Ύμνοι της βυζαντινής εποχής

Ο ύμνος

• Ο ύμνος είναι λογοτεχνικό, ποιητικό είδος που καλλιεργείται από την

αρχαιότητα έως και σήμερα. Ο ύμνος εγκωμιάζει ένα θεό, έναν ήρωα ή
έναν άγιο. Το ύφος αλλά και το περιεχόμενό του είναι πανηγυρικού
χαράχτηκα. Επίσης ο ύμνος καλλιεργήθηκε και στην εποχή του
Βυζαντίου, κατά τον 6ο και τον 7ο αιώνα. Εκείνη την περίοδο
καλλιεργήθηκε το είδος του εκκλησιαστικού ύμνου που λέγεται κοντάκιο.
Ο Ρωμανός ο Μελωδός συνέθεσε εκκλησιαστικούς ύμνους, κοντάκια,
στην τελειότερη μορφή τους. Το έργο του άνθισε τον 6ο αιώνα και
χαρακτηρίζει την εποχή του ως το «χρυσό αιώνα» της υμνογραφίας. Τα
θέματά του προέρχονταν από τους βίους αγίων, τη ζωή του Χριστού και
τα ιερά πρόσωπα της Αγίας Γραφής.
Το Κοντάκιον
• Κοντάκιον λέγεται μία υμνογραφική σύνθεση που αποτελείται από
το προοίμιο και τους οίκους, που έχουν πρότυπο το προοίμιο.
Αποτελεί δε ιδιαίτερο είδος της εκκλησιαστικής ποίησης, που
ιστορικά άκμασε τον 6ο αι. με τον Ρωμανό τον Μελωδό και τον 7ο
αι. Για τη Βυζαντινή μουσική είναι, έπειτα από μακρόχρονη
εξελικτική πορεία, το πρώτο μεγάλο και ολοκληρωμένο είδος της.
Το νέο αυτό είδος πλούτισε την Ποίηση με έργα μεγάλα και ένδοξα
και από τον 8ο αι. αντικαταστάθηκε από τον Κανόνα. Από τα
μακροσκελή Κοντάκια επέζησε το προοίμο.