Το όνομα του Αγίου Γεωργίου, είναι στενά συνδεδεμένο

με την εξόντωση του δράκου. Σύμφωνα με τη παράδοση,

στα περίχωρα της Κυρήνης, περιοχή της σημερινής
Λιβύης, υπήρχε ένας δρακος.
Ο δράκος χρόνια πολλά, τρομοκρατούσε την πόλη και
την καταδυνάστευε, παίρνοντας τρόφιμα, αλλά και
ανθρώπους, παιδιά, νεαρά κορίτσια. Πολλοί άντρες της
πόλης, προσπάθησαν να τον σκοτώσουν, αλλά δεν τα
κατάφερε κανείς.
Η σπηλιά του, ήταν πέρα από μια λίμνη και ο δράκος
ζούσε μέσα σε ένα χώρο, που έμοιαζε με έλος. Οι
δύσοσμες αναθυμιάσεις απλώνονταν έντονες στις γύρω
περιοχές. Ενώ η ανάσα του, καυτή και βρωμερή,
δηλητηρίαζε όποιον ερχόταν πολύ κοντά του. Η λύση
που ο βασιλιάς της περιοχής πρότεινε στο λαό του, όταν
απευθύνθηκαν σ'αυτόν για να τους βοηθήσει, ήταν να
προσφέρουν η κάθε μία οικογένεια με τη σειρά, στο
δράκο ένα παιδί, έτσι ώστε αυτός να είναι πάντα
χορτάτος και να μην κινδυνεύει η πόλη από ανέλεγκτες
επιθέσεις του.
Άρχισαν λοιπόν κάθε μέρα, να θυσιάζουν από ένα παιδί
στον δράκο με βαριά καρδιά, αφού όλες οι άλλες
προσπάθειες τους είχαν αποτύχει.
Κάποια μέρα, ήρθε η σειρά της κόρης του βασιλιά, να
πάει για να θυσιαστεί.
Στολισμένη όπως άρμοζε σε μία βασιλοπούλα, πήγαινε
να συναντήσει το θάνατο. Ετοίμασε ο πατέρας της πλοίο
βασιλικό, για να διασχίσει τη λίμνη, που βρισκόταν
ανάμεσα στην πολιτεία και την σπηλιά του δράκου και
ολόκληρη πομπή την συνόδευσε στο τελευταίο ταξίδι
της.
Μόνη λοιπόν, διασχίζει τη λίμνη και πάει να συναντήσει
το δράκο. Φτάνει κάποια στιγμή, που βρίσκεται έξω από
την σπηλιά και αυτή περιμένει τη μοίρα της καρτερικά.
Μόνο που τα πράγματα άλλαξαν την τελευταία στιγμή.
Βλέπει ένα νεαρό αξιωματικό, να έρχεται καβάλα, πάνω
στο άλογο, να πλησιάζει. Τη ρώτησε τι έκανε εκεί μόνη.
Απαντώντας του, του εξήγησε, ότι περίμενε το δράκο να
την καταβροχθίσει, σαν αντάλλαγμα, για την ηρεμία των
υπολοίπων της πόλης.
Ο Άγιος τότε, αφού ζήτησε τη βοήθεια του Θεού,
ρίχτηκε στη μάχη με το θεριό και καταφέρνει, αδύναμο
να το σύρει έξω από την σπηλιά του και να το μεταφέρει
αιχμάλωτο μέχρι την πλατεία της πόλης. Εκεί
διακηρύττει, ότι κάτάφερε να αιχμαλωτίσει το δράκο, με
τη βοήθεια του Θεού και ζητά από όλους τους πολίτες,
να βαπτιστούν χριστιανοί. Σκοτώνει το δράκο και
λυτρώνει για πάντα τους πολίτες από την απειλή του
αφανισμού.
Σαν αντάλλαγμα, ο βασιλιά του δίνει την κόρη του
γυναίκα του.

Μύθοι παρόμοιοι μ'αυτό υπάρχουν πάρα πολλοί, σε όλες

τις Μυθολογίες και παραδόσεις.
Ο λαογράφος Νικόλαος Πολίτης, το θεωρεί, ως
αναβίωση του αρχαίου μύθου, του Περσέα που έσωσε
την Ανδρομέδα από το τέρας. Ο μύθος ήταν ακόμη
ζωντανός στην περιοχή της Καππαδοκίας, όπου έδρασε
και μαρτύρησε ο Άγιος Γεώργιος. Η δρακοκτονία του
Αγίου, δεν αναφέρεται στους αρχικούς Βίους του Αγίου,
γι'αυτό και μέχρι τον 12ον αιώνα η εκκλησιαστική
εικονογραφία τον παρουσιάζει πεζό και όχι επί λευκού
ίππου, να διατρυπά με το δόρυ του τον δράκο, όπως
επικράτησε να εικονίζεται αργότερα.
Ο πολεμιστής που σκοτώνει το δράκο για να
απελευθερώσει μια κόρη. Τι κρύβει αυτός ο χιλιόχρονος
μύθος του δράκοντα, με τις πολλές όψεις και τις
συγκρούσεις του με τους θεούς, τους ήρωες και τους
ανθρώπους;
Πρόκειται για την εσωτερική δύναμη, στην πιο καθαρή
μορφή της, δύναμη που πρέπει να τιθασεύσει η
συνείδηση του Αγίου.
Ο δράκος είναι διφυής, είναι φτερωτός όφις, αφού
συνδιάζει, τα χαρακτηριστικά του φιδιού και του
πουλιού, την ύλη και το πνεύμα. Αντιπροσωπεύει, τις
σκιές και τους φόβους, που φωλιάζουν μέσα στις
"ψυχολογικές σπηλιές" και δεν αφήνουν τον άνθρωπο,
να φωτιστεί, από το αγνό φως της ψυχής, που στους
διαφόρους μύθους, συμβολίζει η κόρη. Γιατί η κόρη που
απελευθερώνεται από το δρακοκτόνο ήρωα είναι η ψυχή
του, που βρίσκεται αιχμάλωτη μέχρι να τελειώσουν οι
περιπέτειες του.
Ο δράκοντας ζει μέσα στο τέλμα-βάλτο, όπου σαπίζουν
όλοι όσοι καρφώνουν τα ενδιαφέροντα τους στην ύλη. Η
μάχη του με το δράκο, είναι οι διαδοχικές ενώσεις και
διαχωρισμοί των υλικών. Είναι η μεγάλη μάχη των
εσωτερικών διεργασιών και των φοβερών συγκρούσεων
με τα σκοτεινά πνεύματα μέχρι να φτάσει η κάθαρση, με
το φόνο του δράκου-σκιάς, όπου ο ήρωας είναι πια
νικητής και κατακτητής της σκοτεινής του πλευράς.
Τότε παντρεύεται την κόρη-βασιλοπούλα, δηλ. το
κατώτερο παντρεύεται-ενώνεται-με το ανώτερο. Η ύλη
της προσωπικότητας, φωτίζεται από το Φως της
Αλήθειας.