Werken in teams

In dit verslag reflecteer ik graag op een gebeurtenis die plaatsvond tijdens het vak werken in teams. Ik wil
hierover reflecteren omdat het mij aan het denken heeft gezet over mijn rol en plaats in een overleg. Ten
eerste zal ik een korte schets geven over de gebeurtenis die plaatsvond in het vak en wat het met mij deed.
Ten tweede leest u meer over hoe het mij gevormd heeft en tot slot leest u wat ik uit deze ervaring
meeneem naar de toekomst.

Tijdens de laatste les werken in team, vertelde mijn docent Wim dat we alle vaardigheden van de voorbije
lessen eens zouden integreren. In de PowerPoint las ik al dat we per persoon zouden moeten presenteren
over een onderwerp en hierover ook een overleg zouden plegen. Het koud zweet brak me al uit. Ik dacht bij
mezelf; “Ik ben hier zo niet klaar voor!” Hoe kan ik nu presenteren en een overleg doen als ik nog niet alle
theorie onder de knie had? Buiten de werkcolleges, had ik nog niet eens geleerd of geoefend voor het
examen? Ik voelde de stress en de faalangst opkomen, het nieuws overdonderde mij namelijk. Ik wilde
eigenlijk dat ik dit op voorhand wist, dan kon ik dit overleg en het presenteren nog eens thuis oefenen. Het
onvoorbereid presenteren en overleggen, gaf volgens mij een vertekend beeld naar Wim toe en de
medeleerlingen. Dit vond ik eigenlijk niet fijn. Ik wilde namelijk mijn best doen en tonen dat ik de
vaardigheden al perfect kon toepassen. Het was namelijk de laatste les en een integratie van alle kennis uit
dit vak. Tevens vond ik het een interessant vak, waar ik veel uit geleerd had en dit wou ik ook tonen naar
Wim toe. Toen het aan mij was om te presenteren, ging ik met bibberende benen naar het bord. Ik voelde
mij misselijk worden. Voor ik begon, dacht ik al na over wat er mis zou gaan. Kende ik de tekst nog? Heb ik
voelde informatie gevonden? Kon ik de vaardigheden die ik geleerd had in de werkcolleges, nog toepassen?
Als ik hier nu op terugkijk had ik niet zo moeten stressen. Mijzelf kennende verloopt alles meestal wel vlot
eens ik begin met praten. Ook was ik helemaal niet zo onvoorbereid als ik dacht, ik had namelijk al 6
werkcolleges achter de rug. Deze werkcolleges gaven mij telkens de kans om te oefenen op vaardigheden
zoals de aandacht trekken, oogcontact maken, gepaste lichaamshouding en gebruik van ondersteunende
gebaren. Ook het publiek was gekend, het waren namelijk allemaal medeleerlingen die ook hetzelfde
doormaakten. Eén foutje had hen waarschijnlijk echt niet uitgemaakt.

Terugkijkend op deze gebeurtenis, denk ik wel dat dit mij voor een stuk gevormd heeft. Wanneer ik nu
onvoorbereid iets moet presenteren of overleggen, probeer ik terug te denken aan dit moment. Ik denk
hierbij; “Het is mij toen gelukt , dan zal het nu ook lukken!” Langzaamaan probeer ik mijn mindset aan te
passen, van een fixed mindset naar een growth mindset. Ik zie zulke momenten nu meer als een kans op
proberen en groeien en minder als een kans om te falen. Het kijken naar mijn sterktes, is voor mij nu ook
grote motivator naar volgende onvoorziene opdrachten, presentaties of overleggen.

Naar de toekomst toe, denk ik dat het voor mezelf belangrijk zal zijn om de dingen op me af te laten komen
en te zien hoe dingen zullen verlopen. Zoals hierboven vermeldt, denken vanuit een growth mindset zal de
motor zijn tot mijn groei als professional. Tevens is deze gebeurtenis ook een mooie les, dat ik heus wel kan
presteren zonder een grondige voorbereiding. Vertrouwen hebben in mezelf is hierbij de sleutel tot succes.

In dit verslag kon u lezen over de impact die een onvoorbereide opdracht had op mijzelf. Vervolgens las u
meer over hoe het mij gevormd heeft en tot slot wat ik hieruit meenemen naar de toekomst.