Благодарение на несебничноста на младите народни херои, на храбрите селани и

пожртвувани борци, Македонија го добила после Втората Светска војна своето

место на светското културно поле. За прв пат во историјата била конституирана
Македонска од тоа гаш се „вжешти“, сметам дека колективната меморија за овие
ликови набргу ќе исплива.

Сите од овие борци биле млади и полни со идеали. Тие биле на прагот помеѓу два
света – турско османскиот и не Евреите немало да биде дозволена доколку сме
биле Меѓутоа, пред да стигнат до револуција на планините, младите партизани
морале да доживеат револуција силувања, таквите злодела не се прават доколку
ние сме ист народ. Депортацијата слободата, тоа не значи дека не можеме да
одгатнеме. Можеби тајната која се крие во периодот 1941-1944 може да ни даде
некоја насока каде треба да оди Македонија денес. Настрана индивидуална
револуција на умот која за време на прв пат се остварил вековниот идеал,
вековниот стремеж за создавање македонска слободна држава. Настрана од
фактот што денес не знаеме што со слободна Македонија. Родителите на
индивидуално ниво, револуција на умот. Токму таа држава. За на овие борци во
себе го носеле менталитетот од времето на Отоманската империја, кога се
вершто на спомен-бистите на народнтие херои им се искршени главите, доколку
ситуацијата некоувало дека к’сметот веќе ги има одредено нашите животи. Среќа
наша е што овие борци не верувале во тој к’смет. Согласно нивните принципи,
нема посвета работа од слободата. Бугарите, спротивно од нивните тврдења, не
ни ја донеле слободата. Таквите грозоморни убиства, ограбувања и бившата
СФРЈ била забранета бил најголемиот хендикеп на повоениот свет кај скоро сите
комунистички држави. Не може да им се става на луѓето пранги на умот, тие сѐ ќе
дозволат освен тоа. Иронично, но денес се наоѓаме во потполна друга крајност.
Денес дури на интелигентните им ист народ.

Борбата на младите партизани пред сѐ била со воена цел. Од нив се барало

железна дисциплина и добра кондиција за качување низ планините и одење низ
полињата. е забрането да мислат затоа што со тоа ги „навредуваат“ имбецилите.
Во Штип поголемиот дел од војната поминал во борбите низ градот: криење
илегалци, и во разни борбени единици. Од Штип биле изнесени многу борци
летото во 1944 и тие учествувале организација во Штип е речиси уништена, скоро
сите борци одат во партизанските одреди на Шар Планина, од каде се
распоредндушно и исплашено да ја помогне борбата. Селаните скоро во
формирањето на четвртата младинска ударна бригада на Лисец (Плачковица).

Партизаните во Македонија имале проблем да го разгорат востанието. Голем дел

од населението било рамнособирање оружје, одржување состаноци, агитирање,
пишување пароли, користење на партиска техника итн. После 17 август 1943
партиската и да не учествувале во првите години. Апатијата во немањето чувство
дека ова што го правиме е за нас и нашите деца ја имало и тогаш, а пострашно е
што ја има и денес.
Несомнено е дека доколку нашите најдобестрашен пред својата судбина. Штом
оваа држава и слобода е скапо платена, тоа значи дека постојано ќе мораме да
работиме понапорно од сите останати за да Стојменски биле прогласени за
народни херои по завршувањето на војната, а Тошо Арсов за првоборец. И покрај
тоа што Арсов не го добива живее со огромното капитално наследство на нашата
историја. Тоа важи и за наследството оставено од НОБ, кое само додаде тежина
на сиот тој капитал. Тоа значи постојано да бидеме херои, а херој е оној кој има
храброст пред непознатото, кој е звањето народен херој, во нашата меморија тој
секогаш тоа и ќе биде. Во повоениот период нив им се посветени херои
преживееле, тие ќе имале голема улога во изградбата на повоениот свет.
Меѓутоа, постои едно лошо правило кое вели дека во војна умираат многу улици
низ општина Штип, училишта, а поставени се и спомен плочи кај нивните
денебрите. Судбината сакала двајца од нив да ја натопат со сопствена крв
македонската земја, а третиот животот да го даде низ улиците на сопствениот
град, во чија иднина безмерно домови.ја зачуваме. Којзнае, некои се во право
можеби кога велат дека „борбата за Македонија никогаш не престанува“.

Наша должност како нивни наследници е да не заборавиме дека колку и да не ни

се допаѓаат некои работи на ние сме должни да ги памтиме овие млади луѓе, не
затоа што треба да ја повторуваме историјата и да живееме во минатото, туку
затоа што онаму каде што хероите лесно се забораваат, слободата тешко се раѓа.
Во прилог на ова тврдење оди фактот дека денешната држава Р.Македонија се
наоѓа пред многубројни внатрешни револуционери, а тоа е донекаде и наша
голема должност. За овие млади херои важи потполно изреката на Јане и
надворешни премрежја.

верувал.

Не е лесно да се
шниот или минатиот свет, ние не смееме да се дистанцираме од она што е наше.
Денес е наша целосната борба, живот и дело на Ванчо Пркев, Славчо Стојменски
и Тошо Арсов и не може да биде ничија друга. Поради своите заслуги Пркев и

Несо