“Kung gaano kalalim ang pag-ibig na iyong inalay, ay siyang lalim din ng mag-karaoke sa ‘whatever’ sa Pala-o.
-o. Halos kalahating oras na kaming
sugat na iyong dadanasin pagdating ng panahon na itinakda. Katulad na
lang ng dagat na iyong sinisid, masaksihan lang ang mga sandaling
magiging alaala na lang sa oras na ika’y makaahon mula sa iyong
pagsisid.” bulong ko sa sarili ko habang minamasdan ang kanyang
nakapikit na mga mata, ulo’y nakapatong sa aking balikat habang
hinihintay na makarating sa aming destinasyon.
“ben, ikaw naman ang magmaneho; pagod na ang kamay at binti ko,
kailangan ko na rin makayakap kay jane” biro ni ali.
“tulog si ben, ikaw na muna mag-drive total malapit na rin tayo sa midway
resort.” sagot ko sa kanya habang kinokumutan ko si ben ng aking dalang
manipis na kumot.
“tiisin mo muna ‘yang pananabik mo kay jane at baka masapak kita nang
wala sa oras.” dagdag ko na pabiro kong sabi sa kanya.
Tiningnan nya lang ako sa salamin sa frontseat at nag-wacky ang tanga
bilang ganti sa aking sinabi.
Nakakapagod pero ang saya ng gabi namin sa oras na iyon. Naisipan kasi
namin mag-unwind muna ng tatlong araw dahil stress na stress na kami
sa mga final requirements namin sa school. Saktong may concert si
Aljames ng gabing iyon. Lumuwas kami ng iligan city pag patak ng alas
kwatro sa hapon at si ben ang aming driver sa oras na iyon.
Sobra alas sais ng hapon nang makarating kaming iligan at habang
hinihintay ang pagsisimula ng concert ay napag-isipan muna naming
nag-jajamming nang maisipan namin na mag-grocery ng mga kakainin
namin na snacks sa midway resort; doon kasi namin planong magpalipas
ng gabi.
Pagkatapos namin mag-grocery ay hinintay namin yung ka-transakyon
namin sa bibilhin naming ticket sa concert. Pagpatak ng alas otso ay
tumungo na kami ng City Hall kung saan gaganapin ang pinakamasayang
ganap sa buhay kolehiyo at habang naglalakad kami pababa doon sa
mismong venue at naka-akbay saakin si ben habang ang isa sa kasama
namin na si hani ay kinukuhanan kami ng mga litrato patunay sa
pagsasamahan namin bilang magtotropa. Sino ba naman ang hindi mag-
eenjoy sa pangyayaring iyon? Lahat naman tayo ay nakaranas ng
tinatawag nating “unwind” sa buhay kolehiyo.
*****
Sa unang entry ng concert, mga ibang mang-aawit o rapper muna ang
nagpapakitang-gilas sa entablado dahil sa huling parte pala ng concert
magpeperform ang main event na si Aljames. Kung alam ko sa una pa
lang ay nagpaiwan nalang muna ako sa kotse.
“BEN! TAMBAY MUNA TAYO SA KOTSE, ANG SAKIT NA NG MGA PAA KO!”
sigaw ko kay ben dahil nasa harap kami ng entablado, sobrang ingay at
nag-iinit na sa sobrang dami ng taong dumating.
“HAAA?? HINDI KITA MARINIG.. ANO NGA ULIT YOOON??”
“SABI KO SA KOTSE MUNA TAYO MAGHINTAY, NAHIHILO AKO.” opo at yes,
nakainom ako ng alak dahil parte na din iyon ng panonood ng concert
para daw ma-enjoy mo ang panonood pero hindi, hindi ako na-eenjoy
kasi nakaramdam ako ng antok sa kalagitnaan ng pag-inom ko.
“SIGE, HINTAYIN MO ‘KO, SASABIHAN KO LANG MUNA SI ALI NA BANTAYAN
YUNG IBA” sagot nya.
Sa sobrang daming alak na nainom ko ay muntik na akong matumba buti
naalalayan ako ni sam, isa sa tropa namin.
“HALAA OKAY KA LANG?” tanong nya sakin habang inalalayan ako, hawak-
hawak ang pulang basong may alak at cellphone.
Tumango lang ako at dumating na rin si ben at ali na siyang naghatid
saamin palabas ng venue dahil sa sobrang sikip. Samu’t saring amoy ang
aking nalanghap habang papalabas, may amoy bagong ligo, amoy pawis,
amoy naligo sa alak at amoy putok na hindi ko alam kung saan kumuha
ng lakas-loob pumunta sa crowded na lugar.
Habang papakyat kami patungo sa pinarkingan namin ay naka-akbay lang
ako kay ben, dala na rin ng pagkalasing ko sa alak na aking tinagay
kamakailan lang. Ramdam ko ang pagod nya magdamag simula nang
nasa biyahe pa kami papuntang iligan at sa pag alalay nya sa akin kanina,
halos isang oras na kaming nakatayo doon, sabayan mo pa ng kumikirot
nyang tagiliran na hindi nya alam kung bakit bigla-bigla na lang daw
parang tinutusok.
Sa kalagitnaan ng aming paglalakad ay bigla nanaman syang
nakaramdam ng tusok sa tagiliran nya at ang ending, sya ang naka-akbay
sakin hanggang sa makarating kami sa kotse.
Binuksan nya ang frontseat ng kanyang kotse at inalalayan ako papasok.
Hindi ko alam pero ang laking bagay sa sakin na makakilala ng ganitong
klaseng lalaki na kahit pagod na ay kinakayanan pa rin na pagsilbihan ka
sa mga oras na hindi maganda ang pakiramdam mo. Sya din yung tipo ng
lalaki na kapag nagtatampo ka sa kanya ay bigla na lang susulpot sa labas
ng bahay niyo at maghihingi ng ‘sorry’ na may dalang pagkain, o di kaya’y
aayain ka at mga kaibigan mo na kumain sa labas para lang gumaan loob
sa kanya. Sya din yung tipong kapag may gusto kang kainin o puntahan ay
gagawa siya ng paraan na ibigay sayo mapasaya ka lang at higit sa lahat,
siya yung tipong iiyak sa harapan mo kapag nakikita niyang nasasaktan
ka.
Pag-upo niya ng driver’s seat ay ako pa rin ang inaasikaso niya. Naluluha
ako sa mga oras na iyon, hindi ko alam kung dala ng pagkalasing ko yung
nararamdam ko sa mga oras na iyon o naiisip ko lang na pag itong
lalaking ‘to ay biglang mawala ay hindi ko na alam ang gagawin ko. Ang
sarap niyang makasama buong magdamag dahil ramdam mo na nasa
mabuting kamay ka.
Naramdaman ko na lang na bigla siyang yumakap sa akin at tahimik lang
siya. Ramdam ko ang bawat paghinga niya at medyo nakakaramdam ako
ng kilig sa mga oras na iyon dahil alam ko sa sarili ko na totoong mahal
niya ako at hindi niya makakayanan na tumingin sa iba. Sinasabi ko lang
ito sa sarili ko sa mga oras na iyon dahil galing ako sa traumatic na
relasyon kung saan minaltrato ako at niloko.
Isang oras na ang nakalipas at rinig namin ang mga hiwayan nila mula
doon sa venue at inannounce na din na si aljames na ang magpe-perform
sa mga oras na iyon.
“beeeeeen!!! si aljames na! Daliii!” tili ko sa kanya.
Agad-agad kaming bumaba ng kotse at nagmadali kaming bumaba doon
sa venue dahil ang layo ng lalakarin namin at malapit nang magsimula
ang concert.
Pagdating namin sa venue ay nahirapan kaming pumasok dahil sa
sobrang sikip ng daanan, delikado ang sitwasyon na iyon dahil kapag
natumba ka ay maaaring matapakan ka ng mga ibang pang manonood.
Stampede ika nga nila pero hindi iyon hadlang kay ben dahil sa pagpasok
namin ay pinayakap niya ako sa kanya mula sa likod habang dumadaan
sa masikip na daan.
Sa wakas at nahanap namin ang aming mga kasama at sobrang basa nila
dahil sa ambon at pawis at doon na nagsimula ang isa sa mga masayang
karanasan ko bilang isang kolehiyong gala...
Maya-maya ay napag-isipan na naming lumisan sa lugar na iyon dahil sa
pagod at gutom, lahat ay masaya habang patungo kami sa malapit na
convenient store at pagkatapos ay tumungo na kami sa aming huling
destinasyon sa gabing iyon, sa Kinason at Midway White Beach.
Mag aala una na ng gabing iyon at kami ay nag set ng tent sa tabing dagat
sabay ng pag inom ng alak sa kalagitnaan ng gabi habang
nagkukwentuhan tungkol sa mga plano sa buhay.
Samantalang kami ni ben ay nagpa lutang lutang lang sa dagat nang
gabing iyon. Yakap yakap ang isa’t isa habang ramdam namin ang
malamig na pag-ihip ng hangin.
“Sa tingin mo, ano kayang mangyayari saatin pagkatapos natin
grumaduate? Papakasalan mo ba ako o magpupursige muna tayong
makakuha ng career?” tanong ko sa kanya out of nowhere habang yakap
yakap siya sa gitna ng dagat.
“Sa tingin ko, papakasalan muna kita at sabay tayong maghahanap ng
trabaho.” sagot niya.
“hmm..mas maganda sana kung sabay tayong aattend ng board exam at
pag ang isa sa atin ay hindi nakapasa, maghihintay ulit tayo ng susunod
na opportunity na mag-take ulit ng board exam, kailangan pareho tayong
pasado saka ka lang mamanhikan para hindi palyado” ani ko sa kanya.
“hmm.. pwede rin pero what if hindi ako makapasa?”
“Syempre tatanggapin pa rin kita, tanga ka ba?” sagot ko.
Hanggang sa natauhan ako, paano kung hindi siya?
Nakaramdam ako ng kirot sa naisip ko, para bang nalulunod ako sa
ideyang hindi siya ang nakatadhana para sa akin.
Kung gaano kalayo ang iyong nilangoy mula sa dalampasigan ay siyang
hirap rin ng iyong pagpursigeng bumalik.
Maya-maya, isang maliit na sulyap ng liwanag mula sa silangan ang
nagpukaw ng aming atensyon, sinyales na mag-uumaga na pala at kami
ay nakababad parin sa tubig. Kami ay lumisan.

Ang gabing iyon ay para bang isang panaginip lamang.
Sabay kaming naligo at tumungo sa tent kung saan ang mga kasama
namin ay nagpalipas ng gabi, ang himbing ng tulog ng bawat isa
samantalang kami ay nagtitiis ng lamig.
Nagising kami sa ingay ng alon at sa tili ng mga bata na naglalaro sa
paligid ng aming tent. Dumadaan ang mga tao habang ang iba naming
kasama ay naghahanap ng mga pagkain sa dala naming grocery bag.
Si hana, isa sa mga kasama namin, ay nakatanggap ng mensahe mula sa
kanyang nanay.
“Nak, kamusta ang iyong field trip?kailan ang uwi niyo?”
“hala, kinakamusta ako ni mama.” medyo pag-aalala niyang bungad sa
amin sa tent.
Napaupo na bigla si ben sa kanyang narinig at sabay sabing,
“sabihin mo sa kanya ayos ka lang at bukas tayo makakauwi o di kaya’y
tawagan mo na lang at kamustahin mo para hindi siya mag alala”
Lumabas si hana sa tent at dali-daling tinawagan ang telepono ng
kanyang nanay.
Sa totoo lang, nagsinungaling ang iba sa squad tungkol sa aming
kinaroroonan. May nagpa-alam na may team building ang aming
department, may iba naman na tatapusin lang daw ang final
requirements sa isa sa aming major subdyek kaya naman labis ang pagka-
guilty ni hana nang makausap niya ang kanyang nanay sa telepono,
ngunit ito ay bahagi ng buhay kolehiyo. Sino ba namang hindi nakaranas
ng ganito? Siguro top honor students lang ang hindi nakaranas ng mga
ganitong trip sa buhay.
Ilang sandali pa, nakarating na kami sa hotel para magpahinga ng ilang
oras saka namin ihahatid pauwi si hana sa msu marawi.
Hapon na nang makarating kami sa msu. ako, si ben, si hana, at ali lang
ang sumama, samantalang si sam at jane ay nagpaiwan sa iligan
hinatid lang namin si hana sa aming dormitoryo nang biglang tumawag
ang aking pinsan na babae.
Hello, asan ka?
“ito malapit na ako pauwi, bakit?” tanong ko.
Tinatanong ka sakin ni lola, papunta sila dito sa dormitoryo.
Bigla akong kinabahan dahil tanging nakakaalam lang ng aking
kabulastugan ay ang aking pinsan na aking roommate sa dormitoryong
aking tinitirahan.
“anong sinabi mo kay lola”
sabi ko, nag team building kayong isang department at pauwi ka na din
dito.
“mabuti naman. Thank yooouuuu! Paakyat na ako ng dorm, sige byeeeee.”
at binaba ko na ang telepono. Nakasalubong ko ang aking pinsan na
kakalabas lang ng pinto dala-dala ang kanyang backpack.
“saan na daw sila” bungad ko sa kanya.
“nandiyan na daw sila sa highway. Sumama ka daw.”
“haa? Eh babalik kami ng iligan mamaya. Ganito na lang, sabihin mong
hindi muna ako makakauwi dahil may tatapusin kaming project sa
school.” ani ko sa kanya.
“hay naku, pag ikaw mabuking ni lola madadamay ako.” sabay kamot niya
ng ulo. Nilambing ko nalang siya sabay nagmaka-awa.
“sige na pleaseeee?”
“hmm.. sige, pero sa isang kondisyon.”
“ano yun?”
“dapat pagbalik ko nandito ka na at dapat may pasalubong akong
tsokoleyts!” kinikilig niyang sabi.
“hmm... yan lang naman pala eh. Sige, deal.”
Saktong biglang natawag sa kanyang telepono ang aming lola tinatanong
kung dumating na ba raw ako at kung sasama ba ako pauwi, buti naman
at sinabi ng aking pinsan ang aking dahilan at siya naman ay pumayag.
“o siya, punta na ako doon. Mag-iingat ka sa trip mo.” paalam niya.
“opo deaaar! Sige ingat kayo sa byahe.”
at pagkatapos, umalis na siya.
Pinalipas ko muna ng 30 minuto bago ako nagpasundo kay ali at ben.
Kinuwento ko sa kanila ang nangyari habang patungo kami ulit sa iligan.
Pagdating namin sa iligan ay napag-isipan naming mag-carshot ng hating
gabi ngunit si ali, ang aming driver sa oras na iyon, ay nakaramdam ng
kalasingan habang kami ay paikot-ikot sa iligan, may oras pa na kapag
walang tao sa malawak na daan ay pinapaharurot niya ang kotse na para
bang may 9 siyang buhay at sa sobrang takot ko, kahit na lasing ako sa
oras na iyon, ramdam ko ang kaba na posible kaming madisgrasya sa
daan kaya napagpasyahan namin ni ben na magpa-iwan sa hotel na
aming chineck inan.
“mag-ingat kayo sa daan.” bilin ni ben bago niya isarado ang pinto ng
kotse.

Si sam, jane, at ali ang naiwan sa kotse samantalang kami ni ben ay nasa
hotel.
Naghintay kami ng ilang oras para makarating sila hanggang sa nakatulog
kami.
Kinabukasan, bandang alas 9 na ng umaga ay hindi parin namin
namamalayan kung nakarating na sila.
Sa sborang kaba namin ay tinatawagan namin sila pero ni isa sa kanila ay
hindi ma-contact.
“patay tayo nito, ben. Paano natin sila mahahanap? Paano na kung may
nangyari sa kanila sa daan?! Sana kinumbinsi na lang natin sila na
manatili na lang dito.” sabi ko kay ben.
“kalma ka muna, walang masamang nangyari sa kanila.” pang-aaliw niya.
Makalipas ang ilang segundo, tumunog ang telepono ni ben at agad
naming sinagot ang tawag.
“Hello? Sam! Saan kayo?”
“uhh..hello?” sagot ni sam sa kabilang linya.
“ben! Nandiyan pa ba kayo?” singit ni ali sa kabilang linya.
“oh, ali. Anyare sa inyo at di kayo sumulpot? Saan kayo ngayon?” tanong
ni ben.
“dito kami nakapagpalipas ng gabi sa kotse. Na-stuck sa kanal ang tire
buti na lang at tinulungan kami ng mga taong naninirahan dito upang
itulak ang kotse paalis sa kanal. Grabe hindi ko natansya ng mabuti bago
ko iparking sa gilid ng kalsada ‘tong kotse”
“wala bang nasaktan sa inyo?” tanong ko sa kanya.
“wala naman hahahahaha” natatawa niyang sabi sa kabilang linya.
“o sya, pumunta na kayo rito sa lalong madaling panahon. Malapit na ang
check out natin.” dagdag niya sabay baba ng telepono.
Agad na rin kaming naligo at nag-impake ng mga gamit habang hinihintay
silang dumating at pagkatapos ay nauwi na rin kami sa msu.
Hindi mabibili ng pera ang mga sandaling magkasama kami sa loob ng
dalawa’t kalahating araw. Kahit alam namin na hindi magandang ideya
ang aming trip ay nagpatuloy pa rin kami para lang makaranas ng
kalayaan mula sa mga bagay na nagpapa-stress sa amin sa paaralan.
Minsan lang tayo maging malaya kaya sulit-sulitin na natin dahil sa mga
oras na matupad natin lahat ng mga pangarap natin sa buhay,
mapapailing ka nalang sa sarili mo dahil hindi ka nagkaroon ng
pagkakataon na maranasan ang mga bagay na magpaparamdam sa iyo
ng tunay na kaligayahan sa mga sandaling ito.
Ang kwentong ito ay hango sa totoong karanasan.
I dedicate this to someone whom i have known for a short time but had left
big impact on how i perceive reality once you wake up from a long dream.
Isa lamang akong hamak ng studyanteng nag-aaral sa PEACI sa mga oras
na iyo.
Tahimik, introvert ika nga nila. Sa paaralan lang at sa dormitoryo umikot
ang mundo ko. Wala akong masyadong kaibigan dahil mapili ako sa
kakaibiganin ko. ‘Choose your circle of friends wisely’ ang lagi kong
isinasaulo.
Galing ako sa magulong pamilya, ang maging malayo sa kanila ang aking
pahinga. Kaya naman, pagdating ko sa MSU, sinamantala ko ang
pagkakataong mamuhay malayo sa kanila habang ako’y nagpupursigeng
mag-aral sa PEACI.
Maganda ang mga grado ko sa lahat ng subdyek ko kada semester,
gayunpaman, hindi ko maabot ang GPA upang maging isa sa mga dean’s
lister para naman may maipagyabang ako sa kanila sa bahay. Ang tanging
naabot ko lang ay 1.8 na GPA pero kuntento na ako kung ano ang naabot
ko. Atleast, pasado naman kaya wala akong dapat ipag-alala. Yun na ang
best ko.
Sa ikalawang semestre, madami akong nakilalang bagong klasmeyt sa
bago kong iskedyul pero isa sa kanila ang nakakuha ng atensyon ko.
Isang lalaking kayumanggi ang balat na may mahabang kulot na buhok.
Naka cap siya katulad ng cap ni super mario sa video games.
Ngunit hindi ito nagtagal, bumalik ako sa dati kong awra, isang poker face
na mukha ang aking pinakita hangga’t sa matapos ang klase.
May isa akong malapit na kaibigang lalaki na klasmeyt ko mula sa
nakaraang semestre, si amed.
Pareho kami ng panlasa sa lahat ng bagay kabilang ang musika, mga
pagkain, ugali, kulay, at iba pa. Masasabi kong siya ang boy version ko
dahil bukod sa pagiging introvert, naiintindihan namin ang sense of
humor ng isa’t isa. Pareho din kaming nagma-manifest ng magandang
grado sa lahat ng subdyek namin kaya naman kasundo ko siya sa lahat ng
bagay.
“huy tawag ka ni sir, introduce yourself daw, gaga. Tulala ka nanaman jan
hahahahaha” bulong niya sakin.
Agad akong pumunta sa harapan at nagpakilala sa mga bago kong
kaklase samantalang si amed ay nakikita kong pasikretong nagsasanay sa
kanyang self introduction sa bandang likod ng classroom.
Pagkatapos ko ay agad akong bumalik sa kinauupuan ko at saka naman
tinawag si amed, sa sobrang kabado niya, nakurot niya ako sa braso sa
pagtayo niya palang mula sa kanyang upuan.
Araaay! Bulong ko sa sarili ko habang hinihima ang braso ko.
At talaga namang na-nerbyos si amed sa harapan dahil kitang-kita ko na
nanginginig siya at nauutal sa pagsasalita na para bang binubulong niya
ang kanyang sarili habang nagsasalita sa harapan.
Hay naku, amed. Kahit kailan talaga.
Sa kalagitnaan ng semestre, may nakilala kaming mga bagong kaibigan.
Si amed na palagi kong kasama umuwi pagkatapos ng klase ay may iba
nang sinasamahan ng bagong mga kaibigang lalaki, ako naman ay may
naging kaibigan din na mga babae kasabay kong umuwi.
Nung una, akala ng buong klase ay magkasintahan kami ni amed dail
hindi kami mapaghiwalay sa pag-uwi at mapa groupings man yan tuwing
may activity kaming gagawin.
Si ben, yung tinutukoy kong lalaking kayumanggi ang balat na may
mahabang kulot na buhok ay nagpapapansin din sa akin sa mga oras na
yon. May oras na tinatanong niya ako tungkol sa mga walang kwentang
bagay.
Tuwing darating ako sa klase, umuupo siya sa bandng likuran ng aking
upuan; minsan pa nga ay kinakalabit ako tapos pag tumitingin ako sa
likuran ko ay wala siyang imik na para bang wala siyang kaalam alam.
Hanggang sa dumating yung araw na pumasok akong maganda ang aking
mood. Nakipag-halubilu ako sa mga iba kong kaklase, nakipag-asaran sa
iba lalo na kay amed na minsan ko na lang kasabay sa pag-uwi. Yun din
ang araw na nakipag-kwentuhan saakin si ben tungkol sa kanyang
position na SK President sa kanilang probinsya dahil napansin niyang
suot-suot ko ang aking I.D sa MILG na SK chairman, ay pinagmayabang din
niya ang kanyang mga I.D.
Madami akong naging karanasan sa semestre na iyon kaya naman, sa
ikalawang semestre ay naging malapit na ako sa mga iba kong kaklase.
Dumating ang summer class at nakilala ko na ang bago kong circle of
friends. Si sam, jane, at ali. Sila ang madalas kong kasama pagkatapos
namin mag-klase at tutungo kami ng comcent para mag-snack at
maglakwatsa.
Si amed naman ay nahiwalay na sa akin simula ng magkaroon kami ng
sariling circle of friends pero hindi pa rin mawawala ang pagiging matalik
naming kaibigan. Kapag may requirements kaming ipapasa ay nandiyan
pa rin ako para tulungan siya.
Si ali, isa sa mga kaibigan ko ay may kotse kaya naman kaming apat ay
nakakarating sa iligan sa sobrang pagiging lakwatsa namin. Napadalas na
rin ang pag-uwi ko ng alas otso sa gabi at medyo nag-aalala na ang aking
pinsan pero paliwanag ko naman ay kasama ko ang mga kaibigan ko para
kumain sa labas.
Isang araw, pagkatapos ng aming klase ay napagpasyahan naming
magto-tropa na mag roadtrip dahil weekends naman na at wala kaming
assignments na gagawin.
Habang papunta kami sa parkingan ng kotse ni ali ay nakasalubong
namin si ben sa daan.
“uy ben, gusto mong sumama?” pag-aaya ni ali sa kanya.
“saan?” tanong ni ben habang kinikilatis kaming magkakasama.
“magro-roadtrip kami papuntang iligan!!! yehey!” bungad naman ni sam
sabay tili.
Napansin ni ben sumakay na ako ng kotse ni ali at humarap siya kay ali
sabay sabing
“sige. Sama ako.” umupo siya sa frontseat habang kaming tatlo nina sam
at jane ay sa second seat, ako ang nasa pagitan nilang dalawa.
“yung music mo jan!” excited na sabi ni jane sa akin kaya naman agad
kong pina-connect yung bluetooth ng sasakyan ni ali at pinatugtog ko ang
aming madalas na kanta.
Enjoy na enjoy kami sa mga oras na iyon hanggang sa napadalas na rin
ang pagsama sa amin ni ben sa klase at sa labas ng campus.
Sa mga oras na iyon, tuwing papasok kami sa klase, hindi ko na
napapansin si amed. Tuwing may tinatanong siya akin o pabor na
ipagagawa sa akin ay natatanggihan ko na dahil sa pagkabusy ko
maglakwatsa.
Hanggang sa inimbita siya ni ali na sumama sa amin. Tinanggihan niya ito
at sumama sa grupo.
Napansin ni ben na parang nawala yung pagiging malapit namin ni amed
sa isa’t isa kaya naman napatanong ito sa akin.
“nag away ba kayo ni amed?” bulong niya saakin.
“uhh.. hindi, bakit?” sagot ko habang nagsusulat ako ng notes na
dinidiscuss ng aming prof.
“ahh wala, pansin ko kasi hindi na kayo nagpapansinan tulad ng dati.”
“hindi ah. Ayos naman kami.”
Pero sa totoo lang nakaramdam ako ng lungkot simula nang iba na ang
kasabay niyang umuwi, hindi na rin siya umuupo sa tabi ko sa klase at
kapag class dismiss na ay nauuna itong lumabas kasabay ang mga
bagong niyang kaibigan.
“ahh okay.” sabay balik ng atensyon niya sa kanyang upuan.
Lumipas ang ilang araw, nalaman ni amed na natuto na din akong
magsigarilyo kaya naman laking galit niya sa akin nung kumprontahin
niya ako. Hindi na daw ako yung kilala niyang matalik na kaibigan niya.
Ang laki raw ng pinagbago ko pero ikina-walang bahala ko na ‘yon dahil
kinumpronta ko din siya.
“bakit ka nagagalit? Nagalit ba ako nung nagbago ka na?”
“huh? Anong ibig mong sabihin?” pagtataka niya.
“diba wala kang narinig sa akin na ikinagalit ko simula nang iba na
sinasabayan mo sa pag uwi? Nagalit ba ako nung tinanggihan mong
sumama sa amin? Diba hindi?! Nagalit ba ‘ko nung one time sinabi ko
sayong sabay tayong uuwi pero pagtingin ko, nagmamadali kang lumabas
ng klase kasama ang mga bago mong kaibigan?” pa-luha kong sinabi sa
kanya.
Naiintindihan ko naman siya dahil babae ako at lalaki siya at hinahanap
niya din yung pangangailangan niya bilang isang lalaki na sumama sa
kaibigang kapwa lalaki. May oras kasi na napagkakamalan kaming
magkasintahan o di kaya’y bakla dahil babae palagi ang kanyang kasama
sa klase.
“uyyy.. ano ba? Ito naman oh. Sorry. Sorry talaga. Hindi ko alam na
masama pala loob mo sa akin.. sorry na..” pag aalo niya sabay tapik sa
likod ko.
Naging emosyonal ako sa mga oras na iyon kaya naman inaya niya ako
parang ilibre sa dati naming pinapuntahang kwek-kwekan.
Hindi ako sumama sa mga oras na iyon kina ali dahil pinili kong gugulin
ang oras ko kay amed. Hinatid niya ako pauwi sa bario salam kung saan
ako nakatira.
“o sya, uwi na din ako ha. Wag ka na magalit uwuuu” pang aasar niya.
“che! Kahit kailan talaga ampangit mo tarsier!” pang aasar ko pabalik.
“basta ingatan mo sarili mo ha? At wag ka ulit manigarilyo. Pag nahuli
nahuli kita naku naku! Babatukan talaga kita tingnan mo.” pananakot
niya.
“ay sus! Nagsalita ‘tong hindi daw naninigarilyo sa likod ng gym.”
sarkastiko kong sabi sa kanya.
“kahit na, normal naman sa amin yong mga lalaki. Ayaw ko lang talaga na
makita kang naninigarilyo dahil hindi ka naman ganyan dati. Ayy basta!
Wag ka na lang huminga!” naiinip niyang sabi sabay gulo ng buhok ko.
“opo ‘tay.” pang aasar ko sa kanya. Pumasok na ako ng gate namin.
“sige mag-iingat ka, tanga ka pa naman.” dagdag ko sabay labas ng aking
dila sa kanya.
“ampangit mo!” panlaban niya.
Pagkatapos ng araw na iyon, bumalik kami sa kanya kanya naming tropa
at nag-open up ako sa kanila tungkol sa friendship namin ni amed.
Si ben naman, pinayuhan ako na sundin ang bilin sa akin ni amed kaya
naman simula sa araw ng iyon, pinagbawalan niya akong magsigarilyo
tuwing kasama ko sila at nagpatuloy-tuloy ang mga araw na iyon kung
saan nahulog na din ang loob namin sa isa’t isa.
Naging magkasintahan kami at kaming dalawa lang nakakaalam. Walang
ligawan na nangyare, hindi namin kayang itanong sa isa’t isa kung ano ba
ang label naming dalawa pero ang pag-aalaga at pagmamalasakit na
ibinibigay namin sa isa’t isa ay nagsasabi na mayroon kaming espesyal na
koneksyon sa isa’t isa. Napansin din ito ng tropa kaya naman labis ang
pang-aasar nila sa aming dalawa kaya umamin kaming kami na.
Ilang buwan ang nakalipas, mas lalong lumalim ang pagmamahal namin.
Hindi kami mapaghiwalay mapa-skwela man yan o lakwatsa. Ang laking
oras at pagsisikap ang nilaan namin sa isa’t isa.
Sinuportahan namin ang isa’t isa pagdating sa pag-aaral at sa kabuting-
palad, nakakapasa kami.
Hanggang sa napag isipan namin ang mag-unwind dahil sobrang stress
kami sa akademiks namin. Pumunta kami ng concert, nagpalipas ng gabi
sa kinason midway resort, nag roadtrip kasama ang barkada, at iba pa.
Sobrang saya namin sa mga araw na yon, gaya ng sabi ko, hindi
matutumbasan ng pera ang mga sandaling iyon.
Kung isang panaginip man ‘yon ay mas gabi-gabi ko yung iisipin at
babalikan.
Dumating ang bagong semestre at busy nanaman ang lahat sa
requirements at pag-enroll ng mga bagong subdyek.
Gaya ng dati, kami pa rin ang magkakasama pero madalang na lang ang
aming paglabas. Na-grounded pa si ali sa pagsakay ng kanyang kotse
dahil ma-fflat yung gulong ng sasakyan tuwing kami ay nag roroadtrip sa
malalayong lugar.
Ang sasakyan naman ni ben ang aming naging service kapag naiisipan
naming mag roadtrip pero madalang din ‘yon dahil busy ang kanyang
kotse gawa ng sobrang daming transaksyon ng kanyang tatay at hinihiram
ang kotseng iyon.
Lumipas ang dalawang buwan hanggang sa nakuha niya ulit ang kanyang
sasakyan mula sa kanyang tatay dahil lumuwas ito ng manila.
Halos dalawang linggo ito sa kanyang kinaroroonan. Samantala, balik ulit
kami sa pagroroadtrip.
Medyo kilala na din kami sa aming department na magtotropang
magjojowa. Si ali at jane, ako at si ben. Si sam lang ang walang kasama
pero masayang naman siya dahil kasama niya kami palagi. Para na din
kaming magkakapatid sa dami ng pinagsamahan naming magtotropa.
Tuwing may klase ay tinutukso din ang grupo namin lalo na kami ni ben
dahil para akong nanay niya pagdating sa loob ng klase dahil tuwing
gumagawa siya ng kalokohan o di kaya’y nagpapapansin sa klase gamit
ang kanyang hindi mabentang jokes ay pasikreto ko siyang kinukurot sa
tagiliran para makinig sa klase.
Sa loob ng dalawang linggong iyon ay palagi kaming lumalabas. Minsan
ay nakain kami sa mga bagong snack inn sa isang lugar o di kaya’y night
travel papuntang iligan.
Sa huling araw ng ikalawang linggo, kaming apat lang ni hana, sam at ben
ang lumabas. Alas sais ng gabi sa mga oras na iyon pero ayaw ko parin
umuwi sa amin kaya naman kinumbinse namin si ben na mag punta sa
Paseo de Santiago sa Iligan.
Kahit walang kwenta ang pupuntahan namin doon ay tumungo pa din
kami sa lugar na iyon para masilip kung anong itsura ng lugar na iyon.
Nagpicture picture lang kami, kain at tawa at pagkatapos ay umuwi kami Lumipas ang mahigit isang oras ay nakarating na ako ng marawi, nag text
ulit ng MSU. Naenjoy nanaman ang lola niyo sa mga oras na iyon dahil ulit siya at sabing
nagkaroon kami ng mga alaala sa lugar na iyon.
‘bumaba ka sa prep pagdating mo. Susunduin kita. May sasabihin ako.’
Pagkatapos ng araw na iyon, hindi nakapasok ng klase si ben dahil
susunduin niya daw ang kanyang tatay sa airport. Dalawang araw siyang sa sobrang taka ko tumawag ako pero nung sinagot niya ay tumawa lang
walang oras sa akin pero okay lang sa akin dahil siya ay gumugugol ng ito sa kabilang linya at inaasar ako.
oras sa kanyang pamilya.
Ramdam ko talaga na may mali at hindi ako mapayapa hangga’t di ko
nalalaman iyon.
Napagpasyahan ko rin na umuwi sa amin. Nanatili muna ako sa amin ng
dalawang araw, binabantayan ang pwesto ng aking lola sa iligan.
Pagbaba ko sa prep ay nakita ko agad ang kanyang kotse at pumasok
kami paakyat ng MSU. Walang kibo ang isa’t isa, hinihintay na isa sa amin
Nung gabing iyon habang ako ay nagfa-facebook, bumungad sa akin ang ang mag salita.
mensahe niya kinakamusta ang araw ko at tinatanong kung kailan ako
uuwi ng MSU.
“anong sasabihin mo pala?”-“kamusta naman ang pag uwi mo sa kanila?”
sabay kaming nagsalita.
‘Baka bukas ako makakauwi jan. Bakit miss mo na ako?’ - pagbibiro ko sa
kanya.
“ikaw muna.” sabi niya.
‘Oo, miss na kita. Mag chat ka lang sakin bukas pag nakarating ka na ng
prep.’ - reply niya. “no, ikaw muna.. ano bang sasabihin mo?” tanong ko.

Nakaramdam ako ng pagdududa sa kanyang sinabi pero binaliwala ko na Natahimik siya ng ilang segundo kaya hindi ako mapakali kung anong
lang. sasabihin niya.

Kinabukasan, mga alas kwatro na ng hapon ay pumunta na ako ng “nakakain ka na?” tanong niya. Mas lalo akong hindi mapakali sa sinabi
terminal para umuwi sa MSU. Tinext ko na din siya para updated siya sa niya.
kinaroroonan ko.
“hindi pa. Ano ba talagang sasa--”

“kumain muna tayo. Ininimbita ko yung iba, tayo na lang yung hinihintay
nila dun.” pag-iinterupt niya.
“ok.”
Pumunta kami sa comcent at nakita ang iba naming kasamahan. Na-
distract ako sa mga oras na iyon dahil sa mga kwento nila ali. Tawa kami
ng tawa habang kumakain kami. Tumambay muna kami ng saglit at
umuwi na rin dahil gabi na.
Hinatid ako ni ben sa aming dormitoryo. Kasama namin si hana na
distrakted sa tiktok habang nakaupo sa second seat.
“ano nga ulit yung sasabihin mo?” tanong ko kay ben.
Medyo natagalan siya bago siya sumagot.
“ummm..ano kasi...dumating kasi si papa.”
“tapos?”
“..ano.. yung kumpare niya. Ano.. kinausap siya.”
“at?”
“gusto daw niya ako papuntahin sa manila kasama si papa.”
natahimik ako bigla. Totoo ang hinala ko sa simula pa lang.
“siguro mas mabuti na itigil na natin’to.”
“shaz..”
dumating kami sa dormitoryo namin at bumaba na ako. Samantala,
napansin ni ana na parang may luhang pumatak sa mga mata ni ben pag
labas ko ng kotse.
Agad akong pumasok sa dorm at nagsisimula nang uminit ang aking mga
mata. Pag bukas ko ng pinto ay napatingin sa akin ang pinsan ko.
“uy, napano ka?”
hindi ako umimik at humiga na lang bigla. Parang ang hirap mag-sink in
sa utak ko na maghihiwalay na kami sa di inaasahang dahilan.
Tiningnan ko ang cellphone ko at tatlong missed calls ang nakalagay sa
screen, at bigla ulit siyang tumawag pero pinatay ko.
Naidlip ako ng limang minuto pero biglang kumatok si hana sa pinto.
Agad naman itong binuksan ng pinsan ko.
“huy.. bumaba ka daw muna. Gaga ka, umiiyak siya sa baba.” bungad sa
akin ni hana.
“hala sino?” pag iinterrupt ng pinsan ko.
“si ben.” sagot niya.
“hala as in.” sagot ng pinsan ko. Lumabas siya para tingnan si ben na
nagpupunas ng luha. Dumating agad si ali para i-comfort si ben at
kinausap kung anong nangyare.
“dai.. puntahan mo siya sa baba. Grabe ka, hindi mo man lang siya
pinatapos. Iyak siya ng iyak sa baba, halos pagtinginan kami ng mga
dumadaan kanina. Akala nila pinaiyak ko siya.” pagpapaliwanag ni hana.
Tiningnan ko lang siya sa mata. Saka ko lang na-realize na umiiyak ngayon
si ben dahil nasasaktan din pala siya. Akala ko ako lang nasasaktan
ngayon. Namanhid ako sa nangyayari ngayon pero di ko maintindihan
kung bakit siya pa yung taong mawawala sa akin.
“masama ba akong tao para masaktan ng ganito?” bigla ko na lang
naitanong sa sarili ko.
“daii..” pag-cocomfort sa akin ni hana.
“hindi ka masama. This is reality. May oras na masaya at may oras din na
malungkot ka.”
“pero nasasaktan ako.” parang nalugmok ang buong sistema ko sa
nararamdaman ko ngayon.
“daii, babaan mo si ben, naawa ako sa kanya.” biglang bungad ng pinsan
ko.
Napagpasyahan kong bumaba na lang para harapin siya.
Awang-awa ako sa bumungad sa akin. Namumula ang mga mata at
humahagulgol sa pag-iyak. Sa sobrang sakit ng nararamdaman niya lalo
na’t wala siyang nakitang bakas ng luha sa mga mata ko ay napaluhod
siya. Agad siyang inalalayan patayo ni ali habang tinatapik ang likod nito.
“dalhin mo ‘ko sa cottage.”
Yung cottage na ibig kong sabihin ay yung inuupahan naming cottage na
magtotropa kung saan kami tumatambay kapag vacant time.
Doon kami nagpalipas ng gabi kasama si sam na pinuntahan namin sa
kanilang dorm. nakatunganga lang ako buong gabi. Yakap yakap niya ako
na para bang wala ng bukas hanggang sa nakatulog siya na yakap pa rin
ako.
Kung gaano kalalim ang pag-ibig na iyong inalay, ay siyang lalim din ng
sugat na iyong dadanasin pagdating ng panahon na itinakda.
Pinagmamasdan ko lang ang kanyang mukha habang natutulog,
nanikip ang dibdib ko nang ma-realize ko na darating yung araw na wala
na ako sa sistema niya.
Magigising na lang siyang wala ako. Igugugol niya ang oras niya nang wala
ako, at matutulog siyang hindi ako ang nasa isip niya.
Sa mga oras na iyon, dumampi ang mga luha ko sa pisngi niya
pinupunasan ng malumanay at baka magising ko siya.
Dinilat niya ang kanyang mata’t nasaksihan na umiiyak na pala ako sa tabi naman piliin mong lakbaying ang mundo tulad na lang pagsisid sa dagat
niya. Agad niya akong niyakap ng mahigpit sabay sabing, upang matuklasan ang mundo at ang mundo sa loob mo.

“tahan na.” You may lose yourself in the process, but if you try to explore the world
around you; you’ll discover the world within you.
Lumipas ang ilang linggo, tuwing gabi’y humahagulgol ako sa pag-iyak sa
aking kama. Napabayaan ko na rin ang aking sarili, minsan ay di na ako
nakakakain ng buong araw hanggang sa puntong nilalabas niya ako sa
comcent araw-araw para kumain.

At pagdating naman sa dati naming gawi, madalang na lang kaming

sumasama sa gimik ng tropa. Sa paaralan naman, kapansin pansin din na
matamlay ako tuwing kami’y pumapasok sa klase.
May oras na bigla na lang akong nagbe-break down kung saan saan kaya
di niya ako mahiwalay sa paningin niya. Buong magdamag kami
magkasama sa loob ng isang buwan, ginugugol ang bawat sandali dahil
sa pagtatapos ng semestre na iyon ay lilipad na siya patungong manila at
di na alam kung ano ang magiging kapalaran ng isa’t isa.

Bilin niya saakin, pagsubok ng diyos ang lahat ng ito dahil masyado na
kaming nabulag sa katotohanan na ang buhay ay hindi isang fairytale
lamang, ito’y isang realidad na kung saan kailangan mong
makipagsapalaran upang ika’y umusad sa buhay.

‘we meet different people in different places.’

Ang pagtatagpo namin ng landas ni ben ay nag-iwan sa akin ng aral na

hindi permanente ang iyong kinatatayuan ngayon. Ang buhay ay isang
dagat, makakakilala ka ng iba’t ibang tao sa iba’t ibang lugar; kaya