1.

Bohater romantyczny

Romantycy uważali jednostkę za autonomiczny byt, a nie część społeczeństwa. Dlatego w epoce
romantyzmu rozpowszechnił się kult indywidualizmu. Bohater romantyczny to wybitna,
niepospolita osobowość, wielka indywidualność. Te cechy są naturalnym źródłem (powodem) jego
samotności, a negatywny stosunek do świata rodzi bunt. Jako samotny, bohater romantyczny jest
skazany na klęskę. Występuje przeciw normom społecznym i obyczajowym i musi za to ponieść karę
(bohater bajroniczny, np. Giaur). Zwykle przeżywa nieszczęśliwą miłość, która może być powodem
śmierci. Jeśli bohater jest romantycznym kochankiem (bohater werteryczny, np. Werter, Gustaw z
IV cz. Dziadów), cechuje go przesadna uczuciowość, poddawanie się władzy uczucia, nie rozumu,
niezdolność do czynu.

2. Sytuacja zniewolenia leżała u podstaw wykreowania w literaturze polskiej bohatera, którego,

obok wymienionych wyżej cech, charakteryzowała chęć odegrania roli politycznego
przywódcy narodu. Genialność, bunt, egotyzm i subiektywizm w widzeniu świata sprawiły, że
polski bohater romantyczny stał się przywódcą lub narodowym poetą-wieszczem (obie te
role spełnia Konrad z III cz. Dziadów). Wówczas bohater jest w stanie wszystko poświęcić.
Dla dobra ojczyzny i narodu występuje nawet przeciwko Bogu i naturze.