„ჩემი შედევრი სასწარაფოდ ვაჩვენე
პლანეტა , საიდანაც იგი ჩამოფრინდა
უფროსებს, თან გულისგამაწვრილბლად
ვეკითხებოდი ყველას, ჩემი ნახატი შიშის
ზარს თუ გცემთ-მთქი. უბრალო შლაპამ აბა
როგორ უნდა შეაშინოს ადამიანიო -
უკვირდა მათ.
სინამდვილეში ჩემს ნახატზე შლაპა კი არა,
ბოა იყო გამოსახული, რომელიც სპილოს
ინელებდა.
ასეა , ზრდასრულ ადამიანებს , პატარაა.
მოგეხსენებათ, ყოველ ნაბიჯზე ახსნა-
განმარტება სჭირდებათ.
... უფროსი ადამიანები დამოუკიდებლად
ვერაფერს იგებენ, ბავშვებისთვის კი ძალიან
დამქნცველია ყველაფრის დაწვრლებით
განმარტება და დაღეჭვა.“
„- გეთაყვა ... დამიხატე ბეკეკა!
- აა? ასტეროიდ ბ-612-ად იწოდება.
-დამიხატე ბეკეკა! დიდებს ძალიან უყვართ ციფრები. დიდებს
რომ უთხრათ, „ვარდისფერი აგურისგან
........................................................................
ნაგები ლამაზი სახლი დავინახე, რომლის
- ეს ყუთია! ბეკეკა, რომელიც ასე გსურს,
ფანჯრის რაფებზე გერანი ყვაოდა, ხოლო
შიგნით ზის. სახურავზე მტრედები დაგოგმანებდნენო“,
- აი, სწორედ ასეთი უნდა ყოფილიყო ვერ მიხვდებიან, როგორია ეს სახლი, მათ
ჩემი ბეკეკა. როგორ ფიქრობ ბევრ ასე უნდა უთხრათ: „მე დავინახე სახლი,
ბალახს ჭამს. იქ ჩემთან ყველაფერი რომელიც ასი ათასი ფრანკი ღირს“ და
მაშინ აღტაცებით წამოიძახებენ, რა
-ამას ნამდვილად ეყოფა. მე ხომ სულ მშვენიერი სახლი ყოფილაო!
პატარა ბეკეკას გაძლევ. მეგობრის დავიწყებაზე დიდი სევდა
ბიჭუნა ნახატს დააცქერდა. ამქვეყნად არ არსებობს. თუ ასე მოხდა,
- არც ისეთი პატარა... შეხედე, შეიძება შენც დიდებს დაემსგავსო,
რომლებსაც ციფრების გარდა არაფერი
ჩასძინებია....
აინტერესებს.
- შენ დიდებივით ლაპარაკობ! ყველაფერი
გეშლება... ყველაფერს ერთმანეთში ურევ! ჩანდა, რომ ეს საოცარი ქმნილება -აბა, სად არის შირმა?
- მე ერთი პლანეტა მეგულება, სადაც წითური მაინცდამაინც მოკრძალებული არ - აი ზუსტად მის მოსატანად ვაპირებდი
კაცი ცხოვრობს. მას არასოდეს უყნოსია ბრძანდებოდა. წასვლას, მაგრამ სიტყვის შეტოვება ვერ
-მე და მზე ერთად დავიბადეთ. ამასობაში შემოგბედე.
ყვავილის სურნელება, არასოდეს შეუხედავს
საუზმის დრო დამდგარა. თუა არ
ვარსკვლავებისათვის, არასოდეს ყვარებია
დაიზარებთ და მომემსახურებით,
ვინმე და რიცხვების შეკრება-გამოკლების მადლიერი დაგრჩებით ყმაწვილი!
მეტი არაფერი გაუკეთებია. მთელი დღე
შენსავით ერთსა და იმავეს იმეორებს: საქმის პრინცი ჯერ დაიბნა, მერე გავარდა,
კაცი ვარ, სერიოზული კაცი ვარო, და მოძებნა სარწყავი და ყვავილს ცივი წყლით
ამპარტავნად იბღინძება. მაგრამ იგი კაცი ხომ გაუმასპინძლდა.
არ არის. იგი სოკოა!
- თუ ადამიანს უყვარს ყვავილი, რომლის
მაგვარი არცერთ ვარსკვლავზე არ
მოიძებნება, ეს საკმარისია, რომ იგი
ბედნიერი იყოს ამ ვარსკვლავის დანახვაზე.
 ხელწიფეები სამყაროს ძალიან პატივმოყვარეობით შეპყრობილ
-მშვიდობით! - გაუმეორა პრინცმა. მარტივად აღიქვამენ. ადამიანებს ქების მეტი არაფერი ესმით!
-სულელი ვიყავი. მომიტევე... ეცადე იგი ბედნიერი იყო, რადგან ვიღაცის
ბედნიერი იყო. მე... მე შენ მიყვარხარ! მაგრამ ხელმწიფედ იგულა თავი. - თაყვანისცემა ნიშნავს აღიარო,
შენ ამის შესახებ არაფერი იცი. ჩემი ბრალია! რომამ პლანეტაზე ყველაზე
- ყველას უნდა მოსთხოვო ის,
სიმპატიური, ყველაზე მდიდარი,
-დაანებე ხუფს თავი! მე ის არაფერში რისი გაცემაც მას ხელემწიფება. და ბოლოს , ყველაზე ჭკვიანი ვარ!
მჭირდება.
-კი მაგრამ ცხოველები?-კითხა პრინცმა. - „ საკუთარი თავის განსჯა ასჯერ და პრინცი სწრაფად გაეცალა
-ერთი ორი მუხლუხო როგორმე უნდა უფრო რთულია, ვიდრე სხვების. იქაურობას.
ავიტანო, რომ პეპლები გავიცნო. წადი. ნუ თუ საკუთარი თავის „დიდები მართლაც უცნაური ხალხია“,
ითრევ ფეხს. სამართლიანად განსჯას - გაიფიქრა მან და განაგრძო გზა.
ძალიან ამაყი იყო ეს ყვავილი. მოახერხებ, ესე იგი ნამდვილი
...და მე გადამფრენ ფრინველთა გუნდს ბრძენი ხარ.“
გამოვყევი.
-ჯამში ხუთას ერთი მილიონ ექვსას
ოცდაორი ათას შვიდას ოცდათერთმეტი
გამოვიდა.
-რა ხუთასი მილიონი?
-მე ამდენი ვარსკვლავის მფლობელი ვარ. მე
საქმოსანი ვარ შენთვის არ მცალია.
-- ჩემს პლანეტაზე, - თქვა პრინცმა, - არის
ერთი ყვავილი, რომელსაც ყოველ დილას
ვრწყავ, და სამი ვულკანი, რომლებსაც
კვირაში ერთხელ ვასფთავებ. მათ შორის
ჩამქრალ ვულკანსაც. ვინ იცის, რა მოხდება.
ჩემი მფლობელობა სასარგებლოა
ვულკანებისთვისაც და ყვავილისთვისაც.
მაგრამ შენ არაფერს არ რგებ ვარსკვლავებს...
საქმოსანმა პირი გააღო, მაგრამ ვერაფრის
თქმა ვერ მოახერდა და პატარა უფლისწული
გაეცალა მას. „დიდები ნამდვილად საოცარი
ხალხია“, - გაიფიქრა მან და განაგრძო გზა.
„იქნებ ამ კაცის ცხოვრება უაზროა, - მაგრამ ჩამქრალმა ვულკანმა ერთ
მაგრამ არც ისე უაზრო, როგორც მეფის, მშვენიერ დღეს შეიძლება გაიღვიძოს, -
პატივმოყვარისა და საქმოსანისა, - შეაწყვეტინა პატარა უფლისწულმა.
გაიფიქრა მან. - მის სამუშაოს რაღაც - რა არის „ეფემერული“?
აზრი მაინც აქვს. როცა იგი ფარანს - ჩამქრალია ვუკანი, თუ მოქმედი, ამას
აანთებს, თითქოს ერთი ახალი ჩვენთვის არავითარი მნიშნველობა არა
ვარსკვლავი ან ყვავილი ჩნდება აქვს, - თქვა გეოგრაფმა. - ჩვენთვის
ქვეყნად. ხოლო როდესაც ფარანს მთავარია მთა. იგი არ იცვლება.
აქრობს, თითქოს აძინებს ვარსკვლავს ან - კი მაგრამ, რა არის „ეფემერული“? -
ყვავილს. მშვენიერი საქმეა და ისევ გაუმეორა პატარა უფლისწულმა,
ნამდვილად სასარგებლოც, რადგან რადგან ვერ მოისვენებდა, სანამ
ლამაზია“. კითხვაზე პასუხს არ მიიღებდა.
პატარა უფლისწულმა ღრმად - ეფემერული არის ის, რასაც დიდი ხნის
ამოიოხრა: „აი, ერთადერთი კაცი, სიცოცხლე არ უწერია.
რომელსაც მე დავუმეგობრდებოდი, -
გაიფიქრა მან. - მაგრამ მისი პლანეტა
მართლაც ძალიან პატარაა ორი
კაცისათვის...“

- „ ადამიანები ერთ ადგილას
ვრჩერდებიან, გეგონება მათ ქარი ხან
ერთ მხარეს გადაისვრის, ხანაც მეორე
მხარეს.უფესვონი არიან, უფესვოდ
ცხოვრება კი ძალიან ძნელია - თქვა
დაბნოს ყვავილმა“.
პატარა პრინცი მაღალ მთაზე ავიდა, რათა
ადამიანები მოეძებნა.
-ვერ ვითამაშებ შენთან. მე
მოუთვინიერებელი ვარ.
... და მან იპოვა ვარდების წალკოტი. უცებ -რას ნიშნავს მოუთვინიერებელი?
საშინლად მოიწყინა, რადგან მიხვდა რომ -ეს ისეთი რამაა, რაც დიდი ხანია დავიწყებას
მიეცა. „მოთვინიერება მიჩვევას ნიშნავს-
მისი ყვავილი ერთადრთი არ იყო ამ აუხსნა მელიამ.- შენ თუ მომათვინიერებ
ამით ჩემს ცხოვრებაში სინათლეს შეიტან. -
სამყაროში. შეიცნობ მხოლოდ იმას რასაც მოათვინიერებ.
ახლა ადამიანებს დრო არა ჰყოფნით რაიმე
გაიგონ. ისინი მხოლოდ მზამზარეულ
საგნებს ყიდულობენ მაღაზიებში, მაგრამ
ქვეყნად არ მოიძებნება ისეთი მაღაზია, სადაც
მეგობრის შეძენა შეიძლებოდეს. და
ადამიანებსაც ვეღარ უპოვიათ მეგობარი. თუ
მეგობარი გსურს, მე მომათვინიერე.

-მშვიდობით! -უთხრა მელიამ - დადგა დრო
ჩემი საიდუმლო გაგანდო : ადამიანი
მხოლოდ ულით ხედავს კარგად, მთავარი
და მნიშვნელოვანი თვალისთვის უხილავია.
-ვარდი შენთვის ასეთი ძვირფასინ გახადა
დრომ, რომელიც მას შესწირე!
-შენ ვალდებული ხარ იზრუნო მასზე, ვინც
მოათვინიერე!
- მარტო ბავშვებმა იციან ზუსტად რას ეძებენ, -
თქვა პატარა უფლისწულმა. - ისინი თავს
ევლებიან ჭინჭის თოჯინას და ამიტომაა იგი
ასე ძვირფასი მათთვის. და თუ ვინმემ მათ
თოჯინა წაართვა, მწარედ ტირიან.
„მე პირადად ორმოცდაცამეტი თავისუფალი
წუთი რომ მქონოდა, - გაიფიქრა პატარა
უფლისწულმა, - ნელა გავისეირნებდი
წყაროსაკენ...“
- მეგობარი ყოველთვის კარგია, სიკვდილის
წუთებშიც კი. მე ძალიან კმაყოფილი ვარ
მელიას მეგობრობით...
- იცი, რატომაა უდაბნო ასეთი ლამაზი?
იმიტომ, რომ სადღაც, მის წიაღში, წყარო
იმალება...
-ნამდვილად კარგი შხამი გაქვს? დიდხანს
ხომ არ მომიწევს ტანჯვა?
- როცა ღამით ზეცას ახედავ, ყველა
ვარსკვლავი შემოგცინებს, რადგან
გეცოდინება, რომ ერთ-ერთ მათგანზე მე
ვცხოვრობ და ვიცინი. მხოლოდ შენ
გეყოლება ისეთი ვარსკლავები, რომლებიც
იცინიან.
- და როცა გამომიგლოვებ (გამოუგლოვებელი
არაფერია ქვეყნად), კმაყოფილი იქნები, რომ
მიცნობდი. შენ მუდამ ჩემი მეგობარი იქნები
და მუდამ იცინებ ჩემთან ერთად. ფანჯარას
რომ გამოაღებ და ცას ახედავ, სიხარული
მოგეფინება...
 პრინცი სამი ვულკანის (რომლებიც -რას აკეთებთ?
- ძალიან მიყვარს დაისი. მუხლამდ ძლივს წვდებოდა) მფლობელი - ვსვამ.
- იცი... სევდის მოძალებისას არაფერი გახლდათ. მოქმედ ვულკანებზე დილის - რატომ სვამ?
სჯობს დაისის ყურებას... საუზმის მომზადება მოსახერხებელი იყო. - რომ დავივიწყო.
- ალბათ იმ დღეს , როცა დაისს ერთი ჩამქრალი იყო. მიუხედავად ამისა - რა უნდა დაივიწყო?
ორმოცდასამჯერ უცქირე, ძალიან, პრინცი მაინც საგულდაგულოდ წმენდდა - დავივიწყო, რომ მრცხვენია, - გაანდო
ძალიან მოწყენილი იყავი, არა? მას. ზოგჯერ მას მზის ჩასვლის ყურებისას ლოთმა და თავი ჩაქინდრა.
პატარა პრინცმა არ მიპასუხა.“ სკამადაც კი იყენებდა. - რისი გრცხვენია? - შეეკითხა პატარა
წასვლისას პრინცმა თავისი პლანეტა უფლისწული და ძალიან მოუნდა რომ
საგულდაგულოდ დაასუფთავა. დახმარებოდა მას.
- მრცხვენია, რომ ვსვამ!.. –

დაასრულა საუბარი ლოთმა და

დადუმდა.

- ადამიანები სად არიან?
-მარტოობის განცდა მაშინაც კი შეიძლება
დაგეუფლოს , როდესაც ადამიანებს შორის
ცხოვრობ.
- უცნაური არსება ხარ, თითივით წვრილი.
-სამაგიეროდ მე მეფის თითებზე მეტი ძალა
მაქვს,- მიუგო გველმა - ყველა სულდგმულს,
რომელსაც კი შევეხები, მიწას ვუბრუნებ,
რადგან ყველა მიწის შვილია, - თქვა მან. -
მაგრამ შენ წმინდა ხარ და ვარსკვლავიდან
მოფრენილი...
უცებ მის ფეხებთან ყვითლად გაიელვა
-- თქვენ სრულებით არ გავხართ ჩემს რაღაცამ. პატარა უფლისწული ერთ
ვარდს, - თქვენ ჯერ არარანი ხართ. თქვენ წამს უძრავად იდგა, არ დაუკვნესია.
ჯერ არავის მოუშინაურებიხართ. და არც მერე კი ნელა წაიქცა, როგორც ხე.
თქვენ მოგიშინაურებიათ ვინმე დაცემის ხმაც კი არ გამიგია, რადგან
- თქვენ მშვენიერი ხართ, მაგრამ ცარიელნი, ირგვლივ უდაბნოს სილა იყო
- განაგრძო მან. - არავინ გასწირავს მე მწამს, რომ იგი დაბრუნდება თავის
თქვენთვის თავს. ჩვეულებრივი გამვლელი, პლანეტაზე, რადგან რომ ინათა, მისი
რა თქმა უნდა, იტყვის, რომ ჩემი ვარდი სხეული ვერსად ვიპოვე.
თქვენისთანაა, მაგრამ იგი ყველა ვარდზე
ძვირფასია ჩემთვის, რადგან მე მასზე
ვზრუნავდი და მხოლოდ მას ვუსმენდი,
როცა იგი საყვედურებს მეუბნებოდა ან
ტრაბახობდა, ზოგჯერ მაშინაც კი
ვუსმენდი, როცა დუმდა ხოლმე. იმიტომ,
რომ იგი ჩემი ვარდია.
ყურადღებით დააქცერდით ამ სურათს, რომ ნადვილად იცნოთ იგი, თუ ოდესმე აფრიკის უდაბნოში იმოგზაურეთ. ამ ადგილას თუ
გაიაროთ, ნუ აჩქარდებით, შეჩერდით ერთ ხანს. სწორედ ამ ვარსკვლავის ქვეშ, და ყმაწვილი თუ დაინახოთ, რომელიც იცინის,
შეკითხვაზე პასუხს არ იძლევა და ოქროსფერი თმა აქვს, უთუოდ მიხვდებით, ვინც არის იგი. და თუ ეს მოხდა, გთხოვთ მანუგეშოთ -
შემატყობინოთ, რომ იგი დაბრუნდა.