Buntong-hininga kong naibagsak ang aking sarili sa higaan dahil sa pagod.

Buong araw akong

naghahanap ng trabaho subalit ni isa walang tumanggap sa’kin. Lumiban ako ng klase at umabiso sa
kasama kong Student assistant sa library na hindi ako makakapasok. Kung alam ko lang na hindi ako
papalarin sa araw na ito ay sana pumasok na lang ako.

Napabangon ako nang marinig ang pagtunog ng cellphone ko. Isang nangangamustang text ang
naggaling kay Mia. Isinantabi ko ito at muling ipinikit ang aking mga mata. Sa Dalawang buwan ko sa
lugar na ito, hindi kailanman ako nagkaroon ng pagkakataong makapag-pahinga.

Ilang oras lang din ang tulog ko na tila kinasanayan na ng katawan ko. Pakiramdam ko tuloy tuluyan ng
nagbago ang takbo ng buhay ko. Pero kahit ganon mas naging okay ang pakiramdam ko rito.

Naramdaman ko ang pagbigat ng talukap ng aking mga mata. There must be something good to happen
tomorrow. I have to rest. Hindi ko na pinigilan pa ang sarili ko na tuluyang dinalaw ng antok.

Isang malakas na katok ang nagpagising sa’kin. Bahagya kong naiunat ang aking katawan at saka
binuksan ang pinto.

“Hindi mo na naman ba dala ‘yong susi—“ natigil ako. Bumungad sa’kin ang mataray na tingin sa’kin ng
ina ni .

“Kayo po pala? Pasok po kayo.” tila nahiwagaan ito sa pag-iba ng reaksyon ko. She gazed inside.
Pagkatapos ay isang malutong na mura ang pinakawalan nito.

“Umalis na naman ba ang anak ko? Kailan ba ito huling umuwi?” may pagkadiin nitong tanong. Hindi pa
rin umuuwi ito simula kahapon. Ang sabi ay may kasiyahan na naman sa bahay ng isang kaklase nito.
Pwede kung sabihin sa mama niya na tatlong kanto lang ito mula rito pero hindi ko kayang ipahamak
si .Pakiramdam ko ay mangangatal na naman ako sa pagsisinungaling ngayon.

I silently cleared my throat before answering her. May pagka-sopistikada ang ina ni . She looks like a
supportive mom and a nagger one. The accessories on her body and her kind of fashion say that she’s
into fancy stuff. Sa pagkaka-alam ko mayaman ang pamilya nila. Ang hindi ko maintindihan ay kung bakit
hindi niya mapigil-pigilan ang anak niya. I know is stubborn but her superior-looking mother could have
been more.

“Ah—ano po kasi—“I stuttered. Kapag kaharap ko talaga ang babaeng ito ay hindi ko mapigilan ang
kaba.

“May project po ata.” I almost curse at my own lame answer. Pakiramdam ko ako na pinakasinungaling
na tao sa mundo. Ilang beses ko na ata itong nagamit sa harapan niya.

“Na naman?” she exclaimed.

“Pagod na pagod na ako sa mga project-project na rason na ‘yan!” an expected answer from her. Gusto
kong sabihing kumuha na lang ito ng magmanman sa anak niya para malaman niya kung ano ang
pinangagawa nito. That would be a great idea she never had in mind. But to suggest such a thing would
affect me as well. Mas mabuti ng manahimik.

“Hindi niyo ‘ho ba ma-contact?” pati ako ay kinabahan sa sinabi. Pa’no kung sasabihin ng anak niya na
andito lang siya sa apartment? Hindi nito alam na nandito ang mama niya. Napalunok ako sa naisip.

“Yon na nga hindi ko ma-contact.” Nakahinga ako sa sagot nito. But that was a wrong move. Tumaas ang
kilay nito nang tila makitang nasiyahan ako sa kanyang nasabi.

“May tinatago ba kayo sa’kin?” agad akong napailing sa tanong niya. Shit! Pinapahamak na naman ako
ng bruhang ‘yon.

“Naku po, hindi po.” I said. “Hahanapin ko na lang po siya. Tatawagan ko na lang po kayo pag nahanap
ko siya. Magtatanong-tanong ako.”

Wala itong sinagot kundi ang talikuran ako. Sinundan ko ito ng tingin. Agad akong bumalik sa kwarto at
kinuha ang cellphone. Dinial ang numero ni pero hindi nga ito ma-contact. Baka nagsimula na ang
kasiyahan nila kaya ini-off nito ang daang cellphone. Pero kailangan ko siyang balaan. Paano na lang pag
bigla siyang ma-contact ng mama niya at ibang bagay ang masagot nito? Kapwa kami malilintikan.

Inayos ko ng kaunti ang sarili ko. Hindi pa ako nakapag-bihis galing sa paghahanap ng trabaho ko buong
araw. I reached the black cardigan hanging on the side; it’s been weeks since the last time I used it.

Sinalubong agad ako ng lamig nang makalabas ako ng apartment. I immediately put my cardigan on and
started walking at the pavement sidewalk of the Mondejar street. I caught the sight of the city lights
lining on each side; it’s beautiful. Ngayon ko lang uli napagmasdang maigi ang kapaligiran. My two
months in Mondejar were spent with workloads, academic stuffs and killer thoughts. Those months that
passed were all bombarded of thinking how to survive in this place and now, I can’t believe I made this
far.

Ganito pala ang pakiramdam maging independent. You have to handle yourself all alone. Mas makikilala
mo ang sarili mo at kahit wala kang masyadong katuwang, alam mong okay ka.

Nabalik ako sa ulirat nang marating ko ang kantong pinatutukoy sa’kin ni Snow. She said the house was
owned by the city mayor’s son. At hindi nga ako nagkamali. Natanaw ko agad ang malaking masyon na
pinalilibutan ng ilaw. Alam ko na agad na ito ang hinahanap ko dahil ito ang pinakamagandang mansion
sa lugar—naayon sa sinambit sa’kin ni Snow. Naglakad ako at nilagpasan ang tatlong bahay bago
marating ang mismong mansyon.

Isang malaking gate ang bumungad sa’kin. Dinig ko sa labas ang tugtugang nagaganap sa loob. There are
two men guarding the place and more than five others inside the compound. Hinarang nila ako nang
sinubukan kong pumasok.
“Kakilala ko ang may-ari.” Pagsisinungaling ko. Kung tatanungin nila ako kung anong pangalan nito ay
wala akong ibang masasagot kundi anak ng mayor.

“Pasensya na ‘po . Hindi po kayo makakapasok kung ganyan ang ‘yong kasuotan.”

“Pero may kailangan lang talaga akong makausap sa loob.” Pagmamaka-awa ko.

“Hindi po talaga pwede Miss. Kami ang malalagot. Sana nag-ayos ka ng kaunti—maiiba ‘ho kayo sa mga
taong nasa loob.”

Napatingin ako sa suot ko. Black jeans and white blouse—they are all branded. Napatingin ako sa loob.
Hindi ko makita ang mga panauhin dahil sarado ang main-door. Bumuntong-hininga ako bago umalis.
Saka ko lang napansin ang maliit na parke sa kabila. Iginiya ko ang sarili ko rito at naupo sa isang bench.
Baka pwede kong hintayin si Snow rito.

Ilang minuto kung pinagmasdan ang mga batang naglalaro kasama ang mga magulang nila. Ganito din
kami dati. Kahit papano ay naranasan ko ang ganitong bagay.

Gabi na. Pero marami pa ring mga tao sa lugar. Ang presko ng hangin. Despite from the noise of vehicles
in the street, I still find it peaceful.

Napapitlag ako nang tumunog ang cellphone ko. Pangalan ni Snow ang rumihestro na agad
nagpanumbalik sa sigla ko. Nahuli na ata ito ng mama niya!

“Belle, andito na ako sa Coffee shop na pinagtrabahuan mo. Asan ka ba?” napakunot-noo ako. I can hear
the slight irritation on her voice and if I were to picture out her face as of the moment—she’s probably
pouting her red lips in annoying way.

“Anong ginagawa mo diyan?” balik-tanong ko sa kanya.

“Haler, ano pa? Edi binibisita ka.” she said it almost chanting those words. I lazily stood up and started
walking. I guess I don’t need to worry anymore. Mukhang walang bahid ng pag-alala sa boses nito.

“Hinahanap ka na naman ng Mama mo.” I said lamely.

“I know right.” She pointed out as if she had victoriously escaped another mess. “Hindi mo pa sinasagot
‘yong tanong ko. Asan ka ba? Ba’t wala ka dito?”

“I was fired two days ago.”

“What?” she interjected. “Why?” muli nitong bulyaw.

“Let’s talk. I’ll wait here.”

“Ano—“ Fuck. I cursed after she hanged up the phone. Wala talagang pasintabi ang babaeng ‘to. Hindi
ba niya naisip ang pwedeng maging reaksyon ko? Hindi ako pupunta.
Nababagot kong tinahak ang daan pauwi. Pero nang malapit na ako sa apartment ay bigla akong
nakaramdam ng konsensya.

Fuck you, Snow. I whispered. Pumara ako ng sasakyan at buntong-hiningang sumakay. I need to slap this
bitch when I get there. Bumalik sa isipan ko ang lalaking nagpahiya sa’kin doon. Inalok muli ako nito na
magtrabaho. After what he did?

“How dare you?” I muttered. Nakita ko ang pagsilip ng driver sa rear-view mirror ng taxi. “Hindi po kayo
manong.”

Napadpad muli ako sa Coffee shop matapos ako ipahiya ng lalaking ‘yon. Natigil muna ako sa labas. I
miss this place already. Pumasok ako at gulat na mukha agad ng mga kasama ko dati ang sumalubong
sa’kin.

“ Magtatrabaho ka na ulit?” salubong sa akin ni Brent. Umiling ako at nginitian ito.

“I’m here as a customer.” Sambit ko at tinanguan si Mia na nasa counter. Isang di-pamilyar na babae ang
nakatayo sa isa pang counter na dati ay ako ang nakapwesto. Nakahanap na agad sila ng kapalit. Ang
bilis naman! Napa-irap ako sa naisip.

“Belle? Over here.” Nabaling ang atensyun ko sa babaeng nakaupo sa pinakasulok na bahagi sa may
bandang kanan. I glared before walking towards her. Nakasuot ito ng itim na casual dress. I cringed
when I noticed how it revealed her cleavage. She’s into sexy clothes bagay na hindi ko pa nasubukan.

“Ang tagal mo naman.” Reklamo nito. Gusto ko sanang magwala pero sinalubong ako ng gutom nang
makita ang mga pagkaing nasa harap ko. Inirapan ko na lang ito saka ko kinuha ang isang frappe coffee
na halatang kaka-serve lang. I indulge the taste; it’s been a while since I was able to taste this one. Sa
pagtitipid ko ay maski kape hindi ko na mabili.

“Umalis ako sa birthday party, pang matanda naman pala ‘yon. Akala ko may ratratan.” Napangiwi ako
sa narinig sa kanya. I don’t know how she started her night life but the people who influenced her must
be so wild.

“Nadadamay ako. Tandaan mo ‘yan.” Hindi ko ito tiningnan sa halip ay itinuon ko ang aking pansin sa
iilang cakes na inorder nito. Gutom ako dahil hindi pa ako nakapaghaponan.

“Okay na ‘yon. Keri lang yan si Mama. Galit-galitan ‘yan pero pag kaharap ako, wala namang sinasabi.”
anito. Hindi ko na siya pinansin—mabuti na rin pala at nagpunta ako dito dahil makakatipid na naman
ako sa gastos.

“Oh my God!” napatingin ako kay Snow. She’d probably mock me for being gluttonous this time. I don’t
mind. Pero hindi ito nakatingin sa’kin kundi sa pintuan ng Shop. I averted my gaze and the moment my
eyes angled at the entrance, pairs of hazel brown eyes met mine. Shit! Si Sir—I mean the filthy
inconsiderate boss of this establishment.

“Andito si F.” Snow tickled. Siniko ko ito bago siya tumingin sa’kin.
“Para kang timang.” Mahina kong sambit.

“Hindi mo ba kilala ‘yon? Si F.” tila may interes sa boses ni Snow. If she just know…

“Kilalang-kilala.” Sambit ko at muling napatingin sa lalaki. Umupo ito malapit sa glass wall. Mukhang
sanay sa atensyun dahil kahit halos tapunan ito ng tingin ng lahat sa loob ay walang emosyon at walang
pake itong sumiksik sa gilid. Naramdaman ko rin ang pag-iingat ng mga kasamahan ko dati—mukhang
takot sila.

“Kilala mo siya?” naibaling ko muli ang tingin ko kay Mia.

“Oo. Siya ‘yong may-ari ng negosyong ‘to. Siya rin ‘yong sumesante sa’kin.” Muli akong napatingin sa
maduming halimaw na nakupo sa gilid. Nagtama ang aming paningin na agad kong pinutol. Well, I
shouldn’t supposed to be afraid, I’m here as a customer.

“What did you just say? Did I hear it right?”

Hindi ko maiwasang di makiramdam kaya bago ako makasagot sa tanong ni Snow ay muling dumapo ang
tingin ko sa lalaki. He frowned with disgust on his expression when he caught me again.

“Yes. He’s the inconsiderate owner of this coffee shop who fired me two days ago because I happened
to accidentally bumped him and spilled the coffee on his shirt.”

Isang malakas na tawa ang tila yumanig sa loob. Halos magtinginan sa aming direksyon ang lahat.
Maging ang lalaki sa gilid ay napukaw namin ang atensyon at ang mas nakakagulat tila galit itong
nakatingin sa’kin.

“Tara na.” hinila ko si Snow paalis. Nang tuluyan kaming makalabas ay saka ito nagpatuloy sa pagtawa.

“What’s funny, Snow? Could you stop laughing?”

“Pero alam mo okay ‘yon. Nahawakan mo ba siya?” tanong nito na tila kinikilig pa sa iniisip.

“What the fuck, Snow? Hindi siya santo.” I said with disgust.

Maglalakad na sana ako paalis pero napatigil ako nang may humarang sa’kin. Agad kong naangat ang
mukha ko at nakita ang lalaking nagpakulo sa’king dugo.

“Nagpunta ka pa talaga dito para pag-usapan ako?” anito sa nakaka-insultong tono. Tumaas ang kilay ko
sa naring.

“Anong pinagsasabi mo? For your information Mister—“ natigil ako dahil hindi ko alam kung ano ulit ang
pangalan nito. “—whoever the fuck are you; I have no idea with your accusation.”

“Really? After laughing at me? You still have the guts to deny.” nabaling ang atensyon ko kay Snow na
ngayo’y gulat sa nangyayari. Seryoso kong tiningnan muli ang lalaking nasa harap ko. Ang taas din ng
bilib nito sa sarili.
“What?” Totoong pinagtawanan siya ni Snow pero natural ‘yon sa babaeng may sira.

I cleared my throat—as much as possible I want to stay calm and contain my emotion. Napabuntong-
hininga ako bago sumagot.

“Hindi ikaw ang pinagtatawanan namin. Walang rason para pagtawanan po namin kayo.” I muttered
giving emphasis of almost all words in my sentence.

“you mean—“ saglit itong natigil saka napasulay sa buhok gamit ang kayang kamay. “you mean you’re
not telling anyone?”

“About what?” I continued even if there’s already a hint of me of what he supposed to mean.

“Fuck!” nahilamos nito ang kamay sa mukha. “ I know you know what I mean!” halos pasigaw nitong
sambit.

“Hindi ko problema ang problema mo!” tinumbasan ko ang pagsigaw niya at nagsimulang umalis.

Binangga ko ang gilid nito kagaya nang ginawa nito sa’kin. Saka ko lang napagtanto ang pagkakamaling
‘yon nang sumakit ang parte na tumama sa katawan niya. Ang tigas niya!

Hindi pa pala ako nakaganti. Tumigil ako sa paglalakad. I turned to him.

“Fuck you too.” Sambit ko at tuluyang tumalikod.