Σιγά μην κλάψω

Μου λεν αν φύγω από τον κύκλο θα χαθώ

Στα όριά του μοναχά να γυροφέρνω

Και πως ο κόσμος είν’ ανήμερο θεριό

Κι όταν δαγκώνει εγώ καλά είναι να σωπαίνω

Κι όταν φοβούνται πως μπορεί να τρελαθώ

μου λεν να πάω κρυφά κάπου να κλάψω

Και να θυμάμαι πως αυτό το σκηνικό

είμαι μικρός πολύ μικρός για να τ’ αλλάξω

Μα εγώ μ’ ένα άγριο περήφανο χορό

σαν αετός πάνω απ’ τις λύπες θα πετάξω

Σιγά μην κλάψω σιγά μη φοβηθώ

Σιγά μην κλάψω σιγά μη φοβηθώ

Θα πάω να χτίσω μια φωλιά στον ουρανό

θα κατεβαίνω μόνο αν θέλω να γελάσω

Σιγά μην κλάψω σιγά μη φοβηθώ

Σιγά μην κλάψω σιγά μη φοβηθώ

Γιάννης Αγγελάκας, Σιγά μην κλάψω

ΘΕΜΑ 3ο:

Γ.1 Ποιο είναι, κατά τη γνώμη σας, το βασικό θέμα που αναδεικνύεται από τους
στίχους του τραγουδιού; Να τεκμηριώσετε την απάντησή σας αναφέροντας τρεις
κειμενικούς δείκτες. Ποια είναι η δική σας γνώμη σε σχέση με την επιλογή του
τραγουδοποιού; Συμφωνείτε ή διαφωνείτε; (150 – 200 λέξεις)
Μονάδες 15

Επιμέλεια: Γιώργος Β.Θώδης

Θέμα Γ

Το βασικό θέμα του τραγουδιού είναι η φυγή/ δραπέτευση από μία δυσάρεστη/
καταπιεστική πραγματικότητα. Η πραγματικότητα αυτή συμβολίζεται με έναν κύκλο
ο οποίος παρέχει μια μορφή ασφάλειας και η απομάκρυνση από τα όριά του
επιφέρει την καταστροφή.
Αυτό δηλώνεται με μία οπτική εικόνα (Μου λεν αν φύγω από τον κύκλο…να
γυροφέρνω) και συμπληρώνεται από ένα άλλο δεδομένο, την αγριότητα του κόσμου,
η οποία αποδίδεται με μία μεταφορά (Και πως ο κόσμος είν’ ανήμερο θεριό… καλά
είναι να σωπαίνω).
Και παρότι αυτή η πραγματικότητα μπορεί να εξοργίζει το ποιητικό υποκείμενο σε
σημείο τρέλας/ παράνοιας, υπάρχει ακόμη μία σύμβαση, αυτή της μοναχικής θλίψης
και της μη ανατροπής της πραγματικότητας, λόγω της ανωριμότητας ή της
ασημαντότητάς του, που αποδίδεται εμφατικά με μία επανάληψη (είμαι μικρός
πολύ μικρός για να τ’ αλλάξω). Σε όλα αυτά, ωστόσο, το ποιητικό υποκείμενο αρνείται
να ενδώσει.
Με μία κινητική εικόνα και μία παρομοίωση αισθητοποιείται η άρνηση του να
συμβιβαστεί (Μα εγώ μ’ ένα άγριο περήφανο χορό σαν αετός πάνω απ’ τις λύπες θα
πετάξω)./
Με μία διπλή άρνηση και την ειρωνική επανάληψη του «σιγά» αισθητοποιείται η
απόφασή του να μην ενδώσει σε αυτές τις συμβάσεις (Σιγά μην κλάψω, σιγά μη
φοβηθώ).

Συμφωνώ με την απόφασή του να βρει διόδους διαφυγής από αυτή την καταπιεστική
πραγματικότητα. Από τον φόβο ή τη θλίψη που προκαλεί ο συμβιβασμός με τα
κοινωνικά στερεότυπα, επιλέγει την υπερήφανη στάση της άρνησης και της
απόσυρσης σε έναν δικό του ελεύθερο κόσμο.

Επιμέλεια: Γιώργος Β.Θώδης