Diapositiva 1

Rosalía de Castro
(Santiago 1837- Padrón 1885)

Alma atormentada e voz dun pobo

Devolveu ao galego o seu carácter de lingua culta.
Foi precursora da poesía española moderna e do existencialismo
Pioneira do pensamento feminista
É a autora nuclear das letras galegas modernas
Figura indispensable do panorama literario do século XIX
Diapositiva 2

Rosalía é para Galicia máis que unha escritora,

encarna o espírito de todo un pobo.

Con ela Galicia atopou a voz que a representa

como sucede con Cervantes en Castela.
Diapositiva 3

Casa con Murguía

10 outubro de 1958

Fillos Alejandra
Aura,
Gala e Ovidio, xemelgos
Amara
Adriano Honorato Alejandro
Valentina
Diapositiva 4

Daquelas que cantan as pombas i as frores

Todos din que teñen alma de muller,

Pois eu que n'as canto, Virxe da Paloma,

ai!, de que a terei?

Poema do libro “Follas Novas”

Diapositiva 5

Quere cantar sentimentos e problemas

comúns a homes e mulleres:

a soidade, a morte, a inxustiza, o sentido da

vida…

Unha poetisa ou escritora non pode vivir humanamente en paz sobre a terra, posto que,
ademais das axitacións do seu espírito, ten as que levantan arredor dela cantos a rodean.
Quere liberdade de expresión

Quere poder expresar libremente os seus

pensamentos e sentimentos

Quere crear unha lingua poética accesible a

todo o mundo.
Diapositiva 6

Destaca a súa fortaleza de espírito e a súa capacidade para
realizar os labores máis duros do campo, sen perder por iso a
tenrura e a delicadeza. Todo o fan sen axuda. Tecen, sementan,
recollen leña no bosque e, soas, cargan sobre as súas costas o
feixe que quentará o seu fogar.
E hai tamén denuncias de inxustizas sociais como a repartición de
terras.
(A estrofa foi suprimida ao publicar o libro).

Tecín soia a miña tea, Por xiadas, por calores,

sembrei soia o meu nabal, desde qu'amañece o día
soia vou por leña ó monte, dou á terra os meus sudores,
soia a vexo arder no lar. mais canto esta terra cría,
todos... todo é dos señores.
Poema do libro “Cantares Gallegos” Poema do libro “Follas Novas”

No poema «Adios, ríos; adios, fontes» o mozo emigrante di: A muller non se queixa nin da pobreza nin da dureza dos traballos, senón da
falta de amor, da súa soidade. O seu amor cara ao home ausente.

Mais son probe e ¡mal pecado! Anduriña que pasache

a miña terra n'é miña, con el as ondas do mar,
que hastra lle dan de prestado anduriña, voa, voa,
a beira por que camiña ven e dime en onde está.
ó que naceu desdichado.
Poema do libro “Cantares Gallegos”
Poema do libro “Follas Novas”
Diapositiva 7

Vivía nun país sen voz propia e

ela foi a primeira en atopar o nome das cousas,

o nome das nosas cousas.

Poema do libro “Follas Novas”