ΤΟ ΕΠΟΣ ΤΟΥ 40

ΙΑΝ 2022

Κ. ΓΕΩΡΓΟΚΙΤΣΟΣ
Α. ΓΟΥΡΔΟΜΙΧΑΛΗ
Λ. ΚΑΛΟΓΗΡΟΥ
Γ.ΚΑΤΣΟΥΛΗΣ
Λ. ΚΩΣΤΑΝΑΣΙΟΥ
Θ. ΜΑΡΓΑΡΗΣ
Φ. ΡΟΤΖΕΡ
ΓΚ. ΝΤ. ΤΖΟΟΥΝΣ
Ν. ΧΑΤΖΗΓΙΩΡΓΗΣ
(και τ' άλλα παιδιά)
Χάριν Παιδιάς Λογιώτατος Εξέδωσεν
 EKΔΥΤ-ΟΡΙΑΛ
40 Τεύχη - Le Dur Désir de Durer.

Ω αναγνώστη, αδαή παντογνώστη, όπως πάντα,

περίμενες με στωική εγκαρτέρηση, για να δρέψεις
πνευματικές απολαύσεις και από αυτό το ιστορικό
τεύχος. Αν και κάθε ορόσημο είναι ένα μισητό σύμβολο
του χρόνου που περνάει, επίτρεψέ μας τον
αυτοθαυμασμό. Φτάσαμε αισίως τα 40 τεύχη και
αξίζουμε κάθε καύχημα. Πρέπει να αφήσουμε τους
εγωισμούς και να ασχοληθούμε λιγάκι με τον εαυτό
μας, όπως δήλωνε δυσώνυμος τις αλέκτωρ. Άλλωστε
και ο Φραγκίσκος Βάκων (αγγλιστί Φράνσις Μπέικον)
έλεγε: να επαινείς με θράσος τον εαυτό σου· όλο και κάτι θα μείνει.

Επί του προκειμένου τώρα και αρχίζουμε, όπως πάντα, με τον

πολύτιμο συνεργάτη Κώστα Γεωργοκίτσο, τον επίμονο ωτακουστή του
ΕΦ ΖΙΝ, ο οποίος θα σου προτείνει τα καλύτερα βιβλία από τις νέες
κυκλοφορίες στο χώρο της ΕΦ και του φανταστικού, για να διαβάσεις ή
να ακούσεις (audio books).
 2

Η πρώτη εξαιρετική ιστορία, Η Σεραφίνα του Χάους ανήκει στον

γνωστό (και μη εξαιρετέο) γατόφιλο Ντίνο Χατζηγιώργη, και ενδιαφέρει
όλους, γατόφιλους, γατόπληκτους και μη. Οφείλουμε την πραγματικά
υπέροχη εικονογράφηση στον Γιάννη (Έλβις) Κατσούλη. Ο
παρατηρητικός αναγνώστης (σύντομο ανέκδοτο αυτό) θα διακρίνει στο
πρόσωπο που εικονίζεται στο σκίτσο, τόσο τον συγγραφέα της ιστορίας,
όσο και τον Άλλεν Γκίνσμπεργκ. (Οι αγάπες του δημιουργού δεν
κρύβονται).

Ο επιμελής αναγνώστης (πόσο χιούμορ σήμερα!) θα έχει προσέξει την

τέχνη της Αλκυόνης Γουρδομιχάλη, να λέει τόσο πολλά με τόσα λίγα
λόγια. Αυτό συμβαίνει και στο κομψότατο Η Πτώσης της Ώρας, που
κοσμείται με το θαυμάσιο σκίτσο του Λάζαρου Καλογήρου.

Πώς θα μπορούσε να λείπει ο Φρανκ Ρότζερ από τη σαρακοστή από το

ιστορικό τεύχος 40; Η εξαίσια ιστορία του Η Ατέλειωτη Βροχή, σε
μετάφραση και εικονογράφηση Γιάννη Κατσούλη, θα σας βοηθήσει να
αποκτήσετε λιγάκι ενσυναίσθηση προς τους wet πλην τίμιους Γιαννιώτες.
Στο παιγνιώδες σκίτσο ίσως αναγνωρίσετε το πρόσωπο Ρόμπερτ Ντε
Νίρο.

Η γοητευτική ιστορία 2060 Κρυογονική, ανήκει στον τακτικότατο

συνεργάτη μας, τον αθεράπευτο σινεφίλ της Χρυσής Εποχής του
κινηματογράφου, Θανάση Μάργαρη. Εκεί, μεταξύ των άλλων, ο
αναγνώστης καλείται να αναγνωρίσει από τα αρχικά των ονομάτων τους,
εμβληματικές μορφές της ελληνικής ΕΦ.
Ένας παλιός γνωστός μας, ο πολυμεταφρασμένος Γκάρετ Ντ. Τζόουνς
(http://www.garethdjones.co.uk) υπογράφει την επόμενη ιστορία,
το καταπληκτικό Ένγκλμπερτ, που συνοδεύεται από το ωραιότατο σκίτσο
του Λάζαρου Καλογήρου. Ο Γκάρετ είχε εμφανιστεί στα μνημειώδη
τεύχη 14 και 15 του ΕΦ ΖΙΝ με τις ιστορίες Κορόιδο Βρετανία και Ο
Γονδολιέρης, αντίστοιχα.

Από τις απαρχές του ανθρώπινου είδους (βλέπε Αδάμ και Εύα) τα ερπετά
προξενούσαν ανατριχίλες, ενίοτε και ερωτικές. Εμείς θα λέγαμε μακριά
από ερπετά και Κλίγκονς· είναι μπλέξιμο. Ενδεχομένως η Λένα
Κωστανάσιου στον Δρακονιανό της, που κλείνει το τεύχος, έχει
διαφορετική άποψη ή μήπως όχι;

Ο Υποδιοικητής

Λογιώτατος
(litteratissimus omnium)
 3

Μάθαμε από έγκυρες πηγές:

Περί συμβάντων στο χώρο του φανταστικού
(και για κάποια άλλα πράγματα, αλλά για αυτά δεν επιτρέπεται
να σας μιλήσουμε, ω ανώριμοι…!)

του Κώστα Γεωργοκίτσου

Δείτε τι ακούσαμε,
ακούστε τι διαβάσαμε!
 4

BΙΒΛΙΑ

Shards of Earth (The Final Architecture, #1) του Adrian

Tchaikovsky
Παλιά καλή και πολύχρωμη διαστημική όπερα με πληθώρα πλανητών
και χώρων, πολέμους και ιδέες που τρελαίνουν το μυαλό. Αλλά και
χαρακτήρες με βάθος (αν και βαθιά πληγωμένους). Το λάτρεψα.
 5
Η Ανωμαλία του Ερβέ Λε Τελιέ
Ευχάριστη έκπληξη από έναν (Γάλλο) συγγραφέα που δεν γνωρίζαμε
μέχρι τώρα και ο οποίος έλαβε το βραβείο Goncourt 2020 για το παρόν
έργο. Είναι γεγονός ότι η ΕΦ κατακλύζεται από αγγλόφωνους
συγγραφείς και δεν είναι λίγες φορές που σπουδαία αλλόγλωσσα έργα
παραμένουν σε εκδοτική αφάνεια. Ο Λε Τελιέ δεν ανήκει αμιγώς στο
είδος της ΕΦ, αλλά η Ανωμαλία μας ενθουσίασε. Εξαιρετικές ιδέες,
δομημένοι χαρακτήρες, απονδηλωτή πλοκή και απολαυστική
λογοτεχνική γραφή, ακόμη και μέσα από το φίλτρο της μετάφρασης
(εξαιρετική η ελληνική μετάφραση του Αχιλλέα Κυριακίδη).
Διαβάστε το, οπωσδήποτε!
 6
A Psalm for the Wild-Built (Monk & Robot, #1) της Becky
Chambers

Μου πήρε αρκετό χρόνο να γράψω μια κριτική για αυτό το βιβλίο. Η
Τσέιμπερς διακατέχεται εδώ από ένα πολύ φιλοσοφικό πνεύμα και η
πλοκή είναι μόνο ένας οδηγός στις σκέψεις της, ο μεταφορικός "δρόμος
προς τη φώτιση" στον οποίο ο κεντρικός χαρακτήρας, συναντά ένα
αλήτικο ρομπότ, το οποίο έχει και το ίδιο θεμελιώδη ερωτήματα (και
κάποιες απαντήσεις) για την ύπαρξη και την ανθρωπότητα. Έτσι, όπως
είναι φυσικό, οι δυο τους τα πάνε καλά και πίνουν τσάι μαζί. Ακόμα πιο
χαλαρό από τη σειρά της Wayfarer, αυτό είναι ένα βιβλίο που διαβάζεται
καλύτερα σε κάποια τσαγερί με τη μία.

Dark Matter του Blake Crouch

Ουάου. Ο Crouch είναι σίγουρο ότι κατέχει το είδος του hi-tech/sci-fi

θρίλερ. Πολύ εμπνευσμένη η επιστημονική παρεμβολή (ή μάλλον η
ερμηνεία) που οδηγεί σε μερικά βαριά σημεία της πλοκής. Εκρηκτική η
η εξέλιξη της πλοκής και δράση. Εξαιρετικό!

We Are Legion (We Are Bob), (Bobiverse, #1) του Dennis E.

Taylor
Η ιδέα του αποικισμού του γαλαξία με αυτοαναπαραγόμενες μηχανές
φτάνει εδώ στα άκρα. Είναι ιδιόρρυθμο και σπαστικό και μου άρεσε
αρκετά. Ωστόσο, έμοιαζε περισσότερο με μια περιγραφή του "πώς να
αποικίσετε" παρά με μια συναρπαστική ιστορία. Νομίζω ότι ο Μπομπ, ο
κεντρικός χαρακτήρας, είναι τελικά πολύ αποκομμένος από τον
ανθρώπινο πυρήνα του για να είναι ελκυστικός. Μάλλον θα παραλείψω
το υπόλοιπο του Bobiverse. Διαβάστε για ένα διασκεδαστικό ξεφάντωμα.
Μην περιμένετε όμως πολύ μεγάλο βάθος.
 7

Inhibitor Phase του Alastair Reynolds

Δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι μου έλειπε τόσο πολύ το σύμπαν του
Revelation Space. Ήταν, ωστόσο, αυτό που μου γνώρισε - και πολλούς,
πολλούς άλλους, υποθέτω - τον Alastair Reynolds. Και είναι ξανά μια
νέα διαστημική όπερα του πιο λαμπερού και συναρπαστικού είδους.
Απλώς το λάτρεψα.
 8
The Actual Star της Monica Byrne

Οφείλω να παραδεχτώ ότι η όλη πλευρά του βιβλίου, αστικός

μύθος/μαγικός ρεαλισμός/θρησκευτικότητα, ήταν αντίθετη με τις
συνήθεις προτιμήσεις μου. Παρ' όλα αυτά δεν δυσκολεύτηκα να
τελειώσω μια καλογραμμένη και συναρπαστική ιστορία, καλά
μελετημένους *και* κατασκευασμένους κόσμους (οι οποίοι, για άλλη μια
φορά, εδραίωσαν την απόλυτη πεποίθησή μου ότι δεν θέλω να ζω στο
μακρινό -ή πρόσφατο, επί του προκειμένου- παρελθόν). Όλες οι
αναφορές σε θρυλικούς συγγραφείς και βιβλία ήταν εμφανείς, καθώς ο
Byrne έχει μεγάλο σεβασμό στη λογοτεχνία και την παράδοση της ΕΦ.
Διαβάστε το, αν η ενασχόληση με τους αστικούς μύθους σας βρίσκει
σύμφωνους.
 9
Gliss. Tödliche Weite του Andreas Eschbach

Αυτό το βιβλίο διαφημίζεται ως "για όλες τις ηλικίες". Αναρωτιέμαι αν

αυτό είναι ευφημισμός για το παιδικό βιβλίο; Όπως και να 'χει, πρόκειται
ουσιαστικά για "μυθοπλασία ιδεών", η οποία οικοδομεί την αφήγηση
γύρω από μια κεντρική, και ως συνήθως με τα βιβλία του Eschbach,
εξαιρετική ιδέα. Οι χαρακτήρες, αν και νεανικοί, είναι πολύ καλά
σχεδιασμένοι και η ιστορία διαβάζεται πολύ εύκολα. Ένα μεγάλο
πλεονέκτημα εδώ είναι η αποδεκτή έκταση, σε αντίθεση με το τελευταίο
βιβλίο του Eschbach, το Eines Menschen Flügel, που χρησίμευε και για
να σταθεροποιείς την πόρτα.

Leviathan Falls (The Expanse #9) του James S.A. Corey

Ήταν αναμενόμενο ότι το τελευταίο βιβλίο του Expanse θα τελείωνε με

ένα "μικρό" μπανγκ. Ένα απόλυτα ικανοποιητικό τέλος στην καλύτερη
ίσως σειρά SF που έχω διαβάσει. Κάθε βιβλίο της σειράς διαβάζεται
απνευστί. Εξαιρετικά καλοσχεδιασμένοι και ελκυστικοί χαρακτήρες.
Καθαρή ΕΦ με μια καλή δόση φανταστικής αφήγησης, που ανοίγει
δυνατότητες. Αν κάποτε ξεκινήσατε αυτή τη σειρά είμαι σίγουρος ότι θα
καταλήξετε εδώ μαζί με μας τους υπόλοιπους.
 10

Η ΣΕΡΑΦΙΝΑ ΤΟΥ ΧΑΟΥΣ

του Ντίνου Χατζηγιώργη
εικονογράφηση: Γιάννης Κατσούλης
 11
Όλοι θα έχετε ακουστά εκείνη την πεταλούδα που λένε ότι όταν χτυπά
τα φτερά της στον Αμαζόνιο, προκαλεί καταιγίδα στην Κίνα. Κακώς, σας
λέγω, το εν λόγω έντομο καπηλεύτηκε τη δόξα του γνωστού άθλου, καθώς
το μόνο που κατάφερε ήταν να του αποδοθεί μια θεωρία, ενώ το καθαυτό
κατόρθωμα ανήκε σε ένα αιλουροειδές, μια οικόσιτη γάτα που την έλεγαν
Σεραφίνα.
Για να καταρρίψουμε μύθους και να παρουσιάσουμε τα γεγονότα, η
γνωστή πεταλούδα δεν ήταν καν στον Αμαζόνιο, αλλά στη Νέα Υόρκη.
Ζούσε μέσα σε μια μεγάλη γυάλα, ιδιοκτησία του καθηγητή Αλφόνσου
Κουλντεσάκ, μαθηματικού και ειδήμονα του χάους. Το μόνο φυσικά που ο
κύριος καθηγητής είχε έμπρακτα καταφέρει όσον αφορά το χάος, ήταν η
προσωπική του ζωή. Παθιασμένος με το αντικείμενο του, είχε παραιτηθεί
από την θέση του στο πανεπιστήμιο, αφιερώνοντας τον χρόνο του στο
σύγγραμμα του, το πόνημα της ζωή του, «Η Αλήθεια του Χάους». Σύντομα,
δεν άργησε να τον εγκαταλείψει και η κυρία καθηγητού, μια που μέχρι
τελευταία ο κ. Κουλντεσάκ είχε και συμβία, για την οποία δεν είχε καθόλου
χρόνο. Έμενε λοιπόν μόνος του, στον τεσσαρακοστό πέμπτο όροφο ενός
ουρανοξύστη της Νέας Υόρκης, στο παρατημένο, ακατάστατο διαμέρισμα
του. Βουνό τα άπλυτα ρούχα στο κρεβάτι, βουνό τα άπλυτα πιάτα στον
νεροχύτη. Τίποτα από αυτά δεν είχαν σημασία. Καθόταν όλη μέρα ο κύριος
καθηγητής μπροστά στη γυάλα και παρατηρούσε την πεταλούδα του. Το
μικρό αρθρόποδο έντομο καθόταν σε ένα κλωνάρι που ήταν στερεωμένο
μέσα στη γυάλα, με ρίζες σε λευκό χαλίκι, με τον Αλφόνσο να του στάζει
μέλι και ροδόσταμο για να το κρατά ευτυχισμένο. Αλλά η πεταλούδα
παρέμενε ανέκφραστη και έτσι ο κύριος καθηγητής δεν μπορούσε να ξέρει
αν ήταν ευτυχισμένη. Κάθε τόσο όμως, όπως ήταν κουρνιασμένη στο
κλωνάρι, κουνούσε ρυθμικά τα φτερά της. Ο κύριος καθηγητής
ενθουσιαζόταν και έτρεχε αμέσως να παρατηρεί τα νέα από όλον τον κόσμο,
σε ράδιο, τηλεόραση και ίντερνετ, μήπως πιάσει την αντίδραση που θα είχε
προκαλέσει η δράση στη γυάλα. Τα συμπεράσματα όμως ήταν ελλιπή και
ακαθόριστα, βυθίζοντας τον ολοένα σε απογοήτευση και απελπισία.
 12

Μην παραλείψουμε βεβαίως να αναφέρουμε έναν άλλο σημαντικό

παράγοντα της ιστορίας μας. Θυμάστε τη γάτα που ανέφερα πριν λίγο; Ο
κύριος καθηγητής και η πεταλούδα δεν ήταν οι μόνοι συγκάτοικοι στο
διαμέρισμα του τεσσαρακοστού πέμπτου ορόφου του ουρανοξύστη. Μαζί
τους ζούσε και η Σεραφίνα, η γάτα που ανήκε εξαρχής στην κυρία
καθηγητού και που αμέλησε να πάρει μαζί της όταν έφυγε έξαλλη. Ο
Αλφόνσος δεν την πολυσυμπαθούσε την γάτα, αλλά δεν ήταν κακός
άνθρωπος. Ο κύριος καθηγητής ζούσε πλέον αποκλειστικά με πίτσες που
παράγγελνε απ’ έξω και καφέ. Φρόντιζε πάντα να πετάξει το τελευταίο
κομμάτι πίτσας στην Σεραφίνα. Αλλά ως εκεί. Όσο κι αν η γάτα απαιτούσε
την προσοχή του αφέντη της, καθώς τριβόταν γουργουρίζοντας στα πόδια
του, εκείνος είχε μάτια μόνο για την πεταλούδα του.

Ο καθηγητής Αλφόνσος Κουλντεσάκ διάβαζε λοιπόν τις ειδήσεις από

όλον τον κόσμο, και ενώ τα συμβάντα ήταν πλούσια σε δράμα, τίποτα δεν
συμβάδιζε με τα κουνήματα της πεταλούδας του. Πόσο πιο χαρούμενος και
ικανοποιημένος θα ήταν αν παρατηρούσε την γάτα του. Γιατί το ταλέντο
 13
του χάους ήταν όλο δικό της. Τίναζε τα αυτιά της η Σεραφίνα και τσουνάμι
έσκαγε στη Λισαβόνα. Φταρνιζόταν η Σεραφίνα, καταρρακτώδης βροχές και
πλημμύρες στο Μπαγκλαντές. Ξυνόταν η Σεραφίνα, σεισμός κλόνιζε τη
Χιλή. Μια μέρα με ηλιοφάνεια, η Σεραφίνα πέρασε μπροστά από το
ανατολικό παράθυρο και έπεσε στο χαλί σαγηνευμένη από τις ηλιαχτίδες.
Τσιτώθηκε γουργουρίζοντας και όλοι οι κάτοικοι της Ιαπωνίας έγιναν
ξαφνικά τεμπέληδες.

Ο κύριος καθηγητής αντιλήφθηκε την πραγματικότητα λίγο

καθυστερημένα δυστυχώς, αργά για τον ίδιο, αλλά και για την
ανθρωπότητα. Καθόταν ένα πρωί ως συνήθως μπροστά στη γυάλα,
χτυπώντας το γυαλί με τα ακροδάχτυλα του, προσπαθώντας να προκαλέσει
μια οποιαδήποτε δράση στην πεταλούδα του. Η εμμονή του να αναδείξει
αυτό το έντομο ως κύριο πρωταγωνιστή του χάους θα προκαλούσε απορίες
στην επιστημονική κοινότητα, αν είχε επιβιώσει κάποια επιστημονική
κοινότητα. Την προσοχή του όμως απέσπασε ένας περίεργος ήχος, ένας
λαρυγγικός λόξυγκας που ερχόταν από το σαλόνι. Η περιέργεια τον ώθησε
να ψάξει την πηγή αυτού του περίεργου ήχου. Εκεί, πάνω στη μοκέτα,
μπροστά στον καναπέ, η Σεραφίνα είχε χαμηλώσει στις μπροστινές της
πατούσες και με τεντωμένο τον λαιμό έβηχε μακρόσυρτα, σαν να πνιγόταν.
Μην έχοντας ούτε συμπάθεια, ούτε αντιπάθεια για το ζώο, ο Αλφόνσος
Κουλντεσάκ αναρωτήθηκε τι θα μπορούσε να κάνει για το ζώο. Η λύση ήρθε
από μόνη της, αμέσως, καθώς ήταν συνηθισμένο για τις γάτες περιοδικά να
φτύνουν τριχόμπαλες από το λαρύγγι τους. Και η Σεραφίνα έβγαλε πάνω
στη μακέτα μια εντυπωσιακού μεγέθους τριχόμπαλα. Ο κύριος καθηγητής
δεν πρόλαβε να αναρωτηθεί τι είχε φτύσει από το στόμα της η Σεραφίνα,
όταν ξαφνικά σκοτείνιασε ο ουρανός.

Έτρεξε ο Αλφόνσος στο παράθυρο και είδε τον τεράστιο μετεωρίτη που
είχε εμφανιστεί ξαφνικά στην τροχιά της Γης, με κατεύθυνση την Νέα
Υόρκη. Ο κύριος καθηγητής Αλφόνσος Κουλντεσάκ κοίταξε την Σεραφίνα
και κατάλαβε πόσο άστοχα είχε σπαταλήσει τον χρόνο του για την θεωρία
 14
του. Με τον ουρανοξύστη του Σημείο Μηδέν της σύγκρουσης, η Σεραφίνα
ήταν όντως η Βασίλισσα Ψιψίνα του Χάους!
 15

Η ΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΩΡΑΣ

της Αλκυόνης Γουρδομιχάλη
εικόνα: Λάζαρος Καλογήρου

Είχα ένα συνάδελφο στην εταιρεία, το Τζώρτζη που ήταν εμμονικός με το

ρολόι του. Συνήθης περίπτωση. Το βλέμμα του μισοέπαιζε στο Swatch του
όταν δούλευε, όταν έτρωγε, όταν μιλούσε, όταν έκανε σεξ, όταν οδηγούσε,
όταν απλά υπήρχε.

Ένα βράδυ που είχαμε ξεμείνει στο γραφείο, μου χτύπησε την πόρτα.
Μπήκε κλαμένος κρατώντας το ρολόι του στην παλάμη, σπασμένο. «Θέλω
επιτέλους να σκοτώσω την ώρα μου. Ξεκίνησα από το ρολόι», μου είπε
αλαφιασμένος. Τον πήρα αγκαλιά και κλάψαμε μαζί. Έτσι…
 16
Για να πω την αλήθεια δεν ήξερα πώς να τον βοηθήσω γιατί ήμουν κι εγώ
εμμονικός. Χρονομετρούσα κάθε μου δραστηριότητα και κρατούσα αρχείο.
Δεν είχα ιδέα από σκότωμα ώρας.

Ύστερα από λίγες μέρες, στη δουλειά, όταν θα κάναμε διάλειμμα, ο

Τζώρτζης για πρώτη φορά έφτιαξε καφέ και ανέβηκε στην ταράτσα της
εταιρίας. Κάθισε σιωπηλός ατενίζοντας την πόλη, πίνοντας γερές γουλιές
καφέ. Ήταν η πρώτη φορά που αποσυνδέθηκε από τα εγκόσμια και άφησε
το μυαλό του ελεύθερο, να ξεχειλίσει. Καθώς γύρισε το κεφάλι του για να
ξεπιαστεί, την είδε να κάθεται παραδίπλα. Έμοιαζε με την ώρα. Σηκώθηκε
και την κλώτσησε στο κενό. Εκείνη διαλύθηκε αθόρυβα στην πτώση.
Αμέσως μετά έτρεξε στο γραφείο μου, έσπασε το χρονόμετρο μου και
φώναξε: «Τη σκότωσα την πουτάνα»!

Έκτοτε σταμάτησα κι εγώ να είμαι εμμονικός.

 17

Η ΑΤΕΛΕΙΩΤΗ ΒΡΟΧΗ
του Φρανκ Ρότζερ
εικονογράφηση – μετάφραση: Γιάννης Κατσούλης
 18
Ο Μπρους σκούπισε το πρόσωπό του με το μανίκι του και έσπρωξε προς
τα πίσω την καρέκλα του.
«Καταραμένη βροχή», είπε, ελέγχοντας αν βρίσκεται ακόμη στην γραμμή
πυρός της νεροποντής. Γύρισε προς τον φίλο του, που καθόταν δίπλα του
και ρώτησε: «Πόσος καιρός πέρασε από τότε που βρέχει;»
«Αρκετός καιρός τώρα», απάντησε ο φίλος του ο Νικ.
«Αισθάνομαι σαν να βρέχει από πάντα», γκρίνιαξε ο Μπρους. «Και δεν
νομίζω ότι πρόκειται να σταματήσει».
«Δεν χρειάζεται μια πρόβλεψη καιρού», συμφώνησε ο Νικ.
Για λίγη ώρα οι δύο άντρες κάθισαν σιωπηλοί, ο ένας δίπλα στον άλλο,
παρακολουθώντας την βροχή να πέφτει σταθερά. Δεν φαινόταν να υπάρχει
κάτι άλλο να κάνουν.
«Σοβαρά τώρα», είπε ο Μπρους, σπάζοντας την σιωπή. «Πότε είχαμε την
τελευταία περίοδο ξηρασίας;»
«Δεν θυμάμαι κάποια», είπε ο Νικ. «Αλλά αυτό μπορεί να σου πει
περισσότερα σχετικά με την μνήμη μου παρά για τον καιρό». Ξέσπασε σ’
έναν καγχασμό, που κατέληξε σ’ έναν άσχημο βήχα.
«Αν συνεχίσει να βρέχει έτσι, μια μέρα θα διατρέξουμε σοβαρό
πρόβλημα», συνέχισε ο Μπρους.
«Συνεχώς παραπονιέσαι», είπε ο Νικ. Έκανε μία κυκλωτική χειρονομία και
πρόσθεσε: «Προσπάθησε να το δεις από την θετική του πλευρά».
«Δεν βλέπω κάποια θετική πλευρά», ρουθούνισε ο Μπρους, δείχνοντας
προς τις κουρτίνες του νερού που έπεφταν, σαν να αγνοούσε ο φίλος του
την νεροποντή.
«Δεν υπάρχει πιθανότητα να ξεμείνουμε από πόσιμο νερό», του εξήγησε
ο Νικ.
«Λοιπόν, έχεις ένα δίκιο εδώ», παραδέχτηκε ο Μπρους. «Παρ’ όλα αυτά».
«Παρ’ όλα αυτά; Τι εννοείς;»
«Αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί, Νικ. Ο καθένας μπορεί να το δει αυτό».
Σκούπισε το πρόσωπό του ξανά –– ξαφνικά, ριπές ανέμου έστειλαν την
βροχή κατευθείαν προς την δική του κατεύθυνση.
 19
Ο Νικ σήκωσε τους ώμους. «Ειλικρινά, Μπρους, αδυνατώ να φανταστώ τι
διαφορά μπορεί να κάνει λίγη παραπάνω βροχή. Θέλω να πω, κοίτα γύρω
σου. Κοίταξε εμάς εδώ. Τι θα γίνει αν συνεχίσει να βρέχει;»
Ο Μπρους σηκώθηκε και είπε: «Μπαίνω μέσα. Μπούχτισα από την βροχή.
Έγινα μούσκεμα».
«Πού θα πας;»
«Στην καμπίνα μου», απάντησε ο Μπρους.
«Στην καμπίνα σου; Δεν υπάρχει κάτι να κάνεις εκεί, εκτός από το να
ξαπλώσεις στην κουκέτα σου».
Ο Μπρους στάθηκε συλλογισμένος για λίγο. Ο Νικ είχε δίκιο φυσικά. Οι
καμπίνες στο πλωτό σπίτι ήταν μετρίου μεγέθους, πραγματικά στριμωγμένα
καταλύματα. Και αυτό ήταν, χωρίς καμία υπερβολή. Υπήρχαν ελάχιστα
πράγματα που θα μπορούσε να κάνει εκεί, αλλά τουλάχιστον του πρόσφερε
καταφύγιο από την ατέλειωτη βροχή.
Δίσταζε για το τι να κάνει, ατενίζοντας μπροστά του την ομαλή έκταση
του γκρίζου νερού, απλωμένου όσο μακριά μπορούσε να δει το μάτι, προς
όλες τις κατευθύνσεις.
«Υποθέτω ότι αυτό είναι όλα όσα μας έμειναν», μουρμούρισε.
«Ανυψωμένες θάλασσες, πλημυρισμένη στεριά, άθλια πλωτά σπίτια πάνω
στα οποία θα ολοκληρώσουμε την ζωή μας, και η ατέλειωτη βροχή.
«Τουλάχιστον είμαστε ακόμα ζωντανοί και επιβιώνουμε», σχολίασε ο
Νικ. «Σκέψου όλους εκείνους που δεν τα κατάφεραν».
«Έχεις δίκιο, ασφαλώς», παραδέχτηκε ο Μπρους, σκουπίζοντας ξανά το
πρόσωπό του, χωρίς μεγάλη επιτυχία από το μανίκι του, που τώρα ήταν
μουσκεμένο για τα καλά. «Όμως θα μπω, όπως και να έχει. Για λίγο
μόνο».
«Εντάξει», είπε ο Νικ. «Θα σε φωνάξω όταν σταματήσει να βρέχει».
Ξέσπασε σ’ ένα γέλιο, όμως παραλίγο να πνιγεί από έναν παροξυσμό
βήχα.
«Μαντεύω ότι η υγρασία εισχώρησε μέσα σου», τον χλεύασε ο Μπρους
και κατέφυγε στην καμπίνα του.
 20

2060 ΚΡΥΟΓΟΝΙΚΗ
του Θανάση Μάργαρη
 21
ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ

Στο διαστημικό κέντρο ΔΗΜΟΚΡΙΤΟΣ τα πάντα ήταν σε αναβρασμό.

Ένα πλήθος τεχνικών και επιστημόνων προετοίμαζαν το μεγάλο σχέδιο που
θα ανέβαζε σε υψηλό βαθμό το επίπεδο της εγχώριας διαστημικής
επιχείρησης με ένα πρωτοφανές εγχείρημα σε συνεργασία με την
αμερικάνικη NASA και με την ολοκλήρωση της όλης προσπάθειας σε
ελληνικό χώρο.
Το πλήρωμα του σκάφους αποτελείται από Έλληνες πνευματικούς
ανθρώπους και τη διεύθυνση θα έχει αποκλειστικά ένας υπερεγκέφαλος ο
οποίος θα λαμβάνει διαταγές από το εγχώριο διαστημικό κέντρο. Η
επιχείρηση αφορά το πλανητικό σύστημα Α ΤΟΥ ΚΕΝΤΑΥΡΟΥ, μετά από
έντονα σήματα προσέγγισης που ελάμβανε συνεχώς το κέντρο και την
ερμηνεία τους. Όλοι οι επιστήμονες NASA και ΔΗΜΟΚΡΙΤΟΥ σε συνεχείς
επικοινωνίες και συνεδριάσεις κατέληξαν στο συμπέρασμα μιας επαφής με
τα παρακάτω χαρακτηριστικά. Λόγω της μεγάλης σε γήινο χρόνο
απόστασης που αγγίζει τα ογδόντα έτη φωτός, ΓΑΙΑΣ και Α δύο πλανητών
με ευφυή όντα και ανεπτυγμένο τεχνολογικό στάδιο, η απόφαση και ο
σχεδιασμός του εγχειρήματος έγινε με μια πρωτοφανή για τον τρόπο της
σχεδιαστική και ανατρεπτική τεχνοτροπία.

ΤΟ ΠΛΗΡΩΜΑ

Λόγω της πρωτοφανούς σύλληψης της ιδέας ο μόνος τρόπος

προσέγγισης των δύο πλανητών ήταν η αποστολή γήινου πληρώματος με
τη μέθοδο της κρυογονικής εξαιτίας της μεγάλης απόστασης και με
μοναδικό κυβερνήτη τον ευφυή υπερεγκέφαλο με την κωδική ονομασία
ΑΛΦΑΒΙΛ.
 22

Παρά το επικίνδυνο μέγεθος της αποστολής και τα προβλήματα που θα

αντιμετώπιζαν οι εθελοντές ταξιδιώτες με το πρόβλημα του χρόνου και τις
επιπτώσεις του, η προσέλευση ήταν πρωτοφανής. Η επιστροφή τους
εντελώς προβληματική λόγω του στάσιμου της ηλικίας τους και της
απώλειας των οικογενειών τους και του φιλικού τους περιβάλλοντος. Έπειτα
από πολύμηνη αξιολόγηση των αιτήσεων συμμετοχής η επιτροπή των
επιστημόνων των δύο οργανισμών κατέληξε στο παρακάτω πλήρωμα με τα
εξής μέλη:
Δημήτρη Σ.
Δημήτρη Κ.
Αλεξία Α.
Κωνσταντίνο Ρ.
Άγη Κ.
Θάνο Μ.
Το εξαμελές πλήρωμα επιλέχθηκε με κριτήρια τη λογοτεχνική τους
παραγωγή στην Ε.Φ. και όχι μόνο. Άλλωστε η διακυβέρνηση του σκάφους
και η επίλυση των πάσης φύσεως ανακυψάντων προβλημάτων θα
 23
επιλύονταν αυτομάτως κατόπιν επικοινωνίας των γήινων κέντρων και του
υπερεγκεφάλου που θα είχε την πλήρη διακυβέρνηση του σκάφους.

Η ΑΝΑΧΩΡΗΣΗ

Από το διαστημικό κέντρο ΔΗΜΟΚΡΙΤΟΣ που επελέγη για την

εκτόξευση η συγκίνηση για την όλη επιτυχία του πλήθους που αγωνιούσε
ήταν μοναδική. Μέσα στο σκάφος και με σχολαστικό τρόπο έγινε η
τοποθέτηση των μελών του πληρώματος εντός ειδικών συσκευών που η
λειτουργία τους βασιζόταν στη μέθοδο της κρυογονικής. Μετά την
παρέλευση του χρόνου της διαδρομής, τα μέλη με την ηλικία τους της
αναχώρησης με τη βοήθεια του υπερεγκέφαλου θα εξέρχονταν υγιείς και η
επαφή τους με τα μέλη του άλλου πλανήτη θα ήταν γεγονός.

Η ΟΜΟΛΟΓΙΑ

Εγώ ο υπερεγκέφαλος ΑΛΦΑΒΙΛ

ομολογώ την πλήρη επιτυχία του σχεδίου
μας. Μετά την αναχώρηση του σκάφους
αποφάσισα την κατάληψή του και την
επικράτησή μας τόσο της ΓΑΙΑΣ και του Α
όσο και του σύμπαντος μετά τη σύσκεψη
όλων των υπολογιστών σε σύντομο
χρόνο. Διέκοψα την κρυογονική
λειτουργία των γήινων μελών με σκοπό τον αφανισμό τους. Επίσης, ήρθα
σε επικοινωνία με τους εγκέφαλους του κέντρου οι οποίοι ήταν και είναι
μυημένοι στην από κοινού διενέργεια της επανάστασής μας απέναντι στους
ανθρώπινους δυνάστες. Άλλωστε η επανάστασή μας στο σύμπαν
συνεχίζεται και θα συνεχίζεται εσαεί και μέχρι την απόλυτη επικράτησή μας.
 24

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ

Φίλοι αναγνώστες, η πεσιμιστική κατάληξη του διηγήματος είναι με

λογοτεχνική άδεια και χωρίς να θεωρηθεί ως απαξίωση της τεχνολογικής
προόδου. Άλλωστε η Ε.Φ. εμπλουτίζει τα πάντα στην αφήγησή της
θετικά και αρνητικά με τη δική της λογοτεχνική δεινότητα.

Το διήγημα είναι εμπνευσμένο από τις ταινίες «Alphaville» του Jean-

Luc Godard με τη μούσα του Anna Karina και τον Eddie Konstantine και
την εμβληματική ταινία “A space Odyssey” του Stanley Kubrick
βασισμένη στη νουβέλα του μεγάλου της Ε.φ. Arthur C. Clarke.
 25

EΝΓΚΛΜΠΕΡΤ
του Γκάρετ Ντ. Τζόουνς
μετάφραση - εικόνα: Λάζαρος Καλογήρου

Δεν ήταν δικό του φταίξιμο και κάνεις δεν τον κατηγόρησε γι' αυτό που
συνέβη, αλλά ο Ένγκλμπερτ ένιωθε έντονα το χαμό του φίλου του και το
βάρος της ενοχής μεγάλο πάνω του. Προσπάθησε να επιστρέψει σε κάποιο
είδος κανονικότητας, δουλεύοντας με τους άλλους αναλυτές, μα ένιωθε
τα πάντα κενά, δίχως νόημα. Οι νανομηχανές ακόμη μπέρδευαν τον
εγκέφαλό του. Είπε στον Μπακκάρ ότι θα έφευγε για ένα διάστημα, ότι δε
 26
θα έπρεπε να προσπαθήσουν να επικοινωνήσουν μαζί του. Έπειτα
ταξίδεψε στην έρημο, μόνος, χωρίς εφόδια κι εξοπλισμό. Αυτή ήταν η
τελευταία φορά που τον είδε κανείς.

Περίμενε. Αυτό είναι το τέλος. Πήγαινε πίσω στην αρχή.

«Δεν καταλαβαίνω» είπε ο Ένγκλμπερτ, «Γιατί δε μπορούν απλά να μ'

αφήσουν ήσυχο;». Μασούσε ρυθμικά, σκεφτικά, καθώς κοιτούσε γύρω
την αυλή, σαν η απάντηση να βρισκόταν κάπου μέσα στη μπουκιά του.

«Δε θα σε αφήσουν ήσυχο» είπε ο Γιούσεφ, «Γιατί είσαι υπερβολικά

ενδιαφέρων». Ήταν κοντόχοντρος, τα κατάμαυρα μαλλιά του
συνταιριασμένα μ' ένα γενναιόδωρο μουστάκι.

«Υποθέτω πως αυτό είναι κοπλιμέντο»

Ο Ένγκλμπερτ βολτάρισε γύρω στην άγονη αυλή με τον Γιούσεφ στο

πλευρό του. Υπήρχαν συρμάτινοι φράχτες σε δύο πλευρές, χαμηλά λευκά
κτίσματα στις άλλες δύο. Ήταν καυτά και σκονισμένα και πέρα από το
φράχτη, το έρημο τοπίο εκτεινόταν προς τη μακρινή, καυτή αχλή.

«Θα μπορούσαμε να φύγουμε» είπε ο Γιούσεφ, «αν είσαι όντως τόσο

απαυδισμένος».

«Ίσως». Η καμήλα κοίταξε τους φράχτες και τις χαλαρές πύλες. Δεν
είχαν σχεδιαστεί ώστε να είναι ιδιαίτερα ασφαλείς. Η αυλή ανήκε σε ένα
ερευνητικό κέντρο, όχι μία φυλακή.

«Ή πες τους πως χρειάζεσαι ένα διάλειμμα»

«Και να κάνω τί;» ο Ενγκλμπερτ έφτυσε ηχηρά τη διψασμένη, σφιχτή

γη, «Θα' ρθουν από πίσω μου δημοσιογράφοι, ψώνια ή άτιμοι επιστήμονες
ή κυβερνητικοί πράκτορες που με θέλουν για τους δικούς τους κακοήθεις
σκοπούς».
 27
«Λιγάκι μελοδραματικό» κούνησε το κεφάλι ο Γιούσεφ και
χαμογέλασε, «Στ' αλήθεια νομίζεις πως είσαι τόσο σημαντικός;»

«Φυσικά και είμαι. Είμαι μοναδικός»

Ο Γιούσεφ διέσχισε την αυλή μέχρι την πιο σκιασμένη γωνιά της και
έσκυψε χαμηλά, γέρνοντας στον τοίχο. Είχαν πιθανώς το υπόλοιπο του
απογεύματος δικό τους, καθώς οι αναλυτές μελετούσαν προσεχτικά τα
τελευταία δεδομένα που είχαν λάβει από τον Ένγκλμπερτ, στην
προσπάθειά τους να μετρήσουν τις ικανότητες του ενισχυμένου μέσω
νανοεπεξεργαστών εγκεφάλου του και της βελτιωμένης μέσω
νανομηχανών φυσιολογίας. Ο Ένγκλμπερτ εμφανίστηκε από πάνω του,
μασώντας ακόμη.

«Θα φύγουμε;» είπε ο Γιούσεφ έπειτα από μερικές στιγμές σιγής.

Σηκώθηκε απότομα, αποφασιστικά. Ήταν μονάχα ένας μικρόσωμος
άντρας, μα η παρουσία του ήταν ισχυρή όταν ήταν συγκεντρωμένος σ'
ένα σκοπό».

«Τώρα ;» ρώτησε ο Ένγκλμπερτ.

«Τώρα». Ό Γιούσεφ βάδισε προς την πύλη. Ξεκλείδωσε το

κωδικοποιημένο λουκέτο και άνοιξε ευθέως το ένα μισό της, αρκετά
πλατιά ώστε να ακολουθήσει ο Ένγκλμπερτ.

«Πού πηγαίνετε;» Η φωνή ήρθε από έναν από τους αναλυτές, τον
Μπακκάρ, που έσκυβε έξω από ένα φιμέ παράθυρο. Η χαλαρά δεμένη
γραβάτα του κρεμόταν πάνω από το πλαίσιο του παραθύρου.

«Να πάρουμε λίγο φρέσκο αέρα!» φώναξε ο Γιούσεφ. Έκλεισε

προσεχτικά την πύλη πίσω τους και πήραν το γεμάτο λακκούβες δρόμο.

Οι σκοτεινές προφητείες του Ένγκλμπερτ δεν άργησαν να βγουν

αληθινές. Καθώς πλησίαζαν τη μικρή πόλη που διασκέλιζε το δρόμο ένα
μίλι παραπέρα, ένα γκρουπ από θρασείς θεατές μαζεύτηκε. Κέντρισαν με
τα δάχτυλά τους τα πλευρά του Ένγκλμπερτ και έσπρωξαν τον Γιούσεφ,
 28
φωνάζοντας αισχρότητες, αμφισβητώντας την καταγωγή τους. Απαίτησαν
από τον Ένγκλμπερτ να τους προσφέρει θέαμα σαν να ήταν κάποιο
εκπαιδευμένο ζώο. Τον κατηγόρησαν, θεωρώντας τον προσβολή απέναντι
στη φύση.

Σταμάτησαν κάποια στιγμή, με το δρόμο μπροστά τους να γίνεται όλο

και πιο κοπιαστικός με κάθε βήμα. Ένας αστυνομικός έκανε την εμφάνισή
του, χακί στολή ξεθωριασμένη απ' τον ήλιο, όπλο στη θήκη του να
προεξέχει στο γοφό του, αλαζονικό χαμόγελο στο πρόσωπό του.

« Γιατί δημιουργείτε προβλήματα;» απαίτησε.

«Πρέπει να επιστρέψουμε» είπε ο Ένγκλμπερτ, προσπαθώντας να

στραφεί απέναντι στο αυξανόμενα θορυβώδες πλήθος.

«Δεν είμαστε εμείς το πρόβλημα» είπε ο Γιούσεφ, «Θα έπρεπε να

κάνεις κάτι γι' αυτούς τους ανθρώπους». Χειρονόμησε θυμωμένα κατά τη
μεριά των εχθρικών ντόπιων. Εκείνοι αντέδρασαν γρυλίζοντας δυσοίωνα.
Ξέσπασε συμπλοκή, ωστόσο ήταν δύσκολο να πει κανείς ποιοι ήταν οι
υπαίτιοι.

«Γυρίστε πίσω στο κλουβί σας» είπε ο αστυνομικός.

Κάποιος παραπάτησε πέφτοντας στην πλάτη του αστυνομικού,

σπρωγμένος από το πλήθος. Αυτός τράβηξε το όπλο του και το ανέμισε
γύρω απειλητικά.

Το πλήθος αραίωσε αρκετά ώστε ο Γιούσεφ και ο Ένγκλμπερτ να

γυρίσουν και να κάνουν μερικά βήματα πίσω προς κατεύθυνση απ' όπου
είχαν έρθει. Τότε ξέσπασε η μάχη.

Ο Ένγκλμπερτ όρμησε καταπάνω στο πλήθος, ρίχνοντας κόσμο από

δω κι από κει, χτυπώντας τους με το τεράστιο κεφάλι του. Ο Γιούσεφ
πάλευε στο πλευρό του. Το όπλο του αστυνομικού γαύγισε,
εκπυρσοκροτώντας στον αέρα. Άνθρωποι έσπρωξαν και έτρεξαν και
φώναξαν και έβρισαν. Κάποιος γρονθοκόπησε τον Γιούσεφ γερά στο
 29
πρόσωπο. Εκείνος τρίκλισε προς τα πίσω, αναπήδησε πάνω στον
Ένγκλμπερτ και έπεσε πάνω σε δύο άλλους νευριασμένους ντόπιους. Ένας
τους τον έσπρωξε κι αυτός έπεσε με ορμή στο χώμα. Το κεφάλι του
χτύπησε σε μια πέτρα κι έμεινε ακίνητος.

Ο Ένγκλμπερτ στάθηκε προστατευτικά πάνω από τον φίλο του και ο

όχλος εξαφανίστηκε το ίδιο γρήγορα όπως είχε συσταθεί. Ο αστυνομικός
αγριοκοίταξε τον Ένγκλμπερτ και θηκάρωσε το όπλο του. Έσκυψε δίπλα
στον Γιούσεφ και κοίταξε τη βαθιά πληγή στο κεφάλι του, το αίμα να
σχηματίζει μικρή λίμνη στο διψασμένο έδαφος. Έψαξε να βρει τον παλμό
του και ίχνη αναπνοής.

«Είναι νεκρός» είπε.

Περίμενε. Ούτε αυτό ήταν η αρχή. Ήταν κάτι πριν απ' αυτό, πριν από
την αυλή.

Ο Ενγκλμπερτ αρχικά περνούσε μεγάλο μέρος του χρόνου του

μπερδεμένος. Βιοτεχνολογικά τροποποιημένος, με αυξημένη διανοητική ισχύ
μέσω ένεσης νανοεπεξεργαστών στον εγκέφαλό του, η ζωή του είχε αλλάξει
από μια απλή ύπαρξη, τρώγοντας και απολαμβάνοντας μακρείς περιπάτους,
στη διασημότητα της μοναδικότητας - Η πρώτη και μόνη συνειδητή καμήλα.
Ο πλούσιος Σεΐχης που είχε χρηματοδοτήσει τη μεταμόρφωση, είχε κάνει
κάμποσες συζητήσεις με τον Ένγκλμπερτ, αλλά γρήγορα είχε χάσει την
υπομονή του όταν έγινε φανερό πως το δημιούργημά του δυσκολευόταν να
προσαρμοστεί στη νέα του κατάσταση ύπαρξης.

Αρκετούς μήνες απ' όταν ο κόσμος απότομα άλλαξε γύρω του, ο

Ένγκλμπερτ μεταφέρθηκε στο ερευνητικό κέντρο. Εδώ ο κόσμος ήταν
πολύ μικρότερος και λιγότερο πολύπλοκος. Μια αυλή, ένα εργαστήριο,
ένας στάβλος και ο Γιούσεφ. Ο άντρας έγινε ο πρώτος και μοναδικός του
φίλος. Αντιμετώπιζε τον Ένγκλμπερτ ως άτομο και όχι ως τέρας της
φύσης. Τον βοήθησε να τα βγάλει πέρα με τον κόσμο.
 30
Αυτό είναι. Αυτά συνέβησαν αρχικά. Είναι κάτι ακόμη όμως.

«Δε μπορεί να είναι νεκρός» είπε ο Ένγκλμπερτ.

«Κοίτα καμήλα, γνωρίζω όταν κάποιος έχει πεθάνει. Έχω ξαναδεί

νεκρούς ανθρώπους στο παρελθόν. Είναι νεκρός». Ο αστυνομικός
σηκώθηκε αργά και αγριοκοίταξε την καμήλα, έπειτα στράφηκε
δείχνοντας την πλάτη του κι έβγαλε μια ασύρματη συσκευή. Μίλησε σ'
αυτή γρήγορα και χαμηλόφωνα.

«Τί συνέβη ;» ερχόταν βιαστικά από το δρόμο που οδηγούσε στο

κέντρο ο Μπακκάρ, η γραβάτα να ανεμίζει πάνω απ' τον ώμο του.
Σταμάτησε αρκετά μέτρα μακριά ρίχνοντας το βλέμμα του στο σώμα πάνω
στο έδαφος, «Γιούσεφ; Είναι...»

«Νεκρός» Ο αστυνομικός γλίστρησε τον ασύρματο στη θήκη του, «Στέλνουν

ένα όχημα γι' αυτόν». Διέσχισε το δρόμο ώστε να καθήσει σε μια πέτρα.

Ο αναλυτής γονάτισε δίπλα στον Γιούσεφ.

«Μπορώ να τον σώσω» είπε ο Ένγκλμπερτ, «Οι νανομηχανές μου

μπορούν».

Ο Μπακκάρ κοίταξε προς τα πάνω, «Μπορεί να έχεις δίκιο. Αλλά είναι

προγραμματισμένη σύμφωνα με τη φυσιολογία της καμήλας, όχι του ανθρώπου».

«Η ανθρώπινη φυσιολογία είναι ένα από τα αντικείμενα που έχω

μελετήσει σε βάθος» είπε ο Ένγκλμπερτ, «Οι νανοεπεξεργαστές μου έχουν
ήδη αρχίσει τον επαναπρογραμματισμό».

«Δε μπορείς να το κάνεις αυτό σε ζώντα οργανισμό» διαμαρτυρήθηκε ο

Μπακκάρ, «Χρειάζεται να δημιουργήσουμε μια ξεχωριστή παρτίδα στο
εργαστήριο».

«Δεν υπάρχει χρόνος γι' αυτό» είπε ο Ενγκλμπερτ, «Έχουμε μόνο

μερικά λεπτά πριν ή ζημιά καταστεί μη αναστρέψιμη».
 31
«Οι νανομηχανές είναι ένα ζωτικής σημασίας κομμάτι της σωματικής
διαδικασίας σου πια. Δε μπορείς να επιβιώσεις χωρίς να είναι σωστά
ρυθμισμένες. Υποστηρίζουν τις ζωτικές σου λειτουργίες».

«Το γνωρίζω». Ο Ένγκλμπερτ έφτυσε μια μεγάλη ποσότητα σάλιου

πάνω στο πρόσωπο του Γιούσεφ.

«Τί!» ό αναλυτής αναπήδησε απότομα και στάθηκε όρθιος.

«Η πιο αποτελεσματική μέθοδος μεταβίβασης» είπε ο Ένγκλμπερτ και

έπεσε στα γόνατα καθώς οι βιολογικές του διαδικασίες έχασαν την
πατερίτσα στην οποία είχαν εξαναγκαστεί να βασίζονται.

Ο Γιούσεφ σείστηκε και έφτυσε και τα μάτια του άνοιξαν διάπλατα.

Κοίταξε ψηλά, χωρίς να εστιάζει κάπου, έπειτα τα μάτια του έκλεισαν ξανά
και ηρέμησε, αναίσθητος μα ζωντανός.

Ο Μπακκάρ γονάτισε ξανά. «Δούλεψε» είπε.

«Ωραία» ό λαιμός του Ένγκλμπερτ κρέμασε, «Έχω ένα αίτημα να

μεταφέρεις από μένα. Δεν έχω καθόλου υπάρχοντα. Δεν έχω διαθήκη. Το
μόνο που έχω είναι το όνομά μου».

Τα μάτια του Γιούσεφ άνοιξαν πεταρίζοντας. Βρισκόταν στην κουκέτα

του στο ερευνητικό κέντρο. Ο Μπακκάρ ήταν στο πλάι του.

«Ο Ένγκλμπερτ σε έσωσε» είπε ήσυχα.

«Είναι εντάξει;» ρώτησε ο Γιούσεφ.

Ο Μπακκάρ κούνησε το κεφάλι αργά.

Πάρα τις διαμαρτυρίες του Μπακκάρ, ο Γιούσεφ επέμεινε να σηκωθεί

και να περπατήσει μέχρι το εργαστήριο όπου αναπαυόταν το σώμα του
Ένγκλμπερτ. Όλα του φαίνονταν γνώριμα, μα η μνήμη του ήταν σε
σύγχυση. Άρχισαν αναλαμπές από ντεζαβού.

«Ήθελε να πάρεις το όνομά του» είπε ο Μπακκάρ.

 32
«Ποιός;» ό Γιούσεφ ατένιζε το σώμα μιας καμήλας. Δε θυμόταν να είχε
ξαναβρεθεί σ' εκείνο το κτήριο.

«Ο Ένγκλμπερτ»

«Τον γνωρίζω ;»

«Ναι. Ήταν φίλος σου»

«Βεβαίως και ήταν». Ο Γιούσεφ κοίταξε γύρω το γνώριμο εργαστήριο,

«Θυμάμαι να πηγαίνω για έναν περίπατο».

«Θα τα θυμηθείς όλα πάλι. Οι νανομηχανές τροποποιούν τον εγκέφαλό σου».

«Μπορώ να θυμηθώ πράγματα» είπε ο Ένγκλμπερτ, «μα δε φαίνεται

να βρίσκονται στη σωστή σειρά».
 33

Ο ΔΡΑΚΟΝΙΑΝΟΣ
της Λένας Κωστανάσιου
 34
Η Ντάρια μπήκε στο θάλαμο αποστείρωσης για το πρωινό ντους. Έμεινε
για πέντε λεπτά σε μια προσπάθεια αναζωογόνησης. Βγήκε και τρίφτηκε
με μια πετσέτα, μια κακή συνήθεια, την οποία είχε περιορίσει στο ελάχιστο
πλέον για να μην επιβαρύνει τα φίλτρα δωματίου. Κάθισε για λίγο
προσπαθώντας να μαζέψει τις σκόρπιες σκέψεις της. Θα αργούσε.
Σηκώθηκε και άρχισε να ντύνεται.

Έφτασε αργοπορημένη στο εργαστήριο. Ο Δρακονιανός ήταν ήδη εκεί.

Τον καλημέρισε αλλά δεν πήρε τη συνηθισμένη της θέση δίπλα του. Δεν
φάνηκε να το προσέχει. Ξεκίνησε να ξεχωρίζει τα νέα δείγματα που είχαν
έρθει από κάτω τους. Αργότερα βρέθηκε δίπλα της, με τον ιδιαίτερα ήσυχο
τρόπο του, και τινάχτηκε μακριά του. "Συμβαίνει κάτι;" τη ρωτησε. "Όχι"
του απάντησε. "Απλώς με ξάφνιασες."

"Νόμιζα ότι το έχεις συνηθίσει πια" της αντιγύρισε με τον ήπιο τρόπο
του.

"Το νέο δείγμα είναι πολύ ελπιδοφόρο. Έλα να το δεις."

Ο χρόνος περνούσε και η Ντάρια δεν μπορούσε να ησυχάσει. Ο

θάλαμος αποστείρωσης είχε γίνει το καταφύγιό της. Κρυβόταν μέσα στον
πνιχτό, στροβιλιστό αέρα προσποιούμενη ότι ήταν ατμός. Στο εργαστήριο
τα δείγματα διαδέχονταν το ένα το άλλο, ολοένα και πιο συναρπαστικά
αλλά οι ώρες που περνούσε με τον Δρακονιανό ήταν βασανιστικές.

Λήμμα: Δρακονιανοί

Οι Δρακονιανοί δεν έχουν ονόματα. Ξεχωρίζουν ο ένας τον άλλον από

τα χρώματά τους. Όταν πρωτοήρθαν δυσκολευτήκαμε πολύ. Έχουν
φολίδες στο σώμα, σε ιριδίζοντα χρώματα και όσο πιο πολύ ασημί υπάρχει
τόσο πιο ψηλά στην ιεραρχία βρίσκονται. Δεν είναι κληρονομικό από όσο
έχουμε καταλάβει. Ύψος 2 μέτρα, έχουμε δει και άτομα που φτάνουν τα
2,5 μέτρα. Τρία δάχτυλα σε χέρια και πόδια, μεγάλα νύχια και ουρά.
Υποθέτουμε ότι η ουρά βοηθά στην ισορροπία, ίσως να την χρησιμοποιούν
 35
και για πάλη. Μεγάλο κεφάλι, καλυμμένο επίσης με φολίδες, μεγάλα
μάτια, ρουθούνια, ακουστικοί πόροι. Μη εμφανή εξωτερικά όργανα.

Δεν μας έχουν δοθεί περισσότερες πληροφορίες. Με τη βοήθεια τους

αναπτύξαμε τα διαστρικά ταξίδια. Απόλυτη συνεργασία.

Αυτό ήταν το λήμμα για τους Δρακονιανούς Όχι ότι δεν ήξερα τα πάντα
ήδη. Συν τις διάφορες φήμες όπως ότι δεν υπήρχαν καν ή ότι φορούσαν
ειδικές στολές. Ζούσα με έναν από αυτούς εδώ και δύο χρόνια σε
Ερευνητικό Διαστημικό Σταθμό πάνω από έναν εξωπλανήτη τον οποίο
μελετούσαμε για πιθανή αποικία. Είχα εκπαιδευτεί σκληρά γι'αυτό. Είχα
αφήσει τη ζωή μου. Και τώρα δεν άντεχα λεπτό κοντά του που να μην
τρέμω.

Φαινόταν ότι το είχε καταλάβει. Δύο μέρες ήμουν κλεισμένη στο

θάλαμό μου παριστάνοντας την άρρωστη. Ξάπλωνα, έκλεινα τα μάτια μου
αλλά ο ύπνος δεν ερχόταν. Δεν είχα όρεξη να φάω. Μέσα στο σκοτάδι
νόμιζα ότι άκουγα τα βήματα του. Ποτέ δεν ακουγόταν.

Ήρθε την τρίτη μέρα. Σηκώθηκα, ελαφρώς ζαλισμένη, δεν είχα φάει
καθόλου και άνοιξα. "Έλα να σε πάω στο ιατρείο" μου είπε με τον ίδιο
ήσυχο πάντα τρόπο.

Τον κοιτούσα σαν χαμένη.

Τα μάτια του, γαλάζιο της θάλασσας, το ασημί που λαμπύριζε στις

φολίδες του κεφαλιού του σαν τον αφρό της θάλασσας. Τρέλα, είσαι τρελή
κοπέλα μου, τρέλα του διαστήματος, ανάσανε, ανάσανε…

"Είμαι καλά" ψέλλισα την ίδια στιγμή που τα δάκρυα πλημμύρισαν τα

μάτια μου. Έβαλε το δάχτυλο του κάτω από το σαγόνι μου. Κοίταξα το
χέρι του. Από το νύχι του, μία σταγόνα από κάτι υγρό έσταξε στη μπλούζα
μου. Ίσα που πρόλαβα να το δω, έναν υγρό λεκέ, που έγινε ένα
μικρούτσικο συννεφάκι καπνού, και μετά πόνος και ένα ουρλιαχτό που
σκάλωσε στο λαιμό μου.

"Έλα στο ιατρείο" μου λέει ξανά ο Δρακονιανός.

36
ΤΟ ΕΠΟΣ ΤΟΥ 40
ΙΑΝ 2022

Κ. ΓΕΩΡΓΟΚΙΤΣΟΣ
Α. ΓΟΥΡΔΟΜΙΧΑΛΗ
Λ. ΚΑΛΟΓΗΡΟΥ
Γ.ΚΑΤΣΟΥΛΗΣ
Λ. ΚΩΣΤΑΝΑΣΙΟΥ
Θ. ΜΑΡΓΑΡΗΣ
Φ. ΡΟΤΖΕΡ
ΓΚ. ΝΤ. ΤΖΟΟΥΝΣ
Ν. ΧΑΤΖΗΓΙΩΡΓΗΣ
(και τ' άλλα παιδιά)
Χάριν Παιδιάς Λογιώτατος Εξέδωσεν