Σε λίγη ώρα, μια ενδιαφέρουσα μουσική εκδήλωση γίνεται στο Βουλευτικό.

Οι φίλες μου είναι ήδη

εκεί, έχω αργήσει λίγο. Περπατώ με γρήγορο ρυθμό, για να προφτάσω.

Ξαφνικά, αρχίζει να ψιχαλίζει. Αρχίζω να τρέχω, για να μην βραχώ...

Βρίσκομαι στην οδό Ανδρέα Συγγρού, απέναντι από τα ΚΤΕΛ και την Πύλη της Ξηράς. Για να την
γλυτώσω, μπαίνω σε ένα μαγαζί. Δεν το είχα ξαναπροσέξει. Πουλάει παλιά βιβλία...

Μυρωδιά παλαιοπωλείου...Αυτή η μυρωδιά που μου θυμίζει κάτι από ξεραμένες λεβάντες και
παλιές αναμνήσεις. Χαζεύω λίγο, σ’ αυτό το ατμοσφαιρικό μέρος, μπας και καλμάρει η βροχή. Το
μάτι μου γλιστρά σ’ ένα βιβλίο. Είναι παλιό, κιτρινισμένο, σκισμένο κατά σημεία. Διαβάζω τις
πρώτες σειρές μια τυχαίας σελίδας <<

Από το ημερολόγιο του αδερφού μου,

ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΠΡΟΚΥΡΗΚΗ ΣΤΟ ΓΕΝΙΚΟ
ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ ΤΟΥ ΙΑΣΙΟΥ ΤΗΣ ΒΛΑΧΙΑΣ.
>> Βλαχία... Αλέξανδρος Υψηλάντης...
Είναι του Δημήτριου Υψηλάντη, που διέσωσε το γραπτό του αδελφού του!
Ενθουσιασμένη και κυρίως περίεργη, προσέχοντας πώς αγγίζω το λεπτό χαρτί που θυμίζει
τσιγαρόχαρτο, διαβάζω τις σκέψεις του Αλεξάνδρου :

<< Σήμερα, την 23η Φεβρουαρίου 1821, είναι η τελευταία μέρα πριν κηρύξω την
επανάσταση στο Ιάσιο, της Βλαχίας. Οι Έλληνες εδώ-πέρα φαίνονται δισταχτικοί, πώς να
μη φοβούνται τον οθωμανικό ζυγό που τους κυριεύει επί 400 χρόνια; Όμως, όμως τώρα
υπάρχει ελπίδα, είναι η κατάλληλη στιγμή, το ξέρω ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει. Τόσες
προσπάθειες Ελλήνων ηρώων τα προηγούμενα χρόνια, η πρόσφατη συνειδητοποίηση
των δικαιωμάτων μας ως έθνος, η αίγλη της Αρχαίας Ελλάδας που πάντα, όπως και τώρα,
έρχεται στην επιφάνεια και πρέπει να την διατηρήσουμε, οι αναταράξεις στα εσωτερικά
της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, αποτελούν στοιχεία από τα οποία ενθαρρύνομαι ,από τα
οποία πρέπει και οι υπόλοιποι εδώ να ενθαρρυνθούν.
Παρ’ όλ’ αυτά, ξέρω ότι χρειάζονται και κάτι άλλο, κάτι ίσως πιο χειροπιαστό και σίγουρο
για να βυθιστούν στο αίσθημα της ανδρείας για την μάχη. Mα φυσικά μιας
υποστηρικτικής δύναμης... Της Ρωσίας! Πάνω στην οποία τόσο έχουν εναποθέσει τις
ελπίδες τους...
Έτσι, λοιπόν, θα κινηθώ και εγώ αύριο στις προσπάθειές μου να τους πείσω.
Ναι, ελπίζω ότι οι Έλληνες που έχουν ήδη ξυπνήσει, αλλά και αυτοί που θα ξυπνήσουν,
θα είναι τόσοι ώστε το αμέριστο πείσμα των αυτών των λίγων εδώ-πέρα να αγγίξει
αργότερα και την καρδιά των πολλών, και οι προσπάθειες που επιχειρούμε με την Φιλική
Εταιρεία να πετύχουν.
Είναι αλήθεια πως από αύριο ίσως μας προδώσουν, μας πιέσουν, μας νικήσουν, ίσως
ακόμα και η Ρωσία που έχουμε πειστεί ότι είναι στο πλευρό μας να στραφεί εναντίον
εμού και του στρατεύματός μου. Ναι, ίσως να οδηγηθούμε ακόμα και στην πανωλεθρία
και όλοι οι εθελοντές με φλεγόμενη την καρδιά τους για ελευθερία, πεθάνουν...
Δε μετανιώνω όμως, όσο και αν με ταλαιπωρεί αυτή η ιδέα, γιατί ΄΄όποιος πολεμάει για
την ελευθερία δεν έχει κίνητρο την αποφυγή του θανάτου, αλλά το να μην ζήσει άλλο
λεπτό σκλαβωμένος,, όπως είπε και ο Φεραίος μας, μέσα από την φωνή του λαού. Για
αυτό θα πολεμήσουμε, θα πολεμήσω. Ακόμα και αν σκοτωθούμε, που ίσως αποδειχθεί μια
τεράστια αστοχία της Φιλικής Εταιρείας, εμπιστεύομαι τους Φιλικούς, τις κρυφές
ενέργειες που ετοιμάζονται να ξεσπάσουν στην Πελοπόννησο. Ελπίζοντας πως ήμασταν
μια θυσία, ένας αντιπερισπασμός, με σκοπό την επιτυχία.
Για την μελλοντική Ελλάδα!>>
Για λίγα λεπτά μένω αμίλητη, συγκινημένη από αυτό που διάβασα. Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης, σε
μια τυχαία στιγμή, που ανέμελα πηγαινοέρχομαι στο Ναύπλιο και στην ζωή, μου μαθαίνει πως
υπάρχουν περισσότερα πράγματα για να παλεύω εκτός από τον εαυτό μου. Να παλεύω για άλλους
ανθρώπους που θέλω να είναι ελεύθεροι, να έχουν την ευκαιρία να απολαύσουν την ζωή, όπως
έκανε και αυτός και οι στρατιώτες του ακόμα και με ρίσκο της ζωής τους. Για αυτό έγινε η Ελληνική
επανάσταση...

Η βροχή σταμάτησε, έφυγε όπως και αυτές οι στιγμές...

Αφήνω το βιβλίο. Τις σκέψεις όμως δεν μπορώ. Φεύγω τρέχοντας να προλάβω την εκδήλωση. Έχω
τόσα πολλά να πω στις φίλες μου...