன். ஸ்வர்க் த்தில் நொமிருவரும் வசர்ந்து
வொழ ொம்' என்று அவள் உறுதி தருவொளொனொல் இந்த
ஜன்மத்தில் ஜீவயக்ஞம்[$] லவகு சு பமொ யிருக்கும்!
---
[$] வொழ்நொள் முழுடதயும் தர்மத்திற்கு அர்ப்பணம் லசய்தல்

அப்பொல் - . . ,

'ஒவர யடியொ அவளுக்கு இன்லனொருவனுைன் விவொ ம்

நைந்து முடிந்து விட்ைலதன்று லசய்தி வருமொனொல், வட
விட்டிருக்கும். பிறகு இ த் லதொைர்லபொன்றுவம யில் ொமல்,
தர்ம வஸடவவய லதொழி ொ நின்று விை ொம்.'

பின் மற்லறொரு சிந்டத .....

'ஆ! அப்படி லயொரு லசய்தி வருமொனொல் பின்பு உயிர்

தரித்திருப்பவத அரிதொய் விடும். அவளுடைய அன்பு
மொறிவிட்ைலதன்று லதரிந்தபின் இவ்வு வொழ்க்ட யுண்ைொ
?"

அப்பொல் பிறிலதொரு சிந்டத ...

'அவள் அன்பு! மொதர் ளுக்கு அன்லபன்பவதொர் நிட யு

முண்ைொ? வஞ்சடன, வ ொபம் இரண்டையும் திரட்டிப் பிரமன்
ஸ்திரீ டளப் படைத்தொன்.'

இப்படி ஆயிரவிதமொன சிந்தடன ள் மொறிமொறித் வதொன்றி என

தறிடவக் க் ின. ஆன்ம வுறுதி யில் ொதவ னுடைய
உள்ளம் குழம்பியவதொர் ைலுக்ல ொப்பொகும்.

இதடனப் படிக் ின்ற தொம் ஒரு ணம் ஸொக்ஷிவபொ நின்று

தமது உள்ளத்தினிடைவய நி ழும் புரட்சி டளயும்
 க் ங் டளயும் பொர்ப்பீரொயின் மிகுந்த வியப்புண்ைொகும்.
மனித வொழ்க்ட யிவ இத்தடன திட ப்பு ள்
ஏனுண்ைொ ின்றன?

“மறப்பு நிடனப்புமொய் நின்ற - வஞ்ச - மொயொ. மனத்தொல்

வளர்ந்தது வதொழி.”

இவ்வொறிருக்ட யில் ஒரு நொள் திடீலரன்று எனது ட யில்

மீ னொம்பொளின் டிதலமொன்று ிடைத்தது. அதடன இங்கு
தரு ின்வறன். அடதப் படித்துப் பொர்த்தவபொது என்னுள்ளம்
என்ன பொடு பட்டிருக்கு லமன்படத நீங் வள வயொசித்துக்
ல ொள்ளுங் ள்.

ஓம்.
தஞ்சொவூர்.
உடையொய்.

இக் டிதம் எழுதத் லதொைங்கும்வபொவத எனது லநஞ்சு

பதறு ிறது. எனக்கு எப்படி லயழுது ிறலதன்று லதரியவில்ட
. ஐவயொ, இது என்னுடைய டைசிக் டிதம்! உன் மு த்டத
நொன் இனி இவ்வு த்திவ பொர்க் ப் வபொவதில்ட .

நொயன்னொ வரு ிற டத மொதம் என்டன இவ்வூரில் புதிய

இன்ஸ்லபக்ைரொ வந்திருக்கும் மன்னொரு என்பவனுக்குப்
ப ியிைவவண்டுலமன்று நிச்சயம் லசய்துவிட்ைொர்.
ியொணத்துக்கு வவண்டிய சொமக் ிரிடய லளல் ொம்
தயொரொ ின்றன. உனது லபயடரக் வ ட்ைொல் வவட்டை நொய்
விழுவதுவபொ விழுந்து ொதொல் வ ட் முடியொத ல ட்ை
வொர்த்டத ள் லசொல் ி நிந்திக் ிறொர். நொன் தப்பிவயொடி
விடுவவலனன்று நிடனத்து என்டன லவளிவயறொதபடி ொவல்
லசய்து டவத்திருக் ிறொர். நீ ஒரு வவடள இச் லசய்தி வ ட்டு
இங்கு வருவொலயன்று ருதி, நீ வந்தொல் வட்டுக்கு
ீ
வரமுடியொமல் லசய்ய அவரும் மன்னொலரன்பவனும் வசர்ந்து
நீசத்தனமொன ஏற்பொடு லசய்து டவத்திருக் ிறொர் ள். அவன்
நொயன்னொவின் பணத்தின்மீ து ண்டவத்து, இந்த விவொ த்தில்
ஆடச மூண்டிருக் ிறொன்.

என்னுள்ளத்திவ அவனிைம் மிகுந்த பட டமயும்

அருவருப்பும் உள்ளனலவன்றும், இப்படிப்பட்ை லபண்டண
ப வந்தமொ த் தொ ி ட்டினொல் அவனுக்கு வொழ்நொள் முழுதும்
துக் மிருக்குவம யல் ொது சு மிரொலதன்றும் லசொல் ி
யனுப்பிவனன். அதற்கு அந்த மிரு ம் எனக்கு அவளுடைய
உள்ளத்டதப் பற்றி ஷ்யமில்ட . அடதப் பின்னிட்டு
சரிப்படுத்திக் ல ொள்வவன். முத ொவது, பணம் என் ட யில்
வந்து வசர்ந்தொல், பிறகு அவள் ஓடிப்வபொய் அந்த லஜயிலுக்குப்
வபொ ிற பயலுைன் வசர்ந்து ல ட்டுத் திரிந்துவிட்டுப் பிறகு
சமுத்திரத்தில் விழுந்து சொ ட்டும்' என்று மறுலமொழி
ல ொடுத்தனுப்பிவிட்ைது.

அவன தினங் ளொ எனக்கு இரவில் நித்திடர லயன்பவத

ிடையொது. வநற்றிரவு படுக்ட யின் மீ து ண்மூைொமல்
படுத்துப் புரண்டு ல ொண்டிருந்வதன். அப்வபொது னவு வபொன்ற
ஒரு வதொற்றமுண்ைொயிற்று. தூக் மில் ொத லபொழுது
னலவப்படி வரும்? அஃது னவுமில்ட , நனவுமில்ட ,
ஏவதொ ஒருவட யொன ொட்சி, அதில் அதிபயங் ரமொன
ரூபத்துைன், இரத்தம் வபொன்ற லசவந்த விழி ளும், ரியவம ம்
வபொன்ற வமனியும், லவட்டுண்ை தட ளின் மொட யும்,
ட யில் சூ முமொ க் ொளி வதவி வந்து வதொன்றினள். நொன்
நடுங் ிப் வபொய் 'மொதொ, என்டனக் ொத்தருள் லசய்ய வவண்டும்'
என்று கூறி வணங் ிவனன்.

உைவன, திடீலரன்று அவளுடைய உருவம் மி வும் அழ ியதொ

மொறுபட்ைது. அந்த லசௌந்தர்யத்டத என்னொல்
வருணிக் முடியொது. அவளுடைய திருமுடிடயச் சூழ்ந்து
வ ொடி ஸுர்யப் பிர ொசம் வபொன்ற ஒரு வதவஜொமண்ை ம்
 ொணப்பட்ைது. ண் ள் அருள் மடழ லபொழிந்தன.

அப்லபொழுது வதவி எனக்கு அபயப் பிரதொனம் புரிந்து

பின்வருமொறு லசொல் ொயினள்: "குழந்தொய், உனது அத்தொன்
வ ொவிந்தரொஜடன எனது வஸடவயின் லபொருட்ைொ
எடுத்துக்ல ொள்ளப் வபொ ிவறன். உனக்கு இம்டமயில் அவடனப்
லபறமுடியொது. நீ பிறனுக்கு மடனவியொ வும் மொட்ைொய்.
உனக்கு இவ் வு த்தில் இனி எவ்வித வொழ்வுமில்ட .
உங் ள் வட்டுக்
ீ ல ொல்ட யில் வைவமற்கு மூட யில்
தனியொ ஓர் பச்சிட பைர்ந்திருக் க் ொண்பொய். நொடளக்
ொட ஸ்நொநம் லசய்து பூடஜ முடிந்தவுைவன அதில் இரண்டு
இட டள எடுத்துத் தின்றுவிடு. தவறொவத", வமற் ண்ைவொறு
ட்ைடள ல ொடுத்துவிட்டுப் பரொசக்தி மடறந்து வபொயினொள்.

ொட யில் எழுந்து அந்தப் பச்சிட டயப் பொர்க் ப் வபொவனன்.

வொனத்தி ிருந்து ஒரு ொ ம் இறங் ிற்று. அது அந்தப்
பச்சிட டயக் ல ொத்தி உைவன தடரயில் மொண்டு விழக்
ண்வைன். வதவியின் ருத்டத அறிந்து ல ொண்வைன். இன்று
ப ல் பத்து நொழிட க்கு, அந்த இட டள நொன் தின்று
பரவ ொ ம் லசன்று விடுவவன். நின் வரடவ எதிர்பொர்த்து
அங்கும் ன்னிட யொ வவ இருப்வபன். நீ உனது தர்மங் டள
வநவர நிடறவவற்றி மொதொவுக்குத் திருப்தி லசய்வித்த பிறகு,
அவள் உன்டன நொனிருக்கு மிைம் ல ொண்டு வசர்ப்பொள். வபொய்
வரு ிவறன். ரொஜொ! ரொஜொ! என்டன மறக் ொவத. வந்வத மொதரம்."

இக் டிதத்டதப் படித்துப் பொர்த்தவுைன் மூர்ச்டச வபொட்டு

விழுந்துவிட்வைன்.
---------

மூன்றாம் அத்ைியாயம்

மீ னொம்பொளுடைய மரணவவொட ிடைத்ததின் பிறகு இரண்டு

வருஷங் ள் ழிந்துவிட்ைன. இதனிடைவய எனக்கு நி ழ்ந்த
அனுபவங் டள லயல் ொம் விஸ்தொரப்படுத்திக் ல ொண்டு
வபொனொல் லபரிய புரொணமொ வளரும். சுருக் த்டதச்
லசொல்லு ிவறன்.

அந்த ஆற்றொடமயினொல் லவளிவயறிய நொன் அப்படிவய

ொஷொயம் தரித்துக்ல ொண்டு துறவியொ ி வைநொட்டிவ
ஸஞ்சொரம் லசய்து வந்வதன். “வந்வத மொதர” தர்மத்டத
மட்டிலும் மறக் வில்ட . ஆனொல், என்டன ஸர்க் ொர்
அதி ொரி ள் பிடித்துச் சிடறயிடும்படியொன முயற்சி ளிவ
நொன் க் வில்ட , ஜனங் ளுக்குள் ஒற்றுடமயும், ப மும்
ஏற்படுத்தினொல் ஸ்வதந்திரம் தொவன ஸித்தியொகு லமன்பது
என்னுடைய ல ொள்ட , ொரணத்டத விட்டுப் பயடனச்
சீறுவதில் என் மனங் குவியவில்ட . அங் ங்வ சி சி
பிரசங் ங் ள் லசய்ததுண்டு. இதுபற்றிச் சி விைங் ளில்
என்டனப் வபொலீஸொர் லதொைரத் தட ப்பட்ைொர் ள், இதனொல்
நொன் ஜனங் ளினிடைவய நன்றொ க் ந்து நன்டம ள் லசய்து
ல ொண்டு வபொ முடியொதபடி, ப தடை ள் ஏற்பட்ைன.

ஆ வவ, எனது பிரசங் ங் ளி ிருந்து எனது வநொக் த்திற்கு

அனுகூ த்தினும் பிரதிகூ வம அதி மொ விடளய ொயிற்று.
இடதயுந் தவிர, எனது பிரசங் ங் டளக் வ ட்டு ஜனங் ள்
மி வும் வியப்படைவடதயும், மற்றவர் டளக் ொட்டிலும்
எனக்கு அதி உபசொரங் ள் லசய்வடதயும் ண்டு, உள்ளத்திவ
ர்வம் உண்ைொ த் தட ப்பட்ைது.

“இயற்ட யின் குணங் ளி ிருந்து லசய்ட ள் பிறக் ின்றன.

மூைன் 'நொன் லசய் ிவறன்' என்று ருது ின்றொன்” என்ற ீ டத
வொக் ியத்டத அடிக் டி மனனஞ் லசய்து ல ொண்வைன்.

இந்த வண்
ீ ர்வம் நொளுக்கு நொள் மிகுதியடைந்து என்டன
விழுங் ி, யொலதொரு ொரியத்துக்கும் பயன்பைொமல்
லசய்துவிடுவமொ என்ற அச்சம் உண்ைொயிற்று. லவளிக்குத்
லதரியொமல் - எவருடைய மதிப்டபயும் ஸன்மொனத்டதயும்
எதிர்பொர்க் ொமல் - சொதொரணத் லதொண்டிடழப்பதற்வ என்டன
மொதொ டவத்திருக் ிறொ லளன்படத அறிந்து ல ொண்வைன்.

எனவவ, பிரசங் க் கூட்ைங் ளில் வசர்வடத நிறுத்திவிட்வைன்.

சி தினங் ளுக்- ப்பொல், எனக்குப் வபொலீஸ் வசவ ர் லசய்யும்
உபசொரங் ளும் நின்று வபொய்விட்ைன, பொதசொரியொ வவ
ப விைங் ளில் சுற்றிக்ல ொண்டு ப ப லதொழில் ள்
லசய்துல ொண்டு ொவஹொர் ந ரத்துக்குப்வபொய்ச் வசர்ந்வதன்.
அங்வ ொ ொ ொஜ்பத்ரொய் என்பவடரப் பொர்க்
வவண்டுலமன்ற இச்டச ஜனித்தது.

அவடரப்வபொய்க் ண்ைதில், அவர் என்னிைம் நம்பிக்ட

ல ொண்ைவரொ ி, வ ொச நொட்டுப் பிரவதசங் ளில் ல ொடிய
பஞ்சம் பரவியிருக் ிறலதன்றும், பஞ்சத்தில் ஷ்ைப்படும்
ஜனங் ளுக்குச் வசொறு துணில ொடுக் வவண்டுலமன்ற
ருத்துைன் தொம் நிதி ள் வசர்த்து வருவதொ வும், ப
வொ ிபர் ள் தம்மிைமிருந்து திரவியங் ல ொண்டுவபொய்
பஞ்சமுள்ள ஸ்த ங் ளி ிருந்து உடழத்து வருவதொ வும்
லதரிவித்துவிட்டு, "நீரும் வபொய் இவ் விஷயத்தில் வவட
லசய்யக் கூைொதொ?” என்று வ ட்ைொர்.

ஆ! - ஆ! ஆ! ரொமசந்திரன் அரசு லசலுத்திய நொடு! வொல்மீ ி

முனிவர் பு ழ்ந்து வபொற்றிய நொடு! அங்கு ஜனங் ள் துணியும்
வசொறு மில் ொமல் பதினொயிரக் ணக் ொ த் தவிக் ிறொர் ள்!
அவர் ளுக்கு உதவி லசய்யப் வபொவொயொ என்று என்டனக்
வ ட் வும் வவண்டுமொ? அவர் லளல்வ ொரும் எனக்குத்
லதய்வங் ளல் வொ? அவர் ளுக்கு வவண்டியன லசய்ய
முடியொவிட்ைொல் இந்தச் சடத யுைம்டப எதன் லபொருட்ைொ ச்
சுமக் ிவறன்?. . . . . ொ ொவிைம் அனுமதி லபற்றுக் ல ொண்டு
வபொய்ச் சிறிது ொ ம் அந்தக் ைடம லசய்து ல ொண்டு
வந்வதன். அங்கு ண்ை ொட்சி டளப் பற்றி எழுதவவண்டுமொ?
எழுது ிவறன், வனி.
வதவவ ொ த்டதப் பற்றிக் வ ள்வியுற்றிருக் ிறொயொ? சரி!
நர த்டதப் பற்றிக் வ ள்வி யுற்றிருக் ிறொயொ? சரி! வதவவ ொ ம்
நர வ ொ மொ மொறி யிருந்தொல் எப்படித் வதொன்றுவமொ, அப்படித்
வதொன்றியது ப வொன் ரொமசந்திரன் ஆண்ை பூமி! நொன்
அங் ிருந்த வ ொரங் டள லயல் ொம் உன்னிைம் எதற் ொ
விரித்துச் லசொல் வவண்டும்?

புண்ணிய பூமிடயப் பற்றி இழிவு ள் லசொல்வதினொல்

ஒருவவடள சிறிது பொவமுண்ைொ க்கூடும். அந்தப் பொவத்டதத்
தவிர வவலறன்ன பயன் ிடைக் ப் வபொ ிறது?

உன்னொல் எனது தொய் நொட்டிற்கு என்ன பயன் ிடைக் ப்

வபொ ிறது? எழுந்திருந்து வொ, பொர்ப்வபொம்! எத்தடன நொள் இப்படி
உறங் ி அழியப் வபொ ிறீர் வளொ! அை, பொப ஜொதிவய, பொப
ஜொதிவய! ......... இது நிற் ,

ஓரிரண்டு மொதங் ளுக் ப்பொல், ொ ொ ொஜ்பத்ரொய்

எங் ளுக்குக் டித லமழுதி இனி அந்த வவட வபொதுலமன்று
ட்ைடள பிறப்பித்து விட்ைொர்!

பஞ்சந் தீர்க்கும் லபொருட்ைொ இவர் வொ ிபர் டளச்

வசர்ப்பதி ிருந்து அதி ொரி ள் ஏவதனும் சமுசயங் ல ொண்டு
மறுபடியும் தம்டமத் தீபொந்தரம் அனுப்பி விடுவொர் வளொ என்ற
சந்வத த்டத யொவரொ அவருடைய புத்திக்குள் நுடழத்து
விட்ைொர் ள்.
நல் வர்தொன் பொபம்; மிகுந்த பக்தி சிரத்டத யுடையவர்.
தர்மொபிமொனத்திவ சிறந்தவர்.

ஆனொல், அவடர ஸமுசயமும், பயமும் இடைக் ிடைவய வந்து

ல டுத்துவிடு ின்றன. என் லசய்ய ொம்? சொபம், சொபம், நமது
ஜொதிடயப் பற்றிய சொபம், இன்னும் நன்றொ த் லதரியவில்ட .
ஃ ஃ ஃ
வ ொச நொட்டுப் பிரவதசங் ளில் பஞ்சத்தின் சம்பந்தமொ நொன்
வவட லசய்த சி மொதங் ளில், ஏற்ல னவவ என் மனதில்
லநடுங் ொ மொ வவரூன்றி யிருந்த ஒரு சிந்தடன
ப ங்ல ொண்டு வளர ொயிற்று. தணிந்த வகுப்பினரின் நன்டம
தீடம ளிவ , நமது நொட்டில் உயர்ந்த வகுப்பின லரன்று
கூறப்படுவவொர் எவ்வளவு தூரம் அசிரத்டதயும், அன்னியத்
தன்டமயும் பொரொட்டு ிறொர் லளன்படத வநொக்கு மிைத்து எனது
உள்ளத்தில் மிகுந்த தளர்ச்சி யுண்ைொயிற்று.
லதன்னொட்டைப்வபொ வவ வை நொட்டிலும் டைசி வகுப்பின
லரன்பதொ ச் சி ர் ருதப் படு ின்றனர்.
லதன்னொட்டைப்வபொ வவ வை நொட்டிலும் இந்த வகுப்பினர்
லபரும்பொலும் விவசொயத் லதொழிட வய
ட க்ல ொண்டிருக் ிறொர் ள். உழவுத் லதொழிலுடைய இவர் ள்
சொஸ்திரப்படி டவசியர் ளொ வவண்டும்.

ஆனொல், இவர் ளிவ ப ர் மொட்டிடறச்சி தின்பது முத ிய

அனொசொரங் ள் டவத்துக்ல ொண்டிருப்பதொல் ஹிந்து ஜொதி
அவர் டளத் தொழ்வொ க் ருது ின்றது. ஹிந்து நொ ரி த்திவ
பசு மொடு மி ப் பிரதொனமொன வஸ்துக் ளிவ லயொன்று.
ஹிந்துக் ளின் நொ ரி ம் விவசொயத் லதொழிட ப் லபொறுத்து
நிற் ின்றது.

விவசொயத் லதொழிலுக்குப் பசுவவ ஜீவன். ஆத ொல், ஹிந்துக் ள்

புரொதன ொ முத ொ வவ வ ொ மொமிசத்டத வர்ஜனம் லசய்து
விட்ைொர் ள். ஒரு சிறு பகுதி மட்டும் வர்ஜனம்
லசய்யொதிருப்பது ண்டு, ஜொதிப் லபொதுடம அப் பகுதிடயத்
தொழ்வொ க் ருது ிறது. இது முற்றிலும் நியொயம். ஆனொல்,
பஞ்சம், வநொய் முத ிய லபொதுப் பட வருக்கு முன்பு நமது
உயர்வு - தொழ்வு டள விரித்துக்ல ொண்டு நிற்பது மைடம.
தொழ்ந்த ஜொதியொடர நொம் மிதமிஞ்சித் தொழ்த்திவிட்வைொம்.
அதன் பயன் டள நொம் அனுபவிக் ிவறொம்.
 “ஹிருதய மறிந்திைச் லசய்திடுங் ர்மங் ள்
இ ழ்ந்து பிரிந்து வபொவமொ?”

’முற்ப ல் லசய்யிற் பிற்ப ல் விடளயும். நொம் பள்ளர்

படறயருக்குச் லசய்தடத லயல் ொம் நமக்கு இப்வபொது
அன்னியர் ள் லசய் ிறொர் ள். நமது சிருங் ிரி சங் ரொ
சொரியொரும், வொனமொமட ஜீயர் ஸ்வொமி ளும் நட்ைொல்,
திரொன்ஸ்வொல் வதசங் ளுக்குப் வபொவொர் ளொனொல், ஊருக்கு
லவளிவய வசரி ளில் வொசம் லசய்ய வவண்டும். சொதொரண
மனிதர் ள் நைக்கும் ரஸ்தொக் ளில் நைக் க் கூைொது.
பிரத்திவய மொ , வி ி நைக் வவண்டும். பல் க்கு ள்,
வண்டி ள் இவற்டறப் பற்றி வயொசடனவய வவண்டியதில்ட .

சுருக் ம்: நொம் நமக்குள்வளவய ஒரு பகுதியொடர நீசர் லளன்று

பொவித்வதொம். இப்வபொது நம்லமல்வ ொடரயுவம உ த்தொர்
மற்லறல் ொ நொட்டினடரக் ொட்டிலும் இழிந்த நீசர் ளொ க்
ருது ிறொர் ள்.

நம்முள் ஒரு வகுப்பினடர நொம் தீண்ைொத வகுப்பினலரன்று

வி க் ிவனொம். இப்வபொது வவத மொர்க் ஸ்தர், மஹமதியர்
என்ற இரு பகுதி ல ொண்ை நமது ஹிந்து ஜொதி முழுடதயுவம
உ ம் தீண்ைொத ஜொதி லயன்று ருது ிறது. வகுப்பு ள்
உ த்தில் எல் ொ ஜொதியொரிலும் உண்டு, ஆனொல், தீரொத
பிரிவு ள் ஏற்பட்டு ஜொதிடயத் துர்ப்ப ப்படுத்திவிடுமொனொல்,
அதி ிருந்து நம்டமக் குடறவொ நைத்துதல் அன்னியர் ளுக்
ல ளிதொ ின்றது. 'ஊர் இரண்டு பட்ைொல் கூத்தொடிக்குக்
ல ொண்ைொட்ைம்'.

1200 வருஷங் ளுக்கு முன்பு, வை நொட்டி ிருந்து ம மதியர் ள்

பஞ்சொப் நொட்டில் பிரவவசித்தவபொது, நம்மவர் ளின் இமிடச
லபொறுக் முடியொமல் வருந்திக்ல ொண்டிருந்த பள்ளர், படறயர்
வபரிட ல ொட்டி, மணி ள் அடித்துக் ல ொண்டு வபொய்
எதிரி ளுக்கு நல்வரவு கூறி அவர் ளுைன் ந்துல ொண்ைதொ
இதிஹொஸம் லசொல்லு ின்றது. அப்லபொழுது நமது ஜொதிடயப்
பிடித்த வநொய் இன்னும் தீரொம ிருக் ிறது. பஞ்சத்தில்
லபரும்பொலும் பள், படற வகுப்பினவர மடிந்து வபொ ிறொர் ள்.
இடதப்பற்றி வமற்கு த்தொர் ள் தொம் சிரத்டத லசலுத்த
வவண்டிய அளவு லசலுத்தொம ிருக் ின்றனர். எங் ிருந்வதொ
வந்த ஆங் ிவ யப் பொதிரி ள் பஞ்சம் பற்றிய ஜனங் ளுக்குப்
ப வித உதவி ள் லசய்து நூற்றுக் ணக் ொன
மனிதர் டளயும், முக் ியமொ திக் ற்ற குழந்டத டளயும்
ிறிஸ்து மதத்திவ வசர்த்துக் ல ொள்ளு ிறொர் ள்.

ஹிந்து ஜனங் ளின் லதொட வருஷந்வதொறும் அதி

பயங் ரமொ க் குடறந்து ல ொண்டு வரு ிறது, மைொதிபதி ளும்
சந்நிதொனங் ளும் தமது லதொந்தி வளர்வடத ஞொனம்
வளர்வதொ க் ல ொண்டு ஆனந்த மடைந்து வரு ின்றனர். நமது
தர்மங் ளுக்குக் ொவ ொ நியமிக் ப்பட்ைவர் ள் அதர்மங் டள
வளர்த்து வரு ிறொர் ள், ஹிந்து ஜனங் ள்! ஜனங் ள்! ஜனங் ள்!
- நமது இரத்தம், நமது சடத, நமது எலும்பு, நமது உயிர் -
ஹிந்துஸ்தொனத்து ஜனங் ள் ஏலனன்று வ ட்பொரில் ொமல்
பசிப்பிணியொல் மொய்ந்து வபொ ின்றனர்.

வ ொ மொமிச முண்ணொதபடி அவர் டளப் பரிசுத்தப் படுத்தி,

அவர் டள நமது ஸமூ த்திவ வசர்த்து அவர் ளுக்குக்
ல்வியும் தர்மமும் லதய்வமும் ல ொடுத்து நொவம ஆதரிக்
வவண்டும். இல் ொவிட்ைொல் அவர் லளல்வ ொரும் நமக்குப்
பரிபூர்ண விவரொதி ளொ மொறி விடுவொர் ள்.

இந்த விஷயத்திவ எனது சிறிய சக்திக்கு இயன்ற வடர

முயற்சி ள் லசய்யவவண்டு லமன்ற அவொ எனதுள்ளத்தில்
வளர ொயிற்று. பங் ொள லமன்று லசொல் ப்படும் வங்
நொட்டின் ிழக்குப் பிரொந்தத்தில் ஸ்ரீ அசுவினி குமொர தத்தர்
என்ற லபயருடைய வதசபக்தர் ஒருவ ரிருப்பதொ வும், அவர்
அந்தப் பிரவதசங் ளில் நொமசூத்திரர் (லபயர் மட்டில் சூத்திரர்)
என்று கூறப்படும் பள்ளர் டள ஸமூஹ வரம்பி னுள்வள
வசர்த்து உயர்வு படுத்த முயற்சி ள் லசய்வதொ வும் வ ள்விப்
பட்வைன். அவடரப் பொர்க் வவண்டுலமன்ற ஆடச
உண்ைொயிற்று.
-------------

நான்காம் அத்ைியாயம்

ல் த்தொவுக்கு வந்து சி தினங் ளி ிருந்து விட்டு,

பொரிஸொலுக்குப் வபொய்ச் வசர்ந்வதன். அங்கு வபொய் வழி
விசொரடண லசய்து ல ொண்டு அசுவினி குமொர தத்தருடைய
வட்டுக்குப்
ீ வபொய்ச் வசர்ந்வதன். வட்டு
ீ வொயி ில் ஒரு
லபங் ொளி பொபு நின்றுல ொண்டிருந்தொர். அவரிைம் "அசுவினி
பொபு இருக் ிறொரொ?" என்று வ ட்வைன்.

"இல்ட . வநற்றுத்தொன் புறப்பட்டுக் ொசிக்குப் வபொயிருக் ிறொர்"

என்றொர்.

"அைைொ!" என்று லசொல் ித் திட த்து நின்வறன். எனது ொஷொய

வுடைடயக் ண்ை அந்த பொபு உபசொர லமொழி ள் கூறி உள்வள
அடழத்துப் வபொய், தொ சொந்தி லசய்வித்து விட்டு, "யொர்,
எவ்விைம்” என்படத லயல் ொம் விசொரடண லசய்தொர்.

நொன் எனது விருத்தொந்த லமல் ொம் லதரிவித்துவிட்டு, என்

மனதி ிருந்த வநொக் த்டதயும் லசொன்வனன். “பொரும், பொபு,
நம்மில் ஆறி ல ொரு பங்கு ஜனங் டள நொம் தீண்ைொத
ஜொதியொ டவத்திருப்வபொமொனொல் நமக்கு ஈசன் நல் தி
ல ொடுப்பொரொ?' என்று என் வொயி ிருந்து வொக் ியம்
வ ட்ைவுைவன அவர் மு த்தில் மிகுந்த வருத்தம் பு ப்பட்ைது.
மு த்டதப் பொர்த்தொல் ண்ண ீர் ததும்பி விடும்-வபொ ிருந்தது.

தீண்ைொத வகுப்பினரின் நிட டயக் ருதித்தொன் இவ்வளவு

பரிதொப மடை ிறொர் வபொலுலமன்று நொன் நிடனத்து “ஐயொ,
உம்முடைய லநஞ்சுவபொ இன்னும் நூறு வபருடைய
லநஞ்சிருக்குமொனொல் நமது நொடு லசம்டமப் பட்டு விடும்.”
என்வறன்.

“ஸ்வொமீ , தொங் ள் நிடனக் ிறபடி அத்தடன ருடண யுடைய

லநஞ்சம் எனக்கு இன்னும் மொதொ அருள் புரியவில்ட , ஹீன
ஜொதியொடரக் ொக் வவண்டு லமன்ற விஷயத்தில் எனக்குக்
ல ொஞ்சம் சிரத்டத யுண்லைன்பது லமய்வய, அசுவினி பொபுவுைன்
நொனும் வமற்படி வகுப்பினருக்கு நன்டம லசய்வதில் சிறிது
உடழத் திருக் ின்வறன், ஆயினும் என் மு த்திவ தொங் ள்
வனித்த துக் க் குறி நம்மில் ஆறில ொரு பங்கு ஜனங் ள்
இப்படி அவ மொய் விட்ைொர் வள லயன்படதக் ருதி
ஏற்பட்ைதன்று. தொங் ள் லசொன்ன வொக் ியம் சி தினங் ளுக்கு
முன்பு இங்கு வந்திருந்த ஒரு மந்த்ரொஜி[#] யம்மொளின்
வொயி ிருந்து அடிக் டி லவளி வரக் வ ட்டிருக் ிவறன், தொம்
அது லசொன்னவுைவன எனக்கு அந்த அம்மொளின் நிட
ஞொப ம் வந்தது. அவளுடைய தற் ொ ஸ்திதிடய நிடனத்து.
வருத்த முண்ைொயிற்று. அைைொ! என்ன குணம்! என்ன வடிவம்!
இவ்வளவு பொ ியத்திவ நமது வதசத்தினிைம் என்ன
அபரிமிதமொன பக்தி!" என்று லசொல் ித் திடுக்ல ன்று வபச்டச
நிறுத்திவிட்ைொர்,
---
[#] “மந்திரொஜி யம்மொ' என்பது மதிரொஸ் பிரவதசத்து ஸ்திரீ
என்று லபொருள் படும். மதிரொஸ் என்பதற்கு வை நொட்ைொர்
மந்திரொஜ் என்பொர் ள்.

அப்பொல் என் மு த்டத ஓரிரண்டு முடற நன்றொ உற்று

வநொக் ினொர். (அவருடைய லபயர் ஸதீச சந்திர பொபு என்பதொ
ஏற்ல னவவ லசொல் ி யிருக் ிறொர்.)

"ஸதீச பொபு, ஏன் இப்படிப் பொர்க் ிறீர்?” என்று வ ட்வைன்,

“ஸ்வொமீ ஜி, க்ஷமித்துக்ல ொள்ள வவண்டும். நீங் ள் ஸந்யொஸி,

எந்த வதசத்தில் பிறந்தவ லரன்படதக்கூை நொன் இன்னும்
லதரிந்துல ொள்ளவில்ட . ஆயினும், உங் ள் மு த்டதப்
பொர்க்கும்லபொழுது எனக்கு அந்த யுவதியின் உருவம்
ந்திருப்பது வபொ த் வதொன்று ிறது. உங் ளிருவருடைய
மு மும் ஒன்றுவபொ ிருப்பதொ நொன் லசொல் வில்ட .
உங் ள் மு த்தில் எப்படிவயொ அவளுடைய சொயல்
ஏறியிருப்பது வபொ த் வதொன்று ிறது” என்றொர்.

மதிரொஸ் பக் த்து யுவதி லயன்று அவர் லசொன்ன வுைவனவய

என் மனதில் ஏவதொ ஒருவிதமொன படதபடதப் புண்ைொயிற்று.
அதன் பின்னிட்டு அவர் லசொல் ிய வொர்த்டத டளக்
வ ட்ைவுைன் அந்தப் படதபடதப்பு மிகுதி யுற்றது. (ஸந்யொஸி
உடை தரித்திருந்வதன். லநடுநொளொ த் துறடவவய ஆசரித்து
வந்திருக் ிவறன். வவஷத்தி ல ன்னைொ இருக் ிறது, வ ொவிந்தொ,
வவஷத்தி ல ன்ன இருக் ிறது?)

“மீ னொம்பொள்?... அை, வபொ! மீ னொம்பொ இறந்து வபொய் இரண்டு

வருஷங் ளுக்கு வம ொ ிறவத . . . . . ஐவயொ, எனது ண்மணி
என்ன ஷ்ைத்துைன் இறந்தொள்' ......... என்பதொ , ஒரு
க்ஷணத்திவ மனப்வபய் ஆயிர விதமொன கூத்தொடிற்று.

"ஸதீச பொபு, நொனும் மதிரொஸ் பக் த்திவ ஜனித்தவன்தொன். நீர்

லசொல்லும் யுவதிடயப் பற்றிக் வ ட்கும்வபொது எனக்குத்
லதரிந்த மற்லறொரு பந்துடவப் பற்றி ஞொப ம் வரு ிறது. நீர்
லசொல் ிய லபண் யொர்? அவள் லபயலரன்ன? அவள் இப்வபொது
எங்வ யிருக் ிறொள்? அவள் இங்வ என்ன வநொக் த்துைன்
வந்திருந்தொள்? அவளுடைய தற் ொ ஸ்திதிடயக் குறித்து
உமக்கு வருத்த முண்ைொவவதன்? அவளுக்கு இப்வபொது என்ன
ஷ்ைம் வநரிட்டிருக் ிறது? எனக்கு எல் ொவற்டறயும்
விவரமொ த் லதரிவிக் வவண்டும்" என்வறன்.

டதடய விரிக் த் லதொைங் ினொர் ஸதீச சந்திர பொபு,

ஒவ்லவொரு வொக் ியமும் என்னுள்ளத்திவ லசந் தீக் னலும்
இரும்புத் துண்டு டள எறிவது வபொ விழுந்தது. அவர்
லசொல் ிய டதயினிடைவய என்னுள்ளத்தில்
நி ழ்ந்தனவற்டற லயல் ொம் இடையிட்டுக்ல ொண்டு வபொனொல்
படிப்பவர் ளுக்கு விரஸமொ யிருக்குலமன் றஞ்சி இங்கு அவர்
லசொல் ிய விஷயங் டள மட்டிலும் குறிப்பிடு ிவறன். என்
மனத் ததும்புதல் டளப் படிப்பவர் ள் தொவம ஊஹத்தொற்
ண்டு ல ொள்ள வவண்டும்.

ஸதீச பொபு லசொல் ொயினர்:

"அந்த யுவதிக்குத் 'தொஞ்வசொர்'', [தஞ்சொவூர்] அவள் லபயர்

எனக்குத் லதரியொது. நொங் லளல்வ ொரும் அவடளத் தீன
மொதொ என்று லபயர் லசொல் ி யடழப்வபொம். அவளுடைய
உண்டமப் லபயர் அசுவினி பொபுவுக்கு மொத்திரந்தொன் லதரியும்.
ஆனொல், அந்தத் வதவியின் சரித்திரத்டத எங் ளுக்கு அசுவினி
பொபு அடிக் டி லசொல் ியிருக் ிறொர், அடத உம்மிைம்
லசொல்லு ிவறன், வ ளும்.

"அவள் ஒரு வபொலீஸ் லபன்ஷன் உத்திவயொ ஸ்த ருடைய

குமொரியொம். தனது அத்டத ம னொ ிய ஒரு மந்தரொஜ் ந ரத்து
வொ ிபனுக்கு அவடள விவொ ம் லசய்து ல ொடுக் வவண்டு
லமன்ற தீர்மொனம் லசய்யப் பட்டிருந்ததொம். அவ் வொ ிபன்
“வந்வத மொதரம்” கூட்ைத்திவ வசர்ந்து விட்ைொன்.

“அதி ிருந்து த ப்பன் அவடள வவலறொரு வபொலீஸ்

உத்திவயொ ஸ்தனுக்கு மணம் புரிவிக் ஏற்பொடு லசய்தொன்.
டைசித் தருணத்தில் அவள் னவில் ஏவதொ லதய்வத்தின்
ட்ைடள லபற்று, ஒரு பச்சிட டயத் தின்று விைவவ
அவளுக்குப் பயங் ரமொன ஜ்வர வநொய் ண்டு விவொ ம்
தடைப்பட்டுப்வபொய் விட்ைது. அப்பொல், த ப்பனொரும் இறந்து
வபொய்விட்ைொர். இதனிடைவய அவளுடைய ொத னொ ிய
மந்த்ரொஜ் வொ ிபன் என்ன ொரணத்தொவ ொ அவள்
இறந்துவிட்ைதொ எண்ணி ஸந்யொஸம் வொங் ிக் ல ொண்டு
லவளிவயறி விட்ைொனொம்"......
"ஏடழ மனவம, லவடித்துவபொய் விைொவத. சற்றுப் லபொறு என்று
என்னொல் கூடிய வடர அைக் ிப் பொர்த்வதன். லபொறுக்
முடியவில்ட .

'ஐவயொ, மீ னொ! மீ னொ!' என்று கூவிவனன். *

பிறகு "ஸதீச பொபு, அவளுக்கு இப்வபொது என்ன ஷ்ைம்

வநரிட்டிருக் ிறது? லசொல்லும். லசொல்லும்" என்று லநரித்வதன்.

ஸதீச சந்திரருக்கு உளவு ஒருவொறு து ங் ி விட்ைது.

"இப்வபொது ஒன்றுமில்ட ; லசளக் ியமொ த்தொ னிருக் ிறொள்”
என்றொர்,

"இல்ட யில்ட . என்னிைம் நீர் உண்டம வபச மயங்கு ிறீர்.

நொன் உண்டம லதரிந்தொல் மி த் துன்பப்படுவவ லனன்லறண்ணி
நீர் மடறக் ிறீர். இதுவவ என்டன
நர வவதடனக்குட்படுத்து ிறது. லசொல் ி விடும். லசொல் ி
விடும்” என்று வற்புறுத்திவனன்.

மறுபடியும் ஸதீச பொபு ஏவதொ லபொருளற்ற வொர்த்டத டளப்

வபொட்டுக் குழப்பி எனக்கு ஸமொதொன வசனம் லசொல் த்
தட ப்பட்ைொர்.

"பொரத வதவியின் ஹிருதயத்தின் மீ தும், ப வத் ீ டதயின்

மீ தும் ஆடணயிட்டி-ருக் ிவறன். என்னிைம் உண்டமடய
ஒளியொமல் லசொல்லும்" என்வறன்.

இந்த ஸத்தியம் நவன

ீ பங் ொளத்தொடர எவ்வளவு தூரம்
ட்டுப்படுத்து லமன்பது எனக்குத் லதரியும். இங்ஙனம் நொன்
ஆடணயிட்ைதி ிருந்து, அவருக்குக் ல ொஞ்சம் வ ொப
முண்ைொயிற்று.

“வபொடமயொ, மூை ஸந்யொஸி. என்ன வொர்த்டத

லசொல் ிவிட்டீர்! இவதொ உண்டம லதரிவிக் ிவறன்.
வ ட்டுக்ல ொள்ளும். அந்தப் லபண் இங்கு நொம் சூத்திரர் டளப்
பஞ்சத்தி ிருந்து மீ ட் ப் பொடுபட்ைதில் தீரொத குளிர் ஜுரங்
ண்டு, டவத்தியர் ள் சமீ பத்தில் இறந்து விடுவொலளன்று
லசொல் ிவிட்ைனர். அதற்கு வமல், அவள் ொசியிற் வபொய்
இறக் விரும்பியது பற்றி அசுவினி பொபு அவடளக் ொசிக்கு
அடழத்துச் லசன்றிருக் ிறொர். உண்டம லசொல் ி விட்வைன்.
வபொம்" என்றொர்.

" ொசிக் ொ ?”

"ஆம்."

“ ொசியில் எந்தக் ட்ைத்திவ ?"

"அஸீ ட்ைத்தில்.”

"அஸீ ட்ைத்தில் எந்த இைம்?”

"அஸீக்குத் லதற்வ 'நர்வொ என்ற இைமிருக் ிறது. அதில் ப

வதொட்ைங் ளும், பங் ளொக் ளும் உண்டு. அதில் டதப்பூர்
மஹொரொஜொ பங் ளொவில் அசுவினி பொபு இறங் ி யிருக் ிறொர்”
என்றனர்.

“ரயில் லச வுக்குப் பணம் ல ொடும்” என்வறன். ஒரு பத்து

ரூபொய் வநொட்டை எடுத்து விசிறி லயறிந்தொர்.

மொனத்டதக் ண்ைதொர்? மரியொடதடயக் ண்ைதொர்? அங் ிருந்து

அந்த க்ஷணவம லவளிவயறி விட்வைன். வழி லயல் ொம்
தின்பதற்கு லநஞ்சத்டதயும், அருந்துவதற்குக் ண்ண ீடரயுவம
ல ொண்ைவனொய்க் ொசிக்கு வந்து வசர்ந்வதன்.
------------

ஐந்ைாம் அத்ைியாயம்
 ொசியில் ஹனுமந்த ட்ைத்திவ எனக்குத் லதரிந்தவர்
ளிருக் ிறொர் ள். எனது நண்பர் ஒருவருடைய பந்துக் ள் அங்கு
வொசம் லசய் ின்றனர். இடதப் படிக்கும் தமிழர் ள் ொசிக்குப்
வபொயிருப்ப துண்ைொனொல், நொன் லசொல் ப்வபொ ிற இைம்
அவர் ளுக்குத் லதளிவொ த் லதரியும். தமிழர் லளல்வ ொரும்
லபரும்பொலும் ஹனுமந்த ட்ைத்திற்வ வபொயிறங்குவ துண்டு.
அங்கு, ீ ழ்வமற் சந்து ஒன்றிருக் ிற தல் வொ? அதில் ீ ழ்வமற்கு
மூட யி ிருந்து மூன்றொம் வடு.
ீ அந்த வட்டிற்குச்
ீ சிவமைம்
என்று லபயர். யொத்திடரக் ொரர் ள் வபொய் இறங் க்கூடிய
வடு
ீ டளக் ொசியிவ மைங் ள் என் ிறொர் ள்.

சிவமைத்தில் வபொய் இறங் ி ஸ்நொநம் லசய்துவிட்டு, மைத்தொர்

ல ொடுத்த ஆ ொரத்டத உண்ை பிறகு, அப்லபொழுவத அந்த
மைத்துப் பிள்டள ளில் ஒருவடரத் துடணக் டழத்துக்
ல ொண்டு நர்வொ ட்ைத்திற்குப் வபொவனன். அங்வ தொய்ப்பூர்
ரொஜொ பங் ளொ எது என்று விசொரித்துப் பங் ளொவிற்குப் வபொய்ச்
வசரும்வபொது வவடள இரவு ஏழு மணியொ ிவிட்ைது. வொயி ில்
ஒரு குதிடரவண்டி வந்து நின்றது. அந்த வண்டி புறப்படுந்
தறுவொயி ிருக் ிறது.

வண்டியின்வமல் ஆங் ிவ ய உடை தரித்த ஒரு லபங் ொளி

உட் ொர்ந்து ல ொண்டிருந்தொன். வண்டிப் பக் த்திவ ஒரு
ிழவரும் வவறு சி ரும் நின்று ல ொண்டிருந்தொர் ள். அசுவினி
குமொர தத்தரின் சித்திரம் நொன் ப இைங் ளில்
பொர்த்திருக் ிறபடியொல் இந்தக் ிழவர்தொன் அசுவினி பொபு
என்று லதரிந்து ல ொண்வைன். நொன் வபொனவுைவன, அசுவினி
பொபு பக் த்தி ிருந்த மனிதடன வநொக் ி, "யொவரொ ஒரு
ஸந்யொஸி வந்திருக் ிறொர். அவடரத் தொழ்வொரத்தில் உட் ொரச்
லசொல். நொன் இவதொ வரு ிவறன்” என்றொர். தொழ்வொரத்தில்
வபொட்டிருந்த இரண்டு நொற் ொ ி ளில் நொனும் என்னுைன்
வந்திருந்த வொ ிபனும் வபொய் உட் ொர்ந்வதொம். அசுவினி
பொபுவும் வண்டிக்குள்ளிருந்தவரும் வபசியது என் லசவியில்
நன்றொ விழுந்தது.

அசுவினி பொபு: "ைொக்ைர் ஸொஹப், வநற்டறக் ொட்டிலும் இன்று

சிறிது குணப்பட்டி-ருப்பதொ வவ எனக்குத் வதொன்று ிறது. தமது
ருத்லதன்ன?"

ைொக்ைர்: "மி வும் துர்ப்ப நிட யிவ தொ னிருக் ிறொள்,

இன்னும் இருபத்து நொன்கு மணிவநரம் இருப்பது ஷ்ைம். அந்த
வநரம் தப்பினொல், பிறகு விபத்தில்ட ” என்றொர்.

ொதில் விஷத் தைவிய தீ யம்புவபொ இந்த வொர்த்டத

வ ட்ைது. 'மீ னொ! மீ னொ! மீ னொ!' என்ற றிவனன். வண்டி
புறப்பட்டுவிட்ைது. அதற்குள் நொன் தன்டன மீ றி அ றிய
சத்தம் வ ட்டு அசுவினி பொபுவும் அவடரச் வசர்ந்தவர் ளும்
நொனிருந்த பொரிசமொ விடரந்து வந்தனர். அவர் வருதல்
ண்டு, நொன் மனடத ஒருவொறு வதற்றிக்ல ொண்டு எழுந்து
நின்று வணங் ிவனன்.

அவர், "ஸ்வொமிக்கு எவ்விைம்? இங்கு வந்த ருத்லதன்ன! ஏன்

சத்தம் வபொட்டீர் ள்” என்று ஹிந்துஸ்தொனி பொடஷயிவ
வ ட்ைொர்.

"பொபு, நொன் ஸந்யொஸி யல் . நொன் திருைன். நொன் மஹொ

நிர்ப்பொக் ிய முடைய பொவி. மீ னொம்பொள் தம்மிைம்
வ ொவிந்தரொஜன் என்ற லபயர் லசொல் ியிருப்பொ ளல் வொ?
அந்தப் பொவி நொன்தொன்” என்வறன்.

உைவன என்டன அவர் வமன்மொைத்தி லுள்ள ஒரு அடறக்குத்

தனியொ அடழத்துச் லசன்றொர். அங்கு என்டன வநொக் ி,
"வநற்லறல் ொம் நொன் உம்டம அடிக் டி நிடனத்துக்
ல ொண்டிருந்வதன். நீர் இங்கு வரக்கூடு லமன்ற சிந்தடன
எனக்கு அடிக் டி வதொன்றிக் ல ொண்டிருந்தது" என்றொர்.

பிறகு என்னிைம் “ ிழக்கு மு மொ த் திரும்பி உட் ொரும்”

என்றொர். அப்படிவய உட் ொர்ந்வதன். " ண்டண மூடிக்ல ொள்ளும்"
என்றொர். இரண்டு ண் டளயும் மூடிக்ல ொண்வைன். பிறகு
எனது லநற்றிடயக் ட யொல் தைவி ஏவதொ முணுமுணுத்துக்
ல ொண்டிருந்தொர். எனக்கு உறக் ம் வருவது வபொ ிருந்தது.

'அைைொ! இன்னும் மீ னொம்பொடளப் பொர்க் வில்ட . எனது

உயிரினு மினியொள் மரணொவஸ்டதயி ிருக் ிறொள். அவடளப்
பொர்க்கு முன்பொ உறக் ம் வரு ிறவத. இவர் என்டன ஏவதொ
மொய மந்திரத்துக் குட்படுத்து ிறொர். எனது பிரொண ரத்தத்டதப்
பொர்க் ொதபடி ல டுத்து விை முயலு ிறொர். இந்த மொடயக்
குட்பை ொ ொது ண்விழித்து எழுந்து நின்றுவிை வவண்டும்'
என்று சங் ற்பஞ் லசய்துல ொண்டு எழுந்து நிற் முயன்வறன்.
'ஹும்' என்லறொரு சத்தம் வ ட்ைது. ண்டண விழித்துப்
விழித்துப் பொர்த்வதன். திறக் முடியவில்ட , மயக் ம்
வமன்வமலும் அதி ப்பட்ைது. அப்படிவய உறங் ி
விழுந்துவிட்வைன்.
ஃ ஃ ஃ

விழித்தபிறகு நொன் இரண்டு நொள் உறங் ிக் ிைந்ததொ த்

லதரிந்தது. பக் த்தி ிருந்த ஒரு வசவ ன் லசொன்னொன். "மீ னொ
எங்வ ? மீ னொ சவுக் ியமொ யிருக் ிறொளொ?” என்று அந்தச்
வசவ னிைம் வ ட்வைன்.

"எனக்கு ஒன்றுவம லதரியொது” என்று மறுலமொழி கூறினன்.

சொதொரணமொ எப்வபொதும்வபொ இருந்வதனொயின், அந்தச்

வசவ டன உடதத்துத் தள்ளி, இடைவய வந்தவர் டள
லயல் ொம் வழ்த்திவிட்டு,
ீ ஓடிவய மீ னொ ளிருக்குமிைம் வபொய்ப்
பொர்த்திருப்வபன். ஆனொல் இந்த வநரம் என்னுை ில் மிகுந்த
அயர்வும், உள்ளத்தில் மிகுந்த லதளிவும் அடமதியும்
ஏற்பட்டிருந்தன. மனதி ிருந்த ஜ்வரம் நீங் ிப்வபொ யிருந்தது.

பொரிஸொல் ிழவன் லசய்த சூலதன்று லதரிந்து ல ொண்வைன்.

அடர நொழிட க் ல ல் ொம் அசுவினி பொபு தொவம நொனிருந்த
அடறக்குள் வந்து என்லனதிவர ஒரு நொற் ொ ியின்மீ து
வற்றிருந்தொர்.
ீ என்டன யறியொமல், எனதிரண்டு ட ளும்
அவருக்கு அஞ்ச ி புரிந்தன.

"ஓம்" என்று கூறி ஆசீர்வொதம் லசய்தொர்.

“பொ ஸந்யொஸி, பை ஸந்யொஸி, அர்ஜுன ஸந்யொஸி; உன்

பக் ம் சீட்டு விழுந்தது” என்றொர்.

மீ னொ பிடழத்துவிட்ைொள் என்ற லதரிந்து ல ொண்வைன்.

"முற்றிலும் லசௌக் ியமொய் விட்ைதொ?" என்று வ ட்வைன்.

"பூர்ணமொ லசௌக் ியமொய் விட்ைது. இன்னும் ஓடரம்பது

வருஷத்திற்கு ஸமுத்திரத்திவ தள்ளினொலும் அவளுக்கு
எவ்விதமொன தீங்கும் வரமொட்ைொது" என்றொர்.

"அப்படியொனொல், நொன் வபொ ிவறன். அவள் இறந்துவபொ ப்

வபொ ிறொ லளன்ற எண்ணத்தினொவ தொன் என் விரதத்டதக்கூை
மறந்து, அவடளப் பொர்ப்பதற் ொ ப் பறந்வதொடி வந்வதன். இனி,
அவடளப் பொர்த்து, அவளுை. னிருக் வவண்டுலமன்ற எண்ணம்
எனக் ில்ட , நொன் வபொய்வரு ிவறன்” என்று லசொன்வனன்.

அசுவினி பொபு ை ைலவன்று சிரித்துவிட்டுப் பக் த்தி ிருந்த

வசவ டன வநொக் ி “இவருக்குக் ல ொஞ்சம் பொல் ல ொணர்ந்து
ல ொடு" என்வறவினொர்.

அவன் மு ம் ழுவ நீரும், அருந்துவதற்குப் பொலும்

ல ொணர்ந்து ல ொடுத்தொன். அசுவினி குமொரர் அந்தப் பொட
விர ொல் தீண்டி என்னிைம் ல ொடுத்தொர். அந்தப் பொட
உட்ல ொண்ைவுைவன, திருக்குற்றொ த்து அருவியில் ஸ்நொநம்
லசய்து முடித்ததுவபொல், எனது உை ி ிருந்த அயர்லவல் ொம்
நீங் ிப் வபொய் மிகுந்த லதளிவும், லசளக் ியமும்
அடமந்திருக் க் ண்வைன்.

"இப்லபொழு லதன்ன லசொல்லு ிறொய்? புறப்பட்டுப் வபொ ிறொயொ?"

என்று அசுவினி பொபு புன்னட யுைன் வ ட்ைொர்,

"அவடள ஒருமுடற பொர்த்துவிட்டு, அவளிைம் விடை

லபற்றுக்ல ொண்டு லசல்லு ிவறன்” என்வறன்.

திடீலரன்று அசுவினி பொபுவின் மு த்தில் இருந்த புன்னட

மொறி சிரத்தொரூபம் வதொன்றியது. அப்பொல் என்னிைம், “ம வன, நீ
மீ னொம்பொடள மணஞ் லசய்து ல ொள்வொய். நீங் ளிருவரும்
வசர்ந்து வொழ்ந்து, முற் ொ த்தில் ரிஷியும் ரிஷி பத்தினியுமொ
வதவயக்ஞம் லசய்ததுவபொ , உங் ள் வொழ்நொள் முழுதும்
மொதொவுக்குப் பிரீத்யர்த்தமொ ஜீவயக்ஞம் புரியக் ைவர்ீ ள்"
என்றொர்.

" ொளி வதவியின் ட்ைடள என்னொ ிறது?" என்று வ ட்வைன்,

இந்த ஜன்மத்திவ நீ வ ொவிந்தரொஜடன மணஞ் லசய்து
ல ொள்ள ொ ொலதன்று ொளி வதவி மீ னொளுக்கு கூறி, அவடள
விஷந் தின்னும்படியொ க் ட்ைடள யிட்ை லசய்திடய
அவருக்கு நிடனப் புறுத்திவனன்.

அதற் வர், “அந்தச் லசய்தி லயல் ொம் நொனறிவவன். மஹொ

சக்தியின் ட்ைடளடய மீ னொம்பொள் நன்கு லதரிந்து
ல ொள்ளொமல் உனக்குக் டித லமழுதிவிட்ைொள்.
மீ னொம்பொளுடைய ஜன்மம் மொறுபை வவண்டு லமன்று அம்டம
லசொல் ியதன் லபொருள் வவறு. அவள் பச்சிட தின்னும்படி
ட்ைடளயிட்ைது, மீ னொம்பொளுக்கு ஜ்வர முண்ைொய்த் தந்டத
லயண்ணிய விவொ ம் தடைப்படும் லபொருட்ைொ வவ யொம்.

"அதற்கு முன்பு அவளுடைய ஜன்மம் வவறு. அதற் ப்பொல்

அவளுடைய ஜன்மம் வவறு. மொதொ லதளிவொ த்தொன்
லசொல் ினள்; ஆனொல் மீ னொள் தனக்கு வவண்ைொத ஒருவனுைன்
விவொ ம் நைக் ப் வபொ ிற லதன்ற தொபத்தொல் பைப்பைப்
புண்ைொ ி, உனக் வ லதல் ொவமொ எழுதி விட்ைொள். நீயும்
அவசரப்பட்டு ொஷொயந் தரித்துக்ல ொண்டு விட்ைொய். உனக்கு
ஸந்யொஸம் குருவினொல் ல ொடுக் ப்பைவில்ட . ஆயினும்,
இது லவல் ொம் உங் ளிருவருடைய ந த்தின் லபொருட்ைொ வவ
ஏற்பட்ைது.

உங் ளிருவருக்கும், பரிபூரணமொன ஹிருதய சுத்தி

உண்ைொவதற்கு இப் பிரிவு அவசியமொ யிருந்தது. இப்லபொழுது
நொன் வபொ ிவறன். இன்று மொட நொன்கு மணிக்குப்
பூஞ்வசொட யிலுள்ள தொ மண்ைபத்தில் மீ னொம்பொள்
இருப்பொள். உன் வரவிற்குக் ொத்திருப்பொள்" என்று லசொல் ிப்
வபொய்விட்ைொர்.

மொட ப் லபொழுதொயிற்று. நொன் ஸந்யொஸி வவஷத்டத மொற்றி,

எனது தகுதிக்குரிய ஆடை தரித்துக் ல ொண்டிருந்வதன்.
பூஞ்வசொட யிவ தொ மண்ைபத்தில் தனியொ நொனும் எனது
உயிர் ஸ்திரீ ரூபம் ல ொண்டு பக் த்தில் வந்து வற்றிருப்பது
ீ
வபொ த் வதொன்றியவளுமொ இருந்வதொம். நொன் ிதழ் ள் கூடின.
இரண்டு ஜீவன் ள் மொதொவின் வஸடவக் ொ யப்பட்ைன.
பிர ிருதி வடிவமொ த் வதொன்றிய மொதொவின் மு த்திவ
புன்னட ொணப்பட்ைது. வந்வத மொதரம்.

முற்றிற்று.
--------

படிப்பவர் ளுக்குச் சி லசய்தி ள்

புதுச்வசரியினின்றும் 1910 ஆ ஸ்டு மொதம் பிரசுரமொன டத

நூல் ஆறில ொரு பங்கு என்பதொகும்.

சமூ த்தில் ஆறில ொரு பங்கு மக் டளத் தீண்ைத் த ொத

சொதியொ டவத்துள்ள ல ொடுடமடய மற்றவர் ள் உணர்ந்து
ல ொண்டு திருந்தவும், ஹரிஜன முன்வனற்றத்தில் தமக்குள்ள
பொசத்டத லவளிப்படுத்தவும் பொரதி "ஆறில் ஒரு பங்கு"
டதடயக் ருவியொ க் ல ொண்ைொர்.

லசொல் ப்வபொனொல், பிறவி மொத்திரத்திவ வய உயர்வு-தொழ்வு

என்ற எண்ணம் கூைொது என்று பொரதி இந்தக் ற்படனக்
டதயிலும் அழுத்தமொ வற்புறுத்து ிறொர்,

இந்தக் டதயிலும், இடைக் ிடைவய வதசியத் தட வர் ளொன

ொ ொ ஜ்பத்ரொய், அசுவினி குமொர தத்தர் - ஆ ிவயொரின்
சிறப்பியல்பு டளயும் பொரதி லதளிவுறுத்தி யுள்ளொர்.
------------

2. ஸ்வர்ண குமாரி (ஓர் சிறு கதை)

அத்ைியாயம் - 1

லபங் ொளம் என்று கூறப்படும் வங் வதசத்திவ சொந்த்பூர்

(சந்திரபுரம்) என்ற ிரொமத்தில் மவனொரஞ்ஜன பொனர்ஜி என்ற
ஒரு பிரொமண வொ ிபன் உண்டு. இவன் ல் த்தொவிவ வபொய்
பி.ஏ. பரீடக்ஷக்குப் படித்துக் ல ொண்டிருக்ட யில் 1904-ம்
வருஷம் டிஸம்பர் மொதம் ரஜொவின் லபொருட்ைொ த் தனது
லசொந்த ஊரொ ிய சொந்த்பூருக்கு வந்திருந்தொன்.

மவனொரஞ்ஜனன் லவகு சுந்தரமொன ரூபமுடையவன்.

பொர்ப்பதற்கு மன்மதடனப் வபொ ிருப்பொன். வமலும் குழந்டதப்
பிரொய முத ொ வவ பள்ளிக்கூைத்துப் பந்தொட்ைம் முத ிய
விடளயொட்டுக் ளிவ யும், மற்றும் சி ம்பம், ர் ொ முத ிய
சுவதசீய வத ொப்பியொசங் ளிவ யும் இவன் மிகுந்த வதர்ச்சி
யுடையவனொ ித் தன்வனொடு ஒத்த வயதுள்ள வொ ிபர்
லளல் ொரொலும் 'அர்ஜூனன்' என்றடழக் ப்பட்டு வந்தொன்.

வயது இருபத்து மூன்று ஆயிருந்த வபொதிலும் இவனுக்கு

என்ன ொரணத்தினொவ ொ இன்னும் விவொ ம் நைக் ொமல்
இருந்தது.

லபங் ொளத்தொர் மிகுந்த லசொற்ப வயதிவ வய விவொ ொதி ள்

நைத்திவிடுவது முடறடம. இவன் விஷயத்தில் மட்டும்
இவ்வொறு நைக் வில்ட . இதற்கு வவலறொரு உள்
மு ொந்திரமுண்டு.

மவனொரஞ்சனனுடைய தந்டத உயிவரொடிருந்திருக்கும்

பக்ஷத்தில் இவடன இதற்கு முன் விவொ ம் லசய்து
ல ொள்ளும்படி வற்புறுத்தி யிருப்பொர். ஆனொல் இவனுக்கு ஏழு
வயதொ யிருக்கும்வபொவத தந்டத இறந்து வபொய் விட்ைொர்.
தொய்க்கு இவன் ஒவர பிள்டள யொத ொல் அவள் இவன்மீ து
மிகுந்த அருடம ல ொண்ைவளொ ி, வட்டில்
ீ இவன் லசொன்னதற்கு
மறுலசொல் இல் ொமல் ொரியங் ள் நைந்து வந்தன.

இந்தக் குடும்பத்திற்கு அதி ஆஸ்தி இல் ொவிட்ைொலும், உள்ள

நி த்டத விற்றுப் பணம் எடுத்துக்ல ொண்டு தொன்
ல் த்தொவுக்குப் வபொய் பரீடக்ஷ ள் வதறி வரவவண்டுலமன்று
இவன் லசொன்னவுைவன தொய் யொலதொரு ஆவக்ஷ பமும்
லசொல் ொமல் சரிலயன்று சம்மதித்து விட்ைொள்.
இதுவபொ வவதொன் எல் ொ விஷயங் ளிலும்.

அடிக் டி இவனுடைய தொய் இவடனக் கூப்பிட்டு "குழந்தொய்

ரஞ்ஜன்! உனக்கு வயதொய் விட்ைவத. விவொ ம் எப்வபொதைொ
லசய்து ல ொள்வொய்?" என்று வ ட்ைொல், இவன் முரட்டுத்தனமொ
"அம்மொ! அந்தப் வபச்டச மட்டிலும் என்னிைம் வபசொவத" என்று
லசொல் ிவிட்டு லவளிவய வபொய்விடுவொன்.

அந்தரங் த்திவ இவன் வைக்கு வதி

ீ ஸுர்ய ொந்த பொபு என்ற
லபருஞ்லசல்வரின் குமொரத்தியொன ஸ்வர்ண குமொரியின் மீ து
வமொஹம் டவத்திருக் ிறொ லனன்ற விஷயத்டதத் தொயொர்
நன்றொ அறிவொள். ஆனொல், இவனுக்கும் ஸ்வர்ணகுமொரிக்கும்
ஒருவபொதும் விவொஹம் நைப்பது சொத்தியமில்ட லயன்பது
அவளுக்கு நிச்சயந்தொன். அப்படி ஒருவவடள அந்த விவொ ம்
நைப்பது ஸொத்தியமொ க் கூடுமொனொல் அடத இவள்
வ ட்ைமொத்திரத்திவ இவளுக்குப் பிரொணன் வபொய்விடும்.
தனது ம ன் ஸுர்ய ொந்த பொபுவின் லபண்டண விவொ ம்
லசய்து ல ொள்வடதக் ொட்டிலும் அப் பிள்டள இறந்து வபொவது
விவசஷலமன்று அவளுக்குத் வதொன்றும்.

தனது கு லதய்வமொன ஸ்ரீ ிருஷ்ணப வொடனத் தியொனித்து

இவள், "ஸர்வஜீவ தயொபரொ! எனது பிள்டளக்கு அந்த
மிவ ச்சனுடைய லபண் மீ து இருக்கும் வமொஹத்டத நீக் ி
அவனுக்கு நல் புத்தி ல ொடுக் ொ ொதொ?" என்று அடிக் டி
ண்ண ீர் லசொரிந்து பிரொர்த்தடன புரிவொள்.
----------

அத்ைியாயம் - 2

ஸ்வர்ண குமொரிடய மவனொரஞ்ஜனன் மணம் புரிந்து

ல ொள்வதிவ மவனொரஞ்ஜனனுடைய தொயொருக்கு இத்தடன
விவரொதம் ஏன் இருக் வவண்டு லமன்படத நமது
தொப்பிரியர் ள் அறிய ஆவலுற ொம். அதன் ொரணம்
பின்வருமொறு: ஸ்வர்ண குமொரியின் தந்டதயொ ிய
ஸுரிய ொந்த பொபு பிரொமண கு த்திவ பிறந்த வபொதிலும்,
பிரொமண ஆசொரங் டளயும், அனுஷ்ைொனங் டளயும், மொர்க்
முடற டளயும், நம்பிக்ட டளயும் தி தர்ப்பணம்
லசய்துவிட்டு, "பிரம ஸமொஜம்" என்ற புதிய மொர்க் த்டதச்
வசர்ந்து ல ொண்டு விட்ைொர்.

இந்த ஸமொஜத்தொர் "ஜொதி வபதம் இல்ட , விக் ிரஹொரொதடன

கூைொது. லபண் ளும் ஆண் ளும் சமொனமொ ஒத்துப்
பழ ொம்" என்பது வபொன்ற நவனக்
ீ வ ொட்பொடு ள்
ல ொண்டிருப்வபொர்.
ஸ்வர்ண குமொரியின் த ப்பனொர் எந்த ஜொதிக் ொரனுைனும்
ந்து சொப்பிடுவொர். அவர் ள் வட்டு
ீ ஸ்திரீ ள், ப ிரங் மொ
லவளிவய உ ொவுவதும், ண்ை புருஷர் ளுைன் சம்பொஷிப்பதும்
பிடழ யில்ட லயன்று நைப்பவர் ள். ஸ்வர்ண குமொரிக்கு
வயது பதிலனட்ைொ ியும் இன்னும் விவொ மில்ட .
இதுலவல் ொம் மிகுந்த புரொதன இயற்ட ல ொண்ை
மவனொரஞ்ஜனன் தொயொருக்குக் ொதொல் வ ட் க்கூை லவறுப்பொ
இருந்தது.

இங்ஙன மிருக் ஸ்வர்ண குமொரியின்மீ து தனது ம ன்

அைங் ொத டமயல் ல ொண்டிருக் ிறொ லனன்படதயும், அதன்
லபொருட்ைொ வவ வவறு விவொ த்தில் விருப்பமில் ொ திருக் ிறொ
லனன்படதயும் இந்த அம்டம ப மு ொந்தரங் ள் மூ மொ
ஊஹித்தறிந்து ல ொண்ை நொள் முத ொ இவள் மனதிவ
வதொன்றிய வருத்தங் ளுக்கு அளவு ிடையொது. நிற் .

இங்வ ஸ்வர்ண குமொரியின் நிட , எப்படி யிருக் ிற

லதன்படதக் வனிப்வபொம். இவள் மனதிவ
மவனொரஞ்ஜனனுடைய வடிவம் என்றும் அ ொத சுந்தர
விக் ிரஹமொ ப் பதிந்து வபொய் விட்ைது. வரம்பில் ொத
லசல்வமுடைய குடும்பத்திவ பிறந்து, ஸங் ீ தம், ஸொஹித்யம்
முத ிய ட ளிவ லயல் ொம் சிறந்த பழக் ம்
ல ொண்ைவளொ ித் தனக்கு இடசவொன ணவடனத் தவிர
மற்றப்படி சொதொரண மனிதன் எவடனயும் மணம் லசய்து
ல ொள்ளக்கூைொலதன்று இவள் ஒவர பிடிவொதமொ இருந்தொள்.

இவளது ரூப ொவண்யவமொ லசொல்லுந் தரமன்று. ருடம

நிறங்ல ொண்ை அமிருதத்தின் ைல் லளன்று லசொல் த்தக்
இவளுடைய வநத்திரங் ளும், முல்ட வபொன்ற புன்சிரிப்பும்,
மூக்கும், ன்னமும், லநற்றியும், ஸ்வர்ணமயமொன சரீரமும்,
இவடள என்லனன்று லசொல்வவொம்! சு ப்பிரம ரிஷி
பொர்த்தவபொதிலும் மயங் ிப் வபொய் விடுவொர்.
இவளுக்கு மவனொரஞ்ஜனன் பொ ிய சிவன ன். பள்ளித் வதொழன்.
வதவரூபனொ ிய இவடனவய டைசிவடர பள்ளித்
வதொழனொ வும் ல ொள்ள வவண்டுலமன்று இவள் ஆடச
ல ொண்டு விட்ைொள்.

இதற்கு முன் எத்தடனவயொ முடற இவர் ள் அடிக் டி

சந்திப்பதும், ொதற் சுடவயிற் னிந்து நிற்பதுவும் உயிலரன
வநொக் ி உள்ளம் வொடுவதும் லபொருளி ொத் லதய்வி லமொழி
ப பு ல்வதும் - என இவ்வொறு தமது வமொஹ லநருப்புக்கு
லநய் ஊற்றிக் ல ொண்வை வந்திருக் ிறொர் ள்.

இப்வபொது மவனொரஞ்ஜனன் மறுபடியும் சொந்த்பூருக்கு

வந்தவுைவன வழக் ம் வபொ வவ இவர் ளது சந்திப்பு ள்
லதொைங் ி விட்ைன.

இடத நமது ஸ்வர்ணத்தின் தந்டதயொ ிய ஸூரிய ொந்த பொபு

அறிந்து ஒரு நொள் இவடள அடழத்து, "ம வள, நீ நொன்
லசொன்னபடி வஹமசந்திர பொபுடவ விவொ ம் லசய்து ல ொள்ளச்
சம்மதிக் ொம ிருப்பொயொனொல் இனி என் வட்டை
ீ விட்டு
லவளிவயறி விை வவண்டும். ட யிவ ொசற்றவனும்,
விக் ிர ொரொதடன லசய்யும் மூை பக்திக் கூட்ைத்தொடரச்
வசர்ந்தவனுமொ ிய அந்த மவனொரஞ்ஜனப் பயட நீ அடிக் டி
பொர்த்துப் வபசு ிறொ லயன்ற வொர்த்டத என் ொதிவ
பைக்கூைொது. அடுத்த டத மொதம் உனக்கும் வஹமசந்திர
பொபுவுக்கும் விவொ ம். நீ இப்வபொவத எனக்கு ஆ ட்டுலமன்ற
வொர்த்டத ல ொடுத்துத் தீரவவண்டும். நொன் எத்தடனவயொ
வருஷம் உன்னுடைய மூைத்தன்டமயொன பிடிவொதத்டதச்
ச ித்தொய்விட்ைது. இனி ஒரு க்ஷணம் லபொறுக் மொட்வைன்.

"இன்று மொட இங்வ வஹமசந்திரர் வருவொர், நீ

வதொட்ைத்திவ யுள்ள பூஞ்வசொட யில் 6 மணிக்குப் வபொயிரு.
அங்வ அவடர வரச் லசொல் ிவறன். நீ அப்வபொது அவரிைம்
உன்னுடைய சம்மதம் லதரிவித்வத தீர வவண்டும். இல் ொ
விட்ைொல் உன்டனக் ட யும் ப்படரயுமொ நொடளக்
ொட யில் லவளிவய ஓட்டி விடுவவன்" என்று மஹொ
வ ொபத்துைன் பைபைலவன்று லசொல் ிவிட்டு ஸுர்ய ொந்த பொபு
எழுந்து வபொய் விட்ைொர். தனது ம ள் ண்ண ீர் மொரிக் ிடைவய
தடரமீ து வசொர்ந்து விழுந்து விட்ைடதக்கூை அவர்
வனிக் வில்ட .
-----

அத்ைியாயம் - 3

ப ல் முழுவதும் ஸ்வர்ண குமொரி தனது தந்டதயின்

ல ொடூரத்டத நிடனத்து நிடனத்து மனம் தயங் ிக்
ல ொண்டிருந்தொள். இவளுக்கு ஒன்றுந் வதொன்றவில்ட . இது
வபொன்ற சமயங் ளிவ தொய் இருக்கும் பக்ஷத்திவ
எவ்வளவவொ டதரியம் லசொல்லுவொள், ஆனொல், நமது
ஸ்வர்ணத்திற்வ ொ தொயொர் அதிபொ ியத்திவ இறந்து
வபொய்விட்ைொள். வட்டிலுள்ள
ீ ஸ்திரீ லளல் ொம் தூர
பந்துக் வள யல் ொமல் இவள் தன் மனடத லயல் ொம்
லசொல் ி முடறயிைக்கூடியவொறு அத்தடன லநருங் ிய
நட்புடைவயொர் யொரும் ிடையொது.

தனிவய லநடுவநரம் வயொசித்து வயொசித்து இவள் பின் வருமொறு

நிச்சயம் லசய்து ல ொண்ைொள்: 'தந்டதவயொ இரும்பு
லநஞ்சுடையவர். மவனொரஞ்சனவனொ தனது தொயிருக்கும் வடர
பிரம சமொஜத்திவ வசரப்வபொவது ிடையொது. நமக்கு இந்த
வஹமசந்திரடன விவொ ம் லசய்து ல ொள்ள வவண்டு லமன்வற
விதி யிருக் ின்றது வபொலும். மவனொரஞ்சனனுைவனதொன்
வொழ்வவ லனன்று நொன் லதய்வ சொக்ஷியொ விரதம்
ல ொண்ைொய் விட்ைது. மவனொரஞ்சனன் என்டன விவொ ம்
லசய்து ல ொள்வதும் சொத்தியமில்ட . இனி தந்டத
வட்டி
ீ ிருந்து பிச்டசக் ொரி வபொ லவளிவய துரத்துண்டு ஏன்
அவமொன மடைய வவண்டும்? வஹமசந்திரடனவய விவொ ம்
லசய்து ல ொள்வதொ இன்று மொட சம்மதமளித்துவிட்டு,
விவொ த்திற் ல ன்று குறிப்பிைப்பட்டிருக்கும் நொளில்
விஷத்டதத் தின்று உயிடர மடித்துக் ல ொள் ிவறன்,
இதற் ிடைவய ஏவதனும் அ ஸ்மொத்தொ அனுகூ ம்
ஏற்பட்ைொல் பொர்த்துக் ல ொள்வவொம். இல் ொவிட்ைொல் மரணவம
தி' என இவ்வொறு மனவுறுதி லசய்துல ொண்டு விட்ைொள்.

இந்த வஹமசந்திரன் யொர்? இவன் ஒரு பணக் ொர ஜமீ ந்தொர்.

பிரம் ஸமொஜத்டதச் வசர்ந்தவன். ஆனொல் புரொதன
ஆசொரங் டளக் ட விட்ை இவன் மற்ற பிரம் ஸமொஜி டளப்
வபொ அத்துைன் நிறுத்திவிைொமல், மதுபொனம், வ ொமொமிச
வபொஜனம் முத ிய புது ஆசொரங் ளும் படித்துக் ல ொண்டு
விட்ைொன். பொர்ப்பதற்கு எருடமவபொவ ல ொழுத்து லவகு
குரூபியொ இருப்பவன், மஹொமூைன்; குரூர சிந்டத
யுடையவன்.

இவனிைம் ஸ்வர்ண குமொரியின் தந்டத லசல்வம் பற்றி

விருப்புக் ல ொண்ை வபொதிலும் நமது ஸ்வர்ணத்தின் வ ொமள
லநஞ்சு ொதலுறுதல் எங்ஙனம் இயலும்? நிற் .

மொட 6 மணி ஆயிற்று. லபரிய வனம்வபொ

விஸ்தொரமுடைய வசொட யினிடையிவ ஓர் அழ ிய ல ொடி
வட்டின்
ீ ண் ஸ்வர்ண குமொரி தனிவய
உட் ொர்ந்திருக் ின்றொள். வஹமசந்திரன் வந்து வசர்ந்தொன்.

"லபண்வண ! இப்லபொழுது உன் மனது எப்படி யிருக் ிறது?"

"சரிதொன்! சிறிது நொற் ொ ிடயச் சற்வற வி ிப் வபொட்டுக்

ல ொண்டு வபச வவண்டும்."

"அைைொ! இந்தக் குணம் இன்னும் மொறவில்ட வபொல்

இருக் ிறவத! ஸரிய பொபு நீ சரிப்பட்டு வந்து விட்ைொலயன்று
லசொன்னொவர."

"ஆமொம்! அவருடைய ட்ைொயத்தின் வபரில் சரிப்பட்டு

விட்வைன்."

"ஆனொல், என்டன விவொ ம் லசய்து ல ொள்வதில் உன்

மனதிற்குத் திருப்தி ிடையொவதொ?

" ிடையொது."

"அது எப்படிவயனும் வபொ ட்டும். உன் த ப்பனொர் ப வந்தத்தின்

வபரி ொவது நீ என்டன விவொ ம் லசய்து ல ொள்ளப்வபொவது
நிச்சயந்தொவன"

"ஆமொம்."

"சபொஷ்! ஸ்வர்ணொ, லமத்த சந்வதொஷம், நீ இனி என்

மடனவிதொவன! அட்ைொ என்ன லசௌந்தரியம்! என்ன
லசளந்தரியம்! உன்டனப் லபறுவதற்குப் பட்ை பொலைல் ொம்
தகும்! தகும்! ண்வண ஒரு முத்தம் தரமொட்ைொயொ?"

"நொற் ொ ிடய வி ிப் வபொட்டுக் ல ொள்ளும்."

"நீ எனக்கு மடனவி லயன்பவதொ நிச்சயமொய் விட்ைது.

மூைபக்தியுள்ள ஹிந்துக் டளப்வபொல் நொம் விவொ ச்
சைங்கு ளுக்குக் ொத்திருப்பது அவசியமில்ட யல் வொ?
விவொஹ ப டன இப்வபொவத ஏன் அனுபவித்துக் ல ொள்ளக்
கூைொது? இனி உனது திவ்விய சரீரம் என்னுடையதுதொவன!"

"விவொ தினத்திவ வய நொன் இறந்து வபொய்விட்ைொல் எனது

சரீரம் உமதொ மொட்ைொ தல் வொ?"

"அப்படியொ வயொசிக் ிறொய்? ஆனொல் விவொ ப் பயடன

இப்லபொழுவத நு ர்ந்தறி ின்வறன்" என்று லசொல் ி
வஹமசந்திரன் ப வந்தமொ த் தழுவக் ட லயடுக் ின்றொன்.

ஸ்வர்ண குமொரி "வ ொவ ொ" என்ற றத் லதொைங் ி விட்ைொள்.

திடீலரன்று ல ொடி மொைத்திற்குப் பின்வன புதரில் பதுங் ி நின்ற
மவனொரஞ்ஜனன் ட யும் தடியுமொ வந்து வஹமசந்திர
பொபுடவப் பிடித்து லவளிவய தள்ளி டநயப் புடைத்தொன். இந்தக்
வடரயிவ தந்டதயொ ிய ஸ்ரிய ொந்த பொபுவும் வந்து
விட்ைொர். ம ள் ீ வழ மூர்ச்டச யுண்டு ிைக் ிறொள்.
வரும்வபொது குடித்து வந்த ள்ளின் லவறியொலும், அடிபட்ை
வ ொபத்தொலும் வஹமசந்திரன் ஏவதொ வொய்க்கு வந்தபடி
உளறினொன்.

உைவன ஸுரிய ொந்தர் மவனொரஞ்ஜனடனப் பொர்த்து "ஏதைொ!

டபயவ நீ இங்வ ஏன் வந்தொய்? இலதல் ொம் என்ன
குழப்பம்?" என்று வ ட்ைொர்.

மவனொரஞ்ஜனன் "ஐயொ, உமது குமொரத்தி மூர்ச்டச யுண்டு

விழுந்து ிைக் ிறொள், இன்னும் சிறிது வநரம் வனியொம
ிருந்தொல் மி வும் அபொயம் வநர்ந்துவிடும். அதற்கு வவண்டிய
ஏற்பொடு லசய்யும். மற்ற விஷயங் ள் பிறகு வபசிக்
ல ொள்ள ொம்" என்றொன்.

அதன்படிவய ஸூரிய ொந்தர் ம டள வட்டிற்

ீ ல டுத்துச்
லசன்று வவண்டிய சி ிச்டச ள் லசய்ததின் வபரில் ஸ்வர்ண
குமொரிக்கு முர்ச்டச லதளிந்தது. இரண்டு மணி
வநரத்திற் ப்பொல் ஸுரிய பொபு வந்து ம ளிைம் விசொரடண
லசய்தததில், அவள் உண்டமயொ நைந்த விஷயங் டள
லயல் ொம் லதரிவித்தொள்.

அவள் லசொல்வலதல் ொம் லமய்லயன்று அவருக்குப் பு ப்பட்டு

விட்ைது. 'அைைொ! நமது குடும்பத்திற்குப் லபரிய அவமொன
மிடழக் த் லதரிந்த பொத னுக் ொ லபண் ல ொடுக் எண்ணி
யிருந்வதன்?" என்று தம்டமத் தொவம லநொந்து ல ொண்டு
ஸரிய ொந்தர் லசன்று விட்ைொர்.

மறுநொட் ொட ம ளிைம் வந்து, "லபண்வண உனது

மவனொரஞ்ஜனடன நொன் வநற்றுதொன் நன்றொ உற்றுப்
பொர்த்வதன், அவன் லசல்வமில் ொது வறியனொ யிருந்த
வபொதிலும் ரூபத்தினொலும் அறிவினொலும் நமக்கு மரும னொ
யிருப்பதற்கு வயொக் ியடத யுடையவனொ வவ
ொணப்படு ின்றொன், அவன். ஹிந்து மொர்க் த்தினின்றும் நீங் ிப்
பிரம்ம சமொஜத்தில் வசர்ந்து ல ொள்ளும் பக்ஷத்தில்
உங் ளிருவருக்கும் விவொஹம் முடித்து டவப்பதில் எனக்கு
யொலதொரு ஆவக்ஷபம் ிடையொலதன்று அவனிைம்
லதரிவித்துவிடு" என்று லசொல் ிச் லசன்று விட்ைொர்.

இது முடறவய மவனொரஞ்சனனுக்குத் லதரிவிக் ப் பட்ைது.

ஆயினுலமன்ன பயன்? மவனொரஞ்சனன் தொன் பிரம்ம
ஸமொஜத்தில் வசர்ந்து ல ொள்வொனொயின் தனது தொய்
மனமுடைந்து இறந்து வபொவொலளன்படத நன்றொ அறிவொன்.

எனவவ, தொயினிைத்து அன்பு ஒருபுறமும் ஸ்வர்ண குமொரியின்

மீ து டமயல் மற்லறொரு புறமும் அவனது மனடத இழுக்
இன்ன லசய்வலதனத் லதரியொமல் திட ப்பொ னொயினொன்.
இவ்வொவற ஒன்றடர வருஷ ொ ம் ழிந்து விட்ைது. இவன்
டைசிவடர பிரம்ம சமொஜத்தில் வசரொமவ யிருந்துவிடும்
பக்ஷத்தில் தொன் விவொ ம் லசய்து ல ொள்ளொமவ யிருந்துவிை
வவண்டுலமன ஸ்வர்ண குமொரி நிச்சயித்துக் ல ொண்டிருந்தொள்.
--------

அத்ைியாயம் - 5

இப்படி யிருக் 1906-ம் வருஷம் ல் த்தொவிவ ொளிபூடஜ

திருவிழொ நைந்து ல ொண்டிருந்த (நவரொத்திரி) ொ த்திவ
ஸ்வர்ண குமொரி தனது வட்டு
ீ அடியிவ ஒரு பஞ்சடண மீ து
சொய்ந்து ல ொண்டு "ஸந்தியொ" என்னும் தினசரிப் பத்திரிட
படித்துக் ல ொண்டிருந்தொள். அதில் திடீலரன அவளது
ண் ளுக்குப் பின்வரும் குறிப்புத் லதன்பட்ைது.
"சொந்த்பூர்வொசி யொ ிய ஸ்ரீயுத மவனொரஞ்ஜன் பொனர்ஜி வநற்று
மொட பிரம ஸமொஜத்திவ வசர்ந்து விட்ைொர். இவர் மிகுந்த
திறடமயும் பு ழுமுள்ள அதி வொ ிபரொத ொல் இவர் ஹிந்து
மொர்க் த்தினின்றும் பிரிந்து விட்ை விஷயம் எங்வ
பொர்த்தொலும் வபச்சொய் ிைக் ிறது."

வமற் ண்ை வரி டளப் படித்தவுைவன ஸ்வர்ண குமொரிக்குப்

புள முண்ைொய் விட்ைது. ஆனந்த பரவசத்திவ அமிழ்ந்து
விட்ைொள். உைவன மற்வறொரிைத்தில் மவனொரஞ்ஜனனுடைய
லபயர் ொணப்பட்ைது. அலதன்ன லவன்று பொர்த்தொள். அதிவ ,

"லசன்ற சி தினங் ளொ வ ொ மொன்ய பொ ங் ொதர தி ர்

புனொவி ிருந்து நமது ந ரத்திற்கு வந்து சுவதசீயம்,
ஸ்வரொஜ்யம் என்ற லபரு விஷயங் டளப் பற்றிப் பதினொயிரக்
ணக் ொன ஜனங் ளின் முன்பு உபந்நியொசங் ள் புரிந்து
வரு ின்றொர். இவருக்கு நைக்கும் உபசொரங் ளும் சிறப்புக் ளும்
முடியரசர் ளுக்குக்கூை நைக் மொட்ைொர். அப்படி யிருக்
இவருடைய வ ொட்பொடு ளுக்கு விவரொதமொ ச் சி வொ ிபர் ள்
சொந்த்பூர் ஸ்ரீ மவனொரஞ்ஜன் பொனர்ஜியின் அக் ிரொசனத்தின் ீ ழ்
ஒரு எதிர்க் கூட்ைங் கூடி இந் ந ரத்தின் ஏவதொ ஒரு
மூட யில் சி நிந்தடனத் தீர்மொனங் ள்
லசய்து ல ொண்ைொர் லளன அறிந்து விசன மடை ிவறொம்"

என்று எழுதப்பட்டிருந்தது.

இடதக் ண்ைவுைவன ஸ்வர்ண குமொரிக்கு மனம் படதத்து

விட்ைது. இவள் குழந்டத முத ொ வவ ஸ்ரீ பொ ங் ொதர
தி டரத் லதய்வம் வபொ க் ருதி வந்தவள். இவளுக்கு
மவனொரஞ்ஜனனிைமிருந்த அன்டபக் ொட்டிலும் சுவதசத்தின்
மீ துள்ள அன்பு பதினொயிர மைங்கு வன்டம யுடையது.

'சுவதச பக்தர் ளின் தி மொ ிய பொ ங் ொதர தி ருக்கு

விவரொதமொ உடழக் ின்ற ஸ்வஜன விவரொதியினிைமொ நொம்
இத்தடன நொள் ொதல் ல ொண்டிருந்வதொம்? இவடனயொ மொசற்ற
குமரலனன் லறண்ணி மதி மயங் ிவனொம்?' என்று ப வொறு
வயொசித்து மி வும் வருந்துவொளொயினொள்.

இவள் நிட டம இங்ஙனமொ , தன் ண்வபொல் வளர்த்த ஒவர

ஆடசக் குமொரன் ஹிந்து மொர்க் த்டத விட்டு நீங் ி
விட்ைொலனன்று வ ள்வியுற்ற வுைவன மவனொரஞ்ஜன னுடைய
தொய் மூர்ச்சித்து விழுந்து இறந்து வபொய் விட்ைொள்.

இந்தச் லசய்தி வ ட்ைவுைவன அ றிக்ல ொண்டு சொந்த்பூருக்கு

வந்த மவனொரஞ்ஜனன் தனது தொயின் ிரிடய டள லயல் ொம்
ஹிந்து ஆசொரங் ளின்படி ஒரு பந்துவின் மூ மொ
நைப்பித்துவிட்டு ஸ்வர்ண குமொரிடயப் பொர்க் ச் லசன்றொன்.

அங்வ வட்டில்
ீ ஸ்வர்ண குமொரி யில்ட . அவளுடைய
தந்டத பின்வரும் டிதத்டத மவனொரஞ்ஜனனிைம் ல ொடுத்தொர்,

"எனது ொத னொ யிருந்த மவனொரஞ்ஜனனுக்கு,

லநடுங் ொ மொ உறங் ி நின்ற நமது சுவதச மொதொ இப்வபொது

ண்விழித்திருக் ிறொள். நமது நொடு மறுபடியும் பூர்வ ொ
மஹிடமக்கு வருவதற்குரிய அரிய முயற்சி ள் லசய்து
வரு ின்றது. இந்த முயற்சி ளுக்கு விவரொதமிடழக்கும்
ஸ்வஜனத் துவரொ ி ளின் கூட்ைத்திவ நீயும் வசர்ந்து
விட்ைொலயன்று வ ள்வியுற்றவுைவன எனது லநஞ்சம் உடைந்து
வபொய்விட்ைது, இனி உன்டனப் பற்றி வவறு விதமொன
பிரஸ்தொபம் வ ட்கும் வடர உன் மு த்திவ
விழிக் மொட்வைன். லபற்ற தொய்க்குச் சமொனமொன
தொய்நொட்டின்மீ து அன்பு லசலுத்தொத நீ என்மீ து என்ன அன்பு
லசலுத்தப் வபொ ிறொய்? நமது வொ ிப எண்ணங் டளப் பற்றி நீ
திருந்திய பிறகு வயொசடன லசய்து ல ொள்ள ொம், நொன்
ொசியிவ எங் ள் அத்டத வட்டிற்குச்
ீ லசன்று ஒரு வருஷம்
தங் ியிருக் ப் வபொ ிவறன். அங்வ நீ என்டன வந்து
பொரொதிருக்கும்படி பிரொர்த்தடன லசய்து ல ொள்ளு ிவறன்."

இங்ஙனம் இக் டிதத்டதப் பொர்த்தவுைவன மவனொரஞ்சனன்

மனம் தீயி ப்பட்ை புழுடவப் வபொ த் துடிக் ொயிற்று.

இப்வபொது மவனொரஞ்ஜனன் புனொவிவ தி ரிைம் வதச பக்திப்

பொைங் ள் படித்து வரு ிறொலனன்று வ ள்வி யுறு ின்வறொம்.
-------------
படிப்பவர் ளுக்குச் சி லசய்தி ள்

பொரதி எழுதிய சிறு டத இதுவொகும். லசொல் ப் வபொனொல்,

'பிரசொர பொணியில் இந்தக் டத எழுதப்பட்டுள்ளது.

பொரதியின் இரண்ைொம் சிறு டத என்பதும் இதன் விவசஷம். -

இந்தக் டத முதன் முத ொ இந்தியொ 2-2-1907ஆம் வததியிட்ை
பத்திரிட யில் பிரசுரமொனது.

இடத யடுத்துப் பொரதி பிரசுரொ யத்தொர் லவளியிட்ை

ட்டுடர ள் லதொகுதியில் இைம்லபற்றது.

இந்தக் டத ொதல் வயப்பட்ை ஸ்வர்ண குமொரி -

மவனொரஞ்ஜனன் ஆ ிய இருவர் வொழ்க்ட ச்
சூழல் ளுக் ிடைவய ொதட க் ொட்டிலும் சுவதசொபிமொனவம
மொணப் லபரிது என்படத மி அழ ொ - ஆழமொ எடுத்துச்
லசொல் ிறது.

வதசபக்தி, தி ர் பக்தி - இந்த இரண்டையும் பொரதி இரு

ண் ளொ ப் பொவித்தொர் என்படத இந்தக் டத மூ ம் நொம்
அறி ிவறொம்.
---------

3. துளஸீ பாயி என்ற ரஜ புத்ர கன்னிதகயின் சரித்ைிரம்

இந்து வதசத்திற்கு அவன ொ ம் தட ந ரமொ இருந்த
டில் ி பட்ைணத்தில் 300 வருஷங் ளுக்கு முன்பொ ஆக்பர்
என்ற ஓர் ம மதிய சக்ரவர்த்தி அரசியற்றி வந்தொன். வவறு
ப துருக் அரசர்வபொ இவன் ல ொடுங்வ ொன்டமயும் மத
டவரொக் ிய நிஷ்டூரமும் சற்வறனும் இல் ொதவன், தொன்
ம மது மொர்க் த்தி ிருந்த வபொதிலும், ஹிந்துக் ள், ிறிஸ்தவர்
முத ிய பிற மதஸ்தடர மி வும் ஆதரித்து வந்தொன். அந்தக்
ொ த்தில் ஹிந்துக் ளுள்வள ணவர் ள் இறந்து வபொனவுைன்
அவர் வளொடு மடனவியடரயும் வசர்த்லதரிப்பது வழக் மொ
இருந்தது.

அரசு புரிபவர் ளொ ிய துருக் ர் ள் சொதொரணமொய்க்

ல ொடிவயொர் ளொ வும், ொமு ர் ளொ வும் இருந்தடமயொல்
ணவர் ளில் ொத அநொடதப் லபண் ள் உயிர் துறத்தல்
வவண்டு லமனவும், உயிர் துறவொவிடினும் சிர முண்ைனம்,
லவள்ளொடை யுடுத்தல், ஆபரணம் டளதல் முத ிய ப
லசய்ட ளொல் தமது சரீர ொவண்யத்டதப் வபொக் டித்துக்
ல ொள்ள வவண்டுலமனவும் நம்மவருள் ஏற்பட்டு விட்ைது,

தரும் சக்ரவர்த்தியொ ிய ஆக்பர் இந்த ச மனம்

(உைன் ட்டை ஏறல்) என்னும் அதி குரூரச் லசய்ட டய
நிறுத்துவதற்கு வவண்டிய முயற்சி ள் லசய்தொன்.

லபண் ளின் சம்மதமில் ொமல் அவர் டள எரிக் முயலும்

பந்து ஜனங் டளயும், புவரொ ிதர் டளயும் ல ொடிய
தண்ைடனக்குட்படுத்தினொன். அதிசுந்தரவதி ளொ ிய
ரஜபுத்திரி வளொடு சம்பந்தம் லசய்துல ொள்ள ொ லமன்றும்,
அங்ஙனம் சம்பந்தம் லசய்துல ொள்வது ஹிந்து -
ம மதியர் ளுக்குள் வநசத்டத யுண்ைொக் ி, இரொச்சிய
சமொதொனத்டத விருத்தி லசய்யுமொட யொல் அவ்வித
விவொ ங் ள் தனக்குச் சந்வதொஷம் விடளக்கு லமன்றும்
விளம்பரம் லசய்தொன்.
இந்த ஆக்பர் மன்னன் ஒரு ொ த்தில் கூர்ச்சர் நொட்டை
எதிர்த்துப் வபொர் லசய்ய வநரிட்ைது. அவ்வொவற அந் நொட்டை
எதிர்த்து லவற்றி ல ொள்ளும் சமயத்தில் அவன்
டசநியங் வளொடு வசரும்லபொருட்டு ரொஜபுதன் (ரஜபுத்ர ஸ்தொன)
வதசத்தின் ஓரத்திலுள்ள ஒரு ம மதிய சிற்றரசன் ம னொ ிய
அப்பஸ் ொன் என்பவன் ஓரொயிரம் குதிடர வரருைன்
ீ வரொ ிணி
நதிக் டர வழியொ க் கூர்ச்சர் நொட்டிற்குச் லசன்று
ல ொண்டிருந்தொன்.

அப்வபொது வமற்றிடச யிரவியின் ஒளியினொல் அவரது

படைக் ங் ள் சுவர்ண ொந்தி வசின.
ீ அவரது தூள்பைொத
லபொற் சரிட யொடை டளயும், ம ர்ந்த வதனங் டளயும்,
ஆரவொரங் டளயும் பொர்க்கும்வபொது அவர் ள் தம் மூரினின்றும்
லவளிவயறி சிறிது வநரந்தொன் ழிந்திருக்கு லமன்பது
பு ப்பட்ைது.

அவருட் ப ர் அப்வபொதுதொன் முதற் றைடவ வபொர்க்குச்

லசல் ிறொர் ள். அவர் ள் தட வனொ ிய அப்பஸ் ொன் வளர்ந்த
ஆ ிருதி யுடையவனொ வும், அதிரூபவொனொ வும் இருந்தொன்.
அவன் மு த்திவ ொ லசளரிய ஷ்மி நைனம் புரிந்தனள்.

இவருடைய படைக்கு 2 டமல் தூரத்துக்கு முன்பொ ப்

பிறிலதொரு சிறுபடை வபொயிற்று. ஆயின், அஃது
இடதப்வபொன்றவதொர் வபொர்ப் படை யன்று.

ஒரு மூடு பல் க் ில் ஓர் ரஜபுத்ர ன்னிட டயச் சுமந்து

ல ொண்டு, முன்னும் பின்னுமொ ச் சி ர் குதிடர ள் நைொத்திக்
ல ொண்டு வபொ ின்றனர்.

துளஸீபொயி என்ற அந்த ரஜபுத்திரீ ரத்தத்டத அவர் ள்

அவளுக்கு மணஞ் லசய்வதொ நிச்சயித்திருந்த
ரஜபுத்திரனுடைய ஊருக்குக் ல ொண்டு லசல் ிறொர் ள். அங்வ
ல ொண்டுவபொய் அவடள மரண பரியந்தம் லவளிவயற
லவொட்ைொமல் ஓர் அந்தப்புரத்தில் அடைத்து விடுவொர் ள்.
இப்வபொது ல ொண்டுவபொகும் லபொழுதுகூை, அவள்
பல் க் ினின்றும் லவளிவய பொர்க் வவனும், சூழவுமிருக் ின்ற
வனத்தின் அழட அனுபவிக் வவனும், திடரக்கு லவளிவய
யுள்ள சுத்த ஆ ொயத்டத சுவொசிக் வவனும் கூைொது.

இவ்வொறு இவள் சிவிட யூர்ந்து லசல்லும்வபொது, சூரியன்

அஸ்தமித்து விட்ைொன். வரொ ிணி நதிக் டரயிலுள்ள தனியொன
மயொன ட்ைத்டத இவர் ள் சமீ பித்துப் வபொகுங் ொ த்து ஒரு
ல ொள்டளக் கூட்ைக் ொரர் சிவிட டய வடளந்து
ல ொண்ைொர் ள்.

அக் ள்வர் ள் சிவிட யுைன் வந்த குதிடர வரர்

ீ டள எளிதில்
துரத்திவிட்டு, சிவிட டயக் ட ப்பற்றித் திடரடயக் ிழித்து,
உள்ளிருக்கும் ன்யொமணிடய முரட்டுத்தனமொய் லவளிவய
இழுத்து, "உன் நட டள லயல் ொம் உைவன ழற்றிக் ல ொடு"
என்றனர்.

துளஸீபொயி மி வும் உள்ளம் பதறி, ட ொல் நடுக்குற,

அச்சத்தினொல் ஒன்றுஞ் லசய்ய மொட்ைொதவளொய்ப் பிரமித்து
நின்றொள். ஏது லசய்வொள்? பொவம்! லசல்வமிக் லபற்வறொர் ளின்
ஒவர லசல்வ ம ளொ வளர்ந்து இது ொறும் தனக்குப் பிறர்
மனச் சஞ்ச மிடழத்த ல ன்பது இன்னலதன் றறியொதிருந்த
மைக்ல ொடி இப்வபொது பிசொசங் ள் வபொன்ற வடிவிடன யுடைய
ருடணயற்ற வழிப்பறிக் ொரருக்குள் ஏ ப்பட்டுத்
திட க் ின்றொள்.

ரூப லசௌந்தரியத்டதக் ண்டு ொட்டு மிரு ங் ளும் மயங்கு

லமன்பொர் ள். ஆனொல், இந்த இரண்டு ொற் டபசொசப் பு ி ள்
சற்வறனும் அருள் ொட்ைொது நின்றன. இவ்வளவில் ஓர்
பொத ன் அவள் நட டள யுரியத் லதொைங் ினொன்.
பின்லனொருவன் அவளது விட மதிக் ொற்றொத
உடை டளயுந் தீண்டியிருப்பொன். ஆயின், திடீலரன
அவ்விைத்தில் அப்பஸ் ொனும் அவன் படை யொட் ளும் வந்து
வழிப்பறிக் ொரர் கூட்ைத்டதத் தொக் ினர். அப் லபரும் படைக்கு
முன்னிற் மொட்ைொமல் ல ொள்டளக் ொரர் பறந்து விட்ைனர்.

துளசிவயொ தன் பசுடம வொடித் தடரமீ து விழுந்து

ிைக் ின்றொள். அவடள லமல்ல னத் தூக் ிக் ட ப்பிடித்துப்
வபொய்ச் சிவிட யிற் வசர்த்தொன், அப்பஸ் ொன் என்ற வரீ
சுந்தரன். யுத்த சன்னத்தனொய்ப் வபொர்க்வ ொ ங் ல ொண்டு
விளங் ிய அம் ம மதிய குமரன் தன்டன
வழிப்பறிக் ொரரினின்றும் ொத்து விட்ைொ லனன்படத யுணர்ந்த
சுந்தரி அவடனத் திரும்பிப் பொர்த்து அன்பு மிகுதிவயொடு
புன்னட புரிந்தொள். அவனது மவனொ ர வடிவும் இளடமயும்
அவன் தனக்குச் லசய்த நன்றியும், அவள் மனத்வத யூன்றி
வவர்க்ல ொண்ைன.

ம மதிய விஜயவனொ அவள்மிடச யொங்வ அைங் ொக் ொதல்

ல ொண்ைொன்.

"முதற் ொட்சியிவன மூளொக் ொதவ ொர், எவவர ொமத்தியன்றொர்"

][#]என்பது அனுபவ சித்தமன்வறொ?

அவளது டறயில் ொத மு ச் சந்திரன் முன்னர், அப் வபொர்

வரன்ீ லநஞ்சம் சந்திர ொந்தக் ல் ொயிற்று.
------------
[#] முத ில் பொர்த்த வுைவன ொதல் ல ொள்ளொமல் யொவர்தொம்
பிறகு ொதலுட்பட்ைொர்? என்பது லபொருள், 'Whoever loved that loved not
at first sight? - Shakespeare,

'என்ன வபொர்! என்ன வுரவம்! என்ன வொழ்க்ட ! இந்த ரஜபுத்ர

ன்யொமிருதத்டத மணம் புரிந்து அவளுைன் அனவரதம்
ரமித்துக் ல ொண்டு நமது த ப்பன் வட்டிவ
ீ வய இருப்பது
நன்று. ஆக்பர் சக்ரவர்த்திக்கு நம்டமப்வபொ ொயிரம் துடண
மன்னருண்டு. நொம் வபொய் என்ன ஆய்விடும்? அதனொல் அவர்
நமக்குக் ல ொடுக்கும் சிறப்பும் சன்மொனமும் ஸ்வதொத்திர
லமொழி ளும் என்ன லபறும்? இப்வபொது அப் வபொர்ப்
லபருடம ளுக் ொ நொம் வபொவவொமொனொல் இனி இவடள
எங்வ பொர்ப்பது? வபொரில் நொம் மடியொது பிடழப்பதுதொன் என்ன
உறுதி?' என்று ப வொறு வயொசித்தொன், அப்பஸ் ொன்.

'ஆ ொ, என்ன வயொசிக் ிவறொம்; ஆக்பர் பொதுஷொவின் ல ொடிக் ீ ழ்

நின்று வபொர் புரிந்து விஜய ஷ்மியுைன் திரும்பி வருவொன்
ம லனன்று ருதி யிருக்கும் நம் தந்டதயும், நம் ஊரொரும்
இடைவழியில் பொது ொப்பொளரில் ொது வருந்தி நின்ற ஓர்
ரஜபுத்ர சிறுமிடயத் திருைர் ளினின்றும் ொப்பவன் வபொன்று,
தொன் அப ரித்து வந்துவிட்ைொன் என்று லதரிந்தொல் நம்டம
எவ்வளவு இ ழ்ச்சி புரிவொர் ள்? ஆத ொல் இக் ன்னிடய
அவள் வபொமிைம் வபொக் ிவிட்டு நொம் வபொர்க்குச் லசல்வவத
தகுதியொ'லமன மீ ட்டும்

அவனுளம் திரிந்தது. இவ்வொறு ப வட ருதி டைசியொய்ப்

வபொர்க்குப் வபொவவத நன்லறன நிச்சயித்துக் ல ொண்ைொன்.

அதனுள் வழிப்பறிக் ொரடர யஞ்சி ஓடிய ரஜபுத்திரக் குதிடர

வரர்
ீ ள் தொம் ஒளிந்து ல ொண்டிருந்த இைங் ளினின்றும்
மீ ண்டு வந்து அப்பொஸுக்கு நன்றி கூறிச் சிவிட டய எடுத்துக்
ல ொண்டு லசன்றனர். துருக் வரன்
ீ தொனும் அவ்வழிவய வபொ
வவண்டி யிருந்ததொல் சிறிது தூரம் சிவிட யுைன் லசன்றொன்.
ரஜபுத்திர கு த்தவர் லசய்த தவத்தின் விடளவொ ிய துளசீபொயி
வழிப்பறிக் ொரர் திடரயிவ ிழித்த துவொரத்தின் வழியொ
இவடன வநொக் ிக் ல ொண்வை வபொயினள்.

சற்று வநரத்தில் அப்பஸ் ொன் பிரிந்து லசல் வவண்டிய இைம்

வந்துவிட்ைது. ததும்பித் தத்தளித்துத் தடுமொறு ின்ற குரலுைன்
"ரஜபுத்ர கு விளக்வ ! யொன் வபொய் வரு ின்வறன்" என
அப்பஸ் ொன் கூறலும், துளசி தனது ஜொதியொசொரத்துக்கு
விவரொதமொ த் திடரடய நீக் ிக் ல ொண்டு அற்புத ஒளி வசிய
ீ
விழி ளுைன் அவடன வநொக் ித் தன் விர ி ிருந்த ஓர்
வயிரக் டணயொழிடய எடுத்து "இடதக் ருடண புரிந்து
வொங் ிப் வபொவரொ
ீ " என்றொள்.

அவனும் அடத மி வும் பத்தியுைன் வொங் ி அதிவ

பதித்திருக்கும் மணி ளுைன் தனது உயிடரயும் பதிப்பொன்
வபொ முத்தமிட்டுத் தன் விர ி ணிந்து ல ொண்ைொன்.

இடதப் படிப்பவர் வள! அளவு ைந்த ொதலுடைய ஸ்திரீ

புருஷர் ள் தொம் இனிவமல் ஒருவடர லயொருவர் எப்வபொதும்
பொர்க் ப் வபொவதில்ட லயன்ற நிச்சயத்துைன் பிரியுங்
ொ த்து அவர் ள் ண்வணொடு ண்லபொருந்தி வநொக்குவடத
யொன் உங் ளுக்கு வருணித்துக் ொட்ை வல் னல்வ ன்.

சரீர வட்டி
ீ ிருக்கும் சீவன் தன் வடிடவ லவளிவய
ொட்டுவதற்குரிய சன்னல் லளன்று ண் டளச் லசொல்வொர் ள்.
ஆயின் இப்வபொது இந்த அப்பஸ் ொனும் துளசியும் ஒருவடர
லயொருவர் வநொக்கும்வபொது அச் சன்னல் ளின் வழியொ
அவர் ளிருவரின் உயிர் ளும் ீ வழ குதித்துவிைத் லதரிந்தன.
அவ்வண்ணம் சற்று வநரம் பொர்த்திருந்த பின்பு அவர் ள்
பிரிந்து விட்ைனர்.

அப்பஸ் ொன் தன் படை ளுைன் வபொரின் மொண்பு டளக்

வரும் லபொருட் வை ினொன். துளசிவயொ தொன் இதுவடர
ண்ைறியொத ஓர் சிறுவடன மணந்து அவனுக்கு மடனவியொ
இருந்து தன் வொழ்நொள் ழிப்பச் லசன்றொள். ஆனொல், இந்த நொள்
அவளது உயிடரக் ொத்து லநஞ்டசக் ல ொள்டள ல ொண்ை
வபொர் வரடன
ீ ஒருவபொதும் மறக் மொட்ைொ லளன்பது திண்ணம்.
அக் குமரவனொ தொன் பிறந்தது லதொைங் ி முதன் முதற்
ொத ித்த ரஜபுத்ர வஜொதிடயச் சு த்திலும் துக் த்திலும் தன்
மனக்வ ொயி ி ிருந்து நீக் மொட்ைொன்.

(அடுத்த முடறயில் இச் சிறு டத முடிவு லசய்யப்படும்)

-------------
அத்தியொயம் இரண்டு

முத த்தியொயத்திவ விஸ்தரிக் ப்பட்ை விஷயங் ள் நைந்து

ஒரு வருஷத்திற்கு வம ொய் விட்ைது. அவத வரொஹிணி
நதிக் டரயிவ ொட்டின் வழியொ ஓர் ம மதிய இடளஞன்
குதிடர வயறி வரு ின்றொன். சூரிய ப வொவன தனக்குள்ள ஏழு
குதிடர ளில் முதற் சிறப்புடையதொ ிய குதிடர ச ிதமொ
வொனத்தினின்றும் இறங் ி, சீதளத்தின் லபொருட்டு இந்த
வனத்தின் வழியொ வரு ிறொவனொ என்று ண்வைொர்
சந்வத முறும்படியொ , வபலரொளி வசும்
ீ வதனத்வதொடு வரும்
இக் குமரன் நமது அப்பஸ் ொவன யொவன். வரும்வபொவத
பின்வருமொறு ஆவ ொசடன லசய் ிறொன் :

"அைைொ! லசன்ற வருஷம் இந்த இைத்திற்கு அவன மொய்

சமீ பத்திவ தொன் அந்த ரஜபுத்திரப் பசுங் ிளிடயப் பொர்த்வதன்.
(ட யிவ தரித்திருந்த வமொதிரத்டத முத்தமிட்டுக்
ல ொள் ிறொன்) இந்த அழ ிய வமொதிரத்டதத் தனது ஞொப க்
குறியொ எனக்குக் ல ொடுத்தொள் வபடத! அவளது ஞொப ம்
எனக்கு எந்நொளும் இருப்பதற்கு ஓர் அடையொளமும்
வவண்டுமொ? எனது லநஞ்சத்திவ துளஸீரத்தினம்
பதிக் ப்பட்டிருக் ிற லதன்றும், நொன் இறந்தொல ொழிய அவடள
மறப்பது அசொத்திய லமன்றும் அவளுக்குத் வதொன்றவில்ட !
ண்ைநொள் முத ொ இந்த நிமிஷம் வடர அவள் நிடனப்பு
வரொத ஒரு நொளுண்ைொ? வசொட டளயும் நீவரொடை டளயும்
பொர்க்கும் வபொலதல் ொம் அவள் ஞொப ம் வரவில்ட யொ?
(பொடு ிறொன்)

மந்த மொருதம் வசுறும்

ீ வபொதினும்
வொனில் மொமதி வதசுறும் வபொதினும்
ந்த மொம ர் ண்ணுறும் வபொதினும்
ொன நல் மு துண்ணுறும் வபொதினும்
சந்த மொர் வி ற்றிடு வபொதினும்
 தொவில் வொன்பு ழ் லபற்றிடு வபொதினும்
எந்த வொறினு மின்புறு வபொலத ொம்
என்ற லனஞ்ச ம் ஏந்திடழ பொ வத."

"வபொர்க் ளத்தில்கூை அவடளப் பன்முடற நிடனத்

திருக் ின்வறன். இனி, இலதல் ொம் என்ன வணொவ
ீ ொசடன?
அவள் இப்வபொது, ரஜபுத்திரன் மடனவியொ ப் லபருடமயும்
இன்பமுங் ல ொண்டிருப்பொள். ஏவதொ அன்னிய ம மதியன் ஒரு
முடற லசய்த உதவிக் ொ அவடன எப்வபொதும்
நிடனத்திருப்பொளொ? அடதயும் தவிர அன்னியனுடைய
பத்தினியொ ிய அம் மொடத என் மனதொவ நிடனப்பதுகூை
வதொஷம். அல் ொவவ! என் மனதி ிருந்து இந்தப் பொவ
எண்ணத்டத நீக் ி அருள் புரிய வவண்டும்...., துளஸீபொயி,
துளஸீபொயி, ஆஹொ! என்ன இனிடமயொன லபயர்!'- என
இவ்வொறு ம மதியன் தனக்குள்வளவய வபசிக்ல ொண்டு வந்த
ொ த்திவ சிறிது தூரத்திற்கு முன்பொய் "ஐவயொ! ஐவயொ!" என்ற
கூக்குரல் வ ட் ப்பட்ைது. அந்தப் பக் மொ ப் பொர்த்தொன்.

வரொஹிணி நதிக் டர மயொனம் - ரஜபுத்திரக் கூட்ைம் - சி

பிரொமணர் ள் - ஓர் லபண் தறுதல் - அருவ லநருப்பு
வளர்த்தல் - ஒரு பொடை - இடவ யடனத்தும் ொணப்பட்ைன.
உைவன விஷய மின்னலதன்பது ம மதியக் குமொரனுக்குத்
லதரிந்துவிட்ைது.

'ஓவஹொ ! யொவரொ ஒரு ரஜபுத்திரன் இறந்து வபொயிருக் ிறொன்,

அவனுடைய மடனவியொ ிய லபண்டணயும் கூைடவத்து
எரித்துவிைப் வபொ ிறொர் ள்' என்று லதரிந்துல ொண்ைொன்.
லபண்ணுக்குச் சம்மதி யில் ொமல் அவடளக் ணவனுடைய
பிணத்துைன் டவத்லதரிப்பது சட்ை விவரொதலமன்று ஆக்பர்
சக்ரவர்த்தி விதி ஏற்படுத்தி யிருந்தொர். ஆ வவ, 'இந்த
இைத்திற்குச் லசன்று வமற்படி 'சதி த னம்' நைப்படதத் தடுத்து
விடுவவொமொனொல் நமக்கு ஆக்பர் சக்ரவர்த்தியின் மதிப்பும்
சன்மொனமும் ிடைக்கு' லமன்று அப்பஸ் ொனுக்கு
எண்ணமுண்ைொயிற்று. "ஆனொல் எதிவர ரஜபுத்திரர் ள் 4, 5 வபர்
வொள் ச ிதமொ இருக் ிறொர் ள். பிரொமணர் டளப் பற்றி பயம்
ிடையொது. அவர் ள் நம்டமக் ண்ைவுைவன ஓடிவிடுவொர் ள்.
இந்த ரஜபுத்திரர் ள் வசமிருந்து அப் லபண்டண மீ ட்பதுதொன்
ஷ்ைம். எல் ொவற்றிற்கும் அல் ொ இருக் ிறொர்.
துடணபுரிவொர்"- என்று லசொல் ிக் ல ொண்வை கூட்ைத்டத
லநருங் ி வந்தொன்.

சமீ பத்தில் வரும்வபொவத இவனுக்கு மனப் படதப்

புண்ைொயிற்று. அச்சத்தினொ ன்று. அப்பஸ் ொன் பயமின்னலதன்
றறியவவ மொட்ைொன். ஆனொல், 'இந்த மு ம் எனக்குத் லதரியுவம,
இது எனது எனது எனது துளசி யல் வொ? அவர அல் ொ வமரீ
கு ொப்வ ொ ஜ ொவவங்வ ! ப-த்! எனது ொதல் வரொஜொடவயொ
இப் பொத ர் சொம்ப ொக் ப் வபொ ிறொர் ள்? இவதொ! அவர்
ளத்தடன வபடரயும் ஹதம் லசய்து விடு ிவறன்' என்று லவகு
வ ொபத்துைன் ிளம்பினொன்.

பிறகு திடீலரன்று ஓர் வயொசடன உண்ைொயிற்று. அதன்வபரில்

மி வும் அடமதியொ லமல் க் குதிடரடய நைத்திக்ல ொண்டு
வந்தொன். அந்த வயொசடன இன்னலதன்பது பின்பு அவனுடைய
லசய்ட ளொல் விளங்கும்.

ம மதிய வொ ிபன் டபயப் டபய லநருங் ி அந்த ஹிந்துக்

கூட்ைத்தினிடைவய வந்து வசர்ந்தொன், இவன் வழிவய வபொய்
விடுவொலனன்று ருதி யிருந்த ரஜபுத்திரர் ள் இவன்
தம்மருவ வந்து நின்று ல ொண்ைடதப் பொர்த்தவுைவன லபருங்
வ ொபங் ல ொண்ைொர் ள். அவர் ளின் வரீ ரத்தம் லபொங் த்
லதொைங் ிற்று; விழி ள் சிவந்தன, புவரொ ிதப் பிரொமணர் வளொ
மனதிற்குள்வள நடுங் த் லதொைங் ினர். இங்ஙனமொ ,
ரஜபுத்திரர் ளிவ வயவதறிய ஒருவன் அப்பஸ் ொடன வநொக் ி,
"ஏடனயொ, இங்கு வந்து நிற் ிறீர்? மதக் ிரிடய ள் நைக்கும்
இைத்தில் தொம் வந்திருப்பது சரியில்ட . தொம் வபொ ொம்"
என்றனன்.

அப்பஸ் ொன் மறுலமொழி கூறுவதன் முன்பொ மற்லறொரு

ரஜபுத்திரன் "நீ யொரைொ ம மதியன்? இந்தக் ணவம
வபொய்விடும். இல் ொவிடில் உன் தட இரண்டு துண்ைொய்
விடும்" என்றொன். இதற்குள்வள அங்கு வந்திருந்த 4, 5
ரஜபுத்திரர் ளும் வொள் ச ிதமொ அப்பஸ் ொடன வந்து
சூழ்ந்துல ொண்ைொர் ள். ஒரு ரஜபுத்திரன் வொடளத்
தூக் ிவிட்ைொன். உைவன அப்பஸ் ொன் வொடள வயொங்கும்
ரஜபுத்திர இடளஞடன வநொக் ி, "சவ ொதரொ, நொன் ஆக்பர்
சக்ரவர்த்தியின் படைத் தட வன் என்படத அறிவொயொ !"
என்றொன்.

ரஜபுத்திரர் ளுக்குள்வள முதியவனொ யிருந்தவன் வமற்படி

லசொல்ட க் வ ட்ைவுைவன அவன் மு த்திவ சிறிது
அச்சக்குறி பு ப்பட்ைது. ஆனொல், அதடன உைவன மொற்றிக்
ல ொண்டுவிட்ைொன். எனினும், மற்ற வொ ிப ரஜபுத்திரர் ளுக்குக்
வ ொபம் வம ிட்ைவத லயொழிய வவலறொன்றுமில்ட . எனினும்
வொவளொங் ிய வரன்
ீ தனது ட டய இறக் ி விட்ைொன்.

இனி அப்பஸ் ொன் லசொல் ிறொன் : "எனது ட யிலும் ஓர்

வொளிருக் ிறது. இதுவும் ல ொஞ்சம் சண்டை பொர்த்திருக் ிறது.
நொன் குதிடர வம ிருக் ிவறன். நீங் ள் ீ வழ நிற் ிறீர் ள்.
ட டயத் தூக் வவண்ைொம்! பத்திரம்! நொன் லசொல்வடத
மட்டிலும் அடமதியுைன் வ ளுங் ள்" என்று கூறினன்.

ரஜபுத்திரர் ள் "லசொல்!" என்றனர்.

அப்பஸ் ொன் "லபண்ணுடைய சம்மதி யில் ொமல் சதி த னம்

லசய்யக் கூைொலதன்பது ஆக்பர் சக்ரவர்த்தியின் ஆக் ிடன.
அந்த இளங் ன்னிடய நீங் ள் எரிக் ப் வபொ ிறீர் ள்! அவள்
அழுது கூக்குர ிடுவடதப் பொர்த்தொல் அவளுக்குச்
சம்மதமில்ட லயன்று லதரி ிறது. ஆத ொல் நீங் ள் இந்தக்
குரூரச் லசய்ட டய நிறுத்தி விடுங் ள். இல் ொவிடில் ரொஜ
வ ொபத்திற் குள்ளொவர்ீ ள்" என்றொன்.

வயது முதிர்ந்த ரஜபுத்திரன் ஏவதொ லசொல் வொலயடுத்தொன்.

அதற்குள்வள நமது வ ொபக் ொர ரஜபுத்திர இடளஞன், "சிச்சீ!
மிவ ச்ச நொவய! ரொஜ வ ொபத்துக்குப் பொத்திரப்படுவவொ
லமன் ிறொன்! யொரைொ ரொஜொ? பொரத பூமிக்கு மிவ ச்சனொைொ
அரசன்?" என்று வொளொல் ஒரு வச்சு
ீ வசினொன்.
ீ அந்த லவட்டு
தன்மீ து விழொதபடி அதிசதுரனொ ிய அப்பஸ் ொன் திடீலரன்று
தனது குதிடரடயப் பின்னுக்கு இழுத்துக் ல ொண்டு தனது
லபரிய வொடள வயொங் ி ஒரு லவட்டு லவட்டினொன். ரஜபுத்திரத்
தட லயொன்று துண்ைொய் விழுந்து விட்ைது. உைவன சண்டை
லவகு ப மொய் விட்ைது.

ீ வழ நின்ற ரஜபுத்திரர் ளும் குதிடரவம ிருந்த ம மதியனும்

இங்ஙனம் ஒருவடர லயொருவர் த்தி ளொல் லவட்டி ரத்தம்
லபரு ிக் ல ொண்டிருக் , லநருப்பிற் ிடரயொகும்படி
டவக் ப்பட்டிருந்த லபண்மணியின் நிட டம யொதொயிற்
லறன்படதக் வனிப்வபொம். பிரொமணர் ள் மந்திர வ ொஷத்டத
நிறுத்திவிட்ைொர் ள். இவர் ள் அங் ிருந்து எழுந்து
ஓைவவண்டுலமன்ற ஆடச இருந்த வபொதிலும் அதற்குக்கூை
மவனொ டதரியமில் ொமல் ஸ்தம்பிதமொ நின்று வபொயினர்.

அப்பஸ் ொன் வருவதன் முன்பொ 'வ ொ! வ ொ!' லவன்று

அ றிக்ல ொண்டிருந்த துளசி, அவன் வந்தடதப் பொர்த்தவுைவன
தனது அழுட டய நிறுத்திக் ல ொண்டு விட்ைொள். அவடனக்
ண்ைவுைவனவய அவளுக்கு இனம் லதரிந்துவிட்ைது.
எப்படிவயனும் தனது பிரொணடன அந்த ரொக்ஷதர் ள்
வசத்தி ிருந்து ொப்பதற்குரிய ஜீவரக்ஷ ன்
வந்துவிட்ைொலனன்று அவளுக்குப் பு ப்பட்டுவிட்ைது. எனவவ,
ம மதியனும் ரொஜபுத்திரர் ளும் வொய்த் தருக் ம்
லசய்துல ொண்டிருந்த லபொழுலதல் ொம் இவள் கூச்ச
ில் ொமல் பொர்த்துக்ல ொண்டு நின்றொள். அவர் ள் வொள்
யுத்தம் லதொைங் ிய உைவன மறுபடியும் அ றத்
லதொைங் ிவிட்ைொள்.

இப்லபொழுது முன்வபொ தன்னுயிரின் லபொருட்டுக் தறு ின்றவ

ளல் ள். தன்டன முன்னொள் திருைர் ள் வசத்தி ிருந்து
ொத்தவனும், இப்வபொது ல ொட யொளி ள் வசமிருந்து ொக்
வந்திருப்பவனும் ஆ ிய ம மதிய விஜயனுடைய
இன்னுயிரின் லபொருட்டு அ று ிறொள், "ஈசொ! ஈசொ! அவடன
லவட்டு ிறொர் வள! ஐவயொ, எனது ரொஜொ! பொத ியொ ிய என்
லபொருட்டு நீயும் உயிர் விைவொ வந்திருக் ிறொய்? என்டனக்
ல ொல் ப் வபொ ிற பொவி ள் உன்டனயும் ல ொல்லு ிறொர் வள!
ஐவயொ! ஐவயொ!" என்று கூக்குர ிட்ைொள். மு த்திவ யும்
மொர்பிவ யும் ட ளொல் புடைத்துக்ல ொண்ைொள். தடரயிவ
விழுந்து புரண்ைொள். தனது பரிமள முயர்ந்த, நீண்ை
ருங்கூந்தட ப் பிய்த்துக் ல ொண்ைொள், ஐவயொ, அந்தப் பசுந்
துளசி மொன் அன்று பட்ை துன்பங் டள நிடனக்கும்வபொது
எமக்கு, மனங் ன்று ிறது,

இப்படி யிருக்கும்வபொது ஓர் ரஜபுத்திரன் பின்புறமொ வந்து

பொய்ந்து அப்பஸ் ொனுடைய பிைரியின்மீ து ஓர் ப மொன
லவட்டு லவட்டியடதயும், அதி ிருந்து இரத்தம் சவரல ன்று
லவளிவயறியடதயும் பொர்த்தொள். உைவன "ஐவயொ" என்று வொன்
ங்குமொறு தறி விட்டு மூர்ச்டச வபொட்டு விழுந்து
விட்ைொள். இதற்குமுன் புவரொ ிதப் பிரொமணர் ளுக்கு எப்படிவயொ
டதரியமுண்ைொ ி ஓைத் தட ப்பட்டு விட்ைொர் ள். தனியொ
மூர்ச்சித்து விழுந்து ிைக்கும் ஸ்திரீ ரத்தினத்துக்கு உதவிபுரிய
வவண்டுவம லயன்பதுகூை அந்தப் புவரொஹிதப் வபடி ளுக்குத்
வதொன்றவில்ட .

இடு ொட்டிவ மூர்ச்சித்து விழுந்த துளஸீவதவி அதற் ப்பொல்

நைந்த விஷயங் லளவற்டறயு மறிய மொட்ைொள். மறுநொள்
இவளுக்குச் சித்த சுயொதீனம் சிறிவதற்பட்டு ண்விழித்துப்
பொர்க்கும்வபொது தொன் ஒரு மொைத்திவ யிருப்பதொ க் ண்ைொள்.
தன்டனச் சுற்றி ம மதியச் வசடிப் லபண் ள் விசிறியிட்டு
வசுதல்
ீ முத ிய உபசரடண ள் லசய்துல ொண்டிருக் க்
ண்ைொள். இவள் ண் விழித்தடதப் பொர்த்தவுைவன ம மதிய
ஸ்திரி லயொருத்தி இவளுக்குப் ப முண்ைொகும்படியொ ஏவதொ
ஒரு மருந்டதவயொ அல் து உணடவவயொ ல ொண்டுவந்து
வொய்க்குள்வள அருள முயன்றொள்.

துளஸீவதவி அந்த உணடவத் தனக்கு வவண்ைொலமன்று

ட யொல் வி க் ி விட்ைொள். பிறகு திடீலரன்று ஓர்
உை ி ிருந்து மற்வறொர் உை த்வத லசன்ற உயிர்
திட ப்பதுவபொ த் திட ப்பொளொ ி, "அம்மொ! நொன் எங்வ
யிருக் ிவறன்?" என்று வ ட்ைொள்.

"வதவி! தொம் சிறிவதனும் பயமடைய வவண்ைொம். தமக்கு

இங்வ எவரும் எவ்விதமொன இடையூறும் லசய்யப்
வபொவதில்ட . எங் ள் எஜமொன் உங் டள எங்வ வயொ
மரணத்தி ிருந்து சம்ரக்ஷடண புரிந்து இங்வ ல ொணர்ந்து
டவத்ததொ எம்மிைம் கூறினொர். அவர் இன்னும் சிறிது
வநரத்திற் ல ல் ொம் இங்வ வருவொர்" என்று ஒரு ம மதியப்
லபண் கூறினொள். துளஸிக்கு எல் ொம் னடவப்வபொ வவ
யிருந்தது. இன்ன இைத்தி ிருக் ிவறொ லமன்பது அவளுக்கு
நன்கு விளங் வில்ட . எனினும் மிகுந்த சிரமத்துைன் "அம்மொ,
உங் ள் எஜமொன் யொவர்?" என்று வ ட்ைொள்.

"எங் ள் எஜமொன் லபயர் அப்பஸ் ொன்" என்று வசடி லயொருத்தி

மறுலமொழி கூறினொள்.

உைவன லசன்ற ொ த்தின் விஷயங் ளடனத்தும் துளஸியின்

ருத்துக்குத் லதளிலவனத் லதரிந்து விட்ைது. இவள் மனத்திவ
ஒருவிதமொன பயம் ஜனிக் த் லதொைங் ிவிட்ைது.
அப்பஸ் ொனிைம் தனக் ிருந்த ொதட க்கூை மறந்துவிட்ைொள்.
'ம மதியனுடைய வட்டில்
ீ நொம் சிடறப்பட்டிருக் ிவறொவம.
இதனொல் என்ன வநருவமொ? என்ற பயம் மொத்திரம் இருந்தது.

ரஜபுத்திர ன்னிட யொத ொல், மனத்தி ிருந்த பயம் சற்று

வநரத்திற்ல ல் ொம் நீங் ிப் வபொய்க் வ ொபமுண்ைொ ி விட்ைது.
உைவன இவளுக் ிருந்த டளப்லபல் ொம் வபொய்ப் ப ங்
ல ொண்ைவளொ ித் தன்டனச் சுற்றியிருந்த ம மதியப்
லபண் டள வநொக் ி, "சவ ொதரி வள, நொன் ஹிந்து வொத ொல்
உங் ள் ஜொதியொடரத் லதொடுவது எனது கு தர்மத்திற்கு
விவரொதமொன விஷயம். தொங் ள் தயவுலசய்து எட்டி நிற்
வவண்டுவம" என்று லசொல் ி மஞ்சத்தி ிருந்து இறங் ிக் ீ வழ
லசன்று உட் ொர்ந்து ல ொண்ைொள்.

ம மதியப் லபண் ள் ஆச்சரியத்டதயும் வ ொபத்டதயும்

அடைந்தவர் ளொ ி, ஏவதொ மறுலமொழி லசொல் விரும்பிய
வபொதிலும், தங் ள் எஜமொன் ட்ைடளடய எண்ணி வொடய
மூடிக்ல ொண்டிருந்து விட்ைொர் ள். எனினும் இவள் ஏவதொ மி ப்
பிரமொதமொன நடிப்பு நடிக் ிறொலளன்று குறிப்புத் வதொன்றுமொறு
தமக்குள்வள ண் சமிக் ிடன லசய்து ல ொண்ைொர் ள். இடதக்
ண்ை துளஸிக்கு மிகுந்த உக் ிரமுண்ைொன வபொதிலும்,
அதடன மனதிவ யைக் ிக் ல ொண்டு சும்மொ இருந்து
விட்ைொள்.

சிறிது வநரத்திற்ல ல் ொம் அப்பஸ் ொன் வந்து வசர்ந்தொன்.

வசடி ள் தொவம வி ிவிட்ைனர்.

இன்னும் மூர்ச்டச மயக் ம் லதளிந்திருக் மொட்ைொ லளன்று

லயண்ணி வந்த அப்பஸ் ொன் எதிவர மிகுந்த வசொர்வும் சிறிது
வ ொபமும் து ங் ிய மு த்தினளொ ி உட் ொர்ந்து
ல ொண்டிருக்கும் துளஸிவதவிடயப் பொர்த்தவுைவன
ஒருவிதமொன ஆச்சரியம் எய்தினொன்.
தனது கு ொசொரப்படி தூர இருந்து ஸ ொம் லசய்துவிட்டு
அருவ வபொய் "அம்வம, இன்னம் யொலதொரு சிரம் பரி ொரமும்
லசய்து ல ொள்ளவில்ட வபொல் வதொன்று ிறவத!" என்றொன்.

உைவன மிகுதியொன வ ொபம் வம ிட்ைவளொ ி ஆக் ிர ம்

ததும்பு ின்ற குரலுைன், "ஏ, ம மதியொ, நொன் ரொஜபுத்திர
ன்னிட லயன்று அறியக் ைவொயொ ! அவமொனம்
அடைவதற்கு முன்பு உயிடரத் துறந்து ல ொள்வதில் எங் ள்
ஜொதிப் லபண் ள் என்றும் லபயர் வொங் ியவர் ள். வழியிவ
பொர்க் ப்பட்ை ன்னிட டய மரணத்தி ிருந்து
சம்ரட்சிப்பவன்வபொல் பொவடன லசய்துவிட்டு முடறப்படி
லயனது தந்டத தொயொரிைம் ல ொண்டு வசர்க் ொமல், ம மதிய
அந்தப்புரத்துக்குக் ல ொண்டுவந்து விட்ை உனது ண்முன்பொ
இவதொ இன்னம் சிறிது வநரத்துக்ல ல் ொம் உயிடர விட்டு
விடு ிவறன், பொர்" என்று லசொல் ி, மொைத்தின் மீ திருந்து ீ வழ
குதித்து இறந்துவிை வவண்டுலமன்ற வநொக் த்துைன் எழுந்து
லசன்றொள்.

உைவன மிகுந்த வசொ த்டதயும் மனப் பதற்றத்டதயும்

அடைந்தவனொ ிய ம மதிய குமொரன், "அல் ொவின்
வம ொடணயிட்டுச் லசொல் ிவறன், உனது ருத்துக்கு
விவரொதமொ உன்டன எவ்விதமொன தீங்குக்வ னும்
உட்படுத்தவவண்டு லமன்ற ஞொப ம் எனக்குக் னவிவ கூைக்
ிடையொது. ொமப் பிசொசுபற்றிய அவந ம மதிய மூை
வொ ிபர் டளப்வபொ நீ என்டனயும் நிடனத்து
விைவவண்ைொம். உன் தந்டதயின் வட்டுக்கு
ீ உன்டனக்
ல ொண்டு லசல் வவண்டுலமன்று லசொல்லு ிறொவய. உனது
தந்டத யின்னொர் என்படதப் பற்றியொவது இன்ன ஊடரச்
வசர்ந்தவர் என்படதப் பற்றியொவது, எனக்கு யொலதொன்றும்
லதரியொது என்படதச் சிறிவதனும் ஆவ ொசிக் வில்ட
அல் வொ? உன்டனக் வ ட்டுத் லதரிந்துல ொள்ள ொ லமன்றொல்
நீ மூர்ச்டச நிட யி ல் வொ யிருந்தொய்!
வமலும் அந்த ஸ்திதியில் உன்டன அரு ிலுள்ள ஏதொவது
ரொஜபுத்திரக் ிரொமங் ளுக்குக் ல ொண்டு லசன்றொல் என்டனயும்
ல ொட புரிந்து உன்டனயும் எரித்திருப்பொர் ள் அல் வொ? என்
மனத்தி ிருந்த ொதட லயல் ொம் அைக் ிக்ல ொண்டு,
லமய்ம்மறந்திருக்கும் லபண்டணக் ட யொவ லதொடுவதுகூை
நியொயமில்ட லயன்று எண்ணி, உன்டன என்
ஆயுதங் ளினொல் எடுத்து, குதிடர மீ து டவத்துக் ல ொண்டு
வந்திருக்கும் என்மீ து நீ தப்பிதமொன எண்ணங் ள் ல ொள்ளுதல்
உனக்கு நியொயமொகுமொ?" என்று விம்மிக் கூறினன்.

இடத லயல் ொம் வ ட்ைவுைவன, "ம மதிய இளவரவச, என்டன

க்ஷமித்து அருளுவரொ
ீ !" என்று கூறி, துளஸி ண்ண ீர் ததும்பி
விட்ைொள்.

"எனக்கு எத்தடனவயொ முடற ட ம்மொ றளிக் க்கூைொத லபரு

நன்டம ள் லசய்திருக்கும் தமது மீ து லபண்புத்தியினொல்
தப்பிதம் எண்ணி விட்வைன். வமலும் - வமலும் .... " என்று
ஏவதொ கூற வந்தவள் வொய் குழறிப்வபொய், ட ளொல் மு த்டத
மூடிக் ல ொண்டு வதம்பத் லதொைங் ி விட்ைொள்.

அடதப் பொர்த்து மனஞ் ச ியொதவனொ ிய ம மதிய வரன்,

ீ
"அம்வம, உன் மனநிட இப்வபொது வநரில்ட . நொன் சிறிது
வநரத்திற் ப்பொல் வரு ிவறன். அதற் ிடைவய ஓர் ஹிந்து
ஸ்திரீயின் மூ மொ உண்டு, சிரம் பரிஹொரத்துக்குரிய
சொமொன் ளனுப்பு ிவறன். அவற்டற உபவயொ ித்துக்ல ொண்டு
சிறிது நித்திடர புரிந்லதழுவொயொ ! ஸ ொம்!'' என்று லசொல் ி
மொைத்தினின்றும் ீ வழ இறங் ி வந்துவிட்ைொன்.

மறுநொட் ொட துளஸீபொயி அரண்மடன மொைத்திவ ஒரு

வநர்த்தியொன அடறயில் ஒரு வஸொபொவின்மீ து சொய்ந்து
ல ொண்டிருந்தொள். இவள் மு த்திவ ஒரு புதிய லதளிவும்
அற்புதமொன சவுந்தரியமும் விளங் ி நின்றன. இவளது ண் ள்
ம ர்ச்சி லபற்றிருந்தன. ஏவதொ ஆச்சரியமொன மொறுபொடு ள்
இவள் மனதிவ ஏற்பட்டிருக் ின்றன லவன்பது மு த்டதப்
பொர்த்த வுைவனவய விளங் ிற்று. இம் மொறுபொடு ள் யொடவ
லயன்படத இங்வ குறிப்பிை விரும்பு ின்வறொம்.

முத ொவது, ரொஜபுத்திர ஸ்திரீயொ ிய துளஸிக்கு ம மதிய

கு த்தொர் மீ திருந்த இயற்ட விவரொதமொனது நீங் ிப் வபொய்
விட்ைது.

ஆரம்பத்திவ வயிரக் டணயொழி மொற்றிய ொ த்தில்

ம மதிய சுந்தரன்மீ து ஒருவிதமொன ொதல் லநஞ்சிவ
வவரூன்றிய வபொதிலும் பின்னிட்டு லநடுநொள் அது மடறந்வத
ிைந்ததல் வொ? அதிலும் இதற்கு முந்தின நொள் மொட யில்
தொன் ன்னி விரதத்திவ வய நொள் ழிக் வவண்டுலமன்றும்,
இல் ொவிட்ைொல் எப்படிவயனும் தற்ல ொட லசய்து உயிர்
துறந்து ல ொள்ள வவண்டுலமன்றும் நிச்சயித்துக் ல ொண்ைொ
ளல் வொ? இந்த நிச்சய லமல் ொம் சிதறுண்டு வபொய்விட்ைது.
விரித்து விரித்லதழுதி பிரவயொஜன லமன்ன?

ம மதிய வரன்
ீ மீ து மறுபடியும் அைங் ொத ொதல்
லபற்றவளொ ி அவடன மணம் புரிந்து ல ொள்ள வவண்டுலமன்ற
எண்ண வமற்பட்ைொல் எத்தடன மொறுபொடு ள் வதொன்றுவமொ
அத்தடன மொறுபொடு ளும் அவளிைத்வத வதொன்றிவிட்ைன.

இந்தச் சிறு டதடயப் படிப்வபொர் ளுக்கு இது சிறிது

ஆச்சரியமொ த் வதொன்றக்கூடும்.

பரம்படரயொ ம மதிய துவவஷி ளொன மஹொவரர்

ீ ளின்
கு த்திவ ஜனித்த துளஸி வதவிக்கு அவளது ரத்தத்திவ வய
ம மதிய லவறுப்பு ந்திருந்தது. உறக் த்திவ கூை ம மதிய
லனொருவடனக் ல ொட புரிவதொ க் னவு ொணக்கூடிய
ஜொதியிவ பிறந்த இந்த வரீ ன்னிட ம மதியடன
விவொ ம் லசய்து ல ொள்ள ொலமன்று நிச்சயிப்பது
அசம்பொவிதலமன்று நிடனக் க்கூடும்.

ஆனொல், அப்படி நிடனப்பவர் ள் ொத ின் இயற்ட டய

அறியொதவர் ள். ொதல் கு ப் பட டமடய அறிய மொட்ைொது,
ொதல் மத விவரொதங் டள அறியமொட்ைொது. ொதல் ஜொதி
வபதத்டத மறந்துவிடும். ொம் லதய்வத்தின் உபொஸ ர் ள்
"அத்டவதி" வள யல் ொமல் "துடவதி" ளல் .

தன்டன ஒருமுடற ல ொள்டளக் ொரர் ளிைமிருந்தும், மற்லறொரு

முடற ல ொட ொரர் ளிைமிருந்தும் ொப்பொற்றி
அதற் ப்பொலும்கூைத் தன்டனப் ப வந்தமொ அபஹரித்துக்
ல ொள்ளவவண்டு லமன்ற வநொக் ம் சிறிவதனுமற்று
விளங்குபவனொ ிய ம மதிய குமொரனது வொ ிபத்டதயும், வரத்
ீ
தன்டமடயயும், ொவணியத்டதயும் லபருந்தன்டமடயயும்
நிடனக் நிடனக் அவளது மனம் உரு ிப் வபொய்விட்ைது.
ஜொதியொசொரம், மத துவவஷம் - என்படவ லயல் ொம் அழிந்து
வபொய்விட்ைன.

வமலும் லைல் ி ந ரத்தில் ஆக்பர் சக்ரவர்த்திக்கும் அவரது

முக் ியப் படைத்தட வர் ளுக்கும் அவன ரொஜபுத்திர
முடிமன்னர் ள் தமது லபண் டள விவொ ம் லசய்து
ல ொடுத்திருக் ிறொர் லளன்ற வதந்தி ள் அவள் ொதிவ
விழுந்திருக் ின்றன. அலதல் ொம் இப்வபொது ஞொப த்துக்கு
வந்துவிட்ைது.

சமயத்திற்குத் தக் படி அனுகூ மொன ொரியங் ளும்,

அனுகூ மொன விவ ொரங் ளும் நிடனப்பிற்கு வருவது
ஸஹஜந்தொ னல் வொ?
###

ப வித ஆவ ொசடன ளுக் ிடைவய முழு ி, இடையிடைவய

லபருமூச்லசறிந்துல ொண்டும், புன்னட புரிந்துல ொண்டும்
சொய்ந்திருந்தவளொ ிய துளஸிவதவி சிறிது வநரத்திற் ப்பொல்
திடுக்ல ன்று எழுந்து நின்றொள்.

எதிவர ம மதிய வரன்

ீ வந்தொன். மஹொ சவுந்தரியம்
தி ழுமொறு பொல்வபொ ப் பரந்து விளங்கும் வதனமும்,
அதிவிசொ த்துைன் வரீ க்ஷ்மியின் வொசஸ்தொனலமன்று
வதொன்றிய மொர்பும், வதவஸ்திரீ ளும் ண்டு அறிவு
ங்குமொறு ஒளிவசிய
ீ ண் ளும், பரந்த லநற்றியும்
உடைவயொனொ ிய அப்பஸ் ொன் வருவடதக் ண்ைவுைவன
துள்ஸியின் உை ில் ஒருவிதமொன வரொமொங் ிதமும், அவள்
மு த்திவ ஒருவிதமொன நொணக் குறியும் வதொன்றின.

அப்பஸ் ொன் : ஸ ொம் பொயீஜ!ீ

துளஸி : ரொம் ரொம்!

அப்பஸ் ொன் : தமது ஊரும், தந்டத தொய் ளின் வபரும்

லதரிவிக்கும் பக்ஷத்தில் அவர் ளுைன் தொம் சந்திப்பதற்குரிய
ஏற்பொடு ள் இப்லபொழுவத லசய் ின்வறன்.

துளஸி : எனது தொய் - தந்டதயர் ள் நொன் ஒரு ம மதியருைன்

ஊருக்கு வந்தொல், என்டன அங் ீ ொரம் லசய்து
ல ொள்வொர் வளொ, என்னவவொ லதரியொது. ஆத ொல்
அவர் டளவய இங்வ தருவித்து விை ொலமன்று
நிடனக் ிவறன். ஆனொல், ஒருவவடள அதுவடர நொன் இங்வ
யிருப்பது தமக்குக் ஷ்ைமொ
யிருக் க்கூடும். அப்படியொனொல் –

அப்பஸ் ொன் : பிரிய ஸுந்தரீ! நொன் இங்கு வரும்வபொது

இதுமுதல் உன்டனச் சவ ொதரியொ வவ பொவிக்
வவண்டுலமன்று என் மனடதக் ல் ொக் ித் தயொர் லசய்து
ல ொண்டு வந்வதன். ஆனொல், இப்வபொது உன் மு ஜ்வயொதியின்
முன்பு என் லநஞ்சம் பனி டரவதுவபொவ டர ின்றது.
உனது ண் ள் என் மனதில் ப விதமொன நம்பிக்ட டள
உண்டுபண்ணு ின்றன. ஏடழயொ ிய என்டன இன்னுலமொரு
முடற ரக்ஷிப்பது வபொல் பொவடன லசய்துவிட்டு, மறுபடியும்
லவறுப்புக் ொட்டினொல் அடத என்னொல் ச ிக் முடியொது.
திருவுளத்டத இப்வபொவத நன்கு லதரிவித்து விைவவண்டும்."

அதன்பின்பு தம்டம யறியொமவ ஏவதொ ஒருவிதமொன

சக்தியின் லசய்ட யொல் இவ் வொ ிபனும் ன்யொ ரத்னமும்
ஒவர மஞ்சத்தின்மீ து வற்றிருக்குமொறு
ீ வநர்ந்துவிட்ைது.

துளஸியமுது தட குனிந்து புன்னட பூத்து நின்றனள்.

----------

படிப்பவர் ளுக்குச் சி லசய்தி ள்

பொரதி எழுதிய முதல் குறுங் டத இதுவொகும். இந்தக்

டதடயச் சக்ரவர்த்தினியில் 1905 நவம்பர் மொதம்
லதொைங் ியவபொது அவர் இரு இதழ் ளிவ வய முடிக் க்
ருதினொர் என்படத 'அடுத்த முடறயில் இச் சிறு டத முடிவு
லசய்யப்படும்' என்ற குறிப்புைன் முதல் அத்தியொயத்தின்
இறுதியிவ எழுதியதொல் உணர் ிவறொம்.

இச் சிறு டதயின் தட ப்டபப் பின்னிட்டு வந்த இதழ் ளில்

துளஸீபொயி சரித்திரம் என்வற பொரதி சுருக் ித் தந்து விட்ைொர்.

அந்த நொளில் லவளிப்பட்ை டத நொவல் ள் யொவும் சரித்திரம்

என்ற லபயரொவ வய பிரசுரமொயின.

உதொரணமொ , வவதநொய ம் பிள்டள தொம் எழுதிய டதக்குப்

பிரதொப முத ியொர் சரித்திரம் என்றும், ரொஜம் அய்யர் தொம்
எழுதிய டதக்குக் ம ொம்பொள் சரித்திரம் என்றும் லபயர்
சூட்டினர்.

இதன் தொக் ம் பொரதிக்கும் ஏற்பட்ைது வபொலும்!

இந்து - முஸ்லீம் ஒற்றுடமக் ொ வும், உைன் ட்டை ஏறும்

வழக் ம் அவசியம் இல் ொதது என்படத உணர்த்திக்
ொட்டுவதுைன் ொத ின் லபருடமடயச் சுட்டிக் ொட்ைவும் பொரதி
பிரசொர வநொக்வ ொடு இந்தக் டதடய எழுதினொர் என்று
ல ொள்ள ொம்.

லஷல் ிதொஸ் என்ற புடனலபயரில் இச் சிறு டதடயப் பொரதி

எழுதினொர் என்பது குறிப்பிைத்தக் து.

இக் டத முதன்முத ொ நூ ொக் ம் லபற்ற ொ வரிடசப்

படுத்தப்பட்ை பொரதி படைப்பு ள் லதொகுதியில்
பதிப்பிக் ப்லபற்றது.
------------

4. ைாஸியும் லசட்டியும் (ஒரு சிறு கதை)

முைல் அத்ைியாயம்
க ிங்க ராஜ்யத்ைில

முன்லனொரு ொ த்தில், ிங் வதசத்து ரொஜதொனியொ ிய ை

ந ரத்தில் வல் ப் ரொஜன் என்ற வவந்த லனொருவன் அரசு
லசலுத்தி வந்தொன். அவன் தனக்கு வரும் அரசிடறயில் ஒரு
பகுதிடயத் "தொஸி நிதி" என்லறொரு தனி நிதியொ ப் பகுத்து
டவத்தொன், வ ொயில் நிதி, ல்வி நிதி, ரொணுவ நிதி, விவசொய
நிதி, லதொழில் நிதி முத ிய மற்லறல் ொ நிதி டளக் ொட்டிலும்
அவ்வரசன் அந்த தொஸி நிதிக்கு அதி த் லதொட
ஏற்படுத்தினொன். அந்த நிதிக்குத்தொன் லச வும் அதி ம்.

வருஷத்துக்கு சுமொர் நூறு, நூற்றிருபது தொஸி ளுக்குக்

குடறயொமல் அந்த ரொஜொ விட க்கு வொங்குவது வழக் ம்.
அவர் ளுக்குத் தன் அந்தப்புரத்தில் தனித் தனி வஸதி ள்
லசய்து ல ொடுத்தொன். அவன் பட்ைத்துக்கு வந்து பதினொறு
வருஷங் ளொயின. இது வடர சுமொர் ஆயிரத்லதண்ணூறு
தொஸி ள் அவன் அந்தப்புரத்தில் வசர்த்து விட்ைொன். தசரதன்
அறுபதினொயிரம் ஸ்திரீ டள மணம் புரிந்து ல ொண்ைதொ வும்,
துருக் ி ஸுல்தொன் ளில் ப ரும். இந்தியொவில் ப நவொபு ள்,
ரொஜொக் ள், நிஜொம் ள், திவொன் ள் முத ிவயொர் ளும்
ஆயிரக் ணக் ொன லபண் டள அந்தப்புரங் ளில் வசர்த்து
டவத்திருந்த தொ வும், புரொணங் ளிலும், சரித்திரங் ளிலும்,
நவன
ீ நடை ளிலும் அறி ிவறொம்.

இலதன்னைொ சுத்த வமொசமொன வவடிக்ட ! ஆயிரம்

லபண்ைொட்டி டள டவத்துக்ல ொண்டு ஒரு மனிதன் எப்படிக்
குடித்தனம் பண்ணுவொன் என்படத நிடனக்கும்வபொது, எனக்குப்
லபரிய வியப்புண்ைொ ிறது.

ஒரு லபண்ைொட்டிடய டவத்துக்ல ொண்டு ொ ம் தள்ளுவது

லபரும்பொன்டமயொன ஜனங் ளுக்குப் லபரிய ஷ்ைமொ
இருக் ிறது. அப்படி யிருக் , நூற்றுக் ணக் ொ வும்
ஆயிரக் ணக் ொ வும் மடனவியடர ஒருவன் ட்டியொளத்
துணிவு ல ொண்ைடத எண்ணுமிைத்வத, எனக்கு நட ப்பும்
துயரமும் ந்து விடள ின்றன. இது நிற் ..

ஒருநொள், வமற்கூறிய வல் பரொஜன் ல ொலுவில் ஒரு ிழப்

பிரொமணன் இரண்டு அழ ிய, இளடம யுடைய தொஸிப்
லபண் டள அடழத்துக் ல ொண்டு வந்தொன். இது வடர அந்த
ரொஜொ விட க்கு வொங் ிய லபண் டள லயல் ொம் ஸொதொரண
வயிரங் ளுக்கும், மற்ற மணி ளுக்கும் ஒப்பிை ொலமனில்,
இவ்விரண்டு லபண் டளயும் ீ ர்த்தி லபற்ற 'வ ொஹினூர்'
(ஒளிக்குன்று) என்ற ரொஜ வயிரத்துக் ல ொப்பிை ொம்.
இவர் டள வநொக் ி அவ்வரசன் அளவில் ொத ம ிழ்ச்சி
படைத்தவனொய், "இவர் ளுக்கு விட லயன்ன லசொல்லு ிறீர்?"
என்று வமற்படி பிரொமணனிைம் வ ட்ைொன்,

"மூத்த லபண் வமொஹனொங் ிக்கு விட ஒன்பதினொயிரம்

லபொன், இடளயவளொ ிய ிதொங் ிக்கு விட பத்தொயிரம்
லபொன்" என்று பொர்ப்பொன் லசொன்னொன்.
இக் ொ த்தில் சி ர் ப வதசத்துத் தபொல் முத்திடர ள்
வச ரித்து டவப்பதுவபொல், அந்த ரொஜொ தொஸி டளச் வசர்த்து
டவத்துப் பழ ி, அந்தத் லதொழி ில் ட வதறியவனொய்
விட்ைபடியொல் தொஸி ளுக்கு விட நிர்ணயம் பண்ணுவதில்
அவன் மஹொ நிபுணனொயினன். ஆத ொல், இப் லபண் ளுடைய
உண்டமயொன அருடம யுணரொமல், அந்த நொட்டுப்புறத்துப்
பொர்ப்பொன் இத்தடன ஸுந்தரமொன மொதருக்கு இத்தடன
குடறந்த விட லசொல்வடதக் வ ட்டுக் ளிப்
லபய்தியவனொய்த் தன் ொர்யஸ்த லனொருவன் மூ மொ ப்
லபொக் ிஷத்தினின்றும் அந்த க்ஷணவம இருபதினொயிரம் லபொன்
ல ொண்டு வரும்படி லசய்து பிரொமணன் வ ட்ைபடி விட
பத்லதொன்பதினொயிரம் லபொன்னும், அவனுக்கு இனொமொ
ஆயிரம் லபொன்னும் ல ொடுத்து, வமவ வஜொடி சொல்டவ, வயிரக்
டுக் ன், வயிர வமொதிரம் முத ிய வரிடச ளும் ல ொடுத்து,
அந்தப் பிரொமணடன மரியொடத பண்ணி அனுப்பி விட்டு,
தொஸிப்லபண் ளிருவடரயும், அந்தப்புரத்திவ வசர்ப்பித்து
விட்ைொன்.

பிறகு, அந்தப் பொர்ப்பொன் அரசனிைமிருந்து வொங் ிய

இருபதினொயிரம் லபொன்டனயுங் ல ொண்டு, தன் பிறப்பிைமொ ிய
நொ புரத்துக்கு ஸமீ பத்திலுள்ள ிரொம் லமொன்றுக்குத்
திரும்பிப்வபொய் அங்கு, வமற்கூறிய வவடசப் லபண் டள
விட ப்படுத்தி வரும்படி தன்னிைம் ஒப்புவித்த தொய்க்
ிழவியிைம், "உன் லபண் டளத் தட க்கு மூவொயிரம் லபொன்
வதம்
ீ விற்வறன். ஆறொயிரம் லபொன் ிடைத்தது. அதில் ஆயிரம்
லபொன் எனக்குத் தர ல டுத்துக்ல ொண்வைன். மிச்சம் ஐயொயிரம்
லபொன்டன உனக்குக் ல ொடுக் ிவறன்" என்று லபொய் லசொல் ி
அவளிைம் ஐயொயிரம் லபொன்டனக் ல ொடுத்து, மிஞ்சிய
பதிடனயொயிரம் லபொன்டனயும் தன் ட யில் அழுத்திக்
ல ொண்ைொன்.
 ிங் நொட்டு நிட யறியொதவளொ ிய அந்தத் தொய்க்
ிழவியும், தன் லபண் ளுக்கு இத்தடன உயர்ந்த விட
ல ொண்டு வந்த பிரொமணனிைம் மி நன்றியுணர்
வுடையவளொய், அவனுக்கு ஒரு பசு மொடும், இரண்டு
பட்டுக் டர வவஷ்டி ளும், ஒரு லபொற் ிண்ணமும் தொனம்
பண்ணினொள். இது நிற் .

ிங் வதசத்தில் வல் ப ரொஜன் தன் அந்தப் புரத்திலுள்ள

ஆயிரத் லதண்ணூவற சில் டர மொதர் டளக் ொட்டிலும்
ிதொங் ியிைம் அதி வமொஹப் டபத்தியங் ல ொண்டு
விட்ைொன். அரசன் இங்ஙனம் ிதொங் ிக்கு அடிடமயொய்
விட்ைதினின்றும், ரொஜ்யத்தில் ிதொங் ி இட்ைவத சட்ைமொய்
விட்ைது.

இதினின்றும் அந்த வவடசம ள் லபொருள் வசர்ப்படதவய லபரிய

லவறியொ க் ல ொண்டு ரொஜ்யத்டதச் சூறொவளிக் ல ொள்டள
யிைத் லதொைங் ி விட்ைொள். மந்திரி உத்வயொ முதல் வதி
ீ
லபருக்கும் சக் ி ி உத்வயொ ம் வடர, ரொஜ்யம் முழுதிலும்,
யொருக்கு எந்த வவட வவண்டுமொனொலும், ிதொங் ிக்கு
ஞ்சம் ல ொடுக் ொத வடர, அந்த வவட ிடைக் ொது.

பொை ர், நொட்டியக் ொரர், வொத்யக் ொரர், குஸ்தி லசய்வவொர்,

விரொயர், நொை க் ொரர், மந்திரவொதி ள், வித்வொன் ள்,
வி ை வி ள், னபொடி ள், கூத்தொடி ள் - ரொஜொவிைம்
ஸம்மொனம் வொங்கும் லபொருட்டு யொர் வந்தொலும்,
அவர் ளுக்குக் ிடைக் க் கூடிய ஸம்மொனத் லதொட ளில்
மூன்றில ொரு பங்கு ிதொங் ிக்குக் ல ொடுப்பதொ முத ொவது
ஒப்புக்ல ொண்ைொ ல ொழிய, அரண்மடனயில் அவர் ளுக்கு
மூன்று ொசுகூைக் ிடைக் வழி யில் ொமல் வபொய்விட்ைது.

வியொபொரி ளிைமும் லதொழி ொளி ளிைமும் அவள் ல ொள்டள

யிட்ை திரவியங் ளுக்குக் ணக்வ யில்ட . வமலும்,
ரொஜொங் த்தின் ஸொமொன்யத் தீர்டவப் பணத்திலும் பொதிக்குக்
குடறயொமல் அவள் தனக்குப் புதிய புதிய ஆபரணங் ள்
பண்ணுவதில் லச விட்டுக் ல ொண்டு வந்தொள்.

அந்த வல் ப ரொஜனுக்கு நீதி சி ொமணி என்ற மந்திரி

லயொருவன் இருந்தொன். அவன் அரசனுடைய நடை டள
லயல் ொம் ண்டு, மி வும் மனம் லநொந்து, ப முடற
ல ஞ்சியும் இடித்துச் லசொல் ியும் அரசடனச் சீர்திருத்த
முயன்றொன். ஆனொல், மஹொ மூைனொ ிய வல் ப ரொஜன் தன்
மந்திரியின் உயர்ந்த சற்வபொதடன டளச் லசவி ல ொடுத்துக்
வ ட் வவ யில்ட .

இதினின்றும், அந்த மந்திரி நிரொடச ல ொண்ைவனொய்ப்

பின்வருமொறு தன் மனதுக்குள்வள வயொசிக் ொனொன்:

"ஆஹொ, இந்த அரசு நிச்சயமொ வவ அழிந்து வபொய்விடும். அது

உள்ளங்ட லநல் ிக் னி வபொ வும், பசுமரத் தொணி வபொ வும்
விளங்கு ிறது. மூைனொ ிய வல் பன் நொம் எவ்வளவவொ இடித்
திடித்துச் லசொல் ியும் வ ளொமல், ிதொங் ியின் வமொஹ
வட யில் வழ்ந்து
ீ நொட்டைப் லபரும் பொழொக்கு ிறொன்.

நொட்டிவ பஞ்சமும், பிணி ளும், ல ொள்டள ளும் தட விரி

வ ொ மொ க் கூத்தொடு ின்றன. எந்தத் திடசயிலும் நமக்குக்
ைன் ல ொடுப்பொரில்ட . நொட்டுப் லபொக் ிஷத்திவ ொலசன்ற
வ சவம ிடையொது. வதசத்டத ிதொங் ி லயொருத்தி யிருந்து
அட்டை உறிஞ்சுவதுவபொவ உறிஞ்சு ிறொள். ஜனங் டளப்
பஞ்சத்தின் வொயினின்று மீ ட் வழிவய இல்ட .
வசொறில் ொதவர் ள் ந் லதொைங்குவொர் ள்.

லசன்ற சி மொஸங் ளொ உள்நொட்டுப் வபொர்

லதொைங்குவதற்குரிய சூழ்ச்சி ள் ஒன்றன்பின் ஒன்றொ
லவளிப்பட்டுக் ல ொண்டு வரு ின்றன. இதுவடர லவளிப்பைொத
சூழ்ச்சி ள் இன்னும் எத்தடன இருக் ின்றனவவொ,
ைவுளுக்குத்தொன் லதரியும். இந்த ரொஜ்யத்டதக் விழ்க்கும்
லபொருட்ைொ ச் லசய்யப்படும் வவறு சி சூழ்ச்சி டளப் பற்றி
நமக்கு உளவு ள் லதரிந்தொலும், நம்மொல் அைக் முடியொதபடி
அடவ அத்தடன வ ியவரொல் நைத்தப்படு ின்றன. இந்த
அரசனுடைய லநருங் ிய சுற்றத்தொர் ளிவ வய சி ர்
இவனுக்கு நொசந் வதடு ிறொர் ள். நொலமன்ன லசய்ய ொம்?

நொவம இந்த அரசனுக்கு முக்ய ப மொ இருப்படத யுணர்ந்து

இவனுடைய விவரொதி ளிற் ப ர் முத ொவது நம் உயிடரப்
வபொக் ிவிை ஆவ ொசடன லசய்து ல ொண்டிருக் ிறொர் ள். இனி,
இந்த நொட்டில் இருந்தொல் நமதுயிருக்குச் வசதம் விடளவது
திண்ணம்.

இந்த நொட்டின் ப திடச ளிலும் ஒன்று, பத்து, நூறு, ஆயிரமொ

நமக்குக் ிடளத்து வரும் சத்துருக் ளடனவரிலும் அதி
பயங் ரமொன சத்துரு ிதொங் ி, ிதொங் ியின் பட
லயன்றொல் பிசொச வ ொ ம் முழுதும் பட யொவதற் ல ொப்பொகும்.

இவளுடைய ட யொட் ள் எந்த இைத்தில் நம்முடைய

விழி ளில் அக்னித் திரொவ த்டத ஊற்றுவொர் வளொ? எந்த
இைத்தில் நம்முடைய லசவி டள விஷந் வதொய்த்த த்தியொல்
அறுப்பொர் வளொ? எந்த நிமிஷத்தில், எங்வ , நம்முடைய சிரம்
துண்டிக் ப்படுவமொ? எங்வ , எந்த ஸடபயில், எந்த விருந்தில்,
எந்த வநரத்தில் நம்டம வி ங் ிட்டுக் ல ொண்டு வபொ ஏற்பொடு
லசய்வொவளொ? எங்வ , நம்டமச் சித்திரவடத புரிய ஏற்பொடு
லசய்வொவளொ? என்று ப விதமொ வயொசடன பண்ணி, ஓரிரண்டு
தினங் ளுக்குள்வள தனக்குரிடமயொன நட டளயும்
பணங் டளயும் எடுத்துக்ல ொண்டு, ரஹஸ்யமொ இரவிவ வய
புறப்பட்டுத் தன் குடும்பத்தொருைன் ொசிக்குப் வபொய்விட்ைொன்.

ொசிக்குப் வபொய்ச் வசர்ந்த பிறகு, டதர்ய மடைந்தவனொய்த்

தொன் புறப்பட்டு வந்ததற்குரிய ொரணங் டள லயல் ொம்
விஸ்தொரமொ எழுதி வல் ப் ரொஜனுக்வ ொர் ஓட விடுத்தொன்.
வல் ப ரொஜனுக்கு வமற்படி நீதி சி ொமணி லயன்ற மந்திரி
ஒருவவன முக் ிய ப மொ இருந்தொன். அவடனத் தவிர
ஓருயிர் கூை வல் ப ரொஜன் மீ து இரக் ஞ் லசலுத்தவில்ட .
நொட்ைொர் அடனவரும் அவடனயும் ிதொங் ிடயயும் ஒழித்து
விைவவண்டுலமன்ற எண்ணங் ல ொண்டிருந்தொர் ள்.

எனவவ, மந்திரி நொட்டை விட்வைொடிய பின் ஒரு வொரத்துக்குள்

வதசத்தில் லபருங் ம் விடளந்தது. ஜனங் ள் வல் ப்
ரொஜடன ரொஜ்யத்தினின்றும் நீக் ி அவனுடைய தொய்
பொ ஸ்தனொ ிய மற்லறொருவடனப் பட்ைத்துக்கு டவத்தொர் ள்.
அப்வபொது வல் ப ரொஜன் ஒரு வொளொல் தன் ழுத்டதத் தொவன
அறுத்துக் ல ொண்டு மொய்ந்தொன்.

கு த் லதொழி ிவ சித்தம் இயல்பொ ப் பொயும். ஆத ொல்

வல் ப ரொஜன் மடிந்தவுைன் வமொஹனொங் ியும் ிதொங் ியும்
தத்தம் உடைடம டள லயடுத்துக் ல ொண்டு ிங்
ரொஜ்யத்தினின்றும் தப்பிவயொடிப் வபொய் பிற நொடு ளுக்குச்
லசன்று, அங்கு தம்முடைய பரம்படரத் லதொழி ொ ிய வவடசத்
லதொழிட வய நைத்த வவண்டுலமன்று தீர்மொனித்துக்
ல ொண்ைொர் ள்.

வமொஹனொங் ியிைம் க்ஷக் ணக் ொ வும், ிதொங் ியிைம்

வ ொடிக் ணக் ொ வும் திரவியங் ள் இருந்தன. ிங் நொடு
பஞ்சத்தினொல் அழிய, அதன் லசல்வத்தின் லபரும் பகுதிடய
இவ்விரண்டு தொசி ளும் வொரிக்ல ொண்டு வபொயினர்.

வமொஹனொங் ி ொசிக்குப்வபொய் அங்கு ஹரிச்சந்திர

மஹொரொஜன் சந்திரமதிடய விட கூறிய டைத்லதருவில்
ஒரு லபரிய மொளிட ட்டிக் ல ொண்டு, அங்கு வவடசத்
லதொழில் புரிந்து வந்தொள்.

இடளயவளொ ிய ிதொங் ியின் சரிடதடய அடுத்த

அத்யொயத்தில் விஸ்தொரமொ ச் லசொல்லு ிவறொம்.
--------

இரண்டாம் அத்ைியாயம்
ிைாங்கி அமிர்ை நகரத்ைில் குடிலயறியது

லதற்குக் ை ினிடைவய சந்திவரொதயத் தீவு என்லறொரு

விைமிருக் ிறது. அதற்கு இக் ொ த்தில் மவ ய பொடஷயில்
"பூவ ொ பூ ொங்" என்று லபயர் - லசொல்லு ிறொர் ள். அந்தத்
தீவின் ரொஜதொனிக்கு அக் ொ த்தில் அமிர்த ந ரம் என்று
லபயர். அங்கு நமது டத நடைலபற்ற ொ த்தில் சந்திர
வர்மன் என்ற தமிழ்வவந்தன் அரசு லசலுத்தி வந்தொன். சுற்றி,
ஆயிரம் தீவு ள் அவனுடைய ஆட்சியின் ீ வழ யிருந்தன.
எல் ொப் பக் த்து மன்னர் ளிைமிருந்தும் அவனுக்குக்
ொணிக்ட ள் வந்தன, "லதன் ைல் தட வன்" என்ற
விருதுைன் வொழ்ந்தொன். பூமண்ை த்தில் வியொபொரக் ப்பல்
வதிக்கு
ீ அவவன தனிப் லபருங் ொவ னொ விளங் ினொன்.

அக் ொ த்தில், ிங் ரொஜ்யத்தினின்றும் ப்பவ றி, ிதொங் ி

வநவர சந்திவரொதயத் தீவில் அமிர்த ந ரத்தில் வந்திறங் ினொள்.
ப்பட விட்டிறங் ி அந் ந ரத்தில் ஒரு தர்மசொட க்குப்
வபொய், அங்வ தனக்ல ன்று சி அடற ள் வொங் ிக்ல ொண்டு
குடி புகுந்தொள்.

ந ரத்தின் விவசஷங் டளயும் வியொபொரப் பொங்கு டளயும்,

அங்குள்ள விவசஷச் லசல்வர் ளின் குணம், நடை முத ிய
விவரங் டளயும் பற்றி விசொரடண லசய்துல ொண்டு, அந்த
தர்மசொட யிவ வய சிறிது ொ ந் தங் ி யிருந்தொள். அப்பொல்,
மொதம் முந்நூறு லபொன் சம்பளம் ல ொடுத்து விதுரப்பிள்டள
லயன்ற வவளொளன் ஒருவடனத் தனக்குக் ொர்யஸ்தனொ
நியமனம் லசய்தொள்.

அப்பொல் அவள் விதுரடனக் ல ொண்டு சி உயர்ந்த

வியொபொரி டளத் தருவித்துத் தன்னிைமிருந்த நட ள், லபொன்,
மணி, லரொக் நொணயம் - எல் ொவற்றுக்கும் லமொத்த மதிப்புப்
வபொடுவித்தொள். ிங் நொட்டி ிருந்து அவள் ல ொள்டள
யிட்டுக்ல ொண்டு வந்த லசல்வத்துக்கு லமொத்த மதிப்பு முந்நூறு
வ ொடிப் லபொன் விழுந்தது.

முத ொவது, ஐந்து வ ொடிப் லபொன் லச விட்டு ந ர் நடுவிவ

அந் நொட்ைரசனுடைய மொளிட டயக் ொட்டிலும் மி வும்
அற்புதமொன ொட்சி யுடைய லபரிய மொளிட லயொன்று கூை
வ ொபுரங் ள், ஏழு விஸ்தொரமொன மொடி ள் - அதொவது,
உப்பரிட ளுைன் ட்டுவித்தொள்.

அந்த மொளிட ட்டும் லபொருட்டு, யவன வதசத்தினின்றும்

ட வதர்ந்த சிற்ப சொஸ்திரி லயொருவடன வரவடழத்தொள்,
மொளிட முழுதும் பளிங்கு வவட , உச்சத்திவ ஏழொம்
உப்பரிட யி ிருந்த லீ ொ மண்ைபத்தில் மொத்திரம்
விதொனத்திலும், தூண் ளிலும், லபொன்னும் விட யுயர்ந்த
ரத்தினங் ளும் இடழக் ப்பட்டிருந்தன.

எல் ொ உப்பரிட ளிலும் ப லீ ொ மண்ைபங் ளும், விருந்துக்

கூைங் ளும், நொை சொட ளும், சித்திர சொட ளும் மி வும்
அழ ொ நிர்மிக் ப்பட்டிருந்தன. மொளிட டயச் சுற்றிச்
சதுரமொ , மி விஸ்தொரமொன லதொரு பூஞ்வசொட
லசய்வித்தொள். அதில் ப நீவரொடை ளும், சுடன ளும்,
பளிங்குத் தைொ ங் ளும், அருவி ளும், புஷ்பமொரி வபொவ நீர்
தூவும் லபொறி ளும் சடமப்பித்தொள்.

உ முழுதிலுமுள்ள ப ப வதசங் ளினின்றும் இனிய

னிதரு மரங் ளும், அருடமயொன மருந்துப் பூண்டு ளும்,
மூ ிட ளும், பூச்லசடி ளும், ல ொடி ளும் வரவடழத்து அத்
வதொட்ைத்தில் டவத்தொள். அது வதவவந்திரனுடைய
நந்தவனத்டதப் வபொல் விளங் ிற்று, அதற்கு "நந்தனம்" என்வற
லபயருமிட்ைொள்.
அப்பொல், ிதொங் ி தன் ொர்யஸ்தனொ ிய விதுரடன
அடழத்து, "இந்தத் தீவு முழுடமயிலும் தனக்கு நி ரில் ொத
திறடம ல ொண்ை டவத்யன் ஒருவடன மொஸம் ஐந்நூறு
லபொன் சம்பளத்தில் நம்மிைம் வவட பொர்க்கும்படி திட்ைம்
பண்ணிக் ல ொண்டுவொ" என்றொள்.

விதுரனும் அங்ஙனவம ஸொக்ஷொத் தன்வந்திரி முனிவருக்கு

நி ரொன ங் ொபுத்ரன் என்ற மருத்துவடனத் திட்ைம் பண்ணிக்
ல ொடுத்தொன்.

பிறகு, ிதொங் ி விதுரடன வநொக் ி, "ஆளுக்குப் பதினொறு

லபொன் மொஸச் சம்பளமொ , மொளிட வொயில் ொப்பதற்குப்
பன்னிரண்டு வொட் வசவ டரத் திட்ைம் பண்ணிக் ல ொடு"
என்றொள்.

அவனும் அங்ஙனவம சுத்த வரரொ

ீ ிய பன்னிரண்டு ொவ ொளர்
திட்ைம் பண்ணினொன்.

அதன்பின் ிதொங் ி, விதுரடன வநொக் ி, "இருபது தொஸிப்

லபண் டளத் தயொர் லசய்து ல ொண்டு வொ. எல் ொருக்கும்
ஏறக்குடறயப் பதினொன்கு அல் து பதிடனந்து மட்ைத்தில்
ஸம் வயதொ இருக் வவண்டும்,

ஏறக்குடறய ஸமொன உயரமும் அ மும் உடைவயொரொய்,

ஒவர சொயலுடைவயொரொ இருக் வவண்டும். ஒவ்லவொருத்தியும்
அருடமயொன அழகுடையவளொ வும் ஸங் ீ தம், பரதம், எழுத்துப்
படிப்பு முத ியவற்றில் மிக் வதர்ச்சி யுடையவளொ வும்
இருக் வவண்டும். தட க்கு நூறு லபொன் சம்பளம்
ல ொடுப்வபொம்" என்றொள்,

இது வ ட்டு விதுரனும் அவள் லசொல் ிய க்ஷணங்

லளல் ொம் லபொருந்திய இருபது தொசிப் லபண் டளத் தயொர்
லசய்து ல ொடுத்தொன்.
அப்பொல் ிதொங் ி ஒரு லபொற் ப ட யில் வயிர
எழுத்துக் ளொவ பின்வருமொறு விளம்பரம் லபரிதொ
எழுதுவித்து, வதியிவ
ீ வபொவவொருக் ல ல் ொம் நன்றொ த்
லதரியும்படி தன் மொளிட யின் லவளிப்புறத்திவ
லதொங் விட்ைொள்.
--------

"பூல ாக ரம்தப" விளம்பரம்

ிங் வதசத்து ரொணியும், பூமண்ை முழுடமயிலும்

அழ ிவ நி ரற்றவளுமொ ிய ஸ்ரீமதி ிதொங் ி வதவி இந்த
மொளிட யில் வந்து தொஸியொ வசிக் ிறொள், இங்வ இந்திர
வபொ ங் ளுக் ிடணயொன ப வட இன்பங் ள் லபற ொம்.
இரலவொன்றுக்குக் கூ ி ஆயிரம் லபொன்.

இங்ஙனம் விளம்பரம் நொட்டித் தன் கு த்துக்குரிய வியொபொரம்

லதொைங் ினொள்.

அவளுடைய லசல்வம் நொளுக்கு நொள் ொட்டுத் தீடயப்வபொவ

மிகுதிப்பட்டுக் ல ொண்டு வந்தது.

லசொக் நொதன் லசட்டி தொஸி வட்டிவ

ீ பட்ை பொடு

அப்வபொது, தமிழ் நொட்டி ிருந்து சந்திவரொதயத் தீவுக்குப் வபொய்

வியொபொரம் லசய்துல ொண்டிருந்த லசொக் நொதன் லசட்டி என்ற
தனடவசிய லனொருவன் ிதொங் ியின் வட்டுக்குப்
ீ வபொ
வவண்டுலமன்று நிச்சயித்து, ஒரு நொள் மொட யில், ஆயிரம்
லபொன் முடிப்புக் ட்டி லயடுத்துக்ல ொண்டு, மி வும் ைம்பமொ
உடை உடுத்துக்ல ொண்டு, அதி பவைொபமொன குதிடர
வண்டியிவ றிப் வபொய், அவள் மொளிட யின் வொயிலுக் ல திவர
இறங் ினொன்.

அங்வ ொவல் ொத்துக் ல ொண்டு நின்ற வொட் வசவ

லனொருவடன வநொக் ிச் லசொக் நொதன் லசட்டி, "ஆரங்வ ?
வசவ ொ, இப்படி வொ. உள்வள ிதொங் ியிைம் வபொய்ச்
லசொக் நொதன் லசட்டியொர் விஜயம் லசய்திருப்பதொ த் லதரிவி"
என்றொன்.

வசவ ன் உள்வள வபொய், விதுரனிைந் லதரிவித்தொன். உைவன

ொர்யஸ்தனொ ிய விதுரப் பிள்டள லவளிவய வந்து, லசட்டிடய
மி வும் மரியொடதயுைன் மொளிட க்குள் அடழத்துச் லசன்றொன்;
லசட்டியிைம் ஆயிரம் லபொன்டன வொங் ிப் பணப் லபட்டியில்
டவத்துக் ல ொண்ைொன்; ிதொங் ியின் உருவம் மி வும்
அழ ொ வும், நுட்பமொ வும் வடரயப்பட்டிருந்த வமொதிர
லமொன்டறச் லசட்டியிைம் ல ொடுத்தொன்.

"இது எனக்கு இனொமொ?" என்று லசட்டி வ ட்ைொன்.

அதற்கு விதுரன், "அப்படி யன்று; லசட்டியொவர இந்த வமொதிரம்

தங் ளிை மிருந்து நொன் ஆயிரம் லபொன் லபற்றுக் ல ொண்ைதின்
அடையொளம். இடத உள்வள ஒவ்லவொரு அடறயிலும்
ொண்பிக் வவண்டும்" என்று லசொல் ி விட்டு ஒரு
ட ம்மணிடயக் குலுக் ினொன்.

அந்த லவள்ளி மணியின் ஒ ி சன்னமொ இருந்தொலும், அந்த

மொளிட முற்றிலும் வ ட்கும். அந்த ஒ ிடயக் வ ட்ை
மொத்திரத்திவ , ிதொங் ியின் இருபது வசடியர் ளில்
ஒருத்தியொ ிய ரமொ என்பவள் வந்து வதொன்றினொள், இவள்
லசம்பட்டுப் புைடவயும், லசவந்த பட்டு ரவிக்ட யும், மொணிக்
பூஷணங் ளும், லசந்நிற ம ர் ளும் அணிந்தவளொய்
அக் ினிவதவனுடைய சக்திவபொவ வந்து நின்றொள்.

அவடளக் ண்ைவுைவன லசொக் நொதன் லசட்டி இவள்தொன்

ிதொங் ி லயன்ற தவலறண்ணத்தொல் "அடீ, ிதொங் ி" என்று
லபருங் குர ிட்டுக் கூவி அவள் வமவ வபொய் விழுந்தொன்.
விதுரன் "கூ., கூ," என்று த்தினொன், அந்தப் லபண் லீலரன்று
நட த்தொள். லசட்டிஆந்டதடயப்வபொல் விழித்தொன்.
அப்வபொது விதுரன் லசொல்லு ிறொன்: "லபொறும், ஐயொ,
லசட்டியொவர; லபொறுத்திரும். இவள் ிதொங் ி யில்ட ,
இவளுடைய லபயர் ரமொ. இவள் வசடி ளில் ஒருத்தி,
இவளுைன் உள்வள வபொம். வமல் நைக் வவண்டிய
விஷயங் டள இவள் லதரிவிப்பொள்" என்றொன்.

இடதக் வ ட்டுச் லசட்டி, "ஏன்? ிதொங் ி இந்த ஊரில்

இருக் ிறொவளொ? இல்ட வயொ?" என்று வினவினொன்.

ரமொ மீ ண்டும் நட த்தொள். அப்வபொது விதுரன், "பயப்பைொவதயும்

லசட்டியொவர, ிதொங் ி இங்வ தொன் இருக் ிறொள். ஆனொல், நீர்
அவடளப் பொர்க்கு முன்பு ப ொர்யங் ள் நைந்தொ வவண்டும்;
வநரத்டத வண்வபொக்
ீ ொவதயும். இவளுைவன வபொம். நைக்
வவண்டிய ொர்யங் டள லயல் ொம் இவள் அறிவிப்பொள்"
என்றொன்.

நல் லதன்று லசொல் ிச் லசொக் நொதன் லசட்டி ரமொவுைன்

உள்வள லசன்றொன். ரமொ இவடனப் ப அடற ளின் வழிவய
ைத்திச் லசன்று டைசியில் ஸ்நொந அடறயிவ ல ொண்டு
வசர்த்தொள். அங்கு லபொன்னொல் லசய்த ஒரு லபரிய
ட ம்மணிடய எடுத்துக் குலுக் ினொள்.

உைவன, இரண்டு புதிய லபண் ள் வந்தனர். இவ்விருவரும்

பச்டசப் பட்டுடுத்து பச்டச ரவிக்ட யும், பச்டச அணி ளும்,
பசுந்துழொய், மருக்ல ொழுந்தும் புடனந்திருந்தனர். இவர் டளப்
பொர்த்தவுைவன லசட்டி இவ்விருவரில் யொர் ிதொங் ி என்று
லதரிந்துல ொள்ள முடியொதவனொய், ரமொடவ வநொக் ி, " ி- ி-
ிதொங் ி யொர்?" என்று வ ட்டுப் டபத்தியம் பிடித்த
ஆந்டதடயப் வபொல் விழித்தொன்.

அப்வபொது ரமொ, "உளறொவதயும். இவ்விருவரும்

என்டனப்வபொவ வசடி ள். விதுரன் ல ொடுத்த வமொதிரத்டத
இவர் ளிைம் ொண்பியும்" என்றொள். லசட்டி வமொதிரத்டதக்
ொண்பித்தொன். அவ்விருவரும் அடதக் ண்டு ஸ ொம் லசய்து
விட்டு "ஸ்நொநம் லசய்ய வொருங் ள்" என்றனர்.

இடதக் வ ட்ைவுைன் லசட்டி அவ்விருவடரயும் வநொக் ி,

"உங் ள் லபயலரன்ன?" என்று வினவினொன். அவ்விருவரில்
ஒருத்தி லசொல்லு ிறொள்: "என் லபயர் மர தவல் ி; இவள்
லபயர் மர தமொட " என்றொள். "அை! லபயருக்வ ற்ற
அ ங் ொரமொ" என்று லசொல் ிச் லசட்டி வியப்லபய்தினொன்.

ரமொ அந்த அடறயினின்றும் லவளிவயறிச் லசன்றொள், பச்டச

ம ளிர் இருவரும் மறுபடி லசட்டிடய வநொக் ி "ஸ்நொநத்துக்கு
வொரும்" என்று கூப்பிட்ைொர் ள்.

அப்வபொது லசட்டி "ரமொ, மர தவல் ி, மர தமொட , ரமொ,

மர தவல் ி, மர தமொட . . ." என்று அந்தச் வசடி ளின்
லபயடர லயல் ொம் உருப்வபொட்டுக் ல ொண்டிருந்தொன். பின்னர்
தன்னுடைய நண்பர் ளிைம் தொன் ிதொங் ி வட்டுக்குப்
ீ
வபொன டவபவங் டளச் லசொல்லும்படி வநர்ந்தொல், அப்வபொது
வசடி ளின் லபயர் ள் மறந்து வபொ ொம ிருக் வவண்டு
லமன்படத உத்வதசித்துச் லசட்டி அங்ஙனம் ஜபம் பண்ணினொன்.

"ஸ்நொனம் பண்ண வருவரொ,

ீ மொட்டீரொ?" என்று பச்டச ம ளிர்
லசட்டிடய மறுபடி வ ட்ைொர் ள்.

அப்வபொது லசட்டி மஹொ வ ொபொவவச லமய்தியவனொய், "அவள்

ஊரில் இருக் ிறொளொ, இல்ட யொ, அந்த ிதொங் ி? ஒவர
வொர்த்டதயில் உண்டம லசொல் ி விடுங் ள். நொன் வந்த
வநொக் லமன்ன? எனக் ொவது ஸ்நொநம் பண்ணி டவப்பதொவது?
எங் ள் வட்டிவ
ீ ிணறில்ட யொ? லதொட்டி யில்ட யொ?
எனக்கு லவந்நீர் வபொட்டுக் ல ொடுக் ப் லபண்ைொட்டி
யில்ட யொ?" என்றொன்.
அந்தப் பச்டச ம ளிர் இருவரும் ண ீலரன்று நட த்தொர் ள்.

"ஏன் சிரிக் ிறீர் ள்?" என்று லசொக் நொதன் லசட்டி வினவினொன்.

அதற்கு மர தவல் ி, "வட்டில்

ீ லபண்ைொட்டிக்கு லவந்நீர்
வபொட்டுக் ல ொடுக்கும் உத்வயொ ந்தொன் டவத்திருக் ிறீர்
வபொலும்! நீர் இப்படி எங் ளிைம் வந்து லசொல்வடத
உம்முடைய மடனவி வ ட்ைொல் உம்டம என்ன பொடு
படுத்துவொவளொ என்படத லயண்ணிச் சிரிக் ிவறொம்" என்று
லசொன்னொள்.

"சரி; அலதல் ொம் வபொ ட்டும். நொன் இப்வபொ ஸ்நொநம் லசய்ய

மொட்வைன். என்டன வநவர ிதொங் ி யிருக்கு மிைத்திவ
ல ொண்டு விடுங் ள்" என்றொன் லசட்டி.

பச்டச ம ளிருவரும் மறுபடி திடச ளி ல ல் ொம் எதிலரொ ி

லயழும்படி நட த்தொர் ள்.

லசட்டி மஹொ வ ொபத்துைன், "என்ன! நொன் வபசுவது

உங் ளுக்குக் வ ியொய் விட்ைதொ? என்டன யொலரன்று
நிடனத்தீர் ள்? என் லபயர் லசொக் நொதன் லசட்டியொர். எங் ள்
சிறிய த ப்பனொருடைய டமத்துனரொ ிய லபரியண்ண
லசட்டியொருடைய மொமனொருக்குத் தம்பிதொன் வ ொடிக்
டரயில் வ ொடிசுரரொ இருக்கும் ஆநொ, ஆவந்நொ ஆண்டியப்ப
லசட்டியொர். என்டன இந்த அமிர்த ந ரத்துக் டைத் லதருவில்
அறியொதொர் யொருமில்ட . பணம் வட்டிக்கு விடுவது
நம்முடைய வியொபொரம். அதிவ நமக்கு ன ொபம்.
அப்படிப்பட்ை நொனொ ிய லசொக் நொதன் லசட்டியொர்
வபசிக்ல ொண்டிருக்ட யிவ நீங் ள் மூைத்தனமொ
நட க் ிறீர் வள, நொன் பணங் ல ொடுக் வில்ட யொ? இவதொ,
பொருங் ள், வமொதிரம் - அடையொளம். என்டன ிதொங் ி
இருக்கு மிைத்தில் ல ொண்டு விடுங் ள். எனக்கு இப்வபொது
ஸ்நொநம் அவசியமில்ட " என்று லசட்டி ஒவர ஸொதடனயொ
ஸொதித்தொன்.

அந்தப் லபண் ள் மறுலமொழி லசொல் ொமல் நின்றொர் ள்.

அப்வபொது லசட்டி, "என்ன, சும்மொ, மறுலமொழி லசொல் ொமல்

நிற் ிறீர் வள; இலதல் ொம் ஏவதொ ஒரு மொயம் இருக் த்தொன்
லசய் ிறது. ஏவதொ ஏமொற்று; ஏவதொ சூது; ஏவதொ வஞ்சடன
யிருக் ிறது! ிதொங் ிடய உைவன எனக்குக் ொட்டுங் ள்.
அல் து மறுபடி விதுரப்பிள்டள இருக்கு மிைத்திவ
என்டனக்ல ொண்டு விடுங் ள். என் பணத்டதத் திரும்ப
வொங் ிக் ல ொண்டு வடு
ீ வபொய்ச் வசர் ிவறன். ஐவயொ!
அருடமயொன பணம்; மி வும் ஷ்ைப் பட்டு ஸம்பொதித்தது.
ஆயிரம் லபொன்; ஆயிரம் லபொன்லனன்றொல் லதருவிவ
ிைக் ிறதொ? ஆயிரம்லபொன்! ஆயிரம் லபொன்! ஆயிரம் லபொன்!
ஆயிரம் லபொன் ல ொடுத்து 'நொன் இங்கு ஸ்நொநம் பண்ணவொ
வந்வதன்?" என்று லசொல் ிப் லபருமூச்லசறிந்தொன்.

அப்வபொது மர தமொட லசொல்லு ிறொள்: "லசட்டியொவர,

ொ த்டத வணொ
ீ க் ழிக் ிறீர். இப்படி வண்
ீ வபச்சில் வநரம்
வபொக் ிக் ல ொண்டிருந்தொல், டைசியொ இன்றிரவு நீர்
ிதொங் ிடயப் பொர்ப்பவத துர் பமொய் விடும். இங்கு வந்தொல்,
இவ்விைத்து விதி ளுக் ல ல் ொம் உட்பட்டுத் தீரவவண்டும்.
இவ் விதி ள் எவர் லபொருட்ைொ வும் மொற்றப்பை மொட்ைொ.
முத ொவது, இங்வ ஸ்நொநம் பண்ணவவண்டும். அப்பொல்
இரண்ைொம் மொடிக்குப் வபொய் வபொஜனம் முடித்துக் ல ொள்ள
வவண்டும். மூன்றொம் மொடியிவ புதிய வஸ்திரங் ள்
ொண்பிக் ப்படும்; அவற்றுள் இஷ்ைமொனடத தரித்துக் ல ொள்ள
வவண்டும். நொன் ொம் மொடியில் சந்தனம், தொம்பூ ம்,
ஸ் ந்தங் ள் முத ிய உபசொரங் ள் நைக்கும். ஐந்தொம்
உப்பரிட யில் நொட்டியம், ஸங் ீ தம் இவற்டற ரமித் தின்புற
வவண்டும். ஆறொம் உப்பரிட யில் அரமடன டவத்தியர்
உம்முடைய வத ஸ்திதிடயப் பரிவசொதடன லசய்து தக்
மருந்து ள் ல ொடுப்பொர். ஏழொம் உப்பரிட யிவ
ிதொங் ிடயக் ொண ொம்.

இரவில் மூன்று ஜொமங் டளயும் ஆறு உப்பரிட ளில்

ழித்துக் ல ொண்டு, நொன் ொம் ஜொமத் லதொைக் த்திவ தொன்
ிதொங் ி யிருக்கு மிைம் வபொய்ச் வசர ொம். இவ்விைத்து
விதி டள ஹரிஹரப் ப்ரஹ்மொதி ளுக் ொ க்கூை
மொற்றுவதில்ட . வொடய மூடிக்ல ொண்டு நைப்படத லயல் ொம்
ண்டு ஸ் ிக் வவண்டும். ஸ்நொநம் பண்ணுவித்தொல் பண்ண
வவண்டும்" என்றொள்.

"தடிடயக் ல ொண்ைடித்தொவ ொ?" என்று லசட்டி வ ட்ைொன்.

"பை வவண்டும்" என்று மர தவல் ி லசொன்னொள்.

இத்தடனக் ப்பொல் லசட்டி ஸ்நொநம் பண்ணுவதொ

ஒப்புக்ல ொண்ைொன். வவஷ்டிடய அவிழ்த்து டவத்து, அடரயில்
ஒரு சிறு துணிடயக் ட்டிக்ல ொண்டு, ஒரு ப ட யின் வமல்
உட் ொரச் லசொன்னொர் ள் "முரு ன் துடண" என்று லசொல் ிச்
லசட்டி ப ட மீ வதறி யுட் ொர்ந்து ல ொண்ைொன்.

மர தவல் ி லசட்டி தட யில் எண்லணடய டவத்தொள்

"எண்லணய்க் குளியொ?" என்று லசொக் நொதன் லசட்டி வ ட்ைொன்.

"ஆம்" என்றொள் மர தவல் ி.

லசட்டி லபரு மூச்லசறிந்தொன். ஒரு மணிவநரம் ப விதமொன

ஸம்பொஷடண ள் லசய்து லசட்டி ஸ்நொநம் பண்ணி
முடித்தொன். பிறகு வபொஜனசொட க்குச் லசன்றொன். அங்கு
நளபொ லமன்றொல் ஸொக்ஷொத் நளபொ மொ ஆறுவிதச்
சுடவ ளிலும் சுமொர் நூறு வட ப் பக்குவங் ளும்,
பக்ஷணங் ளும் லசய்து டவக் ப் பட்டிருந்தன.
லசட்டி இத்தடன ருசியொன பக்குவங் டள இதுவடர
எப்வபொதும் உண்ைது ிடையொது. ண்ணொல் ண்ை தில்ட ,
ொதொல் வ ட்ைதில்ட ; ற்படனயொல் எட்டியது மில்ட .
எனவவ, இரண்ைொம் உப்பரிட யிலும் லநடும் லபொழுது ழித்து
விட்ைொன்.

சடமய ின் ருசியிலும், பரிமொற வந்த புதிய லபண் ளொ ிய

நீ வ ொசனி என்பவளும், நீ மணி என்பவளும் நீ ப்
பட்டுடுத்து, நீ அணி தரித்து, நீ ப் லபொட்டிட்டு, நீ ம ர் சூட்டி
நின்ற அழ ிலும் மயங் ிப்வபொய்ச் லசட்டி லபொழுது
வபொவடதக்கூைக் வனியொமல் இருந்துவிட்ைொன்.
இவர் ளுடைய லபயர் டளயும் லசட்டி விசொரித்துக்
ல ொண்ைொன்.

வபொஜனம் முடிந்த வுைவன வஜ்ரவரட , வஜ்ரொங் ி என்ற

இரண்டு புதிய மொதர் வந்து வதொன்றினர். இவர் ள்
முழுடமயும் லவள்டளயிவ அ ங் ொரம் பண்ணிக்ல ொண்டு
வந்தனர்.

லசட்டி இவர் ளுடைய லபயர் டளயும் விசொரித்து டவத்துக்

ல ொண்ைொன்.

இவர் ள் அவடன மூன்றொம் உப்பரிட க்கு அடழத்துச்

லசன்றொர் ள்,
வபொகும் வழியில் லசட்டி "ரமொ, மர தவல் ி, மர தமொட ,
நீ வ ொசனி, நீ மணி, வஜ்ரவரட , வஜ்ரொங் ி, வஜ்ரொங் ி, ரமொ,
ரமொ, மர தவல் ி, மர தவல் ி, மர தமொட , மர தமொட ,
நீ வ ொசனி, நீ வ ொசனி, நீ மணி, நீ மணி, வஜ்ரவரட ,
வஜ்ரவரட , வஜ்ரொங் ி, வஜ்ரொங் ி, ரமொ, ரமொ, ரமொ, . . என்று ஜபம்
பண்ணிக் ல ொண்வை வபொனொன்.

மூன்றொம் மொடியிவ பட்டுக் ளிலும், ஜரிட ளிலும்,

ரத்னங் ளிடழத்தனவும், பூக் ள் சித்திரித்தனவுமொன
வவஷ்டி ள், உத்தரீயங் ள், பொட ள், நிஜொர் ள், சட்டை ள்,
துண்டு ள், பதினொயிர விதலமன்றொல் பதினொயிரம் விதம்.
ஒன்டறக் ொட்டிலும் ஒன்று ண்டணப் பறிக்கும்படியொன
அழகுடையனவொய், வரிடச வரிடசொ லவள்ளிக் ம்பி ளொல்
லசய்த ல ொடி ளின் மீ து லதொங் விட்டிருந்தன.

திரும்பிப் பொர்த்த பக் லமல் ொம் நிட க் ண்ணொடி! அந்த

நிட க் ண்ணொடி டள நிறுத்தி யிருந்த மொதிரியில் இந்த
வஸ்த்ரங் ளின் பிரதி பிம்பங் ள் ஒன்று, பத்து, நூறொ த்
லதரிந்தன.

லசட்டி வபொய்ப் பொர்த்தொன். அவனுக்கு மூர்ச்டச வபொைத்

லதரிந்தது. மயங் ிப் வபொய் விட்ைொன், மயங் ி! வதடித் வதடிப்
பொர்த்து, ஒரு பொட மி வும் அழ ிய லதன்று ருதித்
தட யில் அணிவொன். பிறகு அவதொ, அந்த மூட யில்
மற்லறொன்று இடதக் ொட்டிலும் அழ ொ த் வதொன்றும். தூரத்துப்
பொர்டவ ண்ணுக் ழகு. அங்வ வபொய் அடத எடுத்து
டவப்பொன். பிறகு மற்லறொன்று அடதக் ொட்டிலும் அழ ொ த்
லதன்படும். நிஜொர், சட்டை , ட த்துண்டு, எல் ொம் இப்படிவய.

லநடுவநரம், லநடுவநரம் வபொட்டுப் வபொட்டு மொற்றிய பின்

டைசியொ ச் லசட்டி ஒரு பொல் லவளுத்த சரிட வவஷ்டி,
வஜ்ர மணி ளிடழத்த அங் ி, லபொன் ம ர் ள் உத்தரீயம்,
மொணிக் ச் சரங் ள் லதொங் விட்ை மஸ் ின் தட ப்பொட
இத்தடனடயயும் தரித்துக் ல ொண்ைொன்.

"உடை ள் உடுத்தொய் விட்ைதொ?" என்று வஜ்ரவரட வ ட்ைொள்.

"ஆயிற்று" என்றொன் லசட்டி.

அப்பொல், அங் ிருந்து, அவடன அடுத்த தொம்பூ ொதி ள்

வழங்கும் மொடிக்குக் ல ொண்டு லசல்லும் லபொருட்ைொ
ஸுவர்ணொம்பொள், ஸுவர்ணமொட என்ற புதிய வசடி ள்
இருவர் வந்தனர். லசட்டி, இவர் ளுடைய லபயடரயுங் வ ட்டுத்
லதரிந்துல ொண்டு, உருப்வபொட்டு உருப்வபொட்டு நன்றொ
மனத்தில் பதித்துக் ல ொண்ைொன்.

இதற்குள்வள லபொழுது விடிந்து விட்ைது. அவ்விரண்டு

லபண் ளும் லசட்டிடய நொன் ொம் உப்பரிட க்குக் ல ொண்டு
வபொ ொமல் ீ வழ அடழத்துக் ல ொண்டு வபொய் விதுரப் பிள்டள
யிருந்த இைத்தில் ல ொண்டு விட்ைொர் ள்.

வபொகும் வழியில் லசட்டி, "ஏன் என்டன நொன் ொம் மொடிக்குக்

ல ொண்டு வபொ ொமல் ீ வழ அடழத்துச் லசல் ிறீர் வள,
விஷயலமன்ன?" என்று வ ட்ைொன்.

"லபொழுது விடிந்துவிட்ைது. இனி இரவில்தொன் வர ொம்" என்று

ஸுவர்ணமொட லசொன்னொள்.

"இன்றிரவு நொன் ிதொங் ிடயப் பொர்க் முடியொவதொ?" என்று

லசட்டி வ ட்ைொன்.

"இன்றிரவு லபொழுதுதொன் விடிந்து விட்ைவத. வநற்றிரவு என்று

லசொல்லும். இப்வபொது வட்டுக்குப்
ீ வபொய் மறுபடி
இன்டறக் ிரவில் வர ொம்" என்றொள் ஸுவர்னமொட .

"பணம்" என்று லசட்டி வ ட்ைொன்.

"அலதல் ொம் விதுரப் பிள்டளயிைங் வ ட்டுக் ல ொள்ளும்"

என்று ஸுவர்ணமொட லசொன்னொள்.

விதுரனிைம் வந்தவுைன் புதிய உடைடம டளக் டளந்து

விட்டுச் லசட்டிக்கு அவன் அணிந்து ல ொண்டு வந்த
அவனுடைய லசொந்த உடை டளத் ல ொடுத்தனர்.

"என் பணத்டதத் திரும்பக் ல ொடும்" என்று லசட்டி விதுரனிைம்

வ ட்ைொன்.

விதுரன் ஸுவர்ணமொட டய வநொக் ி, "என்ன - விஷயம்?"

என்று விசொரித்தொன்.

அவள் நைந்த வர ொற்டற லயல் ொம் லசொல் ச் லசட்டி

மண்ைபத்திலும் வபொஜனசொட யிலும் வஸ்த்ர சொட யிலும்
வணொ
ீ வநரத்டதக் ைத்திக் ல ொண்டிருந்தொ லனன்றும்,
அதற்குள் லபொழுது விடிந்து விட்ைலதன்றும், ஆத ொல் அவன்
ிதொங் ிடயப் பொர்க் இைமில் ொமல் வபொய்விட்ைலதன்றும்
லதரிவித்தொள்.

இடதக் வ ட்டு விதுரன், "வநற்றிரவு உம்முடைய பிடழயொல்

ிதொங் ிடயப் பொர்க் முடியொமல் வபொய்விட்ைது. இன்று
மறுபடி ஆயிரம் லபொன் ல ொண்டு வொரும்" என்றொன்.

லசட்டி பணம் வவண்டுலமன்று ட்ைொயப்படுத்திக் கூச்சல்

வபொைத் லதொைங் ினொன், அப்வபொது விதுரன் வொட் வசவ டர
அடழத்தொன்.

ஆறு வசவ ர் உருவிய த்தியுைன் வந்து நின்றொர் ள்;

அவர் டளக் ண்ைவுைன் லசட்டி புத்தி லதளிந்து ஒரு
வொர்த்டதயும் வபசொமல் வடு
ீ வந்து வசர்ந்தொன்.

மறுநொள் லசட்டி, மறுபடியும் ஆயிரம் லபொன்லனடுத்துக்

ல ொண்டு ிதொங் ியின் வட்டுக்குப்
ீ வபொனொன். 'இன்டறக்கு
நொம் யொரிைத்திலும் அநொவசிய வொர்த்டத வபசவவ கூைொது.
லமளனமொ மூன்று ஜொமங் டளயும் ழித்து, நொன் ொம்
ஜொமத்தில் அவசியம் ிதொங் ிடயப் பொர்த்வத தீரவவண்டும்'
என்று லசட்டி நிச்சயம் பண்ணிக் ல ொண்டு வபொனொள்.

ஆனொல், வநற்டறப்வபொவ , எண்லணய் ஸ்நொந ட்ைத்திற்குப்

வபொனவுைன் ந் லதொைங் ி விட்ைது. "வநற்றுத்தொன்
எண்லணய் ஸ்நொநம் பண்ணியொய் விட்ைவத; இன்று லவறுவம
குளித்தொல் வபொதொதொ? வசர்ந்தபடியொ இரவுவதொறும்
எண்லணய்க் குளித்தொல் உைம்புக் ொகுமொ?" என்று லசட்டி
வொதொடினொன்.

அந்தப் லபண் ள் இணங் வில்ட . லசட்டிக்குக் வ ொபம்

வந்தது. அவர் ள் சிரித்தொர் ள். மற்றலதல் ொம் வநற்டறக்
டத மொதிரி தொன், லசட்டி வபொஜனொதி டளக் ண்ைவுைன்,
மயங் ிப் வபொய் லபொழுது ழிவதுணரொமல் தொமஸப் பட்ைது
முதல், விதுரனிைம் வந்து சண்டை வபொட்ைது, விதுரன் வொட்
வசவ டர யடழத்தது என்ற ட்ைம் வடர முதல் நொள்
மொதிரியொ வவ ஆயிற்று. ிதொங் ியின் தரிசனம்
ிடைக் வில்ட .

மூன்றொம் நொட் ொட யில் லசொக் நொதன் லசட்டி டையில்

மொதொந்தரக் ணக்கு வரவு சி வு பொர்த்தொர் ள்,

"லபட்டியில் இரண்டு ஆயிரம் லபொன் குடற ிறவத அடத

எந்தக் ணக் ில் எழுதுவது?" என்று லசட்டிடய வநொக் ி
குமொஸ்தொ வ ட்ைொன்.

இடதக் வ ட்ை மொத்திரத்தில் லசட்டியின் ண்ணி ிருந்து

ஜ ம் தொடர தொடரயொ க் ல ொட்ைத் லதொைங் ிற்று.

தன்டன மறந்து வொய் விட்டு, "ஐவயொ, இரண்ைொயிரம் லபொன்

லதொட ந்து விட்ைவத" என்று லசொக் நொத லசட்டி விம்மி
அழுதொன்.

குமொஸ்தொ இங்ஙனம் அபூர்வமொ லசட்டி அழுவடதக் ண்டு

வியப்லபய்தி, "என்ன லசட்டியொவர, புத்தி ஸ்வொதீனமில்ட யொ?
எவ்வளவவொ வபொ ிறது; எவ்வளவவொ வரு ிறது. இரண்ைொயிரம்
லபொன்னுக்கு அழ ொவமொ! லபரிய லபரிய நஷ்ைங் ள் வந்தொலும்
நீங் ள் அழமொட்டீர் வள? இந்த இரண்ைொயிரம் லபொன் மட யொ!
இதற்வ ன் அழு ிறீர் ள்?" என்று வ ட்ைொன்.

லசட்டி குமொஸ்தொவிைம் ட த் லதொட டய ஒரு டபயிவ

ட்டித் தன் வட்டு
ீ வொயில் திண்டணயில் பக் த்திவ
டவத்துக்ல ொண்டிருந்ததொ வும், வட்டுக்குள்
ீ ஏவதொ அவஸர
நிமித்தமொ ப் வபொ வநர்ந்ததில் மறதியினொல் அடத
வொயி ிவ வய டவத்துவிட்டுச் லசன்றதொ வும் திரும்பிவந்து
பொர்க்கு முன்வன அந்தப் பணம் ளவு வபொய்விட்ைதொ வும்
ஏவதொ லபொய்க் டத லசொல் ி விட்டு, அழுட டய நிறுத்திக்
ல ொண்ைொன்.

அது முதல் ிதொங் ிடய மறந்து விட்ைது மட்டுவம யன்றி,

லசொக் நொதன் லசட்டி எங்வ னும் தொஸி வலைன்று
ீ லபயர்
வ ட்ை அளவிவ உைம்லபல் ொம் நடுங் ொனொன்.

வவடசயர் யமனுடைய தூதலரன்றும், அவர் டளக் வ ொயிற்

பணி முத ியவற்றில் டவத்திருப்பவத குற்றலமன்றும்,
ியொண ொ ங் ளில் தொஸி டள அடழத்து நொட்டியம்
பொர்ப்பது லபருந்தீடமக் ிைலமன்றும் தன்னுடைய நண்பர் ளுக்
ல ல் ொம் உபவதசஞ் லசய்யத் லதொைங் ினொன். தொஸி டளப்
பழித்து யொவரனும் பு வர் ள் பொட்டுப் பொடிக் ல ொண்டு வந்தொல்
அவர் ளுக்கு ஏரொளமொன ஸம்மொனங் ள் லசய்யத்
லதொைங் ினொன், ிதொங் ி யிருந்த லதருவழியொ ப்
வபொவடதவய நிறுத்தி விட்ைொன்.

அப்பொல் அந்தச் லசட்டி வியொபொரத்தில் ஏரொளமொன

திரவியங் ள் வசர்த்து ஏடழ ளுக்கும் வ ொயில் ளுக்கும்
ல ொடுத்துப் லபரிய புண்யவொ லனன்றும், தர்மிஷ்ை லனன்றும்
லபயர் லபற்று வொழ்ந்தொன்.

படிப்பவர் ளுக்குச் சி லசய்தி ள்

பொரதி எழுதிய லபொழுதுவபொக்குக் டத ளில் இதுவும் ஒன்று.

இந்தக் டதயில் நீதி வபொதடனயும் லசொல் ப்படு ின்றது.

இந்தக் டத "சுவதச மித்திரன்" ொரியொ யவம நைத்தி வந்த

தொரத்னொ ரம் மொதப் பத்திரிட யில் 1920 ஆம் ஆண்டு
ஜூட , ஆ ஸ்ட் இதழ் ளில் பிரசுரமொனது.
-----------

5. லவைபுரத்ைின் இரகஸ்யம்

இந்த விஷயம் 1909ஆம் வருஷத்தில் நைந்தது; லதொண்டை

மண்ை த்தில் ைற் டர வயொரத்திலுள்ள வவதபுரம் என்ற
துடறமு ப் பட்டினத்தில் நைந்தது. மருதப் பிள்டள அல் து
மருதப்ப பிள்டள என்பவர் அந்த ஊரில் பிறந்து வளர்ந்தவ
ரல் ர். வைக்வ லசன்டனப் பட்ைணத்தில் பிறந்து வளர்ந்தவர்.
ஜொதியிவ யொதவர்; அதொவது, இடையவர் கு த்டதச்
வசர்ந்தவர். சி வருஷங் ளுக்கு முன்வன 1904 அல் து
1905ஆம் வருஷத்திவ தொன் அவர் வவதபுரத்தில் வந்து
குடிவயறினொர்.

அவர், அவருடைய மடனவி, இரண்டு குழந்டத ள் - இத்தடன

வபருமொ வவதபுரத்தில் மொரியம்மன் வ ொயில் லதருவில்,
மொஸம் நொன்கு ரூபொய் வொைட ல ொடுத்து ஒரு சிறிய
வட்டில்
ீ குடியிருந்தொர் ள்.

1909 ஆம் வருஷத்திவ மருதப் பிள்டளக்கு வயது

முப்பத்தொறொயிருந்தது. லசவப்பு நிறம்; உறுதியும், ப மும்,
அழகுமுடைய அங் ங் ள்; மூக்கும், விழியும் மி வும் அழ ொ ,
மொசு மறு, தழும்பு - ஒன்றுமில் ொமல் பள பள லவன்று
சந்திரன் மொசின்றி யிருந்தொற் வபொன்ற மு ம்; அதிவ பட்டை
நொமம்; ன்னங் வரல ன்று, அம்பட்ைன் த்திவய பைொமல்,
லசழிப்புற வளர்ந்து ிைந்த மீ டச, தொடி ள்; தட யிவ
ஜரிட க் டர வபொட்ை லசம்பட்டு வ ஞ்சி; ைொஸர்
பட்டுக்வ ொட்; அடரயிவ ிளொஸ்வ ொ மல் வவஷ்டி;
இத்தடனயும் வசர்ந்து மருதப் பிள்டளயின் லபொதுத் வதொற்றம்
மி வும் வரமுடையதொ
ீ வும் ண்ணுக் ினிதொ வும்
விளங் ிற்று.
இவடரத் லதருவிவ பொர்த்தொல், யொவரொ ஜமீ ன்தொலரன்று
நிடனக்கும்படியொ இருக்கும். ஆனொல், இவருடைய
வட்டிற்குள்வள
ீ வபொய்ப் பொர்த்தொல் மூவதவி "ததிக் ிைத்வதொம்”
என்று நர்த்தனம் லசய்து ல ொண்டிருப்பொள்.

இவருடைய லபண்ைொட்டி ரி நிறமும், அம்டமத் தழும்பு

மூஞ்சியும், எண்லணய் பொர்த்தறியொதது வபொன்ற பரட்டைத்
தட யும், தண்ண ீர் ண்ைறியொதது வபொன்ற அழுக்குைம்பும்,
ந்டதச் வசட யும், தன் யதொர்த்த வயதுக்கு வமவ முப்பது
பிரொயம் அதி மொ த் வதொன்றும் வமனிக் வ ொ மும்; . . , ழுடத
வொ னலமொன்று தொன் குடற; மற்றப்படி இவடள
வர்ணிப்படதக் ொட்டிலும், ஸொக்ஷொத் மூவதவிடயவய
வர்ணித்தொல், அந்த வர்ணடன இவளுக்கும் லபொருந்தும்.

குழந்டத ளிரண்டும் ஆண். ஒன்றுக்கு ஐந்து வயது;

மற்லறொன்றுக்கு மூன்று வயது. தொரித்திரியத்தின் சித்திரப்
பதுடம வள இவ்விரண்டு பிள்டள ள்.

வட்டில்
ீ ஒரு நொற் ொ ி, வமடஜ, ஒரு லபரிய வஸ்த்ரப் லபட்டி -
(மருதப் பிள்டளயின் துணி ளைங் ியது); இவருடைய
ட ப்லபட்டி; - சி ஓட்டைப் பொடன ள், இவ்வளவுதொன்
ஸொமொன். லபண்ைொட்டிக்குத் துணி யிருந்தொ ன்வறொ லபட்டி
வவண்டும்?

வட்டை
ீ இத்தடன அ ங்வ ொ மொ டவத்திருந்தொலும், மருதப்
பிள்டள ஊரில் லவகு ைொம்பீ மொ வவ சுற்றிக்ல ொண்டிருந்தொர்.
இவருக்குச் லசன்னப்பட்ைணத்தில் சி அச்சுக்கூை
வியொபொரி ள் ஸ்வநஹ லமன்றும், அவர் ளுக்கு உதவியொ த்
தொம் வவதபுரத்தில் ஏவதொ ொர்யங் ள் லசய்வதொ வும்
லசொல் ிக் ல ொள்வொர்.

வவதபுரத்திலுள்ள சி அச்சுக்கூைங் ளுக்குச்

லசன்டனயி ிருந்து யந்திரங் ள், எழுத்துக் ள், ொயிதங் ள்
முத ியன தருவித்துக் ல ொடுப்பொர். ஆனொல், இந்த
உத்வயொ ங் ளி ிருந்து வரும் பணம் அவருக்கு மூக்குப்
லபொடிச் லச வுக்குக்கூைக் ொணொது. எனவவ, வொரக் ணக் ொ ,
மொஸக் ணக் ொ , வருஷக் ணக் ொ , வமன்வமலும் வொய்த்
தந்திரத்தினொல் ைன் ள் வொங் ிவய ஜீவனம் பண்ணிக்
ல ொண்டு வந்தொர்.

வொங் ின ைன் திரும்பக் ல ொடுக்கும் வழக் வம அவரிைம்

ிடையொதொட யொல், அவருக்கு ஒரு முடற ைன்
ல ொடுத்தவன் இரண்ைொந்தரம் ல ொடுக் மொட்ைொன். ஆட யொல்,
ஒவ்லவொரு தரமும் புதிய புதிய மனிதடரக் ண்டுபிடித்துக்
ைன் வொங் வவண்டும். ஒவர ஊருக்குள் அப்படி ஓயொமல் புது
ஆட் ள் ண்டுபிடிப்பது ஸொமொன்ய வித்டத யன்று. இந்தியொ
முழுதிலும் இவ்விதமொன ஜீவனம் பண்ணுவவொர்
ஒவ்வவொரூரிலும் ம ிந்து ிைக் ிறொர் ள். துரதிர்ஷ்ை வதசம்!
இது நிற் .

இங்ஙனம் குடித்தனம் பண்ணிக்ல ொண்டு வந்த மருதப்

பிள்டளக்கு வமற்படி 1909ஆம் வருஷம், ஜூன் மொஸம் முதல்
வததி யன்று, திடீலரன்று நல் ொ ம் பிறந்தது. வவதபுரத்தில்
வில்ஸன் துடர என்ற யூவரஷ்யர் ஒருவர் புதிதொ ப் லபரிய
அச்சுக்கூை லமொன்று திறந்தொர். அந்த அச்சுக்கூைத்து
வவட யொட் ளுக்குத் தட வரொ மருதப் பிள்டள மொஸம் 60
ரூபொய் சம்பளத்தில் நியமிக் ப்பட்ைொர். அதி ிருந்து அவருக்குக்
ைன் வொங்கும் உபத்திரவம் ல ொஞ்சம் குடறய ொயிற்று.
அவருடைய மடனவியும் புதிய மதுடரச் சுங் டிச் வசட
யுடுத்துப் புது மண் குைங் ல ொண்டு தண்ண ீலரடுத்து வரத்
தட ப்பட்ைொள்.

இங்ஙனம் இரண்டு மொஸங் ள் ழிந்தன. லஸப்ைம்பர் மொஸம்

முதல் வததி ொட ஊர் முழுதும் பயங் ரமொன வதந்தி
உ ொவிற்று. ஊருக்கு வமற்வ , லரயில்வவ ஸ்வைஷனுக்கு
ஸமீ பத்திலுள்ள 'முஜொபர் ொனொ' என்ற பிரயொணி ளின்
சொவடியிவ மருதப் பிள்டள ல ொட யுண்டு ிைப்பதொ ச்
லசய்தி பரவ ொயிற்று.

ஜனங் ள் ஆயிரக் ணக் ொ த் திரண்டு பிவரதத்டதப் பொர்க் ப்

வபொனொர் ள். மருதப் பிள்டள தன் முடறப்படி பொஸர் பட்டுக்
வ ொட், ஜரிட க் டர வபொட்ை லசம்பட்டு வ ஞ்ஜி, ிளொஸ்வ ொ
மல் வவஷ்டியுைன் ிைக் ிறொர். துணி முழுதும் இரத்தத்தில்
ஊறி யிருந்தது. பக் த்தி ல ல் ொம் இரத்தம் சிந்திக் ிைந்தது.
பொர்ப்பதற்வ முடியவில்ட . அத்தடன ல ொடூரமொன ொட்சி!
லதொடையில் இரண்டு லவட்டு; மொர்பில் லவட்டு; வதொளில்
லவட்டு; ழுத்து இவ சொ ஒட்டிக் ல ொண்டிருந்தது. அத்தடன
வ ொரமொன லவட்டு. ழுத்திவ , மண்டையில் இரண்டு மூன்று
லவட்டுக் ள்.

லபொருளொடசயொல் அவடரக் ள்வர் லவட்டிக்

ல ொன்றிருக் ொலமன்று நிடனக் வஹதுவில்ட !

இத்தடன பரம ஏடழடயக் ல ொன்று லபொருள் பறிப்ப லதப்படி?

விவரொதத்தி-னொவ தொன் யொவரொ அவடரக் ல ொட லசய்திருக்
வவண்டுலமன்று ஜனங் ள் உைவன நிச்சயித்து விட்ைொர் ள்.
அப்பொல் அவருக்கு யொர், யொர் விவரொதி லளன்படதப் பற்றிய
ஆரொய்ச்சி நைந்தது. ஜனங் ள் இந்த மொதிரி ஸமயங் ளில்
லவகு ஸு பமொ க் ட்டுக் டத ள் ட்டிவிடுவொர் ள்.
இவ சொன துப்புத் லதரிந்தொல் வபொதும்; அதற்குக் ொல், ட ,
ல ொம்பு டவத்துக் டத ட்டுவதில் பொமர ஜனங் டளப்
வபொன்ற திறடம யுடைவயொர் என்வபொவ டத ட்டுவடதவய
லதொழி ொ உடைய ஆசிரியர்- ளிடைவயகூை அ ப்படுவது
துர் பம்.

ஆனொல், இந்த ஸந்தர்ப்பத்தில் அங்ஙனம் டத ட்டுதல்

லபொது ஜனங் ளுக்குக்கூை மி வும் சிரமமொய் விட்ைது.
ஏலனன்றொல், மருதப் பிள்டளக்கு விவரொதி ள் இன்னொலரன்பது
யொருக்குத் லதரியொது. அவருக்கு விவரொதி வள ிடையொலதன்று
ஊரொர் நிடனத்திருந்தொர் ள். வொங் ின ைன் அதொவது 5
ரூபொய்; 10 ரூபொய்; 1 ரூபொய்; 2 ரூபொய் திரும்பக் ல ொடுப்பதில்ட
லயன்ற ஒரு துர்க்குணத்டதத் தவிர மருதப் பிள்டளயிைம்
வவறு துர்க்குணவம ிடையொது.

எல் ொரிைமும் குளிர்ந்த மு த்துைனும், புன்சிரிப்புைனும் இனிய

வசனங் ள் வபசுவதும் கூடழக் கும்பிடு வபொடுவதும்
வழக் மொ க் ல ொண்ை மருதப் பிள்டளயிைம் யொருக்கும்
நல்ல ண்ணமுண்வை யன்றி விவரொதம் ஏற்பை நியொயமில்ட
.

சில் டரக் ைன் ொரருக்கு இவர் உயிவரொடிருந்தொல் தொங் ள்

ல ொடுத்த லசொற்பத் லதொட ள் திரும்பக் ிடைக் ொலமன்று
நம்பவவனும் வழியுண்டு. ஆத ொல், அவர் வமற்படி சில் டரக்
ைன் ொரர் ளொல் ல ொட யுண்டிருப்பொலரன்று நிடனக்
வஹதுவில்ட . தவிரவும், சில் டரக் ைன் ளுக் ொ
ஒருவடனக் ைன் ொரர் ல ொட லசய்யும் வழக் ம்
எங்வ னுமுண்ைொ? எனவவ, ஜனங் ள் ல ொட யொளி விஷயமொ
இவ சில்கூைத் துப்புக் ண்டுபிடிக் வழி யில் ொமல் திட ப்
லபய்தி நின்றொர் ள்.

வபொலீஸ் கூட்ைம் கூடிவிட்ைது. லபரிய துடர, நடுத்துடர,

சின்னத் துடர, மொஜிஸ்ட்வரட் முதல் வசவ ர் வடர, சுமொர்
இருபது முப்பது ந ரக் ொவ ர் வந்து சூழ்ந்து நின்றொர் ள்.
ஜனங் ள் பிவரதத்டத லநருங் ி வந்து விைொமல் தடுப்பவத
வபொலீஸொருடைய முக்ய வவட யொ இருந்தது. அங்கு
ப ரிைம் வபொலீஸ் அதி ொரி ள் ஏவதவதொ விசொரடண லசய்து
பொர்த்தொர் ள். ஒன்றும் து ங் வில்ட .

இப்படி யிருக்ட யிவ ஒரு வபொலீஸ் வசவ ன் ஒரு

படறயடனப் பிடித்து அவ்விைத்திற்குக் ல ொணர்ந்தொன். அந்தப்
படறயனுடைய வவஷ்டியில் இரத்தக் ொயம் ( டற)
பட்டிருந்தது. அவன் வமவ லசொல் ப்பட்ை அச்சுக்கூைத்தின்
அதிபதியொ ிய வில்ஸன் துடர வட்டில்
ீ சடமயல் வவட
லசய்பவன். அவனிைம் வபொலீஸ் அதி ொரி ள் ஏலதல் ொவமொ
வ ட்ைொர் ள். அவன் மறுலமொழி லசொல் ியதினின்றும், அவன்
மீ து ஸம்சயவமற்பட்டு அவடனச் சிடறச்சொட க்குக் ல ொண்டு
வபொய்-விட்ைொர் ள்.

பிறகு கூட்ைங் ள் ல ொஞ்சங் ல ொஞ்சமொ க் ட ந்தன.

பிவரதத்டதயும் அதி ொரி ள் தூக் ிக் ல ொண்டுவபொய் ஒருநொள்
டவத்திருந்து மறுநொள் த னம் பண்ணிவிட்ைொர் ள். மறுநொவள
வில்ஸன் துடர வட்டுப்
ீ படறயடனயும்
சிடறச்சொட யி ிருந்து விடுவித்து விட்ைொர் ள்.

அந்தப் படறயன் முதல்நொள் வ ொழி யறுத்தவபொது ட தவறி

இரத்தம் அவனுடைய வவஷ்டியில் பட்டு விட்ைதொ வும்,
ஆத ொல், அவன் வவஷ்டியிவ யிருந்த டற வ ொழி
இரத்தத்தொல் வநர்ந்தவத யன்றி, மனுஷ்ய ரத்தத்தொல்
வநர்ந்ததில்ட லயன்றும், அவனுடைய ' பந்துக் ளும், துடர
வட்டு
ீ வவட யொட் ளிவ சி ரும் ஸொக்ஷி
லசொன்னதினின்றும், அந்தப் படறயன் மீ து குற்றமில்ட
லயன்று லதளிந்து, அவனுக்கு விடுதட ல ொடுத்து
விட்ைொர் ள். பிறகு வவறு குற்றவொளி அ ப்பைவுமில்ட .
ஓரிரண்டு மொஸங் ளுக்குள் ஜனங் ள் இந்த ஸம்பவ
முழுடதயும் ஏறக்குடறய மறந்து வபொய்விட்ைொர் ள்.

இப்படி யிருக்ட யில், 1910ஆம் வருஷம் ஜனவரி மொஸத்தில்

வவதபுரத்துக்கு ஒரு புதிய
ஸப்-இன்ஸ்லபக்ைர் வந்தொர். இவர் லபரிய ட க் ொரர்; மஹொ
தந்திரசொ ி. இவருடைய லபயர் ரொஜவ ொபொ ய்யங் ொர், மருதப்
பிள்டளயின் ல ொட நைந்து நொன்கு மொஸங் ளொய் விட்ைன.
எனினும், இவர் வந்தவுைவன வமற்படி ல ொட டயப் பற்றிய
லசய்தி ள் இவருக்குத் லதரிந்தன. அதன் விஷயமொன படழய
பதிவு டள லயல் ொம் படித்துப் பொர்த்தொர். 'இந்த மருதப்
பிள்டளடயக் ல ொட லசய்த ஆட் டள நொன் ண்டுபிடித்வத
தீர்ப்வபன், வொஸுவதவன் துடண' என்று இவர் தம்
மனதுக்குள்வள பிரமொணம் பண்ணிக் ல ொண்ைொர். இது நிற் .

வமவ கூறப்பட்ை அச்சுக்கூைத் தட வரொ ிய வில்ஸன்

துடரக்கு ஒரு தங்ட யுண்டு. அவள் லபயர் இஸலபல் ொ.
அவளுக்குச் சுமொர் 30 வயதிருக்கும். ஆனொல், விவொ மில்ட .
வபொர்த்துவ சீய ஐவரொப்பிய லனொருவனுக்கும் தமிழ் நொட்டுப்
படறச்சி லயொருத்திக்கும் பிறந்த வம்சத்தொ ரொத ொல் வமற்படி
வில்ஸன் குடும்பத்தொர் தொங் ள் எப்படிவயனும்
ஐவரொப்பியருைன் ஸம்பந்தம் பண்ணிக்ல ொண்டு ஐவரொப்பியரொய்
விைவவண்டு லமன்ற வநொக் த்வதொ டிருந்தொர் ள்.

வியொபொரத்திலும், ல ொடுக் ல் வொங் ல் மூ மொ வும் அந்தக்

குடும்பத்தொருக்கு ஏரொளமொன லசொத்து வசர்ந்திருந்தது. பூர்வம்
வில்ஸன் துடர ஒருவர்; அவருடைய தம்பி வஜொஸப்
வில்ஸன் ஒருவர்; தங்ட இஸலபல் ொ ஒருத்தி - இத்தடன
வபர்தொன் அந்தக் குடும்பத்தி ிருந்தொர் ள். பின் ஐவரொப்பியப்
பட்ைொளத்தில் வவட லசய்து லபன்ஷன் லபற்று வந்த
ரிச்சொர்ட்ஸன் என்ற ஒரு ிழவன் மி வும் ஏடழயொய் அந்த
ஊரில் வந்து குடியிருந்து ல ொண்டிருந்தொன். அவனுக்கு ஒரு
ம ள் இருந்தொள். அந்த ரிச்சொர்ட்ஸ ன் பரம் ஏடழயொனொலும்
சுத்தமொன ஐவரொப்பிய ஸந்ததியிவ பிறந்தவ லனன்று
லதரிந்தபடியொல், வில்ஸன் துடர அவனுடைய ம டள
விவொ ம் லசய்து ல ொள்ள முயன்றொர்.

அந்த ம ள் ண்ணுக்கு மி வும் வி ொரமொய்ச் சுருங் ிய

மூஞ்சியும், வற்றலுைம்பும் உடையவளொய்த் தன்டன மணம்
லசய்து ல ொள்ள யொரு ம ப்பைொமல் பிதொவுைன் குடியிருந்தொள்.
அவள் நமது வில்ஸன் துடரடயக் ொட்டிலும் ஏழு வயது
மூத்தவள், எப்படியிருந்த வபொதிலும் சுத்தமொன ஐவரொப்பிய
கு த்து ஸம்பந்தம் ிடைப்படதவய வமொக்ஷ மொ க் ருதித்
தவஞ்லசய்து ல ொண்டிருந்த வில்ஸன் துடர அவடள மணம்
புரிந்து ல ொள்ள விரும்புவதொ த் லதரிந்தவுைவன அவளும்,
அவளுடைய பிதொவும் மி ஸு பமொ உைன்பட்டு விட்ைனர்.

இங்ஙனம் தமக்வ ொர் ஐவரொப்பிய ஸ்திரீ மடனவியொ க்

ிடைத்ததி ிருந்து வில்ஸன் துடர அங்ஙனவம தம்முடைய
தங்ட க்கும் தம்பிக்கும் சுத்தமொன ஐவரொப்பிய ஸம்பந்தம்
பண்ண வவண்டுலமன்று ருதி, ப ீ ரதப் பிரயத்தனங் ள்
லசய்துல ொண்டு வந்தொர். ஹிந்துக் ளுக்குள்வள ஜொதி
வபதத்டதப் பற்றிய ஷ்ைங் ள் அதி லமன்று ப ர் தவறொ
நிடனக் ிறொர் ள்.

ஆனொல், ஐவரொப்பியருக்கும் நீ ிவரொவ ஜொதியொருக்கும் ஸம்பந்த

வமற்பட்ை அலமரிக் ொ முத ிய இைங் ளிலும்,
ஐவரொப்பியருக்கும் ீ ழ் ஜொதி ஹிந்துக் ளுக்கும் ப்வபற்பட்ை
- இந்தியொவில் சி பகுதியிலும் வமற்படி ப்பு ஜொதியொர் ள்
தமக்குள்வள மொற்று வித்யொஸங் ள் வனிப்படத
ஒப்பிடும்வபொது, ஹிந்துக் ள் பொரொட்டும் ஜொதி வபதங் ள்
மி வும் இவ சொ த் வதொன்றும்.

சுத்தமொன ஐவரொப்பியனுக்கும், சுவதச ஸ்த்ரீக்கும் பிறந்தவன்

ஒரு ஜொதி; அப்படி ஒரு ஐவரொப்பிய ஸ்திரீடய மணம் புரிந்து
ல ொண்ைொல் அந்த ஸந்ததியொர் வவறு ஜொதி; அவவன மீ ளவும்
ஒரு சுவதச ஸ்திரீடய மணம் புரிந்து ல ொண்ைொல் அந்த
ஸந்ததியொர் மற்லறொரு ஜொதி; இப்படி இரண்டு மூன்று
தட முடற ளிவ வயற்படும் ப விதக் ப்புக் ளில் சுமொர்
நூறு அல் து நூற்டறம்பது ஜொதி ள் ிடளத்து விடு ின்றன.
இந்த நூற்டறம்பது பிரிவு ளும் ஒன்றுக்ல ொன்று
விர ொவ கூைத் தீண்டுவது ிடையொது. இடவ லயல் ொம்
தனக்குத் தனக்கு லவவ்வவறொன முத்திடர ள்
வபொட்டுக்ல ொண்டு பிரிந்து வொழ் ின்றன. இது நிற் .
நம்முடைய வில்ஸன் துடரயும் அவருடைய தங்ட யும்,
எத்தடன ஏடழயொனொலும், எத்தடன குரூபியொனொலும், வவறு
எவ்விதமொன குடறவு ளுடைவயொனொயினும், ஒரு சுத்தமொன
ஐவரொப்பியடன மொப்பிள்டளயொ அடைய வவண்டுலமன்று
லசய்த முயற்சி ளுக்குக் ணக்வ யில்ட . இந்த
விஷயத்தில் அவர் ள் விரயப்படுத்தின பணத்துக்கும்
ணக் ில்ட ,

ஐவரொப்பிய வொ ிபன் - சிப்பொவயொ, வபொலீஸ் ொரவனொ,

குமொஸ்தொவவொ - எவனொவது விவொ மொ ொத நிட யில்
வவதபுரத்துக்கு வந்தொல் உைவன அவடன வில்ஸன் துடர
எப்படியொவது அறிமு ப்படுத்திக் ல ொண்டு தன் வட்டில்
ீ
அவனுக்கு யவதஷ்ைமொன விருந்து ள் நைத்துவொர். அவன்
வ ட்ை ட க்ல ல் ொம் பணங் ல ொடுத்துதவி லசய்வொர்,
டி ொரம் வொங் ிக் ல ொடுப்பொர், டபசி ிள் வண்டி வொங் ிக்
ல ொடுப்பொர்.

ஆனொல், இம்முயற்சி லளல் ொம் விழலுக் ிடறத்த நீரொய்

விட்ைன. யொலதொரு பயனுந் தரவில்ட . உள்ளூரில்
எத்தடனவயொ எளிய யூவரஷியப் பிள்டள ள் வில்ஸன் துடர
வட்டு
ீ லசொத்துக் ொடசப்பட்டு இஸலபல் ொடவ மணஞ்
லசய்துல ொள்ள ஆவவ ொடிருந்தனர். ஆனொல், இஸலபல் ொ
இந்த யூவரஷ்யப் பிள்டள டளத் தன். பொத விர ொல்கூைத்
தீண்ைமொட்வை லனன்று, லசொல் ி விட்ைொள்.

எனவவ, முப்பது வயதொ ித் தன் லயளவனமும் அதற்குரிய

லசௌந்தர்யங் ளும் லபரும்பொலும் நீங் ி விட்ை பின்னரும்
நமது இஸலபல் ொ விவொ மொ ொமல் ன்னிப் லபண்ணொ வவ
விளங் ினொள்.

இவளுக்கும் நம்முடைய ஸப் இன்ஸ்லபக்ைர்

ரொஜவ ொபொ ய்யங் ொருக்கும் பின்வருமொறு ஸ்வநஹ
முண்ைொயிற்று. ரொஜவ ொபொ ய்யங் ொர் விவொ மொய்
மடனவிடய இழந்தவர். இவருக்கு வயது
முப்பத்திரண்டிருக்கும். ிருதொ மீ டச; ஆறடர அடி உயரம்;
ஆஜொனுபொஹு; ஸொண்வைொ குண்டு ள் பழகுவதிவ
ஸொண்வைொடவக் ொட்டிலும் மிகுந்த வதர்ச்சி லபற்றவர்; வரொதி
ீ
வரர்;
ீ வபய் பிசொசுக்குப் பயப்பைமொட்ைொர்; பொம்பு பு ி
ரடி ளுக்குப் பயப்பைமொட்ைொர்; ள்வருக்கும் ல ொட ஞருக்கும்
அஞ்ச மொட்ைொர்; பட வருக் ஞ்ச மொட்ைொர்; லபொய் லசொல்
மொட்ைொர்; ளவு லசய்ய மொட்ைொர்; ஞ்சம் வொங் மொட்ைொர்;
மஹொ தீரர்; மஹொ வரபுருஷர்;
ீ மஹொ வயொக்யர்; அதி ஸுந்தர
புருஷருங்கூை.

அவர் வமற்படி மருதப் பிள்டளயின் ல ொட ஸம்பந்தமொன

விசொரடண ளைங் ிய படழய புஸ்த ங் டளயும்,
பதிவு டளயும் வசொதடன லசய்து பொர்த்தவுைவன, அதில்
அடிக் டி வில்ஸன் துடரயின் விஷயம் முக்யமொ
வந்தபடியொல், அந்த வில்ஸன் துடரடயப் வபொய்ப் பொர்த்து
அவருடைய சடமயற் ொரப் படறயடனயும் ண்டு வபசி
வரவவண்டுலமன்று நிச்சயித்துக் ல ொண்ைொர்.

ஆனொல், புத்திமொனொட யொல், இந்தக் ல ொட ஸம்பந்தமொன

விசொரடணக்குத் தொம் வந்ததொ த் லதரிவித்துக் ல ொண்ைொல்,
அதினின்றும் வில்ஸன் துடர வமற்படி ல ொட யில் தொம்
எவ்விதத்திலும் ஸம்பந்தப்பைொதவரொ இருந்தவபொதிலும்,
அவருக்குத் தம்மிைம் விரயம் ஏற்படுதல் திண்ணலமன்று
நிச்சயித்து ஆரம்பத்திவ வய அந்தக் ல ொட ப் வபச்டச
லயடுக் ொமல், வவவறவதனும் மு ொந்தரத்டத டவத்துக்ல ொண்டு
வபொய் அவடர ஸந்தித்து, அப்பொல் ஸம்பொஷடணக் ிடைவய,
லவறுவம யதிர்ச்டசயொ வநர்ந்தமொதிரியொ இந்த மருதப்
பிள்டள விஷயத்டத லயடுத்து அப்வபொது வில்ஸன் துடர
லசொல்லும் வொர்த்டத ளி ிருந்து அவருடைய மன இயல்டப
அறிந்துல ொள்ள வவண்டுலமன்று ரொஜவ ொபொ ய்யங் ொர்
தீர்மொனித்தொர்.
அன்று ஸொயங் ொ ம் ஐந்து மணியொனவுைன் டபஸி ிள்
வபொட்டுக்ல ொண்டு, வில்ஸன் துடர வட்டு
ீ வொயி ிவ
வபொலீஸ் உடுப்புைன் இறங் ி, அங் ிருந்த வொயில்
ொப்வபொனிைம் "உள்வள துடர இருக் ிறொரொ?” என்று வ ட்ைொர்.

"இரிக் ொங்வ ொ" என்று வொயில் ொப்வபொன் லசொன்னொன். அவன்

லசன்னப்பட்ைணத்து மஹமதியன். 'இருக் ிறொர் ள்' என்படத
"இரிக் ொங்வ ொ" என்று சிடதத்துச் லசொன்னொன். “என்ன
லசய் ிறொர்?” என்று அய்யங் ொர் வ ட்ைொர்.

"ஹும்மொ இரிக் ொங்வ ொ. வபபர் படிக் ிறொங்வ ொ" என்று வொயில்

ொப்வபொன் லசொன்னொன்.

“சரி; அப்படியொனொல் இந்தச் சீட்டை அவரிைம் ல ொண்டு ல ொடு”

என்று லசொல் ித் தமது லபயரும் உத்திவயொ மும்
குறிக் ப்பட்டிருந்த சீட்டை நீட்டினொர்.

அய்யங் ொருக்கு ஸ ொம் வபொட்டு அந்தச் சீட்டை

வொங் ிக்ல ொண்டு வொயில் ொப்வபொன் உள்வள லசன்று
வில்ஸன் துடரயிைம் சீட்டைக் ல ொடுத்தொன்.

அவர் “வரச் லசொல்லு" என்று ட்ைடள யிட்ைொர். ஸப்

இன்ஸ்லபக்ைர் உள்வள வபொய் நொற் ொ ியில் இருந்து வக்ஷம்
விசொரடண ள் லசய்து முடிந்தவுைவன வில்ஸன் துடர ஸப்
இன்ஸ்லபக்ைடர வநொக் ித் “தொங் ள் இங்கு வந்ததன்
வநொக் லமன்ன” என்று வ ட்ைொர்.

"ஊலரல் ொம் லதொழி ொளி ளின் சச்சரவு மிகுதிப்பட்டு

வரு ிறலதன்று வ ள்வி யுற்வறன். அச்சுக் கூைத்
லதொழி ொளி வள விவசஷமொ முத ொளி டள
அல் ற்படுத்துவதொ வும் அறிந்வதன். இது விஷயமொன
விசொரடண ள் லசய்யும்படி எனக்கு வம தி ொரி ள் உத்தரவு
பிறப்பித்திருக் ிறொர் ள். நொன் தங் ள் மூ மொ இதன்
விவரங் வளவதனும் எழுதிக்ல ொண்டு வபொ ொலமன்று
வந்வதன். தங் டளப்வபொல் முக் ியமொன வியொபொரி ளின்
எண்ணங் டளத் லதரிந்லதழுதும்படி எனக்கு அதி ொரி ள்
உத்தரவு ல ொடுத்திருக் ிறொர் ள்; ஏவதனும் த வல் ள் ல ொடுக்
லசள ர்யப்பட்ைொல் அங்ஙனவம தயவு லசய்ய வவண்டும்"
என்று ரொஜவ ொபொ ய்யங் ொர் மி வினயத்வதொடு லசொன்னொர்.

ரொஜவ ொபொ ய்யங் ொர் இங் ிலீஷ் பொடஷ வபசுவதிவ மஹொ

ஸமர்த்தர். அவர் இங் ிலீஷ் பொடஷயில் எண்ணிறந்த
புஸ்த ங் ளும், மதிப்பிறந்த ொவியங் ளும் படித்துத்
வதர்ந்தவர். வஷக்ஸ்பியர் நொை ங் ள் அத்தடனயும் அவருக்குக்
ரத பொைம். டபரனுடைய பொட்டுக் டளப் பொரொமல்
லசொல்லுவொர். லஷல் ி பொட்டுக் ள் குட்டியுரு. எனவவ, அந்த
பொடஷயில் அவருக்குச் சிறந்த வொக்குண்ைொய் விட்ைது. இவர்
வபசிய வநர்த்திடயயும், வமனியழட யுங் ண்டு பூரித்து
வில்ஸன் துடர, “நீங் ள்தொனொ இந்த ஊருக்குப் புதிதொ
வந்திருக்கும் ஸப்-இன்ஸ்லபக்ைர்?” என்று வ ட்ைொர்.

"ஆம்" என்றொர் அய்யங் ொர்.

வில்ஸன் துடர லபரிய வொயொடி. வந்தவர் ளிைம்

லதொடளத்துத் லதொடளத்து மொரிக் ொ த்து மடழ வபொல்
இடைவிைொமல் வபசிக்ல ொண்டிருப்பதும் அல் து வ ள்வி ள்
ப ஓயொமல் வ ட்டுக் ல ொண்டிருப்பதும் அவருடைய
வழக் ம். அதிலும் வர்ன்லமண்ைொருக்குத் தம்முடைய
அபிப்ரொயங் டள மதிப்புடையனவொ த் லதரிந்தனுப்ப
வந்திருக்கும் அய்யங் ொரிைம் அவருக்கு அதி மொ மன மிள ி
நொவு லபொழிய ொயிற்று. "உங் ளுக்கு வயலதன்ன?” என்று துடர
வ ட்ைொர். “முப்பத் திரண்டு வருஷம் மூன்று மொஸம்" என்றொர்
அய்யங் ொர்.

“லபண்ைொட்டி இருக் ிறொளொ?” என்று துடர வ ட்ைொர்.

“இல்ட ” என்றொர் அய்யங் ொர்.

துடர வ ட்ைொர்: "இன்னும் விவொ வம நைக் வில்ட யொ?” என,

“ஒரு மடனவி ட்டி, அவள் இறந்து வபொய் இரண்டு
வருஷங் ளொயின. பிறகு இரண்ைொந்தொரம் ட்ைவில்ட ”
என்றொர் ஐயங் ொர்.

"ஏன்? முதல் தொரத்துக்குக் குழந்டத ள் அதி வமொ?" என்றொர்

துடர.

“இறந்த மடனவிக்குக் குழந்டத யில்ட ” என்றொர்

அய்யங் ொர்,

"லதொழி ொளி ளின் விஷயம் பிறகு வபசிக் ல ொள்வவொம்.

நடைப் பக் த்துக்குப் வபொய்க் ல ொஞ்சம் பிஸ்வ ொட், டீ
சொப்பிை ொமொ?” என்று துடர அடழத்தொர்.

ஐயங் ொர் சொப்பிை உைன்பட்ைொர். தங்ட யொ ிய

இஸலபல் ொடவக் கூப்பிட்டுத் தம் மிருவருக்கும் “டிபன்”
தயொர் பண்ணச் லசொன்னொர். அவள் சிறிது வநரம் ழித்து
மீ ண்டு வந்து, வமடஜ வமவ பழம், ப ொரம், டீ தயொர் லசய்து
டவத்தொய் விட்ைலதன்று லசொன்னொள்.

இதனிடைவய அய்யங் ொர் வில்ஸடன வநொக் ி "எனக்கு

வமற்படி லதொழி ொளி ளுள் சச்சரவு ஸம்பந்தமொன
விவரங் டளத் தொங் ள் மி வும் விடரவொ க் வ ொர்டவப்
படுத்தித் லதரிவிக் எத்தடன தினங் ளுக்குள்வள முடியும்?
ஏலனன்றொல், வர்ன்லமண்ைொர் என்னிைம் மி வும்
அவஸரமொன அறிக்ட டய எதிர்பொர்க் ிறொர்- லளன்று
வதொன்று ிறது" என்று ரொஜவ ொபொ ய்யங் ொர் வ ட்ைொர்.

“ஓ, நொடளக் ொட பத்து மணிக்குள் எழுதி ஒரு வவட யொள்

மூ மொ உங் ள் ச்வசரிக் னுப்பி விடு ிவறன்" என்று
வில்ஸன் துடர வொக் ளித்தொர்.
ஐயங் ொரும், வில்ஸன் துடரயும், இஸலபல் ொவும் உட் ொர்ந்து
சிற்றுண்டி புசித்தனர். சடமயற் ொரப் படறயன் பறிமொறிக்
ல ொண்டிருந்தொன்.

"இந்த ஐயங் ொடரப் பொர்த்தொல் மருதப் பிள்டள மு ச் சொடய

ல ொஞ்சம் லதன்படு ிறது” என்று இஸலபல் ொ லசொன்னொள்.

"உளறொவத! அவனுடைய மூஞ்சி, சூனியக் ொரனுடைய

மூஞ்சிடயப் வபொ ிருக்கும். இவடரப் பொர்த்தொல் ரொஜொடவப்
வபொல் இருக் ிறொர். இவவரொடு அவடன ஒப்பிடு ிறொவய?"
என்றொர் வில்ஸன் துடர.

சடமயற் ொரடனப் பொர்த்து, இஸலபல் ொ, "ஏனைொ ஜொன்? இந்த

ஸப்-இன்ஸ்லபக்ைர் ஸொமி மு மும் அந்த மருதப் பிள்டளயின்
மு மும் இவ சொ ஒருவிதச் சொய ல ொற்றுடம உடையன
அல் வொ?" என்று வினவினொள்.

"எனக்குத் லதரியொது; மிஸ்ஸம்மொ! நொன் அந்த மருதப் பிள்டள

லயன்ற மனிதடனப் பொர்த்தவத ிடையொது" என்றொன்
சடமயற் ொரன்.

இதனுைன் அந்த ஸம்பொஷடணடய நிறுத்தி விட்ைொர் ள்.

இதற் ிடைவய வமற்படி மருதப் பிள்டளயின் வபச்சு

நைக்ட யிவ எவலரவர் என்ன குர ில் வபசினொர் ள்,
எவலரவருடைய மு ப்பொர்டவ என்லனன்ன நிட டமயி
ிருந்தது என்ற லசய்திடய லயல் ொம் வனித்து வந்த
ரொஜவ ொபொ ய்யங் ொர் - வபொை ிரொப் - நிழற் பைம் - பிடிக்கும்
ருவிவபொவ தமது சித்தத்டத நிறுத்திக் ல ொண்டு
அவர் ளுடைய லசொற் ிரிடய டளயும் வதொற்றங் டளயும்
அப்படிவய தமக்குள் சித்திரப்படுத்தி டவத்துக் ல ொண்ைொர்.

இவர் அந்த ஸம்பொஷடணடய இத்தடன வனத்துைன்

 வனித்தொ லரன்படத இஸலபல் ொ உணர்ந்து ல ொண்ைொள்.
பிறகு வவறு ப விஷயங் டளப் பற்றிப் வபசிக்
ல ொண்டிருந்தொர். சிற்றுண்டி முடிவு லபற்றது.

ஐயங் ொர் விடை லபற்றுக் ல ொண்டு வட்டுக்குப்

ீ வபொய்
விட்ைொர், அவர் லவளிவய வபொன வுைன், சடமயற் ொரனும்
வபொய்விட்ை பின்பு, வில்ஸன் துடர.

"உனக்கு அந்த இடைப் பயல் வம ிருந்த வமொஹம் இன்னும்

தீரவில்ட வயொ?" என்று இஸலபல் ொடவ வநொக் ிக் வ ட்ைொர்.

"என்டன டவயொவத, உன் நொக்கு அழு ிப் வபொ ப் வபொ ிறது”

என்றொள் இஸலபல் ொ.

“அப்படியொனொல், இன்று மொட அவடனப் பற்றிய

வொர்த்டதடய நீ வயன் எடுத்தொய்? அவன் லபயடர ஏன்
உச்சரித்தொய்?” என்று துடர வ ட்ைொர்.

"மருதப் பிள்டள என்ற லபயர் லசொன்னொல் வதொஷமொ?

அவனுடைய மூஞ்சியும் அந்த ஸப் இன்ஸ்லபக்ைர் மூஞ்சியும்
ஒவர சொய லுடையன வபொவ வதொன்றிற்று. அதற் ொ க்
வ ட்வைன். வ ட்ைதில் என்ன குற்றம்? வ ட்ைது குற்றலமன்
றுனக்குத் வதொன்றி, அதனொல் நீ என்டன மிரு த்தனமொ
இழித்துப் வபசக் கூடுலமன்படத இப்வபொ தறிந்வதன். இனிவமல்,
அவனுடைய லபயடர உச்சரிக் மொட்வைன். நீ ஷ்ைப்பைொவத,
வபொ" என்றொள் இஸலபல் ொ.

"வந்தவர் வபொலீஸ் இன்ஸ்லபக்ை லரன்படத மறந்தொவயொ?"

என்று வில்ஸன் துடர வ ட்ைொர்.

அதற்கு இஸலபல் ொ, "அது எனக்கு நன்றொ த் லதரியும். அவன்

வொயி ில் வந்திறங்கும்வபொவத, என் பக் த்தி ிருந்த
டதயற் ொரனிைம் இந்தப் வபொலீஸ் உத்வயொ ஸ்தர் யொலரன்று
விசொரித்வதன், 'இவர்தொன் இந்த ஊருக்குப் புதிதொ வந்திருக்கும்
ஸப்-இன்ஸ்லபக்ைர் என்றும், இவருடைய லபயர்
ரொஜவ ொபொ ய்யங் ொ லரன்றும், இவர் ரஹஸ்யப் வபொலீஸ்
தந்திரங் ளிவ மி வும் ீ ர்த்தி லபற்று ரொஜொங் த்தொரிைம் ப
லமைல் ள் வொங் ி யிருப்பதொ வும் டதயற் ொரன் லசொன்னொன்"
என்றொள்.

"அப்படித் லதரிந்திருந்துமொ, அவனிருக்கும்வபொது அந்தப் பொழ்த்த

படுபொவியின் நொமத்டத உச்சரித்தொய்? அடி, வபொ, மூைவம!" என்று
லசொல் ி வில்ஸன் துடர லபரு மூச்லசறிந்தொர்.

அப்வபொது, அந்த வொர்த்டத வ ட்டு, இஸலபல் ொ, “நீ மூைனொ,

நொன் மூடையொ என்பது பின்னிட்டுத் லதரியும். இந்த ஸப்-
இன்ஸ்லபக்ைர் ரொஜவ ொபொ ய்யங் ொர் வமற்படி மருதப் பிள்டள
ல ொட விஷயமொ நம்மிைமிருந்து ஏவதனும் துப்புக் ள்
லதரிந்துல ொண்டு வபொ வவண்டு லமன்ற வநொக் த்துைவனவய
நம்முடைய வட்டுக்கு
ீ வந்தொர். அந்த மர்மத்டத அறிந்வத நொன்
வபசிவனன். வபசும்வபொது அவருடைய மு க் குறிப்பிருந்த
நிட டமடய உத்வதசிக்கு மிைத்வத இவர் நம்மீ து பரிபூர்ண
ஸந்வதஹ முடையவரொ வவ லதரிந்தது. நொன் லசொல்லு ிவறன்,
வ ட் ிறொயொ? இந்த அய்யங் ொர் இங்கு வந்த வுைவனவய இவர்
வமற்படி மருதப் பிள்டளயின் ல ொட டயப்பற்றி (ஊர்
ஜனங் ள்) அவரிைம் அவசியம் வபசி யிருப்பொர் ள். அவர்
வமற்படி ல ொட யின் ஸம்பந்தமொ வுள்ள படழய
ொயிதங் டளயும் பொர்டவ யிட்டிருப்பொர். அதினின்றும் தொம்
ரஹஸ்ய ஆரொய்ச்சி ளில் ீ ர்த்திலபற்றிருக்கும்
ஸம்ஸ் ொரத்தொல் இந்த அதிமர்மமொன ல ொட யின் உளடவத்
லதரிந்துல ொள்ள வவண்டுலமன்ற நிச்சயத்துைன் முத ொவது
நம்மீ வதற்பட்ை ஸம்சயத்டத நிவர்த்தி லசய்து
ல ொள்ள ொலமன்று இங்கு வந்தொர். அண்ணொ, இந்தச்
ச ச ப்புக் ல ல் ொம் நீ ஏன் ஓயொமல் பயப்படு ிறொய்? நொம்
குற்றவொளி ளல்வ ொ லமன்படத நொம் அறிவவொம். லதய்வம்
அறியும், நமக்வ து பயம்? நம்டமத் லதய்வம் ொப்பொற்றும்"
என்றொள்.
இது வ ட்டு வில்ஸன் துடர லசொல்லு ிறொர்; "நீ வ வ ம்
லபண் பிள்டள யொத ொல் இங்ஙனம் பிதற்று ிறொய்?
முத ொவது விஷயம் ைவுளும் ிடையொது, ிைவுளும்
ிடையொது. அலதல் ொம் பழங் ொ த்துப் புரளி. இந்த உ ம்
இயற்ட யொல் உண்ைொனது. இடத அறிவுடைய ஆத்மொ ஒன்று
வயொசடன லசய்து படைத்தலதன்று தீர்மொனிக் ஒரு
வவ சம் - துண்டு, துணுக்கு, அணுகூை ருஜு ிடையொது”
என்றொர்.

இந்தப் வபச்டச இடைவய நிறுத்தி இஸலபல் ொ “நொம் தொன்

மருதப் பிள்டளடயக் ல ொன்வறொ லமன்பதற்கு ருஜு
இருக் ிறதொ? இப்வபொது அடதக் குறித்துப் வபசுவவொம். நொன்
லபண் பிள்டள; எனக்குப் புத்தி ிடையொது, விவ ொரம், ஞொனம்
சிறிவதனும் ிடையொது. மூைத்தனமொ க் ைவுடள நம்பு ிவறன்.
ஆனொல், யதொர்த்தத்திவ ைவுளும் ிடையொது; ிைவுளும்
ிடையொது. அந்த விஷயம் உனக்கு நன்றொ ருஜுக் ளுைன்
நிச்சயப்பட்டிருக் ிறது,

நீ ஆண் பிள்டள ; படித்தவன், வமதொவி, விவ ொர ஞொனத்திவ

சிறந்தவன், இலதல் ொம் வொஸ்தவந்தொன். எனினும் இப்வபொது
விவ ொரத்தி ிருப்பது மருதப் பிள்டளயின் ல ொட டயப்
பற்றிய விஷயவம யொத ொலும் ைவுளின் ல ொட டயப்
பற்றிய விஷயமில்ட யொத ொலும், நொம் ைவுடள
நிந்திப்படதக் ல ொஞ்சம் நிறுத்திவிட்டு, மருதப் பிள்டளயின்
விஷயத்டதக் குறித்துப் வபசுதல் அதி ப் லபொருத்தமுடைய
தொகுலமன்று அபிப்ரொயப்படு ிவறன்" என்றொள்.

வில்ஸன் துடர மீ ட்டும் லசொன்னொர்: “நீ லபண் பிள்டள

ஆத ொல் உனக்கு ல ள ீ ஞொனம் குடறவு. ஆத ொல், நொம்
ஒரு ல ொட உண்டமயிவ லசய்திருந்தொ ல ொழிய
அதற்குரிய தண்ைடனடயக் குறித்து நொம் அஞ்ச
வவண்டுவதில்ட லயன்று நிடனக் ிறொய். உ த்திவ
ஒருவன் மீ து தகுந்த ஸொக்ஷி ளுைன் லபொய்க் குற்றம்
வஜொடிப்பது எத்தடன ஸு ப் லமன்படத நீ அறியவில்ட ,
வ ொயில் பொதிரியொர் உனக்கு இந்த விஷயம்
ற்றுக்ல ொடுக் வில்ட . நொம் ல ொல் வில்ட லயன்பது
வொஸ்தவந்தொன். இருந்தொலும் இது நமக்கு மி வும் பயந்
தரக்கூடிய விஷயம்" என்றொர்.

இடதக் வ ட்ைவுைன் இஸலபல் ொ, “எனக்கு வவட

யிருக் ிறது. நொன் வபொ ிவறன். எதற்கும் நொன் பயப்படுவதொ
உத்வதசம் ிடையொது” என்று லசொல் ிப் வபொய்விட்ைொள்.

ஊரில் லதொழி ொளர் சச்சரவு அதி ப்பட்ைது. பிரமொண்ைமொன,

மஹொவமரு ிரியின் உச்சிக்கு வமவ யுள்ள ஒரு
வர்ன்லமண்ட் உத்திவயொ ஸ்தர் வநவர வில்ஸன் துடரடயக்
ண்டு வபசி அந்தச் சச்சரவு சம்பந்தமொன வொக்குமூ ம்
வொங் ிக்ல ொண்டு வபொனொர்.

இந்த மஹிடம வில்ஸன் துடரக்கு ஏற்படுத்திக் ல ொடுப்பதில்

ஸப்-இன்ஸ்லபக்ைர் ரொஜவ ொபொ அய்யங் ொவர விவசஷ ொரண
பூதரொ இருந்தொர். அதினின்றும் அய்யங் ொருக்கும் வில்ஸன்
துடரக்கும் ஸ்வந ம் அதி ப்பட்ைது.

அய்யங் ொர் மொட வதொறும் வில்ஸன் துடரயின் வட்டுக்கு

ீ
வருவடத ஒரு விரதம்வபொவ நைத்திவந்தொர். இதினின்றும்
அய்யங் ொருக்கும் துடரயினுடைய தங்ட
இஸலபல் ொவுக்கும் அடிக் டி ஸந்தித்துப் பழ
இைமுண்ைொயிற்று. அந்த வழக் ம் சி வொரங் ளில்
ஸ்வந மொ மொறிற்று. அந்த ஸ்வந ம் சி மொஸங் ளில்
ொத ொ ப் பரிணமித்தது.

வில்ஸன் துடரயிைம் விவொ த்டதக் குறித்து ஸம்மதம்

வ ட்ைொர் ள். அவர் கூைொலதன்று லசொல் ிவிட்ைொர்.
அதினின்றும் இஸலபல் ொ தன் தமயனுடைய வட்டை
ீ
விட்டுப் வபொலீஸ் ஸ்வைஷனுக் ருவ ஸப் இன்ஸ்லபக்ைர்
வொஸம் லசய்துல ொண்டிருந்த பங் ளொவுக்கு வந்து விட்ைொள்.
அங்கு ஸர்க் ொர் பதிவுச் சட்ைப்படிக்கும், ிறிஸ்தவ
மொதொவ ொயில் சைங்கு ளின் படிக்கும் ஸப்-இன்ஸ்லபக்ைர்
ரொஜவ ொபொ ய்யங் ொருக்கும் இஸலபல் ொவுக்கும் விவொ ம்
நைந்வதறிற்று.

இஸலபல் ொவினுடைய இளடமயும் வனப்பும் சற்வற மங் த்

லதொைங் ின பிரொயத்தி ிருந்தொலளன்று வமவ
குறிப்பிட்டிருக் ிவறொம். இந்த விவொ ம் நைந்த
ஸந்வதொஷத்திவ அவள் இளடமயி ிருந்த அழட யும்
வர்ச்சிடயயும் ொட்டிலும் நூறு மைங்கு அதி மொன புதிய
வனப்டபயும் வர்ச்சிடயயும் லபற்றுத் வதறிவிட்ைொள்.

பின்னிட்டு வில்ஸன் துடரயும் ஸமொதொனத்துக்கு

வந்துவிட்ைொர். "ஒரு வ டுல ட்ை லவள்டளக் ொரனுக்கு என்
தங்ட டய மணம் புரிவடதக் ொட்டிலும் சுத்தமொன
பிரொமணனுக்குக் ல ொடுத்தது, எனக்கு நூறுமைங்கு
வமன்டமயொயிற்று. ஸர்க் ொர் உத்திவயொ ஸ்தர் ஐவரொப்பிய
வம தி ொரி ளுக்குக் ண்மணிவபொவ இருக் ிறொர்.
மொப்பிள்டளயின் அழகுக்வ ல ொடுக் ொவம ஆயிரத்லதட்டு
ரொஜகுமொரத்தி டள" என்று வில்ஸன் துடரவய தம்முடைய
ஸ்வந ிதர் ளிைம் லசொல் த் லதொைங் ி விட்ைொர்.

ஒரு நொள் மொட இஸலபல் ொவும் அவளுடைய

ணவனொ ிய ரொஜவ ொபொ ய்-யங் ொரும் தனியிைத்திருந்து
ஸம்பொஷடண லசய்து ல ொண்டிருக்ட யில் அய்யங் ொர் தன்
ொத ிடய வநொக் ி, “இஸலபல் ொ, என் ொத ி, மருதப்
பிள்டளடய யொர் ல ொன்றொர் ள்? உனக்குத் லதரியுமொ?" என்று
வ ட்ைொர்.

"அவருடைய மடனவி ல ொன்றொள்” என்றொள் இஸலபல் ொ.

"ஏன்"? என்று அய்யங் ொர் வ ட்ைொர், "அவடள
மற்லறொருவனுக்குப் லபண்டிருக்கும்படி, வற்புறுத்தினொர்.
அதற் ொ க் ல ொன்றொள்" என்றொள் இஸலபல் ொ.

“படறயன் மீ திருந்த வ ொழி ரத்தக் டறயின் லசய்தி என்ன?"

என்று அய்யங் ொர் வ ட்ைொர்.

“அது வ ொழி ரத்தந்தொன்! ல ொட நைந்தவபொது மருதப்

பிள்டளயும் அவனுடைய மடனவிடயச் சி இைங் ளில்
ொயப்படுத்தி விட்ைொன். அவன்தொன் முத ொவது குத்தினொன்.
எனவவ, அவள் குற்றுயிவரொடிருந்தொள். அவள்மீ து ஸம்சயந்
வதொன்றொமல் மொற்றும் லபொருட்டு நொன் அவடளப் பத்திரமொ
மடறத்து டவத்து முதல் ஸம்சயத்டத வணுக்
ீ ொவது
படறயன் வமவ திருப்பி விட்டுப் பின் அவடள
வவறுபொயங் ளொல் மீ ட்டுக் ல ொள்ள ொ லமன்று ருதி நொன்
தொன் அவனுடைய துணியில் வ ொழி யிரத்தம் பூசுவித்வதன்”
என்றொள் இஸலபல் ொ.

அப்பொல் வமற்படி மருதப் பிள்டளயின் ல ொட சம்பந்தமொன

பதிவு டள அய்யங் ொர் மீ ட்டும் ட்டி டவத்து விட்ைொர். அந்த
விவ ொரத்டத மறந்து வபொய்விட்ைொர்.
------
படிப்பவர் ளுக்குச் சி லசய்தி ள்
இக் டத தொரத்னொ ரம் மொதப் பத்திரிட யில் 1920 ஆ ஸ்ட்,
லசப்ைம்பர் இதழ் ளில் பிரசுரமொனது. இதன் பின்னர், நூ ொக் ம்
லபற்ற ொ வரிடசப் படுத்தப்பட்ை பொரதி படைப்பு ள்
லதொகுதியில் இைம்லபற்றது.
பொரதி எழுதிய டத ளில் இது ஒரு வித்தியொசமொன டத.
சூழ்நிட ஒரு மனிதடன எந்த மொதிரி மொற்றி விடு ின்றது
என்பவத டதயின் முக் ியக் ருத்தொ அடமந்துள்ளது.
----------------------

6. லகாட்தடயசாமி
லதன்பொண்டி நொட்டில் லநட்டையபுரம் என்லறொரு ஊர்
இருக் ிறது. எந்தக் ொரணத்தொவ ொ, அவ்வூர் ஜனங் ள் அக் ம்
பக் த்து ிரொமத்தொர் டளக் ொட்டிலும் சரொசரி முக் ொல்
அல் து ஒரு சொண் அதி உயரமொ இருப்பொர் ள். இது
பற்றிவய லநட்டையபுரம் என்ற ொரணப் லபயர்
உண்ைொயிற்லறன்று ப பண்டிதர் ள் ஊ ிக் ிறொர் ள்,

அந்த ஊரில் மி வும் ீ ர்த்தியுடைய சிவன் வ ொவில்

ஒன்றிருக் ிறது. ஆனித் திருவிழொவின்வபொது அக் வ ொவி ில்
வதவரொட்ைம் மி வும் அற்புதமொ நைக்கும். சூழ்ந்துள்ள
ிரொமங் ளினின்றும் நொயக் ர் ளும், நொயக் ச்சி ளும்,
லரட்டி ளும், லரட்டிச்சி ளும், படறயர் படறச்சி ளும்
லபருங்கூட்ைமொ த் வதர் வசவிக்கும் லபொருட்டு வந்து
கூடுவொர் ள்,

ல ொண்டைலயல் ொம் லசவ்வந்திப் பூ வதிலயல்

ீ ொம் ரும்பு
சுடவத்துத் துப்பிய சக்ட . அவர் ளுடைய குழந்டத ள்
ஆணும் லபண்ணும், லபரும் பகுதி நிர்வொணமொ வும், சிறு பகுதி
இடுப்பில் மொத்திரம் ஒரு சிறு துணிடய வடளத்து
ட்டிக்ல ொண்டும் வரும். துணி உடுத்திய
குழந்டத ளுக்குள்வள ஆண் லபண் வவற்றுடம ண்டுபிடிப்பது
சிரமம் ஏலனன்றொல், ஆண் குழந்டத டளப் வபொ வவ லபண்
குழந்டத ளுக்கும் முன் குடுமி சிடரக்கும் விவநொதமொன
வழக் ம் அந்த ஜொதியொர் ளுக்குள்வள ொணப்படு ிறது.

வமற்படி லநட்டையபுரத்தில் ஒரு ஜமீ ன்தொர் இருக் ிறொர்.

அவருக்கு இப்வபொது சுமொர் முப்பது அல் து முப்பத்டதந்து
வயதிருக்கும். லசக் ச்லசவவல ன்று எலுமிச்சம் பழம்வபொவ
பொர்டவக்கு மி வும் அழ ொ இருக் ிறொர். அவருடைய நடை
யுடை பொவடன ளில் உடை மொத்திரம் இங் ிலீஷ் மொதிரி,
நடையும். பொவடன ளும் முற் ொ த்துப் பொடளயக் ொரடரப்
வபொவ யொம். பூட்ஸ் முதல் லதொப்பி வடர அம் மனிதருடைய
உடுப்டபப் பொர்த்தொல் ண்ைன் ந ரத்து ொர்டு மக் ளின் அச்சு
சரியொ இருக்கும். இவர் மூன்று தரம் இங் ி ொந்துக்குப் வபொய்
வந்திருக் ிறொர். இங் ிலீஷ் பொடஷ வபசினொல், திக் ொமலும்
தட்ைொமலும் சர சர சரலவன்று மடழ வசுவது
ீ வபொல் வசுவொர்.
ீ
இவருக்குக் குதிடர வயற்றத்திலும் வவட்டையிலும் பிரியம்
அதி ம். நொனூறு வவட்டை நொய் ள் வளர்க் ிறொர். இவருடைய
அந்தப்புரத்தில் பன்னிரண்டு தொ ி ட்டிய லபண்ைொட்டி ளும்
வவறுப ொதல் ம ளிரும் இருக் ிறொர் ள்.

இந்த ஜமீ ன்தொர் சிவபக்தியில் சிறந்தவர். விபூதி

ருத்திரொக்ஷங் டள மி வும் ஏரொளமொ த் தரிக் ிறொர். தினம்
இரண்டு வவடள அரண்மடனயில் தொவம சிவபூடஜ நைத்தி
வரு ிறொர். திங் ட் ிழடம வதொறும் தவறொமல் மொட யிவ
சிவன் வ ொவிலுக்குப்வபொய் ஸ்வொமி தரிசனம் பண்ணி
வரு ிறொர். திருவிழொக் ொ ங் ளில் முத ொவது வந்து நின்று
முக் ொல்வொசிப் லபொழுடதயும் வ ொவி ிவ லச விடுவொர்.
வதவரொட்ைத்தின்வபொது வைத்டத மற்ற ஜனங் ளுைன் வசர்ந்து
லநடுந்தூரம் இழுத்துக்ல ொண்டு வபொவொர். அப்பொல் ட யில்
ஒரு பிரம்டப எடுத்துக்ல ொண்டு ஜனங் டள உற்சொ ப்
படுத்தினபடியொ வவ, வதர் மீ ட்டும் நிட க்கு வந்து நிற்
எவ்வளவு வநரமொன வபொதிலும் கூைவவ வருவொர்.

வ ொவிலுக்கு வரும் சமயங் ளில் மொத்திரம் இவர் ஐவரொப்பிய

உடைடய மொற்றித் தமிழ் உடை தரித்துக் ல ொண்டு வருவொர்.
ப ொச்சுடள டளப்வபொல் மஞ்சளொ க் ல ொழுக் ல ொழுக்ல ன்ற
உைம்பும், பரந்த மொர்பும், விரிந்த ண் ளும், தட யில் ஒரு
ஜரிட ப் பட்டுத் துண்டும், ட நிடறய வயிர வமொதிரங் ளும்,
தங் ப் லபொடி ைப்பியும், தங் ப்பூண் ட்டிய பிரம்புமொ இந்த
ஜமீ ன்தொர் லசன்ற ஆனித் திருவிழொவின்வபொது, ஒரு
நொட் ொட யில் வமற்படி சிவன் வ ொவிலுக்ல திவர, லவளி
மண்ைபத்தில் ல்யொண ஜமக் ொளத்தின் மீ து பட்டுத்
தட யடண ளில் சொய்ந்துல ொண்டு, லவற்றிட , பொக்கு,
புட யிட வபொட்டுக் ல ொண்டு பக் த்தி ிருந்த லவள்ளிக்
ொளொம்பியில் சடவத்துச் சடவத்துத் துப்பிக் ல ொண்டிருந்தொர்.

அந்தச் சமயத்தில், வமற்படி ஜமீ ன்தொரின் முன்வன ன்னங்

வரல ன்ற நிறமும், ம ர் வபொ த் திறந்த அழ ிய இடளய
மு மும், லநருப்புப் லபொறி பறக்கும் ண் ளுமொ , ஏறக்குடறய
இருபத்டதந்து வயதுடைய இடளஞ லனொருவன் வந்து
வதொன்றினொன். இவன் லபயர் ல ொட்டைய நொயக் ன். இவன்
வயொ ி லயன்று அந்த ஊரில் சி ர் லசொல்லு ிறொர் ள். ஞொனப்
பயித்தியங் ல ொண்ைவலனன்று சி ர் லசொல்லு ிறொர் ள்.
லபொதுவொ ஜனங் ள் இவனுக்குக் ல ொட்டைய சொமியொர் என்ற
லபயர் வழங்கு ிறொர் ள்.

இவடனக் ண்ைவுைவன ஜமீ ன்தொர் "வொைொ, ல ொட்டையொ”

என்றொர்.

“சொமி, புத்தி” என்றொன் ல ொட்டையன்.

“ ொவி வவஷ்டி உடுத்திக் ல ொண்டிருக் ிறொவய! என்ன

விஷயம்?” என்று ஜமீ ன்தொர் வ ட்ைொர்.

ல ொட்டையன் மறுலமொழி லசொல் வில்ட . சும்மொ நின்றொன்.

"சந்நியொசம் வொங் ிக் ல ொண்ைொயொ?" என்று ஜமீ ன்தொர் வ ட்ைொர்.

“ஆமொம்; பொண்டியொ, ஊரொர் வட்டு

ீ ஸ்த்ரீ டள லயல் ொம்
சந்யொசம் பண்ணிவிட்வைன்" என்று ல ொட்டையன் லசொன்னொன்.

“சொப்பொட்டுக்ல ன்ன லசய் ிறொய்?” என்று ஜமீ ன்தொர் வ ட்ைொர்.

"என்னுடைய லபண்ைொட்டிக்கு அரண்மடனயில்

சடமய டறயில் வவட யொ யிருக் ிறது. அவள் அங் ிருந்து
வபஷொன லநய், தயிர், சொதம், றி எல் ொம் மஹொரொஜொ
வபொஜனம் பண்ணு முன்னொ வவ எனக்குக் ல ொணர்ந்து
தரு ிறொள். ஆத ொல், பரமசிவனுடைய ிருடபயொலும்,
மஹொரொஜொவின் ிருடபயொலும் வமற்படி லபண்ைொட்டி
ிருடபயொலும் சொப்பொட்டுக்கு யொலதொரு ஷ்ைமுமில்ட "
என்று ல ொட்டையன் லசொன்னொன்.

"துணிமணி ளுக்கு என்ன லசய் ிறொய்?” என்று ஜமீ ன்தொர்

வ ட்ைொர்.

ல ொட்டையன் மறுலமொழி லயொன்றுஞ் லசொல் வில்ட .

சும்மொ நின்றொன்.

அப்லபொழுது ஜமீ ன்தொர் அவடன வநொக் ி “நொ ொ நொள் இரவில்

நீ ீ ழவொயிவ ொ-ரத்திலுள்ள பொம்ப ம்மன் வ ொவி ி ிருந்து
சி ற்சிட டளயும், ஒரு வவ ொயுதத்டதயும்
வவஷ்டி டளயுந் திருடிக்ல ொண்டு வந்தொயொவம, அது
லமய்தொனொ?” என்று வ ட்ைொர்.

"இல்ட , பொண்டியொ, திருடிக்ல ொண்டு வரவில்ட . சும்மொ

எடுத்துக்ல ொண்டு வந்வதன்” என்று ல ொட்டையன் லசொன்னொன்.

இடதக் வ ட்ைவுைவன ஜமீ ன்தொர் லவன்று சிரித்தொர்.

பக் த்தி ிருந்த மற்றப் பரிவொரத்தொரும் சிரித்தொர் ள்.

அப்வபொது ஜமீ ன்தொர் வ ட் ிறொர்: “சரி ல ொட்டையொ, நீ

திருைவில்ட ; சும்மொ எடுத்துக்ல ொண்டு வந்தொயொக்கும். சரி,
அப்பொவ என்ன நைந்தது?” என்றொர்.

“வ ொயிற் பூசொரி சி தடியர் ளுைன் என் வட்டுக்கு

ீ வந்து
சொமொன் டளக் வ ட்ைொன். சிட டளயும் துணி டளயும்
திரும்பக் ல ொடுத்து விட்வைன், வவ ொயுதத்டத மொத்திரம்
ல ொடுக் வில்ட " என்று ல ொட்டையன் லசொன்னொன்.

"ஏன்?" என்று ஜமீ ன்தொர் வ ட்ைொர்.

"அந்த 'வவட ' எங் ள் வட்டுக்
ீ ல ொல்ட யில் மந்திரஞ்
லசொல் ி ஊன்றி டவத்திருக் ிவறன். அத்தடன பயல் ளுங்
கூடி அடத அடசத்து அடசத்துப் பொர்த்தொர் ள். அது
அணுவளவுகூை அடசயவில்ட " என்று ல ொட்டையன்
லசொன்னொன்.

'அவ்வளவு ப மொ ஊன்றி விட்ைொயொ?" என்று ஜமீ ன்தொர்

வ ட்ைொர்.

"இல்ட , பொண்டியொ, அடத ஒரு பூதம் ொப்பொற்று ிறது.

ஆத ொல் அடசக் முடியவில்ட " என்று ல ொட்டையன்
லசொன்னொன்.

இடதக் வ ட்ைவுைன் ஜமீ ன்தொர் லவன்று சிரித்தொர்.

சடபயொரும் நட த்தனர்.

அப்வபொது, ஜமீ ன்தொர் ல ொட்டையடன வநொக் ி, “ஏவதனும்

பொட்டுப் பொடு; வ ட்வபொம்” என்றொர்.

“உத்தரவு பொண்டியொ” என்று லசொல் ிக் ல ொட்டையன்

ண்ணடனப் வபொவ கூத்தொடிக் ல ொண்டு பின்வரும் லபொம்பப்
பொட்டுக் ன் பொை ொனொன்:

பொட்டு
வண்டிக் ொர லமட்டு

1. ொல் துட்டுக்குக் ைட வொங் ிக்

ொட நீட்டித் தின்ட யிவ
என்டன யவன் கூப்பிட்வை
இழுத்தடித்தொன் சந்டதயிவ .
“தண்டை , சி ம்பு ச ல ன;
வொடி தங் ம்,
தண்டை சி ம்பு ச சல ன."
 2. சந்டதயிவ மருக்ல ொழுந்து
சரம் சரமொ விற்ட யிவ
எங் ளிைம் ொசில் ொமல்
எங்வ ொ மு ம் வொடிப் வபொச்வச!
"தண்டை சி ம்பு ச சல ன்;
வொடி தங் ம்,
தண்டை சி ம்பு ச சல ன.”

ல ொட்டையன் இங்ஙனம் ஆட்ைத்துைன் பொடி முடித்தவுைவன,

ஜமீ ன்தொர் 'சபொஷ்" என்று லசொல் ி, இன்னுலமொரு பொட்டுப் பொடு,
ல ொட்டையொ” என்றொர்.
ல ொட்டையன் லதொைங் ி விட்ைொன்:

பொட்டு
“ ொக்ட க் குஞ்சுக்குக் ியொணம்;
ல ொக்குப் லபட்டைக்கு மஞ்சொணம்”
எப்வபொ எப்வபொ ியொணம்?
ொடு விடளய விட்டுக்
ண்ைொங் ி லநய்ய விட்டுக்
ல ொக்குச் சடமய விட்டுக் கு
டழய ிட்வை தொ ி ட்டிக்
ொக்ட க் குஞ்சுக்குக் ியொணம்:
ல ொக்குப் லபட்டைக்கு மஞ்சொணம்."

இடதக் வ ட்டு ஜமீ ன்தொர் “சபொஷ்” என்று லசொல் ிக்

ல ொட்டையடன வநொக் ி, "இன்னுலமொரு பொட்டுப் பொடு” என்றொர்.

ல ொட்டையன் உைவன ஆட்ைமும் பொட்டுந் லதொைங் ி

விட்ைொன்:

பொட்டு
"லவற்றிட வவண்டுமொ ிழவி வள?"
“வவண்ைொம், வவண்ைொம், வபொைொ!"
 “பொக்கு வவண்டுமொ, ிழவி வள?"
“வவண்ைொம், வவண்ைொம், வபொைொ!"
“புட யிட வவண்டுமொ, ிழவி வள?"
“வவண்ைொம், வவண்ைொம், வபொைொ!”
"ஆமக் ன் வவண்டுமொ ிழவி வள?"
“எங்வ ? எங்வ ? ல ொண்டுவொ, ல ொண்டுவொ”

இந்தப் பொட்டைக் வ ட்டு ஜமீ ன்தொர் மி வும் சிரித்தொர்.

“வபொதும், வபொதும், ல ொட்டையொ நிறுத்து, நிறுத்து” என்றொர்,

ல ொட்டையன் ஆட்ைத்டதயும் பொட்டையும் உைவன நிறுத்தி

விட்ைொன்.

இப் பொட்டுக் டள மி வும் அற்புதமொன நொட்டியத்துைன்

ல ொட்டையன் பொடியது பற்றி ஜமீ ன்தொர் மி வும் சந்வதொஷ
லமய்திக் ல ொட்டையனுக்கு ஒரு பட்டுத் துண்டு இனொம்
ல ொடுத்தொர்.

நொன் அந்தச் சமயத்தில் அந்தக் வ ொயிலுக்கு ஸ்வொமி

தரிசனத்துக் ொ ப் வபொயிருந்வதன். அங்வ இந்தச் லசய்தி டள
லயல் ொம் பொர்த்துக் ல ொண்டிருந்வதன்.
###

அன்று சொயங் ொ ம் நொன் மறுபடி அந்த வ ொயிலுக்குப்

வபொவனன். அங்கு லவளி மண்ைபத்துக் ல திவர ல ொட்டையன்
நின்றொன். ொட யில் தனக்கு ஜமீ ன்தொர் இனொம் ல ொடுத்த
பட்டுத் துண்டைச் சுக் ல் சுக் ொ க் ிழித்து இரண்டு
ட ளிலும் நொ ி நொபியொ க் ட்டிக் ல ொண்டிருந்தொன்.

நொன் அவடன வநொக் ி, "ஏன், ல ொட்டைய சொமியொவர, பட்டை

ஏன் ிழித்தொய்?” என்று வ ட்வைன்.

இடதக் வ ட்டுக் ல ொட்டையன்,

 “பட்டைக் ிழித்தவன் பட்ைொணி - அடதப்
பொர்த்திருந்தவள் ல ொங் ணச்சி –
துட்டுக் ல ொடுத்தவன் ஆசொரி - இந்தச்
சூழ்ச்சிடய விண்டு லசொல், ஞொனப் லபண்வண”
என்று பொடினொன்.

“இதற்ல ன்ன அர்த்தம்?” என்று வ ட்வைன். ல ொட்டையன்

சிரித்துக் ல ொண்டு மறுலமொழி லசொல் ொமல் ஓடிப்வபொய்
விட்ைொன்.

ொட யில் ஜமீ ன்தொரிைம் பொட்டுக்கு வமவ இவன் ல ொஞ்சம்

பணம் வ ட்ைதொ வும், அவர் ல ொடுக் முடியொலதன்று
லசொன்னதொ வும், அந்தக் வ ொபத்தொல் இவன் பட்டைக் ிழித்துக்
ட ளில் நொ ி நொ ியொ த் லதொங் விட்டுக் ல ொண்ைதொ வும்,
பின்னொவ பிறரிைமிருந்து வ ள்விப்பட்வைன்.
-------------
படிப்பவர் ளுக்குச் சி லசய்தி ள்

இக் டத பொரதி பிரசுரொ யத்தொர் லவளியிட்ை ட்டுடர ள்

லதொகுதியுள் இைம் லபற்றதொகும்.
அந்தக் ொ த்து ஜமீ ன்தொர் ளின் லபொதுவொன
குணொதிசயங் டள விளக் எழுதிய இந்தக் டதயில்
ல ொட்டையசொமி என்பவன் ஜமீ ன் சடபயில் நி ழ்த்திய ஆட்ை
- பொட்ைங் டளப் படித்து ரசிக் ொம்.
லபொழுது வபொக்குக் டத ளில் இதுவும் ஒன்று. ட்டுடரத்
லதொகுதியில் இக் டத இைம்லபற்றதொல், டதத் லதொகுதிடயப்
பதிப்பித்தவர் ள் இடதத் தம் பதிப்பு ளில் வசர்க் வில்ட .
-------------

7. சந்ைிரத் ைீவு

லதன் ை ில் மவ யொத் தீவு ளிடைவய “பூவ ொ பூ ொங்” என்ற

ஒரு சிறிய தீவிருக் ிறது. “பூவ ொ பூ ொங்” என்ற மவ யப்
பதத்துக்குச் சந்திவரொதயத் தீவு என்று அர்த்தம், சுமொர்
எழுபதினொயிரம் வருைங் ளுக்கு முன்வன இத் தீவு 'சந்த்ர
த்வபம்'
ீ என்ற லபயருைன் விளங் ிற்று. அக் ொ த்தில் அங்கு
ங் ொபுத்ரன் என்ற ஹிந்து ரொஜொ ரொஜ்யம் லசலுத்திக் ல ொண்டு
வந்தொன்.

அவனுக்கு ஆண் ம வு ிடையொது. ப விதமொன தவங் ளும்,

வவள்வி ளும் புரிந்த பின் ஒவர ஒரு லபண் குழந்டத பிறந்தது.
அதற்குச் சந்திரிட என்ற லபயரிட்டு வளர்த்தொன்.

அந்தப் லபண்ணினுடைய அழகும் ல்வியும் வர்ணிப்பதற்கு

அரியன. ப்பல் வியொபொரி ளின் மூ மொ அப்
லபண்ணினுடைய ீ ர்த்தி பூமண்ை முழுதிலும் பரவி விட்ை
து.

அப்வபொது ொசி ந ரத்தில் அரசு லசலுத்தின வித்யொபுத்ரன்

என்ற பிரொம்மண ரொஜன், அந்தப் லபண்டண மணம்
லசய்துல ொள்ள விரும்பி, சண்டிட என்ற தன் லபரிய
தொடயயும் ஸுதொமன் என்ற தன் மந்திரிடயயும் சந்திரத்
தீவுக்கு அனுப்பினொன்.

அவ்விருவரும் ப ஸம்மொனப் லபொருள் ளுைனும்

பரிவொரங் ளுைனும் சந்திரத் தீவிவ வபொயிறங் ி
ங் ொபுத்ரடனக் ண்டு வரிடச டள லயல் ொம் ல ொடுத்துக்
ொசிரொஜன் ருத்டத அறிவித்தொர் ள்.

சந்திரிட க்கு வயது பதிவனழு. நடுப் ப ில் அவள்

ஓரிைத்துக்கு வந்தொல் அங்கு ப ல ொளி மங் ி நி லவொளி
வசும்.
ீ

அவள் மு ம் முழுமதி வபொன்றிருந்தது. அவள் லநற்றி, பிடற

வபொன்றது. அவள் விழி ள் நி வு ல ொப்பளித்தன. அவள்
புன்னட நி வு வசிற்று.
ீ அவள் வமனியும் நி டவவய
லதறித்தது.
இத்தட ய அழகுடைய லபண் பூமண்ை த்தில் எங்கும்
ிடையொதபடியொல், அவடளத் தகுதியற்ற வரனுக்குக்
ல ொடுக் க் கூைொலதன்று ங் ொபுத்ரன், வந்த வரன் டள
லயல் ொம் வி க் ி, மி ப் லபொறுடமயுைன் ொத்திருந்தொன்.

ொசிரொஜன் பைத்டதப் பொர்த்தவுைவன, அவடனத் தன் ம ள்

மணம் புரிய ொலமன்ற எண்ணம் ங் ொபுத்ரனுக் குண்ைொயிற்று.
அவன் ரொணியும் இணங் ினொள், ஆனொல் அந்தப் லபண்ணுக்குச்
சம்மதமில்ட . லபண் சந்திரிட , ொசியி ிருந்து வந்த மந்திரி
ஸுதொமனுடைய அழட யும் அவன் லசொல் நயத்டதயும், நடை
வமன்டமடயயும் ண்டு மயங் ியவளொய் அவடனவய மணம்
புரிந்து ல ொள்வவலனன்று ஒவர சொதடனயொ ச் சொதித்தொள்;
அதொவது, முரண்டு பண்ணினொள்.

மறுநொள் ங் ொபுத்ரன் தனது மந்திரியொ ிய ரொஜ

வ ொவிந்தடனயும் ொசி வதசத்து மந்திரியொன ஸுதொமடனயும்
ப வவைர் பரிவொரங் டளயுஞ் வசர்த்துக் ல ொண்டு யொடன
வவட்டைக்குச் லசன்றொன். வவட்டையில் இரண்டு ஆண்
யொடன ள் பட்ைன. அப்பொல் வனத்திவ வய ஸ்நொன
வபொஜனங் ள் முடித்துக் ல ொண்டு சிரம் பரிஹொரத்தின்
லபொருட்ைொ ஆங்வ ொர் ஆ மர நிழ ிவ ங் ொபுத்ரன், ரொஜ-
வ ொவிந்தன், ஸுதொமன் மூவருமிருந்து ப விதமொன சொஸ்த்ர
சம்பொஷடண ள் லசய்ய ொயினர்.

அந்த சம்பொஷடணயினிடைவய சந்திரத் தீவின் ரொஜொ

வ ட் ிறொன்: “இன்று ொட யில் இரண்டு யொடன டளக்
ல ொன்வறொவம? அது லபரிய பொவமன்வறொ? ஆஹொ! என்ன
வநர்த்தியொன மிரு ங் ள்! ஆஹொ! எத்தடன அழகு. எத்தடன
ஆண்டம , எத்தடன வரம்,
ீ எத்தடன லபருந்தன்டம, அவற்டறக்
ல ொன்வறொவம, இது ல ொடிய பொவமன்வறொ?" என்றொன்.

அதற்குக் ொசி மந்திரி ஸுதொமன் லசொல்லு ிறொன்: "ஆர்ய

புத்திர, யொடனடயக் ல ொல்வது மொத்திரந்தொனொ பொவம்? ஆடு,
மொடு, வ ொழி டளத் தின் ிவறொவம, அது பொவ மில்ட யொ?"
என்றொன்.

சந்திரத் தீவின் அரசன் "அதுவும் பொவந்தொன்" என்றொன்.

அப்வபொது ஸுதொமன் லசொல்லு ிறொன்: “மொம்ஸ வபொஜனம்

ஜந்துக் ளுடைய இயற்ட . ஆத ொல், பொவமொ ொது. மனிதன்
மொத்திரம்தொனொ மொம்சம் தின்னு ிறொன்? மனிதடனப் பு ி
தின்னவில்ட யொ? சிங் ம், பு ி, ரடி, நொய், நரி முத ிய
மிரு ங் லளல் ொம் அஹிம்சொ விரதத்டதக்
ட க்ல ொண்டிருக் ின்றனவொ? ல ொக்கு மீ டனத்
தின்னவில்ட யொ? லபரிய மீ ன் சிறிய மீ டன
விழுங் வில்ட யொ? ொக்ட பூச்சி டளத் தின்னவில்ட யொ?
குருவி புழுக் டள யுண்ணவில்ட யொ? புழுக் ள்
ஒன்டறலயொன்று ப ிக் வில்ட யொ?" என்றொன்.

அதற்குச் சந்திரத் தீவின் மந்திரியொ ிய ரொஜவ ொவிந்தன்

லசொல்லு ிறொன்: “ஜீவஹிம்டச லபொது நியொயலமன்று
லசொல்லுதல் தவறு. யொடன மொம்ஸந் தின்னொது. மொடு
தின்னொது, மொன் தின்னொது, குரங்கு தின்னொது, ஒட்ைட
தின்னொது, குதிடர தின்னொது, ழுடத தின்னொது" என்றொன்.

அப்வபொது ங் ொபுத்ரன் நட த்துக் ல ொண்டு, "சிங் ம் பு ி

நம்டமத் தின்னுலமன்றொல், நொம் வவட்டையொடி அவற்டறத்
தின்பது நியொயலமன்று விடளயொட்டுக்கு
டவத்துக்ல ொள்ள ொம். சிங் ம் பு ி டள வவட்டையொடித்
தின்வபொர் யொடரயுங் ொவணொம். யொலதொரு சூது மறியொத, எவ்
வுயிருக்கும் எவ் வட த் தீடமயும் லசய்யொத ஆட்டையும்,
மொடனயும், பசுடவயும் மனிதன் தின்பது நியொயமொ?" என்றொன்.

அப்வபொது மந்திரி ரொஜவ ொவிந்தன் லசொல்லு ிறொன்: “சிற்சி

ஜந்துக் ள் - லபரும்பொன்டமயொன ஜந்துக் ள் - இதர
உயிர் டளக் ல ொன்றுதொன் ஜீவிக் ின்றன. ஆனொல்,
மனிதடனத் திருத்தினொல் பிறகு ொக்ட , குருவி முத ிய
அவன ஜந்துக் டளக் ல ொஞ்சம் ல ொஞ்சமொ மொம்ஸம்
தின்னொதபடி திருத்தி விடுதல் சொத்தியலமன்று வதொன்று ிறது;
வபொதுமொன தொனியங் ளும் பழங் ளும் ிடைத்தொல் ொக்ட ,
குருவி, ிளி - இடவ பூச்சி புழுக் டளத் தின்னொதபடி பயிற்சி
லசய்விக் ொம். மனிதன் உயிர்கு த்தின் ரொஜொ. "அரசலனப்படி
அப்படி மன்னுயிர்.” மனிதன் ருணொ தர்மத்டதயும் ஸமத்வ
தர்மத்டதயும் ட க்ல ொண்ைொல், பிற உயிர் ளும்
நொளடைவிவ ட க்ல ொள்ளும்” என்றொன்.

அப்வபொது ொசி மந்திரி ஸுதொமன் லசொல்லு ிறொன்: "இதர ஜீவ

ஜந்துக் ளின் மீ து ருடண லசலுத்து முன்வன மனிதர்
ஒருவருக் ல ொருவர் ருடண லசலுத்துவதற்குரிய ஏற்பொடு ள்
லசய்தல் நல் து. வபொர் ளில் மனிதர் ஒருவடர லயொருவர்
ல ொல் வில்ட யொ? ஆட்டை மொட்டைக் ல ொன்றொலும் தின்ன
உபவயொ ப்படு ிறது. மனிதடர மனிதர் தின்னும் வழக் ம்
சிற்சி தீவினருக்குள்வள ொணப்படு ிற லதனினும், நம்டமப்
வபொன்ற நொ ரி ஜொதியொர் ளுக்குள்வள அவ்வித
வழக் மில்ட . மனிதடர மனிதர் தின்னப் பயன்பைொ விடினும்
அநொவசியமொ க் ல ொன்று தள்ளு ிறொர் ள்.

வமலும் பிற உயிர் டள அடிடமப்படுத்தும் வழக் ம்

மிரு ங் ளுக் ில்ட . சிங் த்துக்குக் ீ வழ மற்லறொரு சிங் ம்
அடிடம ிடையொது. ஒரு நொய், ஒரு ழுடத, ஒரு நரி, ஒரு
பன்றிகூைச் சிங் த்தின் ீ வழ அடிடமயில்ட . முயல்கூைக்
ிடையொது. மிரு ங் ளும், பக்ஷி ளும் பிற ஜொதி மிரு
பக்ஷி டள அடிடமப் படுத்துவதில்ட . ஸ்வஜொதி டளயும்
அடிடமயொக்குவதில்ட .

மனிதவரொ, ஆடு, மொடு, குதிடர, ழுடத, ஒட்ைட , யொடன

முத ிய அன்னிய ஜொதி ஜந்துக் டள அடிடமப்படுத்தி
டவத்திருப்பது மட்டுவம யல் ொது, பிற மனிதர் டளயும்
அடிடமப்படுத்தி டவத்திருக் ிறொர் ள். இடதப்வபொல் பொவம்
வவவறவதனு முண்வைொ ? பிற உயிலரொன்டற ஆயுள்
முழுவதும் தன் ீ வழ டவத்துச் சிறிது சிறிதொ மனமுடையச்
லசய்து அடிடம நிட யிவ வருந்தி வருந்தி வொணொள்
லதொட க்கும்படி லசய்வடதக் ொட்டிலும் ஒவர யடியொ
அவற்டறக் ல ொன்று விடுதல் எத்தடனவயொ மைங்கு சிறந்த
தன்வறொ? மனிதர் ீ வழ மனிதர் இருப்படதக் ொட்டிலும் சொதல்
சிறந்தது.”

ஆணுக்கு ஆண் அடிடமப் பட்டிருக்கும் அநியொயத்டதக்

ொட்டிலும் ஆணுக்குப் லபண் அடிடமப் பட்டிருக்கும் அநியொயம்
மி மி ப் லபரிது” என்று சந்திரத் தீவின் மந்திரியொ ிய
ரொஜவ ொவிந்தன் லசொன்னொன்.

"ஆணுக்கு ஆணும் ஆணுக்குப் லபண்ணும் அடிடமப்

பைொதிருத்தல் ஸொத்யலமன்று வதொன்றவில்ட ” என்று ரொஜொ
ங் ொபுத்ரன் லசொன்னொன்.

“எங்ஙனம்?" என்று ொசி மந்திரி ஸுதொமன் வ ட்ைொன்.

"ஆண் ளில் லபரும்பொவ ொர் லசல்வமில் ொதவர் ள், சி ர்

லசல்வ முடையவர் ள். ஆத ொல் லசல்வமுடைய சி ருக்கு
அஃதில் ொத ப ர் அடிடமப்படுதல் அவசியம்” என்று ரொஜொ
லசொன்னொன்.

"லபண் டள ஏன் அடிடமயொக் வவண்டும்?” என்று சந்திரத்

தீவின் மந்திரியொ ிய ரொஜவ ொவிந்தன் வ ட்ைொன்.

அதற்கு ரொஜொ ங் ொ புத்ரன் லசொல்லு ிறொன்: "லபண் சரீர

ப த்தில் ஆடணக் ொட்டிலும் குடறந்தவள். அவளொவ
ஸ்வொதீனமொ வொழ முடியொது, தனிவழி நைக்ட யிவ துஷ்ைர்
வந்து ல ொடுடம லசய்தொல், தன்டனக் ொத்துக் ல ொள்ள வ ி
இல் ொதவள். குழந்டத ஸம்ரக்ஷணம் முத ிய
அவசியங் ளொவ , உழுது பயிரிட்டுத் லதொழில் புரிந்து ஜீவனம்
லசய்வதில் இயற்ட யிவ வய லபண்ணுக்குப் ப தடை ள்
ஏற்படு ின்றன. அப்வபொது அவள் ஆஹொர நிமித்தமொ
ஆடணச் சொர்ந்து நிற்றல் அவசியமொ ிறது. பிறன்
ட ச்வசொற்டற எதிர்பொர்த்தொல், அவனுக் டிடமப் பைொமல்
தீருமொ?” என்றொன்.

அப்வபொது ொசி மந்திரியொ ிய ஸ்தொமன் லசொல்லு ிறொன்:

“லபண் ள் உழவு முத ிய லதொழில் அடனத்திலும் ஆண்
மக் ளுக்கு ஸமொனமொன திறடம ொட்டு ிறொர் ள். வமலும்,
அவர் ளுக்கு ஆண் மக் ள் ஸம்பொத்தியம் பண்ணிப்
வபொைொமல், அவர் ள் ஸம்பொதித்து ஆண் மக் ளுக்குச் வசொறு
வபொடும் நொடு ளிவ கூை, ஆண் மக் ள் லபண் டள அடிடம
நிட யிவ தொன் டவத்திருக் ிறொர் ள். சரீர ப த்தில்
ஸ்திரீ ள் ஆண் டளவிை இயற்ட யிவ குடறந்தவர் ள்
என்பது மொத்திரம் லமய்.

இது மனிதருக்குள் மட்டுமன்று, எல் ொ ஜந்துக் ளுள்ளும்

அப்படிவய. ஆண் சிங் த்டதக் ொட்டிலும் லபண் சிங் ம் ப ம்
குடறந்தது; வடிவில் சிறியது. ொடள மொட்டைக் ொட்டிலும்
பசுமொடு ப ங் குடறந்தது. வடிவத்திவ சிறியது. ஆண்
நொடயக் ொட்டிலும் லபண் நொய் ப ம் குடறந்தது. வசவட க்
ொட்டிலும் வ ொழி சிறிது. ஆண் குருவிடயக் ொட்டிலும் லபண்
குருவி சிறிது. அவந மொ எல் ொ ஜந்துக் ளின் விஷயத்திலும்
இதுவவ விதி. இக் ொரணம் பற்றிவய மிரு ங் ள், பக்ஷி ள்,
மனிதர், பூச்சி ள் முத ிய ச ஜந்துக் ளிலும் லபண்டண
ஆண் தொழ்வொ நைத்தும் வழக் மிருக் ிறது. .

"மனிதன் நொ ரி ஜந்துவொத ொல் மற்டறய

ஜந்துக் டளப்வபொல் அத் தொழ்வு நிட டயப் புறக் ணித்து
விைொமல், அடதச் சொசுவதமொக் ி, சொஸ்த்ர வமற்படுத்தி
டவத்திருக் ிறொன். மனித ஜொதியில் ஆணுக்குப் லபண்
அடிடமப்பட்டிருப்பதுவபொல் இதர ஜந்துக் ளுக்குள்வள
ிடையொது. மனிதரிவ ல ொடுடம அதி ம். இதற்ல ல் ொம்
ஆதி ொரணம் ஒன்வற. ப ங் குடறந்த உயிடர ப ம் மிகுந்த
உயிர் துன்பப்படுத்த ொம் என்று விதி ச பிரொணி ளி
னிடைவயயுங் ொணப்படு ிறது. மனிதர் அடத எல்ட
யில் ொமல் லசய் ிறொர் ள்” என்றொன்.

அப்வபொது ரொஜொ ங் ொபுத்ரன் ஸுதொமடன வநொக் ி, "ஒரு

ஸ்த்ரீடயப் புருஷன் அடிடமயொ நைத்துவதும், மொடனப் பு ி
தின்பதும், ஆட்டை மனிதன் தின்பதும், பள்ளடன அரசன்
லசொற்பக் வ ொபத்தொல் சிரச்வசதம் லசய்வதும் இடவ
அத்தடனக்கும் ஒவர வபர் என்று லசொல்லு ிறொயொ?" என்றொன்.

அதற்கு ஸுதொமன்: "ஆம். ஜந்துக் ள் பரஸ்பரம்

துன்பப்படுத்தப்பைொமல் தடுப்பது நமக்கு ஸொத்யமில்ட .
நொட்டிலுள்ள ொக்ட குருவி டள ஒருவவடள திருத்தினொலும்
திருத்த ொம். வனத்திலுள்ள துஷ்ை மிரு ங் டளயும்,
வ ொைொனுவ ொடி ஜந்துக் டளயும், மண்ணுக்குள் பூச்சி
புழுக் டளயும், ை ில் மீ ன் டளயும் திருத்த மனிதனொல்
ஆ ொது.

"வமலும் சிங் ம் பு ிக்கு வொடழப்பழங் ளும், மீ ன்

புழுக் ளுக்ல ல் ொம் ீ டரயும், பூச்சி புழுக் ளத்தடனக்கும்
அரிசியும் தயொர் பண்ணிக் ல ொடுக் மனிதனொல் முடியுமொ?
அதொவது ஒருவவடள அடவ எல் ொம் மொம்ஸ பக்ஷணத்டத
நிறுத்திவிடுவதொ ஒப்புக்ல ொண்வை வபொதிலும், நொம்
அவற்டறச் சொ பக்ஷணி ள் ஆக் வழியில்ட .

"ஆனொல், மனிதருக்குள்வள பரஸ்பரம் அடிடமப்படுத்தினொலும்,

முக் ியமொ ஆண் லபண்டண அடிடமப்படுத்தொமலும் மனிதர்
ஸமத்வமொ வும் நியொயமொ வும் வொழ வழியுண்டு” என்றொன்.

“மனிதர் பிற வுயிர் டளத் தின்னொதபடி லசய்யும் வழியுண்டு”

என்று ரொஜவ ொவிந்தன் லசொன்னொன்.

“எப்படி?” என்று சந்திரத் தீவின் ரொஜொவொ ிய ங் ொ புத்ரன்

வ ட்ைொன்.

அப்வபொது ஸதொமன் லசொல்லு ிறொன்: “அரலனப்படி அப்படி

மன்னுயிர், ரொஜொ ஸ்திரீ டளயும், மற்ற மனிதடரயும்
அடிடமயொ க் ருதொம ிருந்தொல் நொட்டில் ஸமத்வ
முண்ைொகும். ஒரு நொட்டில் நிட யுற்றொல், எல் ொ நொடு ளிலும்
சீக் ிரத்தில் பரவிவிடும். ல ட்ை வழக் ங் ள் வபொ வவ நல்
வழக் ங் டளயும் பூமண்ை த்து ஜனங் ள் ஒருவரிைமிருந்து
மற்லறொருவர் ட க்ல ொள்ளுதல் மரவப” என்றொன்.

அப்வபொது மந்திரி ரொஜவ ொவிந்தன் லசொல்லு ிறொன்: “நொட்டில்

அரசன் எவ்விதமொன ஆஹொர முண் ிறொவனொ, அதுவபொன்ற
ஆஹொரவம ச ஜனங் ளுக்கும் என்று ஏற்பொடு
லசய்யவவண்டும். அங்ஙனம் லசய்தொல் எல் ொக் ஷ்ைங் ளும்
நீங் ிப்வபொம்” என்றொன்.
அப்வபொது ரொஜொ ங் ொபுத்ரன் லசொல்லு ிறொன்: “நமது சந்திரத்
தீடவ எடுத்துக் ல ொள்வவொம். இங்குள்ள மனிதர் அத்தடன
வபரும் மொம்சம் தின்பதில்ட லயன்று டவப்வபொம்; இத்தடன
வபருக்கும் தின்ன சொ பதொர்த்தங் ள் நம் தீவி ில்ட வய!”
என்றொன்.

"வருஷந்வதொறும் இரண்டு ட்சம் சொக்குத் வதங் ொய் ளும்,

மூன்று ட்சம் சொக்கு மற்றப் பழ வட ளும் பொரத
வதசத்துக்கு நம் நொட்டினின்றும் ஏற்றுமதி லசய்யப்-படு ின்றன."
என்று மந்திரி லசொன்னொன்.

அப்வபொது ரொஜொ ங் ொபுத்ரன் லசொல்லு ிறொன்: “சரி, நொன்

தீர்மொனம் லசய்துவிட்வைன். ஆறிலும் சொவு, நூறிலும் சொவு.
இன்டறக் ிருப்பவர் நொடளக் ிருப்பொர் லளன்று நிச்சயமொ ச்
லசொல் இைமில்ட . எனக்கு முன் வ ொைொனுவ ொடி அரசர்
உ த்திவ பிறந்து மொண்டுவபொயினர். மனு மொந்தொதொ, தசரத
ரொமொதி லளல் ொம் மண்ணிவ ந்து விட்ைனர்; என்
ொ த்தில் ஒரு புதிய தர்மம் நிட ப்படும்படி லசய் ிவறன்.

"மந்திரி ரொஜவ ொவிந்தொ, வ ள்! நம்முடைய ப்ரடஜ ள் எத்தடன

வபர்? லமொத்தம் 2 ட்சம் வபர். சரி, இங்கு விடள ிற லநல், புல்,
ிழங்கு, ொய், னி ஒன்றும் லவளிவய வபொ க்கூைொது.
பதிலனட்டு வயதுக்குவமல் அறுபது வயது வடரயுள்ள
எல் ொரும் உழுதல், பயிரிடுதல், வதொட்ைஞ் லசய்தல், துணி
லநய்தல், மடன ட்டுதல், ஊர் துடைத்தல் முத ிய
அவசியமொன லதொழில் ளிவ சமமொன பொ ம் எடுத்துக்ல ொள்ள
வவண்டும்.

"வடு
ீ விளக் லும், குழந்டத வளர்த்தலும் வசொறொக் லும்
லபண் ளுடைய லதொழி ொத ொல், அவர் ள் பயிர்த்லதொழில்
முத ியவற்றிவ துடண புரிதல் வவண்ைொம்.

"சரி. லமொத்த விடளடவ இந்த இரண்டு க்ஷம் ப்ரடஜ ளும்

சமமொ ப் பகுத்துக் ல ொள்வவொம். எனக்கும் என் பத்தினிக்கும்
என் குழந்டத ளுக்கும் - எத்தடன தொனியம், எத்தடன னி,
எத்தடன ிழங்குண்வைொ அப்படிவய ஒவ்லவொரு ஆண், லபண்,
குழந்டதக்கும் - சமபொ மொ ப் பங் ிட்டுக் ல ொடுத்துவிை
ஏற்பொடு லசய்வவொம். லபண் டள அடிடமப்படுத்தவும்
வவண்ைொம்.

“ ொசிரொஜன் லபரிய தொயொரொ ிய சண்டிட டய அவள் ல ொண்டு

வந்த வரிடச ளுைன் ஒற்டறக் ிரட்டையொ வரிடச
ல ொடுத்துப் பரிவொரங் ளுைன் அடுத்த ப்ப ில் பொரத
வதசத்துக் னுப்பி விடுவவொம். நமது ம ள் சந்திரிட யின்
இஷ்ைப்படி அவடள ஸுதொமனுக்வ மணம் புரிந்து ல ொடுத்து
விடுவவொம். நீ என்ன லசொல்லு ிறொய்? ஸுதொமொ, இங்வ வய
இருப்பொயொ? ொசிக்குப் வபொனொல் நொன் உன்னுைன் என் ம டள
அனுப்ப முடியொது” என்றொன்.
அதற்கு ஸுதொமன், “நொன் இங்வ வய இருக் ிவறன்.
பயமில்ட . விஷயத்டத லயல் ொம் லதளிவொ ச் லசொல் ி
யனுப்பினொல் ொசிரொஜர் வ ொபம் ல ொள்ளமொட்ைொர். என்னுடைய
தம்பிடய அவருக்கு மந்திரியொ நியமித்துக்ல ொள்ள ஏற்பொடு
லசய்து விடு ிவறன். நொன் இங்வ இருப்வபன். இந்தத் தீவும்
அழ ியது. இதிலுள்ள ஜனங் ளும் நல் வர் ள். இதன்
அரசனொ ிய நீயும் நல் வன். நின் ம வளொ என் லநஞ்சில்
லதய்வம். ஆத ொல் இங் ிருப்வபன்” என்றொன்.

விவொ ம் நைந்தது. அங்கு மன்னனும் குடி ளும் அண்ணன்

தம்பி ள் வபொ - யொருக்கும் பசி யில் ொமல் யொருக்கும்
வநொயில் ொமல் யொருக்கும் வறுடம யில் ொமல் யொருக்கும்
குடறவில் ொமல், யொருக்கும் பட யில் ொமல் - எவ்விதமொன
துன்பமுமில் ொமல், ஸுதொமன் - ரொஜவ ொவிந்தன் என்ற
இரண்டு மந்திரி ளுைன் ங் ொபுத்ரரொஜன் லநடுங் ொ ம்
சு த்துைன் வொழ்ந்தொன்.
---------
படிப்பவர் ளுக்குச் சி லசய்தி ள்
'ஜீவ ொருண்ய ஒழுக் த்டத வற்புறுத்த எழுதப்பட்ை இந்தக்
டத பொரதி பிரசுரொ யத்தொர் பதிப்பித்த ட்டுடர ள்
லதொகுதியில் இைம்லபற்றுள்ளது. |
'ஜீவ ொருண்ய ஒழுக் ' விஷயத்தில் பொரதி மனித கு த்டத
மட்டுவம சீர்திருத்த எண்ண வில்ட . மிரு -பட்சி
ஜொதி டளயும் சீர்திருத்தம் லசய்ய விரும்பினொர்.
தம்முடைய தரும் வபொதடனடய இக் டதயில் வரும்
தொபொத்திரங் ளொன ங் ொபுத்திரன், ரொஜவ ொவிந்தன், ஸுதொமன்
ஆ ியவர் ளுடைய உடரயொைல் ள் மூ ம் விளக்கு ிறொர்,
பொரதி.
பிரசொர முடறயில் அடமந்த டத ளுள் இதுவும் ஒன்று
என ொம். ட்டுடரத் லதொகுதியில் இைம்லபற்ற ொரணத்தொல்
இக் டத மற்றவர் ள் லவளியிட்ை டதத் லதொகுதி ளில்
பிரசுரம் லசய்யொமல் விட்டுவிட்ைனர்.
------------

8. லவப்ப மரம்

இளவவனிற் ொ த்தில் ஒரு நொள், ொட வவடளயில் நொன்

ம ய ிரிச் சொர்பிவ தனியொ உ ொவிக் ல ொண்டிருந்வதன்.
லநடுந்தூரம் சுற்றிய பிறகு என் உைம்பில் சற்வற
இடளப்புண்ைொயிற்று. அந்த இடளப்புத் தீரும் லபொருட்ைொ
அங்ல ொரு வதொப்புக்குள்வள வபொய் ஒரு வவப்ப மரத்தடியில்
படுத்துக் ல ொண்வைன், இன்பமொன ொற்று வசிற்று.
ீ சிறிது
வநரத்துக்குள் ண்ணயர்ந்து நித்திடரயில் ஆழ்ந்து விட்வைன்.
அப்வபொது நொன் ண்ை அபூர்வமொன னடவ
இங்ல ழுது ிவறன்.

நொன் தூங் ிக் ல ொண்டிருக்ட யில் "ஏ மனிதொ, ஏ மனிதொ,

எழுந்திரு; எழுந்திரு” என்று அமொனுஷி மொ ஒ ி லயொன்று
வ ட்ைது.

இந்த ஒ ிடயக் வ ட்ைவுைன் ண்டண விழித்வதன்.

உண்டமயொ வவ விழிக் வில்ட . னவில் விழித்வதன்.
அதொவது, விழித்துக் ல ொண்ைதொ க் னவு ண்வைன்.

விழித்து, “யொர் கூப்பிட்ைது?" என்று வ ட்வைன்.

“நொன்தொன் வவப்ப மரம்; நொன்தொன் கூப்பிட்வைன். எழுந்திரு”

என்று மறுலமொழி உண்ைொயிற்று.

உைவன நொன் வயொசிக் ொவனன். 'ஓவஹொ, ஓவஹொ! இது

வபவயொ, பிசொவசொ, யக்ஷர், ிந்நரர், ந்தர்வர் முத ிய வதவ
ஜொதியொவரொ, வன வதவடத வளொ - யொவரொ லதரியவில்ட .
இல் ொவிட்ைொல் வவப்ப மரம் எங்வ னும் வபசுவதுண்வைொ ?
அை, வபொைொ, வபபொவது? அலதல் ொம் சுத்தக் ட்டுக் டத
யன்வறொ? நொம் உண்டமயொ வவ ண்டண விழித்து ஜொக்ர
நிட யடையவில்ட . இன்னும் னவு
நிட யிவ தொனிருக் ின்வறொம். இந்த ஒ ி னவில் வ ட்கும்
ற்படன லயொ ி:

இங்ஙனம் நொன் வயொசடன லசய்து ல ொண்டிருக்ட யில், "ஏ

மனிதொ, ஏ மனிதொ, எழுந்திரு” என்று மறுபடி
சத்தமுண்ைொயிற்று.

“நீ யொர்?" என்று பின்னுங்வ ட்வைன்.

"நொன் வவப்ப மரம். என் அடியிவ தொன் நீ படுத்திருக் ிறொய்.

உனக்குச் சி வநர்த்தியொன விஷயங் ள் ற்றுக் ல ொடுக்கும்
லபொருட்ைொ எழுப்பு ிவறன்" என்று மறுலமொழி வந்தது.

அப்வபொது நொன் 'சரி, நமக்குத் லதரியொத விஷயங் ள்

உ த்தில் எத்தடனவயொ உண்லைன்று வஷக்ஸ்பியவர
லசொல் ி யிருக் ிறொர். அந்தப்படி மரங் ளுக்குப் வபசும் சக்தி
இருக் ொம். அவ் விஷயம் நமக்கு இதுவடர லதரியொம
ிருக் ொம். ஆத ொல், இந்த மரத்துைன் ஸம்பொஷடண
லசய்து விஷயத்டத உணர்ந்து ல ொள்வவொம்' என்லறண்ணிக்
ண்டணத் திறந்து ல ொண்லைழுந்து நின்வறன்.
(உண்டமயொ வவ எழுந்து நிற் வில்ட . எழுந்து நின்றதொ க்
னவு ண்வைன்.)

எழுந்து நின்று ல ொண்டு, "வவப்ப மரவம, உனக்கு மனித பொடஷ

எப்படித் லதரிந்தது? மனிதடரப்வபொல் லநஞ்சு, வொய், லதொண்டை ,
அண்ணம், நொக்கு, பல், உதடு என்ற ருவி ளில் ொதவபொது
மனித பொடஷ வபசுவது ஸொத்யப்பைொவத! எங் ளிவ பல்
மொத்திரம் விழுந்தவர் ளுக்கும் உச்சரிப்பு வநவர வரொமல்
வபொ ிறவத, அடி நொக் ில் ொதவர் ள் ஊடமயொய்ப்
வபொ ிறொர் வள. அப்படி யிருக் , நீ மனித சரீரவம யில் ொமல்
மனித பொடஷ எங்ஙனம் வபசு ிறொய்?” என்று வ ட்வைன்.
அப்வபொது வவப்ப மரம் லசொல்லு ிறது: “வ ளொய், மொனுைொ,
மனிதனுக்கு ஒவர வொய்தொனுண்டு, எனக்கு உைம்லபல் ொம்
வொய். மனித பொடஷ வபசுவதற்கு வொய் முத ிய புறக்
ருவி ள் மனிதடரப் வபொ வவ யிருத்தல் அவசியலமன்று நீ
நிடனக் ிறொய். ஸொதொரண ஸ்திதியில் அடவ அவசியந்தொன்.
ஆனொல், நொன் ஸொதொரண மரமில்ட , நொன் அ ஸ்திய
முனிவரின் சிஷ்யன். தமிழ்ப் பொடஷயில் எனக்குள்ள ஞொனம்
இக் ொ த்தில் அ ஸ்த்யடரத் தவிர வவறு யொருக்குவம
ிடையொது."

வவப்ப மரம் பின்னுஞ் லசொல்லு ிறது:

"நைந்த டதடய அடியி ிருந்து லசொல்லு ிவறன். மொனுைொ,

வனத்துைன் வ ள். எனக்கு இப்வபொது முப்பது
வயதுதொனொ ிறது. நொன் இள மரம். பதிடனந்து வருஷங் ளின்
முன்பு ஒருநொள் வஸந்த ொ த்தின்வபொது, இரொ வவடளயில்
ஆச்சர்யமொன நி ொ வசிக்
ீ ல ொண்டிருந்தது. நொன் விழித்துக்
ல ொண்டிருந்வதன். ஸொதொரணமொ மரங் ள் மனிதடரப்
வபொ வவ ப ல் முழுவதும் விழித்துக் ல ொண்டிருக்கும்.
இரவொனவுைவன தூங்கும். அன்றிரவு எனக்கு எந்தக்
ொரணத்தொவ ொ தூக் வம வரவில்ட . நி ொடவயும்,
வொனத்டதயும், சூழ்ந்திருக்கும் மரங் டளயும் பொர்த்துக்
ல ொண்டு பிரமொநந்தத்தில் முழு ி யிருந்வதன்.

“அப்வபொது பதினொறு வயதுடைய மி வும் அழ ொன மனித

ஆண் பிள்டள லயொருவனும், அவடனக் ொட்டிலும் அழ ொன
பன்னிரண்டு வயதுடைய மனிதப் லபண் ஒருத்தியும் அவதொ
லதரி ிற நதியில் விடளயொடிக் ல ொண்டிருப்படதக் ண்வைன்.
சிறிது வநரத்துக்குள்வள அவ்விருவரும் ஸொமொன்ய மனித
ரில்ட லயன்பது எனக்குத் லதளிவொய் விட்ைது. சிறகு
ளில் ொமல் அவர் ள் வொனத்தில் பறந்து விடளயொடுவது
ண்வைன். பிறகு ஒருவருக் ல ொருவர் வபசிய
வொர்த்டத ளி ிருந்து அவர் ள் இன்னொலரன்று லதரிந்து
ல ொண்வைன். அவ்விருவரும் யொலரனில், அ ஸ்த்ய
மஹரிஷியும், தொம்ரபர்ணி யம்மனும்.

"அ ஸ்த்யர் ஸொதொரண ொ த்தில் ட்டை விர ளவுடைய

வடிவந் தரித்திருப்பது வழக் ம். ஆனொல், அவர் ொம ரூபி.
அதொவது, நிடனத்தவபொது நிடனத்த வடிவந் தரிக்கும் திறடம
படைத்தவர். தொம்ரபர்ணி யம்மனும் அப்படிவய. ஆத ொல்,
அவ்விருவரும் அப்வபொது அதி சுந்தரமொன மனுஷ்ய ரூபந்
தரித்து விடளயொடிக் ல ொண்டிருந்தொர் ள், அவர் ளுடைய
ிரீடை லபொழுது விடியும் வடர நைந்தது. அப்பொல் தொம்ரபர்ணி
மடறந்து விட்ைொள்.”

வவப்ப மரம் லசொல்லு ிறது: "வ ளொய், மொனுைொ, வனத்துைன்

வ ள். தொம்ரபர்ணி யம்மன் ப ட க் ண்ைவுைன் மடறந்து
லசன்று விட்ைொள். அ ஸ்த்யர் மொத்திரம் தனியொ வந்து
எனதடியில், இப்வபொது நீ நிற்குமிைத்திவ படுத்துக்ல ொண்டு
வயொ நித்திடரயில் ஆழ்ந்தனர்.

"எனக்கு அந்த ஸமயத்தில் அ ஸ்த்யருடைய சக்தி

லளல் ொம் நன்றொ த் லதரியொது. ஆத ொல், அவர்
வயொ த்தி ிருக் ிறொ லரன்படத அறியொமல் ஜ க் ிரீடையின்
சிரமத்தொல் ஸொதொரண நித்திடரயி ிருக் ிறொ லரன்று
நிடனத்வதன். லபொழுது விடிந்து ஏறக்குடறய ஒரு
ஜொமமொயிற்று.

"அப்வபொது அவதொ, உனக்ல திவர ஒரு புளியமரம் நிற் ிறது பொர்

--அந்த மரத்தின் ீ வழ யுள்ள புற்றி ிருந்து ஒரு லபரிய நல்
பொம்பு 'ஜூஸ்' என்று சீத் ொரம் லசய்து ல ொண்டு அ ஸ்த்யர்
படுத்திருந்த இைத்டத வநொக் ிப் பொய்ந்து பொய்ந்து வர ொயிற்று.
அடதக் ண்ை மொத்திரத்தில் நொன் திடுக் ிட்டுப் வபொவனன்.

“ 'ஐவயொ! இந்தக் ல ொடிய பொம்பு இந்த மஹொ புருஷடனக்

ல ொன்றுவிைப் வபொ ிறவத! இவடர எப்படிவயனும் ண்
விழிக்கும்படி லசய்வவொமொனொல், தம்முடைய தவ
வ ிடமயினொல் பொம்டப அைக் ி விடுவொர் என்லறண்ணி
அவடர விழிக் ச் லசய்ய வவண்டுலமன்ற வநொக் த்துைன் என்
இட டள அவர்மீ து லசொரிந்வதன். அவர் விழிக் வில்ட .
இதற்குள் பொம்பு அவடர லநருங் ி வந்து அவருடைய
பொதத்தில் இரண்டு முடற டித்தது. மூன்றொம் முடற டிக்கும்
லபொருட்டும் பைத்டதத் தூக் ிற்று.

"அத்தருணத்தில் அவர் ண்டணத் திறந்து பொர்த்துக்

யிற்டறத் தூக்குவதுவபொல் எளிதொ அந்தப் பொம்டபக்
ட யொல் எடுத்துக் ழுத்தில் வடளய வடளயச் சுற்றிக்
ல ொண்ைொர். அந்தப் பொம்பும் யிற்டறப் வபொ வவ ஒன்றும்
லசய்யொமல் பரம் ஸொதுவொ அவர் ழுத்தில் ிைந்தது.
டியுண்ை இைத்தில் இரத்தம் ஒழு ிக் ல ொண்டிருந்தது. அதில்
அவர் ல ொஞ்சம் மண்டண லயடுத்துப் பூசினொர். புண் உைவன
ஆறிப்வபொய் சொதொரணத் வதொ ொய் விட்ைது.

- “இடதக் ண்டு நொன் மி வும் ஆச்சர்ய மடைந்வதன்.

இப்படிப்பட்ை மஹொனிைம் ஒரு வொர்த்டத வபசக்கூை
வயொக் ியடத யில் ொமல், ஊடம மரமொய் பிறந்து விட்வைொவம
என்லறண்ணித் துயரப்பட்வைன். எப்படிவயனும் எனது ருத்டத
அவருக்குத் லதரிவிக் விரும்பி, அவர் ொ ின்மீ து சி
ம ர் டளயும், இட டளயும் லசொரிந்வதன். அவர் தட டய
நிமிர்த்து என்டன வநொக் ி, "வவப்ப மரவம' என்று கூப்பிட்ைொர்.

வவப்ப மரம் பின்னுங் டத லசொல்லு ிறது. "வ ளொய், மொனுைொ,

வனத்துைன் வ ள். இங்ஙனம் என்டன அ ஸ்த்யர்
கூப்பிட்ைவுைவன என்டன யறியொமவ என் ிடள ளிலுள்ள
வொய் ளினின்றும், 'ஏன் முனிவவர என்ற தமிழ்ச் லசொற் ள்
உதித்தன. என் உைம்பு முழுவதும் புள ிதமொய் விட்ைது.
மொற்றிப் பிறக் வட யறிந்து ல ொண்வைன்.
“வவப்ப மரப் பிறவிவபொய் எனக்கு மனிதப் பிறவி யுண்ைொயிற்
லறன்று லதரிந்து ல ொண்வைன்: உைம்பு மொறவில்ட . உைம்பு
மொறினொல ன்ன, மொறொவிட்ைொ ல ன்ன? நொன் உைம்பில்ட .
நொன் ஆத்மொ, நொன் வபொதம், நொன் அறிவு. திடீலரன்று வவப்பமரச்
சித்தம் மொறிப் வபொய் எனக்குள் மனுஷ்ய சித்தம் சடமந்து
விட்ைது. மனுஷ்ய சித்தம் ஏற்பட்ைொ ன்றி மனித பொடஷ வபச
வருமொ? வ ொடி ஜன்மங் ளில் நொன் லபற்றிருக் வவண்டிய
பயடன அந்த முனிவர் எனக்கு ஒவர ணத்தில் அருள்
லசய்தொர்.

"எனக்வ ற்பட்ை ஆனந்த மிகுதியொல் என் பூக் டளயும்

இட டளயும் ணக் ில் ொமல் அவருடைய பொதத்தின்மீ து
வர்ஷித்வதன். அவர் மி வும் ம ிழ்ச்சி பூத்தவரொய், 'ஏ, வவப்ப
மரவம, வநற்றிரவு நொனும் தொம்ரபர்ணியும் இங்கு ரொமநதியில்
ஜ க்ரீடை லசய்து ல ொண்டிருந்த ொ த்தில் நீ பொர்த்துப் லபரு
ம ிழ்லவய்திப் ப ஆசீர்வொதங் ள் கூறினொய். அடத நொன்
ஞொன திருஷ்டியொல் உணர்ந்வதன். அப்பொல், சிறிது வநரத்திற்கு
முன்பு நொன் வயொ ஸமொதியி ிருந்தவபொது இந்தப் பொம்பு
வருவடதக் ண்டு நீ என்டனக் ொக் விரும்பி, என்டன
எழுப்பும் லபொருட்ைொ என்மீ து நின் இட டளயும்
பூக் டளயும் லசொரிந்தொய்.

"இங்ஙனம் நீ என்னிைம் ொட்டிய அன்பிற்குக் ட ம்மொறொ

உனக்கு நொன் ரிஷி வபொதம் ல ொடுக் ிவறன். இதனொல் உனக்கு
ஸ ஜந்துக் ளின் பொடஷ ளிலும் சிறந்த ஞொனம்
இயல்பொ வவ உண்ைொய்விடும். எல் ொ ஜந்துக் ளினிைத்திலும்
ஸமமொன பொர்டவயும், ஸமமொன அன்பும் உண்ைொகும். எல் ொ
உயிர் ளிைத்திலும் தன்டனவய ொண்பதொ ிய வதவ திருஷ்டி
ஏற்படும். இவற்றொல் நீ ஜீவன் முக்தி லபறுவொய்” என்றொர்.

"அது முதல் நொன் அவர் கூறிய சக்தி லளல் ொம் லபற்று,

யொலதொரு வட யு மில் ொமல், யொலதொரு பயமுமில் ொமல்
ஜீவன் முக்தி பதமடைந்து வொழ்ந்து வரு ிவறன்” என்று வவப்ப
மரம் லசொல் ிற்று?

உைவன நொன் அந்த வவப்ப மரத்தடியில் ஸொஷ்ைொங் மொ

நமஸ் ொரம் பண்ணிவனன்.

“உனக்ல ன்ன வவண்டும்?” என்று வ ட்ைது.

அப்வபொது நொன் அந்த வவப்ப மரத்டத வநொக் ி, "உனக்ல ப்படி

அ ஸ்த்யர் குருவவொ, அப்படிவய நீ எனக்குக் குரு. அந்த
முனிவர் உனக் ருள் புரிந்த ஜீவன் முக்தி பதத்டத எனக்கு நீ
எனக் ருள் புரிய வவண்டும்" என்று பிரொர்த்தடன லசய்வதன்.

“ல ொடுத்வதன்” என்றது வவப்ப மரம்.

இந்த ஸமயத்தில் நொன் உண்டமயொ வவ தூக் ந் லதளிந்து

ண்டண விழித்லதழுந்து நின்வறன்; எழுத்தொணிக் குருவி ளும்,
சிட்டுக் குருவி ளும், வவறு ப விதமொன குருவி ளும் பறந்து
கூவி விடளயொடிக் ல ொண்டிருந்தன. அணில் ளும், ஓந்தி ளும்
ஆடிவயொடிக் ல ொண்டிருந்தன.

ொக்ட ளும், ிளி ளும், பருந்து ளும், தட்ைொன் பூச்சி ளும்,

வவறு ப வட வண்டு ளும் ஒளிக் ை ிவ ளித் வதொணி
ல ொண்டு நீந்துவதுவபொல் உ ொவி வந்தன.
ண்ணுக்குப் பு ப்பைொத மடறவி ிருந்து ஓரொண் குயிலும்,
ஒரு லபண் குயிலும் ஒன்றுக்ல ொன்று ொதற் பொட்டுக் ள் பொடிக்
ல ொண்டிருந்தன.

ஆண் குயில் பொடு ிறது:

“துஹு, துஹு, துஹு
துஹு, துஹு, துஹு
ரொதொ வர"
(இதன் லபொருள்: நி, நீ, நீ நீ, நீ, நீ ரொடத யடீ)
லபண் குயில் பொடு ிறது:
“துஹு, துஹு, துஹு
ரொதொ க்ருஷ்ண, க்ருஷ்ண, க்ருஷ்ண”

வவப்ப மரம் தனது பசிய இட டள லவயி ில் லமல்

லமல் அடசத்துக் ல ொண்டிருந்தது.

'என்ன ஆச்சர்யமொன னவு ண்வைொம்' என்லறண்ணி லயண்ணி

வியப்புற்வறன். இதற்குள் லவயிவ ற ொயிற்று. எனக்கும்
பசிவயறத் லதொைங் ிற்று.

வவப்ப மரத்துக்கு ஒரு கும்பிடு வபொட்டு விட்டுத் வதொப்பினின்று

புறப்பட்டு வட்டுக்கு
ீ வந்து வசர்ந்வதன்.
---
படிப்பவர் ளுக்குச் சி லசய்தி ள்
இக் டதடய முதன் முத ொ க் ண்ைறிந்து தமது பொரதி
தமிழ் நூ ில் திரு. லப. தூரன் அவர் ள் பதிப்பித்தொர்.
------------

9. காந்ைாமணி

“ ொந்தொமணி, உங் ப்பொ லபயலரன்ன?" என்று பொட்டி வ ட்ைொள்.

ஒரு ிணற்றங் டரயில் நைந்த ஸங் தி. வ ொடைக் ொ ம்.
ொட வவடள. வொனத்திவ பொ ஸுர்யன் ிரணங் டள
ஒழிவில் ொமல் லபொழிந்து விடளயொடு ிறொன், எதிவர நீ மட ,
பச்டச மரங் ள்; பசுக் ள்; ப மனிதர்; சி ழுடத ள் -
இவற்றின் லதொகுதி நின்றது. லவயில ொளி எந்தப் லபொருள்மீ து
பட்ைொலும் அந்தப் லபொருள் அழகுடையதொ த் வதொன்றுலமன்று
லஷல் ி என்ற ஆங் ி க் விரொயன் லசொல்லு ிறொன்.

எனக்கு எந்த வநரத்திலும் எந்தப் லபொருள் ளும் பொர்க்

அழகுடையனவொ த் வதொன்று ின்றன.

ஆனொல், ொட வவடளயில் மனிதக் கூட்ைத்தில் ல ொஞ்சம்

உற்சொ மும் சுறுசுறுப்பும் அதி மொ க் ொணப்படுவதொல்
அப்வபொது உ ம் மி வும் ஸந்வதொஷ ரமொன ொட்சி
யுடையதொ ிறது.

வதொட்ைத்துக்கு நடுவவ ஒரு ிணறு. அத் வதொட்ைத்தில் சி

அரளிப் பூச்லசடி ள்; சி மல் ிட ப் பூச்லசடி ள்; சி வரொஜொப்
பூச்லசடி ள், அந்தக் ிணற்றி ிருந்து அதற் டுத்த வதியிலுள்ள
ீ
லபண் லளல் ொரும் ஜ லமடுத்துக் ல ொண்டு வபொவொர் ள்.

இந்தக் டத லதொைங்கு ிற அன்று ொட யில் அங்கு

ொந்தொமணிடயயும் பொட்டிடயயும் தவிர ஒரு குருட்டுக்
ிழவர் தொவம ஜ மிடறத்து ஸ்நொநத்டத
பண்ணிக்ல ொண்டிருந்தொர். வபொலீஸ் உத்திவயொ த்தி ிருந்து
தள்ளுபடியொ ி அதி ிருந்தும் அந்தக் ிரொமத்துக்கு வந்து தமது
வொழ்நொளின் மொட ப் லபொழுடத ரொமநொமத்தில் லச விடும்
பொர்த்தஸொரதி அய்யங் ொர் அங்கு பக் த்திவ நின்று
ிழவிடயக் குறிப்பிட்டுப் பொர்த்துக் ல ொண்டிருந்தொர்.

வமற்படி ிணற்றுக் ருவ ஒரு குட்டிச் சுவர். அதற்குப் பின்வன

ஒரு வவப்பஞ் வசொட . அங்கு ப நல் மூ ிட
ளிருக் ின்றன. அவற்றுள் ஒன்று மிகுந்த பசி யுண்ைொக்கு
லமன்று என்னிைம் ஒரு சொமியொர் லசொன்னொர். அதுல ொண்டு
நொன் வமற்படி மூ ிட டயப் பறித்து வரும் லபொருட்ைொ
அந்தச் வசொட க்குப் வபொயிருந்வதன். வொனத்தில் குருவி ள்
பொடு ின்றன. ொக்ட ள் " ொ" " ொ" என்று உபவதசம்
புரி ின்றன, வொன லவளியிவ ஒளி நர்த்தனம் பண்ணு ிறது.
எதிவர ொந்தொமணியின் திவ்ய விக்ரஹம் வதொன்றிற்று.

"உங் ப்பொ லபயலரன்ன?" என்று பொட்டி ொந்தொமணியிைம்

வ ட்ைொள்.

"எங் ப்பொ லபயர் பொர்த்தஸொரதி அய்யங் ொர்” என்று

ொந்தொமணி புல் ொங்குழட ப் வபொல் ஊதிச் லசொன்னொள்.
 ிழவி வபொலீஸ் பொர்த்தஸொரதி அய்யங் ொடர வநொக் ி, ஒரு
முடற உருட்டி விழித்தொள். வபொலீஸ் பொர்த்தஸொரதி
அய்யங் ொர் ட யுங் ொலும் லவ லவ த்துப் வபொனொர்.
அவருக்கு மு மும் தட யும் லவள்டள லவவளலரன்று
நடரத்துப் வபொய்த் லதொண்ணூறு வயதுக் ிழவடனப் வபொவ
வதொன்றினொலும், உைம்பு நல் ட்டுமஸ்துடையதொ ப்
பதிலனட்டு வயதுப் வபொர்ச் வசவ னுடைய உைம்டபப்
வபொ ிருக்கும். அவர் ஆடன, பு ி வவட்டை ளொடுவதில்
வதர்ச்சி யுடைவலரன்று வ ள்வி, பொம்பு வநவர பொய்ந்து வந்தொல்
பயப்பை மொட்வைலனன்று அவவர என்னிைம் பத்துப் பதிடனந்து
தரம் லசொல் ி யிருக் ிறொர்.

அப்படிப்பட்ை சூரொதி சூரனொ ிய பொர்த்தஸொரதி அய்யங் ொர்

வ வ ம் ஒரு பொட்டியின் விழிப்புக்கு முன்வன இங்ஙனம்
ட ொல் லவ லவ த்து லமய் லவயர்த்து மு ம் பதறி
நிற்படதக் ண்டு வியப்புற்வறன்.

அப்பொல் அந்தப் பொட்டி ொந்தொமணியிைம் வமற்படி வபொலீஸ்

அய்யங் ொடரச் சுட்டிக் ொட்டி, "இவதொ நிற் ிறொவர, இந்தப்
பிரொமணன், இவரொ உங் ப்பொ?" என்று வ ட்ைொள்.

அதற்குக் ொந்தொமணி தன் இரண்டு ட டளயும் வொனத்திவ

வபொட்டு மு த்திவ வொலனொளிடய நட க் த் தக்
ஒளியுடைய நட வச,
ீ “ஏ, ஏ, இவரல் ர்; இவர் ன்னங்
வரல ன்று ஆசொரிடயப் வபொ ிருக் ிறொவர! எங் ப்பொ லசக் ச்
லசவவல ன்று எலுமிச்சம் பழத்டதப் வபொவ யிருப்பொர். இவர்
நடரத்த ிழவரன்வறொ ? எங் ப்பொ சின்னப் பிள்டள" என்று
ொந்தொமணி உடரத்தொள்.

அப்வபொது வபொலீஸ் பொர்த்தஸொரதி அய்யங் ொர் ொந்தொமணிடய

வநொக் ி: “உங் ப்பொவுக்கு எந்த ஊரில் வவட ?" என்று வ ட்ைொர்.
"எங் ப்பொ சங் ர நொதன் வ ொயில் ஸப் இன்ஸ்லபக்ைர்” என்று
ொந்தொமணி லசொன்னொள். பொர்த்தஸொரதி அய்யங் ொர்
தட டயக் விழ்ந்து ல ொண்ைொர். அவருக்கு "ஸப்-
இன்ஸ்லபக்ைர்” என்ற லபயர் பொம்புக்கு இடிவபொல்.

அப்வபொது ொந்தொமணிக்கும் பொட்டிக்கு மிடைவய பின்வரும்

ஸம்பொஷடண நி ழ ொயிற்று.

"நீங் ள் அக் ொ, தங்ட எத்தடன வபர்?" என்று பொட்டி வ ட்ைொள்.

அப்வபொது ொந்தொமணி லசொல்லு ிறொள்: “எங் க் ொவுக்குப்

பதிலனட்டு வயது. வபொன மொஸந்தொன் திரட்சி நைந்தது;
ஸ்ரீடவகுண்ைத்திவ . எனக்கு அடுத்த மொஸம் திரட்சி. என்
தங்ட ஒரு லபண் திரள நிற் ிறது. நொங் ள் மூன்று வபரும்
லபண் ள். எங் ப்பொவுக்குப் பிள்டளக் குழந்டத யில்ட
லயன்று தீரொத மனக் வட . என்ன லசய்ய ொம்? லபருமொள்
அநுக்ரஹம் பண்ணினொ ன்வறொ தொழ்வில்ட ? அதற் ொ அவர்
வசொதிைம் பொர்த்தொர். எங் ம்மொவுக்கு இனிவமல் ஆண் குழந்டத
பிறக் ொலதன்று பொழொ ப் வபொவொன் ஒரு வஜொதிைன்
லசொல் ிவிட்ைொன். அடத முத்திடரயொ முடித்துக்ல ொண்டு
இந்த அறுத ி - பிரொமணர் (எங் ப்பொ) அடுத்த மொஸம்
மன்னொர்வ ொவி ில் ஒரு லபண்டண இடளயொளொ க்
ியொணம் பண்ணிக் ல ொள்ளப் வபொ ிறொர். முகூர்த்த
லமல் ொம் டவத்தொய்விட்ைது." என்றொள்.

"மன்னொர்வ ொவி ில் உங் ப்பொவுக்குப் லபண் ல ொடுக் ப்வபொ ிற

மொமனொருடைய லபயலரன்ன?" என்று அந்தப் பொட்டி வ ட்ைொள்.

அதற்குக் ொந்தொமணி, "அவர் லபயர் வ ொவிந்தரொஜய்யங் ொரொம்.

அந்த ஊரிவ அவர் லபரிய மிரொசொம். அவருக்கு ஒவர
லபண்தொனொம். ொல் முதல் தட வடரயில் அந்தப்
லபண்ணுக்கு வயிர நட லசொரிந்து ிைக் ிறதொம்.
வதவரம்டபடயப் வபொல் அழ ொம் அந்தப் லபண்” என்றொள்.
"அப்படிப்பட்ை அழ ொன பணக் ொர இைத்துப் லபண்டண
இடளயொளொ க் ல ொடுக் க் ொரணலமன்ன?" என்று பொட்டி
வ ட்ைொள்.

"அந்தப் லபண் திரண்டு மூன்று வருஷங் ளொய்விட்ைன. அதன்

தொயும் இறந்து வபொய்விட்ைொள். அதன் நடையுடை பொவடன
லளல் ொம் ஐவரொப்பிய மொதிரி. ஆத ொல், இதுவடர அதற்கு
ியொணத்துக்கு யொரும் வரவில்ட . எங் ப்பொ அந்த
ருதுவொன வொர்த்டத லயல் ொம் வண்
ீ லபொய்லயன்று லசொல் ித்
தொம் ல்யொணம் பண்ணிக்ல ொள்ள ஸம்மதப்பட்டுவிட்ைொர்.
வமலும், இவருக்கு மனதுக்குள்வள ஸந்வதொஷந்தொன். தமக்கு
ருதுவொன லபண் ிடைப்பது பற்றி இன்டறக்குக்
ொட யிவ கூை அவரும் எங் ம்மொவும் வபசிக்
ல ொண்டிருந்தொர் ள்.

நொங் ள் இந்த ஊர்ச் சத்திரத்திவ தொன் ஒரு வொரமொ இறங் ி

யிருக் ிவறொம். எங் ப்பொவும் அம்மொவும் வபசிக்
ல ொண்டிந்தவபொது அம்மொ லசொன்னொள்: மன்னொர்வ ொவில் லபண்
திரண்டு மூன்று வருஷமொய் விட்ைதொ இந்த ஊரிவ கூை
ப மொன ப்ரஸ்தொபம். ஆண், லபண் எல் ொரும் ஒவர வொக் ொ ச்
லசொல்லு ிறொர் ள்?" என்றொள். அப்பொ அதற்கு 'லநவர் டமண்ட்
அந்தக் குட்டி திரண்டிருப்படதப் பற்றி நமக்கு இரட்டை
ஸந்வதொஷம். நமக்குப் பணம் ிடைக்கும். ஆண்பிள்டள
பிறக்கும். குட்டி ஏரொளமொன அழகு. இந்த மொதிரி இைத்திவ ஐ
வைொன் வ ர் ஏவைம் எலபௌட் சொஸ்த்ரங் ள், நொம்
சொஸ்திரங் டளப் புல் ொ மதிக் ிவறொம்' என்றொர்..." என்று
ொந்தொமணி லசொல் ினொள்.

இவர் ள் இப்படிப் வபசிக்ல ொண்டிருக் ிற சத்தம் என் ொதில்

விழுந்தது. என்னுடைய பொர்டவ முழுதும் வபொலீஸ்
பொர்த்தஸொரதி ஐயங் ொர் வமல் நின்றது. அவடரப் பொர்த்துக்
ல ொண்வை யிருக்ட யிவ என் மனதில் திடீலரன்று ஒரு
வயொசடன பிறந்தது.

அங் ிருந்தவர் ளில் எனக்குக் ொந்தொமணியின் மு ந்தொன்

புதிது. பொர்த்தஸொரதி ஐயங் ொடரயுந் லதரியும். அந்தக்
ிழவிடயயுந் லதரியும். அந்தக் ிழவி அய்யங் ொரச்சி
யில்ட ; ஸ்மொர்த்தச்சி, அந்த ஊர் ிரொம் முன்சீபின் தங்ட .
அவளுக்கும் வபொலீஸ் பொர்த்தஸொரதி ஐயங் ொருக்கும்
பொல்யத்தில் ப மொன ொதல் நடைலபற்று வந்தலதன்றும்,
அதனொல் வபொலீஸ் பொர்த்தஸொரதி ஐயங் ொருக்கும் வமற்படி
ிரொம முன்புக்கும் ப முடற யுத்தங் ள் நைந்தன லவன்றும்,
அந்த யுத்தங் ளிவ ஒன்றின் வபொதுதொன் பொர்த்தஸொரதி
ஐயங் ொருக்கு ஒரு ண்ணில் ப மொன ொயம் பட்டு அது
லபொட்டையொய் விட்ைலதன்றும் நொன் வ ள்விப்பட்ை துண்டு.

அந்தக் வ ள்விடயயும் மனதில் டவத்துக்ல ொண்டு இப்வபொது

வமற்படி ஸ்திரீ ளின் ஸம்பொஷடணயின் வபொது வமற்படி
ஐயங் ொரின் மு த்தில் வதொன்றிய குறிப்பு டளயும்
வனித்தவிைத்வத என் மனதில் பின்வரும் விஷயம்
ஸ்பஷ்ைமொயிற்று.

ிழவியினிைத்தில் படழய ொதல் தனக்கு மொறொமல் இன்னும்

தழல் வசிக்
ீ ல ொண்டிருக் ிற லதன்ற லசய்திடய ஐயங் ொர்
ிழவியினிைம் ஸ்திரப்படுத்திக் ொட்ை விரும்பு ிறொ லரன்றும்,
ொந்தொமணி முத ிய யுவதி ளின் அருவ கூைத் தனக்கு அக்
ிழவியின் வடிவவ அதி ரம்யமொ த் வதொன்று ிறலதன்று
உணர்த்த விரும்பு ிறொ லரன்றும் லதரிய ொயிற்று.

ஆனொல், அவருடைய மு க் குறிப்பு ளிவ பொதி லபொய்

நடிப்லபன்பதும் லதளிவொ ப் பு ப்பட்ைது.

ஏலனன்றொல், ொந்தொமணிடயயும், அக் ிழவிடயயும் ஒருங்வ

தன் ட யொல் படைத்து, இருவருக்கும் பிதொவொ ிய
பிரமவதவன்கூைக் ொந்தொமணியின் ஸந்நிதியில் அந்தக்
 ிழவிடயப் பொர்க் க் ண் கூசுவொன்,

அப்படி யிருக் க் ிழவி மீ து அங்கு ொதற் பொர்டவடய

அடசவின்றி நிறுத்த முயன்ற வபொலீஸ் பொர்த்தஸொரதி
ஐயங் ொரின் முயற்சி மி வும் நம்பக்கூைொத மொதிரியில்
நடைலபற்று வந்தது.

இந்த ஸங் தியில் மற்லறொரு விவசஷ லமன்னலவன்றொல்,

வமற்படி ஐயங் ொடர நொன் விருக்ஷ மடறவி ிருந்து
வனித்துக் ல ொண்டு வந்ததுவபொ வவ ொந்தொமணியும்
ிழவியும் அவடர அடிக் டி டைக் ண்ணொல் வனித்துக்
ல ொண்டு வந்தொர் ள். லபண் ளுக்குப் பொம்டபக் ொட்டிலும்
கூர்டமயொன ொது; பருந்டதக் ொட்டிலும் கூர்டமயொன ண்.

எனவவ, பொர்த்தசொரதி ஐயங் ொருடைய அ த்தின் நிட டமடய

நொன் ண்ைது வபொ வவ அந்த ஸ்திரீ ளும் ண்டுல ொண்ைன
லரன்படத அவர் ளுடைய மு க் குறி ளி ிருந்து லதரிந்து
ல ொண்வைன்.

என்டன மொத்திரம் அம் மூவரில் யொரும் வனிக் வில்ட .

நொன் லசடி ல ொடி ளின் மடறவில் நின்று பொர்த்தபடியொல்
என்டன அவர் ளொல் வனிக் முடியவில்ட .

இப்படி யிருக்ட யிவ அங்கு இருபது வயதுள்ள ஒரு

மட யொளிப் டபயன் லபருங் ொயம் ல ொண்டு வந்தொன்.
சில் டரயில் லபருங் ொயம் விற்பது இவனுடைய லதொழில்.
இவன் ப முடற அந்தக் ிரொமத்துக்குப் லபருங் ொயம்
ல ொண்டு வந்து விற்படத நொன் பொர்த்திருக் ிவறன். இவடனப்
பற்றி வவலறொன்றும் நொன் விசொரித்தது ிடையொது. இவன்
பொர்டவக்கு மன்மதடனப் வபொ ிருந்தொன். ரிய விழி ளும்,
நீண்ை மூக்கும், சுருள் சுருளொன பைர்ந்த உச்சிக் குடுமியும்
அவடனக் ண்ைவபொது எனக்வ அவன் வமல்
வமொஹமுண்ைொயிற்று.
அந்த மட யொளி ிணற்றருவ வந்துட் ொர்ந்து ல ொண்டு
ிழவியிைம் தொஹத்துக்கு ஜ ங் வ ட்ைொன். அவடனப் பொர்த்த
மொத்திரத்தில் ொந்தொமணி நடுங் ிப் வபொனடதக் வனித்வதன்.
அப்பொல் அந்த மட யொளி ொந்தொமணிடய ஒரு முடற
உற்றுப் பொர்த்தொன். அவள் தன் இடுப்பி ிருந்த குைத்டத
நீவரொடு நழுவவிட்டு விட்ைொள். அது லதொப்லபன்று விழுந்தது.
ொந்தொமணி அடதக் குனிந்லதடுத்து “ஐவயொ, நொன் என்ன
லசய்வவனம்மொ? குைம் ஆறங்கு ம் ஆழம் அதுங் ிப் வபொய்
விட்ைவத? எங் ம்மொ எனக்குத் தூக்குத் தண்ைடன விதிப்பொவள?
நொன் என்ன லசய்வவன்?” என்று லசொல் ிப் லபருமூச்சு
விட்ைொள்.

மொர்புத் துணிடய லந ிழ விட்ைொள். லபொதிடயமட த்

லதொைடர வநொக் ினொள்.

இந்தக் ொந்தொமணி வமற்படி மட யொளிப் டபயனிைம் ொதல்

வரம்பு மிஞ்சிக் ல ொண்ைவலளன்படத நொன்
லதொட யி ிருந்வத லதரிந்து ல ொண்வைன். பின்னிட்டு
விசொரடண பண்ணியதில் ொந்தொமணியின் பிதொவொ ிய
பொர்த்தசொரதி ஐயங் ொர் பூர்வம் லநடுநொள் மட யொளத்தில்
உத்திவயொ ம் பண்ணிக் ல ொண்டிருந்தொ லரன்றும், அங்கு மி ச்
சிறிய குழந்டதப் பிரொய முத ொ வவ ொந்தொமணிக்கும் அந்த
மட யொளிக்கும் ொதல் வதொன்றி அது நொளுக்கு நொள் வளர்ந்து
வரு ிற லதன்றும் லவளிப்பட்ைது. ஸப் இன்ஸ்லபக்ைர்
அய்யங் ொர் திரவிய ொபத்டத உத்வதசித்து, ொந்தொமணிடயப்
லபன்ஷன் டிப்டி ல க்ைரும் கூந்த ொபுரம் ஜமீ ன்
திவொனுமொ ிய ஐம்பத்டதந்து வயதுள்ள வ ொழம்பொடு
ஸ்ரீநிவொஸொசொர்யர் என்பவருக்கு விவொ ம் லசய்து ல ொடுத்து
விட்ைொர். அந்த ஸ்ரீநிவொஸொசொர்யருைன் வொழக்
ொந்தொமணிக்குச் சம்மத மில்ட . இந்தச் லசய்தி லயல் ொம்
எனக்குப் பின்னிட்டுத் லதரியவந்தது.
அன்று ிணற்றங் டரயில் என் ண்முன்வன நைந்த
விஷயத்டத வமவ லசொல்லு ிவறன்.

ொந்தொமணி குைத்டத இடுப்பில் டவத்துக்ல ொண்டு “எங் ம்மொ

டவவொவள, நொன் என்ன லசய்வவனம்மொ?" என்று
அழுதுல ொண்வை வபொனொள். ஆனொல் அவள் தன்னுடைய தொய்
தந்டதயர் இருந்த சத்திரத்திற்குப் வபொ வில்ட . வநவர அந்த
ஊருக்கு வமற்வ யுள்ள மொரந்திக்குப் வபொனொள், தொ த்துக்கு நீர்
குடித்த பின்பு மட யொளியும் அந்த ஆற்றங் டரடய
வநொக் ிச் லசன்றொன். இதற்குள்வள எனக்கு ஸந்த்யொவந்தன
ொ ம் லநடுந்தூரம் தவறிவிட்ைபடியொல் நொன் அந்தக்
ிணற்றடிடய விட்டு வட்டுக்கு
ீ வந்து வசர்ந்வதன்.

அன்று மொட என் வட்டுக்கு

ீ வமற்படி ிரொமத்து வொத்தியொர்
சுந்தர சொஸ்திரி வந்தொர். வந்தவர் திடீலரன்று, "வ ட்டீர் வளொ,
விஷயத்டத! லவகு ஆச்சர்யம், லவகு ஆச்சர்யம்!” என்று
கூக்குர ிட்ைொர்.

"என்ன ஒய் ஆச்சர்யம்? நைந்தடதச் லசொல் ிவிட்டுப் பிறகு

கூக்குரல் வபொட்ைொல் எனக்குக் ல ொஞ்சம் லஸௌ ர்யமொ
இருக்கும்" என்வறன்.
“சத்திரத்திவ ஸப் இன்ஸ்லபக்ைர் பொர்த்தஸொரதி அய்யங் ொர்
சங் ரநொதன் வ ொவி ி ிருந்து வந்து இறங் ி யிருக் ிறொவரொ,
இல்ட வயொ? அவர் ஒரு லபண்டணயுங் கூட்டிக் ல ொண்டு
வந்தொர். அவருடைய ம ள், அந்தக் குட்டி லவகு அழ ொம்,
திவ ொர்த்தடம, ரம்டப தினுசு டள லயல் ொம் இவளுடைய
ொ ிவ ட்டி அடிக் வவண்டுமொம். அதற்குப் லபயர்
ொந்தொமணியொம். லசொல்லு ிறவபொவத நொக் ில் ஜ ம்
லசொட்டு ிறது. ொந்தொமணி ... ொந்தொமணி, என்ன வநர்த்தியொன
நொமம். ரஸம் ஒழுகு ிறது .....”

இங்ஙனம் ஸுந்தர சொஸ்திரி ொந்தொமணிடய வர்ணித்துக்

ல ொண்டு வபொவடத நொன் இடைவய மறித்து, "வமவ நைந்த
சரித்திரத்டதச் லசொல்லும்" என்வறன்.

"அந்தக் ொந்தொமணிடயக் ொணவில்ட லயன்று விடியற் ொ

லமல் ொம் வதடிக் ல ொண்டிருந்தொர் ள். இப்வபொதுதொன்
அம்பொசமுத்திரத்தி ிருந்து ஒரு தந்தி ிடைத்ததொம். இன்று
ப ல் 3 மணிக்கு வமற்படி ொந்தொமணியும், ஒரு மட யொளிப்
டபயனும் ிறிஸ்துவக் வ ொவி ில் விவொ ம் லசய்து
ல ொண்ைொர் லளன்று அந்தத் தந்தி லசொல்லு ிறதொம்” என்றொர்
........

சி தினங் ளுக் ப்பொல் மற்லறொரு ஆச்சர்யம் நைந்தது.

ிரொமத்து மொஜி வபொலீஸ் வசவ ர் நடரத்த தட ப்
பொர்த்தஸொரதி அய்யங் ொரும் அன்று ிணற்றங் டரயில்
அவருடைய ொதற் பொர்டவக் ி க் ொ யிருந்த ிழவியும்
ரங்கூனுக்கு ஓடிப்வபொய் விட்ைொர் ள். பின்னிட்டு, அந்தக் ிழவி
தட வளர்த்துக் ல ொண்டு விட்ைொலளன்றும், பொர்த்தஸொரதி
அய்யங் ொரும் அவளும் புருஷனும் லபண் ஜொதியுமொ
வொழ் ிறொர் லளன்றும், அய்யங் ொர் அங்ல ொரு நொட்டுக்
வ ொட்டைச் லசட்டியிைம் வவட பொர்த்துத் தக் சம்பளம்
வொங் ிக் ல ொண்டு வக்ஷமமொ வொழ் ிறொலரன்றும்
ரங்கூனி ிருந்து லசய்தி ிடைத்தது.
------------
படிப்பவர் ளுக்குச் சி லசய்தி ள்
இக் டத முதன் முத ொ ச் சுவதச மித்திரன் 14-9-1919ஆம்
வததிய இதழில் பிரசுரமொனது.
இடத யடுத்து திரு. லப. தூரன் அவர் ள் லதொகுத்தளித்த பொரதி
தமிழ் நூ ில் இைம் லபற்றது.
பொரதி இக் டதடயத் தம் லசொந்த லபயரில் எழுதினொர்,
--------------

10. லகாபந்நா
 ொட ஒன்பது நொழிட யிருக்கும். இளலவயில் ொய் ிறது.
வதியில்
ீ வரிடசயொ நிற்கும் லதன்டன மரங் ளில் ிளி ள்
இடணயிடணயொ ப் பறந்து விடளயொடு ின்றன.
வொலனொளியொ ிய லவள்ளத்தில் புறொக் கூட்ைங் ளும், ல ொக்கு
சடப ளும், தனி ரொஜப் பருந்து ளும் நீந்திக் ளிக் ின்றன. சிறு
குருவி ள் ஊச ொடு ின்றன. ொக்ட ள் ஓடிப் பறந்து திரிந்து
ஜீவன உத்வயொ த்டத மி வும் சிரத்டதயுைன் நைத்தி
வரு ின்றன. வொன முழுதிலும் பணி ளின் ஒ ி நிரம்பிக்
ிைந்தது.

அந்த ஸமயத்தில் லதருவிவ ஒரு லதன்டன மரத்தில் ஒரு

வண்ணொன் இரண்டு ழுடத டளக் ல ொண்டு ட்டினொன்.
லதன்டன மரத்தின் வம ிருந்து டமநொ பக்ஷி ஆச்சரியமொ க்
கூவிக் ல ொண்டிருந்தது. இடதக் வ ட்ை ழுடத ள் தொமும்
ஊடளயிைத் லதொைங் ின. இடதக் வ ட்டு வதி
ீ வழிவய வபொய்க்
ல ொண்டிருந்த பொ ர் இருவர் வமற்படி ழுடத ளின் ஒ ிடய
அனுசொரணம் பண்ணித் தொமும் ஊடள யிை ொயினர்.

இடதக் வ ட்ை ழுடத ளில் ஒன்றுக்கு மி வும்

ஸந்வதொஷமுண்ைொய், ஸொதொரணக் ழுடத ள்வபொல் "வொள்!"
"வொள்!" என்று த்தொமல் ஹ, ஹ, ஹு என்று லவற்றிச்
சங்கூதுவதுவபொவ வ ொஷிக் ொயிற்று.

இந்த வவடிக்ட டய நொன் வனித்துக் ல ொண்டிருந்வதன்.

அப்வபொது அஸொதொரண அப்ரொக்ருத ஒ ிலயொன்று ொதில்
விழுந்தது.

ஒரு குருைன் பிச்டசக்கு வந்தொன். அவடன ஐந்து வயதுள்ள

ஆண் குழந்டத லயொன்று வ ொட ப்பற்றி அடழத்துக் ல ொண்டு
வந்தது. அவனுைன் ஒரு ஸ்த்ரீயும் வந்தொள்.

அந்தக் குருைனுக்குக் ண் லதரியுவமொ, அதொவது அவன் லமய்க்

குருடில்ட வயொ, வவஷக் குருடுதொவனொ என்று எனக்ல ொரு
சந்வத ம். அவனுடைய ண்டணத் திறந்து ல ொண்டு
தொனிருந்தொன். அதொவது, விழி ண் குருடு என்ற வகுப்டபச்
வசர்ந்தவன்-வபொவ யிருந்தொன். அந்தக் ண் டள நொன்
பொர்த்வதன். அவற்றில் புத்திக் குறிப்பு த த லவன்று
ஜ்வ ித்துக் ல ொண்டிருந்தது.

ஐம்பத்டதந்து வயதுள்ள ிழவன். சுக்குப்வபொவ , பனங் ிழங்கு

வபொவ , ஒற்டற நொடியொன, மி வும் உறுதி ல ொண்ை உைம்பு,
இடுப்புக்கு வமவ ஒட்ை த்தில் பொதிப் பங்கு வ ொணல்
ொணப்பட்ைது. ஆனொல், இயற்ட யிவ வய வ ொணவ ொ
அல் து அந்த மனிதன் வவண்டுலமன்று தன்னுைம்டபக்
வ ொண ொ ச் லசய்து ல ொண்ைொவனொ, என்னொல் நிச்சயமொ ச்
லசொல் முடியொது. லசம்பட்டை மயிர். லநற்றியிவ பட்டை
நொமம்.

ஆஹொ! அவன் மு த்தின் அழட - அதொவது குழி ள் விழுந்த,

வமடு பள்ளமொன, லவயி ில் மடழயில் ொற்றில் அடிபட்டு
முதிர்ந்து, சடதப்பற்றுக் ல ொஞ்சவமனும் இல் ொமல், ஆனொலும்
சக்திக் ளஞ்சியமொ விளங் ிய அவன் மு த்தின் அழட -
நொன் எப்படி வர்ணிப்வபன்? நொன் சித்திரலமழுதிப் பழ ொதது
பற்றி மி வும் வருத்தப்படு ிவறன். ஹொ! ஹிந்துஸ்தொனத்து
ஏடழ, பரவதசி, பண்ைொரம், வயொ ி, பிச்டசக் ொர வகுப்புக் ளில்
சி அற்புதமொன மு ங் ள் - எத்தடனவயொ அற்புதமொன
மு ங் ள் நொள்வதொறும் என் ண்ணில் படு ின்றன. அளவிறந்த
துயரத்தொவ ொ, ஷ்ைங் ளொவ ொ, தவத்தொவ ொ, வயொ
சித்தி ளொவ ொ - இவர் ளிவ பல்வ ொர் அழுக்குப் படிந்த வதவ
விக்ர ங் ளின் மு ங் டள யுடைவயொரொ விளங்கு ின்றனர்.
அடதலயல் ொம் பொர்த் லதழுதி டவக் எனக்குச் சித்திரத்
திறடம யில்ட . புட ப்பைம் பிடித்து டவக் ொமொ என்று
வயொசடன பண்ணு ிவறன். இது நிற் .

வமற்படி குருைன் வபொட்ை சத்தத்டதத்தொன் வமவ அப்ரொக்ருத

லமன்றும், அஸொதொரண லமன்றும் லசொன்வனன். இந்த
ஸம்ஸ் ிருத பதங் ளின் லபொருள் என்ன லவன்றொல், அந்த
மொதிரிச் சத்தம் நொன் இதற்கு முன்பு வ ட்ைவத ிடையொது.
ஆனொல், அந்தக் குரல் எந்த ஜொதி லயன்படதக் கூற முடியும்,
ல்லுளி மங் ொன், லதருப் புழுதியிவ உருண்டுருண்டு ஏழு
மட யொலனன்று கூவிக் ட யில் உண்டியல் லசம்பு ல ொண்டு
பணம் வசர்க்கும் ஏழுமட யொண்டி முத ியவர் ளின் குரட ப்
வபொன்றது. ஆனொல், ஒரு மூன்று மொஸத்துப் பச்டசக்
குழந்டதயின் சத்தத்டதக் ொட்டிலும், முப்பது வருஷத்துத்
வதர்ச்சி ல ொண்ை ல்லுளி மங் ொனுடைய சத்தம் எத்தடன
மைங்கு டினமொ இருக்குவமொ, அத்தடன மைங்கு அந்தக்
ல்லுளி மங் ொனுடைய சத்தத்டதக் ொட்டிலும் நமது
தொநொய னொ ிய சந்வத க் குருைனுடைய குரல் டினமொனது.

எனவவ, முப்பத்திரண்டு மூங் ிற் ழி டளச் வசர்ந்தபடியொல்

அறுக்கும் சத்தத்டதப்வபொவ , வமற்படி குருைனுடைய சத்தம்
உன்னுடைய ொடதத் லதொடளத்து விைவில்ட வயொ என்று
என்னிைம் வ ட்பீர் ளொனொல், அப்படித் லதொடளக் வில்ட .
அதொவது அவனுடைய சத்தம் ர்ண டூரமில்ட . சிங் த்தின்
ஒ ி டினமொ இருந்தொலும், பயங் ரமொ இருந்தொலும்
ல்லுளி மங் ொனுடைய சத்தத்டதப்வபொல் அருவருப்புக்
ிைமொ ொது. லநஞ்சிவ மூச்சுப ம் இருந்தொல் எவ்வளவு
டினமொன சத்தமும் ொதுக்குச் சு மொ வவ வ ட்கும்.

வமற்படி குருைனுடைய அதொவது, ஸம்சயக் குருைனுடைய

சத்தம் என் ொதுக்குச் சு மொ த்தொனிருந்தது. ொ ம்லசன்ற
ஸ்ரீவில் ிபுத்தூர் முத்டதயொ பொ வதருடைய பொட்டைத் தமிழ்
நொட்டிவ ப ர் வ ட்டிருக் மொட்ைொர் ள். ல ொப்பூழி ிருந்து,
ஹ ொர், ஹும் ொரங் ள் ல ொண்டு வருவதில் அந்த பொ வதர்
மஹொ ஸமர்த்தர். ஆ ொச வொணம் ஏறும்வபொது “ஹ்விஸ்”
என்று ம்பீரமொ ஒரு சத்தம் உண்ைொ ிறவத, அந்தச் சத்தம்
வமற்படி பொ வதர் பொட்டில் எப்வபொதுவம யிருக்கும்.
அவர் லபரிய குஸ்திக் ொரரும்கூை. மூச்டச யைக் ி வவட
லசய்வதில் லபரிய லபரிய டஹதரொபொது பஹல்வொன் ள்கூை
அவருக்கு சமொனமொ மொட்ைொர் ள். அந்த பொ வதர் லசத்த
பிறகு, அந்த மொதிரிக் குர ிவ ஹ ொரம் வபசுவது வமற்படி
குருைனிைத்திவ -தொன் ண்வைன். ஆனொல், இந்தக் குருைன்
பொைவில்ட ; கூவினொன். அந்தக் கூவுதலுக்கும் சந்தமிருந்தது.
இவனுடைய சத்தத்தின் னவமொ என்றொல் வமற்படி பொ வதர்
லதொண்டைடயவிைத் லதொண்ணூறு மைங்கு வ ிடம
யுடையது. குழந்டதப் பிரொயத்திவ இவன் சங் ீ தப் பயிற்சி
லசய்யொமல் பிச்டசத் லதொழிட க் ட க்ல ொண்ைொவன
என்லறண்ணி வருத்தப்பட்வைன்.

அந்தக் குருைன் கூவு ிறொன்: “தீரொத விடன தீர்த்து டவப்வபன்,

வ ொபந்வநொ!"

அவனுைன் பிச்டசத் த ரப்வபொ ணி லயடுத்துக் ல ொண்டு வந்த

ஸ்திரீ எதிர்லமொழி லசொல்லு ிறொள்: "வ ொவிந்தொ!”

அந்தக் குருைன் கூவு ிறொன்: "ஆறொத புண்டண ஆற்றி

டவப்வபன், வ ொபந்வநொ!"

ஸ்த்ரீ: “வ ொவிந்தொ”

குருைன்: “சனிக் ிழடம, வ ொபந்வநொ !”

ஸ்த்ரீ: “வ ொவிந்தொ”

குருைன்: “நல் நொள் வ ொபந்வநொ!

ஸ்த்ரீ: “வ ொவிந்தொ”

குருைன்: "திருப்பதி வவங் ைொச த்டதப் பொர்த்து வந்வதன்,

வ ொபந்வநொ!”
ஸ்த்ரீ: “வ ொவிந்தொ!"

குருைன்: "ஏழுமட யொன் தீர்த்து டவப்பொன், வ ொபந்வநொ !"

ஸ்த்ரீ: “வ ொவிந்தொ!"

குருைன்: “ஹொ! ஹொ! மொறொத் தட வ ி மொற்றி டவப்வபன்,

வ ொபந்வநொ!"

ஸ்த்ரீ: “வ ொவிந்தொ!"

குருைன்: “ஹொ! வஹொ! ண்ணில் ொதவருக்குக் ண்

ல ொடுப்வபன், வ ொபந்வநொ!”

ஸ்த்ரீ: “வ ொவிந்தொ!”

டைசி வொக் ியத்டதக் வ ட்ைவுைன் எனக்கு விவநொதமொ த்

வதொன்றிற்று. ண்ணில் ொக் குருைன் பிறருக்குக் ண்
ல ொடுப்வபன் என்று லசொன்னொல் யொருக்குவம வவடிக்ட யொ ப்
பு ப்பைொதொ?

அப்வபொது என்னுைன் குள்ளச்சொமி என்ற வயொ ீ சுரர் இருந்தொர்.

அவர் என் மன நிட டமடய நொன் லசொல் ொமவ லதரிந்து
ல ொண்டு பின்வருமொறு லசொல் ொயினர்:

"இவதொ, வபொ ிறொவன, இவன் வபொன ஜன்மத்தில் திரிதரொஷ்ட்ர

ரொஜனொ இருந்தொன். இவனுைன் வபொ ிறொவள, அவள்
ொந்தொரியொ இருந்தவள்.

"வபொன ஜன்மத்தில், தம்பி மக் ளுடைய லசொத்டதத் தன்

பிள்டள ள் சூதினொல் அபஹரிக்ட யிவ தொன் ஒன்றும்
தடுத்துச் லசொல் ொமல் பிள்டள துரிவயொதனன் பக் ம் வசர்ந்து
ல ொண்டு வவடிக்ட பொர்த்த குற்றத்துக் ொ விதி இவடன
இந்த ஜன்மத்தில் பிச்டசக் ொரனொ வும், பிறவிக் குருைனொ வும்
லசய்தது. ொந்தொரி பதிவிரடத யொட யொவ தொனும்
கூைவந்தொள். ஐந்து வயதுக் குழந்டத வ ொட ப்
பிடித்துக்ல ொண்டு வபொ ிறொவன அவன்தொன் வி ர்ணன்"
என்றொர்.

அப்வபொது நொன், “ஐவயொ, திருதரொஷ்ட்ரன்

மஹொவித்வொனொயிற்வற! அவனுக் ிந்த தி வர ொமொ?" என்று
லசொல் ி வருத்தப்பட்வைன்.

அப்வபொது குள்ளச்சொமி லசொல்லு ிறொர்: “வபொன ஜன்மத்தில்

ரொஜொவொ வும், பண்டிதனொ வும் இருந்தொன். ஆனொல், இந்த
ஜன்மத்தில் ஏடழயொ ப் பிறந்து ப விதங் ளில் ஷ்ைப்பட்டுப்
பிறகு பூர்வ புண்ய வசஷத்தொல், சதுர ிரியில் ஒரு
மஹரிஷியிைம் ப வந்நொமத்தின் மஹிடமடயத் லதரிந்து
ல ொண்டு, உண்டமயொன பக்தி மொர்க் த்தில் வசர்ந்தபடியொல்
இவன் இப்வபொது ஜீவன் முக்தனொய் விட்ைொன்.

"அவனுைன் த ரப் வபொ ணி தூக் ிக் ல ொண்டு வபொ ிற

ொந்தொரி “வ ொவிந்தொ”, “வ ொவிந்தொ!” என்று த்து ிறொவள அதன்
லபொருள் லதரியுமொ?... லசொல்லு ிவறன், வ ள். தன்னுடைய
ணவன் பரமபதத்டதக் ண்டு வ ொவிந்த ஸ்தொனத்டத
அடைந்துவிட்ைொ லனன்படத அவள் உ மறிய
முழங்கு ிறொள். அவளுடைய பொதிவ்ரத்ய மஹிடமயினொல்
இவன் இந்தப் பதவி யடைந்தொன்” என்று லசொன்னொர்.

நொன் அப்வபொது குள்ளச்சொமியிைம், “ஜீவன் முக்தி லபற்றும்

பிச்டசத் லதொழில் ஏன் லசய் ிறொன்?” என்று தவறுத ொ க்
வ ட்வைன்.

அவர் அதற்கு வநவர மறுலமொழி கூறொமல் தொம் முன்பு கூறி

வந்ததற்குத் லதொைர்ச்சி லசொல்வது வபொவ , “ஆட யொல், இவன்
வபொன ஜன்மத்தி ிருந்தடதக் ொட்டிலும் இப்வபொது வ ொடி
மைங்கு வம ொன நிட டமயி ிருக் ிறொன். இவடனக்
 குறித்து நீ வட ப்பை வவண்டிய அவசியமில்ட " என்றொர்.

அப்வபொது நொன் குள்ளச்சொமிடய வநொக் ி, “எனக்குப் பூர்வ ஜன்ம

விஷயத்தில் இன்னும் நிச்சயமொன நம்பிக்ட ஏற்பைவில்ட
” என்வறன்.

இடதக் வ ட்ைவுைன், அந்த வயொ ீ சுரர் எனக்கு மறுலமொழி

ல ொடுக் ொமல், "அவர! ரொம், ரொம்" என்று லசொல் ி நட ப்புக்
ொட்டி ஓடிப்வபொய் விட்ைொர்.

பின்பு, குருைன் வபொன திடசயிவ திரும்பிவனன்.

கதைக் லகாத்து

டதக் ல ொத்து
சி. சுப்ரமணிய பொரதி .
பொரதி பிரசுரொ யம், 1967 .

உள்ளடக்கம்
1. டவசொக்தன் என்ற பண்ைொரத்தின் டத 13. ொக் ொய் பொர் ிலமன்ட்
2. சிறு டத 14. பிடழத்வதொம்
3.1 ஆடனக் ொல் உடத 15. புதிய வ ொணங் ி
3.2 விரொயனும் ல ொல் னும் 16. ைல்
3.3 அலமரிக் ொவுக்குப் வபொன சீன
17. ைற் டரயொண்டி
ரொஜகுமொரன்
3.4 சொஸ்திரியொர் ம ன் 18. லசய்ட
3.5 ஓர் வியொதிக்கு ஓர் புதிய ொரணம் 19. சும்மொ
4. அந்தரடிச்சொன் ஸொஹிப் டத 20. ொற்று
5. ிளிக் டத 21. வண்ணொன் லதொழில்
6. இருள் 22. ியு வைொற் சன்
7. குதிடரக் ல ொம்பு 23. த்திச் சண்டை
24. ''வளர்பிடற'' குழந்டதக்
8. அர்ஜுன சந்வத ம்
டத
9. வதவ வி ைம் 25. உஜ்ஜியினி
10. அபயம் 26. மிள ொய் பழச் சொமியொர்
11. மடழ 27. வபய்க் கூட்ைம்
12. பிங் ள வருஷம் 28. தரொசு

1. தவசாக்ைன் என்ற பண்டாரத்ைின் கதை

வவதபுரத்தில் வதியிவ
ீ ஒரு பண்ைொரம் நன்றொ ப் பொட்டுப்
பொடிக்ல ொண்டு வந்தொன்.

அவன் லநற்றியிவ ஒரு நொமம், அதன்வமவ விபூதிக் குறுக்கு,

நடுவில் ஒரு குங்குமப் லபொட்டு.

''உனக்கு எந்த ஊர்?'' என்று வ ட்வைன்.

''நடுப்பட்டி'' என்று அந்தப் பண்ைொரம் லசொன்னொன்.

''நீ எந்த மதம்?'' என்று வ ட்வைன்.

''டவச்சொக்தம்'' என்றொன்.

சிரிப்புைன் ''அதற் ர்த்தலமன்ன?'' என்று வ ட்வைன்.

''டவஷ்ணவ-டசவ-சொக்தம்'' என்று விளக் ினொன்.

''இந்த மதத்தின் ல ொள்ட லயன்ன?'' என்று வ ட்வைன்.

அப்வபொது பண்ைொரம் லசொல்லு ிறொன்-

''விஷ்ணு தங்ட பொர்வதி. பொர்வதி புருஷன் சிவன். எல் ொ

லதய்வங் ளும் ஒன்று. ஆத ொல் லதய்வத்டத நம்ப வவண்டும்.
லசல்வத்டதச் வசர்க் வவண்டும். இவ்வளவுதொன் எங் ள்
மதத்தினுடைய ல ொள்ட '' என்றொன்.

''இந்த மதம் யொர் உண்ைொக் ினது?'' என்று வ ட்வைன்.

''முன்வனொர் ள் உண்ைொக் ினது. தனித் தனியொ வவ நல்

மதங் ள் மூன்டறயும் ஒன்று வசர்த்தொல் மி வும் நன்டம
யுண்ைொகுலமன்று எனக்குத் திருப்பதி லவங் வைசப்
லபருமொளும், தில்ட நைரொஜரும் னவிவ லசொன்னொர் ள்.
ஆத ொல் ஒன்றொ ச் வசர்த்வதன்'' என்று அந்தப் பண்ைொரம்
லசொன்னொன்.

-------

2. சிறுகதை

ஒரு வட்டில்
ீ ஒரு புருஷனும், ஸ்திரீயும் குடியிருந்தொர் ள்.
ஒருநொள் இரவில் புருஷன் வட்டுக்கு
ீ வரும்வபொது ஸ்திரீ
சடமயல் லசய்து ல ொண்டிருந்தொள். வசொறு பொதி ல ொதித்துக்
ல ொண்டிருந்தது. அந்த ஸ்திரீ அன்றிரவு ல ொஞ்சம் உைம்பு
அலஸௌ ரியமொ இருந்த படியொல், தனக்கு, ஆஹொரம்
வவண்ைொலமன்று நிச்சயித்துப் புருஷனுக்கு மொத்திரலமன்று
சடமத்தொள்.

புருஷன் வந்தவுைன், ''நொன் இன்றிரவு விரதமிருக் ப்

வபொ ிவறன். எனக்கு ஆஹொரம் வவண்ைொம்'' என்றொன்.

உைவன பொதி ல ொதிக் ிற வசொற்டற அவள் அப்படிவய சும்மொ

விட்டுவிட்டு அடுப்டப நீரொல் அவித்து விைவில்ட
தங் ளிருவருக்கும் உபவயொ மில் ொவிடினும் மறுநொள்
ொட யில் வவட க் ொரிக்கு உதவுலமன்று நிடனத்து அது
நன்றொ க் ல ொதிக்கும் வடர ொத்திருந்து வடித்து டவத்து
விட்டுப் பிறகு நித்திடரக்குச் லசன்றொள்.
அது வபொ வவ, ர்மவயொ ி தொன் ஒரு லதொழில் லசய்யத்
லதொைங் ி, இடையிவ அது தனக்குப் பயனில்ட லயன்று
வதொன்றினொல், அடத அப்படிவய நிறுத்திவிைமொட்ைொன்.
பிறருக்குப் பயன் தருலமன்படதக் ல ொண்டு, தொன் எடுத்த
வவட டய முடித்த பிறவ வவறு ொரியம் லதொைங்குவொன்.

பிரொர்த்தடன

ிழவனுடைய அறிவு முதிர்ச்சியும், நடு வயதிற்குள்ள

மனத்திைனும், இடளஞருடைய உத்ஸொஹமும், குழந்டதயின்
ஹிருதயமும், வதவர் வள, எனக்கு எப்வபொதும் நிட த்திருக்கும்
படி அருள் லசய் .

----------

3. சி லவடிக்தகக் கதைகள்
3.1 ஆதனக்கால் உதை

ஒரு ஊரில் ஆடனக் ொல் வியொதி ல ொண்ை ஒருவன்

பழக் டை டவத்திருந்தொன். அந்தத் லதருவின் வழியொ ச் சி
பிள்டள ள் அடிக் டி வபொவதுண்டு வபொகும் வபொலதல் ொம்
அவர் ளுக்கு அந்தப் பழங் ளில் சி வற்டற எடுத்துக்
ல ொண்டுவபொ வவண்டுலமன்ற விருப்பம் உண்ைொயிற்று.
ிட்ைப் வபொனொல் ஆடனக் ொல் ொரன் தனது பிரமொண்ைமொன
ொட க் ொட்டிப் ''பயல் வள, கூடையிவ ட டவத்தொல்
உடதப்வபன். ஜொக் ிரடத!'' என்பொன்.

''சொதொரணக் ொ ொல் அடித்தொல் கூை எவ்வளவவொ வநொ ிறவத,

இந்த ஆடனக் ொ ொல் அடி பட்ைொல் நொம் லசத்வத வபொவவொம்''
என்று பயந்து பிள்டள ள் ஓடி விடுவொர் ள்.

இப்படியிருக்ட யில் ஒரு நொள் டைக் ொரன் பரொக் ொ

இருக்கும் சமயம் பொர்த்து, ஒரு டபயன் லமல் ப் வபொய்க்
கூடையி ிருந்து ஒரு பழத்டதக் ட யில டுத்தொன். இதற்குள்
டைக் ொரன் திரும்பிப் பொர்த்து, தனது லபரிய ொட
சிரமத்துைன் தூக் ிப் டபயடன ஒரு அடி அடித்தொன். பஞ்சுத்
தட யடணயொல் அடித்ததுவபொவ அடி லமத்லதன்று
விழுந்தது. டபயன் லவன்று சிரித்துத் லதரு
முடனயிவ இருந்த தனது நண்பர் டளக் கூவி, ''அவை,
எல்வ ொரும் வொருங் ளைொ! லவறும் சடத; எலும்பில்ட ''
என்றொன் மனிதர் லளல் ொரும் ப விஷயங் ளில்
குழந்டத டளப் வபொ வவ ொணப்படு ிறொர் ள். ''லவறுஞ்
சடத''யொ இருக்கும் ஷ்ைங் டளத் தூரத்தி ிருந்து
''எலும்புள்ள'' ஷ்ைங் ளொ நிடனத்துப் பிறர் அவதிப் படுவடத
நொம் பொர்த்ததில்ட யொ? நொம் அங்ஙனம்
அவதிப்பட்ைதில்ட யொ?
-----

3.2 கவிராயனும் லகால் னும்

ஐவரொப்பொவிவ மஹொ ீ ர்த்தி லபற்ற விலயொருவர் ஒரு

ல ொல் ன் பட்ைடற வழியொ ப் வபொய்க் ல ொண்டிருந்தொர்.
அப்வபொது பொட்டுச் சத்தம் வ ட்ைது விரொயர் உற்றுக் வ ட்ைொர்.
உள்வள ல ொல் ன் பொடிக்ல ொண்டிருந்தொன். அந்தப் பொட்டு
அந்தக் விரொயரொவ எழுதப்பட்ைது. அடத அவன் ப
வொர்த்டத டளச் சிடதத்தும் மொற்றியும் சந்தந் தவறியும்
மனம்வபொன படிக்ல ல் ொம் பொடிக்ல ொண்டிருந்தொன்.
விரொயருக்கு மஹொ வ ொபம் வந்துவிட்ைது. உைவன உள்வள
வபொய்க் ல ொல் னுடைய பட்ைடறயி ிருந்து சொமொன் டளயும்
ருவி டளயும் தொறுமொறொ மொற்றி டவத்துக் குழப்ப
முண்ைொக் த் லதொைங் ினொர்.

ல ொல் ன் வ ொபத்துைன்: 'நீ யொரைொ, பயித்தியம் ல ொண்ைவன்,

என்னுடைய ஸொமொன் டள லயல் ொம் ட த்து
வவட டயக் ல டுக் ிறொய்?'' என்றொன்.
''உனக்ல ன்ன?'' என்று வ ட்ைொர் விரொயர்.

''எனக்ல ன்னவொ! என்னுடைய லசொத்து, தம்பீ என்னுடைய

ஜீவனம்!'' என்றொன் ல ொல் ன்.

அதற்குக் விரொயர்: அது வபொ வவ தொன், என்னுடைய

பொட்டும். நீ சி நிமிஷங் ளுக்கு முன்பு பொடிக்ல ொண்டிருந்த
பொட்டை உண்ைொக் ிய விரொயன் நொவன; என்னுடைய பொட்டை
நீ தொறுமொறொ க் ட த்தொய் எனக்கு அதுதொன் ஜீவனம். இனி
வமல் நீ சரியொ ப் படித்துக் ல ொள்ளொமல் ஒருவனுடைய
பொட்டைக் ல ொட லசய்யொவத' என்று லசொல் ிவிட்டுப்
வபொனொர்.
-------

3.3 அலமரிக்காவுக்குப் லபான சீன ராஜகுமாரன்

சீன வதசத்தி ிருந்து ஒரு ரொஜகுமொரன் அலமரிக் ொவுக்குப்

வபொயிருந்தொனொம். அப்வபொது ஒரு பிரபுவின் மடனவி சீனத்து
விருந்தொளியுைன் வபசிக் ல ொண்டிருக்ட யிவ அவள்,
''உங் ளுடைய சீன வதசத்தில் ியொணமொகும் வடர
மணப்லபண் தனது புருஷன் மு த்டதப் பொர்ப்பது
வழக் மில்ட யொவம! லமய்தொனொ?'' என்று வ ட்ைொள். அதற்கு
ரொஜகுமொரன்: 'உங் ள் வதசத்தில் சி லபண் ள் ியொணமொன
பிறகு தனது புருஷன் மு த்டதப் பொர்ப்பதில்ட லயன்று
வ ள்விப்படு ிவறன். அது லமய்தொனொ?'' என்றொன்.
------------

3.4 சாஸ்ைிரியார் மகன்

ஒரு பிரொமணப் டபயன் தனது விடளயொட்டு வண்டி

லதருவிவ ஒடிந்து வபொனபடியொல், அடதப் பொர்த்து அழுது
ல ொண்டு நின்றொன். அடதக் ண்ை ஒரு சிப்பொய்:- ''குழந்தொய்,
ஏன் அழு ிறொய்?'' என்று வ ட்ைொன்.
டபயன:- ''வண்டி ஒடிஞ்சு வபொச்சு''.

சிப்பொய்:- ''இதற் ொ அழொவத. வட்டிற்குப்

ீ வபொ. உன்னுடைய
த ப்பனொர் அடதச் லசப்பனிட்டுக் ல ொடுத்து விடுவொர்.''

டபயன்:- ''எங் ப்பொ சொஸ்திரியொர், அவரொவ வண்டிடய

வநர்ப்படுத்திக் ல ொடுக் முடியொது. அவருக்கு ஒரு லதொழிலும்
லதரியொது. யொர் வட்டி
ீ ொவது அரிசி ல ொடுத்தொல் வொங் ிக்
ல ொண்டு வருவொர். வவவற ஒரு இழவுந் லதரியொது'' என்று
விம்மி விம்மியழுதொன். சிப்பொய் சிரித்துக்ல ொண்வை
வபொய்விட்ைொன்.
-------

3.5 ஓர் வியாைிக்கு ஓர் புைிய காரணம்

வவதபுரி என்ற ஊரில் ஒரு பள்ளிக்கூைத்து வொத்தியொரும் ஒரு

லசட்டியொரும் சிவன மொ
லசட்டியொரிைம் ல ொஞ்சம்
லசட்டியொருக்கு ஒரு நொள்
வங்
ீ ியிருந்தது.
இருந்தொர் ள். வொத்தியொர்,
ைன் வொங் ியிருந்தொர்.
ொ ிவ முள் டதத்துப் பிரமொதமொ

''லசட்டியொவர, ொல் ஏன் வங்

ீ ியிருக் ிறது?'' என்று வொத்தியொர்
வ ட்ைொர்.

''எல் ொத்துக்கும் ொரணம் ட யிவ பணமில் ொததுதொன்''

என்று லசட்டியொர் லசொன்னொர்.

சி தினங் ளுக்குப் பின் வொத்தியொருக்கு ப மொன

ஜ வதொஷம் பிடித்திருக் ிறது. லசட்டியொர் வந்தொர். ஏன், ஐயவர,
ஜ வதொஷம் ப மொ இருக் ிறவத'' என்று வ ட்ைொர்.

''ட யிவ பணமில்ட . அதுதொன் ச த்துக்குக் ொரணம்''

என்று வொத்தியொர் லசொன்னொர். லசட்டியொர் புன்சிரிப்புைன்
வபொய்விட்ைொர்.
-----------

4. அந்ைரடிச்சான் ஸாஹிப் கதை

லமொ ொய ரொஜ்யத்தின்வபொது, தில் ி ந ரத்தில் அந்தரடிச்சொன்

ஸொஹிப் என்ற ஒரு ரத்ன வியொபொரி இருந்தொன். அவனுக்குப்
பிதொ பத்து க்ஷம் ரூபொய் மதிக் த் தகுந்த பூஸ்திதியும்
பணமும் நட ளும் டவத்துவிட்டுப் வபொனொர். அவன்
அவற்டற லயல் ொம் பொல்யத்தில் சூதொடித் வதொற்றுவிட்ைொன்.
அந்தரடிச்சொன் ஸொஹிபுக்கு ஒரு பிள்டள பிறந்தது.
அவனுக்குச் லசத்தொன் ஸொஹிப் என்று லபயர். இந்தப்
பிள்டளயும் அவன் மடனவியொ ிய வில்ரில் ொப்பொ
என்பவளும் அவளுடைய சிறிய த ப்பன். ஒரு ிழவன் அவன்
லபயர் மூர்ச்வச வபொட்ைொன் ஸொஹிப் ஆ ிய வமற்படி
ிழவனுமொ இத்தடன வபர் அைங் ிய லபரிய குடும்பத்டத
அவன் புட யிட க் டை டவத்து ஸம்ரக்ஷடண லசய்து
வந்தொன்.

இப்படியிருக்ட யில் அந்தரடிச்சொனுக்குத் தீரொத வயிற்று வ ி

வந்தது. அத்துைன் ண்ணும் மங் ிவிட்ைது. எட்டு வயொஜடன
தூரத்துக் ப்பொல் ஒரு அதிர் லவடிச் சத்தம் வ ட்ைொல், அவன்
இங்வ பயந்து நடுங் ிப்வபொய் நூறு குட்டிக் ரணம்
வபொடுவொன்.

தட க்குவமல் ொக்ட பறக் க் ண்ைொல், லதருவிவ

வபொட யில் ஆந்டத த்தினொல், பூடன குறுக் ிட்ைொல், வண்டி
எதிவர ஓடிவந்தொல், சிப்பொடயக் ண்ைொல் இப்படி எவ்வித
அபொயக்குறி வநரிட்ைொலும், ஒவ்லவொரு முடறயும் நூறு நூறு
குட்டிக் ரணம் வபொடுவது அவனுடைய வழக் ம்.

இங்ஙனம் லதருவில் வபொகும்வபொது, வட்டில்

ீ இருக்கும்
வநரத்திலும் குட்டிக் ரணம் வபொட்டுப்வபொட்டு அவடன
லநட்டைக் குத்த ொ நிறுத்துவவத ஷ்ைமொய் விட்ைது ஒரு
நொள் வமற்படி அந்தரடிச்சொனிைம் அவனுடைய பிள்டளயொ ிய
லசத்தொன் ஸொஹிப் வந்து பின்வருமொறு லசொல் ொனொன்-

''பப்பொவர! சுத்தமொ ரஸமில்ட ொசு ல ொண்ை ொட யில்

நம் ீ லரொட்டி ஜொஸ்தி. மீ ன் இல்ட சொப்பொட்டுக்குக் ஷ்ைம்.
நமக்கு எதுவும் ட கூைவில்ட ஹிம் ஹீம் ஹ¥கும்! நீ
லரொம்பக் ல ட்டிக் ொரன் என்று நீ நிடனத்துக்
ல ொண்டிருக் ிறொய். உம் ஹ¥ம்! உன்னிைம் ஒரு வ ள்வி
வ ட் வவண்டும். நொடள வ ட் ிவறன். ஹிக் ீ ம்! ஹிக் ீ ம்.
இப்வபொவத வ ட்டு விைட்டுமொ? ஹிக் ொ ஹிக் ொ ஹ்ம். ஹம்.
ஜிம். ப்ஸ்ஸ்ஸ்ஸ் நீ யன்வறொ இந்த நிட டமவய
குடும்பத்டதக் ல ொண்டு வந்துவிட்ைொய். ஒய்வயொம்! ப்வயொம்!
ப்வயொம். நம் ீ லரொட்டி ஜொஸ்தி, மீ ன் இல்ட . சொப்பொட்டுக்குக்
ஷ்ைம்! பொ ொ, மணி ொக் ல ொட்டை வொங் ிக் ல ொடு'' என்றொன்.

அப்வபொது அந்தரடிச்சொன் லசொல்லு ிறொன்-

''க்யொவர? நம் ீ லரொட்டி இல்ட . நீ மீ னில்ட லயன்று

நம்மிைத்தில் வ ொபிக் ிறொவய? அந்தக் ிழ மூர்ச்வச வபொட்ைொன்
ஸொஹப் இருக் ிறொர். அவரொவ வட்டுக்கு
ீ ஒரு தம்படி
வருமொனம் ிடையொது. ஹொம்! என்ன லசொன்னொயைொ! நொனொ
சூதொடிவனன்? என்டனயொைொ லசொன்னொய்?'' என்று வ ட்ைொன்.
உைவன முந்நூறு பல்டியடித்துச் லசத்தொன் ஸொஹப் வமவ
விழுந்தொன்.

இப்படி இருக்ட யில் அந்தவூர் பொத்ஷொவுக்குப் பிறந்த நொள்

பண்டிட வந்து லபரிய கூட்ைம். வதொரணங் ள்; ைொல் ள்
பந்தர் ள்; மொட ள்; விளக்கு வரிடச ள், பு ி வவஷங் ள்.
லபரிய லபரிய வஸ்தொது ள் வந்து குஸ்திச் சண்டை ள்,
அதிர்லவடி ஜமொ!

அதுக்கு நடுவவ அந்தரடிச்சொன் ஸொஹப் வபொய் நுடழந்தொன்.

இதடன ஜமொடவயும் பொத்ஷொ ஏழொம் உப்பரிட யின் வமவ
இருந்து பொர்த்துக் ல ொண்டிருந்தொன். ஓரிைத்தில் த்திச்
சண்டை நைந்து ல ொண்டிருந்தது.

ொட ஏழுமணி முதல் ப ல் பத்து மணி வடரயில் மூன்று

மணி வநரமொ ஒரு க்ஷணம் கூை சிரமபரிஹொரமில் ொமல்
அங்கு இரண்டு பயில்வொன் ள் த்திப் வபொர் லசய்து
ல ொண்டிருந்தனர். வபொர் லவகு ஜமூதமொ நைக் ிறது. அந்த
இைத்தில் லபரிய கும்பல் ட யொமல், அத்தடன வபரும்
சித்திரப் பதுடம ள் வபொவ அடசயொமல் வமற்படி
பயில்வொன் ளின் சண்டைடயக் ண் ல ொட்ைொமல் பொர்த்துக்
ல ொண்டு நின்றனர்.

ப இைங் ளில் அத்தரடிச்சொன் ஸொஹப் தட்டுண்டு

ல ொட்டுண்டு அங்வ வந்து விழுந்தொன். கூட்ைம் பள ீலரன்று
வி ிற்று ஒருத்தன் வஹொ! என்று த்திக் ல ொண்வைொடிப்
வபொனொன். அத்தடன கூட்ைமும் வஹொ, வஹொ, வஹொ என்று
த்திக் ல ொண்டு ஓடிப் வபொயிற்று இவன் பைபைலவன்று
குட்டிக் ரணம் வபொட்டுக் ல ொண்வை த்திச் சண்டை
வஸ்தொது ளின் வமவ வபொய் விழுந்தொன் அவர் ள் வஹொ
என்று தறி ஒருவர் வொள் ஒருவர் மீ து பொய இரத்தம்
பீறிட்டுக் ீ வழ சொய்ந்தனர். இடதலயல் ொம் ஏழொம்
உப்பரிட யின் வமவ யிருந்த பொர்த்துக் ல ொண்டிருந்த பொத்ஷொ
''வஹொ, வஹொ, இவடனயன்வறொ நமது வஸனொபதியொ நியமிக்
வவண்டும். என்று ருதி அவடன அடழத்து, ''நீ நமது
வஸனொபதி வவட டய ஏற்றுக் ல ொள்'' என்றொன். இவன் அந்த
வொர்த்டதடயக் வ ட்ைவுைன் வஸடனலயன்ற ஞொப மும்,
சண்டைலயன்ற நிடனவும், அதி ிருந்து மரணலமன்ற
ஞொப மும் மனதில் வதொன்ற உைவன பயந்து நடுங் ிப் வபொய்
முப்பது குட்டிக் ரணம் வபொட்டுப் பொத்ஷொவின் வமவ வபொய்
விழுந்தொன்.

''ஓவஹொ! இவன் தனது வணக் த்டதயும் பரொக்ரமத்டதயும்

நம்மிைத்தில் வநவர ொண்பித்தொன்'' என்று பொத்ஷொ
ஸந்வதொஷத்துைன் வியந்து அவனுக்கு க்ஷம் வமொஹரொ
விட யுள்ள ஒரு வயிர மொட டய ஸம்மொனம் ல ொடுத்து,
வஸனொபதி நியமன உத்தரவும் ல ொடுத்தனுப்பினொர்.

அந்த பொத்ஷொவின் ொ த்தில் எங்கும் சண்டைவய

ிடையொதொட யொல், அந்தரடிச்சொன் ஸொஹப்வபொரில் தனது
திறடமடயக் ொட்ை ஸந்தர்ப்பவம வொய்க் ொமல் சொகுமளவும்,
வஸனொபதி என்ற நிட டமயில் லஸௌக் ியமொ
நொலளொன்றுக்கு க்ஷம் குட்டிக் ரணங் ள் வபொட்டுக் ல ொண்டு,
இதனொவ வய எட்டுத் திடச ளிலும் ீ ர்த்திவயொங் மி வும்
வமன்டமயுைன் வொழ்ந்திருந்தொன்.
---

5. கிளிக் கதை

எண்ணூறு வருஷங் ளுக்கு முன்பு திருவண்ணொமட யில்

மிள ொய்ப்பழச்சொமி என்லறொரு பரவதசி இருந்தொன். அவன்
நொள்வதொறும் இருபது மிள ொய்ப்பழத்டதத் தின்று ஒரு மிைறு
தண்ண ீரும் குடிப்பொன். அவனிைம் ஒரு ிளியுண்டு. மைத்துக்கு
வரும் ஜனங் ளிைம் ஸ் ொந்த புரொணம் லசொல் ிப் பிரசங் ம்
லசய்வது அந்தப் பரவதசியின் லதொழில். பிரசங் ம் லதொைங்கு
முன்பு பரவதசி ிளிடய வநொக் ி,

"முரு ொ, முரு ொ, ஒரு டத லசொல்லு" என்பொன்.

உைவன ிளி ஏவதொ ங் ொ மங் ொலவன்று குழறும். பரவதசி

லசொல்லுவொன்:

"அடியொர் வள இங் ிருப்பது ிளியன்று. இவர் சு ப்பிரம ரிஷி.

இவர் லசொல் ிய வசனம் உங் ள் லசவியில் லதளிவொ
விழுந்திருக்கும். சிறிது வனக் குடறவொ இருந்தொலும் நொன்
அவர் லசொல் ியடத மற்லறொரு முடற லசொல்லு ிவறன்.
 ங் ொ மங்ட டமந்தன்
பொம்டபத் தின்றது மயில்
மயி ின் வமவ ந்தன்

"இதன் லபொருள் என்னலவன்றொல்..." இவ்விதமொ த்

லதொைங் ியப் பரவதசி, ந்த புரொணம் முழுவடதயும்
நவரசங் டளச் வசர்த்துச் வசொனொமொரியொ ப் லபொழிவொன்.
ஜனங் ள் வ ட்டுப் பரவசமடைந்து வபொய் லபொன் லபொன்னொ ப்
பொத ொணிக்ட குவிப்பொர் ள். அவன் அந்தப் பணத்டத
எவ்விதமொ ச் லச வழிப்பொவனொ யொருக்கும் லதரியொது. அது
வதவர், மனுஷ்யர், அசுரர் மூன்று ஜொதியொருக்கும் லதரியொத
ர சியம். இருந்தொலும் ஊரில் வதந்திலயப்படி லயன்றொல், இவன்
வமற்படி லபொன்டனலயல் ொம் மட யடி வொரத்தில் ஏவதொ ஒரு
குட க்குள் பதுக் ி டவத்திருப்பதொ வும், இருபது
வருஷத்துக்குப் பிறகு அத்தடன லபொன்டனயும் எடுத்துப்
லபரிய வ ொவில் ட்ைப் வபொவதொ வும் லசொல் ிக்
ல ொண்ைொர் ள்.

இப்படியிருக்கும்வபொது ஒருநொள், திடீலரன்று மிள ொய்ப்

பழச்சொமி மடறந்து வபொய்விட்ைொன். லபொழுது விடிந்து தூப்பு
வவட லசய்யும் ிழவி வந்து பொர்க்கும்வபொது, மைம் திறந்து
ிைந்தது. உள்வள வபொய்ப் பொர்த்தொல், சொமியொர், கூடு, ிளி, தடி,
புஸ்த ம், திருவவொடு முத ிய யொலதொரு வஸ்துவுமில்ட .
ிழவி கூவி விட்டு வடு
ீ வபொய்ச் வசர்ந்தொள். ஊரதி ொரிக்குத்
லதரிந்தது.

லபொன்டன ஒரு வவடள பரவதசி மறந்து வபொய் டவத்து

விட்டுப் வபொயிருக் க்கூடும்; அடத லயடுத்து யொவதனும் ஓர்
தர்மம் பண்ண ொலமன்ற தர்ம சிந்டதயினொல் அதி ொரி
வசவ டர விட்டு மட யிலுள்ள லபொந்து முழுவடதயும்
லதொடள வபொட்டுப் பொர்க் ச் லசொன்னொர். சிற்சி இைங் ளில்
ஓரிரண்டு லபொன் அ ப்பட்ைது. வதைப் வபொனவர் ளில் ப டரத்
வதள் ல ொட்டிற்று. அவந டரப் பொம்பு தீண்டிற்று. அதி ொரி
வதடுவடத நிறுத்திவிட்ைொர்.

சி தினங் ளுக் ப்பொல் வொடழப்பழச் சொமியொலரன்ற

மற்லறொரு பரவதசி, ஒரு ட்டுக் ட்டிவிட்ைொன்.
அலதப்படிலயன்றொல், மிள ொய்ப் பழச்சொமி லபொற்குைத்துைன்
ஆ ொயத்டத வநொக் ிப் பறந்து வபொய் வம மண்ை த்துக்குள்
நுடழந்தடதத் தொன் பக் த்திவ யிருந்து பொர்த்ததொ வும்,
தொவனயிருந்து வழியனுப்பினதொ வும், புரளி பண்ணினொன்.
அதி ொரி அடியொர் விசுவொசமுள்ளவரொட யொல் அந்தப் பரவதசி
லசொன்னடத நம்பி, அவர் லபொன்டனத் தொன் வதைப் வபொனது
குற்றலமன்று நிடனத்து, வமற்படி மிள ொய்ப் பழச்சொமிக்கு
வருஷந்வதொறும் வமற்படி மைத்தில் குருபூடஜ நைத்தி
டவப்பதொ வும், மைத்டத வொடழப்பழச் சொமி டவத்துக்
ல ொண்டு ந்த புரொணப் பிரசங் ஞ் லசய்து வந்தொல்
திருவிளக்குச் லச வு தொன் ல ொடுத்து விடுவதொ வும்
லசொன்னொர். வொடழப்பழச்சொமி சம்மதம் ல ொண்டு மைத்டத
ஒப்புக் ல ொண்ைொர்.

இவனுடைய விவசஷலமன்னலவன்றொல், இவன் நொலளொன்றுக்கு

இருபது வொடழப்பழம் தின்று ஒரு மிைறு தண்ண ீர் குடிப்பொன்.
அதன் பிறகு ஜ பொனம் ிடையொது. இவனும் ஒரு ிளி
வளர்த்தொன். அதற்கும் ங் ொ மங் ொ என்று ற்றுக் ல ொடுத்து,
அடதயும் சு ப்பிரம ரிஷிலயன்று லசொன்னொன். ஆனொல்
பிரசங் ம் லசய்வதில் படழய சொமியொருக்குள்ள திறடமயில்
நூற்றில ொரு பங்குகூை இவனிைம் ிடையொது. ஆட யொல்
இவனுக்குப் படழய வரும்படியில் நூறில ொரு பங்குகூை
ிடையொது. இருந்தொலும் லசொற்பத்டதக் ல ொண்டு ஒருவொறு
வொடழப்பழச் லச டவ நைத்திவந்தொன்.

இப்படியிருக்ட யில் ஒருநொள் நொட ந்து புதிய சீைருக்குக்

ந்தபுரொணம் லசொல் த் லதொைங் ி வொடழப்பழச்சொமி தனது
சு ப்பிரம ரிஷியிைம் வ ள்வி வபொட்டு ல ொண்டிருக்ட யிவ ,
திடீலரன்று மைத்துக்குள் படழய மிள ொய்ப்பழச்சொமி தனது
ிளிக்கூடு ச ிதமொ வந்து வதொன்றினொன். சொமிக்கும்
சொமிக்கும் குத்துச் சண்டை. மிள ொய்ப் பழச்சொமி ொட
வொடழப்பழச்சொமி டித்துக் ொ ிவ ொயம்.
வொடழப்பழச்சொமிக்கு லவளிக் ொயம் பைவில்ட .
உைம்புக்குள்வள நல் ஊடமக் குத்து. அப்வபொது வந்த
ொய்ச்ச ிவ ஆறு மொசம் ிைந்து பிடழத்தொன். குத்துச்
சண்டையின்வபொது ிளியும் கூட்டுக்குள் இருந்தபடிவய
ஒன்றுக்ல ொன்று ங் ொ மங் ொ என்று அம்பு வபொட்ைதுவபொல்
தூஷடண லசய்து ல ொண்ைன.

அந்தச் சமயத்தில் ஊர்க்கூட்ைம் கூடி, அதி ொரியிைமிருந்து

வசவ ர் வந்து இரண்டு பரவதசி டளயும் பிடித்துக் ல ொண்டு
வபொய் நியொய ஸ்த த்தில் விட்ைொர் ள். வொடழப் பழச்சொமிடய
ஊடர விட்டுத் துரத்திவிடும்படிக்கும், மிள ொய்ப் பழச்சொமி
மைத்டத எடுத்துக் ல ொள்ளும் படிக்கும், இனிவமல் ந்தபுரொண
உபந்யொசத்தில் வரும் லபொன்னில் ஆறில ொரு பங்கு
வ ொயிலுக்கும், நொ ில் ஒரு பங்கு அதி ொரிக்கும் லசலுத்தி
விடும்படிக்கும் நியொய ஸ்த த்தில் தீர்ப்புச் லசய்யப்பட்ைது.
---

6. இருள்

வித்யொ ந ரம் என்ற பட்ைணத்தில், எண்ணூறு வருஷங் ளுக்கு

முன் திைசித்தன் என்று ஒரு ரொஜொ இருந்தொன். அவனுடைய
பந்துக் ளிவ சி ர் விவரொதத்தினொல் அவனுக்குப் ப
தீங்கு ள் லசய்ய ொயினர். ஒரு நொள் இரவில் அவன் நித்திடர
லசய்யும்வபொது எதிரி ள் அரண்மடன வவட க் ொரரிவ
சி டர வசமொக் ி உள்வள நுடழந்து அவன் ொல் டளக் ட்டி
எடுத்துக் ல ொண்டு வபொய் சமீ பத்தி ிருந்த மட ச்சொர ில் ஒரு
குட க்குள்வள வபொட்டு லவளிவய வரமுடியொதபடி ஒரு
பொடறயொல் மூடி டவத்து விட்ைொர் ள். இவ்வளவுக்கு
மிடைவய அவன் ண் விழிக் ொதபடி மூக் ிவ ஒரு மயக் ப்
பச்சிட யின் சொற்டறப் பிழிந்து விட்ைொர் ள்.

லநடுவநரம் ழிந்த பிறகு பச்சிட யின் மயக் ம் லதளியவவ

அரசன் ண்டண விழித்துப் பொர்க்கும்வபொது ட , ொல் ள்
ட்டுண்டு தொன் வபரிருளிவ ிைப்படத உணர்ந்து
ல ொண்ைொன். ''எங் ிருக் ிவறொம்?'' என்று சிந்தித்தொன். இைம்
லதரியவில்ட . ''நமக்கு யொர் இவ்விதமொன தீடம
லசய்திருக் க் கூடும்?'' என்று வயொசடன லசய்து பொர்த்தொன்.
ஒன்றும் லதளிவொ விளங் வில்ட . எழுந்து நிற் முயற்சி
லசய்தொன். சொத்தியப்பைவில்ட . தொ ம் நொக்ட வறட்டிற்று.
ண் ள் சுழன்றன. லநஞ்சு படீல் படீல ன்று புடைத்துக்
ல ொண்ைது. ''லதய்வவம என்டனக் ல ொல் வொ நிச்சயித்து
விட்ைொய்?'' என்று கூவினொன்.

''ஆம்'' என்லறொரு குரல் வ ட்ைது.

''ஆலமன் ிறொவய நீ யொர்?'' என்று வினவினொன்.

''நொன் ொ ன். உன் உயிடரக் ல ொண்டுவபொ வந்திருக் ிவறன்''

என்று அந்த மடற குரல் லசொல் ிற்று.

அப்வபொது திைதித்தன். நொன் லயௌவனப் பருவத்தில்

இருக் ிவறன். அறிவிலும் அன்பிலும் சிறந்த எனது
மடனவிடயயும், சிங் க் குட்டி வபொன்ற என் ம டனயும்,
லசழிப்பும் பு ழும் மிகுந்த என் நொட்டையும் விட்டு விட்டு
உன்னுைன் வருவதில் எனக்கு ஸம்மதமில்ட . இங் ிருந்து
வபொய்விடு'' என்றொன். மடற குரல் ல ொல்ல ொன்று சிரித்தது.

''நொன் எப்வபொது ல ொண்டு வபொ ப்பட்வைன்?'' என்று திைசித்தன்

வ ட்ைொன்.

''விடியும் ஒரு ஜொமத்திற்குள்வள'' என்று குரல் லசொல் ிற்று.

இது வ ட்ை மொத்திரத்திவ திைசித்தன் அயர்ந்துவபொனொன்.
 ண் ள் முன்னிலும் அதி மொ ச் சுழன்றன. லநஞ்சு
முன்னிலும் விடரவொ அடித்தது. ொல் ள் பதற ொயின.

அப்வபொது அவனுடைய தொய் லசொல் ிக் ல ொண்டிருந்த

மந்திரலமொன்று நிடனப்பு வந்தது. உைவன உச்சரித்தொன் தொய்
இறந்துவபொகும் ஸமயத்தில் அவடன அடழத்து அந்த
மந்திரத்டத அவன் ொதில் உபவதசம் லசய்துவிட்டு, ''ம வன,
உனக்கு எவ்வளவு லபரிய ஆபத்து வந்த சமயத்திலும் நீ
இம்மந்திரத்டத உச்சரித்தொல் வி ிப் வபொய்விடும்'' என்று
லசொல் ியிருந்தொள்.

இப்வபொது அதடன உச்சரித்தொன். ' வரொமி' (லசய் ிவறன்)

என்பவத அம்மந்திரம். '' வரொமி, வரொமி, வரொமி'' என்று மூன்று
தரம் லசொன்னொன்.

ொ ிவ ஒரு பொம்பு வந்து டித்தது.

''தொவய. உன் மந்திரத்தின் பயன் இதுதொனொ?'' என்று

அ றினொன்.

''அஞ்சொவத மந்திரத்டதச் லசொல்லு, மந்திரத்டதச் லசொல்லு.

மந்திரத்டதச் லசொல்லு. மந்திரத்டதச் லசொல்லு,' என்று
அசரீரிவொக்கு பிறந்தது.

இந்தப் புதிய வொக்ட க் வ ட்கும்வபொது அவனுடைய தொயின்

குரட ப் வபொவ இருந்தது.

'' வரொமி, வரொமி, வரொமி'' லசய் ிவறன், லசய் ிவறன்.

லசய் ிவறன்'' என்று மறுபடி ஜபிக் ொனொன்.

''குரு, குரு, குரு'' (லசய்,லசய்,லசய்) என்றது அசரீரி.

உைவன மூச்டசயுள்வள இழுத்து அமொனுஷி மொன

வவ த்துைன் ட டய உதறினொன். ட த்தடள ள் படீலரன்று
நீங் ின. உடைவொடளலயடுத்தொன்.

லசய், லசய், லசய், என்று மறுபடி சத்தம் வ ட்ைது.

பொம்பு டித்த ொல் விரட ப் பளிச்லசன்று லவட்டி எறிந்து

விட்ைொன். குரு, குரு, குரு என்ற சத்தம் மீ ண்டும் வ ட்ைது.

உைம்பி ிருந்த துணிடயக் ிழித்து, மண்ணிவ புரட்டி அதி

ொல் ரத்தம் விர ி ிருந்து விழொதபடி சுற்றிக் ல ொண்ைொன்.

மறுபடியும் 'லசய்' என்ற லதொனி பிறந்தது. தட டள வொளொல்

லவட்டி விட்ைொன்.

அப்வபொது அவனுடைய சரீரத்திவ மறுபடியும் ஆயொஸ

முண்ைொயிற்று. அப்படிவய வசொர்ந்து விழுந்தொன். ஜ்வரம் வந்து
விட்ைது. மரணதொ முண்ைொயிற்று.

''ஐவயொ, தொ ம் லபொறுக் வில்ட வய, என்ன லசய்வவன்?'' என்று

பு ம்பினொன்.

''மந்திரத்டத ஜபம் பண்ணு'' என்றது அசரீரி.

வரொமி, வரொமி, வரொமி என்று தொய் மந்திரத்டத மறுபடி

ஜபித்தொன்.

''லசய்'' என்று ட்ைடள பிறந்தது.

''என்ன லசய்வது?'' என்வறங் ினொன்.

''வசொர்வடையொவத. லசய்ட லசய்'' என்றது லதொனி.

''என்ன லசய்வது?' என்று பின்லனொரு முடற வ ட்ைொன்.

'' ல் ிவ முட்டு'' என்று ட்ைடள பிறந்தது.

எழுந்து வந்து குட டய மூடியிருந்த பொடறயிவ வபொய்

முட்டினொன். மண்டையுடைந்து லசத்தொல் லபரிதில்ட லயன்று
துணிவு ல ொண்டு லசய்தொன். மண்டையுடையவில்ட
குட டய மூடிச் லசன்றவர் ள் அவஸரத்திவ அந்தக் ல்ட
மி வும் சரிவொ டவத்துவிட்டுப் வபொயிருந்தொர் ள். பொடற
சரிந்து ீ வழ விழுந்துவிட்ைது. லவளிவய வந்து பொர்த்தொன்.
சூர்வயொதயம் ஆயிற்று, வரொமி, வரொமி, வரொமி; லசய் ிவறன்,
லசய் ிவறன் லசய் ிவறன்' என்று லசொல் ிக் ல ொண்டு தனது
ரொஜதொனி வபொய்ச் வசர்ந்தொன். பிறகு அவனுக்வ ொர்
பட யுமில்ட .
---

7. குைிதரக் லகாம்பு

சிந்து வதசத்தில் அந்தப்புரம் என் ிற ந ரத்தில் ரீவண

நொயக் ன் என்ற ரொஜொ இருந்தொன். இவன் ஒரு சி
யு ங் ளின் முன்பு இ ங்ட யில் அரசொண்ை ரொவணனுடைய
வம்சம் என்று லசொல் ிக் ல ொண்ைொன். இவனுடைய சடபயில்
எல் ொ சொஸ்திரங் டளயும் டரத்துக் குடித்த ப
பண்டிதர் ள் விளங் ினொர் ள்.

ஒரு நொள் அரசன் தனது சடபயொடர வநொக் ி, "குதிடரக்கு ஏன்

ல ொம்பில்ட ?" என்று வ ட்ைொன். சடபயி ிருந்த பண்டிதர் ள்
எல் ொம் திட த்துப் வபொனொர் ள். அப்வபொது ர்நொை
வதசத்தி ிருந்து அந்த அரசனிைம் சம்மொனம் வொங்கும்
லபொருட்ைொ வந்திருந்த வக்ரமு சொஸ்திரி என்பவர், தொன்
அந்தக் வ ள்விக்கு விடை லசொல்வதொ த் லதரிவித்தொர். அரசன்
அனுமதி தந்தவுைன் வமற்படி வக்ரமு சொஸ்திரி பின்வருமொறு
டத லசொல் த் லதொைங் ினொர்.

"வ ள ீர், ரீவண மஹொரொஜவர, முற் ொ த்தில்

குதிடர ளுக்ல ல் ொம் ல ொம்பிருந்தது. இ ங்ட யில்
அரசொண்ை தமது மூதொடதயொ ிய ரொவவணசுரன் ொ த்தில்,
அந்த ரொஜனுடைய ஆக் ிடனப்படி பிரமவதவன்
குதிடர ளுக்குக் ல ொம்பு டவக்கும் வழக் த்டத
நிறுத்திவிட்ைொன்" என்றொர்.

இடதக் வ ட்ைவுைன் ரீவண நொயக் ன் உைல் பூரித்துப் வபொய்,

"அலதன்ன விஷயம்? அந்தக் டதடய விஸ்தொரமொ ச்
லசொல்லும்" என்றொன்.

வக்ரமு சொஸ்திரி லசொல்லு ிறொர்:

"இ ங்ட யில் ரொவணன் தர்மரொஜ்யம் நைத்திய ொ த்தில்

மொதம் மூன்று மடழ லபய்தது. அந்தக் ொ த்தில் ஒரு
வருஷத்துக்குப் பதின்மூன்று மொசமும், ஒரு மொசத்துக்கு
முப்பத்து மூன்று தினங் ளும் ஒவர ணக் ொ ஏற்பட்டிருந்தன.
ஆ வவ பதிலனொரு நொளுக்கு ஒரு மடழ வதம்,
ீ வருஷத்தில்
முப்பத்லதொன்பது மடழ லபய்தது. பிரொமணர் நொன்கு வவதம்,
ஆறு சொஸ்திரம், அறுபத்து நொலு ட ஞொனங் ள்,
ஆயிரத்லதட்டுப் புரொணங் ள், பதினொயிரத்லதண்பது ிடளப்
புரொணங் ள், எல் ொவற்றிலும் ஓலரழுத்துக்கூைத் தவறொமல்
டைசியி ிருந்து ஆரம்பம்வடர பொர்க் ொமல் லசொல் க்கூடிய
அத்தடன திறடமயுைனிருந்தொர் ள். ஒவ்லவொரு பிரொமணன்
வட்டிலும்
ீ நொள்வதொறும் தவறொமல் இருபத்து நொ ொயிரம்
ஆடு ள் லவட்டிப் ப விதமொன யொ ங் டள நைத்தி
வந்தொர் ள். ஆட்டுக் ணக்கு மொத்திரம்தொன் புரொணக் ொரர்
லசொல் ியிருக் ிறொர். மற்ற மிரு ங் ளின் லதொட அவர்
லசொல் ியிருக் ொம். இப்படிவய மற்ற வருணத்தொரும் தத்தம்
ைடம டள வநரொ நிடறவவற்றிக் ல ொண்டு வந்தொர் ள்.
எல் ொ ஜீவர் ளும் புண்யொத்மொக் ளொ வும், தர்மிஷ்ைரொ வும்
இருந்து இ த்தில் இன்பங் டளலயல் ொம் அனுபவித்துப்
பரத்தில் சொக்ஷத் பரமசிவனுடைய திருவடிநிழட ச்
சொர்ந்தனர்.

அப்வபொது அவயொத்தி ந ரத்தில் அரசு லசலுத்திய தசரத ரொஜன்

பிள்டளயொ ிய ரொமன், தனக்கு மூத்தவனொ ிய பரதனுக்குப்
பட்ைங் ட்ைொமல் தனக்வ பட்ைங் ட்டிக் ல ொள்ள விரும்பித்
தனது தந்டதடய எதிர்த்துக் ம் பண்ணினொன். பிதொவுக்குக்
வ ொபமுண்ைொய் ரொமடனயும் ட்சுமணடனயும் ரொஜ்யத்டத
விட்டு லவளிவய துரத்தி விட்ைொன். அங் ிருந்து அவர் ள்
மிதிட ந ரத்துக்கு ஓடிப் வபொய், அந்ந ரத்து அரசனொ ிய
ஜன டனச் சரணமடைந்தொர் ள். அவன் இவர் ளுக்கு அபயம்
ல ொடுத்துக் ொப்பொற்றி வருட யில் ரொமன் வமற்படி
ஜன ரொஜன் ம ளொ ிய சீடதயின் அழட க் ண்டு வமொ ித்து,
அவடளத் திருட்ைொ க் வர்ந்து ல ொண்டு தண்ை ொரண்யம்
புகுந்தொன்.

அங்கு ரொமர், ட்சுமணர் முனிவர் டள லயல் ொம் ப

விதங் ளிவ ஹிம்டச லசய்தனர். யொ ங் டளக் ல டுத்தனர்.
இந்த விஷயம் அங்வ அதி ொரம் லசய்து வந்த சூர்ப்பநட த்
வதவியின் ொதில் பட்ைது. ரொவணன் தங்ட யொட யொலும்,
பிரொமண கு மொனபடியினொலும், ரிஷி ளுக்கு ரொமன் லசய்யும்
துன்பத்டதப் லபொறுக் மொட்ைொதவளொய், அவள் அந்த
ரொமடனயும் அவன் தம்பி ட்சுமணடனயும் பிடித்துக் ட்டிக்
ல ொண்டு வரும்படி தனது படையினிைம் உத்திரவு
ல ொடுத்தொள். அப்படிவய ரொம ட்சுமணடரப் பிடித்துத்
தொம்பினொவ ட்டிச் சூர்ப்பநட யின் சன்னதியிவ ல ொண்டு
வசர்த்தனர். அவள் அவ்விருவடரயும் ட்ைவிழ்த்து விடும்படி
லசய்து ப விதமொன டூர வொர்த்டத ள் லசொல் ிப்
பயமுறுத்திய பிறகு ரொஜபுத்திரரொ வும், இளம்
பிள்டள ளொ வும் இருந்தபடியொல், இதுவடர லசய்த துஷ்ை
ொரியங் டளலயல் ொம மன்னிப்பதொ வும், இனிவமல்
இவ்விதமொன ொரியங் ள் லசய்தொல் டுந்தண்ைடன
ிடைக்குலமன்றும் லசொல் ி, நொனொவிதமொன புத்தி பு ட்டிய
பின்பு, அவர் டளச் சிறிது ொ ம் அரண்மடனயி ிருந்து
விருந்துண்டு வபொகும்படி லசய்தொள்.

அப்வபொது சீடத சூர்ப்பநட யிைம் தனியொ வொர்த்டத

லசொல் ிக் ல ொண்டிருக்ட யில், ரொமன் தன்டன
வ ிடமயொவ தூக் ிக் ல ொண்டு வந்தொலனன்றும், தனக்கு
மறுபடியும் மிதிட க்குப் வபொய்த் தனது பிதொவுைன் இருக் ப்
பிரியம் என்றும் லசொன்னொள். இடதக் வ ட்டு சூர்ப்பநட
மனமிரங் ி, சீடதடய இ ங்ட க்கு அனுப்பி, அங் ிருந்து
மிதிட யில் ல ொண்டு வசர்க்கும்படி ரொவணனுக்குச்
லசொல் ியனுப்பினொள். ரொவணனுடைய அரண்மடனக்கு வந்து
வசர்ந்தவுைவன அவடள மிதிட க்கு அனுப்பும் லபொருட்டு
நல் நொள் பொர்த்தொர் ள். அந்த வருஷம் முழுவதும் நல்
நொள் ிடைக் வில்ட . ஆட யொல் சீடதடய இரண்டு
வருஷம் தனது அரண்மடனயிவ தங் ிவிட்டுப் வபொகும்படி
ரொவணன் ஆக் ிடன லசய்தொன்.

தண்ை ொரண்யத்தில் ரொமன் சூர்ப்பநட யிைம் "சீடத எங்வ ?"

என்று வ ட்ைொன். மிதிட க்கு அனுப்பி விட்ைதொ ச் சூர்ப்பநட
லசொன்னொள். 'எப்படி நீ இந்தக் ொரியம் லசய்ய ொம்?' என்று
வ ொபித்து ட்சுமணன் சூர்ப்பநட டய நிந்திக் ொனொன்.
அப்வபொது சூர்ப்பநட தன் இடுப்பில் பழங் ள் அறுத்துத்
தின்னுவதற் ொ ச் லசொரு ி டவத்துக்ல ொண்டிருந்த த்திடயக்
ல ொண்டு ட்சுமணனுடைய இரண்டு ொது டளயும், ொல்
ட்டை விரல் டளயும் நறுக் ி விட்ைொள்.

இவளுடைய வரச்
ீ லசய்ட டயக் ண்டு ரொமன் இவள் வமல்
வமொ ங் ல ொண்டு, 'அை! சீடதடயத் தொன் மிதிட க் னுப்பி
விட்ைொய், என்டன நீ விவொ ஞ் லசய்து ல ொள்ளு' என்றொன்.
இடதக் வ ட்ைவுைவன சூர்ப்பநட ன்னமிரண்டும் சிவந்து
வபொகும்படி லவட் ப்பட்டு 'நீ அழ ொன பிள்டளதொன். உன்டனக்
ல்யொணம் பண்ணிக்ல ொள்ள ொம். ஆனொல், அண்ணொ
வ ொபித்துக் ல ொள்ளுவொர். இனிவமல் நீ இங் ிருக் ொ ொது.
இருந்தொல் அபவொதத்துக்கு இைமுண்ைொகும் என்றொள்.

அப்வபொது ரொமன்: 'சீடதடய எப்வபொது மிதிட க் னுப்பினொய்?

யொருைன் அனுப்பினொய்? அவள் இப்வபொது எவ்வளவு தூரம்
வபொயிருப்பொள்?' என்று வ ட்ைொன்.

அதற்குச் சூர்ப்பநட , 'இனிவமல் சீடதயின் நிடனப்டப

விட்டுவிடு. அவடள இ ங்ட க்கு அண்ணன் ரொவணனிைத்தில்
அனுப்பியிருக் ிவறன். அவன் அவடள மிதிட க்கு
அனுப்பினொலும் அனுப்பக்கூடும். எது வவண்டுமொனொலும்
லசய்யக்கூடும். மூன்று த்திற்கும் அவன் அரசன். சீடதடய
மறந்துவிடு' என்றொள்.

இடதக்வ ட்டு ரொமன் அங் ிருந்து லவளிவயறி எப்படிவயனும்

சீடதடய ரொவணனிைமிருந்து மீ ட் வவண்டுலமன்று
நிடனத்துக் ிஷ் ிந்தொ ந ரத்திற்கு வந்து வசர்ந்தொன். அந்தக்
ிஷ் ிந்தொ ந ரத்தில் அப்வபொது சுக் ிரீவன் என்ற ரொஜொ அரசு
லசலுத்தினொன். இவனுக்கு முன் இவனுடைய தடமயனொ ிய
வொ ி ஆண்ைொன். வொ ிக்கும் ரொவணனுக்கும் மிகுந்த சிவந ம்.
இரண்டு வபரும் ஒரு பள்ளிக்கூைத்திவ ணக்கு
வொசித்தொர் ள். மூன்று உ த்திலும் ப்பம் வொங் ின
ரொவணனன் ' ிஷ் ிந்தொ பட்ைணத்துக்கு வொ ி யொலதொரு
ப்பமும் லசலுத்த வவண்டியதில்ட லயன்று
லசொல் ிவிட்ைொன்.

இந்த வொ ி தூங் ிக் ல ொண்டிருக்ட யில் தம்பி சுக் ிரீவன்

இவன் ழுத்டத மண்லவட்டியொல் லவட்டிலயறிந்துவிட்டு
இவன் மடனவியொ ிய தொடரடய வ ிடமயொல் மணந்து
ல ொண்டு அனுமொன் என்ற மந்திரியின் தந்திரத்தொல்
ரொஜ்யத்டத வசப்படுத்திக் ல ொண்ைொன். இடதக் வ ட்டு
ரொவணன் ம ொ வ ொபத்துைன் சுக் ிரீவனுக்குப் பின்வருமொறு
ஓட லயழுதியனுப்பினொன்.

" ிஷ் ிந்டதயின் சுக் ிரீவனுக்கு இ ங்வ சனொ ிய ரொவணன்

எழுதிக் ல ொண்ைது. நமது சிவந டனக் ல ொன்றொய். உன்
அண்ணடனக் ல ொன்றொய், அரடசத் திருடினொய். இந்த ஓட
 ண்ைவுைன் தொடரடய இ ங்ட யிலுள்ள ன்யொஸ்திரீ
மைத்துக்கு அனுப்ப வவண்டும். ரொஜ்யத்டத வொ ி ம ன்
அங் தனிைம் ல ொடுக் வவண்டும். நீ சந்நியொசம்
லபற்றுக்ல ொண்டு ரொஜ்யத்டத விட்டு லவளிவயறிவிை
வவண்டும். இந்த உத்தரவுக்குக் ீ ழ்ப்பைொத விஷயத்தில் உன்
மீ து படைலயடுத்து வருவவொம்."

வமற்படி உத்தரவு ண்ைவுைன் சுக் ிரீவன் பயந்து வபொய்

அனுமொடன வநொக் ி 'என்ன லசய்வவொம்? என்று வ ட்ைொன்.
அனுமொன் லசொல் ிய வயொசடன என்னலவன்றொல்,

'வொ ியிைம் பிடித்துக்ல ொண்ை தொடரடயயும் பதிவனழு

வயதுக்குட்பட்ை வவறு பதிவனழடரக் வ ொடிப் லபண் டளயும்
ரொவணனுக்கு அடிடமயொ அனுப்ப வவண்டும். ரொவணனொவ
ஆதரித்துப் வபொற்றப்படும் டவதி ரிஷி ளின் யொ ச்
லச வுக் ொ நொற்பதுவ ொடி ஐம்பது ட்சத்து முப்பத்து
நொ ொயிரத்து இருநூற்று நொற்பது ஆடுமொடு ளும், வதொற்
டப ளில் ஒவ்லவொரு டப நொ ொயிரம் படி ல ொள்ளக் கூடிய
நொனூறு வ ொடிப் டப ள் நிடறய வசொமரசம் என்ற சொறும்
அனுப்பி அவடனச் சமொதொனம் லசய்து ல ொள்ள வவண்டும்.
இளவரசுப் பட்ைம் அங் தனுக்குச் சூட்டுவதொ வும்
வருஷந்வதொறும் நொ ொயிரம் வ ொடிப் லபொன் ப்பம்
ட்டுவதொ வும் லதரிவிக் வவண்டும். இத்தடனயும் லசய்தொல்
பிடழப்வபொம்' என்று அனுமொன் லசொன்னொன்!

சுக் ிரீவன் அப்படிவய அடிடமப் லபண் ளும் ஆடுமொடு ளும்

சொறும், முதல் வருஷத்துக் ப்பத் லதொட யும் வச ரம் பண்ணி
அத்துைன் ஓட லயழுதித் தூதர் வசம் ல ொடுத்தனுப்பினொன்.
தூதர் ள் ஆடுமொடு டளயும், சொற்டறயும் ரொவணன்
அரண்மடனயிவ வசர்ப்பித்தொர் ள். அடிடமப் லபண் டளயும்
பணத்டதயும் முனிவரிைம் ல ொடுத்தொர் ள். ஓட டய
ரொவணனிைம் ல ொடுத்தனர். வபொ ிற வழியில் தூதர் அடிக் டி
வதொற்பயிலுள்ள சொற்டற குடித்துக் ல ொண்டு வபொனபடியொல்
தொறுமொறொ வவட லசய்தொர் ள். ரொவணன் தனது
நண்பருைன் ஆடுமொடு டளலயல் ொம் அப்வபொவத ல ொன்று
தின்று அந்தச் சொற்டறயும் குடித்து முடித்தவுைவன ஓட டயப்
பிரித்து வொசித்துப் பொர்த்தொன். அடிடமப் லபண் ளும் பணமும்
ஏன் தன் வசம் வந்து வசரவில்ட லயன்று விசொரடண
லசய்தொன். முனிவர் ளின் மைங் ளில் வசர்த்துவிட்ைதொ வும்,
அவர் ள் அந்தப் பணத்டதலயல் ொம் யொ த்திவ
தட்சிடணயொக் ி லயடுத்துக் ல ொண்ைபடியொல், இனிவமல்
திருப்பிக் ல ொடுப்பது சொஸ்திர விவரொதலமன்று
லசொல்லுவதொ வும், அடிடமப் லபண் ள் ஆசிரமங் ளி ிருந்து
லபரும்பொலும் ஓடிப் வபொய் விட்ைதொ வும் லசய்தி ிடைத்தது.

தூதர் டளலயல் ொம் உைவன ல ொல் ச் லசொல் ிவிட்டு அந்த

க்ஷணவம சுக் ிரீவன் வமல் படைலயடுத்துச் லசல்லும்படி
வசனொதிபதியிைம் ஆக் ிடன லசய்தொன். அப்படிவய
நல் லதன்று லசொல் ி வசனொதிபதி வபொய்ப் படை டளச்
வச ரித்தொன். இந்தச் லசய்திலயல் ொம் வவவு ொரர் மூ மொ க்
ிஷ் ிந்டதக்குப் வபொய் எட்டிவிட்ைது. உைவன அனுமொன்
லசொற்படி சுக் ிரீவன் தனது படை டளச் வசர்த்தொன். ரொவணன்
படை தயொரொன பிறகும், அடத நல் க்னம் பொர்த்து அனுப்ப
வவண்டுலமன்று ொத்துக் ல ொண்டிருந்தொன். இதற்குள்வள
அனுமொன் தன்னுடைய ஜொதி ஒரு விதமொன வ சொன குரங்கு
ஜொதியொட யொல் விடரவொ க் குரங்குப் படை டளத் திரட்டிக்
ல ொண்டு இ ங்ட டய வநொக் ிப் புறப்பட்ைொன். இவனுடைய
வசடனயிவ ரொம ட்சுமணரும் வபொய்ச் வசர்ந்தொர் ள். இந்தச்
வசடனயிவ நொற்பத்லதொன்பது வ ொடிவய லதொண்ணூற்று நொலு
ட்சத்து முப்பத்வதழொயிரத்து முந்நூற்டறம்பத்தொறு
ொ ொளும், அதற் ிரட்டிப்பு குதிடரப் படையும், அதில் நொன்கு
மைங்கு வதரும், அதில் எழுபது மைங்கு யொடன ளும் வந்தன.

இவர் ள் இ ங்ட க்கு வருமுன்னொ வவ ரொவணன்

வசடனயி ிருந்து ஒரு பகுதி இவர் டள எதிர்த்துக் ல ொன்று
முடித்துவிட்ைன. ரொம ட்சுமணர் மொத்திரம் சி வசடனப்
பகுதி டள டவத்துக்ல ொண்டு ர சியமொ இ ங்ட க்குள்வள
வந்து நுடழந்து விட்ைொர் ள். இந்தச் லசய்தி ரொவணன்
லசவியிவ பட்ைது. உைவன ரொவணன் 'ஹொ! ஹொ! ஹொ! நமது
ந ரத்திற்குள் மனிதர் வசடன ல ொண்டு வருவதொ! இலதன்ன
வவடிக்ட ! ஹொ! ஹொ! ஹொ!' என்று வபரிடரச்சல் வபொட்ைொன்.
அந்த ஒ ிடயக் வ ட்டு ஆதிவசஷன் லசவிைனொய் விட்ைொன்.
சூரியமண்ை ம் தடர வமவ விழுந்தது. பிறகு ரொவணன்
ரொமனுடைய வசடன டள அழித்து, அவடனயும் தம்பிடயயும்
பிடித்துக் ல ொண்டு வரும்படி லசய்து, இரொஜகுமொரர் என்ற
இரக் த்தினொல் ல ொல் ொமல் விட்டு, அவ்விருவடரயும் தனது
வவட யொட் ளிைம் ஒப்புவித்து ஜன ன் வசம் வசர்க்கும்படி
அனுப்பினொன். பிறகு சீடதயும் மிதிட க்குப் வபொய்ச்
வசர்ந்தொள்.

மறுபடி, ஜன ன் ிருடப ல ொண்டு அந்த ரொஜனுக்வ சீடதடய

விவொ ம் லசய்து ல ொடுத்துவிட்ைொன். அப்பொல் ரொம ட்சுமணர்
அவயொத்திக்குப் வபொய்ப் பரதனுக்குப் பணிந்து நைந்தொர் ள்.
இதுதொன் நிஜமொன "ரொமொயணக் டத" என்று வக்ரமு
சொஸ்திரி ரீவண நொயக் ன் சடபயிவ டத லசொன்னொன்.

அப்வபொது ரீவணன்: "சொஸ்திரியொவர, குதிடரக்கு ஏன்

ல ொம்பில்ட என்று வ ட்ைொல் இன்னும் அதற்கு மறுலமொழி
வரவில்ட வய?" என்று வ ட்ைொன்.

வக்ரமு சொஸ்திரி லசொல்லு ிறொன்.

ரொமன் படைலயடுத்து வந்த லசய்தி வ ட்டு, ரொவணன் "ஹொ",

"ஹொ", "ஹொ", என்று கூச்ச ிட்ைவபொது, சத்தம்
லபொறுக் மொட்ைொமல் சூரியமண்ை ம் ீ வழ விழுந்தலதன்று
லசொன்வனனன்வறொ? அப்வபொது சூரியனுடைய குதிடரவயழுக்கும்
ல ொம்பு முறிந்து வபொய்விட்ைது.
சூரியன் வந்து ரொவணன் பொதத்தில் விழுந்து, "என் குதிடர ள்
சொ ொ வரமுடையன. இவற்டறப் வபொல் வவ ம் வவறு
ிடையொது. இவற்றிற்குக் ல ொம்பு முறிந்து வபொய் விட்ைது.
இனி உ த்தொலரல் ொம் என்டன நட ப்பொர் ள். என்ன
லசய்வவன்?" என்று அழுது முடறயிட்ைொன். ரொவணன் அந்தச்
சூரியனிைம் ிருடப ல ொண்டு பிரமவதவனிைம், "இனிவமல்
ஒரு குதிடரக்கும் ல ொம்பில் ொதபடி படைக் வவண்டும்.
அவ்வொறு லசய்தொல் சூரியனுடைய குதிடர டள யொரும்
நட க் இைமிரொது" என்று லசொன்னொன். அது முத ொ இன்று
வடர குதிடரக்குக் ல ொம்பில் ொமல் பிரமவதவன் படைத்துக்
ல ொண்டு வரு ிறொன்.

இவ்விதமொ வக்ரமு சொஸ்திரி லசொல் ியடதக் வ ட்டு

ரீவண நொயக் ன் ம ிழ்ச்சி ல ொண்டு வமற்படி சொஸ்திரிக்கு
அக்ஷ்ரத்துக்கு ட்சம் லபொன்னொ அவர் லசொல் ிய டத
முழுவதிலும் எழுத்லதண்ணிப் பரிசு ல ொடுத்தொன்.

---

8. அர்ஜுன சந்லைகம்

ஹஸ்தினொபுரத்தில் துவரொணொசொரியொரின் பள்ளிக்கூைத்தில்

பொண்டு ம ொரொஜொவின் பிள்டள ளும் துரிவயொதனொதி ளும்
படித்து வருட யில், ஒரு நொள் சொயங் ொ வவடளயில் ொற்று
வொங் ிக்ல ொண்டு வரும்வபொது, அர்ஜுனன் ர்ணடனப் பொர்த்து:-
''ஏ, ர்ணொ சண்டை நல் தொ? சமொதொனம் நல் தொ?'' என்று
வ ட்ைொன். (இது மஹொபொரதத்திவ ஒரு உப டத; சொஸ்திர
ப்ரமொணமுடையது; லவறும் ற்படனயன்று).

''சமொதொனம் நல் து'' என்று ர்ணன் லசொன்னொன்.

'' ொரணலமன்ன?'' என்று ிரீடி வ ட்ைொன்.

 ர்ணன் லசொல்லு ிறொன்:- ''அவை, அர்ஜுனொ, சண்டை வந்தொல்
நொன் உன்டன அடிப்வபன். அது உனக்குக் ஷ்ைம். நொவனொ
இரக் ச் சித்தமுடையவன். நீ ஷ்ைப்படுவடதப் பொர்த்தொல் என்
மனம் தொங் ொது. ஆ வவ இரண்டு வபருக்கும் ஷ்ைம்.
ஆத ொல் சமொதொனம் சிறந்தது'' என்றொன்.

அர்ஜுனன்:-''அவை ர்ணொ, நம் இருவடரக் குறித்து நொன்

வ ட் வில்ட . லபொதுப்படையொ உ த்தில் சண்டை
நல் தொ? சமொதொனம் நல் தொ? என்று வ ட்வைன்'' என்றொன்.

அதற்குக் ர்ணன்:-''லபொது விஷய ஆரொய்ச்சி ளில் எனக்கு

ருசியில்ட '' என்றொன்.

இந்தப் பயட க் ல ொன்று வபொைவவண்டும் என்று அர்ஜுனன்

தன் மனதுக்குள்வள தீர்மொனம் லசய்து ல ொண்ைொன். பிறகு
அர்ஜுனன் துவரொணொச்சொரியொரிைம் வபொய் அவத வ ள்விடயக்
வ ட்ைொன்.

''சண்டை நல் து'' என்று துவரொணொசொர்யர் லசொன்னொர்.

''எதனொவ ?'' என்று பொர்த்த்ன் வ ட்ைொன்.

அப்வபொது துவரொணொசொர்யர் லசொல்லு ிறொர்:- ''அவை விஜயொ,

சண்டையில் பணம் ிடைக்கும்; ீ ர்த்தி ிடைக்கும்,
இல் ொவிட்ைொல் மரணம் ிடைக்கும். சமொதொனத்தில் ச மும்
சந்வத ம்-ஸ-ஸ-ஸ-'' என்றொர்.

புறகு அர்ஜுனன் பீஷ்மொசொர்யரிைம் வபொனொன். ''சண்டை

நல் தொ, தொத்தொ, சமொதொனம் நல் தொ?''என்று வ ட்ைொன்.
அப்வபொது ங் ொ புத்திரனொ ிய அந்தக் ிழவனொர்
லசொல்லு ிறொர்:-''குழந்தொய், அர்ஜுனொ, சமொதொனவம நல் து.
சண்டையில் நம்முடைய ஷத்திரிய கு த்திற்கு
ம ிடமயுண்டு. ஸமொதொனத்தில் வ ொ த்துக்வ ம ிடம''
என்றொர்.
''நீர் லசொல்லுவது நியொயமில்ட '' என்று அர்ஜுனன்
லசொன்னொன்.

'' ொரணத்டத முத ொவது லசொல் வவண்டும். அர்ஜுனொ,

தீர்மொனத்டத அதன்பிறகு லசொல் வவண்டும்'' என்றொர் ிழவர்.

அர்ஜுனன் லசொல்லு ிறொன்:- ''தொத்தொஜீ, சமொதொனத்தில் ர்னன்

வம ொ வும் நொன் தொழ்வொ வும் இருக் ிவறொம். சண்டை
நைந்தொல் உண்டம லவளிப்படும்'' என்றொன்.

அதற்கு பீஷ்மொசொர்யர்:- ''குழந்தொய், தர்மம்

வமன்டமயடையவும், சண்டையொவ னும்,
சமொதொனத்தொவ னும், தர்மம் லவல் த்தொன் லசய்யும்.
ஆத ொல் உன் மனதில் வ ொபங் டள நீக் ி சமொதொனத்டத
நொடு. மனுஷ்ய ஜீவலரல் ொம் உைன் பிறந்தொடரப் வபொவ ,
மனுஷ்யர் பரஸ்பரம் அன்வபொடிருக் வவண்டும். அன்வப
தொர ம், முக் ொலும் லசொன்வனன். அன்வப தொர ம்'' என்று
லசொல் ிக் ண்ண ீர் ஒரு திவட உதிர்த்தொர்.

சி தினங் ளுக்குப்பொல் அஸ்தினொபுரத்துக்கு வவதவியொஸர்

வந்தொர். அர்ஜுனன் அவரிைம் வபொய்ச் சண்டை நல் தொ,
சமொதொனம் நல் தொ என்று வ ட்ைொன்.

அப்வபொது வவதவியொஸர் லசொல்லு ிறொர்:- ''இரண்டும் நல் ன,

சமயத்துக்குத் தக் படி லசய்ய வவண்டும்'' என்றொர்.

ப வருஷங் ளுக் ப்பொல் ொட்டில் இருந்து ல ொண்டு

துர்வயொதனொதி ளுக்கு விடுக்கு முன்பு, அர்ஜுனன்
ிருஷ்ணடன அடழத்து '' ிருஷ்ணொ, சண்டை நல் தொ
சமொதொனம் நல் தொ?'' என்று வ ட்ைொன்.

அதற்குக் ிருஷ்ணன்:- ''இப்வபொடதக்கு சமொதொனம் நல் து.

அதனொவ சமொதொனம் வவண்டி ஹஸ்தினொபுரத்திற்குப்
புறப்பைப்வபொ ிவறன்'' என்றொரொம்.
--------

9. லைவ விகடம்

நொரதர் ட ொசத்துக்கு வந்தொர். நந்திவ சுரர் அவடர வநொக் ி,

"நொரதவர, இப்வபொது சுவொமி தரிசனத்துக்கு சமயமில்ட .
அந்தப்புரத்தில் சுவொமியும் வதவியும் ஏவதொ வபசிக்
ல ொண்டிருக் ிறொர் ள். இன்னும் ஒரு ஜொமம் லசன்ற பிறகு
தொன் பொர்க் முடியும். அதுவடர இங்கு உட் ொர்ந்திரும்,
ஏவதனும் வொர்த்டத லசொல் ிக் ல ொண்டிருக் ொம்" என்றொர்.

அப்படிவய நொரதர் வ ப் பக் ம் உட் ொர்ந்தொர். அங்வ

பிள்டளயொரும் வந்து வசர்ந்தொர். பக் த்தில் நின்ற
பூதலமொன்டற வநொக் ி நந்திவ சுரர் "முப்பது வண்டி
ல ொழுக் ட்டையும், முந்நூறு குைத்தில் பொயசமும் ஒரு வண்டி
நிடறய லவற்றிட பொக்கும் ல ொண்டுவொ" என்று
ட்ைடளயிட்ைொர்.

இடமத்த ண்ை மூடும்முன்பொ வமற்படி பூதம்

பக்ஷணொதி டளக் ல ொண்டு டவத்தது. பிள்டளயொர் ல ொஞ்சம்
சிரமபரி ொரம் பண்ணிக் ல ொண்ைொர். நொரதவரொ ஒரு
ல ொழுக் ட்டைடய லயடுத்துத் தின்று அடரக் ிண்ணம்
ஜ த்டதக் குடித்தொர். நந்திவ சுரர் பக் த்தில் டவத்துக்
ல ொண்டிருந்த இரண்டு மூட்டை பருத்திக் ல ொட்டைடயயும்,
இரண்டு ல ொள்ளு மூட்டை டளயும், அப்படிவய இரண்டு
மூட்டை உளுந்டதயும், இரண்டு மூன்று ட்டுப் புல்ட யும்
ஒரு திரணம் வபொவ விழுங் ிவிட்டுக் ல ொஞ்சம் தீர்த்தம்
சொப்பிட்ைொர்.

பிறகு வொர்த்டத லசொல் த் லதொைங் ினொர் ள்.

பிள்டளயொர் வ ட்ைொர்; நொரதவர, சமீ பத்தில் ஏவதனும் வ ொள்

இழுத்துவிட்டீரொ? எங்வ னும் ம் விடளவித்தீரொ?
நொரதர் லசொல்லு ிறொர்: ிடையொது சுவொமி. நொன் அந்தத்
லதொழிட வய விட்டு விைப்வபொ ிவறன். இப்வபொலதல் ொம்
வதவொசுரர் ளுக்குள்வள சண்டை மூட்டும் லதொழிட
ஏறக்குடறய நிறுத்தியொய் விட்ைது.
மனுஷ்யர் ளுக்குள்வளதொன் நைத்தி வரு ிவறன்.

பிள்டளயொர்: சமீ பத்தில் நைந்தடதச் லசொல்லும்.

நொரதர் லசொல்லு ிறொர்: விழுப்புரத்திவ ஒரு லசட்டியொர், அவர்

லபரிய வ ொபி; தஞ்சொவூரிவ ஒரு சொஸ்திரி, அவர் லபரிய
ர்வி. லசட்டியொருக்குச் லச வு மிகுதிப்பட்டுப் பொர்ப்பொனுக்குக்
ர்வம் குடறயும்படி லசய்ய வவண்டுலமன்று எனக்குத்
வதொன்றிற்று. ஆறு மொதத்துக்கு முன்பு இந்த வயொசடன
லயடுத்வதன். வநற்றுதொன் முடிவு லபற்றது. முத ொவது,
பொர்ப்பொன் விழுப்புரத்துக்கு வரும்படி லசய்வதன்.

பிள்டளயொர்: எப்படி?

நொரதர்: லசட்டியொரின் லசொப்பனத்திவ வபொய்த் தஞ்சொவூரில்

இன்ன லதருவில் இன்ன லபயருள்ள சொஸ்திரியிருக் ிறொர்.
அவடரக் கூப்பிட்ைொல், உமக்குப் ப விதமொன வதொஷ சொந்தி ள்
லசய்வித்து ஆண் பிள்டள பிறக்கும்படி லசய்வொர் என்று
லசொன்வனன். அப்படிவய லசட்டியொரிைம் வபொனொல் உமக்குப்
பணமும் ீ ர்த்தியும் மிகுதிப்பை வழியுண்லைன்று
பொர்ப்பொனுடைய னவிவ வபொய்ச் லசொன்வனன். லசட்டியொர்
ொயிதம் வபொடு முன்பொ வவ பொர்ப்பொன் விழுப்புரத்திவ
லசட்டியொர் வட்டுக்கு
ீ வந்து வசர்ந்தொன். லசட்டியொருக்குக்
குழந்டத பிறக்கும்படி வஹொமம் பண்ணத் லதொைங் ினொன்.
பொர்ப்பொன் ொடச அதி மொ க் வ ட்ைொன். பொதியிவ லசட்டியொர்
வஹொமத்டத நிறுத்திவிட்டுப் பொர்ப்பொடன வட்டுக்குப்
ீ
வபொகும்படி லசொல் ி விட்ைொர். பிறகு பக் த்துத் லதருவில் ஒரு
வட்டில்
ீ ஒரு வருஷ ொ மிருந்து ப வத் ீ டத பிரசங் ம்
லசய்யும்படி சொஸ்திரிடய அந்த வட்டு
ீ பிரபு
வவண்டிக்ல ொண்ைொர். வமற்படி பிரபுவுக்கும் அந்தச்
லசட்டியொருக்கும் ஏற்ல னவவ மனஸ்தொபம். லசட்டியொர் தனக்கு
முப்பதினொயிரம் லபொன் ல ொடுக் வவண்டுலமன்று அந்தப் பிரபு
நியொயஸ்த த்தில் வழக்குப் வபொட்டிருந்தொர். லசட்டியொர் அந்தப்
பணத்டதத்தொன் ல ொடுத்துவிட்ைதொ வும், நம்பிக்ட யினொல்
ட லயழுத்து வொங் த் தவறினதொ வும், வவறு ஒன்றும்
லசொல் வவண்டியதில்ட என்றும் லசொன்னொர்.
நியொயஸ்த த்தில் லசட்டியொர் வொதத்திற்குத் தக்
ஆதொரமில்ட என்றும், பிரபுவுக்குப் பணம் சி வுட்பை
ல ொடுக் வவண்டும் என்றும் தீர்ப்பொயிற்று.

லசட்டியொரிைமிருந்த ( ழனித் லதொழில்) அடிடமலயொருவன்

ள்ளுக்குக் ொசு வொங்குவதற் ொ இவரிைம் வந்து,
லசட்டியொருக்கு யொவரொ ஒரு அய்யர் சூனியம் டவக் ிறொலரன்று
மொரியம்மன் ஆவவசம் வந்தவபொது, தன்னுடைய லபண்ைொட்டி
லசொன்னதொ ச் லசொல் ிவிட்ைொன். லசட்டியொர், தன்னுடைய
எதிரி வட்டிவ
ீ வபொய் இருந்து தஞ்சொவூர்ப் பொர்ப்பொவன
சூனியம் டவக் ிறொலனன்னும், அதனொவ தொன் எதிரிக்கு
வழக்கு ஜயமொ ித் தனக்குத் வதொற்றுப் வபொய் விட்ைலதன்றும்
உறுதியொ நிடனத்துக் ல ொண்ைொர். ஒரு மனுஷ்யடன
அனுப்பித் தன் எதிரியின் வட்டிவ
ீ எதிரியும் சொஸ்திரியும்
என்ன வபசிக் ல ொள்ளு ிறொர் லளன்படதத் லதரிந்து ல ொண்டு
வரும்படி ஏற்பொடு லசய்தொர். அந்த ஆளுக்கு மூன்று லபொன்
ல ொடுத்தொர். இந்த வவவு ொரன் வபொய்க் வ ட்ட யிவ அந்த
சொஸ்திரியும் வட்டுக்
ீ ொரப் பிரபுவும் வவதொந்தம் வபசிக்
ல ொண்டிருந்தொர் ள்.

பிரமந்தொன் சத்யம்
மற்ற லதல் ொம் சூன்யம்

என்று சொஸ்திரி லசொன்னொன். இடதக் வ ட்டு வவவு ொரன்

லசட்டியொரிைம் வந்து எதிரி பக் த்துக்குச் சூனியம் டவக்
வவண்டுலமன்று வபசிக் ல ொள்ளு ிறொர் ள் என்று டத
லசொன்னொன். லசட்டியொர் "பிரமொணம் பண்ணுவொயொ?" என்று
வ ட்ைொர். "நிச்சயமொ ப் பிரமொணம் பண்ணுவவன். சொஸ்திரி
வொயினொல் சூனியம் என்று லசொன்னடத என்னுடைய
ொதினொல் வ ட்வைன். நொன் லசொல்வது லபொய்யொனொல் என்
லபண்ைொட்டி வொங் ியிருக்கும் ைன் டளலயல் ொம் வமொட்டுத்
லதருப் பிள்டளயொர் ல ொடுக் க் ைவது" என்று வவவுக் ொரன்
லசொன்னொன். இப்படி நொரதர் லசொல் ி வருட யிவ ,
பிள்டளயொர் புன்சிரிப்புைன், "அைொ! துஷ்ைப் பயவ ! அவன்
லபண்ைொட்டியினுடைய ைன் டளலயல் ொம் நொனொ தீர்க்
வவண்டும்! இருக் ட்டும்! அவனுக்கு வவண்டிய ஏற்பொடு
லசய் ிவறன்" என்றொர்.

அப்பொல் நொரதர் லசொல் ிறொர்: வமற்படி வவவு ொரன்

வொர்த்டதடயக் ல ொண்டு லசட்டியொர் தன் எதிரிடயயும்
எதிரிக்குத் துடணயொன தஞ்சொவூர் சொஸ்திரிடயயும் லபரிய
நஷ்ைத்துக்கும் அவமொனத்துக்கும் இைமொக் ி
விைவவண்டுலமன்று துணிவு லசய்து ல ொண்ைொர். ஒரு
ள்ளடனக் கூப்பிட்டுத் தன் எதிரி வட்டில்
ீ வபொய்க்
ல ொள்டளயிடும்படிக்கும் சொஸ்திரியின் குடுமிடய நறுக் ிக்
ல ொண்டு வரும்படிக்கும் லசொல் ிக் ட க்கூ ியொ நூறு லபொன்
ல ொடுத்தொர். இதுவடர லசட்டியொரின் அழுக்குத் துணிடயயும்,
மு வடளடவயும் ண்டு லசட்டியொர் ஏடழலயன்று
நிடனத்திருந்த ள்ளன், லசட்டியொர் நூறு லபொன்டனக்
ல ொடுத்ததி ிருந்து இவரிைத்திவ லபொற்குடவ
யிருக் ிறலதன்று லதரிந்து ல ொண்ைொன். மறுநொள் இரவிவ
நொன்கு திருைடர அனுப்பிச் லசட்டியொர் வட்டி
ீ ிருந்த
லபொன்டனலயல் ொம் ல ொள்டள ல ொண்டு வபொய்விட்ைொன்.

லசட்டியொரிைம் ல ொண்ை லபொருளுக்குக் ட ம்மொறொ அவரிைம்

ஏவதனும் ல ொடுக் வவண்டுலமன்று நிடனத்துச் லசட்டியொரின்
 ட்ைடளப்படிவய சொஸ்திரியின் குடுமிடய நறுக் ிச்
லசட்டியொரிைம் ல ொண்டு ல ொடுத்தொன். லபொன் ளவு வபொன
லபட்டியிவ இந்தக் குடுமிடய வொங் ிச் லசட்டியொர் பூட்டி
டவத்துக் ல ொண்ைொர். பொர்ப்பொன் ர்வ மைங் ித்
தஞ்சொவூருக்குப் வபொய்ச் வசர்ந்தொன். வநற்று மொட யிவ தொன்
தஞ்சொவூரில் தன் வட்டிவ
ீ வபொய் உட் ொர்ந்து, "லதய்வவம, நொன்
யொருக்கும் ஒரு தீங்கு நிடனத்ததில்ட வய! அப்படி யிருந்தும்
எனக்கு இந்த அவமொனம் வர ொமொ?" என்று நிடனத்து அழுது
ல ொண்டிருந்தொன். அப்வபொது நொன் ஒரு பிச்டசக் ொரன்
வவஷத்துைன் வதியிவ
ீ பின்வரும் பொட்டைப் பொடிக் ல ொண்டு
வபொவனன்.

" ைட ப் வபொவ ற்வறொ லமன்வற

ருவங் ல ொண்ைொவய
ல் ொ லரன்வற நல் ொர் தம்டமக்
டுடம லசய்தொவய"

இவ்வொறு நொரதர் லசொல் ியவபொது நந்திவ சுரர், "இந்தக் டத

நைந்ததொ? ற்படனயொ?" என்று வ ட்ைொர். நொரதர், " ற்படனதொன்;
சந்வத லமன்ன?" என்றொர். பிள்டளயொர் வ ொபத்துைன், "ஏன்
ொணும்! நிஜம்வபொல் லசொல் ிக் ல ொண்டிருந்தீவர!
உண்டமலயன்றல் வவொ நொன் இதுவடர லசவி ல ொடுத்துக்
வ ட்வைன். இலதல் ொம் என்ன, குறும்பொ உமக்கு?" என்றொர்.

"குறும்பில்ட . வவண்டுலமன்றுதொன் லபொய்க் டத

லசொன்வனன்" என்று நொரதர் லசொன்னொர்.

"ஏன்?" என்றொர் பிள்டளயொர்.

அதற்கு நொரதர், "நந்திவ சுரருக்குப் லபொழுது வபொக்கும்

லபொருட்ைொ க் டத லசொல் ச் லசொன்னொர்; லசொன்வனன்.
தொங் ள் வ ட்ைடதயும் அவதொடு வசர்த்துக் ல ொண்வைன்"
என்றொர்.
"நொன் வ ட்ை¨ விடளயொட்ைொக் ி நீர் நந்திக்குத் திருப்தி
பண்ணின ீரொ? என்ன நந்தி இது? எஜமொன் பிள்டள நொனொ நீயொ?"
என்று பிள்டளயொர் வ ொபித்தொர்.

அப்வபொது நந்திவ சுரர் மு த்டதச் சுளித்துக் ல ொண்டு,

"பிள்டளயொவர, உமக்கு எவ்வளவு ல ொழுக் ட்டை
ல ொடுத்தொலும் ஞொப மிருப்பதில்ட . வொயில் ொக்கும்
வவட எனக்கு; உமக்குப் லபொழுது வபொ ொமல் வபொனொல்
வவட லசய்பவடர வந்து லதொல்ட ப்படுத்து ிறீரொ? முரு க்
ைவுள் இப்படிலயல் ொம் லசய்வது ிடையொது. அவர் வமவ
தொன் அம்டமக்குப் பட்சம். நீர் இங் ிருந்து வபொம்.
இல் ொவிட்ைொல் அம்டமயிைம் வபொய்ச் லசொல்லுவவன்"
என்றொர்.

அப்வபொது நொரதர் சிரித்து, "வதவர் ளுக்குள்வள

முண்ைொக்கும் லதொழிட நொன் முழுதும் நிறுத்தி
விைவில்ட " என்றொர்.

பிள்டளயொரும், நந்திவ சுரரும் லவட் மடைந்து நொரதருடைய

தட யில் இவ சொன வவடிக்ட க் குட்டு இரண்டு
குட்டினொர் ள்.

அப்வபொது நொரதர் சிரித்துக் ல ொண்டு லசொல்லு ிறொர்: "வநற்றுக்

ொட யிவ பிருஹஸ்பதியிைம் வபசிக் ல ொண்டிருக்கும்வபொது
அவர்; இன்று என்னுடைய ஜன்ம நட்சத்திரத்திற்குள்வள
அவருடைய ிர ம் நுடழயப் வபொ ிறலதன்றும், அதனொல்
இன்று என்னுடைய தட யில் நந்திவ சுரரும், பிள்டளயொரும்
குட்டுவொர் லளன்றும் வசொதிைத்திவ பொர்த்துச் லசொன்னொர்.
உம்முடைய ிர சொரங் லளல் ொம் நம்மிைத்திவ
நைக் ொலதன்று லசொன்வனன். பந்தயம் வபொட்வைொம். நீங் ள்
இருவரும் என்டனக் குட்டினொல் நொன் அவரிைத்தில்
பதினொயிரம் பஞ்சொங் ம் விட க்கு வொங்குவதொ ஒப்புக்
ல ொண்வைன். நீங் ள் குட்ைொவிட்ைொல் நமக்கு வதவவ ொ த்தில்
ஆறு சங் ீ தக் ச்வசரி இந்த மொதத்தில் ஏற்படுத்திக்
ல ொடுப்பதொ வொக்குக் ல ொடுத்தொர். அவர் ட்சி லவன்றது.
பதினொயிரம் பஞ்சொங் ம் விட க்கு வொங் வவண்டும்."

அப்வபொது பிள்டளயொர் இரக் த்துைன் "பதினொயிரம்

பஞ்சொங் த்துக்கு விட லயன்ன?" என்று வ ட்ைொர்.

நொரதர், "இருபதினொயிரம் லபொன்னொகும்" என்றொர். பிள்டளயொர்

உைவன ஒரு பூதத்டதக் ல ொண்டு நொரதரிைம் இருபதினொயிரம்
லபொன் ல ொடுத்துவிைச் லசொன்னொர். பூதம் அப்படிவய
அரண்மடனப் பணப் லபட்டியி ிருந்து இருபதினொயிரம் லபொன்
நொரதரிைம் ல ொடுத்து பிள்டளயொர் தர்மச் லச வு என்று
ணக்ல ழுதிவிட்ைது. பிறகு பிள்டளயொர் நொரதடர வநொக் ி,
"இந்தப் பந்தயக் டத லமய்யொ? அல் து இதுவும்,
லபொய்தொனொ?" என்று வ ட்ைொர்.

"லபொய்தொன்; சந்வத லமன்ன?" என்று லசொல் ிப் பணத்டதக்

ீ வழ வபொட்டுவிட்டு நொரதர் ஓடிவய வபொய்விட்ைொர்.
---

10. அபயம்

ொட்டில் ஒரு ரிஷி பதினொறு வருைம் ந்தமூ ங் டள உண்டு

தவம் லசய்து ல ொண்டிருந்தொர். அவர் லபயர் வொமவதவர். ஒரு
நொள் அவருக்குப் பொர்வதி பரவமசுவரர் பிரத்யக்ஷமொ ி, "உமக்கு
என்ன வரம் வவண்டும்" என்று வ ட்ைொர் ள். "நொன்
எக் ொ த்திலும் சொ ொமல் இருக் வவண்டும்" என்று
வொமவதவரிஷி லசொன்னொர். அந்தப்படிவய வரம் ல ொடுத்து
விட்டுப் பொர்வதி பரவமசுவரர் அந்தர்த்தனமொய் விட்ைனர்.

அந்த வரத்டத வொங் ிக் ல ொண்டு வொமவதவ ரிஷி ொசி

ந ரத்தில் ங் ொநதி தீரத்தில் ஒரு குடிடச ட்டிக் ல ொண்டு
அங்வ குடியிருந்தொர். அவரிைத்தில் ொசிரொஜன் வந்து தனக்கு
ஆத்ம ஞொனத்டத உபவதசிக் வவண்டும் என்று வ ட்ைொன்.

அப்வபொது வொமவதவர் லசொல் ிறொர்: "ரொஜவன, எப்வபொதும்

பயப்பைொமல் இரு; பயமில் ொத நிட டமவய லதய்வம்.
பயத்டத விட்ைவன் லதய்வத்டதக் ொண்பொன்" என்றொர்.

இது வ ட்டுக் ொசிரொஜன் லசொல்லு ிறொன்: "முனிவவர, நொன்

ஏற்ல னவவ பூமண்ை ொதிபதியொ வொழ் ிவறன், எனக்கு எதிலும்
பயமில்ட " என்றொன்.

வொமவதவர்: "நீ பூமி முழுவடதயும் ஆளவில்ட .

உன்டனவிைப் லபரிய மன்னர் பூமியில் ஆயிரம் வபர்
இருக் ிறொர் ள். அவர் ளில் எவரொவது உன்மீ து படைலயடுத்து
வந்தொல் நீ நடுங் ிப் வபொவொய். வமலும் இந்த நிட யில் நீ
உனது பத்தினிக்குப் பயப்படு ிறொய். மந்திரி ளுக்குப்
பயப்படு ிறொய். வவட க் ொரருக்குப் பயப்படு ிறொய்.
குடி ளுக்ல ல் ொம் பயப்படு ிறொய். விஷ ஜந்து ளுக்குப்
பயப்படு ிறொய். மரணத்துக்குப் பயப்படு ிறொய். நீ பயமில்ட
என்று லசொல்வது எனக்கு நட ப்டப உண்ைொக்கு ிறது"
என்றொர்.

இடதக் வ ட்டு ொசிரொஜன்: "இவ்விதமொன பயங் ள் தீர்வதற்கு

வழியுண்வைொ?" என்று வினவினொன்.

அதற்கு வொமவதவர் லசொல்லு ிறொர்: "அவை ரொஜொ, நீ மூைன்"

என்றொர்.

ொசிரொஜொ அவடரக் ட யிவ ஒரு அடி அடித்தொன்.

அப்வபொது வொமவதவர்: "அவை ரொஜொ, நீ எத்தடன அடி

அடித்தவபொதிலும் மூைன்தொன்" என்று லசொன்னொர். ொசிரொஜன்
தட லதரியொமல் வ ொபப்பட்டு வொமவதவர் ட யி ிருந்த
வவத புஸ்த த்டத வொங் ிக் ிழித்துப் வபொட்ைொன்.
அப்வபொது வொமவதவர்: "அவை ரொஜொ, வவதத்டதக் ிழித்தொய்.
இதற்குத் லதய்வத்தின் தண்ைடன உண்ைொ ொம்" என்று
லசொன்னொர்.

அதற்குக் ொசிரொஜொ, "ஏ வவதரிஷீ, லதய்வத்துக்குக் ண் உண்டு.

அறியொமல் லசய்த குற்றத்துக்குத் தண்ைடன இல்ட . நொன்
வவத நூல் என்படதப் பொர்க் வில்ட . அடித்தும் பயன்பைொத
உன்டன என்ன லசய்வலதன்று லதரியொமல்
வ ொபொக் ிரொந்தனொய் அஞ்ஞொனத்திவ லசய்வதன். என்டனத்
லதய்வம் மன்னிக்கும் உனக்கும் மன்னிப்புண்ைொகு " என்றொன்.

அப்வபொது வொமவதவர், "அவை ரொஜொ, நீ நம்முடைய சிஷ்யனொ த்

தகும். வ ொபம் வருவது க்ஷத்திரியகுணம்; அவத க்ஷத்திரிய
தர்மம், அடதக் ட விைொவத. இதற்கு வமல் மற்லறொரு விஷயம்
லசொல்லு ிவறன், வ ள். நமக்கு இந்த உ ம் டுகு மொத்திரம்.
உ ம் சின்னக் டுகு. அதற்கு லவளிப்புறத்திவ நொம் நின்று
அதடன நொம் பொர்டவயிடு ிவறொம். நொம் நிற்பது பிரம்ம
ஸொயுஜ்ய பதவியிவ . பிரம்ம ஸொயுஜ்ய பதவியிவ வய
இருப்பவன் பிரொம்மணன். இந்தக் ல ொள்ட டய நீயும்
கூடியவடர அனுசரித்தொல் உனக்கும் நன்டமயுண்ைொகும்.
இந்தச் சமயம் உனக்கு நொம் அபயம் ல ொடுத்வதொம். நமக்குப்
பொர்வதி-பரவமசுபரர் சொ ொதவரம் ல ொடுத்திருக் ிறொர் ள். அதில்
உனக்கும் வொ ம் ல ொடுத்வதொம். ஏலனன்றொல் அது வற்றொத
அமிர்தம். இனிவமல் பிரொம்மணர் டள அவசரப்பட்டு
அடிக் ொவத; லசௌக் ியமொ அமிர்தமுண்டிரு" என்று
லசொல் ிவிட்டுப் வபொனதொ ஒரு லபரியவர் என்னிைம் ஒரு
டத லசொன்னொர்.
------------

11. மதை

ஓம், ஓம் ஓம் என்று ைல் ஒ ிக்குது, ொற்று சுழித்துச் சுழித்து

வசுது,
ீ மணல் பறக்குது, வொன் இருளுது, வம ம் சூழுது.
 ைற் டரயில் ொற்று வொங் வந்த ஜனங் ள் ட ந்து
வட்டுக்குத்
ீ திரும்பு ிறொர் ள்.

நொனும், ரொமரொயரும் வவணு முத ியும், வொத்தியொர் பிரமரொய

அய்யரும் இன்னும் சி ருமொ க் ைற் டர மணல் வமவ
உட் ொர்ந்து வொர்த்டத லசொல் ிக் ல ொண்டிருந்வதொம். மின்னல்
லவட்டு அதி ப்படு ிறது. ரொத்திரி ஏழு அல் து ஏழடர மணி
இருக் ொம்.

"நொமும் எழுந்து வட்டுக்குப்

ீ வபொ வவண்டியதுதொன்" என்று
பிரமரொய அய்யர் லசொன்னொர்.

வவணு முத ியொர் பொடு ிறொர்:

ொற்றடிக்குது ைல் குமுறுது

ண்டண விழிப்பொய் நொய வன
தூற்றல் தவு, சொளரலமல் ொம்
லதொடளத் தடிக்குது கூைத்திவ -மடழ
லதொடளத் தடிக்குது கூைத்திவ .

"பொட்லைல் ொம் சரிதொன், ஆனொல் மடழ லபய்யொது' என்று

ரொமரொயர் மற்லறொரு முடற வற்புறுத்திச் லசொன்னொர்.

"பந்தயம் என்ன வபொடு ிறீர்?" என்று பிரமரொய அய்யர் வ ட்ைொர்.

"மடழ லபய்தொல் நொன் உமக்குப் பத்து ரூபொய் ல ொடுக் ிவறன்:

அதொவது, இன்னும் இரண்டு மணி வநரத்துக்குள் மடழ
லபய்யொது என்று நொன் லசொல்லு ிவறன்; லபய்தொல் நொன்
உமக்குப் பத்து ரூபொய் ல ொடுப்வபன், லபய்யொவிட்ைொல் நீர்
நமக்குப் பத்து ரூபொய் ல ொடுப்பீரொ?" என்று ரொமரொயர்
லசொன்னொர்.

பிரமரொயர், "சரி" லயன்றொர். அப்வபொது என் வதொள் வமவ ஒரு

தூற்றல் லசொட்லைன்று விழுந்தது. நொன் "தூற்றல் வபொடு ிறது"
என்று லசொன்வனன். "இல்ட " லயன்று ரொமரொயர் லசொன்னொர்.
"என் வமல் ஒரு தூற்றல் விழுந்தது" என்று லசொன்வனன்.
அதற்கு ரொமரொயர், "அட யி ிருந்து ஒரு திவட ொற்றிவ
வந்து பட்டிருக்கும். அது மடழத் தூற்ற ன்று" என்றொர். "சரி"
என்று சும்மொ இருந்து விட்வைன்.

"என் வமவ ஒரு தூற்றல் விழுந்தது" என்று பிரமரொய அய்யர்

கூவினொர்.

"இதுவும் அட யி ிருந்துதொன் வந்திருக்கும்" என்று ரொமரொயர்

லசொன்னொர்.

"அலதப்படித் லதரியும்?" என்று பிரமரொய அய்யர்

லசொல்வதற்குள்ளொ வவ தூற்றல் பத்துப் பன்னிரண்டு எல் ொர்
தட யிலும் விழுந்தது.

"ரொமரொயருக்குப் பந்தயம் வதொற்றுப் வபொய்விட்ைது" என்று நொன்

லசொன்வனன்.

"இல்ட . இது தூற்றல். நொன் சிறு தூற்றல் கூைப்

வபொைொலதன்று லசொல் வில்ட . மடழ லபய்யொலதன்று
லசொன்வனன். சிறு தூற்றல் மடழயொ மொட்ைொது. இன்னும்
இரண்டு மணி வநரம் இங்வ இருக் ொம். அதுவடர
மடழலபய்யொது என்று நிச்சயமொ இப்வபொதும் லசொல்லு ிவறன்"
என்று ரொமரொயர் சித்தொந்தம் லசய்தொர். வொனம் அதி மொ க்
றுத்துவிட்ைது. இருள் க் ிக் ல ொண்டு வம த்திரள்
யொடனத்திரள் வபொ வவ தட மீ து வபொ ொயிற்று. தூற்றல்
வபொைவில்ட . நின்றுவபொய் விட்ைது. ஆனொல் இருள்
வமன்வமலும் அதி ப்படு ிறது.

அப்வபொது நொன் லசொன்வனன்: "மடழ லபய்தொலும் சரி,

லபய்யொவிட்ைொலும் சரி. நொம் இங் ிருந்து புறப்பை வவண்டும்"
என்று லசொல் ி எழுந்வதன்.
"தொங் ள் முத ொவது வபொங் ள். நொனும் பிரமரொய அய்யரும்
இங்வ ல ொஞ்ச வநரம் இருந்து விட்டு வரு ிவறொம்" என்று
ரொமரொயர் லசொன்னொர்.

சரிலயன்று லசொல் ி நொனும் வவணு முத ியொரும்

புறப்பட்வைொம். மற்றவர் ள் அத்தடன வபரும் பந்தய
விஷயத்திவ வய வனமொ அங்வ உட் ொர்ந்திருந்தொர் ள்.
நொங் ள் புறப்பட்டு நூறடி தூரம் வருமுன்னொ வவ மடழத்
தூற்றல் வலுக் த் லதொைங் ிற்று. ல ொஞ்சம் ஓடிக் ைற்
பொ த்தருவ சுங் ச்சொவடியில் வபொய் ஒதுங் ிவனொம். மடழ
வர்ஷமொ ச் லசொரிந்தது. ரொமரொயரும், பிரமரொய அய்யரும்
மற்வறொரும் குைல் லதறிக் ஓடி வந்து வசர்ந்தொர் ள். நொனும்
வவணு முத ியொரும் ல ொஞ்சம் நடனந்து வபொயிருந்வதொம்.
மற்றவர் ள் ஊறு ொய் ஸ்திதியில் இருந்தொர் ள்.

மடழ முழங்கு ிறது. மின்னல் சூடறயடிக் ிறது. சுருள்

மின்னல், லவட்டு மின்னல், வட்ை மின்னல், ஆற்று மின்னல்...

மின்னல் வச்சிவ
ீ ண் ல ொள்டள வபொ ிறது. இடி என்றொல்
இடியொ? நம்முடைய சிவந ிதர் பிரமரொய அய்யருக்குத்
லதொண்டை இடிவபொவ ர்ஜடன லசய்வடத லயொட்டி. அவர்
மொட வதொறும் வபசு ிற திண்டணக்கு இடிப் பள்ளிக்கூைம்
என்று லபயர் லசொல்வொர் ள். அவலரல் ொம் இந்த நிஜ
இடிடயக் ண்டு ங் ிப் வபொய் விட்ைொர். ரொமரொயருக்கும்
மனத்துக்குள்வள பயம். லவளிக்குப் பயத்டதக் ொட்டினொல்
அவமொனம் என்பது ரொமரொயருடைய ல ொள்ட ! ஆத ொல்
அவர் வவஷ்டிடயப் பிழிந்து தொடிடயத் துவட்டிக் ல ொண்டு
"ஓம் சக்தி" "ஓம் சக்தி" என்று லசொல் த் தட ப்பட்ைொர்.

வவணு முத ியொர் பொைத் லதொைங் ினொர்.

திக்குக் ள் எட்டும் சிதறி-த

தீம் தரி ிை தீம் தரி ிை தீம் தரி ிை தீம்
 பக் மட ள் உடைந்து-லவள்ளம்
பொயுது, பொயுது, பொயுது, தொம் தரி ிை

தக் த் ததிங் ிை தித்வதொம் அண்ைம்

சொயுது, சொயுது, சொயுது, வபய் ல ொண்டு
தக்ட யடிக்குது ொற்று-தக் த்
தொம் தரி ிை, தொம் தரி ிை, தொம் தரி ிை, தொம் தரி ிை

லவட்டி யடிக்குது, மின்னல்- ைல்

வரத்
ீ திடர ல ொண்டு விண்டண யடிக்குது
ல ொட்டி யிடிக்குது வம ம்-கூ
கூ லவன்று விண்டணக் குடையுது ொற்று
சட்ைச் சை, சட்ைச் சை, ைட்ைொ-என்று

தொளங் ள் ல ொட்டிக் டனக்குது வொனம்

எட்டுத் திடசயும் இடிய-மடழ
எங்ஙனம் வந்ததைொ தம்பி வரொ!-
ீ
தக் த் த , தக் த் த , தித்வதொம்!

இவ்வொறு பொடிக் ல ொண்டு வவணு முத ியொர் குதிக் த்

லதொைங் ினொர். ொற்று ஹ¤ஹ¤ஹ¤ என்று த்து ிறது. வவணு
முத ியொரும் கூைவவ த்து ிறொர். இடி நட க் ிறது. வவணு
முத ியொர் அதனுைன் கூை நட க் ிறொர்.

இவர் குதிக் ிற மொதிரிடயக் ண்டு பக் த்தில்

இருந்தவர் ளுக்குக் ல ொஞ்சம் ல ொஞ்சமொ ப் பயம் லதளிந்தது.

ரொமரொயர் "ஓம் சக்தி" மந்திரத்தொவ பயத்டத நிவர்த்தி

லசய்துல ொண்டு "ம ொ பிர ிருதி வரரசம்
ீ ொட்டு ிறொள்" என்று
லசொன்னொர். "லரௌத்ர ரசம் என்று பிரமரொய அய்யர் திருத்திக்
ல ொடுத்தொர். "இரண்டும் ஒன்றுதொன்" என்று ரொமரொயர்
மனதறிந்து லபொய் லசொன்னொர். எதிரிடய வொர்த்டத லசொல்
விைக் கூைொலதன்பது ரொமரொயருடைய ல ொள்ட . இப்படி
யிருக்ட யிவ மடழ ல ொஞ்சம் ல ொஞ்சம் குடறய ொயிற்று;
லநடுவநரம் அங்வ நின்வறொம். ரொமரொயருக்குச் சொயங் ொ வம
ல ொஞ்சம் ஜ வதொஷம்; மடழயில் உைம்பு விடறக் த்
லதொைங் ிற்று. இடத வவணு முத ியொர் ண்டு அவடர
இரண்டு ட யொலும் மூட்டைவபொவ தூக் ி நிமிர்ந்து நின்று
தட க்கு வமவ ட லயட்டும் வடர ல ொண்டு வபொய்த்
லதொப்லபன்று தடரயின் வமவ வபொட்ைொர். "அை மூைொ!" என்று
லசொல் ி ரொமரொயர் எழுந்து நின்று ல ொண்டு, "உைம்லபல் ொம்
சுைக்ல டுத்ததுவபொல் வநரொய் விட்ைது. உைம்பில் உஷ்ணம்
ஏறிவிட்ைது. இப்வபொது குளிர் லதரியவில்ட " என்று
லசொன்னொர்.

சிறிது வநரத்துக்குப் பின் மடழ நின்றது. நொங் ள் வட்டுக்குத்

ீ
திரும்பிவனொம். வரும் வழிவய வவணு முத ியொர் பொடு ிறொர்.

அண்ைங் குலுங்குது தம்பி-தட

ஆயிரந் தூக் ிய வசைனும் வபய்வபொல்
மிண்டிக்குதித் திடு ின்றொன்-திடச
லவற்புக் குதிக்குது வொனத்துத் வதவர்
லசண்டு புடைத்திடு ின்றொர்-என்ன
லதய்வி க் ொட்சிடயக் ண் முன்பு ண்வைொம்
ண்வைொம், ண்வைொம், ண்வைொம்-இந்தக்
ொ த்தின் கூத்திடனக் ண்முன்பு ண்வைொம்?
தக் த்த த் தக் த்த தித்வதொம்.

மறுநொள் ொட யில் ரொமரொயர் பிரமரொய அய்யருக்குப் பந்தய

ரூபொய் பத்தும் லசலுத்திவிட்ைொர்.
------------

12. பிங்கள வருஷம்

வவதபுரத்துக்கு வைக்வ இரண்டு ல் தூரத்தில், சித்தொந்த சொமி

வ ொவில் என்லறொரு வ ொயில் இருக் ிறது. அதற் ருவ ஒரு
மைம். அந்த மைத்தில் ப வருஷங் ளுக்கு முன்பு
சித்தொந்தசொமி என்ற பரவதசி ஒருவர் இருந்தொர். அவருடைய
ஸமொதியிவ தொன் அந்தக் வ ொயில் ட்டியிருக் ிறது.
வ ொயில் மூ ஸ்தொனத்துக் ல திவரயுள்ள மண்ைபத்தில், நொளது
சித்திடர மொதம் பதிவனொரொந்வததி திங் ட் ிழடம ொட
ஒன்பது மணி வநரத்துக்கு முன்னொ வவ நொனும் என்னுைன்
நொரொயணஸொமி என்லறொரு பிரொமணப் பிள்டளயும் வந்து
உட் ொர்ந்வதொம். ப ல் முழுதும் ஊருக்கு லவளிவய
தனியிைத்தில் வபொயிருந்து உல் ொசமொ ப் லபொழுது ழிக்
வவண்டுலமன்ற வநொக் த்துைன் வந்வதொம். எப்வபொதும் வழக் ம்
எப்படிலயன்றொல், மடுவில் ஸ்நொநம் லசய்துவிட்டு
மொந்வதொப்புக் ளில் லபொழுது வபொக்குவவொம். புயற் ொற்றடித்த
பிறகு மொத் வதொப்பு ளில் உட் ொர நிழல் ிடையொது. ஆத ொல்
வமற்படி வ ொயில் மண்பைத்துக்கு வந்து வசர்ந்வதொம்.
வ ொயிட ச் சூழ நொன்கு புறந்திலும் ண்ணுக்ல ட்டினவடர
லதன்டன மரங் ள் விழுந்து ிைந்தன. ப வடளந்து நின்றன.
சி மரங் ள் தட தூக் ி வநவர நின்றன. புயற் ொற்று லசன்ற
வருஷம் ொர்த்திட மொதத்தில் அடித்தது. ஐந்தொறு
மொதங் ளொயும், இன்னும் ஒடிந்து ிைக்கும் மரங் டளலயடுத்து
யொவதனும் பயன்படுத்த வழி லதரியொமல் ஜனங் ள் அவற்டற
அப்படிவய வபொட்டு டவத்திருக் ிறொர் ள். இடதப் பொர்த்துவிட்டு
என்வனொடிருந்த நொரொயணஸொமி லசொல்லு ிறொன்:

''வ ட்டீரொ, ொளிதொஸவர, இந்த ஹிந்து ஜனங் டளப் வபொ

வசொம்வபறி ள் மூன்று வ ொ த்திலுமில்ட . இந்த மரங் டள
லவட்டிலயடுத்துக் ல ொண்டுவபொய் எப்படிவயனும்
உபவயொ ப்படுத்தக் கூைொதொ? விழுந்தொல் விழுந்தது; ிைந்தொல்
ிைந்தது; ஏலனன்று வ ட்பவர் இந்தியொவில் இல்ட . பொமர
வதசடமயொ! பொமர வதசம்!'' என்றொன். நொன் அங்வ
தனிடமடயயும் மவுனத்டதயும் வவண்டி வந்தவன்
ஆனபடியினொல் அவடன வநொக் ி- ''நொரொயணொ; ஹிந்துக் ள்
எப்படிவயனும் வபொ ட்டும். தனியிைம்; இங்கு மனுஷ்ய
வொசடன ிடையொது; லதொந்தரவும் இல்ட மைத்துப்
பரவதசி ள்கூைப் பிச்டசக்குக் ிளம்பியிருக் ிறொர் ள். ப ல்
பன்னிரண்டு மணிக்குத்தொன் திரும்பி வருவொர் ள். சிவசிவொ
என்று படுத்துத் தூங்கு'' என்வறன். அவனும் அப்படிவய
சரிலயன்று லசொல் ி வமல் உத்ரீயத்டத விரித்துப் படுத்தொன்
உைவன தூங் ிப் வபொய்விட்ைொன். என் ட யில் ''குரு பரம்பரொ
ப்ரபொவம்'' என்ற டவஷ்ணவ நூல ொன்று ல ொண்டு
வந்திருந்வதன். சட்டைத் துணி டளலயல் ொம் ழற்றித்
தட க்குயரமொ டவத்துக்ல ொண்டு நொனும் படுக்ட
வபொட்வைன். அந்த புஸ்த த்தில் ''ப்ரவவசம்'' என்ற
மு வுடரயில் பொதி வொசிக்கும் வபொவத எனக்கும் நல் தூக் ம்
வந்தது. ஜில்ஜில்ல ன்று ொற்று சுற்றிச் சுற்றியடித்தது. ண்
லசொக் ிச் லசொக் ித் தூங் ிற்று விழித்து விழித்துத் தூங் ி பின்பு
டைசியொ எழுந்தவபொது ப ல் பதிவனொரு மணியொய்விட்ைது.
எழுந்தவுைவன வ ொயிற் ிணற்றில் ஜ மிடறத்து ஸ்நொனம்
பண்ணிவனொம். அந்தக் ிணற்று ஜ ம் மி வும் ருசியுள்ளது.
நன்றொ த் லதளிந்தது. ஸ்நொனத்தினுடைய இன்பம் வர்ணிக்
முடியொது. பிறகு வவதபுரத்தி ிருந்து ஒருவன் ஆஹொரம்
ல ொண்டு வந்தொன். சொப்பிட்டுத் தொம்பூ ம் வபொட்டு
ல ொண்டிருந்வதொம். அப்வபொது வ ொயிலுக்ல திவரயுள்ள அல் ிக்
குளத்தில் நொட ந்துவபர் வந்து குளித்துக்ல ொண்டிருந்தொர் ள்
''வநர்த்தியொன ிணற்று ஜ மிருக்கும்வபொது, அடத
இடறத்துதீரொ?'' என்று நொரொயணஸொமி முணுமுணுத்தொன். அந்த
நொல்வருடைய லபயலரல் ொம் நொன் விசொரிக் வில்ட .
அவர் ள் அப்வபொது பிங் ள வருஷத்துப் ப ொப ன் டளப்
பற்றி வொர்த்டதயொடிக் ல ொண்டிருந்தனர். அவர் ளுடைய
ஸம்பொஷடணடய இங்கு எழுத வவண்டுமொத ொல்,
அவர் ளுக்கு, லநட்டையன், ட்டையன், சொரியன், ரியன் என்ற
ற்படனப் லபயர் ள் ல ொடுக் ிவறன்.

லசொரியன் லசொல்லு ிறொன்-புது வருஷத்துப் பஞ்சொங் ம்

வொங் ிட்டீர் ளொ? இந்த வருஷலமப்படி? ஜனங் ளுக்கு நல் தொ?
இருக் கூைொதொ?

ரியன்: நள வருஷத்திவ நொய் படும் ஷ்ைம். பிங் ள

வருஷத்தில் பின்னுங் ல ொஞ்சம் ஷ்ைம் ஜனங் ளுக்கு
சு வமது?

ட்டையன்: வநற்று பூமியிவ ஒரு நக்ஷ¢த்திரம் வந்து , பூமி

தூள்தூளொ ச் சிதறிப் வபொகுலமன்று ஒரு மொஸ ொ மொ எங்வ
பொர்த்தொலும் ஒவர வபச்சொய்க் ிைந்தது ஒன்றும் நைக் வில்ட
லபொய்லயன் ிவறன்.

லநட்டையன்: அை வபொைொ! தூள்தூளொ ப் வபொகுலமன்று நம்ம

தமிழ்ச் வசொசியன் லசொல் வில்ட . சீடமப் புளுகு!

ட்டையன்: தமிழ்ச் வசொசியனுக்கு இப்படிப் லபரிய லபொய்

லசொல் த் லதரியொது அவன் புளுகு ிற விதம் வவவற!

லநட்டையன்: அை வபொைொ! தமிழினிவ ஒருத்தன் இரண்டுவபர்

நிஜம் லசொல்லு ிற வசொசியனும் முண்டு. ஆனொல் நிஜம்
வபசு ிற வசொசியனுக்கு ஊரிவ அதி மதிப்புக் ிடையொது.

ட்டையன்: வசொசிய சொஸ்திரவம லபொய்லயன் ிவறன். அவர் ள்

இவ்வொறு வபசிக்ல ொண்டிருக்ட யில் நொரொயணஸொமி ஒருபுறம்
ிளம்பிவிட்ைொன். அவன் லசொல்லு ிறொன்.

'ஏன் ொளிதொஸவர, அலமரிக் ொவில் லபரிய லபரிய

ஸயன்ஸ் ொர சொஸ்திரி ள் ண்டுபிடித்துச் லசொன்னதுகூைப்
லபொய்யொ ிவிட்ைவத! இது லபரிய ஆச்சர்யம்! பூமி தூளொ ொ
விட்ைொலும் ஒரு பூ ம்பமொவது நைக்குலமன்று நொன்
எதிர்பொர்த்துக் ல ொண்டிருந்வதன் வநற்று ரொத்திரி நம்ம
லதருவில் அவந ர் தூங் வவயில்ட . குழந்டத குட்டி டள
எல் ொம் விழிக் டவத்துக் ல ொண்டு வட ப்பட்டுக்
ல ொண்டிருந்தொர் ள். ஸயன்ஸ் பண்டிதர்கூைச் சி
சமயங் ளில் லபொய் லசொல் த்தொன் லசய் ிறொர் ள்'' என்றொன்.
நொன் குளத்தில் குளித்தவர் ளுடைய சம்பொஷடணயில்
வனம் லசலுத்திவனன்.

லநட்டையன் லசொல்லு ிறொன். வவதபுரத்திவ லவங் ொயக்

டைக்குப் பக் த்து வட்டிவ
ீ லபரியண்ணொ வொத்தியொர்
இருக் ிறொவர, லதரியுமொ அவர் வசொசியம் தப்பவவ லசய்யொது.
அவர் எங் ள் தொத்தொ லசத்துப் வபொன நொள், மணி எல் ொம்
துல்யமொ ச் லசொன்னொர். பூமி லவடிக் ொலதன்றும். அது
சீடமப்புளுல ன்றும், அடத நம்பக்கூைொலதன்றும் அவர்
என்னிைம் பத்து நொளுக்கு முந்திவய லசொன்னொர். லபரியண்ணொ
வொத்தியொர் நொளது பிங் ள வருஷத்துக்குச் லசொல் ிய
ப ன் டளலயல் ொம் அப்படிவய லசொல்லு ிவறன். வனமொ க்
வ ளுங் ள்.

பிங் ள வருஷத்தில் நல் மடழ லபய்யும். நொடு லசழிக்கும்

நொட்டுத் தொனியம் லவளிவய வபொ ொது. ஏடழ ளுக்குச் வசொறு
ல ொஞ்சம் அதி மொ க் ிடைக்கும். பசு முத ிய நல்
ஐந்துக் ள் விருத்தியொகும். துஷ்ை ஜந்துக் ள் எல் ொம்
லசத்துப்வபொகும். வதள், பொம்பு, நட்டுவொய்க் ொ ி முத ியவற்றின்
பீடை குடறயும். லவளித் வதசங் ளில் சண்டை நைக்கும்;
நம்முடைய வதசத்தில் சண்டை நைக் ொமவ ப மொறுதல்
ஏற்படும். ஜொதி வபதம் குடறயும். ஆணுக்கும் லபண்ணுக்கும்
படிப்பு விருத்தியொகும். ஜனங் ளுக்குள்வள டதரியமும்,
ப மும், வரியமும்,
ீ லதய்வபக்தியும் அதி ப்படும், நம்முடைய
வதசம் வமன்டமயடையும் என்று லபரியண்ணொ வொத்தியொர்
லசொன்னதொ லநட்டையன் லசொன்னொன்.

''நொரொயணஸொமி, வனி'' என்வறன்.

''பொமர ஜனங் ளுடைய வொர்த்டத'' என்று நொரொயணஸொமி

லசொன்னொன்.
''லதய்வ வொக்கு'' என்று நொன் லசொன்வனன்.

பிறகு சிறிது வநரம் அந்தக் வ ொயி ில் சு மொ ப் பொட்டிலும்

வபச்சிலும் லபொழுது ழித்துவிட்டு வட்டுக்குத்
ீ திரும்பி வந்து
விட்வைொம்.
----

13. காக்காய் பார் ிலமன்ட்

வநற்று சொயங் ொ ம் என்டனப் பொ‘க்கும் லபொருட்ைொ

உடுப்பியி ிருந்து ஒரு சொமியொர் வந்தொர். "உம்முடைய
லபயலரன்ன?" என்று வ ட்வைன். "நொரொயண பரம ஹம்ஸர்"
என்று லசொன்னொர். "நீர் எங்வ வந்தீர்?" என்று வ ட்வைன்.
"உமக்கு ஜந்துக் ளின் பொடஷடயக் ற்பிக்கும் லபொருட்ைொ
வந்வதன். என்டன உடுப்பியி ிருக்கும் உழக்குப் பிள்டளயொர்
அனுப்பினொர்" என்று லசொன்னொர். "சரி, ற்றுக் ல ொடும்"
என்வறன். அப்படிவய ற்றுக் ல ொடுத்தொர்.

ொக் ொய்ப் பொடஷ மி வும் சு பம். இரண்டு மணி

வநரத்திற்குள் படித்து விை ொம்.

" ொ" என்றொல் 'வசொறு வவண்டும்' என்றர்த்தம். ' க் ொ என்றொல்

என்னுடைய வசொற்றில் நீ பங்குக்கு வரொவத' என்றர்த்தம்.
' ொக் ொ' என்றொல் 'எனக்கு ஒரு முத்தம் தொடி ண்வண'
என்றர்த்தம். இது ஆண் ொக்ட லபண் ொக்ட டய வநொக் ிச்
லசொல்லு ிற வொர்த்டத. ' ொஹ ொ என்றொல் சண்டை
வபொடுவவொம்' என்றர்த்தம். 'ஹொ ொ' என்றொல் 'உடதப்வபன்'
என்றர்த்தம். இந்தப்படி ஏறக்குடறய மனுஷ்ய அ ரொதி
முழுதும் ொக்ட பொடஷயிவ , , ஹொ, க்ஹ, முத ிய
ஏலழட்டு அக்ஷரங் டளப் ப வவறுவிதமொ க் ந்து
அடமக் ப்பட்டிருக் ிறது. அடத முழுதும் மற்றவர் ளுக்குச்
லசொல் இப்வபொது சொவ ொசமில்ட . பிறருக்குச் லசொல் வும்
கூைொது. அந்த நொரொயண பரம ஹம்ஸருக்குத் தமிழ் லதரியொது.
ஆட யொல் அவர் பத்திரிட டள வொசிக் மொட்ைொர்.
இல் ொவிட்ைொல் நொன் வமற்படி நொட ந்து வொர்த்டத ள்
திருஷ்ைொந்தத்துக் ொ எழுதினொதினொவ வய அவருக்கு மிகுந்த
வ ொபமுண்ைொய் விடும். ஒரு வொர்த்டதகூை மற்றவர் ளுக்குச்
லசொல் க்கூைொலதன்று என்னிைம் வற்புறுத்திச் லசொன்னொர்.
"வபொனொல் வபொ ட்டும். ஐவயொ, பொவம்" என்று நொலு வொர்த்டத
ொட்டி டவத்வதன்.

இன்று சொயங் ொ ம் அந்த பொடஷடய பரீட்டச லசய்து

பொர்க்கும் லபொருட்ைொ , வமல் மொைத்து முற்ற லவளியிவ
வபொய் உட் ொர்ந்து பொர்த்வதன். பக் த்து வட்டு
ீ லமத்டதச்
சுவரின் வமல் நொற்பது ொக்ட உட் ொர்ந்திருக் ிறது. "நொற்பது
ொக்ட ள் உட் ொர்ந்திருக் ின்றன என்று பன்டம லசொல்
வவண்ைொவமொ?" என்று எண்ணிச் சி இ க் ணக் ொரர் ள்
சண்டைக்கு வரக்கூடும். அது பிரவயொஜனமில்ட . நொன்
லசொல்வது தொன் சரியொன பிரவயொ ம் என்பதற்கு வபொ ர்
இ க் ணத்தில் ஆதொரமிருக் ின்றது. "வபொ ர் இ க் ணம்
உமக்கு எங்வ ிடைத்தது?" என்று வ ட் ொம். அலதல் ொம்
மற்லறொரு சமயம் லசொல்லு ிவறன். அடதப்பற்றி இப்வபொது
வபச்சில்ட . இப்வபொது ொக் ொய்ப் பொர் ிலமண்டைக் குறித்துப்
வபச்சு.

அந்த நொற்பதில் ஒரு ிழக் ொக்ட ரொஜொ. அந்த ரொஜொ

லசொல்லு ிறது: "மனிதருக்குள் ரொஜொக் ளுக்கு உயர்ந்த
சம்பளங் ள் ல ொடுக் ிறொர் ள். வ ொடி ஏடழ ளுக்கு அதொவது
சொதொரணக் குடி ளுக்குள்ள லசொத்டத விை ரொஜொவுக்கு அதி
லசொத்து. வபொன மொசம் நொன் பட்ைணத்துக்குப் வபொயிருந்வதன்.
அங்வ ருஷியொ வதசத்துக் ல ொக்கு ஒன்று வந்திருந்தது.
அங்வ சண்டை துமொல்படு ிறதொம். ஜொர் சக் ரவர்த்தி ட்சி
ஒன்று. அவர் வயொக் ியர். அவடரத்
தள்ளிவிைவவண்டுலமன்பது இரண்ைொவது ட்சி. இரண்டு
ட்சியொரும் அவயொக் ியர் ளொத ொல் இரண்டையும்
லதொட த்துவிை வவண்டும் என்று மூன்றொவது ட்சி வமற்படி
மூன்று ட்சியொரும் திருைலரன்று நொ ொவது ட்சி இந்த நொலு
ட்சியொடரயும் லபொங் ிட்டு விட்டுப் பிறகுதொன் வயசு
ிறிஸ்து நொதடரத் லதொழ வவண்டுலமன்று ஐந்தொவது ட்சி.
இப்படிவய நூற்றிருபது ட்சி ள் அந்த வதசத்தில்
இருக் ின்றனவொம்.

"இந்த 120 ட்சியொர் பரஸ்பரம் லசய்யும் ஹிம்டஸ

லபொறுக் ொமல், இந்தியொவுக்குப் வபொவவொம், அங்வ தொன்
சண்டையில் ொத இைம். இமயமட ப் லபொந்தில் வசிப்வபொம்'
என்று வந்ததொம். அது சும்மொ பட்ைணத்துக்கு வந்து
அனிலபஸன்ட் அம்மொளுடைய தியசொபி ல் சங் த்துத்
வதொட்ைத்தின் சி ொ ம் வசிக் வந்தது. அந்தத் வதொட்ைக்
ொற்று சமொதொனமும், வவதொந்த வொசடனயுமுடையதொத ொல்
அங்வ வபொய்ச் சி ொ ம் வசித்தொல், ருஷியொவில் மனுஷ்யர்
பரஸ்பரம் ல ொட பண்ணும் பொவத்டதப் பொர்த்து வதொஷம்
நீங் ி விடுலமன்று வமற்படி ல ொக்கு இமயமட யிவ
வ ள்விப்பட்ைதொம்.

"வ ட்டீர் ளொ, ொ ங் வள, அந்த ருஷியொ வதசத்து ஜொர்

சக் ரவர்த்திடய இப்வபொது அடித்துத் துரத்திவிட்ைொர் ளொம்.
அந்த ஜொர் ஒருவனுக்கு மொத்திரம் வ ொைொனு வ ொடியொன
சம்பளமொம். இப்வபொது நம்முடைய வதசத்திவ கூைத்
திருவொங்கூர் ம ொரொஜொ, டமசூர் ரொஜொ முத ிய
ரொஜொக் ளுக்குக்கூை எல் ொ ஜனங் ளும் வசர்ந்த லபரிய லபரிய
ஆஸ்தி டவத்திருக் ிறொர் ள்.

"நொவனொ உன்டன வணொ

ீ ஆளு ிவறன். ஏதொவது சண்டை ள்
வநரிட்ைொல் என்னிைம் மத்தியஸ்தம் தீர்க் வரு ிறீர் ள். நொன்
லதொண்டைத் தண்ண ீடர வற்றடித்து உங் ளுக்குள்வள
மத்தியஸ்தம் பண்ணு ிவறன். ஏவதனும் ஆபத்து வநரிட்ைொல்,
அடத நீக்குவதற்கு என்னிைம் உபொயம் வ ட் வரு ிறீர் ள்.
நொன் மி வும் ஷ்ைப்பட்டு உபொயம் ண்டுபிடித்துச்
லசொல்லு ிவறன். இதற்ல ல் ொம் சம்பளமொ? சொடிக்ட யொ? ஒரு
இழவும் ிடையொது. தண்ைத்துக்கு உடழக் ிவறன்.
எல் ொடரயும் வபொவ நொனும் வயிற்றுக் ொ நொள் முழுவதும்
ஓடி உழன்று பொடுபட்டுத்தொன் தின்ன வவண்டியிருக் ிறது.
அவை ொ ங் ள், வ ள ீர்:

"ஒவ்லவொரு ொக்ட க்கும் நொள்வதொறும் ிடைக் ிற

ஆ ொரத்தில் ஆறிவ ஒரு பங்கு எனக்குக் ல ொடுத்துவிை
வவண்டும்: அடத டவத்துக் ல ொண்டு நொனும் என்
லபண்ைொட்டியும், என் குழந்டத ளும், என் அண்ணன், தம்பி,
மொமன், மச்சொன், என் டவப்பொட்டியொர் ஏழு வபர், அவர் ளுடைய
குடும்பத்தொர் இத்தடன வபரும் அடர வயிறு ஆ ொரம்
ஷ்ைமில் ொமல் நைத்துவவொம். இப்வபொது என் குடும்பத்துக்
ொக்ட ளுக்கும் மற்றக் ொ ங் ளுக்கும் எவ்விதமொன
வவற்றுடமயும் இல்ட . ஏலழட்டு நொளுக்கு முந்தி ஒரு
வட்டுக்
ீ ல ொல்ட யிவ ிைந்தது! அது வசொறில்ட ;
றியில்ட ; எலும்பில்ட ; ஒன்றுமில்ட ; அசுத்த வஸ்
ிைந்தது. அடதத் தின்னப் வபொவனன். அங்வ ஒரு ிழவன்
வந்து ல்ட எறிந்தொன். என் வமவ , இந்த வ ச்சிற ிவ
ொயம். இது சரிப்பைொது. இனிவமல் எனக்குப் பிரடஜ ள் ஆறில்
ஒரு பங்கு ல ொடுத்துவிை வவண்டும்" என்று லசொல் ிற்று.

இடதக் வ ட்ைவுைன் ஒரு ிழக் ொ ம் லசொல்லு ிறது:

"ம ொரொஜொ? தொங் ள் இதுவடரயில் ொத புதிய வழக் ம்

ஏற்படுத்துவது நியொயமில்ட . இருந்தொலும் அவசரத்டத
முன்னிட்டுச் லசொல்லு ிறீர் ள்! அதற்கு நொங் ள் எதிர்த்துப்
வபசுவது நியொயமில்ட . ஆனொல் தங் ளுக்குள்ள
அவசரத்டதப் வபொ வவ என் வபொன்ற மந்திரிமொருக்கும் அவசர
முண்லைன்படதத் தொங் ள் மறந்துவிட்ைடத நிடனக் எனக்கு
மிகுந்த ஆச்சரியமுண்ைொ ிறது. தங் ளுக்கு ஒவ்லவொரு
 ொக்ட யும் தன் வரும்படியில் பன்னிரண்டில் ஒரு பகுதி ட்ை
வவண்டுலமன்றும், அதில் மூன்றில் ஒரு பொ ம் தொங் ள்
மந்திரிமொர் லச வுக்குக் ல ொடுக் வவண்டுலமன்றும்,
ஏற்படுத்துதல் நியொயலமன்று என் புத்தியில் படு ிறது" என்று
லசொல் ிற்று. அப்லபொழுது ஒரு அண்ைங் ொக்ட எழுந்து:
" க் ஹொ க் ஹொ, நீங் ள் இரண்டு ட்சியொரும்
அவயொக் ியர் ள். உங் டள உடதப்வபன்" என்றது. வவலறொரு
ொ ம் எழுந்து சமொதொனப்படுத்திற்று. இதற்குள் மற்லறொரு
ொ ம் என்டனச் சுட்டிக் ொட்டி: "அவதொ அந்த மனுஷ்யனுக்கு
நொம் வபசு ிற விஷயம் அர்த்தமொ ிறது. ஆத ொல் நொம் இங்வ
வபசக்கூைொது. வவறிைத்துக்குப் வபொவவொம்" என்றது. உைவன
எல் ொக் ொ ங் ளும் எழுந்து பறந்து வபொய்விட்ைன.

இது நிஜமொ நைந்த விஷயமில்ட . ற்படனக் டத.

----------

14. பிதைத்லைாம்

மொட நொலு மணியொயிருக்கும்.

நொன் சிறிது ஆயொசத்தினொல் படுத்து இவ சொன தூக் ம் தூங் ி

விழித்துக் ண்டணத் துடைத்துக் ல ொண்டு தொம்பூ ம்
வபொட்டுக் ல ொள்ள வயொசடன லசய்து ல ொண்டிருந்வதன்.
அப்வபொது வரபுரம்
ீ ிருஷ்ணய்யங் ொர் வந்து வசர்ந்தொர். இவர்
நமக்கு ஆப்த சிவந ிதர். நல் வயொக் ியர். ஆனொல், சூதுவொது
லதரியொத சொதுவொன பிரொணி.

இவர் வந்தவுைவன "ஓரொச்சரியம்?" என்று கூவினொர். "என்ன

விஷயம்?" என்று வ ட்வைன். "வநற்று ரொத்திரி ஒரு னவு
ண்வைன்" என்றொர். "என்ன னவு? லசொல்லும்" என்வறன்.

வரபுரம்
ீ ிருஷ்ணய்யங் ொர் பின்வருமொறு லசொல் ொனொர்.

"ைொம், ைொம், ைொம் என்று லவடிச் சத்தம் வ ட் ிறது. எங்கு

பொர்த்தொலும் புட . அந்தப் புட ச்சலுக்குள்வள நொன் சுழற்
ொற்றில் அ ப்பட்ை பட்சி வபொவ அ ப்பட்டுக் ல ொண்வைன்.
திடீலரன்று எனக்குக் ீ வழ ஒரு லவடி ிளம்பும். அது என்டனக்
ல ொண்டு நூறு ொதவழி தூரத்தில் ஒரு க்ஷணத்திவ
எறிந்துவிடும். அப்படிப்பட்ை வவ த்டத சொமொனியமொ
விழித்துக் ல ொண்டிருக்கும் வநரத்தில் நம்மொவ
ஸ்மரிக் க்கூை முடியொது.

"மவனொவவ ம் என்பதின் லபொருடள வநற்று ரொத்திரி தொன்

ண்வைன். அவை ரொமொ! ஒரு தள்ளுத் தள்ளினொல் வநவர
தட டய வொனத்திவ ல ொண்டு முட்டும். அங்வ
வபொனவுைன் மற்லறொரு லவடி. அது பொதொளத்திவ வழ்த்தும்.
ீ
எட்டுத் திடசயும் பதினொறு வ ொணமும், என்டனக் ல ொண்டு
வமொதினபடியொ இருந்தது. லவடியின் சத்தவமொ
சொமொனியமன்று. அண்ை வ ொளங் ள் இடிந்து வபொகும் படியொன
சத்தம். இப்படி லநடுவநரம் ழிந்தது. எத்தடன மணிவநரம்
இந்தக் னவு நீடித்தலதன்படத என்னொல் இப்வபொது
துல் ியமொ ச் லசொல் முடியொது. ஆனொல் லசொப்பனத்திவ
அது ொவ யடரக் ொல் யு ம் வபொ ிருந்தது. மரணொவஸ்டத
இனிவமல் எனக்கு வவறு வவண்டியதில்ட . மூச்சுத்
திணறு ிறது, உயிர் தத்தளிக் ிறது. அந்த அவஸ்டத ஒரு
முடிவுக்கு வருலமன்றொவது, என் பிரொணன் மிஞ்சுலமன்றொவது
எனக்கு அப்வபொது வதொன்றவவயில்ட .

"லநடுவநரம் இப்படி என்டனப் புரட்டித் தள்ளிய பிறகு ஒரு

சுவர்வமவ ல ொண்டு வமொதிற்று. அந்தச் சுவரில் 'ஓம் சக்தி'
என்று ஒளி எழுத்துக் ளொல் ப விைங் ளில்
எழுதப்பட்டிருந்தது. அவற்றுள் மி வும் ஒளி லபொருந்திய
எழுத்தின் ீ வழ ஒரு சிறு லபொந்திருந்தது. அந்தப்
லபொந்துக்குள்வள வபொய் விழுந்வதன். ஆரம்பத்தில் இவ்வளவு
சிறிய லபொந்துக்குள் நொம் எப்படி நுடழய முடியுலமன்று
நிடனத்வதன். பிறகு லசொப்பனந்தொவன? எவ்விதமொ வவொ அந்தப்
லபொந்துக்குள் என் உைம்பு முழுதும் நுடழந்திருக் க் ண்வைன்.
அதற்குள்வள வபொனவுைன் புட ச்சலுமில்ட , லவடியும் நின்று
விட்ைது. மூச்சுத் திணறவுமில்ட , ஆறுதலுண்ைொயிற்று.
'பிடழத்வதொமப்பொ' என்று நிடனத்துக் ல ொண்வைன்.
இவ்வளவுதொன் னவு. இந்தக் னவின் லபொருலளன்ன? இது
என்ன விஷயத்டதக் குறிப்பிடு ின்றது?" என்று
ிருஷ்ணய்யங் ொர் வ ட்ைொர்.

" னவுக்குப் லபொருள் ண்டுபிடித்துச் லசொல்லும் சொஸ்திரம்

எனக்குத் லதரியொது" என்று லசொன்வனன்.

ிருஷ்ணய்யங் ொருக்குத் திருப்தி ஏற்பைவில்ட . நொன் னவு

சொஸ்திரத்திவ வய ஒரு வவடள நம்பிக்ட யில் ொமல்
இருக் ொலமன்று நிடனத்து அவர் ல ொஞ்சம் மு த்டதச்
சிணுக் ினொர். பிறகு லசொல்லு ிறொர்:

"அப்படி நிடனயொவதயுடமயொ, னவுக்குப் லபொருளுண்டு.

ப முடற னவிவ ண்ைது நனவிவ நைப்படத நொன்
பொர்த்திருக் ிவறன்" என்றொர்.

' ொட ச் சுற்றின பொம்பு டித்தொல ொழிய தீரொது' என்று வசனம்

லசொல்லு ிறது. ஆத ொல், நொன் இவருக்கு ஏவதனும் விடை
லசொல் ித்தொன் தீர வவண்டுலமன்று ண்டுபிடித்துக்
ல ொண்வைன். எனவவ பின்வருமொறு லசொன்வனன்:

"அந்த லவடிப்புத்தொன் உ நிட ; அந்த சக்தி மந்திரவம

தொர ம். அந்தப் லபொந்து விடுதட . அதற்குள் நுடழவது
ஷ்ைம். லதய்வ லவடியினொவ தள்ளினொல ொழிய மனிதன்
ஜீவன் முக்தி நிட யில் நுடழய முடியொது. உள்வள நுடழந்து
விட்ைொல் பிறகு அது விஸ்தொரமொன அரண்மடனயொ க்
ொணப்படும். அதற்குள்வள நுடழந்தவர் ளுக்கு அதன் பிறகு
எவ்விதமொன அபொயமுமில்ட . அதற்குள்வள வபொனவர் ள்
உண்டமயொ வவ பிடழத்தொர் ள்" என்று லசொன்வனன்.
 ிருஷ்ணய்யங் ொர் இடதக் வ ட்டு மி வும் சந்வதொஷத்துைன்
விடை லபற்றுச் லசன்றொர்.
--------------

15. புைிய லகாணங்கி

வவதபுரத்தில் ஒரு புது மொதிரிக் குடு குடுப்டபக் ொரன்

புறப்பட்டிருக் ிறொன். உடுக்ட த் தட்டுவதிவ முப்பத்டதந்து
தொளவபதங் ளும், அவற்றிவ ப வித்தியொசங் ளும்
ொட்டு ிறொன். தொள விஷயத்திவ மஹொ ல ட்டிக் ொரன்.
உைம்பு வமவ துணி மூட்டை சுமந்து ல ொண்டு வபொவதில்ட .
நல் லவள்டள வவஷ்டி உடுத்தி, லவள்டளச் சட்டை வபொட்டுக்
ல ொண்டிருக் ிறொன். தட யிவ சிவப்புத் துணியொல் வடளந்து
வடளந்து லபரிய பொட ட்டியிருக் ிறொன். பொட டயப்
பொர்த்தொல் லநல்லூர் அரிசி மூட்டையிவ பொதி மூட்டைடயப்
வபொ ிருக் ிறது. லநற்றியிவ லபரிய குங்குமப் லபொட்டு.
மீ டசயும் ிருதொவுமொ மி வும் விரிந்த லபரிய மு த்துக்கும்
அவனுடைய சிவப்பு நிறத்துக்கும் அந்தக் குங்குமப் லபொட்டு
நன்றொ ப் லபொருந்தியிருக் ிறது. ஆள் லநட்டை தடியன்.
ொ ிவ டஹதரொபொது வஜொடு மொட்டியிருக் ிறொன். வநற்றுக்
ொட யிவ , இவன் நம்முடைய வதி
ீ வழியொ வந்தொன்.
உடுக்ட யிவ தொள விஸ்தொரம் நைக் ிறது. லபரிய
மிருதங் க் ொரன் வவட லசய்வது வபொவ லசய் ிறொன், நல்
ல ட்டிக் ொரன் அவன் லசொன்னொன்-

''குடுகுடு குடுகுடு குடுகுடு குடுகுடு

நல் ொ ம் வருகுது; நல் ொ ம் வருகுது
ஜொதி ள் வசருது, சண்டை ள் லதொட யுது;
லசொல் டி, லசொல் டி சக்தி மொ ொள ீ,
வவதபுரத்தொருக்கு நல் குறி லசொல்லு!
தரித்திரம் வபொகுது, லசல்வம் வருகுது;
படிப்பு வளருது பொவம் லதொட யுது;
படிச்சவன் சூதும் பொவமும் பண்ணினொன்
 வபொவொன்,வபொவொன் ஐவயொலவன்று வபொவொன்.
வவதபுரத்திவ வியொபொரம் லபருகுது
லதொழில் லபருகுது லதொழி ொளி வொழ்வொன்
சரித்திரம் வளருது சூத்திரம் லதரியுது
யந்திரம் லபருகுது தந்திரம் வளருது
மந்திர லமல் ொம் வளருது. வளருது!
குடுகுடு குடுகுடு குடுகுடு குடுகுடு
லசொல் டீ, லசொல் டீ, மட யொள ப வதீ
அந்தரி, வரி,
ீ சண்டிட சூ ி!

இப்படி அவன் லசொல் ிக்ல ொண்வை வபொவடத நொன்

லமத்டதயி ிருந்து வ ட்வைன். இலதன்னைொ புதுடமயொ
இருக் ிறலதன்று ஆச்சரியத்துைன் அவடன நிற் ச்
லசொன்வனன். நின்றொன். ீ வழ இறங் ிப்வபொய், அவடன
ஸமீ பத்திவ அடழத்து ''எந்த ஊர்'' என்று வ ட்வைன். ''சொமி,
குடுகுடுக் ொரனுக்கு ஊவரது, நொவைது? எங்வ வயொ பிறந்வதன்,
எங்வ வயொ வளர்ந்வதன். எங்ல ல் ொவமொ சுற்றிக் ல ொண்டு
வரு ிவறன்'' என்றொன்.

அப்வபொது நொன் லசொன்வனன்

''உன்டனப் பொர்த்தொல் புதுடமயொ த் லதரி ிறது. சொதொரணக்

வ ொணங் ி டளப் வபொ ில்ட . உன்னுடைய
பூர்வவொத்தரங் டளக் கூடிய வடரயில் ஸவிஸ்தொரமொ ச்
லசொல்லு. உனக்கு வநர்த்தியொன சரிட வவஷ்டி
ல ொடுக் ிவறன்'' என்வறன். அப்வபொது குடுகுடுக் ொரன்
லசொல்லு ிறொன்: ''சொமி, நொன் பிறந்த இைம் லதரியொது.
என்னுடைய தொயொர் மு ம் லதரியொது. என்னுடைய
த ப்பனொருக்கு இதுவவ லதொழில், அவர் லதற்குப் பக் த்டதச்
வசர்ந்தவர். ''ஒன்பது ம்பளத்தொர்'' என்ற ஜொதி, எனக்குப் பத்து
வயதொ இருக்கும்வபொது, தஞ்சொவூருக்கு என் த ப்பனொர்
என்டன அடழத்துக் ல ொண்டு வபொனொர். அங்வ டவசூரி
 ண்டு லசத்துப் வபொய்விட்ைொர். பிறகு நொன் இவத
லதொழி ினொல் ஜீவனம் லசய்து ல ொண்டு ப வதசங் ள் சுற்றி
டஹதரொபொத்துக்குப் வபொய்ச் வசர்ந்வதன். அப்வபொது எனக்கு
வயது இருபதிருக்கும். அங்வ ஜொன்ஸன் என்ற துடர
வந்திருந்தொர். நல் மனுஷ்யன். அவன் ஒரு ' ம்லபனி
ஏலஜண்டு' இந்தியொவி ிருந்து தொசி ள், நடுவர், டழக்
கூத்தொடி ள், லசப்பிடு வித்டதக் ொரர், ஜொ க் ொரர் முத ிய ப
லதொழி ொளி டளச் சம்பளம் ல ொடுத்துக் கூட்டிக் ல ொண்டு
வபொய், லவள்டளக் ொர வதசங் ளிவ ,ப இைங் ளில்
கூைொரமடித்து வவடிக்ட ொண்பிப்பது அந்தக் ம்லபனியொரின்
லதொழில். விதிவசத்தினொல் நொன் அந்த ஜொன்ஸன்துடர
ம்லபனியிவ வசர்ந்வதன். இங் ி ொந்து, பிரொன்ஸ் முத ிய
ஐவரொப்பிய வதசங் ளிவ ஸஞ்சொரம் லசய்திருக் ிவறன்.
அலமரிக் ொவுக்குப் வபொயிருக் ிவறன். இரண்டு வருஷங் ளுக்கு
முன்பு சண்டை லதொைங் ினவபொது, வமற்படி ' ம்லபனி' ட ந்து
வபொய் விட்ைது. எங் ளுக்ல ல் ொம் பணம் ல ொடுத்து
இந்தியொவுக்கு அனுப்பி விட்ைொர் ள். உயிருள்ளவடர
வபொஜனத்துக்குப் வபொதும்படியொன பணம் வசர்த்து
டவத்திருக் ிவறன். ஆனொலும், பூர்வ ீ த் லதொழிட க்
ட விடுவது நியொயமில்ட லயன்று நிடனத்து இங்கு வந்த
பின்னும் ப வூர் ளில் சுற்றி, இவத லதொழில் லசய்து
வரு ிவறன்.

ஐவரொப்பொ முத ிய வதசங் ளில் சுற்றின ொ த்தில் மற்றக்

கூத்தொடி டளப் வபொவ வண்
ீ லபொழுது வபொக் ொமல்,
அவ்விைத்துப் பொடஷ டளக் ல ொஞ்சம் படித்து வந்வதன்.
எனக்கு இங் ிலீஷ் நன்றொ த் லதரியும். வவறு சி
பொடஷ ளும் லதரியும், அவன புஸ்த ங் ள்
வொசித்திருக் ிவறன். இங்கு வந்து பொர்க்ட யிவ அவ்விைத்து
ஜனங் டளக் ொட்டிலும் இங்குள்ளவர் ள் ப விஷயங் ளிவ
குடறவு பட்டிருக் ிறொர் ள்.
நம்முடைய பரம்படரத் லதொழிட டவத்துக் ல ொண்வை
ஊரூரொ ப் வபொய் இங்குள்ள ஜனங் ளுக்குக் கூடிய வடர
நியொயங் ள் லசொல் ிக் ல ொண்டு வர ொலமன்று
புறப்பட்டிருக் ிவறன். இது தொன் என்னுடைய விருத்தொந்தம்'
என்றொன்.

ஒரு ஜரிட வவஷ்டி எடுத்துக் ல ொடுக் ப் வபொவனன்; வபொன

தீபொவளிக்கு வொங் ினது; நல் வவஷ்டி.

''சொமி, வவண்டியதில்ட '' என்று லசொல் ிவிட்டு அவன் மறுபடி

உடுக்ட யடித்துக் ல ொண்டு வபொய் விட்ைொன். வபொகும் வபொவத
லசொல்லு ிறொன்:

''குடுகுடு, குடுகுடு, குடுகுடு, குடுகுடு,

சொமிமொர்க்ல ல் ொம் டதரியம் வளருது,
லதொப்டப சுருங்குது; சுறுசுறுப்பு விடளயுது,
எட்டு ச்சுமியும் ஏறி வளருது,
பயந் லதொட யுது, பொவந் லதொட யுது,
சொத்திரம் வளருது, சொதி குடறயுது,
வநத்திரம் திறக்குது, நியொயந் லதரியுது,
படழய பயித்தியம் படீல ன்று லதளியுது,
வரம்
ீ வருகுது, வமன்டம ிடைக்குது,
லசொல் டீ சக்தி, மட யொள ப வதி,
தர்மம் லபருகுது, தர்மம் லபருகுது''

என்று லசொல் ிக் ல ொண்வை வபொனொன். அவன் முதுகுப்

புறத்டத வநொக் ி, லதய்வத்டத நிடனத்து, ஒரு கும்பிடு
வபொட்வைன்.
-------------

16. கடல்

ஒரு நொள் மொட யில் நொன் வவதபுரம் ைற் டரயில்

தனியிைத்தில் மணல் வமவ வபொய்ப்
படுத்துக்ல ொண்டிருந்வதன். ப ில் லநடுந்தூரம் நைந்த
டளப்பினொல் அப்படிவய தூங் ிப் வபொய் விட்வைன். அந்தத்
தூக் த்திவ ண்ை னடவ எழுது ிவறன்.

நடுக் ை ில் ஒரு தீவு; அதனிடைவய லபரிய அரண்மடன.

அரண்மடனக் ருவ சிங் ொரத் வதொட்ைம். அதில் ஒரு
நீவரொடை. அதனருவ புல் ொந் தடர வமல் பதினொறு வயதுள்ள
ஒரு ன்னிட உட் ொர்ந்திருந்தொள். அவள் என்டனக் ண்ை
மொத்திரத்தில் எழுந்து அரண்மடனக்குள் ஓடிப்வபொய் விட்ைொள்.
நொன் அவ்வழிடயப் பின்லதொைர்ந்து லசன்வறன். வபொ ிற
வழியில் ஒரு லபரிய பொம்பு ிைந்தது. என்டனக் ண்ைவுைன்
பைத்டதத் தூக் ி என் வமவ பொய்ந்து டிக் வந்தது. நொன்
ஓடிவனன். அது என்டனத் துரத்திக் ல ொண்டு வந்தது.
ஓடிவயொடிக் ைற் டரக்கு வந்து வசர்ந்வதன். பொம்பு ொலுக்கு
மி வும் சமீ பமொ வந்தது. ைலுக்குள்வள குதித்வதன்.

ை ிவ புயற் ொற்று. ஓரட டயத்தூக் ி மூன்று படனயளவு

தூரம் வமவ எறி ிறது. மற்வறொரட டய மூன்று படனயளவு
பள்ளத்தில் வழ்த்து
ீ ிறது. எப்படிவயொ சொ ொமல் அந்த
அட க்குத் தப்பிவிட்வைன். லநடுவநரத்துக் ப்பொல் அட
அைங் ிற்று. நொன் நீச்சட விைவில்ட .

எப்படிவயொ நீந்திக்ல ொண்டு வரு ிவறன். ஆனொல் டர

லதன்பைவில்ட . பிறகு ட ளில் வநொவுண்ைொயிற்று.
என்னொல் நீந்தமுடியவில்ட . என்னுடைய கு லதய்வத்தின்
லபயடர உச்சரித்வதன். அங்வ ஒரு ிழவன் வதொணி விட்டுக்
ல ொண்டு வந்தொன். "அண்வண, அண்வண, என்டன உன்னுடைய
வதொணியில் ஏற்றிக் ல ொள்ளு. நொன் புயற் ொற்றில் அடிபட்டு
மி வும் லநொந்து வபொயிருக் ிவறன்" என்று லசொன்வனன். அவன்
தனது வதொணியில் ஏற்றிக்ல ொண்ைொன். வதொணிடய விட்டுக்
ல ொண்டு ை ிவ வபொ ிவறொம்; வபொ ிவறொம்; வழி
லதொட யவவயில்ட . "அண்வண, டர வசர இன்னும்
எத்தடன ொ ம் லசல்லும்? எனக்குப் பசி ண் அடைக் ிறவத.
நொன் என்ன லசய்வவன்?" என்று லசொன்வனன்.

அந்தக் ிழவன் தின்பதற்குக் ல ொஞ்சம் அரிசி மொவும், ஒரு

மிைறு தண்ண ீரும் ல ொடுத்தொன். இடளப்பொறி அப்படிவய
ண்ணயர்ந்வதன். ( னவுக்குள்வள ஒரு தூக் ம்.) ல ொஞ்சம்
ஆயொசம் லதளிந்தவுைவன ண்டண விழித்துப் பொர்த்வதன்;
டர லதரிந்தது. ிழவன் என்டனக் டரயில் யிறக் ி விட்டு,
மறுபடி தனது வதொணிடயக் ை ிவ லசலுத்திக்ல ொண்டு
வபொனொன்.

நொன் அவனிைம் ஏலதல் ொவமொ வ ள்வி வ ட்வைன். அவன்

ஒன்றுக்கும் மறுலமொழி லசொல் வில்ட . ண்ணுக்ல ட்டும்
வடர அவன் வதொணிடயப் பொர்த்துக் ல ொண்டிருந்வதன். மறுபடி
அந்தத் தீவுக்குள் ல ொஞ்ச தூரம் வபொனவுைவன படழய
அரண்மடன லதரிந்தது. அதனருவ சிங் ொரத் வதொட்ைம், அந்த
நீவரொடை, அந்தப் லபண்ணும் முன்வபொ வவ புல் ொந்
தடரவமல் உட் ொர்ந்து ல ொண்டிருக் ிறொள். என்டனக்
ண்ைவுைன் மறுபடி லயழுந்து தன் வட்டை
ீ வநொக் ி
வயொடினொள்.

நொன் லதொைர்ந்து வபொ வில்ட .

லதொைர்ந்து வபொனொல் முன்வபொ வவ வழியில் பொம்பு

ிைக்குலமன்று நிடனத்து மி வும் பயங்ல ொண்ைவனொய்,
அதிவவ மொ க் ைற் டரடய வநொக் ி ஓடிச் லசன்வறன். ஓடும்
வபொவத பொம்பு துரத்திக்ல ொண்டு வரு ிறதொ என்று ப முடற
திரும்பிப் பொர்த்வதன். பொம்பு வரவில்ட . டரக்கு வந்து
வசர்ந்தவுைவன இந்தத் தீவி ிருந்து எப்படிவயனும் லவளிவயறிப்
வபொ ொலமன்று வயொசித்வதன். அந்தப் லபண் யொலரன்று
லதரிந்து ல ொண்டு பிறகு தொன் அந்தத் தீவி ிருந்து புறப்பை
வவண்டுலமன்று மற்லறொரு வயொசடன யுண்ைொயிற்று.
அப்வபொது பசியும் டளப்பும் அதி மொ இருந்தபடியொல்
அவற்டறத் தீர்க் ஏவதனும் வழியுண்ைொ என்று சுற்றிப்
பொர்த்வதன். டர வயொரமொ வவ லநடுந்தூரம் நைந்து வந்தவபொது
அங்வ ஒரு குடிடச லதன்பட்ைது.

அந்தக் குடிடசக்குள்வள வபொய் நுடழந்வதன். அதற்குள்வள ஒரு

பிள்டளயொர் டவத்திருந்தது.

அந்த மூர்த்தியின் முன்வன ஓர் இட யில் வசொறு, றி,

பொயசம், பக்ஷணம் முத ியனவும், ஒரு குைத்தில் நீரும்,
பக் த்தில் புஷ்பம், சந்தனம் முத ிய பூஜொ திரவியங் ளும்
டவத்திருக் க் ண்வைன். எனது பசியின் ல ொடுடமயினொல்
அந்த ஆ ொரத்டதத் தின்று விை ொலமன்று வயொசித்வதன். பிறகு
சிந்தடன பண்ணிப் பொர்த்வதன். 'வபொன ஜன்மத்தில் என்ன
பொவம் பண்ணிவயொ இந்த ஜன்மத்தில் இந்தத் தீவில் வரவும்,
இத்தடனக் ஷ்ைப்பைவும் ஏதுவுண்ைொயிற்று. இப்வபொது பசித்
துன்பத்டதப் லபரிதொ எண்ணி எந்த ம ொவனொ சுவொமி
பூடஜக் ொ டவத்திருக்கும் திருவமுடத அப ரித்தொல்,
இன்னும் பொவம் வமற்படும். ஆத ொல் அந்தக் ொரியம் லசய்யக்
கூைொது என்று தீர்மொனம் லசய்து ல ொண்வைன்.

பசி தொங் வில்ட .

நொவம பூடஜ டநவவத்தியம் முடித்து விட்டுப் பிறகு அந்த

உணடவக் ல ொள்ள ொ லமன்று நிடனத்து ஸ்நொனம் லசய்ய
இைம் ிடைக்குமொ என்று பொர்க்கும் லபொருட்டு லவளிவய வந்து
சிறிது தூரம் சுற்றிப்பொர்த்ததில் அங்வ ஒரு சுடனயிருந்தது.
அதில் ஸ்நொனம் லசய்து ஸந்தி முத ிய ர்மங் டள முடித்து
விட்டு மறுபடி குடிடசக்குள் வபொய்ப் பொர்க்ட யில் பிள்டளயொர்
மொத்திரந்தொனிருந்தது.

வசொறு வடை தண்ண ீர் பூ சந்தனம் ஒன்டறயும் ொணவில்ட .

எனக்கு வயிற்லறரிச்சல் லபொறுக் முடியவில்ட .
"பிள்டளயொவர, பிள்டளயொவர, உமக்கு எங் ள் வவதபுரி
வசர்ந்தவுைவன முப்பத்து மூன்று வதங் ொய் உடைத்துப் பூடஜ
லசய் ிவறன். எனக் ிந்த ஆபத்து வநரத்தில் உதவி லசய்ய
மொட்டீரொ?" என்று வவண்டி வருத்தப்பட்வைன்.

இந்த நிட யில் எனது னவு தடைப்பட்ைது. ப

குழப்பங் ளுண்ைொயின; லசய்தி நிடனப்பில்ட . பிறகு
மறுபடியும் நொன் ை ட ளின்மீ து மிதந்து லசல்வது
ண்வைன். யு ப் பிரளயம் வபொ வவயிருந்தது. என் ட ள்
புடைத்தன. ண் லதரியவில்ட . பிரக் ிடன சரியில்ட .

ைட த் திவட திவட யொ உடைத்து நொசம் லசய்துவிை

வவண்டுலமன்ற வநொக் த்துைன் வொயு புடைப்பது வபொ ிருந்தது:
அவத சமயத்தில் எனதுைம்டபக் ை ட ள் பந்தொடின.

என்னுயிடரக் ொ தூதர் பந்தொடுவதுவபொல் வதொன்றிற்று.

அப்வபொது மீ ண்டும் கு சக்தியின் லபயடர உச்சரித்து,
விநொய டர நிடனத்தும் "பிள்டளயொவர, என்டன வவதபுரத்துக்
டர வசர்த்துவிட்ைொல் உமக்கு மூவொயிரத்து முந்நூறு
வதங் ொய் உடைக் ிவறன். ொப்பொற்ற வவண்டும், ொப்பொற்ற
வவண்டும்" என்று என்டன அறியொமல் கூவிவனன்.

சிறிதுவநரத்துக்குள் புயற் ொற்று நின்றது: அங்வ ஒரு வதொணி

வந்தது; வதொணியின் அழகு லசொல் ி முடியொது. மயில்
மு ப்பும், லபொன்னிறமும் ல ொண்ைதொய் அன்னம் நீந்தி வருவது
வபொ லமதுவொ என்னரு ில் வந்த அத்வதொணியிடைவய ஒரு
மறக்குமொரன் ஆசனமிட்டு வற்றிருந்தொன்.
ீ அவன்
மு த்திலனொளி தீ லயொளி வபொவ விளங் ிற்று. வதொணிடயக்
ண்ைவுைவன நொன் ட கூப்பிவனன். அப்வபொது
வதொணிக் ொரனிைம் என்டன வயற்றிக் ல ொள்ளும்படி அவன்
ட்ைடளயிட்ைொன். அவர் ள் என்டன வயற்றிக் ல ொண்ைனர்.

அந்தத் வதொணியில் ஏறினவுைவன என் உைம்பிலும்,

மனதிலுமிருந்த துன்பங் லளல் ொம் நீங் ிப் வபொயின. என்
உைம்டபப் பொர்த்தொல் ரொஜொவுடை தரித்திருக் ிறது. பதினொறு
வயது பிள்டளயொ வவ நொனுமிருந்வதன். வதொணியிடையிருந்த
மன்னன் ரத்திவ வவல் லதரிந்தது. அப்வபொது ண்டண
விழித்வதன். வவதபுரத்துக் ைற் டர, மொட வவடள;
மணல்மீ து நொன் படுத்திருப்பது ண்வைன்.

நம்பிக்ட யுண்ைொ வில்ட . ண்டண நன்றொ த் துடைத்துப்

பொர்த்வதன். தீவும், புயற் ொற்றும், னலவன்று லதரிந்து
ல ொண்வைன். அந்தத் தீவில் என்டனக் ண்ைவுைன் ஓடி
மடறந்த லபண்ணின் வடிவம் என் ண் முன்வன நிற்பது
வபொ ிருந்தது. பிறகு வதொணியிவ ண்ை மன்னன் வடிவம்
லதரிந்தது... வடு
ீ வந்து வசர்ந்வதன்.

வவதபுரத்தில் லமௌனச் சொமியொர் என்லறொருவர் இருக் ிறொர்.

அவரிைம் னடவச் லசொல் ி, அந்தத் தீவிவ ண்ை லபண்
யொலரன்று வ ட்வைன். "உன்டன யொர் ொப்பொற்றியலதன்படத நீ
அறியவில்ட . அந்தப் லபண் உன்னிைம் அன்பு ல ொண்ைொள்.

இரண்ைொம் முடற வதொணியிவ வதொன்றிய இளவரசன்

ட யில் ஒரு வவல் இருந்தது ண்ைடனயொ? அதுவவ உனக்குப்
லபண்ணொ த் வதொன்றிற்று. உன்டனக் வட க் ை ில்
வழ்த்திய
ீ லபண்வண பிறகு வவ ொ த் வதொன்றி உன்டனக்
ொத்தொள்" என்று லசொன்னொர்.

சக்திவய வவல ன்றும் அதுவவ உயிருக்கு நல்

துடணலயன்றும் லதரிந்து ல ொண்வைன். சீக் ிரத்தில் நல்
நொள் பொர்த்து வவதபுரத்திலுள்ள ஏடழப் பிள்டளயொருக்கு
மூவொயிரத்து முந்நூறு வதங் ொய் உடைக் வவண்டுலமன்று
தீர்மொனம் லசய்திருக் ிவறன்.
---

17. கடற்கதரயாண்டி
ஒரு நொள், நடுப்ப ல் வநரத்திவ , நொன் வவதபுரத்தில் ைற் டர
மண ின் வமல் அட க்கு எதிவர வபொய் உட் ொர்ந்திருந்வதன்.
ொட முத ொ வவ வொனத்டத வம ங் ள் மூடி மந்தொரமொ
இருந்தபடியொல் மணல் சுைவில்ட . உச்சிக்கு வநவர சூரியன்.
வம ப் பை த்துக்குட்பட்டு சந்வத த்தொல் மடறக் ப்பட்ை
ஞொனத்டதப்வபொல் ஒளி குன்றியிருந்தொன். அட ள் எதிவர
வமொதின. வை ீ ழ்த் திடசயி ிருந்து சில்ல ன்ற குளிர்ந்த
ொற்று வசிற்று.
ீ

குருட்டு லவயில் ைல்மீ து படுவதனொல், அட டளப்

பொர்க்கும் வபொது ல ொஞ்சம் ண் கூசிற்று. சிறிது லதொட யில்
ஒரு லவளி நொட்டு வியொபொரக் ப்பல் வந்து நின்றது. நொனும்
லபொழுது வபொ ொமல், ஒரு வதொணிப்புறத்திவ யிருந்து
ைட யும் அட டயயும் பற்றி வயொசடன லசய்து
ல ொண்டிருந்வதன். 'அைொ! ஓ-யொ-மல், ஓயொமல், எப்வபொதும்
இப்படி ஓ மிடு ிறவத! எத்தடன யு ங் ளொயிற்வறொ!
விதியன்வறொ! விதியன்வறொ இந்தக் ைட இப்படியொட்டுவது?
விதியின் வ ிடம லபரிது.

'விதியினொல் அண்ைவ ொடி ள் சுழல் ின்றன. விதிப்படிவய

அணுக் ள் ச ிக் ின்றன. மனுஷ்யர், வதவர், அசுரர் முத ிய
ப வ ொடி ஜீவரொசி ளின் மனங் ளும், லசயல் ளும் விதிப்படி
நைக் ின்றன. இந்த சூரியன் விதிக்குக் ட்டுப்பட்டிருக் ிறொன்.
வம ங் லளல் ொம் விதிப்படி பிறந்து, விதிப்படி வயொடி, விதிப்படி
மொய் ின்றன. இவ்வொறு வயொசடன லசய்து
ல ொண்டிருக்ட யிவ அங்ல ொரு வயொ ி வந்தொர்.

இவருக்கு வவதபுரத்தொர் ைற் டரயொண்டி என்று லபயர்

லசொல்லுவொர் ள். ஏடழ ள் இவடரப் லபரிய சித்தலரன்றும்,
ஞொனி லயன்றும் ல ொண்ைொடுவொர் ள். ண்ை இைத்தில் வசொறு
வொங் ித் தின்பொர்: லவயில் மடழ பொர்ப்பது ிடையொது. சி
மொதங் ள் ஓரூரில் இருப்பொர், பிறகு வவலறங்வ னும் வபொய்,
ஓரிரண்டு வருஷங் ளுக்குப் பின் திரும்பி வருவொர்.
இவருடைய தட லயல் ொம் சடை, அடரயில ொரு
ொவித்துணி, வவதபுரத்திவ தங்கும் நொட் ளிவ இவர்
லபரும்பொலும் ைவ ொரத்தில் உ ொவிக் ல ொண்டிருப்பொர்.
அல் து வதொணி ளுக்குள்வள படுத்துத் தூங்குவொர். இந்தக்
ைற் டர யொண்டி நடுப்ப ில் நொன் அட டளப் பொர்த்து
வயொசடன லசய்வது ண்டு புன்சிரிப்புைன் வந்து என்னருவ
மண ின் வமல் உட் ொர்ந்து ல ொண்டு, "என்ன வயொசடன
லசய் ிறொய்?" என்று வ ட்ைொர்.

"விதிடயப்பற்றி வயொசடன லசய் ிவறன்" என்வறன்.

"யொருடைய விதிடய?" என்று வ ட்ைொர்.

"என்னுடைய விதிடய, உம்முடைய விதிடய; இந்தக் ை ின்
விதிடய, இந்த உ த்தின் விதிடய" என்று லசொன்வனன்.
அப்வபொது ைற் டரயொண்டி லசொல்லு ிறொர்:

"தம்பி, உனக்கும், ைலுக்கும், உ த்துக்கும் விதி தட வன்.

எனக்கு விதி ிடையொது; ஆத ொல் உங் ள் கூட்ைத்தில்
என்டனச் வசர்த்துப் வபசொவத" என்றொர்.

"எதனொவ ?" என்று வ ட்வைன்!

அப்வபொது அந்த வயொ ி மி வும் உரத்த குர ில், ைவ ொடச

தணியும்படி பின்வரும் பொட்டை ஆச்சரியமொன நொட்டை
ரொ த்தில் பொடினொர்.

வசல்பட் ைழிந்தது
லசந்தூர் வயற்லபொழில்; வதங் ைம்பின்
மொல்பட் ைழிந்தது
பூங்ல ொடி யொர்மனம் மொமயிவ ொன்
வவல் பட் ைழிந்தது
வவட யும் சூரனும் லவற்புமவன்
 ொல்பட் ைழிந்ததிங்
ல ன்றட வம யன் ட ல ொழுந்வத!

ந்தர ங் ொரத்தில் நொன் ப முடற படித்திருக்கும் வமற்படி

பொட்டை அந்த வயொ ி பொடும்வபொது, எனக்கும் புதிதொ இருந்தது.
வமல ல் ொம் புள முண்ைொய்விட்ைது. முத ிரண்ைடி
சொதொரணமொ உட் ொர்ந்து லசொன்னொர். மூன்றொவது பதம்
லசொல்லுட யில் எழுந்து நின்று ல ொண்ைொர். ண்ணும்,
மு மும் ஒளில ொண்டு ஆவவசம் ஏறிப் வபொய்விட்ைது. "வவல்
பட்ைழிந்தது வவட ( ைல்)" என்று லசொல்லும்வபொது சுட்டு
விர ொல் ைட க் குறித்துக் ொட்டினொர். ைல்
நடுங்குவதுவபொல் என் ண்ணுக்குப் பு ப்பட்ைது.

பிறகு லசொன்னொர்:

லதய்வத்தின் வவ ொவ ைல் உடைந்தது. மட

தூளொய்விட்ைது. சூரபத்மன் சிதறிப்வபொனொன். அந்த
முரு னுடைய திருவடி என் முடிமீ து லதொட்ைது, நொன்
விடுதட ல ொண்வைன். விடுதட ப் பட்ைது பொச விடன
வி ங்வ ."

இங்ஙனம் அவர் லசொல் ிக் ல ொண்டிருக்ட யில் மடழ

வந்துவிட்ைது. நொலனழுந்து வட்டுக்குப்
ீ புறப்பட்வைன். அவர்
அப்படிவய அட யில் இறங் ி ஸ்நொனம் லசய்யப் வபொனொர்.
நொன் மணட க் ைந்து சொட யில் ஏறும்வபொது,
ைற்புறத்தி ிருந்து சிங் த்தின் ஒ ி வபொவ , 'விடுதட ;
விடுதட ; விடுதட ' என்ற ஒ ி வ ட்ைது.
-----------

18. லசய்தக

வவதபுரத்தில் வவதபுரீசர் ஆ யம் என்ற சிவன் வ ொவில்

இருக் ிறது. அந்தக் வ ொவி ில் எழுந்தருளியிருக்கும்
சுப்ரமணியக் ைவுளுக்குப் ப அடியொர் ரத்தினமிடழத்த வவல்
சொத்தும் ிரிடய லசன்ற திங் ட் ிழடம மொட யிவ
நி ழ்ந்தது. அன்று ொட யில் சுவொமிக்குப் ப விதமொன
அபிவஷ ங் ள் நைந்தன. சந்தனொபிவஷ ம் நைக்கும் சமயத்தில்
நொன் சந்நிதிக்குப் வபொய்ச் வசர்ந்வதன். எனக்கு முன்னொ வவ
என்னுடைய சிவந ிதர் பிரமரொய அய்யர் அங்கு வந்து தரிசனம்
பண்ணிக் ல ொண்டிருந்தொர்.

"சூரபத்மடன அடித்த உஷ்ணம் அமரும் லபொருட்ைொ

எம்லபருமொன் சந்தனொபிவஷ ம் லசய்து ல ொள்ளு ிறொன்" என்று
பிரமரொய அய்யர் லசொன்னொர். அங்வ ஒரு பிச்சி (பித்துப்
பிடித்துக் ல ொண்ைவள் வபொவ ொணப்பட்ை லபண்) வந்து
ந்தர் ஷஷ்டி வசம் லசொல் ிக்ல ொண்டு சந்நிதியிவ நின்று
நர்த்தனம் லசய்தொள். இந்த விவனொதலமல் ொம் ண்டு பிறகு
தீபொரொதடன வசவித்துவிட்டு நொனும் பிரமரொய அய்யரும்
திருக்குளத்துக் டர மண்ைபத்திவ வபொய் உட் ொர்ந்வதொம்.

அங்வ விடுதட டயப் பற்றி பிரமரொய அய்யர் என்னிைம் சி

வ ள்வி ள் வ ட்ைொர். பிறகு நொட்டியத்டதப் பற்றிக் ல ொஞ்சம்
சம்பொஷடண நைந்தது. சங் ீ தத்தில் நம்மவர் தற் ொ த்தில்
வசொ ரசம், சிங் ொர ரசம் என்ற இரண்டு மொத்திரம் டவத்துக்
ல ொண்டு மற்ற ஏடழயும் மறந்துவிட்ைது வபொ ,
நொட்டியத்திலும் வசொ ம் சிங் ொரம் இரண்டுதொன்
டவத்திருக் ிறொர் ள். மற்ற ஏழும் ஏறக்குடறய
ிருஷ்ணொர்ப்பணம் என்று ப விதமொ ப் வபசினொர்.

"நொட்டியம் மி வும் வம ொன லதொழில். இப்வபொது அந்தத்

லதொழிட நமது நொட்டில் தொசி ள் மொத்திரவம லசய் ிறொர் ள்.
முற் ொ த்தில் அரசர் ஆடுவதுண்டு. பக்தர் ஆடுவது வ ொ
பிரசித்தம். ண்ணன் பொம்பின் வமலும், சிவன்சிற்சடபயிலும்
ஆடுதல் ண்வைொம். ணபதி, முரு ன், சக்தி முத ிய
லதய்வங் ளுக்ல ல் ொம் தனித்தனிவய பிரத்திவய மொன கூத்து
வட ள் சொஸ்திரங் ளிவ லசொல் ப்பட்டிருக் ின்றன.
 வட டய லவல்லுதல் குறி. வட நீங் ினொல் ஆட்ைமும்
பொட்ைமும் இயற்ட யிவ பிறக்கும். பூர்வ ீ ரொஜொக் ள்
அனுபவித்த சு மும் அடைந்த வமன்டமயும் இக் ொ த்தில்
இல்ட . ரொஜவயொ ியொனொல் அவனுக்கு நொட்டியம் முத ிய
லதய்வக் ட ள் இயற்ட யிவ சித்தியொகும்."

இங்ஙனம் பிரமரொய அய்யர் வபசிக்ல ொண்டிருக்ட யில்

அவ்விைத்துக்கு வமற்படி வ ொயில் தர்ம ர்த்தொவொ ிய வரப்ப
ீ
முத ியொரும் வந்து வசர்ந்தொர். வரப்ப
ீ முத ியொர் நல் தீரர்;
ப லபரிய ொரியங் டள எடுத்துச் சொதித்தவர். இவருடைய
குமொரன் ம ொ வரலனன்று
ீ வபொர்க் ளத்தில்
ீ ர்த்தியடைந்திருக் ிறொன். இவர் வந்தவுைவன சம்பொஷடண
ல ொஞ்சம் மொறுபட்ைது. ஏவதவதொ விஷயங் ள் வபசிக்
ல ொண்டிருந்தொர் ள். அப்வபொது வ ொவில் பணிவிடைக் ொரன்
ஒருவன் ட யிவ மஞ்சள் ொயிதங் ள் ல ொண்டு வந்து
ஆளுக்ல ொன்று வதம்
ீ ல ொடுத்தொன். அலதன்ன
ொ ிதலமன்றொல், அன்று மொட வ ொயி ில் நைக் ப்வபொ ிற
லபரிய பொடளயம் மைொதிபதியின் உபந்நியொசத்துக்கு எல் ொரும்
வந்து "சிறப்பிக் வவண்டும்" என்ற அடழப்புக் ொயிதம்.

அந்தக் ொயிதத்தின் மகுைத்தில் ஒரு விருத்தம்

எழுதியிருந்தது. அவ்விருத்தத்தின் பின்னிரண்ைடி ள்
பின்வருமொறு:

வதொட வமல் உ வும் ந்தன்

சுைர்க் ரத்திருக்கும் லவற்றி
வொட வய சுமக்கும் வவட
வணங்குவ லதமக்கு வவட .

(மயி ின் வமவ உ வு ின்ற ந்தனுடைய ட யில் லவற்றி

மொட சூடி நிற்கும் வவ ொயுதத்டத வணங்குவவத
நம்முடைய லதொழில்.)
இவ்விரண்டு பொதங் டளயும் படித்துப் பொர்த்துவிட்டு பிரமரொய
அய்யர் "நல் பொட்டு" என்றொர். வரப்ப
ீ முத ியொர்
பின்வருமொறு பிரசங் ம் லசய்ய ொனொர்:

"வ ளும் ொளிதொஸவர, பிரமரொய அய்யவர, நீரும் வ ளும்.

லதய்வத்டதப் வபொற்றுவவத நம்முடைய வவட லயன்றும்,
அடதத் தவிர நமக்கு வவறு எவ்விதமொன லதொழிலும்
ிடையொலதன்றும் லசொல் ிக் ல ொண்டிருப்வபொர் வசொம்பரில்
முழு ிப் வபொய்த் தம்முடைய வொணொடளயும் வணொ
ீ ச் லசய்து
பிறடரயும் ல டுக் ிறொர் ள். லசய்ட பிரதொனம். லசய்ட டய
விடுதல் பொவம். ைவுள் நமக்கு ஐம்பு ன் டளயும்,
அறிடவயும் ல ொடுத்து எப்வபொதும் உடழப்பினொவ வய
தனக்கும் பிறர்க்கும் நன்டம வதடும்படி ஏற்பொடு
லசய்திருக் ிறொர். அதற்கு மொறொ ச் லசய்ட யற்றுச் சும்மொ
இருப்படத இன்பலமன்று நிடனப்வபொர் நொசத்டத
அடைவொர் ள். லதய்வம், ிய்வம் எல் ொம் வண்
ீ வபச்சு.
வவட லசய்தவன் பிடழப்பொன்; வவட லசய்யொதவன்
லசத்துப் வபொவொன்" என்றொர்.

அப்வபொது பிரமரொய அய்யர்:

"வசொம்வபறி லதய்வத்தின் லபயடர ஒரு மு ொந்தரமொ க்

ொட்டித் தன்னுடைய வசொம்பட ஆதரிப்பதொ ச் லசொன்ன ீர் ள்;
இருக் ொம். அதனொவ லதய்வத்டத நம்பிச் லசய்ட ப்
லபொறுப்பில் ொமல் இருப்வபொலரல் ொம் வசொம்வபறி லளன்று
நிடனப்பது குற்றம். உண்டம அப்படியில்ட . இயற்ட யின்
வ ிடமயிவ இயற்ட யின் ல ொள்ட ப்படி, இயற்ட வய
மனிதரின் லசயல் டளலயல் ொம் நைத்து ிறொன். இது மறுக்
முடியொத சத்தியம். இடத உணர்ந்தவன் ஞொனி: இந்த
ஞொனமுண்ைொ ித் தொன் லசய்யும் லசய்ட ளுக்குத் தொன்
லபொறுப்பில்ட லயன்றும் லதய்வவம லபொறுப்லபன்றும் லதரிந்து
ல ொண்டு நைக்கும் லபரிவயொர் வசொம்ப ிவ முழு ிக்
 ிைப்பதில்ட . அவர் ள் அக்னிடயப் வபொவ லதொழில்
லசய்வொர் ள். எப்வபொதும் ஆனந்தத்திவ இருப்பதனொல்
அவர் ளிைம் அற்புதமொன சக்தி ள் பிறக்கும். அந்த
சக்தி டளக் ல ொண்டு அவர் ள் லசய்யும் லதொழில்
உ த்தொருக்குக் ணக் ிை முடியொத நன்டம டளச் லசய்யும்.
ப வொன் ீ டதயிவ என்ன லசொல்லு ிறொர்? லதய்வவம
லசய் ிறது. தொன் லசய்வதொ நிடனப்பவன் மூைன். ஆத ொவ
முன்பின் வயொசடன லசய்யொமல் அப்வபொதப்வபொது வநரிடும்
தர்மத்டத அனல் வபொவ லசய்ய வவண்டும். ஆத ொல், வஹ
அர்ஜுனொ!

வில் ிடன லயைைொ-ட யில்

வில் ிடன லயைைொ-அந்தப்
புல் ியர் கூட்ைத்டதப் பூழ்தி லசய்திைைொ!
வொடி நில் ொவத- மனம்
வொடி நில் ொவத-லவறும்
வபடியர் ஞொனப் பிதற்றல் லசொல் ொவத!
ஒன்றுள துண்டம-என்றும்
ஒன்றுள துண்டம-அடதக்
ல ொன்றி லைொணொது குடறத்த ல ொண்ணொது!
துன்பமுமில்ட -ல ொடுந்
துன்பமுமில்ட -அதில்
இன்பமுமில்ட பிற பிறப் பில்ட !
படை ளுந் தீண்ைொ-அடதப்
படை ளுந் தீண்ைொ-அனல்
சுைவு லமொண்ணொது புனல் நடனயொது!
லசய்தலுன் ைவன-அறம்
லசய்தலுன் ைவன-அதில்
எய்துறும் விடளவினில் எண்ணம் டவக் ொத
வில் ிடன லயைைொ

என்று ப வொன் லசொன்னொர்.

ஆத ொல் ப வொனுக்குத் லதொழிவ லபொறுப்பில்ட . ஆனொல்
லதொழிலுண்டு. அது லதய்வத்தொவ ல ொடுக் ப்படும்
உண்டமயொன லதய்வ பக்தி யுடையவர் ள் லசய்யும்
லசய்ட யினொல் ிருதயு ம் விடளயும். அவர் ள் எவ்விதமொன
லசய்ட யும் தமக்கு வவண்டியதில்ட லயன்று உதறி
விட்ைவுைவன ப வொன் அவர் டளக் ருவியொ க் ல ொண்டு
ம த்தொன லசய்ட டளச் லசய்வொன்" என்று பிரமரொய அய்யர்
லசொன்னொர்.

அப்வபொது வரப்ப
ீ முத ியொர் என்டன வநொக் ி "உமது
ருத்லதன்ன?" என்று வ ட்ைொர். நொன் "எனக்ல னச் லசயல்
யொலதொன்றுமில்ட " என்ற முன்வனொர் பொைட எடுத்துச்
லசொல் ி, சக்தி நொமத்டதக் கூறி "நொன் லசய்ட யற்று
நிற் ிவறன். பரொசக்தி என் மூ மொ எது லசய்வித்தொலும்
அவளுடைய இஷ்ைவம யன்றி என்னுடைய இஷ்ைமில்ட "
என்வறன்.

இந்தச் சமயத்தில் தண்ைபொணிக்குப் பூடஜ நைந்து

தீபொரொதடனயொய்க் ல ொண்டிருப்பதொ ஒருவன் வந்து
லசொன்னொன். எல் ொரும் எழுந்து வசவிக் ப் புறப்பட்வைொம்.
சடப ட ந்தது.
--------------

19. சும்மா

வநற்று சொயங் ொ ம் நொன் தனியொ மூன்றொவது லமத்டதயில்

ஏறி உட் ொர்ந்திருந்வதன். நொன் இருக்கும் வட்டில்
ீ இரண்ைொவது
லமத்டதயி ிருந்து மூன்றொம் லமத்டதக்கு ஏணி ிடையொது.
குைக்கூ ி வடு.
ீ அந்த வட்டுச்
ீ லசட்டியொரிைம் படி (ஏணி)
ட்டும்படி எத்தடனவயொ தரம் லசொன்வனன். அவர்
இன்டறக் ொ ட்டும், நொடளக் ொ ட்டும் என்று நொடளக் ைத்திக்
ல ொண்டு வரு ிறொர். ஆத ொல் மூன்றொம் லமத்டதக்கு
ஏறிப்வபொவது மி வும் சிரமம். சிறிய ட ச்சுவர்வமல்
ஏறிக்ல ொண்டு அங் ிருந்து ஒரு ஆள் உயரம் உந்த வவண்டும்.
மூன்றொங் ட்டின் சுவவரொரத்டதக் ட யொல் பிடித்துக் ல ொண்டு
ட ச்சுவர் வம ிருந்து உந்தும்வபொது ல ொஞ்சம் ட
வழுக் ிவிட்ைொல் ஒன்றடர ஆள் உயரம் ீ வழ விழுந்து வமவ
ொயம்படும்.

நொன் தனிடமடய விரும்புவவொன். ஆத ொல், சிரமப்பட்வைறி

அடிக் டி மூன்றொங் ட்டிவ வபொய் உட் ொர்ந்திருப்பது வழக் ம்.
இந்த மொர் ழி மொதத்தில் குளிர் அதி மொனபடியொல் லவயில்
ொய்வதற்கும் இது இதமொகும். இங்ஙனம் வநற்று மொட , நொன்
லவயில் ொய்ந்து ல ொண்டிருக்ட யிவ குள்ளச் சொமியொரும்
வவணு முத ியும் வந்து வசர்ந்தொர் ள். அவர் ள்
இரண்ைொங் ட்டு லவளி முற்றத்தில் வந்து நின்று ல ொண்டு
என்டனக் ட தட்டிக் கூப்பிட்ைொர் ள். நொன் இறங் ி வரும்
லபொருட்ைொ வவஷ்டிடய இடுப்பில் வரிந்து ட்டிவனன்.
அதற்குள் குள்ளச் சொமியொர் என்டன வநொக் ி "நீ அங்வ வய
இரு, நொங் ள் வரு ிவறொம்" என்று லசொன்னொர்.

இந்தக் குள்ளச் சொமியொடரப் பற்றி முன்லனொருமுடற

எழுதியிருப்பது ஞொப மிருக் ொம். இவர் ியு ஜைபரதர்
ம ொ ஞொனி, சர்வஜீவ தயொபரன், ரொஜவயொ த்தொல் மூச்டசக்
ட்டி ஆளு ிற ம ொன். இவர் பொர்ப்பதற்குப் பிச்டசக் ொரன்
வபொவ ந்டதடய உடுத்திக் ல ொண்டு லதருக் ளில்
உ ொவுவொர். இவருடைய ம ிடம ஸ்திரி ளுக்கும்
குழந்டத ளுக்கும் மொத்திரம் எப்படிவயொ லதரிந்திருக் ிறது.
லதருவில் இவர் நைந்து லசல்லுட யில் ஸ்திரீ ள் பொர்த்து
இவடரக் ட லயடுத்துக் கும்பிடுவொர் ள். குழந்டத லளல் ொம்
இவடரக் ண்ைவுைன் தொடய வநொக் ி ஓடுவது வபொவ ஓடி
இவருடைய முழங் ொட வமொர்ந்து பொர்க்கும். இவர் வபடத
சிரிப்புச் சிரித்துக் குழந்டத டள உச்சி வமொந்து பொர்ப்பொர்.
ஆனொல் சொமொனிய ஜனங் ளுக்கு அவருடைய உண்டமயொன
ம ிடம லதரியமொட்ைொது. ண்மூடித் திறக்கு முன்னொ வவ
ட ச்சுவர் வமல் ஒரு பொய்ச்சல் பொய்ந்து அங் ிருந்து வமல்
லமத்டதக்கு இரண்ைொம் பொய்ச்ச ில் வந்து விட்ைொர். இவடரப்
பொர்த்து இவர் வபொவ தொனும் லசய்ய வவண்டுலமன்ற
எண்ணங் ல ொண்ைவரொய் வவணு முத ியொர் ஜொக் ிரடதயொ
ஏறொமல் தொனும் பொய்ந்தொர். ட ப்பிடிச் சுவர் வமல் சரியொ ப்
பொய்ந்துவிட்ைொர். அங் ிருந்து வமல் லமத்டதக்குப் பொய்ட யில்
எப்படிவயொ இைறித் லதொப்லபன்று ீ வழ விழுந்தொர்.

இடுப்பிவ யும் முழங் ொ ிவ யும் ப மொன அடி; ஊடமக்

ொயம். என் வபொன்றவர் ளுக்கு அப்படி அடிபட்ைொல் எட்டு நொள்
எழுந்திருக் முடியொது. ஆனொல் வவணு முத ியொர் நல்
தடியர். "ல ொட்ைொபுளி ஆசொமி." ஆத ொல் சி
நிமிஷங் ளுக்குள்வள ஒருவொறு வநொடவப் லபொறுத்துக்
ல ொண்டு மறுபடி ஏறத் லதொைங் ினொர்.

குள்ளச் சொமியொர் அப்வபொது என்டன வநொக் ி, "நொமும் ீ வழ

இறங் ிப் வபொ ொம்" என்று லசொன்னொர். சரிலயன்று நொங் ள்
வவணு முத ியொடர ஏற வவண்ைொலமன்று தடுத்து விட்டுக்
ீ வழ இறங் ி வந்வதொம். இரண்ைொங் ட்டு லவளி
முற்றத்திவ வய மூன்று நொற் ொ ி ள் ல ொண்டு வபொட்டு
உட் ொர்ந்து ல ொண்வைொம்.

அப்வபொது வவணு முத ியொர் என்டன வநொக் ி "அங்வ

தனியொ ஹனுமொடரப் வபொ ப் வபொய்த் லதொத்திக் ல ொண்டு
என்ன லசய்தீர்?" என்று வ ட்ைொர்.

"சும்மொதொன் இருந்வதன்" என்வறன்.

வந்து விட்ைடதயொ வவணு முத ியொருக்குப் லபரிய வ ொபம்.

லபரிய கூச்சல் லதொைங் ி விட்ைொர்.
"சும்மொ, சும்மொ, சும்மொ, சும்மொ இருந்து சும்மொ இருந்துதொன்
ஹிந்து வதசம் பொழொய்க் குட்டி சுவரொய்ப் வபொய்விட்ைவத!
இன்னம் என்ன சும்மொ? எவடனப் பொர்த்தொலும் இந்த நொட்டில்
சும்மொதொன் இருக் ிறொன். க்ஷ க்ஷ க்ஷமொ ப் பரவதசி,
பண்ைொரம், சந்நியொசி, சொமியொர் என்று கூட்ைம் கூட்ைமொ ச்
வசொம்வபறிப் பயல் ள், ஞ்சொ அடிக் ிறதும், பிச்டச வொங் ித்
தின் ிறதும், சும்மொ உ வு ிறதும்தொன் அந்தப் பயல் ளுக்கு
வவட . இரண்டு வவடள ஆ ொரம் ஒருவனுக்கு இருந்தொல்,
அவன் லதொழில் லசய்யும் வழக் ம் இந்த வதசத்திவ
ிடையொது.

ஜமீ ன்தொர், மிட்ைொதொர், பண்டணயொர், மிரொசுதொர், இனொம்தொர்,

ஜொ ீ ர்தொர், மைொதிபதி ள், ரொஜொக் ள் எல் ொருக்கும் சும்மொ
இருப்பதுதொன் வவட . வசொம்வபறிப் பயல் ளுடைய வதசம்"
என்று ப விதமொ வவணு முத ியொர் ஜமொய்க் ிற சமயத்தில்
குள்ளச்சொமி வமற்குமு மொ ச் சூரியடன வநொக் ித் திரும்பிக்
ல ொண்டு "சும்மொ இருப்பதுவவ மட்ைற்ற பூரணம் என்லறம்மொல்
அறிதற்ல ளிவதொ பரொபரவம" என்ற தொயுமொனவர் ண்ணிடயப்
பொடினொர்.

வவணு முத ியொர் அவடர வநொக் ி, "சொமியொவர, நீர் ஏவதொ

ரொஜவயொ ி என்று ொளிதொஸர் லசொல் க் வ ள்விப்பட்வைன்.
உம்முைன் நொன் வபசவில்ட . ொளிதொஸரிைம் நொன்
லசொல்லு ிவறன். நீர் சந்நியொசிலயன்று லசொல் ி ஜன்மத்டதவய
மரத்தின் ஜன்மம்வபொவ யொலதொரு பயனுமில் ொமல் வணொ
ீ ச்
லச விடும் கூட்ைத்டதச் வசர்ந்தவர். மரமொவது பிறருக்குப்
பழங் ள் ல ொடுக்கும், இட ல ொடுக்கும், விறகு ல ொடுக்கும்.
உங் டள மரத்துக்ல ொப்பொ ச் லசொல் ியது பிடழ. உங் ளொவ
பிறருக்கு நஷ்ைம்; மரத்தொல் பிறருக்கு எத்தடனவயொ ொபம்"
என்றொர். இங்ஙனம் வவணு முத ியொர் லசொல் ிக்
ல ொண்டிருக்கும்வபொவத குள்ளச் சொமியொர்,
 சும்மொ இருக் ச் சு ம் சு லமன்று சுருதி லயல் ொம்
அம்மொ நிரந்தரம் லசொல் வும் வ ட்டு அறிவின்றிவய
லபம்மொன் மவுனி லமொழிடயயுந் தப்பி என்
வபடதடமயொல்
லவம்மொயக் ொட்டில் அட ந்வதன் அந்வதொ என் விதி
வசவம!

என்று தொயுமொனவருடைய பொட்லைொன்டறச் லசொன்னொர்.

வவணு முத ியொருக்குக் ீ வழ விழுந்த வநொவு லபொறுக்

முடியவில்ட . அந்தக் வ ொபம் மனதில் லபொங்கு ிறது.
அத்துைன் சொமியொர் சிரித்துச் சிரித்துப் பொட்டு லசொல்வடதக்
வ ட்டு அதி க் வ ொபம் லபொங் ி விட்ைது. வவணு முத ியொர்
லசொல்லு ிறொர்.

"ஓய் சொமியொவர, நீர் பழய ொ த்து மனிதர். உம்முைன் நொன்

தர்க் ம் லசய்ய விரும்பவில்ட . என்னுடைய சொமர்த்தியம்
உமக்குத் லதரியொது. நொன் பன்னிரண்டு பொடஷ ளிவ
வதர்ச்சியுடையவன். உமக்குத் தமிழ் மொத்திரம் லதரியும். நொன்
இந்த யுத்தம் முடிந்தவுைன் அலமரிக் ொவுக்கும்
ஐவரொப்பொவிற்கும் வபொய் அங்ல ல் ொம் இந்து மதத்டத
ஸ்தொபனம் லசய்யப்வபொ ிவறன். நீர் லதருவிவ பிச்டச
வொங் ித் தின்று திண்டண தூங்கு ிற வபர்வழி. உமக்கும்
எனக்கும் வபச்சில்ட . வதசத்திற் ொ ப் பொடுபடுவதொ 'ஹம்பக்'
பண்ணிக் ல ொண்டிருக் ிற ொளிதொசர்-இந்தவிதமொன
வசொம்வபறிச் சொமியொர் ளுைன் கூடிப் லபொழுது ழிப்பது எனக்கு
மிகுந்த ஆச்சரியத்டத விடளவிக் ிறது. உங் ளிைமிருந்துதொன்
அவர் இந்த சும்மொ இருக்கும் லதொழில் ற்றுக் ல ொண்ைொர்
வபொலும்!" என்று வவணுமுத ியொர் இ க் ணப்
பிரவயொ ங் ளுைன் வபசத் லதொைங் ினொர்.

மறுபடி சொமியொர்;
 சும்மொ இருக் ச் சு ம் உதய மொகுவம
இம்மொயொ வயொ ம் இனி ஏனைொ-தம்மறிவின்
சுட்ைொவ யொகுவமொ லசொல் வவண்ைொம் ர்ம
நிஷ்ைொ சிறு பிள்ளொய் நீ.

என்ற தொயுமொனவருடைய லவண்பொடவப் பொடினொர்.

அப்வபொது வவணு முத ியொர் என்டன வநொக் ி "ஏடனயொ?

ொளிதொஸவர, இந்தச் சொமியொர் உமக்கு எத்தடன நொட்பழக் ம்?"
என்று வ ட்ைொர்.

நொன் பதில் லசொல் ொமல் "சும்மொ" இருந்துவிட்வைன்.

அப்லபொழுது குள்ளச்சொமியொர் லசொல் த் லதொைங் ினொர்.

அத்துைன் இந்தக் டதவய லவகு நீளம். அது சுருக் ிச்

லசொன்னொலும் இரண்டு பொ ங் ளுக்குள்வள தொன் லசொல்
முடியும். நொட ந்து பொ ம் ஆனொலும் ஆ க்கூடும்.

அவ்வளவு நீண்ை டதடய இத்தடன ொயிதப் பஞ்சமொன

ொ த்தில் ஏன் லசொல் ப் புறப்பட்டீர் என்றொவ ொ அது வபொ ப்
வபொ ஆச்சரியமொன டத. அற்புதமொன டத! இடதப்வபொ
டத நொன் இதுவடர எழுதினது ிடையொது. நொன் வவறு
புஸ்த ங் ளிவ படித்ததும் ிடையொது. நீங் ள் வ ட்ைொல்
ஆச்சர்யப்படுவர்ீ ள். எழுந்து கூ கூ கூ என்று கூவி
ஆடிப்பொடிக் குதிக் த் லதொைங்குவர்ீ ள். நொன் வ ட் ொத
அற்புதத்டதக் வ ட்வைன். ொணத்த ொத அற்புதத்டதக்
ண்வைன்.

ஆத ொல் உ த்திவ இதற்குமுன் எழுதப்பட்ை டத ள்

எல் ொவற்றிலும் அற்புதத்திலும் அற்புதமொன டதடய
உங் ளுக்குச் லசொல் ப் புறப்பட்வைன். ஆனொல் இந்த வியொசம்
நீண்டு வபொய்விட்ைவத; அடுத்த பொ த்தில்தொவன லசொல்
முடியும். நொன் வொக்குத் தவற மொட்வைன். இரண்ைொம் பொ ம்
சீக் ிரம் உங் ளுக்குச் லசொல்லு ிவறன். ல ொஞ்சம்
லபொறுடமயுைன் இருங் ள்.

அப்வபொது குள்ளச்சொமியொர் லசொல்லு ிறொர்; "வ ள் தம்பி, நொன்

சும்மொ இருக்கும் ட்சிடயச் வசர்ந்தவன். நீ லசொல் ியபடி
சந்நியொசி ள் சும்மொ இருந்ததினொல் இந்தத் வதசம்
ல ட்டுப்வபொ வில்ட . அதர்மம் லசய்ததினொல் நொடு சீர்
ல ட்ைது. சந்நியொசி ள் மொத்திரம் அதர்மம் லசய்யவில்ட .
இல் றத்தொர் அதர்மம் லதொைங் ியது துறவறத்தொடரயும்
சூழ்ந்தது. உண்டமயொன வயொ ி ள் இன்னும் இந்தத் வதசத்தில்
இருக் ிறொர் ள். அவர் ளொவ தொன் இந்தத் வதசம் சர்வ
நொசமடைந்து வபொ ொமல் இன்னும் தப்பிப் பிடழத்திருக் ிறது.

இப்வபொது பூ மண்ை ம் குலுங் ிப் ப ரொஜ்யங் ளும் சரிந்து

ல ொண்டிருக்ட யிவ ஹிந்து வதசம் ஊர்த்துவமு மொ
வமன்டம நிட டய வநொக் ிச் லசல்லு ிறது. தொனும்
பிடழத்தது. உ த்டதயும் உஜ்ஜீவிக்கும்படி லசய்ய ொம் என்ற
டதரியம் ஹிந்து வதசத்தின் மனதில் உண்ைொயிருக் ிறது.

இதற்கு முன் இப்படி எத்தடனவயொ பிரளயங் ளில் இருந்து

தப்பிற்று. சி தினங் ளுக்கு முன்பு ஜ தீச சந்திரவஸ¤
ல் த்தொவில் தம்முடைய நவன
ீ சொஸ்திரொ யத்டத
பிரதிஷ்டை லசய்யும்வபொது என்ன லசொன்னொர்-வொசித்துப்
பொர்த்தொயொ? "பொபிவ ொனிலும், நீ நதிக் டரயிலும் இருந்த
நொ ரீ ங் ள் லசத்து மறுஜன்ம மடைந்து விட்ைன.
ஹிந்துஸ்தொனம் அன்று வபொ வவ இன்றும்
உயிவரொடிருக் ிறது, ஏலனன்றொல் எல் ொ தர்மங் ளிலும் லபரிய
தர்மமொ ிய ஆத்மபரித் தியொ ம் இந்த வதசத்தில் சொ ொதபடி
இன்னும் சி ரொல் அனுஷ்டிக் ப்பட்டு வரு ிறது" என்று ஜ தீச
சந்திர வஸ¤ லசொன்னொர்.

இங்ஙனம் குள்ளச் சொமியொர் லசொல் ி வருட யில் வவணு

முத ியொர் "சொமியொவர! உமக்கு இங் ிலீஷ் லதரியுமொ? நீர்
பத்திரிட வவவற வொசிக் ிறீரொ? ஜ தீச சந்திரவஸ¤ வபசிய
விஷயம் உமக்ல ப்படித் லதரிந்தது?" என்று வ ட்ைொர். அப்வபொது
குள்ளச்சொமியொர் லசொல்லு ிறொர்: அநொவசியக் வ ள்வி ள்
வ ட் ொவத. நொன் லசொல்வடதக் வனி: ஹிந்து
வதசத்தினுடைய ஜீவடன யு யு ொந்தரங் ளொ அழியொதபடி
பொது ொத்து வருவவொர் அந்த வயொ ி வள. டூரமொன ியில்
உ ம் தட ீ ழொ க் விழ்ந்துவபொகும் சமயத்தில் கூை
ஹிந்துஸ்தொனம் அழியொமல் தொனும் பிடழத்து
மற்றவர் டளயும் ொக் க்கூடிய ஜீவசக்தி இந்நொட்டிற்கு
இருப்பது அந்த வயொ ி ளின் தவபொப த்தொ ன்றி வவறில்ட .

ஹொ, ஹொ, ஹொ, ஹொ! ப விதமொன வ ியங் டளத் தின்று

தட க்கு நூறு நூற்றடறம்பது லபண்ைொட்டி டள டவத்துக்
ல ொண்டு தடுமொறி நொள் தவறொமல் ஒருவருக்ல ொருவர்
நொய் டளப்வபொ அடித்துக் ல ொண்டு, இமயமட க்கு
வைபுறத்தி ிருந்து அன்னியர் வந்தவுைவன எல் ொரும் ஈரச்
சுவர் வபொவ இடிந்து விழுந்து ரொஜ்யத்டத அன்னியர்
வசமொ த் தந்த உங் ள் ரொஜொக் ளுடைய வ ிடமயினொல்
உங் ள் வதசம் பிடழத்திருக் ிறலதன்று நிடனக் ிறொயொ? வபொது
விடிந்தொல் எவன் லசத்துப் வபொவொன், ஸபண்டீ ரணம்,
பிரொமணொர்த்த வபொஜனங் ள் பண்ண ொம் என்று சுற்றிக்
ல ொண்டு, வவத மந்திரங் டளப் லபொருள் லதரியொமல்
திரும்பத்திரும்பச் லசொல் ிக் ல ொண்டிருந்த உங் ள்
பிரொமணர் ளொல் இந்த வதசம் சொ ொத வரம் லபற்று
வொழ் ிறலதன்று நிடனக் ிறொயொ? உங் ள் டவசியருடைய
வ ொபத் தன்டமயொல் இந்த நொடு அமரத் தன்டம ல ொண்ைதொ?
சூத்திரருடைய லமௌட்டியத்தொ ொ? பஞ்சமருடைய
நிட டமயொ ொ? எதொல் ஹிந்துஸ்தொனத்துக்கு அமரத் தன்டம
ிடைத்தலதன்று நீ நிடனக் ிறொய்?

அைொ, வவணு முத ி, வனி. நீ யுத்தம் முடிந்த பிறகு

அலமரிக் ொவுக்கும், ஐவரொப்பொவுக்கும் வபொய் ஹிந்து தர்மத்டத
நிட நொட்ைப் வபொவதொ ச் லசொல்லு ிறொய். நீ ஹிந்து
ஸ்தொனத்து ம ொவயொ ி ளின் ம ிடம லதரியொமல் ஹிந்து
மதத்டத லயப்படி நிட நிறுத்தப் வபொ ிறொய்,-அடத
நிடனக்கும்வபொவத எனக்கு நட ப்புண்ைொ ிறது.

அைொ, வவணு முத ி, வ ள்; ஹிந்துஸ்தொனத்து ம ொ

வயொ ி ளின் ம ிடமயொல் இந்த வதசம் இன்னும்
பிடழத்திருக் ிறது. இனி இந்த மண்ணு ம் உள்வடர
பிடழத்திருக் வும் லசய்யும். அைொ வவணு முத ி, பொர்! பொர்!
பொர்!"

இங்ஙனம் குள்ளச் சொமி லசொன்னவுைன் நொனும் வவணு

முத ியொரும் அவடர உற்றுப் பொர்த்வதொம்.

குள்ளச் சொமி லநடிய சொமி ஆய்விட்ைொர்.

நொவ முக் ொல் அடிவபொல் வதொன்றிய குள்ளச் சொமியொர்

ஏவழமுக் ொல் அடி உயரம் வளர்ந்துவிட்ைொர்.

ஒரு ண்டணப் பொர்த்தொல் சூரியடனப் வபொல் இருந்தது.

மற்லறொரு ண்டணப் பொர்த்தொல் சந்திரடனப்வபொல் இருந்தது.
மு த்தின் வ ப்புறம் பொர்த்தொல் சிவன்வபொல் இருந்தது.
இைப்புறம் பொர்த்தொல் பொர்வதிடயப் வபொ வவ இருந்தது.
குனிந்தொல் பிள்டளயொர் வபொ ிருந்தது. நிமிர்ந்து
பொர்க்கும்வபொது விஷ்ணுவின் மு த்டதப் வபொ வவ
வதொன்றியது. அப்வபொது குள்ளச் சொமி லசொல்லு ிறொர்:

அைொ, வவணு முத ி, வ ள். நொன் ஹிந்துஸ்தொனத்து

வயொ ி ளுக்ல ல் ொம் தட வன், நொன் ரிஷி ளுட்குள்வள
முத ொவது ரிஷி. நொன் வதவர் ளுக்ல ல் ொம் அதிபதி. நொவன
பிரம்மொ, நொவன விஷ்ணு, நொவன சிவன், நொன்
ஹிந்துஸ்தொனத்டத அழியொமல் ொப்பொற்றுவவன். நொன் இந்தப்
பூமண்ை த்தில் தர்மத்டத நிட நிறுத்துவவன்.
நொன் ிருதயு த்டத ஸ்தொபனம் லசய்வவன். நொவன
பரமபுருஷன். இதற்குமுன் ஆசொரியர் ள் உங் ளிைம் என்ன
லசொன்னொர் ள்? எல் ொ உயிரும் ஒன்று. ஆத ொல் ொக்ட , புழு
முத ிய ஜந்துக் ளிைம் குரூரமில் ொமல் ருடண
பொரொட்டுங் ள் என்றனர்.

அைொ, வவணு முத ி, வனி.

டசவொச்சொரியர் டவஷ்ணவத்டத வி க் ினர்,

டவஷ்ணொச்சொரியொர் டசவத்டத வி க் ினர்.

நொன் ஒன்று லசய்வவன்.

ொக்ட டயக் ண்ைொல் இரக் ப்பைொவத. 'கும்பிடு' ட கூப்பி

நமஸ் ொரம் பண்ணு. பூச்சிடயக் கும்பிடு! மண்டணயும்
ொற்டறயும் விழுந்து கும்பிடு! என்று நொன் லசொல்லு ிவறன்.

நொன் வவதத்திவ முன் லசொன்ன வொக்ட இப்வபொது

அனுபவத்திவ லசய்து ொட்ைப் வபொ ிவறன்.
புரொணங் டளலயல் ொம் விழுங் ி ஒன்றொ நொட்ைப்
வபொ ிவறன். ஹிந்து தர்மத்டதக் கூட்ைப் வபொ ிவறன்.

அைொ, வவணு முத ி வ ள், மண்ணும் ொற்றும், சூரியனும்

சந்திரனும், உன்டனயும் என்டனயும் சூழ்ந்து நிற்கும்
உயிர் ளும், நீயும் நொனும் லதய்வ லமன்றும் வவதம்
லசொல் ிற்று. இடவதொன் லதய்வம். இடதத் தவிர வவறு
லதய்வமில்ட . நம்முன்வன ொண்பது நொரொயணன். இடத
நம்முள்வள நொட்டி, இடத வணங் ி இதன் லதொழுட க் னியில்
மூழ் ி, அங்கு மொனிைன் தன்டன முழுதும் மறந்து விடு .

அப்வபொது தன்னிைத்து நொரொயணன் நிற்பொன். இந்த வழிடய

நொன் தழுவியபடியொல் மனுஷ்யத் தன்டம நீங் ி
அமரத்தன்டம லபற்வறன். ஆத ொல் நொன் வதவனொய்
விட்வைன். இடவதொன் லதய்வம். இடதத் தவிர வவறு
லதய்வமில்ட . வதவர் ளுக்குள்வள நொன் அதிபதி. என் லபயர்
விஷ்ணு: நொவன சிவன் ம ன் குமொரன். நொவன ணபதி, நொன்
அல் ொ, வயவஹொவொன். நொவன பரிசுத்த ஆவி, நொவன வயசு
ிருஸ்து, நொவன ந்தர்வன், நொவன அசுரன், நொன்
புருவஷொத்தம்மன், நொவன ஸமஸ்த ஜீவரொசி ளும்.

"நொவன பஞ்ச பூதம்! அஹம்ஸத்! நொன் ிருதயு த்டத

ஆக்ஞொபிக் ிவறன்! ஆத ொல் ிருதயு ம் வரு ிறது. எந்த
ஜந்துவும், வவறு எந்த ஜந்துடவயும் ஹிம்டச பண்ணொமலும்
எல் ொ ஜந்துக் ளும் மற்லறல் ொ ஜந்துக் டளயும் வதவதொ
ரூபமொ க் ண்டு வணங்கும்படிக்கும் விதியுண்ைொனொல்
அதுதொன் ிருதயு ம்-அடத நொன் லசய்வவன். அைொ வவணு
முத ி! நொன் உன் முன்வன நிற் ிவறன், என்டன அறி" என்று
குள்ளச் சொமி லசொன்னொர். நொன் அத்தடனக்குள்வள மூர்ச்டச
வபொட்டு விழுந்து விட்வைன்.

சுமொர் அடரமணி வநரத்துக்குப் பின்பு எனக்கு மறுபடி

பிரக் ிடன ஏற்பட்ைது. அப்வபொது பொர்க் ிவறன், வவணு
முத ியொர் என் பக் த்தில் மூர்ச்டச வபொட்டுக் ிைக் ிறொர்.
பிறகு அவருக்குச் சி ிக்டச லசய்து நொன் எழுப்பிவனன்.

குள்ளச் சொமியொர் எங்வ லயன்று வவணு முத ியொர் என்

பத்தினியிைம் வ ட்ைொர்.

அவள் லசொன்னொள்: "குள்ளச்சொமி இப்படித்தொன் ீ வழ இறங் ி

வந்தொர். ல ொஞ்சம் பொயசமும் ஒரு வொடழப்பழமும்
ல ொடுத்வதன். வொங் ித் தின்றொர். குழந்டத ளுக்கும் எனக்கும்
விபூதி பூசி வொழ்த்தி விட்டுப் வபொனொர். "நீங் ள் லமத்டதயிவ
என்ன வபசிக் ல ொண்டிருந்தீர் ள்?" என்று வ ட்வைன். அதற்கு
இரட்டைப் பொடஷலயன்றொல் அர்த்தலமன்ன? என்படதப் பற்றி
அந்த வவணு முத ி மடையன், தர்க் ம் பண்ணு ிறொன் என்று
லசொல் ிச் சிரித்து விட்டுப் வபொனொர்" என்று லசொன்னொள்.
----
 20. காற்று

மணல், மணல், மணல், பொட வனம். ப வயொஜடன தூரம்

ஒவர மட்ைமொம நொன்கு திடசயிலும் மணல்.

மொட வநரம்

அவ்வனத்தில் வழிவய ஒட்ை ங் ளின் மீ வதறி ஒரு வியொபொரக்

கூட்ைத்தொர் வபொ ிறொர் ள்.

வொயு, சண்ைனொ ி வந்துவிட்ைொன்.

பொட வனத்து மணல் லளல் ொம் இடை வொனத்திவ

சுழல் ின்றன. ஒரு க்ஷணம் யமவொதடன; வியொபொரக் கூட்ைம்
முழுதும் மண ிவ அழிந்து வபொ ிறது.

வொயு ல ொடியவன். அவன் ருத்ரன், அவனுடைய ஓடச

அச்சந்தருவது.

அவன் லசயல் ள் ல ொடியன. அவடன வொழ்த்து ின்வறொம்.

வமனும்
ீ அனுமொனும், ொற்றின் மக் ள் என்று புரொணங் ள்
கூறும்.

உயிருடையனலவல் ொம் ொற்றின் மக் வள என்பது வவதம்.

உயிர்தொன் ொற்று.

பூமித்தொய் உயிவரொடிருக் ிறொள். அவளுடைய மூச்சுத்தொன்

பூமிக் ொற்று.

ொற்வற உயிர், உயிர் டள அழிப்பவனும் அவவன.

ொற்வற உயிர். எனவவ உயிர் ள் அழிவதில்ட . சிற்றுயிர்

வபருயிவரொடு வசர் ிறது.
மரணமில்ட .

அ ி வு மும் உயிர் நிட வய.

வதொன்றுதல், வளர்தல், மொறுதல், மடறதல் எல் ொம் உயிர்ச்

லசயல்.

உயிடர வொழ்த்து ின்வறொம்.

ொற்வற, வொ.

ம ரந்தத் தூடளச் சுமந்து ல ொண்டு, மனடத மயக்கும் இனிய

வொசடனயுைன் வொ.

இட ளின் மீ தும் நீர் நிட ளின் மீ தும் உரொய்ந்து மிகுந்த

ப்ரொண-ரஸத்டத எங் ளுக்குக் ல ொண்டு வந்து ல ொடு.

ொற்வற வொ.

எமது உயிர் லநருப்பு நீடித்து நின்று நல் ஒளிதரும்

வண்ணம், நன்றொ வசு.
ீ

சக்தி குடறந்துவபொய் அதடன அவித்து விைொவத.

வபய் வபொ வசி

ீ அடத மடித்து விைொவத.

லமதுவொ , நல் யத்துைன் லநடுங் ொ ம் நின்று

வசுக்ல
ீ ொண்டிரு.

உனக்குப் பொட்டுக் ள் பொடு ிவறொம்.

உன்டன வொழ்த்து ிவறொம்.

சிற்லறறும்டபப் பொர். எத்தடன சிறியது! அதற்குள்வள ட ,

ொல், வொய், வயிறு எல் ொ அவயவங் ளும் ணக் ொ
டவத்திருக் ிறது.
யொர் டவத்தனர்? மஹொசக்தி.

அந்த உறுப்புக் லளல் ொம் வநரொ வவ லதொழில் லசய் ின்றன.

எறும்பு உண்ணு ிறது. உறங்கு ிறது. மணம் புரி ின்றது.

குழந்டத லபறு ிறது, ஓடு ிறது. வதடு ிறது. வபொர் லசய் ிறது.
நொடு ொக் ிறது.

இதற்ல ல் ொம் ொற்றுதொன் ஆதொரம்.

ம ொசக்தி ொற்டறக் ல ொண்டுதொன் உயிர் விடளயொட்டு

விடளயொடு ிறொள்.

ொற்டறப் பொடு ிவறொம்.

அ•வத அறிவிவ துணிவொ நிற்பது.

உள்ளத்திவ ச னமொவது.

உயிரில் உயிர், உைம்பில் வ ிடம.

லவளியு த்தில் அதன் லசய்ட டய அறியொதொர் யொர்?

அறிவொர் யொர்? ொற்றுத் வதவன் வொழ் .

மடழக் ொ ம், மொட வநரம், குளிர்ந்த ொற்று வரு ிறது.

வநொயொளி உைம்டப மூடிக் ல ொள்ளு ிறொன், பயனில்ட .

ொற்றுக்கு அஞ்சி உ த்திவ இன்பத்துைன் வொழ முடியொது.

உயிர் ொற்றின் அதற் ஞ்சி வொழ்வதுண்வைொ? ொற்று நம் மீ து

வசு
ீ .

அது நம்டம வநொயின்றிக் ொத்திடு .

மொட க் ொற்று நல் து. ைற் ொற்று மருந்து. ஊர்க் ொற்டற
மனிதர் பட வனொக் ி விடு ின்றனர்.

அவர் ள் ொற்றுத் லதய்வத்டத வநவர வழி படுவதில்ட .

அதனொல், ொற்றுத் வதவன் சினலமய்தி அவர் டள

அழிக் ின்றொன்.

ொற்றுத் வதவடன வணங்குவவொம்.

அவன் வரும் வழியிவ வசறு தங் ொ ொது. நொற்றம்

இருக் ொ ொது அழு ின பண்ைங் ள் வபொை ொ ொது. புழுதி
படித்திருக் ொ ொது.

எவ்விதமொன அசுத்தமும் கூைொது.

ொற்று வரு ிறொன்.

அவன் வரும் வழிடய நன்றொ த் துடைத்து நல் நீர்

லதளித்து டவத்திடுவவொம்.

அவன் வரும் வழியிவ வசொட ளும் பூந்வதொட்ைங் ளும்

லசய்து டவப்வபொம்.

அவன் வழியிவ ற்பூரம் முத ிய நறும் லபொருள் டளக்

ல ொளுத்தி டவப்வபொம்.

அவன் நல் மருந்தொ ி வரு .

அவன் நமக்கு உயிரொ ி வரு .

அமுதமொ ி வரு .

ொற்டற வழிபடு ின்வறொம்.

அவன் சக்தி குமொரன்.

மஹொரொணியின் டமந்தன்.

அவனுக்கு நல்வரவு கூறு ின்வறொம்.

அவன் வொழ் .

II
ஒரு வட்டு
ீ மொடியிவ ஒரு பந்தல், ஓட ப் பந்தல்,
லதன்வனொட ; குறுக்கும் லநடுக்குமொ ஏலழட்டு மூங் ில்
ழி டள சொதொரணக் யிற்றினொல் ட்டி, வமவ
லதன்வனொட டள விரித்திருக் ிறது.

ஒரு மூங் ிற் ழியிவ ல ொஞ்சம் மிச்சக் யிறு

லதொங்கு ிறது, ஒரு சொண் யிறு.

இந்தக் யிறு ஒருநொள் சு மொ ஊச ொடிக் ல ொண்டிருந்தது.

பொர்த்தொல் துளிகூைக் வட இருப்பதொ த் லதரியவில்ட .

சி சமயங் ளில் அடசயொல் "உம்" லமன்றிருக்கும்.

கூப்பிட்ைொல்கூை ஏலனன்று வ ட் ொது.

இன்று அப்படியில்ட . "குஷொல்" வழியி ிருந்தது. எனக்கும்

இந்தக் யிற்றுக்கும் சிவந ம். நொங் ள் அடிக் டி வொர்த்டத
லசொல் ிக் ல ொள்வதுண்டு.

" யிற்றினிைத்தில் வபசினொல் அது மறுலமொழி லசொல்லுமொ?"

வபசிப் பொர், மறுலமொழி ிடைக் ிறதொ இல்ட யொ என்படத.

ஆனொல் அது சந்வதொஷமொ இருக்கும் சமயம் பொர்த்து

வொர்த்டத லசொல் வவண்டும். இல் ொவிட்ைொல் மு த்டதத்
தூக் ிக் ல ொண்டு சும்மொ இருந்து விடும்; லபண் டளப் வபொ .

எது எப்படி இருந்தொலும் இந்த வட்டுக்

ீ யிறு வபசும். அதில்
சந்வத வமயில்ட .

ஒரு யிறொ லசொன்வனன்? இரண்டு யிறுண்டு.

ஒன்று ஒரு சொண். மற்லறொன்று முக் ொல் சொண்.

ஒன்று ஆண், மற்லறொன்று லபண், ணவனும், மடனவியும்.

அடவ யிரண்டும் ஒன்டற லயொன்று வமொ ப் பொர்டவ ள்

பொர்த்துக் ல ொண்டும், புன்சிரிப்புச் சிரித்துக் ல ொண்டும்
வவடிக்ட ப் வபச்சுப் வபசிக் ல ொண்டும் ரசப் வபொக் ிவ
இருந்தன.

அத்தருணத்திவ நொன் வபொய்ச் வசர்ந்வதன். ஆண் யிற்றுக்குக்

ந்தன் எனப் லபயர். லபண் யிற்றுக்குப் லபயர்
"வள்ளியம்டம".

ந்தன் வள்ளியம்டம மீ து ட டயப் வபொை வரு ிறது.

வள்ளியம்டம சிறிது பின் வொங்கு ிறது. அந்த சந்தர்ப்பத்திவ
நொன் வபொய்ச் வசர்ந்வதன்.

"என்ன ந்தொ, லசௌக் ியந்தொனொ? ஒரு வவடள நொன் சந்தர்ப்பம்

தவறி வந்துட்வைவனொ என்னவவொ? வபொய் மற்லறொருமுடற
வர ொமொ?" என்று வ ட்வைன்.

அதற்குக் ந்தன்: "அை வபொைொ, டவதி மனுஷன்! உன்

முன்வன கூை ஜ்டஜயொ? என்னடி வள்ளி, நமது சல் ொபத்டத
ஐயர் பொர்த்ததிவ உனக்குக் வ ொபமொ?" என்றது.

"சரி, சரி, என்னிைம் ஒன்றும் வ ட் வவண்ைொம்" என்றது

வள்ளியம்டம.

அதற்குக் ந்தன் ை ைலவன்று சிரித்து, ட தட்டிக் குதித்து

நொன் பக் த்தி ிருக்கும்வபொவத வள்ளியம்டமடயக் ட்டிக்
ல ொண்ைது.
வள்ளியம்டம ீ ச்சுக் ீ ச்லசன்று த்த ொயிற்று. ஆனொல்
மனதுக்குள்வள வள்ளியம்டமக்குச் சந்வதொஷம். நொம்
சு ப்படுவடதப் பிறர் பொர்ப்பதிவ நமக்குச் சந்வதொஷந்தொவன?

இந்த வவடிக்ட பொர்ப்பதிவ எனக்கு மி வும் திருப்திதொன்.

உள்ளடதச் லசொல் ி விடுவதிவ என்ன குற்றம்? இளடமயின்
சல் ொபம் ண்ணுக்குப் லபரியவதொர் இன்பமன்வறொ?

வள்ளியம்டம அதி க் கூச்ச ிைவவ, ந்தன் அடத விட்டு

விட்ைது.

சி க்ஷணங் ளுக்குப் பின் மறுபடி வபொய்த் தழுவிக்

ல ொண்ைது.

மறுபடியும் கூச்சல்; மறுபடியும் விடுதல், மறுபடியும் தழுவல்,

மறுபடியும் கூச்சல், இப்படியொ நைந்து ல ொண்வை வந்தது.

"என்ன ந்தொ, வந்தவனிைத்தில் ஒரு வொர்த்டத கூைச்

லசொல் மொட்வைலனன் ிறொவய? வவலறொரு சமயம் வரு ிவறன்.
வபொ ட்டுமொ?" என்வறன்.

"அைவபொைொ! டவதீ ம்! வவடிக்ட தொவன பொர்த்துக்

ல ொண்டிருக் ிறொய்: இன்னும் சிறிதுவநரம் நின்று ல ொண்டிரு.
இவளிைம் சி விவ ொரங் ள் தீர்க் வவண்டியிருக் ிறது.
தீர்ந்தவுைன் நீயும் நொனும் சி விஷயங் ள் வபச ொம்
என்றிருக் ிவறன். வபொய்விைொவத இரு" என்றது.

நின்று வமன்வமலும் பொர்த்துக் ல ொண்டிருந்வதன்.

சிறிது வநரம் ழிந்தவுைன் லபண்ணும் இன்ப மயக் த்திவ

நொன் நின்றடத மறந்து நொணத்டத விட்டுவிட்ைது.

உைவன பொட்டு, வநர்த்தியொன துக் ைொக் ள். ஒரு வரிக்கு ஒரு

வர்ண லமட்டு, இரண்வை 'சங் தி' பின்பு மற்லறொரு பொட்டு.
 ந்தன் பொடி முடிந்தவுைன் வள்ளி, இது முடிந்தவுைன் அது,
மொறி, மொறிப் பொடி-வ ொ ொ ம்.

சற்றுவநரம் ஒன்டறலயொன்று லதொைொமல் வி ி நின்று பொடிக்

ல ொண்வை யிருக்கும். அப்வபொது வள்ளியம்டம தொனொ வவ
வபொய்க் ந்தடனத் தீண்டும். அது தழுவிக் ல ொள்ள வரும்.
இது ஓடும்-வ ொ ொ ம்!

இங்ஙனம் லநடும் லபொழுது லசன்ற பின் வள்ளியம்டமக்குக்

ளிவயறி விட்ைது.

நொன் பக் த்து வட்டிவ

ீ தொ த்துக்கு ஜ ம் குடித்துவிட்டு வரப்
வபொவனன். நொன் வபொவடத அவ்விரண்டு யிறு ளும்
வனிக் வில்ட .

நொன் திரும்பி வந்து பொர்க்கும்வபொது வள்ளியம்டம தூங் ிக்

ல ொண்டிருந்தது. ந்தன் என் வரடவ எதிர்வநொக் ியிருந்தது.
என்டனக் ண்ைவுைன், "எங் ைொ வபொயிருந்தொய்? டவதீ ம்!
லசொல் ிக் ல ொள்ளொமல் வபொய் விட்ைொவய" என்றது.

"அம்மொ நல் நித்திடர வபொ ிருக் ிறவத?" என்று வ ட்வைன்.

ஆஹொ! அந்த க்ஷணத்திவ யிற்றி ிருந்து லவடித்து

லவளிப்பட்டு என் முன்வன நின்ற வதவனுடைய ம ிடமடய
என்லனன்று லசொல்வவன்! ொற்றுத் வதவன் வதொன்றினொன்.
அவன் உைல் விம்மி விசொ மொ இருக்குலமன்று
நிடனத்திருந்வதன்.

வயிர ஊசிவபொ ஒளிவடிவமொ இருந்தது.

"நமஸ்வத வொவயொ, த்வவமவப்ரத்யக்ஷம் ப்ரஹ்மொஸி"

ொற்வற வபொற்றி. நீவய ண் ண்ை பிரமம்.

அவன் வதொன்றிய லபொழுதிவ வொன முழுதும் பிரொண சக்தி
நிரம்பிக் னல் வசிக்
ீ ல ொண்டிருந்தது. ஆயிர முடற அஞ்ச ி
லசய்து வணங் ிவனன்.

ொற்றுத் வதவன் லசொல்வதொயினன்: "ம வன, ஏதைொ வ ட்ைொய்?

அந்தச் சிறிய யிறு உறங்கு ிறதொ என்று வ ட் ிறொயொ?
இல்ட , அது லசத்துப்வபொய் விட்ைது. நொன் பிரொண சக்தி.
என்னுைன் உறவு ல ொண்ை உைல் இயங்கும். என்
உறவில் ொதது சவம். நொன் பிரொணன். என்னொவ தொன்
அச்சிறு யிறு உயிர்த்திருந்து சு ம் லபற்றது. சிறிது
டளப்லபய்தியவுைவன அடத உறங் -இறக் -விட்டு விடுவவன்.
துயிலும் சொவுதொன். சொவும் துயிவ . நொன் விளங்குமிைத்வத
அவ்விரண்டும் இல்ட . மொட யில் வந்து ஊதுவவன். அது
மறுபடி பிடழத்து விடும். நொன் விழிக் ச் லசய் ிவறன்.
அடசயச் லசய் ிவறன். நொன் சக்தி குமொரன் என்டன வணங் ி
வொழ் " என்றொன்.

''நமஸ்வத வொவயொ த்வவமவ ப்ரத்யக்ஷம் ப்ரஹ்மொஸி; த்வ

வமவ ப்ரத்யக்ஷம் ப்ரஹ்ம வதிஷ்யொமி''
----

21. வண்ணான் லைாைில்

வவதபுரத்தில் குள்ளச்சொமி என்லறொரு பரவதசியிருக் ிறொர்.

அவருக்கு வயது ஐம்பவதொ, அறுபவதொ, எழுபவதொ, எண்பவதொ
யொருக்கும் லதரியொது. அவருடைய உயரம் நொ டர
அடியிருக்கும். ரு நிறம். குண்டு சட்டிடயப் வபொல் மு ம்.
உைம்லபல் ொம் வயிரக் ட்டை வபொவ . நல் உறுதியொன
வபர்வழி.

அவருக்கு வியொதிலயன்பவத ிடையொது. லசன்ற பத்து

வருஷங் ளில் ஒவர தைடவ அவர் வமவ ல ொஞ்சம் லசொறி
சிரங்கு வந்தது. பத்து நொளிருந்து நீங் ிவிட்ைது. அந்த மனிதர்
ஜைபரதருடைய நிட டமயிவ யிருப்பதொ ச் லசொல் ொம்.
வபசினொல் பயித்தியக் ொரன் வபசுவது வபொ ிருக்கும்.
இழுத்திழுத்து, திக் ித் திக் ி, முன்பின் சம்பந்தமில் ொமல்
விழுங் ி விழுங் ிப் வபசுவொர். லதருவிவ படுத்துக் ிைப்பொர்.
பசித்தவபொது எங்வ னும் வபொய்ப் பிச்டச வொங் ிச் சொப்பிடுவொர்.
ள் குடிப்பொர். ஞ்சொத் தின்பொர். மண்ணிவ புரளுவொர்.
நொய் ளுைன் சண்டை வபொடுவொர்.

வதியிவ
ீ லபண் பிள்டள ளுக்ல ல் ொம் அவடரக் ண்ைொல்
இரக் முண்ைொகும். திடீலரன்று ஒரு வட்டுக்குள்
ீ நுடழந்து,
அந்த வட்டி
ீ ிருக்கும் குழந்டத ள் லநற்றியிவ திருநீற்டறப்
பூசி விட்டு ஓடிப் வபொவொர். யொரொவது திட்டினொலும்,
அடித்தொலும் லபொறுத்துக்ல ொண்டு உைவன அவ்விைத்டத
விட்டு ஓடிப்வபொய் விடுவொர்.

சொமொனிய ஜனங் ள் அவருக்கு நூறு வயதுக்கு வமவ

ஆ ிவிட்ைலதன்றும், லநடுங் ொ மொ , இப்வபொதிருப்பது
வபொ வவ, நொற்படதம்பது வயது வபொவ தொன்
இருக் ிறொலரன்றும் லசொல்லு ிறொர் ள். ஆனொல் இந்த
வொர்த்டத எவ்வளவு தூரம் நிச்சயலமன்படத நிர்ணயிக்
இைமில்ட .

அவர் ட யொல் விபூதி வொங் ிப் பூசிக் ல ொண்ைொல் வநொய்

தீர்ந்து விடுலமன்ற நம்பிக்ட யும் ப ர் ல ொண்டிருக் ிறொர் ள்.

வமற்படி குள்ளச் சொமியொர் ஒரு நொள் தொம் வதியில்

ீ நைந்து
வரும்வபொது, முது ின் வமவ ிழிந்த பழங்
ந்டத டளலயல் ொம் ஒரு லபரிய அழுக்கு மூட்டை ட்டிச்
சுமந்து ல ொண்டு வந்தொர். இந்தச் சொமியொடரக் ண்ைொல் நொன்
கும்பிடுவது வழக் ம். அப்படிவய கும்பிட்வைன். ஈலயன்று
பல்ட க் ொட்டிப் வபடதச் சிரிப்புச் சிரித்தொர். ண்டணப்
பொர்த்தொல் குறும்பு கூத்தொடு ிறது.
"ஏ சொமி, உனக்ல ன்ன பயித்தியமொ? ந்டத டளக் ட்டி ஏன்
முது ிவ சுமக் ிறொய்?' என்று வ ட்வைன்.

"நீ லநஞ்சுக்குள்வள சுமக் ிறொய், நொன் முது ின் வமவ

சுமக் ிவறன்" என்று லசொல் ி ஓடிப்வபொய் விட்ைொர். உைவன
நொன் லபொருள் லதரிந்து ல ொண்வைன். அஞ்ஞொனப் பழங்
குப்டப டளயும், பழங் வட டளயும், பழந்
துன்பங் டளயும், பழஞ் சிறுடம டளயும் மனதில் வணொய்ச்
ீ
சுமந்து திரியும் சொமொன்ய மனிதனுடைய அறிவனத்டத
ீ
விளக்கும் லபொருட்டு வமற்படி சொமியொர் இந்த
திருஷ்ைொந்தத்டதச் லசொன்னொலரன்று லதரிந்து ல ொண்வைன்.

பின்லனொரு நொள் அவரிைம் பரி ொசமொ நொன் "சொமி" இப்படிப்

பிச்டச வொங் ித் தண்ைச்வசொறு தின்று ல ொண்டு ஜீவனம்
பண்ணு ிறொவய, ஏவதனும் லதொழில் லசய்து பிடழக் க்
கூைொதொ?" என்று வ ட்வைன். அந்தப் பரவதசி லசொல்லு ிறொர்.
"தம்பி, நொனும் லதொழில் லசய்துதொன் பிடழக் ிவறன். எனக்கு
வண்ணொன் வவட . ஐம்பு ன் ளொ ிய ழுடத டள,
வமய்க் ிவறன், அந்தக் ரணமொன துணி மூட்டை டள
லவளுக் ிவறன்" என்றொர்.

ஆம். பரிசுத்தப்படுத்து ிறவவன ஆசொரியன். அவனுடைய

லசொல்ட மற்றவர் ஆதரிக் வவண்டும். வமவ
சொமியொருடைய புற நடை ள் குடும்பம் நைத்தும்
ிருஹஸ்தர் ளுக்குத் தகுதியல் . ஆனொல் அவருடைய உள்ள
நடைடய உ த்தொர் பின்பற்றவவண்டும். ஐம்பு ன் ளொ ிய
ழுடத டள மீ றிச் லசல் ொதபடி ட்டுப்படுத்தி ஆள
வவண்டும். உள்ளத்டத மொசில் ொதபடி சுத்தமொ ச் லசய்து
ல ொள்ளவவண்டும்.

அழுக்குத் தீர்க்கும் லதொழில் லசய்வவொர் நமது வதசத்தில்

மொ ொணத்துக்கு க்ஷம் வபர் வவண்டும். ஹிந்துக் ள்
தற் ொ த்தில் குப்டபக்குள் முழு ிப் வபொய்க் ிைக் ிறொர் ள்.
வட்டையும்
ீ லதருடவயும் சுத்தமொ டவத்துக்
ல ொள்ளவில்ட . ஜ தொடர டள ஒழுங்கு படுத்தவில்ட .
ிணறு டளயும், குளங் டளயும், சுடன டளயும் சுத்தமொ
டவத்துக் ல ொள்ளவில்ட . வ ொயிற் குளங் ளில் ஜ ம்
புழுத்து லநளி ிறது. நொற்றம் குைட ப் பிடுங்கு ிறது.

மனுஷ்யொபிவிருத்தியொவது யொது?

புழுதிடய நீக் ித் தடரடயச் சுத்த மொக்குதல், அழுக்குப் வபொ த்

துணிடயயும், நொற்ற மில் ொதபடி குளத்டதயும், லபொதுவொ
எல் ொ விஷயங் டளயும் சுத்தமொக் ி டவத்துக் ல ொள்ளுதல்.

நொன் வமற்படி சொமியொரிைம், "சொமியொவர, ஞொனலநறியிவ

லசல் விரும்புவவொன் முக் ியமொ எடத ஆரம்பத்
லதொழி ொ க் ல ொள்ள வவண்டும்?" என்று வ ட்வைன்.
குள்ளச்சொமி லசொல்லு ிறொர்:

"முத ொவது, நொக்ட லவளுக் வவண்டும். லபொய்

லசொல் க்கூைொது, புறஞ்லசொல் க் கூைொது, மு ஸ்துதி கூைொது,
தற்பு ழ்ச்சி கூைொது, வருந்தச் லசொல் ொ ொது, பயந்து வபசக்
கூைொது. இதுதொன் வண்ணொன் லதொழில் ஆரம்பம். பிறகு
அந்தக் ரணத்டத லவளுத்தல் சு பம். சி இைங் ளில் லபொய்
லசொல் ி தீரும்படியொ இருந்தொல் அப்வபொது லமௌனத்டதக்
ல ொள்ளவவண்டும். லமௌனம் சர்வொர்த்த சொத ம். அடத
விட்டுப் வபசும்படி வநர்ந்தொல் உண்டமவய லசொல் வவண்டும்.
உண்டம விரதம் தவறக்கூைொது. தவற வவண்டிய
அவசியமில்ட . உண்டம கூறினொல் தீங்கு வநரிடுலமன்று
நிடனப்வபொர் லதய்வம் உண்டம லயன்படத அறிய
மொட்ைொர் ள். லதய்வம் உண்டம. அதன் இஷ்ைப்படி உ ம்
நைக் ிறது. ஆத ொல் பயப்படு ிறவன் மூைசி ொமணி.
அந்தக் ரணத்டத லவளுத்த ொவது அதிலுள்ள பயத்டத
நீக்குதல். அந்தக் ரணத்டதச் சுத்தி லசய்துவிட்ைொல்
விடுதட யுண்ைொகும்" என்றொர்.
பின்னுலமொரு சமயம் வமற்படி குள்ளச்சொமி என்னிைம் வந்து,
"தம்பி, நீ இ க் ணக் ொரனொச்சுவத! 'வண்ணொன்' என்ற
வொர்த்டதடய உடைத்துப் லபொருள் லசொல்லுவொயொ?" என்று
வ ட்ைொர்.

நொன் நட த்து, "சொமி, உடைக் ிற இ க் ணம் எனக்குத்

லதரியொது" என்வறன்.
அப்வபொது குள்ளச்சொமி லசொல்லு ிறொர்: "வண்-ஆன் வண்ணொன்.
ஆன் என்பது ரிஷபம். வள்ள ொ ிய ரிஷபம் நந்திவ சுரர்.
அவருடைய லதொழில் சுத்த ஞொனமூர்த்தியொ ிய சிவடனச்
சுமந்து ல ொண்டிருத்தல். தமிழ் நொட்டில் ஞொனொசொரியர் ளுக்கு
ஆதிமூர்த்தியும் வள்ளலுமொ ி நிற்கும் இந்த நந்தி
ப வொனுடைய லதொழி ொ ிய ஆசொரியத் லதொழிட வய நொன்
வண்ணொன் லதொழில ன்று லசொல்லு ிவறன். எனக்கு
வண்ணொன் லதொழில்" என்று வமற்படி குள்ளச்சொமி லசொன்னொர்.
----

22. க ியுக கலடாற்கசன்

வவதபுரத்தில் ியு வைொற் சன் என்பதொ ஒருவன் ிளம்பி

யிருக் ிறொன். படழய துவொபர யு த்துக் வைொற் சனுடைய
சரித்திரம் எல் ொருக்கும் லதரியும். அரக்கு மொளிட யி ிருந்து
பொண்ைவர் தப்பி ஓடும்வபொது இடும்ப வனத்தில் தங் ினொர் ள்.
அங் ிருந்த இடும்பொசுரன் என்ற ரொட்சசன் அவர் டளப்
பிடித்துத் தின்ன வந்தொன். அந்த இடும்படன வமன்
ீ ல ொன்று
விட்ைொன். பிறகு அவன் தங்ட யொ ிய இடும்பி என்ற ரொட்சசி
வமன்
ீ வமல் ொதல் ல ொண்டு தன்டன மணந்து ல ொள்ளச்
லசொல் ி வற்புறுத்தினொள். யமற்ற சவ ொதரர் நொல்வரும்
பிரமசொரி ளொய் இருக்ட யில் தொன் முத ொவது ஒரு
ரொட்சசிடயப் வபொய்க் ியொணம் பண்ணிக் ல ொள்வதில்
வமனுக்குச்
ீ சம்மதமில்ட . இடுப்பி குந்தியிைம் வபொய்
முடறயிட்ைழுதொள்.
குந்தி வமடன
ீ வநொக் ி: "ம வன, ஒரு லபண் வந்து ொதல்
கூறுமிைத்து அவடள மறுப்பது க்ஷத்திரிய தர்மமில்ட . ஆண்
மக் ள் அங்ஙனம் லசய்ய ொ ொது. ஆத ொல், நீ இந்த
ரொட்சசிடயக் ல்யொணம் பண்ணிக் ல ொள் " என்று
ட்ைடளயிட்ைொன். தொய் லசொல்லுக் ிணங் ி வமன்
ீ
இடும்பிடயக் ல்யொணம் பண்ணிக் ல ொண்ைொன்.
இவ்விருவருக்கும் பிறந்த பிள்டளவய துவொபரயு
வைொற் சன். இவன் வமனுக்குச்
ீ சமமொன ப மும்
பரொக் ிரமும் உடையவலனன்னு வவதவியொசர் லதரிவிக் ிறொர்.

இது நிற் .

நமது ியு வைொற் சடனக் வனிப்வபொம். இவன்

வவதபுரத்தில் ஒரு சலரொயக் டையிவ பணவசூல்
குமஸ்தொவொ இருக்கும் ரொமசொமி நொயக் ர் என்பவருடைய
ம ன். இவனுக்கு இப்வபொது வயது சுமொர் இருபது இருக் ொம்.
சொரொயக் டையில் பிரொந்தி, விஸ் ி, ஜின் முத ிய ஐவரொப்பியச்
சொரொயங் ள் விற் ிறொர் ள். வவதபுரத்தில் குடி மும்முரம்.
ஆனபடியொல் வமற்படி டைக்குப் பற்று வரவு ஜொஸ்தி. அங்குப்
பண வசூல் ொரனொ ிய ரொமசொமி நொயக் ருக்கு மொதம் எட்டு
ரூபொய் சம்பளம். லதலுங்கு வபசும் நொயக் ர். நல் க்ஷத்திரிய
வம்சம். லதலுங்கு ரொஜ்யம் வபொன பிறகு ல ட்டுப் வபொய்த்
தொழ்ந்த நிட டமக்கு வந்திருக்கும் நொயுடு கூட்ைத்டதச்
வசர்ந்தவர்.

வமற்படி ரொமசொமி நொயக் ர் ம னுக்குத் தொய் தந்டதயர்

டவத்த லபயர் வ ொவிந்தரொஜுலு. அவன் தொனொ டவத்துக்
ல ொண்ை லபயர் ியு வைொற் சன்.

அவன் உயரம் ஐந்வத ொல் அடியிருக் ொம். குண்டுருடள

வபொவ வயிரமொன உைம்பு. இவன் வமவ வமொட்ைொர் வண்டி
ஒட்ை ொம். மொட்டு வண்டி விை ொம். இவன் தட வரொமத்தில்
முந்றூறு ரொத்தல் ல் லதொங் விை ொம். இவன் தட யிவ
நொற்பது வபரைங் ிய லபரிய லதொட்டிட நிறுத்தி டவக் ொம்.
இவன் இரண்டு விரல் டளக் ல ொண டு ம ொ பொரதப்
புஸ்த த்டதக் ிழித்துப் வபொடுவொன்; இவன் பல் ினொல்
ல்ட ப் வபர்த்துப் வபொடுவொன். இவன் ந த்தொல் தடவப்
பிளப்பொன்.

வயது இருபதுக்குவமல் ஆ வுமில்ட . வநற்றுக் ொட யில்

இந்தப் டபயன் என்டனப் பொர்க்கும் லபொருட்ைொ
வந்திருந்தொன். முத ொவது, தன்னுடைய லதொழில் டள
எல் ொம் என் வட்டில்
ீ லசய்து ொட்டினொன். நொன் மி வும்
ஆச்சரியப்பட்வைன்.

பிறகு இவனுடைய புத்தி எந்த நிட டமயில்

இருக் ிறலதன்படதப் பரிவசொதடன லசய்யும் லபொருட்ைொ
அவனுைன் சிறிது வநரம் சம்பொஷடண லசய்து பொர்த்வதன்.
அவன் ட யில் ஒரு குறிப்புப் புஸ்த ம் (பொக்ல ட் வநொட்புக்)
டவத்துக் ல ொண்டிருந்தொன். அடதப் பொர்த்தொல் சின்ன
டபபிவளொ அல் து டைரி (தினசரி)வயொ என்று
ஐயப்படும்படியொ இருந்தது. "ட யில் என்ன; டைரி
புஸ்த மொ?" என்று வ ட்வைன். அந்தப் டபயன் ஹி என்று
பல்ட க் ொட்டிக் ல ொண்டு, "இல்ல ங் ; மந்திரவொதப்
புஸ்த ம்" என்றொன்.

"நொன் வொசிக் ொமொ?" என்று வ ட்வைன். "வொசிக் ொம்" என்று

லசொல் ி அந்தப் புஸ்த த்டத என் ட யில் ல ொடுத்தொன். அது
அச்சிட்ை புஸ்த மன்று, அவன் ட யொல் எழுதியது.

"ப ஊர் ளில் சஞ்சொரம் பண்ணிவனன். ப சொதுக் ளிைம்

வ ட்ை மந்திரங் டளலயல் ொம் இதில் எழுதி
டவத்திருக் ிவறன். நொன் அவர் ளுக்கு (அந்த சொதுக் ளுக்குப்)
பத்திரம் தயொர் பண்ணிக் ல ொடுப்வபன்" என்று ியு
வைொற் சன் லசொன்னொன். "பத்திரமொ? அலதன்ன?" என்று
வ ட்வைன்.

அவன் லசொல்லு ிறொன்: "அடதப் பொமர ஜனங் ள் ஞ்சொ இட

என்றும் லசொல்லுவொர் ள்; சொதுக் ளுக்கு மனடத ஒரு
நிட யில் நிறுத்திப் பிரமத்திவ ல ொண்டு வசர்க் அது
உபவயொ முங் . டமசூரில் நொன் வபொன மொசம்
வபொயிருந்வதனுங் . அங்வ லபரிய சொமியொருங் , அவர் தொன்
எனக்கு ஆஞ்சவநயர் மந்திரம் ற்றுக் ல ொடுத்தொருங் . அவர்
ஒரு நொடளக்கு ஒன்றடர ரூபொய் ஞ்சொ வொங் ிப் புட
குடிப்பொருங் . அவர் மனடத உள்வள ல ொண்டு நிறுத்தினொல்
பிறகு அடத லவளிவய இழுப்பது ஷ்ைங் " என்றொன்:

இவன் இப்படிச் லசொல் ிக் ல ொண்டிருக்ட யில் எனக்கு அந்தப்

புஸ்த த்டதப் பொர்க் வவண்டும் என்ற அவொ அதி ப்பட்ைது.
புஸ்த த்டதக் ட யில டுத்துத் திறந்தவபொது அதி ிருந்து
லபொ லபொ லவன்று இருபது முப்பது துண்டுக் ொயிதங் ள்
உதிர்ந்தன். எனக்கு ஆரொய்ச்சியிவ பிரியம் அதி மொனபடியொல்
முத ொவது அந்தத் துண்டுக் ொயிதங் டளப் ரிவசொதடன
லசய்து பொர்த்துவிட்டுப் பிறகு புஸ்த த்துக்குள்வள நுடழவவொம்
என்று வயொசித்து அந்தக் ொயிதங் டளப் பொர்த்வதன். அவற்றின்
விவரம் பின்வருமொறு:

முத ொவது: 'வஹொம்ரூல் ஸ்ைொம்ப்' மூன்று இருந்தது.

அதில் ஒவ்லவொரு ஸ்ைொம்புக்கு நடுவிலும் அனிலபஸன்ட்

அம்மொள் தட வபொட்டிருக் ிறது. சுற்றி "லதய்வத்துக் ொவும்
வதசத்துக் ொ வும், ரொஜொவுக் ொ வும், சிடறபட்ைவர்"
என்லறழுதியிருந்தது. அடதச் சூழ நொன்கு புறத்திலும்
இங் ிலீஷ், லதலுங்கு, உருது, நொ ரி, ன்னை ிபி ளில் "வஹொம்
ரூல்" என்லறழுதியிருந்தது.

இரண்ைொவது: ஒரு சின்ன டிக் ட் அதில் இங் ிலீஷ்

பொடஷயில் "மிஸ்.தொரொ; இந்தியன் வ டி ஸொண்வைொ" என்று
ஒரு புறத்திலும், லவளிச்சீட்டு (ஔட் பொட்ஸ) என்று மற்லறொரு
புறத்திலும், வபொட்டிருந்தது.

மூன்றொவது: ஒரு வ சொன ொயிதத்டதப் வபொன்ற லசப்புத்

த டு. அதில் ஏவதொ சக் ரம் லசதுக்கும் லபொருட்டு டவத்துக்
ல ொண்டிருப்பதொ க் வைொற் சன் லசொன்னொன்.

நொ ொவது: ரொமமூர்த்தி சர்க் ஸ் ஆட்ை ஜொப்தொ.

ஐந்தொவது: ஒரு ிறிஸ்தவப் டபயனுடைய வநர்த்தியொன

புட ப்பைம். அவன் யொலரன்று வ ட்ைதற்குத் தன்னுடைய
சிவந ிதலனன்னும் இரும்பொட யில் வவட
பொர்க் ிறொலனன்னும் தன்டனப் வபொ வவ குஸ்தி வட யறொத்
லதொழில் ளில் பழக் மடையவலனன்னும், அவனுக்குக் ியு
கும்ப ர்ணன் என்று லபயர் டவக் ொலமன்றும் வைொற் சன்
லசொன்னொன்.

ஆறொவது: மறுபடியும் ஒரு டிக் ட், அதில்

இங் ிலீஷில்"எடிஸன் ிவனமொவைொக்ரொப் ம்லபனி, ஒரு ஆடள
உள்வள விடு" என்லறழுதியிருந்தது.

ஏழொவது: ஸி ரட் லபட்டியி ிருந்லதடுத்த துர்க்ட பைம்.

அதில் வதவி ம ிஷொசுரடனக் ல ொல்லு ிறொள். பக் த்தில்
விநொய ருடைய தட மொத்திரம் லதரி ிறது. உைம்லபல் ொம்
மடறந்திருக் ிறது. சின்ன சுப்ரமணியன் ஒன்றிருக் ிறது.
அம்மனுக்குப் பதினொறு ட ள் வபொடுவதற்குப் பதி ொ எட்டு
ட வபொட்டிருந்தது.

எட்ைொவது: இரண்டு சிங் ளுைன் ஒரு மனிதன் சண்டை

வபொடுவது வபொ ஒரு பைம். பத்திரிட யி ிருந்து த்தரித்தது.

ஒன்பதொவது: வயசு ிறிஸ்து, மொட்டுக் ல ொட்ைட யில் பிறந்து

டவக்வ ொல் வமவ வபொட்டுக் ிைப்பதொ க் குழந்டதயுருவங்
ொட்டிய
பைம்.

பத்தொவது: சொதொரண வருஷத்து மொர் ழி மொதம் 18-ஆம் வததி

முதல் விவரொதி ிருது வருஷத்து சித்திடர மொதம் 16-ம் வததி
வடரயில், ஏ ொதசி, ஷஷ்டி, பிரவதொஷம், ரிநொள், யம ண்ைம்,
ரொகு ொ ம், குளிட ொ ம், வொரசூட இவற்றின்
அட்ைவடண.

பதிவனொரொவது: இனி வமன்வமலும் அடுக் ிக்ல ொண்டு வபொனொல்

படிப்பவர் ளுக்குப் லபொறுடமயில் ொது வபொய் விடும் என்ற
அச்சத்தொல் இங்கு வமற்படி ீ வழ யுதிர்ந்த துண்டுக்
ொயிதங் டளப் பற்றிய முழு விவரங் ளும் லதரிவிக் ொமல்
விடு ிவறன். அதில் அவந ம் வைொற் சனுடைய
சிவந ிதர் ளுடைய வமல் வி ொசம். ஒரு துண்டுக் ொயிதத்தில்
குங்குமம் சுற்றியிருந்தது. அது வ ொயி ில் ல ொடுத்தலதன்றும்,
அம்மன் பிரசொத லமன்றும் வைொத் சன் விளக் ினொன்.

இனி அவன் மந்திரவொதப் புஸ்த த்துள் எழுதியிருந்த

விவநொதங் ளில் சி வற்டற இங்கு ொட்டு ிவறன்.

ணபதி மந்திரம்

ஓம் ணபதி; ஐயும் ணபதி; ிளியும் ணபதி; சவ்வும் ணபதி;

வொ வொ; ச ஜனங் ளும்; வபொ ங் ளும்: ச வ ொ
சித்தியும், உமக்கு வசியமொனது வபொல் எனக்கு வசியமொ வும்.
சுவொ ஹொ.

பஞ்சொட்சரம்

ஹரி ஓம் சிவொய நம;

அனுமொர் மந்திரம்

ஓம் அனுமந்தொ, ஆஞ்சவனயொ, நவமொ நொரொயணொ,

சிரஞ்சிவியொ க் ொத்து ரஷித்து வொ. ி ியும் ஸவ்வும், என்
எதிரி டள லவன்று என்டனக் ொ, ொ, ொ, ஸ்வொஹொ!

புருஷ வசியத்துக்கு மந்திரம்

நி த்திவ முடளத்தவவள, நீ ப்பூ பூத்தவவள, மனத்துக்கு

வட தீர்த்தவவள, மன்னன் சிடற மீ ட்ைவவள, குைத்துத்
தண்ண ீர்ப் பொ ொ வவண்டும். வ ொவிந்தரொஜு என்டனக்
ண்ைொ கும்பிை வவண்டும். தொன் ஒரு பு ியொ வவணும்.
அவன் ஒரு பசுவொ வவணும். பு ிடயக் ண்ை பசு
நடுங் ினொற்வபொல் நடுங் ி ஒடுங் ி வணங் ி நிற் ஸ்வொஹொ!
இந்த மந்திரத்டத ஆயிரம் உரு ஏற்றவவண்டும். வவடள
லசடியின் வைக்வ வபொ ிற வவரில், ஞொயிற்றுக் ிழடம சூரியன்
ிளம்பு ிற சமயத்தில், மஞ்சள் துண்டைக் ட்டிப் பதினொறு
விடச மந்திரத்டத ஜபித்து பிறகு, வவர் அறொமல் பிடுங் ி
லவள்ளித் தொயித்தில் மஞ்சடள நீக் ி வவடரச் லசலுத்திக்
ட்டிக் ல ொள்ள வவண்டும்.

ச வியொதி ளுக்கும் மந்திரம்

ஓம், ரீங், அங், இந்தப்படிக்கு விபூதியில் எழுதி ஆயிரத்லதட்டு

உரு ஜபித்து சூைன் ட்டிடய அதன் வமவ டவத்துக்
ல ொடுக் வியொதி தீரும். இது ட ண்ைது.

சிரங்கு ண்ைவுைன் லசய் ிற மந்திரம்

மசிமொ மசி: நசி மொ நசி:

சிரங்கு டநய மந்திரம்

சி: நசி!

பழுத்தபின் உடைக்கும் மந்திரம்

நஞ்சு, பிஞ்சு , நொ மதொ ிப் பிஞ்சு நஞ்சு வபொ ஸ்வொஹொ!

இரொஜொடவ வசியம் பண்ண மந்திரம்

வசீ ரொ, வசீ ரொ, ரொஜ வசீ ரொ, அச்சிட்ை பங் ளொ,
தக்ஷணொமூர்த்தி, துர்க் ொ வதவதொடய நம: இதற்கு
ஆயிரத்லதட்டு லசய்யவும்.

மற்றுலமொரு இரொஜ வசிய மந்திரம்

அய்யும், ி ியும் சவ்வும், சவ்வும் ி ியும், ஐயும், நவவ ொடி

சித்தர் சொயம் நசி, நசி: ஸர்வ மூ ிட யும் இன்ன ரொஜொவும்
வசி, வசி.

இந்த மந்திரங் டளத் தவிர, வமற்படி ியு

வைொற் சனுடைய வநொட்புக் ில் இன்னும் இதுவபொ வவ
முப்பது நொற்பது மந்திரங் ளும், ப விதமொன சக் ரங் ளும்
இருந்தன. அந்த மந்திரங் டளயும் சக் ரங் டளயும் இப்வபொது
புஸ்த த்தில் முழுதும் விஸ்தொரமொ ச் லசொல் ப் வபொனொல்
லநடுந்தூரம் இந்த வியொசம் அளவுக்கு மிஞ்சி நீண்டுவிடும்.
எனினும் நமது ஹிந்து தர்மத்டதயும், மந்திர ம ிடமடயயும்,
இடைக் ொ த்து மூை ரொஜொக் ளும், அவயொக் ியப் பூஜொரி,
பண்ைொர, மந்திரவொதி ளும் எவ்வளவு வ ிக் ிைமொ ச்
லசய்துவிட்ைொர் லளன்படத விளக் , வமற்கூறிய
திருஷ்ைொந்தங் வள வபொதுலமன்று நிடனக் ிவறன். இன்னும்
அவனுடைய குறிப்புப் புஸ்த த்தில் வபொ ப் வபொ ப் லபரும்
வ ியொ இருந்தது. எனக்கு அவற்டற லயல் ொம்
பொர்க்கும்வபொது சிரிப்லபொரு பக் ம் வந்தது. தட லயொரு
பக் ம் ிறுக் ிற்று.

ஹிந்துக் ளுடைய மூ ப மொ ிய மந்திர சொஸ்திரத்டத

இடைக் ொ த்து மூைர் இவ்வளவு சீர்ல டுத்து
டவத்திருப்படதயும், அடதத் தற் ொ த்து மூைர் ளிவ ப ர்
நம்புவடதயும் நிடனக்கும்வபொது எனக்கு மி வும்
வருத்தமுண்ைொயிற்று.

அடத நொன் பொர்டவயிட்டுக் ல ொண்டிருக்ட யில் குள்ளச் சொமி

என்ற வவதபுரத்து ஞொனி வந்தொர். அவரிைம் அடதக்
ல ொடுத்வதன். அவர் அந்தப் புஸ்த த்டத லவளிமுற்றத்துக்குக்
ல ொண்டு வபொனொர். அங் ிருந்து லநடுவநரமொ த் திரும்பி
வரவில்ட . என்ன லசய் ிறொர், பொர்ப்வபொலமன்று லசொல் ி, நொன்
எழுந்து லவளி முற்றத்துக்கு வந்வதன். என்னுைன் ியு
வைொற் சனும் வந்தொன். அங்கு வபொய்ப் பொர்த்தொல், குள்ளச்சொமி
அந்தப் புஸ்த த்தில் மண் எண்லணடய விட்டுத் தீடயக்
ல ொளுத்தி எரிய விட்டு வவடிக்ட பொர்த்துக் ல ொண்டிருந்தொர்.
குழ நடத ள் பக் த்தில் நின்றுவவடிக்ட பொர்த்தனர். எனக்குச்
சிரிப்பு வந்தது. வைொற் சன் வ ொலவன்றழுதொன். குள்ளச்சொமி
லபரிய ஞொனிலயன்றும், பரமபுருஷலரன்றும், அவர் லசய்தது
பற்றி வருத்தப்பைக்கூைொலதன்றும் லசொல் ி நொன்
வைொற் சடனத் வதறுதல் லசொல் ி அனுப்பிவனன்.
வபொகும்வபொது அவன் டபக்குள் குள்ளச்சொமியொர் ஒரு
லபொற் ொசு வபொட்ைொர். நொன் ஒரு துண்டுக் ொயிதத்தில் "ஓம்
சக்தி" என்ற மந்திரத்டத எழுதி அவன் டபக்குள் வபொட்வைன்.

லபொற் ொடசக் ண்ைவுைன் வைொற் சன் ல ொஞ்சம்

சந்வதொஷமடைந்து புன்சிரிப்பு ல ொண்ைொன். அப்வபொது
குள்ளச்சொமி லசொல்லு ிறொர்.

"எல் ொம் லதய்வம்"-"தர்மவம ம ொ மந்திரம்" "உண்டமக்கு

ஜயமுண்டு" "எல் ொடரயும் வசப்படுத்த வவண்டுமொனொர் ,
எல் ொடரயும் லதய்வமொ நிடனத்து மனத்தொல் வணங்
வவண்டும். இந்த விஷயங் டளலயல் ொம் இந்த வதசத்தில்
பரவும்படி லசய்" என்றொர்.
-----------

23. கத்ைிச் சண்தட

வநற்று சொயங் ொ ம் என்டனப் பொ‘க்கும் லபொருட்ைொ
உடுப்பியி ிருந்து ஒரு சொமியொர் வந்தொர். "உம்முடைய
லபயலரன்ன?" என்று வ ட்வைன். "நொரொயண பரம ஹம்ஸர்"
என்று லசொன்னொர். "நீர் எங்வ வந்தீர்?" என்று வ ட்வைன்.
"உமக்கு ஜந்துக் ளின் பொடஷடயக் ற்பிக்கும் லபொருட்ைொ
வந்வதன். என்டன உடுப்பியி ிருக்கும் உழக்குப் பிள்டளயொர்
அனுப்பினொர்" என்று லசொன்னொர். "சரி, ற்றுக் ல ொடும்"
என்வறன். அப்படிவய ற்றுக் ல ொடுத்தொர்.

ொக் ொய்ப் பொடஷ மி வும் சு பம். இரண்டு மணி

வநரத்திற்குள் படித்து விை ொம்.

" ொ" என்றொல் 'வசொறு வவண்டும்' என்றர்த்தம். ' க் ொ என்றொல்

என்னுடைய வசொற்றில் நீ பங்குக்கு வரொவத' என்றர்த்தம்.
' ொக் ொ' என்றொல் 'எனக்கு ஒரு முத்தம் தொடி ண்வண'
என்றர்த்தம். இது ஆண் ொக்ட லபண் ொக்ட டய வநொக் ிச்
லசொல்லு ிற வொர்த்டத. ' ொஹ ொ என்றொல் சண்டை
வபொடுவவொம்' என்றர்த்தம். 'ஹொ ொ' என்றொல் 'உடதப்வபன்'
என்றர்த்தம். இந்தப்படி ஏறக்குடறய மனுஷ்ய அ ரொதி
முழுதும் ொக்ட பொடஷயிவ , , ஹொ, க்ஹ, முத ிய
ஏலழட்டு அக்ஷரங் டளப் ப வவறுவிதமொ க் ந்து
அடமக் ப்பட்டிருக் ிறது. அடத முழுதும் மற்றவர் ளுக்குச்
லசொல் இப்வபொது சொவ ொசமில்ட . பிறருக்குச் லசொல் வும்
கூைொது. அந்த நொரொயண பரம ஹம்ஸருக்குத் தமிழ் லதரியொது.
ஆட யொல் அவர் பத்திரிட டள வொசிக் மொட்ைொர்.
இல் ொவிட்ைொல் நொன் வமற்படி நொட ந்து வொர்த்டத ள்
திருஷ்ைொந்தத்துக் ொ எழுதினொதினொவ வய அவருக்கு மிகுந்த
வ ொபமுண்ைொய் விடும். ஒரு வொர்த்டதகூை மற்றவர் ளுக்குச்
லசொல் க்கூைொலதன்று என்னிைம் வற்புறுத்திச் லசொன்னொர்.
"வபொனொல் வபொ ட்டும். ஐவயொ, பொவம்" என்று நொலு வொர்த்டத
ொட்டி டவத்வதன்.
இன்று சொயங் ொ ம் அந்த பொடஷடய பரீட்டச லசய்து
பொர்க்கும் லபொருட்ைொ , வமல் மொைத்து முற்ற லவளியிவ
வபொய் உட் ொர்ந்து பொர்த்வதன். பக் த்து வட்டு
ீ லமத்டதச்
சுவரின் வமல் நொற்பது ொக்ட உட் ொர்ந்திருக் ிறது. "நொற்பது
ொக்ட ள் உட் ொர்ந்திருக் ின்றன என்று பன்டம லசொல்
வவண்ைொவமொ?" என்று எண்ணிச் சி இ க் ணக் ொரர் ள்
சண்டைக்கு வரக்கூடும். அது பிரவயொஜனமில்ட . நொன்
லசொல்வது தொன் சரியொன பிரவயொ ம் என்பதற்கு வபொ ர்
இ க் ணத்தில் ஆதொரமிருக் ின்றது. "வபொ ர் இ க் ணம்
உமக்கு எங்வ ிடைத்தது?" என்று வ ட் ொம். அலதல் ொம்
மற்லறொரு சமயம் லசொல்லு ிவறன். அடதப்பற்றி இப்வபொது
வபச்சில்ட . இப்வபொது ொக் ொய்ப் பொர் ிலமண்டைக் குறித்துப்
வபச்சு.

அந்த நொற்பதில் ஒரு ிழக் ொக்ட ரொஜொ. அந்த ரொஜொ

லசொல்லு ிறது: "மனிதருக்குள் ரொஜொக் ளுக்கு உயர்ந்த
சம்பளங் ள் ல ொடுக் ிறொர் ள். வ ொடி ஏடழ ளுக்கு அதொவது
சொதொரணக் குடி ளுக்குள்ள லசொத்டத விை ரொஜொவுக்கு அதி
லசொத்து. வபொன மொசம் நொன் பட்ைணத்துக்குப் வபொயிருந்வதன்.
அங்வ ருஷியொ வதசத்துக் ல ொக்கு ஒன்று வந்திருந்தது.
அங்வ சண்டை துமொல்படு ிறதொம். ஜொர் சக் ரவர்த்தி ட்சி
ஒன்று. அவர் வயொக் ியர். அவடரத்
தள்ளிவிைவவண்டுலமன்பது இரண்ைொவது ட்சி. இரண்டு
ட்சியொரும் அவயொக் ியர் ளொத ொல் இரண்டையும்
லதொட த்துவிை வவண்டும் என்று மூன்றொவது ட்சி வமற்படி
மூன்று ட்சியொரும் திருைலரன்று நொ ொவது ட்சி இந்த நொலு
ட்சியொடரயும் லபொங் ிட்டு விட்டுப் பிறகுதொன் வயசு
ிறிஸ்து நொதடரத் லதொழ வவண்டுலமன்று ஐந்தொவது ட்சி.
இப்படிவய நூற்றிருபது ட்சி ள் அந்த வதசத்தில்
இருக் ின்றனவொம்.

"இந்த 120 ட்சியொர் பரஸ்பரம் லசய்யும் ஹிம்டஸ

லபொறுக் ொமல், இந்தியொவுக்குப் வபொவவொம், அங்வ தொன்
சண்டையில் ொத இைம். இமயமட ப் லபொந்தில் வசிப்வபொம்'
என்று வந்ததொம். அது சும்மொ பட்ைணத்துக்கு வந்து
அனிலபஸன்ட் அம்மொளுடைய தியசொபி ல் சங் த்துத்
வதொட்ைத்தின் சி ொ ம் வசிக் வந்தது. அந்தத் வதொட்ைக்
ொற்று சமொதொனமும், வவதொந்த வொசடனயுமுடையதொத ொல்
அங்வ வபொய்ச் சி ொ ம் வசித்தொல், ருஷியொவில் மனுஷ்யர்
பரஸ்பரம் ல ொட பண்ணும் பொவத்டதப் பொர்த்து வதொஷம்
நீங் ி விடுலமன்று வமற்படி ல ொக்கு இமயமட யிவ
வ ள்விப்பட்ைதொம்.

"வ ட்டீர் ளொ, ொ ங் வள, அந்த ருஷியொ வதசத்து ஜொர்

சக் ரவர்த்திடய இப்வபொது அடித்துத் துரத்திவிட்ைொர் ளொம்.
அந்த ஜொர் ஒருவனுக்கு மொத்திரம் வ ொைொனு வ ொடியொன
சம்பளமொம். இப்வபொது நம்முடைய வதசத்திவ கூைத்
திருவொங்கூர் ம ொரொஜொ, டமசூர் ரொஜொ முத ிய
ரொஜொக் ளுக்குக்கூை எல் ொ ஜனங் ளும் வசர்ந்த லபரிய லபரிய
ஆஸ்தி டவத்திருக் ிறொர் ள்.

"நொவனொ உன்டன வணொ

ீ ஆளு ிவறன். ஏதொவது சண்டை ள்
வநரிட்ைொல் என்னிைம் மத்தியஸ்தம் தீர்க் வரு ிறீர் ள். நொன்
லதொண்டைத் தண்ண ீடர வற்றடித்து உங் ளுக்குள்வள
மத்தியஸ்தம் பண்ணு ிவறன். ஏவதனும் ஆபத்து வநரிட்ைொல்,
அடத நீக்குவதற்கு என்னிைம் உபொயம் வ ட் வரு ிறீர் ள்.
நொன் மி வும் ஷ்ைப்பட்டு உபொயம் ண்டுபிடித்துச்
லசொல்லு ிவறன். இதற்ல ல் ொம் சம்பளமொ? சொடிக்ட யொ? ஒரு
இழவும் ிடையொது. தண்ைத்துக்கு உடழக் ிவறன்.
எல் ொடரயும் வபொவ நொனும் வயிற்றுக் ொ நொள் முழுவதும்
ஓடி உழன்று பொடுபட்டுத்தொன் தின்ன வவண்டியிருக் ிறது.
அவை ொ ங் ள், வ ள ீர்:

"ஒவ்லவொரு ொக்ட க்கும் நொள்வதொறும் ிடைக் ிற

ஆ ொரத்தில் ஆறிவ ஒரு பங்கு எனக்குக் ல ொடுத்துவிை
வவண்டும்: அடத டவத்துக் ல ொண்டு நொனும் என்
லபண்ைொட்டியும், என் குழந்டத ளும், என் அண்ணன், தம்பி,
மொமன், மச்சொன், என் டவப்பொட்டியொர் ஏழு வபர், அவர் ளுடைய
குடும்பத்தொர் இத்தடன வபரும் அடர வயிறு ஆ ொரம்
ஷ்ைமில் ொமல் நைத்துவவொம். இப்வபொது என் குடும்பத்துக்
ொக்ட ளுக்கும் மற்றக் ொ ங் ளுக்கும் எவ்விதமொன
வவற்றுடமயும் இல்ட . ஏலழட்டு நொளுக்கு முந்தி ஒரு
வட்டுக்
ீ ல ொல்ட யிவ ிைந்தது! அது வசொறில்ட ;
றியில்ட ; எலும்பில்ட ; ஒன்றுமில்ட ; அசுத்த வஸ்
ிைந்தது. அடதத் தின்னப் வபொவனன். அங்வ ஒரு ிழவன்
வந்து ல்ட எறிந்தொன். என் வமவ , இந்த வ ச்சிற ிவ
ொயம். இது சரிப்பைொது. இனிவமல் எனக்குப் பிரடஜ ள் ஆறில்
ஒரு பங்கு ல ொடுத்துவிை வவண்டும்" என்று லசொல் ிற்று.

இடதக் வ ட்ைவுைன் ஒரு ிழக் ொ ம் லசொல்லு ிறது:

"ம ொரொஜொ? தொங் ள் இதுவடரயில் ொத புதிய வழக் ம்

ஏற்படுத்துவது நியொயமில்ட . இருந்தொலும் அவசரத்டத
முன்னிட்டுச் லசொல்லு ிறீர் ள்! அதற்கு நொங் ள் எதிர்த்துப்
வபசுவது நியொயமில்ட . ஆனொல் தங் ளுக்குள்ள
அவசரத்டதப் வபொ வவ என் வபொன்ற மந்திரிமொருக்கும் அவசர
முண்லைன்படதத் தொங் ள் மறந்துவிட்ைடத நிடனக் எனக்கு
மிகுந்த ஆச்சரியமுண்ைொ ிறது. தங் ளுக்கு ஒவ்லவொரு
ொக்ட யும் தன் வரும்படியில் பன்னிரண்டில் ஒரு பகுதி ட்ை
வவண்டுலமன்றும், அதில் மூன்றில் ஒரு பொ ம் தொங் ள்
மந்திரிமொர் லச வுக்குக் ல ொடுக் வவண்டுலமன்றும்,
ஏற்படுத்துதல் நியொயலமன்று என் புத்தியில் படு ிறது" என்று
லசொல் ிற்று. அப்லபொழுது ஒரு அண்ைங் ொக்ட எழுந்து:
" க் ஹொ க் ஹொ, நீங் ள் இரண்டு ட்சியொரும்
அவயொக் ியர் ள். உங் டள உடதப்வபன்" என்றது. வவலறொரு
ொ ம் எழுந்து சமொதொனப்படுத்திற்று. இதற்குள் மற்லறொரு
 ொ ம் என்டனச் சுட்டிக் ொட்டி: "அவதொ அந்த மனுஷ்யனுக்கு
நொம் வபசு ிற விஷயம் அர்த்தமொ ிறது. ஆத ொல் நொம் இங்வ
வபசக்கூைொது. வவறிைத்துக்குப் வபொவவொம்" என்றது. உைவன
எல் ொக் ொ ங் ளும் எழுந்து பறந்து வபொய்விட்ைன.
இது நிஜமொ நைந்த விஷயமில்ட . ற்படனக் டத.
-------------

24. ''வளர்பிதற'' குைந்தைக் கதை

ரவந்திர
ீ நொத ைொகூருடைய வங் ொளிப் பொட்டை இங் ிலீஷ்
படுத்திய நூல் ளில் ''வளர்பிடற'' என்பலதொன்று.
குழந்டத டளப் பற்றிய பொட்டு. மி வும் சொமர்த்தியமொ
எழுதியிருக் ிறொர்.

சி லமொழி லபயர்ப்பு ள் ொட்டு ிவறன்:

''நொன் எங் ிருந்து வந்வதன்? நீ என்டன எங்வ

லபொறுக் ிலயடுத்தொய்?'' என்று குழந்டத தொயினிைம் வ ட்ைது.
அதற்குத் தொய் லசொல்லு ிறொள்.

''என் லசல்வவம.

எனது லநஞ்சிடை விருப்பமொய் மடறந்து நீ நின்றொய், நொன்

விடளயொட்டுப் லபண்ணொ விடளயொடிய லபொம்டம ளிவ நீ
இருந்தொய்.

ளி மண்ணொவ நொன் ஸ்வொமி பண்ணிப் பண்ணியழித்தவபொது

உன்டனத்தொன் பண்ணிவனன்.

வட்டுக்
ீ குலுலதய்வத்துைன் நீ வ ொயில் ல ொண்டிருந்தொய்,
அதடன வணங்குட யில், நின்டனவய வணங் ிவனன்''

''விடளயொட்டுப் பண்ைங் ள்'' என்று மற்லறொரு பொட்டு. அதில்

தந்டத லசொல்லு ிறொன்:
''குழந்தொய், குச்சி டளயும் மண்பண்ைங் டளயும் டவத்துக்
ல ொண்டு அவற்றுைவன க்கும் வித்டதடய நொன் மறந்து
விட்வைன். எனது விடளயொட்டுக்கு விட வயறிய பண்ைங் ள்
வவண்டிப் லபொன்னும் லவள்ளியும் திரளொ க் குவிக் ிவறன். நீ
ண்ணி ப்பட்ை லபொருடளலயல் ொம் டவத்துக் ல ொண்டு
ரஸமொன விடளயொட்டுக் ள் படைக் ிறொய், என்றும்
லபறக்கூைொதனவற்டற வவண்டி நொன் வ ிடமடயயும்
வநரத்டதயும் லச விடு ிவறன்!''

''வம ங் ளும் அட ளும்'' என்பலதொரு பொட்டு.

அதிவ குழந்டத லசொல்லு ிறது:

''அம்மொ! அட க்குள்வள வொழ்வவொர் என்டனக்

கூப்பிடு ிறொர் ள்.

'' ொட முதல் இரவு வடர பொடு ிவறொம்.

திக்குத்திடசயில் ொமல் எங்கும் சுற்றி வரு ிவறொம்'' என்று
லசொல் ி என்டனயடழக் ிறொர் ள்.

''எப்படி உம்முைன் வசர ொம்?'' என்றொல்

'' டரவயொரத்துக்கு வந்து ண்டண மூடிக் ல ொள்ளு. அட ள்

வந்து உன்டனக் ல ொண்டு வபொகும்'' என் ிறொர் ள்.

அதற்கு நொன்: ''வட்டில்

ீ அம்மொ என்டன மொட யில்
வதடுவொள். அவடள எப்படி பிரிந்து வருவவன்?'' என்று
வ ட்ைொல் அவர் ள் சிரித்துக்ல ொண்டு ஓடிப் வபொ ிறொர் ள்.

அம்மொ, அடதக் ொட்டிலும் நல் லதொரு விடளயொட்டு எனக்குத்

லதரியும், நொன் தொன் அட யொம் நீ ஏவதொ ஒரு வதசத்துக்
ைற் டரயொம்; நொன் உருண்டுருண்டு வந்து சிரிப்புைன்
உன்மடிவமல் வமொதுவவன்''
''லசண்ப ம்பூ'' என்பலதொரு பொட்டு.

அதில் ஒரு குழந்டத தொன் தொய்க்குத் லதரியொதபடி லசண்ப ப்

பூவொ மொறி உச்சிக் ல ொம்பின் வமல் ஏறியிருப்பதொ க்
ற்படன பண்ணி அடதத் தொயினிைம் ரஸமொன டதயொ ச்
லசொல்லு ிறது.

''வரன்''
ீ என்ற பொட்டு மி வும் நயமொனது.

அதில் குழந்டத தனது தொடய வநொக் ிப் பின்வரும்

ற்படனயொய் லசொல்லு ிறது. ொட்டு வழியில் தொய் பல் க் ில்
ஏறிவர, அருவ தொன் குதிடரவயறி வருவதொ வும், வபொரில்
தொன் அத்தடன ள்ளடரயும் லவட்டிக் ல ொன்று துரத்தி
லயொழித்து விடுவதொ வும் அப்வபொதுதொய், இந்தப் பிள்டளடயக்
கூட்டி வந்ததனொவ பிடழத்வதொம். என்லறண்ணுவதொ வும்,
ஊரொர் உவப்பதொ வும், தமயன் வ ட்டு இந்த வ ிடமயற்ற
பிள்டள இத்தடன லசய்தொனொ என்று வியப்பதொ வும், ற்படன
மி வும் நன்றொ அடமந்திருக் ிறது.

லதய்வவம தொலயன்று நம்பி எவன் குழந்டதவபொல்

நைக் ிறொவனொ அவவன ஞொனி லயன்பது வமற்படி
நூ ின் ருத்து.
-----------

25. உஜ்ஜியினி

" ண்வண, நொம் சக்தி தர்மத்டதக் ட க்ல ொண்வைொம். நமக்கு நீ

சக்தி, நீ இறந்தொல் நொன் உைன் ட்டை ஏறுவவன்" என்று
விக் ிரமொதித்த ரொஜன் தன்னுடைய பிரியதனமொ ிய
ஸ்ரீமு ியினிைம் லசொன்னொன். அப்வபொது அவள் "உஜ்ஜயிநீபுரத்து
மொ ொளி அருளொவ உனக்கு ஆயிரம் வயதுண்டு. அப்படி
ஆயிரத்தில் ஒன்று குடறய நொனும் இருப்வபன்" என்றொள்.

"எனக்கு வயது லதொளொயிரத்துத் லதொண்ணூற்லறொன்பது தொன்

வபொலும்;" என்று விக் ிரமொதித்தன் லபருமூச்சு விட்ைொன்.
அப்லபொழுது ஸ்ரீமு ி லசொல்லு ிறொள்:-

" ொந்தொ, நீ எனது ணவன். என் லசொற்படி வ ள். தர்மம்

லபண்ணொல் ஏற்படுத்தப்பட்ைது. விரதம், தவம், பூடஜ, ஆ ொரம்,
வடு,
ீ பள்ளிக்கூைம் அடனத்தும் ஏற்படுத்திக் ல ொடுத்தது லபண்.
தர்மம் லபண்ணொல் உண்ைொனது. லபண் தொய். லபண்டணத்
தன்னில் பொதிலயன்று ருதொமல், தனக்கு அது
பகுதிப்பட்டிருக் வும் வவண்டும். ஆனொல் தொன் அடதத் தன்
பகுதியொ த் தொனொ , வநசிக் வும் மொட்வைன் என்று ஆண்
லநடுங் ொ மொ ச் லசொல் ி வரு ிறது. அதற் ொ ப் லபண் பழி
வொங்கு ிறது. ஆடணப் பழி வொங் ி அந்தத் துயரத்தில் தொனும்
மடி ிறது.

"சிவன் பொதி, சக்தி பொதி வபொ ச் சரி பொதியொ எப்வபொது ஆண்

லபண்டண ஒப்புக்ல ொள்ளு ிறவதொ, அப்வபொது ஆணுக்குப்
லபரிய வ ிடம சித்திக் ிறது. ியு முடிவில் இது
முற்றிலும் பரிபூரணமொ நி ழும்" என்றொள்.

"அப்வபொது நமது ம ொ ொளி வதவிக்கு நொமலமன்ன?" என்று

விக் ிரமொதித்தன் வ ட்ைொன்.

அப்வபொது ஸ்ரீமு ி லசொல்லு ிறொள்:

"அப்வபொது ம ொ ொளி வதவிக்கு நித்ய ல்யொண ீ உஜ்ஜயிநீ

என்று லபயர்."

"இதற்கு யொலரல் ொம் சொட்சி?" என்று விக் ிரமொதித்தன்

வ ட்ைொன்.

"இதற்குத் வதவர் சொட்சி; பஞ்ச பூதங் ள் சொட்சி; மனுஷ்ய, மிரு ,

பக்ஷ¢, ீ ைொதி ஜந்து ணங் ள் சொட்சி; இதற்கு அந்த ம ொ
ொளிவய சொட்சி" என்று ஸ்ரீமு ி லசொன்னொள். "சரி" என்று
லசொல் ி விக் ிரமொதித்தன் இருந்து விட்ைொன்.
மறுநொள் ொட யில் இருவரும் ஆ யத்துக்குச் லசன்றனர்.
அங்வ வதவியின் முடிமீ து நித்திய ல்யொண ீ உஜ்ஜயிநீ என்று
வயிர எழுத்துக் ளொல் எழுதியிருந்தது. அதடனக் ண்டு
இருவரும் லதொழுது ம ிழ்ச்சியுற்றனர். மற்டற நொன்
விக் ிரமொதித்தன் தனது அரண்மடனயில் ஒரு லபொற்றூண்
நொட்டி அதில், "லபண்டணப் வபணுவவொர் ண்டணப் வபணுவொர்.
லபண்ணுக்குக் ண் உண்டு. லபண் தொய். வந்வத மொதரம்"
என்று எழுதி டவத்தொன். வமற்படி டத சொக்த சொத்திரத்திவ
கூறப்பட்ைது. அடத வ ொவ ொப ொரமொ லவளிப்படுத்து ிவறன்.
-----------

26. மிளகாய் பைச் சாமியார்

வவதபுரத்துக்கு வைக்வ முத்துப்வபட்டையில் லபரும்பொலும்

லதலுங்கு லநசவுத் லதொழி ொளரும், தமிழ்க் ட க்வ ொளரும்
வொசம் லசய் ிறொர் ள். அந்த ஊரில் லநசவுத் லதொழிவ
பிரதொனம். "லுங் ி ள்" என்றும் "ட ி ள்" என்றும்
லசொல் ப்படும் ம மதியருக்கு அவசியமொன ல ட்டிச்
சொயத்துணி ள் இங்கு மிகுதியொ லநய்யப்பட்டு, சிங் ப்பூர்
பினொங்கு முத ிய லவளித் தீவொந்திரங் ளுக்கு ஏற்றுமதி
லசய்யப்படு ினற்ன.

இந்த லநசவுத் லதொழி ொளர் அத்தடன வபரும்

அங் ளொம்மனுடைய அவதொரலமன்பதொ ஒரு ஸ்திரீடய
வணங்கு ிறொர் ள். அந்த ஸ்திரீ சுமொர் நொற்பத்டதந்து
வயதுடையவள். சரீரத்தில் நல் ப மும், வரதீ
ீ ர
பரொக் ிமங் ளும் உடையவள். இவளுடைய புருஷன்
இறந்துவபொய் இருபத்டதந்து வருஷங் ளொயின.

இவள் ொவி வஸ்திரமும் சடைமுடியும் தரிக் ிறொள்.

இவளுடைய மு ம் முதிர்ந்த, லபரிய, வ ிய, உறுதியொன
ஆண்மு ம் வபொ இருக் ிறது. அத்துைன் லபண்லணொளி
ந்திருக் ிறது. இவளுடைய ண் ள் லபரிய மொன்
விழி டளப் வபொ இருக் ின்றன.

இவள் ஒரு சுப்பிரமணிய சுவொமி வ ொவில் ட்டிக்

ல ொண்டிருக் ிறொள். வ ொயில் ட்டிைம் லபரும்பொலும் முடிந்து
வபொய்விட்ைது. இன்னும் சி ரம் மொத்திரந்தொன்
டவக் வில்ட .

இவள் தன் வட்டுக்குள்

ீ ஒரு வவல் டவத்துப் பூடஜ
பண்ணு ிறொள். அதன் பக் த்தில் இரவும் ப லும் அவியொத
வொைொ விளக்கு எரி ிறது.

வ ொயிலும் இவள் வட்டுக்குச்

ீ சமீ பத்திவ தொன் ட்டியொ ிறது.
இவளுடைய வடு
ீ வவதபுரத்துக்கும் முத்துப்வபட்டைக்கும்
இடைவய சொட யின் நடுமத்தியில் சுடமதொங் ிக்குச்
சமீ பத்தில் இருக் ிறது.

திருக் ொர்த்திட யன்று, பிரதி வருஷமும் அடியொர் ள் வசர்ந்து

இவளுக்கு மிள ொய்ப் பழத்டத அடரத்து உைம்லபல் ொம்
வதய்த்து ஸ்நொனம் லசய்விக் ிறொர் ள். அதனொவ தொன்
இவளுக்கு "மிள ொய்ப் பழச் சொமியொர்" என்ற நொமம் ஏற்பட்ைது.

நொன் இந்த மிள ொய்ப் பழச் சொமியொருடைய வ ொயிலுக்குப்

ப முடற வபொய் வவட க் கும்பிட்டிருக் ிவறன். இன்று
ொட இந்த ஸ்திரீ என்டனப் பொர்க்கும் லபொருட்டு வந்தொள்.
வந்து கும்பிட்ைொள்.

"எதன் லபொருட்டுக் கும்பிடு ிறீர்?" என்று வ ட்வைன்.

"எனக்குத் தங் ளொல் ஒரு உதவியொ வவண்டும்" என்றொள்.

"என்ன உதவி?" என்று வ ட்வைன்.

"லபண் விடுதட முயற்சியில் எனக்குத் தங் ளொல் இயன்ற

ச ொயம் லசய்ய வவண்டும்" என்றொள்.
"லசய் ிவறன்" என்று வொக்குக் ல ொடுத்வதன்.

அப்வபொது அந்த மிள ொய்ப் பழச் சொமியொர் பின் வருமொறு

உபந்நியொசம் புரிந்தொள்.

ஹொ, ஹொ, லபொறுத்துப் லபொறுத்துப் லபொறுத்துப் லபொறுத்துப்

வபொதுமைொ, வபொதுமைொ, வபொதும்.

உ த்திவ நியொயக் ொ ம் திரும்புவதொம்.

ருஷியொவிவ ல ொடுங்வ ொல் சிதறிப் வபொய்விட்ைதொம்.

ஐவரொப்பொவிவ ஏடழ ளுக்கும் லபண் ளுக்கும் நியொயம்

வவண்டுலமன்று த்து ிறொர் ளொம்.

உ முழுடமக்கும் நொன் லசொல்லு ிவறன்.

ஆண் லபண்ணுக்கு நைத்தும் அநியொயம் லசொல்லுக் ைங் ொது;

அடத ஏட்டில் எழுதியவர் இல்ட . அடத மன்றிவ வபசியவர்
யொருமில்ட .

படறயனுக்குப் பொர்ப்பொனும், றுப்பு மனுஷனுக்கு லவள்டள

மனுஷனும் நியொயம் லசய்யவவண்டும் என்று
லசொல்லு ிறீர் ள்.

லபண்ணுக்கு ஆண் நியொயம் லசய்வது அடதலயல் ொம் விை

முக் ியலமன்று நொன் லசொல்லு ிவறன்.

எவனும் தனது லசொந்த ஸ்திரீடய அ ட்சியம் பண்ணு ிறொன்.

லதருவிவ வண்டி தள்ளி நொ ணொ ல ொண்டு வருவது வமல்
லதொழில் என்றும் அந்த நொ ணொடவக் ல ொண்டு
நொலுவயிற்டற நிரப்பி வடு
ீ ொப்பது தொழ்ந்த லதொழில ன்றும்
நிடனக் ிறொன். லபண் ள் உண்டமயொ உடழத்து
ஜீவிக் ிறொர் ள். ஆண் மக் ள் பிடழப்புக் ொ ச் லசய்யும்
லதொழில் ளில் லபரும்பொலும் லபொய், சூது, னவு, ஏமொற்று,
லவளிமயக்கு, வண்
ீ சத்தம், பைொவைொபம், துவரொ ம், ல ொட ,
யுத்தம்!

இந்தத் லதொழில் ள் உயர்லவன்றும், வசொற்றுத் துணி வதொய்த்துக்

வ ொயில் லசய்து கும்பிட்டு வடுலபருக்
ீ ிக் குழந்டத டளக்
ொப்பொற்றும் லதொழில் தொழ்லவன்றும் ஆண் மக் ள்
நிடனக் ிறொர் ள்.

வியபிசொரிக்குத் தண்ைடன இ வ ொ நர ம்.

ஆண் மக் ள் வியபிசொரம் பண்ணுவதற்குச் சரியொன

தண்ைடனடயக் ொவணொம்.

பர ஸ்திரீ டள இச்சிக்கும் புருஷர் ளின் லதொட க்கு

எல்ட யில்ட லயன்று நொன் சற்வற மடறவிைமொ ச்
லசொல்லு ிவறன். ஆனொல் அவர் ள் பத்தினி டள வநவர வநொக்
வயொக் ியடத யில் ொமல் இருக் ிறொர் ள்.

பூமண்ை த்தின் துக் ம் ஆரம்பமொ ிறது. ஆணும் லபண்ணும்

சமொனம். லபண் சக்தி. லபண்ணுக்கு ஆண் தட குனிய
வவண்டும். லபண்டண ஆண் அடித்து நசுக் க்கூைொது. இந்த
நியொயத்டத உ த்தில் நிறுத்துவதற்கு நீங் ள் உதவிலசய்ய
வவண்டும். உங் ளுக்குப் பரொசக்தி நீண்ை ஆயுளும்
இஷ்ை ொமய சித்தி ளும் தருவொள்" என்று அந்த மிள ொய்ப்
பழச் சொமியொர் லசொன்னொள். சரி என்று லசொல் ிதொன் அந்தத்
வதவிக்கு வந்தனம் லசய்வதன். அவள் விடை லபற்றுக்ல ொண்டு
லசன்றொள்.
---

27. லபய்க் கூட்டம்

ஒரு நொள் இரவு பன்னிரண்டு மணிக்கு, நொன் எந்தக்

ொரணத்தொவ ொ தூக் ம் வரொமல் பொயிவ படுத்துக்
ல ொண்டிருந்வதன். தூக் ம் வரொது வபொனொல் அருவிடய
நிடனத்துக் ல ொண்டு அது ச ச லவன்று விழும் ஓடசயிவ
மொனஸி மொ ச் லசவிடயச் லசலுத்திக் ல ொண்டிருந்தொல் சிறிது
வநரத்திற்குள் தூக் ம் வந்துவிடுலமன்று நொன்
குழந்டதயொயிருந்தவபொது ஒரு புஸ்த த்தில் படித்திருந்வதன்.
அந்தப்படி அருவிடய நிடனத்தொல் பொதி இரவில் அந்த
ஞொப த்தி ிருந்து குளிர் அதி ப்படு ிறவத லயொழியத் தூக் ம்
வரு ிற பொட்டைக் ொவணொம்.

என்ன ொரணம்? குளிர்தொன் ொரணலமன்லறண்ணி நொன்கு

சொளரங் டளயும் சொத்திவனன். பிறகு ொற்வறொட்ைமில் ொத
அடறயில் படுத்திருக் க் கூைொலதன்று லவள்டளக் ொர சு ொதொர
சொஸ்திரமும் சற்வறறக் குடறய-அனுபவமும் லசொல்லுவதொல்,
ஒரு ஜன்னட த் திறந்வதன்.

வொசற்பக் த்தில், என் அடறக்கு வநவர, " ொந்த விளக்கு"

(எல க்ட்ரிக் விளக்கு). அடத மின்னல் விளக்ல ன்று
லசொல்வது நியொயம். ஆனொல் ஜனங் ள் அடதக் ொந்த
விளக்ல ன்று லசொல்லு ிறொர் ள். ஊவரொலைொக் ஓடு என்று
தர்ம புத்திரர் லசொல் ியது வபொவ நொனும் ஜன வழக் த்டதப்
லபரிதொ க் ல ொண்டு அடதக் ொந்த விளக்கு என்வற
லசொல்லு ிவறன். வமலும் ொந்தம் என்ற லசொல் அழ ொ
இருக் ிறது. ொந்தி, ந்தன், ொந்டத என்ற பிரவயொ ங் ள்
அதிவ நிடனவுக்கு வரு ின்றன. வொச ில் ொந்த விளக்குப்
வபொட்டிருக் ிறது. அடதச் சுற்றி விடளயொடும் பூச்சிக்
கூட்ைங் ள் என் அடறக்குள்வள பிரவவசித்து விடு ின்றன.
அடறக்குள் விளக்ட அவித்துப் வபொடுவவொமொ என்று
வயொசித்தொவ ொ, தூக் மும் வரொமல் இருளில் ிைப்பது மி வும்
சிரமம். என் மனம் ப ப விஷயங் டள வயொசித்துக்
ல ொணடிருந்தது. ண்டண மூடினொல் எனக்கு ருஷியொவின்
நிட டம ஞொப ம் வந்துல ொண்டிருந்தது. அதற்குக்
ொரணலமன்ன லதரியுமொ?
ஒரு மனுஷ்யன் ொட யில் ண்டண விழிக்கும்வபொது
விழித்தவுைவன, அவன் வவலறந்த வஸ்துடவயும்
பொர்க்குமுன்வன அவன் முன் ஒரு குரங்ட க் ல ொண்டு
நிறுத்தினொல் அன்று முழுவதும் அவன் அந்தக் குரங்ட
மறப்பது மி வும் சிரமம். அதுவபொ வவ மூன்றொம் நொள்
ொட யில் நொன் ண்டண விழிக்கு முன்பொ வவ என் பத்தினி
'சுவதசமித்திரன்' பத்திரிட டயத் தட யடணக் ருவ ல ொண்டு
வபொட்டிருந்தொள். திறந்து பொர்த்வதன். முத ொவது என்
ண்ணில் "ருஷியொவில் உள்நொட்டுக் ம்; சச்சரவு
அதி ரிக் ிறது-" என்ற பகுதி லதன்பட்ைது. இலதன்னைொ
விவசஷம்? என்று வொசித்துப் பொர்த்வதன். இரவில்
தூக் மில் ொது படுத்துக்ல ொண்டிருக்கும்வபொது ொட யில்
படித்த விஷயங் லளல் ொம் மற்லறொரு முடற மன வதியிவ
ீ
உ ொவி வர ொயின. மொஸ்வ ொ ந ரத்தில் ம்-ஸ்தீரி ளும்
குழந்டத ளும் உட்பை இருநூறு வபர் ல ொட யுண்ைனர்...
துப்பொக் ிப் பிரவயொ ங் ள் அமிதவொதி ளும், மிதவொதி ளும்
பரஸ்பரம் லசய்துல ொண்ைனர்.

ஒலதஸ்ஸொ ந ரத்தில் லசல்வரிைமிருந்து லபொருடளலயல் ொம்

பிடுங் ி ஏடழ ஜனங் ளுக்குள்வள பங் ிட்டுக் ல ொடுக் ஒரு
மிட்டி! முத ிய ப லசய்தி ள். ருஷியொ விஷயம் எக்வ டு
ல ட்ைொல் எனக்ல ன்ன என்று தூங் முயற்சி லசய்தொல் மனம்
இணங் வில்ட . தூக் ம் வரப் வபொ ிற-அல் து வரொமல்
இருக் ிற-பொதி இரவு வநரத்தில் மனம் புத்தி லசொன்னபடி
வ ட் வவ வ ட் ொது. எப்வபொதும் மனடதக் ட்டியொள்வது
சிரமம். படுக்ட யிவ படுத்துக்ல ொண்டு மனடதக் ட்ை
விசுவொமித்திரரொவ கூை முடியொது. பிறகு எனக்கு ருஷியக்
குடியரசின் தட வனொ ிய ல னின் என்பவனுடைய ஞொப ம்
வந்தது. உரலுக்கு ஒரு பக் ம் இடி; மத்தளத்துக்கு இரண்டு
பக் ம் இடி. ல னினுக்கு க்ஷம் பக் த்திவ !

தள்ளைொ! ல னினுமொயிற்று: லவங் ொயமுமொயிற்று

தூங்குவவொம் என்று நிடனத்தொல் ல ொசு வந்து ொதில் "லஙொய்"
என்று ரீங் ொரம் பண்ணு ிறது.

சரி தூக் ம் வருலமன்று நிடனக் வஹதுவில்ட ; எழுந்து

உட் ொர்ந்து ஏவதனும் புஸ்த ம் வொசிப்வபொலமன்று வமடஜமீ து
டவத்திருந்த விளக்ட ப் லபரிதொக் ி எதிவர நொற் ொ ியில்
உட் ொர்ந்து வமடஜயின்மீ து முத ொவது ண்ணுக்குப்
பு ப்பட்ை புஸ்த த்டதக் ட யிவ எடுத்வதன். அது ஸ் ொந்த
புரொணம். அதிவ நல் ட்ைம் ண்ணுக்குப் பு ப்பட்ைது.
திடனப்புனத்தில் வள்ளியம்டமடயச் சுப்பிரமணிய ஸ்வொமி
ப விதங் ளில் ல ஞ்சியும் பயமுறுத்தியும் லபண்ைொ ச்
லசய்து ல ொண்ைொர்.
பிறகு புரொணம் லசொல்லு ிறது: வ ள ீர் முனிவர் வள, அந்த
வள்ளியம்டமயொனவள் திரும்பித் தனது பரணுக்கு; வந்து
வசர்ந்தொள்.
திடனப்புனத்டத அங்வ ொத்துக் ல ொண்டிருந்த ஸ ியொனவள்
வள்ளிடய வநொக் ி, "ஏனம்மொ, வள்ளி, இவ்வளவு வநரம் எங்வ
வபொயிருந்தொய்?" என்று வ ட்ைொள்.

"குளத்துக்குப் வபொய் நீரொடி வந்வதன்" என்று வள்ளியம்டம

லசொன்னொள்.

"லநடுவநரம் குளத்திவ இருந்தொயொ? ஸ்நொனத்துக்குச் லசன்றொல்

இத்தடன ொ ம் ஆ ிய மு ொந்தரலமன்ன?" என்று வதொழி
லதொடளத்துத் லதொடளத்துக் வ ட் ொனொள். அப்வபொது
வள்ளியம்டம சினங்ல ொண்டு, "ஏதடி பொங் ி, நீ என்வமல் பழி
சுமத்தப் பொர்க் ிறொயொ?" என்றொள்.

அப்வபொது பொங் ி ண்டணப் பரக் விழித்து, "நொன் ஒன்றும்

லசொல் வில்ட வய. லதய்வவம, நீ தொவன பழிலயன்ற
லசொல்ட எடுத்தொய்?" என்று கூறிக் லவன்று
நட த்தொள்.
வள்ளியம்டம ண்ணிவ நீர்த்துளி ள் பிறந்தன. முரு க்
ைவுள் அந்தச் சமயத்தில் வில்ட யும், அம்பு டளயும் சுமந்து
ல ொண்டு மறுபடி வவை வவஷந் தரித்துக் ல ொண்டு அவ்விரு
லபண் ளின் முன்வன வந்து நின்று: "ஏ லபண் ளொ!
என்னம்பு ளொல் உைம்லபல் ொம் அடிபட்வைொடிய மி
உன்னதமொன லபரிய யொடன லயொன்று இந்தப் பக் த்தில் வரக்
ண்டீர் ளொ?" என்று வ ட்ைொர்.

ச ி லசொல்லு ிறொள்: "ஐயொ, உமது பரொக் ிரமத்டத உம்டம

லயொத்த சூரரிைம் வபொய்ச் லசொல்லும். தனிக் ொட்டிவ சிறு
ன்னிட ளிைம் லசொல் வவண்ைொம்" என்றொள்.

ஸ் ொந்த புரொணம் லசொல்லு ிறது: பிறகு வ ள ீர், முனிவர் வள,

அந்தப் பொங் ி தன் மனதுக்குள்வள ஆவ ொசடன லசய்து
ல ொண்ைதொவது: "இவ்விருவர் ளின் விழி டளப் பொர்த்தொயொ!
இவன் வயொக் ியமொ , ஆடன வதை வந்தடதயும், இவள் தைொ
ஸ்நொனம் பண்ணி வந்த லசம்டமடயயும் இவதொ இந்தக்
ண் ள் நன்கு விளக்கு ின்றன! இவள் அவடன
விழுங்குவதுவபொல் பொர்க் ிறொள். அவன் இவடளக் விரொயன்
சந்திரடனப் பொர்ப்பதுவபொவ பொர்க் ிறொன். இவ்விருவர்
ொத ிவ உைம்பட்ைனர்!" என்று வதொழி நிச்சயித்துக்
ல ொண்ைொள்...

இங்ஙனம் நொன் மி வும் ரஸமொ க் டத வொசித்துக்

ல ொண்டிருக்ட யிவ நூற்று முப்பத்வதழு வபய் ள் வசர்ந்து
ஏ ொ த்திவ தடவ யிடிப்பதுவபொல், வொயிற் தவு பைபைொ!
பைபைொ! என்று சத்தங் வ ட்ைது. திடுக் ிட்லைழுந்து சொளர
வழிவய "யொர் தடவத் தட்டுவது?" என்று உச்ச ஸ்தொயியிவ
வ ட்வைன், எதிர் சத்தம்:

"நொன்தொன் வவணு முத ியொர். என்னுைன் வைொற் சனும்

இன்னும் மூன்று சிவந ிதர் ளும்" என்றது. "வவணு முத ியொ!
இந்த வநரத்தில்-வபய் லளல் ொம் ஸந்தியொவந்தனம் பண்ணப்
புறப்படு ிற சமயத்தில்-வந்த தடவத் தட்டு ிறொவய! உனக்குப்
பயித்தியமொ?" என்று வ ட்வைன். அப்வபொது வவணு முத ியொர்
லசொல்லு ிறொர், "நொன் மொத்திரமில்ட , ஐயவர, நொனும்
என்னுைன் நொன்குவபரும் இருக் ிவறொம். எங் ள் அத்தட
வபருக்கும் பயித்திரம்-நீர் மொத்திரம் புத்திசொ ியொ? தடவக்
ீ வழ வந்து திறவும். ஏவதொ முக் ியமொன ொரியம் இருக் க்
ண்டுதொன் வந்து தடவத் தட்டு ிவறொம். இல் ொவிட்ைொல்
வருவவொமொ?" என்றொர்.

" ொரியத்டதச் லசொல்" என்வறன். அப்வபொது வவணு முத ியொர்,

"இங் ிருந்து லசொல் முடியொது. நீர் தயவு லசய்து இறங் ி
வொரும்" என்றொர். "சரி ொட ச் சுற்றின பொம்பு
டித்தொல ொழியத் தீரொது. விதிடயத் தள்ளினொலும் தள்ள ொம்.
வவணு முத ியொடர வி க் நம்மொல் முடியொது. தவிரவும்
நமக்கும் தூக் ம் வரவில்ட . இவர் ஏவதொ லசய்தி
ல ொணர்ந்திருப்பொர். அடதக் வ ட்கும்வபொது, வபொதுவபொக்
இைமுண்ைொகும்" என்று வயொசடன பண்ணிக் ீ வழ இறங் ிப்
வபொய்க் தடவத் திறந்வதன். பளிச்லசன்று என் ண் ளில்
யொவரொ துணிடய வரிந்து ட்டினொன். ஒருவன் என்
வொய்க்குள்வள துணிடயச் லசலுத்தினொன். ஒருவன் ட டயக்
ட்டினொன். மற்லறொருவன் ொட க் ட்டினொன். ண்மூடித்
திறக்கு முன்வன என்டனக் குண்டுக் ட்ைொ க் ட்டி ஒரு
குதிடர வண்டிக்குள் தன் வசமின்றிப் வபொட்ைொர் ள். குதிடர
வண்டி வொயு வவ மொ ப் பறக் ிறது. வண்டி ஓடும்வபொவத
என்மனதில் வயொசிக் ொவனன்.

"ஐவயொ! என்ன லசய்வவொம்! வவணு முத ியொரின்

குரட ப்வபொல் தொவன யிருந்தது. அவர் நமக்குத் தீங்கு லசய்ய
மொட்ைொவர! இப்வபொலதொன்றும் லதரியவில்ட வய! ண் டள
அடைத்து விட்ைொர் வள! வொய் வபச வழியில்ட வய! நொன்
அடசயலவொட்ைொமல் லநஞ்சில் அழுத்திக் ல ொண்டிருக் ிற
பொத ன் யொலரன்பதும் லதரியவில்ட வய! என்ன லசய்வவொம்!
நம்டம எங்வ ல ொண்டு வபொ ிறொர் ள்!-லதய்வவம, நம்டம
இவர் ள் ல ொன்று வபொடுவொர் வளொ? என்னவவொ
லதரியவில்ட வய! வபொனொல் வபொ ிறது வபொ-லசத்தொல் லசத்துப்
வபொவவொம்! நொம் லசத்தொல் ொலைல் ொம் எலும்பொய் விடுவமொ?
வபொனொல் வபொ ிறது. மனவம, சும்மொ இரு. அைைொ!

நொம் லசத்தொல் இந்தக் குழந்டத ளும் லபண்ைொட்டியும் எப்படி

ஜீவிக்கும்? அைவபொ. அலதல் ொம் வண்
ீ டத! எல் ொ
உயிர் டளயும் லதய்வந்தொவன ொப்பொற்று ிறது. நொம்
லசத்ததினொவ இந்தக் குழந்டத ளுக்கு யொலதொரு பிரமொதமும்
வநரிட்டு விைொது. ஒரு மொசம் அழும். அப்பொல் அப்பொ
இருந்தொர், லமொத்தத்திவ நல் வர் என்று டத
லசொல் ிக்ல ொண்டு லசௌக் ியமொ வவ இருக்கும். நம்முடைய
பிதொ லசத்துப் வபொனொவர, நொம் உைன் ட்டை ஏறிவனொமொ?
வமலும் இவர் ள் நம்டமக் ல ொல்வொர் லளன்பது தொன்
நிச்சயமொ? எங்வ னும் ல ொண்டுவபொய் அடைத்து
டவத்திருப்பொர் வளொ என்னவவொ? ஐவயொ! அடைத்து டவத்தொல்
என்ன லசய்வவொம்? அைவபொைொ! லசய்வலதன்ன?
சும்மொவிருப்வபொம். நல் துதொவன! வசொறு அவன் வபொடுவொன்.
நமது பொடு மஜொ. பொட்டுப் பொடிக்ல ொண்டு யொலதொரு
வவட யுஞ் லசய்யொமல் வஷொக் ொ வவ இருக் ொம்.
சித்திரவடத பண்ணுவொர் வளொ, என்னவவொ! ஏனைொ, நம்டம
அப்படிச் லசய் ிறொன்? நம்டம யொரும் ஒன்றுவம லசய்ய
மொட்ைொர் ள். நொம் எவனுக் ொவது தீங்கு நிடனத்தொ ன்வறொ,
நமக்ல ொருவன் தீங்கு நிடனப்பொன்? நொம் சும்மொ
இருக்கும்வபொது நமக்வ ன் பிறர் தீங்கு லசய் ின்றொர் ள்? அது
நைக் ொது. நம்டம அனொவசியமொ ஹிம்சிக் மொட்ைொர் ள்...
பின் எதற் ொ த்தொன் ல ொண்டு வபொ ிறொர் ள்? அதிலும் இப்படி
அப்ரொக் ிருதமொன அவஸ்டதக்குட்படுத்தி நம்டமக் ல ொண்டு
வபொவொர் ஹிம்டசக் ில் ொமல் ஸீமந்த ியொணத்துக் ொ
இப்படி அடழத்துக் ல ொண்டு வபொவொர் ள்?" என்று ப விதமொ
எண்ணிவனன். அப்வபொது திடீலரன்று வண்டி நின்றது.
(பூர்வ டத: பொதியிரவில் என் வட்டுக்
ீ தடவ யொவரொ இடி
இடிலயன்றிடிக் நொன் யொலரன்று வ ட் , வவணு முத ியும்
சி நண்பர் ளும் என்று எதிர் உத்தரம் வர, நொன் ீ வழ வபொய்க்
தடவத் திறக் , அப்வபொது அங்கு வந்திருந்வதொடர நொன்
பொர்க்கு முன்னொ வவ, அவர் ள் பளிச்லசன்று என் ண் டளக்
ட்டிக் குதிடர வண்டியில் வபொட்டுக்ல ொண்டு லசல் ,
லநடுந்தூரம் வபொன பின்பு குதிடர வண்டி சவைல ன்று
நின்றது.)

வமவ டத லசொல்லு ிவறன். ஆச்சரியமொன டத,

ஜொக் ிரடதயுைன் வ ளுங் ள்.

என்டன ஒருவன் வந்து பந்டதத் தூக்குவது வபொவ ட யில்

தூக் ிக் ல ொணைொன். லதய்வ ிருடபயொல் அவர் ள் என்
லசவிடயக் ட்ைவில்ட . சத்தங் ள் லசவிப்பட்ைன.
குதிடரடய வண்டியி ிருந்து அவிழ்த்து சமீ பத்தில் ல ொண்டு
ட்டினொர் ள் என்று சி ஒ ிக் குறிப்பு ளொவ லதரிந்து
ல ொண்வைன். என்டனத் தூக் ிக் ல ொண்டு வபொய்க் ண்டண
அவிழ்த்தவபொது பொர்க் ிவறன், சுமொர் நூறு தீவட்டி ள்
ட க்ல ொணடு சுமொர் நூறு ன்னிப்லபண் ள் வரிடசயொ
நிற் ிறொர் ள். எதிவர ஒரு லபொன்னொசனம் வபொட்டிருந்தது.
அதன் வமவ ந்டத யுடுத்துக் ருந்துணி வபொர்த்துத்
தட லமொட்டையொய், மு ம் நடரத்தும், புட யிட ச் சுருட்டுப்
பிடித்துக் ல ொண்டு ஒரு பரவதசி உட் ொர்ந்திருந்தொர்.

அவடரச் சுற்றி அவந ம் சொமியொர் ள் நின்றிருக் ிறொர் ள்.

ட டய உயரத் தூக் ி அப்படிவய ப வருஷம் டவத்துக்
ல ொண்டிருந்தபடியொல், ட மரம்வபொல் அடசக் முடியொமல்
வபொன சந்நியொசி ளும் ொவி யுடுத்தவர் ளும் ந்டத
தரித்தவரும், சடை நீட்டினவரும், லமொட்டையடித்தவரும்,
நிர்வொண ரூபமொ நிற்வபொரும் இங்ஙனம் ப ப வட ளில்
சுமொர் முப்பது சந்நியொசி ள் இருந்தொர் ள். வவணு
முத ியொடரக் ொணவில்ட . என்டன இவர் ளில் சி ர்தொன்
தூக் ிக்ல ொண்டு வந்திருக் வவண்டுலமன ஊ ித்துக்
ல ொண்வைன். அங்ஙனம் ல ொண்டு வந்தவதொரில் ஒருவன்
வவணு முத ியொர் வபொவ லபொய்க் குரல் ொட்டி என்டன
வஞ்சடன லசய்து விட்ைொலனன்படதயும் உணர்ந்து
ல ொண்வைன்.

ஆத ொல், மிகுந்த வ ொபத்துைன் நொன் லபொன்னொசனத்தில்

வற்றிருந்த
ீ பண்ைொரத்டத வநொக் ி, "யொரைொ நீ! என்டன ஏன்
இந்த நின் வசவ ர் மூ மொ இங்கு ல ொணர்வித்தொய்?" என்று
வ ட்வைன். அப்வபொது அந்த சந்நியொஸி, "பொரைொ!" என்று
லசொல் ித் திரும்பி வை திடசடயக் ொட்டினொன். அவன்
ிழக்ட ப் பொர்க் உட் ொர்ந்திருந்தொன். அந்த ரொத்திரியில்
உனக்குத் திடச எப்படித் லதரிந்தலதன்று வ ட்பீர் வள? அந்தப்
பண்ைொரஞ் லசொன்னொன்: "வை திடசடயப் பொர், அங்வ எரி ின்ற
சிடத டளக் ண்ைொயொ?" என்றொன். அங்கு பொர்த்வதன். முப்பது
நொற்பது பிணங் ள் வரிடசயொ அடுக் ி எரிந்து
ல ொண்டிருந்தன. பொதி ரொத்திரியில் அந்தப் பண்ைொரங் ளின்
கூட்ைத்டதப் பொ‘க்கும்வபொவத எனக்குப் பயமொ இருந்தது. அந்த
இரவிவ இந்த முப்பது நொற்பது பிணங் ள் எரிவடதயும்
வசர்த்துக் ொட்டினவபொது நொன் பயந்து நடுங் ிப் வபொவனன்.
அந்தப் பண்ைொரம் ல ொல்ல ன்று சிரித்தொன்.

உைவன அந்த நூறு தீவட்டி ள் ல ொண்டிருந்த நூறு ன்னிப்

லபண் ளும் பொைத் லதொைங் ினொர் ள். வதவ ொனம் அமிர்த
வருஷம். இன்னிடசக் ைல். இன்பக் ொட்டுத் தீ-அந்த மொதிரிப்
பொட்டு நொன் வ ட்ைவத ிடையொது. அவர் ள் பொடிய பொட்டு
திருவொச ம்.

லநறியல் ொ லநறிதன்டன
லநறியொ நிடன வவடனச்
சிறு லநறி ள் வசரொவம
 திருவருவள வசரும் வண்ணம்
குயி லயொன்று மில் ொத
கூத்தன் தன் கூத்டத லயனக்
றியும் வண்ண மருளிய வொ
றொர் லபறுவொரச்வசொ வவ!
•••
ஆர் லபறுவொர் அச்வசொவவ!
அறியும் வண்ணம் அருளிய ஆறு
ஆர் லபறுவொர்? அச்வசொ! ஏ!
அறியும் வண்ணம் அருளிய ஆறு
ஆர் லபறுவொர் அச்வசொ! ஏ!

இந்த வரிடயப் பல் வியொ ப் பொடிக்ல ொண்டு அந்த நூறு

லபண் ளும் குதிக் த் லதொைங் ினொர் ள். பொட்டைத் வதவ ொன
லமன்வறன். இந்தக் கூத்டத லயங்ஙனம் வர்ணிப்வபன்! சக்தி
நொை ம். விஷ்ணுவின் சித்த வ ொ ம். ண்ணன் ண்ை னொ.

சிறிது வநரத்துக்ல ல் ொம் கூத்து முடிந்தது. லபண் ள்

மடறந்துவிட்ைனர்.

தீவட்டி லயொளி குடறந்தது. நொலு தீவட்டி ள் மிஞ்சின.

அவற்டற நொன்கு வ க்ட தூக் ிப் பரவதசி ள் இைக்ட யிவ
தூக் ி நின்றனர்.

பண்ைொரம் லசொல்லு ிறொன்! எந்தப் பண்ைொரம் லசொல்லு ிறொன்?

லபொன்னொசனத்தின்மீ து வற்றிருந்த
ீ தட ப் பண்ைொரம்
லசொல்லு ிறொன்:

"வொப்பொ! ொளிதொசொ, பயப்பைொவத. தடரயின் வமல் உட் ொர்ந்து

ல ொள். மனடதக் ட்டு. மூச்டச வநரொக்கு. ஒன்றும்
குடிமுழு ிப் வபொய் விைவில்ட . நீ லசய்த நூல் ள் சி நொம்
பொர்த்திருக் ிவறொம். ' ைல திர்த்து வந்தொல் ங் மொட்வைொம்.
தட வமல் இடி விழுந்தொல் தளர மொட்வைொம்; எங்கும்
அஞ்வசொம்; யொர்க்கு மஞ்வசொம்; எதற்கு மஞ்வசொம்; எப்வபொதும்
அஞ்வசொம்" என்று நீ பொடினடத நொன் வநற்று ஒரு
புஸ்த த்தில் பொர்த்வதன். நீ உண்டமயொன அனுபவத்டதச்
லசொன்னொயொ, அல் து லவறுங் ற்படனதொனொ என்படத
அறியும் லபொருட்ைொ நொன் உன்டன இங்வ ல ொணர்வித்வதன்.
நீ பயப்படு ிற அளவு ஆற் ொட் நவொப் கூை பயந்தது
ிடையொது. ஆற் ொட் நவொப் சங் தி லதரியுமொ? ிடளவ் ஒரு
வொயில் வழிவய வ ொட்டைக்குள் புகுந்து பொர்த்தவபொது நவொப்
மற்லறொரு வொயில் வழிவய லவளிவயறி விட்ைொரொம். உள்வள
வபொனொல் ிடளவ் யொருைன் சண்டை வபொடுவொர்? அவர்
பொட்டிவ வபொய் வஷொக் ொ க் வ ொட்டைக்குள் பீரங் ி ச ிதமொ
இருந்து ல ொண்டு வ ொட்டை ல ொத்தளங் டளச் சீரொக் ித்தொன்
அடத டவத்துக் ல ொண்ைொலரன்று வ ள்வியுற்றதுண்டு. நீ அந்த
ஆற் ொடு நபொவினிைமிருந்த பிரொமணச் வசொதிைரின் வம்சத்தில்
பிறந்தொவயொ? ஆற் ொட்டு பயம் பயப்படு ிறொவய! மூைொ,
ஆறுத டை."

அந்தப் பரவதசி பின்னும் லசொல்லு ிறொன்: "மனுஷ்ய வொழ்க்ட

சதமில்ட . பிறப்டப உைவன ஒழி. மண்ணில் பிறக் ொவத.
வொனத்தில் ஏறு. சந்திர ட ளில் உண்ைொகும் அமிர்தத்டதப்
பொனஞ்லசய்யும் வயொ ி ஒருவன் தொன் உன் பொட்டில் ண்ைபடி
பயப்பைொம ிருக் முடியும். அடத விட்டு நமக்குத்தொன் அ
லவழுதத் லதரியுலமன்று நீ ிறுக் ித் தள்ளிவிட்ைொய்.
குண்ை ினி அக் ினிடயத் தட க்குக் ல ொண்டுவபொ. அப்வபொது
அமிர்த சலமொழுகும். அந்த அக் ினியும் அமிர்தமும்
ஒன்றொய் இன்ப லவள்ளத்திவ நீந்த ொம். இன்பமிருந்தொல்
பயமில்ட . இன்பமில் ொதவபொது பயம் இயற்ட யிவ வரும்.
இருவிடனக் ட்டை அறு. நன்டம தீடமலயன்ற குப்டபடயத்
லதொட யிவ தள்ளு. எல் ொம் சிவம் என்றறி. உன்டன
லவட்ைவரும் வொளும் சிவன். அடதக் கும்பிடு. உன்டன அது
லவட்ைொது. சரணொ தி தொன் வழி. லபொய் வபசொவத. தீங்கு
ருதொவத. வபய்க்குத் தீங்கு லசய்யொவத. பட வனுக்குத் தீடம
நிடனக் ொவத. பட வடனயும் சிவலனன்று கும்பிடு. பொம்பின்
வொய்க்குள்வள வபொய் விரட விட்டு ஓம் சிவொய நம என்று
லசொல். உன்டனக் டிக் ொது."

தட டமப் பண்ைொரம் லபொன்னொசனத்தினின்றும் எழுந்து

நின்றொன். அப்வபொது அங்வ ஒரு சங்ல ொ ிப் பண்ைொரம் 'பம்'
'பம்' 'பம்' என்று சங்ல டுத்து ஊதினொன். மற்லறொரு சடைப்
பண்ைொரம் ண, ண, ணலவன்று மணியடித்தொன். பிறகு
பண்ைொரங் ள் அத்தடன வபரும் வசர்ந்து பின்வரும் பொட்டைப்
பொடினொர் ள்.

டவய த்வத சைவஸ்து வில்ட ,

மண்ணுங் ல்லும் சைமில்ட ,
லமய்யுடரப்வபன் வபய் மனவம
வமலுங் ீ ழும் பயமில்ட !-
டபயப் டபயத் வதரைொ!
படையும் விஷமுங் ைவுளைொ!
லபொய்யு லமய்யுஞ் சிவனைொ!
பூமண்ை த்வத பயமில்ட !

சொவு வநொவுஞ் சிவனைொ!

சண்டையும் வொளுஞ் சிவனைொ!
பொவியு வமடழயும் பொம்பும் பசுவும்
பண்ணுந் தொனமுந் லதய்வமைொ!

எங்குஞ் சிவடனக் ொணைொ!

ஈன பயத்டதத் துரத்தைொ!
ங்ட ச் சடையொ, ொ ன் கூற்வற
ொமன் பட வய வொழ் நீ!-

பொழுந் லதய்வம் பதியுந் லதய்வம்

பொட வனமுங் ைலுந் லதய்வம்
ஏழு புவியும் லதய்வம் லதய்வம்
 எங்குந் லதய்வம் எதுவுந் லதய்வம்.

டவய த்வத சைமில்ட ,

மண்ணுங் ல்லுந் லதய்வம்
லமய்யுடரப்வபன் பொழ் மனவம
வமலுங் ீ ழும் பயமில்ட !-

இந்தக் ண்ணி ள் அந்தப் பண்ைொரங் ள் பொதியிரவில்

பொடுவடத அந்த ஸ்மசொனத்தில் பொைக் வ ட்ைவபொது எனக்கு
மயிர்ச் சி ப்புண்ைொயிற்று. அப்வபொது தட டமப் பரவதசி
என்டன வநொக் ிச் லசொல்லு ிறொன், " ொளிதொசொ, அவை! அந்தப்
லபண் ள் தீவட்டி டவத்துக் ல ொண்டு பொட்டுப் பொடி
ஆட்ைமொடிப் வபொயினவர. அவர் ள் யொர், நீ அறிவொயொ?"
என்றொன்.

"அறிவயன், அவர் ள் யொர் லசொல்லு" என்வறன். "அவர் ள்

அத்தடன வபரும் வபய் ள். இங்கு மொறுவவஷம் பூண்டு
உனக்கு வவடிக்ட ொட்டும் லபொருட்டுத் தருவித்வதன்"
என்றொன்.

"நீ யொர்?" என்று வ ட்வைன்.

"நொன் இந்தச் சுடு ொட்டிலுள்ள வபய் ளுக்ல ல் ொம் தட வன்"

என்றொன்.
---------------

28. ைராசு

இவ்வு வம ஈசனுடைய 'விடளயொட்டு'. உ த்டத அறிய

வவண்டுமொனொல் விடளயொட்டுப் பழக் மும் வவண்டும்...
எழுதும் விஷயங் ளுக்கு என்ன மகுைம் ஏற்படுத்த ொலமன்ற
வயொசடனயுண்ைொயிற்று. ப விதமொன லசய்தி டளயும் ந்து
வபச வநரிடுமொத ொல் "ப சரக்குக் டை" என்று மகுைலமழுத
உத்வதசித்வதன். அது அதி விடளயொட்ைொ முடியுமொத ொல்
விட்டுவிட்வைன். எனக்கும் ஒரு லசட்டியொருக்கும் சிவன ம்;
அவடரப்வபொல் நொம் ஒரு ப சரக்குக் டை டவத்தொல்
அவருக்குக் வ ொபம் ஏற்படுலமன்று ருதி அந்த மகுைத்டத
வி க் ிவனன். ...."தரொசு" என்று லபொதுப்படையொ ப் லபயர்
டவத்திருக் ிவறன். எல் ொ வஸ்துக் டளயும் நிறுத்துப்
பொர்க்கும் எல் ொச் லசட்டியொர்க்கும் இதனொல் உதவியுண்டு.
எந்தச் லசட்டியொரும் நம்மிைம் மனஸ்தொபங் ல ொள்ள
இைமிரொது.

1
சுவதச மித்திரன் 25.11.1915
ஐவரொப்பிய டவத்தியம் சிறந்ததொ? நொட்டு டவத்தியம்
சிறந்ததொ?

ஐவரொப்பிய டவத்தியத்தின் சொர்பொ இருப்வபொர்

லசொல்லு ிறொர் ள்:- "எங் ள் டவத்தியம் சயன்ஸ்படி
நைத்தப்படு ிறது. (சயன்ஸ் என்பது தற் ொ த்து ஐவரொப்பிய
இயற்ட சொஸ்திரம்). 'உைலுக்குள் என்லனன்ன ருவி ள்
உண்டு? அடவ எப்படி வவட லசய் ின்றன?' என்ற விஷயம்
நொட்டு டவத்தியருக்குத் லதரியொது. லதொற்று வியொதி ளுக்கு
ஆதொரமொன, ண்ணுக்குத் லதரியொத துளிப்பூச்சி ளின்
லசய்திலயல் ொம் நொட்டு டவத்தியர் படித்ததில்ட .
மருந்து ளின் லதொழில் மர்மங் லளல் ொம் நன்றொ த்
லதரியவவண்டுமொனொல் ரசொயன சொஸ்திரம் ற்றிருக்
வவண்டும். நொட்டு டவத்தியருக்கு அந்த சொஸ்திரம் லதரியொது.
நொட்டு டவத்தியத்தொல் ஜனங் ள் பிடழப்பது ஒரு
அச்சரியவமயன்றி வவறில்ட ''.

நொட்டு டவத்தியத்தின் ட்சியொர் லசொல்லு ிறொர் ள்:- ''அந்த

ஐவரொப்பிய சொஸ்திரங் டளலயல் ொம் ரொஜொங் த்தொர் எளிய
தமிழில் லமொழி லபயர்த்து லவளியிடுவொர் ளொனொல் நொங் ள்
படித்துக் ல ொள்ளுவதில் ஆட்வசபமில்ட . ஆனொல்
டவத்தியனுக்கு முக் ியமொ வவண்டியது வநொய்
தீர்த்துவிடுதவ . இதில், இந்த வதசம் சம்பந்தப்பட்ைவடர,
ஐவரொப்பிய டவத்தியடரக் ொட்டிலும் எங் ளுக்கு அதி த்
திறடமயுண்டு. எங் ளுடைய பூர்வ ீ மருந்து வள இந்த
வதசத்து சரீர நிட க்கு அனுகுணமொகும்; இடத
வவண்டுமொனொல் வசொதடன லசய்து பொர்க் ொம்''.

எனது நண்பர் ஒரு வயொ ீ ச்வர் இருக் ிறொர். அவரிைம் இந்த

இரண்டு ட்சி டளயும் லசொன்வனன். அவர் லசொல்லு ிறொர்:-
''ஒருவனுக்கு வியொதி ள் வரொதபடி தடுத்துக் ல ொள்வது ந ம்.
தன்டன மீ றி வந்தொல்-நல் ொற்று, நல் நீர், நல்
லவளிச்சம், சுத்தமொன உணவு, இயன்றவடர சரீர உடழப்பு,
மவனொடதரியம், சந்வதொஷம் இவற்றொல் லபரும்பொன்டமயொன
வநொய் ள் இயற்ட யிவ வய லசொஸ்தமொய் விடும். டவத்தியர்
அவசியலமன்ற ஸ்திதிக்கு வந்துவிட்ைொல் பிறகு லதய்வ
ப முள்ளவர் ள் நிச்சயமொ ப் பிடழப்பொர் ள். சொ த்தொன்
வவண்டுலமன்று தீர்ந்தொல், அயல்நொட்டு மருந்தினொல் சொவடதக்
ொட்டிலும், நொட்டு முடறப்படி சொவது நல் து.

"நொட்டு டவத்தியம்" என்ற வபச்லசடுத்ததி ிருந்து எனக்கு

வவலறொரு லசய்தி வயொசடனக்கு வரு ிறது.

நமது ஜனங் ளுடைய உைம்டபப் பற்றிய வியொதி ளுக்கு

மருந்து ல ொடுப்படதப் பற்றிப் வபசிவனொமொ? அதி ிருந்து,
நம்மவர் ளின் ஆத்மொடவப் பற்றிய வியொதி ளுக்கு மருந்து
ல ொடுக்கும் லபரிய டவத்தியத்தின் விஷயம் ஞொப த்துக்கு
வந்துவிட்ைது.

'இந்த உ த்து வமன்டம லளல் ொம் அநித்யம். ஆட யொல்

நமக்கு வவண்டியதில்ட . லசல்வத்டதயும் ீ ர்த்திடயயும்
வதடி முயற்சி லசய்பவன் அஞ்ஞொனத்தில் அழுந்திக்
ிைக் ிறொன். நொம் ஆத்ம ொபத்டத விரும்பி இவ்வு த்டத
லவறுத்துத் தள்ளி விைவவண்டும்" என்பது ஒருமுடற.
மைங் ளிவ யும், ொ வசபங் ளிலும், பஜடனக் கூட்ைங் ளிலும்
புரொண பைனங் ளிலும் மதப் பிரசங் ளிலும், பிச்டசக் ொரர்
கூட்ைத்திலும், வயது முதிர்ந்வதொர் சம்பொஷடண ளிலும்-எங்வ
திரும்பினொலும், நமது நொட்டில் இந்த "வொய் வவதொந்தம்"
ம ிந்து ிைக் ிறது.

"உ ம் லபொய்; அது மொடய; அது பந்தம்; அது துன்பம்; அது

விபத்து; அடத விட்டுத் தீரவவண்டும்" இந்த வொர்த்டத தொன்
எங்வ பொர்த்தொலும் அடிபடு ிறது. ஒரு வதசத்திவ
படித்தவர் ள், அறிவுடைவயொர், சொஸ்திரக் ொர் எல்வ ொரும் ஒவர
லமொத்தமொ இப்படிக் கூச்ச ிட்ைொல், அங்வ ல ௌ ி
ொரியங் ள் வளர்ந்வதறுமொ? மனம்வபொ வொழ்க்ட யன்வறொ?

பூர்வமதொச்சொர்யர் 'பொரமொர்த்தி ' மொ ச் லசொல் ிப்வபொன

வொர்த்டத டள நொம் ஓயொமல் ல ௌ ி த்திவ லசொல் ிக்
ல ொண்டிருப்பது சரியொ? லவகு ஜனவொக்கு நமது வதசத்தில்
ப ித்துப் வபொய் விைொவதொ? இ வ ொ ம் துன்பலமன்றும்
நம்பினொல், அது துன்பமொ த் தொன் முடியும். இந்த உ ம்
இன்பம். இதிலுள்ள லதொழில். வியொபொரம், படிப்பு, வ ள்வி, வடு,
ீ
மடனவி மக் ள், எல் ொவற்றிலும் ஈசன் அளவிறந்த
இன்பத்டதக் ல ொட்டி டவத்திருக் ிறொன். விதிப்படி நைப்வபொர்
இந்த ஸ¤ ங் டள நன்றொ அனுபவிக் ிறொர் ள். ஈசனுடைய
விதி தவறும் கூட்ைத்தொர் துன்பமடை ிறொர் ள்.

***

"வவதொந்தம்" மற்லறொரு சமயத்திவ பொர்த்துக் ல ொள்வவொம்.

"சட்ைசடப" சங் திலயொன்று வபச ொம். வச த்து ஸ்ரீ
நரசிம்டமயர். சிறு பிள்டள ள் சுருட்டுக் குடிப்படதக் குடறக்
வவண்டுலமன்று லசன்டனப் பட்ைணம் சட்ைசடபயில் வபசப்
வபொவதொ த் லதரி ிறது. இந்த விஷயத்டத வமற்படி
வழக் முடைய ஒரு சிறு பிள்டளயிைம் நொன் லசொன்வனன்.
''என்ன சட்ைந்தொன் ல ொண்டு வரட்டும். நொன் சுருட்டுப்
பிடிப்படத அவர் ளொவ தடுக் முடியொது'' என்று அந்தப்
பிள்டள லசொல்லு ிறொன். புட யிட ஆ ொரத்டதக் குடறத்து
விடுலமன்று டவத்திய சொஸ்திரம் லசொல்லு ிறது.
அப்படியிருந்தும், அடத வழக் மொ க் ல ொண்ைவர் ள் விை
மனமில் ொம ிருக் ிறொர் ள். ஆனொலும், புட டய நம்பி
உணடவ லவறுக்கும் மனிதர் டள இந்த ஒரு விஷயத்தில்
தொனொபொர்க் ிவறொம்?
--------------
2
"ஒட்ை த்துக்கு ஓரிைத்தி ொ வ ொணல்? தமிழ்நொட்டிற்கு ஒரு
வழியி ொ துன்பம்?"
லசன்ற வொரம் லசன்னப்பட்ைணம் ந்தசொமி வ ொயில் வசந்த
மண்ைபத்தில், சொது ம ொ சங் த்தொரின் ஏற்பொட்டிவ ஒரு
கூட்ைம் நைந்தது. அதிவ , சுவொமி அத்புதொநந்தர் என்பவர் ஒரு
வநர்த்தியொன உபந்யொசம் லசய்ததொ த் லதரி ிறது.

சுவொமி லசொல் ியதன் சுருக் ம்:-''மத விஷயங் ளில் நமது

முன்வனொர் மி வும் உயர்ந்த ஆரொய்ச்சி ள் லசய்து
டவத்திருக் ிறொர் ள். இவற்டற நொம் நன்றொ த் லதரிந்து
ல ொண்டு உ த்தொருக்ல ல் ொம் உபவதசம் லசய்ய வவண்டும்.
இவ்விஷயத்தில் அலமரிக் ொ ஐவரொப்பொ முத ிய லவளி
வதசத்தொர் நமது உதவிடய எதிர்பொர்த்து நிற் ின்றனர்.''

இனி, ''மதவிஷயங் ள்'' என்படவ பரமொர்த்தி உண்டம ளொம்;

அதொவது ஐம்பு ன் ளுக்ல ட்ைொத, சுத்த அறிவினொல்
ொணுதற்குரிய, லதய்வி உண்டம ள்; இடவ ஞொனம், பக்தி,
வயொ ம் என்னும் வழி ளிவ ிடைப்பனவொகும். இவற்டற
நமது முன்வனொர் லபரியபொடு பட்டுத் வதடித் தம்முடைய
நூல் ளிவ திரட்டி டவத்திருக் ிறொர் ள். இந்தச் லசல்வத்டத
நொம் திறடமயுைன் ட யொண்டு உ த்தொருக்ல ல் ொம் வொரிக்
ல ொடுத்து இவ்வு த்தின் துன்பங் டளயும், சிறுடம டளயும்
அறியொடம டளயும் மொற்றி இதடன வமன்டமப்படுத்த
வவண்டும்.
 ''தொம் இன்புறுவது உ கு இன்புறக் ண்டு
ொமுறுவர் ற்றறிந்தொர்.''

என்று திருவள்ளுவர் லசொல் ியபடி, இ•வத ஸ்வொமி

அத்புதொநந்தருடைய ருத்தொகும். இடத நொன் பரிபூர்ணமொ
அங் ீ ொரம் லசய்து ல ொள்ளு ிவறன். ஆனொல், நமது ஆடசடய
இவ்வளவுைன் நிறுத்தி விை ொ ொது. ல ௌ ி
விஷயங் ளிலும் நமது உதவிடய உ ம் வவண்டித்தொன்
நிற் ிறது. இடத நொம் மறந்து விை ொ ொது. நமது முன்வனொர்
பொரமொர்த்தி ச் லசய்தி ளில் மொத்திரவம நி ரற்ற
வமன்டமயடைந்திருந்ததொ நிடனத்துவிை ொ ொது. இ வ ொ
அறிவிலும் ஆச்சரியமொன உயர்வு லபற்றிருந்தொர் ள். ப
வதசங் டளயும் அவற்றின் ப வித சொஸ்திரங் டளயும்,
நன்றொ அறிந்த எனது நண்பலரொருவர் ஐவரொப்பொவில் ம ொ
ீ ர்த்தி லபற்றிருக்கும் யவனத்துச் ( ிவரக் வதசத்துச்)
சிற்பத்டதக் ொட்டிலும் நமது புரொதனச் சிற்பம்
வமம்பட்ைலதன்று ருது ிறொர். இடத லவளியு த்தொருக்கு
விளங் ச் லசய்வவண்டுலமன்ற வநொக் த்துைன், ஸ்ரீ ஆனந்த
குமொரசொமி முத ிய வித்வொன் ள் மி வும் உடழத்து
வரு ிறொர் ள். ஆனொல் இடத இங்கு நமது தமிழ் நொட்டிவ
வொழும் ஜனங் ளுக்கு விளங் க் ொட்டுவொர் யொடரயும்
ொணவில்ட . ப வதசத்து சங் ீ தங் டளயும் நொன் ஒருவொறு
ஒப்பிட்டுப் பொர்த்திருக் ிவறன். நமது புரொதன சங் ீ தத்துக்கு
நி ரொனது இவ்வு த்தில் வவலறங்குமில்ட என்பது
என்னுடைய முடிவு. விடத விஷயத்திலும் இப்படிவய.

இனி ணிதம், ரசொயனம் முத ிய வவறு ப சொஸ்திரங் ளும்

நமது வதசத்திவ தொன் முத ில் வளர்ச்சி லபற்றடவயொகும்.

***

நொம் இ வ ொ த்து அறிவிலும் வமம்பொடு லபறவவண்டும்.

லதரியொத சொஸ்திரங் ளின் ஆரம்பங் டளப் பிறரிைமிருந்து
ற்றுக்ல ொள்ள வவண்டும். பிறகு அவற்டற நமது
ஊக் த்தொலும் உயர்மதியொலும் வமன்வமலும் வளர்ந்து மீ ளவும்
உ த்தொருக்கு ஊட்ை வவண்டும். இ வ ொ வளர்ச்சியிவ
நொம் தட டம வ ிக் வவண்டும். அதற்கு நொவம
தகுதியுடைவயொர்.

பம்பொயில் நைக் ப் வபொ ிற ொங் ிரஸ் சடபக்குப் ப

ஊர் ளி ிருந்து பிரதிநிதி ள் வருவதிவ சி மொதர் ளும்
பிரதிநிதி ளொ வரக்கூடுலமன்று எதிர்பொர்க் ப்படு ிறது. ஆண்
பிரதிநிதி ளுக்கு வவண்டிய உதவி ள் லசய்யும் லபொருட்டு தர்ம
வசவர் ளொ (வொ ண்டியர் ளொ ) ஆண் பிள்டள ள் முற்பட்டு
வந்திருப்பது வபொ வவ, லபண் பிரதிநிதி ளுக்கு வவண்டிய
உப ொரங் ள் லசய்வதற் ொ தர்மவசவ ப் லபண் ள் சி ர்
முற்பட்டிருப்பதொ த் லதரி ிறது. இந்தப் புதுடம நமது
வதசத்துக்குப் லபரியவதொர் நன்டமக்குறிலயன்பது என்னுடைய
ல ொள்ட .

***

அைைொ! விடளயொட்டுப் வபச்டச மறந்தல் வவொ

வபொய்விட்வைொம். யுவொன் ஷி ொய் சீன வதசத்துக் குடியரசுத்
தட வர்- ொயொ இருந்தவர் பழுத்துக்ல ொண்டு வரு ிறொர்.
பூர்வ ரொஜ வம்சத்டத ஒழிப்பதற்கு ப ீ ரத பிரயத்தனங் ள்
லசய்து சீன வதசத்தொர் குடியரசு நொட்டினொர் ள். யுவொன்-ஷி-
ொயின் பக் ம் வசனொப ம் இருந்தபடியொல் அந்தக் குடியரசுக்கு
இவர் தட டம லபறுதல் சு பமொயிற்று. நொட்பை நொட்பை,
லவகு சீக் ிரத்தில், யுவொன் மனதில் குடியரடச விை
ரொஜதி ொரவம சீனத்துக்குப் லபொருந்திய ஏற்பொைொகுலமன்று
உதயமொயிற்று. உ த்தொலரல் ொம் இவர் தொவம
ரொஜொவொ ிவிை நிடனப்பதொ நிச்சயித்தனர். இப்வபொது படழய
குமொர ரொஜொவுக்கு இவருடைய லபண்டண மணஞ் லசய்து
ல ொடுப்பதொ வதந்திவயற்படு ிறது. எனவவ சீனொ வதசத்துக்
குடியரசு இன்னும் எவ்வளவு ொ ம் ஜீவித்திருக்குலமன்படத
நமது வதசத்து வஜொதிைர் ள் ண்டு பிடித்துச் லசொல்லும்படி
வ ட்டுக் ல ொள்ளு ிவறன். அதன் ஜொத விவரங் ள்
சி வவண்டுமொனொலும் லசொல்லு ிவறன்.

வமற்படி குடியரசுக்கு உச்சஸ்தொனத்திவ இரொகு இருக் ிறொன்.

இரண்ைொமிைத்திவ சனி. சனி சப்பொணிலயன்ற விஷயம்
ச ருக்கும் லதரியும். மற்ற ிர ங் லளல் ொம் வக் ிரந்தொன்.
இதற்கு நொவன தீர்மொனம் லசொல் ிவிைக்கூடும். ஆனொல்,
எனக்கு வஜொதிைத்திவ அரிச்சுவடி கூைத் லதரியொது.

***

லசய்யூரி ிருந்து ஸ்ரீ மொதவய்யொ ஒரு ிழவருடைய

விவொ த்தின் சம்பந்தமொ எழுதியிருந்த டிதம் சி
தினங் ளின் முன்வன ''சுவதசமித்திரனி''ல் பிரசுரஞ்
லசய்யப்பட்டிருந்தது.

ிழவருக்கு வயது 70; அவருடைய தயொ‘ர் இன்னும்

உயிவரொடிருக் ிறொள். அந்தப் பொட்டிக்கு வயது 98. இந்தத்
தொயொருக்கும் தமக்கும் உபசொரங் ள் லசய்யும் லபொருட்டுக்
ிழவர் ஒரு பதினொறு வயதுக் குமரிடய மணஞ்
லசயதுல ொள்ளப் வபொ ிறொரொம். இவத ிழவரிைம் இடதத் தவிர
இன்னும் 21 குமரி ள் ஜொத ம் வந்திருப்பதொ த் லதரி ிறது.
டைசியொ ஒருவொறு தீர்மொனஞ் லசய்திருக் ிற
லபண்ணுடைய த ப்பனொர் பணத்டதயும் விதிடயயும்
வஜொதிைத்டதயும் நம்பி வவட லசய் ிறொர். லதய்வத்டத
நம்புவதொ த் லதரியவில்ட . ஒட்ை த்துக்கு ஓரிைத்தி ொ
வ ொணல்? தமிழ் நொட்டிற்கு ஒரு வழியி ொ துன்பம்?

இன்று ொட நம்முடைய டைக்கு ஒரு விரொயர் வந்து

வசர்ந்தொர். வந்து, "வங் வதசத்தின் ம ொ விலயன்று பு ழ்
லபற்றிருக்கும் ரவந்திரநொத்
ீ ைொகூர் லசய்த " ீ தொஞ்ச ி" என்ற
நூ ில் சிறிய பொட்லைொன்டறத் தமிழில் வசனமொ
லமொழிலபயர்த்திருக் ிவறன். சரிதொனொ என்று பொர்க் வவண்டும்"
என்றொர்.

"வொசித்துக் ொட்டும்" என்வறன்.

"எங்வ மனதில் அச்சமில்ட ; தட நிமிர்ந்து நிற் ிறது;

எங்வ அறிவுக்குக் ட்டில்ட ;

எங்வ மனிதவு ம் சிறிய வட்டுச்

ீ சுவர் ளொல் துண்டு
துண்ைொ ப் பிரிவுபைொதிருக் ின்றது;

எங்வ உண்டமயின் ஆழத்தி ிருந்து லசொற் ள் வநவர

புறப்படு ின்றன;

எங்வ ஓய்வில் ொத முயற்சி பரிபூரணத் தன்டமடய வநொக் ிக்

ட நீட்டு ிறது;

எங்வ மதியொ ிய லதளிந்த வொய்க் ொல் லசத்த வழக் ம் என்ற

ல ொடிய பொட யின் மண ிவ மடியொது நீங்கு ிறது;

எங்வ வமன்வமலும் விரி ின்ற ருத்திலும் லசய்ட யிலும்

அறிவு மூண்டு லசல்லும்படி நீ நைத்து ிறொய்;

அமரஸ்தொனமொ ிய அந்த ஸ்வதந்த்ர நிட யில், வஹ பிதொ,

எனது வதசம் ண்விழித்திடு ."

(குறிப்பு:- அமரஸ்தொனம்-வதவவ ொ ம் ஸ்வதந்த்ரம்-விடுதட ;

பிதொ- ைவுள்.)

"லமொழி லபயர்ப்பிவ பிடழயில்ட . ஆனொலும், இன்னும்

சிறிது சு பமொன நடையில் இருக் ொம்" என்று தரொசு
லசொல் ிற்று.

***
"பூசனிக் ொய் சங் தி லசொல் ட்டுமொ?" என்று நண்பர் லசட்டியொர்
வ ட்ைொர்.

"அலதன்டனயொ?" என்று எல் ொரும் வியப்புைன் லசட்டியொடரக்

வ ட்ைொர் ள்.

லசட்டியொர் லசொல்லு ிறொர்:- "சி தினங் ளின் முன்பு

லசன்டனப் பட்ைணத்தில் லபொருட் ொட்சி பொர்க் பத்திரிட யின்
மனிதலரொருவர் வபொயிருந்தொர். அங்வ சொமொன்யமொ க்
ிடைக் கூடிய மி வும் லபரிய பூசனிக் ொடயக் ொட்டிலும்
அதி ப் லபரிதொ ிய ஒரு பூசனிக் ொய் இருந்தது. 'சொஸ்திர-எருப்
வபொட்ைதனொல் இந்தப் பயன் உண்ைொயிற்லறன்று லதரி ிறது.
ஒரு புல் முடளக் ிற இைத்தில் இரண்டு புல் முடளக்கும்படி
லசய்பவன் வதசத்துக்குப் லபரிய உப ொரி' என்று இங் ி ிஷ் ொரர்
லசொல்வதுண்டு. 'லதொட க்குள்ளது அளவுக்கும் உண்டு' என்று
அந்தப் பத்திரிட க் ொரர் லசொல்லு ிறொர். அதொவது, சிறிய இட
தரும் வொடழடயப் லபரிய இட டயத் தரும்படி லசய்பவனும்
வதசத்துக்குப் லபரிய உப ொரியொவொன். 'லபரிய பூசனிக் ொய்
மற்றப் பூசனிக் ொய் ள் பொர்த்துக் ல ொஞ்சம் லவட் ப்பட்ைது
வபொ விழித்தன. ஆனொல் நமது பூர்வ ீ ர் ளிருந்த அளவு
நமக்கும் வபொது என்ற ஒருவித டவதீ த் வதொற்றமும் அந்தப்
பூசனிக் ொய் ளின் மு த்திவ லதன்பட்ைது' என்று அந்தப்
பத்திரிட க் ொரர் எழுதியிருக் ிறொர்.''

இவ்வொறு லசட்டியொர் லசொல் ிக்ல ொண்டு வபொட யில், நொன்

அவடர வநொக் ி:- ''ஆமொங் ொனும், அதற்ல ன்ன இப்வபொது?
ஆவ ொசடனக்கு என்ன விஷயம் ல ொண்டு வந்திருக் ிறீர்?''
என்று வ ட்வைன்.

தரொசு:- ''சரி வமவ வியொபொரம் நைக் ட்டும்'' என்றது.

''உங் ஹிந்துக் ளுடைய நொலு வவதத்துக்கும் லபயலரன்ன?'''

என்று ஜிந்தொமியொன் வசட் வ ட்ைொர்.

''ரிக், யஜுர், சொமம், அதர்வணம்'' என்வறன். ''எதுக்குக் வ ட் ிறீர்?''

என்று லசட்டியொர் வ ட்ைொர். அதற்கு ஜிந்தொமொயின் வசட்
லசொல்வதொனொர்:-''வ ள்விப்பட்வைன், வநற்றுப் பட்ைணத்தி ிருந்து
ஒரு சொமியொர் நம்ம டைக்கு வந்திருந்தொர். அவர்
ஹிந்துக் ளுடைய வவதம் மி வும் படழடமயொனது. அதிலும்
நம்ம குரொடனப் வபொ வவ அல் ொடவத் தொன் பு ழ்ந்து
வபசு ிறது. ஆனொல் அல் ொ என் ிறதுக்கு அவர் ளுடைய
பொடஷயிவ ப்ரஹ்ம என் ிறொர் ள். அதிவ ரிஷி ள் என்று
பொடினவர் ள் அல் ொவினுடைய உண்டமடய அறிந்தவர் ள்'.
இன்னும் அந்த சொமியொர் ஏலதல் ொவமொ லசொன்னொர்.
அதி ிருந்து ஞபொ ம் உண்ைொயிற்று.''

"வவதம் தமிழில் லமொழி லபயர்த்திருக் ிறொர் வளொ?" என்று

மற்லறொருவர் வ ட்ைொர்.

"இல்ட " என்வறன்.

"என்ன ொரணம்? என்றொர் விரொயர்.

"அதற்குத் தகுந்த திறடமயுடைய பண்டிதர் ள் இல்ட . ஒரு

வவடள இருந்தொலும், அவர் ள் லதொழில் லசய்யவில்ட ."

"ஆமொம் வவதத்துக்குப் ப விதமொ அர்த்தஞ்

லசொல்லு ிறொர் ளொவம? என்ன ொரணம்?" என்று லசட்டியொர்
வ ட்ைொர்.

"மற்லறொரு முடற அந்த விஷயம் வபசுவவொம். வவவறவதனும்

வியொபொரமுண்வைொ?" என்வறன்.

***

சயன்ஸ் என்பலதன்ன?
ஐவரொப்பிய இயற்ட நூலுக்கு இங் ிலீஷ் பொடஷயில்
சயன்ஸ் என்று லபயர்.

"ஐவரொப்பிய இயற்ட நூல்" என்று தனியொ ஒரு

சொஸ்திரமுண்ைொ?

அப்படியில்ட . அந்த சொஸ்திரத்திவ நம்டமக் ொட்டிலும்

அவர் ள் அதி த் வதர்ச்சியடைந்திருக் ிறொர் ள்.

அதிவ என்ன பயன் உண்ைொ ிறது,

புதிய விழி உண்ைொ ிறது.

புதிய விழி என்பலதன்ன?

பூமண்ை த்டதயும் சர்வத்டதயும் பற்றிய புதிய அறிவு.

நமது பூர்வ ீ ங் ளுக்கு இல் ொத அறிவு இப்வபொது

சொத்தியப்படுமொ?

அடதப் பற்றிய வபச்சில்ட .

நமக்கு இதுவடர இல் ொத அறிவு இப்வபொது சொத்தியப்படுவமொ?

"முற்படு ; எழு ;" என்றது தரொசு.

***

லசன்டன சட்ைசடபயிவ ஜனங் ளுக்குச் சொர்பொன

ொரியஸ்தர் ள் சி நல் தீர்மொனங் ள் லசய்து டவக்
விரும்பினொர் ள். அவற்றுள்வள, " ட்ைொயப்படிப்பு," "சர்க் ொர்
உத்திவயொ மில் ொதவடர ஜில் ொ வபொர்டு ளுக்குத்
தட வரொ நியமித்தல்" முத ிய முக் ியமொன
அம்சங் டளலயல் ொம் சர்க் ொர் பக் த்து ஸ்தொனி ர் ள்
எதிர்த்துப் வபசிப் பயனில் ொதபடி லசய்துவிட்ைொர் ள்.
இந்த விஷயங் டளலயல் ொம் என்னுடைய தரொசிவ
வபொட்டுப் பொர்த்வதன். தரொசுப் படி ள் ல ொள்ளவில்ட .
இடதலயல் ொம் ரயில்வவ மூட்டை ள் நிறுத்தும் யந்திரத்டதப்
வபொன்ற லபரிய நிடறயயந்திரங் ளில் வபொட்டுப் பொர்க்
வவண்டும். இப்வபொது என்னுடைய வியொபொரம் அவ்விதமொன
லபரிய தரொசு வொங் க்கூடிய நிட யில் இல்ட .

***

''புதுக்வ ொட்டை ரொஜொ ஆஸ்திவர ிய மொடத விவொ ம் லசய்து

ல ொண்ைது சரிதொனொ?'' என்று ஒரு நண்பர் என்னிைம் வ ட்ைொர்.

''லபரிய மூட்டை; சீடம வியொபொரம்; நொட்டு வியொபொரத்துக்குத்

தொன் நம்முடைய தரொசு உதவும். வவறு டைக்குக் ல ொண்டு
வபொம்'' என்று ஜவொப் லசொல் ி விட்வைன்.

''அது வபொனொல் வபொ ட்டும். அந்த ரொஜொ சமீ பத்தில் ஒரு

பிரசங் ம் லசய்திருக் ிறொர். அதில் நமது நொட்டு ஸ்த்ரீ டளக்
ல ொஞ்சம் குடறவொ ச் ¦‘சல் ியிருப்பது வபொ என் புத்திக்குப்
பு ப்படு ிறது. 'ஹிந்து' பத்திரிட யில் இடதப் பற்றி ஒரு
தந்தியிருக் ிறது. வொசித்துக் ொட்டு ிவறன்'' என்று அந்த நண்பர்
சட்டைப் டபயி ிருந்து ஒரு ொ ிதத்டத எடுத்தொர்.

அவர் பின்வருமொறு படித்ததுக் ொட்டினொர்:- புதுக்வ ொட்டை

ரொஜொ தமது பிரடஜ ளுக்குச் லசய்த பிரசங் த்திவ
லசொல்லு ிறொர்:- ''என் குடி வள, எனது பத்தினிக்கு நீங் ள்
லசய்த ரொவஜொபசொரத்தொல் என்ன விளங்கு ிறது? என்டனயும்,
எனது ரொஜ்யத்டதயும் பற்றிய ச விஷயங் ளிவ யும்
நீங் ள் எனது தீர்மொனத்டத பக்தி விசுவொத்தைன் ஏற்றுக்
ல ொள்ளத் தயொரொ இருக் ிறீர் லளன்பது லதளிவொ ிறது.
என்டனயும் எனது ரொணிடயயும் வரவவற்பதில் நீங் ள் லசய்த
ஆனந்த வ ொஷங் ளினொல் என்ன லதரி ிறது? டவதி
ஆசொரங் ளுக்கு விவரொதமொ த் வதொன்றக்கூடிய
லசய்ட ளிவ கூை நீங் ள் சிறிவதனும் திட ப்பில் ொமல்
என்னிைம் ரொஜபக்தி லசலுத்துவர்ீ லளன்று லதரி ிறது. சி
வருஷங் ளொ எனது விவொ த்டதப் பற்றி ஆழ்ந்த சிந்தடன
லசய்து ல ொண்டு வந்வதன். இன்னவிதமொன பத்தினி இருந்தொல்
நொன் நமக்குக் குடும்ப சந்வதொஷமும், ரொஜ்யபொரத்திவ
உதவியும் உண்ைொகுலமன்படதப் பற்றி என்னுடைய
பயிற்சியி ிருந்தும், யொத்திடர ளி ிருந்தும் எனக்குச் சி
விவசஷ அபிப்பிரொயங் ள் ஏற்பட்டிருந்தன. நமது ஜன சமூ ம்
இப்வபொதிருக்கும் நிட டமயில் நொன் விரும்பிய
குணங் ளுடைய ஸ்திரீ நமக்குள் அ ப்படுவது
சொத்தியமில்ட லயன்று ண்வைன். இதற் ொ சுவதசிய
அபிமொனத்தின் லவளித்வதொற்றத்டதக் ல ொஞ்சம் இழந்து
விடுதல் அவசியலமன்றும் நிச்சயித்வதன். 'சுவதசிய
அபிமொனத்தின் லவளித்வதொற்றம்' என்று லசொல்லு ிவறன்.
ஏலனன்றொல் எத்தடனவயொ அன்னிய வதசங் ளிவ
பிறந்தொலும் தொம் சுவ ீ ொரம் லசய்துல ொண்ை வதசத்தொருைன்
பரிபூர்ணமொ ஒற்றுடமப்பட்டுப வபொவடத நொம் அறிவவொம்.
இத்தடன ொ ம் ழித்துக் டைசியொ எனது
அபீஷ்ைங் ளுக்கு இணங் ிய பத்தினிடய எனக்கு ஈசன் அருள்
லசய்திருக் ிறொர். எங் ளிருவருடைய ஆட்சியிவ இந்த
ரொஜ்யம் முன்டனக் ொட்டிலும் அதி வசமத்துைனும்
சந்வதொஷத்துைனும் இருக்குலமன்று நம்பு ிவறன்" என்பதொ
அந்த நண்பர் ஒரு மட்டில் வொசித்து முடித்தொர்.

"சரி, அனுபவக் குடறவினொல் லசொல் ி விட்ைொர். அ ல்யொ

பொயி முத ிய ஹிந்து ரொணி டளப் பற்றி அவர் தக்
ஆரொய்ச்சி லசய்ததில்ட " என்று ஜவொப் லதரிவித்வதன்.
"அைொ, இப்வபொது கூை பவரொைொ மஹொரொணி இல்ட ?" என்று
மற்லறொருவர் குறுக் ிட்ைொர்.

"வவறு விஷயம் வபசுவவொம்" என்று லசொல் ிவிட்வைன்.

தீர்ப்பு எப்படியிருக்குலமன்படத நீங் வள ஊஹித்துக்
ல ொள்ள ொம்.
---------
4

வநற்று மொட தரொசுக் டைக்கு சதுரங் பட்ைணத்தி ிருந்து

ஒரு மொத்வ (ரொவ்ஜீ) வொ ிபன் வந்தொன். "தரொசுக் டை
இதுதொனொ?" என்று வ ட்ைொன். "ஆம்" என்வறன். என்
பக் த்தி ிருந்த தரொடச ஒரு வ ொணப் பொர்டவயொ ப்
பொர்த்தொன். ல ொஞ்சம் மீ டசடயத் திருத்திவிட்டுக் ல ொண்ைொன்.
மூக்குக் ண்ணொடிடய வநரொக் ிக் ல ொண்ைொன். மனதுக்குள்
ஏவதொ இங் ிலீஷ் வொர்த்டத ள் லசொல் ிக் ல ொண்ைொன்.
என்டன ஒரு பொர்டவ பொர்த்தொன்.

''நொன் வ ட் ிற வ ள்விக்கு விடை நீர் லசொல்லுவரொ?

ீ இந்தத்
தரொசு லசொல்லுமொ?'' என்று வ ட்ைொன்.

''தரொசு தொன் லசொல்லும்'' என்வறன்.

நம்பிக்ட ல ொள்ளொதவன் வபொவ விழித்தொன்.

''அப்படித்தொன் லசன்னப் பட்ைணத்தில் வ ள்விப்பட்வைன்.

ஆச்சரியமொன தரொசு! உமக்ல ங்வ ிடைத்தது? தமிழ் தொன்
வபசுவமொ? இங் ிலீஷ் லதரியொதொவம? 'லவொன்-ைர்-புல், லவரி, லவரி
லவொன்-ைர்-புல்'' என்று இங் ிலீஷில் ல ொண்டு சமொப்தி
பண்ணினொன்.

''நீ வ ட் வந்த விஷயங் டளச் லசொல். வணொ

ீ வநரம்
ழிப்பதில் பயனில்ட '' என்று நிடனப்பூட்டிவனன்.

அந்தப் பிள்டளயின் லபயர் வொஸ¤வதவரொவ். வொஸ¤வதவரொவ்

லசொல்லு ிறொன்:- ''வொ ன்டீர் பட்ைொளம் வசர்க் ிறொர் வள, அந்த
விஷயம் உம்முடைய தரொசுக்குத் லதரிந்திருக்குலமன்வற
நிடனக் ிவறன். எல் ொம் லதரிந்து எந்தக் வ ள்வி வ ட்ைொலும்
விடை லசொல் க்கூடிய மொயத் தரொசுக்கு இது
லதரியொம ிருக்குமொ? 'அப்வ ொர்ஸ்' லதரிந்துதொன் இருக்கும்.
அதிவ வசர ொமொ? வசர்ந்தொல் பயனுண்ைொ? இதுவடர
நம்மவர் ளுக்கு தள ர்த்த பதவி ல ொடுப்பதில்ட லயன்று
டவத்திருந்த வழக் த்டத மொற்றி இப்வபொது புதிய விதிப்படி
நமக்கு ரொணுவ உத்திவயொ ங் ள் ல ொடுக் த் தயொரொ
இருக் ிறொர் லளன்று லதரி ிறது. இது நம்பத்தக் லசய்திதொனொ?
நொன் எப்படிவயனும் நம்முடைய பொரத மொதொவுக்கு உடழக்
வவண்டுலமன்ற ருத்துைனிருக் ிவறன். இந்த பட்ைொளத்தில்
நொம் வசர்வதொனொல் நமது வதசத்துக்கு ஏவதனும்
நன்டமவயற்படுமொ என்ற விஷயம் என் புத்திக்கு
நிச்சயப்பைவில்ட . அடத உம்முடைய ீ ர்த்தி
லபற்றதரொசினிைம் ஆரொயச்சி லசய்ய வந்வதன்'' என்றொன்.

"ஆரொய்ச்சியொ?" என்று தரொசு வ ட்ைது.

அதற்கு வொஸ¤வதவன் லசொல்லு ிறொன்:- "ஆம்! ஆரொய்ச்சி;

அதொவது பரியொவ ொசடன; இடத இங் ி ிஷில் ன்சல்வைஷன்
என்று லசொல்வொர் ள். இங் ிலீஷ் பொடஷயில் லசொல் க்கூடிய
'ஐடியொஸ்' நம்முடைய தொய்ப் பொடஷ ளில் லசொல்
முடியவில்ட . 'லநவர்டமண்ட்'. அதுவவ விஷயம். ' ிப்ளிங்'
என்ற இங் ிலீஷ் விரொயர் லசொல்வது வபொவ , 'அது மற்லறொரு
டத'; நொன் வ ட் வந்த விஷயத்துக்கு விடை லசொல்
வவண்டும்" என்றொன்.

அப்வபொது நொன் வொசுவதவடன வநொக் ி, "நீ ஏன் வ ட் ிறொய்? நீ

பட்ைொளத்தில் வசரப் வபொ ிறொயொ?" என்வறன்.

அதற்கு வொஸ¤வதவன்:- "ஆஹொ! நொன் வசர்வலதன்றொல் ஏவதொ

சொமொன்யமொ நிடனத்துவிை வவண்ைொம். எனக்குச்
லசன்னப்பட்ைணம் முதல் டின்னலவல் ி வடரக்கும்
ஒவ்லவொரு முக் ியமொன ஊரிலும் சிவந ிதர் இருக் ிறொர் ள்.
நொன் வசர்ந்தொல் அவர் ளத்தடனவபரும் வசர்வொர் ள்; நொன்
வசரொவிட்ைொல் அவர் ள் வசர மொட்‘ர் ள்" என்றொன்.

தரொசு ை ைலவன்று சிரித்தது.

வொசுவதவனுடைய ன்னங் ள் சிவந்து வபொயின. மூக்குக்

ண்ணொடிடய வநவர டவத்துக் ல ொண்ைொன். மீ டசடயத்
திரு ினொன். "வொட்இஸ் திஸ்!" இந்தத் தரொசு என்டன வநொக் ி
ஏன் சிரிக் ிறது?" என்று ம ொ வ ொத்துைன் என்டன வநொக் ிக்
வ ட்ைொன்.

அப்வபொது தரொசு லசொல்லு ிறது:- "முந்தி ஒரு தைடவ ஒரு

வக் ீ ல் என்னிைம் வந்து எனக்குச் சி ஞொவனொபவதசங் ள்
லசய்து விட்டுப் வபொனொர். அதொவது, ரொஜ்ய விஷயங் டளப்
பற்றி நொன் எவ்விதமொ அபிப்பிரொயங் ளும்
லசொல் க்கூைொலதன்றும், சண்டை சமயத்தில் ரொஜ்ய
விஷயங் டளப் பற்றி யொரும் ஒரு வொர்த்டதகூைப்
வபசொம ிருப்பவத நொம் இந்த ரொஜொங் த்தொருக்குச் லசலுத்த
வவண்டிய ைடமலயன்றும் ப முடற வற்புறுத்திச்
லசொன்னொர். நொனும் அவர் லசொல்வது முழுதும்
நியொயலமன்படத அங் ீ ரித்து, நம்மொல் கூடியவடர இந்த
ரொஜொங் த்தொருக்குத் திருப்தியொ வவ நைந்துவிட்டுப்
வபொ ொலமன்ற எண்ணத்தொல் அவருடைய லசொற்படி
நைப்பதொ வொக்குக் ல ொடுத்து விட்வைன். நீவயொ, ரொஜ்ய
விஷயமொன வ ள்வி வ ட் ிறொய். என்ன லசய்வலதன்று
வயொசடன பண்ணு ிவறன்" என்று தரொசு லசொல் ிற்று.

அப்வபொது வொசுவதவன்:- "வநொ, வநொ, வநொ'; இல்ட . இல்ட . நீ

என்டன வ ிபண்ணிச் சிரிக் ிறொய். நொன் மதிப்புைன் வ ட்
வந்வதன். உன்னுடைய குணம் எனக்குத் லதரியொமல்
வபொய்விட்ைது. வபொனொல் வபொ ட்டும்; நீ ரிசத்தடதப் பற்றி
எனக்குப் லபரிய ொரியமில்ட . உன்டனப் லபொறுத்து
விடு ிவறன். நொன் வ ட் வந்த விஷயத்துக்கு விடை
லசொல்லு" என்றொன்.
அதற்குத் தரொசு:- "தம்பி, நொன் உனக்கு பயந்து ஒன்டறயும்
மடறத்துப் வபசவில்ட . நீ வ ட் வந்த விஷயத்துக்கு
மறுலமொழி ஏற்ல னவவ லசொல் ியொய்விட்ைது. சிரித்தது
உன்டனக் குறித்வத தொன். அதில் சந்வத மில்ட '' என்றது.
'' ொரணலமன்ன?'' என்று வொசுவதவன் சினத்வதொடு விசொரித்தொன்.

''வதசத்துக்குச் சண்டை வபொைக்கூடிய வரனொ

ீ உன்டனப்
பொர்க்கும்வபொது வதொன்றவில்ட . சண்டையிவ வசர் ிறவன்
இத்தடன ஆரொய்ச்சியும், பரியொவ ொசடனயும்,
ன்ஸல்வைஷனும் நைத்தமொட்ைொன். படீல ன்று வபொய்ச்
வசர்ந்துவிடுவொன்'' என்று தரொசு லசொல் ிற்று.

''என்டன நீ வபொலீஸ் ொர¦ன்று நிடனக் ிறொயொ?'' என்று

வொசுவதவன் வ ட்ைொன்.

''நொன் அப்படிச் லசொல் வில்ட '' என்றது தரொசு.

''நொன் வபொய் வர ொமொ!'' என்று வொசுவதவன் வ ட்ைொன்.

''வபொய் வொ'' என்றது தரொசு.

அவன் வபொன பிறகு தரொசு என்னிைம் லசொல்லு ிறது:- ''இவன்

உளவு பொர்க் வந்தவன், சந்வத மில்ட . பட்ைொளத்தில் வசர்ந்து
வதசத்டதக் ொப்பொற்றக்கூடிய வயொக்யடதயுடையவன்
இத்தடன வண்
ீ வபச்சுப் வபசமொட்ைொன். அவனுக்கு இத்தடன
ர்வமிரொது''
---------------
5

வநற்றுக் ொட யிவ லபொழுது விடிந்து இரண்டு நொழிட க்கு

முன்வன நமது ரொசுக் டைக்குச் லசன்னப் பட்ைனத்தி ிருந்து
ஒரு வக் ீ ல் வந்தொர். இவருக்கு 40 வயதிருக்கும். ஜொதியிவ
பிரொமணர், சிவப்பு நிறம். உருடளக் ிழங்ட ப் வபொவ நல்
வட்ைமொன சடதப் பற்றிய மு ம். லநற்றியிவ வ ொபீ சந்தனம்.
இவ சொன லதொப்டப. அடத மடறத்து 'அல்ப ொ' என்ற
பட்டுத்துணியுடுப்பு. ொ ிவ இங் ிலீஷ் லசருப்பு தட யிவ
மஸ் ின் பொட . தங் விளிம்புடைய மூக்குக் ண்ணொடி
உடுப்புப் ப¨யிவ தங் க் டியொரம், சங் ி ி முத ியன.

இவருக்குக் ண்ணிவ ஒரு குடற. சமீ பத்தி ிருக் ிற லபொருள்

வநவர லதரியொது; தூரத்திவ யிருப்பது லதரியும். எனவவ, ண்
முன்வன லபரிய தரொசு லதொங் விட்டிருப்படத இவர்
ொணொமல் ல ொஞ்சம் வி ியிருந்த நமது நண்பர் எ ிக்குஞ்சுச்
லசட்டியொடர வநொக் ித் திரும்பிக் ல ொண்டு:- ''தரொவச, தரொவச,
உன்னுடைய ீ ர்த்தி லசன்னப் பட்ைணலமல் ொம்
பரவியிருக் ிறது. உன்னிைம் சி வ ள்வி ள்
வ ட்கும்லபொருட்டு வந்வதன். வ ட் ொமொ?" என்றொர்.

அதற்குச் லசட்டியொர்:- "நொன் தரொசில்ட . சொமி; நொன்

எ ிக்குஞ்சு லசட்டியொர். அவதொ ிழக்வ
லதொங் விட்டிருக் ிறவத, அதுதொன் தரொசு. பக் த்தி ிருக் ிறொவர,
அவர்தொன் தரொசுக் டை அய்யர்" என்றொர்.

வக் ீ ல் ல ொஞ்சம் லவட் மடைந்தொர். நொன் விஷயத்டத

அறிந்து ல ொண்டு வவண்டிய உபசொர வொர்த்டத ள் லசொல் ி
முடித்த பிறகு
தரொசினிைம் வக் ீ ல் வ ள்வி ள் வபொைத் லதொைங் ினொர்:-

வக் ீ ல்:- "நமது வதசத்துக் ொருண்ய வர்ன்லமண்ைொர் நமக்கு

எப்வபொது ஸ்வரொஜ்யம் ல ொடுப்பொர் ள்?"

தரொசு:- "ஒவ்லவொரு ிரொமத்திலும் ஜனத் தட வர்

பள்ளிக்கூைங் ள் டவத்து, வதச பொடஷ ளில் புதிய படிப்பு
லசொல் ிக் ல ொடுக் ஏற்பொடுலசய்தொல், உைவன
ல ொடுத்துவிடுவொர் ள்."

வக் ீ ல்:- "அது எப்வபொது முடியும்?"

தரொசு:- நீர் வபொய் எனக்கு ிரொமங் ளில் நொன் லசொல் ியபடி
பள்ளிக்கூைங் ள் ஏற்பொடு லசய்து விட்டுப் பிறகு வந்து வ ளும்.
லசொல்லு ிவறன்."

வக் ீ ல்:- "அது சரி, மற்லறொரு வ ள்வி வ ட் ிவறன்.

லசத்துப்வபொன பிறகு மறு லஜன்மமுண்ைொ?"

தரொசு:- "உண்டு. மவனொடதரியமில் ொத வபடி ள் புழுக் ளொ ப்

பிறப்பொர் ள். பிறர் துன்பங் டள அறியொமல் தமதின்பத்டத
விரும்பிவனொர் பன்றி ளொ ப் பிறப்பொர் ள். லசொந்த பொடஷ
ற்றுக்ல ொள்ளொதவர் குரங்கு ளொ ப் பிறப்பொர் ள்.
வசொம்வபறி ள் எருடம ளொ ப் பிறப்பொர் ள். அநீதி லசய்வவொர்
வதளொ ப் பிறப்பொர் ள். பிறடர அடிடமப்படுத்துவவொர்
வண்ணொன் ழுடத ளொ ப் பிறப்பொர் ள். ஸ்திரீ டள இமிடச
லசய்வவொர் நபும்ச ரொப் பிறப்பொர் ள். சமத்துவத்டத மறுப்வபொர்
லநொண்டி ளொ ப் பிறப்பொர் ள். ருடணயில் ொதவர்
குருைரொ வும், தமது ல்விடயப் பிறருக்குக் ற்றுக்
ல ொைொதவர் ஊடம ளொ வும், அச்சமுடைவயொர்
ஆந்டத ளொ வும் பிறப்பொர் ள். மறு ஜன்மம் வடரயிவ கூைப்
வபொ வவண்ைொம். இந்த ஜன்மத்திவ வய பொவி, வ ொடழ
முத ியவர் ள் தொழ்ந்த ஜந்துக் ளொ இருப்படத
அவர் ளுடைய அந்தக் ரணத்திவ பொர்க் ொம்.''

வக் ீ ல்:- ''ஏன் தரொவச, பயப்பட்ைொல் அது கூை ஒரு பொவமொ?''

தரொசு:- ''ஆம். அதுதொன் எல் ொப் பொவங் ளுக்கும் வவர்.

அதர்மத்டதக் ண்டு நட க் ொமல் எவன் அதற்கு
பயப்படு ிறொவனொ அந்த நீசன் எல் ொப் பொவங் ளும் லசய்வொன்.
அவன் விஷப்பூச்சி; அவன் வதள்; அவடன மனித ஜொதியொர்
வி க் ி டவக் வவண்டும்''.

வக் ீ ல்:- அப்படியொனொல் மவனொடதரியம் ஒரு புண்ணியமொ?''

தரொசு:-''ஆம் அது லதய்வபக்திக்கு சமமொன புண்ணியம்.
உண்டமயொன லதய்வபக்தியிருந்தொல் மவனொடதரிய
முண்ைொகும்; மவனொடதரியம் இருந்தொல் உண்டமயொன
லதய்வபக்தி உண்ைொகும். மவனொடைதரியத்தினொல் ஒருவன்
இந்த ஜன்மத்திவ வய வதவநிட லபறுவொன். ஆண்டம,
லவற்றி முடுத ிய லதய்வ சக்தி ள் அவடனச் வசரும்.
அஞ்சொத மவனொடதரியத்டதக் ொட்டிலும் சிறந்த புண்ணியம்
இவ்வு த்திவ இல்ட ; வொனத்திலுமில்ட , அதனொல்
மனிதன் எல் ொ இன்பங் டளயும் லபறுவொன்.''

வக் ீ ல்:- ''சரி, வவலறொரு வ ள்வி வ ட் ிவறன்; ஒருவனுக்கு

வக் ீ ல் வவட யில் நல் வரும்படி வரொவிட்ைொல்
அதற்ல ன்ன லசய்ய ொம்?''

தரொசு:- ''அந்த வவட டய விட்டு வியொபொரம் அல் து

ட த்லதொழில் லதொைங் ொம். பள்ளிக் கூைங் ள் நைத்த ொம்.
சொஸ்திர ஆரொயச்சி ள் லசய்ய ொம்.''

வக் ீ ல்:- ''சொஸ்த்ர ஆரொயச்சி லசய்தொல் பணம் வருமொ?

ட்சுமிக்கும் சரஸ்வதிக்கும் விவரொதலமன்று
லசொல்லு ிறொர் வள?''

தரொசு:- ''அலதல் ொம் பழங் டத. எல் ொவிதமொன

லசல்வங் ளுக்கும் அறிவுதொன் வவர். உ த்தில் இப்வபொது
அதி ச் லசல்வத்துைன் இருக்கும் ஜொதியொலரல் ொம் சொஸ்திர
வ ிடமயொவ லசல்வம் லபற்றொர் ள்.

வக் ீ ல்:- ''இன்னுலமொரு வ ள்வி. இழந்துவபொன லயௌவனத்டத

மீ ளவும் லபறவவண்டுமொனொல் அதற்கு வழிலயன்ன?''

தரொசு:- ''ஒரு வருஷம் மனதிலும் சரீரத்திலும் பிரமசரிய

விரதத்டத அனுசரிக் வவண்டும். ொட யில் ஸ்நொனம்
லசய்ய வவண்டும். ட ொல் டள உடழக் வவண்டும்.
லயௌவனமுடைய பிள்டள ளுைன் ச வொசம் லசய்ய
வவண்டும். பயத்டத விைவவண்டும். மவனொடதரியம்
ஏற்படுத்திக் ல ொள்ள வவண்டும். லதய்வ பக்தி உண்ைொக் ிக்
ல ொள்ளவவண்டும். பிறடரத் தொழ்வொ நிடனக் ொ ொது. புதிய
புதிய ல்வி ள் ற் வவண்டும்."

வக் ீ ல்:- " ண் வநொய் குணப்பை வழியுண்ைொ?"

தரொசு:- உண்டு. மூக்குக் ண்ணொடிடயக் ழற்றிலயறிந்து

விடும். லதரிந்தவடர படித்தொல் வபொதும். மனதிவ வதொன்றிய
உண்டம டளயும் நியொயங் டளயும் வழக் த்திவ ல ொண்டு
வர முயற்சி லசய்யும். எதிலும், எப்வபொதும், யொருக்குப் பயந்தும்,
மனம் வவறு லசய்ட வவறொ நடிக் ொ ொது. தொழ்ந்த
ஜொதியொருக்குப் பள்ளிக்கூைம் வபொட்டுப் பொைஞ் லசொல் ிக்
ல ொடுக் ஏற்பொடு லசய்யும். ண் வநரொ ிவிடும்."

வக் ீ ல்:-''நீ லசொல்லும் மருந்லதல் ொம் ஒரு மொதிரி

விவனொதமொ இருக் ிறவத!''

தரொசு:-''வவறு வ ள்வியுண்ைொ?''

வக் ீ ல்:- ''இல்ட . தரொவச, நமஸ் ொரம், நொன் வபொய்

வரு ிவறன்.''

திரும்பிப் வபொகும்வபொது வக் ீ ல் மு ம ர்ச்சியுைன் வபொனொர்.

தரொசு அவடரக் ொட்டி, ''இன்னும் ஒரு வருஷத்தில் இவர்
மனிதனொய் விடுவொர்'' என்று லசொல் ிற்று.
-----------
6

தரொசுக் டையின் லவளிப்புறத்திவ சி தினங் ளின் முன்பு

பின்வரும் விளம்பரம் எழுதி ஒட்ைப்பட்ைது.

''இங்கு நீடித்த விட மதிப்புள்ள சொமொன் மொத்திரவம

நிறுக் ப்படும். விடரவிவ அழிந்து வபொ க்கூடிய, விட
குடறந்த சொமொன் ள் நிறுக் ப்பைமொட்ைொ.''

இந்த விளம்பரத்டதப் படித்துவிட்டு, ஜிந்தொமியொன் வசட்

என்னிைத்தில் வந்து, ''உமது வியொபொரத்திவ ல ொள்ட ளும்,
சிந்தடன ளம், மவனொதர்மங் ளுந்தொவன சரக்கு? இதில், நீண்ை
மதிப்புடையலதன்றும், விடரவில் அழிந்து வபொ க்கூடிய வஸ்து
லவன்றும் பிரிந்தலதப்படி? மனடதப் பற்றிய விஷயலமல் ொம்
நீடித்ததுதொவன?'' என்று வ ட்ைொர்.

''அறிவுத்துணிவு ள், தர்மக் ல ொள்ட ள் இவற்றிலும்

லபொன்டனப் வபொவ நீடித்து நிற்பனவும், லவற்றிட டயப்
வபொவ விடரவில் அழிவனவும், ஓட்ைொஞ்சல் ி வபொவ
பயனற்றனவும் உண்டு'' என்வறன்.

''பயனற்றதற்கு ஒரு திருஷ்ைொந்தம் லசொல்லும்'' என்வறன்.

''சிடறயூர் ஜமீ ந்தொர் தர்ம ப்ரசங் ம்'' என்வறன்.

''அலதன்ன டத?'' என்று வசட் வ ட்ைொர்.

''லதன்னொட்டிவ சிடறயூர் என்லறொரு ிரொமம் இருக் ிறது.

அங்வ படழய ொ த்தில் க்ஷத்ரியரொ இருந்து இப்வபொது
மொட்சிடம குடறந்து வபொயிருக்கும் மறக்கு த்திவ பழம்பு ித்
வதவர் என்ற ஒரு ஜமீ ன்தொர் இருக் ிறொர். அவர் சிறிது
ொ மொ தர்வமொபவதசம் லசய்யத் லதொைங் ி, 'மூச்சு விைத்
தகுதியுள்ளவர் யொர், தகுதியில் ொதவர் யொர்? பல்ந ம் தரிக் த்
தக்வ ொர் யொர், த ொவதொர் யொர்?' என்ற விஷயங் டளப் பற்றி
உபந்யொசங் ள் லசய்து வரு ிறொர். இதுவபொன்ற வண்
ீ
சங் தி டள நமது தரொசு வனிக் மொட்ைொது'' என்வறன்.
-------------
7

வநற்றுக் ொட , தரொசுக் டைக்கு லவளி ஜனங் ள் யொரும்

வரவில்ட . ஜிந்தொமியொன் வசட் வந்து உட் ொர்ந்தொர். வழக் ம்
வபொ வவடிக்ட பொர்க் வந்தொலரன்று நிடனத்வதன்.

''வசட் ஸொவஹப், என்ன விவசஷம்?'' என்று வ ட்வைன்.

''தரொசினிைம் சி வ ள்வி ள் வ ட் வந்வதன்'' என்றொர்.

''சரி வ ளும்'' என்வறன்.

''தர்ம ப்ரசங் ம் லசய்யத் தகுதியுடைவயொர் யொர்?'' என்று

வ ட்ைொர்.

தரொசு லசொல் ிற்று:- '' ங் ொத லநஞ்சுடைய ஞொன தீரர்''.

''அப்படியில் ொவதொர் தர்ம ப்ரசங் ம் லசய்யத்

தட ப்பட்ைொவ ொ?'' என்று வசட் வ ட்ைொர்.

தரொசு ''மற்வறொர் அடத வனிக் க் கூைொது'' என்றது.

பிறகு ஜிந்தொமியொன்:- "ஆண் ளுக்கு விடுதட டயப் பற்றிப்

வபச ொவமொ?"

தரொசு:- "வபச ொம்."

"வசட்:- "முயற்சி ட கூடுமொ?"

தரொசு:- "லதொைங்குமுன்வன எந்த முயற்சியும் ட கூடுவமொ

கூைொதொ என்று வஜொதிஷம் பொர்ப்பதிவ பயனில்ட ; லதொைங் ி
நைத்தினொல் பிறகு லதரியும்."

சிறிது வநரம் சும்மொ‘யிருந்துவிட்டு, ஜிந்தொமியொன் மறுபடி

பின்வரும் வ ள்வி வ ட்ைொர்:-

"வரு ிவறலனன்று லசொல் ி வொரொதவர் டளயும்

தரு ிவறலனன்று லசொல் ித் தொரொதவர் டளயும் என்ன
லசய்ய ொம்?"
தரொசு, "சந்தர்ப்பத்துக்குத் தக் படி" என்றது.

"விளக் ிச் லசொல்லு" என்று வசட் வற்புறுத்தினொர்.

தரொசு லசொல்வதொயிற்று:- தரு ிவறலனன்று லசொல்லும்வபொவத
பின்னிட்டுத் தம்மொல் ல ொடுக் முடியொலதன்படத
அறிந்துல ொண்டு லசொல்வவொர் புழுக் ள். அவர் டளப்
படுக் டவத்துக் ட ொல் டளக் ட்டி வமவ ஒரு மூட்டை
ட்லைறும்டபக் ல ொட்டிக் டிக் விை வவண்டும்.
தரு ிவறலனன்று லசொல்லும்வபொது உண்டமயொ வவ ல ொடுக்
வவண்டுலமன்ற எண்ணத்துைன் லசொல் ிவிட்டுப் பின்பு
லசௌ ர்யமில் ொடமயொல் ல ொடுக் ொதிருப்வபொர்
முன்வயொசடனயற்றவர் ள். இவர் டள நல் சவுக் ினொல்
இரண்ைடி அடித்துவிட்டுப் பின் மு தரிசனமில் ொமல்
இருக் வவண்டும். வரு ிவறலனன்று லசொல் ி
வரொதவர் டளயும், இடதப்வபொ வவ இரண்டு பகுதி ளொ க் ிக்
குற்றத்திற்குத் தக் படி சி¨க்ஷ விதிக் வவண்டும்." இடதக்
வ ட்டு ஜிந்தொமியொன் சி நிமிைங் ள் வடர ஒன்றும்
வபசொமல் வயொசடன லசய்து ல ொண்டிருந்தொர். பிறகு நொன்
அவடர வநொக் ி, "இன்னும் ஏவதனும் வ ள்வியுண்ைொ?"
என்வறன். "ஒன்றுமில்ட " என்று லசொல் ி விட்ைொர்.

***

தரொடசக் ட்டி உள்வள டவத்து விட்டுக் டைடய மூடிய

பிறகு நொனும் ஜிந்தொமியொன் வசட்டும் வட்டுக்குத்
ீ
திரும்பிவனொம். வரும் வழியிவ நொன் வசட்டைப் பொர்த்து
''வசட் சொவஹப், 'வரு ிவறலனன்று வொரொதவர், தரு ிவறலனன்று
தரொதவர்' என்பதொ ஏவதொ நீண்ை வ ள்வி வ ட்டீவர; மனதில்
எடத டவத்துக் ல ொண்டு வ ட்டீர்?'' என்வறன்.

வசட் மறுலமொழி லசொல் ொமல் புன்சிரிப்புச் சிரித்தொர்.

''வியொபொர விஷயவமொ?'' என்வறன்.

''இல்ட '' என்று தட டய அடசத்தொர்.

''குடும்ப விவ ொரவமொ?'' என்வறன்.

மறுபடியும் ''இல்ட '' என்றொர்.

''அப்படியொனொல் விஷயந்தொலனன்ன? லசொல்லுவம'' என்வறன்.

வசட் பின்வரும் டத லசொல் ொனொர்:-

''ஒரு வொரத்துக்கு முன்பு எங் ள் வட்டுக்கு

ீ ஒரு தமிழ்ப்
பரவதசி வந்தொன். எனக்கு இந்தப் பரவதசி ளிைம் நம்பிக்ட
ிடையொது. எங் ள் மொமொ ஒரு ிழவர் இருக் ிறொவர, அவருக்கு
பயித்தியம் அதி ம். அவருைன் லநடுவநரம் வொர்த்டத
லசொல் ிக் ல ொண்டிருந்தொன். நொனும் லபொழுது வபொக்குக் ொ
சமீ பத்தி ிருந்து வ ட்டுக் ல ொண்டிருந்வதன். இரண்டு
மணிவநரத்துக்குள், மொமொ மனதில் இந்தப் பரவதசி லபரிய
வயொ ிலயன்ற எண்ணம் உண்ைொய்விட்ைது. டதடய
வளர்த்துப் பிரவயொஜனமில்ட . நம்பக் கூைொத,
சொத்தியமில் ொத, அசம்பொவிதமொன இரண்டு மூன்று சொமொன் ள்
மூன்று தினங் ளுக்குள் ல ொண்டு வருவதொ ச் லசொல் ி,
அவரிைமிருந்து ஐம்பது ரூபொய் வொங் ிக் ல ொண்டு
வபொய்விட்ைொன். குறிப்பிட்ை நொளில் வரவில்ட . அடத
நிடனத்துக்ல ொண்டு வ ட்வைன்''.

எனக்குக் வ ொபம் வந்துவிட்ைது.

''உஸ், வசட்சொவஹப், யொரிைத்திவ ொணும் இந்த மூட்டை

அளக் ிறீர்? ஐம்பது ரூபொய், பரவதசி, பொட்டி டத.
சம்மதமுண்ைொனொல் மனதிலுள்ளடதச் லசொல்லும்.
இல் ொவிட்ைொல், லசௌ ர்யப்பைொலதன்று லசொல் ிவிடும்''
என்வறன்.

வசட் சிறிது வநரம் வயொசடன லசய்துவிட்டு, உம்முடைய

தரொசுக்குப் புத்தியில்ட . என் மனதி ிருந்தடத சரியொ க்
ண்டுபிடித்து
மறுலமொழி லசொல் வில்ட . நொனும் அடத உம்மிைத்திவ
லசொல் முடியொது. வவண்டுமொனொல் தரொடசவய வ ட்டுத்
லதரிந்து ல ொள்ளும்'' என்றொர்.

நொன் சிறிது வநொயுைன், "தரொசு பிறர் மனதி ிருப்டதக் ண்டு

லசொல் ொது. வநவர வ ட்ைொல் வநவர மறுலமொழி லசொல்லும்"
என்வறன்.
"அப்படியொனொல் அடுத்த வியொழக் ிழடம வந்து சரியொனபடி
வ ட் ிவறன்" என்று லசொல் ிப் பிரிந்து விட்ைொர் . விஷயம்
வபொ ப் வபொ த் லதரியும்.
-----------
8

டமசூரி ிருந்து நம்முடைய டைக்கு ஒரு ஐயங் ொர் வந்தொர்.

"என்ன லதொழில்?" என்று வ ட்வைன்.

"சமொசொரப் பத்திரிட ளுக்கு விஷய தொனம் லசய்து

ஜீவிக் ிவறன்" என்று இங் ிலீஷிவ மறுலமொழி லசொன்னொர்.
இங் ிலீஷ் பத்திரிட ளுக்கு" என்றொர். "நல் ொபமுண்ைொ?"
என்று வ ட்வைன்.

"ஒரு பத்திக்கு 6 ரூபொய் ிடைக் ிறது. மொதத்திவ ஏலழட்டு

வியொசந்தொன் எழுத முடி ிறது. ஒரு வியொசம் அவன மொ
ஒரு பத்திக்கு வமவ வபொ ொது. என்னுடைய வியொசங் ளுக்கு
நல் மதிப்பிருக் ிறது. சி சமயங் ளில் எனது வியொசவம
தட யங் மொ ப் பிரசுரம் லசய்யப்படு ிறது. ஆனொலும், அதி
ொபமில்ட . சிரமத்துைவன தொன் ஜீவனம் நைக் ிறது.
அன்றன்று வியொசலமழுதி அன்றன்று பசி தீர் ிறது. எனக்கு
இரண்டு குழந்டத ள். அந்தக் குழந்டத டளயும்
பத்தினிடயயும் ஸம்ரக்ஷடண பண்ண இத்தடன பொடு
படு ிவறன்" என்று இங் ிலீஷிவ லசொன்னொர்.
"இவருக்குத் தமிழ் லதரியொவதொ?" என்று தரொசு வ ட்ைது.

ஐயங் ொர் லசொன்னொர், இங் ிலீஷில்:- "தமிழ் லதரியும்.

லநடுங் ொ ம் ன்னை வதசத்தில் பழ ின படியொல் தமிழ்
ல ொச்டசயொ வரும். அதனொல் இங் ிலீஷில் வபசு ிவறன்."

தரொசு லசொல்லு ிறது:- "ல ொச்டசயொ இருந்தொல் லபரிய

ொரியமில்ட . சும்மொ தமிழிவ வய லசொல்லும்."

ஐயங் ொருடைய மு த்டதப் பொர்த்தவபொது அவர்

சங் ைப்படுவதொ த் வதொன்றிற்று. அதன் வபரில், ஐயங் ொர்
இங் ிலீஷிவ வய வொர்தடத லசொல்லும்படிக்கும், நொன் அடதத்
தரொசினிைத்திவ லமொழிலபயர்த்துச் லசொல்லும்படிக்கும்
தரொசினிைம் அனுமதி லபற்றுக் ல ொண்வைன்.

தரொசு வ ட் ிறது:- ''ஐயங் ொவர, ட யிவ என்ன மூட்டை?''

ஐயங் ொர் ''பத்திரிட வியொசங் டளக் த்தரித்து இந்தப்

புத்த த்திவ ஒட்டி டவத்திருக் ிவறன். சம்மதமுண்ைொனொல்
பொர்டவயிை ொம்'' என்று அந்த மூட்டைடயத் தரொசின் முன்வன
டவத்தொர். தரொசு அந்தப் புத்த த்டதப் பரிவசொதடன லசய்து
பொர்த்து, ''நன்றொ த்தொன் இருக் ிறது'' என்றது.

இடதக் வ ட்ைவுைவன ஐயங் ொர்;-''யூ சீ மிஸ்ைர் பொ ன்ஸ்''

என்று லதொைங் ி .... (அைைைொ! இங் ிலீஷில் அப்படிவய
எழுது ிவறன்; வவலறங்வ வயொ ஞொப ம்.)

ஐயங் ொர் லசொல்லு ிறொர்:- ''வ ளொய் தரொவச, நொனும்

எத்தடனவயொ வியொசங் ள் எழுது ிவறன். பிறர் எழுதுவடதயும்
பொர்த்திருக் ிவறன். ஆனொலும், இந்த இங் ிலீஷ் ொரருக்கு
இங் ிலீஷ் பொடஷ எப்படி வசப்பட்டு நிற் ிறவதொ, அந்த மொதிரி
நம்மவருக் ில்ட . நொன் இப்வபொது இரண்டு மூன்று நொளொ
ஒரு இங் ிலீஷ் புத்த ம் வொசித்துக் ல ொண்டு வரு ிவறன்.
ஆஹொஹொ! வசனந்தொன் என்ன அழகு; நடை எத்தடன
வநர்த்தி; பதங் ளின் வசர்க்ட எவ்வளவு நயம்!'' என்று ஒவர
சங் திடயப் பதிவனழு விதங் ளிவ லசொல் ிப் பு ழ்ச்சி
லசய்யத் லதொைங் ினொர்.

அதற்குத் தரொசு:- ''சுவொமி, இந்த ஜன்மம் இப்படித் தமிழ்

பிரொமண ஜன்மமொ எடுத்துத் தீர்ந்து வபொய்விட்ைது. இனிவமல்
இடதக் குறித்து விசொரப்பட்டு பயனில்ட . வமவ
நைக் வவண்டிய லசய்திடயப் பொரும்'' என்றது.

இப்படியிருக்கும்வபொது, லவளிப்புறத்தில் யொவரொ சீடமச்

லசருப்புப் வபொட்டு நைந்து வரும் சத்தம் வ ட்ைது. சி
க்ஷணங் ளுக்குள்வள, ஒரு ஆங் ிவ யர் நமது தரொசுக்
டைக்குள் புகுந்தொர். வந்தவர் தமிழிவ வபசினொர்:- '' ொட
வந்தனம்''.

''தரொஸ¤க் டை இதுவொ இருக் ிறதொ?'' என்று வ ட்ைொர்.

''ஆம்'' என்வறன்.

''தரொஸ¤ எல் ொக் வ ள்விக்கும் பதில் லசொல்லுமொ?*'

''லசொல்லும். ஆனொல், நீ இங் ிலீஷ் வபச ொம்; தமிழ்ப் வபசித்

லதொல்ட ப்பை வவண்ைொம்'' என்வறன்.

அப்வபொது தரொசு:- "இந்த ஆங் ிவ யர் இப்வபொது எந்த ஊரிவ

வொசம் லசய்து வரு ிறொர்? இவர் யொர்? என்ன வவட ?" என்று
வ ட்ைது.

எனது வ ள்விக்கும் தரொசின் வ ள்விக்கும் வசர்த்து, வமறபடி

ஆங் ிவ யர் பின்வருமொறு மறுலமொழி லசொன்னொர்:-

"எனக்குத் தமிழ் வபசுவதிவ வய பிரியமதி ம்." (ஆங் ிவ யர்

வபசிய ல ொச்டசத் தமிடழ எழுதொமல் மொற்றி எழுது ிவறன்.)

ஆங் ிவ யர் லசொல் ியது:- "எனக்குத் தமிழ் வபசுவதிவ

பிரியமதி ம். அது நல் பொடஷ. தமிழ் ஜனங் ளும் நல்
ஜனங் ள். நொன் அவர் ளுக்கு 'சுய-ஆட்சி' ல ொடுக் ொலமன்று
க்ஷ¢டயச் வசர்ந்தவன். இன்னும் ல ொஞ்ச ொ த்துக்குள் சி
சுதந்திரங் ள் வருலமன்று நிச்சயமொ நம்பு ிவறன். என்
உத்திவயொ ம். நொன் இப்வபொது வசித்து வரும் ஊர்-
எல் ொவற்டறயும் தங் ளிைம் லசொல் ிவிடு ிவறன். ஆனொல்
அடதத் தொங் ள் எந்தப் பத்திரிட யிலும் வபொைக்கூைொது"
என்றொர்.

'சரி' என்ற பிறகு தமது பூர்வலமல் ொம் லசொன்னொர். அவரிைம்

வொக்குக் ல ொடுத்தபடி இங்வ அந்த வொர்த்டத ள்
எழுதப்பைவில்ட .

அப்வபொது தரொசு லசொல்லு ிறது:- "ஆங் ிவ யவர, உம்டமப்

பொர்த்தொல் நல் மனிதனொ த் லதரி ிறது. லபொறுத்துக்
ல ொண்டிரும். இந்த ஐயங் ொர் வ ள்வி ள் வபொட்டு முடித்த
பிறகு உம்மிைம் வருவவொம்." "ஐயங் ொவர, தம்முடைய
வ ள்வி ள் நைக் ொம்."

ஐயங் ொர் லசொல்லு ிறொர், (இங் ிலீஷில்):- "இந்த ஆங் ிவ யரின்

வ ள்வி டள முத ொவது வனியுங் ள். என் விஷயம் பிறகு
வநரமிருந்தொல் பொர்த்துக் ல ொள்ள ொம்."

அப்வபொது ஆங் ிவ யர் லசொல்லு ிறொர்:- "அவசியமில்ட .

இருவரும் வ ட் ொம். மொற்றி மொற்றி இருவருக்கும் தரொசு
மறுலமொழி லசொன்னொல் வபொதும்."

"சரி, இஷ்ைமொனவர் வ ட் ொம்" என்று தரொசு லசொல் ிற்று.

ஐயங் ொர் வபசவில்ட . சும்மொ இருந்தொர். சி நிமிைங் ள்

லபொறுத்திருந்து, ஆங் ிவ யர் வ ட்ைொர்:- "ஐவரொப்பொவிவ
சண்டை எப்வபொது முடியும்?"

தரொசு:- ''லதரியொது''
ஆங் ிவ யர்:- ''இந்த யுத்தம் முடிந்த பிறகு ஐவரொப்பொவிவ
என்ன மொறுதல் ள் வதொன்றும்?''

தரொசு:- ''லதொழி ொளி ளுக்கும், ஸ்திரீ ளுக்கும் அதி அதி ொரம்

ஏற்படும். வியொபொரி ளுக்குக் ல ொஞ்சம் சிரமம் ஏற்பை ொம்.
ிழக்குத் வதசத்து மதக் ல ொள்ட ள் ஐவரொப்பொவிவ
ல ொஞ்சம் பரவ ொம்.''

ஆங் ிவ யர்;-''இவ்வளவுதொனொ?''

தரொசு:-''இவ்வளவுதொன் இப்வபொது நிச்சயமொ ச்

லசொல் முடியும்''.

ஆங் ிவ யர்:- ''வதச விவரொதங் ள் தீர்ந்து

வபொய்விைமொட்ைொதொ?''

தரொசு;- ''நிச்சயமில்ட . ஒரு வவடள சிறிது குடறய ொம்.

அதி ப்பட்ைொலும் பைக்கூடும்.''

ஆங் ிவ யர்:- ''சர்வ-வதச-விதிக்கு வ ிடம அதி மொய்,

இனிவமல் இரண்டு வதசத்தொருக்குள் மனத்தொபங் ள்
உண்ைொனொல் அவற்டறப் லபொது மத்தியஸ்தர் டவத்துத்
தீர்த்துக் ல ொள்வவதயன்றி, யுத்தங் ள் லசய்வதில்ட ' என்ற
ல ொள்ட ஊர்ஜிதப்பைொவதொ?''

தரொசு:- ''நிச்சயமில்ட . அந்தக் ல ொள்ட டயத் தழுவி

ஆரம்பத்திவ சி நியதி ள் லசய்யக்கூடும். பிறகு அவற்டற
மீ றி நைக் வுங்கூடும்''

ஆங் ிவ யர்:- ''இரண்டு வதசத்தொர் எப்வபொதும் நட்புைன்

இருக்கும்படி லசய்வதற்கு வழிலயன்ன?''

தரொசு;-''ஒருவடரலயொருவர் நன்கு மதித்தல்; சமத்வ தர்மம்.

ஹிந்து வவதப் பழக் ம்.
ஆங் ிவ யர் ''சொயங் ொ வந்தனம்'' என்று லசொல்வதற்கு
''சொங் ொ வண்ைனம்'' என்று லசொல் ி விடைலபற்றுக்ல ொண்டு
எழுந்து வபொய்விட்ைொர்.

பிறகு ஐயங் ொர் (தமிழில்):- ''நொனும் வபொய் வரு ிவறன். இந்த

ஆங் ிவ யர் வ ட்ை வ ள்வி டளத் தொன் நொனும் வ ட்
நிடனத்வதன். அவருக்குச் லசொல் ிய மறுலமொழி எனக்கும்
வபொதும். நொன் வபொய் வரு ிவறன், நமஸ் ொரம்'' என்றொர்.

தரொசு:- "வபொய் வொரும், உமக்கு க்ஷ்மி ைொக்ஷமும், தமிழிவ

சிறிது பொண்டித்தியமும் உண்ைொகு " என்று ஆசீர்வொதம்
பண்ணிற்று. ஐயங் ொர் சிரித்துக் ல ொண்வை வபொனொர்.
---------
9

இன்று நமது டைக்கு ஒரு தமிழ்க் விரொயர் வந்தொர்;

ட க்வ ொள் ஜொதி; ஒட்ைக் கூத்தப் பு வர்கூை அந்தக்
கு ந்தொலனன்று நிடனக் ிவறன்.

இவருக்கு இங் ிலீஷ் லதரியொது. தம்முடைய லபயடர

லவளிப்படுத்தக் கூைொலதன்று லசொன்னொர். ஆத ொல்
லவளிப்படுத்தவில்ட .

தரொசு மு ம ர்ச்சியுைன் சிரித்தது. "இப்படி ஒரு விரொயன்

வந்தொல் எனக்கு சந்வதொஷம். எப்வபொதும் வண்
ீ வம்பு
வபசுவவொவர வந்தொல் என்ன லசய்வவன்?" என்றது. " விரொயவர,
என்ன விஷயம் வ ட் வந்தீர்?" என்று தரொசு வ ட்ைது.

"எனக்குக் விரொயர் என்பது பரம்படரயொ வந்த பட்ைம்.

என்னுடைய தகுதியொல் ஏற்பைவில்ட . அத்தகுதி லபற
முயற்சி லசய்து
வரு ிவறன். அந்த விஷயமொ ச் சி வொர்த்டத ள் வ ட்
வந்வதன்" என்று விரொயர் லசொன்னொர். "இதுவடர பொடின
பொட்டுண்ைொனொல் லசொல்லும்" என்று தரொசு வ ட்ைது.
"இதுவடர நொற்பது அல் து ஐம்பது அடி ளுக்கு வமல்
பொடியது ிடையொது. இப்வபொதுதொன் ஆரம்பம். அது அத்தடன
ரசமில்ட " என்று லசொல் ிக் விரொயர் விழித்தொர்.

"மொதிரி லசொல்லும்" என்றது தரொசு.

பு வர் பொைத் லதொைங் ினொர். லதொண்டை நல் லதொண்டை.

" டள லயொருவன் விச்சுடவடயக்- டர

ொண நிடனத்த முழு நிடனப்பில்-அம்டம
வதொளடசத் தங்கு நைம் புரிவொள்-இவன்
லதொல் றி வொளர் திறம் லபறுவொன்.
ஆ! எங்ல ங்கு ொணிலும் சக்தியைொ!-தம்பி
ஏழு ை வன் வமனியைொ!

தங்கும் லவளியினிற் வ ொடியண்ைம்-எங் ள்

தொயின் ட ப் பந்லதன வவொடுமைொ!
ங்கு ில் ஏழு மு ி ினமும்-வந்து
ர்ச்சடன லசய்தது வ ட்ைதுண்வைொ?
மங்ட நட த்த ஒ ியதுவொம்-அவள்
வொயிற் குறுநட மின்ன ைொ!''

தரொசு வ ட்ைது:- ''பு வவர, தமிழ் யொரிைம் படித்தீர்?''

விரொயர்:- ''இன்னும் படிக் வில்ட ; இப்வபொதுதொன் ஆரம்பம்

லசய் ிவறன்.

தரொசு:- ''சரிதொன், ஆரம்பம் குற்றமில்ட . விைொமுயற்சியும்

லதய்வபக்தியும் அறிவிவ விடுதட யும் ஏறினொல்,
விடதயிவ வ ிடமவயறும்''.

இங்ஙனம் வொர்த்டத லசொல் ிக் ல ொண்டிருக்ட யில் சீட்டிக்

டை வசட் வந்தொர்.
''சொமியொவர, தீபொவளி சமீ பத்தி ிருக் ிறது. ஏவதனும்
சீட்டித்துணி லச வுண்ைொ?'' என்று வசட் வ ட்ைொர்.

''இல்ட '' என்று லசொன்வனன்.

அப்வபொது வசட் லசொல்லு ிறொர்;- ''நொன் அதற்கு மொத்திரம்

வரவில்ட . வவறு சங் தி வ ட் வும் வந்வதன். தரொசு நைக் ப்
வபொவடத அறிந்து லசொல்லுவமொ?''

''லசொல் ொது'' என்று தரொவச லசொல் ிற்று.

''லசொல் சம்மதமிருந்தொல் லசொல்லும். இல் ொவிட்ைொல்

லசொல் ொது. எதற்கும், நீர் வ ட் வந்த விஷயலமன்ன? அடத
லவளியிடும்'' என்று நொன் லசொல் ப் வபொவனன்.

தரொசு என்னிைம், '' ொளிதொஸொ, அ'' என்றது. இந்த ''அ'' ொரத்துக்கு

''அைக்கு'' என்றர்த்தம். அதொவது ''என்னுடைய ருத்துக்கு
விவரொதமொ வொர்த்டத லசொல் ொவத'' என்றர்த்தம்.

தரொசு ''அ'' என்றவுைவன நொன் வருத்தத்துைவன தட குனிந்து

ல ொண்வைன்.

வசட்:- "தீபொவளி சமயத்தில் எங் ள் டைக்குப் பத்து

நூறொ வும், நூறு ஆயிரமொ வும், ொபம் வரும்படி தரொசு தன்
வொயினொல் வொழ்த்த வவண்டும். அப்படி வொழ்த்துவதற்கு
ஏவதனும் கூ ி வவண்டுமொனொலும் ல ொடுத்து விடு ிவறன்"
என்றொர்.

தரொசு:- "கூ ி வவண்ைொம், வசட்ஜீ; இனொமொ வவ ஆசீர்வொதம்

பண்ணிவிடு ிவறன். உமக்கு வமன்வமலும் ொபம் லபருகும்.
நொட்டுத் துணி வொங் ி விற்றொல்" என்றது. வசட் விடை
லபற்றுக் ல ொண்டு வபொனொர்.

விரொயர் தரொடச வநொக் ி, "நம்முடைய சம்பொடஷடணக்கு

நடுவிவ ல ொஞ்சம் இடையூறுண்ைொ ிறது" என்றொர்.

தரொசு லசொல்லு ிறது:- "உமக்கும் அதுதொன் ொணும் வொர்த்டத.

லநசவிவ நொட்டு லநசவு வமல். விட க்கு லநய்வடதக்
ொட்டிலும் பு ழுக்கு லநய்வவத வமல். பணம் நல் து; ஆனொல்
பணத்டதக் ொட்டிலும் லதொழி ருடம வமல். ொசிப்பட்டுப்
வபொவ பொட்டு லநய்ய வவண்டும். அல் து உறுதியொன,
உழவனுக்கு வவண்டிய, ச்டச வவஷ்டி வபொவ லநய்ய
வவண்டும். "மல்" லநசவு கூைொது. "மஸ் ின்" நீடித்து நிற் ொது.
பொட்டிவ வ ிடம, லதளிவு, வமன்டம, ஆழம், வநர்டம
இத்தடனயுமிருக் வவண்டும். இதற்கு வமவ நல் வர்ணஞ்
வசர்த்தொல் குற்றமில்ட . வசரொம ிருந்தொல் விவசஷம்."

அப்வபொது பு வர் தரொடச வநொக் ி:- "நீவய எனது குரு" என்று

லசொல் ி நமஸ் ொரம் பண்ணினொர்.

தரொசு:- "எழு ! நீ பு வன்!" என்றது.

------------
10

பதினொறு வயதிருக்கும்; பிரொமணப் பிள்டள; டவஷ்ணவன்.

இவன் வபொன தீபொவளிக்கு மறுநொள் தரொசுக் டைக்கு வந்தொன்.
வழக் ம்வபொவ மு வுடர ள் வபசி முடிந்த பிறகு தரொசினிைம்
பின்வரும் வ ள்வி வ ட்ைொன்.

பிரொமணப் பிள்டள:- "எனக்கு பள்ளிக்கூைத்துச் சம்பளம் மூன்று

மொதத்துக்கு ஒன்பது ரூபொய் வவண்டும். நொடளக் ொட
சம்பளம் ல ொடுக் ொவிட்ைொல் பள்ளிக்கூைத்டத விட்டு
லவளிவயறிவிை வவண்டுலமன்று லபரிய வொத்தியொர்
ண்டிப்பொ ச் லசொல் ிவிட்ைொர்.

எனக்குத் லதரிந்த பணக் ொரர், என் பிதொவுக்கு அறிமு மொன

பணக் ொரர். எங் ள் குடும்பத்திவ நல்ல ண்ணமுடைய சி
நண்பர் ளுக்குப் பழக் மொன பணக் ொரர்-எல் ொ விதமொன
பணக் ொரர் ளிைத்திலும் ப விதங் ளிவ வ ட்டுப்
பொர்த்தொய்விட்ைது. பயன்பைவில்ட . சம்பளவமொ அவசியம்
ல ொடுத்துத் தீர வவண்டும். எனக்கு இந்த ஒன்பது ரூபொய்
எங்வ ிடைக்கும்? எப்படி ிடைக்கும்? யொர் ல ொடுப்பொர் ள்!''
என்றொன்.

''விதி ல ொடுக்கும்'' என்று தொரொசு லசொல் ிற்று.

பிரொமணப் பிள்டள சிரித்தொன். லசொல்லு ிறொன்:- ''தரொவச,

வதிடய நம்புவது பிடழ. ஐவரொப்பியர் விதிடய நம்புவதில்ட .
ஆசியொவிலுள்ள ம மதிய ஜொதியொரும் ஹிந்துக் ளுந்தொன்
விதிடய மும்மரமொ நம்பு ிறொர் ள். இதனொல் இந்த
ஜொதியொலரல் ொம் வழ்ச்சியடைந்தொர்
ீ ள். ஐவரொப்பியர்
நொ ரீ த்திலும் லசல்வத்திலும் ஓங் ி வரு ிறொர் ள். முயற்சி
லசய்பவன் நல் ஸ்திதிக்கு வருவொன். விதிடய நம்பினவன்
வசொற்றுக் ில் ொமல் பட்டினி ிைப்பொன்.

இங்ஙனம் பிரொமணப் பிள்டள லசொல் ியடதக் வ ட்டுத் தரொசு

சிரித்தது.

''தம்பி, அய்யங் ொவர, உன் லபயலரன்ன?'' என்று தரொசு வ ட்ைது.

'' க்ஷ்மீ வரொஹொசொர்யர்; வை ட ; ஸ்வயமொ சொர்ய பூருஷர்

வகுப்பு'' என்றொன்.

இங்ஙனம் வபசிக் ல ொண்டிருக்ட யிவ , ஒரு பொட்டி வந்தொள்.

இந்தப் பொட்டிக்கு வயது அறுபத்டதந்து அல் து
எழுபதிருக்கும். லதலுங்குப் பிரொமணர் ளிவ நிவயொ ி என்ற
பிரிடவச் வசர்ந்தவள். ட யிவ , ஒரு ஆண் குழந்டத ல ொண்டு
வந்தொள். மூன்று வயதுக் குழந்டத, தரொசினிைம் வ ள்வி ள்
வ ட் விருப்பதொ இந்த அம்டமயொர் லசொல் ியதற்குத் தரொசு
சம்மதித்தது. ''ஐயங் ொர்ப் பிள்டளடயக் ல ொஞ்சம் நிறுத்தி
டவத்துவிட்டு முத ொவது இந்தப் பொட்டி விஷயத்டத முடிவு
லசய்தனுப்புவவொம்'' என்று தரொசு தீர்மொனித்தது.

பொட்டி லசொல்லு ிறொள்:- ''ருக்மணி ர்ப்பமொயிருக் ிறொள்.''

''ருக்மணி யொர்!'' என்று தரொசு வ ட்ைது.

"என்னுடைய இரண்ைொவது வபத்தி" என்று பொட்டி லசொன்னொள்.
"அவளுக்கு ஏலழட்டு மொசமொய்விட்ைது. மூத்தவளுக்கு
நொட ந்து மொதம் இரண்டு வபருக்கும் புருஷக் குழந்டத
பிறக் வவணும். மூத்தவள் புருஷனுக்கு சர்க் ொரில் 150 ரூபொய்
ல ொடுக் ிறொர் ள். லச வுக்குத் தட்ைத்தொன் லசய் ிறது. அவன்
சம்பளம் உயரவவணும். வட்டிவ
ீ ொளிபைம் டவத்துப் பூடஜ
பண்ணு ிறொள். அந்தப் பைம் வட்டி
ீ ிருந்தொல் நல் தில்ட
என்று லசொல்லு ிறொர் ள். அவனிைம் லசொல் ிப் பொர்த்வதன்;
வ ட் வில்ட . இந்தக் குழந்டதக்கு அடிக் டி மொந்தம்
வரு ிறது. வபய் பிசொசு ளின் வசஷ்டை ஏவதனும்
இருக் ொவமொ என்னவவொ லதரியவில்ட . மொரியம்மனுக்குப்
பூடஜ லசய்விக் வவண்டுலமன்று பூஜொரி லசொல்லு ிறொன்.
எனக்கு அந்த எ ிக் டி விஷம் இன்னும் உைம்டப விட்டுப்
வபொ வில்ட . அடிக் டி சுரம் வந்து ல ொண்டிருக் ிறது. எல் ொ
வதொஷங் ளும் நீங்குவதற்கு ஏவதனும் பரி ொரம்
லசய்யவவண்டும். தரொடசக் வ ட்ைொல் எல் ொ
சங் ைங் ளுக்கும் தீர்ப்புச் லசொல்லுலமன்று தரொடசக் வ ட்ைொல்
எல் ொ சங் ைங் ளுக்கும் தீர்ப்புச் லசொல்லுலமன்று ொவ ஜ்
வொத்தியொர் ண்ணொடி நொரொயணசொமி ஐயர் லசொன்னொர்.
ஏவதனும் ஒரு பரி ொரம் லசொல் வவண்டும்" என்று பொட்டி
ப்ரசங் த்டத முடிவு லசய்தொள்.

"விதிப்படி நைக்கும்" என்று தரொசு லசொல் ிவட்டுச் சும்மொ

இருந்தது.

நொனும் தரொசினுடைய மன வநொக் த்டதத் லதரிந்து ல ொண்டு,

"பொட்டியம்மொ, வரு ிற லவள்ளிக் ிழடம ொட யிவ நொலு
பிள்டள ளுக்கும் சொப்பொடு வபொட்டுவிை வவண்டும். வபரத்தி ள்
இருவடரயும், தினந்வதொறும் வ ொயிலுக்குப் வபொய் சுவொமி
தரிசனம் பண்ணிவிட்டு வரும்படி லசய்ய வவண்டும்.
உங் ளுடைய ஷ்ைங் லளல் ொம் நிவர்த்தியொகும்" என்று
லசொல் ிப் பொட்டிடயப் வபொ ச் லசொல் ி விட்வைன்.

பிறகு, க்ஷ்மீ வரொஹன் என்று டவஷ்ணவப் பிள்டளடய

வநொக் ித் தரொசு பின்வருமொறு லசொல்லு ிறது:-

"வ ளொய், ம வன, விதிப்படிதொன் இந்த உ லமல் ொம்

நைக் ிறது. மனித வொழ்க்ட இவ்வு த்தின் வொழ்க்ட யிவ
ஒரு சிறு பகுதி. விதி தவறி ஒன்றும் நைக் ொது. பூர்வ ொ த்து
ம மதியர் ளும் ஹிந்துக் ளும் விதிடய முற்றிலும்
நம்பியிருந்தொர் ள். அரபியொவிவ உண்ைொன ம மதிய மதம்
மத்திய ஆசியொ முழுவதிலும் பரவிற்று; அத்துைன் அற்புதமொன
சொஸ்திரங் ளும் பரவின; ஐவரொப்பொவில் லதன் பகுதிடய
வியொபித்தது; ஸ்லபயின் வதசத்திவ வபொய் அரசொண்ைது.
ஐவரொப்பொ முழுவதி ிருந்து பண்டிதர் ள் ஸ்லபயின்
வதசத்துக்கு வந்து சொஸ்திரங் ற்றுக் ல ொண்டு வபொனொர் ள்.
இப்வபொது ஐவரொப்பொவிவ ஓங் ி நிற்கும் நவன
ீ
சொஸ்திரங் ளிவ ப வற்றின் வவர் அங்வ ம மதியரொல்
நொட்ைப்பட்ைது. ம மதியர் பொரத நொட்டை ரொஜபுத்ரரிைமிருந்த
லவன்றனர்; சிங் த்தினிைமிருந்து ொட்டை லவல்லுவது வபொவ .
இங்ஙனவம ஜொவொ முத ிய லதன் ைல் தீவு டளப் பற்றிக்
ல ொண்ைனர். வை ஆபரி ொ, லதன் ஆபிரி ொ, மத்திய ஆபிரி ொ,
சீனம் ருஷியொ மனிதனுக்குத் லதரிந்த நொ ரி
வதசங்லளல் ொவற்றிலும், அல் ொவின் குமொரர் லவற்றியும்
பு ழுலமய்தி விளங் ினர். அக் ொ த்தில், இவர் ளுக்கு விதி
நம்பிக்ட இப்வபொடதக் ொட்டிலும் குடறவில்ட . பூர்வ
ஹிந்து ரொஜொக் ளின் பு ழ் திடசலயட்டுக்குள் அைங் வில்ட .
அவர் லளல் ொம் விதிடயப் பரிபூரணமொ நம்பியிருந்தொர் ள்.
முத ொவது லமொ ொயச் சக்ரவர்த்தியொ ிய பொபர்ஷொ விதிடய
நம்பி ஹிந்துஸ்தொனத்தின் வமவ படைலயடுத்தொன். அவன்
வயொசித்தொன்:- 'அவர! அல் ொ உ த்துக்கு நொய ன்.
அவனுடைய விதி, அவன் உண்ைொக் ிய ஒழுங்கு, அதற்குக்
ிஸ்மத் (விதி) என்று லபயர். ிஸ்மத்படி எல் ொம் நைக் ிறது.
ஒருவனுக்குச் சொ விதியில்ட என்றொல், அவன்
வபொர்க் ொளத்திவ அம்பு ளின் சூடறக்கு நடுவிவ வபொய்
நின்றொலும் சொ மொட்ைொன். அவன் வமவ அம்பு டதக் ொது.
விதி ல ொல் வவண்டுமொனொல் வட்டிவ
ீ ல ொல்லும். இடி
விழொமல் நம்மொல் தடுக் முடியுமொ? சொ ொத
டவத்தியனுண்ைொ? விதப்படி நைக்கும் ஹிந்துஸ்தொனத்தின்
வமவ படைலயடுத்துப் வபொவவொம். விதியின் அனுகூ மிருந்து
லவற்றி ிடைத்தொல், உ த்து மண்ை ொபதி ளிவ
முதன்டமயடைய ொம். அங்வ இறந்வதொமொனொல் நம்முடைய
சடதடயக் ொக் ொய் ள் தின்னும். நம்மொவ சி
ஜீவன் ளுக்கு வயிற்றுப் பசி தீர்ந்து சந்வதொஷம் சிறிது
வநரமுண்ைொகும். எல் ொம் ஒன்றுதொன். விதிவய துடண.
ஹிந்துஸ்தொனத்தின் வமவ படைலயடுப்வபொம்' என்றொன். ஆள்
ப மில்ட ; பணமில்ட . ரொஜபுத்ர ஸ்தொனத்து
க்ஷத்திரியர் டள லவல்லுவலதன்றொல் சொதொரணமொன
ொரியமன்று; ஒவ்லவொரு ரொஜபுத்ரனும் ஒவ்லவொரு மஹொ
சூரன். எப்படிவயொ! பொபர்ஷொலவன்று விட்ைொன், விதிடய நம்பி,
விதி லவற்றிக்குத் துடணயொகும். விதிடய நம்பி விடத
வபொைம ிருந்தொல், பயிர் விடளயொது. விதிடய நம்பி
உடழத்தொல்அவந மொ விடளயும்'' என்று தரொசு லசொல் ிற்று.

என் ட யி ிருந்த ஒரு தர்ம நிதிப்பணம். அதில் ஒன்பது

ரூபொய் எடுத்து அந்தப் டபயனிைம் ல ொடுத்வதன். "விதி
உண்டமதொன்" என்று லசொல் ி க்ஷ்மீ வரொஹன் ஒப்புக்
ல ொண்டு வபொனொன்.
-----------
11
சுவதச மித்திரன் 6.12.1915
ஒரு ிரொமத்திவ ஒரு ஏடழக் குடியொனவர் சுடரக் ொய்த்
வதொட்ைம் வபொட்டிருந்தொன். ஒரு நொள் லபொழுது விடியுமுன்பு
இருட்டிவ , ஒரு திருைன் அந்தத் வதொட்ைத்துக்குள்வள புகுந்து
சுடரக் ொய் திருடிக் ல ொண்டிருக்ட யிவ , குடியொனவன் வந்து
விட்ைொன். திருைனுக்கு பயவமற்பட்ைது. ஆனொலும்
குடியொனவன் புத்தி நுட்பமில் ொதவனொ இருக் ொலமன்று
நிடனத்து அவடன எளிதொ ஏமொற்றிவிைக் ருதி திருைன்
ஒரு யுக்தி லயடுத்தொன்.

இதற்குள்வள குடியொனவன்:- "யொரைொ அங்வ ?" என்று

கூவினொன். திருைன், ம்பீரமொன குர ிவ - "ஆஹொ! பக்தொ, இது
பூவ ொ மொ? மொனிைர் நீங் ள்தொனொ?" என்றொன்.

வதொட்ைக் ொரனும்:- "ஓவஹொ, இவர் யொவரொ, லபரியவர்.

வதவவ ொ த்தி ிருந்து இப்வபொதுதொன் நமது சுடரத்
வதொட்ைத்தில் இறங் ியிருக் ிறொர் வபொலும்" என்று நிடனத்து,
"ஆம். ஸ்வொமி. இதுதொன் பூவ ொ ம். நொங் ள் மொனிை ஜொதி"
என்று லசொல் ித் திருைனுக்குப் ப நமஸ் ொரங் ள் லசய்து
ஏலழட்டுச் சுடரக் ொய் டளயும் டநவவத்தியமொ க்
ல ொடுத்தனுப்பினொன். திருைன் அவற்டற வொங் ிக் ல ொண்டு
வடு
ீ வபொய்ச் வசர்ந்தொன்.

வமற் கூறிய டத எனக்கு ஒரு நண்பர் வநற்று தொன்

லசொல் ிக் ொட்டினொர். அது இன்று ொட யில் மி வும்
பிரவயொஜனப்பட்ைது. வபொன முடற ஒரு லதொப்டபச் சொமியொர்
நம்முடைய டை ட்ைப் வபொ ிற சமயத்தில் ஒரு விஷயம்
வ ட் வந்ததொ ச் லசொல் ியிருந்வதன். ஞொப ம் இருக் ிறதொ!
அவர் மறுபடி இன்று ொட யில் வந்தொர்.

"லபற்வறொர், உற்வறொர், மடனவி மக் ள், லபொன், வடு,

ீ ொணி
முத ிய தீய விஷயொதி ளிவ ட்டுண்டு, பிறவிப் பிணிக்கு
மருந்து வதைொமல் உழலும் பொமருக்குச் சொர்பொ நீரும்.." என்று
ஏவதொ நீளமொ ச் லசொல் த் லதொைங் ினொர். நொன் வமற்படி
சுடரத் வதொட்ைத்துக் டதடயச் லசொல் ிக் ொட்டிவனன்.
சொமியொர் புன்சிரிப்புைன் எழுந்து வபொய்விட்ைொர்.

நொனிருக்கும் லதருவுக்குப் பக் த்துத் லதருவிவ ஒரு

சொஸ்திரியொர் இருக் ிறொர். நல் டவதீ ர்; அத்தியயனத்திவ
பு ி; ிரொத்தம் பண்ணி டவப்பதிவ ஸொக்ஷ¡த்
வியொழக் ிழடமக்கு (பிருஹஸ்பதி ப வொனுக்கு) நி ரொனவர்.
அவர் வ ீ டிவ அவலரொரு க்ஷ¢, இடளயொள் ஒரு ஷி,
மூத்தொள் பிள்டள முத்து சொமியும், அவன் மடனவியும் ஒரு
க்ஷ¢ ஆ மூன்று ட்சி ளொ இருந்து ப வருைங் ளொ
இடைவிைொமல் சண்டை நைந்து வரு ிறது. அவர் இன்று
ொட என்னிைம் வந்து,'' என்ன வொசித்துக் ல ொண்டிருக் ிறீர்?''
என்று வ ட்ைொர்.

''சுவதசமித்திரன் பத்திரிட '' என்வறன்.

''இந்தச் சண்டை எப்வபொது முடியும்?'' என்று வ ட்ைொர். நொன்

ஏவதொ ஞபொ த் வறொ , ''நீங் ள் வவறு குடும்பம், உங் ள்
பிள்டள முத்துசொமி வவறு குடும்பமொ க் குடியிருக்
வவண்டும். உங் ள் பத்தினியும், அவன் மடனவியும் சந்திக்
இைமில் ொதபடி ஏற்பொடு லசய்ய வவண்டும். அப்வபொது ஒரு
வவடள முடிய ொம்'' என்வறன். ''சரி! நொன் வபொய்வரு ிவறன்''
என்று வ ொபத்துைன் எழுந்து வபொய்விட்ைொர். அவர் வ ட்ைது
ஐவரொப்பொ புயத்தத்டதப் பற்றியது என்ற விஷயம் அவர்
எழுந்து வபொன பிறகு எனக்குத் வதொன்றிது. நொடள அவடரக்
கூப்பிட்ை க்ஷடம வ ட் வவண்டும்.

எதனொவ வயொ, இன்று எனக்குக் டத ள் லசொல்வதிவ

பிரியமுண்ைொய் விட்ைது. இன்னுலமொரு சிறிய டத
லசொல்லு ிவறன். திருவொங்கூரிவ டவத்தியநொதய்யர்
என்லறொரு நியொயொதிபதி இருந்தொர். அவருக்கு ஜனங் ள்''
தர்மசங் ைம் டவத்திய நொதய்யர்'' என்று லபயர் டவத்தொர் ள்.
எந்த வழக்கு வந்த வபொதிலும் அவர் இரண்டு பக் த்து
வக் ீ ல் ளும் சொக்ஷ¢ ளும் லசொல்வடதலயல் ொம் மிகுந்த
லபொறுடமயுைன் வ ட்டுப் ப தினங் ள் ஆவ ொசடன லசய்த
பிறகுதொன் தீர்ப்புச் லசொல்லுவொர். க்ஷ¢க் ொரருக்கு அவசரம்
அதி ம். நியொயவமொ, அநியொயவமொ விடரவொ த் தீர்ப்புச்
லசொன்னொல் வபொதுலமன்ற ஸ்திதிக்கு வந்துவிட்ைது.

ஒருநொள் இரவு பத்து மணிக்கு இந்த டவத்திய நொதய்யர்

திருவநந்தபுரம் பத்மநொப சுவொமி வ ொயி ில் ஒரு
தனியிைத்திவ , சமீ பத்தில் யொருமில்ட லயன்ற ஞொப த்துைன்,
தமக்குத்தொவம இடரந்து வொர்த்டத லசொல் ிக் ல ொண்டிருந்தொர்.
அவர் லசொல் ியது என்னலவன்றொல்:- "சுவொமி! பத்மநொபொ!
ஜ ந்நொதொ! நீதொன் என்டனக் ொப்பொற்ற வவண்டும். நொன் என்ன
லசய்வவன்? வொதி பக் த்து வக் ீ ல் ளும் சொட்சி ளும்
லசொல்வடதக் வ ட்ைொல் வொதி பக் த்திவ நியொயமிருப்பதொ த்
வதொன்று ிறது. பிரதிவொதி பக் த்தொர் லசொல்வடதக் வ ட்ைொல்
அந்தக் ட்சியிவ தொன் நியொயமிருப்பது வபொ த்
வதொன்று ிறது. நொன் எப்படி தீர்ப்புச் லசய்வவன்?"
இவர் லசொல் ிய வொர்த்டத டளத் தூண் மடறவி ிருந்த ஒரு
சிறுவன் வ ட்டு, ஊர் முழுவதும் படறயடித்து விட்ைொன். அதன்
பிறகு தொன் இவருக்குத் "தர்மசங் ைம் டவத்தியநொதய்யர்"
என்ற பட்ைம் ஏற்பட்ைது.

இந்த விடளயொட்டுக் டதயிலுள்ள நியொயொதிபதிடயப் பற்றி

யொர் எப்படி நிடனத்தவபொதிலும் எனக்கு இவர் விசயத்தில்
ஒருவிதமொன மதிப்புண்டு. இவடரப் வபொன்ற வயொக் ியர் ள்
உ த்திவ ிடைப்பது மி வும் அருடம என்பது என்னுடைய
அபிப்பிரொயம். பக்ஷபொதமொ த் தீர்ப்பு லசய்துவிடுதல்
யொருக்குலமளிது. இரண்டு க்ஷ¢யின் நியொயங் டளயும் தீரத்
லதரிந்து ல ொண்டு முடிவு லசொல்லுதல் ஷ்ைம். நமது
வத ொபிமொனி ளுள் ஒருவடர என் நண்பன், "ஏடனய்யொ, நொன்
இந்த சுவரொஜ்ய சங் த்திவ (அதொவது, மிஸஸ் அனிலபஸன்ட்
ஏற்பொடு லசய்யும் "வஹொம்-ரூல்" சங் த்திவ ) வசர ொமொ?"
என்று வ ட்ைொல், அவர் லசொல்லும் மறுலமொழியி ிருந்து எந்த
விஷயத்திலும் முடிவொன தீர்மொனஞ் லசய்தல் எவ்வளவு
ஷ்ைலமன்பது லதரியும்.

இன்று ொட தரொசுக் டைக்கு இரண்டு பிள்டள ள்

வந்தொர் ள். ஒருவனுக்கு வயது பதிலனட்டிருக்கும்:
மற்றவனுக்கு இருபது வயதிருக் ொம்.

"நீங் ள் யொர்?" என்று வ ட்வைன்.

மூத்தவன் லசொல்லு ிறொன்:- "நொங் ள் இருவரும் புதுச்வசரிக்

ொசொட யில் வொசிக் ிவறொம். தரொசுக் டையின்
விஷயங் டளக் வ ள்விப்பட்டு, இங்வ சி ஆரொய்ச்சி ள்
லசய்துவிட்டுப் வபொ ொலமன்று வந்வதொம்."

தரொசினிைம் விஷயத்டதத் லதரிவித்வதன். தரொசு லசொல் ிற்று:-

''மத விஷயமொன வ ள்வி ள் வ ட்பதொனொல் சுருக் மொ க்
வ ட் வவண்டும்''.

இடதக் வ ட்ைவுைன் இரண்டு பிள்டள ளும் திட த்து

விட்ைொர் ள். சிறிது வநரத்துக்குப் பிறகு மூத்தவன் ஒருவொறு
மனடதத் திைஞ் லசய்து ல ொண்டு லசொல்லு ிறொன்:-

''நொன் சி தினங் ளொ ரொமொயணம் வொசித்துக் ல ொண்டு

வரு ிவறன். அதிவ , விசுவொமித்திரர் என்ற ரிஷி ஆயிர
வருஷம் தவம் லசய்ததொ வும், அந்த தவத்தில் ஏவதொ குற்றம்
வநர்ந்து விட்ைபடியொல் மறுபடி ஆயிர வருஷம் தவம்
புரிந்ததொ வும் எழுதப்பட்டிருக் ிறது. இக் ொ த்தில் மஹொ
வயொ ி லளன்றும் ஞொனி லளன்றும் சி டர நமது ஜனங் ள்
வழிபடு ிறொர் ள். விசுவொமித்திரர் டதடய நொன் ஒரு
திருஷ்ைொந்தமொ க் ொட்டிவனன். 'படழய புரொணங் ளிலும்,
இதி ொசங் ளிலும் லபொய்க் டத ள் ம ிந்து ிைக் ின்றன'
என்பது என்னுடைய ருத்து. அப்படியிருக் , ' நம்மவர்
அவற்டறப் பக்தி சிரத்டதயுைன் வபொற்றத் த ந்த உண்டம
நூ¡ல் லளன்று பொரொட்டுதல் லபொருந்துமொ?' என்பது என்னுடைய
வ ள்வி''.

தரொசு லசொல்லு ிறது:- ''புரொணங் ள் முழுதும் சரித்திரமல் ;

ஞொன நூல் ள்; வயொ சொஸ்திரத்தின் தத்துவங் டளக் விடத
வழியிவ ற்படனத் திருஷ்ைொந்தங் ளுைன் எடுத்துக்
கூறுவன. இடவயன்றி நீதி சொஸ்திரத்டத விளக்கும்படியொன
டத ளும் அந்நூல் ளில் மிகுதியொ ச் வசர்ந்திருக் ின்றன.
சரித்திரப் பகுதி ளும் ப உண்டு. இவ்வொறு ப அம்சங் ள்
வசர்ந்து ஆத்ம ஞொனத்துக்கு வழி ொட்டி, தர்மநிதி டள மி வும்
நன்றொ த் லதரிவிப்பதொல் அந்த நூல் டள நொம் மதிப்புைன்
வபொற்றி வருதல் தகும்''.

பிறகு இடளய பிள்டள வ ட்ைொன்:- "உடைடய என்பது

நம்முடைய ஜன்மொந்திரத்தில் லசய்த பொவ புண்ணியத்தின்
பயனல் வொ?"

தரொசு லசொல்லு ிறது:- "இல்ட . ஒருவன் தன் ொ த்திவ

லசய்யும் லசய்ட ளும் அவன் முன்வனொர் லசய்துவிட்டுப்
வபொன லசய்ட ளுவம உடைடமக்குக் ொரணமொகும்.
ஏழ்டமக்கும், லசல்வத்துக்கும் ொரணம் லதரிய
வவண்டுமொனொல் அர்த்த சொஸ்திரம் (லபொருள் நூல்) பொர்க்
வவண்டும். ஜன்மொந்தர விஷயங் டளக் ல ொண்டு வருதல்
வண்
ீ வபச்சு. அதிவ பயனில்ட ."
இடளயவன் வ ட் ிறொன்:- "முன் பிறப்பும் வருபிறப்பும்
மனிதனுக்குண்லைன்பது லமய்தொனொ?"

தரொசு லசொல்லு ிறது:- "அந்த விஷயம் எனக்குத் லதரியொது."

இடளயவன்:- "ஆத்மொ உண்ைொ; இல்ட யொ?"

தரொசு:- "உண்டு."

இடளயவன்:- "அதற்குப் ப ஜன்மங் ள் உண்ைொ, இல்ட யொ?"

தரொசு:- "உ த்தினுடைய ஆத்மொதொன் உனக்கும் ஆத்மொ.
உனக்ல ன்று தனியொத்மொ இல்ட . எல் ொப் லபொருள் ளும்
அதனுடைய வடிவங் ள். எல் ொச் லசய்ட ளும் அதனுடைய
லசய்ட ள். அவனன்றி ஓரணுவும் அடசயொது."

இடளய பிள்டள:- "சரி, அது வபொ ட்டும். இப்வபொது ஒருவன்

லசல்வம் வசர்க் விரும்பினொல் முடியுமொ?"

தரொசு:- "முடியும். இஹவ ொ சொஸ்திரங் டளக் ற்று,

வியொபொர விதி டளத் லதரிந்துல ொண்டு, லதளிவுைனும்,
விைொமுயற்சியுைனும் பொடுபட்ைொல் முடியும். 'முயற்சி
திருவிடன ஆக்கும்."

பிள்டள ள் "இன்னும் ப விஷயங் ள் வ ட் வவண்டும்.

மற்லறொரு முடற வரு ிவறொம்" என்று லசொல் ிவிட்டுப்
வபொனொர் ள்.
-----------
12

இன்று நமது தரொசுக் டைக்குச் லசன்னப் பட்ைணத்தி ிருந்து

ஒரு ொவ ஜ் மொணொக் ர் வந்து வசர்ந்தொர்.

"ஓய்.எம்.ஸி.ஏ.யில் மிஸ்ைர் ொந்தி லசய்த உபந்யொசத்டதப்

பற்றி உம்முடைய 'ஒப்பினியன்' எப்படி?" என்று அந்த
மொணொக் ர் வ ட்ைொர்.

"இலதன்னைொ, ஷ்ை ொ ம்! ொட வவட யில் இந்த

மனுஷன் ஹிந்துஸ்தொனி வபச வந்தொன்!" என்று லசொல் ித்
தரொசு நட க் ொயிற்று. தரொசுக்குஇங் ிலீஷ் லதரியொது.
ஹிந்துஸ்தொனி யதொர்த்தத்திவ லதரியும். லதரியொததுவபொ
சி சமயங் ளில் பொவடன லசய்வதுண்டு.

''ஒய்.எம்.ஸி.ஏ. என்பது வொ ிபர் ிறிஸ்தவ சங் ம் என்று

லபயர் ல ொண்ை ஒரு சடபடயக் குறிப்பிடுவது. அந்த
சடபயொரின் பிரசங் மண்ைபத்தில் ஸ்ரீமொன் ொந்தி சி
தினங் ளின் முன்பு உபந்யொசம் லசய்தொரொம். அந்த
உபந்யொசத்டதப் பற்றி, ஏ தரொவச, உன்னுடைய அபிப்பிரொயத்டத
அறிந்து ல ொள்ள வவண்டு ிறொர்'' என்று தரொடச வநொக் ிச்
லசொன்வனன்.

''அபிப்பிரொயலமன்ன?'' என்று வ ட்ைது தரொசு.

''ரொஜீய விஷயத்டதக் க் ொமல் வபசும்'' என்று நொன்

விண்ணப்பம் லசய்து ல ொண்வைன்.

ொவ ஜ் மொணொக் ர் லசொல்லுவதொனொர்:-

ஸ்ரீமொன் ொந்தி வொசம் லசய்யும் ஆமதொபொதில் சத்யொக் ிர

ஆசிரமம் ஏற்படுத்தியிருக் ிறொர். அந்த ஆசிரமத்தில்
லயௌவனப் பிள்டள ள் ப டர டவத்துக் ல ொண்டு அவர் டள
வதச வசடவக்குத் தொயர்படுத்து ிறொர். அவருடைய
ஆசிரமத்திவ பயிற்சி லபறுவவொருக்குச் சி விரதங் ள்
அவசியலமன்று ஏற்படுத்தியிருக் ிறொர். உண்டமயிவ
வ ொவ ொப ொரம் லசய்ய விரும்புவவொர் எல்வ ொருவம வமற்படி
விரதங் டள அனுஷ்டிக் வவண்டுலமன்பது அவருடைய
ல ொள்ட . ிறிஸ்தவ சங் த்தில் நைந்த லபொதுக்கூட்ைத்தில்
அவர் அந்த விரதங் டளக் குறித்துத் தொன் வபசினொர்.
விவசஷமொ அவர் வற்புறுத்திச் லசொல் ிய விஷயங் ள்
பதிலனொன்று. அடவ பின்வருமொ:-

1. சத்ய விரதம்;- எப்வபொதும், யொரிைத்திலும், என்ன துன்பம்

வநரிட்ைொலும், பிரஹ் ொதடனப் வபொ ஒருவன் உண்டமவய
வபசவவண்டும்.

2. அஹிம்சொ விரதம்:- எவ்வுயிருக்கும் துன்பஞ் லசய்ய ொ ொது;

யொடரயும் பட வரொ நிடனக் ொ ொது; ஒருவன் உன்டன
அடித்தொல் நீ திரும்பி அடிக் ைக் கூைொது.
3. பிரமசரியம்:- விவொ ம் பண்ணிக் ல ொள்ளக் கூைொது;
ஏற்ல னவவ மடனவியிருந்தொல் அவடள சவஹொதரம் வபொ
நைத்த வவண்டும்.
4. நொக்ட க் ட்டுதல்:- உணவிவ மசொ ொ வசரக்கூைொது;
ருசிடய விரும்பி உண்பது பிடழ; அதனொல் உஷ்ணம்
அதி ரித்து, வபொ இச்டசயுண்ைொ ிறது.

5. உடைடம மறுத்தல்:- ஒருவன் ஒரு லபொருடளயும் தனது

லசொத்தொ க் ல ொள்ள ொ ொது.

6. சுவதசியம்:- நமது வதசம், நமது ஜில் ொ, நமது ிரொமத்

லதொழிட முத ொவது ஆதரிக் வவண்டும்; நமது வதசம், நமது
ஜில் ொ, நமது ிரொமத்து அம்பட்ைன் வநவர க்ஷவரம்
லசய்யொமல் வபொனொலும், அவனுக்குப் பயிற்சி உண்ைொகும்படி
லசய்து நொம் அவனிைவம க்ஷவரம் லசய்து ல ொள்ள வவண்டும்.
லவளியூர் அம்பட்ைடன விரும்பக்கூைொது.

7. பயமின்டம:- எதற்கும் நடுங் ொத லநஞ்சம் வவண்டும்.

அ•துடையவவன பிரொமணன்.

8. தீண்ைல்:- தீண்ைொத ஜொதி என்று ஒருவடரலயொருவர் அமுக் ி

டவப்பது பொவம். அது லபருங்வ டு. எந்த ஜொதிடயயுந்
தீண்ைனம்.

9. வதச பொடஷ:- வதச பொடஷயிவ வய ல்வி பயி

வவண்டும்.

10. லதொழிற் லபருடம:- எல் ொத் லதொழில் ளுக்கும் சமமொன

மதிப்புண்டு. ஒரு லதொழில் இழிவொ வும் மற்லறொரு லதொழில்
உயர்வொ வும் ருத ொ ொது.

11. லதய்வ பக்தி:- லபொதுக் ொரியங் ளிலும் ரொஜீய

விஷயங் ளிலும் பொடுபடுவவொருக்கு லதய்வ பக்தி வவண்டும்.
இதுதொன் ஸ்ரீ ொந்தி லசய்த பிரசங் த்தின் சொரொம்சம்.

தரொசு லசொல் ொயிற்று:-

"ஸ்ரீமொன் ொந்தி நல் மனுஷர்.

"அவர் லசல்லு ிற சத்ய விரதம், அஹிம்டச. உடைடம

மறுத்தல். பயமின்டம-இந்த நொன்கும் உத்தம தர்மங் ள்-
இவற்டற எல்வ ொரும் இயன்றவடர பழ வவண்டும். ஆனொல்
ஒருவன் என்டன அடிக்கும்வபொது நொன் அவடனத் திரும்பி
அடிக் க்கூைொலதன்று லசொல்லுதல் பிடழ.

"சுவதசியம், ஜொதி சமத்வம், வதச பொடஷப் பயிற்சி, லதய்வ பக்தி

இந்த நொன்ட யும் இன்டறக்வ பழ ி சொதடன லசய்து
ல ொள்ள வவண்டும். இல் ொவிட்ைொல் நமது வதசம்
அழிந்துவபொய்விடும்.

"நொக்ட க் ட்டுதல், பிரமசரியம், இடவயிரண்டையும்

லசல்வர் ள், இடையிடைவய அனுஷ்டித்தொல் அவர் ளுக்கு
நன்டமயுண்ைொகும். ஏடழ ளுக்கு இந்த உபவதசம்
அவசியமில்ட . அவர் ளுக்கு நொக்ட ஏற் னவவ ட்டித்தொன்
டவத்திருக் ிறது. பிரமசரயத்டத ஜொதி முழுடமக்கும் ஸ்ரீ
ொந்தி தர்மலமன்று உபவதசம் லசய்யவில்ட . அந்த வவட
லசய்தொல் வதசத்தில் சீக் ிரம் மனிதரில் ொமல் வபொய்விடும்.

'' ொந்தி பதிவனொரு விரதம் லசொன்னொர். நொன் பன்னிரண்ைொவது

விரதலமொன்று லசொல்லு ிவறன். அது யொலதனில்:-
''எப்பொடுபட்டும் லபொருள் வதடு; இவ்வு த்திவ உயர்ந்த
நிட லபறு. 'இப்பன்னிரண்ைொவது விரதத்டத வதசமுழுதும்
அனுஷ்டிக் வவண்டும்.''
--------------
13

சி தினங் ளொ நமது தரொசுக் டையில் வியொபொரம் சரியொ

நைக் வில்ட . சந்வத நிவ்ருத்திவய நமது வியொபொரத்தின்
வநொக் ம். சந்வத ங் டளலயல் ொம் தீர்த்துவிடுவலதன்றொல்
இது சொமொன்யக் ொரியமன்று. ீ டதயிவ ப வொன்
''சம்சயொத்மொ விநச்யதி'' (சந்வத க் ொரன் அழிந்து வபொ ிறொன்)
என்று லசொல்லு ிறொர்.

எந்த முயற்சி லசய்யப்வபொனொலும், ஆரம்பத்திவ வய ப

வழி ள் வதொன்றும். இந்த வழி ள் ஒன்றுக்ல ொன்று
லபொருந்தொம ிருக்கும். எந்த வழிடய அனுசரிப்வபொலமன்ற
சந்வத ம் ஏற்படும். நொனிருக்கும் வவதபுரத்திவ ஒரு லசட்டிப்
பிள்டள ட யிவ லசொற்ப முதல் டவத்துக்ல ொண்டு எந்த
வியபொரத்துடறயில் இறங் ொலமன்று லசன்ற ஐந்து
வருைங் ளொ வயொசடன லசய்துல ொண்டு வரு ிறொன்.
இன்னும் அவனுக்குத் லதளிவவற்பைவில்ட . மணி ொக்
ல ொட்டை வியொபொரம் லதொைங் ொலமன்று நிடனத்தொன்.
ஆனொல் அந்த வியொபொரம் இங்கு லபரிய லபரிய
முத ொளி டளலயல் ொம் தூக் ியடித்து விட்ைது. நொளுக்குநொள்
விட மொறு ிறது. இன்று ஒரு விட வபசி முப்பது நொளில்
ஆயிரம் மூட்டை அனுப்பு ிவறலனன்று சீடம வியொபொரியுைன்
தந்தி மூ மொ ஒப்பந்தம் லசய்து ல ொண்வைொமொனொல்,
இடையிவ எதிர்பொரொதபடி விட வயறிப் வபொ ிறது.
ஒப்பந்தத்டத நிடறவவற்ற முடியொமல், சீடம வியொபொரிக்குத்
தண்ைம் ல ொடுக் வநரிடு ிறது. நொம் இதிவ புகுந்து
ட யி ிருக்கும் லசொற்ப முதட யும் இழக்கும்படி வந்தொல்
என்ன லசய்வவொலமன்று லசட்டிப் பிள்டள பயப்பை ொனொன்.
டைசியொ ச் லசன்ற வருஷத்தில், ஒரு சமயம், ''என்ன
வந்தொலும் சரி, ஒரு ட பொர்ப்வபொம். மணி ொக் ல ொட்டைவய
லதொைங் வவொம்'' என்று வயொசித்தொன். சண்டையினொல்
ப்பல் ளின் வபொக்கு வரவு சுருக் மொய் விட்ைது. சி
ப்பல் ள் வபொய் வரு ின்றன.இவற்றில் இைக்கூ ி
தட க்குவமவ வபொ ிறது. லபரிய முத ொளி வள இந்த
வியொபொரத்டதச் சுருக் ப்படுத்திக்ல ொண்டு வரு ிறொர் ள்.
ஆத ொல் லசட்டிப் பிள்டள இந்த வயொசடனடய அடிவயொடு
நிறுத்திவிட்ைொன். இப்படிவய துணிமணி, பீங் ொன், ண்ணொடி,
லவங் ொயம் முத ிய எந்த வியொபொரத்டத எடுத்தொலும்
அவனுக்கு ஏவதனுலமொரு தடை ஏவதனுலமொரு ஆ§க்ஷபம்
வந்து ல ொண்வையிருக் ிறது. வருஷம் ஐந்தொ ிவிட்ைது.!

ொபொ ொபங் டள வயொசித்த பிறகுதொன் ஒரு துடறயில்

இறங் வவண்டும். ஆனொல் வொழ்நொள் முழுதும் லவறுவம
வயொசடன லசய்து ல ொண்டிருந்து ொரியந் லதொைங் ொமவ
ொ த்டதக் ழிப்வபொர் எவ்வித இன்பத்டதயுமறியொமல்
மொய்ந்து வபொ ிறொர் ள். வியொபொரத்தில் மொத்திரமன்று. ஒருவன்
வபொ சொதனம் லசய்ய வவண்டுலமன்று விரும்பு ிறொன்.
ஹைவயொ ம் நல் தொ, ரொஜவயொ ம் நல் தொ. பக்திவயொ ம்
நல் தொ? என்ற சந்வத முண்ைொ ிறது. வயொ சித்தி ஏற்பை
வவண்டுமொனொல் குடும்பத்தொருைன் வட்டி
ீ ிருந்து முயற்சி
லசய்ய ொமொ? அல் து குடும்பத்தி ிருந்வத வி ிப்வபொய்
எங்வ னும் தனியிைத்தி ிருந்து பொடுபை வவண்டுமொ, இப்படி
எத்தடனவயொ வ ள்வி ள் பிறக் ின்றன. இங்ஙனமொ
மணி ொக் ல ொட்டை வியொபொர முதல் ஆத்ம ஞொனம் வடர
எந்தக் ொரியத்திலும் ஆரம்பத்திவ திட ப்புக் ளுண்ைொகும்.
இப்படி நொக்கு வழி டளக் ொட்டி எது நல் வழிலயன்று
வ ட்ைொல் நமது தரொசு சரியொன வழிடயக் ொட்டிக் ல ொடுக்கும்.
வமலும் லபொதுப்படையொ எந்த ஆரொய்ச்சிலும், ல ொள்ட ப்
பிரிவு ள் வதொன்றிப் ப க்ஷ¢ ள் ஏற்படுவது
இவ்வு த்தியற்ட . நமது தரொசு எந்தக் க்ஷ¢
நியொயலமன்படதத் திட்ைமொ க் ண்டுபிடித்துச் லசொல்லும்.
இவ்வளவு நல் தரொசொ இருந்தும் என்ன ொரணத்தொவ ொ
வியொபரம் ரசமொ நைக் வில்ட .

ஆத ொல் வநற்றுத் தரொசினிைம் நொவன வ ள்வி ள் வபொைத்

லதொைங் ிவனன்.
"தரொவச, நம்முடைய லசொந்த வியொபொரம் நன்றொ நைப்பதற்கு
வழிலயன்ன?" என்று வ ட்வைன்.

தரொசு லவன்று நட த்துப் பின்வருமொறு

லசொல் ொயிற்று:-

''ஆஹொ, ொளிதொசொ, நல் வ ள்வி வ ட்ைொய். நீ இடத எப்வபொது

வ ட் ப் வபொ ிறொலயன்று நொன் ப தினங் ளொ ஆவலுைன்
எதிர்பொத்திருந்வதன். உன் வசத்திவ குறுங்குறு மஹொரிஷி
என்டன ஒப்புவிக்கும்வபொது என்ன வொர்த்டத லசொன்னொர்.
ஞொப மிருக் ிறதொ?''

ொளிதொசன்:- ''ஆம், தரொவச, நன்றொ ஞொப மிருக் ிறது. 'வ ளொய்

ொளிதொசொ, லதய்வ ஆரொய்ச்சி ஒன்டறவய உனது
வொழ்க்ட யின் முதற் ொரியமொ டவத்துக் ல ொள்ள வவண்டும்.
ல ௌ ி த் லதொழில ொன்று வசர்ந்தொல் தொன் வயொ சித்தி
விடரவொ க் ட கூடுமொத ொல், உனக்கு ல ௌ ி த் லதொழி ொ
இந்தத் தரொசு வியொபரொத்டத ஏற்பைத்திக் ல ொடுக் ிவறன். இதன்
மூ மொ உன்னுடைய இஹவ ொ தர்மங் ள் வநவர
நிடறவவறும். உனக்கு சக்தி துடண; உன்டனச் சொர்ந்த
உ த்திற்கு இந்தத் தரொசு நல் உதவி; இடவ இரண்டையுந்
தவிர, மூன்றொவது ொரியத்தில் புத்தி லசலுத்தக்கூைொது. உனக்கு
நன்டமயுண்ைொகும்' என்று லசொன்னொர்.

தரொசு:- ''நீ அந்தப்படி லசய்து வரு ிறொயொ?''

ொளிதொசன்:- ''ஏவதொ, என்னொல் இயன்றவடர லசய்து

வரு ிவறன்.''

தரொசு:- ''ஞபொ மில் ொமல் வபசு ிறொய், இரண்டு மொதத்திற்கு

முன் ஒருமுடற பட்டு வியொபொரம் லதொைங் ொலமன்று
வயொசடன லசய்தொய். மனிதன் லசல்வந்வதடுவதற்குப் ப
உபொயங் ள் லசய்வது நியொயந்தொன். ஆனொல் அவனவன்
தகுதிக்குரிய வழி ளிவ லசல் வவண்டும். ஒரு முயற்சிடயச்
ட ல ொண்ைொல் பிறகு லவற்றியுண்ைொகும் வடர எப்வபொதும்
அதிவ வய ண்ணும் ருத்தொ ப் பொடுபை வவண்டும். ப
மரங் ண்ை தச்சன் ஒரு மரமும் லவட்ை மொட்ைொன்.

ொளிதொசன்:- ''நீ லசொல்வது சரிதொன். ஏவதொ மறதியினொல் வவறு

விஷயங் ளில் வனம் லசலுத்தும்படி வநரிட்ைது. மறுபடி
தரொசு
வியபொரத்டதவய ஒவர உறுதியுைன் நைத்த வவண்டுலமன்று
மவனொ நிச்சயம் லசய்துவிட்வைன். அடத ஓங் ச் லசய்வதற்கு
வழி லசொல்லு.''

தரொசு:- ''இந்த வியொபொரத்தின் மஹிடமடய நீவய சி

சமயங் ளில் மறந்து விடு ிறொய். 'எட்டும் இரண்டும் என்ன?'
நீ ப் வபொர்டவ வொங் ொமொ? பச்டசப் வபொர்டவ வொங் ொமொ?'
என்படவ வபொன்ற அற்பக் வ ள்வி ள் வ ட்வபொடர சி
சமயங் ளில் அடழத்துக் ல ொண்டு வரு ிறொய். இப்படி அற்ப
விசொரடணக்ல ல் ொம் இைங்ல ொடுத்தொல், நமது டையின்
லபயர் ல ட்டுப் வபொ ொதொ? வமலும் அறிவுத் தரொசு வபொட்டு,
உ வொழ்க்ட யின் விதி டளயும், சிரமங் டளயும், நிறுத்துப்
பொர்ப்பவத உனது லதொழில ன்படத மறந்து, வவறு
முயற்சி ளிவ சிந்டத லசலுத்து ிறொய். பு ி பசித்தொல்
புல்ட த் தின்னுமொ? வயிர வியொபொரி ஒரு மொதம் நல்
வியொபொர மில் ொவிட்ைொல் லமொச்டசக் ல ொட்டைச் சுண்ைல்
விற் ப் வபொவொவனொ? ொளிதொசொ, வனத்துைன் வ ள்.
நம்முடைய வியொபொரம் அருடமயொனது. இதிவ ஜயம் லபற
வவண்டுமொனொல் சொமொன்ய உபொயலமதுவும் வபொதொது.
லசய்ட க்குத் தகுந்தபடி உபொயம்; இடத மறந்து விை ொ ொது.
உனக்கு வவண்டியலதல் ொம் இரண்வை லநறி. லதய்வ பக்தி.
லபொறுடம. குறுங்குறு மஹொ ரிஷி வொக்யத்டதத் தவற
விைொவத. ல ௌ ி ச் லசய்ட வநரும்வபொது அடத முழுத்
திறடமயுைன் லசய். மற்ற வநரங் ளில் பரொசக்திடய தியொனம்
லசய்து ல ொண்டிரு. நமது வியொபரம் வம ொன நிட டமக்கு
வரும்."

ொளிதொசன்:- "எப்வபொது?"

தரொசு:- "லபொறு. விடரவிவ நன்டம ொண்பொய்."

-----------
14

தரொசுக் டைடய லநடுநொளொ மூடி டவத்துவிட்வைன். விஷயம்

பிறருக்கு ஞொப த்தி ிருக்குவமொ, மறந்து வபொயிருக்குவமொ என்ற
சந்வத த்தொல் எழுத முடியவில்ட . தரொசுக் டை
என்பலதன்ன? பத்திரிட படிப்வபொர் சி ருக்கு ஞொப ம்
இருக் ொம். ஞொப ம் இல் ொவிட்ைொலும் லபரிதில்ட . அந்தக்
டைடய மொற்றிவிட்வைன்; தரொசு என்ற மகுைமிட்டு இனிவமல்
எழுதப்படும் வினொவிடை ளில் டதக் ட்டு சுருங்கும்; லசொல்
வநர்டமப்படும்.

தரொசு என்பது தர்க் சித்தொந்தம். ஒரு க்ஷ¢ லசொல் ி அதற்கு

ப்ரதி க்ஷ¢ லசொல் ி அங்கு தீர்ப்புக் ொணுவவத தரொசின்
வநொக் ம்.

என்னுடைய சிவந ிதர் வவணு முத ியொர் என்லறொருவர்

உண்டு. அவர் டவஷ்ணவர். அவர் வொயினொல் வபசுவவத
ிடையொது. ஆஹொரவ்யவஹொரங் ள் எல் ொம் குறி ளொல்
நைத்திவரு ிறொர். அவர் தமிழில் ஒரு வியொசம் "ஊடமப்
வபச்சு" என்ற மகுைத்துைன் எழுதி லவளியிட்டிருக் ிறொர்.
ஐந்தொறு வருஷங் ளுக்கு முன்பு அந்த நூல் அச்சிைப்பட்ைது.
சமீ பத்தில் நொன் அவரிைம் விசொரடண லசய்தவபொது ஒரு
பிரதிகூை மிச்சம் இல்ட என்று லசொன்னொர்.

அந்தப் புஸ்த த்தின் ருத்து எப்படி என்றொல்:-

''ஒரு மனிதன் தனது மனக் ருத்டத லவளிப்பைச் லசொல்

வவண்டும் என்றொல், அதற்கு பொடஷ அவசியம் இல்ட .
பொடஷ அவசியம் என்று சொதொரண ஜனங் ள் நிடனக் ிறொர் ள்.
அது பிடழ.

''பொடஷயொனது மனதின் இன்றியடமயொத ருவி அன்று.

வண்டி ஓடும்வபொது சக் ரம் ிச்லசன்று த்துவது வபொல், மனம்
ச ிக்கும் வபொது நொக்கு தன் வசம் இன்றிப் படைத்துக்
ல ொள் ிறது.

''ப வவறு நொடு ளில் ப வவறு பொடஷயொ ஏற்பபை ொரணம்

என்னலவன்றொல், அது ொ வதசவர்த்தமொனங் ளுக்கும்
ஜனங் ளுக்கும் உள்ள லதொைர் ளின் வவற்றுடமயொவ
ஏற்படு ிறது.

''பக்ஷ¢ ளின் மனக் ிளர்ச்சிக்குத் தக் படி இயற்ட யில்

அவற்றின் வொய்க் ருவி கூவு ின்றது: மிரு ங் ளிலும்
அங்ஙனவம ொண் ிவறொம். அடவலயல் ொம் ஒரு பொடஷ வபச
வவண்டும் என்று ற்பிதம் பண்ணிக் ல ொண்டு இ க் ணம்
வபொட்டுப் வபசவில்ட . பசி வந்தொல் குஞ்சு இன்ன வட
த்தும் என்ற நியதி இருக் ிறது. அடதத் தொய் அறிந்து
ல ொள்ளு ிறது. நொக்வ இல் ொவிட்ைொலும் மனிதர் பரஸ்பரம்
சம்பொஷடண அதொவது வ்யொபொர சம்பந்தங் ள் நைத்திக்
ல ொள்ள ொம். வபசத் லதரியொத ஜந்துக் ள் எத்தடனவயொ
கூட்ைம் வபொட்டுக் குடித்தனம் பண்ணி வரு ின்றன.
மனிதருக்குள்வள ஊடமயின் ருத்டத அவன் எப்படிவயனும்
பிறருக்குத் லதரியும்படி லசய்துவிடு ிறொன்.''

இங்ஙனம் ப வித நியொயங் ள் ொட்டி வவணு முத ியொர்

தமது நூ ில் மனிதனுக்கு பொடஷவய மிட என்று
ஸ்தொபனம் லசய்திருக் ிறொர். ஆனொல் வமற்படி விதிடய அவர்
தமது நடையில் பழ இல்ட . அவர் எப்வபொதும் சளசள
என்று வொயினொல் வபசொவிட்ைொலும் எழுதிக் குவிக் ிறொர்.
''எழுத்து பொடஷயின் குறிதொவன, வவணு முத ியொவர? நீர்
பொடஷவய மிட என்று லசொல் ிவிட்டு ஓயொமல் எழுதி
எழுதிக் ல ொட்டு ிறீவர?'' என்று அவரிைத்தில் வ ட்ைொல், அவர்''
வபச்வச துன்பம்; எழுத்து சு ம்'' என்று எழுதிக் ொட்டு ிறொர்.
இன்னும் ஒரு வவடிக்ட ; 'வொயினொல் வபசக்கூைொது' என்று
விரதம் டவத்துக் ல ொண்டு வவணு முத ியொர் பொட்டுப்
பொடுவதில் ச ிப்பது ிடையொது. இவரும் நமது வவதொந்த
சிவரொமணி ரொமரொயர் என்ற மித்திரரும் சி தினங் ளின் முன்பு
(சந்திர ிரஹணம் பிடித்த தினத்தின் மொட யில்) என்டனக்
ைற் டரயில் பொர்த்தொர் ள்.

"தரொசுக் டை ட்டியொய் விட்ைது வபொல் இருக் ிறவத?" என்று

ரொமரொயர் லசொன்னொர். "இங்வ லசய்வர்.
ீ இன்வன லசய்வர்"
ீ
என்று வவணு முத ியொர் ொம்வபொதி ரொ த்தில் பொடினொர்.
"தரொசுக் டைடய இங்வ இப்வபொது திறக் வவண்டும்" என்ற
ருத்துைன் வவணு முத ி பொடு ிறொர்" என்று ரொமரொயர்
வ்யொக்யொனம் பண்ணினொர்.

"திறந்வதொம்" என்வறன்.

ரொமரொயர் லசொல்லு ிறொர்:- "நொன் ஒரு க்ஷ¢ லசொல்லுவவன்.

எதிர்க் க்ஷ¢டய வவணு முத ியொர் பொட்டிவ பொடிக் ொட்ை
வவண்டும். ொளிதொசர் தீர்ப்புச் லசொல் வவண்டும். இதுதொன்
தரொசுக் டை" என்றொர்.

"சம்மதம்" என்வறன். வவணு முத ியொரும் தட டய

அடசத்தொர்.

ரொமரொயர் லசொல்லு ிறொர்:- "அனிலபஸன்ட் அம்டம 'தியொஸபி'

நைத்தினலதல் ொம் ஸ்வரொஜ்ய வவட க்கு அடிப்படைலயன்று
நம்பு ிவறன்.

வவணு முத ியொர் பொடு ிறொர்:-

"நந்தவனத்திவ ொ ரொண்டி; அவன்

நொ ொறு மொதமொய்க் குயவடன வவண்டிக்
ல ொண்டு வந்தொலனொரு வதொண்டி; அடதக்
கூத்தொடிக் கூத்தொடிப் வபொட்டுடைத் தொண்டி."

ரொமரொயர்:- "அன்ய ஜொதியிவ பிறந்த வபொதிலும் நொன்

அனிலபஸன்டை ஹிந்துவொ வவ பொவிக் ிவறன்."

வவணு முத ியொர்:-

"தன்டனத்தொன் ஆளவவண்டும்
தன்டனத்தொன் அறியவவண்டும்
தன்டனத்தொன் ொக் வவண்டும்
தன்டனத்தொன் உயர்த்த வவண்டும்."

ரொமரொயர்:- 'ஸ்வரொஜ்யம் என்பது விபரீதம் அன்று. அடத

ஆங் ி ர் ல ொண்ைொடுவது ஆச்சர்யமில்ட . ஆங் ி
ஸ்திரீ ளும் புருஷர் ளும் நம்மிைம் வநசம் ொட்டும்வபொது நொம்
சந்வத ப்படுவது நியொயமில்ட . ஆங் ிவ யர் ளில்
நல் வர் வள இருக் க்கூைொதொ? எல் ொரும் மனித ஜொதிதொவன?
ஹிந்துக் ளுக்கு ஸ்வரொஜ்யம் உைன் பிறந்த உரிடம என்படத
ஒப்புக் ல ொள்ளும் பிறடர நொம் மித்திரரொ வவ
ல ொள்ளவவண்டும். இங் ி ொந்திலுள்ள ரொஜ வம்சத்தொருக்கு
நொம் ஸ்வரொஜ்யம் லபறுவதனொவ எவ்விதமொன நஷ்ைமும்
ிடையொது. லபொது ஜனங் ளுக்கும் அப்படிவய.
பொர் ிலமண்ைொருக்கும் அப்படிவய. நம்முடைய உபத்ரவம்
இல் ொம ிருந்தொல் அவர் ள் உள்நொட்டு விஷயங் டள அதி
சிரத்டதயுைன் வனிக் இைம் உண்ைொகும். சிற்சி
வியொபொரி ளுக்கும் சி உத்திவயொ ஸ்தர் ளுக்கும் நொம்
ஸ்வரொஜ்யம் லசலுத்துவதனொவ வரும்படி குடறயும்.
ஆத ொல் இந்த வியொபொரி ளின் கூட்ைத்டதயும் உத்வயொ க்
கூட்ைத்டதயும் வசரொத ஆங் ிவ யர் ளுக்கு நம்மிைம்
அபிமொனம் ஏற்படுதல் அசொத்யமன்று. அது நம்பத் தக் தொகும்''
என்றொர்.
வவணு முத ியொர் பொடு ிறொர்:-

''நல் விளக் ிருந்தொலும் ண் வவண்டும், லபண்வண;

நொலு துடணயிருந்தொலும் சுய புத்தி வவண்டும்;
வல் வர்க்கு மித்திரர் ள் ப ருண்டு, லபண்வண;
வ ிடமயி ொர் தமக்கு ில் துவணவயது, லபண்வண?''

ரொமரொயர் லசொல்லு ிறொர்:- ''அதி ொரி ள் அனிலபஸன்ட்

லசொல்வடதத் தடுக் முடியொது. வ ொ த்தின் அபவொதத்துக்கு
பயப்படுவொர் ள். அனிலபஸன்ட் சீக் ிரம் விடுதட லபறுவொள்.
அவடளப் பிடித்து டவத்ததனொவ இப்வபொது உ லமங்கும்
இந்தியொவின் நிட டம லதரியக் ொரணம் ஏற்படும். ஆங் ி
ரொஜொங் த்துக்கு விவரொதமொன ரொஜத்துவரொ ம் லசய் ிறொள்
என்ற வொர்த்டதடய அனிலபஸன்ட் விஷயத்தில் எவனும்
லசொல் த் துணியமொட்ைொன். ஸ்வரொஜ்யம் வ ட்பது
ரொஜத்துவரொ ம் இல்ட ' என்படத இங் ி ொந்து ஜனங் ளும்
ரொஜொவும் லதரிந்து ல ொள்ளுவதற்கு அனி லபஸன்ட் லசய்த
ொரியம் உதவியொயிற்று.''

வவணு முத ியொர் பொடு ிறொர்:-

''லசொல் ொல் முழக் ிவ ொ

சு மில்ட மவுனியொய்ச்
சும்மொ இருக் அருள்வொய்,
சுத்த நிர்க்குணமொன பர லதய்வவம
பரஞ்வசொதிவய சு வொரிவய."

அப்வபொது ரொமரொயர் என்டன வநொக் ி, " ொளிதொசவர,

உம்முடைய தீர்ப்லபன்ன? தரொசின் தீர்ப்டபச் லசொல்லும்" என்று
வ ட்ைொர்.

அதற்கு நொன்
 "நன்றி மறப்பது நன்றன்று; நன்றல்
தன்வற மறப்பது நன்று."
"எப்லபொருள் யொர் யொர் வொய்க் வ ட்பினும் அப்லபொருள்
லமய்ப்லபொருள் ொண்பதறிவு."
"வதொன்றிற் பு லழொடு வதொன்று , அ•தி ொர்
வதொன்ற ின் வதொன்றொடம நன்று."
"வவண்டிய வவண்டியொங் ல ய்த ொன், லசய்தவம்
ஈண்டு முய ப் படும்."

என்ற நொலு குறடளயும் லசொன்வனன்.

"தரொசின் ருத்டத நீர் வநவர லசொல் ொதபடி, வவணு

முத ிடயப் வபொவ பொட்டில் புகுந்த ொரணம் என்ன?"
ரொமரொயர் வ ட்ைொர்.

"தரொசு ரொஜொங் விஷயத்டத வனியொது. சண்டை

முடி ிறவடரயிலும் ரொஜொங் விஷயமொன வொர்த்டத
லசொல்லுவதிவ தரொசுக்கு அதி ருசி ஏற்பைொது. சண்டை
லபரிது; நம்முடைய டை சொதொரணம்; ரொஜொங்
விசொரடண வளொ மி வும் டிடம. ஆத ொல் அனி லபஸன்டின்
ரொஜொங் க் ல ொள்ட டய நொம் நிர்ணயிக்
இைமில் ொவிடினும், அவள் சரியொன ஹிந்து ஆத ொல்
நம்முடைய சவ ொதரி என்படத ஒப்புக்ல ொள் ிவறொம். ஹிந்து
மதத்டத அவள் வபொற்று ிறொள். அதனொல் அவளுடைய
ஜன்மம் டைத்வதறும். வவதம் என்று லசொன்னொல் பொவம்
வபொகும். ப வத் ீ டதடய நம்பு ிறவர் ள் யொரொயினும்
அவர் ள் நமக்கு சவ ொதரவர. 'தியொசபி,' 'வஹொம் ரூல்'
இரண்டுக்கும் சம்பந்தமில்ட ; அது வவறு, இது வவறு.
ஹிந்துக் ள் அனிலபஸண்டுக்கு நன்றி கூறவவண்டும். தமக்குத்
தொவம உதவி லசய்து ல ொள்ள வவண்டும்."
 நவைந்ைிரக் கதைகள்

உள்ளடக்கம்
முன்னுடர
1. முதற் பகுதி
பயனறிதல் - சங் ீ தம் படிக் ப்வபொன ழுடதயின் டத -
மொணிக் ஞ் லசட்டி மொனி அய்யடன நட த்தது -
வரொஜொப் பூ என்ற பொம்பின் டத - ர்த்தப ஸ்வொமி ள்
என்ற ஆண்டி டத - ர்த்தப ஸ்வொமிடயப் பொம்புப்
லபண் வசப்படுத்தியது - த.ல ொ. லசட்டி டத - லவண்பொ
2. இரண்ைொம் பகுதி - நம்பிக்ட
ொட்டுக்வ ொயி ின் டத - திண்ணன் என்ற மறவன்
டத - உபொயவஜ்ரன் என்ற நரியின் திறடம - வ ொவிந்த
நொம சங் ீ ர்த்தனக் கூட்ைம் - சூனியக் குட யில்
மந்திரொவ ொசடன - உபொயவஜ்ரன் என்ற நரியின்
திறடம ள் - பிரொமணப் பிள்டள நொலு சொஸ்திரம்
படித்துக்ல ொண்டு வந்த டத - தம்ப வனத்தில் நைந்த
லசய்தி ள்
----------

முன்னுதர

வவதொரண்யம் என்ற ஊரில் விவவ சொஸ்திரி என்லறொரு

பிரொமணன் இருந்தொர். அவருக்கு மூன்று பிள்டள ள்.

அந்த மூன்று பிள்டள டளயும், மடனவிடயயும் டவத்துக்

ொப்பொற்றுவதற்குப் வபொதுமொன நன்லசய் நி ம் அவருக்கு
இருந்தது.

ஆனொல் பிள்டள ள், மூவருக்கும் விவொ மொய்த் தட க்கு

ஓரிரண்டு குழந்டத ளும் பிறக் வவ, குடும்பம் மி ப்
லபரிதொ ிவிட்ைது. ஆத ொல், அவருடைய முதுடமப்
பிரொயத்தில் ஜீவனத்துக்கு சிரமமுண்ைொய் விட்ைது.

பிள்டள ளுக்கு ஸம்ஸ்க்ருதப் படிப்புச் லசொல் ி டவத்து

ஒருவடன வவதொந்த
சொஸ்திரத்திலும், மற்லறொருவடன வியொ ரணத்திலும்,
மூன்றொமவடனத் தர்க் சொஸ்திரத்திலும் வதர்ச்சிவயொங்கும்படி
லசய்து டவத்திருந்தொர்.

ொ நிட டமயொல், அந்த வித்டத ள் வயிற்றுப்

பிடழப்புக்குப் பயன்பைவில்ட . பிறரிைம் பிச்டச வ ட்
சம்மதமில் ொத மொனமுள்ள குடும்பத்தொரொத ொல்,
அடரவயிற்றுக்கு ஆ ொரம் லசய்து ல ொண்டு
ஷ்ைத்தி ிருந்தொர் ள். இப்படியிருக்ட யில், ஒரு நொள் விவவ
சொஸ்திரி தமது ட யில் தொதுடவப் பொர்த்து இன்னும் ஒரு
வருஷத்துக்கு வமவ தம்மொல் ஜீவிக் முடியொலதன்று
லதரிந்தவரொ ித் தம்முடைய மக் டள அடழத்துப்
பின்வருமொறு லசொல் ொனொர்: -

வொரீர், மக் வள, நொன் லசொல் ப் வபொவடத சொவதொனமொ க்

வ ளுங் ள். என்னுடைய ஜீவன் இவ்வு த்திவ இன்னும்
ஒரு வருஷத்துக்கு வமவ நில் ொது. நொன் உங் ளுக்கு அதி ச்
லசல்வம் டவத்து விட்டுப்வபொ வழியில் ொமற் வபொய்விட்ைது.

விதிவசமொ ஏற்பட்ை மதிமயக் த்தொல், உங் ளுக்கு ல ௌ ி

ொபங் ள் உண்ைொ க்கூடிய வித்டத ள் ற்றுக் ல ொடுக் த்
தவறிவிட்வைன். உங் ளுக்வ ொ குடும்ப பொரம் ஏற் னவவ
மிகுதியொய் விட்ைது; இன்னும் ொ ம் வபொ ப் வபொ இதனிலும்
அதி ப்பைக்கூடும். நீங் ள் எப்படி இந்தச் சுடமடயப் லபொறுக் ப்
வபொ ிறீர் லளன்படத நிடனக்கும்வபொது எனக்குக்
வட யுண்ைொ ிறது. ஆயினும், ல ௌ ி தந்திரங் டள
நீங் ள் லதரிந்து ல ொள்ளும் லபொருட்டுச் சி டத ள் லசொல் ி
விட்டுப் வபொ ிவறன். தினந்வதொறும் விளக்கு டவத்தவுைவன
என்னிைம் சிறிது வநரம் டத வ ட் வொருங் ள். எனது
ொ த்துக்குப் பிறகு உங் ளுக்கு இந்தக் டத ள் பயன்படும்?
என்றொர்.

அப்படிவய, பிள்டள ள் சரிலயன்று அங் ீ ொரம் லசய்து

ல ொண்ைனர்.

பிள்டள ளிவ மூத்தவன் லபயர் வொசு வதவன்; இரண்ைொமவன்

லபயர் ொளிதொஸன்; மூன்றொவது பிள்டளக்கு ஆஞ்சவநயன்
என்று லபயர்.
--------

முைற் பகுைி

1.பயனறிைல்

அன்று மொட மூன்று பிள்டள ளும் சந்தி ஜபங் டள

முடித்துக்ல ொண்டு, பிதொவிைம் வந்து நமஸ் ொரம் லசய்து
விட்டுக் " டத" வ ட் வந்திருக் ிவறொம் என்றொர் ள்.

விவவ சொஸ்திரி தம் பிள்டள டள அன்புைன் உட் ொரச்

லசொல் ி "குழந்டத வள! நமது கு வதவடதயொ ிய ொசி-
விசொ ொக்ஷிடய ஸ்மரித்துக் ல ொள்ளுங் ள்" என்றொர்.

அப்படிவய மூவரும் ண்டண மூடிக் ல ொண்டு சிறிது வநரம்

தியொனம் லசய்து முடித்தொர் ள். பிறகு பிதொ டத லசொல் த்
லதொைங் ினொர்:

"வ ள ீர், மக் வள! ஒரு ொரியம் லதொைங்கும்வபொது அதன் பயன்

இன்னலதன்று நிச்சயமொ த் லதரிந்து ல ொள்ள வவண்டும்.
அந்தப் பயன் நமக்கு வவண்டியதுதொனொ என்படதயும்
ஆரொய்ந்து லசய்யவவண்டும். பயன்பைொத ொரியத்திவ
உடழப்பவன் சங் ீ தம் படிக் வபொன ழுடத வபொவ
லதொல்ட ப்படுவொன்? என்றொர்.
"அலதப்படி?" என்று பிள்டள ள் வ ட்ைொர் ள்.

ொ நிட டமயொல், அந்த வித்டத ள் வயிற்றுப் பிடழப்புக்குப்

பயன்பைவில்ட . பிறரிைம் பிச்டச வ ட் ஸம்மதமில் ொத
மொனமுள்ள குடும்பத்தொ ரொத ொல், அடர வயிற்றுக்கு
ஆஹொரம் லசய்து ல ொண்டு ஷ்ட்த்தில் இருந்தொர் ள்.

இப்படி இருக்ட யில், ஒரு நொள் விவவ சொஸ்திரி தமது

ட யில் தொதுடவப் பொர்த்து இன்னும் ஒரு வருஷத்திக்கு
வமவ தம்மொல் ஜீவிக் முடியொ லதன்று லதரிந்தவரொ ி,
தம்முடைய மக் டள அடழத்து பின்வருமொறு
லசொல்ல் ொனொர்:

“வொரீர், மக் வள, நொன் லசொல் ப்வபொவடத ஸொவதொனமொக்க்

வ ளுங் ள்.

என்னுடைய ஜீவன் இவ் வு த்திவ இன்னும் ஒரு

வருஷத்துக்கு வமவ நில் ொது. நொன் உங் ளுக்கு அதி ச்
லசல்வம் டவத்து விட்டுப்வபொ வழியில் ொமற் வபொய்விட்ட்து.
விதிவசமொ ஏற்பட்ை மதிமயக் த்தொல், உங் ளுக்கு ல ௌ ி
ொபங் ள் உண்ைொக் க்கூடிய வித்டத ள் ற்றுக் ல ொடுக் த்
தவறிவிட்வைன். உங் ளுக்வ ொ குடும்ப பொரம் ஏற் னவவ
மிகுதியொய் விட்ட்து. இன்னும் ொ ம் வபொ ப் வபொ இதனிலும்
அதி ப்பைக் கூடும். நீங் ள் எப்படி இந்தச் சுடமடயப்
லபொறுக் ப் வபொ ிறீர் லளன்படத நிடனக்கும்வபொது எனக்குக்
வட யுண்ைொ ிறது.

எனிலும், ல ௌ ி தந்திரங் டள நீங் ள் லதரிந்து ல ொள்ளும்

லபொருட்டுச் சி டத ள் லசொல் ிவிட்டு வபொ ிவறன்.
தின்ந்வதொறும் விளக்கு டவத்தவுைவன என்னிைம் சிறிது வநரம்
டத வ ட் வொருங் ள். எனது ொ த்துக்குப் பிறகு
உங் ளுக்கு இந்தக் டத ள் பயன்படும்” என்றொர்.
------------
 2.சங்கீ ைம் படிக்கப்லபான கழுதையின் கதை

பிதொ லசொல்லு ிறொர்:-

லபொதிய மட க் ொட்டிவ , ரஸி சிவரொமணி என்லறொரு

ழுடதயிருந்தது. அது புல் ொந் தடர ளிவ வமய்ந்து
நன்றொ க் ல ொழுப்படைந்து வருட யில் வசந்த ொ த்தில்,
ஒருநொள் மொட , ஒரு மொமரத்தின் பக் மொ ப் வபொகும் வபொது,
ிடளயின்வமல் மது ண்டிட என்றவதொர் குயில் பொடிக்
ல ொண்டிருந்தது. அடத ரஸி சிவரொமணி சிறிது வநரம் நின்று
வ ட்ைது. குயி ின் பொட்டு மவனொ ரமொ இருந்தது.

அந்தப் பொட்டிவ ழுடத மயங் ிப்வபொய் மது ண்டிட டய

வநொக் ிச் லசொல்லு ிறது: - "லபண்வண, உன்பொட்டு எனக்குப்
பரவச முண்ைொக்கு ிறது. ஆ ொ! சங் ீ தத்தின் இன்பவம இன்பம்!
உனது குரல் சன்னமொனது. நமக்குக் னத்த சொரீரம்.
உனக்குள்ள பயிற்சியும் திறடமயும் நமக் ிருந்தொல் மி வும்
நன்றொ இருக்கும். ொட்டிலுள்ள மிரு ங் லளல் ொம் வ ட்டு
வியப்படையும். சிங் ரொஜொ நம்டம சமஸ்தொனத்து
வித்வொனொ நியமனம் லசய்வொர். "இந்தக் ொட்டிலுள்ள
புல் ொந்தடர ளிவ ரஸி சிவரொமணி ஒருவன்தொன்
வமய ொம். மற்ற எந்த மிரு மும் வமயக் கூைொது? என்று
ட்ைடள பிறப்பித்துவிடுவொர். பிறகு நமக்கு யொலதொரு
வவட யு வமற்பைொது. நமது நிட டம மி வும்
ல ொண்ைொட்ைமொய் விடும்."

இவ்வொறு ரஸி சிவரொமணி வமன்வமலும் லசொல் ிக் ல ொண்டு

வபொவடதக் வ ட்டுக் குயில் சிரிப்புைன்:- "வ ளொய், ரஸி மொமொ,
உனக்கு இந்தத் லதொழில் வரமொட்ைொது. வணொ
ீ மவனொரொஜ்யம்
பண்ணுவதிவ பயனிட " என்றது.

இவ்வொறு ரஸி சிவரொமணி வமன்வமலும் லசொல் ிக் ல ொண்டு

வபொவடதக் வ ட்டுக் குயில் சிரிப்புைன்:- "வ ளொய், ரஸி மொமொ,
உனக்கு இந்தத் லதொழில் வரமொட்ைொது. வணொ
ீ மவனொரொஜ்யம்
பண்ணுவதிவ பயனிட " என்றது.

ழுடதக்குக் வ ொபமுண்ைொய்விட்ைது. ழுடத லசொல்லு ிறது:-

"லசல்வமும், அழகும், ல்வியும், வ ிடமயும் ஜந்துக் ளுக்கு

அதி ர்வத்டத உண்ைொக்கு ின்றன. தன்டனக் ொட்டிலும்
இந்த நிமிஷம் ஒரு விஷயத்திவ தணிந்திருப்பவன்
எப்வபொதும் தணிவொ வவ யிருப்பொலனன்று மூைன்
நிடனக் ிறொன். எந்தத் லதொழிலும் யொருக்கும் வரும்.
வருந்தினொல் வொரொத லதொன்றுமில்ட . பொர்ப்பொரப் பிள்டளக்கு
வியொபொரத் லதொழில் வொரொலதன்று லசொல் ி நட த்த லசட்டி
அவமொனமடைந்த டத உனக்குத் லதரியொவதொ?"

"அலதன்ன டத?" என்று மது ண்டிட வ ட்ைது.

----------

3.மாணிக்கஞ் லசட்டி மானி அய்யதன நதகத்ைது

அப்வபொது ரஸி சிவரொமணி லசொல்லு ிறது:-

வ ளொய், ர்வம் பிடித்த மது ண்டிட லயன்ற குயிற்

லபண்வண! ப வருஷங் ளின் முன்பு மதுடர மொசி வதி
ீ
மளிட மொணிக் ஞ் லசட்டி என்லறொருவனிருந்தொன்.
அவனுடைய தந்டத மளிட வியொபொரஞ் லசய்து ைன்பட்டு
வடு
ீ வொசட யிழந்து ஏழ்டமயிவ இறந்து வபொனொன். பின்பு
மொணிக் ஞ் லசட்டியின் தொய் ைட சுண்ைலும், வதொடசயும்
விற்றுச் லசட்ைொ க் குடித்தனம் பண்ணித் தன் பிள்டளடய
வளர்த்து வந்தொள். மொணிக் ஞ் லசட்டிக்குப் பத்து
வயதொனவுைன் அவடன ஒரு லபரிய வியொபொரி தனது
டையிவ மொதம் அடர ரூபொய் சம்பளத்துக்கு டவத்துக்
ல ொண்ைொன். இவன் தொயொரிைத்தி ிருந்து லசட்டு, ருத்து
முத ிய நல் குணங் டளப் பயின்றவனொத ொல், லபரிய
வியொபொரிக்கும் இவன் வமவ தயவும் நம்பிக்ட யும்
உண்ைொயின.

லபரிய வியொபொரிக்குப் பிள்டளயில்ட . ஒவர லபண். அவள்

லபயர் மர தவல் ி. நொளடைவில் மொணிக் ஞ் லசட்டிடய
வியொபொரி தன் டையில் பங் ொளியொ ச் லசய்து ல ொண்ைொன்.
தன் ம டள இவனுக்வ விவொ ம் லசய்து டவத்தொன். அவன்
இறந்த பிறகு உடைடமலயல் ொம் மரும னுக்வ
வந்துவிட்ைது. மதுடர மொசி வதி
ீ மளிட க் டை மொணிக் ஞ்
லசட்டி என்று பிரக்யொதி ஏற்பட்டு விட்ைது. இந்த மொணிக் ஞ்
லசட்டியினிைம், பதினொறு வயதுள்ள மொனி அய்யன் என்ற
பொர்ப்பொரப் பிள்டள ஒருவன் வந்தொன்.

"ஐயவர, என்ன வவண்டும்?" என்று லசட்டி வ ட்ைொன்.

"தங் ளுடைய டையிவ எனக்ல ொரு வவட வபொட்டுக்

ல ொடுக் வவண்டும்" என்று சிறுவன் லசொன்னொன்.

"உனக்ல ன்ன லதரியும்?"

"எனக்கு எண்சுவடி முழுதும் நொன்றொ த் லதரியும். ணக்குப்

பதிவு லதரியும். கூடிய வடர எழுதப் படிக் த் லதரியும்.?

இடதக் வ ட்ைவுைவன லசட்டி நட த்தொன்.

"பொர்ப்பொரப் பிள்டள ள் வந்தொல் அவர் ளுக்கு ஒரு விஷயம்

லதரியொலதன்று லசொல்லும் வழக் வம ிடையொது. எதுவும்
லதரியும். ஐயவர, வபொய் வொரும். இவ்வளவு லதரிந்த
பிள்டள ள் நம்மிைம் வவட க்கு வவண்ைொம்? என்று
லசொன்னொன்.

"சரி? என்று மொனி அய்யன் லவளியிற் வபொனொன்.

"இங்வ வரு ஐயவர" என்று மொணிக் ஞ் லசட்டி திரும்பவும்

அவடனக் கூப்பிட்ைொன். சிறுவன் திரும்பி வந்தொன்.
"ஐயவர! நீர் முந்திச் சித்திடர வதியில்
ீ முரு ச் லசட்டியொர்
டையில் இருக்
வில்ட யொ?" என்று லசட்டி வ ட்ைொன்.

மொனி :- "ஆம்" என்றொன்.

லசட்டி: "அங் ிருந்து ஏன் லவளிவயறி விட்டீர்?"

: "எனக்கும் முரு ச் லசட்டியொருக்கும் குணம் ஒத்து

வரவில்ட ."

லசட்டி: "அலதன்ன விஷயம் ொணும்?"

மொனி : "நம்முடைய குணம் அவருக்குப் பிடிக் வில்ட .

அவருடைய குணம் எனக்குப் பிடிக் வில்ட . அவ்வளவு
தொன்."

லசட்டி :- "அதுதொன் என்ன விஷயம்?" என்று வ ட்வைன்.

மொனி : "அடத இவ்விைத்தில் விளங் ச் லசொல்வதில்

பிரவயொஜனம் இல்ட ."

லசட்டி : "ஏன்? குற்றம் உம்முடையதுதொவனொ?"

மொனி - "என்வமல் ஒரு குற்றமும் இல்ட . ஒருநொள்

என்டனக் டையில் டவத்துவிட்டு லவளிவய வபொனொர்.
அவருடைய ம னும் அன்று டைக்கு வரவில்ட . டையில்
என்டனத் தவிர வவறு யொருவம ிடையொது.
இப்படியிருக்ட யில், சங்குத் வதவன் என்ற மறவன் வந்து,
"லசட்டியொர் எங் ள் வட்டிவ
ீ யிருக் ிறொர். ஐந்து து ொம்
சர்க் டர வொங் ிக்ல ொண்டு வரச்லசொன்னொர். அவருடைய
லசொந்தச் லச வுக்கு வவண்டுமொம். தனது பற்லறன்று எழுதச்
லசொன்னொர்" என்றொன்.

"அந்தச் சங்குத்வதவன் அந்தச் லசட்டியொருைன்,

உயிருக்குயிரொன சிவந ம் என்பதும் எனக்குத் லதரியும். நொன்
எப்படிக் ல ொடுக் ொம ிருப்பது "லசட்டியொரிைம் வநரிவ வபொய்
வ ட்டுக் ல ொண்டு லசய்ய ொலமன்றொல், டைடய யொரிைம்
ஒப்புவித்து விட்டுப் வபொவது? மறவனிைம் ஒப்புவித்து விட்டு
வர ொலமன்றொவ ொ ஐந்து து ொம் சர்க் டரக்கு நம்பக் கூைொத
மனிதனிைம் டைடய விட்டு விட்டு வர ொமொ? நொன்
சர்க் டரடயக் ல ொடுத்து விட்வைன்.

"லசட்டியொர் வந்தொர். "சங்குத்வதவனுக்குச் சர்க் டர

ல ொடுத்தொயொ? , என்று வ ட்ைொர். ஆலமன்வறன். "எவ்வளவு
ல ொடுத்தொய்? என்றொர். 'ஐந்து து ொ' லமன்வறன். 'யொருடைய
உத்தரவின் வமவ ல ொடுத்தொய்" என்றொர். 'உங் ளுடைய
உத்தரவின் வமவ ' என்வறன். 'நொன் எப்வபொது உன்னிைம்
உத்தரவு ல ொடுத்வதன்' என்றொர். 'சங்குத்வதவனிைம் உத்தரவு
ல ொடுத்ததொ அவன் லசொன்னொ' லனன்வறன். 'அவன்
லசொன்னொல் உனக்குப் புத்தி எங்வ வபொச்சுது' என்றொர்.

”எனக்குக் ல ொஞ்சம் வ ொபம் வந்துவிட்ைது. என் புத்திடயப்

பற்றிப் வபச்சில்ட . உம்முடைய சிவந ிதன்தொவன அவன்?
லபொய் லசொல் மொட்ைொலனன்று நிடனத்துக் ல ொடுத்து
விட்வைன். குற்றமொ இருந்தொல் என்வமல் பற்று
எழுதிவிை ொம்?” என்று லசொன்வனன்.

”முரு ச் லசட்டிக்கு என் வமவ லநடுநொளொ க் வ ொபம்.

சிதம்பரத்தி ிருந்து வந்திருக்கும் அவருடைய டமத்துனடன
என்னுடைய ஸ்தொனத்துக்கு டவத்து விை வவண்டுலமன்று
அவருக்கு வட்டிவ
ீ வபொதடன ஏறிவிட்ைது. என்டன லவளிவய
வபொ ச் லசொல்வதற்கு என்ன உபொயம் லசய்ய ொலமன்று ப
நொளொ வயொசடன லசய்து வந்தொர். இதனொல் நொன்
மரியொடதயொ ச் லசொல் ிய வொர்த்டதடய அவர் அதி ப்
பிரசங் ித்தனலமன்று பொரொட்டி "ஐயவர! நொடள முதல் வவறு
டையிவ வவட பொர்த்துக்ல ொள்ளும். இன்று மொட
வட்டுக்குப்
ீ வபொகும்வபொது சம்பளம் ணக்குத் தீர்த்து
வொங் ிக்ல ொண்டு வபொ ொம்? என்று லசொன்னொர். நொன்
சரிலயன்று வி ிவிட்வைன். இவ்வளவுதொன் நைந்த சங் தி.?

அப்வபொது மொணிக் ஞ் லசட்டி வ ட் ிறொன்:-

"உம்முடைய லபயலரன்ன?"

மொனி : "என்னுடைய லபயர் மொனி அய்யன்."

லசட்டி :"உமது பிதொவின் லபயலரன்ன?"

மொனி : "அவர் லபயர் சீதொரொடமயர்."

லசட்டி : "அவர் உயிவரொடிருக் ிறொரொ?"

மொனி : "இல்ட ; இறந்து வபொய்விட்ைொர்"

லசட்டி : "வட்டிவ
ீ தொயொர் இருக் ிறொர் ளொ?"

மொனி: "ஆம்." லசட்டி - "இன்னும் எத்தடன வபருண்டு,

குடும்பத்திவ ?"

மொனி : "வவறு யொரும் ிடையொது. எனக்குக்கூைக் ியொணம்

ஆ வில்ட ."

இடதக் வ ட்டு லசட்டி நட த்தொன்.

"ஏன் ஐயவர! ியொணம் ஆ வில்ட லயன்று

வருத்தந்தொவனொ? பொர்ப்பொரப் பிள்டள ளுக்கு வயிற்றுச் வசொறு
வதடு முன்பொ வவ லபண்ைொட்டி பிள்டள ள் இல் ொவிட்ைொல்
சு ப்பைொது. குடும்பத்டத முத ொவது லபரிதொ ச் லசய்து
டவத்துக் ல ொண்ைொல் பிறகு பிச்டச லயடுப்பது சு பம். ஆள்
கூட்ைம் அதி மொ த் திரட்டிக்ல ொண்டு வமளதொளத்துைன்
பிச்டசக்குப் வபொ ொம்" என்றொன்.
மொனி :"லசட்டியொவர! எனக்கு விவொ த்திற்குப் பணவுதவி
லசய்யும்படி உங் ளிைம் யொச த்துக்கு வரவில்ட . வவட
லசய்தொல் சம்பளமுண்வைொ என்று வ ட் வந்வதன். இல்ட
லயன்றீர் ள். நொன் திரும்பிப் வபொவனன். வபொனவடன
மறுபடியும் அடழத்துப் புண்படுத்த வவண்ைொம்."

லசட்டி : "எத்தடன வயதிவ விவொ ஞ் லசய்து ல ொள்வர்?"

ீ

மொனி : "அடதப்பற்றி நொன் இப்வபொது வயொசிக் வில்ட ."

லசட்டி : "உம்முடைய தொயொர் வயொசிக் வில்ட யொ?"

மொனி :"எனக்குத் லதரியொது."

லசட்டி : " ியொண விஷயத்திவ தொயொர் வொர்த்டத தொவன

வ ட்பீர்?"

மொனி : "நிச்சயமில்ட ."

லசட்டி - "பின், என்ன லசய்வர்?"

ீ

மொனி - "நொன் குடும்ப சம்ரக்ஷடணக்கு முயற்சி வவண்டி

அட ிவறன். தொங் ள் சம்பத்தி ிருக் ிறீர் ள். உங் ளுக்கு
சந்வதொஷமொ வொர்த்டத லசொல் ிக் ல ொண்டிருக்
வநரமிருக் ிறது. என்டனப் ப வொன் அந்த நிட யில்
டவக் வில்ட ."

லசட்டி : "ஐயவர! வட்டுக்குப்

ீ வபொ வவண்டுமொ? அவசரமொ?
இன்று வபொஜனச் லச வு ளுக்கு ஒன்றும் வவண்ைொவமொ?"
என்றொன்.

இடதக் வ ட்ைவுைன் மொனிக்குக் வ ொபமுண்ைொய்விட்ைது.

மொனி அய்யன் லசொல்லு ிறொன்: -

"லசட்டியொவர, மீ னொக்ஷியம்டமயின் ிருடபயொல் நமது
வட்டிவ
ீ , இன்னும் அவந மொதங் ளுக்கு வவண்டிய உணவு
வசர்த்திருக் ிவறன். என்னுடைய தொயொர் வபருக்குக் ல ொஞ்சம்
நி மும் உண்டு. இவ்விைத்தில் நமது முயற்சி நிடறவவற
வழியில் ொ விட்ைொல் வவறிைத்துக்குப் வபொ ொவம, இங் ிருந்து
வண்
ீ வொர்த்டத லசொல்வது நியொயமில்ட லயன்ற
ருத்தின்வமல் நொன் அவசரப்பட்வைன், அடதத் தவிர
வவலறொன்றுமில்ட .

"இப்வபொது, தொங் ள் வ ள்வி வ ட்டு வரும் மொதிரிடயப்

பொர்க்கும்வபொது, இன்னும் சற்று வநரம் இங் ிருந்து தங் ளுக்குச்
சி விஷயங் ள் லசொல் ிவிட்டுப் வபொ ொலமன்ற எண்ண
முண்ைொ ிறது. நம்மூர் வியொபொரி ள் விஷயமொ , எனக்குள்ள
சி ருத்துக் டளத் தங் டளப்வபொன்ற மனிதரிைம் லசொல் ித்
தீர்த்தொல ொழிய என் மனம் ஆறுத டைய மொட்ைொது.
வவட க்குக் வ ட் வந்த இைத்திவ அதி ப் வபச்சு டவத்துக்
ல ொள்ளக்கூைொலதன்று நிடனத்வதன். தொங் ள் லதொடளத்துத்
லதொடளத்துக் வ ட்படதப் பொர்த்தொல், தங் ளுக்கு இப்வபொது
உல் ொச வநரம் வபொவ வதொன்று ிறது. ஆட யொல்
உங் ளிைவம லசொல் ொலமன்று தீர்மொனம் லசய் ிவறன்."

அதற்கு மொணிக் ஞ் லசட்டி : "லசொல்லும் ஐயவர, மனதுக்குள்

டவத்துக் ல ொண்டு குடமய வவண்ைொம். பணம் வதடி
டவத்தவர் டளத் வதைத் திறமில் ொதவர் எப்படிக் ல ல் ொம்
சீர்திருத்த உத்வதசங் ல ொண்டிருக் ிறொர் லளன்படதக்
ண்டுபிடிப்பதிவ எனக்கும் ருசியுண்டு. லசொல்லும்,
உம்முடைய ல ொள்ட டளக் வ ட்வபொம்" என்றொன்.

மொனி அய்யன் : "வைக்கு வதசத்தி ிருந்து சி வியொபொரி ள்

இங்வ அடிக் டி வரு ிறொர் ள். அவர் ளுைன் நொன் ல ொஞ்சம்
வழக் ப்பட்டிருக் ிவறன். அவர் ளுக்குள்ள வியொபொரத்
திறடமயும் புத்தி நுட்பமும் நம்மூர் வியொபொரி ளிை-மில்ட .
இது முத ொவது லசொல் வவண்டிய விஷயம். இவ்விைத்து
வியொபொரி ளிைம் இருக் ிற ருவத்துக்குத் தகுந்தபடி
புத்திசொ ித்தனமில்ட . இனி, இரண்ைொவது விஷயம்
லசொல்லு ிவறன். வக்ஷமத்துைனும் லசழிப்புைனும் ஊர்
இருந்தொல ொழிய வியொபொரம் லசழிக் ொது. வியொபொரத்துக்கு
ம ிடம வரவவண்டுமொனொல் ஊருக்வ ஒரு ம ிடம
வரவவண்டும். இந்த விஷயம் இதுவடர தங் ளிைம் எவனும்
லசொல் ியிருக் மொட்ைொன்."

மொணிக் ஞ் லசட்டி : "எனக்வ லதரியும். இந்த ர ஸ்யம்

யொரும் லசொல் வவண்டியதில்ட . சரி, வமவ டதடய
நைத்தும்."

மொனி அய்யன் : " டதயில்ட , லசட்டியொவர, ொரியம். இனி

மூன்றொவது விஷயம் யொலதனில் இந்த வியொபொரி ளுக்குக்
குமொஸ்தொக் ளிைம் சரியொ வவட வொங் த் லதரியவில்ட .
ஏலனன்றொல், முதற் ொரணம், சம்பளம் வநவர ல ொடுக் மனம்
வருவதில்ட . ஒரு மனிதனொல் நொம் ொபமடைய
விரும்பினொல் அவனுக்கு வயிறு நிடறயச் வசொறு வபொை
வவண்டும். லவளியி ிருந்து வரும் புத்திசொ ிடயக் ொட்டிலும்
குடும்பத்டதச் வசர்ந்த மூைவன விவசஷலமன்று
நிடனக் க்கூைொது. மூைனிைம் உன்னுடைய ொரியத்டத
ஒப்புவித்தொல் அவன் அடதக் குட்டிச்சுவரொக் ிப் வபொடுவொன்.
தவிரவும், மு ஸ்துதி லசய்பவடனயும், லபொய் நடிப்புக் ொட்டு -
வவொடனயும், தட யிவ டவத்து, சொமர்த்திய
முள்ளவடனயும், வயொக் ியடனயும் ீ வழ வபொைக் கூைொது. ஒரு
நொளில் இத்தடன நொழிட தொன் வவட யுண்டு என்ற
ட்டுப்பொடிருக் வவண்டும். அதி வநரம் வவட வொங்குவதும்,
நிடனத்த லபொழுலதல் ொம் ஆள்விட்டு அடழப்பதும் குற்றம்.
இன்னும் லசொல் வொ?"

மொணிக் ஞ் லசட்டி : "ஐயவர, ல ொஞ்சம் இவ சொ அைக்கும்.

குமொஸ்தொக் ளிைமுள்ள குற்றத்டதச் லசொன்னொல், உமக்கு
விஷயம் பூரொவொ த் லதரியும். குமொஸ்தொக் ளிைம்
நொணயமில்ட . பணக் ொர பிள்டள ள் லவளிவய ஒரு
டையில் சிறிய சம்பளம் வொங் ி வவட பழ ப் வபொவது
ல ௌவரக் குடறலவன்ற மூை எண்ணத்தொல் ிடைப்பதில்ட .
வருவவொலனல் ொம் வ ொவணொண்டி; பணப் லபொறுப்டபயும்
ொரியப் லபொறுப்டபயும் அவர் ளிைம் அதி மொ ஒப்புவிக்
இைமில்ட . அவர் ளுக்குக் குற்வறவல் லசய்து தயவு
சம்பொதிப்பதிவ தொன் உற்சொ முண்ைொ ிறது. உடழப்பிலும்
ருத்திலும் உற்சொ மில்ட . எப்படியிருந்தொலும், ஏடழக்கு
ஏடழப் புத்திதொவன ஏற்படுங் ொணும்? நமது பந்துவொ
இருந்தொல் மூைனொனொலும் அதி வஞ்சடன
பண்ணமொட்ைொலனன்று நிடனக் ொம்."

மொனி அய்யன் : "அதுதொன் நிடனக் க் கூைொது. 'உைன்

பிறந்தொர் சுற்றத்தொ-லரன்றிருக் வவண்ைொ; உைன் பிறந்வத
ல ொல்லும் வியொதி' என்ற வசனம் வ ட்ைதில்ட வயொ?"

மொணிக் ஞ் லசட்டி : "லதரியுங் ொணும்! ஆ வவ இரண்டும்

ஷ்ைமொ ிறது. மைத்தொண்டி ட யிவ பணத்டதக் ல ொடுப்பது
புத்திசொ ித்தனமொ? ஊரொன் ல டுத்துக் ல டுவடதக் ொட்டிலும்
நம்மவனொல் ல டுவவொவம!?

மொனி : "லசட்டியொவர, ல ைவொ வியொபொரம் பண்ணு ிவறொம்.

ஜீவிக் வியொபொரம் லசய் ிவறொம். ஓரிைத்திவ தக்
ொரியஸ்தன் ிடைக் ொவிட்ைொல் மற்வறொரிைத்தி ிருந்து
தருவித்துக் ல ொள்ள வவண்டும். எந்தக் ணக்குக்கும் ஒரு
தீர்டவயுண்டு; எந்தச் சிக் லுக்கும் அவிழ்ப்புண்டு."

இவ்வொறு மொனி அய்யன் லசொல் ியடதக் வ ட்டு, மொணிக் ஞ்

லசட்டி சிறிது வநரம் வயொசடன லசய்ய ொனொன்,

மொணிக் ஞ் லசட்டி வயொசிக் ிறொன்:-

"பொர்ப்பொன் ல ட்டிக் ொரன். நொம் எடுத்திருக்கும்
ஆவ ொசடனக்கு இவடன உதவியொ டவத்துக் ல ொள்ள ொம்.
ஆனொல் நமது வநொக் த்டத இவன் லதரிந்து ல ொள்ளக் கூைொது.
லதய்வம் விட்ைது வழி. ஒரு ட பொர்ப்வபொம்."

இப்படி வயொசித்து மொணிக் ஞ் லசட்டி லசொன்னொன்:-

"ஐயவர, ஒரு மூன்று மொசத்துக்கு உம்டம ஒரு

வசொதடனக் ொ க் டையிவ அமர்த்திக் ல ொள்ளு ிவறன்.
மூன்று மொசத்துக் ப்பொல் என் மனதுக்குப் பிடித்தொல் வவட
உறுதிதொன். பிடிக் ொவிட்ைொல், வி ிக் ல ொள்ள வவண்டும்.
முதல் மூன்று மொசத்துக்குச் சம்பளம் ிடையொது. உம்,
சம்மதமொ?"

பொர்ப்பொரப் பிள்டள தன் மனதுக்குள்வளவய "அை வ ொபிப்

பயவ " என்று டவது ல ொண்ைொன்; லசொல்லு ிறொன்:-
"லசட்டியொவர, மூன்று மொசம் வவட பொர்க் ிவறன். பிறகு
திருப்தியொனொல் வவட உறுதி, இல் ொவிட்ைொல்
அவசியமில்ட . அது உங் ளுடைய இஷ்ைம்வபொவ . ஆனொல்
உடழக் ிற நொள் சம்பளம் ட யிவ ல ொடுத்து விைவவண்டும்.
சம்மதமொ?" என்றொன்.

"என்ன ஐயவர, விடறப்பிவ வ ட் ிறீவர?" என்றொன் லசட்டி.

"சொதொரணமொ த் தொன் வ ட்வைன்" என்றொன் பொர்ப்பொன்.

லசட்டி லசொல்லு ிறொன்: - ஐயவர, வபொய் ஒரு வொரங் ழித்துத்

திரும்பி வொரும். அப்வபொது அவசியமொனொல் லசொல்லு ிவறன்."

அதற்குப் பொர்ப்பொன்: "லசட்டியொவர, அவசியமொ இருந்தொல்

தொங் ள் லசொல் ியனுப்ப
வவண்டும். நொனொ வர லசௌ ர்யப்பைொது" என்றொன். லசட்டி
ை ைலவன்று நட த்தொன். பிறகு லசொல்லு ிறொன்: "ஐயவர,
ல ொஞ்சம் இவ சொ அைக்கும். நமக்குப் பொர்ப்பொர் ிடைப்பது
ஷ்ைமில்ட ொணும். உமக்குச் லசட்டி ிடைப்பது ஷ்ைம்"
என்றொன்.

"ஐயவர, வபொய் வொரும்" என்று லசட்டி லசொன்னொன். இவன்

சரிலயன்று வட்டுக்கு
ீ வந்துவிட்ைொன்.

நொள் இரண்ைொயின. மொணிக் ஞ் லசட்டிக்கு ஒரு லபரிய

சங் ைம் வந்து வசர்ந்தது. அவனுக்கு ஒரு டமத்துனன். அந்த
டமத்துனன் லபயர் தட்டிக் ல ொண்ைொன் லசட்டி. இவடன
மொணிக் ஞ் லசட்டி தனது ொரியஸ்தனொ த் தஞ்சொவூரிவ
டவத்திருந்தொன். தஞ்சொவூரில் மொணிக் ஞ் லசட்டிக்கு ஒரு
டையும் ல ொஞ்சம் ல ொடுக் ல் வொங் லும் உண்டு.

தட்டிக் ல ொண்ைொன் லசட்டி நஷ்ைக் ணக்குக் ொட்டுவதிவ

பு ி. ஒவர அடியொ ப் லபரிய லதொட டய அழுத்திக்ல ொண்டு
ணக்குக் ொட்டிவிட்ைொன். அந்த நஷ்ைக் ணக்கு மொணிக் ஞ்
லசட்டிக்கு வந்தது. ஓட டய விரித்து வொசித்துப் பொர்த்தொன்.
வயிறு ப ீ லரன்றது.

"ல டுத்தொவன பொவி! ல டுத்துப் வபொட்ைொவன! இனி என்ன

லசய்யப் வபொ ிவறொம்" என்று மி வும் துன்பப்பட்ைொன்.

ஆனொலும், ஒருவொறு மனடதத் வதற்றிக்ல ொண்டு வமவ

நைக் வவண்டிய ொரியத்டதப் பொர்ப்வபொலமன்று லசொல் ி,
"இப்வபொது தஞ்சொவூருக்கு அனுப்ப ஒரு தகுதியொன மனுஷன்
வவண்டுவம. யொடர அனுப்புவவொம்" என்று வயொசித்தொன்.

மொனி அய்யருடைய ஞொப ம் வந்தது. "அவடனக்

கூப்பிடுவவொம்"? என்று தீர்மொனம் லசய்துல ொண்டு ஒரு ஆள்
அனுப்பினொன். மொனி அய்யன் வந்து வசர்ந்தொன்.

வொரும், அய்யவர" என்றொன் லசட்டி.

"தங் ளுடைய உத்தரவுக்குக் ொத்துக் ல ொண்டிருக் ிவறன்"
என்று மொனி அய்யன் வணக் த்துைன் லசொன்னொன்.

"பொர்ப்பொன் ல ட்டிக் ொரன்" என்று லசட்டி தன் மனதிவ

நிடனத்துக் ல ொண்ைொன்.

ரஸி சிவரொமணி என்னும் ழுடத லசொல் ிற்று:

"வமற்படி மொணிக் ஞ் லசட்டி பொர்ப்பொடன நட த்தது வபொல்

நீயும் என்டன இப்வபொது நட க் ிறொய், பின்னிட்டு என்டன
நீவய லமச்சுவொய்."

அதற்குக் குயில் லசொல் ிற்று: -

"ரஸி மொமொ, உனக்குச் சங் ீ தமும் வரொது. டத லசொல் வும்

லதரியவில்ட " என்றது.

ழுடதக்குக் வ ொபம் வந்துவிட்ைது. "எனக் ொ வரொது? எனக் ொ?

என்டனயொ லசொல்லு ிறொய்? என்டனத்தொனொ?" என்றது.

"ஆம், ஆம், ஆம், ஆம்? என்று குயில் நொன்கு தரம் லசொல் ிற்று.

"உனக்கு இத்தடன மதமொ?" என்றது ழுடத.

"அை, உண்டமடயச் லசொல் க் கூைொதொ?" என்றது குயில்.

"லசொல் க்கூைொது" என்றது ழுடத. "லசொல் ொம்? என்றது

குயில்.

"நீ அந்த மரத்தி ிருந்து ல ொஞ்சம் இறங் ிக் ீ வழ வொ" என்றது

ழுடத.

"நீ தொன் தயவுலசய்து இங்வ ல ொம்பின்வமவ ஏறி வொ" என்று

லசொல் ிக் குயில் நட த்தது.
 ழுடத ம ொ வ ொபத்துைன் அங் ிருந்து புறப்பட்ைது.

குயில்: "மொமொ, மொமொ, வ ொபித்துக் ல ொண்டு வபொ ொவத. இங்வ

வொ. ஒரு வபச்சுக் வ ள்" என்று கூப்பிட்ைது.

ழுடத திரும்பி வந்தது.

குயில் வ ட் ிறது : "அந்த மொணிக் ஞ் லசட்டிக் டதடய

எடுத்தொவய, அடத முழுதும் லசொல் வவண்ைொமொ?"

ழுடத: "உனக்குத் லதரியவவண்டிய அளவு லசொல் ியொய்

விட்ைது. மிச்சம் உனக்குத் லதரியவவண்டிய அவசியமில்ட "
என்றது.

குயில் : "பொதிக் டதயிவ நிறுத்தினொல் அடுத்த ஜன்மம்

வபயொ ப் பிறப்பொய். சங் ீ தம் இடதவிை இன்னும் துர் பமொ ப்
வபொய்விடும்" என்றது.

அப்வபொது ழுடத பயந்து வபொய், "பொதிக் டதயிவ

நிறுத்தினொல் வபய்ப் பிறவியொ? உண்டமதொனொ?" என்று
வ ட்ைது. ழுடதக்கு மறு ஜன்ம நம்பிக்ட மி வும் தீவிரம்.

குயில் லசொல் ிற்று : "ஆமொம். உண்டமதொன். எங் ள் தொத்தொ

லசொன்னொர்."

குயிலுடைய தொத்தொ லசொன்னொல் உண்டமயொ த்தொன்

இருக்குலமன்று ழுடதக்குச் சரியொன நம்பிக்ட ஏற்பட்ைது.

"அப்படியொனொல் டத முழுடதயும் லசொல் ி விை ொமொ?"

என்று ழுடத வ ட்ைது.

"லசொல்லு. அதற்கு நடுவிவ நொன் ஒரு சின்னக் டத

லசொல் ி முடித்துவிடு ிவறன்."

"உன் டதக்குப் லபயலரன்ன?" என் று ழுடத வ ட்ைது.

குயில் - "வரொஜொப் பூக் டத?

"லசொல், லசொல்? என்று ழுடத துரிதப்படுத்திற்று.

குயில் லசொல் ொயிற்று.

-----------

4.லராஜாப்பூ என்ற பாம்பின் கதை

மது ண்டிட என்ற குயில் லசொல்லு ிறது:-

படழய ொ த்திவ , வஞ்சி ந ரத்தில், ஒரு வதொட்ைத்து

வவ ியிவ , ஒரு பொம்பு தனது லபண் குட்டியுைன் வொசம்
லசய்தது. அந்தக் குட்டி மி வும் அழ ொ இருந்ததனொல் அதற்கு
"வரொஜொப்பூ" என்று லபயர்.

ஒருநொள் இரவிவ தொய்ப்பொம்பும், குட்டியும் புதரி ிருந்து

லவளிப்பட்டுக் ொற்று வொங் ிக்ல ொண்டிருக்ட யில், குட்டி
தொடய வநொக் ிக் வ ட் ிறது:

"அம்மொ! நம்டம எல் ொரும் ஏன் பட க் ிறொர் ள்? நம்டம

வதியிவ
ீ எந்த மனிதன் ண்ைொலும் ல் ொல் எறி ிறொவன,
ொரணலமன்ன?"

தொய் லசொல்லு ிறது:- "குழந்தொய், நமது ஜொதிக்குப் பல் ிவ

விஷம். நொம் யொடரவயனும் டித்தொல் உைவன இறந்துவபொய்
விடுவொர் ள். இதனொல் நம்மிைத்திவ எல் ொருக்கும் பய
முண்ைொ ிறது. பயத்தி ிருந்து பட வயற்படும். அதுதொன்
ொரணம்.?

இங்ஙனம் தொய்ப் பொம்பும் குட்டியும் வொர்த்டத லசொல் ிக்

ல ொண்டிருக்ட யில் பக் த்திவ ஒரு முனிவர் நைந்து
லசன்றொர். அவர் இந்தப் பொம்பு டளப் பொர்த்துப்
பயப்பைவில்ட . ஒதுங் வில்ட . திரும்பிக்கூைப்
பொர்க் வில்ட . அவர் பொட்டிவ வபொனொர். இடதப் பொர்த்து
வரொஜொப் பூ மி வும் ஆச்சரியப்பட்டுத் தனது தொயிைம்
வ ட் ிறது:-

"ஏனம்மொ, இவர் மொத்திரம் பயப்பைொமல் வபொ ிறொவர, அலதன்ன?"

தொய் லசொல்லு ிறது:- "இவர் சித்தர். நொம் டித்தொல்

சொ மொட்ைொர். இவருக்குிவ பயமில்ட . ஆட யொல்
பட யில்ட . இவர் லபரிய ஞொனி. இவர் வரங் ல ொடுத்தொலும்
ப ிக்கும்; சொப மிட்ைொலும் ப ிக்கும்."

இவ்வொறு தொய் லசொல் ியடதக் வ ட்ைவுைவன குட்டி சிறிது

வநரம் ஏவதொ வயொசடன லசய்து பொர்த்துப் பிறகு "அம்மொ, இவர்
எங்வ குடியிருக் ிறொர்?" என்று வ ட்ைது.

"அவதொ லதரி ிறது பொர், தூரத்திவ ஒரு ிரொமம். அதற்குக்

ிழக்வ ஒரு சுடனயும் பக் த்திவ ஒரு வதொப்பும்
இருக் ின்றன. அந்தத் வதொப்பிவ இவர் குடியிருக் ிறொர்" என்று
தொய் லசொல் ிற்று.

சி நொளுக் ப்பொல் இந்தப் வரொஜொப் பூ என்ற பொம்புக் குட்டி

தனிவய முனிவர் இருக்கும் இைத்துக்கு வந்து வசர்ந்தது. அவர்
ஒரு மரத்தடியிவ உட் ொர்ந்திருந்தொர். ொ ிவ வபொய்
விழுந்தது. "என்ன வவண்டும்?" என்று வ ட்ைொர்.

"ஒரு வரம்? என்றது.

"என்ன வரம்?" என்று வ ட்ைொர்.

"நொன் நிடனத்தவபொது மி வும் அழ ொன ஒரு மனிதப்

லபண்ணொ மொறவவண்டும்" என்று பொம்புக் குட்டி லசொல் ிற்று.

"எதன் லபொருட்டு?" என்றொர்.

"இந்த ஜன்மத்டத எல் ொரும் பட க் ிறொர் ள். ரொஜகுமொரர்

பொர்த்தொலும் பிரியப்பைத்தக் ரூபம் எனக்கு வவண்டும்"
என்றது.

பொம்பின் வநொக் த்டதத் லதரிந்துல ொண்டு முனிவர்

லசொல்லு ிறொர்: "சரி, உனக்கு அப்படிவய நிடனத்தவபொது
மனுஷரூபம் வரும்; ஆனொல் எவனிைத்தில் வொர்த்டத
லசொல்லும்வபொது உனக்குப் பயவமற்படு ிறவதொ அவனுைன்
அதி வநரம் தங் க்கூைொது. தங் ினொல் அவனொவ உனக்கு
மரணம் வநரிடும்" என்று விடை ல ொடுத்தனுப்பினொர்.

பின்லனொரு நொள் இரவில் வரொஜொப் பூ மனிதப் லபண்

வவஷந்தரித்துக் ல ொண்டு, வஞ்சி ரொஜொவின் அரண்மடனடயச்
சொர்ந்த வசொட யிவ ரொஜகுமொரன் விடளயொடும் நி ொ
முற்றத்துக் ருவ வபொய் நின்று ல ொண்டிருந்தது. அங்கு
ரொஜகுமொரன் வந்தொன். இந்தப் லபண்டண வநொக் ி இவள்
அழட வியந்து "நீ யொர்?" என்று வ ட்ைொன்.

"சிங் ள ரொஜன் ம ள்? என்று வரொஜொப் பூ லசொன்னொள்.

ரொஜகுமொரன் திட த்துப் வபொய் "என்னது! சிங் ள ரொஜ்யமொ?
இந்த வநரத்திவ இங்குத் தனிவய எப்படி வந்தொய்? யொருைன்
வந்தொய்?" என்றொன்.

அதற்கு வரொஜொப் பூ: "எனக்ல ொரு முனிவர் ஒரு மந்திரங்

ற்றுக் ல ொடுத்திருக் ிறொர். அடதக்ல ொண்டு நிடனத்த
வவடளயில் நிடனத்த இைத்திற்கு வொன்வழியொ ப் பறந்து
லசல்வது வழக் ம். இந்த வழிவய பறந்து வருட யில் நி ொ
லவொளில் இந்தச் வசொட யும் நி ொமுற்றமும் ண்டணக்
வர்ந்தன. இங்கு சற்வற நின்று பொர்த்துவிட்டுப்
வபொவவொலமன்று வந்வதன்" என்றொள்.

இதற்குள் ரொஜகுமொரன் இவளுடைய அழ ிவ வமொ ித்துப்

வபொய் "உன்டனப் பொர்த்தொல் வதவ ரம்டப அல் து நொ
ன்னிட வபொவ வதொன்று ிறது" என்றொன். "நொ ன்னிட "
என்ற வொர்த்டதடயக் வ ட்ைவுைவன வரொஜொவிற்கு
உைம்லபல் ொம் பைபைலவன்று நடுக் ங் ண்ைது.

"ஏன் பயப்படு ிறொய்?" என்று ரொஜகுமொரன் வ ட்ைொன்.

வரொஜொவுக்கு முனிவர் லசொன்ன வொர்த்டத ஞொப ம் வந்தது.

இனி இங்வ நின்றொல் அபொயம் வநரிடுலமன்று பயந்து மி
வவ த்தில் ஓடி மடறந்து வபொய்விட்ைது பொம்புக்குட்டி.

பின்லனொரு நொள், மொட வவடளயில் மரஞ்லசடியில் ொத

லபொட்ைல் லவளியிவ ொட்டுப் பொடதக்குச் சமீ பத்தில் ஆழ்ந்த
ிணலறொன்றின் அருவ யுள்ள புதரில் வரொஜொப் பூ தனியொ
இருக்கும்வபொது, அவ்வழிவய லயௌவனமும் அழகுமுடைய ஒரு
புவரொ ிதப் பிரொமணன் வபொய்க் ல ொண்டிருந்தொன். தூரத்தில்
வரும்வபொவத அவடனக் ண்டு வரொஜொப் பூ லபண் வடிவமொ
மொறி நின்றது. பொர்ப்பொன் பொர்த்தொன். நடுக் ொடு; தனியிைம்;
மொட வநரம்; இவளழவ ொ லசொல் ி முடியொது. "இவள் யொரைொ
இவள்?" என்று வயொசடனயுைன் சற்வற நின்றொன்.

வரொஜொப் பூ அவடனக் கூப்பிட்டு, "ஐயவர, தொ ம் லபொறுக்

முடியவில்ட . ிணற்றில் இறங் ப் பயமொ இருக் ிறது. நீர்
இறங் ி உமது ட யிலுள்ள லசம்பிவ சிறிது தண்ண ீர்
ல ொண்டுவந்து ல ொடுத்தொல் புண்ணியமுண்டு" என்றொள்.

பொர்ப்பொன் சந்வதொஷத்துைன் ிணற்றிவ இறங் ப் வபொனொன்.

தண்ண ீருக்கு வமவ
ஒரு நீர்பொம்பு லதன்பட்ைது. உைவன அவன் வரொஜொடவ
வநொக் ித் திரும்பி, "ஆ ொ! பொம்டபப் பொர்த்தொவயொ?" என்றொன்.

வரொஜொவுக்கு உைம்லபல் ொம் லவயர்த்துப் வபொய்க் ட யும்

ொலும் நடுங் ொயின.

"ஏன் நடுங்கு ிறொய்?" என்று பொர்ப்பொன் வ ட்ைொன். வரொஜொப் பூ

அங் ிருந்து விடரவொ மடறந்வதொடி விட்ைது. இவ்விதமொ
வரொஜொப் பூ யொடர மயக் ி வசப்படுத்திக் ல ொள்ள
விரும்பினொலும் ஒரு பயம் வநரிட்டுக் ல ொண்வையிருந்தது.
டைசியொ அவளுக்கு (அந்தப் பொம்புப் லபண்ணுக்கு) " ர்த்தப
ஸ்வொமி ள்" என்லறொரு ஸந்நியொசி வசப்பட்ைொன்.

இவ்வொறு மது ண்டிட என்னு குயில் லசொல் ி வருட யில்

ரஸி சிவரொமணி, "அந்த ஸந்நியொசி யொர்?" என்று வ ட்ைது.
------------

5.கர்த்ைப ஸ்வாமிகள் என்ற ஆண்டி கதை

குயில் லசொல்லு ிறது:-

"வ ளொய் ரஸி மொமொ, ங் ொதீரத்தில் ரொமந ரம் என்ற ஊரில்

ஒரு வண்ணொன் வட்டிவ
ீ 'பக்திவிஸ்தொரன்' என்லறொரு ழுடத
இருந்தது. தொய் லசொன்ன வொர்த்டதயும் தட்ைொது. யொர் லசொன்ன
வொர்த்டதயும் தட்ைொது. சிறு பிள்டள ள் ல்ல றிந்தொல்
டனத்துக் ல ொண்டு ஓை வவண்ைொவமொ? அதுகூைச் லசய்யொது
லபொறுடமவய அவதொரம் லசய்தொற்வபொன்ற ழுடத.

இந்தக் ழுடத ஒருநொள் நதிக் டரயிவ புல் வமய்ந்து

ல ொண்டிருக்ட யிவ பக் த்தி ிருந்த ஒரு மரத்தின்வமல்
இரண்டு ொக்ட ள் பின் வருமொறு சம்பொஷடண லசய்து
ல ொண்டிருந்தன. அந்த வொர்த்டத டளலயல் ொம் ழுடத
வனத்துைன் வ ட்ைது.

ஒரு ொ ம் லசொல்லு ிறது:- "பிரயொட யில், ங்ட யும்,

யமுடனயும் வந்து வசரும் இைத்தில் ஒருவன் வபொய் விழுந்து
பிரொணடன விடும்வபொது அடுத்த ஜன்மத்தில் என்ன பிறவி
வவண்டுலமன்று நிடனத்துக் ல ொள்ளு ிறொவனொ, அவத பிறவி
அவனுக்கு நிச்சயமொ க் ிடைக்கும். இந்த விஷயம் உனக்கு
இதுவடர வ ள்வியுண்ைொ?"

இதற்கு இரண்ைொங் ொ ம்:- "உனக்கு யொர் லசொன்னொர் ள்?"

என்று வ ட்ைது..

முதற் ொ ம்: "இன்னொர் லசொன்னொர் லளன்படத உன்னிைம்

லசொல் க்கூைொது. அது ர ஸ்யம். ஆனொல் உண்டமதொன்,
எனக்கு நிச்சயமொ த் லதரியும்."

இரண்ைொங் ொ ம்: "உன்னிைம் லசொல் ியது யொர்?" என்று

மறுபடியும் வற்புறுத்திக் வ ட்ைது.

முதற் ொ ம்: "அை நம்பிக்ட யில் ொத ஜந்துவவ! உனக்கு

நல் தி ஒரு நொளும் ஏற்பைொது! யொர் லசொன்னலதன்றொ
வ ட் ிறொய்? என்னுடைய குரு லசொன்னொர். அவடரப் வபொன்ற
ஞொனி பிரம்ம வ ொ த்திவ கூைக் ிடையொது. ஒரு ொ த்தில்
பிரமவதவனுக்குப் படைப்புத் லதொழில் சம்பந்தமொ ஒரு
சந்வத வமற்பட்ைது. உைவன பிரம்மொ நொரதடர அனுப்பி என்
குருடவ அடழத்து வரச் லசொல் ித் தமது சந்வத த்டத
நிவர்த்தி லசய்து ல ொண்ைொர்."

இந்த வொர்த்டதடயக் வ ட்ைவுைவன இரண்ைொங் ொ ம்

லவன்று சிரித்து, அங் ிருந்து பறந்வதொடிப் வபொய்விட்ைது.
சம்பொஷடண முழுடதயும் மிகுந்த சிரத்டதயுைன்
வ ட்டுக்ல ொண்டிருந்த ழுடத உைவன அவ்விைத்தி ிருந்து
புறப்பட்டு, இரொப்ப ொ நைந்து "திரிவவணி சங் மம்"
(அதொவது, பிரயொட யில் ங்ட யும் யமுடனயும் கூடுமிைம்)
வந்து வசர்ந்தது.

அந்த இைத்திவ வபொய்க் ழுடத பின்வருமொறு நிடனத்துக்

ல ொண்டு முழு ிப் பிரொணடன விட்ைது: "இந்த வைவதசத்திவ
எனக்கு சந்வதொஷமில்ட . அடுத்த ஜன்மம் லதன்னொட்டிவ
பிறக் வவண்டும். ஒரு விதமொன குடும்பத் லதொல்ட யு-
மில் ொமல், எல் ொ இைங் ளிலும் இஷ்ைப்படி ஸஞ்சொரம்
லசய்துல ொண்டு, எல் ொ ஜனங் ளும் இனொமொ ப் வபொடும்
வபொஜனத்டதத் தின்றுல ொண்டு, சந்வதொஷத்துைன் வொழும் ஒரு
மனித ஸந்நியொஸியொ ப் பிறக் வவண்டும். ஆனொல் இந்தக்
ழுடதப் புத்தி மொறொதபடி இருக் வவண்டும். லவளிக்கு
ஸந்நியொஸி வபொ ிருந்து எல் ொரும் உபசொரங் ள்
லசய்தவபொதிலும், என் மனதிற்குள்வள 'நொம் ழுடத' லயன்ற
ஞொப ம் நிட லபற்றிருக் வவண்டும்."

இவ்விதமொன தியொனத்துைன் இறந்துவபொன ழுடத மறு

ஜன்மத்திவ லதன்னொட்டிவ ஒரு ஊரில் ஒரு நல்
குடும்பத்திவ ஆண் குழந்டதயொ ப் பிறந்து வளர்ந்தது. தொய்
தந்டதயர் இந்தப் பிள்டளக்கு "முத்துசொமி" என்று லபயர்
டவத்தொர் ள். முத்துசொமி மனத்திவ தொன் ழுடதலயன்ற
ஞொப ம் பரிபூர்ணமொ இருந்தது.

பூர்வ ஜன்மத்டதப்பற்றி வவறு யொலதொரு நிடனவுமில்ட

ஆனொலும், தொன் மற்ற மனிதர் டளப் வபொ ில்ட லயன்பதும்,
உள்ளுக்குள்வள ழுடதலயன்பதும் அவன் சித்தத்டதவிட்டு
நீங் வில்ட .

பதினொறு வயதொகு முன்பொ வவ இவன் ஸந்நியொஸியொ ி ொவி

வஸ்திரம் தரித்துக்ல ொண்டு ஊரூரொ ப் பிச்டச
வொங் ியுண்ணும் துடறயிவ இறங் ிவிட்ைொன். முத்துசொமி
என்ற லபயடரத் துறந்து ர்த்தப ஸ்வொமி ள் என்று லபயர்
டவத்துக் ல ொண்ைொன். ர்த்தபலமன்றொல் ஸம்ஸ்க்ருத
பொடஷயில் ழுடதக்குப் லபயர்.

இவனுக்குத் தமிழ், ஸம்ஸ்க்ருதம் இரண்டு பொடஷயும்

லதரியும். வயிரவர் உபொஸடனயுண்டு. உ த்திலுள்ள
பொடஷ லளல் ொம் ஸம்ஸ்க் ிருதத்தி ிருந்து வந்ததொ வும்,
அது தமிழி ிருந்து முடளத்ததொ வும் ருஜூப்படுத்தி ஒரு
புஸ்த லமழுதினொன். இப்வபொது பரத ண்ைத்திவ நொ ொயிரம்
ஜொதி ளொ க் குடறந்து வபொய்விட்ைது நியொயமில்ட
லயன்றும், ஆதியிவ நொற்பதினொயிரம் ஜொதிப் பிரிவு ள்
இருந்தன லவன்றும், அந்த ஏற்பொட்டை மறுபடி ஸ்தொபனம்
லசய்ய வவண்டுலமன்றும், ருஜூப்படுத்தி மற்லறொரு நூல்
லசய்யுளொ எழுதினொன்.

நி ண்டைப் பொர்த்து அதிலுள்ள லதய்வப் லபயர் டள

லயல் ொம் ஒன்று வசர்த்து, இடவலயல் ொம் தன்னுடைய
இஷ்ை வதவடதயொ ிய வயிரவ மூர்த்தியின் திரு
நொமங் லளன்று லசொல் ி ஒரு நொமொவளி ஏற்படுத்தினொன்.

பூணூல் வபொடும்வடர, பிரொமணப் பிள்டள

சூத்திரனொ வவயிருப்பதொல், அவன் பொர்க் மற்ற பந்துக் ள்
ஆ ொரம் பண்ணுவது ல ொடிய அநொசொரலமன்று ஒரு க்ஷி
ல ொண்டு வந்தொன். பூணூல் வபொைொத பிரொமணக் குழந்டதக்குத்
தொய் பொல் ல ொடுக்கும்படி வநரிட்ைொல், பின்பு ஸ்நொனஞ்
லசய்யொமல் வட்டுப்
ீ பொத்திரங் டளத் லதொைக்கூைொது. அப்படித்
லதொட்ைொல் அவள் லரௌரவொதி நர ங் ளுக்குப் வபொவதுைன்,
அந்தக் குடும்ப முழுடமக்கும் அவதொ தி வநரிடுலமன்று
ஸ்தொபனம் லசய்தொன்.

இவனுக்கு வவண்டிய மட்டும் சிஷ்யர் ள் வசர்ந்து விட்ைொர் ள்.

பணமும் வசர்ந்தது. ஒரு மைம் ட்டினொன். "நொற்பதினொயிர-
ஜொதிவபத-பூர்வ திரொவிை-வயிரவ- ர்த்தப-பிரொமண-சிசு-
பஹிஷ் ொர-மஹொ-மைம்" என்று அந்த மைத்துக்குப் லபயர்
டவத்தொன். இந்த மைத்துக்கு வரொஜொப் பூ என்ற பொம்புப் லபண்
வந்து வசர்ந்தொள்.
----------

6.கர்த்ைப ஸ்வாமிதயப் பாம்புப் லபண் வசப்படுத்ைியது

லதன்னொட்டிவ சொ ிவொடி புரத்தில் ர்த்தப ஸ்வொமி

மைங் ட்டித் தனது சீைர் ளுைன் வொழ்ந்து ல ொண்டிருக்ட யில்
அங்வ வரொஜொ என்ற பொம்புப் லபண் வந்தொள். எலுமிச்சம்
பழத்டதப் வபொவ நிறம்; மொடனப்வபொவ விழி; பூர்ண
சந்திரன்வபொவ மு ம்; உைம்பிவ ொவ மும், ட்டும், லபண்
பு ிடயப் வபொவ .

ஒரு நொள் மொட வநரம்; சொமியொர் ப ற் வசொறு தின்று, அந்த

சிரமத்தினொல் நொட ந்து மணி வநரம் தூங் ி விழித்த பிறகு,
அந்த ஆயொஸம் தீரும்லபொருட்டு நொட ந்து வதொடச டளத்
தின்று, அடரப்படி பொட க் குடித்துவிட்டு, வொயிவ வொஸடனப்
பொக்குப் வபொட்டு லமன்று ல ொண்டு இரண்டு சீைர் ளிைம்
பிரசங் ம் லசய்து ல ொண்டிருக் ிறொர்.

சொமியொர் லசொல்லு ிறொர்:-

"வ ள ீர், சீைவர,

'ஜன்மநொ ஜொயவத சூத்ர;
ர்மணொ ஜொயவத த்விஜ;"

பிறக்கும்வபொது சூத்திரன்; பூணூல் வபொட்ை பிறகு தொன்

பிரொமணன். இந்த விதிக்கு வி க்வ ிடையொது. உபநயனம்
லசய்த பிறகுதொன் பிரொமணப் பிள்டளக்குப் பிரொமணத்துவம்
உண்ைொ ிறது. இதில் சந்வத மில்ட . உபநயனம்
லசய்யும்வடர அவனுக்கு எச்சில், தீண்ைல் ஒன்றுவமயில்ட .
சண்ைொளடனப் வபொல் வளரு ிறொன். அப்படிப்பட்ை
குழந்டதடய அவனுடைய தொயொர் தீண்டி விட்டுப் பிறகு
ஸ்நொனம் லசய்யொமல், மடைப் பள்ளிடயத் லதொட்டுச் சடமயல்
லசய்தொல், அந்த அன்னம் ஸ்வொமி டநவவத்தியத்துக்கு
உதவொது. அவ்விதமொன அன்னத்டத ஸ்வொமிக்கு
டநவவத்தியம் லசய்வவொர் குளிக் ப் வபொய்ச் வசறு பூசிக்
ல ொள்வது வபொவ , பூடஜ பண்ணப் வபொய்ப் பொவத்டதத் வதடிக்
ல ொள்ளு ிறொர் ள்." என்றிவ்வொறு, ப நியொயங் டளக் ொட்டிச்
சொமியொர் தொன் எடுத்த க்ஷிடய ஸ்தொபனம் லசய்து
ல ொண்டிருந்தொர்.

சீைர் ள் மி வும் பக்தி சிரத்டதயுைன் தட டய

அடசத்தடசத்துக் வ ட்டுக் ல ொண்டிருந்தொர் ள். இந்தத்
தருணத்திவ பொம்புப் லபண் வந்து சொமியொருக்கு நமஸ் ொரம்
பண்ணினொள்.

"உட் ொரம்மொ" என்று சொமியொர் லமதுவொன குர ிவ

லசொன்னொர். உட் ொர்ந்தொள்.

"நீ யொர்?" என்று சொமியொர் வ ட்ைொர்.

பொம்புப் லபண் லசொல்லு ிறொள்: "தொமடரப் பூ வசற்றிவ

பிறக் ிறது. வண்டு ொட்டிவ பிறக் ிறது. தொமடரடயத் வதடி
வண்டு வரு ிறது. நொன் சிங் ள வதசத்து ரொஜன் ம ள். பரத
ண்ைத்திவ , பற்ப இைங் ளில் யொத்திடர லசய்து ல ொண்டு,
இந்த ந ரத்துக்கு வந்து வசர்ந்வதன். அம்மன் சன்னிதித்
லதருவிவ இறங் ியிருக் ிவறன். இந்த ஊரில் தொங் ள் லபரிய
பக்திமொலனன்றும், வயொ ி லயன்றும், ஞொனி லயன்றும்
வ ள்விப்பட்வைன். தங் ளிைம் வந்து ஆத்மொ டைத்வதறும்
படியொன மந்திவரொபவதசம் லபற்றுக் ல ொண்டு வபொ ொலமன்ற
ருத்துைன் வந்வதன்" என்றொள்.

சொமியொருக்கு உச்சந் தட யிவ பூமொரி லபொழிந்தது வபொல்,

உைம்லபல் ொம் புள மொய்விட்ைது. சிங் ள வதசத்து ரொஜன்
ம ள் சீைப் லபண்ணொ வந்தொல் யொருக்குத்தொன்
ஆனந்தவமற்பைொது?

"இப்வபொவத மந்திவரொபவதசம் பண்ணட்டுமொ?" என்று சொமியொர்

வ ட்ைொர். அவசரம் வொரிக் ல ொண்டு வபொ ிறது அவருக்கு!

அதற்கு வரொஜொ லசொல்லு ிறொள்; "நல் நொள், நல் க்னம்

பொர்த்துச் லசய்ய
வவண்டும். வமலும், குருவுக்குப் பொத ொணிக்ட டவக்
ஏற்பொடு ள் லசய்ய வவண்டும்; நொள் பொர்த்துச் லசொல்லுங் ள்"
என்றொள்.

சொமியொருடைய சந்வதொஷம் டர ைந்து விட்ைது. சொமியொர்

வசொதிைம் பொர்க் ிறொர்:-

"இன்டறக்கு என்ன ிழடம? ஞொயிற்றுக் ிழடம. நொடளக்குத்

திங் ட் ிழடம, வஸொமவொரம், நல் நொள். ொட யிவ ஏழடர
மணி முதல் ஒன்பது மணி வடரக்கும் ரொகு ொ ம்; அது
முடிந்தவுைவன நல் க்னம் வரு ிறது. லசவ்வொய் மிதுன
ரொசியிவ பிரவவசிக் ிறொன். அவடனக் குரு பொர்க் ிறொன்.
அப்வபொது மந்திரம் கூறுவதற்குப் லபொருத்தமொன வவடள.
'சுபவயொ -சுப ரண-ஏவங்குண-விவசஷண-விசிஷ்ைொயொம்' என்று
சொஸ்திரம் முடறயிடு ிறது. நம்முடைய மந்திரவமொ டவரவ
மந்திரம். எல் ொவிதமொன வதவநொமங் ளும் டவரவ
நொமத்துக்குள் அைங்குலமன்பதற்குச் சூைொமணி நி ண்டிவ
தக் ஆதொரமிருக் ிறது. 'முத்தவன, குமொரன்' பிள்டள என்று
நி ண்டுக் ொரர் லசொல்லு ிறொர். இந்த மந்திவரொபவதசம்
லபற்றவருக்கு இந்த ஜன்மத்திவ முக்தி" என்று சொமியொர்
லசொல் ி நிறுத்தினொர்.

வரொஜொ ஒரு புன்சிரிப்புக் ொட்டினொள். சொமியொருடைய

ஆனந்தம் ஏறக்குடறய ஜன்னி நிட யிவ வந்து நின்றது.

சொமியொர் பின்னும் லசொல்லு ிறொர்: "வ ளொய், சிங் ள வதசத்து

ரொஜகுமொரிவய; உன் லபயலரன்ன? வரொஜொவொ? ஆ ஹொ ஹொ!
கு த்துக்கும் ரூபத்துக்கும் லபொருத்தமொன லபயர். வ ளொய்,
வரொஜொவவ, ஜன்மங் ள் வ ொைொனு வ ொடி.

'புல் ொ ிப் பூைொய்ப் புழுவொய், மரமொ ிப்

பல்விருக் மொ ிப் பறடவயொய் பொம்பொ ிக்
ல் ொய், மனிதரொய்ப் வபயொய்க் ணங் ளொய்
வல் சுரரொ ி முனிவரொய்த் வதவரொய்
லசல் ொஅ நின்றவித் தொவர சங் மத்துள்
எல் ொப் பிறப்பும் பிறந்திடளத்வதன், எம்லபொருமொன்'
என்று திருவொச ம் லசொல்லு ிறது."
வமற்படி பொட்டைச் சொமியொர் தனது லபயருக்கும் இயல்புக்கும்
லபொருந்திய குர ிவ பொடிக் ொட்டினொர்.

இந்தப் பொட்டிவ 'பொம்பு' என்ற லசொல் வந்தது. இருந்தொலும்,

வரொஜொவுக்குப் பயமுண்ைொ வில்ட . இவன் முழுமூை
லனன்பது அவளுக்கு ஆரம்ப முத ொ வவ லதரிந்து விட்ைது.
'என்றொலும் குற்றமில்ட . நொம் இவடன விைக் கூைொது.
இதுவடர எத்தடனவயொ மனிதர் ட தவறிப்
வபொய்விட்ைொர் ள்; இந்த மைத்டத நொம் இஷ்ைப்படி ஆள ொம்.
இதுதொன் சரியொன புள்ளி' என்று பொம்புப்லபண் உறுதி லசய்து
ல ொண்ைொள்.

சொமியொர் லசொல்லு ிறொர் :- "வ ளொய், வரொஜொப் லபண்வண!

சிங் ளரொஜன் ண்வண! ஜன்மங் ள் எண்ணத்லதொட யொது -
ஆற்று மணட ப் வபொவ ; வொனத்திலுள்ள நக்ஷத்திரங் டளப்
வபொவ . 'புனரபி ஜனனம், புனரபி மரணம்' என்று சங் ரொசொரியர்
லசொல்லு ிறொர். இந்த ஜன்மங் ளிவ மனித ஜன்மம் சிறந்தது.
ைல் சூழ்ந்த இந்த நி வு த்திவ இத்தடன வம ொன
நரஜன்மத்டத எடுத்துத் தக் குருடவத் வதடியடைந்து
வமொக்ஷத்துக்குப் வபொகும் உபொயத்டதத் லதரிந்து
ல ொள்ளொதவர் ள் மறுபடி தொய் வயிற்றிவ பிறந்து பத்து
மொதமிருந்து துயரப்பட்டு, மண்ணிவ பிறந்து ப வட த்
துன்பங் டள அனுபவிக் ிறொர் ள். உனக்குத் லதரியொத
விஷயலமொன்று-மில்ட . நம்முடைய டவரவ மந்திரம்
உனக்குக் ிடைக் ப் வபொ ிறது. நீ லபரிய பொக் ியசொ ி"
என்றொர்.

டதடயச் சுருக் ி விடு ிவறன்.

மறுநொள் ொட யிவ பொம்புப் லபண் ஒரு நொ ரத்தினத்டதக்

ல ொண்டு வந்து சொமியொர்
ொ ிவ ொணிக்ட யொ டவத்து மந்திவரொபவதசம் லபற்றுக்
ல ொண்ைொள். சி தினங் ளிவ சொமியொர் இவள் லசொல் ியபடி
லயல் ொம் கூத்தொடு ிற நிட டமக்கு வந்துவிட்ைொர், என்று
மது ண்டிட என்னும் குயில் ரஸி சிவரொமணியிைம்
லசொல் ிற்று.

குயில் லசொல்லு ிறது:-

" ர்த்தப ஸ்வொமி லயன்பவன் பொம்புப் லபண்ணுடைய

வஞ்சடனயில் அ ப்பட்டுக் ல ொண்ைொன். அதனொல் அவனுக்கு
மிகுந்த பழியுண்ைொயிற்று. ஊரொர் அவடன மைத்தி ிருந்து
துரத்தினொர் ள். பிறகு பொம்புப் லபண்ணும் அவடனப் பிரிந்து
லசன்றுவிட்ைொள். அதன் பின், அவ்விருவரும் உ
வொழ்க்ட யிவ ப வட த் துன்பங் ளுக்கு இடரயொ ி
முடிந்தனர்" என்றது.

அப்வபொது, ரஸி சிவரொமணி, "இக் டதடய எதன் லபொருட்ைொ ச்

லசொன்னொய்?" என்று வ ட்ைது.

குயில் - "உங் ள் ஜொதிக்வ பிறர் வொர்த்டதடய எளிதொ நம்பி

மதிவமொசம் வபொவது வழக் லமன்படதக் ொட்டும்
லபொருட்ைொ ச் லசொன்வனன். ஆனொல் நீ அப்படியில்ட . நீ
ழுடதயொ இருந்தொலும் புத்திசொ ிதொன்; நியொயத்டதச்
லசொன்னொல் ட்டுப்படு ிறொய். தஞ்சொவூர் தட்டிக்ல ொண்ைொன்
லசட்டி டதடய வமவ லசொல்லு" என்று வவண்டிற்று.
---------

7.ை.லகா. லசட்டி கதை

ரஸி சிவரொமணி:- "முன் டதடய எந்த இைத்தில்

நிறுத்திவனன்? பளிச்லசன்று ஞொப ம் வரவில்ட . உனக்கு
ஞொப மிருந்தொல் அடிலயடுத்துக் ல ொடு" என்று வ ட்ைது.

குயில் அடிலயடுத்துக் ல ொடுக் ிறது:- "தட்டிக்ல ொண்ைொன்

லசட்டி தஞ்சொவூரிவ மதுடர மொணிக் ஞ் லசட்டி
என்பவனுடைய குமொஸ்தொவொ இருக்ட யில் யஜமொனுடைய
பணத்தில் லபருந் லதொட டய அழுத்திக் ல ொண்டு ள்ளக்
ணக் னுப்பினொன். தனக்கு வநரிட்ை அநியொய
நஷ்ைத்தி ிருந்து ஒருவொறு தப்பவவண்டுலமன்று வயொசடன
லசய்து மதுடர மொணிக் ஞ்லசட்டி மொனி அய்யன் என்ற
பிரொமணடன வரவடழத்துத் தஞ்சொவூருக்குப் வபொகும்படி
லசொல்லு ிறொன். அந்த இைத்தில் உன் டதடய நிறுத்தினொய்.
வமவ நைத்து" என்றது.

ரஸி சிவரொமணி பின்வருமொறு டத லசொல் ொயிற்று.

அந்த மொணிக் ஞ் லசட்டி லசொல்லு ிறொன்:- "ஐயவர, நீர் உைவன

புறப்பட்டுத் தஞ்சொவூருக்குப் வபொ வவண்டும். அங்வ தட்டிக்
ல ொண்ைொன் லசட்டி வலைங்வ
ீ என்று வ ட்ைொல் யொவரும்
லசொல்லுவொர் ள். நடுத்லதருவிவ ிழக்வ ொரத்து வடு.
ீ
அவனிைத்தில் எப்படிவயனும் சிவந ம் லசய்து ல ொண்டு, அவன்
வட்டில்
ீ லநருங் ிப் பழ வவண்டும். நமக்கு அவன் ள்ளக்
ணக்கு அனுப்பியிருக் ிறொன். என்றொலும், தனது லசொந்த
உபவயொ த்டதக் ருதி நியொயமொன ணக்கு அவசியம் எழுதி
டவத்திருக் வவண்டும். அந்தக் ணக்குச் சுவடிடய என்ன
தந்திரம் பண்ணிவயனும் இங்வ ல ொண்டு வந்து
விைவவண்டும்."

இடதக் வ ட்டு மொனி அய்யன்: "சரி; வயொசிக்

வவண்டியதில்ட , நொன் ொரியத்டத முடித்துக் ல ொண்டு
வரு ிவறன்" என்றொன். பிறகு அவன் மொணிக் ஞ்
லசட்டியினிைம் தன் லச வு ளுக்கு வவண்டிய பணத்டத
வொங் ிக் ல ொண்டு தஞ்சொவூருக்கு வந்தொன், தட டய
லமொட்டையடித்தொன். ொவி வவஷ்டியும் ட்டிக் ல ொண்ைொன்.
லசட்டியின் வட்டுக்குப்
ீ வபொய்ச் வசர்ந்தொன்.

பிற்ப ல் வவடள, லசட்டி ஏவதொ பக்ஷணம் தின்று தொ சொந்தி

லசய்துல ொண்டு லவற்றிட சுடவக் ிறொன். "நொரொயணொ"
"நொரொயணொ" என்ற உச்சொைணத்துைன் ஸந்நியொசி அவன்
முன்வன வபொய் உட் ொர்ந்து, ண்டண மூடிக்ல ொண்டு
ஸமொதியிவ ஆழ்ந்து விட்ைொன். பத்து நிமிஷம் ழிந்த பிறகு
ண்டணத் திறந்தொன். அப்வபொது தட்டிக்ல ொண்ைொன் லசட்டி
அவன் ொ ிவ ஸொஷ்ைொங் மொ விழுந்து நமஸ் ொரம்
லசய்து, "சொமி ளுக்கு எவ்விைம்? அடிவயன் சிறு குடிலுக்கு
எழுந்தருளியதன் வநொக் லமன்ன?" என்றொன்.

ஸந்நியொசி லசொல்லு ிறொன்:- "வடு

ீ நமக்குத் திருவொ ங் ொடு.
விம ர் தந்த ஓடு நமக்குண்டு. வற்றொத பொத்திரம்" என்றொர்
பட்டினத்தடி ள். எல் ொ வூரும் நம்முடைய வூர், எல் ொ நொடும்
நம்முடைய நொடு. இந்த உ ம் லவறும் நொம ரூபங் டளத்
தவிர வவலறொன்றுமில்ட . அந்த நொமரூபங் லளல் ொம்
லபொய். பூர்வொசிரமத்தில் மயி ொப்பூரிவ பிறந்து வளர்ந்வதொம்.
குரு ிருடபயொல் இந்த ஆசிரமம் ிடைத்தது. இந்த ஊருக்கு
வந்ததில், ஸொதுக் ளிைத்திவ தங் ளுக்கு மி வும்
அபிமொனலமன்று வ ள்விப்பட்வைொம். லவறுவம தங் டளப்
பொர்த்து விட்டுப் வபொ ொலமன்று வந்வதொம். தங் ளொல் நமக்கு
ஆ வவண்டிய ொரியம் ஒன்றுவமயில்ட . நம்மொல்
தங் ளுக்கு ஏவதனும் அனுகூ ம் ிடைக் வவண்டுலமன்ற
ருத்திருந்தொல் லதரிவிக் ொம்" என்றொன்.

லசட்டி சிறிது வநரம் வயொசித்த பிறகு:- "சொமி ளுக்கு ஆரூைம்

வருவமொ?" என்றொன்.
ஸந்நியொசி புன்சிரிப்புைன்:- "ஏவதொ லசொற்பம் வரும்" என்றொன்.

தட்டிக்ல ொண்ைொன் லசட்டி லசொல்லு ிறொன்:- "நொன்

அவசரத்டதக் ருதி ஒரு ொரியம் லசய்வதன். ல ட்ை
ொரியலமன்று உறுதியொ ச் லசொல் முடியொது. ிளிடய
அடித்தொல் பொவம், ஓநொடய அடித்தொல் பொவமொ? ஒருவொறு நொன்
லசய்தது நல் ொரியந்தொன். அதி ிருந்து எனக்வ வதனும்
தீங்கு வரக் கூடுவமொ என்ற பயமுண்ைொ ிறது இந்த
விஷயத்தில் பின்வரும் விடளடவச் சொமி ள் அரூைத்தினொல்
 ண்டு லசொல் வவண்டும்" என்று பணிவு ொட்டினொன்.

ஸந்நியொசி மறுபடி ண்டண மூடிச் சி நிமிஷங் ள் வொடய

முணுமுணுத்தொன்.

பிறகு லசொல்லு ிறொன்:- "மொமொவுக்கு நஷ்ைம் வரு ிறது.

த.ல ொ.வுக்கு ொபம் வரு ிறது" என்றொன்.

லசட்டி இடதக் வ ட்டு ஆச்சரியத்துைன் மதுடர மொணிக் ஞ்

லசட்டிக்கு நஷ்ைலமன்றும், தட்டிக்ல ொண்ைொன் லசட்டிக்கு
ொபலமன்றும் ஆரூைம் லசொல்வதொ த் லதரிந்து ல ொண்டு,
இந்தச் சொமியொடர நொன்றொ ப் பரீக்ஷிக் வவண்டுலமன்ற
ருத்துைன், "சொமி வள, அவ்விைத்தில் உத்தரவு லசய்வது
எனக்கு வநவர அர்த்தமொ வில்ட . விளங் ச்
லசொல் வவண்டும்" என்று வ ட்ைொன்.

அதற்கு ஸந்நியொசி: "லசட்டியொவர, ஆரூைம் நொம்

லசொல்வதில்ட . நமக்குப் பிரம்ம வித்டதலயொன்றுதொன்
லதரியும். மற்றலதல் ொம் வண்
ீ வித்டத, நம்முடைய நொக் ில்
இருந்து ல ொண்டு ஒரு யக்ஷிணி வதவடத இந்த ஆரூைம்
லசொல்லு ிறொள். அதன் குறிப்புப்லபொருடள நொம் வனிப்பவத
ிடையொது. வனித்தொலும், சி சமயங் ளில் அர்த்தமொகும்.
சி சமயங் ளில் அர்த்தமொ ொது. வ ட்பவர் சந்தர்ப்பத்திற்குத்
தகுந்தபடி அர்த்தம் ண்டு பிடித்துக் ல ொள்ள வவண்டும்"
என்றொன்.

லசட்டி தனது ர ஸ்யத்டதச் சொமியொர்கூைத் லதரிந்து

ல ொள்ளொதபடி, அவ்வளவு நயமொ த் தனக்கு அனுகூ ம்
லசொல் ிய யக்ஷிணி லதய்வத்தினிைம் மிகுந்த நம்பிக்ட
ல ொண்ைவனொய் ஆனந்த பரவசனொய் விட்ைொன்.
சொமியொரிைத்திலும் அவனுக்குச் லசொல் முடியொத
மதிப்புண்ைொயிற்று.
ஒரு தட்டு நிடறய ப விதமொன பழங் ளும், ொய்ச்சின பொலும்
ல ொண்டு வரும்படி
லசய்து சொமியொர் முன்னொவ டவத்து, "திருவமுது லசய்தருள
வவண்டும்" என்றொன்.

ஸந்நியொஸி ஒரு வொடழப்பழத்திவ பொதிடயத் தின்று, அடரக்

ிண்ணம் பொட க் குடித்துவிட்டு 'வபொதும்' என்று
லசொல் ிவிட்ைொன்.

அப்வபொது லசட்டி ஸந்நியொசிடய வநொக் ி, "ஏவதனும், மைத்துக்

ட ங் ரியமொனொலும், வ ொயில் திருப்பணியொனொலும், சுவொமி ள்
என்ன ட்ைடளயிட்ைவபொதிலும் என்னொ ியன்ற லபொருளுதவி
லசய்யக் ொத்திருக் ிவறன்" என்றொன்.

சொமியொர் தட டய அடசத்து, - "பிரம்மவம ஸத்தியம், ஜ த்

மித்டய; மைவமது, வ ொயிவ து? பரமொத்மொ ட்டை விர ளவொ
ஹிருதயத்திலுள்ள குட யில் விளங்கு ிறொன், எல் ொம்
நமக்குள்வளதொனிருக் ிறது. உம்மொல் நமக்கு எவ்விதமொன
லபொருளுதவியும் வவண்டியதில்ட " என்றொன்.

இப்படி இருக்ட யில், ஒரு வவட யொள் வந்து, " ரும்பனூர்க்

ொத்தவரொயக் விரொயர் வந்திருக் ிறொர். எஜமொடனப் பொர்க்
வவண்டுலமன்று லசொல்லு ிறொர்" என்று லசட்டியிைம்
லதரிவித்தொன்.

லசட்டி சொமியொடர வநொக் ி "வரச் லசொல் ட்டுமொ?" என்று

வ ட்ைொன்.

சந்நியொசி : "ஆவக்ஷபலமன்ன?" என்றொன்.

"வரச் லசொல்லு" என்று லசட்டி உத்தரவு ல ொடுத்தொன்.

தட்டிக்ல ொண்ைொன் லசட்டியும், ஆரூை ஸ்வொமி ளும்

ரும்பனூர்க் ொத்தவரொயக் விரொயரும், மூன்று வபருமொ
சம்பொஷிக் ொனொர் ள்:-

. ொ. : "ஸ்வொமி ளுக்கு எவ்விைம்?"

ஆ.ஸ். : "சந்நியொசிக்கு இைவமது. வவைது?"

ீ

த.ல ொ.லச. : "ஞொனத்தினுடைய ைல், உபொஸடனவய

திருவடிவம், பக்திக் வ ொயில். ஸ்வொமி ளுக்கு இறந்த ொ ம்,
நி ழ் ொ ம், வருங் ொ ம் மூன்றுந் லதரியும்."

. ொ. : "இ க் ணத்தின் ருத்வத அது."

ஆ.ஸ்: "உண்டமயொன துறவி ஒருநொள் தங் ிய இைத்தில்

மறுநொள் தங் ொ ொது. ஒரு முடற புசித்த வட்டில்
ீ மறுமுடற
புசிக் ொ ொது. பிரம்மம் ஒருடம. உ ம் பன்டம."

த.ல ொ.லச. : "பிரம்மம் ஒருடம, பிரம்மங் ள் பன்டம என்று

உத்தரவொ வவணும்."

ஆ.ஸ். ; "அது இ க் ணப்படி. நொன் வவதொந்த அர்த்தம்

லசொல்லு ிவறன்."

த.ல ொ.லச: "சரிதொன், சரிதொன். வமவ உத்தரவொ ட்டும்."

ஆ.ஸ். : "மடழநொளில் மொத்திரம் ஸந்நியொசி ஒவர இைத்தில்
தங் ொம். ஆ ொசவம வமற்கூடர; பூமி ட்டில், லமத்டத.
லவளியில் பனிலயல் ொம் சந்தனம், பனிநீர். விரொயவர
வனிக் ிறீர் ளொ?"

. ொ. : "சன்னிதொனத்தின் மீ து ஒரு ஆசு வி இயற்று ிவறன்,

இயற்றி யொயிற்று, இவதொ உடரக் ிவறன்."
--------------

8.லவண்பா
 "உ ட த் துறந்தீர் உருடவத் துறந்தீர்,
மட டயப் பிளந்துவிை வல்லீர் - இ குபு ழ்
ஞொனம் தவம் ல்வி நொன்குந் துறக் ிலீர்,
ஆனந்த டமயொஹரீ."

ஆ.ஸ். : "ஹரி நொமத்டத உடரத்தீர் ள். ஆனந்தம். ஆனந்தம்."

த.ல ொ.லச. : "சந்வத லமன்ன? லதய்வபக்தி தொவன மனுஷனுக்கு

முக் ியமொ இருக் வவண்டும்."

ஆ.ஸ். : "இந்த ஆசு விடயக் விரொயர் இந்த சரீரத்டத

வநொக் ிச் லசொன்னொர். ஆனொலும் நமக்குள்வள விளங்கும்
பரமொத்மொ வ ட்டு ம ிழ்வடைந்தொன்."

இப்படிப் ப விதமொ லநடுவநரம் வபசிக்ல ொண்டிருந்த பிறகு,

விரொயர் மற்லறொரு சமயம் வரு ிவறன் என்று லசொல் ி
எழுந்து வபொய்விட்ைொர். வபொகும் வபொது விரொயர் மனதில்
இந்தச் சொமியொர் திருைன் என்று லசொல் ிக்ல ொண்டு வபொனொர்.
விரொயர் வபொனவுைன் ஸந்நியொசி லசொல்லு ிறொன்:-

"இந்தக் விரொயருக்குக் ர்வம் அதி ம்வபொ வதொன்று ிறது."

த.ல ொ.லச.: "சந்நிதொனத்தின் மீ து ஆசு வி பொடியிருந்தும்

இப்படிச் லசொல்லு ிற மு ொந்தரலமன்ன?"

ஆ.ஸ்.: "நம்மிைத்தில் அவருக்கு பக்தி ஏற்பட்ைது லமய்தொன்;

ஆனொலும் ர்வி. ர்விடய நம்பக்கூைொது. படிடய
நம்பினொலும் நம்ப ொம், ர்விடய நம்பக்கூைொது."

த.ல ொ.லச.: " படிடய எப்படி நம்புவது?"

ஆ.ஸ். : "நொம் இருவரும் பரஸ்பரம் நம்பு ிவறொம். நொம்

படி ளில்ட ."

த.ல ொ.லச. : "ஆவக்ஷப லமன்ன? ர்விடயத்தொன் நம்பக்கூைொது.

சந்நிதொனத்தில் உடரப்பவத உண்டம."

ஆ.ஸ். : "தத்ஸ விதுர் வவரண்யம்."

த.லதொ.லச. : "அதன் லபொருள் அடிவயனுக்கு விளங் ச் லசொல்

வவண்டும்."

ஆ.ஸ்.: "இது ஸந்தியொவந்தன மந்திரம். அதன் லபொருடள இதர

ஜொதியொருக்குச் லசொல் க் கூைொது. நொன் என் மனதுக்குச்
லசொல் ிக் ல ொண்வைன்" என்றொன்.

பிறகு ஸந்நியொஸி, "நொன் வபொய் வரு ிவறன்" என்று லசொல் ி

எழுந்தொன். தட்டிக்ல ொண்ைொன் லசட்டி மி வும் பரிவுைன்,
"இன்றும் நொடளக்கும் மொத்திரம் அடிவயன் குடி ில்
எழுந்தருளியிருந்து விட்டுப் வபொ வவண்டும்" என்று
வவண்டினொன். சிறிது வநரம் அடதக் குறித்துத் தர்க் ம்
நைந்தது. டைசியொ ஸந்நியொஸி அடர மனது வபொவ
ஒப்புக்ல ொண்ைொன். லசட்டி வட்டுப்
ீ பக் த்தில் ஒரு வதொட்ைம்.
அந்தத் வதொட்ைத்தில் ரமண ீயமொன குடிடச. அங்கு சொமியொர்
குடிவயறினொன். வபொஜனம் மொத்திரம் வ ொயி ி ிருந்து
ல ொண்டு வரும்படி லசட்டி திட்ைஞ் லசய்தொன். ஸந்நியொசி
பரிசொர னிைம் 'எனக்குப் புளிவயொதடர பிடிக் ொது' என்று ஒரு
வொர்த்டத மொத்திரம் லசொன்னொன்.

சொமியொருக்குப் ப ல், இரவு வபொஜனம் பின்வருமொறு லசட்டியும்

பரிசொர னுமொ ப் வபசித் தீர்மொனம் லசய்து ல ொண்ைொர் ள்:-
ொட யில் மூன்றொம் நொழிட – லவண்-லபொங் ல், தயிர்வடை,
லநய்த் வதொடச, பொல்.
நடுப்ப ல் -பஞ்சபஹ்ய பரமொனத்துைன் அன்னம்.
பிற்ப ல் - பழங் ள், பொல்.
இரவு - நடுப்ப ல் வபொல்; ஆனொல் அன்னத்திற்குப் பதில்
வதொடச.
இரண்டு நொள் ழிந்தவுைன் லசட்டி இன்னும் இரண்டு நொள்
இருக் ச் லசொன்னொன். பிறகு இன்னும் இரண்டு நொள் இருக் ச்
லசொன்னொன். இப்படியொ ப் ப தினங் ளொயின.

மதுடர மொணிக் ஞ் லசட்டி "தட்டிக்ல ொண்ைொனிைம் மொனி

அய்யடன அனுப்பிவனொவம, ஓவரொட கூை வரவில்ட வய?
என்ன லசய் ிறொவனொ லதரியவில்ட வய" என்று
வயொசிக் ொனொன்.

ஒரு நொள் மொட யில் தட்டிக்ல ொண்ைொன் லசட்டியும் ஆருை

ஸ்வொமியும் வபசிக்
ல ொள்ளு ிறொர் ள்.

லசட்டி வ ட்ைொன்: "ஆடனக்ல ொரு ொ ம் வந்தொல்,

பூடனக்ல ொரு ொ ம் வருலமன்ற பழலமொழியின்
அர்த்தலமன்ன?"

ஆரூைஸ்வொமி லசொல்லு ிறொன்: ஜவதனம்; ஆடன லயன்பது

விநொய டரக் குறித்தொலும் குறிக் ொம். அப்வபொது
பூடனக் ிைமில்ட . பூடன இல்ட யொ? எ ி வொ னவமொ.
இல்ட வயொ? அந்த எ ிக்கு விவரொதம் ஒரு பூடன இரொவதொ?
அந்தப் பிள்டளயொர் வட்டு
ீ எ ிக்கு ஒரு ொ ம் வந்தொல்
வமற்படி பூடனக்கு ஒரு ொ ம் வரொவதொ? இப்படியும் ஒரு
அர்த்தம் லசொல் ொம். வவதொந்தமொ வும் லபொருள்
லசொல் ொம்; 'ஆடனயொவது மதம். பூடனயொவது விவவ ம்.
மதத்தின் ொ ம் வபொனொல் விவவ த்தின் லபருடம விளங்கும்'
என்பது ஞொனொர்த்தம்.

இங்ஙனம் ஆரூைஸ்வொமி லசொல்வடதக் வ ட்டுத் தட்டிக்

ல ொண்ைொன் லசட்டி வ ட்ைொன்: "மதலமன்றொல் டசவம்,
டவஷ்ணவம், அப்படியொ?"

உைவன ஆரூைஸ்வொமி: "ஹூம்! ஹூம்! ஹூம்!

அப்படியில்ட . ொமம், குவரொதம், வ ொபம், வமொ ம், மதம்,
மொத்ஸர்யம் என்ற ஆறும் உட்பட . இதிவ , ஐந்தொவதொ ிய
மதம். அதொவது ர்வம். மதம் பிடித்துப் வபொய் நைக் ிற குணம்.
அது தீர்ந்த பிறகுதொன் விவவ வமற்படும்."

லசட்டி வ ட்ைொன்:- "ஸ்வொமி வள, என்னிைம் ஒரு ணக்குப்

புஸ்த ம் இருக் ிறது. இருந்தது - வநற்று மொட யில்
இருந்தது. இன்று ப ல் பொர்த்வதன்; ொணவில்ட . அந்த
விஷயம் லவளிவய லதரியக்கூைொது. ப ிரங் மொ த்
வதைக்கூடிய புஸ்த மில்ட . இன்னொர் எடுத்தனலரன்று
லதரியவில்ட . ஸ்வொமிதொன் உத்தரவொ வவண்டும்"
என்றொன்.

அப்வபொது ஆரூைஸ்வொமி: என்டன யக்ஷிணி திருவொரூருக்குக்

கூப்பிடு ிறது. நொன் இன்றிரவு புறப்பட்டுப்வபொய் நொடள
மொட யில் அங் ிருந்து திரும்புவவன். வந்த பிறகு
லசொல்லுவவன்" என்றொன்.

லசட்டி : "லதய்வவம துடண" என்றொன்.

சொமியொர் : "குருவுந் துடண" என்றொர்.

லசட்டி : "எனக்கு நொன்டம ிடைக்குமொ?"

சொமி: " ிடைக்கும்." லசட்டி - "என் துக் ம் தீருமொ?"

சொமி : "தீரும்."

லசட்டி: " ணக்கு என் ட க்குத் திரும்பி வந்தொல் நொன் எந்தத்

தருமத்துக்கும் அவ்விைத்தில் ட்டுப்பட்டிருப்வபன்."

சொமி : "லசட்டியொவர, லசட்டியொவர, நமக்கு நீ எவ்விதமொன

தர்மமும் லசய்ய வவண்ைொம். உம்முடைய ைடமடய வநவர
வனித்தொல் அதுவவ வபொதும்."
லசட்டி : "என் ைடம யொது?"

சொமி : இப்வபொது ஒரு ஸூத்ரம் மொதிரியொ ச் லசொல் ி விட்டுப்

வபொ ிவறன். திருவொரூருக்குப் வபொய் திரும்பி வந்தவுைவன
அடத விளக் ிச் லசொல்லு ிவறன். அதற்கு முந்தி உமக்வ
லபொருள் விளங் ினொலும் விளங் ிப் வபொகும் அந்த ஸூத்ரம்
எப்படி என்றொல்:- "ம வய ம ஏ" . இவ்வளவுதொன். இது ிரந்தம்.
எழுதி டவத்துக்ல ொள்ளும்."

லசட்டி அப்படிவய ஒரு ஓட நறுக் ில் எழுதி

டவத்துக்ல ொண்ைொன்.

இரண்டு வொரங் ளுக் ப்பொல் தஞ்சொவூர்த் தட்டிக் ல ொண்ைொன்

லசட்டிக்குப் பின்வருமொறு ஒரு ொ ிதம் வந்தது.

மதுடரயில் ஆரூை ஸ்வொமி தஞ்டச த.ல ொ. லசட்டியொருக்கு

ஆசீர்வொதம்.

நொன் தங் ளிைம் லசொல் ிய ஸூத்திரத்துக்குத் தொத்பர்யம்

என்னலவன்றொல்,
"மற்றவடன வயமொற்றியவடன
மற்றவன் ஏமொற்றுவொன்"

ரஸி சிவரொமணி என்ற ழுடத லசொல்லு ிறது:

"தட்டிக்ல ொண்ைொன் லசட்டி மதுடர மொணிக் ஞ் லசட்டியின்
ொ ிவ வபொய் விழுந்து தொன் லசய்த குற்றத்டத ஒப்புக்
ல ொண்டு மன்னிப்புக் வ ட்ைொன். நஷ்ைத் லதொட யில் பொதி
லபற்றுக் ல ொண்டு மொணிக் ஞ் லசட்டி தனது டமத்துனடன
மன்னித்து விட்ைொன். அவனுடைய இைத்தில் தனது தஞ்சொவூர்
ொரியஸ்தனொ மொனி அய்யடனவய நியமனம் லசய்தொன்.
ஆரம்பத்தில் மொனி அய்யடன உபவயொ
மில் ொதவலனன்லறண்ணி ந த்தது மைடம லயன்படத
மொணிக் ஞ் லசட்டி லதரிந்துல ொண்டு தனக்குப் பொர்ப்பொன்
லசய்த உப ொரத்டதயும் அவனுடைய திறடமடயயும் வியந்து
அவனுக்குப் ப விதமொன ஸன்மொனங் ள் லசய்தொன். அது
வபொ வவ, ஓ, ருவம் பிடித்த மது ண்டிட லயன்ற குயிற்
லபண்வண, நீ இப்வபொது என்டன நட க் ிறொய். இன்னும் சிறிது
ொ த்துக் ப்பொல் என்னுடைய திறடமடயக் ண்டு நீவய
ஆச்சரியப்படுவொய்" என்றது.

அதுவ ட்டு மது ண்டிட லசொல் ொயிற்று:- "வ ளொய்,

ரஸி மொமொ, நீவயொ தீரொத பிடிவொதக் ொரனொ இருக் ிறொய்.
அட டயக் ட்ை ொம்; ொற்டற நிறுத்த ொம்; மனவுறுதிக்
ல ொண்ை தீரனுடைய தீர்மொனத்டத யொவரொலும் தடுக்
முடியொது. உன்னிைமிருக்கும் இந்த மனவுறுதிடயக் ண்டு
உன்வமல் எனக்கு நட்புண்ைொ ிறது. அது நிற் , இப்வபொது நொன்
உனக்ல ொரு ர ஸ்யம் லசொல்லு ிவறன். அடத சொவதொனமொ க்
வ ள். மட யடிவொரத்திலுள்ள மந்தபுரம் என்ற ிரொமத்தில்
அரச மரத்தடியிவ ஒரு பிள்டளயொர் வ ொயில் இருக் ிறது.
நொள்வதொறும் ொட லயொருமுடற மொட லயொருமுடற அந்தக்
வ ொயிலுக்குப் வபொய்த் தட யில் மூன்று குட்டுக் குட்டிக்
ல ொள். மூன்று வதொப்புக் ரணம் வபொடு. 'பிள்டளயொவர,
பிள்டளயொவர, எனக்குச் சங் ீ த ஞொனம் வவண்டும்' என்று கூவு.
பொட்டு தொவன வரும். இதற்கு யொலதொரு குருவும்
வவண்டியதில்ட " என்றது.

"உண்டமதொனொ?" என்று ழுடத சற்வற ஐயத்துைன் வ ட்ைது.

அதற்குக் குயில் லசொல்லு ிறது: "எனக்கு இந்த மொதிரி தொன்

சங் ீ தம் வந்தது. எல் ொக் குயில் ளுக்கும் இப்படித் தொன்.
எங் ள் ஜொதியொருக்கு மொத்திரந்தொன் இந்த ர ஸ்யம் லதரியும்.
இதுவடர இதர ஜொதியொரிைம் லசொல் ியதில்ட . நொன்
உன்னிைமுள்ள அன்பினொவ லசொன்வனன்" என்றது.

சரிலயன்று லசொல் ி ரஸி சிவரொமணி துள்ளிக் குதித்துக்

ல ொண்டு வபொய், மறுநொள் லபொழுது விடிந்தவுைவன மந்தபுரத்துப்
பிள்டளயொர் வ ொவிலுக்கு முன்வன வந்து நின்று ல ொண்டு,
குயில் லசொன்ன ிரிடய லளல் ொம் முடித்துத் தன்னுடைய
பொடஷயில் பொட்டு வர வமண்டுலமன்று கூவத் லதொைங் ிற்று.
உைவன வ ொயி ில் வந்து பிரதக்ஷிணம் முத ியன
லசய்துல ொண்டிருந்த அடியொர் ள் இந்த இடரச்சட ப்
லபொறுக் மொட்ைொமல் ழுடதடயக் ல் ொல றிந்து
ொட லயொடித்துத் துரத்திவிட்ைொர் ள். ஆத ொல், தனக்கு
இயற்ட யில் ிடைக் க் கூைொத லபொருடள விரும்பி எவனும்
வணொடச
ீ ல ொள்ள ொ ொலதன்று விவவ சொஸ்திரி தனது
மக் ளிைம் டத லசொன்னொர்.

அப்வபொது ொளிதொஸன் என்ற பிள்டள வ ட் ிறொன்:

" ழுடதக்குத் துன்பம் வநரிைவவண்டுலமன்ற ல ட்ை
எண்ணத்துைன் வபொதடன லசய்த குயிலுக்கு ஒரு
தண்ைடனயுமில்ட யொ?" என.

ஆஞ்சவனயன் என்ற மற்லறொரு ம ன் : "அப்பொ, அந்தக் ழுடத

ஸ்வொமிடய வந்து கும்பிட்ைவத; அதற்குத் தீங்கு வர ொவமொ?"
என்று வ ட்ைொன்.

அதற்கு விவவ சொஸ்திரி லசொல்லு ிறொர்: "லதய்வபக்திக்கு

நல் பயனுண்டு. ஆனொல் அதனுைன் விவவ ம் வசர்ந்திருக்
வவண்டும். விவவ மில் ொதவனுடைய லதய்வபக்திக்கு உறுதி
ிடையொது. லதய்வத்தினிைம் ஒருவன் வரங்வ ட் ப்
வபொட யிவ முத ொவது விவவ ம் வ ட் வவண்டும்.
விவவ வம இந்த உ த்தில் எல் ொவிதமொன
லசல்வங் ளுக்கும் ஆரம்பம். விவவ மில் ொதவன் குருைன்.
விவவ த்துைன் வசர்ந்த லதய்வபக்திவய உண்டமயொனது.
அவ்விதமொன லதய்வ பக்தியினொல் ஒருவன் எடுத்த
ொரியத்தில் ஜயமடைய ொம். இடதக் குறித்து ஒரு டத
லசொல்லு ிவறன்" என்றொர்.

"அந்தக் டதக்குப் லபயலரன்ன?" என்று பிள்டள ள்

வ ட்ைொர் ள்.

" ொட்டுக் வ ொயில்" என்று விவவ சொஸ்திரி லசொன்னொர்.

அப்வபொது ொளிதொஸன்: "அப்பொ, நொன் வ ட்ைது

லசொல் வில்ட வய?" என்றொன்.

ஆஞ்சவனயன்: "விவவ மில் ொதவன் லதய்வபக்தி லசய்தொல்,

அதனொல் அவனுக்குத் தீடமதொன் விடளயுமொ?" என்று மறுபடி
வ ட்ைொன்.

அதற்கு விவவ சொஸ்திரி லசொல்லு ிறொர்: "இதுவடர லசொன்ன

பகுதி 'பயனறிதல்' எனப்படும். இனிவமவ லசொல் ப் வபொ ிற
பகுதிக்கு 'நம்பிக்ட ' என்று லபயர். உங் ளுடைய வினொவிற்கு
விடை டத மூ மொ ச் லசொல் ொமல் வநவர லசொல் ி
விடு ிவறன். மூைனுக்குச் சங் ை முண்ைொக் ி வவடிக்ட
பொர்ப்பவன் பொவி. அவனுக்கு இந்த ஜன்மத்தில் ப விதமொன
தீங்கு ள் விடளயும். விவவ மில் ொதவன் கூை லதய்வபக்தி
லசய்வதனொல் அவனுக்கு நன்டம ஏற்பைொமல் வபொய்விைொது.
ஆரம்பத்திவ ப வித இடையூறு ளுண்ைொய், அவற்றி ிருந்து
டைசியொ விவவ ம் உண்ைொகும், பிறகு லதய்வபக்தி
வமன்டமயொன பயன் டளத் தரும்" என்றொர்.
-------------

இரண்டாம் பகுைி –

1.நம்பிக்தக
காட்டுக்லகாயி ின் கதை

விவவ சொஸ்திரி தமது மக் டள வநொக் ிச் லசொல்லு ிறொர்:-

முன்லனொரு ொ த்தில் லபொன்னங் ொடு என்ற லபருங் ொட்டில்

வரவர்மன்
ீ என்லறொரு சிங் ம் அரசு லசலுத்திக் ல ொண்டு
வருட யில், அதனிைத்துக்கு வி ொரன் என்ற புறத்து
நரிலயொன்று வந்து வணக் ம் லசய்தது. "நீ யொர்? உனக்ல ன்ன
வவண்டும்?" என்று வரவர்மன்
ீ வ ட்ைது.

அப்வபொது நரி லசொல்லு ிறது:- "என் லபயர் வி ொரன். வைக்வ

லநடுந்தூரத்திலுள்ள வபய்க் ொடு என்ற வனத்தில் அரசு
லசலுத்தும் தண்டிரொஜன் என்ற சிங் த்திைம் என் பிதொ
மந்திரியொ இருந்தொர். அவர் ொ ஞ் லசன்ற பிறகு, அந்த
ஸ்தொனத்தில் என்டன டவக் ொமல், அவ்வரசன் தனது
குணத்துக் ிணங் ியபடி ண்ை ன் என்ற லபயர் ல ொண்ை ிழ
ஓநொடய மந்திரியொ ச் லசய்து என்டனப் புறக் ணித்து
விட்ைொன். 'மதியொதொர் தட வொசல் மிதிக் வவண்ைொம்' என்று
வசனமிருப்பதொல் நொன் அந்த ரொஜ்யத்டத விட்டுப் ப
வதசங் ளில் ஸஞ்சொரம் லசய்து வருட யிவ ,
ஸந்நிதொனத்தின் வரச்
ீ லசயல் டளயும் தர்மகுணங் டளயும்
வ ள்விப்பட்டு, 'ஆஹொ! வவட லசய்தொல் இப்படிப்பட்ை
சிங் த்தினிைமன்வறொ லசய்யவவண்டும், என்ற ஆவல்
ல ொண்ைவனொய், ஸந்நிதொனத்டதத் தரிசனம் லசய்து
நம்முடைய பிறப்டபப் பயனுடையதொ ச் லசய்து
ல ொள்ளவவண்டுலமன்ற வநொக் த்துைன் இங்கு வந்வதன்.
தம்டமக் ண்ை மொத்திரத்தில் எனது ி நீங் ிவிட்ைது" என்று
லசொல் ிற்று.

இடதக் வ ட்டுச் சிங் ம் புன்னட ல ொண்டு, சிறிது வநரம்

வயொசடன லசய்துவிட்டு, "சரி, நீ நம்முடைய அரண்மடனயில்
வசவ ம் லசய்து ல ொண்டிரு" என்றொக் ிடன லசய்தது.

மறுநொட் ொட யில் வரவர்மனிைம்

ீ அதன் ிழ மந்திரியொ ிய
தந்திரவசனன் என்ற நரி வந்து லசொல் ொயிற்று:

"அரசவன, வநற்றுத் தம்மிைம் வி ொரன் என்ற வபய்க் ொட்டு நரி

வந்து வபசியதொ வும் அவடனத் தொம் அரண்மடன
வவட யில் நியமித்துக்ல ொண்ைதொ வும் வ ள்விப்பட்வைன்.
என்னிைம் ஆவ ொசடன லசய்யொமல் தொம் இந்தக் ொரியம்
லசய்தது பற்றி நொன் வருத்தப்படு ிவறன். ரொஜ்ய நீதியில்
சிறந்த ஞொனமுடைய தொம் புறத்து நரிடய, தன்னரசன்
ொரியத்டத நைத்தத் திறடமயில் ொமவ ொ துவரொ த்தொவ ொ
லவளிப்பட்டு வந்திருக்கும் நரிடய முன் சரித்திரந் லதரியொத
நரிடய, இத்தடன அவசரப்பட்டு நம்பின லசய்ட டய
நிடனக்கும்வபொது, எனக்கு ஆச்சரியமுண்ைொ ிறது" என்றது.

இடதக் வ ட்ை வரவர்மன்

ீ நட த்து 'நீர் சொஸ்திரத்டத நம்பிச்
லசொல்லு ிறீர். நொன் லதய்வத்டத நம்பிச் லசய்வதன்' என்றது.

அப்வபொது தந்திரவசனன் என் ிற ிழ நரி லசொல்லு ிறது: "எவன்

சொஸ்திரத்டத நம்பு ிறொவனொ' அவவன லதய்வத்டத நம்பு ிறொன்.
உ த்தின் அனுபவவம லதய்வத்தின் வொக்கு. அனுபவத்டத
ஆதொரமொ க் ல ொண்ைது சரியொன சொஸ்திரம். நொன்
வ ொ ொனுபவத்டத ஆதொரமொ க் ல ொண்டு லசொல்லு ிவறன்.
இது லதய்வத்தொல் ஏற்பட்ைவதயன்றி வவறில்ட . ஆத ொல்
நொன் சொஸ்திரத்டத நம்புவதொ வும், தொம் லதய்வத்டத
நம்புவதொ வும், வபதப்படுத்திச் லசொல்வதின் லபொருள் எனக்கு
விளங் வில்ட " என்றது.

சிங் ம் மறுலமொழிவய லசொல் வில்ட . சிறிது வநரம் சும்மொ

ொத்திருந்துவிட்டு, "லமௌனம் ஸர்வொர்த்த ஸொத ம்"
என்லறண்ணிக் ிழ நரி விடை லபற்றுச் லசன்றது.

அப்வபொது சிங் ம் வி ொரன் என்ற வபய்க் ொட்டு நரிடயத் தன்

முன்வன அடழப்பித்துப் பின்வருமொறு வ ட்ைது:

"வி ொரொ, தண்டிரொஜன் உனது பிதொவின் ஸ்தொனத்தில் உன்டன

நியமிக் ொமல், ண்ை டன நியமித்த ொரணலமன்ன?
உன்னிைமிருந்த பிடழலயன்ன?"

நரி லசொல்லு ிறது: "என்பிரொவன, நொன் யொலதொரு குற்றமும்

லசய்யவில்ட . ஒரு வவடள என் வயதுக் குடறடய
எண்ணிச் லசய்திருக் ொம். மந்திரித் லதொழிலுக்குக் ிழவவன
தகுதிலயன்று மதியில் ொத ரொஜொக் ள் நிடனக் ிறொர் ள்.
வமலும்,
"நற்றொ மடரக் யத்தில் நல் ன்னம் வசர்ந்தொற்வபொற்
ற்றொடரக் ற்றொவர ொமுறுவர் - ற்பி ொ
மூர்க் டர மூர்க் ர் மு ப்பர், முது ொட்டிற்
ொக்ட யு க்கும் பிணம்"
என்றது.

அப்வபொது சிங் ம் "உங் ளுடைய தண்டிரொஜனுக்கும் எனக்கும்

பட லயன்படத நீ அறிவொயொ?" என்று வ ட்ைது.

"அறிவவன்" என்று நரி லசொல் ிற்று.

"தன்னரசடனக் ட விட்டுப் பட யரசடனச் சொர்ந்து

வொழவிரும்பும் மந்திரிக்குப் லபயர் லதரியுமொ?" என்று
வரவர்மன்
ீ வ ட்ைது.

"அவன் லபயர் துவரொ ி" என்று வி ொரன் லசொல் ிற்று. சிங் ம்

நட த்தது.
"உன்னுடைய கு லதய்வத்தின் லபயலரன்ன?" என்று சிங் ம்
வ ட்ைது.

" ொட்டுக் வ ொயில் மொ ொளி" என்று நரி லசொல் ிற்று.

சிங் த்தின் உைம்பில் நடுக் முண்ைொயிற்று.

உைவன 'ஹொ' என்று த்திச் சிங் ம் தனது ட டய

உயர்த்திக்ல ொண்டு லசொல்லு ிறது: "மூை நரிவய! எது
வநர்ந்தொலும் உன்டனக் ல ொல் க் கூைொலதன்று வநற்வற என்
மனதில் தீர்மொனம் லசய்து ல ொண்ைபடியொல், இப்வபொது
உன்டனக் ல ொல் ொமல் விடு ிவறன். என்னிைம் நீ லபொய்
லசொல்லு ிறொயொ? லசொல் உண்டமடய. உனது கு
லதய்வத்தின் லபயலரன்ன?" என்று உறுமிக் வ ட்ைது.
வி ொரலனன்ற நரி நடுங் ிப் வபொய்ப் பின்வருமொறு
லசொல் ொயிற்று.

நரி லசொல்லு ிறது:- "ஐயவன, என்னுடைய பூர்வ கு லதய்வம்

அதொவது என்னுடைய முன்வனொரும் வநற்று வடர நொனும்
கும்பிட்டு வந்த லதய்வம் வவறு. அதன் லபயர் வபய் நொ ன்.
அந்த லதய்வவம எங் ள் வபய் ொட்டுக் ொவல் நைத்தி
வரு ிறது. வபய்க் ொட்ைரசனொ ிய தண்டிரொஜனுக்கும்
அவனுடைய குடி ள் எல்வ ொருக்கும் அதுவவ கு லதய்வம்.
பரம்படர வழக் த்தொல் எனது பிறப்பு முதல் வநற்று
தங் ளுடைய சந்நிதொனத்டதத் தரிசனம் பண்ணும் வடர
நொனும் வபய் நொ டனவய கு லதய்வமொ க் ல ொண்ைொடிவனன்.
தண்டிரொஜனுைன் மனஸ்தொபப்பட்டு லவளிவயறின ொ
முத ொ யொலதொரு சரணுமில் ொமல் அட ந்து எனக்கு
வநற்று இவ்விைத்து சந்நிதொனத்தில் அபயங்ல ொடுத்தவுைவன,
எனக்குச் சந்நிதொனவம அரசனும், குருவும், லதய்வமும்
ஆ ிவிட்ைபடியொல், இவ்விைத்துக்கு கு லதய்வத்தின் லபயர்
ொட்டுக் வ ொயில் மொ ொளி என்படதத் லதரிந்து ல ொண்டு, அந்த
ம ொ சக்திடயவய எனக்கும் கு லதய்வமொ
வரித்துக்ல ொண்வைன்" என்றது.

இடதக்வ ட்டு 'வரவர்மன்'

ீ ொடு குலுங்கும்படி வ ொப நட
நட த்துச் லசொல்லு ிறது:-

"இன்னும் லபொய் லசொல்லு ிறொய். உன்டன மீ ளவும்

க்ஷமிக் ிவறன். வநற்று உன்டனப் பொர்த்தவுைவன ல ொல்
நிடனத்வதன். நீ சரணலமன்று ொ ில் விழுந்தபடியொல்
துவரொ ிலயொருவன் வஞ்ச மொ அடைக் ம் புகுந்தொலும்
அவடனக் ல ொல் ொமல் விடுவது வரருக்கு
ீ க்ஷணலமன்று
நிடனத்து உன்டனக் ல ொல்வதில்ட லயன்று மனதில்
நிர்ணயம் லசய்து ல ொண்வைன். ஒரு வொர்த்டத லசொல்லு ிவறன்
வ ள். நீ நம்மிைம் உளவு பொர்க் வந்த ஒற்றன். அந்த முழு
மூைனொ ிய தண்டிரொஜன் உன்டன இங்வ
அனுப்பியிருக் ிறொன். நொன் இஷ்ைப்படும் வடரயில் இனி
அவனுடைய மு த்டத நீ பொர்க் ப் வபொவதில்ட . உன்டன
நம்முடைய அரண்மடனயில் டவத்துக் ல ொள்ளுவவன்.
ஆனொல் என்னுடைய அனுமதியின்றி நீ லபொன்னங் ொட்டை
விட்டு லவளிவயறக்கூைொது. அப்படி லவளிவயற முயன்றொல்
உன்னுடைய நொன்கு ொல் டளயும் லவட்டிவிைச் லசய்வவன்,
லதரி ிறதொ?"

வி ொரன்:- "ஐயவன, என் விஷயமொ சந்நிதொனத்தினிைம் யொவரொ

லபொய்க் டத லசொல் ியிருப்பதொ த் லதரி ிறது.
லபொறொடமயினொவ லசய்திருக் ிறொர் ள். எனக்கும்
தண்டிரொஜனுக்கும் விவரொதலமன்படதத் தொங் ள் வபய்க்
ொட்டுக்கு ஆளனுப்பி விசொரித்துவிட்டு வரும்படி லசய்ய ொம்.
அங்வ யொரிைம் வ ட்ைொலும் லசொல்லுவொர் ள். இது லபொய்
வொர்த்டதயில்ட . ொரணம் வநற்வற லதரிவிக் வில்ட யொ?
என்னுடைய பிதொ வ ித்த மந்திரி ஸ்தொனத்டத அவன்
எனக்குக் ல ொடுக் ொமல் அந்த ஓநொய்க்குக் ல ொடுத்தொன்.
அதி ிருந்து விவரொதம். என்டன ஒன்றும் லசய்யவவண்ைொம்.
எனக்குத் தொங் வள குரு, தொங் வள பிதொ, தொங் வள லதய்வம்.
தங் டளத் தவிர எனக்கு இப்வபொது வவறு தியில்ட "
என்றது.

அதற்கு வரவர்மன்:-
ீ "சரி, இனிவமல் லபொய் லசொன்னொல்
அவசியம் ண்ணிரண்டையும் பிடுங் ி விடுவவன் லசொல்லு,
அந்த தண்டிரொஜனிைம் டசனியங் ள் எவ்வளவிருக்- ின்றன?"

வி ொரன்:- "ரொஜொதி ரொஜவன, நொன் அந்தக் ொட்டில் எவ்விதமொன

அதி ொரமும்
வ ிக் ப்லபறவில்ட . டசனிய உளவு ள் எனக்ல ப்படித்
லதரியும்?"

இடதக் வ ட்ைவுைவன சிங் ம் "யொரைொ அங்வ வசவ ன்?"

என்று ர்ஜடன லசய்தது. உைவன ஒரு ஓநொய் ஓடி வந்து
பணிந்து நின்றது. அடத வநொக் ி வரவர்மன்
ீ "வஸனொபதிடய
உைவன அடழத்துவொ என்று ஆக் ிடன லசய்தது.
"உத்தரவுப்படி" என்று லசொல் ி ஓநொய் வணங் ிச் லசன்றது.

பிறகு வரவர்மன்
ீ நரிடய வநொக் ிச் லசொல்லு ிறது: "வி ொரொ,
நமது வஸனொபதியொ ிய அக்னிவ ொபன் இன்னும் ஐந்து
நிமிஷங் ளுக்குள் இங்வ வந்து விடுவொன். அவன் வருமுன்பு
நொன் வ ட் ிற வ ள்வி ளுக்கு நீ தவறொமல் உண்டம
லசொல் க் ைவொய். இவதொ என் மு த்டதப் பொர்" என்றது.

நரி குைல் நடுங் ிப் வபொய்ச் சிங் த்தின் மு த்டதச் சற்வற

நிமிர்ந்து பொர்த்தது. இன்வமல் இந்தச் சிங் த்தினிைம் லபொய்
லசொன்னொல் உயிர் மிஞ்சொலதன்று நரிக்கு நல் நிச்சயம்
ஏற்பட்டு விட்ைது.

பிறகு நரி லசொல்லு ிறது: "ஸ்வொமி, நொன் லசொல்லு ிற

ணக்குத் தவறினொலும் தவறக் கூடும். எனக்குத்
லதரிந்தவடரயில் உண்டம லசொல் ி விடு ிவறன். எனக்கு
எவ்வித தண்ைடனயும் விதிக் வவண்ைொம். எனக்கு
உங் ளுடைய பொதவம துடண" - என்றது.

வரவர்மன்:
ீ "வபய்க் ொட்டு டசனியம் எவ்வளவு? உைவன
லசொல்லு. உண்டம லசொல்லு."

வி ொரன்: "பு ிப்படை முந்நூறு, ரடி இருநூறு, ொண்ைொ மிரு ம்

நூறு, ஓநொய் ஆயிரம், ஆடனப் படை ஆயிரம், நரிப்படை
நொ ொயிரம்."

வரவர்மன்:
ீ "உளவு பொர்த்து வரும் ொக்ட ள் எத்தடன?"

வி ொ: "இருநூற்டறம்பது."

வர:
ீ - "சுடம தூக்கும் ஒட்ைட எத்தடன? ழுடத எத்தடன?"
வி ொ: "ஒட்ைட எண்ணூறு. ழுடத பதினொயிரம்."

வரொ:
ீ "எத்தடன நொள் உணவு வச ரித்து டவத்திருக் ிறொன்?"

வி ொ: "ஞொப மில்ட ."

வரொ:
ீ " ண் பத்திரம்."

வி ொ: சத்தியம் லசொல்லு ிவறன்; ஞொப மில்ட ."

இவ்வொறு வபசிக்ல ொண்டிருக்ட யில் வஸனொபதியொ ிய

அக்வ ொபன் என்ற வவங்ட ப்பு ி வந்து கும்பிட்டு நின்றது.

"வரு " என்றது சிங் ம்.

அப்வபொது வி ொரன் என்ற நரி தன் மனதுக்குள்வள வயொசடன

பண்ணிக்ல ொள்ளு ிறது:

"ஹூம்! இந்தச் சிங் ரொஜன் ம ொ வரனொ

ீ வும், ம ொ
வ ொபியொ வும் இருந்தொலும் நொம் நிடனத்தபடி அத்தடன
புத்திசொ ியில்ட . நம்டம எதிரியின் ஒற்றலனன்று லதரிந்து
ல ொண்ை பிறகும் நம்டம டவத்துக்ல ொண்டு வசனொபதியிைம்
யுத்த விசொரடண லசய்யப்வபொ ிறொன். ஏவதனும், ஒரு யதிர்ச்சொ
வசத்தொல் இவனுடைய ொவ ி ிருந்து நொம் தப்பிவயொடும்படி
வநரிட்ைொல், பிறகு இவனுடைய யுத்த மர்மங் டள நொம்
தண்டிரொஜனிைம் லசொல் க் கூடுலமன்படத இவன்
வயொசிக் வில்ட . இவனுக்குத் தீர்க் ொவ ொசடன வபொதொது."

இங்ஙனம், நரி ப வொறு சிந்தடன லசய்யுமிடைவய,

வொயிற் ொப்பனொ ிய ஓநொய் ஓடிவந்து "ம ொரொஜொ, புவரொ ிதர்
வந்திருக் ிறொர்" என்றது.

"உள்வள வரச்லசொல்லு" என்று வரவர்மன்

ீ ட்ைடளயிட்ைது.
அப்பொல், அங் ிரன் என்ற லபயர்ல ொண்ைதும், வரவர்மனுடைய
ீ
கு த்துக்குப்
பரம்படரயொ ப் புவரொ ிதஞ் லசய்யும் வமிசத்தில் பிறந்ததும்,
லபரிய மதி வ ிடம ல ொண்ைதுமொ ிய ிழப்பருந்து பறந்து
வந்து சிங் த்தின் முன்வன வற்றிருந்தது.
ீ

சிங் ம் எழுந்து வணங் ிற்று.

சிறிது வநரம் உபசொர வொர்த்டத ள் லசொல் ிக் ல ொண்ை பிறகு

புவரொ ிதப் பருந்து சிங் த்டத வநொக் ி: "அந்த நரிதொன்
வபய்க் ொட்டு வி ொரவனொ?" என்று வ ட்ைது.

சிங் ம் `ஆம்' என்றது.

நரி திருைன் வபொவ விழித்தது.

அப்வபொது சிங் ம் லசொல்லு ிறது:- "ஸ்வொமி, இந்த நரிடய நொன்

நயத்தொலும் பயத்தொலும் எனது பக் ம் வசரும்படி
லசொல் ிவிட்வைன். இவன் தண்டிரொஜனிை மிருந்த அன்டப
நீக் ி என்னொளொ ி விட்ைொன். இவடன நொன் இப்வபொது
நம்முடைய மந்திரி சடபயில் இருக்
இைங்ல ொடுத்ததினொவ வய நொன் இவனிைம் பரிபூர்ண
நம்பிக்ட ல ொண்டிருக் ிவறலனன்படதத் தொங் ள் லதரிந்து
ல ொள்ள ொம். இவனுடைய படழய நிடனப்டப மறந்து
இப்வபொது தண்டிரொஜனுடைய உளவு டள நமக்குத்
லதரிவிக்கும் லதொழி ில் அமர்ந்திருக் ிறொன். அதனொவ தொன்
நமது சடபயில் இவடனச் வசர்க்கும்படியொ ிறது" என்றது.

பருந்து புன்னட லசய்தது. ஒன்றும் லசொல் வில்ட .

அப்வபொது சிங் ம் வ ட் ிறது: "ஸ்வொமி, ஒருவன் எதிர்பொர்க் ொத

ொரியத்தில் எதிர் பொர்க் ொதபடி ஆச்சரியமொன லவற்றியடைய
வவண்டுமொனொல் அதற்கு வழிலயன்ன?" என்றது.

அப்வபொது அங் ிரன் என்ற புவரொ ிதப் பருந்து லசொல்லு ிறது:

"அரசவன, மந்திரி சடபயில் எதிர்பொர்க் ொத வ ள்வி வ ட்ைொய்.
உனக்கு நொன் மறுலமொழி லசொல் வவண்டுமொனொல், அதற்கு
நீண்ை டத லசொல்லும்படி வநரிடும். மந்திரொவ ொசடன
சடபயில் முக் ியமொன ொரியத்டத விட்டுப் புவரொ ிதனிைம்
டத வ ட் வவண்டுலமன்ற சித்தம் உனக்குண்ைொனொல் நொன்
லசொல்வதில் ஆவக்ஷபமில்ட . வநரம் அதி ப்படும்.
அதுல ொண்டு என்னிைம் வ ொபம் வரக்கூைொது" என்றது.
அப்வபொது சிங் ம் ஒரு துளி சிரிப்வபொடு லசொல்லு ிறது: -
"மந்திர சடப பின்னொவ வய தள்ளி டவத்துக் ல ொண்வைொம்.
இப்வபொது டத நைக்கு " என்றது. உைவன, புவரொ ிதனொ ிய
அங் ிரன் என்ற பருந்து லசொல்லு ிறது.
-------------

2.ைிண்ணன் என்ற மறவன் கதை

வ ளொய் ரொஜவ ஸரியொ ிய வரவர்மவன,

ீ முன்லனொரு
ொ த்தில் மதுடரயிவ விக் ிரம பொண்டியன் அரசு
லசலுத்தியவபொது ொ ொட்படையிவ திண்ணன் என்லறொரு
மறவன் இருந்தொன்.

அவன் ஒரு நொள் மொட யில் அரண்மடனப் பக் மொ நைந்து

வபொட யில் உச்சி மொைத்தின் வமவ பொண்டியன் ம ளொ ிய
தர்ம க்ஷ்மி என்ற லபண் பந்தொடிக் ல ொண்டிருந்தடதக் ண்டு
மி வும் ொதல் ல ொண்ைவனொய் அவடள மணம்
லசய்துல ொள்ள வவண்டுலமன்று விரும்பினொன்.

அப்பொல் அவன் ஒரு வசொதிை சொஸ்திரியினிைம் வபொய்,

"ஒருவன் ரொஜொவின் ம டள மணம் லசய்துல ொள்ள
விரும்பினொல் அதற்கு எவ்விதமொன பூடஜ நைத்த வவண்டும்?"
என்று வ ட்ைொன்.

"நீ யொர்? உனக்ல ன்ன லதொழில்?" என்று வசொதிைன் வ ட்ைொன்.

"நொன் ொ ொட்படை மறவன். என் லபயர் திண்ணன்" என்று

இவன் லசொன்னொன்.

இடதக் வ ட்ைவுைன் வசொதிைன் “என்னிைம் வ ட் ொவத,

ஓடிப்வபொ” என்று லசொல் ித் துரத்திவிட்ைொன்.

பிறகு திண்ணன் மீ னொக்ஷியம்மன் வ ொயி ில் பூடஜலசய்யும்

குருக் ள் ஒருவரிைம் வபொய்க் வ ட்ைொன். அந்தக்
குருக் லளன்ன லசய்தொர்? "அப்பொ! நீ இன்னும் ஒரு வருஷம்
ழிந்த பிறகு என்னிைம் வந்து இடதக் வ ள். அப்வபொது
மறுலமொழி லசொல்லு ிவறன். அதுவடர லசொல் முடியொது"
என்று வபொக்குச் லசொல் ி அனுப்பி விட்ைொர்.

பிறகு திண்ணன் ஒரு மந்திரவொதியிைம் வபொய்க் வ ட்ைொன்.

அந்த மந்திரவொதி
லசொல்லு ிறொன்: - "தம்பி, பதினொறு லபொன் ல ொண்டுவந்து
ல ொடு. நொன் ஒரு பூடஜ நைத்தி முடித்து உன்னுடைய
மவனொரதம் நிடறவவறும்படி லசய்விக் ிவறன்" என்றொன்.

திண்ணன் திரும்பிப் வபொய்விட்ைொன். அவனிைம் பதினொறு

லவள்ளிக் ொசுகூைக் ிடையொது. அவன் ஏடழப்பிள்டள.

இதன் பிறகு 'யொடரப் வபொய்க் வ ட் ொ'லமன்று வயொசடன

லசய்து பொர்த்தொன். "வநவர, ரொஜொவின் ம டளவய வ ட்டு
விட்ைொல ன்ன?" என்று அவன் புத்தியில் ஒரு வயொசடன
வயற்பட்ைது. "சரி. அப்படிவய லசய்வவொம்" என்று தீர்மொனம்
பண்ணிக் ல ொண்ைொன்.

அவனுக்குப் பக் த்து வட்டி

ீ ிருந்த ஒரு பூவொணிச்சியின் ம ள்
நொள்வதொறும் அரண்மடனக்கு மொட ட்டிக் ல ொண்டு
ல ொடுத்து வருவது வழக் ம். அந்தப் லபண் திண்ணனுக்கு
லநடுநொளொ ப் பழக் முண்டு. இவன் என்ன லசொன்ன வபொதிலும்
அந்தப் லபண் வ ட்பொள். ஆத ொல், இவன் ஒரு சிறிய
நறுக்வ ொட யில்,
"மன்னன் ம வள, ொ ொள் மறவன்
என்ன லசய்தொல், உன்டனப் லபற ொம்?"
என்ற வொக் ியத்டத எழுதி, அந்த நறுக்வ ொட டய மி வும்
அழ ொனலதொரு பூமொட க்குள் நுடழத்து டவத்து, அந்தப்
பூவொணிச்சிப் லபண்ணிைம் ல ொடுத்து "நீ இடத அரசன் ம ள்
முன்னொவ ல ொண்டு வபொய் ஒரு தரம் உதறி விட்டு
மொட டய அவளிைம் ல ொடு" என்று லசொல் ியனுப்பினொன்.
அவளும் அப்படிவய பூமொட டயக் ல ொண்டு ரொஜகுமொரியின்
முன்வன ஒரு தரம் உதறிய பின்பு, அடதக் ல ொடுத்துவிட்டுத்
திரும்பி வடு
ீ வந்து வசர்ந்தொள்.

ரொஜகுமொரி அந்த நறுக்வ ொட ீ வழ விழுந்து ிைப்படதக்

ண்டு அடதலயடுத்து வொசித்தொள்:-
"மன்னன் ம வள, ொ ொள் மறவன்
என்ன லசய்தொல் உன்டனப் லபற ொம்?"

அங் ிரன் என்ற புவரொ ிதப் பருந்து லசொல்லு ிறது: வ ளொய்

வரவர்ம
ீ ரொஜவன, அந்தப் பூவொணிச்சிப் லபண் மொட டய
உதறினவபொது நறுக்வ ொட ீ வழ விழுவடத ரொஜகுமொரி
பொர்த்தொள். பூவொணிச்சிப் லபண் அரண்மடனயி ிருந்து தன்
வட்டுக்குத்
ீ திரும்பிப் வபொனவுைவன திண்ணன் அவடளக்
ண்டு "ரொஜகுமொரியிைம் மொட டயக் ல ொடுத்தொயொ?" என்று
வ ட்ைொன். ஆலமன்றொள். "உதறினொயொ?" என்று வ ட்ைொன்.
"லசய்வதன்" என்றொள். சரிலயன்று லசொல் ிப் வபொய் விட்ைொன்.

மறுநொட் ொட யில் பூவொணிச்சிப் லபண் வழக் ம் வபொவ

அரண்மடனக்கு மொட ல ொண்டு வபொனொள்.

அப்வபொது ரொஜகுமொரி அந்தப் லபண்ணிைம் ஒரு

நறுக்வ ொட டயக் ல ொடுத்து "வநற்று உன்னிைம் மொட
ல ொண்டு தந்த ொ ொள் மறவனிைம் இடதக் ல ொண்டு ல ொடு"
என்றொள்.
பூவொணிச்சிப் லபண் திட த்துப் வபொய்விட்ைொள். "பயப்பைொவத;
ல ொண்டுவபொ" என்று ரொஜகுமொரி லசொன்னொள்.
பூவொணிச்சிப்லபண் நறுக்வ ொட டயக் ல ொண்டு திண்ணனிைம்
ல ொடுத்தொள். அவன் வொசித்துப் பொர்த்தொன். அதிவ
"லதய்வமுண்டு" என்லறழுதி யிருந்தது. பின்லனொரு நொள்
திண்ணன் தனிவயயிருந்து வயொசிக் ிறொன்: -

"இந்த அரசன் ம ள் நம்டமப் பரி ொஸம் பண்ணமொட்ைொள்.

ஏவதொ நல் வழிதொன் ொட்டியிருக் ிறொள். லதய்வத்டத
நம்பினொல் பயன் ிடைக்குலமன்று லசொல்லு ிறொள். சரி.
அப்படிவய நம்புவவொம்......அந்தக் ொ த்தில் லதய்வம் தவம்
பண்ணுவவொருக்கு வநவர வந்து வரம் ல ொடுத்தலதன்று
லசொல்லு ிறொர் ள். இந்த நொளில் அப்படி நைப்படதக்
ொவணொம்......அைொ வபொ! படழய ொ வமது? புதிய ொ வமது?
லதய்வம் எந்தக் ொ த்திலும் உண்டு. லதய்வத்டதக் குறித்துத்
தவம் பண்ணுவவொம். வழி ிடைக்கும்" என்று லசொல் ி ஒரு
ொட்டுக்குப் வபொய், அங்வ ொய் னி டளத் தின்று சுடன
நீடரக் குடித்துக் ல ொண்டு தியொனத்திவ நொள் ைத்தினொன்.

அந்தக் ொட்டில் இவனுக்கும் ஒரு வவைனுக்கும்

பழக் முண்ைொயிற்று. அந்த வவைன் இவனுடைய
தவப்லபருடமடயயும் இவன் மு லவொளிடயயும் ண்டு,
இவனிைம் மிகுந்த பிரியங் ல ொண்ைவனொய் இவனுக்கு மி வும்
சுடவயுடைய வதனும் ிழங்கு ளும் ல ொண்டு ல ொடுப்பொன்.
இவன் வவைனுக்கு லதய்வபக்தி வயற்படுத்தினொன்.

ஒருநொள் அந்த வவைன் இவனிைம் ஒரு மூ ிட ல ொண்டு

ல ொடுத்து, "இது மி வும் ர ஸ்யமொன மூ ிட . இடதப்
பத்திரமொ டவத்துக்ல ொள்ளு. ஒருவனுைம்பில் எத்தடன
லபரிய புண் இருந்தொலும், இந்த மூ ிட யில் திடனயளவு
அடரத்துப் பூசினொல், புண் இரண்டு ஜொமத்துக்குள் ஆறிப் வபொய்
விடும்" என்றொன். அடத இவன் பத்திரமொ டவத்துக்
ல ொண்ைொன்.

திண்ணன் குடியிருந்த பர்ண சொட க் ருவ ஒரு பொம்புப்

புற்றிருந்தது. அதில் ிழ நொ ம் ஒன்று வசித்தது. அடத ஒரு
நொள் வவைன் ண்டு ல ொல் ப் வபொனொன். அப்வபொது
திண்ணன்:- "ஐவயொ பொவம்! ிழப்பொம்பு அடதக் ல ொல் ொவத.
அது லநடு நொளொ இங் ிருக் ிறது. என்டன ஒன்றும்
லசய்வதில்ட . அதன் வழிக்கு வபொ ொவத" என்று லசொல் ித்
தடுத்து விட்ைொன்.

பின்லனொரு நொள் அந்தப் பொம்பு தனிவய லசத்துக் ிைந்தது.

அந்தப் பொம்பு சொகும்வபொது க் ினவதொ வவலறன்ன
விவநொதவமொ - அந்தப் பொம்புக் ருவ ஒரு லபரிய ரத்தினம்
ிைந்தது. அடத நொ ரத்தின லமன்று திண்ணன் பத்திரப்படுத்தி
டவத்துக்ல ொண்ைொன்; அன்றிரவிவ திண்ணன் ஒரு னவு
ண்ைொன். அதில் அவனுடைய இஷ்ை வதவடதயொ ிய
மீ னொக்ஷியம்டம வதொன்றி, "உனது தவத்தொல் ம ிழ்ந்து உனக்கு
நொ ரத்தினம் ல ொடுத்வதன். இடதக் ல ொண்டு வபொய்
லசௌக்யமொ வொழ்ந்துல ொண்டிரு" என்றொள்.

திண்ணன் அந்தக் னடவ நம்பவில்ட . "நம்முடைய

நிடனவினொவ வய இந்தக் னவுண்ைொயிருக் ிறது. லதய்வமொ
இருந்தொல், ரொஜகுமொரி வவண்டுலமன்று தவஞ்லசய்ய
வந்தவனிைம் நொ ரத்தினத்டதக் ல ொடுத்து வட்டுக்குப்
ீ வபொ ச்
லசொல்லுமொ? லசய்யொது. ஆத ொல் இந்தக் னவு லதய்வச்
லசய்ட யன்று, நம்முடைய மனதின் லசய்ட " என்று
தீர்மொனம் லசய்து, அந்தக் ொட்டிவ வய எப்வபொதும்வபொ தவஞ்
லசய்து ல ொண்டிருந்தொன்.

பிறல ொரு நொள், அந்தக் ொட்டில் விக் ிரம பொண்டியன்

வவட்டைக்கு வந்தொன். அவன் திண்ணடனக் ண்டு "நீர் யொர்?
இந்த வனத்தில் எத்தடனக் ொ மொ த் தவம் லசய் ிறீர்?" என்று
வ ட்ைொன்.
அப்வபொது திண்ணன் லசொல்லு ிறொன்: "நொன் பொண்டிய நொட்டு
மறவன். என் லபயர் திண்ணன். இங்குப் ப வருஷங் ளொ த்
தவஞ்லசய் ிவறன், ொ க் ணக்கு மறந்துவபொய் விட்ைது"
என்றொன்.

"என்டனத் லதரியுமொ? நொன் பொண்டிய நொட்ைரசன்" என்று

பொண்டியன் லசொன்னொன்.

"லதரியும்" என்று திண்ணன் லசொன்னொன்.

அரசன் இந்த மறவனுடைய அழட யும், ஒளிடயயும் ண்டு

வியந்து: "இந்த இளடமப் பிரொயத்தில் இவ்வனத்திவ என்ன
ருத்துைன் தவம் லசய் ிறீர்?" என்று வ ட்ைொன்.

"மதுடர யரசன் ம டள மணம் லசய்யவவண்டித் தவம்

லசய் ிவறன்" என்று திண்ணன் லசொன்னொன்.

அரசன் திட ப்படைந்து வபொய், "எங்ஙனம் ட கூடும்!

அம்மவவொ" என்றொன்.

"மீ னொக்ஷி வ ட்ை வரம் ல ொடுப்பொள்" என்று திண்ணன்

லசொன்னொன்.

"மன்னன் ம ளுக்கு நீ என்ன பரிசம் ல ொடுப்பொய்?" என்று

பொண்டியன் வ ட்ைொன்.

"புண்டணத் தீர்க் மூ ிட யும், மண்டணச் வசர்க்

நொ ரத்தினமும் ல ொடுப்வபன்" என்று திண்ணன் லசொன்னொன்.

அரசன் அவ்விரண்டையும் ொட்டும்படி லசொன்னொன். திண்ணன்

ொட்டினொன். வவட்டையிவ புண்பட்ை மொனுக்கு அந்த
மூட ட டய அடரத்துப் பூசினொர் ள். உைவன புண்தீர்ந்து
விட்ைது.
இந்தத் திண்ணனுடைய தவப்லபருடமயும், அதனொவ
ட கூடிய லதய்வ அருளும் அவன் முதத்திலும், விழியிலும்
லசொல் ிலும், லசய்ட யிலும் விளங்குவது ண்டு பொண்டியன்
மனம ிழ்ச்சியுைன், அவனுக்வ தனது ம டள மணஞ்லசய்து
ல ொடுத்தொன். ஆத ொல், எதிர்பொர்க் முடியொத பயன் உ த்தொர்
ண்டு வியக்கும்வண்ணமொ ஒருவனுக்குக்
ட கூைவவண்டுமொனொல் அதற்குத் லதய்வ பக்திவய உபொயம்"
என்று பருந்து லசொல் ிற்று.

அப்வபொது அந்த சடபயிவ வசனொபதி அக்நிவ ொபன் ம னொ ிய

ரணகுமொரன் என்ற இளம்பு ியும், தந்திரவசனன் ம ன் உபொய
வஜ்ரன் என்ற நரியும், வவறு ப பு ி, நரி ளும், தம்முைன்
உைம்பு முழுதும் புண்பட்டு இரத்தம் ஒழு ிக் ல ொண்டிருந்த
சிங் லமொன்டற இழுத்துக்ல ொண்டு ரொஜசடபயில் உத்தரவு
லபற்றுக்ல ொண்டு வந்து வணங் ி நின்றன.

அந்தப் புண்பட்ை, ட திச் சிங் ம் யொலரன்றொல், அது தொன்

வபய்க் ொட் ைரசனொ ிய தண்டிரொஜன்!

இந்த ஆச்சரிய விடளடவக் ண்டு வரவர்மன்

ீ புன்னட
லசய்தது. வி ொரன் என்ற வபய்க் ொட்டு நரி மூர்ச்டச வபொட்டு
விழுந்தது. புவரொ ிதர். வசனொபதி ள் வரவர்மடன
ீ வொழ்த்தி
அவனுடைய சத்துரு இத்தடன நொளொ க் ட திப்பட்டு வந்த
ம ிழ்ச்சிடய விழியினொவ லதரிவித்தன.
------------

3.உபாயவஜ்ரன் என்ற நரியின் ைிறதம

அப்வபொது வரவர்மன்
ீ ரணகுமொரடனயும் அவன் தந்டதயொ ிய
வசனொபதி அக்நிவ ொபடனயும் வநொக் ி மி வும் ம ிழ்ச்சி
பொரொட்டி ரணகுமொரனுக்குப் பதவியும் பட்ைமும் வமம்பைச்
லசய்தது. பிறகு உபொயவஜ்ரடன வநொக் ிப் "பிள்ளொய்; இனிவமல்
நீயும் நமது சடபயில் ஒரு மந்திரியொ க் ைவொய்" என்றது.
அங்கு வமல ல் ொம் இரத்தலமொழு , ஒரு ண்ணிலும் இரத்தம்
வழியத் தட விழ்ந்து நின்ற தண்டி ரொஜனுக்கு உபசொர
வொர்த்டத ள் லசொல் ி, உள்வள அனுப்பி ரொஜடவத்தியர்
மூ மொ ச் சி ிச்டச லசய்விக்கும்படி ரொஜொக் ிடன பிறந்தது.

அப்பொல் வரவர்மன்:
ீ "உபொயவஜ்ரொ, நீ புறப்பட்ைது முதல், தண்டி
ரொஜனுைன் நமது சடப முன்பு வதொன்றிய ொ ம் வடர நைந்த
விருத்தொந்தங் டளலயல் ொம் ஒன்று விைொதபடி லசொல்லு"
என்றது.

உபொயவஜ்ரன் ரொஜ சடபயில் விஞ்ஞொபனம் லசய் ிறது:

"சக்திவவல் ரொவஜசுவரொ! லபொன்னங் ொட்டி ிருந்து புறப்பட்டு
நொ மட க்குப் வபொகும்வடர விவசஷலமொன்றும்
நைக் வில்ட . அங்கு ொசுக் குட யில் ரணகுமொரர் தமது
பரிவொரங் ளுைன் இருப்படதக் ண்வைன். ரொஜொக் ிடன
இப்படிலயன்று லதரிவித்வதன். அவர் தமக்கும் அவ்விதமொ வவ
உத்தரவு ிடைத்திருப்பதொ ச் லசொல் ி வழித்துடணக்கு யொர்
யொர் வவண்டுலமன்று வ ட்ைொர். குடி ப்பன் என்ற குள்ள
நரிடயயும், விளக் ண்ணன் என்ற வவட்டை நொடயயும்,
லதொடளச்சொண்டி என்ற மூஞ்சூற்டறயும், ிழக் ரியன் என்ற
ொக்ட டயயும் அடழத்துக் ல ொண்டு வபொவனன்."
----------

4.லகாவிந்ை நாம சங்கீ ர்த்ைதனக் கூட்டம்

அப்வபொது வரவர்மன்
ீ தனது சடபயில் வந்து நின்ற வமற்படி
நொல்வடரயும் டைக் ண்ணொல் வநொக் ிப் புன்னட லசய்தது.

உபொயவஜ்ரன் லசொல்லு ிறது:- நொன் அந்த நொல்வடரயும்

ல ொண்டுவபொய், ஓரிைத்திவ நிறுத்திக் ல ொண்டு,
"விளக் ண்ணொ, லதொடளச்சொண்டி, குடி ப்பொ, ிழக் ரியொ, நீங் ள்
நொலு வபரும் சிஷ்யரொ வும், நொன் குருவொ வும் வவஷம்
வபொட்டுக் ல ொள்ள வவண்டும்" என்வறன். அந்தப்படி வவஷம்
தரித்துக் ல ொண்வைொம். வ ொவிந்த நொம சங் ீ ர்த்தனக்
கூட்ைமொ ப் புறப்பட்வைொம். லபொது எல்ட யில் நொ நதியில்
ஸ்நொனம் பண்ணி சந்தியொ வந்தனொதி டள முடித்துக்
ல ொண்வைொம். 'வ ொவிந்த நொம சங் ீ ர்த்தனம்!' என்று நொன்
த்துவவன்.

"வ ொவிந்தொ! வ ொவிந்தொ!" என்று சிஷ்யர் நொல்வரும்

த்துவொர் ள். ட யிவ ஆளுக்ல ொரு தம்பூர், வ ொவிந்த நொம
சங் ீ ர்த்தனம் பண்ணிக் ல ொண்வை எதிரி லயல்ட க்குள்
பிரவவசித்வதொம். நொ மட யில், குடியன் வ ொயிலுக்குப்
பக் த்திவ வவதிட ட்டிக் ரடிச்சொத்தொன் வஹொமம்
வளர்க்கும் யொ சொட க்குப் வபொய்ச் வசர்ந்வதொம். ப ல்
முழுதும் நொங் ள் வ ொவிந்த நொமத்டத விைவவயில்ட .
ிழக் ரியனுக்குத் லதொண்டை ட்டிவிட்ைது. எங் டளக்
ண்ைவுைவன ரடிச்சொத்தொன் 'வொருங் ள் வொருங் ள்' என்று
உபசொரம் லசொல் ிப் பக் த்தி ிருந்த யொ வ ொஷ்டியொரிைம்
அடிவயடனக் ொட்டி "இவர் லபரிய பொ வதர். துளஸீதொஸ்,
பீர்தொஸ் அவர் ளுடைய ொ த்துக்குப் பிறகு இவடரப்
வபொவ பக்தர் யொரும் ிடையொது" என்று லசொல் ிற்று.

மொட யில் யொ வ ொஷ்டி ட ந்து விட்ைது.

-------------

5.சூனியக் குதகயில் மந்ைிரால ாசதன

உபொயவஜ்ரன் லதரிவித்துக் ல ொள்ளு ிறது:-

பிறகு நள்ளிரவில், ொரிருள் வநரத்திவ நொனும்

ரடிச்சொத்தொனுமொ நொ மட யிலுள்ள சூனியக் குட யில்
வபொய் இருந்து ல ொண்டு ஆவ ொசடன லசய்ய ொவனொம்.
எடுத்தவுைவன சொத்தொன் தக்ஷிடண விஷயம் வபசினொன்.
ட யிவ ல ொண்டு வபொயிருந்த வஸ்துடவ அவன் மடியில்
டவத்வதன். அடத உைவன ஒரு லபொந்துக்குள்வள லசன்று
நுடழத்து டவத்துவிட்டு என்னிைம் திரும்பி வந்தொன். பிறகு
ல ொஞ்சம் பிணங் த் லதொைங் ினொன். "துஷ்ை நிக்ரஹத்திவ
கூை ஒரு டவப்பு வரம்பிருக் வவண்டும். ஸ்வொமித் துவரொ ம்
லசய்ய ொ ொது. வட்டுமனும்,
ீ துவரொணனும் உள்ளத்தில்
பொண்ைவடர உ ந்தொலும், உயிடரத் துரிவயொதனனுக் ொ
இழந்தனர். ஆத ொல் தண்டி ரொஜனுடைய சரீரத்துக்கு ஹொனி
வரொதபடி என்னொ ொ வவண்டிய உதவிடயக் வ ட்ைொல் நொன்
லசய்வவன்" என்றொன்.

"தண்டிரொஜடன எங் ள் நொ மட யிலுள்ள ொசுக் குட யிவ

ல ொண்டு வசர்ப்பிக் வவண்டும்" என்வறன்.

"சீச்சீ! வ ொடழ ளொ!" என்றொன்.

வொடள உருவிவனன்.

கும்பிட்டு மன்னிக்கும்படி வ ட்ைொன். பிறகு "அந்தக் ொரியம்

லசய்யமொட்வைன்" என்று உறுதியொ ச் லசொல் ிவிட்ைொன்.

"வஹொமத்துக்கு வருவொனொ?" என்று வ ட்வைன்.

"வருவொன்" என்றொன்.

"உைன் வரும் படை எத்தடன?" என்று வ ட்வைன்.

"பரிவொரமொ ப் பத்துப் பன்னிரண்டு பு ி நொய் ள் வரும். படை

வரொது" என்றொன்.

"என்னுைன் சிவந ப்படுத்தி டவப்பொயொ?" என்று வ ட்வைன்.

"லசய் ிவறன்" என்றொன்.

"வ ொள் வொர்த்டத ஏவதனும் தண்டிரொஜன் லசவியில்

எட்டுவதொ இருந்தொல் உனக்கு உயிர்ச் வசதம் வநரிடும்"
என்வறன்.
'தக்ஷிடண, தக்ஷிடண'லயன்று முணுமுணுத்தொன்.

"நொனும் தண்டிரொஜனும் தனியிைத்வத வபசும்படி நீ

லசய்வித்தவுைன் உனக்குத் தந்ததில் மும்மைங்கு தரப்படும்"
என்வறன்.

இங்ஙனம் வபசிக் ல ொண்டிருக்ட யிவ திடீலரன்று ஏவதொ

வயொசடன பண்ணி என்டன மூச்டசப் பிடித்துக் ல ொல் த்
லதொைங் ினொன்.

நொன் அவனுடைய அடி வயிற்றிவ எனது பிடிவொடள

மூன்றங்கு ஆழம் அழுத்திவனன். வ ொலவன்று கூவிக்
ட டள லந ிழ்த்துக் ல ொண்ைொன். நொனும் வொடள உருவிக்
ல ொண்வைன்.

உைவன மண்டணப் பிறொண்டி வயிற்றிவ திணித்து இரத்த

லமொழு ொதபடி அடைத்துக் ல ொண்டு, என்னிைம் திரும்பி வந்து,
"இலதன்ன தம்பி? முத்தமிை வந்தொல் அடி வயிற்றில் வொடளக்
ல ொண்டு குத்தின ீவர? நியொயமொ?" என்று வ ட்ைொன்.

"ட லதரியொமல் பட்டுவிட்ைது. மூன்று க்ஷத்து முப்பது தரம்

மன்னித்துக் ல ொள்ளவவண்டும்" என்வறன்.

அன்றிரவு மந்திரொவ ொசடனடய இவ்வளவுைன் நிறுத்திக்

ல ொண்டு குடியன் வ ொயிலுக் ருவ ரடிச் சொத்தொனுடைய
யொ சொட க்குத் திரும்பி வந்து வசர்ந்வதொம். மறுநொள்
லபொழுது விடிந்தது.

சக்திவவல்! வரவர்ம
ீ ரொஜவன, நொனும் அந்தக் ரடிச் சொத்தொனும்
சூனியக் குட யில்
வொய்ச் சண்டை ட ச்சண்டையொ ிப் பிறகு சமொதொனப்பட்டு
அன்றிரவு அங் ிருந்து லவளிப்பட்டுக் குடியன் வ ொயிலுக் ருவ
ரடிச் சொத்தொன் வளர்க்கும் வஹொமசொட க்குத் திரும்பி வந்து,
ல ொஞ்சம் நித்திடர லசய்வதொம். மறுநொள் லபொழுது விடிந்தது.
தண்டிரொஜன் தனது டசனியத்துைன் நொ மட ப் பொ த்துக்கு
வந்துவிட்ைொன். ரடிச் சொத்தொடனத் தனது கூைொரத்துக்குத்
தருவித்தொன். இவனும் அவனும் சம்பொஷடண லசய்து
ல ொண்டிருக்ட யிவ என்டன அடழப்பித்தொர் ள். நொன்
அங்வ வபொகுமுன்பு ரணகுமொரனிைம் லசொல் வவண்டிய
விஷயங் டளச் லசொல் ித் திைப்படுத்தி விட்டுத் தண்டிரொஜன்
முன்வன லசன்வறன். ரடிச் சொத்தொனிைம் ஒரு வமொதிரத்டதக்
ொண்பித்வதன். அவன் தனக்கு தொ விைொய் தீர்த்துவர
வவண்டுலமன்று மு ொந்திரம் லசொல் ி லவளிவய வபொனொன்.
நொனும் தண்டிரொஜனும் தனிவய இருந்வதொம். நமஸ் ொரம்
பண்ணிவனன்.

"யொர் நீ?" என்று வ ட்ைொன். "வி ொரனுடைய குமொரன், என்

லபயர் உபொய வஜ்ரன். வி ொர மொமொ லசொன்னொர். அவர்
உத்திரவின்படி இங்கு வந்வதன்."

"நொ மட யில் ொசுக்குட யில், தங் க் ொசு ம ரிஷி என்ற

சித்தர் இருக் ிறொர். அவர் ல்ட ப் லபொன்னொக்குவொர்.
அவரிைத்தில் லபொன் வொங் ிக்ல ொண்டு வபொ வரவர்மன்
ீ
வருவொன். வமல்படி தங் க் ொசு ம ரிஷிடய வி ொர மொமொ
நம்முடைய க்ஷிக்கு அனுகூ ம் ஆ ச் லசய்து விட்ைொர்.
அவர் வரவர்மடன
ீ மதுவிவ மயக் ி டவப்பொர். அவன்
ளியுண்டிருப்பொன். அந்த க்ஷணத்தில் நொம் அங்வ யிருக்
வவண்டும். வரவர்மடனப்
ீ பிடித்துக் ட்டி வந்து விை ொம்.
இதுலவல் ொம் வி ொர மொமொ லசொல் ிக் ல ொடுத்த ஏற்பொடு ள்,
லசொன்வனன்.” அவன் நம்பவில்ட . யொடரலயல் ொவமொ ந்து
வபசினொன். ரடிச் சொத்தொடனக் ந்து வொர்த்டத லசொன்னொன்.

பிறகு மொட யில் என்டன மறுபடி அடழப்பித்து உன்னிைம்

எனக்கு நம்பிக்ட பிறக் வில்ட என்று லசொன்னொன். நொன்
அவர் ள் கு த்து மூ மந்திரத்டத உச்சரித்வதன். உைவன
ப வொன் ிருஷ்ணடன ஸ்மரித்து அந்தப் பொவத்டத நீக் ிக்
ல ொண்வைன். நம்முடைய ம ொ சக்தி மந்திரத்டத அதன் பின்
ஸ்மரித்வதன். அவனுக்கு நம்பிக்ட பிறந்து அவனுைன் ஐந்து
வபடரச் வசர்த்துக் ல ொண்டு ொசுக் குட க்கு வந்தொன். அங்கு
ரணகுமொரன் ஒருவவன ஐந்து வபடரயும் அடித்துத்
துரத்திவிட்டு தண்டிரொஜடனயும் குண்டுக் ட்ைொ க் ட்டிப்
பிடித்துக்ல ொண்டு வந்தொன்" என்றது.

"இங்ஙனம் உபொயவஜ்ரன் என்ற நரியின் வொர்த்டதடயக்

வ ட்டு மி வும் லமச்சிச் சிங் ம் தனது சடபடயக் ட த்து
விட்ைது. பிறகு சிறிது ொ த்துக் ப்பொல் மறுபடி சண்டை
லதொைங் ிற்று" என்று விவவ சொஸ்திரி தன் மக் ளிைம்
லசொல் ி வரும்வபொது, "தண்டிரொஜடனப் பிடித்துக்
ட தியொக் ின பிறகு சண்டை எப்படி நைக்கும்?" என்று
அவருடைய மூன்றொவது குமொரனொ ிய ஆஞ்சவனயன்
வ ட்ைொன்.

அப்வபொது விவவ சொஸ்திரி லசொல்லு ிறொர்:-

தண்டி பிடிபட்ைொன் என்ற லசய்தி லதரிந்த உைவன வபய்க்

ொட்டில் ரொஜ்யப் புரட்சி உண்ைொ ிக் குடியரசு நொட்டுக்குக் ரடிச்
சொத்தொடனத் தட வனொ நியமித்தொர் ள். சவ ொதரத்வம்,
சமத்வம், சுதந்திரம் என்ற மூன்டறயும் தந்திரமொ க்
ரடிச்சொத்தொன் ஊர்வதொறும் படறயடறவித்தொன். இந்தச்
லசய்தி லதரிந்த வரவர்மன்
ீ தனது படைடய அனுப்பிக் ரடிச்
சொத்தொடனப் பிடித்து வரும்படி லசய்தொன். ரடியின் வொட
யறுத்து வவலறொரு ொட்டுக்குத் துரத்திவிட்ைொன். தண்டியின்
தம்பியொ ிய உத்தண்டிடயக் குடியரசின் தட வனொ
நியமனம் லசய்தொன். தண்டிடயப் லபொன்னங் ொட்டுக்
வ ொட்டையிவ ட தியொ டவத்துக் ல ொண்ைொன்.

லபொன்னங் ொட்டில் ஒரு நரிக் கூனி உண்டு. அவள் லபயர்

நரிச்சி நல் தங்ட . அந்த நரிச்சி நல் தங்ட யொனவள்
வரவர்மன்
ீ சிறு குழந்டதயொ இருந்த ொ த்தில்
அரண்மடனயில் ஏவல் லசய்து ல ொண்டிருந்தொள். அப்வபொது
ஒரு நொள் வரவர்மன்
ீ விடளயொட்ைொ க் ல் வசிக்ல
ீ ொண்டு
இருக்ட யிவ , ஒரு ல் நரிச்சி நல் தங்ட யினுடைய
முது ில் வந்து விழுந்து விட்ைது. நல் தங்ட யின் முதுகு
அதுமுதல் ஒடிந்துவபொய் அவளுக்குக் கூனிச்சி நல் தங்ட
என்ற லபயர் உண்ைொயிற்று. ஆஹொ! இப்படி இவடள முதுட
ஒடித்து அ ங்வ ொ மொ ச் லசய்வதொவம என்ற பச்சொதொபத்தொல்
வரவர்மன்
ீ அவளிைம் மிதமிஞ்சின தடய லசலுத்தினொன்.
'அளவுக்கு மிஞ்சினொல் அமிர்தமும் விஷம்.' அவள்
எவ்விதமொன குற்றங் ள் லசய்த வபொதிலும், நீதிப்படி
தண்டிக் ொமல் அடரத் தண்ைடன, ொல் தண்ைடனயொ விட்டு
வந்தொன். அவள் இவடன க்ஷமிக் வவயில்ட . இவனுக்குத்
தீங்கு லசய்வடதவய விரதமொ க் ல ொண்டு வந்தொள். அவள்
லபரிய தந்திரி. வரவர்மனுக்குக்
ீ ல டுதி சூழ்ந்து ல ொண்வை
ொ த்டதக் ருதிக் ொத்துக் ல ொண்டிருந்தொள். ொ மும்
அனுகூ மொ வொய்ந்தது.

வபய்க் ொட்டு நொய னொ ிய உத்தண்டி தனது தடமயன்

ஸ்தொனத்தில் தொவன அரசலனன்று லசொல் ி வரவர்மன்
ீ மீ து
வபொர் லதொடுத்தொன். ரொஜ்யத்டத இத்தடன சு பமொ இழந்த
தண்டி மூைடனக் குடி ள் லவறுத்து உத்தண்டிடய அரசனொ க்
ல ொண்டு வபய்க் ொட்டை அவமதிப்புக் ிைமொ ச் லசய்த
வரவர்மடனயும்
ீ தண்டிக்கும் லபொருட்டு உத்தண்டி லதொடுத்த
வபொரில் மி வும் ம ிழ்ச்சி ல ொண்ைொடினர்.

இத்தருணத்தில் கூனிச்சி நல் தங்ட ர ஸ்யமொ

வி ொரனிைத்திலும்,
தண்டிரொஜனிைத்திலும் ந்து தனித்தனியொ சம்பொஷடண ள்
லசய்து ல ொண்டு, லபொன்னங் ொட்டுக் வ ொட்டை, ல ொத்தளம்,
படை பரிவொரங் டளக் குறித்துத் தனக்குத் லதரிந்த
ர ஸ்யங் டளச் லசொல் ி உத்தண்டிக்கு உதவி லசய்யும்
லபொருட்ைொ ப் வபய்க் ொட்டுக்குச் லசன்றொள். இங்ஙனம் விவவ
சொஸ்திரி தம்முடைய மக் ளுக்குக் டத லசொல் ி
வருட யிவ ஆஞ்சவனயன் வ ட் ிறொன்:-

"பக்திமொன் பிடழ ளும் லசய்வொவனொ?"

விவவ : "மனதறிந்து லசய்யமொட்ைொன். ர்ம வசத்தொல்

பிடழ ள் ஏற்பை ொம்."

ஆஞ்ச: " ர்மம் பக்திடய மீ றிச் லசல்லுவமொ?"

"விவவ : "பக்தி பரிபூரணமொன பக்குவம் லபறும் வடரயில்,

ர்மத் லதொைர் மனிதடன விைொது. பழஞ்லசய்ட பயன்
விடளவிப்படத அழிக் வவண்டுமொனொல், பக்தியொ ிய னல்
அறிவொ ிய வவதிட யிவ புட யில் ொதபடி எரிய வவண்டும்.
அந்த நிட டமடய வரவர்மன்
ீ லபறவில்ட ."

ஆஞ்ச: "கூனியினுடைய மனம் வரவர்மடனக்

ீ ண்டு ஏன்
இள வில்ட ?"

"சொக்ஷொத் ப வொன் ரொமொவதொரம் லசய்து பூமியில்

விளங் ினொன். அந்தக் கூனி மனம் அவனிைம் அன்புறவில்ட ;
ம ிடமடயக் ண்ை மொத்திடரயில் எல் ொருடைய லநஞ்சும்
வசமொய் விட்ைது. சூரியடனக் ண்ைவுைன் குருவி ள்
பொடிக்ல ொண்டு லவளிவய பறக்கும்; ஆந்டத ள்
இருட்டுக்குள்வள நுடழயும், எல் ொ மனிதடரயும்
வசப்படுத்தக்கூடிய லதய்வ பக்தி இதுவடர மனுஷ்ய ஜொதியில்
ொணப்பைவில்ட . இனி வமல் வதொன்றக் கூடும்" என்று
விவவ சொஸ்திரி லசொன்னொர்.

விவவ சொஸ்திரி லசொல்லு ிறொர்: "வ ள ீர், மக் வள, முன்பு

நரிச்சி நல் தங்ட என்பவள் வரவர்மனிைம்
ீ இருந்து
ஓடிப்வபொய்ப் வபய்க் ொட்டில் உத்தண்டி ரொஜடனச் சரண்
புகுந்தொள். அவனிைம் அந்த நரிச்சி லபொன்னங் ொட்டு
ரொஜ்யத்தின் வசனொப ம், மந்திரி ப ம், லபொருள் வ ி முத ிய
ர ஸ்யங் டள லயல் ொம் லதரிவித்தொள். அப்வபொது இரண்டு
ரொஜ்யங் ளுக்கும் யுத்தம் லதொைங் ி விட்ைது. அந்த யுத்தத்தில்
வரவர்மன்
ீ பக் த்தில் இருந்த டசந்யங் ள் பின்வருமொறு:-

பு ிப்படை ஆயிரம், ரடிப்படை ஆயிரம், ஓநொய் ஆயிரம்,

யொடன ஆயிரம், ஒட்ைட ஆயிரம், சுடம தூக்கு ிற ழுடத
பதினொயிரம், உளவு பொர்க் ிற ொக்ட இரண்ைொயிரம், வமலும்
பொம்புப்படை பதினொயிரம், ழுகுப்படை மூவொயிரம், பருந்துப்
படை பதினொயிரம்.

எதிர்ப்பக் த்தில் (உத்தண்டி பக் த்தில்) இந்த டசனியத்திவ

எட்டில ொரு பங்குகூைக் ிடையொது.

எனவவ முதல் இரண்டு ஸ்த ங் ளில் உத்தண்டியின்

படை ள் முறியடிக் ப்பட்ைன. உத்தண்டி மி வும் விசனத்துைன்
தனது மொளிட யில் உட் ொர்ந்து வயொசடன பண்ணிக்
ல ொண்டிருக் ிறொன். அப்வபொது நரிச்சி நல் தங்ட டய
அடழத்து வயொசடன வ ட்வபொம் என்ற
எண்ணங்ல ொண்ைவனொய் அவடளக் கூட்டிவரச் லசய்தொன்.
அவ்விருவரும் சம்பொஷடண லசய் ிறொர் ள்.

உத்தண்டி லசொல்லு ிறொன்: - "நீ உளவு ள் லசொல் ியும், நமது

வசனொபதி திறடம யில் ொடமயொல் இரண்டு ஸ்த ங் ளில்
வந்து படை ள் வதொற்று விட்ைன. என்ன லசய்வவொலமன்பது
லதரியவில்ட . நொன் உன்டனவய நம்பியிருக் ிவறன்.
என்னுடைய டசந்யம் வரவர்மனுடைய
ீ டசந்யத்தில் எட்டில்
ஒரு பங்குகூை இல்ட லயன்பது லதரிந்தும் உன்னுடைய
வ ிடமடயயும் நம்பி நொன் இந்தப் வபொரில் மூண்வைன்.
இத்தருணத்தில் நொம் லவற்றி லபறுவதற் ொன வழி ள் நீதொன்
லசொல் வவண்டும்" என்றொன்.

அப்வபொது நரிச்சி நல் தங்ட லசொல்லு ிறொள்: - "ரொஜொதி

ரொஜவன, உத்தண்டி பூபொ வன, சத்ரு சிங் மண்ை விநொச
ஜய ண்ைவன, வ ளொய்; நொவனொ ஸ்திரீ. அதிலும் தங் டளப்
வபொன்ற சிங் க் கு மில்ட .நரிக் கு ம். முதுகு
புண்பட்ைவளொய்த் தங் ளிைம் சரணலமன்று வந்வதன். எனக்குத்
லதரிந்தவடர லபொன்னங் ொட்டு டசந்யம் படை முத ிய
உளவு லளல் ொம் லசொன்வனன். தங் ளுடைய டசந்யம்
அளவில் சிறிதொ இருந்தவபொதிலும் தந்திரத்தொல்
வரவர்மனுடைய
ீ படை டள லவன்று விை ொலமன்று
தொங் ளும் தங் ளுடைய முக் ிய மந்திரி, பிரதொனி ளும்
வசனொபதி ளும் இருந்து வயொசடன லசய்து முடித்தீர் ள்.
இப்வபொது என்னிைம் வயொசடன வ ட் ிறீர் ள்! நொன் எப்படிச்
லசொல்வவன்? வமலும், ஒரு வவடள நொன் யுக்தி லசொல் ி
அதனொல் நீங் ள் ஜயிப்பதொ டவத்துக் ல ொண்ை வபொதிலும்,
பிறகு என்ன ட ம்மொறு தருவர்ீ ள்? அடதச் லசொன்னொல் நொன்
எனக்குத் லதரிந்தவடர வயொசடன லசொல்லு ிவறன். ஜயத்துக்கு
நொன் லபொறுப்பில்ட . ஒரு வவடள நொன் லசொல்லும்
வயொசடனயொல் லவற்றி ட கூடினொல் எனக்கு நீர் என்ன
பிரதியுப ொரம் லசய்வர்?
ீ அடதத் லதரிவித்தொல், பிறகு நொன்
என்னொல் கூடிய வயொசடன லசொல்லு ிவறன்" என்றது.

அப்வபொது உத்தண்டி லசொல்லு ிறது: "நீ எது வ ட்ைொலும்

ல ொடுப்வபன்" என்றது.

அப்வபொது நரிச்சி நல் தங்ட : "வஹ, உத்தண்டி ரொஜவன, நொன்

லசொல்லும் வயொசடனயொல், உனக்கு லவற்றி ிடைத்தொல், நீ
என்டன மணம் லசய்து ல ொண்டு உன்னுடைய பட்ைது
ரொணியொக்குவொயொ?" என்று வ ட்ைது.

இதுவ ட்டு உத்தண்டி வ ொபத்துைன், "சீச்சீ மூை நரிவய, நீ

வட்டில்
ீ ஏவல் லதொழில் லசய்தவள். கூனிச்சி, ிழவி. நொவமொ
ரொஜகு ம். நல் லயௌவன தடசயில் இருக் ிவறொம்.
நம்முடைய அந்தப்புரத்தில் இருக்கும் சிங் ச்சிவயொ ைம்ப
வனத்து ரொஜனொ ிய ம ொ ீ ர்த்தியுடைய குண்வைொதரன் ம ள்
ொமொக்ஷிலயன்று பூமண்ை லமங்கும் ீ ர்த்தி வொய்ந்தவள்.
அவடளப்வபொல் அழகும் ல்வியுமுடைய லபண் சிங் ச்
சொதியில் எங்குவம ிடையொது. இடதலயல் ொம்
உணர்ந்தவளொ ிய நீ என்னிைம் என்ன மூைவொர்த்டத
லசொன்னொய்? உளறொவத. நீ லபண்ணொட யொல் விட்வைன்.
ஆணொ இருந்து இப்படி வொர்த்டத லசொன்னொல் இதற்குள்
தட டய லவட்டிப் வபொட்டிருப்வபன்" என்று லசொல் ிக்
ர்ஜடன புரிந்தது.

அப்வபொது நரிச்சி நல் தங்ட லசொல்லு ிறொள்: "வ ளொய்

உத்தண்டி ரொஜவன, எனக்கு உன்டன மணம் லசய்து ல ொள்ள
வவண்டுலமன்ற உட் ருத்து ிடையொது. சும்மொ, உன்டனச்
வசொதடன வபொடுவதற் ொ ப் வபசிய வொர்த்டதவய யன்றி
வவலறொன்றுமில்ட . சிங் ச் சொதிப் லபண் ளுக்குள்வள
அழ ில் மொத்திரவமயல் ொது ல்வியிலும் சிறந்தவளொ ிய
ொமொட்சி வதவி (சிங் ரொணி)டய மடனயொளொ க் ல ொண்ை நீ
இப்படிப்பட்ை ஆபத்து வநரத்தில் அவளிைம் வயொசடன
வ ட் ொமல், வ வ ம் ஒரு ிழ நரிச்சியிைம் வ ட் வந்தொவய,
அது பிடழ என்படத உனக்குத் லதரிவிக்கும் லபொருட்ைொ
அந்த வொர்த்டத லசொன்வனன்.

உன்டன மணம் லசய்து ல ொள்ள வவண்டும் என்ற சிந்தடன

எனக்குக் னவிவ கூைக் ிடையொது. உன்டனக் வ ிபண்ணி
உன்னுடைய ரொணி ொமொட்சிடய நீ இந்த யுத்த பயத்தினொல்
மறந்திருக்கும் லசய்திடய நிடனப்பு மூட்டி உன்டன அவளிைம்
வயொசடன வ ட்கும்படி தூண்டிவிடும் லபொருட்ைொ அந்த
வொர்த்டத லசொன்வனவனலறொயல் ொது வவன்றுமில்ட .

ஆனொலும் உன் வொர்த்டத ளில் இருந்த சி

அசம்பொவிதங் டள நீக் விரும்பு ிவறன். நரி ஜொதி ஸ்திரீடய
சிங் ஜொதி புருஷன் மணம் லசய்வது கூைொலதன்றொ
லசொல்லு ிறொய்? ரிஷி மூ ம், நதி மூ ம் விசொரடண லசய்யக்
கூைொலதன்று வ ள்விப்பட்டிருக் ிறொயொ? வமற்கு ரிஷி ள்
ீ ழ்க்கு ஸ்திரீ டள மணந்து ப ரிஷி வம்சங் ள்
மங் ியிருக் ின்றன. ப வொன் ஸ்ரீமந் நொரொயணன்,
அ ண்ைொதீதன், சூக்ஷ்மொத்மொ, புருவஷொத்தமன், உ த்துக்கு
மூதொடத. அவவன ஸ்ரீவில் ிபுத்தூர் பட்ைர் ம டளயும், டில் ி
பொதுஷொ ம டளயும் மணஞ் லசய்து ல ொண்டு ஸ்ரீரங் த்தில்
துயில் ிறொன். வஹ, உத்தண்டி ரொஜவன, ஜொதி வபதமொ
ற்பிக் ிறொய்? சிங் ம் வமல் ஜொதிலயன்றும், நரி ீ ழ்
ஜொதிலயன்றும் நீ நிடனக் ிறொயொ? அப்படித்தொன் அந்த
மூைனொ ிய வரவர்மன்
ீ நிடனத்தொன். அது நிற் .

"வஹ, உத்தண்டி ரொஜவன, வயதில் மூத்த லபண்டண இடளய

பிள்டள மணம் லசய்து ல ொள்ளத் த ொலதன்று லசொன்னொய்!
அது ம ொ மூைத்தனமொன வொர்த்டத! புதிதொ வரு ிற
ஒவ்லவொரு இந்திரனுக்கும் ஆதிமுதல் படழய இந்திரொணிதொன்
மொறொமல் இருந்து வரு ிறொள். கூனிச்சி என்று லசொல் ி
என்டன நட த்தொய். உைம்புக் ொ பிவரடம லசய் ிவறொம்.
அரசவன, உயிருக்கு அன்பு லசலுத்து ிவறொம். இதுலவல் ொம் நீ
அறியொத விஷயம். இது நிற் .

"உத்தண்டி ரொஜவன, இவ்வளவுக்கு வமலும் உனக்கு லவற்றி

லபற உபொயங் ற்றுக் ல ொடுத்தொல் நீ எனக்கு வவவற என்ன
ட ம்மொறு தருவொய்?" என்று வ ட்ைது.

அப்வபொது உத்தண்டி ரொஜன் லசொல்லு ிறது:- "நீ விவொ த்டதத்

தவிர வவலறன்ன தொனம் வ ட்ைவபொதிலும் ல ொடுப்வபன்"
என்றது.

அதற்கு நரிச்சி நல் தங்ட லசொல்லு ிறது - "நீ முதல்

தைடவயும் இப்படித்தொன் எது வ ட்ைொலும் ல ொடுப்வபன்"
என்றொய். பிறகு வொக்குத் தவறினொய். நீ மறுபடியும் வொக்குத்
தவற ொம் என்ற சந்வத ம் எனக்கு ஜனிக் ிறது" என்றது.
அப்வபொது உத்தண்டி "பயப்பைொவத! வவலறன்ன வ ட்ைொலும்
தரு ிவறன்," என்றது.

"உன்னுடைய ரொஜ்யத்தில் பொதி ல ொடுப்பொயொ?" என்று நரிச்சி

நல் தங்ட வ ட்ைொள்.

உத்தண்டியும் இடதக் வ ட்டு மனவருத்தமடைந்தொன்.

ரொஜ்யத்தில் பொதி ல ொடுக் அவனுக்குப் லபரும்பொலும்
சம்மதமில்ட . ஆனொலும் என்ன லசய்ய ொம்? தனது
வசனொபதிபதி ள் இனிவயனும் வபொரில் லவல்வொர் லளன்ற
நம்பிக்ட அவனுக்குக் ிடையொது. எப்படிவயனும் நரிச்சி
நல் தங்ட ஒரு வழி ண்டுபிடித்துச் லசொல்வொலளன்றும்
அதனொல் தனக்கு லவற்றிவயற்பை ொலமன்றும், அவனுக்கு
நம்பிக்ட யிருந்தது. வமலும் இரண்ைொம் முடற வொக்குத் தவற
லவட் ப்பட்ைொன். ஆத ொல் அவளிைம் "நீ லசொல்லு ிற
உபொயத்டத அனுசரித்து அதனொல் எனக்கு லவற்றி ிடைத்தொல்
உனக்குக் ட்ைொயம் என் ரொஜ்யத்தில் பொதி தருவவ"லனன்று
வொக்குக் ல ொடுத்தொன்.

அப்வபொது நரிச்சி லசொல்லு ிறொள்:-

"ல ொ ம்பஸ் வ ொழி முட்டைடய உடைத்துக் ொட்டின மொதிரி

வந்து வசரும்" என்றொள்.

"அலதன்ன வர்த்தமொனம்?" என்று உத்தண்டி என்ற சிங் ரொஜன்

ர்ஜடன லசய்தது.

நல் தங்ட லசொல்லு ிறொள்: "ஒரு வ ொழி முட்டைடய -

அைவபொ, ல ொ ம்பஸ் என் ிற பூவ ொளப் வபர்வழியும்
அவவனொடு சுமொர் முப்பத்வதழு சிவந ிதர் ளும் ஒரு நொள்
வபொஜனம் லசய்து ல ொண்டிருந்தொர் ளொம். அப்வபொது
ல ொ ம்பஸ் வ ட்ைொன்: - "இங்வ யொரொவது ஒரு வ ொழி
முட்டைடய வமடஜயின் வமல் யொலதொரு
ஆதொரமுமில் ொமல், அடசவில் ொமல் நட்ைமொ நிறுத்தி
டவக் க் கூடுமொ? நொன் லசய்வவன். வவறு யொர் லசய்வொர்?"
என்றொன்.

அப்வபொது ல ொ ம்பஸ் உைன் இருந்த நண்பர் ப விதங் ளில்

முயற்சி பண்ணியும் வ ொழி முட்டைடய வமடஜ வமல்
ஆதொரமில் ொமல் நட்ைமொ நிறுத்தச் சொத்தியப்பைவில்ட .
டைசியொ அவர் லளல் ொம் வதொல்விடய ஒப்புக்-
ல ொண்ைொர் ள்.

அப்வபொது ல ொ ம்பஸ் எழுந்து நின்றொன். வ ொழி முட்டைடயக்

ட யில் எடுத்தொன். ஒரு ஓரத்டதச் சீவிவிட்டு, வமடஜவமல்
நட்ைமொ நிறுத்திவிட்ைொன். நண்பர் ளிவ ப ர் அவனுடைய
சமத் ொரத்டதப் பொர்த்து ஆச்சர்யப்பட்ைொர் ள்.

ஆனொல் சி மூைர் ள் மொத்திரம் 'ஓவ ொ இலதன்ன

ஏமொற்று ிற மொதிரி. வ ொழி முட்டையில் ஓரத்டதத் துளிகூை
உடைக் ொமல் நிறுத்தவவண்டுமொக்கும் என்று நொங் ள்
நிடனத்திருந்வதொம். உடைத்து நிறுத்த ொம் என்று
முத ிவ வய லசொல் ியிருந்தொல் நொங் ள் அப்வபொவத
லசய்திருக் மொட்வைொமொ?' என்று லசொல் ி
முணுமுணுத்தொர் ளொம்" என்று நரிச்சி லசொன்னொள்.

"இவ்வளவுதொனொ?" என்று உத்தண்டி வ ட்ைொன்.

"ஆமொம், இவ்வளவுதொன்" என்று நரிச்சி லசொன்னொள்.

அப்வபொது உத்தண்டி லசொல்லு ிறொன்:- "அப்படியொனொல்

ல ொ ம்பஸ் சுத்த அவயொக்யன்! அவனுடைய
ல ட்டிக் ொரத்தனத்டதப் பொர்த்து ஆச்சர்யப் பட்ை சிவந ிதர் ள்
பரம மூைர் ள்" என்றொன்.

அதற்கு நரிச்சி நல் தங்ட லசொல்லு ிறொள்: "அந்த மொதிரிதொன்

எனக்கும் லசொல் ிப் பொதி ரொஜ்யம் ல ொடுப்பதொ
வொக் ளித்தடத அழித்துப் வபொடுவொவயொ?" என்றொள்.

உத்தண்டி ரொஜன்:- "மொட்வைன்! நீ வயொசடன லசொல்லு. அது

எத்தடன சொமொன்யமொ ப் பின்பு பு ப்பட்ை வபொதிலும் அதனொல்
லவற்றி ிடைப்பது லமய்யொனொல் உன்னிைம் நன்றி
மறக் ொமல் உனக்குப் பொதி ரொஜ்யம் ல ொடுத்து விடுவவன்"
என்றது.

அப்வபொது நரிச்சி நல் தங்ட லசொல்லு ிறொள்: "உத்தண்டி

ம ொரொஜவன, தங் ளுடைய மொமனொர் குண்வைொதர ரொஜனுக்கு
ஒரு டிதம் எழுதிக் ல ொடுங் ள். அதில் வவலறொன்றும்
எழுதக்கூைொது. ஆபத்து சமயம். டசந்யம் வவண்டும். நரிச்சி
நல் தங்ட டய நம்பு என்று மூன்று வரி மொத்திரம்
எழுதினொல் வபொதும். இப்வபொவத எழுதிக்ல ொடு. நொன் அப்பொல்
டசந்யம் ல ொண்டு வந்து வரவர்மனுடைய
ீ மமடதடயயும்,
அ ங் ொரத்டதயும் லதொட க் ிவறன். உன் லபயடர, சிங்
சரித்திரத்தில் எக் ொ த்திலும் அழியொமல் நிறுத்தி
டவக் ிவறன்" என்றொள்.

அப்படிவய உத்தண்டி ஓட எழுதி நரிச்சி ட யிவ

ல ொடுத்தொன். அடத வொ ிக் ல ொண்டு கூனிச்சியொ ிய நரிச்சி
நல் தங்ட பல் க்குப் பரிவொரங் ளுைன் உத்தண்டி
ரொஜனுடைய ஸ்தொனொதிபதி என்ற பதவியில் மொமனொர்
குண்வைொதர ரொயசிங் ம ொ சிங் ருடைய ரொஜதொனிக்கு வந்து
வசர்ந்தொள்.

இது நிற் .

வபய்க் ொட்டில் உத்தண்டி தன் மடனவியொ ிய சிங் ச்சி

ொமொக்ஷியினிைம் வபொய் நைந்த வர்த்தமொனத்டதலயல் ொம்
லசொன்னொன். அவள் மி வும் வ ொபத்துைன்:- "என்னுடைய
பிதொவிைமிருந்து டசந்ய ப ம் தருவிக் வவண்டுமொனொல்,
அதற்கு என் அனுமதியில் ொமல் நரிச்சி நல் தங்ட டய
அனுப்பினொல் நைந்துவிடுலமன்று நீ நிடனக் ிறொயொ?" என்றொள்.

அப்வபொது உத்தண்டி லசொல்லு ிறொன்:- "உனக்கு ரொஜ நீதிவய

லதரியவில்ட ; ொமொக்ஷி, ரொஜ்ய அவசரத்டதக் ருதி
இரண்ைொம் வபரிைம் லசொல் ொமல் எத்தடனவயொ ொரியம்
லசய்ய வநரிடும்" என்றொன்.

"ரொஜ்ய அவசரத்டதக் ருதிச் சரியொன

மந்திரொவ ொசடனயில் ொமல் எடுத்த ொரியங் ள்
எல் ொவற்றிலும் வதொற்றுப்வபொவவத வொடிக்ட யொ நீங் ள்
நைத்தி வரு ிறீர் ள்" என்று ொமொக்ஷி லசொன்னொள்.

"ஆபத்து சமயத்திவ ஏசிக் ொட்டுவது பொவி ளொன

ஸ்திரீ ளுடைய வழக் ம்!" என்று உத்தண்டி லசொன்னொன்.

"நொலு சொஸ்திரம் படிக் ப்வபொன பிரொமணப் பிள்டளயின் டத

லதரியுமொ?" என்று சிங் ச்சி ொமொக்ஷி வ ட்ைொள்.

"நொன் ஆபத்தொன நிட டமயில் இருக்கும்வபொது நீ டத

லசொல் வரு ிறொயொ! அலதன்ன?" என்று உத்தண்டி ர்ஜடன
புரிந்தொன்.

"வரவர்மன்
ீ தன்னுடைய பத்தினியிைத்தில் வதவதொ விசுவொசம்
டவத்திருப்பதொ வும் அவடள எப்வபொதும் சிடுசிடுப்பவத
ிடையொலதன்றும், தனது பிரதொன ரொஜ்ய ொரியங் ளில்
எடதயும் தனது பத்தினியொ ிய மொ ொளியிைம் வ ட் ொமல்
லசய்வதில்ட லயன்றும், முன் அந்த சமஸ்தொனத்தி ிருந்து
வந்த ரடி ஸந்நியொசி ஒருவர் லசொன்னொவர;
ஞொப மிருக் ிறதொ?" என்று ொமொக்ஷி வ ட்ைொள்.

"நொன் சங் ைக் குழியில் விழுந்து லவளிவயற வழி யறியொமல்

லபருமூச்சு விட்டுக் ல ொண்டிருக்ட யில் நீ சத்துருவின்
பு ழ்ச்சிடய என் லசவியில் வபசு ிறொவய உனக்குத் தகுமொ?"
என்று உத்தண்டி வினவினொன்.
"ஸ்திரீ டள அவமரியொடத பண்ணுவவொர் மனிதரில்
மிரு ங் ள் என்று சண்டி நீதி லசொல்லு ிறவத, அது ஞொப
முண்ைொ?" என்று ொமொக்ஷி வ ட்ைொள்.

"நொன் இப்வபொது எவ்விதமொ வும் அவமதிப்புச் லசய்யவில்ட "

என்றொன் உத்தண்டி.

"என்னிைம் ஒரு வொர்த்டதக்கூைக் வ ளொமல் நீ என்பிதொவுக்கு

டசந்யம் வவண்டுலமன்ற பிரொர்த்தடன அனுப்பினொவய! அது
என்டன அவமதித்ததொ மொட்ைொதொ?" என்றொள் ொமொக்ஷி.

"அது வபொனொல் வபொ ிறது. இனிவமல் நைக் வவண்டிய

ொரியத்டதப் வபசுவவொம்" என்று உத்தண்டி லசொன்னொன்.

"வமல் நைக் வவண்டிய ொரியம் யொவதொ?" என்று சிங் ச்சி

வ ட்ைது.

அப்வபொது உத்தண்டி லசொல்லு ிறொன்:- "வமல் நைக்

வவண்டியது யுத்தம். வமல் நைக் வவண்டியது, ஜயம்!"

"வபொர் எந்த இைங் ளில் வதொற்றது? வபொர் வதொற்ற

வசனொபதி ளின் லபயர் என்ன?" என்று சிங் ச்சி வ ட்ைது.

"நொ மட யிவ வதொற்வறொம். லவள்டள வொய்க் ொல்

டரயிவ வதொற்வறொம். நொ மட யில் வதொற்ற வசனொபதி
ரடி வவ ப்பன், லவள்டள வொய்க் ொல் டரயிவ வதொற்றவன்
பு ி லபொன்னம்ப ம்" என்று உத்தண்டி லசொன்னொன்.

"அந்த வவ ப்படனயும், லபொன்னம்ப த்டதயும் நொடள

சூரிவயொதயமொய் ஒரு ஜொமத்துக்கு முன்பு சுட்டுக் ல ொன்று
விைவவண்டும்." என்று சிங் ச்சி ொமொக்ஷி லசொன்னொள்.

உத்தண்டி: "சொத்தியப்பைொது" என்றொன்.

அவள் "ஏன்?" என்றொள்.

அவன்: "அவ்விருவரும் லபரிய வம்சத்துப் பிள்டள ள்.

அவர் ளுக்குத் தீங்கு லசய்தொல் வதசத்துப் பிரபுக் ள் நமக்கு
விவரொதமொ த் திரும்புவொர் ள்" என்றொன்.

அவள்; " இப்வபொது இந்த வதசத்தில் உமக்கு அனுகூ மொ

எத்தடன பிரபுக் ள் இருக் ிறொர் ள்?" என்று வ ட்ைொள்.

அப்வபொது உத்தண்டி: "என் நொட்டிலுள்ள பிரபுக் ள் அத்தடன

வபரும் எனக்கு வவண்டியவர் வள. எதிர்க் ட்சி யொருவம
ிடையொது!" என்றொன்.

"நொடளப் லபொழுது விடிந்து ஒரு ஜொமத்துக்கு முன்பு

வவ ப்படனயும், லபொன்னம்ப த்டதயும் சுட்டுக் ல ொன்று
விைவவண்டும். அது லசய்தொல், வமவ ஜயத்துக்குரிய
உபொயங் ள் நொன் லசொல்லு ிவறன்" என்று ொமொக்ஷி
லசொன்னொள்.

"நொன் ஒரு வபொதும் அதற்கு இணங் மொட்வைன்" என்றொன்

உத்தண்டி.

அப்வபொது உத்தண்டி என்ற சிங் ரொஜனிைம் பத்தினியொ ிய

சிங் ச்சி ொமொக்ஷி லசொல்லு ிறது: "ஸ்திரீ டள அவமதிப்புச்
லசய்வவொன் ஆண்மக் ளுக்குள்வள முதல் வரனொ
ீ விளங்
மொட்ைொன். லபண்டணத் தொழ்வொ நிடனப்பது அநொ ரி
ஜொதியொருடைய முதல் க்ஷணம்.

நீ என் வொர்த்டதடயத் தட்டு ிறொய்; உனக்குச் சண்டை

ஜயிக் ொது. நீ என்டன எப்வபொதும் அ ட்சியம் பண்ணு ிறொய்.

எனது பிதொ உனக்குத் துடணப்படை ள் என்டனயறியொமல்

அனுப்பும்படி லசய்ய முடியுலமன்று நிடனத்தது உன்
ஆவ ொசடனக் குடறடவக் ொட்டு ிறது. உன்டன அழிய
விடுவதில் எனக்குச் சம்மதமில்ட .

நீவயொ மதிக் குடறவினொலும், மூை மந்திரி ளின்

உபவதசத்தொலும், ம ொ வரனொ
ீ ிய வரவர்மடனப்
ீ பட த்துக்
ல ொண்ைொய். என்னிைத்தில் மந்திரொவ ொசடன வ ட் மொட்ைொய்;
நரிச்சி நல் தங்ட யிைம் வ ட்பொய்! அந்தக் கூனற் ிழவிக்கு
மொட யிைச் சம்மதப்பைவில்ட வய! நீ அந்த மட்டில்
புத்திசொ ிதொன்! அவளுக்குப் பொதி யரசு ல ொடுப்பதொ ச் லசொல் ி
விட்ைொய்? உன்னுடைய புத்திக் கூர்டமடய என்னலவன்று
லசொல்வவன்?" என்றது.

இது வ ட்டு உத்தண்டி லசொல்லு ிறொன்: "ஆ ொ! நொன் நரிச்சி

நல் தங்ட யிைம் ர ஸ்யமொ ப் வபசிக்ல ொண்டிருந்தடத
உனக்கு யொர் லசொன்னொர் ள்? உன்னுடைய தூண்டுத ின்
வமவ தொன் அவள் என்னிைம் அப்படிக் வ ட்ைொவளொ?"

ொமொக்ஷி: “இல்ட , நீ யன்வறொ அவடளக் கூப்பிட்ைனுப்பி

வொர்த்டத லசொன்னொய்! நீ இப்படி அடழப்பித்துக் வ ட்பொய்
என்ற விஷயம் எனக்கு முன்னவம லதரிந்திருந்தொ ன்வறொ
நொன் தூண்டி விட்டிருக் க் கூடுலமன்று லசொல் ொம்!”

உத்தண்டி: "பின்வன, உனக்ல ப்படித் லதரிந்தது? நொன் முந்திவய

முதல் நிடனத்வதன்; என்னுடைய ஒற்றர் டள லயல் ொம் நீ
வசப்படுத்தி டவத்திருக் ிறொய், எனக்குத் லதரியொமல் நீ வவறு
தனியொ ப் ப ஒற்றர் டள டவத்திருக் ிறொய்.

என் மந்திரி ளிலும் வசனொபதி ளிலும் லபரும்பொவ ொர் எனக்கு

அஞ்சுவடதக் ொட்டிலும் அதி மொ உனக்கு அஞ்சி
நைக் ிறொர் ள். எனக்குத் லதரியொத ஒரு ரஹஸ்ய சங் த்துக்கு
நீ தட வி லயன்று வதொன்று ிறது. உன்டன வஞ்சடன
லசய்யவவண்டு-லமன்ற எண்ணம் எனக்குக் ிடையொது.

ஆனொல், என்னுடைய ரொஜ்யத்தில் என் வொர்த்டதக்கு யொலதொரு

மதிப்பில் ொமலும் எல் ொக் ொரியங் ளுக்கும் உன்
இஷ்ைப்படியொ வும் இருப்பது எனக்கு ஸம்மதமில்ட "
என்றொன்.

அப்வபொது சிங் ச்சி ொமொக்ஷி லசொல்லு ிறொள்:

“ஓவஹொ! என்னிைத்தில் இவ்வளவு பயத்டத மனதில்

டவத்துக்ல ொண்டு, என்டன ஷ்யமும் பண்ணொமல் நீ
இருப்பது ஒரு ஆச்சர்யந்தொன்; எனக்கு விவரொதி ளொன
வவ ப்படனயும், லபொன்னம்ப த்டதயும் வஸனொபதி ளொ
நியமித்தொய், எனக்கு வவண்டிய வஸனொபதி டள வி க் ினொய்;
வபொர் வதொற்றது. இன்னமும் என்டன அவமதிக் ிறொய்.
என்னுடைய வயொசடன வ ட்ைபடியொல் உனக்கு இந்த ரொஜ்யம்
ிடைத்தது. பட்ைங் ட்டின மறுநொவள நீ நன்றி ல ட்ைவன்
என்படத நொன் ண்டுல ொண்வைன்” என்றொள்.

உத்தண்டி: "உன்டன நொன் அவமதிக் வில்ட வய" என்றொன்.

"அடர நொழிட க்கு முன்புகூை என்டனத் துரும்புக்கு

ஸமொனமொ எண்ணி நைத்திடன யன்வறொ?" என்றொள் சிங் ச்சி.

"என்ன லசய்வதன்?" என்று லசொல் ி உத்தண்டி ர்ஜடன

புரிந்தொன்.

“நொன் ஒரு டத லசொல் த் லதொைங் ிவனன், உனக்கு நல் றிவு

பு ட்டும் லபொருட்ைொ . அடதக் வ ட் க்கூை உனக்குப்
லபொறுடம யில்ட . என்டனச் சள்லளன்று விழுந்தொய்,
என்டனக் ண்ைொல் உனக்கு மு த்தில் டுகு லவடிக் ிறது.
என் வொர்த்டத வ ட்ைொல் உனக்குக் ொதில் நொரொசம்
ொய்ச்சிவிட்ைதுவபொ ஆய்விடு ிறது" என்றொள் சிங் ச்சி.

"அலதன்னவவொ டத என்றொவய! லபயர் மறந்து வபொச்சு! ஹொம்!

ஹொம்! பிரொமணப் பிள்டள நொலு சொஸ்த்ரம் படித்த டத!
அடதச் லசொல்லு, வ ட் ிவறன்” என்றொன் உத்தண்டி.
----------

6.பிராமணப் பிள்தள நாலு சாஸ்ைிரம் படித்துக்லகாண்டு

வந்ை கதை

சிங் ச்சி ொமொக்ஷி லசொல்லு ிறொள்:-

"வ ளொய் ரொஜவன, புருஷனுக்கு ஸ்திரீ உைம்பில் பொதி. நீ

என்டன லவறுத்த வபொதிலும் எனக்கு உன்டனத் தவிர வவறு
பு ல் ிடையொது. நீ என்னிைம் டவத்திருந்த அன்டபலயல் ொம்
மறந்து விட்ைொலும் என் லநஞ்சு உன்மீ துள்ள அன்டப
மறக் வில்ட . இன்லனொரு சிங் ிலயன்றொல் நீ லசய்துவரும்
அவ ொரியத்துக்கு உன்டன மு ங்ல ொண்டு பொர்க் மொட்ைொள்.
நொன் ஐவயொ பொவலமன்று உன்டன க்ஷமிக் ிவறன். ஆயினும்,
நொன் இப்வபொது டத லசொல் ஆரம்பித்தொல் நீ
லபொறுடமயுைன் வ ட் மொட்ைொய் என்ற சந்வத ம் எனக்கு
உண்ைொ ிறபடியொல் இப்வபொது லசொல் வவண்ைொலமன்று
வயொசிக் ிவறன்" என்றொள்.

உத்தண்டி 'லபொறுடமயுைன் வ ட் ிவறன்" என்று சத்தியம்

பண்ணினொன்.

பிறகு சிங் ச்சி பின் வரும் டதடய உடரக் ொயிற்று:

"ஓர் ஊரிவ ஒரு பிரொமணப் பொட்டியிருந்தொள். அவளுக்ல ொரு

பிள்டளயுண்டு. அந்தப் பிள்டள வட்டில்
ீ யொலதொரு வவட யும்
லசய்யொமல் மூன்று வவடளயும் தண்ைச்வசொறு தின்பதும் ஊர்
சுற்றுவதுமொ இருந்தொன். அந்தப் பொட்டி வதொடச, இட் ி,
முறுக்கு, ைட ச் சுண்ைல் வியொபொரம் பண்ணி அதில் வரும்
ொபத்தொல், குடும்ப ஸம்ரக்ஷடண லசய்து ல ொண்டிருந்தொள்.

அவன் நொளுக்கு நொள் அதி வசொம்வபறியொய் வநரத்டத நொசம்

பண்ணிக் ல ொண்டிருந்தொன்.
அப்வபொது பொட்டி ஒரு நொள் அவடனக் கூப்பிட்டு:-"அைொ ம வன,
ஒரு லதொழிலும் லசய்யொமல் சும்மொ தின்று ல ொழுத்துக்
ல ொண்டு எத்தடன நொள் இப்படி என் ழுத்டத
அறுக் ொலமன்று வயொசடன பண்ணு ிறொய்? நொன்
உயிவரொடிருக்கும் வடர எப்படியொவது பொடுபட்டு உன்
வயிற்டற நிரப்புவவன். எனக்குப் பிற் ொ ம் நீ எப்படி
ஜீவிப்பொய்? நொன் சொகு முன்வன உனக்கு ஒரு ல்யொணத்டதப்
பண்ணி டவத்துவிட்டுச் சொ ொலமன்று நிடனத்துக்
ல ொண்டிருக் ிவறன். அதற் ொ த்தொன் பக் த்துத் லதருச்
லசட்டியொரிைம் மொசம் ஒரு ரூபொய் சீட்டுப் வபொட்டுக் ல ொண்டு
வரு ிவறன். நீ அந்தப் லபண்ைொட்டிடய எப்படி டவத்துக்
ொப்பொற்றுவொய்? சீ, நொவய, ஓடிப்வபொ, எங்வ னும்
வைவதசத்துக்குப் வபொய் நொலு சொஸ்திரம் படித்துக் ல ொண்டுவொ"
என்றொள்.

அந்தப் டபயனுக்கு சொஸ்திரம் என்றொல் இன்ன பதொர்த்தம்

என்ற விஷயவம லதரியொது. ஆனொலும் அவன் மனதில்
ல்யொணம் பண்ணிக் ல ொள்ள வவண்டும் என்ற தொ ம்
இருந்தது. ஆத ொல் லபண்ைொட்டிடயக் ொப்பொற்ற சொஸ்திரம்
படிக் வவண்டுலமன்று தொயொர் லசொல் ியடதக் வ ட்ைவுைன்
அவனுக்குச் சொஸ்திரப் பயிற்சியில் விவசஷமொன ஆவல்
மூண்ைது. அன்று ப ல் சொப்பிட்ைவுைவன தொயொரிைம் லசொல் ிக்
ல ொள்ளொமல் ஊரி ிருந்து புறப்பட்டு வைதிடச வநொக் ிச்
லசன்றொன். வபொகும் வழியிவ ஒரு படனமரம் நின்றது.

"எங்வ வபொ ிறொய் அப்பொ?" என்று இந்தப் பிள்டளடய வநொக் ி

அந்தப் படனமரம் வ ட்ைது. "நொன் சொஸ்திரம் படிக் ப்
வபொ ிவறன்" என்றொன்.

அப்வபொது அந்தப் படனமரம் லசொல்லு ிறது:- "ஓ வஹொ வஹொ;

சொஸ்திரமொ படிக் ப் வபொ ிறொய்? அப்படியொனொல் நொன் ஒரு
சொஸ்திரம் ற்றுக் ல ொடுக் ிவறன், லதரிந்துல ொள்" என்றது.
பிரொமணப் பிள்டள உைம்பட்ைொன்.

அப்வபொது படனமரம் "லநட்டைப் படனமரம் நிற்குமொம் வபொவ

வபொவ " என்ற வொக் ியத்டதச் லசொல் ிற்று. இந்த
வொக் ியத்டதப் டபயன் திரும்பத் திரும்பத் தன் மனதுக்குள்
உருப்வபொட்டுக் ல ொண்வை வபொனொன்.

அங்வ ஒரு லபருச்சொளி வந்தது. அந்தப் லபருச்சொளி இவடன

வநொக் ி, "அைொ பொர்ப்பொரப் பிள்ளொய், எங்வ வபொ ிறொய்?" என்று
வ ட்ைது. "சொஸ்திரம் படிக் ப் வபொ ிவறன்" என்று இவன்
லசொன்னொன். "அப்படியொனொல் நொன் ஒரு சொஸ்திரம்
லசொல்லு ிவறன், படித்துக் ல ொள்" என்று லபருச்சொளி கூறிற்று.
டபயன் உைம்பட்ைொன்.

"லபருச்சொளி மண்டணத் வதொண்டுமொம் வபொவ வபொவ " என்ற

சொஸ்திரத்டத அந்தப் லபருச்சொளி லசொல் ிக் ல ொடுத்தது.
இவன் வமற்படி இரண்டு சொஸ்திரங் டளயும் வொயில் உருப்
வபொட்டுக்ல ொண்வை நைந்து லசன்றொன்.

வழியில் ஒரு குளம் இருந்தது. அதில் இறங் ி ஜ ம்

குடிக் ப்வபொனொன். நடுக் குளத்தில் ஒரு வ ொடரப் புல் நின்றது.
அது இவடன வநொக் ி: - "ஐயவர, எங் ிருந்து வந்தொய்? எந்த
ஊருக்குப் வபொ ிறொய்?" என்று வ ட்ைது. இவன் தன்னுடைய
விருத்தொந்தங் டளச் லசொல் ி, "சொஸ்திரம் படிக் ப் வபொ ிவறன்"
என்றொன். "அப்படியொனொல் நொன் ஒரு சொஸ்திரம் ற்பிக் ிவறன்.
படித்துக் ல ொள்" என்று வ ொடர லசொல் ிற்று. பிரொமணப்
பிள்டள உைம்பட்ைொன்.

"நடுக்குளத்திவ வ ொடர ிைந்து விழிக்குமொம் வபொவ

வபொவ " என்ற வொக் ியத்டத அது ற்றுக் ல ொடுத்தது. இவன்
மூன்று வொக் ியங் டளயும் பொரொமல் லசொல் ிக் ல ொண்டு
பின்னும் நைந்து லசன்றொன். அங்வ ஒரு நரி வந்து அவடன
வநொக் ி:- "எங்வ வபொ ிறொய்? என்ன சங் தி?" என்று விசொரடண
பண்ணிற்று. இவன் "சொஸ்திரம் படிக் ப் வபொ ிவறன்" என்றொன்.

"ஓவ ொ! சொஸ்திரம் படிக் வொ வபொ ிறொய்! நல் து, உனக்கு நொன்

சொஸ்திரம் ற்றுக் ல ொடுக் ிவறன். லதரிந்து ல ொள்" என்று நரி
லசொல் ிற்று. இவன் உைம்பட்ைொன்.

"ஆடளக் ண்ைொல் நரி வொட க் குடழத்துக்

ல ொண்வைொடுமொம் வபொவ வபொவ " என்ற வொக் ியத்டத நரி
வபொதித்தது.

இவன் "ஆஹொ! புறப்பட்ை தினத்திவ நமக்கு நொலு

சொஸ்திரமும் லதரிந்து வபொய் விட்ைவத, என்ன அதிர்ஷ்ைமப்பொ,
நமக்கு; இந்த நொன்கு சொஸ்திரத்டதயும் மறக் ொமல் வட்டில்
ீ
தொயொரிைம் வபொய்லசொன்னொல் அவள் நமக்குக் ல்யொணம்
லசய்து ல ொள்ள அனுமதி ல ொடுப்பொள்" என்று
சந்வதொஷப்பட்டுக் ல ொண்வை தன் ஊடர வநொக் ிச் லசன்றொன்.

வபொகும் வழியில் இரவொ ி விட்ைது. ஊர்

லநடுந்தூரத்துக் ப்பொல் இருந்தபடியொல் இடைவய இருந்த ஒரு
ிரொமத்தில் அவ்விரவு தங் ி, மறுநொட் ொட யில் அங் ிருந்து
புறப்பை ொலமன்று நிடனத்து, அங்கு ஒரு வட்டு
ீ வொசல்
திண்டணயிவ வபொய்ப் படுத்துக் ல ொண்ைொன். விடிய ஒரு
ஜொமம் ஆனவபொது, இவன், ண்டண விழித்துக் ல ொண்டு, தொன்
படித்த நொலு வொக் ியங் டளயும் பொைம் பண்ண ஆரம்பித்தொன்.
அப்வபொது அந்த வட்டின்
ீ ல ொல்ட ப்புரத்தில் ள்ளர் வந்து
ன்னம் டவத்துக் ல ொண்டிருந்தொர் ள். இவன் சத்தம் வபொட்டுச்
சந்டத லசொல் ிக் ல ொண்டிருந்தொன்.

முத ொவது: 'லநட்டைப் படனமரம் நிற்குமொம் வபொவ வபொவ '

என்றொன்.

இவன் கூவின சத்தத்டதத் திருைர் வ ட்டு "ஓவஹொ! நொம்

இங்கு நிற்படதக் ண்டு வட்டிலுள்வளொடர
ீ எழுப்பும்
லபொருட்ைொ எவவனொ இப்படிக் கூவு ிறொன்" என்லறண்ணிப்
பயந்தொர் ள்.

அந்தச் சமயத்தில் இவன்: "லபருச்சொளி மண்டணத்

வதொண்டுமொம் வபொவ வபொவ " என்று கூவினொன்.

இடதக் வ ட்டுத் திருைர்: "அவை! நொம் ன்னம் டவக் ிறடதக்

சுண்டுதொன் இவன் இப்படிக் கூவு ிறொன்" என்று ட ொல்
நடுங் த் லதொைங் ினொர் ள்.

அப்வபொது இவன்: "நடுக்குளத்திவ வ ொடர ிைந்து

விழிக்குமொம் வபொவ வபொவ " என்ற தனது மூன்றொம்
சொஸ்திரத்டத ஓதினொன்.

ள்ளர்: "அைொ, நொம் அவசியம் ஓடிப்வபொ வவண்டும். நொம்

இங்வ திட ப்புைன் விழித்துக்ல ொண்டு நிற் ிவறொலமன்படத
அந்த மனிதன் சயிக் ிடனயொ ச் லசொல்லு ிறொன்" என்று
வபசிக்ல ொண்டு சி ர் ஓைத் லதொைங் ினர். இதற்குள்
திருைருடைய சத்தம் இவன் ொதிலும் பைவவ, "ல ொல்ட ப்
புறத்தில் ஏவதொ ப ர் ொ டிச் சத்தமும், முணுமுணுக் ிற
சத்தமும் வ ட் ிறது. என்னவவொ லதரியவில்ட . ஒரு வவடள
திருைரொ இருந்தொலும் இருக் ொம். எதற்கும் வபொய்ப்
பொர்ப்வபொம்" என்று வயொசடன பண்ணிக்ல ொண்டு வந்தொன்.
வரும்வபொவத தனது சொஸ்திரப் பொைத்டத மறக் ொமல், "ஆடளக்
ண்ைொல் நரி வொட க் குடழத்துக் ல ொண்வைொடுமொம் வபொவ
வபொவ " என்று கூவிக்ல ொண்வை வந்தொன்.

திருைர் தொங் ள் வவவறொரிைத்தி ிருந்து திருடிக்ல ொண்டு வந்த

நட ப் லபட்டி டளயும், பணப் லபட்டி டளயும் ீ வழ வபொட்டு
விட்டு ஓடிப்வபொயினர். இவன் பிறகு வட்டிலுள்ளொடர
ீ எழுப்பி
அந்தப் லபட்டி டளக் ொட்டினொன்.

வட்டிலுள்ளொர்
ீ 'நைந்த விஷயலமன்ன?' என்று விசொரித்தொர் ள்.
இவன் நைந்த விஷயத்டதச் லசொன்னொன். அப்வபொது வட்ைொர்
ீ
இவனொவ யன்வறொ திருைர் ன்னம் டவத்துத் தமது வட்டுப்
ீ
லபொருடளக் ல ொள்டளயிைொமலும், தமதுைம்பிற்குத் தீங்கு
லசய்யொமலும் ஓடினொர் ள் என்ற நன்றியுணர்ச்சியொல் அந்த
நட ப் லபட்டி டளயும் பணப் லபட்டி டளயும் இவனுக்வ
ல ொடுத்துவிட்ைொர் ள்.

இவன் அந்தத் திரவியத்டதலயல் ொம் தொயொரிைம் ல ொண்டு

ல ொடுத்து:- "எனக்குக் ல்யொணம் பண்ணி டவ அம்மொ"
என்றொன்.

அவள் இவடன வநொக் ி: "ம வன உனக்கு இந்த நிதிலயல் ொம்

எங்வ ிடைத்தது?" என்று வ ட்ைொள். இவன் நைந்த
விவரங் டளலயல் ொம் கூறினொன். தொய் மி வும் ம ிழ்ச்சி
ல ொண்டு, அவனுக்கு ஒரு லபரிய பிரபுவின் ம டளக்
ல்யொணம் லசய்வித்தொள். பிறகு எல் ொரும் லசௌக் ியமொ
லநடுங் ொ ம் வொழ்ந்து ல ொண்டிருந்தனர்." என்று சிங் ச்சி
ொமொக்ஷி டத லசொன்னொள்.

அப்வபொது உத்தண்டி: "இந்தக் டதடய என்ன வநொக் த்துைன்

லசொன்னொய்?" என்று வ ட்ைொன்.

"உன் மனதி ிருந்த ஆயொசத்டத மொற்றி உனக்கு ஆறுதல்

உண்ைொக்கும் லபொருட்ைொ க் டத லசொன்வனன், வவறு வநொக் ம்
ஒன்றுமில்ட " என்றொள்.

"பொர்த்தொயொ! நொம் சண்டை வதொற்று மொனத்டதயும்

வதசத்டதயும் பிரொணடனயும் சத்துருவிைமிருந்து ொப்பொற்ற
வவண்டுவம, அதற்ல ன்ன வழி லசய்ய ொலமன்று ங் ிக்
ல ொண்டிருக் ிவறொம். அந்தச் சமயத்தில் இவள் நம்மிைம்
குழந்டதக் டத வபசு ிறொள்! பொர்த்தொயொ! லபருச்சொளியொம்,
வ ொடரயொம், படனமரமொம், நரியொம்! என்ன பச்டசக் குழந்டத
வொர்த்டத!" என்று லசொல் ி மி வும் வ ொபத்துைன் உத்தண்டி
அப்வபொது ஒவர பொய்ச்ச ொ மடனவியின் மீ து பொய்ந்து தன்
ந ங் டள அவளுடைய ழுத்தில் அழுத்தினொன்.

சிங் க் ொமொக்ஷி ொவ த்தொல் ழுத்டத திமிறிக்ல ொண்டு தன்

ழுத்தி ிருந்து இரத்தம் லபொழிவடதக் ண்டு வ ொபத்துைன்
தன் முன் வ க் ொ ொல் உத்தண்டியின் மு த்தில் ஓங் ி
அடித்தது.

உத்தண்டி லபருஞ்சினத்துைன் ண்ணில் தீப்லபொறி பறக் , மீ டச

துடிக் , ஹொ! என்று ர்ஜடன புரிந்து "அடி வபவய, உன்டன
இந்தக் ணத்திவ ல ொன்று வபொடு ிவறன் பொர்!" என்று
லசொல் ித் தன் மடனவியின் ழுத்டதக் டித்து இரத்தம்
குடிக் ொயிற்று. ொமொக்ஷி உத்தண்டியின் ொட ப் பல் ினொல்
வ்வி இரத்தத்டத உறிஞ்சத் லதொைங் ிற்று. அப்வபொது
சண்டையில் உண்ைொன சப்தத்டதக் வ ட்டு ொமொக்ஷியின்
பொங் ிச் சிங் ங் ள் சி அங்வ ொடி வந்தன. அவற்டறக் ண்டு
உத்தண்டியும் ொமொக்ஷியும் லவட்டுப் பற் டள மீ ட்டுக்
ல ொண்ைன. உத்தண்டி அந்தப்புரத்டத விட்டு லவளிவய
லசன்றொன்.

வபய்க் ொட்டு விஷயம் இப்படி இருக் , உத்தண்டியிைமிருந்து

அவனுடைய மொமனொரொ ிய குண்வைொதர ரொஜன் அரசு
லசலுத்தும் ைம்பவனத்துக்குத் தூது லசன்ற நரிச்சி
நல் தங்ட எப்படியொனொள் என்படதக் வனிப்வபொம்.

நரிச்சி ைம்ப வனத்திற்குப் வபொன வபொது தன் பல் க்கு

பரிவொரங் ளுைன் வநவர குண்வைொதரரொய சிங்
ம ொசிங் ருடைய மொளிட யில் வபொய் இறங் ொமல் ஏவதொ
மனதுக்குள் ஒரு தந்திரத்டத எண்ணித் தனக்கு முந்திய
நட்புடையவளொ ிய விருத்திமதி என்ற எருடமச்சியின்
வட்டிவ
ீ வபொய் இறங் ினொள்.

விருத்திமதி லபொன்னங் ொட்ைரமடனக்கு முன்லனொரு முடற

லசன்றிருந்த வபொது அவளுக்கு வரவர்மரொஜன்
ீ ப விதமொன
பரிசு ள் ல ொடுத்துத் தனது ரொஜ பதவிடயக் ருதொமல்
மி வும் அன்பொன வொர்த்டத ள் கூறி விடுத்தடத அந்த
எருடமச்சி தன் வொழ்நொளில் மி ப் லபரிய விவசஷ
லமன்லறண்ணி வரவர்மனிைம்
ீ வபரன்பு பூண்ைவளொய்
எப்வபொதும் அவடனவய ஸ்மரித்துக் ல ொண்டிருந்தொள். எனவவ
நரிச்சி நல் தங்ட வந்தவுைன் எருடமச்சி விருத்திமதி
அவளிைம் "வரவர்மனும்
ீ அவனுடைய ரொணி மொ ொளியும்
குழந்டத ளும் வக்ஷமந்தொனொ?" என்று விசொரித்தொள்.

அப்வபொது நரிச்சி நல் தங்ட தொன் வரவர்மனிைமிருந்து

ீ
பிரிந்து அவனுக்குத் துவரொ ியொய் உத்தண்டி ரொஜொவிைம்
வவட பொர்ப்பதொ த் லதரிந்தொல் எருடமச்சி தன்டனத்
துரத்திவிடுவொள் என்று வயொசித்து "ஆம், எல் ொரும்
வக்ஷமந்தொன்" என்றொள்.

"நீ இப்வபொது வநவர லபொன்னங் ொட்டி ிருந்து தொன்

வரு ிறொயொ?" என்று விருத்திமதி வ ட்ைொள்.

நல் தங்ட : "அன்று; நொன் வபய்க் ொட்டி ிருந்து வரு ிவறன்"

என்றொள்.

விருத்திமதி: "அங்வ எதற் ொ ப் வபொயிருந்தொய்?" என்றொள்.

நல் தங்ட : "வபய்க் ொட்டுக்கும் லபொன்னங் ொட்டுக்கும்

சண்டைலயன்று நீ வ ள்வியுற்றிருக் க் கூடும். அந்தயுத்தம்
நைப்படத எப்படிவயனும் தடுக் வவண்டுலமன்று ருதி,
என்டன மொ ொளி ரொணி (வரவர்மன்
ீ பத்தினி) சி லசய்தி
லசொல் ிப் வபய்க் ொட்டு ரொணியொ ிய ொமொக்ஷியிைம்
அனுப்பினொள். வந்த இைத்தில் ொமொக்ஷி உங் ள்
நொட்ைரசனொ ிய தன் பிதொவிைம் ஒரு ர ஸ்யமொன லசய்தி
லசொல் ி வரும்லபொருட்ைொ என்டன இங்வ அனுப்பினொள்"
என்றதும்,
"என்ன ர ஸ்யம்?" என்று விருத்திமதி வ ட்ைொள்.

நல் தங்ட : " ொரியம் நிடறவவறு முன்வன அடத மி வும்

பிரொண சிவந ிதரொ இருப்வபொரிைத்திவ கூை அனொவசியமொ ச்
லசொல் க் கூைொது. லசொன்னொல் ொரியம் ல ட்டுப் வபொகும்.
ஆத ொல் லபொறு, நிடறவவறினபின் லசொல்லு ிவறன்" என்று
வொக் ளித்தொள். நல் லதன்று லசொல் ி விருத்திமதி
தன்வட்டுக்கு
ீ விருந்தொ வந்த நரிச்சிக்கு ரொவஜொபசொரங் ள்
லசய்தொள். பரிவொரங் ளுக்கும் யவதஷ்ைமொ ஆ ொரம்
ல ொடுத்தொள்.

பிறகு சொயங் ொ மொனவுைன் நரிச்சி நல் தங்ட

விருத்திமதிடய வநொக் ி "இப்வபொலதல் ொம் நீ அடிக் டி
அரண்மடனக்குப் வபொய் வருவதுண்வைொ?" என்று வ ட்ைொள்.

விருத்திமதி ஆலமன்றொள்.

"உங் ள் குண்வைொதர சிங் னுக்கு நொன்கு மடனவி ள்

உண்ைன்வறொ?" என்று நரிச்சி வ ட்ைொள்.

விருத்திமதி தட யடசத்தொள்.

"பட்ைத்து ரொணியின் லபயர் யொது?" என்று நரிச்சி வ ட்ைொள்.

"பட்ைத்து ரொணி லபயர் சுவர்ணொம்பொ" என்று லசொன்னொள்.

"வபய்க் ொட்டு ொமொக்ஷி தனது தொயின் லபயர் மீ னொக்ஷி என்று

லசொன்னொவள" என்றொள் நரிச்சி.

அதற்கு விருத்திமதி: "ஆமொம். அந்த மீ னொக்ஷி மூன்றொவது

ரொணி. பட்ைத்து ரொணிடயக் ொட்டிலும் மீ னொக்ஷியினிைத்திவ
தொன் குண்வைொதரரொய சிங் ம ொசிங் ருக்கு அதி ப் பிரியம்"
என்றொள்.
நரிச்சி நல் தங்ட : "உனக்கு எந்த ரொணியுைவன அதி
சிவந ம்?" என்று வ ட்ைொள்.

"பட்ைத்து ரொணியுைன்" என்று விருத்திமதி லசொன்னொள்.

"உனக்கும் மீ னொக்ஷிக்கும் வபச்சுண்வைொ இல்ட வயொ?" என்று

நரிச்சி வ ட்ைொள்.

விருத்திமதி: "வபச்சு வொர்த்டத இல் ொமல ன்ன? அலதல் ொம்

உண்டு. வபொனொல் வொ என்று கூப்பிடுவொள். மஞ்சள்
குங்குமமும் ல ொடுப்பொள். ஆனொல் சுவர்ணொம்பொ என்னிைம்
தன்னுடைய அந்தரங் ங் டளலயல் ொம் லசொல்லுவது வபொவ
மீ னொக்ஷி லசொல் மொட்ைொள்" என்றொள்.

அப்வபொது நரிச்சி நல் தங்ட : "அந்த மீ னொக்ஷிக்கு

அந்தரங் மொன சிவந ம் யொர்?" என்று வ ட்ைொள்.

விருத்திமதி: "மல் ிச்சி மொணிக் வல் ிக்கும் மீ னொக்ஷிக்கும்

உைம்பு இரண்டு, ஆனொல் உயிர் ஒன்று" என்றொள்.

இப்படி இவ்விருவரும் சம்பொஷடண லசய்து

ல ொண்டிருக்ட யில் திடீலரன்று குண்வைொதர ரொய சிங்
ம ொசிங் ருடைய சிப்பொய் ள் வந்து நரிச்சி நல் தங்ட டயக்
ட து பண்ணி வி ங்கு வபொட்டுக் ல ொண்டு வபொய்ச்
சிடறப்படுத்தி விட்ைனர். வி ங்கு பூட்டும்லபொழுது நரிச்சி
வ ொலவன்றழுதொள். விருத்திமதி "நல் தங் ொய், நீ பயப்பைொவத.
ஏவதொ தவறுத ொ இவர் ள் வவட லசய் ிறொர் ள் என்று
வதொன்று ிறது. நொன் வபொய் சுவர்ணொம்பொவிைம் லசொல் ி
உைவன உன்டன மீ ட் ிவறன்" என்று லசொல் ி
அரண்மடனக்குப் வபொனொள்.
-------------

7.கைம்ப வனத்ைில் நடந்ை லசய்ைிகள்

 தம்ப வனத்தில் மூன்று ம் பு ழும்படி அரசு லசலுத்திய
வரொதிவ
ீ ரீ குண்வைொதரரொய சிங் ம ொசிங் னுடைய
அரண்மடன அந்தப்புரத்தில், அவனுடைய பட்ைத்து
ரொணியொ ிய சுவர்ணொம்பொ தனிவய உட் ொர்ந்திருந்தொள். சிங்
ஜொதிக்குள்வள இவள் தன் வபொவ அழகும், ல்வியும்
பரொக் ிரமமும் உடையவள் வவறில்ட லயன்று தன்
மனதுக்குள்வள நிடனத்திருந்தொள். இவளுக்கு அந்தக் ொட்டில்
வசித்த மிரு ங் ளடனத்திலும் அதி அந்தரங் மொன சிவந ம்
யொரிைத்திவ ன்றொல், விருத்திமதிலயன்ற
எருடமச்சியினிைத்திவ யொம்.

அந்த விருத்திமதி லவயர்க் லவயர்க் ஓடிவய வந்து சிங் ச்சி

சுவர்ணொ வதவியின் ொ ில் விழுந்தொள்.

"என்ன விஷயம்?" என்று சிங் ச்சி வ ட்ைொள்.

அப்வபொது விருத்திமதி லசொல்லு ிறொள்:- "ம ொரொணிவய, வ ள்.

இன்று ொட என் வட்டுக்குப்
ீ லபொன்னங் ொட்டி ிருந்து என்
வதொழியொ ிய நரிச்சி நல் தங்ட வந்தொள். அவடள என்
வட்டுக்குள்
ீ புகுந்து இந்த ரொஜ்யத்தின் சிப்பொய் ள் ட து
பண்ணிக் ல ொண்டு வபொயினர். ஏவதொ தவறுத ொ வவ இந்தக்
ொரியம் நைந்துவிட்ைலதன்று நிடனக் ிவறன். யொவரொ அவள்மீ து
குண்வைொதர ம ொசிங் னிைம் குற்றம் சொர்த்திப்
வபசியிருக் ிறொர் ள். அதனொல் அவளுக்கு இந்தக் தி
வநரிட்டுவிட்ைது.

"ஐவயொ! நொன் என்ன லசய்வவன்? என்னுடைய உயிர்த்

வதொழியொயிற்வற! நொன் இந்த அரண்மடனக்கு எத்தடனவயொ
ொ மொ உண்டமயுைன் உடழத்து வரு ிவறவன; என்
வட்டுக்கு
ீ வந்த வதொழிக்குச் லசய்யப்பட்ை அவமொனம் எனக்வ
லசய்யப்பட்ைது வபொ ொகுமன்வறொ?

வமலும் அவள் லபொன்னங் ொட்டு வரவர்ம

ீ ரொஜடனக் குழந்டதப்
பருவ முத ொ வளர்த்த லசவி ித்தொய். அந்தவரவர்மன்
ீ
இவடளத் தொய்க்குச் சமொனமொ ஆதரித்து வரு ிறொன்.
இவடளப் பிடித்துக் குண்வைொதர சிங் ர் அடைத்து
டவத்திருக் ிறொர் என்ற லசய்தி வ ட்ைொல், அவன் உைவன
தம்பவனத்தின்மீ து படைலயடுத்து வருவொன். அவன்
படைலயடுத்து வருவொன். அவன் படைலயடுத்து வந்தொல்
அவடன எதிர்த்துப் வபொர் லசய்ய நமது டசந்நியத்தொல்
முடியொது. நமது ரொஜ்யம் அழிந்து வபொய்விடும். ஐவயொ!
வரவர்மடன
ீ எதிர்த்தபடியொவ தண்டிரொஜன் பட்ை பொடும்,
அவன் தம்பி உத்தண்டி இப்வபொது படு ிற பொடும் லதரியொதொ?

ம ொரொணிவய நீயும் நொனும் இடணபிரியொமல் இரண்டு

பக்ஷி ள் ஒரு கூட்டில் வொழும் முடறடமயொவ , இருவரும்
அன்பொ ிய கூட்டில் வொழ்ந்து ப வருஷங் ளொ ஒன்றுகூடி
இருக் ிவறொம். சூரியனுக்கும் குளப்பூவுக்கும்
சிவந முண்ைொகும்வபொது அவ்விரண்டுக்கும் சமொனத் தன்டம
உண்ைொ ிறது. வமலும் ீ ழும் அன்பினொல் சமத்துவத்டத
அடை ின்றன. உன்டனப் வபொ கு த்திலும், ந த்திலும்,
ம ிடமயிலும் சிறந்த சிங் ச்சிமொர் எத்தடனவயொ வபர்
உ த்தில் இருக் க்கூடும். உனக்கு அவர் ள்
எல்வ ொடரயும்விை என் வமவ அதி அன்பு
உண்ைொயிருக் ிறது. நொன் ீ ழ்க் கு த்திவ பிறந்தொலும்.
எப்வபொதும் என் ண் ளில் பதுடம வபொவ உன்டன டவத்துக்
ல ொண்டு வபொற்றுவதனொல் நொன் ம ிடம லபற்று உன்னுடைய
அன்புக்குப் பொத்திரமொவனன்.

எனக்கு ம த்தொன ஷ்ைம் வநரிட்டிருக்கும்வபொது. நீ

ச ித்திருப்பது நியொயமன்று. எனக்கு நீவய துடண, நீவய வதொழி,
நீவய தொய், தந்டத, நீவய லதய்வம், எனக்கு உன்டனத் தவிர
இந்த உ த்தில் வவறு தி ிடையொது. நீதொன் என்டனக்
ொப்பொற்ற வவண்டும்" என்று லசொல் ிக் வ ொலவன்ற றி
அழுதொள்.
அப்வபொது சிங் ச்சி சுவர்ணொவதவி அவடளச்
சமொதொனப்படுத்திவிட்டு உைவன பக் த்தி ிருந்த பொங் ி
ஒருத்திடயக் கூவி:- 'லபண்வண, நீ வபொய் ரொயசிங் டர நொன்
அடழத்துவரச் லசொன்னதொ ச் லசொல்லு. உைவன கூட்டிவொ"
என்றது.

சொயங் ொ ம் லபொழுது புகுந்துவிட்ைது. சிங் குண்லைொதரன்

தனது ரொஜதொனியொ ிய தம்ப ந ரத்திற்கு சமீ பத்தில் ஓடும்
நர்மதொ நதியில் சொயங் ொ ஸ்நொனம் லசய்து முடித்துவிட்டு
சந்தியொ வந்தனம் பண்ணிக் ல ொண்டிருந்தொன். அந்த
சமயத்தில் பொங் ி வபொய் ொ ிவ விழுந்தொள்.

"என்ன சங் தி?" என்று வ ட்ைொன்.

"லபரிய ஆபத்தொம், இன்னலதன்று எனக்குத் லதரியொது.

சுவர்ணொவதவி வதவரீடர உைவன அடழத்து வரும்படி
ட்ைடளயிட்ைொர்" என்றது.

பயந்து, நடுங் ிப் வபொய் குண்வைொதர சிங் ம ொசிங் ன்

சந்தியொவந்தனத்டதப் பொதியிவ வய நிறுத்திவிட்டு, அப்படிவய
ஓடி அந்தப்புரத்துக்குள் வந்தது. அங்கு வந்து பொர்த்தொல்
விஷயம் ஒன்டறயும் ொணவில்ட . மூன்று ஆசனங் ள்
வபொட்டிருந்தன. எருடமச்சி விருத்திமதி ஒன்றின் வமவ
வற்றிருந்தொள்.
ீ ம ொரொணி சுவர்ணொவதவி ஒன்றில்
வற்றிருந்தொள்.
ீ மற்லறொன்று லவறுவம இருந்தது.

"என்ன விஷயம்?" என்று வ ட்டுக் ல ொண்வை குண்லைொதரன்

அந்தப்புரத்திற்குள் புகுந்தொன். இவடனக் ண்ைவுைன்
விருத்திமதியும் சுவர்ணொவும் தம் ஆசனங் ளி ிருந்லதழுந்து
நின்றனர். "என்ன விஷயம், என்ன விஷயம்?" என்று
குண்வைொதரன் லநரித்துக் வ ட்ைொன்.

"விருத்திமதியிைம் வ ளுங் ள். அவள் லசொல்லுவொள்" என்று

சுவர்ணொ லசொன்னொள்.

"ஓவஹொ லபரிய விபத்து ஒன்றும் இல்ட , அந்த நரிச்சி

விஷயம்தொன். அவடள விடுவிக் ச் லசொல் ி இந்த எருடமச்சி
வ ட் வந்திருக் ிறொள். நொம் மைத்தனமொ அளவுக்கு மிஞ்சி
மனம் பதற இைம் ல ொடுத்துவிட்வைொம். இருந்தொலும்
நம்முடைய பயத்டத லவளிவய ொண்பிக் க்கூைொது" என்று
மனதில் நிடனத்துக் ல ொண்டு மீ டச டளத் திரு ி விட்டு,
வ சொன ரொஜநடை நைந்துவபொய் மூன்றொம் ஆசனத்தில்
உட் ொர்ந்து ல ொண்டு குண்லைொதரன் லதொண்டைடயக்
டனத்து வநரொக் ிக் ல ொண்டு விருத்திமதிடய வநொக் ி "என்ன
விஷயம்?" என்றொன்.

அப்வபொது விருத்திமதி லசொல்லு ிறொள்:- "ரொவஜச்வரொ,

தங் ளுடைய ரொஜ்யத்திற்குப் லபரிய விபத்து வநரிட்டிருக் ிறது.
தங் ள்மீ து வரவர்மன்
ீ படைலயடுத்து வரப்வபொ ிறொன்.
இவ்வளவு ொ ம் இந்த ரொஜ்யத்தில் சமொதொனமிருந்தது.
இப்வபொது பொழ்த்த யுத்தம் இங்கு வந்து பிரவவசிக் ப் வபொ ிறது.
ஐவயொ, நொங் ள் என்ன லசய்வவொம்? குடி டள எல் ொம்
சுவர்ணொவதவி தன்னுடைய லபற்ற குழந்டத ளுக்குச்
சமொனமொ நிடனப்பவளொயிற்வற! அவளுடைய பழக் த்தொல்
எனக்கு இந்த ரொஜ்யத்தினிைம் அருடமயொன பக்தி
உண்ைொய்விட்ைவத! என் உயிருக்கு மொத்திரம் தீங்கு வருவதொ
இருந்தொல் நொன் அடதப் லபொருட்ைொ நிடனக் மொட்வைவன!
ரொஜ்ய முழுடமக்கும் ஹொனி வரு ிறவத!

ஆஹொ! என் லசய்வவன்? எத்தடன சுமங் ி ள் தொ ி

யறுப்பொர் ள்! எத்தடன
தொய்மொர் பிள்டளயற்றுப் வபொவொர் ள்! எத்தடன குழந்டத ள்
தந்டதயற்றுப் வபொகும்! எத்தடன தொய்மொர் பிள்டள டளச்
சொ க் ல ொடுத்து எங்கும் தீரொத துக் த்துக் ொளொய், பரத்திலும்
புத் என்ற நர த்திலும் விழும்படியொகும்!
ஐவயொ, புத்திரர் ளில் ொத பிதொக் ள், புத் என்ற நர த்துக்குப்
வபொவொர் லளன்று சொஸ்திரங் ள் திண்ணம் கூறு ின்றனவவ!
உமது புத்திரர் வள வபொரில் மடியும்படி வநர்ந்தொலும்
வநரிைக்கூடுவம! அப்வபொது நீர் எப்படிலயல் ொம்
ஷ்ைப்படுவவரொ,
ீ அறி ிவ ன். வதவரீருடைய பிரொணனுக்வ
ஆபத்தல் வொ? நொங் ள் என்ன லசய்வவொம்? இனி நொன்
சுவர்ணொவதவியின் மு த்தில் எப்படி விழிப்வபன்?" என்று
லசொல் ிக் 'வ ொ' லவன்று விம்மி விம்மி அழுதொள்.

குண்வைொதர ரொயன்:- "ஏன் அந்த வரவர்மன்

ீ நம்மீ து
படைலயடுத்து வரப்வபொ ிறொன்? அடத முத ொவது லசொல்லு"
என்று உறுமினொன்.

அப்வபொது விருத்திமதி;- "தங் ளுடைய சிப்பொய் ள்

வரவர்மனுடைய
ீ தொய்க்குச் சமொனமொன லசவி ித்தொடயப்
பிடித்துச் சிடறப்படுத்தி விட்ைொர் ள்! இந்த விஷயம் அவன்
வ ட்ைொல், க்ஷணம் கூை லபொறுக் மொட்ைொன். யுத்தம் வருவது
நிச்சயம்" என்று லசொன்னொள்.

இது வ ட்ை குண்வைொதர சிங் ம ொ சிங் ரொயன் "எனது

சிப்பொய் ளொல் ட தி லசய்யப்பட்ை வரவர்மனுடைய
ீ
லசவி ித்தொயின் நொமம் யொது?" என்று வினவினொன்.

"நரிச்சி நல் தங்ட யம்மன்" என்று விருத்திமதி லசொன்னொள்.

இடதக் வ ட்ை குண்வைொதர சிங் ரொய ம ொசிங் ன் ை ை ை

ை ை ை லவன்று சிரிக் ஆரம்பித்தொன்.
-------------

படிப்பவர்களுக்குச் சி லசய்ைிகள்

டதக்குள்வள டத லசொல் ிற பொன்டமயில் அடமந்தடவ

இந்த நவதந்திரக் டத ள். பஞ்ச தந்திரக் டத டளப் வபொன்ற
 டதப் வபொக்குக் ல ொண்ைது என்றும் ல ொள்ள ொம்.

லதொைரொ முதன் முத ொ ச் சுவதச மித்திரன் பத்திரிட யில்

10-8-1916ஆம் வததியிட்ை இதழில் பிரசுரமொ த் லதொைங் ியது.
இடைக் ிடைவய சி சமயங் ளில் டதத் லதொைர்
பிரசுரமொ ொமல் இருந்ததும் உண்டு. டதத் லதொைர் நிடறவு
லபறவில்ட ;
26-2-1918ஆம் வததிய இதவழொடு நின்று விடு ின்றது.

இந்தக் டத ள் 1928 ஆம் வருஷம் பொரதி பிரசுரொ யத்தொரொல்

நூ ொக் ம் லசய்யப்பட்ைன,

பற்ப பதிப்பொளர் ள் இந்தக் டத நூட ப் பிரசுரம்

லசய்திருந்த நிட யில், 1989 ஆம் ஆண்டு லசன்டன பொ ொஜி
புத்த க் ம்லபனியொரும் பொரதி பிரசுரொ யம் பதிப்பித்திருந்த
நூட ஆதொரமொ க் ல ொண்டு மறு பிரசுரம் லசய்திருந்தனர்.

மறு பதிப்பின் பிரதி "தினமணி” பத்திரிட க்கு

விமர்சனத்திற் ொ அனுப்பப்பட்டிருந்தது.

நூட ப் பற்றிய மதிப்புடரடயத் 'தினமணி' அலுவ ம் மூத்த

எழுத்தொளர் - விமர்ச ர் - . நொ. சு. என்று தமிழ் இ க் ிய
வட்ைொரத்தில் மதிப்புைன் அடழக் ப்லபற்ற திரு. . நொ.
சுப்பிரமணியம் அவர் ளிைமிருந்து லபற்றுப் பிரசுரம்
லசய்திருந்தது.

ஆனொல், மதிப்புடர லவளியொன சமயம் .நொ.சு. அவர் ள்

உயிவரொடு இல்ட . அதனொல், " .நொ.சு. வின் டைசி
விமர்சனம்” என்று தட ப்பிட்டு நூலுக் ொன மதிப்புடரடய 9-9-
1989இல் லவளியீடு லசய்திருந்தது.

நூட ப் பற்றிப் லபொருத்தம் ருதி நொசு. அவர் ளின்

மதிப்புடர இங்வ பதிப்பிக் ப்படு ிறது.
மறுபடி குருைன் த்து ிறொன்: “லதன்டன மரத்திவ ிளி
பறக்குது, வ ொபந்வநொ !"

ஸ்த்ரீ: “வ ொவிந்தொ”

குருைன்: "சிதம்பரத்திவ ல ொடி பறக்குது, வ ொபந்வநொ !”

ஸ்த்ரீ: “வ ொவிந்தொ!"

குருைன்: “லதன்டன மரத்திவ ிளி பறக்குது, வ ொபந்வநொ !”

ஸ்த்ரீ: “வ ொவிந்தொ!"

குருைன்: "திருப்பதி மட யிவ ருைன் பறக்குது, வ ொபந்வநொ !"

ஸ்த்ரீ: "வ ொவிந்தொ!"

இங்ஙனம் உருவங் ளும் ஒ ியும் எனது பு லனல்ட டயக்

ைந்து லசன்று விட்ைன.
-----
படிப்பவர் ளுக்குச் சி லசய்தி ள்
இக் டத சுவதச மித்திரன் 20-2-1918ஆம் வததியிட்ை இதழில்
ொளிதொஸன் என் ிற புடனலபயர் சூட்டிக்ல ொண்டு பொரதி
எழுதியது, முதன்முடறயொ ப் பிரசுரமொனது.
இதன் பின்னர் திரு. லப. தூரன் அவர் ள் லதொகுத்துள்ள பொரதி
தமிழ் நூ ில் இைம்லபற்றது.
-------------

''சந்ைிரிதகயின் கதை''
முதல் அத்தியொயம்
பூ ம்பம்

லபொதிடய மட ச்சொர ில் வவளொண்குடி என்லறொரு அழ ொன

ிரொமம் இருக் ிறது. அதற் ருவ , ஒரு சிறிய நதி ஓடு ிறது.
நொன்கு திடச டளயும் வநொக் ினொல், நீ மட ச் சி ரங் ளும்
குன்று ளும் வதொன்றும். ஊலரங்கும் வதொப்புக் ள். எனவவ,
ொட யில் எழுந்தொல் மொட வடர எப்வபொதும் ரமண ீயமொன
பட்சி ளின் ஒ ி ள் வ ட்டுக் ல ொண்டிருக்கும்.

இந்த ஊரில் மற்ற வதி

ீ ளின்றும் ஒதுக் மொ , வமற்றிடசயில்,
நதிக் ருவ ஓர் அக்ரஹொரம் அதொவது பிரொமணர் வதி,
ீ
இருந்தது. அந்த அக்ரஹொரத்தில் குழந்டத லளல் ொம்
எப்வபொதும் பட்சி ளின் நொதங் ளுக் ிடைவய வளர்ந்தது
பற்றிவயொ, வவறு எந்தக் ொரணத்தொவ ொ, மி வும் இனிய
குரலுடையனவொயிருந்தன. அக்குழந்டத ள்-விவசஷமொ ப்
லபண் குழந்டத ள்- வபசும்வபொது சொதொரணமொ நம்டமப்
வபொ வவ, மனுஷத் தமிழ் பொடஷவய வபசுலமனினும், அந்த
பொடஷடயக் குயில் ள் வபொ வும் ிளி ள் வபொ வும்
நொ ணவொய்ப் புட் ள் வபொ வும் அற்புதமொன குர ில் வபசின.

அந்த அக்ரஹொரத்தின் வமவ ொரத்திவ ிழக்ட ப் பொர்த்த ஒரு

ிருஷ்ணன் வ ொயில் இருந்தது. வ ொயிலுக்ல திவர புல்
ஏரொளமொ வளர்ந்து ிைக்கும். அங்கு பசுக் ளும் ஒரு சி
ழுடத ளும் வமய்ந்து ல ொண்டிருக்கும். அல் து, சி பசுக் ள்
ிருஷ்ணன் சந்நிதிக்ல திவர படுத்துக்ல ொண்டு சுவொமிடய
வநொக் ி ஜபம் பண்ணிக் ல ொண்டிருப்பது வபொல் அடசவபொட்டுக்
ல ொண்டிருக்கும். அவற்றின்மீ து ொக்ட ள் வந்து
உண்ணி டளக் ல ொத்தி இன்புறுத்தும். சி சமயங் ளில்
ண்வணொரத்டதக் ல ொத்துவது வபொல் விடளயொடி மொட்டுக்குப்
லபொழுது வபொ ச் லசய்துல ொண்டிருக்கும். இடதலயல் ொம் மரக்
 ிடள ளின் மீ துள்ள பட்சி ள் பொர்த்து வியப்புடர
கூறிக்ல ொண்டிருக்கும்.

அன்புக்கும் அடமதிக்கும் சொந்திக்கும் அழகுக்கும்

இ க் ியமொ த் தி ழ்ந்தது அவ்வவளொண்குடியூர் அக்ரஹொரம்.
அங்கு, லபண்மக் ள் எல் ொரும் ம ொசுந்தரி ள். ஆண்மக் ள்
மி வும் நல் குணமுடைவயொர், ஆனொல் லபரும்பொலும் பரம
ஏடழ ள். பூர்வ ீ லசொத்து, நி ம், வதொட்ைம் முத ியன-
எல்வ ொருக்கும் சிறிது சிறிதுண்டு. ஆனொல், அதி ிருந்து வரும்
வரும்படி லவறுவம வபொஜனத்துக்குக் கூைக் ொணொது. இதில்
வவஷ்டி ள், புைடவ ள், ரவிக்ட ள், பொவொடை ள், குடுமிக்
ியொணம், பூணூல் ியொணம், விவொ ங் ள், ருது
ஸ்நொனங் ள், ருதுசொந்தி ள், சீமந்தங் ள், ப ப பண்டிட ள்,
உற்சவங் ள், விழொக் ள் என்பன ஓயொமல் நி ழுமொத ொல்,
அவ்வூர் ிருஹஸ்தர் ள், வமன்வமலும் தம் நி முத ியன
சுருங் வும் வறுடம வமன்வமலும் வளரவும், ஏக் ம் பிடித்து
வொழ்ந்து வந்தனர். ஆனொல், வயது முதிர்ந்வதொரிடைவய
இத்தடன ஏக் மும் மனக்குடறவும் குடில ொண்டிருந்தன என்ற
லசய்தி அவ்வூர்க் குழந்டத ளுக்குத் லதரியொது; பட்சி ளுக்குந்
லதரியொது, வ ொயில திவர எப்வபொதும் லசழுடமயொ வளர்ந்த
புற்றடர ளில் வமய்ந்து ல ொண்டிருந்த பசுக் ளுக்கும்,
ழுடத ளுக்கும் லதரியொது. இடவ எப்வபொதும் ம ிழ்ச்சியிலும்,
ஆரவொரத்திலும், பொட்டிலும், ஆனந்தக் ளியிலும் மூழ் ிக்
ிைந்தன.

இந்த அக்ரஹொரத்தில் மற்லறல் ொ பிரொமணர் டளக்

ொட்டிலும் அதி ஏடழயொன ம ொ ிங்ட யர் என்பவர் ஒருவர்
இருந்தொர். அவருடைய குடும்பம் மி ப் லபரிது. வடு
ீ மி ச்
சிறிது. அவருடைய ிழத் தொய் தந்டதயர் இருவர்;
விதடவயொன தங்ட ஒருத்தி; சுமொர் முப்பது வயதுள்ள
மடனவி ஒருத்தி; அவளுக்கு ஐந்து லபண் குழந்டத ள்.
ஆறொவது பிரசவம் லநருங் ிய சமயம்.
இத்தடன வபருக்கும் ஆ ொரம் வவண்டுவம? ம ொ ிங்ட யருக்கு
பூர்வ லசொத்துக் ிடையொது. இளடமயும், ஊக் மும்,
எப்படிவயனும் பணம் சம்பொதிக் ொலமன்ற நம்பிக்ட யும்
அவடர விட்டுப் பிரிந்து லநடுங் ொ மொய் விட்ைது. அவருக்கு
சுமொர் நொற்பது வயதுக்கு வம ொ வில்ட . அதற்குள்வள
குழந்டத ளின் லதொட வ ியொலும், மடனவியின் வொய்
வ ியொலும், தொய் தந்டதயரின் வநொய் வ ியொலும், விதடவத்
தங்ட யின் இளடம வ ியொலும் ம ொ ிங்ட யர் மனத்துயர்
லபரு ித் தட மயிலரல் ொம் அன்னத் தூவிவபொல் நடரத்துக்
கூனிக்குறு ி மி வும் லம ிந்து, ன்னங் ள் ஒட்டிக் ண் ள்
குழி வழ்ந்து
ீ மு ம் சுருங் ித் திடர ல ொண்டு, இளடமயிவ
பொரொட்டிய சிங் ொர ரஸமிகுதியொல் வம வநொய் ல ொண்டு,
மு த்திலும் முது ிலும் வதொட் ளிலும் பரந்த
வம ப்படை ளுடையவரொய் விளங் ினொர்.

இப்படியிருக்ட யில் ஒரு மொர் ழி மொதத்திரவில், வொனம்

டமவபொல் இருண்டிருந்தது. நட்சத்திரங் லளடவயும்
ண்ணுக்குப் பு ப்பைவில்ட . ிரொமத்தொலரல் ொரும் தத்தம்
வடு
ீ ளுக்குள்வள பதுங் ிக் ிைந்தொர் ள். லவளிவய
லபருமடழயும் சூடறக் ொற்றும் மி வும் உக்ரமொ வசத்
ீ
லதொைங் ின. இரண்டு ணத்துக்கு ஒரு முடற, உ ம் த ர்ந்து
விைச் லசய்வன வபொன்ற இடிவயொடச ள் லசவிப்பட்ைன.
மரங் ள் ஒடிந்து விழும் ஒ ி வ ட்ைது. வதொப்பு லளல் ொம்
சூடறவபொகும் ஒ ி பிறந்தது. பக் த்துக் குன்று ள்
ஒன்றுக்ல ொன்று வமொதிச் சிதறுவன வபொன்ற ஓடச
வதொன்றிற்று.

அக்ரஹொரத்தில் தத்தம் வடு

ீ ளுக்குள்வள பதுங் ியிருந்த
ஜனங் ள் இன்றுைன் உ ம் முடிந்து வபொய்விட்ைது என்று
தம் மனதில் நிச்சயப்படுத்திக்ல ொண்ைொர் ள்.
குழந்டத லளல் ொம் பயமிகுதியொல் வ ொ வ ொ என்று அ றின.
மொதர் ள் பு ம்பினர். ஆண்மக் ள் விம்மினர். சூடறக் ொற்றின்
ஆர்ப்பு மிகுதிப்பட்ைது.

இப்படியிருக்ட யில் பூ ம்பம் லதொைங் ிற்று. அந்த

அக்ரஹொரத்திலுள்ள வடு
ீ லளல் ொம் படழய வடு
ீ ள்.
அத்தடன வடு
ீ ளும் சிதறிப் வபொயின. அத்தடன ஜனங் ளும்
மடிந்து வபொயினர்.

ம ொ ிங்ட யர் வட்டு

ீ வொயிற் புறத்தி ிருந்த குச்சில ொன்று
மொத்திரம் விழவில்ட . வட்டு
ீ வரழியில் கூடியிருந்த ிழவர்,
ிழவி, ம ொ ிங்ட யர், அவருடைய ஐந்து லபண் குழந்டத ள் -
எல் ொர்மீ தும் வடு
ீ விழுந்து, அவர் ளத்தடன வபரும்
பிணங் ளொ க் ிைந்தனர். வொயிற் குச்சி ில் பிரசவ
வவதடனயி ிருந்த ம ொ ிங் டயருடைய மடனவியும்
அவளுக்குத் துடணயொ அவருடைய விதடவத்
தங்ட யுமிருந்தனர்.

இரவு சுமொர் ஏழு மணிக்குத் லதொைங் ிய சூடறக் ொற்றும்,

மடழயும், ொட நொன்கு மணி சுமொருக்கு, பூ ம்பத்துைன்
முடிவுலபற்றன. அடரமணி வநரத்துக்ல ல் ொம் உ ம்
அடமதி லபற்று விட்ைது. மறுநொள் லபொழுது விடிந்தது.
விதடவத் தங்ட -அவள் லபயர் விசொ ொட்சி-லவளிவய வந்து
பொர்த்தொள்.

எல் ொ வடு
ீ ளும் விழுந்திருந்தன. எங்கும் மனிதருைல் ளும்,
மிரு பட்சி ளின் உைம்பு ளும் பிவரதங் ளொ விழுந்து
ிைந்தன. முழுக் ொட்சியும் அவள் பொர்க் வநரமில்ட .
ொற்றினொலும் மடழயினொலும் வமொதுண்டு வதியில்
ீ வந்து
ிைந்த பிவரதங் டள மொத்திரவம அவள் ண்ைொள். இடிந்த
வடு
ீ ளுக்குள்வள லசத்துக் ிைக்கும் ஜனங் டள அவள்
ொணவில்ட . எனினும், தன் வட்டில்
ீ எல் ொரும் லசத்தது
அவளுக்குத் லதரியுமொத ொல், மற்ற வடு
ீ ளிலும் அப்படிவய
நைந்திருக் வவண்டுலமன்றும் அதுல ொண்வை லதருவில்
ஆட் டளக் ொணவில்ட லயன்றும் அவள் ஊ ித்துக்
ல ொண்ைொள். அப்லபொழுது மீ ண்டும் அவளுடைய மனதில்,
லசன்ற பயங் ரமொன இரவில் நி ழ்ந்த பயங் ரமொன லசய்தி ள்
நிடனப்புற ொயின. பூ ம்பம் வதொன்றினவுைவன
ம ொ ிங்ட யருடைய தந்டதயொ ிய ிழவர், ''ஐடயவயொ, பூமி
ஆடு ிறவத! நொலமல் ொரும் வொயிற்புறத்திலுள்ள குச்சிலுக்குப்
வபொய் விடுவவொம். அதுதொன் இவ்வட்டில்
ீ சற்வற உறுதியொன
இைம். என்டன அங்வ ல ொண்டு விடுங் ள்'' என்று அ றினொர்.
அந்தச் சத்தம் மொத்திரம் விசொ ொட்சியின் லசவியிற்பட்ைது.
அப்புறம் நைந்த வபச்லசொன்றும் அவள் லசவியிற் பைவில்ட .
வொயிற் குச்சிலுக்குள் லவளித் திண்டண வழியொ த்தொன்
பு ொம். வட்டுக்குள்ளிருந்தபடிவய
ீ அங்குவர வழியில்ட .
எனிலும், ஒரு சொளரப் லபொந்து வழியொ அந்தக் ிழவருடைய
வபவரொ ம் மொத்திரம் புயற் ொற்லறொ ிடயயும் மிஞ்சி
அவளுடைய லசவியிற்பட்ைது.

ஆனொல், 'அங்ஙனம் அவர் ள் குச்சிலுக்குள் வருவது மொத்திரம்

சொத்தியமில்ட ' லயன்படத அவள் உைவன ஊ ித்துக்
ல ொண்ைொள். ஏலனனில், உள்வளயிருந்தவர் ள் வட்டு
ீ
வொயிற் தடவத் திறந்தன்வறொ, திண்டணயிவ றி அதன்
வழியொ க் குச்சிலுக்குள் வரவவண்டும்? வொயிற் தடவத் திறந்த
மொத்திரத்திவ சப்த வம ங் ளும், ஊழிக் ொற்றும் வட்டுக்குள்
ீ
புகுந்து விடுமன்வறொ? ஆத ொல், அவர் ள் லவளிவயற
வில்ட லயன்று நிடனத்துக் ல ொண்ைொள். ஓரிரண்டு
ணங் ளில் திடீலரன்று உள் வை¦ல்
ீ ொம் இடிந்து விழுந்த
ஒ ியும், அங் ிருந்வதொர் எல் ொம் கூடிய றிய வபலரொ ியும்,
அவள் லசவியிற்பட்ைன. எல்வ ொரும் லசத்தொர் ள் என்று
நிச்சயித்துக் ல ொண்ைொள். தொனிருந்த குச்சிலும் விழுலமன்று
அவள் மி வும் எதிர்பொர்த்தொள். அது விழவில்ட .
அதற்குள்வள பூ ம்பம் நின்று வபொய்விட்ைது. சிறிது
வநரத்துக்ல ல் ொம் புயற் ொற்றும் மடழயும் அைங் ிப்
வபொயின.
இச்லசய்தி டளலயல் ொம் எண்ணமிட்டுக் ல ொண்டு
விசொ ொட்சி தன்டனச் சூழ இடிந்து ிைக்கும் வடு
ீ டளயும்
ஒடிந்து ிைக்கும் மரங் டளயும் பொர்த்து நிற்ட யிவ ,
குச்சிலுக்குள்ளிருந்து ''குவொ!குவொ!'' என்ற சத்தம் வந்தது.
உள்வள வபொய்ப் பொர்த்தொள். அண்ணன் மடனவியொ ிய
வ ொமதிக்கு ஒரு லபண் குழந்டத பிறந்து ிைந்தது. விசொ ொட்சி
அதற்கு வவண்டிய சி ிச்டச லளல் ொம் லசய்து
ல ொண்டிருக்ட யில், வ ொமதிக்கு மரணொவஸ்டத
வநர்ந்துவிட்ைது. அவள் சொகும்வபொது:-''விசொ ொட்சி!விசொ ொட்சி!
நொன் இரண்டு நிமிஷங் ளுக்கு வமல் உயிருைனிருக்
மொட்வைன். என் பிரொணன் வபொகு முன்னர் உன்னிைம் சி
வொர்த்டத ள் லசொல் ிவிட்டுப் வபொ ிவறன். அடத உன்
பிரொணன் உள்ளவடர மறந்து வபொ ொவத! முத ொவது, நீ
விவொ ம் லசய்து ல ொள். விதவொ விவொ ம் லசய்யத்தக் து.
ஆண் ளும் லபண் ளும் ஒருங்வ யமனுக்குக்
ீ ழ்ப்பட்டிருக் ிறொர் ள். ஆத ொல், ஆண் ளுக்குப் லபண் ள்
அடிடம ளொய், ஆண் ளுக்குப் லபண் ள் அஞ்சி ஜீவனுள்ளவடர
வருந்தி வருந்தி மடியவவண்டிய அவசியமில்ட . ஆத ொல், நீ
ஆண் மக் ள் எழுதி டவத்திருக்கும் நீசத்தனமொன சுயந
சொஸ்திரத்டதக் ிழித்துக் ரியடுப்பிவ வபொட்டுவிட்டு,
டதரியத்துைன் லசன்டனப் பட்ைணத்துக்குப் வபொய் அங்கு
ட ம்லபண் விவொதத்துக்கு உதவி லசய்யும் சடபயொடரக்
ண்டுபிடித்து, அவர் ள் மூ மொ , நல் மொப்பிள்டளடயத்
வதடி வொழ்க்ட ப்படு. இரண்ைொவது, நீயுள்ளவடர என்
குழந்டதடயக் ொப்பொற்று. அதற்கு சந்திரிட என்று லபயர்
டவ'' என்றொள்.

விசொ ொட்சி 'சரி' என்றொள். வ ொமதியின் உயிர் பரவ ொ ஞ்

லசன்று விட்ைது.
----

இரண்ைொம் அத்தியொயம்
விசொ ொட்சிக்கு ஜீ.சுப்பிரமணிய அய்யர் லசய்த உதவி.

லசன்ற அத்தியொயத்தில் கூறிய லசய்தி ள் நி ழ்ந்து சரியொன

மூன்று வருஷங் ளொயின. 1904-ஆம் வருஷத்தின் இறுதி
நடைலபற்றது. அப்லபொழுது லசன்டனப் பட்ைணத்தில்
'சுவதசமித்திரன்' பத்திரொதிபரொ ிய ஜீ.சுப்பிரமணிய அய்யர் சி
தினங் ளுக் ப்பொல் பம்பொயில் நடைலபறப் வபொ ிற ' ொங் ிரஸ்'
என்ற பொரத ஜன சடபக்ல ொரு பிரதிநிதியொ ச் லசல்
வவண்டுலமன்ற ருத்துைன் யொத்திடரக்கு வவண்டிய
உடுப்பு ள் தின்பண்ைங் ள் முத ியன தயொர் லசய்து
ல ொண்டிருந்தொர். அக் ொ த்தில் திருவல் ிக்வ ணி வரரொ
ீ வ
முத ித் லதருவில் ஜீ.சுப்பிரமணிய அய்யர் ம ொ ீ ர்த்தி லபற்று
விளங் ினொர். அவருக்குக் ல ொடிய வரொ லமொன்றினொல்
உைம்லபல் ொம் மு லமல் ொம் சிடதந்து முள்சிரங்கு ள்
புறப்பட்டிருந்தன. இருந்தொலும் நி ரற்ற மவனொ டதரியத்துைன்
அவர் வதசப் லபொதுக் ொரியங் டள நைத்தி வந்தொர்.
வமற்கூறிய 1904 டிசம்பர் மொதத்திடைவய ஒரு நொள் ொட யில்
அவர் தம் வட்டு
ீ வமடையின் வமல் தம்முடைய
விஸ்தொரமொன புத்த சொட யினருவ ஒரு சொய் நொற் ொ ியின்
மீ து சொய்ந்து ல ொண்டு பத்திரிட வொசித்துக் ல ொண்டிருந்தொர்.

அவர் முன்வன ஒரு சுமங் ிப் லபண்-அவருடைய இடளய

ம ள் ஒரு பிரமொண்ைமொன ஊறு ொய்ப் பரணிடயக் ல ொண்டு
டவத்தொள்.

''இதில் என்னம்மொ, டவத்திருக் ிறொய்?'' என்று அய்யர் வ ட்ைொர்.

''லநய்யிவ லபொரித்த எலுமிச்சங் ொய் ஊறு ொய்; நல் ொரம்

வபொட்ைது'' என்று ம ள் லசொன்னொள்.

''இடதலயல் ொம் எப்படிச் சுமந்து ல ொண்டு வபொ ப்

வபொ ிவறொம்? அந்த வவட க் ொரவனொ லபரிய குருட்டு
முண்ைம்'' என்று அய்யர் முணுமுணுத்தொர்.
இதற்குள், வமடைடயவிட்டுக் ீ வழ இறங் ிச் லசன்ற ம ள்
திரும்பி வந்து, ''அப்பொ, வொயி ிவ ஒரு பிரொமண விதடவ
ஒரு சிறு குழந்டதயுைன் வந்து நிற் ிறொள். ஏவதொ அவசர ொரிய
நிமித்தமொ உம்டம உைவன பொர்க் வவண்டுலமன்று
லசொல்லு ிறொள்'' என்றொள்.

''அவளுக்கு எத்தடன வயதிருக்கும்?'' என்று ஜீ.சுப்பிரமணிய

அய்யர் வ ட்ைொர்.

''இருபது வயதிருக் ொலமன்று வதொன்று ிறது'' என்று ம ள்

லசொன்னொள்.

''சரி, ஒரு நொற் ொ ிடயக் ல ொணர்ந்து என் எதிவர வபொடு. அந்தப்

லபண்டண வரச்லசொல்'' என்று அய்யர் லசொன்னொர்.

ம ள் அங்ஙனவம ஒரு நொற் ொ ி எடுத்துக்ல ொண்டு வந்து

அவலரதிவர வபொட்ைொள். அப்பொல் ீ வழ லசன்றொள். சி
ணங் ளுக்குள்வள, நம்முடைய விசொ ொட்சி குழந்டத
சந்திரிட யுைன் அந்த வமடைக்கு வந்து ஜீ.சுப்பிரமணிய
அய்யருக்ல திவர வபொட்டிருந்த நொற் ொ ியின் வமல்
உட் ொர்ந்தொள்.

எந்த விசொ ொட்சி? லசன்ற அத்தியொத்தில் பூ ம்பத்திவ தப்பிப்

பிடழத்த விசொ ொட்சி. அங்ஙனவம பூ ம்பத்தில் பிடழத்த
சந்திரிட என்ற குழந்டதயுைன் வந்து ஜீ. சுப்பிரமணிய
அய்யர் முடியடசப்பொல் உணர்த்திய குறிப்பின்படி, அவலரதிவர
ஆசனத்தில் அமர்ந்தொள்.

''எந்த ஊரம்மொ?'' என்று அய்யர் வ ட்ைொர்.

''லபொதிடய மட ச்சொர ில் குற்றொ த்துக் ருவ வவளொண்குடி

என்ற ிரொமம்'' என்று விசொ ொட்சி லசொன்னொள்.
''ஓவஹொவஹொ! மூன்று வருஷங் ளுக்கு முன்பு ஏறக்குடறய
இவத மொசத்தில் ிரொமத்தில், சூத்திரத் லதருக் லளல் ொம்
தப்பிப் பிடழக் அக்ரஹொரம் மொத்திரம் பூ ம்பத்தில் அழிந்து
வபொனதொ க் வ ள்விப்பட்வைன். அவத வவளொண்குடிதொனொ?''
என்று அய்யர் வ ட்ைொர்.

விசொ ொட்சி ''ஆம்'' என்றொள்.

''நீ மி வும் லயௌவனமுடையவளொ வும் அழகுடையவளொ வும்

இருக் ிறொவய! உனக்கு இந்தக் ட ம்லபண் நிட டம வநர்ந்து
எத்தடன ொ மொயிற்று?'' என்று அய்யர் வ ட்ைொர்.

''பதிடனந்து வருஷங் ளொயின'' என்று விசொ ொட்சி லசொன்னொள்.

''உனக்கு இப்வபொது எத்தடன வயது?'' என்று அய்யர் வ ட்ைொர்.

''இருபத்டதந்து'' என்று விசொ ொட்சி லசொன்னொள்.

''பத்து வயதில் ன்னிப் பருவத்தில் விதடவயொய் விட்ைொயொ?''

என்று அய்யர் வ ட்ைொர்.

''ஆம்'' என்று விசொ ொட்சி லசொன்னொள்.

அடதக் வ ட்ைவுைவன தமது லசொந்த ம ளருத்தி இளம்

பிரொயத்திவ விதடவயொனதும், பிறகு தொம் அவளுக்கு
பம்பொயிவ லசன்று லதன்னொட்டு டவதி
பிரொமணலரொருவருக்கு விவொ ம் லசய்து ல ொடுத்தும், அம் ம ள்
தன் ணவனுைன் நீடு சு ித்து வொழும் பொக் ியம் லபறொமல்
மி விடரவிவ மடிந்ததும், தம்முடைய தர்ம பத்தினி உயிர்
துறந்ததும்-ஆ ிய இச்லசய்தி லளல் ொம் ஜீ.சுப்பிரமணிய
அய்யரின் ஞொப த்துக்கு வர, அப்வபொது, சிங் த்துக்கும் இடிக்கும்
அஞ்சொத அவருடைய வரீ லநஞ்சம் இள ி, அவர் பச்டசக்
குழந்டத வபொல் விம்மி விம்மி அழத் தட ப்பட்ைொர். சி
ணங் ளுக்குள்வள தம்டமத் தொம் வதற்றிக்ல ொண்டு,
ஜீ.சுப்பிரமணிய அய்யர் விசொ ொட்சிடய வநொக் ி, ''நீ இங்வ
வந்ததின் வநொக் ம் யொது?'' என்று வ ட்ைொர்.

''என்டனத் தக் ணவலனொருவனுக்கு வொழ்க்ட ப்படுத்திக்

ல ொடுக் வவண்டும். என் ட யில் ஒரு ல ொழும்புக் ொசுகூைக்
ிடையொது. ஆத ொல், என் ணவன்
பணமுடையவனில் ொவிட்ைொலும் நல் படிப்பும்,
மொதந்வதொறும் ல ொஞ்சம் லபொருள் சம்பொதிக்கும் திறமும்
உடையவனொ இருக் வவண்டும். இந்தக் குழந்டதயும்
என்வனொடுதொன் இருக்கும்'' என்றொள்.

''இந்த குழந்டத ஏது?'' என்று ஜீ.சுப்பிரமணிய அய்யர் வ ட்ைொர்.

''இது என் தடமயனொரின் குழந்டத. வவளொண்குடி அக்ரஹொரம்

முழுடமயும் பூ ம்பத்தில் அழிந்தவபொது, நொனும்
இக்குழந்டதயின் தொயும் மொத்திரம் மடழக்கும் ொற்றுக்கும்
பூ ம்பத்துக்கும் இடரயொ ொமல் உயிர் தப்பிவனொம். பூ ம்பமும்
புயற் ொற்றும் லபருமடழயும் அைங் ிச் சிறிது
வநரத்துக் ப்பொல் இக்குழந்டத பிறந்தது. இடதப் லபறும்
ைடம தீர்ந்தவுைன் தொயும் பரவ ொ ம் வபொய் விட்ைொள். சொகும்
வபொது இதன் ொவட என் மீ து சுமத்திக் ட்ைடளயிட்ைொள்''
என்று விசொ ொட்சி லசொன்னொள்.

''இந்த மூன்று வருஷங் ளொ நீ ஆ ொரத்துக்கு என்ன

லசய் ிறொய்?'' என்று ஜீ. சுப்பிரமணிய அய்யர் வ ட்ைொர்.

''லசம்புப் பிச்டச; உவொதொனலமடுத்து வயிறு வளர்த்து இந்தக்

குழந்டதடயயும் ொப்பொற்றிக் ல ொண்டு வரு ிவறன்'' என்றொள்.

ஜீ.சுப்பிரமணிய அய்யர் உைவன தம்முடைய ட ப்லபட்டிடயத்

திறந்து நூறு ரூபொய் வநொட்டு ஒன்டற எடுத்து விசொ ொட்சி
ட யில் ல ொடுத்தொர். விசொ ொட்சி ட யில் ல ொடுத்தொர்.
விசொ ொட்சி அதடன எழுந்து நின்று வொங் ி, இரண்டு
 ண் ளிலும் ஒற்றிக்ல ொண்டு, தன் புைடவத் தட ப்பில்
முடித்து இடுப்பிவ லசொரு ிக் ல ொண்ைொள்.

''சரி, அம்மொ, நீ வபொய் வொ'' என்று ஜீ.சுப்பிரமணிய அய்யர்

லசொன்னொர். அப்வபொது விசொ ொட்சி லசொல்லு ிறொள்:- ''ஐயொ நொன்
தங் டளப் பிதொ ஸ்தொனமொ பொவித்துத் தங் ளிைம் பணம்
வொங் உைம்பட்வைன். எனினும், நொன் இங்கு வந்தது
தங் ளிைம் பணம் வொங் ிக் ல ொண்டு வபொவதற் ன்று
என்படதத் தொங் ள் மறக் க்கூைொது; ணவடன வவண்டி
உங் ளிைம் வந்வதன்'' என்றொள்.

அது வ ட்டு ஜீ.சுப்பிரமணிய அய்யர்:-''அந்தக் ொரியம் என்னொல்

லசய்து ல ொடுக் முடியொது'' என்றொர்.

''தங் டளத் தவிர எனக்கு வவறு பு லுமில்ட '' என்று

விசொ ொட்சி வற்புறுத்தினொள்.

''என்னொல் சொத்தியமில்ட வய! நொன் என்ன லசய்வவன்?''

என்றொர் அய்யர்.

''நீங் ள் தயவு டவத்தொல் சொத்தியப்படும்'' என்று விசொ ொட்சி

லசொன்னொள்.

''உன்னிைம் நல்ல ண்ணமில் ொம ொ, நீ வ ட் ொமவ உனக்கு

நூறு ரூபொ ல ொடுத்வதன்?'' என்று ஜீ. சுப்பிரமணிய அய்யர்
வ ட்ைொர்.

''அவ்வளவு தயவு வபொதொது. இன்னும் அதி தயவு லசலுத்த

வவண்டும்'' என்று விசொ ொட்சி மன்றொடினொள்.

ஜீ.சுப்பிரமணிய அய்யர் தட டயச் லசொரிந்தொர்.

சி ணங் ளுக் ப்பொல் விசொ ொட்சிடய வநொக் ிச்
லசொல்லு ிறொர்:- ''ரொஜமவஹந்திரபுரத்தில் என்னுடைய சிவந ிதர்
ஒருவர் இருக் ிறொர். அவருடைய லபயர் வவரச
ீ ிங் ம் பந்துலு,
அவர் விதடவ ளுக்கு விவொ ம் லசய்து டவப்பதில் மி வும்
சிரத்டதயுைன் உடழத்து வரு ிறொர். உன் வசம் ஒரு டிதம்
எழுதிக் ல ொடுக் ிவறன். அடத அவரிைத்தில் ல ொண்டு ல ொடு.
அவர் உனக்கு வவண்டிய லசௌ ரியம் லசய்து ல ொடுப்பொர்''
என்றொர்.

''சரி'' என்றொள் விசொ ொட்சி.

உைவன, ஜீ.சுப்பிரமணிய அய்யர் தம்முடைய வமடஜயின் வமல்

டவத்திருந்த மணிடயக் குலுக் ினொர். ீ வழயிருந்து
அவருடைய ம ள் வந்து, ''என்ன வவண்டுமப்பொ?'' என்று
வ ட்ைொள்.

''அந்த வவட க் ொரப் பயல் இன்னும் வரவில்ட வயொ?'' என்று

ஜீ. சுப்பிரமணிய அய்யர் உறுமினொர்.

''அவன் பட்ைணத்துக் ன்வறொ வபொயிருக் ிறொன், ஸ்மித்

ஷொப்பிவ வபொய் மருந்து வொங் ிக் ல ொண்டு வர? இனி அவன்
பன்னிரண்டு மணிக்கு வமவ தொன் வருவொன். உமக்ல ன்ன
வவண்டும்?'' என்றொள்.

''என்னுடைய வமடஜ வமவ , வபனொ டமக்கூடு

டவத்திருக் ிவறன். வமடஜ திறந்துதொன் இருக் ிறது.
அதற்குள்வள வ ப்பக் த்து அடறயில் டிதலமழுதுந் தொளும்
உடற ளும் ிைக் ின்றன. ஒரு தொளும் ஒரு உடறயும்
ல ொண்டு வொ. டமயத்தும் தொடளயும் எடுத்து வொ'' என்று ஜீ.
சுப்பிரமணிய அய்யர் லசொன்னொர்.

அவர் வவண்டிய சொமொன் டளலயல் ொம் ம ள் ல ொண்டு வந்து

ல ொடுத்தொள். ஜீ.சுப்பிரமணிய அய்யர் ஒரு டிதலமழுதி
உடறக்குள்வள வபொட்டு, அடத ம ளிைம் ல ொடுத்து ''உடறடய
சரியொ ஒட்டிக் ல ொண்டு வொ'' என்றொர். அவள் அடத ஒட்டிக்
ல ொண்டு வந்து ல ொடுத்தொள். ல ொடுத்துவிட்டு, ம ள் மறுபடி
வபனொடவயும், டமக்கூட்டையும் டமயத்தும் தொடளயும்
ல ொண்டு வமடஜயில் டவத்துவிட்டுக் ீ வழ லசன்றுவிட்ைொள்.
ஜீ.சுப்பிரமணிய அய்யர் டிதத்டதக் ட யில் டவத்துக்
ல ொண்வை விசொ ொட்சிடய வநொக் ி, ''உனக்குத் லதலுங்கு
லதரியுமொ?'' என்று வ ட்ைொர். ''லதரியும்'' என்றொள் விசொ ொட்சி.
''எங்வ படித்தொய்?'' என்று அய்யர் வ ட்ைொர்.

''எங் ளூரில் நொனிருந்த வட்டுக்குப்

ீ பக் த்து வட்டில்
ீ
லதலுங்குப் பிரொமணலரொருவர் இருந்தொர். நொன் சிறு குழந்டதப்
பிரொய முத ொ வவ அந்தக் குடும்பத்தொருைன் மி வும்
லநருக் மொ பழ ிக் ல ொண்டு வந்தபடியொல் எனக்குத்
லதலுங்கு பொடஷ லதலுங் ர் டளப் வபொ வவ வபச வரும்''
என்றொள்.

''சரி, உனக்குக் கூடிய சீக் ிரத்தில் நல் மணம னுைன்

விவொ ம் நடைலபறும். நீங் ள் தம்பதி ளிருவரும்
லநடுங் ொ ம் இன்புற்று வொழக் ைவர்''
ீ என்று லசொல் ி, அய்யர்
அவளிைம் ொ ிதத்டதக் ல ொடுத்தொர். அவள் அக் டித்டத
வொங் ி ண்ணிவ ஒற்றிக்ல ொண்டு மடியில் டவத்துக் ட்டிக்
ல ொண்ைொள். பிறகு ஜீ.சுப்பிரமணிய அய்யடர வநொக் ி
சொஷ்ைொங் மொ நமஸ் ொரம் பண்ணிவிட்டு, அவரிைம் விடை
லபற்றுக் ல ொண்டு, குழந்டதடய அடழத்துக் ல ொண்டு
லசன்றனள். அக்குழந்டதயும் ஜீ. சுப்பிரமணிய அய்யடர
வநொக் ிப் புன்னட லசய்து ல ொண்வை வபொயிற்று.
----

மூன்றொம் அத்தியொயம்
விசொ ொட்சியின் ஏமொற்றம்

ரொஜமவஹந்திரபுரத்தில் வவரச
ீ ிங் ம் பந்துலு வட்டைத்
ீ வதடிப்
வபொய் விசொ ொட்சி விசொரித்தொள். அவர் அங் ில்ட லயன்றும்,
அவள் வந்த நொளுக்கு முதல் நொள்தொன் புறப்பட்டுச் லசன்டனப்
பட்ைணத்துக்குப் வபொனொலரன்றும் லதரியவந்தது. லசன்டன
எழும்பூரில் பண்டித வவரச
ீ ிங் ம் பந்துலு ஒரு தனி வட்டில்
ீ
தம் மடனவியுைன் வந்து தங் ியிருந்தொர்.

விசொ ொட்சி லசன்டனப்பட்ைணத்துக்கு வந்து, மறுநொட்

ொட யில் எழும்பூரில் அவர் இருந்த வட்டிற்குப்
ீ வபொனொள்.
உள்வள அவர் மொத்திரம் நொற் ொ ி வமடஜ வபொட்டு உட் ொர்ந்து
ல ொண்டு ஏவதொ நூல ழுதிக் ல ொண்டிருந்தொர்.

விசொ ொட்சி அவடர நமஸ் ொரம் பண்ணினொள். ஜீ.சுப்பிரமணிய

அய்யரிைமிருந்து தொன் வொங் ிக்ல ொண்டு வந்த டிதத்டதக்
ல ொடுத்தொள். வவரச
ீ ிங் ம் பந்துலு தன் எதிவரயிருந்த
நொற் ொ ியின் மீ து விசொ ொட்சிடய உட் ொரச் லசொன்னொர்.
அவள் தன் மடியில் சந்திரிட டய டவத்துக் ல ொண்டு
அந்நொற் ொ ியின் மீ து உட் ொர்ந்தொள். வவரச
ீ ிங் ம் பந்துலு
அவள் ல ொணர்ந்த டிதம் முழுடதயும் வொசித்துப்
பொர்த்துவிட்டு, அவடள வநொக் ி, ''இன்டறக்ல ன்ன ிழடம?''
என்று தமிழில் வ ட்ைொர். அவள் 'புதவொரமு' என்று லதலுங் ில்
மறுலமொழி லசொன்னொள்.

''மீ ரு லதலுகு வச்சுனொ?'' என்று வவரச

ீ ிங் ம் பந்துலு வ ட்ைொர்.

''அவுனு சொ பொ வச்சுனு'' என்றொள் விசொ ட்சி.

இங்கு நமது டத வொசிப்வபொரிவ ப ருக்குத் லதலுங்கு

பொடஷ லதரிந்திருக் வழியில்ட யொத ொல்,
அவ்விருவருக்குள் லதலுங் ில் நடைலபற்ற சம்பொஷடணடய
நொன் தமிழில் லமொழிலபயர்த்துத் தரு ிவறன்.

''உனக்குத் தொய் தந்டதயர் இருக் ிறொர் ளொ?'' என்று

வவரச
ீ ிங் ம் பந்துலு வ ட்ைொர்.

''இல்ட '' என்றொள் விசொ ொட்சி.

''அண்ணன், தம்பி, அக் ொள், தங்ட -?''

''எனக்கு யொருவம இல்ட . அதொவது, என்னுடைய
விவ ொரங் ளிவ வனம் லசலுத்தி என்டனக்
ொப்பொற்றக்கூடிய பந்துக் ள் யொருமில்ட . அப்படிவய சி ர்
இருந்தவபொதிலும், நொன் இப்வபொது விவொ ம் லசய்துல ொள்ளப்
வபொவதினின்றும் அவர் ள் என்டன ஜொதிக்குப் புறம்பொ க்
ருதி விடுவொர் ள்'' என்று விசொ ொட்சி லசொன்னொள்.

''உனக்கு என்லனன்ன பொடஷ ள் லதரியும்?'' என்று

வவரச
ீ ிங் ம் பந்துலு வ ட்ைொர்.

''எனக்குத் தமிழ் லதரியும். லதலுங்கு லதரியும். இரண்டு

பொடஷ ளும் நன்றொ எழுதவும் வொசிக் வும் வபசவுந்
லதரியும்'' என்று விசொ ொட்சி லசொன்னொள்.

''இங் ிலீஷ் லதரியுமொ?' என்று பந்துலு வ ட்ைொர்.

''லதரியொது'' என்றொள் விசொ ொட்சி.

''ல ொஞ்சங் கூை?'' என்று வ ட்ைொர்.

''ல ொஞ்சங்கூைத் லதரியொது'' என்றொள்.

''சங் ீ தம் லதரியுமொ?'' என்று பந்துலு வ ட்ைொர்.

''எனக்கு நல் லதொண்டை. என் பொட்டை மி வும் நல்

பொட்லைன்று என் சுற்றத்தொர் லசொல்வொர் ள்'' என்று விசொ ொட்சி
லசொன்னொள்.

''வடண,
ீ பிடில், ஹொர்வமொனியம்-ஏவதனும் வொத்தியம்
வொசிப்பொயொ?'' என்று பந்துலு வ ட்ைொர்.

''ஒரு வொத்தியமும் நொன் பழ வில்ட '' என்றொள் விசொ ொட்சி.

''தொளந் தவறொமல் பொடுவொயொ?'' என்று பந்துலு வ ட்ைொர்.

''தொளம் ல ொஞ்சங்கூைத் தவறமொட்வைன்'' என்று விசொ ொட்சி
லசொன்னொள்.

''எங்வ ? ஏவதனும் ஒரு பொட்டுப் பொடிக் ொட்டு, பொர்ப்வபொம்'' என்று

பந்துலு வ ட்ைொர்.

அந்த சமயத்தில் சடமய டறக்குள் ஏவதொ வவட லசய்து

ல ொண்டிருந்தவளொ ிய வவரச
ீ ிங் ம் பந்துலுவின் ிழமடனவி
உள்வளயிருந்து இவர் ள் வபசிக் ல ொண்டிருந்த கூைத்துக்கு
வந்து ஒரு நொற் ொ ியின் மீ து உட் ொர்ந்தொள். அவடளக்
ண்ைவுைன், விசொ ொட்சி எழுந்து நமஸ் ொரம் பண்ணினொள்.
அவள் ஆசீர்வொதங் கூறி வற்றிருக்
ீ விடை ல ொடுத்து
விசொ ொட்சியின் மடியி ிருந்த குழந்டதடய வொங் ித் தன்
மடியில் டவத்துக் ல ொண்ைொள்.

குழந்டத வறிட்டு
ீ அழத் லதொைங் ிற்று.

''என்னிைம் ல ொடு, நொன் அழொதபடி டவத்துக் ல ொள்ளு ிவறன்''

என்று பந்துலு லசொன்னொர். அவள் அக்குழந்டதடயத் தன்
ணவனிைம் ல ொடுத்தொள். அவர் மடிக்குப் வபொனவுைவன
குழந்டதயொ ிய சந்திரிட அழுட டய நிறுத்தியது
மட்டுமன்றி வொடயத் திறந்து புன்னட லசய்யத்
லதொைங் ினொள்.

'' ிழவருக்கு வவலறொன்றுந் லதரியொவிட்ைொலும், குழந்டத டள

அழொதபடி டவத்துக் ல ொள்வதில் மி வும் சமர்த்தர்'' என்றொள்
ிழவி.

''ஆமொம்! எனக்ல ன்ன லதரியும்? படிப்புத் லதரியுமொ, இழவொ? நீ

தொன் ச ொ பண்டிடத'' என்று லசொல் ி வவரச
ீ ிங் ம்
பந்துலு முறுவ ித்தொர்.

அப்பொல், வவரச
ீ ிங் ம் பந்துலு தமக்கு ஜீ.சுப்பிரமணிய அய்யர்
எழுதிய டிதத்தில் ண்ைபடி விசொ ொட்சியின்
விருத்தொந்தங் டளலயல் ொம் விரித்துக் கூறினொர்.

அவருடைய மடனவி இடதக் வ ட்டு:- ''லசன்ற வொரம்

தங் டளப் பொர்க்கும் லபொருட்டுத் தஞ்சொவூர் டிப்டி ல க்ைர்
ஒரு அய்யங் ொர் வந்திருந்தொரன்வறொ? அவர் தமக்கு ஒரு
விதடவப் லபண் பொர்த்து விவொ ம் லசய்து
டவக் வவண்டுலமன்று தங் டள வவண்டினொரன்வறொ?
அவருக்கு இந்தப் லபண்டணக் ல ொடுக் ொம். இவளுடைய
முதல் புருஷன் இவள் ருது ஆவதற்கு முன்வனயிறந்தொனொ?
பிந்தி இறந்தொனொ?'' என்று வினவினொள்.

அப்வபொது வவரச
ீ ிங் ம் பந்துலு:- ''அந்த விஷயம் உனக்குச்
லசொல் த் தவறிவிட்வைனொ? இவதொ லசொல்லு ிவறன் வ ள்.
இவளுக்குப் பத்தொம் வயதிவ அந்தப் புருஷன் இறந்து
வபொனொன். அவன் இறந்து வபொய் இப்வபொது பதிடனந்து
வருஷங் ளொயின'' என்றொர்.

''சரி, அப்படியொனொல் அந்த டிப்டி ல க்ைர் யொவதொர்

ஆட்வசபமின்றி இவடள மணம் புரிந்து ல ொள்வொர். முதற்
புருஷனுைன் கூடியனுபவிக் ொமல் ன்னிப் பருவத்திவ
தொ ியறுத்த லபண் தமக்கு வவண்டுலமன்று அவர்
லசொன்னொரன்வறொ?'' என்று ிழவி வ ட்ைொள்.

''ஆம், இவள்தொன் அவர் விரும்பிய ட்சணங் லளல் ொம்

லபொருந்தியவளொ இருக் ிறொள். இவடள அவர் அவசியம்
மணம் புரிந்துல ொள்ள விரும்புவொர். நீ லசொல்லுமுன்வப, நொன்
இந்தக் டிதத்டத வொசித்துப் பொர்த்த மொத்திரத்தில், டிப்டி
ல க்ைர் வ ொப ொய்யங் ொடர நிடனத்வதன். ஆனொல் 'இந்தப்
லபண் அவடர மணம் புரிந்து ல ொள்ள உைன்படுவொவளொ'
என்பதுதொன் சந்வத ம்'' என்று பந்துலு லசொன்னொர்.

இடதக் வ ட்ைவுைவன ிழவி:- ''ஏன்? அவரிைத்தில் என்ன

குற்றங் ண்டீர்? எலுமிச்சம் பழம் வபொவ நிறம்; ரொஜபொர்டவ;
பருத்த புஜங் ள்; அ ன்ற மொர்பு; ஒரு மயிர் கூை நடரயில்ட ;
நல் வொ ிபப் பருவம் டிப்டி ல க்ைர் உத்திவயொ ம்
பண்ணு ிறொர். எத்தடன வ ொடி தவம் பண்ணிவயொ, அவளுக்கு
அப்படிப்பட்ை புருஷன் ிடைக் வவண்டும்'' என்றொள்.

அப்வபொது வவரச
ீ ிங் ம் பந்துலு:- ''அந்த வ ொப ொய்யங் ொர் நீ
லசொன்ன ட்சணங் லளல் ொம் உடையவலரன்பது லமய்வய.
ஆனொல் சொரொயம் குடிக் ிறொர். மொமிச வபொஜனம் பண்ணு ிறொர்.
ட்குடியர் வவலறன்ன நல் ட்சணங் ளுமுடையவரொ
இருப்பினும் அவற்டற விடரவில் இழந்து விடுவொர் ள்.
அவர் ளுடைய லசல்வமும் பதவியும் விடரவில் அழிந்து
வபொய் விடும்'' என்றொர்.

இது வ ட்டு விசொ ொட்சி:- ''சரி. அவர் என்டன விவொ ம்

லசய்து ல ொள்ளும்படி ஏற்பொடு லசய்யுங் ள். அவருடைய
ல ட்ை குணங் டளலயல் ொம் நொன் மொற்றி விடு ிவறன்''
என்றொள்.

''குடி வழக் த்டத மொற்ற பிரம வதவனொவ கூை முடியொது''

என்று வவரச
ீ ிங் ம் பந்துலு லசொன்னொர்.

அதற்கு விசொ ொட்சி:- ''என்னொல் முடியும். சொவித்திரி தன்

ணவடன யமனு த்தி ிருந்து மீ ட்டுக் ல ொண்டு
வரவில்ட யொ? லபண் ளுடைய அன்புக்கு சொத்தியப்பைொது
யொலதொன்றுமில்ட . நொன் அவருடைய மொமிச வபொஜன
வழக் த்டத உைவன நிறுத்தி விடுவவன். மது வழக் த்டத
ஓரிரண்டு வருஷங் ளில் நிறுத்தி டவப்வபன். மற்ற
ட்சணங் லளல் ொம் அவரிைம் நல் னவொ இருப்பதொல்
இவ்விரண்டு குற்றங் ளிருப்பது லபரிதில்ட . நொன் அவடர
மணம் புரிந்து ல ொள்ள முற்றிலும் சம்மதப்படு ிவறன்''
என்றொள்.
இது வ ட்டு வவரச
ீ ிங் ம் பந்துலு:- ''சரி. பொட்டுப் பொைத்
லதரியும் என்றொவய? ஏவதனும் ீ ர்த்தனம் பொடு, வ ட்வபொம்''
என்றொர்.

''சுருதிக்குத் தம்பூர் இருக் ிறவதொ?'' என்று விசொ ொட்சி

வ ட்ைொள்.

''ஹொர்வமொனியம் இருக் ிறது'' என்று லசொல் ி வவரச

ீ ிங் ம்
பந்துலுவின் மடனவி உள்வள வபொய் ஒரு வநர்த்தியொன சிறிய
அழ ிய 'வமொஹின்' லபட்டிடய எடுத்துக் ல ொண்டு வந்து
விசொ ொட்சியிைம் ல ொடுத்தொள்.

லபட்டிடய மடிமீ து டவத்து விசொ ொட்சி முதற் ட்டை சுருதி

டவத்துக்ல ொண்டு மி வும் சன்னமொன அற்புதமொன குர ில்
தியொ ய்யர் லசய்த ''மொருபல்கு ல ொன்னொ வ மிரொ'' (மறுலமொழி
லசொல் ொதிருப்பலதன்னைொ?) என்ற லதலுங்குக் ீ ர்த்தடனடயப்
பொடினொள். ொல் விரல் ளினொல் தொளம் வபொட்ைொள்.

அப்வபொது அந்த வட்டு

ீ வொச ில் ஒரு வமொட்ைொர் வண்டி நின்ற
சத்தம் வ ட்ைது. வசவ லனொருவன் ஒரு சீட்டைக் ல ொண்டு
வந்து வவரச
ீ ிங் ம் பந்துலுவிைம் ல ொடுத்தொன். அடதப்
பொர்த்தவுைவன வவரச
ீ ிங் ம் பந்துலு எழுந்து தன்
ட யி ிருந்த குழந்டத சந்திரிட டய விசொ ொட்சியிைம்
நீட்டினொர். அவள் ீ ர்த்தனத்தில் ப சங் தி ளுைன்
அனுபல் வி பொடி முடித்து மறுபடி ''மொரு பல் '' என்ற
பல் விலயடுக்குந் தறுவொயி ிருந்தொள்.

வவரச
ீ ிங் ம் பந்துலு குழந்டதடய நீட்டினவுைவன,
விசொ ொட்சி தன் ட யி ிருந்த ஹொர்வமொனியப் லபட்டிடயக்
ீ வழ டவத்துவிட்டு எழுந்து நின்று குழந்டதடயக் ட யில்
வொங் ிக் ல ொண்ைொள்.

''என்ன விவசஷம்? யொர் வந்திருக் ிறொர் ள்? என்ற பந்துலுடவ

வநொக் ி அவருடைய மடனவி வ ட்ைொள்.

''வ ொபொ ய்யங் ொவர வந்து விட்ைொர். பழம் நழுவிப் பொ ில்

விழுந்தது'' என்று லசொல் ி வவரச
ீ ிங் ம் பந்துலு வமல்
வவஷ்டிடய எடுத்துப் வபொர்த்துக் ல ொண்டு, மைமைலவன்று
லவளிவய லசன்றொர்.

இவர் லவளிவய வபொனவுைன், ிழவி விசொ ொட்சிடய வநொக் ி,

''அவர் ளிருவரும் வந்தொல் தமக்குள்வள
வபசிக்ல ொண்டிருப்பொர் ள். நொம் சடமயடறக்குப்
வபொய்விடுவவொம். இன்று ப ில் வ ொப ொய்யங் ொர் இங்வ வய
வபொஜனம் பண்ணுவொர். அவர் பந்துலுடவப் பொர்க் வந்தொல்,
ஒரு வவடள ஆ ொரமொவது இங்கு லசய்யொமல் வபொவது
வழக் மில்ட . வமலும் இப்வபொது அவருக்கு ரஜொக் ொ ம்.
ஆத ொல் நொம் விருந்துக்கு அடழத்தொல் மறுத்துச் லசொல்
வவண்டிய வஹது இரொது. நீயும் இங்வ வய இரு. நொடளக்குப்
வபொ ொம். பந்துலுவுக்கும் எனக்கும் மொத்திரலமன்று ஒரு
ரஸம், அன்னம், சட்னி, அப்பளம் பண்ணிடவக் க்
ருதியிருந்வதன். இப்வபொது விருந்து வந்து விட்ைது. வநற்று
வொங் ிக்ல ொண்டு வந்த லவங் யொமும் புை ங் ொயும் நிடறய
மிஞ்சிக் ிைக் ின்றன. லவங் ொய சொம்பொர், வதங் ொய் சட்னி,
டமசூர் ரசம், புை ங் ொய் லபொடித்தூவல் , வடை, பொயசம்
இவ்வளவும் வபொதும். அப்பளத்டத நிடறயப் லபொரித்து
டவப்வபொம். வ ொபொ ய்யங் ொருக்குப் லபொரித்த அப்பளத்தில்
வமொ ம் அதி ம். சரி. நீ ொட யிவ ஸ்நொனம் பண்ணிவிட்டு
தொன் வந்திருக் ிறொய். குழந்டதடய வவட க் ொரியிைம்
ல ொடுத்தொல் விடளயொட்டுக் ொட்டிக் ல ொண்டிருப்பொள். நீ
ட ொல் அ ம்பிவிட்டு என்னுைன் சடமயலுக்கு வொ'' என்றொள்.

விசொ ொட்சி ''அப்படிவய சரி'' என்றொள். மொதர் இருவரும்

சடமய டறக்குள்வள புகுந்தனர். வவட க் ொரியும் குழந்டத
சந்திரிட யும் அவ்வட்டுக்
ீ ல ொல்ட யி ிருந்த விஸ்தொரமொன
பூஞ்வசொட யில் மர நிழ ில் வற்றிருந்த
ீ பட்சி ளின
விடளயொட்டுக் டளயும் அற்புதமொன பொட்டு டளயும் ரசித்துக்
ல ொண்டிருந்தனர்.

குழந்டத சந்திரிட க்கு வயது இப்வபொது மூன்று தொனொயிற்று.

எனினும், அது சிறிவதனும் ல ொச்டசச் லசொற் ளும் மழட ச்
லசொற் ளும் இல் ொமல் அழுத்தந்திருத்தமொ வொர்த்டத
லசொல்லும். அந்தக் குழந்டதயின் குரல் சிறிய தங் ப்
புல் ொங்குழ ின் ஓடசடயப் வபொன்றது. குழந்டதயின் அழவ ொ
வர்ணிக்குந் தரமன்று. லதய்வி ரூபம்; வனப்பின் இ க் ியம்.

வசொட ப் பறடவ லளல் ொம் இக்குழந்டதயின் அழட க்

ண்டு மயங் ிக் ளில ொண்டு இதன் தட டயச் சுற்றிச் சுற்றி
வட்ைமிை ொயின. ப விதக் குருவி ளும், குயில் ளும்,
ிளி ளும், நொ ணவொய் ளும் தங் ளுக்குத் லதரிந்த
நொதங் ளில் மி வும் அழ ிய நொதங் டளப் லபொறுக் ிலயடுத்து,
இக்குழந்டதயின் முன்வன வந்து நின்லறொ ித்தன. வொனரங் ள்
தமக்குத் லதரிந்த பொய்ச்சல் ளிலும் நொட்டியங் ளிலும் மி வும்
வியக் த்தக் னவற்டற இக்குழந்டத ளுக்குக் ொண்பித்தன.

புன்னட லசய்த ம ர்ச் சிறு வொடயச் சந்திரிட

மூைவவயில்ட . வொனமும், சூரியனும், ஒளியும், வம ங் ளும்,
மரங் ளும், லசடி ளும், ல ொடி ளும், ம ர் ளும், சுந்தரப்
பட்சி ளும் கூடிக் ொட வநரத்தில் விடளவித்த அற்புதக்
ொட்சியிலும், பறடவ ளின் ஒ ி ளிலும் சந்திரிட லசொக் ிப்
வபொய்விட்ைொள்.

ஒரு சமயம் அவள் தன்டன மறந்து எழுந்து வொனத்டத

வநொக் ி நின்று இரண்டு ட டளயும் ல ொட்டிக்ல ொண்டு
கூத்தொடுவொள். ஒரு சமயம் பட்சி ளின் ஒ ி டள
அனுசரித்துத் தொனும் கூவுவொள்.

இங்ஙனமிருக்ட யில், வவட க் ொரி குழந்டதடய வநொக் ி:- ''நீ

ஒரு பொட்டுப்பொடு'' என்றொள். ''அத்டத ற்றுக் ல ொடுத்த
'நந்த ொல்' பொட்டுப் பொை ொமொ?'' என்று சந்திரிட வ ட்ைொள்.

''அந்த அம்மொ உனக்குத் தொயில்ட யொ? அத்டதயொ?'' என்று

வவட க் ொரி வ ட்ைொள்.

அதற்குச் சந்திரிட :- ''என் தந்டதயும், தொயும் நொன்

பிறந்தன்டறக்வ லசத்துப் வபொய்விட்ைொர் ள். இந்த சங் தி
எனக்கு அத்டத லசொன்னொள். நடுரொத்திரி வவடளயொம், பூமி
நடுங் ிற்றொம், வபய்க் ொற்றடித்ததொம். வசொடன மடழ
லபய்ததொம். எங் ள் ஊர் முழுதும், எல் ொ வடு
ீ ளும் இடிந்து
விழுந்து, அத்தடன ஜனங் ளும் லசத்துப் வபொய்விட்ைொர் ளொம்.
எங் ள் வடும்
ீ இடிந்து அப்பொ, தொத்தொ, பொட்டி, என்னுடைய
அக் ொமொர் ஐந்து குழந்டத ள் ஆ ிய எல் ொரும் லசத்துப்
வபொய்விட்ைொர் ள். அம்மொவும் அத்டதயுமிருந்த குச்சில்
மொத்திரம் இடிந்து விழவில்ட . அம்மொ வயிற்றுக்குள்வள
நொன் இருந்வதன். அப்பொல் நொன் அந்த இரொத்திரியிவ வய
பிறந்வதன். நொன் பிறந்தவுைவன அம்மொ லசத்துப் வபொனொள்.
இதுலவல் ொம் அத்டத எனக்குச் லசொன்னொள். அது முதல்
எனக்குப் பசுவின் பொலும் சொதமும் ல ொடுத்து, அத்டததொன்
ொப்பொற்றிக் ல ொண்டு வரு ிறொள்'' என்று தன் குழந்டதப்
பொடஷயில் ொல்மணி வநரத்தில் லசொல் ி முடித்தது. ஆனொல்
உடைந்த லசொற் ளும், நிறுத்தி, நிறுத்தி, வயொசித்து, வயொசித்து,
லமல் லமல் ப் வபசுவதும் இருந்தனவவயல் ொது, லபொருள்
விளங் ொததும் உருச் சிடதந்ததுமொ ிய குதட ச் லசொல்
ஒன்றுகூைக் ிடையொது.

இங்ஙனம் அந்த அழ ிய குழந்டத வபசிக்ல ொண்டு வருட யில்

அதன் விழி ளிலும் இதழ் ளிலும் லபொறி வசிலயழுந்த
ீ அன்புச்
சுைடரயும் அறிவுச் சுைடரயும் பணிப்லபண் மி வும் உற்று
வநொக் ி வனித்துக் ல ொண்டு வந்தொள். அவள் அதன் அழ ில்
மயங் ிப் வபொய் அதடன எடுத்து மொர்பொரத் தழுவிக் ல ொண்டு
மு த்வதொடு மு லமொற்றி முத்தமிட்ைொள்.

அந்த சமயம் ொட பதிலனொரு மணியிருக்கும். சு மொன

ொற்று வசிக்ல
ீ ொண்டிருந்தது. அந்தப் பணிப்லபண் அவடள
முத்தமிடும் லசய்ட டய இருவர் பொர்த்துக் ல ொண்டு நின்றனர்.
அவ்விருவரில் ஒருவர் அவள் மீ து ொதல் ல ொண்ைொர்.

---

நொன் ொம் அத்தியொயம்

வவரச
ீ ிங் ம் பந்துலு வட்டில்
ீ விருந்து

வமொட்ைொர் வண்டியி ிருந்து டிப்டி ல க்ைர்

வ ொபொ ய்யங் ொடரத் தக் உபசொர வொர்த்டத ளுைன்
ட ல ொடுத்தடழத்து வந்து வவரச
ீ ிங் ம் பந்துலு வட்டுக்குள்
ீ
தமது படிப்படறயில் நொற் ொ ியில் உட் ொர்த்தி ொபி
ல ொணர்ந்து ல ொடுத்தொர். லநய்த் வதங்குழல் நொன்ட த் தின்று,
ஒரு லபரிய லவள்ளி ஸ்தொ ி நிடறயக் ொபியும்
குடித்துவிட்டு, வ ொபொ ய்யங் ொர் ''வஹொ'' என்று ஏப்பமிட்டுச்
சொய்வு நொற் ொ ியின் மீ து சொய்ந்து ல ொண்ைொர். அவரிைம்
வவரச
ீ ிங் ம் பந்துலு ஒரு லவற்றிட த் தட்டு நிடறய
லவற்றிட , பொக்கு, சுண்ணொம்பு வொசடனத் திரவியங் ளுைன்
ல ொண்டு டவத்தொர். அது முழுடதயும் அய்யங் ொர் லமன்று
லமன்று முக் ொல்மணி வநரத்தில் ஹதம் பண்ணிவிட்ைொர்.

அப்பொல் பந்துலு அவரிைம் ஒரு லதலுங்கு பத்திரிட டய

நீட்டினொர். அவர் அடத ஆதிமுதல் அந்தம் வடர,
விளம்பரங் ளுட்பை, ஒரு வரிகூை மிச்சமில் ொமல் வொசித்து
முடித்தொர். வ ொபொ ய்யங் ொர் இங் ிலீஷ், சமஸ் ிருதம், தமிழ்,
லதலுங்கு நொன்கு பொடஷ ளிலும் உயர்ந்த பயிற்சியுடையவர்.
இவர் லதலுங்கு ஜில் ொக் ளில் சி வருஷங் ளில் வவட
பொர்த்த சமயத்தில் லதலுங்கு பொடஷடயத் தன் தொய்
லமொழிக்கு நி ரொ ப் பயின்று ல ொண்ைொர்.
இவர் பத்திரிட வொசித்து முடித்தபின், இருவரும் வட்டுக்
ீ
ல ொல்ட யிவ வபொய்ச் சிறிது வநரம் உ ொவிக்
ல ொண்டிருந்தனர்; பிறகு ஸ்நொனம் பண்ணினொர் ள்; வபொஜனம்
பண்ண உட் ொர்ந்தொர் ள்.

வதவவ ொ த்து விருந்து வபொன்ற சடமயல் பக்குவம்.

வவரச
ீ ிங் ம் பந்துலுக்கு மூர்ச்டச வபொைத் லதரிந்தது.
இத்தடன ருசியொன உணடவ அவர் தம்முடைய ஜன்மத்தில்
உண்ைதில்ட . னவில் ண்ைதில்ட . ற்படனயில்
எட்டினதில்ட . தின்னத் தின்னத் தின்ன ருசி
லதவிட்ைவவயில்ட . வ ொபொ ய்யங் ொருடைய மு த்டதப்
பந்துலு ஒரு முடற திரும்பிப் பொர்த்தொர். பந்துலுவின்
மு த்டத அய்யங் ொர் ஒரு முடற திரும்பிப் பொர்த்தொர்.

பந்துலுவின் மடனவி பரிமொறிக் ல ொண்டிருந்தொள்.

''யொருடைய சடமயல் லதரியுமொ?'' என்று பந்துலுவின் மடனவி

வ ட்ைொள். '' ொட யில் வந்தொவள, அந்தப் லபண்ணுடைய
சடமய ொ?'' என்றொர் பந்துலு.

''ஆம்'' என்றொள் பந்துலுவின் மடனவி.

''அந்தப் லபண்டண இங்கு சற்வற வரச்லசொல். நம்முடைய

வ ொபொ ய்யங் ொர் அவளுடைய மு த்தின் அழட யும் அவள்
லசொல் ின் அழட யும் அவளறிவின் அழட யும் பொர்க்
வவண்டும். சடமய ழட மொத்திரம் பொர்த்தொல் வபொதுமொ?
அந்த ம ொ சுந்தரியின் ச லசௌந்தர்யங் டளயும் பொர்க்
வவண்ைொமொ?'' என்றொர் வவரச
ீ ிங் ம் பந்துலு.

''அவளுக்கு ப மொன தட வநொவு. சடமயல் சிரமம் யொத்திடர

சிரமம் எல் ொம் வசர்ந்து அவளுக்குத் தட வநொவு
உண்ைொக் ிவிட்ைன. இரொத்திரி அவளுக்கு உைம்பு வநரொய்
விடும். அப்வபொது அய்யங் ொர் அவடளப் பொர்க் ொம்'' என்று
பந்துலுவின் மடனவி லசொன்னொள். அப்பொல் லநடுவநரம்
இருவரும் ஆ ொரம் பண்ணிக் ல ொண்டிருந்தொர் ள். வபொஜனம்
முடிந்து ட ழுவிவிட்டுப் பந்துலுவும் அய்யங் ொரும் மறுபடி
பந்துலுவின் படிப்படறயில் வந்து நொற் ொ ி ளில் உட் ொர்ந்து
ல ொண்ைொர் ள். வமடஜவமல் பந்துலுவின் மடனவி ல ொண்டு
வந்து டவத்த தொம்பூ த்டத எடுத்துப் வபொைத்
லதொைங்குட யில் ''இதுவவ சுவர்க் ம்'' என்று பந்துலு
லசொன்னொர்.

''எது?'' என்று பந்தலுவின் மடனவி வ ட்ைொள்.

''இப்வபொது லசய்த வபொஜனம்'' என்று பந்துலு லசொன்னொர்.

''சடமயல் ருசியொ இருந்ததொ?'' என்று பந்துலுவின் மடனவி

வ ொபொ ய்யங் ொடர வநொக் ி வினவினொள்.

''மி வும் ருசியொ இருந்தது'' என்று வ ொபொ ய்யங் ொர்

லசொன்னொர். அந்த சமயத்தில் வ ொபொ ய்யங் ொருடைய மனம்
அங்ஙனம் ருசியொ ச் சடமயல் லசய்த லபண்ணின் அழட யும்,
புத்தி நுட்பத்டதயும், லசொல் ினிடமடயயுங் குறித்து
வவரச
ீ ிங் ம் பந்துலு லசய்த வர்ணடன டளப் பற்றிச்
சிந்திக் ொயிற்று. அவள், உண்டமயொ வவ அத்தடன
அற்புதமொன லபண்தொனொ? அல் து பந்துலு
நூ ொசிரியரொட யொல் லவறுவம ற்படன தொன் லசொன்னொரொ?''
என்று அவருக்கு ஓர் ஐயமுண்ைொயிற்று.

அப்வபொது பந்துலு தன் மடனவிடய வநொக் ி, ''அந்தப் லபண்

தன்னுைன் ல ொண்டு வந்திருக்கும் குழந்டதடய இங்வ கூட்டி
வொ'' என்றொர். ''சரி'' என்று லசொல் ிப் பந்துலுவின் மடனவி
சடமய டறக்குள்வள வபொனொள்.

அப்வபொது வ ொபொ ய்யங் ொர் வவரச

ீ ிங் ம் பந்துலுடவ
வநொக் ி:- ''அந்தப் லபண் அக்குழந்டதக்கு உறலவப்படி?'' என்று
வ ட்ைொர்.

''அந்தப் லபண்ணுடைய தடமயனொர் ம ள் அக்குழந்டத.

அவர் ளுடைய டத மி வும் ரஸமொனது. நொன் அடத
உங் ளுக்குப் பின்பு லசொல்லு ிவறன். முத ொவது,
அக்குழந்டதடயப் பொர்த்து அதனுைன் சிறிது வநரம்
சம்பொஷடண லசய்யுங் ள். அத்டதயின் புத்திக்கூர்டம
அதற்கும் இருக் ிறது. அவளுடைய வயதொகும்வபொது
அக்குழந்டதயும் அவடளப் வபொ வவ சரஸ்வதி ரூபமொ
விளங்கும்'' என்று பந்துலு லசொன்னொர்.

பந்துலுவின் மடனவி குழந்டத சந்திரிட டய அடழத்துக்

ல ொண்டு வந்தொள். லசம்பட்டுப் பொவொடை; லசம்பட்டுச் சட்டை;
லசம்பட்டு நொைொவிவ பின்னல், லசய்ய குங்குமப் லபொட்டு,
அந்தக் குழந்டத விசொ ொட்சிடயப் வபொல் இருபத்டதந்து
வயதொகும்வபொது சரஸ்வதி ஸ்வரூபமொ விளங்குலமன்று
பந்துலு லசொன்னொர். ஆனொல் அடத இப்வபொது பொர்க்ட யில்
அது சிறிய ட்சுமிவதவி விக்ரஹமொ விளங் ிற்று.

அது சிரித்தொல் வரொஜொப்பூ நட ப்பது வபொ ிருக்கும். அதன்

ட ளும் ொல் ளும் தங் த்தொல் லசய்யப்பட்ைன
வபொன்றிருந்தன. அதன் மு ம் நி டவக் ல ொண்டு
சடமக் ப்பட்ைது வபொன்றிருந்தது. அதன் லமொழி ள் லபொன்
வடணயில்
ீ ந்தர்வர் வொசிக்கும் நொதம்வபொல் ஒ ித்தன. அதன்
ட ொல் இயக் ங் ள் வதவஸ்திரீ ளின் நொட்டியச்
லசயல் டளயத்திருந்தன.

இந்தக் குழந்டதடயப் பொர்த்தவுைவன ொட யில் இதன்

மு த்வதொடு மு லமொற்றி முத்தமிட்டு நட த்துக் ல ொண்டிருந்த
பணிப்லபண்ணுடைய அழ ிய வதொற்றம் வ ொபொ ய்யங் ொரின்
மனக் ண்ணுக்கு முன்வன எழுந்தது.

''குழந்தொய், உனக்குப் பொட்டுப் பொைத் லதரியுமொ?'' என்று

வ ொபொ ய்யங் ொர் வ ட்ைொர். ''லதரியும்'' என்றொள் சந்திரிட .
''எங்வ '', ஒன்று பொடு, வ ட்வபொம்'' என்றொர் வ ொபொ ய்யங் ொர்.

''அத்டத எனக்குக் ற்றுக் ல ொடுத்த நந்த ொல் பொட்டுப்

பொை ொமொ?'' என்று சந்திரிட வ ட்ைொள்.

''பொடு'' என்றொர் வ ொபொ ய்யங் ொர்.

சந்திரிட பொைத் லதொைங் ினொள்:-

நந்த ொல் பொட்டு

யதுகு ொம்வபொதி ரொ ம்-ஆதி தொளம்.

ஸஸ்ஸொஸொ-ஸம்மொபதொ-பததபபமபொ-பொபொ
பநீஸதபொ-மொ ொ-ஸரிம ரீ-ல ரிரிஸஸொ.

பொர்க்கு மரத்தில ல் ொம், நந்த ொ ொ-நின்றன்

பச்டச நிறந்வதொன்றுதைொ, நந்த ொ ொ;
ொக்ட ச் சிற ினிவ , நந்த ொ ொ-நின்றன்
ரியவிழி வதொன்றுதைொ, நந்த ொ ொ;
வ ட் லமொ ியி ல ல் ொம், நந்த ொ ொ-நின்றன்
ீ த மிடசக்கு தைொ, நந்த ொ ொ;
தீக்குள் விரட டவத்தொல், நந்த ொ ொ-நின்டனத்
தீண்டு மின்பந் வதொன்றுதைொ, நந்த ொ ொ.

இந்தப் பொட்ைடை மி வும் லமதுவொ , ஒவ்வவொரடிடயயும்

இரண்டு தரம் லசொல் ி இடச தவறொமல், தொளந் தவறொமல்,
ந்தர்வக் குழந்டத பொடுவது வபொல் அக்குழந்டத மி வும்
அற்புதமொ ப் பொடி முடித்தது. வ ொபொ ய்யங் ொருக்கு மூர்ச்டச
வபொட்டுவிைத் லதரிந்தது. அவர் தம்முடைய ஜன்மத்தில்
இவ்வித சங் ீ தம் வ ட்ைதில்ட ; னவில் ண்ைதில்ட ;
ற்படனயில் எட்டியதில்ட .

''இதுதொன் சுவர்க் ம்'' என்று வ ொபொ ய்யங் ொர் லசொன்னொர்.

''எது?'' என்று பந்துலுவின் மடனவி வ ட்ைொள்.

''இந்தக் குழந்டதயின் பொட்டு'' என்று அய்யங் ொர் லசொன்னொர்.

''சங் ீ தமொ? விடதயொ? இந்தக் குழந்டதயின் குர ொ? இவற்றுள்

எது சுவர்க் ம் வபொ ிருக் ிறது?'' என்று பந்துலுவின் மடனவி
வ ட்ைொள்.

அதற்கு வ ொபொ ய்யங் ொர்- ''மூன்றும் ந்து சுவர்க் ம்

வபொன்றிருந்தது. விவசஷமொ , இதன் குரல் மி வும்
லதய்வ ீ மொனது. குரல்கூை அவ்வளவில்ட . இந்தக் குழந்டத
பொடிய மொதிரிவய ஆச்சரியம்'' என்றொர்.

''குழந்டதயின் அழட யும் பொடுட யில் அது ொண்பித்த

புத்திக்கூர்டமடயயும் வசர்த்துச் லசொல்லுங் ள்'' என்று பந்துலு
லசொன்னொர்.

''அடவயும் வசர்ந்துதொன்'' என்று அய்யங் ொர் லசொன்னொர்.

இவர் ள் இங்ஙனம் வியப்புடர லசொல் ிக் ல ொண்டிருக்ட யில்

அக்குழந்டத எழுந்து அடறடய விட்டு லவளிவய ஓடிப்
வபொய்விட்ைது. அதன் பிறவ பந்துலுவின் மடனவியும்
லசன்றுவிட்ைொள்.

அப்வபொது வ ொபொ ய்யங் ொர் வவரச

ீ ிங் ம் பந்துலுடவ
வநொக் ி, ''இந்தக் குழந்டதடயயும் இதன் அத்டதடயயும்
பற்றிய டத லசொல்வதொ த் லதரிவித்தீர் வள? இப்வபொது
லசொல்லு ிறீர் ளொ?'' என்று வ ட்ைொர்.

பந்துலு பூ ம்பம் முத ொ நொளதுவடர தொமறிந்து ல ொண்ை

அளவில் அவ்விருவருடைய டத முழுடதயும்
சொங்வ ொபொங் மொ எடுத்துடரத்தொர்.

''என் ஜன்மம் ப ிதமொய் விட்ைது'' என்றொர் வ ொபொ ய்யங் ொர்.

''அலதப்படி?'' என்று பந்துலு வ ட்ைொர்.

''இப்படிப்பட்ை லபண்லணொருத்திடய விவொ ம் லசய்யும்

லபொருட்ைொ வவ நொன் லநடுங் ொ மொ க் ொத்திருந்வதன்.
இப்வபொது என் மவனொரதம் நிடறவவறிவிட்ைது'' என்றொர்
அய்யங் ொர்.

இடதக் வ ட்டு வவரச

ீ ிங் ம் பந்துலு லவன்று
நட த்தொர்.

''ஏன் சிரிக் ிறீர் ள்?'' என்று அய்யங் ொர் வ ட்ைொர்.

''விவொ ம் முடிந்து விட்ைதுவபொல் நீங் ள் வபசு ிறீர் வள!

அடதக் வ ட்டு நட த்வதன். தங் டள மணம் புரிந்து ல ொள்ள
அந்தப் லபண் சம்மதிப்பொவளொ மொட்ைொவளொ? இன்று ரொத்திரி
அவள் வபொஜன ொ த்தில் நம்வமொடிருந்து விருந்துண்பொள்.
சொதொரணமொ , இந்து ஸ்திரீ ளிைம் ொணப்படும் லபொய்ந்நொணம்
அவளிைத்தில் சிறிவதனும் ிடையொது. அப்வபொது
நீங் ளிருவரும் பரஸ்பரம் சந்தித்து சம்பொஷடண லசய்ய
இைமுண்ைொகும். நொடளக் ொட யில் என் மடனவியின்
மூ மொ அந்தப் லபண்ணுடைய சம்மதத்டத விசொரித்துத்
லதரிந்து ல ொள்ள ொம். அவள் சம்மதமுணர்த்துவொளொயின்,
பிறகு விவொ த்துக்கு வவண்டிய ஏற்பொடு ள் லசய்ய ொம்'' என்று
பந்துலு லசொன்னொர். இடதக் வ ட்டு வ ொபொ ய்யங் ொர்
''அப்படியொனொல் இன்டறக்கும் நொடளக்கும் நொன் இங்வ வய
தங் ளுடைய விருந்தொளியொ இருந்து விடு ிவறன். எனக்கு
வவலறங்கும் எவ்விதமொன ொரியமுமில்ட '' என்றொர்.

''அப்படிவய லசய்யுங் ள்'' என்றொர் பந்துலு.

பிறகு வவரச
ீ ிங் ம் பந்துலு தம்முடைய வபனொ டமக்கூடு
முத ிய ருவி டள எடுத்து ஏவதொ எழுத்து வவட லசய்யத்
லதொைங் ினொர்.
வ ொப ய்யங் ொர் சொய்வு நொற் ொ ியில் சொய்ந்தபடிவய நித்திடர
வபொய்விட்ைொர்.

வ ொப ய்யங் ொர் தூங் ிக் ல ொண்டிருக்ட யில்

சடமய டறக்குள் மொதரிருவரும் இரொத்திரி வபொஜனத்துக்கு
வவண்டிய ஆயத்தங் ள் லசய்து ல ொண்டிருந்தனர். மி
விஸ்தொரமொன சடமயல்; அறுசுடவ ளும் வியப்புறச்
சடமந்தது. வவரச
ீ ிங் ம் பந்துலுவின் மடனவி சடமயல்
லதொழி ில் மி த் வதர்ச்சி ¦ப்றறவள். நமது விசொ ொட்சிவயொ
அவளிலும் ஆயிரமைங்கு அதி த் வதர்ச்சி ல ொண்ைவள்.
வ ொபொ ய்யங் ொர் பிரொமண ஆசொரங் டளக் ட விட்டுப்
பொஷண்ைரொய் விட்ைவபொதிலும், ''பிரொமணொ: வபொஜனப்ரியொ: ''
(பிரொமணர் உணவில் பிரியமுடைவயொர்) என்ற வொக் ியத்டத
அனுசரிப்பதில் சொமொன்ய டவதி பிரொமணர் டளக் ொட்டிலும்
லநடுந்தூரம் வமற்பட்ைவர்.

பிரொமணர் டள குற்றஞ் லசொல் வவண்டுலமன்ற ருத்துைன்

வமற்படி வொக் ியத்டதப் ப ர் உபவயொ ப்படுத்து ிறொர் ள்.
'பொர்ப்பொனுக்குச் வசொற்று ருசியில் வமொ ம் அதி ம்' என்று மற்ற
ஜொதியொர் சொதொரணமொ ச் லசொல் ி வரு ிறொர் ள்.
பிரொமணர் வள சி சமயங் ளில் இடதத் தங் ள் ஜொதிக்கு
இயற்ட யில் அடமந்தலதொரு குடற வபொ
வபசிக்ல ொள்ளு ிறொர் ள். சி சமயங் ளில் தம்டமத் தொம்
வியந்து ல ொள்ளும் வநொக் த்துைன் ஒரு லபருடமயொ
அவ்வசனத்டதக் ட யொடு ிறொர் ள். வவறு சி சமயங் ளில்
மற்ற ஜொதியொரிைமிருந்து பணங் வ ட்பதற்கு மு ொந்தரமொ
இந்த வொக் ியத்டதத் தவிர்க்ல ொணொத விதிடயப்
பு ப்படுத்துவது வபொல் எடுத்துடரக் ிறொர் ள். ஆனொல் இந்த
வொக் ியம் லவறும் பிசல ன்று நொன் நிடனக் ிவறன். ''ஸர்வவொ
ஜநொ: வபொஜனப்பிரியொ:'' எல் ொ ஜனங் ளும் வபொஜனத்தில்
பிரியமுடையவர் ள் என்பது என்னுடைய அபிப்பிரொயம்.
உணவின் அளடவ எடுத்து வநொக் ின் சொதொரண
பிரொமணலனொருவடனக் ொட்டிலும் சொதொரண சூத்திரன் -
மறவன், அல் து இடையன், அல் து உழவன், எந்தத்
லதொழி ொளியும்-நொளன்றுக்குக் குடறந்த பட்சம் மூன்று மைங்கு
அதி மொ த் தின்னு ிறொன். ஆங் ிவ யன் ஒன்பது மைங்கு
அதி மொ உண் ிறொன். லஜர்மொனியன் இருபத்வதழு பங்கு
அதி மொ த் தின் ிறொன். இனி, அளடவ விட்டுவிட்டு,
ஆ ொரத்தின் பக்குவ வபதங் டள எண்ணுமிைத்வத அதில்
பிரொமணர், அல் ொதொர் என்ற பொகுபொட்டுக் ிைமில்ட .
லசல்வர் ள் உணடவப் ப வட யொ ப் பக்குவங் ள் லசய்து
புசிக் ிறொர் ள். ஏடழ ள் சி வட ப் பக்குவங் வள
லசய் ிறொர் ள். பரம ஏடழ ளொய், ஒரு வவடள வசொற்றுக்கும்
வழியில் ொத ஜனங் வள, இந்நொட்டில், ட்ச ணக் ொ ம ிந்து
ிைக் ிறொர் ள். இவர் ள் கூழும் ஞ்சியும் ஒரு ொல் மிள ொயும்
தவிர வவறுவிதமொன பக்குவங் டள உண்ணுதல்
அருடமயிலும் அருடமயிலும் அருடம. இத்தடன ல ொடிய
ஏழ்டம நிட யில் லபரும்பொலும் பள்ளர் படறயர் ளும்
சூத்திரர் ளில் தொழ்ந்த வகுப்பினருவம இருக் ிறொர் ள். ஆனொல்
மற்ற வகுப்பொரிலும் ப ர் அந்த ஸ்திதிக்கு மி சமீ பத்தில்
தத்தளித்துக் ல ொண்டிருக் ிறொர் ள். பிரொமணர் ளிலும்
அங்ஙனவம ப ர் அந்தப் பரிதொப ரமொன நிட யில்
அ ப்பட்டுத் தவிக் த்தொன் லசய் ிறொர் ள். ஆனொல் இந்த
வதசத்தில் மற்ற ஜொதி ஏடழ டளக் ொட்டிலும் பிரொமண
ஏடழ ளுக்கு முக் ியமொ டவதி பிரொமணர் ளுக்கு, இனொம்
சொப்பொடு அதி மொ க் ிடைக்கும் வழிவயற்பட்டிருக் ிறது.
எனினும் இவ்விஷயத்தில் பிரொமணலரன்றும் அல் ொதலரன்றும்
பிரிவு லசய்தல் லபொருந்தொது. லபொதுப்படையொ ஏடழ ளின்
வட்டில்
ீ லசய்வடதக் ொட்டிலும் லசல்வர் வட்டில்
ீ றி குழம்பு
முத ிய பதொர்த்தங் ளில் அதி வகுப்புக் ள்
சடமக் ிறொர் லளன்று லசொல் ொம். இந்த விதிக்குப் ப
விளக்கு ளுமல் தொல், 'லபொதுப்படையொ ' என்வறன்.
ஏலனன்றொல் லசல்வமிருந்த வபொதிலும் வ ொப
குணமுடைவயொரின் வடு
ீ ளில் வபொஜன வட ள் மி க்
குடறவொ த்தொன் இருக்கும். தவிரவும், லதொழில் லசய்யொமல்
வசொம்வபறி ளொ வொழும் லசல்வர் ளுக்கும், லபொருள்
வதடுவதிலும் அடதக் ொப்பதிலும் மிதமிஞ்சிய வட
லசலுத்தும் லசல்வர் ளுக்கும் ஜீர்ண சக்தி எப்வபொதும் பரம
வமொசமொ வவ இருக்குமொத ொல், அவர் ள் வட்டில்
ீ எத்தடன
வட யொன பக்குவங் ள் லசய்தவபொதிலும் ஒன்றிலும்
ருசிவயற்பைொது. ஏற்ல னவவ, இத்டதவயொர் வபொஜனப்பிரியர்
என்று லசொல் த்த ொர். அன்னத் துவவஷமுடைவயொடர
வபொஜனப்பிரியர் என்று கூறுவலதப்படி? இந்த விஷயத்டதக்
குறித்து இன்னும் அதி விஸ்தொரமொ எழுத ொம். எனினும்,
வபொஜனம் பண்ணுவதில் எல்வ ொரும்
விருப்புடைவயொலரலயனிலும், வபொஜன விஷயத்டதக் குறித்து
நீண்ை பிரஸ்தொபம் நைத்துவதில் தற் ொ த்துப் படிப்புப்
படித்தவர் ளுக்கு அதி ச் சுடவவயற்பைொதொட யொலும், இந்நூல்
படிப்வபொரில் எவ்வித ருசியுடைவயொருக்கும் அதி
அருசிவயற்பைொமல் டதலயழுத வவண்டுலமன்பது
என்னுடைய வநொக் மொத ொலும் எனது ருத்டத இங்கு
சுருக் மொ ச் லசொல் ி முடித்துவிடு ிவறன். எவ்வட யொ
வநொக்குமிைத்தும் பிரொமணர் வபொஜனப்பிரியர் என்று கூறி
அவ்வகுப்பினர் இவ்விஷயத்தில் லபொது மனித ஜொதியின்றும்
வவறுபட்ை குணமுடைவயொலரன்று குறிப்பிடும் பழலமொழி
யுக்தமில்ட லயன்பவத என் அபிப்ரொயம். இது நிற் .

வ ொபொ ய்யங் ொருக்கு ஜீர்ண சக்தி அதி ம். வமவஸனனுக்கு

ீ
'விருவ ொதரன்' ஓநொய் வயிறுடைவயொன்-என்ற லபயலரொன்று
உண்டு. ஓநொய்க்குப் பசி அதி மொம். தின்னத் தின்ன-எவ்வளவு
தின்றவபொதிலும்-சொதொரணமொ அதன் பசி
அைங்குவதில்ட யொம். உடழக்கும்வபொது மி வும்
தீவிரத்துைனும் நிதொனத்துைனும் வசொம்பலரன்பது
சிறிவதனுமில் ொமலும் உடழத்தொல், மனிதர் இப்படிப்பட்ை பசி
லபற ொம். லதொழில் லசய்வதில் வ ிடம லசலுத்த வவண்டும்.
ஒருவனது முழு வ ிடமடயயும் லசலுத்திச் லசய்யப்படும்
லதொழிவ லதொழி ொம். ஆனொல், எவ்வளவு லதொழில் லசய்த
வபொதிலும், அதனொல் உைம்புக்கு சிரமமுண்ைொ ொத
வண்ணமொ ச் லசய்யவவண்டும். வவர்க் வவர்க் ஸ்ரத்
எடுப்பவன் சமர்த்தனல் ன். எத்தடன ஸ்ரத் எடுத்தொலும்
வவர்டவ வதொன்றொதபடி தந்திரமொ எடுப்பவவன சமர்த்தன்.
இடத ஒரு வவடள சொதொரண மல் ர் அங் ீ ொரம் லசய்யத்
திட க் க்கூடும். ஆனொல் நூறு ஸ்ரத் பண்ணின
மொத்திரத்திவ வய உைம்லபல் ொம் லவயர்த்துக் ல ொட்டிப்
வபொகும் மனிதடனக் ொட்டிலும், ஆயிரம் ஸ்ரத் லசய்தபின்
லவயர்க்கும் மனிதன் அதி சமர்த்தன் அதி ப வொன்
என்படத யொரும் மறுக் மொட்ைொர் ள். இந்தக் ணக்ட த்தொன்
நொன் இன்னும் சிறிது தூரம் எட்டிப் வபொடு ிவறன். ஸ்ரத்
லசய்யும் லதொழி ொயினும், டதலயழுதும் லதொழி ொயினும்-
எல் ொவிதமொன லதொழிலுக்கும் தத்துவம் ஒன்வறயொம்.
அதொவது மனதில் சிரமந் வதொன்றிய பிறகு தொன் உைம்பில்
சிரமந் வதொன்று ிறது. அடசக் முடியொத லபொறுடமயுைன்
லதொழில் லசய்தொல் வமன்வமலும் புதிய ரத்தம் லபரு ி,
உைம்பில் வமன்வமலும் ஒளியும் வ ியும் விருத்தியடைந்து
ல ொண்டு வரும். இந்த வழியில் வமவசனனுக்கு
ீ ஆயிரம்
லபொன் ல ொடுக் ொலமன்னில், வ ொபொ ய்யங் ொருக்குப் பத்துப்
லபொன் ல ொடுக் ொம். அவ்வளவு பண்டிதர். எனவவ
மதுமொமிசப் பழக் ங் ளொல், வவரச
ீ ிங் ம் பந்துலு
எதிர்பொர்த்தபடி, வ ொபொ ய்யங் ொர் அத்தடன விடரவொ இறந்து
வபொவொலரன்று எதிர்பொர்க் இைமில்ட . இது நிற் .

வ ொபொ ய்யங் ொர் வபொஜன பிரியர் ளிவ சிவரஷ்ைர். இந்த

விஷயம் பந்துலுவின் மடனவிக்கு மி வும் நன்றொ த்
லதரியும். எனவவ, விசொ ொட்சியின் விழி லளன்னும்
வட க்குள் வ ொபொ ய்யங் ொரின் இருதயலமன்ற மொடன
வழ்த்துவதற்கு
ீ இடர வபொடும் அம்சத்தில்
வ ொபொ ய்யங் ொருடைய வயிற்றுக்கு ஸ்தூ மொ ிய விருந்து
வபொடுவவத தக் இடரலயன்று தீர்மொனித்துக் ல ொண்டு,
வவரச
ீ ிங் ம் பந்துலுவின் மடனவி மி வும் வ ொ ொ மொ ச்
சடமயல் பண்ணினொள். முப்பது வட க் றி; முப்பது வட
சட்டினி; முப்பது வட லபொரியல்;-எல் ொம் பசு லநய்யில்.
இட வபொட்டு ஜ ந் லதளித்துப் பரிமொறுதல்
லதொைங் ிவிட்ைது. நொ ிட ;
குழந்டதக்ல ொன்று;விசொ ொட்சிக்ல ொன்று; பந்துலுவுக்ல ொன்று;
வ ொபொ- ய்யங் ொருக்ல ொன்று. பந்துலுவின் மடனவி
பரிமொறு ிறொள்.

பந்துலுவும் வ ொபொ ய்யங் ொரும் வந்து முத ொவதொ

உட் ொர்ந்தொர் ள். சிறிது வநரத்துக்ல ல் ொம் விசொ ொட்சியும்
குழந்டதயும் வந்து உட் ொர்ந்தனர். வபொஜனம் லதொைங் ி
நடைலபற்று வரு ிறது. சிறிது வநரம் ழிந்தவுைவன
வ ொபொ ய்யங் ொர் விசொ ொட்சிடய வநொக் ி:- ''விசொ ொட்சி
எங்வ '' என்று வ ட்ைொர். இவள்தொன் விசொ ொட்சிலயன்பது
அவருக்குத் லதரியொது. பணிப்லபண்டணயும் குழந்டதடயயும்
ஒன்றொ வநொக் ியது முத ொ அப்பணிப் லபண்வண
விசொ ொட்சி என்ற பிரொந்தியில் அவர் மயங் ியிருந்தொர்.

''நொன்தொன் விசொ ொட்சி'' என்றொள் விசொ ொட்சி.

''நீயொ விசொ ொட்சி?'' என்றொர் வ ொபொ ய்யங் ொர்.

''ஆம்'' என்றொள் விசொ ொட்சி.

'' ொட யில் இக்குழந்டதயுைன் வசொட யில் விடளயொடிக்

ல ொண்டிருந்த லபண் யொர்?'' என்று வ ொபொ ய்யங் ொர் வ ட்ைொர்.

''அவள் இக்குழந்டதயுைன் விடளயொடிக்

ல ொண்டிருக் வில்ட . இந்தக் குழந்டதக்குக் ொவல் ொத்துக்
ல ொண்டிருந்தொள். அவள் பந்துலு வட்டு
ீ வவட க் ொரி'' என்று
விசொ ொட்சி லசொன்னொள்.

வ ொபொ ய்யங் ொருக்கு லநஞ்சுக்குள் ஒரு வபரிடி விழுந்தது

வபொ ொயிற்று. ொட யில் பூஞ்வசொட யில் வவட க் ொரி
சந்திரிட டய முத்தமிட்ைவபொது அச்லசய்ட டய இருவர்
பொர்த்ததொ வும் அவ்விருவருள் ஒருவர் அந்த
வவட க் ொரியின் மீ து ொதல் ல ொண்ைனலரன்றும் லசன்ற
அத்தியொயத்தின் இறுதியில் லசொல் ியிருக் ிவறன். அங்ஙனம்
வநொக் ிய இருவர் வ ொபொ ய்யங் ொரும் பந்துலுவும், ொதல்
ல ொண்ைவர் வ ொபொ ய்யங் ொர். அந்த வவட க் ொரிக்கு
இருபது வயதிருக்கும். மி வும் அழகுடைய லபண்.
விசொ ொட்சியின் அழகு அறிவும் பயிற்சியும் ந்த அழகு.
பணிப்லபண்ணுடைய அழகு ிரொமியமொனது.

எனிலும், இப்வபொது விசொ ொட்சிடய வநொக்குமிைத்வத

வ ொபொ ய்யங் ொருக்கு இவள் அதி அழ ொ, அவள் அதி
அழ ொ என்ற சமுசயவமற்பட்ைது. ண் டள மூடிக்ல ொண்டு
மனவிழியொல் பணிப்லபண்ணுடைய வடிவத்டத வநொக்குவொர்.
பிறகு ண்டண விழித்து எதிவர நிற்கும் விசொ ொட்சியின்
மு த்டதப் பொர்ப்பொர். இப்படி இரண்டு மூன்று தரம் ண்டண
மூடி மூடி விழித்துச் வசொதடன லசய்து பொர்த்ததில்
அவருடைய புத்திக்கு இன்னொர்தொன் அதி அழல ன்பது
நிச்சயப்பைவில்ட . எனிலும், விசொ ொட்சிடய மணம் புரிந்து
ல ொள்வவத லபொருந்துலமன்ற வயொசடன ஒரு ணம்
அவருக்குண்ைொயிற்று. ஆயினும், ொதல் வ ியதன்வறொ?
ொதலுக்ல திவர எந்த சக்தி, எந்த வயொசடன நிற் வல் து?
ொதல் இறுதியிவ லவற்றி லபற்றுத் திரும்.
வ ொபொ ய்யங் ொவர! உம்முடைய விதி உறுதியொய் விட்ைது.
உமக்கு விசொ ொட்சிடய மணம்புரிந்து ல ொள்ளும் பொக் ியம்
இனிக் ிடையொது. ொதட எதிர்த்து யொரொலும் ஒன்றும்
லசய்ய முடியொது. அதன் வபொக்கு ொட்டுத் தீயின்
வபொக்ட யத்தது. அது தொனொ வவ எரிந்து தணியவவண்டும்.
அல் து, லதய்வ ீ ச் லசய ொ ப் லபருமடழ லபய்து அடதத்
தணிக் வவண்டும். மற்றபடி, மனிதர் தண்ண ீர்விட்டு அவிப்பது
என்பது சொத்தியமில்ட .

லநடுவநரம் வபொஜனத்தில் லச விட்ைொர் ள். ப

விஷயங் டளக் குறித்து சம்பொஷடண நடைலபற்றது. ஆனொல்
வ ொபொ ய்யங் ொர் நொவி ிருந்த ரசம் வபொய்விட்ைது. அவர்
அந்த அற்புதமொன பக்குவங் டள ருசியின்றி உண்ைொர்.
பந்துலுவின் மடனவியும் பந்துலுவும் எதிர்பொர்த்த வண்ணம்
அவர் நிடறய உண்ணவுமில்ட . ஒவ்லவொரு வட யிலும்
சிறிது சிறிதுண்ைொர். வபச்சிலும் அவருக்கு அதி
ரசவமற்பைவில்ட . ஆ ொரம் முடிவு லபற்றது. படுக்ட க்குப்
வபொகுமுன்னர் வ ொபொ ய்யங் ொரும் பந்துலுவும் படிப்படறயில்
தனிவய இருந்து லவற்றிட வபொட்டுக் ல ொண்ைொர் ள்.
அப்வபொது பந்துலுடவ வநொக் ி வ ொபொ ய்யங் ொர்-''பந்துலு ொரு,
நொன் விசொ ொட்சிடய விவொ ம் லசய்து ல ொள்ளப்
வபொவதில்ட '' என்றொர். ''ஏன்? அவளிைம் என்ன குடற ண்டீர்?''
என்று பந்துலு வ ட்ைொர்.

அதற்கு வ பொ ய்யங் ொர் -''அவளிைம் நொன் என்ன குற்றம்

ற்பிக் முடியும்? விசொ ொட்சி சர்வ சுப ட்சணங் ளும்
லபொருந்தியவளொ வவ இருக் ிறொள். எனிலும், மற்லறொருத்திக்கு
எனது லநஞ்டச நொன் ொணிக்ட லசலுத்திவிட்வைன்.
மற்லறொருத்தியின் மீ து ொதலுடைவயன்'' என்றொர்.

''அடத நீங் ள் என்னிைம் ொட யில் லசொல் வில்ட வய?

ொட யில் விசொ ொட்சிடய மணம் புரிந்து ல ொள்ள மி வும்
ஆவலுைனிருப்பது வபொல் வொர்த்டத லசொன்ன ீர் வள? இப்வபொது
திடீலரன்று தங் ளுடைய மனம் மொறியிருப்பதன் ொணரம்
யொது?'' என்று பந்துலு வினவினொர்.

''எனக்குக் ொட யில் லதரியொத, எனது லநஞ்டச

மற்லறொருத்திக்குப் பறில ொடுத்துவிட்வைன் என்ற லசய்தி
எனக் ிப்வபொதுதொன் லதரிந்தது'' என்றொர் அய்யங் ொர்.

''அ·லதங்ஙனம்'' என்ற பந்துலு வ ட்ைொர். அப்வபொது

வ ொபொ ய்யங் ொர் ொட யிவ பூஞ்வசொட யில்
பணிப்லபண்ணும் குழந்டத சந்திரிட யுமிருப்பது ண்டு தொம்
பணிப்லபண் மீ து ொமுற்ற லசய்திடயயும், அப்பொல் அந்தக்
குழந்டதயின் அத்டத என்ற வபச்சு வரும்வபொலதல் ொம் தொம்
அந்தப் பணிப்லபண்வண அக்குழந்டதயின் அத்டதலயன்று
தவறொ க் ருதி வந்த லசய்திடயயும், அப்பொல் இரொத்திரி
வபொஜன சமயத்தில் தமது தவறு தமக்கு விளங் ிய
லசய்திடயயும் பந்துலுவிைம் விரிவொ க் கூறினொர். அடதக்
வ ட்ைவுைவன பந்துலு நட த்தொர். '' ொத ொவது,
உருடளக் ிழங் ொவது! அய்யங் ொர் ஸ்வொமி வள,
பணிப்லபண்டண எங்ஙனம் மணம் புரிந்து ல ொள்ளப்
வபொ ிறீர் ள்?'' என்று பந்துலு வ ட்ைொர்.

இது வ ட்டு வ ொபொ ய்யங் ொர்-''அந்தக் ொரியம் அவ்வளவு

தூரம் சிரமலமன்று என் புத்திக்குத் வதொன்றவில்ட .
நொடளக்குக் ொட யில் லபொழுது விடிந்தவுைவன
அவடளயடழத்து அவளுடைய சம்மதத்டத அறிந்து
ல ொள்வவொம். அவள் சம்மதப்படுவொளொயின், அப்பொல்
அவளுடைய பந்துக் டளக் ண்டு வபசி வவண்டிய ஏற்பொடு ள்
லசய்து முடித்துவிட்டு இன்னும் ஒரு வொரத்துக்குள்
விவொ த்டத நைத்திவிை ொம். இதில் சிரமலமங்வ யிருக் ிறது?''
என்றொர்.

அப்வபொது பந்துலு-''தங் டளப் வபொன்ற ஸ்தொனமும்

மதிப்புடைய மனிதடர அந்தப் லபண் மணம் லசய்துல ொள்ள
மி விடரவில் சம்மதப்படுவொள். அவளுடைய பந்துக் ளும்
வ ட்ைமொத்திரத்தில் இணங் ிவிடுவொர் ள். இதில ல் ொம்
அதி க் ஷ்ைமில்ட . ஆனொல் நீங் ள் அந்தப்
பணிப்லபண்டண மணம் புரிந்து ல ொண்ைொல் அடத உ த்தொர்
 ண்டு திட ப்படைந்து தங் டளப் புத்தி
சுவொதீனமற்றவலரன்று நிடனப்பொர் தங் ளுக்கு மதிப்பு மி வும்
குடறந்துவபொய்விடும்'' என்றொர்.

''சர்க் ொர் வவட வபொ ொவத! அதற்கு யொலதொரு ஹொனியும்

வரொது. இங் ிலீஷ் ரொஜ்யம்! தஞ்சொவூர் சரவபொஜி
மஹொரொஜொவின் ஆட்சியில்ட ! எந்த ஜொதியொர் எந்த ஜொதிப்
லபண்டண மணம் புரிந்து ல ொண்ை வபொதிலும், இங் ிலீஷ்
ரொஜ்யத்தில் தண்ைடன ிடையொது' என்று வ ொபொ ய்யங் ொர்
லசொன்னொர்.

அதற்குப் பந்துலு-''அவ்விஷயம் எனக்குத் லதரியொததன்று.

தொங் ள் வவட க் ொரிடய மணம் புரிந்து ல ொள்வதொல்
உங் ள்மீ து ரொஜொங் அதிருப்தி ஏற்பைொது. உங் ள்
உத்திவயொ த்துக்கு யொலதொரு தீங்கும் வநரொது. ஆனொல்,
உங் ளுடைய சிவந ிதர் ளும் உங் ளுைன் சமபதவியுடைய
பிறரும் உங் டள இ ழ்ச்சியொ ப் வபசுவொர் ள். 'மதிப்புைன்
வொழ்ந்தவனுக்கு வநரும் அப ீ ர்த்தி மரணத்டதக் ொட்டிலும்
ல ொடியது என்று ண்ணன் ப வத் ீ டதயில் லசொல்லு ிறொர்.
அந்த அப ீ ர்த்திடயக் குறித்வத நொன் அஞ்சு ிவறன்'' என்றொர்.

இதுவ ட்டு வ ொபொ ய்யங் ொர்-''லவறுவம விதவொ விவொ ம்

லசய்து ல ொண்ைொலும் பந்துக் ளும் சிவந ிதர் ளும் அப ீ ர்த்தி
சொற்றத்தொன் லசய்வொர் ள். அதற்குத் துணிந்த நொன் இதற்குத்
துணிதல் லபரிதன்று. பந்துக் ளும் சிவந ிதர் ளும் சிறிது
ொ ம் வடர வொய் ஓயொமல் பழி தூற்றிக் ல ொண்டிருப்பொர் ள்.
பிறகு அவர் ளுக்வ ச ிப்புண்ைொய்விடும். ஒவர சங் திடயப்
பற்றி எத்தடன நொள் வபசுவது? ஒவர மனிதடன எத்தடன
ொ ம் தூற்றிக் ல ொண்டிருப்பது? நொளடைவில் எல் ொம்
சரியொய்விடும். ஜொதிப்பிரஷ்ைம் இருக் த்தொன் லசய்யும்.
சொகும்வடர பந்தக் ளுைன் பந்தி வபொஜனமும் சம்பந்தமும்
லசய்ய முடியொமல் வபொகும். ஆனொல் இந்த சிரமம்
விசொ ொட்சிடய மணம்புரிந்து ல ொண்ைொலும் ஏற்பைத்தொன்
லசய்யும். ஜொதிப் பிரஷ்ைம் எப்வபொதுமுண்டு. ஆனொல் அடத
நொன் லபொருட்ைொக் வில்ட . உ ம் விசொ மொனது.
பிரொமணர் ள் நம்டமக் ட விட்ை வபொதிலும் சூத்திரர் ள்
ட விை மொட்ைொர் ள். பிரொமணரின் லதொட குடறவு.
சூத்திரர் ளின் ஜனத்லதொட இந்த நொட்டில் அதி ம். ஆத ொல்,
ஒருவனுக்கு ஜொதிப் பிரஷ்ைத்தி ிருந்து வநரும் ஷ்ைம்
அதி மிரொது. சிவந ிதர் ளும் இந்த விஷயத்தின் புதுடம மொறி
இது பழங் லசய்தியொய் விட்ை மொத்திரத்தில் முன்வபொ வவ
என்னுைன் பழ த் லதொைங் ிவிடுவொர் ள். ஊர்வொடய மூை ஒரு
உட மூடியுண்டு. அதன் லபயர் ொ ம். படழய சிவந ிதர் ள்
ட விட்ை வபொதிலும், புதிய சிவந ிதர் ஏற்படுவொர் ள். பணம்
உள்ளவடர ஒருவனுக்கு சிவந ிதரில்ட லயன்ற குடறவு
வநரிைொது. சர்க் ொர் உத்திவயொ முள்ளவடர
சிவந ிதரில்ட லயன்ற குடறவு வநரொது'' என்றொர்.

''இருந்தொலும் தொங் ள் அந்த வவட க் ொரிடய மணம்புரிந்து

ல ொள்வதில் எனக்கு சம்மதில்ட . உ த்தொரின்
அபவொதத்டதப் லபொருட்படுத்தொமல் நமது மனச்சொட்சியின்படி
நைப்பவத தகும் என்பவத நொன் அங் ீ ொரம் லசய்து
ல ொள்ளு ிவறன். உ த்தின் அபவொதம் லபரிதில்ட . ஆனொல்,
நீங் ள் விரும்பு ிறபடி விவொ ம் லசய்துல ொள்ளக்
கூைொலதன்பதற்கு வவறு ொரணங் ளுமிருக் ின்றன'' என்று
வவரச
ீ ிங் பந்துலு லசொன்னொர்.

''அந்தக் ொரணங் டளலயடுத்து விளக்குங் ள்'' என்றொர்

வ ொபொ ய்யங் ொர்.

''முத ொவது, அந்தப் பணிப்லபண் சிறிவதனும்

ல்விப்பயிற்சியில் ொதவள். ல்விப் பயிற்சியில் ொவிடினும்
வமற்கு த்துப் லபண் ளிைம் பரம்படரயொ ஏற்பைக்கூடிய
நொ ரி ஒழுக் ங் ளும் நடை ளும் தர்ம ஞொனமும்
 ீ ழ்க்கு த்துப் லபண் ளிைம் இரொ. இடதலயல் ொம்
உத்வதசிக்குமிைத்வத, நீங் ள் அந்தப் பணிப்லபண்டண மணம்
புரிந்து ல ொள்ளுதல் மி வும் த ொத ொரியம்'' என்று பந்துலு
லசொன்னொர்.

அதற்கு வ ொபொ ய்யங் ொர்-''நல் படிப்பு, நல் பயிற்சி, சிறந்த

ஒழுக் ம், நல் சங் ீ த ஞொனம் - இன்னும் எத்தடனவயொ
ட்சணங் ளுடைய லபண்டணத்தொன் மணம்புரிந்து
ல ொள்ளவவண்டுலமன்று நொனும் நிடனத்திருந்வதன். ஆனொல்
அதுலவல் ொம் என் மனதில் உண்டமயொன ொதல் வதொன்று
முன்னர் நிடனத்த நிடனப்பு. இப்வபொது மன்மதன் என்
லநஞ்சில் சிங் ொதனமிட்டு வற்றிருந்து
ீ வவலறொரு பொைஞ்
லசொல்லு ிறொன். படிப்புப் லபரிதில்ட . பயிற்சி லபரிதில்ட .
ஒழுக் ம் லபரிதில்ட . ொதல் தன்னிவ வயதொன் இனிது.
மற்றலதல் ொம் பதர். ொதல ொன்வற லபொருள். வமலும்,
ீ ழ்க்கு த்துப் லபண் ள் தக் தர்ம
ஞொனமில் ொம ிருப்பொர் லளன்று நிடனப்பது தவறு. எல் ொ
ஜொதியொருக்குள்ளும் தர்மவுணர்ச்சியுடைய ஆண் ளும்
லபண் ளும் இருப்பொர் ள். அ·தற்றவரும் எல் ொ ஜொதி ளிலும்
இருப்பொர் ள். வமற்கு த்துக்குரிய நொ ரி நடை டளக்
ீ ழ்க்கு த்துப் லபண் ள் மி விடரவிவ ற்றுக் ல ொள்ள
முடியும். அந்த நொ ரி நடை லளன்பன லசல்வத்தொலும்
ஸ்தொனத்தொலும் ஏற்படுவன. அடவ பரம்படரயொவ தொன்
விடளய வவண்டுலமன்ற அவசியமில்ட . பழக் த்தொல்
உண்ைொய்விடும். என்னுைன் ஒரு வருஷம் குடியிருந்தொல்
வபொதும். அந்தப் பணிப்லபண்ணுக்கு நொ ரி நடை லளல் ொம்
லவகு சொதொரணமொ ஏற்பட்டுவிடும். படிப்பு முத ியனவும்
நொன் விடரவிவ அவளுக்குக் ற்றுக் ல ொடுப்பதற்குரிய
ஏற்பொடு ள் லசய்துவிடுவவன்'' என்று அய்யங் ொர் லசொன்னொர்.

''உ அனுபவமில் ொத பதினொலு வயதுப் பச்டசப்

பிள்டள ள் லசொல் க்கூடிய வொர்த்டத இது. முப்பது வயதொய்,
உயர்ந்த சர்க் ொர் வவட யி ிருந்து ச வித ல ௌ ி
அனுபவங் ளுமுடைய தொங் ள் இந்த வொர்த்டத லசொல்வது
வ ட்டு எனக்கு மி வியப்புண்ைொ ிறது. ொதல் மூன்று நொள்
நிற்கும் லபொருள். லவறுவம புதுடமடய ஆதொரமொ க்
ல ொண்ைது. புதுடம மொறிப் வபொனவுைன் ொதல் பறந்து
வபொய்விடும். அப்பொல் னமொன அறிவுப் பயிற்சியொலும்
ஒழுக் த்தொலும் தம்பதி ளுக்குள் ஏற்படும் பற்றுதவ
நிட யுடையது'' என்று வவரச
ீ ிங் ம் பந்துலு லசொன்னொர்.

''மூன்று நொட் ளில் மொறக்கூடிய புதுடமயுணர்ச்சிக்கு

ொதல ன்று லபயரில்ட . அதன் லபயர் பிரொந்தி. அந்த பிரொந்தி
என் உள்ளத்தில் எழக்கூடியதன்று. அவ்வித மயக் ங் ள்
வதொன்றொதபடி என் உள்ளத்டத நொன் நன்றொ த் திருத்திப்
பண்படுத்தி டவத்திருக் ிவறன். ொதல ன்பது வதவவ ொ த்து
வஸ்து. இவ்வு த்துக்கு வொழ்க்ட மொறியவபொதிலும் அது
மொறொது. சொவித்திரியும் சத்யவொனும்; ட ொவும் மஜ்னூவும்;
வரொமிவயொவும் ஜூ ிலயத்தும் ல ொண்டிருந்தொர் வள, அந்த
வஸ்துக்குக் ொதல ன்று லபயர். அது அழியொத நித்ய வஸ்து.
இமயமட ை ில் மிதந்தவபொதிலும், ொதல் லபொய்த்துப்
வபொ ொது. அத்தட ய ொதல் நொன் அந்தப் பணிப்லபண் மீ து
ல ொண்டிருக் ிவறன்'' என்று அய்யங் ொர் லசொன்னொர்.

லசவிைன் ொதில் சங்கூதுவது வபொல் வவரச

ீ ிங் ம் பந்துலு
ப ப நியொயங் ள் கூறி அந்தப் பணிப்லபண் மீ து
வ ொபொ ய்யங் ொர் ல ொண்டிருக்கும் டமயட அ ற்றிவிை
முயற்சி லசய்தொர். இவர் பொதி வபசிக் ல ொண்டிருக்கும்வபொவத
வ ொபொ ய்யங் ொர் ல ொட்ைொவி விைத் லதொைங் ி விட்ைைொர்.
அவருக்குப் பந்துலுவின் வொர்த்டத ளில் ருசியில்ட .
இடதயுணர்ந்த பந்துலு-'' சரி இந்த விஷயத்டதக் குறித்து
விஸ்தொரமொ நொடளக்குக் ொட யில் வபசிக்ல ொள்ள ொம்.
இப்வபொது நித்திடர லசய்யப் வபொவவொம்'' என்றொர்.
அப்வபொது வ ொபொ ய்யங் ொர்-''அங்ஙனவம லசய்வவொம். ஆனொல்
தூங் ப் வபொகுமுன் தொங் ள் தயவு லசய்து எனக்ல ொரு
விஷயந் லதரிவிக் வவண்டும். அந்தப் பணிப்லபண் யொர்?
அவளுடைய லபயர் யொது? அவலளன்ன ஜொதி? அவளுடைய
வபற்வறொர் அல் து சுற்றத்தொர் எங் ிருக் ிறொர் ள்?'' என்று
வ ட்ைொர்.

அதற்கு வவரச
ீ ிங் ம் பந்துலு-''அப்பணிப்லபண்ணுக்குப் லபயர்
மீ னொட்சி. அவள் ஜொதியில் இடைச்சி. அவளுடைய சுற்றத்தொர்
எங் ிருக் ிறொர் லளன்பது லதரியொது. ஓவஹொவஹொ! இதில்
ஒரு முக் ியமொன விஷயத்டத வயொசிக் மறந்து விட்டீர் வள!
ஒருவவடள ஏற்ல னவவ அவளுக்கு விவொ ம் ஆய்விட்ைவதொ
என்னவவொ?'' என்றொர்.

''அடதக் குறித்துத் தங் ளுக்கு சம்சயம் வவண்டியதில்ட .

நொன் ொட யிவ வய அவளுடைய ழுத்டத நன்றொ
வனித்வதன். அவளுடைய ழுத்தில் தொ ியில்ட '' என்று
வ ொபொ ய்யங் ொர் லசொன்னொர்.

''தொ ி ஒரு வவடள ரவிக்ட க்குள்வள மடறந்து

ிைந்திருக் க்கூடும். தங் ள் ண்ணுக்கு
அ ப்பைொம ிருந்திருக் ொம்'' என்றொர் பந்துலு.

''அடதக் குறித்தும் சம்சயம் வவண்டியதில்ட . ொதலுக்குக்

ண் ிடையொலதன்று சி ர் தப்பொன பழலமொழி
லசொல்லு ிறொர் ள். ொதலுக்கு மி வும் கூர்டமயொன
ண் ளுண்டு. நொன் மி வும் ஜொக் ிரடதயொ ப் பொர்த்வதன்.
தொ ியில்ட லயன்பது எனக்குப் பரம நிச்சயம். அவளுக்கு
விவொ மொ வில்ட . அவள் மு த்டதப் பொர்த்ததிவ வய அவள்
விவொ மொ ொதவலளன்பது எனக்குத் லதளிவொ
விளங் ிவிட்ைது. எனக்கு இவ்விஷயத்தில் அனுபவம் அதி ம்.
ஒரு ஸ்த்ரீயின் மு த்டதப் பொர்த்த மொத்திரத்திவ வய இவள்
விவொ மொனவள் அல் து ஆ ொதவள் என்பது எனக்கு
ஸ்பஷ்ைமொ த் லதரிந்துவிடும். இது நிற் . அவளுடைய
சுற்றத்தொர் எங் ிருக் ிறொர் லளன்பது லதரியொவிடினும், வவறு
அவளுடைய விருத்தொந்தங் ள் அவடளப் பற்றித் தங் ளுக்குத்
லதரிந்திருக் க் கூடியனவற்டற எனக்குச் லசொல்லுங் ள்'' என்று
வ ொபொ ய்யங் ொர் வவண்டினர்.

''எனக்கு அவளுடைய பூர்வவொத்தரங் டளப் பற்றி ஒன்றுவம

லதரியொது. அவள் என்னுடைய லசொந்த வவட க் ொரியுமன்று.
இங்கு எழும்பூரில் இவத லதருவில் நொட ந்து
வடு
ீ ளுக் ப்பொல் என் நண்பர் வவங் ைொச நொயுடு
என்லறொருவர் இருக் ிறொர். அவர் பிரமஸமொஜத்டதச்
வசர்ந்தவர். இந்த வடும்
ீ அவருக்குச் லசொந்தமொனவத. இந்த
வவட க் ொரி அவருடைய குடும்பத்தில் வவட லசய்பவள்.
இங்கு நொன் தொமதிக்கும் சி தினங் ளுக்கு என் மடனவிக்குத்
துடணயொ வடு
ீ லபருக் ி, மொடு றந்து, விளக்வ ற்றி, இன்னும்
வவறு சிறு லதொழில் ள் லசய்யுமொறு இவடள வவங் ைொச
நொயுடு எங் ளிைம் அனுப்பியிருக் ிறொர். நொங் ள் ரொஜ
மவஹந்திரபுரத்துக்குப் வபொகும்வபொது அப்லபண் மறுபடி நொயுடு
வட்டில்
ீ வவட க்குப் வபொய்விடுவொள்'' என்று பந்துலு
லசொன்னொர்.

''நொடளக்குக் ொட யில் நொன் வவங் ைொச நொயுடுடவப்

பொர்க் வவண்டும். அவர் இங்கு வருவொரொ? நொம் அவருடைய
வட்டுக்குப்
ீ வபொ வவண்டுமொ?'' என்று வ ொபொ ய்யங் ொர்
வ ட்ைொர்.

''அவடரவய இங்கு வரச் லசொல் ொம். நொம் வபொ வவண்ைொம்.

எனிலும், இந்தப் பணிப்லபண்டண மணம் புரிந்து ல ொள்ளும்
விஷயத்டதத் தொங் ள் மறந்து விடுவவத யுக்தமொ த்
வதொன்று ிறது'' என்று வவரச
ீ ிங் ம் பந்துலு கூறினொர்.

இதுவ ட்டு வ ொபொ ய்யங் ொர்:- ''எதற்கும் நொடளக்குக்

ொட யில் நொயுடுடவ இங்கு தருவியுங் ள். மற்ற சங் தி
பிறகு வபசிக்ல ொள்வவொம்'' என்றொர்.

அப்பொல் இருவரும் நித்திடர லசய்யப் வபொய்விட்ைனர்.

இரவிவ வய வவரச
ீ ிங் ம் பந்துலு தமக்கும் அய்யங் ொருக்கும்
நைந்த சம்பொஷடணடயத் தமது மடனவியிைம் லதரிவித்தொர்.
அவள் மறுநொட் லபொழுது விடிந்தவுைவன
அச்லசய்திடயலயல் ொம் விசொ ொட்சியிைம் கூறினொள். அது
வ ட்டு விசொ ொட்சி பந்துலுவின் மடனவியுடைய பொதங் ளில்
சொஷ்ைொங் மொ விழுந்து, ''இது வபொனொல் வபொ ட்டும். வவறு
தக் வரன் பொர்த்து நீங் வள எனக்கு விவொ ம் லசய்து டவக்
வவண்டும். உங் டள விட்ைொல் எனக்கு வவறு பு ல்
ிடையொது'' என்றொள்.

அப்வபொது பந்துலுவின் மடனவி:- ''பயப்பைொவத, அம்மொ. உனக்கு

நல் புருஷன் ிடைப்பொன். உன்னுடைய குணத்துக்கும்
அழகுக்கும் ரொஜொடவப் வபொன்ற புருஷன் அ ப்படுவொன். நொன்
உனக்கு மணஞ்லசய்து டவக் ிவறன்'' என்றொள்.

---

ஐந்தொம் அத்தியொயம்
வ ொபொ ய்யங் ொருக்கு விவொ ம்

மறுநொட் ொட யில் வவரச

ீ ிங் ம் பந்துலு ஒரு ஆளுனுப்பி
வவங் ைொச நொயுடுடவத் தமது வட்டுக்கு
ீ வரவடழத்தொர்.
நொயுடு, பந்துலு, அய்யங் ொர் மூவருமிருந்து பரியொவ ொசடன
லசய்யத் லதொைங் ினொர் ள். நொயுடுவும் பந்துலுவும்,
பணிப்லபண்ணொ ிய மீ னொட்சிடய அய்யங் ொர் விவொ ம் லசய்ய
நிடனப்பது த ொலதன்றும், விசொ ொட்சிடய மணம் புரிவவத
தகுலமன்றும் ப ொரணங் ளுைன் எடுத்துடரத்தனர்.
அய்யங் ொரின் மனதில் அக் ொரணங் ள் டதக் வவயில்ட .
சுயந த்துக்- னுகூ மொ இருக்கும் ொரணங் டள
அங் ீ ரிப்பதும் பிறர்க்குடரப்பதும் மனித இயற்ட .
சுயந த்துக்கு விவரொதமொ நிற்கும் நியொயங் டள
சொதொரணமொ ப் புறக் ணித்து விடுதலும் அல் து அவற்றுக்கு
எதிர் நியொயங் ள் ண்டு பிடிக் முயல்வதும் மனித
இயல்பொம். நியொய சொஸ்திரவமொ வொதி பிரதிவொதி என்ற
இரண்டு வட யினரின் ல ொள்ட ளுக்கும் இைங்
ல ொடுக் த்தக் து. திருவொங்கூரில் சிறிது ொ த்துக்கு முன்பு
'தர்மசங் ைம் சங் ரய்யர்' என்லறொரு நியொயொதிபதி இருந்தொரொம்.
அவர் தம்முன் விசொரடணக்கு வரும் வழக்கு ளில்
அவன மொ ஒவ்லவொன்றிலும் எந்தக் ட்சி லசொல்வது
நியொயலமன்று லதரியொமல் மி வும் சங் ைப்படுவொரொம்.
'நியொயம் எப்படி வவண்டுமொனொலும் வபொகு ' என்லறண்ணி,
லசௌ ர்யப்படிக்கும் மனம் வபொனபடிக்கும் தீர்ப்புச் லசய்யுங்
குணம் அவரிைம் ிடையொது. எப்படிவயனும் உண்டமடயக்
ண்டுபிடித்து நீதி லசலுத்த வவண்டுலமன்பது அவருடைய
ல ொள்ட . ஆனொல், அங்ஙனம் லசய்யப் புகுமிைத்வத, ''வொதி
லசொல்வடதக் வ ட்ைொல் வொதி ட்சி உண்டமலயன்று
வதொன்று ிறது. பிரதிவொதி லசொல்வடதக் வ ட்ைொல் பிரதிவொதி
ட்சி லமய்லயன்று வதொன்று ிறது. நொன் எந்தத் ட்சிக்குத்
தீர்ப்புச் லசொல்வவன்?'' என்று அவர் தம்முடைய நண்பரிைங்
கூறி வருத்தப்படுவொரொம். இது பற்றி அவருடைய நண்பர் ள்
அந்த நியொயொதிபதிக்கு 'தர்மஸங் ைம் சங் ரய்யர்' என்று பட்ைப்
லபயர் சூட்டினொர் ள்.

இவ்வு த்தில் லவறுவம நீதி ஸ்த த்து வழக்குக் ளின்

விஷயத்தில் மொத்திரவமயன்றி, ஜன சமூ சம்பந்தமொ வும், மத
சம்பந்தமொ வும், பிற விஷயங் டளப் பற்றியும் வதொன்றும்
எல் ொ வழக்கு ளிலும் இங்ஙனவம நடு உண்டம ண்டு
பிடித்தல் சொ வும் சிரமலமன்று நொன் நிடனக் ிவறன்.
அளவற்ற தவமும் அதனொல் விடளயும்
ஞொனத்லதளிவுமுடைவயொடர எதிலும் பட்சபொதமற்ற
மயக் மற்ற நடு உண்டம ண்டு வதரவல் ொர். மற்றப்படி
உ த்து வழக்குக் ள் லபரும்பொன்டமயிலும், வ ிடமயுடைய
மனிதருக்கும் வகுப்புக் ளுக்கும் சொர்பொ வவ நியொயந்
தீர்க் ப்படு ின்றது.

''லபொய்யுடை யருவன் லசொல்வன்டமயினொல்

லமய்வபொலும்வம; லமய்வபொலும்வம
லமய்யுடை யருவன் லசொல் மொட்ைொடமயொல்
லபொய்வபொலும்வம லபொய்வபொலும்வம''.

இங்ஙனம் லசொல்வ ிடம மட்டுவமயன்று; ஆள் வ ிடம, வதொள்

வ ிடம, லபொருள் வ ிடம-எல் ொவித வ ிடம ளும்
நியொயத்தரொடசத் தமது சொர்பொ இழுத்துக் ல ொள்ளவல் ன.

எனவவ, அய்யங் ொர் தம்முடைய உயர்ந்த ல்வியொலும்,

உயர்ந்த உத்திவயொ த்தின் வ ிடமயொலும்
தம்முள்ளத்தி டமந்த வபரொவ ின் வ ியொலும் நொயுடுடவயும்
பந்துலுடவயும் எளிதொ த் தமது சொர்பில் திருப்பிக் ல ொண்ைொர்.
அப்பொல் நொயுடுவிைம் பனிப்லபண்ணின் பூர்வவொத்தரங் டளக்
குறித்து விசொரிததொர். அவள் இடையர் வட்டுப்
ீ
லபண்லணன்றும், அவளுடைய தந்டத ப மொடு ள் டவத்துக்
ல ொண்டு ஊரொருக்குப் பொல் விற்று ஜீவனம் லசய்வொரொய்ப்
பக் த்துத் லதருவில் வசிக் ிறொலரன்றும், அந்தப் லபண்ணுக்கு
இரண்டு மூத்த சவ ொதரர் இருக் ிறொர் லளன்றும், அவர் ள்
ஆட யில் வவட லசய் ிறொர் லளன்றும், தட க்குப்
பதிடனந்து ரூபொய் சம்பளலமன்றும், அவளுக்குத் தொய் இறந்து
வபொய்விட்ைொலளன்றும், தடமயன்மொரின் மடனவி வள
அவர் ளுடைய வட்டில்
ீ சடமயல் லசய் ிறொர் லளன்றும்,
ஆத ொல் மீ னொட்சிக்குத் தன் வட்டில்
ீ எவ்விதமொன வவட யுங்
ிடையொலதன்றும், நொயுடுவின் வட்டிலும்,
ீ அவளுக்குக்
குழந்டத டள வமற்பொர்த்தல், சொமொன் ள் வொங் ிக் ல ொண்டு
வருதல் முத ிய ல ௌரவமொன ொரியங் வள
ல ொடுபட்டிருக் ின்றனலவன்றும், வடு
ீ வொயில் லபருலுக்குதல்,
பொத்திரங் ழுவுதல், துனி வதொய்த்தல் முத ிய
 ீ ழ்க் ொரியங் ள் அவள் லசய்வது ிடையொலதன்றும், அவள்
ிறிஸ்தவப் பள்ளிக்கூைத்தில் படித்து நன்றொ த் தமிழ் எழுத
வொசிக் க் ற்றுக் ல ொண்டு இருக் ிறொள் என்றும், அடமதி
லபொறுடம இன்லசொல் பணிவு முத ிய நல்
குணங் ளுடையவலளன்னும், அவளுக்கு மொதம் நொயுடு வட்டில்
ீ
பன்னிரண்டு ரூபொய் சம்பளலமன்றும், அடத அவள் வட்டில்
ீ
ல ொடுக் வில்ட லயன்றும், நொட்டுக்வ ொட்டை ம.சி. மொணிக் ஞ்
லசட்டியொர் டையில் தன் லபயருக்கு வட்டிக்குக் ல ொடுத்து
விடு ிறொலளன்றும், அந்தத் லதொட இதுவடர வட்டியுைன்
ஐந்நூறு ரூபொய் இருக்குலமன்றும், அவளுக்கு வயது
இருபலதன்றும், இன்னும் விவொ ம் ஆ வில்ட லயன்றும்,
விவொ த்துக்கு அவள் ஆவலுைன் எதிர்பொர்த்திருக் ிறொலளன்றும்
நொயுடு விஸ்தொரமொ த் லதரிவித்தொர்.

''அவளுடைய தந்டதயின் லபயலரன்ன? அவர் இப்வபொது

வட்டி
ீ ிருப்பொரொ?'' என்று வ ொபொ ய்யங் ொர் வ ட்ைொர்.

''அவளுடைய தந்டதயின் லபயர் சுப்புசொமிக் வ ொனொர். அவர்

இப்வபொது வட்டி
ீ ிருப்பொர்'' என்று நொயுடு லசொன்னொர். உைவன
வ ொபொ ய்யங் ொரின் வவண்டுவ ொளுக் ிணங் ி அவருைன்
நொயுடு, பந்துலு இருவரும் வசர்ந்து மூவருமொ ப் பக் த்துத்
லதருவி ிருந்த சுப்புசொமிக் வ ொனொருடைய வட்டுக்குப்
ீ
வபொனொர் ள். அங்கு சுப்புசொமிக் வ ொனொர் ொட யில ழுந்து
படழயது சொப்பிட்டுவிட்டு, லவற்றிட பொக்கு புட யிட
வபொட்டுக் ல ொண்டிருந்தொர். நொயுடுடவயும் அவருடைய
நண்பரிருவடரயும் ண்ைவுைன் அவர் எழுந்து நின்று,
உள்வளயிருந்து ஒரு நீளப்ப ட ல ொண்டு வபொட்ைொர். வந்தவர்
மூவரும் அதன்மீ து உட் ொர்ந்து ல ொண்ைொர் ள். பிறகு, நொயுடு
தொங் ள் வந்த வநொக் த்டத சொங்வ ொபொங் மொ க் வ ொனொரிைம்
எடுத்துடரத்தொர். லசக் ச்லசவவல ன்ற மு மும்
ன்னங் வரல ன்ற சுருள் சுருளொன த்தரித்த முடிமயிரும்,
அ ன்ற லதளிந்த அறிவுசுைர் ின்ற விழி ளும், துருக் மீ டசயும்,
விரித்த மொர்பும் திரண்ை வதொளும், வயிரப் லபொத்தொன் வபொட்ை
பட்டுச் சட்டையும், தங் டி ொரமுமொ த் தமக்கு டிப்டி
ல க்ைர் வ ொபொ ய்யங் ொர் மொப்பிள்டளயொ வருவடதக்
ண்டு சுப்புசொமிக் வ ொனொர் பரவசமொய் விட்ைொர்.
அவருள்ளத்தில் ஆனந்தக் ளி ததும்ப ொயிற்று. ஆயினும்
பிரொமணருக்கு லபண் ல ொடுத்தொல் பொவம் வநருலமன்ற ஒரு
விஷயம் மொத்திரம் அவர்மனடத மி ச் சஞ்ச ப்படுத்திற்று.

''நொன் என்ன லசய்வவன். சொமி? வயதொனவன். எனக்கு

இனிவமல் இவ்வு த்தொடச ஒன்றுவமயில்ட . எனக் ினிப்
பரவ ொக்தடதப் பற்றிய ஆடச வள மிஞ்சியிருக் ின்றன.
அதனொல் சிறீமந் நொரொயணடனயும் ஆழ்வொர் டளயும்
எம்லபருமொனொடரயும் சிறீ டவஷ்ணவர் டளயும்
சரணொ தியடைந்திருக் ிவறன். எப்வபொதும் இவர் டளவய
ஸ்மரித்துக் ல ொண்டும் இவர் ளுக்கு என்னொ ியன்ற
ட ங் ர்யங் ள் லசய்து ல ொண்டும் என் வொழ்நொடளச்
லச விடு ிவறன். நொன் சொஸ்திரங் ளில் நம்பிக்ட யுடையவன்.
பிரொமணருக்கு நொன் சூத்திரப் லபண்டணக் ியொணம் லசய்து
ல ொடுப்பதனொல் எனக்குப் பொவம் வநரும். ஆத ொல், நொன் இந்த
விஷயத்துக்கு சம்மதப்பை வழியில்ட '' என்று சுப்புசொமிக்
வ ொனொர் லசொன்னொர்.

இடதக் வ ட்டு வ ொபொ ய்யங் ொர்-''வ ொனொவர, முத ொவது, நொன்

பிரொமணனில்ட . நொன் பிரொமண தர்மத்துக்குரிய
ஆசொரங் டளத் துறந்து சூத்திரனொ ிவிட்வைன். ஆத ொல்
தொங் ள் என்டனத் தங் ள் ஜொதியொனொ வவ பொவித்து, எனக்குத்
தங் ள் ம டள மணம் புரிவிக் வவண்டு ிவறன். வமலும்
நிஷமொன பிரொமணவன பிரொமண கு த்தில் மொத்திரமின்றி
மற்ற நொன்கு வர்ணங் ளிலும் லபண்லணடுக் ொலமன்று
சொஸ்திரம் லசொல்லு ிறது. இந்த விஷயத்தில் உங் ளுக்கு
சந்வத மிருந்தொல், என்னிைம் தமிழில் மனு ஸ்ம்ருதி
இருக் ிறது; உங் ளிைம் அந்த நூட க் ொட்டு ிவறன். அடத
நீங் வள வொசித்துப் பொருங் ள். உங் ளுக்குத் தமிழ் வொசிக் த்
லதரியுவமொ, லதரியொவதொ? லதரியுமொ? அப்படியொனொல் நீங் ள்
நொன் லசொல்வது லமய்லயன்படதக் ண்கூைொ ப் பொர்த்தறிந்து
ல ொள்ள ொம். இதில் எவ்விதமொன பொவத்துக்கும் இைமில்ட ''
என்றொர்.

''அங்ஙனம் சொஸ்திரமிருப்பது லமய்தொன்'' என்று வவங் ைொச

நொயுடு லசொன்னொர்.

''ஆமொம்; அதுவவ மனு ஸ்ம்ருதியின் ல ொள்ட '' என்று

வவரச
ீ ிங் ம் பந்துலு கூறினொர்.

''எனினும், உ ஆசொரத்தில் அவ்விதம் வழங்குவடதக்

ொவணொவம?'' என்று சுப்புசொமிக் வ ொனொர் ஆட்வசபித்தொர்.

''நமது வதசத்தில் பூர்வ சொஸ்திரங் ளுக்கும் நடை ளுக்கும்

விவரொதமொன ஆசொரங் ள் ப பிற் ொ த்தில்
வழக் மொய்விட்ைன. அவற்றுள் இந்த விஷயமும் ஒன்றொம்.
இவ்ஷியத்தில் நமக்குத் தற் ொ ஆசொரம் அதி ப்
பிரமொணமன்று. முற் ொ த்து சொஸ்திரவம அதி ப் பிரமொணம்''
என்று வ ொபொ ய்யங் ொர் லசொன்னொர்.

அப்வபொது வவங் ைொச நொயுடு லசொல்லு ிறொர்:- ''வ ளும்,

சுப்புசொமிக் வ ொனொவர! பொவம் என்பலதல் ொம் வண்
ீ வபச்சு. இது
சொஸ்த்வரொக்தமொன விஷயம். இதில் யொலதொரு பொவமும்
ிடையொது. அப்படிவய பொவமிருந்த வபொதிலும், அது
மொப்பிள்டளடயயும் லபண்டணயும் சொருவமயன்றி, உம்டமச்
சொரொது. அது தவறி, உமக்கும் சிறிது பொவம் வந்து
வநரக்கூடுலமன்றொலும், அதற்குத் தகுந்த பிரொயச்சித்தங் ள்
பண்ணிவிை ொம். லபருமொள் வ ொயிலுக்கு ஏவதனும்
ொணிக்ட லசலுத்தினொல் வபொதும். அதில் எவ்வளவு ல ொடிய
பொவமும் லவந்து சொம்ப ொய்ப் வபொய்விடும். உமக்கு எத்தடன
பணம் வவண்டுமொனொலும், அய்யங் ொரவர் ள் ல ொடுப்பொர்''
என்றொர்.

பணம் என்ற மொத்திரத்திவ பிணமும் வொடயத் திறக்கும்

என்பது பழலமொழி. சுப்புசொமிக் வ ொனொர் ஏறக்குடறயக்
ல ொட்ைொவியளவுக்கு வொடயப் பிளந்தொர்.

''எனக்குக் ல ொஞ்சம் ைன் பந்தங் ளும் இருக் ின்றன.

அவற்டறயுந் தீர்த்துடவக் ஏற்பொடு லசய்தொல் நல் து'' என்று
சுப்புசொமிக் வ ொனொர் லசொன்னொர்.

''தங் ளுக்கு எத்தடன ரூபொய்க்குக் ைன் இருக் ிறது?'' என்று

வ ொபொ ய்யங் ொர் வ ட்ைொர்.

''ஆயிரம் ரூபொய் ைன் இருக் ிறது'' என்றொர் வ ொனொர்.

''மூவொயிரம் ரூபொய் ல ொடுக் ிவறன்; வபொதுமொ?'' என்று

வ ொபொ ய்யங் ொர் வ ட்ைொர்.

''ஓ! யவதஷ்ைம்! இந்த வொரத்துக்குள்வள விவொ த்டத

முடித்துவிை ொம்'' என்று சுப்புசொமிக் வ ொனொர் லசொன்னொர்.
அப்பொல் மீ னொட்சிடய அடழத்து அவளுடைய சம்மதத்டதயும்
லதரிந்து ல ொண்ைொல் நல் லதன்று வ ொபொ ய்யங் ொர்
கூறினொர்.

''அவள் இப்வபொது வட்டி

ீ ில்ட . நொவன அவளிைம் லசொல் ி
விடு ிவறன்: அவள் சிறு குழந்டத. அவள் பிறந்ததுமுதல்
இதுவடர என் வொர்த்டதடய ஒருமுடற கூைத் தட்டிப்
வபசியது ிடையொது. இப்வபொது இத்தடன உயர்ந்த, இத்தடன
வமன்டமயொன சம்பந்தம் ிடைக்குமிைத்தில் அவள் என்
லசொல்ட ச் சிறிவதனும் தட்டிப் வபசமொட்ைொள்'' என்றொர்
வ ொனொர்.

''எதற்கும் அவடள அடழத்து ஒருமுடற அவளிைமும்

வ ட்ைொல் தொன் என் மனம் சமொதொனமடையும். நொங் ள்
இங்வ வய ொத்துக் ல ொண்டிருக் ிவறொம். அவடள
அடழப்பியுங் ள்'' என்று வ ொபொ ய்யங் ொர் லசொன்னொர்.
அங்ஙனவம வ ொனொர் ஒரு ஆடளவிட்டு மீ னொட்சிடய
அடழத்து வரும்படி லசய்தொர். மீ னொட்சி வந்தொள். அவடளத்
தனியொ அடழத்துப் வபொய் சுப்புசொமிக் வ ொனொர்
விஷயங் டளத் லதரிவித்தொர். மொப்பிள்டளயின் படிப்டபயும்,
லசல்வத்டதயும், பதவிடயயும் மி வும் உயர்வொக் ி
வர்ணித்தொர். மொப்பிள்டளயின் அழட அவள் பொர்க்கும்படி
அவடரயும் ொண்பித்தொர். அவள் அவருக்கு வொழ்க்ட ப்பை
சம்மதமுற்றொள். சிறிது வநரத்துக்குள் ம டளயும்
அடழத்துக்ல ொண்டு சுப்புசொமிக் வ ொனர் புறத்து திண்டணக்கு
வந்து வசர்ந்தொர். அவளுடைய விழி டள வ ொபொ ய்யங் ொர்
வநொக் ினொர். அவள் எதிர் வநொக் ளித்தொள். ' ண்லணொடு
ண்ணிடன வநொக்ல ொக் ின், வொய்ச்லசொற் ள் என்ன பயனுமி ''
என்றொர் திருவள்ளுவ நொயனொர். அவடளப் பொர்த்த
மொத்திரத்திவ தம்டம மணம் புரிய சம்மதப்பட்டு
விட்ைொலளன்று வ ொபொ ய்யங் ொருக்குத் லதளிவொ ப் பு ப்பட்டு
விட்டுது. எனினும், பரிபூர்ணநிச்சயவமற்படுத்திக் ல ொள்ளுமொறு
அவர் சுப்புசொமிக் வ ொனொடர வநொக் ி, ''மீ னொட்சி என்ன
லசொல்லு ிறொள்?'' என்று வ ட்ைொர்.

''அவளிைத்திவ வநரொ க் வ ட்டுத் லதரிந்து ல ொள்ள ொவம''

என்றொர் வ ொனொர்.

''என்ன மீ னொட்சி? என்ன லசொல்லு ிறொய்? என்டன மணம் புரிந்து

ல ொள்ள சம்மதந்தொனொ?'' என்று வ ொபொ ய்யங் ொர் வ ட்ைொர்.

மீ னொட்சி ''சம்மதம்'' என்று லமதுவொ க் கூறித்

தட க் விழ்ந்தொள். வ ொப யங் ொருக்கு ஜீவன் மறுபடி
உண்ைொனது வபொல் ஆயிற்று. அவர் மு த்தில் புன்னட
வதொன்றிற்று.

அந்த வொரத்திவ வய வ ொபொ ய்யங் ொரும் மீ னொட்சியும்

பிரமஸமொஜத்தில் வசர்ந்து ல ொண்ைொர் ள். அவ்விருவருக்கும்
பிரம ஸமொஜ விதி ளின்படி, லசன்னப்பட்ைணத்தில் ஸமொஜக்
வ ொயி ிவ விவொ ம் நடைலபற்றது. விவொ ம் முடிந்தவுைவன
வ ொபொ ய்யங் ொர் தமது மடனவிடய அடழத்துக் ல ொண்டு
தஞ்சொவூருக்குப் வபொய் அங்கு தம் உத்திவயொ த்தில் வசர்ந்து
ல ொண்ைொர்.
---

ஆறொம் அத்தியொயம்
விசொ ொட்சிக்கு வநர்ந்த சங் ைங் ள்

வ ொபொ ய்யங் ொருக்குத் தன்டன மணம் புரிந்து ல ொள்ள

சம்மதமில்ட லயன்று லதரிந்த மொத்திரத்தில், விசொ ொட்சி
வவரச
ீ ிங் ம் பந்துலுவின் மடனவியிைம் தனக்கு
வவலறங்வ னும் நல் வரன் வதடி வொழ்க்ட ப்படுத்த
வவண்டுலமன்று வமன்வமலும் மன்றொடிப் பிரொர்த்தடன
புரிந்தொள். அதற்குப் பந்துலுவின் மடனவி ''நீ எங் ளுைன்
இங்வ வய இன்னும் பத்துப் பதிடனந்து நொள் இரு. இன்னும்
சி தினங் ள் வடர பந்துலு வ ொபொ ய்யங் ொரின்
விவொ த்துக்கு வவண்டிய ொரியங் ளிவ வய ருத்துச்
லசலுத்த வநரும். உன் விஷயத்டதக் வனிக் அவருக்கு
அவ ொசம் இரொது. பத்து நொள் ஆன பின்பு நொங் ள்
ரொஜமவஹந்திரபுரத்துக்குப் வபொவவொம். நீயும் எங் ளுைன் வொ.
எப்படியொவது உனக்கு நொன் வரன் வதடிக் ல ொடுக் ிவறன்.
ஆனொல் அவசரப்படுவதில் யொலதொரு ொரியமும் நைக் ொது.
சிறிது ொ ம் லபொறுத்துத்தொன் பொர்க் வவண்டும்'' என்றொள்.

இதுவ ட்டு விசொ ொட்சி:- ''மயி ொப்பூரில் என்னுடைய

அம்மங் ொர் (மொமன் ம ள்) இருக் ிறொள். அவளுடைய புருஷன்
டஹவ ொர்ட் வக் ீ ல் உத்திவயொ ம் பொர்க் ிறொர். பந்துலு ொரு
வ ொபொ ய்யங் ரின் விஷயத்டத வனித்துக்
ல ொண்டிருக்ட யில், நொன் இங்கு சும்மொ ஏன் இருக்
வவண்டும்? இந்தப் பத்து நொளும் நொன் வபொய் மயி ொப்பூரிவ
தொமஸிக் ிவறன். பத்து நொள் ழிந்தவுைன் இங்கு வரு ிவறன்''
என்றொள்.

பிறகு அவர் ள் இவ்விஷயத்டதக்குறித்து வவரச

ீ ிங் ம்
பந்துலுவிைம் ஆவ ொசடன லசய்தொர் ள். அவர் விசொ ொட்சி
தன் இஷ்ைப்படி லசய்வடதத் தடுக் த் தமக்கு
சம்மதமில்ட லயன்றும், அவள் மயி ொப்பூரில் பத்து நொள்
இருந்துவிட்டு வர ொலமன்றும், இதற் ிடையில் அவசரம்
வநர்ந்தொல் தொம் மயி ொப்பூருக்குக் டிதமனுப்பி
விசொ ொட்சிடயத் தருவித்துக் ல ொள்ளக் கூடுலமன்றும்
லதரிவித்தொர்.

''மயி ொப்பூரில் உன் பந்துவின் வி ொசலமப்படி?'' என்று பந்துலு

வ ட்ைொர்.

அதற்கு விசொ ொட்சி:- ''என் அம்மங் ொருடைய ( மொமன்

ம ளுக்கு அம்மங் ொர் என்றும் அத்டத ம ளுக்கு அத்தங் ொர்
என்றும் பிரொமணர் ளக்குள்வள லபயர் ள் வழங் ி வரு ின்றன.
சி ருக்கு ஒரு வவடள இச் லசொற் ள்
லதரியொம ிருக் க்கூடுமொத ொல் அவற்டற இங்கு விளக் ிக்
கூறிவனன்.) புருஷன் மயி ொப்பூரில் ஸ் சர்ச்
ரஸ்தொவி ிருக் ிறொர். அவருடைய லபயர் வசொமநொதய்யர்.
ஆனொல் அவரும் என் அம்மங் ொரும் அவர் வட்டி
ீ ிருக்கும்
அவருடைய தொயொரும் மி வும் டவதி
நம்பிக்ட ளுடையவர் ள். நொன் மறுபடி விவொ ம்
லசய்துல ொள்வதில் அவர் ளுக்கு சம்மதம் இரொது. விவொ ம்
நைந்து முடியும்வடர. நொன் விவொ ம் லசய்துல ொள்ளப்
வபொ ிவறலனன்ற விஷயத்டத என் பந்துக் ளுக்கு
அநொவசியம ொத் லதரிவிப்பிதில் எனக்கு சம்மதமில்ட .
ஆத ொல், தொங் ள் நொன் இருக்குமிைத்துக்கு ஆவளனும்
டிதவமனும் அனுப்ப வவண்டியதில்ட . இன்ன வததியன்று
நொன் இங்கு வரவவண்டுலமன்று இப்லபொழுவத
லசொல் ிவிடுங் ள். அந்தத் வததியில் நொன் இங்கு வரு ிவறன்.
அதற் ிடைவய என்டன மறந்து வபொய்விைொமல் என்
ொரியத்தில் வனம் லசலுத்திக் ல ொண்டிருங் ள்'' என்றொள்.

அப்வபொது பந்துலு, ''நொன் உன்டன மறக் வவ மொட்வைன். உன்

விவொ ம் நைப்பதற்குரிய வயொசடன என் புத்தியில் அ ொவத
நிற்கும். நீ அடதக் குறித்துக் வட ப்பை வவண்ைொ. ஜனவரி
மொதம் இருபதொந் வததி நொன் இங் ிருந்து
ரொஜமவஹந்திரபுரத்துக்குப் புறப்பைப் வபொ ிவறன். நீ ஜனவரி
மொதம் பதிலனட்ைொந்வததி இங்கு வொ'' என்றொர்.

இது வ ட்டு விசொ ொட்சி:- ''தொங் ள் இந்த ஊரி ிருக்கும்வபொவத

எனக்ல ொரு வரன் வதடிக் ல ொடுக் முயற்சி பண்ணுவவத
உசிதலமன்று நிடனக் ிவறன். இது ரொஜதொனிப் பட்ைணம்.
இங்கு ிடைக் ொத வரன் ஒதுக் மொன வ ொதொவரிக் டரயில்
எங்ஙனம் ிடைக் ப் வபொ ிறொன்?'' என்றொள்.

அதற்குப் பந்துலு:- ''அப்படியில்ட யம்மொ. இங் ிருந்தொலும்

ரொஜமவஹந்திரபுரத்தி ிருந்தொலும் ஒன்று வபொவ தொன்.
இவ்விஷயத்தில் சிரத்டதலயடுக் க்கூடிய நண்பர் ள் எனக்குப்
ப ஊர் ளிவ இருக் ிறொர் ள். அவர் ளுக்குக்
டிதலமழுதுவவன். அவர் ள் அவ்வவ்விைங் ளில் விசொரித்து
விடைலயழுதுவொர் ள். பத்திரிட ளிலும் விளம்பரம்
லசய்வவன்'' என்றொர்.

''பத்திரிட ளில் விளம்பரம் பிரசுரிக்கும்வபொது என் லபயர்

வபொைக்கூைொது'' என்றொள் விசொ ொட்சி.

''சரி. லபயர் வபொைொமல் லபொதுப்படையொ எழுது ிவறன். இந்த

வ ொபொ ய்யங் ொரின் விவொ ம் இன்னும் ஒரு வொரத்துக்குள்
முடிந்து வபொய் விடும். பிறகு, உன் ொரியத்டத முடிக்கு முன்பு
நொன் வவலறந்த வவட டயயும் வனிக் மொட்வைன்.
எத்தடன சிரமப்பட்வைனும் உன் வநொக் த்டத நொன்
நிடறவவற்றிக் ல ொடுக் ிவறன். பயப்பைொவத'' என்று பந்துலு
லசொன்னொர்.

''அப்படியொனொல், என்டன ஜனவரி பதிலனட்ைொந் வததியொ இங்கு

வரச் லசொல்லு ிறீர் ள்?'' என்று விசொ ொட்சி வ ட்ைொள்.

''இன்னும் ஏலழட்டு நொளில் வ ொபொ ய்யங் ொர் விஷயம்

முடிந்து வபொய்விடும். எனவவ ஜனவரி பத்தொந் வததி இங்கு
வந்துவிடு'' என்றொர் பந்துலு.

அப்பொல் பந்துலுவிைமும் அவர் மடனவியிைமும்

விடைலபற்றுக் ல ொண்டு விசொ ொட்சி, சந்திரிட ச ிதமொ ,
மயி ொப்பூர் ஸ் சர்ச் ரஸ்தொவில் டஹவ ொர்ட் வக் ீ ல்
வசொமநொதய்யர் வட்டுக்கு
ீ வந்து வசர்ந்தொள்.

வக் ீ ல் வசொமநொதய்யரின் மடனவிக்குப் லபயர் முத்தம்மொ.

நமது விசொ ொட்சிடய ண்ைவுைன் இவள் மிகுந்த ஆவலுைன்
நல்வரவு கூறி உபசொரம் பண்ணினொள். இவ்விருவரும்
அத்தங் ொர் அம்மங் ொர் என்ற உறவு மொத்திரவமயன்றி பொல்ய
முத ொ வவ மி வும் லநருங் ிய நட்புைன் பழ ி வந்தவர் ள்.

முத்தம்மொ திருலநல்வவ ியில் லதப்பக் குளத்லதருவில் பிறந்து

வளர்ந்து வந்தவள். திருலநல்வவ ியி ிருந்து வவளொண்குடி
மி வும் சமீ பமொத ொல் இவ்விருவரும் அடிக் டி சந்திக்
வநர்ந்தது. சுற்றுப் பக் ங் ளிலுள்ள ிரொமங் ளில் எங்கு எந்த
பந்துக் ள் வட்டில்
ீ என்ன விவசஷம் நைந்த வபொதிலும், அங்கு
விசொ ொட்சியும் வருவொள்; முத்தம்மொளும் வந்துவிடுவொள்.
வந்தொல், இவ்விருவர் மொத்திரம் எப்வபொதும் இடணபிரிவவத
ிடையொது. சொப்பொட்டுக்கு உட் ொர்வலதன்றொல், இருவருவம
கூைவவ லதொடை வமல் லதொடை வபொட்டுக்ல ொண்டு
உட் ொர்வொர் ள். விடளயொட்டிலும் பிரிய மொட்ைொர் ள்.
விடளயொட்டு முடிந்தொல் இருவரும் ட வ ொத்த
வண்ணமொ வவ சுற்றித் திரிவொர் ள். இரொத்திரி, இருவரும் ஒவர
பொயில் ட்டிக் ல ொண்டு படுத்திருப்பொர் ள். வமலும், ஒரு
சமயத்தில் முத்தம்மொடள அவளுடைய தந்டத
வவளொண்குடியில் தன் தமக்ட வட்டிவ
ீ வய, அதொவது,
விசொ ொட்சியின் தொய் வட்டிவ
ீ வய, ஆவறழு மொதம்
இருக்கும்படி விட்டிருந்தொர். அது எப்வபொலதன்றொல், பத்தொம்
வயதில் விசொ ொட்சி தொ ியறுத்த சமயத்தில், அப்வபொது
முத்தம்மொ வந்து வவளொண்குடியில் சி
மொதங் ளிருந்தொல்தொன் தன் ம ளுக்கு ஒருவொறு
ஆறுதவ ற்படுலமன்று ருதி விசொ ொட்சியின் தொய் தன்
தம்பிக்கு அவசரமொ ச் லசொல் ியனுப்பினொன்.

தமக்ட யின் வொர்த்டதடயத் தட்ை மனமில் ொமல், அவர்

அங்ஙனவம முத்தம்மொடள வவளொண்குடியில் ல ொண்டு
விட்டிருந்தொர். ஒவர வட்டில்
ீ ஒன்றொ க் குடியிருந்தவபொது
அவ்விருவரின் உளங் ளும் ஒட்டிவய வபொய்விட்ைன.
வவளொண்குடியி ிருந்து திரும்பித் திருலநல்வவ ிக்குச் லசன்ற
பிறகுங்கூை லநடுங் ொ ம் வடர இரொ வவடள ளில்
னவில ல் ொம் முத்தம்மொ விசொ ொட்சியுைன் சம்பொஷடண
நைத்துவது வபொ வவ வபசிக் ல ொண்டிருப்பொள்.

விசொ ொட்சிவயொலவனில், அப்பிரிவு நி ழ்ந்து லநடுங் ொ ம்

வடர ப ிவ வய தன்னுடைய மற்றத் வதொழிப் லபண் டளக்
கூப்பிடும்வபொது 'முத்தம்மொ, முத்தம்மொ' என்று கூப்பிடுவொள்.
இப்படி அளவு ைந்த பொல்ய சிவந முடைய இவ்விருவரும்,
முத்தம்மொ புக் த்துக்கு வந்த பிறகு ஒருவடரயருவர்
சந்திக் வவயில்ட . வசொமநொதய்யர் கும்பவ ொணத்தில் பிறந்து
வளர்ந்து கும்பவ ொணம் ொவ ஜிவ வய பீ.ஏ. பரீட்டச
வதறினொர். முத்தம்மொளுடைய தந்டத அவளுடைய ஜொத த்டத
எடுத்துக்ல ொண்டு மதுடர, திருச்சினொப்பள்ளி, ொவ ஜ் டளப்
பரிவசொதடன லசய்து முடித்துக் டைசியொ க் கும்பவ ொணம்
ொவ ஜுக்கு வந்து வசொமநொதய்யடரக் ண்டு தக்
மொப்பிள்டளலயன்று நிச்சயித்தொர். அந்தக் ொ த்தில்
வரசுல் ம்-அதொவது மொப்பிள்டளடயப் லபண் வட்ைொர்
ீ பணங்
ல ொடுத்துக் ிரயத்துக்கு வொங்குதல்-என்ற வழக் ம் ிடையொது.
ன்யொ சுல் ம்-அதொவது லபண்ணுக்கு மொப்பிள்டள வட்ைொர்
ீ
ிரயங் ல ொடுத்து வொங்குதல்-என்ற வழக் வம நடைலபற்று
வந்தது. எனவவ, வசொமநொதய்யர் ஏடழ ளுடைய
பிள்டளயொத ொல், ன்யொசுல் ம் ல ொடுத்து விவொ ம் லசய்து
ல ொள்ள வழி லதரியொமல் ''என்னைொ, லசய்வவொம்!'' என்று
தத்தளித்துக் ல ொண்டிருந்தொர். அவருடைய உருவ
ட்சணங் டளயும் படிப்புத் திறடமடயயும் உத்வதசித்து
அவருக்வ தமது ம டளக் ன்யொ சுல் ம் வொங் ொமல்,
அதொவது இனொமொ , மணம்புரிந்து ல ொடுத்து விை ொலமன்று
முத்தம்மொளின் தந்டத தீர்மொனித்தொர்.

வசொமநொதய்யர் திருலநல்வவ ிக்கு வந்து லபண்ணுடைய

அழட யும் புத்திக் கூர்டமடயயும் ண்டு வியந்து அவடள
மணம்புரிந்து ல ொள்ள உைம்பட்ைொர். தனக்கு விவொ ம் முடிந்த
பின்னர் முத்தம்மொ விசொ ொட்சிடய ஓரிரண்டு முடறதொன்
சந்திக் வநர்ந்தது. முத்தம்மொ ருதுவொய், அவளுக்கு ருது
சொந்தியொய் அவள் புக் த்துக்குச் லசன்ற பின்னர் அவளும்
விசொ ொட்சியும் ஒருமுடறகூை சந்திக் வநரமில்ட . அவள்
கும்பவ ொணத்துக்கு வந்துவிட்ைொள். பி.ஏ., பி.எல். பரீட்டச வதறி,
வசொமநொதய்யர், டஹவ ொர்ட் வக் ீ ொய் கும்பவ ொணத்தில் சி
வருஷங் ள் உத்திவயொ ம் பண்ணிவிட்டு, அப்பொல் பணம்
ஏறிப்வபொய் அதினின்றும் அதி ப் பணத்தொடச ல ொண்டு
மயி ொப்பூரில் வந்து ஒரு லபரிய பங் ளொ வொைட க்கு வொங் ி
அதில் குடியிருந்து லசன்டன டஹவ ொர்ட்டிவ வய வக் ீ ல்
உத்திவயொ ம் பண்ணிக்ல ொண்டு வரு ிறொர்.

ஆத ொல், இப்வபொது, ப வருஷங் ளுக்குப் பின் புதிதொ

சந்தித்ததில், முத்தம்மொளும் விசொ ொட்சியும் சிவந பரவசமொய்
ஆனந்த சொ ரத்தில் அழுந்திப் வபொயினர். முத்தம்மொளுக்கு
இருபத்டதந்து வயது தொனிருக்கும். அவளுக்கு மூன்று ஆண்
குழந்டத ளிருந்தன. மூத்தவனுக்கு ஒன்பது வயதிருக்கும்.
அவன் லபயர் ரொமநொதன். அடுத்த பிள்டளக்கு ஆறு
வயதிருக்கும். அவன் லபயர் ரொம ிருஷ்ணன். அடுத்த
குழந்டதக்கு மூன்று வயது. அதன் லபயர் அனந்த ிருஷ்ணன்.

முத்தம்மொளுடைய மொமியொர் ஒருத்தி அந்த வட்டிவ

ீ வய
இருந்தொள். அவளுக்கு அறுபது வயதிருக்கும். அவள் விதடவ.
அவள் லபயர் ரொமுப்பொட்டி. அவளுக்கு ‡யவரொ ம், அன்று,
ொசவரொ ம், அதொவது, சீக் ிரத்தில் ல ொல்லு ிற ல ொடூரமொன
‡யமில்ட . வநொயொளிடய லநடுங் ொ ம் உயிருைன் வடதத்து
வடதத்துக் டைசியில் ல ொல்லும் மொதிரி. இரொத்திரி ஏழு
மணியொய் விட்ைொல் அவள் இருமத் லதொைங் ிவிடுவொள். பொதி
ரொத்திரி. ஒரு மணி, ொட இரண்டு மணி வடர ம ொ
பயங் ரமொ இருமிக் ல ொண்வையிருப்பொள். அந்த இருமட க்
வ ட்ைொல், வ ட்பவருடைய பிரொணன் இரண்டு
நிமிஷத்துக்குள்வள வபொய்விடும் வபொ ிருக்கும். ஆனொல்,
ரொமுப்பொட்டி லசன்ற முப்பது வருஷங் ளொ அப்படித்தொன்
இருமிக்ல ொண்டு வரு ிறொள். அவளுடைய பிரொணன்
அணுவளவுகூை அடசயவில்ட .

இப்படியிருக்ட யில், விசொ ொட்சி வசொமநொதய்யர் வட்டுக்கு

ீ
வந்து வசர்ந்து சி தினங் ள் ழிந்தவுைவன, ஒரு நொள் ஏ ொதசி
இரவு. ரொமுப்பொட்டிக்கு அன்று முழுவதும் வபொஜனம்
ிடையொது. ஆத ொல், அவள் அன்று வழக் ப்படி இரவில்
இரும முடியவில்ட . அயர்ந்து தூங் ிப் வபொய்விட்ைொள்.
அவள் ீ ழ்த்தளத்தில் லவளிவயொரத் தட யில் ஒரு ட்டில்
லமத்டத வபொட்டுப் படுத்துக் ல ொண்டிருந்தொள். அவள்
பக் த்தில் ஒரு 'புயற் ொற்று' விளக்கும் ஒரு தீச்சட்டியும்
ட்டிலுக் ரு ில் இருபுறங் ளிலும் பொரிசத்துக்ல ொன்றொ ,
இரண்டு நொற் ொ ி ளின்மீ து, அதொவது சொய்விைமில்‘த நொற் ொற்
ப ட ளின்மீ து, டவக் ப்ப்ைடிருந்தன.
அதற்கு வமற்வ மூன்றடர ழித்து நொன் ொமடறயில்
விசொ ொட்சி ஒரு ட்டில் லமத்டத வபொட்டுப் படுத்திருக் ிறொள்.
அவளுடைய ட்டி ின் அருவ ட்டிட க் ொட்டிலும்
சிறிதளவு உயரமொன ஒரு நொற் ொற் ப ட யின்மீ து ஒரு
புயற் ொற்று விளக்கு எரிந்துல ொண்டிருந்தது. அவள் ட யில்
டவத்து வொசித்துக் ல ொண்டிருந்த ஒரு நொவல் தொவன நழுவி
லவள்டள லவவளலரன்ற உடரயின் மீ து விழுந்து ிைந்தது.
அவளுடைய ரிய நீண்ை கூந்தல் அத்தட ய லவள்டளத்
தட யடணயின்மீ து ன்னங் வரல ன்று விழுந்து ிைந்தடத
வநொக்கு ட யில், பனிக்குன்றின் மீ து ரிய வம ம் ிைப்பது
வபொ ிருந்தது. விசொ ொட்சி விதடவயொயினும் அவள்
தட டய லமொட்டையடிக் வில்ட . சொகும்லபொழுது தம்
தடமயன் மடனவி ''அடீ, விசொ ொட்சி! நீ எப்படிவயனும் மறு
விவொ ம் லசய்துல ொள்'' என்று லசொல் ிவிட்டுப் வபொன
வொர்த்டதயில் அவளுக் ிருந்த நம்பிக்ட யொலும், திடீலரன்று
பூ ம்பமும் புயற் ொற்றும் விடளவித்த, எதிர்பொர்க் ப்பைொத, வ ொர
மரணப் லபருங்வ ொ த்டதக் ண்டும் பின் ஆவி
பிடழத்ததனொல் அவளுக்வ ற்பட்ை லபரிய டதரியத்தொலும்
அவள் தட மயிர் வளர்க் த் லதொைங் ிவிட்ைொள்.

தட மயிர் வளர்த்துக் ல ொண்வை ஓரிரண்டு வருஷம்

நொங் வனரி அவளுடைய தொயுைன் பிறந்த மற்லறொரு மொமன்
வட்டில்
ீ சந்திரிட யுைன் வந்து குடியிருந்தொள். அந்த ஊரில்
அந்தணர் ள் அவள் மீ து அபொரமொன பழிதூற்றத்
லதொைங் ிவிட்ைொர் ள். அந்தத் தூற்றுதல் லபொறுக்
மொட்ைொதபடியொவ தொன் அவள் அவ்வூடர விட்டுப் புறப்பட்டு
வழி லநடு த் தீர்த்த யொத்திடர லசய்து ல ொண்டு லசன்னப்
பட்ைணம் வந்து வசர்ந்திருக் ிறொள். ''இந்த ஊரில் எனக்குப் பழி
லபொறுக் முடியவில்ட . மொமொ, நொன் ொசிக்குப் புறப்பட்டுப்
வபொய் ங்ட க் டரயில் தவம் பண்ணிக் ல ொண்டிருந்து
நொளடைவில் என் பிரொணடன விட்டு விடு ிவறன். எனக்கு
வழிச்லச வுக்கு ஏவதனும் பணம் ல ொடும்; நொன் அங்வ
லசன்று பிச்டசலயடுத்து இந்தக் குழந்டத சந்திரிட டயயும்
ொப்பொற்றி நொனும் பிடழத்துக் ல ொள் ிவறன்'' என்று அவள்
நொங் வனரிடய விட்டுப் புறப்படுமுன் தன் மொமனிைம்
பிரொர்த்தடன லசய்து ல ொண்ைொள்.

''இந்தக் குழந்டதக்கு விவொ ம் பண்ணவவண்டிய பருவம்

வநர்ந்தொல் அப்வபொலதன் லசய்வொய்?'' என்று மொமொ வ ட்ைொர்.

''அங்வ நம்முடைய தமிழ்த் வதசத்துப் பிரொமணர் அவன ர்

குடிவயறியிருக் ிறொர் ள். இனி வமன்வமலும் அதி மொ க்
குடிவயறி வருவொர் ள். யொத்திடரக் ொ வவறு, வருஷந்வதொறும்
நம்மவர் அவன ர் வந்து வபொய்க் ல ொண்டிருப்பொர் ள்.
அத்தடன ஜனங் ளில் என் சந்திரிட க்ல ொரு மொப்பிள்டள
ிடைக் ொம ொ வபொ ிறொன்?'' என்று விசொ ொட்சி வ ட்ைொள்.

உைவன அவர் விசொ ொட்சியின் ட யில் ஐந்நூறு ரூபொய்

லவள்ளி நொணயங் ளொ ஒரு டபயில் ட்டிக்ல ொடுத்து,
''இடதக் ல ொண்டுவபொய், ரயில் லச வு வபொ மிஞ்சியடத
அங்கு யொவரனும் ஸொஹ¥ ொர் ட யில் வட்டிக்குக் ல ொடுத்து
வட்டி வொங் ி ஜீவனம் லசய்து ல ொண்டிரு. அடிக் டி இங்கு
வந்து வபொய்க் ல ொண்டிரு. உனக்கு அப்வபொதப்வபொது
என்னொ ொன உதவி டளச் லசய்துல ொண்டு வரு ிவறன்.
பயப்பைொவத!'' என்று லசொல் ி மொமொ இவடளயனுப்பி விட்ைொர்.
ஊரொருடைய தூற்றல் லபொறுக் மொட்ைொடமயொல் அவருக்கும்
இவடள எப்படிவயனும் அந்த ஊடர விட்ைனுப்பி விடுவதில்
சம்மதமொ வவயிருந்தது. அவளுடைய இஷ்ைத்துக்கு
விவரொதமொ அவடள லமொட்டையடித்துக் ல ொள்ளும்படி
ட்ைொயப்படுத்த அவருக்கு மனம் இல்ட . அவர் அப்படிவய
ட்ைொயப்படுத்தியிருந்தொலும், அவள் அதற்குக் ட்டுப்பட்டிருக்
மொட்ைொள். அவள் ட்டுப்பட்டு லமொட்டையிட்டுக் ல ொண்ைொலும்
அடதப் பொர்க் அவருக்கு மனமிருந்திரொது. அவருக்கு
விசொ ொட்சியின் மீ து அத்தடன தூரம் பிரியம். அவடளத் தன்
லசொந்த ம ள் வபொ வவ ருதினொர்.

எனவவ, அவரிைம் பணத்டத வொங் ிக் ல ொண்டு விசொ ொட்சி

புறப்பட்டு வழி லநடு ஸ்த யொத்திடர லசய்த சமயத்தில்
அவளுடைய ற்டபயழிக் வும், அவள் ட யி ிருந்த பணத்டத
அப ரித்துக் ல ொள்ளவும். அல் து அவ்விரண்டு வட ப்
பொத ச் லசயல் டளயும் ந்து லசய்யவும் ப ஆண்மக் ள்
முயன்றனர். ஆனொல் அவடள சொஸ்த்வரொக்தமொ விவொ ம்
லசய்துல ொண்டு அவளுைன் சதிபதியொ வொழக்கூடியவனொ
அவளுக்கு எவனும் லதன்பைவில்ட . எனவவ முழுதும்
ஆசொபங் முற்றவளொய், அதனொல் ஒருவித முரட்டுத் டதரியம்
அதி ப்பட்டுத்தொன் இவள் ஜீ. சுப்பிரமணிய அய்யரிைத்திலும்,
அப்பொல் வவரச
ீ ிங் ம் பந்துலுவிைத்திலும், இத்தடன லபருந்
துணிவுைன் தனக்கு வரன் வதடிக் ல ொடுக்கும்படி வற்புறுத்தக்
கூடியவளொயினொள். அப்பொல், வமவ டதடய நைத்துவவொம்.

இப்வபொது, அதொவது 1905-ம் வருஷ ஆரம்பத்தில் ொர் ொ த்தில்

ஏ ொதசி இரவில், மயி ொப்பூர் வக் ீ ல் வசொமநொதய்யர் வட்டில்
ீ
தடரப்பகுதியில் ஓரடறயில் விசொ ொட்சி சந்திரிட யுைன்
படுத்திருந்த டதடய வமவ லசொல்லுவவொம்.

அவளுடைய ரிய கூந்தல் அந்த வநர்த்தியொன

விளக்ல ொளியில் மி அழ ொ ப் பரந்து ிைந்தது. அவளுடைய
மு ம் பூர்ணசந்திரடனப் வபொவ ஒளி வசிற்று.
ீ அவளுடைய
மொர்பு லமல் ிய பச்டசப்பட்டு ரவிக்ட யின் மீ து வனப்புறப்
பூரித்து நின்றது. அவளுடைய மொர்புத்துணி தூக் த்திவ
ழன்று வபொய்விட்ைது. வதவ ஸ்திரீவயொ, ந்தர்வ ஸ்திரீவயொ
என்று வதவ ந்தர்வர் ண்ைொலும் மயங் த்தக் வொறு
அத்தடன எழிலுைன் படுத்திருந்தொள்.

அவள் அடறக் தடவத் தொழ்ப் வபொைவில்ட . ிழவி

ரொமுப்பொட்டியின் இருமல் சத்தம் ொதில் விழொதபடி,
வசொமநொதய்யர் தம் பத்தினியுைன் மொடிவமல் ல ொல்ட ப்
புறத்தி ிருந்த அடறயில்-அதொவது ிழவியினுடைய
அடறயி ிருந்து எத்தடன தூரம் தள்ளியிருக்
சொத்தியப்படுவமொ, அத்தடன தூரத்தில்-இரொத்திரி ளிவ
படுத்துக்ல ொள்வது வழக் ம். ஆனொல் அன்று அந்த ஏ ொதசி
இரவில் வசொமநொதய்யரின் மடனவி முத்தம்மொ அவருைன்
படுத்துக் ல ொள்ளவில்ட . ஏலனன்றொல், அவள் அன்று
மொதவிையொத ொல் வட்டுக்கு
ீ வி க்குற்றவளொய், லவளித்
திண்டணயில் ஒரு மூங் ி டற ட்டி அதற்குள் வநர்த்தியொன
திடர ள் ட்டி ஒரு ட்டில் லமத்டத வபொட்டு அதன்மீ து
படுத்திருந்தொள். அவளுடைய மூன்றொங் குழந்டதயொ ிய
அனந்த ிருஷ்ணன் மொத்திரம் அவளுைன் படுத்திருந்தொன்.
ரொமநொதனும் ரொம ிருஷ்ணனும் வமவ வசொமநொதய்யரின்
ட்டிலுக்கும் அவருடைய மடனவியின் ட்டிலுக்கும் புறத்வத
குழந்டத ளுக்ல ன்று வபொட்டிருந்த மூன்றொங் ட்டி ின்மீ து
படுத்திருந்தனர்.

நள்ளிரவு, வசொலவன்று மடழ ல ொட்டு ிறது. அந்த மடழயொ ிய

தொயின் பொட்டின் குர ில் மயங் ிப் வபொன குழந்டத டளப்
வபொல் ரொமுப்பொட்டியும், வதொட்ைத்தில் லவளிக் குச்சி ில்
படுத்திருந்த வதொட்ைக் ொவ னும், திண்டணயில் படுத்திருந்த
முத்தம்மொளும், அவளருவ அனந்த ிருஷ்ணனும், உள்வள
விசொ ொட்சியும் சந்திரிட யும், வமவ ரொமநொதனும்
ரொம ிருஷ்ணனும் எல்வ ொரும் ஆழ்ந்த நித்திடரயில் மூழ் ி
விட்ைனர். அப்வபொது ஒரு ஆள் மொத்திரம் நித்திடர
லசய்யவில்ட . அது நம்முடைய வசொமநொதய்யர்.
வசொமநொதய்யருக்கு வயது அப்வபொது சுமொர் முப்பதிருக்கும்.
ஆள் நல் அழ ன். 'ஸொண்வைொ' இரும்பு குண்டு வபொட்டு
அவருடைய இரண்டு புஜங் ளும் அழ ொ ப் பருத்திருந்தன.
வதொட்சடத ள் நன்கு திரண்டிருந்தன. முன்னங் ட ள்
லசவ்வவன உருட்சி லபற்றிருந்தன. விரல் ள் உறுதி
லபற்றிருந்தன. மொர்பு வநர்த்தியொ ப் படுத்திருந்தது. வயிறு
நன்கு படிந்திருந்தது. வமலும் ப வித அப்யொஸங் டளயும்
அவருடைய லதொடை ளும் ொல் ளும் வ ிடமயும் உறுதியும்
அழகுறச் சடமந்திருந்தன. ஆனொல் அவருக்குத் தட மயிர்
மொத்திரம் ல ொஞ்சம் நடரக் த் லதொைங் ிவிட்ைது. ல ொஞ்சம்
வழுக்ட யுமுண்டு. ண் பொர்டவ ல ொஞ்சம் லசொற்பம்.
அதற் ொ ஐவரொப்பியக் ண் வசொதடன டவத்தியரிைமிருந்து
உயர்ந்த விட யில் மூக்குக் ண்ணொடி வொங் ி அதற்குத்
தங் க் ம்பி வபொட்டு மொட்டிக் ல ொண்டிருந்தொர். மு ம் நன்றொ
சவரம் பண்ணி மி வும் தளதளப்பொ வும் அழ ொ வுமிருந்தது.
அவர் மொத்திரம் அன்றிரவு நித்திடர புரியவில்ட லயன்வறன்.
ஏன்? என்ன லசய்து ல ொண்டிருந்தொர்? லமல் மொடிடய விட்டுக்
ீ வழ இறங் ினொர். விசொ ொட்சி படுத்திருந்த அடறக்குப்
புறம்வப வந்து நின்றொர். தடவ லமல் அடசத்துப் பொர்த்தொர்.
தவு விசொ ொட்சியின் சூதற்ற தன்டமயொல் திறந்து ிைந்தது.
உள்வள நுடழந்தொர். விசொ ொட்சி படுத்திருந்த ட்டி ின்
பக் த்வத வபொய் நின்று ல ொண்டு அந்த திவ்யமொன ஒளியில்
அவளுடைய திவ்ய விக்ரஹத்டதக் ண்ைொர். தன்டன மறந்து
வபொய் அவள் வமவ ட டயப் வபொட்ைொர். அவள் திடுக் ிட்டு
விழித்து இவடரப் பொர்த்தவுைன் அஞ்சி மொர்புத் துணிடய
வநவர வபொர்த்துக் ல ொண்ைொள். அப்பொல் இவடர வநொக் ி
மி வும் வ ொபத்துைன்:- ''இங்கு எதன் லபொருட்ைொ இந்த
வநரத்தில் வந்தீர்?'' என்று வ ட்ைொள். இவர் ஏவதொ
வழவழலவன்று மறுலமொழி லசொன்னொர். இவருடைய
லசொற் ளின் ஒ ியொலும் மு க் குறி ளொலும் இவருடைய
இருதயம் சுத்தமில்ட லயன்படத அவள் உணர்ந்துல ொண்டு
தன் இடுப்பில் லசொரு ியிருந்த கூரிய த்தியன்டற எடுத்து
இவருடைய மொர்புக்கு வநவர நீட்டினொள். இவர் பயந்து வபொய்
இன்னது லசய்வலதன்று லதரியொமல் திட த்து நின்றொர். இவர்
இங்ஙனம் நிற்படதக் ண்டு விசொ ொட்சி இடிவபொன்ற உரத்த
குர ில் ''இங் ிருந்து லவளிவயறிப்வபொம்'' என்ற றினொள்.

''குழந்டதடய எழுப்பிவிைொவத'' என்று வசொமநொதய்யர் லமல்

ஜொடை ள் வபசுவது வபொவ ிளு ிளுத்துச் லசொன்னொர்.
முன்டனக் ொட்டிலும் உரப்பொ விசொ ொட்சி முப்பத்து மூன்று
இடி ள் வசர்ந்து இடிக்கும் குர ில் ''வபொம்; இங் ிருந்து
லவளிவயறி!'' என்று மற்லறொரு முடற ர்ஜித்தொள்.
வசொமநொதய்யர் லவ லவ த்துப் வபொய் லவளிவயறி மொடிக்குச்
லசன்று தன் அடறக்குள்வள வபொய், அடறக் தடவச் சொர்த்தித்
தொழிட்டு, விளக்ட யடணத்துவிட்டு உள்வள ட்டில் மீ து
படுத்துக் ல ொண்டு வமல ல் ொம் வபொர்டவ வபொட்டு மூடிக்
ண் டள இறு மூடிக்ல ொண்டு தூங் முயன்றொர். ஆனொல்
அவருக்குத் தூக் ம் வரவில்ட . உைம்லபல் ொம் வியர்த்தது.
வபொர்டவடயக் ழற்றிலயறிந்தொர். குளிலரடுத்தது. மறுபடி
வபொர்டவடய எடுத்து மூடிக்ல ொண்ைொர். ட ொல் உடளச்சல்
ச ிக் முடியவில்ட . நரம்பு டளத் துண்டு துண்ைொ
லவட்டுவது வபொன்ற வவதடனயுண்ைொயிற்று. அவருடைய
இருதயத்தில் ஆயிரம் பிசொசு ள் வசர்ந்து நர்த்தனம் லசய்வது
வபொன்ற ப வட ப்பட்ை வவதடன ஏற்பட்ைது. அவருக்குத்
தூக் லமப்படி வரும்?

ீ வழ விசொ ொட்சி, இவர் லவளிவயறியவுைன் அடறக் தடவத்

தொழிட்டுக் ல ொண்டு மறுபடி ட்டி ின்வமல் வந்து படுத்துச்
சி ணங் ளுக்ல ல் ொம் ஆழ்ந்த நித்திடரயில் அமிழ்ந்து
விட்ைொள். மடழ சரசரலவன்று லபொழிந்து ல ொண்டிருக் ிறது.
---

ஏழொம் அத்தியொயம்
விடுதட

''ஒரு ொல் விடுதட யுற்றொன்

எப்வபொதும் விடுதட யுற்றொன்''

மறுநொட் லபொழுது விடிந்தது. வசொமநொதய்யர் வட்டில்

ீ
சிரொர்த்தம், அவடைய பிதொவுக்கு. முத்தம்மொ தூரங்குளித்து
வட்டுவவட
ீ க்கு மீ ண்டு விட்ைொள். முத்துஸ¥ப்பொ தீட்சிதரும்,
குப்புசொமி தீட்சிதரும் பிரொமணொர்த்த பிரொமணரொ
அடழக் ப்பட்டிருந்தனர். அவ்விருவருள்வள முத்துஸ¥ப்பொ
தீட்சிதவர புவரொ ிதர். இவ்விருவரும் ொட யில் பத்து
மணிக்வ வந்துவிட்ைொர் ள். ஆனொல் ப ல் இரண்டு மணி
வடர வசொமநொதய்யர் லமத்டதடயவிட்டுக் ீ வழ இறங்
முடியவில்ட . அவருக்குப் ப மொன தட வநொவு.

இதனிடைவய தீட்சிதரிருவரும் சும்மொ பதுடம ள் வபொல்

உட் ொரந்திருக் மனமில் ொமல் வவதொந்த விசொரடணயில்
புகுந்தனர்.

முத்துஸ¤ப்பொ தீட்சிதர் லசொன்னொர்:- ஜீவன் முக்தி

இ வ ொ த்தில், அதொவது இந்த சரீரத்தில் சொத்தியம்'' என்றொர்.

''ஆனொல் இந்த சரீரத்தில் ஏற்படும் முக்தி எப்வபொடதக்கும்

சொசுவதமொ நிற்பது நிச்சயமில்ட '' என்று குப்புசொமி தீட்சிதர்
லசொன்னொர்.

உமக்கு விடுதட என்றொல் இன்னலதன்று விஷயவம

பு ப்பைவில்ட லயன்று லதளிவுபை விளங்கு ிறது.
விடுதட லயன்பது ஒரு ொற் லபறப்படுமொனொல் மறுபடி
தடளலயன்பவத ிடையொது. முக்திக்குப் பிறகு பந்தமில்ட .
ஸர்வபந்த நிவொரணவம முக்தி. அந்த ஸர்வபந்த
நிவொரணமொவது ஸர்வ துக் நிவொரணம், ஸர்வ
துக் ங் டளயும் ஒவரயடியொ த் லதொட த்து விடுதட . அந்த
நிட டம லபற்ற பிறகும் ஒருவன் மறுபடி பந்தத்துக்குக்
ட்டுப்பை இைமுண்ைொகுலமன்று லசொல்லுதல் லபொருந்தொது''
என்று முத்து ஸ¤ப்பொ தீட்சிதர் லசொன்னொர்.

''சுவர்க் வ ொ த்திற்குப் வபொன பிறகும் அங் ிருந்து

வழ்ச்சிவயற்படுவதொ
ீ நம்முடைய சொஸ்திரங் ள்
லசொல்லு ின்றனவவ, அதன் தொத்பர்யலமன்ன?'' என்று குப்புசொமி
தீட்சிதர் வ ட்ைொர்.
''அந்த விஷயலமல் ொம் எனக்குத் லதரியொது. ஜீவன்முக்திக்கு
நொன் லசொன்னதுதொன் சரியொன அர்த்தம். அடத எந்த
சொஸ்திரத்திலும் பொர்த்துக் ல ொள்ள ொம்'' என்று முத்துஸ¤ப்பொ
தீட்சிதர் லசொன்னொர்.

இவர் ள் இந்த விஷயத்டதக் குறித்து லநடுவநரம்

வொர்த்டதபொடிக் ல ொண்டிருந்தொர் ள்.

டைசியொ வசொமநொதய்யர் மொடிடய விட்டுக் ீ வழயிறங் ி

வந்தொர். அவர், ''இந்த தர்க் த்தின் விஷயலமன்ன?'' என்று
வ ட்ைொர்.

''ஒருமுடற ஜீவன் முக்தி லபற்றொல் அது எப்வபொடதக்கும்

சொசுவதம்தொனொ? மீ ட்டும் பந்தப் ப்ரொப்தி ஏற்படுமொ' என்ற
விஷயத்டதக் குறித்து விசொரடண லசய் ிவறொம்'' என்று
குப்புசொமி தீட்சிதர் லசொன்னொர்.

''இந்த விஷயத்தில் தங் ளுடைய அபிப்ரொயலமப்படி?'' என்று

வசொமநொதய்யடர வநொக் ி முத்துஸ¤ப்பொ தீட்சிதர் வ ட்ைொர்.

''எனக்கு வவதொந்த விவ ொரங் ளில் பழக் ம் வபொதொது'' என்று

வசொமநொதய்யர் லசொன்னொர்.

திடீலரன்று விசொ ொட்சி அவர் ளுக்கு முன்வன வதொன்றி

''ஜீவன்முக்தி இவ்வு ில் சொத்தியலமன்பவத லபொய். நீங் ள்
அடதயடைந்திருக் ிறீர் வளொ? அடைந்வதொர் யொடரவயனும்
பொர்த்திருக் ிறீர் வளொ?'' என்று வ ட்ைொள்.

''சுவொமி ரொம ிருஷ்ண பரமஹம்ஸர் இருந்தொர்; அவர் லபரிய

ஜீவன்முக்தர்'' என்று வசொமநொதய்யர் லசொன்னொர்.

அன்று சொயங் ொ ம் முத்தம்மொளிைம் அனுமதிலபற்றுக்

ல ொண்டு விசொ ொட்சி சந்திரிட யுைன் மயி ொப்பூரி ிருந்து
புறப்பட்டுப் பட்ைணம் தங் சொட த் லதருவி ிருந்த மற்லறொரு
பந்துவின் வட்டில்
ீ வபொய் இறங் ினொள். இந்த பந்து யொலரனில்
விசொ ொட்சியின் லபரிய தொயொர் ம ள். அந்த அம்மொள் லபயர்
பிச்சு. அவளுடைய புருஷனொ ிய சங் ரய்யர் தங் சொட த்
லதருவில் மி வும் ீ ர்த்தியுைன் மிட்ைொய்க் டை டவத்துக்
ல ொண்டிருந்தொர். அதில் அவருக்குக் ன ொபம். அவர்
ட யில் தங் க் ொப்பு; வயிர வமொதிரங் ள்; ழுத்தில்
லபொற்சரளி. அவருக்கு வயது முப்பதுக்கு வம ிரொது, மி வும்
அழ ொன புருஷன். அவருக்குக் குழந்டத ள் இல்ட . அவர்
வட்டுக்கு
ீ நம்முடைய விசொ ொட்சி வபொய்ச் வசர்ந்தொள்.

அங்கு இவள் வபொன தினத்துக்கு மறுநொள் ொசியி ிருந்து ஒரு

பொ சந்நியொசி வந்திருந்தொர். இவர் ஜொதியில் லதன்வதசத்துப்
பிரொமணர். ஆனொல் பொர்டவக்கு வை வதசத்தொர் டளப்
வபொ வவ சிவப்பொ வும் புஷ்டியொ வும் உயரமொ வும்
ஆஜொனுபொகுவொ வும் இருப்பொர். மி வும் அழ ிய
வடிவமுடையவர்.

இவருக்கு நொட ந்து பொடஷ ள் நன்றொ த் லதரியும். இவர்

சங் ீ தத்தில் அபொர வித்வொன். இவர் தம்டம ஜீவன் முக்தி
அடைந்துவிட்ைதொ ச் லசொல் ிக் ல ொண்ைொர். எனினும், சதொ
இவருடைய மு த்தில் வட க் குறி ள் இருந்து
ல ொண்வையிருந்தன. ம ொ வமதொவி. உ த்து சொதொரண
மூைபக்தி டளலயல் ொம் வபொக் ிவிட்ைொர். ஆனொல், தீய
விதியின் வசத்தொல் தமக்குத் தொவம மொனசீ மொன ப புதிய
மூை பக்தி ளும் லபொய்ப் பிசொசு ளும் உற்பத்தி லசய்து
ல ொண்டு ஓயொமல் அவற்றுைன் வபொரொடிக் ல ொண்டிருந்தொர்.
அதொவது, அவர் இன்னும் ஜீவன் முக்தி அடைந்துவிைவில்ட .
அடைய வவண்டிய மொர்க் த்தி ிருந்தொர். தொம் முக்தி
அடைந்துவிட்ைதொ வவ அவர் பிறரிைம் லசொல் ியது
மட்டுமன்றித் தம்முடைய மனத்துக்குள்ளும் அவ்வொவற
நிச்சயப்படுத்திக் ல ொண்டுவிட்ைொர்.
விசொ ொட்சி தம் வட்டுக்கு
ீ வந்த தினத்திற்கு மூன்று
நொட் ளின் பின்பு ஒரு மொட யில், நி வு வதொன்றும்
பருவத்தில் மிட்ைொய் டை சங் ரய்யர் தமது வட்டு
ீ வமடையில்
அழ ிய நி ொ முற்றத்தில் நொன்கு நொற் ொ ி ள் வபொட்டு
நடுவவ வமடஜயின் மீ து பட்சணங் ள், வதநீர், லவற்றிட ,
பொக்கு, பூங்ல ொத்துக் ள் முத ியன தயொர் லசய்து டவத்தொர்.
சங் ரய்யரும், ொசியி ிருந்து வந்திருக்கும் பொ சந்நியொசியும்,
சங் ரய்யருடைய மடனவி பிச்சுவும், விசொ ொட்சியும்
நொல்வரும் அந்த நொன்கு நொற் ொ ி ள் மீ திருந்து ல ொண்டு
சிற்றுண்டியுண்ணத் லதொைங் ினர். குழந்டத சந்திரிட ீ வழ
படுத்து உறங் ிவிட்ைொள். அவளுக்குக் ொவ ொ க் ிழ
இடைச்சி, ஒரு வவட க் ொரி, படுத்திருந்தொள்.

வநர்த்தியொன நி விவ மிட்ைொய்க் டை சங் ரய்யர் வட்டு

ீ
வமடையில், அந்நொல்வரும் ப வட யொன இனிய
பண்ைங் டள லமல் லமல் எடுத்துண்டு
ல ொண்டிருக்ட யிவ , சங் ரய்யருக்கும் ொசியி ிருந்து வந்த
பொ சந்நியொசிக்கும் வவதொந்த விஷயமொன சம்பொஷடண
லதொைங் ிற்று. சங் ரய்யர் வவதொந்தக் ிறுக்குடையவர்.
அதனொவ தொன், அவர் இந்த சந்நியொசிடயக் ண்டு
பிடித்தவுைவன பரம குருவொ பொவித்துத் தம் வட்டுக்
ீ டழத்து
வந்து தம்முைவனவய சி தினங் ள் தங் ியிருக்கும்படி
வ ட்டுக் ல ொண்ைொர். சந்நியொசியின் லபயர் நித்யொனந்தர்.
அவருக்கு வயது இருபத்லதட்டுக்கு வம ிரொது. ம ொ சுந்தரரூபி.
வடிலவடுத்த மன்மதடனப் வபொன்றவர். அவடரக் ண்ை
மொத்திரத்திவ வய நமது விசொ ொட்சி அவர்மீ து அைங் ொத
டமயல் ல ொண்டுவிட்ைொள். சந்நியொசியும் அங்ஙனவம
விசொ ொட்சியின் மீ து லபருடமயல் பூண்ைொர். சந்நியொசி
டமயல் ல ொள்ளுதல் லபொருந்துவமொ என்று நீங் ள்
வ ட்பீர் ளொயின் அது சரியொன வ ள்வியன்று. மன்மதனுடைய
பொணங் ள் யொடரத் தொன் லவல் மொட்ைொ?
' ொற்டறயும் நீடரயும் இட டயயும் புசித்து வந்த
விசுவொமித்திரன் முத ிய ம ரிஷி ள் கூை மன்மதனுடைய
அம்பு டள எதிர்த்து நிற் வ ிடமயற்வறொரொயினர்' என்று
பர்த்ருஹரி லசொல்லு ிறொர். எட்ையொபுரம் டிட முத்துப்
பு வர் தம்முடைய நூல் ளுளன்றில் மன்மதடன எல் ொக்
ைவுளரிலும் வ ிடம ல ொண்ை லபரிய ைவுளொ க்
கூறு ிறொர். பொர்வதிடய மறந்து தவம் லசய்து ல ொண்டிருந்த
சிவபிரொன் மீ து மன்மதன் அம்பு ள் வபொட்ைவபொது, அவர்
வ ொபங் ல ொண்டு மன்மதடன எரித்தொவரயன்றி, அவன்
அம்பு ளின் திறடமடய விழ ொக் ி மறுபடி வயொ ம் பண்ணத்
லதொைங் ினொவரொ? அன்று; அவர் ொமனம்பு ளுக்குத் வதொற்று
ஜ ன்மொதொடவ மணம் புரிந்துல ொள்ளத் திருவுளங்
ல ொண்ைருளினொர். வமலும், மன்மதன் ம ொவிஷ்ணுவின்
குமொரன் பிரம்மொவுக்கு சவ ொதரன். அவவன பிரம்மொ.
அவனொவ படைப்புத் லதொழில் வதொன்றுதல் ப்ரத்ய‡மன்வறொ?

நித்யொனந்த பொ சந்நியொசி ரிக்வவத முழுடதயும் ஸொயன

பொஷ்யத்துைன் படித்தவர். உபநிஷத்துக் ளில் முக் ியமொன
தவசொபநிஷத்துக் டள சங் ர பொஷ்யத்துைன் ற்றுணர்ந்தவர்.
மற்றும் எண்ணற்ற அத்டவத நூல் ளிலும் விசிஷ்ைொத்டவத
நூல் ளிலும், தர்க் ம் மீ மொம்டஸ வயொ ம் ஸொங்க்யம்
முத ிய சொஸ்திரங் ளிலும், புரொண இதி ொசங் ளிலும்,
ொவியங் ளிலும், நொை ங் ளிலும் அபொரமொன
பயிற்சியுடைடமயொல், இந்து மதத்துக்கும் இந்து
நொ ரீ த்துக்கும் தக் பிரதிநிதியொ க் ருதத்தக் வர்.

தவிரவும், இந்தி, வங் ொளி, மஹொரொஷ்ட்ரம், லதலுங்கு, தமிழ்,

இங் ிலீஷ் இந்த ஆறு பொடஷ ளிலும் மி உயர்ந்த வதர்ச்சி
ல ொண்ைவரொய், இவற்றில் எழுதப்பட்ை மி ச் சிறந்த
சொஸ்திரங் டளயும் ொவியங் டளயும் நன்கு பயின்று சிறந்த
அறிவுத் லதளிவு படைத்தவர். எனவவ, இவர் லசொல்லும்
வவதொந்தம் லவறுடம வொய்ப் வபச்சு மொத்திரமன்று. உள்ளத்தில்
ப வித ஆரொய்ச்சி ளொலும், உயர்ந்த வ ள்வி ளொலும், லதளிந்த
வொதங் ளொலும் நன்றொ அழுந்திக் ிைந்த ல ொள்ட .
இவருக்கு ஜீவன்முக்தி பதம் ஏற்படுவதற்கு ஸ்திரீயில் ொத
குடறதொன் ஒரு லபருந் தடையொ நின்றது. ஏலனனில்,
லபொருளில் ொவிடினும் ல்வியில் ொவிடினும் ஒருவன் ஜீவன்
முக்தி பதலமய்த ொம். ஆனொல் ொதல் விஷயத்தில் லவற்றி
லபறொதவன் முக்தியடைந்து இவ்வு ில் வொழ்வது மி வும்
சிரமம் என்று வதொன்று ிறது.

லபௌத்த மதத்தின் வமம்பொட்டினொவ தொன், ஆரம்பத்தில்

லபண்ணுைன் கூடிவொழும் வொழ்க்ட டய விட்டு முக்தி வதைப்
புகும் வழக் ம் இந்நொட்டிலும் உ த்திலும்
ஊர்ஜிதப்பட்ைலதன்று நிடனக் வஹது இருக் ிறது பூர்வ ீ
வவதரிஷி ள் எல்வ ொரும் பத்தினி ளுைன் வொழ்ந்ததொ வவ
முன்னூல் ள் லசொல்லு ின்றன. லபௌத்த மதத்தி ிருந்து தொன்
இந்து மதமும் பிற மதங் ளும் ஒவரயடியொ உ த்டதத்
துறந்து விடுவதொ ிய நித்ய சந்நியொச முடறடயக்
ட க்ல ொண்ைனலவன்று ருது ிவறன். வவதரிஷி ள்
வமொட்சத்துக்கு சொதனமொ ச் லசய்த வவள்வியில ல் ொம்
அவர் ளுைன் மடனவியிருமிருத்தல் அவசியமொ க்
ருதப்பட்ைது. பூர்வ விஷயங் ள் எங்ஙனமொயினும்
''இல் றமல் து நல் றமன்று'' என்னும் ஔடவ
வொக் ியத்டதவய நொன் பிரமொணமொ க் ல ொண்டிருக் ிவறன்.
ொதல் தவறொன வழி ளில் லசல்லும்வபொதும்
உண்டமயினின்றும் நழுவும் வபொதும் மொத்திரவம, அது
இவ்வு த்தில் லபருந்துன்பங் ளுக்கு வஹதுவொ ிறது.
உண்டமயொன ொதல் ஜீவன்முக்திக்குப் லபரிய சொதனமொகும்.
'உண்டமயொன ொத ின் பொடத மி வும் ரடுமுரைொனது' என்று
வஷக்ஸ்பியர் என்ற ஆங் ி க் வியரசர் லசொல்லு ிறொர்.
அந்தக் ரடுமுரைொன பொடதயிவ ஒருவன் சிறிது தூரம் மனத்
தளர்ச்சியில் ொமலும் பொவ லநறியில் நழுவிச் லசல் ொமலும்
உண்டமயுைன் லசல்வொனொயின் இன்பத்டதச் சுத்த நிட யில்
 ொண ொம். இவ்வு இன்பங் ள் சொசுவதமில்ட லயன்றும்
ணத்திவ வதொன்றி மடறவன என்றும் லசொல்வவொர்
சித்தத்தில் உறுதியில் ொதவர் ள். இவ்வு இன்பங் ள்
எண்ணத் லதொட யொதன. இவ்வு த்தின் ொட்சிவய
முத ொவது லபரும் வபரின்பம். சூரியனும், லவயிலும்,
பட்சி ளும், இனிய வதொற்றமுடைய மிரு ங் ளும்,
வசொட ளும், மட ளும், நதி ளும், ொடு ளும், அருவி ளும்,
ஊற்றுக் ளும், வொனலவளியும், வொனமூடியும், சந்திரனும்,
நி வும், நட்சத்திரங் ளும் பொர்க் ப் பொர்க் த் லதரிவிட்ைொத
ஆனந்தந் தருவன. ஏடழ மொனிைவர! இடவலயல் ொம்
சொசுவதமல் வொ? ணந்வதொறும் வதொன்றி மடறயும் இயல்பு
ல ொண்ைனவொ? தனித்தனி மரங் ள் மடறயும். ஆனொல்
உ த்தில் ொடு ளில் ொமல் வபொ ொது. தனிப்பட்சி ளும்
மிரு ங் ளும் மடறயும். ஆனொல் மிரு க் கூட்ைமும் பட்சி
ஜொதியும் எப்வபொதும் மடறயொது. இவற்றின் நிட டம
இங்ஙனமொ , மட , ைல், வொனம், இடைலவளி, சூரியன்,
சந்திரன், நட்சத்திரங் ள் இடவ எப்வபொதும் மொறுவனவல் .
எப்வபொவதொ யு ொந்தரங் ளில் இடவயும் மொறக் கூடுலமன்று
சொஸ்திரி ள் ஊ த்தொவ லசொல்லு ிறொர் ள். ஆனொல் அந்த
ஊ வொதத்டதப் பற்றி நொம் இப்வபொது வனிக் வவண்டிய
அவசியமில்ட . இன்னும் எத்தடனவயொ வ ொடி
வருஷங் ளுக்குப் பிறகு இடவ ஒரு வவடள
அழியக்கூடுலமன்று அந்த சொஸ்திரி ள் லசொல்லுமிைத்வத, நொம்
அவற்டற நித்ய வஸ்துக் ளொ ப் வபொற்றுதல் தவறொ ொது. இது
நிற் .

இன்னும் உ த்தில் மனிதனுக்கு லநடுங் ொ இன்பங் ள்

லவலறத்தடனவயொ இருக் ின்றன. வநரொ உண்டு வந்தொல்,
அதொவது பசியறிந்து உண்பலதன்று விரதங் ல ொண்ைொல்,
மனிதருக்கு உணவின்பம் எப்வபொதும் லதவிட்ைொது. வநொயின்றி
இருந்தொல் ஸ்நொனத்தின் இன்பம் என்றும் லதவிட்ைொது.
இன்னும் நட்பு, ல்வி, சங் ீ தம் முத ிய ட ள் முத ிய
எக் ொ மும் லதவிட்ைொத இன்பங் ள் இவ்வு த்தில்
மனிதருக்கு எண்ணின்றி நிடறந்து ிைக் ின்றன.
இப்படியிருக் , இவ்வு இன்பங் ள் ணத்தில் வதொன்றி
மடறயும் இயல்புடையன என்றும், நீர்வமற் குமிழி ளத்தன
என்றும் லசொல்வவொர் அறிவில் ொவதொர், வசொம்வபறி ள்
லநஞ்சுறுதியில் ொவதொர்.

இன்பமயமொன இவ்வு த்தில் ொணப்படும் எல் ொ

இன்பங் டளக் ொட்டிலும் ொத ின்பவம சொ வுஞ் சிறந்தது.
அதில் உண்டமயும் உறுதியுங் ல ொண்டு நின்றொல், அது
எப்வபொதும் தவறொதவதொர் இன்ப உற்றொ ி மனித வொழ்டவ
அமர வொழ்வுக்கு நி ரொ ப் புரிந்துவிடும். மொறுத ின்றிக் ொதல்
லசய்து வருத ொ ிய வழக் ம் மனிதருக்குள் ஏற்படுமொயின்
அவர் ள் ொத ின்பம் எத்துடண சிறந்தலதன்படதயும்
எத்தட ய பயன் ள் தருவலதன்படதயும் தொவம எளிதில்
உணர்ந்துல ொள்ள வல்வ ொரொவர்.

இங்ஙனம் ஆவ ொசடன புரிந்து நித்யொனந்தர் என்ற பொ

சந்நியொசி தொம் விசொ ொட்சி மீ து ொதல் ல ொண்ைது
தவறில்ட லயன்று தீர்மொனித்துக் ல ொண்ைொர். ஒரு நொள்
மொட யில் நித்யொனந்தரும் விசொ ொட்சியும் மிட்ைொய் டை
சங் ரய்யர் வட்டு
ீ வமடையில் தனிவய சந்தித்தொர் ள்.
அவ்விருவருள் லநடுவநரம் சம்பொஷடண நைந்தது. தொம்
சந்நியொசத்டத விட்டு நீங் ி ல ௌ ி வொழ்க்ட யில் புகுந்த
விசொ ொட்சிடய மணம் புரிந்து ல ொள்ள நிச்சயித்ததற்குள்ள
ொரணங் டளலயல் ொம் அவர் விசொ ொட்சியிைம் விரிவொ
எடுத்துடரத்தொர். அவளும் அக் ொரணங் ள்
நியொயமொனடவவயலயன்று மி வும் சு பமொ அங் ீ ொரம்
லசய்துல ொண்ைொள். டதடய வளர்த்துப் பிரவயொஜனலமன்ன?
அவ்விருவரும் சந்திரிட ச ிதமொ உைவன புறப்பட்டு
எழும்பூரில் வவரச
ீ ிங் ம் பந்துலு இருந்த வட்டுக்குச்
ீ
லசன்றொர் ள். அங்கு வபொகுமுன்னொ வவ நித்யொனந்தர்
தம்முடைய ொவியுடைடயக் ழற்றி எறிந்துவிட்டு லவள்டள
வவஷ்டியும், வநர்த்தியொன சட்டையும், பஞ்சொபித்
தட ப்பொட யும் அணிந்து ல ொண்ைொர். ''இந்த ல ௌ ி
ரூபத்தில் சுவொமி டளப் பொர்த்தொல் வநபொளத்து ரொஜொ ம டனப்
வபொ ிருக் ிறது'' என்று சங் ரய்யர் லசொன்னொர். ''இன்னும்
என்டன சுவொமி லளன்று லசொல் ொவதயுங் ள். சந்நியொசக்
வ ொ த்டதயும் லதொட த்வதன்; படழய நித்தியொனந்தலனன்ற
லபயடரக்கூைத் லதொட த்து விட்வைன். இனிவமல் எனது பிரிய
ொந்டதயொ ிய விசொ ொட்சியின் லபயருக்வ ற்ப விசுவநொத
சர்மொ என்று லபயர் டவத்துக்ல ொள்வவன்'' என்றொர். எனவவ
நொனும் இக் டதயில் இவருக்கு நித்யொனந்தர் என்ற லபயடர
நீக் ி விசுவநொத சர்மொ என்ற லபயடரவய வழங் ி வருதல்
அவசியமொ ிறது.

விசுவநொத சர்மொடவ இந்த ல ௌ ி வவஷத்தில் பொர்த்த

மொத்திரத்திவ விசொ ொட்சிக்கு ஏற்ல னவவ அவர்
மீ வதற்பட்டிருந்த ண் தட லதரியொத ொதல் முன்னிலும்
ஆயிர மைங்கு அதி மொய், அவடள லவறில ொண்ைவள்
வபொ ொக் ிவிட்ைது.

இவ்விருவரும் வவரச
ீ ிங் ம் பந்துலுவிருந்த இைத்துக்கு வந்து
வசர்ந்தவுைவன, விசொ ொட்சி பந்துலுவிைத்திலும் அவர்
மடனவியிைத்திலும் தன்டன விசுவநொத சர்மொ மணம்
லசய்துல ொள்ள இணங் ிய லசய்திடயயும், அவ்வொறு
இணங்கும்படி வநர்ந்த பூர்வ விருத்தொந்தங் டளயும் எடுத்து
விஸ்தொரமொ ச் லசொன்னொள். வவரச
ீ ிங் ம் பந்துலுவுக்கு
அளவிறந்த ம ிழ்ச்சியுண்ைொய்விட்ைது. ஏற்ல னவவ
இவ்விஷயத்தில் அவர் ப இைங் ில் முயற்சிலசய்து பொர்த்து
லவற்றிலபற வழியில் ொமல் திட த்துக் ல ொண்டிருந்தொர்.
இப்வபொது அவருடைய முயற்சியில் ொமவ தமது விருப்பம்
நிடறவவறி விட்ைடம ண்டு அவருக்கு அத்தடன
பூரிப்புண்ைொயிற்று.
''எல் ொம் லதய்வச் லசயல். நொலமொன்று நிடனக்
லதய்வலமொன்று லசய் ிறது'' என்று லசொல் ி அவர் மனமொரக்
ைவுடளப் வபொற்றித் லதொழுதொர். பிறகு விசுவநொத
சர்மொடவயும் விசொ ொட்சிடயயும் பிரம சமொஜத்தில் வசர்த்தொர்.
வ ொபொ ய்யங் ொருடைய விவொ ம் நைந்து இரண்டு
வொரத்துக்குள் மறுபடி லசன்டன பிரம சமொஜ ஆ யத்திவ வய,
அந்த சமொஜ விதி ளின்படி விசொ ொட்சிக்கும் விசுவநொத
சர்மொவுக்கும் விவொ ம் நைந்வதறிற்று. விவொ ம் நைந்த ஒரு
வொரத்துக்குள் மிட்ைொய்க் டை சங் ரய்யரின் முயற்சியொலும்
வவறு சி நண்பர் ள் முயற்சியொலும் நமது விசுவநொத
சர்மொவுக்கு ஒரு உத்திவயொ ம் ஏற்பட்ைது. தங் சொட த்
லதருவிவ மூன்று, நொன்கு குஜரொத்தி ‡ப் பிரபுக் ளின்
பிள்டள ளுக்கு இந்தி, சமஸ் ிருதம், இங் ிலீஷ் மூன்று
இரொப்பொைம் லசொல் ி டவக் வவண்டியது. இதற் ொ
அவருக்கு அறுபது ரூபொய் மொதந்வதொறும் சம்பளம் ிடைத்தது.
சங் ரய்யர் வட்டுக்கு
ீ சமீ பத்தில் இரண்டு மடன ளுக் ப்பொல்
ஒரு வடு
ீ ொ ியொ இருந்தது. சிறிய வடு,
ீ ீ வழ இரண்டு
மூன்று அடற ள். உயர்ந்த மொடி. அந்த வட்டுக்குப்
ீ பின்
அழ ொன வதொட்ைமிருந்தது. அதில் ஒரு சிறிய கூடர பங் ளொ
புதிதொ த் தயொர் பண்ணி, அதில் நொற் ொ ி, வமடஜ, புத்த ங் ள்,
பிள்டள ள் வந்தொல் உட் ொருவதற்கு நொற் ொற் ப ட ள்
முத ியன வொங் ி டவப்பதற்குரிய லச லவல் ொம்
சங் ரய்யர் லசய்தொர். அந்த வட்டில்
ீ புதிதொ விவொ மொன
தம்பதி டள சங் ரய்யர் குடிவயற்றினொர். இவருக்கு விசுவநொத
சர்மொவிைம் முன்டனக் ொட்டிலும் நூறு பங்கு அதி பக்தி
ஏற்பட்ைது. சி மொதங் ள் ழிந்த பிறகு, வமற்கூறிய
குஜரொத்திப் பிள்டள ளுக்கு பொைம் லசொல் ிக் ல ொடுக்கும்
வரும்படி ிடைக் த் லதொைங் ிற்று. ஆரம்பத்தில் அவர்
லசன்டனயில் நடைலபற்று வரும் இங் ிலீஷ், தமிழ்ப்
பத்திரிட ளுக்கு வியொஸங் ளும், தட யங் ங் ளும் எழுதி
சொஸ்திர விஷயங் டளப் வபொ வவ ல ௌ ி
விஷயங் ளிலும் பயிற்சியொல் உயர்ந்த ஞொனவமற்படுத்திக்
ல ொண்ைொர். எழுதும் திறடமயிவ ொ, இங் ிலீஷிலும், தமிழிலும்
அவருக்கு சமமொன லதொழி ொளி இந்த வதசத்திவ வய
குடறலவன்று கூற ொம். அதனொல் பத்திரொதிபர் ள்
அவலரழுதும் வியொஸங் டள மி வும் ஆவலுைன் ஏற்றுக்
ல ொண்டு தக் சம்பளம் ல ொடுக் த் லதொைங் ினொர் ள். இங்கு
ல ொஞ்சம் ட வதறியவுைவன, அவர் தக் மனிதர் ளுடைய
சிபொர்சொல் பம்பொய் ல் த்தொ முத ிய லவளி ந ரங் ளில்
பிரசுரமொகும் உள்நொட்டுப் பத்தரிட ளுக்கும், இங் ி ொந்து,
அலமரிக் ொவிலுள்ள பத்திரிட ளுக்கும் விஷயதொனம்
லசய்யும் பதவி லபற்றொர். இதில ல் ொம் அவருக்கு
மொதந்வதொறும் ஐந்நூறு ரூபொய்க்குக் குடறயொத வரும்படி வரத்
லதொைங் ிற்று. அவர் தீரொத உடழப்பொளியொய்விட்ைொர்.

அவருடைய மு த்தில் முன்னிருந்த வட க் குறி லளல் ொம்

நீங் ிப் வபொய்விட்ைன. எப்வபொதும் அவர் மு த்தில்
சந்வதொஷமும் திருப்தியும் நி வ ொயின. விசொ ொட்சிவயொ
முன்னிருந்த அழட க் ொட்டிலும் முந்நூறு பங்கு அதி அழகு
படைத்து விட்ைொள். அவர் ள் வட்டிற்கு
ீ ஒரு பசு
வொங் ினொர் ள். அந்தப் பசுடவக் றக் வும், குழந்டதக்குப்
லபொழுது வபொ வும், மற்றபடி வடு
ீ வொயில் லபருக்குதல்,
பொத்திரந் வதய்த்தல் முத ிய லதொழில் ள் லசய்யவும்,
விசொ ொட்சி மி வும் புத்தியும் அனுபவமும் உண்டமயும்
உடழப்புமுடைய வவளொளக் ிழவியருத்திடய நியமனம்
லசய்து, அவளுக்கு வட்டிவ
ீ வய வபொஜனமும் மொதம் எட்டு
ரூபொய் சம்பளமும் ஏற்படுத்தினொள். இவர் ளுடைய வட்டுச்
ீ
லச லவல் ொம் நூறு ரூபொய்க்கு வம ொ ொது. எனவவ,
மொதந்வதொறும் நொனூறு ரூபொய்க்குக் குடறயொமல் விசுவநொத
சர்மொ ஒரு லபரிய நொணயமுடைய குஜரொத்தி வியொபொரியிைம்
வட்டிக்குக் ல ொடுத்துவரத் லதொைங் ினொர்.
சிறிது ொ த்துக்குப்பின் விசுவநொத சர்மொ தமக்குப் பத்திரிட த்
லதொழி ிவ வய ஏரொளமொன திரவியம் ிடைப்பதினின்றும்,
பிள்டள ளுக்குப் பொைங் ற்றுக் ல ொடுப்பதொ ிய சிரமமொன
லதொழிட விட்டுவிட்ைொர். ொட யில் எழுந்து ட ொல் சுத்தி
லசய்து ல ொண்ைவுைவன தினந்வதொறும் அவர் தங் சொட த்
லதருவினின்றும் புறப்பட்டுச் லசன்டன டஹவ ொர்ட்டுக்கு
எதிவர ைற் டரயில் வந்து லநடுவநரம் உ ொவிவிட்டு சுமொர்
ஒன்பது மணிக்கு வட்டுக்குத்
ீ திரும்புவொர். வந்தவுைவன
ஸ்நொனம் பண்ணிவிட்டு வபொஜனம் லசய்வொர். பதிவனொரு மணி
முதல் மொட மூன்று மணி வடர தமது எழுத்துவவட
நைத்துவொர். அப்பொல் இடைப்ப ல் சிற்றுண்டியுண்டு வதயிட
நீர் குடிப்பொர். அப்பொல் ஒரு மணி வநரம் படிப்பிலும், மறுநொள்
எழுதுவதற்கு வவண்டிய ஆவ ொசடன ளிலும் லச விடுவொர்.
அப்பொல், தம்முடைய சிறு குதிடர வண்டியில்
விசொ ொட்சிடயயும், சந்திரிட டயயும் ஏற்றிக்ல ொண்டு
ைவ ொரத்தில் சவொரி விடுவொர். இரவு ஏழுமணிக்கு வநரத்துக்கு
வட்டுக்குத்
ீ திரும்புவொர் ள். எட்டு மணி வநரமொகும்வபொது
இரொத்திரி வபொஜனம் லதொைங்கும். அப்பொல் விசொ ொட்சியும்
சர்மொவும் வபச்சிலும் விடளயொட்டிலும் மன்மதக் வ ளி ளிலும்
லபொழுது ழிப்பொர் ள். இரவு பன்னிரண்டு மணிக்கு முன்பு
அவர் ள் நித்திடர லசய்யப் வபொவவத ிடையொது. என்னதொன்
வபசுவொர் வளொ, ஏதுதொன் வபசுவொர் வளொ ைவுளுக்குத் தொன்
லதரியும். ஒவ்வவொரிரவும் இவ்விருவரும் வபசுவதும் சிரிப்பதும்
பக் த்து வடு
ீ ளி ிருப்வபொருக்ல ல் ொம் லபரும்பொலும் தூக் ம்
வரொதபடி லசய்யும். ஒருவர் வபச்சு மற்லறொருவருக்குத்
வதனொய்த் திரட்டுப் பொ ொய்க் வ ட் க் வ ட் த்
லதவிட்ைொம ிருக்கும். சி இரவு ளில் விசொ ொட்சி
ஹொர்வமொனியம் சுருதி வபொட்டுக்ல ொண்டு பொடுவொள். இவர்
பொட்டின் அற்புதத்தில் மயங் ி லவறில ொண்டு விசுவநொத சர்மொ
தன்டன மறந்து எழுந்து குதிக் த் லதொைங் ிவிடுவொர். சி
சமயங் ளில் இருவரும் ட வ ொர்த்துக் ல ொண்டு நொட்டியம்
புரிவொர் ள். வவட க் ொரக் ிழவியும் குழந்டதயும்
ஓரடறக்குள் படுத்துக் ல ொண்டு தூங் ிப் வபொய் விடுவொர் ள்.
வதொட்ைத்தி ிருந்த சிங் ொரப் பரணில் இந்த தம்பதி ளின்
ளி ள் நடைலபறும்.

இவ்விருவரும் ஒருவர்க்ல ொருவர் படைத்த ொதல்

மொனஷி மன்று, லதய்வி ம். அது ியு த்துக் ொத ன்று;
ிருதயு த்துக் ொதல், ஒவர லபண்ணிைம் மொறொத ொதல்
லசலுத்துவதொ ிய ஏ பத்தினி விரதத்தில் சிறீரொமபிரொன்
பு ழ்லபற்றவன். ஆனொல் அவனும் பத்தினியிைம்
சம்சயங்ல ொண்டு இ ங்ட யிவ அவடளத் தீப் பு ச்
லசய்தொன். பின்பு உ ப் பழிக்கு அஞ்சி, அவடளக் ொட்டுக்குத்
துரத்தினொன். இவ்விதமொன ளங் ங் ள் கூை இல் ொதபடி
நமது விசுவநொத சர்மொ சொட்சொத் டவகுண்ை நொரொயணவன
வதவியிைம் லசலுத்துவது வபொன்ற பரம பிவரடம
லசலுத்தினொர். சிவன் பொர்வதி வதவியிைம் லசலுத்தும் பக்தி
நமது விசுவநொத சர்மொவொல் விசொ ொட்சியிைம்
லசலுத்தப்பட்ைது. அவளும், இப்படிப் பரம ஞொனியொ ிய
ணவன் தன்னிைம் வதவதொ விசுவொசம் லசலுத்துவது ண்டு
பூரிப்படைந்து, தொன் அவடர சொட்சொத் ப வொனொ வவ ருதி
ம த்தொன பக்தி லசலுத்தி வந்தொள். இப்படியிருக்ட யிவ
விவொ ம் நைந்து ஒன்றடர வருஷமொவதற்குள் விசுவநொத
சர்மொவுக்கு டபத்தியம் பிடித்துவிட்ைது. அவர் மி ச் சிறந்த
ஞொனியொயினும் வயொ ொப்யொஸத்தொல் முக்தியடைவது
சு பலமன்று ருதி மனடதப் ப வட ளில் இடையறொமல்
அைக் ி அைக் ி ப ொத் ொரஞ் லசய்துல ொண்டு வந்ததினின்றும்,
புத்தி ங் ிவிட்ைது. எழுத்து வவட சரியொ நைத்த
முடியவில்ட . வட்டிவ
ீ வய ஒரு நொட்டு டவத்தியர் வந்து
பொர்த்துச் சி ிச்டச லசய்து ல ொண்டிருந்தொர். மந்திரவொதி டள
அடழத்துப் பொர்க் ொம் என்று சங் ரய்யர் லசொன்னதற்கு
விசொ ொட்சி அது அவசியமில்ட லயன்று லசொல் ிவிட்ைொள்.

விசொ ொட்சியின் தி மி வும் பரிதொப ரமொயிற்று. திடீலரன்று

சுவர்க் வ ொ த்தில் இந்திர பதவியினின்று தள்ளுண்டு
மண்மீ து பொம்பொ ி விழுந்த நஹ¤ஷன் நிட டமடய இவள்
ஸ்திதி ஒத்ததொயிற்று.

ொத ொல் வமொட்சவம லபற ொலமன்று விசுவநொத சர்மொ

லசொல் ியடத இவள் மனம் பூர்த்தியொ நம்பித் தனது அற்புத
லஸௌந்தர்யமும் ஞொனத் லதளிவுமுடைய அக் ணவடன
ஒருங்வ மன்மதனொ வும் விஷ்ணுவொ வும் சிவனொ வும்
ருதிப் வபொற்றிவந்து அவனன்பினொல்
ஆனந்தபரவசலமய்தியிருந்தொள். அவனுக்கு இந்தக் ல ொடிய
வநொய் வநர்ந்தடதக் ண்டு துன்பக் ை ில் அமிழ்ந்திப்
வபொய்விட்ைொள். இடையிடைவய விசுவநொத சர்மொவுக்கு புத்தி
லதளியும் வநரங் ளும் வருவதுண்டு. அப்வபொது, அவர்
விசொ ொட்சிடய அடழத்துத் தன் அரு ில் இருத்திக் ல ொண்டு:-
'' ண்வண, நீ எதற்கும், எதற்கும், எதற்கும் வட ப்பைொவத.
வட ப்பைொதிருத்தவ முக்தி. வட ப்பைொதிருந்தொல்
இவ்வு த்தில் எந்த வநொயும் வொரொது. எவ்வித ஆபத்தும்
வநரொது. தவறி எவ்வித வநொய், அல் து எவ்வித ஆபத்து,
வநர்ந்த வபொதிலும் ஒருவன் அவற்றுக்குக் வட யுறுவடத
விட்டு விடுவொனொயின், அடவ தொவம வி ிப் வபொய்விடும்.
வட டய லவன்றொல் மரணத்டத லவல் ொம். பயமும்,
துயரமும், வட யும் இல் ொதிருந்தொல் இவ்வு த்தில்
எக் ொ மும் சொ ொமல் வொழ ொம். நொன் என்டன மீ றிச் சி
பயங் ளில் ஆழ்ந்து விட்வைன். அதனொவ தொன் எனக்கு இந்த
வநொய் வந்திருக் ிறது. இது இன்னும் சிறிது ொ த்துக்குள்
நீங் ிப் வபொய்விடும். நமக்வ ொ பணத்டதப் பற்றிய
விசொரமில்ட . நொன் மூன்று வருஷம் எழுதொமலும், ஒரு
ொசுகூை சம்பொதிக் ொமலும் இருந்த வபொதிலும்
குஜரொத்தியொளிைம் வபொட்டிருக்கும் பணத்டத வொங் ி
சம்பிரமமொ ச் சொப்பிை ொம். என்டனப் பற்றிய
விசொரங் ளுக்கும் உன் மனத்தில் இைங்ல ொைொவத.

இடுக் ண் வந்துற்ற ொட , எரி ின்ற விளக்குப்வபொ நடுக்

லமொன்றொனுமின்றி நகு ; தொம் நக் வபொதவ் விடுக் டணயரியு
லம· ொம், இருந்தழு தியொவ ருய்ந்தொர்?

என்று சீவ சிந்தொமணியில் திருத்தக் வதவர் பொடியிருக் ிறொர்.

அதொவது, 'துன்பம் வநரும்வபொது நொம் சிறிவதனும் ங் ொமல்
அடத வநொக் ி நட க் வவண்டும். அங்ஙனம்
நட ப்வபொமொயின் நமது நட ப்வப அத்துன்பத்டத
லவட்டுதற்குரிய வொளொய்விடும். அவ்வொறின்றி வவண
ீ
உட் ொர்ந்து துயரப்படுவதனொல் மனிதருக்கு உய்வு வநரொது
(நொசவம எய்தும்)'. இந்த உபவதசத்டத நீ ஒரு வபொதும்
மறக் ொவத.என் ண்வண, என் உயிவர, விசொ ொட்சி, நீ என்ன
வநர்ந்தொலும் மனத்டதத் தளரவிைொவத. நீ எக் ொ மும் எவ்வித
வநொயுங் வட யுமின்றி வொழவவண்டுலமன்பவத என் முக் ிய
விருப்பம். உன் மனம் வநொ நொன் பொர்த்து ச ிக் மொட்வைன்''
என்று ப ப லசொல் ி மடனவிடய சமொதொனப்படுத்த
முயல்வொர். ஆனொல், இவர் இங்ஙனம் வபசிக்
ல ொண்டிருக்ட யிவ வய விசொ ொட்சியின் ண் ளில் ஜ ம்
தொடர தொடரயொ க் ல ொட்ைத் லதொைங் ிவிடும். அவள்
வ ொலவன்றழுது விம்முவொள். இடதக் வ ட்ை விசுவநொத
சர்மொவும் ஓ மிட்ைழத் லதொைங்குவொர். இப்படி
இவர் ளிருவரும் கூடிப் லபருங்குர ிட்ைழுது
ல ொண்டிருக்ட யில் ஒரு சமயம் டவத்தியர் வந்துவிட்ைொர்.
இந்தக் வ ொ த்டதப் பொர்த்து டவத்தியர் விசொ ொட்சிடய
ொண்பதினின்று வநரும் துக் த்தொல் சர்மொவின் வநொய்
மிகுதிப்படுலமன்றும், ஆத ொல் இனிவமல் விசொ ொட்சி தன்
ணவடன அடிக் டி தனியொ சந்திக் க்கூைொலதன்றும்,
அப்படிவய சந்தித்த வபொதிலும் சி நிமிஷங் ளுக்கு வமவ
அவருைன் தங் ியிருக் க் கூைொலதன்றும் எப்வபொதுவம அவர்
தன்னிைம் அதி மொ ப் வபச இைங்ல ொடுக் க் கூைொலதன்றும்
அவளிைம் லதரிவித்தொர். அவளும் எவ்விதத்தொலும் தன்னொல்
தன் ணவனுக்கு அதி க் ஷ்ைம் வநர ொ ொலதன்ற
வநொக் த்துைன், ஆ ொரம் வபொடும் வநரங் டளத் தவிர மற்ற
வநரங் ளில், சர்மொடவ அடிக் டி பொர்க் ொமலும், அவருைன்
அதி மொ ப் வபசொமலும் ஒதுங் ிவய ொ ங் ழித்து வந்தொள்.
ஆனொல் இதனின்று விசுவநொத சர்மொவின் துயரமும்
மனக் க் மும் அதி ப்பட்ைனவவயன்றிக் குடறவு
பைவில்ட . தம்டம விசொ ொட்சி புறக் ணிக் ிறொலளன்று
சர்மொ எண்ணவில்ட . அவர் அப்படி
எண்ணக்கூடியவருமல் ர். ஆனொல் தனது வத நிட டயக்
ருதி அவள் மி வும் மனத்தளர்ச்சியும் துக் முலமய்தி
அதுபற்றிவய வதொட்ைத்துப் பங் ளொவுக்கு அவள் அடிக் டி வந்து
தன்டனப் பொர்க் ொமலும், அதி மொ த் தன்னிைம்
வொர்த்டதயொைொமலுமிருக் ிறொள் என்று அவர் நிடனத்துக்
ல ொண்ைொர்.

இங்கு வியொதி ளின் சம்பந்தமொ ஒரு சிறு டத

லசொல்லு ிவறன். வொந்திப் வபதிப் பிசொசு முன்லனொரு ொ த்தில்
இந்தியொவி ிருந்து புறப்பட்டு அவரபியொவிலுள்ள மக்
ந ரத்துக்குப் வபொய்க் ல ொண்டிருந்ததொம். வபொகும் வழியில்
பொரஸீ த்தில் லபரிய தபஸ்வியும் ஞொனியுமொ ிய ஒரு
மஹமதிப் பக் ிரி அந்தப் வபடயக் ண்டு ''எங்வ வபொ ிறொய்?''
என்று வ ட்ைொர். அது வ ட்டு வொந்தி வபதி லசொல்லு ிறது:-
''மக் ந ரத்தில் இப்வபொது வருஷத் திருவிழொ
லதொைங் ியிருக் ிறது. நொனொ திடச ளினின்றும் எண்ணற்ற
ஜனங் ள் திருவிழொவுக் ொ அங்கு வந்து கூடியிருப்பொர் ள்.
அவர் டள வவட்டையொடும் லபொருட்டு மக் ட்த்துக்குப்
வபொ ிவறன்'' என்றது.

அது வ ட்டு அந்த சந்நியொசி:- ''சிச்சீ! மூர்க் ப் பிசொவச!

மக் த்தில் அல் ொடவத் லதொழும் லபொருட்டு நல் நல்
பக்தர் ள் வந்து திரண்டிருப்பொர் ள். அவர் டள நீ வபொய்க்
ல ொல் நொன் இைங் ல ொடுக் மொட்வைன்'' என்றொர்.

அதற்கு வொந்திவபதிப் வபய் லசொல்லு ிறது:- ''சுவொமியொவர,

என்டனயும் அல் ொ தொன் படைத்து மனித உயிர் டள
வொரிக்ல ொண்டு வபொகும் லதொழிலுக்கு நியமனம்
லசய்திருக் ிறொர். உ த்தில் நைக்கும் எல் ொக் ொரியங் ளும்
அல் ொவின் லசயல் வளயன்றி மற்றில்ட . அவனின்றிவயொர்
அணுவுமடசயொது. ஆத ொல் எனது வபொக்ட த் தடுக்
உம்மொல் முடியொது. முடியுலமனிலும் நீர் அதடனச் லசய்தல்
நியொயமன்று. வமலும் மக் த்துக்கு வந்திருப்வபொர் அத்தடன
வபருவம புண்யொத்மொக் லளன்றும் தர்மிஷ்ைர் லளன்றும்
உண்டமயொன பக்தர் லளன்றும் நிடனத்து விைக்கூைொது.
எத்தடனவயொ பொவி ளும், அதர்மிஷ்ைரும், ல ொரொன் விதி டள
மீ றி நைப்வபொரும் அங்கு வந்திருப்பொர் ள் என்பதில்
ஐயமில்ட . தவிரவும் புண்யொத்மொக் ளுக்கு இவ்வு ில் சொவு
ிடையொலதன்று அல் ொ விதிக் வில்ட . பொவி ள்
மொத்திரவமயன்றி புண்யவொன் ளும் சொ த்தொன் லசய் ிறொர் ள்.
வவறு வநொய் ளொல் லநடுங் ொ ம் வருந்தி வருந்தித் துடித்துத்
துடித்துச் சொவடதக் ொட்டிலும் என்னொல் துரிதமொன
மரணலமய்துதல் மனிதருக்கு நன்வறயன்றித் தீங் ொ ொது.
ஆத ொல் எப்படி வயொசித்த வபொதிலும், நொன் லசொல்வடத நீர்
தடுக் முயலுதல் லபொருந்தொது. எனிலும், ம ொனொ ிய
உம்முடைய மனதுக்குச் சற்வற திருப்தி விடளவிக் த்
தக் தொ ிய வொர்த்டதயன்று லசொல்லு ிவறன். அதொவது, நீர்
அங்கு இத்தடன வபடரத்தொன் ல ொல் ொலமன்று லதொட
குறிப்பிட்டுக் ட்ைடளயிடும். அந்தத் லதொட க்கு வமவ நொன்
ஒற்டற உயிடரக்கூைக் ல ொல்வதில்ட லயன்று பிரதிக் ிடன
லசய்து ல ொடுக் ிவறன்'' என்றது.

இங்ஙனம் வொந்தி வபதிப் வபய் லசொல் ியடதக் வ ட்ை

முனிவர்-''சரி; வபொ. அங்கு அவந ட்ச ணக் ொன ஜனங் ள்
திரண்டிருப்பொர் ள். அவர் ளில் நீ ஒவர ஓரொயிரம் வபடரத்
தொன் ல ொல் ொம். அதற்கு வமல் ஓருயிடரக்கூைத்
தீண்ை ொ ொது. ஜொக் ிரடத! வபொய் வொ'' என்றொர்.
நல் லதன்று லசொல் ிப் வபய் பக் ிரியிைம் விடைலபற்றுக்
ல ொண்டு மக் த்துக்குப் வபொயிற்று. அப்பொல் சி தினங் ள்
ழிந்தபின், அந்தத் திருவிழொவுக்கு வந்தவர் ளில் ட்சம் வபர்
வொந்தி வபதியொல் இறந்து வபொயினலரன்ற லசய்தி பக் ரியின்
லசவிக்ல ட்டிற்று. அவர் தம்டம வொந்திப் வபதிப் வபய்
வஞ்சித்து விட்ைதொ க் ருதி மி வும் வ ொபத்துைனும்
மனவருத்தத்துைனுமிருந்தொர். மறுநொள் வொந்தி வபதிப் வபய்
அந்த வழியொ வவ மக் த்தினின்றும் இந்தியொவுக்கு மீ ள
யொத்திடர லசய்து ல ொண்டிருக்ட யில் அந்தப் பக் ிரிடயக்
ண்டு வணங் ிற்று. பக் ிரி லபருஞ் சினத்துைன் அப்வபடய
வநொக் ி:- ''துஷ்ைப் வபவய, லபொய் லசொல் ிய நொவய, என்னிைம்
ஆயிரம் வபருக்கு வமவ ல ொல்வதில்ட லயன்று வொக்குறுதி
லசய்து ல ொடுத்துவிட்டு அங்கு, மக் த்திவ வபொய் ட்சம்
ஜனங் டள அழித்து விட்ைடனயொவம! உனக்கு என்ன
தண்ைடன விதிக் ொம்?'' என்றொர்.

இடதக் வ ட்டு வொந்தி வபதிப் வபய் லவன்று சிரித்தது.

அது லசொல்லு ிறது:- ''வ ள ீர், முனிசிவரஷ்ைவர, நொன் உமக்குக்
ல ொடுத்த வொக்குறுதி தவறொதபடிவய ஆயிரம் வபருக்குவமல்
ஓருயிடரகூைத் தீண்ைவில்ட . ஆயிரம் வபவர என்னொல்
மொண்ைவர். மற்றவர் ள் தமக்குத் தொவம பயத்தொல் வொந்தியும்
ழிச்சலும் வருவித்துக் ல ொண்டு மொய்ந்தனர். அதற்கு நொன்
என்ன லசய்வவன்? என் மீ து பிடழ லசொல்லுதல் தகுவமொ?''
என்றது.

அப்வபொது முனிவர் லபருமூச்சு விட்டு- 'ஆ ொ! ஏடழ மனித

ஜொதிவய, பயத்தொலும், சம்சயத்தொலும் உன்டன நீவய ஓயொமல்
ல ொட லசய்துல ொண்டிருக் ிறொவய! உன்னுடைய இந்த ம ொ
மூைத்தன்டம ல ொண்ை மதிடயயும், இம் மதிடய உன்னிைத்வத
தூண்டிவிடும் ம ொ பயங் ரமொன விதிடயயும்
நிடனக்கும்வபொவத என் லநஞ்சம் ங்கு ிறவத! நொன் என்
லசய்வவன். நொன் என் லசய்வவன்! நொன் என் லசய்வவன்!சுப்!
நம்மொல் என்ன லசய்ய முடியும்? அல் ொ வஹொ அக்பர். அல் ொ
மஹொன். அவருடைய திருவுளப்படி எல் ொம் நடைலபறு ிறது.
அவர் திருவடி ள் லவல்லு '' என்று லசொல் ி முழங் ொல்
படியிட்டு வொனத்டத வநொக் ியவரொய் அல் ொடவக் ருதித்
தியொனம் லசய்யத் லதொைங் ினொர். வபயும் அவரிைம் விடை
லபற்றுக் ல ொண்டு வபொய் விட்ைது.

இந்த மொதிரியொ நொன் ஒரு டத வொசித்திருக் ிவறன்.

வநொய்க்கு முக் ியமொன ொரணம் ஜீவர் ளின் மனதில்
வதொன்றும் பயம், வட , வ ொபம், சம்சயம், லபொறொடம,
லவறுப்பு, அதிருப்தி முத ிய விஷகுணங் வளயொலமன்பது
இந்தக் டதயின் லபொருள். இடத நொன் அங் ீ ரிக் ிவறன்.
உள்ளத்திவ வதொன்றும் அச்சம் முத ியனவவ வநொய் டளப்
பிறப்பிக் ின்றன என்பதில் சந்வத மில்ட . ஆனொல் அங்ஙனம்
பிறக்கும் வநொய் டள நன்கு வபொஷடண லசய்து வளர்ப்பதும்,
அதினின்றும் மரணத்தின் வரடவ மி வும் எளிதொக் ித்
தருவதுமொ ிய லதொழில் ள் லபரும்பொலும்
டவத்தியர் ளொவ வய லசய்யப்படு ின்றன என்று
வதொன்று ிறது. ஆயிரம் வபடரக் ல ொன்றவன் அடர
டவத்தியன் என்ற பழலமொழி முற்றிலும் உண்டமலயனவவ
நொன் நிடனக் ிவறன்.

இதினின்றும் டவத்திய சொஸ்திரம் லபொய்லயன்றொவது,

டவத்தியர் லளல் ொருவம தமது சொஸ்த்திரத்டத நன்று
ற்றுணரொத வபொ ி வவஷதொரி லளன்றொவது மனமறிந்த
அவயொக்யர்- லளன்றொவது, வவண்டுலமன்று மனிதடனக்
ல ொல்லு ிறொர் லளன்றொவது நொன் லசொல் விரும்புவதொ
யொரும் நிடனத்து விை ொ ொது.

டவத்திய சொஸ்திரத்தில் எத்தடனவயொ ண் ண்ை

பயன் ளிருப்படத நொன் அறிவவன். டவத்தியர் ளிவ ப ர்
தமது சொஸ்திரத்தில் உண்டமயொன உயர்ந்த
வதர்ச்சியுடைவயொரொ வும் ஜீவ ொருண்யத்தில் சிறந்த
ம ொன் ளொ வும் இருப்படத நொன் அறிவவன். ஆனொலும்,
வியொதி ள் பல்குவதற்கும், மரணம் இங்ஙனம் மனிதடரப்
பூச்சி ளிலுங் டையொ வொரிக்ல ொண்டு வபொவதற்கும்
உ த்து டவத்தியர் ள் லபரும்பொலும்
வஹதுவொ ிறொர் லளன்ற என் ல ொள்ட தவறொனதன்று.
ஒன்றுக்ல ொன்று விவரொதமொ த் வதொன்றும் இவ்விரண்டு
ல ொள்ட ளும் எங்ஙனம் ஏ ொ த்தில்
உண்டமயொகுலமன்படதத் லதரிவிக் ிவறன்.

ஆனொல், ஏற்ல னவவ இந்த அத்தியொயம் மி நீண்டு

வபொய்விட்ைது. நம்முடைய டதயின் வபொக்வ ொ சிறிது வநரம்
விசொ ொட்சிடயயும் விசுவநொத சர்மொடவயும் விட்டுப் பிரிந்து
வவறு சி ருடைய விருத்தொந்தங் டளக் கூறும்படி
வற்புறுத்து ின்றது. ஆத ொல் டவத்தியர் சம்பந்தமொன
விவ ொரத்டதப் பின் ஓரத்யொயத்தில் விளக் ிக் ொட்டு ிவறன்.
---

எட்ைொம் அத்தியொயம்
வசொமநொதய்யர் ஞொனம் லபற்ற வர ொறு விடுதட

1907-ம் வருஷம்- அதொவது விசொ ொட்சியின் விவொ ம் நைந்த

இரண்டு வருஷங் ளுக் ப்பொல்-வம மொதத்தில் ஒரு நொள்
மொட நல் நி வடித்துக் ல ொண்டிருக்ட யில் மயி ொப்பூர்
ஸ் சர்ச் வதியில்
ீ டஹவ ொர்ட் வக் ீ ல் வசொமநொதய்யர் தம்
வட்டு
ீ வமடையில் நி ொ முற்றத்திவ இரண்டு நொற் ொ ி ள்
வபொட்டுத் தொமும் தம்முடைய மடனவி முத்தம்மொளும்
உட் ொர்ந்து ல ொண்டு, அவளுைன் சம்பொஷடண லசய்து
ல ொண்டிருந்தொர்.

'' ொபி வபொட்டுக் ல ொண்டு வர ொமொ?'' என்று முத்தம்மொ

வ ட்ைொள்.
''எனக்கு வவண்டியதில்ட . ப ிவ உண்ை ஆ ொரம் இன்னும்
என் வயிற்றில் ஜீரணமொ ொமல் அப்படிவய ிைக் ிறது.
இன்றிரவு சொப்பிை ொமொ, உபவொசம் வபொட்டு விை ொமொ என்று
வயொசித்துக் ல ொண்டிருக் ிவறன். இப்படியிருக்ட யில் ொபி
குடிப்பது உைம்புக்கு மி வும் ல டுதிலயன்று நிடனக் ிவறன்.
உனக்கு வவண்டுமொனொல் ொபி வபொட்டுக் ல ொண்டு வந்து
குடித்துக் ல ொள்'' என்றொர் வசொமநொதய்யர்.

''எப்வபொது பொர்த்தொலும் ஏதொவது வநொய் லசொல் ிக்

ல ொண்வையிருக் ிறீர் ள். அதுவும் என்டனக் ண்ைொல் வபொதும்,
உைவன நீங் ள் வநொயழுட அழுவதற்கு ரொஜொ. 'இன்டறக்கு
என் உைம்பு லஸௌக்யமொ இருக் ிறது. ஒரு
வியொதியுமில்ட ' என்று உங் ள் வொயினொவ லசொல் ஒரு
தரங்கூைக் வ ட்ைதில்ட . என் உயிர் உள்ளவடர அந்த நல்
வொர்த்டதடய நொன் ஒரு தரவமனும் ொது குளிரக் வ ட் ப்
வபொ ிவறவனொ, அல் து வ ட் ொமவ பிரொணடன விைப்
வபொ ிவறவனொ, லதரியொது. ட உடளச்சல், ொல் உடளச்சல்,
அங்கு வக்
ீ ம், இங்கு குடைச்சல், வயிற்றுவ ி, தட வ ி,
அஜீர்ணம், அஜீர்ணம், அஜீர்ணம்-எப்வபொதும் இவத அழுட
வ ட்டுக் வ ட்டு எனக்குக் ொது புளித்துப் வபொய்விட்ைது.
இனிவமல் ஒரு வொர்த்டத லசொல்லு ிவறன். அடத
ஜொக் ிரடதயொ ஒரு பக் த்தில் டவத்துக் ல ொண்டிருங் ள்.
அதொவது, உங் ள் உைம்பு சு மொ வும் ஆரொக் ியமொ வும்
இருந்தொல் என்னிைம் லசொல்லுங் ள். வியொதியிருந்தொல்
எனக்குச் லசொல் வவண்ைொ. இந்த ஒரு தயவு எனக்கு நீங் ள்
அவசியமொ ச் லசய்யவவண்டும்'' என்றொள்.

வசொமநொதய்யருக்குக் வ ொபம் பளிச்லசன்று வந்துவிட்ைது.

அவருக்கு முற்வ ொபம் அதி ம். மடனவிடய வொய்க்கு
வந்தபடிலயல் ொம் திட்ைத் லதொைங் ிவிட்ைொர். ''நன்றி ல ட்ை
நொய், முண்ைொய், உன் லபொருட்ைொ நொன் படும் பொடு 'பஞ்சு
தொன் படுவமொ? லசொல் த்தொன் படுவமொ, எண்ணத்தொன் படுவமொ?'
நொய் வபொவ உடழக் ிவறன். கும்பவ ொணத்தில் நல்
வரும்படி வந்து ல ொண்டிருந்தது. இங்கு வந்தது முதல், வரவு
நொளுக்கு நொள் குடறவு பட்டுக்ல ொண்வையிருக் ிறது. எனவவ,
உனக்கும் உன் குழந்டதக்கும் வசொறு, துணி, மருந்து ள்
சம்பொதித்துக் ல ொடுப்பதில் எனக்கு வநரும் ஷ்ைங் ளும் மன
வருத்தங் ளும் ணக் ில் அைங் மொட்ைொ. நொன் முன்பு
வசர்த்து டவத்த லசொத்டதலயல் ொம் விழுங் ி அதற்கு வமல்
பதினொயிரம் ரூபொய் வடர ைன் ஏறிப் வபொயிருக் ிறது.
எத்தடனவயொ லபொய் ள் லசொல் வவண்டியிருக் ிறது. ஏமொற்ற
வவண்டியிருக் ிறது. நீதி ஸ்த த்திவ வபொய் மனமறிந்த
லபொய் டளச் லசொல்வவத நமக்குப் பிடழப்பொய்விட்ைது. இந்த
வக் ீ ல் லதொழிலும் சரி, வவடசத் லதொழிலும் சரி. தர்மத்டதக்
ல டுத்து இ த்டதயும் பரத்டதயும் நொசம் பண்ணிக்ல ொண்டு
உன் லபொருட்ைொ ப் பொடுபடு ிவறன். வமலும் ஒரு வழக்கு
ஜயித்தொல் பத்து வழக்கு ள் வதொற்றுப் வபொ ின்றன. அதில் என்
மனதுக்வ ற்படும் துக் த்துக்கும் அவமொனத்துக்கும்
ணக் ில்ட . தவிரவும் இத்லதொழிவ ொ வ ொர்ட்டிவ னும்
ட்சிக் ொரரிைவமலும் ஓயொமல் லதொண்டைத் தண்ண ீடர
வற்றடிக்குந் லதொழில். அதனொல் உைம்பில் அடிக் டி சூடு
மிகுதிப்பட்டு ம ச்சிக் ல் உண்ைொக்கு ிறது. ம ச்சிக் வ சர்வ
வரொ ங் ளுக்கும் ஆதொரலமன்று நவன
ீ டவத்திய சொஸ்திர
பண்டிதர் ள் லசொல்லு ிறொர் ள். ஆத ொல் உைம்பில் எப்வபொதும்
ஓய்வின்றி ஏவதனும் வியொதி இருந்து ல ொண்வையிருக் ிறது.
இதனொலும் குழந்டத ளுக்கு உைம்புக்வ வதனும் வந்தொல்
அப்வபொது என் மனத்திலுண்ைொகும் லபருந் துயரத்தொலும்
அவர் ளுைம்பு வநவர இருக் வவண்டும், ைவுவள, என்லறண்ணி
நொன் எப்வபொதும் ஏக் ப்படுவதனொலும், தட மயிர் நடரத்துப்
வபொய்விட்ைது. மண்டையில் வழுக்ட விழுந்துவிட்ைது.
உனக் ொ ப் பொடுபட்வை நொன் ிழவனொய் விட்வைன். உன்
லதொல்ட யொவ வய என் பிரொணன் வபொ ப் வபொ ிறது. அைொ,
தீரொத வநொயிருந்தொல், எப்படி ச ிப்து? ஒரு நொளொ, இரண்டு நொளொ,
ஒரு வொரமொ, இரண்டு வொரமொ, ஒரு மொதமொ, இரண்டு மொதமொ,
ஒரு வருஷமொ, இரண்டு வருஷமொ, உன்னுைன் கூடி வொழத்
லதொைங் ிய ொ முத ொ இன்றுவடர எப்வபொதும், ஒரு ணந்
தவறொமல் என் உைம்பு ஏவதனம் ஒரு வநொயினொல்
ஷ்ைப்பட்டுக் ல ொண்டு தொனிருக் ிறது. இத்தடன வநொடயயும்
இத்தடன ஷ்ைத்டதயும் லபொறுத்துக்ல ொண்டு என் உயிர்
இதுவடர சொ ொம ிருக் ிறவத, அதுதொன் லபரிய ஆச்சரியம்.
இவ்வளவுக்கும் நொன் உன்னிைமிருந்து லபறும் ட ம்மொறு
யொது? வபடதச் லசொற் ள், மைச்லசொற் ள், பயனற்ற லசொற் ள்,
மனடதச் சுடும் பழிச் லசொற் ள், ொது நரம்பு டள அறுக்கும்
குரூரச் லசொற் ள், இடவவய நொன் லபறும் ட ம்மொறு. ஓயொமல்
'புைடவ வவண்டும்', 'ரவிக்ட வவண்டும்', 'குழந்டத ளுக்கு
நட ள் வவண்டும்' ,- வண்
ீ லச வு! வண்
ீ லச வு! வண்
ீ
லச வு! என்ன துன்பம், என்ன துன்பம்! என்ன துன்பமைொ, ஈசொ!
எனக் ிந்த உ த்தில் சடமத்து விட்ைொய்! இந்தக்
ஷ்ைத்டதலயல் ொம் இன்னும் எத்தடன ொ ம் லபொறுத்துக்
ல ொண்டிருக் வவண்டுவமொ? என் பிரொணன் என்றுதொன் நீங் ப்
வபொ ிறவதொ?'' என்று லசொல் ி வசொமநொதய்யர் அழத்
லதொைங் ிவிட்ைொர்.

அப்வபொது முத்தம்மொ:- ''அழுட லயல் ொம் என்னிைம் ல ொண்டு

வரு ிறீர் ள். புன்னட , சந்வதொஷம், சிருங் ொர ரஸம்
இதற்ல ல் ொம் வவறு லபண் ஏற்பொடு லசய்துல ொள்ளுங் ள்.
இல் ொவிட்ைொல் என்டனத் தள்ளிவிட்டு வவறு ஸ்திரீடய
ப ிரங் மொ விவொ ம் லசய்துல ொள்ளுங் ள். அதுதொன்
உங் ளுக்கு நல் து.

இன்லனொரு புதுப்லபண்-சிறு லபண்டண மணம் புரிந்துல ொண்டு

அவளுைன் இன்புற்று வொழத் லதொைங்குவர்ீ ளொயின்
உங் ளுக்குள்ள மனக் வட லயல் ொம் நீங் ிப் வபொய்விடும்.
பிறகு புத்தியில் லதளிவும் சுறுசுறுப்பும் ஏற்படும். அப்பொல்
வ ொர்ட்டில் சொமர்த்தியமொ ப் வபசும் திறடம மிகுதிப்பட்டு,
உங் ளுக்கு வக் ீ ல் வவட யில் நல் ொபம் வரத்
லதொைங்கும். உைம்பிலுள்ள வியொதி லளல் ொம் நீங் ிப்
வபொய்விடும். நீங் ள் சந்வதொஷத்துைனும் ஆவரொக் ியத்துைனும்
வொழ்வர்ீ ள். ம ச்சிக் ொல் எல் ொ வியொதி ளும்
வதொன்றுவதொ வன்வறொ நீங் ள் லசொல்லு ிறீர் ள். எங் ள்
அத்தங் ொர் விசொ ொட்சி அப்படிச் லசொல் மொட்ைொள். அவளும்
உங் ள் வபொவ லபரிய வவதொந்தியும் ஞொனியுமொத ொல்
அவளுடைய ருத்டத உங் ளுக்குச் லசொல்லு ிவறன்.
பணக் வட ளொவ யும் மனக்குடறவு ளொவ யுந்தொன்
வியொதி ள் வதொன்று ின்றன என்பது விசொ ொட்சியின்
ல ொள்ட . நீங் ள் வவறு விவொ ம் லசய்து ல ொள்ளுங் ள்.
நொவனொ மூன்றுப் பிள்டள டளப் லபற்றுக் ிழவியொய்
விட்வைன். புதிதொ ஒரு சிறு லபண்டண மணம் புரிந்து
ல ொண்ைொல் உங் ளுக்கு மனக்குடறவு லளல் ொம் நீங் ிப்
வபொய்விடும். அப்பொல் யொலதொரு வியொதியும் வரொது'' என்றொள்.

இது வ ட்டு வசொமநொதய்யர்:- ''உன்டனயும் உன்

குழந்டத டளயும் டவத்துக் ொப்பொற்றுவதிவ வய எனக்குச்
சுடம தட லவடித்துப் வபொகும் வபொ ிருக் ிறது. இன்னும்
ஒருத்திடயப் புதிதொ மணஞ் லசய்து ல ொண்டு அவடளயும்
அவளுக்குப் பிறக் க்கூடிய குழந்டத டளயும் இந்த
ஜொப்தொவுைன் வசர்த்து சம்ர‡டண பண்ணுவலதன்றொல் என்
தட நிச்சயமொ லவடித்வத வபொய்விடும். உன்டனத் தள்ளி
டவக்கும்படி அடிக் டி சிபொர்சு லசய் ிறொய். உன்மீ து என்ன
குற்றஞ் சுமத்தித் தள்ளி டவப்வபன்? பிள்டளயில் ொத
ம டிலயன்று லசொல் ி நீக்குவவனொ? லபொய்யொ வும், எனக்கு
ம த்தொன அவமொனம் வநரும்படியொ வும் உன்மீ து விபசொர
வதொஷத்டத ஆவரொபித்து வி க் ி டவப்வபனொ? அப்படிவய
ஏவதனுலமொரு மு ொந்தரம் லசொல் ி வி க் ி டவத்தொலும்
உன்டனயும் குழந்டத டளயும் ொப்பொற்றும் ைடம என்டன
விட்டு நீங் ொது. வமலும் ிழவனொய்விட்ை நொன் இப்வபொது ஒரு
சிறு லபண்டண மணம் புரிந்து ல ொண்ைொல் அவடளப்
வபொலீஸ் பண்ணிக் ொவல் ொக்குந் லதொழில் எனக்குப் லபருங்
ஷ்ைமொ ிவிடும். ஆத ொல் உன்டனத் தள்ளிடவத்துவிட்டு
வவறு விவ ொம் லசய்து ல ொள்ளும்படி நீ தயவுைன் சிபொர்சு
லசய்யும் வழக் த்டத இன்றுைன் நிறுத்திக் ல ொள்ளும்படி,
அதொவது, என் ொது நரம்பு டளயும் இருதய நரம்பு டளயும்
அறுப்பதற்கு நீ நிஷ் ிருடபயொ வும் இடையின்றியும்
மறவொமலும் மீ ட்டும் மீ ட்டும் உபவயொ ித்து வரும்
அஸ்திரங் ளில் இந்த ஒற்டற அஸ்திரத்தின்
பிரவயொ த்டதவயனும் இனி நிறுத்தி விடும்படி, நொன் உன்டன
மி வும் தொழ்டமயுைன் பிரொர்த்தடன லசய் ிவறன்'' என்றொர்.

''சரி, எனக்குத் தட வநொ ிறது. நொன் ீ வழ வபொய்க் ொபி

வபொட்டு சொப்பிைப் வபொ ிவறன்'' என்று லசொல் ி முத்தம்மொ
எழுந்தொள்.

'' ொப்பி குடித்துவிட்டு இங்கு திரும்பி வருவொயொ?'' என்று

வசொமநொதய்யர் வ ட்ைொர்.

''எதற்கு? இன்னும் ஏவதனும் அழுட வளனும் வடச வளனும்

மிச்சமிருக் ின்றனவவொ? நொன் குரூர வொர்த்டத ள் லசொல்வதொ
வருத்தப்படு ிறீர் வள? நீங் ள் என்டனப் பற்றி என்னிைம்
லசொல்லும் வொர்த்டத லளல் ொம் அமிர்தமயமொ இருக் ின்றன
என்று தொன் நிடனத்திருக் ிறீர் வளொ? சற்று வநரத்துக்கு முன்
என்னுைன் கூடி வொழ்வதில் நீங் ள் அடையும் இன்பத்டத
விஸ்தொரமொ வர்ணித்தீர் வள? அச்லசொற் ள் என் லசவிக்கு
வதவொமிர்தமொ த்தொன் இருந்தன. வ ட் க் வ ட் த்
லதவிட்ைவில்ட . சரி. அது வண்
ீ வபச்சு. பனங் ொட்டு நரி
ச ச ப்புக்கு அஞ்சிப் பயனில்ட . எத்தடன ொ ம்
உங் ளுைன் வொழும்படி ப வொன் தட யில்
எழுதியிருக் ிறொவனொ, அது வடர இப்படிப்பட்ை ஆசீர்வொதங் ள்
தங் ளுடைய திருவொயினின்று பிறந்து ல ொண்வைதொனிருக்கும்.
அவற்டற நொன் ச ித்துத்தொன் தீரவவண்டும். எனக்கு
நிவர்த்திவயது? நீங் ளொவது என்டன வி க் ி டவத்து விட்டு
மற்லறொருத்திடய விவொ ம் லசய்து ல ொண்டு லசௌக் ியமொ
வொழ்வர்ீ ள். நொன் அப்படிச் லசய்ய முடியுமொ? எனக்கு வவறு
பு வ து?'' என்று முத்தம்மொ லசொன்னொள்.

'அடிவய நொவய, நொன் மறுவிவொ ம் லசய்துல ொள்ள ொலமன்ற

வொர்த்டதடய என் ொது வ ட் உச்சரிக் க் கூைொலதன்று நொன்
லசொன்வனவனொ, இல்ட வயொ? இப்வபொதுதொன் லசொல் ி வொய்
மூடிவனன். மறுபடி அந்தப் புரொணத்டத எடுத்து விட்ைொவய
உனக்கு மொனமில்ட யொ? லவட் மில்ட யொ? சூடு
சுரடணயில்ட யொ? இலதன்னைொ ஷ்ைமொ வந்து
வசர்ந்திருக் ிறது? இவள் வொடய அைக்குவதற்கு ஒரு வழி
லதரியவில்ட வய, ப வொவன! நொன் என்ன லசய்வவன்?
ஏவதனும் ஒரு வியொதி வந்து இவள் வொயடைத்து ஊடமயொய்
விடும்படி ிருடப லசய்யமொட்ைொயொ, ஈசொ?'' என்று கூறி
வசொமநொதய்யர் பிர ொபித்தொர்.

''சரி, வபொதும், வபொதும், ொது குளிர்ந்து வபொய் விட்ைது. என்டனக்

ொபி குடித்துவிட்ை மறுபடி இங்கு வரும்படி லசொன்ன ீர் வள,
எதற் ொ ?'' என்று முத்தம்மொ மீ ண்டுலமொருமுடற வினவினொள்.

'' ொபி குடித்துவிட்டுவொ. பிறகு விஷயத்டதச் லசொல்லு ிவறன்.

முத ிவ வய இன்ன ொரணங் ளுக் ொ த்தொன் அடழக் ிவறன்
என்று உனக்கு முச்ச ிக் ொ எழுதி ட லயழுத்துப் வபொட்டுக்
ல ொடுத்தொல்தொன் வருவொவயொ?'' என்று வசொமநொதய்யர்
ர்ஜித்தொர்.

''சரி; வரு ிவறன். இதற் ொ த் லதொண்டைடயக் ிழித்துக்

ல ொள்ள வவண்டிய அவசியமில்ட . இது
டஹவ ொர்ட்டில்ட ; வடு''
ீ என்று லசொல் ி முத்தம்மொ அந்த
ஏடழப் பிரொமணன் மீ து ஒரு டைசி அஸ்திரத்டத பிரவயொ ம்
லசய்துவிட்டு ீ வழ இறங் ிச் லசன்றொள்.
அவள் வபொனவுைன் வசொமநொதய்யர்:- ''டஹவ ொர்ட்டில் எனக்கு
யொலதொரு ொபமும் ிடைக் வில்ட யொம். அதற் ொ க் வ ி
பண்ணிவிட்டுப் வபொ ிறொள். இந்த நொயின் வொடய அைக் ஒரு
வழி லதரியவில்ட வய!'' என்று நிடனத்து வருந்தினொர்.

''வில் ம்பு லசொல் ம்பு வமதினியிவ யிரண்ைொம்;

வில் ம்பிற் லசொல் ம்வப வம தி ம்.''

என்று படழய பொட்லைொன்று லசொல்லு ிறது. இந்தச்

லசொல் ம்டபப் பிரவயொ ிப்பதில் ஆண் மக் டளக் ொட்டிலும்
லபண் ள் அதி த் திறடமயுடையவர் லளன்று வதொன்று ிறது.
இதற்கு முக் ியமொன ொரணம் ஆண் மக் ள் லபண்மக் ளுக்குச்
லசய்யும் சரீரத் துன்பங் ளும், அநீதி ளும், ப ொத் ொரங் ளுவம
வபொலும். வ ிடமயுடைவயொர் தம் வ ிடமயொல் எளியொடரத்
துன்பப்படுத்தும்-வபொது எளிவயொர் வொயொல் திரும்பத் தொக்கும்
திறடம லபறு ிறொர் ள். ட வ ிடம குடறந்தவர் ளுக்கு
அநியொயம் லசய்யப்படுமிைத்வத அவர் ளுக்கு வொய்வ ிடம
மிகுதிப்படு ின்றது. வமலும், மொதர் ள் தொய்மொரொ வும்
சவ ொதரி ளொ வும் மடனவியரொ வும் மற்ற சுற்றத்தொரொ வும்
இருந்து ஆண் மக் ளுக்கு சக்தியும் வ ிடமயும் மிகுதிப்பை
வவண்டுலமன்ற வநொக் த்துைன் வவட லசய் ிறொர் ள்.
அவ்வ ிடமயும் சக்தியும் தமக்கு விவரொதமொ வவ
லசலுத்தப்படுலமன்று நன்கு லதரிந்த இைத்திலும், மொதர் ள்
தம்டமச் வசர்ந்த ஆண் மக் ளிைம் தமக்குள்ள அன்பு
மிகுதியொலும், தொம் ஆைவர் ளின் வ ிடமடய சொர்ந்து
வொழும்படி வநர்ந்திருக்கும் அவசியத்டதக் ருதியும்,
அவர் ளிைத்வத வமற்கூறிய குணங் வளற்படுத்தி வளர்க்
வவண்டுலமன்ற வநொக் த்துைன் இடையின்றி முயற்சி
பண்ணு ிறொர் ள். இவ்வு வொழ்க்ட யில் ஒருவன்
லவற்றியடைய வவண்டுமொனொல், அவன் சம்பொதித்துக்
ல ொள்ளவவண்டிய குணங் லளல் ொவற்றிலும் மி மி மி
உயர்ந்த குணமொவது லபொறுடம. மனிதனுடைய மனம் சிங் ம்
வபொல் தொக்குந் திறனும், பொயுந் திறனும் ல ொண்டிருப்பது
மட்டுவமயன்றி ஒட்ை த்டதப் வபொவ லபொறுக்குந் திறனும்
எய்தவவ டும். அவ்விதமொன லபொறுடம ப மில் ொதவர் ளுக்கு
வரொது. மனத்திட்ைமில் ொவதொரின் நொடி ள் மி வும் எளிதொ ச்
சிற டிக் க் கூடியன. ஒரு இவ சொன எதிர்ச்லசொல்
வ ட்கும்வபொதும், இவ ொசன சங் ைம் வநரும்வபொதும்
அவர் ளுடைய நொடி ள் லபருங் ொற்றிடைப்பட்ை ல ொடிடயப்
வபொல் துடித்து நடுங் த் லதொைங்கு ின்றன.
மனத்திட்பமில் ொவதொருக்கு நொடித் திட்பமிரொது. அவர் ளுக்கு
உ த்தில் புதிய எது வநர்ந்தவபொதிலும், அடத அவர் ளுடைய
இந்திரியங் ள் ச ிக்குந் திறடமயற்றவனவொ ின்றன.
மனவுறுதியில் ொத ஒருவன் ஏவதனும் ணக்ல ழுதிக்
ல ொண்டிருக்கும் வபொது, க் த்திவ ஏவதனும் குழந்டதக் குரல்
வ ட்ைொல் வபொதும், உைவன இவனுடைய ணக்கு வவட
நின்றுவபொய்விடும். அல் து தவறுதல் ளுைன் இயல்லபறும்.
அடுத்த வட்டில்
ீ யொவரனும் புதிதொ ஹொர்வமொனியம் அல் து
மிருதங் ம் பழகு ிற சத்தம் வ ட்ைொல் வபொதும். இவனுடைய
ணக்கு மொத்திரவமயன்றி சுவொசவமொ ஏறக்குடறய நின்று
வபொ க் கூடிய நிட டம எய்திவிடுவொன். புதிதொ யொடரக்
ண்ைொலும் இவன் கூச்சப்படுவொன்; அல் து பயப்படுவொன்;
அல் து லவறுப்லபய்துவொன். மடழ லபய்தொல் ஷ்ைப்படுவொன்.
ொற்றடித்தொல் ஷ்ைப்படுவொன். தனக்கு சமொனமொ ியவர் ளும்
தனக்குக் ீ ழ்ப்பட்ைவர் ளும் தொன் லசொல்லும் ல ொள்ட டய
எதிர்த்து ஏவதனும் வொர்த்டத லசொன்னொல், இவன்
லசவிக்குள்வள நொரொச பொணம் புகுந்தது வபொவ
வபரிைர்ப்படுவொன்.

லபொறுடமயில் ொதவனுக்கு இவ்வு த்தில் எப்வபொதும்

துன்பவமயன்றி, அவன் ஒரு நொளும் இன்பத்டதக் ொண
மொட்ைொன். ஒருவனுக்கு எத்தடனக்ல த்தடன லபொறுடம
மிகுதிப்படு ிறவதொ, அத்தடனக் த்தடன அவனுக்கு உ
விவ ொரங் ளில் லவற்றியுண்ைொ ிறது. இது பற்றிவயயன்வறொ
நம் முன்வனொர் ''லபொறுத்தொர் பூமியொள்வொர், லபொங் ினொர்
ொைொள்வொர்'' என்று அருடமயொன பழலமொழிவயற்படுத்தினொர்.

இத்தட ய லபொறுடமடய ஒருவனுக்குச் சடமத்துக்

ல ொடுக்கும் லபொருட்ைொ வவ, அவனுடைய சுற்றத்து
மொதர் ளும், விவசஷமொ அவன் மடனவியும், அவனுக்கு எதிர்
லமொழி ள் லசொல் ிக் ல ொண்வையிருக் ிறொர் ள். வ ொபம்
பிறக் த் தக் வொர்த்டத ள் லசொல்லு ிறொர் ள். வட்டுப்
ீ
பழக் ந்தொன் ஒருவனுக்கு நொட்டிலும் ஏற்படும். வட்டிவ
ீ
லபொறுடம பழ ினொ ன்றி, ஒருவனுக்கு நொட்டு விவ ொரங் ளில்
லபொறுடமவயற்பைொது. லபொறுடம எவ்வளவுக்ல வ்வளவு
குடற ிறவதொ, ஒருவனுக்கு அத்தடனக் த்தடன வியொபொரம்,
லதொழில் முத ியவற்றில் லவற்றியுங் குடறயும். அவனுடைய
ொபங் லளல் ொம் குடறந்து ல ொண்வைவபொம். லபொறுடமடய
ஒருவனிைம் ஏற்படுத்திப் பழக் வவண்டுமொனொல் அதற்கு
உபொயம் யொது? சரீரத்தில் ச ிப்புத் திறடமவயற்படுத்தும்
லபொருட்ைொ ஜப்பொன் வதசத்தில் ஒரு குழந்டதயொ
இருக்கும்வபொவத ஒருவனுடைய தொய் தந்டதயொர் அவடன
லநடு வநரம் மி மி க் குளிர்ந்த பனிக் ட்டிக்குள் தன் விரட
அல் து ட டயப் புடதத்து டவத்துக் ல ொண்டிருக்கும்படி
லசய்து பழக்கு ிறொர் ள். மி மி ச் சூைொன லவந்நீரில்
லநடும்லபொழுது ட டய டவத்துக் ல ொண்டிருக்கும்படி
ஏவு ிறொர் ள். இடவ வபொன்றன உைம்பினொல் சூடு குளிடரத்
தொங்கும்படி பயிற்றுவதற்குரிய உபொயங் ளொம். இது வபொ வவ
சு துக் ங் டள ச ித்துக் ல ொள்வதொ ிய மனப்லபொறுடம
ஏற்படுத்துவதற்கும், சூைொன லசொற் ளும் ச ிக் முடியொத
வபடதடமச் லசொற் ளும் லசொல் ிச் லசொல் ித்தொன்,
ஒருவடனப் பழக் வவண்டும். அவற்டறக் வ ட்டுக் வ ட்டு
மனிதனுக்குக் ொதும் மனமும் நன்கு திட்பலமய்தும், இங்ஙனம்
லபொறுடம உண்ைொக் ிக் ல ொடுக்கும் லபொருட்ைொ வும்,
மனிதனுடைய மனத்தில் அவனொவ வய அடிக் டி படைத்துக்
ல ொள்ளப்படும் வண்
ீ வட ளினின்றும் வண்
ீ
பயங் ளினின்றும் அவன் மனத்டத வ ிய மற்லறொரு வழியில்
திருப்பிவிடும் லபொருட்ைொ வும், ஒருவனுடைய மொதொ அல் து
மடனவி அவனிைம் எதிர்பொர்க் ப்பைொத, வபடதடம மிஞ்சிய,
வ ொபம் விடளக் க்கூடிய லசொற் ள் உடரக் ிறொர் ள்.
அவனுடைய அன்பு எத்தடன ஆழமொனலதன்று வசொதிக்கும்
லபொருட்ைொ வும் அங்ஙனம் வபசு ிறொர் ள். அன்பு லபொறுக்கும்.
அன்பிருந்தொல் வ ொபம் வரொது. அன்றி ஒருவவடள தன்டன
மீ றிக் வ ொபம் வந்தவபொதிலும் மி வும் எளிதொ அைங் ிப்
வபொய்விடும். இத்தட ய அன்டபக் ணவன் தன்
மீ துடையவனொ என்படதத் லதரிந்து ல ொள்ளும் லபொருட்டு
மொதர் ப சமயங் ளில் வ ொபம் விடளக் த் தக்
வொர்த்டத டள மனமறியப் வபசு ிறொர் ள். நம்முைன் பிறந்து
வளர்ந்து நம்டமத் தொயொ வும் மடனவியொ வும்
சவ ொதரியொ வும் எப்வபொதும் ொப்பொற்றிக் ல ொண்டும்,
வனித்துக் ல ொண்டும், நம்மிைம் தீரொத அன்பு
லசலுத்திக்ல ொண்டும் வரு ிற மொதர் ள் சி சமயங் ளில்-
அவன சமயங் ளில்-நமக்குப் பயனற்றனவொ வும், ழி லபரும்
வபடதடமயுடையனவொ வும் வதொன்றக் கூடிய லமொழி டளப்
வபசுவதினின்றும் ஆைவர் ளொ ிய நம்முடை ப ர்
அம்மொதர் டள ம ொ மடைடம லபொருந்தியவர் லளன்று
நிடனப்பது தவறு. அங்ஙனம் நிடனத்தல் நமது
மடைடமடயவய விளக்குவதொம். ஆண்மக் ள் பிரத்வய மொ க்
ற்கும் வித்டத ளிலும், விவசஷமொ ப் பயிலும்
லதொழில் ளிலும், லபொதுவொ சரீர ப த்திலும் மொதடரக்
ொட்டிலும் ஆண்மக் ள் உயர்ந்திருக் க் கூடுவமலயனிலும்,
சொதொரண ஞொனத்திலும், யுக்தி தந்திரங் ளிலும், உ ப் லபொது
அனுபவத்தொல் விடளயும் புத்திக் கூர்டமயிலும் ஆண் டளக்
ொட்டிலும் லபண் ள் குடறவொ இருப்பொர் லளன்று
எதிர்பொர்ப்பவத மைடம.

ஆத ொல், குடும்பத்தி ிருந்து லபொறுடம என்பலதொரு லதய்வி

குணத்டதயும், ஆதனொல் விடளயும் எண்ணற்ற சக்தி டளயும்
எய்த விரும்புவவொர், தொய் மடனவி முத ிய ஸ்திரீ ள் தமக்கு
லவறுப்புண்ைொ த் தகுந்த வொர்த்டத வபசும்வபொது, வொடய
மூடிக்ல ொண்டு லபொறுடமயுைன் வ ட்டுக் வ ட்டுப் பழ
வவண்டும். அங்ஙனமின்றி ஒரு ஸ்திரீ வொடயத் திறந்த
மொத்திரத்திவ வய , அவள் தொயொயனினும், உைம்பிலும்
உயிரிலும், பொதிலயன்று அக் ினியின் முன் ஆடணயிட்டுக்
ல ொடுத்த மன¨வியொயினும், அவள் மீ து பு ிப் பொய்ச்சல்
பொய்ந்து லபருஞ் சமர் லதொைங்கும் ஆண்மக் ள் நொளுக்கு நொள்
உ விவ ொரங் ளில் வதொல்வி எய்துவவொரொய்ப் லபொங் ிப்
லபொங் ித் துயர்ப்பட்டுத் துயர்ப்பட்டு மடிவொர்.

இந்த சங் தி லளல் ொம் வசொமநொதய்யருக்கு மி வும்

இவ சொ த் லதன்பை ொயின. சி மொதங் ளுக்கு முன்பு
அவருடைய ிழத் தொயொ ிய ரொமுப் பொட்டி இறந்து
வபொய்விட்ைொள். அவள் சொகுமுன்பு இவடரத் தனியொ
அடழப்பித்து இவருைன் சிறிது வநரம் சம்பொஷடண லசய்து
ல ொண்டிருந்தொள். அவள் லசொன்னொள்: ''அை, அய்யொ, வசொமூ!
உன் லபொண்ைொட்டி முத்தம்மொடள நீ சொமொன்யமொ நிடனத்து
விைொவத. அவள் ம ொ பதிவிரடத. உன்டன சொட்சொத்
ப வொனுக்கு சமமொ க் ருதிப் வபொற்றி வரு ிறொள்.
உன்னுடைய ஹிதத்டதக் ருதியும் உனக்குப் லபொறுடம
விடளவிக்கும் லபொருட்ைொ வும் அவள் சி சமயங் ளில்
ஏறுமொறொ வொர்த்டத லசொன்னொல், அடதக் ல ொண்டு நீ
அவளிைம் அதி அருவருப்பும் வ ொபமும் எய்த ொ ொது.
நொவனொ சொ ப் வபொ ிவறன். இன்னும் இரண்டு தினங் ளுக்கு
வமல் என் உயிர் தறு ி நிற்குலமன்று வதொன்றுவில்ட . நொன்
வபொனபின் உனக்கு அவடளத் தவிர வவறு திவயது? தொய்க்குப்
பின் தொரம். தொய் இருக்கும் வபொவத ஒருவன் அவளிைம்
லசலுத்தும் உண்டமக்கும் பக்திக்கும் நி ரொன உண்டமடயயும்
பக்திடயயும் தன் மடனவியிைத்திலும் லசலுத்த வவண்டும்.
இதுவடர நீ முத்தம்மொடள எத்தடனவயொ விதங் ளில்
ஷ்ைப்படுத்தி வடதத்து வடதத்து வவடிக்ட
பொர்த்தொய்விட்ைது. ல ொண்ை லபண்ைொட்டியின் மனம்
ல ொதிக்கும் படியொ நைப்பவன் வட்டில்
ீ ட்சுமிவதவி ொல்
டவக் மொட்ைொள். அந்த வட்டில்
ீ மூவதவி தொன்
பரிவொரங் ளுைன் வந்து குடிவயறுவொள். இந்த வொர்த்டதடய
எப்வபொதும் மறக் ொவத. இடத ஆணி மந்திரமொ
முடிச்சுப்வபொட்டு டவத்துக் ல ொள். குழந்தொய், வசொமு. அந்தப்
பரொசக்தி ிதொம்பிட தொன் உனக்கும் உன் லபண்டு
பிள்டள ளுக்கும் நீண்ை ஆயுளும் மொறொத ஆவரொக் ியமும்
ல ொடுத்து, உங் டள என்றும் சந்வதொஷ பதவியி ிருத்திக்
ொப்பொற்றிக் ல ொண்டு வரவவண்டும்'' என்றொள்.

அந்த வொர்த்டத அவருக்கு அடிக் டி நிடனப்புக்கு வர ொயிற்று.

''அத்டதயருடம லசத்தொல் லதரியும்'' என்பது பழலமொழி.
ரொமுப்பொட்டியின் முதுடமக் ொ த்தில், வசொமநொதய்யர்
அவடள யொலதொரு பயனுமில் ொமல் தன்னுடைய இம்டசயின்
லபொருட்ைொ வும் நஷ்ைத்தின் லபொருட்ைொ வும் நி ழ்ச்சி லபற்று
வரும் ஒரு ிழ இருமல் யந்திரமொ ப் பொவித்து நைத்தி
வந்தொர். அவள் ஒவரயடியொ ச் லசத்துத் தீர்ந்த பிறகுதொன்,
அவருடைய மனதில் அவள் மி வும் ம ிடம லபொருந்திய
லதய்வமொ ிய மொதொ என்ற விஷயம் ஞொப த்துக்கு வந்தது.
''அன்டனயும் பிதொவும் முன்னறி லதய்வம்'' என்ற வசனம்
அவருக்கு உண்டமப் லபொருளுைன் விளங் ொயிற்று. தொயிற்
சிறந்த வ ொயி ில்ட . உ த்டதலயல் ொம் படைத்துக்
ொப்பவளொ ிய சொட்சொத் ஜ ன்மொதொவவ தனக்குத் தொய்
வடிவமொ மண்மீ து வதொன்றிக் ொப்பொற்று ிறொள். '' புருஷ
ஏவவதம்ஸர்வம்'' என்று வவதம் லசொல்லு ிறது.
இவ்வு த்திலுள்ள லபொருலளல் ொம் ைவுவளலயன்பது அந்த
வொக் ியத்தின் அர்த்தம். ''ஸர்வம் விஷ்ணுமயம் ஜ த்''-உ
முழுதும் ைவுள் மயம். நம் வட்டை
ீ நொயொ நின்று ொப்பதும்
ைவுள் தொன் லசய் ிறொர். வதொழனொ வும பட வனொ வும்,
ஆசொனொ வும் சீைனொவும், தொய் தந்டதயொரொ வும், லபண்டு
பிள்டள ளொவும் நம்டமக் ைவுவள சூழ்ந்து நிற் ிறொர்.
எனிலும் பிற வடிவங் ளொல் அவர் நமக்குச் லசய்யும்
உப ொரங் டளக் ொட்டிலும் தொய் தந்டதயரொ நின்று அவர்
லசலுத்தும் ருடண ள் சொ மி ப் லபரியன. தொய்
தந்டதயரிருவருவம ைவுளின் உயர்ந்த விக்ர ங் ளொ
வணங்குதற்குரியர். அவ்விருவருள் தொவய நம்மிைத்து அதி
லதய்வ ீ மொன அன்பு லசலுத்துவது ல ொண்டும், நொம்
ட ம்மொறிடழக் முடியொத வபரருட் லசயல் ள்
தந்டதயிைமிருந்து நமக்குக் ிடைப்படதக் ொட்டிலும்
தொயினிைமிருந்து அதி மொ க் ிடைப்பது ருதியும், அவள்
ஒருவனொவ தந்டதடயக் ொட்டிலுங்கூை உயர்வொ ப்
வபொற்றப்பைத் தக் வள். இதடனக் ருதிவய ''அன்டனயும்
பிதொவும் முன்னறிலதய்வம்'' என்ற வசனத்தில் தந்டதயின்
லபயருக்கு முன்வன தொயின் லபயர் சூட்ைப்பட்டிருக் ிறது.

வசொமநொதய்யர் ொமம் குவரொதம் முத ிய வசஷ்டை ள்

உைவன அைக் ிக் ல ொள்ளக்கூடிய சக்தி லபறொவிடினும், ல்வி
வ ள்வி ளொல் அவருக்கு ஏற்பட்டிருந்த புத்தித் லதளிவு
இடைக் ிடைவய அந்தக் ொம முத ிய தீயகுணங் டளக்
ண்டித்து நன்கு சுைர் வசும்
ீ சமயங் ளும் இருந்தன. அந்த
வநரங் ளில் அவருடைய புத்திக்குப் லபரிய லபரிய உண்டம ள்
பு ப்படுவதுண்டு. வமலும் தொம் சுமொர் இரண்டு வருஷங் ளின்
முன்வன விசொ ட்சியிைம் அவமொனப்பட்ை ொ முத ொ ,
அவர் பர ஸ்த்ரீ ளின் விஷயத்தில் புத்திடயச் லசலுத்தும்
வழக் த்டத நொளுக்கு நொள் குடறத்துக் ல ொண்வை வந்தொர்.
''பொவத்தின் கூ ிவய மரணம்'' என்று ிறிஸ்தவ வவதம்
லசொல்லு ிறது. துக் த்டதயும் பயத்டதயும் இவற்றொல்
விடளயும் மரணத்டதயும் ஒருவன் லவல்
விரும்புவொனொயின், இங்கு பயங் ளுக்கும் துக் ங் ளுக்கும்
முக் ிய வஹதுவொ இருக்கும் பொவங் டள விட்டு விை
வவண்டும். யொவதனுலமொரு பொவத்டத லவல்லும் முயற்சியில்
ஒரு மனிதன் மி வும் ஷ்ைப்பட்டுக் ட வதறி விடுவொனொயின்,
பிறகு மற்றப் பொவங் டள லவல்வதில் அவனுக்கு அத்தடன
 ஷ்ைமிரொது. அவனுக்கு அசுர யுத்தத்தில்
வதர்ச்சியுண்ைொய்விடும். அசுரர் லளன்பன பொவங் ள். வதவர் ள்
ஹிதம் பண்ணும் சக்தி ள்.

எப்வபொதுவம வசொமநொதய்யர் பொவச் லசய்ட ளுக்கு அதி மொ

ஈடுபட்ைவரல் ர். முக் ியமொ வியபிசொர வதொஷத்துக்கு அவர்
அதி வசப்பட்ைவரல் ர். லபரும்பொலும், இப்பொவத்டத அவர்
மொனசீ மொ ச் லசய்து வந்தவவரயல் ொமல் ொர்யொம்சத்தில்
அதி மொ அனுசரித்தது ிடையொது. ஆனொல் வயசு ிறிஸ்து
நொதர் லசொல்லு ிறொர்:- அன்ய ஸ்திரீ ளுைன் சம்பந்தப்படுவவொர்
மொத்திரவம வியபிசொரமொ ிய பொத த்துக்கு ஆட்பட்வைொர் என்று
ருதுதல் வவண்ைொ. லவறுவம மனத்தொல் ஒருவன் தன்
மடனவியழிய மற்லறொரு ஸ்த்ரீடய விரும்புவொனொயின்,
அவனும் வியபிசொர பொவத்துக்குட்பட்ைவவனயொவொன்''
என் ிறொர். இந்த விஷயத்டத உ த்தொர் சொதொரணமொ
வனிப்பது ிடையொது. பிறனுடைய லசொத்டதத் திருடி,
ஊர்க் ொவ ொளி ளின் விசொரடண ளில் அ ப்பட்டு,
தண்ைடனயடைந்து சிடற புகுந்து வொழ்வவொன் மொத்திரவம
ள்வலனன்று பொமரர் ள் நிடனக் ிறொர் ள். பிறனுடைய
லசொத்டத அப ரிக் வவண்டுலமன்று மனதில் எண்ணினொல்
வபொதும். அங்ஙனம் எண்ணிய மொத்திரத்தொவ வய ஒருவன்
ள்வனொ ி விடு ிறொன். ள்வனுக்குரிய தண்ைடன அவனுக்கு
மனிதர் ளொல் விதிக் ப்பைொவிடினும், ைவுளொல் அவசியம்
விதிக் ப்படு ிறது.

ஆனொல், இள மூங் ிட வடளத்து விடுதல் சு பம், முற்றிப்

வபொன மூங் ிட வடளக் முடியொது. அடத வடளக் ப்
வபொகுமிைத்வத அது முறிந்து வபொய்விடும். மனித இருதயத்டத
இளடமப் பிரொயத்தில் சீர்திருத்துதல் சு பம். பின்னிட்டு
முதிர்ந்த வயதில் மனித இருதயத்டத வடளத்தல் மூங் ிட
வடளப்பது வபொல் ஒவரயடியொ அசொத்தியமன்று. ஆனொல்
மி வும் சிரமமொன வவட . இது பற்றிவய முன்வனொரும்
''இளடமயிற் ல்'' என்று உபவதசம் புரிந்தனர்.

எனிலும், வருந்தினொல் வொரொதலதொன்றுமில்ட . மனித

இருதயம் எப்வபொதுவம முற்றிப்வபொன மூங் ி ொகும்
வழக் மில்ட . இளடம யி ிருப்படதக் ொட்டிலும்
வயவதறிய பிறகு தவம் முத ியவற்டறப் பயிலுதல் மி வும்
சிரமலமன்பது ருதி எவனும் லநஞ்சந் தளர்தல் வவண்ைொ.
ல்வியும் தவமும் எந்தப் பிரொயத்திலும் லதொைங் ொம்.
இடதப் பற்றிவய வசொமநொதய்யர் அடிக் டி வயொசித்துக்
டைசியொ த் தவம் பயிலுதல் அவசியலமன்று நிச்சயித்துக்
ல ொண்ைொர். தவலமன்றொல் ொட்டிவ வபொய், மரவுரியுடுத்து
ந்த மூ ங் டள புசித்துக்ல ொண்டு லசய்யும் தவத்டத இங்
வபசவில்ட . ஆளுத ொ ிய உண்டமத் தவத்டதவய இங்கு
குறிப்பிடு ிவறொம். ஆத்ம ஞொனத்டத-அதொவது, எல் ொம் ஒன்று;
எல் ொம் ைவுள்;எல் ொம் இன்பம் என்ற ஞொனத்டத-ஒருவன்
தனது நித்திய அனுபவத்தில் பயன்படுத்தி நன்டமலயய்த
வவண்டுமொயின் அதற் ொ அவன் ட க் ல ொண்லைொழு
வவண்டிய சொதனங் ளில் மி உயர்ந்தது தவம்.

அதொவது, இந்திரியங் டள அதர்ம லநறி ளில் இன்புற

வவண்டுலமன்ற விருப்பத்தினின்றும் தடுத்தல்.
இந்தி‘ரியங் டளத் தடுத்த ொவது மனடதத் தடுத்தல். மனவம
ஐந்து இந்திரிய வொயில் ளொலும் லதொழில் புரியும் ருவி.
சஞ்ச ம் பயம் முத ிய படுகுழி ளில் வழ்ந்து
ீ தவிக் ொதபடி
மனத்டதக் ொத்தலும் வ ியது. மற்லறல் ொப் பொவங் ளுக்கும்
ொரணமொவது, பயம், எனவவ, பயத்டத லவன்றொல் மற்றப்
பொவங் டள லவல்லுதல் எளிதொய் விடும். மற்றப் பொவங் டள
லவன்றொல், தொய்ப் பொவமொ ிய பயத்டத லவல்லுதல் பின்
எளிதொம். இவ்விரண்டு லநறியொலும் தவத்டத ஏ ொ த்தில்
முயன்று பழகுதல் வவண்டும்.

இவ்வ ¨த் தவத்டதவய வசொமநொதய்யர் விரும்புவரொயினர்.

வமலும் தவங் ளில் உயர்ந்தது பூடஜ. மனத்டதத் தீய
லநறியில் லசல் விைொமல் தடுப்பதற்கு மி வும் சுருக் மொன
உபொயம் அதடன நன்லனறியிவ லசலுத்துதல். மனடதச்
லசலுத்துதற்குரிய நன்லனறி ள் அடனத்திலும் உயர்ந்தது
பூடஜ. அன்பொல் லசய்யப்படும் உபசொரங் வள பூடஜ ள்
எனப்படும். எல் ொமொ ிய ைவுளிைத்திலும், ைவுளொ ிய
எல் ொப் லபொருள் ள், விவசஷமொ எல் ொ உயிர் ளிைத்திலும்,
இடையொறத நல் ன்பு லசலுத்துவதும், அந்த அன்பின்
ரிடய ளொ ிய வழிபொடு ள் புரிவதுவம மி ச் சிறந்த தவம்;
அதுவவ அறங் ளடனத்திலும் வபரறம். அ·வத வமொட்ச வட்டின்
ீ
தவு. அன்வப வமொட்சம். அன்வப சிவம். இதடனவய ப வொன்
புத்தரும் நிர்வொணமொ ிய ம ொ முக்திக்குக் ருவியொ க்
கூறினொர். ' ைவுளிைத்தும் மற்லறல் ொ உயிர் ளிைத்திலும்
அன்பு லசலுத்துவவத வமொட்சத்துக்கு வழி' லயன்று வயசு
ிறிஸ்துவும் லசொல் ியிருக் ிறொர். வமலும், மற்ற
மனிதர் டளத் லதொழுதலும் வழிபடுதலும்-அவர் ளிைத்துத்
தீரொத அன்பு லசலுத்தி அவர் ளுக்குத் லதொண்டு புரிதலும்-
இல் ொவதொன் ைவுளுக்குச் லசய்யும் ஜபம் முத ிய
ிரிடய ளொல் ைவுளிைத்வத அன்புடையவன் என்று தன்டனக்
கூறிக் ல ொள்ளுதல், லவறும் வவஷமொத்திரவமயன்றி
உண்டமயொன லதய்வ பக்திடயக் ொட்டுவதொ ொது என்று
ிறிஸ்து நொதர் உபவதசித்தருளினொர். ண்ணுக்குத் லதரியும்
ைவுளரொ ிய மனிதரிைத்வத அன்பு லசய்யொதவன் ண்ணுக்குத்
லதரியொத ஜ த்தின் மூ ஒளியொ ிய ஆதிக் ைவுளிைத்வத
அன்பு லசய்ய வல் ன் ஆ மொட்ைொன் என்று ிறிஸ்துநொதர்
லசொல்லு ிறொர்.

இதடனலயல் ொம் வசொமநொதய்யர் நன்றொ அறிந்தவரொத ொல்,

மற்ற ஜீவர் ளிைத்தில் அன்பு லசலுத்திப் பழகுவடத முக் ிய
விரதமொ எடுத்துக் ல ொண்ைொர். மற்ற உயிர் ளிைத்திலும்,
விவசஷமொ மற்ற மனிதரிைத்திலும் உண்டமயொன அன்பு
லசலுத்திப் பழகுதல் சொமொன்யமொன ொரியமன்று.
சமஸ் ொரங் ளொலும் ணக் ில் ொத அனந்த வ ொடி
சிருஷ்டி ளில் அனந்த வ ொடி ளொ த் வதொன்றி மடறயும் ஜீவ
கு த்துக்குப் லபொதுவொ ஏற்பட்டிருக்கும் பூர்வ
ஸம்ஸ் ொரங் ளொலும் மனிதருக்கு இயல்பொ வவ மற்ற
உயிர் ளிைமும், மற்ற மனிதரிைமும் லபரும்பொலும் பயம்,
லவறுப்பு, பட டம முத ிய முத ிய த்வவஷ குணங் ள்
ஜனிக் ின்றன. ப உயிர் ளிைம் அன்பும் நட்பும்
ஜனிப்பதுமுண்டு. ஆனொல், லபொதுவொ ஜீவர் ள்
இயற்ட யிவ வய ஒருவருக்ல ொருவர் ச ிப்பில் ொடம,
அசுடய முத ிய குணங் ளுடைவயொரொ ின்றனர்.

இந்த அநொதியொன ஜீவ விவரொதம் என்ற குணத்டத நீக் ி சர்வ

ஜீவ ொருண்யமும் சர்வ ஜவ ீ பக்தியும் ஏற்படுத்திக் ல ொள்ள
வவண்டுலமன்ற இச்டச வசொமநொதய்யருக்கு உண்ைொயிற்று.
எனவவ, அவர் ஆடு மொடு டளக் ண்ைொல் முன்வபொல்
இ ழ்ச்சிக் ல ொள்ட ல ொள்வதில்ட . ஏடழ டளக் ண்ைொல்,
ல ொடிய வநொயொளி டளக் ண்ைொல், குரூபி டளயும் மிகுந்த
முதுடமயொல் உருச் சிடதந்து வி ொர
ரூபமடைந்திருப்வபொடரயுங் ண்ைொல், அருவருப்பு எய்தி மு ஞ்
சுளிப்படத நிறுத்தி, அவர் டள மொனசீ மொ வந்தடன
லசய்யவும், ஆசீர்வொதம் பண்ணவும், இயன்றவடர புறக்
ிரிடய ளொலும் அவர் ளுக்கு இனியன லசய்யவும்
முயன்றொர்.

இதுவடர தமக்குக் வ ொபமும் அருவருப்பும விடளவித்துத்

தம்மொல் இ ழ்ச்சியுைனும் எரிச்சலுைனும் புறக் ணிப்படும்
மனிதர் டளக் ொணும் வபொது மு ம ர்ச்சி ல ொள்ளவும்,
அவர் ளிைம் தொழ்டமயுடரயும் இன்லசொற் ளும் வபசவும்
பழக் ப் படுத்திக்ல ொள்ளத் லதொைங் ினொர்.

இ·லதல் ொம் ஆரம்பத்தில் அவருக்கு மி வும் சிரமமொ

இருந்தது. இ·தடனத்திலும் சிரமம் யொலதன்றொல், அவருக்கு
முத்தம்மொளிைம் சுமு மொ இருந்து அவளிைம் அன்பு
ொட்டுதல். அவடளக் ண்ைவுைவன மு த்டதச்
சுளிக் ொம ிருக் அவருக்கு சொத்தியப்பைவில்ட .
பரஸ்திரீ ளிைம் ொமமுறொம ிருப்பது அவருக்கு நொளடைவில்
ஒருவொறு எளிதொயிற்று. ஆனொல், முத்தம்மொளிைம் பிவரடம
லசலுத்துவலதப்படி? விவொ ம் லசய்து, ருதுசொந்தி முடிந்து சி
மொதங் ள் வடர அவருக்கு முத்தம்மொளுடைய உறவும்
ஊைொடுதலும் இன்பம் பயந்து ல ொண்டிருந்தன. அப்பொல் அடவ
அவருக்கு ஸ¤ வஹதுக் ளொ ொமல் மொறிப் வபொய்விட்ைன.
பதிடனந்தொம் வயதில் அந்த பொக் ியவதி அவருடைய சயன
வட்டுக்கு
ீ ஒரு ஆண் குழந்டதடயயும் ல ொண்டு வரத்
லதொைங் ினொள். அவர் அவடள முத்தமிைப் வபொகும் சமயத்தில்
அந்தக் குழந்டத வறிட்ைழத்
ீ லதொைங் ிற்று. அல் து ம
மூத்ர விஸர்ஜனம் லசய்து அவளுடைய மடிடயயும்
இவருடைய வவஷ்டிடயயும் அசுத்தப்படுத்த ொயிற்று.
அன்டறக்குத் லதொைங் ிற்று லபருங் ஷ்ைம். பிறகு புதிய
குழந்டத ள் இரண்டு பிறந்தன. தமக்கும் தம்முடைய
மடனவிக்கும் இளடமப்பிரொயம் தவறிவிட்ைன என்ற எண்ணம்
அக்குழந்டத டளப் பொர்க்குநவதொறும் அவருள்ளத்தில்
எழ ொயின. இதினின்றும் அவர் குழந்டத ளிைம்
அருவருப்படைதல் என்ற பரம மூைத்தனத்துக்குத் தம்டம
ஆளொக் ிக் ல ொள்ளொமல் தப்பினொர். ஆனொல் அடதக் ொட்டிலும்
ஆயிரம் பங்கு அதி மூைத்தனமொ த் தமது பத்தினிடய
வநொக்கும் லபொழுலதல் ொம் அவளிைத்தில் லவறுப்லபய்துவதும்
மு த்டதச் சுளிப்பதுமொ ிய தீயவழக் த்தில் தம்டமயறியொது
விழுந்து, நொளுக்குநொள் அந்தப் படுகுழியில் தமது சித்தத்டத
அதி ஆழமொ அமிழ்ந்துவபொ இைங் ல ொடுத்தொர். இத்தடன
ொ த்துக்கு அப்பொல் இவருக்குண்ைொ ிய புதிய லதளிவின்
பயனொ , இப்வபொது அந்த மடனவியிைம் அன்பு லசலுத்த
முயற்சி பண்ணினொர். அந்த முயற்சி இவருக்கு ஆரம்பத்தில்
வவப்லபண்லணய் குடிப்பதுவபொல் மி வும் சப்பொ இருந்தது.
அவவளொ, இவரிைத்திவ வதொன்றிய மொறுதட க் ண்டு
உள்ளத்தில் ம ிழ்ச்சி ல ொண்ைொளொயினும், இவருடைய புதிய
அன்டப உறுதிப்படுத்த வவண்டுலமன்ற எண்ணத்துைன்
இவடரப் ப டினமொன வசொதடன ளுக்கு உட்படுத்தத்
லதொைங் ினொள். எனவவ இவர் நம்பிக்ட டயயும்
ஞொனத்டதயுந் துடணக் ல ொண்டு வவப்லபண்லணய்
குடிக் ப்வபொன இைத்தில் இவருடைய முது ில் சவுக் டி ள்
வவறு விழ ொயின. ம ொ பதிவிரடதயொ ிய முத்தம்மொ
தன்னுடைய ணவன் இங்ஙனம் வவப்லபண்லணய் குடிக்
வந்த சமயங் ளில், அவருக்குச் சர்க் டர முத ியன ல ொடுத்து
அவருடைய ஷ்ைத்துக்குப் பரி ொரங் ள் லசய்யொதபடி
இங்ஙனம் சவுக் டி ள் ல ொடுத்து அவருடைய முதுட க்
ொயப்படுத்தியது அவளுடைய விரத ம ிடமக்குப்
லபொருந்துவமொ என்று சி ர் ஐயுற ொம். ஆனொல், அவள் உயர்ந்த
பதிவிரடதயொ ிய ொரணம் பற்றிவய, எத்தடனக்கு எத்தடன
விடரவொ நைத்துதல் சொத்தியவமொ அத்தடனக் த்தடன
விடரவொ அவடர அஞ்ஞொன விஷயத்தி ிருந்து
பரிபூர்ணமொ விடுவித்து அவருக்கு ஞொனொமிர்தத்டதப்
பு ட்ைவவண்டுலமன்ற ருத்துடையவளொயினொள்.

ஜீவொமிர்தமொ ிய தர்ம பத்தினியின் ொதட ஒரு பரம மூைன்

வவப்லபண்லணய்க்கு ஒப்பொ க் ருதி வருமிைத்வத, கூடிய
அளவு விடரவில் அவனுக்கு என்ன ஷ்ைம்
விடளவித்வதனும் அவடன அந்த ம ொ நர மொ ிய
அஞ்ஞொனத்தினின்றும் லவளிவயற்ற முயலுவவத தனது
முக் ியக் ைடமலயன்று அவள் நியொயமொ நிச்சயித்தொள்.
அவனுக்கு சொசுவதமொன ஞொனமும் நித்ய இன்பமும்
ஏற்படுத்திக் ல ொடுத்து அவடனக் ொப்பொற்ற வவண்டுலமன்று
ருதி, அதனொல் அவனுக்குச் சிறிது ொ ம் வடர அதி
சிரமங் ள் ஏற்பட்ை வபொதிலும் தீங் ில்ட லயன்று தீர்மொனம்
லசய்தொள். ஒருவன் ொ ில் ஆழமொ விஷமுள்
பதிந்திருக்ட யில் அடத ஊசி ல ொண்லைடுக்கும்வபொது அவன்
அந்த ஊசி குத்தும் வவதடனடயப் லபொறுக் மொட்‘மல்
முள்டளலயடுக் முய ொதபடி மிட்ைொய் தின்று தன் மனடத
அந்த வநொயினின்றும் புறத்வத லசலுத்த வவண்டுலமன்று
விரும்புவொனொயின், அவனுக்கு இதத்டத நொடுவவொர் அப்வபொது
லசய்யத்தக் து யொது? அவனுக்கு ஊசி குத்துவதனொல்
வவதடனடயப் லபொருட்ைொ க் கூைொலதன்று அவனிைம்
நிஷ் ருடணயொ த் லதரிவித்து விட்டு ஊசிடய ஆழமொ ப்
பதித்து விஷமுள்டள எடுத்துக் டளதல் நன்றொ? அல் து,
ஊசிடயப் புறத்வத வபொட்டு விட்டு அவனுக்கு ஜிவ பி
ொபியொல் விஷமுள்ளின் லசயட நிறுத்திவிை ொம் என்று
அவன் நிடனப்பது மைடமயன்வறொ? அதற்கு நொம்
இைங்ல ொடுக் ொவமொ? அவன் அழ அழ, ஊசிடய அழுத்தி
விஷமுள்ள எடுத்லதறுந்தொ ன்றி அவனுக்கு விஷமுள்ளின்
லசய்ட யொல் மரணவமற்படுலமன்படத அவனுக்கு வற்புறுத்திக்
கூறி எங்ஙனவமனும் ஊசிடய உபவயொ ித்த ன்வறொ
உண்டமயொன அன்புக்கும் ருடணக்கும் அடையொளமொனது?

இங்ஙனம் ஆவ ொசடன புரிந்வத, முத்தம்மொ நமது

வசொமநொதய்யருக்கு அடிக் டி விளொற்றுப் பூடஜ ள் நைத்தி
வந்தொள். இங்ஙனம் நல்ல ண்ணங் ல ொண்வை அவள் தம்மிைம்
டுஞ் லசொற் ளும், டுநடை ளும் வழங்கு ிறொலளன்ற
விஷயம் நொட்பை, வசொமநொதய்யருக்கும் சிறிது சிறிது
அமர்த்தமொ த் லதொைங் ிவிட்ைது. இருந்தவபொதிலும் அவரொல்
ச ிக் முடியவில்ட .

ொதற்வ ொயில் மி த் தூய்டமல ொண்ை வ ொயில் . ஒரு முடற

அங்கு வபொய்ப் பொவஞ் லசய்து லவளிவய துரத்துண்ைவன்
மீ ளவும் அதனுள்வள புகுமுன்னர் அவன் பைவவண்டிய
துன்பங் ள் எண்ணிறந்தன.

ண்டணக் குத்திப் பொர்டவடய அழித்துக் ல ொள்ளுதல் சு பம்.

ஆனொல் இழந்த பொர்டவடய மீ ட்டும் ஏற்படுத்திக் ல ொள்ளுதல்
எளிதில் இயல்வலதொரு ொரியமொ? வசொமநொதய்யருக்குக்
குருட்டுக் ண்டண மொற்றி மறுபடி நல் ண்
ல ொடுக் வவண்டுலமன்ற விருப்பத்துைன் முத்தம்மொ வவட
லசய்தொள். அதில் அவள் லசய்த சி ிச்டச ள் அவருக்கு ச ிக்
முடியொதனவொ வவயிருந்தன.

ஆனொல் எப்படிவயனும் தொம் இழந்த பொர்டவடய மீ ட்டும்

லபறவவண்டுலமன்ற வபரொவல் அவருக்கும் இருந்தபடியொல்,
சி ிச்டசயிலுண்ைொ ிய சிரமங் ள் லபொறுக் முடியொதனவொ த்
வதொன்றினும், பல்ட க் டித்துக் ல ொண்டு, தம்முடைய முழு
சக்திடயயும் லசலுத்தி ஒருவொறு ச ித்துக் பழ ினொர்.

எனவவ முத்தம்மொடள ஓயொமல் தம்முைன் இருக்கும்படிக்கும்

வபசும்படிக்கும் வற்புறுத்தத் லதொைங் ினொர். இவர்
எத்தடனக்ல த்தடன அவளுறடவயும் ஊைொட்ைத்டதயும்
விரும்பத் லதொைங் ினொவரொ, அத்தடனக்கு அத்தடன அவள்
இவரிைமிருந்து ஒதுங் வும் மடறயவும் லதொைங் ினொள்.
''இவடள நொம் ொதலுக்கு வயொக்யடதயில் ொத மடனயடிடமப்
புழுக் ச்சியொ வும் குழந்டத வளர்க்கும் லசவி ியொ வும்
நைத்தி வந்வதொம். அப்வபொலதல் ொம் இவள் நமக்கு மி வும்
பணிவுைன் அடிடமயிலும் அடிடமயொய் நைந்து வந்தொள்.
இப்வபொது நொம் பரமொர்த்தமொ இவளுடைய அன்டபக் ருதி
அதடன வவண்டிச் சருவப் புகுந்தவபொது, இவள் பண்ணு ிற
வமொடியும் இவள் லசய்யும் புறக் ணிப்பு ளும் லபொறுக்
முடியவில்ட வய! இலதன்னைொ வ ி! லசொந்தப்
லபண்ைொட்டிடயக் ொத ிரொணியொ க் ல ொண்ைொைப்
வபொனவிைத்வத அவள் நம்டம உதொசீனம் பண்ணினொள். என்ன
லசய்வது? பதிவிரடதயொவது, லவங் ொயமொவது? நொம் இளடம
தவறிவிட்வைொலமன்பது ருதி இவள் நமது ொதட
உண்டமயொ வவ அருவருக் ிறொவளொ, என்னவவொ? எவன்
ண்ைொன்? ஸ்திரீ ளுடைய இருதயத்துக்கு ஆழங் ண்வைொன்
யொர்? ை ொழங் ொணுதல் எளிது; மொதர் மனத்டத ஆழங்
 ொணுதல் அரிது. ஆண்மக் டளக் ொட்டிலும் லபண் ளுக்கு
எட்டு மைங்கு அதி ம் ொமலமன்று நீதி சொஸ்திரம்
லசொல்லு ிறது. எனவவ, தட வழுக்ட யொய், நடர லதொைங் ிக்
ிழப்பருவத்திவ பு த்லதொைங் ிய என்னிைம் இவள்
உண்டமயொ வவ அவமதிப்புக் ல ொண்ைொலளனின் அ·வதொர்
வியப்பொ மொட்ைொது. என்வன உ விசித்திரம்! என்
குடும்பத்தில் மொத்திரமொ, உ முழுடமயிலும்
மனிதலரல் ொரும் வட்டுப்லபண்ைொட்டிலயன்றொல்
ீ அவள் தன்
விருப்பத்துக்கு ைடமப்பட்ை அடிடமச்சியொ வவ
ருது ிறொர் ள். புதியலதொரு சித்திரத் லதய்வத்தின்மீ து ொதல்
ல ொள்வதுவபொல் நொன் லசொந்தப் லபண்ைொட்டியிைம் ொதல்
லசய்யப் புகுமிைத்வத, அவள் என்டன இப்படிக் வ ி
பண்ணு ிறொள். எனிலும் இவள் பதிவிரடதயல் லளன்று
ருதவும் நியொயமில்ட . எனது லபற்ற தொய் இறக் ப் வபொகுந்
தருணத்தில் இவள் ம ொ சுத்தமொன பதிவிரடதலயன்று
லசொல் ிவிட்டு மடிந்தொவள. அவள் தீர ஆரொய்ச்சி லசய்து
நிச்சயப்படுத்தொத வொர்த்டதடய மரண ொ த்தில் லசொந்த
ம னிைம் லசொல் க் கூடுலமன்று நிடனக் இைமில்ட வய.
தொய் நம்மிைம் லபொய் லசொல் ிவிட்ைொ வபொவொள்? வமலும்,
அவள் இந்த வொர்த்டத என்னிைம் லசொல் ிய ொ த்தில்,
அவளுடைய மு த்டத நொன் நன்றொ உற்று
வனித்வதனன்வறொ? அவள் அச்லசொல்ட ப் பரிசுத்தமொன
இருதயத்துைனம் உண்டமயொன நம்பிக்ட யுைனும்
கூறினொலளன்து அவள் மு த்தில் மி த் லதளிவொ
விளங் ிற்றன்வறொ? வமலும், அவள் தீர ஆழ்ந்து பொரொமல்
வஞ்சிக் ப்பட்ைவளொய் அங்ஙனம் தவறொது நம்பிக்ட
ல ொண்டிருக் க் கூடுலமன்று நிடனக் ப் புகுவவொமொயின், அது
லபரு மடைடமக்கு ட்சணமொகும். பொம்பின் ொல் பொம்புக்குத்
லதரியும். எத்துடண மடறந்த வபொதிலும் லபண் மர்மம்
லபண்ணுக்குத் லதரிந்து விடுமன்வறொ? ஒரு வருஷமொ, இரண்டு
வருஷமொ? இவளுடைய நடைடய என் மொதொ பத்து
வருஷ ொ மொ , இரவு ப ல் கூைவவயிருந்தது மி வும்
ஜொக் ிரடதயுைன் வனித்து வந்தவளன்வறொ? வமலும் என்
மொதொ புத்திக்கூர்டமயில் ொத மந்தமொ? இருபது ம்பிளிடய
வபொட்டு ஒரு ர சியத்டத மூடி டவத்தொலும், அது அவளுடைய
ண் ளுக்குத் லதரிந்து விடுமன்வறொ? தொய் லசொல் ியடத
மறுப்பதில் பயனில்ட . அதில் ஐயப்படுவது மூைத்தனம்.
'ஐயமுற்றொன் அழிவுறுவொன்' என்று ப வத் ீ டதயில்
ண்ணபிரொன் அருளிச் லசய்திருக் ிறொனன்வறொ? நிச்சயமொ
நம்முடைய புத்திக்குப் பு ப்படும் உண்டமயன்டறப் பற்றி
வண்
ீ சம்சயப் படும் அதி ொரம் மனத்துக்குக்
ல ொடுப்வபொமொயின், அது நம்டம நர த்தில் ல ொண்டு வசர்க்கும்.
நம்முடைய முத்தம்மொ பதிவிரடததொன். நம்முடைய
உண்டமடயச் வசொதி த்-தறியும் லபொருட்ைொ வவ, நம்டம இந்த
வ ிய வசொதடன ளுக்கு உட்படுத்து ிறொள். இதனொல் நொம்
அவளிைம் ல ொண்டிருக்கும் பிவரடமத் தழல் அவிந்து வபொ
இைங் ல ொடுக் க்கூைொது. இதனொல் நொம் அவளிைம்
விரசப்பை ொ ொது. அவள் தொன் நமக்குத் தொர ம். வவறு பு ல்
நமக் ில்ட . எக் ொத்திலும் நம்முடைய வழி டள இருள்
மூைொத வண்ணம் நம் மொதொ ருடணயுைன் நிறுத்தி
விட்டுப்வபொன நித்ய விளக் ன்வறொ இந்தக் ண்மணி
முத்தம்மொ? வமலும், மூை லநஞ்சவம! பொவியொ ிய புழு
லநஞ்சவம! முத்தம்மொ நம்டம என்ன வசொதடன ள்
லசய் ிறொள்? ஊைல் தொவன பண்ணு ிறொள்? ஊை ன்வறொ
ொத ின் மி இனிய பகுதியொவது?

உணவினும் உண்ைதற ினிது ொமம்

புணர்த ின் ஊை ினிது

என்றன்வறொ சொட்சொத் பிரமவதவனுடைய அம்சபூதரும்

ம ொ வியுமொ ிய திருவள்ளுவ வதவர் அருளியிருக் ின்றொர்.
நொய் மனவம! உனக்கு என் ொதற் ிளியிைமிருந்த
இ ழ்ச்சிலயண்ணம் இன்னும் உன்டன முற்றிலும் விட்டு
வி வில்ட . 'இவளொவது? நம்மிைத்தில் ஊைல்
ொட்டுவதொவது?' என்ற ர்வ சிந்தடனயொல், இந்த விஷயத்தில்
மனதுக்குக் ஷ்ைவமற்படு ிறவதயன்றி வவறில்ட . இவள்
என்ன ொரணத்தொல் உனக்கு இத்தடன துச்சமொய் விட்ைொள்?
துச்ச மனவம? இவடளக் ொத ிரொணிலயன்று ல ொண்ை
இைத்தில், உணர்வு, உயிர், உைம்பு என்ற மூன்றும் அவளுக்வ
சமர்ப்பணமொ ி விட்ைனவன்வறொ? அவள் ஊடினொல் அதுவும்
ஓரின்பம். அவள் கூடினொல் அதுவும் ஓரின்பம். வமலும், ொத ி
லசொல்லும் வடச லமொழி லளல் ொம் நம்முடைய லசவி ளில்
அமிர்தம் வபொல் விழுவதன்வறொ? ஆண்டமக்கு ட்சணமொம்?
ொத ிப் லபண் உண்டமயொ வவ சினங் ல ொண்வைொ அல் து
லபொழுது வபொக் ின் லபொருட்ைொ வவொ, நம்டமத் திட்டினொல், நொம்
அந்தத் திட்டுக் டளலயல் ொம் மிட்ைொலயன்று
நிடனப்பதன்வறொ புருஷ ட்சணம்? அங்ஙனமின்றி அவளிைம்
எதிர்த்துச் சினங் ல ொள்ளுதல் வபடித்தன்டமயன்வறொ? அவள்
எது லசய்தொலும் அவவள நமக்குத் லதய்வம், அவவள நமக்கு
இன்பம். அவள் வ ிய வந்து நம்டம முத்தமிட்ைவபொதிலும்,
அவளருவள தி. அவள் நமது தடசடய வொடளக் ல ொண்டு
அறுத்தவபொதிலும், அதுவவ நமக்கு சுவர்க் வபொ ம்.''

என்று இங்ஙனம் நி ொமுற்றத்தில் நொற் ொ ியின் மீ துட் ொர்ந்து

நி டவ வநொக் ி ஆவ ொசடன லசய்து ல ொண்டிருந்த
வசொமநொதய்யர் அப்படிவய நித்திடரயில் ஆழ்ந்து விட்ைொர்.
பிறகு அவர் ண்டண விழித்துப் பொர்க்ட யிவ , சந்திரன்
உதித்த இைத்தினின்றும் லநடுந்தூரம் வி ிவந்திருப்பது
ண்ைொர். மொட யில் சுமொர் ஏழுமணிக்கு முத்தம்மொ ொபி
வபொட்டுக் குடித்துவிட்டு வருவதொ ச் லசொல் ி விட்டுக் ீ வழ
வபொனொள். இப்வபொது மணி எத்தடனயிருக்குலமன்று அவர்
தம்முடைய சட்டைப் டபயி ிருந்த ட க் டி ொரத்டத எடுத்து
வநொக் ினொர். நடுநிசி, பன்னிரண்டு மணியொய் விட்ைது.
படுக்ட யடறக்குள்வள வபொய்ப் பொர்த்தொர். அங்கு
திமிதிமிலயன்று மண் எண்லணய் வமடஜ விளக்கு எரிந்து
ல ொண்டிருந்தது. இன்னும் ஒரு ணம் இவர் தொமதப்பட்டு
வந்திருப்பொரொனொல் ண்ணொடிக் குழொய் லவடித்துப்
வபொயிருக்கும். அதனிலும் லபரிய ஆபத்துக் ள் விடளந்தொலும்
விடளந்திருக்கும். இவர் விளக் ின் ஸ்திதிடயப் பொர்த்தவுைவன
பளிச்லசன்று பொயந்து திரிடயக் குடறத்தொர். விளக்கு வநவர
எரிந்தது. அவர் ளுடைய படுக்ட ய¨யில் மூன்று
ட்டில் ளுண்லைன்று முன்னவமவய லசொல் ியிருக் ிவறன்.
அவற்றுள் ஒரு ட்டி ின் மீ து அனந்த ிருஷ்ணடனத்
தழுவிக் ல ொண்டு முத்தம்மொ படுத்திருந்தொள். மற்லறொரு
ட்டி ில் மூத்த குழந்டத ள் இரண்டும் படுத்திருந்தன.
வசொமநொதய்யருடைய ட்டில் சும்மொ ிைந்தது. முத்தம்மொடள
எழுப்பிக் ீ வழ அடழத்துப் வபொய் வபொஜனத்துக்கு ஏற்பொடு
பண்ண ொமொ என்று ஒரு ணம் வசொமநொதய்யர் வயொசடன
பண்ணினொர். அப்பொல், ''அறிவுைவன ண்டண விழித்து
நன்றொ ப் பொர்த்துக் ல ொண்வை படு ழியிற் வபொய்
விழ்வலதொப்பப் பசியில் ொமல் உண்பதி ிருந்வத வநொய் ளும்,
சொவும் ஏற்படுதல் ப்ரத்ய‡மொ த் லதரிந்திருந்தும் நொம்
தினந்வதொறும் பசியின்றி உண்டு மரணத்துக்கு வழிவதடுதல்
வபதடமயினும் லபரிய லபரும் வபடதடமயொகுமன்வறொ?''
என்லறொரு நிடனப்பு அவருக்குண்ைொயிற்று. ''இன்டறக்கு நல்
நொள். பசியில் ொத சமயங் ளில் உபவொசம் வபொடுவதொ ிய
நல் வழக் த்டத இன்றிரவவ லதொைங் ி விடுவவொம். பிரிய
ரத்தினமொ ிய முத்தம்மொளும் ஆழ்ந்து நித்திடர லசய் ிறொள்.
இவடள இப்வபொ எழுப்பிச் வசொறுவபொைச் லசொல் ித்
லதொல்ட ப்படுத்துதல் பொவமொகும். ஆத ொல் 'உபவொசவம
ிைப்வபொம்'' என்று தீர்மொனம் பண்ணி, வசொமநொதய்யர் விளக்குத்
திரிடய மி வும் சிறிதொக் ிக் குடறத்து வமடஜயினின்றும்
விளக்ட லயடுத்துப் படுக்ட யடறயின் மூட யன்றில்
தடரமீ து டவத்தொர். லமல் வந்து முத்தம்மொ துயில ழொதபடி
லமதுவொ அவடளத் தழுவி அவளுடைய ன்னத்தில் ஒரு
முத்தமிட்ைொர். பிறகு தம்முடைய ட்டி ின் மீ வதறிப் படுத்துக்
ல ொண்ைொர். விடரவில் நித்திடர வபொய்விட்ைொர். அன்றிரவு
முழுதும் வசொமநொதய்யர் மி வும் ஆச்சரியமொன இன்பக்
னவு ள் ண்ைொர்.
---

ஒன்பதொம் அத்தியொயம்
லபண்ைொட்டிக்கு ஜயம்

மறுநொட் ொட முதல் முத்தம்மொ பொடு ல ொண்ைொட்ைந்தொன்.

வட்டில்
ீ அவளிட்ைது சட்ைம். அவள் லசொன்னது வவதம்.
வசொமநொதய்யர் ஏவதனுலமொரு ொரியம் நைத்த வவண்டுலமன்று
லசொல் ி, அவள் கூைொலதன்றொல் அந்தக் ொரியம் நிறுத்தி
விைப்படும். அவர் ஏவதனும் லசய்யக் கூைொலதன்று லசொல் ி
அவள் அடதச் லசய்துதொன் தீரவவண்டுலமன்பளொயின் அது
நைந்வத தீரும். இங்ஙனம் முத்தம்மொ தன் மீ து
ல ொடுங்வ ொன்டம லசலுத்துவது பற்றி அவருக்கு அடிக் டி
மனவருத்தவமற்படுவதுண்டு. ஆனொல், அந்த வருத்தத்டத
அப்வபொதப்வபொவத அைக் ி விடுவொர். ''லதய்வத்தினிைம் ஒருவன்
உண்டமயொன பக்தி லசலுத்தப் வபொனொல், அது அவடன
எத்தடனவயொ வசொதடன ளுக்குட்படுத்தும் என் ிறொர் ள்.
அதினின்றும் ஒருவன் தனது பக்திடயச் வசொரவிடுவொனொயின்,
அவன் உண்டமயொன பக்தனொவவனொ? உண்டமயொன பக்தியொல்
டைசியில் எய்தப்படும் பயன் ள் அவனுக்குக் ிடைக்குவமொ?
நொம் இவடள ப்ரத்ய‡ லதய்வமொ வன்வறொ பொவித்து
நைத்து ிவறொம். எனவவ, இவள் ஏது லசய்தொலும் லபொறுத்துக்
ல ொண்டுதொன் இருக் வவண்டும். நொம்
மனவருத்தப்பை ொ ொது'' என்று தீர்மொனித்துத் தம்டமத் தொவம
வதற்றிக் ல ொள்வொர். இப்படியிருக்ட யில் ஒரு நொள்
முத்தம்மொ தன் ணவடன வநொக் ி:- ''நொடள
ஞொயிற்றுக் ிழடம தொவன? உங் ளுக்வ ொ வ ொர்ட்டு வவட
ிடையொது. ஆத ொல் நொமிருவரும் குழந்டத டளயும்
வவட க் ொரடனயும்....
(குறிப்பு:- பொரதியொர் இக் டதடயப் பூர்த்தி லசய்வதற்குள்
ொ ஞ் லசன்றுவிட்ைதொல், ''சந்திரிட யின் டத'' முற்றுப்லபற
இய ொமல் இப்படிவய நிறுத்த வவண்டியதொயிற்று.)

---

சின்னச் சங்கரன் கதை

முத ொவது குட்டி யத்தியொயம்

படிப்பவர்களுக்கு ஒரு வார்த்தை

நமது நொட்டுக் டத ளிவ லபரும்பொலும் அடி லதொைங் ிக்

தொநொய னுடைய ஊர், லபயர், கு ம், வ ொத்திரம், பிறப்பு,
வளர்ப்லபல் ொம் ிரமமொ ச் லசொல் ிக் ல ொண்டு வபொவது
வழக் ம்.

நவன
ீ ஐவரொப்பியக் டத ளிவ லபரும்பகுதி அப்படியல் .
அவர் ள் நொை த்டதப் வபொ டதடய நட்ை நடுவில்
லதொைங்கு ிறொர் ள். பிறகு வபொ ப் வபொ தொநொய னுடைய
பூர்வ விருத்தொந்தங் ள் லதரிந்து ல ொண்வை வபொகும்.

எங்வ னும் ஒரு ொட்டில் ஒரு குளக் டரயில் ஒரு தனி

வமடையில் இவன் தனது ொத ியுைன் இருப்பொன்.
இல் ொவிட்ைொல், யொவரனுலமொரு சிவந ிதனுைன் இருப்பொன்.
அப்வபொது டதயின் ஆரம்பங் டள எடுத்து விரிப்பொன். இது
அவர் ளுடைய வழி.

நொன் இக் டதயிவ வமற்படி இரண்டு வழி டளயும் ந்து

வவட லசய்யப் வபொ ிவறன்.

சின்ன சங் ரன் - நம்முடைய தொநொய ன் -

விருத்தொந்தங் டள மொத்திரம் பூர்வத்தி ிருந்து ிரமமொ வவ
லசொல் ிவிட்டு, டதயில் வரும் மற்றவர் ள் விஷயத்தில்
ல ொஞ்சம் ஐவரொப்பிய வழிடயத் தழுவிக்ல ொண்டு லசல் க்
ருது ிவறன். சர்வ ொநிதியொ ிய சரஸ்வதி வதவி எனது
நூ ில் டைக் ண் டவத்திடு .
-----

இரண்ைொம் அத்தியொயம் பிஞ்சிவ பழுத்தது -.

சின்ன சங் ரன் பிஞ்சிவ பழுத்து விட்ைொன். நம்முடைய

தொநொய னுடைய லபயர் அத்தடன நயமில்ட லயன்றும்,
எவரும் வட யுற ொ ொது. வபொ ப்வபொ இந்தப் லபயர்
மொறிக்ல ொண்வை வபொகும். டைசியில் படிப்பவர் ள்
பயப்படும்படி அத்தடன பைொவைொபமொ முடியும்படி ஏற்பொடு
லசய் ிவறன்.

சின்ன சங் ரன், சங் ரன், சங் ரய்யர், சங் ர நொரொயண ய்யர்,
சங் ரநொரொயண பொரதியொர் இத்யொதி இத்யொதி. சின்ன சங் ரன்
வுண்ைனூர் இங் ிலீஷ் பள்ளிக்கூைத்திவ மூன்றொவது
வகுப்பில் படிக் ிறொன். அந்தக் ொ த்தில் இடத "மிடில்
ஸ்கூல்" என்பொர் ள். டபயனுக்கு வயது பன்னிரண்டு அல் து
பதின்மூன்றிருக்கும். இதற்குள் தமிழில் பு வரொய் விட்ைொன்.

வுண்ைனூரில் ஜ ம் குடறவு; பணம் குடறவு; லநல் விடளவு

ிடையொது. வொடழ, லதன்டன, மொ, ப ொ, இடவலயல் ொம் லவகு
துர் பம்; பூக் ள் மி வும் குடறவு; பு வர் ளுக்கு மொத்திரம்
குடறவில்ட . அந்தச் சரக்கு ம ிவு.

தமிழில் சங் ரன் ப ப நுல் ள், ப ப ொவியங் ள் படித்து

முடித்திருந்தொன். இடவ லபரும்பொலும் "சிங் ொர" ரஸம்
மிகுந்திருப்பன. இந்த ஜொதிக் ொவியங் ள்தொன் சங் ரனுக்குப்
பிடிக்கும்
 வுண்ைனூர்ப் பு வர் ள் எல்வ ொருக்கும் இப்படிவயதொன்.
மன்மத வி ொரத்டதப் பு ழ்ந்து வபசியிருக்கும் நூல் ளும்
தனிப்பொைல் ளும் அவ்வூரிவ லவகு சொதொரணம்.
சங் ரனுக்கும் அடவ லவகு சொதரொணமொயின.

"பொஷ ளிவ தமிழ் சிறந்தது. தமிழில் இருளப்ப நொயக் ன்

ொதல், லசறுவூர்க்வ ொடவ, பிச்சித் வதவன் உ ொ மைல் முத ிய
ொவியங் ள் நி ரற்ற லபருடமயுடையன. இவற்றிலுள்ள சுடவ
உ த்தில் வவலறதிலும் இல்ட " என்பது சின்ன
சங் ரனுடைய ல ொள்ட . சங் ரன் ல ொஞ்சம் குள்ளனொ
இருந்தபடியொல் பள்ளிக்கூைத்தில் மற்றப் பிள்டள ள்
அவனுக்குச் "சின்ன சங் ரன்" என்று லபயர் டவத்து
விட்ைொர் ள்.

லதன்பொண்டி நொட்டிவ , லபொதிய மட க்கு வைக்வ இருபது

ொத தூரத்தில் பூமி வதவிக்குத் தி ம் (டவத்து அது உ ர்ந்து
வபொயிருப்பது) வபொ க் வுண்ைபுரம் என்ற ந ரம் தி ழ்ச்சி
லபற்றது. அடதத்தொன் பொமர ஜனங் ள் வுண்ைனூர்
என்பொர் ள். இந்ந ரத்தில் நமது டத லதொைங்கும் ொ த்திவ
ம ொ ீ ர்த்திமொனொ ிய ரொமசொமிக் வுண்ைரவர் ள் அரசு
லசலுத்தி வந்தனர். லவளியூர்ப் பொமர ஜனங் ள் இவடர
"ஜமீ ந்தொர்" என்பொர் ள். வுண்ைபுரத்திவ இவருக்கு "ம ொரொஜொ"
என்றும் பட்ைம். வுண்ைரின் மூதொடத ளின் மீ து பண்டைக்
ொ த்துப் பு வர் ள் பொடியிருக்கும் "இன்ப விஸ்தொரம்"
முத ிய நூல் டள அவ்வூர்ப் பு வர் ளும், அவர் டளப்
பின்பற்றி மற்ற ஜனங் ளும் வவதம் வபொ க்
ல ொண்ைொடுவொர் ள்.

ரொமசொமிக் வுண்ைர் (இவருடைய முழுப் லபயடரப் பட்ைங் ள்

ச ிதமொ ப் பின்பு லசொல்லு ிவறன்) தமிழில்
அபிமொனமுடையவரொத ொல், விடத பொைத் லதரிந்தவர் ளுக்கு
அவ்வூரில் மிகுந்த மதிப்புண்டு. சின்னச் சங் ரனுக்குப் பத்து
வயது முத ொ வவ வி பொடும் லதொழி ில் பழக் ம் உண்ைொய்
விட்ைது. எப்வபொதும் 'பு வர்' ளுைவனதொன் ச வொஸம். ஒத்த
வயதுப் பிள்டள ளுைன் இவன் வசர்ந்து விடளயொைப்
வபொவதில்ட .

எங்வ னும் மதன நூல் ள் வொசித்துப் ப ர் உட் ொர்ந்து ரசித்துக்

ல ொண்டிருப்படதக் ண்ைொல், இவனும் அங்வ வபொய்
உட் ொர்ந்து விடுவொன்.

பள்ளிக்கூைத்துப் பொைங் லளல் ொம் ிருஷ்ணொர்ப்பணந்தொன்.

பூவ ொள சொஸ்திரம், ணக்கு, சு வழி முத ிய எத்தடனவயொ
பொைங் ள் ீ ழ் வகுப்பு ளிவ இவனுக்குக் ற்றுக் ல ொடுக்
முயற்சி லசய்தொர் ள். ஒன்றிலும் இவன் ருத்டதச்
லசலுத்தவில்ட . இவனுக்கு எப்வபொதும் ஒவர சொஸ்திரம், ஒவர
ணக்கு. ஒவர வழிதொனுண்டு.
"சொற்றுவதும் ொமக் ட , சொதிப்பதும்
வபொற்றுவதும் ொமனடிப்வபொது"

வுண்ைனூர்ப் 'பு வர்' கூட்ைத்திவ சங் ரன்

ஒருவனொ ிவிட்ைொன். சுருக் ம் அவ்வளவுதொன். இவன்
பொட்டுக் ளில் சி சி பிடழ ள் இருந்த வபொதிலும்
இவனுடைய சிறு வயடதக் ருதி அப்பிடழ டள யொரும்
வனிப்பதில்ட . சுடவ மிகுதிடயக் ருதி இவடன
மிதமிஞ்சிப் பு ழ்வவொர் ப ரொயினர். ஒரு பொட்டில் எத்தடனக்
ல த்தடன அசுத்தமொன வொர்த்டத ள் வசர் ின்றனவவொ,
அத்தடனக் த்தடன சுடவ யதி லமன்பது வுண்ைனூர்ப்
பு வர் ளுடைய முடிவு.

எனவவ, டபயன் நொவும் ட யும் சிறிவதனும் கூசொமல்

ொமு ர் ளுக்கு வவண்டிய பதங் டளத் தொரொளமொ ப்
லபொழிந்து பொைல் ள் லசய்ய ொனொன். சங் ரனுடைய
பந்துக் ளுக்ல ல் ொம் இந்த விஷயத்தில் பரமொனந்தம்.
இவனுக்கு மூன்று வயதிவ வய தொய் இறந்து வபொய்விட்ைொள்.
த ப்பனொர் லபயர் சுப்பிரமணிய ஐயர். அவர் ரொமசொமிக்
வுண்ைருடைய ஆப்தர் ளிவ ஒருவர். இங் ிலீஷ் படித்துப்
படழய ொ த்துப் பரீட்டக்ஷ ஏவதொ வதறி சர்க் ொர்
உத்திவயொ த்துக்குப் வபொ ொமல் வியொபொரஞ் லசய்து சிறிது
பணம் வதடி டவத்து விட்ைொர். இவருக்கு இரண்ைொந்தொரம்
விவொ மொய் விட்ைது.

எனவவ இவனது தொடயப் லபற்ற பொட்ைனொரும், பொட்டியும்

சங் ரடனப் பிரொணனொ வவ நிடனத்து விட்ைொர் ள். சங் ரன்
விடளயொடுவதற்கு வவண்டுலமன்று வ ட்ைொல் தொத்தொ தொம்
பூடஜ லசய்யும் சிவ ிங் த்டதக் கூைக் ல ொடுத்து விடுவொர்.
அத்தடன லசல் ம். ஆனொல் சிவ ிங் த்டதப் பற்றி யொலதொரு
விதமொன பயத்துக்கும் இைமில்ட . டபயன் தொன்
விடளயொட்டில் புத்தி லசலுத்தும் வழக் மில்ட வய!

டபயனுடைய ட யும் ொலும் வொடழத்தண்டைப்

வபொ ிருக்கும். பிரொணசக்தி லவகு லசொற்பம். லநஞ்சு அடரவய
மொ ொணி அடி அ ம். ண் ள் ருதுவொ ி வநொய்
பிடித்திருக்கும் ன்னி ளின் ண் டளப் வபொ ிருக்கும்.
முது ிவ கூன். ஆணொயினும், லபண்ணொயினும் ஏவதனும் ஓர்
புதிய மு த்டதப் பொர்த்தொல் கூச்சப்படுவொன். தற் ொ த்தில்
நமது வதசத்துப் பள்ளிக் கூைங் ளிவ வய பிள்டள டளப்
லபண் ளொக் ி விடும் திறடம உபொத்திமொர் ளுக்கு
அதி முண்டு. அத்துைன் ' விடதயுஞ்' வசர்ந்து விட்ைது --
வுண்ைனூர்க் விடத. டபயனுக்கு ஜீவதொது மி வும்
குடறந்து லபொய்ம்டம நிடறந்த சித்த ச னங் ள் மிகுதிப்பட்டு
விட்ைன.

இந்த விவனொதமொன பிள்டளடயத் தொத்தொவும் பொட்டியும்

ஏதுமறியொத லவறும் லபொம்டம வபொ ப் பொரொட்டினொர் ள். 'பொல்
மணம் மொறொத குழந்டத' என்பது அவர் ளுடைய ருத்து.
அவனுக்ல ன்று தனியொ ஒரு சுபொவமும், தனி
சமஸ் ொரங் ளும் ஏற்பட்ைதொ வவ அவர் ளுக்கு
நிடனப்பில்ட . அவனுடைய பு டம ஈசனொல் ல ொடு ப்பட்ை
வரம் என்லறண்ணினொர் ள். ஏதுமறியொத குழந்டதக்கு இப்படிக்
ல்வி ஏற்பட்ை ஆச்சரியத்தொல் அவர் ளுக்கு அளவிறந்த
ம ிழ்ச்சி யுண்ைொயிவற யல் ொது அவன் 'பொப்பொ' என்ற
எண்ணம் மொறவில்ட . இரண்டு மூன்று தினங் ளுக்ல ொரு
முடற பொட்டி அவனுக்குச் 'சொந்தி' ழிப்பொள். சுண்ணொம்புக்கும்
மஞ்சளுக்கும் லச வதி ம் - சங் ரனுக்குக் ' ண்' பட்ைது
ழியும் லபொருட்ைொ .

த ப்பனொர் இவடனப் 'டபயன்' என்று வபசுவொர். இவன்

முற்றிப்வபொன விஷயம் அவருக்குத் லதரியொது. இவனுடைய
' ீ ர்த்தி' பு வர் ளுக்குள்வள பரவி வுண்ைரவர் ள் லசவி வடர
எட்டிப் வபொயிற்று. இதி ிருந்து சுப்பிரமணிய அய்யருக்கு
மிகுந்த சந்வதொஷம்.

ஆனொல் பள்ளிக்கூைத்துப் பொைங் டள வநவர படிப்பதில்ட

லயன்பதில் ல ொஞ்சம் வருத்தமுண்டு. இவடனப் லபரிய
பரீடக்ஷ ள் வதறும்படி லசய்து சீடமக் னுப்பி ஜில் ொ
ல க்ைர் லவட க்குத் தயொர் லசய்ய வவண்டுலமன்பது
அவருடைய ஆடச. அதற்கு இவர் பு வர் ளிைம் ச வொஸம்
லசய்வதுதொன் லபரிய தடை லயன்பது அவர் புத்தியில்
தட்ைவில்ட .

இவனுடைய மொமனொ ிய ல்யொணசுந்தரம் முத ிய சி

துஷ்ைப் டபயன் ளுைன் வசர்ந்து 'விடளயொடிக்' ல ட்டுப்
வபொ ிறொலனன்றும், தொய் வட்ைொர்
ீ ல ொடுக்கும் லசல் த்தொல்
தீங்கு உண்ைொ ிறலதன்றும், இவ்விரண்டையும் கூடியவடர
குடறத்துக் ல ொண்டு வரவவண்டுலமன்றும் அவர் தீர்மொனஞ்
லசய்தொர்.

இனி, இவனுைன் ஒத்த வயதுள்ள பிள்டள ள் ஆரம்பத்திவ

சங் ரடன இ ழ்ச்சியில் டவத்திருந்தொர் ள். பிறகு,
நொளடைவில் சங் ரன் ஒரு 'வித்துவொன்' ஆ ிவிட்ைடதக்
ண்ைவுைவன அந்தப் பிள்டள ளுக்ல ல் ொம் அவனிைம்
ஒருவிதமொன பயமும் வியப்பும் உண்ைொயின. 'இவன் வநொஞ்சப்
பயல்; ஒரு இழவுக்கும் உதவ மொட்ைொன்" என்று முன்வபொ
வொய் திறந்து லசொல்வதில்ட . மனதிற்குள் அவ்லவண்ணத்டத
அைக் ி விட்ைொர் ள்.

பள்ளிக்கூைத்துக்குப் வபொனொல் சங் ரடன உபொத்திமொர்,

"பு வவர! ப ட யின் வமல் ஏறி நில்லும்" என்பொர் ள்.

பொைங் ள் வநவர லசொல் ொதது பற்றி நமது சின்னப் பு வர்

ப ட யின் வமல் ஏறி நின்றுல ொண்டு மனதிற்குள்வள
எதுட ளடுக் ிக் ல ொண்டிருப்பொர்.

உபொத்தியொயரும் ரும்ப ட வமல் ணக்குப் வபொட்டுக்

ல ொண்டிருப்பொர்.

இவன்
"பு வன், அ வன், வ வன், ப ட ,அ ட ,உ ட
நில், லநல், வில், பல், லசொல், அல், எல், ல், மல், லவல், வல்
ணக்கு, வணக்கு, இணக்கு"
என்று தனக்குள்வள ட்டிக் ல ொண்டு வபொவொன்.

வொத்தியொர் 002853...... என்று ணக்குப் வபொட்டு முடிவு ட்டிக்

ல ொண்டு வபொட யில், சங் ரடன வநொக் ி, "சங் ரன்! புள்ளிடய
எந்த இ க் த்தின் வமல் வபொடு ிறது? லசொல் பொர்ப்வபொம்"
என்பொர்.

இவன் மறுலமொழி லசொல் ொமல் பித்துக் ல ொண்ைவன்

வபொ ிருப்பொன். அவர், "என்னைொ, விழிக் ிறொய்?" என்று வ ட்டுத்
திட்டிய பிறகு அடுத்த டபயனிைம் வினவுவொர்.
அடுத்தவன் ஏது லசொல் ிறொன் என்படதகூைக் வனியொமல்
இவன் மனதிற்குள்
விழி, இழி, ிழி, பிழி, வழி, ழி, அழி, பழி, லமொழி, ஒழி
புள்ளி, உள்ளி, பள்ளி, அள்ளி, ள்ளி, லதள்ளி, லவள்ளி
என்று அடுக் ிக் ல ொண்வை வபொவொன்.

தமிழ்ப் பொைம் வரும்வபொது மொத்திரம் ல ொஞ்சம் வனிப்பொன்.

அதிற்கூை இ க் ணம் தைவும்.

இவருடைய த ப்பனொரின் மதிப்டபயும் ரொமசொமி வுண்ைர்

இவனிைம் தயவு பொரொட்டு ிறொர் என்படதயும் உத்வதசித்து
உபொத்திமொர் இவடன அதி மொ அடித்துக் ல ொல்வதில்ட .
"இவன் டைசிவடர உருப்பை மொட்ைொன்" என்பது
அவர் ளுடைய முடிவு.

ஊரிலுள்ள லபண் குட்டி லளல் ொம் "சங் ரன் அப்பொவி" என்று

லசொல்லும். இவ்வொறு அவரவர் தத்தமக்கு ஒத்தபடி நிடனத்துக்
ல ொண்டிருக்ட யில், சங் ரன் பிரத்வய மொ ஒரு வட யில்
முதிர்ந்து வரு ிறொன். எல் ொர் விஷயமும் இப்படிவயதொன்.
ஒருவனுடைய உள்ளியல்டப மற்லறொருவன் முழுதும் அறிந்து
ல ொள்ளுதல் எக் ொ த்திலும் சொத்தியம் இல்ட .
அவனவனுடைய இயல்பு அவனவனுக்வ லதளிவொ த்
லதரியொது. பிறனுக்ல ப்படி விளங்கும்?

பிள்டள டளயு லபண் டளயும் பற்றித் தொய் த ப்பன்மொர்

ல ொண்டிருக்கும் எண்ணம் லபரும்பொலும் தப்பொ வவ யிருக்கும்.
குழந்டத ளின் அறிவும் இயல்பும் எவ்வளவு சீக் ிரத்தில்
மொறிச் லசல்லு ின்றன லவன்படதப் லபற்வறொர் அறிவதில்ட .
"பொப்பொ பொப்பொ" என்று நிடனத்துக் ல ொண்வையிருக் ிறொர் ள்.
பதினொறு, பதிவனழு வயதொகும்வபொது, "அப் பொப்பொ" அப்பப்பொ
என் ிறொர் ள்.
-------
மூன்றொம் அத்தியொயம் ரொமசொமிக் வுண்ைர் -
.திருச்சடப

ம ொரொஜ ரொஜபூஜித ம ொரொஜ ரொஜஸ்ரீ ரொஜமொர்த்தொண்ை சண்ைப்

பிரசண்ை அண்ை ப ிரண்ை வுண்ைொதி வுண்ை
வுண்ைனூரதிப ரொமசொமிக் வுண்ைரவர் ளுக்கு வயது சுமொர்
ஐம்பதிருக்கும். நல் ருநிறம். நடரபொய்ந்த மீ டச, ிருதொ,
முன்புறம் நன்றொ ப் பளிங்குவபொல் வதய்க் ப்பட்டு, நடுத்
தட யில் தவடு பொய்ந்து, பின்புறம் ஒரு சிறிய முடிச்சுப்
வபொட்டு விளங்கும் முக் ொல் நடரயொன தட . லநடுந்தூரம்
குழிந்த ண் ள். இடமப் புறங் ளில் ' ொக்ட க் ொல்'
அடையொளங் ள். லபொடியினொல் அ ங் ரிக் ப்பட்ை மூக்கு.
லவற்றிட க் ொவியினொலும், புட யிட ச் சொற்றினொலும்
அ ங் ரிக் ப்பட்ை பற் ள். குத்துயிவரொடு ிைக்கும் உதடு.
ஆபரணங் ள் லபொருந்திய லசவி ள். பூதொ ொரமொன உைல்.
பிள்டளயொர் வயிறு. ஒருவிதமொன இருமல். அடரயில் பட்டு
ஜரிட வவஷ்டி. விரல் நிடறய வமொதிரங் ள். பக் த்திவ
லவற்றிட துப்புவதற்கு ஒரு ொளொஞ்சி. ஒரு அைப்டபக் ொரன்
- இதுதொன் ரொமசொமிக் வுண்ைர்.

இவர் ொட யில் எழுந்தொல் இரவில் நித்திடர வபொகும் வடர

லசய்யும் தினசரிக் ொரியங் ள் பின் வருமொறு.

ொட எட்டு அல் து எட்ைடர மணி வவடளக்கு எழுந்து

ட ொல் சுத்தி லசய்து ல ொண்டு ஒன்பது மணியொனவுைன்
படழயது சொப்பிை உட் ொருவொர். படழயதிற்குத்
லதொட்டுக்ல ொள்ள தமது அரண்மடனயிலுள்ள றிவட
வபொதொலதன்று லவளிவய ப வடு
ீ ளி ிருந்து பழங் றி ள்
ல ொண்டு வரச் லசொல் ி லவகு ரஸமொ உண்பொர். (அதொவது
ொட 'வ ியம்' முடிந்த பிறகு.. இந்த அபினி வ ியம்
உருட்டிப் வபொட்டுக் ல ொள்ளொமல் ஒரு ொரியங்கூைத் லதொைங்
மொட்ைொர். பொர்ப்பொர் எடுத்ததற்ல ல் ொம் ஆசமனம் லசய்யத்
தவறொதிருப்பது வபொ ) படழயது முடிந்தவுைன் அந்தப்புரத்டத
விட்டு லவளிவயறி இவருடைய சபொ மண்ைபத்தருவ யுள்ள
ஒரு கூைத்தில் சொய்வு நொற் ொ ியின் மீ து வந்து படுத்துக்
ல ொள்வொர். ஒருவன் ொல் ளிரண்டையும் பிடித்துக்
ல ொண்டிருப் பொன். இவர் லவற்றிட ப் வபொட்டுக்
ொளொஞ்சியில் துப்பியபடியொ இருப்பொர்.

எதிவர அதொவது உத்திவயொ ஸ்தர், வவட யொட் ள்,

வுண்ைனூர்ப் பிரபுக் ள் இவர் ளில் ஒருவன் வந்து டத,
புரளி, வ ொள் வொர்த்டத, ஊர்வம்பு, ரொஜொங் விவ ொரங் ள் -
ஏவதனும் வபசிக் ல ொண்டிருப்பொன். சி நொட் ளிவ லவளி
முற்றத்தில் வ ொழிச்சண்டை நைக்கும்.

லவளியூரி ிருந்து யொவரனுலமொரு வுண்ைன் ஒரு நல்

வபொர்ச் வசவல் ல ொண்டு வருவொன். அரண்மடனச் வசவலுக்கும்
அதற்கும் சண்டை விட்டுப் பொர்ப்பொர் ள். அரண்மடனச் வசவல்
எதிரிடய நல் அடி ள் அடிக்கும்வபொது, ஜமீ ன்தொரவர் ள்
நிஷ்பக்ஷபொதமொ இருபக் த்துக் வ ொழி ளின் தொய், பொட்டி
அக் ொள், தங்ட எல்வ ொடரயும் வொய் குளிர டவத்து
சந்வதொஷம் பொரொட்டுவொர். ளத்திவ ஆரவொரமும் கூக்குரலும்,
நீச பொடஷயும் லபொறுக் முடியொம ிருக்கும்.

லபரும்பொலும் சண்டை முடிவிவ அரண்மடனக் வ ொழிதொன்

வதொற்றுப் வபொவது வழக் ம். அங்ஙனம் முடியும்வபொது வந்த
வுண்ைன் தனது லவற்றிச் வசவட ரொமசொமிக்
வுண்ைரவர் ள் திருவடியருவ டவத்து சொஷ்ைொங் மொ
விழுந்து கும்பிடுவொன்.

இவர் அச்வசவட ப் லபற்றுக் ல ொண்டு அவனுக்கு நல்

பொட , உத்தரீயம், வமொதிரம், ஏவதனும் சன்மொனம் பண்ணி
அனுப்பி விடுவொர். பிறகு படழய அரண்மடனச் வசவட த்
தள்ளிவிட்டுப் புதிதொ வந்த வசவட ச் 'சமஸ்தொன
வித்வொனொ ' டவப்பொர் ள். அடுத்த சண்டையில் மற்லறொன்று
வரும். எத்தடன வரமுள்ள
ீ வசவ ொ இருந்தொலும்
வுண்ைனுர் அரண்மடனக்கு வந்து ஒரு மொதமிருந்தொல் பிறகு
சண்டைக்குப் பிரவயொஜனப்பைொது. ஜமீ ன் வபொஷடணயிவ வய
அந்த நயமுண்ைொ ிறது.

ப ல் ஒன்றடர மணிக்கு ஸ்நொனம் லதொைங்கும்..

லவந்நீரிவ தொன் ஸ்நொனம் லசய்வொர். ரொமசொமிக் வுண்ைர்
ஸ்நொனஞ் லசய்வலதன்றொல், அது சொதொரணக் ொரியமன்று.
ஜ த்டதலயடுத்து ஊற்றுவதற்கு இரண்டு வபர்; உைம்பு வதய்க்
இரண்டு வபர். தட துவட்ை ஒருவன். உைம்பு துடைக்
ஒருவன். வவறு வவஷ்டி ல ொண்டு அடரயில் உடுத்த ஒருவன்.
வநபொளத்து ரொஜொவின் பிவரதத்துக்குக் கூை இந்த உபசொரம்
நைக் ொது.

ஸ்நொனம் முடிந்தவுைவன பூடஜ. ஜமீ ன்தொர் பூக் டள வொரி

வொரி முன்வன டவத்திருக்கும் விக் ிர த்தின் வமல் வசுவொர்.
ீ
பூஜொ ொ த்தில் ஸ்த பொ வதர் ள் வந்து பொடுவொர் ள். சி
சமயங் ளில் சங் ீ த விஷயமொ சம்பொஷடண ள்
நைப்பதுண்டு. ஜமீ ன்தொர் தொம் ‘ வனம்’ லசய்த
ீ ர்த்தடன டளப் பொ வதர் ளிைம் பொடிக் ொட்டுவொர்.
(சங் ீ தத்திலும், சொஹித்யத்திலும் ரொமசொமிக் வுண்ைர் பு ி.
அந்தச் சங் தி ஞொப மிருக் ட்டும்)

ஒரு சமயம் சமஸ்தொன வித்வொன் – அண்ணொதுடர ஐயர்,

வதொடி நொரொயணய்யங் ொர், பல் வி வவதொச க் குருக் ள்
முத ிய வித்வொன் ளடனவரும் வந்து கூடியிருந்தனர்.
அண்ணொதுடர அய்யடர வநொக் ி ஜமீ ன்தொர், “நொன்
அைொணொவில், “மொவன யங்வ வபொனவட என்னடி” என்ற
வர்ண லமட்டிவ பரமசிவன் வமல் ஒரு சொஹித்தியம்
பொர்த்திருக் ிவறன். (ஒரு ீ ர்த்தடன லசய்திருக் ிவறன் என்று
அர்த்தம்). அடத நீங் ள் வ ட் வில்ட வய” என்றொர்.

“உத்தரவொ ட்டும்” என்றொர் பொ வதர். (லசொல்லு வ ட்வபொம்

என்று அர்த்தம்)

உைவன ஜமீ ன்தொர் ஜ வதொஷம் பிடித்த பன்னிலரண்டு

குயில் ள் வசர்ந்து சுருதியும், யமும் ஒன்றுபைொமல் பொடுவது
வபொன்ற தமது திவ்விய சொரீரத்டத எடுத்துப் பின் வரும்
ிர்த்தடனடயப் பொை ொயினர். ஒரு பொ வதர் தம்பூரில் சுருதி
மீ ட்டினொர். ஜமீ ன்தொர் அந்தச் சுருதிடய க்ஷ்யம்
பண்ணவில்ட .
ரொ ம்: அைொணொ தொளம்: ரூப ம்.
(மொவன யங்வ வபொனவட லயன்னடி? என்ற வர்ண
லமட்டு)
பல் வி
மொவன ட யில் தொவன தரித்தொவன – ஒரு
மொடதத் தரித்தொவன மழுடவத் தரித்தொவன (மொவன)

(பல் வியில் முதல் வரி பொடி முடிப்பதற்குள்ளொ வவ

அண்ணொதுடர பொ வதர் “வபஷொன ீ ர்த்தனம்!” வபஷொன
ீ ர்த்தனம்! சபொஷ் சபொஷ்! என்றொர்.

“ ஒரு வரி பொடுமுன்வன இது நல் ீ ர்த்தடனலயன்று எப்படித்

லதரிந்தது? என்று ஜமீ ன்தொர் வ ட்ைொர்.

“ஒரு பொடன வசொற்றுக்கு ஒரு பருக்ட பதம் பொர்த்தொல்

வபொதொதொ?” என்றொர் பொ வதர்.

ஜமீ ன்தொரும் இந்த நியொயத்துக்குக் ட்டுப்பட்டுச் சந்வதொஷ

மிகுந்தவரொய் வமவ பொை ொயினர்.)
பல் வி
மொவன ட யில் தொவன தரித்தொவன – ஒரு
மொடதத் தரித்தொவன மழுடவத் தரித்தொவன (மொவன)
அனுபல் வி
வ ொவன சிவவன குருவவ யருவவ லமய்ஞ்
ஞொன பொன வமொனமொன நொதொ தொமடரப் பொதொ (மொவன)
(“அனுபல் வியில் இரண்ைொம் அடியில் ‘முடுகு’
டவத்திருக் ிவறன் பொர்த்தீர் ளொ” என்று ஜமீ ன்தொர் வ ட் ,
பொ வதர் லளல்வ ொரும் “வபஷ், வபஷ், வபஷ்” என்றனர்.)

சரணம்
எந்தடன வமொக்ஷ தியினில் வசர்த்திை
இன்னமு மொ ொதொ? உன்டனச்
லசொந்தக் கு லதய்வலமன்று நித் தந்துதி
லசொன்னது வபொதொதொ?
விந்டத யுைனிங்கு வந்லதன்டன யொளவும்
லமத்த லமத்த வொதொ?
வந்தடன தந்துடனப் வபொற்றிடும் ரொமசொ
மிக் வுண்ைரொஜ – வபொஜனுக் ருள் லசய்ய்யும் பொதொ
(மொவன)
“மிக் வுண்ைொ ரொஜவபொஜ
நுக் ருள் லசய் யும்பொதொ!”

என்று டைசியடிடய இரண்ைொம் முடற திருப்பிப் பொடி

ரொமசொமிக் வுண்ைர் மி வும் திருப்தியுைன், தியொட யர்
‘நகுவமொமு’ ீ ர்த்தனத்டத ஒரு சிஷ்யனிைம் முதல் முடற
பொடிக் ொட்டிய பிறகு புன்சிரிப்புச் சிரிப்பது வபொ
நட த்தருளினொர்.

பொ வதர் லளல்வ ொரும் சபொஷ் லசொல் ிக் ல ொட்டி

விட்ைொர் ள்.

பிறகு அண்ணொதுடர பொ வதர், “ம ொரொஜொ இந்தக் ீ ர்த்தனத்டத

எழுதிக் ல ொடுத்தொல், நொன் வட்டிவ
ீ வபொய்ச் சிட்டை
ஸ்வரங் ள் வசர்த்துப் பொட்டையும் நன்றொ ப் பொைம் லசய்து
ல ொண்டு வருவவன். இடத நித்தியம் பூஜொ ொ த்தில் பொை
வவண்டுலமன்று என்னுடைய அபிப்பிரொயம்” என்றொர்.

“அதுக்ல ன்ன? லசய்யுங் ள்!” என்றொர் ஜமீ ன்தொர்.

பூடஜ முடிந்தவுைவன வபொஜனம். படழயது தின்ன ஊரொர்
வட்டுக்
ீ றி லளல் ொம் தருவித்த மனிதன் ப ற்வசொற்றுக்கு
ஊடரச் சும்மொ விடுவொனொ? ிருஷ்ணய்யங் ொர் வட்டி
ீ ிருந்து
‘உப்புச்சொறு’, வ சவய்யர் வட்டி
ீ ிருந்து ‘அவியல், குமொரசொமிப்
பிள்டள வட்டுக்
ீ ீ டரச் சுண்ைல், இன்னும் ப ர் வட்டி
ீ ிருந்து
ப வித மொமிசப் பக்குவங் ள். இவ்வளவு வ ொ ொ த்துைன்
ஒரு மட்டில் வபொஜனம் முடிவு லபறும்.

ரொமசொமிக் வுண்ைர், பொர்ப்பொர் லசொல்லுவது வபொ , நல்

“வபொஜனப் பிரியன்”. லம ிந்த சரீரமுடைய ஒரு சிவந ிதனுக்கு
அவர் பின்வருமொறு பிரசங் ம் லசய்ததொ ச் சரித்திரங் ள்
லசொல்லு ின்றன.

”இவதொ பொரு ரங் ொ, நீவயன் லம ிஞ்சு லம ிஞ்சு வபொவற

(வபொ ிறொய்) லதரியுமொ? சரியொய்ச் சொப்பிைவில்ட . சொப்பொடு
சரியொனபடி லசல் ஒரு வழி லசொல் ிவறன் வ ளு! ஒரு ட
நிடறயச் வசொலறடுத்தொல் அதுதொன் ஒரு வளம். அப்படி நீ
எத்தடன வளம் தின்வப? எட்டுக் வளம். லரொம்ப
அதிசயமொய்ப் வபொனொல் ஒன்பது வளம் டவச்சுக்வ ொ,
அவ்வளவுதொன். சொஸ்திரப்படி முப்பத்திரண்டு வளம் சொப்பிை
வவணும். அதற்கு நீ என்ன லசய்ய வவண்டு லமன்றொல்
இன்டறக்கு ஒன்பது வளம் சொப்பிடு ிறொயொ? நொடளக்குப்
பத்துக் வளமொக் வவணும். நொளன்டறக்குப் பதிலனொன்றொக்
வவணும். நொ ொம் நொள் பன்னிரண்டு. இப்படி நொள்வதொறும்
ஒவ்லவொன்றொ அதி ப்படுத்திக் ல ொண்வை வபொய்
முப்பத்திரண்ைொவவதொடு நிறுத்திவிை வவணும். பிறகு
ஒருவபொதும் முப்பத்திரண்டு வளத்திற்குக் குடறயவவ
லசய்ய ொ ொது.”

இந்த உபவதசம், லம ிந்த உைல் ல ொண்ை ரங் னுக்கு

எவ்வளவு பயன்பட்ைவதொ, அதடன அறிய மொட்வைொம்.
ஜமீ ன்தொரவர் ளுக்கு இந்த அநுஷ்ைொனம் சரிப்பட்டு வந்தது.
அவர் முப்பத்திரண்டு வளத்திற்குக் குடறவொ ஒருவபொதும்
சொப்பிடுவதில்ட . ஒருவபொதும் லம ிவதுமில்ட .

ப ல் வபொஜனம் முடிந்தவுைவன ஜமீ ன்தொர் நித்திடர லசய்யத்

லதொைங்குவொர். அரண்மடனக்கு லவளிவயகூைச் சி
சமயங் ளில் சத்தங்வ டும்படியொ க் குறட்டை விட்டுத்
தூங்குவொர். மொட ஐந்து மணிக்கு விழிப்பொர். விழித்தவுைன்
ஆறொவது அல் து ஏழொவது முடற “ஆசனம்”. ல ொஞ்சம்
ப ொரம் சொப்பிடுவொர்.

உைவன ஐவரொப்பிய உடை தரித்துக் ல ொண்டு ச்வசரிக்குப்

வபொவொர். அங்வ ப ர் ப விதமொன விண்ணப்பங் ள் ல ொண்டு
ல ொடுப்பொர் ள். அவற்டறலயல் ொம் வொங் ிக் ல ொள்வொர்.
அதொவது பக் த்தில் நிற்கும் குமொஸ்தொ அவற்டற வொங் ி
டவக்கும்வபொது இவர் பொர்த்துக் ல ொண்டிருப்பொர்.

விண்ணப்பங் ள் வொங் ி முடித்த பிறகு ொ ிதங் ளில்

ட லயழுத்துப் வபொடும் ொரியம் லதொைங்கும். படழய
மனுக் ள், திவொன் ச்வசரிக் டிதங் ள், இவற்றின் வமல்
தனதிஷ்ைப்படி எல் ொம் உத்தரவு லளழுதி டவத்திருப்பொன்.
அவற்றின் ீ ழ் வரிடசயொ க் ட லயழுத்துப் வபொட்டுக்
ல ொண்வை வரவவண்டும். இன்னின்ன விவ ொரங் டளப் பற்றிய
ொ ிதங் ளின் வமல் இன்னின்ன உத்தரவு ள்
எழுதப்பட்டிருக் ின்றன என்ற சமொச்சொரவம ‘வ ிய’க்
வுண்ைருக்குத் லதரியொது.

ஒரு சமயம் வழக் ப்படி உத்தரவு ள் தயொர் பண்ணிக்ல ொண்டு

வரும் குமொஸ்தொ ஊரி ில்ட . அவன் இைத்திற்கு
மற்லறொருவன் வந்திருந்தொன். ஜமீ ன்தொர் தொவம
மனுதொர் ளுக்கு உத்தரவு எழுதுவொலரன்று அவன் நிடனத்து
மனுக் ொ ிதங் டள அப்படிவய வமடஜ வமல் டவத்து
விட்ைொன். ஜமீ ன்தொரும் விட்டுக் ல ொைொதபடி அந்த மனுக் டள
ஒவ்லவொன்றொ த் திருப்பிப் பொர்த்து வமவ உத்தரவு ள் எழுதத்
லதொைங் ினொர்.

வுண்ைபுரத்துக்கு வமவ இரண்டு நொழிட தூரத்திலுள்ள

நடுக் னூர் ிரொமத்தி ிருந்து வில்வபதிச்லசட்டி என்ற ஒரு
ிழவன் பின்வருமொறு மனுக் ல ொடுத்திருந்தொன்.

“பிதொ, ம ொரொஜொ ொ த்தில் நொன் மி வும் ஊழியம்

லசய்திருக் ிவறன். இப்வபொது ப விதக் ஷ்ைங் ளொல் நொன்
ஏடழயொய்ப் வபொய், மக் டளயும் சொ க் ல ொடுத்துவிட்டுத்
தள்ளொத ொ த்தில் வசொற்றுக்குச் சிரமப்பட்டுக்
ல ொண்டிருக் ிவறன். ம ொரொஜொ அவர் ள் சமூ த்தில் ிருடப
லசய்து எனக்கு ஜீவனத்துக்கு ஏவதனும் மவனொவர்த்திச்
லச விவ ல ொடுக்குபடி பிரொர்த்திக் ிவறன்.”

இந்த மனுடவ ஜமீ ன்தொர் தமது குமொஸ்தொவின் உதவியினொல்

வொசித்து முடித்துவிட்டுப் பிறகு ொ ிதத்தின் புறத்திவ
அடியிற் ண்ைபடி உத்தரலவழுதி விட்ைொர்.

“தொசில்தொர் குமரப் பிள்டளக்கு வில்வபதிச் லசட்டி வபருக்கு

நி ம் விட்டு விைவும்”. இடத எழுதி நீளமொ ரொமசொமிக்
வுண்ைர் என்று ட லயழுத்துப் வபொட்டுத் தீர்த்து விட்ைொர்.

இப்படிப் ப விதமொன உத்தரவு ள் பிறப்பித்து ஜமீ ன்தொர் தமது

ச்வசரிடய முடித்து விட்ைொர். மறுநொள் இந்த வில்வபதிச்
லசட்டியின் மனு திவொன் ச்வசரிக்கு வந்து வசர்ந்தது.
வுண்ைருடைய உத்தரடவத் திவொன் படித்துப் பொர்த்தொர்.
தொசில்தொர் குமரப் பிள்டளயின் அதி ொரத்துக்குட்பட்ை பூமியில்
வமற்படி லசட்டிக்கு ஜீவனொம்சத்துக்கு நி ம் விை
வவண்டுலமன்று வுண்ைரவர் ளுடைய திருவுள்ளம்
ஏற்பட்டிருப்பதொ த் லதரிந்து ல ொண்ைொர்.

ஆனொல், எவ்வளவு நி ம், எந்தவிதமொன நி ம், என்ன

நிபந்தடன ள் – முத ிய விவரங் லளொன்றும் லதரியவில்ட .
உத்தரடவ அடித்து விட்டுத் திவொன் வவறு மொதிரி எழுதிக்
ல ொண்டு வந்து ர சியமொ க் வுண்ைரின் ட லயழுத்து
வொங் ிக் ல ொண்டு வபொய்விட்ைொர். டைசியில் வில்வபதிச்
லசட்டிக்கு ஒன்றும் ல ொடுக் வில்ட . உத்தரவில் உள்ள
பிடழ டள திவொன் எடுத்துக் ொட்டியவபொது ஜமீ ன்தொர் குற்றம்
முழுவடதயும் குமொஸ்தொவின் தட யிவ தூக் ிப் வபொட்டு
விட்ைொர்.

“நொன் மனுடவ வொசித்துப் பொர்க் வவயில்ட . வவவற லபரிய

விவ ொரலமொன்றிவ புத்திடயச் லசலுத்திக் ல ொண்டிருந்வதன்.
இந்த மனு என்ன விஷயம் என்று குமொஸ்தொடவக் வ ட்வைன்.
‘லசட்டி மி வும் ஏடழ; அவனுக்கு உதவி லசய்ய
வவண்டியதுதொன்’ என்று குமொஸ்தொ லசொன்னொன். தங் ளுடைய
அபிப்பிரொயந் லதரிந்துதொன் லசொல் ிறொன் என்று நிடனத்து
உத்தரவு எழுதி விட்வைன். மவனொவர்த்தியிவ
பணத்துக்குத்தொன் திண்ைொடுவத! இதிவ இந்த இழடவயும்
ல ொண்டு வபொய்ச் வசர்ப்பலதப்படி? இடத வயொசடன லசய்துதொன்
குமரப்பிள்டள இ ொ ொவில் நி ம் விட்டுக் ல ொடுக்கும்படி
எழுதிவனன். எனக்கு அந்த வில்வபதிச் லசட்டிடயப்
வபொதுமொனபடி லதரியும். அவர் சுத்த அவயொக் ியப் பயல்.
பட்டினி ிைந்து லசத்தொல் சொ ட்டுவம! நமக்ல ன்ன!” (என்று
லசொல் ிவிட்ைொர்).

சொயங் ொ த்துக் ச்வசரி முடிந்தவுைன் வுண்ைரவர் ள்

குதிடர வண்டியில் ஏறி ஊடரச் சுற்றிச் சவொரி லசய்து
ல ொண்டு வருவொர். வுண்ைந ரம் சரித்திரப் லபருடமயும்,
வக்ஷத்திர ம ொத்மியமும் வொய்ந்த ஊரொயினும், அளவில்
மி வும் சிறியது. ஐந்து நிமிஷத்துக்குள் குதிடர வண்டி இடதச்
சுற்றி வந்து விடும். இதற்குப் பன்னிரண்டிைத்தில் “வொங் ொ”
ஊதுவொர் ள். இந்த ‘வொங் ொ’ என்பது பித்தடளயில் ஒருவித
ஊது வொத்தியம். படறயர் இதடன ஊதிக்ல ொண்டு
ஜமீ ன்தொரவர் ளின் வண்டி உைவன குைல் லதறிக்
ஓடுவொர் ள்.

சி தினங் ளில் பல் க்குச் சவொரி நைக்கும் இன்னும் சி

சமயங் ளில் ஜமீ ன்தொரவர் ள் ஆட்டு வண்டியிவ
வபொவதுண்டு. ‘ஆட்டு வண்டி” சவொரிக்கு உதவுமொ என்று
படிப்பவர் ளிவ சி ர் வியப்படையக் கூடும். இரண்டு
ஆடு டளப் பழக் ப்படுத்தி, அவற்றுக் ிணங் ஒரு சிறு
வண்டியிவ பூட்டி, வண்டி, ஆடு ள் இவற்டறச் வசர்த்து
நிறுத்தொல், அவற்டறக் ொட்டிலும் குடறந்த பக்ஷம் நொலு
மைங்கு அதி நிடற ல ொண்ை ஜமீ ன்தொர் ஏறிக்ல ொண்டு தொவம
பயமில் ொமல் ஓட்டுவொர்.

குதிடர ள் துஷ்ை ஜந்துக் ள். ஒரு சமயமில் ொ விட்ைொலும்

ஒரு சமயம் டிவொளத்டத மீ றி ஓடி எங்வ னும் வழ்த்தித்
ீ
தள்ளிவிடும். ஆடு ளின் விஷயத்தில் அந்தச் சந்வத மில்ட
யல் வொ? இன்னும் சி சமயங் ளில் ஜமீ ன்தொர் ஏறு குதிடர
சவொரி லசய்வொர். இவருக்ல ன்று தனியொ ஒரு சின்ன குதிடர
மட்ைம் – ஆட்டைக் ொட்டிலும் ல ொஞ்சம் லபரிது – தயொர்
லசய்து ல ொண்டு வருவொர் ள். அதன்வமல் இவர் ஏறி
இட் ொர்ந்தவுைவன அதற்கு முக் ொல் வொசி மூச்சு நின்று
வபொகும். பிரக் ிடன ல ொஞ்சம்தொன் மிஞ்சியிருக்கும்.

எனினும் இவருக்குப் பயந் லதளியொது. இவருடைய பயத்டத

உத்வதசித்தும், குதிடரடய எப்படியொவது ந ர்த்திக் ல ொண்டு
வபொ வவண்டுலமன்படத உத்வதசித்தும் முன்னும் பின்னும்
பக் ங் ளிலுமொ ஏலழட்டு மறவர் நின்று அடதத்
தள்ளிக்ல ொண்டு வபொவொர் ள். ஜமீ ன்தொர் டிவொளத்டத ஒரு
ட யிலும், பிரொணடன மற்லறொரு ட யிலும் பிடித்துக்
ல ொண்டு பவனி வருவொர். வொங் ொச் சத்தத்துக்குக்
குடறவிரொது. இந்த விவ ொரம் ஒரு நொள் நைந்தொல், பிறகு
மூன்று நொன்கு வருஷங் ளுக்கு இடத நிடனக் மொட்ைொர்.
அதற் ப்பொல் மனுஷன் க்ஷத்திரியனல் வொ? பயந் லதளிந்து
பின்லனொரு முடற நைக்கும்.

இவர் இப்படிக் வ ொடழயொ இருப்படதக் ருதி யொரும்

நட க் ொ ொது. அர்ஜூனனும், வமனும்,
ீ அபிமன்யுவும்
வதொன்றிய சந்திர வம்சத்தில் வநவர பிறந்ததொ
இதி ொசங் ளிவ வ ொஷிக் ப்படு ின்ற வுண்ைனூர் ரொஜ
கு த்தில் இவர் வசர்ந்திருந்தும், இவ்வொறு ல ொஞ்சம்
அடதரியப் படுவதற்குச் சி ஆந்த ொரணங் ளுண்டு.
இவருக்குப் புத்திர பொக் ியம் இல்ட . அதற் ொ ப் ப வித
வஹொமங் ள், பூடஜ ள், ிர சொந்தி ள், தீர்த்த யொத்திடர ள்,
யந்திர ஸ்தொபனங் ள் முத ியன லசய்து ல ொண்டு வரு ிறொர்.
இந்த அவசரத்திவ குதிடரயில் இருந்து தவறி விழுந்து உயிர்
வபொய்விடுமொனொல் பிறகு இவருடைய சக்ரொதிபத்யத்துக்கு ஒரு
ம ன் பிறக் இைவம இல் ொமல் வபொய் விடுமல் வொ?

எத்தடன வபர் குதிடரயி ிருந்து விழுந்து லசத்திருக் ிறொர் ள்.

அடதயும் வனிக் வவண்ைொமொ? சி மொதங் ளுக்கு
முன்புகூை ருஷியொ வதசத்தில் ஒரு குதிடரப் பந்தயத்தில்
ஒருவன் வவ ி தொண்டி விழுந்து உயிர் வபொய்விட்ைதொ ச்
“சுவதசமித்திரன்” பத்திரிட யில் எழுதியிருந்த விஷயத்டத
இவரிைம் யொவரொ வந்து லசொல் வில்ட யொ? நொலு
ொரியத்டதயும் வயொசடன லசய்துதொவன நைக் வவண்டும்.
ஒரு தரம் வபொன உயிர் திரும்பி வருமொ?

சொயங் ொ த்துச் சவொரி முடிந்தவுைவன வுண்ைரவர் ள்

அரண்மடனக்குள் வருவொர். நொட ந்து வபரொ இருந்து
இவருடைய ஐவரொப்பிய உடுப்பு டளக் ழற்றி லயறிந்து விட்டு
வவஷ்டி உடுத்துவொர் ள். உத்தரீயத்டதத் தொமொ வவ வொங் ி
வமவ வபொட்டுக் ல ொள்வொர். மனுஷன் வவட க்கு மட்டும்
பின்வொங் மொட்ைொர். அது ஒரு குணம் இவரிைத்தில். பிறகு
ட ொல் சுத்தி லசய்து ல ொண்டு வ ியம் சொப்பிட்ை பிறகு
சொய்வு நொற் ொ ிக்கு வந்து விடுவொர். அப்பொல் லவற்றிட ,
புட யிட , ஊர்வம்பு, டத முத ியன.

இரவு சுமொர் பத்து மணியொகும்வபொது, ஜமீ ன்தொருக்கு ஒருவொறு

புட யிட ச் சொறும் வ ிய லவறியுமொச் வசர்ந்து தட டய
மயக் ிச் சொய்ந்தபடி, டத வ ட் க்கூை முடியொதவொறு
லசய்துவிடும். வம்பு வபசும் ‘ ொரியஸ்தர் ளுக்கும்’ நின்று
ொவ ொய்ந்து வபொய்விடும். எனவவ வுண்ைர் எழுந்து ட ொல்
சுத்தி லசய்வித்துக் ல ொண்டு ஸந்தியொவந்தனம் லசய்து
முடித்து, வ ியம் தின்று விட்டு அந்தப்புரத்திவ வபொய்ச்
சொய்ந்தபடி முப்பத்திரண்டு வளம் சொப்பிட்டு உைவன
நித்திடரக்குப் வபொய்விடுவொர்.

ஜமீ ன்தொரவர் ளுக்கு ஐந்து மடனவி ளுண்டு. ஆனொல்

ஜமீ ன்தொரவர் வளொ அர்ஜுனனுக்கு நி ரொனவர் – விரொை
ந ரத்தில் இருந்த அர்ஜுனனுக்கு – அதொவது, ம ொரொஜ ரொஜ
பூஜித ம ொரொஜ ரொஜஸ்ரீ ம ொரொஜ மொர்த்தொண்ை சண்ை பிரசண்ை
அண்ை ப ிரண்ை வுண்ைொதி வுண்ை வுண்ை ந ரொதிப
ரொமசொமிக் வுண்ைரவர் ள் பரிபூரண நபும்ஸ லனன்று
தொத்பரியம்.

இவருடைய தினசரிக் ொரியம் ஒருவொறு லசொல் ி

முடித்வதொம். இன்னும் எவ்வளவவொ லசொல்
வவண்டியிருக் ிறது. சந்தர்ப்பம் வொய்க்குமிைத்து
அப்வபொதப்வபொது லசொல்லு ிவறொம்.

இவ்வத்தியொயத்தின் மகுைத்திவ குறிப்பிட்ைபடி இவருடைய

சடபடயப் பற்றி மொத்திரம் ல ொஞ்சம் விவரித்துச் லசொல் ப்
வபொ ிவறொம். நம்முடைய தொநொய னொ ிய சங் ரன் இந்தச்
சடபடயச் வசர வவண்டியவனொ இருக் ிற படியொல்,
ரொமசொமிக் வுண்ைர் தமிழிலும் சங் ீ தத்திலும், வித்வொலனன்று
முன்னவமவய லசொல் ியிருக் ிவறொம். அவருடைய
சடபயிலுள்ள பண்டிதர் ளுடைய லபயர், இயல், சிறப்பு
முத ியவற்டறச் சிறிது விஸ்தரிக் ின்வறொம்.
வித்துவொன் அண்ணொதுடர ஐயர், தர் ொ ங் ொர சர்வ சொஸ்திர
சொ ர உபய வவதொந்த பிரவர்த்தன, நிவர்த்தன, சம்வர்த்தன
ொரிய லபருங்குன்றம் ிைொம்பியொசொன் ஆம்வரொதனொ சொர்யம்,
முத்தமிழ்ச் சிங் க் குட்டி முத்துக் ருப்பண பொவ ர், வதொடி
நொரொயணய்யங் ொர், முடுகு பல் வி வவதொச க் குருக் ள்,
ம்பரொமொயணப் பிரசங் ம், ஆறுமு க் வுண்ைர், வவ க்
வுண்ைர், மூங் ி றுப்பு ரொமச்சந்திர பொ வதர், அறுபத்து
நொ க்ஷரப் பிச்சொண்டி பொ வதர், பரமபத தூஷணஸ்மத பூஷண
சர்வமத பொஷொன பூர்ண பரமசிவனவர் ள், லதொல் ொப்பியம்
இருளப்பப் பிள்டள, ொமரஸ மஞ்சரி சுந்தரய்யர் இவர் வள
முக் ிய வித்துவொன் ள். இனிச் சில் டற வித்வொன் ள்
ப ருண்டு.

வமவ லசொல் ப்பட்ை வித்துவொன் லளல்வ ொரும் புடை

சூழ்ந்திருக் வொனத்துப் பு வர் ளுக்கு நடுவவ இந்திரன்
வபொ வும் (வொனத்து மீ ன் ளுக்கு நடுவவ ஆடம (சந்திரன்)
வபொ வும் இன்னும் எடதலயல் ொவமொ வபொ வும் வுண்ைர்
ல ொலு வற்றிருந்தொர்.
ீ

அப்வபொது அைப்டப தூக்கும் லதொழிலுடையவனும்

ஆனொல்முத்தமிழ்ப் பு வர் ளுக்குள்வள, மி ச் சிறந்த வகுப்பில்
டவத்து எண்ணத்தக் வனுமொ ிய முத்திருளக் வுண்ைன்
வந்து பின் வருமொறு விண்ணப்பஞ் லசய்து ல ொள்ள ொனொன்.

“புத்தி” என்றொன் முத்திருளன்.

(ஜமீ ன்தொரவர் ளிைம் வவட யொட் ள் வபசும் வபொவத ‘புத்தி’

என்று லதொைங்குவது வழக் ம். இந்தச் லசொல்ட இவத
இைத்தில் இந்த அர்த்தத்தில் வழங்குவதற்குள்ள விவசஷ
ொரணத்டதக் ண்டுபிடித்துச் லசொல்லும்படி தமிழ் நொட்டில்
ம ிந்து ிைக்கும் பொஷொ பரிவசொதடனப் பண்டிதர் ளிைம்
பிரொர்த்தடன லசய்து ல ொள்ளு ிவறன். நொன் வயொசடன லசய்து
பொர்த்ததில் எனக்கு ஒன்றுவம விளங் வில்ட . சிற்சி
ொரணங் ள் வதொன்று ின்றன; ஆனொல் ஒரு வவடள சரியொ
இருக்குவமொ இரொவதொ என்ற அச்சத்தொல் இங்கு லவளியிை
மனம் வரவில்ட .)

“புத்தி” என்றொன் முத்திருளன்.

“என்ன முத்திருளு உன் மு த்டதப் பொர்த்தொல் ஏவதொ நல்

சமொச்சொரம் ல ொண்டு வந்திருக் ிறது வபொல் வதொன்று ிறது,
என்ன, நொன் நிடனத்தது சரியொ, தப்பிதமொ?” என்று ஜமீ ன்தொர்
வ ட்ைொர்.

“ஐவயொ! அவ்விைத்து ஊ த்திவ ஒரு வொர்த்டத லசொல்றது

அது தப்பியும் வபொ ிறதொ? இது எங்வ யொவது நைக் ிற
சங் தியொ? மனுஷ்யொளுடைய லநஞ்சுக் குள்ளிருக் ிற ர ஸ்யம்
எல் ொம் ம ொரொஜொவுடைய புத்திக்கு உள்ளங்ட லநல் ிக் னி
வபொ வும், ண்ணிவ விழுந்திருக்கும் பூடவப் வபொ வும்
நன்றொ த் லதரிந்து வபொகுவம! அடிவயன் மனசி ிருக் ிறது
லதரியொதொ? என்றொன் முத்திருளன்.

ல ொஞ்சம் லதளிவு குடறந்ததும், தர்க் சொஸ்திர விதி ளுக்கு

இடசயொததுமொன இந்த ஸ்துதிடயக் வ ட்டுக் வுண்ைரவர் ள்
மி வும் சந்வதொஷமடைந்து, முப்பத்திரண்டு பற் ளில் விழுந்தது
வபொ மற்றுள்ள ொவி பூத்த பற் லளல் ொம், லபரியவும்,
சிறியவுமொ ிய மொதுளங் னி விடத டளப் வபொ வும், வவறு
ப உவடமப் லபொருள் டளப் வபொ வும், லவளிவய
வதொன்றும்படி ப மொன மந்தஹொசம் புரிந்தொர்.

முத்திருளன் மீ து லபொதுவொ எப்வபொதுவம ஜமீ ன்தொரவர் ளுக்கு

அன்பு அதி ம். அவன் லநடு நொடளய வவட க் ொரன்; ப
தந்திரங் ள் லதரிந்தவன் தவிரவும் பொ ியத்தில்
ஜமீ ன்தொரவர் ள் ல ொஞ்சம் சில் டற விடளயொட்டுக் ள்
விடளயொடியவபொது உைந்டதயொ இருந்து ப வித உதவி ள்
லசய்தவன். இன்னும், இன்னும் ொரணங் ள் உண்டு. ஆனொல்
பிரபுக் ளின் தயவொ ிய நதியின் மூ த்டத விசொரிக் ொ ொது.

“முத்திருளு, மற்றவர் ளுடைய வியும் சரி, உன்னுடைய

வொர்த்டதயும் சரி, அவர் ளுடைய வி வ ட்பதிலுள்ள சு ம்
உன் வபச்சிவ யிருக் ிறது” என்று ஜமீ ன்தொர் தனது
வவட க் ொரடன லமச்சினொர். அவன் தம்டமப் பு ழ்ந்து
வபசியதற்கு லவகுமதியொ ச் சடபயி ிருந்த
பு வர் ளுக்ல ல் ொம் அடிவயிற்றிவ எரிச்சல் உண்ைொயிற்று.
இது முத்திருளக் வுண்ைனுக்குத் லதரியும்.
ஜமீ ன்தொருக்குக்கூை ஒருவவடள லதரிந்திருக் ொம்.
அப்படியிருந்து அவர் லளல்வ ொரும் தமது எரிச்சட உள்வள
அைக் ிக்ல ொண்டு லவளிப்படையொ ஜமீ ன்தொருடைய ருத்டத
ஆவமொதித்துப் வபசினொர் ள்.

உபய வவதொந்த ஆ……...சொரியர், “ஆமொம், ம ொரொஜொ!

ஸம்ஸ் ிருதத்திவ பொண விடயப் வபொ நம்முடைய
முத்திருளக் வுண்ைன், அவர் தமது ொதம்பரிடய வசன
நடையிவ தொன் எழுதியிருக் ிறொர். அப்படியிருந்தும்
பொட்ைொ ச் லசய்யப்பட்டிருக்கும் எத்தடனவயொ ொவியங் டளக்
ொட்டிலும் அடதப் லபரிவயொர் ள் வம ொனதொ ச்
லசொல் ியிருக் ிறொர் ள். ஆனொல் பொண வி உட் ொர்ந்து
புஸ்த மொ எழுதினொர். நமது முத்திருளக் வுண்ைன்
சிரமமில் ொமவ வபசு ிற பொவடனயில் அத்தடன லபரிய
திறடம ொட்டு ிறொன். இவடன வசன நடையில் ஆசு வி
என்று லசொல் ொம்” என்று திருவொய் லமொழிந்தருளினொர்.

உைவன முத்திருளன் அவடர விரஸத்துைன் வநொக் ி,

“லசய்யுளும் நமக்குப் பொைத் லதரியும், சொமீ !” ஏவதொ வொயினொல்
சும்மொ உளறிக் ல ொண்டிருப்பொன், பொட்டுப் பொைத் லதரியொதவன்
என்று நிடனத்துவிை வவண்ைொம்.” என்றொன். தனக்குக் வி
பொைத் லதரியுலமன்படதயும் அவருக்கு அத்லதொழில்
லதரியொதது பற்றித் தனக்கு அவரிைம் மி வும் அவமதிப்புள்ள
லதன்படதயும், அவருக்குக் குறிப்பிட்டுக் ொட்டும் லபொருட்ைொ ..
ஆ……...சொரியொர் தமது உள்ளத்திவ எழுந்த வ ொபத்டத
அச்சத்தினொல் நன்றொ அைக் ி டவத்துக் ல ொண்டு, “பொண வி
லசய்யுள் பொடுவதில் இடளத்தவலரன்று நிடனத்தொவயொ?
ஆஹொ, முத்திருளக் வுண்ைொ! நீ ஸம்ஸ் ிருதம் படித்திருக்
வவண்டும். படித்திருந்தொல் நீ பொண விக்கு நி ரொனவன் என்பது
உனக்வ நன்றொ த் லதரிந்திருக்கும்.” என்று திருவொய்
லமொழிந்தருளினொர்.

(சொதொரணமொ ஆ……..சொரியொடரப் வபொன்று ம ொன் ள்

வபசுவடத, ‘திருவொய் ம ர்ந்தருளினொர்’ என்று லசொல்வது
வழக் ம். அப்படியிருக் , நொம் ‘திருவொய் லமொழிந்தருளினொர்’
என்று புதிதொ ச் லசொல்வதற்கு இரண்டு ொரணங் ள் உண்டு.
அவருக்குத் தமிழ் பொடஷயில் அதி பழக் மில் ொத
வபொதிலும் திருவொய்லமொழிப் பிரபந்தம் முழுவடதயும் பொரொமல்
குட்டி உருவொ ச் லசொல் க் கூடியவலரன்படத, நொம் ஒருவொறு
குறிப்பிை விரும்புதல் சொமொன்யக் ொரணம்; சரியொன ொரணம்
இன்னும் சி வரி ளுக் ப்பொல் தொவன விளங்கும்..) பிறகு
முத்திருளக் வுண்ைன் தனக்கு ஸம்ஸ் ிருதம்
லதரியொலதன்படத ஆ……..சொரியொர் வ ி பண்ணு ிறொர் என்று
நிடனத்துத் தட டய வநவர தூக் ிக் ல ொண்டு அவனது மீ டச
ிருதொக் ள் துடிக் ப் பின்வருமொறு உபந்நியொசம்
லசய்ய ொனொன்.

“சொமி, அய்யங் ொர்வொவள! சொமி வள; அப்படியொ வந்து

வசர்ந்தீர் ள். (சடபவயொர் நட க் ிறொர் ள்) இந்தக் டதயொ?
இலதல் ொம் முத்திருளனிைம் டவத்துக் ல ொள்ள வவண்ைொம்.
லசன்னப் பட்ைணத்தில் சி.டவ.தொவமொதரன் பிள்டள என்று
ஒரு ம ொ வித்துவொன் இருந்தொவர வ ள்விப்பட்ைதுண்ைொ? அது
சூளொமணி என்னும் ொவியத்டத அச்சிட்ை வபொது
அதற்ல ழுதிய மு வுடரடய யொடரக் ல ொண்வைனும் படிக் ச்
லசொல் ியொவது வ ட்ைதுண்ைொ? திருவனந்தபுரம் லபரிய
ொசொட யில் தமிழ்ப் பண்டிதரொ ி அன்னிய பொடஷ ள்
ஆயிரங் ற்று நி ரில் பு வர் சி ரமொ விளங் ிய சுந்தரம்
பிள்டளயவர் ள் எழுதிய நூல் ள் ஏவதனும் ஒன்டற
எப்வபொதொவது தட யடணயொ டவத்துப் படுத்திருந்ததுண்ைொ?
அல் து அவர் புத்த ங் ள் டவத்திருந்த அ மொரிடய வமொந்து
பொர்த்தது உண்ைொ? அப்படி வமொந்து பொர்த்தவர் டளவயனும்
வமொந்து பொர்த்தது உண்ைொ? (இந்த அற்புதமொன வொர்த்டதடயக்
வ ட்டு சடப லீலரன்று நட க் ிறது. ஆ……..சொரியொர்
வபசுவதற் ொ த் திருவொய் ம ர்ந்தருளினொர். ஆனொல் ம ர்ந்த
திருவொய் லமொழிவதற்குள்ளொ வவ முத்திருளன் அவடரப்
வபசலவொட்ைொதபடி ர்ஜடன புரிய ொனொன். )

“சொமி, சொமி வள! அய்யங் ொர்வொவள! பிறர் வபசும்வபொது

நடுவிவ , குறுக்வ பொயக் கூைொலதன்று உங் ள் ஸம்ஸ் ிருத
சொஸ்திரங் ளிவ லசொன்னது ிடையொவதொ? அல் து
ஒருவவடள லசொல் ி இருந்தொல் அடத நீங் ள் படித்தது
ிடையொவதொ? சொமி வள, வமவ நொன் லசொல் ிய பு வர் ளும்,
இன்னும் ஆயிரக் ணக் ொன வித்வத் சிவரொமணி ளும்
பதினொயிரக் ணக் ொன க்ஷக் ணக் ொன வ ொடிக் ணக் ொன
பத்திரொசிரியர் ளும் வைலமொழிடயக் ொட்டிலும் தமிவழ
உயர்ந்த பொடஷலயன்படத உள்ளங்ட லநல் ிக் னி வபொ
விளக் ிப் பசுமரத்தொணி வபொ நொட்டியிருக்- ிறொர் ள். நீவிர்
அதடனயுணரொது குன்று முட்டிய குரீஇப் (குருவி) வபொ
இைர்ப்படு ின்றீர்.

“லதொண்ைர் நொதடனத் தூதிடை விடுத்து முதட

உண்ை பொ டன யடழத்ததும் ….ம்.......ம்…..ம்,
தண்ைமிழ்ச் லசொவ ொ மறுபு ச் லசொற் வளொ?
சொற்றீர்?”
என்ற பொட்டைக் வ ட்ைதுண்ைொ?
இந்தப் பொட்டிவ சி வொர்த்டத ள் முத்திருளனுக்கு
சமயத்தில் ஞொப ம் வரவில்ட யொத ொல் விட்டுப்
பிடழயொ ப் பொட்டைச் லசொல் ி முடித்தொன்.

சடபயில் ப ருக்கு இந்தப் பொட்டு நன்றொ ஞொப முண்டு.

ஆயினும் அவடனத் திருத்தப் வபொனொல் தங் ள் மீ து பொய்ந்து
விடுவொலனன்று பயந்து பு வர் ள் வொய்மூடி மவுனமொ
இருந்து விட்ைொர் ள். அவர் ள் திருத்தொம ிருக்கும் படியொ வவ
முத்திருளன் அவர் டளச் சுற்றி வநொக் ி மி வும்
பயங் ரமொனவதொர் பொர்டவ பொர்த்து விட்டு வமவ ர்ஜடன
லசய் ிறொன்.

“இனி வைலமொழியில்தொன் வவதம் உளலதன்று நீர் ஒருவவடள

லசொல் ொம். அஃது எங் ள் வதவொர திருவொச ங் ளுக்கு
நி ரொகுமொ? இந்தப் பொைலுக்கு நொன் இப்வபொது லபொருள் லசொல்
மொட்வைன். உமக்குத் லதரியொவிட்ைொல், வட்டிவ
ீ வபொயிருந்து
ல ொண்டு படிப்புத் லதரிந்த வொ ிபப் பிள்டள எவடனவயனும்
அடழத்து அவனிைம் லபொருள் வ ட்டுக் ல ொள்ளும்.

(சடப லீலரன்று நட க் ிறது. ஆ…….சொரியர் முடி சொய்ந்து

விட்ைொர்) “ஆங் ொணும், தமிழ்ப் பொடஷக்கு வநரொனவதொர்
பொடஷ இல்ட . அதிலும், வைலமொழி நமது தமிழ் லமொழிக்குச்
சிறிவதனும் நி ரொ மொட்ைொது. தமிழ் ற்வறொர் அடனத்துங்
ற்வறொர். அறியும், அறியும், அறியும். இனி
வித்துவொன் ளுடைய சடபயிவ ஊத்தவொய் திறக்
வவண்ைொம்.”

“வொயிவ நுடரக்கும்படி முத்திருளன் இவ்வொக் ியம் லசொல் ி

முடித்து வமவ வபச மூச்சில் ொமல் ல ொஞ்சம் நின்றொன்.

அப்வபொது ஆ…...சொரியர் மி வும் ஹீனஸ்வரத்திவ

“முத்திருளொ, என்ன இப்படிக் வ ொபித்துக் ல ொள் ிறொவய, நொன்
பொண விக்கு நி லரன்று உன்டன ஸ்வதொத்திர-மொ த்தொவன
லசொன்வனன். விஷயத்டதக் வனியொமவ வண்
ீ வ ொபம்
லசய் ிறொவய” என்று திருவொய் லமொழிந்தருளினொர்.
--------------

நான்காம் அத்ைியாயம் - சங்கரன் யமகம் பாடி

அரங்லகற்றியது

வமவ கூறப்பட்ை வபொரொட்ைம் முடிந்து, ஒருவொறு வுண்ைர்

சடப ட ந்தது. பு வர் லளல் ொம் வபொனபின், தனியொ
இருக்கும்வபொது வுண்ைர் முத்திருளடன வநொக் ி, “ஏவதொ ஒரு
நல் சமொச்சொரம் ல ொண்டு வந்தொவய, அது லசொல் ி முடியு
முன்பொ , அந்த இழவு பொர்ப்பொன் சண்டை லதொைங் ி விட்ைொன்.
நீ நல் வபொடு வபொட்ைொய். அந்தப் பொப்பொனுக்கு வவணும். அது
வபொகுது, லசொல் வந்த சங் திடயச் லசொல்” என்றொர்.

“நம்ம சுப்பிரமணிய அய்யர் ம ன் சங் ரன் சமூ த்தின் வமவ

ஒரு யம ம் பொடியிருக் ிறொன். நல் பொட்டு; அடிவயனொல் கூை
அவ்வளவு ‘வஷொக்’ ொன பொட்டுப் பொை முடியொது. அடதச்
சமூ த்திவ அரங்வ ற்ற வவணும். ம ொரொஜொ! டபயன்
சிறுவனொ இருந்த வபொதிலும் புத்தி லரொம்ப கூர்டம.
அரண்மடனக்கு இத்தடன பு வர் ள் வரு ிறொர் வள,
அவர் லளல் ொடரயும் விட்டு அடிவயனிைத்திவ வந்தொல்தொன்
இந்தக் ொரியம் சொத்யலமன்று லதரிந்து ல ொண்ைொன். அவன்
வயலதவ்வளவு? நம்ம ம ொரொஜொவினுடைய ிருடப இன்னொன்
வமவ பரிபூர்ணமொ விழுந்திருக் ிறலதன்று ஊ ித்துக்
ல ொள்வலதன்றொல் அலதன்ன சொமொன்யமொ ச் சிறு
பிள்டள ளுக்கு ஏற்பைக்கூடிய விஷயமொ? ம ொரொஜொ ொலுக்கு
இந்த முத்திருளுதொன் சரியொன நொய்க்குட்டி; இவனிைத்திவ
லசொன்னொல்தொன் நமது வி அரங்வ றுலமன்று ண்டுபிடித்து
விட்ைொன்.

”புத்திசொ ி. அந்தப் பொட்டை ஒரு நொள் சடபயிவ

அரங்வ ற்றும்படி உத்தரவொனொல், அப்வபொது இந்த
அய்யங் ொர் ள், பு வர் ள் இவர் ளுடைய
சொமர்த்தியங் லளல் ொம் லவளிப்பட்டுப் வபொகும். அடிவயன்
ஒருவனொவ தொன் அந்தக் விக்குப் லபொருள் லசொல் முடியும்.
மற்றவர் ளொவ குட்டிக் ரணம் வபொட்ைொல்கூை நைக் ொது.
அடிவயனுக்குக்கூை அந்தப் பொட்டைக் வ ட்ைவுைவன இரண்டு
நிமிஷம் திட ப்புண்ைொய் விட்ைது. பிறகுதொன் அடிவயனுக்கு
ம ொரொஜொ ைொக்ஷமும் சரஸ்வதி ைொக்ஷமும் ல ொஞ்சம்
இருக்குவத – ல ொஞ்சம் நிதொனித்துப் பொர்த்வதன். அர்த்தம்
லதளிவொ த் லதரிந்தது” என்று முத்திருளு லசொன்னொன்.

ஜமீ ன்தொர், “அப்படியொ! யம மொ பொடு ிறொன்! உனக்குக்கூை

அர்த்தம் ண்டுபிடிக் த் திட த்தலதன்றொல் லவகு வநர்த்தியொன
பொட்ைொயிருக்குவம, பொர்ப்வபொம், பொர்ப்வபொம் நம்ம
பு வர் ளுடைய சொயலமல் ொம் நொடள லவளுத்துப் வபொகும்.
நொடளக்குச் சொயங் ொ வம டவத்துக் ல ொள்ளுவவொம்.
பு வர் ளுக்ல ல் ொம் லசொல் ியனுப்பி விடு. ஒருவன் கூை
தவறக்கூைொது. எல்வ ொரும் வந்து வசரவவணுலமன்று.”

இந்த ஆக் ிடனடயக் வ ட்டு முத்திருளு

சந்வதொஷமுடையவனொய் வணங் ிச் லசன்றொன். ம ொரொஜொவும்
தமது நித்திய அநுஷ்ைொனங் ளுக்குப் புறப்பட்டு விட்ைொர்.
‘நித்திய ர்மொனுஷ்ைொனங் ள்’ என்று எழுத உத்வதசித்வதன்.
ஆனொல் வுண்ைர் அவர் ளுக்குக் “ ர்மம்” என்றுவம
ிடையொது. அத்டவதி ள் லசொல்லும் நிர்க்குண பிரம்மத்தின்
ஜொதிடயச் வசர்ந்த ஆசொமி.

யம ம் பொடிய ொ த்தில் சின்ன சங் ரனுக்கு வயது மி வும்

ல ொஞ்சம். இவனுடைய த ப்பனொர் சுப்பிரமணிய அய்யருக்கும்
சமஸ்தொன வித்வொன் முத்திருளக் வுண்ைனுக்கும் மிகுந்த
சிவந முண்டு. அவன் அடிக் டி வந்து சுப்பிரமணிய அய்யரிைம்
பணம் வொங் ிக் ல ொண்டு வபொவதுண்டு. ைலனன்று
லசொல் ித்தொன் வொங்குவொன்.
ஆனொல் முத்திருளன் தயவிருக்கும் வடரயிவ தொன்
ஜமீ ன்தொருடைய தயவும் இருக்குலமன்படத நன்றொ அறிந்த
சுப்பிரமணிய அய்யர் அவனிைம் பணத்டதத் திருப்பிக் வ ட்கும்
வழக் மில்ட . அவனும் ரொஜொங் விவ ொரங் ளிவ புத்திடய
அதி மொ உடழப்பவனொத ொல், மிக் மறதிக் குணம்
உடையவன். பணம் வொங்குவது அவனுக்குக் ல ொஞ்சவமனும்
ஞொய மிருப்பதில்ட .

சின்ன சங் ரன் விஷயத்தில் முத்திருளனுக்கு விவசஷ அன்பு

ஏற்படுவதற்கு வவலறொரு ொரணமும் உண்டு. முத்திருளன்
த ப்பன் எண்பது வயதுள்ள வசொட யழகுக் வுண்ைன்
என்பவன் ண்ணிழந்து வட்டிவ
ீ உட் ொர்ந்து
ல ொண்டிருந்தொன்.

இந்தச் வசொட யழகு தமிழ்க் ொவியங் ளிவ சொக்ஷொத்

நச்சினொர்க் ினியருக்குச் சமமொனவன் என்பது அந்தவூர்க்
வுண்ைருடைய எண்ணம். வசொட யழகுக் வுண்ைனிைத்தில்
சங் ரன் தினம் பள்ளிக்கூைம் விட்ைவுைவன வபொய்ப் படழய
பு வர் ளின் சரித்திரங் ளும், படழய டினமொன
விடு வி ளுக்குப் லபொருளும், டத ளும் வ ட்டுக்
ல ொண்டிருப்பொன். ஊரிலுள்ள லபரிய மனுஷ்யர் ளிவ
ஒருவரொ ிய சுப்பிரமணிய அய்யரின் பிள்டள தன்னிைம் வந்து
பொைம் வ ட்டுக் ல ொள்வடதப் பற்றித் திருதரொஷ்டிரக்
வுண்ைனுக்கு அளவற்ற பூரிப்பு ஏற்பட்டிருந்தது. அந்தக்
குடும்ப முழுதிற்குவம சங் ரன் வமல் ‘ஆடச’ அதி ம்.

மொட ஐந்து மணி அடித்ததும் பள்ளிக்கூைத்தி ிருந்து வநவர

சங் ரன் ஜமீ ன்தொருடைய சடபக்கு வந்து விட்ைொன். வமவ
லசொல் ப்பட்ை வித்துவொன் லளல் ொரும் வந்து சடபயில்
கூடியிருந்தனர். திவொன் முரு ப்ப முத ியொர் தொசில்
மொரிமுத்துப் பிள்டள, இன்னும் சி வுண்ைப் பிரபுக் ள்,
உத்திவயொ ஸ்தர் எல்வ ொரும் வந்திருந்தனர்.
ஜமீ ன்தொர் சங் ரடன வநொக் ி, “எங்வ , தம்பி உன் பொட்டை
வொசி, வ ட்வபொம்!” என்றொர்.

சங் ரன் சட்டைப் டபயி ிருந்து ஒரு ொ ிதத்டத லவளிவய

உருவிப் படிக் த் லதொைங் ினொன்.

டபயனுக்கு வொய் குழறு ிறது, உைம்லபல் ொம் வியர்க் ிறது.

சரஸ்வதிக்கு ஜ்டஜ அதி ம். க்ஷ்மிடயப் வபொ

நொணமற்றவளன்று. சங் ரன் வபொன்றவர் ளிைம் விளங்கும்
வபொ ி – சரஸ்வதிக்குக்கூை ஆரம்பங் ளில் ல ொஞ்சம் ஜ்டஜ
உண்ைொகும். நொளொ , நொளொ த்தொன் ஜ்டஜ, நொணம் எல் ொங்
ல ட்டுப் வபொய் லதருவவசி ளின் இயல்புண்ைொ ி விடும்.

சங் ரன் படும் அவஸ்டதடயக் ண்டு முத்திருளக் வுண்ைன்

அவடன உற்சொ ப்படுத்தும் லபொருட்ைொ ப் “பயப்பைொவத, சொமி!
டதரியமொய் வொசி. உயர்ந்த வியொச்சுவத! இதில ன்ன
லவட் ம்? வமலும் நம்ம ம ொரொஜொவின் முன்னிட யில்
நம்முடைய படிப்டபக் ொட்ைொமல் யொரிைம் ொட்டுவது? இதில்
கூச்சப்பை ொமொ? என்றொன்.

ம ொரொஜ ரொஜஸ்ரீ, ரொஜகு தீப ரொமசொமிக் வுண்ைர் மீ து

சங் ரய்யர் பொடிய யம அறுசீர்க் ழி லநடி ொசிரிய விருத்தம்.

வுண்ைவுண்ை லதனமொரன் டணலபொழிய மி ச் வசொர்ந்து

ண்ண ீரொற்றிற்
வுண்ைவுண்ை மொர்பினளொய் ம ளுன்டன நிடனந்து மனங்
டரயொ நின்றொள்
வுண்ைவுண்ை சீடதயிடன மொட யிட்ை லபருமொவன
வுண்ைனூரிற்
வுண்ைவுண்ை ரொமசொமித் துடரவய விடரவினிற்
விலசய்வய”

இந்த யம விருத்தம் பொடி முடிந்தவுைவன முத்திருளக்

 வுண்ைன் சடபவயொடரச் சுற்றித் திரும்பிக் ொட்டிவ
தனிச்சிங் ம் விழிப்பது வபொ ஆைம்பரமொ விழித்தொன்.
பு வர் ளுக்ல ல் ொம் அடிவயிறு குழப்பமொயிற்று.
ஒவ்லவொருவனுக்கும் இந்தப் பொட்டுக்குத் தன்னிைம் லபொருள்
வ ட்டு விடுவொர் வளொ என்ற பயமுண்ைொயிற்று. யொரும்
வொடயத் திறக் வில்ட . டைசியொ உபய வவதொந்தம்
வரொதனொச்சொரியொர் திருவொய் ம ர்ந்து “முத்திருளக் வுண்ைொ!
இந்தப் பொட்டுக்கு நீதொன் அர்த்தம் லசொல் வவண்டும்”
என்றொர்.

முத்திருளக் வுண்ைன் பின்னும் ஒரு முடற ஒரு சுற்றுச்

சுற்றி விழித்து விட்டுச் சங் ரனிைமிருந்து ொ ிதத்டதக்
ட யில் வொங் ிப் பொர்த்துக் ல ொண்டு ஒரு முடற டனத்ததன்
பின்பு பின்வருமொறு வியொக்யொனம் லசய்ய ொனொன்.

“இது நற்றொயிரங் ல் என்னும் துடற. (அதொவது, தன் ம ள்

ொதல் துன்பத்தொல் வருந்துவடதக் ண்ை தொலயொருத்தி மனம்
லபொறுக் ொமல் லசொல்லுவது)

“ வுண்ைவுண்ை லதனரொமன் டணலபொழிய மி ச் வசொர்ந்து

ண்ண ீரொற்றிற்;
வுண்ைவுண்ை மொர்பினளொய் ம ளுன்டன நிடனந்து
மனங் டரயொ நின்றொள்;
வுண்ைவுண்ை சீடதயிடன மொட யிட்ை லபருமொவன
வுண்ைனூரிற்
வுண்ைவுண்ை ரொமசொமித் துடரவய விடரவினிற் வி
லசய்வய”

“ வுண்ைவுண்ைலதன” – வுண் தொவுண்ைலதன; வுண் ற் ள்

தொவி வருவது வபொ , இங்கு “ வுண்ைொவுண்ை” என்றிருக்
வவண்டியது, குறுக் ல் வி ொரத்தொல் ‘ வுண்ைவுண்ை’
என்றொயிற்று.
“மொரன்” – மன்மதன், ொமவவள், “ டணலபொழிய” – அம்பு டளப்
லபய்ய, அதொவது ப ழி டளத் தூவ, அதனொல் “மி ச் வசொர்ந்தது”
– மி வும் வசொர்வு எய்தி, சொ வும் துக் லமய்தியவளொய்,
“ ண்ண ீரொற்றில்”- ண்ணிவ உதிக்கும் நீரினொ ொ ிய
நதியினொல்.

“ வுண்ைவுண்ை மொர்பினளொய்” – வ்வுண்ைவுண்ை

மொர்பினளொய், அதொவது வ்வப்பட்ை உருண்டை மொர்பிடன
உடையவளொய், ண்ண ீர் லவள்ளத்தொவ விழுங் ப்பட்ை
பவயொதரத்தினளொய். இங்கு ‘உருண்ை’ என்பதில் ரு ரம்
ல ட்ைது. லதொல் ொப்பியத்தில் ல டுதியதி ொர விதிப்படி லயன் .

“ம ள்” என்பது புதல்வி.

‘உன்டன நிடனந்து மனங் டரயொ நின்றொள்’ – இதன் லபொருள்

லவளிப்படை. ‘ வுண்ைவுண்ை சீடதயிடன’ – இதடன, ொ
உண்டு, அவ் உண்டு, அ சீடதயிடன என்று பிரித்துப் லபொருள்
ல ொள்ளு . இ ங்ட யிவ ஒரு ொ (அவசொ வனம்) உண்டு!
அவ் – அவ்விைத்தில்; உண்டு – இருந்தொள்; ஆ – அந்த;
சீடதயிடன – சீதொ வதவிடய; “ ொவுண்டு” என்பது ‘ வுண்டு’
எனக் குறு ியதும், ‘அச்சீடத’ லயன்பதில் லமய் ல ட்ைதும்
லதொல் ொப்பிய விதிப்படிவய லயன் . ‘அவ்’ என்பதன் பிறகு
இைத்தில் என்னும் லசொல் வருவித்துக் ல ொள்ளப்பட்ைது.

“மொட யிட்ை லபருமொவன” – (சீதொ வதவியின்) நொய னொ ிய

ஸ்ரீரொமபிரொனுக்கு நி ரொனவவன; இரொமன் சூர்ய
கு த்தவனொ வும் நமது ம ொரொஜொ சந்திர கு த் தி மொ வும்
இருப்பினும் லபயலரொற்றுடம ருதியும், வரியம்
ீ முத ிய
குணப் லபருடம ளின் ஒப்டபக் ருதியும் வி இங்ஙனம்
எழுதியிருக் ிறொர். வமலும் அரசன் ம ொவிஷ்ணுவின்
அவதொரம் என்று ‘வவதங் ள்’ முழங்குத றி . இரொமனும்
ம ொவிஷ்ணுவின் அவதொரலமன்வற ருதப்படுதலுணர் .
‘ வுண்ைனூரில்’ – வுண்ைமொ ந ரத்தின் ண்வண; நீர்வளம்,
நி வளம், பவளம் முத ியன லபொருந்தியதொய்,
அஷ்ை க்ஷ்மி ளுக்குத் தொய் வைொய்
ீ அமரொபதி வபொ
விளங்கும் நமது ரொஜதொனியிவ .

‘ வுண்ைவுண்ை ரொமசொமித் துடரவய’ - ஏ! வுண்ைொ!! ( வுண்ை

வமிசத்தில் உதித்த மன்னொ) உண்ை (அறுவட ச் சுடவ ளும்
லபொருந்திய இனிய உணடவ எப்வபொதும் சொப்பிடு ிற)
ரொமசொமித் துடரவய! எல் ொரும் உண்பவரயொயினும் நமது
ம ொரொஜொவுக்கு மொத்திரம் ‘உண்ை’ என்னும் அடைலமொழி
ல ொடுத்தவதவனொ என்றொல், எல் ொரும் உண்பது வபொ ன்று.
இவர் வதவர் டளப் வபொ அரிய உணவு டள உண்ணும்
பொக் ியவொன் என்படதக் குறிப்பிடும் லபொருட்வை லயன் .

சின்ன சங் ரன் யம ம் பொடி அரங்வ ற்றிய பு ழ், வுண்ை

ரொஜ்யம் முழுவதிலும் பரவித் தத்தளித்துப் வபொய்விட்ைது.
வுண்ைர் சடபயில் வந்த வவடிக்ட டள எல் ொம் வமல்
அத்தியொயத்தில் நொன் விஸ்தொரமொ எழுதவில்ட . வுண்ை
சடபயின் வர்ணடன எனக்வ ச ிப்படைந்து வபொய் விட்ைது.
படிப்பவர் ளுக்கும் அப்படித்தொவன இருக்கும்? அடத
உத்வதசித்து அடதவய மொ ொணி வவட தொன் லசய்வதன்.

இப்வபொது சின்ன சங் ரனுடைய ‘ ொதல்’ விஷயம் லசொல் ப்

வபொ ிவறன். சிரத்டதயுைன் படிக் வவண்டும். வதசமொ ிய
உைலுக்கு வித்துவொவன உயிர். ஒரு ஜொதியொ ிற டி ொரத்துக்கு
“சொஸ்திரம்” வதர்ந்தவவன ‘வில்’. நொ ரி மொ ிய ங் ொ நதிக்குக்
‘ வி’யின் உள்ளவம மூ ஊற்று. ஆ வவ வியின் ‘ ொதல்’
உ மறியத் தக் து. சின்ன சங் ரன் தமிழ் வதசத்திவ ஒரு
‘ வி’. இருபது முப்பது வருஷங் ளுக்கு முன் இந்த நொட்டில்
வி லளல்வ ொரும் சின்ன சங் ரன் மொதிரியொ த்தொன்
இருந்தொர் ள். இப்வபொதுதொன் ஓரிரண்டு வபர் தமிழில் ல ொஞ்சம்
சரியொன பொட்டுக் ள் எழுதத் தட ப்பட்டிருப்பதொ க் வ ள்வி.
அவர் ளுடைய லபயர்கூை எனக்குத் லதரியொது. நொன் தமிழ்
வதசத்துப் பழக் த்டத விட்டு லநடுநொளொ ி விட்ைது. (இப்வபொது
வை ஆப்பிரிக் ொவி ிருக் ிவறன்).

ஆனொல் முப்பது வருஷங் ளுக்கு முன் நொன் தமிழ் நொட்டில்

இருந்தவபொது அங்வ சின்ன சங் ரனுக்கு வமவ உயர்ந்த
வகுப்டபச் வசர்ந்த ‘ வி’ நொன் பொர்த்தது ிடையொது. வதசவமொ
உ த்துக்குள்வள ஏடழ வதசமொச்சுதொ? பதினொயிரம்
ரூபொயிருந்தொல் அவன் தமிழ் நொட்டிவ வ ொடீசுவரன். பத்து
வவ ி நி மிருந்தொல் அவன் ரொஜொதி ரொஜ ரொஜமொர்த்தொண்ைன்.
ஒரு ஜமீ னிருந்துவிட்ைொல் அவன் ‘சந்திரவம்சம்’, ‘சூரியவம்சம்’,
‘சன ீசுர வம்சம்’, ‘ம ொவிஷ்ணுவின் அவதொரம்’, ‘படழய பன்றி
அவதொரத்துக்குப் பக் த்திவ வசர்க் வவண்டியது.

இந்தத் வதசத்தில் முப்பத்து முக்வ ொடி வதவர் லளனக்

ணக்குச் லசொல் ிறொர் ள். நொன் நொட ந்து வபடரக்கூை
பொர்த்தது ிடையொது. அது எப்படி வவண்டுலமன்றொலும்
வபொ ட்டும். ஆனொல் இந்த முப்பத்து முக்வ ொடி வதவர் ளிவ
எனக்குத் லதரிந்தவடர நம்முடைய ம ொவிஷ்ணுவுக்குத்தொன்
சிரமம் அதி ம். பன்றி விஷ்ணுவின் அவதொரம். ஆடம
விஷ்ண்வின் அவதொரம். வுண்ைனூர் ஜமீ ன்தொர் விஷ்ணு
அவதொரம். அனிலபஸண்ட் வளர்க் ிற (நொரொயணய்யர்
இைங்ல ொைொத) ிருஷ்ணமூர்த்திப் டபயன் அவத அவதொரம்.

லமொத்தத்தில் ம ொவிஷ்ணுவுக்குக் ஷ்ைம் அதி ம். இப்படித்

லதருவிவ ண்ைவர் டளலயல் ொம் மூன்று ொசுக் ொ ப்
பு ழ்ந்து பொடுவது, லபண் ளுடைய மூக்ட ப் பொர்த்தொல்
உருடளக் ிழங்ட ப் வபொ ிருக் ிறது; வமொவொய்க் ட்டைடயப்
பொர்த்தொல் மொதுளம் பழத்டதப் வபொ ிருக் ிறது; ிழவியுடைய
லமொட்டைத் தட டயப் பொர்த்தொல் திருப்பொற் ைட ப் வபொல்
இருக் ிறது என்று திரும்பத் திரும்பக் ொது புளித்துப் வபொ ிற
வடரயில் வர்ணிப்பது; யம ம், திரிபு, பசுமூத்ர பந்தம், நொ
பந்தம், ரத பந்தம், தீப்பந்தம் முத ிய யொருக்கும் அர்த்தமொ ொத
நிர்ப்பந்தங் ள் ட்டி அவற்டற மூைர் ளிைம் ொட்டி
சமர்த்தலனன்று மவனொரொஜ்யம் லசய்து ல ொள்வது – இடவதொன்
அந்தக் ொ த்திவ விரொயர் ள் லசய்த லதொழில்.

வுண்ைனூர் ஜமீ ன்தொரவர் ளின் அடைப்டபக் ொரன், மந்திரி,

நண்பன், ஸ்த வித்வொன் முத ியனவொ ிய முத்திருளக்
வுண்ைனுக்கு ஒரு லபண் உண்டு. வயது பதினொறு.
(இப்வபொதல் , சங் ரன் டதயிவ அவள் வந்து புகுந்த
ொ த்தில்)

நிறம் றுப்பு; வநர்த்தியொன டமக் றுப்பு. லபரிய ண் ள்,

லவட்டு ின்ற புருவம். அதி ஸ்தூ முமில் ொமல், லம ிந்து
ஏணி வபொ வுமில் ொமல், இவ சொ உருண்டு, நடுத்தரமொன
உயரத்துைன் ஒழுங் ொ அடமந்திருந்த சரீரம். பைபைப்பொன
வபச்சு. எடுத்த வொர்த்டதக்ல ல் ொம் லீலரன்று சிரிக்கும்
சிரிப்பு. மதுடரச் சீட்டிச் வசட , வைொரியொ ரவிக்ட , நீ க்
குங்குமப் லபொட்டு, ொதிவ வயிரத் வதொடு, ழுத்திவ வயிர
அட்டிட , ட யிவ வயிரக் ொப்பு, நட லயல் ொம்
வயிரத்திவ , மொணிக் ம் ஒன்றுகூைக் ிடையொது. வமனி
முழுதுவம நீ மணி. தட டயச் ‘லசொருக்குப் வபொட்டு அதில்
ஜொதி மல் ிட ப்பூ டவத்துக் ல ொள்வதிவ வய
பிரியமுடையவள். ல ொஞ்சம் குலுங் ிக் குலுங் ி நைப்பொள்.
ொ ிவ லமட்டி ள் ‘ைண ீர்’ ‘ைண ீர்’ என்றடிக்கும். இவ்வளவு
‘வஷொக்’ ொன குட்டிக்குப் லபயர் அத்தடன நயமொ
டவக் வில்ட . ‘இருளொயி’ என்று லபயர் டவத்திருந்தொர் ள்.

இவள் வமவ சங் ரனுக்குக் ொதல் பிறந்து விட்ைது.

சங் ரடன இதற்கு முன் சரியொ வர்ணித்திருக் ிவறவனொ,
இல்ட வயொ! வநவர ஞொப மில்ட . எனினும் இப்வபொது
அவனுடைய ொதல் டத லசொல் த் லதொைங்கும்வபொது
மற்லறொரு முடற வர்ணடன எழுதியொ வவண்டியிருக் ிறது.
 றுப்பு நிறம், குள்ள வடிவம், மூன்று விரல் அ ம் லநற்றி.
கூடு ட்டின லநஞ்சு, குழிந்த ண் ள், இரத்தமற்ற இதழ் ள்,
லநரிந்த லதொண்டை, பின்னு ிற ொல் ள், அடரயிவ அழுக்கு
மல்வவஷ்டி, வமவ ஒரு அழுக் ொன பட்டுக் டரத் துண்டு.
இவ்வளடவயும் மீ றிக் ல ொஞ்சம் புத்திக் கூர்டமயுடையவன்
வபொல் வதொற்றுவிக்கும் மு ம்.

இவ்விருவருக்குள்வள ‘ ொதல்’ எப்படி ஏற்பட்ைலதன்பதின்

மூ ங் ள் எனக்குத் லதரியொது. ரிஷி மூ ம், நதி மூ ம்
விசொரிக் ப்பைொது என்பொர் ள்; அதொவது சின்ன
ஆரம்பங் ளி ிருந்து லபரிய விடளவு ள் ஏற்படும் என்று
அர்த்தம். ொதல் சமொச்சொரமும் அப்படித்தொன். ஒரு பொர்டவ,
ஒரு தட்டு, ஒவர பொர்டவ, ஒவர தட்ைொ முடிந்துவிடும். ஒரு
வபச்சு, ஒரு சிரிப்பு மரண பரியந்தம் நீங் ொத
பந்தவமற்படுத்திவிடும். ஆனொல் இருளொயிக்குச் சங் ரன்
விஷயத்தில் அப்படி நிட த்த ொதல் இருந்தலதன்று
நிச்சயமொ ச் லசொல்வதற் ில்ட .

சங் ரனுக்கு மொத்திரம் அவளிைம் பரிபூரண வமொ ம்

ஏற்பட்டிருக் ிறது. அது மரணத்திவ வபொய் நிற் வில்ட .
ஏறக்குடறய மரணத்திவ ல ொண்டு விட்டுவிைத் லதரிந்தது.

முத்திருளக் வுண்ைனுடைய த ப்பன் ஒரு லதொண்டுக்

ிழவன். ண் இல் ொமல் வட்டிவ
ீ வய உட் ொர்ந்திருந்தொன்.
அவடன மனித விவ ொரங் ளில் ொத ஒரு தனித்
தீவொந்திரத்திவ ல ொண்டு விட்டு இரண்டு ொணி நி ம்
மொத்திரம் ல ொடுத்துப் பயிரிட்டுக் ல ொள்ளும்படி லசொன்னொல்
அதொவது, ண் டளயும் திருப்பிக் ல ொடுத்த பிறகு – அந்த
இரண்டு ொணி ளில் முக் ொல் ொணிடய லவற்றிட த்
வதொட்ைமொக்குவொன். ஒரு முழுக் ொணியிவ புட யிட த்
வதொட்ைம் வபொட்டு விடுவொன். மிஞ்சின ொல் ொணியிவ தொன்
லநல் விடதப்பொன் – பொக்கு மரம் டவத்தது வபொ , ொய் றி ள்
கூை அவசியமில்ட . அந்த இரண்டு ொணிக்கு ஒரு சின்னக்
குளம் ல ொடுக் மொட்ைொர் ளொ? அதில் மீ ன் ள், நண்டு
அ ப்பைொதொ? ஒரு பொர்டவ பொர்த்துக் ல ொள்வொன்.

ிழ ‘திருதரொஷ்டிர’க் வுண்ைனுக்குப் புட யிட யிவ

எவ்வளவு பிரியவமொ அவ்வளவு பிரியம் ம்பரொமொயணத்திவ
யுமுண்டு.

யொவரனும் வந்து ம்ப ரொமொயணத்திவ ஒரு பொட்டு வொசித்து

அர்த்தம் லசொல்லும்படி வ ட்ைொல் சரியொ ச் லசொல்லுவொன்.
அவனும் வுண்ைனூர்த் தமிழ்ப் பு வர் ளிவ ஒருவன்.

ஆனொல் சங் ரன் ொ த்துப் பு வர் டளக் ொட்டிலும் அவன்

விவசஷந்தொன். அவனுக்கு லவலறொன்றுமில் ொவிட்ைொலும் ஒரு
லபரிய ொவியத்துக்குப் லபொருள் சரியொ ச் லசொல் த் லதரியும்.
பின்னிட்ை பு வர் ளுக்கு ஒன்றுவம லதரியொது. பொட்டுக்
ட்ைத்தொன் லதரியும்.

முத்திருளக் வுண்ைனுடைய நட்புச் சங் ரனுக்கு ருசி

ல ொடுக் த் லதொைங் ியதி ிருந்து, ிழக் வுண்ைனிைம்
ம்பரொமொயணம் வ ட் ஆரம்பித்தொன். மொட வதொறும்
பள்ளிக்கூைம் விட்ைவுைவனவய முத்திருளக் வுண்ைன்
வட்டுக்குப்
ீ வபொய்ப்பொைல் வ ட் த் தவறுவதில்ட . இரவு எட்டு
மணிக்குத்தொன் திரும்பி வருவொன். ‘தொத்தனிைம் அர்த்தம்
வ க் வருது அய்யர் வட்டுப்
ீ பிள்டள’ என்று இருளொயிக்குச்
சங் ரனிைம் ல ொஞ்சம் பிரியவமற்பட்ைது.

அந்தப் பிரியம் நொளுக்குநொள் ப விதங் ளில்

பக்குவமடைய ொயிற்று. ரொமொயண பொைத்துக்குப் வபொன
இைத்திவ சங் ரன் ‘மன்மதக் ட ’ படிக் த் லதொைங் ினொன்.
ிழவனுக்குக் குருட்டு விழிக்குக்கூை விவ ொரம் ல ொஞ்சம்
ல ொஞ்சமொய்ப் பிர ொசமொய் விட்ைது.
ரொமொயணக் டத குடற ிறது. சிரிப்பும் வவடிக்ட க் டதயும்
அதி ப்படு ிறது; ிழவனுக்கு அர்த்தமொ ொதொ? வட்டில்
ீ அந்தப்
லபண்டணத் தவிர வவறு ஸ்திரீவய ிடையொது. முத்திருளக்
வுண்ைன் மடனவி, ிழவன் மடனவி, இருவரும் லசத்து
லநடுங் ொ மொய் விட்ைது.

இருளொயியும் சங் ரனும் சிவந மொ இருப்பதில் ிழவனுக்கு

அதிருப்திவய ிடையொது. “அய்யர் வட்டுப்
ீ பிள்டள! ஐவயொ
பொவம்! அதுக்கு என்ன சூது லதரியுமொ? வொது லதரியுமொ?
குழந்டத ள்தொவன, விடளயொடிக் ல ொண்டிருக் ட்டும். அதிவ
தப்பிதம் வரொது” என்று ிழவன் தனக்குத்தொவன மனதறிந்த
லபொய் லசொல் ிக் ல ொண்டு சும்மொ இருந்து விடுவொன்.
‘தப்பிதம்’ நைந்தொலும் குடி முழு ிப் வபொய்விைொது என்பது
‘திருதரொஷ்டிர’க் வுண்ைனுடைய தொத்பர்யம்.

இருளொயிக்குப் பதினொறு வயது என்று லசொன்வனொம். அப்வபொது

சங் ரனுக்கு வயது பதிவனழு. ‘வஜொடி’ சரியொ வவ இரொது.

ஆனொல் ஐவரொப்பியர் லசொல்வது வபொ , மன்மதன் குருட்டுத்

லதய்வம் ( ண்ணில் ொமல், குறி பொர்த்து அம்பு ள் வபொடுவது
ஷ்ைம். ஆனொல் லதய்வத்துக்கு எதுவும்
லபரிதில்ட யல் வொ? வமலும் வி ளுக்கும் புரொணக்
ொரர் ளுக்கும் கூைப் லபரும்பொலும் ண் விஷயம் அந்த
மன்மதடனப் வபொ வவதொன்)

எப்படிவயொ அவர் ளிடைவய ொதல் லசடி லபரிதொ வளர்ந்து

பூப்பூத்துக் ொய் ொய்த்துப் பழம் பழுக் த் லதொைங் ிவிட்ைது.

பழங் லளன்றொல் யொரும் தப்லபண்ணங் ல ொண்டு விை

வவண்ைொம். இவர் ளுடைய ொதல் லசடியிவ ஏரொளமொ ப்
பழுத்துத் லதொங் ிய பழங் ல் சங் ரன் லசய்த வி டளத்
தவிர வவலறொன்றுமில்ட . இருளொயி விஷயமொ ச் சங் ரன்
சுமொர் 2000 வி ள் வடர பொடித் தீர்த்து விட்ைொன்.
இப்படியிருக்ட யில் இவ்விருவரின் சு த்துக்கு இடையூறொன்
ஒரு லசய்தி வந்து விட்ைது. இவர் ளுடைய ொத ொ ிய
மரத்திவ இடிவபொல் விழுந்த லசய்தி.
-------
முற்றிற்று.

படிப்பவர்களுக்குச் சி லசய்ைிகள்

முற்றுப் லபறொமல் நமக்குக் ிடைத்த பொரதியின் டதப்

லபொக் ிஷங் ளுள் சின்னச் சங் ரன் டதயும் அைங்கும்.

இந்தக் டதத் லதொைர் தியொ சீ ர் சுப்பிரமணிய சிவம்

நைத்திய ஞொனபொநு மொதப் பத்திரிட யிவ 1913 வம மொத
இதழில் முதன் முத ொ லவளிப்பட்ைது; 1914 மொர்ச் மொத
இதழுைன் டதத் லதொைர் பிரசுரமொ வில்ட . அதொவது,
நொன்கு அத்தியொயங் வள பிரசுரமொ ி உள்ளன.

இந்தக் டதடயப் பொரதி தமது லசொந்தப் லபயரில் எழுதொமல்,

சொவித்திரி என்ற புடனலபயரில் எழுதினொர்.

டதயின் லதொைர்ச்சிடயப் பொரதி எழுதத் திட்ைமிட்டிருந்தொர்

என்பது அவர் எழுதிய குறிப்லபொன்றொல் லதரிந்து ல ொள்ள
முடி ின்றது.

1953ஆம் ஆண்டு மதுடர பொரதி அன்பர் திரு. வி.ஜி. சீனிவொசன்

அவர் ளின் முயற்சியொல் நூல் வடிவம் லபற்றது.

புதுச்வசரியில் பொரதிவயொடு பழ ியவரும், மூத்த

எழுத்தொளருமொன திரு. வ.ரொ. அவர் ள் தொம் எழுதிய ம ொ வி
பொரதியொர் நூ ில் சின்னச் சங் ரன் டதடயப் பற்றிப்
பின்வருமொறு எழுது ிறொர்:

", . , ப வட ளிலும் அமளி வநர்ந்து ல ொண்டிருந்த

சமயத்தில், ம த்தொன நஷ்ைம் ஒன்று பொரதியொருக்கு ஏற்பட்ைது.
அது தமிழ் நொட்டின் நஷ்ைம் என்று லசொல் வும் வவண்டுவமொ?
“சின்னச் சங் ரன் டத' என்று பொரதியொர் ஒரு புத்த ம் எழுதி
அவன மொ முடித்து டவத்திருந்தொர். இருபத்லதொன்பது
அத்தியொயங் ள் ல ொண்ை நூல் அது என்பது என் ஞொப ம்,
அருடமயொன புத்த ம்!

அது எடதப்பற்றிய நூல் என்று வ ட் ிறீர் ளொ? அது நொவல்

அல் ; பொரதியொரின் சுய சரிதமும் அல் ; வி ைம் நிடறந்தது.
ஆனொல், வவடிக்ட க் டத அல் ; புரொண மல் ; உபவதச
உபநிஷதமும் அல் ; நொை ம் அல் ; முழுவதும் ிண்ைலு
மல் .

என்றொலும், நொன் வமவ குறிப்பிட்ை எல் ொ அம்சங் ளும்

அந்தப் புத்த த்தில் இருந்தன. அடதவய, அக் ொ த்
தமிழர் ளின் வொழ்க்ட வர ொறு என்றுகூைச் லசொல் ொம். ,
வசொ ரஸத்தில் எழுதப்பட்ை நூல் அல் ; நட ச் சுடவயும்
ிண்ைலும் குமிழி விட்டுக் ல ொந்தளிக்கும் புத்த ம்.

'சின்னச் சங் ரன் டத' யின் ட லயழுத்துப் பிரதி எப்படி

மொயமொய் மடறந்து வபொய்விட்ைது என்று லதரியவில்ட ."
-------------------