Klasycyzm – styl w muzyce, sztuce, literaturze oraz architekturze odwołujący się do kultury

starożytnych Rzymian i Greków. Styl ten nawiązywał głównie do antyku. W Europie tzw. „powrót do
źródeł” (klasycznych) pojawił się już w renesansie – jako odrodzenie kultury wielkiego Rzymu. Jako
styl dominujący epoki wpływał na kształt innych nurtów kulturowych okresu jak manieryzm, barok,
rokoko. Trwał do końca wieku XVIII, w niektórych krajach do lat 30. następnego stulecia, a nawet
dłużej. Zmodyfikowany klasycyzm przeradzał się czasem w eklektyzm końca XIX wieku. Klasycyzm
jako styl panował w epoce oświecenia. Najpełniejszy rozkwit klasycyzmu nastąpił w I poł. XVIII wieku.
W dziedzinie literatury swoisty kres klasycyzmu przyniosła walka klasyków z romantykami.
Zauroczenie klasyczną harmonią pojawiało się wielokrotnie, także w XX wieku, pod postacią
neoklasycyzmu (w literaturze, w architekturze), a następnie wśród artystów awangardowych, np. u
Picassa. Klasycyzm w Polsce bywa też zwany stylem stanisławowskim