Radość z odzyskania niepodległości: ożywienie polskiego życia kulturalnego w

dwudziestoleciu międzywojennym.
11 listopada 1918 r. to jedna z najradośniejszych dat w polskiej historii – po 123 latach
niewoli i staraniach kilku pokoleń udało się wreszcie odzyskać niepodległość. Dlatego w
Polsce dominują wówczas nastroje szczęścia i optymizmu, inaczej niż na Zachodzie, gdzie
doświadczenia I wojny światowej wywołały katastrofizm, pesymizm. Młodzi poeci cieszą się
ze zwolnienia z obowiązku pisania głównie o sprawach narodowych. To męczące
dziedzictwo poddawane jest teraz dyskusji, a do literatury wchodzą nowe tematy: życie
codzienne, fascynacja teraźniejszością i t. d.
Bardzo wielu pisarzy miało jednak świadomość, że odzyskanie niepodległości nie
rozwiązało wszystkich polskich problemów. Nastroje przesadnego optymizmu Juliusz
Kaden-Bandrowski określił nawet jako „radość z odzyskanego śmietnika”. Przed Polską
piętrzyły się poważne kłopoty: konieczność obrony granic, chaos prawny, inflacja,
bezrobocie, paląca potrzeba reformy rolnej. Realna wydawała się groźba rewolucji. Wielu
miało też świadomość cywilizacyjnego opóźnienia Polski. Czas, który inne kraje
przeznaczyły na budowanie i rozwój, Polacy poświęcili na kolejne próby odzyskania
niepodległości. Dlatego w literaturze tego czasu pojawiają się dyskusje na temat losów
Polskich nie tak łatwe okazało się odrzucenie narodowych zobowiązań.
Odzyskanie przez Polskę niepodległości w 1918 roku po ponad stuletnim
okresie zaborów stworzyło nowe warunki dla rozwoju polskiej kultury i literatury. W 1920
roku powstał. Literatura międzywojenna nie była jednolita. Pod względem charakteru zjawisk
literackich można ją podzielić na dwa różne okresy. Pierwszy z nich, przypadający na lata
dwudzieste XX wieku charakteryzuje optymizm, wielka radość i euforia z powodu
zakończenia wojny i odzyskania wolności, a także wizja świetlanej przyszłości dla Polski i
świata, radość życia, pochwała witalności. Optymizm widoczny jest szczególnie w
twórczości poetów związanych z grupą Skamander, których utwory wyrażają radość i
fascynację codziennością. Drugi okres, przypadający na lata trzydzieste zaznaczył się
stopniowo narastającym poczuciem kryzysu cywilizacji i ogólnego pesymizmu. Było to
spowodowane szokiem, jakim dla ludzi ówczesnych była recesja gospodarcza lat
trzydziestych, zwana wielkim kryzysem, która objęła cały świat nie wyłączając Polski
odbierając ludziom poczucie stabilizacji i bezpieczeństwa. Dodatkowo w tym okresie nastąpił
wzrost potęgi państw totalitarnych, takich jak III Rzesza i ZSRR, co budziło uzasadnione
obawy o bezpieczeństwo Polski i świata. Pesymizm miał też inne przyczyny,
psychologiczno-społeczne, wynikające z upadku wartości w życiu ludzkim, jaki w tym
okresie był zauważalny oraz z sytuacji człowieka w społeczeństwie i jego relacji z innymi
ludźmi. Wszystkie te czynniki zaowocowały rozwojem literatury katastroficznej, która
najpełniej wyraziła się w twórczości Stanisława Ignacego Witkiewicza oraz
poetów Awangardy Krakowskiej. Ich czarne przepowiednie zrealizowały się częściowo w
1939 roku, kiedy wybuchła II wojna światowa.
Podsumuwując mogę powiedzieć, że niepodległość jest prawie najgłówniejszą rzeczą na
świecie. Dlatego, że jeżeli niema niepodległości to państwo zależy od drugiego państwa i
ludzie już nie mogą robić co zachcą w ramkach zakonu. Wszystko jedno są jakieś inne prawa
i konstytucja.