Professional Documents
Culture Documents
κπα
κπα
Περισσότερα από 1.000 ενημερωτικά έντυπα για την ευαισθητοποίηση των πολιτών
σε θέματα ενδοοικογενειακής βίας, με τα περιστατικά αυτού του τύπου να
καταγράφονται αυξημένα σε ποσοστό 34,45% στη χώρα μας την περίοδο 2014-2018,
διανέμουν από το πρωί στην «καρδιά» της Θεσσαλονίκης αστυνομικοί της πόλης,
ενόψει της Παγκόσμιας Ημέρας Εξάλειψης της Βίας κατά των Γυναικών, στις 25
Νοεμβρίου. Μεταξύ άλλων, στο έντυπο ενημερωτικό υλικό που διανέμεται,
αναγράφεται με έντονα γράμματα «έχεις φωνή, είμαστε δίπλα σου».
«Βάσει των στατιστικών στοιχείων που έχουν προκύψει από έρευνες, ποσοστό 70%-
75% των θυμάτων σε περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας είναι γυναίκες», τόνισε
μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο αστυνόμος β', προϊστάμενος του γραφείου ενημέρωσης
των δημοσιογράφων στη Θεσσαλονίκη, Χρήστος Δημητρακόπουλος, προσθέτοντας
ότι την περίοδο 2014-2018 ποσοστό 66,32% των θυμάτων αφορά σε γυναίκες.
Σημείωσε δε ότι η σημερινή δράση στη Θεσσαλονίκη, εντάσσεται στο πλαίσιο της
πρωτοβουλίας που ανέλαβε το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη και το αρχηγείο
της Ελληνικής Αστυνομίας, σε συνεργασία με τη Γενική Γραμματεία Οικογενειακής
Πολιτικής & Ισότητας των Φύλων και το Κέντρο Ερευνών για Θέματα Ισότητας των
Φύλων (ΚΕΘΙ), με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Εξάλειψης της Βίας κατά των
Γυναικών.
Σκοπός της κοινής δράσης είναι η διαμόρφωση ενός πλαισίου ολοκληρωμένης
ενημέρωσης των πολιτών, που αποσκοπεί στην πρόληψη αλλά και την αντιμετώπιση
της βίας κατά των γυναικών. Οι πολίτες θα έχουν, επίσης, την ευκαιρία να
ενημερωθούν σχετικά με το ρόλο των νέων υπηρεσιών αντιμετώπισης της
Ενδοοικογενειακής Βίας της Ελληνικής αστυνομίας.
Ανησυχητικές διαστάσεις έχει λάβει η ενδοοικογενειακή βία όχι μόνο στην Ελλάδα,
αλλά και διεθνώς, αποτελώντας ένα καίριο πρόβλημα που ταλανίζει τις κοινωνίες, με
θύματά της κατά κανόνα γυναίκες. Οι μορφές της ποικίλουν. Μπορεί να αφορά
σωματική και σεξουαλική κακοποίηση, λεκτική ή ψυχολογική βία, εκτόξευση
απειλών και κοινωνική απομόνωση που προκαλούν στα θύματα απελπισία,
απόγνωση, πόνο, θλίψη.
«Σε εθνικό επίπεδο και όπως προκύπτει από τα στατιστικά στοιχεία του Αρχηγείου
της Ελληνικής Αστυνομίας, από το 2014 μέχρι και το 2017 έχουν σημειωθεί
περισσότερα από 13.700 περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας, με τις γυναίκες να
αποτελούν περίπου το 70% των θυμάτων», τονίζει χαρακτηριστικά στο Αθηναϊκό -
Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων, η εκπρόσωπος Τύπου της Ελληνικής
Αστυνομίας, Ιωάννα Ροτζιώκου.
Τις διαστάσεις που έχει πάρει το κοινωνικό αυτό φαινόμενο διεθνώς, αποτυπώνουν
χαρακτηριστικά και τα στατιστικά στοιχεία του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών.
Σύμφωνα με αυτά, μία στις τρεις γυναίκες κάποια στιγμή στη ζωή της θα
αντιμετωπίσει σωματική, ψυχολογική ή σεξουαλική βία από τον σύντροφό της και
μία στις πέντε γυναίκες θα πέσει θύμα βιασμού ή απόπειρας βιασμού. Εκτιμάται,
μάλιστα, ότι μέσα σε ένα χρόνο, πάνω από 16.700.000 γυναίκες υπέστησαν σωματική
βία ή σεξουαλική κακοποίηση στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
«Οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους», υπογραμμίζει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η εκπρόσωπος
Τύπου της ΕΛ.ΑΣ. «Πίσω από αυτούς τους αριθμούς, όμως, βρίσκονται ανθρώπινες
ιστορίες και γυναίκες που έχουν υποστεί βία με διάφορους τρόπους. Γυναίκες που
κάποιοι τις αντιμετωπίζουν ως αντικείμενα. Και οι αριθμοί αυτοί είναι σχεδόν βέβαιο
ότι είναι πολύ περισσότεροι, αν λάβει κάποιος υπόψη του το λεγόμενο σκοτεινό
αριθμό της εγκληματικότητας σύμφωνα με τον οποίο, πάντα υπάρχουν εγκλήματα τα
οποία δεν καταγγέλλονται. Δυστυχώς, ο φόβος των επιπτώσεων, ο ενδεχόμενος
στιγματισμός και η ντροπή δεν οδηγεί κάποιες γυναίκες στο κατώφλι των αρχών».
Είχε αρχίσει να δείχνει δείγματα πριν από τον γάμο. Πίστευα ότι θα φτιάξουν
τα πράγματα, αλλά μετά το τρίτο παιδί, χειροτέρεψε. Τι να σας πρωτοπώ;
Πολύ βρισίδι. Τον έχω μαγνητοφωνήσει μάλιστα τρεις ώρες να απειλεί τη ζωή
μου μπροστά στα παιδιά μου. Υπήρχε πρόβλημα πριν τον γάμο, αλλά
σκέφτηκα ότι θα αλλάξει από την αγάπη που θα του έδινα. Έκανα λάθος, αντί
να τον κάνω εγώ άνθρωπο, μας έκανε εμάς ζώα.
Στα πρώτα χρόνια του γάμου μεθούσε πού και πού και συμπεριφερόταν
άσχημα, αλλά τα τελευταία 5 χρόνια, δηλαδή μετά τη γέννηση του μικρότερου,
μεθούσε καθημερινά και είχε βίαιες εκρήξεις προς εμένα και τα παιδιά.
Ένιωθα χάλια και αυτά που ένιωθα πέθαιναν με τον καιρό. Πίστευα ότι θα
αλλάξει όμως. Αυτό βέβαια ποτέ δεν έγινε. Είναι φύσιν αδύνατον να αλλάξει ο
άνθρωπος από τη στιγμή που είναι έτσι. Όταν με κακοποιούσε σεξουαλικά,
δάγκωνα τα χέρια μου σε τέτοιο σημείο που μάτωνα και προσπαθούσα να
σκεφτώ άλλον, όπως μου είχε πει και ο ίδιος, δεν θα σας το κρύψω, για να
μπορέσω να συνεχίσω. Ήταν τρελές καταστάσεις, πραγματικά. Ένιωθα λες
και έπαιζα σε έργο, η ζωή μας ήταν καθημερινά ένα σίριαλ σαν αυτά της
τηλεόρασης που δείχνει.
Κάθε Κυριακή πήγαινε για δουλειά [αναφορά στη δουλειά του], αλλά αυτά τα
λεφτά δεν έρχονταν ποτέ στο σπίτι. Τα έτρωγε τα λεφτά όσα και αν ήταν αυτά
που ήταν λίγα συνήθως, σε μπύρες και τσιγάρα. Κάπνιζε και ακριβά τσιγάρα
που κάνουν 4 ευρώ. Τρομάρα του. Είχε μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του
βλέπετε. Νόμιζε ότι ήταν άρχοντας. Αποκαλούσε τον εαυτό του “άρχων” ,
“Παπαφλέσσα” , “Σταλόνε”. Έβαζε καλσόν στο κεφάλι του, το έπαιζε
υπερήρωας και την ώρα που έβλεπε ταινίες φώναζε “Που’σαι μάνα να δεις
τον γιο σου;” Κάποιες φορές πούλαγε κάποια μικροπράγματα που μπορεί να
έβρισκε, μη φανταστείτε 200 ευρώ, αλλά τι να καλύψεις με αυτά τα λεφτά;
Νερό, ρεύμα, φαγητό; Πήγαινε και έπαιρνε 2 πακέτα γάλα και νόμιζε ότι κάτι
έκανε. Αναγκαζόμουν να ζητιανεύω από τους τριγύρω, τους φίλους, τους
συγγενείς, έστω για μία κουταλιά λάδι. Ζητιάνα με έκανε. Και για να
καταλάβετε τι περνούσαμε μέσα στο σπίτι, φανταστείτε ότι κυκλοφορούσε
γυμνός μπροστά στα παιδιά και κοιμόταν τσιτσίδι.
Μία άλλη μέρα κυκλοφορούσε γυμνός στο σπίτι, όπως συνήθως και [αφαιρώ
από το κείμενο, γιατί είναι σοκαριστικές οι εικόνες που περιγράφονται]. Το
μικρό μου παιδί μια φορά είχε έρθει και φώναζε να τον μαζέψω και να του πω
να το βουλώσει, γιατί δεν άντεχε άλλο. Ευτυχώς, όμως, δεν τα είχε
κακοποιήσει και δεν είχε προσπαθήσει καν να τα κακοποιήσει σεξουαλικά.
Στην αρχή προσπάθησα να τον πάρω με το καλό, του μιλούσα ήρεμα και
προσπάθησα να του δώσω αγάπη, γιατί αυτό νόμιζα ότι του λείπει. Δεν
καταλάβαινε τίποτα όμως. Οπότε, όταν το ποτήρι ξεχείλισε, αναγκάστηκα να
πάω δύο φορές στην αστυνομία απλά. Την τρίτη φορά πήγα στην αστυνομία
και του έκανα και μήνυση και τότε ήταν που μπήκε αυτόφωρο. Μου έκανε και
αυτός μήνυση και μπήκα και εγώ μέσα, αλλά για πιο λίγες ώρες από αυτόν.
Και σε αυτές τις ώρες που ήταν μέσα, εγώ γύρισα σπίτι, μάζεψα τα ρούχα και
πήρα τα παιδιά και φύγαμε. Κρυφτήκαμε στο σπίτι μιας φίλης μου για το
βράδυ.
Μιας και αναφερθήκατε στη φίλη σας, είχατε συμπαράσταση γενικά από
συγγενείς και φίλους;
Οι γονείς μου ήταν μαζί μου σε όλο αυτό και μου έλεγαν από την αρχή να
χωρίσω, αλλά δεν τους άκουγα. Εκτός από τους γονείς μου, είχα και
[αναφορά σε συγγενείς], οι οποίοι ήταν δίπλα μου πάντα και με βοηθούσαν σε
ό,τι χρειαζόμουν. Ακόμα και τώρα είναι δίπλα μου και με βοηθάνε εμένα και τα
παιδιά μου.
Πώς είναι η κατάσταση τώρα;
Τώρα έχω χωρίσει με τον άντρα μου εδώ και (…) μήνες. Έχουμε φύγει από το
σπίτι και μένουμε μαζί με τους γονείς μου σε ένα μικρό σπίτι, όπως βλέπετε
και εσείς. Κοιτάζω πάνω στους τοίχους να δω αν τρέχουν νερά και όταν
βλέπω ότι οι τοίχοι είναι καθαροί, μου αρκεί. Δεν χρειάζομαι κάτι άλλο. Τα
πράγματα γενικά έχουν ηρεμήσει και το βλέπω αυτό κάθε μέρα στην αλλαγή
που υπάρχει στην έκφραση, στο βλέμμα, στη συμπεριφορά των παιδιών μου.
Είναι πιο γαλήνια, ήρεμα, ήσυχα πλέον. Η κατάσταση τώρα είναι σαν
“αποτοξίνωση”. Είναι σαν αυτό που είχαμε να ήταν μία “γρίπη” και τώρα να
πέρασε , αφού πήραμε το φάρμακο. Είχαν μάθει τα παιδιά να φωνάζουν και
να μη μιλάνε, είχαν ως πρότυπο μια λάθος συμπεριφορά. Τώρα, όμως, μαζί
με τη βοήθεια των συγγενών μου, προσπαθούμε να τους δείξουμε ότι δεν
είναι έτσι τα πράγματα και ότι το φυσιολογικό είναι να μιλάς ήρεμα, όχι να
φωνάζεις, όπως έκανε ο πατέρας τους. Η αλήθεια είναι ότι ανησυχούσα για
τον γιο μου και ότι θα του λείπει το πατρικό πρότυπο, αλλά ευτυχώς δεν έχει
δείξει κάτι τέτοιο, δεν έχει δείξει να του λείπει καν. Ωστόσο, πηγαίνει κάποιες
φορές από το σχολείο των μικρότερων παιδιών και τα βλέπει. Αυτά του μιλάνε
μόνο από φόβο, αναγκάζονται να προσποιούνται, δεν θέλουν να έχουν
επαφές μαζί του. Η μεγάλη κόρη έχει ακόμα φόβο μέσα της, είναι τρομαγμένη.
Σκεφτείτε ότι το βράδυ πριν κοιμηθούμε, κλειδώνει την πόρτα και την ελέγχει
αν όντως είναι κλειστή και δεν ανοίγει. Πολλές φορές νιώθω ότι αυτό είναι ένα
όνειρο, ότι θα ξυπνήσω και θα βρεθώ πάλι εκεί, στην ίδια κατάσταση. Όλα
αυτά πέρασαν πια, έχω βρει [αναφορά στη δουλειά της] για να βγάζω το ψωμί
μου και παράλληλα ψάχνω και κάποια άλλη δουλειά, αν μπορέσω, αλλά με
βοηθάνε κιόλας οι γονείς μου και [αναφορά σε συγγενείς] ,τους οποίους
ευχαριστώ πολύ.
Δεν νιώθω ότι φταίω σε κάτι, στο μόνο που φταίω είναι που δεν σηκώθηκα να
φύγω νωρίτερα, όπως μου είχαν πει οι γονείς μου. Έμενα σε μια κατάσταση,
έδινα αγάπη, προσπαθούσα να τον αλλάξω, αλλά αυτό δεν άλλαζε ό,τι και να
έκανα. Τι διαφορετικό να έκανα; Μέχρι και στην αστυνομία πήγα.
Προσπαθούσα πάντα να προστατεύσω τα παιδιά μου, αυτά με ένοιαζαν και
όχι εγώ.
ΠΟΤΕ! Μου το ζήτησε πολλές φορές, αλλά πια το ποτάμι κύλησε και δεν
γυρίζει πίσω. Τα συναισθήματα μου για αυτόν έχουν πεθάνει από καιρό.
Νιώθω οργή, όχι μίσος, και θυμό, πολύ θυμό, κυρίως προς τον εαυτό μου
που τον πίστεψα και δεν έφυγα νωρίτερα. Αηδία και λύπηση προς αυτόν. Γιατί
μόνο για λύπηση είναι.
Τι να σας πρωτοπώ; Είναι δύσκολα αυτά που με ρωτάτε και πρέπει να σας
πω πολλά πράγματα. Θα προσπαθήσω να σας το εξηγήσω. Ήταν άνθρωπος
με προβληματική προσωπικότητα. Από μικρός, προφανώς, είχε προβλήματα
στην οικογένειά του. Έτσι μου έλεγε. Έλεγε ότι οι γονείς του τον
παραμελούσαν συνέχεια για τα αδέρφια του, ότι δεν τον αγαπούσαν όσο τα
αδέρφια του. Όλη την ώρα σύγκρινε τον εαυτό του με άλλους, ειδικότερα με
τον αδερφό του. Έλεγε εκφράσεις όπως “ Είμαι πιο άνδρας, πιο αλήτης, πιο
ψηλός και πιο εραστής από τον αδερφό μου”. Ήθελε συνέχεια να ανεβάζει τον
εαυτό του, αλλά με πράγματα που δεν ίσχυαν. Δε συμβιβαζόταν με την
κατωτερότητα και ανέβαζε συνέχεια τον εαυτό του, “έβλεπε” ότι άξιζε
περισσότερο από όσο άξιζε. Ήθελε να είναι αφεντικό και όχι υπάλληλος.
Έλεγε τον εαυτό του “άρχων” , “Σουλεϊμάν”. Ζούσε σε μια ψευδαίσθηση. Μου
θυμίζει τον Δον Κιχώτη που πολεμούσε ανύπαρκτους γίγαντες, ήταν
ονειροπόλος. Είχε μανία καταδίωξης. Επειδή έβριζε γενικότερα, υπήρχαν
άτομα πολλές φορές που μπορεί να τον είχαν απειλήσει για να σταματήσει να
τους βρίζει. Αυτό, όμως, νόμιζε ότι το εννοούν και έβλεπε παντού εχθρούς,
άτομα που τον παρακολουθούν, ότι κανείς δεν τον αγαπάει. Μου έλεγε “τί
μπορείς να μου προσφέρεις εσύ;”. Είχε ένα κόμπλεξ κατωτερότητας, αλλά δεν
έκανε κάτι για να βελτιώσει την κατάστασή του. Είχε την οικογένειά του, αλλά
δεν του αρκούσε. Στην αρχή πίστευα αυτά που μου έλεγε, γιατί ήταν πολύ
πειστικός. Αλλά μετά, όταν έμαθα την αλήθεια, σταμάτησα να του δικαιολογώ
πολλά. Δεν υπάρχει δικαιολογία. Είχε πολύ διεστραμμένο μυαλό, ο τρόπος
σκέψης του, το λεξιλόγιο που χρησιμοποιούσε. Αφού πολλές φορές
αναρωτιόμουν από μέσα μου: “Υπάρχει περίπτωση αυτόν να τον έχει
γεννήσει άνθρωπος;”.
Λέω καθημερινά στα παιδιά μου ότι πάει πέρασε αυτή η κατάσταση και δεν
χρειάζεται να φοβούνται πλέον. Θα ήταν καλό να πάνε σε ψυχολόγο, γιατί
έχουν ζήσει πολύ φόβο, έχουν περάσει πολλά. Ο πατέρας τους τους έλεγε ότι
“Θα με ακούτε και θα κα… πάνω σας” και το κατάφερε. Τα παιδιά μου ακόμη
και τώρα είναι τρομοκρατημένα και φοβισμένα μετά από αυτήν την κατάσταση
που περάσαμε. Ζούσαμε στα όρια της τρέλας με αυτόν τον άνθρωπο. Γι’ αυτό
πιστεύω ότι ο ψυχολόγος θα τους κάνει καλό, θα τους βοηθήσει να το
ξεπεράσουν όλο αυτό που έχουν μέσα τους.
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΡΗ – ΘΥΜΑ ΕΝΔΟΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗΣ ΒΙΑΣ
Πώς ήταν η κατάσταση στο σπίτι όταν μένατε με τον πατέρα σας;
Η συμπεριφορά του δεν ήταν καλή. Μας έβριζε και αναλόγως το πόσο
νευρικός ήταν μας χτυπούσε. Χτυπούσε και τη μαμά και κάποιες φορές είχα
προσπαθήσει να τον σταματήσω και εγώ. Όταν γύριζε μεθυσμένος και
ξεκινούσε να βρίζει, καθόμουν ή με τη μαμά μου ή με τα αδέρφια μου για να
τα βοηθήσω. Είχα πει κιόλας στη μητέρα μου ότι, αν δε φύγουμε, θα πάω σε
κοινωνικό λειτουργό και θα έχει και αυτή πρόβλημα. Της είχα πει : “γιατί
έφερες στον κόσμο τα άλλα παιδιά; “Εγώ έχω μάθει και το αντέχω, αυτά τι
φταίνε;”
Είχα προσπαθήσει να μιλήσω και στο μπαμπά, του είχα πει να το σταματήσει
πολλές φορές. Εκείνος, όμως, συνέχιζε. Ένιωθα πολύ άσχημα, γιατί τα άλλα
παιδιά είχαν σωστό πατέρα ενώ εγώ όχι. Δε με άφηνε να κάνω αυτά που
θέλω και περίμενα να φύγει από το σπίτι. Μόνο τότε μπορούσα να διαβάσω,
να ασχοληθώ με αυτά που μου αρέσουν.
Τα πράγματα τώρα είναι καλύτερα. Έχουμε ηρεμήσει όλοι και φαίνεται αυτό
κάθε μέρα και περισσότερο. Κυκλοφορούμε μέσα στο σπίτι μας άνετα χωρίς
να φοβόμαστε. Πλέον, μπορούμε να κάνουμε αυτά που μας αρέσουν όλη
μέρα. Ασχολούμαι με τα γράμματά μου περισσότερο και πηγαίνω και αγγλικά,
τα οποία τα πληρώνει η [αναφορά σε συγγενικό πρόσωπο]. Είμαι
ευχαριστημένη που έχει αλλάξει η κατάσταση. Βέβαια, ο φόβος δεν μου έχει
φύγει τελείως και κάθε βράδυ κλειδώνω την πόρτα και την ελέγχω να δω αν
είναι όντως κλειστή. Όσο περνάει ο καιρός, πιστεύω θα το ξεπεράσω.
https://www.postmodern.gr/endooikogeneiaki-via-synenteyxeis-m/
http://newpost.gr/ellada/5dd93c490d3a8b486a142000/stoiheia-sok-gia-tin-
endooikogeneiaki-via-stin-ellada-shedon-epta-sta-deka-thymata-einai-gynaikes
/www.kathimerini.gr/1053134/article/epikairothta/ellada/ay3hmenh-kata-3445-h-
endooikogeneiakh-via-sthn-ellada-thn-perasmenh-tetraetia
https://www.kathimerini.gr/945479/article/epikairothta/ellada/panw-apo-13000-
peristatika-endooikogeneiakhs-vias-ta-teleytaia-tessera-xronia---7-sta-10-8ymata-einai-
gynaikes
https://www.youtube.com/watch?v=4knNKsz9JR8