ΤΟ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΑΠΑΡΕΜΦΑΤΟΥ 
  π.χ. Οἱ στρατιῶται ὁρῶντες τά γιγνόμενα ἔφευγον πρός τά πλοῖα.
ΚΑΙ ΤΗΣ ΜΕΤΟΧΗΣ
Το υποκείμενο του απαρεμφάτου
Το υποκείμενο του απαρεμφάτου βρίσκεται σε :
 Ονομαστική πτώση, όταν είναι το ίδιο με το υποκείμενο του
ρήματος από το οποίο εξαρτάται. Τότε έχουμε ταυτοπροσωπία,
δηλαδή το φαινόμενο κατά το οποίο ταυτίζονται το υποκείμενο του
ρήματος με το υποκείμενο του απαρεμφάτου.
π.χ. Οἱ στρατιῶται τήν πατρίδαν ἐβούλοντο ἰδεῖν.
( =οι στρατιώτες ήθελαν να δουν την πατρίδα. )
ποιοι ήθελαν; : οι στρατιώτες                               → Ταυτοπροσωπία
ποιοι να δουν; : οι στρατιώτες
 Αιτιατική πτώση, όταν είναι διαφορετικό από το υποκείμενο
του ρήματος από το οποίο εξαρτάται. Τότε έχουμε ετεροπροσωπία,
δηλαδή το φαινόμενο κατά το οποίο  το υποκείμενο του ρήματος και
το υποκείμενο του απαρεμφάτου διαφέρουν.
π.χ. Ὁ σοφιστής ἠνάγκασε ἡμᾶς ὁμολογεῖν.
( = Ο σοφιστής μας ανάγκασε να συμφωνήσουμε. )
ποιος ανάγκασε ; : ο σοφιστής                           → Ετεροπροσωπία
ποιοι να ομολογήσουν ; : εμείς  Υ μετοχής : τῆς ἐκκλησίας ( το υποκείμενο της μετοχής συμφωνεί
Το υποκείμενο της μετοχής
Το υποκείμενο της μετοχής πρέπει να βρίσκεται στην ίδια πτώση, στο
ίδιο γένος και στον ίδιο αριθμό με την μετοχή.
Το υποκείμενο της μετοχής ὁρῶντες είναι το «οἱ στρατιῶται». 
Αυτά τα δύο συμφωνούν μεταξύ τους κατά γένος, αριθμό και πτώση.
Ανάλογα με το υποκείμενό της ( και τη συντακτική του θέση στην
πρόταση ) μια επιρρηματική μετοχή μπορεί να είναι :
Α) Συνημμένη : χαρακτηρίζεται μια επιρρηματική μετοχή, όταν το
υποκείμενό της έχει και άλλη συντακτική θέση μέσα στην πρόταση.
π.χ. Κῦρος συλλέξας στράτευμα ἐπολιόρκει Μίλητον.
μετοχής: Κῦρος
Εκτός από υποκείμενο της μετοχής, το «Κῦρος» είναι και υποκείμενο
του ρήματος «ἐπολιόρκει».
Άρα έχει και άλλη συντακτική θέση μέσα στην πρόταση. Έτσι η
μετοχή«συλλέξας» είναι συνημμένη στο υποκείμενο του
ρήματος «Κῦρος».
Β) Απόλυτη : χαρακτηρίζεται μια επιρρηματική μετοχή, όταν το
υποκείμενό της δεν έχει άλλη συντακτική θέση μέσα στην πρόταση. Με
λίγα λόγια, έχουμε απόλυτη μετοχή, αν μπορούμε να την
παραλείψουμε και το υποκείμενό της να μην έχει κανένα ρόλο μέσα
στην πρόταση ( δηλαδή να είναι περιττό )
π.χ. Καταστάσης  τῆς ἐκκλησίας ἐς ἀντιλογίαν ἦλθον.
πάντα κατά γένος, αριθμό και πτώση με την μετοχή ).
Αν παραλείψουμε τη μετοχή «καταστάσης», το υποκείμενό της ( τῆς
ἐκκλησίας ) δεν έχει κανένα συντακτικό ρόλο στην πρόταση, είναι
περιττό. Άρα η μετοχή «καταστάσης» είναι απόλυτη.
 Συγκεντρωτικός πίνακας μετοχών

είδος μετοχής σε χρόνο μπορεί να συνοδεύεται μεταφράζεται με

ΕΠΙΘΕΤΙΚΗ σ’ όλους τους χρόνους οριστική του χρόνου στον οποίο
έναρθρη, αλλά και βρίσκεται
σπανιότερα άναρθρη
σ’ όλους τους χρόνους ότι, πως, που + οριστική να + υποτακτική
συντάσσεται με τα ρήματα:
α) εἰμί, γίγνομαι, ὑπάρχω, δῆλος εἰμί, διαβιῶ,
διατελῶ, λανθάνω κ.ά.
β) όσα δηλώνουν: έναρξη, λήξη, καρτερία,
ανοχή, κάματο
ΚΑΤΗΓΟΡΗΜΑΤΙΚΗ γ) όσα δηλώνουν: αίσθηση, γνώση, μάθηση,
μνήμη και τα αντίθετά τους
δ) όσα δηλώνουν: αγγελία, δείξη, έλεγχο
ε) όσα δηλώνουν: ψυχικό πάθος
στ) τα ρήματα: εὖ/ καλῶς/ δίκαια/ κακῶς ποιῶ,
χαρίζομαι, ἀδικῶ, νικῶ, περιγίγνομαι, κρατῶ,
ἡττῶμαι, λείπομαι κ.τ.ό.
ΕΠΙΡΡΗΜΑΤΙΚΗ
1. χρονική σ’ όλους (εκτός του μέλλοντα), κυρίως σε από χρονικά επιρ.: ἅμα, αφού, όταν, ενώ άμα κ.τ.λ.
αόριστο ἐνταῦθα, ἔπειτα, εὐθύς, ἤδη,
μεταξύ κ.ά
σ’ όλους τους χρόνους (σπανιότερα σε γιατί, διότι, επειδή + οριστική
2. αιτιολογική
μέλλοντα)
μέλλοντα (συνήθως με ρήματα που δηλώνουν από το ὡς, και τότε δηλώνει για να
3. τελική
κίνηση) υποκειμενικό σκοπό
4. υποθετική σ’ όλους τους χρόνους (εκτός του μέλλοντα) αν, εάν, σε περίπτωση που
5. εναντιωματική σ’ όλους τους χρόνους (εκτός του μέλλοντα) καίπερ, καίτοι, πάνυ, καὶ ταῦτα αν και, μολονότι, ενώ, παρόλο που
σ’ όλους τους χρόνους (εκτός του μέλλοντα) μηδέ, ουδέ κι αν ακόμη, ακόμη κι αν +ορ. και να +
6. παραχωρητική
υποτ.
σε χρόνο ενεστώτα με τροπικό επίρρημα ή εμπρ. πρσδ. με
7. τροπική ρήμα +και ενώ, καθώς + οριστική με το
να + υποτακτική