Þÿall Rights Reserved. ° . Á°È® ¿ - Í - ®Í, 2006

þÿAll rights reserved. ‡°¾.
¤Á°È®¾£¿•Í•®Í, 2006
þÿAll rights reserved. ‡°¾. ¤Á°È®¾£¿•Í•®Í, 2006
எல்லைக்கோடு
(சிறுகதைகள்)
இரா துரைமாணிக்கம்
சிங்கப்பூர்
தமிழ்க கலைஅச் கள்

ART PRINTERS LTD.
PTE
TAMIL
TEL: 98565428
SINGAPORE
(Printer & Publisher)
Tami; Art
Printers e-mail: tamilartpinters@yaho .com

நூல் விவர அட்டவனை
நூலின் பெயர் : எல்லைக்கோடு

ஆசிரியர் : இரா. துரைமாணிக்கம்
பொருன் : சிறுகதைகள்
0.
விலை : $ 1
பதிப்பாண்டு : 2006
மொத்த பக்கங்கள் : 152 + xiv- 166
மொத்த படிககள் : 1500
அச்சிட்டோர் : தமிழ்க் கலை அச்சகம்
ISBN :981-0562
வெளியீடு:
தமிழ்க் கலை அச்சகம்
TAMIL ART PRINTERS PTE LTD,
(Printer & publisher
SINGAPORE
TEL :
நூல் கிடைக்குமிடம்:
Tamilbokshp.com
320 Serangoon road
#04-03 Serangoon Plaza,
Singapore 218108
Tel:62949435, Fax: 63922639

காணிக்கை
என்றென்றும் நினைவில் நிற்கும் எனது இளவல்

மெ.பன்ணீச்செல்வம் கோபாலருக்கும்
எனது வாழ்வுக்கு வழிகாட்டி ஒளியூட்டிய

இந்ூலை
எனது ஆசிரியப் பெருமக்களுக்கும்
காணிக்கையாக்குகிறேன்.
-
இரா. துரைமாணிக்கம்

வாழ்த்துப்பா
என்னைப்போல் துரையுமெபரு
பட்டுக்கோட்டை
எனும் வட்டம் வேப்பங்குளம்

இன்னோன் சிறநூர்
தென்னைபலா மா, வாழை
செழிக்கும் நல்ல
சீர்திருத்தம் பேணுகின்ற
சிறந்தோர் வாழ்ஊர்கி
முன்னேற்றக் கழகத்தில்
மகிழ்த்த நப்பு
முறிவில்லை இருவரிடை
நாற்ப தாண்டும்
அன்னைதமிழ் அசிரியன்
குமுகா யத்தில்
அருதொண்டன் வைத்துள்ளேன்
என்ம னத்தில்
எதிர்விளைவு பாராத
இழிந்த போர்க்கு
எவரெனிலும் வனமொழியும்
என்றன் நாக்கு
கதிர்போலும் பணியுங்குணம்
காக்கும் நல்லோன்!
கண்டவரை ஈர்க்கின்ற
கன்னற் சொல்லோன்!

அதிர்வான பேச்சில்லை
அடக்கம் பண்பும்
அழியாமல் தான்கொண்ட
அருமா ணிக்கம்
பதரின்றி நற்கதையள்
படைத்த வற்றைப்
பைந்தமிழ்க்குப் பெருமை செய்யும்

நூலாய்த் தந்தான்!
குறுகிவரும் தமிழ்ப்பெயரக்ள்
குமூகா யத்தில்
கொஞ்சிவரும் அவைபலவும்
இவன்ப படைப்பீல்!
வெறுங்குவியல் கற்களல்ல
வின் பரப்பின்
வெண்மீகள் போலொளிரும்
பத்தும் மூன்றாய்ச்
சிறுகதைகள் தொகுப்பிதுலாம்
எல்லைக் கோடு
சொந்தமிழ்ப்பூ மணக்கின்ற
அறிவுக் காடு
உறவுகளின் நடப்புகளை
உள்ளன் போடு
ஒண்டமிழில் தந்த துரை

வழ்க நீடு!
அன்பன்
பாவலன் :
பாத்ேறல இளமாறன், சிங்கப்பூர்
துலை (ஐப்பசி) ரு. திருவள்ளுவர் ஆண்டு 2037

டாக்ட்ர் அ. வீரமணி அவர்களின்
நூல் அறிமுக உரை
நண்பர் திரு. துரைமாணிக்கத்தின் மூன்றாவது நூல்

எல்லைக்கோடு. தனது சிறுகதைப் படைப்புகளை நூல் வடிவில்
கொண்டு வருவதைப் பலகாலம் தள்ளிப்போட்டு, முதல் நூலை
கால
நாண் 1990ஆம் ஆண்டில், சிங்கப்பூரின் கால் நூற்றாண்டு
அரசியல் விடுதலையை ஒட்டி 25 தமிழ் நூல்களை
வெளியிட்டபோது, மிகவும் தயக்கத்துடன் முதல் நூலை
வெளியிடத் தந்தார். சுமார் பதினாறு ஆண்டுகளுக்குப் பின்னர்.
இரண்டு நூல்கனை ஒரே நேரத்தில் வெளியிடத் துணிந்துன்னார்
இண்றைய நிலையில், சிங்கப்பூர்த் தமிழ் படைப்பிலக்கியம்

தொடர்பாக, காரசாரமான விவாதங்களும், பல்கலைக் கழக
ஆய்வுகளும், ஒருவர் மற்றொருவரின் படைப்பை இரட்டிப்பு
செயிதுவிட்டார் அல்லது காப்பியடித்துவிட்டார் என்றெல்லாம்
படிக்கிறோம். இவற்றையெல்லாம் படித்துத்தான் படைப்பிலக்கியம்
படைக்க வேண்டும் என்ற நியதி எழுத்தாளனுக்கு இருக்க
வேண்டியதில்லை. சிங்கப்பூரில் தமிழைக் கொண்டு பணத்தையும்,
புகழையும், பதவியையும் விரும்புவோருக்குத்தான் அத்தகைய
போராட்டங்கள் தேவை. தண்னுடைய பணி எழுதுவது, முடிந்தால்
அவற்றை நூலாக வெளியிட்டு பலருக்கும் எட்டச் செய்வது எனும்
குறிக்கோளுடன் வாழும் எழுத்தாளர்கள் ‘தங்கள்
தொடர்ந்து செய்தால்தான், தமிழில் எழுத்தும் நூற்களும் பெருகும்.
போரிட்டுத் தங்களை வருத்திக்கொள்ளும் ஆய்வாளர்கனையும்,
பணம் செய்பவர்களையும், புகழ் தேடுபவர்களையும் பற்றி
கவலைப்பட வேண்டியதில்லை.

தமிழ்ப் படைப்பிலக்கியத்திற்குச் சிங்கப்பூரில் அதிக
வாய்ப்பிருந்தும், எழுதுவோர் அவற்றைப் பயன்படுத்திக்
கொள்ளவில்லை என்பார், என்னென்ன வாயிப்புகள்
இருக்கின்றன என்பதைப் பட்டியலிடுவதில்லை ஒருவர் எத்தனை
எழுதிய பின்னர் எழுத்தானராக முடியும் என்பதையும் யாரும்
கூறுவதில்லை. எழுதுவதைப் பாராட்ட எத்தனை பேர் உள்ளனர்
தெரியு.
என்பது ம் யாருக்கும்
இத்தகைய ‘சூழலில், ஆசிரியரும் நண்பருமான

துரைமாணிக்கம் தனது நூலை வெளிக்கொண்டு வந்துள்ளார்.
பதிமூன்று சிறுகதைகனை ஒன்று திரட்டி, ‘எல்லைக்கோடு’ எனும்
தலைப்பில் இந்நூல் வெளிவருகிறது. இந்நூலுக்கு பல எல்லைக்
கோடுகளை ஆசிரியர் தனக்கென விதித்துக் கொண்டுள்ளார்.
கதைகள் உருவகிய காலக்கட்டம், கதைக்கரு, பொருளாதார
மாற்றத்தின் தாக்கம், நல்ல தமிழ்ப் பயன்பாடு என பல
எல்லைகளைக் கதைகளில் காணலாம்.
நூலில் காணப்படும் கவுதகளை, இன்றைய சூழலைக் கொண்டு

படித்தோமானால், அனைத்தும் புனைகதைகளானாக மட்டுமே
தெரியும். சிங்கப்பூர் 1950களிலும் 1960களிலும் கண்ட வாழ்க்கை
முறையை பின்புலமாகக் கொண்டு, கதைகளைப் படித்தால்தான்
கதைகளில் பொருன் புரியும்.
1950களில்தான், சிங்கப்பூரில் தமிழ் குடும்பங்கள. வேரூன்றத்

தொடங்கின. அரசாங்க ஊழியராய், குடும்பத்துடன் வாழ்ந்த
தமிழர்கள் பெரும்பாலும், அந்தந்த அரசு நிறுவனங்கள் கட்டித்தந்த
இல்லங்களிலேயே வாழ்ந்தனர். பெரும்பாலானத் தமிழர்கள்,
தனித்து வாழ்ந்தாலும், குடும்ப ங்களாக வாழ்ந்த
மத்தியில் சில சவால்கள் பரவலாகத் தென்பட்டன. திருமணங்கள்
உறவினர் மத்தியிலும், சாதி அடிப்படையிலும் நடந்ததால்,
அக்குடும்பங்களில் நிலைத்தன்மை இருந்த அதே வேனையில்,
சிங்கப்பூரில் நிகழ்ந்த பொருளாதார - அரசியல் - சமூக
மாற்றங்களும் தத்தம் தாக்கத்தை ஏற்படுத்தின.

இவற்றை, இந்நூலின் கதைகளில் ஆசிரியர் காட்டியுள்ளார்.
சிறுகதைகள் வாழ்க்கையின் சில பகுதிகளையே களனாகவும்
கருவகவும் கொண்டு அமையமுடியும் என்பதால், அனைத்து
கதைகளையும் படித்தபிறகுதான், கதைகள் காட்டும் காலப்பகுதியை
ஓரளவு உணரமுடியும் மாற்றாந்தாய், இரண்டு மனைவியர்,
தமிழாசிரியரின் குமுகாயப் பொறுப்பு, மாமாவை மணந்திடும்,
பெண், குடும்பங்களில் ஏற்படும் புரிந்துணர்வு இல்லாத மனமுறிவு
ஆகியவை, குடும்பச் சூழலில் ஏற்படும் கருத்துக்களை மையமாகக்
கொண்டு எழுதப்பட்டவை.
ஆசிரியர் துரைமாணிக்கம் நல்ல தமிழை முறையாகக்

கையாண்டுள்ளார். கதை மாந்தருக்குத் தந்திருக்கும் பெயர்கள் நல்ல
பெயர்களாக, எளிதில் புரிந்துகொள்ளக் கூடியவையாக உள்ளன.
இன்றைய நிலையில் நவீனப் பெயர்கள் என, புரியாத
பெயர்களைச் சூட்டி, பிள்ளைகளைப் புரிந்துகொள்ள முடியாத
மனிதர்களாக மாற்றும் பெயர்களைக். கொண்ட காலப்
கதாமாந்தரின் பெயர்கள் செவிக்கு விருந்தாக உள்ளது.
நல்லாசிரியரும் நண்பருமான திரு. துரைமாணிக்கம்,

மன்மேலும் பல கதைகளை எழுதவேண்டும். அவர் கண்ட
சமுதாய வாழ்க்கையக் கதைகளில் எழுதுவதன் வழி,
அவருடைய கதைகள் ஒரு காலக்கண்ணாடியாக மாறிடும்.
பல்லாண்டுகள் வாழ்ந்து, பல படைப்புகளைச் செய்ய

வேண்டுமென கேட்டுக்கொள்கிறேன்.
பேராசிரியர் அ. வீரமணி
செப்டம்பர், 2006

வாழ்த்துரை
சிங்கப்பூரில் தமிழாசிரியராகப் பணியற்றுபவர்களில்

எழுத்தளார்களாக இருப்பவர்கள் மிகக் குறைவே. அதற்குக்
காரணம், கற்பித்தல் என்பது ஒரு தனிக்கலை என்றால் எழுதுவது
என்பது மற்றொரு தனிக்கலை ஆகும். எழுத்தை ஆள்வது என்பது
எல்லாராலும் முடியாத ஒன்றுதான். அதற்கென்று தனிப்பயிற்சி
உண்டா? என்று கேட்டால், உண்டு என்றே கூறலாம். அதற்கென்று
ஒரு பள்ளி இருக்கிறதா? இல்லை மொழியில் வல்லமையும்
எழுதுவதில் ஆர்வமும் இருந்தாலே போதும். மேலும், தான்
கண்டதை, படித்ததை, கேட்டதை அல்லது மற்றவர் கூறியதைக்
கற்பனை நயத்துடன் எழுதிக் கொண்டே இருந்தால் எழுத்தாளராகி
விடலாம்.
மேலும், எழுத்தாளர் உணருவதை எல்லாம் அவர்

வெளிப்படையாகச் சொல்ல வேண்டும் என்பதில்லை; ஆங்காங்கே
அவர் கருத்துகளைக் கோடிட்டு காட்டிவிட்டு, வாசகர்களைச்
சொந்தமாக முடிவு செய்து கொள்ளும்படி செய்யலாம். அத்துடன்
வாசகர்கள் எதை விரும்புகிறார்களோ, அதை எழுதினால் போதாது.
அவர்கள் எதை விரும்ப வேண்டுமோ அதை அவர்கள்
விரும்பக்கூடிய முறையில் எழுத வேண்டும்.
இந்த வகையில் எழுதுவதில் ஆர்வம் கொண்டு வெளியீடு

செய்துள்ள நண்பர் திரு. இரா. துரைமாணிக்கம் அவர்களின்
‘எல்லைக்கோடு’ என்ற சிறுகதைத் தொகுப்பிற்கு வாழ்த்துரை
வழங்குவதில் பெருமகிழ்வு அடைகிறேன்.

நாற்பது
ஆண்டுகளாக ஆசிரியராகப் பணியாற்றும் இவர்
சிங்கப்பூர்த் தமிழாசிரியர் சங்கச் செயலவை உறுப்பினராகவும்,
சிங்கப்பூர் தமிழ் எழுத்தாளர்க் கழகத் துணைத் தலைவராகவும்
இருந்து வருகிறார். மேலும் இன்றும் சில சமூக அமைப்புகளில்
உறுப்பினராக இருக்கிறார். கடந்த காலங்களில் சில அமைப்ுகளில
பொறுப்புகள் ஏற்று அரிய சேவைகள் ஆற்றியுள்ளார்.
‘மணவர் பூங்கா’ என்ற சிறுவர் இதழுக்கு ஆசிரியராக
இருந்தவர். சிங்கப்பூர்த் தமிழர் இயக்கத்தில் வெளியீடு கண்ட
‘கொள்கை முழக்கம்' இதழுக்கும், சிங்கப்பூர்த் தமிழாசிரியர்
சங்கத்தின் ‘தமிழாசிரியர் குரல்’ இதழுக்கும் பொறுப்பாசிரியராக
இருந்து எழுத்துப் பணியாற்றிய பெருமைக்குரியவர்.
இவரைச் சுமார் ஐம்பது ஆண்டுகளாக அறிவே். இவர்
அன்பானவ; பண்பானவர்; அடக்கமானவர். ஆனால்
அழுத்தமானவர். இவரிடம் நான் கண்ட ஓர் உயர்ந்த குணம்
கர்வமில்லாப் பெருந்தன்மை என்ற பெருங்குணமாகும்.
இன்று தமிழர் பலரிடம் தன்னை உயர்த்திப் பிறருடன்

ஒப்பிட்டுப் பார்க்கும் ‘ஆளுமை மோதல்’ காணப்படுகிறது.
‘அவரைவிட எனக்குத் தான் திறமை அதிகம், எனக்குத் தான்
எல்லாம் தெரியும்; அவரைவிட நான் சிறப்பாகச் செயலாற்றுவேன்’
என்று நினைப்பது பாமரநிலை. ஒவ்வொருவரிடமும் ஒவ்வொரு
திறமை இருக்கிறது. என்னிடமும் வேறொரு திறமை இருக்கிறது
என நினைப்பது உண்மை நிலை. தன்னம்பிக்கை என்பது வேறு.
தன்னை முன்னிலைப் படுத்திக் கர்வப்படுவது வேறு. ‘தன்னை
வியந்தான், விரைந்து கெடுவான்’ என்கிறது வள்ளுவம்.
‘ஆளுமை மோதல்’ பொதுவாக வேலையிடங்களில் பொது
அமைப்புகளில் காணப்படுவதால் நமது வளர்ச்சி தடைப்படுகிறது.
எப்பொழுது நாம் பிறரைப் பாராட்டுகிறோமோ அப்பொழுதே நாம்
பாராட்டப்படுகிறோம்.

திரு. இரா. துரைமாணிக்கத்திடம் கர்வமில்லாப் பெருந்தன்மை
என்ற அருங்குணத்தைக் கண்டு நான் வியந்தேன். அவர் பிறரைப்
புண்படுமாறு பேசமாட்டார். தனக்குத் தான் எல்லாம் தெரியும்
என்று பொருமை பாராட்டமாட்டார். புகழுக்காக எதையும்
செய்யமாட்டார். அதனால்தான் எல்லாரும் அவருடன் பழக
விரும்புகிறார்கள்; நட்பு பாராட்டுவார்கள்.
அவர் ‘ எல்லைக்கோடு’ என்ற சிறுகதைத்

வெளியிட்டு நம் நாட்டு இலக்கியத்துக்குப் பெருமை
சேர்த்துள்ளார். நான் அவரைப் பாராட்டுகிறேன். தொடரட்டும்
அவரது எழுத்துப் பணி.
- சி.
சாமிக்கண்ணு
தலைவர்
02.10.2006 சிங்கப்பூர்த் தமிழாசிரியர்

என்னுரை
நான் தொடக்கப் பள்ளியில் பயின்ற கலையில் தமிழ்

முரசுடன் இணைந்து வந்த மாணவர் மன்றத்திற்கு எழுதத்
தொடங்கினேன். சிறு சிறு கட்டுரைகள் எழுதி எனது
எழுத்தார்வத்தை வளர்த்துக் கொண்டேன். அக்காலக் கட்டத்தில்
சிங்கப்பூரில் நடைபெற்ற தமிழர் திருநாள் இலக்கியப்
போட்டிகளும் மலேசியாவில் பல்வேறு இலக்கிய மன்றங்கள்
நடத்திய இலக்கியப் போட்டிகளும் எனது எழுத்தாற்றல்
வளர்ச்சிக்கு வழி அமைத்தன.
சிங்கப்பூர் வானொலியில் சிறுவர்களுக்காக இடம் பெற்ற

பலவகையான நிகழ்ச்சிகளில் பெரியோர் வாழ்க்கை வரலாறு,
சிறுவர் நாடகங்கள் போன்ற எனது படைப்புகள் ஒலி ஏறின.
கட்டுரைகள், அவ்வப்போது சிறு கவிதைகள்,

பாடல்கள் என எழுதிக் கொண்டிருந்த சமயத்தில் எனது அருமை
நண்பர் அமரர் நா. கோவிந்தசாமியின் நாடகங்கள் வானொலியில்
இடம் பெற்று வந்தன. அவரது நாடகங்களைக் கேட்டதால்
எனக்குள் நாடகம் எழுத வேண்டும் என்ற உந்து சக்தி பிறந்தது.
அதனால் நானும் நாடகங்கள் எழுதத் தொடங்கினேன். அவற்றுள்
சில ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டன. சில ஒதுக்கப்பட்டன.
அடுத்து - தமிழ் முரசு, தமிழ் மலர், தமிழ் நேசன் போன்ற

நாழிதழ்களில் ஞாயிறு தோறும் சிறுகதைகள் இடம் பெற்றன.
அவற்றைப் படித்து வந்ததால் எனக்கும் சிறுகதைகள் எழுத
வேண்டும் என்ற ஆசை ஊற்றெடுத்தது. அதனால் சிறுகதை பக்கம்

எனது சிந்தனையோட்டம் திரும்பியது. எழுதிய கதைகள்
பிரசுரிக்கப்படாமல் எனக்கே வந்து சேர்ந்தன. இருப்பினும் சோராத
எனதுள்ளம் என்னைத் தொடர்ந்து எழுதத் தூண்டிய
வண்ணமிருந்தது. தொடர்ந்து எழுதினேன். 1981-ல் ஒரு நாள்
‘காலம் கடந்து விட்டது’ என்ற எனது சிறுகதை, தமிழ் முரசில்
வெளிவந்தது. ஈன்ற பொழுதிற் பெரிதுவக்கும் தாயின் நிலையை
நான் அடைந்தேன்!
நண்பர்கள் அளித்த ஊக்கத்தால் தொடர்ந்து நாளிதழ்களுக்குச்

சிறுகதைகள் எழுதி வந்தேன். அந்தத் தருணத்தில் அதாவது,
1990-ல் சிங்கப்பூரின் இருபத்தைந்தாம் ஆண்டு நிறைவு
விழாவையொட்டி இந்தியர் பண்பாட்டு மாதம் என்னும் நிகழ்வு
ஒன்று நடைபெற்றது. அந்நிகழ்வுக்காக அமைத்கப்பட்ட நிர்வாகக்
குழுவின் தலைவர் காப்டன் மா. கோவிந்தராசும் அவர்தம் குழு
உறுப்பினர்களும் சிங்கப்பூருக்கு நமது படைப்புகள் என்னும்
தலைப்பில் இருபத்தைந்து தமிழ் நூல்களை வெளியிட்டனர்.
அவற்றுன் எனது முதல் சிறுகதை தொகுப்பான ‘காலம் கடந்து
விட்டது’ என்ற நூலும் வெளியீடு கண்டது. அதில் இடம் பெற்ற
பதினொரு கதைகளும் தமிழ் முரசில் வெளிவந்தவைகளே ஆகும்.
வான் அலையிலும் சிறுகதைகள் எதிரொலித்தன. எனவே
எனது சிறுகதைகள் வானொலிக்கு அனுப்பப்பட்டன.
இவ்வேளையில் ஒலி 96.8க்கு எனது நன்றியைத் தெரிவித்துக்
கொள்கிறேன். எனது சிறுகதைகளுக்குக் குரல் கொடுத்து
ஒலிக்கச் செய்த படைப்பாளர்கள் திரு. அ. பீட்டர்,
திரு. ரெ. சோமசுந்தரம், திருமதி. பிச்சையம் மாள் பழனியாண்டி,
திருமதி. பிரேமா லெட்சுமணன் ஆகியோருக்கு, இந்நேரத்தில்
எனது மனமார்ந்த நன்றியைத் தெரிவித்துக் கொள்கிறேன்.
இந்நூல் வெளிவருவதற்குத் தூண்டுகோலாக இருந்த அருமை

நண்பரும் தமிழ்க் கலை அச்சகத்தின் உரிமையாளருமாகிய

திரு. ம.பெ. சாமிக்கும் எனது வாழ்க்கைத் துணைவி ஜெயஜோதி
துரைமாணிக்கத்திற்கும் எனது நன்றியை நவில்கின்றேன்.
சிறந்ததோர் நூல் அறிமுக உரை வழங்கிய எனது அன்புக்கும்

மரியாதைக்கும் உரிய இனிய நண்பர் பேராசிரியர் அ. வீரமணி
அவர்களுக்கும் வாழ்த்துரை வழங்கிய சிங்கப்பூர்த் தமிழாசிரியர்
சங்கத் ந்லைவர் திரு. சி. சாமிக்கண்ணு அவர்களுக்கும்
வாழ்த்துப்பா வழங்கிய முன்னால் தமிழ் எழுத்தாளர்க் கழகச்
செயலாளரும் என்து இளிய நண்பருமாகிய பாத்தேறல் திரு.
இளமாறன் அவர்களுக்கும் நன்றி உரித்தாகுக.
மேலும் எனது படைப்புகளை அவ்வப்போது படித்து, நிறை

குறைகளைச் சுட்டிக்காட்டி, வம்புக்கு இழுக்கும் எனது
துணைவிக்கும் நான் தொடர்ந்து எழுதவும் எழுதியவற்றைப்
படித்துக் கருத்துக் கூறும் எனது பிள்ளைகளுக்கும் நன்றி.
மேலும் இந்நூல் வெளிவர ஏதேனும் ஒரு வகையில்
உதவியாக இருந்த ஏனையோருக்கும் எனது நன்றியை
நவில்கின்றேன்.
அன்பன்,
இரா. துரைமாணிக்கம்.

பதிப்புரை
1969ஆம் ஆண்டு முதல் நான் திரு. இரா. துரை

மாணிக்கத்துடன் தமிழர் இயக்கத்தின் பொதுப் பணிகளில்
பங்காற்றியுள்ளேன். அமைதியான பொதுப்பணியாளர்.
சிங்கப்பூர் தி.மு.க (சிங்கப்பூர் தமிழர் இயக்கம்

வழி தமிழ்மொழி, வளர்ச்சிக்கு பங்காற்றிய கால
திரு. இரா. துரைமாணிக்கம் கொள்கை முழக்கம் வெளியீட்டுச்
செயலராகப் பணியாற்றினார்.
தமிழ் கூறும் நல்லுலகுக்குக் கிடைத்த இன்னொரு புதையல்

தான் திரு. இரா. துரைமாணிக்கம். இவரின் படைப்புகள்
அனைத்தும் இயல்பான வாழ்வியல் உண்மைகளைக் கொண்ட
கதைபடைப்புகள் ஆகும். அவற்றில் கதாபாத்திரங்கள் ஏதேனும்
ஒன்று கண்டிப்பாக நம் வீட்டிலோ, அல்லது நம்மைச் சுற்றியோ
எங்கோ கண்டிப்பாகப் பார்த்த நினைவை ஏற்படுத்தும் அளவிற்கு
இயல்பான கதைகளைப் புனைபவர்.
இவரின் மூன்றாவது படைப்பான ‘வளர்பிறை' என்ற

் லை அச்சகம்’ பெருமிதம்
இந்நூலை வெளியிடுவதில் ‘தமிழ்கக
கொள்கிறது.
மேலும் இவர் இதைப்போன்ற படைப்புகள் பல படைத்து

பன்மடங்கு புகழ் பெற வாழ்த்தி இவர் நூலைப் பெருமையுடன்
வெளியிடுகின்றோம்.
- ம. பெரியசாமி
நிர்வாக இயக்குநர்
தமிழ்க் கலை அச்சகம்

‘பொருளடக்கம்
1. கடவுளின் குழந்தைகள் 1
2. சொல்லாமல் புரிந்தது 9
3. அது வரையில்... 19
4. உதிரிப் பூக்கள் 30
5. எல்லைக் கோடு
6. செஞ்சோற்றுக்கடன் 65
74
7. தண்டனை
8. மயக்கம் 93
9. ஏமாற்றம் 103
10. “பாவம்! தனியாக நின்றான்!" 114
11. இவன் என் மகன் 125
12. மரணம் நம்மைப் பிரிக்கும் வரை 138
13. ஊசலாடும் உறவு 144

கஉவுளின்
அன்புன்ன நண்பன் அருணகிரிக்கு,

உன்னை என்றும் மறவாத நண்பன் வரையும் மடல். நான் யார்
என்று உன்னால் அறிந்து கொள்ள முடிகின்றதா? என் முத்தான
கையெழுத்தைப் பார்த்தும் உன்னால் உணர முடியவில்லைய?
உன் மண்டையைப் போட்டு அதிகம் குழப்பிக் கொள்ளாதே. நான்
யார் என்பதைச் சொல்லிவிடுகின்றேன். நான் தான் உயிருக்கு
உயிரான நண்பனான உன்னிடம் கூட சொல்லிக் கொள்ளாமல்
வீட்டைவிட்டு ஓடிவந்த நம்பி,
‘என்னிடம் கூட கூறாமல் ஓடிய அவனை நாம் ஏன் நினைத்துக்
கொண்டிருக்க வேண்டும்?’ என்றெண்ணி என்னை நீ
மறந்திருந்தாலும் மறந்திருக்கலாம். ஆனால் உன்னை என்

2 எல் ைக் கோடு
மனதிற்குள் நினைக்கத்தான் தெரிகிறதே ஒழிய மறக்க

தெரியவில்லை எதை மறப்பது, எப்படி மறப்பது? அந்தப்
பன்னிரண்டு வயதிற்குள் நம்மிடையே மலர்ந்திருந்த நட்பை,
ஒருவர் மீது ஒருவர் கொண்டிருந்த அன்பை, ஆடிய ஆட்டத்தை,
பாடிய பாட்டை, கூறிய கதையை, வாங்கிய அடியை, உன்னால்
மறக்கவே முடியாது
அண்று உன் தங்கை நன்முல்லையின் பிறந்த நான் விழா

அதற்கு நான் அப்பா அம்மாவோடு வந்திருந்தேன். அப்போது,
என் தாய் உண் தாயிடம், “நன்முல்லையை நான் மருமகனாக்கிக்
கொள்ள விரும்புகிறேன், நீங்கள் என்ன சொல்கிநீர்கள் அண்ணி?”
என்று உன் தாயிடம் கேட்க, அதற்கு என்ன? அப்படியே செய்து
கொள்வோம் என்று உன் தாய் கூறினார்கள் மறுநாள் நான் உன்
வீட்டிற்கு உண்னைப் பார்க்க வந்தபோது, நீ என்ன மாப்பிள்ளை
சொல்லிக் கொள்ளாமல் பெண் பார்க்க வந்திருக்கிறரா
கேட்க, அதைக்கேட்டு, உன் தங்கை வெட்கப்பட்டுக் கொண்டு ஓட,
அதைக்கண்டு, உன் பெற்றோர் நகைத்ததை என்னால் மறக்க
முடியுமா?
திடீரென்று, ஒரு நாள் என் தாய் இறந்ததை மறக்க முடியுமா!

ஒரு நாள் என் தந்தை ஒரு பெண்ணை அழைத்து வந்து இவர் தான்
உன் சித்தி என்று அறிமுகப்படுத்தி வைத்ததை மறக்க முடியுமா?
சித்தி என்ற பெயரில் என்னைக் கொல்ல வந்த பேயை எப்படி
மறப்பது. நான் சாப்பிடாமல், வாடி வதங்கி பள்ளிக்கு வந்தபோது,
வாடிய பயிரைக் கண்டு வாடிய இராமலிங்க அடிகளார் போல்,
உன் உணவை எனக்களித்து நீ மகிழ்ந்ததை மறப்பதா?
சித்தியிண் கொடுமை நாளுக்கு நாள் அதிகரிக்க, அதைக்

கண்டும் காணததுபோல் என் தந்தை இருக்க, உழைத்த
உழைப்புக்குக்கூட ஊதியம் கிடைக்காதைக் கண்டுதான் வீட்டை
விட்டு ஓடி வந்தேண். பசியின் கொடுமையைத் தாங்க
முடியவில்லை. கண்கள் இருண்டன கால்கள் நடக்க மறுத்தன.

இரா. துரைமாணிக் ம
விழுந்தேன். தண்ணீரால் முகத்தில் அடிக்க கண் விழித்தேன். என்

அருகில் என் வயதுரடைய இரண்டு சிறுவர்கள் நின்றார்கள்.
ஒருவன் ஒரு பொட்டலத்தை என்னிடம் நீட்டினான். வாங்கிப்
பிரித்து பார்த்தேன். எனக்குப் பிடித்தமான கோழிக்கறி சோறு.
சோற்ன்றச் சாப்பிட்டுவிட்டு, தண்ணீரைக் குடித்தவுடன், உடம்பில்
ஒரு தெம்பு. புத்துணர்ச்சி ஏற்பட்டது.
‘உண்டிக் கொடுத்து உயிர் காத்த உங்களுக்கு" நன்றி

என்றேன்.
நன்றி இருக்கட்டும் உன் பெயர் என்ன? உன் ஊர் எது? என்று

கேட்டார்கள்.
முன்பின் அறியாதவரிடம் பெயரைச் சொன்னாலும் ஊரைச்

சொல்லக் கூடாது என்று என் மனதில் தோன்றியது. உண்மை
பெயரையும் கூறாமல், நாகமுத்து என்று பெயரை மாற்றிச்
சொன்னேன். நான் யாரும் இல்லாத அனாதை என்று
அறிமுகப்படுத்திக் கொண்டேன்.
‘இனிமேல் நீ யாருமற்ற அனாதை என்று மட்டும் கூறக்கூடாது.

தாய்தந்தை இல்லாதவர்களுக்குச் சாமிதான் அப்பா-அம்மா நாம்
எல்லோரும் கடவுளின் குழந்தைகள் என்று சொன்னான்
ஒருவன்.
அவர்கள் இருவரும் என்னைத் தங்களின் நண்பர்களாக்கிக்

கொண்டார்கள். அவர்கள் நல்லது என நினைத்திருந்த
பழக்கங்களை எல்லாம் எனக்குக் கற்றுக் கொடுத்தார்கள். சுருங்கச்
சொன்னால் இரவினில் ஆட்டம் பகலில் தூக்கம். ஆனால் அடிக்கடி
நீ எனக்கு கற்றுக் கொடுத்திருந்த, ஒழுக்கம், வாய்மை, உண்மையை
நினைத்துக் கொள்ளத் தவறியதில்லை. என்ன செய்வது
பன்றியோடு சேர்ந்த கன்றும் பவ்வி உண்டுதானே ஆக வேண்டும்.
கழுதை கெட்ட பிறகு குட்டிச்சுவர்தானே?

4 எல் ைக் ோடு
என் நண்பர்கள் மூலம் எனக்கு ஒரு பெரிய மனிதரின்

அறிமுகம் கிடைத்தது. அவரிடம் இருக்கும் பொருளை,
அவர் குறிப்பிடும் இடத்தில், குறிப்பிட்ட ஆளிடம் கொண்டுபோய்
ஒப்படைப்பது என் தொழிலாளாக அமைந்தது. அதற்காக
உண்ண உணவும் உடுத்த உடையும், கைச்செலவுக்குக் கொஞ்சம்
பணமும் கிடைத்தன. அந்தப் பெரிய மனிதர் இருக்கச் சொன்ன
வீட்டில் குடி இருந்து வந்தேன். வருடம் ஒன்று அழிந்தால் வயது
ஒன்று கூடும் தானே? வாலிபப்பருவம் அந்த வீட்டில் பருவப்
பெண் ஒருத்தி இருந்தாள். சொல்லவும் வேண்டுமோ? உறவு
வளர்ந்தது. ஒரு நாள் அவள் பத்தினி வேஷம் போட்ட பரத்தை
என்பதைத் தெரிந்து கொண்டேன். கட்டிய கணவனை விட்டுவிட்டு,
கைக்கு கைமாறும் காரிகை அவள்.
என்றும் போல் அன்றும், பெரிய மனிதன் கொடுத்த பொருளை

எடுத்துக் கொண்டு சென்றேன். சென்ற ‘இடத்தில்
காவலர் பலர் என்னைச் சூழ்ந்து கொண்டனர். கண் மூடி கண்
திறப்பதற்குள் கைகளில் விலங்கு மாட்டப்பட்டுவிட்டது. காரணம்
என்ன, என்று நான் கேட்க? பொட்டலத்தைப் பிரித்து
கட்டினார்கள் கஞ்சாவை. இதைப் பற்றி எனக்கு எதுவும்
தெரியாது என்று சொல்வதற்குள், எண்ணுடா கம்பியை என்று
இட்டார்கள் சிறையில் ஏழு ஆண்டுகள்.
இன்று உனக்கு விடுதலை என்று, உள்ளே இருந்தவனை

வெளியில் வி ட்டார்கள் முன்பு இருந்த வீட்டிற்குச்
அவளும் இல்லை. தங்க அங்கு இடமும் இல்லை. பெரிய
மனிதரைக் காணச் சென்றேன். கண்டும் காணாதவர் போல் நடந்து
கொண்டார். என்னை வைத்து, எவ்வளவோ பணத்தைத் தேடிக்
கொண்டவருக்கு இனிமே என் உதவி தேவை இல்லை என்பதை
உணர்ந்து கொண்டேன்.
இவன் செய்த வேலையை வைத்தே இவனை மடக்க

வேண்டும். இவனுக்கு ஈடாக வாழ வேண்டும் என்று எடுத்தேன்

உறுதி. பெரிய மனிதன் வைத்திருந்த பெரும்புள்ளிகளின்

தொடர்பைத் துண்டித்தேன். அனைவரும் என்னிடம் பொருள்
வாங்க முற்பட்டார்கள் பிறகு என்ன? நேர்மைக்கும் உண்மைக்கும்
இது காலம் இல்லை என்பதை உணர்ந்து கொண்டேன்.
கையிலே பணம் இருந்தால் கழுதை கூட அரசனாகும்
இந்நாளில், பையில் பணம் நிறைந்துள்ள நான், பெரிய மனிதன்
என்ற போர்வையைப் போர்த்திக் கொண்டேன்.
ஆனால் என்னால் தொடர்ந்து சேற்றிலே இருக்க

முடியவில்லை. எனவே தேடிய பணத்தை நேர்மையான வழியில்
முதலிட்டு, பயன் பெற வேண்டுக் என்று எண்ணினேன். அதன்படி
முதலீடு செய்யவும் தொடங்கினேன். அப்போது எனக்கு அன்பரசு
என்ற நண்பன் அறிமுகமானான். அவன் மிகவும் நல்லவன்.
வர்த்தகக் கல்வி பயின்றவன். அதனால், வியாபாரம் விரைவில்
வளர்ச்சிக் கண்டது. வருவாயும் பெருகியது.
வறுமையில் வாடிய போது நான் கற்றுக் கொண்ட சில தீய

பழக்கங்களை, வளமான வாழ்க்கையில் இருக்கும்போது
விட்டுவிட்டேன். அதனால் நான் தனிமையில் இருக்கும்போது
பெரும் துன்பப்பட்டேன். அத்துன்பத்திலிருந்து விடுபட நான்
அறிஞர்களின் நூல்களையும், சான்றோர்களின் கூற்றுகளையும்
படிக்கக் கற்றுக் கொண்டேன்.
ஒரு நாள், என் நண்பன் அன்பரசு, என்ன் அவன் வீட்டிற்கு

அழைத்தான். ஏன்? என்று கேட்டேன். என் தங்கையின் பிறந்த நாள்
விழா. அதற்கு மிகவும் நெருங்கிய ஒரு சிலரை தான்
அழைத்துள்ளோம் அதில் நீங்களும் கலந்து சிறப்பிக்க வேண்டும்
என்று சொன்னான்.
“ என்னையும் உங்களுக்கு நெருங்கியவர்கள்

சேர்த்துக் கொண்டுவிட்டீர்களா?" என்றேன்.

“ஆம்ம்’ ‘ என்றான்
"நன்றி. நான் நிச்சயம் வருவேன்" என்றேன்.
மறுநாள் அவன் வீடு சென்றேன். அன்பரசன்

குறிப்பிட்டிருந்தபடி ஒரு சிலரே விருந்தினர்கனாக வந்திருந்தார்கன்
ஒருவருக்கொருவ ர் அறிமுகம் செய்து
அன்பரசனின் தங்கை வெண்மதி. பேரழியாக

இல்லாவிட்டாலும் நல்ல அழகி. அவளின் கலகலப்பான பேச்சு,
பழகும் முறை எல்லாம் நன்றாகவே இருந்தன. விருந்து முடிந்து
விடை பற்று வந்தேன். ஆனால் அவளின் உருவம் ஏதோ என்
உள்ளத்தில் திரைப்படமாக ஓடிக் கொண்டிருந்தது. விளைவு? இது
நாள் வரையில் மறந்திருந்த அந்த பந்த பாச உணர்வு உதித்தது.
திருமணம், மனைவி - பிள்ளை என்ற உறவு வேண்டும் என்ற
எண்ணம் எழுந்தது. வெண்மதியை ஏன் திருமணம் செய்து
கொள்ளக் கூடாது என்று எண்ணினேன். அதே நேரத்தில் என்
கடந்த கால வாழ்வை நினைத்தால் பயமாகவும் இருந்தது.
நடந்தவை நடந்தவையாக இருக்கட்டும். இனி நடப்பவை ஏன்

நல்லவையாக இருக்கக் கூடாது? என்ற உணர்வுடன்,
வெண்மதியைப் பெண் கேட்டேன். அவர்கள் நடந்து கொண்ட
முறையிலிருந்து, இந்த வாய்ப்பு எப்போது வரும் என்று
எதிர்பார்த்து கொண்டிருந்தார்கள் என்பது தெரிந்தது.
ஆடம்பரமாகத் திருமணம் செய்து கொள்ள நான்

விரும்பவில்லை. அதற்கு அவர்களும் எதிர்ப்பு தெரிவிக்கவில்லை.
காலையில் பதிவுத்திருமணம். மாலையில் ஒரு சிறிய விருந்து
முடிந்தது திருமணம்
வெண்மதி என் நலனில் மிகவும் அக்கறைக் காட்டி நடந்து

கொண்டாள் அன்புக்கும் பஞ்சமில்லை. ஆனால் நீணட ்

நாட்களுக்கு நீடிக்கவில்லை. நான் வெளியில் செல்லும்போது

அவன் வீட்டில் இருப்பாள். நான் வீட்டிற்கு வந்தால் அவள்
வெளியில் செல்வள். அவள் குடும்பம் என்ற ஒரு கூண்டுக்குள்
வாழ்வதை வறுத்தாள் உல்லாசப் பறவையாக, ஊர்ச்சுற்றி
திரிவதை அவள் விரும்பினாள். விருந்து வைப்பதையும் வீட்டிற்கு
வருபவர்களுடன் குடித்து கும்மாளம் போடுவதையும் அவள்
விரும்பினாள். அவள் என் மீது மோகம் கொள்வதற்குப் பதில் என்
பணத்தின் மீதுதான் அதிக மோகம் கொண்டிருந்தாள். ஒரு
குடும்பப் பெண் இவ்வாறு நடப்பதும், எதிர்ப்பார்ப்தும் சரியில்லை.
நமக்கு என்று ஒரு வாரிசு தேவை. நல்ல வாழ்க்கை தேவை
என்றேன். அவை எல்லாம் விழலுக்கு இறைத்த நீராகிவிட்டது.
ஒரு நாள், என்னுடைய பெயரில் இருக்கும் சொத்துக்களில்

எல்லாம் தனக்கும் பங்கு வேண்டும் என்று கூறினாள். அவளின்
பங்குக்கு அவளின் குடும்பத்தர்களும் ஒத்துப்பாடினார்கள்.
வேலியில் விழுந்த சேலையை எப்படி எடுப்பது என்று
சிந்தித்தேன்.
நான் தேடிய செல்வம், என் கண் எதிரிலேயே அழிவதை

என்னால் பார்த்துக் கொண்டிருக்க இயலாது. எனவே பல நாட்கள்
சிந்தித்து, ஒரு நல்ல முடிவுக்கு வந்தேன்.
என் சாத்துக்களை எல்லம், கடவுளின் குழந்தைகளான
பெற்றோர்களின் கவனிப்பற்ற குழந்தைகளின் நலனுக்காக எழுதி
வைத்துவிடுவதென்ற முடிவு செய்தேன். அத்துடன், கணவனை
மதிக்காத வெண்மதி வாழவே கூடாது என்றும், இனி நான்
வாழ்வதில் அர்த்தமில்லை என்றும் எண்ணினேன்.
என் விருப்பப்படியே சொத்துக்களில் உனக்கும் பங்கு
தருவதாகக் கூறினால் வெண்மதி மகிழ்ச்சி அடைவாள். அன்று நாம்
என்ன சொன்னாலும் அவள் கேட்பாள் என்பதும் எனக்கு தெரியும்.
எனவே நாங்கள் இருவரும் சேர்ந்து சாப்பிடுவதென்றும், அன்று

எல்ைக
8 கோடு
இரவு குடிக்கும் பாலில் நஞ்சு கலந்து குடித்துவிடுவதென்ற

முடிவுக்கும் வந்தேன்.
இடையில் பிரிந்து வந்தபோது சொல்லாமல் வந்த நான்,

நிரந்தரமாகப் பிரியும்போது சொல்லிவிட்டுப் போகிறேன்.
இக்கடிதம் உனக்குக் கிடைக்கும்போது நான் உயிரோடு இருக்க

மாட்டேன் எனக்காக நீ அழ வேண்டாம். ஏனெனில் என் போன்ற
அனாதைகள் எல்லாம் ஆண்டவனுடைய பிள்ளைகள். அதனால்
அந்த ஆண்டவன் தான் அழ வேண்டும். நீ அல்ல.
இப்படிக்கு
உயிருள்ள வரை உன்னை மறக்காத நண்பன்
நம்பி.

சொல்லாமல்
புரிந்தது
கோகிலா அயர்ந்து தூங்கி ஆண்டுகள் சில ஓடி

மறைந்துவிட்டன. பெற்ற பிள்னை பக்கத்தில் இருந்தாலும், தன்னை
வி ட்டுவிட்டு தனியே போய்விட்ட தன் அக்காவின்
நினைவு அவளின் ஆழ் மனதில் வந்து வந்து அலை மோதியது
தேசிய சேவையில் இருக்கும் தன் மகன் மாறன் இன்றைக்கு

வீட்டுக்கு வரும் நாள். அவனுக்காகக் காத்துக் கொண்டிருந்தாள்
கோகிலா.
‘‘டொக் டொக்’‘ என கதவைத் தட்டும் சத்தம் அவளின் காதில்

விழுந்த மாதிரி இருந்தது மாறன் வரும்போது, அம்மா! அம்மா!
என்று கூப்பி ட்டுக் கொண்டுதான் வருவான்
எண்ணியபடியே கதவைத் திறக்கப் போனாள் கோகிலா.

கதவைத் திறக்க தாழ்ப்பாளில் கையை வைக்க, போகும்போது,

‘ ‘அம்மா! அம்மா! என்று கூப்பிட்ட ஒரு குரல்
அவளின் காதில் விழுந்தது இந்தக் குரல் மாறனின் குரல்
இல்லையே. என் அன்பு மகன் மணியின் குரல் போல இருக்கிறதே
என்று எண்ணியபடியே அவசர அவசரமாகக் கதவைத் திறந்தாள்.
அவன் கண்களையே அவளால் நம்ப முடியவில்லை. தன் கையைத்
தானே கிள்ளிப் பார்த்துக் கொண்டாள்.
‘‘அம்மா! அம்மா! என்னை மன்னிப்பீங்களா? என்று கேட்டுக்

கொண்டு நின்ற மகன் மணியின் கையில் இருந்த குழந்தையைக்
கவனித்தாள் கோகிலா.
மணியின் கையில் இருந்த அந்தக் குழந்தையை வாரி

அணைத்து, அப்போது மலர்ந்த ரோஜாவைப்போல் இருந்த
கண்ணத்திலே மாறி மாறி முத்தமிட்டாள் கோகிலா.
வெளியிலே நின்று கொண்டிருந்த மணியைப் பார்த்து, ‘‘வாடா

உள்ளே’‘ என்றாள்.
“என்னை மன்னித்தேன் என்று சொன்னால்தான் உள்ளே

வருவேன்’‘ என்றான் மணி.
“உள்ளே வாடா’‘ என்று அழுத்தமாகவே கோகிலாவின்

வார்த்தை வெளியே வந்தது.
அதுவரையில் மூடியிருந்த மொட்டு மலர்ந்தது போல்.

அக்குழந்தையின் கண்கள் திறந்தன. சுற்றுமுற்றும் பார்த்துவிட்டு
அழத் தொடங்கியது.
“என் கண்ணுக்கு வயிறு பசிக்கிறதா? “இதோ! பாட்டி உனக்குப்

பால் தர்றேன்’‘ என்று சொல்லியபடியே குழந்தையைத் தூக்கிக்
கொண்டு சமையலறைக்குள் போனாள் கோகிலா.

இரா. துரைமாணிக் ம்
கலக்கிய பாலை குழந்தைக்குக் கொடுத்தபடியே வெளியில்

வந்தாள்.
எந்த நேரத்திலும் மழை பொழிய காத்திருக்கும்

கருமேகத்தைப்போல, மணியின் கண்கன் கண்ணீரைக் கொட்ட
காத்திருந்தன.
மடியில் குழந்தையை வைத்துக் கொண்டு ,

உட்கார்ந்த கோகிலாவின் கால்களைப் பிடித்துக் கொண்டு தேம்பி
தேம்பி அழுதான் மணி.
“ டேய் மணி , என்னடா இது ? நீ
இல்லையடா! என்னைத்தான் நீ அழ வைத்திருக்கிறாய். உன்னை
நான் அழ வைத்ததே இல்லையடா. ஏண்டா அழுகிறாய் ?”
கோகிலா கண் கலங்கியவாறே கேட்டாள்.
அம்மா! அம்மா! என்னைக் கொஞ்ச நேரம் அழவிடுங்கம்மா’‘

என்றான் மணி.
பாலைக் குடித்து வயிற்றை நிரப்பிக் கொண்ட குழந்தை,
பாட்டியின் காலடியில் தலை குனிந்து கிடந்த தன் அப்பாவின்
தலைமுடியைப் பிடித்து இழுத்தது. தன் அன்பை எல்லாம் அள்ளி
அள்ளி கொட்டி, பாசத்தோடு வளர்த்த மகன் மணியின் தலையைத்
தடவியபடியே , எழுந்து சோபாவில் உட்காரும்படி
கோகிலா.
சில ஆண்டுகளாகத் தன் கையாலே சாப்பிடாத மகனுக்கு

ஏதாவ்து பலகாரம் செய்து கொடுக்க நினைத்த கோகிலா,
பிள்ளையை மணியின் கையில் கொடுத்துவிட்டு, சமையலறைப்
பக்கமாக போனாள் கோகிலா.
அவள் பின்னாலேயே பிள்ளையைத் தூக்கிக் கொண்டு

போனான் மணி.

அவனுக்குப் பிடித்த வெங்காயப் பச்சியைச் செய்தாள்.

அதனை அவனுக்குக் கொடுத்துச் சாப்பிடச் சொன்னாள்.
மணியும் எதுவும் சொல்லமல் சாப்பிட்டுக் கொண்டு

இருந்தான். அவன் சின்னப்பிள்ளையாக இருந்தபோது
இன்னொன்னு, இன்னொன்னு, கடைசியா ஒன்னு என்று சொல்லி
சொல்லி அவனைச் சாப்பிட வைத்தது அவள் நினைவுக்கு வந்தது.
அவன், அவன் பக்கத்தில் உட்கார்ந்து கொண்டு, ஒவ்வொன்றாக
எடுத்து , எடுத்து வைக்க மணியும் மறுப்பு ஏதும்
சாப்பிட்டுக் கொண்டே இருந்தான்.
‘‘இன்னும் கொஞ்சம் செய்து கொண்டு வர்றேன்’‘ என்று

சொல்லியபடி எழுந்த போதுதான் மணி கோகிலாவின் கையைப்
பிடித்து, போதும்மா என்றான்.
ஏன் குழந்தையைத் தூக்கிக் கொண்டு தனியே வந்திருக்கிறான்?

ஏன் அழுகிறான்? எதுவுமே கோகிலா கேட்கவில்லை.
‘‘இந்தாங்க! இதைப் பிடியுங்க நான் வெளியே போயிட்டு

இதோ வர்றேன்’‘ என்று சொல்லிவிட்டு ஓர் உறையை அவள்
கையில் கொடுத்துவிட்டு, விரைந்து வெளியே போனான் மணி.
குழந்தையைத் தூக்கி சோபாவில் போட்டுவிட்டு அவன் போன

பாதையையே பார்த்துக் கொண்டு உட்கார்ந்திருந்தாள் கோகிலா.
மணி போன கொஞ்ச நேரங்கழித்து, மாறன் வந்தான்.
சோபாவில் குழந்தை தூங்குவதைப் பார்த்த மாறன்

“யாருடைய குழந்தை அம்மா இது ?” என்று
குழந்தையின் அருகே போனான். குழந்தை அழகாக இருக்குதே
என்றான்.
‘‘இது உன் அண்ணன் குழந்தையடா’’

‘‘என்னம்மா சொல்றே? உங்க பாச மிகுந்த மகன் வந்தானா?

ஆச்சரியமா இருக்கே.
‘‘எனக்கும் தாண்ட மாறன். ஆச்சரியமா இருக்குது. இந்தக்

குழந்தையைத் தூக்கிக்கிட்டு வந்தவன், இது என் குழந்தை’‘ என்று
சொல்லிவிட்டு, இந்த உறையையும் கொடுத்துவிட்டு
போய்விட்டான்.
வேறு எதுவும் சொல்லவில்லையா? நீங்களும் எதுவும்

கேட்கவில்லையா ? என்று தன் தாயைப் பார்த்துக்
மாறன்.
இல்லையே அப்பா! அவன் கிட்டே என்ன கேட்பது என்று

எனக்குப் புரியவில்லை. அவனும் ஒன்னும் சொல்லவில்லை.
இதோ! வர்றேன்’ என்று சொல்லிவிட்டு அவசரமாகப் போய்விட்டான்.
அங்கே கொஞ்ச நேரம் அமைதி நிலவியது. எதிரி வீட்டு
குழந்தையானாலும் எடுத்துக் கொஞ்சுவதுதானே மனிதப் பண்பு,
குழந்தையும் தெய்வமும் ஒன்றல்லவா?
மாறன் மெதுவாகக் குழந்தையைத் தூக்கினான் தன் உதட்டை
அந்த மென்மையான கன்னத்தில் பதித்தான். அதைப் பார்த்த
கோகிலாவின் முகம் சூரியனைக் கண்ட தாமரை போல மலர்ந்தது.
இதோ! வர்றேன் என்று போனவன் இரவு நெடும் நேரமாகியும்

வரவே இல்லை.
போனவன் வருவான், வருவான் என்று கோகிலாவும் மாறனும்
விடிய விடிய கண் விழித்திருந்ததுதான் மிச்சம். போனவன்,
போனவன்தான்.
மறுநாளும், வரவில்லை கோகிலா குழம்பி போய்விட்டாள்.
அப்போதுதான் மணி கொடுத்துவிட்டுப் போன உறையைத்
திறந்து பார்த்தான் மாறன்.

‘‘அம்மா என்னை மன்னித்துவிடுங்கள். மீண்டும் உங்களுக்குத்

தொந்தரவு தருவதற்காகவா என்னை வளர்த்தீர்கள். நான் உங்கைள
மதிக்கவில்லை. என்னால் உங்களுக்கு எந்தப் பயனும் இல்லே
இந்தப் பெண் குழந்தையை எனக்கு வளர்க்கத் தெரியவில்லை.
அதனாலே உங்களிடம் கொடுக்கிறேன். நீங்கள் வளர்ப்பீர்கள் என்ற
நம்பிக்கையிலே’‘ என்று எழுதியிருந்த தாளைப் படித்தான் மாறன்.
அப்போது கோகிலாவின் காலச்சக்கரம் பின் நோக்கிச் சுழல
ஆரம்பித்தது.
தன் தாய் மாமன் ரகுவை மணந்து கொண்டாள் மலர்விழி
ரகுவும் மலர்விழியும் நகமும் தசையும் போலவும் மணமும்
மலரும் போலவும் இணைந்து இல்லறம் நடத்தி வந்தார்கள்.
இருவருமே நன்றாக படித்தவர்கள். நல்ல முறையில் சம்பாதித்து
நல்ல முறையில் வாழ்ந்தார்கள்.
எவ்வளவு செல்வம் பெற்று, எவ்வுளவுதான் சீறும் சிறப்புமாக
வாழ்ந்தாலும், பெண் என்பவள் முழுமை பெண்ணாக மாறுவது
எப்போது என்றால், அவள் ஒரு குழந்தைக்குத் தாய் ஆகும்
போதுதான். இதை மலர்விழி அறிந்தவள்தான். அதனால் ரகுவிடம்
தனக்கு ஒரு பிள்ளை வேண்டும் என்றாள்.
ரகுவும் மறுப்பு ஏதும் சொல்லவில்லை. இறைவனின் அருளால்
அவர்கள் எண்ணியபடியே ஐயிரண்டு திங்களில் ஓர் அழகான
ஆண் குழந்தைப் பெற்றெடுத்தான் மலர்விழி.
மகனை வளர்ப்பதற்காக ஒரு செவிலித்தாயைத் தேடாமல், தன்
வேலையை வி ட்டுவி ட்டு, பின்னையை
ஏற்றுக் கொண்டாள்.
வளர்பிறையென வளர்ந்து வந்த மகனைப் பார்த்தப் பார்த்து
மலர்வி ழி பூரித்துப்
அவளுடைய அப்பாவும் அம்மாவும் தங்கையும் அடைந்த
மகிழ்ச்சி க்கு அளவே இல்லை . ரகுவைப்
வேண்டியதில்லை.

இரா, துரைமாணிக் ம்
எல்லாருக்கும் அளவுக்கு அதிகமாக இன்பத்தைக் கொடுத்த

இறைவன், எண்ணி பன்னிரண்டு மாதங்களில் மீள முடியாத
துன்பத்தைத் தந்துவிட்டான்.
இது நாள் வரையில் இறைவனுக்குக் கண் உண்டு,

சொன்னவர்கள், அப்போது இறைவன் கண் இல்லாத குருடன்
மட்டும் இல்லே. அவன் தான் ஒரு கல்லு என்பதைக்
காட்டிவிட்டான், என்றாகள். இப்படி அவர்கள் கூற காரணம்
என்ன? மலர்விழியை அற்ப ஆயுளில் ,அவள் பெற்ற
அனாதையாக ஆக்கிவிட்டு, அழைத்துக் கொண்டுவிட்டான்
ஆண்டவன். மகனுக்குப் பாலூட்டிக் கொண்டு படுக்கையில்
படுத்திருந்த மலர்விழி, படுக்கையிலேயே கண்மூடிவிட்டாள்.
தன் மகளை இழந்துவிட்டு தனிமரமாக நின்ற தன் மைத்துனன்

ரகுவைப் பார்த்து மலர்விழியின் அப்பா கண் கலங்கினார். அவரின்
மனைவி , தன் தம்பியின் நிலையைக் கண்டு,
போல் ஆகிவிட்டாள். அக்காவின் வாழ்வு அற்ப ஆயுளில்
போனதையும், அவள் பெற்ற பிள்ளை அனாதையாய்
இருப்பதையும் கண்ட மலர்விழியின் தங்கை கோகிலா
கோலமிழந்த மயிலானாள்.
தனக்காக இல்லாவிட்டாலும் தான் பெற்ற பிள்ளைக்காவது தன்

மத்துனன் ரகுவை மறுமணம் செய்து கொள்ளுமாறு
கோகிலாவின் தாயும் தந்தையும் எவ்வளவே சொல்லியும் அவன்
கேட்கவில்லை.
பெற்ற பிள்ளையைத் தூக்கி குப்பைத் தொட்டியில்

போட்டுவிட்டுப் போகும் இந்தக் காலத்தில் இன்னொருத்தி வந்து,
வேறு ஒருத்தி பெற்ற, பிள்ளையைத் தன் பிள்ளையைப் போல
வளர்ப்பாள் என்பது என்ன நிச்சயம்? வருபவள் சும்மா
இருப்பாளா? பெற்றவுடனேயே பெத்தவளை விழுங்கிய இந்தச்
சனியனை நான் வளர்ப்பது பாவமில்லையா? என்று கேட்பாள்.

தன் பிள்ளைய எப்படி எல்லாம் வளர்க்க வேண்டும்

எவ்வாறு எல்லாம் படிக்க வைக்க வேணும் என்று எந்த நேரமும்
எண்ணிக் கொண்டிருந்த மலர்விழியின் ஆசையை வருபவள்
நிறைவேற்றுவாள் என்பதில் எனக்கு நம்பிக்கை இல்லை அதனால்,
திருமணம் வேண்டாம் என்று அடியோடு மறுத்துவிட்டான் ரகு.
தன் அக்காளின் ஆசைகளை நிற்வேற்ற வேண்டும் என்றால்,

தன்னால் தான் முடியும் என்று நினைத்த கோகிலா மணியை
வளர்க்கும் பொறுப்பை ஏற்றுக் கொண்டாள். குழந்தைரயை
வளர்க்கும் பொறுப்பை அவள் ஏற்றுக் கொண்ட பிறகு
குடும்பத்தில் கொஞ்சம் நிம்மதி நிலவியது. ஆனால்,
பருவப்பெண், மனைவியை இழந்த, ஆண் மகனுடன் தனியாக
ஒரே வீட்டில் வாழ்வதைப் பார்த்துக் கொண்டு இந்தப் பொல்லாத
சமூகம் சும்மா இருக்குமா? அண்ணனும் தங்கையும் சேர்ந்து கடைத்
தொகுதிக்குப் போனாலே, கதை கட்டிவிடுமே. அக்கா மகளை
வளர்க்க அந்த வீட்டிலே இருக்கிறா- கோகிலா என்று
ஊர் நம்புமா? சும்மா மெல்ற வாய்க்கு அவல் கிடைச்ச மாதிரி
கதை ஆயிடதா? ஊர் வாயை மூடுறதைவிட உலை வாயை
மூடுவது சுலபம் அல்லவா?
மறுமணம் செய்து கொள்ள விரும்பாத ரகுவைக் கோகிலா

தானே மணந்து கொண்டாள்.
தனக்கொரு குழந்தை பிறந்துவிட்டால், தன் அக்காளின் மகன்

மீது உள்ள அன்பில் கடுகளவாவது , குறைந்து விடுமே
நினைத்துக் கொண்டு, குழந்தை பெற்றுக் கொள்ள அவள்
விரும்பவில்லை. தன் அக்காளின் மகன் மணியைத் தன்
மகனாகவே கருதிக் கொண்டு கண்ணை இமை காப்பாது போல்
காத்து வனர்த்து வந்தாள்.
நடந்து செல்பவர்கள், சில நேரங்களில் வழியில் இருக்கும்

குழியைப் பார்க்காமல், காலை வைத்து நொடிக்கும்போது ஏற்படும்
சுலுக்குப் போல, கோகிலாவுக்கும் சுலுக்கு ஏற்பட்டது. அதாவது,

அவள் வயிற்றில் கரு வளர்ந்தது. கருவைக் கலைக்கப்

போகும்போது ரகு தடுத்துவிட்டான்.
வேறு வழியில்லை. மாறனைப் பெற்றுக் கொண்டாள்.
மாறன் பிறந்த பிறகுதான், மணிக்குக் கோகிலா தனது

சொந்தம்மா இல்லை. சின்னம்மா என்பது தெரிய வந்தது.
மாற்றான் தாய் படுத்தும் பாட்டை விளக்கும் படங்களைப்
பார்க்கும்போதும், மற்றவர்கள் சொல்வதைக் கேட்கும்போதும்,
மணி தன் சின்னம்மாவும் இனிமேல் அப்படிதான் செய்ய
போகிறாள் என்று எண்ணிக் கொண்டு கவலைப்பட்டான். இந்தக்
கவலையே நாளடைவில் கோகிலாவிடமிருந்து பிரிய
காரணமாயிற்று.
தாய் மாமனை மணந்து கொண்டு முதல் பிள்ளையைப் பெற்ற
ஓராண்டில் மலர்விழி மரணமடைந்தாள். அதே மாமனை மணந்து
பிள்ளை ஒன்றைப் பெற்றுக் கொண்ட கோகிலா, தன் கணவனை
இழந்தாள்.
ரகுவ இழந்த கோகிலா சொல்ல முடியாத துன்பத்தில்
மிச்.
துடிதுடித்தாள். அழுது அழுது கண்ணீர் வற்றி யதுதான்
கணவனை இழந்த பிறகு தன் மகன் மணியின் நடத்தையில்
ஏற்பட்ட மாற்றங்களைக் கண்டு கோகிலா நிலை குலைந்து
போனான் அவன் மீது கொண்டிருந்த அன்பில் கடுகனவு கூட
குறைவிள்.லாமல் தான் அன்பு கொண்டிருந்தாள். ஆனால் மணி
நேரத்தோடு வீட்டுக்கு வருவதில்லை. வந்தாலும் கோகிலாவிடம்
பேசுவதில்லை. தன் தம்பியோடு விளையாடுவது கூட கிடையாது
அப்போதெல்லாம் கோகிலா இது எல்லாம் தன் தலைவிதி என்று
தன்னைத்தானே சமாதானப் படுத்திக்
மணி விரும்பியபடியே அவனைப் படிக்க வைத்தாள். தன்
கணவனுக்குக் கிடைத்த மத்திய சேமநிதி பணத்தை எல்லாம்

18
செலவழித்து மணியை வெளிநாட்டிற்கு அனுப்பி வைத்துப் படிக்கச்

செய்தாள் அந்தப் பணமும் பற்றாத போது, தான் வாழ்ந்த
நான்கறை வீட்டை விற்றுவிட்டு, மூன்றறை வீட்டை வாங்கிக்
கொண்டு, மீதமுள்ள பணத்தைக் கொடுத்துப் படிக்கச் சொன்னாள்.
தன் மகன் மாறனின் படிப்பைப் பற்றி அவள் கவலைப்படவில்லை.
காரணம், மகன் மணி, மாறனைப் படிக்க வைத்துவிடுவான் என்ற
நம்பிக்கைதான். மணி பட்டப்படிப்பு படித்த பிறகு ஒரு நல்ல
வேலையில் சேர்ந்து கைநிறைய சம்பாதித்தான். ஆனால் அவன்
கோகிலாவுக்கு மாறனுக்கும் ஒரு காசுகூட கொடுக்கவில்லை.
தன் அப்பா பணத்தைக் கொண்டுதான் தான் ப

தன் சின்னம்மாவும் மாறனும் தங்களுடைய பணத்தைக் கொடுத்து
தன்னைப் படிக்க வைக்கவில்லை என்றான்.
இறுதியில் வீட்டை விட்டே போய்விட்டான். போனது மட்டும்

இல்லை. தன் தாயிடமே சொல்லாமல், திருமணம் செய்து
கொண்டான்.
தானாடவில்லை என்றாலும் தன் தசை ஆடும் என்பார்கள்.

கோகிலா மகன் மணி எங்கிருந்தாலும், நல்லபடியாக இருந்தால்
போதும் என்று சொல்லிக் கொண்டாள்.
அந்த மகன்தான் இன்று குழந்தைணையக் கொண்டு வந்து

கொடுத்து வளர்க்கச் சொல்லிவிட்டு போய் இருக்கிறான் எண்ணிக்
கொண்டிருந்தவளின் நினைவுச் சக்கரத்தை நிறுத்தியது
குழந்தையின் அழுகுரல்.
பெற்ற பிள்ளையை வேண்டாம் என்று தன் மருமகள்

போய்க்ட்டாள் என்பதைத் தன் மகன் சொல்லாமலேயே புரிந்து
கொண்டாள் அன்புத்தாய் கோகிலா

19
அது வரையில்...
மருதமுத்து இறப்பதற்கு முன் தன் மகன் மலரவனை அருகில்

அழைத்து, “ மகனே நீ பிறந்தவுடன் உன் தாய் இந்த
விட்டுவிட்டுப் போய்விட்டாள். உன்னை வளர்ப்பதற்காகவே நான்
மீண்டும் மணம் செய்து கொண்டேன். ஆனால் அவள் உனக்கு
நல்ல தாயாக அமையவில்லை. உன் மீது அன்பு காட்டுவதற்குப்
பதில் வெறுப்புதான் காட்டினாள். உன் மீது உன் சித்திக்கு அன்பு
இல்லை. அவளுக்குப் பிறந்த இரண்டு குழந்தைகளையும்
உன்னோடு. பேசவும் பழகவும் அவள் விடவில்லை. அதனால்
அவர்களும் உன்னை மதிப்பதில்லை. நீ தாயன்பிற்கும்
உடன்பிறப்புகளின் பாசத்திற்கும் ஏங்குகிறாய் என்பது எனக்குத்
தெரியும். இதை எல்லாம் எண்ணியெண்ணி நான் கண்ணீர் விடாத
நாளே இல்லை. இன்று யாரையும் எதிர்பார்த்து வாழ வேண்டிய
நிலை உனக்கு இல்லை. அதனால் நான் இறந்த பிறகு, நீ இந்த

வீட்டைவிட்டு போய்விடக் கூடாது ஆயிரம் தான் உன் சித்தி தவறு

செய்திருந்தாலும் கடைசி வரைக்கும் உன் சித்தியைப் பார்த்துக்
கொள்ள வேண்டும். உன் தங்கை அருணாவையும் தம்பி
அகிலனையும் கரை சேர்க்க வேண்டியது உன் பொறுப்பாகும். நான்
சொன்னதைச் செய்வதாக எனக்குச் சத்தியம் செய்து கொடு“ என்று
சத்தியம் வாங்கிக் கொண்டு போய்விட்டார்.
கடைசி நேரத்தில் அப்பாவுக்குச் செய்து கொடுத்த சத்தியத்தால்
மலரவன், சித்தியையும் அவர் பிள்ளைகளையும் தனியே
விட்டுவிட்டுப் போக முடியாத நிலையில் இருந்தான்.
தன் கணவர் இருக்கும்போதே மங்களம் மலரவனைப்

படாதபாடு படுத்துவாள். இப்போது கேட்கவே வேண்டியதில்லை.
நினைத்த நேரம் எல்லாம் பணம் கேட்பது. கண்டபடி செலவு
செய்வது தன் பிள்ளைகளுக்கு அதை வாங்கிக் கொடு, இதை
வாங்கிக் கொடு என்று கட்டாயப்படுந்தி வந்தாள்.
மலரவன், கை நிறைய சம்பாதித்ததால், அவள் சொன்னபடி

எல்லாம் செய்து வந்தான். தன்னுடைய நிலையை ஒரு நாள் தன்
நண்பன் ரகுவரனிடம் சொல்லிக் கொண்டிருந்தான்.
ரகுவரன், மலரவனிடம், “நீ திருமணம் செய்து கொண்டால்
என்ன?’ ‘ என்று
“நான் படும் பாடு போதாதா? வீணாக ஒரு பெண்ணை இந்த

ராட்சசக் கூட்டத்தில் கொண்டு வந்து, சித்திரவதைப் படும்படி
செய்ய சொல்திறாயா?” அதெல்லாம் வேண்டாம்” என்றான்.
“நீ பயப்பட வேண்டாம் உன் தாயையும், தங்கை

தம்பியையு மீ திருத்தி நல்வழி படுத்தக்கூடிய ஒரு
பார்க்கிறேன்’‘ என்றான் ரகுவரன்.
ரகுவரன் தனக்குத் தெரிந்த மாலதியிடம் மலரவனின் நிலையை
எடுத்துக்கூறி அவனை மணந்து கொள்ளச் சொன்னான்.

முதலில் முடியாது என்று மாலதி சொல்லிவிட்டாள். பிறகு ஏன்

இதை ஒரு சவாலாக எடுத்துக் கொண்டு வெற்றிப்பெற முயற்சிக்க
கூடாது?” என்று பலமுறை சிந்தித்தாள். கடைசி யில்
மணந்து கொண்டாள்.
மலரவனிடம், ‘ ‘நான் எடுத்துக் கொண்டுள்ள சவாலில்

பெறும் வரையில் நாம் உடலால் உற்வு கொள்ளக் கூடாது; உறவால்
அன்பு கொள்வோம்” என்று உறுதியாகக் கூறிவிட்டாள்.
மங்களம் வீட்டிற்கு வந்த மருமகளிடமும் தன்னுடைய
அதிகாரத்தைப் பயன்படுத்த தவறவில்லை. தான் கூப்பிடுகின்ற
பொழுது, தன் முன்னே வந்து நிற்க வேண்டும் என்றும்,
கேட்பதை எல்லாம் கொடுக்க வேணும் என்றும் கட்டனை இட்டாள்.
மாலதி, மங்களத்தின் மீது எந்தவிதமான வெறுப்பும்

கொள்ளாமல் நடந்து வந்தாள்.
மாலதியும் தனக்குப் பயந்து கொண்டிருக்கிறாள் என்ற

மங்களம் நினைத்தாள்.
ஒரு நாள் காலையில் அறையிலிருந்து வெளியே வந்த

மங்களம், அதிகாரத் தோரணையுடன் எப்போதும் போல் பணிப்
பெண்ணின் பெயரைச் சொல்லிக் கூப்பிட்டுக்கொண்டே வந்தாள்.
பணிப்பெண் அவளுடைய குரலுக்குப் பதில்

கொடுக்கவில்லை.
கோபத்துடன் சமையல் அறை பக்கம் போனாள். அங்கே

மாலதி நின்று கொண்டிருந்தாள்.
‘‘எங்கே அந்த வேலைக்காரி?” என்று கேட்டாள்.
‘‘வரவில்லை’ ‘ என்றாள்

’ ‘ஏன்? “ என்னு
‘ ‘நிறுத்திவிட்டேன்’ ‘
என்று
‘ ‘ஏன் நிறுத்தினாய்? யாரைக் கேட்டு நிறுத்தினாய்?”
மங்களம் கோபமாகக் கேட்டாள்.
“நம்முடைய வேலைகளை நாமே செய்து கொண்டால்,

வேலைக்கு ஆள் எதற்கு?” என்று கேட்டாள் மாலதி.
நீ வேண்டு ம் என்றால் உன் வேலையைச் செய்து

என்னாலும் என் பிள்ளைனாலும் வேலை செய்ய முடியாது.
மங்களம் தொடர்ந்து, நீ வேலைக்காரியை நிறுத்திவிட்டால், நீ தான்
எங்களுடைய தேவைகளைப் பூர்த்தி செய்ய வேண்டும் என்று
கூறினாள்.
மாலதி எதுவும் பேசர்மல் இருந்தாள்.
மறுநாளும் பணிப்பெண் வரவில்லை. மாலதி தனக்கு

வேண்டியவற்றைச் செய்து கொண்டு வேலைக்குப் போய்விட்டாள்..
மங்களம் எரிமலை என
குமுறினாள். அவளுடைய
பிள்ளைகளும் அவளுக்கு ஒத்து ஊனார்கள்.
மாலையில் வீடு திரும்பியவுடன் மங்களம், மாலதியிடம்
பூகம்பமாக வெடித்தாள்.
அப்போது, “நமக்கு வேண்டியதை நாமே செய்து

கொள்வதுதான் நல்லது என நினைக்கிறேன். உடல் சுகம் இல்லாத
சமயத்தில் மற்றவரின் உதவியை நாடலாம். அத்தானும்
வேலைத்குப் போறாங்க. நானும் அருணாவும் கூட வேலைக்குப்
போகிறோம். தம்பி அகிலனும் பள்ளிக்குப் போகிறான். நீங்கதாள்
வீட்டிலே இருக்கிறீங்க. உங்களால் முடிந்த வேலைகளை நீங்கள்
செய்து வந்தால்,, வீடு திரும்பியவுடன் எங்களால் முடிந்த

23
வேலைகளை நாங்கள் செய்வோம் ஒருவருக்கொருவர் உதவியாக

இருந்தோம் என்றால் வீட்டிற்குப் பணிப்பெண் தேவை இல்லை.
பணிப்பெண்ணுக்குக் கொடுக்கிற பணத்தை மிச்சப்படுத்தி
வைத்திருந்தால் வெளிநாடுகளுக்குச் சென்று வரலாம். நமக்குத்
தேவையான பொருட்களை வாங்கிக் கொள்ளலாம். அதுமட்டும்
இல்லை அத்தை. உங்கள் உடல் நலத்தையும் நீங்க கவளித்துக்
காள்ள வேண்டியது அவசியம். வேலை எதுவும் செய்யாமல்
உட்கார்ந்து இருந்தீங்க” என்றால், வியதிகள் வர சந்தர்ப்பம்
அதிகம் இருக்கிறது” என்று மாலதி ஒரு சிற்றுரையே
ஆற்றிவிட்டாள்.
மருமகளின் பேச்சைக் கேட்ட மங்களத்தால் மெல்லவும்

முடியவில்லை; விழுங்கவும் முடியவில்லை.
தன்னுடைய அதிகாரத்தை விட்டுக் கொடுக்க மங்களம்
விரும்பவில்லை.
“இந்தா பாரு!” இது என் குடும்பம். என் இஷ்டம் போல் தான்
எல்லாம் நடக்கணும்” என்று காரசாரமாக கூறினாள் மங்களம்.
மாலதி எதுவும் பேசாமல் அறைக்குள் போய்விட்டாள்.
ஒரு நாள், குளியல் அறையில் மங்களம் வழுக்கி

விழுந்துவிட்டாள். அப்போது முழங்கால் முட்டியில் நன்றாக
அடிபட்டுவிட்டது. அவளால் எழுந்து நடக்க முடியவில்லை.
வீடு திரும்பிய மாலதி அதை அறிந்தவுடன் மங்களத்தை
மருத்துவமனைக்கு அழைத்துச் சென்றாள். மருத்துவமனையில்
இரண்டு நாட்கள் தங்க வேண்டிய நிலைமை
ஏற்பட்டது.
அந்த இரண்டு நாட்களும் மாலதி, வேலை முடிந்து வீடு

திரும்பும்போது, மருத்துவமனைக்குச் சென்று அத்தையைப் பார்த்து
நலம் விசாரித்துவிட்டுதான் வருவாள்.

மங்களம் மருத்துவமனையிலிருந்து வீடு திரும்பியவுடன்

மாலதி இரண்டு நாட்கள் விடுப்பு எடுத்துக் கொண்டு,
மங்களத்திற்கு வேண்டிய உதவிகளைச் செய்து வந்தாள்.
மங்களத்தைக் குளிப்பாட்டினாள். சில வேளைகளில் அவள்
சிறுநீர் கழிக்ந கஷ்டப்பட்டபோது மாலதி உதவி செய்தாள். ஆனால்
மங்களத்தின் மகள் அருணா, தன் தாய்க்கு எந்தவிதமான
உதவிகளும் செய்ய முன்வரவில்லை.
தன் மருமகள்’ மாலதியை ஓட ஓட விரட்டிய போதிலும் அவள்
என் மீது வெறுப்படையவில்லை. என்னைத் தன் தாய் போல்
நினைத்து எனக்கு வேண்டிய பணிவிடைகளை ஒழுங்காகச் செய்து
வருகிறாள் ஆனால் தன் மகள் எதையும் கண்டு கொள்ளவில்லை.
அப்போதுதான் மங்களம், தான் தன் மகளை வளர்த்த முறைக்கும்;
மாலதியை அவள் தாய் வளர்த்த முறைக்கும் உள்ள
வேறுபாட்டினை உணர்ந்தாள்.
ஒருவாறு மங்களம் எழுந்து நடக்கத் தொடங்கினாள்.
வேலை விட்டு திரும்பியவுடன் மாலதி வீட்டு வேலைகளைச்
செய்தாள். அவளுக்கு உதவியாக மலரவனும் இருந்தான். இதை
எல்லாம் பார்த்தபோது மங்களத்தின் மனதில் ஓர் உறுத்தல்
ஏற்பட்டது.
பாவம் பிள்ளைகள் வேலைக்குப் போய்விட்டு வந்து வீட்டு
வேலைகளைச் செய்கிறார்கள். அவர்களுக்கு’ உதவியாக ஏன் நான்
இருக்கக் கூடாது?” என்று எண்ணினாள். பிறகு சிறுசிறு
வேலைகளைச் செய்ய மங்களம் தொடங்கினாள். மாலதியைக்
கண்டால் கடுகடுத்த மங்களம், இப்போது இலேசாகப் புன்னகை
செய்யத் தொடங்கினாள்.
மாமியாரிடம் ஏற்பட்டுள்ள மாறுதல்களை மாலதி அறியாமல்
இல்லை. அவளின் முயற்சி வெற்றி பெற தொடங்கிவிட்டதை
எண்ணி மகிழ்ந்தாள்.

மங்களத்தின் பிறந்த நாள் அன்று புதிய பட்டுப்புடவையும்

தங்கச் சங்கிலியும் வளையல்களும் வாங்கிக் கொடுத்து, பிறந்த
நாளைக் கோலாகலாமாக மாலதி கொண்டாடினாள். இதைக்
கொஞ்சம்கூட எதிர்பார்க்காதிருந்த மங்களம் அப்படியே
அதிசயத்துப் போனாள். மருமகள் இவ்வளவு அன்புடையவளா
என்று எண்ணினாள்.
அதன் பிறகு, மங்களத்திற்கு மாலதியின் மீது ஒரு பற்றும்

மரியாதையும் உண்டாயின. குடும்பத்திலுள்ள பெரியவளான
நான்தானே சிறியவங்களுக்கு உதவியாக இருந்து வரவேண்டும்
என்ற எண்ணம் மங்களத்தின் மனதில் வேர் ஊற்றியது. அதன்
பிறகு மங்களம் வீட்டுப் பொறுப்புகளைத் தானே முன்வந்து
செய்யத் தொடங்கினாள். அதன்பிறகு மாமியாரும் மருமளும்
தாயும் மகளும்போல் பழகத் தொடங்கினார்கள்.
ஒரு நாள், மங்களம் தன் மருமகள் மாலதியிடம் “எப்போது

எனக்கு ஒரு பேரனைப் பெற்றுத்தரப் போகிறாய்” என்று கேட்டாள்.
நான் எடுத்துக் கொண்டுள்ள சவாலில் முழுமையாக வெற்றி

பெற்ற பிறகுதான் அதெல்லாம் என்றாள்” மாலதி.
மங்களம் எதுவும் புரியாமல் விழித்தாள்.
மாமியாரைத் திருத்தியாச்சு, அடுத்து , நாத்தியைத்

வேண்டும் என்று மாலதி எண்ணினாள். அந்த நேரத்தில், மங்களம்
மாலதியிடம், “நான் என் பிள்ளைகளையும் கெடுத்துவிட்டேன்.
அவர்களை ஒழுங்கான முறையில் வளர்க்கவில்லை மகள் அருணா
எண் பேச்சைக் கேட்பதில்லை. அவன் நினைத்தபடி நடந்து
கொள்கிறாள் அகிலனும் ஒழுங்காகப் படிக்கவில்லை. நீதான்
அவர்களைத் திருத்தி நல்லவர்களாக மாற்ற வேண்டும்” என்று
கூறினாள்.

‘ ‘கும்பிட போன தெய்வம் குறுக்கே வந்தது போல” தனக்ு

தன் மாமியாரே பச்சைக்கொடி காட்டிவிட்டதால், அவளுடைய
பாணங்களை அருணா மீது பாய்ச்ச தயாராகிவிட்டாள் மாலதி.
அன்றிரவு நீண்ட நேரமாகியும் அருணா வீடு திரும்பவில்லை.

இன்று அருணாவுக்குப் பாடம் கற்பிக்க வேண்டும் என்று
எண்ணிய மாலதி, கதவின் உன் தாழ்ப்பாளைப் போட்டுவிட்டு,
சோபாவிலேயே படுத்துக் கொண்டாள்... விடியற்காலை இரண்டு
மணி இருக்கும். அந்த நேரத்தில் வீடு திரும்பிய அருணா, கதவைத்
திறக்கும் போது, திறக்க முடியவில்லை. நீண்ட நேரம்
கதவைத்தட்டினாள்.. ஆனால் மரலதி கதவைத் திறக்கவில்லை.
அருணா, அம்மா! அம்மா! என்று கூப்பிட்டாள். மாலதி, ஏதோ
திட்டத்துடன்தான் கதவைத் தாழ்ப்பாள் போட்டிருக்கிறாள்
என்பதைப் புரிந்து கொண்ட மங்களம் பேசாமல் இருந்துவிட்டாள்.
அரைமணி நேரத்திற்குப் பிறகு, மாலதி எழுந்துபோய் கதவைத்
திறந்தாள்.
அருணா ஆத்திரத்துடன், யார் தாழ்ப்பாள் போட்டது என்று
கேட்டாள்.
மாலதி, நான் தான் என்றாள்.

“ஏன்? “ என்று கேட்டாள்
‘ ‘இது குடியிருக்கும் வீடு வீட்டில் உள்ள

பாதுகாக்க தாழ்ப்பாள் போட்டு வைக்க வேண்டியது அவசியம்”
என்றான் மாலதி.
நான் வீட்டில் இல்லை என்பது தெரிந்தும் ஏன் தாழ்ப்பாள்

போட்டீங்க!”
பருவமடைந்த ஒரு பெண். இவ்வளவு நேரம் வெளியில்

இருப்பாள் என்று எனக்குத் தெரியாது. நீ நாங்கள் படுக்கைக்குப்

இரா. துரைமணிக் ம்
போவதற்குள் வீடு திரும்பி இருந்திருந்தால் இந்த நிலைமை

மாலதி
ஏற்பட்டிருக்காது’ ‘ என்றாள்
‘ ‘வெளியே போவதும் வருவதும் என்னுடைய இஷ்டம்
நீங்கள் தலையிட வேண்டியதில்லை’ ‘ என்றாள்
“ உன் இஷ்டத்திற்குப் போவதற்கும் வருவதற்கும்
‘ ஹோட்டல் ‘ இல்லை ; குடியிருக்கும் வீடு
இருந்தால், அதற்கென சில விதிமுறைகள் இருக்கன்றன.
அவற்றிற்கு உட்பட்டு நடக்க வேண்டியது உன்னுடைய கடமை
என்பதை நீ தெரிந்து கொள்ளமல் இருக்கிறாய் “ என்றாள்
நீ இந்த வீட்டுப் பெண் உனக்கு ஏதாவது நடக்க்க் கூடாது

நடந்து விட்டால் , அது உன்னை மட்டும் பாதிக்காது
குடும்பத்தையும் பாதிக்கும் என்பதையும் தெரிந்து கொள்
நீ நாளைக்கு இன்னொரு வீட்டிற்குப் போய் வாழ வேண்டிய

பெண் இந்த வீட்டிலேயே காலம் பூராவும் இருக்கக் கூடியவள்
அல்ல. அதனால் ஒரு குடும்பப்பங்கானப் பெண்ணாக இருக்க
வேண்டியது முக்கியம்,
இந்த மாதிரி இரவிலே வெளியே போய்விட்டு நேரம் கெட்ட

நேரத்தில் வருவது சரியல்ல இன்றைக்குப் பிறகு, நீ நேரத்தோடு
வீட்டிற்கு வர வேண்டும்’ ‘ என்று கூறிவிட்டு மாலதி
அறைக்குப் போய்விட்டாள்
மாலதியை முறைத்துப் பார்த்துக் கொண்டிருந்த அருணா,

விளக்கை அணைத்துவிட்டு, அவளுடைய அறைக்குள் போனாள்
மாலதியின் பேச்சுக்குப் பயந்தோ அல்லது மதிப்புக்

கொடுத்தோ , அருணா அதன் பிறகு நேரத்தோடு
வந்தாள் நேரம் கழித்து வருவதாக இருந்தால் , தன்
சொல்லிவிட்டுச் சென்றாள்

ஒரு நாள் மாலதி அலுவலகத்தில் இருந்து சாப்பிடச்

சென்றபோது, அருணா ஒரு வாலிபனுடன் சேர்ந்து போனதைப்
பார்த்தாள்
அன்றிரவு அத்தையிடமும், அருணாவிடமும் அவளின்

திருமணத்தைப் பற்றி பேசினாள்
அருணா தான் விரும்புபவரைப் பற்றிக் கூறினாள் மாலதி

அந்தப் பையனை வீட்டிற்கு அழைத்து வரும்படி சொன்னாள்
அவ்வாறே அருணா செய்தாள் வீட்டிற்கு வந்த பிறகு அந்தப்

பையனைப் பற்றி மாலதி விசாரித்தாள் . அவன்
திருமணமாகி, விவாகரத்து செய்தவன் என்பதை அறிந்தாள்
அருணாவிடம் அதைப் பற்றி எடுத்துச் சொல்லி அவனை

மறந்துவிடுமாறு கேட்டுக் கொண்டாள்.
தன்னுடன் வேலை செய்த ரகுவரனுக்கும் அருணாவுக்கும்

, திருமணம் செய்து வைத்தாள்
ரகுவரனின் உயர்ந்த் குணங்களையும் நற்பண்புகனையும் கண்டு

மனம் மகிழ்ந்து போனாள் அருணா தன்னுடைய வாழ்வில்
விளக்கேற்றி வைத்த தன் அண்ணி மாலதியை வாயாரப்
புகழநதாள்
மாலதி, அகிலன் பள்ளிக்குப் போனாள்| அவன் ஒழுங்காகப்

பள்ளிக்கு வருவதில்லை என்று ஆசிரியர்கள் கூறினார்கள்
அகிலன், சில நண்பர்களுடன் ஊர் சுற்றிக் கொண்டு

இருப்பதை அறிந்தாள்.
அவள் அகிலனிடம், படித்து முன்னுக்கு வரப் போகிறாயா

அல்லது மாணவர்கள் நன்னடத்தைப் பள்ளிக்குப் போகப்
போகிறாயா? என்று கேட்டாள்

தான் இனிமேல் அண்ணியிடமிருந்து தப்ப முடியாது என்பதை

உணர்ந்த அகிலன், ஒழுங்காகப் பள்ளிக்குச் செல்லத்
தொடங்கினான்
தன்னுடைய குடும்பத்தைத் திருத்தும் வரையில், தான்

பிள்ளையே பெற்றுக் கொள்ள போவதில்லை என்று சபதம்
எடுத்துக் கொண்டு , தன் தாயையும் தன்னையும்
திருத்தி ய மாலதியின் ‘உயர்ந்த குணத்தை வாயாரப்
அருணா
தன் அண்ணனையும் அண்ணியையும் தேனிலவுக்கு

நீயூலாந்திற்கு அனுப்பி வைத்தாள்.
தான் எடுத்துக் கொண்ட சபதத்தில் வெற்றி பொங்க மாலதி

தேணீலவுக்குப் புறப்பட்டுச் சென்றாள்

உதிரிப் பூக்கள்
“மாணவர்களே! இன்று யார் பள்ளிக்கு வரவில்லை? “

ஆசிரியர் கேட்டார்.
வகுப்பின் சட்டம் பிள்ளை சேகர், “அமுதா மட்டும் தான்

வரவில்லை ஐயா” என்றான்
“அமுதா இன்றும் வரவில்லையா? அமுதா இன்றுடன் நான்கு

நாட்கனாகத் தொடர்ந்து வரவில்லையே ! யாருக்காவது
தெரியுமா? ‘’ என்றார்
ஒருவரும் தனக்குக் காரணம் தெரியும் என்று சொல்லவில்லை
“அ முத வின் அ ண்ணன்,

இருக்கிறான். மணி நீ போய் அவனை அழைத்துவா

இரா துரைமாணிக் ம்
மணிகண்ணனை அழைக்க வகுப்பை விட்டு வெளியே

போனான்
ஆசிரியர் பிள்ளைகளின் வருகை குறிப்பேட்டை எடுத்துப்

புரட்டிப் பார்த்தார். அமுதா வாரத்தில் தொடர்ந்து இரண்டு
நாட்களவது பள்ளிக்கு வராமல் இருந்தது இல்லை. ஏன் இந்தப்
பெண் இப்படி அடிக்கடி பள்ளிக்கு மட்டம் போடுகின்றது?
உடற்கோளாறா இருக்குமோ? அமுதாவைப் பார்த்தால்
உடல்கோளாறு உள்ள பிள்ளையாக தெரியவில்லையே “
சிந்தித்துக் கொண்டு இருந்தார்
மணி கண்ணனுடன் வந்து கதவைத் தட்டினான் ஆசிரியர்
அவர்களை உள்ளே வருமாறு அழைத்தார். கண்ணனைப் பார்த்து
ஆசிரியர், “உன் தங்கை அமுதா ஏன் நான்கு நாட்கனாக பள்ளிக்கு
வரவில்லை?” என்று கேட்டார்
அதற்கு, கண்ணன் தனக்குத் தெரியாது என்றான் அதைக்

கேட்ட ஆசிரியர் அயர்ந்து போய்விட்டார்.
“நீ என்ன சொல்லுகிறாய் ! உனக்குத் தெரியாதா?

மீண்டும் வினவினார்
“ஆமாம் ஐயா! எனக்கு உண்மையிலேயே தெரியாது என்றாண்

கண்ணன்
அப்படி என்றால்....?
நானும் என் தங்கையும் ஒன்றாக.

கண்ணன் அதற்கு மேல் சொல்ல தயங்கி நின்றான் அவன்
வகுப்பறையையும் ஆசிரியரையும் மாறிமாறி பார்த்தான்
அவன் அதற்கு மேல் அந்த இடத்தில் எதையும் சொல்ல

விரும்பவில்லை என்பதை ஆசிரியர் புரிந்து கொண்டார்

32 1எல் ைக் ோடு
“கண்ணன், நீ வெளியில் போய் நில் நான் இதோ வருகிறேன்”

என்றார் ஆசிரியர்
கண்ணன் வெளியில் போனான்
ஆசிரியர் பிள்ளைகளைக் கணக்குப் புத்தகத்தை எடுக்குமாறு

கூறினார் பிறகு சில பக்கங்களைக் குறிப்பிட்டு ,
அமைதியாக இருந்து செய்யுமாறு சொன்னார் பிறகு அவர்
வகுப்பறையை விட்டு வெளியே சென்றர். அங்கே கண்ணன்
நின்று கொண்டிருந்தான் அவனை அழைத்துக் கொண்டு
ஆசிரியர்களின் ஓய்வறைக்குச் சென்றார்
கண்ணளிடம் அமுதா வராததற்கானக் காரணத்தைக் கேட்டார்
ஐயா
பயப்படாதே கண்ணன், தைரியமாகச் சொல் நானும் என்

தங்கையும் ஒரே வீட்டில் இல்லை அப்படியா?
ஆமாம்
ஏன்?
நான் என் அம்மாவுடன் இருக்கிறேன்

உன் தங்கை?
அவன் அப்பாவோடு இருக்கிறாள்
கண்ணனும் அவன் தங்கையும் ஒன்றாக இல்லை என்பதை

புரிந்து கொண்ட ஆசிரியர், அதன் பிறகு கண்ணனிடம் எதுவும்
கேட்காமல், அவனை அவனுடைய வகுப்பிற்கு அனுப்பிவிட்டார்
பள்ளி முடிந்து , கண்ணன் வீட்டிற்குச் செல்லும்போது ,
தாயாரைப் பள்ளிக்கு வருமானு அவனிடம் ஒரு கடிதத்தைக்
கொடுத்தனுப்பினார்.

மறுநாள், கண்ணனின் தாயார் பள்ளிக்கு வந்தார். அவரை

ஆசிரியர் “அமுதா ஏன் பள்ளிக்கு வரவில்லை” என்று கேட்டார்.
கண்ணனின் தாயார், “எனக்கு விவரம் தெரியாது” ஏன்றார்.
ஆசிரியர் விடவில்லை.
உங்களுடைய பிள்ளையையப் பற்றி விவரம் தெரியாது
என்கிறீர்களே?
ஐயா, நான் ஓர் உண்மையை உங்களுக்குச் சொல்லியாக
வேண்டும்.
என்ன?
அமுதா என்னுடைய பிள்ளை இல்லை. “அவள் என்னுடைய

சக்காளத்தியினுடைய பிள்ளை.
“அப்படி என்றால் உங்கள் கணவருக்கு இரண்டு
மனைவிமார்களா?”
“அப்படியும் வைத்துக் கொள்ளலாம்.”

“வைத்துக் கொள்ளலாமா?”
“ஆமாம் ஐயா! நீங்கள் என்னைத் தவறாக நினைக்காவிட்டால்,
என் வாழ்க்கையில் ஏற்பட்ட சில கசப்பான உண்மைகளை
உங்களிடம் கூறலாம் என்று நினைக்கிறேன்” என்றார்.
ஆசிரியருக்குத் தர்மசங்கடமாகிவிட்டது. நாம் ஒன்றைப் பற்றி
கொள்ள நினைக்க, கதை வேறு ஒன்றாக
கேட்டுத் தெரிந்து
மாறுகிறதே? இப்போது என்னுடைய வேலை நேரம். என்னால்
உங்களுடைய கதையைக் கேட்க முடியாது” என்றார்.
“அப்படிச் சொல்லாதீர்கள்! என்னுடய மனதை உறுத்திக்

கொண்டிருக்கும் அதை யாரிடமாவது சொன்னால்தான் எனக்குக்
கொஞ்சம் பாரம் குறைந்த மாதிரி இருக்கும்” என்றார்.

ஆசிரியர் சமூகச் சேவை செய்பவர் தன்னால் அந்தப்

பெண்ணுக்கு உதவ முடியுமா? என்றுதான் பார்ப்போமே என்று
எண்ணிய அவர், “அப்படி என்றால் மத்தியானமாக வாங்க’
என்றார்
கண்ணனின் தாயார், “ எனக்கு இன்று வேலை
இங்கேயே இருக்கிறேன்’ ‘ என்றார். சொன்னபடியே
இருந்த அவர் பள்ளி முடிந்து பிள்ளைகள் வீட்டுக்குச் சென்ற பிறகு,
ஆசிரியரைப் பார்க்கச் சென்றார் கண்ணனின் தாயார்
‘ ‘உட்காருங்க’ ‘
ஆசிரியர் சொன்னபடி கண்ணனின் அம்மா உட்கார்ந்து

கொண்டார்
இப்போது நீங்க சொல்ல வேண்டியதைச் சொல்லலாம் என்றார்
சிறிது நேரம் மெளனமாக அமர்ந்திருந்தார்
“தாயை இழந்த நான் தனியாக இருந்தேன் தந்தை இருந்தார்

ஆனால் அவரால் எப்கோதும் என் கூடவே இருக்க முடியுமா?
நான் தனியாக இருந்ததைப் பயன்படுத்திக் கொண்டு என்

வீட்டுக்குப் பக்கத்தில் இருந்த பாலு என்னுடன் பேச்சுக்
கொடுத்தார்
கண்களாலேயே காதல் மொழிகள் பேச முடியும் என்றால்
வாயால் பேசவா முடியாது? ஆனால் என்ன பேசினோம் எவ்வாறு
பேசினோம் என்றே எனக்குத்
இளமையின் துடிப்பு எதைச் செய்யலாம் எதைச்

செய்யக்கூடாது என்ற அறியாமை இவற்றால் என் உடலில்
ஏற்பட்ட மாற்றத்தை இரண்டு மூன்று மாதங்களில் நன்றாக அறிந்து
கொண்டேன்

காலையில் சென்று மாலையில் திரும்பும் தன் தந்தையால்

என்னிடமுள்ள மாற்றத்தை அறிய முடியவில்லை
மண்ணில் போட்ட விதை முளைக்கத்தானே செய்யும்! என்
வயிற்றின் வனர்ச்சியை மறைக்க முடியும்?
உண்மையை அறிந்த அப்பா உயிரை விடப்போவதாகக்
கூறினார் “உயிரைவிட வேண்டியவடிளே விடாமல் இருக்கும்போது,
நீ ஏன் சாகப்போகிறேன் என்கிறாய்? என்று அவரின் நண்பர்கள்
சொல்ல, அவர் எடுத்த காரியத்தை முடிக்கவில்லை
பாலு என்னைக் கைவிட்டுவிடவில்லை அவரின்

பெற்றோர்களின் அனுமதியோடு என்னைத் திருமணப் பதிவகத்தில்
மனைவியாக்கிக் கொண்டார்
இவளை எப்படியாவது தொலைத்துத் தலை மூழ்கிவிட்டால்

போதும் என்று இருந்த என் அப்பாவும் எந்த மறுப்பும் கூறாமல்
அனுப்பி வைத்துவிட்டார்
அதன் பிறகு அப்பா மகள் உறவு என்ற பேச்சுக்கே

இடமில்லாமல் போய்விட்டது
மணமாகி பத்து மாதங்களுக்குப் பிறகுதான் பின்னை பெறுவது
மரபு ஆனால் நான் ஏழுதிங்களிலேயே மகன் கண்ணனைப்
பெற்று எடுத்தேன்
பிள்ளையப் பார்த்து பேரானந்தமடைந்தோம் ஆனால்
பேரனைப் பார்க்க என் தந்தை மட்டும் வரவே இல்லை.
எங்களின் வாழ்க்கை நல்லமுறையில் சென்று கொண்டிருந்தது
என் மீதும் என் பிள்ளை மீதும் என் கணவர் அதிகமாக அன்பு

காட்டினார் அதேபோல் என் மாமனாரும் மாமியாரும் அதிக
அன்பு காட்டினார்கள்

ஒரு நாள் என் கணவரிடம், ‘ ‘உங்கள் அம்மாதான்

இருக்கிறாங்க அவங்களைப் பிள்ளையைப் பார்த்து கொள்ள
சொல்லிவிட்டு , நான் வேலைக்குப் போகலாம்
நினைக்கிறேன்” என்றேன்
“நீ ஒன்றும் வேலைக்குப் போக வேண்டாம். வீட்டிலேயே
இருந்து பிள்ளையை ஒழுங்காகப் பார்த்துக் கொண்டாள் போதும்”
என்று கூறிவிட்டார் அந்த அளவுக்கு அவர் எங்கள் மீது பிரியமாக
இருந்தார்
என் தோழி ஒருத்தி ஒரு நாள், எனக்குப் போன் செய்தாள்
அவள், ‘ ‘என் கணவரை வேறு ஒரு பெண்ணுடன்
சொன்னாய்
அதைக்கேட்ட நான், அவளின் பேச்சை நம்புவதா இல்லை

நாம்பாமல் இருப்பதா? என்று குழம்பினேன் அந்தச் செய்தி என்
மனதைப் போட்டு அலைக்கழித்தது தோழியின் பேச்சை நம்பி
அவரின் மீது சந்தேகப்படுவதா அல்லது அப்படி இருக்காது என்று
இருந்துவிடுவதா? “ எந்த முடிவும் எடுக்க முடியாமல்
அப்படியே அது உண்மைகாக இருந்தால், அந்த உண்மையை
எப்படி அறிவது? குழப்பம்
அந்தச் செய்தியைக் கேட்ட பிறகு, அதைக்காட்டிக்
கொள்ளமலேயே என் கணவரைக் கவனிக்கத் தொடங்கினேன்
அவரின் நடை உடை பாவனைகளில் ஏதேனும் மாற்றம்
ஏற்படுகின்றதா என்று அறிய முற்பட்டேன். முதலில் எதுவும்
தெரியவில்லை
ஒரு நாள் வழக்கத்திற்கு மாறாக நேரம் சென்று வீட்டிற்கு
வந்தார்
நான் எதுவம் கேட்காமல், எப்போதும் போல் நடந்து
கொண்டேன்

இன்னைக்கு அலுவலகத்தில் அதிகமான வேலை இருந்ததுச்சு

அதனால்தான் நேரமாகிவிட்டது என்று அவரே சொன்னார்
‘ ‘அப்படியா! அதனால் என்ன? “ நான்

கேட்கவில்லையே “ என்றேன் தொடர்ந்து வாரத்தில் ஒரு
நேரங்கழித்து வரத் தொடங்கினார் அதிக வேலை ,
வீட்டுக்குப் போனேன். நூல் நிலையத்திற்குச் சென்றேன்’ ‘
ஏதாவது காரணம் கூறுவார்
நானும் எந்த முடிவுக்கும் வரமுடியாமல் இருந்து வந்தேன்
வாரத்தில் ஒரு முறை தாமதமாக வந்தது போய், இரண்டு

மூன்று நாட்கள் தாமதமாக வரத் தொடங்கினார் ஆனால்
அதற்கான காரணத்தைத் தெரிந்து கொள்ள எனக்கு
மனத்தைரியமில்லை
என் தோழி மட்டும் அடிக்கடி, ‘ ‘உன் கணவர் உன்
விட்டுவிட்டு , வேறு திசையை- நோக் ி போகிறார்
இருக்க வேண்டும்” என்று நினைவுபடுத்திக் கொண்டே இருந்தான்
அன்று வெள்ளிக்கிழமை நோன்புப் பெருநாள்

எல்லோருக்கும் பொது விடுமுறை அவரும் வீட்டில் இருந்தார்
‘ ‘நான் உன்னு டன் கோயிலுக்கு வந்து

இன்னைக்கு நாம் முருகன் கோயிலுக்குப் போவோம்’ ‘
உண்மைதான் அவரோடு சேர்ந்து கோயிலுக்குப்போய் எவ்வளவு
நாளய்விட்டன நான் கூப்பிடும்போது எனக்கு நேரமில்லை நீயே
போயிட்டுவா என்று சொல்பவர், இன்று தானே என்னைக்
கூப்பிடுகிறாறே என்று மகிழ்ச்சி அடைந்தேன் மாலை மணி
ஆறுக்கு முருகன் கோயிலுக்குச் சென்றோம்
வள்ளி தெய்வானையுடன் , ‘யாம் இருக்க

என்று சொல்லாமல் சொல்லிக் கொண்டிருந்த அந்த அருள்

கடவுள் முருகனை வணங்குவதில் ஏற்படுகின்ற ஆனந்தமே

தனிதான்
இறை வழிபாட்டுக்குப் பிறகு வீடு வந்தடைந்தோம்.
யாரையே பார்க்கப் போவதாகச் சொல்லிக் கொண்டிருந்த

மாமன் - மாமியார் வெளியில் போய்விட்டார்கள் எங்களைத்
தவிர வீட்டில் யாரும் இல்லை
‘ ‘குழந்தையைத் தொட்டிலில் பே
அயர்ந்து தூங்கிக் கொண்டிருந்த பிள்ளையைத் தொட்டிலில்

போட்டுவிட்டு, அவரிடம் வந்தேன்
“இப்படி வந்து என் பக்கத்தில் உட்காரு
“ உன்னிடம் முக்கியமான ஒரு விஷயத்தைப் பற்றி

வேணும்”
“ என்னிடம் சொல்ல என்ன தயக்கம்? என்ன

தாராளமாகச் சொல்லுங்க. உங்க பேச்சைக் கேட்டு நடப்பதுதானே
என்னுடைய கடமை”
“ வந்து , அதை எப்படி

புரியவில்லை! “
நான் மெளனமாக இருந்தேன்.
ஆமாம்? நாம் கோயிலுக்குப் போனோம் இல்லையா?

போனோம் “அங்கே வீற்றிருந்த அருள் கடவுள் முருகவேலை
வணங்கினோமே’ ‘ என்றே
“நீ முருகனை மட்டுமா வணங்கினாய்?” என்றார். ‘

அவன் அண்ணன்,விநாயகரையும் வணங்கினோமே’ ‘

இரா,துரைமாணிக்கம் 39
“நவக்கிரகங்களையும்தான் வணங்கினோம் நான் அதை

கேட்கலே
‘
“ பிறகு எதைக் கேட்கநீங்க’
முருகனுடன் சேர்ந்து யார் யாரை வணங்கினாய் “

கேட்டார்
அப்போதுதான் அவர் என்ன சொல்ல வருகிறார் என்பது

எனக்குப் புரியத் தொடங்கியது
நான் கேட்டது உனக்குப் புரிந்ததா?” புரியிது என்றேன்

என்ன புரியிது?
முருகனுடன் அவரின் இரண்டு பக்கங்களிலும் வீற்றிருக்கும்

வள்ளி , தெய்வனையையும் கும்பிட்டோம்’
“ உண்மைதான்! உனக்குப் புரிந்துவிட்டது “

திருமுருகாற்றுப்படை நூலைப் படித்திருக்கமாட்டாய் ஆனால்
திருமுருகனைப் பற்றிய திரைப்படங்கள் பார்த்திருக்கிறாய்
அல்லவா?” என்றார்
‘ ‘ஆமாம்! படம்
வள்ி
“ அந்த ப் படங்களில்
எப்போதாவது சண்டை வம்பு வந்திருப்பதாகக் காட்டி
இருக்கிறார்கள? “ என்று
‘இல்லை
“நாம் வணங்கும் தெய்வங்களே இரண்டு மனைவிமார்களைக்

கொண்டுள்ளன. மதுரை வீரன் போன்ற மன்னர்கன் கூட இரண்டு
பெண்களை மணந்துள்ளார்கள்” என்றார்

நான் எதுவும் கூறவில்லை.

‘‘பேசாமல் இருந்தால் எப்படி?”
என்ன பேசச் சொல்றீங்க? “ நீங்க கதை சொல்லுறீங்க; நான்

கேட்டுக்கிட்டு இருக்கிறேன்” என்றேன்.
ஆமாம்! நான் கதைதான் சொல்றேன். அந்தக் கதையும் சில

சமயங்களில் உண்மையாக நடந்துவிடுவதும் உண்டுதானே?
“மனித வாழ்க்கையில் நடந்ததை நடப்பதைத்தானே கதையாக

எழுதுகிறார்கள்” என்றேன்.
“நீ சொல்வதும் சரிதான். உண்மை வாழ்க்கை தான் கதையாக,

திரைப்படமாக வருகின்றன” என்றார்.
“கு ழந்தை எழுந்துவிடப் போறான். சொல்ல

சொல்லுங்க” என்றேன்.
“உனக்கு ஒரு தங்கை வரப் போறாள்” என்றார்.
நான் எதிர்பார்த்ததுதானே. எனக்கு அதிர்ச்சி உண்டாகவில்லை.

ஆனால் அவரின் முகத்தைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன்.
என் முகத்தை நேருக்கு நேர் பார்க்க முடியாத அவர், எழுந்து
நின்று கொண்டு , “நான் எப்படி உன்னை
அப்படியேதான் அவளையும் விரும்பிவிட்டேன்” என்றார்.
என் கண்களில் நீர் ஊற்று கிளம்பியது. நான்
என்ன துரோகம் செய்தேன்? என்னிடம் இல்லாத எதை அவளிடம்
கண்டீர்கள்?” என்றேன்.
“உன்னுடைய கேள்விக்கு எல்லாம் என்னால் பதில் சொல்ல

முடியாது.

அவளை இங்குக் கூட்டிக் கொண்டு வர்றேன். உனக்கு இஷ்டம்

என்றால் சேர்ந்து வாழு அப்படி அவளுடன் சேர்ந்து வாழ
உனக்குப் பிரியமில்லை என்றால், நான் மோட்டார் சுந்தரம் பிள்ளை
திரைப்பட கதாநாயகன் மாதிரி வாழ வேண்டியதுதான்’ ‘
“திருமணத்துக்கு முன்பு நீ எப்படி இருந்தாயோ, அதே

நிலையில் தான் அவளும் இருக்கிறாள் உன் முடிவை விரைவில்
சொல்லிடு” என்று கூறி விட்டு , விருட்டு
சென்னுவிட்டார்
ஓடிப்ோய
படுக்கையில் விழுந்து அழுதேன்
தொட்டியில் கிடந்த கண்ணன் விழித்துக் கொண்டு அழுதான்

அவனைப் போய் தூக்காமல் படுக்கையிலேயே கிடந்தேன்
வெளியில் போய் இருந்த மாமனாரும் - மாமியாரும் திரும்பி

விட்டார்கள்
‘ ‘என்ன பிள்ளை அழுது கொண்டு கிடக் ிறான் நீ

படுத்திருக்கிறே? “ என்று கேட்டார்
அவர்களைபார்த்ததும் எனக்கு அழுகை அதிகமாக வந்தது
“ என்னம்மா?” உனக்கு என்ன? ஏன் அழுறே?”

கேட்டார்கள்
என்னால் ஒன்றுமே கூற முடியவில்லை தேம்பி தேம்பி

அழுதேன்
‘ ‘இது என்னம்மா சின்ன பிள்ளை மாதிரி அழுறே?

நடந்தது ? எங்கே உன் புருஷன்? “ என்று
“ நல்லாத்தானே கோயிலுக்குப் போனீங்க,

முடியலியா?” என்று கேட்டுக் கொண்டே என் மாமியார் என்
தலையில் கையை வைத்துப் பார்த்தார்

‘ ‘உடம்பு நெருப்பாக காய்கிறதே இப்படித் தனியே

அவன் எங்கே போனான் வெளியில் ‘ டாக்சி
போயிருக்கிறனா? ‘ என்று போய் பாருங்க” என்றார
அப்போதுதான் என் நெற்றி ‘விண்விண்’ என்று

தெறிப்பதையும், உடம்பு நெருப்பாகச் சுடுவதையும் உணர
முடிந்தது
’ ‘அவனைக் காணும், இப்பே என்ன?
அழைச்சுகிட்டுப் போக வேணும் என்ற சொல்றே?” என்று
மாமனார் கேட்டார்
‘ ‘உடம்பு ராம்ப சூடாத்தான் இருக்குது .

‘ பென்னாடல் ‘ மாத்திரைகளைளக் கொடுப்போம்
போட்டு துடைப்போம். அப்படியும் காய்ச்சல் நிக்காட்டி,
ஆஸ்பத்திரிக்குக் கொண்டு போவோம்” என்று மாமியார்
சொல்லிவிட்டு , ரெண்டு மாத்திரைகளைக் கையில்
அவற்றை வாயில் போட்டு, தண்ணீர் ஊற்றி முழுங்கினேன்
‘பிரிஜ்சை’ திறந்து , ரெண்டு பாட்டில் குளிர்ந்த

எடுத்து ஒரு பேசினில் ஊற்றினார்கள் அதில் ஒரு சின்ன டவுலைப்
போட்டு, லேசாக பிழிந்து எடுத்து , நெற்றியைத்
கொஞ்ச நேரத்தில் நான் தூங்கிவிட்டேன் காலையில் கண்
விழித்துப் பார்த்தபோது அவர் என் அருகில் படுத்திருந்தார்.
எழுந்து, எப்போதும் போல செய்ய வேண்டிய வேலைகனைச்

செய்து கொண்டிருந்தன் “ அவர் எழுந்தார்
வேண்டியதை , எல்லாம் செய்து கொண்டிருந்தேன்
எதுவும் பேசவில்லை நானும் இயந்திரம் போல வேலை செய்து
கொண்டிருந்தேன்
மாமனார் எழுந்து வேலைக்குப் புறப்பட்டார் மாமியாரும்
எழுந்துவிட்டார்கள்

“ உனக்குத் தான் உடம்புக்கு முடியலேயே !

காலையிலேயே எழுந்து நிக்கிறே?” எல்லாத்தையும் நான்
பாத்துக்கிறேன் நீபோய் பேசாமல் உட்காரு’ ‘
மாமியாரின் அன்பான பேச்சைக் கேட்டதும் என் உள்ளம்
உருகியது இப்படிப்பட்ட மாமியாருக்காவது ,
சக்காளத்தியுடன் வாழத்தான் வேண்டும் என்று எண்ணிக்
கொண்டேன். ,
உண்மயை மாமனாரும் மாமியாரும் தெரிந்து

கொண்டார்கள் அவரிடம் என் ன ென் ன மோ சொன் னார்கள்
அதெல்லாம் செவிடன் காதில் ஊதிய சங்குபோல் ஆயிற்று
இப்படிப்பட்ட பிள்ளையுடன் வாழ்வதைவிட எங்கேயாவது

போய் பிச்சை எடுத்தாவது பிழைக்கலாம் என்றார் மாமனார்
“சட்டப்படி நீ நடந்து கொண்டால், அவரைக் கம்பி எண்ண

வைத்துவிடலாம்” என்றாள் தோழி சட்டம் இருக்குதான் “சட்டம்
ஓர் இருட்டறை” என்றார் பேரறிஞர் அண்ணா அது உண்மைதான்
திருமணத்துக்கு முன்பு கற்பமுற்றிருந்த என்னை அவர்
விட்டுவிட்டுப் போயிருந்தால், இந்த சட்டத்தால் என்ன செய்திருக்க
முடியும்?” என்று எண்ணினேன் அன்று நான் இருந்த நிலையில்
இருக்கும் ஒருத்திக்கு நான் வாழ்வளிக்கக் கூடாதா? என்றும்
நினைத்தேன். சட்டத்தையும் சமூகத்தையும் ஒதுக்கித் தள்ளினேன்
அந்தப் பெண்ணை நானே போய் அழைத்து வந்தேன்
- மாமி இருவரும் என் மீது
அதைக்கண்டு மாமன்
ஆத்திரமடைந்தார்கள்
‘ ‘நீயும் அவனுக்குத் துணைய இருக்கிறயே

செய்றதக்கு ஒத்துப்போனா உன் கதி என்ன ஆகுதுன்னு பிறகு
கான் தெரியும்” என்றார் மாமனார்.

வாயும் வயிறுமாக வந்தவளுக்கு வேண்டிய பணிவிடைகளை

எல்லாம் செய்து வந்தேன் அவள் என்னைப் பற்றி எப்படி
எண்ணியிருந்தாளே எனக்குத் தெரியாது உரிய காலத்தில்
தனியார் மருத்துவமனை ஒன்றில் அமுதாவைப் பெற்றுக் கொண்டு
வந்தாள்
அமுதாவுக்கு அப்பன் என் கணவர்தான் என்று பிள்ளை

பிறப்பு சான்றிதழும் வாங்கி வந்தார்கள் அதை எப்படிப்
செய்தார்கள் என்று எனக்கு இது நான் வரையில் தெரியாது
அதைப் பற்றி நான் அக்கறையும் எடுத்துக் கொள்ளவில்லை
என்னிடம் காட்டிய அன்பை என் மாமன் மாமியால் எண்
சக்காளத்தியிடம் காட்ட முடியவில்லை அவனாலும் அவர்களுடன்
ஒத்துப்போக முடியவில்லை அதனால் நான் எவ்வளவு
சொல்லியும் கேட்காமல் மாமனாரும் மாமியும் தனியே
போய்விட்டார்கள் என் வீட்டுக்காரரும் அவர்களைப் போக
வேண்டாம் என்று தடுக்கவில்லை அப்படி அவர் தடுத்திருந்தாலும்
அது என் சக்காளத்திக்குப் பிடிக்காது என்பது எனக்குத் தெரியும்
ஒரு நாள், ‘ ‘அவர் என்னைப் பார்த்து ,

எண்ணிக்கை அதிகமாகிட்டு நான் ஒருவன் மட்டும் சம்பாதிப்பது
குடும்பம் நடத்தப் போதவில்லை கண்ணனும்
பெரியவனாகிவிட்ட ன் . அமுத
அமுதாவையும் கண்ணனையும் சின்னவள் பார்த்துக்
கொள்ளட்டும் நீ தான் முன்பே வேலைக்குப் போவதாகச்
சொன்னாயே ’ நான் தான் வேண்டாம் என்றேன் நீ
தாராளமாக வேலைக்குப் போகலாம்” என்றார்
அவர் சொல்வதும் உண்மைதன் அவரின் வருவாய்
குடும்பத்திற்குப் பற்றாக்குறை தான் நானே கேட்கலாம் என்று
எண்ணிக் கொண்டிந்தபோது, அவரே என்னை வேலைக்குப் போ
என்றவுடன், எந்த மறுப்பும் கூறாமல் ஒரு தொழிற்சாலையில்

வேலைக்குப் போனேன் என்னுடைய வருமானம் ஓரளவுக்கு

குடும்பச் செலவுக்கு உதவியது
காலச் சக்கரம். உருண்டோடியது. ஆரம்பத்தில்
விட் ட ுக் கொடுத்து, அக் க ா - தங் கையாகவே
ஒருவருக்கொருவர்
வாழ்ந்து வந்தோம். பிறகு, ஒண்ட வந்த பிடாரி ,
விரட்டியதாம் என்று சொல்வார்களே அந்தக் கதையாக மாறத் சக்ாளதி
தொடங்கியது அக்கா - தங்கை உறவு மாறி ,
ஏற்பட ஆரம்பித்தது
உழைப்பின் சோர்வால் ஓரிரு முறை என்னிடம் வந்தவரை

வரவேற்காமல் விட்டதால், அவர் விரைவிலேயே இன்னொரு
குழந்தையையும் பெற்றுவிட்டாள்
மூத்தவள் என்ற மரிய தைகூட இல்லாமல் அவள்

நடக்கவும் தொடங்கினாள் என்னைப் பற்றி அவரிடம் இல்லாததும்
பொல்லததும் கூறினாள் அவரும் அவளின் பேச்சை மட்டும்
கேட்டுக் கொண்டு, என்னை பேசவும் அடிக்கவும் தொடங்கினார்
தான் நினைத்த போது எல்லாம், நினைத்தது கிடைத்ததாலோ
என்னமோ, அவருக்கு அவளின் மேல் அன்பு அதிகமாகிவி
என்பது எனக்குப் புரிந்தது அப்போது தான் நான், எனக்கு இதுவும்
வேண்டும் இதற்கு மேலும் வேண்டும்” என்று எண்ணினேன்
நான் முழுதும் உழைத்துவிட்டு வீட்டுக்கு வந்தால் வீட்டில்

நிம்மதி இல்லை இப்படியே இருந்துவந்தால் எனக்குப் பைத்தியம்
பிடித்துவிடும் அதனால் நீ தனியாக இருந்து கொள்ளலாம் என்று
கூறினார்
அதைக்கேட்ட என்னால் எதுவுமே பேச முடியவில்லை
ஒரு கணம் , ‘ ‘நமக்கு என்ன

ஒருத்தி கிடைத்தது போல, எனக்கு ஒருவன் கிடைக்காமலா
போய்விடுவான்?” என்று எண்ணினேன் மறுகணம், என் மனதில்
இந்த எண்ணம் ஏன் ஏற்பட்டது? ஒருவனுக்கு ஒருத்தி என்று

வாழ்ந்த கண்ணகி பரம்பரை அல்லவ என்னுடைய பரம்புரை?

ஆணுக்கொரு நீதி. பெண்ணுக்கொரு நீதி கொண்டதுதானே
இச்சமூகம். அந்தச் சமூக நீதியை நான் எப்படி மீறி நடக்க முடியும்
என்று எண்ணினேன்
அவரால் இனிமேல் எனக்கு எந்தப் பாக்கியமும் கிடைக்கப்
போவது இல்லை என்பது புரிந்தது. ஆனால் ஒரேயொரு பாக்கியம்
மட்டும் அவர் உயிரோடு இருக்கும் வரையில் நிலைத்து நிற்கும்.
அதுதான் ‘சுமங்கலி ‘ என்ற பாக்கியம். அந்தப் பாக்கியத்தைத்
அவர் எங்கிருந்தாலும் நல்லபடியாக இருக்கட்டும் என்று
வாழ்த்திவிட்டு வந்து கண்ணனுடன் தனியாக வாழ்ந்து வருகிறேன்.
அவர் ஒரு தெரு நாயாக மாறுவார் என்று நான் எண்ணவே
இல்லை. அவரால் ராமனாகத்தான் வாழ முடியவில்லை
முருகனைப் போலாவது வாழக் கூடாதா?
இன்று விஞ்ஞானம வளர்ச்சி அடைந்துவிட்டது அல்லவா?

அதனால் ஆணுக்குப் பெண் சரிநிகர் சமம் என்கிறோம் “வண்டே
மலரைத் தேடும்போது, மலர் வண்டைத் தேடினால் என்ன?” என்று
வாதம் செய்யும் காலம் அல்லவா? அவன் அவரை விட்டு வேறு
ஒருவனுடன் போய்விட்டாள். ஆடு தேவைபடுபவனுக்குக்
குட்டிகள் எதற்கு? எனவே குட்டிகளை விட்டுவிட்டு ஆட்டை
மட்டும் கொண்டு போய்விட்டான்.
என் கணவர் குட்டிப்போட்ட ஆட்டை விட்டுவிட்டு, இப்போது
குட்டிப்போடா ஒரு புதிய ஆட்டைக் கொண்டு வந்துள்ளார்.
வந்துள்ள ஆட்டுக்கு இருக்கின்ற குட்டிகளுக்குப் பால் கொடுக்க
முடியவில்லை விளைவு, அக்குட்டிகள் தவிக்கின்றன.
“ புரிகிறதா சார்
“ஆசிரியராகிய என்னையே கொஞ்ச நேரத்தில் ஆடு ,

என்று போட்டு குழப்பி விட்டிருக்கிறாயே” என்றார் ஆசிரியர்.

“இதிலே என்ன குழப்பம் இருக்கு சார்?” என் கணவர், என்

சக்காளத்தியை விட்டுவிட்டு , வெவ்வேறு பெண்களைச்
கொண்டு இருந்தார். அதைப் பார்த்த அவள், இவன் முதலிலேயே
ஒருத்தியை விரட்டிவி’ட்டவன் என்னையும் விரட்டமாட்டான்
என்று எப்படி நம்புவது என்று எண்ணிக் கொண்டு ,
விரட்டுவதற்குமுன் அவள் வேறு ஒருவனுடன் போய்விட்டாள்
பூமாலையின் கயிறு தளர்ந்தால் மலர்கள் உதிர்வது போல,

குடும்பம் என்ற மாலை தளர்ந்ததால், பிள்ளைகள் இன்று உதிரிப்
பூக்களாகிவிட்டார்கள்
“இப்போது அந்தப் பிள்ளைகள் எங்கே இருக்கிறாங்க” என்று

ஆசிரியர் கேட்டார
அவர்கள் என் மாமன் - மாமியுடன் இருக்கிறாங்க
தன் பிள்ளையின் சம்பத்தியத்தில் வாழலாம் என்று

எண்ணியவர்கள், இன்று தன் பேரப்பிள்ளைகளின் சம்பாத்தியத்தில்
வாழ்கிறார்கள்
புரியவில்லையே
என் மாமியர் பலகாரங்கள் செய்து கொடுக்க, பிள்ளைகள்

அவற்றை விற்றுக் கொண்டு இருக்கிறாங்க அதனால் அமுதா
இனிமேல் பள்ளிக்கூடம் வரமாட்டாள் என்று நினைக்கிறேன்’
என்மார் கண்ணனின் தாயார்.
‘ ‘நீங்க போய் வாங்க நான் சமூக விவகார

தொடர்பு கொண்டு, அப்பிள்ளைகள் படிக்க வைக்க ஏற்பாடு
செய்கிறேன்

அன்று தீபாவாளி. அந்த முதியோர் இல்லத்தில்

இருந்தவர்களைக் காண அவர்களின் பிள்ளைகள், உறவினர்கள்,
நண்பர்கள் என்று பலர் வந்து கொண்டும் போய் கொண்டும்
இருந்தார்கள் ஆனால் அதோ அந்த மூலையில் உள்ள கட்டிலில்
படுத்து கிடக்கிறார் அருணாசலம் அவரைக் காண எவருமே
வரவில்லை அப்படி என்ன அவர் எவருமே இல்லாத
அனாதையா? அதவும்தான் இல்லையே அவருக்கு, ‘ஆசைக்கு
ஒரு பெண் வேண்டும். ஆஸ்திக்கு ஓர் ஆண் வேண்டும்’
என்பர்களே அதற்கு ஒப்ப ஆண் ஒன்றும் பெண் ஒன்றுமாக
இருவர் உள்ளர்களே! ஆனால் அவருடைய மனைவி மரகதம்
மட்டும் இல்லை அவர் அருணாசலத்தை விட்டு போய் ஆண்டுகள்
பல கடந்துவிட்டன

இரா.துரைமாணிக்கம் 49
அருணாசலத்தின் ஆசை மகள் அயல்நாட்டானைத் திருமணம்

செய்து கொண்டு அவரை விட்டுவிட்டுச் சென்றுவிட்டாள்.
அன்புக்குரிய மகன் மட்டும் அருகில் இருந்தும் அவரைக் காண
வரவில்லை. அது யாருடைய குற்றம்? மகனின் குற்றமா அல்லது
அருணாசலத்தின் குற்றமா?
அருணாசலம் ஒன்றும் ஊர் அறியக்கூடிய பெரிய மனிதர்

அல்ல. அறிந்தவருக்கு அவர் அன்பானவர். அயராத உழைப்பாளி
என்பது தெரியும்.
காலம் பொன் போன்றது. அக்காலத்தை வீணாக விட்டுவிடக்
கூடாது. காற்றுள்ள போது தூற்றிக் கொள்ள வேண்டும் என்பது
அவரின் கொள்கை. எனவே தான் திடகாத்திரமாக இருக்கும்போது
ஓய்வின்றி உழைத்து, உயர்வடைய வேண்டும் என்ற எண்ணத்தில்
அயராது உழைத்தார். உழைத்து உழைத்து இன்று ஓய்வுக்குள்ளாகி
விட்டார்.
யாருடைய உயர்வுக்காக தன்னுடைய செந்நீர் தண்ணீராக மாறி

வடிய வடிய உழைத்தாரோ, அவன் இன்று அவரைக் காண்பதே
பாவம் என்று இருக்கின்றான். அவன்தான் அருணாசலத்தின் மகன்
அருளரசன்.
கட்டிலில் கிடக்கும் அருணாசலத்தின் மூடிய கண்களி லிருந்து

கண்ணீர் வழிகின்றது. அவரின் மனத்திரையில் அவர் வாழ்க்கைப்
பயணம் படமாகத் தெரிகின்றது.
அருணாசலத்தின் மாமா அய்யாச்சாமி, தனக்குக் கிடைத்த

வாய்ப்பைத் தவறவிட்டுவிடாமல் ‘திரைக்கடல் ஓடி திரவியம்
தேடுவதற்காக, தன் மனைவி , மகள், அக்காள்,
அக்காளின் மகன் அருணாசலம் ஆகியோரை விட்டுப் பிரிந்து
சிங்கப்பூர் வந்து சேர்ந்தார். தன்னுடைய திறமையாலும்
உழைப்பாலும் உயர்ந்த நிலையை அடைந்தார்.

50எல் ைக் ோடு
தன் குடும்பத்தைப் போலவே தன்னுடைய அக்காளின்

குடும்பத்தையும் உயர்ந்த நிலைக்குக் கொண்டு வர வேண்டும்
என்று எண்ணினார். அதில் அவரின் சுயநலம் இருந்தது. அதாவது,
தன் அக்காள் மகன் ஒரு நல்ல நிலையில் இருந்தால், தன் மகளை
அவனுக்குத் திருமணம் செய்து வைக்கலாம். அப்போது தன்
மகளின் வாழ்க்கை நல்ல நிலையில் அமையும் என்று எண்ணி, தன்
அத்தானை அழைக்காமல் தன் வருங்கால மருமகனைச்
சிங்கப்பூருக்கு அழைத்தார்.
அருணாசலமும் தன் மாமாவின் உதவியை மதித்து நடந்தான்.

மாமாவின் அன்புக்குப் பாத்திரமாக நடந்து வந்தான். ஆண்டுகள்
உருண்டோடின.
ஒரு நாள் அருணாசலத்தின் மாமா, தன் எண்ணத்தை

அவனிடம் கூறி , தன்னுடன் தாயகம் புறப்படுமாறு
அருணாசலம், மாமாவின் எண்ணத்தை நிறைவேற்ற முடியாது

என்று கூறினான்.
அவன் கூறியதைக் கேட்ட அவனின் மாமா அப்படியே

அயர்ந்து போய்விட்டார்.
அருணாசலம், “ மாமா, நான் ‘ ‘ஆற்றில் ஒரு கால்

கால் வைக்க விரும்பவில்லை’ ‘
“நீ என்ன சொல்கிறாய் ?” என்றார் மாமா ‘

இந்தியாவுக்கு வரப் போவதில்லை’ ‘
அப்படி என்றால்?
‘‘நான் இங்கேயே திருமணம் செய்து கொண்டு இருந்துவிடப்

போகிறேன். நீங்களே ஒரு பெண்ணைப் பார்த்து திருமணம் செய்து
வைக்க வேண்டும்” என்றான் அருணாசலம்.

இரா.துரைமாணிக்கம் 51
அதற்கு எந்த மறுப்பும் மாமா கூறவில்லை அருணாசலத்தின்

விருப்பத்தை நிறைவேற்ற அவருக்குத் தெரிந்த சில நண்பர்களிடம்
கூறி பெண் பார்க்குமாறு கூறினார். பல பெண்கள்
பார்க்கப்பட்டனர். அருணாசலத்திற்குப் பொருத்தமான பெண்
மரகதம் என்று முடிவு செய்தார். அப்பெண்ணைய
அருணாசலத்திற்குத் திருமணம் செய்து வைத்தார். அத்துடன்
அருணாசலத்தை விட்டுவிட்டுச் சென்றவர்தான். பிறகு
இந்நாட்டுக்கு அவர் திரும்புவே இல்லை. இது மாமா வைத்துக்
கொண்ட எல்லைக்கோடு.
மாமா தேர்ந்தெடுத்த பெண்ணையே தன்னுடைய வாழ்க்கை

துணையாக ஏற்றுக்கொண்ட அருணாசலத்தின் வாழ்க்கைப் படகு
ஆட்டம் எதுவும் இல்லாமல் அமைதியாகச் சென்று
கொண்டிருந்தது. அவசரப்பட்டு, அடுத்தாண்டே ஒரு பிள்ளையைப்
பெற்றுக் கொள்ளாமல், ஆர அமற இரண்டு ஆண்டுகளுக்குப்
பிறகு, மரகதம் ஒரு பெண் குழந்தையைப் பெற்றெடுத்தாள்.
அக்குழந்தைக்கு அமுதா எனப் பெயரிட்டு அன்போடு
வளர்த்தார்கள். அடுத்த இரண்டாண்டுகளில் ஆண் குழந்தை ஒன்று.
அருளசரன் என்பது அவனுக்குப் பெயர்.
அருணாசலம் அதிகம் படித்தவர் இல்லை. ஓரளவு தமிழ்ப்

படிக்கவும் எழுதவும் தெரியும். தன்னைப் போலவே தன்
பிள்ளைகள் இருக்க வேண்டும் என்று எந்தப் பெற்றோர்களுமே
விரும்புவதில்லை. அதற்கு அருணாசலம் மட்டும் விதிவிலக்கா?
அவரும் தன் பிள்ளைகளை நன்றாக படிக்க வைக்க வேண்டும்
என்று எண்ணி , அவர்களுக்கு வேண்டியவற்றை எல்லாம்
படிக்க வைத்தார். தன் பெற்றோர்களின் விருப்பத்தைப் புரிந்து
கொண்டு அமுதா நன்றாகவே படித்தாள். அருளரசனும் அப்படியே.
தொடக்க நிலை, உயர்நிலை, மேல்நிலை என்று அமுதா மாறிக்

கொண்டே போனாள். அதேபோல் அவளின் உடலும்

மாற்றமடைந்தது. மகளின் அறிவுத் திறமையையும், அழகான

உடலமைப்பையும் கண்ட அருணாசலமும் மரகதமும் பூரித்துப்
போனார்கள்.
பட்டம் படிக்கப் பல்கலைக் கழகம் போனாள். பாவாடை

தாவணியுடன் இருந்தவள், பேண்டும் பனியனும் போடத்
தொடங்கினாள். நகங்களிலும், விழிகளின் புருவத்திலும் ஏன்
கொவ்வை இதழ்களிலும் சாயம் ஏறியது விளைவு
வெளிநாட்டிலிருந்து வந்திருந்த விரிவுரையாளரிடம் தன் மனதைப்
பறிகொடுத்தாள். பெற்றோர்கள் எவ்வளவோ எடுத்துக்
கூறினார்கள். தனக்கென அவள் ஓர் எல்லைக் கோட்டைப்
போட்டுக் கொண்டாள். பெற்றோரை மறந்தாள் பிறந்த நாட்டையும்
துறந்தாள் பறந்துவிட்டாள் பாரிஸ் நகரம்.
‘‘நாம் ஒன்று நினைக்க தெய்வம் ஒன்று நினைக்கும் என்பதற்கு
ஒப்ப” தன் மகளின் வாழ்க்கை அமைந்துவிட்டதே என்று
அருணாசலம் கண் கலங்கினார்.
‘தன் அன்பை எல்லாம் கொட்டி வளர்த்த மகள் தன்னை
ஏமாற்றிவிட்டு போய்விட்டாளே’ என்று எண்ணியெண்ணி மனம்
வருந்தினான் மரகதம்.
மகள் தன்னை விட்டுப் போன பிறகு, படுத்த மரகதம், நால்வர்
தூக்கும் வரையில் எழுந்திருக்கவில்லை. படுத்த படுக்கையிலேயே
கிடந்து அருணாசலத்தைப் படாத பாடுபடுத்திவிட்டாள்.
வேலைக்குச் செல்வதும் வீட்டுக்கு வருவதும் மரகதத்துக்கு
வேண்டியவற்றைச் செய்வதும் மகன் அருளரசனைக் கவனிப்பதும்
என்ற முறையிலேயே கொஞ்ச காலத்தைக் கழித்தார் அருணாசலம்.
பெட்டைக் கழுதைதான் ஏமாற்றிவிட்டு ஓடிவிட்டது. பையன்
அப்படி செய்யமாட்டான் என்ற நம்பிக்கையில் இருந்தார். தன்
மகளைப் படிக்க வைத்ததைவிட மகனை நன்றாக படிக்க வைக்க
வேண்டும் என்று எண்ணினார். தான் செய்து வந்த கூலி
வேலையில் பெற்ற பணம் மனைவி மரகதத்தின் மருத்துவ

இரா.துரைமாணிக்கம்53
செலவுக்கே போதவில்லை என்பதை உணர்ந்தார். இந்நிலையில்
மகனை எப்படி நல்ல முறையில் படிக்க வைக்க முடியும்? எனவே
அவர் கிடைக்கின்ற நேரத்தில் வேறு வேலைகளும் செய்யத்
தொடங்கினார்.
தன் கணவனுக்கும் மகனுக்கும் நான் ஏன் இன்னும் பாரமாக
இருக்க வேண்டும்? இவ்வுலகில் நான் சாதிக்கப் போவது என்ன?
என்னை உன்னுடன், அழைத்துக் கொள் இறைவா என்று
எப்பொழுதும் மன்றாடி வேண்டிக் கொண்டே இருந்தாள் மரகதம்.
அவளின் வேண்டுகோளுக்கு இறைவன் செவிசாய்த்துவிட்டான்.
மகள் ஊரைவிட்டுப் போய்விட்டாள் மனைவி உலகை விட்டு
போய்விட்டாள். மகனாவது தன்னுடனே இருக்கிறானே என்று
எண்ணிக் கொண்டார் அருணாசலம்.
இனி நான் வாழ்வது என் மகனுக்காகத்தான். அவனை

இச்சமூகத்தில் உயர்ந்த நிலைக்குக் கொண்டு வருவதே தன்னுடைய
முக்கி கடமையாகும் என்று ஏண்ணிக் கொண்டார். இரவு பகலாக
அருணாசலம் உழைத்தார். அவர் என்ன உழைப்புக்குப்
பயந்தவரா?
தன் நல்வாழ்வுக்காக தன் தந்தை உழைக்கும் உழைப்பைப்
பார்த்த அருளரசன், அவரின் கனவை நனவாக்கவாவது தான் நல்ல
முறையில் படிக்க வேண்டும் என்ற எண்ணத்தில் கவனமாகவும்
கடினமாகவும் படித்து வந்தான். ஆண்டுதோறும் சிறந்த
மதிப்பெண்கள் பெற்று தேர்வுகளில் தேர்ச்சி அடைந்தான்.
அதைக்கண்டு அருணாசலம் மட்டற்ற மகிழ்ச்சி அடைந்தார்.
அருளரசனின் அதிகத் திறமைக்கு, அதிபரின் உபகாரச் சம்பளம்
கிடைத்தது. ‘ ஈன்ற பொழுதிற் பெரிதுவக்கம் தன்
சான்றோன் எனக்கேட்ட தாய்’ என்ற குறளுக்கு ஒப்ப அருணாசலம்,
தன் மகனுக்குக்கிடைத்த பணத்தையும் பாராட்டுகளையும் அறிந்து
மகிழ்ந்தார். தன் மகனுக்குக் கிடைத்துள்ள புகழுரைகளைக் கேட்க
தன் மனைவி இல்லையே என்று மனம் நொந்தார்.

எல் ைக் ோடு 54
தனக்குக் கிடைத்துள்ள பணமும் பாராட்டுக்களும் தன்

தந்தைக்கே உரியவை என்று எண்ணிய அருளரசன், தன்
அப்பாவிடம் இன்னும் அதிகமாகவே அன்பு காட்டினான். தாய்
இல்லாத குறையே தெரியாமல் தாய்க்குத் தாயாகவும்
தந்தையாகவும் தன்னை வளர்க்கும் ‘என் தந்தைக்கு நான் எவ்வாறு
கைமாறு செய்யப் போகிறேன்’ என்றும் நினைத்தான்.
உபகாரச் சம்பளம் பெற்ற அருளரசன், தன் தந்தையை விட்டு

பிரிந்து செல்ல வேண்டிய நேரம் வந்தது. அப்பாவை விட்டு
பிரிவதா? நினைத்தாலே கண்ணில் நீர் வரத் தொடங்கியது
அப்பாவைத் தனியே விட்டுவிட்டுச் செல்ல அவன் மனம் இ
தரவில்லை. இந்த உபகாரச் சம்பளமே வேண்டாம் என்று
சொல்லிவிடலாம் என்று ஒரு கணம் எண்ணினான். அந்த
எண்ணத்தை தந்தையிடம் கூறினான்.
“நீ என்ன பைத்தியக்காரத்தனமாகப் பேசுகிறாய்?”

எவருக்குமே கிடைக்காத ஒன்று உனக்குக் கிடைத்துள்ளது. அதை
வேண்டாம் என்று சொல்லப் போகிறாய்? என்னை விட்டுவிட்டு
எங்கே சென்றுவிடப் போகிறாய்? எவ்வளவு காலம்? எண்ணி
ஐந்தாண்டுகள், கண்மூடி கண் திறப்பதற்குள் இந்தக் காலங்கள்
கரைந்துபோய்விடும். உன் அப்பா உன்னைப்போல சின்னப்
பிள்ளை இல்லை. இது வைரம் பாய்ந்த கட்டை. நான் எதையும்
தாங்கும் இதயம் படைத்தவன். எனக்காக நீ கவலைப்பட
வேண்டாம். நீ சந்தோஷமாகச் சென்று முதல் தரமாகப் படித்து வர
வேண்டும்” என்று உற்சாகம் ஊட்டினார் அருணாசலம்.
இருப்பினும் இதுநாள் வரையில் தன் மார்பிலும் தோலிலும்
போட்டு வளர்த்த, இதுவரை தன்னை விட்டு ஒரு கணம்கூட
பிரிந்திருக்காத மகனைப் பிரிவது என்பது அவருக்குப்
பெருந்துன்பமாகத்தான் இருந்தது. ஆனால் அவர் அதை
வெளியில் காட்டிக் கொள்ள முடியுமா?

அப்பாவும் நண்பர்களும் வழி அனுப்ப, அருளரசன் டாக்டர்

பட்டம் படிக்க இங்கிலாந்துக்குப் புறப்பட்டுச் சென்றான்.
மகனை வழியனுப்பிவிட்டு வந்த அருணாசலத்துக்குத் தான்

தன்னந்தனியாக காட்டில் இருப்பது போன்ற உணர்வு ஏற்பட்டது.
மனைவி, மகள், மகன் என்ற உறவில் வாழ்ந்தவரின் வாழ்க்கையில்
ஒவ்வொருவராகப் பிரிந்து சென்றது ,
அவருக்குப் பெரும் வேதனையைத் தந்தது.
இன்னும் ஐந்தாண்டுகளில் தன் மகன் ஒரு டாக்டராக திரும்பி

வந்துவிடுவான். அதன் பிறகு அவனுக்குத் திருமணத்தைச்
செய்துவிட்டு, எஞ்சிய காலத்தை இம்மண்ணிலேயே
வேண்டும் என்று எண்ணினார் அருணாசலம்.
தந்தையை விட்டுச் சென்ற அருளரசன், இரண்டு வாரங்களுக்கு

ஒரு கடிதம் என தன் தந்தைக்குத் தவறாது எழுதி வந்தான்.
எல்லாம் தன் தந்தையின் உயர்ந்த உள்ளத்தைப் புகழ்ந்து
எழுதுவான். தன்னைப் பற்றி அதிகம் கவலைப்பட வேண்டாம்
என்றும் உடல் நலத்தைப் பேணி பாதுகாத்துக் கொள்ள வேண்டும்
என்றும் இனிமேலும் தனக்காக அதிகம் உழைக்க வேண்டாம்
என்றும் எழுதி வந்தான்.
இதுநாள் வரையில் உழைத்துத் தேடிய பணத்தை எல்லாம்

மகனின் படிப்புக்குச் செலவு செய்துவிட்டேன். அவன் படிப்பு
முடிந்து வந்தவுடன், திருமணம் செய்து வைக்க வேண்டும்
இருப்பதற்கு ஒரு நல்ல வீடு வேண்டும். இவற்றிற்கு எல்லாம்
பணம் வேண்டுமே. இது தெரியாமல் இந்தப் பையன்
இருக்கிறானே என்று அருணாசலம் எண்ணிக் கொள்வார்.
அவன் அறிவுரைப்படியே தான் நடப்பதாக மகனுக்குப் பதில்

எழுதுவார். ஆனால் அவர் எண்ணியவற்றை நிறைவேற்ற முன்பு
விட அதிகமாக உழைத்தார். பணத்தையும் சேர்த்தார். தான் சேர்த்த

பணத்தில் ஓரளவு வங்கியில் மகனின் பெயரில் போட்டுவிட்டு மீதி

பணத்தையும் தனக்குக் கிடைத்த சேமநிதி சந்தா பணத்தையும்
கொண்டு மகனின் பெயரில் ஒரு தனியார் வீட்டையும் வாங்கினார்.
இதைப்பற்றி முன்கூட்டி மகனுக்கு எழுதக் கூடாது. படித்து
முடித்துவிட்டு வரும் மகனுக்குப் பரிசாக அவற்றை எல்லாம்
கொடுக்க வேண்டும் என்று எண்ணி இருந்து வந்தார்.
அதேவேளையில் தன் மகனுக்கு ஏற்ற ஒரு நல்ல பெண்ணாகப்
பார்த்து வந்தார்.
காலச்சக்கரம் வெகு வேகமாக சுழன்றுதான் ஓடிவிட்டது.

வெறும் அருளரசனாகச் சென்றவன் ஐந்தாண்டுகளுக்குப் பிறகு,
டாக்டர் அருளரசன் என்ற பட்டத்துடன் திரும்பி வந்தான்.
சூரியனைப் பார்த்த தாமரைப் போன்று மகனைப் பார்த்ததும்

அருணாசலத்தின் முகம் மலர்ந்தது.
பால் நிற தலையுடன் நிற்கும் தன் தந்தையைப் பார்த்தவுடன்
அருளரசன் ஓடோடி வந்து அப்படியே கட்டித் தழுவிக் கொண்டு
கண்ணீர் விட்டான்.
அருணாசலமும் அவனின் உச்சந்தலையில் முத்தம்

கொடுத்தார். அவரின் கண்களும் ஆனந்த வெள்ளத்தில் மிதந்தன.
அருளரசன் அரசாங்க மருத்துவமனையில் வேலையில்
அமர்ந்தான். பலரும் பாராட்டும் வண்ணம் தன் பணியைச்
சிறப்பாகச் செய்தான். தன் தந்தையிடம் பாசம் உள்ள
பிள்ளையாகவும் இருந்து வந்தான். தன் பணியில் பெற்ற முதல்
ஊதியத்தைத் தன் தந்தையிடம் கொண்டு வந்து கொடுத்து
மகிழ்ந்தான்.
மகனிடமிருந்து பணத்தைப் பெற்றுக் கொண்ட அருணாசலம்
பேச முடியாமல் திணறினார். ஆனந்த கண்ணீர் அவரின்
தொண்டையை அடைத்துக் கொண்டது.

தன் மகனின் பெயரில் தான் வைத்துள்ள பணத்துடன்

அப்பணத்தையும் வங்கியில் போட்டு வைக்குமாறு, அஞ்சலக
சேமிப்பு வங்கியின் கணக்குப் புத்தகத்தைப் பிள்ளையிடம் எடுத்துக்
கொடுத்தார். அதுமட்டுமா? தன் மகனுக்காக வாங்கி வைத்துள்ள
வீட்டின் பத்திரத்தையும் அவனிடம் கொடுத்தார். அவற்றை
எல்லாம் பார்த்த அருளரசனுக்கு, தன் எதிரே நிற்பது மனிதரா
அல்லது தெய்வமா என்ற ஐயம் ஏற்பட்டது.
நான் எடுக்கின்ற பிறவியில் எல்லாம் இந்த மனித தெய்வமே
எனக்கு அப்பாவாக இருக்க வேண்டும் என்று தனக்குள்ளேயே
எண்ணிக் கொண்டான்.
அவன் அருணாசலத்தின் கால்களில் விழுந்தான். தன்
கண்ணீரால் அவரின் பாதங்களைக் கழுவினான். அவரின்
பாதங்களைத் தொட்டும் வணங்கினான்.
இது எல்லாம் என்னப்பா! எழுந்திரு. ஒரு தந்தை தன்
மகனுக்குச் செய்ய வேண்டிய கடமைகளைத்தான் நான்
செய்துள்ளேன். இதற்குபோய் இப்படி செய்கிறாயே!” என்று
கூறியவாறே அருணாசலம் கீழே குனிந்து , மகனைத்
மார்போடு அணைத்துக் கொண்டார்
மாதங்கள் பல கழிந்தன தன்னுடைய முக்கியமான
கடமையைச் செய்துவிட வேண்டும் என்று அருணாசலம்
எண்ணினார். அதைப்பற்றி பேச வேண்டும் என்றும் முடிவு
செய்தார்.
ஒருநாள் அருளரசன் ஓய்வில் இருந்தான். அன்று நல்ல
நாளாகவும் இருந்தது. அதனால் தன்னுடைய விருப்பத்தை
மகனிடம் சொல்லிவிட எண்ணி , தன் மகனின்
சென்றார்.
அப்பா வருவதைக் கண்ட அருளரசன் எழுந்து நின்றான்
“என்னைக் கூப்பிட்டிருந்தால் நான் கீழே வந்திருப்பேனே’‘

ஒரு முக்கியமான விஷயத்தைப் பற்றி உன்னிடம் பேச

வேண்டும். அதுதான் இங்கே வந்தேன்’‘ என்றார்.
அப்படியா? என்று கேட்ட அருளரசன், “நானும் தான்

உங்களிடம் ஒரு விஷயத்தைப் பற்றி பேச வேண்டும்
என்றிருந்தேன்” என்றான்.
‘‘என்ன அது ?” என்று ஆவலுடன் கேட்டார்
முதலில் நீங்கள் கூற வந்ததைக் கூறுங்கள் அப்பா.
வேறு எதைப் பற்றி நான் பேசப் போகிறேன். எனக்கு

வயதாகிக் கொண்டு வருகின்றது. இந்த உயிர் உடலை விட்டுப்
போவதற்குள் அந்தக் காரியத்தைச் செய்து என் கண் குளிர பார்க்க
வேண்டும் என்று ஆசைப்படுகிறேன்’ ‘
“ புதிர் போடாமல் தெளிவாகக்
‘‘இதில் என்ன புதிர் இருக்கிறது ? எல்லாம் உன்

பற்றிதான் கூறுகிறேன்.’‘
“அப்படியா ! அதைப் பற்றிதான் நானும் உங்களிடம்

வேண்டும் என்று எண்ணியிருந்தேன்” என்றான்.
‘‘என்ன பொருத்தம் பார்த்தாயா ?” என்றார்
நான் உனக்கு எல்லா வகையிலும் தகுதியான ஒரு பெண்ணைப்
பார்த்து வைத்திருக்கிறேன்.” அப்பெண்ணை ஒருமுறை நீ
பார்த்துவிட்டு சரி என்று சொன்னால் மற்ற காரியங்களை நான்
உடனடியாக செய்ய தொடங்கிவிடுவேன்” என்று தொடர்ந்து
கூறினார்.
அருளரசன் அமைதியாக இருந்தான்.

‘‘என்ன நான் கூறியது உன் காதில் விழுந்ததா? எதுவும்
சொல்லாமல் இருக்கிறாயே.

இரா. துரைமாணிக் ம்59
“ஆ! அதைப்பற்றிதான் நான் யோசித்துக் கொண்டு

இருக்கிறேன் அப்பா.”
“இதில் யோசிக்க என்ன இருக்கிறது? வந்து பெண்ணைப் பார்.

என் அப்பா எனக்குப் பொருத்தமான பெண்ணைத் தான் தேர்ந்து
எடுத்துள்ளார் என்று கூறுவாய்.”
“அப்பா... வந்து.....”
‘‘என்ன வந்து போயீ.
“நான் இதுநாள் வரையில் உங்கள் பேச்சுக்கு மறுபேச்சு

பேசியதில்லை”
“ஆமாம்! அதற்கு என்ன இப்போ?”
‘‘வந்து.....”
“ஏன் இந்த தடுமாற்றம் உன் மனதில் உள்ளதைத் தெளிவாக

கூறிவிட வேண்டியதுதானே” என்றார் அருணாசலம்.
‘‘நான் ஒரு பெண்ணை.....”
“ஓ! அப்படியா? படிக்கப்போன இடத்தில் எனக்கு மேல்நாட்டு

மருமகனைத் தேடிக் கொண்டு வந்துவிட்டாயா?
மகள் மேல் நாட்டு மருமகனைக் கொண்டு வந்தாள். நீ மேல் நாட்டு
மருமகனைக் கொண்டு வர விரும்புகிறாய். சந்தோஷம். மிகமிக
சந்தோஷம் என்று வருத்தத்துடன் கூறினார் அருணாசலம்.
‘‘நீங்கள் நினைப்பதுபோல் அப்படி ஒன்றும் இல்லை அப்பா!

நான் காதலித்தது மேல்நாட்டுப் பெண் அல்ல. நம் நாட்டுப்
பெண்தான். அதுவும் தமிழ்ப் பெண்தான். என்னுடன் சேர்ந்து
படித்த பெண். அந்தப் பெண்ணும் டாக்டராக இங்கே தான் வேலை
செய்கிறான்” என்றான் அருளரசன்.

ஒரு பெருமூச்சுவிட்டார் அருணாசலம் அப்படியா!

பரவாயில்லை ஒழுங்காகப் படிக்காத பிள்ளைகளே இன்றைக்குக்
காதல் கத்தரிக்காய் என்று கூறிக்கொண்டு இருக்கிறார்கள் நாடு
விட்டு நாடு போய் படித்த நீ எப்படி இதற்கு விதிவிலக்காக இருக்க
முடியும்? ஒரு தமிழ்ப் பெண்ணை அதுவும் நம்நாட்டுப்
பெண்ணைக் காதலித்ததைக் கேட்டு நான் மிகவும் மகிழ்ச்சி
அடைகிறேன். பெருமை படுகிறேன்” என்றார்.
ஒரு நல்ல நாளாக பார்த்து, நீங்கள் அந்தப் பெண்ணைப் போய்
பார்க்க வேண்டும் என்றான் அருளரசன்.
“நீதான் பெண்ணைப் பார்த்துவிட்டாயே! இனி நான் பார்க்க

என்ன இருக்கிறது?
‘‘அதாவது, முறையாக சென்று பெண் கேட்டு முடிக்க

வேண்டும் என்று கூறுகிறேன்.“
“அதற்கு என்ன? அப்படியே செய்துவிடுகிறேன். நீ எதற்கும்

கவலைப்பட வேண்டாம்’‘ என்று கூறினார்.
பிறகு, அருணாசலம் முறையாக நடக்க வேண்டிய எல்லா

காரியங்களையும் முடித்து, மகனுக்குச் சிறப்பான முறையில்
திருமணத்தை நடத்தினார், காலையில் கோவிந்தசாமி பிள்ளை
கல்யாண மண்டபத்தில் திருமணம். உடன் விருந்து இரவில் மற்ற
இன நண்பர்களுக்காக ஒரு பிரபலமான உண்டுறை விடுதியில்
‘
விருந்து என அமர்க்களப்படுத்திவிட்டார்
மருமகள் ‘தன்னிடம் மிகவும் அன்புடன் இருப்பதைக் கண்டு
அருணாசலம், ஒரு படித்த பெண் இவ்வளவு அன்பாக
இருக்கிறாளே என்று பூரிப்படைந்தார். மருமகனை மகளாகவே
எண்ணி நடத்தி வந்தார்.
மருமகளும் தனக்குக் கிடைத்துள்ள அன்பான மாமனாரைப்

பற்றி பெருமையாகத் தன் தோழிகளிடம் கூறி மகிழ்ந்தாள்.

காலம் விரைந்தோடியது
அருணாசலம் கொஞ்சி விளையாட தனக்கு ஒரு பேரன்

வேண்டும் என்று எண்ணிய எண்ணம் ஈடேரும் வகையில்
மருமகள் ஒரு பையனைப் பெற்று எடுத்தாள்.
அப்பையன் அப்படியே தன் தாத்தாவை அச்சில் வார்த்து
எடுத்தவன் போலவே இருந்தான். அதைக்கண்டு அருணாசலம்
பேரானந்தம் அடைந்தார்.
அருளரசனும் அப்படித்தான்.
அருளரசனும் அவன் மனைவியும் டாக்டர்களாக
பணியாற்றியதால், பிள்ளையைப் பார்த்துக் கொள்ள ஒரு
பணிப்பெண்ணை வைத்துக் கொண்டார்கள். அந்தப் பெண்ணுடன்
அருணாசலமும் சேர்ந்து பேரனைப் பார்த்துக் கொண்டார்.
தன் பேரன் மீது அளவற்ற பாசத்தைச் செலுத்தினார். அவனைத்
தன் தோலிலும் மார்பிலும் போட்டு வளர்த்தார். அவனும் தாத்தா,
தாத்தா என்று அவரிடம் ஒட்டிக் கொள்வான். இவற்றைப் பார்த்து
அருனரசன் மகிழ்ச்சி அடைந்தான் அவன் மனைவியும்தான்.
ஒருநாள் தன் பேரனுக்கு அதிக காய்ச்சல் இருப்பதை அறிந்தார்.
அந்த வேளையில் அவரின் மகனும் மருமகளும் வீட்டில் இல்லை
வேலைக்காரப் பெண்ணும் என்ன செய்வது என்று புரியாமல்
தவித்தாள். நேரம் ஆக ஆக பிள்ளைக்கு உடல் குளிர்ந்து
கொண்டே வந்தது. பிள்ளை சுய உணர்வின்றி கிடந்தான்.
அருணாசலம் பதறிபோய் தன் மகனுக்குக் தெரிவித்தார்.
அதைக்கேட்டு அருளரசனும் அலறியடித்துக் கொண்டு ஓடிவந்தான்.
அவன் மனைவியும் வந்து சேர்ந்தாள். ஆனால் அதற்குள்
பிள்ளையின் நிலைமை மிகவும் மோசமாகிவிட்டது.
உடனே மருத்துவமனைக்குக் கொண்டுச் சென்றார்கள்.
அருணாசலம் “ என் பேரனைத் தன்னிடமிருந்து

விடாதே இறைவா ! என் உயிரை எடுத்துக் கொண்டு

விட்டுவிடு’‘ என்று எல்லாம் வல்ல இறைவனிடம் மண்டியிட்டு

வேண்டினார்.
நீ என்னடா! என்னால் படைக்கப்பட்ட ஒரு மனிதன். உனக்கு

எல்லாம் நான் செவிசாய்த்துக் கொண்டு இருந்தால், என்னுடைய
வல்லமையை எப்படிக் காட்டுவது என்று எண்ணிவிட்டான்
இறைவன்.
நேற்று கொஞ்சி விளையாடிய குழந்தை இன்று மண்ணுக்குள்

மறைந்துவிட்டது.
அருணாசலம் பைத்தியம் பிடித்தவர்போல் ஆகிவிட்டார்.
அருளரசனும் அயர்ந்துவிட்டான். ஆனால் அவனின்

மனைவிக்கு ஆவேசம் வந்துவிட்டது. காரணம், பிள்ளை
இறந்ததற்கு பெரியவர்தான் பொறுப்பு என்று கூறிவிட்டாள்.
அருணாசலம் என்ன தன் பேரனின் கழுத்தை நெறித்தா

கொன்றார்? இல்லையே தன் பேரனின் மீது வைத்திருந்த பாசத்தின்
காரணமாக அடிக்கடி அருகிலுள்ள பூங்காவுக்கு அழைத்துச்
செல்வார். அவன் கேட்பவற்றை வாங்கிக் கொடுப்பார்.
அவர் தூய்மையற்ற கண்ட கண்ட பொருள்களை வாங்கிக்

கொடுத்ததால்தான், தன் பிள்ளை இறந்துவிட்டான் என்ற முடிவுக்கு
அருளரசனின் மனைவி வந்துவிட்டாள். தன் பிள்ளையைக் கொன்ற
எமனை இனி வீட்டில் வைத்திருக்கக் கூடாது. அந்த எமனை
வீட்டினின்று விரட்டிவிட வேண்டும் என்ற எண்ணம்
மனதில் ஆழமாகப் பதிந்துவிட்டது. எனவே அவளின் போக்கு
மாறத் தொடங்கியது.
அருணாசலத்தின் முகத்தில் இனி விழிக்கக் கூடாது என்ற

முடிவுக்கு வந்தாள். அவரை வீட்டை விட்டு வெளியில் அனுப்ப
வேண்டும் என்று தன் கணவனிடம் கூறினாள்.

அதைக்கேட்ட அருளரசன், ‘‘இது என்ன

பைத்தியக்காரத்தனமாகப் பேசுகிறாய் ?” உலக அனுபவம்
ஒரு டாக்டர் பேசும் பேச்சா இது
நாம் மருத்துவமனையில தினந்தோறும் எத்தனை வகையான

நோயளிகளைப் பார்க்கிறோம். எத்தனை உயிர்கள் போவதைக்
காண்கிறோம். அவர்கள் எல்லோரும் அவர்களின் உறவினர்கள்
கொடுத்த உணவில் ‘அல்லது அவர்கள் பார்த்துக் கொண்ட
முறையில் ஏற்பட்ட தவற்றால் இறக்கிறார்கள்? அப்படியே தவறு
ஏற்பட்டாலும் டாக்டர்களாகிய நம்மால் காப்பாற்ற முடியாத
உயிர்கள் எத்தனை, சிறிது நேரம் சிந்தித்துப் பார். நம்முடைய
பிள்ளையின் மரணத்துக்கும் என் தந்தைக்கும் எந்தவிதமான
தொடர்பும் இருக்க முடியாது” என்று கூறினான்.
நீங்கள் என்ன சமாதானம் கூறினாலும் சரி, இனிமேல் உங்கள்

அப்பா இந்த வீட்டில் இருக்கக் கூடாது என்றாள்.
இது என் அப்பா வாங்கிய வீடு. இங்கே அவரைத் தங்க

வேண்டாம் என்றால் எப்படி?
“அப்படி என்றால் அவர் இங்கே இருக்கட்டும். நான்

வெளியில் சென்று விடுகிறேன்’ ‘ என்று ஆத்திரத்துடன்
‘‘ஒரு படித்த பண்புள்ள பெண்ணாக நீ பேசவில்லை உனக்கு

இங்கு இருக்க பிரியம் இல்லை என்றால், நீ தாராளமாகப்
போகலாம் என்றான்” அருளரசன்.
தன் மகனும் மருமகளும் பேசிக் கொண்டவற்றை

கேட்டுக் கொண்டிருந்த அருணாசலம் ஒரு முடிவுக்கு
வந்துவிட்டார்.
தன் மகனும் மருமகளும் இன்னும் ஆயிரங் காலத்துக்கு வாழ

வேண்டும். அவர்கள் என் குடும்பப் பெயரைச் சொல்ல

பிள்ளைகளைப் பெற வேண்டும். அவர்கள் இருவரும்

தனித்தனியாகப் போய்விட்டால் எப்படி?
இனி நாம் ஏன் அவர்களுக்கிடையில் நந்தியாக குறுக்கே நிற்க

வேண்டும். உடலில் உயிர் இருக்கின்ற வரையில் அவர்களுக்குப்
பாரமாக இல்லாமல் எங்காவது இருந்துவிட்டுப் போவோம் என்று
எண்ணி ஓர் எல்லைக்கோட்டைப் போட்டுக் கொண்டார்.
அப்போது புறப்பட்டு வந்தவர், இந்த முதியோர் இல்லத்தில்

தஞ்சம் புகுந்துவிட்டார்.
அருணாசலம் இங்கிருப்பது அருளரசனுக்குத் தெரியும். தான்

நல்ல நிலையில் இருந்தும் தன்னுடைய தந்தையைத் தன்னுடன்
வைத்து கொள்ள முடியாத நிலையில் தான் இருப்பதை எண்ணி
வெட்கப்பட்டுக் கொண்டு அவரைப்போய் பார்ப்பதில்லை என்று
தனக்குள் ஓர் எல்லைக்கோட்டை வரைந்து கொண்டான். அத்துடன்
தன்னுடன் சேர்ந்து வாழ வேண்டும் என்றால் எக்காரணத்தைக்
கொண்டும் அருணாசலத்தைப் போய் பார்க்கக் கூடாது என்ற
அவனின் மனைவி வரைந்துள்ள எல்லைக்கோட்டையும மீற
முடியாமல் இருந்தான்.
எல்லாம் பெண்ணுக்குள் அடக்கம் என்பார்களே! அது
அருளரசனைப் பொறுத்த வரையில் சரியாகத்தானே உள்ளது?
சாப்பாட்டு நேரம் வந்தது. அருணாசலத்தின் பயணப் படமும்

நின்றது.

செஞ்சோற்றுக்கடன்
அந்தப் பல்கலைக் கழகத்தில் தமிழ் மொழி கலை மன்றத்தைத்

தவிர, மற்ற மொழிகள் மன்றங்கள் இருந்தன. அதனால், அங்குப்
படித்த தமிழ் மாணவ மாணவியர்கள் ஒன்று சேர்ந்து, தமிழ்
மன்றத்தைத் தொடங்கத் திட்டமிட்டனர். அவர்களுக்கு அங்குப்
பணியாற்றிய தமிழ் அறிந்த பேராசிரியர்களும் உதவி செய்வதாகப்
பச்சைக்கொடி காட்டிவிட்டார்கள்.
அடுத்த சில நாட்களில் அங்குப் படித்த அனைத்து ஆண்டு

மாணவ - மாணவிகளும் ஒன்று கூடி தமிழ் மன்றத்தை
அமைப்பதற்குரிய நடவடிக்கைகளில் ஈடுபட்டனர். அதற்கு
மின்னியல் தொழில் நுட்பப் பிரிவில் படித்த இறுதியாண்டு
மாணவன் கதிர்வேல் ஒருங்கிணைப் பாளராக

கதிர்வேலும் வேறு சில மாணவர்களும் சுறுசுறுப்பாகச்

செயல்பட்டு, ஒரு நாள் பேராசிரியர்களும் மாணவர்களும்
விரிவுரை மண்டபம் ஒன்றில் ஒன்று கூடினர் அப்போது,
“பேராசிரியர் ஒருவர், உங்களுக்குள்ள தமிழார்வத்தைக் கண்டு,
நானும் இங்கு வந்திருக்கும் மற்ற பேராசிரியர்களும்,
உண்மையிலேயே பெரிதும் மகிழ்ச்சி அடைகிறோம். உங்களுக்கு
எந்தவிதமான உதவிகள் தேவைபட்டாலும் எந்த நேரத்திலும்
எங்களிடம் வந்து கேட்டுப் பெறலாம் உங்களுக்கு உதவி செய்ய
நாங்கள் காத்திருக்கிறோம்’‘ என்று கூறி கூட்டத்தைத் தொடங்கி
வைத்தார்.
மாணவன், கதிர்வேல் தமிழ்மன்றம், அமைப்பதற்குரிய
காரணத்தைக் கூறி, அதற்குரிய செயலவையைத்
தேர்ந்தெடுக்குமாறு சொன்னான். மேலும் நாம் முதன்முதலாக
இங்குத் தமிழ்மன்றத்தைத் தொடங்கப் போகிறதால் என்னைப்
போன்று, விரைவில் பல்கலைக் கழகத்தை விட்டவிட்டுப்
போகிறவர்கள் பொறுப்பு ஏற்காமல், முதலாம் அல்லது இரண்டாம்
ஆண்டுகளில் பயில்பவர்கள் பொறுப்பேற்றுக் கொண்டால் நல்லது
என்று சொன்னான்.
கதிர்வேல், சொன்ன கருத்தினை மற்றவர்களும்

ஏற்றுக்கொண்டனர். அதன் பிறகு செயற்குழுவினர்
தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டனர். அந்தக் குழுவில் ஆனந்தும்
இடம் பெற்றனர்.
அவர்கள் இருவரும் வர்த்தகத் துறையில் பயின்ற முதலாம்

ஆண்டு மாணவர்கள்.
ஆனந் தலைவராகவும் அமுதா செயலாளராகவும் இருந்து

‘‘சித்திரைத் தென்றல்’‘ போன்ற பல நல்ல நிகழ்ச்சிகளை நடத்தி
தமிழ்மன்றத்திற்குச் சிறப்பு சேர்த்தனர்.

தமிழ்மன்ற நடவடிக்கையின் காரணமாகவும், தங்களின்

பாடங்களின் காரணமாகவும் அவர்கள் இருவரும் அடிக்கடி
சந்தித்துக் கொண்டனர். அதன் காரணமாக அவர்களிடையே நல்ல
நட்பு ஏற்ப ட்டது அந்த நட்பு அவ ர்களின்
தொடங்கியது. அவர்கள் ஒருவர் மீது ஒருவர் அன்பு
காட்டத் தொடங்கினர். அவர்களின் அன்பு வளர்ந்தது; படிப்பு
முடிந்தது,
பல்கலைக் கழக வாழ்க்கை முடிந்து, பரந்த உலக வாழ்க்கை
தொடங்கியபோது, இருவரும் இணைந்து ஒன்றாக ஓரிடத்தில்
வேலை செய்ய முடியாத நிலை ஏற்பட்டது.
பணியில் இணைய முடியாவிட்டாலும் வாழ்க்கையில் ஒன்று

இணைய விரும்பினார்கள்.
ஆனந் அமுதாவுடன் தொடர்பு கொண்டான்.
ஆனந்தின் அழைப்பை ஏற்றுக் கொண்ட அமுதா அவனைச்

சந்திக்க சம்மதித்தாள்.
“என் அம்மா என்னை மிகவும் அவசரப்படுத்துறாங்க;
உனக்குப் புரியும்” என்று நினைக்கிறேன். அதாவது,
என்னை உடனடியாக திருமணம் செய்து கொள்ள சொல்றாங்க’‘
நம்முடைய திருமணத்தைப் பற்றி உன்னிடம் பேசுவதற்காகத்தான்
உன்னை வரச்சொன்னேன்’‘ என்ற ஆனந் அமுதாவிடம் கூறினான்.
அமுதா மௌனமாக இருந்தாள்.
மௌனத்தைச் சம்மதம் என்று எடுத்துக் கொள்ளலாமா

அமுதா?’‘ என்று கேட்டான் ஆனந்.
‘‘என்னுடைய மௌனம் சம்மதத்திற்குரிய மௌனம் அல்ல. “

என்றாள் அமுதா

. 68 எல் ைக் ோடு
‘‘ஏன் உனக்கு இதில் விருப்பம் இல்லையா?”
“விருப்பம் இல்லை என்று சொல்ல எனக்கு என்ன

பைத்தியமா?”
“பிறகு என்ன பிரச்னை?”
‘‘எனக்கு ஒரு அக்கா இருக்கிறாள் என்று உங்களுக்கு நன்றாகத்

தெரியும். அவன் வீட்டில் இருக்கும்போது இளையவளான நான்
எப்படி முதலில் திருமணம் செய்து கொள்ள முடியும்?“
‘‘அக்காவுக்கு முன் தங்கையும் அண்ணனுக்கு முன்பு தம்பியும்

திருமணம் செய்து கொள்வது இந்தக் காலத்தில் தப்பு இல்லை
அமுதா’ ‘ என்றான்
நீங்க சொல்வது உண்மையாக இருக்கலாம். ஆனால், இந்த

மாதிரி ஒரு நிகழ்ச்சி எல்லா வீடுகளிலும் நடைபெறுவது
இல்லையே.
‘‘உன் முடிவுதான் என்ன?’‘ என்று கேட்டான் ஆனந்.
அருணாச்சலம், தன் மகள் மாலதிக்கு உடடினாயக வரன்

தேடியாக வேண்டும் என்ற முடிவுக்கு வந்தார்.
தனக்கு மாப்பிள்ளை தேடுவதைக் கேள்விபட்ட மாலதி, தன்

தந்தையிடம் தனக்குத் திருமணம் வேண்டாம் என்றாள்.
“உனக்குத் திருமணம் நடந்தால்தானே உன் தங்கைக்குத்

திருமணம் ’சய்ய முடியும்”
‘‘எனக்கு வேண்டாம் அப்பா. நீங்க அகிலாவுக்கு முதலில்

மணம் செய்து வைக்க ஏற்பாடு செய்யுங்க. அவளுக்கு நீங்க
மாப்பிள்ளைகூட தேட வேண்டியது இல்லே. அவளுக்கு ஏற்ற
மாப்பிள்ளையை அவளே தேர்ந்தெடுத்து வைத்திருக்கிறா’‘ என்று
சொன்னாள் மாலதி

“நீ சொல்வது எல்லாம் சரிதான். ஆனால் இன்னொரு

முக்கியமான செய்தி உனக்குத் தெரியாது“ என்றார் அருணாச்சலம்.
“அது என்னப்பா எனக்குத் தெரியாத செய்தி”
‘‘உனக்குக் கல்யாணம் ஆனபிறகுதான், அவள் மணம்

கொள்ளுவாலாம்.“
“நான் வேனும்னா அவளிடம் பேசிப் பார்க்கட்டுமா?” என்று

கேட்டாள் மாலதி.
“ஏன் அவளைப் போட்டு குழப்பப் போகிறே? நான்

மாப்பிள்ளைப் பார்க்கப் போகிறேன். இனிமேல் நீ எதுவும் பேச
வேண்டாம்’‘ என்று அருணாச்சலம் கூறிவிட்டார்.
மாலதியால் அதற்குமேல் எதுவுமே பேச முடியவில்லை.

பிடித்து வைத்த பிள்ளையாரைப் போல் இருந்தாள். தான் செய்து
விட்ட தப்பான காரியம் வெளியில் தெரிந்தால் அப்பாவின் நிலை
என்னவாகும் என்று யோசித்தாள்.
நடக்க வேண்டிய நேரம் வந்தால் எல்லாம் நடக்கும். போக

வேண்டிய நேரம் வந்தால் என்னதான் அணை போட்டாலும்
போய்விடும்” என்று பெரியவங்க சொல்லுவாங்க! நடப்பது
நடக்கட்டும் என்ற முடிவுக்கு வந்துவிட்டாள் மாலதி.
வசதியும் வனப்பும் நிறைந்த மாலதியை மணந்து கொள்ள

யாருக்குத்தான் கசக்கும்? மாப்பிள்ளை தேடும் படலம்
விரைவிலேயே முடிந்தது.
மோகன் என்ற பெயர் கொண்ட கட்டிளங்காளை மாலதிக்கு

மாப்பிள்ளையாகத் தேர்ந்து எடுக்கப்பட்டான். மோகன் ஒரு
பட்டதாரி. மின்னியல் நிறுவனம் ஒன்றின் மேற்பார்வையாளராக
பணியாற்றி வந்தான்.

மாலதிக்கு இதில் எந்தவிதமான ஈடுபாடும் இல்லாததால்

எதுவுமே கருத்துக் கூறாமல், அருணாச்சலம் எதைச் சொன்னாலும்
உங்கள் விருப்பப்படி செய்யுங்கள் என்று கூறிவிட்டாள்.
திருமணத்திற்கு வேண்டிய ஏல்லா ஏற்பாடுகளையும்

அருணாச்சலம் பம்பரம் போல் சுற்றி சுற்றிச் செய்தார். அவருக்கு
உதவியாக அகிலா இருந்தாள்.
திருமண நாளன்று, மணமேடையில் மணப்பெண் கோலத்தில்

மாலதி உட்கார்ந்து இருந்தாள் மண்டபம் நிறைந்த மக்கள்
வெள்ளம். அகிலாவின் வருங்கால கணவன் ஆனந், அவனுடைய
தாயோடு மணவிழாவுக்கு வந்திருந்தான்.
தாலி கட்ட வேண்டிய நேரம் நெருங்கி கொண்டிருந்தது

திடீரென்று , கூட்டத்தில் ஒரு சலசலப்பு ஏற்பட்டது.
நடக்கிறது என்று யாருக்குமே தெரியவில்லை.
மணமேடையில் அமர்ந்திருந்த மாப்பிள்ளை கழுத்திலிருந்த
மாலையைக் கழற்றி தூக்கி எறிந்துவிட்டு, கீழே இறங்கி வேகமாக
வெளியே சென்றான். அவன் பின்னால் ஒரு கூட்டமே கிளம்பி
சென்றது.
அருணாச்சலம் எதுவுமே புரியாமல் திகைத்துப் போய்

நின்றார்.
அகிலா மாப்பிள்ளையின் பின்னால் ஓடி போய் விவரம்
“ஏய்! நீ யாரடி? அப்பா அம்மா தெரியாத அனாதை நாய்.

அவனோ, கண்டவனுடன் சுற்றி கற்பிழந்தவள். அவள் அப்பனோ
பெற்ற மகளை ஒழுங்காக வளர்க்கத் தெரியாதவன். அவன்
என்னை எதுவும் தெரியாத ஏமாளி என்று நினைத்து ,
போனவனை என் தலையில் கட்டிவிட பார்த்திருக்கிறான்.

இதற்காகவே அவன் மீது வழக்குப் போட்டு, உள்ளே தள்ளிவிட

முடியும், வயதானவன், பிழைழத்துப் போகட்டும் என்று
விட்டுவிட்டுப் போகிறேன். இதற்கு மேல் என்னிடம் எதுவும்
கேட்டே நடக்கிறது வேறாகத்தான் இருக்கும் என்று மிகவும்
ஆத்திரத்துடன் சொன்னான்.
அகிலாவுக்கு அவன் சொன்னதில் எவ்வளவு உண்மை

இருக்கிறது என்று தெரியவில்லை.
நான் அப்பா அம்மா இல்லாத அனாதையா? அப்படி என்றால்,

நான் அப்பா என்று அழைத்துக் கொண்டு இருக்கும் அருணாச்சலம்
என் அப்பா இல்லையா? புரியாத புதிர்; குழப்பம்.
அந்த நேரத்தில் ஆனந், அகிலா நின்றிருந்த இடத்திற்கு ஓடி

வந்தான்.
“உன் அப்பா மயக்கம் போட்டு கீழே விழுந்துவிட்டார்’‘
அகிலா எதுவும் பேசாமல் கல்லாய் நின்றாள்.
ஆனந் அவள் கையைப் பிடித்து இழுத்துக் கொண்டு

மணமேடைக்கு ஓடினான்.
அருணாச்சலம் அசைவற்றுக் கிடந்தார். ஆனால் மூச்சு

இருந்தது.
மலாதி மாலையும் கழுத்துமாக அப்படியே உட்கார்ந்து

இருந்தாள்.
உடனே, அகிலா ஆனந்தை மணமேடைக்கு அழைத்துச்
சென்று, அங்குக்கிடந்த மாலையை எடுத்துக் கொடுத்து, கழுத்தில்
போட்டுக் கொள்ளச் சொன்னாள்.

“ஏன் என்னை மாலை போட்டுக் கொள்ளச் சொல்கிறாய்?”

என்று கேட்டான்.
தயவு செய்து, என்னிடம் இப்போது எதுவும் கேட்காதீங்க. என்

மீது உங்களுக்கு இருப்பது உண்மையான அன்பு என்றால், நான்
சொல்வதைச் செய்யுங்கள்” என்றாள் அகிலா.
அதன் பிறகு, ஆனந் சாவி கொடுத்த பொம்மை போல, அகிலா

சொன்னதை எல்லாம் செய்தான்.
மாலையைப் போட்டுக் கொண்ட ஆனந்தை மாலதியின்
பக்கத்தில் உட்கார வைத்தாள். அவள் சொன்னபடி, அவன்
மாலதியின் கழுத்தில் தாலியைக் கட்டினாள்.
அகிலாவின் கண்களில் கண்ணீர் முத்துகள் சிதறின. அதற்குரிய

பொருள் அவளுக்குத்தான் வெளிச்சம்.
மயக்கம் தெளிந்த அருணாச்சலம், மகள் மாலதிக்குத்
திருமணம் முடிந்துவிட்டதை எண்ணி மனம் மகிழ்ந்தார். ஆனால்,
தான் பார்த்த மாப்பிள்ளை ஏன் அப்படி செய்தான் என்பதை அவர்
அறிந்து கொள்ள விரும்பாமலா இருப்பார்?
மணமேடையில் இருந்த மாலதியைப் பார்த்தவுடன் திகைத்துப்
போன, மாப்பிள்ளையின் உறவுக்கார டாக்டர் வசந்தி ,
தன்னுடைய மருந்தகத்தில் இரண்டு மாதத் கருவைக் களைத்துக்
கொண்டவன் என்ற உண்மையைச் சொன்னதால் ஏற்பட்ட
குழப்பம்தான் இவ்வளவுக்கும் காரணம் என்பதை அருணாச்சலம்
புரிந்து கொண்டார்.
தன் மகள் இப்படிப்பட்ட ஒரு காரியம் செய்திருப்பாள்

என்பதை நம்ப முடியாவிட்டாலும், நாலு பேர்களுக்கு மத்தியில்
தனக்கு ஏற்பட்ட இழிவை நினைத்த வேதனைபட்டார்.

தான் பெற்று எடுக்காத ஒரு பெண், தன்னுடைய காதலனை,

தன் மகளுக்குத் தாரை வார்த்துக் கொடுத்த அகிலாவுக்கு
எப்படித்தான் நன்றி கூறுவது என்று புரியாமல் புலம்பிக்
கொண்டிருந்தார்.
மாலதியின் தாய் மகப்பேருக்குப் போய் இருந்தபோது,

அகிலாவின் அம்மாவும் போய் இருந்தாள். குழந்தை பிறப்பில்
ஏற்பட்ட சிக்கலில் தாயைக் காப்பாற்ற முடியவில்லை. தன்
மனைவி போன பிறகு, தன்னால் அக்குழந்தையை வளர்க்க
முடியாது என்று எண்ணிய அகிலாவின் அப்பா குழந்தையை
மாலதியின் தாயிடம் கொடுத்துவிட்டு எங்கோ போய்விட்டார்.
அருணாச்சலம், தன்னைத் தன் மகள் போல வளர்த்து வந்த

செஞ்சோற்றுக்கடனை, தன் காதலன் ஆனந்தையே கொடுத்து
அடைத்துவிட்டாள் அகிலா.

தண்டனை
மோகனா எப்போதும் கல்லூரிக்குக் காரில்தான் வருவாள்,

போவாள். அந்தக் காரை அவளுக்காகவே அவளுடைய அப்பா
வாங்கி கொடுத்திருக்கிறார். அதுமட்டுமல்ல காரை ஓட்டவும் ஓர்
ஓட்டுநரையும் அமர்த்தியுள்ளார். ஆடம்பரமான வீடு
அழைப்புக்குக் குரல் கொடுக்க பணியாள், ஆடை ஆபரணங்கள்
எல்லாம் அவளுக்கு இருந்தும், ஏதோ அவள் மனதில் எப்போதும்
ஒரு வேதனை இருப்பவளாகவே காணப்படுவாள். அகத்தின்
அழகு முகத்தில் தெரியும் அல்லவா?
அவன் செல்வச் சீமானின் ஒரே மகள் என்ற காரணத்தினால்

அவளிடம் , அவளுடன் படிக்கும் மாணவர்கள் யாரும்
பழக தயங்கினார்கள் மோகனாவும் யாரிடமாவது பழக
நினைத்தாலும் முடியவில்லை.
அவள் பணக்காரியாக இருப்பதால் தனிமரமாகிவிட்டாள்
என்று கூட கூறலாம்.

வீட்டில் அவளுக்கு என்று தனி அறை, அதில் அவளுக்கு

ஆடம்பரமான படுக்கை அலமாரிகள், தொலைபேசி
தொலைக்காட்சி , வி.சிஆர் போன்ற ஆடம்பரமான
எல்லாம் உண்டு. ஆனால் அவளிடம் பேசி பழக மட்டும் யாரும்
கிடையாது.
அவளுடைய பெற்றோர்கள் கூட அவளுடன் பேசுவதில்லை.

அவள் பிறந்தபோதுகூட தாயின் பக்கத்தில் கிடந்தாளா என்பதே
சந்தேகம். அவள் ‘ பிறந்தது முதல், தனி
வேலைக்காரியின் அரவணைப்பில் தான் வளர்ந்தாள்.
‘‘குழல் இனிது யாழ் இனிது என்பர் தன் மக்கள். மழலைச்

சொல் கேனாதவர் என்றார்” வள்ளுவர். அப்படிப்பட்ட மழலைச்
சொல்லைக் கூட மோகனாவின் பெற்றோர்கள் கேட்கவில்லை
அவளின் மழலைச் சொல்லைக் கேட்டு மகிழ்ந்தவள் அவளுடைய
வளர்ப்பு தாய்தான்.
மோகனாவை அவளுடைய பெற்றோர்கள் வெறுக்க அப்படி

எண்ன காரணம்? மோகனாவை அவளுடைய பெற்றோர்கள்
வெறுக்கவில்லை. பிள்ளையைக் கவனித்துக் கொள்ளத்தான்
பணியாட்கள் இருக்கிறார்கள். வேண்டியதை வாங்கி தந்து
விட்டால் போதும் என்ற எண்ணம் கொண்டிருந்தார்கள்.
மோகனாவின் தந்தை சோமசுந்தரம் ஒரு பெரிய துணி நெய்யும்

தொழிற்சாலையை நடத்தி வந்தார். அதனால் அவர் அடிக்கடி
வெளிநாடுகளுக்குச் சென்று வர வேண்டியதாக இருந்தது. அதனால்
அவர் வீட்டில் இருப்பது மிகக் குறைவான நாட்கள்தான்.
அப்போதுகூட அவர் தன் மகளைப் பார்த்து பேச அவர் கொஞ்ச
நேரத்தைச் செலவழிக்க மாட்டார். தன் அறையைத் தாழிட்டுக்
கொண்டு ஏதாவது செய்து கொண்டிருப்பார். அல்லது
மனைவியை அழைத்துக் கொண்டு, விருந்து, விழா என்று
வெளியில் சென்றுவிடுவார்.

மோகனாவின் தாய் மீனாக்குமாரி பெற்ற குழந்தைக்குத் தன்

பாலைக் கொடுத்தால், தனது உடற்கட்டு குலைந்துவிடும் என்ற
எண்ணங்கொண்டவள். தன்னை ஒரு பூலோக ரம்பையாக
எண்ணிக் கொண்டு தன்னை அலங்கரித்துக் கொள்வதறுச
செலவிடும் நேரத்தில் ஒரு பத்து நிமிடம் கூடதன் மகளிடம் பேசிட
விரும்பாதவள். ஆனால், மகளிர் மன்றத் தலைவி என்ற
பெயருடன், அடிக்கடி பெண்கள் மாநாட்டில் பிள்ளைகள்
வளர்ப்பில் பெற்றோர்களின் பங்கு என்ற தலைப்பில் மட்டும்
சொற்பொழிவு ஆற்ற சென்றிடுவாள்.
மோகனா வளர்ந்து பள்ளிப் பருவத்தை அடைந்தவுடன்
பள்ளியில் சேர்க்கப்பட்டாள். அவள் படிப்பில் மிகவும்
கெட்டிக்கரியாக விளங்கினாள். ஆண்டுதோறும் பள்ளியில்
அவள்தான் முதல் மாணவியாக வருவாள். அப்போது அவளுக்கு
மகிழ்ச்சி ஏற்படாது. ஏனெனில் பள்ளியில் நடைபெறும்
விழாவிற்கு, பரிசு பெற்றவர்களின் பெற்றோர்கள் அனைவரும்
வந்து , தங்கள் பிள்ளைகளைப் பாராட்டுவார்கள்.
வாங்கி அளிப்பார்கள். ஆனால் மோகனாவின் பெற்றோர்கள்
மட்டும் வரமாட்டார்கள். அவர்களுக்குத் தான் நேரம் இருக்காதே.
மோகனா கெட்டிக்காரியாக இருந்ததால் அவளுடைய
பெற்றோர்களைப் பள்ளி ஆசிரியர்கள் அழைக்கமாட்டார்கள்.
அப்படியே மோகனாவின் பெற்றோர்களும் பள்ளிக்குச் சென்று, தம்
மகளின் படிப்பு பற்றி கேட்டறிய வேண்டிய அவசியமும்
இல்லாமற் போய்விட்டது.
ஒவ்வொரு பெண் பிள்ளையின் வாழ்க்கையில் உண்டாகும்

ஒரு முக்கிய நிகழ்ச்சி பருவமடையும் நிகழ்ச்சிதான். அந்நிகழ்ச்சி
மோகனாவுக்கு ஏற்பட்டபோது, அவளுடைய பெற்றோர்களுக்குச்
சந்தோசம் ஏற்பட்டதாகத் தெரியவில்லை.
மகளிர் மன்றத் தலைவி மீனாக்குமாரி மட்டும் தன் மகள்
பருவமடைந்த செய்தியைத் தன் மன்றத்தில் சொல்லி இருந்தால்

அந்த விழா மிகவும் சிறப்பாக நடந்தேறி இருக்கும். ஆனால்

அவள் சொல்லவில்லை.
தன் மகள் பருவமடைந்த செய்தியைக் கேட்டால் தன்னை

யாராவது, “நீ விரைவில் பாட்டியாகிவிடப் போகிறாய்“ என்று
சொல்லிவிடுவார்கள் என்ற பயத்தால் வெளியில்
மறைத்துவிட்டாள்.
அதைக் கண்டு மோகனா மிகவும் மன வேதனை அடைந்தாள்.

தன்னுடைய இன்ப துன்பத்தைப் பகிர்ந்து கொள்ள இந்த உலகில்
யாருமே இல்லை. தான் தனிமை ஆக்கப்பட்டுவிட்டதாக
எண்ணினாள், மனம் குமறினாள்“.
தான் பிறந்த நேரம் சரியில்லையோ அல்லது பிறந்த இடம்

தான் சரியில்லையோ என்ற விவரம் புரியாமல் இருந்துவிட்டாள்.
காலச்சக்கரம் உருண்டோடின. மோகனா உடம்பில் ஏற்பட

வேண்டிய நெளிவு சுழிவுகளும் ஏற்ற இறக்கங்களும் கச்சிதமாக
அமைந்துவிட்டன. அவனைப் பார்த்தாலே காளையர் உள்ளம்
கட்டுக்குள் அடங்காமல் அவளை நோக்கி ஓடும். ஆனால் அடுத்தக்
கணமே அது பின்னோக்கி நகரும். அவள் பணக்காரி அல்லவா?
நெரூங்க பயம்.
ஆணுக்கு அகவை இருபத்தொன்றும், பெண்ணுக்கு அகவை

பதினாறும் முக்கியமானவை அல்லவா? அதாவது இருபத்தொரு
வயதில்தான் ஓர் ஆண் பொறுப்புள்ள மனிதனாக கருதப்படுகிறான்.
பதினாறு வயதில்தான் ஒரு பெண் முழுமையான வளர்ச்சி
அடைகிறாள். அந்த முழுமையான வளர்ச்சி நானை, கூழைக்குடித்து
குடிசையில் வாழும் ஆண்டியாக இருந்தாலும் சரி, பாலும் தேனும்
சாப்பிட்டுக் கொண்டு மாடமாளிகையில் வாழும் அரசனாக
இருந்தாலும் விரலுக்கு ஏற்ற வீக்கம் என்பதற்கொப்ப, தன்னால்
முடிந்த அளவுக்குச் சிறப்பாகக் கொண்டாடி மகிழ்வார்கள்.

மோகனாவும் அந்த முழுமையான வளர்ச்சியை அடைந்தாள்.

அந்த நாளை மிகச் சிறப்பாகக் கொண்டாட, அவள் விரும்பினாள்
ஆனால் அவளின் பெற்றோர்கள் அதற்காக எந்தவிதமான
ஏற்பாடும் செய்வதாகத் தெரியவில்லை. அதை அறிந்து மோகனா
அழுதாள். ‘அப்படி ஒரு நாள் எனக்கு உண்டு என்பதை என்
பெற்றோர்கள் அறியாமல் இருக்கிறார்களே’ என்று எண்ணினாள்.
தன்னுடைய பெற்றோர்கள் உண்மையிலேயே தூங்குகிறார்களா

அல்லது தூங்குவதுபோல் நடிக்கிறார்களா? என்பதைக் கண்டறிய
விரும்பினாள் மோகனா.
தன் தாயிடம் நேராகச் சென்றாள்.

“
‘‘என்ன? “
‘‘நான் உங்களோடு கொஞ்ச நேரம் பேசலாமா?

“மோகனா! எனக்கு உன்கிட்டே பேசிக் கொண்டிருக்க
நேரமில்லை. எனக்காக என் தோழிகள் காத்துக்கிட்டிருப்பாங்க.
அடுத்த வாரம் மாதர் சங்கத் தலைவிக்கான தேர்தல் வருகிறது.
இந்த வருடபூம் நானே மன்றத் தலைவி யாக வர வேண்டும்
எண்ணுறாங்க, அதனாலே பிரச்சார வேலை நிறைய இருக்கு. நான்
புறப்படனும்” என்றாள் மீனாக்குமாரி.
‘‘ஐந்து நிமிடம் போதும்.”

‘‘விட மாட்டீயே. என்ன வேணும்? சொல்லித் தொலை’‘ என்று
மகளைப் பார்தது கோபமாகக் கத்தினாள் மீனாக்குமாரி.
“ எனக்கு அடுத்த வாரம் ஞாயிற்றுக்கிழமை பிறந்த

அன்று பதினாறு வயதாகிறது. பெண்களுக்குப் பதினாறு வயது
மிகவும் முக்கியமானது அல்லவா? அதனாலே என் பிறந்த நாளைச்
சிறப்பாகக் கொண்டாட நினைக்கிறேன்.“

“எப்போ உனக்குப் பிறந்த நாள்?”
‘‘அடுத்த வாரம் ஞாயிற்றுக்கிழமையா? அன்று தானே என்

மன்றத்தின் தேர்தல். தலைவர் பதவிக்கு நான் போட்டி இடுகிறேன்
என்று இப்பத்தானே உன்னிடம் சொன்னேன்? என்று சொல்லிக்
கொண்டே மீனாக்குமாரி புறப்பட்டாள்.
“அம்மா அம்மா....,” என்று அழைத்துக் கொண்டே பின்னால்

சென்றாள் மோகனா.
“ ஏய் மோகனா! வாயை மூடு. பின்னாலே

கூப்பிடாதே. உன் அப்பா வருவார் அவரிடம் நீ என்ன செய்ய
நினைக்கிறாயோ? அதைச் சொல்லி செய்து கொள்’‘ என்று
சொல்லிவிட்டுச் சென்றுவிட்டாள்.
தன் தாயார் போவதைப் பார்த்துக் கொண்டே நின்றாள்

மோகனா.
தன்னுடைய உணர்வுகளையும் உணர்ச்சிகளையும் புரிந்து

கொள்ளாத தாயார் மீது அளவு கடந்த ஆத்திரம் கொண்டாள்.
அம்மா சொன்ன மாதிரி அப்பாவிடம் பிறந்த நாளைப் பற்றி

சொல்வோம் என்று எண்ணியபடி மோகனா அப்பாவின்
வருகைக்காகக் காத்திருந்தாள்.
அப்பா வந்தார்.
“ஹலோ டாடி.”
‘‘ஹலோ மோகனா.’‘
அவ்வளவுதான். வேறு எதுவும் பேசவில்லை. நேராக தன்

அறைக்குள் சென்று கதவைத் தாழ்ப்பாள் இட்டுக் கொண்டார்
சோமசுந்தரம்.

‘‘ஹலோ டாடி’‘ என்று கூப்பிட்டும் கொஞ்ச நேரம் நின்று

தன்னுடன் பேசாமல், அறைக்குப் போய்விட்டாரே அப்பா,
அவரிடம் எப்படி பேசுவது என்று எண்ணினாள் மோகனா.
அவள் தன்னுடைய பெற்றோர்களின் அறைக்குள் இது நாள்

வரையில் சென்றதே இல்லை. அந்த அறை எப்படி இருக்கும்
என்றுகூட அவளுக்குத் தெரியாது. நேரம் விரைவாக ஓடிக்
கொண்டிருந்தது அறைக்குள் சென்ற அப்பா வெளியில் வரவே
இல்லே.
மோகனாவுக்கு என்ன செய்வது என்று புரியவில்லை தன்

மனதில் தோன்றிய பலவிதமான எண்ண ஓட்டங்களோடு
நின்றிருந்தாள்.
நடப்பது நடக்கட்டும் என்று எண்ணிக்கொண்டு, தன்

அப்பாவின் அறைக்குச் சென்று கதவை டக், டக், டக் என்று மூன்று
முறைகள் தட்டினாள்.
‘‘எஸ், கம்மின்’‘ என்ற அழைப்பு வந்தது. மெதுவாக கதவைத்
திறந்து கொண்டு, உள்ளே எட்டிப் பார்த்தாள், மோகனா.
‘‘நீயா? நான் உன் அம்மா என்றல்லவா?’‘ நினைத்தேன்.
“நீ ஏன் இங்கு வந்தாய்? உனக்கு என்ன வேணும்?”

அவர் கேட்ட தோரணையே அவள் ‘உள்ளத்தில் பயத்தை
ஏற்படுத்தியது. அதனால் அவள் தடுமாற்றத்துடன் வந்து... வந்து...
“அதுதான் வந்துட்டியே. என்ன வேணும்? அதைச் சொல்லு.
“டாடி’‘
“டாடி தான் கேட்கிறேன். என்ன?
“எனக்கு அடுத்த வாரம் பிறந்த நாள்.“

“அப்படியா!”
‘‘ஆமாம் டாடி“ எனக்குப் பதினாறாவது பிறந்த நாள். அதை

நல்லவிதமாகக் கொண்டாட வேணும்!
‘‘கொண்டாடிட்டா போகுது “ என்றார் சோமசுந்தரம்.

கேட்டதும் மோகனாவுக்கு மனதில் ஒரு புது தெம்பு ஏற்பட்டது.
பயம் கொஞ்சம் குறைந்தது.
‘‘எப்போ உனக்குப் பிறந்த நாள்?
ஒரு அப்பா தன் பிள்ளையிடம் கேட்க வேண்டிய கேள்வியா

இது?” பிள்ளை, பிறந்த நாளை பிள்ளை பெற்றோரிடம் சொல்ல
வேண்டியதாக இருக்கிறது “ என்ற வாய்க்குன்
மோகனா.
‘‘எப்போது பிறந்த நாள்?
‘‘அடுத்த வாரம் ஞாயிற்றுக் கிழமை’‘
“அடுத்த ஞாயிற்றுக் கிழமையா?”
“
உடனே மேசையின் மேல் கிடந்த டயரியை எடுத்து பிரித்துப்
பார்த்தார்.
“அடுத்த ஞாயிற்றுக் கிழமை எனக்கு ஆஸ்திரேலியாவில் ஒரு

மாநாடு இருக்கிறது மோகனா” என்றார்.
மோகனாவினால் எதுவும் பேச முடியவில்லை. கண்களில் நீர்
துளிர்க்க நின்றாள்.
“நான் இல்லாட்டி என்ன? உன் அம்மா இருக்கிறாள். இந்தா

ஆயிரம் வெள்ளி. இதை வைத்து கொண்டு உன்னுடைய பிறந்த

நாளை நல்லா கொண்டாடு. ” என்று கூறியபடி

அவளிடம் நீட்டினார் சோமசுந்தரம்.
பணத்தை வாங்கி கொண்ட மோகனா, “ டாடி அம்ாவுக

அன்று ஓய்வு இல்லையாம்’‘ என்றாள்.
“அப்படியா ! அதனால் என்ன? நீ உன்

எங்காவது ஒரு நல்ல உணவு விடுதியில் உன் பிறந்த நானை ஜாம்
ஜாம் என்று கொண்டாடிக் கொள்’‘ என்றார்.
அதற்கு மேல் மோகனா எதுவும் பேசாமல் அவ்விடத்தை

விட்டு கிளம்பினாள்.
பிள்ளையைப் பெற்று, ஒரு வேலைக்காரியிடம் கொடுத்து,

வளர்க்கச் சொல்லி, வேண்டியதை வாங்கி கொடுத்து,
தேவைபடும்போது பணத்தை மட்டும் கொடுத்துவிட்டால்,
அப்பிள்ளைக்கு எல்லாம் கிடைத்துவிட்டது என்று அர்த்தமா?
அப்பிள்ளையின் புற வாழ்க்கையை மட்டும் கவனித்துக்
கொண்டால் மட்டும் போதுமா? அப்பிள்ளையின் அக
வாழ்க்கையைப் பற்றி தெரிந்து கொள்ள வேண்டியது
பெற்றோர்களின் கடமை இல்லையா?
பிள்ளைகளின் ஆசாபசங்களைத் தெரிந்து கொள்ள
வேண்டாமா? அவற்றைப் பகிர்ந்து கொண்டு பாராட்டி மகிழ
வேண்டாமா? துன்பத்தைப் போக்கிட வழி காட்டிட வேண்டாமா?
பெறக்கூடாத பிள்ளையைப் பெற்றுவிட்டது போல் அல்லவா? என்
பெற்றோர்கள் நடந்து கொள்கிறார்கள் என்ற எண்ண அலைகள்
அவள் மனதில் எழுந்து மோதிக்கொண்டன.
இன்னும் நான் என்ன சின்ன பிள்ளையா? என்னுடைய

எதிர்பார்ப்புகளை என் பெற்றோர்கள் நிறைவேற்றாமல் இருந்தால்
அது எப்படி சரியாகும்? என் அப்பா எதற்காக யாருக்காகச்

சம்பாதிக்கிறார். அவர் ஊருக்கும் உலகத்திற்கும் மட்டும் பெரிய

மனிதராக இருந்துவிட்டால் போதுமா? தான் பெற்ற பிள்ளைக்கு
ஒரு நல்ல தந்தையாக இருக்க வேண்டாமா?
மகளிர் மன்றத் தலைவி, ஊராருக்கு உபதேசம் சொல்லிக்
கொண்டிருப்பவள், தன் வீட்டிற்கு மட்டும் அப்படி செய்யாமல்
இருப்பது ஒரு தாய்க்கு அழகா? தன்னைப் போன்றுதானே தன்
மகளும் ஒரு பெண். அவளுக்கு ஏற்படும் உடல் இடர்பாடுகளைக்
கேட்டு அதற்கான தீர்வைக் காணாத தாய் ஒரு தாயா? இவ்வாறு
எல்லாம் எண்ணியெண்ணி வருந்திய மோகனா, தன்னுடைய
பெற்றோர்களுக்குத் தன் மீது அக்கறையோ, அன்போ, ஆசையோ
இல்லை என்று ஒரு முடிவுக்கு வந்துவிட்டாள்.
இனிமேல் தன் பெற்றோர்கள் தன் மீது அக்கறை

கொள்ளமாட்டார்கள். தனக்கு வேண்டியதை அவர்கள் சேர்ந்து
செய்ய மாட்டார்கள். தன்னுடைய இன்ப துன்பங்களில் பங்குபெற
மாட்டார்கள் என்று எண்ணினாள். தன் நிலையை நினைத்து
நினைத்து மனதிற்குள்ளேயே தேம்பி தேம்பி அழுதாள்.
தன்னுடைய உள்ளக் கிளர்ச்சிகளையும் உணர்ச்சிகளையும்
யாரிடமாவது சொல்ல வேண்டும் என்ற எண்ணம் ஏற்பட்டது.
அதற்காகக் குழியைத் தேடி ஓடும் நீரைப் போன்று மோகனா
ஒருவரைத் தேடி ஓடினாள்.
பள்ளி முடிந்ததும் அவள் வகுப்பு மாணவ மாணவிகளில் சிலர்
ஒன்று சேர்ந்து செல்வார்கள். அதை மோகனா பல முறை பார்த்து
இருக்கிறாள். ஆனால் அவர்கள் எங்குப் போகிறார்கள்? எதற்கு
போகிறார்கள் ? என்பது மட்டும் அவளுக்குத்
ஏனென்றால், அவன் காரில் வீட்டிற்குப் போகிறவளாயிற்றே!
அன்று பள்ளி முடிந்ததும் காத்துக் கொண்டிருக்கும் காருக்குச்

செல்லாமல், புத்தகங்களை மார்போடு அணைத்துக் கொண்டு, தன்
வகுப்பு தோழிகள் நின்ற இடம் நோக்கிச் சென்றாள்.

என்றும் இல்லாத அதிசயமாக மோகனா தங்களை நோக்கி

வருவதைக் கண்ட அவர்கள் இமை கொட்டாமல்
கொண்டிருந்தார்கள். அவர்களின் அருகில் சென்றதும் அனைவரும்
மெளனமாக நின்றார்கள்.
‘‘நான் உங்களுடன் வரலாமா? “ என்று மோகனா

மெளனத்தைக் கலைத்தான்....”
‘‘நான் கேட்டது உங்களுக்குக் கேட்டதா?
“நீ. . . எங்களுடன். ” என்றாள் கலா என்பவள்.
‘‘ஆமாம்! “ ‘‘நான் உங்களுடன் வர
‘‘நாங்கன் போகும் இடத்திற்கா?

“
“அங்கேயே தான்.
“நீ அங்கே வரக்கூடாது.
‘‘ஏன்?“
“யாராவது பார்த்தால், உன் பெற்றோர்களுக்குத் தெரிந்தால்

அவர்களுக்கும் உனக்கும் நல்லதாக இருக்காது.
‘‘அப்படிப்பட்ட இடமா? நீங்கள் செல்லும் இடம்?’‘
‘‘அப்படித்தான் என்று வைத்துக் கொள்.
“அது எப்படிப்பட்ட இடமாக இருந்தாலும் சரி. நான்

உங்களுடன் வரத்தான் போகிறேன்.
‘ ‘நீயே விரும்பி வரும்போது, நாங்கள் என்ன

முடியும்?”

மோகனா தன் புத்தகங்களைக் கார் டிரைவரிடம் கொடுத்து,

அவரை வீட்டிற்கு அனுப்பிவிட்டு, தன் வகுப்பு மாணவர்களுடன்
சென்றாள்.
அவரக்ள் அனைவரும் எம்.ஆர்.டி.ரயிலில் ஏறி ஆர்ச்சர்ட்

சாலையை நோக்கிச் சென்றார்கள். அங்கே இருந்த ஒரு பிரபலமான
ஓட்டலிலுள்ள ஓர் அறைக்குள் சென்றார்கள். அந்த அறை ஒரே
இருட்டாக இருந்தது. ஆங்காங்கே சிறுசிறு மின் விளக்குகள்
செந்நிறத்தில் ஒளி ஊட்டிக் கொண்டிருந்தன. அப்படி இருந்தும்
ஒருவர் முகத்தை ஒருவர் பார்க்க இயலாத அளவுக்கு இருள்
கவ்வியிருந்தது அந்த அறை. மெல்லிசை காற்றில் மிதந்து
கொண்டிருந்தது. மோகனாவும் அவளுடன் சென்றவர்களும் சுவர்
ஓரமாக இருந்த ஒரு வட்டமான மேசையைச் சுற்றி அமர்ந்தார்கள்.
கலா என்பவள் மோகனாவிடம், “நீ என்ன குடிக்கிறாய்?”
என்று கேட்டாள்.
‘‘எனக்கு ஏதாவது குளிர்ப்பானம் போதும்’‘ எல்லோருக்கும்

வெவ்வேறான, குளிர்ப்பானங்கள் வந்தன. அவற்றுக்குரிய
பணத்தை மோகனா தான் கொடுத்தாள். குளிர்ப்பானத்தைக்
குடித்துக் கொண்டும், என்னென்னவோ பேசிக் கொண்டும் சிரித்துக்
கொண்டும் இருந்தார்கள்.
மோகனாவுக்கு இது புதிய அனுபவம் அதனால் அங்குமிங்கும்

கண்ணோட்டமிட்டாள். அவள் கண்ணுக்கு அங்கிருந்தவர்கள்.
அனைவருமே பதின்மன் வயதினர்களாக இருந்தார்கள். அவர்கள்
ஒருவரை ஒருவர் கட்டிப் பிடித்துக் கொண்டும், முத்தமிட்டுக்
கொண்டும் புகைத்துக் கொண்டும், குடித்துக் கொண்டும்
இருந்தார்கள்.
திடீரென்று பேரிரைச்சலுடன் ஆங்கில இசை எழுந்தது. உடனே

அங்கிருந்த இணைகள் எழுந்தன. ஆடத் தொடங்கின. அவர்கள்

அனைவரும் தங்கள் விருப்பப்படி ஆடினார்கள். அந்த

ஒரு முறையான நடனமைப்பு ஏதும் இருப்பதாகத் தெரியவில்லை.
மோகனாவின் வகுப்பு தோழர்களும் தோழிகளும் கூட
நடனமாடினார்கள். ஆனால் மோகனாவை மட்டும் நடனமாட
யாரும் அழைக்கவில்லை. அதனால் அவள் உட்கார்ந்து பார்த்துக்
கொண்டிருந்தாள்.
“சரி மோகனா புறப்படலாமா? “ என்னு கலா
மோகனா கைக்கடிகாரத்தில் மணியைப் பார்த்தான். இரவு மணி

பத்தைக் காட்டியது. அவள் இவ்வளவு நேரம் இது நாள் வரையில்
வெளியில் இருந்தது இல்லை.
ஒரு வாடகை வண்டியில் ஏறி வீட்டிற்குச் சென்றாள்.

அவளுக்காகப் பணிப்பெண் காத்திருந்தாள். அவள் மோகனாவை
ஒரு மாதிரி பார்த்தாள். ஆனால் மோகனாவிடம் எதுவும்
கேட்கவில்லை. உணவை உண்டு விட்டு, தன் அறைக்குள்
சென்றாள்.
படுக்கையில் படுத்தாள். தூக்கம் வரவில்லை. தான் சென்ற

இடமும் கண்ட காட்சிகளும் அவள் கண் முன்னே தோன்றிய
வண்ணம் இருந்தன. மறுநாளும் அங்கே செல்ல வேண்டும் என்று
எண்ணியவாறே எப்படியோ தூங்கிவிட்டாள்.
மறுநாளும் வகுப்பு நண்பர்களோடு சென்ற அதே ஆர்ச்சர்ட்

சாலையில் வேறு ஓர் இடத்திற்குச் சென்றார்கள். இது மாதிரியான
உள்ளன. இங்கு வந்து
இடங்கள் இந்த வட்டாரத்தில் நிறைய
எல்லோரும் இன்பமாக சிறிது நேரம் இருந்துவிட்டுச் செல்வார்கள்
என்பதைத் தெரிந்து கொண்டாள் மோகனா.
மோகனாவிடம் குடிப்பதற்கு என்ன வேண்டும் என்று கலா
கேட்கவில்லை. ஒரு பெரிய ‘ஜக்கில்’ ‘எங்கர் பீர்’ வந்தது.

ஆளுக்கொரு ‘கிளாஸ் ‘ வைக்கப்பட்டன கலா பீரை

கிளாஸிலு ம் ஊற்றினாள். எல்லோரும் கையில் கிளாஸை
கொண்டார்கள். ஆனால் மோகனா மட்டும் எடுக்காமல்
உட்கார்ந்திருந்தாள்
‘‘மோகனா கிளாஸ் எடு’‘ என்றாள் கலா
‘‘எனக்குப் பழக்கமில்லை
கலகலவென்று கலா சிரித்தாள்.
பரம ஏழையான எங்களுக்கே இந்தப் பழக்கம் இருக்கும்போது

பணக்காரியான உனக்கு இந்தப் பழக்கம் இல்லை என்று
சொன்னவுடன் எனக்குச் சிரிப்பு வந்து விட்டது மோகனா.
என் மாதிரி ஏழை வீட்டில் வரவேற்பரையிலுள்ள
அலமாரியில், ஏதாவது எவர்சில்வர் பாத்திரங்கள் அல்லது
கண்ணாடி கிளாஸ்கள் இருக்கும். ஆனால் உன் மாதிரி பணக்காரி
வீட்டிலுள்ள அலமாரியில் பல மாதிரியான மது வகைகள்தான்
வரிசையாக இருக்கும்.
வீட்டிற்கு வரும் விருந்தினர்களுக்கு நாங்கள், குடிக்க

குளிர்ப்பானம் அல்லது காபி, டீ தான் கொடுப்போம். உன் மாதிரி
பணக்காரர் வீட்டிற்கு வருபவர்களுக்கு, நீங்கள் மதுபானம் தானே
கொடுப்பீர்கள் நிலைமை இப்படி இருக்கையில் நீ எனக்குப்
பழக்கம் இல்லை என்று சொன்னால் சிரிப்பு வராம? வேறு
என்னதான் வரும்? “ என்றாள்
“கலா, நீ சொல்வது உண்மையாக இருக்கலாம். ஆனால்

எனக்குப் பழக்கம் இல்லை...” என்றாள் மோகனா.
அதனால் என்ன? எங்களுடன் வர விரும்பிய நீ, எங்களுடைய

பழக்க வழக்கங்களையும் கற்றுக் கொள்ளத்தான் வேண்டும்.

அப்போதுதான் நீ எங்க ‘கம்பெனியில்’ உறுப்பினராக இருக்க

முடியும்.”
மோகனாவினால் அதற்கு மேல் ஒன்னும் பேச முடியவில்லை.
அதனால் அவளும் கிளாஸ் எடுத்துக் கொண்டாள்.
எல்லோரும் கிளாஸை ஒன்றோடு ஒன்றாக மோதிக்

கொண்டார்கள். பிறகு குடித்தார்கள் மோகனா வாயருகே கொண்டு
சென்றபோதே நாற்றம் தாங்க முடியாமல் முகத்தைச் சுழித்தாள்.
அதைப் பார்த்த கலா, ‘‘கமான் மோகனா, முதலில்
இருக்கும். மூக்கைப் பிடித்துக் கொண்டு, கண்ணை மூடிக் கொண்டு
மடக்கென்று குடித்துவிடு“ என்றாள்.
கலா சொன்னபடியே மோகனா செய்தாள். அவளுக்குச் சிறிது
நேரத்தில் குடல் எரிய ஆரம்பித்தது. தலையைச் சுற்றுவது போல்
‘‘என்ன செய்யுது?“ – கலா.
‘‘தலையைச் சுற்றுது “ –
“ இந்தா இன்னொரு கிளாஸ் குடி” எல்லாம்

போய்விடும்.
மேலும் ஒரு கிளாஸ் குடித்தாள். அதன் பிறகு என்ன நடந்தது

என்று அவளுக்குத் தெரியாது. அப்படியே மேசையின் மீது
சாய்ந்துவிட்டாள். நீண்ட நேரத்திற்குப் பிறகு தெளிவு அடைந்தாள்.
பிறகு எல்லோரும் வீட்டிற்குப் புறப்பட்டு விட்டார்கள்’ இவ்வாறு
மோகனாவிடம் இப்பழக்கம் பொழுதொரு வண்ணமாக வளர்ந்து
கொண்டு வந்தது. மது குடித்ததோடு, வெண் சுருட்டு புகைக்கவும்
கற்றுக் கொண்டாள். பிறகு தன்னைக் கூப்பிடுகின்ற ஆண்களுடன்
சேர்ந்து ஆடவும் தொடங்கினாள்.
தன்னுடைய பிறந்த நாளைப் பற்றி கலாவிடம் சொன்னாள்.

பிறந்த நாள் விழாவுக்கான ஏற்பாட்டை எல்லாம் கலாவும்

அவளுடைய பாய் பிரண்டும் சேர்ந்து கவனித்தார்கள்.
மோகனா புத்தாடையும் அணிகலன்களும் உடுத்தி,
புதுப்பெண்ணாகக் காட்சி அளித்தாள். கலாவும் அவளுடைய
தோழர்களும் தோழிகளும் பிறந்த நாள் பாட்டுப்பாட, மோகனா
பிறந்த நாள் ‘கேக்’ வெட்டினாள். பலவகையான உணவுகள்,
மதுபானங்கள், ஆடல் பாடல்களுடன் மோகனா பிறந்த நாளைக்
கொண்டாடி மகிழ்ந்தாள். அன்று கலா பல புதிய நண்பர்களை
அவளுக்கு அறிமுகப்படுத்தினாள். மோகனா ஒரு பணக்காரி
என்பதை அறிந்து கொண்ட அவர்கள், அவளிடம் துணியில்
ஒட்டிக் கொள்ளும் புல்லின் விதைகளைப் போல ஒட்டிக்
கொண்டார்கள்.
மோகனா இப்போது கஞ்சா போன்ற போதைப்

உபயோகிக்கவும் கற்றுக் கொண்டாள். இறுதியில் பள்ளிப்
படிப்பைத் தொடராமல், போதைப் பொருளுக்கு
அடிமையாகிவிட்டாள். போதைப் பொருளைப் பெற அவள்
எதையும் எங்கேயும் செய்யவும் அவள் தயாரானாள்.
இதைக் காரணமாகக் கொண்டு கலாவின் காதலனுக்கும் அவன்

நண்பனுக்கும் இடையில் ஒரு போட்டி ஏற்பட்டது. அதாவது
மோகனாவைப் பட்டப் பகலில் அரை நிர்வாணாமக்கி
காட்டிவிட்டாள் கலாவின் காதலன் எதைக் கேட்டாலும் தான்
தருவதாக அவன் நண்பன் சொன்னான். அந்தப் போட்டியை
நிறைவேற்ற, ஒரு சனிக்கிழமை எள் போட்டால் எள் கீழே விழாத
அளவுக்கு ஆர்ச்சர்ட் சாலை மக்கள் வெள்ளத்தில் மிதந்தது. அங்கே
‘விஸ்மா அட்டாரியா’ என்ற கடைத்தொகுதியின் அருகே உள்ள
விரைவு உணவுக் கடைக்குள்ளும் வெளியிலும் பதின்மன் வயதினர்
பலர் கூடியிருந்தார்கள். அவர்கள் குளிர்ப்பானம் குடித்துக்
கொண்டும் நின்றார்கள். அங்கே மோகனா விரைவாக வந்தாள்.

கலாவின் காதலன் நின்று கொண்டிருந்தான். அவனிடம் போய்

போதைப்பொருள் கேட்டாள். அவன், தான் சொன்னபடி நடந்து
கொண்டால்தான் தருவேன் என்றான்.
‘‘என்ன செய்ய வேணும்?” என்று கேட்டாள்.
அவன் அவளை மேலாடைகளை அகற்றிவிட்டு அரை

நிர்வாணமாக நிற்க வேண்டும் என்றான்.
அவன் கொஞ்சம் கூட தயங்கவில்லை தன் மேலாடைகனை
அகற்றிவிட்டு, அவனிடம் கையை நீட்டினாள். அதைப்பார்த்த பலர்
அப்படியே ஆணி அடித்த மரம் போன்று நின்றார்கள். கலாவின்
காதலனின் நண்பன் அப்படியே மலைத்துப் போய் மலைபோல்
நின்றான். கலாவின் காதலன் பையிலிருந்த ஏதோ ஒரு விதமான
போதைப்பொருள் பொட்டலத்தை எடுத்து மோகனாவிடம்
நீண்டினான். அதை அவள் அரை நிர்வாணத்துடன் நின்றபடியே
வாங்கினாள். அப்போது எங்கிருந்தோ வந்த காவலர்கள் இருவர்
அவர்கள் இருவரையும் பிடித்து கைகளில் விலங்கிட்டனர்.
“பட்டப்பகலில், பலர் கூடி இருக்கும் ஓர் இடத்தில் இப்படி ஒரு

பெண் செய்யலாமா? “ என்றார்
“என்ன செய்வது? காலம் ரொம்பக் கெட்டுப் போயிட்டு”

என்றார் இன்னொருவர்.
காவலர்கள் அவ்விருவரையும் வண்டியில் ஏற்றிக்கொண்டு
சென்றார்கள். காற்று அடித்து களைந்து விட்ட கார்மேகம் என
மக்கள் கூட்டமும் கலைந்துவிட்டது.
காவலர் மோகனாவிடம் அவளைப் பற்றிய விவரங்களைக்

கேட்டார். அவள் எதுவும் கூறாமல் தேம்பி தேம்பி அழுதாள்.
‘‘நான் உன்னை இன்னும் கொஞ்ச நேரத்தில் கோர்ட்டுக்குக்

கொண்டு செல்ல வேண்டும். அதனாலே உன் பெயர், அப்பா –

அம்ா
என்று காவலர்
கேட்டார்.
‘‘என் பெயர் மோகனா.”

“உன் அப்பா - அம்மா யார்?”
“எனக்கு அப்பா - அம்மா யாரென்று தெரியாதுங்க.”

“பொய் சொல்லக் கூடாது. அப்பா - அம்மா இல்லாவிட்டால்
இது நாள் வரையில் உன்னை வளர்த்தவர்கள் யார்?
மௌனம்.
“உன்னைப் பற்றி உனக்கு வேண்டியவர்கள் தெரிந்து கொள்ள
வேண்டும் அல்லவா?”
“யாரும் என்னைப் பற்றி எதுவும் தெரிந்து கொள்ள
வேண்டாம். என்னைக் கோர்ட்டுக்குக் கொண்டு போங்க. அங்கே
எனக்குரிய தண்டனையை வாங்கி கொடுங்க. வேறு எதுவும்
என்னிடம் இனிமேல் கேட்காதீங்க” என்றாள் மோகனா.
இனி என்ன கேட்டாலும், மோகனாவிடமிருந்து எந்தப் பதிலும்

வராது என்பதைப் புரிந்து கொண்ட காவலர் மோகனாவையும்
அவளுடன் சேர்ந்து பிடிபட்டவனையும் தக்க பாதுகாப்புடன்
நீதிமன்றத்திற்குக் கொண்டு சென்றார் காவலர்.
காவலர் தான் கண்டவற்றையு ம்
அறிக்கையாக எழுதி நீதிபதியிடம் ஒப்படைத்தார்.
அறிக்கையைப் படித்த நீதிபதி, பிடிபட்டவர்களிடம்
விசாரித்தார். அவர்கள் இருவரும் குற்றத்தை ஒப்புக்
கொண்டார்கள்.
நீதிபதி, போதைப் பொருள் கொடுத்தவனுக்கு ஓராண்டு

சிறைத்தண்டனையும் பத்து பிரம்படிகளும் கொடுக்குமாறு
தீர்ப்பளித்தார்.

மோகனாவைப் போதைப் பொருள் மறுவாழ்வு இல்லத்திற்கு

அனுப்பி, அவளுக்கு வேண்டிய சிகிச்சையை செய்யுமாறு கேட்டுக்
கொண்டார்.
தன் மகளின் நிலையை அறிந்த சோமசுந்தரமும்

மீனாக்குமாரியும அவளைக்காண ஓடி வந்தார்கள்.
ஆனால், தன்னுடைய வாழ்க்கையைக் கெடுத்துக்

குட்டிச்சுவராக்கிய அவர்களைக் காண மோகனா மறுத்துவிட்டாள்.
தன் பிள்ளையை அன்போடு கவனித்து, அவளுடைய

உணர்ச்சிகளையும் உணர்வுகளையும் புரிந்து கொள்ளாத
தங்களுக்கு இது ஒரு நல்ல தண்டனை என்று இப்போது
வருந்துகிறார்கள். கண் கெட்ட பிறகு சூரிய நமஸ்காரம் செய்து
ஆவது என்ன?

மயக்கம்
மதிய உணவு நேரம் கணினி மின்னியல் கொருள்கள்

தயாரிப்பு நிறுவனத்தின் சிற்றுண்டிச் சாலையில் ஒரே இரைச்சல்
சீன உணவுக்கடை, இந்திய உணவுக்கடை, குளிர்ப்பானக்கடை,
கோப்பிக்கடை என பலவகையான கடைகள் அங்கே இருந்தன.
எல்லாக் கடைகளிலும் தேன் கூட்டில் தேளீக்கள் மொய்ப்பது போல்
மக்கள் கூட்டம். முதலாளி, தொழிலாளி, உயர்ப்பதவியாளர்,
சாதாரணமானவன் என்ற வேறுபாடு இல்லாமல், உணவுக் கடைக்கு
முன்னால் ஆண்களும் பெண்களுமாக வரிசையில் நின்று உணவு
வாங்கிக் கொண்டு நின்றார்கள். அந்த வரிசையில் மணியரசனும்
மோகனும் நின்று கொண்டிருந்தார்கள். மணியரசன்
அந்நிறுவனத்தின் மேல் அதிகாரி. மோகன் அந்த நிறுவனத்தில்
அவனுடன் சேர்ந்து பணியாற்றுபவன். அவர்கள் இருவரும்
சிறுவயது முதல் ஒன்றாகப் பழகி, ஒன்றாகப் படித்து வந்தவர்கள்.
மணியரசன் வேலை செய்யும் அந்த நிறுவனத்தின் சொந்தக்காரர்
அவனுடைய தாய்மாமன் தங்கமணி.

சிறுவயதிலேயே மணியரசன் தன் பெற்றோர்களைக் கோர

விபத்து ஒன்றில் இழந்துவிட்டதால், கொழுக்கொம்பு அற்று
நின்றான். தான் ஆடாவிட்டாலும் தன் தசை ஆடும் என்பார்கள்
அல்லவா? அனாதையாக நின்ற மணியரசைனைத் தன் கண்களைப்
போல் காத்து, வளர்த்து வந்தார் தங்கமணி. அவளை நன்றாகப்
படிக்க வைத்து, அவருடைய நிறுவனத்தையே நடத்தும்
பொறுப்பினை அவனிடம் கொடுத்தார் தங்கமணி.
மணியரசன், தனக்கு வேண்டிய உதவிகள் அனைத்தையும்

தந்துவரும் தன் மாமாவையும் அத்தையையும் தன்
குலத்தெய்வங்களாகவே கருதி நடந்து வருகிறான்.
மாமா தன் பொறுப்பில் விட்டிருக்கும் நிறுவனத்தின்
வளர்ச்சிக்கு அல்லும் பகலும் பாடுபட்டு, உயர்ந்த நிலைக்குக்
கொண்டு வந்து கொண்டிருக்கிறான். அந்த நிலைக்குக்
கொண்டுவர, தன்னுடன் படித்த தனது நண்பன் மோகனையும்
தனக்கு உதவியாகச் சேர்த்துக் கொண்டான்.
மணியரசனும் மோகனும் ஒரு தாய் வயிற்றுப் பிள்ளைகள்

போல் ஒருவர் மீது ஒருவர் உயிரையே வைத்துள்ளார்கள். ஒத்த
வயதுடைய அவர்கள் இருவரும் வாடா, போடா என்று தான்
பேசிக் கொள்வார்கள். அந்த அளவுக்கு நெருக்கமாக இருந்தார்கள்.
உணவை வாங்கிய அவர்கள் இருவரும் ஓரிடத்தில் அமர்ந்து

பேசிக் கொண்டே உணவை உண்டார்கள்.
“நானைக்கு உனக்கு ஏதேனும் வேலை இருக்கா மோகன்?”

என்று மணியரசன் கேட்டான்.
‘‘நானைக்கு ஞாயிற்றுக் கிழமைதானே? எதுவும் வேலை

இல்லை ஏன் கேட்கிறாய்?” என்று மோகன் மணியரசனைப்
பார்த்துக் கேட்டான்.

நாளைக்கு என் வீட்டில் ஒரு முக்கியமான நிகழ்ச்சி நடைபெற

இருக்கிறது. வந்தாய் என்றால் எனக்கு உதவியாய் இருப்பாய்
என்று நினைக்கிறேன்.
“அப்படி என்ன நிகழ்ச்சி? உனக்கு என் உதவி

தேவைப்படக்கூடிய நிகழ்ச்சி? அதுவும் உன் மாமா வீட்டில்?“
என்று கேட்டான் மோகன்.
‘‘நாளைக்கு என் மாமா மகள் சாந்தியைப் பெண் பார்க்க

வர்றாங்க.’‘
ஒரு கணம் எதுவும் பேசாமல் இருந்த மோகன், மணியரசனை

நோக்கிப் பார்த்தான்.
‘‘என்ன மோகன் மெளனமாக இருக்கிறாய்
‘‘டேய் மணி, உனக்குத் தான் உன் மாமா, அத்தையைவிட

சொந்தம் என்று சொல்லிக்க யாருமே இல்லையடா? பிறகு யாருடா
உன் சார்பில் பெண் பார்க்க வருவது?’‘ என்று கேட்டான் மோகன்.
‘‘எனக்காக யாரும் பெண் பார்க்க வரலே.“
‘‘இப்போ, சொன்னாயே! யாரோ பெண் பார்க்க வருவதாக’‘

என்று இடைமறித்தான் மோகன்.
‘‘நான் சொல்ல வந்ததைச் சொல்லிவிடுகிறேன். என் மாமா

மகள் சாந்தியைப் பிரபலமான வர்த்தகர் கணபதி
குடும்பத்தினர்தான், தன் மகனுக்குப் பெண் பார்க்க வர்றாங்க.“
‘‘இது என்னடா அதிசயமா இருக்கு?“
காத்திருந்தவன் பெண்டாட்டியை நேற்று வந்தவன்

கொண்டுபோன கதையாக இருக்கிறது“ என்றான் மோகன்.

“அப்படி எல்லாம் சொல்லாதே மோகன். சாந்தி நான் தூக்கி

வளர்த்த பெண். அவளைத் திருமணம் செய்து கொள்ள வேண்டும்
என்ற எண்ணமே என் மனதில் என்றும் எழுந்ததே இல்லை.
அதுமட்டும் இல்லை மோகன், நான் பெற்றுள்ள செஞ்சோற்றுக்
கடனை என் மாமாவுக்கு எப்படித் திருப்பிக் கொடுப்பது என்று
தெரியாமல் விழித்துக் கொண்டிருக்கிறேன்’‘ என்றான் மணியரசன்.
‘‘என்னடா? கடன், சோறு என்று சொல்லிக்கிட்டு இருக்கிறே?
‘‘சாந்தி யாருடா? உன் மாமா பெண்தானே? அவளைக் கட்டிக்

கொள்கிற உரிமை உடையவன்தானேடா நீ? உரிமைக்காரனை
விட்டுவிட்டு, யாருக்கோ பெண் கொடுப்பது என்னடா நியாயம்?”
என்று மோகன் கொஞ்சம் கோபமாகவே கேட்டான்.
“மோகன் ஆத்திரப்படாதே, கொஞ்சம் அமைதியாய் இரு
நியாயம் அநியாயம் பற்றிப் பேச எனக்கு என்னாடா அருகதை
இருக்கு? நான் என்னடா கோடிஸ்வரானா? நீ சொல்ற மாதிரி
உரிமையோடு போய் பெண் கேட்கிறேன் என்று வைத்துக்
கொள்வோம். அப்போது என் மாமா என்னைப் பார்த்து,
‘‘பிச்சைக்கார நாயே, உனக்கு என் மருமகனாக வர என்னடா தகுதி
இருக்கு?“ என்று ஒரு வார்த்தைக் கேட்டுவிட்டார் என்றால் என்
நிலைமை என்ன ஆகும்? நீயே சொல்லு?” என்று மணியரசன்
மோகனிடம் கேட்டான்.
“உன்னிடம் பணம்தானே இல்லை. ஊரிலே

இருக்கிறவங்களிடம் உள்ள அத்தனை கெட்டப் பழக்கங்களில்
ஒன்றுகூட உன்னிடம் இல்லையே. உன்னிடம் படிப்பு உண்டு
பண்பு உண்டு உயர்ந்த ஒழுக்கம் உண்டு. எல்லோரிடம் காட்டும்
சிறந்த அன்பு உண்டு. அந்தக் கணபதியின் மகன் அவ்வளவு
நல்லவன் இல்லை. கிளியை வளர்த்துப் பூனையிடம் கொடுப்பது
போல இருக்குடா’‘ என்று சொல்லிக் கொண்டே எழுந்தான்,
மோகன்.

அவனைத் தொடர்ந்து எழுந்த மணியரசன், ‘‘எல்லாம் என்

மாமாவுக்குத் தெரியும். அவர் தன் மகள் வாழ்வு கெட்டுப் போக
விட்டுவிடுவாரா? அந்த மாப்பிள்ளை பையனிடம் உள்ள கெட்டப்
பழக்கங்கள் திருமணத்திற்குப் பின் போய்விடலாம் அல்லவா?
திருமணத்திற்கு முன் கெட்டுப் போகிறவர்களும் உண்டு.
திருமணத்திற்குப் பின் திருந்துபவர்களும் உண்டு என்பாங்க
பெரியவங்க” எண்ணுவதை நல்லதாகவே எண்ணுவோம். நீ
நாளைக்குக் கட்டாயம் வீட்டுக்கு வந்துவிட வேண்டும்” என்று
சொல்லிக் கொண்டே தன் அலுவலக அறைக்குள் போனான்
மணியரசன்.
மறுநாள் மோகன் தங்கமணியின் வீட்டிற்குச் சென்றான்.

மணியரசனுக்குத் துணையாக இருந்து சில வேலைகளைச்
செய்தான். குறிப்பிட்ட நேரத்தில் கணபதியின் குடும்பத்தினர்
வந்தார்கள். எல்லாச் சடங்குகளும் சம்பிரதாயப்படி நடந்தேறின.
திருமணத்திற்குரிய நல்ல நாளைப் பார்த்து , அதற்குரிய
எல்லாவற்றையும் மணியரசனிடம் ஒப்படைத்தார் தங்கமணி.
பத்திரிக்கை அடிப்பதிலிருந்து பந்தல் அலங்காரம் வரை

அனைத்தையும் மணியரசன் கவனித்தான். அவனுக்குத் துணையாக
மோகன் இருந்தான்.
பணக்காரர்கள் வீட்டுக் கல்யாணம் அல்லவா? கூட்டம்

குறைவாகவா இருக்கும்? மக்கள் வெள்ளம் திருமண மண்டபம்
நிறைந்து வழிந்தது.
மணமகள் சடங்கு, மணமகள் சடங்கு எல்லாம் நடந்து
கொண்டிருந்தன. மணமகன் ஆடை அலங்காரத்துடன்
மணமேடையில் வந்து அமர்ந்துவிட்டான். மாலைகள் நல்லாசி
பெறும் ஊர்வலத்தில் வந்து கொண்டிருந்தன. மணமக்களை
வாழ்த்த மஞ்சள் அரிசியும் மலரும் எல்லோருக்கும்
கொடுக்கப்பட்டன. அந்த நேரத்தில் மணமேடையில் ஒரு சலசலப்பு

ஏற்பட்டது. மணமகள் சாந்தி ஒப்பனை அறையில் மயக்கமுற்று

விழுந்துவிட்டதுதான் அதற்குக் காரணம்.
மணியரசன் பதறிப்போய் அங்கே ஓடினான். அவன் அத்தை

கலங்கிய கண்களுடன் நின்றார். மாமாவும் தான். சில பெண்கள்
கையில் கிடைத்தவற்றைக் கொண்டு சாந்திக்கு விசிறிக்
கொண்டிருந்தார்கள்.
“இரைச்சலும், புகையும் தான் சாந்தியின் மயக்கத்திற்குக்
காரணமாக இருக்கலாம்’‘ என்று மணியரசன் தன் மாமாவிடமும்
அத்தையிடமும் சொல்லி அவர்களுக்கு ஆறுதல் கூறினான்.
அங்கே நின்ற கணபதியும் அவர் மனைவியும் தங்களுக்குள்
ஏதோ பேசிக் கொண்டார்கள். மணமகனும் எழுந்து வந்துவிட்டான்.
முகத்தில் தண்ணீரைத் தெளித்த பின் மயக்கமுற்றிருந்த சாந்தி
லேசாக கண்களைத் திறந்து பார்த்தாள். சுற்றிருந்தோர்களில்
மாப்பிள்ளை வீட்டார்களைத் தவிர மற்ற அனைவர்களின்
முகத்திலும் மகிழ்ச்சி புன்னகை மலர்ந்தது.
மணியரசன், தன் மாமாவைப் பார்த்து, ‘‘சாந்திக்கு ஒன்றும்
இல்லை என்று நான் சொன்னது, சரிதானே?“ என்று கேட்டான்.
மாப்பிள்ளையின் கையைப் பிடித்து மணமேடைக்கு அழைத்தான்.
மணியரசனின் கையை உதறித் தள்ளிவிட்டு, ஓர் உண்மையைத்
தெரிந்து கொண்ட பின் தான், தாலி கட்டுவேன்’‘ என்றான்.
‘‘என்ன உண்மை?’‘ என்றான் மணியரசன்.
“மணப்பெண்ணின் மயக்கத்திற்குக் காரணம் தெரிய
வேண்டும். அவள் கன்னிக் கழியாதவன் என்று நிறுவிக்கப்பட
வேண்டும்” என்றான்.
“ இது அநியாயம். என் பெண்ணின்

சந்தேகப்படுவதா? “ என்றார் சாந்தியின்

‘‘இங்கே பாருங்க சம்பந்தி. சாந்திக்கு முறை மாப்பிள்ளையான

இந்தப் பையன் உங்கள் வீட்டில்தான் இருந்து வருகிறார்.
பஞ்சையும் நெருப்பையும் ஒன்றாக வைத்திருக்கிறீர்கள். உங்க
பொண்ணு திடீரென்று மயக்கம் போட்டு விழுந்துவிட்டாள்.
அதனாலே எங்களுடைய ஐயத்தைத் தீர்த்துக் கொண்ட பிறகு தாலி
கட்டுவதுதான் உங்களுக்கும் எங்களுக்கும் நல்லதாக இருக்கும்
என்று கடுகடுப்பாகவே மாப்பிள்ளையின் அப்பா கணபதி
கொஞ்ச நேரம் அங்கே அமைதி நிலவியது. ஒருவர் முகத்தை

மற்றவர் பார்த்துக் கொண்டு நின்றார்கள்.
“அப்பா, உடனே ஒரு டாக்டரை அழைத்து வாருங்கள்’‘

என்றாள் சாந்தி.
“அம்மா, சாந்தி“ என்றார் தங்கமணி.
“மடியிலே கனமிருந்தால்தானே நமக்குப் பயம் வேண்டும். தன்

மனைவி கற்புடையவள் என்பதை உலகிற்குக் காட்ட,
இராமாயணத்தில் ராமர் தன் மனைவி சீதையைத் தீயில் இறங்கச்
சொல்லவில்லையா? அது மாதிரி உங்கள் மகள் கன்னிப்பெண்தான்
என்பதை இவர்கள் அறிய அழைத்து வாருங்கள் அப்பா
டாக்டரை’‘ என்று ஆவேசமாகக் கத்தினாள் சாந்தி.
மணியரசன், உடனே அவ்விடத்தை விட்டு அகன்றான்.
சற்று நேரத்தில் ஒரு டாக்டருடன் அங்கே வந்து சேர்ந்தான்.

எல்லோரும் அந்த அறையை விட்டு வெளியேற, டாக்டர்
சாந்தியைச் சோதனைச் செய்தார். பிறகு அவர் சிரித்த முகத்துடன்,
அந்த அறையை விட்டு வெளியே வந்தார். அவரைப் பார்த்த
மாப்பிள்ளை
“ டாக்டர், சோதனை என்ன சொல்கிறது? “

100 எல்லைக்கோடு
என்ன மாப்பிள்ளை, ஒரு பெண் மயக்கம் அடைந்தால், அவள்

கருவுற்றுதான் இருக்க வேண்டுமா? தூக்கமின்மை, களைப்பு, புகை,
இரைச்சல் இவற்றால் எல்லாம் மயக்கம் அடையலாம் என்று நீங்க
நினைக்கக் கூடாதா? சாந்தி நூற்றுக்கு நூறு கன்னிப் பெண் தான்’‘
என்று கூறினார்.
டாக்டர் கூறியதைக் கேட்ட சாந்தியின் தாயார் ஒரு
பெருமூச்சுடன், “முருகா! என் வயிற்றில் பாலை வார்த்துவிட்டாய்”
என்றார்.
மாப்பிள்ளையின் அப்பா கணபதி, தன் மகனைப் பார்த்து, “நீ
போய் மணமேடையில் உட்கார்’‘ என்றார்.
சம்பந்தி எங்களுடைய ஐயம் தீர்ந்துவிட்டது. இனிமேல்

எந்தவிதமான தப்பு எண்ணமும் ஏற்படாது. தாலி கட்டற நேரம்
இன்னமும் இருக்கு. பெண்ணை அழைத்துக் கொண்டு வாங்க’‘
‘‘கொஞ்சம் நில்லுங்க’‘ என்றாள் சாந்தி.
கணபதி திரும்பிப் பார்த்தார்.
இந்தக் கல்யாணம் இனிமேல் நடக்காது. நீங்க எல்லோரும்

வந்த வழியைப் பார்த்து நடங்க’‘ என்றாள்.
“நீ என்னம்மா சொல்றே?” என்றார் சாந்தியின் அப்பா

தங்கமணி.
“அப்பா! எனக்கு வந்த இந்த மயக்கம், கல்யாணத்திற்குப்

பிறகு ஏற்பட்டிருந்தால் அவர்கள் என்னை என்ன
பாடுபடுத்தியிருப்பாங்க? “ என்று கொஞ்சம் எண்ணிப்
இப்படி ஆரம்பத்திலேயே நடந்து கொண்டவருடன், என்னால்
இன்பமாக வாழ முடியும் என்று நீங்க நினைக்கிறீங்களா? சந்தேகம்

என்னும் பேய் அவர்கள் மனதில் எப்போதும் இருந்து கொண்டே

இருக்கும். என்னை நிம்மதியாக வாழவிட மாட்டாங்க அப்பா!
நான் அவங்க வீட்டுக்குப் போய் தினமும் செத்துச் செத்து
வாழ்வதைவிட நான் நம்ம வீட்டிலேயே இருந்துவிடுகிறேன்
அப்பா” என்று நாத் தழுதழுக்கக் கூறினாள்.
சாந்தியின் தந்தை தங்கமணிக்கு என்ன சொல்வது என்று

புரியாமல் தன் மனைவியைப் பார்த்தார்.
‘‘சாந்தி சொல்வதிலும் உண்மை இருக்குங்க. பெண் பார்க்க

வந்தபோது மாப்பிள்ளை மணியரசனைப் பற்றி எதுவும்
பேசாதவங்க, மயக்கத்திற்குரிய உண்மையான காரணத்தை
அறியாமலே மணியரசனை வைத்து ஒரு கதையைக்
கட்டிவிட்டுட்டாங்களே. அப்படிப்பட்டவங்க வீட்டிலே சாந்தி
நிம்மதியாக வாழ முடியாதுங்க” என்றார் சாந்தியின் தாய்.
“உற்றார் - உறவினர் எல்லோரும் வந்து இருக்கிறாங்க. தாலி

கட்டுகிற நேரத்திலே இப்படி ஒரு நிலைமை ஏற்பட்டுவிட்டதே
என்ன அவமானம்“ என்று எண்ணிக் கொண்டு நின்றார் தங்கமணி.
மாமாவுக்கு ஏற்பட்டுள்ள தலைக்குனிவை அறிந்த

மணியரசனும் அவருக்கு எப்படி ஆறுதல் கூறுவது என்று
புரியாமல் தவித்துக் கொண்டிருந்தான்.
அந்த நேரத்தில் அங்கே வந்த மோகன்,

“என்னங்க சார்! கையிலே வெண்ணெயை வைத்துக் கொண்டு
நெய்க்கு அலையறீங்க நீங்க” என்றான்.
‘‘மோகன் நீ என்ன சொல்கிறாய்? “ என்றார்
‘‘மாப்பிள்ளையை வீட்டிலே வைத்துக்கிட்டு ஏன் சார் ஊரிலே

மாப்பிள்ளைத் தேடி இப்படி மனக்கஷ்டப்பட்டுக் கொண்டு

நிற்கிறீங்க?” மணியரசனைவிட உயர்ந்த மாப்பிள்ளை யாரும்

கிடைக்க மாட்டாங்க சார். வைத்த முகூர்த்தத்திலேயே
கல்யாணத்தை நடத்துங்க” என்றான்.
“பணம், பணத்தோடுதான் சேர வேண்டும் என்ற தப்பான
எண்ணம் கொண்டு, மணியரசனை விட்டுவிட்டு வெளியே
மாப்பிள்ளை பார்த்தது எவ்வளவு பெரிய தவறாகப்
போய்விட்டது ?” என்று மனதிற்குள் நினைத்துக்
மணியரசனை அழைத்துக் கொண்டு மணமேடைக்குப் போனார்
தங்கமணி.
மோகனின் அகமும் முகமும் மலர்ந்தன கெட்டி மேளம்
முழங்க, மணியரசன் சாந்தியின் கழுத்தில் தாலி கட்ட,
வந்திருந்தவர்களின் வாழ்த்து ஒலி மண்டபம் முழுவதும் ஒலித்தது.

ஏமாற்றம்
“அம்மா” என்று அழைத்துக் கொண்ட வீட்டுக்குள்

நுழைந்தேன்.
“போன காரியம் என்ன ஆயிற்று? காய பழமா? “
கேட்டவாறு என் அம்மா என்னை நோக்கி வந்தார்.
“யாமிருக்க பயமேன்? “ என்று தன் சிவந்த கரத்தை

காட்டி புன்னகை செய்து கொண்டிருக்கும் முருகன் நமக்குத்
துணையாக இருக்கின்ற வரைக்கும் நமக்கு எல்லாமே பழம்தான்
அம்மா’‘ என்றேன்.
“நான் விண்ணப்பித்திருந்த நிறுவனத்தில் வேலை

கிடைத்துவிட்டது. மாதம் இரண்டாயிரத்து ஐநூறு வெள்ளி சம்பளம்.
வேலைக்கு நாளைக்கே வரச் சொல்லிவிட்டாங்க’‘ என்றேன்.

“அப்படியா?” அப்பா முருகா! என் குடும்பத்தைக் காக்கும்

கடவுளே’‘ என்றார் என் தாய்.
“போய் குளித்துவிட்டு கோயிலுக்குப் போய்விட்டு வா.”
என்று தொடர்ந்து சொன்னார் தாய்.
கோயிலுக்குப் போய்விட்டு வந்த நான், மறுநாள் வேலைக்குச்

செல்வதற்குரிய முக்கியமான பொருட்களை எல்லாம் எடுத்து
வைத்தேன்.
படுக்கையில் படுத்தால் தூக்கமே வரவில்லை.
வேலைக்குப் போகப் போகிறோம் என்ற மகிழ்ச்சியா அல்லது

இதுநாள் வரையில் பட்ட துன்பங்கள் நீங்க போகிறதாலா? தூக்கம்
வராமைக்குக் காரணம் புரியவில்லை.
தாலி கட்டிய மனைவியையும் தன்னுடைய இரண்டு

குழந்தைகளையும் தன்னந்தனியாகத் தவிக்கவிட்டுவிட்டு, எங்கோ
போய்விட்டார் என் அப்பா.
அவர் இருந்த போதும் என் அம்மாவுக்குப் பாரமாகத்தான்

இருந்தார். இல்லாததும் என் அம்மாவுக்குப் பாரமாகத்தான்
ஒழுங்காக வேலைக்குப் போவதுமில்லை. அப்படி போனாலும்

பெறுகிற சம்பளத்தை எல்லாம் குடித்து முடித்துவிட்டு, வீட்டுக்கு
வந்து, என் தாயிடம் பணம் கேட்டு, அடித்துத் துன்புறுத்துவார்
‘‘பொறுமைத்குப் பூமியை ஒப்பிடுவார்கள். என் தாய் தன் கழுத்தில்
கட்டிய தாலிக்காகப் பூமியைவிட அதிகமாக பொறுத்துக்
கொண்டிருந்தார். தனக்காக இல்லாவிட்டாலும் தன்
பிள்ளைகளுக்காவது துணையாக இருக்கட்டும் என்று எண்ணிதான்
அப்படி இருந்தார். ஆனால், எதற்கும் ஓர் எல்லை உண்டு
அல்லவா? சாது மிரண்டால் காடு கொள்ளாது என்பார்கள்.

அதுமாதிரி எண் தாய் ஒரு நாள் என் அப்பாவை எதிர்க்கத்

துணிந்தவுடன், ஓடியவர்தான். அதன் பிறகு அவர் திரும்பவே
இல்லை. சட்டிச் சுட்டதடா கை விட்டதுடா’ என அம்மாவும் பேசாது
இருந்துவிட்டாள். ஆனால், சின்னஞ்சிறு குழந்தைகளான
என்னையும் என் தங்கையையும் வளர்க்க அவர் பட்டுவரும்
பாட்டுக்கு அளவே இல்லை. இருந்தாலும் என்னை நல்லமுறையில்
படிக்க வைத்துவிட்டால், தன்னுடைய துன்பமெல்லாம் நீங்கிவிடும்?
என் தங்கைக்கும் உதவியாக இருக்கும் என்ற எண்ணத்தில்
என்னைப் படிக்க வைத்தார்.
இன்று நான் படித்து ஒரு பட்டதாரியாகிவிட்டேன். எனக்கு ஒரு

நிறுவனத்திலும் வேலை கிடைத்துவிட்டது. இனிமேல் என்
தாயையும் தங்கையையும் நன்றாக பார்த்துக் கொள்வதுதான் என்
கடமை என்று எண்ணியவாறு படுத்திருந்தேன்.
பொழுது புலர்ந்தது. புள்ளினங்கள் சத்தமிட்டன. சாலைகளில்

வாகனங்களின் இரைச்சல். தூக்கம் என்னும் சாக்காட்டில் கிடந்த
மக்கள் கண் விழித்தனர். நானும் எழுந்து குளித்துவிட்டு,
கடந்தாண்டு தீபாவளிக்காக வாங்கிய சேலையை உடுத்திக்
கொண்டு, அம்மாவிடமும் தங்கையிடமும் விடைபெற்றுக்
கொண்டு வேலைக்குப் புறப்பட்டேன்.
குறிப்பிட்ட நேரத்திற்கு முன்னதாகவே நிறுவனத்திற்கு

வந்துவிட்டேன். நிறுவனத்தின் கதவு இன்னும் திறக்கப்படவில்லை.
ஒருவர் ஒருவராக அங்கே பலர் வந்துவிட்டனர். அவர்கள் சாடை
மாடையாக என்னைப் பார்த்தனர். அப்போது கார் ஒன்று வந்தது
‘‘முதலாளி வந்து விட்டார்’‘ என்றார் ஒருவர்.
காரிலிருந்து கீழே இறங்கியவரைப் பார்த்தேன். அவர்தான்

நேற்று என்னைப் பேட்டி கண்டவர். சுமார் இருபத்தி எட்டு
வயதிருக்கும் நல்ல நிறம். சிரித்த முகம். என்னைப் பார்த்ததும்
புன்னகை செய்தார். நான் கைகுவித்து வணங்கினேன்.

அங்கு வந்த ஒருவரிடம் நிறுவனத்தின் சாவியைக் கொடுத்து

கதவைத் திறக்க சொன்னார்.
பிறகு, அவர்எ ன்னை தன்னோடு வருமாறு அழைத்தார்.

நானும் அவர் பின்னால் சென்றேன். அவருடைய அறையில்
என்னை உட்காருமாறு சொன்னார். சிறிது நேரத்தில் கதவைத்
தட்டிக்கொண்டு உள்ளே நுழைந்தவரைப் பார்த்து, “வாங்க
கனேஷ், உட்காருங்க. இவர்தான் மிஸ்.மாலதி நம் நிறுவனத்தின்
மேற்பார்வையாளராக இன்று முதல் பொறுப்பு ஏற்கிறார்” என்று
என்னை அவருக்கு அறிமுகப்படுத்தி வைத்தார். நான் அவருக்கு
வணக்கம் கூறினேன். பிறகு, இவர்தான் நம் நிறுவனத்தின்
பொருட்கூடத்தின் பொறுப்பாளர். உங்களுக்கு வேண்டிய
பொருட்களை இவரிடமிருந்து பெற்று உற்பத்தியாளர்களிடம்
கொடுக்க வேண்டும். பிறகு, உற்பதி செய்யப்பட்டப்
பொருட்களை இவரிடமே ஒப்படைக்க வேண்டும்” என்று
என்னிடம் கூறினார்.
அதன் பிறகு என்னை அந்நிறுவனத்தில் உற்பத்தியாளர்களாகப்

பணி ஆற்றும் ஊழியர்களிடம் அறிமுகப்படுத்தி வைத்தார். அதன்
பிறகு என் பணியை நான் செய்யத் தொடங்கினேன்.
நாட்கள் வாரங்களாகி, வாரங்கன் மாதமாக மாறியது. முதல்

மாதச் சம்பளத்தைப் பெற்றுக் கொண்ட நான் பெற்ற மகிழ்ச்சியைச்
சொல்ல எனக்கு வார்த்தைகளே கிடைக்கவில்லை. சம்பளத்தைப்
பெற்றுக் கொண்டு நேராக புடவைக் கடைக்குச் சென்று, என்
அம்மாவுக்கு ஒரு பட்டப்புடவையும், தங்கைக்கு ஓர் உடுப்பும்,
சாமிக்குப் பூமாலையும், பழங்களும், இனிப்பு பலகாரங்களும்
வாங்கிக் கொண்டு வீடு திரும்பினேன்.
‘‘இதெல்லாம் என்ன மாலதி! இப்படியா பணத்தைச் செலவு

செய்வது?” என்று கோபித்துக் கொண்டாங்க அம்மா.

“எனக்குத் தெரிந்து நீங்க ஒரு நல்ல சேலை கட்டியிருக்கிங்களா

அம்மா?'' அல்லது நல்ல உணவாவது சாப்பிட்டிருப்பீங்களா?”
இனிமேல் எந்தத் குறையும் உங்களுக்கு இருக்கக் கூடாது அம்மா’‘
“இனிமேல் எனக்கு என்னம்மா சுகம் வேண்டி இருக்குது?

கண்ட படி செலவு செய்யாமல் உன் எதிர்கால வாழ்வுக்குச் சேர்த்து
வைத்துக்க” என்றாள் என் தாய்.
‘‘ஏன்?“
“நீ உன் கணவன் வீட்டுக்குப் போகும்போது உனக்குக்

கொடுக்க என்னிடம் எதுவும் இல்லை. நீயே சம்பாதித்து
சேமித்துதான் கொண்டு போக வேண்டும்’‘ என்றார் அம்மா.
“நான் திருமணமே செய்து கொள்ளப் போவதில்லை.

உங்களையும் தங்கையையும் பார்த்துக் கொள்வதுதான் என்
கடமை” என்றேன்.
“அப்படி எல்லாம் சொல்லாதே மாலதி. பழுத்த பழம்

சாப்பிடப்படாமல் அழுகிப் போவதில் யாருக்கு என்ன பயன்? நீ
எனக்குச் சோறு போடுவதைவிட, உன்னை மாலையும்
“உன்
கழுத்துமாகப் பார்ப்பதுதான் பெரும் மகிழ்ச்சியாக இருக்கும்.
வயிற்றில் ஒரு குழந்தை பிறந்து அந்தக் குழந்தையை என்
கைகயால் எடுத்து கொஞ்சினால் என் பிறவிப் பயனை
அடைந்திடுவேன்” எண் அம்மாவின் கண்கள் கலங்கின.
அம்மாவின் கண்களைத் துடைத்துவிட்டுவிட்டு, எதுவும்

பேசாமல் என் அறைக்குள் சென்றேன்.
காலச்சக்கரம் சுழன்று ஓடியது. நான் பணியாற்றிய

நிறுவனத்தின் வளர்ச்சிக்கு என்னால் முடிந்த அளவுக்கு உதவி
செய்தேன். உற்பத்தியாளர்களிடம் அன்பாகப் பழகி, அவர்களில்

ஒருத்தியாக மாறிவிட்டேன். அவர்களின் உடன் பிறப்பாகவே

என்னிடம் பழகினார்கள். அதனால் பொருட்களின் உற்பத்தி
அதிகரித்தது. அதைக் கண்ட முரளி, என்னை வெகுவாகப்
பாராட்டினார். “என்னைப் பாராட்டுவது முக்கியமல்ல. இந்த
ஆண்டு எப்போதையும் விட கூடுதலாக ஒரு மாத
கொடுக்க வேண்டும் என்றேன்.”
‘‘அதற்கென்ன கொடுத்துவிடுவோம்“ என்றார் முரளி.
ஓருநாள், என் முதலாளி முரளி, தன்னுடைய அறையிலிருந்து

என்னை அழைத்தார். “இன்று மாலை வேலை முடிந்ததும் நான்
உங்களிடம் ஒரு முக்கியமான செய்தி பேச வேண்டும். அதனால்,
வீட்டுக்கு வருவதற்குக் கொஞ்சம் நேரமாகும் என்று உங்கள்
அம்மாவிடம் சொல்லிவிடுங்கள்” என்று சொன்னார்.
“நான் என்ன பேசப் போகிறீங்க?” என்று எதுவும் கேட்காமல்,

என் அம்மாவிடம் அவர் சொன்னபடியே தெரிவித்தேன்.
வேலை முடிந்து, எல்லோரும் வீட்டிற்குப் போய்விட்டார்கள்.

முதலாளி எப்போதுமே நேரங்கழித்துத்தான் செல்வார். அதனால்
அவரைப் பற்றி யாருமே எதுவும் கண்டு கொள்வது இல்லை. நான்
அவருடைய அறைக்குள் நுழைந்தேன்.
‘‘உட்கார்’‘ என்றார்,
‘‘உட்கார்ந்தேன்.’‘
மெளனம் நிலவியது.
நான் அவரைப் பார்ப்பதுமாகவும் சுவர்க்கடிகாரத்தைப்

பார்ப்பதுமாகவும் இருந்தேன்.
முதலாளி முரளி தன் இருக்கையில் இருந்து எழுந்தார்.

‘‘நான் இந்த நிறுவனத்துக்கு உன்னை உரிமையுடையவளாக்க

விரும்புகிறேன்” என்றார்.
“புரியவில்லையே?”
“புரி யவில்லையா?
‘‘ஆமாம்!”
‘‘சுற்றி வளைப்பானேன்?” “உன்னைத் திருமணம் செய்து

கொள்ள விரும்புகிறேன்.”
“சார்.”
“‘உண்மைதான் மாலதி. ஏதோ வேடிக்கையாகச் சொல்வதாக

நினைத்துவிடாதே.”
“உங்களுக்கும் எனக்கு ம் ஏணி வைத்தாலும்

குப்பையைக் கொண்டுபோய் கோபுரத்திலே வைக்கப்
என்கிறீங்களே!” என்றேன்.
“முதல் முதலில் உன்னைப் பார்த்த அன்றே , நீ

மனக்குளத்தில் நீந்தும் செந்தாமரைமாகிவிட்டாய். உன் அழகும்,
அறிவுத் திறனும், அன்பும் என்னை மயக்கிவிட்டன. வாழ்ந்தால்
உன்னோடுதான் வாழ வேண்டும் என்று முடிவு செய்துவிட்டேன்”
“என்னால் இப்போது எதுவும் சொல்ல இயலாது . நீங்கள்
அம்மாவை வந்துபாருங்கள்” என்றேன்.
“நீண்ட நேரமாகிவிட் டது. வா நானே உன்

விட்டுவிட்டுப் போகிறேன்” என்றார்.
“இல்லே! வேண்டாம்”

“நான் நாளை மாலை உன் அம்மாவைப் பார்க்க வருகிறேன்

என்று சொல்.”
தலையை ஆட்டிக் கொண்டு அங்கிருந்து புறப்பட்டேன். வீடு

சேர்ந்த நான் விவரத்தை அம்மாவிடம் சொன்னேன்.
என் அ ம்மாவின் அகத்தின் அழகை முகத்தில்
“இது பெரிய இடத்து விஷயம். நாம் கவனமாக நடந்து

கொள்ள வேண்டும்” என்றேன்.
“ஆமாம்!” அந்தத் தம்பி நாளை வரட்டும், நன்றாக

எல்லாவற்றைவும் விவரமாகத் தெரிந்து கொள்வோம்” என்றார்
அம்மா.
மறுநாள், ஞாயிற்றுக்கிழமை. முரளி வருவதாகச் சொல்லி

இருந்தார். அதனால் நானும் தாயாரும் பலவகையான இனிப்புப்
பலகாரங்கள் செய்து வைத்துக் கொண்டிருந்தோம்.
முரளி சொன்னபடி வந்தார். அவரை வரவேற்று உட்கார

வைத்துவிட்டு, நான் சமையல் அறை பக்கம் சென்றுவிட்டேன்.
“நான் வந்திருப்பதற்கான காரணம் தெரியுமா?” என்று

அம்மாவைப் பார்த்து கேட்டார்.
“மாலதி சொன்னாள்.”
“உங்களுக்குச் சம்மதம்தானே?”
“எனக்குச் சம்மதம்தான். ஆனால் உங்க வீட்டிலுள்ளவர்களுக்கு

இதிலே சம்மதம் என்றால் எங்களுக்கு எவ்விதமான
தடையுமில்லை. நீங்க சொல்வதைச் செய்ய நாங்கள்
காத்திருக்கிறோம்” என்றாங்க அம்மா.

இரா. துரைமாணிக்கம்111
-
“உங்க சம்மதம் கிடைத்துவிட்டது. இனிமேல் என் அப் ா
அம்மாவைச் சம்மதிக்க வைப்பது என்னுடைய பொறுப்பு.
விரைவில் நல்ல முடிவோடு வருகிறேன்” என்றவாறு எழுந்தார்.
“இருங்க தம்பி! காப்பி பலகரங்கள் சாப்பி ட்ுவி

போங்கள்” என்று சொல்லியவாறு சமையல் அறை பக்கம் வந்தார்.
“கையில் பலகாரத்தட்டையும் தேநீர் கோப்பையையும் ஏந்திக்

கொண்டு மெல்ல மெல்ல நடந்து போனேன். தினமும் அவரைப்
பார்த்தபோது ஏற்படாத வெட்கம் இன்று எங்கிருந்துதான் வந்தது
என்று எனக்குத் தெரியவில்லை. இதைத்தான் பெண்மையின்
குணம் எண்கிறார்களோ? தலை குனிந்து கொண்டு நின்ற என்னைப்
பார்த்தவாறே பலகாரங்களைச் சாப்பிட்டு முடித்தார்.
வாசல் வரை சென்று அவரை வழியனுப்பி வைத்தோம்.
முரளி, தான் மாலதியை மணந்து கொள்ள விரும்புவதாக

அவரின் பெற்றோரிடம் சொன்னபோது “நீ என்ன நினைத்துக்
கொண்டு இருக்கிறாய்? ஊர் பேர் தெரியாத யாரையோ எனக்கு
மருமகளாகக் கொண்டுவர உனக்கு எப்படி துணிச்சல் வந்தது?”
எது எது எங்கே இருக்க வேண்டுமோ அது அது அங்கேதான்
இருக்க வேண்டும் இடம் மாறி இருந்தால், அதன் மதிப்பும்,
பயனும் குறைந்து போய்விடும் குளியலறையில் இருக்க
வேண்டிய பொருளைத் தெய்வம் இருக்கும் அறையில் வைக்க
முயற்சிக்கலாமா?” பெற்று வளர்த்த எங்களுக்குத் தெரியாதா?
உனக்கு ஏற்ற பெண்ணைப் பார்த்துத் திருமணம் செய்து வைக்க?
நான் சொல்கிற பெ ண்ணில் கழுத் ில்தான் நீ தாலி
வேண்டும்” என்று சிங்கம் போல் கர்ஜித்தார் அப்பா.
முரளி மெல்லவும் முடியாமல் விழுங்கவும் முடியாமல் நின்று

கொண்டிருந்தான். தாயைப் பார்த்தான். தாய் தரையைப் பார்த்தார்.
முரளி விடுவிடு என்று வீட்டை விட்டு வெளியேறினான்.

என் வீட்டிற்கு வந்தவர் கூறியவற்றைச் கேட்டுவி ட்டு

மெளனமாக நின்றேன். என் அம்மா சோகத்தோடு
உட்கார்ந்திருந்தார்.
“நான் ஒரு முடிவுக்கு வந்துவிட்டேன். என் அப்பாவினுடைய

சொத்தில் ஒருகாசுகூட வேண்டாம் நானே உழைத்து உங்களைக்
காப்பாற்றுவேன். நீங்க அடுத்த புதன் கிழமை பதிவுத்
திருமணத்திற்குத் தயாராய் இருங்கள் என்று சொல்லிவிட்டு,
எங்களுடைய பதிலுக்குக்கூட காத்திருக்காமல் கிளம்பிவிட்டார்
முரளி.
நாங்களும் நடப்பது நடக்கட்டும் என்று எங்களுக்கு மிகவும்

வேண்டியவர்களில் ஒரு சிலரை மட்டும் திருமணப் பதிவகத்திற்கு
வரச் சொன்னோம். புதன் கிழமை காலை யில்
பதிவகத்திற்குச் சென்றபோது, நிறுவனத்தில் பணிபுரியும் சிலருடன்,
கணேஷ் மாலைகளுடன் காத்திருந்தார். எங்களைப் பார்த்ததும்
மகிழ்ச்சியுடன் வரவேற்றார். முரளி விரைவில் வந்துவிடுவார்
என்னு ம்
நேரம் ஒன்பது, பத்து, பதினொன்று என்று சென்று

கொண்டிருந்தது. முரளி வரவில்லை. கணேஷ் எங்களைப் பார்த்துக்
கொண்டு, உள்ளேயும் வெளியேயும் போய்க் கொண்டும், வந்து
கொண்டும் இருந்தார். முரளிக்குப் போன் செய்தார். பதில் இல்லை.
வந்திருந்த சிலரும் முணுமுணுக்கத் தொடங்கிவிட்டார்கள். முரளி
என்ன ஆனார்? ஏன் வரவில்லை? அவருடைய அப்பா அவரைத்
தடுத்து வைத்திருக்கிறாரா? எதுவுமே புரியவில்லை கணேஷ்,
முரளியின் வீட்டுக்குப் போய் பார்த்துவிட்டு வருவதாகச்
சொல்லிவி ட்டு போனார். கொஞ்ச நேரத்தில் அவர்
எல்லோரும் அவனையே பார்த்தனர். முரளி எங்கே
கேட்டனர்?
“என்னை மன்னிச்சிடுங்க. நாம் நினைத்துப் பார்க்க முடியாத

ஒரு நிகழ்ச்சி நடந்துவிட்டது”

இரா. துரைமாணிக் ம்1 3
“என்ன அது?”
“கணேஷ்சால் பேச முடியவில்லை. தொண்டை அடைத்துக்

கொண்டது. முரளி.....முரளி..... இறந்துவிட்டார்.”
“என் தலையில் வானமே விழுந்தது போன்ற ஓர் உணர்வு

ஏற்பட்டது.”
“முரளி!” என்று சத்தமிட்டேன். பிறகு என்ன நடந்தது என்று

எனக்குத் தெரியாது. கண்விழித்துப் பார்த்தபோது என் தாயும்
தங்கையும் கண்ணீர் வடித்துக் கொண்டு என் பக்கத்தில் நின்றார்கள்.
முரளி....என் முரளி என்றேன்.
“திருமணப் பதிவகத்திற்கு வந்து கொண்டிருந்தபோது

அவருடைய கார் விபத்துக்குள்ளாகியதால், அவர்
மருத்துவமனையில் சேர் க க
் ப் ப ட் ட கொஞ்ச நேரத்திலேயே நினைவு
திரும்பாமலேயே போய்விட்டாராம்” என்று அம்மா அழுது
கொண்டே சொன்னார்.
சுவற்றில் தொங்கிய முருகனின் படத்தைப் பார்த்தேன். அதே

சிரிப்புதான். அவனின் சி ரிப்பின் அர்த்தம் எனக்குப்

“பாவம்! தனியாக
நின்றான்!”
‘‘உன் மகன் என்னதான் சொல்கிறான்?” என்று சுகுமார் தன்

மனைவி பார்வதியைப் பார்த்துக் கேட்டான்.
“அவன் செந்தாமரையைத் திருமணம் செய்து கொள்ள

விருப்பமில்லை என்கிறான்” என்று பார்வதி தயக்கத்துடன்
‘‘ஏன்?’‘
''அவன், அவனுடன் வேலை செய்யும் ஒரு பெண்ணை

விரும்புகிறானாம்.”
“எண் தங்கைக்கு நான் கொடுத்த வாக்குறுதி என்னாவது?
செந்தாமரை பிறந்த அன்றே, அதுதான் உன் மருமகள் என்று

உன்னிடம் சொன்னேன் அல்லவா? அதை நீ மறந்துவிட்டாயா?

என்று கோபமாக மனைவியைப் பார்த்து கேட்டார் சுகுமார்.
“நான் மறக்கவில்லை..... விருப்பம் இல்லாதவனைக்

கட்டாயத்தாலி கட்டச் சொல்வது சரியா?” நீங்களே சொல்லுங்க.
“இப்போ விருப்பம் இருக்கா இல்லையா? என்பது

முக்கியமல்ல. சொன்ன சொல்லைக் காப்பாற்ற வேண்டியதுதான்
முக்கியம்.”
“இவன்தான் உன் கணவன் என்று சொல்லிச் சொல்லி ,

பெண்ணும் இவனையே தன் மனதில் நினைத்துக் கொண்டு
இருக்குது, அந்தப் பெண்ணை ஏமாற்றுவது சரியா? பெண்ணான
உனக்கு ஒரு பெண்ணின் நிலைமை என்ன என்று புரியாதா?
மனதிலே ஒருத்தனை நினைத்த ஒரு பெண் எப்படி
மற்றொருவனை மணந்து கொள்ள முடியும்?” என்றார் சுகுமார்.
மகன் பக்கம் பேசுவதா? கணவர் பக்கம் பேசுவதா? என்று
புரியாமல் தடுமாறிக் கொண்டு நின்றார் பார்வதி.
“நான் சொல்வதை நன்றாகக் கேட்டுக்க. நான் சொல்கிறபடி என்

தங்கை மகள் செந்தாமரையைத் திருமணம் செய்து கொண்டு,
இருக்கிறதாக இருந்தால் இந்த வீட்டிலே இருக்கச் சொல்லு. இல்லை
அவனை வீட்டை விட்டுப் போய்விடச் சொல்லு. நான் என் மகன்
செத்துவிட்டான் என்று தலைமூழ்கிவிடுறேன்” என்று
சொல்லிவிட்டு வெளியில் போனார் சுகுமார்.
பார்வதி அப்படியே மயங்கி சோபாவில் சாய்ந்தார். அப்போது

உன்ளே நுழைந்த மாறன், “அம்மா! என்று அலறிக் கொண்டே
அவரிடம் ஓடினான். தாய்க்கு வேண்டிய முதலுதவிகளைச்
செய்தான். கண்விழித்த அம்மாவைப் பார்த்து, “
நடந்தது என்று பரிவுடன் கேட்டான்.

பார்வதி நடந்ததைக் கூறினார்.
மாறன் மெளனமாக நின்றான்.

“என்னப்பா மாறன் சும்மா இருக்கிறாய்?” இதற்கு என்னதான்
முடிவு?”
“எனக்கு விவரம் தெரியாத போது சொன்னச் சொல்லைக்

காப்பாற்ற வேண்டும் என்று அப்பா துடிக்கும்போது, ஒரு
பெண்ணுடன் பழகியவன் அவளுக்குக் கொடுத்த வாக்குறுதியை
மட்டும் எப்படி காப்பாற்றாமல் இருக்க முடியும்? திருமணம்
என்பது சொன்ன சொல்லைக் காப்பாற்றுவது அல்ல. வாழ்க்கை
வாழ்வதற்குத்தான். இருமணம் ஒத்தால் தான் திருமணம் என்பது
அப்பாவுக்குத் தெரியாதா? நான் இதற்கு விரைவில் ஒரு சரியான
முடிவு எடுக்கிறேன் நீங்க கவலைப்படாமல் இருங்க அம்மா.”
மறுநாள், தன் காதலி மங்கையைப் பார்த்து ,

வீட்டிலுள்ள நிலைமையைப் பற்றி கூறினான், மாறன்.
எல்லாவற்றையும் கேட்ட மங்கை எதுவும் பேசாமல்

இருந்தாள்.
“என்ன பேசாமல், இருக்கிறாய் மங்கை?”
“நான் என்ன சொல்ல வேணும்னு நினைக்கிறீங்க?”
“நான் குழப்பத்துடன் இருக்கிறேன். நீ ஏதாவது ஆலோசனைக்

கூறுவாய் என்று தான் உன்னிடம் சொன்னேன்.”
“நான் ஆரம்பத்திலேயே, உங்களுக்கும் எனக்கும்

ஒத்துவராதுன்னு சொன்னேன். நீங்க திருமணம் நடந்தால் உனக்கும்
எனக்கும் தான் திருமணம் என்றீங்க. இப்போ, என்னிடம்
ஆலோசனை கேட்றீங்க. நான் என்ன சொல்ல முடியும்? அல்லது
என்ன சொல்ல வேண்டும் என்று நினைக்கிறீங்க?”

“என் அப்பா என்ன செய்தாலு ம் செய்யட்டும்.

இருவருக்கும் அடுத்த வாரம் பதிவு திருமணம். நீ தயாராக இரு.”
“அவசரப்பட்டு ஒரு முடிவுக்கு வந்து விடாதீங்க. அவசரக்
கோலத்தில் அள்ளித் தெளித்த மாதிரியாகிவிடக் கூடாது. கொஞ்சம்
பொறுத்திருந்து செய்வோம். உங்க அப்பாவின் மனம் மாறினாலும்
மாறலாம். அப்பா - அம்மாவுடைய
நல்ல மணம் என்று நினைக்கிறேன்.
“என் அப்பாவைப் பற்றி எனக்குத் தான் தெரியும். அவர், தான்
பிடித்த முயலுக்கு மூன்று தான் கால் என்று வாதாடக் கூடியவர்.
இருந்தாலும் உன் விருப்பப்படி கொஞ்ச நாட்களுக்குக்
காத்திருப்போம்” என்றான் மாறன்.
“நீங்கள் ஆத்திரப்படாமல் கொஞ்சம் அமைதியாக இருங்கள்
கண்ணாடியில் கல்பட்டாலும் கல்லில் கண்ணாடி பட்டாலும் சேதம்
கண்ணாடிக்குத்தான். அதுமாதிரி, உங்க அப்பாவின் மனம்
புண்படும்படி நீங்க நடந்து கொண்டாலும், உங்க மனம்
புண்படும்படி உங்க அப்பா நடந்து கொண்டாலும் சேதம்
நமக்குத்தான்” என்றாள் மங்கை.
“நான் விரைவில் ஒரு முடிவோடு வருகிறேன். எந்த
முடிவோடு வந்தாலும் அதற்கு ஏற்றாற்போல நடந்து கொள்ள
தயாராக நீ இருக்க வேண்டும்” என்று கூறிவிட்டு மாறன்
அங்கிருந்து கிளம்பினான்.
அன்று மாலை சுகுமார் வீட்டிற்குச் செந்தாமரை வந்தாள்.
அவள், தன் மாமவைப் பார்த்து,
“என்னை மணந்து கொள்ள விருப்பம் இல்லாத அத்தனை,
நீங்க கட்டாயப்படுத்த வேண்டாம் மாமா” என்றாள்.
“நீ என்னம்மா புரியாமல் பேசுறே ?” அவன்
புரியாத்தனமாகப் பேசிக் கொண்டிருக்கிறான்.

இன்னு ம் இரண்டொரு நாளில் சரியாகிவிடுவான்

சொன்னார் சுகுமார்.
“இல்லை மாமா! கட்டாயத்திற்காக அவர் என் கழுத்தில்

தாலி , எனக்குச் சுருக்குக் கயிறு மாதிரிதான். அந்தச் சுருக்குக் கயிறு
என் கழுத்தை இறுக்கி இறுக்கி நான் சாக விரும்பலே.”
“அவன்தான் உன் கணவன் என்று மனத்திரையிலே

வரைந்திருக்கின்ற அவன் உருவத்தை உன்னால் அழித்துவிட
முடியுமா? “ சொல்லு
செந்தாமரைத் தேம்பி தேம்பி அழுதாள்.
“முடியாது மாமா. ஆனால் முயற்சி செய்கிறேன்.

முடியவிட்டால் அவரின் நினைவிலேயே என் காலத்தைக்
கழித்துவிடுகிறேன்.”
“நல்லா இருக்கே நீ சொல்றது. உனக்கு உரிமையான

பொருளை யாருக்கோ தூக்கிக் கொடுக்கிறேன் என்கிறாயே!”
“நாம் வாங்க நினைத்த பொருளை வேறு ஒருவரும் வாங்க

நினைக்கிறார். ஆனால் கடையில் அந்தப் பொருள் ஒன்றே
ஒன்றுதான் உள்ளது. அப்போது கடைக்காரர் நேர்மையானவராக
இருந்தால், “நீங்களே, யார் வாங்குவது என்று ஒரு முடிவுக்கு
வாங்க என்பார். நற்பண்புடையவர் அதனை, மற்றவருக்கு விட்டுக்
கொடுப்பார். அந்த நற்பண்பாளரைப்போல நான் விட்டக்
கொடுக்றேன்.
“ஏன் அந்தப் பெண் உனக்காக விட்டுக் கொடுக்கக் கூடாது.”
“அந்த ப் பெண் விட்டுக் கொடுத்தாலும்

ஆனால் அத்தான் என்னை ஏற்றுக் கொள்ள விரும்பவில்லையே
“ஏற்றுக்கொள்வான்! ஏற்றுக்கொள்வான்! “

“எப்படி?”
“அதற்கான வழி எனக்குத் தெரியும்” நான் ஒரு நல்ல

முடிவோடு வருகிறேன். நீ எதற்கும் கவலைபடாமல் இரு” என்று
சொல்லியபடியே வெளியேறினார் சுகுமார்.
அவர் சென்ற பாதையைப் பார்த்துக் கொண்டு நின்றாள்

செந்தாமரை.
வீட்டின் அழைப்பு மணியை அழுத்திவிட்டு காத்திருந்தார்

சுகுமார்.
“கதவை லேசாகத் திறந்து கொண்டு, நீங்க யாரைப் பார்க்க

வேண்டும்?” என்று கேட்டாள் மங்கை.
“இங்கே மங்கை என்பது யார்?”
“நான்தான்”
“ஓ! அந்தப் பெண் நீதானா?”
“எந்தப் பெண்?”
“என் மகன் மாறனை மயக்கிய பெண்.”
வந்திருப்பவர் மாறனின் அப்பா என்பதைப் புரிந்து கொண்ட

மங்கை என்ன செய்வது! எப்படிப் பேசுவது? என்று புரியாமல்
நின்று கொண்டிருந்தாள்.
“நான் உன்னிடம் கொஞ்ச நேரம் பேச வேண்டும்.”
“கதவைத் திறந்து, உள்ளே வாங்க” என்றாள் மங்கை உள்ளே

சென்ற சுகுமாரைப் பார்த்து, “உட்காருங்க. இதோ வர்றேன்” என்று
சொல்லியவாறு சமையல் அறைக்குள் சென்றாள். சிறிது நேரத்தில்
கையில் காப்பி கோப்பையுடன் திரும்பினாள்.

“உன் வீட்டில் பெரியவங்க யாருமில்லையா?
“இருக்கிறாங்க. அம்மா, அவங்க கோயிலுக்குப் போய்

இருக்கிறாங்க, திரும்புகிற நேரம்தான், வந்திடுவாங்க.”
“அவங்க வருகிறபடி வரட்டும். நான் உன்னிடம் ஓர் உதவி

கேட்டு வந்திருக்கேன்.”
“நான் மிகவும் சின்னவள். நான் என்ன உதவி செய்திடப்

போறேன். இருந்தாலும் கேளுங்க என்னால் முடிந்த உதவியாக
இருந்தால் தாராளமாகச் செய்றேன்.
“என் மகனை மறந்துவிடு” எனக்காக அல்ல. என் தங்கையின்
மகளுக்காக அவளுக்கு விவரம் தெரிந்ததிலிருந்து தன்
அத்தான்தான் தன் கணவன் என்னு எண்ணி எண்ணி அவனுடைய
உருவத்தைத் தன் மனத்திரையில் ஓவியமாக வரைந்து வைத்துக்
கொண்டு வாழ்ந்து வரும் அவளுக்காக நீ உன் காதலை மறந்துவிட
வேண்டும்” என்றார் சுகுமார்.
என்ன பேசுவது என்று புரியாமல் மங்கை நின்று
கொண்டிருந்தாள்.
ஓரீராண்டு ஆண்டுகள் பழகிய உன்னால் அவனை மறக்க

முடியாவிட்டால் , பல ஆண்டுகளாக அவனையே
நினைத்து வாழ்ந்து கொண்டிருக்கும் அந்தப் பெண்ணால் மட்டும்
எப்படி மறக்க முடியும்?” அந்தப் பேதைப் பெண் தன் அத்தானின்
நல்வாழ்வைக் கருதி, தன்னையே அழித்துக் கொள்கின்றது என்ற
முடிவுக்கு வந்துவிட்டாள். அந்தப் பெண்ணை உன்னுடன் பிறந்த
சகோதரியாக நினைத்துக் கொள். கல்யாணப் பரிசு படம் பார்த்து
இருக்கிறாயா? தன் சகோதரிக்காகத் தன் காதலையே விட்டுக்
கொடுத்தாளே அதேபோல் நீயும் விட்டுக் கொடுக்க வேண்டும்”
என்றார் சுகுமார்.

“இதற்குமேல் நீங்கள் எதுவும் பேச வேண்டாம். நான் உங்க

மகனின் வாழ்க்கைக்குக் குறுக்கே நிற்கமாட்டேன். என்னை
நம்புங்க.”
“உன் வாக்கை தேவவாக்காக எண்ணிக் கொண்டு
கதவைச் சாத்திவிட்டு, ஓடிப்போய் படுக்கையில் விழுந்து

அழுதாள் மங்கை.
அழைப்பு மணி ஒலிக்கவே அம்மா வந்திருப்பாங்க என்று

நினைத்து கண்களைத் துடைத்துக் கொண்டு கதவைத் திறந்தா
அங்கே மாறன் நின்று கொண்டிருந்தான்.
“தயவு செய்து இங்கே இனிமேல் வராதீங்க போய்விடுங்க”

என்று அழுது கொண்டே கதவைச் சாத்தினாள்.
கதவைத் தள்ளிக் கொண்டு உள்ளே போனான் மாறன்.

“உனக்கு என்ன பைத்தியம் பிடித்துவிட்டதா?” நம்முடைய
திருமணத்திற்கு வேண்டிய எல்லா ஏற்பாடுகளையும் செய்துவிட்டு,
உன்னிடம் விவரத்தைச் சொல்ல வந்திருக்கேன். நெய்
உருகும்போது தாழி உடைந்த கதையாக அல்லவா இருக்கிறது உன்
செயல்.“
“தயவு செய்து என்னை மறந்துவிடுங்க.”

உங்க அத்தை மகளை மணந்து கொண்டு சந்தோஷமாக
இருங்க” என்றாள் மங்கை.
“உன்னிடம் ஆலோசனை கேட்க இங்கு வரலே.” நீ என்னைத்
திருமணம் செய்து கொள்ளப் போகிறாயா இல்லையாஷ?” உடனே
முடிவைச் சொல்.”
“நான் உங்களைத் திருமணம் செய்து கொள்ள முடியாது”

என்றாள் மங்கை.

“பளார் என்று ஓர் அறை விழுந்தது மங்கையின் கன்னத்தில்”

அப்படியே அவள் கீழே சாய்ந்தாள்.
“உன்னை நம்பி என் அப்பா, அம்மா, அத்தை மகள்
எல்லோரையும் ஒதுக்கிவிட்டு வந்த எனக்கு நீ காட்டும் நன்றியா
இது? உன்னை நம்பி வந்த எனக்கு இதுவும் வேண்டும். இன்னமும்
வேண்டும். ஒன்றை மட்டும் கேட்டுக் கொள். என் அப்பா இங்கே
வந்து உன்னிடம் சொன்னதற்காக, என்னை வேண்டாம் என்று
சொல்லிவிட்டாய். ஆனால் நீ உயிருடன் இருக்கும் வரை, நான்
வேறு எந்தப் பெண்ணையும் திருமணம் செய்து கொள்ள
மாட்டேன். இது சத்தியம்” என்று கோபமாகச் சொல்லிவிட்டு
வெளியேறினான் மாறன்.
நேராக தன் அத்தை வீட்டுக்குப் போனான். அங்கே

செந்தாமரை இருந்தாள். மாறனைப் பார்க்கவே அவள்
அவ்வளவு கோபமாக இருந்தான் மாறன்.
‘‘ஏய்! உன் கிட்ட எப்போதாவது, நான் உன்னைத் திருமணம்

செய்துக் கொள்வதாகச் சொல்லி இருக்கிறேனா?” “இந்த ஊரிலே
என்னை விட்டா வேறு ஆம்பிளையே கிடைக்கமாட்டானா? ஏண்டி
என் வாழ்க்கையிலே விளையாடுகிறாய்?” என்று கோபமாகக்
கேட்டான்.
செந்தாமரை பயத்தால் உடல் நடுநடுங்க
‘‘எனக்கு உன்னைத் திருமணம் செய்து கொள்ள கொஞ்சம் கூட

விருப்பமில்லை.அப்படி நீயும் என் அப்பனும் சேர்ந்து, என்னைக்
கட்டாயத் தாலி கட்டச் சொன்னீங்க. தாலி கட்டிய மறுகணமே நான்
தூக்கிலே தொங்கிடுவேன். பிறகு நீ தாலி இல்லாத
முண்டமாகத்தான் நிற்பே. உனக்கு அது தேவையா? என்பதை
நீதான் முடிவு செய்து கொள்ள வேணும்” என்று தொடர்ந்து
சொல்லிவிட்டுப் போய்விட்டான்.

துக்கம் தொண்டையை அடைக்க, கண்களில் நீர் அருவியாகக்

கொட்ட நின்ற இடத்திலேயே சிலை மாதிரி நின்று கொண்டிருந்தாள்
செந்தாமரை.
அன்று இரவு முழுவதும் அவளுக்குத் தூக்கமே வரவில்லை.

படுக்கையில் படுத்துப் புரண்டுக் கொண்டிருந்தாள். அவளால் எந்த
.
முடிவும் எடுக்க முடியவில்லை
“வாழ்ந்தால் உங்களோடுதான் வாழ வேண்டும் என்ற

எண்ணத்தில் இருந்த என்னைப் பார்த்து கேட்கக் கூடாத
கேள்விகளைக் கேட்டுவிட்டார். என்னை வாழ வைக்க விரும்பாத
அவர், என் வாழ்க்கையைக் கெடுப்பதற்காகத் தன்னுடைய
உயிரையே விட்டுவிடுவதாகச் சொல்லிவிட்டாரே. இனிமேலும்
அவருடன் வாழ விரும்புவது பெண்மைக்கே இழுக்கு. அவர்
இல்லாமலே இந்த உலகில் வாழ்ந்து காட்டுகிறேன்’‘ என்ற
தனக்குள்ளேயே ஒரு முடிவு எடுத்துக் கொண்டாள்.
‘‘இனிமேல் என்னைப் பற்றியோ என் திருமணணத்தைப்

பற்றியோ யாரும் எதுவும் பேசக்கூடாது“ என்று தன் தாயிடம்
கூறினாள் செந்தாமரை.
மாறன் கொடுத்த அறையால் மயங்கி விழுந்த மங்கை

அப்படியே கிடந்தாள். வீடு திரும்பிய அவளுடைய தாய் அவளை
மருத்துவமனைக்குக் கொண்டு சென்றார். மங்கையைப்
பரிசோதனை செய்த டாக்டர், அவரிடம் பெரும் அதிர்ச்சியைத்
தரக்கூடிய செய்தியைச் சொன்னார்.
மங்கைக்கு இரத்தப் புற்று நோய் இருப்பதாகவும் அவளால்

நீண்ட நாட்களுக்கு உயிர் வாழ முடியாது என்றும் கூறினார்.
அதனைக் கேட்ட மங்கையின் தாயார் தன் தலையில் இடி
விழுந்துவிட்டதே என்று சொல்லி கதறி அழுதார். ஆனால் மங்கை
மட்டும் மகிழ்ச்சியுடன் இருந்தாள். தான் உயிரோடு இருக்கும்

வரையில் மாறன் செந்தாமரையை மணக்க மாட்டேன் என்று

கூறினார் அல்லவா? இனிமேல் நிச்சயம் செந்தாமரையை மணந்து
கொள்வார் என்று எண்ணி தான் அவள் மகிழ்ச்சி அடைந்தாள்.
ஆனால் இச்செய்தியை அறிந்து கொள் மாறன் ஊரில் இல்லை.
அவன் தன் திருமணப் பிரச்சனையால் மன
உளைச்சலுக்குள்ளாகியதால் கொஞ்ச நாட்களுக்கு வெளியூர்
சென்றுவர எண்ணிப் போய்விட்டான். அவன் ஊர் திரும்புவதற்கு
முன்பே மங்கை இந்த உலகை விட்டுப் போய்விட்டாள்.
ஊர் திரும்பிய மாறன் செய்தியை அறிந்து பித்துப் பிடித்தவன்
மாதிரி ஆகிவிட்டான். அன்று அவனை அடைய இருவர்
போட்டியிட்டனர். ஆனால் இன்று, அவன் யாரும் இல்லாத
அனாதையாக, பாவம்! தனியாக நிற்கிறான்.

இவன் என் மகன்
“என்னம்மா சாந்தி தயாராகிவிட்டாயா? விமானம் வர

இன்னும் ஒரு மணி நேரம்தான் இருக்கு” என்று குரல் கொடுத்தேன்.
“நான் தயாராகிவிட்டேன் மாமா” என்றாள் சாந்தி.

“கோபால் அந்த ரோஜா பூ மாலைகள் இரண்டையும் எடுத்து
காரில் வை” என்று கூறிக் கொண்டே என் அறையை விட்டு
வெளியில் வந்தேன். அதே நேரத்தில் சாந்தியும் காஞ்சிபுரம்
பட்டுச்சேலையை உடுத்திக் கொண்டு அழகு பொம்மைபோல்
வெளியில் வந்தாள்.
‘‘என்ன புறப்படலாமா’‘ என்றேன்.
“ஓ! நான் தயார் மாமா” என்றாள்.

இருவரும் காரில் ஏறி அமர்ந்தோம். கார் ஓட என் மனமும்

ஓடியது. நான் என் இளங்கோவையும் இளமாறனையும் பார்த்து
ஐந்து வருடங்கள் ஆகிவிட்டன. அவர்கள் எவ்வாறு
இருப்பார்களோ என்று எண்ணிக் கொண்டிருந்தேன். என்னைப்
போலவே சாந்தியும் அவர்கள் இருவரையுமோ அல்லது
ஒருவரைப் பற்றியோ எண்ணிக் கொண்டிருக்க வேண்டும்
என்பதை அவளின் முகத்தைப் பார்த்துப் புரிந்து கொண்டேன்.
“இறங்கு சாந்தி! விமான நிலையத்தை அடைந்துவிட்டோம்”

‘‘அப்படியா! நான் ஏதோ சிந்தனையில் இருந்துவிட்டேன்’‘

என்றாள்.
அதுதான் தெரிகிறதே என்றேன், புன்முறுவலுடன் பிரிட்டிஷ்

ஏர்வேய்ஸ் விமானம் தரையிறங்கிவிட்டது என்று
ஒலிப்பெருக்கியில் அறிவிக்கப்பட்டது. நானும் சாந்தியும்
கோபாலும் பயணிகள் வெளிவரும் பகுதியில் போய் நின்றோம்.
அதோ! அத்தான் என்றான் சாந்தி எங்கே என்று கேட்டுக்

கொண்டே நான் அவள் காட்டிய திசையைப் பார்த்தேன். ஆமாம்
இளங்கோ தான். இளமாறன்....
அவரும் பின்னால் வருகிறார் மாமா என்றான் சாந்தி .
என்னைப் பார்த்துவிட்ட இளமரறன் கைகளை அசைத்தான்.

நானும் சாந்தியும் கைகளை அசைக்கும் பொழுது இளங்கோ
எங்களைப் பார்த்துவிட்டு அவனும் கையை அசைத்தான்.
அப்பா என்று இளங்கோ வந்து அணைத்துக் கொண்டான்.

ஐயா! என்றான் இளமாறன்; கட்டிப் பிடித்தாள், எப்படி
இருக்கிறீங்க? என்று கேட்டார்கள்.

இரா துரைமணிக்கம்
ஆனந்தத்தால் கண்ணில் நீர் வர நல்ல சுகமாக இருக்கேன்

உங்க பயணம் நல்லமுறையில் இருந்ததா? என்றேன்
சாந்தியைக் காட்டி, “இதோ பார் இது யார் எண்று தெரிகிறதா”

சாந்தி வெட்கத்தால் தலையைக் குனிந்து கொண்டாள் நம்ம

சாந்தி தானே என்றான் இளங்கோ.
ஹலோ சாந்தி எண்றான் இளமாறன் கோபாலிடம் இருந்த

மாலையில் ஒன்றை வாங்கி நான் இளங்கோவின் கழுத்தில்
போட்டேன்.
மற்றன்றை சாந்தி வாங்கி இளமாறன் கழுத்தில் போடப்

போனாள், ஆனால் இளமாறன் புன்னகையுடன் கையில் வாங்கிக்
கொண்டான்.
வீடு வந்து சேர்ந்தோம் நீங்கள் இருவரும் முதலில்

குளித்துவிட்டு உடைகளை மாற்றிக் கொண்டு வாங்க என்றேன்.
சிறிது நேரத்தில் அவர்கள் கீழே இறங்கி வந்தார்கள் அதற்குள்

சாந்தி சாப்பாட்டைத் தயாராக எடுத்து வைத்துவட்டாள் முதலில்
சாப்பாடு, பிறகு மற்றவை என்று கூறிக்கொண்டே சாப்பாட்டு
அறைக்குச் சென்றேன்.
உங்கள் இருவருக்காகச் சாந்தி தானே சமைத்துள்ளது என்றேன்.

சிரித்துக் கொண்டே அப்படின்னா! “இதை சாப்பிடலாமா
அப்பா? “ என்றான்
சாந்தி இப்பாழுது நன்றாக சமைக்கும் சமையற்காரி

ஆகிவிட்டாள் என்றேன்.
இது எப்பொழுதில் இருந்து? நம் வீட்டு சமையற்காரியின்

வேலை போய்விட்டதா என்றான் இளங்கோ.

அப்படி எல்லாம் இல்லை சாந்தி நன்றாகச் சமைக்கக் கற்றுக்

கொண்டுவிட்டாள் என்றேன்.
உணவு மிகவும் சுவையாக இருக்கிறது என்றான் இளமாறன்

நம்முடைய உணவுகளைச் சாப்பிட்டு எவ்வளவு
நாட்களாகிவிட்டன என்றும் கூறினான் அவனையே பார்த்துக்
கொண்டிருந்தாள் சாந்தி.
ஏப்பத்துடன் எல்லோரும் கூடத்தில் வந்து அமர்ந்தோம்

இளங்கோவும் இளமாறனும் இங்கிலாந்தைப் பற்றியும் அவர்கள்
இருந்த இடத்தைப் பற்றியும் கூறினார்கள் அவர்கள் கொண்டு
வந்திருந்த புகைப்படத் தொகுப்புகனை எல்லாம் பார்த்துப் பரவசம்
அடைந்தாள் சாந்தி
மற்றவற்றைப் பிறகு பேசிக் கொள்வோம் உண்ட பிறகு

தொண்டனுக்கும் ஓய்வு வேண்டும். அதனால் சிறிது நேரம் ஓய்வு
எடுத்துகொள்வோம் என்றேன்.
அப்போ, நான் புறப்படுகிறேன் மாமா என்றாள் சாந்தி
“ஏன் நீயும் சிறிது நேரம் ஓய்வு எடுத்து கொள்ளேன் என்றான்

இளங்கோ இல்லை அத்தான் நான் வீட்டுக்கு போயிட்டு அப்பா
அம்மாவுடன் மீண்டும் வர்றேன்” என்றான் சாந்தி.
சரி! அப்படியே செய்!
நான் போய் வருகிறேன் மாமா. அத்தான் என்றவள், தன்

கண்களாலேயே இளமாறனிடம் விடைபெற்றாள் இளமாறன்
புன்முறுவலுடன் தலையை அசைத்தான்.
வீட் டிற்குன் போன என்னை வாங்க அண்ணா

அத்தான் ! என்று என் தங்கை மரகதமும்
மணிவண்ணனும் வரவேற்றார்கள்.

வருகிறேன்! வருகிறேன்! என்று கூறிக்கொண்டே

உட்கார்ந்தேன்.
என்ன அண்ணா இவ்வளவு தூரம்? கூப்பிட்டிருந்தால் நானே
வந்திருப்பேனே என்றாள் மரகதம்.
இளங்கோவும் இளமாறனும் டாக்டர் பட்டம் வாங்கி கொண்டு

வந்திட்டாங்க .
அவர்கள் தங்களின் தொழிலைத் தொடங்கும் முன்

திருமணத்தை நடத்திவிட்டலம் என்று எண்ணுறேன் அது
சம்பந்தமாகத்தான் உங்களுடன் கலந்து கொள்ள வந்தேன்.
நீங்கள் சொல்வதும் நல்ல யோசனைதான். இருந்தாலும்

முதலில் தொழிலைத் தொடங்கட்டும் பிறகு திருமணத்தை
வைத்துக் கொள்ளலாம் என்றான் மணிவண்ணன்.
தொழில் செய்துதான் வாழ வேண்டும் என்ற நிலை

நமக்கில்லை இருந்தாலும் புனிதமான அந்தத் தொழிலைச் செய்ய
வேண்டும் என்று தான் படிக்க வைத்தேன் எனக்கோ வயதாகி
கொண்டே போகுது. அதனால் காலத்தோடு திருமணத்தை
முடித்துவிட்டால் பேரப் பிள்ளைகளுடன் சொச்ச காலத்தைக்
விடலாம் என்று எண்ணுறேன் என்றேன்.
இனிமேல் நான் சொல்ல ஒன்றும் இல்லை என்றார்

மணிவண்ணன்.
ஒன்றுமில்லையா! நீங்க தானே ஒரு முடிவு சொல்ல வேணும்

நானா! நான் என்ன சொல்ல வேணும் மணிவண்ணன்

பெண்ணைப் பெற்றவர் நீங்கள். பெண் தருகிறீர்களா?
இல்லையா? என்பதைக் கூற வேண்டியவர் நீங்க தானே.

பெண்ணை உங்கள் வீட்டில் வைத்துக் கொண்டு

வந்திருக்கிறீர்களே! அண்ணா என்றாள் மரகதம். பெண் என்
வீட்டில் இருப்பதால் அப்படியே தங்க வைத்துக் கொள்ள
முடியுமா? எல்லாவற்றிற்கும் ஒரு வரைமுறை இருக்குது
அல்லவா? என்றேன்.
நீங்கள் முறையோடு நடந்து கொள்ள வேண்டும் எனவே

கொஞ்ச நேரம் இருங்க இதோ! நாங்கள் வருகிறோம் என்று
கூறியவாறு மணிவண்ணனும் மரகதமும் அவ்விடத்தை வி
அகன்றார்கள் சிறிது நேரம் கழித்து வந்து ,
விருப்பம்தான் என்றார்கள்.
சாந்தியிடம் கேட்டீர்களா? என்றேன் அவளிடம் என்ன கேட்க

வேண்டியது இருக்குது அவள் இதை வேண்டாம் என்றா
சொல்வாள் என்றாள் மரகதம் இதோ சாந்தியின் சாதகம் எடுத்துக்
கொண்டு போய்ச் சாதகப் பொருத்தம் பாருங்க என்று சாதகக்
குறிப்பை நீட்டினார் மணிவண்ணன்
ரொம்ப மகிழ்ச்சி என்று கூறிக்கொண்டே அதை வாங்கிக்

கொண்டேன்.
நான் புறப்படுகிறேன்! எனக்கு விடை கொடுங்க என்றவாறே

புறப்பட்டேன்.
தங்கையும
மைத்துனரும் வாசல் வரை வந்து வழியனுப்பி
வைத்தார்கள்.
சாதகப் பொருத்தம் பார்த்தபின் பத்திரிகையும்

அடித்துவிட்டேன் அடித்த பத்திரிகையை எடுத்துக் கொண்டு
தங்கையிடம் சென்றேன் அதைப் பார்த்த மரகதம் இது என்ன
அண்ணா அநியாயம் உங்களைப் பெரிய மனிதன் என்று
எண்ணியிருந்தேன்.

இப்படி நடந்து கொண்டு இருக்கிறீர்களே! இது உங்களுக்குக்

கேவலமாக இல்லைய? என்று கூறிச் சத்தமிட்டாள்.
“இப்போ என்ன நடந்துவிட்டது? ஏன் இப்படி ஆரவாரம்

செய்கிறாய்?” என்று நிதானமாக கேட்டேன் என்ன நடந்து
விட்டதா? என் மகளுக்கும் அந்த வேலைக்காரி மகனுக்குமா
திருமணம்? அவன் அப்பன் யார். அவன் அம்மா எப்படி
பட்டவள்? அவன் எப்படி பிறந்தான்? அவன் குலம்
கோத்திரம் என்ன? எங்கோயே கிடந்தவனுக்கு என் மகளைத்
திருமணம் செய்து கொடுக்க நீங்கள் யார்? என்று மீண்டும்
சத்தமிட்டாள் மரகதம் ஊரில் உள்ளவர்கள் எல்லாம் உங்களைப்
பற்றியும் அந்த வேலைக்காரியைப் பற்றியும் பலவாறு கதைகள்
சொன்னார்கள் அதற்கு எல்லாம் என் அண்ணன் அப்படிப்பட்டவர்
இல்லை. பிள்ளையைப் பெற்றவுடனேயே என் அண்ணி
செத்துட்டாங்க அப்போது என் அண்ணனை மறுமணம் செய்து
கெள்ளுமாறு நானும் ஏன் வீட்டுக்காரரும் எவ்வளவோ
சொன்னோம் அதற்கு அவர் சம்மதிக்கவே இல்லை
எல்லாவற்றையும் நான் கொண்டு வந்திருக்கும் வேலைக்காரி
பார்த்து கொள்வாள் என்று கூறியதாக அவர்களிடம் எல்லாம்
கூறினேன் அவ்வளவு நம்பிக்கை எனக்கு உங்கள் மீது
“அந்த வேலைக்காரியின் மகன் மீது இவர் என்ன இவ்வளவு

அக்கறை காட்டுகிறார்? அவனை ஏன் இவ்வளவு தூரம் படிக்க
வைக்க வேண்டும்” என்று என் கணவர் கூட கேட்டார்.
என் அண்ணனிடம் எவ்வளவு பணம் இருந்தாலும் அவர்

ஏழை பணக்காரன் என்று பாகுபாடு பார்க்கமாட்டார் அப்படி
பார்த்திருந்தால் என்னை எதுவுமே இல்லாத உங்களுக்கு நான்
விரும்பிய ஒரே காரணத்திற்காகக் கொடுத்கிருக்க மாட்டார்.
உண்மையாக உழைக்கின்றவர்களுக்கு உதவி செய்ய
வேண்டும் என்ற நல்ல எண்ணம் உடையவர். அதோடு நன்றாக

படிக்கும் பிள்ளைகளுக்கு உதவி செய்ய வேண்டும் என்ற நல்ல

குணம் உடையவர் அதனால் தான் நன்றாகப் படித்த அந்த
வேலைக்காரியின் மகனைப் படிக்க வைக்கிறார் என்று சமாதானம்
கூறினேன். தீட்டியவளையே ஆழம் பார்க்கும் கத்தி போல்
என்னையே ஆழம் பார்க்க வந்திட்டிங்க.
உயர உயரப் பறந்தாலும் ஊர்க்குருவி பருந்தாகுமா? அந்தப்

பையன் என்ன தான் படித்து இருந்தாலும் நீங்கள் எப்படி
அவனுக்கு என் பெண்ணைக் கட்ட வந்தீர்கள்? இதை என் கணவர்
பார்த்தால் என்ன நினைப்பர்? உன் அண்ணன் நம்ப வைத்து
கழுத்தை அறுத்துவிட்டார் பார்த்தாயா? என்று அல்லவா கேட்பார்
என்றெல்லாம் தன் வாய்க்கு வந்தபடி கூறிக் கொண்டே போனாள்.
நீ இப்போ நிறுத்துகிறாயா? அல்லது நான் போகட்டுமா!
என்றேன் மரகதம் நிறுத்தினாள் நான் என்ன பெரிய தவறு
விட்டதாக என்னை இவ்வாறு எல்லாம் பேசுறாய்? என்றேன்.
சாதகத்தைக் கொடுத்தாய் இளங்கோ, இளமாறன் இருவர்
சாதகத்தையும் எடுத்துக் கொண்டு போய் பார்த்தேன் சாந்திக்கும்
இளங்கோவுக்கும் மணப்பொருத்தமில்லை சாந்திக்கும்
இளமாறனுக்கும் பொருத்தம் இருந்தது அப் ப ையனும் படித்தவன்
தானே! அவனையும் என்பிள்ளை மாதிரி தானே வளர்த்து
வருகிறேன் அதனால் இதற்கு எதுவும் மறுப்பு கூறமாட்டாய் என்று
பத்திரிகையை அடித்து வந்துவிட்டேன் என்றேன்.
உங்கன் மகனுக்குப் பொருத்தமில்லை என்றால் என்னிடம்
வந்து சொல்ல வேண்டியதுதானே! என்றான் மரகதம்.
என்னைப் பொருத்தம் பார்க்கச் சொன்ன நீயும் உன்
கணவனும் பொருத்தம் பார்த்தீங்களா? என்றேன் மரகதம்
பேசாமல் இருந்தாள்.
நீ முதலில் சொன்னது போல், நான் உன் மகளுக்கும் என்

மகனுக்கும் மணப்பொருத்தமில்லை அதனால் நீ வேறு இடம்

இரா, துரைமணிக்கம்
பார்த்துக் கொள் என்று சொல்ல வந்தேன். ஆனால் நீ இல்லை உன்

மகன் சாந்தி இருந்தாள் என்னிடம் விவரம் கேட்டாள். நான்
செய்தியைச் சொன்னேன். அதற்கு அவள் மாமா என்னை
மன்னிச்சிடு ங்க என் மனதில் உள்ளதை உங்களிடம்
போகிறேன் சின்னப் பிள்ளையிலிருந்தே என்னை உங்கள்
பிள்ளையாகவே வளர்த்தீர்கள்.
அதனால் ஒரு ,தகப்பனிடம் சொல்வது போல் உங்களிடம்

கூறுகிறேன். நான் சிறு பிள்ளையாக இருந்த பொழுது மட்டுமல்ல
பருவமங்கையாக ஆன பிறகும் என் மனதில் என்றென்றும் இடம்
பெற்றிருப்பவர் அத்தான் இளங்கோ இல்லை.
அந்த வேலைக்கார ஆயாள் மகன்தான். அவரும் என்னை

விரும்புகிறார் என்றுதான் நினைக்கிறேன். அவர் நேரில் சொல்ல
தைரியம் இல்லாமல் இருக்கிறார். அதோடு மட்டுமில்லை மாமா
திருமணம் சொர்க்கத்தில் நிச்சயிக்கப்படுவது என்று
சொல்லுவார்கள். அதனால் தான் போலும் எனக்கும் அத்தானுக்கும்
பொருத்தமில்லை எனக்கும் அவருக்குமே பொருத்தமிருக்கிறது.
ஆகையால் மனதில் ஒன்றிவிட்ட எங்களைப் பிரித்து
வேண்டாம். எங்கள் இருவருக்கும் திருமணம் செய்து வையுங்கள்
மாமா என்று அழுதாள். அதனால்தான் நான் இந்த முடிவுக்கு
வந்தேன் என்றேன்.
அவள் ஊர் உலகம் தெரியாதவன் அவன் சொல்வதை

எல்லாம் கேட்டு நாம் நடக்க முடியுமா? அவளுக்கு நாம் தான்
நல்ல புத்திமதிகளைச் சொல்ல வேண்டும் என்றாள் மரகதம்.
நல்லது கெட்டது தெரியாத அவளுக்கு ஏன் திருமணம் செய்ய

நீ விரும்பினாய்? என்று கடுமையாகவே கேட்டேன் அவளுக்கு
ஊர் தெரியுதோ உலகம் தெரியுதோ? அவர்கள் ஒருவரை ஒருவர்
விரும்புகிறார்கள் அதற்கு நாம் மறுப்பு கூறி, அதற்கு அவர்கள்
வேறுவிதமாக நடந்து கொண்டால் என்ன செய்வது என்றேன்.

நீங்க என்ன சொன்னாலும் நான் இதற்கு ஒருகாலும்

சம்மதிக்கமாட்டேன் என்றாள் மரகதம்.
அந்தப் பையன் குலம் என்ன? கோத்திரம் என்ன? அவன்

அப்பா யார்? என்ற விவரம் உனக்குத் தெரிந்துவிட்டால்
சம்மதிப்பாயா என்றேன்.
அதெல்லாம் உங்களுக்கு எப்படித் தெரியும்? என்றாள் மரகதம்.
அந்த உண்மை எல்லாவற்றையும் உனக்காக மட்டும் அல்ல

இந்த ஊருக்காகவும் ஏன் எனக்காகவும் சொல்லித்தான் ஆக
வேண்டும். என் மனதில் இருந்து கொண்டு என்னை ஒவ்வொரு
நாளும் கொன்று வரும் அந்த இரகசியத்தைச் சொல்லித்தான் ஆக
வேண்டும் நீ உடனே இளங்கோவையும் இளமாறனையும் உன்
மகன், கணவர் ஆகியோரையும் இங்கே கூப்பிடு என்றேன் சிறிது
நேரத்தில் எல்லோரும் மரகதத்தின் வீட்டிற்கு வந்தார்கள்.
நான் உங்கள் எல்லோரிடமும் என்னை இதுநாள் வரையில்

வாட்டி வதைத்த ஓர் உண்மையை இப்பொழுது சொல்லப்
போறேன்.
இதோ! இருக்கிறானே இளமாறன் இவன் யார் இவன் அப்பன்

யார் இவன் குலம் கோத்திரமென்ன? என்ற விவரத்தை நான் கூறப்
போகிறேன்.
நான் பல்கலைக் கழகத்தில் படித்துக் கொண்டிருந்த காலத்தில்

என் வகுப்பில் படித்த பனிமலர் என்ற பெண்ணை நான்
விரும்பினேன் இன்று பலர் வாலிபத்தில் செய்யும் குறும்பாக நான்
அதை நினைக்கவில்லை உண்மையாகவே விரும்பினேன்
அப்பெண்ணு ம் என்னை மனமர விரும்பினாள்
செல்வந்தர் வீட்டுப் பெண்ணுமல்ல பரம ஏழையுமல்ல. அவனைக்
கண்டிப்பாகத் திருமணம் செய்து கொள்வதாக உறுதி சொன்னேன்.

135
எங்களின் படிப்பு முடிந்தது. என்னை விட அவள் சிறப்பான

முறையில் தேர்ச்சி அடைந்தாள்.
ஒரு நாள் என் அப்பா திடீரென்று மயக்கமுற்று விழுந்தார்.

அவருக்கு மாரடைப்பு ஏற்பட்டது வைத்தியர்களின் அரிய
முயற்சியால் அவர் உயிர் பெற்று எழுந்தார். ஆனால் அவரிடம்
எந்தவிதமான அதிர்ச்சி தரும் செய்தியையும் சொல்லக் கூடாது
என்று மருத்துவர் கூறிவிட்டார்.
இந்த நிலையில் அவர் படுத்த படுக்கையாகவே இருந்தார்.

என்னை அழைத்து, “ மகனே நான் நீண்ட நாட்களுக்கு
இருக்கமாட்டேன் நான் கண்ணை மூடுவதற்குள் என் தங்கைக்குக்
கொடுத்த வாக்குறுதியை நிறைவேற்றி விட வேணும்.
அப்பொழுதுதான் என் மனம் சாந்தி அடையும் என்
ஆசையும் நிறைவேறும்” என்றார்.
நான் பனிமலருக்குக் கொடுத்த வாக்குறுதியைப் பற்றி சொல்ல

நினைத்தேன் அடுத்த கணம் தந்தையைக் கொன்ற தனயன்
கெட்ட பெயர் எனக்கு வந்துவிடுமே என்று எண்ணி பேசாமல்
இருந்துவிட்டேன். அன்றே நான் பனிமலரைப் போய் பார்த்து என்
நிலையை எடுத்து கூறினேன். அவள் உடனே எல்லோரையும்
போல் என்னை மோசம் செய்து வி ட்டாயே பாவி!
ஏசவில்லை. நீங்கள் உங்க அப்பாவி ன்
நிறைவேற்றுவதுதான் நல்லது என்றாள்.
அப்படி என்றால் உன் கதி என்றேன்.

என்னைப் பற்றி கவலைப் பட வேண்டாம் நான்
வாழ்ந்திட முடியும் ஆனால் என் மனதில் நிறைந்திருக்கும்
உங்களை என்னுள்ளத்தில் இருந்து அகற்ற முடியாது. உங்களின்
நினைவிலேயே என் காலத்தைக் கழித்துவிடுவேன் என்றாள்.

ஆனால் நானோ அவளைத் தனியாக விட்டுவிட

விரும்பவில்லை நான் உன்னைப் பதிவுத் திருமணம் செய்து
கொள்கிறேன் காலம் வரும்பொழுது என் மனைவியிடம் சொல்லி
உன்னை அழைத்து கொள்கிறேன் என்றேன். அதற்கு அவள்
இலேசில் சம்மதிக்கவில்லை நான் பல நாட்கள் அவளுக்கு
விளக்கங்கள் பலவாறு சொல்லி தான் கடைசியில் ஒத்துக்
கொண்டாள். பிறகு நாங்கள் பதிவுத் திருமணம் செய்து
கொண்டோம். அதன் பிறகு அப்பாவின் விருப்பப்படி என்
அத்தையின் மகள் அமுதாவைத் திருமணம் செய்து கொண்டேன்.
ஆனால் நான் மனதில் அமைதி இல்லாமல் இருந்து வந்தேன்.
எனக்கு வாய்ப்பு கிடைக்கும்போது நான் பனிமலரைச் சென்று
பார்த்து வந்தேன்.
அமுதா இளங்கோவைப் பெறுவதற்கு ஒரு வாரத்திற்கு முன்

பனிமலர் இளமாறனைப் பெற்றெடுத்தாள். எனக்கு இரண்டு
மகன்கள் பிறந்ததை எண்ணி இரட்டிப்பு மகிழ்ச்சி அடைந்தேன்.
ஆனால் ஒருவனுக்கு இரு மனைவி இருக்கக் கூடாது என்று
எண்ணிய கடவுள் என்னிடமிருந்து அமுதவை எடுத்துக்
கொண்டுவி
பிறந்த ஒரு மாத தாய் இல்லாக் குழந்தையை என்னால்

எப்படி? வளர்க்க முடியும் இந்தச் சந்தர்ப்பத்தைப் பயன்படுத்தி
கொண்டு பனிமலரை என் வீட்டிற்கு அழைத்து வந்தேன். அவளை
மனைவியாக அழைத்து வராமல் உங்கள் எல்லோருக்கும்
வேலைக்காரியரக அழைத்து வந்தேன். அந்த நேரத்தில் அவளைப்
பற்றிய உண்மையை உங்கள் எல்லோரிடமும் கூற வந்தேன்.
ஆனால் அவள் அதற்கு சம்மதிக்கவில்லை இளங்கோவை
வளர்ப்பதில் தன்னையும் அறியாமல் ஏதாவது தவறு
ஏற்பட்டுவிட்டால் மற்றவர்கள் தன் மீது குறை கூறுவார்கள் என்று
சொல்லி உண்மையைக் கூற வேண்டாம் என்று என்னைத்
தடுத்துவி ட்டாள். நன்றாகப் படித்த அவள் என்

137
இரா. துரைமணிக்கம்
வேலைக்காரியாகவே இறுதிவரையில் இருந்துவிட்டு

போய்விட்டாள்.
இப்பொழுது உங்கள் எல்லோருக்கும் இளமாறன் யார் என்று

புரிந்திருக்கும். ஆம்! இளமாறன் என் மகன். இந்தச் சுந்தரத்தின்
மகன். இவன் என் மகன் என்றேன். மகனே என ஆரத்தழுவி
முத்தமிட்டேன். அப்பா என்று அணைத்து கொண்டான்
அண்ணா! என்று கட்டிப் பிடித்துக் கொண்டான் இளங்கோ.
அத்தான் என்று அன்போடு அழைத்தான் சாந்தி.
இனி இந்தத் திருமணத்திற்குத் தடை இல்லையே? என்றேன்.
தங்கை மரகதம் மெனனமாக நின்றாள்.

பிரிக்கும் வரை
கண்ணன் தன் தொழில் காரணமாக அமெரிக்காவில்

ஏறக்குறைய பத்தாண்டுகள் இருந்துவிட்டு சிங்கப்பூர் திரும்பினான்
தன் பால்ய நண்பன் ரகுவுக்குப் போன் செய்தான். கண்ணன்
ரகுவையும் அவன் மனைவி மக்களையும் காண விரும்புவதாகக்
கூறினான்.
ரகு, ‘‘தாராளமாக வா” என்று சொன்னான்.
கண்ணன், “ஞாயிற்றுக்கிழமை மாலை வருவதாகச் சொல்லி”

தொலைபேசியை வைத்தான்.
குறிப்பிட்ட ஞாயிற்றுக்கிழமை, ஒரு வாடகை உந்து வண்டியில்

கண்ணன் தன் நண்பன் ரகுவின் வீட்டிற்குச் சென்றான் ரகுவும் தன்
நண்பனின் வருகைக்காக வாயிலிலேயே காத்துக் கொண்டிருந்தான்.

“அமெரிக்காவிற்குப் போயும் ஆளு அப்படியேதான்

இருக்கிறாய். இளைக்கவுமில்லை. பெருக்கவுமில்லையே” என்றான்
ரகு.
சிங்கப்பூரிலேயே இருக்கின்ற நீ இனைத்து இருக்கிறாயே ஏன்?

உன் மனைவி மைதிலி ஒழுங்கா உன்னைக் கவனித்துக்
கொள்ளவில்லையா?” என்று சிரித்தவாறு கண்ணன்’ கேட்ான.
நீ முதலில் உள்ளே வந்து உட்கார். “அம்மா! இங்கே வந்து

பாருங்க, யார் வந்திருக்கிறது?” என்று ரகு தன் அம்மாவைக்
கூப்பிட்டான்.
“யார் வந்திருக்கிறது?” என்று கேட்டவாறே அறையிலிருந்து

வெளியே வந்தார் ரகுவின் தாய்.
“கண்ணன் வந்திருக்கிறேன்! என்னம்மா செளக்கியமா

இருக்கிறீங்களா?” என்று கேட்டான் கண்ணன்.
‘‘கண்ணனா? அடேயப்பா உன்னைப் பார்த்து எவ்வளவு
நாளாச்சு? எப்படியப்பா இருக்கிறே?“
‘‘குடிப்பதற்கு ஏதாவது கொண்டு வாங்கம்மா” என்றான் ரகு.
அங்கே, ரகுவின் மனைவி இருப்பதற்கான அறிகுறியே

தெரியவில்லை.
“நான் கேட்கிறேன் என்று தப்பாக நினைத்துக் கொள்ளாதே.

உன் மனைவி எங்கே?” என்றான் கண்ணன்.
“இருக்கிறாள்” என்றான் ரகு.

‘‘எங்கே?’‘
‘‘அவள் தாய் வீட்டில்.“

‘‘நான் வருவதைப் பற்றி சொன்னாயா?
‘‘இல்லை.“
‘‘ஏன்?“
“அவன் என்னை விட்டுப் பிரிந்து போய்விட்டாள்”
“நீ என்ன சொல்கிறாய்?“ என்று அதிர்ச்சியுடன் கேட்டான்

கண்ணன்.
‘‘உண்மைதான் இரண்டு வருடங்கள் ஆகிவிட்டன.“

‘‘என்னால் நம்பவே முடியவில்லை ரகு. நீங்கள் இருவரும்
காதலித்து, ஒருவரை ஒருவர் நன்கு புரிந்து கொண்டுதானே
திருமணம் செய்து கொண்டீர்கள். அதுவும் மரணம் நம்மைப்
பிரிக்கும் வரை சேர்ந்தே இருப்போம் என்று மணமேடையில்
சங்கல்பம் செய்துகொண்ட நீங்கள் பிரிந்து விட்டீர்களே! என்ன
காரணம்!“
‘‘எங்க வாழ்க்கை சொர்க்கத்தில் நிச்சயிக்கப்பட்டது என்றுதான்

நான் எண்ணியிருந்தேன். என்னை விட்டுவிட்டு அவள் என்றுமே
தணியாக உணவு உண்டதில்லை. தனிக்குடித்தனம் போவோம்
என்றாள். அதற்கும் நான் சம்மதித்தேன். அளவுக்கு அதிகமான
ஆடம்பர பொருட்களை வாங்கி குவித்தாள். அதுவும் கடனுக்கு.
விரலுக்கு ஏற்று வீக்கம் போன்று வாழ்வோம். எதிர் காலத்திற்கு
நாம் இப்போதே சேமிக்க வேண்டும். வீண் செலவு செய்யாமல்,
முதலீடுகளில் பணத்தைப் போட்டு வைப்போம் என்றேன். நீங்கள்
சொல்வது போல், இருக்க வேண்டுமானால், நானும் வேலைக்குப்
போகிறேன் என்றாள். நானும் அதற்கு சம்மதித்தேன் அவளுடைய
வேலையில் அவள் முன்னேற்றம் அடைய அவளுக்கு
உதவினேன். அவள் இன்று ஆடை உற்பத்தி செய்யும் நிறுவனத்தில்
பொறுப்பதிகாரியாக இருக்கிறாள். நானும் இன்று வங்கியின் ஒரு

கிளைக்கு மேனேஜராக இருக்கிறேன். ஆனால் கால ஓட்டத்தில்

நாங்கள் இருவரும், வேலை வேலை என்று உழைத்து களைத்து
வீடு திரும்பியதால் எங்களால் மனம் விட்டு பேசிக்கொள்ள
முடியவில்லை. வெளியே அல்லது நல்லது கெட்டதற்குக் கூட
சென்று வர நேரமில்லை.
வெளியில் போராடி விட்டு, உடலும் மனமும் சோர்ந்து போய்
வந்ததால் எங்களுடைய தாம்பத்திய வாழ்வுச்செடி தழைக்க
தண்ணீர் விட முடியவில்லை.
அவள் அடிக்கடி வெளியூர் செல்ல வேண்டிய அவசியம்
ஏற்பட்டது. ஒருமுறை அவள் தன்னுடன் வேலை செய்தவனோடு
வெளியூர் சென்றாள். தன்னுடைய சிநேகிதம் பற்றி என்னிடம்
சொன்னா. நான் யார் கூடவாவது உறவு வைச்சுக்கலாம்னு?
கேட்டா. நான் திகைத்துப் போய்விட்டேன். என் தலையில்
சம்மட்டியால் அடித்தது மாதிரி இருந்தது. என்னால் தாங்கிக்
கொள்ள முடியவில்லை. குடும்ப மானம் காற்றில் பறந்துவிடக்
கூடாது என்று எண்ணினேன். அதனால் அவளை வேலையை
விட்டு நிற்குமாறு சொன்னேன். அதற்கு அவள்
ஒப்புக்கொள்ளவில்லை. அவளே என்னை விட்டு பிரிய எனக்கு
நோட்டிஸ் அனுப்பினாள்” என்றான் ரகு.
ரகு சொன்ன செய்தியைக் கேட்ட கண்ணன் மெளனமாக

இருந்தான். ஆணும் பெண்ணும் உழைக்கத் தொடங்கியதால்
சமுதாயத்தில் ஏற்பட்டுள்ள மாறுதல்களை எண்ணிப் பார்த்தான்.
புதிய தலைமுறை பெண்கன் துணிச்சலானவர்களாகவும் தீர்க்கமாக
முடிவெடுப்பவர்களாகவும் இருக்கிறார்கள். ஆண்கள், பெண்களை
அடித்து வதைத்த காலம் மலையறிவிட்டது. மேல் நாட்டுப்
பெண்கள் போல் கை நீட்டினால் சட்டத்தின் உதவியை நாடிச்
செல்லவும் துணிந்துவிட்டார்கள் என்பது அவனுக்குப் புரிந்தது
ஒரு பக்கத்து கதையை மட்டும் கேட்டுவிட்டு எந்த முடிவுக்கும்

வரக்கூடாது என்று எண்ணிய கண்ணன் ரகுவிடம் இருந்து

விடைபெற்றான்.
மைதிலியையும் அவன் பார்த்துப் பேச நினைத்தான். மைதிலி

கண்ணனுக்குத் தெரியாதவள் அல்ல. அவர்கள் இருவரும்
ஒன்றாகப் படித்தவர்கள். தன்னுடன் ஆண் குழந்தைகள் யாரும்
பிறக்காததால், மைதிலி கண்ணனை அண்ணா என்றே
அழைப்பாள். அந்த அண்ணன் தங்கை மைதிலியைக் காணச்
சென்றான்.
கண்ணனைப் பார்த்ததும் மைதிலி கதறி அழவில்லை.
அன்போடு வரவேற்று உபசரிப்பு செய்தாள்.
கண்ணன் நேரிடையாகவே, மைதிலியிடம் கணவனைப்
பிரிந்ததற்குரிய விளக்கத்தைக் கேட்டான். அதற்கு அவள்
அமைதியாகவே பதில் கூறினாள்.
‘‘அண்ணா! நானும் படித்தவள்தான் நாட்டையும் உலகையும்
அறிந்தவள்தான். என் திருமணத்திற்கு முன் என் பெற்றோர்
என்னை வேலைக்குப் போகவிடவில்லை. திருமணத்திற்குப் பின்
தான் பொருளாதார நிலையை உயர்த்திக் கொள்ள வேண்டி
அவரிடம் அனுமதி கேட்டேன். அவரும் சம்மதம் தந்தார்.
இருவரும் வேலைக்குப் போய்விட்டு வீடு திரும்பும்போது
ஒருவருக்கொருவர் உதவி செய்து கொண்டு வேலைகளைச் செய்ய
வேண்டியதுதானே முறை? அதை விடுத்து,, நான்தான் எல்லா
வேலைகளையும் செய்ய வேண்டும் என்பார். வீட்டிற்கு
நேரத்தோடு வரமாட்டார். விருந்துகளுக்கு அவர் மட்டும் போவார்
அப்படி தப்பித்தவறி என்னை அழைத்துக் கொண்டு போனால்,
அங்கு வரும் ஆடவர்களிடம் பேசக் கூடாது என்பார். நான்
தனிமையில் வீட்டில் இருந்து துன்பப்படுவேன். அடிக்கடி
நண்பர்களை வீட்டிற்கு அழைத்து வருவார். விருந்து வைக்க
வேண்டும் என்பார். குடிப்பார்கள். சூதாடுவார்கள். அவருக்காக
நான் தூங்காமல் விடிய விடிய விழித்துக் கொண்டு இருக்க

வேண்டும். சில வேளைகளில் அவர் என்னை அடிக்கவும்

செய்வார்.
அவரைப் போல நானும் சம்பாதிக்கிறேன். எனக்கு

அவருடைய பணம் தேவையில்லை. அவரின் பாதுகாப்பையும்
நெருக்கத்தையும் தான் எதிர்பார்த்தேன். ஆனால் அவரால் அதைத்
தர முடியவில்லை. அதனால்தான் கணவன் இல்லாமலேயே
சந்தோஷமாக இருக்க முடியும் என்ற முடிவுக்கு வந்தேன்” என்றாள்
மைதிலி.
எல்லாவற்றையும் அமைதியாகக் கேட்டுக் கொண்டிருந்த
கண்ணன் ஒரு பெருமூச்சு விட்டான்.
“உங்கள் இருவருடைய கருத்துகளும் நீங்கள் இருவரும்
ஒருவரை மற்றவர் அனுசரித்துப் போகாமல், நீ பெரிதா நான்
பெரிதா? என்ற எண்ணத்தில், உங்கள் வாழ்க்கையைப் பாழாக்கிக்
கொண்டுவிட்டீர்கள். என்பதைத்தான் எனக்கு உணர்த்துகின்றன.
நீ இல்லாமல் அவனும் அவன் இல்லாமல் நீயும் சந்தோஷமாக
இருப்பதாகக் கூறுவது பொய். வெளியில் தான் அப்படி காட்டிக்
கொள்கிறீர்கள். உள்ளுக்குள் அப்படி இல்லை என்பது எனக்குப்
புரிகிறது.
வெள்ளம் தலைக்கு மேல் போன பிறகு என்ன செய்ய
முடியும்? என்று எண்ணாதீர்கள். அந்த வெள்ளத்தை நீங்கள்
நினைத்தால் கடந்து வந்துவிட முடியும். அதாவது ரகு சொல்வது
போல், நீ உனது வேலையை விட்டுவிட்டு, ஒரு நல்ல குடும்பப்
பெண்ணாக, வீட்டிலிருந்து அவனுக்கு வேண்டியதைச் செய்து வர
வழி உண்டு. அப்படி நீ செய்தால், அவனும் ஒழுங்கான முறையில்
நடந்து கொள்வான் என்று நம்புகின்றேன். மரணத்திற்குப் பின் தான்
நம்மிடையே பிரிவு என்று உறுதி எடுத்துக் கொண்ட நீங்கள்
பாதியிலேயே பிரிந்திருப்பது நல்லதா என்று எண்ணிப்பார்” என்று
சொல்லிவிட்டு கண்ணன் புறப்பட்டான்.

ஊசலாடும் உறவு
கதவில் பொருத்தப்பட்டிருந்த அழைப்பு மணி ஒலித்தது.

தன்னை அலங்கரித்துக் கொண்டிருந்தள் சங்கீதா. அதனால்,
அழைப்பு மணி ஒலித்தவுடனேயே ஓடிப்போய் கதவைத் திறக்க
அவளால் முடியவில்லை. ஆனால், மணியோ தொடர்ந்து ஒலித்துக்
கொண்டிருந்தது. ஒருவாறு அலங்காரத்தை முடித்துக் கொண்டு
வந்தாள். சங்கீதா கதவில் பொருத்தியிருந்த உருப்பெருக்கிக்
கண்ணாடியின் வழியாக வந்திருப்பவர் யாரன்று பார்த்தாள்.
அவளால் நம்பவே முடியவில்லை. நம்பாமல் இருக்கவும்
முடியவில்லை. கதவைத் திறப்போமா இல்லை.
இருந்துவிடுமோமா? மனதிற்குள் ஒரு பெரிய போராட்டம் நடந்து
கொண்டிருந்தது.
ஆயிரம் தான் நடந்திருந்தாலும் வீடு தேடி வந்தவர்களை
வாங்கன்னு ஒரு வார்த்தைக் கூப்பிடுவதுதானே பண்பு என்று
நினைத்தான். அடுத்த நிமிடம் வந்திருப்பவர் என் முகத்தில்

ஏதேனும் அக்கினித் திரவத்தை ஊத்திவிட்டு ஓடிவிட்டா? கதவில்

இருந்த கை தானே கீழே நழுவியது
உள்ளே ஆளிருப்பது வெளியே இருந்தவருக்கு நல்லா
தெரிந்தது. அதனால் தொடர்ந்து கதவைத் தட்டித் கொண்டே
இருந்தார்.
இந்த நிலை எவ்வளவு நேரத்துக்குத்தான் நீடிப்பது? சுவரில்
இருந்த கடிகாரம் சங்கீதா வேலைக்குப் போக வேண்டிய நேரம்
நெருங்கிக் கொண்டிருப்பதைக் காட்டிக் கொண்டிருந்தது.
இந்த நிலை இனிமேலும் நீடிக்கக் கூடாது என்ற முடிவுக்கு
வந்தாள். சங்கீதா வெளியில் இருப்பவர் யாரென்று தெரிந்தும்
தெரியாதது போல, “யாரது?” என்று கேட்டபடி கதவைத் திறந்தாள்.
வெளியில் நின்றவர், ‘‘சங்கீதா’‘ என்றார்.
“வாங்க அத்தை” என்ற அழைக்க நினைத்தாள் சங்கீதா. ஆனா!
வாய் அதற்கு ஒத்துழைக்க மறுத்தது.
வந்திருந்தவரை முறைத்துப் பார்த்துவிட்டு, கதவை மூட

போனாள்.
கதவில் கையை வைத்தபோது, “என் மகன் கடைசியா

உன்னையும் பிள்ளைகளையும் பார்க்க வேணும் என துடிக்கிறான்.
வர்றீயா?“ என்று நா தழுதழுக்கக் கேட்டாள் வந்திருந்தவர்.
சங்கீதா பதில் ஏதும் சொல்லவில்லை. அப்படியே நின்றாள்.
“ உன் புருசன் ஆஸ்பத்திரியிலே உயிருக்காகப்
கொண்டிருக்கிறான். ஒரே ஒரு முறை அவனை வந்து பார்த்துவிடு
சங்கீதா” என்ற சொல்லிவிட்டு, கிளம்பிவிட்டார் அந்த அம்மா.
சங்கீதா, அருகில் இருந்த சோபாவில் போய் உட்கார்ந்தாள்.
அவனது நினைவலைகள் பின்னோக்கி சென்றன.
சங்கீதாவின் வீட்டு வாசலில் கார் ஒன்று வந்து நின்றது.
காரிலிருந்து சங்கீதாவின் அப்பா ஆறுமுகமும் அவருடைய தூரத்து
உறவு அக்காவும் இறங்கினாங்க.

சங்கீதாவும் அவருடைய தாயும் அந்த அம்மாவை வாய்

நிறைய ‘‘வாங்க’‘ என்று சொல்லி வரவேற்றாங்க.
கார் வந்ததும், சங்கீதாவின் அக்கம் பக்கத்து வீட்டக்காரங்க
எல்லாம் வந்துட்டாங்க. அங்கே ஒரு பெரும் கூட்டமே
கூடிவிட்டது.
ஆறுமுகம், வந்திருந்தவங்களுக்குத் தன் அக்கா அஞ்சலை

சிங்கப்பூரில் இருந்து வந்திருக்கிறாங்க’‘ என்று அறிமுகப்
வைத்தார்.
ஆறுமுகத்தின் அக்கா அஞ்சலையை அங்கே யாருக்கும்

அவ்வளவாக தெரியாது. அதனாலே அந்த அம்மாளிடம் யாரும்
எதுவும் பேசலே. அவங்களை வேடிக்கை பார்த்துவிட்டு
எல்லோரும் எழுந்து போய்விட்டார்கள்.
அஞ்சலையும் பயணக் களைப்பு தீர கொஞ்ச நேரம் படுத்துத்

தூங்க வேணும் என்று சொல்லிவிட்டு, படுத்துட்டாங்க.
ஆறுமுகம் அக்காளுக்குச் சமைப்பதற்கு வேண்டியவற்றை

வாங்க புறப்பட்டுப் போய்விட்டார்.
அஞ்சலை தூங்கி எழுந்தவுடன் தயாராக சமைத்திருந்த

சாப்பாட்டை எடுத்து சங்கீதாவின் தாயார் பரிமாறினார்.
சாப்பாடு ஆச்சு, அஞ்சலை தன்னுடைய குடும்பத்தைப் பற்றி

ஆறுமுகத்திடம் விளக்கமாகச் சொல்லிக் கொண்டிருக்க,
ஆறுமுகமும் அவர் மனைவியும் மகளும் பக்கத்தில் உட்கார்ந்து
கேட்டுக் கொண்டு இருந்தாங்க.
தனக்கு ஒரு மகன் இருப்பதாகவும், அவனுக்கு ஊரிலேதான்

கல்யாணம் செய்து வைக்க வேணும் என்றும் அதற்காகத்தான் தான்
வந்திருப்பதாகவும் அஞ்சலைச் சுருக்கமாகச் சொன்னார்.

‘‘இந்த ஊரிலே எனக்கு உன்னைத் தவிர வேறு யாரையும்

தெரியாது தம்பி. அதனாலே ஒரு நல்ல இடமா பார்த்து முடிவு
செய்திட்டா, நான் புறப்பட்டுப் போய், பையனை அழைச்சுகிட்டு
வந்திடுவேன்’‘ என்றார் அஞ்சலை.
“அதற்கு என்னக்கா? செஞ்சிட்டா போச்சு” என்றார் ஆறுமுகம்.
அன்றிரவு ஆறுமுகத்தின் மனைவி, “என்னங்க, கையிலே
வெண்ணெயை வச்சுக்கிட்டு நெய்க்கு அலைறீங்க?” என்று
“நீ என்ன சொல்றே?” எனக்குப் புரியலேயே“ என்றார்

ஆறுமுகம்.
‘‘நம்ம மக சங்கீதா இருக்கிறப்போ. நீங்க ஏன் ஊரிலே
பொண்ணு பாக்கப் போறீங்க?“ என்றாள் அவருடைய மனைவி.
‘‘எல்லாம் காரணமாத்தான்’‘ என்றார் ஆறுமுகம்.
“என்ன காரணம் என்கிறீங்க?” என்று கேட்டாள்
மனைவி.
‘‘நமக்கு இருப்பது கறிவேப்பிலை கொத்தாட்டம் ஒரே ஒரு

பொண்ணு. அவளை நம்ம கண்ணுக்குத் தெரியாத ஊருக்கு
அனுப்பிவிட்டு, நம்மாலே நிம்மதியா இருக்க முடியுமா?“ என்று
மனைவியைப் பார்த்துக் கேட்டார் ஆறுமுகம்.
“என்னங்க புரியாமல் பேசுறீங்க? இப்போ நம்முடைய
நிம்மதிதான் முக்கியமா? நம்முடைய பிள்ளை நிம்மதியா?
சந்தோஷமா இருக்கிறதுதானே முக்கியம்” என்று கூறினாள்
மனைவி.
“என்ன இருந்தாலும் கோழி தன் குஞ்சுகளைச் சிறகுக்குள்ளே
வைத்துக்கிட்டு இருக்கிற மாதிரி, நாம் நம் மகளை
வைத்துக்கிட்டிருக்கிறோம்” என்றார் ஆறுமுகம்

எல்லைக்கோடு148
“ எவ்வளவு நாளைக்குத்தான் வைத்திருக்கப்

என்றைக்காவது ஒரு நாள் பறவை கூட்டை விட்டுவிட்டு போவது
மாதிரி, பெண்ணானவ பிறந்த வீட்டை விட்டு வேறொரு
வீட்டுக்குப் போயிதானே ஆகணும்” என்று கூறினாள்
ஆறுமுகத்தின் மனைவி.
“நீ சொல்வது உண்மைதான். ஆனால் நம்முடைய கண்ணுக்குத்
தெரியாத தூரத்துக்கு அனுப்ப வேண்டுமா,? என்று தான்
யோசிக்கிறேன்’‘ என்றார் ஆறுமுகம்.
‘‘இன்றைக்கு ஊரைவிட்டு ஊர் போவதும், நாடு விட்டு நாடு
போவதும் சாதாரணங்க. இன்றைக்கு இங்கே இருக்கிறவங்க.
நாளைக்கு இன்னொரு ஊருலே இருக்கிறாங்க. இப்போ உங்கள்
அக்கா இங்கே இருக்கிறாங்க. நாளைக்குச் சிங்கப்பூருக்குப் போய்
விடுவாங்க. அதனாலே, நாம் நினைச்சப்போ, நம் மகளை இங்கே
அனுப்பச் சொன்னா உங்க அக்கா அனுப்பி வைக்கவா
மாட்டாங்க?“ என்று ஆறுமுகத்தின் மனைவி கூறினாள்.
“அப்படி என்றா சொல்றே?” என்று ஆறுமுகம் கேட்டார்.

“ஆமாங்க!” இதிலே யோசிச்க ஒன்னுமில்லேங்க.
நீங்க சரியின்னு சொல்லுங்க. காலையிலே நானே உங்க
அக்காவிடம் இதைப் பத்தி பேசுறேன்” என்றாள் ஆறுமுகத்தின்
மனைவி.
“இருந்தாலும் மக சங்கீதாவிடம் ஒரு வார்த்தைக் கேட்டுவிட்டு

சொல்லு” என்றார் ஆறுமுகம்.
“மகள் என்ன கரும்பு தின்ன கூலியா கேட்பாள்?“ நாம
சொல்றதை அவள் எப்போது தட்டியிருக்கிறாள்? என்று அவரின்
மனைவி கேட்டாள்.
“ உண்மைதான். “ஆனால் இது அவளுடைய

வாழ்க்கை பாரு. நாளைக்கு நம்ம மேலே... ஒரு பேச்சு
வந்திடப்படாது பாரு” என்றார் ஆறுமுகம்.

‘‘காலையிலே கேட்டுட்டாப் போகுது“ என்றாள் மனைவி.

சங்கீதா, அப்பா - அம்மா பேசியதை எல்லாம் அவர்களுக்குத்
தெரியாமல் கேட்டுக் கொண்டுதான் படுத்திருந்தான்.
மறுநாள் ஆறுமுகம் கேட்டபோது ‘‘இதிலே நான் சொல்வதற்கு
என்னப்பா இருக்கு? உங்களுக்கும் அம்மாவுக்கும் தெரியாததா
எனக்குத் தெரிந்துவிடப் போகுது?” என்றாள் சங்கீதா.
“எனக்கென்று ஒரு அபிப்பியமும் இல்லை அப்பா. எனக்கு
எது நல்லதென்று என்னை விட உங்க இருவருக்கும் தான் நன்றாகத்
தெரியும் எனக்காகக் கவலைப்பட நீங்க இருக்கும்போது நான்
வேறு ஏன் கவலைபட வேணும்?” என்றாள் சங்கீதா.
சங்கீதா எப்போதுமே அப்படித்தான். பாவாடையோ,
பொம்மையோ இதுதான் வேண்டும் என்று அவள் கேட்டதில்லை.
பெற்றவாங்க பார்த்துக் கொடுப்பதைப் பிரியமாக வாங்கிக்
கொள்வாள். அவள் வளர்ந்த விதம் அப்படி.
அதன் பிறகு அஞ்சலை அங்கிருந்தபடியே மகனை ஊருக்கு

வரவழைத்தாள்.
பையன் கண்ணுக்கு ரொம்ப லட்சணமாக இருந்தான்.
ஜம்முன்னு கமலஹாசன் மாதிரி இருந்தான். நல்லா படிச்சிட்டு நல்ல
வேலையிலும் இருந்தான்.
சங்கீதாவுக்கு மிகவும் பொருத்தமானவனாகவும் இருந்தான்
மாப்பிள்ளையை எல்லாருக்கும் பிடிச்சுப்போய்ட்டு.
ஊரே பாராட்டுகிற அளவுக்கு ஆறுமுகம் தன் மகளுக்குக்

கல்யாணத்தைச் செய்து முடித்தார்.
மாப்பிள்ளை ரொம்ப நாளைக்கு அங்கே தங்க முடியாத நிலை.
அதனாலே ஆக வேண்டிய காரியங்களைக் கொஞ்சம்
அவசரமாகவே செய்து முடித்துக் கொண்டு சங்கீதாவோடும்
தாயோடும் ஊரைவிட்டு கிளம்பிவிடடான் வேணு.

150எல்லைக்கோடு
பிறந்த வீடு பின்னுக்கு இழுக்க, புகுந்த வீடு முன்னுக்கு இழுக்க

இடையில் சிக்கி தவித்து போனாள் சங்கீதா. ஆறு
அவருடைய மனைவியும் அழுகையை அடக்கிக் கொண்டு
அவளுக்கு விடை கொடுத்தார்கள். உற்றார் உறவினர், தோழியர்கள்
எல்லாரையும் விட்டுவிட்டு கைபிடித்தவனுடன் சிங்கப்பூர் வந்து
சேர்ந்தாள் சங்கீதா.
அந்த வீட்டில் அத்தை அஞ்சலையையும் அத்தான்

வேணுவையும் தவிர வேறு யாருமே இல்லை. அதனால் சங்கீதா
அத்தை மீதும் அத்தான் மீதும் அளவுக்கு அதிகமாகவே அன்பு
கொண்டிருந்தாள். அவங்களும் அப்படிதான் இருந்தாங்க.
காலச்சக்கரம் சுழன்றோடியது. ‘ஆசை அறுபது நாளு. மோகம்

முப்பது நாளு‘ என்ற சொல்றபடி சங்கீதா வாழ்க்கை மாறத்
தொடங்கியது.
வேண்டாதவர் கைப்பட்டாலும் குற்றம்; கால் பட்டாலும் குற்றம்

என்பதுபோல, சங்கீதா எதைச் செய்தாலும் அதிலே குற்றம்
கண்டுபிடிக்கவும், அதைச் சாக்காக் கொண்டு அவளைத் திட்டவும்
ஆரம்பித்தார் அஞ்சலை.
வேலையிலிருந்து களைத்துச் சோர்ந்து வரும் மகனிடம்

இல்லாததையும் பொல்லாததையும் சொல்ல, வேணு முதலிலே
வாயாலே கண்டித்தான்; பிறகு கையாலே தண்டிக்க ஆரம்பித்தான்.
தாரத்தோடு சேர்ந்து சாப்பிட்டுக் கொண்டு இருந்தவன்

அவளைத் தனியே விட்டுவிட்டு தாயோடு சேர்ந்து சாப்பிடத்
தொடங்கினான்.
சொஞ்ச நாளில் மது குடித்துவிட்டு வர ஆரம்பித்தான்.

பேசக்கூடாத வார்த்தைகளைப் பேசி சங்கீதாவை வாட்டி எடுத்தான்
ஆனால் வாரிசுக்கு ரெண்டு பிள்ளைகளைப் பெற்றுக் கொண்டான்.

வேணு வீட்டிற்கு வரும்போது எல்லாம் சங்கீதா நெருப்பில்

உட்கார்ந்திருப்பதுபோல் இருந்தாள்.
எந்த நேரத்தில் என்ன செய்வான் என்று தெரியாமல் விழித்துக்

கொண்டிருந்தாள். அழுகின்ற குழந்தையை அப்படியே
விட்டுவிட்டு அவன் அழைச்சவுடனே அவன் கிட்டே போய்
நிக்கணும்.
தன் துக்கத்தைச் சொல்லவும் அவளுக்கு யாருமில்லே. சில

நேரங்களில் தான் இருக்கின்ற நரகத்திலிருந்து மீள தற்கொலை
செய்து கொள்ளலாம் என்று நினைப்பாள். அடுத்த நிமிடம்
“அம்மா” என்று அழைத்துக் கொண்டு வரும் தன் அன்புச்
செல்வங்களைக் கண்டதும் அவளிடமிருந்து அந்த எண்ணம்
எங்கோ ஓடி மறைந்துவிடும்.
கொண்டவனை விட்டுவிட்டு, கண்டவளோடு சுற்றத்

தொடங்கிவிட்டான் வேணு. ஆனால், ஒரு நாள் சிங்கப்பூருக்கு
வந்திருக்கும் சங்கீதாவன் பக்கத்து வீட்டுக்காரன், போன் செய்து
அவளிடம் பேசியதைக் கேட்ட அஞ்சலை, அதற்கு கண்ணு, காது,
மூக்குன்னு வைத்து பெரிதாக்கிவிட்டாள். அதைக் கேட்ட வேணு,
சங்கீதா மீது நடத்தைக் கெட்டவள், தனக்குத் துரோகம்
செய்திட்டாள் என குற்றப்பத்திரிகை வாசிக்கத் தொடங்கிவிட்டான்.
அதன் பிறகு, இனிமேலும் இந்த வீட்டில் தன்னால் வாழ

முடியாது. தன் குழந்தைகளின் எதிர் காலமும் பாதிக்கும். அதனால்
அந்த வீட்டிலிருந்து வெளியேறி விட வேண்டும் என்று
எண்ணினாள். தன்னைப் போன்றவர்களுக்கு உதவ பல
அமைப்புகள் உள்ளன என்பதைத் தெரிந்து கொண்டு, அவற்றின்
உதவியை நாடிச் சென்றாள் சங்கீதா.
அந்த அமைப்புகளின் உதவியால் அவளுக்கு இருக்க ஓர்

இடமும் வேலையும் கிடைத்தன.

152
தன் பிள்ளைகளைக் குழந்தை பராமரிப்பு நிலையத்தில் தன்
விட்டுவிட்டு, வேலை செய்து கொண்டு,
எதிர்கால வாழ்வுக்காக வாழ்ந்து வருகிறாள். இன்று,

மதுவுக்கும் மாதுக்கும் அடிமையான வேணு
நோயால் பாதிக்கப்பட்டு மருத்துவ மனையில் உயிருக்காகப்
போராடிக் கொண்டிருக்கிறான். கண் கெட்ட
நமஸ்காரம் செய்து என்ன பயன்?

மரணத்தின் மடியில் தவழும் அவனுள்ளத்தில் எழுந்த
ஆசைதான் கடைசியாகத் தன் மனைவியையும் பிள்ளைகளையும்
பார்க்க வேணும் என்பதாகும். வேணு தாலி
ஒழுங்காக வைத்திருந்தானா? தன் பிள்ளைகளுக்குச்
வேண்டிய கடமைகளையாவது செய்தானா ? இல்லையே.
இருந்தாலும், தூக்குத் தண்டனை கைதியைத் தூக்கிலிடுவதற்கு
முன்பு அவனது கடைசி ஆசையை நிறைவேற்றி வைப்பதுபோல,
வேணுவின் கடைசி ஆசையை நிறைவேற்ற, இதோ
புறப்பட்டுவிட்டாள். அதற்கு இன்னொரு காரணமும் உண்டு
அவன் கழுத்தில் இன்னும் தொங்கும் தாலிதான். கணவனை
பிரிந்தாலும் அவன் கட்டிய தாலியை
பொட்டையும் பூவையும் வைக்காமல் இல்லையே.

மனைவியையும் பிள்ளைகளையும் பார்த்த வேணுவின்
கண்கள் கண்ணீர்த் தொட்டியில் மிதந்தன எந்தக்
துன்புறுத்தினானோ அந்தக் கைகனால் அவளைக் கும்பிட்டான்.
அது, அவன் தன் மனைவியின் பெருமைய
என்பதைக்


Þÿall Rights Reserved. ° . Á°È® ¿ - Í - ®Í, 2006

Uploaded by

Document Information

Original Title

Copyright

Available Formats

Share this document

Share or Embed Document

Sharing Options

Did you find this document useful?

Is this content inappropriate?

Copyright:

Available Formats

Þÿall Rights Reserved. ° . Á°È® ¿ - Í - ®Í, 2006

Uploaded by

Copyright:

Available Formats

þÿAll rights reserved. ‡°¾.

தமிழ்க கலைஅச் கள்

þÿAll rights reserved. ‡°¾. ¤Á°È®¾£¿•Í•®Í, 2006

நூலின் பெயர் : எல்லைக்கோடு

þÿAll rights reserved. ‡°¾. ¤Á°È®¾£¿•Í•®Í, 2006

என்றென்றும் நினைவில் நிற்கும் எனது இளவல்

எனது வாழ்வுக்கு வழிகாட்டி ஒளியூட்டிய

þÿAll rights reserved. ‡°¾. ¤Á°È®¾£¿•Í•®Í, 2006

எனும் வட்டம் வேப்பங்குளம்

þÿAll rights reserved. ‡°¾. ¤Á°È®¾£¿•Í•®Í, 2006

பைந்தமிழ்க்குப் பெருமை செய்யும்

ஒண்டமிழில் தந்த துரை

þÿAll rights reserved. ‡°¾. ¤Á°È®¾£¿•Í•®Í, 2006

நண்பர் திரு. துரைமாணிக்கத்தின் மூன்றாவது நூல்

இண்றைய நிலையில், சிங்கப்பூர்த் தமிழ் படைப்பிலக்கியம்

þÿAll rights reserved. ‡°¾. ¤Á°È®¾£¿•Í•®Í, 2006

இத்தகைய ‘சூழலில், ஆசிரியரும் நண்பருமான

நூலில் காணப்படும் கவுதகளை, இன்றைய சூழலைக் கொண்டு

1950களில்தான், சிங்கப்பூரில் தமிழ் குடும்பங்கள. வேரூன்றத்

þÿAll rights reserved. ‡°¾. ¤Á°È®¾£¿•Í•®Í, 2006

ஆசிரியர் துரைமாணிக்கம் நல்ல தமிழை முறையாகக்

நல்லாசிரியரும் நண்பருமான திரு. துரைமாணிக்கம்,

பல்லாண்டுகள் வாழ்ந்து, பல படைப்புகளைச் செய்ய

þÿAll rights reserved. ‡°¾. ¤Á°È®¾£¿•Í•®Í, 2006

சிங்கப்பூரில் தமிழாசிரியராகப் பணியற்றுபவர்களில்

மேலும், எழுத்தாளர் உணருவதை எல்லாம் அவர்

இந்த வகையில் எழுதுவதில் ஆர்வம் கொண்டு வெளியீடு

þÿAll rights reserved. ‡°¾. ¤Á°È®¾£¿•Í•®Í, 2006

இன்று தமிழர் பலரிடம் தன்னை உயர்த்திப் பிறருடன்

þÿAll rights reserved. ‡°¾. ¤Á°È®¾£¿•Í•®Í, 2006

அவர் ‘ எல்லைக்கோடு’ என்ற சிறுகதைத்

þÿAll rights reserved. ‡°¾. ¤Á°È®¾£¿•Í•®Í, 2006

நான் தொடக்கப் பள்ளியில் பயின்ற கலையில் தமிழ்

சிங்கப்பூர் வானொலியில் சிறுவர்களுக்காக இடம் பெற்ற

கட்டுரைகள், அவ்வப்போது சிறு கவிதைகள்,

அடுத்து - தமிழ் முரசு, தமிழ் மலர், தமிழ் நேசன் போன்ற

þÿAll rights reserved. ‡°¾. ¤Á°È®¾£¿•Í•®Í, 2006

நண்பர்கள் அளித்த ஊக்கத்தால் தொடர்ந்து நாளிதழ்களுக்குச்

இந்நூல் வெளிவருவதற்குத் தூண்டுகோலாக இருந்த அருமை

þÿAll rights reserved. ‡°¾. ¤Á°È®¾£¿•Í•®Í, 2006

சிறந்ததோர் நூல் அறிமுக உரை வழங்கிய எனது அன்புக்கும்

மேலும் எனது படைப்புகளை அவ்வப்போது படித்து, நிறை

þÿAll rights reserved. ‡°¾. ¤Á°È®¾£¿•Í•®Í, 2006

1969ஆம் ஆண்டு முதல் நான் திரு. இரா. துரை

சிங்கப்பூர் தி.மு.க (சிங்கப்பூர் தமிழர் இயக்கம்

தமிழ் கூறும் நல்லுலகுக்குக் கிடைத்த இன்னொரு புதையல்

இவரின் மூன்றாவது படைப்பான ‘வளர்பிறை' என்ற

மேலும் இவர் இதைப்போன்ற படைப்புகள் பல படைத்து

þÿAll rights reserved. ‡°¾. ¤Á°È®¾£¿•Í•®Í, 2006

þÿAll rights reserved. ‡°¾. ¤Á°È®¾£¿•Í•®Í, 2006

அன்புன்ன நண்பன் அருணகிரிக்கு,

þÿAll rights reserved. ‡°¾. ¤Á°È®¾£¿•Í•®Í, 2006

மனதிற்குள் நினைக்கத்தான் தெரிகிறதே ஒழிய மறக்க

அண்று உன் தங்கை நன்முல்லையின் பிறந்த நான் விழா

திடீரென்று, ஒரு நாள் என் தாய் இறந்ததை மறக்க முடியுமா!

சித்தியிண் கொடுமை நாளுக்கு நாள் அதிகரிக்க, அதைக்

þÿAll rights reserved. ‡°¾. ¤Á°È®¾£¿•Í•®Í, 2006

விழுந்தேன். தண்ணீரால் முகத்தில் அடிக்க கண் விழித்தேன். என்

‘உண்டிக் கொடுத்து உயிர் காத்த உங்களுக்கு" நன்றி

நன்றி இருக்கட்டும் உன் பெயர் என்ன? உன் ஊர் எது? என்று

முன்பின் அறியாதவரிடம் பெயரைச் சொன்னாலும் ஊரைச்

‘இனிமேல் நீ யாருமற்ற அனாதை என்று மட்டும் கூறக்கூடாது.

அவர்கள் இருவரும் என்னைத் தங்களின் நண்பர்களாக்கிக்