Professional Documents
Culture Documents
Kahit gaano pa kalakas ang tibok ng puso mo at gaano man sya kalapit sayo, basta
may dumaang tren, hindi nya 'to maririnig. Sinubukan kong ibulong kaso nakaheadset
sya, hindi nya narinig.Dadaanin ko sana sa sulat kaso nilipad ng hangin ng tren.
Nung isinigaw ko, nakasakay na sya sa tren at nagsara na ang pinto nito at
nakaandar na bale hindi nya rin narinig....
Wag mong sabihing torpe ako, ilang beses kong sinubukan sabihin sa kanya pero lagi
akong pinipigilan ng tren kahit hanggang sa dulo ng hininga nya.
5yrs na yung nakakaraan nung unang beses ko syang nakita sa may LRT. Naka-uniform
sya ng ibang eskwelahan, lagi ko syang napapansin kasi lagi syang nakatayo sa isang
certain point sa train tuwing umaga. Parehas kaming nagco-commute papuntang school
gamit ang tren, ang cute nya kasi kaya kapansin pansin sya. Wala naman akong balak
na lumapit sa kanya o maging close sa kanya, I was already contented sa pagtingin
tingin sa kanya sa malayo. Kaso...
Nalaglag yung panyo ko nung isang araw, nagmamadali kasi ako nun makababa ng tren
dahil sa may dadaanan pa ako bago pumuntang school at dahil sa pagmamadali ko hindi
ko napansing nalaglag yung panyo ko. Buong araw hinanap ko sa school ko yung panyo
ko, akala ko kasi sa school ko nawala. Kaya naman nung uwian na, habang nagaantay
ako sa may isang bench dun sa tapat ng rails biglang may tumabi sakin at pagtingin
ko kung sino, nakita ko siya.
"Miss, sa tingin ko iyo 'tong panyo na ito?" inabot nya sakin yung panyo, "Nakita
ko kasing nalaglag sayo kaninang umaga nung paglabas mo ng train, tatawagin sana
kita kaso nakatakbo ka na eh."
Inabot ko yung panyo ko, "Ah thank you. Buti alam mong sumasakay din ako pauwi dito
sa train na 'to."
Inaasahan kong napapansin nya rin ako sa tuwing nasakay ako sa tren sa umaga at sa
hapon.
"Ah, hindi. Nagkataon lang, nakita kasi kitang umupo dito eh kaya ayun binigay ko
sayo yan. Ayaw ko naman itapon kanina, nagbabakasakali kasi akong makita ka ulit at
maisauli sayo."
Kahit hindi nya alam na lagi akong nasakay sa train na yun eh natuwa pa rin ako
kasi, hindi nya tinapon yung panyo ko at nagbakasakali syang makita ako. He's a
gentlemen at dahil dun, mas lalong lumalim ang pagtingin ko sa kanya.
After that incident, hindi na ulit kami nagkaroon ng chance magusap. I was too shy
to approach him pero ang nakakatuwa lang eh, madalas kaming nagkakatabi sa bench sa
tuwing magiintay kami sa train pauwi. Magha-hi o ngingiti lang sya sakin at ganun
din ako pero pagkatapos nun, katahimikan na lang ang namamagitan samin. Ano pa ba
aasahan ko diba? Hindi naman kami close.
Pero pag patagal talaga ng patagal, lalong lumalaki talaga ang nararamdaman mo sa
isang tao. Isang beses nga, sumakay kami sa train at yung time na yun sobrang dami
ng tao sa tren at sobrang sikip kaya naman nung sumakay kami sa tren eh katabi ko
sya pero... as in KATABI ko sya kung saan wala ng space. Nakasandal na kasi ako sa
pinto at nasa harapan ko naman sya, yung kamay nya nakapatong na lang sa may
pintuan din sa pagitan ng ulo ko.
"Pasensya na ah, ang sikip talaga eh." bulong nya sakin. Hindi ko sya masisisi,
sobrang sikip talaga na halos hindi ka na makagalaw.
Nakatingin sya sa ibang direksyon kaya naman libreng libre akong pagmasdan ang
mukha nya ng sobrang lapit. Narinig ko pa syang bumulong sa sarili nya, "Ang init."
Tumatagagtak na nga ang pawis nya sa init pero kahit ganun, hindi ko naaamoy ang
pawis nya. Hindi sya amoy pawis, infact amoy na amoy ko pa nga ang mabango nyang
pabango. Bagay rin sa kanya ang pawisang itsura, lalong dumadagdag sa
pagkamasculine nya.
Pero nabigla na lang ako ng mahuli nya akong nakatingin sa kanya, ngumiti lang sya
at dahil sa hiya ko eh nginitian ko lang din sya pabalik at yumuko na, ewan ko kung
pagkatapos nun ay inalis nya na ang tingin nya sakin. Sobrang lakas ng dibdib ko at
sa sobrang lapit namin sa isa't isa, ewan ko kung naririnig nya ito. Pero sa tingin
ko hindi din naman, kasi maingay ang train... Mas maingay ang train sa tibok ng
puso ko kaya malabong marinig nya yun.
Nung nagstop ang tren sa first stop nito at nagbukas ang pinto, kamuntik na akong
ma-out of balance pero buti na lang nahawakan nya agad ako sa likod at hinila
pabalik sa loob.
"Kamuntik ka na dun ah," alam ko ginawa nya yun para tulungan ako at hindi malaglag
pero kung titignan mo yung situation, parang niyakap nya ako when infact eh hinila
nya lang talaga ako pabalik.
"Wala yun, move a little bit here," binitawan nya na ako at tinuro nya ako sa isang
maliit pero safe na space sa may likod nya, medyo nabawasan na kasi ang mga tao
dahil nagbabaan na yung iba so meron ng space kahit konti para magalawan.
"Ah sige, thank you." pumunta ako sa space na tinuro nya. Nginitian nya lang ako at
nginitian ko lang din sya pero inalis ko din agad ang tingin ko dahil sobrang
nahihiya ako at ang lakas talaga ng kabog ng dibdib ko. Pagkatapos nun, wala na
ulit. Tahimik na ulit.
Hanggang sa umalis na sya at nagwave sakin. Una kasi syang bumababa sakin.
Bawat araw na dumadaan, talagang lumalaki ang nararamdaman ko sa kanya kaya naman
isang araw napagdesisyunan kong magtapat sa kanya.
Nagintay ako ng reaction nya at narinig kong sinabi nya, "Ha? May sinabi ka ba?"
Pagtingin ko sa kanya, nadisappoint ako kasi nakita kong tinatanggal nya yung
headset nya. Alam ko may narinig sya kaya nagtanong sya pero siguro hindi nya
narinig ng ayos since nakikinig sya kanina ng music.
Ngumiti lang ako sa kanya kahit sa loob loob ko ay disappointed ako, "Ah wala,
kausap ko sarili ko."
"Ah ganun ba," ngumiti lang din sya at ibinalik sa tenga nya yung headset nya.
Yumuko na lang ulit ako.
Ayaw ko ng ulitin pa yung mga salitang yun, baka kasi hindi nya nanaman marinig.
Sobrang dami ng lakas ng loob na inipon ko ang nasayang lang. Pero ayaw kong
sumuko... ayaw kong hindi nya malaman ang nararamdaman ko. Ayaw kong ikimkim lang
'tong nararamdaman ko.
Kaya naman napagdesisyunan kong gumawa ng sulat sa kanya. Isang sulat na naglalaman
ng nararamdaman ko sa kanya at kung papaano ko syang pinagmamasdan noon ng patago
sa umaga at pauwi sa may tren.
"Ayan na ang tren," narinig kong sabi nya habang tumayo sya at hinawakan yung libro
pero sa pagkuha nya ng libro nalaglag yung sulat ko at nagdiretso ito sa ilalim ng
riles ng tren, napansin nya ito, "Hala may nalaglag na papel kaso nasa ilalim ng
riles! Ano kayang papel yun? Hala, hindi naman siguro importante yun mabuti pang
hayaan ko na lang yun."
Tumayo na din ako sa upuan ko, nakita ng dalwang mata ko kung papaano nalaglag ang
sulat ko sa libro nya at kung paano ito dinala ng hangin sa ilalim ng tren,sa may
riles, "Ah, hindi nga yun importante, wag mo na lang kunin."
Napalingon sya sakin ng may pagtataka pero nilagpasan ko lang sya at pumasok na ako
sa loob ng tren, sumunod din naman sya pagkatapos. Umiyak ako paguwi ko nun,
sobrang disappointed talaga ako sa kinahinatnan ng sulat ko sa kanya. Ayaw ba
talaga ng tadhana na malaman nya ang nararamdaman ko?
Pagkatapos nung incident na yun, 2weeks ko rin syang hindi nakita. Hindi ko alam
kung bakit, kung anu ano na nga ang pumasok sa isip ko.
Makiki-erase nung letter G. Ayaw ko nun. Nakakainis kasi eh, ni hindi ko alam name
nya ni wala akong contacts nya. 2weeks akong walang balita sa kanya. Minsan tuloy
nawawalan na ako ng ganang gumising sa umaga, kasi sya yung motivation ko sa tuwing
papasok ako sa umaga at sasakay ng train. Yung paghapon naman, nung nawala sya, dun
ko lang narealize kung gaano pala kahaba ang pagiintay ko... dun ko lang narealize
kung gaano pala katagal magintay ng 20minutes. Nung andun kasi sya, parang ang
bilis lang ng oras.
Namimiss ko sya. Akala ko talaga hinding hindi ko na sya makikita pero nung
nagiintay na ako ng train pauwi at biglang may nag-hi sakin, sobrang bumilis ang
tibok ng puso ko.
"Hi!" hindi ako nagkakamali, boses nya yun. Lumingon agad ako sa kanya para
maconfirm ang mga ngiti nya.
Natutuwa ako dahil nakita ko ulit sya at kinakausap nya ako ngayon.
Pero inaatake kasi ako ng hiya eh pero sa totoo lang, natutuwa ako at nagkwento sya
sakin kahit hindi kami close. Iniisip ko tuloy na ang pagkikita namin palagi sa
tren ay hindi lang parte ng buhay ko kundi parte na rin ng buhay nya. Umaasa akong
ganun nga.
Lumakas ang loob ko sa isipang yun kaya naman humarap ako sa kanya, "Ano!"
Lumingin sya sakin nung nagsalita ako, pumikit ako at sinabi sa kanya ang
nararamdaman ko, "I like you!"
*TUUUUUUUUUUN!*
"Ha?" hindi nya narinig yung sinabi ko kasi sabay sa pagsalita ko ng mga katagang
yun ay dumating na ang tren at sa tuwing dumadating ang tren, gumagawa ito ng
malakas na ingay... Bakit ganun? Bakit sa tuwing may sasabihin ako pinipigilan ako
ng tren?
Napansin nya ata akong hindi gumagalaw kaya lumingon sya sakin, "Uy, ito na yung
tren. Hindi ka ba sasakay?"
"Ganun ba..." sumakay na sya dun sa loob, tumingala ako, nakita kong nasa may tapat
sya ng pinto since puno na sa loob, bukas pa yung pinto ng tren, nakatingin lang
sya sakin nun ng may pagtataka.
Naisip ko na hahayaan ko na lang bang pigilan ng tren ang nararamdaman ko? Kaya
naman lumapit ako, nilagay ko ang mga kamay ko sa paligid ng bibig ko at sumigaw,
"GUSTO KITA!"
Pero sabay sa pagsigaw ko, nagsarado yung pinto at umandar na yung tren. Alam ko
hindi nya narinig kasi nakita kong nagtaka lang yung expression nya na para bang
nagtatanong, 'anong sinabi mo'?
Kahit gaano kalakas yung sigaw ko, mas malakas pa rin ang ingay ng tren at idagdag
mo pang pag nakasara ang pinto, hindi mo na maririnig ang nasa labas.
Ayaw talaga. Hindi talaga. Tama na talaga. Hindi sumasang-ayon ang tren sa
nararamdaman ko at kaya naman simula nun, hindi ko na sinubukan pang magtapat muli.
Pero yung desisyon kong yun na hindi na talaga ulit magtapat ay pinagsisisihan ko
hanggang ngayon kasi kung hindi ako nagpatalo sa pagpipigil ng tren at patuloy sana
akong nagtapat sa kanya kahit anumang sagabal ang pumigil sakin edi sana bago sya
nawala... narinig nya man lang kahit isang beses ang nararamdaman ko. Kahit isang
beses lang... pero huli na eh...
March nun... papasok pa lang ako nun at katulad ng dati, andun din sya.
Nagngingitian lang kami at patago ko lang syang pinagmamasdan. Wala na talaga akong
balak magconfess sa kanya nun dahil pinanghinaan na ako ng loob. Akala ko ordinary
day lang yun, yung alam mo bang... papasok ka sa school, makikita ko sya, makikita
ko yung mga classmates ko, magsasabi ako ng "present" pag tinawag ako sa rollcall,
yung hindi ako makakasagot sa recitation tapos mabibigla ako sa isang surprise
quiz... yung mga ganun. Akala ko talaga ganun yung mangyayari sa araw na yun...
Pero hindi, hindi yun yung nangyari... Nangyari ang isang bagay na hindi ko
inaasahan sa buong buhay ko, isang pangyayaring nakakatakot...
Pero nagimbal ako nung makita ko sya. Nakahiga sya dun sa may semento, sugatan at
duguan. Nilapitan ko kaagad sya.
"A-ayos ka lang ba?" hinawakan ko ng marahan ang balikat nya para matapik sya.
Pero walang nakakarinig sakin, walang sumasagot sa tulong ko. Kinuha ko yung
cellphone ko pero walang signal. Hindi ko alam ang gagawin ko.
Tumayo na ako nun para sana maghanap sa ibang part ng tren pero bigla nya akong
hinawakan sa kamay, naramdaman ko pa nga ang dugo nya sa balat ko, "D-dito ka
lang."
Lumingon ako sa kanya, "Pero kelangan kong humanap ng tulong. Hindi pedeng
pagmasdan lang kitang nakahiga dyan at nauubusan ng dugo!"
"W-wag kang umalis." hindi ko na talaga alam ang gagawin ko, napaluhod na lang ako
sa tabi nya at umiyak.
May inabot sya saking sulat, pinagmasdan ko lang sya ng may pagtataka pero inabot
ko din ito.
"A-ano 'to?"
"M-matagal tagal ko na rin g-gustong ibigay yan s-sayo...a-aray!" nataranta nanaman
ako ng marinig kong umaray sya.
"Saan ang masakit? Anong pede kong gawin?" sobrang nagaalala ako kasi sobrang dami
na ng dugong nawawala sa kanya tapos umuubo ubo na sya.
"S-sana basahin mo..." pagkatapos nun, pumikit sya.
Natakot ako sa pagpikit nyang ginawang yun kaya tinapik ko ulit sya ng mahina sa
balikat, "H-huy! Wag kang pumikit!"
Pero hindi sya namulat, hinawakan yung balikan nya at niyugyog sya, "Uy! Mumulat ka
naman oh!"
Wala pa rin nasagot, iyak na iyak na ako dahil alam ko na kung bakit sya pumikit.
"Uy! Mumulat ka please! Wag kang ganyan! Sino na lang babati sakin sa tuwing
sasakay ako ng tren? Sino na lang makakatabi ko sa bench habang nagiintay sa
pagdating ng tren? Huy! Mumulat ka naman oh! Parang awa mo na... Don't leave me...
Wake up... please oh... please.." nakabaon na yung mukha ko sa chest nya habang
tuloy tuloy sa pagtulo ang mga luha ko, "Alam mo ba, I wasn't actually waiting for
the train... I was actually waiting for you... Kung hindi ka mumulat, sino na lang
iintayin ko sa umaga at sa hapon? Magmulat ka naman oh... Alam mo bang mahal na
kita? Mahal kita. Mahal na mahal kita."
Pero sa nakapatong kong ulo sa dibdib nya, wala akong marinig na tibok ng puso....
Hindi na sya mumulat. He already arrived at his final destination, he won't be
waiting for the train anymore. Wala na akong kasabay... magisa na lang akong
magiintay sa tren. Ni hindi nya man lang narinig yung nararamdaman ko...
Hindi ko na matandaan kung anong oras dumating ang mga rescuers non basta ang
natatandaan ko na lang ang kung gaano kasakit yung mawala sya. Mga nasa higit 10
ang namatay at maraming sugatan, lahat kaming sugatan ay dinala sa ospital.
Napagalaman na lang na nagkaroon daw pala ng problema sa isang part ng tren kaya
nawalan ito ng control at nagcrash sa kabilang area. Buti na lang daw talaga
nabalitaan agad yung pagcrash nito kundi baka hindi nawarningan yung kabilang tren
at kung hindi yung nawarningan, baka sila madamay sa insidente.
Nung nasa ospital na ako at halos hindi na kayang umiyak ng mga mata ko, kinuha ko
sa bulsa ko yung sulat na inabot nya, may mga dugo nya pa ito..
Pasensya na kung train girl ang tawag ko sa'yo ah, hanggang ngayon kasi hindi ko pa
rin alam ang pangalan mo eh. Wala kasi akong sapat na lakas ng loob eh. Hanggang hi
at hello lang ang kaya kong gawin. Nakakatorpe kasi eh. Pero alam mo ba, noon pa
lang pinagmamasdan na kita, ang cute mo kasi eh. Natuwa nga ako nung malaglag yung
panyo mo, dun ako nakakita ng chance para mapansin mo. Nakita kita umupo ka nun sa
bench, lumapit ako at nagpasimple pero nakakainis nga, yun na yung chance ko pero
hindi ko man lang natanong ang pangalan mo. Napipi kasi ako eh. Pag nasa harap na
kasi kita, hanggang hi at hello lang ang kaya kong gawin.
Sinubukan ko na ring magtapat sayo ng ilang beses pero lagi akong nasablay, isang
beses gusto ko sanang maglagay ng letter sa bag mo nung kasagsagan ng kasikipan sa
train. Katabi kita nun at pasimple kong ilalagay sana yung letter ko sa bag mo kaso
dahil sa pagandar ng train at naitulak ng isang ale ang kamay ko, sa ibang bag ko
naishoot yung letter ko. Hindi ko na nagawang mabawi yun dun sa mayari ng bag kasi
baka iba isipin nun sakin.
Minsan naman, nagpapasimple ako sa pagtatapat... Sa tuwing nakaupo tayo sa bench at
nagiintay sa train, naglalagay ako ng headset sa tenga ko at nakikinig ng musika,
pinipili ko yung isang musika na sumasakto sa nararamdaman ko sayo at kinakanta ko
yung ng malakas, yung lakas na sapat lang na maririnig mo. Hindi ko alam kung
napapansin mo yun pero siguro iniisip mo lang na normal na nakanta lang ako magisa
pero ang totoo talaga, sa mga panahong naririnig mo akong kumakanta habang
nagiintay ng train, lahat yung dinededicate sayo ng torpe kong puso.
Sinubukan ko pa ulit sanang magtapat sayo nun kaso nung pagkasabi ko ng mga
katagang 'gusto kita' at paglingon ko sayo, nakita ko tulog ka na pala. Hinalikan
pa nga kita sa pisngi nun, wag ka sanang magagalit. Ang ganda mo kasi nung
natutulog ka hindi ko na napigilan ang sarili ko. Ginising na nga lang kita nung
dumating na yung tren eh.
Naulit ulit yun, nung nasa loob na tayo ng tren. Magkatabi tayong nakaupo nun,
sinasabi ko ulit sayo yung nararamdaman ko habang nakatingin ako sa kisame dahil
nahihiya nga ako pero natigil na lang ako sa pagsasalita ng maramdaman kong
bumagsak ang ulo mo sa balikat ko, dun ko lang napagtanto na tulog ka pala. Lagi mo
na lang akong tinutulugan sa tuwing nagtatapat ako.
Nawala ako ng 2linggo since nagkasakit ako at nagkaroon ako ng camping. Dun ko
naramdaman kung gaano kita gustong makita, sobrang namiss kita. Nasanay na kasi
akong nakikita ka palagi at nagha-hi sayo. Yun bang, marinig ko lang ang "hello" mo
at ngingitian mo ako, kumpleto na yung araw ko. Kaya naman napagdesisyunan kong
sumulat ulit sayo pero this time sisiguraduhin kong ibibigay ko ito sayo pagkita
natin sa bench.
Alam mo kasi, sa tingin ko mahal na ata kita. Ok lang kung hindi ganun ang
nararamdaman mo sakin, basta sana pagkabasa mo nito ngingitian mo pa rin ako bukas
at maghehello ka pa rin. Sana magpatuloy itong routine natin, masaya ako sa ganto.
- Train Guy"
Naiyak ako pagkabasa ko nung mga huling kataga. Magkita na lang ulit tayo bukas?
Hindi na... hindi na tayo magkikita... Hindi tayo umabot sa bukas.
Isang beses nga, nakita ko dun sa bench ang isang vandal na sadyang nagpaiyak pa
sakin ng sobra...
Isang dialogue yung vandal dun at may puso sa dulo. Matagal na sigurong nakasulat
dun yun kasi medyo nagfe-fade na yung kulay ng pentelpen na pinangsulat dun. Medyo
blurred na nga yung sulat eh. Antagal na talaga siguro nito pero ngayon ko lang
talaga napansin, lagi kasi akong nakayuko sa tuwing katabi ko sya dito sa bench
kaya ni minsan hindi ko napansin 'tong vandal na 'to.
----
Dictionary.com
Search: Traffic
Results:
traf�fic
noun, verb, -ficked, -fick�ing.
1. the movement of vehicles, ships, persons, etc., in an area,along a street,
through
an air lane, over a water route, etc.
2. mutual exchange or communication
Traffic? Yes, I hate traffics... it's annoying, boring, annoying and boring.
Specially at noon time wherein the sun strikes at the highest level that it's like
you'll be roasted in no time, traffics are such nuisance. Well, I did like the
traffic once.
That was a week ago when my family and I were on our way home to Manila after a
week vacation in our province. Our movement was very slow 'coz of the traffic. I
was really bored, I tried to sleep but I wasn't able to since the heat was killing
me eventhough it's already airconditioned inside the car, the ray of the sun was
just so unbearable. The radio of the car was playing some ugly songs so I searched
for my iphone and stuck my earphones to their places and selected a bunch of good
songs in it to listen to. When I was already comfortable to the song I was
listening to, I leaned my head to the window of the car and gazed outside. Beside
us was a white car and their windows are not tinted like ours and because of that,
I was able to see a guy at the backseat of that car... He has black messy hair and
the rest I can't describe since he was wearing a black shades but the thing is, he
had his hands leaned on the window and I don't know if he was looking at me or in
our car or to my mom or to my dad or to whoever since like what I've told you
before, he was wearing black shades.
Because I thought he was cute, I gazed at him longer than I should had and to my
surprise he stopped leaning on the window and turned his back which seemed like he
was getting something from the other side. I thought that maybe he was getting
something to eat from the backpack beside him.
After some minutes, he turned to me and he was already holding a notebook and there
was something written there, I read it...
Of course I was shocked after reading it. I just raised an eyebrow to him, he again
turned his back to me and I thought that he was starting to write something again.
When he was finished, he showed me again the notebook...
I swear, I choked after reading that, I turned my back to him and searched for a
notebook in my bag like what he also did. I scribbled something and showed it to
him,
I scribbled again, "THE NERVE, YOU LOOK LIKE A BEE IN YOUR SHADES. BZZZZ. BZZZ."
He laughed and started to write again something, "YOU LOOK LIKE A RETARDED EMO WITH
EARPHONES STUCK IN YOUR EARS. I BET YOU'RE DREAMING A MUSIC VID WHILE LEANING AT
THE WINDOW BEFORE!"
He actually laughed after that and wrote something again but this time it wasn't an
insult, "Are you annoyed? Sorry, I just don't have anything to do."
"Sure." since I thought there's nothing bad to be friends with someone while
waiting for the traffic to make some movements.
I thought it was really weird not to ask for someone's name first but then I also
thought that it's ok not to tell each other's name since we're still strangers in
the road and it's safe to keep the identity,"I'm heading back to Manila."
"She's a girl."
"Obvious." I even gave him the "are-you-kidding-me" face.
He laughed while writing, "She has 2 eyes, 1 nose, 2 ears."
"Sure, she's not a three-dimensional living creature that eats human poops." I drew
an annoyed smiley.
"Just kidding. Well, she has long black hair..."
"About what length?"
"Shoulder length."
I tried thinking who has a shoulder length black hair in our class and the ff came
up in my mind: Shay, Kaye, Anne, Laila, Marie, Cony and well, me... Oops, I should
exclude myself. Hahaha!
"And then?"
"She's not good in math." well, that sounded like a bit insulting. Well, I
eliminated Laila in the list since she's a math geek.
"Next."
"She's sporty." Kaye has asthma so she's out.
"A little more and I think I'm getting it." there's only mary, cony and well...
uhh... me? Well, I'm excluded! hahaha!
"She sings." well they both sing so I did not have a chance to elimate someone.
"Ok, then? What else?"
"She loves reading manga..." I'm pretty sure that Mary is not an otaku which
means...
He shook his head while smiling which actually got me confused so I wrote to him,
"It must be Cony? She has black shoulder length hair, she's tall, she's not good in
math 'coz she often gets average scores in the tests, she always flunk in it and
then she's a volleyball player, she also joins singing contests, I even competed to
her once though she's so good that it was hard to beat her, and she totally love
manga, infact she's the one whom I talk to with my manga craze. "
He replied, "No."
By then, the traffic was making a progress but we still can see each other so I
waited for his response...
"Don't you have black shoulder length hair?" I gave him a WHAT look.
He wrote again, "You're 5'3 right? That's tall, well for a girl."
I wrote back this time, "Err... how did you know how tall I am?"
"Woah. How did you know? Did you see it in the school's trashcan? Gosh. I should
have torn it first, atleast that way no one will see my name in the paper."
He laughed and wrote again, "You play tennis. You sing and you like manga."
"Hi Urie, I like you." when he showed me what he wrote in his notebook, their car
started to move fast because the traffic was making a big progress on their side. I
watched him as their car move slowly away from ours until I did not see him
anymore.
And eventhough a week has already passed, I still can't help myself but to think of
that guy in the traffic road. Everytime I passby in our corridors, I make sure to
look around hoping to atleast see and recognize him but I always fail. Was he
really serious? Well, he knew me... he knew my name, my hobbies ang some things
about me. After that confession, why isn't he showing his self?
*BUMP*
Because I am thinking too much I did not notice the guy in front of me therefore I
bumped into him and fell on the floor, my books are in a mess.
"Are you okay?" he stretches out his hand and as I look at him, he is smiling and
all of a sudden, I felt something familiar.
He went off. I am a little bit uneasy and I don't know why. I went to my class
afterwards and place my books on my table.
I open my book and to my surprise, a paper flew out of the pages of the book. I
pick it up on the floor and saw a note,
-----------------------------------
Hi Urie. I really like you, you know. Can you meet me at the rooftop after your
class?
-----------------------------------
Without any hesitations, I went to the rooftop after my class to hear his
confession. We had a traffic of kept feelings. Not all traffics are annoying,
sometimes it's sweet. <3
"I'll be going." when he said that, he actually meant it.
"Oh gosh, I'll be late for my bus." I was running like it was a matter and death
situation when infact, I was only running for the bus. It was already 4.38pm and my
bus was to arrive 2minutes after, at 4.40pm. I knew I wouldn't make it but I tried
and run for my life, I mean bus.
"Huff! Huff!" when I arrived the bus stop I was already running out of breath and I
had my hands on my knees.
"It just left." I was a bit surprised when someone talked, I raised my head and saw
a guy sitting on the bench of the shed, he was reading a book.
"Ah." I was a bit disappointed, I went to the same bench and sat at the other end,
"Did you missed the bus too?"
After that, he continued reading and I kept silent. I think the silence lasted for
about 5minutes or so, if you think I was the one who broke the silence then you're
wrong, it was him...
"I guess we'll need to wait for another half hour, right? It's really boring to
wait for the bus." the bus always comes every 30minutes.
"Ah, yeah... right. It's really boring." I kicked the floor and some scattered
rocks on it, "What are you reading?"
"This?" he raised the book, "It's Now or Never by Have You Seen This Girl."
"Huh? What's that about? And what a weird screen name for an author." I felt that
the atmosphere was a bit becoming friendly. The guy seemed nice and he IS really
nice.
"The author's actually weird but the story is really cool. It's a love story but
still a guy like me is enjoying reading such story. I can feel through it." he
brushed his hair with complexed expression.
"Really? What is it about?"
"It's about a guy who fell inlove with a girl from afar and he never had the
courage to confess it to her. The title is Now and Never because there is a part
wherein the guy has to decide if he should confess it or not in that day because if
he does not confess that day, there wouldn't be any chance for his feelings to be
heard."
"Uhh... Why so?" suddenly I became curious with the story's plot and I had the urge
to actually borrow it from him because I'm actually a fan of lovestories.
"Who knows..."
"Huh?"
"I've not reached the ending yet so I don't know... haha!"
"Ahh... But you said before that you can feel through it, is it because you're the
same with the guy protagonist?"
I don't even know why we had such topic, we were merely strangers but I felt like I
wanted to help him so I patted his shoulder, "What are you saying! You're
goodlooking and I'm pretty sure that that girl will accept you! Just have courage!
If you don't confess your feelings, she'll never know and are you contented like
that? You'll live your life with what ifs if you don't let her know."
He looked convinced with my words that he nodded, "You're right, I'll confess right
away."
He searched something in his pocket and pulled out his phone and dialed a number. I
waited in silence as he waited for the other line to respon, he kept on tapping his
fingers on the bench. The only thing I was unsure of was he kept on looking at me
all the time he was waiting for the other line to respond.
After some minutes, he placed back the phone inside his pocket.
"You're ideal guy is non existent." he had this weird expression after he commented
and because of that I actually laughed hard.
"Don't be so mean! I mean.. atleast the guy should be sincere and loving, I'm fine
with it."
"What is?"
"The bus."
I stood up and looked if the bus was actually arriving but I saw the other bus
which goes another way.
"Huh? Are you gonna take this bus and not the other one?"
"We always do." he said something that I did not hear because the sound of the
arriving bus was too loud.
"Oh, and I thought we could still talk some more, I was actually enjoying. Anyway,
you always wait in this shed right? I guess, we'll be seeing each other tomorrow."
"I don't think so." before I could ask him, he already entered the bus and waved
goodbye to me. From the windows of the bus, I saw him crying... The bus left and I
stood there for some minutes confused of what just happened.
"I don't think so." when he said that and I saw him crying, I did not have a
single idea why.
But when I sat back on the bench, I saw the book he was reading.
"Oh, he forgot." I took it and placed it on my bag, "Maybe I can return it to him
tomorrow."
After some minutes, may bus arrived. I went home, changed my clothes, had my dinner
and did some stuff.
"Oh, where is it?" I had already undone my bag, I've already scattered all the
things in it on my bed but I still wasn't able to find it. I went to my check my
drawers and I found it inside my studytable's drawer. That day, I forgot my phone
in my house.
When I checked it, I had 5missed calls... All from the same anonymous number, the
first call was 4:53 and I already had the feeling that it was the call from the
shed...
I checked my messages after, I ignored all messages except a message from that
anonymous number.
From: +63************
Message: I never had the courage, I love you. Thank you for today, goodbye.
Out of shock, I cried. I sat down in my bed and saw the book he was reading, I took
it and opened it. But I was again surprised by the thing I saw in the book...
It was a handwritten book and I had my picture pasted on the first page with the
caption, "And this is all about my feelings for her."
I started reading it, I could not believe everything that was written there.
"I don't even know if she had ever noticed me or if she knows that I go with the
same bus with her. I never seat and wait in the waiting shed because I was afraid
to get near her or she might hear my noisy heartbeat. I always make sure I seat at
the back of her so I can smell her fragrance and hear her voice everytime she
speaks with her friend or with her family on the phone. I felt a bit of a maniac
myself but that was the only thing I can do, to just watch her. I don't have the
courage but I do really like her."
"I don't even know how things will be... Today, I'll be going to California and
study there. My flight's at 7pm. This is the last day and I've decided to wait at
the shed for the first time, I do hope she'll take the bus today. If she does, I
might confess my feelings to her... But I don't really know if I could confess, in
the end I'm a big coward. Maybe if I fail to confess to her, atleast I'll try to
have a small chitchat with her... I want to have a memory with her even for a
second. Argh, I'm really troubled. It's now or never..."
Even 5yrs had already passed, I still can't forget that guy whom I don't even know
the name. Everytime I wait for the bus, the memory I first&last talked to him
plays. It must be weird to say, but that day I actually fell inlove... love for me
went in fast and the one I love went away fast.
"Oh gosh! I'll be late for my bus!" I am running for my life, nah kidding, I am
running for the bus. I only have 2minutes until the bus arrives. Like always, I
knew it's impossible to catch up for the bus having only 2minutes but I always have
my hopes in me so I'm trying my best to run.
"Huff! Huff!" as soon as I reached the bus stop, I have sweats falling and I'm
running out of breath. I placed my hands on my knees and trying to inhale and
exhale properly.
"It just left." Hearing the same voice and remembering the same scene, I felt like
I am having a dejavu. I lifted my head to see who it is but I felt disappointment
as soon as I saw his hair and ear. I can't see his face 'coz it is covered with a
book. But I'm 100% sure that it's not him, as far as I remember he's not as
muscular as this guy in front of me and he doesn't have blonde highlights and a
double piercing on the right ear.
"Ah, okay." I said disappointed and sat at the other end of the bench.
"I like your book." I am surprised when he spoke but he still has the book covered
in his face. Just then, I saw what he's reading... it's my story, "Now and Never".
"Ah, really? Thanks. How did you know I'm the author?"
"'Coz you're famous. Your work was even made into a film." right, it was actually
filmed and was even adopted into a korean & american film. That book is a great
hit, I think it's because I wrote it with my heart.
"Excuse me?"
"I thought Now & Never was written by Have You Seen This Girl?"
Before, I have understood why that guy had a screen name of Have You Seen This
GirL, it was because he was referring to me... he was always looking for me from
afar... I have always been touched with the idea, I always read the book until now
and it never fails to warm my heart.
"Copycat." he takes off the book away from his face and I think I am imagining...
It's not him, he doesn't even have blue eyes... but it looks like him....
"You said your ideal guy is someone who has hot body and a blonde-highlighted hair
with piercings on the ear and also with blue eyes. I did it all though I had to put
contacts for the eyes, I'm not foreign." he scratches the back of his neck as he
smiles awkwardly, "I have the courage now."
THE END.
"Waiting in Vain"
written by Denny R. (haveyouseenthisgirl)
Worst plot ever ang mahalin mo ang taong hindi ka mahal. Ay ano ba yan, paulit ulit
na ako na iba ang mahal ng taong mahal ko. Kasalanan ko ba kung nasasaktan ako ng
ganto, para na nga akong tanga... tatawa, iiyak, tatawa.
Oo, sabihin mo ng sira akong plaka pero ang mahal ko ay ang bestfriend kong lalaki
na may ibang mahal -- yung bestfriend kong babae.
Walanjo naman. Nung nagpatama si kupido ng arrow nya, napayuko ako at nagtali ng
sintas ng sapatos kaya ang natamaan ng arrow nya ay ang bestfriend kong babae na
lagi kong kasama. Badtrip, bakit hindi na lang ako? Bakit sya? BAKIT?
Pero tanggap ko na sana na hindi nya ako mahal, na bestfriend kong babae ang mahal
nya... tanggap ko na sana pero hindi pala sya mahal ng taong mahal nya.
YUNG TAONG MAHAL KO MAY IBANG MAHAL AT YUNG MAHAL NYA MAY IBA RIN NA MAHAL.
Mahirap tanggapin na yung taong minamahal mo, binabasura lang ng iba. At ikaw na
nagpapahalaga sa kanya ay binabasura lang din nya. Linchak na pag-ibig yan,
nagtatapunan lang ng mga nararamdaman? Ganun ba yun ha?!
Pero ang mas masakit, ang bestfriend kong babae pinapaniwalang mahal nya ang
bestfriend kong lalaki. At ito namang bestfriend kong lalaki na mahal ko, tatanga
tanga naniwala naman kay bestfriend na babae. Tinu-two time lang sya nito.
"WAG MONG PAGLARUAN ANG NARARAMDAMAN NG MGA TAO, HINDI KA NA BATA PARA MAGLARO."
Pero matigas ang bestfriend kong babae, patuloy nya pa ring niloloko ang bestfriend
kong lalaki. At patuloy na nagpapaloko pa rin ang mahal ko sa taong mahal nya.
Ansaklap naman ng kapalaran na ito, bakit ba kasi hindi na lang tayo mahalin ng mga
taong mahal natin? Hindi ba para balance? Bakit kelangang may "nanghahabol" at
"tumatakbo"?
"Tigilan mo na itong katangahan na ito! Hindi ka nya mahal! Niloloko ka lang nya,
may iba pa syang lalaki! Hindi ka nagiisa! Hindi ka nya sineseryoso!"
"Hindi ko sya sinisiraan, nagsasabi lang ako ng totoo. Ayokong manloko sya at
manakit ng kapwa ang bestfriend kong babae at ayokong masaktan ang bestfriend kong
lalaki. Parehas ko kayong mahal pero ikaw alam mo ba, mahal kita hindi lang bilang
bestfriend?"
Kung pede lang ngang mawala na lang ako edi nawala na ako... hindi ko na matagalan
ito eh, lalo na nang sya na mismo ang nakakita ng panlolokong ginagawa sa kanya ng
taong mahal nya.
"Ano?! Susumbatan mo ako? O sige ikaw ng tama! Tama ka nga niloloko nya ako!
Nagmukha akong tanga lang! Sige sumbutan mo ako! Sabihan mo akong tanga!!!"
Umiiyak sya nun. niyakap ko sya, "Tama na. Ako yung nasasaktan pag nakikita kitang
ganyan."
Iisa lang ibig sabihin nun, umiiyak sya kasi mahal nya talaga ang bestfriend kong
babae. Nasasaktan talaga sya, pruweba ang mga luha nya.
"Bakit ka kasi nagmamahal ng taong hindi ka naman mahal!!!" sumbat ko sa kanya pero
sinusumbat ko rin ito sa sarili ko kasi parehas lang naman kaming nagmamahal sa
taong hindi naman kayang suklian ang mga nararamdaman namin.
"Bakit, bawal ba?" humarap sya sakin, "Bawal bang magmahal ng taong hindi ka
mahal?!"
"Ang gusto ko lang naman... ako na lang ang mahalin mo." tinitigan nya muna ako
sandali bago sya muling nakaimik.
Napangiti na lang ako ng mapait, "Alam ko naman eh. Nagbabaka sakali lang."
Yung storya namin ng bestfriend kong lalaki, hindi katulad ng mga love stories na
nababasa sa fictions o napapanuod sa drama series sa tv... hindi eh, hindi ako yung
leading lady sa storya nya. Hindi kami ang love team. Hindi kami ang para sa isa't
isa. Kahit anong pilit ko, sa huli... sya at sya pa rin ang mahal nya. Ako?
Hanggang kaibigan lang talaga ako. Hanggang dun lang, dead end. Finish line. Wala
na. Bawal na akong lumagpas pa dun.
Badtrip, tumutulo nanaman mga luha ko. Tutusukin ko na mga mata ko ee, nakakaasar
na. Sinabi ko ng tumigil sa pag-iyak, eto pa rin iyak ng iyak.
Ako na lang kasi eh, antanga mo! Gago ka, sabi kong AKO NA LANG EH! Ang tigas ng
ulo mo, ayaw mo makinig sakin. Kung ako na lang edi sana hindi ka nagpapakatanga?
Sana hindi rin ako parang tanga?
Kung ako na lang... edi sana wala ng iiyak? Wala ng malulungkot? Edi sana parehas
tayong masaya.
Asa.
Nagkasakit sa puso ang bestfriend kong babae. Kelangan nya ng heart donor pero
walang mahanap na donor...
Buti pa sya.
Asar lang talaga kasi hindi ka nya minamahal tulad ng pagmamahal mo.
Ganto na lang,
Para masuklian na rin ang nararamdaman mo, para mahalin ka na rin ng mahal mo.
---------------------------------------------------------------------------
I wish to donate my organs and tissues. I wish to give:
- MY HEART
Donor Signature: XXXXXX
Date: September 4, 2011
---------------------------------------------------------------------------
Mamahalin ka na nya.
---
Property of haveyouseenthisgirl.yolasite.com (C) 2011