SOS – 

trzy kropki, trzy kreski i trzy kropki w alfabecie Morse'a – to bardzo prosty i łatwy do
nadania sygnał. Prawdopodobnie też dlatego został wybrany jako sygnał wzywania pomocy.
Z czasem zaczęto go interpretować jako skrótowiec oznaczający "saves our souls/skins/ship"
(ratujcie nasze dusze/skóry/statek) bądź "send out succour" (wyślijcie pomoc).
dźwięk

– Sygnał SOS został wprowadzony w lipcu 1908 roku, natomiast skutecznie go wykorzystano
10 czerwca 1909, kiedy liniowiec "Slavonia", płynąc u wybrzeży Portugalii, potrzebował
pomocy i nadał ten sygnał – opowiada Wojciech Ronowski, kierownik zespołu ds. historii
techniki morskiej i rzecznej Narodowego Muzeum Morskiego w Gdańsku. – Ten sygnał
usłyszeli nawigatorzy z dwóch parowców, które podpłynęły do będącej w niebezpieczeństwie
"Slavonii". Uratowano pasażerów i nikomu nic się nie stało – dodaje.
Wcześniej wykorzystywano różnego rodzaju sygnały świetlne i dźwiękowe, które
umożliwiały wezwanie pomocy. Cały czas poszukiwano jednak sygnału, który będzie prosty i
będzie go można nadać szybko. W końcu wykorzystano kod Morse'a, który powstał pod
koniec lat 30. XIX w. jako system prezentowania alfabetu i cyfr za pomocą kropek i kresek.
Może być nadawany za pomocą impulsów elektrycznych, błysków światła czy gestów.
Obecnie sygnał SOS jest wypierany przez zapożyczony z lotnictwa sygnał "mayday": jego
trzykrotne nadanie oznacza wezwanie pomocy.

***
Tytuł audycji: Trójka do trzeciej
Prowadzi: Piotr Łodej
Data emisji: 10.06.2021
Godzina emisji: 14.28
* 9 Przypisy
* 10 Linki zewnętrzne

Wstęp [edytuj]

Do jego dokonań w przemyśle muzycznym zalicza się rewolucyjne podejście do teledysków[4]

(zapoczątkowane przez wideoklip do piosenki „Thriller” z 1983) oraz zdominowanie rynku muzyki
popularnej w latach 80. XX wieku[7]. Był ponadto pierwszym czarnoskórym artystą, który uzyskał
silne poparcie w telewizji, w szczególności MTV, która z korzyścią dla obu stron promowała jego
pionierskie wideoklipy do piosenek Thriller czy Billie Jean[8]. Spopularyzował też skomplikowane
ruchy taneczne, takie jak moonwalk i robot dance[9].

Karierę muzyczną rozpoczął w wieku 7 lat, jako wokalista rodzinnego zespołu The Jackson 5.
Pierwszy solowy album Got to Be There wydał w 1971, będąc jeszcze członkiem grupy[10], z
którą ostatecznie się rozstał w roku 1984[11]. Pełną karierę solową artysta rozpoczął w 1979, zaś
jej szczyt przypadł na przełom lat 80. i 90. XX wieku, po wydaniu albumu Thriller, którego
światowa sprzedaż wynosi ponad 100 mln egzemplarzy[12][13]. Po Thrillerze Jackson wydawał
kolejne albumy osiągające wysokie pozycje na listach przebojów i sprzedaży: Bad (1987),
Dangerous (1991), HIStory (1995) oraz Invincible (2001).

W swojej karierze otrzymał 14 nagród Grammy[14], a 13 spośród jego singli uplasowało się na
pierwszych miejscach list przebojów w Stanach Zjednoczonych[15]. W listopadzie 2006 Raymone
Bain, rzeczniczka prasowa Jacksona, ogłosiła, że Michael Jackson sprzedał ponad 750 mln
egzemplarzy płyt na świecie[16].
Od 1988 do 2005 Jackson mieszkał w swojej posiadłości w Kalifornii, zwanej Neverland Ranch,
gdzie zbudował park rozrywki i prywatne zoo, często odwiedzane przez dzieci. W 1993 artysta
został oskarżony o molestowanie nieletnich. Wątek związku Michaela Jacksona z dziećmi pojawił
się ponownie w 2003, po emisji dokumentu Living with Michael Jackson, jednak w 2005 został
uniewinniony z wszystkich zarzutów. Jackson miał troje dzieci: Michaela Josepha Jacksona
Juniora (znanego jako „Prince”), Paris Michael Katherine Jackson oraz Prince'a Michaela
Jacksona (znanego jako „Blanket”).

Zmarł 25 czerwca 2009, w wieku 50 lat, wskutek „nagłego zatrzymania akcji serca”[17].
Podpis Michaela Jacksona
Życiorys [edytuj]
1958-1977: Dzieciństwo i początki kariery [edytuj]

Michael Jackson urodził się w Gary w stanie Indiana. Był siódmym z dziewięciorga dzieci, a
zarazem piątym z sześciu synów w robotniczej rodzinie Josepha i Katherine Jackson. Katherine,
będąca Świadkiem Jehowy, wychowywała dzieci w swej wierze bez udziału ojca. W wieku 17 lat
Michael Jackson został ochrzczonym Świadkiem Jehowy. Według wywiadów udzielonych po
latach przez samego Michaela, ojciec, który był późniejszym menadżerem ich zespołu
muzycznego, potrafił być bezwzględny w dyscyplinie narzucanej dzieciom i nie powstrzymywał
się od przemocy fizycznej wobec nich. Sam ojciec Jacksona, Joe, przyznał w 2003 roku, że
regularnie bił Michaela[18].

Michael Jackson ujawnił swój talent muzyczny w bardzo wczesnym wieku. W 1964 roku, wraz z
bratem Marlonem przyłączył się do nowo założonego przez braci Jackie, Tito i Jermaine zespołu
The Jackson Brothers. Początkowo Michael wspomagał muzyków grą na kongach i tamburynie,
by w późniejszym czasie wspólnie z Jermainem wykorzystywać swoje umiejętności wokalne. W
tym okresie chłopcy dali wiele koncertów w stanie Indiana, zaś po wygraniu lokalnego konkursu
młodych talentów w 1966 r. (wykonując piosenkę zespołu The Temptations – "My Girl", śpiewaną
przez Michaela) zaczęli grać profesjonalne koncerty w Chicago oraz na Środkowym Zachodzie
(Midwest) Stanów Zjednoczonych. Wiele z tych koncertów odbyło się w cieszących się złą sławą
klubach nocnych dla czarnoskórych, w miejscach zwanych "Chitlin' Circuit", gdzie młodzi chłopcy
musieli grać przed występami striptizerek[19].

Kiedy grupa zmieniła nazwę z The Jackson Brothers na The Jackson 5 w 1966 r. młody Michael
podzielił obowiązki wokalisty ze swoim bratem Jermainem. W 1968 r. zespół podpisał kontrakt z
wytwórnią Motown Records[20]. Wkrótce po podpisaniu umowy zespół zyskał status gwiazdy
dzięki hitom z pierwszych czterech singli: "I Want You Back", "ABC", "The Love You Save" i "I'll
Be There", które znalazły się na pierwszych miejscach listy przebojów Billboardu. W tamtym
czasie młody Jackson rozpoczął karierę jako artysta solowy, wydając albumy Got to Be There
(1972) i Ben (1972). Płyty te, nagrane z The Jackson 5, zostały wydane pod szyldem tego
zespołu; znalazły się na nich odnoszące sukcesy single "Got to Be There", "Ben" i nowa
aranżacja piosenki „Rockin' Robin”.

Po 1973 roku sprzedaż płyt grupy zaczęła spadać, a sam zespół zaczął narzekać na kontrolę ich
twórczości przez wytwórnię Motown. W konsekwencji sporów w 1976 r. grupa podpisała nowy
kontrakt z wytwórnią CBS Records[21]. W odpowiedzi Motown Records wytoczył grupie serię
procesów z powodu naruszenia warunków kontraktu, w rezultacie których Jacksonowie stracili
prawa do używania nazwy i logo The Jackson 5. Z zespołem pożegnał się również Jermaine
Jackson, który ze względu na swój związek z córką prezesa Motown, Berry'ego Gordy, wolał
związać się z jego wytwórnią[22]. W tej sytuacji zespół zmienił nazwę na The Jacksons,
włączając do składu – na miejsce Jermaine'a – najmłodszego brata Randy'ego Jacksona. W tym
składzie bracia kontynuowali swą karierę, koncertując po Stanach Zjednoczonych i za granicą.
Pomiędzy 1976 a 1984 r. wydali kolejne sześć albumów, od 1983 r. działając jako sekstet
ponownie w składzie z Jermainem. Od 1976 do 1984 Michael Jackson był głównym
kompozytorem w zespole, tworząc hity takie jak "Shake Your Body (Down to the Ground)", "This
Place Hotel" (pierwotnie: "Heartbreak Hotel") i "Can You Feel It".

W 1978 r. Jackson zagrał stracha na wróble w filmie "Czarnoksiężnik z Krainy Oz", z przyjaciółką
Dianą Ross w roli Doroty[23]. Piosenki z musicalu zostały zaaranżowane przez Quincy'ego
Jonesa, który nawiązawszy znajomość z Jacksonem podczas produkcji filmu, postanowił
wyprodukować jego kolejne albumy, w tym – jak się miało okazać – przełomowy Thriller.
1979-1981: Okres Off the Wall [edytuj]

Album Off the Wall, wydany w 1979 r. jako 5. solowy album artysty, zawierał takie utwory jak
"Don't Stop 'Til You Get Enough" i "Rock with You"[10], które wkrótce opanowały listy przebojów.
Płyta znalazła się na trzecim miejscu na liście albumów Billboardu, utrzymując się przez 48
tygodni w pierwszej dwudziestce. Produkcją wydawnictwa zajęli się wspólnie Quincy Jones i
Michael Jackson, zaś za muzykę i teksty, obok samego Jacksona, odpowiedzialni byli Rod
Temperton, Stevie Wonder i Paul McCartney. Album stał się sygnałem nadejścia nowego
Michaela Jacksona, niezależnego od swych braci w dalszej karierze[24], co po czasie
potwierdziła również liczba sprzedanych płyt – światowy nakład osiągnął 20 milionów
egzemplarzy[25].

W styczniu 1980 r. Jackson zdobył pierwsze nagrody American Music Awards za swoje
dokonania solowe w kategorii "Najlepszy album Soul/R&B" (za Off the Wall), "Najlepszy męski
wykonawca Soul/R&B" i "Najlepszy singel Soul/R&B" (za "Don't Stop 'Til You Get Enough")[10].
Wkrótce zdobył również dwie nagrody Billboard Awards (dla "Najlepszego czarnoskórego artysty"
i „Najlepszy album czarnoskórego artysty”)[10], a jego status gwiazdy dodatkowo potwierdziła
nagroda Grammy za "Najlepsze męskie wykonanie" piosenki "Don't Stop 'Til You Get
Enough"[10].

Ponad dwadzieścia pięć lat po premierze płyta Off the Wall pozostaje jednym z najważniejszych
momentów w muzycznej karierze Jacksona, który rozpoczął jego dominację na rynku muzyki
pop. W 2003 r. w rankingu stacji telewizyjnej VH1 Off the Wall zajęła trzydzieste szóste miejsce
na liście albumów wszech czasów; na liście 500 Najlepszych Albumów Wszech Czasów
magazynu Rolling Stone znalazła się natomiast na 68. miejscu.
1982-1986: Okres Thrillera [edytuj]
Michael Jackson z Ronaldem i Nancy Reagan w 1984 roku

Rok 1982 przyniósł dwa premierowe wydawnictwa z udziałem Jacksona. Pierwsze z nich to
audiobook z bajkami wydany razem z soundtrackiem do filmu Stevena Spielberga E.T.. Zawierał
on nagranie Michaela Jacksona czytającego bajkę oraz nową piosenkę "Someone in the Dark".
Wkrótce płyta E.T. została uhonorowana nagrodą Grammy za "Najlepszy Album Dziecięcy".
Drugim, tym razem autorskim wydawnictwem artysty, był wydany w grudniu album Thriller. Był to
drugi longplay Jacksona wydany w wytwórni Epic Records. Thriller okazał się najlepiej
sprzedającym się albumem w historii fonografii – według danych ze stycznia 2009, sprzedano go
w 109 mln egzemplarzy[26]. Album ten stał się również pierwszym w historii, z którego siedem
singli znalazło się w pierwszej dziesiątce listy Billboardu, w tym "Billie Jean", "Beat It" oraz
piosenka tytułowa – "Thriller".

Ważnym wydarzeniem okazały się też teledyski do piosenek singlowych, które towarzyszyły
płycie. Trwający trzynaście minut teledysk do utworu "Thriller" został bardzo dobrze przyjęty
przez krytyków, a masowa emisja i duża popularność klipu doprowadziła do wydania
krótkometrażowego filmu Making Michael Jackson's Thriller na kasetach wideo, który stał się
najlepiej sprzedającą się kasetą domowego wideo w historii[27]. Kolejny ważny wideoklip to
"Billie Jean", który był pierwszym teledyskiem afro-amerykańskiego wykonawcy regularnie
wyświetlanym w MTV. Z piosenką tą związane jest również opracowanie przez Jacksona
specyficznego sposobu poruszania się po scenie, tzw. moonwalk, który stał się znakiem
firmowym piosenkarza i który Jackson po raz pierwszy zaprezentował podczas koncertu Motown
25: Yesterday, Today, Forever w 1983 r.[27]. Moonwalk zainicjował nową falę zainteresowania
Thrillerem.

Album Thriller utrzymywał się na liście albumów Billboardu 122 tygodnie, z czego 37 na
pierwszym miejscu. Thriller okazał się ogromnym sukcesem komercyjnym i artystycznym;
dotychczas (do czerwca 2009 r.) w samych Stanach Zjednoczonych uzyskał 28 razy tytuł
platynowej płyty[28]. Płyta ta uczyniła Michaela Jacksona ikoną światowej popkultury. Magazyn
Time już w 1984 r. szacował dochody uzyskane ze sprzedaży albumu na 4,1 mld dolarów[29].
Thriller pomógł też czarnoskórym muzykom w ponownej szerszej prezentacji ich utworów w
głównych stacjach radiowych, z których zniknęli w połowie lat 70.[29] Album w okresie jego
największej popularności spotykał się z entuzjastycznym przyjęciem słuchaczy na całym świecie;
jak wyraził się jeden z uczniów radzieckiego liceum: "Jego (Michaela Jacksona) muzyka jest
niesamowicie ekscytująca. Jego puls to muzyka naszych czasów"[29].

W 1983 Jackson podpisał kontrakt reklamowy z koncernem Pepsi, który doprowadził do

poważnego wypadku. Podczas kręcenia filmu reklamowego, na oczach ok. 3 tys. fanów, wybuch
iskier ze specjalistycznego urządzenia spowodował zapalenie się włosów piosenkarza. W wyniku
wypadku artysta doznał poparzeń drugiego stopnia przez co włosy nie odrosły w miejscu
poparzenia.

W lutym 1984 Jackson został nominowany do nagrody Grammy w dwunastu kategoriach i zdobył
osiem statuetek[27], tym samym bijąc rekord największej liczby zdobytych nagród w jednym
roku[30]. Siedem zdobył Thriller, ósmą przyznano wydawnictwu E.T.. W 1984 zdobył również
osiem American Music Awards, w tym "Specjalną Nagrodę za Zasługi", a także trzy MTV Video
Music Awards.

W maju 1984 sklepy w całych Stanach Zjednoczonych rozpoczęły sprzedaż lalek gwiazdora,
które stały się swego rodzaju symbolem seksu, jak je opisał magazyn Time: "Niesamowicie
seksowne. Całkowicie bezpieczne. Erotyzm na wyciągnięcie ręki"[29]. Dodatkowo rękawica
Michaela Jacksona wykonana z kryształu górskiego oraz kostium, w którym wystąpił w teledysku
do "Thrillera", stały się znakami rozpoznawczymi jego stylu, który zaczął być chętnie kopiowany
przez amerykańską młodzież.

W 1984 r. Jackson ponownie zaśpiewał ze swoimi braćmi. Najpierw pomógł im w pracy nad
albumem Victory, następnie 6 lipca 1984 wyruszył z nimi jako główna gwiazda w trwającą pięć
miesięcy trasę "Victory Tour". W 1985 Jackson został zaproszony do Białego Domu przez
ówczesnego prezydenta Ronalda Reagana, który podziękował mu za użyczenie piosenki "Beat It"
w kampanii przeciwko pijanym kierowcom w telewizji i radiu[31]. Jackson kontynuował swą
działalność charytatywną. W 1985 wspólnie z Lionelem Richie stworzył przebój "We Are the
World". Singel, dochody z którego zostały przeznaczone na cele dobroczynne, zwrócił uwagę
opinii publicznej na problem głodu w Afryce Wschodniej i pomógł w zdobyciu funduszy na walkę z
nim. Singel był też jednym z pierwszych przykładów działalności Michaela Jacksona jako
filantropa. Piosenka zdobyła statuetkę Grammy w kategorii "Piosenka Roku"[27]. "We Are the
World" stał się jednym z pięciu najlepiej sprzedających się singli wszech czasów, rozchodząc się
w nakładzie ponad 20 mln egzemplarzy.

Z okresem po wydaniu Thrillera związane są również kontrowersje związane z nabyciem przez

Jacksona większości udziałów w koncernie ATV Music Publishing, który posiadał prawa do
większości piosenek zespołu The Beatles. Posunięcie to zdenerwowało jego bliskiego przyjaciela
i muzyka Paula McCartneya, który również przedstawił koncernowi swoją ofertę. Ironią w tej
sprawie było to, że to McCartney pierwszy zwrócił uwagę Jacksona, jak duże zyski mogą płynąć
z posiadania praw do piosenek Beatlesów, co skłoniło Jacksona do ich zakupu[32]. Oznaczało to
definitywny koniec współpracy artystycznej Jacksona i McCartneya. Ta kontrowersyjna
transakcja, jak również doniesienia prasy brukowej o tym, że Jackson sypia w komorze tlenowej
o podwyższonym ciśnieniu (w celu zatrzymania procesu starzenia) i że artysta kupił kości
Josepha Merricka, mocno nadszarpnęły wizerunek Jacksona i spowodowały, że prasa nadała mu
znienawidzony przez niego pejoratywny przydomek „Wacko Jacko” ("szurnięty Jackson")[33].

W 1986 Jackson zagrał w trójwymiarowym filmie wyprodukowanym przez George'a Lucasa, w

reżyserii Francisa Forda Coppoli, pod tytułem Kapitan EO (ang. Captain EO). Film ten trwał 17
minut i kosztował 17 mln dolarów[34], stając się w tamtym czasie najdroższym filmem
krótkometrażowym. W Disneylandzie film ten był wyświetlany od 18 września 1986 do 7 kwietnia
1997. W filmie pojawiły się dwie nowe piosenki Jacksona, były to "Another Part Of Me" (później
pojawiła się ona w albumie Bad) oraz "We Are Here To Change The World", która oficjalnie
ukazała się dopiero w Michael Jackson: The Ultimate Collection w 2004 r.
1987-1989: Okres Bad [edytuj]
Michael Jackson w 1986 r.

Album Bad ukazał się w okresie sukcesu Thrillera. Przez pewien czas był drugim najlepiej
sprzedającym się albumem wszech czasów.

Bad (1987) był trzecim albumem Jacksona wydanym pod szyldem Epic Records i ostatnim
nagranym z producentem Quincym Jonesem[27]. Początkowo Jackson chciał wydać album z 30
utworami, lecz Jones ograniczył tę liczbę do 10. Za namową Jonesa, Jackson zaprosił do
zaśpiewania razem z nim tytułowego utworu Prince'a, ten jednak odmówił. Jones powiedział, że
jako powód odmowy Prince wyjaśnił, że piosenka będzie hitem zarówno z jego pomocą, jak i bez
niej[35]. W swojej zawartości Bad łączył ballady i nastrojowe utwory z mrocznymi i posępnymi
piosenkami, a ostatni utwór "Leave Me Alone" był odpowiedzią Jacksona na ataki prasy,
kierowane w jego stronę[36].

Premiera albumu była bardzo oczekiwana, jako że była to pierwsza płyta Jacksona od pięciu
lat[36]. Jeszcze przed jego wydaniem złożono zamówienia na dwa miliony egzemplarzy[36]. W
porównaniu z Thrillerem Bad sprzedał się w końcu w znacznie mniejszym nakładzie, mimo to dla
Jacksona wciąż był gigantycznym sukcesem kasowym. Z albumu wydano siedem singli[27], z
których pięć wspięło się na szczyty list przebojów: "I Just Can't Stop Loving You", "Bad", "The
Way You Make Me Feel", "Man in the Mirror" oraz "Dirty Diana". Dwadzieścia lat po premierze
Bad wciąż jest albumem, z którego największa liczba piosenek dotarła na pierwsze miejsce na
liście przebojów Billboardu. Album rozszedł się w ponad 30 mln egzemplarzy, ośmiokrotnie
zdobywając tytuł platynowej płyty[37].

We wrześniu 1987 Jackson ruszył w pierwszą solową trasę koncertową, Bad World Tour. Trasa
trwała szesnaście miesięcy, podczas których Jackson dał 123 koncerty przed 4,4 mln fanów na
całym świecie. Jednym z warunków dla organizatorów koncertów było, aby artysta miał
zapewniony do celów przemieszczania się pomiędzy hotelami i miejscami koncertów
jednocześnie prywatny autobus, samolot i helikopter[38].

Do produkcji nowego teledysku dla tytułowego utworu z albumu Jackson zatrudnił reżysera
Martina Scorsese[39]. Debiut tego 18-minutowego teledysku w telewizji wywołał wiele
kontrowersji, ponieważ ukazywał on głęboką zmianę w wyglądzie Michaela Jacksona[40], przede
wszystkim w kolorze jego skóry. W dzieciństwie skóra Jacksona miała normalny kolor brązowy,
typowy dla ludności afroamerykańskiej w USA. Michael Jackson deklarował, iż kolor jego skóry
zmienił się z powodu choroby vitiligo. Odbarwione plamy zakrywano maskującym makijażem.
Wraz z zwiększaniem się odbarwień na skórze, Jackson stosował jaśniejszy makijaż. Zmiana ta
stała się tak widoczna, że prasa brukowa uznała to za skutek wybielenia skóry.
Kurtka w której Jackson występował podczas Bad World Tour.

W wyglądzie Jacksona nastąpiły też inne znaczące zmiany, spowodowane zabiegami chirurgii
plastycznej. Media donosiły o operacjach nosa, ust, czoła i podbródka[41], sam Jackson w swojej
autobiografii Moonwalk z 1988 r. napisał natomiast, że przeszedł jedynie dwie operacje nosa i
operację uwydatniającą szczelinę podbródka, a zauważalne zmiany w strukturze jego twarzy są
wynikiem diety i zmian w okresie dojrzewania[42].

Sukces, jaki Jackson osiągnął w tym okresie swojej kariery, spowodował, że nadano mu
przydomek "Króla Popu"[43], używany przez fanów i prasę[1]. Jest kilka wersji pochodzenia tego
przydomka. Sam Jackson twierdził, że nadała mu go jego przyjaciółka i aktorka Elizabeth Taylor
na rozdaniu nagród w 1989, kiedy przedstawiła Jacksona jako "prawdziwego króla muzyki pop,
rock i soul". W 1990, uznając wpływ Michaela Jacksona na muzykę lat 80., Biały Dom
uhonorował Jacksona nagrodą jako "artystę dekady", osobiście wręczoną mu przez prezydenta
George'a H. W. Busha, który oświadczył: "Oto coś, co nadaje się do sfotografowania. Chciałbym
przywitać tutaj Michaela Jacksona, artystę dekady, który ma kolosalną liczbę zwolenników (...)
Chciałbym go tutaj przyprowadzić i oficjalnie powitać go ponownie w Białym Domu"[44].

Okres ten był okresem wielkiej popularności Michaela Jacksona, jakiej wcześniej doznali jedynie
Elvis Presley, The Beatles i Frank Sinatra[45]. W 1990 magazyn Vanity Fair nazwał Michaela
Jacksona "najpopularniejszym artystą w historii show biznesu"[46].
1990-1994: Okres Dangerous [edytuj]

W listopadzie 1991 Michael Jackson wydał album Dangerous, który, sprzedając się w 29 mln
egzemplarzy[47], zyskał podobną popularność co Bad. Największym hitem okazał się singel
"Black or White", który dotarł do pierwszego miejsca na liście Billboardu i utrzymywał się tam
przez siedem tygodni. Singlowi towarzyszył kontrowersyjny teledysk, wyemitowany w stacjach
telewizyjnych FOX, MTV i BET, zawierający sceny erotyczne oraz przemocy. Kontrowersyjne
sceny w drugiej połowie 14-minutowej wersji "Black or White" zostały zmienione, aby zapobiec
zakazowi emisji video[43]. 14 listopada 1991 teledysk do "Black or White" został wyemitowany
jednocześnie w 27 krajach; obejrzało go 500 mln osób, co było największą widownią, jaką
kiedykolwiek miała tego typu produkcja[48].

10 lutego 1992 MTV oficjalnie rozpoczęło emisję swojego pierwszego globalnego teleturnieju "My
Dinner with Michael". Zwycięzcy z całego globu mieli okazję uczestniczyć w kolacyjnym przyjęciu,
którego gospodarzem był Michael Jackson na planie swego teledysku "In the Closet". Później
tego samego roku, na antenie ABC miała miejsce premiera filmu biograficznego The Jacksons:
An American Dream, opartego na prawdziwej historii powstania zespołu The Jackson 5. Jackson
założył fundację "Heal the World" (której nazwa pochodziła od singla "Heal the World",
nagranego w celach charytatywnych w 1992 r.). W styczniu 1993 Michael Jackson wystąpił na
Super Bowl XXVII, który zgromadził największą widownię w historii amerykańskiej telewizji[49]. W
programie "Oprah Winfrey Show" w 1993 Jackson stwierdził, że kolor jego skóry zmienił się za
przyczyną vitiligo[50], choroby powodującej stopniową utratę pigmentu w skórze. W wywiadzie
tym Jackson oświadczył, że w okresie pomiędzy Off the Wall i Thrillerem na jego skórze zaczęły
pojawiać się białe plamy, które ukrywał za pomocą odpowiedniego makijażu. Z czasem jednak
zabiegi te stawały się coraz bardziej uciążliwe, gdyż choroba postępowała i utrata pigmentu
obejmowała coraz większy obszar jego ciała. Gdy kolor biały zaczął przeważać nad czarnym,
jedynym sposobem na ujednolicenie barwy skóry stało się pokrycie pozostałych ciemnych
elementów jasnym makijażem.

Wkrótce na światło dzienne wyszedł fakt, że Jackson zaprasza do swojego domu w Neverland
Ranch dzieci, które zostają z nim na noc. Sprawa została poddana dokładnej analizie przez
media i opinię publiczną w 1993, kiedy postawiono Jacksonowi pierwsze zarzuty o molestowanie
nieletnich. Jackson został oskarżony przez dziecko, które kilkakrotnie nocowało u niego. Tego
samego roku Jordan Chandler, syn byłego dentysty z Beverly Hills, reprezentowany przez
prawnika Larry'ego Feldmana, oskarżył Jacksona o wykorzystanie seksualne. 22 grudnia
Jackson, odpowiadając na oskarżenia przez satelitę z Neverland Ranch, oświadczył, że jest
"całkowicie niewinny jakiegokolwiek przestępstwa". 25 lutego 1994 Jackson zawarł pozasądową
ugodę ze stroną skarżącą, wypłacając nieznaną sumę, szacowaną na 20 mln dolarów, co
uchroniło go od oficjalnego postawienia zarzutów[51]. Po ugodzie tej w 1994 Jackson poślubił
Lisę Marie Presley, córkę Elvisa Presleya. Presley utrzymywała w trakcie ich małżeństwa, że
oboje wypełniali swoje obowiązki małżeńskie i byli aktywni seksualnie[52], po niespełna dwóch
latach małżeństwo to jednak się rozpadło.
1995-2000: Okres HIStory i Blood on the Dance Floor [edytuj]

W czerwcu 1995 Jackson wydał album HIStory: Past, Present And Future – Book I[53], który
rozszedł się w nakładzie 18 mln egzemplarzy na całym świecie[47]. Pierwsza płyta, HIStory
Begins, była piętnastościeżkowym albumem – składanką największych hitów artysty (potem
została wydana w postaci jednopłytowej, jako Greatest Hits – HIStory Vol. I w 2001); podczas gdy
druga płyta, HIStory Continues, zawierała materiał piętnastu całkowicie nowych piosenek.
Pierwszym singlem promującym HIStory był "Scream". Singel dotarł do pierwszej piątki na liście
Billboardu. Teledysk do "Scream" do dzisiaj pozostaje najdroższą tego typu produkcją na
świecie[54]. W 1995 Jackson i jego siostra Janet Jackson za piosenkę "Scream" z albumu
HIStory zdobyli nagrodę MTV Video Music Awards. Podczas rozdania nagród 7 września,
Jackson wykonał składankę złożoną z trzech piosenek – "Billie Jean", "Dangerous" i "You Are
Not Alone".

"They Don't Care About Us" było czwartym singlem promującym HIStory i wywołało dużo
kontrowersji, związanych z antysemickim tekstem. Piosenka zawiera słowa: "Jew me, sue me"
(ang. Jew – Żyd, sue – podać kogoś do sądu) oraz "kick me, kiked me" (ang. kick – kopać, kike –
wulg. określenie wyznawcy judaizmu). Pod wpływem nacisków ze strony środowisk żydowskich w
późniejszych wydaniach usunięto te słowa.

W ramach promocji albumu Jackson wyruszył na zakończoną sukcesem trasę koncertową

HIStory World Tour[53], którą obejrzało ponad 4,5 mln osób, co do dzisiaj stanowi rekord dla
trasy koncertowej poza Stanami Zjednoczonymi (w trasie tej Jackson wystąpił również jedyny raz
w Polsce).

14 listopada 1996, przebywając podczas trasy w Australii, Jackson poślubił swoją dermatolog,
Deborah Jeanne Rowe, z którą miał później syna, Michaela Josepha Jacksona Juniora
("Prince'a"), oraz córkę Paris Michael Katherine Jackson. Jackson i Rowe rozwiedli się w 1999.
Jackson skomentował to później mówiąc, że Rowe chciała urodzić mu dzieci jako "prezent"[55].
Prawdziwość ojcostwa Michaela Jacksona w tym związku małżeńskim była przedmiotem debaty
publicznej; sam Jackson i Rowe zawsze twierdzili, że dwójka ich dzieci została poczęta w sposób
naturalny.

W 1996 podczas ceremonii rozdania nagród BRIT Awards Jackson wykonał "Earth Song",
występując ubrany na biało i otoczony przez dzieci. Odtwarzając scenę z teledysku – podczas
której rozkładając ramiona, obejmuje parę drzew – wyglądem swoim przypominał Jezusa
Chrystusa; w trakcie wykonywania piosenki był też unoszony przez dźwig, a specjalna maszyna
rozwiewała jego włosy. W reakcji na to wokalista zespołu Pulp, Jarvis Cocker, oraz jego
przyjaciel, Peter Mansell, weszli na scenę, Cocker wypiął pośladki, zatańczył i zszedł ze sceny.
Pytany przez media o ten incydent, Cocker powiedział: "Była to forma protestu przeciwko
Michaelowi Jacksonowi, który widzi siebie jako kogoś w rodzaju Chrystusa, z mocą uzdrawiania...
po prostu wbiegłem na scenę i zacząłem się popisywać... próbowałem tylko zrobić coś, co każdy
inny zrobiłby z wielką ochotą, jeśli tylko zdobyłby się na odwagę"[56]. Cockera poparła prasa
brytyjska: magazyn Melody Maker z 2 marca 1996 proponował nadanie Cockerowi tytułu
szlacheckiego, a Noel Gallagher stwierdził: "Jarvis Cocker to gwiazda i powinien otrzymać order".
Gallagher powiedział też o zachowaniu Jacksona: "Powrót do tego kraju przez Michaela
Jacksona po tym, co się stało – i myślę że każdy wie o czym mówię – ubieranie się w białą szatę,
uważanie się za Mesjasza – za kogo on się ma? Za mnie?"[57].

W 1997 Jackson wydał album z nowym materiałem oraz remiksami hitów z HIStory, zatytułowany
Blood on the Dance Floor (HIStory in the Mix)[53]; album stał się najlepiej sprzedającym się
wydawnictwem z remiksami. Zawierał również pięć całkowicie nowych piosenek: "Blood on the
Dance Floor", "Is It Scary", "Ghosts", "Superfly Sister" i "Morphine". Trzy zostały wydane na
świecie: piosenka tytułowa, "Ghosts" i "Is It Scary". Piosenka tytułowa wspięła się na pierwsze
miejsce w Wielkiej Brytanii. Single "Ghosts","2Bad" i "Is It Scary" były oparte na filmie Jacksona
Ghosts[58]. Ten krótkometrażowy film według scenariusza Michaela Jacksona i Stephena Kinga,
wyreżyserowany przez Stana Winstona, zawierał wiele efektów specjalnych i choreografii, do
muzyki napisanej przez Michaela Jacksona[59]. Teledysk do "Ghosts" trwa 39 minut i jest
aktualnie najdłuższym na świecie[60]. Jackson zadedykował album Eltonowi Johnowi, który był
dla niego wsparciem podczas uzależnienia od środków przeciwbólowych, głównie morfiny.

W 1998 Jackson zawarł ugodę pozasądową z gazetą Daily Mirror, która przeprosiła go za to, że
określiła jego twarz jako "paskudnie zniekształconą i odrażającą". Steven Hoefflin, hollywoodzki
chirurg plastyczny, przypuszczalnie operujący nos Jacksona, odradził mu wykonywanie dalszych
operacji[38].
2001-2003: Okres Invincible [edytuj]

W październiku 2001 Jackson wydał album Invincible[61], który zajął pierwsze miejsce na listach
przebojów w trzynastu krajach[49]. Invincible sprzedał się w 13 mln egzemplarzy na całym
świecie[62]. Singlami promującymi płytę były "You Rock My World", "Cry" oraz "Butterflies".
Jackson wraz z 35 innymi artystami nagrał też singel przeznaczony na cele dobroczynne – "What
More Can I Give", który z powodu konfliktu z Sony został wydany w nietypowy sposób,
mianowicie w internecie. Aby go zakupić, należało wejść na odpowiednią stronę i za opłatą go
pobrać. Singel ukazał się w dwóch wersjach językowych: angielskiej i hiszpańskiej. Tuż przed
premierą Invincible Jackson poinformował prezesa Sony Music Entertainment, Tommy'ego
Mottolę, że nie odnowi kontraktu[43]; kontrakt miał wygasnąć w wypadku dostarczenia przez
wytwórnię albumów z całkowicie nowym materiałem, przeznaczonych do wydania przez Epic
Records/SME. W 2002 wszystkie wydania singli, zdjęcia do teledysków i promocja albumu
Invincible zostały odwołane. W rezultacie Jackson oskarżył Mottolę o niewspieranie
afroamerykańskich artystów[43] i nazwał go "diabłem" i "rasistą", który używa swych
czarnoskórych artystów do własnych celów[43]. Zarzucił mu też, że Mottola nazwał Irvinga
Lorenzo (Irv Gotti) "grubym czarnuchem"[63][64]. Sony wydało oświadczenie zaprzeczające tym
oskarżeniom, wskazując na fakt, że Mottola był kiedyś mężem gwiazdy pop Marii Carey. Sama
Mariah Carey, kiedy została o zapytana o te oskarżenia przez Larry'ego Kinga w programie
"Larry King Live", miała do nich obojętny stosunek[65].

7 września i 10 września 2001 Jackson zorganizował specjalny rocznicowy koncert Michael

Jackson: 30th Anniversary Special w Madison Square Garden, celebrujący 30 lat jego solowej
kariery scenicznej. Później koncert wyemitowano 13 listopada 2001[61]. W koncercie wzięło
udział wielu artystów: Britney Spears, Nelly Furtado, Mýa, Usher, Whitney Houston, Billy Gilman,
Shaggy, Rayvon, Rikrok, Destiny's Child, Monica, Deborah Cox, Rah Digga, Tamia, James
Ingram, Gloria Estefan, 98 Degrees, Luther Vandross, Liza Minnelli, Lil' Romeo, Master P, 'N
Sync, the Jacksons i Slash[66].

Po atakach na World Trade Center 11 września 2001 Jackson pomógł zorganizować koncert
charytatywny United We Stand: What More Can I Give na RFK Stadium w Waszyngtonie.
Koncert transmitowano 21 października 2001, wśród wielu czołowych artystów był też Jackson,
który w finale wykonał swoją piosenkę "What More Can I Give".

Pod koniec roku 2002 fundacja Jacksona "Heal the World" zanotowała wartość aktywów netto na
poziomie 3.542 dolarów, wydatki wyniosły 2.585 dolarów (głównie na honoraria za organizację
koncertów). Fundacja zawiesiła działalność w Kalifornii w kwietniu 2002, przypuszczalnie w
konsekwencji niedostarczenia rocznych sprawozdań, wymaganych dla organizacji zwolnionych z
płacenia podatków. Fundacja „Heal the World” dzięki Michaelowi Jacksonowi przekazała na
całym świecie miliony dolarów na leczenie dzieci, na skutek zawieszenia znalazła się jednak bez
środków na dalszą działalność[67].
Jackson ze swym synem w Paryżu w 2006 r.

W listopadzie 2002 Jackson odwiedził Berlin, gdzie odebrał nagrodę za swoją pracę
charytatywną. W hotelu Adlon, gdzie przebywał, doszło do kolejnego incydentu, który ściągnął na
niego krytykę mediów. Przed hotelem zgromadzili się jego fani, którzy głośnym skandowaniem
wyrażali dla niego poparcie. Kiedy, według gwiazdora, poprosili go również, by pokazał im swoje
dziecko, ten przyniósł swojego syna na balkon, trzymając go prawym ramieniem i jednocześnie
zakrywając jego twarz kawałkiem materiału, by chronić jego tożsamość przed mediami. Jackson
na moment wystawił swoje dziecko za barierkę balkonu, wciąż je trzymając. Spowodowało to
później oskarżenia określające Jacksona jako niebezpiecznego dla dzieci, czemu Jackson
zaprzeczył. Kiedy fani zaczęli po raz kolejny wiwatować na cześć Jacksona, ten pojawił się
później tego wieczoru jeszcze raz na balkonie, tym razem z dwójką starszych dzieci. W filmie
dokumentalnym Living with Michael Jackson Jackson powiedział, że media myliły się w swych
komentarzach na temat jego nieodpowiedzialności wobec własnych dzieci. "Kocham moje
dzieci", oświadczył w filmie, "Trzymałem syna bardzo mocno. Dlaczego miałbym zrzucać dziecko
z balkonu? To najgłupsza rzecz, jaką kiedykolwiek słyszałem"[68].

3 i 6 lutego 2003 w Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych został wyemitowany

kontrowersyjny film dokumentalny zatytułowany Living with Michael Jackson. Dokument ten
zawierał wywiady z Jacksonem, które mówiły o jego życiu osobistym[69]. Brytyjski dziennikarz
Martin Bashir i jego ekipa filmowa filmowała Jacksona przez 8 miesięcy, rejestrując też jego
kontrowersyjne zachowanie w Berlinie. Szczególnie jedna część dokumentu wzbudziła
kontrowersje, ukazująca Jacksona trzymającego za rękę, wówczas 13-letniego, chłopca chorego
na raka Gavina Arviso i przyznającego się do dzielenia z nim sypialni (jednak nie wspólnego
łóżka) oraz spania w jednym łóżku z innymi dziećmi. Jackson poczuł się zdradzony przez Bashira
i uznał, że film oddał zniekształcony obraz rzeczywistości[70]. W odpowiedzi na różne spekulacje
mediów wyświetlono później dwa programy specjalne: Michael Jackson: The Footage You Were
Never Meant to See oraz Michael Jackson's Private Home Movies[71]. Michael Jackson: The
Footage You Were Never Meant to See, który pokazano pod koniec lutego, przedstawiał pełną
wersję dokumentu Living with Michael Jackson; Michael Jackson's Private Home Movies
wyemitowano natomiast w kwietniu jako 2-godzinny program specjalny z komentarzem Jacksona.
Również w 2003 pojawiły się informacje że Jackson pracuje nad nowym albumem studyjnym. W
marcu 2003 wydano radiową edycję piosenki "Escape", po którym pojawiły się głosy, że jest to
pierwszy singel z nowego albumu Jacksona. Prace nad albumem zostały z nieznanych powodów
wstrzymane i zamiast niego wydano składankową płytę Number Ones.
2003-2006: Proces, uniewinnienie i następstwa [edytuj]
Fani protestujący w Amsterdamie przeciwko uznaniu Michaela za winnego

W listopadzie 2003 Michael Jackson wraz z Sony Records wydał składankę swoich hitów na
dysku CD oraz DVD, zatytułowaną Number Ones. Zawierała ona utwory Jacksona, które dotarły
na pierwsze miejsca list przebojów. Składanka sprzedała się w nakładzie 6 mln egzemplarzy na
całym świecie[72]. W dniu zaplanowanej premiery albumu, kiedy Michael Jackson znajdował się
w Las Vegas, zajęty filmowaniem teledysku do "One More Chance" (jedynej nowej piosenki na
Number Ones), Departament Szeryfa Santa Barbara przeszukał Neverland Ranch i wydał nakaz
aresztowania Jacksona pod zarzutem molestowania dzieci[73]. Jackson został oskarżony o
molestowanie Gavina Arviso, o którym opinia publiczna dowiedziała się w tym samym roku z
filmu dokumentalnego Living with Michael Jackson. 18 grudnia 2003 Jackson został postawiony
przed sądem z siedmioma zarzutami molestowania dziecka i dwoma zarzutami podawania
alkoholu w celu popełnienia tego przestępstwa, wszystkie odnoszące się do tego samego
chłopca, mającego mniej niż 14 lat. Jackson zaprzeczył oskarżeniom, mówiąc, że nocowanie
dzieci w jego domu było pozbawione jakichkolwiek aktów natury seksualnej. Przyjaciółka
Jacksona, Elizabeth Taylor, broniła go w programie "Larry King Live", mówiąc, że była u
Jacksona i widziała ich "w łóżku oglądających telewizję. Nie było w tym nic nienormalnego. Nie
było żadnego kontaktu fizycznego. Śmialiśmy się jak dzieci i oglądaliśmy mnóstwo Walta
Disneya. Nie było w tym nic dziwnego"[74].

Proces rozpoczął się w Santa Maria w stanie Kalifornia 31 stycznia 2005 i trwał do końca maja
2005, kończąc się całkowitym uniewinnieniem Jacksona w czerwcu. Był to jeden z największych i
najbardziej udokumentowanych przez media procesów w historii[75]. Popularność Jacksona poza
granicami Stanów Zjednoczonych zapewniła tłumy reporterów[75]. W trakcie procesu do Santa
Barbara zjechało również wielu fanów Jacksona; po ogłoszeniu wyroku uniewinniającego grupa
1200 z nich zgotowała Jacksonowi owację przy wyjściu z sądu[76].

Prokurator okręgowy okręgu Santa Barbara w Kalifornii, Tom Sneddon, podejmował dwukrotnie
działania przeciwko Jacksonowi w związku z jego rzekomym molestowaniem dzieci. Pierwszy
incydent z 1993 zakończył się bez postawienia zarzutów, drugi (z końca 2003) doprowadził dwa
lata później do procesu. Doprowadziło to do spekulacji o osobistych motywach działania
Sneddona i pragnieniu zemsty na Jacksonie[77]. Po przegranym procesie w 2005 Sneddon
ogłosił swoją dymisję 6 czerwca 2006.

Po uniewinnieniu Jackson przeprowadził się do Bahrajnu, gdzie rzekomo kupił dom członka
parlamentu Bahrajnu[78]. Jackson przypuszczalnie spędził tam czas na komponowaniu nowej
muzyki, w tym singel dobroczynny przeznaczony dla ofiar huraganu Katrina, zatytułowany "I
Have This Dream". Swych głosów przy nagrywaniu piosenki rzekomo użyczyli: Ciara, Snoop
Dogg, R. Kelly, Keyshia Cole, James Ingram, Jermaine Jackson, Shanice i The O'Jays. Według
Raymone Bain lista artystów obejmowała m.in. Mary J. Blige, Missy Elliott, Jaya-Z, Jamesa
Browna i Lenny'ego Kravitza. Jako termin nagrania podano 13 września 2005, po wielu
przesunięciach terminu singla jednak nigdy nie wydano. Dopiero później okazało się, że singiel
nie zostanie wydany z powodu zerwania umowy przez Jacksona z wytwórnią "2 Seas Record",
ponadto Michael Jackson nie poprosił o przesłanie mu jego singla i tym samym singiel pozostał w
wytwórni.

10 czerwca 2005 r. została zwolniona rzeczniczka prasowa wytwórni Jacksona – Raymone

Bain[79]. Na aktualnie nieistniejącej stronie internetowej wytwórni Jacksona podano jedynie
komunikat następującej treści: "MJJ Productions z przykrością zawiadamia o zwolnieniu
Raymone Bain i likwidacji Bain and Associates. Dziękujemy wam za współpracę". Bain
powiedziała prasie, że nie została zwolniona i że tylko Michael Jackson, a nie jego wytwórnia
(kierowana przez jego brata. Randy'ego Jacksona), może ją zwolnić.
2006-2009: Visionary - This Is It [edytuj]

W lutym 2006 wytwórnia Jacksona wydała Visionary: The Video Singles, box zawierający
dwadzieścia najpopularniejszych singli, które były wypuszczane na rynek sukcesywnie przez pięć
kolejnych miesięcy[80]. 27 maja 2006 Michael Jackson odebrał Legend Award podczas
ceremonii rozdania nagród MTV Japan's VMA Awards w Tokio. Było to jego pierwsze
wystąpienie publiczne od czasu uniewinnienia od zarzutu molestowania nieletniego chłopca
niemal rok wcześniej. Nagroda ta była wyrazem uznania dla jego zasług dla produkcji teledysków
w ostatnich 25 latach. Zaraz po ceremonii wręczenia nagród Jackson pojawił się również na
SMAPxSMAP[81]. 14 listopada 2006 Sony oficjalnie wydało box Visionary w Stanach
Zjednoczonych[82] . Michael odwiedził również londyńskie biuro Guinness World Records, gdzie
otrzymał osiem nagród[83]. 15 listopada 2006 Michael Jackson otrzymał nagrodę "Chopard
Diamond Award" za sprzedaż ponad 100 mln albumów. Było to jego drugie publiczne wystąpienie
od czasu procesu w 2005[84]. Pomimo spekulacji prasy brukowej przed tym koncertem[85][86]
[87] Jackson nie wykonał tam "Thrillera", natomiast dołączył do chóru, aby zaśpiewać "We Are
the World". W materiale filmowym z tego wydarzenia widać Michaela wzruszonego uwielbieniem,
jakie okazywała mu publiczność. Według kierownika Działu Public Relations World Music
Awards, (Juliusa Justa), nagłośnienie podczas wydarzenia zostało wyciszone ze względu na
późną porę. Odpowiedzialni pracownicy Earl's Court (miejsca, w którym odbywała się ta impreza)
powiedzieli, że uczyniono to, aby show mógł trwać godzinę dłużej i odbywać się po godz. 11[88].

30 grudnia 2006, po śmierci Jamesa Browna, Jackson wziął udział w pogrzebie tego "ojca
chrzestnego soulu", wśród 8 tys. zgromadzonych byli też rodzina, przyjaciele i fani Jacksona[89].
Al Sharpton, bliski przyjaciel Browna, wygłosił na pogrzebie przemówienie, w którym oświadczył,
że w ostatniej rozmowie z Brownem ten powiedział mu, że artyści tacy jak Jackson muszą dalej
tworzyć pozytywną muzykę dla wszystkich ludzi[89].

Pod koniec 2006 pojawiło się nagranie zatytułowane "No Friend of Mine (Gangsta)". Piosenka
zawiera partię wokalną Jacksona[90].

24 grudnia 2006 Jackson opuścił Irlandię i powrócił do Stanów Zjednoczonych, gdzie zamieszkał
w Las Vegas[91]. W rozmowach z dziennikarzami wspomniał o planach spotkań z fanami w
Japonii w marcu następnego roku. Na jedno z tego rodzaju spotkań, zorganizowanych dla
japońskich specjalistów od biznesu, wstęp miał kosztować 3500 dolarów. Jackson wyjaśnił
powód, dla którego wybrał Japonię: "Moi przyjaciele i fani w Japonii wspierali mnie i moją rodzinę
przez wiele, wiele lat".

9 marca 2007 Jackson przybył na dwa wspomniane wyżej spotkania w Japonii, gorąco witany
przez setki swoich fanów na lotnisku Narita. Na pierwszym spotkaniu, na którym opłata za wstęp
wynosiła 3500 dolarów, pojawiło się 400 fanów i niepełnosprawnych dzieci (które weszły za
darmo)[92]. Goście mogli spędzić od 30 sekund do minuty razem z Jacksonem. Jenny Sasaki,
jedna z fanek, powiedziała, że "jest to nieporównywalne do niczego wydarzenie; kocham
Michaela Jacksona, jego muzykę, jego wrażliwość i dobroć"[92]. Po wielu dniach spotkań z
fanami Jackson spotkał się też z blisko 3000 amerykańskich żołnierzy stacjonujących w Japonii i
członkami ich rodzin, zebranymi w Camp Zama. Jackson, po uściśnięciu dłoni i podziękowaniu
żołnierzom za ich służbę, przemówił do zebranych, mówiąc: "Ci z was, którzy pojawili się tutaj, są
najbardziej wyjątkowymi ludźmi na świecie. To dzięki wam, którzy tu jesteście oraz dzięki innym,
którzy tak mężnie oddają swe życie, by nas chronić, dzięki wam możemy cieszyć się wolnością".
W obozie Jackson przybył również na ceremonię awansowania żołnierzy i przypiął do ich
mundurów szpilki[93].

Po opuszczeniu Japonii Jackson zatrzymał się w Londynie. Po powitaniu przez fanów na lotnisku
Heathrow pojechał do hotelu Carlton Towers, w którym się zatrzymał podczas tej krótkiej wizyty.
W hotelu Michael zaczął rozdawać autografy, napór fanów był jednak tak duży, że wraz z dziećmi
został przetransportowany w bezpieczne miejsce. Następnie powrócił do Las Vegas, na lotnisku
jego fani entuzjastycznie przywitali też jego dzieci, przynosząc im kwiaty i podarunki[94].

W trzecim kwartale 2007 Jackson zapowiedział wydanie swojego nowego albumu. Media
spekulowały na temat jego współpracy z will.i.am (z Black Eyed Peas)[95], Teddym Rileyem[96],
DJ Whoo Kid[96], Akonem[95], Chrisem Brownem i 50 Centem[95]. Jackson założył The Michael
Jackson Company, która miała trzymać pieczę nad jego finansami oraz wydawaniem kolejnych
albumów. Jackson w ramach promocji nowej płyty planował też kolejną trasę koncertową[97].

11 lutego 2008 została wydana edycja specjalna albumu Thriller z okazji 25-lecia premiery
albumu. Na płycie oprócz podstawowych dziewięciu utworów, znalazły się remiksy wykonane
przez znane gwiazdy oraz jeden niepublikowany wcześniej utwór "For All Time". Remiks "Wanna
Be Startin' Somethin' zawiera kilka sekund nowego wokalu Jacksona. 1 lipca 2008 w internecie
pojawiła się piosenka "Hold My Hand", wykonywana w duecie z Akonem. Wytwórnia Akona
stwierdziła, że najnowszy album muzyka jeszcze nie jest ukończony, więc nie wiadomo, czy
"Hold My Hand" trafi na tracklistę oraz czy znajdzie się na singlu[98][99].

Na przełomie lat 2008/09 Michael Jackson pracował nad nowym studyjnym albumem. Na
początku marca poinformował fanów, iż dokonywał już selekcji piosenek, jakie mają się pojawić
na albumie, potem 13 marca 2009 roku, na O2 Arena w Londynie ogłosił, iż planuje powrót na
scenę, dając serię 50 występów od 7 lipca 2009 do 6 marca 2010 roku, potem jednak olbrzymia
wyprzedaż biletów tj. 11 szt. na sekundę, spowodowała przedłużenie trasy o kolejne 40
występów oraz ze względu na zaawansowaną i nowatorską technikę koncertów (22 różne
rozpoczęcia występów) opóźniono występy przestawiając datę rozpoczęcia koncertów na 13
lipca 2009 aż do 10 marca 2010, z których wszystkie miały odbyć się w sali koncertowej O2
Arena w Londynie. Koncerty te, zatytułowane This Is It[100], miały być jego pierwszymi od trasy
koncertowej HIStory World Tour w latach 1996/97.[101]. Na początku 2009 nagrał teledysk, pod
roboczą nazwą "Dome Project", który miał zostać wyświetlony podczas występu na żywo w
Londynie. Na połowę lipca 2009 planowane było zakończenie jego postprodukcji[102][103].
Koncerty jednak nie mogły się odbyć a nowy album studyjny nie został wydany, z powodu śmierci
Michaela na 3 tygodnie przed pierwszym występem. Niedługo po śmierci firma Sony z Kennym
Ortegą ogłosili, że powstanie film z prób Michaela pt. Michael Jackson's This Is It[104], który
będzie wyświetlany w kinach na całym świecie tylko przez 2 tygodnie, po 2 tygodniach
przedłużono jego wyświetlanie o kolejne 3 tygodnie. Profit ze sprzedaży biletów to ok. 200 mln. $.
Przed wejściem do kin, Sony wydało także soundtrack pt.This Is It[105] 26 października 2009
roku gdzie znalazły sie wszystkie utwory, jakie wykonywał Michael na próbach plus 1 nowy utwór
nigdy nie wydany przez Michaela zatytułowany This Is It. Utwór ten został skomponowany i
napisany przez Michaela oraz Paula Ankę w trakcie sesji do albumu Thriller. Album This Is It w
ciągu 5 miesięcy sprzedał się w 1,754,000 kopii. Natomiast nowy studyjny album Michaela Sony
oświadczyło, że wyda go w późniejszym terminie, ponieważ prace nad albumem nie zostały
zakończone, i wydadzą go gdy to nastąpi. W między czasie zostało ujawnione, że Michael
pracował nad dwoma albumami a nie jednym. Drugi album nad którym Michael pracował był w
zupełnie innym charakterze muzycznym. Michael zaczął komponować muzykę klasyczną i
istnieje tylko urywek utworu jaki został nagrany na prośbę Michaela, ponieważ nigdy nie został on
ukończony z powodu śmierci piosenkarza[106].
Śmierć [edytuj]
Wikinews
Zobacz wiadomość w serwisie Wikinews na temat śmierci Michaela Jacksona

25 czerwca 2009 o godzinie 12:21 do wynajmowanej przez Jacksona rezydencji w Holmby Hills
w Los Angeles wezwano pogotowie ratunkowe po tym, jak próby reanimacji Jacksona przez jego
osobistego lekarza nie powiodły się[107][108][109]. Muzyk został przewieziony do szpitala
uniwersyteckiego UCLA Medical Center, gdzie według brata Jacksona, Jermaine'a, był
resuscytowany przez ponad godzinę[109]. Zgon potwierdzono o godz. 14:26 czasu lokalnego
(23:26 czasu polskiego)[110][17][109]. Podaną do wiadomości publicznej przyczyną śmierci było
nagłe zatrzymanie krążenia[111][109]. Sekcję zwłok Jacksona przeprowadzono 26 czerwca
2009, jednak jej ostateczne wyniki ogłoszone zostaną po badaniach toksykologicznych, które
według oficjalnego oświadczenia rzecznika prasowego zakładu medycyny sądowej w Los
Angeles (Los Angeles County Coroner) tzw. koronera, mogą potrwać do 6 lub 8 tygodni[112].
Policja z Los Angeles zapowiedziała wszczęcie śledztwa w sprawie śmierci muzyka[109][113].
Zostało zapowiedziane że osobisty lekarz Michaela Jacksona – Conrad Murray – usłyszy zarzut
zabójstwa piosenkarza[114].
Wyniki autopsji [edytuj]

Wynik autopsji[115] Michaela Jacksona został opublikowany przez AP od koronera z Los Angeles
dn. 2 października 2009 roku, w, którym stan Michaela przedstawił następująco:"piosenkarz był w
stosunkowo dobrym stanie zdrowia, jak na swój wiek i nie wykryto żadnych narkotyków w jego
układzie". Koroner z Los Angeles pokazał raport, w którym były szczegóły takie jak: waga 62 kg,
która jest normą przy wzroście 175 cm. Jego serce było mocne bez jakichkolwiek śladów chorób.
Jego nerki i wiele innych narządów były w normie. Raport także mówi o szczegółach wyglądu
ciała od głowy do pleców. Miał 7-centymetrową bliznę za lewym uchem i jeszcze jedną za
prawym. Bliznę także miał na nozdrzach i jedną, 10-centymetrową bliznę na prawym ramieniu.
Miał parę blizn o wymiarach 7 cm na szyi i mniejsze blizny na dłoniach i nadgarstku. Była także
mała blizna niedaleko pępka i 5-centymetrowa blizna na prawej ręce od strony brzucha. Zaczynał
łysieć z przodu głowy, ze swoich wcześniej opisywanych mocno kręconych włosów. W miejscu
łysiny był zrobiony ciemny tatuaż rozciągający się na czubku głowy od ucha do ucha. Widoczny
był artretyzm w dolnej części kręgosłupa i na niektórych palcach. Koroner znalazł także
depigmentację skóry na całej klatce piersiowej, brzuchu, twarzy i dłoniach.
Reakcje [edytuj]
Tłumy i reporterzy przed UCLA Medical Center, 25 czerwca 2009

Niemal natychmiast po śmierci Michaela Jacksona jego zgon zaczęto porównywać do śmierci
Elvisa Presleya, który zmarł w 1977 roku w wieku 42 lat. Gil Troy, profesor historii najnowszej na
Uniwersytecie McGill, podkreślił w artykule poświęconym śmierci Jacksona jego ważną rolę w
historii:
Quote-alpha.png
Długo po tym, gdy tragiczny koniec życia Jacksona zostanie zapomniany, jego ważna rola w
zasypywaniu przepaści między białymi i czarnymi Amerykanami pozostanie w pamięci (...). Jeśli
Reagan używał swojego statusu celebryty, by zamazywać linie podziału między przywództwem a
scenicznym show; jeśli Bill Cosby używał go, by sugerować, że dumni czarni mogą żyć "po
białemu"; to Michael Jackson jako celebryta kompletnie zamazał granice między byciem czarnym
i białym, gejem i heteroseksualistą[116].

Madonna i Diana Ross oświadczyły, że były zrozpaczone na wieść o śmierci Michaela

Jacksona[117][118]. Jego była żona Lisa Marie Presley wspomniała o rozmowie z Jacksonem
czternaście lat temu i jego obawach przed "skończeniem" jak Elvis, jej ojciec[119]. Długoletnia
przyjaciółka Jacksona, Elizabeth Taylor, powiedziała, że "nie wyobraża sobie życia bez
niego"[120]. Żal wyraziło też wielu innych artystów, m.in. Paul McCartney, Mariah Carey, Liza
Minnelli[118], Britney Spears czy Justin Timberlake[121].
Pokryta kwiatami gwiazda Jacksona na Hollywood Walk of Fame, 27 czerwca 2009

W Kongresie Stanów Zjednoczonych, członkowie Izby Reprezentantów Diane Watson i Jesse

Jackson, Jr. wnioskowali o uczczenie zmarłego muzyka minutą ciszy[122]. Prezydent USA
Barack Obama złożył kondolencje rodzinie i fanom Michaela Jacksona, podkreślając, że był
wyjątkowym artystą i ikoną muzyki, mimo pewnych tragicznych i smutnych aspektów jego
życia[123].

Wieści o śmierci Jacksona szybko rozprzestrzeniły się w Internecie, powodując awarię lub
spowolnienie niektórych stron. Operatorzy Google przypuszczali najpierw, że ich wyszukiwarka
została zaatakowana przez hakerów i tymczasowo zablokowali dostęp do wyrażenia "Michael
Jackson", które wpisywało miliony użytkowników. Awarii doznały też Twitter[124], Wikipedia[125]
oraz, na 40 minut, komunikator internetowy AOL. AOL nazwał to "istotnym momentem w historii
Internetu", dodając, że nigdy nie widzieli czegoś podobnego na taką skalę[126].
Testament [edytuj]

1 lipca 2009 ujawniono treść spisanego w 2002 roku testamentu Jacksona. Wyczytać w nim
można, że piosenkarz zażyczył sobie, by dziećmi zaopiekowała się ich babcia – Katherine, lub w
przypadku takiej niemożności opiekować się miała piosenkarka Diana Ross[127]. Majątkiem
zarządzać mieli współpracownicy gwiazdora (lub jego dzieci, kiedy ukończą pełnoletność), którzy
pieniądze powinni przekazać na "Fundusz Powierniczy Rodziny Michaela Jacksona". Z
testamentu Jackson wykluczył Debbie Rowe – matkę dwójki najstarszych dzieci oraz swojego
ojca Joego Jacksona[127].
Uroczystości żałobne [edytuj]

7 lipca 2009 w Hall of Liberty w Forest Lawn Memorial Park na Hollywood Hills odbyła się
prywatna ceremonia żałobna dla rodziny Jacksonów. Następnie, wykonana ze złota trumna
Michaela Jacksona została przewieziona do Staples Center, gdzie odbyła się publiczna
ceremonia pożegnalna[128]. W hali tej Jackson przeprowadzał próbne występy na dwa dni przed
swoją śmiercią[129].

Ciało przechowywane w przycmentarnej chłodni zostało złożone do grobu 3 września na

cmentarzu Forest Lawn w Los Angeles[130].
Wpływ [edytuj]
Pomnik Michaela Jacksona w Eindhoven (Holandia) promujący album HIStory

Jako największa gwiazda od czasów Elvisa Presleya[29] Michael Jackson wywarł wielki wpływ na
muzykę i kulturę świata, przełamując wiele barier społecznych i torując drogę nowoczesnej
muzyce pop oraz pojęciu nowoczesnej gwiazdy muzyki pop we własnym kraju[131].

Określano go jako "ogromnie ważną postać w historii pop-kultury"[132], osobę wywierającą

"gigantyczny wpływ"[131] i, mimo że pod koniec życia rzadko pojawiał się w mediach, pozostawał
jedną z najpopularniejszych gwiazd muzycznych. Może też o tym świadczyć wyprzedanie w ciągu
kilku godzin 750 tys. biletów na cykl 50 planowanych koncertów[133].

Michael Jackson dał się poznać jako artysta tworzący w wielu stylach muzycznych, który również
współpracował z innymi gwiazdami sceny muzycznej, pojawiając się na ich płytach i koncertach,
bądź – nagrywając własne albumy – samemu zapraszając gości. Wywarł wpływ na całe
pokolenia wykonawców hip-hopu, popu i R&B, m.in. Mariah Carey[134], Ushera[135], Britney
Spears[134], Justina Timberlake'a[136], Chrisa Browna[137] i wielu innych.
Teledyski i MTV [edytuj]

Michael Jackson był pierwszym artystą, który zwykły teledysk podniósł do rangi sztuki[131],
ustanawiając nowy rodzaj opowiadającego historię mini-filmu, w którym muzyce i śpiewowi
towarzyszą układ taneczne. Ten rodzaj teledysku zdominował gatunek do dziś. Pojęcie mini-filmu
– zapoczątkowane przez "Thrillera" w 1983, ale widoczne również w innych teledyskach
Jacksona, jak "Ghosts", "Bad", "Smooth Criminal" czy "Remember the Time" – pozostało w
znacznej mierze zarezerwowane tylko dla niego; scena zespołowego tańca z "Thrillera" była też
jednak odtwarzana w wielu innych miejscach, od hinduskich filmów do ceremonii ślubnych[138]
[139].

Głównym czynnikiem, któremu teledyski Michaela Jacksona zawdzięczają swój sukces, była
stosunkowo młoda w momencie ich powstawania stacja muzyczna MTV, założona w 1981, która
często umieszczała teledyski Jacksona w swojej ramówce przez całe lata 80. Aczkolwiek
początkowo Jackson musiał walczyć z MTV o emisję swoich teledysków. W 1983, kiedy wydał
"Billie Jean" (pierwszy teledysk z Thrillera), MTV rzadko transmitowała teledyski czarnoskórych
artystów i odrzucała prośby Jacksona[140]. Prezes CBS Records, Walter Yetnikoff, postawił w
związku z tym MTV ultimatum: "Puszczam wszystko co mamy, wszystkie nasze produkty. Nie
zamierzam dawać wam więcej teledysków. I, [CENZURA], zamierzam publicznie powiedzieć o
fakcie, że nie chcecie grać muzyki czarnego gościa"[140]. Jego twarde stanowisko i retoryka
podziałały: MTV ustąpiła i zaczęła transmitować "Billie Jean", zapoczątkowując owocną
współpracę z Jacksonem na długie lata. Kiedy 14-minutowy "Thriller" pojawił się w grudniu 1983,
MTV nadawała go dwukrotnie w ciągu godziny.

Michaelowi Jacksonowi przypisuje się stworzenie wizerunku MTV jako telewizji promującej
"pionierskie teledyski, takie jak "Thriller", "Billie Jean" i "Beat It"&q