ANG PAGONG AT ANG MATSING

Matalik na magkaibigan sina Pagong at Matsing. Si Pagong ay mabait at matulungin, ngunit si Matsing
ay tuso at nakakatawa. Isang araw, binigyan sila ni Aling Muning ng isang supot ng noodles at hindi
nagtagal ay hiniling ni Pagong na kainin ang pansit ngunit sinabi ni Matsing na amoy kanin na ang
pansit kaya siya ang unang makakatikim nito hanggang sa maubos ang lahat. May pansit si Matsing at
walang natira kay Pagong. Humingi ng paumanhin si Matsing dahil naubos ang pansit at hindi na
nakain ni Pagong. Dahil sa katangian ni Pagong na mabait at matiyaga, hindi siya nakipagtalo sa
kanyang kaibigan. Sa kanilang paglilibot sa kagubatan ay may nakita si Pagong na puno ng saging at
pinaghati-hati nila ang puno ng saging ngunit kinuha ni Matsing ang tuktok na bahagi dahil ayaw daw
nitong tumubo ng mga dahon, kaya ang ilalim na bahagi ay napunta sa pagong, akin iyon. ugat at
umuwi sila upang magtanim at magpatubo ng puno ng saging. Malungkot na umuwi si pagong dala ang
kalahati ng saging na may ugat. Samantalang masayang umuwi si Matsing dala ang madahong bahagi
ng puno. Inalagaan ni Pagong ang kanyang halaman. Araw-araw niya itong dinidiligan at nilagyan ng
pataba sa lupa. Ganoon din ang ginawa ni Matsing. Ngunit makalipas ang isang linggo, nalanta ang
halamang saging ni Matsing. Si Pagong naman ay natuwa nang makita ang mga namumuko na dahon sa
puno ng saging. Mas inalagaan niya ang halaman hanggang sa mamunga ito nang masagana. Nainggit si
Matsing nang makita ang bunga ng saging sa tanim ni Pagong. Hindi nagtagal ay niyaya ni Matsing na
kainin ang saging na tumubo sa puno ni Pagong at pumayag naman ito. Ngunit hindi makaakyat si
Pagong kaya nangako si Matsing na aakyatin niya ang punong mag-isa at maghuhulog na lang siya ng
saging kay Pagong, pumayag si Pagong sa alok ni Matsing. Ngunit nang marating ni Matsing ang tuktok
ng puno ay kinain niya ang lahat ng bunga ng puno. Nanatili si Matsing sa tuktok ng puno at nakatulog
dahil sa sobrang busog. Galit na galit si Pagong kay Matsing sa ginawa nito sa kanya. Kaya naman
habang natutulog siya sa sobrang kabusugan ay naglagay si Pagong ng mga tinik sa ilalim ng puno.
Nang magising si Matsing ay nakita niya ang tinik kaya humingi siya ng tulong kay Pagong. Ngunit
tumanggi si Pagong na tumulong at iniwan na lamang doon si Matsing. Ilang sandali pa ay bumuhos ang
malakas na ulan. Walang nagawa si Matsing kundi ang bumaba sa puno ng saging. Nasaktan ito sa mga
tinik na tumusok sa puno ng saging habang pababa. Kaya ipinangako niya sa sarili na maghihiganti siya
kay Pagong.Kinabukasan, kahit masakit pa rin ang mga sugat ni Matsing, hinanap niya si Pagong.
Nakita niya itong naglalakad sa kakahuyan. Kinuha ni Matsing ang takot na takot na Pagong. Tinanong
ni Pagong kung ano ang gagawin niya sa kanya, at sinabi ni Matsing na tadtarin siya. Nakaisip si pagong
ng paraan para mapasaya ang tusong si Matsing. Kaya't sinabi niya kay Matsing na kung siya ay
tadtarin ay dadami siya at sasalakayin siya at kakainin. Nag-isip ng malalim si Matsing at naisipang
sunugin si Pagong, ngunit muling ikinatuwiran ni Pagong na hindi masusunog ang kanyang makapal at
matibay na bahay. Kaya napaisip muli si Matsing, hanggang sa naisipan niyang pumunta sa
dalampasigan at doon itapon si Pagong. Lihim na natuwa si Pagong. Nagkunwari itong takot sa
dalampasigan. Tuwang-tuwa si Matsing sa naisip niyang paghihiganti kay Pagong. Buong lakas niya
itong itinapon sa dalampasigan. Nagulat siya nang makitang marunong lumangoy si Pagong. Ang bilis ng
pagkilos ni Pagong sa tubig. Kung ito ay mabagal sa lupa, ito ay parang ang gaan ng katawan nito sa
tubig. At tumawa si Pagong na sabihin kay Matsing na gusto rin kita matsing dahil mahilig akong
lumangoy sa dalampasigan. Malungkot na umuwi si Matsing. Ang akala niya ay napakasakit na mapili
ng isang kaibigan. Naramdaman niya ang pakiramdam na masaktan kapag niloko siya ng kaibigan.
Simula noon, nagbago na si Matsing. Hindi na sila nagkita ni Pagong.

Natutunan/Aral:
 Huwag gamitin ang kaalaman o talino sa ikabubuti ng iba. Babalik din sa iyo ang iyong
masasamang ugali kaya huwag kang gagawa ng mga bagay na makakasira sa iba. Gaano man
tayo kagaling, darating ang panahon na kakailanganin natin ang tulong ng iba. Tandaan, kahit
tuso ang unggoy, maaari rin itong maging mapanlinlang
 Huwag magsinungaling at manlilinlang sa iba
 Laging gawin ang tama at mabuti sa iba
 Maging matalino sa mga desisyong gagawin para maiwasan ang lokohin
 Huwag samantalahin ang kahinaan ng mga maliliit sapagkat maaaring mas matalino sila sayo sa
kabila ng maliit nilang kalagayan.
 Huwag maging mandurugas at dapat maging patas sa lahat ng bagay
SI BASTE AT ANG ASO NIYANG SI PANCHO

Si Baste ay ulila na sa ama at sa ina. Maaga siyang naulila sa magulang. Namatay ang kaniyang nanay
nang araw pagkatapos niyang maisilang si Baste. Ang ama niya naman ay pumanaw noong siya ay
walong taong gulang pa lamang. Ang tiyuhin ni Baste ang nagpalaki sa kaniya. Kasama niyang lumaki
ang asong pinangalanan niyang Pancho. Ibinigay ito sa kaniya ng kaniyang tiyo noong magtapos siya sa
sekondarya. Matalino si Baste, gayundin si Pancho. Mula noong tuta pa lamang ito hanggang umabot ng
dalawang taon, si Baste ang lagi niyang kalaro. Kahit nasa ikalawang taon na sa kolehiyo ay hindi
mahilig si Baste sa pagbabarkada. Malapit ang bahay nina Baste sa daungan kung kaya’t lagi silang
namamasyal ni Pancho doon. Mabait ang aso at parehas silang kilalang-kilala ng mga nagtatrabaho
doon. Halos araw-araw pagkatapos ng klase ay naglalakad sila papunta doon at hinihintay nila ang
paglubog ng araw. Subalit, habang lumilipas ang panahon at nasa ikatlong taon na sa kolehiyo si Baste,
wala na siyang oras para kay Pancho. Marami na rin siyang bagong kaibigan at malimit na silang
pumunta sa daungan. Nalungkot is Pancho sa mga pagbabago sa buhay ng taong tinuturing niyang
matalik na kaibigan. Nakapagkatapos ng kolehiyo si Baste ngunit ibang-iba na ito lalo na noong
nakapagtrabaho at nakapagpatayo na ng sarili niyang bahay. Pumanaw ang tiyo ni Baste bago pa sila
lumipat sa bago niyang bahay. Isinama niya si Pancho ngunit malungkot pa rin ito.Madalang lang kasi
silang makapaglaro. Palaging umaalis ng bahay si Baste o ‘di kaya’y pinupuntahan siya ng mga kaibigan
niya sa bahay niya. Pati ang pag-uugali niya ay nag-iba na. Isang araw, umuwing lasing si Baste. Dahil
sa sobrang pananabik ni Pancho kay Baste ay kaaad siyang tumakbo nang mabilis patungo kay Baste.
Tinaboy ni Baste ang kawawang aso kaya ito nagtampo. Kinabukasan, pagkagising ni Baste ay wala na
si Pancho sa bahay nila. Hinanap niya ito kung saan-saan. Bumalik rin siya sa dati nilang bahay ngunit
wala doon ang aso. Habang nagmamaneho si Baste palabas ng baryo, doon sumagi sa isip niya na ibang
iba na talaga ang buhay niya. Naalala niya ang mga panahong makapaglaro lang sila ni Pancho ay
masaya na siya.Napagtanto niya nawalan siya ng panahon sa asong naging kasama sa mahabang
panahon. Bigla niyang naalala ang daungan at kaagad- agad siyang pumunta roon. “Baste! Ang tagal mo
na ‘ring hindi pumupunta dito ah, asensado ka na talaga. Nauna pa yung aso mo sa iyo dito,” sabi ng
guwardiya.Bakas ang saya sa mga mata ni Baste sa kaniyang narinig. Kaagad-agad siyang pumunta sa
lugar kung saan palagi silang umuupo ni Pancho noon at nanonood ng paglubog ng araw. Doon nakita
niya ang matandang aso na nakaupong mag-isa.Lumapit si Baste kay Pancho at hinawakan niya ito na
parang nilalambing. Kaagad namang humiga ang aso sa mga paa ng binata. Simula noon ay nagbago
ang lahat. Nanumbalik ang dating samahan nina Baste at Pancho. Bumabalik na rin sila sa mga dati
nilang pinupuntahan at sinasariwa ng binata ang dati niyang simpleng buhay.
Natutunan/Aral:

 Ang pagmamahal sa iyong matalik na kaibigan na kasama mo na ng matagal na panahon. At ang i

sa ko pang natutuhan ay huwag sasaktan ang iyong alaga at bigyan sila ng pansin kahit kaunting

oras pa lamang.
ANG UWAK AT ANG PITSEL

Isang araw, sa panahon ng tagtuyot, isang uhaw na uwak ang naghahanap ng tubig na maiinom. Uhaw
na uhaw siya at buong araw siyang naglalakbay. Mamamatay siya sa uhaw kung hindi siya umiinom ng
tubig sa lalong madaling panahon. Sa wakas ay nakakita siya ng pitsel na may lamang kaunting tubig.
Ngunit ang pitsel ay matangkad at may makitid na leeg. Kahit anong pilit niya, hindi niya maabot ang
tubig.

Pagkatapos ay isang ideya ang dumating sa kanya. Kumuha siya ng maliit na bato at inilagay sa loob ng
pitsel. Sa bawat maliit na batong inilagay niya sa loob, unti-unting tumataas ang tubig. Nagpatuloy siya
sa paglalagay hanggang sa umabot sa tubig ang kanyang tuka at uminom siya.

Ang Aral ng Kwento: Kung sa una ay hindi ka nagtagumpay, huwag sumuko! Ang pagtitiyaga ay ang susi
sa paglutas ng anumang problema. Kung hindi malulutas ng unang solusyon ang isang problema
maghanap at mag-isip ng iba pang solusyon. Patuloy kang sumusubok hanggang sa makuha mo ang
tamang sagot at solusyon. Ito ay mas mahusay kaysa sa walang ginagawa upang malutas ang problema.
Isang araw, sa panahon ng tagtuyot, isang uhaw na uwak ang naghahanap ng tubig na maiinom. Uhaw
na uhaw siya at buong araw siyang naglalakbay. Mamamatay siya sa uhaw kung hindi siya umiinom ng
tubig sa lalong madaling panahon. Sa wakas ay nakakita siya ng pitsel na may lamang kaunting tubig.
Ngunit ang pitsel ay matangkad at may makitid na leeg. Kahit anong pilit niya, hindi niya maabot ang
tubig.

Pagkatapos ay isang ideya ang dumating sa kanya. Kumuha siya ng maliit na bato at inilagay sa loob ng
pitsel. Sa bawat maliit na batong inilagay niya sa loob, unti-unting tumataas ang tubig. Nagpatuloy siya
sa paglalagay hanggang sa umabot sa tubig ang kanyang tuka at uminom siya.

Natutunan/Aral:

 Kung sa una ay hindi ka nagtagumpay, huwag sumuko! Ang pagtitiyaga ay ang susi sa paglutas

ng anumang problema. Kung hindi malulutas ng unang solusyon ang isang problema maghanap

at mag-isip ng iba pang solusyon. Patuloy kang sumusubok hanggang sa makuha mo ang tamang

sagot at solusyon. Ito ay mas mahusay kaysa sa walang ginagawa upang malutas ang problema.
Si Langgam at si Tipaklong

Maganda ang panahon. Mainit ang sikat ng araw. Maaga pa lamang ay gising na si Langgam. Nagluto

siya at kumain. Pagkatapos, lumakad na siya. Gaya nang dati, naghanap siya ng pagkain. Isang butil ng

bigas ang nakita niya. Pinasan niya ito at dinala sa kanyang bahay. Nakita siya ni Tipaklong.

“Magandang umaga, kaibigang Langgam”, bati ni Tipaklong. “Kaybigat ng iyong dala. Bakit ba wala ka

nang ginawa kundi maghanap at mag-ipon ng pagkain?” “Oo nga. Nag-iipon ako ng pagkain habang

maganda ang panahon”, sagot ni Langgam. “Tumulad ka sa akin, kaibigang Langgam”, wika ni

Tipaklong. “Habang maganda ang panahon tayo ay magsaya. Halika! Tayo ay lumukso, tayo ay

kumanta.” “Ikaw na lang, kaibigang Tipaklong”, sagot ni Langgam. “Gaya nang sinabi ko sa iyo, habang

maganda ang panahon, ako ay maghahanap ng pagkain. Ito’y aking iipunin para ako ay may makain

pagsumama ang panahon.” Lumipas pa ang maraming araw. Dumating ang tag-ulan. Ulan sa umaga,

ulan sa hapon at sa gabi ay umuulan pa rin. At dumating ang panahong kumidlat, kumukulog at

lumalakas ang hangin kasabay ang pagbuhos ng malakas na ulan. Ginaw na ginaw at gutom na gutom

ang kawawang Tipaklong. Naalaala nilang puntahan ang kaibigang si Langgam. Paglipas ng bagyo, pinilit

ni Tipaklong na marating ang bahay ni Langgam. Bahagya na siyang makalukso. Wala na ang dating

sigla ng masayahing si Tipaklong. Tok! Tok! Tok! Bumukas ang pinto. “Aba! Ang aking kaibigan”, wika ni

Langgam. “Tuloy ka. Halika at maupo.” Binigyan ni Langgam ng tuyong damit si Tipaklong. Saka mabilis

na naghanda siya ng pagkain. Ilan pang sandali at magkasalong kumain ng mainit na pagkain ang

magkaibigan. “Salamat, kaibigang Langgam”, wika ni Tipaklong. “Ngayon ako naniwala sa iyo. Kailangan

nga pa lang mag-ipon habang maganda ang panahon at nang may makain pagdating ng taggutom.” Mula

noon, nagbago si Tipaklong. Pagdating ng tag-init at habang maganda ang panahon ay kasama na siya

ng kanyang kaibigang si Langgam. Natuto siyang gumawa at natuto siyang mag-impok.

Natutunan/Aral:

 Ugaliing mag-impok upang kapag may pangangailangang dumating ay may madudukot.

 Hindi masama ang magsaya paminsan-minsan. Ngunit palaging pakatandaan na hindi sa lahat ng

pagkakataon ay kailangan mo itong gawin. Magbanat ka ng buto at paghandaan ang hinaharap.

 Maging masipag. Huwag tatamad-tamad. Mas mabuti sa tao ang nagtatatrabaho kaysa tumambay

at maging pasanin sa iba.

SI MALAKAS AT SI MAGANDA

Malungkot ang Diyos noon dahil mag-isa lamang siya. Dahil dito ay naisipan niyang buuin ang malawak na
kalangitan at binuo rin makinang na araw kasama ng iba pang bituin na hindi mapigilan ang pagningning sa
kalangitan.

Gayunman, hindi pa rin naging maligaya ang Diyos kaya naman ikinumpas nito ang kaniyang kamay at nabuo ang
daigdig.

Sa loob ng pabilog na hugis nito ay nabuhay ang iba’t ibang nilalang tulad ng mga puno, halaman, isda,
at ang mga ibong malayang nakalilipad sa kalangitan.

Mayroon ding mga anyong tubig tulad ng ilog at dagat ang walang patid sa pag-agos. Nalikha na nga ng
Diyos ang sanlibutan.

Ang mga ibon ay walang ginawa kung hindi ang lumipad. Nang minsang mapadapo ang isang ibon sa
kawayan, mayroon siyang kakaibang tinig na narinig sa loob nito. May tinig na nakikiusap na tuktukin
ng ibon ang kawayan upang bumuka ito.

Ginawa nga ng ibon at lumabas ang isang lalaki. Siya raw si Malakas. Muli siyang nakiusap sa ibon na
tuktukin pa ang isa pang kawayan upang makalabas ang kasama niya sa loob. Ginawang muli ng ibon
at lumabas ang isang dilag na ang ngalan ay Maganda.

Isinikay ng ibon ang dalawa sa kaniyang likod at dinala sa isang pulo kung saan nila sisimulan ang
kanilang lahing kayumanggi.

Natutunan/Aral:

 Sa aking palagay ang isang aral na ating natutunan sa pamamagitan ng kwentong malakas at

maganda ay ang pag iingat sa ating kalikasan na bigay sa atin ng ating Poong Maykapal.

Nararapat lamang na ating itong paglinangin ng sa gayon ay matatamasa natin ang kabutihang

dulot ng nakatira sa isang malinis, at mapayapang kapaligiran. Sa kabilang banda, natutunan din

natin na may kanya-kanyang tamang panahon ang lahat ng mga bagay sa mundo.