Św Andrzej Bobola urodził się w roku 1591 w Strachocinie

koło Sanoka. Wstąpił do Towarzystwa Jezusowego w roku

1611. Wyświęcony na kapłana w roku 1622, pełnił najpierw
obowiązki kaznodziei i moderatora Sodalicji Mariańskiej w
Wilnie. Zostawszy misjonarzem wędrownym, od roku 1636
utwierdzał w wierze katolickiej liczne rzesze wiernych w
trudnych dla Kościoła czasach. Zginął śmiercią męczeńską w
Janowie na Polesiu w roku 1657, zamęczony z nienawiści do
religii katolickiej. Został kanonizowany w roku 1938 przez
Piusa XI. Jego ciało spoczywa w kościele jezuitów w
Warszawie.

Bł Zygmunt Szczęsny urodził się w 1822r. na

Wołyniu. Skończył studia w Moskwie i Paryżu.
W 1855r. otrzymał święcenia kapłańskie w
Petersburgu. W 1857r. założył Zgromadzenie
Sióstr Franciszkanek Rodziny Maryi, któremu
zlecił opiekę nad dziećmi oraz ludźmi chorymi i
starymi. W 1862 r. papież Pius XII mianował go
arcybiskupem metropolitą warszawskim. W
1864r. został przez władze carskie skazany na
wygnanie w głąb Rosji. Po 20 latach zwolniono
go, jednakże otrzymał zakaz powrotu na teren swojej archidiecezji. Zamieszkał w Dźwiniaczce, gdzie
mimo podeszłego wieku i wyczerpania wygnaniem podjął pracę wśród ludzi. Założonemu przez siebie
Zgromadzeniu powierzył m.in. zadanie organizowania szkół dla wiejskich dzieci. Zmarł w Krakowie
17.09.1895. Beatyfikowany przez Jana Pawła II w Krakowie dnia 18.08.2002. Kanonizowany –
11.10.2009 w Rzymie przez Benedykta XVI.
 Bł Władysław urodził się w Gielniowie pod Opocznem około
roku 1440. Kształcił się w Akademii Krakowskiej. W zakonie
bernardynów, do którego wstąpił, zasłynął jako wybitny
kaznodzieja i twórca pieśni religijnych w języku polskim.
Odznaczał się wielką świętością życia i szczególnym
nabożeństwem do Męki Pańskiej, o której głosił kazania. Był
dwukrotnie prowincjałem. Ostatnie lata spędził w
Warszawie na stanowisku gwardiana. Zmarł w roku 1505.

Bł Jerzy Popiełuszko urodził się 14.09.1947 roku we wsi Okopy na

Podlasiu. Wyświęcony na prezbitera przez kard. Stefana
Wyszyńskiego, 28.05.1972 roku w Warszawie, był gorliwym
duszpasterzem ludzi pracy, służby zdrowia, chorych, ubogich i
prześladowanych. W latach 1980-1984 wsławił się odprawianiem
"Mszy św. za ojczyznę" w kościele św. Stanisława Kostki na
Żoliborzu. W trudnym okresie dziejów Polski (stanu wojennego i
komunizmu), obejmował wszystkich ludzi, bez wyjątku, swą
pasterską miłością, nawołując do pojednania i do zwyciężania zła
dobrem. 19.10.1984 został zamordowany za wiarę i za Kościół
przez oficerów Służby Bezpieczeństwa. Do jego grobu od dnia
pogrzebu pielgrzymują rzesze wiernych. Beatyfikowany w
Warszawie 6.06.2010.

Bł ks Edward Detkens Ukończył szkołę techniczną

następnie Wyższe Metropolitalne Seminarium Duchowne
św. Jana Chrzciciela w Warszawie[3]. Posługiwał jako
wikary w parafiach Żbików i św. Jana w Warszawie. Od
1931 był wikarym, a od 1934 rektorem
pobernardyńskiego kościoła akademickiego św. Anny w
Warszawie[2]. Pracował jako nauczyciel w LO im. Jana
Zamoyskiego. Od 1922 był organizatorem
duszpasterstwa akademickiego. W 1936 zapoczątkował
pielgrzymki młodzieży akademickiej na Jasną Górę[4]. Publikował artykuły w Encyklopedii
Kościoła i prasie. Działał w organizacjach robotniczych. Pracował także w PCK, za co otrzymał
odznakę honorową PCK[2].

W czasie II wojny światowej prześladowany za swoją działalność duszpasterską zatrzymany

na Pawiaku 5 października 39 i 30 marca 1940 przez Gestapo, a następnie wywieziony do
niemieckiego obozu koncentracyjnego Sachsenhausen (KL) (2 maja 1940)[5]. Przewieziony do
Dachau, jako numer 27831[6], ze względu na swój beznadziejny stan przeznaczony został do
zamordowania w komorze gazowej. Na śmierć szedł z modlitwą na ustach[7]. Papież Jan
Paweł II w Warszawie 13 czerwca 1999 beatyfikował Edwarda Detkensa w grupie 108
polskich męczenników.

BŁ. STEFANA WYSZYŃSKIEGO, BISKUPA

Stefan Wyszyński urodził się 3 sierpnia 1901 roku w Zuzeli. Wstąpił do seminarium
duchownego we Włocławku, gdzie w 1924 roku przyjął święcenia prezbiteratu. W 1946 roku
został mianowany biskupem diecezji lubelskiej, zaś w roku 1948 arcybiskupem metropolitą
gnieźnieńskim i warszawskim, oraz Prymasem Polski. Przez ponad trzy lata był więziony
przez ówczesne władze komunistyczne, które prowadziły jawną walkę z Kościołem.
Uczestniczył w Soborze Watykańskim II i roztropnie wprowadzał jego decyzje w Kościele w
Polsce. Zmarł w opinii świętości 28 maja 1981 roku i został pochowany w Archikatedrze
Warszawskiej

Św Siostra Faustyna, Helena Kowalska, urodziła się 25 sierpnia 1905 roku w

Głogowcu k. Łodzi w wielodzietnej rodzinie chłopskiej. Po kilku latach służby
u zamożnych rodzin wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej
Miłosierdzia. W klasztorze gorliwie spełniała obowiązki kucharki, ogrodniczki
i furtianki. Prowadziła niezwykle bogate życie duchowe, które obfitowało w
różne dary mistyczne. Jej misja polegała na przypomnieniu światu prawdy o
miłości miłosiernej Boga, przekazaniu nowych form kultu Miłosierdzia
Bożego i zainspirowaniu odnowy religijnej w duchu tego nabożeństwa.
Zmarła 5 października 1938 roku w Krakowie. Jej dzienniczek duszy zaliczany
jest do wybitnych dzieł literatury mistycznej.
 Św JP2 Karol Wojtyła urodził się 18.05.1920 w Wadowicach.
Wyświęcony na prezbitera w Krakowie kontynuował studia
teologiczne w Rzymie. Po powrocie do kraju pełnił różne obowiązki
duszpasterskie i akademickie. Mianowany biskupem pomocniczym
archidiecezji krakowskiej, w roku 1964 został jej arcybiskupem
metropolitą. Uczestniczył w pracach Soboru Watykańskiego II. 16
października 1978 wybrany na papieża, przyjął imię Jana Pawła II.
Jako gorliwy pasterz otaczał szczególną troską, przede wszystkim,
rodziny, młodzież i ludzi chorych. Odbył liczne podróże apostolskie do
najdalszych zakątków świata. Szczególnym owocem jego spuścizny
duchowej są, m.in.: bogate magisterium, promulgacja Katechizmu
Kościoła Katolickiego, Kodeksu Prawa Kanonicznego Kościoła
łacińskiego i Kościołów wschodnich. Zmarł w Rzymie, 2 kwietnia 2005,
w wigilię II Niedzieli Wielkanocnej, czyli Miłosierdzia Bożego.
Beatyfikowany przez papieża Benedykta XVI w niedzielę Miłosierdzia Bożego 1.05.2011 roku.
Kanonizowany, wraz z Janem XIII, przez papieża Franciszka w niedzielę Miłosierdzia Bożego
27.04.2014 roku. Liturgiczne wspomnienie obchodzone jest 22 października.

S. B. August Hlond urodził się 5 lipca 1881 r. w Brzęczkowicach

(dzisiaj dzielnica Mysłowic). 13 października 1886 r. wstąpił do
zgromadzenia księży salezjanów, a 3 października 1887 r. złożył
śluby zakonne. 23 września 1905 r. w Krakowie przyjął święcenia
kapłańskie. Przez kolejne cztery lata pracował w domach
salezjańskich w Oświęcimiu, Krakowie, Przemyślu i Lwowie. W
1919 r. stanął na czele prowincji salezjańskiej niemiecko –
austriacko – węgierskiej z siedzibą w Wiedniu. 7 lipca 1922 r.
papież Pius XI mianował go administratorem apostolskim Górnego
Śląska. 14 grudnia 1925 r. został pierwszym biskupem nowej
diecezji katowickiej. Zaledwie pół roku później (24 czerwca 1926 r.)
powołano go na arcybiskupstwo gnieźnieńsko – poznańskie, co
wiązało się z objęciem godności prymasa Polski. 20 czerwca 1927 r.
otrzymał kapelusz kardynalski. Jako duszpasterz i administrator
aktywnie działał na rzecz powołania Akcji Katolickiej oraz
Towarzystwa Chrystusowego dla Polonii Zagranicznej. Zachowywał
postawę apolityczną, sprzeciwiając się jednak wprowadzeniu na terenie Polski małżeństw cywilnych i
rozwodów. W efekcie wprowadzono je dopiero po drugiej wojnie światowej W 1936 r. ks. prymas
odznaczony został Orderem Orła Białego.
    W obliczu najazdu hitlerowskiego, opuścił teren Rzeczypospolitej razem rządem. Rozważano
wówczas jego kandydaturę do objęcia najwyższych funkcji państwowych, ale prymas odmówił.
Wyjechał do Watykanu, a następnie do Francji. 3 lutego 1944 r. został aresztowany przez gestapo.
Internowano go w Paryżu, a później w klasztorach w Bar – le – Duc i Wiedenbrück. Po wyzwoleniu
przez Amerykanów wyjechał do Rzymu, skąd 20 lipca 1945 r. wrócił do Poznania. 4 marca 1946 r. na
jego prośbę papież Pius XII rozwiązał unię personalną metropolii poznańsko – gnieźnieńskiej i
utworzył nową warszawsko – poznańską, oddając ją prymasowi. Kardynał zaangażował się wówczas
w odbudowę z gruzów warszawskich kościołów. 8 września 1948 r. w Częstochowie dokonał aktu
symbolicznego oddania narodu pod opiekę Niepokalanego Serca Maryi.
Prymas polski August kardynał Hlond zmarł 22 października 1948 r. w Szpitalu Sióstr Elżbietanek w
Warszawie. Został pochowany w podziemiach katedry Św. Jana w Warszawie, skąd później
przeniesiono je do kaplicy św. Jana Chrzciciela w tej samej świątyni.
    Od 1992 r.  trwa proces beatyfikacyjny kard. Hlonda. 21 maja 2018 r. papież Franciszek podpisał
dekret o heroiczności cnót – odtąd kard. Hlondowi przysługuje tytuł Czcigodnego Sługi Bożego

Bł Róża Maria Czacka (1876-1961), siostra Elżbieta od

Ukrzyżowania Pana Jezusa FSK. Pionierka polskiej tyflologii,
filantropka zwana niewidomą matką niewidomych,
założycielka i prezes Towarzystwa Opieki nad Ociemniałymi,
pierwsza przełożona generalna i założycielka Zgromadzenia
Sióstr Franciszkanek Służebnic Krzyża. Beatyfikowana wraz z
Prymasem Tysiąclecia 12.09.2021.

Św. Maksymilian Maria Kolbe urodził się w Zduńskiej Woli w roku

1894. Wstąpił do zakonu franciszkanów  i w roku 1918 otrzymał
święcenia kapłańskie. Gorliwy czciciel Matki Bożej założył
stowarzyszenie "Milicja Maryi Niepokalanej" i powołał do życia
wydawnictwa w Polsce i w Japonii. W roku 1941 został przez
Niemców osadzony w obozie koncentracyjnym w Oświęcimiu, gdzie
dawał wszystkim przykład cierpliwości. Dobrowolnie przyjął śmierć
w bunkrze głodowym zamiast innego więźnia. Zginął 14 sierpnia 1941
roku, dobity zastrzykiem.
 Bł Honorat Koźmiński (Florentyn
Wacław Jan Stefan Koźmiński)
urodził się 16 października 1829
roku w Białej Podlaskiej. W roku
1848 wstąpił do Zakonu
Kapucynów w Warszawie i w roku
1852 otrzymał święcenia
kapłańskie. Był cenionym
kaznodzieją, poszukiwanym
spowiednikiem i kierownikiem
dusz oraz popularnym pisarzem
religijnym. Założył wiele
zgromadzeń zakonnych, przede
wszystkim bezhabitowych. Przez
całe życie dokładał starań, by dać
poznać ludziom miłość Boga do
człowieka. Zmarł w Nowym Mieście nad Pilicą 16 grudnia 1916 roku.

Św. Stanisław od Jezusa i Maryi Papczyński urodził

się w 1631 r. w Podegrodziu, w Polsce. W roku
1654 wstąpił do Zakonu Pijarów, w którym złożył
śluby zakonne i przyjął święcenia kapłańskie.
Wystąpił z zakonu w roku 1670 i trzy lata później
założył Zgromadzenie Księży Marianów
Niepokalanego Poczęcia NMP w celu szerzenia czci
Niepokalanego Poczęcia NMP, niesienia pomocy
zmarłym pozostającym w czyśćcu oraz wspierania
proboszczów w pracy duszpasterskiej. Decyzją
władz kościelnych ustanowiony przełożonym
generalnym założonego przez siebie Zgromadzenia,
pełnił ten urząd do końca życia. Jako autor pism z
dziedziny retoryki i duchowości, przypominał
duchownym i świeckim o ich powołaniu do
świętości. Zmarł w opinii świętości w dniu 17.09.1701.