Gnojno – wieś w Polsce położona w województwie lubelskim, w powiecie bialskim, w gminie

Konstantynów.

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa

bialskopodlaskiego.

Gnojno jest najdalej na północ wysuniętą wsią województwa lubelskiego. Położona jest
niedaleko przełomu Bugu, naprzeciw Niemirowa, do którego można dotrzeć promem
rzecznym. Jest to ostatnia przeprawa promem na Bugu przed granicą białoruską (najbliższy
most kolejowy znajduje się we Fronołowie, a drogowy w Kózkach, odległych o ponad 25 km).
Odcinek ten stanowi bardzo krótką granicę pomiędzy województwami lubelskim i podlaskim.
Gnojno ma lokalne znaczenie turystyczne. Są tu pola namiotowe i biwakowe, schron
turystyczny oraz punkt widokowy u szczytu kilkunastometrowej skarpy podmywanej przez
Bug. W okolicy kręcono zdjęcia do filmu „Nad Niemnem” i Diabły, diabły.

W Gnojnie znajduje się zabytkowy kościół św. Antoniego, wzniesiony w latach 1880-1883
jako prawosławna cerkiew św. Paraskiewy. Budowla przeszła w ręce Kościoła katolickiego po
wysiedleniu prawosławnej ludności ukraińskiej w 1947. W Gnojnie znajduje się również
cmentarz prawosławny z nagrobkami z XIX w..

Drewniany budynek z ludowym detalem zdobniczym

Krzyż z inskrypcją cerkiewnosłowiańską (k. XIX w./pocz. XX w.)

 Pomnik bitwy pod Gnojnem w powstaniu styczniowym

Cmentarz prawosławny

Cmentarz rzymskokatolicki

Kościół św. Antoniego Padewskiego w Gnojnie – katolicki kościół w Gnojnie, wzniesiony w

latach 1880–1883 jako cerkiew prawosławna.

Cerkiew prawosławna istniała w Gnojnie przed 1592. W 1633 na jej miejscu wzniesiono
świątynię unicką, jej fundatorem był Karol Odrowąż. Parafia unicka funkcjonowała w Gnojnie
do likwidacji unickiej diecezji chełmskiej w 1875, gdy miejscowa ludność została przymusowo
włączona do Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego. W latach 1880–1883 wzniesiono, ze
składek miejscowych wiernych, nową murowaną świątynię w bizantyńsko-rosyjskim. Cerkiew
św. Paraskiewy poświęcił 6 sierpnia 1883 proboszcz parafii prawosławnej w Janowie
Podlaskim. W 1910 obiekt był remontowany.

Cerkiew pozostawała w rękach prawosławnych do 1947, gdy została przejęta przez Kościół
katolicki (po wysiedleniu ludności ukraińskiej, wyznania prawosławnego) i zaadaptowana na
kościół św. Antoniego Padewskiego. Na sklepieniu obiektu zachowano fragment dawnej
dekoracji malarskiej z wizerunkami świętych Marka i Mateusza.
Kościół świętego Jana Chrzciciela – rzymskokatolicki kościół parafialny należący do dekanatu
chmielnickiego diecezji kieleckiej.

Świątynia została zbudowana w 1470 roku z kamiennych ciosów, następnie była

przebudowywana w latach 1596-1598. Cechy stylu barokowego uzyskała dzięki gruntownej
rozbudowie w XVII wieku. Kościół został wybudowany na planie krzyża z prostokątną nawą,
jego prezbiterium jest węższe od nawy i zamknięte jest trójkolistą apsydą. Wnętrze świątyni
jest ozdobione dwiema kaplicami: Matki Bożej Pocieszenia oraz Matki Bożej Różańcowej
powstałej w XVIII wieku. Według niektórych źródeł kościół jest określany jako sanktuarium
Matki Bożej Różańcowej. O tym fakcie świadczą również liczne wota zostawione wokół
obrazu. W ołtarzu głównym, zbudowanym w stylu późnobarokowym i otoczonym
kolumnami znajduje się krucyfiks pochodzący z XVIII wieku. Z lewej i prawej strony znajdują
się dwa ołtarze boczne w stylu późno barokowym. Świątynia posiada obraz Chrystusa
Ukrzyżowanego namalowany w XVIII wieku.