Lekcja

Temat: Motyw romantycznej miłości w Dziadach cz. IV Adama Mickiewicza.

Tytuł utworu Dziady odsyła do obrzędu.

Dziady: obrzęd (uroczystość) obchodzą w Dzień Zaduszny przez pospó lstwo Wielkiego
Księstwa Litewskiego. Obrzęd ten sięgał swymi korzeniami czasó w pogań skich i
nazywał się inaczej ,,ucztą kozła”, w czasie któ rej wywoływano dusze zmarłe, karmiono
je i pojono.

Tytuł ten odnosi się do kilku utworó w Adama Mickiewicza. W 1823 r. w drugim tomie
Poezji Mickiewicza ukazały się:
- Dziadó w cz. II i IV – nazwane Dziadami wileń sko-kowień skimi,
- po powstaniu listopadowym w 1832 r. Dziadó w cz. III – nazwana Dziadami
drezdeń skimi.
(Określenia: wileń sko-kowień skie i drezdeń skie, pochodziły od miejsc, w któ rych
utwory powstały).
Ponadto nie ukoń czona została Dziadó w cz. I – Widowisko. W listach zaś wspominał
Mickiewicz o planach kontynuacji dzieła.
Na pierwszy rzut oka więcej zdawało się te utwory dzielić niż łączyć. W zupełnie innym
czasie przecież powstały. Inną postawę bohatera wydawały się kreować. Inaczej były
skonstruowane. Bardzo często wydawano je osobno.
Zagadkowa numeracja Dziadów (nie przypadkiem utworowi pó źniejszemu Mickiewicz
nadał numer III) cz. II i IV proponowała czytelnikowi, przyzwyczajonemu do
chronologicznego porządku dzieł klasycznych, tekst, któ ry wątpił w zasadę chronologii
utworó w klasycznych (któ rym przyświecało przekonanie, że rzeczywistość da się opisać
poprzez ciąg przyczynowo-skutkowy). Utwory Mickiewicza sugerowały, że
niekoniecznie świat jawić się musi jako konstrukcja logiczna. Ważne prawdy nie muszą
wynikać jedna
z drugiej, by skutecznie pomagać w rozumieniu zjawisk.
To co wó wczas wydawało się szokujące, stało się normą sztuki.