Περίληψη

Η υπουργός παιδείας έχει ως μέλημα την καλλιέργεια περιβαλλοντικής συνείδησης στους νέους μέσω
του σχολείου. Αυτό, σκοπεύει να το πραγματοποιήσει ευαισθητοποιώντας αρχικά τους μαθητές
σχετικά με τις συνέπειες της κλιματικής αλλαγής και τονίζοντας την αξία της πολιτιστικής κληρονομίας
η οποία βρίσκεται επίσης σε κίνδυνο. Επιπλέον, η υπουργός τονίζει την αξία της δια βίου μάθησης των
φορέων της εκπαίδευσης αποσκοπώντας στην κατάρτιση και ευαισθητοποίησή τους στα φυσικά
φαινόμενα. Τέλος, προτείνει να εξοπλιστεί η νεολαία με σύγχρονα εργαλεία και γνώσεις εμβαθύνοντας
ταυτόχρονα σε ηθικές αξίες προκειμένου να μειωθεί ο «κλιματικός αναλφαβητισμός».

Ερώτημα 1ο

Ο στόχος της Γκρέτα είναι να θέσει τους βουλευτές προ των ευθυνών για την κρισιμότητα του
περιβαλλοντικού προβλήματος. Αυτό το επιτυγχάνει διεγείροντας το συναίσθημά τους («Είχαμε όλα
όσα μπορούσαμε…δεν έχουμε πια ούτε καν μέλλον») χρησιμοποιώντας έντονη ειρωνεία μέσω των
πολλαπλών ερωτημάτων (« Το δικό μου μικρόφωνο είναι ανοικτό;…διότι αρχίζω να αμφιβάλλω»).
Επίσης θα μπορούσαμε να πούμε πως το ύφος είναι επιθετικό προς αυτούς, αναφέροντας τις πράξεις
τους και την αδράνειά τους.

Ερώτημα 2ο

Στις δύο τελευταίες παραγράφους η ομιλήτρια απευθύνεται προσωπικά στους ακροατές της για αυτό
και χρησιμοποιεί β’ πληθυντικό πρόσωπο. Ενώ στην επόμενη παράγραφο ομιλώντας πλέον σε α’
πληθυντικό απευθύνεται στους βουλευτές εκ μέρους της δικής της κοινωνικής ομάδας, εκ μέρους όλων
των παιδιών που την στηρίζουν. Αυτή η εναλλαγή προσδίδει ποικιλία στον λόγο της Γκρέτα και
ζωντανεύει την ομιλία της. Έτσι το ύφος της διαμορφώνεται από καταγγελτικό και άμεσο ως προς τους
βουλευτές σε οικείο εκπροσωπώντας όλα τα παιδιά.

Λογοτεχνία

Ποιο είναι το μήνυμα που θέλει να περάσει ο συγγραφέας να το σχολιάσετε καταγράφοντας τους
αντίστοιχους κειμενικούς δείκτες.

Το κύριο μήνυμα γύρω από το οποίο περιστρέφεται το κείμενο είναι το φαινόμενο της αστικοποίησης
και της καταστροφής του φυσικού περιβάλλοντος της επαρχίας. Μέσα από πολλές εικόνες ο αφηγητής
περιγράφει την κατάσταση της τσιμεντοποίησης που έχει επέλθει στον πατρικό του τόπο («Δεν έχει
απομείνει τίποτα φυσικά» , «μια μπουλντόζα άνοιγε έναν ακόμα δρόμο»). Παράλληλα, ο συγγραφέας
μέσα από την αναδρομή στα παιδικά του χρόνια παρουσιάζοντας την μανταρινιά που, περιέργως, είχε
παραμείνει εκεί μετά από τόσα χρόνια («Ξαφνικά είδα την μανταρινιά…διατηρούσε ακόμα αρκετούς
καρπούς») , θέλει να δείξει πως η φύση ακόμα και μέσα στην απόλυτη καταστροφική διάθεση του
ανθρώπου καταφέρνει να επιβιώσει και να προσαρμοστεί στις νέες συνθήκες που της επιβάλλουμε.
Τέλος, λαμβάνει και ο ίδιος την ευθύνη για την κατάσταση που κατηγορεί έμμεσα, μονολογώντας πως
είχε εγκαταλείψει την μανταρινιά, δεν την πότιζε αλλά ούτε καν την είχε θυμηθεί ποτέ (« Πλησίασα με
συγκίνηση…θυμηθεί»)