مسخ

www.takbook.
com
‫ﻛـــــــﺎﻓﻜـــــﺎ‬ ‫ﻓــــــﺮ ا ﻧـــﺲ‬
‫ﻣﺴﺦ‬
‫ﺑﺮﮔﺮدان‬
‫ﺻﺎدق ﻫﺪاﻳﺖ‬
F R A N Z K A F K A
The
Metamorphosis
www.takbook.com
www.takbook.com
‫ ﻣﺴﺦ‬ 2
‫ﻓﺮﺍﻧﺲ ﮐﺎﻓﮑﺎ‬
The
Metamorphosis
(Die Verwandlung - 1916)
:‫ﺑﺮﮔﺮدان‬
‫ﺻﺎدق ﻫﺪاﻳﺖ‬
:‫ﺣﺮوﻓﭽﻴﻨﻲ و ﺻﻔﺤﻪ آراﻳﻲ‬
http://bertrandrussell.mihanblog.com
farhad_1984@ymail.com
:‫ﺗﺼﺎوﻳﺮ از‬
http://www.mygall.net/SylviaBurghold/
:‫ﭼﺎپ ﻧﺨﺴﺖ‬
1322 ‫ﻣﺠﻠﻪ ﺳﺨﻦ‬
:‫ﻧﺸﺮ اﻟﻜﺘﺮوﻧﻴﻚ‬
1390 ‫آذر ﻣﺎه‬
Ketabnak.com
http://
www.takbook.com
‫‪www.takbook.com‬‬
‫ﻣﺴﺦ ‪3 ‬‬
‫ﻳﻚ روز ﺻﺒﺢ‪ ،‬ﻫﻤـﻴﻦ ﻛـﻪ ﮔـﺮهﮔـﻮار ﺳﺎﻣﺴـﺎ از ﺧـﻮاب‬

‫آﺷﻔﺘﻪاي ﭘﺮﻳﺪ‪ ،‬در رﺧﺘﺨﻮاب ﺧﻮد ﺑﻪ ﺣﺸﺮه ﺗﻤﺎم ﻋﻴﺎر ﻋﺠﻴﺒﻲ‬
‫ﻣﺒﺪل ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺧﻮاﺑﻴﺪه و ﺗـﻨﺶ‪ ،‬ﻣﺎﻧﻨـﺪ زره‪ ،‬ﺳـﺨﺖ‬
‫ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺳﺮش را ﻛﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮد‪ ،‬ﻣﻠﺘﻔﺖ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺷﻜﻢ ﻗﻬـﻮهاي‬
‫ﮔﻨﺒﺪ ﻣﺎﻧﻨﺪي دارد ﻛﻪ روﻳﺶ را رﮔﻪ ﻫـﺎﻳﻲ‪ ،‬ﺑـﻪ ﺷـﻜﻞ ﻛﻤـﺎن‪،‬‬
‫ﺗﻘﺴﻴﻢ ﺑﻨﺪي ﻛﺮده اﺳﺖ‪ .‬ﻟﺤﺎف ﻛﻪ ﺑﻪ زﺣﻤﺖ ﺑـﺎﻻي ﺷـﻜﻤﺶ‬
‫ﺑﻨﺪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻮد ﺑﻪ ﻛﻠﻲ ﺑﻴﻔﺘﺪ و ﭘﺎﻫﺎي او ﻛﻪ ﺑﻪ ﻃـﺮز‬
‫رﻗﺖ آوري ﺑﺮاي ﺗﻨﻪاش ﻧﺎزك ﻣﻲﻧﻤﻮد ﺟﻠـﻮ ﭼﺸـﻤﺶ ﭘـﻴﭻ و‬
‫ﺗﺎب ﻣﻲﺧﻮرد‪.‬‬
‫ﮔﺮهﮔﻮار ﻓﻜﺮ ﻛﺮد‪» :‬ﭼﻪ ﺑﻪ ﺳﺮم آﻣﺪه؟« ﻣﻊﻫﺬا در ﻋـﺎﻟﻢ‬
‫ﺧﻮاب ﻧﺒﻮد‪ .‬اﺗﺎﻗﺶ‪ ،‬درﺳﺖ ﻳﻚ اﺗﺎق ﻣﺮداﻧﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﮔﺮﭼـﻪ ﻛﻤـﻲ‬
‫ﻛﻮﭼﻚ‪ ،‬وﻟﻲ ﻛﺎﻣﻼً ﻣﺘﻴﻦ و ﺑﻴﻦ ﭼﻬﺎر دﻳﻮار ﻣﻌﻤﻮﻟﻲاش اﺳﺘﻮار ﺑﻮد‪ .‬روي ﻣﻴـﺰ ﻛﻠﻜﺴـﻴﻮن‪ ،‬ﻧﻤﻮﻧـﻪﻫـﺎي ﭘﺎرﭼـﻪ‬
‫ﮔﺴﺘﺮده ﺑﻮد ﮔﺮه ﮔﻮار ﺷﺎﮔﺮد ﺗﺎﺟﺮي ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺴﺎﻓﺮت ﻣﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﮔﺮاوري ﻛﻪ اﺧﻴﺮاً از ﻣﺠﻠﻪ اي ﭼﻴﺪه و ﻗﺎب ﻃﻼﻳﻲ‬
‫ﻛﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻲ دﻳﺪه ﻣﻲ ﺷﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﺗﺼﻮﻳﺮ زﻧﻲ را ﻧﺸﺎن ﻣﻲ داد ﻛﻪ ﻛﻼه ﻛﻮﭼﻜﻲ ﺑﻪ ﺳﺮ و ﻳﺨﻪ ﭘﻮﺳﺘﻲ داﺷﺖ‬
‫ﺧﻴﻠﻲ ﺷﻖ و رق ﻧﺸﺴﺘﻪ و ﻧﻴﻢ آﺳﺘﻴﻦ ﭘﺮ ﭘﺸﻤﻲ را ﻛﻪ ﺑﺎزوﻳﺶ ﺗﺎ آرﻧﺞ در آن ﻓﺮو ﻣﻲ رﻓﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻌﺮض ﺗﻤﺎﺷﺎي‬
‫اﺷﺨﺎص ﺑﺎ ذوق ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﮔﺮهﮔﻮار ﺑﻪ ﭘﻨﺠﺮه ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬ﺻﺪاي ﭼﻜﻪﻫﺎي ﺑﺎران ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﻠﺒﻲ ﺷﻴﺮواﻧﻲ ﻣﻲﺧﻮرد‪ ،‬ﺷﻨﻴﺪه ﻣﻲﺷﺪ؛ اﻳـﻦ‬
‫ﻫﻮاي ﮔﺮﻓﺘﻪ او را ﻛﺎﻣﻼً ﻏﻤﮕﻴﻦ ﺳﺎﺧﺖ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻛﺮد‪» :‬ﻛﺎش دوﺑﺎره ﻛﻤﻲ ﻣﻲﺧﻮاﺑﻴﺪم ﺗـﺎ ﻫﻤـﻪ اﻳـﻦ ﻣﺰﺧﺮﻓـﺎت را‬
‫ﻓﺮاﻣﻮش ﺑﻜﻨﻢ!« وﻟﻲ اﻳﻦ ﻛﺎر ﺑﻪ ﻛﻠﻲ ﻏﻴﺮﻣﻤﻜﻦ ﺑﻮد‪ ،‬زﻳﺮا وي ﻋﺎدت داﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﻬﻠـﻮي راﺳـﺖ ﺑﺨﻮاﺑـﺪ و ﺑـﺎ‬
‫وﺿﻊ ﻛﻨﻮﻧﻲ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺣﺎﻟﺘﻲ را ﻛﻪ ﻣﺎﻳﻞ ﺑﻮد ﺑﻪ ﺧﻮد ﺑﮕﻴﺮد‪ .‬ﻫﺮﭼﻪ دﺳﺖ و ﭘﺎ ﻣﻲﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮ ﺑﺨﻮاﺑﺪ ﺑـﺎ‬
‫ﺣﺮﻛﺖ ﺧﻔﻴﻔﻲ ﻣﺜﻞ اﻻﻛﻠﻨﮓ‪ ،‬ﻫﻲ ﭘﺸﺖ ﻣﻲاﻓﺘﺎد‪ .‬ﺻﺪ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﻫﻢ آزﻣﺎﻳﺶ ﻛﺮد و ﻫﺮ ﺑﺎر ﭼﺸﻤﺶ را ﻣﻲﺑﺴﺖ‬
‫ﺗﺎ ﻟﺮزش ﭘﺎﻫﺎﻳﺶ را ﻧﺒﻴﻨﺪ‪ .‬زﻣﺎﻧﻲ دﺳﺖ از اﻳﻦ ﻛﺎر ﻛﺸﻴﺪ ﻛﻪ ﻳﻚ ﻧﻮع درد ﻣﺒﻬﻤﻲ در ﭘﻬﻠﻮﻳﺶ ﺣﺲ ﻛﺮد‪ ،‬ﻛﻪ‬
‫ﺗﺎ آﻧﮕﺎه ﻣﺎﻧﻨﺪ آن را در ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻓﻜﺮ ﻛﺮد‪» :‬ﭼﻪ ﺷﻐﻠﻲ‪ ،‬ﭼﻪ ﺷـﻐﻠﻲ را اﻧﺘﺨـﺎب ﻛـﺮدهام! ﻫـﺮ روز در ﻣﺴـﺎﻓﺮت! دردﺳـﺮﻫﺎﻳﻲ ﻛـﻪ ﺑـﺪﺗﺮ از‬
‫ﻣﻌﺎﺷﺮت ﺑﺎ ﭘﺪر و ﻣﺎدرم اﺳﺖ! ﺑﺪﺗﺮ از ﻫﻤﻪ‪ ،‬اﻳﻦ زﺟﺮ ﻣﺴﺎﻓﺮت‪ ،‬ﻳﻌﻨﻲ‪ :‬ﻋﻮض ﻛﺮدن ﺗﺮن ﻫﺎ‪ ،‬ﺳﻮار ﺷﺪه ﺑﻪ ﺗـﺮن‬
‫ﻫﺎي ﻓﺮﻋﻲ ﻛﻪ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ از دﺳﺖ ﺑﺮود‪ ،‬ﺧﻮراﻛﻲﻫﺎي ﺑﺪي ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ وﻗﺖ و ﺑﻲوﻗﺖ ﺧﻮرد! ﻫـﺮ ﻟﺤﻈـﻪ دﻳـﺪن‬
‫ﻗﻴﺎﻓﻪﻫﺎي ﺗﺎزه ﻣﺮدﻣﻲ ﻛﻪ اﻧﺴﺎن دﻳﮕﺮ ﻧﺨﻮاﻫﺪ دﻳﺪ و ﻣﺤﺎل اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﻃـﺮح دوﺳـﺘﻲ ﺑﺮﻳـﺰد! ﻛـﺎش اﻳـﻦ‬
‫ﺳﻮراﺧﻲ ﻛﻪ ﺗﻮﻳﺶ ﻛﺎر ﻣﻲﻛﻨﻢ ﺑﻪ درك ﻣﻲ رﻓﺖ!« ﺑﺎﻻي ﺷـﻜﻤﺶ ﻛﻤـﻲ اﺣﺴـﺎس ﺧـﺎرش ﻛـﺮد‪ .‬ﺑـﻪ ﭼـﻮب‬
‫ﺗﺨﺘﺨﻮاب ﻛﻤﻲ ﺑﻴﺸﺘﺮ‪ ،‬ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﻣﻲﺳﺮﻳﺪ؛ ﺑﺮاي اﻳﻨﻜﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺑﻬﺘﺮ ﺳﺮش را ﺑﻠﻨﺪ ﻛﻨﺪ و در ﻣﺤﻠـﻲ‬
‫‪  4‬ﻣﺴﺦ‬
‫ﻛﻪ ﻣﻲﺧﺎرﻳﺪ ﻳﻚ رﺷﺘﻪ ﻧﻘﺎط ﺳﻔﻴﺪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮش رﺳﻴﺪ ﻛﻪ از آن ﺳﺮ در ﻧﻤـﻲآورد‪ .‬ﺳـﻌﻲ ﻛـﺮد ﻛـﻪ ﺑـﺎ ﻳﻜـﻲ از‬
‫ﭘﺎﻫﺎﻳﺶ آن ﻣﺤﻞ را ﻟﻤﺲ ﻛﻨﺪ وﻟﻲ ﭘﺎﻳﺶ را ﺑﻪ ﺗﻌﺠﻴﻞ ﻋﻘﺐ ﻛﺸﻴﺪ‪ ،‬ﭼﻮن اﻳﻦ ﺗﻤﺎس ﻟﺮزش ﺳﺮدي در او اﻳﺠﺎد‬
‫ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬
‫ﺑﻪ وﺿﻊ ﻗﺒﻠﻲ ﺧﻮد درآﻣﺪ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮد‪» :‬ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ آن ﻗﺪر ﺧﺮف ﻛﻨﻨﺪه ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ آدم ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑـﻪ اﻳـﻦ‬
‫زودي ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺸﻮد‪ .‬اﻧﺴﺎن اﺣﺘﻴﺎج ﺑﻪ ﺧﻮاب دارد‪ .‬راﺳﺘﻲ‪ ،‬ﻣﻲﺷﻮد ﺑﺎور ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﻌﻀﻲ از ﻣﺴﺎﻓﺮان ﻣﺜـﻞ زنﻫـﺎي‬
‫ﺣﺮم زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ؟ وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﺑﻪ ﻣﻬﻤﺎنﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮ ﻣﻲﮔﺮدم ﺗﺎ ﺳﻔﺎرشﻫﺎ را ﻳﺎدداﺷـﺖ ﺑﻜـﻨﻢ‪ ،‬ﺗـﺎزه‬
‫اﻳﻦ آﻗﺎﻳﺎن را ﻣﻲﺑﻴﻨﻢ ﻛﻪ دارﻧﺪ ﭼﺎﺷﺖ ﺧﻮدﺷﺎن را ﺻﺮف ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺪاﻧﻢ اﮔﺮ ﻣﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺎري ﻣﻲ‬
‫ﻛﺮدم‪ ،‬رﺋﻴﺴﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﻪ ﻣﻲﮔﻔﺖ؟ ﻓﻮراً ﻣﺮا ﺑﻴﺮون ﻣﻲاﻧﺪاﺧﺖ؟ ﻛﻲ ﻣﻲداﻧﺪ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ اﻳﻦ ﻛـﺎر ﻋﺎﻗﻼﻧـﻪ ﺑﺎﺷـﺪ‪.‬‬
‫اﮔﺮ ﭘﺎيﺑﻨﺪ ﺧﻮﻳﺸﺎﻧﻢ ﻧﺒﻮدم‪ ،‬ﻣﺪﺗﻬﺎ ﺑﻮد ﻛﻪ اﺳﺘﻌﻔﺎي ﺧﻮدم را داده ﺑﻮدم‪ ،‬ﻣﻲرﻓﺘﻢ رﺋﻴﺴﻤﺎن را ﮔﻴﺮ ﻣـﻲآوردم و‬
‫ﻣﺠﺒﻮر ﻧﺒﻮدم ﻛﻪ ﻓﺮﻣﺎﻳﺶﻫﺎي او را ﻗﻮرت ﺑﺪﻫﻢ‪ .‬در اﺛﺮ اﻳﻦ ﻛﺎر ﻻﺑﺪ از روي ﻣﻴﺰ دﻓﺘـﺮش ﻣـﻲاﻓﺘـﺎد‪ .‬اﻳـﻦ ﻫـﻢ‬
‫اﻃﻮار ﻏﺮﻳﺒﻲ اﺳﺖ‪ :‬ﺑﺮاي ﺣﺮف زدن ﺑﺎ ﻛﺎرﻣﻨﺪاﻧﺶ روي ﻣﻴﺰ دﻓﺘﺮ ﺻﻌﻮد ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺜﻞ اﻳﻨﻜﻪ ﺑﻪ ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴـﺘﻪ؛‬
‫آن ﻫﻢ ﺑﺎ ﮔﻮش ﺳﻨﮕﻴﻦ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺎﻣﻼً ﻧﺰدﻳﻜﺶ رﻓﺖ! در ﻫﺮ ﺣﺎل‪ ،‬ﻫﻨﻮز اﻣﻴﺪي ﺑﺎﻗﻲ اﺳﺖ‪ .‬ﻫﺮ وﻗﺖ ﭘﻮﻟﻲ را ﻛﻪ‬
‫اﻗﻮاﻣﻢ ﺑﻪ او ﺑﺪﻫﻜﺎرﻧﺪ ﭘﺲاﻧﺪاز ﻛﺮدم اﻳﻦ ﻫﻢ ﭘﻨﺞ ﺷﺶ ﺳﺎل وﻗﺖ ﻻزم دارد ﺣﺘﻤﺎً اﻳﻦ ﺿﺮﺑﺖ را وارد ﻣﻲآورم‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺣﺮف ﺣﺴﺎب ﻳﻚ ﻛﻠﻤﻪ و ورق ﺑﺮ ﻣﻲﮔﺮدد‪ .‬در ﻫﺮ ﺣﺎل‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮاي ﺗﺮن ﺳﺎﻋﺖ ﭘﻨﺞ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺸﻮم‪«.‬‬
‫ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﺷﻤﺎﻃﻪ ﻛﻪ روي دوﻻﺑﭽﻪ ﺗﻴﻚ و ﺗﺎك ﻣﻲ ﻛﺮد‪ ،‬ﻧﮕﺎﻫﻲ اﻧﺪاﺧﺖ و ﻓﻜﺮ ﻛﺮد‪» :‬ﺧﺪا ﺑﻪ داد ﺑﺮﺳﺪ!«‬
‫ﺳﺎﻋﺖ ﺷﺶ و ﻧﻴﻢ ﺑﻮد و ﻋﻘﺮﺑﻚﻫﺎ ﺑﻪ ﻛﻨﺪي ﺟﻠﻮ ﻣﻲرﻓﺘﻨﺪ‪ .‬از ﻧﻴﻢ ﻫﻢ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد؛ ﻧﺰدﻳﻚ ﺷـﺶ و ﺳـﻪ رﺑـﻊ‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺲ ﺳﺎﻋﺖ ﺷﻤﺎﻃﻪ زﻧﮓ ﻧﺰده ﺑﻮد؟ ﻣﻊ ﻫﺬا‪ ،‬از ﺗﻮي رﺧﺘﺨﻮاب ﻋﻘﺮﺑﻚ ﻛﻮﭼﻚ دﻳﺪه ﻣﻲ ﺷﺪ ﻛﻪ روي ﺳﺎﻋﺖ‬
‫ﭼﻬﺎر ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺷﻤﺎﻃﻪ ﺣﺘﻤﺎً زﻧﮓ زده ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺲ در اﻳﻦ ﺻﻮرت‪ ،‬ﺑﺎ وﺟﻮد ﺳﺮو ﺻﺪاﻳﻲ ﻛﻪ اﺛﺎﺛﻴﻪ را ﺑﻪ ﻟﺮزه‬
‫در ﻣﻲآورد ﮔﺮهﮔﻮار ﺑﻪ ﺧﻮاب ﺧﻮﺷﻲ ﺑﻮده؟ ﺧﻮاب ﺧﻮش! ﻧﻪ‪ ،‬او ﺑﻪ ﺧﻮاب ﺧﻮش ﻧﺮﻓﺘﻪ‪ ،‬وﻟﻲ ﻏﺮق ﺧﻮاب ﺑـﻮده‪.‬‬
‫ﺑﻠﻪ‪ :‬اﻣﺎ ﺣﺎﻻ؟ ﺗﺮن اول ﺳﺎﻋﺖ ﻫﻔﺖ ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺑﻪ آن ﺗﺮن ﺑﺮﺳﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ دﻳﻮاﻧﻪوار ﻋﺠﻠـﻪ‬
‫ﺑﻜﻨﺪ‪ .‬از اﻳﻦ ﮔﺬﺷﺘﻪ‪ ،‬ﻛﻠﻜﺴﻴﻮن ﻧﻤﻮﻧﻪﻫﺎ ﻫﻢ در ﭘﺎﻛﺖ ﭘﻴﭽﻴﺪه ﻧﺸﺪه ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺎ آﻧﭽﻪ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺧﻮد ﮔﺮهﮔﻮار ﻣـﻲ‬
‫ﺷﺪ اﻳﻨﻜﻪ او ﻛﺎﻣﻼً ﺳﺮ دﻣﺎغ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺑﺮ ﻓﺮض ﻫﻢ ﻛﻪ ﺧﻮدش را ﺑﻪ ﺗﺮن ﻣﻲ رﺳﺎﻧﻴﺪ‪ ،‬اوﻗﺎت ﺗﻠﺨﻲ ارﺑﺎﺑﺶ ﻣﺴﻠﻢ ﺑﻮد‪.‬‬
‫زﻳﺮا ﭘﺎدوي دوﭼﺮﺧﻪ ﺳﻮار‪ ،‬ﺳﺮ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﻨﺞ دم ﺗﺮن اﻧﺘﻈﺎر ﮔﺮهﮔﻮار را ﻛﺸﻴﺪه و ﻣﺴﺎﻣﺤﻪ او را ﺑـﻪ ﺗﺠـﺎرتﺧﺎﻧـﻪ‬
‫اﻃﻼع داده ﺑﻮد‪ .‬اﻳﻦ آدم ﻣﻄﻴﻊ و اﺣﻤﻖ‪ ،‬ﻳﻚ ﻧﻮع ﻏﻼم ﺣﻠﻘﻪ ﺑﻪ ﮔﻮش و ﺗﺤﺖاﻟﺤﻤﺎﻳـﻪ رﺋـﻴﺲ ﺑـﻮد اﻣـﺎ‪ ...‬اﮔـﺮ‬
‫ﺧﻮدش را ﺑﻪ ﻧﺎﺧﻮﺷﻲ ﻣﻲزد؟ اﻳﻦ ﻫﻢ ﺑﺴﻴﺎر ﻛﺴﻞ ﻛﻨﻨﺪه ﺑﻮد و ﺑﻪ او ﺑﺪﮔﻤﺎن ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ؛ زﻳـﺮا ﭘـﻨﺞ ﺳـﺎل ﻣـﻲ‬
‫ﮔﺬﺷﺖ ﻛﻪ در اﻳﻦ ﺗﺠﺎرتﺧﺎﻧﻪ ﻛﺎر ﻣﻲﻛﺮد و ﻫﺮﮔﺰ ﻛﺴﺎﻟﺘﻲ ﺑﻪ او ﻋﺎرض ﻧﺸﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺣﺘﻤﺎً رﺋﻴﺲ ﺑﺎ ﭘﺰﺷﻚ ﺑﻴﻤﻪ‬
‫ﻣﻲآﻣﺪﻧﺪ و ﭘﺪر و ﻣﺎدرش را از ﺗﻨﺒﻠﻲ ﭘﺴﺮﺷﺎن ﺳﺮزﻧﺶ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ و اﻋﺘﺮاﺿﺎت را ﺑﻪ اﺗﻜـﺎي ﻗـﻮل ﭘﺰﺷـﻚ ﻛـﻪ‬
‫ﺑﺮاي او ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺎﺧﻮش وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ و ﻓﻘﻂ ﺗﻨﺒﻞ وﺟﻮد داﺷﺖ رد ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬آﻳﺎ ﻣﻤﻜﻦ ﺑﻮد‪ ،‬ﻃﺒﻴﺐ در اﻳﻦ ﻣـﻮرد‬
‫ﻣﺴﺦ ‪5 ‬‬
‫ﺑﻪ ﺧﺼﻮص اﺷﺘﺒﺎه ﻛﻨﺪ؟ ﮔﺮهﮔﻮار ﺣﺲ ﻣﻲﻛﺮد ﻛﻪ ﻛﺎﻣﻼً ﺣﺎﻟﺶ ﺑﺠﺎﺳﺖ‪ .‬ﻓﻘﻂ اﻳﻦ اﺣﺘﻴﺎج ﺑﻴﻬﻮده ﺑﻪ ﺧﻮاﺑﻴﺪن‪،‬‬
‫آن ﻫﻢ در ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺐ ﻃﻮﻻﻧﻲ‪ ،‬او را از ﻛﺎر ﺑﺎزداﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬اﺷﺘﻬﺎي ﻏﺮﻳﺒﻲ در ﺧﻮد ﺣﺲ ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬
‫در ﻫﻤﺎن ﻣﻮﻗﻊ ﻛﻪ اﻳﻦ اﻓﻜﺎر را ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ در ﻣﻐﺰش زﻳﺮو رو ﻣﻲ ﻛﺮد‪ ،‬ﺑﻲ آﻧﻜﻪ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺑﮕﻴﺮد از رﺧﺘﺨﻮاب‬
‫ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺸﻮد‪ ،‬ﺷﻨﻴﺪ ﻛﻪ در ﭘﻬﻠﻮي ﺑﺴﺘﺮش را ﻣﻲﻛﻮﺑﻨﺪ و در ﻫﻤﺎن دم‪ ،‬ﺳﺎﻋﺖ زﻧﮓ ﺳﻪ رﺑـﻊ را زد‪ .‬ﻣـﺎدرش او را‬
‫ﺻﺪا ﻣﻲﻛﺮد‪» :‬ﮔﺮهﮔﻮار‪ ،‬ﺳﺎﻋﺖ ﻫﻔﺖ و رﺑﻊ ﻛﻢ اﺳﺖ‪ .‬آﻳﺎ ﺧﻴﺎل ﻧﺪاري ﺑﻪ ﺗﺮن ﺑﺮﺳﻲ!؟« ﻃﻨﻴﻦ ﺻـﺪاﻳﺶ ﮔـﻮارا‬
‫ﺑﻮد! ﮔﺮهﮔﻮار از آﻫﻨﮓ ﺟﻮاب ﺧﻮدش ﺑﻪ ﻟﺮزه اﻓﺘﺎد‪ .‬در اﻳﻦ ﻛﻪ ﺻﺪاﻳﺶ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﻣﻲﺷﺪ ﺷﻜﻲ در ﺑﻴﻦ ﻧﺒـﻮد‪ .‬او‬
‫ﺑﻮد ﻛﻪ ﺣﺮف ﻣﻲزد؛ اﻣﺎ ﻳﻚ ﺟﻮر زق زق دردﻧﺎﻛﻲ ﻛﻪ ﻣﻤﻜﻦ ﻧﺒﻮد از آن ﺟﻠﻮﮔﻴﺮي ﻛﻨﺪ و ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲآﻣﺪ ﻛﻪ از‬
‫ﺗﻪ وﺟﻮدش ﺑﻴﺮون ﻣﻲ آﻣﺪ و در ﺻﺪاﻳﺶ داﺧﻞ ﻣﻲﺷﺪ و ﻛﻠﻤﺎت‪ ،‬ﺻـﻮت ﺣﻘﻴﻘـﻲ ﺧـﻮد را ﻧﺪاﺷـﺘﻨﺪ؛ ﻣﮕـﺮ در‬
‫ﻟﺤﻈﻪ اول و ﺳﭙﺲ ﺻﻮت ﻣﻐﺸﻮش ﻣﻲﺷﺪ؛ ﺑﻪ ﻃﻮري ﻛﻪ آدم از ﺧﻮدش ﻣﻲﭘﺮﺳﻴﺪ‪ ،‬آﻳﺎ درﺳﺖ ﺷﻨﻴﺪه اﺳﺖ ﻳـﺎ‬
‫ﻧﻪ؟ ﮔﺮهﮔﻮار ﺧﻴﺎل داﺷﺖ ﺟﻮاب ﻣﻔﺼﻠﻲ ﺑﺪﻫﺪ؛ اﻣﺎ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺷﺮاﻳﻂ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ اﻛﺘﻔﺎ ﻛـﺮد ﻛـﻪ ﺑﮕﻮﻳـﺪ‪» :‬ﺑﻠـﻪ‪ ،‬ﺑﻠـﻪ‪،‬‬
‫ﻣﺎدرﺟﺎن ﻣﺘﺸﻜﺮم‪ ،‬ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲﺷﻮم‪ «.‬ﺑﻲﺷﻚ ﺣﺎﺋﻞ ﺑﻮدن در ﻧﻤﻲﮔﺬاﺷﺖ ﺑـﻪ ﺗﻐﻴﻴـﺮي ﻛـﻪ در ﺻـﺪاي ﮔـﺮهﮔـﻮار‬
‫ﺣﺎﺻﻞ ﺷﺪه ﺑﻮد ﭘﻲ ﺑﺒﺮﻧﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﺗﻮﺿﻴﺢ او ﻣﺎدر را ﻣﺘﻘﺎﻋﺪ ﻛﺮد و ﻣﺎدرش در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﭘﺎﭘﻮش را ﺑـﻪ زﻣـﻴﻦ ﻣـﻲ‬
‫ﻛﺸﻴﺪ‪ ،‬دور ﺷﺪ‪ ،‬اﻳﻦ ﮔﻔﺖ و ﮔﻮي ﻣﺨﺘﺼﺮ‪ ،‬ﺳﺎﻳﺮ اﻋﻀﺎي ﺧﺎﻧﻮاده را ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻛﺮد ﻛﻪ ﮔـﺮهﮔـﻮار ﺑـﺮﺧﻼف اﻧﺘﻈـﺎر‬
‫ﻫﻨﻮز در رﺧﺘﺨﻮاب اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺪر ﻧﻴﺰ آﻫﺴﺘﻪ ﺑﺎ ﻣﺸﺖ ﺑﻪ ﻛﻮﻓﺘﻦ در ﭘﻬﻠﻮﻳﻲ ﺷﺮوع ﻛﺮد و ﻓﺮﻳﺎد زد‪» :‬ﮔﺮهﮔﻮار! ﮔـﺮه‬
‫ﮔﻮار« آﻳﺎ ﻧﺎﺧﻮﺷﻲ؟ ﭼﻴﺰي ﻻزم داري؟« ﮔﺮهﮔﻮار ﺳﻌﻲ ﻛﺮد ﻛﻪ ﻛﻠﻤﺎت را دﻗﻴﻖ ﺗﻠﻔﻆ ﺑﻜﻨﺪ و ﺗﺎ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﻟﻐﺎت‬
‫را از ﻫﻢ ﻣﺠﺰا ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ ﺗﺎ ﺻﺪاﻳﺶ ﻃﺒﻴﻌﻲ ﺑﺸﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﻫﺮ دو ﻃﺮف ﺟﻮاب داد‪» :‬ﺣﺎﺿـﺮم« ﭘـﺪر رﻓـﺖ ﻛـﻪ ﭼﺎﺷـﺖ‬
‫ﺑﺨﻮرد‪ ،‬وﻟﻲ ﺧﻮاﻫﺮ ﻫﻨﻮز ﭘﭻ ﭘﭻ ﻣﻲﻛﺮد‪» :‬ﮔﺮهﮔﻮار‪ ،‬ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﻛﻪ در را ﺑﺎز ﺑﻜﻨﻲ‪ «.‬ﮔﺮهﮔﻮار اﻋﺘﻨﺎﻳﻲ ﺑـﻪ‬
‫اﻳﻦ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﻧﻜﺮد‪ .‬ﺑﺮﻋﻜﺲ‪ ،‬ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮد ﻛﻪ ﻋﺎدت در ﺑﺴﺘﻦ از ﺗﻮ را ﻣﺜﻞ اﺗﺎق ﻣﻬﻤﺎنﺧﺎﻧﻪ‪ ،‬ﺣﻔﻆ ﻛﺮده ﺑﻮد‪.‬‬
‫اول‪ ،‬ﺳﺮ ﻓﺮﺻﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻲآﻧﻜﻪ ﻛﺴﻲ ﻣﺨﻞ او ﺑﺸﻮد‪ ،‬ﻟﺒﺎس ﻣﻲﭘﻮﺷﻴﺪ و ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ را ﻣﻲ‬
‫ﺧﻮرد و ﺑﻌﺪ وﻗﺖ داﺷﺖ ﺑﺮاي اﻳﻨﻜﻪ ﻓﻜﺮ ﺑﻜﻨﺪ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻲ ﺣﺲ ﻣﻲﻛـﺮد ﻛـﻪ رﺧﺘﺨـﻮاب ﺟـﺎي ﻳـﺎﻓﺘﻦ راه ﺣـﻞ‬
‫ﻋﺎﻗﻼﻧﻪ ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﭼﻪ ﺑﺴﺎ اﺗﻔﺎق ﻣﻲاﻓﺘﺪ ﻛﻪ در اﺛﺮ ﺑـﺪي وﺿـﻊ ﺧﻮاﺑﻴـﺪن‪ ،‬از اﻳـﻦ ﻛﺴـﺎﻟﺖﻫـﺎي‬
‫ﻛﻮﭼﻚ ﺑﻪ اﻧﺴﺎن رخ ﻣﻲدﻫﺪ و ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﺪ ﺧﻮد ﺑﺨﻮد از ﺑﻴﻦ ﻣﻲرود و ﮔﺮهﮔﻮار ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺑﻮد ﻛـﻪ ﻛـﻢ‬
‫ﻛﻢ ﺧﻴﺎﻻت ﺑﺎﻃﻞ او ﺑﺮﻃﺮف ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬اﻣﺎ راﺟﻊ ﺑﻪ ﺗﻐﻴﻴـﺮ ﺻـﺪاﻳﺶ‪ ،‬ﻛـﺎﻣﻼً ﻣﻌﺘﻘـﺪ ﺑـﻮد ﻛـﻪ آن ﻣﻘﺪﻣـﻪ ﺳـﺮﻣﺎ‬
‫ﺧﻮردﮔﻲ اﺳﺖ و اﻳﻦ ﻧﺎﺧﻮﺷﻲ ﻣﺨﺘﺺ ﻛﺴﺎﻧﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻪ ﻣﺴﺎﻓﺮت زﻳﺎد ﻣﻲﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬
‫رد ﻛﺮدن ﻟﺤﺎف ﺑﺮاﻳﺶ ﻫﻴﭻ زﺣﻤﺘﻲ ﻧﺪاﺷﺖ؛ ﻛﻤﻲ ﺑﺎد ﻛﺮد و ﻟﺤﺎف ﺧﻮد ﺑﺨﻮد اﻓﺘﺎد‪ .‬ﺑﻌـﺪ‪ ،‬ﮔـﺮهﮔـﻮار از‬
‫ﺟﺜﻪ ﻣﻬﻴﺐ ﺧﻮد دﭼﺎر زﺣﻤﺖ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﺮاي اﻳﻨﻜﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺸﻮد‪ ،‬اﺣﺘﻴﺎج ﺑﻪ ﺑﺎزو و ﺳﺎق ﭘﺎ داﺷﺖ و او ﺑـﻪ ﺟـﺰ ﭘﺎﻫـﺎي‬
‫ﻛﻮﭼﻜﻲ ﻛﻪ داﺋﻤﺎً ﻣﻲﻟﺮزﻳﺪﻧﺪ و ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻣﺴﻠﻂ ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﭼﻴﺰي ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﻗﺒﻞ از اﻳﻨﻜﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﻳﻜﻲ از آﻧﻬﺎ را ﺗﺎ ﺑﻜﻨـﺪ‪،‬‬
‫ﺑﺎﻳﺴﺘﻲ ﻛﻤﻲ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﻛﻨﺪ و زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻄﻠﻮب را اﺟﺮا ﻣﻲ ﻛﺮد‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﭘﺎﻫﺎي دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﺑﺪون ﻧﻈﻢ در ﻫﻢ و‬
‫ﺑﺮﻫﻢ ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ و ﻃﺮز دردﻧﺎﻛﻲ او را ﺷﻜﻨﺠﻪ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﺧﻮدش ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻲﺧﻮد ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺗﻮي رﺧﺘﺨﻮاب ﻣﺎﻧﺪ‪«.‬‬
‫‪  6‬ﻣﺴﺦ‬
‫ﺑﺮاي اﻳﻨﻜﻪ ﺑﻴﺮون ﺑﻴﺎﻳﺪ ﺳﻌﻲ ﻛﺮد ﻛﻪ از ﻗﺴﻤﺖ ﺳﻔﻠﻲ ﺑﺪن ﺷﺮوع ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺑﺪﺑﺨﺘﺎﻧﻪ‪ ،‬اﻳﻦ ﻗﺴـﻤﺖ ﭘـﺎﻳﻴﻦ را‬
‫ﻛﻪ ﻫﻨﻮز ﻧﺪﻳﺪه ﺑﻮد و ﺗﺼﻮر دﻗﻴﻘﻲ درﺑﺎره آن در ذﻫـﻦ ﻧﺪاﺷـﺖ‪ ،‬ﻫﻨﮕـﺎم آزﻣـﺎﻳﺶ‪ ،‬ﺣﺮﻛـﺖ دادن آن را ﺑﺴـﻴﺎر‬
‫دﺷﻮار دﻳﺪ‪ .‬ﻛﻨﺪي اﻳﻦ روش او را از ﺟﺎ در ﻛﺮد‪ .‬ﺗﻤﺎم ﻗﻮاﻳﺶ را ﺟﻤﻊ ﻛﺮد ﺗﺎ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺟﻠـﻮ ﺑﻴﻨـﺪازد‪ ،‬وﻟـﻲ از‬
‫آﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﺧﻂ ﺳﻴﺮ ﺧﻮد را ﺑﺪ ﺣﺴﺎب ﻛﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﺳﺨﺖ ﺑﻪ ﻳﻜﻲ از ﺑﺮﺟﺴﺘﮕﻲﻫﺎي ﺗﺨﺖ ﺧﻮرد و اﺣﺴـﺎس دردي‬
‫ﺳﻮزان ﺑﻪ او ﻓﻬﻤﺎﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﻗﺴﻤﺖ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺑﺪﻧﺶ‪ ،‬ﺑﻲﺷﻚ‪ ،‬ﺑﺴﻴﺎر ﺣﺴﺎس اﺳﺖ‪.‬‬
‫از اﻳﻦ رو‪ ،‬ﺧﻮاﺳﺖ ﺷﻴﻮه را ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺑﺪﻫﺪ و از ﺑﺎﻻي ﺑﺪن ﺷﺮوع ﻧﻤﺎﻳﺪ و ﺑﺎ اﺣﺘﻴﺎط ﺳﺮش را ﺑﻪ ﻃﺮف ﺑﺎﻻي‬
‫ﺗﺨﺖ ﭼﺮﺧﺎﻧﻴﺪ‪ .‬ﺑﺪون زﺣﻤﺖ‪ ،‬ﺑﻪ اﻳﻦ ﻛﺎر ﻣﻮﻓﻖ ﺷﺪ و ﺑﺎﻗﻲ ﺟﺴﻤﺶ ﺑﺎ وﺟـﻮد وزن و ﺣﺠﻤـﻲ ﻛـﻪ داﺷـﺖ ﺑـﻪ‬
‫ﻫﻤﺎن ﺳﻮ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﮔﺮدﻳﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﺳﺮش ﺑﻴﺮون آﻣﺪ و در ﻣﻴﺎن ﻫﻮا آوﻳﺰان ﮔﺸﺖ‪ ،‬ﮔﺮهﮔﻮار از اداﻣـﻪ دادن‬
‫ﺑﻪ اﻳﻦ ﻛﺎر ﺗﺮﺳﻴﺪ؛ اﮔﺮ ﺑﺎ ﻫﻤﻴﻦ وﺿﻊ ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﻣﻲ اﻓﺘﺎد‪ ،‬ﺳﺮش ﺧﺮد ﻣﻲ ﺷﺪ؛ ﻣﮕﺮ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﻌﺠﺰه اي واﻗﻊ ﺷﻮد و‬
‫اﻳﻦ ﻣﻮﻗﻌﻲ ﻧﺒﻮد ﻛﻪ وﺳﺎﻳﻞ ﺧﻮد را از دﺳﺖ ﺑﺪﻫﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮد ﻛﻪ در رﺧﺘﺨﻮاب ﺑﻤﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻊﻫﺬا زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﭘﺲ از اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﻣﺮارت آﻫﻲ ﻛﺸﻴﺪ و دوﺑﺎره‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﭘﻴﺶ‪ ،‬ﺧﻮد را در ﺣﺎﻟﺖ دراز ﻛﺸﻴﺪه‬
‫ﻳﺎﻓﺖ و زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ دﻳﺪ ﭘﺎﻫﺎي ﻛﻮﭼﻜﺶ ﺑﻴﺶ از ﭘﻴﺶ در ﭘﻴﭻ و ﺗﺎب اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﺎاﻣﻴﺪ ﺷـﺪ از اﻳﻨﻜـﻪ ﺑﺘﻮاﻧـﺪ در اﻳـﻦ‬
‫اﻋﻀﺎي ﺧﻮدﺳﺮ ﻧﻈﻤﻲ ﺑﺮﻗﺮار ﺑﻜﻨﺪ‪ .‬دوﺑﺎره ﺑﻪ ﻓﻜﺮش آﻣﺪ ﻛﻪ ﻗﻄﻌﺎً ﻧﺒﺎﻳﺪ در رﺧﺘﺨﻮاب ﺑﻤﺎﻧﺪ و ﺑﻪ ﻃـﺮز ﻋﺎﻗﻼﻧـﻪ‬
‫اي‪ ،‬در راه ﻛﻮﭼﻚ ﺗﺮﻳﻦ اﻣﻴﺪ ﺧﺎرج ﺷﺪن از آن‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ از ﻫﻴﭽﮕﻮﻧﻪ ﻓﺪاﻛﺎري درﻳﻎ ﻧﻜﻨﺪ‪ .‬ﻫﻨﻮز ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻲ آورد‬
‫ﻛﻪ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﻧﻮﻣﻴﺪاﻧﻪ ﻫﺮﮔﺰ ارزش ﺗﺄﻣﻞ ﻣﺘﻴﻦ و ﻣﻨﻄﻘﻲ را ﻧﺪارد‪ .‬ﻋﻤﻮﻣﺎً در ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻮاردي ﻧﮕﺎه ﺧﻮد را ﺑﻪ ﭘﻨﺠﺮه‬
‫ﻣﻲ دوﺧﺖ ﺗﺎ از آن درس ﺗﺸﻮﻳﻖ و اﻣﻴﺪواري ﺑﮕﻴﺮد‪ .‬اﻣﺎ در اﻳﻦ روز‪ ،‬ﻛﻮﭼﻪ ﻫﻴﭻ ﺟﻮاﺑﻲ ﺑﻪ او ﻧﻤﻲ داد‪ .‬اﺑﺮ اﻧﺒﻮه‬
‫ﻫﻴﭻ ﮔﻮﻧﻪ ﻣﮋده اي در ﺑﺮ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻛﺮد‪» :‬ﺳﺎﻋﺖ ﻫﻔﺖ اﺳﺖ و ﻣﻪ ﻛﻢ ﻧﺸﺪه!« ﻟﺤﻈﻪ اي دوﺑﺎره دراز ﻛﺸـﻴﺪ‬
‫ﺗﺎ ﺗﻨﻔﺲ آرام و ﻗﻮاي ﺳﺎﺑﻖ ﺧﻮد را دوﺑﺎره ﺑﺪﺳﺖ ﺑﻴﺎورد‪ .‬ﻣﺜﻞ اﻳﻨﻜﻪ ﻣﺘﻮﻗﻊ ﺑﻮد آراﻣﺶ ﻛﺎﻣﻞ‪ ،‬زﻧﺪﮔﻲ ﻋـﺎدي را‬
‫ﺑﻪ او ﺑﺎز ﮔﺮداﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﺧﻮد ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻗﺒﻞ از ﻳﻚ رﺑﻊ‪ ،‬ﺣﺘﻤﺎً ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺸﻮم ﻋﻨﻘﺮﻳﺐ ﻛﺴﻲ را دﻧﺒـﺎل ﻣـﻦ ﺑـﻪ ﻣﻨـﺰل ﻣـﻲ‬
‫ﻓﺮﺳﺘﻨﺪ؛ ﭼﻮن ﻣﻐﺎزه ﭘﻴﺶ از ﺳﺎﻋﺖ ﻫﻔﺖ ﺑﺎز ﻣﻲ ﺷﻮد‪ «.‬و ﺷﺮوع ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺑﺨﺰد ﺗﺎ ﺑﻪ ﺗﻤﺎم ﻃﻮل ﺑﺪن و‬
‫ﻳﻚ ﺟﺎ از رﺧﺘﺨﻮاب ﺑﻴﺮون ﺑﻴﺎﻳﺪ‪ .‬از اﻳﻦ ﻗﺮار ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺳﺮ ﺧﻮد را ﺑﺎﻻ ﺑﮕﻴـﺮد ﺗـﺎ ﺑـﻪ آن ﺻـﺪﻣﻪ اي ﻧﺮﺳـﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺸﺘﺶ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ او ﺑﻪ اﻧﺪازه ﻛﺎﻓﻲ ﺳﺨﺖ ﺑﻮد اﻟﺒﺘﻪ روي ﻗﺎﻟﻴﭽﻪ آﺳﻴﺒﻲ ﻧﻤﻲ دﻳﺪ‪ .‬ﻓﻘﻂ از ﺻﺪاﻳﻲ ﻛـﻪ ﻣﻮﻗـﻊ‬
‫ﺳﻘﻮﻃﺶ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻣﻲ ﺷﺪ واﻫﻤﻪ داﺷﺖ‪ .‬ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ در ﺗﻤﺎم ﺧﺎﻧﻪ اﻳـﻦ ﺻـﺪا ﻣـﻨﻌﻜﺲ ﺑﺸـﻮد و وﺣﺸـﺖ ﻳـﺎ‬
‫اﺿﻄﺮاﺑﻲ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫روش ﺟﺪﻳﺪي ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺮاﻳﺶ ﺗﻔﻨﻦ ﺑﻮد ﺗﺎ ﻛﺎر ﭘﺮ زﺣﻤﺖ؛ زﻳﺮا ﺑﻮﺳـﻴﻠﻪ ﺗﻜـﺎن ﻫـﺎﻳﻲ‬
‫ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺧﻮد را ﺑﻠﻐﺰاﻧﺪ‪ .‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻧﻴﻤﻲ از ﺗﻨﺶ از رﺧﺘﺨﻮاب ﺑﻴﺮون آﻣﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻓﻜﺮش رﺳﻴﺪ ﻛﻪ اﮔﺮ ﻛﻤـﻲ‬
‫ﺑﻪ او ﻛﻤﻚ ﻣﻲ ﺷﺪ ﺑﻪ ﭼﻪ ﺳﻬﻮﻟﺘﻲ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺸﻮد‪ .‬دو ﻧﻔﺮ آدم ﻗﻮي‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﭘﺪرش و ﺧـﺪﻣﺘﻜﺎر‪ ،‬ﻛـﺎﻓﻲ‬
‫ﺑﻮد‪ .‬آﻧﻬﺎ ﺑﺎزوﻳﺸﺎن را زﻳﺮ ﭘﺸﺖ ﮔﺮد او ﻣﻲ ﺑﺮدﻧﺪ و از رﺧﺘﺨﻮاب ﺑﻴﺮون ﻣﻲ آوردﻧﺪ‪ .‬ﺳﭙﺲ‪ ،‬ﺑﺎ ﺑﺎر ﺧﻮد ﺧﻢ ﻣـﻲ‬
‫ﻣﺴﺦ ‪7 ‬‬
‫ﺷﺪﻧﺪ و ﺑﻌﺪ ﺑﺎ اﺣﺘﻴﺎط ﺻﺒﺮ ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ روي ﻣﻴﺰ اﺳﺘﻮار ﺑﺸﻮد و ﺑﻪ اﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴـﺖ اﻣﻴـﺪوار‬
‫ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﭘﺎﻫﺎﻳﺶ‪ ،‬ﺑﺎﻻﺧﺮه وﺳﻴﻠﻪ اﺳﺘﻌﻤﺎل ﺧﻮد را ﭘﻴﺪا ﺑﻜﻨﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﺮ ﻓﺮض ﻫﻢ ﻛﻪ درﻫﺎ ﺑﺴـﺘﻪ ﻧﺒـﻮد‪ ،‬آﻳـﺎ ﻛـﺎر‬
‫ﺧﻮﺑﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻛﺴﻲ را ﺑﻪ ﻛﻤﻚ ﺑﺨﻮاﻫﺪ؟ از اﻳﻦ ﻓﻜﺮ‪ ،‬ﺑﺎ وﺟﻮد ﻫﻤﻪ ﺑﺪﺑﺨﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ او روي آورده ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ‬
‫از ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺧﻮدداري ﺑﻜﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻋﻤﻠﻴﺎت ﺑﻪ ﻗﺪري ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ ﻛﺮده ﺑﻮد ﻛﻪ در اﺛﺮ ﺣﺮﻛﺎت ﺗﺎﺑﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﻲ داد‪ ،‬ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﺣﺲ ﻛـﺮد ﻛـﻪ‬
‫ﺗﻌﺎدﻟﺶ را از دﺳﺖ داده‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﻗﻄﻌﻲ ﺑﮕﻴﺮد؛ زﻳﺮا از ﻳﻚ رﺑﻊ ﺳﺎﻋﺖ ﻣﻬﻠﺘﻲ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﺧﻮد ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻛـﺮده‬
‫ﺑﻮد ﭘﻨﺞ دﻗﻴﻘﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺎﻗﻲ ﻧﻤﺎﻧﺪه ﺑﻮد وﻟﻲ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺻﺪاي زﻧﮓ در را ﺷﻨﻴﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﺧـﻮدش ﮔﻔـﺖ‪» :‬ﻻﺑـﺪ ﻛﺴـﻲ از‬
‫ﻣﻐﺎزه آﻣﺪه!« و ﺣﺲ ﻛﺮد ﻛﻪ ﺧﻮن در ﺑﺪﻧﺶ ﻣﻨﺠﻤﺪ ﺷﺪ و ﭘﺎﻫﺎي ﻛﻮﭼﻜﺶ رﻗﺺ ﭼﻮﺑﻲ ﺧﻮد را ﺗﻨﺪﺗﺮ ﻛﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻟﺤﻈﻪ اي در ﺳﻜﻮت ﮔﺬﺷﺖ و در ﭘﺮﺗﻮ اﻣﻴﺪ ﭘﻮﭼﻲ ﺗﺼﻮر ﻛﺮد ﻛـﻪ ﻫـﻴﭻ ﻛـﺲ در را ﺑـﺎز ﻧﺨﻮاﻫـﺪ ﻛـﺮد‪ ،‬وﻟـﻲ‬
‫ﺧﺪﻣﺘﻜﺎر ﻣﺜﻞ ﻣﻌﻤﻮل ﺑﺎ ﮔﺎم ﻫﺎي اﺳﺘﻮار ﺑﻪ ﻃﺮف در رﻓﺖ‪ .‬اوﻟﻴﻦ ﻛﻠﻤﻪ اي ﻛﻪ ﺷﺨﺺ ﺗﺎزه وارد ادا ﻛﺮد ﻛـﺎﻓﻲ‬
‫ﺑﻮد ﺑﺮاي آﻧﻜﻪ ﮔﺮه ﮔﻮار ﺑﻪ ﻫﻮﻳﺖ او ﭘﻲ ﺑﺒﺮد‪ .‬اﻳﻦ ﺷﺨﺺ ﺧﻮد ﻣﻌﺎون ﺑﻮد‪ .‬ﭼﺮا ﺑﺎﻳﺴﺘﻲ ﮔﺮه ﮔـﻮار ﻣﺤﻜـﻮم ﺑـﻪ‬
‫ﺧﺪﻣﺖ در ﺗﺠﺎرت ﺧﺎﻧﻪ اي ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ آﻧﺠﺎ ﻛﻮﭼﻚ ﺗﺮﻳﻦ ﻏﻔﻠﺖ ﻛﺎرﻣﻨﺪ ﻣﻮﺟﺐ ﺑﺪﺗﺮﻳﻦ ﺳـﻮءﻇﻦ درﺑـﺎره او ﻣـﻲ‬
‫ﺷﻮد؟ آﻳﺎ ﻫﻤﻪ ﻛﺎرﻣﻨﺪان ﺑﻲ اﺳﺘﺜﻨﺎ دﻏﻞ ﺑﻮدﻧﺪ؟ آﻳﺎ ﺑﻴﻦ آﻧﻬﺎ ﻫﻴﭻ ﻳﻚ از آن ﺧﺪﻣﺖ ﮔﺰاران ﻓﺪاﻛﺎر و ﺑﺎوﻓﺎ ﭘﻴﺪا‬
‫ﻧﻤﻲ ﺷﺪ ﻛﻪ اﮔﺮ‪ ،‬اﺗﻔﺎﻗﺎً ﺑﺮاﻳﺸﺎن ﭘﻴﺸﺎﻣﺪي رخ ﻣﻲ داد ﺗـﺎ ﺻـﺒﺢ ﻳﻜـﻲ دو ﺳـﺎﻋﺖ ﻃﻔـﺮه ﺑﺮوﻧـﺪ‪ ،‬ﺑـﻪ ﻗـﺪري از‬
‫ﭘﺸﻴﻤﺎﻧﻲ ﺣﺎﻟﺸﺎن ﻣﻨﻘﻠﺐ ﺑﺸﻮد ﻛﻪ ﻧﺘﻮاﻧﻨﺪ از رﺧﺘﺨﻮاب ﺷﺎن ﺑﻴﺮون ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ؟ آﻳﺎ ﺑﺠﺎي آﻧﻜﻪ ﻓﻮراً ﻣﺰاﺣﻢ ﻣﻌـﺎون‬
‫ﺑﺸﻮﻧﺪ‪ ،‬ﺣﻘﻴﻘﺘﺎً ﻛﺎﻓﻲ ﻧﺒﻮد ﻛﻪ ﻳﻜﻲ از ﺷﺎﮔﺮدان ﺗﺎزه ﻛﺎر را ﻣﻲ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ ﺗﺎ اﻃﻼﻋﻲ ﺑﺪﺳـﺖ ﺑﻴـﺎورد آن ﻫـﻢ در‬
‫ﺻﻮرﺗﻲ ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺎزﭘﺮﺳﻲ ﻟﺰوﻣﻲ داﺷﺖ ﻣﺜﻞ اﻳﻨﻜﻪ ﺑﺨﻮاﻫﻨﺪ ﺑﻪ ﺗﻤﺎم ﺧﺎﻧﻮاده‪ ،‬ﻧﻤﺎﻳﺶ ﺑﺪﻫﻨﺪ ﻛﻪ روﺷﻦ ﻛﺮدن‬
‫ﭼﻨﻴﻦ ﻗﻀﻴﻪ ﻣﺸﻜﻮﻛﻲ ﻣﻤﻜﻦ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﻣﮕﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﺑﻪ ﻫﻮش ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺨﺼﻲ ﺗﻮاﻧﺎﻳﻲ ﻣﺤﻮل ﺑﺸﻮد؟ اﻳـﻦ اﻓﻜـﺎر ﺑـﻪ‬
‫ﻗﺪري ﮔﺮه ﮔﻮار را از ﺟﺎ در ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﻗﻮا ﺧﻮدش را از ﺗﺨﺖ ﺑﻪ زﻳﺮ اﻓﻜﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ اﻗﺪام‪ ،‬ﺑﻴﺸﺘﺮ در اﺛﺮ ﺧﺸـﻢ‬
‫او ﺑﻮد ﺗﺎ در ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻳﻚ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﻗﻄﻌﻲ ﺣﺎﺻﻞ اﻳﻨﻜﻪ‪ :‬ﺗﺼﺎدم ﺷﺪﻳﺪي ﺗﻮﻟﻴﺪ ﺷﺪ وﻟﻲ ﻏﻮﻏﺎﻳﻲ ﻛﻪ از ﺑﺮوز آن ﻣـﻲ‬
‫ﺗﺮﺳﻴﺪ‪ ،‬رخ ﻧﺪاد‪ .‬ﻗﺎﻟﻴﭽﻪ از ﺷﺪت ﺳﻘﻮط ﻛﺎﺳﺖ و ﭘﺸﺖ ﺟﻮاﻧﻚ‪ ،‬ﺑﻴﺶ از آﻧﻜﻪ اﺑﺘﺪا ﺗﺼﻮرش را ﻣﻲ ﻛـﺮد‪ ،‬ﻗﺎﺑـﻞ‬
‫ارﺗﺠﺎع ﺑﻮد‪ .‬دﻧﺒﺎﻟﻪ ﺻﺪاي ﺧﻔﻪ اي ﻛﻪ اﻳﺠﺎد ﺷﺪ‪ ،‬ﻫﻴﭽﮕﻮﻧﻪ ﻏﻮﻏﺎﻳﻲ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻧﮕﺮدﻳـﺪ‪ ،‬ﻓﻘـﻂ ﺳـﺮش ﺻـﺪﻣﻪ دﻳـﺪ‪،‬‬
‫ﭼﻮن ﮔﺮه ﮔﻮار ﺳﺮش را ﺑﻪ اﻧﺪازه ﻛﺎﻓﻲ ﺑﺎﻻ ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و در ﻣﻮﻗﻊ ﺳﻘﻮط ﺿﺮﺑﺖ دﻳﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﺳﺮ ﺧﻮد را از ﺷﺪت‬
‫درد و اوﻗﺎت ﺗﻠﺨﻲ ﭼﺮﺧﺎﻧﻴﺪ و آن را روي ﻗﺎﻟﻴﭽﻪ ﻣﺎﻟﻴﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻌﺎون در اﺗﺎق دﺳﺖ ﭼﭗ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﮔﻮﻳﺎ ﭼﻴﺰي زﻣﻴﻦ ﺧﻮرد‪ «.‬ﮔﺮه ﮔﻮار از ﺧﻮدش ﭘﺮﺳـﻴﺪ‪» :‬آﻳـﺎ ﻣﻤﻜـﻦ‬
‫ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ روزي ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺪﺑﺨﺘﻲ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﺮد روي ﺑﺪﻫﺪ؟« ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣـﺎل اﺳـﺘﺒﻌﺎدي ﻧﺪاﺷـﺖ‪ ،‬اﻣـﺎ ﻣﺎﻧﻨـﺪ ﺟـﻮاب‬
‫ﺧﺸﻮﻧﺖ آﻣﻴﺰي‪ ،‬ﺻﺪاي ﭘﺎ آﻣﺪ و ﻛﻔﺶ ﻫﺎﻳﻲ ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﻛﺸﻴﺪه ﺷﺪ و در اﺗﺎق دﺳﺖ راﺳﺖ ﺧﻮاﻫﺮ ﭘﭻ ﭘﭻ ﻛﻨـﺎن‬
‫ﺧﺒﺮ داد‪» :‬ﮔﺮه ﮔﻮار‪ ،‬ﻣﻌﺎون آﻣﺪه‪ «.‬ﮔﺮه ﮔﻮار ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻲ داﻧﻢ‪ «.‬اﻣﺎ ﺟﺮأت ﻧﻜﺮد آن ﻗﺪر ﺑﻠﻨﺪ ﺣـﺮف ﺑﺰﻧـﺪ ﻛـﻪ‬
‫ﺧﻮاﻫﺮش ﺑﺸﻨﻮد‪ .‬ﺣﺎﻻ ﭘﺪر در اﺗﺎق دﺳﺖ ﭼﭗ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﮔﺮه ﮔﻮار‪ ،‬آﻗﺎي ﻣﻌﺎون ﺗﺸﺮﻳﻒ آورده ﺗـﺎ ﺑﺎزﺧﻮاﺳـﺖ‬
‫‪  8‬ﻣﺴﺦ‬
‫ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﭼﺮا ﺑﺎ ﺗﺮن اول ﺣﺮﻛﺖ ﻧﻜﺮدي‪ .‬ﻧﻤﻲ داﻧﻴﻢ ﭼﻪ ﺟﻮاﺑﺶ ﺑﺪﻫﻴﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﻋﻼوه‪ ،‬ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺑﺎ ﺧـﻮدت ﺣـﺮف‬
‫ﺑﺰﻧﻨﺪ‪ .‬زود ﺑﺎش ﺑﺮاي ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺎ ﻫﻢ ﻛﻪ ﺷﺪه در را ﺑﺎز ﻛﻦ! ﺑﺪﻳﻬﻲ اﺳـﺖ ﻛـﻪ اﻳﺸـﺎن ﺷـﻠﻮﻏﻲ اﺗﺎﻗـﺖ را ﺑـﺎ ﻧﻈـﺮ‬
‫اﻏﻤﺎض ﺗﻠﻘﻲ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻛﺮد‪ «.‬ﺻﺪاي ﻣﻌﺎون ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺣﺮف او را ﺑﺮﻳﺪ و ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺳﻼم ﻋﻠﻴﻜﻢ آﻗـﺎي‬
‫ﺳﺎﻣﺴﺎ!« ﻣﺎدرش ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﺎﺧﻮش اﺳﺖ‪ «.‬و ﭘﺪر ﺑﻪ ﻧﻄﻖ ﺧﻮد اداﻣﻪ داد‪» :‬ﺣﻀﺮت آﻗﺎي ﻣﻌﺎون‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻗﻮل ﻣﻲ‬
‫دﻫﻢ ﻛﻪ ﻧﺎﺧﻮش اﺳﺖ وﮔﺮﻧﻪ ﭼﻄﻮر ﻣﻤﻜﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺗﺮن ﺧﻮد را از دﺳـﺖ ﺑﺪﻫـﺪ؟ اﻳـﻦ ﻃﻔﻠـﻚ ﻫﻤـﻪ ﻫـﻮش و‬
‫ﺣﻮاﺳﺶ ﺗﻮي ﺗﺠﺎرت اﺳﺖ‪ .‬ﺣﺘﻲ ﻣﻦ دﻟﮕﻴﺮم ﻛﻪ ﭼﺮا ﺑﻌﺪ از ﺷﺎم ﻫﺮﮔﺰ از ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺎرج ﻧﻤﻲ ﺷﻮد‪ .‬ﺑﺎور ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ‬
‫ﻛﻪ ﻫﺸﺖ روز اﺳﺖ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ و ﻫﻤﻪ ﺷﺐ ﻫﺎ را در ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻲ ﮔﺬراﻧﻴﺪه‪ .‬ﺟﻠﻮ ﻣﻴﺰ ﻣﻲ ﻧﺸﻴﻨﺪ و ﻫﻤﺎن ﺟﺎ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪ‪،‬‬
‫ﺑﻲ آﻧﻜﻪ ﭼﻴﺰي ﺑﮕﻮﻳﺪ‪ ،‬روزﻧﺎﻣﻪ ﻣﻲ ﺧﻮاﻧﺪ و ﺑﺎ دﻓﺘﺮ راﻫﻨﻤﺎ را ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺑﺰرگ ﺗﺮﻳﻦ ﺳﺮﮔﺮﻣﻲ او ﺳﺎﺧﺘﻦ‬
‫ﻣﺰﺧﺮﻓﺎﺗﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ اره ﺑﺮش ﺧﻮد درﺳﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ‪ .‬اﺧﻴﺮاً‪ ،‬در ﻳﻜﻲ دو ﺟﻠﺴﻪ‪ ،‬ﻳﻚ ﻗﺎب ﻋﻜﺲ ﺧﻴﻠـﻲ ﻣﻠـﻮس‬
‫درﺳﺖ ﻛﺮده‪ ،‬آن ﻗﺪر ﻗﺸﻨﮓ اﺳﺖ! اﻳﻦ ﻗﺎب را ﻛﻪ در اﺗﺎﻗﺶ ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ ﺗﻌﺠﺐ ﺧﻮاﻫﻴﺪ ﻛﺮد‪ .‬ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﻳﻨﻜﻪ ﮔـﺮه‬
‫ﮔﻮار در را ﺑﺎز ﻛﺮد ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻴﺪ آن را ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻋﻼوه ﻣﻦ ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮش وﻗﺘﻢ ﻛﻪ ﻓﻜﺮ آﻣﺪن اﻳﻨﺠـﺎ ﺑـﻪ ﺳـﺮ‬
‫ﺷﻤﺎ اﻓﺘﺎد اﻳﻦ ﺟﻮان ﺑﻪ ﻗﺪري ﺧﻮدﺳﺮ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺪون وﺟﻮد ﺷﻤﺎ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻴﻢ او را وادار ﻛﻨـﻴﻢ ﻛـﻪ در‬
‫اﺗﺎﻗﺶ را ﺑﺎز ﺑﻜﻨﺪ‪ .‬ﮔﺮﭼﻪ اﻣﺮوز ﺻﺒﺢ ﻧﻤﻲ ﺧﻮاﺳﺖ اﻗﺮار ﺑﻜﻨﺪ وﻟﻲ ﺣﺘﻤﺎً ﻧﺎﺧﻮش اﺳﺖ!« ﮔـﺮه ﮔـﻮار ﺑـﺎ درﻧـﮓ‬
‫اﺣﺘﻴﺎط آﻣﻴﺰي اﻳﻦ ﺟﻤﻠﻪ را ﻫﺠﻲ ﻛﺮد‪» :‬اﻻن ﻣﻲ آﻳﻢ!« وﻟﻲ ﺟﻨﺒﺸﻲ ﻧﻜﺮد‪ ،‬از ﺗﺮس اﻳﻨﻜﻪ ﻣﺒﺎدا ﻳﻚ ﻛﻠﻤـﻪ از‬
‫ﮔﻔﺖ و ﮔﻮﻫﺎﻳﻲ را ﻛﻪ ﻣﻲ ﺷﺪ از ﻧﻈﺮ ﺑﻴﻨﺪازد‪ .‬ﻣﻌﺎون اﻇﻬﺎر ﻛﺮد‪» :‬ﺧﺎﻧﻢ در ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻣﻦ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﻢ اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع‬
‫را ﻃﻮر دﻳﮕﺮي ﺗﻌﺒﻴﺮ ﺑﻜﻨﻢ‪ ،‬اﻣﻴﺪ اﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﻴﺸﺎﻣﺪ وﺧﻴﻤﻲ رخ ﻧﺪاده ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻣﻊ ﻫﺬا ﺑﺎﻳﺪ اﻗﺮار ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺗﺠـﺎر‪،‬‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ ﻳﺎ ﺑﺪﺑﺨﺘﺎﻧﻪ‪ ،‬ﻫﺮ ﻃﻮري ﻛﻪ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﺗﺼﻮر ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﻴﺪ اﻏﻠﺐ‪ ،‬ﻗﺒﻞ از ﻧﻘﺎﻫﺖ ﻫﺎي ﺟﺰﺋـﻲ ﺧﻮدﻣـﺎن‬
‫ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺎر را از ﭘﻴﺶ ﺑﺒﺮﻳﻢ‪«.‬‬
‫ﭘﺪر از روي ﺑﻲ ﺗﺎﺑﻲ در زد و ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﺧﻮب! ﺣﺎﻻ آﻗﺎي ﻣﻌﺎون ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻨﺪ وارد ﺑﺸﻮﻧﺪ؟« ﮔﺮه ﮔﻮار ﮔﻔـﺖ‪:‬‬
‫»ﻧﻪ!« ﻃﺮف ﭼﭗ را ﺳﻜﻮت ﺳﺨﺘﻲ ﻓﺮا ﮔﺮﻓﺖ و ﺳﻤﺖ راﺳﺖ ﺧﻮاﻫﺮ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﭼﺮا ﺧﻮاﻫﺮش ﻧﻤﻲ رﻓﺖ ﺟﺰو ﺟﺮﮔﻪ آﻧﻬﺎي دﻳﮕﺮ ﺑﺸﻮد؟ ﺑﻲ ﺷﻚ ﺗﺎزه ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪه و ﻟﺒﺎس ﻧﭙﻮﺷﻴﺪه ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺎ‬
‫ﭼﺮا ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲ ﻛﺮد؟ آﻳﺎ ﻋﻠﺖ ﮔﺮﻳﻪ اش اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﮔﺮه ﮔﻮار ﺑﻠﻨﺪ ﻧﻤﻲ ﺷﺪ ﺗﺎ ﻣﻌﺎون را داﺧﻞ اﺗﺎﻗﺶ ﺑﻜﻨﺪ و ﺑﻴﻢ‬
‫آن ﺑﻮد ﻛﻪ از ﻛﺎرش ﻣﻌﺰول ﺷﻮد و رﺋﻴﺲ‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﺳﺎﺑﻖ ﻛﻪ ﺗﻘﺎﺿﺎﻫﺎﻳﻲ ﻣﻲ ﻛﺮد‪ ،‬دوﺑـﺎره اﺳـﺒﺎب زﺣﻤـﺖ ﭘـﺪر و‬
‫ﻣﺎدرش را ﻓﺮاﻫﻢ ﺑﻴﺎورد؟ ﻧﮕﺮاﻧﻲ ﺑﻲ ﺟﺎﻳﻲ ﺑﻮد! ﮔﺮه ﮔﻮار ﺣﺘﻲ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮد و ﻫﻴﭻ ﺧﻴﺎل ﻧﺪاﺷﺖ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﻮاده ﺧﻮد‬
‫را ﺗﺮك ﺑﻜﻨﺪ‪ .‬در اﻳﻦ ﻟﺤﻈﻪ اﻟﺒﺘﻪ او روي ﻗﺎﻟﻴﭽﻪ ﺧﻮاﺑﻴﺪه ﺑﻮد و ﻫﺮ ﻛـﺲ او را در اﻳـﻦ ﺣـﺎل ﻣـﻲ دﻳـﺪ‪ ،‬ﻧﻤـﻲ‬
‫ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺟﺪاً از او ﺗﻮﻗﻊ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﻌﺎون را داﺧﻞ اﺗﺎﻗﺶ ﺑﻜﻨﺪ‪ .‬وﻟﻲ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل‪ ،‬ﺑﻪ ﻋﻠـﺖ اﻳـﻦ ﺑـﻲ ادﺑـﻲ‬
‫ﻛﻮﭼﻚ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻲ از ﻋﻬﺪه ﺟﺒﺮاﻧﺶ ﺑﺮ ﻣﻲ آﻣﺪ او را ﻓﻮراً ﺑﻴﺮون ﻧﻤﻲ ﻛﺮدﻧﺪ و ﮔﺮه ﮔﻮار ﻋﻘﻴﺪه داﺷﺖ ﻛﻪ‬
‫در اﻳﻦ ﻟﺤﻈﻪ اﮔﺮ او را ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﺧﻮد ﻣﻲ ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻬﺘﺮ از آن ﺑـﻮد ﻛـﻪ ﺑﻮﺳـﻴﻠﻪ ﻧﻄـﻖ ﻫـﺎ و ﮔﺮﻳـﻪ و زاري‬
‫اذﻳﺘﺶ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﻄﻮر ﻗﻄﻊ‪ ،‬دو دﻟﻲ ﺑﺎﻋﺚ ﻧﮕﺮاﻧﻲ آﻧﻬﺎ ﺷﺪه و ﻫﻤﻴﻦ ﻧﻜﺘﻪ اﻗﺪاﻣﺎت آﻧﻬﺎ را ﺗﺒﺮﺋﻪ ﻣﻲ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﻣﺴﺦ ‪9 ‬‬
‫در اﻳﻦ وﻗﺖ ﻣﻌﺎون‪ ،‬ﺑﺎد ﺗﻮي ﺻﺪاﻳﺶ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﻓﺮﻳﺎد ﻣﻲ زد‪» :‬آﻗﺎي ﺳﺎﻣﺴﺎ‪ ،‬ﭼﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ؟ ﺷﻤﺎ در را ﺑﻪ‬
‫روي ﺧﻮدﺗﺎن ﻣﻲ ﺑﻨﺪﻳﺪ و ﻓﻘﻂ ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ ﻧﻪ و آره ﮔﻔﺘﻦ ﺟﻮاب ﻣﻲ دﻫﻴﺪ و ﺑﻲ ﺟﻬﺖ ﺳـﺒﺐ ﭘﺮﻳﺸـﺎﻧﻲ ﺧـﺎﻃﺮ‬
‫ﺧﻮﻳﺸﺎﻧﺘﺎن را ﻓﺮاﻫﻢ ﻣﻲ آورﻳﺪ و از وﻇﺎﻳﻒ اداري ﺷﺎﻧﻪ ﺧﺎﻟﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﻄﻮر ﻓﻮق اﻟﻌﺎده ﺑﻮﺳﻴﻠﻪ اﻳﻦ ﺟﻤﻠﻪ‬
‫ﻣﻌﺘﺮﺿﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺗﺬﻛﺮ ﻣﻲ دﻫﻢ! ﻣﻦ ﺣﺎﻻ از ﻃﺮف اﻗﻮام و رﺋﻴﺴﺘﺎن ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺧﻄﺎب ﻣﻲ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﺟﺪاً‪ ،‬از ﺷﻤﺎ ﺗﻘﺎﺿﺎ‬
‫دارم ﻛﻪ زود ﺗﻮﺿﻴﺢ دﻗﻴﻘﻲ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﺪﻫﻴﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﻛﺎﻣﻼً ﻣﺘﻌﺠﺒﻢ‪ ،‬ﺗﺼﻮر ﻣﻲ ﻛﺮدم ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺟﻮان آراﺳـﺘﻪي ﻋـﺎﻗﻠﻲ‬
‫ﻫﺴﺘﻴﺪ و ﺣﺎﻻ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻢ‪ ،‬ﻧﺎﮔﻬﺎن روش اﻓﺮاط آﻣﻴﺰي اﺗﺨﺎذ ﻛﺮده اﻳﺪ ﺗﺎ ﺻﺤﺒﺖ ﺷﻤﺎ ﻧﻘﻞ ﻣﺠﺎﻟﺲ ﺑﺸـﻮد! اﻣـﺮوز‬
‫ﺻﺒﺢ‪ ،‬ﺣﻀﺮت آﻗﺎي رﺋﻴﺲ راﺟﻊ ﺑﻪ ﻏﻴﺒﺖ ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮدﻧﺪ و ﺑﻪ ﻣﻦ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎدي ﻓﺮﻣﻮدﻧـﺪ ﻛـﻪ ﺑـﺎ آن‬
‫ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ورزﻳﺪم‪ ،‬ﻳﻌﻨﻲ اﺷﺎره ﺑﻪ ﭘﺮداﺧﺖ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺪت ﻛﻤﻲ اﺳﺖ ﺑﻪ ﻋﻬﺪه ﺷﻤﺎ ﻣﺤﻮل ﺷﺪه‪ ،‬ﻣﻦ ﻗﻮل‬
‫ﺷﺮف دادم ﻛﻪ اﻳﻦ رﺑﻄﻲ ﺑﻪ ﻣﻮﺿﻮع ﻧﺪارد‪ .‬آﻗﺎي ﺳﺎﻣﺴﺎ‪ ،‬ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﺳﻤﺎﺟﺖ ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ رأي اﻟﻌﻴﻦ ﻣﺸـﺎﻫﺪه ﻣـﻲ‬
‫ﻛﻨﻢ‪ ،‬ﻳﻘﻴﻦ ﺑﺪاﻧﻴﺪ ﻛﻪ روﻳﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﺮا ﺑﻴﺰار ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ از اﻳﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ از ﺷﻤﺎ دﻓﺎع ﺑﻜﻨﻢ‪ .‬ﺑﺎ وﺟﻮد اﻳـﻦ‪ ،‬ﻣﻮﻗﻌﻴـﺖ‬
‫اداري ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﭼﻨﺪان ﻣﺤﻜﻢ ﻧﻴﺴﺖ! اول ﺧﻴﺎل داﺷﺘﻢ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ را در ﺧﻠﻮت ﺑﻪ ﺧﻮدﺗﺎن ﺑﮕﻮﻳﻢ‪ ،‬اﻣﺎ ﺣـﺎﻻ‬
‫ﻛﻪ ﺑﻴﻬﻮده وﻗﺖ ﻣﺮا اﻳﻨﺠﺎ ﺗﻠﻒ ﻛﺮده اﻳﺪ‪ ،‬ﻋﻠﺘﻲ ﻧﺪارد ﻛﻪ ﺟﻠﻮ اﻗﻮاﻣﺘﺎن ﺳﻜﻮت اﺧﺘﻴﺎر ﺑﻜﻨﻢ‪ .‬ﭘﺲ ﻣﻄﻠـﻊ ﺑﺎﺷـﻴﺪ‬
‫ﻛﻪ ﺧﺪﻣﺎت اﺧﻴﺮ ﺷﻤﺎ ﻣﻮرد ﻗﺪر داﻧﻲ رؤﺳﺎ واﻗﻊ ﻧﺸﺪه‪ .‬ﻣﺎ اذﻋﺎن دارﻳﻢ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻓﺼﻞ ﻣﻌﺎﻣﻼت ﺑـﺰرگ ﺗﺠـﺎرﺗﻲ‬
‫ﻣﺴﺎﻋﺪ ﻧﺒﻮده اﺳﺖ وﻟﻲ آﻗﺎي ﺳﺎﻣﺴﺎ‪ ،‬ﺿﻤﻨﺎً ﺑﺪاﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﻳﻚ ﻓﺼﻞ ﺳﺎل ﺑﺪون ﻣﻌﺎﻣﻼت ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺪ و ﻧﺒﺎﻳﺪ وﺟـﻮد‬
‫داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪«.‬‬
‫ﮔﺮه ﮔﻮار از ﺟﺎ در رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬اﺧﺘﻼل ﺣﻮاﺳﺶ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻛﻪ روﻳﻪ اﺣﺘﻴﺎط آﻣﻴﺰ را از دﺳﺖ ﺑﺪﻫﺪ و ﻓﺮﻳـﺎد‬
‫زد‪» :‬وﻟﻲ ﺣﻀﺮت آﻗﺎي ﻣﻌﺎون‪ ،‬اﻟﺴﺎﻋﻪ در را ﺑﺎز ﻣﻲ ﻛﻨﻢ! ﻣﻦ ﻛﺴﺎﻟﺖ ﻣﺨﺘﺼﺮي داﺷﺘﻢ‪ ،‬ﺳﺮﮔﻴﺠﻪ ﻣﺎﻧﻊ ﻣﻲ ﺷﺪ‬
‫ﻛﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺸﻮم‪ ،‬ﻫﻨﻮز در رﺧﺘﺨﻮاﺑﻢ اﻣﺎ ﺣﺎﻟﻢ رو ﺑﻪ ﺑﻬﺒﻮدي اﺳﺖ‪ .‬ﻳﻚ دﻗﻴﻘﻪ ﺻـﺒﺮ ﺑﻜﻨﻴـﺪ ﺑﻠﻨـﺪ ﻣـﻲ ﺷـﻮم‪ ،‬آن‬
‫ﻗﺪرﻫﺎ ﻫﻢ ﻛﻪ ﺗﺼﻮر ﻣﻲ ﻛﺮدم ﺣﺎﻟﻢ ﺧﻮب ﻧﺸﺪه‪ .‬ﺑﺎ وﺟﻮد اﻳﻦ‪ ،‬ﺣﺎﻟﻢ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﭼﻄﻮر ﻧﺎﺧﻮﺷﻲ ﺑـﻪ اﻳـﻦ‬
‫زودي آدم را از ﭘﺎ در ﻣﻲ آورد! از ﺧﻮﻳﺸﺎﻧﻢ ﺑﭙﺮﺳﻴﺪ دﻳﺸﺐ ﺣﺎﻟﻢ ﭼﻨﺪان ﺑﺪ ﻧﺒﻮد‪ .‬اﻣﺎ ﭼﺮا‪ ،‬دﻳﺸﺐ ﻫـﻢ ﻋﻼﻣـﺖ‬
‫ﻧﻘﺎﻫﺖ ﺣﺲ ﻣﻲ ﻛﺮدم‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﺑﺪ ﻛﺮدم ﻛﻪ ﻗﺒﻼً ﺑﻪ ﻣﻐﺎزه اﻃﻼع ﻧﺪادم! اﻣﺎ ﻣﻄﻠﺐ اﻳﻦ ﺟﺎﺳﺖ‬
‫ﻛﻪ آدم ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺗﺼﻮر ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻧﺎﺧﻮﺷﻲ اﺳﺘﻘﺎﻣﺖ ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮد و ﺑﺴﺘﺮي ﻧﻤﻲ ﺷﻮد‪ .‬ﺣﻀﺮت آﻗـﺎي‬
‫ﻣﻌﺎون‪ ،‬ﻣﺮاﻋﺎت ﺑﻨﺪه را ﺑﻜﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺳﺮزﻧﺶ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ اﻟﺴﺎﻋﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺟﺎﻧﺐ ﻣﻲ ﻛﺮدﻳﺪ ﻛﺎﻣﻼً اﺳﺎس اﺳﺖ‪ .‬ﺑـﻪ ﻋـﻼوه‬
‫ﺗﺎﻛﻨﻮن ﻛﺴﻲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﺬﻛﺮي ﻧﺪاده ﺑﻮد‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﺟﻨﺎﺑﻌﺎﻟﻲ ﺳﻔﺎرش ﻫﺎي اﺧﻴﺮي را ﻛﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎده ام ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻧﻜـﺮده‬
‫ﺑﺎﺷﻴﺪ! ﻣﻦ ﺑﺎ ﺗﺮن ﺳﺎﻋﺖ ‪ 8‬ﺣﺮﻛﺖ ﺧﻮاﻫﻢ ﻛﺮد‪ .‬اﻳﻦ ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﺑﺮاﻳﻢ ﻣﻔﻴﺪ واﻗﻊ ﺷﺪ‪ .‬ﺣﻀﺮت آﻗـﺎي‬
‫ﻣﻌﺎون‪ ،‬ﻣﻦ ﻧﻤﻲ ﺧﻮاﻫﻢ وﻗﺖ ﺷﻤﺎ ﺗﻠﻒ ﺑﺸﻮد؛ اﻟﺴﺎﻋﻪ ﺑﻪ ﻣﻐﺎزه ﺧﻮاﻫﻢ آﻣﺪ‪ .‬ﺧﻮاﻫﺸـﻤﻨﺪم از روي ﻣﺮﺣﻤـﺖ ﺑـﻪ‬
‫آﻗﺎي رﺋﻴﺲ اﻃﻼع ﺑﺪﻫﻴﺪ و ﻧﻈﺮ ﻟﻄﻒ اﻳﺸﺎن را ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺑﻨﺪه ﺟﻠﺐ ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﻴﺪ‪«.‬‬
‫ﮔﺮه ﮔﻮار‪ ،‬ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮر ﻛﻪ ﺳﻴﻞ ﺳﺨﻦ را ﺳﺮازﻳﺮ ﻛﺮده ﺑﻮد و ﺧـﻮدش ﻧﻤـﻲ داﻧﺴـﺖ ﭼـﻪ ﻣـﻲ ﮔﻮﻳـﺪ‪ ،‬ﺑـﺎ‬
‫ﺳﻬﻮﻟﺘﻲ ﻛﻪ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺗﻤﺮﻳﻦ ﻫﺎي ﺳﺎﺑﻘﺶ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ دوﻻﺑﭽﻪ ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﺪه ﺳﻌﻲ ﻣﻲ ﻛﺮد ﺑﻮﺳﻴﻠﻪ آن ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺸﻮد‪ .‬زﻳﺮا‬
‫‪  10‬ﻣﺴﺦ‬
‫ﺑﺴﻴﺎر ﻣﺎﻳﻞ ﺑﻮد ﻛﻪ در را ﺑﺎز ﺑﻜﻨﺪ و ﺧﻮدش را ﻧﺸﺎن ﺑﺪﻫﺪ و ﺑﺎ ﻣﻌﺎون ﺻﺤﺒﺖ ﺑﻜﻨﺪ‪ .‬ﺿـﻤﻨﺎً‪ ،‬ﻛﻨﺠﻜـﺎو ﺑـﻮد ﻛـﻪ‬
‫ﺑﺪاﻧﺪ اﻳﻦ اﺷﺨﺎص ﻛﻪ ﺣﻀﻮر او را ﺑﺎ ﺗﺤﻜﻢ ﺗﻘﺎﺿﺎ داﺷﺘﻨﺪ از دﻳﺪﻧﺶ ﭼﻪ ﺣﺎﻟﺘﻲ ﭘﻴﺪا ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬اﮔﺮ از ﻣﻨﻈـﺮه‬
‫اي ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ از او ﺳﻠﺐ ﻣﻲ ﺷﺪ و اﮔﺮ وﺿﻊ او را ﻋﺎدي ﺗﻠﻘﻲ ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﻻزم ﻧﺒﻮد ﺑﻪ ﺧﻮد‬
‫زﺣﻤﺖ ﺑﺪﻫﺪ! ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻗﺪري ﻋﺠﻠﻪ ﻛﻨﺪ و ﺗﺮن ﺳﺎﻋﺖ ‪ 8‬را در اﻳﺴﺘﮕﺎه ﺑﮕﻴﺮد‪ .‬ﺑﺪﻧﻪ دوﻻﺑﭽﻪ ﻟﻴﺰ ﺑـﻮد‪ .‬ﮔـﺮه‬
‫ﮔﻮار ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﻟﻐﺰﻳﺪ‪ ،‬ﻣﻊ ﻫﺬا ﺑﺎ ﻛﻮﺷﺶ ﻓﺮاوان ﻣﻮﻓﻖ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺳﺮ ﭘﺎ ﺑﺎﻳﺴﺘﺪ‪ .‬ﻫﻴﭻ ﺑﻪ درد ﺳﻮزاﻧﻲ ﻛﻪ در ﺷﻜﻤﺶ‬
‫ﺣﺲ ﻣﻲ ﻛﺮد‪ ،‬ﺗﻮﺟﻬﻲ ﻧﻤﻲ ﻧﻤﻮد و ﺧﻮدش را روي ﭘﺸﺘﻲ ﺻﻨﺪﻟﻲ ﻣﺠﺎور اﻧﺪاﺧﺖ و ﻧﮕﻪ داﺷﺖ و ﺑﺎ ﭘﺎﻫﺎﻳﺶ ﺑﻪ‬
‫ﺣﺎﺷﻴﻪ آن ﭼﺴﺒﻴﺪ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﻮدش ﻣﺴﻠﻂ ﺷﺪ‪ ،‬ﺳﻜﻮت ﻛﺮد ﺗﺎ ﺣﺮف ﻫﺎي ﻣﻌﺎون را ﺑﺸﻨﻮد‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﻣﺮد از ﭘﺪر و ﻣﺎدرش ﻣﻲ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬آﻳﺎ ﺷﻤﺎ ﻳﻚ ﻛﻠﻤﻪ از ﺣﺮف ﻫﺎﻳﺶ را ﻓﻬﻤﻴﺪﻳﺪ؟ اﻣﻴﺪوارم ﻛﻪ ﻣﺎ را‬
‫رﻳﺸﺨﻨﺪ ﻧﻜﺮده ﺑﺎﺷﺪ!« ﻣﺎدرش ﻛﻪ اﺷﻚ ﻣﻲ رﻳﺨﺖ‪ ،‬ﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﺪاﻳﺎ! ﺧﺪاﻳﺎ! ﺷﺎﻳﺪ ﻧﺎﺧﻮش ﺳﺨﺖ اﺳﺖ و ﻣـﺎ‬
‫وﻗﺖ ﺧﻮدﻣﺎن را ﺑﻪ اذﻳﺖ ﻛﺮدﻧﺶ ﻣﻲ ﮔﺬراﻧﻴﻢ‪ «.‬ﺑﻌﺪ ﺻﺪا زد‪» :‬ﮔﺮت‪ ،‬ﮔﺮت!« دﺧﺘﺮ ﺟﻮان از ﭘﺸﺖ ﺟﺪار ﭼﻮﺑﻲ‬
‫دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﺟﻮب داد‪» :‬ﺑﻠﻪ ﻣﺎدر ﺟﺎن!« زﻳﺮا اﺗﺎﻗﺶ ﺑﻮﺳﻴﻠﻪ اﺗﺎق ﮔﺮه ﮔﻮار از آﻧﺠﺎ ﻣﺠﺰا ﻣﻲ ﺷﺪ ﻣﺎدر ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺮو زود‬
‫دﻛﺘﺮ را ﺑﻴﺎور ﮔﺮه ﮔﻮارﻣﺎن ﻧﺎﺧﻮش اﺳﺖ! زود ﻳﻚ دﻛﺘﺮ ﺑﻴﺎور! ﺻﺪاﻳﺶ را ﺷﻨﻴﺪي؟« ﻣﻌﺎون ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ ﺻﺪاي‬
‫ﺟﺎﻧﻮر ﺑﻮد‪ «.‬و ﺑﻌﺪ از داد و ﻓﺮﻳﺎد زﻧﻬﺎ‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲ آﻣﺪ ﻛﻪ آﻫﺴﺘﻪ ﺣﺮف ﻣﻲ زﻧﻨﺪ‪ .‬ﭘﺪرش رو ﺑﻪ داﻻن ﺻﺪا زد ﺗﺎ‬
‫ﺻﺪاﻳﺶ در آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺷﻨﻴﺪه ﺑﺸﻮد‪» :‬آﻧﺎ! آﻧﺎ! ﺑﺮو ﻛﻠﻴﺪﺳﺎز ﺑﻴﺎور!« و ﻓﻮراً دو دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺒﻮد ﭼﻄﻮر ﮔﺮت‬
‫ﺑﻪ اﻳﻦ زودي ﻟﺒﺎﺳﺶ را ﭘﻮﺷﻴﺪ در داﻻن ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺧﺶ و ﻓﺶ ﻟﺒﺎس ﺷﺎن دوﻳﺪﻧﺪ و ﺑـﺎ ﻫـﻢ در را ﺑـﺎز ﻛﺮدﻧـﺪ‪.‬‬
‫ﺻﺪاي ﺑﺴﺘﻦ در ﺷﻨﻴﺪه ﻧﺸﺪ‪ .‬ﺷﻚ‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻳﻲ ﻛـﻪ ﭘﻴﺸـﺎﻣﺪ ﻧـﺎﮔﻮاري در آﻧﻬـﺎ رخ ﻣـﻲ دﻫـﺪ‪ ،‬در را ﺑـﺎز‬
‫ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎ وﺟﻮد اﻳﻦ‪ ،‬ﮔﺮه ﮔﻮار آرام ﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺣﺘﻤﺎً ﺣﺮف ﻫﺎي او را ﻧﻔﻬﻤﻴﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻫﺮﭼﻨﺪ ﺑﻪ ﻧﻈـﺮ ﺧـﻮدش‬
‫ﻛﺎﻣﻼً آﺷﻜﺎر ﺑﻮد و ﭼﻮن ﻋﺎدت ﻛﺮده ﺑﻮد ﻛﻠﻤﺎت آﺧﺮي از دﻓﻌﻪ اول ﻫﻢ آﺷﻜﺎرﺗﺮ ﺑـﻪ ﻧﻈـﺮ ﻣـﻲ آﻣـﺪ‪ .‬اﻣـﺎ اﻗـﻼً‬
‫داﺷﺘﻨﺪ ﻣﻠﺘﻔﺖ ﻣﻲ ﺷﺪﻧﺪ ﻛﻪ وﺿﻊ او ﻃﺒﻴﻌﻲ ﻧﻴﺴﺖ و ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﻛﻤﻜﺶ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬اﻃﻤﻴﻨﺎن و ﺧﻮﻧﺴﺮدي ﻛـﻪ‬
‫در اوﻟﻴﻦ اﻗﺪاﻣﺎت ﺑﻪ ﻛﺎر رﻓﺖ‪ ،‬ﺑﻪ او ﻗﻮت ﻗﻠﺐ داد‪ .‬ﺣﺲ ﻣﻲ ﻛﺮد ﻛﻪ دوﺑﺎره در ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﺸـﺮي داﺧـﻞ ﺷـﺪه و‬
‫ﭼﺸﻢ ﺑﻪ راه دﻛﺘﺮ و ﻛﻠﻴﺪ ﺳﺎز ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻲ آﻧﻜﻪ ﺑﻴﻦ آﻧﻬﺎ ﻓﺮﻗﻲ ﺑﮕﺬارد اﻳﻦ ﭘﻴﺸﺎﻣﺪﻫﺎ ﺑﻪ ﻧﻈﺮش ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻛﺎر ﻧﻤﺎﻳﺎن ﺑﺎ‬
‫ﺷﻜﻮه و ﺷﮕﻔﺖ اﻧﮕﻴﺰي ﺟﻠﻮه ﻣﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﺻﺎف ﻛﺮدن ﺻﺪاي ﺧﻮد ﺑﺮاي ﻣﻜﺎﻟﻤﺎت ﺑﻌﺪي‪ ،‬ﺑﺴﻴﺎر آﻫﺴـﺘﻪ‬
‫ﺳﺮﻓﻪ ﻛﺮد‪ ،‬ﭼﻮن ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺳﺮﻓﻪ اش ﻣﺜﻞ ﺳﺮﻓﻪ اﻧﺴﺎن ﺻﺪا ﻧﻜﻨﺪ و ﺟﺮأت ﻧﺪاﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻗﻮه ادراك ﺧـﻮد‬
‫ﻗﻀﺎوت ﻛﻨﺪ‪ .‬در اﻳﻦ ﺑﻴﻦ‪ ،‬ﺳﻜﻮت ﻛﺎﻣﻠﻲ در اﺗﺎق ﻣﺠﺎور ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواﻳﻲ داﺷﺖ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﭘﺪر و ﻣﺎدرش ﺑـﺮاي ﻛﻨﻜـﺎش‬
‫ﻧﻬﺎﻳﻲ دور ﻣﻴﺰ ﮔﺮد آﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻤﻪ آﻧﻬﺎ از ﻻي درز در ﺑﻪ او ﮔﻮش ﻣﻲ دادﻧﺪ‪.‬‬
‫ﮔﺮه ﮔﻮار ﺑﺎ ﺻﻨﺪﻟﻲ آﻫﺴﺘﻪ ﺧﻮدش را ﺑﻪ ﻃﺮف در ﻛﺸﺎﻧﻴﺪ‪ .‬آﻧﺠﺎ‪ ،‬ﺻﻨﺪﻟﻲ را رﻫﺎ ﻛﺮد‪ ،‬ﺧﻮدش را ﺑﻪ ﻃﺮف‬
‫در اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﻪ ﻛﻤﻚ ﭼﻮب اﻳﺴﺘﺎد‪ .‬زﻳﺮا از ﻧﻮك ﭘﺎﻫﺎﻳﺶ ﻣﺎﻳﻊ ﭼﺴﺒﻨﺪه اي ﺗﺮاوش ﻣﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﻟﺤﻈﻪ اي از ﺗﻘﻼ‬
‫آﺳﻮد‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﺳﻌﻲ ﻛﺮد ﻗﻔﻞ در را ﺑﺎ دﻫﻨﺶ ﺑﺎز ﺑﻜﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﭼﻄﻮر ﻛﻠﻴﺪ را ﺑﮕﻴﺮد؟ اﮔﺮ داراي دﻧﺪان ﺣﻘﻴﻘﻲ ﻧﺒﻮد‪ ،‬در‬
‫ﻣﺴﺦ ‪11 ‬‬
‫ﻋﻮض آرواره ﻫﺎي ﺑﺴﻴﺎر ﻗﻮي داﺷﺖ و ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﺎ ﺗﺤﻤﻞ دردي ﻛﻪ در اﺛﺮ اﻳﻦ ﻛﺎر ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻣﻲ ﺷﺪ‪ ،‬ﻣﻮﻓﻖ ﺷﺪ ﻛﻪ‬
‫ﻛﻠﻴﺪ را ﺗﻜﺎن ﺑﺪﻫﺪ‪ .‬از ﻟﺐ ﻫﺎﻳﺶ ﻣﺎﻳﻊ ﻗﻬﻮه اي رﻧﮕﻲ روان ﺑﻮد ﻛﻪ روي ﻗﻔﻞ ﻣﻲ رﻳﺨﺖ و ﺑﻌﺪ روي ﻗﺎﻟﻴﭽﻪ ﻣﻲ‬
‫ﭼﻜﻴﺪ‪ .‬ﻣﻌﺎون در اﺗﺎق ﻣﺠﺎور ﮔﻔﺖ‪» :‬ﮔﻮش ﻛﻨﻴﺪ دارد ﻛﻠﻴﺪ را ﻣﻲ ﭼﺮﺧﺎﻧﺪ‪ «.‬اﻳﻦ ﺗﺸﻮﻳﻖ ﮔﺮان ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺑﺮاي ﮔﺮه‬
‫ﮔﻮار ﺑﻮد و دﻟﺶ ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﺪر و ﻣﺎدرش و ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ دم ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪» :‬ﺑﺎرك اﷲ ﮔﺮه ﮔﻮار! ﻣﺎﺷﺎاﷲ زور‬
‫ﺑﺪه!« و ﺑﻪ ﻓﻜﺮ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﺑﺎ دﻗﺖ ﺑﺮ ﺷﻮق و ﻋﻼﻗﻪ اي ﺑﻪ ﻛﻮﺷﺶ او ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻃـﻮري ﺑـﺎ ﺗﻤـﺎم ﻗـﻮه‬
‫آرواره و ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﻗﻮاﻳﺶ ﺳﺨﺖ ﺑﻪ در آوﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻴﻢ ﻣﻲ رﻓﺖ ﺑﻲ ﺣﺲ و ﺣﺮﻛﺖ ﺑﻴﻔﺘﺪ‪ .‬ﻣﻄﺎﺑﻖ ﺟﻬﺖ ﻛﻠﻴﺪ‬
‫دور ﻗﻔﻞ ﻣﻲ رﻗﺼﻴﺪ‪ .‬ﮔﺎﻫﻲ ﻓﻘﻂ ﺑﺎ دﻫﻦ ﺧﻮدش را ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﻮد و ﮔﺎه ﺑﻪ ﺣﻠﻘﻪ ﺑﺎﻻي ﻛﻠﻴﺪ آوﻳﺰان ﻣﻲ ﺷﺪ و‬
‫ﺑﺎ ﺗﻤﺎم وزن ﺑﺪﻧﺶ آن را ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﺻﺪاي ﺧﺸﻚ ﮔﺮدش زﺑﺎﻧﻪ ﻛﻠﻴﺪ‪ ،‬ﮔﺮه ﮔﻮار را ﺑﻪ ﺧـﻮد آورد و ﺑـﺎ آه‬
‫ﻓﺮح ﺑﺨﺸﻲ ﺑﻪ ﺧﻮد ﮔﻔﺖ‪» :‬دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﭼﻠﻴﻨﮕﺮ اﺣﺘﻴﺎﺟﻲ ﻧﻴﺴﺖ!« و ﺳﺮش را روي دﺳﺘﻚ در ﮔﺬاﺷﺖ ﺗﺎ در را ﺑﺎز‬
‫ﺑﻜﻨﺪ‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﻃﺮﻳﻘﻪ ﻛﻪ ﻳﮕﺎﻧﻪ وﺳﻴﻠﻪ ﻣﻤﻜﻦ ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﺎﻧﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺣﺘﻲ ﭘﺲ از ﺑﺎز ﺷﺪن در ﭘـﺪر و ﻣـﺎدرش ﺗـﺎ ﭼﻨـﺪ‬
‫ﻟﺤﻈﻪ او را ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ‪ .‬ﻻزم ﺑﻮد ﻳﻜﻲ از ﻟﺖ ﻫﺎي در را ﺑﮕﺮداﻧﺪ‪ ،‬آن ﻫﻢ ﺑﺎ ﻣﺮاﻋﺎت اﺣﺘﻴـﺎط ﻛﺎﻣـﻞ ﺗـﺎ ورود آن ﻫـﺎ‬
‫ﺑﺎﻋﺚ ﻧﺸﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺑﻴﻔﺘﺪ‪ .‬ﻫﻨﻮز درﮔﻴﺮ و دار ﺑﻮد و ﺗﻤﺎم ﺗﻮﺟﻬﺶ را ﺑﻪ اﻳﻦ ﻛﺎر ﻣﺼـﺮوف داﺷـﺖ‪ ،‬ﻧﺎﮔﻬـﺎن‬
‫ﺻﺪاي ﻣﺎﻓﻮﻗﺶ را ﺷﻨﻴﺪ ﻛﻪ »اوه!« ﺑﻠﻨﺪي ﮔﻔﺖ ﻣﺜﻞ ﺻﺪاﻳﻲ ﻛﻪ وزش ﺷﺪﻳﺪ ﺑﺎد ﺗﻮﻟﻴﺪ ﺑﻜﻨﺪ و او را ﻛﻪ از ﻫﻤﻪ‬
‫ﺑﻪ در ﻧﺰدﻳﻚ ﺗﺮ ﺑﻮد دﻳﺪ ﻛﻪ دﺳﺘﺶ را روي دﻫﺎن ﺑﺎزش ﻓﺸﺎر ﻣﻲ داد و ﺑﻪ آراﻣﻲ ﻋﻘﺐ ﻣﻲ رﻓﺖ‪ ،‬ﻣﺜﻞ اﻳﻨﻜـﻪ‬
‫ﻧﻴﺮوﻳﻲ ﻧﺎﻣﺮﺋﻲ ﺑﺎ ﻗﻮﺗﻲ ﺛﺎﺑﺖ او را از ﺟﺎي ﺧﻮد ﻋﻘﺐ ﻣﻲ راﻧﺪ‪ .‬ﻣﺎدر ﻛﻪ ﺑﺎ وﺟﻮد ﺣﻀﻮر ﻣﻌﺎون ﺑﺎ ﻣﻮﻫﺎي ژوﻟﻴﺪه‪،‬‬
‫اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد‪ ،‬دﺳﺘﻬﺎ را ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﺘﺼﻞ ﻛﺮده ﺑﻪ ﭘﺪر ﻧﮕﺎه ﻛﺮد؛ ﺑﻌﺪ دو ﻗﺪم ﺑﻪ ﺳﻮي ﮔـﺮه ﮔـﻮار رﻓـﺖ و در ﻣﻴـﺎن‬
‫ﺣﻠﻘﻪ ﺧﺎﻧﻮاده زﻣﻴﻦ ﺧﻮرد‪ ،‬داﻣﻦ ﻟﺒﺎس دورش ﭘﻬﻦ ﺷﺪ‪ ،‬در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﺑـﻴﻦ ﭘﺴـﺘﺎﻧﻬﺎﻳﺶ ﻓـﺮو رﻓـﺖ و‬
‫ﻛﺎﻣﻼً ﻣﺨﻔﻲ ﮔﺮدﻳﺪ‪ .‬ﭘﺪر ﺑﺎ ﺣﺮﻛﺖ ﺷﺮﻳﺮاﻧﻪ‪ ،‬ﻣﺸﺖ ﻫﺎي ﺧﻮد را ﮔﺮه ﻛﺮد؛ ﻣﺜﻞ اﻳﻨﻜﻪ ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ ﮔﺮه ﮔـﻮار را‬
‫ﺑﻪ اﺗﺎق ﻋﻘﺐ ﺑﺮاﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺖ ﺑﻬﺖ ﺑﻪ اﺗﺎق ﻧﺎﻫﺎرﺧﻮري ﻧﮕﺎه ﻛﺮد و ﺑﺎ دﺳﺖ ﭼﺸـﻤﺶ را ﮔﺮﻓـﺖ و ﺑـﺎ ﻫـﻖ و ﻫـﻖ‬
‫ﺑﻠﻨﺪي ﭼﻨﺎن ﺑـﻪ ﮔﺮﻳـﻪ اﻓﺘـﺎد ﻛـﻪ ﺳـﻴﻨﻪ‬
‫ﭘﻬﻨﺶ ﺗﻜﺎن ﺧﻮرد‪.‬‬
‫ﮔــﺮه ﮔــﻮار از دﺧــﻮل ﺑــﻪ اﺗــﺎق‬
‫ﺧﻮدداري ﻛﺮد و ﻓﻘﻂ ﺑﻪ در ﺑﺴﺘﻪ ﻳﻠﻪ داد‬
‫و از آن ﺟﺎ ﻧﻴﻤﻲ از ﺑﺪﻧﺶ ﭘﻴـﺪا ﺑـﻮد و از‬
‫ﺑﺎﻻ ﺳﺮش را ﺑﻪ ﭘﻬﻠـﻮ ﺧـﻢ ﻛـﺮده ﺑـﻮد ﺗـﺎ‬
‫ﻣﺘﺮﺻﺪ ﭘﻴﺸﺎﻣﺪﻫﺎي ﺑﻌﺪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻣﻊ ﻫﺬا ﻫﻮا‬
‫ﺧﻴﻠﻲ روﺷﻦ ﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد؛ ﺑﻪ ﻃـﻮر واﺿـﺢ‬
‫آن ﻃﺮف ﻛﻮﭼﻪ‪ ،‬ﻳﻚ ﺗﻜﻪ از ﻋﻤﺎرت روﺑﺮو‬
‫‪  12‬ﻣﺴﺦ‬
‫ﻛﻪ ﻳﻚ ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن دراز دود زده‪ ،‬ﺑﺎ ﭘﻨﺠﺮه ﻫﺎي ﻣﺮﺗﺐ ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻃﺮز ﺧﺸﻨﻲ ﻧﻤﺎي ﻋﻤﺎرت را ﺳﻮراخ ﺳﻮراخ ﻣﻲ‬
‫ﻛﺮد دﻳﺪه ﻣﻲ ﺷﺪ‪ .‬ﻫﻨﻮز ﺑﺎران ﻣﻲ ﺑﺎرﻳﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻗﻄﺮات درﺷﺘﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ از ﻫﻢ ﻓﺎﺻﻠﻪ داﺷﺖ و ﺗﻚ ﺗﻚ ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﻣﻲ‬
‫اﻓﺘﺎد‪ .‬ﻇﺮوف ﭼﺎﺷﺖ روي ﻣﻴﺰ ﻛﻮد ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬زﻳﺮا ﭘﺪر اﻳﻦ ﻧﻮﺑﺖ ﺧﻮراك را از ﻫﻤﻪ ﻣﻬﻢ ﺗﺮ ﻣﻲ داﻧﺴﺖ و ﺑﻮﺳﻴﻠﻪ‬
‫ﺧﻮاﻧﺪن روزﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎي ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن ﻣﺪت آن را ﻃﻮﻻﻧﻲ ﻣﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﺑﻪ ﺟﺪار دﻳﻮار‪ ،‬ﻋﻜﺲ ﮔﺮه ﮔﻮار ﺑﺎ ﻟﺒـﺎس ﺳـﺘﻮاﻧﻲ‬
‫دﻳﺪه ﻣﻲ ﺷﺪ‪ .‬اﻳﻦ درﺟﻪ را در ﻧﻈﺎم وﻇﻴﻔﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ دﺳﺘﺶ را روي ﻗﺒﻀﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد‬
‫و از زﻧﺪﮔﻲ ﺧﺸﻨﻮد ﺑﻮد و از ﻫﻴﺒﺘﺶ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲ آﻣﺪ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﻟﺒﺎﺳﺶ ﻣﺮاﻋﺎت اﺣﺘﺮام را ﻻزم ﻣﻲ ﺷﻤﺮد‪ .‬در ﺑﺎز‬
‫ﺑﻮد و از آﻧﺠﺎ‪ ،‬در ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻴﻦ داﻻن و داﻻﻧﭽﻪ‪ ،‬اوﻟﻴﻦ ﭘﻠﻪ ﻫﺎي ﭘﻠﻜﺎن دﻳﺪه ﻣﻲ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﮔﺮه ﮔﻮار داﻧﺴﺖ ﻛﻪ در آن ﻣﻴﺎن ﻳﮕﺎﻧﻪ ﻛﺴﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ آراﻣﺶ ﺧﻮد را ﺣﻔﻆ ﻛﺮده اﺳﺖ‪» .‬ﻣﻦ اﻻن ﻟﺒﺎس‬
‫ﻣﻲ ﭘﻮﺷﻢ‪ ،‬ﻧﻤﻮﻧﻪ ﻫﺎﻳﻢ را ﺟﻮر ﻣﻲ ﻛﻨﻢ و راه ﻣﻲ اﻓﺘﻢ‪ .‬آﻳﺎ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻲ ﻛﻪ ﺣﺮﻛﺖ ﻛﻨﻢ؟ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻴـﺪ؟ ﺣﻀـﺮت‬
‫آﻗﺎي ﻣﻌﺎون‪ ،‬ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﻴﺪ ﻛﻪ ﻟﺠﻮج ﻧﻴﺴﺘﻢ‪ .‬ﺑﻲ ﺷﻚ ﻣﺴﺎﻓﺮت دﺷﻮار اﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣـﻦ ﻧﻤـﻲ ﺗـﻮاﻧﻢ از آن‬
‫ﭼﺸﻢ ﺑﭙﻮﺷﻢ‪ .‬ﺣﻀﺮت آﻗﺎي ﻣﻌﺎون‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﻛﺠﺎ ﺗﺸﺮﻳﻒ ﻣﻲ ﺑﺮﻳﺪ؟ ﺑﻪ ﺗﺠﺎرت ﺧﺎﻧﻪ؟ ﺑﻠﻪ؟ آﻳﺎ ﻣﻄﺎﺑﻖ واﻗﻊ ﮔـﺰارش‬
‫ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﻛﺮد؟ ﺑﺮاي ﻫﺮ ﻛﺴﻲ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ اﺗﻔﺎق ﺑﻴﻔﺘﺪ ﻛـﻪ در اﻧﺠـﺎم ﻣﻘـﺮرات اداري ﻏﻔﻠـﺖ ﺑﻜﻨـﺪ‪ ،‬وﻟـﻲ اﻳـﻦ‬
‫ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺗﺮﻳﻦ ﻣﻮﻗﻊ اﺳﺖ؛ ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻛﻪ ﺧﺪﻣﺎت ﺳﺎﺑﻖ او را در ﻧﻈﺮ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ و ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﻴﺎورﻧﺪ ﻛـﻪ ﭘـﺲ از رﻓـﻊ‬
‫ﻏﺎﺋﻠﻪ‪ ،‬ﺑﻴﺶ از ﭘﻴﺶ‪ ،‬ﺑﻪ ﻛﺎر ﺧﻮد ﻋﻼﻗﻪ ﻣﻨﺪي ﻧﺸﺎن ﻣﻲ دﻫﺪ‪ .‬ﺷﻤﺎ‪ ،‬اﻟﺒﺘﻪ ﻣﺴﺘﺤﻀﺮﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻨﺪه ﻣﺪﻳﻮن ﻣـﺮاﺣﻢ‬
‫ﺣﻀﺮت آﻗﺎي رﺋﻴﺲ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻢ‪ .‬ﮔﺬران ﻣﻌﺎش ﭘﺪر و ﻣﺎدر و ﺧﻮاﻫﺮم ﺑﻪ ﻋﻬﺪه ﺑﻨﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﻣﻮاﺟﻪ ﺑﺎ ﻣﻮﻗﻌﻴـﺖ‬
‫دﺷﻮاري ﺷﺪه ام‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﻮﺳﻴﻠﻪ ﺟﺪﻳﺖ در ﻛﺎر‪ ،‬ﺧﻮدم را از اﻳﻦ ﻣﻬﻠﻜﻪ ﻧﺠﺎت ﺧﻮاﻫﻢ داد‪ .‬ﺧﻮاﻫﺸﻤﻨﺪم ﻛﻪ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ‬
‫ﺑﻨﺪه را دﺷﻮارﺗﺮ ﻧﻔﺮﻣﺎﻳﻴﺪ! زﻳﺮا ﺑﻪ ﺣﺪ اﻋﻼ دﺷﻮار ﻫﺴﺖ‪ .‬اﺳﺘﺪﻋﺎي ﻋﺎﺟﺰاﻧﻪ دارم ﻛﻪ در ﺗﺠﺎرت ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺤﺘﺮﻣﺘﺎن‬
‫از ﺣﻘﻮق ﺑﻨﺪه دﻓﻌﺎت ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﻴﺪ! اﻳﻦ ﻧﻜﺘﻪ را ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻲ ﻣﻲ داﻧﻢ ﻛﻪ ﻋﻤﻮﻣﺎً ﺑﺎ ﺷﺎﮔﺮد ﺗـﺎﺟﺮ‪ ،‬ﺣ‪‬ﺴـﻦ ﻧﻈـﺮ ﻧﺪارﻧـﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻤﺎن ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺪاﺧﻞ ﺳﺮﺷﺎري دارد و زﻧﺪﮔﻲ ﻋﺮﻳﺾ و ﻃﻮﻳﻠﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺑﻨﺪه ﺗﺼﻮر ﻣﻲ ﻛـﻨﻢ ﻛـﻪ وﺿـﻊ‬
‫ﻛﻨﻮﻧﻲ‪ ،‬اﻳﻦ ﻋﻘﻴﺪه ﺑﺎﻃﻞ را ﺗﺄﻳﻴﺪ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ‪ .‬وﻟﻲ ﺣﻀﺮت آﻗﺎي ﻣﻌﺎون‪ ،‬ﺣﻀﺮت ﻋﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﺑﻬﺘﺮ از ﻫﻤﻪ ﺑﻪ اﺣـﻮال‬
‫ﻛﺎرﻣﻨﺪان واﻗﻒ ﻫﺴﺘﻴﺪ؛ ﺣﺘﻲ ﺑﻬﺘﺮ از ﺷﺨﺺ ﺣﻀﺮت آﻗﺎي رﺋﻴﺲ‪ .‬ﺑﻴﻦ ﺧﻮدﻣﺎن ﺑﺎﺷﺪ زﻳﺮا ﻣﺸـﺎراﻟﻴﻪ ﺑـﻪ ﻋﻠـﺖ‬
‫اﻳﻨﻜﻪ ﻛﺎرﻣﻨﺪان را اﺳﺘﺨﺪام ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻣﺤﺘﻤﻞ اﺳﺖ ﺑﻪ زﺑﺎن ﻳﻜﻲ از آﻧﻬﺎ ﺗﺤﺖ ﺗﺄﺛﻴﺮ واﻗـﻊ ﺷـﻮد اﻟﺒﺘـﻪ ﺣﻀـﺮت‬
‫ﻋﺎﻟﻲ ﻣﻄﻠﻌﻴﺪ‪ ،‬ﺷﺎﮔﺮدي ﻛﻪ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً در ﺗﻤﺎم ﺳﺎل ﻫﻴﭻ وﻗﺖ در ﺗﺠﺎرت ﺧﺎﻧﻪ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬اﻏﻠـﺐ ﻣﻤﻜـﻦ اﺳـﺖ ﻓﻘـﻂ‬
‫دﭼﺎر اراﺟﻴﻒ ﻳﺎ اﻧﻔﺎق و ﻳﺎ ﺑﻬﺘﺎن ﺑﻲ اﺳﺎس ﺑﺸﻮد و ﺑﺮاﻳﺶ ﺑﻪ ﻛﻠﻲ ﻏﻴﺮ ﻣﻘﺪور اﺳﺖ ﻛﻪ از ﺧﻮدش دﻓﺎع ﺑﻜﻨـﺪ؛‬
‫زﻳﺮا روﺣﺶ ﺧﺒﺮ ﻧﺪارد ﻛﻪ ﺑﻪ او ﺗﻬﻤﺖ زده اﻧﺪ و ﻓﻘﻂ ﺑﻌﺪ از اﻳﻦ ﺧﺴﺘﻪ و ﻛﻮﻓﺘﻪ از ﻣﺴـﺎﻓﺮت ﺑـﺮ ﻣـﻲ ﮔـﺮدد‪،‬‬
‫اﻃﻼع ﺣﺎﺻﻞ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺣﻜﻢ ﺷﻮﻣﻲ درﺑﺎره او ﺻﺎدر ﺷﺪه و دﻳﮕﺮ ﻧﻤﻲ ﺗﻮان از ﻋﻠﺖ ﻫﺎي آن ﺗﺤﻘﻴﻖ ﻛﺮد و ﺑﻪ‬
‫اﻳﻦ وﺳﻴﻠﻪ آﺗﻴﻪ او ﺗﺎرﻳﻚ ﻣﻲ ﮔﺮدد! ﺣﻀﺮت آﻗﺎي ﻣﻌﺎون‪ ،‬اﺳﺘﺪﻋﺎي ﻋﺎﺟﺰاﻧﻪ دارم‪ ،‬ﻗﺒﻞ از اﻳﻨﻜﻪ اﻇﻬﺎر ﻟﻄـﻒ و‬
‫ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﺧﻮدﺗﺎن را ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺑﻨﺪه اﻋﻼم ﻓﺮﻣﺎﻳﻴﺪ‪ ،‬ﺗﺸﺮﻳﻒ ﻧﺒﺮﻳﺪ!«‬
‫ﻣﺴﺦ ‪13 ‬‬
‫وﻟﻲ ﻣﻌﺎون ﺑﻪ ﺷﻨﻴﺪن اوﻟﻴﻦ ﻛﻠﻤﺎت ﮔﺮه ﮔﻮار روﻳﺶ را ﺑﺮﮔﺮداﻧﻴﺪ و از ﺑـﺎﻻي ﺷـﺎﻧﻪ اي ﻛـﻪ ﻟـﺮزه ﺑـﺪان‬
‫ﻣﺴﺘﻮﻟﻲ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎ روي ﺗﺮش او را ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﺮد‪ .‬در ﻃﻲ ﻧﻄﻖ ﮔﺮه ﮔﻮار‪ ،‬ﻋﻮض اﻳﻨﻜﻪ ﺑﺎ ﺧﺸﻮﻧﺖ ﮔﻮش ﺑﺪﻫﺪ‬
‫در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ او را ﻣﻲ ﭘﺎﻳﻴﺪ ﺧﻮد را ﻛﻢ ﻛﻢ ﺑﻪ ﻃﺮف در‪ ،‬ﻋﻘﺐ ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮد؛ ﻣﺜﻞ اﻳﻨﻜﻪ ﻧﻴﺮوي ﻣﺮﻣﻮزي ﻣـﺎﻧﻊ از‬
‫رﻓﺘﻨﺶ ﻣﻲ ﺷﺪ ﺑﻪ داﻻن ﻫﻢ رﺳﻴﺪه ﺑﻮد‪ .‬زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ آﺧﺮﻳﻦ ﻗﺪم را از اﺗﺎق ﻧﺎﻫﺎرﺧﻮري ﺑﻴﺮون ﮔﺬاﺷـﺖ‪ ،‬ﺣﺮﻛـﺖ‬
‫ﺗﻨﺪي ﻛﺮد؛ اﻧﮕﺎري ﻛﻪ زﻣﻴﻦ ﻛﻒ ﻫﺎﻳﺶ را ﻣﻲ ﺳﻮزاﻧﻴﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ دﺳﺘﺶ را ﺑﻪ ﻃﺮف دﺳﺖ ﮔﻴـﺮه ﻧـﺮده دراز ﻛـﺮد؛‬
‫ﻣﺜﻞ اﻳﻨﻜﻪ ﻳﻚ راه ﻧﺠﺎت ﻣﺎﻓﻮق ﻃﺒﻴﻌﻲ در ﭘﺎﻳﻴﻦ ﭘﻠﻜﺎن اﻧﺘﻈﺎرش را داﺷﺖ‪.‬‬
‫ﮔﺮه ﮔﻮار ﭘﻲ ﺑﺮد ﻛﻪ اﮔﺮ ﻣﺎﻳﻞ ﺑﺎﺷﺪ ﺷﻐﻞ ﺧﻮد را از دﺳﺖ ﻧﺪﻫﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﻗﻴﻤﺘﻲ ﺷـﺪه ﻧﺒﺎﻳـﺪ ﺑﮕـﺬارد ﻛـﻪ‬
‫ﻣﻌﺎون در اﻳﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﺑﺮود‪ .‬ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ‪ ،‬ﭘﺪر و ﻣﺎدرش ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ را درﺳﺖ ﺗﻤﻴﺰ ﻧﻤﻲ دادﻧﺪ‪ .‬از زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﭘﺴﺮﺷـﺎن‬
‫در اﻳﻦ ﺗﺠﺎرت ﺧﺎﻧﻪ ﻛﺎر ﻣﻲ ﻛﺮد اﻳﻦ ﻓﻜﺮ در ﻣﻐﺰﺷﺎن ﺟﺎي ﮔﻴﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ زﻧﺪﮔﻲ ﮔﺮه ﮔﻮار ﺗـﺄﻣﻴﻦ ﺷـﺪه و‬
‫ﻧﮕﺮاﻧﻲ ﻛﻨﻮﻧﻲ ﺑﻪ ﻗﺪري ﻓﻜﺮ آﻧﻬﺎ را ﻣﺸﻐﻮل ﻛﺮده ﺑﻮد ﻛﻪ ﻗﺎدر ﺑﻪ ﭘﻴﺶ ﺑﻴﻨﻲ ﻧﺒﻮدﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻗﻠﺐ ﮔـﺮه ﮔـﻮار وﻗـﻮع‬
‫ﭘﻴﺸﺎﻣﺪﻫﺎﻳﻲ را ﮔﻮاﻫﻲ ﻣﻲ داد‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺎﻧﻊ رﻓﺘﻦ ﻣﻌﺎون ﺷﺪ‪ ،‬او را آرام و ﻣﺘﻘﺎﻋﺪ ﻧﻤﻮد و ﺑﺎﻻﺧﺮه دﻟﺶ را ﺑﺪﺳـﺖ‬
‫آورد‪ .‬زﻳﺮا آﻳﻨﺪه ﮔﺮه ﮔﻮار و ﺧﺎﻧﻮاده اش ﺑﻪ ﻣﺨﺎﻃﺮه اﻓﺘﺎده ﺑﻮد‪ .‬آه اﮔﺮ ﺧﻮاﻫﺮش آﻧﺠﺎ ﺑﻮد! او ﻣﻲ ﻓﻬﻤﻴﺪ؛ از ﮔﺮﻳﻪ‬
‫اش ﭘﻴﺪا ﺑﻮد ﻛﻪ ﻗﻀﺎﻳﺎ را درك ﻣﻲ ﻛﺮد‪ ،‬در ﺻﻮرﺗﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﺎن وﻗﺖ ﮔﺮه ﮔﻮار ﺑﺎ ﺧﺎﻃﺮ آﺳﻮده ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺧﻮاﺑﻴﺪه‬
‫ﺑﻮد! ﺑﻪ ﻋﻼوه ﻣﻌﺎون‪ ،‬ﻛﻪ زن ﻫﺎ را دوﺳﺖ ﻣﻲ داﺷﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﺣﺮف او ﺣﺘﻤﺎً ﮔﻮش ﻣﻲ داد و ﺑﻮﺳﻴﻠﻪ او ﻣﻤﻜـﻦ ﺑـﻮد‬
‫راﻫﻨﻤﺎﻳﻲ ﺑﺸﻮد‪ .‬ﺧﻮاﻫﺮش در را ﻣﻲ ﺑﺴﺖ و در داﻻن ﺑﻪ او ﺛﺎﺑﺖ ﻣﻲ ﻛﺮد ﻛﻪ اﺿﻄﺮاﺑﺶ ﺑﻲ ﺟﻬﺖ اﺳـﺖ‪ .‬وﻟـﻲ‬
‫درﺳﺖ در ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻮﻗﻊ او آﻧﺠﺎ ﻧﺒﻮد و ﻫﻤﻪ ﺑﻠﻪ ﺑﺮي ﻫﺎي ﺑﻪ ﮔﺮدن ﮔﺮه ﮔﻮار اﻓﺘﺎده ﺑﻮد و ﺑﻲ آﻧﻜﻪ راﺟﻊ ﺑﻪ اﻗﺪام‬
‫ﻣﺆﺛﺮﺗﺮ ﺑﻪ ﺧﻮد ﺗﺸﻮﻳﺸﻲ راه ﺑﺪﻫﺪ و ﻳﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﺪ ﺑﻪ ﻧﻄﻖ او ﭘﻲ ﺑﺮده اﻧﺪ ﻳﺎ ﻧﻪ ﭼﻴﺰي ﻛـﻪ ﭼﻨـﺪان ﻣﺤﻘـﻖ‬
‫ﻧﺒﻮد در را ول ﻛﺮد و ﺑﺮاي اﻳﻨﻜﻪ ﺑﻪ ﻣﻌﺎون ﺑﺮﺳﺪ‪ ،‬از ﻻي آن ﮔﺬﺷﺖ ﻣﻌﺎون ﺑﻪ ﻃﺮز ﺧﻨﺪه آوري ﺑﺎ دو دﺳﺖ ﺑـﻪ‬
‫دﺳﺘﮕﻴﺮه ﻧﺮده ﭼﺴﺒﻴﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻴﻬﻮده ﺗﻜﻴﻪ ﮔﺎﻫﻲ را ﺟﺴﺖ و ﺟﻮ ﻣﻲ ﻛﺮد‪ ،‬ﺑﺎﻻﺧﺮه روي ﭘﺎﻫﺎي ﻧـﺎزﻛﺶ اﻓﺘـﺎد و‬
‫ﻧﺎﻟﻪ ﺿﻌﻴﻔﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﺑﺮاي اوﻟﻴﻦ ﺑﺎر‪ ،‬ﻃﻲ ﺻﺒﺤﮕﺎﻫﺎن ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻳﻚ ﻧﻮع اﺣﺴﺎس اﺳـﺘﺮاﺣﺖ ﺟﺴـﻤﺎﻧﻲ ﻛـﺮد‪ ،‬ﭘـﺎﻳﺶ‬
‫روي زﻣﻴﻦ ﻣﺤﻜﻢ ﺑﻮد و ﺑﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻲ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﭘﺎﻫﺎﻳﺶ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻲ از او اﻃﺎﻋﺖ ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ و ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮدﻧﺪ او‬
‫را ﺑﻪ ﻫﺮ ﻛﺠﺎ ﻛﻪ ﻣﺎﻳﻞ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺒﺮﻧﺪ و از ﻫﻤﺎن دم ﮔﻤﺎن ﻛﺮد ﻛﻪ ﭘﺎﻳﺎن رﻧﺞ ﻫﺎﻳﺶ ﻓﺮا رﺳﻴﺪه‪ .‬وﻟﻲ در ﺣﺎﻟﻲ ﻛـﻪ‬
‫از ﻟﺤﺎظ اﺣﺘﻴﺎﺟﺶ ﺑﻪ دوﻳﺪن در ﻣﺤﻠﻲ ﻛﻪ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﻟﻨﮕﺮ ﺑﺮ ﻣﻲ داﺷﺖ‪ ،‬ﻧﺰدﻳﻚ ﻣﺎدرش رﻓـﺖ ﻛـﻪ ﭘﺨـﺶ‬
‫زﻣﻴﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻧﺎﮔﻬﺎن دﻳﺪ‪ ،‬ﺑﺎ وﺟﻮد اﻳﻨﻜﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲ آﻣﺪ ﻏﺶ ﻛﺮده اﺳﺖ‪ ،‬از ﺟﺎ ﭘﺮﻳﺪ و دﺳﺘﻬﺎﻳﺶ را در ﻫﻮا‬
‫ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮد و اﻧﮕﺸﺖ ﻫﺎﻳﺶ را از ﻫﻢ ﺑﺎز ﻧﻤﻮد و زوزه ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪ‪» :‬ﺑﻪ ﻓﺮﻳﺎدم ﺑﺮﺳﻴﺪ! ﻛﻤﻚ ﻛﻨﻴﺪ! ﻛﻤﻚ ﻛﻨﻴﺪ!« و‬
‫ﺳﺮش را ﺧﻢ ﻛﺮد ﺗﺎ او را ﺑﻬﺘﺮ ﺑﺒﻴﻨﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﭼﻴﺰي ﻛﻪ ﺑﻪ ﻃﻮر آﺷﻜﺎر ﻣﺘﻨﺎﻗﺾ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲ آﻣـﺪ‪ ،‬دﻳﻮاﻧـﻪ وار ﭘـﺲ‬
‫ﭘﺲ رﻓﺖ ﺑﻲ آﻧﻜﻪ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ روي ﻣﻴﺰ ﻫﻨﻮز ﭘﺮ از ﻇﺮف اﺳﺖ‪ .‬ﺗﻨﻪ ﺑﻪ ﻣﻴﺰ زد و ﺑﻪ ﺗﻌﺠﻴﻞ‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﻳﻚ ﻧﻔﺮ ﮔﻴﺞ‬
‫رﻓﺖ روي ﻣﻴﺰ ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬ﮔﻮﻳﺎ ﻣﻠﺘﻔﺖ ﻧﺒﻮد ﻛﻪ ﻧﺰدﻳﻚ او ﻗﻬﻮه ﺟﻮش ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﻗﻬﻮه روي ﻗﺎﻟﻲ ﺟﺎري ﺷﺪ‪.‬‬
‫‪  14‬ﻣﺴﺦ‬
‫ﭘﺴﺮ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﺑﺎﻻ ﻛﺮد و ﻧﻔﺲ زﻧﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺎدرﺟﺎن! ﻣﺎدرﺟﺎن!« ﻣﻌﺎون را ﻛﺎﻣﻼً ﻓﺮاﻣﻮش ﻛـﺮده ﺑـﻮد و‬
‫ﻗﻬﻮه را ﻣﻲ دﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﻲ رﻳﺰد‪ .‬ﮔﺮه ﮔﻮار ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ ﺧﻮدداري ﻛﻨﺪ‪ ،‬از اﻳﻨﻜﻪ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺑﺎر در ﻫـﻮا ﺑـﺎ آرواره ﻫـﺎﻳﺶ‬
‫ﺣﺮﻛﺘﻲ ﺑﻜﻨﺪ؛ ﻣﺜﻞ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻣﺸﻐﻮل ﺧﻮردن ﭼﻴﺰي اﺳﺖ‪ .‬در آن وﻗﺖ‪ ،‬ﻣﺎدر دﺳﺖ ﺑﻪ ﺟﻴﻎ و داد ﮔﺬاﺷـﺖ‪ ،‬از‬
‫روي ﻣﻴﺰ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و در آﻏﻮش ﭘﺪر اﻓﺘﺎد ﻛﻪ ﺟﻠﻮ او آﻣﺪه ﺑﻮد‪ .‬وﻟﻲ ﮔﺮه ﮔﻮار وﻗﺖ ﻧﺪاﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ آﻧﻬـﺎ ﺑﭙـﺮدازد‪.‬‬
‫ﻣﻌﺎون در ﭘﻠﻜﺎن ﺑﻮد و ﭼﺎﻧﻪ اش را روي ﻧﺮده ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد و آﺧﺮﻳﻦ ﻧﮕﺎه را ﺑﻪ ﭘﺸـﺖ ﺳـﺮ اﻧـﺪاﺧﺖ‪ .‬ﮔـﺮه ﮔـﻮار‬
‫ﻗﻮاﻳﺶ را ﺟﻤﻊ ﻛﺮد‪ ،‬ﺑﺮاي اﻳﻨﻜﻪ ﺳﻌﻲ ﻛﻨﺪ دوﺑﺎره او را ﺑﻴﺎورد‪ .‬ﻣﻌﺎون ﻛﻪ ﺑﻲ ﺷﻚ ﻣﻈﻨﻮن ﺑﻮد ﺑﻪ ﻳﻚ ﺟﺴﺖ از‬
‫ﭼﻨﺪﻳﻦ ﭘﻠﻪ ﭘﺮﻳﺪ و ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ ﺷﺪ و ﻓﺮﻳﺎد ﻛﺸﻴﺪ‪» :‬اوه!‪ ...‬اوه!‪ «...‬ﺑﻪ ﻃﻮري ﻛﻪ ﺻﺪاﻳﺶ در ﺗﻤﺎم راه ﭘﻠﻪ ﭘﻴﭽﻴﺪ‪ .‬اﻳﻦ‬
‫ﮔﺮﻳﺰ‪ ،‬ﺗﺄﺛﻴﺮ ﻧﺎﮔﻮاري در ﭘﺪر ﻛﺮد ﻛﻪ ﺗﺎﻛﻨﻮن ﻧﺴﺒﺘﺎً ﺣﻮاﺳﺶ ﺳﺮ ﺟﺎ ﺑﻮد‪ ،‬ﺧﻮد را ﺑﺎﺧـﺖ و ﻋـﻮض اﻳﻨﻜـﻪ دﻧﺒـﺎل‬
‫ﻣﻌﺎون ﺑﺪود و ﻳﺎ اﻗﻼً ﻣﺎﻧﻊ ﺗﻌﻘﻴﺐ ﮔﺮه ﮔﻮار ﻧﺸﻮد؛ ﺑﺎ دﺳﺖ راﺳﺖ ﻋﺼﺎي ﻣﻬﻤﺎن را ﻛﻪ ﺑﺎ ﻟﺒﺎده و ﻛﻼﻫـﺶ روي‬
‫ﺻﻨﺪﻟﻲ ﺟﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﺎ دﺳﺖ ﭼﭙﺶ روزﻧﺎﻣﻪ اي را ﻛﻪ روي ﻣﻴﺰ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺮداﺷﺖ و ﺧﻮد را ﻣﻮﻇﻒ داﻧﺴﺖ ﻛﻪ‬
‫ﭘﺎﻫﺎﻳﺶ را ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﺑﻜﻮﺑﺪ و روزﻧﺎﻣﻪ و ﻋﺼﺎ را در ﻫﻮا ﺗﻜﺎن ﺑﺪﻫﺪ ﺗﺎ ﮔﺮه ﮔﻮار را دوﺑﺎره ﺑﻪ ﭘﻨﺎﻫﮕﺎه ﺧﻮدش ﺑﺮاﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻫﻴﭻ ﮔﻮﻧﻪ اﻟﺘﻤﺎﺳﻲ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﻧﺸﺪ و ﺑﻪ ﻋﻼوه‪ ،‬ﻫﻴﭻ ﺧﻮاﻫﺸﻲ ﻓﻬﻤﻴﺪه ﻧﻤﻲ ﺷﺪ‪ .‬ﮔﺮه ﮔﻮار ﺑﻴﻬﻮده ﺳﺮ ﺧﻮد را ﺑـﻪ‬
‫ﺣﺎﻟﺖ ﺗﻀﺮع‪ ،‬ﺟﻠﻮ او ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﻫﺮﭼﻪ ﺑﻪ ﭘﺪرش اﻇﻬﺎر ﻓﺮوﺗﻨﻲ ﻣﻲ ﻛﺮد در او ﺗﺄﺛﻴﺮي ﻧﺪاﺷﺖ و ﺑـﻪ ﻛﻮﺑﻴـﺪن ﭘـﺎي‬
‫ﺧﻮد ﻣﻲ اﻓﺰود‪ .‬در اﺗﺎق ﻧﺎﻫﺎرﺧﻮري‪ ،‬ﻣﺎدر ﺑﺎ وﺟﻮد ﺳﺮﻣﺎ ﭘﻨﺠﺮه را ﺑﺎز ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد و ﺗﺎ ﺣﺪي ﻛﻪ ﻣﻤﻜﻦ ﺑﻮد ﺑـﻪ‬
‫ﺑﻴﺮون ﺧﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺻﻮرت را ﺑﺎ دﺳﺖ ﻫﺎﻳﺶ ﻓﺸﺎر ﻣﻲ داد‪ .‬ﺟﺮﻳﺎن ﺷﺪﻳﺪي ﻫﻮاي اﺗﺎق و راﻫﺮو را ﻋﻮض ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺮده ﻫﺎ ﺑﺎد ﻛﺮد و روزﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ؛ ﭼﻨﺪ ﺻﻔﺤﻪ از آن روي ﻛﻒ اﺗﺎق اﻓﺘﺎد‪ .‬وﻟﻲ ﭘﺪر ﺑﻲ ﻣﺮوت ﭘﺴﺮش را‬
‫دﻧﺒﺎل ﻣﻲ ﻛﺮد و ﺑﻪ ﻃﺮز رام ﻛﻨﻨﺪﮔﺎن اﺳﺐ وﺣﺸﻲ ﺳﻮت ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪ و ﮔﺮه ﮔﻮار ﻛـﻪ ﻋـﺎدت ﺑـﻪ ﻋﻘـﺐ رﻓـﺘﻦ‬
‫ﻧﺪاﺷﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﺄﻧﻲ ﭘﺲ ﻣﻲ رﻓﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺮﮔﺮدد‪ ،‬ﺑﻪ زودي ﺑﻪ اﺗﺎﻗﺶ ﻣﻲ رﻓـﺖ‪ ،‬اﻣـﺎ ﺑﻴﻤﻨـﺎك ﺑـﻮد ﻛـﻪ‬
‫ﻛﻨﺪي ﭼﺮخ زدن او‪ ،‬ﭘﺪرش را ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﺟﺎ در ﺑﻜﻨﺪ و در ﻫﺮ آن ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺿﺮﺑﺖ ﻛﺸﻨﺪه اي ﺑﺎ اﻳﻦ ﭼﻮب‬
‫ﺗﻬﺪﻳﺪآﻣﻴﺰ روي ﺳﺮ و ﮔﺮده اش ﻓﺮود ﺑﻴﺎﻳﺪ‪ .‬در اﻳﻦ ﺻﻮرت‪ ،‬ﻓﺮﺻﺖ اﻧﺘﺨﺎب در ﺑﻴﻦ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﮔﺮه ﮔﻮار‪ ،‬ﺑﺎ وﺣﺸـﺖ‬
‫ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻛﺮد ﻛﻪ وﻗﺘﻲ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﻣﻲ رﻓﺖ ﺟﻬﺘﻲ را ﻛﻪ اﻧﺘﺨﺎب ﻛﺮده ﺑﻮد ﺑﻪ آن ﻣﺴﻠﻂ ﻧﻤﻲ ﺷـﺪ و از ﻣﺸـﺎﻫﺪه‬
‫ﻃﺮز رﻓﺘﺎر ﭘﺪرش ﻛﻪ داﻳﻤﺎً ﻧﮕﺎه وﺣﺸﺖ زده اي ﺑﻪ او ﻣﻲ اﻧﺪاﺧﺖ ﺣﺮﻛﺖ ﭘﻴﭻ ﺧﻮردن را ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﺳﺮﻋﺖ ﻣﻤﻜﻦ‪،‬‬
‫ﻳﻌﻨﻲ ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ﺑﺎ ﻛﻤﺎل ﺗﺄﻧﻲ ﺷﺮوع ﻛﺮد‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﭘﺪر ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺣﺴﻦ ﻧﻴﺖ او ﺷـﺪ؛ زﻳـﺮا ﻋـﻮض اﻳﻨﻜـﻪ ﻣـﺎﻧﻊ اﻳـﻦ‬
‫ﺣﺮﻛﺖ ﺑﺸﻮد‪ ،‬از دور راﻫﻨﻤﺎﻳﻲ ﻣﻲ ﻛﺮد و ﮔﺎه ﮔﺎﻫﻲ ﮔﺮه ﮔﻮار را ﺑﺎ ﺳﺮ ﻋﺼﺎ ﻛﻤﻚ ﻣﻲ ﻧﻤـﻮد ﻛـﺎش ﻓﻘـﻂ اﻳـﻦ‬
‫ﺳﻮت ﻫﺎي ﺗﺤﻤﻞ ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ را ﺗﺮك ﻣﻲ ﻛﺮد! زﻳﺮا ﮔﺮه ﮔﻮار ﺧﻮدش را ﮔﻢ ﻣﻲ ﻛﺮد‪ ،‬ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﺣﺮﻛﺖ ﭘﻴﭻ ﺧـﻮردن را‬
‫ﺗﻤﺎم ﻛﺮده ﺑﻮد؛ اﻣﺎ از ﺻﺪاي اﻳﻦ ﺳﻮت‪ ،‬در ﺣﺮﻛﺖ اﺷﺘﺒﺎه ﻛﺮد و از زاوﻳﻪ اي ﻛﻪ ﻃﻲ ﻛﺮده ﺑﻮد ﻛﺎﺳﺖ‪ .‬ﺑـﺎﻻﺧﺮه‬
‫ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ دﻳﺪ ﺟﻠﻮ دﻫﻨﻪ دو اﺗﺎق واﻗﻊ ﺷﺪه ﺷﺎدي ﺑﻲ ﭘﺎﻳﺎﻧﻲ ﺑﻪ او دﺳﺖ داد‪ .‬ﻣﻠﺘﻔﺖ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﺪﻧﺶ ﻋﺮﻳﺾ ﺗـﺮ‬
‫از آن ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻲ اﺷﻜﺎل ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺑﮕﺬرد‪ .‬ﻃﺒﻴﻌﺘﺎً ﺑﻪ ﻓﻜﺮ ﭘﺪرش ﻧﻤﻲ رﺳﻴﺪ و ﺑﺪ ﺧﻠﻘﻲ ﻛﻪ ﺑـﻪ او دﺳـﺖ داده ﺑـﻮد‬
‫ﻣﺎﻧﻊ ﺑﻮد ﻛﻪ در دﻳﮕﺮ را ﺑﺎز ﺑﻜﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﮔﺮه ﮔﻮار اﺟﺎزه رد ﺷﺪن ﺑﺪﻫﺪ‪ .‬ﻓﻜـﺮ ﺛـﺎﺑﺘﻲ ﻛـﻪ در ﻛﻠـﻪ اش ﺑـﻮد‪ ،‬ﻛـﻪ‬
‫ﻣﺴﺦ ‪15 ‬‬
‫ﺑﺎﻳﺴﺘﻲ ﻓﻮراً ﮔﺮه ﮔﻮار داﺧﻞ اﺗﺎق ﺷﻮد‪ .‬او ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﻣﻘﺪﻣﺎت ﻣﻔﺼﻠﻲ ﺑﺸﻮد ﻛﻪ ﮔﺮه ﮔﻮار ﻻزم‬
‫داﺷﺖ ﺗﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺸﻮد و ﺳﺮ ﭘﺎ ﺑﮕﺬرد‪ .‬ﮔﺮه ﮔﻮار ﺻﺪاي داد و ﺑﻲ داد را ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﻣﻲ ﺷـﻨﻴﺪ‪ .‬ﺑـﻲ ﺷـﻚ ﺑـﺮاي‬
‫اﻳﻨﻜﻪ او را ﺑﺮاﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﮕﺬرد‪ ،‬ﻣﺜﻞ اﻳﻨﻜﻪ ﻫﻴﭻ ﻣﺎﻧﻌﻲ در ﺑﻴﻦ ﻧﺒﻮد! اﻳﻦ ﺟﻨﺠﺎل‪ ،‬ﻣﺜـﻞ ﺻـﺪاي ﺻـﺪ ﻫـﺰار ﭘـﺪر‪ ،‬در‬
‫ﮔﻮﺷﺶ ﻣﻨﻌﻜﺲ ﻣﻲ ﺷﺪ‪ .‬ﻣﻮﻗﻊ ﺷﻮﺧﻲ ﻧﺒﻮد و ﮔﺮه ﮔﻮار ﻫﺮﭼﻪ ﺑﺎداﺑﺎد ﺧﻮد را ﻻي ﮔﺬرﮔﺎه در ﻛﺮد و ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﺑﻪ‬
‫ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻤﻴﺪه ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺑﺪﻧﺶ از ﻳﻚ ﻃﺮف ﺑﺎﻻ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد و ﭘﻬﻠﻮﻳﺶ از ﭼﻬﺎر ﭼﻮﺑﻪ در ﻛﻪ رﻧﮓ ﺳﻔﻴﺪ آن‪ ،‬از‬
‫ﻟﻜﻪ ﻫﺎي ﺑﺪ ﻧﻤﺎ‪ ،‬ﻗﻬﻮه اي رﻧﮓ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺧﺮاﺷﻴﺪ‪ .‬ﮔﺮه ﮔﻮار ﮔﻴﺮ ﻛﺮده ﺑﻮد و ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺧﻮدش را‬
‫ﻧﺠﺎت ﺑﺪﻫﺪ‪ .‬از ﻳﻚ ﻃﺮف‪ ،‬ﭘﺎﻫﺎﻳﺶ در ﻫﻮا ﻣﻮج ﻣﻲ زد و در ﻣﻴﺎن ﻫﻮا ﭘﻴﭻ و ﺗﺎب ﻣﻲ ﺧﻮرد‪ .‬از ﻃﺮف دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﺑـﻪ‬
‫ﻃﺮز دردﻧﺎﻛﻲ ﭘﺎﻫﺎ زﻳﺮ ﺑﺪﻧﺶ ﺑﻲ ﺣﺮﻛﺖ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪ .‬در اﻳﻦ وﻗﺖ‪ ،‬ﭘﺪر از ﻋﻘﺐ ﻳﻚ اردﻧﮓ ﻣﺤﻜﻢ زد و اﻳﻦ دﻓﻌﻪ‬
‫ﺑﺎﻋﺚ ﺗﺴﻠﻴﺖ ﺧﺎﻃﺮ ﮔﺮه ﮔﻮار ﺷﺪ‪ .‬او ﺧﻂ ﺳﻴﺮ ﻃﻮﻳﻠﻲ را ﻃﻲ ﻛﺮد و ﻣﻴﺎن اﺗـﺎق ﺑـﻪ زﻣـﻴﻦ ﺧـﻮرد؛ ﺧـﻮن ازش‬
‫رﻓﺖ‪ .‬در ﺑﺎ ﻳﻚ ﺿﺮﺑﺖ ﻋﺼﺎ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ و ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺳﻜﻮت ﺑﺮﻗﺮار ﮔﺮدﻳﺪ‪.‬‬
‫***‬
‫ﮔﺮه ﮔﻮار‪ ،‬ﻃﺮف ﻏﺮوب از ﺧﻮاب ﺳﻨﮕﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﺮگ ﺑﻮد ﺑﻴﺪار ﺷﺪ‪ .‬ﺑﺮ ﻓﺮض ﻫﻢ ﻛﻪ ﻣـﺰاﺣﻢ او ﻧﻤـﻲ‬
‫ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻲ ﺷﻚ دﻳﺮﺗﺮ از اﻳﻦ ﺑﻴﺪار ﻧﻤﻲ ﺷﺪ زﻳﺮا ﺑﻪ ﺣﺪ ﻛﺎﻓﻲ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻊ ﻫﺬا ﺑﻪ ﻧﻈﺮش آﻣـﺪ ﻛـﻪ‬
‫ﺧﻮاب او را از ﺻﺪاي ﭘﺎﻫﺎي ﺧﻔﻲ و ﺻﺪاي ﻣﺤﺘﺎط ﻛﻠﻴﺪ در ﻗﻔﻞ در داﻻن ﻣﻐﺸﻮش ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬اﻧﻌﻜﺎس روﺷﻨﺎﻳﻲ‬
‫ﺗﺮاﻣﻮاي ﺑﺮﻗﻲ روي ﺳﻘﻒ و ﺑﺎﻻي اﺛﺎﺛﻪ‪ ،‬ﻟﻜﻪ ﻫﺎي رﻧﮓ ﭘﺮﻳﺪه اي اﻳﻨﺠﺎ و آﻧﺠﺎ ﻣﻲ ﮔﺬﺷﺖ‪ .‬وﻟـﻲ آن ﭘـﺎﻳﻴﻦ ﻛـﻪ‬
‫ﻣﻨﻄﻘﻪ ﮔﺮه ﮔﻮار ﺑﻮد ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﺷﺐ ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواﻳﻲ داﺷﺖ‪ .‬ﺑﺮاي اﻳﻨﻜﻪ از ﺟﺮﻳﺎن وﻗﺎﻳﻊ ﺑﺎ ﺧﺒﺮ ﺑﺸﻮد‪ ،‬آﻫﺴﺘﻪ ﺑﺴﻮي در‬
‫رﻓﺖ و ﺑﺎ ﻧﻴﺶ ﺧﻮد ﻛﻪ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﻪ ﻓﺎﻳﺪه آن داﺷﺖ ﭘﻲ ﻣﻲ ﺑﺮد ﻛﻮرﻛﻮراﻧﻪ اﻃﺮاف ﺧﻮد را ﻟﻤﺲ ﻣﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﻃﺮف‬
‫ﭼﭙﺶ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﻳﻚ زﺧﻢ ﻃﻮﻳﻞ و ﻣﻬﻴﺞ را داﺷﺖ و ﻳﻚ رج از ﭘﺎﻫﺎﻳﺶ ﻣﻲ ﻟﻨﮕﻴﺪﻧﺪ‪ .‬ﻳﻜﻲ از آﻧﻬـﺎ در ﻃـﻲ وﻗـﺎﻳﻊ‬
‫ﺻﺒﺢ ﺑﻪ ﻃﺮز ﺷﺪﻳﺪي ﺻﺪﻣﻪ دﻳﺪه ﺑﻮد ﻣﻌﺠﺰه ﺑﻮد ﻛﻪ ﻓﻘﻂ اﻳﻦ ﻳﻚ ﭘﺎ اﻳﻦ ﻃﻮر ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬آن ﭘﺎ ﻣﺜﻞ ﻳﻚ ﻋﻀﻮ‬
‫ﻣﺮده دﻧﺒﺎﻟﺶ ﻣﻲ آﻣﺪ و ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﻛﺸﻴﺪه ﻣﻲ ﺷﺪ‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺟﻠﻮ در رﺳﻴﺪ‪ ،‬ﻓﻬﻤﻴﺪ ﻛﻪ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ او را ﺟﻠﺐ ﻛﺮده‪ :‬ﺑﻮي ﺧﻮراك‪ .‬آﻧﺠﺎ ﻳﻚ ﻛﺎﺳﻪ ﺷﻴﺮ ﺷـﻴﺮﻳﻦ‬
‫ﺷﺪه ﻛﻪ روﻳﺶ ﺗﻜﻪ ﻫﺎي ﻧﺎن ﺷﻨﺎور ﺑﻮد ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬از ﺷﺪت وﺟﺪ‪ ،‬ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﺧﻨﺪﻳﺪ ﭼﻮن از ﺻﺒﺢ ﺗﺎ ﺣـﺎﻻ ﺑـﻪ‬
‫اﺷﺘﻬﺎﻳﺶ اﻓﺰوده ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺳﺮش را ﺗﺎ ﭼﺸﻢ در ﻛﺎﺳﻪ ﻛﻮﭼﻚ ﻓﺮو ﺑﺮد وﻟﻲ ﺑﻪ زودي ﻧﺎاﻣﻴﺪاﻧـﻪ ﺑﻴـﺮون ﻛﺸـﻴﺪ؛‬
‫اﻳﻦ ﭘﻬﻠﻮي ﺻﺪﻣﻪ دﻳﺪه ﺷﻮم‪ ،‬اﺳﺒﺎب زﺣﻤﺘﺶ ﻣﻲ ﺷﺪ‪ .‬زﻳﺮا ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻏﺬا ﺑﺨﻮرد‪ ،‬ﻣﮕﺮ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﺑﺪن‬
‫ﻧﻔﺲ ﺑﻜﺸﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻫﻢ‪ ،‬ﺷﻴﺮ ﺑﻪ دﻫﻨﺶ ﻣﺰه ﻧﻤﻲ ﻛﺮد؛ ﮔﺮﭼﻪ ﺳﺎﺑﻘﺎً ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﻮﺷـﻴﺪﻧﻲ ﻋﻼﻗـﻪ داﺷـﺖ و ﺑـﻲ ﺷـﻚ‬
‫ﺧﻮاﻫﺮش از راه ﺗﻮﺟﻪ ﻣﺨﺼﻮص ﺑﺮاﻳﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺳﺮش را ﺑﺎ ﺗﻨﻔﺮ از ﻛﺎﺳﻪ ﺑﺮﮔﺮداﻧﻴﺪ و ﻣﻴﺎن اﺗﺎق آﻣﺪ‪.‬‬
‫از درز در دﻳﺪه ﻣﻲ ﺷﺪ ﻛﻪ در اﺗﺎق ﻧﺎﻫﺎرﺧﻮري‪ ،‬ﭼﺮاغ ﮔﺎز ﻣﻲ ﺳﻮﺧﺖ‪ .‬در اﻳﻦ وﻗﺖ‪ ،‬ﻣﻌﻤﻮﻻً ﭘـﺪر ﺑـﺮاي‬
‫ﺧﺎﻧﻮاده اش روزﻧﺎﻣﻪ ﻋﺼﺮ را ﻣﻲ ﺧﻮاﻧﺪ‪ ،‬ﮔﺮه ﮔﻮار ﻫـﻴﭻ ﺻـﺪاﻳﻲ ﺑـﻪ ﮔﻮﺷـﺶ ﻧﻤـﻲ رﺳـﻴﺪ‪ .‬ﺷـﺎﻳﺪ اﻳـﻦ ﻗﺮاﺋـﺖ‬
‫‪  16‬ﻣﺴﺦ‬
‫ﺗﺸﺮﻳﻔﺎﺗﻲ ﻛﻪ ﺧﻮاﻫﺮش ﻫﻤﻴﺸﻪ در ﮔﻔﺖ و ﮔﻮ و ﻛﺎﻏﺬﻫﺎﻳﺶ ﺑﺮاي او ﺷﺮح ﻣﻲ داد اﺧﻴﺮاً از ﺳﺮ ﺧـﺎﻧﻮاده اﻓﺘـﺎده‬
‫ﺑﻮد‪ .‬وﻟﻲ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﻫﻤﺎن ﺳﻜﻮت ﺑﻮد در ﺻﻮرﺗﻲ ﻛﻪ ﺣﺘﻤﺎً ﻛﺴﺎﻧﻲ در آﭘﺎرﺗﻤﺎن ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﮔﺮه ﮔﻮار ﺑﻪ ﺗﺎرﻳﻜﻲ‪ ،‬ﺧﻴﺮه‬
‫ﻣﻲ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ و ﻓﻜﺮ ﻛﺮد‪» :‬ﺧﺎﻧﻮاده ﭼﻪ زﻧﺪﮔﻲ ﺑﻲ دﻏﺪﻏﻪ اي ﻛﺮده اﺳﺖ!« و ﺑﻪ ﺧﻮد ﺑﺎﻟﻴﺪ زﻳﺮا از دﺳﺖ رﻧﺞ او‬
‫ﺑﻮد ﻛﻪ ﭘﺪر و ﻣﺎدر و ﺧﻮاﻫﺮش‪ ،‬ﭼﻨﻴﻦ زﻧﺪﮔﻲ آرام را در ﭼﻨﻴﻦ آﭘﺎرﺗﻤﺎن ﻗﺸﻨﮕﻲ ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬آﻳﺎ ﺣﺎﻻ ﭼـﻪ ﻣـﻲ‬
‫ﺷﺪ‪ ،‬اﮔﺮ اﻳﻦ آراﻣﺶ و اﻳﻦ رﺿﺎﻳﺖ و راﺣﺘﻲ ﺑﺎ ﺧﺴﺎرت و ﺟﺎر و ﺟﻨﺠﺎل ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن ﻧﻤﻲ رﺳﻴﺪ؟ ﮔـﺮه ﮔـﻮار ﺑـﺮاي‬
‫اﻳﻨﻜﻪ اﻓﻜﺎر ﺷﻮم را دور ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺗﺮﺟﻴﺢ داد ﻛﻤﻲ ورزش ﻛﻨﺪ و ﺻﺪ ﻗﺪﻣﻲ روي ﺷﻜﻢ راه رﻓﺖ‪.‬‬
‫ﻃﺮف ﻏﺮوب دﻳﺪ‪ ،‬ﻳﻚ ﻣﺮﺗﺒﻪ در ﺳﻤﺖ ﭼﭗ و ﻳﻚ دﻓﻌﻪ در ﺳﻤﺖ راﺳﺖ ﺑﺎز ﺷﺪ و ﻛﺴـﻲ ﻣـﻲ ﺧﻮاﺳـﺖ‬
‫وارد ﺑﺸﻮد‪ ،‬اﻣﺎ اﻳﻦ ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ را ﺑﺴﻴﺎر اﷲ ﺑﺨﺘﻜﻲ ﺗﻠﻘﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﮔﺮه ﮔﻮار ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﻛﻪ ﺟﻠﻮ در اﺗﺎق ﻧﺎﻫﺎرﺧﻮري‬
‫اﻳﺴﺖ ﺑﻜﻨﺪ و ﻋﺰﻣﺶ را ﺟﺰم ﻛﺮد‪ ،‬ﺗﺎ ﺣﺪي ﻛﻪ ﻣﻘﺪور ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎزدﻳﺪ ﻛﻨﻨﺪه ﻣﺸﻜﻮك را در اﺗﺎق ﺑﻴﺎورد و ﻳـﺎ اﻗـﻼً‬
‫ﺑﺸﻨﺎﺳﺪ‪ .‬اﻣﺎ دﻳﮕﺮ در ﺑﺎز ﻧﺸﺪ و اﻧﺘﻈﺎر ﮔﺮه ﮔﻮار ﺑﻴﻬﻮده ﺑﻮد‪ .‬ﺻﺒﺢ وﻗﺘﻲ ﻛﻪ درﻫﺎ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﻫﻤﻪ اﻫﻞ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻲ‬
‫ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺑﻪ اﺗﺎﻗﺶ ﻫﺠﻮم ﺑﻴﺎورﻧﺪ و ﺣﺎﻻ ﻛﻪ درﻫﺎ ﺑﺎز ﺑﻮد ﻛﺴﻲ ﻧﻤﻲ آﻣﺪ او را ﺑﺒﻴﻨﺪ؛ ﺣﺘﻲ ﻛﻠﻴﺪﻫﺎ را از ﭘﺸـﺖ‬
‫ﺑﻪ در ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ!‬
‫ﺧﻴﻠﻲ از ﺷﺐ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ روﺷﻨﺎﻳﻲ در اﺗﺎق ﻧﺎﻫﺎرﺧﻮري ﺧﺎﻣﻮش ﺷﺪ و ﮔﺮه ﮔﻮار ﺑﻪ آﺳﺎﻧﻲ درﻳﺎﻓﺖ ﻛﻪ‬
‫ﭘﺪر و ﻣﺎدر و ﺧﻮاﻫﺮش ﺗﺎ آن وﻗﺖ ﺑﻴﺪار ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺻﺪاي ﭘﺎي ﻫﺮ ﺳﻪ آﻧﻬﺎ را ﺷـﻨﻴﺪ ﻛـﻪ ﭘـﺎورﭼﻴﻦ راه ﻣـﻲ‬
‫رﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﻃﺒﻴﻌﺘﺎً ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﻛﺴﻲ ﺑﻪ ﺳﺮاغ او ﻧﻴﺎﻣﺪ؛ او ﻣﺪت ﻛﺎﻓﻲ ﺑﺮاي ﺗﻔﻜﺮ راﺟـﻊ ﺑـﻪ ﺳـﺎزﻣﺎن زﻧـﺪﮔﻲ ﻧـﻮﻳﻦ در‬
‫ﺗﺤﺖ اﺧﺘﻴﺎر داﺷﺖ‪ ،‬اﻣﺎ اﻳﻦ اﺗﺎق ﺑﺰرگ ﻛﻪ ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ ﺑﻮد در آﻧﺠﺎ دﻣﺮ و روي زﻣﻴﻦ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﺑﻲ آﻧﻜﻪ ﻋﻠﺘﺶ را ﺑﺪاﻧـﺪ‬
‫او را ﻣﻲ ﺗﺮﺳﺎﻧﻴﺪ‪ .‬زﻳﺮا ﭘﻨﺞ ﺳﺎل ﻣﻲ ﮔﺬﺷﺖ ﻛﻪ در آﻧﺠﺎ ﻣﺴﻜﻦ داﺷﺖ و ﺑﻮﺳﻴﻠﻪ ﻋﻜﺲ اﻟﻌﻤـﻞ ﻋﺼـﺒﺎﻧﻲ و ﺑـﻲ‬
‫اﺧﺘﻴﺎر‪ ،‬ﺑﺎ وﺟﻮدي ﻛﻪ ﻛﻤﻲ ﺷﺮﻣﻨﺪه ﺷﺪ ﺑﻪ ﺗﻌﺠﻴﻞ زﻳﺮ ﻧﻴﻢ ﺗﺨﺖ رﻓﺖ‪ .‬ﻫﺮﭼﻨﺪ ﭘﺸﺘﺶ را ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻣـﻲ ﮔﺮﻓـﺖ و‬
‫ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺳﺮش را ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻜﻨﺪ؛ وﻟﻲ ﻓﻮراً آﻧﺠﺎ را ﭘﺴﻨﺪﻳﺪ ﻓﻘﻂ ﺗﺄﺳﻒ ﻣﻲ ﺧﻮرد ﻛﻪ ﺗﻨﺶ زﻳﺎد ﭘﻬﻦ ﺑﻮد ﺑﺮاي‬
‫اﻳﻨﻜﻪ ﺗﻤﺎم ﺑﺪﻧﺶ زﻳﺮ ﻣﺒﻞ ﺟﺎي ﺑﮕﻴﺮد‪.‬‬
‫ﺗﻤﺎم ﺷﺐ را در آﻧﺠﺎ ﮔﺬراﻧﻴﺪ‪ :‬ﮔﺎﻫﻲ ﭼﺮت ﻣﻲ زد و از وﺣﺸﺖ ﮔﺮﺳﻨﮕﻲ از ﺧﻮاب ﻣﻲ ﭘﺮﻳﺪ؛ ﮔﺎﻫﻲ ﺑﺎ ﻓﻜﺮ‬
‫ﻣﻀﻄﺮب و اﻣﻴﺪﻫﺎي ﻣﺒﻬﻢ ﻣﻲ ﮔﺬراﻧﻴﺪ و ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ ﻛﻪ ﻣﻮﻗﺘﺎً وﻇﻴﻔﻪ اش اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ آرام ﺑﺎﺷﺪ‬
‫و ﻣﻼﺣﻈﻪ ﺑﻜﻨﺪ و ﺑﻪ اﻳﻦ وﺳﻴﻠﻪ‪ ،‬وﺿﻌﻴﺖ ﻧﺎﮔﻮاري را ﻛﻪ ﺑﺮﺧﻼف ﻣﻴﻠﺶ اﻳﺠﺎد ﺷﺪه ﺑـﻮد ﺑـﻪ ﺧﻮﻳﺸـﺎﻧﺶ ﻗﺎﺑـﻞ‬
‫ﺗﺤﻤﻞ ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ‪.‬‬
‫از ﺻﺒﺢ ﺧﻴﻠﻲ زود ﻓﺮﺻﺖ ﺑﺪﺳﺖ آورد ﺗﺎ ﺗﺼﻤﻴﻤﺎت ﺟﺪﻳﺪي را ﻛﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ ﻣﻮرد اﺟﺮا ﺑﮕﺬارد‪ .‬ﻫﻨﻮز‬
‫ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﺷﺐ ﺑﻮد‪ ،‬ﺧﻮاﻫﺮش ﻛﻪ ﻛﺎﻣﻼً ﻟﺒﺎس ﻧﭙﻮﺷﻴﺪه ﺑﻮد در داﻻن را ﺑﺎز ﻛﺮد و ﺑﺎ ﻛﻨﺠﻜـﺎوي ﻧﮕـﺎه ﻛـﺮده‪ ،‬ﻓـﻮراً‬
‫ﻣﻠﺘﻔﺖ ﮔﺮه ﮔﻮار ﻧﺸﺪ؛ اﻣﺎ زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ او را زﻳﺮ ﻧﻴﻤﻜﺖ دﻳﺪ ﺑﺎ ﺧﻮدش ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻋﺠﺐ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﻳﻚ ﺟﺎﻳﻲ ﺑﺎﺷﺪ! در ﻫﺮ‬
‫ﺻﻮرت ﭘﺮ ﻛﻪ ﻧﺰده!‪ «...‬اﺣﺴﺎس وﺣﺸﺘﻲ ﻛﺮد ﻛﻪ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ ﺧﻮدداري ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ و ﺑﻴﺮون رﻓﺖ و در را ﺑﺎز ﻛﺮد و ﺗﻚ‬
‫ﭘﺎ وارد ﺷﺪ؛ ﻣﺜﻞ اﻳﻨﻜﻪ وارد اﺗﺎق ﺷﺨﺺ ﺧﺎرﺟﻲ و ﻳﺎ ﻧﺎﺧﻮش رو ﺑﻪ ﻗﺒﻠﻪ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﮔﺮه ﮔﻮار ﻛﻪ ﺳـﺮش را ﺗـﺎ‬
‫ﻣﺴﺦ ‪17 ‬‬
‫ﻟﺐ ﻧﻴﻤﻜﺖ آورده ﺑﻮد‪ ،‬او را ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﺮد آﻳﺎ ﺧﻮاﻫﺮش ﻣﺘﻮﺟﻪ‬
‫ﻣﻲ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺷﻴﺮ را ﻧﺨـﻮرده اﺳـﺖ و ﻋﻠـﺘﺶ ﻧﺪاﺷـﺘﻦ اﺷـﺘﻬﺎ‬
‫ﻧﺒﻮد؟ آﻳﺎ ﺑﺮاي او ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮي ﻛﻪ ﺑﻴﺸـﺘﺮ ﺑـﻪ ﻣـﺬاﻗﺶ ﺑﻴﺎﻳـﺪ‪،‬‬
‫ﺧﻮاﻫﺪ آورد؟ اﮔﺮ ﺑﻪ ﺧﻮدي ﺧﻮد اﻳﻦ ﻛـﺎر را ﻧﻤـﻲ ﻛـﺮد و ﺑـﺎ‬
‫وﺟﻮد ﻣﻴﻞ ﺷﺪﻳﺪي ﻛﻪ ﺑﻪ او دﺳـﺖ داده ﺑـﻮد ﻛـﻪ ﻧﺎﮔﻬـﺎن از‬
‫ﻣﺤﻠﻲ ﻛﻪ ﻧﻬﺎن ﺷﺪه ﺑـﻮد ﺑﻴـﺮون ﺑﻴﺎﻳـﺪ و ﺑـﻪ دﺳـﺖ و ﭘـﺎي‬
‫ﺧﻮاﻫﺮش ﺑﻴﻔﺘﺪ و از او ﺧﻮراﻛﻲ ﺑﺨﻮاﻫﺪ‪ ،‬ﺗﺮﺟﻴﺢ ﻣﻲ داد ﻛﻪ از‬
‫ﮔﺮﺳﻨﮕﻲ ﺑﻤﻴﺮد ﺗﺎ ﺗﻮﺟﻪ او را ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ ﺟﻠﺐ ﻧﻜﻨﺪ‪ ،‬وﻟـﻲ‬
‫ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻛﺎﺳﻪ ﭘﺮ اﺳـﺖ و ﺗﻌﺠـﺐ ﻛـﺮد دور آن‬
‫ﭼﻨﺪ ﻗﻄﺮه ﺷﻴﺮ ﭼﻜﻴﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻛﺎﺳﻪ را ﺑﺮداﺷﺖ ﺑﻲ آﻧﻜـﻪ آن را‬
‫ﻟﻤﺲ ﻛﻨﺪ ﺑﺎ ﻳﻚ ﺗﻜﻪ ﻛﺎﻏﺬ اﻳﻦ ﻛﺎر را ﻛـﺮد و ﺑـﻪ آﺷـﭙﺰﺧﺎﻧﻪ‬
‫ﺑﺮد‪ .‬ﮔﺮه ﮔﻮار‪ ،‬از روي ﻛﻨﺠﻜﺎوي اﻧﺘﻈﺎر ﭼﻴﺰي را داﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﺠﺎي آن ﻣﻲ آورد و در درﻳﺎي ﻓﻜﺮ ﻏﻮﻃﻪ ور ﺑـﻮد‬
‫ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﺑﻴﻨﻲ ﺑﻜﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻫﺮﮔﺰ ﺗﺼﻮر ﻧﻤﻲ ﻛﺮد ﻛﻪ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﺧﻮاﻫﺮش ﺗﺎ اﻳﻦ درﺟﻪ ﺑﺎﺷﺪ؛ زﻳﺮا ﺑﺮاي اﻳﻨﻜﻪ ﺳﻠﻴﻘﻪ‬
‫ﺑﺮادرش را ﺑﺪﺳﺖ ﺑﻴﺎورد‪ ،‬ﺧﻮراﻛﻲ ﻫﺎي ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن روي ﻳﻚ روزﻧﺎﻣﻪ ﻛﻬﻨﻪ ﭼﻴﺪ‪ :‬روي آن آﺷـﻐﺎل ﺳـﺒﺰي ﻫـﺎي‬
‫ﻧﻴﻤﻪ ﮔﻨﺪﻳﺪه‪ ،‬اﺳﺘﺨﻮان ﻫﺎي ﻏﺬاي دﻳﺮوز ﻛﻪ ﺳﺲ ﺳﻔﻴﺪي ﺑﻪ آن ﺧﺸﻚ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬اﻧﮕﻮر ﻛﻮرﻧﺖ‪ ،‬ﺑـﺎدام‪ ،‬ﻳـﻚ‬
‫ﺗﻜﻪ ﻧﺎن ﻛﺮه ﻣﺎﻟﻴﺪه ﻧﻤﻚ زده و ﻳﻚ ﺗﻜﻪ ﺑﻲ ﻧﻤﻚ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﺗﻜﻤﻴﻞ ﻛﺎﺳﻪ را ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲ آﻣﺪ‪،‬‬
‫دﻳﺮوز ﻗﻄﻌﺎً ﺗﻮي ذوق ﮔﺮه ﮔﻮار زده ﺑﻮد‪ ،‬ﭘﺮ از آب ﻛﺮده‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺗﺼﻮر اﻳﻨﻜﻪ ﺑﺮادرش ﺟﻠﻮ او ﻏﺬا ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺧﻮرد‪.‬‬
‫ﻇﺮﻓﺖ را ﺑﻪ ﺣﺪي رﺳﺎﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﻴﺮون رﻓﺖ و در ﺑﺎ ﻛﻠﻴﺪ ﺑﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﻃﻮري ﻛﻪ ﺑـﻪ او ﺑﻔﻬﻤﺎﻧـﺪ ﻛـﻪ ﻣﺨﺘـﺎر اﺳـﺖ‬
‫ﻫﺮﭼﻪ ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﺑﺨﻮرد‪ .‬ﺣﺎل ﻛﻪ ﻣﻴﺰ ﺧﻮراك او ﺑﻪ اﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻣﻬﻴﺎ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﮔﺮه ﮔﻮار ﺣﺲ ﻣﻲ ﻛﺮد ﻛـﻪ ﺗﻤـﺎم‬
‫ﭘﺎﻫﺎﻳﺶ ﺑﻪ ﺟﻨﺒﺶ اﻓﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻫﻢ زﺧﻢ ﻫﺎﻳﺶ ﺑﻬﺒﻮدي ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﭼﻮن ﻛﻤﺘﺮﻳﻦ اﺣﺴﺎس درد ﻧﻤﻲ ﻛﺮد‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع او را ﻛﺎﻣﻼً ﺑﻪ ﺗﻌﺠﺐ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﻪ ﻓﻜﺮ اﻓﺘﺎد زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ آدﻣﻲ زاده ﺑﻮد‪ ،‬ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﻳﻚ ﻣﺎه ﭘﻴﺶ‪ ،‬ﻳﻜﻲ از‬
‫اﻧﮕﺸﺘﺎﻧﺶ ﻛﻤﻲ ﺑﺮﻳﺪ و ﺗﺎ دﻳﺮوز درد ﻣﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻛﺮد‪» :‬آﻳﺎ ﺣﺲ ﻣﻦ ﻛﻤﺘﺮ ﺷـﺪه؟« اﻣـﺎ ﺑـﻪ ﻃـﺮز ﻧﺎﮔﻬـﺎن و‬
‫ﺿﺮوري‪ ،‬ﺑﻴﻦ ﺗﻤﺎم ﻏﺬﻟﻬﺎي دﻳﮕﺮ او ﻣﺸﻐﻮل ﻣﻜﻴﺪن ﭘﻨﻴﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺜﻞ ﻳﻚ ﻧﻔﺮ آدم ﺷﻜﻤﻮ ﭘﻲ در ﭘﻲ ﺑﺎ ﭼﺸﻢ‬
‫ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ از ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻲ ﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد ﭘﻨﻴﺮ و ﺳﺒﺰي ﻫﺎ و ﺳﺲ را ﺑﻠﻌﻴﺪ‪ .‬وﻟﻲ ﺗﺮه ﺑـﺎر ﺑـﻪ ﻣـﺬاﻗﺶ ﺧـﻮش ﻧﻴﺎﻣـﺪ؛‬
‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﻮي آن ﺗﻮي ذوﻗﺶ ﻣﻲ زد و در ﻣﻮﻗﻊ ﺧﻮردن‪ ،‬آﻧﻬﺎ را از ﭼﻴﺰﻫﺎي دﻳﮕﺮ ﺟﺪا ﻣﻲ ﻛﺮد ﻣﺪﺗﻲ ﮔﺬﺷﺖ‬
‫ﻛﻪ ﻛﺎرش را ﺗﻤﺎم ﻛﺮده ﺑﻮد و در ﻫﻤﺎن ﺟﺎ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﺗﻨﺒﻞ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﻀﻢ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺧﻮاﻫﺮش ﻛﻠﻴﺪ را ﺑﻪ‬
‫ﺗﺄﻧﻲ در ﻗﻔﻞ ﭼﺮﺧﺎﻧﻴﺪ‪ ،‬ﺑﺮاي اﻳﻨﻜﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﻋﻘﺐ ﻧﺸﻴﻨﻲ را ﺑﻪ او ﺑﺪﻫﺪ ﺑﺎ وﺟﻮد ﻛﺮﺧﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ او دﺳﺖ داده ﺑﻮد‬
‫وﺣﺸﺖ ﺑﺰرﮔﻲ ﺑﻪ او ﻋﺎرض ﺷﺪ و ﺗﻌﺠﻴﻞ ﻛﺮد ﻛﻪ زﻳﺮ ﻧﻴﻢ ﺗﺨﺖ ﺑﺮود‪ .‬در ﻣﻮﻗﻊ ﻛﻮﺗﺎﻫﻲ ﻛﻪ ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﺸﻐﻮل ﭘﺎك‬
‫ﻛﺮدن اﺗﺎق ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎ وﺟﻮد ﻏﺬاي ﻣﻔﺼﻠﻲ ﻛﻪ ﺧﻮرده و ﺷﻜﻤﺶ ﺑﺎد ﻛﺮده ﺑﻮد ﺑﻪ ﻃﻮري ﻛﻪ در ﻛـﻨﺞ ﻋـﺰﻟﺘﺶ ﺑـﻪ‬
‫‪  18‬ﻣﺴﺦ‬
‫زﺣﻤﺖ ﻧﻔﺲ ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪ‪ ،‬ﺧﻴﻠﻲ ﻫﻤﺖ ﻻزم داﺷﺖ ﺑﺮاي اﻳﻨﻜﻪ آن زﻳﺮ ﺑﻤﺎﻧﺪ‪ .‬ﺑﻴﻦ دو ﻋﺎرﺿﻪ ﺧﻔﻘﺎن ﭼﺸﻢ ﻫـﺎي‬
‫ورم ﻛﺮده ﺧﻮاﻫﺮش را از زور ﮔﺮﻳﻪ دﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺪون ﻧﻴﺖ ﺑﺪ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪه ﺧﻮراﻛﺶ‪ ،‬ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ را ﻫـﻢ ﻛـﻪ او دﺳـﺖ‬
‫ﻧﺰده ﺑﻮد‪ ،‬ﺟﺎرو ﻣﻲ ﻛﺮد؛ ﻣﺜﻞ اﻳﻨﻜﻪ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ وﺟﻪ ﺑﻪ درد ﻧﻤﻲ ﺧﻮرد و ﻫﻤﻪ آﻧﻬﺎ را در ﺳﻄﻠﻲ رﻳﺨﺖ و در ﭼﻮﺑﻲ‬
‫آن را ﮔﺬﺷﺖ و دﺳﺘﭙﺎﭼﻪ ﺑﻴﺮون ﺑﺮد ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﻳﻨﻜﻪ ﺑﻴﺮون رﻓـﺖ‪ ،‬ﮔـﺮه ﮔـﻮار ﺑـﺮاي اﻳﻨﻜـﻪ ﺧﻤﻴـﺎزه ﺑﻜﺸـﺪ و‬
‫ﺷﻜﻤﺶ را ﺑﻪ ﺣﺠﻢ ﻣﻌﻤﻮﻟﻲ ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ از ﮔﻮﺷﻪ اﻧﺰواي ﺧﻮد ﺧﺎرج ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻪ اﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ‪ ،‬ﻫﺮ روز ﺑﻪ او ﻏﺬا ﻣﻲ دادﻧﺪ؛ ﺻﺒﺢ ﭘﻴﺶ از ﺑﻴﺪار ﺷﺪن ﭘﺪر و ﻣﺎدر و ﻛﻠﻔﺖ و ﺑﻌﺪ از ﻇﻬـﺮ‪،‬‬
‫ﻧﺎﻫﺎر ﻛﻪ ﺗﻤﺎم ﻣﻲ ﺷﺪ؛ وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﭘﺪر و ﻣﺎدرش ﭼﺮت ﻣﻲ زدﻧﺪ و اﻣﺎ ﻛﻠﻔﺖ‪ ،‬در اﻳﻦ اوﻗﺎت ﻫﻤﻴﺸـﻪ‪ ،‬ﺧـﻮاﻫﺮش‬
‫ﺑﺮاي او ﻛﺎري در ﺧﺎرج ﻣﻲ ﺗﺮاﺷﻴﺪ‪ .‬واﺿﺢ اﺳﺖ آﻧﻬﺎي دﻳﮕﺮ ﻧﻴﺰ ﻧﻤﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﻛﻪ او از ﮔﺮﺳﻨﮕﻲ ﺑﻤﻴﺮد‪ ،‬وﻟـﻲ‬
‫ﺗﺮﺟﻴﺢ ﻣﻲ دادﻧﺪ ﻛﻪ از اﻣﺮ ﺧﻮراك او ﺑﻮﺳﻴﻠﻪ دﻳﮕﺮان ﻣﺴﺘﺤﻀﺮ ﺑﺸﻮﻧﺪ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﺗﺤﻤﻞ اﻳﻦ ﺗﻤﺎﺷﺎ را ﻧﻤﻲ آوردﻧﺪ؛‬
‫ﺷﺎﻳﺪ آن ﻗﺪرﻫﺎ ﻫﻢ ﺑﻴﺰار ﻧﺒﻮدﻧﺪ؛ ﺷﺎﻳﺪ دﺧﺘﺮ ﺟﻮان ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ از زﺣﻤﺖ آﻧﻬﺎ ﺑﻜﺎﻫﺪ‪ .‬ﺑﺎﻳـﺪ ﺗﺼـﺪﻳﻖ ﻛـﺮد ﻛـﻪ‬
‫ﺑﺪﺑﺨﺘﻲ آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺣﺪ اﻋﻼ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﮔﺮه ﮔﻮار ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻔﻬﻤﺪ ﻛﻪ روز اول ﺑﻪ ﭼﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ اي دﻛﺘﺮ و ﻗﻔﻞ ﺳﺎز را از ﺳﺮ ﺑـﺎز ﻛﺮدﻧـﺪ؛ زﻳـﺮا‬
‫ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ راﺑﻄﻪ ﻓﻜﺮي ﺑﺎ او داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺑﻲ آﻧﻜﻪ ﺧﻮاﻫﺮش را ﻣﺴـﺘﺜﻨﻲ ﺑﻜﻨـﺪ ﺗﺼـﻮر‬
‫ﻧﻤﻲ ﻛﺮد ﻛﻪ او ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﻓﻜﺮ دﻳﮕﺮان را درﻳﺎﺑﺪ‪ .‬او ﻓﻘﻂ راﺿﻲ ﺑﻮد ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺧﻮاﻫﺮ در اﺗﺎﻗﺶ ﻣﻲ آﻣﺪ ﺻﺪاي او‬
‫را ﺑﺸﻨﻮد ﻛﻪ ﺑﻴﻦ دو آه ﻧﺎم ﻣﻘﺪﺳﻴﻦ را ﺑﻪ زﺑﺎن ﻣﻲ آورد‪ .‬اﻳﻦ ﺑﻌﺪﻫﺎ اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎد‪ ،‬آن ﻫﻢ زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﮔﺮت ﺑﻪ اﻳﻦ‬
‫وﺿﻊ ﺟﺪﻳﺪ ﺳﺮ ﺗﻤﻜﻴﻦ ﻓﺮود آورده ﺑﻮد‪ .‬ﮔﺮﭼﻪ ﺑﻪ آن ﻫﺮﮔﺰ ﻋﺎدت ﻧﻜﺮده ﺑﻮد ﮔﺮه ﮔﻮار ﺑﻌـﺪﻫﺎ ﮔـﺎﻫﻲ روي ﻟـﺐ‬
‫ﻫﺎي دﺧﺘﺮ ﺟﻮان ﺗﻔﻜﺮي ﻛﻪ ﻟﻄﻒ و ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﻣﻲ رﺳﺎﻧﺪ و ﻳﺎ اﺟﺎزه ﻣﻲ داد ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺣﺪﺳﻲ را ﺑﺰﻧﺪ دﻳﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﺎن ﻏﺬاﻫﺎ را ﻣﻲ ﺧﻮرد‪ ،‬دﺧﺘﺮ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻣﺮوز ﺑﻪ دﻫﻨﺶ ﻣﺰه ﻛﺮده!« دﻓﻌﻪ ﻫﺎي دﻳﮕﺮ وﻗﺘﻲ ﻛـﻪ‬
‫از ﺧﻮد اﺷﺘﻬﺎﻳﻲ ﻧﺸﺎن ﻧﺪاده ﺑﻮد‪ ،‬ﭼﻴﺰي ﻛﻪ اﻏﻠﺐ اﺗﻔﺎق ﻣﻲ اﻓﺘﺎد ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﻏﻤﻨﺎﻛﻲ اﻇﻬﺎر ﻣﻲ ﻛﺮد‪» :‬ﺑﺎز ﻫـﻢ ﺑـﻪ‬
‫ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ دﺳﺖ ﻧﺰده!«‬
‫اﻣﺎ اﮔﺮ ﮔﺮه ﮔﻮار‪ ،‬ﻣﺴﺘﻘﻴﻤﺎً از اﺧﺒﺎر اﻃﻼﻋﻲ ﺣﺎﺻﻞ ﻧﻤﻲ ﻛﺮد‪ ،‬ﺑﻪ ﮔﻔﺘﮕﻮﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ در اﺗﺎق ﻧﺎﻫﺎرﺧﻮري ﻣﻲ‬
‫ﺷﺪ‪ ،‬ﮔﻮش ﻣﻲ داد‪ .‬ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﻳﻨﻜﻪ ﺻﺪاي ﺣﺮﻓﻲ ﻣﻲ ﺷﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻃﺮف دري ﻛﻪ ﻣﺴﺎﻋﺪﺗﺮ ﺑﻮد ﻣﻲ ﺷـﺘﺎﻓﺖ و ﺑـﺎ‬
‫ﺗﻤﺎم ﺑﺪن ﺑﻪ آن ﻣﻲ ﭼﺴﺒﻴﺪ‪ .‬در اواﻳﻞ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﺻﺤﺒﺘﻲ ﻧﻤﻲ ﺷﺪ ﻣﮕﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﻛﻢ و ﺑﻴﺶ ﻣﺴﺘﻘﻴﻤﺎً راﺟﻊ ﺑﻪ او ﺑﻮد‪.‬‬
‫در ﻃﻲ دو روز‪ ،‬ﻣﻮﻗﻊ ﻏﺬا‪ ،‬ﮔﻔﺘﮕﻮﻫﺎ راﺟﻊ ﺑﻪ وﺿﻊ ﺟﺪﻳﺪ رﻓﺘﺎر ﺑﺎ او اﺧﺘﺼﺎص داﺷﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﻣﺎﻧﻊ ﻧﻤـﻲ ﺷـﺪ ﻛـﻪ‬
‫ﺑﻴﻦ ﺧﻮراك ﻫﺎ راﺟﻊ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﻣﺒﺎﺣﺜﻪ ﺑﺸﻮد؛ زﻳﺮا اﻛﻨﻮن ﺧﺎﻧﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ از ﻃﺮف دو ﻋﻀﻮ ﺧﺎﻧﻮاده ﭘﺎﺳﺒﺎﻧﻲ‬
‫ﻣﻲ ﺷﺪ‪ .‬ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﻧﻤﻲ ﺧﻮاﺳﺖ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻤﺎﻧﺪ و ﻧﻪ ﺑﺨﺼﻮص ﺑﺪون ﭘﺎﺳﺒﺎن ﺧﺎﻧﻪ را ﺗﺮك ﻛﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ راﺟﻊ ﺑﻪ ﻛﻠﻔﺖ؛‬
‫درﺳﺖ ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺒﻮد ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﭘﻴﺸﺎﻣﺪ ﭘﻲ ﺑﺮد؛ آﻧﭽﻪ ﻣﻲ ﺷﻮد ﮔﻔﺖ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ از ﻫﻤﺎن روز اول زاﻧـﻮ‬
‫زد و ﻋﺠﺰ و ﻻﺑﻪ ﻛﺮد ﻛﻪ ﻣﺎدر‪ ،‬ﻓﻮراً او را ﺑﻴﺮون ﺑﻜﻨﺪ‪ .‬ﻳﻚ رﺑﻊ ﺑﻌﺪ اﺟﺎزه ﻣﺮﺧﺼﻲ ﺧـﻮد را از ﺧـﺎﻧﻮاده ﺑﺪﺳـﺖ‬
‫آورد و اﺷﻚ ﻫﺎﻳﻲ از روي ﻧﻤﻚ ﺷﻨﺎﺳﻲ رﻳﺨﺖ و ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻟﻪ ﺑﺰرگ ﺗﺮﻳﻦ اﻇﻬﺎر ﻟﻄﻒ ﻛﻪ در اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻮاده ﻧﺴـﺒﺖ‬
‫ﻣﺴﺦ ‪19 ‬‬
‫ﺑﻪ او ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ؛ از اﻳﻦ ﻛﻪ ﺟﻮاﺑﺶ ﻧﻤﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺗﺸﻜﺮ ﻛﺮد‪ .‬ﺿﻤﻨﺎً ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻣﻮﺣﺸﻲ ﺧﻮرد ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﺑـﻪ ﻫـﻴﭻ ﻛـﺲ‬
‫اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع را اﺑﺮاز ﻧﻜﻨﺪ‪ .‬ﻧﻪ‪ ،‬ﻧﻪ‪ ،‬ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺑﺮوز ﻧﺨﻮاﻫﺪ داد‪ .‬ﺣﺎﻻ ﺧﻮاﻫﺮ و ﻣﺎدر‪ ،‬آﺷﭙﺰي را ﺑﻪ ﮔـﺮدن‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﭼﻨﺪان ﺑﺎﻋﺚ زﺣﻤﺖ آﻧﻬﺎ ﻧﺒﻮد؛ زﻳﺮا اﺷﺘﻬﺎ از اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﮔﺮه ﮔﻮار ﻫﺮ دم ﻣﻲ ﺷﻨﻴﺪ ﻛـﻪ‬
‫ﻳﻜﻲ از اﻋﻀﺎي ﺧﺎﻧﻮاده اش ﺑﻪ دﻳﮕﺮي ﺑﻴﻬﻮده اﻧﺪرز ﻣﻲ داد ﻛﻪ ﻏﺬا ﺑﺨﻮرد و ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﭘﺎﺳﺦ را ﻣﻲ ﺷﻨﻴﺪ‪:‬‬
‫»ﻣﺘﺸﻜﺮم! ﺳﻴﺮم‪ «.‬ﻳﺎ ﻳﻚ ﭼﻴﺰي ﺷﺒﻴﻪ اﻳﻦ ﺟﻮاب را ﻣﻲ ﺷﻨﻴﺪ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﻣﺸﺮوب ﻫﻢ ﻧﻤﻲ ﺧﻮردﻧﺪ! اﻏﻠﺐ ﺧـﻮاﻫﺮ‬
‫از ﭘﺪر ﻣﻲ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ آﻳﺎ ﻣﺎﻳﻞ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ آﺑﺠﻮ ﺑﺨﻮرد؟ و ﺑﺎ ﻛﻤﺎل ﻣﻴﻞ داوﻃﻠﺐ ﻣﻲ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺷﺨﺼﺎً ﺑﺮود و ﺑﺨﺮد‪.‬‬
‫در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺳﻜﻮت ﭘﺪر‪ ،‬ﺑﺮاي اﻳﻨﻜﻪ رودرﺑﺎﻳﺴﺘﻲ ﻣﺎﻧﻊ ﻧﺸﻮد‪ ،‬ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ درﺑـﺎن را ﺑﻔﺮﺳـﺘﺪ؟ وﻟـﻲ‬
‫ﭘﺪر ﺑﺎ ﻳﻚ »ﻧﻪ« ﺗﺰﻟﺰل ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ ﺟﻮاب ﻣﻲ داد ﻛﻪ ﻣﻮﺿﻮع ﻣﻨﺘﻔﻲ ﻣﻲ ﺷﺪ‪.‬‬
‫در ﻃﻲ روزﻫﺎي اول‪ ،‬آﻗﺎي ﺳﺎﻣﺴﺎ ﺑﻪ زن و دﺧﺘﺮش وﺿﻌﻴﺖ و دورﻧﻤﺎي ﻣﺎﻟﻲ ﺧﺎﻧﻪ را ﺗﻮﺿﻴﺢ داد‪ .‬ﻓﺎﺻﻠﻪ‬
‫ﺑﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲ ﺷﺪ‪ ،‬ﻣﻲ رﻓﺖ ﻛﺎﻏﺬ ﻳﺎ دﻓﺘﺮﭼﻪ ﻗﺒﺾ ﻫﺎﻳﻲ را از ﺻﻨﺪوق ورت ﻫﺎﻳﻢ )‪ (Wertheim‬ﻛﻪ ﭘﻨﺞ‬
‫ﺳﺎل ﭘﻴﺶ آن را از ﻏﺮق ﺷﺪن ﻧﺠﺎت داده ﺑﻮد ‪-‬ﻫﻤﺎن وﻗﺖ ﻛﻪ ورﺷﻜﺴـﺖ ﺷـﺪ‪ -‬ﺑـﺮ ﻣـﻲ داﺷـﺖ و ﻣـﻲ آورد‪.‬‬
‫ﺻﺪاي ﺑﺎز ﻛﺮدن ﻗﻔﻞ ﭘﺮ ﭼﻢ و ﺧﻢ و ﺑﺴﺘﻦ آن‪ ،‬ﺑﻌﺪ از آن ﻛﻪ آﻧﭽﻪ را ﻛﻪ ﻣﻲ ﺟﺴﺖ ﭘﻴﺪا ﻛﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﺷﻨﻴﺪه ﻣﻲ‬
‫ﺷﺪ‪ .‬ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ در اﻳﺎم اﺳﺎرت ﮔﺮه ﮔﻮار ﺟﺰ اﻳﻦ ﺗﻮﺿﻴﺤﺎت ﻣﺎﻟﻲ و ﻳﺎ اﻗﻼً ﺑﻌﻀـﻲ از ﻧﻜـﺎت آن ﺑـﺮاﻳﺶ آن ﻗـﺪر‬
‫ﻛﻴﻒ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬زﻳﺮا ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺗﺼﻮر ﻣﻲ ﻛﺮد‪ ،‬آﻗﺎي ﺳﺎﻣﺴﺎ ﭘﺲ از آن ﺷﻜﺴﺖ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺣﺘﻲ ﻳﻚ »ﻓﻨﻴﻚ« را‬
‫ﻫﻢ ﻧﺠﺎت ﺑﺪﻫﺪ‪ .‬در ﻫﺮ ﺣﺎل‪ ،‬ﭘﺪر ﭼﻴﺰي ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺮاي اﻳﻨﻜﻪ او را از اﺷﺘﺒﺎه ﺑﻴﺮون ﺑﻴﺎورد و ﮔﺮه ﮔﻮار ﻫﻢ از او‬
‫ﻧﭙﺮﺳﻴﺪه ﺑﻮد؛ ﺑﻠﻜﻪ ﺳﻌﻲ ﻛﺮده ﺑﻮد ﻫﻤﻪ ﻛﺎرﻫﺎ را رو ﺑﻪ راه ﻛﻨﺪ؛ ﺑـﺮاي اﻳﻨﻜـﻪ ﺧﻮﻳﺸـﺎﻧﺶ‪ ،‬ﻫﺮﭼـﻪ زودﺗـﺮ‪ ،‬اﻳـﻦ‬
‫ﭘﻴﺸﺎﻣﺪ ﻧﺎﮔﻮار را ﻛﻪ ﻫﻤﻪ آﻧﻬﺎ را ﻧﺎاﻣﻴﺪ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﻓﺮاﻣﻮش ﺑﻜﻨﻨﺪ و ﺑﺎ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﺷﺎﻳﺎﻧﻲ ﺗﻦ ﺧـﻮد را ﺑـﻪ ﻛـﺎر داد‪.‬‬
‫اﺑﺘﺪا‪ ،‬ﻣﺴﺘﺨﺪم ﺑﻲ اﻫﻤﻴﺘﻲ ﺑﻮد و در اﻧﺪك زﻣﺎﻧﻲ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺷﺎﮔﺮد ﺗﺎﺟﺮ ﻣﺴﺎﻓﺮت ﻛﻨﻨﺪه ‪-‬ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﻣﻨـﺎﻓﻌﻲ ﻛـﻪ‬
‫اﻳﻦ ﺷﻐﻞ در ﺑﺮ داﺷﺖ‪ -‬ﻧﺎﻣﺰد ﮔﺮدﻳﺪ و در ﺳﺎﻳﻪ ﺳﺎﻋﺪه ﺗﺮﻗﻴﺎﺗﺶ‪ ،‬ﺑﺰودي ﺑﻪ ﭘﻮل ﻧﻘﺪي ﻣﺒﺪل ﮔﺮدﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﻤﻜﻦ‬
‫ﺑﻮد ﺗﻮي ﺧﺎﻧﻪ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺧﺎﻧﻮاده ﻣﺘﻌﺠﺐ و ﻣﺴﺮور‪ ،‬روي ﻣﻴﺰ ﺑﻪ ﻣﻌﺮض ﻧﻤﺎﻳﺶ ﺑﮕﺬارد‪ .‬اﻳﺎم ﺧﻮﺷﻲ ﺑﻮد‪ ...‬ﺑﻌـﺪ‪،‬‬
‫دﻳﮕﺮ ﭘﺮﺗﻮ آن ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﻫﺮﭼﻨﺪ ﮔﺮه ﮔﻮار ﺑﻌﺪ ﻫﻢ آن ﻗﺪرﻫﺎ ﺑﻪ ﭼﻨﮓ ﻣﻲ آورد ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﺧﺎﻧﻮاده ﺳﺎﻣﺴﺎ را ﻧﺎن‬
‫ﺑﺪﻫﺪ و در ﺣﻘﻴﻘﺖ‪ ،‬اﻳﻦ ﻛﺎر را ﻣﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﻫﻤﻪ ﺧﻮﻳﺸﺎﻧﺶ و ﺧﻮد او ﺑﻪ اﻳﻦ ﻛﺎر ﻋﺎدت ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺧـﺎﻧﻮاده اش‪،‬‬
‫ﺑﺎ ﺗﺸﻜﺮ‪ ،‬ﭘﻮل را ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ و او ﻫﻢ ﺑﺎ ﻣﻴﻞ و رﻏﺒﺖ ﻣﻲ داد وﻟﻲ اﻳﻦ داد و ﺳـﺘﺪ دﻳﮕـﺮ ﺑـﻪ ﺗﻈـﺎﻫﺮ اﺣﺴﺎﺳـﺎت‬
‫ﻣﺨﺼﻮﺻﻲ ﺻﻮرت ﻧﻤﻲ ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﺧﻮاﻫﺮ ﻋﻼﻗﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮي ﺑﻪ ﮔﺮه ﮔﻮار ﻧﺸﺎن ﻣﻲ داد؛ آن ﻫﻢ ﺑـﺮاي اﻳﻨﻜـﻪ در‬
‫ﺧﻔﺎ‪ ،‬ﻗﺮار ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺳﺎل آﻳﻨﺪه او را ﺑﻪ ﻫﻨﺮﺳﺘﺎن ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ ﺑﻔﺮﺳﺘﺪ‪ ،‬ﺑﻲ آﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﻣﺨﺎرج ﻓـﻮق اﻟﻌـﺎده اﻳـﻦ‬
‫اﻗﺪام‪ ،‬ﻛﻪ ﺳﻌﻲ داﺷﺖ از راه دﻳﮕﺮي ﺗﺄﻣﻴﻦ ﺑﻜﻨﺪ‪ ،‬وﻗﻌﻲ ﺑﮕﺬارد‪ .‬در اﻳﻦ ﻗﺴﻤﺖ ﻛﻪ ﺑﺴﻴﺎر ﺷﻴﻔﺘﻪ ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ ﺑـﻮد‬
‫ﮔﺮت ﺑﺎ او اﺧﺘﻼف ﻧﻈﺮ داﺷﺖ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﮔﺮه ﮔﻮار ﻣﻲ آﻣﺪ ﭼﻨﺪ روز را ﺑﻴﻦ ﺧﻮﻳﺸﺎﻧﺶ ﺑﮕﺬراﻧﺪ‪ ،‬اﻏﻠﺐ‪ ،‬ﻣﻮﺿـﻮع‬
‫ﻫﻨﺮﺳﺘﺎن ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ در ﺻﺤﺒﺖ ﺑﺮادر و ﺧﻮاﻫﺮ رد و ﺑﺪل ﻣﻲ ﺷﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﻃﻮري راﺟﻊ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﮔﻔـﺖ و ﮔـﻮ‬
‫ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺜﻞ آرزوﻳﻲ ﻛﻪ ﻋﻤﻞ ﻛﺮدن آن ﻏﻴﺮ ﻣﻘﺪور اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺪر و ﻣـﺎدر اﺷـﺎرات ﺑـﻲ رﻳـﺎي آﻧﻬـﺎ را در اﻳـﻦ‬
‫‪  20‬ﻣﺴﺦ‬
‫ﻣﻮﺿﻮع ﻧﻤﻲ ﭘﺴﻨﺪﻳﺪﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﮔﺮه ﮔﻮار در اﻳﻦ ﺧﺼﻮص‪ ،‬ﺑﻪ ﻃﻮر ﺟﺪي ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﺮد و ﺑﻪ ﺧﻮد وﻋﺪه ﻣﻲ داد ﻛـﻪ‬
‫ﺷﺐ ﻋﻴﺪ ﻧﻮﺋﻞ ﻋﻤﻠﻲ ﻛﺮدن آن را رﺳﻤﺎً اﻋﻼم ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ‪.‬‬
‫از اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ اﻓﻜﺎر‪ ،‬اﻓﻜﺎري ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﻛﻨﻮﻧﻲ او ﺑﻪ ﻫﻴﭻ وﺟﻪ ﺳﺎزش ﻧﺪاﺷﺖ‪ ،‬در ﻣﻐﺰش ﺟـﻮﻻن ﻣـﻲ‬
‫داد در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻪ در ﭼﺴﺒﻴﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺮاي اﻳﻨﻜﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﻫﺎ را ﺑﺸﻨﻮد‪ .‬ﮔﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﻗﺪري ﺧﺴﺘﻪ ﻣﻲ ﺷـﺪ‬
‫ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻧﻤﻲ ﺷﻨﻴﺪ اﺧﺘﻴﺎر از دﺳﺘﺶ در ﻣﻲ رﻓﺖ؛ ﺳﺮش ﺑﻪ در ﻣﻲ ﺧـﻮرد‪ .‬ﻓـﻮراً آن را ﺑﻠﻨـﺪ ﻣـﻲ ﻛـﺮد؛ زﻳـﺮا‬
‫ﻛﻮﭼﻚ ﺗﺮﻳﻦ ﺻﺪاﻳﻲ ﺑﻲ درﻧﮓ در اﺗﺎق ﻧﺎﻫﺎرﺧﻮري ﺷﻨﻴﺪه ﻣﻲ ﺷﺪ و دﻧﺒﺎﻟﺶ ﺳﻜﻮت ﺑﺮﻗﺮار ﻣﻲ ﮔﺮدﻳﺪ‪ .‬ﭘﺲ از‬
‫ﻟﺤﻈﻪ اي ﭘﺪرش ﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪» :‬آﻳﺎ ﺑﺎز ﭼﻪ ﻛﺎر ﻣﻲ ﻛﻨﺪ؟« و ﺑﻲ ﺷﻚ روﻳﺶ را ﺑﻪ ﻃﺮف اﺗﺎق ﻣﻲ ﻛﺮد‪ ،‬و ﺻـﺤﺒﺘﻲ‬
‫ﻛﻪ ﻗﻄﻊ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬آﻫﺴﺘﻪ از ﺳﺮ ﻧﻮ ﺑﺮﻗﺮار ﻣﻲ ﮔﺮدﻳﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺪر ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺗﻮﺿﻴﺤﺎت ﺧﻮد را از ﺳﺮِ ﻧﻮ ﺷﺮوع ﻣﻲ ﻛﺮد؛ ﺑﺮاي اﻳﻨﻜﻪ ﺟﺰﺋﻴﺎت ﻓﺮاﻣﻮش ﺷﺪه را دوﺑـﺎره ﺑـﻪ‬
‫ﻳﺎد ﺑﻴﺎورد و ﻳﺎ ﺑﻪ زﻧﺶ ﺑﻔﻬﻤﺎﻧﺪ‪ .‬زﻳﺮا در اوﻟﻴﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﻣﻄﻠﺐ ﭘﻲ ﻧﻤﻲ ﺑﺮد‪ .‬ﮔﺮه ﮔﻮار از ﻧﻄﻖ ﻫﺎي او ﺑﻪ اﻧﺪازه‬
‫ﻛﺎﻓﻲ ﻓﻬﻤﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ وﺟﻮد ﻫﻤﻪ ﺑﺪﺑﺨﺘﻲ ﻫﺎ ﭘﺪر و ﻣﺎدرش از داراﻳﻲ ﺳﺎﺑﻖ ﺧﻮد ﻣﻘـﺪار وﺟﻬـﻲ اﻧﺪوﺧﺘـﻪ ﺑﻮدﻧـﺪ؛‬
‫ﮔﺮﭼﻪ ﻣﺨﺘﺼﺮ‪ ،‬اﻣﺎ از ﻣﻨﺎﻓﻌﻲ ﻛﻪ روي آن رﻓﺘﻪ ﺑﻮد زﻳﺎدﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬از ﻫﻤﻪ ﭘﻮﻟﻲ ﻛﻪ ﮔﺮه ﮔﻮار ﻣﺎﻫﻴﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ‬
‫ﻣﻲ ﭘﺮداﺧﺖ و ﺑﺮاي ﺧﻮدش ﻓﻘﻂ ﭼﻨﺪ ﻓﻠﻮرن ﻧﮕﻪ ﻣﻲ داﺷﺖ‪ ،‬ﻫﻤﻪ را ﺧـﺮج ﻧﻤـﻲ ﻛﺮدﻧـﺪ و اﻳـﻦ ﻣﻮﺿـﻮع ﺑـﻪ‬
‫ﺧﺎﻧﻮاده اﺟﺎزه داده ﺑﻮد ﻛﻪ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪ ﻛﻮﭼﻜﻲ ﭘﺲ اﻧﺪاز ﺑﻜﻨﺪ‪ .‬ﮔﺮه ﮔﻮار ﺳﺮش را ﭘﺸﺖ در از روي ﺗﺼﺪﻳﻖ ﺗﻜـﺎن‬
‫ﻣﻲ داد و از اﻳﻦ ﻣ‪Ĥ‬ل اﻧﺪﻳﺸﻲ ﻏﻴﺮ ﻣﺘﺮﻗﺒﻪ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻲ ﺷﻚ‪ ،‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﭘﺲ اﻧﺪازﻫﺎ ﻣﻤﻜﻦ ﺑﻮد‪ ،‬ﻗﺮﺿﻲ را ﻛـﻪ‬
‫ﭘﺪرش ﺑﻪ رﺋﻴﺲ او داﺷﺖ‪ ،‬ﺧﻴﻠﻲ زودﺗﺮ ﻣﺴﺘﻬﻠﻚ ﺑﻜﻨﺪ‪ .‬و اﻳﻦ اﻣﺮ ﺧﻴﻠﻲ زودﺗﺮ ﺗﺎرﻳﺦ ﻧﺠﺎت او را ﻧﺰدﻳـﻚ ﻣـﻲ‬
‫ﻛﺮد‪ .‬وﻟﻲ ﺑﺎ ﭘﻴﺸﺎﻣﺪي ﻛﻪ اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ﺧﻴﻠﻲ ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪ ﻛﻪ آﻗﺎي ﺳﺎﻣﺴﺎ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻃﺮز‪ ،‬رﻓﺘﺎر ﻛﺮده ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﺪﺑﺨﺘﻲ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻮد ﻛﻪ اﻳﻦ وﺟﻪ ﻛﻔﺎف ﺧﺎﻧﻮاده اش را ﻧﻤﻲ داد ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻨﺎﻓﻊ آن زﻧﺪﮔﻲ ﺑﻜﻨﻨﺪ؛ ﻓﻘﻂ ﻳﻜـﻲ‬
‫دو ﺳﺎل ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﮔﺬران ﺑﻜﻨﻨﺪ و ﺑﺲ‪ .‬اﻳﻦ ﭘﺲ اﻧﺪاز‪ ،‬ﺗﺸﻜﻴﻞ ﻣﺒﻠﻐﻲ ﻣﻲ داد ﻛﻪ ﻧﻤﻲ ﺑﺎﻳﺴﺘﻲ ﺑﻪ آن دﺳﺖ‬
‫ﺑﺰﻧﻨﺪ و ﺑﺎﻳﺪ آن را ﺑﺮاي اﺣﺘﻴﺎﺟﺎت ﻓﻮري دﻳﮕﺮ ﺑﮕﺬارﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﭘﻮﻟﻲ ﻛﻪ ﺑـﺮاي‬
‫اﻣﺮار ﻣﻌﺎش ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎﻳﺴﺘﻲ ﻓﻜﺮي ﺑﺮاي ﺑﺪﺳﺖ آوردن آن ﻛﺮد‪ .‬ﭘﺪر‪ ،‬ﺑﺎ وﺟﻮد‬
‫ﻣﺰاج ﺳﺎﻟﻤﻲ ﻛﻪ داﺷﺖ‪ ،‬ﻣﺮد ﻣﺴﻨﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ از ﭘـﻨﺞ ﺳـﺎل ﭘـﻴﺶ ﻫﺮﮔﻮﻧـﻪ‬
‫ﻛﺎري را ﺗﺮك ﻧﻤﻮده ﺑﻮد و ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴـﺖ اﻣﻴـﺪﻫﺎي ﻣﻮﻫـﻮم ﺑـﻪ ﺧـﻮد راه‬
‫ﺑﺪﻫﺪ‪ .‬در ﻣﺪت اﻳﻦ ﭘﻨﺞ ﺳـﺎل اﺳـﺘﺮاﺣﺖ‪ ،‬ﻛـﻪ اوﻟـﻴﻦ ﺗﻌﻄﻴـﻞ ﻳـﻚ دوره‬
‫زﻧﺪﮔﻲ ﺑﺸﻤﺎر ﻣﻲ آﻣﺪ ‪-‬ﻛﻪ ﺻﺮف زﺣﻤﺖ و ﻋﺪم ﻣﻮﻓﻘﻴـﺖ ﮔﺮدﻳـﺪه ﺑـﻮد‪-‬‬
‫ﺷﻜﻤﺶ ﺑﺎﻻ آﻣﺪه و ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺎ ﻣﺎدر ﭘﻴﺮ ﺑﺎ ﻣﺮض ﺗﻨـﮓ ﻧﻔﺴـﻲ‬
‫ﻛﻪ داﺷﺖ ﭼﻪ از دﺳﺘﺶ ﺑﺮ ﻣﻲ آﻣﺪ؟ ﻫﻤﻴﻦ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻟﻪ ﻛﻮﺷﺶ ﻓﻮق اﻟﻌـﺎده‬
‫اي ﺑﺮاﻳﺶ ﺑﻮد ﻛﻪ در ﺧﺎﻧـﻪ راه ﺑـﺮود و ﻧﻴﻤـﻲ از وﻗـﺘﺶ را روي ﻧﻴﻤﻜـﺖ‬
‫ﺑﮕﺬراﻧﺪ و ﭘﻨﺠﺮه را ﺑﺎز ﺑﮕﺬارد ﻛﻪ ﺧﻔﻪ ﻧﺸﻮد‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺧﻮاﻫﺮ؟ ﻳﻚ دﺧﺘـﺮ‬
‫ﻣﺴﺦ ‪21 ‬‬
‫ﺑﭽﻪ ﻫﻔﺪه ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺮاي زﻧﺪﮔﻲ ﺑﻲ دﻏﺪﻏﻪ اي ﻛﻪ ﺗﺎﻛﻨﻮن ﻣﻲ ﻛﺮد‪ ،‬آﻓﺮﻳﺪه ﺷﺪه ﺑﻮد؛ ﻳﻌﻨﻲ‪ :‬ﻟﺒﺎس ﻗﺸﻨﮓ‬
‫ﺑﭙﻮﺷﺪ‪ .‬ﺧﻮب ﺑﺨﻮاﺑﺪ و ﺑﻪ ﻛﺎرﻫﺎي ﺧﺎﻧﻪ ﻛﻤـﻚ ﺑﻜﻨـﺪ‪ ،‬ﺿـﻤﻨﺎً ﺑﻌﻀـﻲ ﺗﻔﺮﻳﺤـﺎت ﻣﺨﺘﺼـﺮ ﻫـﻢ داﺷـﺘﻪ ﺑﺎﺷـﺪ و‬
‫ﻣﺨﺼﻮﺻﺎً وﻳﻠﻮن ﺑﺰﻧﺪ‪ -‬آﻳﺎ ﻫﻴﭻ ﺑﻪ او ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻮد ﻛﻪ ﭘﻮل در ﺑﻴﺎورد؟ وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺻﺤﺒﺖ راﺟﻊ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﻣﻲ‬
‫ﺷﺪ‪ ،‬ﮔﺮه ﮔﻮار ﻫﻤﻴﺸﻪ در را ول ﻣﻲ ﻛﺮد و ﻣﻲ رﻓﺖ روي ﻧﻴﻢ ﺗﺨﺖ ﭼﺮﻣﻲ‪-‬ﻛﻪ ﺧﻨﻜﻲ آن ﺑﻪ ﺗﻦ ﮔﺮه ﮔﻮار ﻛﻪ از‬
‫زﺟﺮ و ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﻲ ﺳﻮﺧﺖ‪ ،‬ﮔﻮارا ﻣﻲ آﻣﺪ‪ -‬ﻣﻲ ﺧﻮاﺑﻴﺪ‪.‬‬
‫اﻏﻠﺐ ﺷﺐ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻲ ﺧﻮاﺑﻲ ﺑﻪ ﺳﺮش ﻣﻲ زد‪ ،‬ﭼﺮم ﻧﻴﻢ ﺗﺨﺖ را ﻣﺪت ﻫﺎ ﻣﻲ ﺧﺮاﺷﻴﺪ‪ .‬ﺑﻌﻀﻲ اوﻗـﺎت‪،‬‬
‫ﺑﻲ آﻧﻜﻪ از درد ﺧﻮد ﺷﺎﻛﻲ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺻﻨﺪﻟﻲ راﺣﺘﻲ را ﺑﻪ ﻃﺮف ﭘﻨﺠـﺮه ﻣـﻲ ﻟﻐﺰاﻧﻴـﺪ و ﺑـﻪ اﻳـﻦ ﺗﺮﺗﻴـﺐ ﺑﻮﺳـﻴﻠﻪ‬
‫ﺻﻨﺪﻟﻲ‪ ،‬ﭘﺸﺘﻴﺒﺎﻧﻲ ﺧﻮﺑﻲ ﺑﺪﺳﺖ ﻣﻲ آورد و ﺑﻪ ﭘﻨﺠﺮه ﻳﻠﻪ ﻣﻲ داد‪ .‬ﻧﻪ از ﻟﺤﺎظ ﺗﻔﺮﻳﺢ از ﻣﻨﻈﺮه ﺑﻮد؛ ﺑﻠﻜﻪ ﻓﻘـﻂ‬
‫ﺑﻪ ﻳﺎد ﺣﺲ آزادي اﻳﻦ ﻛﺎر را ﻣﻲ ﻛﺮد ﻛﻪ ﺳﺎﺑﻘﺎً از ﻧﮕﺎه ﻛﺮدن از ﭘﺸﺖ ﺷﻴﺸﻪ ﺑﻪ ﺑﻴﺮون درﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬زﻳﺮا ﺣـﺎﻻ‬
‫روز ﺑﻪ روز ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻴﻦ ﻣﻲ ﺷﺪ‪ ،‬ﺣﺘﻲ ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺟﻠﻮ ﺧﺎﻧﻪ را ‪-‬ﻛﻪ در زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ آدﻣﻲ زاد ﺑـﻮد آن دوره‬
‫را ﻧﻔﺮﻳﻦ ﻣﻲ ﻛﺮد ﭼﻮن زﻳﺎد ﺧﻮب ﻣﻲ دﻳﺪ‪ -‬ﺣﺎﻻ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺒﻴﻨﺪ و اﮔـﺮ ﻳﻘـﻴﻦ ﻧﺪاﺷـﺖ ﻛـﻪ در ﺷـﺎرﻟﻮﺗﻦ‬
‫اﺷﺘﺮاﺳﻪ در ﻳﻚ ﻛﻮﭼﻪ آرام و ﺷﻬﺮي ﻣﻨﺰل دارد‪ ،‬ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺎور ﺑﻜﻨﺪ ﻛﻪ ﭘﻨﺠﺮه او ﺑﻪ ﺻﺤﺮا ﺑﺎز ﻣﻲ ﺷﺪ و در‬
‫آﻧﺠﺎ آﺳﻤﺎن و زﻣﻴﻦ ﺑﻪ رﻧﮓ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮي ﺑﺎ ﻫﻢ ﺗﻮأم ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺧﻮاﻫﺮ دﻗﻴﻖ ﻛﻪ دوﺑﺎر ﺻﻨﺪﻟﻲ راﺣﺘـﻲ را ﺟﻠـﻮ‬
‫ﭘﻨﺠﺮه دﻳﺪ‪ ،‬ﻓﻬﻤﻴﺪ و از اﻳﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﻫﺮ ﺑﺎر ﻛﻪ اﺗﺎق را ﭘﺎك ﻣﻲ ﻛﺮد ﺻﻨﺪﻟﻲ را ﺟﻠﻮ ﭘﻨﺠﺮه ﻣﻲ ﻟﻐﺰاﻧﻴـﺪ و ﺣﺘـﻲ‬
‫درﻳﭽﻪ زﻳﺮ ﭘﻨﺠﺮه را ﻫﻢ ﺑﺎز ﻣﻲ ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬‬
‫اﮔﺮ ﮔﺮه ﮔﻮار ﻓﻘﻂ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺎ ﺧﻮاﻫﺮش ﺣﺮف ﺑﺰﻧﺪ و از آﻧﭽﻪ ﺑﺮاﻳﺶ ﻣﻲ ﻛﺮد ﺗﺸﻜﺮ ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻬﺘﺮ ﻣﻲ‬
‫ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺧﺪﻣﺎت او را ﺗﺤﻤﻞ ﺑﻜﻨﺪ‪ ،‬وﻟﻲ ﻣﺤﻜﻮم ﺑﻪ ﺳﻜﻮت ﺑﻮد و درد ﻣﻲ ﻛﺸـﻴﺪ‪ .‬ﮔـﺮت ﻃﺒﻴﻌﺘـﺎً ﻣـﻲ ﻛﻮﺷـﻴﺪ‬
‫ﺟﻨﺒﻪ دﺷﻮار وﺿﻌﻴﺖ ﺧﻮد را از ﭼﺸﻢ ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﺪ‪ ،‬و ﻫﺮﭼﻪ زﻣﺎن ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻲ ﮔﺬﺷﺖ وﻇﻴﻔﻪ ﺧﻮد را ﺑﻬﺘﺮ اﻧﺠﺎم ﻣﻲ‬
‫داد‪ .‬وﻟﻲ ﻣﺎﻧﻊ ﻧﻤﻲ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﺮادرش آﺷﻜﺎرا ﺑﻪ ﺑﺎزﻳﭽﻪ او ﭘﻲ ﺑﺒﺮد‪ .‬ﺣﻀﻮر او ﮔﺮه ﮔﻮار را ﺑﻪ ﻃﺮز ﺷﺪﻳﺪي ﺷﻜﻨﺠﻪ‬
‫ﻣﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﺗﺎ وارد ﻣﻲ ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺎ وﺟﻮد دﻗﺘﻲ ﻛﻪ داﺷﺖ ﻣﻨﻈﺮه اﻳﻦ اﺗﺎق را از ﭼﺸﻢ دﻳﮕﺮان ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﺪ‪ ،‬ﻓﺮﺻﺖ‬
‫ﺑﺴﺘﻦ در را ﻧﻤﻲ ﻛﺮد ﺑﻪ ﻃﺮف ﭘﻨﺠﺮه ﻣﻲ دوﻳﺪ‪ ،‬دﺳﺖ ﭘﺎﭼﻪ ﺑﺎ ﻳﻚ ﺣﺮﻛـﺖ آن را ﺑـﺎز ﻣـﻲ ﻛـﺮد؛ ﻣﺜـﻞ اﻳﻨﻜـﻪ‬
‫ﺑﺨﻮاﻫﺪ از ﺧﻔﻪ ﺷﺪن ﻗﻄﻌﻲ ﭘﺮﻫﻴﺰ ﻛﺮده ﺑﺎﺷﺪ و ﻫﺮﭼﻨﺪ ﻫﻮا ﺳﺮد ﺑﻮد ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ آﻧﺠﺎ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪ و ﻧﻔﺲ ﻋﻤﻴـﻖ‬
‫ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬روزي دوﺑﺎر ﮔﺮه ﮔﻮار را ﺑﺎ اﻳﻦ ﻫﺠﻮم و ﻫﻴﺎﻫﻮ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﺎﻧﻴﺪ‪ .‬ﮔﺮه ﮔﻮار در ﺗﻤﺎم ﻣـﺪﺗﻲ ﻛـﻪ اﻳـﻦ ﻛـﺎر‬
‫ﻃﻮل ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪ‪ ،‬زﻳﺮ ﻧﻴﻢ ﺗﺨﺖ ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﻲ ﻟﺮزﻳﺪ‪ .‬او ﻣﻲ داﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺧﻮاﻫﺮش اﮔﺮ ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ‪ ،‬ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ در‬
‫اﺗﺎق او ﺑﺎ ﭘﻨﺠﺮه ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻤﺎﻧﺪ و اﻳﻦ ﺷﻜﻨﺠﻪ را ﺑﻪ او ﻧﺪﻫﺪ‪.‬‬
‫ﻳﻚ روز ‪-‬ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﻳﻚ ﻣﺎه ﺑﻌﺪ از ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺷﻜﻞ ﮔﺮه ﮔﻮار ﺑﻮد و ﺧﻮاﻫﺮش ﻫﻴﭻ ﻋﻠﺘﻲ ﻧﺪاﺷﺖ ﻛﻪ از او ﺑﺘﺮﺳﺪ‪-‬‬
‫ﻛﻤﻲ زودﺗﺮ از ﻣﻌﻤﻮل وارد ﺷﺪ و او را دﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻲ ﺣﺮﻛﺖ و در وﺿﻌﻲ ﻛﻪ ﺗﻮﻟﻴﺪ وﺣﺸﺖ ﻣﻲ ﻛﺮد از ﭘﻨﺠﺮه ﺑـﻪ‬
‫ﺑﻴﺮون ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﻨﺪ‪ .‬اﮔﺮ وارد اﺗﺎق ﻧﻤﻲ ﺷﺪ ﺑﺮاي ﮔﺮه ﮔﻮار ﺗﻌﺠﺒﻲ ﻧﺪاﺷﺖ؛ ﭼﻮن وﺿـﻊ او ﻣـﺎﻧﻊ ﻣـﻲ ﺷـﺪ ﻛـﻪ‬
‫ﭘﻨﺠﺮه را ﺑﺎز ﺑﻜﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ از ورود ﺧﻮدش ﻧﺎراﺿﻲ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺟﺴﺖ و در را ﺑﺎ ﻛﻠﻴﺪ ﺑﺴﺖ‪ .‬ﻳﻚ ﻧﻔﺮ ﺧـﺎرﺟﻲ ﻣـﻲ‬
‫‪  22‬ﻣﺴﺦ‬
‫ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺣﺪس ﺑﺰﻧﺪ ﻛﻪ ﮔﺮه ﮔﻮار ﺧﻮاﻫﺮش را ﻣﻲ ﭘﺎﻳﻴﺪ ﺗﺎ ﮔﺎز ﻧﮕﻴﺮد‪ .‬ﻃﺒﻴﻌﺘﺎً‪ ،‬ﺑﻪ زودي زﻳﺮ ﻧﻴﻢ ﺗﺨﺖ ﻗﺎﻳﻢ ﺷﺪ؛‬
‫اﻣﺎ ﺗﺎ ﻇﻬﺮ‪ ،‬ﭼﺸﻢ ﺑﻪ راه ﻣﺮاﺟﻌﺖ ﮔﺮت ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬و زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ او ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ ،‬ﺣﺎﻟﺶ ﺧﻴﻠﻲ ﻫﺮاﺳﺎن ﺗﺮ از ﻣﻌﻤﻮل ﺑﻮد‪ .‬از‬
‫آﻧﺠﺎ ﻣﻠﺘﻔﺖ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻫﻴﻜﻠﺶ‪ ،‬ﻫﻨﻮز ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻧﻔﺮت در دﺧﺘﺮ ﺑﻴﭽﺎره ﻣﻲ ﻛﺮد و ﻫﻤﻴﺸﻪ اﻳـﻦ ﻃـﻮر ﺧﻮاﻫـﺪ ﻣﺎﻧـﺪ‪-‬‬
‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﭼﻘﺪر او ﺑﺎﻳﺪ دﻧﺪان روي ﺟﮕﺮ ﺑﮕﺬارد ﺗﺎ از ﻳﻚ ﻗﺴﻤﺖ ﻛﻮﭼﻚ ﮔﺮه ﮔﻮار‪ ،‬ﻛﻪ از زﻳﺮ ﻧﻴﻢ ﺗﺨﺖ ﺑﻴﺮون‬
‫ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪ‪ ،‬ﻓﺮار ﻧﻜﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر اﻳﻨﻜﻪ اﻳﻦ ﻣﻨﻈﺮه را از ﭼﺸﻢ او ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﺪ‪ ،‬ﻳﻚ ﺗﻜﻪ ﺷـﻤﺪ روي ﭘﺸـﺘﺶ ﮔﺮﻓـﺖ و‬
‫روي ﻧﻴﻢ ﺗﺨﺖ آورد‪ .‬اﻳﻦ ﻛﺎر‪ ،‬ﭼﻬﺎر ﺳﺎﻋﺖ ﻃﻮل ﻛﺸﻴﺪ و ﺷﻤﺪ را ﻃﻮري ﭘﻬﻦ ﻛﺮد ﻛﻪ ﺧﻮاﻫﺮش ‪-‬اﮔﺮ ﭼﻪ ﺧـﻢ‬
‫ﻫﻢ ﺑﺸﻮد‪ -‬زﻳﺮ ﻣﺒﻞ را ﻧﺘﻮاﻧﺪ ﺑﺒﻴﻨﺪ‪ .‬ﻫﺮﮔﺎه ﺧﻮاﻫﺮ اﻳﻦ اﺣﺘﻴﺎط را ﺑﻴﻬﻮده ﻓﺮض ﻣﻲ ﻛﺮد‪ ،‬ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴـﺖ ﺷـﻤﺪ را‬
‫ﺑﺒﺮد؛ زﻳﺮا ﭘﻲ ﻣﻲ ﺑﺮد ﻛﻪ ﮔﺮه ﮔﻮار ﻟﺬﺗﻲ ﻧﺪاﺷﺖ ﻛﻪ ﺧﻮدش را ﭘﻨﻬﺎن ﺑﻜﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ او ﺷﻤﺪ را ﺳﺮ ﺟﺎﻳﺶ ﮔﺬاﺷﺖ و‬
‫ﮔﺮه ﮔﻮار ﻛﻪ ﺳﺮش را ﺑﺎ اﺣﺘﻴﺎط از ﭘﺸﺖ ﭘﺮده در آورد‪ ،‬ﺑﺮاي اﻳﻨﻜﻪ ﺗﺄﺛﻴﺮ اﻳـﻦ اﺻـﻼح ﺟﺪﻳـﺪ را در ﺧـﻮاﻫﺮش‬
‫ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻛﻨﺪ‪ ،‬در ﭼﺸﻢ ﻫﺎي او ﻧﮕﺎه ﺣﻖ ﺷﻨﺎﺳﺎﻧﻪ اي را درﻳﺎﻓﺖ‪.‬‬
‫در ﭘﺎﻧﺰده روز اول‪ ،‬ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺧﻮدﺷﺎن را ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻪ دﻳﺪن او ﺑﻜﻨﻨﺪ و اﻏﻠﺐ ﻣﻲ ﺷـﻨﻴﺪ ﻛـﻪ از‬
‫ﭘﺸﺘﻜﺎر ﺧﻮاﻫﺮش ﺗﻤﺠﻴﺪ ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ؛ در ﺻﻮرﺗﻲ ﻛﻪ ﺳﺎﺑﻖ ﺑﺮ اﻳﻦ از او دﻟﺨﻮر ﺑﻮدﻧﺪ و او را دﺧﺘﺮ ﺑـﻲ ﻣﺼـﺮﻓﻲ‬
‫ﻣﻲ داﻧﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﺣﺎﻻ‪ ،‬اﻏﻠﺐ اﺗﻔﺎق ﻣﻲ اﻓﺘﺎد ﻛﻪ ﭘﺪر و ﻣﺎدر دم اﺗﺎق ﮔﺮه ﮔﻮار اﻧﺘﻈﺎر ﻣﻲ ﻛﺸـﻴﺪﻧﺪ ﻛـﻪ دﺧﺘﺮﺷـﺎن‬
‫اﺗﺎق را ﭘﺎك ﺑﻜﻨﺪ و در ﻣﻮﻗﻊ ﺧﺮوج ﺑﻪ دﻗﺖ ﻧﻘﻞ ﺑﻜﻨﺪ ﻛﻪ اﺗﺎق در ﭼﻪ وﺿﻌﻲ ﺑـﻮده و ﮔـﺮه ﮔـﻮار ﭼـﻪ ﭼﻴـﺰ را‬
‫ﺧﻮرده ﺑﻮده و اﻳﻦ دﻓﻌﻪ ﭼﻪ ﻛﺎر ﺗﺎزه اي ﻛﺮده؛ ﺑﻪ ﻋﻼوه از او ﻣﻲ ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ‪ :‬آﻳﺎ در ﺣﺎﻟﺶ ﺑﻬﺒﻮدي ﺣﺎﺻﻞ ﺷـﺪه‬
‫اﺳﺖ ﻳﺎ ﻧﻪ‪ .‬ﻣﺎدر ﻧﺴﺒﺘﺎً ﺑﺮاي دﻳﺪار ﮔﺮه ﮔﻮار ﺑﻲ ﺗﺎﺑﻲ ﻣﻲ ﻛﺮد‪ ،‬وﻟﻲ دﺧﺘﺮ و ﭘﺪر ﻣﺎﻧﻊ ﻣﻲ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﮔـﺮه ﮔـﻮار‪ ،‬ﺑـﺎ‬
‫دﻗﺖ ﮔﻮش ﻣﻲ ﻛﺮد‪ ،‬ﻛﺎﻣﻼً ﺑﺎ دﻻﻳﻞ آﻧﻬﺎ ﻣﻮاﻓﻖ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻊ ﻫﺬا‪ ،‬ﺑﻌﺪﻫﺎ ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺴﺘﻲ ﺑـﻪ زور از او ﺟﻠـﻮﮔﻴﺮي ﻛـﺮد؛‬
‫ﻣﺜﻼً وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻓﺮﻳﺎد ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪ‪» :‬ﺑﮕﺬارﻳﺪ ﮔﺮه ﮔﻮار را ﺑﺒﻴﻨﻢ!« ﮔﺮه ﮔﻮار ﺑﻪ ﻓﻜﺮ اﻓﺘـﺎد ﺷـﺎﻳﺪ ﺧـﻮب ﺑﺎﺷـﺪ ﻛـﻪ‬
‫ﻣﺎدرش اﮔﺮ ﺷﺪه در روز ﻫﻢ ﺑﺎﺷﺪ ﭘﻴﺶ او ﺑﻴﺎﻳﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻛﺎر ﺟﻨﻮن آﻣﻴﺰ ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺎ ﻣﺜﻼً ﻫﻔﺘﻪ اي ﻳﻚ ﻣﺮﺗﺒﻪ؛ زﻳـﺮا او‬
‫ﺑﻬﺘﺮ از ﺧﻮاﻫﺮش‪ ،‬ﻛﻪ ﺑﺎ وﺟﻮد ﺗﻤﺎم ﺷﺠﺎﻋﺘﻲ ﻛﻪ از ﺧﻮد ﺑﺮوز ﻣﻲ داد دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ اي ﺑﻴﺶ ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻪ‬
‫ﻣﻄﺎﻟﺐ ﭘﻲ ﺑﺒﺮد ‪-‬ﻛﻲ ﻣﻲ داﻧﺪ؟‪ -‬ﺷﺎﻳﺪ اﻳﻦ ﻣﺄﻣﻮرﻳﺖ ﺳـﻨﮕﻴﻦ‬
‫را ﺑﻪ ﻋﻬﺪه ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﮕﺮ ﺑﻪ واﺳﻄﻪ ﺳﺎدﮔﻲ ﺑﭽﮕﺎﻧﻪ‪.‬‬
‫آرزوي دﻳﺪن ﻣﺎدرش ﻃﻮﻟﻲ ﻧﻜﺸﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﺮآورده ﺷﺪ‪ .‬ﮔﺮه‬
‫ﮔﻮار در ﻣﺪت روز‪ ،‬از ﻟﺤﺎظ رﻋﺎﻳﺖ ﭘﺪر و ﻣﺎدر‪ ،‬از رﻓـﺘﻦ ﺟﻠـﻮ‬
‫ﭘﻨﺠﺮه ﭼﺸﻢ ﭘﻮﺷﻴﺪ و ﮔﺮدش ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺗـﻮي اﺗـﺎق ﻣـﻲ ﻛـﺮد‬
‫ﺟﺒﺮان ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻮﺟﻬﻲ ﺑﺮاﻳﺶ ﻧﺒـﻮد‪ .‬آﻳـﺎ داﻳﻤـﺎً دراز ﺑﻜﺸـﺪ؟ در‬
‫ﻣﺪت ﺷﺐ ﻫﻢ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺗﺤﻤﻞ اﻳﻦ ﻛﺎر را ﺑﻜﻨﺪ‪ .‬ﺑـﻪ زودي‬
‫از ﺧﻮراك ﻫﻢ ﺳﺮ ﺧﻮرد و ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻋﺎدت ﻛﺮد در ﺗﻤﺎم ﺟﻬـﺎت‪،‬‬
‫روي دﻳﻮار و ﺳـﻘﻒ ﻫـﻢ‪ ،‬از ﻟﺤـﺎظ ﺳـﺮﮔﺮﻣﻲ ﮔـﺮدش ﺑﻜﻨـﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺴﺦ ‪23 ‬‬
‫ﻣﺨﺼﻮﺻﺎً ﮔﺮدش روي ﺳﻘﻒ را ﺧﻴﻠﻲ دوﺳﺖ داﺷﺖ؛ ﻛﻪ آوﻳﺰان ﺑﺸﻮد‪ .‬اﻳﻦ ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮي ﺑﻮد ﺗﺎ اﻳﻨﻜﻪ روي ﻛـﻒ‬
‫اﺗﺎق راه ﺑﺮود‪ ،‬ﭼﻮن ﻧﻔﺴﺶ آزادﺗﺮ ﻣﻲ ﺷﺪ‪ ،‬ﺣﺮﻛﺖ ﻧﻮﺳﺎﻧﻲ ﺧﻔﻴﻔﻲ ﺑﻪ ﺧﻮدش ﻣﻲ داد و از ﺣﺎﻟﺖ ﻛﺮﺧﺘـﻲ ﻛـﻪ‬
‫آن ﺑﺎﻻ ﺑﻪ ﮔﺮه ﮔﻮار دﺳﺖ ﻣﻲ داد ﺑﺮاﻳﺶ اﺗﻔﺎق ﻣﻲ اﻓﺘﺎد ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ‪ ،‬ﺳﻘﻒ را ول ﺑﻜﻨـﺪ و روي زﻣـﻴﻦ ﻧﻘـﺶ‬
‫ﺑﺒﻨﺪد‪ .‬اﻣﺎ ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﺑﻬﺘﺮ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ از وﺳﺎﻳﻞ ﺑﺪن ﺧﻮد اﺳﺘﻔﺎده ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻮﻓﻖ ﻣﻲ ﺷﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺳﻘﻮط را ﺑﻲ ﺧﻄﺮ‬
‫ﺑﻜﻨﺪ‪ .‬ﺧﻮاﻫﺮش ﺑﻪ زودي ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺗﻔﺮﻳﺢ ﺟﺪﻳﺪ او ﺷﺪ؛ زﻳﺮا ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ در ﻃـﻲ ﮔـﺬرﮔﺎه ﺧـﻮد‪ ،‬روي دﻳـﻮار‪ ،‬آﺛـﺎر‬
‫ﭼﺴﺒﻲ ﻛﻪ از او ﺗﺮاوش ﻣﻲ ﻛﺮد ﻣﻲ ﮔﺬاﺷﺖ و ﮔﺮت ﺑﻪ ﻓﻜﺮش رﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﮔﺮدش ﻫﺎي او را آﺳﺎن ﺗـﺮ ﺑﻨﻤﺎﻳـﺪ و‬
‫اﺛﺎﺛﻴﻪ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺟﻠﻮ دﺳﺖ و ﭘﺎ را ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ ﺑﺨﺼﻮص دوﻻﺑﭽﻪ و ﻣﻴﺰ‪ ،‬را ﺑﻴﺮون ﺑﺒﺮد‪ .‬ﺑﺪﺑﺨﺘﺎﻧـﻪ آن ﻗـﺪر ﻗـﻮي‬
‫ﻧﺒﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ اﻳﻦ ﻛﺎر را اﻧﺠﺎم دﻫﺪ و ﺟﺮأت ﻧﻤﻲ ﻛﺮد ﻛﻪ از ﭘﺪرش ﻛﻤﻚ ﺑﺨﻮاﻫﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻛﻠﻔﺖ‪ ،‬ﺣﺘﻤـﺎً اﻳـﻦ‬
‫ﻛﺎر را ﻗﺒﻮل ﻧﻤﻲ ﻛﺮد؛ زﻳﺮا اﮔﺮ اﻳﻦ دﺧﺘﺮ ﺷﺎﻧﺰده ﺳﺎﻟﻪ‪ ،‬ﭘﺲ از رﻓﺘﻦ آﺷﭙﺰ ﻗﺪﻳﻢ‪ ،‬ﺑﺎ ﺷﺠﺎﻋﺖ »اﻳﺴﺘﺎدﮔﻲ« ﻣـﻲ‬
‫ﻧﻤﻮد؛ ﺑﻪ ﺷﺮط اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ داﻳﻤﺎً ﭘﺸﺖ در آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ را ﺳﻨﮕﺮﺑﻨﺪي ﺑﻜﻨﺪ و ﺑﺎز ﻧﻜﻨﺪ‪ ،‬ﻣﮕﺮ در اﺛﺮ ﻓﺮﻣﺎن ﻋﺎﺟـﻞ‪،‬‬
‫ﭘﺲ ﺑﺮاي دﺧﺘﺮ ﺟﻮان راه دﻳﮕﺮي ﻧﻤﺎﻧﺪ‪ ،‬ﻣﮕﺮ اﻳﻨﻜﻪ روزي ﻛﻪ ﭘﺪر ﻏﺎﻳﺐ اﺳﺖ از ﻣﺎدرش ﻛﻤﻚ ﺑﺨﻮاﻫـﺪ‪ .‬ﻣـﺎدر‬
‫در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ اﻇﻬﺎر ﺷﺎدي ﻣﻲ ﻛﺮد ‪-‬ﻛﻪ ﺟﻠﻮ در اﺗﺎق ﮔﺮه ﮔﻮار اﺣﺴﺎﺳﺎﺗﺶ را ﻓﺮوﻛﺶ ﻛﺮد‪ -‬ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪ‪ .‬ﺧـﻮاﻫﺮ‬
‫آﻣﺪ‪ ،‬ﺗﻔﺘﻴﺶ ﻗﺒﻠﻲ ﻛﺮد و ﻣﺎدر ﻧﮕﺬاﺷﺖ داﺧﻞ ﺷﻮد‪ ،‬ﻣﮕﺮ ﺑﻌﺪ از آﻧﻜﻪ ﺗﻔﺘﻴﺶ او ﺧﺎﺗﻤﻪ ﻳﺎﻓﺖ‪ .‬ﮔﺮه ﮔـﻮار دﺳـﺖ‬
‫ﭘﺎﭼﻪ ﺷﻤﺪ را ﺑﺎز ﻫﻢ ﺑﻴﺶ از ﻣﻌﻤﻮل‪ ،‬ﭘﺎﻳﻴﻦ آورد و ﭼﻴﻦ زﻳﺎدي ﺑﻪ آن داد؛ ﺑﻪ ﻃﻮري ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺠﻤﻮع آن ﺣﺎﻟـﺖ‬
‫ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺑﻲ ﺟﺎن ﺳﺎده را داد‪ .‬اﻳﻦ دﻓﻌﻪ ﺻﺮف ﻧﻈﺮ ﻛﺮد ﻛﻪ از زﻳﺮ ﺷﻤﺪ ﻣﻮاﻇﺐ ﺑﺎﺷﺪ و ﻣﺎدرش را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﺑﻜﻨـﺪ‪،‬‬
‫ﻓﻘﻂ از آﻣﺪﻧﺶ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮد‪ .‬دﺧﺘﺮ ﺟﻮان ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﻮ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻲ ﺑﻴﺎﻳﻲ‪ ،‬ﭼﻮن دﻳﺪه ﻧﻤﻲ ﺷﻮد‪ «.‬و در ﺣﺎﻟﻲ ﻛـﻪ‬
‫دﺳﺖ ﻣﺎدرش را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬او را وارد ﻛﺮد! اﻛﻨﻮن‪ ،‬ﮔﺮه ﮔﻮار ﺻﺪاي دو زن ﻧﺎﺗﻮان را ﻣﻲ ﺷﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﺟﺎﺑﺠـﺎ‬
‫ﻛﺮدن دوﻻﺑﭽﻪ ﻛﻬﻨﻪ‪ ،‬ﺗﻘﻼ ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻣﺒﻞ وزن ﺳﻨﮕﻴﻨﻲ داﺷﺖ‪ .‬ﺧﻮاﻫﺮ‪ ،‬ﺑﺎ وﺟﻮد ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻣـﺎدر ﻛـﻪ ﻣـﻲ‬
‫ﺗﺮﺳﻴﺪ ﻣﺒﺎدا ﺑﻪ ﺧﻮدش ﺻﺪﻣﻪ ﺑﺰﻧﺪ‪ ،‬دﺷﻮارﺗﺮﻳﻦ وﻇﺎﻳﻒ را ﺑﻪ ﻋﻬﺪه ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬اﻳﻦ ﻛﺎر ﺧﻴﻠﻲ وﻗﺖ ﺻﺮف ﻛﺮد؛‬
‫ﭼﻬﺎر ﺳﺎﻋﺖ ﻣﻲ ﮔﺬﺷﺖ ﻛﻪ آﻧﻬﺎ ﺳﺮ آن ﻋﺮق ﻣﻲ رﻳﺨﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺗﺎ وﻗﺘﻲ ﻛـﻪ ﻣـﺎدر اﻇﻬـﺎر داﺷـﺖ ﻛـﻪ ﺑﻬﺘـﺮ اﺳـﺖ‬
‫دوﻻﺑﭽﻪ ﺳﺮ ﺟﺎي ﺧﻮد ﺑﺎﺷﺪ؛ زﻳﺮا ﺑﺮاي آﻧﻬﺎ زﻳﺎد ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺑﻮد و ﻗﺒﻞ از آﻣﺪن ﭘـﺪر ﺑـﻪ اﻧﺠـﺎم اﻳـﻦ ﻛـﺎر ﻣﻮﻓـﻖ‬
‫ﻧﺨﻮاﻫﻨﺪ ﺷﺪ و ﻣﺒﻞ ﻛﻪ ﻣﻴﺎن اﺗﺎق آﻣﺪه ﺑﻮد‪ ،‬راه آﻣﺪ و ﺷﺪ را از ﻫﺮ ﻃﺮف ﻣﺴﺪود ﻣﻲ ﻛﺮد؛ ﺑﺎﻻﺧﺮه و ﺧﺼﻮﺻـﺎً‪،‬‬
‫ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺒﻮد ﻛﻪ ﮔﺮه ﮔﻮار از ﻧﺒﻮدن اﺛﺎﺛﻴﻪ اﺗﺎﻗﺶ راﺿﻲ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻣﺎدر ﭘﻴﺶ ﺧﻮد ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﺮد ﻛﻪ‪» :‬ﻧﻪ ﻣﻨﻈﺮه ﻟﺨﺖ‬
‫دﻳﻮار‪ ،‬ﻗﻠﺒﺶ را ﺧﻮاﻫﺪ ﻓﺸﺮد! ﭼﺮا ﮔﺮه ﮔﻮار ﻫﻤﻴﻦ اﺣﺴﺎس را ﻧﻤﻲ ﻛﺮد؟ او ﻛﻪ دﻳﺮ زﻣﺎﻧﻲ ﺑﻪ اﺛﺎﺛﻴﻪ ﺧﻮد ﻋﺎدت‬
‫ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﺣﺲ ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮد ﻛﻪ او را در اﺗﺎق ﺧﺎﻟﻲ واﮔﺬاﺷﺘﻪ اﻧﺪ؟« ﻣﺎدر‪ ،‬ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﺴﻴﺎر آﻫﺴﺘﻪ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﮔﺮﻓﺖ‪:‬‬
‫»اﻳﻦ ﺑﻪ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪ؟« اول ﭘﭻ ﭘﭻ ﻣﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﻣﺜﻞ اﻳﻨﻜﻪ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻴﺪ ﮔﺮه ﮔﻮار‪ ،‬ﻛﻪ ﻧﻤﻲ داﻧﺴﺖ ﻛﺠﺎ ﭘﻨﻬﺎن‬
‫ﺷﺪه‪ ،‬ﺻﺪاﻳﺶ را ﺑﺸﻨﻮد‪ -‬ﻣﻘﺼﻮد‪ ،‬ﻣﻌﻨﻲ ﻛﻠﻤﺎت ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﭼﻮن ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﮔﺮه ﮔﻮار ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﻓﻬﻤﻴﺪ‪ ،‬وﻟﻲ ﻧﻤﻲ‬
‫ﺧﻮاﺳﺖ ﻛﻪ ﺣﺘﻲ ﺻﺪاﻳﺶ را ﺑﺸﻨﻮد‪:‬‬
‫‪  24‬ﻣﺴﺦ‬
‫»آﻳﺎ ﺑﺮﭼﻴﺪن اﺛﺎﺛﻴﻪ اش اﻳﻦ ﻃﻮر واﻧﻤﻮد ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ از اﻣﻴﺪ ﻣﻌﺎﻟﺠﻪ اش ﺻـﺮف ﻧﻈـﺮ ﻛـﺮده اﻳـﻢ و از‬
‫ﺑﺪﺟﻨﺴﻲ او را ﺑﻪ ﺣﺎل ﺧﻮد وا ﻣﻲ ﮔﺬارﻳﻢ؟ ﮔﻤﺎن ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﻛﻪ اﺗـﺎق دﺳـﺖ ﻧﺨـﻮرده‪ ،‬ﻣﺜـﻞ ﺳـﺎﺑﻖ‪،‬‬
‫ﺑﻤﺎﻧﺪ؛ ﺑﺮاي اﻳﻨﻜﻪ وﻗﺘﻲ ﮔﺮه ﮔﻮار ﺣﺎﻟﺶ دوﺑﺎره ﺟﺎ آﻣﺪ ﻫﻴﭻ ﺗﻐﻴﻴﺮي ﻧﺒﻴﻨﺪ و زودﺗﺮ ﻓﺮاﻣﻮش ﺑﻜﻨﺪ‪«.‬‬
‫ﮔﺮه ﮔﻮار‪ ،‬از ﺷﻨﻴﺪن ﻛﻠﻤﺎت ﻣﺎدرش ﭘﻲ ﺑﺮد ﻛﻪ در ﻃﻲ دو ﻣﺎه زﻧﺪﮔﻲ ﻳﻜﻨﻮاﺧﺖ‪ ،‬ﻛـﻪ ﻫـﻴﭻ ﻛـﺲ ﺑـﺎ او‬
‫ﺣﺮف ﻧﺰده‪ ،‬ﻣﺸﺎﻋﺮش ﻣﺨﺘﻞ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬وﮔﺮﻧﻪ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻃﻮري اﻳﻦ ﺗﻤﺎﻳﻞ را ﺗﻌﺒﻴﺮ ﺑﻜﻨﺪ ﻛﻪ در اﺗﺎق ﻟﺨـﺖ‪،‬‬
‫ﻣﻨﺰل داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺣﻘﻴﻘﺘﺎً ﻣﺎﻳﻞ ﺑﻮد اﻳﻦ اﺗﺎق ﮔﺮم‪ ،‬ﻛﻪ از ﻟﺤﺎظ آﺳﺎﻳﺶ ﺑﺎ اﺛﺎﺛﻴﻪ ﺧﺎﻧﻮادﮔﻲ آراﺳﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪،‬‬
‫ﺑﻪ ﻳﻚ ﻏﺎر ﺗﺒﺪﻳﻞ ﮔﺮدد و ﺑﻪ ﻃﻮر ﻛﺎﻣﻞ و ﺳﺮﻳﻌﻲ ﺑﺸﺮﻳﺖ ﮔﺬﺷﺘﻪ او ﻓﺮاﻣﻮش ﺑﺸﻮد؛ ﺑﺮاي اﻳﻨﻜـﻪ روي دﻳﻮارﻫـﺎ‬
‫ﺧﻞ ﺧﻞ ﺑﺎزي در ﺑﻴﺎورد و ﺑﮕﺮدد‪ .‬ﺑﻪ اﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻓﺮاﻣﻮﺷﻲ‪ ،‬ﻛﺎر ﺧﻮد را اﻧﺠﺎم ﻣـﻲ داد و ﺑـﺮاي اﻳﻨﻜـﻪ از‬
‫ﺣﺎل ﻛﺮﺧﺘﻲ ﺑﻴﺮون ﺑﻴﺎﻳﺪ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﺷﻨﻴﺪن ﺻﺪاي ﻣﺎدرش ‪-‬ﻛﻪ از دﻳﺮ زﻣﺎﻧﻲ ﻧﺸﻨﻴﺪه ﺑﻮد‪ -‬ﻛﺎﻓﻲ ﺑﻮد‪» :‬ﻧﻪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﻴﭻ‬
‫ﭼﻴﺰ دﺳﺖ ﻧﺰﻧﻴﺪ‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺳﺮ ﺟﺎﻳﺶ ﺑﻤﺎﻧﺪ! او ﻧﺒﺎﻳﺪ از ﺗﺄﺛﻴﺮ ﺳﻮدﻣﻨﺪ اﺛﺎﺛﻴﻪ ﻣﺤﺮوم ﺑﺸﻮد! و ﺑﺮ ﻓﺮض ﻛﻪ اﺛﺎﺛﻴﻪ‬
‫ﻣﺎﻧﻊ ﺑﺸﻮد ﻛﻪ او روي دﻳﻮار ﺑﺨﺰد‪ ،‬اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع‪ ،‬ﻧﻪ ﺑﻪ زﻳﺎن ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺳﻮد او ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪«.‬‬
‫ﺑﺪﺑﺨﺘﺎﻧﻪ‪ ،‬ﺧﻮاﻫﺮش ﺑﺎ اﻳﻦ ﻋﻘﻴﺪه ﻫﻤﺮاه ﻧﺒﻮد و ﺑﺎ ﭘﺪر و ﻣﺎدرش ﻋﺎدت ﻛﺮده ﺑﻮد ﻛﻪ راﺟﻊ ﺑﻪ ﮔـﺮه ﮔـﻮار‬
‫ﻣﺴﺘﺒﺪاﻟﺮأي ﺑﺎﺷﺪ و اﻳﻦ ﻫﻢ ﺑﻲ دﻟﻴﻞ ﻧﺒﻮد‪ .‬اﻳﻦ دﻓﻌﻪ‪ ،‬ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﻣﺎدرش ﺳﺒﺐ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺑﮕﻴـﺮد ﻧـﻪ ﺗﻨﻬـﺎ‬
‫ﻣﻴﺰ و دوﻻﺑﭽﻪ ‪-‬ﻛﻪ ﻣﻨﻈﻮر اﺳﺎﺳﻲ او ﺑﻮد‪ -‬ﺑﻠﻜﻪ ﻫﻤﻪ اﺛﺎﺛﻴﻪ دﻳﮕﺮ را ﻫﻢ ﺑﻴﺮون ﺑﺒـﺮد؛ ﺑـﻪ ﺟـﺰ ﻧـﻴﻢ ﺗﺨـﺖ ﻛـﻪ‬
‫وﺟﻮدش ﻻزم ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺎﻓﺸﺎري او از ﻟﺠﺎﺟﺖ ﺑﭽﮕﺎﻧﻪ و ﻳﺎ ﺣﺲ ﺟﺪﻳﺪ اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ ﺧﻮد‪ ،‬ﻛﻪ ﺑﻪ ﻃﺮز دﺷﻮاري ﺑﺪﺳـﺖ‬
‫آورده ﺑﻮد‪ ،‬ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ﻧﻤﻲ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﻧﻪ‪ ،‬در ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻛﺮده ﺑﻮد ﻛﻪ ﮔﺮه ﮔﻮار ﺑﺮاي ﮔﺮدش ﻫﺎﻳﺶ ﺑﻪ ﻓﻀﺎي‬
‫زﻳﺎدي اﺣﺘﻴﺎج داﺷﺖ و ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲ آﻣﺪ ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺰ اﺛﺎﺛﻴﻪ را اﺳﺘﻌﻤﺎل ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﻓﻜﺮ اﺣﺴﺎﺳـﺎﺗﻲ‬
‫دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ ﻫﺎي ﻫﻢ ﺳﻦ او در ﺗﺼﻤﻴﻤﺶ ﺑﺪون دﺧﺎﻟﺖ ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﻳﻌﻨﻲ اﺧﻼق ﻣﺘﻐﻴﺮي ﻛﻪ در ﻫﺮ ﻣﻮرد ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﺪ‬
‫ﻛﺎﻣﻴﺎب ﺷﻮد و در اﻳﻦ ﻟﺤﻈﻪ او را وادار ﻛﺮده ﺑﻮد ﻛﻪ وﺿﻊ ﺑﺮادرش را ﺑﻪ ﻃﺮز ﻓﺠﻴﻌﻲ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﺑﺪﻫﺪ‪ ،‬ﺑﺮاي اﻳﻨﻜﻪ‬
‫ﻓﺪاﻛﺎري ﺧﻮد را ﺑﻬﺘﺮ ﺛﺎﺑﺖ ﻛﻨﺪ‪ .‬زﻳﺮا از اﻳﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ‪ ،‬ﺑﻪ ﻏﻴﺮ از ﮔﺮت‪ ،‬ﺟﺮأت ﻧﺪاﺷﺖ ﺑﻪ ﻣﺤﻠـﻲ ﺑﻴﺎﻳـﺪ‬
‫ﻛﻪ ﮔﺮه ﮔﻮار ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ روي دﻳﻮارﻫﺎي ﻟﺨﺖ ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواﻳﻲ داﺷﺖ‪.‬‬
‫ﻟﺬا از ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺧﻮد‪ ،‬ﺑﻮﺳﻴﻠﻪ ﻣﺎدرش ‪-‬ﻛﻪ ﻣﺤﻴﻂ اﻳﻦ اﺗﺎق را ﭘﺮﻳﺸﺎن و ﺑـﻲ اراده ﻛـﺮده ﺑـﻮد‪ -‬ﺑﺮﻧﮕﺸـﺖ و‬
‫ﻃﻮﻟﻲ ﻧﻜﺸﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﺣﻤﻞ دوﻻﺑﭽﻪ‪ ،‬ﺑﻪ دﺷﻮاري ﺑﺎ او ﻛﻤﻚ ﻛﺮد‪ .‬ﮔﺮه ﮔﻮار ﻣـﻲ ﺗﻮاﻧﺴـﺖ از دوﻻﺑﭽـﻪ ﭼﺸـﻢ‬
‫ﺑﭙﻮﺷﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﻴﺰ ﺑﺎﻳﺴﺘﻲ ﺳﺮ ﺟﺎﻳﺶ ﺑﻤﺎﻧﺪ و ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ زن ﻫﺎ دوﻻﺑﭽﻪ را‪ ،‬ﻧﻔﺲ زﻧﺎن ﺑﻴﺮون ﺑﺮدﻧﺪ؛ ﮔﺮه ﮔـﻮار ﺑـﺎ‬
‫اﺣﺘﻴﺎط و زرﻧﮕﻲ ﺳﺮ ﺧﻮد را ﺑﻴﺮون آورد ﺗﺎ ﻣﻮﻗﻊ ﻣﻨﺎﺳﺐ را ﺑﺮاي دﺧﺎﻟﺖ ﺑﺴﻨﺠﺪ‪ .‬از ﻗﻀﺎ‪ ،‬اول ﻣـﺎدر وارد ﺷـﺪ؛‬
‫زﻳﺮا ﮔﺮت‪ ،‬در اﺗﺎق ﻣﺠﺎور‪ ،‬ﺑﺎزوﻫﺎ را دور دوﻻﺑﭽﻪ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد و از ﭼﭗ ﺑﻪ راﺳﺖ آن را ﺗﻜﺎن ﻣﻲ داد‪ ،‬ﺑﻲ آﻧﻜـﻪ‬
‫ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺟﺎﺑﺠﺎﻳﺶ ﺑﻜﻨﺪ‪ .‬ﻣﺎدر ﻋﺎدت ﻧﺪاﺷﺖ ﻛﻪ ﮔﺮه ﮔﻮار را ﺑﺒﻴﻨﺪ‪ ،‬ﮔﻤﺎن ﻣﻲ ﻛﺮد ﻛﻪ اﺧﺘﻼل ﻓﻜﺮي ﺑﻪ او دﺳـﺖ‬
‫داده؛ ﺗﺮﺳﻴﺪ و ﺗﺎ آن ﻃﺮف ﻧﻴﻢ ﺗﺨﺖ‪ ،‬دﺳﺖ ﭘﺎﭼﻪ‪ ،‬ﻋﻘﺐ رﻓﺖ وﻟﻲ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ ﻣﺎﻧﻊ ﺣﺮﻛـﺖ ﺧﻔﻴـﻒ ﺟﻠـﻮ ﺷـﻤﺪ‬
‫ﻣﺴﺦ ‪25 ‬‬
‫ﺑﺸﻮد ﻛﻪ ﺗﻮﺟﻪ زن ﻣﺴﻦ را ﺑﻪ ﺧﻮد ﺟﻠﺐ ﻛﺮد‪ .‬ﺑﻲ درﻧﮓ‪ ،‬اﻳﺴﺖ ﻧﻤﻮد؛ ﻟﺤﻆ اي ﺳﺮ ﺟﺎي ﺧﻮد ﺧﺸـﻚ ﺷـﺪ و‬
‫ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﺴﻮي ﮔﺮت ﺑﺮﮔﺸﺖ‪.‬‬
‫ﮔﺮه ﮔﻮار ﺑﻪ ﺧﻮدش دﻟﺪاري ﻣﻲ داد ﻛﻪ اﺗﻔﺎق ﻓﻮق اﻟﻌﺎده رخ ﻧﺪاده و ﻓﻘﻂ ﭼﻨﺪ ﺗﻜـﻪ ﭼـﻮب و ﺗﺨﺘـﻪ را‬
‫ﺟﺎﺑﺠﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬از آﻣﺪ و ﺷﺪ زن ﻫﺎ و اﻇﻬﺎر ﺗﻌﺠﺒﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ و ﺻﺪاي ﻟﻐﺰش اﺛﺎﺛﻴﻪ روي ﻛﻒ اﺗﺎق‪ ،‬ﺗﺄﺛﻴﺮ‬
‫ﻫﻴﺎﻫﻮي ﻏﺮﻳﺒﻲ را ﻣﻲ ﻛﺮد ﻛﻪ از ﻫﺮ ﺳﻮ ﻃﻨﻴﻦ اﻧﺪاز ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻫﺮﭼﻪ ﺳـﺮش را ﺑـﻪ ﺷـﺪت ﺗـﻮ ﻣـﻲ ﻛﺸـﻴﺪ و‬
‫ﭘﺎﻫﺎﻳﺶ را ﺟﻤﻊ ﻣﻲ ﻛﺮد و ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﻣﻲ ﭼﺴﺒﻴﺪ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ اﻗﺮار ﻛﺮد ﻛﻪ ﺗﺤﻤـﻞ اﻳـﻦ ﺷـﻜﻨﺠﻪ‪ ،‬در ﻣـﺪت ﻃـﻮﻳﻠﻲ‪،‬‬
‫ﺑﺮاﻳﺶ ﻣﻘﺪور ﻧﺒﻮد‪ .‬اﺗﺎق او را ﺧﻴﻠﻲ ﺧﺎﻟﻲ ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ و آﻧﭽﻪ را ﻛﻪ دوﺳـﺖ ﻣـﻲ داﺷـﺖ ﻣـﻲ ﺑﺮدﻧـﺪ‪ .‬ﺗـﺎﻛﻨﻮن‬
‫دوﻻﺑﭽﻪ را‪ ،‬ﻛﻪ اره ﺑﺮش ﭼﻮب و ﺗﻤﺎم اﻓﺰارش در آن ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻣﻴﺰ ﺗﺤﺮﻳﺮش را ﻛﻪ‪ ،‬ﻛﻪ از وﻗﺘﻲ ﻛﻪ‬
‫ﺳﺮ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻲ رﻓﺖ ﺑﻪ ﺳﺨﺘﻲ روي زﻣﻴﻦ ﻟﻨﮕﺮ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬اﻳﻦ ﻣﻴﺰ ﻛﻪ ﺗﻜﺎﻟﻴﻒ ﻣﺪرﺳﻪ ﺗﺠـﺎرت و ﻫﻤﭽﻨـﻴﻦ‬
‫ﻣﺪرﺳﻪ اﺑﺘﺪاﻳﻲ را روﻳﺶ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺟﺎﺑﺠﺎ ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﻧﻪ‪ .‬ﻗﻄﻌﺎً ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺎ آﻧﻬـﺎ ﻣﻮاﻓـﻖ ﺑﺎﺷـﺪ‪ .‬ﺑﻌـﺪ ﻫـﻢ‬
‫ﺣﻀﻮرﺷﺎن را ﻛﺎﻣﻼً‪ ،‬ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﺮده ﺑﻮد‪ ،‬زﻳﺮا آﻧﻬﺎ از ﺧﺴﺘﮕﻲ ﺧﺎﻣﻮش ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﻓﻘﻂ ﺻﺪا ﺳـﻨﮕﻴﻦ ﭘﺎﻳﺸـﺎن‬
‫ﺷﻨﻴﺪه ﻣﻲ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ در اﺗﺎق ﻣﺠﺎور‪ ،‬آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻣﻴﺰ ﺗﻜﻴﻪ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ؛ ﺑﺮاي اﻳﻨﻜﻪ ﻧﻔﺲ ﺗﺎزه ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﮔﺮه ﮔـﻮار ﺑﻴـﺮون‬
‫دوﻳﺪ و ﺑﻪ ﻗﺪري ﭘﺮﻳﺸﺎن ﺑﻮد ﻛﻪ ﭼﻬﺎر ﺑﺎر ﺟﻬﺖ ﺧﻮد را ﺗﻐﻴﻴﺮ داد؛ زﻳﺮا ﻧﻤﻲ داﻧﺴﺖ از ﭼﻪ راﻫﻲ ﺑﺎﻳﺪ اﻗﺪام ﺑـﻪ‬
‫ﻧﺠﺎت ﺧﻮد ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ‪ .‬ﻧﺎﮔﻬﺎن‪ ،‬ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺗﺼﻮﻳﺮ زﻧﻲ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺧﻮدش را در ﭘﻮﺳﺖ ﭘﻴﭽﻴﺪه و روي دﻳﻮار ﻟﺨﺖ اﻫﻤﻴﺖ‬
‫ﺑﻪ ﺳﺰاﻳﻲ ﺑﻪ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﺗﻌﺠﻴﻞ از ﺟﺪار دﻳﻮار ﺑﺎﻻ رﻓﺖ؛ روي ﺷﻴﺸﻪ ﺗﻨﻪ داد و ﺷﻴﺸﻪ ﺑﻪ ﺷﻜﻢ ﭼﺴﺒﻴﺪ‬
‫و ﺑﻪ ﻃﺮز ﮔﻮراﻳﻲ او را ﺧﻨﻚ ﻛﺮد‪ .‬ﮔﺮه ﮔﻮار ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﻦ ﺧﻮد‪ ،‬ﻛﺎﻣﻼً روي اﻳﻦ ﺗﺼﻮﻳﺮ را ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪه ﺑﻮد ﺗﺎ اﻗﻼً‪ ،‬ﻛﺴﻲ‬
‫ﻧﺘﻮاﻧﺪ ﺑﻴﺎﻳﺪ و آن را ﺑﺮدارد‪ ،‬ﺳﺮش را ﺑﻪ ﻃﺮف اﺗﺎق ﻧﺎﻫﺎرﺧﻮري ﺑﺮﮔﺮداﻧﻴﺪ ﺗﺎ زن ﻫﺎ را در ﻣﻮﻗﻊ ﻣﺮاﺟﻌﺖ ﺑﺒﻴﻨﺪ‪.‬‬
‫آﻧﻬﺎ ﻫﻢ اﺟﺎزه اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﻃﻮﻻﻧﻲ ﺑﻪ ﺧﻮد ﻧﺪاده و ﺑﻪ اﺗﺎق او ﻣـﻲ آﻣﺪﻧـﺪ‪ .‬ﮔـﺮت‪ ،‬ﺗﻘﺮﻳﺒـﺎً ﻛﻤـﺮ ﻣـﺎدرش را‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و او را ﺑﺎ ﺧﻮد ﻣﻲ آورد‪ .‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﻃﺮف ﻧﮕﺎﻫﻲ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺣﺎﻻ ﻧﻮﺑﺖ ﻛﻴﺴﺖ؟« ﭼﺸﻢ ﻫـﺎﻳﺶ ﺗـﻮي‬
‫ﭼﺸﻢ ﻫﺎي ﮔﺮه ﮔﻮار اﻓﺘﺎد ﻛﻪ ﺑﻪ دﻳﻮار ﭼﺴﺒﻴﺪه ﺑﻮد‪ ،‬اﮔﺮ ﺧﻮﻧﺴﺮدي ﺧـﻮد را ﺣﻔـﻆ ﻛـﺮد‪ ،‬ﻓﻘـﻂ ﺑـﺮاي ﺧـﺎﻃﺮ‬
‫ﻣﺎدرش ﺑﻮد‪ .‬ﺳﺮش را ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ او ﺧﻢ ﻛﺮد ﺗﺎ ﻣﺎﻧﻊ ﺑﺸﻮد ﻛﻪ ﻣﺎدرش ﮔﺮه ﮔﻮار را ﺑﺒﻴﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎ وﺟﻮد اﻳﻨﻜﻪ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ‬
‫ﺟﻠﻮ ﻟﺮزه ﺧﻮد را ﺑﮕﻴﺮد‪ ،‬ﺑﺎ ﺷﺘﺎب‪ ،‬اﻇﻬﺎر داﺷﺖ‪» :‬زود ﺑﺎش ﺑﺮوﻳﻢ‪ ،‬ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻳﻚ دﻗﻴﻘﻪ در اﺗﺎق ﻧﺎﻫﺎرﺧﻮري‬
‫ﺑﻤﺎﻧﻴﻢ‪ «.‬ﮔﺮه ﮔﻮار ﻓﻬﻤﻴﺪ ﻛﻪ ﺗﺼﻤﻴﻢ دﺧﺘﺮ ﺟﻮان ﻗﻄﻌﻲ اﺳﺖ؛ زﻳﺮا ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ اﺑﺘﺪا‪ ،‬ﻣـﺎدر را در ﺟـﺎي اﻣـﻦ‬
‫ﺑﮕﺬارد و ﺑﻌﺪ او را از روي ﻋﻜﺲ ﺑﺮاﻧﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﺟﺮأت ﻣﻲ ﻛﺮد ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ اﻣﺘﺤﺎن ﻛﻨـﺪ و ﭼـﻮن ﮔـﺮه ﮔـﻮار روي‬
‫ﺗﺼﻮﻳﺮ ﺧﻮاﺑﻴﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ آﺳﺎﻧﻲ از آن دﺳﺖ ﻧﻤﻲ ﻛﺸﻴﺪ؛ ﺣﺘﻲ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺧﻮاﻫﺮش ﺑﺠﻬﺪ‪.‬‬
‫اﻣﺎ در اﺛﺮ ﺣﺮف ﮔﺮت‪ ،‬ﻣﺎدرش ﻣﻀﻄﺮب ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﻟﻜﻪ ﺑﺰرگ ﻗﻬﻮه اي را روي ﻛﺎﻏﺬ دﻳﻮار دﻳـﺪ؛ ﻗﺒـﻞ از‬
‫اﻳﻨﻜﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﮔﺮه ﮔﻮار را ﺑﺸﻨﺎﺳﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺻﺪاي دو رﮔﻪ ﺧﺮاﺷﻴﺪه اي ﻓﺮﻳﺎد زد‪» :‬آه ﺧﺪاﻳﺎ! ﺧﺪاﻳﺎ!« ﺑﺎ ﺣﺮﻛﺖ ﺗﺴﻠﻴﻢ‬
‫ﻛﺎﻣﻞ‪ ،‬دﺳﺖ ﻫﺎ را ﺑﻪ ﺷﻜﻞ ﺻﻠﻴﺐ روي ﻫﻢ ﮔﺬاﺷﺖ و روي ﻧﻴﻢ ﺗﺨﺖ ﻏﻠﺘﻴﺪ و از ﻫﻮش رﻓﺖ‪ .‬ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﺸﺘﺶ را‬
‫‪  26‬ﻣﺴﺦ‬
‫ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮده‪ ،‬ﻧﮕﺎه زﻫﺮ آﻟﻮدي ﺑﻪ ﮔﺮه ﮔﻮار اﻧﺪاﺧﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬اوه ﮔﺮه ﮔﻮار!« اﻳﻦ اوﻟﻴﻦ ﻛﻠﻤﻪ اي ﺑﻮد ﻛـﻪ ﭘـﺲ از‬
‫ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺷﻜﻞ‪ ،‬ﺑﻪ او ﺧﻄﺎب ﻛﺮد‪ .‬ﺳﭙﺲ‪ ،‬دوﻳﺪ از اﺗﺎق ﻧﺎﻫﺎرﺧﻮري ﻧﻤﻚ ﺑﻴﺎورد ﺗﺎ ﻣﺎدر را ﺑﻪ ﻫـﻮش ﺑﻴـﺎورد‪ .‬ﮔـﺮه‬
‫ﮔﻮار ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﻛﻪ ﻛﻤﻜﺶ ﺑﻜﻨﺪ ‪-‬اﻳﻦ ﻛﺎر ﻣﺎﻧﻊ ﻧﻤﻲ ﺷﺪ ﻛﻪ در ﻣﻮﻗﻊ ﻟﺰوم از ﺗﺼﻮﻳﺮ دﻓﺎع ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ‪ -‬اﻓﺴﻮس!‬
‫ﺳﺨﺖ ﺑﻪ ﺷﻴﺸﻪ ﭼﺴﺒﻴﺪه ﺑﻮد و ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺴﺘﻲ ﻛﻮﺷﺶ دﺷﻮاري ﺑﻜﻨﺪ ﺗﺎ از آن ﻛﻨﺪه ﺑﺸـﻮد‪ .‬ﺑﻌـﺪ دوﻳـﺪ در اﺗـﺎق‬
‫ﻧﺎﻫﺎرﺧﻮري؛ ﻣﺜﻞ اﻳﻨﻜﻪ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻣﺆﺛﺮي ﺑﻪ ﺧﻮاﻫﺮش ﺑﻜﻨﺪ؛ اﻣﺎ ﻓﻘﻂ راﺿـﻲ ﺷـﺪ در ﻣـﺪﺗﻲ ﻛـﻪ او‬
‫ﺷﻴﺸﻪ ﻫﺎ را ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﻲ زﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ آراﻣﻲ ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﺑﺎﻳﺴﺘﺪ‪ .‬زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﮔﺮت ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ ،‬وﺣﺸﺖ ﻏﺮﻳﺒﻲ ﺑﻪ او دﺳﺖ‬
‫داد ﻳﻚ ﺷﻴﺸﻪ اﻓﺘﺎد و روي زﻣﻴﻦ ﺷﻜﺴﺖ؛ ﺧﺮده ﻫﺎي آن‪ ،‬ﺻـﻮرت ﮔـﺮه ﮔـﻮار را ﺧﺮاﺷـﻴﺪ و دواي ﺗﻨـﺪي ﺑـﻪ‬
‫ﭘﺎﻫﺎﻳﺶ ﺷﺘﻚ زد‪ .‬ﮔﺮت ﻫﻢ ﺑﻲ آﻧﻜﻪ ﺗﺄﻣﻞ ﺑﻜﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﺷﻴﺸﻪ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴـﺖ ﺑـﺮدارد ﺷـﺘﺎب زده ﺑـﻪ‬
‫ﻃﺮف ﻣﺎدرش رﻓﺖ و ﺑﺎ ﺿﺮﺑﺖ ﭘﺎ در را ﺑﺴﺖ‪ .‬ﺑﻪ اﻳﻦ وﺳﻴﻠﻪ‪ ،‬ﮔﺮه ﮔﻮار از ﻣﺎدرش ‪-‬ﻛﻪ در اﺛﺮ ﺧﻄﺎي او ﺷﺎﻳﺪ رو‬
‫ﺑﻪ ﻣﺮگ ﺑﻮد‪ -‬ﺟﺪا ﻣﺎﻧﺪ و ﺑﻪ ﻓﻜﺮ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﺒﺎدا ﺑﺎﻋﺚ ﺑﺸﻮد ﺧﻮاﻫﺮش ﻛﻪ وﻇﻴﻔﻪ او ﻣﺎﻧﺪن ﭘﻬﻠـﻮي ﻧـﺎﺧﻮش ﺑـﻮد‬
‫ﺑﻴﺮون ﺑﺮود‪ ،‬ﻧﺨﻮاﺳﺖ در را ﺑﺎز ﺑﻜﻨﺪ ﭘﺲ‪ ،‬ﻛﺎر دﻳﮕﺮي از او ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﻣﮕﺮ اﻳﻨﻜﻪ اﻧﺘﻈﺎر ﺑﻜﺸﺪ و در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ‬
‫ﭘﺮﻳﺸﺎن و ﺷﺮﻣﮕﻴﻦ ﺑﻮد‪ ،‬ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺟﻮﻻن روي دﻳﻮارﻫﺎ و اﺛﺎﺛﻴﻪ و ﺳﻘﻒ ﻛﺮد‪ .‬آن ﻗﺪر ﮔﺸﺖ زد ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ در‬
‫اﻃﺮاﻓﺶ ﭼﺮﺧﻴﺪ و ﺑﺎ ﻧﺎاﻣﻴﺪي‪ ،‬ﻣﻴﺎن ﻣﻴﺰ ﺑﺰرگ اﻓﺘﺎد‪.‬‬
‫ﻟﺤﻈﻪ اي ﮔﺬﺷﺖ‪ ،‬ﮔﺮه ﮔﻮار‪ ،‬از ﺧﺴﺘﮕﻲ در آﻧﺠﺎ دراز ﻛﺸﻴﺪ و اﻃﺮاﻓﺶ را ﺳﻜﻮت ﻓﺮا ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬اﻳـﻦ را‬
‫ﺑﻪ ﻓﺎل ﻧﻴﻚ ﮔﺮﻓﺖ وﻟﻲ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺷـﻨﻴﺪ ﻛـﻪ زﻧـﮓ در را زدﻧـﺪ‪ .‬ﻛﻠﻔـﺖ ﻃﺒﻴﻌﺘـﺎً در آﺷـﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺟﻠـﻮ ﺧـﻮدش را‬
‫ﺳﻨﮕﺮﺑﻨﺪي ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﮔﺮت رﻓﺖ و در را ﺑﺎز ﻛﺮد‪ .‬ﭘﺪر وارد ﺷﺪ‪ ،‬ﻓﻮراً ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﭼﻪ ﺷﺪه اﺳـﺖ؟« ﺑـﻲ ﺷـﻚ‪ ،‬از‬
‫ﺣﺎﻟﺖ ﺷﻮرﻳﺪه ﮔﺮت ﺑﻮ ﺑﺮد‪ .‬دﺧﺘﺮ ﺟﻮان ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺧﻔﻪ اي ﺟﻮاب داد ‪-‬اﺣﺘﻤـﺎل داﺷـﺖ ﻛـﻪ ﺻـﻮرﺗﺶ را روي‬
‫ﺳﻴﻨﻪ ﭘﺪر ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪» -‬از دﺳﺖ ﮔﺮه ﮔﻮار‪ ،‬ﻣﺎدر ﺟﺎﻧﻢ ﻏﺶ ﻛﺮده‪ ،‬ﺣﺎﻟﺶ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ« ﭘـﺪر ﺟـﻮاب داد‪» :‬ﻣـﻦ‬
‫ﻣﻲ داﻧﺴﺘﻢ و ﺑﺎرﻫﺎ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم‪ ،‬اﻣﺎ زن ﻫﺎ ﺣﺮف ﺳﺮﺷﺎن ﻧﻤﻲ ﺷﻮد‪ «.‬ﮔﺮه ﮔﻮار از اﻳﻦ ﻛﻠﻤﺎت ﻓﻬﻤﻴﺪ ﻛﻪ‬
‫ﭘﺪرش ﺣﺮف ﮔﺮت را ﺑﺪ ﺗﻌﺒﻴﺮ ﻛﺮده و ﮔﻤﺎن ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ از ﭘﺴﺮش ﻛﺎرﻫﺎﻳﻲ ﺳﺮ زده‪ ،‬ﻣﻮﻗﻊ اﻳﻦ ﻧﺒﻮد ﻛﻪ ﺑﺸﻮد‬
‫ذﻫﻨﺶ را روﺷﻦ ﻛﺮد‪ ،‬ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﺑﺎ ﻣﻼﻳﻤﺖ ﺑﺎ او رﻓﺘﺎر ﺑﻜﻨﺪ‪ ،‬ﻟﺬا‪ ،‬ﮔﺮه ﮔﻮار ﺑﻪ ﻃﺮف در اﺗﺎﻗﺶ ﭘﻨﺎه ﺑﺮد و ﻋﺠﻠﻪ‬
‫ﻛﺮد‪ ،‬ﺑﺮاي اﻳﻨﻜﻪ ﭘﺪرش‪ ،‬در ﻣﻮﻗﻊ ورود‪ ،‬از ﺗﻮي داﻻن ﺑﺒﻴﻨﺪ ﻛﻪ او ﺗﺼﻤﻴﻢ ﻗﻄﻌﻲ دارد و ﻣـﻲ ﺧﻮاﻫـﺪ ﻓـﻮراً ﺑـﻪ‬
‫ﻣﺤﻞ ﺧﻮدش ﺑﺮﮔﺮدد‪ .‬از اﻳﻦ ﻗﺮار‪ ،‬ﻻزم ﻧﺒﻮد ﻛﻪ ﺑﺎ اﻗﺪاﻣﺎت ﺷﺪﻳﺪ او را ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻪ اﻳﻦ ﻛﺎر ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ؛ زﻳﺮا اﮔﺮ در را‬
‫ﺑﻪ روﻳﺶ ﺑﺎز ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ ﺑﻪ زودي ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ ﻣﻲ ﺷﺪ‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﭘﺪر ﺳﺮ دﻣﺎغ ﻧﺒﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ رﻳﺰه ﻛﺎري ﻫﺎ ﭘﻲ ﺑﺒﺮد‪ .‬از دور ﺑﺎ ﻟﺤﻦ آﻣﻴﺨﺘﻪ ﺑﺎ ﺧﺸﻢ و ﺷـﺎدي ﻓﺮﻳـﺎد‬
‫زد‪» :‬آه! آه!« ﮔﺮه ﮔﻮار ﺳﺮش را از ﺑﻐﻞ در ﺑﺮداﺷﺖ و ﺑﺴﻮي آﻗﺎي ﺳﺎﻣﺴﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮد‪ .‬ﺑـﻪ وﺿـﻌﻲ ﻛـﻪ او را دﻳـﺪ‬
‫ﺗﻌﺠﺐ ﻧﻤﻮد؛ زﻳﺮا ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺗﺼﻮرش را ﺑﻜﻨﺪ‪ .‬درﺳﺖ ﻛﻪ اﺧﻴﺮاً ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﺮده ﺑﻮد ﻛـﻪ ﻣﺜـﻞ ﺳـﺎﺑﻖ ﻣﺮاﻗـﺐ‬
‫وﻗﺎﻳﻊ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎﺷﺪ و ﺑﺠﺎي آن روش ﻧﻮﻳﻦ ﮔﺸﺖ و ﮔﺬار روي دﻳﻮارﻫﺎ را ﭘﻴﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺴﺘﻲ ﻣﻨﺘﻈﺮ‬
‫ﺗﻐﻴﻴﺮاﺗﻲ ﻧﺰد اﻗﻮاﻣﺶ ﺑﻮده ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬وﻟﻲ‪ ...‬وﻟﻲ‪ ...‬آﻳﺎ اﻳﻦ ﭘﺪرش ﺑﻮد؟ آﻳﺎ اﻳﻦ ﻫﻤﺎن ﻣﺮدي ﺑﻮد ﻛﻪ وﻗﺘﻲ ﮔﺮه ﮔـﻮار‬
‫ﻣﺴﺦ ‪27 ‬‬
‫ﺳﺎﺑﻖ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﻓﺮت ﻣﻲ رﻓﺖ او ﺧﺴﺘﻪ در رﺧﺘﺨﻮاب ﻗﺎﻳﻢ ﻣﻲ ﺷﺪ؟ و در ﻫﻨﮕﺎم ﻣﺮاﺟﻌﺖ او را ﺑﺎ ﻟﺒﺎس ﺧﺎﻧﮕﻲ در‬
‫ﻳﻚ راﺣﺘﻲ ‪-‬ﻛﻪ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ از روي آن ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺸﻮد‪ -‬ﭘﺬﻳﺮاﻳﻲ ﻣﻲ ﻛﺮد؟ ﻳﻌﻨﻲ اﻛﺘﻔﺎ ﻣﻲ ﻧﻤﻮد ﻛﻪ ﺑﺎزوﻫﺎﻳﺶ را‬
‫ﺑﻪ ﺳﻮي آﺳﻤﺎن ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻜﻨﺪ و اﻇﻬﺎر ﺷﺎدي ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﭘﻴﺮﻣﺮد ﻛﻪ در ﮔﺮدش ﻫﺎي ﻧﺎدر ﺧﺎﻧﻮادﮔﻲ‪ ،‬ﻳﻌﻨﻲ دو ﺳﻪ‬
‫ﻳﻜﺸﻨﺒﻪ در ﺳﺎل و روز ﺟﺸﻦ ﻫﺎي ﺑﺰرگ‪ ،‬ﺑﻴﻦ ﮔﺮه ﮔﻮار و ﻣﺎدر ﻛﻪ آﻫﺴﺘﻪ راه ﻣﻲ رﻓﺘﻨﺪ ﺧﻮدش را ﺑـﻪ زﻣـﻴﻦ‬
‫ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪ؟ اﻳﻦ ﻣﺮد ﻛﻪ ﺧﻮدش را در ﻟﺒﺎده ﻛﻬﻨﻪ اي ﻣﻲ ﭘﻴﭽﻴﺪ‪ ،‬ﺑﺎ اﺣﺘﻴﺎط ﻋﺼﺎ ﻣﻲ زد؛ ﺑﺮاي اﻳﻨﻜﻪ ﺟﻠﻮ ﺑﺮود‬
‫و ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮد ﺑﺮاي اﻳﻨﻜﻪ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﺪ‪ ،‬ﻫﺮ ﺳﻪ ﻗﺪﻣﻲ ﺑﺎﻳﺴﺘﺪ و ﻫﻤﺮاﻫﺎن ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻳﺎد ﺑﻴﺎورد؟ از آن ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﭼﻄﻮر‬
‫ﻗﺪر ﺑﺮاﻓﺮاﺷﺘﻪ ﺑﻮد! ﻟﺒﺎس ﻣﺘﺤﺪاﻟﺸﻜﻞ آﺑﻲ ﺑﺪون ﻳﻚ ﭼﻴﻦ ﺑﺎ دﮔﻤﻪ ﻫﺎي ﻃﻼﻳـﻲ ﺑـﻪ ﺑـﺮ داﺷـﺖ؛ ﻣﺜـﻞ ﻟﺒـﺎس‬
‫اﻋﻀﺎي ﺑﺎﻧﻚ‪ ،‬ﺑﺎﻻي ﻳﺨﻪ ﺑﻠﻨﺪ او ﻏﺒﻐﺒﺶ ﺑﺎ ﺧﻂ ﻫﺎي ﻣﺤﻜﻤﻲ ﺑﺰرگ ﺷﺪه ﺑـﻮد؛ زﻳـﺮا اﺑﺮوﻫـﺎي ﭘﺮﭘﺸـﺖ‪ ،‬ﻧﮕـﺎه‬
‫ﺳﺮزﻧﺪه ﭼﺸﻢ ﻫﺎي ﺳﻴﺎﻫﺶ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﺟﻮاﻧﻲ ﺧﻴﺮه ﻣﻲ ﺷﺪ‪ ،‬ﻣﻮﻫﺎي ﺳﻔﻴﺪش ﻛﻪ ﻣﻌﻤﻮﻻً ژوﻟﻴﺪه ﺑﻮد ﺷﺎﻧﻪ ﻛﺮده‬
‫و ﻋﻘﺐ زده و ﺑﺮاق ﺑﻮد‪ .‬اﺑﺘﺪا‪ ،‬ﻛﻼﻫﺶ را ﻛﻪ ﻧﺸﺎن ﻃﻼﻳﻲ ﻳﻜﻲ از ﺑﻨﮕﺎه ﻫﺎي ﻣﺎﻟﻲ ﻣﺰﻳﻦ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺮداﺷﺖ و داﻳـﺮه‬
‫وار دور اﺗﺎق ﮔﺮداﻧﻴﺪ و روي ﻧﻴﻢ ﺗﺨـﺖ اﻧـﺪاﺧﺖ؛ ﺑﻌـﺪ دﺳـﺖ ﻫـﺎ را در ﺟﻴـﺐ ﺷـﻠﻮارش ﻛـﺮد؛ ﭘﺸـﺖ ﻟﺒـﺎس‬
‫ﻣﺘﺤﺪاﻟﺸﻜﻞ ﻋﻘﺐ رﻓﺖ و ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻛﻨﺪه ﺑﻪ ﻃﺮف ﮔﺮه ﮔﻮار آﻣﺪ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﺧﻮدش ﻧﻤﻲ داﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﭼﻪ ﻣـﻲ‬
‫ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻜﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﭘﺎﻫﺎﻳﺶ را ﺧﻴﻠﻲ ﺑﺎﻻ ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﺮه ﮔﻮار از ﻫﻴﻜﻞ ﻧﺨﺮاﺷﻴﺪه ﺗﺨﺖ ﻛﻔﺶ ﻫﺎﻳﺶ ﺑﻪ‬
‫ﺣﻴﺮت اﻓﺘﺎد‪ .‬از ﻣﺎﻧﺪن ﺳﺮ ﺟﺎﻳﺶ اﺣﺘﺮاز ﻛﺮد‪ .‬ﭼﻮن از روز اول ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺷﻜﻞ ﭘﻲ ﺑﺮده ﺑﻮد ﻛﻪ ﭘﺪر ﻣﻌﺘﻘـﺪ اﺳـﺖ‪:‬‬
‫ﺧﺸﻮﻧﺖ ﺷﺪﻳﺪ‪ ،‬ﻳﮕﺎﻧﻪ ﻃﺮز رﻓﺘﺎر ﭘﺴﻨﺪﻳﺪه ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اوﺳﺖ‪ .‬ﻟﺬا‪ ،‬ﺷﺮوع ﺑﻪ ﭘﺲ رﻓﺘﻦ ﻛﺮد و ﻫﺮ وﻗﺖ ﻛﻪ ﭘﺪرش‬
‫ﻣﻜﺚ ﻣﻲ ﻛﺮد‪ ،‬او ﻫﻢ ﻣﻲ اﻳﺴﺘﺎد و ﻓﻮراً ﺑﻪ ﻛﻮﭼﻜﺘﺮﻳﻦ ﺣﺮﻛﺖ ﻣﺨﺎﺻﻢ راه ﻣﻲ اﻓﺘﺎد‪ .‬اﻳﻦ روش ﺛﺎﺑـﺖ ﺷـﺪ ﻛـﻪ‬
‫ﺑﺪون ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻗﻄﻌﻲ‪ ،‬ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺑﺎر دور اﺗﺎق ﮔﺮدش ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻋﻤﻠﻴﺎت‪ ،‬ﺟﻨﺒـﻪ ﺗﻌﺎﻗـﺐ را ﻫـﻢ ﻧﺪاﺷـﺖ؛ زﻳـﺮا آﻫﻨـﮓ‬
‫ﺣﺮﻛﺎت ﺑﺴﻴﺎر دﻗﻴﻖ ﺑﻮد‪ .‬از اﻳﻦ ﻗﺮار ﮔﺮه ﮔﻮار ﻣﻮﻗﺘﺎً روي زﻣﻴﻦ ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ﺑﺨﺼﻮص‪ ،‬ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺎه ﭘﺪرش او‬
‫را ﺑﺒﻴﻨﺪ ﻛﻪ از دﻳﻮار ﻳﺎ ﺳﻘﻒ ﺑﺎﻻ ﻣﻲ رود؛ دﺳﻴﺴﻪ را ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻟﻪ ﺷﺮارت زﻳﺮﻛﺎﻧﻪ اي ﺗﻠﻘﻲ ﺑﻜﻨﺪ‪ .‬ﻣﻊ ﻫﺬا‪ ،‬ﺑﻪ زودي‬
‫اﻗﺮار ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ اﻳﻦ وﺿﻊ‪ ،‬ﻣﺪت زﻳﺎدي ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺪ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﺑﻜﻨﺪ‪ .‬در ﻣﺪت ﻛﻤﻲ ﻛﻪ ﭘﺪرش ﻳﻚ ﻗـﺪم ﺑـﺮ ﻣـﻲ‬
‫داﺷﺖ‪ ،‬ﮔﺮه ﮔﻮار ﻫﻤﺎن ﻣﺪت را ﺑﺎﻳﺪ ﺻﺮف ﻳﻚ رﺷﺘﻪ ورزش ﻫﺎﻳﻲ ﺑﻜﻨﺪ و ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﭼﻮن رﻳﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﻗﻮي ﻧﺒـﻮد‬
‫ﺑﻪ ﻧﻔﺲ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد‪ ،‬اﻓﺘﺎن و ﺧﻴﺰان ﺧﻮدش را ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪ و ﺑﺮاي ﻳﮕﺎﻧﻪ ﭘﺮش ﻓﺮﺟﺎﻣﻴﻦ ﻗﻮاﻳﺶ را ﺟﻤﻊ ﻣﻲ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﺑﻪ دﺷﻮاري ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﭼﺸﻤﺶ را ﺑﺎز ﺑﻜﻨﺪ و آن ﻗﺪر ﮔﻴﺞ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛـﻪ ﻧﺠـﺎت ﺧـﻮد را در دوﻳـﺪن ﻣـﻲ‬
‫داﻧﺴﺖ‪ ،‬در ﺻﻮرﺗﻲ ﻛﻪ دﻳﻮارﻫﺎ در ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ ﺑﻮد ‪-‬ﺑﻠﻪ دﻳﻮارﻫﺎي اﺗﺎق ﻧﺎﻫﺎرﺧﻮري ﺑﺎ اﺛﺎﺛﻴﻪ اي ﻛﻪ روﻳﺶ ﺑﻪ دﻗـﺖ‬
‫ﻛﻨﺪه ﻛﺎري ﺷﺪه ﺑﻮد و رﻳﺸﻪ و ﻣﻨﮕﻮﻟﻪ ﺑﻪ آن آوﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬وﻟﻲ دﻳﻮارﻫﺎ‪ ،‬ﻣﻊ ﻫﺬا دﻳﻮارﻫﺎ‪ -‬ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻳﺎاﷲ! ﭼﻴـﺰي‬
‫ﭘﻬﻠﻮي او ﭘﺮﻳﺪ؛ زﻣﻴﻦ ﺧﻮرد و ﻏﻠﺘﻴﺪ و ﻛﻤﻲ دورﺗﺮ اﻳﺴﺘﺎد‪ .‬اﻳﻦ ﺳﻴﺒﻲ ﺑﻮد ﻛـﻪ ﺳﺮﺳـﺮﻛﻲ اﻧﺪاﺧﺘـﻪ ﺑﻮدﻧـﺪ‪ .‬ﺑـﻪ‬
‫زودي‪ ،‬ﻳﻜﻲ دﻳﮕﺮ دﻧﺒﺎﻟﺶ آﻣﺪ؛ ﮔﺮه ﮔﻮار از وﺣﺸﺖ ﺳﺮ ﺟﺎﻳﺶ ﺧﺸﻚ ﺷﺪ و ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ﺣﺮﻛﺖ او ﺑﻴﻬﻮده ﺑـﻮد؛ زﻳـﺮا‬
‫ﭘﺪرش ﺗﺼﻤﻴﻢ داﺷﺖ او را ﺑﻤﺒﺎران ﺑﻜﻨﺪ‪ .‬ﻇﺮف ﻣﻴﻮه را از ﺗﻮي ﮔﻨﺠﻪ ﺧﺎﻟﻲ ﻛـﺮده ﺑـﻮد و ﺟﻴـﺐ ﻫـﺎﻳﺶ ﭘـﺮ از‬
‫ﮔﻠﻮﻟﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺣﺎﻻ ﻳﻜﻲ ﺑﻌﺪ از دﻳﮕﺮي و آﻧﻜﻪ ﻫﻨﻮز ﻧﺸﺎن ﺑﮕﻴﺮد‪ ،‬ﭘﺮت ﻣﻲ ﻛﺮد‪ .‬اﻳﻦ ﮔﻠﻮﻟﻪ ﻫﺎي ﻛﻮﭼﻚ‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﮔﻮي‬
‫‪  28‬ﻣﺴﺦ‬
‫ﻫﺎي ﺑﺮﻓﻲ‪ ،‬روي زﻣﻴﻦ ﻣﻲ ﻏﻠﺘﻴﺪﻧﺪ و ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﻲ ﺧﻮردﻧﺪ‪ .‬ﻳﻚ ﺳﻴﺐ ﻛﻪ ﺑﻪ آراﻣﻲ ﭘﺮﺗﺎب ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬روي ﭘﺸـﺖ‬
‫ﮔﺮه ﮔﻮار ﻟﻐﺰﻳﺪ‪ .‬ﺑﻲ آﻧﻜﻪ ﺻﺪﻣﻪ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ‪ .‬وﻟﻲ ﺳﻴﺐ ﺑﻌﺪي ﺗﻤﺎﻣﺎً در ﭘﺸﺘﺶ ﻓﺮو رﻓﺖ‪ .‬ﺧﻮاﺳـﺖ دورﺗـﺮ ﺑـﺮود ﺗـﺎ‬
‫ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ اﻳﻦ ﺣﺮﻛﺖ از درد ﺷﺪﻳﺪي ﻛﻪ ﺑﻪ او ﻋﺎرض ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻜﺎﻫﺪ؛ وﻟﻲ ﺣﺲ ﻛـﺮد ﻛـﻪ ﺳـﺮ ﺟـﺎﻳﺶ‬
‫ﻣﻴﺨﻜﻮب ﺷﺪه و ﺧﻤﻴﺎزه اي ﻛﺸﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻲ آﻧﻜﻪ ﺑﺪاﻧﺪ ﻛﻪ ﭼﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ‪ .‬در آﺧﺮﻳﻦ ﻧﮕـﺎﻫﻲ ﻛـﻪ اﻧـﺪاﺧﺖ‪ ،‬دﻳـﺪ در‬
‫اﺗﺎﻗﺶ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺑﺎز ﺷﺪ؛ ﺧﻮاﻫﺮش ﻓﺮﻳﺎد ﻣﻲ زد و ﻣﺎدر ﺑﻪ ﺗﻌﺠﻴﻞ دﻧﺒﺎل او ﻣﻲ آﻣﺪ‪ .‬دﺧﺘﺮ ﺟﻮان ﺑﺪون ﺳﻴﻨﻪ ﺑﻨﺪ‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬زﻳﺮا ﻟﺒﺎﺳﺶ را ﻛﻨﺪه ﺑﻮد؛ ﺑﺮاي اﻳﻨﻜﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﺑﻲ ﻫﻮﺷﻲ ﺗﻨﻔﺲ ﻣﺼﻨﻮﻋﻲ ﺑﻪ ﻣﺎدر ﺑﺪﻫﺪ‪ .‬ﻣﺎدرش ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﻛﻪ‬
‫ﺑﻪ ﻃﺮف ﭘﺪر ﻣﻲ دوﻳﺪ‪ ،‬داﻣﻦ ﻟﺒﺎﺳﺶ ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﻛﺸﻴﺪه ﻣﻲ ﺷﺪ و ﺧﺮده ﺧﺮده ﺗـﻮي ﭘﺎﻫـﺎﻳﺶ ﻣـﻲ ﭘﻴﭽﻴـﺪ‪ .‬ﺑـﻪ‬
‫ﻃﺮف ﺷﻮﻫﺮش ﭘﺮش ﻛﺮد‪ ،‬او را در آﻏﻮش ﻛﺸﻴﺪ و ﺑﻪ ﺧﻮدش ﭼﺴﺒﺎﻧﻴﺪ‪ .‬دﺳﺖ ﻫﺎﻳﺶ را‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻜﻞ ﺻﻠﻴﺐ‪ ،‬روي‬
‫ﮔﺮدن ﺷﻮﻫﺮ ﮔﺬاﺷﺖ و از او ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﻲ ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺎن ﺑﭽﻪ ﺷﺎن ﺳﻮءﻗﺼﺪي ﻧﻜﻨﺪ‪ .‬ﮔﺮه ﮔﻮار دﻳﮕـﺮ ﭼﻴـﺰي‬
‫ﻧﻤﻲ دﻳﺪ‪.‬‬
‫ﺳﻴﺒﻲ را ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺟﺮأت ﻧﻜﺮد از ﭘﺸﺖ ﮔﺮه ﮔـﻮار در ﺑﻴـﺎورد در ﮔﻮﺷـﺖ ﺗـﻨﺶ ﺑـﻪ ﻣﻨﺰﻟـﻪ ﻳـﺎدﺑﻮد‬
‫ﻣﺤﺴﻮﺳﻲ از آن ﭘﻴﺸﺎﻣﺪ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪ و زﺧﻢ ﺧﻄﺮﻧـﺎﻛﻲ ﻛـﻪ‬
‫ﺑﻴﺶ از ﻳﻚ ﻣﺎه ﻣﻲ ﮔﺬﺷﺖ ﻛﻪ ﮔﺮه ﮔﻮار ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ‬
‫ﻧﻈﺮ آﻣﺪ ﻛﻪ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﻪ ﭘﺪر ﻓﻬﻤﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﭘﺴـﺮش‪ ،‬ﺑـﺎ وﺟـﻮد‬
‫ﺗﻐﻴﻴـﺮ ﺷــﻜﻞ ﻏﻤﻨــﺎك و ﺗﻨﻔــﺮ آﻣﻴــﺰش‪ ،‬ﻳﻜــﻲ از اﻋﻀــﺎي‬
‫ﺧﺎﻧﻮاده ﺑﻮده و ﻧﻤﻲ ﺑﺎﻳﺴﺘﻲ ﺑﺎ او ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻳﻚ دﺷﻤﻦ ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ‬
‫ﺑﻜﻨﺪ‪ .‬ﺑﺮﻋﻜﺲ‪ ،‬وﻇﻴﻔﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺗﻘﺎﺿﺎ ﻣﻲ ﻛﺮد ﻛﻪ ﺟﻠﻮ ﺗﻨﻔﺮ‬
‫ﺧﻮد را ﺑﮕﻴﺮد و ﮔـﺮه ﮔـﻮار را ﻣﺘﺤﻤـﻞ ﺑﺸـﻮد‪ ،‬ﻓﻘـﻂ او را‬
‫ﺗﺤﻤﻞ ﺑﻜﻨﺪ‪.‬‬
‫زﺧﻤﻲ ﻛﻪ ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﻃﻮر ﺣﺘﻤﻲ و ﻋﻼج ﻧﺎﭘﺬﻳﺮي از ﭼﺎﻻﻛﻲ او ﻛﺎﺳﺖ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺑﺮاي ﭘﻴﻤﻮدن اﺗﺎﻗﺶ‪،‬‬
‫ﻣﺜﻞ ﻳﻚ ﻧﻔﺮ ﻣﻌﻴﻮب‪ ،‬زﻣﺎن ﻃﻮﻳﻠﻲ را ﻻزم داﺷﺖ‪ ،‬اﻣﺎ راﺟﻊ ﺑﻪ ﮔﺮدش ﻫﺎي روي دﻳﻮار ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺴﺘﻲ ﻛـﻪ ﻓﺎﺗﺤـﻪ‬
‫اش را ﺑﺨﻮاﻧﺪ‪ .‬وﻟﻲ از ﻃﺮف دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﺑﻪ ﻋﻘﻴﺪه او اﻳﻦ وﺧﺎﻣﺖ ﺣﺎﻟﺶ ﺟﺒﺮان ﻣﻲ ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻌﻨﻲ ﻛـﻪ ﺣـﺎﻻ ﻫـﺮ‬
‫ﺷﺐ در اﺗﺎق ﻧﺎﻫﺎرﺧﻮري ﺑﺎز ﻣﻲ ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ‪ .‬اﻧﺘﻈﺎر اﻳﻦ ﭘﻴﺸﺎﻣﺪ را دو ﺳﺎﻋﺖ ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪ و در ﺳﺎﻳﻪ اﺗﺎﻗﺶ ﻛﺰ ﻣﻲ‬
‫ﻛﺮد؛ ﺑﻪ ﻃﻮري ﻛﻪ ﺑﺮاي ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﺸﻐﻮل ﺻﺮف ﻏﺬا ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻧﺎﻣﺮﺋﻲ ﺑﻮد اﻣﺎ او ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴـﺖ ﻫﻤـﻪ ﺧـﺎﻧﻮاده را‪،‬‬
‫ﺟﻠﻮ روﺷﻨﺎﻳﻲ ﻻﻣﭗ ﻫﺎ ﺟﻤﻊ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺒﻴﻨﺪ و ﺑﺎ اﺟﺎزه ﻫﻤﻪ ﺣﻖ داﺷﺖ ﮔﻔﺖ و ﮔﻮي آﻧﻬـﺎ را ﺑﺸـﻨﻮد و اﻳـﻦ‬
‫ﺧﻴﻠﻲ ﺑﻬﺘﺮ از ﺳﺎﺑﻖ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﻃﻮر ﻳﻘﻴﻦ‪ ،‬ﺣﺎﻻ ﻣﻮﺿﻮع ﺻﺤﺒﺖ ﺑﻪ ﮔﺮﻣﻲ ﻗﺪﻳﻢ ﻧﺒـﻮد؛ زﻳـﺮا ﭘـﻴﺶ ﺗـﺮ وﻗﺘـﻲ ﻛـﻪ ﻣـﻲ ﺧﻮاﺳـﺖ در‬
‫ﺗﺨﺘﺨﻮاب ﻧﻤﻨﺎك ﻳﻜﻲ از اﺗﺎق ﻫﺎي ﻛﻮﭼﻚ ﻣﻬﻤﺎن ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻠﻐﺰد ﺑﺎ ﺗﺄﺳﻒ ﺑﻪ ﻳﺎد آن ﻣﻲ اﻓﺘﺎد‪ .‬اﻏﻠﺐ‪ ،‬ﺣﺘﻲ ﺑﻌﺪ از‬
‫ﻏﺬا ﻫﻢ ﭼﻴﺰ زﻳﺎدي ﻧﻤﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ .‬ﭘﺪر ﺑﻪ زودي روي ﺻﻨﺪﻟﻲ راﺣﺘﻲ ﭼﺮت ﻣﻲ زد‪ .‬ﻣﺎدر و دﺧﺘﺮ‪ ،‬در ﺧﺎﻣﻮﺷﻲ ﺑﻪ‬
‫ﻣﺴﺦ ‪29 ‬‬
‫ﻫﻢ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﺎدر زﻳﺮ روﺷﻨﺎﻳﻲ ﺧﻤﻴﺪه ﺑﻮد و ﭘﺎرﭼﻪ ﻫﺎي ﻛﺘﺎﻧﻲ ﺑﺮاي ﻣﻐﺎزه ﻟﺒﺎس زﻳﺮ ﻓﺮوﺷﻲ ﻣـﻲ‬
‫دوﺧﺖ و ﺧﻮاﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻓﺮوﺷﻨﺪه در ﻣﺤﻠﻲ اﺳﺘﺨﺪام ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺗﻨﺪﻧﻮﻳﺴﻲ و ﻳﺎ ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻣـﻲ ﻛـﺮد؛‬
‫ﺑﻪ اﻣﻴﺪ اﻳﻨﻜﻪ ﺑﻌﺪﻫﺎ وﺿﻊ ﺧﻮد را ﺑﻬﺘﺮ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﮔﺎﻫﻲ ﭘﺪر از ﺧﻮاب ﻣﻲ ﭘﺮﻳﺪ‪ ،‬ﻣﺜﻞ اﻳﻨﻜﻪ ﻧﻤﻲ داﻧﺴﺖ ﺧﻮاب ﺑﻮده‪،‬‬
‫ﺑﻪ ﻣﺎدر ﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻣﺮوز ﭼﻘﺪر ﭼﻴﺰ ﻣﻲ دوزي!« ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺧﻮاب ﻣﻲ رﻓﺖ‪ ،‬در ﺻﻮرﺗﻲ ﻛﻪ ﻣﺎدر و ﺧﻮاﻫﺮ ﻟﺒﺨﻨـﺪ‬
‫ﺧﺴﺘﻪ اي ﺑﺎ ﻫﻢ رد و ﺑﺪل ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺪر‪ ،‬ﺑﺎ ﻟﺠﺎﺟﺖ ﺑﻮاﻟﻬﻮﺳﺎﻧﻪ‪ ،‬از ﻛﻨﺪن ﻟﺒﺎس رﺳﻤﻲ ﭘﺮﻫﻴﺰ ﻣﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﻟﺒﺎده ﺧﺎﻧﮕﻲ او‪ ،‬ﻣﺎﻧﻨﺪ ﭼﻴﺰ ﺑﻲ ﻣﺼﺮف‪،‬‬
‫ﺑﻪ رﺧﺖ آوﻳﺰ ﺑﻮد‪ .‬ﺣﺘﻲ در داﺧﻞ ﻣﻨﺰل‪ ،‬ﺑﺎ ﻟﺒﺎس ﻣﺘﺤﺪاﻟﺸﻜﻞ ﭼﺮت ﻣﻲ زد؛ ﻣﺜـﻞ اﻳﻨﻜـﻪ ﻣـﻲ ﺧﻮاﺳـﺖ ﺑـﺮاي‬
‫اﺟﺮاي ﻓﺮﻣﺎن ﻣﺎﻓﻮق‪ ،‬ﻫﻤﻴﺸﻪ آﻣﺎده ﺑﺎﺷﺪ و ﺣﺘﻲ در ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲ آﻣﺪ ﻛﻪ ﮔﻮش ﺑﻪ زﻧﮓ ﻓﺮﻣﺎن رﺋﻴﺲ اﺳﺖ‪.‬‬
‫از اﻳﻦ ﻗﺮار‪ ،‬ﻟﺒﺎس رﺳﻤﻲ ‪-‬ﻛﻪ وﻗﺘﻲ ﺑﻪ او داده ﺑﻮدﻧﺪ ﻧﻮ ﻧﺒﻮد‪ -‬ﺑﺎ وﺟﻮد دﻗﺖ اﻳﻦ دو زن ﻫﺮ روز از ﺟﻼﻳﺶ ﻣﻲ‬
‫ﻛﺎﺳﺖ و ﮔﺮه ﮔﻮار اﻏﻠﺐ ﺷﺐ ﻫﺎﻳﺶ را ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎي اﻳﻦ ﻟﺒﺎس‪ ،‬ﻛﻪ ﭘﺮ از ﻟﻚ ﺑﻮد و دﻛﻤﻪ ﻫﺎي ﺑﺮق اﻧﺪاﺧﺘـﻪ اش‬
‫ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﻲ درﺧﺸﻴﺪ و زﻳﺮ آن ﻣﺮد ﻣﺴﻦ در ﺳﻜﻮت و ﻧﺎراﺣﺘﻲ ﻣﻲ ﺧﻮاﺑﻴﺪ‪ ،‬ﻣﻲ ﮔﺬراﻧﻴﺪ‪.‬‬
‫ﺳﺎﻋﺖ دﻳﻮاري ﻛﻪ زﻧﮓ ده را ﻣﻲ زد‪ ،‬ﻣﺎدر ﺳﻌﻲ ﻣﻲ ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺧﻔﻪ اي ﭘﺪر را ﺑﻴﺪار ﻛﻨـﺪ و او را‬
‫اﺟﺒﺎراً ﺑﻪ رﺧﺘﺨﻮاب ﺑﺒﺮد و ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺧﻮاب در ﺣﺎﻟﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺳﺮ ﺟﻤﻊ ﺧـﻮاب ﻧﻴﺴـﺖ و ﺑـﺮاي اﻳﻨﻜـﻪ ﺳـﺮ‬
‫ﺳﺎﻋﺖ ﺷﺶ ﭘﻲ ﺧﺪﻣﺖ ﺑﺮود‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻃﻮر ﻣﻌﻤﻮل اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ‪ .‬وﻟﻲ از زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ دﺳﺘﻮرﻫﺎي اﻛﻴﺪ از ﻃﺮف‬
‫ﺑﺎﻧﻚ ﺑﻪ او ﻣﻲ داﻧﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺳﺮﺳﺨﺘﻲ ﻧﺸﺎن ﻣﻲ داد و ﻟﺠﺎﺟﺖ ﻣﻲ ﻛﺮد ﻛﻪ ﺳﺮ ﻣﻴﺰ ﺑﻤﺎﻧﺪ‪ .‬ﻫﺮﭼﻨﺪ ﻣﺮﺗﺐ ﺑـﻪ ﺧـﻮاب‬
‫ﻣﻲ رﻓﺖ و ﺧﻴﻠﻲ دﺷﻮار ﺑﻮد ﻛﻪ ﺻﻨﺪﻟﻲ راﺣﺘﻲ را ﻣﺒﺪل ﺑﻪ ﺗﺨﺘﺨﻮاب ﺑﻜﻨﻨﺪ‪ .‬ﻣﺎدر و ﺧﻮاﻫﺮ ﺑﻴﻬـﻮده او را وادار‬
‫ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ و اﻧﺪرزﻫﺎي ﭘﻴﺎﭘﻲ ﻣﻲ دادﻧﺪ‪ ،‬وﻟﻲ او رﺑﻊ ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺎﻳﻲ را در آﻧﺠﺎ ﻣـﻲ ﮔﺬراﻧﻴـﺪ و ﺳـﺮش را آﻫﺴـﺘﻪ‬
‫ﺗﻜﺎن ﻣﻲ داد؛ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻳﺶ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﻧﻤﻲ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺸﻮد‪ .‬ﻣﺎدر آﺳـﺘﻴﻦ او را ﻣـﻲ ﻛﺸـﻴﺪ و در ﮔﻮﺷـﺶ‬
‫ﭼﻴﺰﻫﺎي ﺧﻮﺷﺎﻳﻨﺪ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪ .‬ﺧﻮاﻫﺮ‪ ،‬ﺗﻜﺎﻟﻴﻒ ﺧﻮد را ﻛﻨﺎر ﻣﻲ ﮔﺬاﺷﺖ؛ ﺑﺮاي اﻳﻨﻜﻪ ﺑﻪ او ﻛﻤﻚ ﺑﻜﻨﺪ‪ .‬وﻟﻲ ﻫﻤﻪ‬
‫اﻳﻦ ﻛﺎرﻫﺎ ﺑﻲ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻓﻘﻂ در ﺻﻨﺪﻟﻲ راﺣﺘﻲ‪ ،‬ﻗﺪري ﺑﻴﺸﺘﺮ‪ ،‬ﻓﺮو ﻣﻲ رﻓﺖ و ﺑﺎﻳﺴﺘﻲ زن ﻫﺎ زﻳﺮ ﺑـﺎزوﻳﺶ را‬
‫ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ ﺗﺎ ﻣﮋه ﻫﺎﻳﺶ ﺑﺎز ﺑﺸﻮﻧﺪ‪ .‬آن وﻗﺖ آﻧﻬﺎ را ﻳﻜﻲ ﻳﻜـﻲ ﻧﮕـﺎه ﻣـﻲ ﻛـﺮد و ﻣﻌﻤـﻮﻻً ﻣـﻲ ﮔﻔـﺖ‪» :‬اﻳـﻦ ﻫـﻢ‬
‫زﻧﺪﮔﻴﺴﺖ! ﻣﺜﻼً اﻳﻦ آﺳﺎﻳﺶ ﺳﺮ ﭘﻴﺮي ﻣﻦ اﺳﺖ؟« ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﺗﻜﻴﻪ ﺑﻪ دو زن ﻣﻲ ﻛﺮد و ﺑﻪ زﺣﻤـﺖ ﺑﻠﻨـﺪ ﻣـﻲ ﺷـﺪ؛‬
‫ﻣﺜﻞ اﻳﻨﻜﻪ ﺑﺮاي ﺧﻮدش ﻫﻢ ﺑﺎر ﺳﻨﮕﻴﻨﻲ ﺑﻮد و ﺗﺎ دم در‪ ،‬زن و دﺧﺘﺮش‪ ،‬او را ﻣﻲ ﺑﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ اﺷﺎره ﻣﻲ‬
‫ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﺮوﻧﺪ و ﺑﺎﻗﻲ راه را ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﻣﻲ ﭘﻴﻤﻮد‪ ،‬در ﺻﻮرﺗﻲ ﻛﻪ ﻣﺎدر و ﺧﻮاﻫﺮ‪ ،‬دﺳﺘﭙﺎﭼﻪ‪ ،‬ﻳﻜﻲ ﻗﻠﻢ و دﻳﮕـﺮي‬
‫ﺳﻮزﻧﺶ را زﻣﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﺬاﺷﺖ و دﻧﺒﺎل او دوﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺎز ﻫﻢ ﻛﻤﻜﺶ ﺑﻜﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫در اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻮاده‪ ،‬ﻛﻪ اﻋﻀﺎي آن از ﻛﺎر و ﺧﺴﺘﮕﻲ درﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻪ ﺟﺰ در ﻣـﻮارد ﺿـﺮوري‪ ،‬ﻛـﻲ ﻓﺮﺻـﺖ‬
‫داﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻓﻜﺮ ﮔﺮه ﮔﻮار ﺑﺎﺷﺪ؟ ﺑﻮدﺟﻪ ﻣﻨﺰل را ﻛﻢ ﻛﻢ ﺗﻘﻠﻴﻞ دادﻧﺪ و ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻛﻠﻔﺖ را ﺟﻮاب ﻛﺮدﻧـﺪ‪ .‬ﻳـﻚ‬
‫زن ﺗﻨﻮﻣﻨﺪ ﺳﺮﭘﺎﻳﻲ ﺑﺎ اﺳﺘﺨﻮان ﺑﻨﺪي درﺷﺖ و ﻣﻮﻫﺎي ﺳﻔﻴﺪ ﻛـﻪ دور ﺳـﺮش ﻣـﻮج ﻣـﻲ زد‪ ،‬از اﻳـﻦ ﺑـﻪ ﺑﻌـﺪ‪،‬‬
‫ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺻﺒﺢ و ﻋﺼﺮ ﻛﺎرﻫﺎي ﺳﻨﮕﻴﻦ را ﺑﻜﻨﺪ‪ .‬ﺣﺎل‪ ،‬ﺑﺎﻗﻲ ﻛﺎرﻫﺎ را ﻣﺎدر ﺑﺎ وﺟﻮد وﺻﻠﻪ زدن ﺑﻪ ﺟﻮراب‬
‫‪  30‬ﻣﺴﺦ‬
‫ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻧﺪاﺷﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﻋﻬﺪه ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻧﺎﭼﺎر ﺷﺪﻧﺪ ﺟﻮاﻫﺮﻫﺎي ﺧﺎﻧﻮاده را ﻛﻪ ﺳﺎﺑﻘﺎً در ﻣﺠﺎﻟﺲ ﭘﺬﻳﺮاﻳﻲ و‬
‫ﺟﺸﻦ ﻫﺎ ﺑﺎﻋﺚ ﺳﺮاﻓﺮازي ﻣﺎدر و ﺧﻮاﻫﺮ ﺑﻮد ﺑﻔﺮوﺷﻨﺪ‪ .‬ﮔﺮه ﮔﻮار در ﻳﻜﻲ از ﺷﺐ زﻧﺪه داري ﻫﺎي ﺧﻮد ﺷﻨﻴﺪ ﻛﻪ‬
‫راﺟﻊ ﺑﻪ ارزش آﻧﻬﺎ ﻣﺒﺎﺣﺜﻪ ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬وﻟﻲ ﻣﻮﺿﻮع ﻋﻤﺪه‪ ،‬ﺑﺨﺼﻮص ﺷﻜﺎﻳﺖ از ﻛﺮاﻳﻪ اﻳـﻦ آﭘﺎرﺗﻤـﺎن ﺑـﻮد ﻛـﻪ‬
‫ﺑﺮاي ﻛﻴﺴﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﮔﺮان ﺗﻤﺎم ﻣﻲ ﺷﺪ و اﺷﻜﺎل ﺳﺮ ﮔﺮه ﮔﻮار ﺑﻮد؛ ﻧﻤﻲ داﻧﺴﺘﻨﺪ ﭼﻄﻮر ﺑﺎﻳﺪ ﺣﻤﻠـﺶ ﻛـﺮد؛ زﻳـﺮا‬
‫ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ او را ﺗﺮك ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ‪ .‬ﻫﻴﻬﺎت! ﮔﺮه ﮔﻮار ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻲ ﻣﻲ ﻓﻬﻤﻴﺪ ﻛـﻪ ﻣﻼﺣﻈـﻪ او ﻣـﺎﻧﻊ اﺳﺎﺳـﻲ ﺗﻐﻴﻴـﺮ‬
‫ﻣﻨﺰل ﻧﺒﻮد‪ ،‬زﻳﺮا ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻲ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ او را در ﺻﻨﺪوق ﭼﻮﺑﻲ ﻛﻪ ﻫﻮاﺧـﻮر داﺷـﺘﻪ ﺑﺎﺷـﺪ ﺑﮕﺬارﻧـﺪ و ﺣﻤﻠـﺶ‬
‫ﺑﻜﻨﻨﺪ‪ .‬ﻧﻪ‪ ،‬ﻣﺎﻧﻊ اﺳﺎﺳﻲ‪ ،‬ﻧﺎاﻣﻴﺪي ﺧﺎﻧﻮاده اش ﺑﻮد؛ ﻓﻜﺮ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﺪﺑﺨﺘﻲ ﺑـﻲ ﺳـﺎﺑﻘﻪ اي در ﺗـﺎرﻳﺦ ﺧـﺎﻧﻮادﮔﻲ و‬
‫ﻣﺤﻴﻂ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ روي آورده ﺑﻮد و از ﺟﻤﻠﻪ ﺑﻼﻳﻲ ﻛﻪ روزﮔﺎر ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﺑﻪ درﻣﺎﻧﺪﮔﺎن ﺗﺤﻤﻴﻞ ﺑﻜﻨﺪ‪ .‬ﺣﺎﻻ‪ ،‬ﻫـﻴﭻ‬
‫ﻳﻚ را درﺑﺎره آﻧﻬﺎ ﻓﺮو ﮔﺬار ﻧﻜﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺪر ﻣﺄﻣﻮر ﺣﻤﻞ ﻧﺎﻫﺎر ﻛﺎرﻣﻨﺪان ﺟﺰء ﺑﺎﻧﻚ ﺑـﻮد‪ .‬ﻣـﺎدر ﺧـﻮدش را ﻣـﻲ‬
‫ﻛﺸﺖ ﻛﻪ ﻟﺒﺎس زﻳﺮ ﺧﺎرﺟﻲ ﻫﺎ را ﺑﺸﻮﻳﺪ‪ .‬ﺧﻮاﻫﺮ‪ ،‬ﭘﺸﺖ ﭘﻴﺶ ﺑﺴﺎﻃﻲ‪ ،‬ﺳﻔﺎرش ﻣﺸﺘﺮي ﻫـﺎ را اﻧﺠـﺎم ﻣـﻲ داد‪.‬‬
‫ﺑﻴﺶ از اﻳﻦ ﻧﻤﻲ ﺷﺪ ﻣﺘﻮﻗﻊ ﺑﻮد؛ زﻳﺮا ﺗﻮاﻧﺎﻳﻲ آﻧﻬﺎ اﺟﺎزه ﻧﻤﻲ داد‪ .‬ﮔﺮه ﮔﻮار ﺑﻴﭽﺎره ﺣﺲ ﻛﺮد ﻛﻪ زﺧﻤﺶ ﺳﺮﺑﺎز‬
‫ﻛﺮده‪ ،‬وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻣﺎدر و ﺧﻮاﻫﺮش‪ ،‬ﺑﻌﺪ از آﻧﻜﻪ ﭘﺪر را ﺧﻮاﺑﺎﻧﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻛﺎر ﺧﻮد را ول ﻛﺮدﻧﺪ و ﺻﻨﺪﻟﻲ ﻫﺎﻳﺸﺎن را ﺑﻪ‬
‫ﻫﻢ ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﺮده ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﭘﻬﻠﻮي ﻫﻢ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ و ﻣﺎدر در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ اﺗﺎق ﮔﺮه ﮔﻮار را ﻧﺸﺎن ﻣﻲ داد‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﮔـﺮت‪،‬‬
‫در را ﺑﺒﻨﺪ!« ﮔﺮه ﮔﻮار در ﺳﺎﻳﻪ واﻗﻊ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬در ﺻﻮرﺗﻲ ﻛﻪ در آن ﻃﺮف اﺷﻚ ﻫﺎي دو زن ﺑﻪ ﻫﻢ آﻣﻴﺨﺘﻪ ﻣﻲ‬
‫ﺷﺪ و ﻳﺎ ﺑﺪﺗﺮ ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﺧﺸﻚ‪ ،‬ﺧﻴﺮه ﺧﻴﺮه‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻴﺰ ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﮔﺮه ﮔﻮار ﺷﺐ ﻫﺎ و روزﻫﺎ ﺧﻮاﺑﺶ ﻧﻤﻲ ﺑـﺮد‪.‬‬
‫ﮔﺎه ﮔﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ اﻓﺘﺎد ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﺳﺎﺑﻖ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﻳﻨﻜﻪ در ﺑﺎز ﺑﺸﻮد‪ ،‬ﻛﺎرﻫﺎي ﺧﺎﻧﻮاده را ﺑﻪ ﻋﻬﺪه ﺑﮕﻴﺮد‪ ،‬ﺑﻌﺪ‬
‫از ﻣﺪت ﻫﺎ ﻓﺮاﻣﻮﺷﻲ‪ ،‬ﻳﻚ روز‪ ،‬رﺋﻴﺲ‪ ،‬ﻣﻌﺎون‪ ،‬ﻣﺄﻣﻮرﻳﻦ ﺗﺠﺎرت ﺧﺎﻧﻪ‪ ،‬ﻣﺒﺎﺷﺮﻳﻦ ﺟﺰء‪ ،‬ﺧﺪﻣﺖ ﮔﺰاران را ﺑﺎ اﻓﻜـﺎر‬
‫ﻣﺤﺪودﺷﺎن و دو ﺳﻪ ﺗﺎ رﻓﻴﻖ ﻛﻪ در ﺗﺠﺎرت ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎي دﻳﮕﺮ ﻛﺎر ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﻫﻤﻪ را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ آورد‪ .‬ﻳﻚ ﻛﻠﻔـﺖ‬
‫ﻣﻬﻤﺎن ﺧﺎﻧﻪ ﺷﻬﺮﻫﺎي اﻃﺮاف را ﻛﻪ ﻳﺎدﺑﻮد ﮔﺬرﻧﺪه و ﭘﺮ ﺧﺮﺟﻲ ﺑﺮاﻳﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد و ﻳﻚ زن ﺻﻨﺪوق دار ﻛﻼه‬
‫ﻓﺮوﺷﻲ را ﻛﻪ ﺟﺪاً‪ ،‬وﻟﻲ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﺎ ﺗﺄﻧﻲ او را ﺗﻌﻘﻴﺐ ﻣﻲ ﻛﺮد‪ ،‬ﺑﻪ ﻳﺎد آورد‪ .‬آدم ﻫﺎ از ﺑﺮاﺑﺮش‪ ،‬در ﻣﻴـﺎن اﺑـﺮ‪ ،‬ﻣـﻲ‬
‫ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ و ﺑﻪ ﻃﻮر ﻣﺒﻬﻤﻲ ﻗﻴﺎﻓﻪ ﻫﺎي ﺧﺎرﺟﻲ ﻫﺎ و ﺻﻮرت ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﺮده ﺑﻮد و ﺑـﺎ آن ﻫﻤـﻪ ﻣﺨﻠـﻮط‬
‫ﻣﻲ ﺷﺪ‪ ،‬وﻟﻲ ﻫﻴﭻ ﻛﺪام از آﻧﻬﺎ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻧﻪ ﺑﻪ او و ﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮاده اش ﻛﻤﻚ ﺑﻜﻨﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﺑﻪ درد ﻧﻤﻲ ﺧﻮردﻧﺪ‬
‫و ﺧﻮش وﻗﺖ ﺑﻮد ﻛﻪ از ﺑﻴﻦ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻣﻨﻈﺮه‪ ،‬ﻣﻴﻞ آن را ﻛﻪ در ﺧﻮﻳﺸﺎﻧﺶ ﻋﻼﻗﻪ ﺑﻪ ﺧﺮج ﺑﺪﻫﺪ‪ ،‬ﺳـﻠﺐ‬
‫ﻛﺮد‪ .‬ﺑﺮﻋﻜﺲ‪ ،‬ﻓﻜﺮ ﺷﻮرش در او ﺗﻮﻟﻴﺪ ﺷﺪ؛ زﻳﺮا ﺑﻪ زﺧﻤﺶ رﺳﻴﺪﮔﻲ ﻧﻤﻲ ﻛﺮدﻧﺪ و ﻫﺮﭼﻨـﺪ روزي ﻛـﻪ ﺑﺘﻮاﻧـﺪ‬
‫اﺷﺘﻬﺎي او را ﺗﻬﻴﻴﺞ ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ ﻧﻤﻲ ﺷﺪ ﺗﺼﻮر ﻛﺮد‪ ،‬او ﻣﺎﻳﻞ ﺑﻮد ﺑﻪ ﻣﺤﻞ اﻏﺬﻳﻪ ﺳﺮﻛﺸﻲ ﻛﻨﺪ و ﺧﻮراك ﻫﺎﻳﻲ را ﻛﻪ‬
‫ﻃﺒﻴﻌﺘﺎً ﺑﺎب دﻧﺪاﻧﺶ ﺑﻮد ‪-‬ﮔﺮﭼﻪ اﺷﺘﻬﺎ ﻧﺪاﺷﺖ‪ -‬از ﻧﻈﺮ ﺑﮕﺬراﻧﺪ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﺧﻮاﻫﺮش دﻗﺖ ﻧﻤﻲ ﻛﺮد ﻛﻪ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﺑـﻪ‬
‫دﻫﻨﺶ ﻣﺰه ﻣﻲ ﻛﻨﺪ‪ .‬روزي دو ﺑﺎر ﺻﺒﺢ و ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ‪ ،‬ﭘﻴﺶ از اﻳﻨﻜﻪ ﺑﻪ ﻣﻐﺎزه ﺑﺮود‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﺑﺎد وارد ﻣﻲ ﺷﺪ و ﺑـﺎ‬
‫ﭘﺎﻫﺎﻳﺶ ﻳﻚ ﺗﻜﻪ از ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﻲ آورد از ﻻي در‪ ،‬در ﺟﻠﻮ او ﻣﻲ ﺳﺮاﻧﻴﺪ و ﺷﺐ‪ ،‬ﺑﻲ آﻧﻜﻪ اﻋﺘﻨﺎﻳﻲ ﺑﻜﻨﺪ‬
‫ﻛﻪ آﻳﺎ اﻳﻦ ﺧﻮراك ﺗﺼﺪق ﺳﺮي را ﺻﺮف ﻛﺮده ﻳﺎ ﻧﻪ‪ ،‬ﭘﺲ ﻣﺎﻧﺪه را ﺑﺎ ﺗﻚ ﺟﺎرو ﺑﺮ ﻣﻲ داﺷﺖ‪ ،‬ﺣﺎﻻ ﭘﺎك ﻛـﺮدن‬
‫ﻣﺴﺦ ‪31 ‬‬
‫اﺗﺎق ﻫﻢ ‪-‬ﻛﻪ ﻋﺼﺮﻫﺎ ﻣﻲ ﺷﺪ‪ -‬ﺑﻪ ﻃﺮز ﺳﺮﺳﺮﻛﻲ اﻧﺠﺎم ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﻗﺸﺮﻫﺎي ﻛﺜﺎﻓﺖ روي دﻳﻮار ﻣﻤﺘﺪ ﻣـﻲ ﺷـﺪ‪.‬‬
‫ﺗﻮده ﻫﺎي ﻛﻮﭼﻚ ﺧﺎك و آﺷﻐﺎل در ﻫﺮ ﮔﻮﺷﻪ ﺟﻤﻊ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬اﺑﺘﺪا‪ ،‬ﻣﻮﻗﻊ ورود ﺧﻮاﻫﺮش‪ ،‬ﮔﺮه ﮔﻮار در ﻛﺜﻴﻒ‬
‫ﺗﺮﻳﻦ ﺟﺎﻫﺎ ﺗﻮﻗﻒ ﻣﻲ ﻛﺮد ﺗﺎ ﺑﻪ اﻳﻦ وﺳﻴﻠﻪ ﺑﻪ او ﺳﺮزﻧﺶ ﺑﺪﻫﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﻤﻜﻦ ﺑﻮد ﻫﻔﺘﻪ ﻫﺎ آﻧﺠﺎ ﺑﻤﺎﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻲ آﻧﻜـﻪ در‬
‫رﻓﺘﺎر ﮔﺮت ﺗﻐﻴﻴﺮي ﺣﺎﺻﻞ ﺑﺸﻮد‪ .‬او ﻧﻴﺰ‪ ،‬ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮔﺮه ﮔﻮار‪ ،‬ﻛﺜﺎﻓﺖ را ﻣﻲ دﻳﺪ؛ اﻣﺎ ﻓﻘﻂ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﻗﻄﻌﻲ داﺷﺖ ﻛـﻪ‬
‫آﻧﻬﺎ را ﺳﺮ ﺟﺎﻳﺶ ﺑﮕﺬارد‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع‪ ،‬ﻣﺎﻧﻊ ﻧﻤﻲ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺧﻮاﻫﺮ ﺑﺎ ﺳﺮﺳﺨﺘﻲ ﺑﻴﺸﺘﺮي ﻣﺮاﻗﺐ ﺗﻤﻴﺰ ﻛﺮدن اﺗﺎق ﺑﺮادرش ﻛﻪ اﻧﺤﺼـﺎر‬
‫ﺧﻮد ﻣﻲ داﻧﺴﺖ‪ ،‬ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ .‬و دل ﻧﺎزﻛﻲ او در اﻳﻦ ﻣﻮرد‪ ،‬ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻳﻚ ﻧﺎﺧﻮﺷﻲ ﻣﺴﺮي درآﻣﺪه ﺑﻮد زﻳﺮا ﻳﻚ روز‬
‫ﻛﻪ ﻣﺎدر دﺳﺖ ﺑﻪ ﺷﺴﺖ و ﺷﻮي اﺗﺎق زد و ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺳﻄﻞ آب ﺑﻪ ﻣﺼﺮف رﺳﺎﻧﻴﺪ ‪-‬و در ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺮﻣﻨﺪﮔﻲ‬
‫ﺳﺨﺖ ﮔﺮه ﮔﻮار ﮔﺮدﻳﺪ ﻛﻪ روي ﻧﻴﻢ ﺗﺨﺖ ﺧﻮد ﺑﻲ ﺣﺮﻛﺖ و ﺗﻠﺦ ﻛﺎم ﺧﺸﻜﺶ زده ﺑﻮد‪ -‬وﻟﻴﻜﻦ اﻧﺘﻘـﺎﻣﺶ‪ ،‬ﺑـﻪ‬
‫زودي‪ ،‬ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪ؛ زﻳﺮا ﺧﻮاﻫﺮ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﻋﺼﺮ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﻣﺘﻮﺟﻪ اﺑﺘﻜﺎر ﺷـﺪ ﺳـﺨﺖ رﻧﺠﻴـﺪ‪ .‬ﻓـﻮراً‪ ،‬ﺑـﻪ‬
‫ﻃﺮف اﺗﺎق ﻧﺎﻫﺎرﺧﻮري دوﻳﺪ و ﮔﺮﻳﻪ زاري ﺳﺮ داد؛ ﻫﺮﭼﻨﺪ ﻣﺎدر اﻟﺘﻤﺎﺳﺶ ﻣﻲ ﻛﺮد و دﺳﺖ ﺧـﻮد را ﺑـﻪ ﻃـﺮف‬
‫آﺳﻤﺎن ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲ ﻧﻤﻮد‪ ،‬ﭘﺪر ﻛﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد از ﺟﺎﻳﺶ ﺟﺴﺖ‪ .‬اﺑﺘﺪا‪ ،‬ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻋﺎﺟﺰاﻧﻪ ﺷﺎﻫﺪ اﻳـﻦ ﻣـﺎﺗﻢ ﺷـﺪﻧﺪ و‬
‫ﺑﻌﺪ در اﺛﺮ دﺳﺘﭙﺎﭼﮕﻲ‪ ،‬ﭘﺪر ﻛﻪ ﻧﻌﺮه ﺳﺮ داده ﺑﻮد ﻣﺎدر را ﺑﻪ ﻃﺮف راﺳﺘﺶ ﻛﺸﻴﺪ؛ ﭼﻮن ﺗﻤﻴﺰ ﻛﺮدن اﺗﺎق را ﺑـﻪ‬
‫ﻋﻬﺪه دﺧﺘﺮ ﻧﮕﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد و از ﻃﺮف ﭼﭗ‪ ،‬ﺑﻪ دﺧﺘﺮش ﻗﺪﻏﻦ ﻛﺮد ﻛﻪ دﻳﮕﺮ اﺗﺎق را ﭘﺎك ﻧﻜﻨﺪ‪ .‬ﻣﺎدر ﺳـﻌﻲ ﻛـﺮد‬
‫ﭘﺪر ﺧﺸﻤﻨﺎك را ﺑﻪ اﺗﺎق ﺧﻮاب راﻫﻨﻤﺎﻳﻲ ﺑﻜﻨﺪ و دﺧﺘﺮ ﻛﻪ ﻫﻖ ﻫﻖ ﻣﻲ ﻛﺮد و ﺑﺎ دﺳﺖ ﻫﺎي ﻛﻮﭼﻜﺶ ﻣﺸﻐﻮل‬
‫ﻣﺮﺗﺐ ﻛﺮدن ﺳﻔﺮه ﺑﻮد و ﮔﺮه ﮔﻮار از ﺷﺪت اوﻗﺎت ﺗﻠﺨﻲ ﺳﻮت ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪ و ﻣﻲ دﻳﺪ ﻛﺴﻲ ﺑـﻪ ﻓﻜـﺮ ﺑﺴـﺘﻦ در‬
‫ﻧﻴﺴﺖ ﺗﺎ اﻳﻦ ﻣﻨﻈﺮه و ﺟﻨﺠﺎل را از او ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺮاي ﺧﻮاﻫﺮ ﺑﺴﻴﺎر دﺷﻮار ﺑﻮد ﻛﻪ ﭘﺲ از ﺧﺴﺘﮕﻲ ﻛﺎر ﻣﻐﺎزه‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﺳﺎﺑﻖ‪ ،‬ﺑﻪ دﻗﺖ ﺑﻪ ﮔﺮه ﮔﻮار رﺳـﻴﺪﮔﻲ‬
‫ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ‪ .‬آﻳﺎ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﻃﻮري ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺑﺪﻫﻨﺪ ﻛﻪ درﺑﺎره او ﻛﻮﺗﺎﻫﻲ ﻧﺸﻮد و ﺿﻤﻨﺎً اﺣﺘﻴﺎﺟﻲ ﺑﻪ ﻣﺎدر ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺘﻪ‬
‫ﺑﺎﺷﻨﺪ؟ ﻳﻚ ﺧﺪﻣﺖ ﻛﺎر ﺳﺮﭘﺎﻳﻲ‪ ،‬ﺑﻴﻮه ﭘﻴﺮي‪ ،‬در اﺧﺘﻴﺎر آﻧﻬﺎ ﺑﻮد ﻛﻪ اﺳﺘﺨﻮان ﺑﻨﺪي درﺷﺘﻲ داﺷﺖ‪ .‬او در ﻃـﻲ‬
‫زﻧﺪﮔﻲ ﻃﻮﻳﻠﺶ از ﺑﻠﻴﻪ ﻫﺎي ﺳﺨﺘﻲ ﻧﺠﺎت ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﻧﻤﻲ ﺷﺪ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺣﻘﻴﻘﺘـﺎً از ﮔـﺮه ﮔـﻮار ﻣﺘﻨﻔـﺮ اﺳـﺖ‪.‬‬
‫ﻫﺮﭼﻨﺪ ﻛﻨﺠﻜﺎو ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﻳﻚ ﻣﺮﺗﺒﻪ اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎد ﻛﻪ در را ﺑﺎز ﻛﺮد و ﺳـﺮ ﺟـﺎﻳﺶ ﺧﺸـﻚ ﺷـﺪ؛ دﺳـﺖ ﻫـﺎ را روي‬
‫ﺷﻜﻤﺶ ﮔﺬاﺷﺖ و از ﻣﻨﻈﺮه ﺟﺎﻧﻮري ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺳﻮ ﻣﻲ ﺧﺮاﻣﻴﺪ‪ ،‬ﻛﺎﻣﻼً ﺗﻌﺠﺐ ﻛﺮد ﻛـﻪ ﭼﻄـﻮر ﻫـﻴﭻ ﻛـﺲ ﺑـﻪ‬
‫ﻓﻜﺮش ﻧﺮﺳﻴﺪه آن را ﺑﻴﺮون ﺑﻴﻨﺪازد‪ .‬از اﻳﻦ روز ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﺻﺒﺢ و ﻋﺼﺮ ﭘﻴﺮزن ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﻤـﻲ ﻛـﺮد ﻛـﻪ از ﻻي در‬
‫ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ او ﺑﻜﻨﺪ‪ .‬اﺑﺘﺪا ﺑﺮاي اﻳﻨﻜﻪ ﮔﺮه ﮔﻮار را از ﭘﻨﺎﻫﮕﺎه ﺧﻮد ﺑﻴﺮون ﺑﻴﺎورد دوﺳﺘﺎﻧﻪ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ ﺳﻨﺪه ﮔﺮ‬
‫ﭘﻴﺮ رو ﺑﺴﻪ« و ﻳﺎ »ﺧﺮﭘﺴﻮﻧﻪ ﺟﻮن ﺑﻴﺎ اﻳﻨﺠﺎ« در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﭼﻨﻴﻦ اﻇﻬﺎر ﻣﻼﻃﻔﺘﻲ‪ ،‬ﮔﺮه ﮔـﻮار ﺧـﺎﻣﻮش ﺑـﻮد و ﺳـﺮ‬
‫ﺟﺎﻳﺶ ﺑﻲ ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪ؛ اﻧﮕﺎر ﻛﻪ ﻛﺴﻲ ﺑﻪ ﺳﺮاغ او ﻧﻴﺎﻣﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﮔﺮه ﮔﻮار ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮد‪ :‬ﻋﻮض اﻳﻨﻜﻪ ﺑﮕﺬارﻧـﺪ‬
‫اﻳﻦ زن ﺟﻴﺮه ﺧﻮار ﺗﻔﺮﻳﺢ ﻛﻨﺪ و ﻣﺨﻞ آﺳﺎﻳﺸﺶ ﺑﺸﻮد‪ ،‬ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ او دﺳﺘﻮر ﻣﻲ دادﻧﺪ ﺗﺎ ﻫﺮ روز اﺗﺎﻗﺶ را‬
‫ﺑﺮوﺑﺪ‪ .‬ﻳﻚ روز ﺻﺒﺢ ﻛﻪ ﺑﺎران ﭘﻴﺶ ﻗﺪم ﺑﻬﺎر ﺑﻪ ﺷﺪت ﺑﻪ ﺷﻴﺸﻪ ﭘﻨﺠﺮه ﻣﻲ ﺧﻮرد‪ ،‬ﮔﺮه ﮔﻮار ﺑﻪ ﺣﺪي از ﺷﻴﺮﻳﻦ‬
‫‪  32‬ﻣﺴﺦ‬
‫زﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎي زن ﭘﻴﺮ ﺧﺸﻤﻨﺎك ﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻃﺮف او ﭼﺮﺧﻴﺪ‪ ،‬آن ﻫﻢ ﺑﺎ وﺿﻊ ﺳﻨﮕﻴﻦ و ﻣﺸﻜﻮك‪ ،‬ﻣﺜﻞ اﻳﻨﻜـﻪ ﻣـﻲ‬
‫ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ او ﺣﻤﻠﻪ ﺑﻜﻨﺪ و ﻟﻴﻜﻦ آن زن از ﮔﺮه ﮔﻮار ﻧﺘﺮﺳﻴﺪ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﺻﻨﺪﻟﻴﻲ ﻛﻪ ﻧﺰدﻳﻚ در ﺑﻮد را ﺑﺮداﺷﺖ و در‬
‫ﻫﻮا ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮد و ﺑﻪ ﻃﻮري دﻫﻨﺶ را ﺑﺎز ﻛﺮده ﺑﻮد؛ ﻣﺜﻞ اﻳﻨﻜﻪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻃﻮر واﺿﺢ ﻗﺼﺪ داﺷﺖ ﺗﺎ ﺿﺮﺑﺘﻲ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﮔﺮه‬
‫ﮔﻮار وارد ﻧﻴﺎورد‪ ،‬دﻫﻨﺶ را دوﺑﺎره ﻧﺒﻨﺪد‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﮔﺮه ﮔﻮار ﺑﻪ وﺿﻊ ﺳﺎﺑﻖ ﺧﻮد ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ ،‬زن ﭘﻴﺮ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻴـﺎ‪،‬‬
‫ﻫﻤﻴﻦ!« ﺑﻌﺪ ﺻﻨﺪﻟﻲ را ﺑﻪ آراﻣﻲ در ﻛﻨﺎري ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬‬
‫اﻛﻨﻮن ﮔﺮه ﮔﻮار‪ ،‬ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً‪ ،‬ﻫﻴﭻ ﻧﻤﻲ ﺧﻮرد‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻃﻮر اﺗﻔﺎق از ﺟﻠﻮ ﻏﺬاي ﺗﺼﺪق ﺳﺮي ﻣﻲ ﮔﺬﺷﺖ‪،‬‬
‫ﺑﺮاي ﺗﻔﺮﻳﺢ ﻳﻚ ﺗﻜﻪ از آن ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺎ در دﻫﻦ ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ و ﻣﻌﻤﻮﻻً آن را ﺗﻒ ﻣﻲ ﻛﺮد‪ .‬اﺑﺘﺪا‪ ،‬ﺑﻲ اﺷﺘﻬﺎﻳﻲ ﺧـﻮد‬
‫را ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﺣﺰن آور اﺗﺎق ﻧﺴﺒﺖ ﻣﻲ داد‪ .‬ﺑﻲ ﺷﻚ‪ ،‬او اﺷﺘﺒﺎه ﻣﻲ ﻛﺮد‪ ،‬زﻳﺮا ﻣﺪﺗﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻨﻈﺮه ﺟﺪﻳﺪ ﻛﻠﺒﻪ‬
‫اش ﺧﻮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻋﺎدت ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ اﺣﺘﻴﺎج ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬آن را ﺗﻮي اﺗﺎق او ﻣﻲ ﭼﭙﺎﻧﻴﺪﻧﺪ و ﺣـﺎﻻ‬
‫ﻛﻪ ﻳﻜﻲ از اﺗﺎق ﻫﺎي آﭘﺎرﺗﻤﺎن را ﺑﻪ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ آﻗﺎ اﺟﺎزه داده ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ در اﺗﺎﻗﺶ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﺧﻴﻠـﻲ‬
‫زﻳﺎد ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻬﻤﺎﻧﺎن آدم ﻫﺎي ﻋﺒﻮﺳﻲ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ رﻳﺶ داﺷﺘﻨﺪ‪ .‬زﻳﺮا ﮔﺮه ﮔﻮار ﻳﻚ روز‪ ،‬از ﻻي درز در‪ ،‬آﻧﻬﺎ را‬
‫دﻳﺪه ﺑﻮد و ﻧﻪ ﻓﻘﻂ در اﺗﺎق ﺷﺨﺼﻲ ﺧﻮدﺷﺎن‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ در ﺗﻤـﺎم ﺧﺎﻧـﻪ و ﺑﺨﺼـﻮص‪ ،‬در آﺷـﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻃﺮﻓـﺪار ﻧﻈـﻢ‬
‫دﻗﻴﻘﻲ ﺑﻮدﻧﺪ؛ ﭼﻮن اﻳﻨﺠﺎ را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺧﺎﻧﻪ اﻧﺘﺨﺎب ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﻣﺎﻳﺤﺘﺎج ﺧﻮد را ﻫﻤـﺮاه آورده ﺑﻮدﻧـﺪ و‬
‫اﻳﻦ ﭘﻴﺶ ﺑﻴﻨﻲ وﺟﻮد ﺑﺴﻴﺎري از اﺷﻴﺎ را ﻛﻪ ﻧﻪ ﻣﻲ ﺷﺪ ﻓﺮوﺧﺖ و ﻧﻪ دور اﻧﺪاﺧﺖ‪ ،‬ﺑﻲ ﻣﺼﺮف ﻛﺮده ﺑﻮد و ﻫﻤـﻪ‬
‫آﻧﻬﺎ را اﺗﺎق ﮔﺮه ﮔﻮار را ﭘﻴﺶ ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪ .‬دﻧﺒﺎل اﻳﻦ اﺷﻴﺎ ﺑﻪ زودي‪ ،‬ﺟﻌﺒﻪ ﺧﺎﻛﺮوﺑﻪ و زﻳﺮ ﺳـﻴﮕﺎري ﻫـﻢ آﻣـﺪ‪.‬‬
‫آﻧﭽﻪ ﻣﻮﻗﺘﺎً ﺑﻲ ﻣﺼﺮف ﺑﻮد زن ﺳﺮﭘﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺷﺘﺎب زده ﺑﻮد آن را در اﺗﺎق ﮔﺮه ﮔﻮار ﺑﻴﭽﺎره ﻣﻲ اﻧـﺪاﺧﺖ‪.‬‬
‫ﮔﺮه ﮔﻮار ﻓﻘﻂ ﻣﻲ دﻳﺪ ﻛﻪ دﺳﺘﻲ دراز ﻣﻲ ﺷﺪ و ﻇﺮﻓﻲ ﻛﻪ ﻃﺮف اﺣﺘﻴﺎج ﻧﺒﻮد از در ﺗﻮ ﻣﻲ ﻛﺮد و اﻳﻦ ﻃﻮر ﻫﻢ‬
‫ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮد‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﻣﻘﺼﻮد ﭘﻴﺮزن اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ اﺷﻴﺎي وازده را ﺳﺮ ﻓﺮﺻﺖ‪ ،‬وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻣﺠﺎل داﺷﺖ‪ ،‬ﺑﻴﺎﻳﺪ و ﺟﺴـﺖ و‬
‫ﺟﻮ ﺑﻜﻨﺪ و ﻳﺎ ﻳﻜﺠﺎ ﻫﻤﻪ را دور ﺑﺮﻳﺰد؛ اﻣﺎ؛ در ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻫﻤﺎن ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ روز اول در اﺗﺎق ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﮔﺬاﺷـﺘﻪ ﺑـﻮد‪،‬‬
‫ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ‪ .‬ﮔﺮه ﮔﻮار ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ ﺑﻮد ﺑﻴﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎي درﻫﻢ و ﺑﺮﻫﻢ ﮔﺮدش ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﺟﺎﻳﻲ ﺑﺮاي ﺧﻮد ﭘﻴـﺪا ﺑﻨﻤﺎﻳـﺪ و ﺑـﺎ‬
‫وﺟﻮد ﺗﺄﺛﺮ و ﺧﺴﺘﮕﻲ ﺷﺪﻳﺪي ﻛﻪ از اﻳﻦ ﮔﺸﺖ و ﮔﺬارﻫﺎ ﺣﺎﺻﻞ ﻣﻲ ﺷﺪ و ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺎي دراز او را ﺑﻲ ﺣﺲ ﻣﻲ‬
‫ﻛﺮد‪ ،‬ﺑﻪ اﻳﻦ ﻛﺎر رﻏﺒﺖ روز اﻓﺰوﻧﻲ ﻣﻲ ﻧﻤﻮد‪.‬‬
‫ﭼﻮن اﺟﺎره ﻧﺸﻴﻦ ﻫﺎ ﮔﺎﻫﻲ در ﺧﺎﻧﻪ و در اﺗﺎق ﻣﺸﺘﺮك‪ ،‬ﺻﺮف ﻧﺎﻫﺎر ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ؛ ﺑﻌﻀﻲ ﺷﺐ ﻫـﺎ در اﺗـﺎق‬
‫ﮔﺮه ﮔﻮار ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬او ﻫﻢ وﻗﻌﻲ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﻧﻤﻲ ﮔﺬاﺷﺖ‪ ،‬در اﻳﻦ اواﺧﺮ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺑﺎر ﺑﺮاﻳﺶ اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎده ﺑﻮد‬
‫ﻛﻪ از ﺑﺎز ﮔﺬاﺷﺘﻦ در اﺳﺘﻔﺎده ﻧﻜﻨﺪ و در ﺗﺎرﻳﻚ ﺗﺮﻳﻦ ﻛﻨﺞ اﺗﺎﻗﺶ ﺑﺨﻮاﺑﺪ‪ ،‬ﺑﻲ آﻧﻜﻪ ﺧﺎﻧﻮاده اش ﻣﻠﺘﻔـﺖ ﺑﺸـﻮد‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﻳﻚ روز‪ ،‬زن ﺳﺮﭘﺎﻳﻲ ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﺮد ﻛﻪ ﻛﺎﻣﻼً در اﺗﺎق ﻧﺎﻫﺎرﺧﻮري را ﺑﺒﻨﺪد و ﺗﺎ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ اﺟﺎره ﻧﺸـﻴﻦ ﻫـﺎ‬
‫آﻣﺪﻧﺪ و ﭼﺮاغ ﮔﺎز را روﺷﻦ ﻛﺮدﻧﺪ ﻧﻴﻤﻪ ﺑﺎز ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﺳﺮ ﻣﻴﺰ رﻓﺘﻨﺪ و در ﺟﺎﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺳﺎﺑﻖ ﭘﺪر و ﻣﺎدر و ﮔـﺮه‬
‫ﮔﻮار ﻣﻲ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻗﺮا ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪ .‬دﺳﺘﻤﺎل ﺳﻔﺮه ﺧﻮد را ﺑﺎز ﻛﺮدﻧﺪ و ﻛﺎرد و ﭼﻨﮕﺎل را ﺑﺪﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﻓﻮراً ﻣـﺎدر‪،‬‬
‫ﺑﺎ ﻳﻚ ﻇﺮف ﮔﻮﺷﺖ‪ ،‬در ﭼﻬﺎر ﭼﻮﺑﻪ در ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ ﺧﻮاﻫﺮ‪ ،‬ﭘﺸﺖ در‪ ،‬ﻳﻚ ﺑﺸﻘﺎب دﻳﮕﺮ ﭘﺮ از ﺳﻴﺐ زﻣﻴﻨـﻲ آورد‪.‬‬
‫ﻣﺴﺦ ‪33 ‬‬
‫از ﻏﺬاﻫﺎ ﺑﺨﺎر ﻏﻠﻴﻈﻲ ﻣﺘﺼﺎﻋﺪ ﻣﻲ ﺷﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻏﺬا را ﺟﻠﻮ آﻧﻬﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬اﺟﺎره ﻧﺸﻴﻦ ﻫﺎ روي ﻏﺬا ﺧﻢ ﺷﺪﻧﺪ؛‬
‫ﺑﺮاي اﻳﻨﻜﻪ ﻗﺒﻼً اﻣﺘﺤﺎن ﻛﺮده ﺑﺎﺷﻨﺪ و ﻛﺴﻲ ﻛﻪ در ﻣﻴﺎن آﻧﻬﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑـﻪ ﻧﻈـﺮ ﻣـﻲ آﻣـﺪ ﻣﻘـﺎم رﺳـﻤﻲ‬
‫داﺷﺖ‪ ،‬ﻳﻚ ﺗﻜﻪ ﮔﻮﺷﺖ را در ﻇﺮف ﺑﺮﻳﺪ؛ ﻇﺎﻫﺮاً‪ ،‬ﺑﺮاي اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺪاﻧﺪ ﻣﻐﺰ ﭘﺨﺖ ﺷﺪه و ﻳﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ آﺷـﭙﺰﺧﺎﻧﻪ‬
‫ﺑﻔﺮﺳﺘﺪ‪ .‬اﻇﻬﺎر رﺿﺎﻳﺖ ﻛﺮد و دو زن را ﻛﻪ ﺑﺎ اﺿﻄﺮاب ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻋﻤﻠﻴﺎت او ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻲ زدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺧﺎﻧﻮاده در آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻏﺬا ﻧﻤﻲ ﺧﻮرد‪ .‬ﻣﻊ ﻫﺬا ﭘﺪر ﻗﺒﻞ از آﻧﻜﻪ ﺑﻪ آﻧﺠﺎ ﺑﺮود‪ ،‬آﻣﺪ ﺑﻪ اﺗﺎق ﻧﺎﻫﺎر ﺳﺮﻛﺸـﻲ‬
‫ﺑﻜﻨﺪ‪ ،‬ﻛﻼه را ﺑﻪ دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ‪ ،‬ﻳﻚ ﺑﺎر ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﻣﻬﻤﺎﻧﺎن ﻛﺮﻧﺶ ﻛﺮد و ﻣﻴﺰ را دور زد‪ .‬اﺟﺎره ﻧﺸﻴﻦ ﻫﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﻧﺪ‬
‫و ﺑﺎ ﻫﻢ از ﺗﻮي رﻳﺸﺸﺎن ﭼﻴﺰي زﻣﺰﻣﻪ ﻛﺮدﻧﺪ و ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﻳﻨﻜﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺑـﺪون ﻛﻠﻤـﻪ اي ﺣـﺮف ﻣﺸـﻐﻮل‬
‫ﺧﻮردن ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﮔﺮه ﮔﻮار ﺗﻌﺠﺐ ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﻴﻦ ﺗﻤﺎم ﺻﺪاﻫﺎي روي ﻣﻴﺰ‪ ،‬ﺟﺮغ ﺟﺮغ آرواره ﻫﺎي آﻧﻬﺎ ﻛﻪ ﻛـﺎر ﻣـﻲ‬
‫ﻛﺮد‪ ،‬ﻗﻄﻊ ﻧﻤﻲ ﺷﺪ‪ .‬ﻣﺎﻧﻨﺪ اﻳﻨﻜﻪ ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺑﻪ او ﺛﺎﺑﺖ ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﺧـﻮردن‪ ،‬دﻧـﺪان ﻫـﺎي ﺣﻘﻴﻘـﻲ ﻻزم‬
‫اﺳﺖ و ﺷﺎﺧﻚ ﺣﺸﺮات‪ ،‬ﻫﺮﭼﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﻮب و ﻗﻮي ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬از ﻋﻬﺪه اﻳﻦ ﻛﺎر ﺑـﺮ ﻧﻤـﻲ آﻳـﺪ‪ .‬ﮔـﺮه ﮔـﻮار‪ ،‬ﺑـﻪ ﺣـﺎل‬
‫ﻏﻤﻨﺎك ﻓﻜﺮ ﻛﺮد‪» :‬ﻣﻦ ﮔﺮﺳﻨﻪ ام؛ اﻣﺎ اﺷﺘﻬﺎ ﺑﺮاي ﺧﻮردن اﻳﻦ ﺟﻮر ﭼﻴﺰﻫﺎ ﻧﺪارم‪ ،‬ﭼﻘﺪر اﻳﻦ آﻗﺎﻳـﺎن ﭼﻴـﺰ ﻣـﻲ‬
‫ﺧﻮردﻧﺪ! در اﻳﻦ ﻣﺪت ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻤﻴﺮم!«‬
‫ﻳﺎدش ﻧﻤﻲ آﻣﺪ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ از آﻣﺪن اﺟﺎره ﻧﺸﻴﻦ ﻫﺎ ﺧﻮاﻫﺮش ﺳﺎز زده ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬واي در اﻳﻦ ﺷﺐ ﺻﺪاي وﻳﻠﻮن‬
‫از ﺗﻮي آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ در آﻣﺪ‪ .‬ﺳﻪ ﻧﻔﺮ آﻗﺎ ﺷﺎﻣﺸﺎن را ﺻﺮف ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺷﺨﺼﻲ ﻛﻪ ﻣﻴﺎن ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬روزﻧﺎﻣـﻪ اي‬
‫درآورد و ﻫﺮ ﻳﻚ از ﺻﻔﺤﺎﺗﺶ را ﺑﻪ دو ﻧﻔﺮ دﻳﮕﺮ داده ﺑﻮد‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻫﺮ ﺳﻪ آﻧﻬﺎ در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ روزﻧﺎﻣﻪ ﻣﻲ ﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ و‬
‫ﺳﻴﮕﺎر ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ روي ﺻﻨﺪﻟﻲ ﻳﻠﻪ داده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﮔﻮش آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺻﺪاي وﻳﻠـﻮن ﺗﻴـﺰ ﺷـﺪ‪ ،‬ﺑﺮﺧﺎﺳـﺘﻨﺪ و ﺗـﻚ ﭘـﺎ‬
‫ﻧﺰدﻳﻚ داﻻن ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ و ﭘﻬﻠﻮي ﻫﻢ اﻳﺴﺘﺎدﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎ وﺟﻮد ﻫﻤﻪ اﺣﺘﻴﺎﻃﻲ ﻛﻪ ﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬در آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺻـﺪاي آﻧﻬـﺎ‬
‫ﺷﻨﻴﺪه ﺷﺪ؛ زﻳﺮا ﭘﺪر‪ ،‬ﺑﻠﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﮔﺮ وﻳﻠﻮن ﻣﺰاﺣﻢ آﻗﺎﻳﺎن اﺳﺖ دﻳﮕﺮ ﻧﻤﻲ زﻧﻨﺪ‪ «.‬آﻗـﺎي وﺳـﻄﻲ ﺟـﻮاب داد‪:‬‬
‫»ﺑﺮﻋﻜﺲ‪ ،‬اﮔﺮ ﺧﺎﻧﻢ ﻛﻮﭼﻚ ﻣﺎﻳﻞ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ در اﺗﺎق ﻧﺎﻫﺎرﺧﻮري‪ ،‬ﭘﻴﺶ ﻣﺎ راﺣﺖ ﺗﺮ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺑـﻮد؛ ﭼـﻮن‬
‫وﺳﺎﻳﻞ آﺳﺎﻳﺶ ﻣﻬﻴﺎﺗﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺪر ﻣﺜﻞ اﻳﻨﻜﻪ ﺧﻮدش ﻧﻮازﻧﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻟﺒﺘﻪ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻃﻮر اﺳﺖ‪ «.‬آﻗﺎﻳـﺎن وارد‬
‫اﺗﺎق ﺷﺪﻧﺪ و اﻧﺘﻈﺎر ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ‪ .‬ﭘﺪر ﺑﺎ ﺳﻪ ﭘﺎﻳﻪ آﻣﺪ و ﻣﺎدر ﺑﺎ ﻧﺖ ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ و ﺧﻮاﻫﺮ ﻫﻢ ﺑﺎ وﻳﻠﻮن‪ ،‬ﺧﻮاﻫﺮ‪ ،‬ﺑﻪ آراﻣﻲ‬
‫ﻗﻄﻌﺎت ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ را آﻣﺎده ﻛﺮد‪ .‬ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﻛﻪ ﺑﺮاي اوﻟﻴﻦ ﻣﺮﺗﺒـﻪ اﺗﺎﻗﺸـﺎن را اﺟـﺎره داده ﺑﻮدﻧـﺪ‪ ،‬در ﺗﻮاﺿـﻊ و‬
‫ﺗﻜﺮﻳﻢ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﻬﻤﺎﻧﺎن زﻳﺎده روي ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬روي ﺻﻨﺪﻟﻲ ﻫﺎي ﺧﻮد ﻧﻤﻲ ﻧﺸﺴـﺘﻨﺪ‪ ،‬از ﺗـﺮس اﻳﻨﻜـﻪ ﻣﺒـﺎدا‬
‫ﻣﻬﻤﺎﻧﺎن ﺑﺮﻧﺠﻨﺪ‪ .‬ﭘﺪر ﺑﻪ در ﺗﻜﻴﻪ ﻛﺮد و ﻳﻚ دﺳﺘﺶ را ﺑﻴﻦ دﻛﻤﻪ ﻫـﺎي ﻟﺒـﺎس رﺳـﻤﻲ اش ﮔﺬاﺷـﺖ‪ .‬ﻳﻜـﻲ از‬
‫آﻗﺎﻳﺎن ﺑﻪ ﻣﺎدر ﺗﻌﺎرف ﻛﺮد وﻟﻲ او ﺟﺮأت ﻧﻜﺮد ﺟﺎﻳﺶ را ﻋـﻮض ﺑﻜﻨـﺪ و در ﺗﻤـﺎم ﻣـﺪت ﺟﻠﺴـﻪ در ﮔﻮﺷـﻪ اي‬
‫ﺟﺪاﮔﺎﻧﻪ ﻧﺸﺴﺖ‪.‬‬
‫‪  34‬ﻣﺴﺦ‬
‫دﺧﺘﺮ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﻧﻮاﺧﺘﻦ ﻛﺮد؛ در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﭘﺪر و ﻣـﺎدر از‬

‫دو ﻃﺮف ﻣﺨﺘﻠﻒ‪ ،‬ﺑﻪ ﺣﺮﻛﺎت دﺳﺘﺶ ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﮔﺮه ﮔﻮار‬
‫ﻛﻪ ﺑﻪ آﻫﻨﮓ ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ ﺟﻠﺐ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺟﺮأت ﻛﺮد‪ ،‬ﻛﻤﻲ ﺟﻠـﻮ‬
‫آﻣﺪ و ﺣﺎﻻ ﺗﻤﺎم ﺳﺮش ﺗﻮي اﺗﺎق ﺑﻮد‪ ،‬ﺗﻌﺠﺒﻲ ﻧﺪاﺷـﺖ ﻛـﻪ در‬
‫اﻳﻦ اواﺧﺮ ﺗﺮس داﻳﻤﻲ ﻣﺰاﺣﻢ ﺷﺪن را ﻛـﻪ ﺳـﺎﺑﻖ ﺑـﻪ آن ﻣـﻲ‬
‫ﺑﺎﻟﻴﺪ‪ ،‬ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﺮده ﺑﺎﺷﺪ و ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﻫﻴﭻ ﻋﻠﺘﻲ ﻧﺪاﺷﺖ ﻛﻪ آن‬
‫ﻗﺪر ﺧﻮدش را ﭘﻨﻬﺎن ﺑﻜﻨﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻛﺜﺎﻓﺘﻲ ﻛﻪ در اﺗﺎﻗﺶ‬
‫ﮔﺴﺘﺮده ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻛﻤﺘﺮﻳﻦ ﺣﺮﻛﺖ ﺑﻪ ﻫﻮا ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲ ﺷﺪ‪ ،‬ﻫﻤﻴﺸﻪ ﮔﺮدآﻟـﻮد ﺑـﻮد و ﺗﻜـﻪ ﻧـﺦ و ﻣـﻮ و ﭘـﺲ ﻣﺎﻧـﺪه‬
‫ﺧﻮراﻛﻲ‪ ،‬روي ﭘﺸﺖ و ﺑﻪ ﭘﺎﻫﺎﻳﺶ ﭼﺴﺒﻴﺪه ﺑﻮد و او آﻧﻬﺎ را ﺑﺎ ﺧﻮدش ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﻣـﻲ ﻛﺸـﺎﻧﻴﺪ‪ .‬ﺳﺴـﺘﻲ او ﺑـﻪ‬
‫ﻗﺪري زﻳﺎد ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻲ اﻓﺘﺎد‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﺳﺎﺑﻖ‪ ،‬ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺑﺎر در روز ﺧﻮدش را در روي ﻗﺎﻟﻲ ﺑﻤﺎﻟﺪ و ﭘﺎك‬
‫ﻛﻨﺪ و ﻛﺜﺎﻓﺖ ﻣﺎﻧﻊ ﻧﺸﺪ ﻛﻪ ﺑﺎز ﺑﺪون رودرﺑﺎﻳﺴﺘﻲ روز زﻣﻴﻦ ﭘﺎك ﺟﻠﻮ ﺑﺮود‪.‬‬
‫ﺑﺎﻳﺪ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﻣﺘﻮﺟﻪ او ﻧﺸﺪه ﺑﻮد و ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﻏﺮق در آﻫﻨﮓ وﻳﻠﻮن ﺑﻮدﻧﺪ و اﺟﺎره ﻧﺸﻴﻦ ﻫﺎ‬
‫ﻛﻪ اﺑﺘﺪا دﺳﺖ ﻫﺎ در ﺟﻴﺐ و ﺧﻴﻠﻲ ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻪ ﺳﻪ ﭘﺎﻳﻪ ﻧﺖ وﻳﻠﻮن ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ‪-‬ﭼﻴﺰي ﻛﻪ ﻧﺎﭼﺎر ﺑﺎﻋﺚ زﺣﻤﺖ‬
‫ﺧﻮاﻫﺮش ﻣﻲ ﺷﺪ و ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮد ﻛﻪ در ﻣﻴﺎن ﻧﺖ‪ ،‬ﺗﺼﻮﻳﺮ آﻧﻬـﺎ را ﻛـﻪ در ﺣـﺎل رﻗـﺺ ﺑﻮدﻧـﺪ ﺑﺒﻴﻨـﺪ‪ -‬ﺑـﻪ زودي‬
‫ﺧﻮدﺷﺎن را ﺑﻪ ﻃﺮف ﭘﻨﺠﺮه ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ و ﺑﺎ ﺳﺮ ﺧﻤﻴﺪه وراﺟﻲ ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ و ﻧﮕﺎه ﭘﺮﻳﺸﺎن ﭘﺪر آﻧﻬﺎ را ﺑﻪ دﻗﺖ ﻣـﻲ‬
‫ﭘﺎﻳﻴﺪ‪ .‬آﺷﻜﺎرا دﻳﺪه ﻣﻲ ﺷﺪ ﻛﻪ اﻣﻴﺪ آﻧﻬﺎ از ﺷﻨﻴﺪن ﻳﻚ ﻗﻄﻌﻪ وﻳﻠﻮن و ﻳﺎ اﻗﻼً‪ ،‬ﻣﻠﻮدي ﻣﻔﺮح ﻛﻮﭼﻜﻲ ﻣﻨﺠﺮ ﺑـﻪ‬
‫ﻳﺄس ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻫﻤﻪ اﻳﻨﻬﺎ اﻳﺸﺎن را ﺧﺴﺘﻪ ﻣﻲ ﻛﺮد و ﻓﻘﻂ از ﻟﺤﺎظ اﺣﺘـﺮام ﺑـﻪ آداب و رﺳـﻮم‪ ،‬ﻣﺘﺤﻤـﻞ اﻳـﻦ‬
‫دردﺳﺮ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬از اﻳﻨﻜﻪ دود ﺳﻴﮕﺎرﺷﺎن را ﺑﻪ ﺷﺪت ﺑﺎ دﻣﺎغ و ﺑﺎ دﻫﻦ ﺑﻪ ﻃﺮف ﺳﻘﻒ ﻣـﻲ ﻓﺮﺳـﺘﺎدﻧﺪ‪ ،‬ﺑـﻲ‬
‫ﺗﺎﺑﻲ آﻧﻬﺎ دﻳﺪه ﻣﻲ ﺷﺪ‪ .‬ﻣﻊ ﻫﺬا ﺧﻮاﻫﺮ ﭼﻘﺪر ﺧﻮب ﻣﻲ زد! ﭼﻬﺮه اش را ﺧﻢ ﻛﺮده ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻧـﺖ ﻣﻮﺳـﻴﻘﻲ ﺑـﺎ‬
‫ﻧﮕﺎه ﻋﻤﻴﻖ و ﻏﻢ اﻧﮕﻴﺰ ﻣﻲ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ‪ .‬ﮔﺮه ﮔﻮار ﺑﺮاي اﻳﻨﻜﻪ اﻳﻦ ﻧﮕﺎه را ﺑﺒﻴﻨﺪ ﺑﺎز ﻫﻢ ﻛﻤﻲ ﺟﻠﻮﺗﺮ آﻣﺪ و ﺳﺮش را‬
‫ﺑﻪ ﻃﺮف زﻣﻴﻦ ﺧﻢ ﻛﺮد آﻳﺎ او ﺟﺎﻧﻮري ﻧﺒﻮد؟ اﻳﻦ ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ او را ﺑﻲ اﻧﺪازه ﻣﺘﺄﺛﺮ ﻛﺮد‪ .‬ﺣﺲ ﻣﻲ ﻛﺮد ﻛﻪ راه ﺗﺎزه‬
‫اي ﺟﻠﻮش ﺑﺎز ﺷﺪه و او را ﺑﻪ ﺳﻮي ﺧﻮراك ﻧﺎﺷﻨﺎﺳﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷـﺪت آرزوﻳـﺶ را داﺷـﺖ راﻫﻨﻤـﺎﻳﻲ ﻣـﻲ ﻧﻤـﻮد‪.‬‬
‫ﺗﺼﻤﻴﻢ داﺷﺖ راﻫﻲ ﺑﻪ ﺳﻮي ﺧﻮاﻫﺮش ﺑﺎز ﻛﻨﺪ؛ داﻣﻦ ﻟﺒﺎﺳﺶ را ﺑﻜﺸﺪ و ﺑﻪ او ﺑﻔﻬﻤﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﭘﻴﺶ او ﺑﻴﺎﻳـﺪ؛‬
‫زﻳﺮا ﻫﻴﭻ ﻛﺲ اﻳﻨﺠﺎ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﭘﺎداﺷﻲ ﻛﻪ در ﺧﻮر ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ او ﺑﻮد ﺑﻪ او ﺑﺪﻫﺪ‪ ،‬دﻳﮕﺮ او را ﻧﻤﻲ ﮔﺬاﺷﺖ ﻛـﻪ‬
‫از اﺗﺎﻗﺶ ﺑﻴﺮون ﺑﺮود؛ ﻳﻌﻨﻲ ﺗﺎ ﻣﺪﺗﻲ ﻛﻪ زﻧﺪه ﺑﻮد‪ .‬اﻗﻼً‪ ،‬ﻫﻴﻜﻞ ﻣﻬﻴﺐ او ﺑﺮاي اوﻟﻴﻦ ﺑﺎر ﺑﻪ دردي ﻣﻲ ﺧﻮرد‪ .‬آن‬
‫وﻗﺖ در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل ﺟﻠﻮ ﻫﻤﻪ درﻫﺎ ﻛﺸﻴﻚ ﻣﻲ داد و ﺑﺎ ﻧﻔﺲ دو رﮔﻪ اش ﻣﻬﺎﺟﻤﻴﻦ را ﻣﻲ ﺗﺎراﻧﻴﺪ‪ .‬ﻣﻮﺿﻮع اﻳـﻦ‬
‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﻤﻲ ﺧﻮاﺳﺖ ﺧﻮاﻫﺮش را وادار ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﭘﻬﻠﻮي او ﺑﺎﺷﺪ؛ ﻓﻘﻂ اﮔﺮ دﻟﺶ ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ‪ ،‬ﭘﻴﺶ او ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫ﮔﺮه ﮔﻮار ﻫﻢ‪ ،‬ﭘﻬﻠﻮﻳﺶ روي ﺗﺨﺖ ﻣﻲ ﻧﺸﺴﺖ و ﺑﻪ ﺳﺎزش ﮔﻮش ﻣﻲ داد‪ .‬آن وﻗﺖ ﺑﻪ ﻃﻮر ﻣﺤﺮﻣﺎﻧـﻪ اي ﺑـﻪ او‬
‫ﺣﺎﻟﻲ ﻣﻲ ﻛﺮد ﻛﻪ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﻗﻄﻌﻲ داﺷﺘﻪ او را ﺑﻪ ﻫﻨﺮﺳﺘﺎن ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ ﺑﻔﺮﺳـﺘﺪ و ﺑـﻲ آﻧﻜـﻪ از اﻋﺘـﺮاض دﻳﮕـﺮان‬
‫ﻣﺴﺦ ‪35 ‬‬
‫واﻫﻤﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬اﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ را ﺟﻠﻮ ﻫﻤﻪ اﻗﺮار ﻣﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﻣﻮﻋﺪش دﻳﺮﺗﺮ از ﻋﻴﺪ ﻧﻮﺋﻞ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻧﺒﻮد‪- .‬آﻳﺎ ﻧﻮﺋـﻞ‬
‫ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد؟‪ -‬ﻛﺎش ﺑﺪﺑﺨﺘﻲ ﺑﻪ اﻳﻦ زودي روي ﻧﻤﻲ داد! ﺧﻮاﻫﺮ از اﻳﻦ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﻣﺘﺄﺛﺮ ﻣﻲ ﺷﺪ‪ .‬ﺣﺘﻤﺎً ﺑـﻪ ﮔﺮﻳـﻪ‬
‫ﻣﻲ اﻓﺘﺎد و ﮔﺮه ﮔﻮار از روي ﺷﺎﻧﻪ اش ﺑﺎﻻ ﻣﻲ رﻓﺖ و روي ﮔﺮدﻧﺶ را ﻣﻲ ﺑﻮﺳﻴﺪ‪ .‬اﻳـﻦ ﻛـﺎر آﺳـﺎن ﺑـﻮد؛ زﻳـﺮا‬
‫ﺧﻮاﻫﺮ ﻧﻪ ﻳﻘﻪ داﺷﺖ و ﻧﻪ روﺑﺎن از وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻐﺎزه ﻣﻲ رﻓﺖ‪ ،‬ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻟﺒﺎس ﺳﻴﻨﻪ ﺑﺎز ﻣﻲ ﭘﻮﺷﻴﺪ‪.‬‬
‫آﻗﺎﻳﻲ ﻛﻪ در ﻣﻴﺎن ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺖ ﺳﺒﺎﺑﻪ ﮔﺮه ﮔﻮار را ﻛﻪ آﻫﺴﺘﻪ ﺟﻠﻮ ﻣﻲ آﻣﺪ‪ ،‬ﻧﺸـﺎن داد و ﻓﺮﻳـﺎد‬
‫زد‪» :‬آﻗﺎي ﺳﺎﻣﺴﺎ!« وﻳﻠﻮن ﺧﻔﻪ ﺷﺪ‪ .‬آﻗﺎي وﺳﻄﻲ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺳﺮش را ﺗﻜﺎن داد و ﺑﻪ ﻃﺮف رﻓﻘﺎﻳﺶ ﺑﺮﮔﺸﺖ و‬
‫ﻧﮕﺎه ﻫﺎ را ﻣﺘﻮﺟﻪ ﭘﺴﺮ ﻧﻤﻮد‪ .‬ﭘﺪر ﻻزم داﻧﺴﺖ‪ ،‬اﺑﺘﺪا ﻛﺮاﻳﻪ ﻧﺸﻴﻦ ﻫﺎﻳﺶ را ﺧﺎﻃﺮ ﺟﻤﻊ ﺑﻜﻨﺪ ﺗﺎ ﭘﺴﺮش را از اﺗﺎق‬
‫ﺑﺮاﻧﺪ‪ .‬ﮔﺮﭼﻪ آﻗﺎﻳﺎن از ﻣﻨﻈﺮه ﮔﺮه ﮔﻮار ﻣﻀﻄﺮب ﻧﺸﺪﻧﺪ و ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ آﻣﺪ ﻛﻪ ﮔﺮه ﮔـﻮر از وﻳﻠـﻮن ﺑﻴﺸـﺘﺮ ﺑﺎﻋـﺚ‬
‫ﺗﻔﺮﻳﺢ آﻧﻬﺎ را ﻓﺮاﻫﻢ آورده اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺪر ﺑﺎزوﻫﺎ را ﺑﻪ ﺷﻜﻞ ﺻﻠﻴﺐ ﺑﻪ ﻫﻢ ﭘﻴﻮﺳﺖ و ﺑﻪ ﻃﺮف آن ﺳﻪ دوﻳـﺪ و ﺳـﻌﻲ‬
‫ﻛﺮد آﻧﻬﺎ را ﺑﻪ اﺗﺎق ﺧﻮدﺷﺎن ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ و ﺑﺎ ﺗﻨﻪ اش ﺟﻠﻮ ﻣﻨﻈﺮه ﮔﺮه ﮔﻮار را ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﺟﺪاً ﺧﺸـﻤﻨﺎك ﺷـﺪﻧﺪ؛‬
‫اﻣﺎ ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺒﻮد ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﺣﺮﻛﺖ ﭘﺪر ﺑﻮد و ﻳﺎ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ اي ﻛﻪ ﺑﺪون اﻃﻼع ﻗﺒﻠﻲ ﺑﻪ آﻧﻬـﺎ ﺗﺤﻤﻴـﻞ ﻛـﺮده‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ و ﺣﺎﻻ ﻧﺎﮔﻬﺎن از وﺟﻮدش آﮔﺎه ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﺑﺎزوﻫﺎي ﺧﻮد را ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮدﻧﺪ و ﺗﻮﺿـﻴﺤﺎﺗﻲ ﺧﻮاﺳـﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑـﻪ‬
‫ﺣﺎﻟﺖ ﻋﺼﺒﺎﻧﻲ‪ ،‬ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺑﺎر‪ ،‬رﻳﺶ ﺧﻮد را ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ و ﺑﻪ ﻃﺮف در اﺗﺎﻗﺸﺎن ﻋﻘﺐ رﻓﺘﻨﺪ‪ .‬در اﻳـﻦ ﺑـﻴﻦ‪ ،‬ﺗﺸـﻮﻳﺶ‬
‫ﺧﻮاﻫﺮ از ﻗﻄﻊ‪ ،‬ﻧﺎﺑﻬﻨﮕﺎم ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ اش ﺑﺮﻃﺮف ﺷﺪ ‪-‬ﺑﺎ وﻳﻠﻮن و آرﺷﻪ ﻛﻪ ﺑﻪ دﺳﺘﺶ آوﻳﺰان ﺑﻮد ﻟﺤﻈﻪ اي ﻛﺎﻣﻼً‬
‫ﺑﻲ ﺗﻜﻠﻴﻒ ﻣﺎﻧﺪ؛ ﺑﻪ ﻧﺖ ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ ﻣﻲ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ؛ ﻣﺜﻞ اﻳﻨﻜﻪ ﻫﻨﻮز ﻣﺸﻐﻮل ﻧﻮاﺧﺘﻦ اﺳﺖ‪ -‬ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺑـﻪ ﺧـﻮد آﻣـﺪ‪،‬‬
‫آﻟﺖ ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ را در ﺑﻐﻞ ﻣﺎدرش ﮔﺬاﺷﺖ‪ ،‬ﻛﻪ در روي ﺻﻨﺪﻟﻲ ﺧﻮدش ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﺗﻨﮓ ﻧﻔﺲ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪ ،‬و ﺑﻪ اﺗﺎق‬
‫ﻣﺠﺎور ﭘﺮﻳﺪ ﻛﻪ اﺟﺎره ﻧﺸﻴﻦ ﻫﺎ ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﻴﺶ از ﭘﻴﺶ در ﺗﺤﺖ ﻓﺸﺎر آﻗﺎي ﺳﺎﻣﺴﺎ ﺑﻪ آن ﻧﺰدﻳـﻚ ﻣـﻲ ﺷـﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫زﻳﺮ دﺳﺖ ﻫﺎي ﻛﺎر ﻛﺸﺘﻪ ﮔﺮت ﺑﺎﻟﺶ ﻫﺎ و ﻟﺤﺎف ﻫﺎ ﺑﻪ ﻫﻮا ﻣﻲ ﭘﺮﻳﺪ و ﺳﭙﺲ ﺑﺎ ﻧﻈﻢ ﺧﻮﺑﻲ روي ﺗﺨﺖ ﻫﺎ ﻣـﻲ‬
‫اﻓﺘﺎد‪ .‬ﺳﻪ ﻧﻔﺮ آﻗﺎ ﻫﻨﻮز ﺑﻪ اﺗﺎﻗﺸﺎن ﻛﺎﻣﻼً ﻧﺮﺳﻴﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ رﺧﺘﺨﻮاب آﻧﻬﺎ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﮔﺮت ﻧﺰد آﻧﻬﺎ ﺧﺎرج‬
‫ﻣﻲ ﺷﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﺪﺧﻠﻘﻲ ﻋﺠﻴﺒﻲ ﮔﺮﻳﺒﺎن ﮔﻴﺮ ﭘﺪر ﺷﺪ ﻛﻪ ﻇﺎﻫﺮاً اﺣﺘﺮاﻣﻲ را ﻛﻪ در ﺧﻮر اﺟﺎره ﻧﺸـﻴﻦ ﻫـﺎﻳﺶ ﺑـﻮد‬
‫ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﺮده ﺑﻮد آﻧﻬﺎ را زور ﻣﻲ داد و ﺗﺎ در اﺗﺎﻗﺸﺎن ﻋﻘﺐ ﻣﻲ زد‪ .‬آﻧﺠﺎ آﻗﺎﻳﻲ ﻛﻪ در وﺳﻂ ﺑـﻮد‪ ،‬ﻧﺎﮔﻬـﺎن او را‬
‫ﻧﮕﻪ داﺷﺖ‪ .‬ﭘﺎﻫﺎﻳﺶ را ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﺮق آﺳﺎﻳﻲ ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﻛﻮﺑﻴﺪ‪ .‬دﺳﺘﺶ را ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮد و زن ﻫﺎ را ﺑـﺎ ﻧﮕـﺎه ﺟﺴـﺘﺠﻮ‬
‫ﻧﻤﻮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻪ ﺳﺒﺐ وﺿﻊ ﻣﺘﻌﻔﻨﻲ ﻛﻪ در اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺣﻜﻤﻔﺮﻣﺎﺳﺖ و ﺑﺎﻋﺚ رﺳﻮاﻳﻲ اﻳﻦ ﭼﻬﺎر دﻳﻮار ﻣﻲ ﺷﻮد‬
‫‪-‬ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﻛﻪ رﺳﻴﺪ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﻲ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﺗﻒ ﻛﺮد‪ -‬ﻣﺮﺧﺼﻲ ﻓﻮري ﺧﻮدم را ﺑﻪ ﺷﻤﺎ اﺑﻼغ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫ﻃﺒﻴﻌﺘﺎً ﺑﺮاي ﻣﺪﺗﻲ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﺷﻤﺎ ﺑﻮده ام‪ ،‬ﻳﻚ ﺷﺎﻫﻲ ﻧﺨﻮاﻫﻢ ﭘﺮداﺧﺖ و ﺷﺎﻳﺪ ﺟﺒﺮان ﺧﺴﺎرت ﻫﻢ ﺗﻘﺎﺿﺎ ﺑﻜﻨﻢ‪.‬‬
‫ﺑﺎور ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻣﻄﻠﺒﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ درﺑﺎره اش ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺧﻮاﻫﻢ ﮔﺮﻓﺖ‪ «.‬ﺑﻌﺪ ﺳﺎﻛﺖ ﺷﺪ و در ﻓﻀـﺎي ﺗﻬـﻲ ﻧﮕـﺎه‬
‫ﻛﺮد؛ ﻣﺜﻞ اﻳﻨﻜﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﭼﻴﺰي ﺑﻮد‪ .‬در ﺣﻘﻴﻘﺖ‪ ،‬دو رﻓﻴﻘﺶ ﻧﻴﺰ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺻـﺤﺒﺖ ﻛﺮدﻧـﺪ‪» :‬ﻣـﺎ ﻫـﻢ ﺑـﻪ ﺷـﻤﺎ‬
‫ﻣﺮﺧﺼﻲ ﻓﻮري ﺧﻮد را اﺑﻼغ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ‪ «.‬آﻗﺎﻳﻲ ﻛﻪ آن ﻣﻴﺎن ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻲ درﻧﮓ‪ ،‬دﺳﺘﻚ در را ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻴﺮون رﻓﺖ و‬
‫در را ﺑﻪ ﻫﻢ زد‪.‬‬
‫‪  36‬ﻣﺴﺦ‬
‫ﭘﺪر اﻓﺘﺎن و ﺧﻴﺰان ﺑﻪ ﻃﺮف ﺻﻨﺪﻟﻲ راﺣﺘﻲ رﻓﺖ و ﻣﺜﻞ ﺗﻮده ﺳﻨﮕﻴﻨﻲ در آن اﻓﺘﺎد‪ .‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲ آﻣﺪ ﻛـﻪ‬
‫ﺑﺮاي ﭼﺮت ﺷﺒﺎﻧﻪ دراز ﻛﺸﻴﺪه‪ ،‬وﻟﻲ ﺑﻪ ﻃﺮزي ﻛﻪ ﺳﺮش را ﺑﺎ ﺣﺮﻛﺎت ﺑﻠﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﻓﻨﺮي ﻛﻪ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺗﻜﺎن‬
‫ﻣﻲ داد ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻲ دﻳﺪه ﻣﻲ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮي وراي ﺧﻮاب ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﮔﺮه ﮔﻮار ﺗﻤﺎم اﻳـﻦ ﻣـﺪت را ﺑـﻲ‬
‫ﺣﺮﻛﺖ در ﻣﺤﻠﻲ ﻛﻪ اﺟﺎره ﻧﺸﻴﻨﺎن او را دﻳﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪ .‬از ﻧﺎاﻣﻴﺪﻳﻲ ﻛﻪ در اﺛﺮ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺧﻮردن ﻧﻘﺸﻪ اش‬
‫ﺑﻪ او ﻋﺎرض ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺷﺎﻳﺪ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻋﻠﺖ روزه ﻫﺎي ﻃﻮﻳﻠﻲ ﻛﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺧﻮد را ﻛﺎﻣﻼً ﻣﻔﻠﻮج ﺣﺲ ﻣﻲ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺗﻤﺎم ﺧﺎﻧﻪ روي ﺳﺮ او ﺧﺮاب ﺷﻮد و درﺳﺖ وﻗﻮع اﻳﻦ ﺑﻠﻴﻪ را در دﻗﻴﻘﻪ آﻳﻨﺪه ﺗﺼﻮر ﻣـﻲ‬
‫ﻛﺮد و ﭼﺸﻢ ﺑﻪ راه ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ وﻳﻠﻮن ﻫﻢ ﻛﻪ ﺗﺎ آن وﻗﺖ روي زاﻧﻮي ﻣﺎردش ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺟـﺎن ﮔـﺪازي از‬
‫ﺑﻴﻦ اﻧﮕﺸﺖ ﻫﺎي ﻟﺮزاﻧﺶ ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﺧﻮرد در او ﺗﻮﻟﻴﺪ وﺣﺸﺖ ﻧﻜﺮد‪.‬‬
‫ﺧﻮاﻫﺮ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺗﻤﻬﻴﺪ ﻣﻘﺪﻣﻪ دﺳﺘﺶ را روي ﻣﻴﺰ ﻛﻮﺑﻴﺪ و اﻇﻬﺎر داﺷﺖ‪» :‬ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﻋﺰﻳﺰم‪ ،‬اﻳﻦ وﺿـﻊ‬
‫ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺪ اداﻣﻪ ﭘﻴﺪا ﻛﻨﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﻣﻠﺘﻔﺖ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﻳﺪ ﻣﻦ آن را ﺣﺲ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﻧﻤﻲ ﺧﻮاﻫﻢ ﻧـﺎم ﺑـﺮادرم را ﺑـﻪ‬
‫ﻣﻮﺟﻮد ﻋﺠﻴﺒﻲ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺟﺎﺳﺖ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﺪﻫﻢ‪ ،‬ﭘﺲ ﺻﺎف و ﭘﻮﺳﺖ ﻛﻨﺪه ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ‪ :‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ وﺳـﻴﻠﻪ اي اﻳـﻦ را از‬
‫ﺳﺮﻣﺎن ﺑﺎز ﺑﻜﻨﻴﻢ‪ .‬ﻣﺎ آﻧﭽﻪ از ﻟﺤﺎظ ﺑﺸﺮ دوﺳﺘﻲ از دﺳﺘﻤﺎن ﺑﺮ ﻣﻲ آﻣﺪ ﺑـﺮاي ﭘﺮﺳـﺘﺎري او ﺗﺤﻤـﻞ ﻛـﺮده اﻳـﻢ‪.‬‬
‫ﺗﺼﻮر ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻛﻮﭼﻚ ﺗﺮﻳﻦ ﻣﻼﻣﺘﻲ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﻜﻨﺪ‪«.‬‬
‫ﭘﺪر ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻛﺎﻣﻼً ﺣﻖ داد‪ .‬وﻟﻲ ﻣﺎدر ﻛﻪ ﻧﻔﺴﺶ ﺑﺎﻻ ﻧﻤﻲ آﻣﺪ‪ ،‬ﺳﺮﻓﻪ ﺧﻔﻴﻔﻲ در دﺳـﺘﺶ ﻛـﺮد و ﭼﺸـﻢ‬
‫ﻫﺎﻳﺶ ﺧﻴﺮه ﺷﺪ‪«.‬‬
‫ﺧﻮاﻫﺮ ﺑﻪ ﻃﺮف او رﻓﺖ‪ ،‬ﺑﺮاي اﻳﻨﻜﻪ ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ اش را ﻧﮕﻪ دارد‪ .‬ﭘﺪر ﻛﻪ اﻇﻬـﺎرات ﮔـﺮت ﻧﻘﺸـﻪ او را ﺗﺄﻳﻴـﺪ‬
‫ﻛﺮده ﺑﻮد‪ ،‬روي ﺻﻨﺪﻟﻲ راﺣﺘﻲ ﻗﺪ ﺑﺮاﻓﺮاﺷﺖ و ﺑﻴﻦ ﺑﺸﻘﺎب ﻫﺎ‪ ،‬ﻛﻪ ﺑﻌﺪ از ﺷﺎم اﺟﺎره ﻧﺸﻴﻨﺎن ﻫﻨﻮز ﺟﻤﻊ ﻧﺸـﺪه‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎ ﻛﻼه رﺳﻤﻲ ﺧﻮد روي ﻣﻴﺰ ﺑﺎزي ﻣﻲ ﻛﺮد و ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ را ﺑﻲ ﺣﺮﻛـﺖ ﺑـﻪ ﮔـﺮه ﮔـﻮار ﻣـﻲ‬
‫دوﺧﺖ‪.‬‬
‫ﺧﻮاﻫﺮ ﺗﻜﺮار ﻛﺮد‪» :‬ﺑﺎﻳﺪ او را از ﺳﺮ ﺧﻮدﻣﺎن ﺑﺎز ﺑﻜﻨﻴﻢ« ﺑﻪ ﭘﺪرش ﺧﻄﺎب ﻣﻲ ﻛﺮد؛ ﭼﻮن ﻣﺎدر ﻛﻪ از زور‬
‫ﺳﺮﻓﻪ ﺗﻜﺎن ﻣﻲ ﺧﻮرد ﭼﻴﺰي ﻧﻤﻲ ﺷﻨﻴﺪ ‪-‬ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ زودي در ﮔﻮر ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮد‪ .‬از ﻃﺮف دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﻣـﺎ ﻛـﻪ‬
‫ﺗﻤﺎم روز ﻣﺸﻐﻮﻟﻴﻢ‪ ،‬در ﻣﻮﻗﻊ ورود ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﻴﻢ اﻳﻦ ﻋﺬاب داﻳﻤﻲ را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻛـﻪ ﻃﺎﻗـﺖ‬
‫ﻓﺮﺳﺎﺳﺖ‪ «.‬و ﮔﺮﻳﻪ ﭘﺮ زوري ﺑﻪ او دﺳﺖ داد‪ .‬ﺑﻪ ﻗﺪري ﮔﺮﻳﻪ اش ﺷﺪﻳﺪ ﺑﻮد ﻛﻪ اﺷﻚ ﻫﺎﻳﺶ روي ﺻﻮرﺗﺶ ﻣـﻲ‬
‫ﭼﻜﻴﺪ و او ﺧﻮد ﺑﻪ ﺧﻮد آﻧﻬﺎ را ﭘﺎك ﻣﻲ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺪر ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﺗﺮﺣﻢ آﻣﻴﺰي‪ ،‬ﺟﻮاب داد‪ :‬اﻣﺎ دﺧﺘﺮ ﻛﻮﭼﻜﻢ ﭼﻪ ﺑﺎﻳﺪﻣﺎن ﻛﺮد؟ ﺑﻪ ﻃﺮز ﺷﮕﻔﺖ آوري ﻣﻄﺎﻟـﺐ‬
‫دﺧﺘﺮ را ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻲ درك ﻣﻲ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﺧﻮاﻫﺮ ﺑﺮاي اﻳﻨﻜﻪ ﺗﺮدﻳﺪ ﺧﻮد را ﻧﺸﺎن ﺑﺪﻫﺪ ‪-‬ﻛﻪ در ﻫﻨﮕﺎم ﮔﺮﻳﻪ اﻳﻦ ﺗﺮدﻳﺪ ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ اﻃﻤﻴﻨﺎﻧﻲ ﺷﺪه ﺑﻮد‬
‫ﻛﻪ ﻗﺒﻼً از ﺧﻮد ﺑﺮوز داده ﺑﻮد‪ -‬ﺑﻪ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺘﻦ ﺷﺎﻧﻪ اﻛﺘﻔﺎ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﻣﺴﺦ ‪37 ‬‬
‫ﭘﺪر ﺑﻪ ﻃﻮر ﻧﻴﻤﻪ ﺳﺆال ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺷﺎﻳﺪ او ﺣﺮف ﻫﺎي ﻣﺎ را ﻣﻲ ﻓﻬﻤﺪ‪ «.‬واي ﺧﻮاﻫﺮ ﺑﻲ آﻧﻜﻪ ﮔﺮﻳﻪ اش ﻗﻄﻊ‬
‫ﺑﺸﻮد‪ ،‬ﺣﺮﻛﺖ ﺷﺪﻳﺪي ﺑﺎ دﺳﺘﺶ ﻛﺮد؛ ﺑﺮاي اﻳﻨﻜﻪ ﻧﺸﺎن ﺑﺪﻫﺪ ﻛـﻪ ﺑـﻪ ﻃـﻮر ﻗﻄـﻊ ﺑﺎﻳـﺪ اﻳـﻦ ﻓﺮﺿـﻴﻪ را ﻛﻨـﺎر‬
‫ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬‬
‫ﭘﺪر ﺗﻜﺮار ﻛﺮد‪» :‬ﻛﺎش او ﻣﻲ ﻓﻬﻤﻴﺪ!« و در ﻣﻮﻗﻊ ﺣﺮف زدن ﭼﺸﻤﺶ را ﺑﺴﺖ‪ .‬اﻧﮕﺎري ﻛﻪ ﻣﻲ ﺧﻮاﺳـﺖ‬
‫ﻧﺸﺎن ﺑﺪﻫﺪ‪ ،‬راﺟﻊ ﺑﻪ ﺑﻄﻼن ﭼﻨﻴﻦ ﻓﺮﺿﻲ ﺑﺎ دﺧﺘﺮش ﻫﻢ ﻋﻘﻴﺪه اﺳﺖ‪» :‬اﮔﺮ درك ﻣﻲ ﻛـﺮد‪ .‬ﺷـﺎﻳﺪ وﺳـﻴﻠﻪ اي‬
‫ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺎ او ﻛﻨﺎر ﺑﻴﺎﻳﻴﻢ وﻟﻲ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺷﺮاﻳﻂ‪«...‬‬
‫ﺧﻮاﻫﺮ ﺟﻴﻎ زد‪» :‬ﭘﺪر ﺟﺎن! ﻳﮕﺎﻧﻪ راه ﺣﻞ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ درك ﺑﺮود‪ .‬و ﺑﺎﻳﺪ از ﻓﻜﺮت ﺑﻴـﺮون ﻛﻨـﻲ ﻛـﻪ‬
‫اﻳﻦ ﮔﺮه ﮔﻮار اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺪت ﻃﻮﻳﻠﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ اﻳﻦ ﺗﺼﻮر را ﻛﺮده اﻳﻢ و ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻨﺸﺄ ﻫﻤﻪ ﺑﺪﺑﺨﺘﻲ ﻫـﺎي ﻣﺎﺳـﺖ‪.‬‬
‫ﭼﻄﻮر ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺪ اﻳﻦ ﮔﺮه ﮔﻮار ﺑﺎﺷﺪ؟ اﮔﺮ او ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﺪت ﻫﺎ ﻗﺒﻞ ﺑﻪ ﻣﺤﺎل ﺑﻮدن ﻫﻢ ﻣﻨﺰﻟﻲ آدم ﻫﺎ ﺑﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﺣﺸﺮه‬
‫ﻛﺮﻳﻬﻲ ﭘﻲ ﺑﺮده و ﺧﻮدش رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺪون ﺗﺮدﻳﺪ‪ ،‬ﻣﺎ ﺑﺮادر ﻧﺨﻮاﻫﻴﻢ داﺷﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﺎز ﻫﻢ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ زﻧﺪﮔﻲ ﻛﻨﻴﻢ‬
‫و ﻣﺎ ﺑﻪ ﻳﺎدﺑﻮد او اﺣﺘﺮام ﻣﻲ ﮔﺬارﻳﻢ‪ .‬ﻋﻮض اﻳﻨﻜﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ اﻳﻦ ﺟﺎﻧﻮر را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻛﻪ دﻧﺒﺎﻟﻤـﺎن ﻣـﻲ ﻛﻨـﺪ و‬
‫اﺟﺎره ﻧﺸﻴﻦ ﻫﺎﻳﻤﺎن را ﺑﻴﺮون ﻣﻲ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﺪ ﺗﻤﺎم آﭘﺎرﺗﻤﺎن را ﻏﺼﺐ ﻛﻨﺪ و ﻣﺎ ﺗﻮي ﻛﻮﭼﻪ ﺑﺨﻮاﺑﻴﻢ؟‬
‫ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻓﺮﻳﺎدي ﻛﺸﻴﺪ‪ ،‬ﭘﺪر ﺟﺎن ﺑﺒﻴﻦ! ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻛﻦ ﺑﺎز ﻫﻢ ﺷﺮوع ﻛﺮد! و از ﺷﺪت وﺣﺸﺘﻲ ﻛﻪ ﮔﺮه ﮔﻮار ﺑﻪ ﻋﻠﺘﺶ‬
‫ﭘﻲ ﻧﻤﻲ ﺑﺮد‪ ،‬ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻣﺎدرش را ﺑﻐﺘﺘﺎً ول ﻛﺮد؛ ﺑﻪ ﻃﻮري ﻛﻪ ﺻﻨﺪﻟﻲ ﻟﺮزﻳﺪ‪ .‬ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲ آﻣﺪ ﻛﻪ ﺣﺘﻲ ﻓﺪا‬
‫ﻛﺮدن ﻣﺎدرش را ﺗﺮﺟﻴﺢ ﻣﻲ داد ﺗﺎ ﻧﺰدﻳﻚ ﮔﺮه ﮔﻮار‬
‫ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﭘـﺪرش ﭘﻨـﺎه ﺑـﺮد و رﻓﺘـﺎرش ﺑﺎﻋـﺚ‬
‫وﺣﺸﺖ او ﻧﻴﺰ ﮔﺮدﻳﺪ ﭘﺪر ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و دﺳﺖ ﻫﺎﻳﺶ را‬
‫ﺑﺎز ﻛﺮد؛ ﻣﺜﻞ اﻳﻨﻜﻪ از او ﺣﻤﺎﻳﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﮔﺮه ﮔﻮار ﺑﻪ ﭼﻴﺰي ﻓﻜـﺮ ﻧﻤـﻲ ﻛـﺮد‪ ،‬ﭼـﻪ‬
‫ﺑﺮﺳﺪ ﻛﻪ ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﻛﺴﻲ را ﺑﺘﺮﺳﺎﻧﺪ؛ آن ﻫﻢ ﺧﻮاﻫﺮش‬
‫را‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻗﺼﺪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ‪ ،‬ﺷﺮوع ﺑـﻪ ﺣﺮﻛـﺖ ﻛـﺮده‬
‫ﺑﻮد؛ ﺑﺮاي اﻳﻨﻜﻪ ﺑﻪ اﺗﺎﻗﺶ ﺑﺮود‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ اﻗـﺮار ﻛـﺮد ﻛـﻪ‬
‫ﺗﺄﺛﻴﺮ زﻧﻨﺪه اي ﻣﻲ ﻧﻤﻮد؛ زﻳﺮا ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﻧـﺎﺗﻮاﻧﻲ‪ ،‬ﺳـﺮ‬
‫ﭘﻴﭻ ﻫﺎي دﺷﻮار ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮد ﻛﻪ از ﺳﺮش ﻧﻴﺰ ﻛﻤـﻚ‬
‫ﺑﮕﻴﺮد و دﻳﺪه ﻣﻲ ﺷﺪ ﻛﻪ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺑﺎر ﺳﺮش را ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲ ﻛﺮد و ﺷﺎﺧﻚ ﻫﺎﻳﺶ را ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﻣﻲ ﻛﻮﻓـﺖ‪ .‬ﺑـﺎﻻﺧﺮه‬
‫ﺑﺮاي اﻳﻨﻜﻪ ﺧﺎﻧﻮاده را ﺑﺒﻴﻨﺪ‪ ،‬اﻳﺴﺘﺎد‪ .‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲ آﻣﺪ ﻛﻪ ﻇﺎﻫﺮاً ﺑﻪ ﺣﺴﻦ ﻧﻴﺖ او ﭘﻲ ﺑﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﺗﺄﺛﺮ ﺳـﺎﻛﻨﻲ‬
‫ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﺎدر در ﺻﻨﺪﻟﻲ راﺣﺘﻲ ﭘﺎﻫﺎ را دراز ﻛﺮده و ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻳﺶ از ﺧﺴﺘﮕﻲ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﺑﻪ ﻫـﻢ رﻓﺘـﻪ‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺪر و ﺧﻮاﻫﺮ ﭘﻬﻠﻮي ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺧﻮاﻫﺮ دﺳﺖ ﺑﻪ ﮔﺮدن ﭘﺪر اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﮔﺮه ﮔﻮار ﻓﻜـﺮ ﻛـﺮد‪:‬‬
‫»ﺣﺎﻻ ﺑﻲ ﺷﻚ ﻣﺎﻧﻊ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺮﮔﺮدم‪ «.‬و ﻣﺸﻐﻮل ﻛﺎر ﺷﺪ‪ .‬ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ‪ ،‬از ﺧﺴﺘﮕﻲ‪ ،‬ﺟﻠـﻮ ﻧﻔـﺲ زدن را‬
‫‪  38‬ﻣﺴﺦ‬
‫ﺑﮕﻴﺮد و ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺧﺴﺘﮕﻲ در ﺑﻜﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻋﻼوه ﻛﺴﻲ ﺑﺎﻋﺚ ﻧﻤﻲ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻋﺠﻠﻪ ﺑﻜﻨـﺪ؛ زﻳـﺮا‬
‫ﺑﺮاﻳﺶ آزادي ﻛﺎﻣﻞ ﻗﺎﺋﻞ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﭘﻴﭻ ﺧﻮرد ﻓﻮراً ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺣﺮﻛﺖ ﻋﻘﺐ ﻧﺸﻴﻨﻲ ﻛـﺮد و ﻣﺴـﺘﻘﻴﻤﺎً‬
‫ﺑﻪ ﺟﻠﻮ رﻓﺖ‪ .‬از ﻣﺴﺎﻓﺘﻲ ﻛﻪ ﻫﻨﻮز او را از اﺗﺎﻗﺶ ﺟﺪا ﻣﻲ ﻛﺮد‪ ،‬ﺗﻌﺠﺐ ﻛﺮد و ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻔﻬﻤﺪ ‪-‬ﺑﺎ وﺿﻌﻲ ﻛﻪ‬
‫داﺷﺖ‪ -‬ﻟﺤﻈﻪ اي ﭘﻴﺶ‪ ،‬ﺑﻲ آﻧﻜﻪ ﻣﻠﺘﻔﺖ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺴﺎﻓﺘﻲ را ﭘﻴﻤﻮده اﺳـﺖ‪ .‬ﺧـﺎﻧﻮاده اش ﺑـﻪ وﺳـﻴﻠﻪ‬
‫ﻫﻴﭻ ﮔﻮﻧﻪ ﻓﺮﻳﺎد و ﻳﺎ اﻇﻬﺎر ﺗﻌﺠﺒﻲ ﻣﺰاﺣﻢ او ﻧﮕﺮدﻳﺪ‪ .‬وﻟﻲ او ﺣﺘﻲ ﻣﺘﻮﺟﻪ اﻳﻦ ﻫﻢ ﻧﺸﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﺗﻤﺎم ﺣﻮاﺳﺶ ﮔﺮم‬
‫اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﺮﭼﻪ زودﺗﺮ ﻛﺎر ﺧﻮد را اﻧﺠﺎم ﺑﺪﻫﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ در اﺗﺎﻗﺶ رﺳـﻴﺪ‪ ،‬ﺑـﻪ ﻓﻜـﺮ اﻓﺘـﺎد ﻛـﻪ ﺳـﺮش را‬
‫ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ‪ ،‬آن ﻫﻢ ﻧﻪ ﻛﺎﻣﻼً ‪-‬ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﮔﺮدﻧﺶ ﻛﻪ ﺧﺸﻚ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ -‬ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻨﻈﻮر ﻛﻪ ﺑﺒﻴﻨﺪ آﻳﺎ ﭼﻴﺰي ﭘﺸﺖ‬
‫ﺳﺮ او ﺗﻐﻴﻴﺮي ﻧﻜﺮده اﺳﺖ؟ ﻓﻘﻂ ﺧﻮاﻫﺮش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬آﺧﺮﻳﻦ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺑﻪ ﻣﺎدر اﻓﺘـﺎد ﻛـﻪ ﺑـﻪ ﻃـﻮر ﻣﺴـﻠﻢ‬
‫ﺧﻮاﺑﻴﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﻳﻦ ﻛﻪ وارد اﺗﺎق ﺷﺪ‪ ،‬در ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ و ﻛﻠﻴﺪ دو ﺑﺎر ﺧﻮدش ﮔﺮدﻳﺪ‪ ،‬ﺻﺪاي آن ﺑﻪ ﻗﺪري ﺷﺪﻳﺪ و‬
‫ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﭘﺎﻫﺎﻳﺶ را ﺗﺎ ﻛﺮد‪ .‬ﺧﻮاﻫﺮش ﺑﻮد ﻛﻪ آن ﻗﺪر ﻋﺠﻠﻪ داﺷﺖ‪ .‬زﻳﺮا ﺑﻪ اوﻟﻴﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺗﺎ‬
‫آﻣﺎده ﺑﺎﺷﺪ و درﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ‪ ،‬ﺑﻪ ﻗﺪري ﭼﺎﺑﻚ‪ ،‬ﺑﻪ ﻃﺮف در ﭘﺮﻳﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﺻﺪاي ﭘﺎﻳﺶ را ﻫﻢ ﻧﺸﻨﻴﺪ‪ .‬ﻫﻨﮕـﺎﻣﻲ‬
‫ﻛﻪ ﻛﻠﻴﺪ را در ﻗﻔﻞ ﻣﻲ ﭼﺮﺧﺎﻧﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﭘﺪر و ﻣﺎدرش ﮔﻔﺖ‪» :‬آه‪ ،‬ﺑﺎﻻﺧﺮه‪«!...‬‬
‫ﮔﺮه ﮔﻮار در ﺗﺎرﻳﻜﻲ دور ﺧﻮدش ﻧﮕﺎه ﻛﺮد و ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﺧﻮب‪ ،‬ﺣﺎﻻ؟« ﺑﻪ زودي ﭘﻲ ﺑﺮد ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺠﻨﺒﺪ‪.‬‬
‫ﺗﻌﺠﺒﻲ ﻧﻜﺮد؛ زﻳﺮا ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺗﻌﺠﺐ داﺷﺖ ﻛﻪ ﺗﺎﻛﻨﻮن روي ﭘﺎﻫﺎي ﻧﺎزﻛﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺣﺮﻛﺖ ﺑﻜﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻋﻼوه ﻳـﻚ‬
‫ﻧﻮع آﺳﺎﻳﺶ ﻧﺴﺒﻲ ﺑﻪ او دﺳﺖ داد‪ .‬دردﻫﺎﻳﻲ در ﺑﺪﻧﺶ ﺣﺲ ﻣﻲ ﻛﺮد‪ .‬اﻣﺎ ﺑﻪ ﻧﻈﺮش آﻣﺪ اﻳـﻦ دردﻫـﺎ ﻓـﺮوﻛﺶ‬
‫ﻛﺮده و ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﻪ ﻛﻠﻲ ﻣﺮﺗﻔﻊ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﻧﻪ از ﺳﻴﺐ ﮔﻨﺪﻳﺪه اي ﻛﻪ در ﭘﺸﺘﺶ ﻓﺮو رﻓﺘـﻪ ﺑـﻮد و ﻧـﻪ از‬
‫ورم اﻃﺮاف آﻧﻜﻪ روﻳﺶ را ﻏﺒﺎر ﻧﺮﻣﻲ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪه ﺑﻮد‪ ،‬درد ﻧﻤﻲ ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﺷﻔﻘﺖ ﺣـﺰن اﻧﮕﻴـﺰي دوﺑـﺎره ﺑـﻪ ﻓﻜـﺮ‬
‫ﺧﺎﻧﻮاده اش اﻓﺘﺎد‪ .‬ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺴﺘﻲ ﻛﻪ رﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺧﻮدش ﻫﻢ داﻧﺴﺖ و اﮔﺮ اﻳﻦ ﻛﺎر ﻣﻲ ﺷﺪ ﻋﻘﻴﺪه ﺧﻮدش در اﻳﻦ‬
‫ﻣﻮﺿﻮع ﺛﺎﺑﺖ ﺗﺮ از ﻋﻘﻴﺪه ﺧﻮاﻫﺮش ﺑﻮد‪ .‬او در اﻳﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﺗﻔﻜﺮ آرام ﻣﺎﻧﺪ ﺗﺎ ﻟﺤﻈﻪ اي ﻛﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﺮج زﻧـﮓ ﺳـﻪ‬
‫ﺻﺒﺢ را زد‪ .‬ﺟﻠﻮ ﭘﻨﺠﺮه‪ ،‬ﻣﻨﻈﺮه ﺧﺎرج را ﻛﻪ ﺷﺮوع ﺑﻪ روﺷﻦ ﺷﺪن ﻛﺮده ﺑﻮد‪ ،‬دﻳﺪ‪ .‬ﺧﻮاﻫﻲ ﻧﺨﻮاﻫﻲ ﺳﺮش ﭘﺎﻳﻴﻦ‬
‫اﻓﺘﺎد و آﺧﺮﻳﻦ ﻧﻔﺲ ﺑﺎ ﻧﺎﺗﻮاﻧﻲ از ﺑﻴﻨﻲ او ﺧﺎرج ﺷﺪ‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺻﺒﺢ زود ﻛﻠﻔﺖ وارد ﺷﺪ‪ ،‬ﻫﺮﭼﻨﺪ اﻏﻠﺐ ﺑﻪ او ﮔﻮش زد ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ وﻟﻴﻜﻦ درﻫﺎ را ﺑﺎ ﺧﺸﻮﻧﺖ و‬
‫ﻋﺠﻠﻪ اي ﻛﻪ داﺷﺖ ﭼﻨﺎن ﺑﻪ ﺷﺪت ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﻲ زد ﻛﻪ ﺑﻌﺪ از ورود او‪ ،‬ﻋﻤﻼً ﺧﻮاﺑﻴﺪن در اﻳـﻦ ﺧﺎﻧـﻪ ﻏﻴـﺮﻣﻤﻜﻦ‬
‫ﺑﻮد‪ .‬اﺑﺘﺪا از ﺑﺎزدﻳﺪي ﻛﻪ‪ ،‬ﻣﻌﻤﻮﻻً‪ ،‬از ﮔﺮه ﮔﻮار ﻣﻲ ﻛـﺮد ﭼﻴـﺰ ﻓـﻮق اﻟﻌـﺎده اي دﺳـﺘﮕﻴﺮش ﻧﺸـﺪ‪ .‬ﺗﺼـﻮر ﻛـﺮد‬
‫ﺑﺨﺼﻮص ﺑﻲ ﺣﺮﻛﺖ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد؛ ﺑﺮاي اﻳﻨﻜﻪ اداي آﻗﺎي رﻧﺠﻴﺪه ﺧﺎﻃﺮي را در ﺑﻴﺎورد‪ ،‬زﻳـﺮا او را ﺷﺎﻳﺴـﺘﻪ ﺑـﺮاي‬
‫ﻫﺮﮔﻮﻧﻪ رﻳﺰه ﻛﺎري ﻣﻲ داﻧﺴﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﭼﻮن اﺗﻔﺎﻗﺎً ﺟﺎروي ﺑﺰرﮔﻲ دﺳﺘﺶ ﺑﻮد‪ ،‬از ﺗﻮي در ﺳﻌﻲ ﻛﺮد ﻛﻪ ﮔﺮه ﮔﻮار را‬
‫ﻗﻠﻘﻠﻚ ﺑﺪﻫﺪ‪ ،‬ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﺷﻮﺧﻲ اش اﺛﺮ ﻧﻜﺮد‪ ،‬ﺧﺸﻤﻨﺎك ﺷﺪ و ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺑﺎ ﺗﻚ ﺟﺎرو او را ﻫﻮل داد؛ در اﺛﺮ اﻳـﻦ‬
‫ﻛﺎر ﺟﺴﻢ او ﺑﺪون ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻋﻘﺐ رﻓﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﻛﻨﺠﻜﺎوي ﭘﻴﺮزن اﻓﺰود‪ .‬ﺑﻪ زودي‪ ،‬ﺣﻘﻴﻘﺖ را داﻧﺴﺖ و ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻳﺶ‬
‫ﻣﺴﺦ ‪39 ‬‬
‫ﺧﻴﺮه ﺑﺎز ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ﺳﻮت ﻛﺸﻴﺪ؛ اﻣﺎ در اﺗﺎق ﻧﻤﺎﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻃﺮف اﺗﺎق ﺧﻮاب دوﻳﺪ؛ در را ﻣﺜـﻞ ﻃﻮﻓـﺎن ﺑـﺎز ﻛـﺮد و اﻳـﻦ‬
‫ﻛﻠﻤﺎت را در ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﺑﻪ زﺑﺎن آورد‪» :‬ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ! ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻛﻨﻴﺪ! ﻳﺎرو ﺗﺮﻛﻴﺪه! آﻧﺠﺎﺳﺖ؛ روي زﻣﻴﻦ ﺧﻮاﺑﻴﺪه ﻣﺜﻞ ﻳـﻚ‬
‫ﻣﻮش ﻣﺮده!«‬
‫زن و ﺷﻮﻫﺮ ﺳﺎﻣﺴـﺎ روي ﺗﺨـﺖ ﺳـﺮ ﺟﺎﻳﺸـﺎن‬
‫ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ و ﻗﺒﻞ از اﻳﻨﻜﻪ ﻣﻌﻨﻲ ﭘﻴﺎم ﭘﻴﺮزن را درﻳﺎﺑﻨﺪ‪،‬‬
‫ﺳﻌﻲ ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ از وﺣﺸﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ دﺳﺖ داده ﺑﻮد‬
‫ﺟﻠﻮﮔﻴﺮي ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﻃﻮﻟﻲ ﻧﻜﺸﻴﺪ ﻛﻪ آﻗـﺎ ﻟﺤـﺎف را روي‬
‫دوﺷﺶ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺧﺎﻧﻢ ﺑﺎ ﭘﻴـﺮاﻫﻦ ﺧـﻮاب و ﺑـﻪ اﻳـﻦ‬
‫رﻳﺨﺖ‪ ،‬وارد اﺗﺎق ﮔﺮه ﮔـﻮار ﺷـﺪﻧﺪ‪ .‬در اﻳـﻦ ﺑـﻴﻦ‪ ،‬در‬
‫اﺗﺎق ﻧﺎﻫﺎرﺧﻮري ﺑﺎز ﺷﺪ و ﮔﺮت ﻛﻪ ﺑﻌﺪ از ورود اﺟﺎره‬
‫ﻧﺸﻴﻦ ﻫﺎ در اﻳﻦ اﺗﺎق ﻣﻲ ﺧﻮاﺑﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻴﺮون آﻣـﺪ‪ .‬ﻛـﺎﻣﻼً‬
‫ﻟﺒﺎس ﭘﻮﺷﻴﺪه ﺑﻮد؛ ﻣﺜﻞ اﻳﻨﻜﻪ ﻧﺨﻮاﺑﻴﺪه و ﭘﺮﻳﺪﮔﻲ رﻧﮕﺶ ﮔﻮاه ﺑﻲ ﺧﻮاﺑﻲ او ﺑﻮد‪ .‬ﺧﺎﻧﻢ ﺳﺎﻣﺴﺎ زن ﺳﺮﭘﺎﻳﻲ را ﺑﻪ‬
‫ﺣﺎﻟﺖ ﭘﺮﺳﺶ ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﺮد و ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﻣﺮده؟! در ﺻﻮرﺗﻲ ﻛﻪ ﺧﻮدش ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ اﻣﺘﺤﺎن ﺑﻜﻨـﺪ و ﺣﺘـﻲ ﺑـﺪون‬
‫اﻣﺘﺤﺎن‪ ،‬ﻣﺮده را ﻣﺸﺎﻫﺪه ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ‪ .‬زن ﺳﺮﭘﺎﻳﻲ در ﺗﺄﻳﻴﺪ ﺑﻴﺎن ﺧﻮد ﺑﺎ ﺳﺮ ﺟـﺎرو ﺟﺴـﺪ ﮔـﺮه ﮔـﻮار را ﻋﻘـﺐ زد و‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻪ ﺟﻮر ﻫﻢ ﻛﻪ ﻣﺮده!« ﺧﺎﻧﻢ ﺳﺎﻣﺴﺎ ﺣﺮﻛﺘﻲ ﻛﺮد‪ ،‬ﻣﺜﻞ اﻳﻨﻜﻪ ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ ﺟﻠﻮي ﺟﺎروي او را ﺑﮕﻴـﺮد‪،‬‬
‫اﻣﺎ ﺣﺮﻛﺘﺶ را ﺑﻪ اﺗﻤﺎم ﻧﺮﺳﺎﻧﻴﺪ‪ .‬آﻗﺎي ﺳﺎﻣﺴﺎ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﺐ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺷﻜﺮ ﺧﺪا را ﺑﻜﻨﻴﻢ‪ «.‬ﻋﻼﻣﺖ ﺻﻠﻴﺐ ﻛﺸﻴﺪ‬
‫و ﻫﺮ ﺳﻪ زن از او ﺗﻘﻠﻴﺪ ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﮔﺮت ﻛﻪ ﭼﺸﻤﺶ را از ﻣﺮده ﺑﺮ ﻧﻤﻲ داﺷﺖ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ ﭼﻪ ﻻﻏﺮ اﺳﺖ! آﺧﺮ‬
‫ﺧﻴﻠﻲ وﻗﺖ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻧﻤﻲ ﺧﻮرد‪ .‬ﻏﺬا ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ ﺑﻪ اﺗﺎﻗﺶ ﻣﻲ رﻓﺖ ﺑﻴﺮون ﻣﻲ آﻣـﺪ‪ «.‬در ﺣﻘﻴﻘـﺖ‬
‫ﺟﺴﺪ ﮔﺮه ﮔﻮار از ﻧﺎ رﻓﺘﻪ و ﺧﺸﻜﻴﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻲ دﻳﺪه ﻣﻲ ﺷﺪ ﻛﻪ ﭘﺎﻫـﺎﻳﺶ ﻗﺎﺑﻠﻴـﺖ ﺣﻤـﻞ ﺟﺜـﻪ او را‬
‫ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ و ﺗﻤﺎﺷﺎي آن ﺧﻮش آﻳﻨﺪ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺧﺎﻧﻢ ﺳﺎﻣﺴﺎ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ اﻧﺪوﻫﻨﺎﻛﻲ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﮔﺮت‪ ،‬ﻳﻚ دﻗﻴﻘﻪ ﺑﻴـﺎ ﭘـﻴﺶ‬
‫ﻣﺎ!« ﮔﺮت ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺳﺮش را ﺑﺮﮔﺮداﻧﻴﺪ ﺗﺎ ﻣﺮده را ﺑﺒﻴﻨﺪ و دﻧﺒﺎل ﭘﺪر و ﻣﺎدرش ﺑﻪ اﺗﺎق ﺧﻮاب رﻓﺖ‪ ،‬زن ﺳﺮﭘﺎﻳﻲ‬
‫در را ﺑﺴﺖ و دو ﻟﺖ ﭘﻨﺠﺮه را ﺑﺎز ﻛﺮد‪ .‬ﺑﺎ وﺟﻮد اﻳﻨﻜﻪ ﺻﺒﺢ زود ﺑﻮد ﻫﻮاي ﺗﺎزه ﮔﺮﻣﻲ ﻣﺨﺼﻮﺻﻲ ﻫﻤﺮاه داﺷﺖ‪.‬‬
‫اواﺧﺮ ﻣﺎه ﻣﺎرس ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺳﻪ ﻧﻔﺮ اﺟﺎره ﻧﺸﻴﻦ از اﺗﺎﻗﺸﺎن ﺧﺎرج ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ‪ ،‬ﻫﺮ ﺟﺎﻳﻲ ﭼﺎﺷﺖ ﺧﻮد را ﺟﺴﺖ و ﺟﻮ ﻣـﻲ‬
‫ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲ آﻣﺪ ﻛﻪ آﻧﻬﺎ ﻓﺮاﻣﻮش ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬آﻗﺎﻳﻲ ﻛﻪ دﻳﺸﺐ وﺳﻂ آﻧﻬﺎي دﻳﮕﺮ ﺑﻮد زﻳﺮ ﻟﺐ ﻏﺮﻏﺮ ﻣـﻲ‬
‫ﻛﺮد‪» :‬ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﻣﺎ ﻛﺠﺎﺳﺖ؟« اﻣﺎ زن ﺳﺮﭘﺎﻳﻲ اﻧﮕﺸﺖ ﺑﻪ ﻟﺐ ﺧﻮد ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﺎ ﺣﺮﻛﺖ ﺳﺎﻛﺖ و دﺳﺘﭙﺎﭼﻪ اﺷﺎره‬
‫ﻛﺮد ﻛﻪ دﻧﺒﺎﻟﺶ ﺑﺮوﻧﺪ‪ .‬رﻓﺘﻨﺪ و دور ﺟﺴﺪ ﮔﺮه ﮔﻮار‪ ،‬وﺳﻂ اﺗﺎق ﻛﻪ ﺧﻮرﺷﻴﺪ در آن ﻣﻲ ﺗﺎﺑﻴﺪ‪ ،‬دﺳـﺖ ﻫـﺎ را در‬
‫ﺟﻴﺐ ﻛﺖ ﻫﺎي ﻧﻤﻴﺪار ﺧﻮد ﻛﺮدﻧﺪ و اﻳﺴﺘﺎدﻧﺪ‪.‬‬
‫‪  40‬ﻣﺴﺦ‬
‫در اﺗﺎق زن و ﺷﻮﻫﺮ ﻧﻴﺰ ﺑﺎز ﺷﺪ‪ .‬آﻗﺎي ﺳﺎﻣﺴﺎ ﺑﺎ ﻟﺒﺎس رﺳﻤﻲ‪ ،‬در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ زﻧﺶ را ﺑﺎ ﻳﻚ ﺑﺎزو و دﺧﺘﺮش‬
‫را ﺑﺎ ﺑﺎزوي دﻳﮕﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ‪ .‬ﻫﻤﻪ آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲ آﻣﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﻛـﺮده ﺑﻮدﻧـﺪ و ﮔـﺮت ﻓﺎﺻـﻠﻪ ﺑـﻪ‬
‫ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺻﻮرت را ﺑﻪ ﺑﺎزوي ﭘﺪرش ﺗﻜﻴﻪ ﻣﻲ داد‪.‬‬
‫آﻗﺎي ﺳﺎﻣﺴﺎ ﺑﻲ آﻧﻜﻪ زن ﻫﺎ را از ﺑﺎزوﻳﺶ رﻫﺎ ﻛﻨﺪ‪ ،‬در ﺧﺮوج را ﻧﺸﺎن داد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻓـﻮراً از ﻣﻨـﺰل ﻣـﻦ‬
‫ﺑﺮوﻳﺪ!« آﻗﺎﻳﻲ ﻛﻪ در ﻣﻴﺎن ﺑﻮد ﻛﻤﻲ ﻳﻜﻪ ﺧﻮرد و ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻼﻳﻤﻲ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﺑﻪ ﭼﻪ ﻣﻨﺎﺳﺒﺖ؟« آن دو ﻧﻔﺮ دﻳﮕﺮ‬
‫دﺳﺖ ﻫﺎ را از ﭘﺸﺖ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﺘﺼﻞ ﻛﺮدﻧﺪ و ﭘﻲ در ﭘﻲ‪ ،‬ﻛﻒ دﺳﺘﻬﺎﻳﺸﺎن را ﺑﻪ ﻫـﻢ ﻣـﻲ ﻣﺎﻟﻴﺪﻧـﺪ؛ ﻣﺜـﻞ اﻳﻨﻜـﻪ‬
‫اﻧﺘﻈﺎر ﻛﺸﻤﻜﺸﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ داﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﻓﺘﺢ آﻧﻬﺎ ﺗﻤﺎم ﻣﻲ ﺷﺪ‪ ،‬ﻟﺬت ﻣﻲ ﺑﺮدﻧﺪ‪ .‬آﻗﺎي ﺳﺎﻣﺴـﺎ‪ ،‬ﺑـﺎ ﻫـﺮ دو زن‪ ،‬ﺑـﻪ‬
‫ﻃﺮف اﺟﺎره ﻧﺸﻴﻦ ﻫﺎ ﺟﻠﻮ رﻓﺖ و ﺟﻮاب داد‪» :‬ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﻣﻨﺎﺳﺒﺘﻲ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻢ‪ «.‬اﺟﺎره ﻧﺸـﻴﻦ وﺳـﻄﻲ اﺑﺘـﺪا ﺳـﺮ‬
‫ﺟﺎﻳﺶ ﻣﺎﻧﺪ و ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻳﺶ را ﺑﻪ زﻣﻴﻦ دوﺧﺖ‪ ،‬ﻣﺜﻞ اﻳﻨﻜﻪ ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ راه ﺗﺎزه اي ﺑﺮاي ﺟﻤﻊ ﻛﺮدن اﻓﻜـﺎرش‬
‫ﺟﺴﺖ و ﺟﻮ ﺑﻜﻨﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮب ﻣﺎ ﻣﻲ روﻳﻢ‪ «.‬آﻗﺎي ﺳﺎﻣﺴﺎ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻳﺶ را ﺑﻪ ﻃﺮف او دراﻧﻴﺪ و ﻓﻘـﻂ‬
‫ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺳﺮش را ﺗﻜﺎن داد‪ .‬اﺟﺎره ﻧﺸﻴﻦ وﺳﻄﻲ ﻓﻮراً ﺧﺎرج ﺷﺪ و ﺑﻪ اﺗﺎق ﻛﻔﺶ ﻛﻦ رﻓﺖ‪ .‬دو رﻓﻴﻘﺶ ﻛﻪ ﻟﺤﻈﻪ‬
‫اي ﺑﻮد دﺳﺖ ﻫﺎ را ﻛﻨﺪﺗﺮ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﻲ ﻓﺸﺮدﻧﺪ و ﺑﻪ او ﮔﻮش ﻣﻲ دادﻧﺪ در ﻋﻘﺐ ﻧﺸـﻴﻨﻲ از او ﭘﻴـﺮوي ﻛﺮدﻧـﺪ و‬
‫ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً دﻧﺒﺎل او ﺧﻴﺰ ﺑﺮداﺷﺘﻨﺪ؛ ﻣﺜﻞ اﻳﻨﻜﻪ اﻳﻨﻜﻪ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻴﺪﻧﺪ آﻗﺎي ﺳﺎﻣﺴﺎ ﻗﺒﻞ از آﻧﻬﺎ ﺑـﺮود و در رواﺑـﻂ ﺑـﻴﻦ‬
‫آﻧﻬﺎ و رﺋﻴﺴﺸﺎن ﺧﻠﻠﻲ وارد ﺑﻴﺎﻳﺪ‪ .‬ﺑﻪ داﻻن ﻛﻪ رﺳﻴﺪﻧﺪ ﻛﻼه ﺧـﻮد را از ﮔـﻞ ﻣـﻴﺦ ﺑﺮداﺷـﺘﻨﺪ و از ﺟـﺎي ﭼﺘـﺮ‪،‬‬
‫ﻋﺼﺎي ﺧﻮد را ﺧﺎرج ﻛﺮدﻧﺪ و ﻛﺮﻧﺸﻲ ﻧﻤﻮدﻧﺪ و از آﭘﺎرﺗﻤﺎن ﺧﺎرج ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬آﻗﺎي ﺳﺎﻣﺴﺎ از روي ﺑـﺪﮔﻤﺎﻧﻲ ﺑﺴـﻴﺎر‬
‫ﺑﻲ ﻣﻮرد‪ ،‬ﻓﻮراً ﺑﺎ دو زﻧﺶ در داﻻﻧﭽﻪ رﻓﺖ روي ﻧﺮده ﺧﻢ ﺷﺪ؛ ﺑﺮاي اﻳﻨﻜﻪ رﻓﺘﻦ آﻗﺎﻳﺎن را ﻛﻪ از ﭘﻠﻜﺎن ﺑﻲ اﻧﺘﻬـﺎ‬
‫ﺑﻪ ﻃﺮز آرام و ﻣﻮﻗﺮي ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻣﻲ رﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺳﺮ ﻫﺮ اﺷﻜﻮب در ﻣﻮﻗﻊ ﭘﻴﭻ ﺧﻮردن ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ ﻣـﻲ ﺷـﺪﻧﺪ و‬
‫ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﻴﻪ ﺑﻌﺪ دوﺑﺎره ﻇﺎﻫﺮ ﻣﻲ ﮔﺮدﻳﺪﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﺎن اﻧﺪازه ﻛﻪ از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻣﻲ رﻓﺘﻨﺪ از ﻋﻼﻗﻪ ﺧﺎﻧﻮاده ﺳﺎﻣﺴﺎ‬
‫ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻣﻲ ﻛﺎﺳﺖ و زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮد ﻗﺼﺎﺑﻲ ﺑﺮﺧﻮردﻧﺪ ‪-‬ﻛﻪ ﺑﻲ ﺑﺎﻛﺎﻧﻪ ﺑﺎ زﻧﺒﻴﻠﻲ ﻛﻪ روي ﺳﺮش ﺑـﻮد‪،‬‬
‫از اﺷﻜﻮب ﺑﺎﻻ ﻣﻲ آﻣﺪ‪ -‬و از او ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ‪ .‬آﻗﺎي ﺳﺎﻣﺴﺎ ﺑﺎ زن ﻫﺎﻳﺶ از ﻧﺮده ﻋﻘـﺐ رﻓﺘﻨـﺪ و ﻫـﺮ ﺳـﻪ ﺑـﺎ ﺣﺎﻟـﺖ‬
‫آﺳﻮده وارد اﺗﺎق ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻓﻮراً ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ روز را ﺑﻪ اﺳﺘﺮاﺣﺖ و ﮔﺮدش ﺑﮕﺬراﻧﻨﺪ‪ ،‬ﻛﺎﻣﻼً ﻣﺤﺘﺎج ﺑﻪ اﻳـﻦ ﺗﻔـﺮﻳﺢ ﺑﻮدﻧـﺪ‪.‬‬
‫ﺟﻠﻮ ﻣﻴﺰ ﻣﻲ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺳﻪ ﻛﺎﻏﺬ ﻋﺬرﺧﻮاﻫﻲ ﺑﻨﻮﻳﺴﻨﺪ‪ :‬آﻗﺎي ﺳﺎﻣﺴﺎ ﺑﻪ رﺋﻴﺲ‪ ،‬ﺧﺎﻧﻢ ﺳﺎﻣﺴﺎ ﺑﻪ ارﺑـﺎب ﮔـﺮت و‬
‫ﺑﻪ رﺋﻴﺲ ﻗﺴﻤﺖ ﻣﻐﺎزه‪ .‬زن ﺧﺪﻣﺘﻜﺎر‪ ،‬در ﻃﻲ ﺟﻠﺴﻪ‪ ،‬وارد ﺷﺪ ﺗﺎ اﻋﻼم ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻛﺎرش ﺗﻤﺎم ﺷﺪه ﻣﻲ رود‪.‬‬
‫ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﻧﺎﻣﻪ ﻧﻮﻳﺲ اﻛﺘﻔﺎ ﻛﺮدن ﻛﻪ ﺳﺮﺷﺎن را ﺗﻜﺎن ﺑﺪﻫﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻲ آﻧﻜﻪ ﻧﮕﺎه ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬اﻣـﺎ ﭼـﻮن ﭘﻴـﺮزن ﻧﻤـﻲ‬
‫ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺮود‪ ،‬ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻗﻠﻢ را ﻛﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ و ﻧﮕﺎه ﺧﺸﻤﻨﺎﻛﻲ ﺑﻪ او ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬آﻗﺎي ﺳﺎﻣﺴﺎ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﺧـﻮب؟« زن‬
‫ﺳﺮﭘﺎﻳﻲ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻴﺎن ﭼﻬﺎرﭼﻮﺑﻪ در اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد؛ ﻣﺜﻞ اﻳﻨﻜﻪ ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ ﺧﺒﺮ ﺧﻮش ﻣﻬﻤﻲ ﺑﺪﻫـﺪ‪ .‬اﻣـﺎ ﻧﻤـﻲ‬
‫ﺧﻮاﺳﺖ آن را ﺑﮕﻮﻳﺪ‪ ،‬ﻣﮕﺮ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻧﺎزش را ﺑﻜﺸﻨﺪ‪ .‬ﭘﺮ ﻛﻮﭼﻚ ﺷﺘﺮﻣﺮغ ﻛﻪ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﺑﻪ ﻃﻮر ﻋﻤـﻮدي ﻛﻼﻫـﺶ را‬
‫زﻳﻨﺖ ﻣﻲ ﻛﺮد ‪-‬از زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ اﻳﻦ زن در اﻳﻨﺠﺎ ﻛﺎر ﻣﻲ ﻛﺮد‪ ،‬ﻫﻤﻴﺸﻪ اﻳﻦ ﭘﺮ‪ ،‬ﺗﻮي ذوق آﻗﺎي ﺳﺎﻣﺴـﺎ زده ﺑـﻮد‪-‬‬
‫ﻣﺴﺦ ‪41 ‬‬
‫آﻫﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻃﺮف ﻟﻨﮕﺮ ﺑﺮ ﻣﻲ داﺷﺖ‪ .‬ﺧﺎﻧﻢ ﺳﺎﻣﺴﺎ ﻛﻪ ﭘﻴﺮزن ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻴﺶ از دﻳﮕﺮان ﺑﺮاﻳﺶ اﺣﺘﺮاﻣـﻲ ﻗﺎﺋـﻞ‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﻮب ﭼﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ؟« ﭘﻴﺮزن ﻛﻪ ﺧﻨﺪه ﻣﺤﺒﺖ آﻣﻴﺰي ﺗﻜﺎﻧﺶ ﻣﻲ داد‪ ،‬ﮔﻔـﺖ‪» :‬آه! اﻳـﻦ ﭼﻴـﺰ‪«...‬‬
‫ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﺑﺪﻫﺪ »ﻫﻴﭻ ﻻزم ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺮاي ﺑﺮدن اﻳﻦ ﭼﻴـﺰ ﭘﻬﻠـﻮي اﺗﺎﻗﺘـﺎن ﺑـﻪ ﺧﻮدﺗـﺎن زﺣﻤـﺖ‬
‫ﺑﺪﻫﻴﺪ‪ .‬ﻛﺎر درﺳﺖ ﺷﺪ‪ «.‬ﺧﺎﻧﻢ ﺳﺎﻣﺴﺎ و ﮔﺮت دوﺑﺎره روي ﻛﺎﻏﺬ ﺧﻢ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺜﻞ اﻳﻨﻜﻪ ﺑـﻪ ﻧﻮﺷـﺘﻦ اداﻣـﻪ ﻣـﻲ‬
‫دﻫﻨﺪ‪ .‬آﻗﺎي ﺳﺎﻣﺴﺎ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺣﺎﻻ اﻳﻦ زن ﺑﻪ ﺷﺮح ﺟﺰﺋﻴﺎت ﺧﻮاﻫﺪ ﭘﺮداﺧﺖ‪ .‬ﺑﺮاي اﻳﻨﻜـﻪ ﺗـﻮي ﺣـﺮف او‬
‫رﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ دﺳﺘﺶ را ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮد و اﺷﺎره ﻧﻤﻮد‪ .‬ﭘﺲ در ﺻﻮرﺗﻲ ﻛﻪ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻗﻀﻴﻪ را ﻧﻘﻞ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻳﺎدش‬
‫اﻓﺘﺎد ﻛﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﻋﺠﻠﻪ دارد‪ .‬از روي رﻧﺠﺶ ﮔﻔـﺖ‪» :‬ﺧـﺪاﺣﺎﻓﻆ ﻫﻤﮕـﻲ« ﻣﺜـﻞ ﺑـﺎد ﺑـﻪ دور ﺧـﻮدش ﮔﺸـﺖ و‬
‫وﺣﺸﻴﺎﻧﻪ درﻫﺎ را ﺑﻪ ﻫﻢ زد و رﻓﺖ‪.‬‬
‫آﻗﺎي ﺳﺎﻣﺴﺎ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻣﺸﺐ ﺑﻴﺮوﻧﺶ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ‪ «.‬وﻟﻲ ﺗﺄﺛﻴﺮي در زﻧـﺶ و ﮔـﺮت ﻧﻜـﺮد‪ .‬ﭘﻴـﺮزن ﻧﺘﻮاﻧﺴـﺖ‬
‫آراﻣﺸﻲ را ﻛﻪ ﺗﺎزه ﺑﻪ دﺳﺖ آورده ﺑﻮد ﻣﻐﺸﻮش ﺑﻜﻨﺪ‪ .‬زن ﻫﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﻧﺪ رﻓﺘﻨﺪ ﺟﻠﻮ ﭘﻨﺠﺮه و در آﻧﺠﺎ در آﻏﻮش‬
‫ﻫﻢ اﻓﺘﺎدﻧﺪ‪ .‬آﻗﺎي ﺳﺎﻣﺴﺎ در ﺻﻨﺪﻟﻲ راﺣﺘﻲ ﺑﻪ ﻃﺮف آﻧﻬﺎ ﮔﺮدﻳﺪ و ﻟﺤﻈﻪ اي در ﺳﻜﻮت ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻛﺮد‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﻓﺮﻳـﺎد‬
‫زد‪» :‬ﺧﻮب ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ اﻳﻨﺠﺎ‪ ،‬ﺣﻜﺎﻳﺖ ﻫﺎي ﮔﺬﺷﺘﻪ را ﻧﺸﺨﻮار ﻧﻜﻨﻴﺪ‪ .‬ﺷﻤﺎﻫﺎ ﺑﺎﻳﺪ اﻧﺪﻛﻲ ﺑﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻦ ﺑﺎﺷـﻴﺪ‪ «.‬زن ﻫـﺎ‬
‫ﻓﻮراً اﻃﺎﻋﺖ ﻛﺮدﻧﺪ و ﺑﻪ ﺳﺮ و ﻛﻮل او اﻓﺘﺎدﻧﺪ و ﻧﻮازﺷﺶ ﻛﺮدﻧﺪ و ﺗﻌﺠﻴﻞ ﻧﻤﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻛﺎﻏﺬﺷﺎن را ﺗﻤﺎم ﺑﻜﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﻫﻢ از آﭘﺎرﺗﻤﺎن ﺑﻴﺮون رﻓﺘﻨﺪ و ﻣﺎه ﻫﺎ ﺑﻮد ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﭘﻴﺸﺎﻣﺪي ﺑﺮاﻳﺸﺎن رخ ﻧﺪاده ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺮاي رﻓـﺘﻦ‬
‫ﺑﻪ اﻃﺮاف ﺷﻬﺮ ﺗﺮاﻣﻮاي ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪ .‬در داﺧﻞ ﺗﺮن ﻛﻪ آﻓﺘﺎب اﻓﺘﺎده ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﺴﺎﻓﺮ دﻳﮕﺮي ﺟﺰ آﻧﻬـﺎ ﻳﺎﻓـﺖ ﻧﻤـﻲ ﺷـﺪ‪.‬‬
‫ﮔﺮﻣﺎي ﭼﺴﺒﻨﺪه اي در آﻧﺠﺎ وﺟﻮد داﺷﺖ‪ .‬ﺑﻪ راﺣﺘﻲ روي ﭘﺸﺘﻲ ﻫﺎ ﻳﻠﻪ دادﻧﺪ و راﺟﻊ ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﻫـﺎﻳﻲ ﻛـﻪ ‪-‬‬
‫ﮔﻮش ﺷﻴﻄﺎن ﻛﺮد‪ -‬ﭼﻨﺪان ﺑﺪ ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﻮﺿﻮع ﻣﻬﻢ اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﺮ ﺳﻪ آﻧﻬﺎ ﻛﺎرﻫﺎي‪ ،‬ﺣﻘﻴﻘﺘﺎً ﻗﺎﺑﻞ‬
‫ﺗﻮﺟﻬﻲ ﭘﻴﺪا ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺨﺼﻮص‪ ،‬در آﺗﻴﻪ ﺑﺴﻴﺎر اﻣﻴﺪﺑﺨﺶ ﺑﻮد‪ .‬وﺿﻊ ﻛﻨـﻮﻧﻲ ﺧـﻮد را ﻣـﻲ ﺗﻮاﻧﺴـﺘﻨﺪ ﺑـﻪ‬
‫وﺳﻴﻠﻪ اﺟﺎره ﻛﺮدن آﭘﺎرﺗﻤﺎن ارزان ﺗﺮ و ﻛﻮﭼﻜﺘﺮ اﻣﺎ ﻋﻤﻠﻲ ﺗﺮ ﻛﻪ در ﻣﺤﻞ ﺑﻬﺘﺮي واﻗﻊ ﺑﺎﺷـﺪ‪ ،‬ﺟﺒـﺮان ﺑﻜﻨﻨـﺪ‪.‬‬
‫آﭘﺎرﺗﻤﺎن ﻛﻨﻮﻧﻲ را ﮔﺮه ﮔﻮار اﻧﺘﺨﺎب ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬آﻗﺎ و ﺧﺎﻧﻢ ﺳﺎﻣﺴﺎ از ﻣﺸﺎﻫﺪه دﺧﺘﺮ ﺧﻮد ﻛﻪ‪ ،‬ﺑﻴﺶ از ﭘـﻴﺶ‪ ،‬ﺑـﺎ‬
‫ﺣﺮارت ﮔﻔﺖ و ﮔﻮ ﻣﻲ ﻛﺮد‪ ،‬ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﮔﺮت ﺑﺎ وﺟﻮد اﻳﻦ ﻛﻪ ﻛﺮم زﻳﺒﺎﻳﻲ‪ ،‬رﻧﮓ ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎﻳﺶ‬
‫را ﭘﺮاﻧﻴﺪه ﺑﻮد‪ ،‬در اﻳﻦ ﻣﺎه ﻫﺎي اﺧﻴﺮ ﺑﺴﻴﺎر ﺷﻜﻔﺘﻪ اﺳﺖ و ﺣﺎﻻ دﺧﺘﺮ دﻟﺮﺑﺎﻳﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻧﺪاﻣﺶ ﺟﺎ اﻓﺘﺎده اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺷﺎدي آﻧﻬﺎ ﻛﻪ ﻓﺮوﻛﺶ ﻛﺮد؛ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﻧﺪاﻧﺴﺘﻪ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﺎ ﻫﻢ رد و ﺑﺪل ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﻔﻬﻮﻣﺶ آﺷﻜﺎر ﺑﻮد‪ .‬ﻫﺮ دو آﻧﻬﺎ‬
‫ﺑﻪ ﻓﻜﺮ اﻓﺘﺎدﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﻮﻗﻊ آن رﺳﻴﺪه ﻛﻪ ﺷﻮﻫﺮ ﺑﺮازﻧﺪه اي ﺑﺮاﻳﺶ زﻳﺮ ﺳﺮ ﺑﮕﺬارﻧﺪ و زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻘﺼﺪ رﺳﻴﺪﻧﺪ‪،‬‬
‫دﺧﺘﺮ ﭘﻴﺶ از آﻧﻬﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺧﻤﻴﺎزه ﺑﻜﺸﺪ و ﺧﺴﺘﮕﻲ ﺑﺪن ﺟـﻮاﻧﺶ را در ﺑﻜﻨـﺪ‪ .‬ﺑـﻪ ﻧﻈﺮﺷـﺎن آﻣـﺪ ﻛـﻪ در‬
‫ﺣﺮﻛﺖ دﺧﺘﺮﺷﺎن‪ ،‬آرزوﻫﺎي ﺗﺎزه آﻧﻬﺎ ﺗﺄﻳﻴﺪ ﻣﻲ ﺷﻮد و ﻧﻴﺖ ﺧﻴﺮ اﻳﺸﺎن را ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫***‬
www.takbook.com
‫ ﻣﺴﺦ‬ 42
1390 ‫ ﺗﺎ آذر‬1389 ‫از آذر‬
Ketabnak.com
http://
www.takbook.com

مسخ

Uploaded by

Document Information

Copyright

Available Formats

Share this document

Share or Embed Document

Sharing Options

Did you find this document useful?

Is this content inappropriate?

Copyright:

Available Formats

مسخ

Uploaded by

Copyright:

Available Formats

www.takbook.

‫ﻛـــــــﺎﻓﻜـــــﺎ‬ ‫ﻓــــــﺮ ا ﻧـــﺲ‬

:‫ﺣﺮوﻓﭽﻴﻨﻲ و ﺻﻔﺤﻪ آراﻳﻲ‬

‫ﻳﻚ روز ﺻﺒﺢ‪ ،‬ﻫﻤـﻴﻦ ﻛـﻪ ﮔـﺮهﮔـﻮار ﺳﺎﻣﺴـﺎ از ﺧـﻮاب‬

‫ﻣﺴﺦ ‪11 ‬‬

‫ﻣﺴﺦ ‪13 ‬‬

‫ﻣﺴﺦ ‪15 ‬‬

‫ﻣﺴﺦ ‪17 ‬‬

‫ﻣﺴﺦ ‪19 ‬‬

‫ﻣﺴﺦ ‪21 ‬‬

‫ﻣﺴﺦ ‪23 ‬‬

‫ﻣﺴﺦ ‪25 ‬‬

‫ﻣﺴﺦ ‪27 ‬‬

‫ﻣﺴﺦ ‪29 ‬‬

‫ﻣﺴﺦ ‪31 ‬‬

‫ﻣﺴﺦ ‪33 ‬‬

‫دﺧﺘﺮ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﻧﻮاﺧﺘﻦ ﻛﺮد؛ در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﭘﺪر و ﻣـﺎدر از‬

‫ﻣﺴﺦ ‪35 ‬‬

‫ﻣﺴﺦ ‪37 ‬‬

‫ﻣﺴﺦ ‪39 ‬‬

‫ﻣﺴﺦ ‪41 ‬‬

1390 ‫ ﺗﺎ آذر‬1389 ‫از آذر‬

You might also like