“Ang hindi magmahal sa sariling wika ay higit sa hayop at

malansang isda; kaya ating pagyamaning kusa, gaya ng inang sa

atin ay nagpala.” Isa ito sa mga katagang iniwan sa atin ng ating
pambansang bayani na si Dr. Jose Rizal upang gawing
inspirasyon nating mga Pilipino at bigyan kahalagahan sa ating
buhay ang ating sariling wika, ang wikang Filipino.
Paano ba natin masasabi na ang ating wikang pambansa
ang sandigan nating mga Pilipino? Ang ating wika ang
tumatayong pundasyon at bumubuo sa ating pagkatao, ang
pagiging isang Pilipino. Dahil dito, tayo ay nakilala sa buong
mundo. Ito ang nagbuklod sa ating lahat para tayo ay magkaisa
para makamit ang ating kalayaan. Ito ang boses natin para tayo
ay magkaunawaan at magkaintindihan at maisakatuparan ang
ating mga layunin at hangarin. Ginamit rin natin itong daan para
sa ating kaunlaran at naging malaking hakbang para sa
kapayapaan.
Simula pa man noong panahon ng mga Espanyol hanggang
sa dumating ang mga Amerikano at Hapon sa ating bansa,
maraming Pilipino na ang nagbigay ng halaga sa ating wikang
pambansa para mapagtagumpayan ang hangaring maging
malaya, mamuhay ng payapa at makilala ang ating lahi at
kultura. Kahit ilan digmaan na ang ating napagdaanan, tayong
mga Pilipino ay nagkaisa upang makabangon ulit sa mga
suliraning kinakaharap natin. Bukod sa ating pambansang
bayaning si Jose Rizal, isinulong rin ni dating Pangulong
Manuel Quezon na tayo ay magkaroon ng wikang pambansa
kung kaya siya ang tinaguriang Ama ng Wikang Pambansa
natin. Isinaad niya na ang wika ang salamin ng bayan na siyang
bumibigkis tungo sa pagkakaisa ng mga mamamayan. Si Felipe
R. Jose, na noong 1934 ay nagtulampati na ang Pilipinas ay wala
na sa ilalim ng bandilang Espanyol at Amerikano at oras na para
mahalin natin ang ating sariling wika dahil ayon sa kanya, ito
ang pinakamabisang kasangkapan upang maipahayag natin ang
ating damdamin, tumuklas ng karunungan at mapagtanggol ang
ating mga karapatan. Si Lope K. Santos na sumulat ng “Balirala
ng Wikang Pambansa” na siyang nagpakilala sa Abakada.
Maraming suliranin ang kinaharap ng ating bansa noong sinakop
tayo ng bansang Hapon noong Ikalawang Digmaang Pandaigdig.
Sinikap ng mga Pilipino ang mamuhay ng maayos sa kabila
nang banta ng panganib. Maraming ari-arian at buhay ang
nawala at natigil ang pagsulong ng ating ekonomiya dahil sa
pagkasira ng agrikultura, industriya, transportasyon at
pananalapi ng ating bansa. Ngunit ang mga ito ay hindi naging
hadlang upang paunlarin natin ang ating panitikan. Naging
“Gintong Panahon ng Panitikang Pilipino” ang pagkakasakop sa
atin noon ng mga Hapon dahil higit na naging malaya ang mga
Pilipino sa pagsulat ng panitikan sa wikang pambansa dahil sa
pagbabawal ng paggamit ng wikang Ingles. Noong 1943, iniutos
ni dating Pangulong Jose P. Laurel ang pagtuturo ng Tagalog sa
lahat ng paaralang elementarya at sanayin ang lahat ng guro sa
wikang Tagalog. Ipinakilala rin bilang asignatura ang pagaaral
ng wikang Tagalog sa kurikulum ng paaralan. Binuhay rin ang
Surian ng Wikang Pambansa na naglayong ipalaganap ang
wikang Pilipino sa buong bansa pati na rin sa mga Hapon at
ibang dayuhan. Isa si Jose Panganiban sa mga nagsulong nito at
nagturo rin siya ng Tagalog sa mga Hapon at iba pang hindi
nakakaintindi ng wikang Tagalog. Bagama’t maraming naghirap
noong panahon ng Hapon hanggang natapos ang digmaan dahil
sa pagkawasak ng maraming kabuhayan, hindi nagpatalo ang
mga Pilipino sa pakikipaglaban upang ang Pilipinas ay muling
makabangon at magkaroon ng sariling pagkakakilanlan. Noong
1954, ipinagutos ni dating Pangulong Ramon Magsaysay ang
taunang pagdiriwang ng “Linggo ng Wikang Pambansa”. Si
Kalihim Jose Romero naman noong 1959 ay nagutos na
tawaging “Pilipino” ang ating wikang pambansa imbes na
Tagalog. Ipinagutos naman ni dating kalihim Alejandro Roces
noong 1962 na ang lahat ng sertipiko at diploma ay ilimbag sa
wikang Pilipino. Noong 1963, si dating Pangulong Diosdado
Macapagal ay nagutos na ang Pambansang Awit ay awitin sa
titik nitong Pilipino. Sa ilalim naman ni dating Pangulong
Ferdinand E. Marcos ay may mga kautusan rin na nagpakita ng
kahalagahan sa ating wikang pambansa. Nariyan ang
pangalanganan sa Pilipino ang lahat ng gusali at tanggapan ng
pamahalaan at lahat ng pinuno at empleyado ng pamahalaan ay
kailangan dumalo sa mga seminar sa Pilipino na idinaraos ng
Surian ng Wikang Pambansa. Iniutos rin niya na isulat sa
Pilipino ang mga “letterhead” ng pamahalaan at ang pormularyo
sa panunumpa ng mga pinuno at kawani ng pamahalaan, ang
pagganap ng “Balagtasan” upang gunitain ang kaarawan ni
Francisco Baltazar, ang pagsama ng Pilipino sa lahat ng
kurilulum na pandalubhasang antas at maraming pang iba. Sa
panahon naman ni dating Pangulong Corazon Aquino,
napagtibay ang ating wikang pambansa bilang “Filipino” at
pinalabas rin ang isang kautusang gamitin ang wikang Filipino
bilang wikang panturo sa lahat ng antas ng paaralan kaalinsabay
ng wikang Ingles. Nalagdaan din noon na gamitin ang wikang
Filipino sa lahat ng opisyal na komunikasyon at transaksyon. Sa
panahon naman ni dating Pangulong Fidel Ramos, ginawang
“Buwan ng Wikang Filipino” ang buwan ng Agosto.
Ang patuloy nating paglinang sa ating sariling wika ay
napakahalaga sa ating lipunan dahil ito ang ginagamit natin para
maipahayag ang ating damdamin at kaisipan. Ito rin ay
mahalaga upang tayong lahat ay magkaisa. Ito ang kumikilala sa
ating lahi, kung ano tayo at kung saan tayo nagmula. Tayong
mga Pilipino ay may tungkuling pahalagahan at mahalin ang
ating sariling wika dahil ito lamang ang maaaring pagkakaiba
natin sa ibang lahi. Ang ating sariling wika ang diwa ng ating
pagkamakabayan kung kaya’t kailangan natin itong
pahalagahan.