Ο τό-πος μας εί-ναι κλει-στός, γί-νου-νται αι-νίγ-μα-τα α-νε-

ξή-γη-τα γί-νου-νται αι-νίγ-μα-

Ό-λο βου-νά
τα α-νε-ξή-γη-τα για την ψυ-χή
που έ-χου-νε σκε-πή το χα-μη- μας.
λό ου-ρα-νό
Πώς γεν-νή-θη-καν,
μέ-ρα και νύ-χτα. /
πώς δυ-να-μώ-σα-νε
Δεν έ-χου-με πο-τά-μια, δεν έ-
τα παι-διά μας; τα παι-διά
χου-με πη-γά-δια, δεν έ-χου-με
μας; ///
πη-γές. Μο-νά-χα λί-γες στέρ-
νες, Δεν έχουμε ποτάμια, δεν
έχουμε πηγάδια, δεν έχουμε
Ά-δειες κι’αυ-τές. /
πηγές. Μονάχα λίγες στέρνες, /
Δεν έχουμε ποτάμια, δεν
άδειες κι αυτές. /
έχουμε πηγάδια, δεν έχουμε
πηγές. Μονάχα λίγες στέρνες, / Που ηχούν Που ηχούν και που
τις προσκυνούμε. /
άδειες κι αυτές. /
Ο τόπος μας είναι κλειστός. Τον
Που η-χούν Που η-χούν και που
κλεί-νουν οι δυο μαύ-ρες Συ-
τις προ-σκυ-νού-με. Ή-χος στε-
μπλη-γά-δες. /
κά-με-νος, κού-φιος,
Στα λι-μά-νια /
Ί-διος με τη μο-να-ξιά μας,
την Κυ-ρια-κή σαν κα-τε-βού-με
Ί-διος με την α-γά-πη μας,
ν’α-να-σά-νου-με, /
Ί-διος με τα σώ-μα-τά μας.
βλέ-που-με να φω-τί-ζου-νται
Μας φαί-νε-ται πα-ρά-ξε-νο στο’η-λιό-γερ-μα
που κά-πο-τε μπο-ρέ-σα-με
σπασ-μέ-να ξύ-λα,
να χτί-σου-με τα σπί-τια,
α-πό τα-ξί-δια
τα κα-λύ-βια
που δεν τέ-λειω-σαν
και τις στά-νες μας.
σώ-μα-τα
Και οι γά-μοι μας, τα δρο-σε-ρά
που δεν ξέ-ρουν πια
στε-φά-νια και τα δά-χτυ-λα,
πώς ν’α-γα-πή-σουν.