‫ښايست‬

‫لنډې کيسې‬

‫صفيه حليم‬

‫‪. ١‬د ببو کور‬

‫‪. ٢‬بابا‬

‫‪. ٣‬تاويز‬

‫‪. ۴‬ښايست‬

‫‪ . ۵‬د نيکه بابا بنگله‬

‫‪. ۶‬نرسه‬

‫‪. ٧‬ځواک‬

‫‪. ٨‬د ژبې خرپ‬

‫‪. ٩‬يواځې شيبې‬

‫‪Ketabton.com‬‬ ‫‪. ١٠‬نيمگړې کيسه‬

‫‪. ١١‬پالر مور او لور‬

‫‪. ١٢‬د شيشې گيالس‬

‫‪. ١٣‬سينما‬

‫‪. ١۴‬پوښتنه‬

‫‪1‬‬
‫‪(c) ketabton.com: The Digital Library‬‬

‫دببو کور‬

‫ھلته به ھر وخت يو شور وو‪ ،‬داسى شور لکه چې د واده په کور کې وي‪ .‬د ماشومانو چغي‪ ،‬د‬
‫ښځو خنداگاني ‪ ،‬د سړو خبرى‪ ...‬بس د ببو کور يو جنت وو‪ .‬د کلى په مينځ کې د ويالى په غاړه دا‬
‫کور په څو جريبه مزکه کې جوړشوى وو‪ .‬د يو سرداالن کې به خلکو خبرى بل سرته نه اوريدى‪.‬‬
‫د ببو ھر يو ځوى چې واده کوو نو ھغه له به يي يوه کوټه او يو داالن جوړ يدو ‪.‬‬
‫د شپږو زامنو او څلورو لوڼو نه عالوه په کور کې څو تنه سپين ږيرى او يو څو سپين سرى ھم‬
‫اوسيدى چې د ببو د خپلوانو نه وو‪ .‬ماشومان نه وو خبر چې دوى د ببو سره څه خپلوى لرله خو د‬
‫ھغوى کيسو به ورله خوند ورکاوو‪ .‬د کور په انگڼ کې د توت او د انارو ونې وى‪ .‬د لوى ديوال‬
‫سره د انگورو تاکونه وو چې د اوړى په غرمو کې به ورالندى ماشومانو لوبې کولې‪ .‬او د مشرانو‬
‫نه په پټه د انگورو تروى پاڼي او يا خام انگور به يي خوړل‪ .‬کله کله به يو سپين ږيري سړي ھم‬
‫ھلته کټ واچوو او د څپر تر سورى الندى به يي خوب کوو‪.‬‬
‫د ببو د کور دروازه نه وه‪ .‬بس يو لوى در او د ھغى مخى ته وړوکى خام ډيوال وو چې ښځى به د‬
‫ھغى شاته ودريدى او کله به يي د ھگيوال او کله دبنجارى نه شيان پلورل‪ .‬د اوړى د غرمى به‬
‫چې په پټو کې لو کيدو او د کور ټول غړى به ھم ھلته وو پدى کور کې به يو څو شيبو لپاره‬
‫خاموشي شوه‪ .‬يوه زړه انا به په داالن کې ناسته وه او ځان ته به يي ببوزى وھلو‪ .‬پدى محال به‬
‫دومره چپتيا وه چې د مچانو بنگا به ھم نه اوريدل کيده‪ .‬بيا به يو مچ را والوتلو او بنگ به يي وکړ‪.‬‬
‫د مازديگر په تناره کې به د چم گاونډ ښځو خپلى ډوډى پخولى‪ .‬شپى د ډيوې او د ھرى کين په رڼا‬
‫کى به ښځو څرخى گرځولى ‪ ،‬ټپى به يي ويلى ‪ .‬ماشومانو به پټ پټونى کولې او سړي چې به د‬
‫حجرى نه دې کور ته راتلل نو په السونو کې به يي بلې شونټۍ نيولې وې‪ .‬د ببو په کور کې کله‬
‫کله جنگ ھم وشو يو ماشوم به بل د السه شى وتښتوو‪ ،‬منډى ترړى شور ماشور به جوړ شو‪.‬‬
‫ځوانى مرگ‪ ،‬بى حيا‪ ،‬سوډر او دغسى نورالفاظ به ماشومانو زده کړل‪ .‬ميندو به يو بل ته‬
‫پيغورونه او سپکى وويلى ‪ ،‬خو لږ وروسته به بيا ټول ارام او خپل کارونه به يي کول‪ .‬د ببو په‬
‫کور کې ددنيا ھر څه وو‪ .‬ھغه دنيا چې ډيره وړه او حاجتونه بي ډير محدود وو‪ .‬ستنه‪ ،‬تار‪ ،‬قيچي‬
‫)بيتى( د گنډلو ماشين‪ ،‬د شيشى گيالسونه‪ ،‬چيني لوښي‪ ،‬د ميسو پتنوس او دا ھغه شيان وو چې د‬
‫کلى د ھر کور پر ھرى غنم ښادۍ کې به خلکو د ببو نه په پور ووړل‪.‬‬
‫بيا يوه ورځ د ببو مشرزوى خليل دوبۍ ته د تللو فيصله وکړه‪ .‬دى په ښار کې د يو مسترى سره د‬
‫موټرو د پرزو جوړولو او د ويلډنگ کار زده کړى وو‪ .‬په دوبۍ کې د داسى کسب گرو ضرورت‬
‫وو‪ .‬خليل خوشاله وو خو ببو وارخطا وه‪ .‬ھغه په خپل ټول ژوند کې ښار ته يو څو وارى تللى وه‪.‬‬
‫دا ھم نه وه خبره چې نړۍ څومره لويه ده‪ ،‬پکى څومره خلک وسيږى‪ .‬په کومه ورځ چې خليل‬
‫روانيدو ببو په کور کې لوى خيرات کړى وو‪ .‬ډير خلک راټول وو‪ .‬دببو امږيندو اخوا د يخوا‬
‫منډى وھلى او په ميلمنو گرځيدى‪ ،‬خو ببو په يو کټ ناسته وه‪ .‬د کلى ښځى به راغلى او يو څو‬
‫شيبى به دى سره کيناستى‪ .‬چا به ورله مبارکى ورکړه‪ ،‬چا تسلى او چا به ورسره وژړل خو ببو‬
‫غلې ناسته وه ‪ ،‬ھيڅ خبري يي نه کولى‪ .‬د خيرات ډوډۍ وخوړل شوه او د ببو په کورکې يوه شيبه‬
‫خاموشي شوه‪ .‬د خليل بکس په يوه ټانگه کې کيښودل شو‪ ،‬ھغه د خپلى غاړى نه د گلونو څو‬
‫اميلونه لرى کړل چې خويندو ورته راوړى وو‪ .‬بيا د وروستى ځل لپاره د ببو سره جوخت‬
‫کيناستو‪ .‬ھغى ته يي تسلى ورکړه چې شپږ مياشتى وروسته به په چوټۍ راځي خو ببو ھم‬
‫ھماغسى غلې ناسته وه‪ .‬د کور سپين ږيرى راټول شول ‪ ،‬يوى ښځى د خليل په سر قران ونيولو‪.‬‬

‫‪2‬‬
‫‪(c) ketabton.com: The Digital Library‬‬

‫ده د وروستى ځل لپاره د مور پښى ښکل کړى‪ .‬ببو ورته په سر الس کيښود يو څه دعايي وکړه‬
‫خو دومره په ټيټ غږ چې ھيچا نه اوريده‪ .‬خليل د وروڼو او د ماشومانو په بدرگه له کوره ووتلو‪.‬‬
‫يو چا ډک جام اوبه ورپسى وروشيندلى ‪.‬‬
‫ټولى ښځى د ببو کټ خوا او شا ته کيناستي‪ ،‬څوک په زمکه او څوک په نورو کټونو خو ببو نه‬
‫ژړل نه يي څه ويل‪ .‬بيا نورى ښځى خپلو کورونو ته والړى او د کور ښځو لوښى لرگي راټول‬
‫کړل‪ ،‬د ببو گيرچاپيره د ژوند کاروبار بيا پيل شو خو ھغه ھمدغسې په کټ ناسته وه‪ .‬يو چا ورته‬
‫وويل "ببو د مازيگر مونځ به درنه قضا شي" خو ببو بيا ھم را پا نسيده‪ ،‬د خليل ښځى ورته پام‬
‫شو‪ .‬خواښي ته ورنږدى شوه او دى وليدل چې د ھغى په بانړو يوه اوښکه لکه د ملغلرى پرته وه‪.‬‬
‫سترگى يي دروازى ته نيولى وي امږور يې الس ونيولو او ورته يي وويل "ببو راپاسه" خو ببو‬
‫لکه چې يوې بلې دنيا کې وى‪ ،‬له سترگو يي دوه اوښکى راتوۍ شوي او په يوې سلگۍ يي وويل‬
‫"د ببو کور وران شو‪".‬‬

‫بابا‬

‫زه د ګنډلومشين ته ناسته يم‪ .‬د لور كميس مې ايله د مشين ترغاښ الندې ايښى دى‪ ،‬چې د نګارې‬
‫غږ اورم‪ .‬زه يوه شيبه غوږ نيسمه‪ ،‬نګاره په قھر شوه‪ .‬اوس يې غږ نور ھم لوړشو‪ .‬زه پوھيږم‬
‫چې نورګنډل نه شم كولى‪ .‬بابا لكه چې بيا نن كوم شى خوړلى دى‪ ،‬زما دا اندازه ځكه سمه ده‪ ،‬چې‬
‫له تيرې مياشتې راھيسې كله د نګارې او بابا ناندرۍ پيل شي‪ ،‬نو زه ھم په كې د روغې جوړې‬
‫لپاره ورغوښتل كيږم ‪.‬‬
‫نور كله د نګارې په كور كې ډٻره خاموشي وي‪ .‬يوازې د بابا غږ اورٻدل كيږي‪ .‬نګاره او د ھغې‬
‫بچيان په ټيټ غږ خبرې كوي‪ ،‬خو كله چې بابا له بازاره څه خوړلي وي‪ ،‬بيا نو د ھغه غږ څوك نه‬
‫اوري‪ ،‬يوازې نګاره لګيا وي‪ .‬ھغه زما د ماما لورده‪ ،‬كونډه ده‪ ،‬د دريو اوالدونو سره د مور او‬
‫پالر كره اوسيږي‪ .‬زموږ او د ماما كورونه ديزوال په ديوال دي‪ .‬يوه وړه كړكۍ د دواړو‬
‫كورونو ترمنځ لکه د ميږي الر ده‪ ،‬چې ښځې او ماشومان ترٻنه اخوا دٻخوا دانګي ‪.‬‬
‫ماما ته موږ ټول بابا وايو او بابا د معدې تكليف لري‪ .‬ډاكټرانو ورته ويلي دي چې نرم خواړه به‬
‫خوري‪ .‬زيات غوړ‪ ،‬مرچ مساله او د بازاري خواړه ورباندې بند دي‪ .‬نګاره د بابا يواځينۍ لورده‬
‫او په يوې بھرنۍ اداره كې كار كوي‪ .‬بابا د سركاري نوكرۍ نه ګوښه شوى دى‪ ،‬اوس د اوياوو‬
‫كالو دى‪ ،‬د معدې له تكليف پرته نورصحت يې ډٻر ښه دى‪ .‬خو نګاره تل د پالر په اړه خواشينې‬
‫وي‪ .‬بابا څو وارې د معدې د پرھردالسه په روغتون كې داخل شوې و‪.‬‬
‫كله كله يې د معدې تيزابيت دومره ډٻر شي چې د درد له السه بې شيمې وي‪ .‬نگارا ورته د چرګ‬
‫ساده ښوروا پخوي‪ .‬له ښاره ورته رنګارنګ بسكيټ راوړي‪ ،‬الوګان ورته اٻشوي‪ ،‬ميده كوي او بيا‬
‫لكه د ماشوم بابا ته په خپلو السونو ډوډۍ وركوي‪ .‬مامي پخپله د السونو او پښو د درد له السه په‬
‫كور كې ډٻر څه نه شوى كولى ‪.‬‬
‫بابا د چكر په پلمه له كوره وځي‪ ،‬كله له شاكرحلواي نه حلوه پوري اخلي‪ .‬ھملته د دكان ډډې ته‬
‫جوړ دكانچې كښيني او خوري يې‪ ،‬كله د عبدالكريم له ھټۍ يوه لويه ركابۍ د لوبيا اخلي‪ .‬ښه د ليمو‬
‫اوبه‪ ،‬سره مرچ او مالګه ورباندې واچوي او خوري يې‪ .‬جانباز نانواى ھره جمعه كله پخوي‪ ،‬په‬
‫دې ورځ بابا ځان پټ له كوره باسي او لږ تر لږه د لسو روپو كله ارو مرو خوري‪ ،‬چې ښه غوړ‬
‫او مرچ مسالې ھم په كې وي ‪.‬‬
‫د نګارې درې واړه ماشومان د بابا څارنه كوي‪ ،‬خو بابا له ډير چلونه ورځى‪ .‬ھغه دى د نګارې‬
‫غږ راپورته شو‪ .‬ما ته اوازونه كوي‪:‬‬

‫‪3‬‬
‫‪(c) ketabton.com: The Digital Library‬‬

‫‪”...‬يا درخانۍ!‪ ...‬ته راشه!"‬

‫زه ګنډل پرٻږدمه او ورځمه‪ ،‬چې روغه وكړمه‪ ،‬له كړكۍ دانګمه‪ ،‬له غولي برنډې او له برنډې‬
‫كوټې ته ورځمه‪ ...‬بابا يوې خوا ته پرقالين ناست دى‪ ،‬سر يې ځوړند دى او مخ يې مسكين‬
‫ښكاري‪ .‬د نګارې واړه د برنډې له كړكۍ دننه كوټې ته پټ‪ -‬پټ ګوري‪ .‬ما مې پر كټ ناسته ده او‬
‫په زوره زوره ځان ته ببوزي وھي‪ ،‬سره له دې چې پكه ورته لګيدلې ده‪ .‬نګارې لوپته غورځولې‪،‬‬
‫مټې يې رانغښتې دي او په ټوله كوټه كې ناكراره يوې او بلې خوا ته ګرځي‪ .‬زه خبره يمه چې‬
‫نګاره په داسې وخت كې سخت په قھر وي‪ .‬زه ورځمه له بابا سره كښينم او ترې پوښتمه‪:‬‬
‫”بابا! بيا دې څه خوړلي دي؟‪“.‬‬
‫بابا سر راپورته كوي او زما خبره ال نه وي پوره‪ ،‬چې وايي ‪:‬‬
‫”ھېڅ‪ ...‬وﷲ كه ھيڅ مې خوړلي وي ‪...“.‬‬
‫بيا غږ ټيټ كړي او دويمه جمله د شونډو په منځ كې وايي ‪:‬‬
‫”ناحقه راباندې په قھر ده‪“.‬‬
‫بيا ورو غوندې د سترګو په كونج کې نګارې ته ګوري‪ .‬نګاره لكه د زمرۍ راتاوٻږي او په لوړ‬
‫غږ وايي ‪:‬‬
‫”اوس د ډوډۍ وخت دى‪ ،‬بابا ته وايه چې ولې ډوډۍ نه خوري‪“.‬‬
‫زه بابا ته ګورمه‪ .‬دى وايي ‪:‬‬
‫”تا د معدې تكليف نه دى تير كړى‪ ...‬ډوډۍ مې زړه ته نه كيږي‪“.‬‬
‫نګاره بيا راتاوه شي‪” :‬ښه‪ ...‬يو ساعت وړاندې د جمشيدي پكوړو ګاډى ته څوك والړ و‪“.‬‬
‫بابا ژر ناره كړه‪” :‬زه خو ھسې ھلته والړ وم‪ .‬يو پخوانى ملګرى مې وليدو‪ ،‬دھغه حال مې‬
‫پوښتلو‪".‬‬
‫نګاره ځان پر يوه كرسۍ راغورځوي او وايي‪” :‬زه د شاخوبانې ترور پوښتنې ته ورغلې وم‪ ،‬له‬
‫ھغه ځايه ژر راوتلمه‪ ،‬چې د ډوډۍ ناوخته نه شي‪ .‬ما په خپلو گناه گارو سترګو وليدل چې بابا د‬
‫پكوړو له ګاډى سره جوخت والړ و‪“.‬‬
‫بابا سر نور ھم ټيټ كړ‪ .‬دومره چې زما ورباندې زړه وسو‪ .‬د ھغه په دفاع كې مې وويل ‪:‬‬
‫”د ګاډى سره ودرٻدل خو دا مانا نه وركوي‪ ،‬چې بابا به ارو مرو پكوړې ھم اخيستي او خوړلي‬
‫وي‪.‬‬
‫بابا چې خپل د مدافع وكيل وليد‪ ،‬نو يو څه زړور شو‪ ،‬سر يې راپورته كړ او وايي ‪:‬‬
‫”دغه خبره خو زه ھم ورته كوم‪ ،‬چې زه مازې ھلته د خپل ملګري حال پوښتلو ته والړ وم ‪“.‬‬
‫نګاره يو څه ارامه كيږي‪ .‬وايي‪” :‬ښه‪ ،‬كه پكوړې ھلته نه دي خوړل شوي‪ ،‬خو كور ته راوړل‬
‫شوي دي ‪“.‬‬
‫بيا په چيغه خپلې وړې لور ته غږ كوي‪:‬‬
‫”نورينې! دلته راشه‪ ...‬بابا نن څو پكوړې دركړې وې؟‪“.‬‬
‫د درې كلنې نورينې په غټو غټو سترګو كې ھم ويره ده او ھم پرٻشاني‪ .‬دا پوھيږي چې د راز په‬
‫ويلو او نه ويلو دواړو كې تاوان دى‪ .‬په منډه راځي او زما په غيږ كې ځان پټوي‪ .‬بيا وايي ‪:‬‬
‫”بابا دوه پكولې الته الكلې وې‪“.‬‬
‫د نورينې ځواب د يوه ډيپلومات ځواب و‪ .‬دا له موره وٻرٻدله‪ ،‬په داسې وخت كې د بابا دفاع ورته‬
‫عبث كار ښكارٻده‪ .‬ھغې داسې فكر كاوه‪ ،‬چې پكوړې بد شى دى‪ ،‬د بابا لپاره؛ خو دا يې نه ويل‬
‫چې دې له پكوړو سره څه وكړل؟‪.‬‬
‫نګارې توره وبرٻښوله او ويې ويل ‪:‬‬
‫”بابا دوه پكوړې چې نورينې ته وركولې‪ ،‬نو څه شرط يې ورباندې ايښى و؟‪“.‬‬

‫‪4‬‬
‫‪(c) ketabton.com: The Digital Library‬‬

‫دا پوښتنه ھغې له خپلو دوو زامنو وكړه چې له كړكۍ يې پټ‪ -‬پټ راكتل‪ .‬ھغوى تر نورينې زيات‬
‫ډيپلوماتان وو‪ .‬ژر يې له ھاغه ځايه پښې سپكې كړې ‪.‬‬
‫د نګارې شاھدان الړل‪ ،‬نو ھغه يو څه ستړې معلومېده‪ .‬بابا ھم حوصله موندلې ده‪ .‬فكر كوي چې‬
‫جنګ پاي ته رسيدلى دى‪ .‬اوس ھڅه كوي چې له كوټې ورو غوندې ووځي‪ .‬په دې كې ناببره وړه‬
‫نورينه زما له غيږې ناره كوي ‪:‬‬
‫”بابا الته ويلي وو‪ ،‬چې ادې ته مه وايه‪ ،‬بيا ما پكولې وخوللې‪“.‬‬
‫”ھۍ ھۍ! لعنت دې وي د ماشوم په عقل“‪ .‬دا خبره ما له ځانه سره وكړه‪ .‬نګارې لږه دمه كړې‬
‫وه‪ ،‬له تازه دم ځواب سره بيرته راببره شوه ‪:‬‬
‫”دا يې ال بله بده‪ ...‬ھم له مرچو ډكې پكوړې خوري‪ ،‬ھم زما لور ته رشوت وركوي او ھم بيا په‬
‫دروغو يې ھم اموخته كوي‪“.‬‬
‫او له دې خبرې سره د ھغې سترګې له اوښكو ډكې شوې ‪.‬‬
‫ما مې په دې وخت كې بھر برنډې ته وتلې وه‪ ،‬د لور له غږه پوھيږي چې دا زھييره ده‪ .‬بيا رادننه‬
‫كيږي‪ ،‬ببوزى يې په الس كې دى او پرمخ يې داسې عالمه ده چې بابا ھم پر دې ببوزى ووھي‪.‬‬
‫خو يو څه د ھغه د سپينې ږيرې‪ ،‬يو څه زما د موجوديت او يو څه د پخوانۍ مينې له كبله مجبوره‬
‫كيږي‪ ،‬الس نيسي‪ ،‬كښيني او راته وايي ‪:‬‬
‫”د دې سړي ھمدغه حال دى‪ .‬نه په خپلې ګټې دى او نه تاوان‪ ،‬خيټه يې په الس كې نيولى وي‪.‬‬
‫اوس لږه شيبه وروسته به يې د درد له السه ټول كور په سر اخيستى وي‪ .‬ھمدغه نګاره بيا ورته‬
‫دارو درمل كوي‪ .‬پرون يې ھم په بازار كې سموسې خوړلې وې‪ ،‬كرۍ شپه يې په ويښه تيره‬
‫كړه‪“.‬‬
‫نګارې تر اوسه ډٻرې په حوصلې جنګ كاوه او ميدان يې ګټلى و‪ .‬خو د مور په خبرو يې لكه چې‬
‫زړه راډك شو‪ .‬وايي ‪:‬‬
‫”ما ته د سړي د مرګ نه وروسته درې اوالدونه نه دي پاتې‪ ،‬زه د څلورو ماشومانو مور يم او دا‬
‫يو په كې تر ټولو زيات رنځ راكوي ‪“.‬‬
‫اشاره يې بابا ته وه‪ .‬زما مخامخ پر غالۍ كښيناسته او وايي ‪:‬‬
‫”ھره ورځ ھمدغه حال دى‪ ،‬كله د جمعه ګل د دكان نه كباب وخوري‪ ،‬كله يې اٻشېدلي وږي‬
‫خوړلي وي‪ ،‬ھاغه بله ورځ يې چولې )نخود( خوړلې وې ‪.‬‬
‫بابا ته ګورمه‪ ،‬اوس يې بيا سر ټيټ نيولى دى‪ .‬د خجالت او جرم له احساسه په ډك غږ وايي ‪:‬‬
‫”تاسو به باور نه كوئ‪ ...‬زما غوندې د زړو خلكو حافظه ډٻره كمزورې شي‪ ...‬ما نه خو ھير وو‬
‫چې ډاكټر راته ويلي دي‪ :...‬بس كله چې وږى شم‪ ،‬ھر شي ته مې زړه كيږي‪ .‬نن د پكوړو د ګاډۍ‬
‫له خوا نه تيرٻدم‪ ،‬يو لږ مې واخيستې‪ ،‬چې په كور كې به يې ماشومانو ته وركړم‪ .‬يو دوه دانې مې‬
‫دې وړو ته وركړې‪ ،‬ما ايله څكه كړې ده‪ .‬ډٻر مې نه دي خوړلي‪ ،‬خوله مې پيكه وه‪ ...‬زيات مرچ‬
‫او مسالې پکې نه وې‪“.‬‬
‫د بابا دا اعتراف د نګارې دوو زامنو ھم لكه چې اورٻدلى و‪ ،‬ګورمه چې له نيمې وازې كړكۍ نه‬
‫يې سرونه راښكاره شول‪ ،‬اوس ټول نګارې ته ګوري‪ .‬ھغه له خپله ځايه راپاڅيږي او اعالن كوي ‪:‬‬
‫”اوس كه په دې كور كې ھرڅوك ناروغيږي او كه مري‪ ...‬زه يې ډاکټر ته نه شمه بيوالى‪ .‬څوك‬
‫دې په جمشيدي پكوړو واال پسې ورشي‪ ،‬چې امبوالنس راولي‪ .‬زه له ژونده بيزاره يم‪ .‬شپږ ورځې‬
‫په دفتر كې كار كوم‪ ،‬په اوومه ورځ مې زړه غواړي چې ارام وكړمه‪ .‬خو ھره جمعه ھمدغسې په‬
‫ناندريو كې تيرٻږي‪“.‬‬
‫نګارې دا ټولې خبرې په تللو كې وكړې‪ ...‬نورينې زما غېږه پرٻښوده او اوس په خپلې مور پسې‬
‫منډې وھي ‪.‬‬

‫‪5‬‬
‫‪(c) ketabton.com: The Digital Library‬‬

‫بابا ھم دلته پر غالۍ وغزٻږي‪ ،‬مامي ورته ببوزى وھي‪ .‬زه خبره نه يم چې كه د بابا په خيټه كې‬
‫درد وشو‪ ،‬نو نګاره به ورته له خپلې كوټې رامنډې كړي‪ .‬د درملو غم به يې كوي‪ .‬زه په دې ھم‬
‫خبره يم چې سبا ته بابا د جمعه ګل د دكان كباب خوري‪ ،‬يا به له شاكر حلوايي نه مټايي‪ ،‬يا لوبيا‪...‬‬
‫بابا نه منع كيږي‪.‬‬

‫تاويز‬

‫ھاشم د ښاري سروٻس نه په بيړه ښکته شواو غوښتل يې چې دسړک پورې غاړې ته والړشي خو‬
‫ناببره‪ ...‬شاته نه چا ورباندې غږ وکړو"وا خانه‪ ...‬تاته وايم‪ ...‬ودرٻږه‪ ...‬دابټوه دې واخله‪ ".‬ھاشم‬
‫ھيڅ نه اورٻدل‪ ،‬په ده تادي وه خو بل کس ورباندې چيغې کړې‪"...‬استاده پټاکې دانه دې ھيره کړې‬
‫ده" ھاشم شاته وکتل‪ ...‬يو بل تن ناره کړه‪ ....‬ودرٻږه‪ ....‬بکسه درنه پاتې ده‪.‬‬
‫ھاشم ددې خبرې په اورٻدو د تخر په جيب الس ووھلو او بيا يې روان بس ته وکتل يو سړى د بس‬
‫دکړکۍ نه نيم بھر راځوړند و‪،‬نورو سورليو ډرايور ته چيغې وھلې چې ايسار شه‪ ...‬که نه دا‬
‫ښاري بسونه خو دباد په اس سپاره منډې وھي‪،‬له کړکۍ نيم بھر راوتلي کس په يو الس کې د ھاشم‬
‫وړه بټوه نيولې وه‪،‬او چې دى ورنږدى شو ھغه په زوره زوره لگيا و"په بس کې ويده وې نو اوس‬
‫خو راويښ شه‪ ...‬داځلې درسره بخت ياري وکړه زما ورته پام شو که نه دا ښار د غلو ډک دى‪".‬‬
‫ھاشم دسړي دالس نه خپله بټوه واخيسته اواليې دتشکر او مننې جمله په خوله کې وه چې بس‬
‫ګړندى شو او د نورو خبرو پر ځاى سړي ته الس وخوځوو‪ .‬ده بټوې ته کتل ‪ .‬په دې مياشت کې‬
‫دا دويم ځل و چې دھاشم نه بټوه پاتې کيده او نورو خلکو ورپسې رازغلولې وه‪ .‬دى دسړک نه‬
‫پورې غاړې دخپل دفتر دلويې ودانۍ په لورې روان شواوچرت يې وھو چې ده خو دخپل ځان نه‬
‫زيات دبټوې ساتنه کوله اوس ورباندې څه چل شوى و؟ داسې نه وه چې په دې بټوه کې ډٻر مال‬
‫و‪،‬او يا دا چې بټوه قيمتي وه‪ .‬ھاشم په يوه دفتر کې منشي و او دا بټوه يې ديو گاډې واال نه په لسو‬
‫روپو اخيستې وه‪.‬‬
‫دمياشتې په سر کې به يې دتنخوا ټولې پيسې دخپلې مور په الس کېښودې او ھره ورځ په يې له‬
‫ھغې د الرې کرايه اخيستله‪،‬دبټوى په يو جيب کې به يې ماتې پيسې وې‪،‬په بل کې شناختي کارډ‬
‫دريم چې زنځير يې الره په کې دلسولسو دوه نوټونه و‪،‬او دا يې د ډير بد وخت لپاره په کې ساتل‪.‬‬
‫د ھغه وخت لپاره چې ده يي اندٻښنه لرله‪ ،‬ناوخته له دفتره راوتل‪،‬په خوشې الره کې بې سورلى‬
‫پاتې کيدل او ناڅاپه ناروغي‪.‬‬
‫دزنځير دجيب دالندې يو بل پټ جيب دى چې په لومړي نظر ھيچا ته نه ښکاري‪،‬او ھم په دې‬
‫جيب کې د ھاشم لپاره تر ټولو ارزښتناکه شى بند و‪،‬دا دکاغذ يوه وړه ټوټه ده چې ورباندې څو‬
‫جملې ليکلي دي دا کاغذ ھغه ته وږمې ورکړى و‪.‬‬
‫ھاشم په مھاجرت کې دښوونځي سبق پوره کړى و‪،‬او اوس بيرته چې خپل کلي ته راستون شو‪ ،‬نو‬
‫دکونډې مور په وينا په ښار کې يې ځان له نوکري پيدا کړه‪ ،‬دکلي ځينې خلک بيال بيلو ملکونو ته‬
‫مھاجر شوي و‪ .‬دھاشم دوړوکي کور ترڅنگ داحسان کاکا پخواني کورته ھم دده دوه زامن بيرته‬
‫راغلي و‪ .‬نور التراوسه په نوروھيوادونو کې وو‪ ،‬په دې کلي کې ډٻره موده وروسته د واده نغاره‬
‫غږٻدله‪ ،‬او د ھاشم مور ھم دنوروميلمنو په څير داحسان کاکا د کشرځوى واده ته والړه‪ .‬ھلته يې‬
‫دومره پيغلې جينکۍ وليدې چې د ھاشم د واده د ارمان يې بيا په زړه کې جوش ووھلو‪.‬‬
‫خوپه دې ورځو کې دھاشم په دفتر کې يوه نوې جينۍ دکار لپاره راغلې وه‪،‬ھسې خو ھلته ډٻرو‬
‫ښځو کار کاوو‪،‬خو دا جينۍ ښايسته وه نوم يې بل څه وخو ھاشم به ورته وږمه ويل‪،‬ځکه د ھغې‬

‫‪6‬‬
‫‪(c) ketabton.com: The Digital Library‬‬

‫په مېز به ھره ورځ د تازه ګالب يا نور خوشبويي لرونکې ګلونه ايښي وو‪،‬داسې بريښېده چې په‬
‫کور کې يې ډٻر بوټي وو‪،‬په دفتر کې نور سړي ھم دوږمې نه تاوٻدل راتاوٻدل خو دھاشم په زړه‬
‫کې دھغې لپاره زوروره مينه پيداشوه‪ .‬دومره زوروره چې يوه ورځ مور ورته دواده خبره وکړه‬
‫نو ده ورته وويل"زه الواده نه غواړم" بيا نو ھره شپه دھاشم دمور پوښتنې ډٻرٻدې‪ .‬په سر کې به‬
‫يې ورته نصيحتونه کول چې وخت بيرته نه راګرځي‪ ،‬دى اوس دپنځويشتو کالو و‪،‬دده ھمځولي‬
‫ټول درې اوڅلور اوالدونه لري‪ .‬بيا به يې نصيحت په پوښتنو بدل شو"څوک دي خوښه ده‪ .‬ولې‬
‫يې رانه پټوې؟ که غواړې د جينۍ کور ته به ورشو"‪ .‬څو اوونۍ تيرې شوې نو مور ورباندې‬
‫جذباتي فشار راوړ‪ ،‬ھاشم به کورته راغى نو مور به يې په کټ پرته وه‪،‬څه خاصه ناروغي به يې‬
‫نه وه‪،‬بس کله د پښو د درد او کله دالسونودخوږٻدو فرياد به يې کوو‪ .‬ھاشم به ھره ورځ په خپلې‬
‫بټوې کې يوځلې الس وھلو‪،‬ھغه وړوکى کاغذ به يې ترٻنه راويستلو په دې ليکلي جملې به يې‬
‫ولوستې موسکى به شو‪،‬بيا به يې لکه ديو تاويز دبټوې په پټه خانه کې کيښودو‪،‬او په چرتونو به شو‬
‫چې مور ته څه وواي‪.‬‬
‫دھاشم په دفتر کې به دډوډۍ نه وروسته ځينو کارکونکو لمونځونه کول‪،‬ځينو به چې له کلي راتلل‬
‫په ښار کې دضروري کارونو يا سودا لپاره منډه کړه‪،‬ھاشم به ھم کله‪-‬کله بازار ته ورچکر شو‪ .‬په‬
‫بازار کې به يې رنګارنګ شيان ليدل اوپه تصور کې به يې وږمې ته اخيستل‪.‬‬
‫تر اوسه ده دوږمې سره ډٻرې کمې خبرې کړې وې‪،‬ھغې به دنشرياتو په برخه کې کار کاو‪ .‬ھاشم‬
‫دا ھم نه غوښتل چې ددفتر نور خلک دې دده په احساساتو خبر شي‪ .‬ھغې دوږمې بدنامې ھم نه‬
‫غوښتله‪ ،‬خو يوه ورځ ورته خداى موقعه برابره کړه‪ .‬ددوى ھمکار زيارت ګل ټولو ته د واده بلنه‬
‫ورکړې وه‪ .‬ميلمستيا په يو ريسټورنټ کې وه اودمازديګر دچايو نه وروسته ھغه کسان چې په لرو‬
‫سيمو کې اوسيدل راپاڅيدل‪ .‬ھاشم ھم غوښتل چې کلې ته والړ شي‪ ،‬په دې ډله کې وږمه ھم‬
‫وه‪،‬ددفتر گاډي دوى ځاى پر ځاى ښکته کول‪ ،‬ھاشم د وږمې سره خبرې کولې خو ھغه غلې وه‪.‬‬
‫د وږمې کور په يوه تنګه کوڅه کې وۀ‪،‬او ګاډى نور دننه نشو تللى‪ ،‬په دې وخت کې ھاشم دګاډي‬
‫نه ښکته شو او وږمې ته يې وويل"که غواړې زه به درسره ترکوره والړشم"اوس کوڅه تياره وه‪.‬‬
‫وږمې ورته دمننې يو څو جملې وويل اوھاشم ورسره روان شو‪ .‬د ده زړه دخوشحالۍ نه په‬
‫ټوپونو و‪ ،‬ډرايور ته يې دانتظار ويلي و‪ ،‬خو دا ھيله يې پيدا شوه چې که وږمې راته دکښيناستو يا‬
‫د چايو ست وکړو نو دى به ارومرو ورکره ايسارٻږي‪ .‬وږمه په الره کې ھم خاموشه وه‪ ،‬يو‬
‫وړې لرګينې دروازې مخې ته ټغرځوړند و‪ ،‬وږمه ھلته ودرٻده او ھاشم ته يې وويل"بس ستاسو‬
‫ډٻره مننه دا زما کور دى" دا يې وويل او دروازه يې ټيله کړه نو ھغه خالصه وه‪ .‬تر څو چې‬
‫ھاشم ورته خداى په اماني ويل وږمه د ټغر شاته بيا ورکه وه‪.‬‬
‫په تياره کوڅه کې ھاشم ډٻر نا ھيلى روان و‪ ،‬په زړه کې يې دا ټپه وګرځيده‪.‬‬

‫ماته دې څه ويل مانه ھير شو‬

‫ماته ھغه خبره بيا وکړه مئينه‬

‫دى نه پوھيدو چې وږمې ته څرنگه دزړه حال ووايي‪ ،‬په بټوه کې ايښى کاغذ ھغه ته ډٻرې ھيلې‬
‫وربښلې خو مخامخ به وږمه داسې وه لکه د دفتر نورغړي‪ .‬په موټر کې ھاشم ځان ته تسلي‬
‫ورکړه چې وږمه سوچه پښتنه ده‪ ،‬څنګه به يو غير سړي سره اضافي خبرې کوي‪ .‬په دې خبره‬
‫يې زړه خوشحاله شو‪،‬په ھاغه شپه يې مور ته دزيارت ګل دواده کيسې کولې‪،‬مور ھم لکه چې بانه‬
‫غوښتله ورته يې وويل‪:‬‬
‫"ستا دواده وريژي به کله خورو"ھاشم ورته وويل‪:‬‬

‫‪7‬‬
‫‪(c) ketabton.com: The Digital Library‬‬

‫"مورې بس لږانتظار نور وکړه" په بله ورځ ھاشم فيصله وکړه چې نور به وخت نه ضايع کوي‬
‫او وږمې ته به ھم ھماغسې ليک وراستوي لکه چې دې وراستولى و‪،‬خو بيا يې دا فيصله بدله کړه‬
‫ھسې نه وږمه پرې غوصه شي‪،‬څو ورځې نورې ھم دغسې تيرې شوى‪،‬ھاشم ځان سره کرل رٻبل‬
‫چې څه وکړي دى به ھره ورځ دماسپښين دوه بجې ددفتر د فوټو کاپى ماشين کاروو‪،‬دلته به يې‬
‫ھاغه پاڼې کاپي کولې چې د دفتر مشر به ورته ھره ورځ ورکولې‪.‬‬
‫ھمدغسې يوه ورځ ھغه دوږمې سره ھم د ځينو پاڼو په کاپي کولو کې مرسته کړې وه‪،‬او ھغه ورځ‬
‫د ھاشم د ژوند مھمه ورځ وۀ‪ ،‬د ھاشم په دفتر کې ھم اوس کمپيوټر راغلى و‪،‬دوى ته ددوو ورځو‬
‫دتربېي نه وروسته ويل شوي و چې نور کار به په خپله دکمپيوټر په کارولو زده کوي‪،‬ھر چا به‬
‫زيار ويستلو چې زر تر زره يې زده کړي‪،‬ھاشم ھم خواري کوله خو کله نا کله به داسې بند شو‬
‫چې نورو نه به يې مرسته غوښته‪،‬خو دوى به ھم نه پوھېدل‪.‬‬
‫ھا شم به دډوډۍ پر وخت ھم په کمپيوټر اخته و‪،‬يوه ورځ ھم دغسې بوخت و ھاغه څه چې ده‬
‫غوښتل کمپيوټر به ورته د رد ځواب ورکوو‪،‬دډٻرې خواشينۍ نه ددفتر په دروازه کې والړ وچې‬
‫له چا مرسته وغواړي‪،‬ھمدغه وخت وږمه له ھغه ځايه تېرٻده‪،‬ده ته رانږدې شوه پوښتنه يې ترې‬
‫وکړه او بيا ورسره دکمپيوټر لورې ته راغله‪ ،‬څو پوښتنې يي ترې وکړې او په خپله په چوکۍ‬
‫کښيناسته ھر څه يې ورته سم کړل په کاغذ يې ورته نقشه جوړه کړه چې که بيا کمپيوټر کار‬
‫ونکړو نو دنقشي له مخې دې بټنې ووھي‪.‬‬
‫وږمه چې له چوکۍ راپاڅېده نو ھاشم ته يې وويل"ستا يادٻږي چې يوه ورځ فوټوکاپى ماشين کار‬
‫نه کاو او تا راسره مرسته کړې وه‪،‬ما درته دمننې نوټ ھم ليکلى و‪،‬که بيا دې ھم کمپيوټر کې‬
‫مرسته په کار وي راته ووايه‪،‬ھاشم په ھغه ورځ دومره خوشحاله وچې مورته يې له ښاره ميوه‬
‫يوړه‪،‬او ھغې ته يې دوږمې دکور پته ورکړه چې غوښتوته يې والړه شي‪.‬‬
‫مور يې په راتلونکې اونۍ خپله خورزه را وبلله او دواړه دوږمې کورته والړې‪،‬ھاشم دوى کوڅې‬
‫ته برابره کړه او په خپله دښار يو ملګري کور ته والړ‪،‬دوى دماسپښين نه وروسته تللي وو‪،‬او دوه‬
‫ساعته چې واوړيدل نوھاشم ورپسې بيرته والړو‪.‬‬
‫کور ته درارسېدو سره سم ھاشم دمور مخ ته وکتل‪،‬ھغه ډٻره خوشحاله نه ايسېده دترور لور يې‬
‫چايو جوړولو ته والړه نوترې پوښتنه وکړه"څنګه مورې وږمه دې وليده‪...‬کورنۍ يې څنګه ده؟"‬
‫مور ورته وويل"بچييه زړه دې صبر کړه‪ .‬د وږمې مور دا خپل وراره ته په نکاح کړې ده‪ ،‬ھلک‬
‫بھر ملک کې دى کال ته به راشي نو واده به کېږي" ھاشم د مور ددې خبرو په اوريدو داسې‬
‫شولکه چې وينه ترې چا زبېښلې وي‪.‬‬
‫په بل سحر ھاشم دخپلې بټوې دپټ جيب نه ھغه کاغذ راوويستلو چې لکه دتاويز يې ساتلى و‪.‬‬
‫په دې دوږمې دالس ليک و په کې ليکلي و"نن چې څرنګه دې زما مشکل حل کړو په رښتيا زه‬
‫دھغې مننه درڅخه نشمه کولې ژوند کيداى شي ھمداسې وي چې ديو بل په کار شو زه به ھم دھغې‬
‫ورځې په انتظار يم چې ته راباندې غږ وکړې زه به ستا پور وړې يم" ھاشم دا کاغذ وشلو او ټوټې‬
‫يې بھر په کوڅه کې باد کړى‪ ،‬بيا يې د جيب نه ھغه کاغذ راوويستلو چې وږمې ورباندې دکمپيوټر‬
‫دکارونې نقشه جوړه کړې وه‪،‬او ډٻر په احتياط يې دبټوې په پټ جيب کې کيښودو‪.‬‬

‫ښايست‬

‫"دا چاى دې سړې شوى!" د خواښې ددې خبرې په اورٻدو نازو د خپلو خيالونو له نړۍ را بھره‬
‫شوه‪ .‬ھغه په کوټه کې تودې بخارۍ سره ناسته وه‪ ،‬بھر سخت باران و‪ ،‬لږه شيبه وړاندې واورې‬
‫ورٻدې او نازو له کړکۍ د واورو په ننداره وه‪ .‬دھغې له ماشوم والې واورې خوښيدې‪ ،‬ددوى کلى‬

‫‪8‬‬
‫‪(c) ketabton.com: The Digital Library‬‬

‫دسوات په دنګو غرونو کې و‪،‬او ھلته به ھر کال ښې واورې ورٻدې‪ ،‬د ژمې لومړيو واورو چې‬
‫ھر څه به سپين کړل نو ھغې به په پټه دخپلو ھمزولو سره د واورو خوړلو تا بيا وکړه‪ .‬يو چا به د‬
‫کورنه ګوړه راوړه او په واورو کې به يې ګډه کړه‪ .‬ددې به څومره خوند و ھغې دچايو پياله‬
‫راواخيسته او يو ګوټ يې ترې وکړ‪ .‬اوس خواښې يي ھم د بخارۍ سره نږدې کيناسته‪ ،‬داوسکو‬
‫او دبادامو کاسه يې ورته وړاندې کړه‪ ،‬نازو يو بادام راواخيستو اوورته ځيرشوه‪ .‬ھغې ته دخپل‬
‫کور دبادامو ونه را ياده شوه دشنو بادامو په شکولو څووارې مورترټلې وه‪.‬‬
‫دنازو خواښې څو شيبې دې ته وکتل او بيا يې وويل"څه چرت وھې لورې؟" نازو لکه چې له‬
‫خوبه راويښه شوه "ھيڅ ھم ترور ‪...‬بس ھسې" په دې وينا ھغې بادام خولې ته کړو‪ ،‬په نکريزو‬
‫سروګوتو يې د نوو سرو زرو ګوتمۍ پړک ووھلو‪.‬‬
‫نن څومه ورځ وه چې دنازو ډولۍ ددې کور ته راوړل شوې وه په کورکې پاتې دلرو ځايونو‬
‫ميلمانه ھم اوس تللې وو‪،‬تر اوسه نازو سره به چارچاپيره ھمدغه ميلمانه ناست و‪ .‬نن سحر دھغې‬
‫کشره لور دنازو ايندرور خپل کورته تللې وه او وس دوى داوړه په کور کې يواځې وې‪ .‬دنازو‬
‫ميړه انور کار ته تللى و دى په سر کاري روغتون کې ډاکتر و‪،‬يوه مياشت به يې د ورځې کار‬
‫کاو‪،‬او يوه مياشت دشپې‪ ،‬نازو له کلي ښار ته راواده شوې وه‪ ،‬او دښار دا کور ورته ډٻر تنگ‬
‫اٻسيدو‪،‬درې وړې کوټه گۍ او يو داالن په کې و‪ ،‬غولى يې نه و‪ ،‬دداالن او دکوټو ترمنځ وړوکې‬
‫غسل خانه او په يو وړوکې کوټه ګي کې دپخلي ځاى و‪ .‬داالن ته يو ټغر ځوړند و‪،‬ځکه مخامخ‬
‫ورته اوچت کور جوړ شوى و‪،‬او دھغه له کړکيو به خلکو ددوى داالن ليدى شو‪.‬‬
‫نازو به د شين اسمان دليدو لپاره له کړکيو کتل دا کړکۍ ډٻرې اوچتې جوړې وې اوسرک ترې نه‬
‫ښکاريدو‪،‬دھغې دپالر کور څومره مزکه لرله او په کې څومره ونې وې‪،‬دبادامو‪،‬مالټو‪،‬انارو ونې‬
‫سھار وختي به په کې څومره مارغان راټول و ناڅاپه نازو خپل ځان په يوبندي خانه کې احساس‬
‫کړپه دې وخت کې دروازه وټکېده اوڅوميلمانه رادننه شول دا دچم ګاونډ يو څو ښځې وې چې‬
‫دنازو خواښې سره يې تګ راتګ کاوو‪،‬دا څو شېبې دوى سره کېناسته او بيا دچايو ډوډۍ په غم‬
‫کې شوه‪،‬نن ھغې په لومړي ځل پخلى کاو نوډٻر په شوق لګيا وه‪،‬کله چې په دستر خوان دھغې‬
‫دالس پاخه شيان يوړل شول نو ټولو يې ډٻرصيفت وکړو‪ ،‬نازو دخوشحالۍ احساس وکړو دھغې‬
‫دښار ښځې خوښې شوې‪ ،‬څومره په ادب يې خبرې کولې‪ ،‬ددې دکالو پترو ستاينه وشوه‪ ،‬نن ھغې‬
‫ځان ھم ښايسته کړى و‪.‬‬
‫انورچې له کاره راغى نونازو ورته ھر څه په پتنوس کې دھغې کوټې ته يوړل‪،‬ھغې ډوډۍ وخوړه‬
‫او نازو ترې تاوٻده راتاوٻده‪،‬انور په خاموشۍ خپله ډوډۍ وخوړه نو نازو ترې لوښي اوچت‬
‫کړل‪،‬ددې تلوسه وه چې انور به يې دډوډۍ صفت وکړې يا ددې ښايست به وستايي خو ده ھېڅ‬
‫ونه ويل‪،‬دھغې په زړه کې دا خبره غوټه شوه دا څنګه کېداى شي چې دھغې دخواښې يا د نورو‬
‫ډوډۍ او د نازو په ډوډۍ کې توپير نه و‪،‬ھغې خو ډٻره ښه ترکاري پخوله‪،‬ان تر دې چې خواښې‬
‫ھم ورته ويل چې دومره خوندوره ډوډۍ ھغه په خپله ھم نه شي پخولې‪.‬‬
‫نازو دښونځي سبق نه و ويلى خو ليک لوست يې زده و‪ ،‬رنګ يې سکڼ و خو دکور په کارونو‬
‫کې ډيره تکړه وه‪ ،‬انور ورسره ډٻرې خبرې نه کولې‪،‬له کاره چې به راغلو نو دبخارۍ سره به‬
‫وغزٻدو‪،‬ماښام به يې په ټي وي کې ھندي فلمونه ليدل‪،‬دنازو‬
‫ھم دا فلمونه خوښيدل‪ ،‬په تيره بيا ھغه سندرې چې جينۍ او ھلک به په کې په ښايسته ځايونو کې‬
‫ښودل دوى به ديو بل په غاړه کې السونه اچول تر يو بل به ځارٻدل‪.‬‬
‫دنازو دا ارمان و چې يو ورځ انور ھم دا ښايسته ځاى ته بيولې واى‪،‬خو بيا به يې له کړکۍ بھر‬
‫اسمان ته کتل‪ ،‬سږکال ژمى غزٻدلى وبھر ساړه و‪ ،‬خټې وې‪ ،‬دکلي نه يې ورور راغلى و او ورته‬
‫يې ويلې و چې سختې واورې شوي وې‪ ،‬ټول غرونه سپين و‪ .‬دنازو په زړه کې وګرځيدل چې دا‬

‫‪9‬‬
‫‪(c) ketabton.com: The Digital Library‬‬

‫ھم دفلمي جينۍ په شان موزې په پښو کړې‪ ،‬په اوږده کوټ کې ځان پټ کړي‪ ،‬سره وړينه خولۍ‬
‫په سراو ھم ھماغسې وړين مفلر له غاړې تاوکړي‪ ،‬انور پسې منډه کړي او په نرمه سپينه واوره‬
‫کې يې ورغړي‪ .‬خو ھغې نه موزې لرلې‪،‬نه کوټ‪،‬نه خولۍ او نه مفلر‪.‬‬
‫د واده په ورځ چې دا له کلي ښار ته راتله نو يوغټ پټو ورباندې غوړٻدلى و‪،‬موټر ددوى دکور‬
‫مخې ته درٻدلى واوداھم له ھغه وخته په کور کې وه‪ .‬ھغې ورځې شميرلې‪،‬اوس يو مياشت کيده‬
‫چې موريې نه وه ليدلې‪،‬ھغې دپالر څيره راياده کړه او زړه يې راډک شو‪.‬‬
‫خواښې يې ډيره ښه وه او ورته يې ويلې و چې الرې ښه شي نو کلي ته به يې بوځي‪،‬دوى به ټوله‬
‫ورځ خبرې کولې خواښې ورته دخپل ژوند ښې اوبدې ورځې يادولې‪،‬نازو به دانورسره دخبرو‬
‫ډٻره ھڅه کوله خو دانور کيسې نه وې زده‪ ،‬که دې به ورته څه کار وکړو نو په سترګو کې به يې‬
‫دمننې يوه څپه تيره شوه خو نازو غوښتل چې انور ورته په خوله يو څه ووايي‪ .‬ھغې به ځان‬
‫جوړکړو خو دانور له خولې نه يوه خبره دستاينې نه راوتله‪.‬‬
‫يوه ورځ ھغې سترګې ښې تورې کړې سره اوشنه رنګونه يې له سترګو چاپېره ووھل‪،‬ھم‬
‫ھاغسې لکه چې په ھندي فلمونو کې به جينکو وھلي وو‪،‬شونډې يې سرې کړې په مخ يې دومره‬
‫پوډر وھلي و چې دا لکه جاپانۍ نانزکه ښکارٻده‪ .‬نازو ھوډکړى وچې نن به د انور له خولې يوه‬
‫ډٻره ښه خبره راباسي‪ .‬د انور ګالبي رنګ خوښيدواونازو دخپل واده د جوړو نه يوه ښايسته‬
‫ګالبي جوړه واغوسته‪ .‬انور نن مازديگر له کاره راتلواوھغه ويلې و چې نن دغرمې ډوډۍ به په‬
‫روغتون کې خوري‪.‬‬
‫نازو به بيا بيا ګړۍ ته کتل څلور بجې شوى‪،‬خو دانور درک نه و‪،‬دھغې تلوسه په زياتېدو شوه‪،‬په‬
‫تيرو دوو ساعتو کې ھغې پنځوس واري ځان په ھنداره کې کتلى و‪،‬خواښې يې صفت کړى و او‬
‫نازو ډاډه وه چې انور به ارومرو دې ته ګوري او يو څه به وايي‪،‬ھغه نن ډٻره ښايسته شوې‬
‫وه‪،‬پنځو بجو ته يو څه وخت پاتې و چې دروازه وټکيده او انور رادننه شو‪ .‬نازو نه پوھيده چې‬
‫څه وکړي‪ ،‬نور کله به يې ورته ډٻر په ادب سالم کووخو ناڅاپه ھغه وارخطا شوه ژردپخلي کوټې‬
‫ته الړه‪ .‬دچايو لوښي يې راواخيستل‪ ،‬انور چې مخ السونه ووينځل نازو چاى دم کړى و‪ .‬بيا دوى‬
‫درې واړه کښيناستل او چاى يې وڅښلې‪ .‬انور نازو ته يو نظر وکتل خو ھيڅ غږ يې ونکړو‪.‬‬
‫دھغې ھم داسې تمه نه وه چې انور به دمورپه وړاندې دې سره خبره وکړي‪.‬‬
‫ھوا اوس ماته شوې وه او دوى بخارۍ نه بلوله خو انور دخپل عادت سره سم ھم ھلته په قالينه‬
‫وغزيدو‪،‬نازو په فکرونو کې شوه چې څنګه د يو څو شيبو لپاره دھغه پام ځان ته واړوي خپلې‬
‫کوټې ته والړه‪ ،‬ھلته دالمارۍ په سر يو صندوق ايښى وچې په کې دنازو واده ځينې شيان و‪ ،‬ھغې‬
‫وروغوندې انور ته وويل" تاسو ته وايم‪ ...‬دا صندوق خو راته له المارۍ راښکته کړئ" ھغې تر‬
‫اوسه انور ته نوم نه اخيستو‪،‬انور پاڅيدوکوټې ته والړو او المارۍ ته يې الس ورغزولى وچې‬
‫ناڅاپه نازو ورته ځان وړاندې کړ او ويې ويل"ته ماته ولې نه راګورې؟" انور خو لومړى تندى‬
‫تريو کړو‪ ،‬بيا لږ موسکى شو او نازو ته ځير شو‪ ،‬ھغې له حيا سترګې ښکته کړې ولې ژر يې‬
‫ورته بيا وکتل چې دانور په سترګو کې دخوښۍ احساس ولټوي‪ .‬دانور له شونډو موسکا ورکه وه‪.‬‬
‫دھغه له سترګو داحساس رڼا نه ښکاريده نازو يو څه نا ارامه شوه اوبيا يې ورته په ګيله منه لھجه‬
‫وويل"څه خو راته ووايه ‪...‬زه څنګه يمه"دانور سترګې وبرٻښيدې خو مخ يې دميز لوري ته واړو‪.‬‬
‫ھلته دکاغذي رومالونو دډلې نه يې يورومال راواخيستو او دنازو مخ يې پرې پاک کړ‪ .‬ھغه ھکه‬
‫پکه والړه وه‪،‬سپين کاغذ په ګالبي پوډر او په سرخي ولړل شو‪ .‬انور ھغه کاغذ په ميز وغورځو‬
‫او په ډٻره نرمه لھجه يې ورته وويل"خپل ښکلى مخ په دې مصنوعي شيانو مه خرابوه"بيا يې‬
‫صندوق له المارۍ راښکته کړو او په ډٻر ټيټ غږ يې وويل"ته په خپله ډير ښايست لرې او زما ھم‬

‫‪10‬‬
‫‪(c) ketabton.com: The Digital Library‬‬

‫دغسې خوښه يي"دايې وويل او له کوټې ووتلو‪ .‬نازو ھم ھلته په ځمکه کښېناسته ‪،‬د ډبي نه يې يو‬
‫بل کاغذي رومال راوخيستواودسترګو اوښکې اونور شين رنګونه يې ورسره يوځاى پاک کړل‪.‬‬

‫د نيکه بابا بنگله‬

‫زه په تقدير باور لرمه خو پالر به راته ويل چې ھر انسان ھم ھاغسې ژوند تيروي چې تيرول يې‬
‫غواړي‪ ...‬ځينې خبرې دې چې مونږه يې بدلولى شو‪،‬ھم دا وه چې مونږ څلور وروڼه خويندې يې‬
‫په ښونځيو کې داخل کړي وو‪.‬‬
‫زه تر ټولو مشره يم‪ ،‬لسم ته چې ورسيدم نو ځينې خلک زما دغوښتو لپاره راتلل خو پالر مې له ما‬
‫ډاکټره جوړوله‪...‬په ھغه سپيرو ورځو کې دموټر ديوه ټکر پيښه داسې وشوه چې زمونږ کور پرې‬
‫وران شو‪ ،‬پالر مې مړ شو‪ .‬ھغه سرکاري مالزم و او ځمکې مو په کلي کې له ترونو سره وې‪،‬‬
‫دوى به دخپل حق جوار غنم کال په کال رارسول‪ ،‬ماماګانو او تروريانو به ھم وخت ناوخت‬
‫زمونږ سره الس کوو‪.‬‬
‫ھر چا سره زمونږ د يتيمانو غم و‪ ،‬زما د غوښتو لپاره چې کوم خلک راتلل دوى بيا تگ راتگ‬
‫پيل کړو‪ .‬ھلک په بھر ھيواد کې و‪ ،‬په ښار کې يې ښه کور و‪ ،‬زما دمورلپاره دا ښه موقعه وه چې‬
‫له ما ځان بې غمه کړي‪ .‬زه دومره ښکلې ھم نه وم‪ .‬اخر دکوژدنې ورځ وټاکل شوه‪ ،‬خپلوان مې‬
‫د کلې نه ھم راغلل او څو ورځې زمونږ کره ډٻره و‪ .‬دھلک کورنۍ درواج سره سم زما لپاره‬
‫کالي پترې او نور شيان په يو صندوق کې راوړل او بيا ټولو ته وروښودل شول‪ .‬زما په سريې‬
‫سره بنارسي واچوله او دسرو زرو يوه ګوته يې راته په ګوته کړه خوپه ښځو کې پټې‪-‬پټې خبرې‬
‫روانې وې‪ .‬مازديګرچې ټول خپلو کورونو ته والړل نو زما مور ډٻره خفه وه زما دتررويانو سره‬
‫کښيناسته او ټولې ګاڼې يې بيا راواخيستې‪.‬‬
‫ښځو دا ويلي و چې ګاڼې داصل سرو زرو نه وو‪،‬خبره خو رښتيا وه زما لپاره ښکلي ګاڼې له اروپا‬
‫راوړل شوې وې‪،‬ډٻر غمي په کې لگيدلي وو‪،‬خو دا اصل نه وو‪ .‬دښځو دا خبره سړو ته ھم ور‬
‫ورسيده‪ ،‬ګاڼې د ښار زرګر ته يوړل شوى‪ ،‬ھغه د سرو زرو بيه ډٻره لږه وښودله‪ .‬وروستۍ خبره‬
‫يې داوه چې داسې ګاڼې څوک ناوې ته نه کوي او که زما لورته چا داسې سره راوړې واى نو ما‬
‫به ورته بيرته ورکړي وى‪.‬‬
‫اوس نو زما ترونو داسې فکر کاوو چې ګوندې دھلک کورنۍ ورسره درغلي کړې وه‪ ،‬ھغوى ھم‬
‫خبرشول او خپل دليل يې ورته وړاندې کړو‪ .‬دا چې نن صبا داسې ګاڼې د خلکو ډٻرې خوښيږي‬
‫اوداګاڼې په ډٻرو پيسو شوې دي خو ھيچا دا خبره نه منله‪ .‬اخر دوى په جرګه کې دنورو سرو‬
‫زرو دګاڼو دجوړولو خبره وکړه‪،‬خو زما په خپلوانو کې يوه څه بد ګوماني پيدا شوي وه‪،‬زما مور‬
‫به سحر ماښام داخبره کوله"بيخ دې دسرو زرو ووځي خبره داعتبار ده"لنډه دا چې خبره ختمه‬
‫شوه اودکالو صندوق بيرته دھلک کورته ورواستول شو‪ .‬ما په دې ورځ ځان په کوټه کې بند کړو‬
‫او ښه مې وژړل‪ ،‬څو ورځې مې ډوډۍ ونه خوړه مشر تره مې راغلو زما په سر يې الس کيښودو‬
‫او راته يې وويل اوس به ستا خبره منل کيږي‪ ،‬وايه څه غواړې؟ما ورته وويل زه نور تعليم کول‬
‫غواړم‪.‬‬
‫زه پوھيدمه چې زما په کورنۍ کې ھيچا په پوھنتون کې سبق نه و ويلى‪،‬جينکۍ څه چې ھلکانو به‬
‫ھم د ښوونځي نه وروسته يا به ځمکې ساتلې يا به يې کاروبار کاوو‪ .‬اخرمشرتره مې خبره ومنله‬
‫زه په پوھنتون کې داخله شومه‪،‬له ما کشرې دواړو خويندو ھم سبق ويلو‪،‬دوى تر ما ښايسته وې‬
‫يوه د تره او بله د ماما د زوى په نوم وه‪.‬‬
‫دوه کاله نورھم واوړٻدل او زما د وروستيوامتحانونو په ورځو کې زما دواده لپاره بل پيغام راغى‪.‬‬
‫مور مې وارخطا شوه خو دا خلک مې ماماګانو پيژندل‪ ،‬ھلک لکه زما په شان يتيم و ‪ ،‬د ھغه مور‬

‫‪11‬‬
‫‪(c) ketabton.com: The Digital Library‬‬

‫له دې ھم خبره وه چې زه يو وارې کوژده شوې وم‪ .‬زما ماميګانو به مې مور ته ويل چې زبيده‬
‫ډٻره خوشبخته ده چې خلک يې اوس ھم غواړي‪ .‬دھلک کورنۍ شريفه وه‪ ،‬بيا دکوژدنې ورځ‬
‫وټاکل شوه وداځلې زما مورلږ کسان خبر کړل‪ .‬ما شکر ويستلو چې سبق مې پوره کيږي او نوى‬
‫ژوند به مې ھم ارامه وي‪ .‬خو دکوژدنې دمخه دھلک ترور زمونږ کره راغله‪ ،‬زما له مور سره‬
‫يې يو څو پټې خبرې وکړې او ژر بيرته والړه‪ .‬زما مور ساه نيولې په خپل ځاى ناسته وه‪ ،‬رنګ‬
‫يې تښتيدلى و‪ ،‬ما ورله ژر اوبه ورکړې‪ .‬پوښتنه مې ترې وکړه چې څه چل دى‪،‬ھغې وويل چې‬
‫دھلک کور ته چا ليک ورلېږلى دى چې زبيده وړاندې کوژدن شوې ده او که ھمھغه ځاى واده نه‬
‫شوه نو ھر څوک چې ورسره واده کوي سر به خوري‪،‬زما ماما ګان دھلک کورته والړل چې‬
‫ھغوى ته ډاډورکړي‪ .‬ترونه مې دټوپکو سره دھغو نورو خلکو په لټه والړل دکوژدنې شيريني ھم‬
‫دغسې پاتې شوه‪.‬‬
‫د ھغو نورو خلکو درک ونه لگيدو چې څه شول‪ ،‬ددې ھلک مور وويل چې ماټوله ځواني کونډتون‬
‫کې دخپل زوى لپاره خاورې کړه‪ ،‬زه نه غواړم چې د پردۍ جينۍ لپاره څوک زما زوى ووژني‪.‬‬
‫ما داخبره ډٻره په سړه سينه واورٻده‪،‬ارمان مې شو چې کاشکې دا سړى پيدا کړم او ورته ووايم"ته‬
‫سخت بي غيرته يي"خو ھيڅ مې ونه کړل‪ .‬ماما ګانو مې ځان مالمته گڼلو‪ ،‬ما يوڅو ورځې دخپل‬
‫قسمت ماتم وکړواو بيا مې ټولو ته خپله فيصله واوروله"که له دې وروسته چا زما لپاره دواده‬
‫پيغام راوړو‪،‬نو زه به ځان په خپله وژنم" دزړه نه مې يو لوى پيټى ليرې شو نو په يو ښوونځي کې‬
‫ښونکې شوم‪ .‬زما دکشرو خويندو ودونه يوځاى جوړ شول ‪،‬ورور مي ښونځى خالص‬
‫کړٮو‪،‬اواوس دترونو سره يې دکاروبار چل زده کاوو‪.‬‬

‫ھيچا به راسره د واده خبره نه کوله بس يو مور مې وه چې لکه شمع ورو‪-‬ورو وٻليده‪،‬په کور کې‬
‫دا او زه يواځې وو‪،‬د اوونۍ په پاى کې به مونږ کلي ته والړو اوھلته ھم زمونږ د شريکۍ کور‬
‫و‪،‬زمونږه دحجرې سره نږدې دځمکې په يوه ټوټه يوه ډٻره پخوانې قال وه‪،‬چې اوس شاړه پرته‬
‫وه‪،‬او مونږ به ورته دنيکه بابا بنګله ويله‪،‬په اصل کې زما نيکه ډٻر روشن فکره سړى وھغه‬
‫غوښتل چې په کلي کې دماشومانو لپاره ښونځى جوړ کړي‪ ،‬دھغه وخت حکومت ورله اجازه‬
‫ورکړې وه‪،‬دقال يو څو کوټې جوړې شوې وې چې دى مړ شو‪،‬بل ھېچا بيا دا ونکړاى شول چې‬
‫دښونځي لپاره منډې ترړې ووھي‪،‬ھسې ھم دکلي خلکو په خپلو وړو سبق نه ويلو‪،‬زه به چې کلي‬
‫ته تلمه نو شاړه بنګله به مې ضرور ليدله‪.‬‬
‫زمونږ په کلي کې اوس څو تنو تعليم کړى و‪،‬اورٻدلي مې و چې يو څو جينکۍ په بسونو کې نږدې‬
‫ښارګوټي ته دسبق لپاره ورتللې‪،‬ما چرتونه وھل چې که دا بنګله اباده شي نوڅومره ماشومان به په‬
‫کې زده کړه وکړي‪،‬ھر وختې به مې له ځانه سره کرل ريبل خو ځان به مې يواځې احساسوو‪.‬‬
‫دپسرلي رخصتۍ وې مونږ په کلي کې وو‪ ،‬يوه ورځ له ترور سره له کوره وتلمه چې ترونو سره‬
‫مشوره وکړمه‪ ،‬دغرمې مھال و په کوڅه کې څوک نه و‪،‬خو ناببره يو ځوان مخې ته راغى چې ما‬
‫نه پېژندلو دى ودرٻدو په مونږ يې سالم واچوو‪،‬او زما له ترور سره يې حال احوال وپوښتلو‪،‬‬
‫ترور مې راته مخ واړو او ويي ويلو"زبيدې دى دې ونه پيژندلو؟"ما سر وخوځوو" بختيار دى‬
‫کنه" زه حيرانه شومه بختيار وړوکى ھلک واو دنورو ماشومانو سره زمونږ کورته دلوبو لپاره‬
‫راتلو‪ .‬کله کله به يې په غولي کې والړ دمڼې ونې ته وختل او کچه مڼې به يې راشوکولې‪ .‬يوه‬
‫ورځ ما لښته راواخيسته نو ټول واړه وتښتيدل‪،‬خو بختيار په ونه کې ونښتو او ترډٻره وخته زما‬
‫دلښتې له وٻرې ھم ھلته ناست و‪ ،‬بيا مې مور راغله او دى يې له ما خالص کړو‪ .‬ھغه وخت ما‬
‫ورته ويلې و چې که بيا مې وليدې نو پښې به درباندې ماتومه‪ .‬زه په پوھنتون کې اومه دى په اتم‬
‫يا نھم کې و‪.‬‬

‫‪12‬‬
‫‪(c) ketabton.com: The Digital Library‬‬

‫خو اوس چې ما وليدو نو لوى سړى و ماته يې په داسې سترګو وکتل چې زه نا ارامه شومه‪ .‬له‬
‫کوڅې ووتلو نود ترورنه مې پوښتنه وکړه "دى اوس څه کوي؟" ھغې راته وويل "په اينځرى کې‬
‫استاد دى"اينځرى کلى زمونږ دکلي سره جوخت واو دپټيو له الرو به خلک ورته په پښوورتلل‪.‬‬
‫راتلونکې څوورځې زه دترونو کره ګرځيدمه چې دنيکه دښوونځي بيرته جوړولو رضا ترې‬
‫واخلمه‪ .‬دوى څه مخالفت نه کوو‪،‬خو دکوټو دجوړولو لپاره پيسې په کار وې او دوى نغدې نه‬
‫لرلې‪.‬‬
‫يو مازديګر څو ښځې زمونږ کورته راغلې‪ ،‬په دې کې دبختيار مورھم وه چې ما پيژندله‪ .‬دوى‬
‫چاى وڅښلې او څو شيبې زما له مور سره کښيناستې‪ .‬زه دکور په نورو کارونو اخته شومه‪.‬‬
‫ماښام مور راسره يواځې کښېناسته او راته يې وويل"تا اوس ټول عمر يواځې دتيرولو فيصله‬
‫کړې ده؟"په دې پوښتنه کې ډٻر ځوابونه و‪ ،‬زه يو څه پوھه ومه چې دبختيار مور يواځې زمونږ‬
‫ليدو ته نه ده راغلې خوکله چې مور راته وويل"دوى تا غواړي" نو په وجود مې اور بل شو زه‬
‫داتو ويشتو کالو يمه او بختيار دنولسو کالو دى‪ .‬زه اوس دومره مجبوره شومه چې يو ماشوم‬
‫راسره واده کوي"زما له سترګو اوښکې روانې وې مور راته خبرې کولې خو زه نه پوھيدم چې‬
‫نصيحت يې راته کوو او که ماسره يې زړه خواله کوله‪ .‬زه په قھر اومه داسې راته ښکاريده لکه‬
‫چې بختيار راپورې ملنډې وھلې‪ .‬بيا بيا به مې له ځانه سره ويل "زه دده خيرات نه اخلمه"دى به‬
‫ټول عمر په ما احسان کوي چې " ته خو دوه وارې پرٻښودل شوې وې‪ ،‬ما وکړې"‪ .‬مور ته مې‬
‫په کلکه وويل چې زه دھيچا خيرات نه اخلمه ھغه حيرانه وه‪،‬زما خويندې خبرې شوې نو ھغوى‬
‫ھم حيرانې وې‪،‬دکلي ټول خلک چې خبرٻدل حيرانيدل‪ .‬بختيار زما ترونو اوماما ګانو ته جرګې‬
‫وکړې‪،‬او زه ددې خبرې نه دومره وٻزاره شومه چې بيا مې ښار ته کډه وکړه‪،‬ھلته دترور دوه‬
‫انږيندې راپسې شوى‪ .‬خو ھيڅوک زما په احساس نه پوھيدل ټولو ته دا خبره بي مانا ښکارٻده چې‬
‫دى له ما کشر و‪.‬‬
‫يوه ورځ چې دښوونځي نه کورته راغلمه نو دميلمنو په کوټه کې څوک ناست و‪،‬د ترور لمسي‬
‫راته وويل"بختيار کاکا راغلى دى"زه دده جرات ته حيرانه شومه "څومره کلک سترګى دى" مور‬
‫مې راغله اوراته يې وويل بختيار وايي "ته يووارې زما خبره واوره بيا به دې نه په عذابوم" په‬
‫کور کې مې ھغه وخت ورورنه و که نه ددې خبرې ھيڅ امکان نه و چې زه دې يو پردي سړي‬
‫سره کښيناستلې واى‪،‬يو لوى څادر مې په سر کړو مخ مې نيم پټ کړو خو بختيار په کوټه کې‬
‫داسې ناست و چې سترګې يې ځمکې ته نيولې وې‪ .‬زه ده ته ښه ځير شومه سالم مې ورته وکړو‬
‫ده ھم ھاغسې په ټيټو سترګو ځواب راکړو‪ ،‬بيا يې خبرې داسې پيل کړې لکه چې ماته کيسه‬
‫کوي"څو کاله کيږي ستا دماما واده و سخت بارانونه شوي وو‪ ،‬سيندھم راختلى و" ما نه دخپل‬
‫کشر ماما واده نه وھير‪،‬دکلي ټولو خلکو ته داواده په زړه وځکه دومره بارانونه شوي و چې خلکو‬
‫دسوزلو لپاره لرګي نه لرل‪،‬له ښاره به يې پخه ډوډۍ راغوښتله بختيار وويل"په کوم ماښام چې‬
‫تاسو دناوې کره نکريزې وړلې زه دالريو اډې ته په پښو روان وم‪.‬‬
‫زما دلسم امتحانونه و‪ ،‬دالريو په اډه کې دشپې به ځينې ھلکان راټوليدل چې يوځاى سبق ووايي‪.‬‬
‫ھغه وخت باران تم شوى و‪ ،‬تاسو ټولو جينکو دنکريزو تالونه اخيستي و او دبرجومات په الره‬
‫دويالې سره روانې وى‪ .‬يوې جينۍ تمبل غږوو او تاسوټولو ورسره سندرې ويلې چې يوه مصرعه‬
‫اوس ھم زما په زړه ده‪" ،‬شمعې پرې سپرې دي جانانه"‪ .‬بختيار چې دا مصرعه وويله نو زه په‬
‫خندا شومه خوځان مې ونيولو‪،‬دى يوه شيبه غلى و بيا يې وويل" يوه جينۍ په خټو کې وښويده نو‬
‫تاسو ټولو په بړچ وخاندل‪ ،‬تا دنکريزو پتنوس ترې رانيولى و او په دې کې دې نکريزې او مړې‬
‫شمې سمولې راسمولې‪ ،‬بيا تا ديوې جينۍ نه اورلګيت واخيستو او مړې شمې دې بيرته بلې کړې‪.‬‬
‫زه دويالې په بله غاړه يوې ونې الندې والړ وم ستاسو ننداره مې کوله‪ .‬کله چې تا دنکريزو په تال‬

‫‪13‬‬
‫‪(c) ketabton.com: The Digital Library‬‬

‫کې شمعې بلولې نو ھغه وخت ما يوه دعا کړې وه چې"خدايه پاکه داجينۍ به ماته راکوې"دبختيار‬
‫ددې خبرې په اورٻدو زما وجود وريږديدو‪،‬او له سترګو مې بي واره اوښکې روانې شوې‪.‬‬
‫دى ډٻر په اخالص راته لګيا و‪،‬خو ماته دنيکه بابا دبنګلې ښوونځى مخې ته ودرٻدو‪،‬زما په ژوند‬
‫کې اوس ھم دغه کار و چې کول مې غوښتل ما ورته وويل" زه اوس د واده په ھکله فکرھم نه‬
‫کومه‪ .‬زه په کلي کې ښوونځى پرانيستل غواړمه" بختيار په لومړي ځل سترګې اوچتې کړې او‬
‫زما په لورې يې وکتل‪" ،‬که په ما اعتبار کوې نو زه درسره لوظ کوم چې دا ښوونځى به مونږ‬
‫دواړه جوړو‪ ،‬زه دتعليم په وزارت کې يو کس پيژنم چې راسره مرسته کولى شي‪ .‬ناببره زما زړه‬
‫په ټوپونو شو‪ .‬تراوسه بختيار راته ماشوم ښکارٻدو‪،‬خوددې خبرې په اورٻدو راته احساس وشو‬
‫چې زه خو ډٻر قوي ملګرى لرمه‪.‬‬
‫بختيار دخپله جيبه دمخملو يو وړوکى ډبى راوويستلو او په ميز يې کيښودو‪ ....‬بيا پاڅيدو او په‬
‫تلوتلو کې يې وويل‪" :‬زه پر تا احسان نه کوم خودومره خبر يم چې ته زما لپاره يي او زه دې‬
‫کوم" دى زمونږ له کوره ووتلو‪ ،‬زه ھم ھلته ناسته اومه دبختيار په خبرو زما دزړه‪ .‬بورجلونه‬
‫وخوځيدل‪ ،‬خبره نه شومه چې څه وختې مې مورراغله او راسره کښيناسته‪،‬ھغې دمخملو وړوکى‬
‫ډبى له ميزه را اخيستى و‪،‬او وروورو د دې سر يي پرانيستلو‪ .‬په دې کې دسرو زرو يوه ساده چله‬
‫)گوتمه(ايښې وه‪ ،‬نه ورباندې غمى لګيدلى و او نه ورباندې کار شوى و‪ .‬مور مې ھيڅ نه ويل بس‬
‫ماته يې کتل‪ .‬دھغې په سترګو کې يوه پوښتنه ھم نه وه‪،‬ما خپلې اوښکې پاکې کړې او ھغې ته مې‬
‫الس وړاندې کړو‪ ،‬مورمې ھغه ساده حلقه راواخيسته او زما دښي الس په دريمه ګوته کې يې‬
‫برابره کړه‪.‬‬

‫نرسه‬

‫دبم چاودنه ډٻره زوره وره وه‪،‬دښار په لوى روغتون کې ھم ددې غږ واورٻدل شو چې دپيښې له‬
‫ځايه لس کيلو مټره ليرې و‪ .‬ددې روغتون مشر ډاکټر سمدالسه ټولو ډاکټرانو او نرسانو ته امر‬
‫وکړو چې اضافي کټونه دې تيار کړي‪ .‬ھغه مريضان چې ناروغي يې دومره سخته نه وه دکټونو‬
‫نه ايسته کړى شول‪ .‬ځينې په کې په خپله راپا څيدل او خپلو خپلوانو يي ھڅه کوله چې ژر تر ژره‬
‫له روغتونه يې وباسي‪ .‬دروغتون ايمبوالنسونه په تيزۍ سره راويستل کيده‪ ،‬ددوى چلوونکو‬
‫دغرمې ډوډۍ نه څکه ھم نه وه کړې‪،‬غزال دوه نوړۍ خوړلې وې او دنورو په شان يې زر ځان‬
‫چمتو کړو چې دټپيانو مرسته وکړي‪ .‬په لومړي ايمبوالنس کې درې ماشومان و‪،‬شاھده ا و خليل‬
‫ور وړاندې شول‪،‬په بل کې دشپاړسو کالو يوھلک و‪،‬جامې يې شلېدلې او دپرھرونو نه يې وينې‬
‫روانې وې‪،‬غزال ور وړاندې شوه‪،‬په ايمبوالنس کې ورته اکسيجن ورکړل شوى و‪،‬او له خطره‬
‫بھر ښکارٻدو‪،‬دايمبوالنس مرستندوى وويل‪:‬‬
‫"ددويمې درجې مريض دى"غزال پوھه شوه چې دوينې اړتيا وه‪ .‬فيصل ته يې چيغه کړه او ھغه‬
‫ته يې د وينې د نمونې اخيستو وويل‪.‬‬
‫د ھلک د سر ټپ دومره ژور نه و‪،‬غزال دستانې په الس کړې او ددې ھلک دوجود دپرھرونو په‬
‫لټه شوه‪ ،‬د ھغه ټول وجود غوړ اوخيرن و‪،‬دجامو نه يې دپټرولو بوى تلو‪،‬غزال له ځانه سره فکر‬
‫کاو چې دا به کوم مستري وي‪،‬په لږه شېبه کې ھغې دده له لينګو پتلون قيچي کړو ھلته دسوځېدو‬
‫نښې وې‪،‬په پوښتۍ کې يې يوه وړه ټوټه اوسپنه خښه وه چې غوښه يې څيرې کړې وه او وينې‬
‫ترې روانې وې‪،‬غزال چې ټول پرھرونه ورله پټ کړل‪،‬نو ددمې لپاره يې دديوال سره ډډه‬

‫‪14‬‬
‫‪(c) ketabton.com: The Digital Library‬‬

‫ولګوله‪،‬ډاکټر خالد چې له يو مريض بل ته روان و‪،‬ددوى په لورې ورغى‪،‬دھلک دپرھرونو په‬

‫ھکله يې غزال نه پوښتنه وکړه‪.‬‬
‫که څه ھم دھلک رنګ ژيړ بخن شوى و‪،‬خو غزال ته يې وويل‪":‬وينې ته اړتيا نه لري‬
‫ګلوکوز)سيرم( به ورته بس وي‪،‬بيا په تلو‪-‬تلو کې ھلک ته يو نظر وکتل او ويي ويل‪":‬وجود ورته‬
‫پاک کړئ که نه دانفکشن خطر شته"غزال ھم له دې خبرې وٻرٻده او په خپل مسلک کې يې ھم له‬
‫دې کاره بد راتلل‪،‬دبې ھوښه مريضانو پاکول به ھغې داسې گڼله لکه چې غال کوي يو انسان خبر‬
‫نه وي او دوى‪ ...‬ھغې په سپرټ کې مالوچ المده کړل او لومړى يې دده خيرن السونه چې په تيلو‬
‫او خاورو ککړ و پاک کړل‪،‬خواوشا يې کتل که څوک ھمکار ورته راشي نو دا مريض به ورته‬
‫وسپاري‪،‬خو اوس نور ټپيان راوړل شوي و‪ .‬يو چا دګلوکوز دخيجولو االت ورته راوړل او په‬
‫منډه بل مريض ته يې مخه کړه‪ .‬وخت کم و‪،‬غزال په تودو اوبو کې مالوچ او سفنج ايښي و او‬
‫دھلک وجود يې زر زر پرې پاک کړو‪ .‬بيا دګلوکوز دخيجولولپاره يې دھغه الس راواړو او ديو‬
‫راوتلي رګ دپاسه يې دستنې ځاى په نښه کړو‪،‬د ھلک الس ورپيدو خو بيا ارامه شو‪،‬ناببره ھغه‬
‫سترګې وغړولې او غزال ته يې وکتل‪ ،‬په خيرن مخ د ھغه سترګې عجيبه ځال کوله‪.‬‬
‫خو ډير ژر بيا يې سترګې پټې کړې‪،‬دګلوکوز دکڅوړې نه يو‪-‬يو څاڅکى راتويدو او دھلک رګونو‬
‫ته ورداخلېدو‪،‬غزال يوه توليه پيدا کړه ‪،‬په گرمو اوبو کې يې لمده کړه او د ھلک مخ يې ورباندې‬
‫پاک کړو‪،‬خيري او وچې شوې وينې په توليه کې جذبې شوي او دھلک دڅيرې زيړ بخنه څرمنه‬
‫را څرګنده شوه‪ .‬غزال داسې احساس وکړ لکه چې په يوه ښکلې ھنداره پرتې دوړي پاکوي‪ .‬دھغه‬
‫ھلک نسواري ګلگوتي ويښته لنډو‪،‬غزال توليه يووارې بيا لمده کړه او دده سر يې پاک کړو‪ .‬په‬
‫وجود کې دا ھلک دشلو کالو ايسېده‪،‬خو مخ يې لکه دڅوارلسو پنځلسو کالو ماشوم وۀ‪ ،‬نري‪-‬نري‬
‫ويښته يې دنوي خرئيل شوې ږيرې غمازان و‪.‬‬
‫په روغتون کې اوس دخلکو ګڼه ھم زياته شوې وه‪،‬دزخميانو چغې‪،‬دښځو او ماشومانو‬
‫ژړا‪،‬دنرسانو منډې ترړې او دايمبوالنسونو نه د راښکته شويو کسانو د ټراليو دپايو غږونه يو‬
‫عجيبه وحشت جوړ کړى وو‪.‬‬
‫غزال د ھلک له کټه وخوځيده او يو بل ټپي ته ودرٻده چې ساه يې لنډه لنډه کيده‪،‬ھغه ته يې‬
‫داکسيجن خولئ پر پوزه کيښوده او چې ساه يې ارامه شوه نو دھغه دپرھرونو په لټه شوه‪ .‬ھغه‬
‫کسان چې لږ زخميان و ددرملنې نه وروسته کورونو ته ورواستول شول‪ ،‬دځينو خپلوان خبرشوي‬
‫واو روغتون ته يې ځان رسولى و‪ .‬دځينو نورو په جيبونو کې د پيژندګلوئ پاڼې راوتلي و‪،‬او‬
‫ددوى دکټونودپاسه په ميخ شوو دړو يې نومونه ھم ليکل شوي و‪ ،‬درې وارډونه پورا ډک وو‪.‬‬
‫غزال نه پوھېده چې دڅومره کسانو وينې يې پاکې کړې وې‪،‬د ھغې مغزو شميره نه کوله دنورو‬
‫پټيو داخيستو لپاره په برنډه کې روانه وه‪،‬چې نا ببره دټيلي ويژن دکيمرې سترګه پرې برابره شوه‪.‬‬
‫يو ژورنالست د خپل مايکروفون سره ورته راوړاندې شو‪،‬له دې يې څه وپوښتل خو غزال ورته‬
‫رډ رډ کتل او ھم ھاغسې د داروگانو سټور ته والړه‪ .‬يوه ټرالى دسامانونوسره يې په مخه کړه او‬
‫دې ال نورو ټپيانوته ځان نه و رسولى چې ډاکټرخالد يې مخې ته راغى"دھغه ځوان حالت خراب‬
‫دى ژر ورته اکسيجن ورکړه"‪،‬په روغتون کې اوس په لسګونو ځوانان داخل شوي وو‪،‬خوغزال‬
‫پوھه شوه چې خالد کوم ځوان يادوي‪ .‬ھغې دسامان ټرالې فيصل ته وسپارله او په خپله يې دځوان‬
‫کټ ته ځان ورورسوو‪ ،‬يوې نرسې دھغه الس نه راوتلې دګلوکوز ستنه بيرته په رګ کې‬
‫وروټومبله خو دھلک دخولې نه داسې غږونه راوتل ته به وايي چا يې مرۍ خپه کړٻده‪ ،‬غزال په‬
‫منډه داکيسجن خولۍ راواخيسته او دھغه پر پوزه يې کيښوده‪.‬‬
‫ماښام مھال دغزال دنده ختمېده‪،‬خو نن دوى ته وويل شول چې دآرام په کوټه کې دي څو ساعته‬
‫خوب وکړي او د شپې لپاره دې تازه دم شي‪،‬په سختو ټپيانو کې اوس درې تنه پاتې وو‪،‬يو کس‬

‫‪15‬‬
‫‪(c) ketabton.com: The Digital Library‬‬

‫داپريشن په مېز مړ شوى و‪ ،‬دوو نورو په الره کې ساه ورکړې وه‪،‬يوچا غزال ته خبر ورکړى‬
‫و‪،‬خو ھغه دومره ستړې وه چې دا ټولې خبرې ورته بي مانا ښکارٻدې‪،‬په تيرو دوو کالو کې دھغې‬
‫دمسلکي ژوند دا دوٻيمه لويه پيښه وه او دتيرې پېښې په پرتله اوس يې اعصاب پرځاى و‪ .‬درې‬
‫څلورساعته خوب يې نا ارامه و‪ ،‬دشپې نھه بجې غزال يو څه وخوړل او وارډ ته والړه‪.‬‬
‫په دريو کې يو بل تن ھم مړ و‪ ،‬ځوان ھلک چې نوم يې چاته نه ومعلوم داکسيجن په خيمه کې‬
‫پروت و‪ .‬داسې ښکارٻده چې په سر کې يې زخم جوړ دى خو دى يې ھوښ ته نه پرٻښودو دده‬
‫پوښتنې ته تراوسه څوک نه وو راغلي‪،‬دغزال زړه را ډک شو‪،‬په دومره وړوکي عمر کې خداى‬
‫خبرچيرته يې مزدوري کوله‪ ،‬مور به يې خبره وي که نه‪ ،‬مور لري او که نه‪ ،‬پالر به يې چيرته‬
‫وي‪ ،‬وروڼه خويندې‪...‬ھغې دځوان الس ونيولو‪،‬يو څو شېبې ورته ناسته وه ډاکټر حمدي را‬
‫ښکاره شو‪ ،‬دده نبضونه يې وکتل بيا يې داکسيجن دليرې کولو امر وکړو‪،‬اکسيجن چې بند شو‪ ،‬نو‬
‫ھلک ھم ھاغسې ارامه ساه اخيسته‪،‬غزال ته يې وويل‪:‬‬
‫"ته ھمدلته اوسه اوڅارنه يې کوه" غزال يوه تپايي راښکله او په ھغې کښېناسته‪،‬دھلک مخ ته په‬
‫ځير وه"چې نوم به يې څه وي"ھغې دھلک الس ته پام کړو‪ ،‬دګلوکوز ستنه تراوسه په کې ټومبلې‬
‫وه خو په کڅوړه کې نورڅه پاتې نه و‪ .‬غزال ستنه او شنه پالسټيکي کينوله راوويستله ‪ ،‬ھغه ځاى‬
‫چې شين شوى و يوه پټۍ يې پرې سليخ کړه‪ ،‬بيا يې ورو‪-‬ورو دده الس ومښولو دھلک پرمخ يوڅه‬
‫رنګ ښکاره شوى و‪،‬غزال ورباندې غږ وکړو" ته زما خبرې اورې نوسترګې پرانيزه"دھلک باڼه‬
‫ورورپيدل ‪،‬او غزال پوھه شوه چې دى په ھوش کې دى لږه شيبه نه وه تيره چې ھغه وټوخيده‬
‫غزال دھغه سر په خپلو السونو کې ونيولو داکسيجن دليرې کيدو وروسته کله‪-‬کله مريضان‬
‫ټوخيدل او ددې خبرې نښه وه چې دى له خطره بھر دى غزال پرې بيا غږ وکړو"سترګې‬
‫پرانيزه"ھلک ورو غوندې سترګې وغړولې غزال ورته موسکۍ شوه ته اوس جوړيي؟ نوم دې څه‬
‫دى؟ھلک څو شيبې غزال ته کتل نا ببره يې په سترګو کې وحشت راښکاره شو نږدې وه چې له‬
‫کټه را پاڅيدلى وى خو غزال را ټينگ کړو‪.‬‬
‫"ته په روغتون کې يي‪"....‬ھلک خپل الس ته وکتل بيايې خوا شا سترګې واړولې‪،‬غزال ورته‬
‫وويل‪":‬ته په چاودنه کې زخمي شوى وې"چاودنه‪...‬بم‪ ...‬ھلک دشونډو الندې وويل بيا يې سترګې‬
‫له اوبو ډکې شوې بل الس يې په سترګو کېښودو اوغزال وليدل چې اوښکې دده پراننګو راوانې‬
‫وې‪،‬ھغه نه پوھېده چې څه وکړي په دې کوټه کې يوبل مريض اوس ويده وو‪ ،‬غزال دھلک الس‬
‫په خپل الس کې ونيولو اوورته يې وويل‪":‬که څوک خپلوان دې وي چې خبر يې کړو"ھلک ناڅاپه‬
‫دغزال الس کلک ونيولواو غزال ته يې وويل‪:‬‬
‫"زه وٻرٻږمه ‪...‬مامه پرٻږده‪...‬دوکان ‪...‬ماسره په دوکان کې شفيق ھم وو‪...‬دوکان‪...‬موټرونه ‪ ...‬يا‬
‫خدايه ‪...‬اوس ھغه به چيرته وي"دھغه وجود په رٻږدٻدو شوغزال اوبو ته الس کړاو دده خولې ته‬
‫يې وړوکى ګيالس ونيولو‪ ،‬ھلک يو دوه ګوټه وکړه اوبيا په ټوخيدو شو‪،‬غزال دھغه په تندي الس‬
‫کيښودو او ورله يې تسلي ورکړه بيا يې ترې نوم وپوښتلو "ايمان" غزال په دړه د ھغه نوم وليکلو‬
‫د ھغه په تندي يې دوجود دحرارت معلومولولپاره يو توره پټۍ کيښوده‪ ،‬بيا يې يو څو جملې دراپور‬
‫په توګه وليکلې او له ده يې پوښتنه وکړه"ته توان ته اړتيا لرې‪ ،‬زه درته ډوډۍ راغواړم" دايمان‬
‫زړه ډوډۍ ته نه کيدو خو غزال دومره په محبت ورسره خبرې کولې چې ده ورته په تندي الس‬
‫کيښودو‪ ،‬غزال ډاکټرحمدي خبر کړو او د معاينې نه وروسته يوځلې بيا دايمان دکټ سره جوخته‬
‫کيناسته او د ډوډۍ وړې‪-‬وړې مړۍ يې ورته په خوله کې ورکولې‪،‬ايمان اوس يوڅه دخبرو جوګه‬
‫شوى و‪،‬دشونډو رنګ يې دتور نه ګالبي شوى وو‪،‬سترګى يې ھم ځلېدې دډوډۍ نه وروسته ايمان‬
‫ورسره ټوکه وکړه"سيگرټ څکلى شم"دغزال تندى تريو شو اونږدې وه چې ورباندې په قھر شوې‬

‫‪16‬‬
‫‪(c) ketabton.com: The Digital Library‬‬

‫واى چې دايمان په سترګو کې يې شوخي وليده‪ ،‬او بيا يې وويل‪":‬ته آرام ته اړتيا لرى که څه شى‬
‫دې په کار وي دکټ په سر کې زنګ لگيدلى دى دا ووھه‪".‬‬
‫په راتلونکو څو ورځوکې غزال ھره ورځ دايمان پوښتنه کوله‪،‬د ھغه د سر اکسرى اخستل شوې‬
‫وۀ اوپه کې ھيڅ زخم نه ليدل کيدو‪ ،‬دبم دچاودنې خبرونه په ورځپاڼو کې چاپ شوي و‪ ،‬دايمان‬
‫مرکه ھم په کې وه‪ .‬په عيني شاھدانو کې دى ھم شامل وو‪ ،‬سياستدانانو خپلې‪-‬خپلې بيانيې ورکړې‬
‫وې‪ .‬غندنې شوې وې‪ ،‬پلټنې روانې وې‪ ،‬ايمان اوس ډٻر ښه شوى و‪ ،‬دډاکټرانو نظر دا وچې په‬
‫دوو ورځوکې به دى په خپلو پښو ودرٻږي او دروغتون نه يې رخصت کړي‪ ،‬غزال به اوس دده‬
‫کټ ته ډٻره لږه راتله‪،‬سھار به يې ده نه حال وپوښتلو اوبيا به نورو مريضانو سره اخته وه‪ .‬ايمان‬
‫غوښتل چې دا دې زيات وخت ورسره وي او يوه ورځ چې غزال ته يې ګيله وکړه چې اوس يې‬
‫پوښتنه نه کوي نو ھغې ورته وويل‪:‬‬
‫"ته اوس ښه شوى يي"زما ډيوټي دھغو مريضانو سره وې چې دمرګ خولې ته روان وي زه‬
‫نرسه يمه دايمان لپاره ددې خبرې زغم ګران وو‪،‬خو په بله ورځ چې ډاکټر ورته د کورته دتللو‬
‫اجازه ورکړه نو دى دغزال په لټه کې شو‪،‬غوښتل يې چې ھغه خپل کور ته راوغواړي‪،‬ډوډۍ‬
‫ورله وکړي‪،‬ملګرتيا يي وپالي‪ .....‬خو د روغتون دڅانگى )وارډ( دروازه کې يې قدم ونيولو‪،‬‬
‫مخامخ ديو پوخ عمر سړى په کټ پروت وو‪ ،‬ښايي دټريفيک کومه حادثه شوې وه بھر پوليس ھم‬
‫والړ و‪،‬غزال دھغه سړي الس په خپل الس کې نيولى و‪،‬دتندي نه يې ورته وينې پاکولې‪،‬سړى په‬
‫ھوښ کې وو‪.‬‬
‫غزال ته يې په ډکو سترګو کتل‪،‬اوغزال په ډٻر سکون ورسره ورو‪-‬ورو خبرې کولې‪،‬ايمان ھم له‬
‫ھغه ځايه دخپل کورپه لورې روان شو‪،‬په غوږ کې يې دغزال خبره بيا‪-‬بيا اورٻده"زه نرسه‬
‫يمه‪.....‬زه دټولو په پرھرونو پټۍ ږدم‪.‬‬

‫ځواک‬

‫زه اوس ھم حيران يم چې دورځپاڼو دگېډۍ دپاسه ايښې دنيمې روپۍ سيکه مې ولې را اوچته‬
‫کړه‪،‬ځان رانه څو‪-‬څو وارې داپوښتنه وکړه چې ولې مې دا کار وکړو‪،‬خو ھيڅ ځواب راسره نشته‪.‬‬
‫اوس چې جيب ته الس کړم نو داسيکه مې په ګوتو ولګي اوزه خپل الس دومره په وارخطايئ له‬
‫جيبه را وباسم ته به وايي کوم لړم چيچلې يم‪ ،‬اوس نيمه ورځ تيره ده‪ ،‬دچايو لپاره مې پيسې‬
‫ملگري نه قرض کړې ځګه زماد وړو پيسو بټوه ھم په دې جيب کې ايښې ده اوزه اوس دخپل‬
‫جيب نه وٻرٻږم‪.‬‬
‫نن سحر زه څومره خوشحاله اوارامه له کوره ووتلمه‪،‬د بس تمځي پورې مې په الره ځان ته ويل‬
‫چې ژوند ډٻر ښه شى دى‪ ،‬دخداى پاک شکرونه مې ايستل چې زه روغ وجود لرم‪ .‬د تمځي سره‬
‫نږدې داخبارونو او مجلو يوه وړه ھټۍ ده‪،‬زه ھره ورځ له دې ھټۍ ورځپاڼه اخلم‪ ،‬کله‪-‬کله داسې‬
‫کيږي چې زه دپنځو يا لسو روپو نوټ ھټۍ وال ته ورکړم او تر څو چې دى ماتې پيسې راکوي‬
‫نورې سورلۍ بس ته ختلي وي‪،‬داسې خو چېرې نه وشوي چې بس رانه تللى وي‪،‬خو زه غواړم‬
‫چې تر ټولو وړاندې ورته وخيژم‪ ،‬دخپلې خوښې دکړکۍ سره نږدې سيټ کې کښينم‪،‬او تر دفتره‬
‫ورځپاڼه ولولم‪ ،‬خو کله چې سورلۍ رانه وړاندې شي نو بيا دکښيناستو ښه ځايونه نورو نيولي وي‪،‬‬
‫که قسمت مې ښه وي نو په وروستيو سيټونو کې يونيم ځاى راته پاتې وي‪،‬که نه په والړې سفر‬
‫کووم‪،‬او په والړې بيا ورځپاڼه نشم لوستې نو ددې ستونزې حل مې دا را ايستلى دى چې له کوره‬
‫په جيب کې دورځپاڼې پوره پيسې وړم‪ ،‬ھټۍ وال ھم اوس خبر وي چې ما شميرلې ماتې پيسې‬

‫‪17‬‬
‫‪(c) ketabton.com: The Digital Library‬‬

‫ورته په الس کې نيولې وي‪ .‬ھغه چې ما له ليرې وويني نو ورځپاڼه راته په الس کې ونيسي‪،‬زه‬
‫دھغه پر الس پيسې ږدم او په بل الس ترې ورځپاڼه اخلم‪.‬‬
‫نن ھم داسې وه خو يوه بله پيښه ھم وشوه‪،‬دھغه مخې ته دورځپاڼو پر لويې گيډۍ دنيمې روپۍ‬
‫سيکه چانه پاتې شوې وه‪ ،‬زه چې ھټۍ ته نږدې شوم نو سمدالسه مې ورباندې سترګې ولګيدې‬
‫اوکله چې ھټۍ وال زما پيسې په خپل حسابي دخل کې ورغورځولې نو ما دورځپاڼې دالندې نه‬
‫خپل الس وروړاندې کړو‪،‬دا سيکه مې راواخيسته او ژر مې خپل دجيکټ جيب ته وغورځوله‪.‬‬
‫ما دا کار دومره په چټکۍ وکړ چې اوس ھم حيران يم چې دا څنګه وشول‪ ،‬زه عمومآ ډٻر سست يم‬
‫او دژر فيصلې کولو توان نه لرم‪ ،‬په کور اودفتر کې ھم نور راپورې خاندي چې زه دمعمولي‬
‫خبرو لپاره ھم ډٻرسوچونه کووم‪ ،‬نو نن مې څرنګه دا سيکه راواخيسته‪ ،‬ھټۍ وال راته دھره ورځ‬
‫په شان خداى په امان ھم وويل‪ ،‬خو ما ترې مخ ګرځولى و او د بس سټاپ په لور په ګړندي‬
‫گامونو روان شوم‪ ،‬زه ھم دھغې شيبې راھيسې نا ارامه يم‪.‬‬
‫په بس کې راته دخپلې خوښې سيټ غيږه خالصه کړه‪،‬خو زه دھرې ورځې په شان خوشحاله نه‬
‫وم ورځپاڼه مې کتله خو ھيڅ نه پوھيدم چې څه په کې ليکل شوي دي‪ ،‬په دفتر کې مې ټوله ورځ‬
‫واړوله خو نه يم خبرچې تراوسه مې څه کړي دي مشر ته مې څه ويلي دي‪ ،‬ھيڅ مې نه يادٻږي‬
‫بس دجيکټ د جيب په تل کې ايښې سيکه راته بال ګرځيدلې ده‪.‬‬
‫يو وارې مې تکل وکړ چې يوځاى کى يې خطاکړم‪ ،‬خو يونا ليدلى ځواک مې الس وونيسى‪،‬‬
‫دسھارراھيسې مې ځان څووارې تسله کړى دى‪ ...‬داچې په ټوله دنيا کې د ورځې په ميلينونو ډالرو‬
‫غالګانې کيږي‪ ،‬سياست وال ھره ورځ رشوت اخلي کورونه اوکارخانې جوړوي‪ ،‬زمونږ ددفتر‬
‫مشر څووارې په سرکاري ټيلې فون دخپلوملګرو سره خبرې کوي‪ ،‬دوکانداران څومره غالکوي‪،‬‬
‫زمونږ کاکا څنګه دپالر په ځمکه خيټه اچولې ده‪ ...‬داھم غالده‪...‬ماما تراوسه زما مورته دپالر‬
‫دميراث برخه نه ده ورکړې‪...‬او زه‪ ...‬زه دنيمې روپۍ په سيکه نا ارامه يم ‪...‬لعنت دې وي پرما‪،‬‬
‫خو زما وجود او زما روح لکه چې دې سيکې يرغمل نيولي وو‪،‬ما دخداى له خوا دومره دجرم‬
‫احساس نه کاوو‪ ،‬خبر يم چې ھغه ډٻر لوى او بښونکى رب دى‪ ،‬زه ھټۍ وال ته ھم دګناه احساس‬
‫نه کووم‪ ،‬ھغه خبر دى چې زه ډٻر ايمانداره يم‪ ،‬يوځل يې په تادۍ کې راته زياتې پيسې بيرته‬
‫راکړې وې‪ ،‬ما په بله ورځ ورته وسپارلې اودى دومره خوشحاله شو چې ديوې نوې مجلې نوې‬
‫گڼه يې مفته راکړه‪ ،‬دى زما ډٻراحترام کوي‪.‬‬
‫خو زه نن خپل ځان ته عجيبه اٻسيدم‪ ،‬ځان راته وايي"ښه نوټول عمر دې يوه بله څيره په مخ‬
‫لګولې وه‪....‬تاھم دنورو په شان نن اصلې څيره راته ښکاره کړه"زه ځان ته په قھر شوم"ټوله دنيا‬
‫ھمدغسې ده‪...‬ديوې سيکې ھيڅ ارزښت نشته دى ما مه په عذابوه"بيا کورته دتللو لپاره چې په بس‬
‫کې کښيناستم نو ځان راته پټ‪-‬پټ خاندل‪ ،‬په مايې ملنډې وھلې‪" ،‬ښه نو دا دومره موده دې څوک‬
‫غولول لکه چې په يوه ډرامه کې دې خپل رول لوبوو که څنګه؟"ما سترګې پټې کړې اوځان ته مې‬
‫وويل‪:‬‬
‫"نارمل انسان تل غلطي کوي‪...‬بس اشتباه مې وکړه‪...‬بيا به داسې نه کووم"ځان مې غلى شو خو‬
‫بيا يې لکه دښامار سر راپورته کړو"داپيسې ستا نه وې"ما ورسره استدالل وکړو"دا دھټۍ وال‬
‫پيسې ھم نه دي‪....‬يو بل چانه پاتې شوې وې اوس به ددې سيکې خاوند پسې چيرته ګرځم؟ دا نا‬
‫شونې ده"ځان مې په قھر وويل‪":‬ښه نو اوس داجواز غواړې که تاته دا چانس پيدا شي نو ھره‬
‫ورځ به دا کار کوې‪ ،‬په دې سيکې ستا څه حق دى؟" "حق‪ ...‬زه ناراضه شوم" حق مې په دې دى‬
‫چې زه دھټۍ وال نه ھره ورځ‪ ،‬ورځپاڼه اخلم "‪...‬ځان وخاندل" ښه نور" داچې زه ھره ورځ کار‬
‫کووم ‪...‬تراوسه مې په چا ظلم نه دى کړى‪ ...‬بله دا چې‪ ...‬ما دخپل ځان په ھکله څه ويل خوبس‬
‫ودرٻدو او زما ځاى رارسېدلى وو‪ ،‬زه دبس نه ورښکته شوم‪،‬دسړک نه پورې غاړې ته چې‬

‫‪18‬‬
‫‪(c) ketabton.com: The Digital Library‬‬

‫تيرشوم نو د ورځپاڼې ھټۍ رانه څو ګامه ليرې وه‪ ،‬په دې وخت کې به دښوونځي ھلکان يا بي‬
‫کاره ځوانان دھټۍ خوا اوشا دلرګي په تختو ايښي رنګارنګ مجلو ته تاويدل را تاويدل‪ ،‬ھټۍ وال‬
‫به دلرګي په يو تش صندق ناست او چاى به يې څښلې‪.‬‬
‫زه دھټۍ مخې ته ودرٻدم نو دى ژر را اوچت شو راته يې دچايو ست وکړ‪،‬خو ما ورته په انکار‬
‫سر وخوځاو‪،‬دده شاته دلرګي په يو شيلف دسيګرټو قوتۍ‪،‬دبسکټو او کاغذي رومالونووړې پيکټې‬
‫ايښې وي‪،‬ما دکاغذي رومالونو وړوکى پيکټ ته اشاره وکړه‪ ،‬ده مخ واړوو‪،‬نو ما دجيکټ دجيب‬
‫نه ھغه سيکه را وويستله او ډٻر په چټکۍ مې ورځپاڼو په گيډۍ کې کيښوده "شل پيسې"ھغه وويل‬
‫ما دخپلې بټوې نه پيسې راوويستلې ھغه ته مې په الس کې ورکړې‪،‬درومال پيکټ مې ترې‬
‫راواخيستو او دکور په لورې روان شوم زما دننه خاموشي ده‪ ،‬بھرھم چپه چوپتيا ده‪ ،‬زه يواځې‬
‫دخپلو پښو ښکالو اورم‪.‬‬

‫دژبې خرپ‬

‫نن دبرتانيا په ټولو لويو وړو ورځپاڼوکې زما فوټو چاپ شوى دى‪،‬ما سره ملکه والړه ده‪ ،‬ھغه‬
‫ماته خاندې او زما سترګې دھغې نرۍ شونډو ته دي چې شوخه سرخي يې پرې وھلې ده‪ ،‬دعکس‬
‫سره داسې جمله ليکلې ده‪" ،‬ملکه دکوين ميرې روغتون دايکسرې ديو پرمختللي سيسټم دپرانيستې‬
‫په موقعه ديو ايشيا يي کارکونکي سره"ځينو ورځپاڼودا عکس په دويم مخ کې چاپ کړى دى ځينو‬
‫يې په وروستى مخ‪ ،‬ځګه چې دنن لوى خبردترکېي ھغه زلزله ده چې دوه زره کسان په کې مړه‬
‫شوي دي‪.‬‬
‫زما ميرمنې نن دغرمې ھغه وخت په ورځپاڼو کې زما عکس وليدو چې د ورځې سودا لپاره‬
‫زمونږ کور ته نږدې دوکانونو ته والړه‪ ،‬ھغې د سودا پر ځاى ټولې ورځپاڼې وار په وار ليدې‬
‫اوھغه ټولې يې کور ته راوړې چې دا عکس په کې چاپ شوى و‪،‬بيا يې راته دکار ځاى ته ټيليفون‬
‫وکړو او وويل چې ھغې ټول دوستان او دپيژندگلوې خلک خبر کړي دي چې ورځپاڼه وګوري‪.‬‬
‫زه خبروم چې ھغې به لومړى ټيليفون خان اغا ته کړى وي‪،‬دھغه ښځه زما دميرمنې سياله وه‪ ،‬په‬
‫ھره موقعه به يې دخپلو لويو‪-‬لويو شتمنو ملګرو‪،‬دھغوى دکورونو دباغونو دصوفو اولوښو په‬
‫صفتونو زما ماغزه او دښځې زړه خوړلى وو‪ ...‬اوس زما ښځې له خداى موقعه په الس ورکړې‬
‫وه‪،‬په کوين ميرې روغتون کې زما پنځه کاله کېږي چې دکمپيوټر انجينر په توګه کار کووم‪،‬زما‬
‫له کاره ټول خوشحاله دي‪،‬يو کال کېږي چې يوې امريکايي کمپنۍ دايکسري نوى ماشين جوړ‬
‫کړى وچې ديو کمپيوټر سره تړلى واودبټن په يوکليک )کيکاږلو( دھډوکي د ھر اړخ عکس اخلي‪.‬‬
‫ددې مشين دکار په ھکله پنځو کسانو ته تربيه ورکړې شوې وه‪،‬چې يو په کې زه اوم‪،‬په تېرو څو‬
‫مياشتو کې مونږ ددې ماشين د رارسېدو سره ددې د لګولو امتحاني دوره کې بوخت وو ‪.‬‬
‫تېره مياشت خبر شوم چې ملکه به دروغتون ددې برخې ليدو ته راځي او مونږ به ورته ددې‬
‫ماشين ښېگڼې ښايو‪،‬دملکې دراتګ دخبر سره په خلکو کې جوش پيدا شو‪ ،‬يوه ورځ مې وليدل‬
‫چې په ھره برنډه کې دلرګينو دروازو په بيخ کې لگيدلې دپيتلو پټۍ پالش کېدې‪،‬بھر په ھر چمن‬
‫کې دھر يو بوټي سره يو باغبان ليدل کيدو‪ ،‬ځينى کوټي رنگ شوي ‪ ،‬دکړکيو دشيشو پاکوونکي به‬
‫ھره ورځ راروان وو‪ ،‬دروغتون چار چاپيره دوړوکي ديوال دپاسه لگېدلي اوسپنيزې جنګلې په‬
‫تور رنگ رنگ کيدې‪ ،‬او ددې لوى دروازې په ھر مخ طاليي ټکي په تور مرمر کې برٻښيدل‪.‬‬
‫يوه ورځ دروغتون مشر چې ما چيرې نه و ليدلى زمونږ څانگې ته راغى‪ ،‬دټولو سره يې ښه په‬
‫خندا خبرې وکړې‪.‬‬

‫‪19‬‬
‫‪(c) ketabton.com: The Digital Library‬‬

‫زمونږه مشره ھم ورسره وه‪ ...‬راته يې وويل چې ملکه به دروغتون کومو برخو ته ورځي اودا‬
‫چې دھغى دراتللو نه يوه ورځ وړاندې به مونږ تمرين کاوو‪ ،‬په ھاغه ورځ لس دولس سړي چې‬
‫يوشان تورې جامې يې په غاړه وې اوکړه وړه يې دپوليسو وو راغلل‪،‬زمونږ مشره ديو څو تنو‬
‫سره را ښکاره شوه مونږ په خپل‪-‬خپل ځاى والړ وو‪،‬زه دنوي ماشين سره اوم او زما کار دا و چې‬
‫کله راته اشاره وشي نو زه يوى بټنه کېکاږم‪،‬گومان مې نه و چې ددې دومره لوى ماشين تر شا‬
‫زه به چاته ښکاره شوى واي‪ ،‬زمونږ مشرې دملکې په شان يوڅو قدمه اخوا دٻخوا واخيستل‪،‬يو څو‬
‫تنو سره يې په نرمه لھجه خبرې وکړې او يو تن سره د الس روغبړ وکړو‪ ،‬په ھغو دولسو کسانو‬
‫کې يو تن خپلې ګړۍ ته وکتل او ويي ويل بس دى اوس وړاندې ځو دوى ټول ووتل مونږ بيرته‬
‫خپل اصل حالت ته راغلو‪ .‬زه دروغتون په لومړي پوړ کې جوړريسټورانټ ته والړم او په خپل‬
‫ځاى کښېناستم‪،‬له دې ځايه بھر چمن ښکارٻدو‪،‬دريسټورانټ زياتره کارکونکي ما پيژندل په دوى‬
‫کې کترين ھم وه‪،‬چې زما سخته دښمنه وه‪ ،‬دا د پنځوسو کالو يوه بوډۍ وه چې سخته متعصبه‬
‫انګرٻزه وه‪.‬‬
‫يووارې ما ډوډۍ خوړله نو دې زما مخې نه وړه ګلدانۍ اوچته کړه او په بل ميز يې کيښوده چې يو‬
‫سپين پوستي سړى او ښځه پرې نا ست وو‪ ،‬بل وارې دډوډۍ پاتې پيسې ماته په الس کې دراکولو‬
‫پر ځاى راته دلرګي پر تښته کيښودې‪.‬‬
‫ما ددې مشر ته شکايت کړى و‪،‬نو ځکه ددې له ما بد راتلل‪ .‬زمونږ تر منځ يو خاموش سوړ جنګ‬
‫روان وچې لږ خلک ترې خبر وو‪ ،‬ھغې به کله‪-‬کله نورو خلکو سره په خبرو کې غږ راپورته‬
‫کړو او بيا به يې ورو غوندې وويل"زمونږ وطن يې مردار کړى دى"دميزونو دپاکولو پر وخت به‬
‫يې دشونډو دالندې يو څه وويل او ماته به يې وکتل‪ ،‬ھر څومره وخت چې به ما په ريسټورانټ کې‬
‫تېرو او ھغه به شاواوخوا ګرځېده نو زه به نا ارامه وم ‪ ،‬يو څو ھمکارانو ته مې دزړه خبره‬
‫وکړه خو دوى پرې ځان واچوو‪ ،‬ځينو راته وويل‪:‬‬
‫"پروا يې مه لره"نن ھم ھغې دملکې دراتگ خبره کوله او دنور کله په شان زماڅنګ ته دتيرٻدو‬
‫پر وخت يې وروغوندې وويل‪":‬شکر دى چې مونږ ملکه لرو" ما په زړه کې وخندل چې ټوله دنيا‬
‫په کوم مخ روانه ده او دا بوډۍ په داسې شاھي کورنۍ نا زٻږي چې په خپله ددې ھيواد‬
‫دورځپاڼولخوا په ورځ کې يوځلې خو بې عزته کيږي خيرزما يې څه‪......‬زه چې ماښام کورته تلمه‬
‫نومشرې راته يادونه وکړه چې صبا ته به نګټايي تړې ‪،‬بس دلته "زما يې څه"احساس رانه والړو‪،‬‬
‫زما دنيکټايي نه بد راځي‪،‬خو ھغه دچا خبره "حکم حاکم مرګ مفاجات" سحر چې دتک سپين‬
‫کميس سره مې سره نيکټايي وتړله چې ميرمنې مې دکباړ نه راته ھمدې بدې ورځې لپاره راوړې‬
‫وه‪،‬دسحر نھه بجې روغتون ته ورسيدم نو په ټولو دروازو پوليس واال والړ وو‪ ،‬ګاډي تاالشي‬
‫کيدل دډاکټرانو او نرسانو شناختي کارټونه بيا‪-‬بيا کتل کيده‪ ،‬جامه تاالشي ھم روانه وه دننه دوو‬
‫کسانو دروغتون کارکونو ته ژٻړ کاغذي سټيکرې په جامو لګولې چې له نورو وپيژندل شي‪ ،‬په‬
‫خپلې څانگې کې مې وليدل چې ټول داسې جوړ او تيار راغلى وو ته به وايي چې واده دى‪ ،‬زمونږ‬
‫مشرې دومره داوچتو پوندو بوټان په پښو کړې و چې په کې ګرځيدلې نه شوه مونږ ته يې وويل‬
‫چې"عادي کار وکړئ دملکې لپاره دڅه خاص تردد ضرورت نشته" خو په خپله دھغې دتندي‬
‫ګونجې ددريو پر ځاى دولس شوې وې‪.‬‬
‫پوره په لسو بجو دملکې موټر دروغتون په لويه دروازه رادننه شو‪،‬اولکه څنګه چې يو ورځ‬
‫وړاندې مونږ لېدلي وو د لسو دولسو سړو يوه ډله اخوا دٻخوا ودرٻده‪ ،‬شل تنه کيمرې سره دټيلي‬
‫ويژن د فبلم جوړونکي ھم تيار والړ وو‪ ،‬يو څو دننه په لږه فاصله ورو‪-‬ورو ورسره خوځيدل‬
‫داسې لکه چې دمچانو يوه جوپه خوځيږي‪.‬‬

‫‪20‬‬
‫‪(c) ketabton.com: The Digital Library‬‬

‫په ټاکل شوى وخت ملکه زمونږ شعبې ته راغله‪،‬دټولو پيژندګلوي ورسره وشوه‪ ،‬ماته اشاره وشوه‬
‫نو دايکسري دماشين بټن ته مې زور ورکړو‪ ،‬يومريض مو دوړاندې نه تيار ودرولى و‪،‬نږدې وه‬
‫چې ملکه بلې کوټې ته بيول شوې واى چې په کمپيوټر دھغه مريض ھډوکي وويني خو ناڅاپه‬
‫ملکه وړاندې شوه او له ما سره يې خبرې پيل کړې‪،‬په دې وخت کې دڅو کيمرو رڼاګانې پر ما او‬
‫پر ھغې لکه د تالندې گوزارونه وکړل‪ ،‬زما نه يادٻږي چې ملکه څه پوښتنه کوله اوما ورته څه‬
‫ځوابونه ورکول‪ ،‬دا ھر څه يوه لحظه وو‪ ،‬بيا چې په ځان پوھيدم نوھر څه خالص وو‪ ،‬ملکه بلې‬
‫کوټې ته تللې وه او زه حيران په خپل ځاى والړ وم‪.‬‬
‫ملکې تقريبا په روغتون کې نيم ساعت تير کړو‪،‬او دھغې موټر له لوى تور اوسپينزې دروازې‬
‫ووتلو نو ترډٻره وخته خلکو په وړو‪-‬وړو ډلو کې له يو بل سره خبرې کولې‪ ،‬مونږ په خپله شعبه‬
‫کې دھغو مريضانو داٻکسرې په اخيستو کار پيل کړ چې راته په انتظار ناست و او تر مازديګره‬
‫اخته و‪ .‬نن ھم له سھاره مونږ په کاربوخت و‪،‬خو ھغو خلکو چې په ورځپاڼوکې يې زما تصوير‬
‫ليدلى وو راته به يې مبارکي وويله يابه راته موسکى شول چې مونږ دې پيژنو‪.‬‬
‫زه نن ھم دنور کله په شان دچايو لپاره ريسټورانټ ته والړم او چې په خپل ځاى کښېناستم نو‬
‫شاواوخوا مې وکتل ھغه زړه کاترينا نه ښکارٻده‪ ،‬زه لږ خفه غوندې شوم‪ ...‬چې ھغې زما عکس‬
‫ليدلى دى که نه ‪...‬کېداى شي ليدلى وي او بد ورباندې لګيدلى وي اوپه ھمدې خبره ځان راته نه‬
‫ښکاره کوي‪ ،‬داخبره چې مې په زړه شوه نو خوشحاله شوم‪"...‬اخر مې دې بوډۍ ته ماتې‬
‫ورکړه‪....‬اوس به راسره په سمه خوله خبره کوي‪ ...‬زما زړه ډاډه شو‪،‬ددې څو کلونو داعصابي‬
‫فشار نتيجه زما په برياليتوب راوتلې وه‪ .‬دريسټورانټ په څو ميزونوکې ورځپاڼې ايښې وي او زما‬
‫دبري اعالن وو‪.‬‬
‫ما چاى خالصې کړې او له ريسټوانټ نه چې ووتلمه نو کاترين مې ولېده دھغې په الس کې‬
‫دپيالو ډک يو پتنوس وو‪،‬زما زړه ودرزٻدو‪ ،‬فکر مې وکړو دا به په شرم سره خپله الره ونيسي‪...‬‬
‫ښايي له ماسره ھيڅ خبره ونګړي‪...‬ښايي له ما بښنه وغواړي‪ ...‬ښايي‪...‬خو ھغه په خپل ځاى‬
‫ودرٻده‪ ،‬راته يې ډٻر په عجيبه سترګو وکتل‪،‬داسې لکه چې پرما رحم کوي‪...‬داسې چې يو تربور‬
‫بل ته دحج مبارکې وايي‪...‬دھغې لھجه داسې وه لکه دتيرې چړې يو خرپ‪ ...‬چې زما زړه کې يې‬
‫ووھلو‪ ...‬راته يې وويل‪:‬‬
‫"څنګه ‪...‬زمونږ ملکه دې خوښه شوه" ھغې د "زمونږ" ټکي ته دومره زور ورکړو چې تاو يي‬
‫زما له غوږونو نه ووتلو‪.‬‬

‫يواځې شيبې‬

‫نرگس دتيرو څو ورځود باران له کبله په کور کې وه‪،‬ھغې سره دخوړو تازه شيان په خالصېدو‬
‫وو‪،‬او نن خو ورکره مېلمه ھم راتلو‪،‬نور کله به يې لوڼو ورته سودا راوړه‪ ،‬مشره لور خو به يې‬
‫دھرې شنبې په ورځ داوالدونو او خاوند سره راتله نورو خپل‪-‬خپل ورځ ټاکلې وه‪ .‬د نرگس‬
‫دکونډتون کال پوره شوى و‪ ،‬تير کال ھم په دې ورځو کې جانباز ناڅاپي مرگ ترې جدا کړو او‬
‫ددوى ددٻرشو کالو ديوځاى ژوند مزۍ يې پرې کړې‪.‬‬
‫نرگس په پردٻس کې پنځه اوالدونه لوى کړي وو‪،‬څلور لوڼه يې دخپل‪-‬خپل کور وې‪،‬يو زوى يي‬
‫لره چې د واده نه وروسته ورسره څو مياشتې پاتې شو‪،‬خو بيا ترې بېل شو‪،‬په دې ملکونو کې يو‬
‫کور ديوې کورنۍ لپاره بس گڼل کيږي دخاوند تر ژونده نرگس ډاډه وه چې خپل فرض يې پر ځاى‬
‫کړى و‪،‬جانباز به دشپې ټيکسي چلوله او دورځې چې به يې خوب پوره شو نو دنرگس دالس رنګا‬
‫رنګ خواړه به يې خوړل‪،‬خو اوس دا يواځې پاتې وه‪ ،‬ھغې کوټ په غاړه کړو دکور کونجيانې او‬

‫‪21‬‬
‫‪(c) ketabton.com: The Digital Library‬‬

‫دماتو پيسو بټوه يې په جيب کې کيښوده او بھر راووتله‪،‬په کوڅه کې يوې وړې جينۍ خپل ګالبي‬
‫بايسيکل چلوو‪ ،‬لږ وراخوا دوو ښځو دخپل کور دروازې پرانيستې او په خبرو اخته وې‪ ،‬د نرگس‬
‫په ليدو يې ورته الس وروخوځاوو‪،‬ھغې ھم دسر په اشاره ورته ځواب ووايو‪.‬‬
‫دوکانونه دکوڅې په سر کې په لوى سړک جوړ وو‪ ،‬نرگس ددې دوکانداران پيژندل‪،‬دځينو‬
‫اوالدونو ددې دبچو سره په ښوونځي کې سبق ويلى وو‪،‬اوس دوى ھم ځوانان و‪،‬ھغې ديوڅو‬
‫دوکانونونه سودا وکړه ټولو ترې حال احوال وپوښتلو او د زري زړه ډاډه شو‪ ،‬د تيرو څو ورځو د‬
‫يواځې توب احساس يې ورک شوى و‪،‬ھغې ټول عمر دخاوند او داالدونو په خدمت کې تير کړى‬
‫و‪ ،‬ژبه يې ماته کوډه زده کړې وه او نه دکور نه بھر ددنيا په معاملو پوھيده‪،‬اوس ھم دې دھرې‬
‫خبرې لپاره مشرې لور ته ټيلي فون کوو‪ ،‬بيا ھغې ورته کارونه سمول‪ ،‬دجانباز دمړينې نه‬
‫وروسته يوه‪-‬يوه لور به ورکره پاتې کيده زوى به يې ھم ليدو‪،‬بيا ورو‪-‬ورو ددوى راتگ کم شو په‬
‫ټيلي فون به خبرې کيدې‪ ،‬نرگس به دزوى نه مروره وه چې ھغه يې پوښتنه نه کوي‪،‬خو شھباز‬
‫دښار په بل سرکې اوسيده‪ ،‬ھغه په دوو ځايونو کې کار کاوو او نه يې غوښتل چې درخصتۍ په‬
‫ورځ بيا په سړک روان وي‪ ،‬نرگس به ماښام مھال ډٻره زورٻده‪ ،‬جانباز به راډيو ډٻره اورٻده او‬
‫کله چې نرگس به ډٻره خفه شوه نو دراډيو اوټيلي وٻژن غږونه به يې لوړکړل‪ ،‬بيا به يې په چيغو‪-‬‬
‫چيغو وژړل‪ ،‬يوه ورځ مشرۍ لور ورته وويل‪" :‬مورې د ژبې يا دکومې بلې زده کړې لپاره په‬
‫کورس کې ځان داخل کړه‪،‬خو نرگس ورته وويل‪:‬‬
‫"اوس په دې سپين سر به زه څه زده کووم" بلې لور ورته دکار وويلو نو دا په فکرونو کې ډوبه‬
‫شوه‪ ،‬دٻرش کاله پخوا ھغې يو دوکان کې څو مياشتې کارکړى و خو يوه ورځ چې يوې سپين‬
‫پوستې ورباندې وتوکل دې جانباز ته کيسه وکړه اوھغه ورباندې کار بندکړو‪ ،‬نرگس پرې ډٻره‬
‫گرانه وه او په دې خبره ھغه سخت قھرٻدلى وۀ‪ ،‬بلې لور ورته ويل چې دکور يوه کوټه دې په‬
‫کرايه ورکړې چې يو څوک دې ورسره وي‪،‬خبره رښتيا ھم وه دنرگس کور ډٻر لوى و‪ ،‬څلور‬
‫کوټې دخوب وي‪ ،‬يوه دناستې او بله دډوډۍ کوټه وه‪ ،‬بره او ښکته په کې غسل خاني جوړې وې‪،‬‬
‫په دې ھيوادکې ډٻرو خلکو کوټې په کرايه ورکولې‪ ،‬خو نرگس به ويل کوټه ھلک ته څنگه په‬
‫کرايه ورکړم دى به وځي ننوځي لوښي به راته ناولي کوي‪ ،‬انجلۍ که وي ھغه به ملگرى لري‬
‫څوک به يې منع کوي چې دشپې دې بھرنه ګرځي‪ ،‬دھغې کشره لور ډٻره ژبه وره وه يوه ورځ‬
‫چې مور ترې ګېله وکړه نو ورته په وينا شوه‪" ،‬تا څنګه په دې وطن کې عمر تيرکړى دى نه دې‬
‫ژبه زده کړه نه دې کوم کار وکړ‪ ،‬ان تر دې چې موټر قدرله ھم نشې چلولى چې بھر‬
‫وګرځې‪...‬ستا عالج دادى چې ته بيرته خپل کلي کې ژوند وکړې ھلته دخدمت او دخبرو لپاره به‬
‫ډٻر خلک پيدا کړې" زري په ھغه شېبه لور ته څه ونه ويل خو دشپې يې دومره وژړل چې‬
‫بالښت يې لوند شو خداى ته يې ھم دغه زارۍ کولې چې ما ھم واخله‪.‬‬
‫ورځې په مياشتو بدلې شوې او نرگس ورو‪-‬ورو دخپل يواځې ژوند سره عادت پيداکړو‪،‬کله‪-‬کله به‬
‫دجانباز نږدى ملگرو ترٻنه په ټيليفون کې حال احوال اخيستو په دې کې اشرف ھم شامل و‪،‬دجانباز‬
‫په ژوندانه اشرف به ددوى کور ته ډٻر راتلو‪،‬دھغه په کور کې څوک نه وو‪ ،‬ښځه يې پخوا مړه وه‬
‫او دوو زامنو يې دپالر پوښتنه نه کوله ‪،‬جانباز به دھغه ډٻر خيال ساتلو‪ ،‬نرگس ته به يې ويل ده ته‬
‫وطني شيان پخوه چې ديواځې توب احساس ونه کړي‪.‬‬
‫ھم دا وه چې کله به داشرف دراتلو ورځ وه نو نرگس به ورله کله سابه کله کباب کله دجوارو‬
‫ډوډۍ کله پراټې او حلوه پخول‪.‬‬
‫دجانباز دمړينې نه وروسته اشرف به يواځې ھغه وخت ددې کور ته راتلو چې دنرگس په اوالدونو‬
‫کې به څوک ورکره راغلى و‪،‬خو نن اشرف راتلو او په کور کې نور ھيڅوک نه وو‪،‬په دې ورځ‬
‫به تل دھغې درٻيمه لور سيلۍ راتله‪ ،‬خونن ھغى سحر ورته په ټيليفون کې ويلې و چې دا زکام‬

‫‪22‬‬
‫‪(c) ketabton.com: The Digital Library‬‬

‫شوې ده اوډاکټر ورته دارام کولو مشوره ورکړې ده‪ ،‬نرگس به داوالدونو په تکليف ډٻره زھيره‬
‫شوه‪ ،‬سيلۍ ته يې وويل چې ارام دې وکړي بيا دغرمې يې پام شو چې اشرف ھم راتلو دا يو څه نا‬
‫ارامه شوه‪،‬بل ھيڅوک په کور کې نه وو‪،‬که څه ھم اشرف ددې دکورنۍ دغړي په شان و‪،‬خو ھغى‬
‫ته يوه عجيبه احساس وشو‪،‬که څوک خبرشول دا ديو پردي سړي سره په کور کې يواځې وه نو‬
‫بيا‪....‬يو وارې ټيلي فون ته والړه چې اشرف ته ووايي چې مه راځه‪ ،‬خو بيا ودرٻده دماښام او‬
‫ديواځيتوب داحساس سره ھغه وٻرٻده‪ ،‬ھغه ديوې اونۍ راھيسې په کور کې يواځې وه‪ ،‬درې‬
‫ورځې کيدې چې ھغې ھېڅ نه وو پخ کړي‪ ،‬په يخچال کې يې دتيرو څوورځو پاتې ډوډۍ ګرموله‬
‫او خوړله‪.‬‬
‫اوس ھغې کور پاک کړى و او چې سودا يې راوړه نو سمدالسه يې پخلى پيل کړه‪،‬داشرف به‬
‫سموسې خوښېدې ھغې نن سموسې جوړې کړې‪ ،‬ورسره کوفتې وريژې بينډۍ ھم وې‪ ،‬دپخلي پر‬
‫وخت به نرگس ډٻره خوشحاله وه په تيره بيا دميلمنو لپاره چې به يې پخلي کاوو‪ ،‬په داسې وخت‬
‫کې به جانبازھم د دى سره په پخلي کې الس کوو‪ ،‬ترکاري به يې ورته پاکوله او پرٻکوله‪ ،‬دکبابو‬
‫لپاره به يې ورته غوښه اخته کوله‪.‬‬
‫دکله راھيسې چې ددوى ټول اوالدونه له دوى څخه بيل شوي وو‪،‬نرگس او جانباز يو بل ته ډٻر‬
‫نږدي شوي وو‪،‬او ھم په دې خبره به د ھغى زړه ارې ارې شو چې ھغې دجانباز سره دژوند ښې‬
‫شيبې ډٻرى ناوخته وموندلې‪،‬ھغه دپخلي نه وزګاره شوه نو دمازديګر لمونځ يې وکړو‪.‬‬
‫اشرف چې ماښام راورسيدو نو نرگس ايله دخپلې مشرې لور سره په ټيلي فون خبرې خالصې‬
‫کړې وې‪،‬ھغې ته ويلې و چې اشرف به راځي او دى به په کور کې يواځې وي‪،‬خو لور يې يواځې‬
‫دومره ورته وويل چې کاکا ته مې سالم ووايه‪،‬دنرگس زړه ډاډه شو‪،‬ھغه کوم غلط کار نه‬
‫کوي‪،‬نرگس يو څو شيبې داشرف سر کښيناسته‪ ،‬بيا يې دډوډۍ تابيا وکړه‪،‬اودواړو په ګډه وخوړه‪،‬‬
‫دوى زيات وخت د نرگس داوالدونو په ھکله خبرې کولې‪ ،‬اشرف په خپل دوکان او په ھغې کې‬
‫کارکونکو څوتنو ځوانانو کيسې کولې او نرگس ډٻره موده وروسته څووارې دھغه په خبرو‬
‫وخندل‪ ،‬د ھغې پام نه و‪،‬او چې اشرف خپل السي ګړۍ ته وکتل نو د نرگس سترګې ھم ديوالي‬
‫ساعت ته په ځيرشوې‪ ،‬د شپې ‪ ١١‬بجې وې ھغه حيرانه شوه نن څنګه دماښام ھغه سپيره وخت په‬
‫دې غم نه شو‪.‬‬
‫اشرف په تلو کې ترٻنه پوښتنه وکړه که څه کار يې بند وي نو دى به ورته وکړي‪،‬نرگس ترٻنه‬
‫مننه وکړه او دى والړو‪،‬له دې وروسته به اشرف کله‪-‬کله ماښام د دى کورته راتلو اوڅوساعته به‬
‫يې ورسره خبرې وکړې‪،‬داشرف په وينا نرگس دکور سره نږدې دخشکه شويئ په دوکان کې دوه‬
‫ورځې کار پيل کړ‪،‬ھغې پيسوته دومره اړتيا نلرله څومره چې ځان مصروفه کولو ته لېواله وه‪.‬‬
‫دوه مياشتې ھمدغسې واوړٻدې او يوه ورځ نرگس احساس وکړو چې ھغې خپل زوى شھباز‬
‫دډٻرې مودې نه‪ -‬نه دى ليدلى‪،‬که څه ھم دې به ورسره په ټـيليفون خبرې کولې‪،‬خودالومړى ځل‬
‫وچې نرگس د شھباز دکمي احساس و نه کړو‪،‬اشرف تر ډٻره حده ددې دکور درانه کارونه ورته‬
‫کړي وو‪.‬‬
‫په يوغسل خانه کې دنل اوبه څڅيدې ھغه يې ورته په خپله جوړ کړى وو‪،‬دموټر دګراج مخې ته‬
‫لويه ونه يې ورله پرې کړې وه‪،‬دجانباز دزوړ موټردخرڅولوتابيا يې ورله کړې وه‪ ،‬خو ددې ټولو‬
‫نه عالوه نرگس داشرف سره دخپلو معمولي ستونزو په ھکله غږٻده‪ ،‬داسې خبرې چې اوالدونو به‬
‫يې ورپورې ملنډې وھلې‪،‬او دې به د وٻرې ورسره نشوئ کولې‪.‬‬
‫ھغې اوس په ځان يو څه اعتماد پيداکړى و داشرف په خبرو به يې زړه ته ډاډ وموندلو اوځان به‬
‫يې يواځې نه احساسوو‪.‬‬

‫‪23‬‬
‫‪(c) ketabton.com: The Digital Library‬‬

‫يوه شپه چې دھغې مشره لور ورکره راغله نو په مورکې يې يوه څه بدلون وليدو‪ ،‬نرگس به عمومآ‬
‫ساده خړې جامي اغوستې‪،‬د وٻښتو کلکه کوڅۍ اوغټ څادر په سر‪...‬دجانباز دمړينې نه وروسته‬
‫ھغې رنګين لباس نه و اغوستى‪،‬خو نن د ھغى اسمانې رنګه وريښمېنې جامې په غاړه وې‪،‬دڅادر‬
‫په ځاى دشيفون لوپټه يي په سر وه اوچې لور ته ورنږدې شوه نو دجامو نه يې دھغه مخصوص‬
‫عطرو خوشبويي راپورته شو چې جانباز به ورله راوړو‪ ،‬نرگس دلمسو په خبرو خندل او څو‬
‫وارې يې لور ھم په غيږه کې ونيوله‪.‬‬
‫د مور دا بدلون دھغې دټولو اوالدونولپاره حيرانونکى و‪ ،‬دوه لوڼې يې خوشحاله وې‪ ،‬نورو‬
‫بيغوري څرګنده کړه‪ ،‬او په ھغه ورځ چې شھباز له ډٻرې مودې وروسته خپله مور وليده نوتندى‬
‫يې تريو ونيولو‪ ،‬ھغه خبر و چې اشرف ددوى کور ته ډٻر تلو راتلو ځګه نرگس به خپلو‬
‫ټولواوالدونو ته دھغه دراتګ خبره کوله‪.‬خو په خپل مور کې يې دا بدلون خوښ نشو‪ ،‬داخلک به‬
‫څه وايي دھغه په زړه کې وګرځيده‪ ،‬خو بيا دښځې په وړاندې يي مورته څه ونه ويل‪ .‬شھباز چې‬
‫دورځې دتيرٻدو وروسته دکور په لور روان شو نو ښځې يې لومړۍ خبره ھمدا وکړه"مورنن ډٻر‬
‫فيشن کړى و"شھباز دقھر نه ھېڅ ونه ويل خو بس خپلې شونډې يې وچيچلې او دموټر رفتار يې‬
‫نورھم تيزکړو‪.‬‬
‫ھغه ماښام نرگس دټيليفون غوږۍ نيولى وه او په بل سر کې يې دخپل زوى ويناګانې اورٻدې"ته‬
‫اوس مونږه شرموې‪،‬خپل عمر ته وګوره‪ ...‬دا زما خسرګنۍ به څه وايي دا خلک به څه وايي‪"...‬او‬
‫بيا شھباز چې داشرف نوم واخيستو نو نرگس دسر نه تر پښو ولړزٻده"مونږ خو داشرف کا کا‬
‫ډٻراحترام کاوو دى دومره پريوتى انسان دى‪"...‬نرگس ھيڅ ونه ويل بس ورو غوندې يې غوږۍ‬
‫بيرته کېښوده اومخامخ لګيدلې ھندارې ته ځير شوه‪.‬‬
‫په بله ورځ دھغې لور سيلۍ ورکره راغله نو نرگس دکور دروازه ورته پرانيسته‪ ،‬دھغې ټول‬
‫وجود په خړو جامو کې پټ و اوپه سر يې تور څادرکلک تاو کړى و‪ ،‬دھغې په شونډو يوه ستړې‬
‫موسکا راښکاره او بيا ورکه شوه‪.‬‬

‫نيمګړې کيسه‬

‫په کوڅه کې دجوارو دنينو خرڅونکي غږ را پورته شو"پولۍ واخلئ پولۍ‪ ...‬دکور ماشومانو لويې‬
‫دروازې ته منډې کړې‪،‬ھغه ھم له ځايه را پاڅيده‪ ،‬دڅادر د پيڅکې پورې تړلې پيسې يي پرانيستې‬
‫او دخپل دروند وجود سره دکوڅې په لورې روانه شوه‪ ،‬لږه شيبه وړاندې ھغې پتاسې خوړلې وې‬
‫چې ورٻندارې يې دچا دکوژدنې نه ورته راوړې وې‪،‬او دھغې نه ھم وړاندې ھغې ډوډۍ خوړلې‬
‫وه‪ ،‬دډوډۍ نه وړاندې يې گنډٻرې ژولي وى او دګنډٻرو ضرورت ورته ځکه پيدا شوى و چې‬
‫ډٻره مالګينه غوښه يې خوړلې وه‪.‬‬
‫دھغې په ژوند کې دوه کاره وو‪ ،‬يو ټوله ورځ خواړه او بله په کټ به پريوته او سترګې چې به يې‬
‫پټې کړې نو ځان به يې دناوې په حيث ليدلو‪ ،‬دھغې په زړه کې بس يو ارمان و و‪،‬واده‪...‬واده او‬
‫واده‪...‬‬
‫دپيغلتوب په درشل کې به يې شپه او ورځ دا خوبونه ليدل چې ډٻر ژر به يې څوک وغواړې‪.‬‬
‫ھغه په دې غم کې نه وه چې سړى به څنګه وي کار به څه کوي ځوان به وي که زوړ‪ ...‬بس ھم‬
‫په دې تصور دھغې وړه دنيا اباده وه‪،‬ځکه خو يې سبق ھم پوره نه کړو ددې نه مشرې دوه‬
‫خويندې چې واده شوى‪،‬نو ھر چا به ددې د راتلونکي په ھکله خبرې کولې‪،‬بيا دھغې وروڼو ھم‬
‫ودونه وکړل‪،‬په کور کې ماشومان وزٻږٻدل ددې مور پالر زاړه شول‪،‬مور يې دپخلن کار نه شو‬

‫‪24‬‬
‫‪(c) ketabton.com: The Digital Library‬‬

‫کولى‪ ،‬ځکه خو دې د اخلي پخلي کار په خپل الس کې واخيستو او ھم ددې ورځې نه ددې ولوږه‬
‫ھم زياته شوه‪ ،‬د ډوډۍ نه وروسته چې به دې دسترخوان راټولوو نو پاتې شيان به يې ھم خوړل‬
‫بيا به ھم دې ته خپله خيټه تشه ښکارٻده‪،‬دکوڅې نه يو پلورونکي به نه شو تېرٻداى دھغې دکور‬
‫مخې ته يې دخوراک دشيانو دخرڅولو لپاره ضرور ناره وھله‪"،‬وږې دي وږې ‪ ...‬دجوارو نينى‬
‫ګنډٻرۍ‪...‬نان خطايي‪...‬کيک يوه ورځ ورته ورٻندارې په ټوکو کې وويل‪:‬‬
‫"خېټه ده که ژرنده‪...‬ھډو ودرٻږې نه‪...‬خو دې به دھيچا پروا نه کوله‪...‬بس خواړه وو چې ددې‬
‫خيټې ته ورولويدل‪ ،‬ددې وزن اوس دومره زيات شوى و چې په ګرځيدوبه يې ساه ښکته پورته‬
‫شوه‪ ،‬په پونړو به نه شوه ختلې‪ ،‬يو کار به يې وکړو نو بې حاله به ناسته وه‪ ،‬په دې ځوانه ځوانۍ‬
‫کې خلکو ورباندې رنګارنګ نومونه ايښي وو‪.‬‬
‫ډومبکۍ‪،‬مېښه‪....‬پنډه شاببو‪....‬چاټۍ‪ ....‬دھغې مور ټولو خپلو خپلوانو ته ويلې و چې که څوک زما‬
‫لور وکړي نو زه به ورته خپلې ټولې ګانې ورکومه‪،‬خو ھلکانو به غوږونه ونيول چې دې غواګۍ‬
‫سر به څوک ژوند تيروي‪.‬‬
‫ښه نو ولوستونکيه‪.....‬تر دې خو ما کيسه وکړه پاتې کيسه ته راته پوره کړه‪...‬څه؟‪...‬ته وايي چې‬
‫کيسه ليکل ستا کار دى‪...‬تراوسه ددې جينۍ نوم ھم راته څرگند نه شو‪،‬ولې دې داسې کيسه پيل‬
‫کړه چې پاى له ما غواړي ښه سمه ده‪...‬ما ځينو خلکو ته دا کيسه ھم تردې ولوستله او ددوى نه مې‬
‫پوښتنه وکړه چې نور نو ددې جينۍ سره څه وکړم‪.‬‬
‫يوه ډله خلکو راته وويل چې که داجينۍ ښه اخالق لري‪ ...‬کورنۍ يې ښه ده نو ددې غټ وجود‬
‫دومره عيب نه دى‪ ...‬يو رژيم )دخواړو پالن(دې ورته څوک ونيسى‪ ...‬سمه به شي او په کار ده‬
‫چې يو څوک يې وکړي‪.‬‬
‫خو ما دداسې کسانو نه پوښتنه وکړه چې که ستا ورو‪،‬زوى ‪،‬ماما يا نږدي خپلوانو کې يو ناواده‬
‫سړى وې نو ايا دوى به دا جينۍ وغواړي؟‬
‫يوې بلې ډلې راته وويل چې دا جينۍ بې له واده ھم ښه ژوند کولى شي‪،‬دې له په کار دى چې پاتې‬
‫عمر دې دمور پالر په خدمت کې تېر کړي‪،‬کله چې دوى نه وي‪...‬دا به دکور مشره وي‪....‬ټول‬
‫وروڼه خويندې به ورباندې راټول وي‪،‬عزت او ناموس به يې ساتلى وي‪ ،‬عبادت دې وکړي ددنيا‬
‫کارونو نه دې الس واخلي او خپل اخرت دې ښه کړي‪.‬‬
‫خو زما پوښتنه دا ده چې څوک به دخپل خور‪،‬لور ورٻرې‪ ،‬خورزې يا لمسۍ ته داسې راتلونکى‬
‫وغواړي‪ ،‬ښه نو ولوستونکيه‪ ...‬څه چرت وھې افرين شه چې تراوسه دا کيسه لولې‪،‬زه درته اوس‬
‫خبرداري درکومه چې وړاندې دا کيسه مه لوله ځکه ددې پاى نشته‪...‬ښه ده نو چې ته زما خبره نه‬
‫منې نو زه به دا کيسه ھمدغسې پريږدم نيمګړې‪...‬‬

‫پالر‪،‬موراو لور‬

‫پښتنه له اسمانه ځمکې ته را وغورځېده‪،‬په وجود کې يي ساه نه وه‪،‬خو په منډه وه‪،‬ماشومه لور يې‬
‫په غېږه کې نيولې وه او نه پوھېده چې په خوشې سړک کوم خواته ورتله‪،‬ديوموټر تېز ھارن‬
‫ھغه بېرته خپلو حواسو ته ورټيله کړه‪،‬دموټر ډريور ھغې ته بد‪-‬بد کتل او دھغې ماشومې لورته‬
‫يې اشاره کوله‪ ،‬لکه چې يې ويل"په خپله خو مرې ‪ ...‬دا ماشومه ولې له ځانه سره وژنې‪".‬‬
‫پښتنى ډٻر مزل وکړوخو دستړيااحساس يې نه کاوو‪،‬که يوې تيږې دھغې پښه نه وى نيولې نو‬
‫ښايي ھمدغسې به روانه وى‪ ،‬دا ھم ھلته دسړک په غاړه په لويه تيږه کښيناسته‪ ،‬ماشومې تمنا ته‬
‫يې وکتل ھغه حيرانه وه چې په مور مې څه شوي دي‪ ،‬خپل ورکوټى الس يې ددې پر مخ کيښودو‬
‫نو پښتنى وليدل چې دھغې مخ په اوښکو لوند وو‪ ،‬دپوزې نه يې ھم اوبه راوانې وې‪ ،‬د دى په اوږه‬

‫‪25‬‬
‫‪(c) ketabton.com: The Digital Library‬‬

‫دڅرمنې تور بکس ځوړند و‪،‬د ھغې نه يې رومال را وويستو سترګې او پوزه يې پرې پاک کړل‪.‬‬
‫څو شيبې وړاندې ھغه په څومره ھيلو دپالر کورته ورغلې وه‪،‬يو کلنې تمنا ته يې په ټوله الر‬
‫غوږکې خبرې کولې‪،‬چې بابا ووينې نو په تندي الس به ٻږدې او سالم به ورته وکړى‪ ،‬تمنا به‬
‫کټ‪-‬کټ وخندل‪.‬‬
‫د پښتنې مور د ساه لنډى مرض الره او پرون يې روغتون ته رسولې وه‪،‬خو ھغې اجازه نه لرله‬
‫چې دمور پوښتنې ته ورشي‪،‬د ھغې پالر لس کاله پخوا ورسره ھره اړيکه شلولې وه‪،‬ھغې څو‬
‫وارې جرګې مرکې وکړې خو ده دھيچا نه منله‪ ،‬دپښتنې ګناه ډٻره لويه وه‪،‬ھغې په خپله خوښه د‬
‫وارث سره واده کړى و‪ ،‬ھغه وارث چې د دوى د قام نه و‪ ،‬ددوى ژبه يې ھم نه ويله او دخان زوى‬
‫ھم نه وو‪ ،‬پښتنه پوھېده چې په دې کار به يې پالر په قھر وي‪،‬د دي په واده کې ھغه شريک نه‬
‫شو‪ ،‬دا دخپل ماما له کوره واده شوې وه‪،‬خو ھغې ليدلي و چې ددى نه وړاندې وروسته ځينو نورو‬
‫جينکو په خپله خوښه دژوند ملګري غوره کړي وو‪ ،‬ديو څو ميندو پلرونه څه موده خفه و‪،‬خو بيا‬
‫يې ھر څه منلي وو‪،‬داوالد مينه دھر غرور سر ټيټ کړي‪،‬پښتنې ھمداسې گڼله‪ ،‬داسې نه وه چې‬
‫وارث دھغې دپالر نه و خوښ‪ ،‬په سر کې يې ورسره ډٻر په عزت او درناوى چلن وکړو‪.‬خو‬
‫وروسته خبره ورانه شوه دپښتنې تره خپل ورور ته غټ پيغور ورکړى و"د بې غيرت" او د "بى‬
‫ناموس" خطاب يې ورله ورکړى و‪ ،‬د پښتنې دپالر لپاره دا پيغور دټوپک له ډز او دتورې له‬
‫ګوزاره سخت وو‪.‬‬
‫پښتنې وړه تمنا له غيږې ښکته کړه‪،‬ھغه اوس اودرٻدى شوه او دمور دګونډې سره يې ډډه‬
‫ولګوله‪،‬پښتنې څادر سم کړو دبکس نه يې يو بسکټ راوويستلواودتمنا په الس کې يې ورکړو‪ ،‬نور‬
‫کله به دې ماشومې چيغې وھلې‪،‬الس پښې به يې غورځول‪ ،‬خو نن په حيرانونکې توگه غلې وه‪،‬‬
‫لور دمور غم احساس کړى و‪ ،‬پښتنې الرې ته کتل‪ ،‬سړک خوشى و‪ ،‬ھغه په ټيکسي کې دپالر‬
‫کور ته ورغلې وه‪ ،‬لس کاله پخوا ھم دغسې يوه ورځ وه چې ھغه دماما سره په يوې بلې ټيکسۍ‬
‫کې له کوره ووتله‪ ،‬نه يې ورور الس ونيولو‪ ،‬نه يې پالر په سرالس کيښودو نه مور دھغې په سر‬
‫قران شريف ونيولو نه يې پرې پتاسې وشيندلې‪ .‬ھغه په تيرو لسو کالو کې بيا خپل کور ته نه وه‬
‫تللې‪ ،‬پالر يې ويلي و چې که بيرته راغلې نو وژنم دې‪.‬‬
‫وروڼو به يې حال پوښتلو او کله‪ -‬کله به يې د ھغې دپالر نه په پټه مور ھم ورکره راتله‪ .‬دروغې‬
‫لپاره ډٻرې ھڅې وشوې‪،‬دوارث دپوھنتون يو استاد چې دپښتنې دپالر ملګرى وو‪،‬په ننواتې والړو‬
‫دھغې ماماګانو‪ ،‬تروريانو‪،‬ورته په وار وار مينت زارۍ وکړې‪،‬په اختر اوبرات کې به نورو‬
‫خپلوانو ورته يادول چې پښتنه په خپل کور کې خوشحاله اباده او ددريو اوالدونو مور ده‪،‬خو دا‬
‫وړۍ نه شړۍ کيده‪.‬‬
‫نن ھغى يو وارې خپل ځان راټول کړو‪،‬دمور د ليدو په ھيله پالر ته پخپله ننواتې والړه‪،‬خو پالر‬
‫يې ددې دليدو سره په ښکنځلو سر شوھغې ال خپل بوټان له پښو نه وويستى او د وړې تمنا الس‬
‫ھم ھا غسې په تندي پاتې شو‪ ،‬د ھغې پالر خپلې څپلۍ ته الس کړو‪ ،‬د پښتنې خور ژر د خپل پالر‬
‫الس ونيولو‪،‬ھغې ته يې وويل‪":‬ببۍ والړه شه‪...‬بابا دې ونه وھي دا دشرم خبره ده" پښتنه يو څه‬
‫وارخطا شوه خو بيا يې ځان کلک کړو او پالر ته يې وويل‪":‬بابا جانه بس کړه‪...‬ومې بښه ‪ ...‬ما‬
‫ډٻره لويه ګناه کړې‪،‬خو خداى پاک ھم بښونکى دى‪،‬زارۍ درته کوم‪...‬بس دى دمور لپاره‪ ...‬دخداى‬
‫لپاره‪ " ...‬خو دھغې دا ټولې خبرې دھغې پالر نه اورٻدې‪،‬ھغه په لوى غږ دې ته ښکنځلې‬
‫کولې‪،‬دھغه سترګې سرې او السونه يې له قھره رپيدل"بښل مښل نشته‪"...‬جرآت دې څنګه وکړو‬
‫چې بيا دې کور ته راغلې درته مې ويلې نه و چې وژنم دې" ددې خبرې سره سم ھغه په ديوال‬
‫ځوړند د تمانچې پټۍ ته الس کړو‪ ،‬د پښتنې خويندي په چيغوشوې "والړه شه خورې‪ " ...‬او دواړو‬
‫د پالر له السه تمانچې واخيسته‪ ،‬ھغې غوښتل چې ځان کلک کړې خو د پالر څپيړو‬

‫‪26‬‬
‫‪(c) ketabton.com: The Digital Library‬‬

‫راوغورځوله‪ ،‬وړه تمنا په چيغو وه‪ ،‬پښتنې خپل ځان په ھغې واچوو او د دروازې لورې ته يې‬
‫منډه کړه‪ ،‬نا ببره ھغه د لور نه مورشوه‪ ،‬د تمنا دويرې ډک غږ دې ته اړکړه چې له ھغه ځايه ځان‬
‫وبا سي‪ ،‬ھغې لکه د چرګې تمنا دخپلو وزرو الندې پټوله‪،‬دکور ددوازې نه په وتلو کې يې يو‬
‫وارې شاته وکتل‪ ،‬دپالر څيره ورته داسې ايسېده لکه چې ددې قاتل وي‪ ،‬بيا په يوه منډه له کوڅې‬
‫لوى سړک ته را اوتله‪،‬د سر څادر يې په اوږو پروت وو او داسر توره په الره روانه وه‪،‬اوس چې‬
‫دھغې ځانته پام شو نو يو وارې بيا په ژړا شوه‪ ،‬دا څنګه پالر وو‪،‬پلرونه خو دخپلو لوڼو سر په‬
‫لوپټه پټوي‪،‬په بدرګه يې له کوره رخصتوي دخواږو پتنوس ورسره وي‪.‬‬
‫ھغه دپالر کور ته په ټيکسۍ کې ورغلې وه‪،‬دښار دې برخې ته ډٻر لږ بسونه راتلل‪،‬دھغې ھېڅ‬
‫اميد نه و چې بېرته تللو لپاره به ورته څه پيدا شي‪،‬خو قسمت يې ښه و‪،‬يوه الرۍ ورته‬
‫ودرٻده‪،‬ھغه په سيټ کښېناسته خو بيا يې ھم ژړل‪،‬ورسره ناستې يوې ښځې ورنه وپوښتل" څه‬
‫شوي دي ؟ " پښتنې په ژړا وويل‪ " :‬پالر مې مړ شو"‬

‫دشيشې ګيالس‬

‫بصرۍ په تناره کې ډوډۍ لګولې‪،‬دمازديګر لمونځ شوى و‪،‬او ھغه خبره وه چې عالم خان به دکلي‬
‫دجومات نه را وتلى وي ‪،‬خو دا معلومه نه وه چې ھغه به څه وختې کور ته راتلو‪،‬کله‪-‬کله به يې‬
‫دملګرو سره دالرې پر سر بنډار کاوو اوناوخته به کور ته را رسيدو‪.‬بصرۍ به دمازديګراودماښام‬
‫ترمنځ داسې وه لکه چې په دار ځړٻدله ما شومانو ته يې ويل "شور مه کوئ اوس به مو دادا‬
‫راشي" ھغوى ته به يې د وخته ډوډۍ ورکړې وه‪،‬ځګه د عالم خان کور ته راتگ دزلزلې نه کم‬
‫نه و‪،‬تندى به يې تريو نيولى و دکور دروازې ته به يې لته ورکړه بس ته به وايي بھر چا سره يې‬
‫جنګ کړى دى‪.‬‬
‫دبصرۍ خواښې دخپل مشر زوى سره يو ځاى اوسيده او کور يې دعالم خان کور سره ديوال په‬
‫ديوال و دعالم خان مشره ورٻنداره شاخوبانه نومېده او په دې وخت کې به ھغې ھم په تناره کې‬
‫ډوډۍ لګولې‪،‬ھغه څه چې دکلي په ھر کور کې به دډوډيو خوشبويي خپور وو‪.‬‬
‫نن بصرۍ دعاګانې کولې چې عالم خان دې ډٻر وخت بھرپاتې شي‪،‬دھغې کټوۍ ال تراوسه نه وه‬
‫پخه غوښه په کټوۍ کې خوټکيده‪ ،‬خو ال کلکه وه "خداې خبر چې قصاب دڅه شي غوښه راکړې‬
‫ده چې نه خوړينيږي"بصرۍ به ھر وارې دکټوۍ سر لرې کړو او دا جمله به يې له خولې را او‬
‫ووتله‪ ،‬په دې کې نا څاپه ټول ماشومان په منډه شول او بصرۍ پوھه شوه عالم خان کور ته‬
‫رانږدى وۀ‪،‬دھغه په راتگ به ټول ماشومان ورک شول‪ ،‬څوک به دکټ دالندې او څوک به‬
‫ددروازې شاته پټېدل‪،‬لوى ھلکان به کله په ونه وختل او کله په کوټه‪ ،‬بيا چې عالم خان به ډوډۍ‬
‫وخوړه او ټول به دھغه په تندي پوه شول نودخپلو خپلو سوړو اوپټو ځايونو نه به يو‪ -‬يو راښکاره‬
‫شو‪.‬‬
‫بصرۍ له کټوۍ سر ليرې کړو او غوښه يې په گوته کې ونيوله‪ ،‬تراوسه خوړينه نه وه خوھغې ژر‬
‫دسترخوان واچو‪ ،‬ھر څه يې دعالم خان مخې ته کيښودل‪ ،‬ھغه مخ او السونه وينځلې و اواوس‬
‫ډوډۍ ته ناست و‪ ،‬دغوښې ټوټه يې چې خولې ته کړه نو په ښکنځلو شوبصرۍ ورته په ورو غږ‬
‫وويل‪:‬‬
‫"قصاب نن سمه غوښه نه وه راکړې"عالم خان را پاڅيدو‪ ،‬ھغه يې له کمڅۍ ونيوله‪ ،‬بيا يې ورله‬
‫ديوال سره يو ډغره ورکړه‪ ،‬بصرۍ چې ترڅو ځان ټينګاووعالم خان ورله څپلۍ را خالصه کړه‬
‫دبصرۍ له خولې نه تشه سلګۍ را ووتله او چې عالم خان ورله سوک ورکړو نو دبصرۍ په‬
‫سترګو توره تياره شوه‪.‬‬

‫‪27‬‬
‫‪(c) ketabton.com: The Digital Library‬‬

‫عالم خان په بدو ردو له کوره ووتلو د بصرۍ له سر او پوزې نه وينې روانې وې‪،‬او دمور دوينو‬
‫په ليدو دھغې لوڼې په ژړا شوى‪.‬‬
‫دعالم خان غږ د ھغه مورھم اوريدلى واولږه شېبه وروسته شاخوبانې دھغې دروازې نه سر را د‬
‫دننه کړوچې ددواړو کورونو تر منځ په ديوال کې جوړه شوې وه او ماشومان به پرې پورې‬
‫راپورې وتل‪.‬شاخوبانې ماشومان په قالره کړل او په اوبو يې دبصرۍ پرھرونه وينځل‪ ،‬بيا يې‬
‫کورکمن او دشړشموتيل يوځاى کړل او بصرۍ ته يې په سر پټۍ وتړله‪.‬‬
‫دھغې مشرې لور ورته دپالر دقھر او د غوښې دکلکوالې کيسه وکړه‪ ،‬شاخوبانې دشونډو الندې‬
‫يوڅو ښېرې عالم خان ته وکړې‪،‬زړه يې کيدو چې دبصرۍ سره کښينې خو د ديوال بلې غاړې نه‬
‫يې دخواښې غږ واورٻدو چې"څه شوى دي" ته ھم ورسره کښيناستې ھغه زما زوى ډوډۍ خوړلې‬
‫ده که نه؟" شا خوبانې بيرته خواښې ته والړه او ھغې ته يې په لنډو ټوله کيسه تيره کړه‪،‬او لکه چې‬
‫دبصرۍ تمه وه دخواښې لوړ غږيې بيا واورٻدو"سړي خو ھمدغسې وي نو‪.....‬دا خبره نه وه چې‬
‫غوښه په څومره وخت کې خوړينېږي‪ ،‬داسې پواړې ښځې د وھلو دي"‪.‬په بله ورځ بصرۍ سر‬
‫او نيم مخ په څادر پټ کړي و او دکور کارونه يې داسې کول لکه چې ھيڅ نه وو شوي‪ ،‬عالم خان‬
‫دخپل مور سره ډوډۍ خوړلې وه‪،‬اوسحر لکه دنورو ورځو په شان له کوره وتلى و‪.‬‬
‫دبصرۍ دوى کور دکلي دچم نه لږ ليرې جوړ و نو ځکه ددوى دکور دغوبل به څوک نه خبرٻدل‪،‬‬
‫خو بيا ھم دکلي په ژوند کې دښځو وھل ټکول عامه خبره وه ‪،‬دبصرۍ لپاره ګران کار دا و چې که‬
‫کومې ښځې ترې پوښتنه وکړه چې سر يې ولې تړلى دى نو يوه نوې بھانه به ورته جوړه‬
‫کړي‪،‬ځکه خواښې ورته ويلې و چې پام کوه دکور خبرې نورو ته ونه کړې‪،‬د پښې خوئيدل د بام‬
‫)چت( نه راپرٻوتل‪ -‬د دروازې سره جنګيدل‪ ،‬د وړو غونډوسکى په سر لګيدل‪ ،‬د ديوال نه را‬
‫پرٻوتل‪ ،‬دا ھر څه دبصرۍ په زړه و‪ ،‬دمور له کوره به ھم که چا ورباندې پېښه وکړه نو بصرۍ‬
‫به ورته دروغ ويل‪.‬‬
‫ھغه به دجمعې ورځ ته ډٻره نه خوشحاليده‪،‬عالم خان به ټوله ورځ په کور و او کله دا‪،‬او کله‬
‫ماشومان به يې رټل‪ ،‬په دې جمعه خو دھغې ليور دخپل ټبر سره دمور تپوس ته را روان وو‪.‬‬
‫فريد خان په ښار کې اوسيدو اوھم ھلته يې يوه ښارى ښځه کړې وه‪ ،‬صابره دھغه دښځې نوم و‬
‫اوډٻر اوچت تعليم يې ھم کړى و‪ ،‬بصرۍ به دشاخوبانې نه دومره نه شرميده لکه چې دصابرې نه‪،‬‬
‫ھغې به ډٻرې پوښتنې کولې او دبصرۍ سره به د ھغې د پوښتنو ځواب نه و‪،‬د ھغې جامې کالي‬
‫ھم ډٻر فيشني واوخبرې به يې ھم بل شان کولې‪.‬‬
‫په داسې جمعه به بصرۍ دشا خوبانې سره ډٻره مرسته کوله‪،‬ددريو واړو وروڼو ټبر به يو ځاى‬
‫ډوډۍ خوړله‪ ،‬دٻرش دوه دٻرش کسان به په دسترخوان کښيناستل‪،‬د ډوډۍ خوړو نه وروسته‬
‫بصرۍ او شاخوبانې لوښې وينځل او صابره دخواښې سره ناسته وه‪ .‬د لوښو وينځلو نه وروسته‬
‫بصرۍ غوښتل چې ورو غوندې ځان خپل کور کې ورک کړي‪،‬خو کله چې دا دخپل کور په لورې‬
‫روانه شوه نو صابره ھم ورپسې را پاڅېده‪،‬دبصرۍ خواښې اوس دخپلو زامنو سره په خبرو‬
‫بوخته وه‪.‬‬
‫کله چې بصرۍ دصابرې په کوټه کې يواځې کښېناسته نو ھغې اوس ھم سر اومخ په څادر پټ‬
‫کړى وو‪،‬صابرې ورته وويل‪:‬‬
‫"ځه بس دى اوس خو سړي نشته مخ اوسر لوڅ کړه"بصرۍ ھم له دې خبرې وٻرٻده‪،‬خو اوس بله‬
‫الره ورسره نه و‪،‬دمخ نه يې پلو لرې کړو خو تندى يې ھماغسې پټ و‪،‬صابره ورته يوه شېبه‬
‫ځير شوه اوبيا يې وويل‪":‬دا په پوزه دې څه چل شوى دى؟"بصرې وويل‪" :‬ھيڅ"‬
‫صابرې دھغې دتندي نه دڅادر پلو اوچت کړو او دھغې پرھر يې وکتلو‪ ،‬بيا يې وويل‪":‬عالم خان‬
‫لکه چې بيا درباندې الس اوچت کړى دى"بصرۍ له شرمه سترګې ټيټې کړې‪،‬ھغې غوښتل چې‬

‫‪28‬‬
‫‪(c) ketabton.com: The Digital Library‬‬

‫ځمکه وشلېږي او دا په کې ورکه شي‪،‬ھېڅ يې ونه ويل‪،‬صابره يوه شيبه غلې وه‪،‬بيا يې‬
‫وويل‪":‬ستا دا خاموشي او صبر ددې باعث دى چې سړى دې وھي‪ .....‬يوه ورځ به دې مړه کړي"‬
‫دبصرۍ سترګې له اوښکو ډکې شوى" څه‬
‫وکړمه‪......‬عالم خان په وړو خبرو په قھر شي‪ ....‬زيات وخت زه مالمته يمه‪"......‬ھمدغه خو‬
‫غضب دى کنه‪".....‬صابرې دھغې له خولې خبره ونيوله‪......‬ښځه که مالمته وي او کنه‪ .......‬وھل‬
‫يې ناروا دى‪،‬ولې عالم خان چېرې ھم غلطي نه کوي‪...‬ده چې تېر کال دفريد خان موټر له زاړه‬
‫کمره سره جنګولى و نو چا وھلى و؟"‬
‫د صابرې دسترګو نه دوه اوښکې نږدې دھغې اننګو ته کډه کوله چې ھغې ژر ددواړو السونه په‬
‫ګوتو راټينک کړل اوسترګې يې ومښلې"دا به زما په قسمت کې ليکلې وې‪ ...‬که نه نور وروڼه خو‬
‫يې ډير ښه دى"صابرې بې واره وويل‪:‬‬
‫"داځګه چې نور يې ستا په شان ښځې نه لري"دبصرۍ غرور نور ھم خاورې شو‪،‬صابرې په‬
‫خپلې خبرې يو څه پښيمانه ښکارٻده‪ ....‬ژر يې بصرۍ نه بښنه وغوښته او بيا پاڅيده بھر‬
‫دماشومانو چيغې او شور ځوږ ددې االمه وه چې فريد ښار ته دتللو لپاره به کوڅې ته راوتلى‬
‫وي‪،‬بصرۍ ھغې ته مٮنت وکړو چې خواښې يا فريد ته دې څه ونه وايي ځکه چې عالم خان‬
‫خبرٻږى نو ال په قھر شي‪،‬صابرې ورسره لوظ وکړو خو بيا يې ورته نصيحتونه وکړل‪ ،‬چې دعالم‬
‫خان الس دې وونيسى ‪،‬که ھغه ورته څپيړه ورکوي نو بصرۍ خو دې ھم يو شى ورباندې‬
‫وغورځوۍ‪ ،‬بصرۍ پېکه خندا وکړه او ويې ويل‪:‬‬
‫"ښځه کله سړى وھلى شي" صابرې ددوازې په درشل کې ودرٻده او په غلي غږ يې ھغې ته‬
‫وويل‪":‬فريد خان زما سره په زوره خبرې نه شي کولې‪ ،‬يوځل مې داوبو په ګيالس ويشتى واو‬
‫ورته مې ويلي و چې که بل ځل يې راباندې الس اوچت کړو نو زه به کوڅې ته ووځمه‪ ،‬ښه ده‬
‫چې کورمالت مې ننداره وکړي‪،‬بس ھغه ورځ وه او نن ورځ زما نږدې چې د دشيشې ګيالس‬
‫وويني رانه يې ليرې کړي‪ ،‬په دې خبره بصرۍ ته ھم خندا ورغله‪،‬دواړه په خندا دخواښې کورته‬
‫روانې شوى‪،‬په ھغه شپه بصرۍ دخوب نه وړاندې تر ډٻره وخته ځان سره چرت وھلو‪ ،‬په غوږ‬
‫کې يې دصابرې خبرو انګازې کولې‪.‬‬
‫څوورځې واوړٻدې دبصرۍ خواښې دعالج په پلمه څوورځو لپاره ښار ته دفريد خان کورته‬
‫والړه‪ ،‬بصرۍ او شاخوبانې به دډوډۍ پر وخت په ازاده خبرې کولې‪.‬‬
‫ددوى دخبرو موضوع به ډٻرۍ دصابرې خبرې وي‪،‬دواړو ارمان کاوو چې دتعليم له برکته‬
‫دصابرې ژوند ددوئ نه بھتره و‪ ،‬بيا به يې دھغې دشيشې ګيالس خبره راياده کړه او وبه يې‬
‫خاندل‪ ،‬بصرۍ يو سوړ اسويلى وکړو او ويې ويل‪":‬زه په تاسو ټولو کې بدبخته يم چې د سړي نه‬
‫راته بال جوړه شوې ده" شاخوبانې ورته وويل‪":‬يواځې ستا لپاره ‪.....‬کتل دې نه چې تيره ورځ يې‬
‫د صابرې سره په څومره ورين تندي خبرې کولې" بصرۍ شېبه غلې وه‪،‬دا خبره رښتيا وه چې‬
‫عالم خان دکور نه بھر يو بل مخ الره خوش خلقه با اخالقه ‪....‬خپلې مور سره به يې دټولې دنيا‬
‫ټوکې کولې د بصرۍ د مور پالر او د وروڼو خويندو به يې ډير عزت کاو‪....‬شاخوبانې ته يې‬
‫وويل‪":‬ډٻر مې ارمان شي چې عالم خان دې راسره په نرمه ژبه خبرې وکړي‪،‬که نور نه چې وھل‬
‫ونکړي‪،‬خو نه پوھيږم چې څه وکړم که چيرته نه دصبر تاويز پيدا کيدو نو عالم خان ته به مې‬
‫راوړى واى" شاخوبانې ژر دھغې په خوله الس کيښودو"پام کوه چې دتاويز خبره‬
‫ونکړې‪....‬دبصرۍ مشر ليوراسالمي دې او دتاويزونو‪ ،‬زيارتونو ته تګ ددوى په کور کې رواج‬
‫نه الره‪.‬‬
‫دبصرۍ خواښې په ښار کې ناروغه شوې وه او عالم خان دمور پوښتنې ته تللى و‪،‬دشپې ناوخته‬
‫چې کور ته را ورسېدو نو بصرۍ ورته په انتظار ناسته وه ددوى کلۍ دښارنه دوه درې ساعته‬

‫‪29‬‬
‫‪(c) ketabton.com: The Digital Library‬‬

‫دموټر الره لرله اوس سړک ھم پوخ شوى وو او دښار نه ډٻرې الرۍ اوموټرې تر ناوخته کلي ته‬
‫راتلل‪.‬‬
‫بصرۍ نه وه خبره چې عالم خان به ډوډۍ خوړلې وي که نه خوبيا ھم ھر شى يې ورته ژر‪-‬ژر په‬
‫دسترخوان کېښودو‪،‬اوس خويې د ډوډۍ توده ساتلو لپاره دښار نه دپالسټيکو يو ترموز ډوله ډبه‬
‫راغوښتې وه چې تر دوو دريو ساعتو به په کې ھر څه تاوده وو‪ .‬نن دھغې زړه ارامه و چې عالم‬
‫خان به ورته څه نه وايي‪،‬خو عالم خان لومړى دسترخوان او بيا بصرۍ ته وکتل او ويي‬
‫ويل‪":‬ډيره بې عقله ښځه يې کنه" د بصرۍ زړه يو درز وکړعالم خان دڅپلو سره په کټ غزيدلى‬
‫و‪.‬‬
‫بصرۍ ورنږدۍ شوه او په وٻره يې ترې وپوښتل" خير خو دى‪ ....‬مور څنګه وه‪....‬عالم خان ورته‬
‫په ځير وکتل" مور مې ښه ده زما سر مه خوره" بصرۍ په ځان کې يوه څه نور جرات پيداکړو او‬
‫ويي ويل" ښه نو ولې په قھر يې ډوډۍ تياره او ګرمه ده" عالم خان راپاڅېدو دماشومانو کټونو ته‬
‫يې وکتل‪....‬ټول ويده و‪...‬دى له کوټې ووتلو نو بصرۍ حيرانه پاتې شوه څه وکړي نور کله چې به‬
‫عالم خان ډوډۍ نه خوړه نو دې ته به يې وويل چې نه يې خورمه خو نن يي عجيبه چلن کاوو‪.‬ھغه‬
‫عالم خان پسې بھر را ووتله دغولې په بل سر کې يوه وړه کوټه جوړه وه چې ماشومانو به په کې‬
‫خپل کتابونه او دښوونځي شيان ايښودل‪،‬يو ګوټ کې کټ ھم واو چې کله به عالم خان دبصرۍ سره‬
‫ډٻرې ناندرۍ ووھلې نو ھلته به ويده شو‪.‬‬
‫عالم خان دکوټې دروازه خالصه کړه او دننه والړو‪،‬بصرۍ پوھه شوه چې دې به ھم ھلته شپه‬
‫تېروي‪،‬نږدې وه چې عالم خان ددې کوټې دروازه دننه بنده کړې واى چې بصرۍ ځان په زوره‬
‫کوټه کې دننه کړو او دروازه يې وتړله‪،‬عالم خان يو څه حيرانه شو‪ ،‬خو بيا يې خپلې څپلۍ ويستلى‬
‫او په کټ وغزٻدو‪ ،‬بصرۍ ورته وويل‪":‬طبيعت خو دې سم دى کنه‪....‬ډوډۍ دې ونه خوړه؟" "څه‬
‫ډوډۍ‪-‬ډوډۍ لګيا يي" عالم خان په لوړ غږ وويل‪":‬نه يې خورم ‪ ....‬نه يې خورم‪ ،‬کوم پالوونه‬
‫کبابونه دې راته پخ کړي دي چې ته به پرې ستړې شوې يي‪".‬‬
‫دبصرۍ دغوږونو نه يوه لمبه ووتله‪،‬ھغې ھم په لوړ غږ عالم خان ته وويل‪":‬خوله دې ماتېده چې‬
‫دا خبره دې څو شېبې وړاندې راته کړې واى‪.‬عالم خان دډٻرې حيرانتيا نه په خپل ځاى اوچت‬
‫کښېناستو‪،‬دا بصرۍ خو بل شان وه‪،‬دې بصرۍ خو قھر ھم کولى شو‪،‬غږ يې څنګه لوړ‬
‫کړو‪،‬دعالم خان ګوتو کې خارښت پيداشو‪ ،‬ھغه خپلې څپلۍ ته الس کړو خو يودرز وشو اودھغه په‬
‫سر يو دروند شى ولګيدو‪ ،‬عالم خان ال ځان پوھولو چې دا به څه شى وي‪،‬چې بل درز وشو او‬
‫يوبل شى دھغه په پوزه ولګېدو‪،‬دکوم ماشوم دواړه بوټان دھغه په غيږ کې پراته وو‪،‬او ده سر په‬
‫دواړو السونو کې نيولى و‪،‬په سترګو يې تياره وه او لږه شيبه وروسته چې ده سر راپورته کړو نو‬
‫بصرۍ يې وليده چې په الس کې يې دشيشې ګيالس نيولى و‪ ،‬دعالم خان په خوله يوه غټه ښکنځله‬
‫راغله خو په "وى" بدله شوه ځکه دشيشې ګيالس دده په لورې راوالوتواو عالم خان چې دخپل مخ‬
‫دحفاظت لپارهالسونه مخ ته نيولي وو دده الس يې ټپي کړو‪.‬‬
‫عالم خان ته په خپل ټول وجود کې د درد څړيکې احساس شوى‪ ،‬دھغه له خولې اوس ځږيروي را‬
‫وتل‪ ،‬دبصرۍ دخولې څه خبره نه را وتله‪ ،‬بس ھغه سخت په قھر وه او که چا ورته ټوپک په الس‬
‫کې ورکړى واى نو ھم په دې شېبه يې عالم خان وژلو‪ ،‬خو دھغه دتندي او پوزې نه وينې روانې‬
‫وې‪.‬‬
‫بصرۍ له کوټې را ووتله او يوه اوږده ساه يې راښکله په ھغه شپه عالم خان په پخلنځي کې‬
‫کورکمان او تيل لټول‪،‬او بصرۍ په ارامه ويده وه‪.‬‬
‫په بل سحر چې ماشومان ښونځيو ته تلل نوپالر يې ولېدو چې په سر يې پټۍ تړلې وه‪ ،‬دھغه پوزه‬
‫ھم پړسېدلې وه او الس يې په شړۍ کې تاو کړى و‪ ،‬عالم خان چې له کوره راوتلو نو چرت يې‬

‫‪30‬‬
‫‪(c) ketabton.com: The Digital Library‬‬

‫وھلو چې خلکو ته به څه وايي‪" .....‬زه دچت نه راپرٻوتم ‪...‬نه‪-‬نه په خټو کې ولوٻدم‪ " ...‬ده ته په‬
‫لومړي ځل احساس وشو چې بصرۍ به څنګه خلکو ته بانې جوړې کړې وي دوجود پرھرونه خو‬
‫جوړ شي دانسان خپل غرور چې ختمېږې څومره لوى عذاب دى‪.‬‬
‫په پټيو کې يو کروندګر ترې پوښتنه وکړه"خير خو دى چا سره دې جګړه کړې ده؟"عالم خان‬
‫ورته په يوه پيکه خندا وويل‪:‬‬
‫"نه ياره بيګا دموټر نه کوزٻدمه‪ ...‬دروازه مې په مخ ولګيده‪...‬پوزه مې وينې شوه خو‪ ...‬خداى‬
‫فضل وکړو"‪.‬‬
‫اخوا بصرۍ شاخوبانې ته دشپې کيسه کوله او بيا يې ورته وويل‪:‬‬
‫"که ښار نه دې لوښي راغوښتل ماته دناشکن )نه ماتيدونکي( ګيالسونو يوسيټ راوغواړه ھم ھاغه‬
‫چې نه ماتيږي"‬

‫سنيما‬

‫نازنين خپله طالى رنگه بټوه په ميز کيښوده او د اوچتو پوندو د نازکو پيزارو سره په کټ پريوته‬
‫ھما په يوه کرسۍ ځان وغورځاوو‪ .‬په الس کې نيولى د مريو گالبى سينډلو تڼى يي پرانستلى‪.‬‬
‫پروين التروسه د سر نه خپل گلدار څادر ھم نه وو لرى کړى او د کوټى سره جوخت غسل خانى‬
‫ته يي منډه کړى وه‪.‬‬
‫دا دري واړه ھم اوس د خپلى نږدى او پخوانې ملگرى زيبا د واده نه راگرځيدلى وى او د ډاکټرانو‬
‫د ليلۍ په يوه کوټه کې وى‪ .‬دا کوټه د پروين وه ھغه د ښار په لوى روغتون کې د ډاکټرۍ ورستى‬
‫کال )سيتاج( پوره کاوو چې ورپسى به يي سبق خالصيده‪ .‬نازنين او ھما د زيبا په واده کې د گډون‬
‫لپاره د پروين په کوټه کې ايسارى وى‪ .‬دا پالن دوى ھغه وخت جوړ کړى وۀ چې د زيبا د واده‬
‫کارډ ورته رسيدلې وۀ‪.‬‬

‫پروين چې د غسل خانى نه راوتله نو يوه شيبه يي نازنين او ھما ته وکتل‪ .‬دواړو سترگى پټى کړى‬
‫وى او په کوټه کې خاموشى وه‪ .‬پروين د يوى کرسۍ نه گدۍ راوخيسته او نازنين يي پرى‬
‫وويشته‪.‬‬
‫تاسو دواړه دلته د خوب لپاره راغلى يي؟ د نازنين او ھما له خولى گډ اوازونه راوتل }}ستړى يمه‬
‫دمه کوومه{{ او درى واړو کړس کړس وخندل‪ .‬پروين خپل پړونى د سر نه لرى کړو او په‬
‫کرسۍ يي واچوو ناببره په کوټه کې رنگونه وځلېدل‪ .‬د ھغى په کميس لگيدلى ستارى مخامخ د‬
‫لوى ھندارى د رڼا سره يو ځاى شوى او په ټولى کوټى کې يي پړک وپړوک جوړ کړو‪ .‬نازنين ته‬
‫موقع په الس ورغله‪ " ،‬ته دى ته گوره اوس مونږ په رڼا وژنى‪"...‬‬

‫د درى واړو جينکو خندا په کوټه کې تودوالى پيدا کړو‪ .‬پروين د يخچال )فريج( نه د يخو اوبو‬
‫بوتل راويستو او په گيالسونو کې يي اوبه واړولى‪ .‬ژمى تير وۀ او نن ماښام د ھوا سوړوالى ھم‬
‫مات شوى وۀ‪.‬‬

‫دريو ملگرو د واده ښايسته جامى له ځانونو نه وويستلى‪ ،‬مخونه يي د سرخى پوډرو نه پاک کړل‬
‫او په کټ يو ځاى کيناستى‪.‬‬

‫نن شپه ددوى د خبرو موضوع يواځى زيبا وه‪.‬‬

‫‪31‬‬
‫‪(c) ketabton.com: The Digital Library‬‬

‫ھما د طب په کالج کې خپله لومړۍ ورځ په زړه شوه زيبا ھم پدى پوھنتون کې د دويم کال‬
‫محصله وه د پوھنتون دود داسى وۀ چې د دويم کال جينکو به په نوو راغلو محصلينو اوبه شيندلى‬
‫چې دوى په عذاب شى‪ .‬تر يوى اوونۍ به جينکو ھمدغسى شوخى کوله‪ .‬په ھما اوبه وشيندل‬
‫شوى‪ ،‬زيبا دا حمله ورباندى دومره ناڅاپى کړى وه چى ھغه وارخطا ډډى ته شوه‪ .....‬پښه يي‬
‫وخويده او په ازغن تار پريوته‪ .‬ټولو جينکو چغى کړى ‪ .‬زيبا په الس کې نيولى د سلورو جگ‬
‫ورغوځار کړو او په منډه د ھما مرستى ته راغله‪ .‬دا يي را وچته کړه او په غيږ کې يي ونيوله‪ .‬د‬
‫ھما لوپټه په ازغن تار کې ونښته او تر څو چې دوى راخالصوله ريتايړى ترى بيلى شوى‪ .‬د ھما‬
‫په ليچو ازغن تار خراشونه جوړ کړى وو‪ .‬نورى جينکۍ له ويرى وتښتيدى‪ .‬د زيبا په غټو غټو‬
‫سترگو کې اوښکى وى‪ .‬او په يوه ساه يي له ھما بښنى غوښتلى‪ .‬بيا يي دا کوټى ته بوتله‪ .‬دوو نورو‬
‫جينکو ورسره د بستو په را وچتولو مرسته وکړه‪ .‬زيبا ژر د خپلى المارى نه وچى جامى راويستلى‬
‫او ھما ته يي ورکړى چى جامى بدلى کړى‪ ،‬بيا يي د داروگانو يوه وړوکى صندوق راوړو او د‬
‫ھما په خراشکو يي ملھم کيښودل‪ .‬يوى جينۍ ژر ژر د ھغى جامى په استرۍ )اتو( اوچولى‪ .‬بلى په‬
‫منډه ھغى له چاى راوړى او بيا تر ډيره وخته دوى په خبرو بوختى وى‪ .‬ھما د خپلى سپينى لوپټى‬
‫په غم کې وه‪ .‬ھغه له موره ويريده‪ .‬زيبا ورله تسلى ورکړه او خپله نوى سپينه لوپټه يي د ھغى په‬
‫سر واچوله‪ .‬زيبا ھم له ھغى ورځى ددى ملگرى شوى وه‪.‬‬

‫نازنين په ھاسټل )ليليه( کې ھغه وخت داخله شوه چې د دې ټولى کوټى نيول شوى وى‪ .‬د طب‬
‫ددى پوھنتون په ليليه کې دوه ډوله کوټي وى‪ .‬يو ھغه چې د څلورو جينکو لپاره وى‪ ،‬دويم ھغه چې‬
‫دوه دوه به په کې اوسيدى‪ .‬د ليليى د مشرى د کور سره جوختى څلور داسى کوټى وى چې په‬
‫ھغوى کې به د ھر ټولگې استاذى جينکى ووسيدى‪ .‬دوى به د مشرى او د نورو جينکو تر منځ‬
‫اړيکى ساتلى او ددوى ستونزي به يي لرى کولى‪ .‬نازنين ته ھغه ورځ را په ياده شوه چې دي د‬
‫څلورو جينکو کوټى ته خپل سامان يوړو نو ھلته د وړاندى نه ښي المارۍ‪ ،‬ميز او کټونه نورو‬
‫اخيستى وو‪ .‬د نازنين په نصيب کې شليدلې کټ او داسى المارۍ راغله چى يوه دروازه يي نه‬
‫بنديده‪ .‬د دوى د ټولگى استاذه تر اوسه نه وه ټاکل شوى نو ځکه دى د زيبا سره وليدل‪ .‬ھغى ژر‬
‫يوه خاله را وبلله او د ليليى گودام ته يي د ځان سره بوتله‪ .‬ھلته نه يي نازنين ته يو ښه نوى کټ‬
‫ورواستولو او په بله ورځ يي د المارى د دروازى جوړولو لپاره يو ترکاڼ ھم را وغوښتو‪ .‬نازنين‬
‫ھم له دى ورځى د زيبا مريده شوه‪ .‬او بيا به تل د خپلو وړو وړو ستونزو لپاره زيبا ته ورتله‪.‬‬
‫پروين ته ھغه ورځ په زړه شوه چې په لومړى ځل د زيبا کوټى ته ورغله‪ .‬د ليليى ډيرې جينکى د‬
‫اختر لپاره کورونو ته تللى وى‪ .‬پروين پخپله کوټه کې يواځى ژړل چې زيبا ورباندى را پيښه‬
‫شوه‪ .‬بيا يي دا خپلى کوټى ته بوتله ھغه کوټه چى په ټولى ليليه کې د جينکو لپاره د يوى ښکلى دنيا‬
‫په شان وه‪ .‬پروين په لومړى ځل وليده‪ .‬په سپينو ديوالونو د چت سره نږدى زيبا پخپل الس په‬
‫رنگ د ښايسته گلونو حاشيى جوړي کړي وي‪ .‬په کړکۍ او دروازى يي اسمانى رنگ پردى وى‬
‫چې ورباندى د گالبو واړه واړه گلونه گنډلى وو‪ .‬ھم دغه گلونه د ديوال په حاشيو ھم وو‪ .‬د کوټي‬
‫ټول فرش په سرۀ قالينه )غالۍ( پټ وۀ‪ .‬په کرسيو ايښى نرمى گدۍ ھم دغسى وى‪ .‬پدى ميز د بلو‬
‫رو په يوه پياله کې مڼى او مالټى ايښى وى‪ .‬د کوټى په بل گوټ کې د شيشى په وړى المارى کې‬
‫چينى لوښى او ورسره وړوکى يخچال وو چې ورباندى د تازه گلونو گيډى ايښى وۀ‪.‬‬

‫‪32‬‬
‫‪(c) ketabton.com: The Digital Library‬‬

‫د زيبا کټ ھم ريښتا چى څپر کټ وو‪ .‬ددى پوښ تک سپين وو او ورباندى ھماغسى سور رنگ‬
‫واړه گلونه گنډلى وو‪ .‬پدى لويه جالۍ ځړيده د کټ سره جوخت په يو وړوکى ميز د بجلۍ )بريښنا(‬
‫لمپ وو او ددى په بيخ کې گړۍ ھم جوړه وه‪ .‬د سبق په ميز کتابونه په ترتيب ايښى وو ‪.‬‬
‫په يو شى ھم د دوړو يا د گرد نښه قدرى ھم نه وه‪ .‬پروين په ھغه ورځ د زيبا د سليقى نه خبره‬
‫شوه‪ .‬ھغى اوريدلى و چې د زيبا ښايسته شيان خوښيدل خو د ھغى کوټه د ھغى د خپل وجود په‬
‫شان ډيره ښکال لرله‪ .‬ھر چا به ھڅ وھلو چې د زيبا به کوم ښکلى سړى ته وديږى‪ ،‬او نن دا درى‬
‫واړه ملگرى د زيبا واده ته تللى وى‪ .‬ددوى د واده شاه ځلمى نه و خوښ شوى د عمر نه ډير‬
‫ښکاريدو‪ .‬رنگ يي ھم ډير ښه نه وو خو په دوبۍ کې يي د کروړونو ډالرو تجارت لرلو او د کال‬
‫شپږ مياشتى به په امريکا او اروپا کې گرځيدو‪.‬‬

‫ھما‪ ،‬پروين او نازنين د زيبا د سترگو مالل احساس کړى وو خو نورو ميلمنو ته د ھغى د طاليي‬
‫کار قيمتى جوړه او د لکونو روپو گاڼى حيرانوونکى وى‪ .‬دا چى زيبا به خوشاله ژوند تير کړى او‬
‫که نه درى واړو ملگرو خپله خپله نظريه لرله‪ .‬نازنين وويل چې زيبا به ټول عمر ماتم کوى ھغه‬
‫ډيره حسن پرسته ده ھما دا خبره در کړه پدى چې زيبا د حاالتو سره سم ژوند کولى شو او پخپله‬
‫به د خوشالۍ الرى پيدا کړى‪.‬‬

‫دواړو خپل خپل داليل ويل خو پروين غلى ناسته وه‪ .‬اخر چې دوى ستړى شوى نو ھما ورته وويل‬
‫پروين جانې ته خو ھم څه ووايه کنه‪ ........‬زيبا به خوشحاله ژوند وکړى که نه؟‬

‫پروين د شا پر تخته پرته وه او د چت پکى ته يي کتل‪ .‬ھغى وويل "زيبا اوس زمونږ د ژوند نه‬
‫وتلى ده‪ ...‬کال دوه کاله وروسته به مونږ ھم د يو بل نه بيلى شو‪ .‬د سبق ژوند د يو ډير ښه فلم په‬
‫شان وى ماته داسى ښکارى لکه چې مونږ فلم ليدو‪ .‬زيبا ددى فلم يو مرکزى کردار وو‪ .‬د ھغى‬
‫واده ووشو فلم ختم شو‪ ".‬ھما او نازنين د پروين د خبرى په ځواب کې ھيڅ وونه ويلي‪ .‬دوى ھم‬
‫ھغلته‪ ......‬گوبخى مو بخى ودى وى ‪.‬‬

‫پروين خپلى عينکى لرى کړى البم يي بند کړو او خپلى لمسئ ته يي وويل دا زما ملگرى وې‪ .‬خو‬
‫اوس نه يمه خبره چې څه شوى‪ .‬زمونږ د ژوند ھر پړاو يوه سينما وه خو د سبق د دورى سينما تر‬
‫ټولو ښه وه‪.‬‬

‫پوښتنه‬

‫ما نه دخپلې لور سترګې نه ھېريږي‪،‬کله چې زما له کوره وتله يوه اوښکه يې ھم تويه نه کړه‪،‬په‬
‫موټر کې دکښيناستو پر وخت يې يو وارې بيا زما په لورې سر واړوو‪،‬په شونډو يې نرۍ موسکا‬
‫وه خو په سترګو کې يې دومره پوښتنې وې چې زما زړه يې په موټي کې ونيولو‪،‬موټر يې روان‬
‫شو نو ماته خپل وجود ډير دروند معلوم شو ھم ھاغسې لکه چې زما دمور او پالر دجنازې‬
‫پروخت وو‪.‬‬
‫اوس ھم په دې تورتم کې چې کله‪-‬کله دخلکو څيرې را يادوم نو دلور سترګې مې لکه دډيوې را‬
‫ښکاره شي‪،‬څومره په ارمان زما کورته راغلې وه‪ ،‬دھغې نه وړاندې په وروستي ځل مې د دوو‬
‫کالو په غيږ کې نيولې وه‪.‬‬

‫‪33‬‬
‫‪(c) ketabton.com: The Digital Library‬‬

‫په ھغه ورځ اختر و‪،‬مور ورله دشنو وريښمو ښايسته کميس ګنډلى و‪،‬دا دنورو ماشومانو سره زما‬
‫د ورور کره راغلې وه‪ ،‬ھغه وخت ھم ما دا د دوو کالو وروسته ليدلې وه‪،‬خو ما په ھغه ټولو‬
‫ماشومانو کې دا وپېژندله‪،‬دھغې سترګې زما سترګې وې‪،‬ھغې زه نه پېژندلم او چې غيږ کې مې‬
‫راواخيسته نو ماته يې حيران‪-‬حيران کتل‪ ،‬ما ښکل کړه نو مخ يې ژر په خپل الس پاک کړو‪.‬‬
‫ښايي زما دږيرې ويښته ددې د مخ ګالبي څرمنې لپاره نا اشنا لمس وو‪ ،‬ما ھغې ته خواږه په الس‬
‫کې ورکړل نو دا ھغې ته ځير شوه‪.‬‬
‫څومره بدبخته پالر ووم د ھغې د مور سره مې ژوند ونه کړى شو‪،‬ھغه زما نه وه خوښه ‪ ....‬مور‬
‫او پالر راته خوښه کړې وه‪....‬اوتر څو چې ما دھغې تصوير ليدو او مور ته مې ويل چې زه يې نه‬
‫کوم نو ددواړو کورنيو ترمنځ د واده خبرې خالصې شوې وې‪.‬مشر ورور مې ټوپک را واخيستو‬
‫او راته يې وويل لومړى په ما ډز وکړه او بيا دواده نه انکار وکړه ځکه زه په دې کلې کې بيا کوز‬
‫ګورى نشم ګرځېدى‪.‬زما واده‪ ...‬زما دښځې دژوند دبربادۍ پيل و‪،‬ما خپل ډٻر کوښښ وکړو چې‬
‫ھغې سره يوځاى واوسم خو په ھره خبره به راته قھر راتلو‪،‬دھغې يوه ادا‪ ،‬يو کار‪ ،‬يوه خبره مې نه‬
‫خوښيده‪ ،‬کله‪-‬کله به راته داسې احساس پيدا شو چې زه دخپل دسر دښمن سره په يو کور کې ناست‬
‫يم‪.‬عجيبه ورځې شپې وې‪ ،‬ما زيات وخت په ښار کې تېراوه کاروبار مې ھم ھلته و‪ .‬ھڅه به مې‬
‫کوله چې نورو ښارونوته په خپله والړشم چې کور نه ليرې يم زه په مسافرۍ کې خوشحاله‬
‫اوم‪،‬کال تير شو اوزه په کراچۍ کې خبر شوم چې لور مې شوې ده‪،‬ما يو څو دماشومانو شيان‬
‫واخيستل او کورته مې ورواستول‪ .‬زما لپاره اوس کلى بې مانا ځاى و په تېره چې کله په کراچۍ‬
‫کې مې دکاروبار يو شريک راته خپله خور په نکاح کړه‪.‬‬
‫زما لور ددو مياشتو وه چې زه کلي ته والړم‪ ،‬لور مې په غيږ کې ونيوله نو مينه مې ورباندې ماته‬
‫شوه‪،‬خو دھغې مورته مې چې کله کتل نو کرکه مې ھم ھاغسې په زړه کې وه‪،‬ھغې رانه دشپې‬
‫پوښتنه وکړه‪" ،‬چا راته ويلي چې تا په کراچۍ کې بله ښځه کړٻده؟" زه خبرووم چې زما دبل واده‬
‫خبره به پټه نه پاتې کيږي خو ما غوښتل چې لومړۍ خپله کورنۍ دې ته اماده کړم چې زما دويم‬
‫واده وزغمي‪،‬خواوس چې دې خبره راواچوله نو ماورته وويل چې دا خبره سمه وه‪،‬ھغه يوه شيبه‬
‫ھکه پکه په خپل ځاى ناسته وه بيا په منډه له کوټې ووتله پاتې شپه ما دخپلې لور او دھغې دمور‬
‫ژړا يو ځاى په حجره کې اورٻده‪،‬زه په کټ کې ناست اوم اوسوچونه مې کول چې دوى به تر‬
‫کومې ژاړي‪.‬‬
‫دھغې او زما دکورنۍ سړو ھيڅ ونه وويل‪،‬دويم واده څه عيب خو نه دى‪،‬زما مور‪،‬خويندوھيچا‪،‬‬
‫ھيڅ ونه ويل‪ ،‬خو زه پوھېدم چې زما په ښځې اور بل دى په بله ورځ ھغه زمونږ له کوره ووتله‬
‫اود پالر په کور کښيناسته‪.‬‬
‫زه بېرته کراچۍ ته والړم او بياکال کې يووارې به مې کلي ته پېښه کوله‪،‬په لومړي کال مې لور‬
‫ونه ليده‪،‬زما لومړۍ ښځې ھغه ماته نه پرٻښوده‪.‬دويم کال ھمدغه داختر ورځ وه‪،‬چې لور مې د‬
‫نورو ماشومانو سره دکلى ميلى ته تللې وه او زماښځې داسې گومان نه کاووچې زه به د ورور په‬
‫کور کې خپله لور ووينم‪ ،‬بس چانس ښه وو‪.‬ماشومانو په غولى کې لوبې کولې‪ ،‬دميلې نه راوړي‬
‫شيان يې يو بل ته ښودل‪ ،‬ځلوبۍ يې خوړلې د ډوډۍ پر وخت يو ماشوم داوبو ډک جام اړولى واو‬
‫دځينو ماشومانو نوې جامې پرې لمدې شوې وې‪،‬زما دلور شين کميس ھم لوند و‪،‬دکور ښځو‬
‫دماشومانو نه لمدې جامې ويستلې زما دلور نه يې کميس ليرې کړو او ھغې ته يې زما د ورٻرې‬
‫وچ کميس په غاړه کړو‪.‬بيا دا المده واړه‪-‬واړه کميسونه او پرتوګونه په تناب ويړي کړى شول چې‬
‫د ژمي په تود لمر کې وچ شي‪.‬‬

‫‪34‬‬
‫‪(c) ketabton.com: The Digital Library‬‬

‫زما ښځه لکه چې خبره شوې وه‪ ،‬زه پوه نشوم چې څه وخت زما لور دنورو ماشومانو دډلې او‬
‫زما دژوند نه ورکه شوه‪،‬خو زه چې دورور له کوره وتلم نو ھغه وړوکى شين کميس مې دکوټ په‬
‫جيب کې و‪.‬‬
‫دا کميس تراوسه زما په المارۍ کې دنورو ډٻرو شيانو سره خوندي دى‪،‬ددويمې ښځې مې زوى‬
‫وشو نو په کلي کې مې خويندو خواږه وويشل‪،‬ما نه غوښتل چې زما لومړۍ ښځه ټول عمر زما‬
‫لپاره سر سپين کړي‪ ،‬ھغې ته مې پيغام ورواستوو چې که غواړي نو زه به يې ازاده کړم‪ ،‬دطالق‬
‫نوم بد دى خو دادې ھم بل واده وکړي‪،‬په غوښتنه کې زما نه زيات زما دويمه ښځه فعاله وه‪،‬خو‬
‫لومړۍ ښځې مې ھماغه څه وکړل چې زمونږ دټولنې پښتنې ښځې يې کوي‪،‬دا چې ځان وژني خو‬
‫دطالق پيغور نشي وړى‪.‬‬
‫بيا دژوند څرخ دومره ګړندى وڅرخېدو چې شل کاله واوښتل‪،‬زما مور پالر مړه شول دمشرې‬
‫ښځې يو ورور په څه خبره ځان ووژلو دھغې مور ھم مړه شوه‪،‬زه څووارې کلي ته والړم خو‬
‫دلور ديدن راته ناممکن کار وو‪،‬زما وروڼو خويندو ھڅه وکړه چې ماشومه دې راته پرٻږدي‪،‬ما‬
‫اوس ھم ھغې ته پيسې ورلېږلې دلور لپاره به مې په اختر اوبرات کې شيان وراستول‪،‬خو نه‬
‫پوھيدم چې لور مې زه يادولم او که نه‪.‬‬
‫ھغې دکلي د ښونځى سبق خالص کړو مور دښار په يو کالج کې داخله کړه‪،‬زه څووارې کالج ته‬
‫والړم چې ھغه ووينم‪،‬خو دکالج مشرې راته اجازه رانه کړه‪.‬‬
‫ماته خداى دوه نور زامن ھم راکړل‪ ،‬داسې ښکارٻده لکه چې زما په قسمت کې نورې لوڼې نه‬
‫وې‪،‬زما دويمې ښځې به راپورې خندل چې خلک زامن غواړي او ته دلوڼو ارمان کوې‪.‬‬
‫په کلي کې به دنږدې خپلو خپلوانو ودونه کېدل نو ما به خپله کېمره چاته ورکړه چې دټولو‬
‫نجونو تصويرونه دې‬
‫واخلي‪،‬خوزما دلور تصوير به چا نشو اخيستى‪،‬ھغه د مور له خوا ودونو ته ھم نشوه تللې‪،‬زما سزا‬
‫ھمدا وه چې دلور مخ ونه وينم‪،‬بيا خبر شوم چې زما لور په يو دفترکې ځان ته کار پيدا کړى و‪،‬ما‬
‫دې دفتر ته څو وارې ټيليفون وکړو خو ددې سره مې خبرې ونکړې شوى‪.‬‬
‫زما زامن اوس لوى دي‪ ،‬يو په پوھنتون کې دى‪،‬دوه نور په کالجونو کې سبق واى‪ ،‬زما کاروبار‬
‫اوس نورو خلکو سمبالوو‪،‬ماته دزړه مرض پيدا شوى و او ډاکټرانوراته داوږدو سفرونو اجازه نه‬
‫راکوله‪ ،‬دشکرې مرض زما دسترګو نظر کم کړى و‪.‬مشر ورور مې مړ شو نو په ما دزړه حمله‬
‫راغله‪،‬او په روغتون کې داخل شوم بيا کورته په راتلو زما دويمې ښځې يوه ميلمستيا وکړه‪ .‬ددي‬
‫ميلمستيا په دويمه ورځ زه دخپل کور په برنډه کې ناست اوم چې نوکر خبر راوړ چې يوه جينۍ ما‬
‫ليدل غواړې‪ ،‬زه د لوٻي دروازې پورې والړم خيال مې دا وو چې څوک به نوکرۍ لپاره راغلى‬
‫وي‪،‬ھلته زما لور والړه وه ما د ليدو سره سم وپېژندله‪ ،‬سترګې يې زما سترګې وې ما په غېږ‬
‫کې ونيوله نودھغې سترګې ډکې شوى‪،‬دننه مې بوتله نو مخامخ راته ښځه والړه وه‪ ،‬ھغه زما دوينا‬
‫نه وړاندې پوھه شوې وه او رنګ يې ژٻړ تښتيدلى وو‪.‬‬
‫مانه خپله ناروغي ھېره شوه‪،‬څوساعته مې ھم دلور سره خبرې کولې‪،‬ھغه زما دناروغۍ نه خبره‬
‫شوې وه زما دژوند دھر پړاو نه خبره وه‪،‬زما د زامنو نومونه ھم ورله ورتلل‪،‬زما دويمې ښځې ته‬
‫يې ادې وويل‪،‬ھغه دخپل مور دمخالفت سره زما ليدو ته راغلې وه‪،‬زه يوڅه خواشينى اوم ھغې ته‬
‫مې په قھر وويل چې ځوانې جينکۍ يواځې نه ګرځي‪،‬خو ھغې راته وويل‪":‬بابا زه په الوتکه کې‬
‫راغلې يم مشرې ببونه مې ستا پته اخيستې وه‪،‬ټيليفون شميره ھم راسره وه زما ددفتر يوه ملګرې‬
‫دلته په کراچۍ کې واده شوې ده‪،‬او ھغې ماته ويلې و چې که راتلې نو زه به دې دھوايي ميدان نه‬
‫راولم" زه دھغې په جرآت خوشحاله شوم‪ ،‬دغرمې د ډوډۍ نه وروسته مونږ په باغ کې کښيناستو‬
‫او ھغې ماته دخپل سبق او ددفتر خبرې وکړې‪.‬‬

‫‪35‬‬
‫‪(c) ketabton.com: The Digital Library‬‬

‫زه ھېڅ خبر نشوم چې زما زامن څه وختې کورته راغلل‪ ،‬دوى څه وويل‪ ...‬څه يې وکړل زما‬
‫ټوله توجه خپلې لور ته وه‪،‬مازديګر مھال دھغې ملګرې ورپسې ټيليفون وکړو‪ ،‬دشپې لپاره بيرته‬
‫تلله او که نه‪ .‬ما ھغه ايساره کړه خو زما دويمه ښځه خوشحاله نه ښکارٻده‪.‬زه پوھيدم چې ھغه زما‬
‫دلور په مخ کې خپله بنه ويني‪،‬خوزما تنده ډٻره وه ما غوښتل چې دتيرو څوکلونو مينه په خپلې لور‬
‫وشيندم ھغه دومره ونازوم چې ټولې فاصلې ورکې شي‪.‬‬
‫دشپې دډوډۍ نه وروسته ھم مونږ خبرې کولې بيا ناوخته ھغه دميلمنو دايسارٻدو کوټې ته والړه او‬
‫زه چې په خپل کټ پرٻوتم نو ښځې مې ژبه پرانيستله‪،‬ھغې په يوه ساه بې شمېره پوښتنې کولې"دا‬
‫به څومره ورځې دلته وي؟ په کوم ھدف راغلې ده؟ مور به راليږلې وي؟دومره موده وروسته يې‬
‫ولې راپرٻښوده؟ دا به زما کور خو نه ورانوي؟"خو ما دھغې ديوې پوښتنې ځواب ھم نه ورکاوو‬
‫زما داوږو نه لکه چې يو لوى پيټى ليرې شوى وي‪،‬دشپې مې په ارامه خوب وکړ‪.‬‬
‫په دويمه ورځ ھم ما دلور سره تيره کړه‪،‬دھغې غږ پرما ډيرخوږ لګيدو‪،‬غوښتل مې چې ټوله ورځ‬
‫ھم ددې خبرې واورم‪،‬دھغې له خولې چې بابا به مې واورٻدو نو زړه به مې په ټوپونو شو زما‬
‫زامنو ماته "ډيډي" ويل‪ ،‬مازديګر زما لور دخپلې ملګرې کورته والړه چې خپلې جامې کالي او‬
‫نور شيان راوړي‪.‬‬
‫ھغه چې الړه نو ښځه راته مخې ته کښېناسته اوبيا يې پوښتنې پيل کړې ما ورته په قھر‬
‫وويل‪":‬زما غوږونه مه خوره ھغه زما ليدو ته راغلې ده کار لري‪...‬والړه به شي دميرې دښمني‬
‫ورسره مه کوه"ښځه مې ددې خبرې په اوريدو ال په قھر شوه‪،‬راته يي وويل چې زه ډٻر کمزورى‬
‫يم‪ ،‬دا جينۍ به دھغې کورورانوي اوس په خپله راغلې ده بيا به ورپسې مور ھم راشي‪،‬ما دھغې‬
‫دتسلۍ لپاره ورته ډٻر څه وويل خو دې په ژړا پيل کړه‪.‬زامن مې دخپلو کوټونه راوتل مونږ ټول‬
‫يو ځاې کښېناستو‪،‬اوترډٻره وخته مو خبرې کولې‪،‬زامنو مې د مور پلوي کوله وروستۍ خبره‬
‫داوه چې زما لور يوه شپه به نوره زمونږ په کور کې کوي بيا چې ھر چېرته غواړي ځي به‪،‬ما‬
‫ښځې ته منت زارۍ وکړې چې ھغه به والړه شي داسې تادي ښه نه ده‪،‬خودې راته گواښ وکړو‬
‫چې که يوه بله شپه مې لور راکره وکړه‪ ،‬نو دا به دزامنو سره له کوره وځي‪.‬‬
‫ماښام زما لور خوشحاله‪-‬خوشحاله راغله يو وړوکى تور صندوق يې ځان پسې را ښکلو‪،‬ما نوکر‬
‫ته اشاره وکړه نوھغه ترې صندوق ونيولو او کور ته يې دننه کړو‪.‬مونږ دواړه په برنډه کې‬
‫کښياستو زما کور سمندر ته نږدى دى او په دې ماښام ډٻره ښه ھوا چلېده‪،‬دبرنډې دستنې سره‬
‫درامبيل دګلونو ځيلئ دسپينو ګلونو نه ډکه وه او دګلونو وږمې دھوا سره يو ځاى شوې وې‪،‬زما‬
‫لور دځيلئ نه يو څو ګلونه وشوکول‪....‬بوى يې کړل او بيا راسره کښيناسته راته يې وويل‪":‬بابا‬
‫ددې کور ھمدغه ځاى ډٻر ښکلى دى" زه خبر اوم چې دھغې دا ځاى خوښيدو‪،‬پرون مونږ دلته‬
‫څومره خبرې کړې وې نن مو چاى او دغرمې ډوډۍ دلته يو ځاى خوړلې وه‪.‬‬
‫ما دھغې نه پوښتنه وکړه چې په کراچۍ کې څومره وخت پاتې کيده‪،‬ھغې وويل زما ټکت ديوې‬
‫اوونۍ لپاره دى خوزه غواړم صبا بېرته والړه شم‪،‬ھغې چې دا خبره وکړه نو زما سترګو ته يې‬
‫وکتل ما ترٻنه سترګې بلې خواته واړولې ھغې ته مې ھېڅ ونه ويل ھغې زما دخبرې انتظار کاوو‬
‫خو ما ورته ھيڅ نشو ويلى‪،‬په سينه مې يو لوى کاڼى پرٻوتو‪،‬الس مې اوچت کړو خو ھغې د‬
‫وړاندې نه راته ګيالس نيولى و ما ترٻنه يو څو ګوټه اوبه وڅښلې‪.‬په دې کې يوې خدمتګارې غږ‬
‫وکړو چې ډوډۍ تياره ده ‪،‬مونږ دننه والړو نو لور مې دټولو سره روغبړ وکړو‪،‬ټول غلي وو‪،‬زما‬
‫دښځې سترګې اوس ھم سرې ښکارٻدې‪...‬سره له دې چې ھغې مخ الس وينځلى او سرخي پوډر‬
‫يې کړى وو‪.‬‬

‫‪36‬‬
‫‪(c) ketabton.com: The Digital Library‬‬

‫زه نه پوھيدم چې دھغې سرې سترګې به زما لور ھم ليدلې وي او که نه دا زما وھم وو‪،‬ښځې مې‬
‫لکه دپرون په شان ورسره عادي خبرې کولې دخواړو شيان يې ورته ورکول‪،‬خو پرون اونن کې‬
‫فرق و يا ښايي ماته په کې فرق ښکارٻدو‪.‬‬
‫د ډوډۍ نه ورسته مونږ بيا برنډې ته راووتلو لور مي جامو بدلولو لپاره خپلې کوټې ته والړه نو‬
‫ښځې راته بيا خپله خبره ياد کړه‪،‬ما ورته وويل‪":‬ډٻره مه دردٻږه ھغه صبا ته ځي"ښځه مې ددې‬
‫خبرې په اورٻدو ارامه شوه‪،‬بيا مې چې لور راسره کښيناسته نو ھغې ورسره خوږې خوږې خبرې‬
‫پيل کړې‪،‬ما دخپلې لور سره سترګې نشوى لګولې نه مې ورته ويلى شول چې صبا ته مه ځه يوه‬
‫اونۍ ايساره شه‪،‬نه مې ورته دتللو ويلى شول‪،‬زما ښځې ورته د دروغو ستونه کول چې "کاش که‬
‫يو څو ورځې نوره ايساره شوې واى" ھغې به زر ماته وکتل زما لور دا خبره زما دخولې‬
‫غوښتله‪،‬خوما ھېڅ نشو ويلى‪.‬زما په خوله يو غټ قلف لګېدلى و‪،‬زه نه پوھيدم چې نور مې‬
‫ورسره څه خبرې وکړې‪،‬شپه څنګه تېره شوه‪.....‬سحر څنګه وشو‪،‬ھغې څنګه ځان ته په الوتکه‬
‫کې سيټ پيداکړو اوھغه کومه ګړۍ وه چې دا زما له کوره ووتله‪،‬نه پوھيږم چې غرمه وه که‬
‫ماښام‪،‬ھغې څه ويل او څه نه ويل‪،‬ماته ترغاړې ووتله اوبيا چې موټر کې کښيناسته نو يووارې مې‬
‫سترګې دھغې په سترګو‬
‫ولګيدې‪،‬ھغه ډٻره په حوصله موټر کې کښيناسته په شونډو يې موسکا وه‪،‬خو په سترګو کې يې يوه‬
‫پوښتنه وه‪......‬او زه ددې پوښتنې په ځواب پسې تراوسه ګرځم‪،‬زما دسترګو نظروالړو زه دنورو‬
‫محتاج يم‪ ،‬ښځه مې په ورځ کې يو ځلې راسره کښيني‪ ،‬زامن مې کله راته راشي کله نه ‪،‬زه نه يم‬
‫خبر چې نن څويمه ورځ ده يو بوډا نوکر زما خدمت کوي او ھغه مې ددنيا له حاله خبروي‪.‬‬
‫خو زه چې ځان ته يم دلور سترګې وينم او دھغې دسترګو ھغه پوښتنه ھم چې"پالره ته ماته ولې‬
‫نه وايي چې پاتې شه‪".‬‬
‫پاې‪.‬‬

‫‪37‬‬
Get more e-books from www.ketabton.com
Ketabton.com: The Digital Library