გამოცანები1

რომ შეგერჭოს გეტკინება,
წამოგივა სისხლი,
გაგერღვევა, დაგჭირდება, .....
ჩაიცმევ და ივლი....
ნემსი
ლევან გიორგაძე (მე ვარ ავტორი)
შობილი ღრუბლის უბიდან,

ვეშვები სიმთა ჟღერით,
მზით ცისარტყელა ავაგე,
ნაქარგი შვიდი ფერით;
უკანასკნელი სავანე
დედამიწაა მთელი.
ადამიანი ხან მნატრობს,
ხან კი ჩემს წასვლას ელის.
წვიმა
ცხვრით გადაპენტილ იალაღს,

ხმა რომ ეფრქვევა წკრიალა,
გათლილი ღერო რაკრაკებს,
ბულბულის ყელი კი არა.
სალამური
ხიდია, ზედ ვერ გაივლი,

აიგო დარის მაცნედ,
მოქარგულია შვიდფერად,
პასუხს ვინ უმალ გამცემს?
ცისარტყელა
ბაღ-ბოსტნებში დაფრუტუნებს,
და ვაშლების არის ხარბი,
ეკლის კაბა ჩაუცვია,
რა არის და დინგა
ზღარბი
ზოლიანი ცხენი არის,

მას არ უნდა ტყეში ძებნა,
მწვანე ბალახს ეტანება,
და რა ცხოველია?
ზებრა
თაგვი არის ის პაწია,

ფრთები კი აქვს მასზედ დიდი,
ღამით ფრენს და თან წრიპინებს,
ჭერხოებში ცხოვრობს იგი.
ღამურა
კაკი, კუკი, - აკაკუნებს,

ტყეში პატარა ურო,
ხეს გულიც კი გამოთხარა,
გაუკეთა ფუღურო.
კოდალა
ნადირთა მეფე ბრძანდება,

უყვარს ჩხუბი და ომი,
ფაფარი ყალყზე რომ უდგას,
რა ცხოველია?
ლომი
ღამ-ღამობით ჰკივის ტყეში,

ჭამს, თუ კი რამ დაიგულა,
წითელი აქვს ბეწვი ტანზე,
მითხარ რა ყოფილა?
ტურა
ძლიერ უყვარს მას ბანანი

და თუ იგრძნო მისი სუნი,
კენწეროზე მოექცევა,
ის პრანჭია
მაიმუნი
გამიცივა ყელი,
და გამხადა ავად,
უცებ დნება ენაზე,
რა ყოფილა აბა?
ნაყინი
ზღვაში ცხოვრობს, მდინარეში,

მხოლოდ წყალში, - არა ხევში,
ქერცლი კი აქვს ბევრი ტანზე,
მძაფრი სუნი უდის კანზე.
თევზი
ის ზამთრობით ბუნაგში ხვრენს,

დიდზე დიდი მას აქვს თათი,
ტყეში ცხოვრობს ორი ბელით,
ის რა ცხოველია?
დათვი
მან საჭმლისა მოსაძებნად,

დაირბინა მინდორ-ველი,
ცხვარ-კამეჩი, ძროხა უყვარს,
მგელი
ოქროსფერი მარცვალი რომ

მოიბნევა ღამით,
მყისვე ქრება, როცა დგება
განთიადის ჟამი.
ვარსკვლავები
რაა დიდის და პატარის

ყველაზე სწრაფი მხატვარი?
სარკე
რბილია და მრგვალი,
გლუვია და ჭრელი,
ის ახტის და დახტის,
მე კი პასუხს ველი.
ბურთი
რომელია, ყმაწვილებო,
ეს პატარა ფრინველი,
სავარცხელი უკეთია,
მეტად გასაკვირველი,
ხან გაშლის და ხან დაკეცავს,
ვინ მიხვდება პირველი?!
ოფოფი
ტვირთიანი მუშაობს,
უტვირთო კი ჩერდება,
გამოცანის პასუხი
როდი გაგიძნელდება.
გირებიანი საათი
ტყის უბეში დაიბადა,

ტყეა მისი მშობელი,
ელავს ვერცხლის ქამარივით
მარად დაუშრობელი.
ყვავილები გაახარა,
ფერი მისცა ბალახებს,
სიცოცხლეა ჯეჯილების,
ამაღლებს და ალაღებს.
ნაკადული
ყურები აუცქვეტია
და ისე დახტის ცხოველი,
შვილი ჩანთაში ჩაუსვამს,
თუ იცან, პასუხს მოველი.
კენგურუ
შემოდგომაზე სიმწიფის
წამეკიდება ალი,
გამხლეჩ და გადმოიშლება
ბლომად მძივები ლალის.
ბროწეული
ეს რამხელა მანქანაა, -
გაუკვირდა კახას:
ჟირაფივით კისერი აქვს,
დაუღია ხახა;
თითო ლუკმად არა ჰყოფნის
თითო ტონა მიწა.
მე არ გეტყვი იმის სახელს,
თვითონ გამოიცან.
ესკავატორი
თუ კარგად დაუკვირდები,
მიხვედრა ძნელი არ არი,
თანატოლ მზისფერ ძმობილებს
არტყია ერთი ქამარი.
ძნა - თივა
თუმცა მზის შუქი ვერ აღწევს,

მაგრამ სიბნელე როდია,
ხელიხელჩაკიდებული
სახლები მიდი-მოდიან.
მეტრო
თუმცა უყურო არის,

აქვს საოცარი სმენა,
მეტყველებს კიდეც, მაგრამ
არ გააჩნია ენა,
თუკი გასძახებ რამეს,
გაიმეორებს ხელად.
ექო
იგი დიდი სიკეთით და

მადლით არის ცნობილი,
მარტოს ფეხზე დგომა უჭირს,
მხარში უდგას ძმობილი.
ზოგს ქარვა აქვს სამკაულად,
ზოგსაც კიდევ – გიშერი.
თვითონ უნდა გამოიცნო,
მე ვერაფერს გიშველი.
ვაზი
ის ცხოველი ბინისთვის
ხის ფუღუროს ირჩევს
და ზამთრისთვის აგროვებს
სოკოს, თხილს და გირჩებს.
ციყვი
მე მიგალობს ასე ტკბილად

ბულბული ხმაწკრიალა,
ვარ ალვის და ქარვის ფერიც,
მარტო თეთრი კი არა.
სანეტარო მაისია
ჩემი თვალის ამხელი,
ამიტომაც მაისის თვეს
ჰქვია ჩემი სახელი.
ვარდი
მიდის ველზე, ტყეზე, მთაზე,

ვიწროც არის, ფართოც,
არ მოძრაობს, ისე მიდის
მგზავრთანაც და მარტოც.
გზა
მხოლოდ სხვის სახეს უჩვენებს,

საკუთარი კი არ აქვს,
თუმცა წინიდან კრიალებს
ზურგიდან ბინდი ფარავს.
სარკე
ორი ვეება სხეული

მოჩანს ელვარე ბურთებად,
ერთი რომ ზღვაში ჩაყვინთავს,
მეორე ამოცურდება.
მზე და მთვარე
ახასხასებულ მდელოზე
ჩამწკრივებულან დები,
აქვთ ოქროსფერი თვალები
და თეთრი წამწამები.
გვირილა
გაზაფხულზე იცვამს მწვანე კაბას,

შემოდგომით გაყვითლებულს იხდის,
იმის მკლავზე ჩიტი თვალებს ნაბავს,
რა იქნება, ალბათ უკვე მიხვდი.
ხე
გახლავთ რკინის ხარი

კუდი ამკობს ბამბის,
კუდს გზადაგზა ტოვებს
და თვითონ კი გარბის.
ნემსი
დამაკვირდი, გამოცნობა
სულ არ არის ძნელი,
შუადღისას მოკლე ვარ და
მზის ჩასვლისას გრძელი.
ჩრდილი
ენა არა მაქვს და მაინც

ყოველთვის გესაუბრები,
ხე არ ვარ ტოტებგაწვდილი,
მაგრამ მასხია ფურცლები.
წიგნი
მუდამ შენს ირგვლივ ვტრიალებ,

მგრძნობ, მაგრამ ვერა მხედავ,
უჩემოდ ვერ იარსებებ,
მე ვარ სიცოცხლის დედა.
ჰაერი
ნაირფერი კაბები მაქვს,

მამკობს ნაზი ფრთები,
მინდორ-ველის სურნელოვან
ყვავილებით ვთვრები,
დილის მზეზე ვიბადები
და ბინდისას ვკვდები.
პეპელა
ორი რგოლი მაქვს და ორი ბოლო,

შუაში ერთი ლურსმანი მხოლოდ.
მაკრატელი
პირში ჩიბუხგაჩრილი
დგომით როდი იღლება,
ყინვა უფრო ახარებს,
მზეზე ცრემლად იღვრება.
თოვლის ბაბუა
რამდენსაც მეტს ამოაკლებ,

იმდენად უფრო დიდდება,
მზეს უძნელდება ჩაღწევა
და შიგ თანდათან ბინდდება.
ჭა
როგორიც არის ამჟამად –

ჭაბუკია თუ ხნიერი,
რა ხანიც უნდა გავიდეს,
უცვლელი რჩება იერი.
ფოტოსურათი
სიცივეში კი გაგათბობ,
მაგრამ მჩვევია ზიანიც,
ჩემთან ხუმრობას უფრთხილდი,
არა ვარ თავაზიანი.
ცეცხლი
ტყავის ორი უნიჩბო

პაწაწინა ნავია,
წყალში არა ცურავენ,
ხმელეთზე კი დადიან.
ფეხსაცმელი
ყველა ცხოველზე სწრაფია,

მორბენალია პირველი,
ფრთები აქვს, ფრენა არ იცის
და მაინც ჰქვია ფრინველი.
სირაქლემა
ყური მიგდე, ჩემო კარგო,

მოგახსენებ სიმართლეს,
მასზე სწრაფი როდი არის
ქარი, ანდა სინათლე;
ისეთ კუთხე-კუნჭულს აღწევს,
თვალი იქ ვერ მისწვდება,
მოიხმე და გაგახსენებს,
თუ რამ დაგავიწყდება.
გონება
შეხე, ურქო და უკუდო

კამეჩი მოდის ცალად,
მიწას ბელტებად აბრუნებს,
შესწევს დევგმირის ძალა.
მერე მინდვრიდან ბუბუნით
თავის ფარეხში მივა.
სულ სხვაა მისი საგზალი,
არ ჭამს ბზესა და თივას.
ტრაქტორი
ცივ ზამთარში უზრუნველად

თოვლის ქვეშა მძინავს,
გაზაფხულზე ცისფერ თვალებს
ვახელ ბუჩქის ძირას,
დილის ცვარი მეპკურება
მარგალიტის მძივად.
ია
ხან ბურთივით მრგვალია,

ხან კი ვერცხლის ნალია.
მთვარე
ჯადოსნური ყუთი არის,

თავზე ადგას რქები,
ცხრა მთას იქით
ჭვრეტ და უსმენ,
როცა მის წინ ჯდები.
ტელევიზორი
აბა, სად ხდება, როცა

ფრთა ეკვეცება სურვილს,
ირგვლივ წყალია, მაგრამ
მაინც ვერ იკლავ წყურვილს.
ზღვაში
აბა ერთი, გამოცანას

დაუკვირდი კარგად:
თუმცა მუდამ დაბმულია,
ზოგჯერ მაინც კარგავ.
ღილი
ავიჭრელე ლალისფერი
კაბა შავი ხალებით,
ყელი კოხტად მოვიღერე,
დავამშვენე ყანები.
ყაყაჩო
ცხვრით გადაპენტილ იალაღს,

ხმა რომ ეფრქვევა წკრიალა,
გათლილი ღერო რაკრაკებს,
ბულბულის ყელი კი არა.
სალამური
ბაღჩაში ოქროს ცხრილები
სავსეა შავი მძივებით.
მზესუმზირა
გამოცანას მოგახსენებ,
ყური კარგად დამიგდე:
ის რომელი რიცხვი არის,
დათვლას თავს რომ არიდებს,
თუ რიცხვს მარჯვნივ ამოუდგა,
უცებ ათჯერ ადიდებს.
ნული
თავგამოდებით იბრძვის
ორი მოქიშპე ჯარი,
არც შაშხანა აქვთ ხელში,
არც მახვილი და ფარი,
იხოცებიან, მაგრამ
როდი დგას სისხლის ღვარი!
ჭადრაკი
თუმცა იგი შენ გეკუთვნის,

რაზეც გეკითხები,
მაგრამ შენზე უფრო ხშირად
ახსენებენ სხვები.
სახელი
თუმცა მთა-ბარს ჯერ ისევ

თოვლის ქურქი აცვია,
აიბარგა ზამთარი,
სხვა ქვეყნისკენ გასწია.
მან კი თოვლის ქურქიდან
მარჯვედ ამოაღწია,
გაზაფხულის მაცნეა,
ყვავილია პაწია.
ენძელა
თუმცა უყვართ ძალიან,

მადლით არის სავსე,
მაგრამ ვინც კი შეხედავს,
იჭმუხნება წამსვე.
მზე
თუმცა ფრთები არ ასხია,

დაფრენს აღმა-დაღმა,
შენ მოგქანცავს, მაგრამ თვითონ
არ ემჩნევა დაღლა.
ბურთი
ის ზღვასავით უძიროა,
აქვს ზღვისავე ფერი,
საღამოთი ალმასებით
ეხუნძლება ჭერი.
ცა
მე თუმცა ენა არა მაქვს,

მაგრამ როდი ვარ მუნჯი,
ვერ გაიმდიდრებს გონებას
ვინც არის ჩემი ურჩი.
წიგნი
მზე ელვარებს მცხუნვარე,

დღე საგრძნობლად დიდდება,
ვარდი ყვავის საამოდ,
და თავთავი მწიფდება.
წლის რომელი დროც არის,
ყველა უმალ მიხვდება.
გაზაფხული
ზამთრის არ მეშინია,
თბილი ქურქი მაცვია! –
შემოდგომის მიწურულს
მღერის კურდღლის . . .
ბაჭია
ამ კუდიანს, საძაგელს
ჭკუა გამოლევია,
მეკვლედ ელის ახალ წელს
ქათამს წუწკი ...
მელია
გაპარვია დედა ცხვარს,

დაუწყია წანწალი,
ტყის პირას უპოვიათ
დაკარგული . . .
ბატკანი
დაბურთდება, გაგორდება,
წამოისხამს მსხლებს და ვაშლებს,
მასთან ხუმრობას არ გირჩევთ,
ზურგი ეკლებით აქვს სავსე.
ზღარბი
ვეძებ, დაეკარგა დილას

ჩემს თხას ურჩი . . . ,
დაბინდდა და კარს მოგვადგა,
ბაკიბუკზე ვიცანი.
თიკანი
ინდაური იკვეხნის:
- რა ჭუკებს ვზრდი, ნახეთ!
ამათ ვერ დაედრება
არწივების . . .
მართვე
მასში ყურძენს წურავენ,

მარანში გვაქვს ბევრი,
თიხისაგან მზადდება
გაბერილი ...
ქვევრი
მოაგროვა ზამთრის სარჩო:

თხილი, კაკალი და ნიყვი,
ხიდან ხეზე არხეინად
დახტის კუდფუმფულა...
ციყვი
მომისმინე, ჩემო კარგო,

გამოცანას გეტყვი,
ძაღლის, მგლის და მელიის შვილს,
ყველას ჰქვია . . .
ლეკვი
ნათლობაა გაღმა ტყეში,

ინათლება ციყვის . . . ,
ნათლიები ვინ არიან? –
ზღარბი, ენოტი და მაჩვი.
დღნაშვი
რაც სურთ თომას, ერეკლეს,

დედა ხვდება უთქმელად,-
ბებიკოს გავლებული
ტკბილზე ტკბილი ...
ჩურჩხელა
ტყუილები არ მიყვარს
და არ ვყვები მოგონილს,
ვირს სულ კუდში დაყვება
საყვარელი . . .
ჩოჩორი
ხტუნვა-ხტუნვით რთავს ნაძვის ხეს,

ეხმარება შაშვი, ჩხიკვი,
მეგობრებთან ერთად აწყობს
ტყეში კუდფუმფულა ...
ციყვი
შენც კუპრივით შავი ხარ,

როგორ მგავხარ პატარავ! –
მოეფერა, დააძინა
დედა ყვავმა . . .
ბახალა
ასი კილო დაიბადა

დედას „ციცქნა“ ბიჭი,
ხორთუმით რომ წუწაობს
რა არისო? . . .
სპლიყვი
გაუცივდა დათუნიას
ნაბოლარა . . . .,
სანახავად მისულან
მელია და მგელი.
ბელი
დედას არ ჩამორჩება,
დამჯერია, ყოჩაღი,
ქარავანს მოჰყვებიან
აქლემი და . . .
კოზაკი
ზამთრის საჩუქარია,
ვხარობთ, როცა მოდის,
არემარეს თეთრად
ეფინება ...
თოვლი
კრუხად იჯდა ქათამი

საბუდარში თბილ-თბილად,
სამ კვირაში დაჩეკა
ოცი ჭრელი . . .
წიწილა
მიწოლილა ბუნაგში და
პირში ჩაუდია თათი,
ზამთრის მოახლოებას გრძნობს,
ვერ ფხიზლდება დრუნჩა ...
დათვი
მოვიხიბლე და მეგონა,
ლამაზ სიზმარს ვხედავდი,
მოხატული ჭრელი კუდით
გვაოცებს ...
ფარშევანგი
მოსვლას ყველას დაასწრებს,

მოიჩქარის ჩვენკენ,
ფუძე-ჭერს დაგვილოცავს
ახალი წლის ...
მეკვლე
ნაკვალევს მივაგენით,
ისევ შემოგვეჩვია,
ერთ ქათამს არ გაგატან,
საძაგელო ...
მელია
სავსე არის დოვლათით,

ბეღელი და მარანი,
შემოდგომას ვაცილებთ,
მოგვდგომია ...
ზამთარი
ყვავილია ლამაზი,
ნაზი, როგორც პეპელა,
გაზაფხულის დადგომას
მოგვახარებს ...
ენძელა
ბევრ ადგილას მდინარი

წყალი არის...
მდინარე
კოპლებიან კაბაში იპრანება მაია,

ასეთივე სამოსი შვენის...
ჭიამაიას
მწვანე, გრძელი ტანი აქვს,

მხტუნავი და მფრთხალია,
აჩანაგებს მოსავალს,
საზიზღარი...
კალია
ზღარბი

ზებრა
თაგვი არის ის პაწია,

ფრთები კი აქვს მასზედ დიდი,
ღამით ფრენს და თან წრიპინებს,
ჭერხოებში ცხოვრობს იგი.
ღამურა
კაკი, კუკი, - აკაკუნებს,

ტყეში პატარა ურო,
ხეს გულიც კი გამოთხარა,
გაუკეთა ფუღურო.
კოდალა
ნადირთა მეფე ბრძანდება,

უყვარს ჩხუბი და ომი,
ფაფარი ყალყზე რომ უდგას,
ლომი
ღამ-ღამობით ჰკივის ტყეში,

ჭამს, თუ კი რამ დაიგულა,
წითელი აქვს ბეწვი ტანზე,
მითხარ რა ყოფილა?
ტურა
ჩიჩია უყვარს მსუნაგსა,

საჭმელი გამოელია,
და ეპარება საქათმეს,
წიწილნი სტუმრად ელიან,
შიშის ზარსა სცემს ფრინველთა,
მელია
ძლიერ უყვარს მას ბანანი

და თუ იგრძნო მისი სუნი,
კენწეროზე მოექცევა,
ის პრანჭია
მაიმუნი
გამიცივა ყელი,
და გამხადა ავად,
უცებ დნება ენაზე,
რა ყოფილა აბა?
ნაყინი
ზღვაში ცხოვრობს, მდინარეში,

მხოლოდ წყალში, - არა ხევში,
ქერცლი კი აქვს ბევრი ტანზე,
მძაფრი სუნი უდის კანზე.
თევზი
ის ზამთრობით ბუნაგში ხვრენს,

დიდზე დიდი მას აქვს თათი,
ტყეში ცხოვრობს ორი ბელით,
დათვი
მან საჭმლისა მოსაძებნად,

დაირბინა მინდორ-ველი,
ცხვარ-კამეჩი, ძროხა უყვარს,
მგელი
ულამაზესი ფრინველი,
შავი ან თეთრი ფერის,
მთელი ცხოვრება წყნარია,
მხოლოდ ერთხელღა მღერის
გედი
ყოველ თვეში იგი არის,

ხან ახალი,- და ხან ძველი,
და ბუთივით ცაზე გორავს,
გამოცნობას შენგან ველი.
მთვარე
ძაფზე ვაცვი, ვაძვრე ტყავი,
და ცხელ ღომში ვუკარ თავი,
ტყაპა ტყუპით ძვრება ხალი,
ფართედ გამოვაღე კარი,
გავიტანე აივანზე,
რომ გამოშრეს, სჭირდება მზე,
ახალ წელს კი ტკბილეულად,
დავაწყვე ის მე ვაზაზე.
ჩურჩხელა
ხორთუმი აქვს ძლიერ გრძელი,

და ყურები ასი კილო,
ბანაობა უყვარს ხშირად,
ცხელ ქვეყნებში ცხოვრობს.
ტელეფონი
უსულოსა, უგულოსა,
გულზე ბალანი ასხია
ჩოთქი-ჯაგრისი
ერთმა პატარა ბზიულამ

ხალხი აავსო შარბათით,
დაზამთრებამდე მუშაობს,
არ იცის კვირა, შაბათი.
ფუტკარი
ვკეცე, ვკეცე - ვერ დავკეცე.

გზა
თავი აქვს და თვალი არა,

კუდი აქვს და ძუა არა.
ლურსმანი
თავს გვაფარია ბანივით,

მსუბუქია და ვრცელია,
რაც უნდა მაღალი იყო,
არ მიგიწვდება ხელია.
ცა
თავხერხა, ბოლონამგალა,
დაჰყვება მთელი ამალა.
მამალი
თეთრი კაბა მაცვია,

ყვითელი მაქვს გულია,
თვით მკვდარი ვარ,
ცოცხალი ჩემგნით გამოსულია.
კვერცხი
თეთრმა სუფრამ მთელი სოფელი დაფარა.

თოვლი
ის რომელი ცხოველია,
ჩუმად რომ დაიარება,
კატის კნავილს თუ გაიგებს,
იმწამსვე დაიმალება?
თაგვი
კბილები მაქვს, პირი – არა,

მაგრამ ჩემთვის ესეც კმარა,
როცა მოდის ჩემი ჯერი,
კიდეც ვჭამ და კიდეც ვმღერი.
ხერხი
მივა - მოვა ქარავანი,

არ უგჯება ქალაბანი
ჭიანჭველა
მოდის, მოდის,
კვალს არ აჩენს
ნავი
ოთხთა ძმათა, ტანით ტოლთა,

თავზედ ჰხურავთ ერთი ქუდი.
მაგიდა
რაა შვიდფერი ქამარი –

მზისა და წვიმის შობილი?
სახლი ხმაურობს, შიგ მყოფნი ჩუმად არიან.

მდინარე და თევზები
სტუმარი თუ მასპინძელი,
ყველა ართმევს იმას ხელს,
მუდამ ჩუმად, მშვიდად არის,
არც გვარს ამბობს, არც სახელს.
კარის სახელური
უსმელად და უჭმელად,
ტყეში გასუქებული
ნესვი
ხან სუფთაა, წყნარი, მშვიდი,

ხან მღვრიე და მოსარიდი,
დღით და ღამით მიდის დაბლა,
მან არ იცის ძილი, დაღლა.
აი, ეს საჩუქარი,
მშვენიერი რამ არი, -
მზემ გამოჭდა დედისთვის
შვიდი ფერის ქამარი.
არც გემო აქვს და არც ფერი,

ჩვენვის არის კაი ფერი,
ქვეყანაზე რომ არ იყოს,
მოისპობა ყველაფერი.
წყალი
ასთავიანთ ქალი ვიყავ,

ასი კაბა მეცვა,
ერთმა ნიავმა შემომკრა,
ასივ შემიკეცა
კომბოსტო
აქეთ გორა, იქით გორა,

შიგ შუაში დევი გორავს.
გადავაბრუნე, შევხედე:
ქვაია, აბა, რაია?
ზევით დავდევი, კვერცხსა დებს:
ქათამია, თუ რაია?
გარეთ გავუშვი, ბალახს ძოვს:
ძროხაა, აბა, რაია?
კუ
გამოცანას მოგახსენებ,
დიდი არაფერიაო,
ალაგ წითელ, ალაგ ყვითელ,
ალაგ ალის ფერიაო.
ხალიჩა
გზადა აქვს წყალი,

არა აქვს თვალი,
მიდის და მიდის,
არ რჩება კვალი.
გემი
დავკარ ხმალი, არ დააჩნდა კვალი

წყალი
დღისით წევს და სძინავს,

ღამით ფრინავს და დადის
ღამურა
ეკლით მოსილი ნაყოფის

კანი ყავისფერია,
შეჭამ შემწვარს, მოხარშულს,
უმიც გემრიელია.
წაბლი
ერთ ფეხზე შეკუნტულია,

ქუდი ჰხურავს თავზე,
ტყეში უთვალავს შეხვდები,
უფრო – ნაწვიმარზე.
სოკო
ერთი მოლაპარაკე,
ორი მაცქერალი და ორი მსმენელი
ერთ კვახზედა სხედან.
პირი, თვალები, ყურები
ერთი პატარა საყდარია,

რამდენიც არ უნდა უარო,
კარებს ვერ უპოვნი.
სისხლი აქვს, სული არა

უსულო ვნახე ორსული,

სულიერისა მშობელი,
შვილსა შობს, დედა მოკვდება,
ვინ არის გამომცნობელი?
უხელოდ წნული საცერი
მაღლა კუთხეში ჰკიდია,
სხვისთვის მახეა, პატრონის
დერეფანი და ხიდია.
ობობას ქსელი
ღამე ქრება, დღე ენთება.

მზე
შვიდი ფერი მმოსია,

ვჩნდები წვიმის შემდეგ,
ცას და მიწას ვაერთებ,
ნელა ვქრები მერე
წვერი აქვს, კაცი არ არის;

ბალახს ძოვს, ცხენი არ არის;
რქები აქვს, ხარი არ არის.
თხა
წყალში ზის – თევზი არ არის,

ბალახს ძოვს – ძროხა არ არის,
ღუღუნებს – მტრედი არ არის.
ბაყაყი
ჭურჭელია მუცელდიდი,
იმეორებს, რასაც იტყვი.
ქვევრი
არც ცხენია და არც ვირი,

ცხოველია გასაკვირი,
ზურგით დააქვს მთა და გორი.
არ გეგონოს მონაჭორი.
აქლემი
გაზაფხულზე იყვავილა, გაიკვირტა, გაისხლა,

გაიმორჩნა, აიხვია, მერე მძივი დაისხა,
მარცვალ მარცვალ ის მძივები ღეროებზე აისხა,
შემოდგომამ გადიარა - ჭიქა-ჭიქა ჩაისხა.
ვაზი, ყურძენი
დეზები აქვს ოქროსფერი,

ფრინველია მაღვიძარა,
უთენია შემოგვძახებს:
გაიღვიძეეეთ! ძილი კმარა!!!
მამალი
ერთ გადათოვლილ მინდორზე

ერთ წეროს - როდი წყინდება:
მარჯვნისკენ - ფეხით გადივლის,
მარცხნისკენ - გადმოფრინდება.
ფურცელ-კალამი
......................................
დეზები აქვს ოქროსფერი,

ფრინველია მაღვიძარა,
უთენია შემოგვძახებს:
გაიღვიძეეეთ! ძილი კმარა!!!
მამალი
ერთ გადათოვლილ მინდორზე

ერთ წეროს - როდი წყინდება:
მარჯვნისკენ - ფეხით გადივლის,
მარცხნისკენ - გადმოფრინდება.
ფურცელ-კალამი
თუ გადახმა მინდორ-ველი,
სტუმარია სასურველი...
წვიმა
ოთხ ბოძზე დევს სახურავი,

ბევრი ფიქრი არ გინდა, -
სახურავზე პურ-მარილს შლი,
რა ყოფილა?
მაგიდა
ცას გადივლის ოქროს ეტლი,

მერე - ეტლი ვერცხლისა,
მათ გარეშე ვერც მე გავძლებ,
ვერც შენა და ვერც ისა.
გაზაფხულზე გვესტუმრება,
ნაზი, მორცხვი, ლურჯთვალება,
გზას და შარას ერიდება,
ბუჩქის ძირას იმალება.
ია
დაფიქრდი და ნუ იჩქარებ,
სწორი მითხარ ოღონდაც,
მოქსოვილი სახლი ვის აქვს?
ვისა აქვს და ...-ს!
ობობა
დღე და ღამე, დღე და ღამე,

არ გეგონოს ჭორი:
მრგვალ მინდორზე დადის, დადის
მეგობარი ორი.
ერთი არის ჩქარი,
მეორეა ნელი,
ერთი არის მოკლე,
მეორე კი - გრძელი.
საათის ისრები
თუკი არ დაიღალე,
ერთხელ კიდევ გამოგცდი:
ერთ ფუსფუსა ქალბატონს
შვილიკო ჰყავს სამოცი!
შვილიკო ჰყავს სამოცი და
შვილიშვილიც სამოცი!
აბა, გამოიცანი?
თუ უბრალოდ, გაოცდი?
საათი, წუთები და წამები
ერთ თეთრკაბიან პრინცესას

გამოღვიძება ეძნელა...
თოვლის ქვეშ მყუდროდ ეძინა,
სახელად ქვია...
ენძელა
ქურქს მოისხამს არემარე

ქათქათას და ფაფუკს,
ცხრათვალა მზე დახედავს და
ქურქი ქრება! ფაფუ!
თოვლი
ჭიქა რძე და ნადუღი,

პური კარაქიანი,
ყველი, ხაჭო, მაწონი,
სუფრა ბარაქიანი
გატიკნილი რომ ხარ,
ვინ გაჭამა? ...-მ.
ძროხა
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
არ სჭირდება ცოდნა, ნიჭი,

მას მივმართავთ გოგო, ბიჭი,
ანგარიში როცა გვიჭირს
და გონებაც აღარ გვიჭრის.
გამომთვლელი მანქანა
ბიჭი ისე დაითხუპნა,

ის დაჭირდა ლამის ოცი,
მისი სისქე დაიწუნა
რა იქნება?...
ხელსახოცი
დილით ადრე მგალობელს,

რომ უსმენდა გოგოლა,
ტკბილხმიანი ფრინველია,
რა იქნება?
ტოროლა
მე ვარ ის წელიწადის დრო,

სექტემბრიდან რომ იწყება,
ბუნება ოქროსფერს იღებს,
ფოთოლთ ხალიჩაც იგება.
შემოდგომა
მოვდივარ და რა არ ხდება,
ღრუბლებიც კი იმალება,
სითბოა და ძლიერ ცხელა,
ცას ამშვენებს ცისარტყელა.
ზაფხული
მტაცებელი, ცხვრების მტერი

მირბის და გზას, ასდის მტვერი,
გახლავთ, ბევრი ავის მქმნელი,
ეს ცხოველი არის?
მგელი
მხეცებს შორის შეწყდეს ომი,

ღრიალებდა მეფე
ლომი
............................................................................
რა ლამაზი ყვავილია,
ეს მორცხვი და ნაზი
ია
კო-კო-კო-კო, კო-კო-კო-კო
ყველას ამცნობს ჩხიკვი-კოკო;
ნაწვიმარზე ამოვიდა,
ბევრი პაწაწინა
სოკო
შემოდგომის შემდეგ ვდგები,

მოვდივარ და სამ თვეს ვრჩები,
თან მომყვება ფანტელები,
თოვლი გუნდად ნაფერები.
ბევრი ცუდის მქმნელია,

კუდფუფულა
მელია
გოჭს ასწავლის ნიაკო,

მუხის ნაყოფს ჰქვია
რკო
თავის საქმეს არ თმობს,

დნება, ჩაის ატკბობს.
შაქარი
მის გათხრას ბარი სჭირდება,

აკლებ და ის კი დიდდება.
ორმო
მოვიარე ტყე და ველი,

ბურდღუნებდა დათვის
ბელი
მწყემსების მიერ ქებული,

ჯოხი „თავგასიებული“...
კომბალი
ორ ტოტს ფეხი აუდგამს,

საით მიდის არ უთქვამს.
შარვალი
ფიცარს ყველა მხრიდან თლის

და თან ბურბუშელას ყრის.
შალაშინი
ყურძენს მზეზე მაწყობენ,

არ შემფერის ვიშვიში,
რადგან მალე ვიქნები,
ტკბილზე ტკბილი
ქიშმიში
ჩემთან ერთად მოდის ია,

ფურუსულა, ენძელა,
ბუნება კი მორთულია,
სიმწვანე სძლევს ნელ-ნელა.
გაზაფხული
ირაკლი ლომოური
აფრა გემზე გაჭიმეს,

თოკი გაიკვანძა,
აფრა რაზეც ჰკიდია,
იმას ჰქვია...
ანძა
დედ-მამა ჰყავს დიდზე დიდი,

ბაჯბაჯა და ნელი,
საყვარელი ცხოველია
მურა დათვის ...
ბელი
ერთობ ზანტი არსებაა,
თუმც კი ზურგით დააქვს ბინა,
წვიმის მერე ნახავ ბაღში,
ეწოდება ...
ლოკოკინა
იმდენი უბრაგუნეს,
აადინეს ბოლი,
ცეკვის ინსტრუმენტია,
დოლი
კრუხი დიხანს იჯდა კვერცხზე,

უცებ კვერცხმა იწივლა,
გამოვარდა ოქროსფერი,
წიწილა
მტერი თუ დაედევნა,
ფაცხა-ფუცხით გარბის,
მერე ბურთად იკვრება
ეკლიანი ...
ზღარბი
რთველში გასულ დიდ-პატარის,

მევენახე ყველა მუშის,
საყვარელი ნუგბარია,
ყურძნის წვენის ...
ფელამუში
სიმაღლიდან გადმოჩქეფს,
წვეთების დგას ნამქერი,
ხმაურიან წყალვარდნილს
ჩანჩქერი
ტყეში ხეს ჭრის ბერიკაცი,

ისმის ოხვრა-ხვნეშა,
სოფლად ზამთარს ვერ გაუძლებ,
თუ არა გაქვს ...
შეშა
ფრინველია მტაცებელი,
გუშინ ქათამს დაეძგერა,
ქორისაა ნათესავი,
ალბათ, მიხვდი, ჰქვია ...
ძერა
ფუღუროში საწყობი აქვს,

არ გეგონოს ბრიყვი,
ზამთრისათვის თხილს და კაკალს
იმარაგებს ...
ციყვი
ჩვენს სამობლოს ვინ დაიცავს,

ვინ იქნება მისი ფარი?
მეომრების დიდი გუნდი,
ყველას ერთად ჰქვია ...
ჯარი
ცეცხლის ალში გახვეულმა

ცის კამარა გაკვეთა,
მთვარეს კაცი მიაფრინა,
რაკეტა
ცხენს ფლოქვებზე აჭედებენ,

გზაზე რჩება მისგან კვალი,
რკინა არის მოგრეხილი,
ალბათ, მიხვდი, ჰქვია ...
ნალი
ძველი იარაღია,
მშვილდი მოქნილ ხის არი,
რასაც სტყორცნის, შორს მიდის,
ისარი
ჭურჭელია პატარა,
მთაში წყალი ატარა,
ლაშქრობაში წავიღეთ,
მათარა
ჯავშან-ზარბაზნიანი,
კითხვა უნდა ან კი?
მანქანაა საბრძოლო,
ტანკი
ბოსტნეული მცენარეა,
აგატირებს ნახვით,
ალყა-ალყა თუკი დაჭრი,
ხახვი
ერთი ციცქნა მწერია,

მწვანე, როგორც მხალია,
მაღლა დახტის, დახტუნავს,
კალია
ზოგჯერ დაშაქრულია,
ზოგჯერ იცის კბენა,
რომ გინდოდეს, ვერ გააშრობ,
ენა
კენკროვანი მცენარეა,
რგავენ ეზოს ბოლოს,
მარწყვისაა ბიძაშვილი,
ჟოლო
მიწის ქვეშ თხრის უგრძეს ხვრელებს,

მიწის ქვეშ კი ძალზე ბნელა,
არ სჭირდება დღის სინათლე,
ეწოდება მას ...
თხუნელა
ნივთი არის საოჯახო,

სახელი არ აწერია,
ფქვილი გინდა რომ გაცხრილო?
მოიმარჯვე ...
საცერია
რკინის არის ეს მანქანა,

რკინის გზებზე მავალი,
ჩაიდანს ჰგავს რაღაცით,
რა ჰქვია? ...
ორთქმავალი
სიტყვა არის ძველებური,

არ ვიცოდი წუხელი,
ხარებს ქედზე რომ ადგამენ,
თურმე ჰქვია ...
უღელი
უცნაური მცენარეა,
სახელი შენ მითხარი,
ისუსხება, თან იჭმევა,
ჭინჭარი
ფრინველია ყრანტალა,
ცივი ხმით რომ ჩხავის,
ნანახი გყავს უთუოდ,
ყვავი
ყურები აქვს გრძელი,

ჯიუტი აქვს ნირი,
ყროყინებს და ყროყინებს,
ვირი
ჩიტი თუ დაამწყვდიეს,
განა მისი ბრალია?
ფრინველების ციხეა,
გალია
ცხენი არის, ოღონდაც

ციცქნა ზომა-წონის,
ბავშვებს რომ ასეირნებს,
პონი
ცხოვრობს გამოქვაბულში,
არ სჭირდება ნათურა,
თაგუნაა ფრთოსანი,
ღამურა
ჭურჭელია ვეება,
ღვინო ჩადის ბევრი,
მიწაშია ჩაფლული
ქვევრი
ხეებს შორის გაჭიმულმა

დამარწია ამან კი,
საქანელა არ გეგონოს,
ჰამაკი
ასი ქილა მასხია,

შიგნით თაფლი ასხია,
ტოტი მიცავს ასკბილი,
თქვი, რა მქვია? ას...
ასკილი
ზაფხულში ყრიან ბეღელში,

შემოდგომაზე - ხნულზედა...
მიწაში ათევს მთელ ზამთარს,
ამოდის გაზაფხულზედა.
ხორბალი
ბნელში თვალებით ანათებს,

კისერი გაშეშებია,
ტყე-ტყე დაძრწის და
ძაღლსა ჰგავს,
საძიძგნად
კამეჩს შებმია.
მგელი
თვალში სინათლე უნთია.

ისე ზღაპრული ყუთია,
ყველა ყუთებში ირჩევა: -
ცხრა მთის გადაღმა რაც ნახა,
ცხრა მთის გადმოღმა მიჩვენა.
სასმელ-საჭმელის გუდა
ზურგზე ჰკიდია მუდამ.
აქლემი
თუ დაწვება,
ვერ ადგება,
ღამეს ფეხზე ძილით ათევს,
პირში რქები ამოსვლია,
რასაც ვაწვდით,
ცხვირით გვართმევს.
სპილო
გაგვზარდა,
დაგვავაჟკაცა,
თეთრმა
თბილმა რძემ
იმისმა.
ცოცხალი ყურძენს გვიჭამდა,
დაკლეს,
დაიწყო ღვინის სმა.
თხა
არც ბუჩქი არი,

არც ხეა,
მას ორი ტოტი ასხია,
ზედ ბუდეები ჰკიდია,
კაცს თავდაყირა აცვია.
ცეცხლში ჩააგდებ,
გასკდება,
წყალში ჩააგდებ,
გაქრება.
მარილი
აგარაკიდან დაბრუნდა,
ტანთ შავი ფრაკი აცვია,
სახლი ჩემს სახლზე მოადგა,
თითქოს-და სახლიკაცია.
მერცხალი
აი, ნახე, ვარია,

მუჭანახევარია,
კვერცხი დადო, კვერცხუნა...
ვის ეზოშიც შესულა,
მისი შიშით, ღობეში
ზღარბმაც კი ვერ შესუნა.
ძირს რომ დაიჭახჭახებს,
ცაში აფრთხობს ძერასა,
მელას თვალი დათხარა,
წუწკს და გაიძვერასა.
ტანპატარა, ნაცარა,
ახლა მაინც იცანი,
კლანჭი უგავს ციცასა,
მიტომ ჰქვია
ცი...
ციცარი
ამ ხილს თავი ქუდში აქვს,

ხეზე ზის და არ ჩანს,
ისკუპა და ჩამოხტა,
ქუდი ხეზე დარჩა.
თხილი
არ იჯავრო, მებადურო,
ზღვაზე თუა ნიავქარი,
უნიჩბბოდ და უმოტოროდ
ნავს წაიყვანს ია...
იალქანი

ასკილი
ბინას ენით ვდარაჯობ

ავი ძაღლის ჯიბრითა.
ჩემს პატარა მბრძანებელს
ატარებენ ჯიბითა.
ბოქლომი
ბუჩქებს ქსელი გადაფინა

გასაშრობი ბადესავით,
თვითონ იქვე გაილურსა,
შიგ გააბა ნათესავი.
ობობა
გადის, გამოდის სახნისი,

გააკრიალა ფიცარი,
გულში ამოდის ქოჩორი,
რა არის, გამოიცანი!
გავჩერდი და
ისიც დადგა,
წავედი და
გამყვა კვალში.
გავიქეცი,
გამომიდგა,
წავიქეცი,
გაქრა მაშინ.
ლანდი
გაძვრა-გამოძვრა ფარჩაში
და გრძელი კუდი დარჩა შიგ.
ნემსი
გრძელკუდიანი, პატარა
თავის გასაძრომს აკეთებს –
და რაშიც გავა-გამოვა,
კუდით ერთმანეთს აერთებს.
ნემსი
რომ შეგერჭოს გეტკინება, წამოგივა სისხლი,

ნემსი
დავთესეთ,
მოვთხარეთ,
ვაქციეთ ქვა-სილად,
იმისი სიტკბოთი
სუფრები ავსილან.
ჭარხალი
დასუნსულებს კუდიანი
და სასუსნავს დაეძებს,
ჩამოივლის ოთახ-ოთახ,
სანსლავს მტვერს და ნამცეცებს.
მტვერსასრუტი
ენა არის ორხელა,

უყვარს ყელზე მოხვევა.
ჰალსტუხი
ერთი პატარა ჩოჩორი,

საზამთროსავით ჭრელია,
კისერზე რომ აქვს ქოჩორი,
აღვირად დასაჭერია.
ზებრა
ეს ორთავა
დევია,
ქურას აყუდებია,
ნათესავებს
დაუვლის
და აბრტყელებს
თავურით.
ურო
ვმარხეთ ლუწი,
ვმარხეთ კენტი,
ამოვიდა...
დავცხეთ კეტი.
ლობიო
ზაფხულში მინდვრად ალმასობს,

სხვა დროს დირეზე ჰკიდია.
ტარით რომ მიწას დავასობ,
ჰგავს ვეებერთელა შვიდიანს.
ცელი
ზღვაში არის საძებარი,

კეფიდან ჩქეფს შადრევანი.
ვეშაპი
მის გარეშე -არავინ- ხარ,

შენთანაა მუდამ,
ჭამას და სმას არ გთხოვს, მაგრამ
მოფრთხილება უნდა!
სახელი
ზღარბი
ზებრა
ალათა, ბალათა,
წითლად შემომანათა.
ამოვავსე კალათა,
დავამზადე სალათა.
პამიდორი
ასი ვერსი მინდორი

ასკინკილით გალია,
მტერი გახლავს ყანების,
თქვი, რა ჰქვია?
კალია
გაზაფხული მიილია,
დადგა ცივი ზამთარი,
ტყუილი თუ მართალი?
ტყუილი
დამაბეჩავეს ქალებმა,
წუხილი ვერვის გავანდე.
თუ ვშრომობ, ქვით ვარ ნაცემი,
არადა, გულზე ქვა მადევს.
როდინი
არ იღლება არასდროს
უთავბოლო ტრიალით,
ყველას დაგვისუფთავა
ტანსაცმელი მტვრიანი.
ჯაგრისი
ბუძგა, ბუძგა ნემსეკალა,
ახლო ვერვინ მიეკარა.
ზღარბი
გულზე კვერცხი დამახალე,

შეგიწვი და გაგახარე.
ტაფა
დაძუნძულებს ტყეში დათვი

თაფლის ჭამით დამთვრალი.
მართალი

ასკილი
ზაფხულში ყრიან ბეღელში,

შემოდგომაზე - ხნულზედა...
მიწაში ათევს მთელ ზამთარს,
ამოდის გაზაფხულზედა.
ხორბალი
ბნელში თვალებით ანათებს,

კისერი გაშეშებია,
ტყე-ტყე დაძრწის და
ძაღლსა ჰგავს,
საძიძგნად
კამეჩს შებმია.
მგელი
თვალში სინათლე უნთია.

ისე ზღაპრული ყუთია,
ყველა ყუთებში ირჩევა: -
ცხრა მთის გადაღმა რაც ნახა,
ცხრა მთის გადმოღმა მიჩვენა.
სასმელ-საჭმელის გუდა
ზურგზე ჰკიდია მუდამ.
აქლემი
თუ დაწვება,
ვერ ადგება,
ღამეს ფეხზე ძილით ათევს,
პირში რქები ამოსვლია,
რასაც ვაწვდით,
ცხვირით გვართმევს.
სპილო
გაგვზარდა,
დაგვავაჟკაცა,
თეთრმა
თბილმა რძემ
იმისმა.
ცოცხალი ყურძენს გვიჭამდა,
დაკლეს,
დაიწყო ღვინის სმა.
თხა
არც ბუჩქი არი,

არც ხეა,
მას ორი ტოტი ასხია,
ზედ ბუდეები ჰკიდია,
კაცს თავდაყირა აცვია.
ცეცხლში ჩააგდებ,
გასკდება,
წყალში ჩააგდებ,
გაქრება.
მარილი

ცი...
ციცარი

თხილი

ასკილი


ობობა

ლანდი
ნემსი
ნემსი

ნემსი


ზებრა
დევია,
ურო
ლობიო

ცელი

ვეშაპი

სახელი
ზღარბი

ზებრა

კალია
ტყუილი
როდინი

ზღარბი

ტაფა


ცი...
ციცარი

თხილი

ასკილი


ობობა

ლანდი
ნემსი
ნემსი

ნემსი


ზებრა
დევია,
ურო
ლობიო

ცელი

ვეშაპი

სახელი
ზღარბი

ზებრა

კალია
ტყუილი
როდინი

ზღარბი

ტაფა


სახელი
ზღარბი

ზებრა

კალია
ტყუილი
როდინი

ზღარბი

ტაფა


კალია
ტყუილი
როდინი

ზღარბი

ტაფა

ჯორმა კვიცი გააჩინა

მეტისმეტად გამხდარი.
ტყუილი
ჭერში მსხალი მინანქრისა

წყარო გახლავთ სინათლისა.
ელექტრონათურა
ძლიერ მიყვარს ბავშვები

სისუფთავით ნაქები,
ყოველ დილა-საღამოს
თეთრად გავიქაფები.
საპონი
შუაღამით მინდორ-მინდორ
სეირნობდა ქათამი,
ტყუილი
საბუდარში კატა იწვა

სახლს იკლებდა კაკანით.
ტყუილი
საახალწლოდ მოვბრძანდები,
არ გეგონოთ აქაური.
დამამშვენეს პატარებმა
უამრავი სამკაულით.
ნაძვის ხე
პირზე ხორთუმი,
კუდზე მარაო,
გაფხორილია წარამარაო.
ინდაური
ორმუცელა, ტანდაბალი,
მთლად აიკლო მთა და ბარი.
დოლი
მტაცებელი ცხოველია
ვეფხვი, ლომი, აფთარი.
მეციხოვნე ერთი ციდა,

თავის მხრებით კოშკსა ზიდავს.
ციდან თეთრ ფიფქებად გვაცვივა

ნატვრა-ვარსკვლავების ლაშქარი.
ახალ წელს აგვიხდენს ოცნებებს!
იცანით, რა დროა?
სულ ზღვაში დანარნარებს და

ცურვისას თუ აგეტუზა ,
ამ გამჭვირვალე არსებას,
იცი,რა ჰქვია?...
მედუზა
სანავარდოდ ჰაერშია,
საბანაოდ წყალში სედის,
გრძელკისერა ფრინველია,
თეთრი კაბით ცურავს...
გედი
მე მეგონა საყვირი,
ეს ცხოველი რად ყვირის?
თივა გამოელია,
ჩამოსტირის თავ-პირი.
-იოო! პატრონს მოუხმობს,
მოწყენილი დგას...
ვირი
დიდზე დიდი ყვავილია,

თითქოს ყუნწით მზე უჭირავს.
საკნატუნო ყველას მისცა,
ვინც კი პეშვი შეუშვირა.
გემრიელი მარცვლეულით
გვამარაგებს...
ზამთრის სუსხთან შებრძოლება

თოვლში თუმცა მეძნელა,
გაზაფხულის მახარობელს,
შემომხარის მე ყველა ,
ერთი თეთრი ყვავილი ვარ,
თავდახრილი ...
ენძელა
მე მეგონა საყვირი,
ეს ცხოველი რად ყვირის?
თივა გამოელია,
ჩამოსტირის თავ-პირი.
-იოო! პატრონს მოუხმობს,
მოწყენილი დგას...
ვირი
ეზოში დაიარება
თავის ფრთოსანთა ამალით,
ქორსაც კი შეებრძოლება
ამპარტავანი
მამალი
თაგვს რომ კატის ეშინია,

გადაივლის ეს ჟამიც,
თუკი კატას თაგუნიამ
ჩამოჰკიდა
ეჟვანი
მგლის ჯოგს ჰქვია ხროვა-

(მოუხდება ცემა),
ცხვრის ჯოგს ჰქვია ფარა,
ცხენების ჯოგს
რემა
მისახვედრად ადვილია,
გამოცნობა არ ჭირს,
ცხენზე როცა ჯდებიან
ზედ ადგამენ
უნაგირი
პიტალო კლდეზე ბინადრობს,

არ ეშინია ქარ-წვიმის,
ფრინველთა მეფედ ითვლება
თვალებბრიალა
არწივი
სწრაფია და უღრან ტყეში

მას სირბილის იმედი აქვს,
თავზე რქების ტოტი ადგას,
ალბათ მიხვდით რომელია
ირემი
უკაცრიელ კუთხეს ირჩევს,

არ უჩივის ობლობას,
მუდამ ძაფის მქსოველია
პაწაწინა
ობობა
ღამით ქათმებს იპარავს და

ყველა მოიმდურა,
თვალთმაქცი და ეშმაკია
ეს პატარა
ტურა
ჩვენთან ზოოპარკში ნახავთ,
მუდამ ტყისკენ ისწრაფვის,
უწყინარი ცხოველია
გრძელკისერა
ჟირაფი
ამ უცნაურ მასპინძელს
მუდამ ასე ნებავს,
კარებამდე მიგიყვანს,
შიგ არ შემოგყვება.
კიბე
არცა ენა აქვს და არცა თვალი,

ხან მოამბეა, ხან მომღერალი.
რადიო
ასი, ასი, ასლამაზი, ასი კაბა მაცვია,

აბრეშუმის ქოჩორი თავზე გადამვარცხნია.
სიმინდის ტარო
გარეთ ატლასი, შიგნით ათასი.

გრძელსა გზასა ქვიშიანსა

ლომი გარბის ღრიალითა,
რაც კი გზაში რამ შეხვდება,
თან წაიღებს სრიალითა.
დიდ გუმბათში აქა-იქ ცეცხლი ანთია.

ვარსკვლავები
ეკლით მოსილი ნაყოფი,

კანი ყავისფერია,
შეჭამ შემწვარს, მოხარშულს,
უმიც გემრიელია
წაბლი
ერთ მინდორზედა დახტოდა

ერთი უკუდო კატაო,
რაც საკუდეზე დააკლდა,
ყურებზე მოემატაო.
კურდღელი
ერთი მიდის,
ერთი სჭამს,
ერთი გაჩერებულია
წყალი, თევზი, ქვა
ერთი პატარა მანანა,

ხან გაიცინებს, ხან – არა.
ციცინათელა
ერთი რამა სულიერი

ნელა-ნელა კრუხუნს იწყებს,
როცა შვილებს ყველასა შობს,
ორსულობას მაშინ იწყებს
ქათამი
ერთი სადგომი ვიცი,

მუდამ დადის და ყვირის;
არცერთმა მისმა მდგმურმა,
ლაპარაკი არ იცის.
ერთი სტუმარი მეწვია,

მის დღეში უსტუმრებელი,
იმას საჭმელი მივართვი,
სუფრაზე დაუდებელი.
ჩვილი და დედის რძე
ერთი ხე მიდგა,
12 ტოტი და 365 ფოთოლი ასხია.
წელიწადი
ერთსა ალვისა ხეზედა

თორმეტი ტოტი აბია,
სცვივა და სცვივა ფოთლები,
ისევ იმდენი ასხია.
წელიწადი
ერთი ნაჭრის ჯამი კაცს თავზე ამხია.

კაცზე მაღალია, ღორზე დაბალია
ქუდი
ერთსა რამეს სულიერსა

ჯიხური ზურგით დააქვსო,
თავისსა წილობაზედა
ყველაზე დიდი რქა აქვსო.
თავზე გვირგვინი ადგია,

მორთული მეფესავითა,
ფეხებზედა აქვს დეზები,
ცხენზე მჯდომ მხედარსავითა,
ყოველ კაცს ადრე აღვიძებს
ერთგულ ყარაულსავითა.
ქათამი
ორჯერ შობილი ერთხელ კვდება.

ქათამი
თავს ხერხი, ბოლოს ნამგალი.

მამალი
თავი უგავს სავსე მთვარეს,

მარცვლები აქვს ერთობ ხშირი,
დგას ამაყად და მთელი დღე
მიუპყრია მზისკენ პირი.
თეთრი არის თოვლივითა

და კრიალა ბროლივითა,
ერიდება იმას ენა,
რადგან იცის მწარედ კბენა.
კბილები
თეთრი ხნული, შავი თესლი;

თესლი მთესველს ეუბნება.
მუნჯი ვარ და სხვას ვასწავლი
წიგნი
თოფი წყლისა, ტყვია წყლისა,

ხეს ეცა და ქვა გაიქცა.
წისქვილი
კვნესის და არა სტკივა,

ეძებს და არა დაჰკარგვია რა.
ღორი
მირბის, მიქროლავს უჩინრად,

მიჰკივის, როგორც მთვრალია.
კლდეებზე დადის უვნებლად,
ვერ შეაყენებს წყალია.
იმისი წესი ეს არის,
მიხვედრა თქვენი ვალია.
ქარი
რომელი ბალახია,
ბრმაც რომ გამოიცნობს?
ეკალი
ერთ ფეხზე შეკუნტულია,

ქუდი ჰხურავს თავზე,
ტყეში უთვალავს შეხვდები,
უფრო – ნაწვიმარზე.
სოკო
ერთი სულიერია, უკარო ციხიდან გამოდის.

წიწილა
ერთსა ახსნას მოგახსენებ,

გამოიცნობ, სიბრძნე გაქვსო,
ერთს ქვეყანას ორთა ძმათა,
ორთავ ერთი ფერი აქვსო,
ერთი მუდამ სიყრმეზე დგას,
ერთს სიბერე ახლო აქვსო,
ერთს ჯარი ჰყავს უთვალავი,
ერთსა მარტო ტახტი აქვსო

გამოცანები1

Uploaded by

Document Information

Copyright

Available Formats

Share this document

Share or Embed Document

Sharing Options

Did you find this document useful?

Is this content inappropriate?

Copyright:

Available Formats

გამოცანები1

Uploaded by

Copyright:

Available Formats

რომ შეგერჭოს გეტკინება,

შობილი ღრუბლის უბიდან,

ცხვრით გადაპენტილ იალაღს,

ხიდია, ზედ ვერ გაივლი,

ზოლიანი ცხენი არის,

თაგვი არის ის პაწია,

კაკი, კუკი, - აკაკუნებს,

ნადირთა მეფე ბრძანდება,

ღამ-ღამობით ჰკივის ტყეში,

ძლიერ უყვარს მას ბანანი

ზღვაში ცხოვრობს, მდინარეში,

ის ზამთრობით ბუნაგში ხვრენს,

მან საჭმლისა მოსაძებნად,

ოქროსფერი მარცვალი რომ

რაა დიდის და პატარის

ტყის უბეში დაიბადა,

თუმცა მზის შუქი ვერ აღწევს,

თუმცა უყურო არის,

იგი დიდი სიკეთით და

მე მიგალობს ასე ტკბილად

მიდის ველზე, ტყეზე, მთაზე,

მხოლოდ სხვის სახეს უჩვენებს,

ორი ვეება სხეული

გაზაფხულზე იცვამს მწვანე კაბას,

გახლავთ რკინის ხარი

ენა არა მაქვს და მაინც

მუდამ შენს ირგვლივ ვტრიალებ,

ნაირფერი კაბები მაქვს,

ორი რგოლი მაქვს და ორი ბოლო,

რამდენსაც მეტს ამოაკლებ,

როგორიც არის ამჟამად –

ტყავის ორი უნიჩბო

ყველა ცხოველზე სწრაფია,

ყური მიგდე, ჩემო კარგო,

შეხე, ურქო და უკუდო

ცივ ზამთარში უზრუნველად

ხან ბურთივით მრგვალია,

ჯადოსნური ყუთი არის,

აბა, სად ხდება, როცა

აბა ერთი, გამოცანას

ცხვრით გადაპენტილ იალაღს,

თუმცა იგი შენ გეკუთვნის,

თუმცა მთა-ბარს ჯერ ისევ

თუმცა უყვართ ძალიან,

თუმცა ფრთები არ ასხია,

მე თუმცა ენა არა მაქვს,

მზე ელვარებს მცხუნვარე,

გაპარვია დედა ცხვარს,

ვეძებ, დაეკარგა დილას

მასში ყურძენს წურავენ,

მოაგროვა ზამთრის სარჩო:

მომისმინე, ჩემო კარგო,

ნათლობაა გაღმა ტყეში,

რაც სურთ თომას, ერეკლეს,

ხტუნვა-ხტუნვით რთავს ნაძვის ხეს,

შენც კუპრივით შავი ხარ,

ასი კილო დაიბადა

კრუხად იჯდა ქათამი

მოსვლას ყველას დაასწრებს,

სავსე არის დოვლათით,

ბევრ ადგილას მდინარი

კოპლებიან კაბაში იპრანება მაია,

მწვანე, გრძელი ტანი აქვს,

ზოლიანი ცხენი არის,