©Kancelaria Sejmu s.

2/35

Art. 3. 1. Przez umowę o długoterminowy produkt wakacyjny rozumie się

umowę, na podstawie której konsument, odpłatnie, nabywa prawo do otrzymywania
rabatów, zniżek lub innych korzyści związanych z zakwaterowaniem, zawartą na
okres dłuższy niż rok. Umowa może także przewidywać prawo konsumenta do
nabycia usług związanych z podróżą, w szczególności prawo do skorzystania z
miejsca zakwaterowania, prawo do nabycia usług transportowych lub do nabycia
innych usług.
2. Nie stanowi umowy o długoterminowy produkt wakacyjny umowa, w której
głównym świadczeniem przedsiębiorcy nie jest udzielanie konsumentowi zniżek,
rabatów lub innych korzyści związanych z zakwaterowaniem.
3. Do określenia okresu, na jaki umowa została zawarta, przepis art. 2 ust. 2
stosuje się odpowiednio.

Art. 4. Przez umowę pośrednictwa w odsprzedaży timeshare lub

długoterminowego produktu wakacyjnego rozumie się umowę, na podstawie której
przedsiębiorca zobowiązuje się, odpłatnie, do wykonywania czynności prawnych lub
czynności faktycznych zmierzających do nabycia lub zbycia przez konsumenta praw
z umowy timeshare lub z umowy o długoterminowy produkt wakacyjny.

Art. 5. Przez umowę o uczestnictwo w systemie wymiany rozumie się umowę,

na podstawie której przedsiębiorca, odpłatnie, przyznaje konsumentowi dostęp do
systemu wymiany, w ramach którego konsument uzyskuje prawo do korzystania z
miejsca zakwaterowania lub prawo do nabycia innych usług świadczonych przez
przedsiębiorcę, w zamian za umożliwienie innym konsumentom korzystania z
miejsca zakwaterowania będącego przedmiotem jego umowy timeshare.

Art. 6. Użyte w ustawie określenia oznaczają:

1) kodeks dobrych praktyk – kodeks dobrych praktyk w rozumieniu przepisów
ustawy z dnia 23 sierpnia 2007 r. o przeciwdziałaniu nieuczciwym praktykom
rynkowym (Dz. U. Nr 171, poz. 1206);
2) konsument – konsumenta w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia
1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93, z późn. zm. 3));

3)
Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 1971 r. Nr 27, poz. 252, z 1976 r. Nr
19, poz. 122, z 1982 r. Nr 11, poz. 81, Nr 19, poz. 147 i Nr 30, poz. 210, z 1984 r. Nr 45, poz. 242,
z 1985 r. Nr 22, poz. 99, z 1989 r. Nr 3, poz. 11, z 1990 r. Nr 34, poz. 198, Nr 55, poz. 321 i Nr 79,
poz. 464, z 1991 r. Nr 107, poz. 464 i Nr 115, poz. 496, z 1993 r. Nr 17, poz. 78, z 1994 r. Nr 27,

2015-03-20
©Kancelaria Sejmu
3) miejsce zakwaterowania – miejsce noclegowe, w szczególności budynek,
mieszkanie, pokój lub inne pomieszczenie mieszkalne, w tym znajdujące się na
statkach pasażerskich, innych jednostkach pływających, w przyczepach
samochodowych, domkach turystycznych lub innych obiektach stałych;
4) przedsiębiorca – przedsiębiorcę w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 23
kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny;
5) trwały nośnik informacji – materiał lub urządzenie służące do przechowywania
i odczytywania informacji przekazywanych konsumentowi w związku z umową
timeshare, umową o długoterminowy produkt wakacyjny, umową pośrednictwa
w odsprzedaży timeshare lub długoterminowego produktu wakacyjnego, lub
umową o uczestnictwo w systemie wymiany, przez czas odpowiedni do celów,
jakim informacje te służą oraz pozwalające na odtworzenie tych informacji w
niezmienionej postaci;
6) umowy powiązane – zawarte przez konsumenta z przedsiębiorcą, z którym
zawarł on umowę timeshare lub umowę o długoterminowy produkt wakacyjny,
umowy o świadczenie usług związanych odpowiednio z umową timeshare lub z
umową o długoterminowy produkt wakacyjny; usługi w ramach umów
powiązanych mogą być świadczone przez przedsiębiorcę lub przez osobę
trzecią na podstawie porozumienia z przedsiębiorcą.
Art. 7. Postanowienia umowy pośrednictwa w odsprzedaży timeshare lub
długoterminowego produktu wakacyjnego, zwanych dalej „umową pośrednictwa w
odsprzedaży”, umów timeshare, umów o długoterminowy produkt wakacyjny, umów
o uczestnictwo w systemie wymiany oraz umów powiązanych, mniej korzystne dla
konsumentów niż postanowienia ustawy są nieważne; zamiast nich stosuje się
przepisy ustawy.
poz. 96, Nr 85, poz. 388 i Nr 105, poz. 509, z 1995 r. Nr 83, poz. 417, z 1996 r. Nr 114, poz. 542,
Nr 139, poz. 646 i Nr 149, poz. 703, z 1997 r. Nr 43, poz. 272, Nr 115, poz. 741, Nr 117, poz. 751
i Nr 157, poz. 1040, z 1998 r. Nr 106, poz. 668 i Nr 117, poz. 758, z 1999 r. Nr 52, poz. 532, z
2000 r. Nr 22, poz. 271, Nr 74, poz. 855 i 857, Nr 88, poz. 983 i Nr 114, poz. 1191, z 2001 r. Nr
11, poz. 91, Nr 71, poz. 733, Nr 130, poz. 1450 i Nr 145, poz. 1638, z 2002 r. Nr 113, poz. 984 i
Nr 141, poz. 1176, z 2003 r. Nr 49, poz. 408, Nr 60, poz. 535, Nr 64, poz. 592 i Nr 124, poz. 1151,
z 2004 r. Nr 91, poz. 870, Nr 96, poz. 959, Nr 162, poz. 1692, Nr 172, poz. 1804 i Nr 281, poz.
2783, z 2005 r. Nr 48, poz. 462, Nr 157, poz. 1316 i Nr 172, poz. 1438, z 2006 r. Nr 133, poz. 935
i Nr 164, poz. 1166, z 2007 r. Nr 80, poz. 538, Nr 82, poz. 557 i Nr 181, poz. 1287, z 2008 r. Nr
116, poz. 731, Nr 163, poz. 1012, Nr 220, poz. 1425 i 1431 i Nr 228, poz. 1506, z 2009 r. Nr 42,
poz. 341, Nr 79, poz. 662 i Nr 131, poz. 1075, z 2010 r. Nr 40, poz. 222 i Nr 155, poz. 1037 oraz z
2011 r. Nr 80, poz. 432 i Nr 85, poz. 458.
2015-03-20
s. 3/35 ©Kancelaria Sejmu s. 4/35
Art. 8. W sprawach nieuregulowanych w ustawie stosuje się przepisy ustawy z
dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny.
Rozdział 2
Obowiązki informacyjne przedsiębiorcy
Art. 9. Przed zawarciem umowy timeshare, umowy o długoterminowy produkt
wakacyjny, umowy pośrednictwa w odsprzedaży lub umowy o uczestnictwo w
systemie wymiany przedsiębiorca jest obowiązany przekazać konsumentowi
szczegółowe informacje dotyczące takiej umowy, w zakresie określonym w
standardowych formularzach informacyjnych, których wzory określają odpowiednio
załączniki nr 1 – 4 do ustawy.
Art. 10. 1. Informacje, o których mowa w art. 9, dotyczące:
1) umowy timeshare – przedsiębiorca przekazuje na standardowym formularzu
informacyjnym, którego wzór określa załącznik nr 1 do ustawy;
2) umowy o długoterminowy produkt wakacyjny – przedsiębiorca przekazuje na
standardowym formularzu informacyjnym, którego wzór określa załącznik nr 2
do ustawy;
3) umowy pośrednictwa w odsprzedaży – przedsiębiorca przekazuje na
standardowym formularzu informacyjnym, którego wzór określa załącznik nr 3
do ustawy;
4) umowy o uczestnictwo w systemie wymiany – przedsiębiorca przekazuje na
standardowym formularzu informacyjnym, którego wzór określa załącznik nr 4
do ustawy.
2. Przedsiębiorca jest obowiązany przekazać konsumentowi informacje, o
których mowa w art. 9, w odpowiednim czasie, umożliwiającym zapoznanie się z ich
treścią przed zawarciem umowy.
3. Oferta zawarcia umowy timeshare, umowy o długoterminowy produkt
wakacyjny, umowy pośrednictwa w odsprzedaży lub umowy o uczestnictwo w
systemie wymiany powinna zawierać informacje, o których mowa w art. 9.
4. Informacje, o których mowa w art. 9, przedsiębiorca przekazuje nieodpłatnie,
w sposób jasny i zrozumiały, na piśmie lub na innym trwałym nośniku informacji.
5. Informacje, o których mowa w art. 9, powinny być sporządzone, zgodnie z
wyborem konsumenta, w języku urzędowym państwa członkowskiego Unii
2015-03-20
©Kancelaria Sejmu
Europejskiej, w którym ma on miejsce zamieszkania lub którego jest obywatelem.
Jeżeli w państwie tym obowiązuje więcej niż jeden język urzędowy, informacje
powinny być sporządzone w jednym z tych języków, wybranym przez konsumenta.
Informacje nie mogą być sporządzone w języku niebędącym językiem urzędowym
Unii Europejskiej.
Art. 11. 1. Wszelkie zmiany informacji, o których mowa w art. 9, mogą być
dokonywane wyłącznie za zgodą konsumenta bądź w przypadku działania siły
wyższej. Zgoda konsumenta na dokonanie zmian nie może być dorozumiana.
2. O zmianach w przekazanych konsumentowi informacjach przedsiębiorca
informuje konsumenta na piśmie lub na innym trwałym nośniku informacji. Przepis
art. 10 ust. 2 stosuje się odpowiednio.
Art. 12. Przed zawarciem umowy timeshare, umowy o długoterminowy
produkt wakacyjny, umowy pośrednictwa w odsprzedaży lub umowy o uczestnictwo
w systemie wymiany przedsiębiorca, w sposób jasny i zrozumiały, zwraca
konsumentowi uwagę na:
1) prawo i termin odstąpienia od umowy zgodnie z przepisami art. 24 i art. 25;
2) zakaz żądania lub przyjmowania od konsumenta świadczeń, określony w art.
34.
Art. 13. Przedsiębiorca, który przed zawarciem umowy nie przekazał
konsumentowi wszystkich wymaganych zgodnie z art. 9 informacji, jest obowiązany
przekazać je konsumentowi po jej zawarciu.
Art. 14. Jeżeli konsument zawiera z przedsiębiorcą umowę przedwstępną,
zobowiązującą do zawarcia umowy timeshare, umowy o długoterminowy produkt
wakacyjny, umowy pośrednictwa w odsprzedaży lub umowy o uczestnictwo w
systemie wymiany, do umowy przedwstępnej przepisy niniejszego rozdziału stosuje
się odpowiednio.
Art. 15. 1. W reklamach dotyczących timeshare, długoterminowego produktu
wakacyjnego, pośrednictwa w odsprzedaży timeshare lub długoterminowego
produktu wakacyjnego, lub dotyczących uczestnictwa w systemie wymiany,
przedsiębiorca jest obowiązany informować o miejscu i sposobie otrzymania
informacji, o których mowa w art. 9.
2015-03-20
s. 5/35 ©Kancelaria Sejmu s. 6/35
2. Przedsiębiorca, który podczas spotkań, w szczególności organizowanych
poza lokalem przedsiębiorstwa, przekazuje konsumentowi informacje handlowe
dotyczące timeshare, długoterminowego produktu wakacyjnego, pośrednictwa w
odsprzedaży timeshare lub długoterminowego produktu wakacyjnego, lub dotyczące
uczestnictwa w systemie wymiany, albo który na spotkaniach składa konsumentom
oferty zawarcia umów timeshare, umów o długoterminowy produkt wakacyjny,
umowy pośrednictwa w odsprzedaży, lub umów o uczestnictwo w systemie
wymiany, jest obowiązany w zaproszeniach na spotkania jednoznacznie wskazać na
ich handlowy cel i charakter. Przedsiębiorca zapewnia dostęp do informacji, o
których mowa w art. 9, przez cały czas trwania takich spotkań.
3. Zawieranie umów timeshare lub umów o długoterminowy produkt
wakacyjny nie może być przez przedsiębiorcę przedstawiane jako inwestycja.
Rozdział 3
Zawarcie umowy timeshare, umowy o długoterminowy produkt wakacyjny,
umowy pośrednictwa w odsprzedaży oraz umowy o uczestnictwo w systemie
wymiany
Art. 16. 1. Umowa timeshare, umowa o długoterminowy produkt wakacyjny,
umowa pośrednictwa w odsprzedaży oraz umowa o uczestnictwo w systemie
wymiany powinny być zawarte w formie pisemnej, chyba że odrębne przepisy
przewidują inną szczególną formę.
2. Przedsiębiorca jest obowiązany niezwłocznie doręczyć dokument umowy
konsumentowi.
3. Umowa powinna być sporządzona, zgodnie z wyborem konsumenta, w
języku urzędowym państwa członkowskiego Unii Europejskiej, w którym ma on
miejsce zamieszkania lub którego jest obywatelem. Jeżeli w państwie tym
obowiązuje więcej niż jeden język urzędowy, umowę sporządza się w jednym z tych
języków, wybranym przez konsumenta. Umowa nie może być sporządzona w języku
niebędącym językiem urzędowym Unii Europejskiej.
Art. 17. 1. Umowa timeshare, umowa o długoterminowy produkt wakacyjny,
umowa pośrednictwa w odsprzedaży oraz umowa o uczestnictwo w systemie
wymiany powinny określać:
1) imię, nazwisko i adres konsumenta;
2015-03-20
©Kancelaria Sejmu
2) imię i nazwisko lub nazwę (firmę) przedsiębiorcy, oraz adres jego miejsca
zamieszkania lub adres jego siedziby;
3) prawo i termin odstąpienia przez konsumenta od umowy zgodnie z przepisami
art. 24 i art. 25;
4) zakaz żądania lub przyjmowania od konsumenta świadczeń, o którym mowa w
art. 34;
5) miejsce i datę zawarcia umowy.
2. Postanowienia umowy, o których mowa w ust. 1 pkt 3 i 4, powinny być
przez konsumenta odrębnie podpisane.
Art. 18. 1. Informacje, o których mowa w art. 9, stanowią integralną część
umowy timeshare, umowy o długoterminowy produkt wakacyjny, umowy
pośrednictwa w odsprzedaży oraz umowy o uczestnictwo w systemie wymiany. W
przypadku gdy po przekazaniu konsumentowi tych informacji przedsiębiorca,
zgodnie z art. 11, dokonał w nich zmian, zaznacza on w umowie, które informacje i
w jaki sposób zostały przez niego zmienione.
2. Do umów, o których mowa w ust. 1, przedsiębiorca dołącza standardowy
formularz odstąpienia od umowy, którego wzór określa załącznik nr 5 do ustawy.
Przedsiębiorca podaje w formularzu swoje imię i nazwisko lub nazwę (firmę) oraz
adres jego miejsca zamieszkania lub adres jego siedziby.
Art. 19. Jeżeli konsument zawiera z przedsiębiorcą umowę przedwstępną,
zobowiązującą do zawarcia umowy timeshare, umowy o długoterminowy produkt
wakacyjny, umowy pośrednictwa w odsprzedaży lub umowy o uczestnictwo w
systemie wymiany, do umowy przedwstępnej przepisy niniejszego rozdziału stosuje
się odpowiednio.
Rozdział 4
Przepisy szczególne dla umowy timeshare oraz umowy o długoterminowy
produkt wakacyjny
Art. 20. W umowie timeshare można ustanowić na rzecz konsumenta prawo
użytkowania. Do użytkowania nie stosuje się przepisów art. 254, art. 255, art. 259,
art. 260 i art. 266 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny.
2015-03-20
s. 7/35 ©Kancelaria Sejmu s. 8/35
Art. 21. 1. Wynagrodzenie należne przedsiębiorcy na podstawie umowy o
długoterminowy produkt wakacyjny konsument uiszcza w rocznych, równych ratach.
2. Umowa o długoterminowy produkt wakacyjny może przewidywać prawo do
dokonywania, nie wcześniej niż po upływie roku od dnia zawarcia umowy,
waloryzacji rat, w celu utrzymania ich realnej wartości.
Art. 22. 1. Przedsiębiorca jest obowiązany wezwać konsumenta będącego
stroną umowy o długoterminowy produkt wakacyjny, na piśmie lub na innym
trwałym nośniku informacji, co najmniej na 14 dni przed ustalonym terminem
płatności, do zapłaty każdej kolejnej raty.
2. Konsument, którego nie wezwano do zapłaty zgodnie z ust. 1, do czasu
otrzymania wezwania jest zwolniony z obowiązku uiszczania kolejnych rat;
zachowuje jednak uprawnienia nabyte na podstawie umowy. Po upływie 30 dni od
dnia, w którym powinien otrzymać wezwanie do zapłaty, może on wypowiedzieć
umowę ze skutkiem natychmiastowym.
3. Konsument nie odpowiada za szkodę spowodowaną wypowiedzeniem
umowy zgodnie z ust. 2.
4. Umowa nie może nakładać na konsumenta, na wypadek jej wypowiedzenia
zgodnie z ust. 2, obowiązków, które ograniczałyby prawo do takiego
wypowiedzenia.
Art. 23. 1. Konsument będący stroną umowy o długoterminowy produkt
wakacyjny może wypowiedzieć umowę ze skutkiem natychmiastowym w terminie
14 dni od dnia otrzymania wezwania, o którym mowa w art. 22.
2. W przypadku gdy wezwanie, o którym mowa w art. 22, dotyczy zapłaty
pierwszej należnej przedsiębiorcy raty, konsumentowi nie przysługuje prawo do
wypowiedzenia umowy zgodnie z ust. 1.
3. Konsument nie odpowiada za szkodę spowodowaną wypowiedzeniem
umowy zgodnie z ust. 1.
4. Umowa nie może nakładać na konsumenta, na wypadek jej wypowiedzenia
zgodnie z ust. 1, obowiązków, które ograniczałyby prawo do takiego
wypowiedzenia.
Art. 24. 1. Konsument jest obowiązany do poinformowania przedsiębiorcy, z
którym zawarł umowę timeshare lub umowę o długoterminowy produkt wakacyjny,
2015-03-20
©Kancelaria Sejmu
o zbyciu na rzecz innych konsumentów praw z takich umów, wskazując osoby
nabywające te prawa. W przypadku niewykonania tego obowiązku konsument jest
obowiązany do naprawienia wynikłej stąd szkody.
2. Przepisu ust. 1 nie stosuje się w przypadku, gdy zbycie praw, o których
mowa w ust. 1, następuje w związku z umową pośrednictwa w odsprzedaży, będącej
umową powiązaną.
Rozdział 5
Odstąpienie od umowy przez konsumenta
Art. 25. 1. Konsument ma prawo odstąpienia od umowy timeshare, umowy o
długoterminowy produkt wakacyjny, umowy pośrednictwa w odsprzedaży oraz
umowy o uczestnictwo w systemie wymiany, bez podania przyczyny, w terminie 14
dni od dnia jej zawarcia lub od dnia doręczenia dokumentu umowy, jeżeli dzień ten
następuje po dniu jej zawarcia.
2. Termin, o którym mowa w ust. 1, ulega wydłużeniu:
1) o rok – w przypadku gdy w dniu zawarcia umowy lub doręczenia dokumentu
umowy przedsiębiorca nie przekazał konsumentowi, na piśmie lub na innym
trwałym nośniku informacji, standardowego formularza odstąpienia od umowy,
o którym mowa w art. 18 ust. 2;
2) o 3 miesiące – w przypadku gdy w dniu zawarcia umowy lub doręczenia
dokumentu umowy przedsiębiorca nie przekazał konsumentowi, na piśmie lub
na innym trwałym nośniku informacji, w sposób określony w art. 10 ust. 1,
wszystkich informacji wymaganych zgodnie z art. 9.
3. W przypadku gdy przedsiębiorca przekazał konsumentowi:
1) przed upływem roku od dnia zawarcia umowy lub doręczenia dokumentu
umowy, na piśmie lub na innym trwałym nośniku informacji, standardowy
formularz odstąpienia od umowy, o którym mowa w art. 18 ust. 2 – termin
odstąpienia od umowy upływa po 14 dniach od dnia jego otrzymania przez
konsumenta;
2) przed upływem 3 miesięcy od dnia zawarcia umowy lub doręczenia dokumentu
umowy, na piśmie lub na innym trwałym nośniku informacji, w sposób
określony w art. 10 ust. 1, wszystkie informacje wymagane zgodnie z art. 9 –
2015-03-20
s. 9/35 ©Kancelaria Sejmu s. 10/35
termin odstąpienia od umowy upływa po 14 dniach od dnia otrzymania tych
informacji przez konsumenta.
Art. 26. W przypadku jednoczesnego zawarcia przez konsumenta z tym samym
przedsiębiorcą umowy timeshare i umowy o uczestnictwo w systemie wymiany:
1) bieg terminu odstąpienia zgodnie z przepisami art. 25 ust. 1 i 2 od umowy o
uczestnictwo w systemie wymiany rozpoczyna się w dniu doręczenia
konsumentowi dokumentu umowy timeshare;
2) przy ustalaniu terminu odstąpienia od umowy o uczestnictwo w systemie
wymiany zgodnie z przepisem art. 25 ust. 3:
a) okres roku, o którym mowa w art. 25 ust. 3 pkt 1, liczy się od dnia
doręczenia dokumentu umowy timeshare,
b) okres 3 miesięcy, o którym mowa w art. 25 ust. 3 pkt 2, liczy się od dnia
doręczenia dokumentu umowy timeshare.
Art. 27. Upływ terminu do odstąpienia przez konsumenta od umowy nie
zwalnia przedsiębiorcy z obowiązku, o którym mowa w art. 13.
Art. 28. 1. Odstąpienie od umowy następuje przez złożenie przedsiębiorcy, na
piśmie lub na innym trwałym nośniku informacji, oświadczenia o odstąpieniu od
umowy.
2. Oświadczenie o odstąpieniu od umowy konsument może złożyć na
formularzu, o którym mowa w art. 18 ust. 2.
3. Dla zachowania terminu odstąpienia od umowy wystarczające jest wysłanie
oświadczenia o odstąpieniu przed jego upływem.
Art. 29. 1. W razie wykonania przez konsumenta prawa odstąpienia od umowy,
umowa uważana jest za niezawartą.
2. Konsument nie ponosi żadnych kosztów związanych z odstąpieniem od
umowy. Konsument w szczególności nie jest obowiązany do zapłaty wynagrodzenia
za usługi wykonane przez przedsiębiorcę przed odstąpieniem od umowy ani do
zwrotu korzyści, które przedsiębiorca mógłby uzyskać, gdyby konsument od umowy
nie odstąpił.
Art. 30. 1. Odstąpienie od umowy timeshare lub od umowy o długoterminowy
produkt wakacyjny jest skuteczne także wobec umów powiązanych.
2015-03-20
©Kancelaria Sejmu s. 11/35 ©Kancelaria Sejmu s. 12/35

2. Do odstąpienia od umów powiązanych, zgodnie z ust. 1, przepisy art. 29 wakacyjny, umowy pośrednictwa w odsprzedaży lub umowy o uczestnictwo w
stosuje się odpowiednio. systemie wymiany, do umowy przedwstępnej przepisy niniejszego rozdziału stosuje

Art. 31. 1. Jeżeli konsument uiszcza przedsiębiorcy wynagrodzenie z się odpowiednio.

wykorzystaniem, w całości lub w części, kredytu lub pożyczki udzielonych przez Rozdział 6
przedsiębiorcę albo przez osobę trzecią na podstawie porozumienia z przedsiębiorcą, Zakaz żądania lub przyjmowania od konsumenta świadczeń określonych w
odstąpienie przez konsumenta od umowy timeshare, umowy o długoterminowy umowie
produkt wakacyjny, umowy pośrednictwa w odsprzedaży lub od umowy o
Art. 34. Zakazane jest:
uczestnictwo w systemie wymiany jest skuteczne także wobec umowy kredytu lub
1) żądanie lub przyjmowanie od konsumenta jakichkolwiek świadczeń
pożyczki.
określonych w umowie timeshare, umowie o długoterminowy produkt
2. Do odstąpienia od umowy kredytu lub pożyczki, zgodnie z ust. 1, przepisy
wakacyjny lub umowie o uczestnictwo w systemie wymiany, przed upływem
art. 29 stosuje się odpowiednio.
terminu do odstąpienia od umowy;
Art. 32. 1. Umowy pośrednictwa w odsprzedaży oraz umowy o uczestnictwo w
2) żądanie lub przyjmowanie od konsumenta jakichkolwiek świadczeń
systemie wymiany, dotyczące praw konsumenta z umowy timeshare lub praw
określonych w umowie pośrednictwa w odsprzedaży, przed:
konsumenta z umowy o długoterminowy produkt wakacyjny, niebędące umowami a) doprowadzeniem do nabycia lub zbycia przez konsumenta praw z umowy
powiązanymi, zawarte przez konsumenta, rozwiązują się wskutek odstąpienia od
timeshare lub z umowy o długoterminowy produkt wakacyjny lub
umowy timeshare lub od umowy o długoterminowy produkt wakacyjny.
b) rozwiązaniem umowy.
2. Konsument jest obowiązany niezwłocznie poinformować przedsiębiorcę, z
Art. 35. Jeżeli konsument zawiera z przedsiębiorcą umowę przedwstępną,
którym miał zawarte, niebędące umowami powiązanymi umowy pośrednictwa w
zobowiązującą do zawarcia umowy timeshare, umowy o długoterminowy produkt
odsprzedaży lub umowy o uczestnictwo w systemie wymiany, o odstąpieniu od
wakacyjny, umowy pośrednictwa w odsprzedaży lub umowy o uczestnictwo w
umowy timeshare lub od umowy o długoterminowy produkt wakacyjny. W
systemie wymiany, zakazane jest żądanie lub przyjmowanie od konsumenta
przypadku niewykonania tego obowiązku konsument jest obowiązany do
jakichkolwiek świadczeń określonych w umowie przedwstępnej przed upływem
naprawienia wynikłej stąd szkody.
terminu do odstąpienia od umowy przedwstępnej.
3. Wykonanie obowiązku, o którym mowa w ust. 2:
1) zwalnia konsumenta z obowiązku zapłaty wynagrodzenia przedsiębiorcy, z Art. 36. Za żądanie lub przyjmowanie świadczeń, o którym mowa w art. 34 i
którym miał on zawartą umowę pośrednictwa w odsprzedaży; art. 35, uznaje się w szczególności żądanie lub przyjmowanie od konsumenta:
2) uprawnia konsumenta do otrzymania od przedsiębiorcy, z którym miał on 1) zaliczek;
zawartą umowę o uczestnictwo w systemie wymiany, zwrotu zapłaconego mu 2) gwarancji bankowej lub ubezpieczeniowej;
wynagrodzenia; wynagrodzenie przedsiębiorca zwraca w kwocie pomniejszonej 3) blokady rachunku bankowego;
o wartość spełnionych na rzecz konsumenta świadczeń, z uwzględnieniem 4) pisemnego oświadczenia o uznaniu długu.
okresu, na jaki umowa została zawarta.

Art. 33. Jeżeli konsument zawiera z przedsiębiorcą umowę przedwstępną,

zobowiązującą do zawarcia umowy timeshare, umowy o długoterminowy produkt

2015-03-20 2015-03-20
©Kancelaria Sejmu s. 14/35

3. Roszczenie o obniżenie wynagrodzenia z powodu wad, jak również

uprawnienie do wypowiedzenia umowy ze skutkiem natychmiastowym nie
przysługuje konsumentowi, jeżeli w chwili zawarcia umowy wiedział o wadach.

Art. 41. Jeżeli wady miejsca zakwaterowania lub innych obiektów

udostępnianych konsumentowi na podstawie umowy timeshare są tego rodzaju, że
zagrażają zdrowiu konsumenta lub innych uprawnionych do korzystania z nich osób,
konsument może wypowiedzieć umowę timeshare ze skutkiem natychmiastowym,
chociażby w chwili zawarcia umowy wiedział o wadach.

Art. 42. Do umowy o długoterminowy produkt wakacyjny przewidującej

prawo konsumenta do skorzystania z miejsca zakwaterowania lub z innych obiektów
udostępnianych mu na podstawie tej umowy przepisy art. 37–41 stosuje się
odpowiednio.

Art. 43. Konsument korzystający z miejsca zakwaterowania na podstawie

umowy o uczestnictwo w systemie wymiany wstępuje w wynikające z art. 39
uprawnienia konsumenta, z którego miejsca zakwaterowania korzysta. Uprawnienia
wynikające z art. 40 i art. 41 przysługują temu konsumentowi wobec przedsiębiorcy,
z którym ma on zawartą umowę o uczestnictwo w systemie wymiany.

Rozdział 8

Zmiany w przepisach obowiązujących

Art. 44. W ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16,
poz. 93, z późn. zm. 4)) uchyla się art. 2701.

4)
Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 1971 r. Nr 27, poz. 252, z 1976 r. Nr
19, poz. 122, z 1982 r. Nr 11, poz. 81, Nr 19, poz. 147 i Nr 30, poz. 210, z 1984 r. Nr 45, poz. 242,
z 1985 r. Nr 22, poz. 99, z 1989 r. Nr 3, poz. 11, z 1990 r. Nr 34, poz. 198, Nr 55, poz. 321 i Nr 79,
poz. 464, z 1991 r. Nr 107, poz. 464 i Nr 115, poz. 496, z 1993 r. Nr 17, poz. 78, z 1994 r. Nr 27,
poz. 96, Nr 85, poz. 388 i Nr 105, poz. 509, z 1995 r. Nr 83, poz. 417, z 1996 r. Nr 114, poz. 542,
Nr 139, poz. 646 i Nr 149, poz. 703, z 1997 r. Nr 43, poz. 272, Nr 115, poz. 741, Nr 117, poz. 751
i Nr 157, poz. 1040, z 1998 r. Nr 106, poz. 668 i Nr 117, poz. 758, z 1999 r. Nr 52, poz. 532, z
2000 r. Nr 22, poz. 271, Nr 74, poz. 855 i 857, Nr 88, poz. 983 i Nr 114, poz. 1191, z 2001 r. Nr
11, poz. 91, Nr 71, poz. 733, Nr 130, poz. 1450 i Nr 145, poz. 1638, z 2002 r. Nr 113, poz. 984 i
Nr 141, poz. 1176, z 2003 r. Nr 49, poz. 408, Nr 60, poz. 535, Nr 64, poz. 592 i Nr 124, poz. 1151,
z 2004 r. Nr 91, poz. 870, Nr 96, poz. 959, Nr 162, poz. 1692, Nr 172, poz. 1804 i Nr 281, poz.
2783, z 2005 r. Nr 48, poz. 462, Nr 157, poz. 1316 i Nr 172, poz. 1438, z 2006 r. Nr 133, poz. 935
i Nr 164, poz. 1166, z 2007 r. Nr 80, poz. 538, Nr 82, poz. 557 i Nr 181, poz. 1287, z 2008 r. Nr
116, poz. 731, Nr 163, poz. 1012, Nr 220, poz. 1425 i 1431 i Nr 228, poz. 1506, z 2009 r. Nr 42,
poz. 341, Nr 79, poz. 662 i Nr 131, poz. 1075, z 2010 r. Nr 40, poz. 222 i Nr 155, poz. 1037 oraz z
2011 r. Nr 80, poz. 432 i Nr 85, poz. 458.

2015-03-20
©Kancelaria Sejmu s. 16/35

– podlega karze ograniczenia wolności albo grzywny.

§ 2. Kto zawierając umowę timeshare sprzecznie z treścią nabywanego
prawa oświadcza, że przedmiotem umowy jest własność
– podlega karze grzywny.
§ 3. Kto w zakresie działalności swojego przedsiębiorstwa, po upływie
określonego w ustawie terminu do odstąpienia od umowy timeshare, umowy o
długoterminowy produkt wakacyjny, umowy pośrednictwa w odsprzedaży
timeshare lub długoterminowego produktu wakacyjnego lub umowy o
uczestnictwo w systemie wymiany, nie przekazuje konsumentowi informacji
wymaganych ustawą
– podlega karze grzywny.
§ 4. Karze określonej w § 3 podlega również ten, kto w zakresie
działalności swojego przedsiębiorstwa, po upływie określonego w ustawie
terminu do odstąpienia od umowy przedwstępnej, zobowiązującej do zawarcia
umowy timeshare, umowy o długoterminowy produkt wakacyjny, umowy
pośrednictwa w odsprzedaży timeshare lub długoterminowego produktu
wakacyjnego, lub umowy o uczestnictwo w systemie wymiany, nie przekazuje
konsumentowi informacji wymaganych ustawą.”.

Art. 46. W ustawie z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece

(Dz. U. z 2001 r. Nr 124, poz. 1361, z późn. zm. 6)) w art. 16 w ust. 2 pkt 6 otrzymuje
brzmienie:
„6) prawo z umowy timeshare, o którym mowa w ustawie z dnia 16 września
2011 r. o timeshare (Dz. U. Nr 230, poz. 1370).”.

Rozdział 9

Przepisy przejściowe i końcowe

Art. 47. Do umów, na podstawie których konsument uzyskuje od

przedsiębiorcy prawo do korzystania z budynku lub pomieszczenia mieszkalnego w
oznaczonym czasie w każdym roku, zawartych przed dniem wejścia w życie

6)
Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2001 r. Nr 125, poz.
1368, z 2002 r. Nr 169, poz. 1387, z 2003 r. Nr 42, poz. 363, z 2004 r. Nr 172, poz. 1804, z 2008 r.
Nr 116, poz. 731 oraz z 2009 r. Nr 131, poz. 1075.

2015-03-20
©Kancelaria Sejmu s. 17/35
©Kancelaria Sejmu s. 1/32

niniejszej ustawy, na podstawie ustawy uchylanej w art. 49, stosuje się przepisy
dotychczasowe.
Dz. U. 1982 Nr 19 poz. 147
Art. 48. Do zawartych po dniu wejścia w życie niniejszej ustawy umów Opracowano na
podstawie: t.j.
spełniających cechy umowy pośrednictwa w odsprzedaży lub umowy o uczestnictwo Dz. U. z 2019 r.
U S T AWA poz. 2204.
w systemie wymiany, mających za przedmiot prawa wynikające z zawartych przed
dniem wejścia w życie niniejszej ustawy umów spełniających cechy umowy z dnia 6 lipca 1982 r.
timeshare lub umowy o długoterminowy produkt wakacyjny, stosuje się przepisy o księgach wieczystych i hipotece
niniejszej ustawy dotyczące odpowiednio umów pośrednictwa w odsprzedaży lub
umów o uczestnictwo w systemie wymiany. DZIAŁ I

Art. 49. Traci moc ustawa z dnia 13 lipca 2000 r. o ochronie nabywców prawa Księgi wieczyste
korzystania z budynku lub pomieszczenia mieszkalnego w oznaczonym czasie w
Rozdział 1
każdym roku oraz o zmianie ustaw Kodeks cywilny, Kodeks wykroczeń i ustawy o
Przepisy o prawach jawnych z księgi wieczystej
księgach wieczystych i hipotece (Dz. U. Nr 74, poz. 855 oraz z 2004 r. Nr 96, poz.
959). Art. 1. 1. Księgi wieczyste prowadzi się w celu ustalenia stanu prawnego
nieruchomości.
Art. 50. Ustawa wchodzi w życie po upływie 6 miesięcy od dnia ogłoszenia.
2. Księgi wieczyste zakłada i prowadzi się dla nieruchomości.
3. Księgi wieczyste mogą być także prowadzone w celu ustalenia stanu
prawnego spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu.

Art. 2. Księgi wieczyste są jawne. Nie można zasłaniać się nieznajomością

wpisów w księdze wieczystej ani wniosków, o których uczyniono w niej
wzmiankę.

Art. 3. 1. Domniemywa się, że prawo jawne z księgi wieczystej jest wpisane

zgodnie z rzeczywistym stanem prawnym.
2. Domniemywa się, że prawo wykreślone nie istnieje.

Art. 4. Przeciwko domniemaniu prawa wynikającemu z wpisu w księdze

wieczystej nie można powoływać się na domniemanie prawa wynikające
z posiadania.

Art. 5. W razie niezgodności między stanem prawnym nieruchomości

ujawnionym w księdze wieczystej a rzeczywistym stanem prawnym treść księgi
rozstrzyga na korzyść tego, kto przez czynność prawną z osobą uprawnioną według

20.11.2019

2015-03-20
©Kancelaria Sejmu s. 2/32
treści księgi nabył własność lub inne prawo rzeczowe (rękojmia wiary publicznej
ksiąg wieczystych).
Art. 6. 1. Rękojmia wiary publicznej ksiąg wieczystych nie chroni
rozporządzeń nieodpłatnych albo dokonanych na rzecz nabywcy działającego
w złej wierze.
2. W złej wierze jest ten, kto wie, że treść księgi wieczystej jest niezgodna
z rzeczywistym stanem prawnym, albo ten, kto z łatwością mógł się o tym
dowiedzieć.
3. Jeżeli do dokonania rozporządzenia potrzebny jest wpis w księdze
wieczystej, chwila złożenia wniosku o wpis jest rozstrzygająca dla oceny dobrej lub
złej wiary nabywcy. Jednakże gdy rozporządzenie dochodzi do skutku dopiero po
dokonaniu wpisu, rozstrzyga dzień, w którym rozporządzenie doszło do skutku.
Art. 7. Rękojmia wiary publicznej ksiąg wieczystych nie działa przeciwko:
1) prawom obciążającym nieruchomość z mocy ustawy, niezależnie od wpisu;
2) prawu dożywocia;
3) służebnościom ustanowionym na podstawie decyzji właściwego organu
administracji państwowej;
4) służebnościom drogi koniecznej albo ustanowionym w związku
z przekroczeniem granicy przy wznoszeniu budynku lub innego urządzenia;
5) służebnościom przesyłu.
Art. 8. Rękojmię wiary publicznej ksiąg wieczystych wyłącza wzmianka
o wniosku, o skardze na orzeczenie referendarza sądowego, o apelacji lub kasacji
oraz ostrzeżenie dotyczące niezgodności stanu prawnego ujawnionego w księdze
wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym nieruchomości.
Art. 9. Przepisy art. 5–8 stosuje się także w wypadkach niewymienionych
w art. 5 rozporządzeń prawami jawnymi z księgi wieczystej oraz gdy na podstawie
wpisanego prawa zostaje spełnione świadczenie na rzecz osoby uprawnionej
według treści księgi.
Art. 10. 1. W razie niezgodności między stanem prawnym nieruchomości
ujawnionym w księdze wieczystej a rzeczywistym stanem prawnym osoba, której
prawo nie jest wpisane lub jest wpisane błędnie albo jest dotknięte wpisem
nieistniejącego obciążenia lub ograniczenia, może żądać usunięcia niezgodności.
20.11.2019
©Kancelaria Sejmu s. 3/32
2. Roszczenie o usunięcie niezgodności może być ujawnione przez
ostrzeżenie. Podstawą wpisu ostrzeżenia jest nieprawomocne orzeczenie sądu lub
postanowienie o udzieleniu zabezpieczenia. Do udzielenia zabezpieczenia nie jest
potrzebne wykazanie, że powód ma interes prawny w udzieleniu zabezpieczenia.
Art. 11. Ograniczone prawo rzeczowe na nieruchomości, ujawnione
w księdze wieczystej, ma pierwszeństwo przed takim prawem nieujawnionym
w księdze.
Art. 12. 1. O pierwszeństwie ograniczonych praw rzeczowych wpisanych do
księgi wieczystej rozstrzyga chwila, od której liczy się skutki dokonanego wpisu.
2. Prawa wpisane na podstawie wniosków złożonych równocześnie mają
równe pierwszeństwo.
Art. 13. 1. Ustanawiając ograniczone prawo rzeczowe, które ma być wpisane
w księdze wieczystej, właściciel może zastrzec pierwszeństwo przed tym prawem
lub równe z tym prawem dla innego prawa.
2. Zastrzeżenia można dokonać także po ustanowieniu prawa, za zgodą osoby,
której to prawo przysługuje.
3. Do zastrzeżenia pierwszeństwa ograniczonego prawa rzeczowego
niezbędny jest wpis w księdze wieczystej.
Art. 14. Jeżeli przed wpisaniem prawa, dla którego było zastrzeżone
pierwszeństwo, zostało wpisane inne prawo, do wpisu prawa z zastrzeżeniem
pierwszeństwa nie jest potrzebna zgoda osoby, której to inne prawo przysługuje,
chyba że prawo, dla którego zastrzeżono pierwszeństwo, miałoby być wpisane
w szerszym zakresie, niż to wynika z zastrzeżenia pierwszeństwa.
Art. 15. Przepisy art. 11–14 nie naruszają pierwszeństwa ograniczonych
praw rzeczowych określonego w przepisach szczególnych.
Art. 16. 1. W wypadkach przewidzianych w przepisach ustawowych
w księdze wieczystej, poza prawami rzeczowymi, mogą być ujawnione prawa
osobiste i roszczenia.
2. W szczególności mogą być ujawniane:
1) prawo najmu lub dzierżawy, prawo odkupu lub pierwokupu, prawo
dożywocia;
20.11.2019
©Kancelaria Sejmu s. 4/32 ©Kancelaria Sejmu s. 5/32

2) roszczenie o przeniesienie własności nieruchomości lub użytkowania do wykreślenia roszczenia liczy się od dnia zakończenia postępowania, jednakże
wieczystego albo o ustanowienie ograniczonego prawa rzeczowego; dotyczy w razie nieuwzględnienia żądania roszczenie może być wykreślone z chwilą
to także roszczeń przyszłych; zakończenia postępowania.
3) roszczenie wynikające z określenia zarządu lub sposobu korzystania 3. W przypadku wpisu roszczenia nabywcy, do którego nie stosuje się
z nieruchomości przez współwłaścicieli lub wieczystych użytkowników; przepisów ustawy z dnia 16 września 2011 r. o ochronie praw nabywcy lokalu
4) roszczenie współwłaścicieli wyłączające uprawnienie do zniesienia mieszkalnego lub domu jednorodzinnego (Dz. U. z 2019 r. poz. 1805), o
współwłasności; wybudowanie budynku, wyodrębnienie lokalu mieszkalnego i przeniesienie prawa
5) wierzytelności banku hipotecznego zabezpieczone hipoteką oraz informacje, własności tego lokalu oraz praw niezbędnych do korzystania z lokalu na nabywcę,
że zostały one wpisane do rejestru zabezpieczenia listów zastawnych, albo przeniesienie na nabywcę własności nieruchomości wraz z domem
o którym mowa w ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. o listach zastawnych jednorodzinnym lub użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej
i bankach hipotecznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 1771 oraz z 2018 r. poz. 2243); i własności domu jednorodzinnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub
6) prawo z umowy timeshare, o którym mowa w ustawie z dnia 16 września przeniesienie ułamkowej części własności nieruchomości, wraz z prawem do
2011 r. o timeshare (Dz. U. poz. 1370). wyłącznego korzystania z części nieruchomości służącej zaspokajaniu potrzeb

Art. 17. Przez ujawnienie w księdze wieczystej prawo osobiste lub roszczenie mieszkaniowych oraz roszczenia przyszłego, bieg terminu do wykreślenia takich

uzyskuje skuteczność względem praw nabytych przez czynność prawną po jego roszczeń liczy się od dnia, w którym stały się one wymagalne.

ujawnieniu, z wyjątkiem służebności drogi koniecznej, służebności przesyłu albo Art. 20. 1. Do pierwszeństwa praw osobistych oraz roszczeń ujawnionych
służebności ustanowionej w związku z przekroczeniem granicy przy wznoszeniu w księdze wieczystej stosuje się odpowiednio przepisy o pierwszeństwie
budynku lub innego urządzenia. ograniczonych praw rzeczowych.
2. O pierwszeństwie prawa, którego ustanowienie było przedmiotem
Art. 18. Równocześnie z wpisem prawa, do którego odnosi się ujawnione
roszczenia ujawnionego w księdze wieczystej, rozstrzyga chwila złożenia wniosku
w księdze wieczystej roszczenie, wykreśla się z urzędu wpisy praw nabytych po
o wpis roszczenia.
ujawnieniu roszczenia, jeżeli wpisy te są sprzeczne z wpisem prawa, którego
roszczenie dotyczyło, albo jeżeli w inny sposób naruszają to prawo. Art. 21. Właściciel kilku nieruchomości stanowiących całość gospodarczą
lub graniczących z sobą może żądać połączenia ich w księdze wieczystej w jedną
Art. 19. 1. Roszczenie o przeniesienie własności lub użytkowania
wieczystego albo o ustanowienie ograniczonego prawa rzeczowego na nieruchomość.

nieruchomości może być po upływie roku od dnia wpisu w księdze wieczystej Art. 22. 1. Ograniczone prawa rzeczowe obciążające którąkolwiek
wykreślone na jednostronne żądanie właściciela lub wieczystego użytkownika, z połączonych nieruchomości obciążają całą nieruchomość utworzoną przez
jeżeli w tym terminie nie złożono wniosku o wpis prawa, którego dotyczy połączenie. Nie wpływa to jednak na dotychczasowy zakres wykonywania
roszczenie. Jeżeli złożony w tym terminie wniosek nie został uwzględniony, użytkowania i służebności.
roszczenie może być wykreślone z chwilą uprawomocnienia się orzeczenia 2. Nieruchomości obciążone ograniczonymi prawami rzeczowymi mogą być
odmawiającego uwzględnienia wniosku. połączone tylko wtedy, gdy uprawnieni ułożą się co do pierwszeństwa tych praw
2. Jeżeli uprawniony wykaże przed upływem roku od dnia wpisu, że wystąpił na nieruchomości utworzonej przez połączenie.
do sądu o przeniesienie lub ustanowienie prawa określonego w ust. 1, bieg terminu

20.11.2019 20.11.2019
©Kancelaria Sejmu s. 6/32
3. Przepisy ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio do pierwszeństwa praw
i roszczeń, o których mowa w art. 16.
Rozdział 2
Ustrój ksiąg wieczystych i postępowanie
Art. 23. Prowadzenie ksiąg wieczystych należy do właściwości sądów
rejonowych. Czynności sądu w zakresie prowadzenia ksiąg wieczystych mogą
wykonywać referendarze sądowi.
Art. 23a. Sądy rejonowe prowadzące księgi wieczyste współpracują
z Szefem Krajowego Centrum Informacji Kryminalnych w zakresie niezbędnym
do realizacji jego zadań ustawowych.
Art. 24. 1. Dla każdej nieruchomości prowadzi się odrębną księgę wieczystą,
chyba że przepisy szczególne stanowią inaczej. Dotyczy to także nieruchomości
lokalowych oraz nieruchomości, w których nieruchomości lokalowe zostały
wyodrębnione.
11. Dla gruntu oddanego w użytkowanie wieczyste oraz dla znajdującego się
na tym gruncie budynku lub innego urządzenia, które stanowią odrębny od gruntu
przedmiot własności, prowadzi się wspólną księgę wieczystą.
2. W księdze wieczystej prowadzonej dla nieruchomości, w której własność
lokali została wyodrębniona, ujawnia się sposób zarządu tą nieruchomością
określony w umowie, a w razie nieujawnienia domniemywa się sposób zarządu
wynikający z ustawy.
3. (uchylony)
Art. 241. 1. Do ksiąg wieczystych dla spółdzielczych własnościowych praw
do lokalu stosuje się odpowiednio przepisy o księgach wieczystych dla
nieruchomości.
2. W razie przekształcenia spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu
w prawo własności nieruchomości, księga wieczysta prowadzona
spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu staje się księgą wieczystą dla
nieruchomości, a wpisana w tej księdze hipoteka na spółdzielczym własnościowym
prawie do lokalu obciąża nieruchomość.
20.11.2019
©Kancelaria Sejmu s. 7/32
3. Właściciel nieruchomości w wypadkach, o których mowa w ust. 2, jest
obowiązany do ujawnienia w księdze wieczystej swego prawa oraz danych do
oznaczenia nieruchomości.
Art. 25. 1. Księga wieczysta zawiera cztery działy, z których:
1) pierwszy obejmuje oznaczenie nieruchomości oraz wpisy praw związanych
z jej własnością;
2) drugi obejmuje wpisy dotyczące własności i użytkowania wieczystego;
3) trzeci przeznaczony jest na wpisy dotyczące ograniczonych praw rzeczowych,
z wyjątkiem hipotek, na wpisy ograniczeń w rozporządzaniu nieruchomością
lub użytkowaniem wieczystym oraz na wpisy innych praw i roszczeń,
z wyjątkiem roszczeń dotyczących hipotek;
4) czwarty przeznaczony jest na wpisy dotyczące hipotek.
2. Księga wieczysta dla spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu
zawiera cztery działy, z których:
1) pierwszy obejmuje oznaczenie lokalu lub domu jednorodzinnego oraz
oznaczenie nieruchomości, z którą jest związany;
2) drugi obejmuje wpisy dotyczące osoby, której przysługuje spółdzielcze
własnościowe prawo do lokalu;
3) trzeci jest przeznaczony na wpisy ograniczeń w rozporządzaniu prawem oraz
wpisy innych praw i roszczeń, z wyjątkiem roszczeń dotyczących hipotek;
4) czwarty jest przeznaczony na wpisy dotyczące hipotek.
3. Księgi wieczyste prowadzi się według ustalonych wzorów, obejmujących
poszczególne działy księgi wieczystej.
4. Wpis dotyczący osoby fizycznej uprawnionej według treści prawa lub
roszczenia, lub osoby fizycznej, której roszczenie zostało zabezpieczone przez wpis
ostrzeżenia, obejmuje jej imię (imiona) i nazwisko (nazwiska), numer PESEL,
chyba że odrębne przepisy nie przewidują nadawania tego numeru, oraz imię ojca
i imię matki.
dla
Art. 251. 1. Księgi wieczyste są zakładane i prowadzone w systemie
teleinformatycznym.
20.11.2019
©Kancelaria Sejmu s. 8/32

2. Minister Sprawiedliwości określi, w drodze rozporządzenia, sposób

zakładania oraz prowadzenia ksiąg wieczystych w systemie teleinformatycznym,
uwzględniając strukturę księgi wieczystej określoną w art. 25.

Art. 26. 1. Podstawą oznaczenia nieruchomości w księdze wieczystej są dane

katastru nieruchomości1).
2. Podstawą oznaczenia lokalu w księdze wieczystej jest zaświadczenie
o położeniu i powierzchni lokalu, wydane przez spółdzielnię mieszkaniową,
a domu jednorodzinnego – zaświadczenie wydane przez spółdzielnię oraz dane
katastru nieruchomości1).
3. O założeniu księgi wieczystej, o której mowa w art. 241, oraz o wpisie
hipoteki do tej księgi sąd prowadzący księgę wieczystą zawiadamia spółdzielnię.

Art. 27. 1. W razie niezgodności danych katastru nieruchomości1)

z oznaczeniem nieruchomości w księdze wieczystej sąd rejonowy dokonuje – na
wniosek właściciela nieruchomości lub wieczystego użytkownika – sprostowania
oznaczenia nieruchomości na podstawie danych katastru nieruchomości1).
2. Sprostowanie, o którym mowa w ust. 1, może być dokonane także z urzędu,
na skutek bezpośredniego sprawdzenia danych w bazie danych katastru
nieruchomości1) lub zawiadomienia jednostki prowadzącej kataster
nieruchomości1).
3. Do zawiadomienia, o którym mowa w ust. 2, dołącza się wypis z operatu
katastralnego, a gdy jest to niezbędne – także wyrys z mapy katastralnej lub inny
dokument stanowiący podstawę sprostowania oznaczenia nieruchomości.
4. Organ prowadzący kataster nieruchomości1) zapewni nieodpłatnie sądom
prowadzącym księgi wieczyste, w celu sprawdzenia oznaczenia nieruchomości,
bezpośredni dostęp do bazy danych katastru nieruchomości1) poprzez zintegrowany
system informacji o nieruchomościach.

Art. 28. Przy każdej księdze wieczystej prowadzi się akta księgi wieczystej.
Do akt tych składa się dokumenty i pisma dotyczące nieruchomości.

1)
Do czasu przekształcenia ewidencji gruntów i budynków w kataster nieruchomości, przez użyte
w niniejszej ustawie pojęcie „kataster nieruchomości” rozumie się tę ewidencję na podstawie
art. 25 ustawy z dnia 14 lutego 2003 r. o przenoszeniu treści księgi wieczystej do struktury księgi
wieczystej prowadzonej w systemie informatycznym (Dz. U. poz. 363 oraz z 2015 r. poz. 218),
która weszła w życie z dniem 1 lipca 2003 r.
20.11.2019
©Kancelaria Sejmu s. 10/32
Art. 35. 1. Właściciel nieruchomości jest obowiązany do niezwłocznego
złożenia wniosku o ujawnienie swego prawa w księdze wieczystej.
2. Jeżeli osoba trzecia doznała szkody na skutek nieujawnienia prawa
własności w księdze wieczystej, właściciel ponosi odpowiedzialność za szkodę
powstałą na skutek niewykonania obowiązku, o którym mowa w ust. 1, bądź na
skutek opieszałości w jego wykonaniu.
Art. 36. 1. Sądy, organy administracji rządowej i jednostek samorządu
terytorialnego oraz notariusze sporządzający akty poświadczenia dziedziczenia
zawiadamiają sąd właściwy do prowadzenia księgi wieczystej o każdej zmianie
właściciela nieruchomości, dla której założona jest księga wieczysta.
2. Minister Sprawiedliwości określi, w drodze rozporządzenia, wzór
zawiadomienia, o którym mowa w ust. 1.
3. W razie otrzymania zawiadomienia sąd z urzędu dokonuje wpisu
ostrzeżenia, że stan prawny nieruchomości ujawniony w księdze wieczystej stał się
niezgodny z rzeczywistym stanem prawnym. Zawiadomienie o wpisie ostrzeżenia
zawiera pouczenie o obowiązku złożenia wniosku o ujawnienie prawa własności
w terminie miesiąca od daty doręczenia zawiadomienia.
4. Sąd może wymierzyć opieszałemu właścicielowi grzywnę w wysokości od
500 do 10 000 zł w celu spowodowania ujawnienia prawa własności. W razie
ujawnienia prawa własności nieruchomości, grzywny nieuiszczone mogą być
umorzone w całości lub części.
5. Na postanowienie sądu o nałożeniu grzywny przysługuje zażalenie.
Art. 361. 1. Akta ksiąg wieczystych przechowuje się w sądzie.
2. Akta księgi wieczystej może przeglądać, w obecności pracownika sądu,
osoba mająca interes prawny oraz notariusz.
3. Nie wydaje się dokumentów znajdujących się w aktach ksiąg wieczystych,
jeżeli dokumenty te stanowią podstawę wpisu.
4. Odpisy dokumentów znajdujących się w aktach ksiąg wieczystych wydaje
się na żądanie osób mających interes prawny lub na żądanie sądu, prokuratora,
notariusza, organu administracji rządowej albo jednostki samorządu terytorialnego.
20.11.2019
©Kancelaria Sejmu s. 11/32
5. Odpisy dokumentów znajdujących się w aktach ksiąg wieczystych wydaje
się także na żądanie Bankowego Funduszu Gwarancyjnego w zakresie ustawowo
realizowanych zadań.
Art. 362. (uchylony)
Art. 363. 1. Minister Sprawiedliwości utrzymuje centralną bazę danych ksiąg
wieczystych stanowiącą ogólnokrajowy zbiór ksiąg wieczystych prowadzonych
w systemie teleinformatycznym.
2. Minister Sprawiedliwości zapewnia bezpieczeństwo centralnej bazy
danych ksiąg wieczystych, w szczególności ochronę przed nieuprawnionym
dostępem osób trzecich, zniszczeniem oraz utratą danych.
Art. 364. 1. Informacji z centralnej bazy danych ksiąg wieczystych udziela
Centralna Informacja Ksiąg Wieczystych, zwana dalej „Centralną Informacją”,
z ekspozyturami przy wydziałach sądów rejonowych prowadzących księgi
wieczyste.
2. Centralna Informacja wydaje na wniosek odpisy ksiąg wieczystych,
wyciągi z ksiąg wieczystych oraz zaświadczenia o zamknięciu ksiąg wieczystych.
3. Odpisy, wyciągi i zaświadczenia, o których mowa w ust. 2, wydawane
przez Centralną Informację mają moc dokumentów wydawanych przez sąd.
4. W przypadku złożenia za pośrednictwem systemu teleinformatycznego
wniosku o wydanie dokumentów, o których mowa w ust. 2, Centralna Informacja
umożliwia samodzielne wydrukowanie tych dokumentów za pośrednictwem
systemu teleinformatycznego. Wydruki tych dokumentów mają moc dokumentów
wydawanych przez sąd, jeżeli posiadają cechy umożliwiające ich weryfikację
z danymi zawartymi w centralnej bazie danych ksiąg wieczystych.
5. Centralna Informacja umożliwia, za pośrednictwem systemu
teleinformatycznego, przeglądanie ksiąg wieczystych.
6. Każdy, kto zna numer księgi wieczystej, może bezpłatnie przeglądać księgę
wieczystą za pośrednictwem systemu teleinformatycznego.
7. Wydruki treści wyświetlonych w trybie przeglądania księgi wieczystej nie
posiadają mocy dokumentów wydawanych przez sąd.
20.11.2019
©Kancelaria Sejmu s. 12/32 ©Kancelaria Sejmu s. 13/32

8. Jeżeli jest to niezbędne do realizacji zadań ustawowych, o zgodę do 10. Minister Sprawiedliwości odmawia zgody na wielokrotne, nieograniczone
Ministra Sprawiedliwości na wielokrotne, nieograniczone w czasie wyszukiwanie w czasie wyszukiwanie ksiąg wieczystych, w drodze decyzji, jeżeli:
ksiąg wieczystych w centralnej bazie danych ksiąg wieczystych mogą wystąpić: 1) podmiot występujący o zgodę nie jest podmiotem wymienionym w ust. 8;
1) sądy; 2) nie wykazano, że wielokrotne, nieograniczone w czasie wyszukiwanie ksiąg
2) prokuratura; wieczystych jest niezbędne do realizacji zadań ustawowych;
2a) minister właściwy do spraw wewnętrznych; 3) nie istnieją warunki techniczne po stronie Centralnej Informacji.
3) (uchylony) 11. Minister Sprawiedliwości cofa, w drodze decyzji, zgodę na wielokrotne,
4) organy celne; nieograniczone w czasie wyszukiwanie ksiąg wieczystych w centralnej bazie
5) administracyjne organy egzekucyjne; danych ksiąg wieczystych, jeżeli wystąpiły przesłanki, o których mowa w ust. 10
6) organy podatkowe; pkt 1 i 3.
7) komornicy sądowi; 12. Centralna Informacja, po otrzymaniu zgody, o której mowa w ust. 8, przez
7a) Inspektor Nadzoru Wewnętrznego; podmiot wymieniony w tym przepisie i na jego wniosek, umożliwia za
8) Policja; pośrednictwem systemu teleinformatycznego wyszukanie ksiąg wieczystych
9) Najwyższa Izba Kontroli; w centralnej bazie danych ksiąg wieczystych.
10) Straż Graniczna; 13. Minister Sprawiedliwości wyraża zgodę, w drodze decyzji, na
11) Agencja Bezpieczeństwa Wewnętrznego; wielokrotne, nieograniczone w czasie wyszukiwanie ksiąg wieczystych
12) Agencja Wywiadu; w centralnej bazie danych ksiąg wieczystych, bez konieczności każdorazowego
13) Centralne Biuro Antykorupcyjne; składania wniosku do Centralnej Informacji o wyszukanie ksiąg wieczystych przez
14) Służba Kontrwywiadu Wojskowego; podmiot wymieniony w ust. 8, jeżeli:
15) Służba Wywiadu Wojskowego; 1) posiada on urządzenia lub systemy teleinformatyczne umożliwiające
16) Zakład Ubezpieczeń Społecznych; identyfikację osoby uzyskującej dane z centralnej bazy danych ksiąg
17) Prokuratoria Generalna Rzeczypospolitej Polskiej; wieczystych, zakresu danych oraz daty ich uzyskania;
18) notariusze; 2) posiada on zabezpieczenia techniczne i organizacyjne chroniące przed
19) Krajowy Ośrodek Wsparcia Rolnictwa; wykorzystaniem uzyskanych danych niezgodnie z celem;
20) Generalny Inspektor Informacji Finansowej; 3) jest to uzasadnione specyfiką i zakresem realizowanych zadań ustawowych;
21) Żandarmeria Wojskowa; 4) po stronie Centralnej Informacji istnieją odpowiednie warunki techniczne.
22) Komisja do spraw reprywatyzacji nieruchomości warszawskich; 14. Minister Sprawiedliwości odmawia, w drodze decyzji, zgody na
23) organy Krajowej Administracji Skarbowej; wielokrotne, nieograniczone w czasie wyszukiwanie ksiąg wieczystych, bez
24) Krajowy Zasób Nieruchomości. konieczności każdorazowego składania wniosku, jeżeli nie zostały spełnione
9. O zgodę, o której mowa w ust. 8, może wystąpić także podmiot przesłanki, o których mowa w ust. 13.
uprawniony do występowania w imieniu grupy podmiotów, o których mowa 15. Minister Sprawiedliwości cofa, w drodze decyzji, zgodę na wielokrotne,
w ust. 8 pkt 1–8, 10 i 18. nieograniczone w czasie wyszukiwanie ksiąg wieczystych w centralnej bazie

20.11.2019 20.11.2019
©Kancelaria Sejmu s. 14/32

danych ksiąg wieczystych, bez konieczności każdorazowego składania wniosku,

jeżeli przestały istnieć przesłanki, o których mowa w ust. 13.
16. Centralna Informacja umożliwia organom prowadzącym kataster
nieruchomości1), dla nieruchomości z określonej miejscowości, gminy lub powiatu,
w celu weryfikacji zgodności danych ewidencji gruntów i budynków z danymi
zawartymi w księgach wieczystych bezpłatne pozyskiwanie, za pośrednictwem
systemu teleinformatycznego, danych zawartych w dziale pierwszym i drugim
ksiąg wieczystych, bez prawa udostępniania osobom trzecim.
17. Minister Sprawiedliwości określi, w drodze rozporządzenia:
1) sposób funkcjonowania Centralnej Informacji oraz jej strukturę
organizacyjną,
2) tryb składania wniosków i rodzaje dokumentów wydawanych przez Centralną
Informację,
3) wzory wniosków składanych do Centralnej Informacji, w tym zakres danych
we wniosku składanym za pośrednictwem systemu teleinformatycznego,
4) tryb postępowania z wnioskami i sposób pobierania od nich opłaty,
5) tryb przeglądania księgi wieczystej,
6) cechy dokumentów mających moc dokumentów wydawanych przez sąd,
wydrukowanych samodzielnie oraz sposób i tryb ich weryfikacji z danymi
zawartymi w centralnej bazie danych ksiąg wieczystych,
7) warunki techniczne i organizacyjne wykonania decyzji, o której mowa
w ust. 13,
8) tryb, sposób i kryteria wyszukiwania ksiąg wieczystych
– uwzględniając zasadę jawności ksiąg wieczystych i powszechność dostępu do
nich, szybkość postępowania, zakres danych zawartych we wniosku, konieczność
zapewnienia możliwości weryfikacji samodzielnie wydrukowanego dokumentu
z danymi zawartymi w centralnej bazie danych ksiąg wieczystych oraz konieczność
zapewnienia ochrony centralnej bazy danych ksiąg wieczystych przed
nieuprawnionym dostępem osób trzecich, a także treść i strukturę księgi wieczystej.

Art. 365. 1. Centralna Informacja pobiera opłaty od wniosków o wydanie

odpisu księgi wieczystej, wyciągu z księgi wieczystej, zaświadczenia o zamknięciu
księgi wieczystej oraz od wniosku o wyszukanie ksiąg wieczystych.

20.11.2019
©Kancelaria Sejmu s. 16/32 ©Kancelaria Sejmu s. 17/32

DZIAŁ II 3. Sumę hipoteki wyraża się w tej samej walucie co zabezpieczona

wierzytelność, jeżeli strony w umowie ustanawiającej hipotekę nie postanowiły
Hipoteka
inaczej.
Rozdział 1
Art. 681. 1. Hipoteka umowna może także zabezpieczać kilka wierzytelności
Hipoteka w ogólności
z różnych stosunków prawnych przysługujących temu samemu wierzycielowi.
Oddział 1 2. W umowie ustanawiającej hipotekę należy określić stosunki prawne oraz

Przepisy ogólne wynikające z nich wierzytelności objęte zabezpieczeniem.

3. Wierzyciel hipoteczny może podzielić hipotekę. Oświadczenie o podziale
Art. 65. 1. W celu zabezpieczenia oznaczonej wierzytelności wynikającej
hipoteki należy złożyć właścicielowi nieruchomości. Podział hipoteki staje się
z określonego stosunku prawnego można nieruchomość obciążyć prawem, na mocy
skuteczny z chwilą wpisu w księdze wieczystej.
którego wierzyciel może dochodzić zaspokojenia z nieruchomości bez względu na
to, czyją stała się własnością, i z pierwszeństwem przed wierzycielami osobistymi Art. 682. 1. W celu zabezpieczenia hipoteką kilku wierzytelności

właściciela nieruchomości (hipoteka). przysługujących różnym podmiotom, a służącym sfinansowaniu tego samego
2. Przedmiotem hipoteki może być także: przedsięwzięcia, wierzyciele powołują administratora hipoteki. Administratorem

1) użytkowanie wieczyste wraz z budynkami i urządzeniami na użytkowanym może być jeden z wierzycieli albo osoba trzecia.
gruncie stanowiącymi własność użytkownika wieczystego; 2. Umowa powołująca administratora hipoteki powinna zostać zawarta na

2) spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu; piśmie pod rygorem nieważności.

3) wierzytelność zabezpieczona hipoteką. 3. Administrator hipoteki zawiera umowę o ustanowienie hipoteki oraz

3. Hipoteką może być obciążona część ułamkowa nieruchomości, jeżeli wykonuje prawa i obowiązki wierzyciela hipotecznego we własnym imieniu, lecz
stanowi udział współwłaściciela, oraz przysługujący współuprawnionemu udział na rachunek wierzycieli, których wierzytelności są objęte zabezpieczeniem.
we wspólności praw wymienionych w ust. 2 pkt 1 i 2. W umowie ustanawiającej hipotekę należy określić zakres zabezpieczenia

4. Do hipotek określonych w ust. 2 i 3 stosuje się odpowiednio przepisy poszczególnych wierzytelności oraz przedsięwzięcie, którego sfinansowaniu służą.
o hipotece na nieruchomości. 4. Do ustanowienia hipoteki na rzecz administratora hipoteki nie stosuje się
art. 95 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Prawo bankowe (Dz. U. z 2018 r. poz.
Art. 66. (uchylony)
2187, z późn. zm.2)).
Art. 67. Do powstania hipoteki niezbędny jest wpis w księdze wieczystej. 5. W księdze wieczystej jako wierzyciela hipotecznego wpisuje się
Art. 68. 1. Hipoteka zabezpiecza wierzytelność pieniężną, w tym również administratora hipoteki. Na wniosek wierzycieli, których wierzytelności są objęte
wierzytelność przyszłą. zabezpieczeniem, sąd dokonuje zmiany wpisu administratora hipoteki.
2. Hipoteka zabezpiecza wierzytelność do oznaczonej sumy pieniężnej. Jeżeli 51. W przypadku gdy administratorem hipoteki jest osoba fizyczna, w księdze
zabezpieczenie hipoteczne jest nadmierne, właściciel obciążonej nieruchomości wieczystej wpisuje się jej imię (imiona) i nazwisko (nazwiska), numer PESEL,
może żądać zmniejszenia sumy hipoteki.
2a. (uchylony)
2)
Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2018 r. poz. 2243
i 2354 oraz z 2019 r. poz. 326, 730, 875, 1074, 1358, 1495, 1501, 1520, 1622, 1649, 1667, 1696
i 1751.
20.11.2019 20.11.2019
©Kancelaria Sejmu s. 18/32 ©Kancelaria Sejmu s. 19/32

chyba że odrębne przepisy nie przewidują nadawania tego numeru, oraz imię ojca Art. 73. Właściciel nieruchomości niebędący dłużnikiem osobistym może,
i imię matki. niezależnie od zarzutów, które mu przysługują osobiście przeciwko wierzycielowi
6. W razie wygaśnięcia umowy powołującej administratora hipoteki hipotecznemu, podnosić zarzuty przysługujące dłużnikowi oraz te, których dłużnik
i niepowołania nowego administratora każdy z wierzycieli, których wierzytelności zrzekł się po ustanowieniu hipoteki.
są objęte zabezpieczeniem, może żądać podziału hipoteki. Przepisy o zniesieniu
Art. 74. Wierzyciel hipoteczny może dochodzić zaspokojenia
współwłasności stosuje się odpowiednio. z nieruchomości obciążonej hipoteką, bez względu na ograniczenie
7. Przepis ust. 6 stosuje się również w braku zgody wszystkich wierzycieli na
odpowiedzialności dłużnika wynikające z prawa spadkowego.
zmianę administratora hipoteki.
Art. 75. Zaspokojenie wierzyciela hipotecznego z nieruchomości następuje
Art. 683. Można zastąpić zabezpieczoną wierzytelność inną wierzytelnością według przepisów o sądowym postępowaniu egzekucyjnym, chyba że
tego samego wierzyciela. Do zmiany zabezpieczonej wierzytelności stosuje się z nieruchomości dłużnika jest prowadzona egzekucja przez administracyjny organ
przepisy o zmianie treści hipoteki. Zgoda osób, którym przysługują prawa z egzekucyjny.
pierwszeństwem równym lub niższym, nie jest potrzebna.
Art. 76. 1. W razie podziału nieruchomości hipoteka obciążająca
Art. 684. 1. Na zmianę waluty zabezpieczonej wierzytelności oraz inne nieruchomość obciąża wszystkie nieruchomości utworzone przez podział (hipoteka
zmiany zabezpieczonej wierzytelności w drodze czynności prawnej zwiększające łączna). Hipoteka na części ułamkowej nieruchomości obciąża w tym samym
zakres zaspokojenia z nieruchomości obciążonej wymagana jest zgoda właściciela zakresie części ułamkowe wszystkich nieruchomości utworzonych przez podział.3)
nieruchomości, jeżeli nie jest on dłużnikiem osobistym. Oświadczenie właściciela 11. Hipoteka na części ułamkowej nieruchomości obciąża nieruchomość
nieruchomości powinno być złożone którejkolwiek ze stron w formie pisemnej pod otrzymaną w wyniku zniesienia współwłasności przez współwłaściciela, którego
rygorem nieważności. udział był obciążony tą hipoteką.
2. Zmiany zabezpieczonej wierzytelności, o których mowa w ust. 1, są 12. Jeżeli współwłaścicielowi nieruchomości, którego udział był obciążony
bezskuteczne w stosunku do właściciela nieruchomości, dopóki nie wyraził na nie hipoteką, przysługuje spłata, na wierzytelności z tego tytułu jego wierzycielowi
zgody. hipotecznemu przysługuje ustawowe prawo zastawu. O pierwszeństwie
Art. 69. Hipoteka zabezpiecza mieszczące się w sumie hipoteki roszczenia ustawowego prawa zastawu na wierzytelności o spłatę rozstrzyga pierwszeństwo
o odsetki oraz o przyznane koszty postępowania, jak również inne roszczenia hipotek obciążających udział współwłaściciela.
o świadczenia uboczne, jeżeli zostały wymienione w dokumencie stanowiącym 13. Jeżeli w wyniku podziału współwłaścicielowi nieruchomości, którego
podstawę wpisu hipoteki do księgi wieczystej. udział był obciążony hipoteką przypada nieruchomość z dopłatą, ust. 12 stosuje się
odpowiednio.
Art. 70. (uchylony)
14. Postanowienie umowy albo ugody sądowej znoszącej współwłasność, na
Art. 71. (uchylony)
mocy którego współwłaściciel nieruchomości, którego udział był obciążony
Art. 72. Niedopuszczalne jest zastrzeżenie, przez które właściciel hipoteką, nie otrzymuje spłaty lub dopłaty, jest nieważne.
nieruchomości zobowiązuje się względem wierzyciela hipotecznego, że nie dokona
zbycia lub obciążenia nieruchomości przed wygaśnięciem hipoteki.
3)
Zdanie drugie utraciło moc z dniem 19 lipca 2012 r. na podstawie wyroku Trybunału
Konstytucyjnego z dnia 10 lipca 2012 r. sygn. akt P 15/12 (Dz. U. poz. 827).
20.11.2019 20.11.2019
©Kancelaria Sejmu s. 20/32
2. Wierzyciel, któremu przysługuje hipoteka łączna, może według swego
uznania żądać zaspokojenia w całości lub w części z każdej nieruchomości
z osobna, z niektórych z nich lub ze wszystkich łącznie. Może również według
swego uznania dokonać jej podziału pomiędzy poszczególne nieruchomości.
3. W celu zabezpieczenia tej samej wierzytelności można, w drodze
czynności prawnej, obciążyć więcej niż jedną nieruchomość (hipoteka łączna
umowna).
4. W razie podziału nieruchomości polegającego na ustanowieniu odrębnej
własności lokalu lub wydzieleniu z dotychczasowej nieruchomości odrębnej
nieruchomości zabudowanej domem jednorodzinnym, nabywca wydzielonej
nieruchomości może żądać podziału hipoteki proporcjonalnie do wartości
nieruchomości powstałych wskutek podziału. Jeżeli jednak sposób podziału
hipoteki został określony w umowie o ustanowienie hipoteki i ujawniony
w księdze wieczystej, podział następuje stosownie do postanowień umowy.
5. W razie podziału nieruchomości hipoteka obciążająca nieruchomość nie
obciąża nieruchomości utworzonych przez podział, które wydzielono w wyniku
zadośćuczynienia roszczeniu ujawnionemu w księdze wieczystej przed
powstaniem hipoteki.
Art. 77. Przedawnienie wierzytelności zabezpieczonej hipoteką nie narusza
uprawnienia wierzyciela hipotecznego do uzyskania zaspokojenia z nieruchomości
obciążonej. Przepisu tego nie stosuje się do roszczeń o świadczenia uboczne.
Art. 78. 1. Jeżeli wymagalność wierzytelności hipotecznej zależy od
wypowiedzenia przez wierzyciela, wypowiedzenie jest skuteczne względem
właściciela nieruchomości niebędącego dłużnikiem osobistym, gdy było dokonane
w stosunku do niego.
2. Jeżeli wymagalność wierzytelności hipotecznej zależy od wypowiedzenia
przez dłużnika, właściciel nieruchomości niebędący dłużnikiem osobistym może
dokonać wypowiedzenia ze skutkiem co do hipoteki.
3. Wypowiedzenie, o którym mowa w ust. 1 i 2, jest skuteczne, chociażby
wierzyciel wiedział, że osoba wpisana w księdze wieczystej jako właściciel
nieruchomości nie jest właścicielem.
20.11.2019
©Kancelaria Sejmu s. 21/32
Oddział 2
Przeniesienie wierzytelności hipotecznej
Art. 79. 1. W razie przelewu wierzytelności hipotecznej na nabywcę
przechodzi także hipoteka, chyba że ustawa stanowi inaczej. Do przelewu
wierzytelności hipotecznej niezbędny jest wpis w księdze wieczystej.
2. Hipoteka nie może być przeniesiona bez wierzytelności, którą zabezpiecza.
Art. 791. 1. Jeżeli hipoteka zabezpiecza kilka wierzytelności przysługujących
wierzycielowi hipotecznemu, w razie przelewu jednej z nich hipoteka przechodzi
na nabywcę proporcjonalnie do wysokości tej wierzytelności w stosunku do sumy
wierzytelności zabezpieczonych tą hipoteką, chyba że strony postanowiły inaczej.
2. Jeżeli wierzytelność hipoteczna zostanie przeniesiona bez hipoteki, zbywca
powinien zawiadomić o tym właściciela nieruchomości niebędącego dłużnikiem
osobistym.
Art. 792. Jeżeli z określonego we wpisie stosunku prawnego, z którego
wynika zabezpieczona hipoteką wierzytelność, może powstać nowa wierzytelność,
strony mogą postanowić, że przelew wierzytelności hipotecznej nie powoduje
przejścia hipoteki na nabywcę.
Art. 80. (uchylony)
Art. 81. (uchylony)
Art. 82. (uchylony)
Art. 83. Przepisów oddziału niniejszego nie stosuje się do przelewu roszczeń
o świadczenia uboczne.
Art. 831. W razie przeniesienia zabezpieczonej wierzytelności wynikającej
z dokumentu zbywalnego przez indos lub z dokumentu na okaziciela na nabywcę
wierzytelności przechodzi także hipoteka. Jeżeli hipoteka zabezpiecza kilka
wierzytelności, stosuje się przepisy art. 791.
Oddział 3
Zakres obciążenia hipoteką i ochrona hipoteki
Art. 84. Hipoteka na nieruchomości obciąża także jej przynależności.
20.11.2019
©Kancelaria Sejmu s. 22/32 ©Kancelaria Sejmu s. 23/32

Art. 85. 1. Części składowe nieruchomości są objęte hipoteką również po ich
odłączeniu, dopóki pozostają na nieruchomości, chyba że zostały zbyte w granicach
prawidłowej gospodarki, a umowa zbycia jest stwierdzona pismem z datą
urzędowo poświadczoną.
2. Hipoteka nie obejmuje odłączonych części składowych, które przypadają
dzierżawcy, oraz tych, które przypadają użytkownikowi lub mającemu służebność,
jeżeli użytkowanie lub służebność ma pierwszeństwo przed hipoteką.
Art. 86. Rzeczy, które wskutek zbycia przestały być przynależnościami, są
objęte hipoteką do czasu pozostawania ich na nieruchomości, chyba że zostały
zbyte w granicach prawidłowej gospodarki, a umowa zbycia została stwierdzona
pismem z datą urzędowo poświadczoną.
Art. 87. Do chwili zajęcia nieruchomości wierzyciel hipoteczny nie może
sprzeciwić się usunięciu jej części składowych lub przynależności, jeżeli właściciel
nie narusza przez to zasad prawidłowej gospodarki.
Art. 90. W razie sprzedaży części nieruchomości obciążonej hipoteką
sprzedawca lub kupujący mogą żądać, aby wierzyciel zwolnił tę część od
obciążenia, jeżeli jest ona stosunkowo nieznaczna, a wartość pozostałej części
nieruchomości zapewnia wierzycielowi dostateczne zabezpieczenie. Na żądanie
wierzycieli kwota uzyskana ze sprzedaży powinna im być wypłacona według
pierwszeństwa służących im hipotek.
Art. 91. Jeżeli właściciel lub osoba trzecia oddziaływa na nieruchomość
w taki sposób, że może to pociągnąć za sobą zmniejszenie jej wartości w stopniu
zagrażającym bezpieczeństwu hipoteki, wierzyciel może żądać zaniechania tych
działań.
Art. 92. Jeżeli na skutek okoliczności, za które właściciel odpowiada, wartość
nieruchomości uległa zmniejszeniu w stopniu naruszającym bezpieczeństwo
hipoteki, wierzyciel może wyznaczyć właścicielowi odpowiedni termin do
przywrócenia nieruchomości do stanu poprzedniego albo do ustanowienia

Art. 88. 1. Hipoteka obejmuje roszczenie właściciela o czynsz najmu lub dostatecznego zabezpieczenia dodatkowego. Po bezskutecznym upływie

dzierżawy, jednakże do chwili zajęcia nieruchomości przez wierzyciela wyznaczonego terminu wierzyciel może żądać niezwłocznego zaspokojenia

hipotecznego właściciel może czynsz pobierać. z nieruchomości obciążonej.

2. W razie zajęcia nieruchomości zapłata czynszu, dokonana z góry więcej niż Art. 93. Jeżeli zmniejszenie wartości nieruchomości naruszające
za jeden pełny okres płatności przypadającej po zajęciu, nie ma skutku względem bezpieczeństwo hipoteki nastąpiło na skutek okoliczności, za które właściciel nie
wierzyciela hipotecznego, chyba że została ujawniona w księdze wieczystej przed odpowiada, hipoteka obejmuje przysługujące właścicielowi roszczenie
wpisem hipoteki. Przepisy te stosuje się odpowiednio do rozporządzenia o naprawienie szkody.
roszczeniem o czynsz.
Oddział 4
Art. 89. 1. Jeżeli nieruchomość obciążona hipoteką lub jej część składowa jest
Wygaśnięcie hipoteki
ubezpieczona, zakład ubezpieczeń może bez zgody wierzyciela hipotecznego
Art. 94. Wygaśnięcie wierzytelności zabezpieczonej hipoteką pociąga za
zapłacić ubezpieczającemu odszkodowanie w celu pokrycia poniesionych przez
sobą wygaśnięcie hipoteki, chyba że z danego stosunku prawnego mogą powstać
niego wydatków na przywrócenie nieruchomości do stanu poprzedniego.
w przyszłości kolejne wierzytelności podlegające zabezpieczeniu. Przepis art. 991
W wypadku takim zapłata odszkodowania może być dokonywana w ratach
ust. 1 stosuje się odpowiednio.
płatnych w miarę przywracania nieruchomości do stanu poprzedniego.
2. Zapłata odszkodowania ubezpieczającemu na inne cele niż przywrócenie Art. 941. Hipoteka zabezpieczająca kilka wierzytelności wygasa z chwilą
nieruchomości do stanu poprzedniego może nastąpić tylko za zgodą wierzyciela wygaśnięcia ostatniej wierzytelności, jeżeli nie może już powstać żadna
hipotecznego. wierzytelność ze stosunków prawnych stanowiących źródło pierwotnie
zabezpieczonych wierzytelności.

20.11.2019 20.11.2019
©Kancelaria Sejmu s. 24/32
Art. 95. W razie wykreślenia hipoteki z księgi wieczystej bez ważnej
podstawy prawnej hipoteka wygasa po upływie lat dziesięciu.
Art. 96. (uchylony)
Art. 97. Jeżeli dłużnikowi osobistemu, który zaspokoił wierzyciela
hipotecznego, przysługuje roszczenie zwrotne względem właściciela
nieruchomości obciążonej albo względem jego poprzednika prawnego, hipoteka
przechodzi na dłużnika aż do wysokości przysługującego mu roszczenia. Jednakże
gdy wierzyciel został zaspokojony tylko w części, przysługuje mu co do pozostałej
części pierwszeństwo przed hipoteką dłużnika osobistego.
Art. 98. 1. Gdy na skutek zaspokojenia wierzyciela z jednej z nieruchomości
obciążonych łącznie jej właściciel uzyskał roszczenie zwrotne względem
właściciela nieruchomości współobciążonej albo względem jego poprzednika
prawnego, hipoteka obciążająca dotychczas tę nieruchomość jako łączna
przechodzi na uprawnionego do zwrotu, aż do wysokości przysługującego mu
roszczenia. Jednakże gdy wierzyciel został zaspokojony tylko w części,
przysługuje mu co do pozostałej części pierwszeństwo przed hipoteką uzyskaną
przez uprawnionego do zwrotu.
2. Jeżeli w chwili przejścia hipoteki na uprawnionego do zwrotu ciążą na
nieruchomości prawa z pierwszeństwem równym z hipoteką łączną lub z niższym,
prawom tym służy pierwszeństwo przed hipoteką uzyskaną przez uprawnionego do
zwrotu.
Art. 99. 1. Gdy wierzytelność zabezpieczona hipoteką jest wymagalna,
a wierzyciel dopuszcza się zwłoki albo też zaspokojenie go napotyka trudności,
hipoteka wygasa, jeżeli właściciel nieruchomości złoży zabezpieczoną kwotę do
depozytu sądowego, zrzekając się uprawnienia do odebrania jej z powrotem.
2. Wykreślenie hipoteki następuje na wniosek właściciela nieruchomości na
podstawie prawomocnego postanowienia sądu o zezwoleniu na złożenie do
depozytu sądowego oraz dowodu wpłaty zabezpieczonej kwoty do depozytu
sądowego ze zrzeczeniem się odebrania jej z powrotem.
Art. 991. 1. Jeżeli od dnia wpisu hipoteki upłynęło dziesięć lat, a nie powstała
wierzytelność hipoteczna, lecz nadal może powstać, właściciel nieruchomości
może żądać zniesienia hipoteki za odpowiednim wynagrodzeniem.
20.11.2019
©Kancelaria Sejmu s. 25/32
2. Przepis ust. 1 stosuje się do hipoteki zabezpieczającej kilka wierzytelności
także wtedy, gdy pomimo upływu dziesięciu lat od wygaśnięcia ostatniej
wierzytelności hipotecznej nie powstała żadna wierzytelność podlegająca
zabezpieczeniu tą hipoteką.
Art. 100. W razie wygaśnięcia hipoteki wierzyciel obowiązany jest dokonać
wszelkich czynności umożliwiających wykreślenie hipoteki z księgi wieczystej.
Art. 101. Wierzycielom hipotecznym użytkowania wieczystego, którzy
utracili hipoteki wskutek wygaśnięcia użytkowania wieczystego, przysługuje
ustawowe prawo zastawu na roszczeniach użytkownika wieczystego o wynagro-
dzenie za wzniesione przez niego lub nabyte na własność budynki albo inne
urządzenia istniejące w dniu zwrotu użytkowanej nieruchomości.
O pierwszeństwie ustawowego prawa zastawu rozstrzyga pierwszeństwo hipotek
obciążających wygasłe prawo użytkowania wieczystego.
Oddział 5
Rozporządzanie opróżnionym miejscem hipotecznym
Art. 1011. 1. W razie wygaśnięcia hipoteki właścicielowi nieruchomości
przysługuje w granicach wygasłej hipoteki uprawnienie do rozporządzania
opróżnionym miejscem hipotecznym. Może on ustanowić na tym miejscu nową
hipotekę albo przenieść na nie za zgodą uprawnionego którąkolwiek z hipotek
obciążających nieruchomość.
2. Jeżeli hipoteka wygasła tylko częściowo, właściciel może rozporządzać
opróżnionym miejscem hipotecznym w tej części.
Art. 1012. Przepisy art. 1011 stosuje się również, gdy opróżniło się miejsce
wskutek przeniesienia jednej z hipotek na miejsce opróżnione przez inną hipotekę.
Art. 1013. 1. Jeżeli hipoteka wygasła wskutek egzekucji z nieruchomości,
właściciel nieruchomości nie może rozporządzać opróżnionym miejscem
hipotecznym.
2. Przy egzekucji z nieruchomości nie uwzględnia się opróżnionych miejsc
hipotecznych.
Art. 1014. 1. W razie wykreślenia hipoteki bez jednoczesnego wpisania na jej
miejsce innej hipoteki, właściciel nieruchomości może zachować uprawnienie do
20.11.2019
©Kancelaria Sejmu s. 26/32 ©Kancelaria Sejmu s. 27/32

rozporządzania opróżnionym miejscem hipotecznym, jeżeli jednocześnie Rozdział 21

z wykreśleniem hipoteki uprawnienie to zostanie wpisane do księgi wieczystej.
2. Do wykreślenia wygasłej hipoteki oraz do wpisu uprawnienia do
rozporządzania opróżnionym miejscem hipotecznym potrzebne jest oświadczenie
właściciela nieruchomości.
Art. 1015. Uprawnienie do rozporządzania opróżnionym miejscem hipotecz-
nym przysługuje każdoczesnemu właścicielowi nieruchomości.
Art. 1016. Uprawnienie do rozporządzania opróżnionym
hipotecznym nie podlega zajęciu. Ustanowienie hipoteki przymusowej na
opróżnionym miejscu nie jest dopuszczalne.
Art. 1017. Jeżeli nieruchomość stanowiąca przedmiot hipoteki łącznej
zostanie zwolniona spod obciążenia, właściciel nieruchomości może rozporządzać
opróżnionym miejscem hipotecznym do wysokości sumy hipoteki.
Hipoteka na wierzytelności hipotecznej
Art. 1081. 1. Do ustanowienia hipoteki na wierzytelności hipotecznej nie jest
wymagane udowodnienie istnienia obciążonej wierzytelności.
2. Spłata wierzytelności hipotecznej obciążonej hipoteką może być dokonana
do wysokości tej hipoteki tylko do rąk wierzyciela, któremu ona przysługuje, o ile
jego wierzytelność jest stwierdzona tytułem wykonawczym. W pozostałych
miejscem przypadkach suma odpowiadająca wysokości hipoteki na wierzytelności
hipotecznej powinna być złożona do depozytu sądowego.
Art. 1082. Jeżeli wierzytelność zabezpieczona hipoteką na wierzytelności
hipotecznej oraz obciążona wierzytelność hipoteczna są już wymagalne,
wierzyciel, któremu przysługuje hipoteka na wierzytelności hipotecznej, może
żądać zapłaty wprost od dłużnika wierzytelności obciążonej; może również

Art. 1018. Niedopuszczalne jest zastrzeżenie, przez które właściciel dochodzić zaspokojenia z nieruchomości.

nieruchomości zobowiązuje się do nierozporządzania opróżnionym miejscem Art. 1083. Jeżeli właściciel nieruchomości dokonał zapłaty do rąk
hipotecznym. wierzyciela, któremu przysługuje hipoteka na wierzytelności hipotecznej, hipoteka

Art. 1019. Roszczenie wierzyciela hipotecznego o przeniesienie jego na nieruchomości wygasa aż do wysokości sumy uiszczonej przez właściciela.

hipoteki na miejsce opróżnione przez inną hipotekę może być ujawnione w księdze Art. 1084. Wierzytelność zabezpieczona hipoteką na wierzytelności
wieczystej. W takim przypadku hipoteka uzyskuje przyrzeczone miejsce, z chwilą hipotecznej może być przedmiotem dalszych hipotek.
gdy stało się wolne.
Art. 1085. W wypadkach nieobjętych przepisami działu niniejszego stosuje
Art. 10110. Hipotece ustanowionej na opróżnionym miejscu hipotecznym lub się do hipoteki na wierzytelności hipotecznej przepisy o zastawie na wierzytelności.
przeniesionej na opróżnione miejsce hipoteczne przysługuje pierwszeństwo takie Rozdział 3
samo jak wygasłej hipotece.
Hipoteka przymusowa
Art. 10111. Przepisów niniejszego oddziału nie stosuje się do hipoteki na
Art. 109. 1. Wierzyciel, którego wierzytelność jest stwierdzona tytułem
wierzytelności hipotecznej.
wykonawczym, określonym w przepisach o postępowaniu egzekucyjnym, może na
Rozdział 2
podstawie tego tytułu uzyskać hipotekę na wszystkich nieruchomościach dłużnika
(uchylony)
(hipoteka przymusowa).
2. Jeżeli nieruchomość jest własnością Skarbu Państwa, hipoteka
przymusowa może być ustanowiona w wypadkach przewidzianych w przepisach
ustawowych.

20.11.2019 20.11.2019
©Kancelaria Sejmu s. 28/32 ©Kancelaria Sejmu s. 29/32

Art. 110. Hipotekę przymusową można uzyskać także na podstawie: wpisu na podstawie tytułu wykonawczego określonego w przepisach o
1) postanowienia sądu o udzieleniu zabezpieczenia; postępowaniu egzekucyjnym, stwierdzającego zabezpieczoną wierzytelność.
2) postanowienia prokuratora; 2. Zmiana treści hipoteki nie może zwiększyć zakresu zaspokojenia
3) decyzji administracyjnej, o ile przepisy szczególne tak stanowią, chociażby wierzyciela z nieruchomości obciążonej bez zgody osób, którym przysługują prawa
decyzja nie była ostateczna; z pierwszeństwem równym lub niższym.
4) dokumentu zabezpieczenia, o którym mowa w art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 3. Przepisy ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio do wierzyciela, który uzyskał
11 października 2013 r. o wzajemnej pomocy przy dochodzeniu podatków, hipotekę przymusową na podstawie art. 110 pkt 2 albo 3 w zakresie, w jakim
należności celnych i innych należności pieniężnych (Dz. U. z 2018 r. poz. 425 decyzja administracyjna nie była ostateczna.
oraz z 2019 r. poz. 730); 4. Wierzyciel, który uzyskał hipotekę przymusową na podstawie art. 110 pkt
5) zarządzenia zabezpieczenia określonego w przepisach o postępowaniu 4 albo 5, może żądać, w terminie 2 miesięcy od dnia doręczenia decyzji lub innego
egzekucyjnym w administracji albo zarządzenia zabezpieczenia określonego orzeczenia podlegającego wykonaniu w sprawie, w której dokonano
w ustawie, o której mowa w pkt 4. zabezpieczenia, albo doręczenia postanowienia o nadaniu rygoru natychmiastowej

Art. 1101. Wierzyciel może żądać wpisu hipoteki przymusowej na sumę nie wykonalności, zmiany treści hipoteki lub podstawy wpisu na podstawie tytułu

wyższą niż wynikająca z treści dokumentu stanowiącego podstawę jej wpisu do wykonawczego określonego w przepisach o postępowaniu egzekucyjnym,

księgi wieczystej. Jeżeli z dokumentu tego nie wynika wysokość sumy hipoteki, stwierdzającego zabezpieczoną wierzytelność. Przepis ust. 2 stosuje się

suma hipoteki nie może przewyższać więcej niż o połowę zabezpieczonej odpowiednio.

wierzytelności wraz z roszczeniami o świadczenia uboczne określonymi Art. 112. (uchylony)

w dokumencie stanowiącym podstawę wpisu hipoteki na dzień złożenia wniosku
DZIAŁ III
o wpis hipoteki.
Zmiany w przepisach obowiązujących, przepisy przejściowe i końcowe
Art. 111. (uchylony)
Art. 113. (pominięty)
Art. 1111. 1. Jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, łączne obciążenie kilku
Art. 114. Księgi wieczyste istniejące w dniu wejścia w życie niniejszej
nieruchomości hipoteką przymusową jest niedopuszczalne, chyba że
ustawy stają się księgami wieczystymi w rozumieniu tej ustawy.
nieruchomości te są już obciążone inną hipoteką łączną albo stanowią własność
dłużników solidarnych. Art. 115. Skutki wpisów, które zostały dokonane przed dniem wejścia
2. Podział zabezpieczenia między poszczególne nieruchomości zależy od w życie niniejszej ustawy, a które według tej ustawy nie są dopuszczalne, podlegają
uznania wierzyciela. przepisom dotychczasowym.

Art. 1112. 1. Wierzyciel, który uzyskał hipotekę przymusową na podstawie
art. 110 pkt 1, może żądać, w terminie 2 miesięcy od uprawomocnienia się
orzeczenia uwzględniającego roszczenie, które podlegało zabezpieczeniu, albo od
uprawomocnienia się postanowienia o odrzuceniu apelacji lub innego środka
zaskarżenia wniesionego przez dłużnika od orzeczenia uwzględniającego
roszczenie, które podlegało zabezpieczeniu, zmiany treści hipoteki lub podstawy
20.11.2019
Art. 116. 1. Postępowanie wszczęte przed dniem wejścia w życie niniejszej
ustawy toczy się według przepisów tej ustawy.
2. Czynności dokonane przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy są
skuteczne, jeżeli nie naruszyły przepisów dotychczasowych.
Art. 117. Treść hipotek istniejących w dniu wejścia w życie niniejszej ustawy
oraz hipotek wpisanych po tym dniu na podstawie tytułów dotychczasowych
20.11.2019
©Kancelaria Sejmu s. 30/32
powstałych przed dniem wejścia w życie tej ustawy oraz ich przeniesienie,
obciążenie, zmiana treści lub pierwszeństwa albo zniesienie podlega przepisom tej
ustawy, chyba że przepisy poniższe stanowią inaczej.
Art. 118. Przepisy niniejszej ustawy o zakresie obciążenia hipoteką oraz
o ochronie hipoteki stosuje się także do hipotek, długów gruntowych i długów
rentowych istniejących w dniu wejścia w życie tej ustawy.
Art. 119. Listy hipoteczne, a także listy długów gruntowych i rentowych
w rozumieniu kodeksu cywilnego niemieckiego, wydane przed dniem wejścia
w życie dekretu z dnia 11 października 1946 r. – Prawo rzeczowe, pozostają
w mocy, jeżeli zostały zarejestrowane w trybie przewidzianym w dekrecie z dnia
10 grudnia 1946 r. o rejestracji i umarzaniu listów hipotecznych, listów długów
gruntowych i rentowych, wydanych przed dniem 1 września 1939 r. (Dz. U.
z 1947 r. poz. 19).
Art. 120. (uchylony)
Art. 121. Na obszarze byłej mocy obowiązującej prawa o ustalaniu własności
dóbr nieruchomych, o przywilejach i hipotekach z 1818 r. – prawa, które nie mogły
być wpisane do księgi wieczystej ze względu na brak zgody wierzycieli
hipotecznych, lecz zostały ujawnione przez zastrzeżenia, mogą być wpisane bez tej
zgody z pierwszeństwem wynikającym z zastrzeżenia ujawnionego w księdze
dotychczasowej.
Art. 122. Jeżeli ograniczenie możności rozporządzenia nieruchomością lub
prawami rzeczowymi na nieruchomości, które przestało być wiążące, jest nadal
wpisane w księdze wieczystej, wykreślenie jego może nastąpić z urzędu.
Art. 123. 1. Dla nieruchomości, które nie mają założonych ksiąg wieczystych
albo których księgi zaginęły lub uległy zniszczeniu, prowadzi się we właściwych
sądach rejonowych, do czasu założenia ksiąg, zbiory dokumentów przeznaczone do
składania wniosków i dokumentów dotyczących ograniczonych praw rzeczowych
i ograniczeń w rozporządzaniu tymi nieruchomościami. Jednakże złożenie
dokumentu dotyczącego hipoteki dopuszczalne jest, gdy przepis szczególny na to
zezwala.
20.11.2019
©Kancelaria Sejmu s. 31/32
2. Do ustroju zbioru dokumentów oraz do postępowania o złożenie
dokumentów do zbioru stosuje się odpowiednio przepisy rozdziału 2 działu I.
3. Złożenie dokumentów do zbioru na podstawie postanowienia sądu
rejonowego ma wszelkie skutki wpisu w księdze wieczystej, z wyjątkiem
przewidzianych w przepisach o rękojmi wiary publicznej ksiąg wieczystych, chyba
że przepis szczególny dotyczący rękojmi stanowi inaczej.
Art. 124. 1. Zbiory dokumentów istniejące w dniu wejścia w życie niniejszej
ustawy stają się zbiorami dokumentów w rozumieniu tej ustawy. Przepis
art. 114 stosuje się odpowiednio.
2. Złożenie dokumentów do zbioru może nastąpić tylko wtedy, gdy dokument
określony w art. 123 ust. 1 ma być złożony do zbioru już istniejącego. Jeżeli do
zbioru ma być złożony dokument dotyczący prawa własności albo brak jest zbioru,
zgłoszenie wniosku o złożenie dokumentu do zbioru traktuje się jak zgłoszenie
wniosku o założenie księgi wieczystej.
3. W postępowaniu o złożenie dokumentu do zbioru wszczętym przed dniem
wejścia w życie niniejszej ustawy stosuje się odpowiednio przepisy art. 116.
Art. 125. 1. Minister Sprawiedliwości, w drodze rozporządzenia, wyda:
1) szczegółowe przepisy o prowadzeniu ksiąg wieczystych założonych po dniu
wejścia w życie dekretu z dnia 11 października 1946 r. – Prawo o księgach
wieczystych;
2) szczegółowe przepisy o prowadzeniu zbioru dokumentów oraz
o postępowaniu w tych sprawach.
2. Minister Sprawiedliwości, w drodze rozporządzenia, może określić termin
utraty mocy prawnej ksiąg wieczystych założonych przed dniem wejścia w życie
dekretu z dnia 11 października 1946 r. – Prawo o księgach wieczystych, zasady
prowadzenia tych ksiąg do czasu utraty przez nie mocy prawnej, zasady zakładania
nowych ksiąg wieczystych dla nieruchomości, których księgi wieczyste utraciły
moc prawną, oraz zasady zwalniania od opłat sądowych w sprawach związanych
z utratą mocy prawnej ksiąg wieczystych.
Art. 126. Tracą moc:
1) dekret z dnia 11 października 1946 r. – Prawo o księgach wieczystych (Dz. U.
poz. 320 oraz z 1950 r. poz. 349);
20.11.2019
 ©Kancelaria Sejmu s. 1/10
©Kancelaria Sejmu s. 32/32

Dz.U. 2015 poz. 397

2) utrzymane w mocy przez art. III pkt 3 oraz art. XVII ustawy z dnia
23 kwietnia 1964 r. – Przepisy wprowadzające kodeks cywilny (Dz. U.
Opracowano na
poz. 94 oraz z 1974 r. poz. 142) art. 14–27, 190–249, 290–293, 295 oraz podstawie t.j. Dz.
U S T AWA U. z 2019 r. poz.
w zakresie ksiąg wieczystych i hipoteki art. 114, 115, 118–120, 122–126 i 300 908.
§ 2 dekretu z dnia 11 października 1946 r. – Prawo rzeczowe (Dz. U. z dnia 20 lutego 2015 r.

poz. 319, z 1950 r. poz. 312, z 1954 r. poz. 184, z 1961 r. poz. 159, z 1962 r. o rzeczach znalezionych
poz. 166 oraz z 1964 r. poz. 94);
3) utrzymane w mocy przez art. III pkt 4 oraz art. XVIII ustawy z dnia Rozdział 1
23 kwietnia 1964 r. – Przepisy wprowadzające kodeks cywilny (Dz. U. Przepisy ogólne
poz. 94 oraz z 1974 r. poz. 142) w zakresie ksiąg wieczystych i hipoteki
Art. 1. Ustawa określa:
art. XIX–XXV, XXXVII, XXXVIII, XL–XLVI, L i LIV–LXIII dekretu
1) obowiązki i prawa znalazcy oraz przechowującego;
z dnia 11 października 1946 r. – Przepisy wprowadzające prawo rzeczowe
2) postępowanie w sprawach odbierania zawiadomień o znalezieniu rzeczy,
i prawo o księgach wieczystych (Dz. U. poz. 321, z 1950 r. poz. 349,
przyjmowania i przechowania rzeczy znalezionych oraz poszukiwania osób
z 1953 r. poz. 113, z 1960 r. poz. 311 oraz z 1964 r. poz. 94);
uprawnionych do ich odbioru;
4) ustawa z dnia 16 listopada 1964 r. o przekazaniu państwowym biurom
3) postępowanie z rzeczami o wartości historycznej, naukowej lub artystycznej.
notarialnym prowadzenia ksiąg wieczystych (Dz. U. poz. 278).
Art. 2. Przepisy o rzeczach znalezionych stosuje się odpowiednio do rzeczy
Art. 127. Do czasu wydania przepisów wykonawczych na podstawie
porzuconych bez zamiaru wyzbycia się własności, jak również do zwierząt, które
niniejszej ustawy obowiązują przepisy dotychczasowe, jeżeli nie są sprzeczne
zabłąkały się lub uciekły.
z przepisami tej ustawy.
Art. 3. Przepisów ustawy nie stosuje się do zabytków archeologicznych.
Art. 128. Ustawa wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 1983 r.
Rozdział 2

Obowiązki i prawa znalazcy oraz przechowującego

Art. 4. 1. Kto znalazł rzecz i zna osobę uprawnioną do jej odbioru oraz jej
miejsce pobytu, niezwłocznie zawiadamia ją o znalezieniu rzeczy i wzywa do jej
odbioru.
2. Przepis ust. 1 stosuje się do osoby, której rzecz została oddana na
przechowanie zgodnie z przepisami ustawy (przechowujący).

Art. 5. 1. Kto znalazł rzecz i nie zna osoby uprawnionej do jej odbioru lub nie
zna jej miejsca pobytu, niezwłocznie zawiadamia o znalezieniu rzeczy starostę
właściwego ze względu na miejsce zamieszkania znalazcy lub miejsce znalezienia
rzeczy (właściwy starosta).
2. Kto znalazł rzecz w cudzym pomieszczeniu niezwłocznie zawiadamia o tym

20.11.2019 osobę zajmującą pomieszczenie i na żądanie tej osoby oddaje jej rzecz na

23.05.2019
©Kancelaria Sejmu s. 2/10
przechowanie. Jeżeli osoba zajmująca pomieszczenie nie zna osoby uprawnionej do
odbioru rzeczy lub nie zna miejsca jej pobytu, niezwłocznie zawiadamia o znalezieniu
rzeczy właściwego starostę.
3. Kto znalazł pieniądze, papiery wartościowe, kosztowności, o których mowa w
art. 21 ust. 4, lub rzeczy o wartości historycznej, naukowej lub artystycznej i nie zna
osoby uprawnionej do ich odbioru lub nie zna jej miejsca pobytu, oddaje rzecz
niezwłocznie właściwemu staroście, chyba że znalezione zostały jedynie pieniądze a
ich kwota nie przekracza 100 złotych lub równowartości tej kwoty obliczonej według
kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia znalezienia
pieniędzy, a w przypadku gdy w tym dniu nie ogłoszono takiego kursu, według
ostatniego kursu ogłoszonego przed tym dniem.
4. Kto znalazł rzecz, której cechy zewnętrzne lub umieszczone na niej znaki
szczególne wskazują, że stanowi ona sprzęt lub ekwipunek wojskowy, oraz
w przypadku znalezienia dokumentu wojskowego, a w szczególności legitymacji,
książeczki lub zaświadczenia wojskowego albo karty powołania, oddaje rzecz lub
dokument niezwłocznie właściwemu staroście.
5. Kto znalazł rzecz inną niż rzecz, o której mowa w ust. 3 i 4, może ją oddać
właściwemu staroście.
Art. 6. Kto znalazł rzecz, której posiadanie wymaga pozwolenia,
w szczególności broń, amunicję, materiały wybuchowe albo dowód osobisty lub
paszport, niezwłocznie oddaje rzecz najbliższej jednostce organizacyjnej Policji,
a jeżeli oddanie rzeczy wiązałoby się z zagrożeniem życia lub zdrowia – zawiadamia
o miejscu, w którym rzecz się znajduje. Jednostka organizacyjna Policji niezwłocznie
zawiadamia właściwego starostę o znalezieniu rzeczy oraz znalazcy.
Art. 7. 1. Kto znalazł rzecz w budynku publicznym, innym budynku lub
pomieszczeniu otwartym dla publiczności albo środku transportu publicznego, oddaje
rzecz zarządcy budynku, pomieszczenia albo środka transportu publicznego (właściwy
zarządca), który po upływie 3 dni od dnia otrzymania rzeczy przekazuje ją
właściwemu staroście, chyba że w tym terminie zgłosi się osoba uprawniona do
odbioru rzeczy.
2. Rzecz, której posiadanie wymaga pozwolenia, w szczególności broń,
amunicję, materiały wybuchowe albo dowód osobisty lub paszport, właściwy zarządca
niezwłocznie oddaje najbliższej jednostce organizacyjnej Policji, a jeżeli oddanie
rzeczy wiązałoby się z zagrożeniem życia lub zdrowia – zawiadamia o miejscu,
23.05.2019
©Kancelaria Sejmu s. 3/10
w którym rzecz się znajduje. Jednostka organizacyjna Policji niezwłocznie
zawiadamia właściwego starostę o znalezieniu rzeczy oraz znalazcy.
Art. 8. W przypadku gdy przechowanie lub oddanie rzeczy przez znalazcę jest
niemożliwe albo połączone z niebezpieczeństwem pogorszenia się rzeczy,
trudnościami lub znacznymi kosztami, znalazca może ograniczyć się do wskazania
osobie uprawnionej do odbioru rzeczy, właściwemu staroście lub właściwemu
zarządcy miejsca, w którym rzecz się znajduje.
Art. 9. 1. Do przechowania rzeczy przez znalazcę lub przechowującego stosuje
się odpowiednio przepisy tytułu XXVIII księgi trzeciej ustawy z dnia 23 kwietnia
1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r. poz. 1025, 1104, 1629, 2073 i 2244 oraz
z 2019 r. poz. 80), zwanej dalej „Kodeksem cywilnym”, z tym, że przechowanie jest
nieodpłatne.
2. Poniesione przez znalazcę lub przechowującego koszty przechowania oraz
utrzymania rzeczy w należytym stanie, a także koszty poszukiwania osoby
uprawnionej do jej odbioru, obciążają osobę uprawnioną do odbioru rzeczy do
wysokości wartości rzeczy w dniu odbioru.
3. Znalazcy lub przechowującemu przysługuje prawo zatrzymania.
4. Znalazca przechowujący rzecz, przechowujący lub właściwy zarządca
przechowujący rzecz ulegającą szybkiemu zepsuciu sprzedaje ją niezwłocznie. Suma
uzyskana ze sprzedaży wchodzi w miejsce rzeczy sprzedanej, po potrąceniu kosztów
sprzedaży.
Art. 10. 1. Znalazca przechowujący rzecz, który uczynił zadość swoim
obowiązkom, może żądać znaleźnego w wysokości jednej dziesiątej wartości rzeczy,
jeżeli zgłosił swoje roszczenie najpóźniej w chwili wydania rzeczy osobie upraw-
nionej do jej odbioru.
2. W przypadku gdy rzecz nie jest przechowywana przez znalazcę, znalazca
może zastrzec wobec przechowującego, że będzie żądał znaleźnego. W takim
przypadku przechowujący zawiadamia znalazcę o wydaniu rzeczy osobie uprawnionej
do jej odbioru oraz o jej adresie zamieszkania albo siedziby, a znalazca może zgłosić
żądanie znaleźnego w terminie miesiąca od dnia zawiadomienia go o wydaniu rzeczy.
Przechowujący informuje o tym osobę uprawnioną do odbioru rzeczy.
Art. 11. 1. W przypadku gdy rzecz znaleziona jest zabytkiem lub materiałem
archiwalnym i stała się własnością Skarbu Państwa, znalazcy przysługuje nagroda.
23.05.2019
©Kancelaria Sejmu s. 4/10
2. Minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego
określi, w drodze rozporządzenia, rodzaje, wysokość, a także warunki i tryb
przyznawania nagród, o których mowa w ust. 1, biorąc pod uwagę znaczenie
znalezionych zabytków lub materiałów archiwalnych dla dziedzictwa narodowego
i uwzględniając ich wartość historyczną, naukową, artystyczną oraz materialną.
Rozdział 3
Postępowanie w sprawach odbierania zawiadomień o znalezieniu rzeczy,
przyjmowania i przechowania rzeczy znalezionych oraz poszukiwania osób
uprawnionych do ich odbioru
Art. 12. 1. Prowadzenie postępowania w sprawach odbierania zawiadomień
o znalezieniu rzeczy, przyjmowania i przechowania rzeczy znalezionych oraz
poszukiwania osób uprawnionych do ich odbioru należy do zadań właściwego
starosty, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej.
2. Zadanie, o którym mowa w ust. 1, stanowi zadanie własne powiatu.
3. W przypadku gdy organem właściwym do przechowania rzeczy ze względu
na jej szczególne właściwości jest jednostka organizacyjna Policji albo Żandarmerii
Wojskowej, właściwy starosta przekazuje rzecz tej jednostce organizacyjnej.
4. Właściwy starosta może odmówić przyjęcia rzeczy, której szacunkowa
wartość nie przekracza 100 złotych, chyba że jest to rzecz o wartości historycznej,
naukowej lub artystycznej.
5. W przypadku odmowy przyjęcia rzeczy przez właściwego starostę znalazca
albo właściwy zarządca może postąpić z rzeczą według swojego uznania.
Art. 13. 1. Odebranie zawiadomienia o znalezieniu rzeczy oraz przyjęcie rzeczy
przez właściwego starostę stwierdza się w sporządzonym przez niego protokole, który
stanowi podstawę wydania znalazcy poświadczenia przyjęcia zawiadomienia
o znalezieniu rzeczy albo znalezieniu oraz przyjęciu rzeczy. Protokół i poświadczenie
sporządza się także w przypadku wskazania przez znalazcę miejsca, w którym rzecz
się znajduje.
2. W poświadczeniu, o którym mowa w ust. 1, wskazuje się imię, nazwisko
i adres zamieszkania znalazcy oraz dokładnie określa rzecz, czas i miejsce znalezienia
rzeczy. Właściwy starosta poucza znalazcę o prawie do żądania znaleźnego oraz
zasadach nabycia własności w przypadku bezskutecznego upływu terminu do odbioru
rzeczy przez osobę uprawnioną. Jeżeli znalazca żąda znaleźnego, czyni się o tym
wzmiankę w poświadczeniu.
23.05.2019
©Kancelaria Sejmu s. 5/10
3. Złożenie zawiadomienia o znalezieniu rzeczy, zgłoszenie żądania znaleźnego,
a także nabycie własności w przypadku bezskutecznego upływu terminu do odbioru
rzeczy przez osobę uprawnioną znalazca potwierdza w protokole, o którym mowa
w ust. 1, własnoręcznym podpisem.
Art. 14. Właściwy starosta umieszcza w swojej siedzibie w widocznym miejscu
tablicę, na której zamieszcza informację o godzinach urzędowania komórki
organizacyjnej, powołanej do odbierania zawiadomień o znalezieniu rzeczy,
przyjmowania, przechowania tych rzeczy, poszukiwania osób uprawnionych do ich
odbioru oraz udzielania wyjaśnień osobom zgłaszającym istnienie ich praw.
Art. 15. 1. W przypadku gdy adres zamieszkania albo siedziby osoby
uprawnionej do odbioru rzeczy nie jest znany, właściwy starosta występuje do organu
prowadzącego właściwą ewidencję, rejestr lub zbiór danych o udzielenie informacji
umożliwiających ustalenie tego adresu.
2. Jeżeli osoba uprawniona do odbioru rzeczy i jej adres zamieszkania albo
siedziby zostanie ustalony, właściwy starosta wzywa niezwłocznie tę osobę do odbioru
rzeczy.
3. W przypadku gdy brak jest możliwości doręczenia osobie uprawnionej
wezwania do odbioru rzeczy lub osoba ta jest nieznana, a szacunkowa wartość rzeczy
przekracza 100 złotych, właściwy starosta dokonuje wezwania na tablicy, o której
mowa w art. 14, przez okres roku, licząc od dnia znalezienia rzeczy, oraz zamieszcza
ogłoszenie w Biuletynie Informacji Publicznej. Jeżeli szacunkowa wartość rzeczy
przekracza 5000 złotych, właściwy starosta zamieszcza również ogłoszenie
w dzienniku o zasięgu lokalnym lub ogólnopolskim.
4. Wezwania, o których mowa w ust. 2 i 3, zawierają termin do odbioru rzeczy
oraz pouczenie o skutkach przewidzianych w art. 187 Kodeksu cywilnego.
Art. 16. 1. Rzeczy oddane organowi właściwemu do przechowania rzeczy
przechowuje się w warunkach zapewniających ich bezpieczeństwo i trwałość.
2. Rzeczy, co do których zachodzi niebezpieczeństwo pogorszenia,
w szczególności szybkiego zepsucia lub znacznego obniżenia wartości, w miarę
możliwości przechowuje się w warunkach pozwalających na zachowanie ich
w należytym stanie do czasu sprzedaży.
Art. 17. 1. W przypadku gdy właściwy starosta przyjął na przechowanie rzecz
ulegającą szybkiemu zepsuciu lub której przechowanie byłoby związane z kosztami
niewspółmiernie wysokimi w stosunku do jej wartości rynkowej lub nadmiernymi
23.05.2019
©Kancelaria Sejmu s. 6/10
trudnościami albo powodowałoby znaczne obniżenie jej wartości rynkowej –
sprzedaje tę rzecz z wolnej ręki zgodnie z przepisami ustawy z dnia 17 czerwca
1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2018 r. poz. 1314,
1)
z późn. zm. ).
2. W przypadku gdy nie jest możliwe ustalenie wartości rynkowej rzeczy, której
przechowanie byłoby związane z kosztami niewspółmiernie wysokimi w stosunku do
jej szacunkowej wartości lub nadmiernymi trudnościami albo powodowałoby znaczne
obniżenie jej szacunkowej wartości, właściwy starosta występuje do sądu
o zarządzenie jej sprzedaży.
3. Wniosek o zarządzenie przez sąd sprzedaży rzeczy rozpoznaje sąd rejonowy
właściwy ze względu na miejsce przechowania rzeczy, stosując odpowiednio przepisy
ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U.
z 2018 r. poz. 1360, z późn. zm.2)) o postępowaniu nieprocesowym. Sprzedaż rzeczy
w drodze licytacji publicznej odbywa się zgodnie z przepisami ustawy z dnia
17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego o egzekucji z ruchomości.
4. W przypadku gdy osoba uprawniona do odbioru rzeczy jest znana i znane jest
jej miejsce pobytu albo adres siedziby właściwy starosta zawiadamia tę osobę
o planowanej sprzedaży rzeczy najpóźniej na 2 tygodnie przed jej dokonaniem.
W przypadku gdy przechowywana rzecz jest rzeczą ulegającą szybkiemu zepsuciu
właściwy starosta niezwłocznie zawiadamia osobę uprawnioną do odbioru rzeczy
o planowanej sprzedaży.
5. Suma uzyskana ze sprzedaży wchodzi w miejsce rzeczy sprzedanej, po
potrąceniu kosztów sprzedaży.
Art. 18. 1. Właściwy starosta informuje osobę uprawnioną do odbioru rzeczy
o kosztach przechowania oraz utrzymania rzeczy w należytym stanie, a także
o kosztach poszukiwania osoby uprawnionej do odbioru rzeczy.
2. Właściwy starosta wydaje rzecz osobie uprawnionej do odbioru rzeczy po
uiszczeniu przez nią kosztów, o których mowa w ust. 1.
3. O wydaniu rzeczy osobie uprawnionej do jej odbioru oraz o jej adresie
zamieszkania albo siedziby właściwy starosta niezwłocznie zawiadamia znalazcę,
który zażądał znaleźnego. Zawiadomienie wysyła się na adres zamieszkania wskazany
w wydanym znalazcy poświadczeniu.
1)
Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2018 r. poz. 1356,
1499, 1629, 2192, 2193 i 2432.
2)
Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2018 r. poz. 1467,
1499, 1544, 1629, 1637, 1693, 2385 i 2432 oraz z 2019 r. poz. 55 i 60.
23.05.2019
©Kancelaria Sejmu s. 7/10
Art. 19. 1. W przypadku gdy rzecz znaleziona nie została odebrana przez osobę
uprawnioną do jej odbioru, w terminie określonym w art. 187 Kodeksu cywilnego,
właściwy starosta zawiadamia o tym znalazcę oraz wzywa go do odbioru rzeczy
w terminie, nie krótszym niż 2 tygodnie, z pouczeniem, że w przypadku nieodebrania
rzeczy w tym terminie jej właścicielem stanie się powiat. Przepisy art. 18 ust. 1
i 2 stosuje się odpowiednio.
2. Przepisu ust. 1 nie stosuje się do zabytków oraz materiałów archiwalnych.
3. Właściwy starosta wydaje znalazcy, który odebrał rzecz, zaświadczenie
stwierdzające upływ terminów przechowania rzeczy oraz zawierające informację
o wydaniu rzeczy. W zaświadczeniu zamieszcza się informację o treści ust. 1.
Art. 20. 1. W przypadku znalezienia rzeczy, której cechy zewnętrzne lub
umieszczone na niej znaki szczególne wskazują, że stanowi ona sprzęt lub ekwipunek
wojskowy, oraz w przypadku znalezienia dokumentu wojskowego, a w szczególności
legitymacji, książeczki lub zaświadczenia wojskowego albo karty powołania,
właściwy starosta niezwłocznie oddaje rzecz lub dokument najbliższej jednostce
organizacyjnej Żandarmerii Wojskowej.
2. Wydanie rzeczy, której posiadanie wymaga pozwolenia, może nastąpić
dopiero po przedłożeniu przez osobę uprawnioną do odbioru rzeczy ważnego
pozwolenia.
Art. 21. 1. W przypadku znalezienia pieniędzy, właściwy starosta sporządza ich
opis zawierający liczbę banknotów lub monet, a także ich waluty i nominały. Po
sporządzeniu opisu właściwy starosta wpłaca znalezione pieniądze na rachunek
bankowy sum depozytowych.
2. W przypadku znalezienia papierów wartościowych, właściwy starosta
sporządza ich opis zawierający liczbę i rodzaj dokumentów ze wskazaniem ich
wartości, numeru serii lub innego właściwego oznaczenia, oznaczenie emitenta lub
wystawcy dokumentu oraz osoby uprawnionej według jego treści.
3. W przypadku znalezienia papieru wartościowego lub innego dokumentu,
którego posiadanie legitymuje do świadczenia, właściwy starosta niezwłocznie
zawiadamia emitenta lub wystawcę dokumentu, podając dokładne oznaczenie tego
dokumentu.
4. W przypadku znalezienia złota, platyny, srebra, w tym monet, wyrobów
użytkowych ze złota, platyny lub srebra, kamieni szlachetnych, pereł oraz koralu,
właściwy starosta sporządza ich szczegółowy opis.
23.05.2019
©Kancelaria Sejmu s. 9/10

2. W przypadku gdy rzecz znaleziona jest materiałem archiwalnym i stała się

własnością Skarbu Państwa, wchodzi do zasobu archiwalnego tego archiwum
państwowego, któremu została oddana na przechowanie.

Rozdział 5

Zmiany w przepisach obowiązujących

Art. 26. (pominięty)3)

Art. 27. (pominięty)3)

Rozdział 6

Przepis przejściowy i przepisy końcowe

Art. 28. Przepisy rozdziału 2a ustawy zmienianej w art. 27 stosuje się do rzeczy
ruchomych utraconych w wyniku czynu zabronionego popełnionego po dniu wejścia
w życie niniejszej ustawy.

Art. 29. 1. Maksymalny limit wydatków budżetu państwa na lata 2015–

2024 wyniesie 9 182 756 zł, z tym że w roku:
1) 2015 – 972 720 zł;
2) 2016 – 792 765 zł;
3) 2017 – 820 511 zł;
4) 2018 – 849 229 zł;
5) 2019 – 878 952 zł;
6) 2020 – 909 716 zł;
7) 2021 – 940 646 zł;
8) 2022 – 972 628 zł;
9) 2023 – 1 005 698 zł;
10) 2024 – 1 039 891 zł.
2. W przypadku zagrożenia przekroczenia limitów wydatków, o których mowa
w ust. 1, na dany rok budżetowy, zostanie zastosowany mechanizm korygujący
polegający na ograniczeniu kosztów rzeczowych związanych z realizacją zadań
związanych z prowadzeniem krajowego rejestru utraconych dóbr kultury.
3. Organem właściwym do wdrożenia mechanizmu korygującego, o którym
mowa w ust. 2, jest minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa
narodowego.

3)
Zamieszczony w obwieszczeniu Marszałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 12 kwietnia
2019 r. w sprawie ogłoszenia jednolitego tekstu ustawy o rzeczach znalezionych (Dz. U. poz. 908).

23.05.2019
©Kancelaria Sejmu s. 1/16

Dz.U. 1996 Nr 149 poz. 703

U S T AWA

z dnia 6 grudnia 1996 r. Opracowano na

podstawie: t.j.
o zastawie rejestrowym i rejestrze zastawów Dz. U. z 2018 r.
poz. 2017.

Rozdział 1

Przepisy ogólne

Art. 1. 1. Ustawa reguluje ustanawianie, przeniesienie i wygaśnięcie zastawu

rejestrowego, przedmiot tego zastawu, prawa i obowiązki zastawcy i zastawnika,
zbieg zastawu rejestrowego z innym ograniczonym prawem rzeczowym, zaspakajanie
zastawnika oraz prowadzenie rejestru zastawów.
2. W sprawach nieuregulowanych w niniejszej ustawie do zastawu rejestrowego
stosuje się przepisy Kodeksu cywilnego.

Rozdział 1a

Ustanowienie zastawu rejestrowego

Art. 2. 1. Do ustanowienia zastawu rejestrowego są wymagane umowa

o ustanowienie tego zastawu (umowa zastawnicza) między osobą uprawnioną do
rozporządzania przedmiotem zastawu (zastawcą) a wierzycielem (zastawnikiem) oraz
wpis do rejestru zastawów.
2. Rzeczy obciążone zastawem rejestrowym, a także papiery wartościowe lub
inne dokumenty dotyczące praw obciążonych takim zastawem mogą być
pozostawione w posiadaniu zastawcy lub osoby trzeciej wskazanej w umowie o
ustanowienie zastawu rejestrowego, jeżeli wyraziła ona na to zgodę.
3. Jeżeli zastawca był nieuprawniony do rozporządzania rzeczą, do ochrony
zastawnika działającego w dobrej wierze stosuje się odpowiednio przepisy o ochronie
nabywcy rzeczy ruchomej w dobrej wierze, a wpis zastawu rejestrowego do rejestru
zastawów jest równoznaczny z wydaniem rzeczy.
4. Do ustanowienia zastawu rejestrowego zabezpieczającego wierzytelności
z tytułu dłużnych papierów wartościowych emitowanych w serii, zamiast umowy,

02.11.2018
©Kancelaria Sejmu s. 3/16

i administratorem zastawu. Administrator zastawu nie musi być wierzycielem z tytułu

dłużnych papierów wartościowych emitowanych w serii.

Art. 5. Zastawem rejestrowym można zabezpieczyć wierzytelność pieniężną

wyrażoną w pieniądzu polskim lub walucie obcej.

Art. 6. Zastaw rejestrowy może zabezpieczać dwie lub więcej wierzytelności

wynikające z umów przysługujących jednemu wierzycielowi. Wierzytelności te
określa umowa zastawnicza.

Art. 6a. Zastaw rejestrowy zabezpiecza odsetki, roszczenia uboczne wskazane

przez strony w umowie zastawniczej oraz koszty zaspokojenia zastawnika mieszczące
się w sumie wymienionej we wpisie zastawu.

Rozdział 2

Przedmiot zastawu rejestrowego

Art. 7. 1. Przedmiotem zastawu rejestrowego mogą być rzeczy ruchome

i zbywalne prawa majątkowe, z wyjątkiem:
1) praw mogących być przedmiotem hipoteki;
2) wierzytelności na których ustanowiono hipotekę;
3) statków morskich oraz statków w budowie mogących być przedmiotem hipoteki
morskiej.
2. Zastawem rejestrowym można w szczególności obciążyć:
1) rzeczy oznaczone co do tożsamości;
2) rzeczy oznaczone co do gatunku, jeżeli w umowie zastawniczej określona
zostanie ich ilość oraz sposób wyodrębnienia od innych rzeczy tego samego
gatunku;
3) zbiór rzeczy ruchomych lub praw, stanowiący całość gospodarczą, choćby jego
skład był zmienny;
4) wierzytelności;
5) prawa na dobrach niematerialnych;
6) prawa z papierów wartościowych;

02.11.2018
©Kancelaria Sejmu s. 5/16

Art. 10. 1. Jeżeli umowa zastawnicza nie stanowi inaczej, zastaw rejestrowy
obejmuje rzeczy, prawa lub składniki zbioru rzeczy lub praw, które weszły w miejsce
pierwotnego przedmiotu zastawu jako ich surogat, chyba że zmiana przedmiotu
zastawu rejestrowego powoduje pokrzywdzenie zastawnika. Zmieniony przedmiot
zastawu rejestrowego ujawnia się w rejestrze zastawów na wniosek zastawcy lub
zastawnika.
2. Jeżeli umowa zastawnicza nie stanowi inaczej, zastaw rejestrowy obejmuje
przysługujące zastawcy roszczenia o odszkodowanie z tytułu utraty, zniszczenia,
uszkodzenia lub obniżenia wartości przedmiotu zastawu rejestrowego.

Rozdział 3

Prawa i obowiązki zastawcy i zastawnika

Art. 11. 1. Jeżeli umowa zastawnicza nie stanowi inaczej, zastawca:

1) może korzystać z przedmiotu zastawu rejestrowego zgodnie z jego społeczno-
-gospodarczym przeznaczeniem;
2) powinien dbać o zachowanie przedmiotu zastawu rejestrowego w stanie nie
gorszym niż wynikający z prawidłowego używania;
3) w wyznaczonym przez zastawnika stosownym terminie obowiązany jest
umożliwić zastawnikowi zbadanie stanu przedmiotu zastawu rejestrowego.
2. Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio do osoby trzeciej, w której posiadaniu
znajduje się przedmiot zastawu rejestrowego, zgodnie z postanowieniami umowy
zastawniczej.

Art. 12. 1. W razie ustanowienia zastawu rejestrowego na pojeździe

mechanicznym podlegającym rejestracji, zastaw ten zostaje również odnotowany
w dowodzie rejestracyjnym pojazdu.
2. Minister właściwy do spraw transportu określi, w drodze rozporządzenia, tryb
dokonywania adnotacji, o której mowa w ust. 1.

Art. 13. Zbycie przedmiotu zastawu rejestrowego powoduje wygaśnięcie tego

zastawu, jeżeli:
1) nabywca nie wiedział i przy zachowaniu należytej staranności nie mógł wiedzieć
o istnieniu zastawu rejestrowego w chwili wydania mu rzeczy lub przejścia na
niego prawa obciążonego zastawem rejestrowym albo

02.11.2018
©Kancelaria Sejmu s. 7/16

Art. 18. 1. Wygaśnięcie wierzytelności zabezpieczonej zastawem rejestrowym

powoduje wygaśnięcie zastawu, z zastrzeżeniem ust. 2.
2. Zastaw rejestrowy nie wygasa, jeżeli umowa zastawnicza tak stanowi i określa
co najmniej:
1) stosunek prawny, z którego wynika lub może wynikać nowa wierzytelność;
2) termin, w którym powinien powstać nowy stosunek prawny, nie dłuższy jednak
niż 6 miesięcy od dnia wygaśnięcia wierzytelności zabezpieczonej zastawem;
3) najwyższą sumę zabezpieczenia dla nowej wierzytelności, przy czym suma ta nie
może być wyższa od ujawnionej w rejestrze.
3. Jeżeli w terminie, o którym mowa w ust. 2 pkt 2, nie powstanie stosunek
prawny, z którego wynika nowa wierzytelność zabezpieczona zastawem rejestrowym,
zastaw rejestrowy wygasa z upływem tego terminu, a zastawnik ma obowiązek
niezwłocznego dokonania czynności niezbędnych do złożenia wniosku o wykreślenie
zastawu z rejestru zastawów.
4. W przypadku określonym w ust. 3, wniosek o wykreślenie zastawu może
złożyć zastawnik lub zastawca, który dołącza do wniosku pisemne oświadczenie
zastawnika o wyrażeniu zgody na wykreślenie zastawu.

Art. 18a. Zastaw rejestrowy wygasa i podlega wykreśleniu z rejestru zastawów

po upływie dwudziestu lat od chwili wpisu, chyba że strony postanowią o utrzymaniu
zastawu na czas dalszy, nie dłuższy niż dziesięć lat, i do rejestru zastawów zostanie
złożona zmiana umowy zastawniczej. Sąd dokonuje wykreślenia z urzędu.

Art. 19. 1. W przypadku wygaśnięcia zastawu rejestrowego podlega on

wykreśleniu z rejestru zastawów.
2. Wykreślenie zastawu rejestrowego z rejestru zastawów powoduje wygaśnięcie
zastawu, o ile zastaw nie wygasł wcześniej.
3. Zastaw rejestrowy podlega wykreśleniu z rejestru zastawów na wniosek:
1) zastawnika;
2) zastawcy, który dołącza do wniosku pisemne oświadczenie zastawnika
o wygaśnięciu wierzytelności zabezpieczonej zastawem rejestrowym lub
zrzeczeniu się tego zabezpieczenia albo prawomocny wyrok sądu ustalający
wygaśnięcie zastawu rejestrowego;

02.11.2018
©Kancelaria Sejmu s. 9/16

ściśle oznaczyły wartość przedmiotu zastawu albo określiły sposób ustalenia jego
wartości dla zaspokojenia zastawnika;
4) przedmiotem zastawu rejestrowego jest wierzytelność z rachunku bankowego.
2. Przejęcie na własność przedmiotu zastawu rejestrowego następuje po upływie
terminu wykonania zobowiązania, które zostało zabezpieczone tym zastawem,
z dniem:
1) zapisania instrumentów finansowych odpowiednio na rachunku papierów
wartościowych lub innym rachunku – w przypadku określonym w ust. 1 pkt 1;
2) złożenia przez zastawnika oświadczenia na piśmie o przejęciu tego przedmiotu
na własność – w przypadku określonym w ust. 1 pkt 2 i 3;
3) pobrania przez zastawnika prowadzącego rachunek bankowy środków
znajdujących się na tym rachunku – w przypadku określonym w ust. 1 pkt 4.

Art. 23. 1. Jeżeli umowa zastawnicza przewiduje zaspokojenie zastawnika

w drodze przejęcia na własność przedmiotu zastawu rejestrowego, a zastaw ten
ustanowiono na dopuszczonych do obrotu zorganizowanego, w rozumieniu ustawy
z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi, instrumentach
finansowych, o których mowa w art. 22 ust. 1 pkt 1, wartość przejętych instrumentów
finansowych ustala się po kursie notowań z końca dnia przejęcia. Jeżeli w tym dniu
nie notowano tych instrumentów finansowych, wartość tę ustala się po kursie z końca
dnia ostatniego ich notowania.
2. Jeżeli umowa zastawnicza przewiduje zaspokojenie zastawnika w drodze
przejęcia na własność rzeczy obciążonych zastawem rejestrowym, występujących
powszechnie w obrocie towarowym, wartość przejętych rzeczy ustala się na podstawie
średniej ceny tych rzeczy z dnia przejęcia.
3. Wierzytelność zabezpieczona zastawem rejestrowym ulega zaspokojeniu do
wysokości wartości przedmiotu zastawu rejestrowego przejętego na własność przez
zastawnika. Jeżeli wartość przedmiotu zastawu rejestrowego przewyższa wysokość
wierzytelności zabezpieczonej zastawem rejestrowym, zastawnik jest zobowiązany do
uiszczenia kwoty nadwyżki w terminie 14 dni od dnia przejęcia.

Art. 24. 1. Umowa zastawnicza może przewidywać również, że zaspokojenie

zastawnika nastąpi przez sprzedaż przedmiotu zastawu rejestrowego w drodze

02.11.2018
©Kancelaria Sejmu s. 11/16

zastawnika z dochodów przedsiębiorstwa zastawcy, przedsiębiorstwo to może być

przejęte w zarząd. W umowie zastawniczej należy określić wymogi, jakie powinien
spełniać zarządca takiego przedsiębiorstwa. Zarząd może być również wykonywany
przez zastawnika.
2. Jeżeli umowa zastawnicza nie stanowi inaczej, do zarządu nad
przedsiębiorstwem zastawcy stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu postępowania
cywilnego o egzekucji przez zarząd przymusowy, przy czym zastawnik jest
odpowiedzialny solidarnie z zarządcą za szkody wyrządzone zastawcy przez zarządcę.
3. Przedsiębiorstwo, o którym mowa w ust. 1, może być na żądanie zastawnika
wydzierżawione w celu zaspokojenia jego wierzytelności z czynszu, jeżeli umowa
zastawnicza tak stanowi. W umowie zastawniczej można zastrzec, że do zawarcia
umowy dzierżawy jest potrzebna zgoda zastawnika. Jeżeli na podstawie umowy
zastawniczej do zawarcia umowy dzierżawy upoważniony jest zastawnik, przed
zawarciem umowy dzierżawy powinien on udostępnić zastawcy projekt umowy
dzierżawy. Zastawnik jest odpowiedzialny solidarnie z dzierżawcą za szkody
wyrządzone zastawcy przez dzierżawcę.

Art. 28. (uchylony)

Rozdział 7
(uchylony)

Rozdział 8

Rejestr zastawów

Art. 36. 1. Rejestr zastawów służy do dokonywania wpisów przewidzianych

przez niniejszą ustawę.
1a. W sprawach o wpis do rejestru zastawów według przepisów ustawy
jurysdykcja krajowa jest wyłączna.
2. Rejestr zastawów prowadzą sądy rejonowe (sądy gospodarcze).
3. Sądem miejscowo właściwym dla dokonania wpisu jest sąd, w którego okręgu
znajduje się miejsce zamieszkania (siedziba) zastawcy.
4. Sąd, który dokonał wpisu zastawu rejestrowego do rejestru zastawów,
pozostaje właściwy dla dokonania dalszych wpisów dotyczących tego zastawu.
5. Sądy współpracują z Szefem Krajowego Centrum Informacji Kryminalnych
w zakresie niezbędnym do realizacji jego zadań ustawowych.

02.11.2018
©Kancelaria Sejmu s. 12/16
Art. 37. 1. Rejestr zastawów, wraz z dokumentami złożonymi do rejestru, jest
jawny.
2. Odpisy z rejestru zastawów, stanowiące dowód wpisu, a także zaświadczenia
o braku wpisu zastawcy lub zastawcy i przedmiotu zastawu wydawane są na wniosek
każdego, kto tego zażąda.
3. Odpisy i zaświadczenia, o których mowa w ust. 2, podlegają opłacie.
Art. 38. 1. Z zastrzeżeniem art. 13 pkt 2, od dnia dokonania wpisu w rejestrze
zastawów nikt nie może zasłaniać się nieznajomością danych ujawnionych w rejestrze,
chyba że mimo zachowania należytej staranności nie mógł o nich wiedzieć.
2. Wobec osób trzecich działających w dobrej wierze zastawca oraz zastawnik
nie mogą się zasłaniać zarzutem, że dane ujawnione w rejestrze zastawów nie są
prawdziwe, chyba że wpis nastąpił niezgodnie z wnioskiem, a zastawca lub zastawnik
wystąpił niezwłocznie z wnioskiem o sprostowanie, uzupełnienie lub wykreślenie
wpisu.
Art. 39. 1. Sąd dokonuje wpisu do rejestru zastawów na wniosek zastawnika lub
zastawcy, chyba że przepis szczególny przewiduje wpis z urzędu. Do wniosku należy
dołączyć umowę zastawniczą albo umowę, z której wynika nabycie przedmiotu
zastawu wraz z zastawem rejestrowym, albo nabycie udziału we współwłasności
przedmiotu zastawu, albo nabycie wierzytelności zabezpieczonej zastawem
rejestrowym lub jej części lub inny dokument stanowiący podstawę wpisu.
2. Wniosek o wpis do rejestru składa się na urzędowym formularzu.
2a. Wnioski składane za pośrednictwem systemu teleinformatycznego opatruje
się kwalifikowanym podpisem elektronicznym. W aktach przechowuje się wydruk
tych wniosków i załączniki dokumentów wraz ze wskazaniem osób, które je
podpisały.
3. Wniosek nieopłacony podlega zwróceniu.
4. Minister Sprawiedliwości określi, w drodze rozporządzenia, wzory
urzędowych formularzy, odpowiadających wymaganiom przewidzianym dla pism
procesowych oraz zawierających niezbędne pouczenia dla stron co do sposobu ich
wypełniania, wnoszenia i skutków niedostosowania wniosku do tych wymagań.
5. Urzędowe formularze są udostępniane w siedzibach sądów oraz na stronie
internetowej Ministerstwa Sprawiedliwości.
02.11.2018
©Kancelaria Sejmu s. 13/16
Art. 40. 1. Wpis zastawu rejestrowego do rejestru zastawów obejmuje:
1) datę złożenia wniosku o wpis;
2) imię i nazwisko (nazwę), właściwy powszechny numer identyfikacyjny oraz
miejsce zamieszkania (siedzibę) i adres zastawcy, zastawnika oraz dłużnika
niebędącego zastawcą; w przypadku gdy zastawca, zastawnik lub dłużnik
posiada miejsce zamieszkania (siedzibę) poza granicami Rzeczypospolitej
Polskiej, wpisuje się ponadto adres dla doręczeń w Polsce;
3) oznaczenie przedmiotu zastawu rejestrowego oraz, jeżeli umowa zastawnicza to
przewiduje, sposób jego oznakowania;
4) oznaczenie najwyższej sumy zabezpieczenia i waluty, w której jest wyrażona;
5) określony umową zastawniczą sposób zaspokojenia zastawnika, jeżeli jest
przewidziany przepisami niniejszej ustawy;
6) zastrzeżenie, o którym mowa w art. 14 ust. 1.
2. Przez wpis rozumie się także wykreślenie wpisu.
3. Rozpoznając wniosek o wpis, sąd bada jedynie treść i formę wniosku oraz
dokumentów stanowiących podstawę wpisu w zakresie danych podlegających
wpisowi. Sąd oddala wniosek o wpis, jeżeli treść dokumentów stanowiących jego
podstawę oczywiście narusza prawo.
Art. 41. 1. Sprawy o wpis do rejestru zastawów rozpoznaje się na posiedzeniu
niejawnym; sąd może zarządzić wyznaczenie rozprawy.
2. Wpis do rejestru zastawów polega na wprowadzeniu do rejestru danych
zawartych w postanowieniu sądu niezwłocznie po jego wydaniu. Jednak wykreślenie
zastawu rejestrowego następuje po uprawomocnieniu się postanowienia, chyba że
wniosek o wykreślenie złożył zastawnik.
2a. W przypadku określonym w art. 18 ust. 2 lub w razie złożenia umowy
ustanawiającej administratora zastawu lub innych umów i dokumentów
niezwiązanych ze zmianą danych w rejestrze – sąd rejestrowy na podstawie
postanowienia załącza umowy i dokumenty do właściwych akt.
2b. Postanowienie w przedmiocie wpisu sąd doręcza na adres zamieszkania
(siedziby) lub adres dla doręczeń ujawniony w rejestrze. O zmianie adresu należy
zawiadomić sąd. W razie braku powiadomienia sądu o zmianie adresu, o którym
mowa w art. 40 ust. 1 pkt 2, doręczenie dokonane w sposób określony w zdaniu
pierwszym uważa się za skuteczne, o czym sąd poucza przy pierwszym doręczeniu.
02.11.2018
©Kancelaria Sejmu s. 14/16
3. Postanowienie niezgodne z wnioskiem sąd uzasadnia z urzędu, jeżeli zostało
wydane na posiedzeniu niejawnym.
4. W przypadkach innych niż określone w ust. 3 postanowienie sąd uzasadnia,
jeżeli w ustawowym terminie od jego doręczenia lub ogłoszenia na posiedzeniu
jawnym zostanie wniesiony środek odwoławczy.
5. Od postanowienia w przedmiocie wpisu do rejestru zastawów przysługuje
apelacja.
6. Od postanowień innych niż określone w ust. 5 przysługuje zażalenie.
Art. 41a. W razie dokonania wpisu zastawu rejestrowego na cywilnym statku
powietrznym lub prawach własności przemysłowej, sąd niezwłocznie przesyła do
organu prowadzącego rejestr cywilnych statków powietrznych lub organu
prowadzącego rejestr danego prawa własności przemysłowej odpis postanowienia
o wpisie zastawu rejestrowego wraz z nadanym numerem pozycji rejestru zastawów,
celem ujawnienia tego zastawu we właściwym rejestrze.
Art. 42. 1. Minister Sprawiedliwości utworzy centralną informację o zastawach
rejestrowych.
2. Zadaniem centralnej informacji o zastawach rejestrowych jest: utworzenie
i eksploatacja połączeń rejestru zastawów w systemie informatycznym, prowadzenie
zbioru informacji z rejestru zastawów oraz udzielanie informacji, wydawanie odpisów
i zaświadczeń z rejestru zastawów.
2a. Centralna informacja o zastawach rejestrowych może również udzielać
informacji, wydawać odpisy i zaświadczenia z rejestru zastawów za pośrednictwem
systemu teleinformatycznego.
3. Odpisy i zaświadczenia wydane w formie papierowej przez centralną
informację o zastawach rejestrowych mają moc dokumentów urzędowych.
3a. Odpisy i zaświadczenia wydane za pośrednictwem systemu
teleinformatycznego przez centralną informację o zastawach rejestrowych opatrzone
kwalifikowanym podpisem elektronicznym, mają moc dokumentów urzędowych.
4. Centralna informacja o zastawach rejestrowych pobiera opłaty za udzielanie
informacji oraz wydawanie odpisów i zaświadczeń. Opłaty te stanowią dochód
budżetu państwa.
02.11.2018
©Kancelaria Sejmu s. 15/16
4a. Skarb Państwa, państwowe jednostki organizacyjne, jednostki samorządu
terytorialnego oraz związki międzygminne, związki powiatów, związki powiatowo-
-gminne i związki metropolitalne, których zadanie nie polega na prowadzeniu
działalności gospodarczej, nie ponoszą opłat, o których mowa w ust. 4.
5. (uchylony)
6. (uchylony)
7. (uchylony)
Art. 43. Minister Sprawiedliwości określa:
1) w drodze rozporządzenia, szczegółową organizację i sposób prowadzenia
rejestru zastawów;
2) w drodze rozporządzenia, ustrój i organizację centralnej informacji o zastawach
rejestrowych oraz szczegółowe zasady udzielania informacji oraz wydawania
odpisów i zaświadczeń;
3) w porozumieniu z Ministrem Finansów2), w drodze rozporządzenia, wysokość
opłat za udzielanie informacji oraz wydawanie odpisów i zaświadczeń przez
centralną informację o zastawach rejestrowych;
4) w drodze zarządzenia, sposób i tryb przekazywania przez sądy danych do
centralnej informacji o zastawach rejestrowych.
Art. 43a. Minister Sprawiedliwości określi, w drodze rozporządzenia, warunki
organizacyjno-techniczne dotyczące formy wniosków i dokumentów oraz ich
składania do sądów prowadzących rejestr zastawów i do centralnej informacji
o zastawach rejestrowych za pośrednictwem systemu teleinformatycznego, a także
orzeczeń, odpisów, zaświadczeń i informacji doręczanych wnioskodawcom przez
sądy oraz centralną informację za pośrednictwem systemu teleinformatycznego,
kierując się potrzebą ułatwienia i upowszechnienia dostępu do rejestru zastawów.
Art. 44. Do postępowania rejestrowego stosuje się przepisy Kodeksu
postępowania cywilnego o postępowaniu nieprocesowym, z uwzględnieniem
przepisów niniejszej ustawy.
2)
Obecnie minister właściwy do spraw finansów publicznych, na podstawie art. 4 ust. 1, art. 5 pkt 3
i art. 8 ustawy z dnia 4 września 1997 r. o działach administracji rządowej (Dz. U. z 2018 r.
poz. 762, 810, 1090, 1467, 1544, 1560, 1669 i 1693), która weszła w życie z dniem 1 kwietnia
1999 r.
02.11.2018
©Kancelaria Sejmu s. 16/16

Rozdział 9

Zmiany w przepisach obowiązujących, przepisy przejściowe i końcowe

Art. 45–49. (pominięte)

Art. 50. 1. Zastaw, ustanowiony przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy
na mocy przepisu art. 308 Kodeksu cywilnego, wygasa z upływem 6 miesięcy od dnia
wejścia w życie niniejszej ustawy.
2. Na wniosek zastawnika, złożony w terminie 6 miesięcy od dnia wejścia
w życie niniejszej ustawy, zastaw, o którym mowa w ust. 1, podlega wpisowi do
rejestru zastawów prowadzonego na podstawie niniejszej ustawy i przekształca się
w zastaw rejestrowy.
3. Do wniosku należy załączyć umowę o ustanowieniu zastawu oraz odpis
z prowadzonego przez bank rejestru zastawów.

Art. 51. 1. Do postępowań egzekucyjnych wszczętych przed dniem wejścia

w życie niniejszej ustawy, na podstawie wyciągów z ksiąg banków oraz innych
dokumentów związanych z dokonywaniem czynności bankowych, stwierdzających
zobowiązania na rzecz tych banków i zaopatrzonych w oświadczenie, że oparte na
nich roszczenia są wymagalne, mających moc tytułów wykonawczych bez potrzeby
uzyskiwania dla nich sądowych klauzul wykonalności, stosuje się przepisy
dotychczasowe.
2. Do nadania klauzuli wykonalności bankowym tytułom egzekucyjnym oraz
prowadzenia egzekucji według Kodeksu postępowania cywilnego na podstawie tych
tytułów nie jest wymagane oświadczenie dłużnika o poddaniu się egzekucji, jeżeli
czynność bankowa, z której wynika wierzytelność banku, została dokonana przed
dniem wejścia w życie niniejszej ustawy.

Art. 52. Ustawa wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 1998 r., z wyjątkiem
przepisów art. 42 ust. 1 i 2 oraz art. 43, które wchodzą w życie z dniem ogłoszenia3).

3)
Ustawa została ogłoszona w dniu 19 grudnia 1996 r.

02.11.2018