KISAH

A NA
DTOBAU
 ana wong enom jenenge
Toba. Dheweke
yatim piatu. Kanggo nyukupi kabutuhan
saben dinane, Toba nyambut gawe ing
sawah. Sok-sok golek iwak ing kali sing ora
adoh saka gubuge. Iwak-iwak sing dicekel
asring didadekake lawuh lan yen keluwihan
banjur didol menyang pasar.

Sawijining dina sawise bali saka sawah,

Toba lagi mancing ing kali. Dheweke
pancen ngarep-arep entuk iwak gedhe
sing bisa langsung dimasak kanggo dadi
lawuh.
1

 Toba mancing. Umpan sing wis suwe

dibuwang akhire dipangan iwak. Atine
kaget banget nalika ndeleng iwak mas sing
sisik emas sing diduweni. Akhire Toba sing
rumangsa seneng banjur mulih, nanging
sayange kabeh kayu bakar ing omahe wis
entek. Dheweke nyimpen iwak ing wadhah
gedhe lan nggoleki kayu bakar.

 Sawise tekan ngomah, Toba

kaget banget amarga iwak sing arep
diresiki lan dipotong dadi wong wadon sing
ayu banget. Wanita iki uga ngandhani Toba
yen dheweke pancen putri raja, lan saiki
dheweke dikutuk. Sawise njlentrehake
kahanane, sang putri matur nuwun marang
Toba amarga wis nylametake dheweke.
Minangka panuwun, sang putri saguh dadi
garwane Toba kanthi syarat wong liya ora
ngerti asal-usule.

 awise nikah, padha duwe anak lanang.

Anake dijenengi Samosir. Kekarone ngrasa
bungah lan bungah banget dadi wong
tuwa, padha nggedhekake Samosir kanthi
rasa tresna lan dimanja. Samosir twuh dadi
bocah sing sregep banget lan bisa diarani
rada nakal. Samosir ora tau gelem nulungi
bapake nyambut gawe ing sawah.

 Malah, nalika ibune njaluk mung ngirim

panganan bapake, dheweke asring ora
gelem. Dheweke luwih seneng nginep ing
omah utawa dolanan. Kajaba iku, Samosir
nduweni napsu kang dhuwur banget, mula
Toba kudu kerja keras supaya kabeh
kebutuhan nutrisi Samosir bisa dicukupi.
Amargi napsunipun tiyang Samosir ingkang
inggil, kadang-kadang jatah sakeluarga
saged dipunginakaken namung kangge ngisi
weteng. Senadyan mangkono, Toba lan
garwane ora keberatan lan tetep
ngupayakake supaya anak-anake tansah
seneng lan marem.

Banjur ing sawijining dina, Samosir saguh

ngeterake bekal bapake menyang sawah
sawise dibujuk lan dipeksa dening ibune.
Kanthi ati abot lan nglawan kesed klawan
kesed, Samosir mlaku menyang sawah
nggawa bekal bapake.Nanging, ing dalan,
Samosir weruh kanca-kancane padha
dolanan, mula dheweke mutusake dolanan
sedhela karo kanca-kancane, Lau
ngeterake panganan marang bapake ing
sawah.
 Namun, di tengah jalan ia merasa lapar
dan haus. Samosir pun membuka bekal
ayahnya dan memakannya sedikit. Awalnya,
Samosir hanya memakan satu gigit, tapi ia
masih merasa lapar dan belum puas.
Samosir pun membuka bekal ayahnya
kembali dan memakan beberapa suap,
hingga pada akhirnya hanya tersisa sedikit
makanan dan minuman di dalam bekal
ayahnya.
 Ing sawah, bapake seneng banget ndeleng
anake saka kadohan nyedhaki dheweke. Nalika
Samosir maringi dhaharan marang bapake lan
mbukak, praupane bapake katon jengkel, “kok
kurang panganan?” pitakone Toba kanthi nada
rada dhuwur. Anake uga njlentrehake yen
dheweke krasa ngelih banget ing tengah dalan
mau, lan bapake ora kudu nesu amarga isih
ditinggalake kanggo dheweke. Toba ora bisa
nahan nesu lan malah ngomong kasar marang
anake, “Bocah kurang ajar! Kowe kuwi turunan
iwak!” Samosir kaget banget karo omongane
bapake lan krasa lara. Samosir mlayu menyang
omah karo nangis.

 ISTekan omah, ibune kaget weruh anake

nangis histeris. Samosir uga nyritakake
kedadeyan ing sawah mau nalika ketemu
bapake. Krungu kedadean iki, ibune ngrasa
kuciwa marang Toba amarga wis ingkar
janji ora bakal ngandhani sapa-sapa bab
asal-usule.

Banjur ibune ngadeg karo nyekel tangane

Samosir. Ing sawetara detik, dheweke wis
ilang. Ujug-ujug ana keajaiban metu saka
panggonan Samosir lan ibune biyen. Ing
kono ana ilining banyu kang deres banget
nganti ora bisa dibendung saka tapak sikile
wong loro mau. Amarga deres mili
banyune, desane saya suwe saya klelep,
akhire ana telaga kabentuk. Sendhang iki
diarani Danau Toba, pulo-pulo cilik ing
tengah-tengah uga diarani Pulo Samosir
kanggo ngeling-eling bocah iki.

RAMPUNG...