Bu onun öyküsü ve bu öyküde önemli olan sadece küçük bir tebessüm .

Tüm zorluklara
rağmen tatlı bir gülücüğü hak eden bir kızın öyküsüydü bu . Nasıl mı hak etti , hadi dünyanın
en güzel gülen kızını hayal et .

Yine bir sabah güneşin yüzüne vuruşuyla uyandı . Adı ne mi ? Onun adı Kiraz . Kiraz
yatağından hafifçe uyanarak etrafına bakınıyordu , onun için klasik bir gündü fakat kim bilir
neler yaşayacaktı koca yirmi dört saatte . Bu sefer farklı bir yerde uyandı , evet annesi ve
babası kısa bir tatil için şehir dışına gitmişti sadece bir haftalığına . Kiraz bu duruma üzülmüş
ve garipsemişti .Peki ailesinin bu yaptığı doğru muydu ? Yinede bir şey söylemeyecekti ne de
olsa yaptıkları doğu yada yanlış olsa bile ses çıkaramazdı . Kiraz lavaboya gidip yüzünü yıkadı ,
daha sonra odasına döndü . Üstüne siyah bir tayt ve yeşil bir kazak geçirdi . Sıcak ve kızarmış
patates kokusuna doğru ilerledi . Evet evde kimse olmadığı için ona bakmaya teyzesi gelmişti.

-Canım günaydın , çok güzel uyuyordun bende uyandırmak istemedim .

Kiraz cevap vermeden sandalyelerden birine oturdu . Karnı hiç aç değildi , zaten Kiraz pek
yeme taraftarı değildi . Hep kararında yerdi bazen hiç yemezdi .

-Hadi canım biraz bir şeyler ye sonra seni okula bırakayım.

Kiraz kahvaltı boyunca sadece bir bardak süt içmişti . Teyzesi ne kadar ye dese de Kiraz
burnunun dikine gidiyordu. O sabah hiç iştahı yoktu ve aklında bir sürü şey vardı. Neyse ki
teyzesinin tüm uğraşlarından sonra Kiraz hiçbir şey yemeden sofradan kalkmıştı. Kısa bir
yolculuktan sonra okula varmışlardı .

-Kirazcım bak evde bir şey yemedin ama seni zorlamak istemiyorum lütfen beni kırma ve
beslenmendeki yemekleri ye .

Kiraz başını salladı ve arabadan indi . Evet kiraz konuşmayı sevmeyen biriydi birazda içine
kapanık . Sadece teyzesi ona iyi davranıyordu sanıyorsa . Ve sanırım düşündüklerinde haklı .
Tabi ki her insan birilerine sevgi göstermek zorunda değil fakat saygılı olmak zorunda . Kiraz
okul basamaklarında yürümeye başladı . Hiç okula gitmek istemiyordu oysa kim onun yerinde
olsa o da gitmek istemez . Kiraz 7. Sınıf öğrencisi , okula gitmek istememesinin sebebi ise ona
zorbalık yapılması . Oysa o görmezlikten gelinmeyi bile kabul ederdi . Gelecekten dileği
sadece sevdikleri ile mutlu olmaktı . Kiraz sınıfına girdi , siyah tüylü montunu çıkardı ve onu
askılığa astı . Daha sonra hemen sırasına oturdu .Kim bilir onun için nasıl bir gün olacaktı .
Şimdiden bazı sınıf arkadaşlarının arkadan gülüşmelerini duyuyordu , kendisine
gülmediklerini umdu . Kiraz artık her yaptığı şeye dikkat etmekten usanmıştı çünkü her an
biri onunla dalga geçer diye korkuyordu . Oysa odaklanması gereken daha önemli şeyler
vardı . Dersleri ne kötü ne de iyiydi ama ailesi ona çok baskı yapıyor ve daha çok çalışması
gerektiğini söylüyordu. Kiraz hangi birini düşünmesi gerektiğini bilmiyordu . Kafası dolu bir
şekilde önünde duran tahtaya baktı ilk ders çoktan başlamıştı bile .
Türkçe öğretmeni işledikleri konuyla alakalı soru çözüyordu. Kiraz ailesinin sözlerini aklına
getirdi ve odaklanması gerektiğini anladı. Öğretmeni sırayla soru açıyor ve soruyu çözmek
isteyenlerden birini seçip soruyu çözdürüyordu. Kiraz hayatı boyunca hiç cesur biri olmamıştı,
onun için şu anda bulunduğu durumda parmak kaldırıp soru çözmek istemesi bir mucize
olurdu. Kiraz bunu biraz düşündü, daha sonra ani bir kararla parmağını havaya kaldırdı. Bir
görseniz Kiraz’ın eli titriyordu! Ama keşke o gün sadece hocasını dinleseydi, Kiraz parmağını
kaldırdığı anda sınıftaki herkes gülüşmeye başladı. Kiraz’ın durumu anlaması kısa bir zamanını
aldı. Yavaşça parmağını indirdi, yaptığı her harekete çok fazla gülünüyordu. Kiraz’ın gözleri
doldu, oysa o sadece bir soru çözmek istemişti bunda gülünecek ne vardı? Arkasından gelen
“Sen nasıl parmak kaldırdın! “ , “Niye yapamayacağın şeyler için parmak kaldırıyorsun! “
sesleriyle beraber Kiraz’ın gözünden bir yaş geldi, eğer arkadaşları ağladığını görürlerse daha
çok dalga geçeceklerdi. Bu sırada hocası olanları fark etmişti ama ne fayda gülüşmeler
kesilmek bilmedi Kiraz dayanamadı ve koşarak sınıfı terk etti. Evet, çocuklar daha çok
gülmeye başladılar. Kiraz ani bir kararla sınıftan çıkmıştı ama nereye gideceğini bilmiyordu,
etrafına baktı eğer tuvalete giderse biri gelip onu kolayca bulabilirdi. Sonra arkasını döndü ve
okulun arka tarafına yürümeye başladı. Gittiği yeri çok fazla bilen yoktu fakat oraya gittikten
sonra ne yapacaktı? Sadece oturacak mıydı, birinin onu bulmasını mı bekleyecekti? Kiraz hiç
düşünmeden yoluna devam etti, kısa bir aradan sonra soğuk parkenin üstüne oturdu,
bacaklarını kıvırdı ve yüzünü kapattı. Belki de sadece düşünmek ona iyi gelirdi. Hocası olanları
gördüğü için ailesine haber vereceğinden emindi. Yaklaşık yarım saat olmuştu gelen giden
yoktu taki o ana dek, saçları uzun kahve rengi, üstünde siyahtan başka bir şey olamayan bir
kız girdi. Girdiği gibi bir köşeye geçip oturdu ve oda Kiraz gibi yüzünü kapattı. Sadece on beş
dakika hiç konuşmadan oturdular. Kızın yüzünden sıkıldığı belli oluyordu. Daha sonra kız ağır
ağır olduğu yerden kalktı ve Kiraz’ın yanına çömeldi :

-Sana ne oldu ?

Kiraz tabiki cevap vermedi .