ΜΟΝΟ ΦΥΣΙΚΟΣ Ο ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ

Με τον θάνατό του παύει να υπάρχει εκείνο το μέρος της ύπαρξης του υποκειμένου που
αφορά στο φυσικό του είδος (η υλικότητά του και η ζωντάνια της υλικότητάς του), διότι
αυτό κατ’ ανάγκη ακολουθεί την αναπόδραστη φυσική νομοτέλεια. Αντίθετα, το πρόσωπο,
καθότι μοναδικό και ανεπανάληπτο (άρα ανεξάρτητο από κάθε φυσική ομοείδεια, τη
συνεπαγόμενη νομοτέλεια και κάθε υπαρκτική επανάληψη), υπάρχει δυνάμει, κάποτε και
ενεργεία, ελεύθερο από τη φύση της υλικότητας και της ζωντάνιας με την οποία
πραγματώνεται στον υλικό μας κόσμο και, γι’ αυτόν τον λόγο, δεν περνά ποτέ στην
ανυπαρξία του είδους της φυσικής, καθόσον δεν αφορά σε αυτή.
Για να στηριχθεί μία αντίθετη άποψη, θα πρέπει να εκληφθεί το πρόσωπο της ανθρώπινης
μονάδας ως η ζωντάνια του (ή η συνείδησή του), συνεπώς ως μία ιδιότητα της ύλης που
συνιστά την ανθρώπινη μονάδα. Τούτο, βέβαια, προϋποθέτει την ανελευθερία της
ανθρώπινης βούλησης, καθότι μόνον έτσι το πρόσωπο παγιδεύεται στη φυσική νομοτέλεια.
Όσοι, όμως, είμαστε υπέρμαχοι της ιδέας της ελεύθερης βούλησης του ανθρώπου (κι εγώ
είμαι), δεν μπορούμε να δεχθούμε τον θάνατο του προσώπου, αν πρώτα δεν αποδεχθούμε τη
θεωρία, σύμφωνα με την οποία ο ατομικός άνθρωπος είναι η ζωντάνια του, ως απλή
ιδιότητα της υλικότητάς του.
Αν και ο ολόκληρος (σώος) ατομικός άνθρωπος είναι πρόσωπο με σωματικότητα και
ζωντάνια μαζί, το πρόσωπο είναι κάτι πέρα από αυτά ή μάλλον κάτι πριν από αυτά. Ιδρύεται
στο πλαίσιο της, υπαρκτικώς πρωτεύουσας, σχέσης που το γεννά. Έτσι, οι εκλιπόντες
πρόγονοί μας παραμένουν πρόσωπα υπαρκτά, γιατί συνεχίζουν να γεννιόνται στην
προσωπική σχέση που έχουμε μαζί τους, εμείς υπάρχουμε ως πρόσωπα γιατί γεννιόμαστε
καθημερινά στις σχέσεις μας με άλλα πρόσωπα, και όλα τα πρόσωπα μαζί υπάρχουμε επειδή
γεννιόμαστε στη σχέση μας με τον άχρονο Θεό. Ο οποίος Θεός, στη δική μας παράδοση,
προσωπικός είναι, σχέση τριών προσώπων που γεννιόνται το ένα στον τόπο του άλλου. Και
καθότι η σχέση τούτη είναι Αγάπη, δεν υπακούει σε νομοτέλειες και μας επιτρέπει να
ευχόμαστε Καλή Ανάσταση.
Υ/Γ: Χρησιμοποίησα τη λέξη ζωντάνια αντί της λέξης ψυχή, διότι το σημαινόμενο της
τελευταίας παραπέμπει αυθόρμητα στον πλατωνικό ιδεαλισμό, την πλατωνίζουσα
αυγουστίνεια θεολογία και το καρτεσιανό cogito, που δεν έχουν να κάνουν με την πατερική
οντολογία του προσώπου, στην οποία και αναφέρομαι.