ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3

ΜΟΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΣΧΟΛΕΙΟ

Το Σεπτέμβριο του 2003 ξεκίνησα τη Δευτέρα Τάξη με πολύ καλή
διάθεση. Η αδερφή μου, η Τζοάννα, τότε σχεδόν 16 ετών, με πήρε στο
Τρόμσο της Νορβηγίας, όπου ηχογραφούσε το πρώτο της άλμπουμ, Stille
(Αθόρυβα). Ήταν τέλεια εμπειρία για μένα, καθώς δεν είχα ξαναβρεθεί
ποτέ σε στούντιο μουσικής και φυσικά ήταν μια ανακούφιση για μένα
μετά από όσα είχα περάσει. Η Τζοάννα πάντα ήταν συνετό και ώριμο
κορίτσι, έτσι οι γονείς μου την άφησαν να ταξιδέψει μόνη της, αλλά και
να με πάρει μαζί. Όποτε δεν ηχογραφούσε τραγούδια, πηγαίναμε για
πεζοπορία, αλλά με πρόσεχε, σε περίπτωση που έπεφτα. Τα απογεύματα,
με κερνούσε παγωτό και μετά πηγαίναμε πίσω στο σπίτι που μέναμε.
Εκεί κάναμε το 'παιχνίδι που παίζουν οι αδερφές', κάτι που γινόταν πολύ
συχνά και ακόμη δηλαδή κάνουμε και σήμερα. Ξαπλώναμε και οι δυο
στο κρεβάτι ανάσκελα, αλλά τα κεφάλια μας συναντιόντουσαν και
βλέπαμε η μία την άλλη ανάποδα. Πιάναμε η μία τα χέρια της άλλης και
αρχίζαμε να λέμε προσωπικές στιγμές δικές μας, μία η μία, μία η άλλη,
με τη σειρά. Σε μία από εκείνες τις στιγμές της είπα ότι οι συμμαθητές
μου με κορόιδευαν και ότι μόνο ένα αγόρι με υπερασπίστηκε.

«Ε, παντρέψου τον», απάντησε ειρωνικά η Τζοάννα.

«Τ—ΤΙ;», ούρλιαξα. Ήμουν μόνο 7 χρονών και μου έλεγε τέτοια!

Μου τσίμπησε το μάγουλο. «Σε δουλεύω, Φραουλίτσα* (*ΗΤζοάννα

πάντα με φωνάζει Mansikka, που σημαίνει Φράουλα στα φινλανδικά. Θα
ήταν κάπως περίεργο, αν σε ένα μη-φινλανδικό κείμενο, έδινα τη γνήσια
λέξη).Λοιπόν, τουλάχιστον τώρα σου ζήτησαν συγγνώμη, οπότε μπορείτε
να είστε φίλοι».

«Εμμμ, έτσι υποθέτω», ψέλλισα.

Κάθισε στο κρεβάτι και μου χάιδεψε το χέρι.

«Δύσκολο να τους συγχωρήσεις, έτσι;».

«Με πλήγωσαν αρκετά».

«Μην ανησυχείς, μικρή. Μια μέρα θα γράφεις την καλύτερη μουσική

στον κόσμο και θα καταλάβουν όλοι αυτοί με ποια είχαν να κάνουν και
ποια θα είναι η πραγματική σου αξία».

Αγκάλιασα την αδερφή μου, γεμάτη στοργή. Πάντα είχε αυτή την
ικανότητα να με παρηγορεί και να με κάνει να χαμογελώ.

«Θυμήσου», πρόσθεσε η Τζοάννα, ενώ με κρατούσε αγκαλιά ακόμη.

«Ποτέ σου μην τα παρατήσεις, ακόμη κι αν πιστεύεις ότι δεν θα τα
καταφέρεις».

Έτσι, αποφάσισα να ξεκινήσω τη σχολική μου χρονιά με τη μεγαλύτερη

αυτοπεποίθηση. Σύντομα, οι συμμαθητές μου άρχισαν να με προσκαλούν
στα πάρτυ τους. Και τότε, προσπαθούσα να τους αποδείξω ότι δεν ήμουν
σκατένια, όπως νόμιζαν πριν για μένα. Όμως δεν ήθελα να τους
πολυδείχνομαι, όσον αφορά τις μουσικές μου ικανότητες, από φόβο
μήπως και με ζηλεύουν ξανά. Από την άλλη, καταλάβαινα πόσο
διαφορετική ήμουν από τους Έλληνες συμμαθητές μου. Ήμουν πολύ πιο
ντροπαλή από αυτούς, αν και ήμουν αρκετά συναισθηματική. Όμως δεν
ήμουν και ιδιαίτερα ενθουσιώδης για φυσική επαφή με κανέναν,
τουλάχιστον όχι έτσι όπως ήταν οι συμμαθητριές μου μεταξύ τους, που
συνέχεια έπαιρναν η μια την άλλη αγκαλιά. Και αυτό δεν πιστεύω καν
ότι είναι ελάττωμα. Αντίθετα νομίζω ότι δεν θα ήθελα ποτέ να είμαι τόσο
ομιλητική και εξωστρεφής. Όμως, όταν ήμουν παιδί, ήμουν απίστευτα
ντροπαλή και ποτέ μου δεν υπερασπίστηκα τον εαυτό μου. Σήμερα,
φυσικά, δεν μπορώ να πω ότι είμαι ιδιαίτερα εξωστρεφής, αλλά αν με
ενοχλήσεις, μπορώ κατά κάποιον τρόπο να υπερασπιστώ τον εαυτό μου.

Ο καιρός πέρασε και σιγά—σιγά προσαρμόστηκα στο σχολείο. Στην

πραγματικότητα, μου άρεσε το σχολείο και μου άρεσε και να διαβάζω.
Όπως και τα περισσότερα μικρά παιδιά, διάβαζα βιβλιά για παιδιά και
φαντασίας, αλλά τα αγαπημένα μου βιβλία ήταν τα Παραμύθια του Χανς
Κρίστιαν Άντερσεν, που ήταν δώρο Χριστουγέννων και το Χόμπιτ του
Τόλκιν. Πάντα θεωρούσα ότι ο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν κι ο Τόλκιν
ήταν δύο από τα πιο σημαντικά πρόσωπα στην ιστορία της λογοτεχνίας,
γιατί με έκαναν να αναπτύξω αφηγηματικές δεξιότητες και να αποκτήσω
την ικανότητα να δημιουργώ φανταστικούς κόσμους στο μυαλό μου.
Μάλιστα πολύ συχνά με τη Τζοάννα βάζαμε το βιβλίο με τα Παραμύθια
στο πιάνο και προσποιούμασταν για πλάκα ότι ήταν παρτιτούρα. Έτσι
προσπαθούσαμε να ντύσουμε με μουσική ολόκληρο το βιβλίο. Είχα
διαβάσει πολλά βιβλία, τα οποία δεν σχετίζονταν μόνο με φαντασία και
μυθοπλασία. Η μαμά μου μού αγόραζε βιβλία εκπαιδευτικού
περιεχομένου.

Επιπλέον περνούσα αρκετή ώρα στη βιβλιοθήκη του σχολείου,

δανειζόμενη βιβλία ή διαβάζοντάς τα στο σχολείο. Το όνειρό μου ήταν
να γίνω σεισμολόγος, από τότε που έμαθα για αυτό το τεράστιο τσουνάμι
στην Ινδονησία και γνώριζα ότι μπορούσα να το κάνω αυτό αργότερα, αν
σπούδαζα γεωλογία. Με ενδιέφερε πολύ αυτός ο κλάδος, καθώς και
πράγματα που σχετίζονταν με τον φυσικό κόσμο και επειδή είχα κάνει
πολλά ταξίδια με τους γονείς μου, αγαπούσα τους χάρτες και τη
γεωγραφία. Μάλιστα η μαμά μου ήταν αυτή που με ενθάρρυνε να είμαι
ενημερωμένη σχετικά με την επιστήμη, καθώς και η ίδια ήταν εξελικτική
βιολόγος, πριν γίνει ηθοποιός.

Η μαμά μου επίσης ήταν εκείνη από την οποία κληρονόμησα την αγάπη
για την Progressive Rock. Φυσικά, όταν ήμουν 7 δεν άκουγα όλα αυτά τα
συγκροτήματα που μου άρεσαν στα εφηβικά μου χρόνια. Όμως τα
αγαπημένα μου συγκροτήματα ήταν οι Pink Floyd και οι Jethro Tull,
μέχρι τα 9 μου χρόνια. Η Τζοάννα ήταν και εκείνη επηρεασμένη από
τους Pink Floyd και πολύ συχνά και με τη μαμά μου μέναμε ξύπνιες
μέχρι αργά τη νύχτα και ακούγαμε τα τραγούδια τους. Μια μέρα,
ξύπνησα για να πάω στο σχολείο και στις 7 το πρωί, άρχιζα να παίζω το
'Money' στο πιάνο. Πήγα στο σχολείο και όταν βρέθηκα μόνη μου στην
τάξη στο διάλειμμα, ζωγράφισα ένα τεράστιο τρίγωνο στον πίνακα και
έγραψα από κάτω 'The Dark Side of the Moon'. Όταν μπήκε στην τάξη η
δασκάλα, το είδε και χαμογέλασε, χωρίς να ρωτήσει ποιος το ζωγράφισε.
Είναι πολύ σημαντικό τώρα να μιλήσω και για την περαιτέρω
εκπαίδευσή μου στη μουσική. Είπα πριν ότι είχα ήδη ξεκινήσει μαθήματα
πιάνου με την αδερφή της μαμάς μου, τη θεία Κάτι, η οποία ήταν
δασκάλα πιάνου. Όμως έμεινε πίσω στη Νορβηγία και η μαμά μου, αν
και η ίδια έπαιζε πιάνο, δεν ήξερε να με διδάξει. Γράφτηκα, λοιπόν, σε
μια μουσική ακαδημία κοντά στο χωριό, όπου συνέχισα μαθήματα
πιάνου, ακορντεόν και άρπας. Καμιά φορά έπαιζα και μπροστά σε κοινό,
μαζί με άλλα παιδιά, που με συνόδευαν.

Εκείνο τον καιρό, γνώρισα και την κολλητή μου, με την οποία είμαστε
κολλητές και σήμερα. Φυσικά, αναφέρομαι στη βιολίστρια και
τραγουδίστρια, Ιβάννα Γιρέσοβα, η οποία είναι 6 χρόνια μεγαλύτερή μου
και όπως και εγώ γεννήθηκε στην Νορβηγία, αλλά στο Κάρασγιοκ, έχει
καταγωγή από τη Ρωσία και πέρασε αρκετά από τα παιδικά της χρόνια
στην Κεφαλονιά. Η Ιβάννα είναι από τους λίγους ανθρώπους που
εμπιστεύομαι, γιατί πιστεύω ότι καταλαβαίνει το πώς σκέφτομαι και
δεύτερον και οι δυο μας είμαστε απίστευτα ριψοκίνδυνες σε νέες
περιπέτειες και κάνουμε τρέλλες. Είναι πολύ σπάνιο να βρεις τέτοιους
ανθρώπους στις μέρες μας. Η Ιβάννα ήταν 13, όταν γνωριστήκαμε και
ξεκίνησε την καριέρα της 6 χρόνια αργότερα.

Η Ιβάννα και εγώ γνωριστήκαμε στη μουσική ακαδημία, όπου κάναμε

μαζί εμφανίσεις συχνά. Στην αρχή, έπαιζα πιάνο και εκείνη βιολί, αλλά
μετά συνδυάζαμε ακόμη άρπα και βιολί μαζί. Αυτό που μου έκανε
τρομερή εντύπωση ήταν ότι ποτέ δε με θεώρησε μικρό παιδί, αν και
είχαμε τότε αρκετά χρόνια διαφορά. Πίστευε ότι ήμουν αρκετά ώριμο
παιδί με τις δικές μου φιλοδοξίες. Και εγώ πάντα πίστευα ότι είχε καρδιά
μικρού παιδιού.

Αυτός ήταν ο ρυθμός της ζωής μου αυτόν τον χρόνο και τον επόμενο.
Αλλά όταν έγινα 9 ετών, άρχισαν να αναπτύσσονται σε μένα κάποια
στοιχεία, που έγιναν χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς μου. Και
βέβαια αναφέρομαι στην ανάγκη μου να λέω ιστορίες.