Waad woont met Sama's vader, een arts in het laatst overgebleven

ziekenhuis in het door rebellen bezette Aleppo. Omringd van alle

kanten, dagelijks gebombardeerd door het Syrische regime en de
Russische luchtmacht, vreest Waad dat ze elk moment gedood
kunnen worden. Daarom schrijft ze een videobrief aan haar
eenjarige dochter Sama om uit te leggen wie haar ouders waren,
waar ze voor vochten en waarom Sama ter wereld kwam.
“Wat voor leven heb ik je gegeven. Zul je me ooit vergeven?” Bijna fluisterend prevelt Waad
el-Kateab deze woorden tegen haar net geboren dochter. Een kind, geboren tussen de
bomaanslagen in het Syrische Aleppo, een stad van stof. Eigenlijk zou je willen dat For
Sama nooit gemaakt was. Dat Waad el-Kateab inmiddels was afgestudeerd en veilig in haar
thuis Aleppo zou wonen. Helaas is de film er wel, én gelukkig is deze film er. Een persoonlijk,
rauw verhaal, van binnenuit verteld door een vrouw die je van je stoel blaast met haar
veerkracht en optimisme. Een film over oorlog maar vooral: een film over liefde. Terwijl
Aleppo wordt gebombardeerd, trouwt een jong stel. Ze krijgen zelfs een baby, Sama. Regisseur Waad
al-Kateab ligt al dit moois van hun familie vast. Daarnaast komt ook de verwoesting van de stad en
haar land Syrië in beeld. Manlief werkt ondertussen in een noodhospitaal, wat doelwit is van een een
bombardement. Ze staan voor een keuze: gaan ze vluchten om hun dochtertje Sama veilig te stellen of
helpen ze het verzet, met alle risico’s van dien. Wat een verschrikkelijke documentaire zeg.
Verschrikkelijk als het gaat om de (te) gruwelijke en mensonterende beelden die je te zien krijgt,
want de documentaire op zichzelf is hartverscheurend mooi. Ik had hem liever niet gezien, maar het
is goed dat ik hem heb gezien. Poeh, even ademhalen nu.
Zo een beetje ieder beeld raakt je, mede ook door de goede montage. Heel af en toe mag je juichen,
bijvoorbeeld als een op het eerste gezicht doodgeboren baby toch niet dood blijkt. Voor de rest is er
niets te juichen. Alleen de onverschrokken Sama geeft je soms een reden tot een lachje tussen de
tranen door. Ik kan er dan ook met mijn pet niet bij dit dit dus daadwerkelijk plaats heeft gevonden.
Alsof het een film is. Dat is het niet, want geen enkele scenarioschrijver zou dit verhaal überhaupt
durven te verzinnen.

Aan Sama vertelt ze te hebben gevochten voor ‘de belangrijkste zaak ooit’, ‘Ik kan niet
wachten tot jij vertelt wat je ervan vindt.’
Eenmaal buiten op de stoep van het ziekenhuis klemt ze de lijkzak stevig tegen zich aan,
schreeuwt het uit van verdriet, maar wil dat de camera op haar gericht blijft. ‘Filmen!’,
roept ze, ‘film dit!’ De wereld moet zien hoe het eraan toegaat in die vreselijke oorlog in
Syrië.
For Sama is een film die gezien moet worden.