Machine Translated by Google

Patronen van de
hypnotische technieken van Milton H.
Erickson, MD

Deel I
Richard Bandler en
John Grinder

1
Machine Translated by Google

Wij dragen dit boek op

met de hoogste
eerbied

naar

Geest OT
een beetje

sneeuw in de zomer
En
Mazda
(de auto voor
mensen die kunnen horen)

2
Machine Translated by Google

Inhoudsopgave Processen. . , , , . , . , . . . . , . , . . . , . , , 209

.VOORWOORD……………………………………Vii Transderivationele verschijnselen. . , . . . . . . . . , . . , 217
DANKWOORD. . . .. . . . . . . . . . . . . xi Dubbelzinnigheid. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 233
GGIDS VOOR DEEL I van Patronen van Erickson Kleinere inbegrepen structuren. . .. . . , . . . , , , . . . . ,. 237
Werk 1 Afgeleide betekenissen, .. . . . . . . .,....,. . ...,.. , 241
Samenvatting van deel .... . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . ..
III 247
DEEL I EPILOOG. . . . . . . .. . . . . . . . . . . . . . . .. . . . . . . .. 253
Identificatie van patronen in Ericksons hypnotiserende werk.
…………………………………………..5 Inleiding: De
BIJLAGE
kaart is niet het gebied. . …... . . . 7 Voorbeeld van
patronen. . . . . .. . . . . . ….. . . . . . . . . . .. 15 Syntactische omgevingen voor het identificeren van natuurlijk
Taalvooronderstellingen in het Engels. . . . . . , , . . "
……………. . , 257
De interspersale hypnotische techniek voor symptoomcorrectie en
pijnbeheersing. . . . . . . . …... . . .. 26 Basistrance-inductie, BIBLIOGRAFIE. . . . . . . . . . . . .. . . . . . . . . . . . . . 263
met commentaar. . .. . .. 51

Een speciaal onderzoek met Aldous Huxley naar de aard en het

karakter van verschillende bewustzijnstoestanden, met
commentaar. . . . . . . …. . . …………. . . . .. 59

FEEST
Kennismaking met patronen van Ericksons hypnotiserende werk. .
. . . . . ….. . . . . . . . …... . . . . . .. 127
Invoering. . . . . . . . . .. . . . . . . . . . . . . . . . .. 129

DEEL II (vervolg)
Pacing, afleiding en gebruik van het dominante
halfrond. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . …….. . . .. 137
Toegang tot het niet-dominante halfrond. . . . .. 179
Conclusie bij deel II ……………………………201

DEEL III
Constructie van de patronen van Ericksons hypnotische werk. . .
, . . . , , , . . . , ………….. . . , . . . . ,. 205
Invoering. . . , , . . . , . . . . , , . , . . . . . , , . . . , . . 207
Constructie en gebruik van taalkundige causale modellen
3
Machine Translated by Google
Gids naar
Deel I van
Patronen van
Ericksons werk
Milton Erickson wordt internationaal geprezen als de
toonaangevende beoefenaar van medische hypnose. Hij heeft meer dan honderd
professionele artikelen over hypnose geschreven en heeft sinds de jaren twintig
hypnose onderwezen en beoefend. Hij is, meer dan enig ander mens op dit
gebied, in staat geweest de enorme mogelijkheden die hypnose de mensheid te
bieden heeft zowel te onderzoeken als te demonstreren. Zijn bekwaamheid
verbijstert de wetenschappelijke geest, en zijn prestaties doorgaans. worden óf
gezien als wonderen, óf afgedaan als onmogelijkheden, hoewel ervaringen uit de
eerste hand hem als een onmiskenbare realiteit presenteren, een opvallend
contrast met wat de meeste mensen denken dat mogelijk is voor de geest om te
bereiken. Bovendien hebben weinig van zijn studenten de vaardigheden op het
gebied van hypnose geleerd die Milton Erickson zo gemakkelijk toepast. Het
gedrag Milton
Erickson demonstreert terwijl hij zowel induceert als gebruikt
hypnotische bewustzijnstoestanden zijn uiterst complex. Toch is hij zeer
systematisch; dat wil zeggen, zijn gedrag vertoont onderscheidende patronen.
Onze vaardigheid ligt in het bouwen van expliciete modellen van
complex menselijk gedrag. Wat dit betekent is dat we kaarten van deze complexe
gedragspatronen maken en dat deze kaarten andere mensen in staat stellen deze
gedragspatronen te leren en te gebruiken. We citeren de opmerkingen van Noam
Chomsky1 over zijn oorspronkelijke formulering van a
. een poging om
model voor moderne transformatielinguïstiek.. . maakt deel uit van
een geformaliseerde algemene theorie van de taalstructuur te construeren en de
grondslagen van een dergelijke theorie te onderzoeken. Het zoeken naar
rigoureuze formuleringen in de taalkunde heeft een veel serieuzere motivatie dan
louter de zorg voor logische details of de wens om gevestigde methoden van
taalkundige analyse te zuiveren.
Nauwkeurig geconstrueerde modellen voor de taalstructuur kunnen een rol spelen
belangrijke rol, zowel negatief als positief, in het ontdekkingsproces zelf. Door een precieze maar
inadequate formulering tot een onaanvaardbare conclusie te leiden, kunnen we vaak de exacte bron
van deze ontoereikendheid blootleggen en daardoor een dieper inzicht krijgen in de taalkundige
gegevens. Positiever is dat het geformaliseerd is
De theorie kan automatisch oplossingen bieden voor veel andere problemen dan die waarvoor ze
expliciet is ontworpen.
Dit deel vertegenwoordigt onze inspanningen om dezelfde dienst te verlenen op het
gebied van hypnose.
Toen Erickson deze vaardigheid onderkende, sprak hij de hoop uit dat dit boek zo zou
worden samengesteld dat andere beoefenaars van hypnose over zijn krachtige hulpmiddelen en
technieken zouden kunnen beschikken. Het is de bedoeling van de auteurs om in dit eerste deel
enkele patronen van Ericksons gedrag onder hypnose aan u voor te stellen. Het is onze bedoeling
om u op een eenvoudig te leren, stapsgewijze manier een expliciet model te geven waarmee u deze
vaardigheden in uw eigen werk tot uw beschikking kunt krijgen. Dit boek kent drie fasen of niveaus
van modellering, elk vertegenwoordigd door een afzonderlijk deel.
Deel I bevat verschillende artikelen van Erickson, spannende voorbeelden van zijn
eigen werk. We zullen een parallel commentaar presenteren dat de patronen in zijn gedrag zal
identificeren. De patronen die we zullen identificeren vormen geenszins een uitputting van wat
aanwezig is in Ericksons werk. Dit boek is alleen bedoeld om dit proces op gang te brengen en
tegelijkertijd de meest essentiële elementen van Ericksons taalpatronen te presenteren.
In deel II zullen we deze patronen in natuurlijke groepen sorteren. Hopelijk biedt dit u
een algemene manier van beide
het werk van Erickson begrijpen en uw eigen ervaringen organiseren
hypnose. Ons doel is om u vertrouwd te maken met deze patronen en voorbeelden te laten zien
waarin ze voorkomen
Ericksons werk. Dit wordt bereikt door kleine fragmenten uit te nemen
gedeelten van verschillende gepubliceerde artikelen over zijn werk, waarvan de meeste transcriptueel
van aard zijn.
Deel III van dit boek is een stapsgewijze, expliciete presentatie van de patronen die in
Deel I en II zijn geïdentificeerd. Dit deel is bedoeld om u de vaardigheden te geven die nodig zijn om
elk patroon te construeren door inzicht te krijgen in de formele kenmerken ervan. Wij geloven dat
op deze manier de patronen van Ericksons gedrag voor u beschikbaar komen voor gebruik in uw
eigen werk.
Wij raden u ten zeerste aan dit deel aandachtig te lezen
en dat je wat tijd besteedt aan het experimenteren met elk patroon. Dit boek is in de eerste
plaats bedoeld als trainingshandleiding, niet als roman. Zorgvuldig gebruik en hergebruik zullen
voor u de beste vruchten opleveren.
VOETNOOT
1. Syntactische Structuren, Mouton & Co., Den Haag, 1957, p. 5.
4
Machine Translated by Google

PATRONEN

VAN ERICKSON

HYPNOTISCH WERK
DEEL I

GEÏDENTIFICEERD

OP

VAN
5
Machine Translated by Google
Voorwoord
Een aanval van anterieure poliomyelitis in 1919, kort na mijn
afstuderen aan de middelbare school, zorgde ervoor dat ik bijna
Ik ben een aantal maanden volledig verlamd geweest, maar mijn zicht, gehoor
en denken zijn onaangetast. Omdat ik thuis op de boerderij in quarantaine zat,
was er weinig afleiding. Gelukkig was ik altijd geïnteresseerd geweest in
menselijk gedrag, en was er dat van mijn ouders en acht broers en zussen, en
ook dat van de praktijkverpleegkundige die voor mij zorgde, beschikbaar voor
observatie. Mijn
onvermogen om te bewegen had de neiging mij te beperken tot de
onderlinge communicatie van degenen om mij heen. Hoewel ik al
Omdat ik een beetje wist over lichaamstaal en andere vormen van non-verbale
communicatie, was ik verbaasd toen ik de frequente, en voor mij vaak
verrassende tegenstellingen ontdekte tussen de verbale en de non-verbale
communicatie binnen één enkele uitwisseling. Dit wekte zo veel interesse bij
mij op, dat ik mijn interesse verhevigde
observaties bij elke gelegenheid.
De ontdekking dat 'dubbele opnames' percepties waren op twee
verschillende niveaus van begrip, vaak gebaseerd op totaal verschillende
ervaringsassociaties, opende een nieuw observatieveld. Toen ik ontdekte dat
er een ‘triple take’ kon optreden, begon ik mentaal de formulering van een
enkele communicatie te repeteren om verschillende percepties te veroorzaken,
zelfs
tegenstrijdig van karakter, op verschillende niveaus van begrip.
Deze inspanningen hebben geleid tot de erkenning van vele andere factoren
die de communicatie beheersen, zoals tonaliteiten, tijdswaarden,
opeenvolgingen van presentatie, nabije en verre associaties, inherente
tegenstrijdigheden, weglatingen, vervormingen, overtolligheden, over- en
onderbenadrukking, directheid en indirectheid, dubbelzinnigheden,
relevanties en irrelevanties - om er maar een paar te noemen.
Ook werd het duidelijk dat er meerdere niveaus van perceptie en
reactie waren, die niet allemaal noodzakelijkerwijs op het gebruikelijke of
bewuste niveau van bewustzijn lagen, maar op niveaus van begrip die niet door
het zelf werden herkend, vaak in de volksmond.
beschreven als ‘instinctief’ of ‘intuïtief’.
Misschien wel het beste eenvoudige voorbeeld is het voorbeeld van
De prestatie van Frank Bacon tijdens zijn hoofdrol op het podium
speel "Lightnin'", waarin hij, door het uitspreken van het enkele woord nee op verschillende
tijdstippen, minstens zestien verschillende betekenissen overbracht.
Deze betekenissen omvatten een nadrukkelijk Nee, een subtiel Ja, een impliciete
belofte van Nog niet, een geamuseerde Wees niet belachelijk, en zelfs het voortreffelijke negatieve
Niet, zelfs als de bel bevriest! Een veranderde toon van de stem kan een feitelijk vocabulaire
vormen voor transformatie van verbale communicatie, net als lichaam
taal.
Toen maakte Clark L. Hull kennis met experimentele hypnose, en ik werd me bewust
van de mogelijkheden om zowel het aantal aandachtspunten te verminderen als om specifieke
aandachtspunten te selecteren en te manoeuvreren. Dit leidde tot het combineren van mijn
bewustzijn van de complexiteit van communicatie met mijn begrip van hypnose, voor experimentele
en psychotherapeutische doeleinden.
doeleinden.
Hoewel dit boek van Richard Bandler en John Grinder, waaraan ik dit voorwoord deel,
verre van een volledige beschrijving is van mijn methodologieën, omdat ze zo duidelijk stellen
dat het een veel betere uitleg is van hoe ik werk dan ik zelf kan. geven. Ik weet wat ik doe, maar
uitleggen hoe ik het doe is veel te moeilijk voor mij.
Een eenvoudig voorbeeld hiervan kan worden aangehaald uit de ervaring van mijn
dochter, Kristina, als geneeskundestudent. Toevallig pakte ze een artikel van Ernest Rossi en
mijzelf op, over de dubbele band, en na het gelezen te hebben zei ze geamuseerd: 'Dus zo doe
ik het!' Dr. Rossi, die aanwezig was, vroeg onmiddellijk: "Dus dat is hoe je wat doet?" Ze legde
uit: ‘Elke patiënt heeft het recht om toestemming voor een rectaal en hernia-onderzoek te
weigeren, en veel patiënten doen dat ook.
Maar als ik dat deel van het lichamelijk onderzoek heb bereikt, vertel ik mijn patiënten op
sympathieke wijze dat ik weet dat ze het beu zijn om mij in hun ogen te laten kijken, in hun oren
en in hun neus te kijken, en hier en daar te porren en te bonzen. , maar dat ze, zodra ik het
rectale en herniale onderzoek heb afgerond, afscheid van me kunnen nemen. En ze wachten
altijd geduldig om afscheid te nemen."
Hoewel ik graag nog verdere analyses zou willen van de complexiteit van
communicatie voor hypnotiserende doeleinden, waarvoor veel meer nodig is dan dit boek van
Bandler en Grinder kan omvatten, zou ik ook graag een analyse willen van hoe en waarom
zorgvuldig gestructureerde communicatie zulke uitgebreide en effectieve reacties van patiënten
kan uitlokken, waar vaak niet om gevraagd wordt. Dergelijke aanvullende onderzoeken zullen
ongetwijfeld uiteindelijk worden uitgevoerd. Ik kijk uit naar Deel II in deze serie, van Richard
Bandler en John Grinder.
Het was een genoegen en een voorrecht om het voorwoord bij dit boek te schrijven.
Ik zeg dit niet omdat het om mijn hypnotische technieken gaat, maar omdat de vervulling van de
behoefte om die betekenisvolle betekenis te erkennen al lang had moeten plaatsvinden.
6
Machine Translated by Google

Communicatie moet repetitieve woorden, directe suggesties

en autoritaire bevelen vervangen.

Milton H. Erickson, MD
1201 East Hayward Avenue
Dankbetuigingen
Phoenix,
Arizona 85020

Wij danken Milton H. Erickson, MD, dankbaar voor

toestemming om zijn artikelen in dit boek te citeren en de American Society of
Clinical Hypnosis, die het oorspronkelijke auteursrecht op veel van het
geciteerde materiaal bezit.
We erkennen ook de grootste dank aan Jeanne Nixon en The
Penguin People, Artists and Typographers, uit Santa Clara,
Californië, voor het ontwerp en de vakkundige typografie van dit boek.
We willen ook Ernest Rossi bedanken voor het verstrekken van deze informatie
tapes en manuscriptmateriaal.

7
Machine Translated by Google

in onze ervaring met sensorische gegevens. We kunnen bijvoorbeeld een groene koe fantaseren,
ook al hebben we er nog nooit een met onze zintuigen ervaren. We kunnen onze ervaringen
Invoering: vervormen en de toekomst plannen door ons voor te stellen dat het nu is. Dit modelleringsproces kan
een actief of een verplichting zijn, afhankelijk van hoe het wordt gebruikt.

Het derde modelleringsproces is generalisatie. Dit is het proces

De kaart is niet de waardoor één element van ons wereldmodel een hele categorie gaat vertegenwoordigen waarvan het
slechts een voorbeeld is. Hierdoor weten we dat wanneer we een boek lezen, we door onze ogen van
links naar rechts te bewegen, de inhoud eruit kunnen halen. Wanneer we geconfronteerd worden met

Gebied
een deur zoals elke andere deur, ook al hebben we deze specifieke deur nog niet eerder gezien, gaan
we ervan uit dat deze opengaat via hetzelfde proces dat we eerder hebben gebruikt. Generalisaties in
ons wereldmodel stellen ons in staat efficiënter te opereren vanuit de context
In de ervaring van de auteurs lijken mensen die hypnose gebruiken
voor medische, tandheelkundige of psychotherapeutische doeleinden meer dan
context. Generalisatie stelt ons ook in staat onze ervaringen op hogere niveaus van patronen te
welke andere groep dan ook te begrijpen dat wij, als menselijke wezens, niet
blijven registreren. Dit maakt de vooruitgang in kennis en technologie mogelijk – op alle gebieden van
gedragsmatig direct op de wereld inwerken, maar eerder via een kaart opereren. of
het menselijk functioneren.
model (een gemaakt
Tot op heden het meest grondig bestudeerde en best begrepen van de mens.
representatie) van hoe wij denken dat de wereld is. Een grondig begrip van hoe
representatiesystemen (modellen) zijn natuurlijke taal.
mensen in het algemeen en elke klant in elkaar zitten
Transformationele grammatica is expliciet, formeel en het meest complete model van menselijke
Vooral het creëren van een representatie van de wereld waarin zij leven zal de
taalsystemen. Transformationele grammatici hebben enkele patronen uit dit representatiesysteem
beoefenaar van hypnose veel voordelen opleveren. Hiertoe behoren onder meer
afgeleid die voor iedereen hetzelfde zijn
een grotere snelheid bij het opwekken van trance, meer succes bij een groter
talen. Daarom is transformationele grammatica een metamodel; dat is een
aantal proefpersonen en diepere trances. Voor
model van een model, of een taalmodel. Transformationele grammatici hebben een expliciete
Voor aanvullende studie van de processen waarmee mensen modellen van de
representatie opgebouwd van de intuïties die mensen demonstreren
wereld creëren, raden wij The Structure of Magic I en II aan. Voor onze doeleinden
bij het communiceren en begrijpen van natuurlijke taal. Elke zin van elke natuurlijke taal heeft
hier willen we u nu slechts een basismodel bieden van de processen waarmee
bijvoorbeeld twee verschillende representaties: de
mensen modellen van de wereld creëren.
representatie van de manier waarop het werkelijk klinkt (of, indien geschreven, van de manier waarop
het daadwerkelijk verschijnt), genaamd de Oppervlaktestructuur, en de representatie van de betekenis
ervan die de Diepe Structuur wordt genoemd. Wanneer iemand de zin uitspreekt:
Ten eerste zullen de modellen die wij als mensen creëren op drie
belangrijke manieren verschillen van de werkelijkheid. Sommige delen van onze De ramen waren kapot
ervaring worden verwijderd en zijn niet weergegeven in ons model. Dit is zowel
een noodzakelijk als soms verarmend aspect van onze modelleringsprocessen.
de oppervlaktestructuur is de weergave van de daadwerkelijke geluiden die door de
Als we zouden proberen elk stukje van
spreker worden gemaakt of, in het geval van een schriftelijke weergave, de hierboven geschreven
sensorische input, zouden we overweldigd worden door data. Als we er echter niet
woorden. Naast deze representatie wordt deze zin geassocieerd met een andere representatie,
in slagen een belangrijk of essentieel aspect te vertegenwoordigen, kunnen de
namelijk de betekenis die deze heeft: Diepe Structuur. In dit geval kan de diepe structuur worden
resultaten verwoestend zijn. Hoe dan ook verwijderen we delen van onze ervaring
weergegeven als:
bij het maken van modellen van de wereld. Deze verwijderingen en alle processen
van modellering gaan voortdurend door en voor het grootste deel zonder ons
PAST (BREAK [iemand, raam, met iets])
bewuste besef.
De tweede manier waarop ons model van de wereld zal verschillen
Deze weergave van de diepe structuur is ontworpen om de intuïties vast te leggen die ieder van
van de wereld zelf is door middel van vervormingen.
ons heeft als moedertaalspreker van het Engels wanneer we de hierboven gepresenteerde
Vervorming is een modelleringsproces waarmee we verschuivingen kunnen maken
oppervlaktestructuur horen. Wij begrijpen dat:
8
Machine Translated by Google
(a) Er heeft zich in het verleden een gebeurtenis voorgedaan;
(b) De gebeurtenis was een complexe gebeurtenis;
c) Het bestond uit de volgende onderdelen:
(1) Een actie, pauze, die plaatsvond tussen:
A. De agent - een
persoon of ding dat de taak uitvoert
breken, hier vertegenwoordigd
door iemand, en
B. Het object - een
persoon of ding dat kapot gaat,
hier weergegeven door het
raam, en
C. Het instrument - het
ding dat gebruikt wordt om te
breken, hier voorgesteld door
met iets.
Merk op dat, ook al verschijnen niet alle weergegeven delen van
de diepe structuur in de oppervlaktestructuur (in dit geval zijn de agent en
het instrument niet vertegenwoordigd in de oppervlaktestructuur), de
moedertaalspreker van het Engels heeft dat
informatie die beschikbaar is voor zijn begrip van de zin. De uitspraak Het
raam was kapot impliceert voor moedertaalsprekers dat niet alleen het raam
kapot was, maar dat iemand of iets het raam ergens mee moest breken . De
manieren waarop oppervlaktestructuren kunnen verschillen van de
bijbehorende diepte
Structuurbetekenissen is het onderzoeksdomein van transformationele
taalkundigen. Ze hebben een reeks formele mapping-operaties gepostuleerd,
genaamd transformaties, die precies specificeren hoe diepe en
oppervlaktestructuren kunnen verschillen. Het hele proces
Het verbinden van een dieptestructuur met zijn oppervlaktestructuur(en) wordt
afleiding genoemd (zie pagina 10).
Op het bovenstaande model kunnen expliciete, formele modellen
van elke relatie tussen oppervlaktestructuur en diepe structuur worden gemaakt.
(Jij
afleiding diepe structuur
transformatie 1. .
“
2 . . afleiding
“
3. .
“
N… .
oppervlaktestructuur
moet dit belangrijke onderscheid maken om de onbewuste verwerking van taal die tijdens
hypnose plaatsvindt te begrijpen.)
Transformationele taalkundigen hebben daarom een ongelooflijk complex gebied van menselijk
gedrag genomen en er een formeel model van gebouwd dat expliciet de gedragsregels
weergeeft die intuïtief worden gedemonstreerd, hoewel niet bewust begrepen, door
moedertaalsprekers van die taal.
De auteurs (Bandler/Grinder) hebben de benadering van het formaliseren van intuïties
gebruikt om een expliciet, formeel model van de taaluitwisseling in psychotherapie op te
bouwen. Wat we deden was een formele representatie creëren van de intuïties die effectieve
therapeuten van elke psychotherapieschool in hun werk gebruiken, ook al zijn ze zich daar
niet noodzakelijkerwijs van bewust. (Dit metamodel van therapie wordt volledig uitgelegd in
De structuur van magie I.)
We gebruikten onze formalisatietechnieken om de andere representatiesystemen die
mensen gebruiken om modellen van hun ervaringen te organiseren en te creëren, te
onderzoeken en te begrijpen. Deze kinesthetische, visuele, auditieve, reuk- en smaakkaarten
van ervaringen werden vervolgens gebruikt als basis om ons therapiemodel uit te breiden.
De resultaten waren zowel fascinerend als nuttig.
We ontdekten in de eerste plaats dat de meeste mensen een zeer gewaardeerde persoonlijkheid hebben
representatiesysteem, een systeem dat ze meer dan enig ander gebruiken om hun ervaringen
te organiseren, en dat dit zeer gewaardeerde systeem snel kan worden geïdentificeerd door
te luisteren naar de predicaten (bijvoeglijke naamwoorden, bijwoorden, werkwoorden) die in
iemands toespraak worden gebruikt. Bijvoorbeeld een persoon met een hoogst gewaardeerde
representatiesysteem dat visueel is , zal zijn ervaring ermee beschrijven
predikaten die een visueel systeem veronderstellen, zoals: Ik zie wat je zegt, duidelijk, als je
naar dit werk kijkt, kun je zien hoe je je werk kunt verbeteren. Stel je voor dat dit saai lezen
lijkt.
Mensen wier meest gewaardeerde representatiesysteem kinesthetisch is, zullen
predikaten gebruiken die kinesthetische representaties veronderstellen. Voor
Ik wil bijvoorbeeld dat u dit concept goed begrijpt; Ik heb het gevoel dat je kunt overwinnen
9
Machine Translated by Google
enkele moeilijke problemen; Kunt u in contact komen met en inzicht krijgen in wat
dit betekent?
Een persoon wiens primaire representatiesysteem auditief is, zal predikaten
gebruiken die auditieve representaties veronderstellen.
Hij zal bijvoorbeeld zeggen: Klinkt interessant voor mij; Ik spreek je later; Ik hoor
binnenkort van hem; Met andere woorden: we zullen allemaal samenkomen en
klankbord zijn voor deze ideeën.
We ontdekten ook dat die therapeuten en hypnotiseurs die
waren~
die het meest effectief waren in hun werk, hadden een systematische, maar niet
altijd bewuste, manier om gebruik te maken van de meest gewaardeerde van een cliënt
representatie systeem. Begrijpen hoe een cliënt zijn ervaring organiseert in termen
van deze representatiesystemen heeft grote voordelen voor zowel de
psychotherapeut als de behandelaar.
van hypnose. In onze formalisering van deze gedragspatronen maken we
onderscheid tussen inputkanalen, representatiesystemen en outputkanalen. Een
persoon kan woorden horen (invoeren), een afbeelding maken (representatiesysteem)
en deze uitdrukken
met zijn vuist slaan (uitgangskanaal). (Het formele model van dit aspect van gedrag
is de inhoud van De Structuur van Magie II, die u zou moeten lezen als u verdere
studie wenst.)
Het is op dit punt voldoende om te zeggen dat ieder van ons als mens
modellen van de wereld creëert die verschillen van de wereld.
Ieder van ons creëert een model van de wereld dat verschilt van het wereldmodel
van ieder ander. Bovendien kunnen formele modellen - Meta-modellen - worden
gebouwd die de
modelleringspatronen die aan het werk zijn wanneer wij als mensen deze kaarten
maken. Er kunnen metamodellen worden gebouwd die de regels vertegenwoordigen,
bewust of onbewust, die bepalen hoe
therapeuten en hypnotiseurs werken met deze modelleringsprincipes.
Milton Ericksons werk met hypnose bevindt zich op zo'n gebied van complex
menselijk gedrag. Zijn vermogen om hypnose zowel op te wekken als te gebruiken
is buitengewoon effectief. Helaas weinig
mensen hebben deze vaardigheid kunnen leren. Nog tragischer is het feit dat het
gebrek aan formeel begrip van hypnose en de inductie ervan heeft geresulteerd in
een afname van de belangstelling, het onderzoek en de praktijk van dit uiterst
nuttige therapeutische hulpmiddel. Het vermogen van de auteurs om de patronen
van Ericksons vaardigheid te begrijpen en weer te geven heeft het voor ons mogelijk
gemaakt om die patronen te leren en te gebruiken.
patronen. Zich bewust van de speciale vaardigheden die we hebben om formele representaties van
complex menselijk gedrag te creëren, heeft hij ons zijn geschriften en video- en audiobanden ter
beschikking gesteld, in de hoop dat het formele model van zijn werk dat in dit boek volgt het mogelijk
zal maken voor meer van ons om zijn vaardigheden te delen, en zo een grotere belangstelling voor
onderzoek en klinisch gebruik van hypnose te stimuleren.
De strategie die we in dit boek hebben gevolgd, is om elk van Ericksons technieken stukje bij
beetje uit elkaar te halen. Eerst hebben we de kleine componenten eruit gehaald. Zijn interspersaltechniek
kent bijvoorbeeld een reeks speciale taalgebruiken; wanneer deze componenten, waaronder het gebruik
van vooronderstellingen, ingebed zijn
commando's en zinsfragmenten, worden samengesteld met speciaal gebruik van stemtempo en
tonaliteit, een groter patroon dat interspersale resultaten wordt genoemd. We hebben een reeks artikelen
gekozen die een breed scala van Ericksons werk vertegenwoordigen
hypnose. Wij hopen dat het resultaat zowel leerzaam als nuttig voor u zal zijn in uw eigen specifieke
werkgebied. De focus van dit eerste deel zal zijn om u de taalvaardigheden te geven op het eerste
niveau van patroonvorming dat zo effectief wordt gebruikt door
Erickson.
Onze strategie bestaat uit drie stappen: Ten eerste, het identificeren van deze patronen in de
context van Ericksons werk. Ten tweede om u vertrouwd te maken met elk patroon, de vorm en het
gebruik ervan. En ten derde om u formaliseringen te geven die u in staat stellen deze patronen in uw
eigen werk te construeren en te gebruiken.
In de afgelopen dertig jaar is er veel geleerd over hoe mensen functioneren op het gebied van taal,
gedrag en bewustzijn. De vakgebieden taalkunde en neurologie hebben aanzienlijke vooruitgang
geboekt bij het begrijpen van menselijk gedrag. Er valt echter veel te leren; de processen die aan het
werk zijn in het organisme dat een mens wordt genoemd, vormen een nog niet in kaart gebracht
universum van complexiteit. Het is onze bedoeling om in dit deel een deel van wat er over deze gebieden
bekend is, toe te passen op de studie van hypnose op een manier die je zal helpen je ervaringen te
organiseren om het werk van Milton Erickson en het fenomeen hypnose beter te begrijpen. Een van de
belangrijkste bijdragen van de neurologie die ons helpt hypnotisch gedrag te begrijpen is de studie van
patiënten met gespleten hersenen.2 Observaties met betrekking tot hemisferische verschillen bij
patiënten met gespleten hersenen en patiënten met hersenbeschadiging (Gardner) laten zien dat de
twee hersenhelften van de hersenen bij mensen vervullen verschillende functies. Erickson's
Het gedrag onder hypnose lijkt blijk te geven van een intuïtief begrip van deze verschillen.
Het vakgebied van de taalkunde biedt ons een enorme bron om te begrijpen hoe mensen complexe
taalsegmenten op niet-bewuste niveaus verwerken.3 Het onderzoek op deze twee terreinen werpt de
langverwachte vraag op: wat is een onbewuste geest? We hebben nog geen volledig antwoord op deze
vraag;
10
Machine Translated by Google

wij geloven echter wel dat wanneer Erickson de term gebruikt Voorbeeld van patronen
onbewuste geest doelt hij op meer dan alleen maar een term die overblijft uit
de Freudiaanse grondslagen van de psychologie. Wij denken dat hij gedeeltelijk
In het resterende deel van deel I van dit boek zullen we voorbeelden presenteren van
verwijst naar het functioneren van de dominante hersenhelft dat plaatsvindt
Ericksons werk op het gebied van trance-inductie en -suggestie. Zoals we eerder hebben
onder het bewustzijnsniveau, en ook naar het functioneren van de niet-
aangegeven, zullen we ons concentreren op het eenvoudigweg identificeren van de patronen in
dominante hersenhelft. zijn werk. De laatste delen van dit boek houden zich bezig met de formalisering en constructie
halfrond. Waarschijnlijk doelt hij op meer dan deze twee
van deze patronen, waardoor ze voor u beschikbaar worden in uw werk. Als we eerst een
aspecten van mentale verwerking, maar we zijn er zeker van dat zijn gebruik
overzicht geven van deze patronen, zal dit u helpen bij het begrijpen van het complexe gebruik
van deze term deze twee functies omvat. Zijn algemene strategie tijdens het
dat Erickson ervan maakt.
uitvoeren van trance-inducties lijkt deze drie te hebben
Bij alle trance-inductiewerkzaamheden moet de hypnotiseur gevoelig zijn voor de
dimensies.
bepaalde manier waarop de cliënt zijn ervaring organiseert – dat wil zeggen, volgens het model
van de wereld van de cliënt en de modelleringsprocessen die de cliënt gebruikt om dat model te
(1) Tempo en afleiding van de dominante (taal)
construeren. Het vermogen van de hypnotiseur om het model van de cliënt en de
halfrond;
modelleringsprocessen van de cliënt te identificeren en te gebruiken, zal in grote mate bepalend
(2) Gebruik van de dominante hersenhelft, taalverwerking die
zijn voor zijn vermogen om de cliënt met succes te stimuleren . Het begrip pacing staat centraal
plaatsvindt onder het niveau van bewustzijn;
in elke discussie over succesvolle trance-inductie en trance-suggestie. Hier Wij
(3) Toegang tot het niet-dominante halfrond.
beperken ons tot verbale pacing. Een hypnotiseur
heeft met succes een cliënt verbaal gestimuleerd wanneer de verbale uitspraken van de
Verdere literatuur op deze gebieden vindt u in de bibliog-
hypnotiseur door de cliënt worden geaccepteerd als een nauwkeurige beschrijving van de voortdurende
rafie voor de geïnteresseerde lezer.
ervaring.
Het is onze bedoeling om in de rest van Deel I je te helpen identificeren
Bij verbale pacing zijn er twee algemene beschrijvingscategorieën die effectief zullen zijn:
hoe Erickson op een manier te werk gaat die deze drie strategieën voor trance-
inductie bewerkstelligt en gebruikt. Een meer expliciete analyse zal worden
gepresenteerd in deel II.
(1) Beschrijvingen van de lopende projecten van de klant. Waarneembare ervaring;
(2) Beschrijving van de voortdurende, niet-waarneembare ervaring van de cliënt.

De eerste categorie van verbale beschrijvingen hangt in de eerste plaats af van het vermogen
van de hypnotiseur om scherpe visuele en auditieve onderscheidingen te maken terwijl hij
naar de cliënt observeert en luistert, en om deze verschillen op te nemen in zijn voortdurende
beschrijving van het gedrag van de cliënt. Zoals vermeld in het commentaar op het Huxley-
artikel aan het einde van deel I, zal de hypnotiseur bij standaardinducties vaak beschrijvingen
gebruiken zoals:

. . . in- en uitademen . . . . . . hand tillen, tillen. , .

waarbij deze beschrijvingen in feite zo zijn getimed dat ze nauwkeurige beschrijvingen zijn van de
ervaring van de cliënt - dat wil zeggen, uitgesproken terwijl de cliënt in feite in- en uitademt, terwijl
de hand van de cliënt feitelijk opheft. Bij dit soort tempo is er geen vervanging voor het vermogen
van de hypnotiseur om verfijnd visueel en auditief onderscheid te maken.

11
Machine Translated by Google

ties. We vermelden hier dat hoewel Ericksons vermogen om deze verfijnde

visuele en auditieve onderscheidingen te maken fenomenaal is en hij de
onderscheidingen die hij maakt vakkundig in zijn voortdurende beschrijvingen uitvoerinvoer van hypnotiseur
verwerkt, dit niet het enige gebruik is dat hij van deze onderscheidingen maakt. de klant
kanaal kanaal
onderscheidingen. Tijdens het ijsberen maakt de hypnotiseur
zichzelf in een geavanceerd biofeedbackmechanisme. Hij kan dit voornamelijk
mondeling doen. Daarnaast echter en dramatisch
Effectief zowel vanuit onze observaties van Erickson als in ons eigen werk, kan invoerkanaal
van de klant
de hypnotiseur zijn eigen lichaamshouding en bewegingen, zijn eigen tonaliteit
uitgangskanaal
en tempo als tempomechanismen gebruiken. Meer specifiek neemt Erickson
van de
vaak de tonaliteit, syntaxis en spraaktempo van de cliënt over en past hij zijn hypnotiseur
lichaamspositie, ademhalingssnelheid en gebaren aan om bij die van de cliënt
te passen. Zo voelt de cliënt zijn eigen ademhaling, het rijzen en dalen van zijn We zullen dit complexe type tempo uitvoerig behandelen in Deel II van Patterns; hier concentreren
borstkas, en ziet tegelijkertijd het lichaam van Erickson bewegen met dezelfde we ons op de verbale dimensies van Ericksons werk.
ritmische bewegingen. Erickson breidt deze principes op alle mogelijke manieren Bij deze eerste vorm van pacing gaat het dus om het vermogen van de hypnotiseur om verbaal
uit. Hij stemt niet alleen zijn ademhaling af op die van de cliënt, maar zal ook het overeen te komen met de voortdurende ervaring van de cliënt. Het omvat zowel het voor de hand
tempo van zijn stem afstemmen op de ademhaling of hartslag van de cliënt door liggende - bijvoorbeeld:
te kijken hoe de aderen van de cliënt uitzetten en samentrekken. Hij zal gebruiken
. . . terwijl je daar zit en luistert naar het geluid van mijn stem. . .
(1) woorden en zinnen die hij de cliënt heeft horen gebruiken en
stembuigingen die tonaal door de cliënt zijn gebruikt. I-[c maakt in en de minder voor de hand liggende vormen van waarneembare gedragsstimulatie. Bijvoorbeeld
essentie van al zijn eigen uitgangskanalen een feedback in de volgende bespreking van een handlevitatie met Jay Haley (H) en John
mechanisme dat aansluit bij het subjectieve van zijn cliënt Zwakland (W),
ervaring op zowel bewust als onbewust niveau.
Zelden zijn cliënten zich bewust van de complexe manieren waarop IN: . . . Ik weet niet zeker of je hier instructies geeft. Erickson geeft instructies
Erickson hen begeleidt. Dit gebrek aan bewustzijn bij de cliënt lijkt nam geen reactie als een inductie wezen
een essentieel ingrediënt te zijn voor een snelle, effectieve trance- reactie, of het kleinste besproken voor de handen van de cliënt
inductie. Het resultaat hiervan antwoord en zei: 'Het is om op te tillen. Hij doet dit op dat moment
complex type stimulatie is een complete biofeedbacklus voor de cliënt. tillen." Er was een moment dat de cliënt inademde. Als
De output van de cliënt en de overeenkomstige ervaring die hij heeft Het aantal keren dat je met je handen op je dijen zat, zei je het toen ik het
met zijn lichaam en zijn auditieve output worden geëvenaard door de niet kon en ademde in, dan wel
output van Erickson: heel detecteren of je het gevoel hebt dat je
er gebeurde iets of de handen gingen omhoog. Zijn aanwijzingen
niet. mondeling overeenkomen met wat hij
EN: Er was één ding waarvan we zeker weten dat het de cliënt is
overkomen. Leg je hand op ervaring. Dit is een andere
uw dij, haal diep adem. Wat voorbeeld van tempo.
is er gebeurd met je hand?

12
Machine Translated by Google
W: Het gaat omhoog!
E: Jij timet de inspiratie.
En ze hebben geen kans om
het te ontkennen. . . .
Later dacht ik dat ik dat zou
benadrukken, door te nemen
elke andere inspiratie om 'liften' te
zeggen.
Bij het stimuleren van de voortdurende ervaring van de cliënt is het doel
van de hypnotiseur: om zo succesvol te zijn dat hij de ervaring van de cliënt kan
gaan leiden. Met andere woorden: als de cliënt eenmaal (meestal onbewust) de
beschrijving van de hypnotiseur heeft geaccepteerd als een accuraat verslag van
zijn voortdurende ervaringen, zal de grens tussen de beschrijving door de
hypnotiseur van het feitelijke gedrag van de cliënt en wat de hypnotiseur doet, verdwijnen.
wat de cliënt vervolgens zal ervaren, wordt wazig. Doorgaans zal Erickson een
reeks tempoverklaringen afleggen die onmiddellijk verifieerbaar zijn door de
cliënt, en deze koppelen aan een verklaring die een beschrijving is van het
gedrag dat hij bij de cliënt wil uitlokken. De sterkte van deze verbindingen zal
variëren. Het zwakste verband is de Eenvoudige Conjunctie – het gebruik van
het woord en zoals in:4
. . . jij zit daar en luistert naar het geluid van mijn
stem en ontspant steeds meer. . .
Een wat sterkere link is die welke we de Impliciete noemen
Causatief,5 weergegeven in zinnen als:
. . . terwijl je daar zit en naar het geluid van mijn stem luistert, zul
je steeds meer ontspannen. . .
De sterkste vorm van koppeling vindt plaats bij wat wij noemen
Oorzaak-gevolg (semantische slecht gevormdheid; zie Magie I, hoofdstukken
3 en 4):
. . . als je daar zit en naar het geluid van mijn stem luistert, zul je
steeds meer ontspannen. . .
Het belangrijke kenmerk van dit soort verbanden is niet of de logica van de
verklaring geldig is, maar eenvoudigweg of deze geldig is
vormen een succesvolle link tussen het voortdurende gedrag van de cliënt en wat de cliënt
daarna ervaart. Ericksons gebruik van deze koppelingsprincipes is een uitstekend voorbeeld van
zijn vermogen om de eigen modelleringsprincipes van de cliënt toe te passen bij het stimuleren
en leiden van de cliënt naar nieuwe en medische, tandheelkundige of
psychotherapeutisch gunstige richtingen. Vooral in het geval van de
Bij sterkere vormen van koppeling, impliciete causatieve verklaringen en verklaringen van
oorzaak en gevolg gaat het niet om de logica, maar om de modelleringsprincipes waarmee de
cliënt zijn ervaring organiseert. Concreet maakt Erickson, omdat cliënten impliciete oorzaken en
oorzaak-gevolg accepteren als principes bij het organiseren van hun ervaringen, eenvoudigweg
gebruik van deze modelleringsprincipes om de trancedoelen te bereiken.
Het tweede type pacing-instructies zijn beschrijvingen van de cliënt
voortdurende, niet-waarneembare ervaring. Dit kan op de lezer overkomen als een soort paradox.
Hoe is het mogelijk om de ervaring van iemand anders nauwkeurig te beschrijven, tenzij de
ervaring van die persoon waarneembaar is? Hier ontmoeten we Ericksons voortreffelijke gevoel
voor taalgebruik. Hij maakt uitgebreid gebruik van de taalkundige modelleringsprincipes om de
cliënt een reeks uitspraken voor te leggen die vaag en dubbelzinnig zijn, maar voor het
ongeoefende oor toch behoorlijk specifiek klinken. Erickson kan bijvoorbeeld zeggen:
. . . en je kunt je bewust zijn van een bepaalde sensatie. . .
De cliënt die daar naar het geluid van Ericksons stem zit te luisteren, ervaart zeker een bepaalde
sensatie, en als hij Erickson de zinsnede een bepaalde sensatie hoort uitspreken , begrijpt hij
dat de zinsnede verwijst naar een van zijn huidige sensaties. Daardoor is de uitspraak een
nauwkeurige beschrijving van de voortdurende, niet-waarneembare ervaring van de cliënt. De
zinsnede 'een bepaalde sensatie' slaagt er niet in een specifieke sensatie naar voren te halen,
waardoor de cliënt de vrijheid krijgt om deze aan een deel van zijn voortdurende ervaring te
koppelen. Van zinnen die er niet in slagen specifieke delen van de ervaring van de luisteraar
naar voren te halen, wordt gezegd dat ze geen referentie-index hebben. Door dus zinsneden te
gebruiken die geen referentiële indices hebben, kan Erickson de cliënt met succes op gang
brengen. Er zijn een aantal taalkundige modellen
principes die Erickson systematisch in zijn werk gebruikt en die hem in staat stellen niet-
waarneembaar gedrag te sturen en te leiden. Hieronder volgt een kort overzicht van enkele
hiervan.
Erickson gebruikt vaak een techniek die nauw verwant is aan de techniek van het ontbreken
van een referentie-index. Hij kan bijvoorbeeld zeggen:
. . . de tomatenplant kan goed aanvoelen. . .
Voor veel moedertaalsprekers van het Engels is deze zin niet goed gevormd. Zij
13
Machine Translated by Google
hebben doorgaans moeite met het accepteren van de bewering dat planten iets voelen.
In hun wereldmodel voelen alleen dieren en mensen dingen; beweren dat een
tomatenplant iets kan voelen, is in strijd met wat taalkundigen een selectiebeperking
noemen. Wanneer de cliënt de zin hoort met zo'n selectiebeperking
overtreding, de last van het construeren van een andere betekenis voor deze
communicatie rust op hem. De meest voorkomende uitkomst van zijn poging om
een dergelijke zin betekenis te geven is dat hij (onbewust) een zin gaat begrijpen
als:
. . . u (de cliënt) kunt zich goed voelen. . .
Een van de krachtigste van deze taalkundige modelleringstechnieken is
verwijdering, het geval waarin een deel van de betekenis van de zin (de diepe
structuur) niet wordt weergegeven in de zin.
Oppervlaktestructuur, dat wil zeggen in de daadwerkelijke zin die tegen de cliënt
wordt gesproken. Erickson kan bijvoorbeeld zeggen:
. . . en blijf je afvragen. . . en echt. . .
Het predicaat verwondering is een woord dat het proces beschrijft waarin iemand
zich iets afvraagt. Echter, zoals blijkt uit deze oppervlaktestructuur of zin, wordt niet
gespecificeerd wie zich afvraagt en wat de niet genoemde persoon zich afvraagt;
die delen van de betekenis zijn verwijderd. Hierdoor blijft de ontbrekende informatie
over die door de luisteraar moet worden ingevuld.6
Een taalkundig proces dat nauw verband houdt met het gebrek aan referentieel
index en verwijdering is het fenomeen dat nominalering wordt genoemd.
Nominalisatie is de representatie van een proceswoord – een predikaat – door een
gebeurteniswoord – een zelfstandig naamwoord.
Erickson kan bijvoorbeeld zeggen:
. . . een bepaalde sensatie. . . gedachtenlezen. Gedachtenlezende uitspraken zijn uitspraken waarin de ene persoon beweert kennis
Het woord sensatie is een zelfstandig naamwoord in deze zin, maar is afgeleid van
een predikaat waaraan meer informatie is gekoppeld, met name:
GEVOEL (iemand voelt, iemand/iets wordt gevoeld)
Dat wil zeggen, de sensatie van het zelfstandig naamwoord is het resultaat van het taalkundige proces van
Nominalisatie - de transformatie van een predikaatzin in een zelfstandig naamwoord. In het proces
van deze transformatie is de informatie over wie de waarneming doet en wie of wat wordt waargenomen,
verdwenen. Daarom zijn de referentiële indices van de sensor en de persoon/het ding dat wordt
waargenomen verdwenen, en is de resulterende nominale weergave maximaal beschikbaar voor
interpretatie door de luisteraar als een verklaring die van toepassing is op zijn voortdurende ervaring.
Predikaten van natuurlijke taalsystemen verschillen sterk wat betreft hun specificiteit.
De predikaten zijn bijvoorbeeld:
aanraken. . . kus
worden achtereenvolgens gespecificeerd. De predikaataanraking geeft eenvoudigweg aan dat
sommige mensen/objecten fysiek contact hebben gemaakt, terwijl de predikaatkus een extra stukje
informatie toevoegt, namelijk dat de persoon die het contact initieert contact heeft gemaakt met zijn
lippen. Het predikaatkus is echter nog steeds niet gespecificeerd
waar met de persoon of het object het contact (kus) werd gemaakt. Erickson oefent zijn taalvaardigheid
uit door de niet-waarneembare ervaring van een cliënt te stimuleren door werkwoorden te selecteren
die relatief ongespecificeerd zijn, waardoor de waarschijnlijkheid wordt gemaximaliseerd dat de
uitspraak die hij doet, zal passen bij de voortdurende ervaring van de cliënt. Predikaten zoals:
verwonderen, denken, voelen, voelen, weten, ervaren, begrijpen, worden
bewust van, onthoud
komen vaak voor in zijn tempo en leidende uitspraken. Dit zijn relatief ongespecificeerde predikaten.
Bovendien zijn veel van deze predikaten predicaten die simpelweg door hun voorkomen de aandacht
van de cliënt vestigen op een deel van zijn eigen ervaring, waardoor hij met succes zijn voortdurende
ervaring kan stimuleren en sturen, zoals in het voorbeeld van de zinsnede een bepaalde sensatie die
eerder werd gepresenteerd.
Erickson gebruikt deze klasse van niet-gespecificeerde predikaten vaak met de techniek van
te hebben van de gedachten of gevoelens van een andere persoon, zonder het proces te specificeren
waardoor hij die kennis kreeg.
informatie. In zekere zin is deze hele discussie over de manier waarop Erickson het niet-waarneembare
gedrag van de cliënt begeleidt en begeleidt, een discussie over zijn vermogen om gedachten te lezen.
Een voorbeeld van deze techniek is:
14
Machine Translated by Google
. . . Ik weet dat je het je afvraagt. . .
Hier beweert Erickson kennis te hebben van de interne, niet-waarneembare
ervaring van de cliënt, zonder het proces te specificeren waarmee hij die
informatie heeft veiliggesteld.
Naarmate de trance-inductie vordert, neemt de mate van stimulatie toe
in tegenstelling tot het leiden dat de hypnotiseur doet, verandert dramatisch.
Trance-inductie en suggestie aan de cliënt in trance zijn doorgaans een
combinatie van tempo en leiding geven. We bespreken kort enkele van de
technieken die Erickson gebruikt, die doorgaans vaker voorkomen als
leidende uitspraken dan als stimulerende uitspraken. In
Door de ervaring van de cliënt te leiden, instrueert Erickson de cliënt
doorgaans niet rechtstreeks, maar maakt hij op vakkundige wijze gebruik
van een aantal principes voor natuurlijke taalmodellering. In plaats van de
cliënt te instrueren om in een stoel te gaan zitten, zou hij bijvoorbeeld kunnen zeggen:
. . . ja, en ik vraag me af of je de stoel hebt opgemerkt
waar u al snel comfortabel in zult zitten . . .
Hier gebruikt hij het principe van vooronderstelling. Wanneer in natuurlijke
taalsystemen een relatieve zin ( waar je al snel comfortabel in zult zitten )
aan een zelfstandig naamwoord (de stoel ) wordt gekoppeld, moet de
luisteraar de zin accepteren waarin deze zin lijkt te hebben. zo nauwkeurig
als de beschrijving in de relatieve clausule. Vooronderstellingen zijn
taalkundig
equivalent van wat gewoonlijk aannames worden genoemd, fundamentele
organisatieprincipes zonder welke de gepresenteerde informatie geen zin
heeft. Een ander voorbeeld van het typische gebruik van vooronderstellingen
door Erickson is:
. . . Ik vraag me af of je je ervan bewust bent dat je diep in trance
bent. . .
Hier gebruikt Erickson het predikaat bewust. Dit is een feit
predikaat - dat wil zeggen een predikaat dat de waarheid veronderstelt van
de zin die erop volgt. Om de communicatie van Erickson zinvol te maken,
moet de cliënt de clausule die volgt op het predicaat bewust als waar
aanvaarden, namelijk dat u diep in de problemen zit
trance.
Bovendien bevat de clausule dat je diep in trance bent zelf nog een ander voorondersteld
middel: het gebruik van een bijwoord, diep. Door het bijwoord (een Deep Structure-predikaat)
binnen de clausule te gebruiken, wordt de rest van de clausule verondersteld. Als Erickson
tegen een cliënt zegt:
. . . Ben je diep in trance? . . .
het gaat erom of de cliënt diep in trance is, niet of de cliënt in trance is; zoveel wordt
verondersteld. Natuurlijke talen bevatten een groot aantal middelen voor de communicatie
van vooronderstellingen. Dus in het geval van het eerste voorbeeld:
. . . Ik vraag me af of je je ervan bewust bent dat je diep in trance bent. . .
Erickson voegt de vooronderstellingen samen, waardoor het voor de cliënt erg moeilijk wordt om
de waarheid van de bewering dat je in trance bent in twijfel te trekken.
Een ander veel voorkomend patroon in het werk van Erickson is het gebruik van conversatie
postulaten. In plaats van de cliënt direct te instrueren om zijn handen op zijn dijen te
leggen, zal Erickson doorgaans zeggen:
Kun jij je handen op je dijen leggen?
Deze communicatie heeft de vorm van een vraag, een vraag waarop het letterlijk
passende antwoord ja of nee is. Deze vorm van ja/nee-vragen brengt echter doorgaans de
kracht van het bevel met zich mee dat er nauw mee samenhangt, namelijk: leg uw handen op
uw dijen. Door het indirecte te gebruiken
communicatie omzeilt Erickson de kwestie van verzet volledig
controle, zodat de cliënt kan reageren zoals hij wil.
Erickson maakt uitgebreid gebruik van een zeer krachtige taalvorm
patroonvorming die nauw verwant is aan deze laatste, het patroon van minder inbegrepen
structuren. Erickson kan bijvoorbeeld tegen een cliënt zeggen:
. . . Ik heb ooit een man gekend die echt begreep hoe hij zich goed moest voelen. . .
Merk op dat het vetgedrukte gedeelte van Ericksons mededeling zelf identiek is aan het
commando ' feel good'. Als een ander, iets ander voorbeeld zou Erickson kunnen zeggen:
. . . Ik vraag me af of je helemaal op je gemak bent. . .
15
Machine Translated by Google
Hier is de minder inbegrepen structuur de indirecte vraag: Bent u volledig op uw
gemak. Aangezien de vraag echter a
kleiner deel van een verklaring, er is geen direct verzoek over
Erickson vraagt om een antwoord. Kenmerkend is dat de cliënt wel reageert,
waarbij hij heimelijk als een vraag op de communicatie reageert. Minder
inbegrepen structuren zijn een zeer krachtige manier om de ervaring van de
cliënt te sturen en respons op te bouwen
potentieel. Deze techniek wordt nog krachtiger wanneer
gecombineerd met de techniek van analoge markering.
Analoge markering is het gebruik van niet-talige communicatiemiddelen om
de taalkundige communicatie in afzonderlijke berichteenheden te identificeren
en te sorteren. Erickson zal bijvoorbeeld zijn tonaliteit (een analoog teken)
verschuiven voor de vetgedrukte delen van de zin:
. . . kende een man die echt begreep hoe hij zich goed moest voelen. . .
Omdat cliënten zich zelden bewust zijn van dergelijke analoge verschuivingen
(en als ze zich bewust zijn van dergelijke verschuivingen, is het zeer
onwaarschijnlijk dat ze deze associëren met het gelijktijdig gepresenteerde
verbale materiaal), is het resultaat van Ericksons communicatie de dubbele
communicatie: het verhaal dat Erickson vertelt aan de bewuste geest en het
commando voelen goed voor de onbewuste geest. Erickson gebruikt
zowel visuele als auditieve signalen om zijn verbale communicatie op analoge
wijze te markeren en deze in afzonderlijke berichteenheden te fragmenteren.
We hebben een kort en schetsmatig overzicht gegeven van enkele van de
patronen die Erickson in zijn werk gebruikte. Er zijn verschillende extra effecten
van dit soort communicatie
belangrijk bij het begrijpen van het krachtige effect dat Erickson in zijn werk
heeft. Door indirect te communiceren, vermijdt hij het probleem van weerstand
grotendeels. Bovendien laat hij de cliënt de maximale vrijheid om te kiezen (op
onbewust niveau) op welke delen van de communicatie hij zal reageren.
Door op deze manier te communiceren, betrek je de klant ook bij de klant
onbewust niveau van communicatie en tegelijkertijd
het bezig houden van de bewuste geest van de cliënt op een manier die
voorkomt dat deze op een nutteloze manier binnendringt in het proces van
trance-inductie en -suggestie. Ten slotte is de cliënt in staat actiever en creatiever
(opnieuw op onbewust gedragsniveau) deel te nemen aan het gedrag
proces van hypnotiserend werk.
Hiermee is het overzicht van enkele van de voorkomende patronen compleet
vaak in Ericksons trancewerk. We presenteren nu een van Erickson's artikelen waarin trancewerk
is opgenomen. Eerst presenteren we het artikel in zijn geheel; dan zullen we regels uit de inductie
en suggestie eruit halen die elk van de patronen illustreren die we hebben gepresenteerd. We
willen benadrukken dat er in dit artikel veel voorbeelden van deze patronen staan; we zullen er
slechts voldoende voorbeelden uit halen zodat de lezer deze patronen als die van Erickson kan
herkennen. Bovendien zijn we ons ervan bewust dat Erickson in zijn trancewerk in dit artikel andere
patronen gebruikt die we voorlopig zullen negeren; de presentatie hier is niet uitputtend.
De interspersale hypnotische techniek voor
Symptoomcorrectie en pijnbestrijding7
Ontelbare keren is deze auteur gevraagd om in detail de hypnotische techniek af te drukken
die hij had toegepast om ondraaglijke pijn te verlichten of om verschillende andere problemen te
corrigeren. De mondelinge antwoorden op deze vele verzoeken leken nooit adequaat te zijn,
aangezien ze steevast werden voorafgegaan door de ernstige bewering dat de techniek op zichzelf
geen ander doel dient dan dat van
het veiligstellen en fixeren van de aandacht van de patiënt, waardoor in hem een ontvankelijke en
responsieve mentale toestand wordt gecreëerd, en hem daardoor in staat wordt gesteld voordeel
te halen uit niet-gerealiseerde of slechts gedeeltelijk gerealiseerde mogelijkheden voor verschillende
soorten gedrag. Wanneer dit door de hypnotische techniek wordt bereikt, is er de mogelijkheid om
suggesties en instructies te geven die dienen om de patiënt te helpen en richting te geven bij het
bereiken van het gewenste doel of de gewenste doelen. Met andere woorden, de hypnotische
techniek dient alleen om een gunstige omgeving te creëren waarin de patiënt meer informatie kan krijgen
voordelig gebruik van zijn eigen gedragsmogelijkheden.
Omdat de hypnotische techniek in de eerste plaats een middel is om een doel te bereiken,
terwijl therapie voortkomt uit het sturen van de gedragscapaciteiten van de patiënt, volgt hieruit dat,
binnen bepaalde grenzen, dezelfde hypnotische techniek kan worden gebruikt voor patiënten met
zeer uiteenlopende problemen. Ter illustratie zullen twee gevallen worden aangehaald waarin
dezelfde techniek werd toegepast: één keer voor een patiënt met een verontrustend neurotisch
probleem en één keer voor een patiënt die lijdt aan ondraaglijke pijn als gevolg van een terminale
kwaadaardige ziekte. Het is een techniek die de auteur heeft toegepast op analfabeten en op
afgestudeerden, in experimentele situaties en voor klinische doeleinden. Vaak wordt het gebruikt
om een voorwerp vast te zetten, te fixeren en vast te houden
16
Machine Translated by Google
de aandacht van de moeilijke patiënt trekken en hem afleiden van het creëren
moeilijkheden die de therapie zouden belemmeren. Het is een techniek
het gebruiken van ideeën die duidelijk en begrijpelijk zijn, maar die door hun duidelijke
irrelevantie voor de patiënt-artsrelatie en -situatie de patiënt afleiden. Daardoor wordt
de patiënt voorkomen
voorkomen dat hij nutteloos in een situatie terechtkomt die hij niet kan begrijpen en
waarvoor hij hulp zoekt. Tegelijkertijd ontstaat er bij de patiënt een bereidheid om te
begrijpen en te reageren. Er ontstaat dus een gunstig klimaat voor het uitlokken van
noodzakelijke en nuttige gedragsmogelijkheden die nog niet eerder zijn gebruikt, of die
niet volledig zijn benut of misschien wel zijn misbruikt door de patiënt.
De eerste instantie die wordt aangehaald, zal zonder enige worden gegeven
verslag van de gebruikte hypnotische techniek. In plaats daarvan zal dat wel gebeuren
Hij kreeg de nuttige instructies, suggesties en leidende ideeën die de patiënt in staat
stelden zijn therapeutische doel te bereiken en die verspreid lagen tussen de ideeën
waaruit de hypnotische techniek bestond. Deze therapeutische ideeën zullen niet zo
herhaaldelijk worden aangehaald als ze aan de patiënt werden verwoord, omdat ze in
koude druk gemakkelijker te begrijpen zijn dan wanneer ze worden geuit als onderdeel
van een stroom van uitingen. Toch dienden deze paar herhaalde suggesties in de
hypnotische situatie om adequaat aan de behoeften van de patiënt te voldoen.
De patiënt was een 62-jarige gepensioneerde boer met slechts een opleiding van
de achtste klas, maar beslist intelligent en belezen.
Hij bezat eigenlijk een verrukkelijke, charmante, extraverte persoonlijkheid, maar hij
was hoogst ongelukkig, vervuld van wrok, bitterheid, vijandigheid, achterdocht en
wanhoop. Ongeveer twee jaar geleden om een onbekende of vergeten reden
(door de auteur beschouwd als onbelangrijk en zonder invloed op het therapieprobleem)
had hij een urineweginfectie ontwikkeld.
frequentie die voor hem het meest verontrustend was. Ongeveer elk half uur voelde hij
een dwingende drang om te plassen, een drang die pijnlijk was, die hij niet kon
beheersen en die zou resulteren in het nat worden van zijn broek als hij er niet aan
toegeeft. Deze drang was dag en nacht voortdurend aanwezig. Het verstoorde zijn
slaap, zijn eten en zijn sociale aanpassingen en dwong hem om binnen handbereik
van een toilet te blijven en een koffertje met daarin verschillende broeken mee te
nemen, voor gebruik als hij 'te kort kwam'. Hij legde uit dat hij een koffertje naar kantoor
had gebracht
met daarin drie broeken en hij verklaarde dat hij een toilet had bezocht voordat hij naar het kantoor van
de auteur vertrok, een ander onderweg en dat hij het kantoortoilet had bezocht voordat hij het kantoor
binnenging en dat hij verwachtte het interview met de auteur te onderbreken op minstens nog één dergelijk
bezoek.
Hij vertelde dat hij meer dan 100 artsen en bekende klinieken had geraadpleegd. Hij had meer dan
veertig keer een cystoscoop ondergaan, talloze röntgenfoto's laten maken en talloze onderzoeken
ondergaan, waarvan sommige
elektro-encefalogrammen en elektrocardiogrammen. Hij was er altijd van verzekerd dat zijn blaas normaal
was; vaak kreeg hij de suggestie om na een maand of twee terug te komen voor verdere studie; en "te
vaak" kreeg hij te horen dat "het allemaal in je hoofd zit"; dat hij helemaal geen probleem had, dat hij 'iets
druk moest doen in plaats van met pensioen te gaan, en moest ophouden met het lastigvallen van doktoren
en een ouwe idioot te zijn'. Dit alles had hem het gevoel gegeven zelfmoord te plegen.
Hij had zijn probleem beschreven aan een aantal schrijvers van medische columns in kranten, van
wie een aantal hem in zijn gefrankeerde, aan zichzelf geadresseerde envelop een pontificaal platitudinaal
proefschrift over zijn probleem aanboden, waarin hij de nadruk legde op een probleem van obscure
organische oorsprong. Tijdens al zijn zoektochten was er niet één keer gesuggereerd dat hij psychiatrische
hulp zou zoeken.
Op eigen initiatief, na het lezen van twee van de misleidende, verkeerd geïnformeerde en in wezen
frauduleuze boeken over 'doe-het-zelf-hypnose', zocht hij de hulp van toneelhypnotiseurs, in alle drie in
aantal. Ieder bood hem het gebruikelijke aan
verwensingen, geruststellingen en beloften die typisch zijn voor dat soort duistere mensen
medische praktijk en elk mislukte volledig bij herhaalde pogingen om een hypnotische trance op te wekken.
Elk van hen rekende een exorbitante vergoeding aan (zoals beoordeeld aan de hand van een norm).
medische kosten, en vooral in verband met het gebrek aan ontvangen uitkering).
Als gevolg van al deze mishandeling, waarvan de medische behandeling niet beter was dan die van
de charlatans en feitelijk minder vergeeflijk, was hij verbitterd, gedesillusioneerd, wrokkig en openlijk
vijandig geworden, en hij overwoog serieus zelfmoord. Een pompbediende stelde voor dat hij naar een
psychiater zou gaan en adviseerde de auteur op basis van een zondagskrantenartikel. Dit verklaart zijn
bezoek aan de auteur.
Nadat hij zijn verhaal had afgerond, leunde hij achterover in zijn stoel, sloeg zijn armen over elkaar
en zei uitdagend: 'Psychiatriseer en hypnotiseer mij nu en genees mijn blaas.'
Tijdens het vertellen van het verhaal van de patiënt had de auteur met elke schijn van gespannen
aandacht geluisterd, behalve een kleintje dat met zijn handen stationair draaide, waardoor de positie van
voorwerpen op zijn bureau veranderde. Dit stationair draaien omvatte het wegdraaien van de wijzerplaat
van de bureauklok van de patiënt. Terwijl hij luisterde naar het bittere verslag van de patiënt over zijn
ervaringen, was de auteur druk bezig met speculeren over mogelijke therapeutische benaderingen voor
een patiënt die zo duidelijk ongelukkig en zo verontwaardigd was.
17
Machine Translated by Google
richting medische zorg en artsen, en dus de uitdaging aangaan
houding. Het leek er zeker niet op dat hij ontvankelijk en ontvankelijk zou
zijn voor alles wat de auteur zou doen of zeggen. Toen de auteur over dit
probleem piekerde, moest ik denken aan het probleem van pijnbeheersing
bij een patiënt die ernstig lijdt in een terminale toestand van een
kwaadaardige ziekte. Die patiënt was een vergelijkbaar voorbeeld geweest
waarbij een hypnotherapeutische benadering het meest had gewerkt
moeilijk, en toch was er succes geboekt. Beide patiënten hadden de
ervaring van het kweken van planten voor hun levensonderhoud gemeen,
beiden waren vijandig en verontwaardigd, en beiden minachtten hypnose.
Dus toen de patiënt zijn uitdaging uitsprak
‘psychiatriseer en hypnotiseer mij’, lanceerde de auteur zonder verder
oponthoud dezelfde techniek als die andere
patiënt een hypnotherapeutische toestand te bereiken waarin nuttige
suggesties, instructies en aanwijzingen kunnen worden gegeven met een
redelijke verwachting dat deze geaccepteerd en uitgevoerd zullen worden
op responsieve wijze in overeenstemming met de werkelijke behoeften van de patiënt en
gedragsmatige mogelijkheden.
Het enige verschil voor de twee patiënten was dat de
verweven therapeutisch materiaal voor de ene patiënt had betrekking op
de blaasfunctie en de tijdsduur. Voor de andere patiënt hadden de met
elkaar verweven therapeutische instructies betrekking op het
lichaamscomfort, het slapen, de eetlust, het genieten van het gezin, het
ontbreken van enige behoefte aan medicijnen en het voortdurende
genieten van de tijd zonder zorgen over de dag van morgen.
De feitelijke aangeboden verbale therapie, afgewisseld zoals die was
de idee van de techniek zelf was als volgt, waarbij de tussenliggende
punten werden aangegeven.
Weet je, we kunnen ons voorstellen dat je blaas elke 15 minuten
moet worden geleegd in plaats van elk half uur. . . . Niet
..
moeilijk om dat te denken. . . . Een horloge kan langzaam lopen. . of ..
snel. . zelfs maar een minuut . . zelfs twee, vijf minuten. . . . of denk
ongelijk hebben. . van de blaas elk half uur. . . . zoals jij hebt . . misschien
gedaan. . soms waren het 35,40 minuten. . . . maak er graag een uurtje
van. . . wat is het verschil. . . . 35, 36 minuten, 41, 42, 45 minuten. . niet . .
veel verschil. . . . geen belangrijk verschil. . . . 45,46,47 minuten. . allemaal
hetzelfde. . vaak
. . moest je misschien .. een seconde of twee wachten. . .
.
voelde als een uur of twee. . . . je hebt het gehaald. . je kunt weer. . .
.47 minuten, 50 minuten, wat is het verschil. . . . stop om na te denken,
geen groot verschil, niets belangrijks. . . . zojuist
zoals 50 minuten, 60 minuten, slechts enkele minuten. .. . Iedereen die een half uur kan
wachten, kan een uur wachten.. Ik
. . weet het .. .je. leert. . niet slecht om te. leren.
. . Nu ik erover
. . in feite, goed. . . . nadenk, je hebt moeten wachten toen iemand. . jij hebt het ook
ben je daar voorgegaan. . gehaald. . . kan weer. . en. opnieuw. . . . hele. . uur en 5 1/2
wilt verschil. . . . . . uur en 5 minuten. . je . . minuut. . . . wat maakt het 10 1/2, uur en
. . of zelfs 6 1/2 minuut. . . . 10 1/2 één minuut, 2 minuten, één uur,
minuten. . . . 2 uur, wat is het verschil. . . .
je hebt een halve eeuw of beter ervaring met wachten achter de rug. . . . dat kun je allemaal
gebruiken. . . waarom
. zou je het niet. gebruiken?
. . . .. zal je waarschijnlijk enorm
. je kunt het
verrassen. . . . zal er niet eens aan. denken. . . waarom verras je jezelf niet thuis. . . . goed
. ..
idee. . . . niets beter dan een verrassing. een onverwachte verrassing. . . hoe lang kun . je
. .
het volhouden. . dat is de verrassing. . . . langer dan je zelfs dacht. . veel langer. . . zou net
. . zo goed kunnen. beginnen. . . fijn gevoel om te . beginnen. . doorgaan . Zeg, . . waarom .
. . vergeet je niet gewoon waar ik het over heb gehad en houd je het gewoon in je
achterhoofd. Goede plek ervoor - kan niet verliezen. Laat maar zitten met de tomatenplant
- wat belangrijk was aan je blaas: behoorlijk goed, je goed voelen, leuke verrassing - zeg,
waarom begin je je nu niet uitgerust en verfrist te voelen, breder wakker dan je vanmorgen
was (deze laatste verklaring is aan de patiënt een indirecte, nadrukkelijke, definitieve
instructie om uit zijn trance te ontwaken). Waarom maakt u dan (als ontslag, maar niet als
zodanig herkenbaar voor de patiënt) een mooie, ontspannen wandeling naar huis, terwijl u
aan niets denkt (een geheugenverlies?)
instructie voor zowel de trance als zijn probleem, en ook een verwarringsmaatregel om het
feit te verdoezelen dat hij al anderhalf uur op kantoor had doorgebracht)? ik zal in staat zijn
om je vanaf vandaag een week om 10.00 uur te zien (waardoor zijn bewuste illusie, als
gevolg van zijn geheugenverlies, wordt bevorderd dat er nog niets is gedaan behalve hem
een afspraak te geven).
Een week later verscheen hij en vertelde opgewonden over hoe hij thuiskwam en de
televisie aanzette met de vaste bedoeling het plassen zo lang mogelijk uit te stellen. Hij
keek een film van twee uur en dronk tijdens de reclames twee glazen water. Hij besloot de
tijd nog een uur te verlengen en ontdekte plotseling dat hij zoveel blaasuitzetting had dat
hij naar het toilet moest. Hij keek op zijn horloge en ontdekte dat hij vier uur had gewacht.
De patiënt leunde achterover in zijn stoel en keek de auteur vrolijk aan, kennelijk in
. afwachting van lof. Bijna onmiddellijk leunde hij met een geschrokken blik naar voren en
verklaarde verbaasd: 'Het komt nu allemaal weer bij me terug. Ik denk er tot nu toe nooit
meer over na. Ik ben de hele zaak helemaal vergeten. Zeg, je moet me hebben
gehypnotiseerd. Ik praatte veel over het kweken van een tomatenplant en ik probeerde
..
het punt ervan te begrijpen en voor ik het wist liep ik naar huis. Nu ik erover nadenk, moet
ik een tijdje in je kantoor zijn geweest.
18
Machine Translated by Google
uur en het duurde een uur om naar huis te lopen. Het waren geen vier uur die ik
achterhield, het waren minstens meer dan zes uur. Nu ik erover nadenk, dat is nog
niet alles. Dat was een week geleden dat dat gebeurde. Nu herinner ik me dat ik de
hele week geen problemen heb gehad, goed heb geslapen en niet ben opgestaan.
Grappig hoe een man 's ochtends kan opstaan, met zijn gedachten helemaal gericht
op het nakomen van een afspraak om iets te vertellen, en vergeet dat er een hele
week voorbij is gegaan. Zeg, toen ik je zei dat je mij moest psychiateren en
hypnotiseren, nam je dat zeker serieus. Ik ben je dankbaar.
Hoeveel ben ik je schuldig?"
In wezen werd de zaak afgerond en werd de rest van het uur besteed aan
sociale koetjes en kalfjes om eventuele twijfels of onzekerheden bij de patiënt op
te sporen. Die waren er niet, en in de afgelopen maanden hebben er ook geen
plaatsgevonden.
Het bovenstaande casusrapport laat de lezer gedeeltelijk begrijpen hoe, tijdens
een techniek van suggesties voor trance-inductie en trance-onderhoud,
hypnotherapeutische suggesties kunnen worden afgewisseld voor een specifiek
doel. Uit de ervaring van de auteur blijkt dat een dergelijke afwisseling van
therapeutische suggesties tussen de suggesties voor het in stand houden van de
trance er vaak toe kan leiden dat de therapeutische
suggesties veel effectiever. De patiënt hoort ze,
begrijpt ze, maar voordat hij er op enigerlei wijze bezwaar tegen kan maken of ze
op enigerlei wijze in twijfel kan trekken, wordt zijn aandacht getrokken door de
suggesties voor het in stand houden van de trance. En deze zijn op hun beurt slechts een
voortzetting van de suggesties voor trance-inductie. Er wordt dus aan de
therapeutische suggestie een aura van betekenis en effectiviteit gegeven,
voortkomend uit de reeds effectieve inductie- en onderhoudssuggesties. Dan weer
hetzelfde therapeutische middel
suggesties kunnen op deze afwisselende manier worden herhaald, misschien vele
malen herhaald, totdat de therapeut er vertrouwen in heeft dat de patiënt de
therapeutische suggesties adequaat heeft opgenomen.
Vervolgens kan de therapeut met dezelfde interspersale techniek overgaan naar
een ander aspect van de therapie.
Het bovenstaande rapport geeft niet het aantal herhalingen aan voor elk van
de therapeutische suggesties, omdat het aantal moet variëren met elke reeks
ideeën en inzichten die wordt overgebracht en met elke patiënt en elk therapeutisch
probleem.
Bovendien is een dergelijke afwisseling van suggesties voor geheugenverlies en
posthypnotische suggesties behoren tot de suggesties voor trance
onderhoud kan het meest effectief worden uitgevoerd. Ter illustratie uit het dagelijks leven: een dubbele
taaktoewijzing is meestal effectiever dan de afzonderlijke toewijzing van dezelfde twee taken. Een
moeder kan bijvoorbeeld zeggen: "Johnny, als je je fiets opbergt, stap dan gewoon naar voren en sluit
de garagedeur." Dit klinkt als een enkele taak, waarvan het ene aspect de uitvoering van een ander
aspect bevordert, en dus is er het effect dat de taak gemakkelijker lijkt. Vragen dat de fiets wordt
opgeborgen en vervolgens vragen dat de garagedeur wordt gesloten, klinkt alsof het twee afzonderlijke,
niet te combineren taken zijn. Voor de afzonderlijke taken kan gemakkelijk een weigering worden
gegeven aan de ene of de andere taak of aan beide. Maar wat betekent een weigering wanneer de
taken worden gecombineerd tot één taak? Dat hij de fiets niet wegzet? Dat hij niet naar de garage wil
stappen? Dat hij de garagedeur niet sluit?
De omvang van de inspanning die nodig is om vast te stellen wat iemand weigert, is op zichzelf al
een afschrikmiddel voor weigering. Evenmin kan een weigering van de “hele zaak” worden aangeboden
comfortabel. Daarom kan Johnny de gecombineerde taak ongewild uitvoeren, maar geeft hij er
misschien de voorkeur aan dit te doen in plaats van de situatie te analyseren. Op de afzonderlijke
taken kan hij gemakkelijk tegen elke taak 'later' zeggen. Maar over de gecombineerde taak kan hij niet
'later' zeggen, omdat hij, als hij de fiets 'later' opbergt, 'direct' naar de garage moet stappen en
'onmiddellijk' de deur moet sluiten. Dit is een misleidende redenering, maar het is de 'emotionele
redenering' die gebruikelijk is in het dagelijks leven, en het dagelijks leven is geen oefening in logica.
Het is gebruikelijk dat de auteur tegen een patiënt zegt: 'Als je in de stoel gaat zitten, ga dan gewoon
in trance.' De patiënt gaat zeker in de stoel zitten. Maar het in trance raken wordt afhankelijk gemaakt
van het gaan zitten, en daarom ontstaat er een trancetoestand op basis van wat de patiënt zeer zeker
zou gaan doen. Door psychotherapeutisch, amnestisch en posthypnotisch te combineren
suggesties, waarbij de suggesties eerst worden gebruikt om een trance op te wekken en vervolgens
te handhaven dat trance een effectieve maatregel is om de gewenste resultaten te bereiken.
Contingentiewaarden zijn beslist effectief. Ter illustratie: meer dan eens heeft een patiënt die in trance
is geraakt door simpelweg te gaan zitten, tegen de auteur gezegd: 'Het was niet mijn bedoeling om
vandaag in trance te gaan.' In mijn antwoord heeft de auteur gezegd: 'Dan zou je misschien uit de
trance willen ontwaken en daarom, omdat je begrijpt dat je weer in trance kunt gaan wanneer dat nodig
is, zul je ontwaken. Zo wordt het 'ontwaken' gemaakt. afhankelijk van ‘begrip’
waardoor verdere trances worden verzekerd door associatie door contingentie.
Met deze uitleg van de grondgedachte zal het probleem van de tweede patiënt na enkele
voorafgaande verklaringen worden gepresenteerd. Dit zijn de auteurs
opgegroeid op een boerderij, genoot en geniet nog steeds van het kweken van planten, en heeft met
belangstelling gelezen over de processen van zaadontkieming en plantengroei.
19
Machine Translated by Google

De eerste patiënt was een gepensioneerde boer. De tweede, die voor het Bij het inspecteren van Joe werd opgemerkt dat een groot deel van de zijkant van zijn gezicht en nek
gemak "Joe" zal worden genoemd, was een bloemist. Hij begon zijn carrière als ontbrak vanwege een operatie, ulceratie, maceratie en necrose. Bij Joe was een tracheotomie
jongen met het venten van bloemen, het sparen van zijn centen, het kopen van uitgevoerd en hij kon niet praten. Hij communiceerde met potlood en papier, waarvan er vele blocnotes
meer bloemen om te venten, enz. Al snel kon hij een klein perceel land kopen bij de hand lagen. Er werd informatie gegeven dat Joe elke 4 uur verdovende middelen had gekregen
waarop hij met liefdevolle zorg meer bloemen kon laten groeien, terwijl hij genoot (1/4 korreltje morfine of 100 milligram Demerol) en zware verdoving met barbituaten. Hij sliep weinig.
van hun schoonheid, die hij wilde delen met anderen, en op zijn beurt meer land
krijgen en meer bloemen laten groeien, enz. Uiteindelijk werd hij de leidende Er waren voortdurend speciale verpleegsters aanwezig. Toch sprong Joe voortdurend uit bed en
bloemist in een grote stad. Joe hield letterlijk van elk aspect van zijn bedrijf en was schreef talloze aantekeningen, waarvan sommige betrekking hadden op zijn zaken, andere op zijn
er intens aan toegewijd, maar hij was ook een goede echtgenoot, een goede vader, familie, maar veel ervan waren een uiting van klachten en verzoeken om aanvullende hulp. Hevige
een goede vriend en een zeer gerespecteerd en gewaardeerd lid van de pijn kwelde hem voortdurend en hij kon niet begrijpen waarom de doktoren hun zaken niet zo efficiënt
gemeenschap. en competent konden afhandelen als hij met zijn bloemenzaken deed. Zijn situatie maakte hem
Op een noodlottige september verwijderde een chirurg een gezwel aan de woedend omdat het in zijn ogen een mislukking vormde. Succes waar hij voor werkte en dat hij ten
zijkant van Joe's gezicht, waarbij hij ervoor zorgde dat Joe's gezicht niet te veel volle verdiende, was altijd een leidend beginsel in zijn leven geweest. Als er iets misging met zijn
werd misvormd. De patholoog meldde dat de groei a bedrijf, zorgde hij ervoor dat dit hersteld werd. Waarom deden de artsen niet hetzelfde?
maligniteit.
Er werd toen radicale therapie ingesteld, maar dat gebeurde snel
De doktoren hadden medicijnen tegen de pijn, dus waarom mocht hij zulke ondraaglijke pijn lijden?
erkend als ‘te laat’.
Joe kreeg te horen dat hij nog ongeveer een maand te leven had.
Joe's reactie was op zijn zachtst gezegd ongelukkig en bedroefd. Bovendien ervoer
Na de introductie schreef Joe: "Wat wil je?" Dit vormde een uitstekende opening en de auteur
hij veel pijn, zelfs extreem
begon met zijn techniek van trance-inductie en pijnverlichting. Dit zal niet in zijn geheel worden
ernstige pijn.
gegeven, aangezien een groot percentage van de afgelegde verklaringen werd herhaald, niet
Aan het einde van de tweede week van oktober verzocht een familielid van
noodzakelijkerwijs achter elkaar
Joe de auteur dringend om hypnose op Joe toe te passen voor pijnverlichting,
vaak door terug te verwijzen naar een eerdere opmerking en vervolgens een paar alinea’s te
aangezien verdovende middelen van weinig waarde bleken te zijn. Gezien de
herhalen.
prognose die voor Joe was gegeven, was de auteur het daarmee eens
met tegenzin om hem te zien, met de bepaling dat alle medicijnen zijn
Een andere voorlopige verklaring die nodig is, is dat de auteur zeer twijfelachtig was over het
stopgezet om 04.00 uur op de dag van aankomst van de auteur. Naar
behalen van enig succes met Joe, aangezien er, naast zijn fysieke toestand, duidelijke bewijzen
hiermee waren de artsen die de leiding hadden over Joe in het ziekenhuis hoffelijk
waren van toxische reacties op buitensporige
akkoord.
medicatie. Ondanks de ongunstige kijk van de auteur op de mogelijkheden, was er één ding waar hij
Kort voordat de auteur aan Joe werd voorgesteld, was hij dat ook
vertrouwen in kon hebben. Hij kon zijn twijfels voor zich houden en hij kon Joe door middel van zijn
liet weten dat Joe zelfs de vermelding van het woord niet leuk vond
manier van spreken, de toon van zijn stem, door alles wat er werd gezegd, laten weten dat de auteur
hypnose. Ook een van Joe's kinderen, een inwoner van de psychiatrie bij een
oprecht in hem geïnteresseerd was, oprecht verlangde hem te helpen.
bekende kliniek, geloofde niet in hypnose en had dat ook gedaan
Als zelfs dat kleine beetje aan Joe kon worden meegedeeld, zou het een zekere troost moeten zijn,
blijkbaar werd dit ongeloof bevestigd door de psychiatrische staf van de kliniek,
hoe klein ook, voor Joe en voor de familieleden en voor de verpleegsters die zich op luisterafstand
van wie bekend is dat niemand van hen enige kennis uit de eerste hand had over
in de zijkamer bevonden.
hypnose. Deze bewoner zou aanwezig zijn en de conclusie was dat Joe op de
hoogte was van dat ongeloof.
De auteur begon:
De auteur maakte kennis met Joe, die de erkenning erkende
Joe, ik wil graag met je praten. Ik weet dat je een bloemist bent, dat je bloemen kweekt, en
introductie op een zeer hoffelijke en vriendelijke manier. Het is
ik ben opgegroeid op een boerderij in Wisconsin en ik hield van kweken
het is twijfelachtig of Joe echt wist waarom de auteur daar was. Bij

20
Machine Translated by Google
bloemen. Dat doe ik nog steeds. Daarom zou ik graag willen dat u
in die luie stoel plaatsneemt terwijl ik met u praat. Ik ga veel dingen
tegen je zeggen, maar het zal niet over bloemen gaan, omdat jij
meer over bloemen weet dan ik. Dat is niet wat jij
wil.
(De lezer zal opmerken dat cursief zal worden gebruikt om
afgewisselde hypnotische suggesties aan te duiden, zoals
lettergrepen, woorden, zinnen of zinnen die met een iets andere
intonatie worden uitgesproken.)
Terwijl ik nu praat, en dat kan ik op mijn gemak doen, zou ik willen
dat je op je gemak naar me luistert als ik over een tomatenplant
praat. Dat is vreemd om over te praten. Het maakt nieuwsgierig.
Waarom praten over een tomatenplant? Men stopt een
tomatenzaadje in de grond. Je kunt de hoop koesteren dat hij zal
uitgroeien tot een tomatenplant die voldoening zal schenken door
de vruchten die hij draagt. Het zaad neemt water op, en dat kost
niet veel moeite vanwege de regen die vrede en troost brengt en
de vreugde van het uitgroeien tot bloemen en planten.
tomaten. Dat kleine zaadje, Joe, zwelt langzaam op en zendt een
klein worteltje uit met trilhaartjes erop. Nu weet je misschien niet
wat trilhaartjes zijn, maar trilhaartjes zijn dingen die ervoor zorgen
dat het tomatenzaadje groeit, dat het als een kiemplantje boven
de grond uitsteekt, en je kunt naar me luisteren Joe , zodat ik blijf
praten en jij kunt blijven praten. bij het luisteren,
Ik vraag me af, ik vraag me af wat je echt kunt leren, en hier is je
potlood en je blocnote, maar over de tomatenplant gesproken, hij
groeit zo langzaam. Je kunt het niet zien groeien, je kunt het niet
horen groeien, maar het groeit wel – de eerste kleine bladachtige
dingen op de stengel, de fijne kleine haartjes op de stengel, die
haartjes zitten ook op de bladeren, net als de trilhaartjes op de
wortels, ze moeten de tomatenplant een heel goed gevoel geven,
heel comfortabel als je een plant als een gevoel kunt beschouwen
en dan, je kunt hem niet zien groeien, je kunt hem niet voelen
groeien, maar er verschijnt een ander blad op dat kleine
tomatenstengeltje en dan nog een. Misschien, en dit praat als een
kind, misschien voelt de tomatenplant zich comfortabel en vredig
terwijl hij groeit. Elke dag groeit en groeit en groeit, het is zo
comfortabel Joe om een plant te zien groeien en de groei niet te
zien, niet te voelen , maar gewoon te weten dat alles is
het wordt steeds beter voor dat kleine tomatenplantje dat nog een blad toevoegt,
en nog een en een tak, en het groeit comfortabel in alle richtingen.
(Veel van het bovenstaande was tegen die tijd vele malen herhaald, soms alleen
maar zinsneden, soms zinnen. Er werd voor gezorgd dat de bewoordingen variëren
en ook dat de hypnotische suggesties werden herhaald. Geruime tijd nadat de auteur
was begonnen, kwam Joe's vrouw op haar tenen binnenlopen. de kamer met een vel
papier waarop de vraag stond geschreven: ‘Wanneer ga je beginnen met de hypnose?’
De auteur werkte niet met haar mee door naar het papier te kijken en het was nodig
dat ze het vel papier erin stopte voor de auteur en dus voor Joe. De auteur ging
onafgebroken door met zijn beschrijving van de tomatenplant en Joe's vrouw zag,
terwijl ze naar Joe keek, dat hij haar niet zag, niet wist dat ze daar was, dat hij was in
een somnambulistische trance. Ze trok zich onmiddellijk terug.)
En straks heeft de tomatenplant ergens een knopvorm, aan de ene of de andere tak,
maar dat maakt niet uit want alle takken, de hele tomatenplant heeft straks van die
leuke kleine knopjes - ik vraag me af of
De tomatenplant kan, Joe, echt een soort troost voelen. Weet je, Joe, een plant is
iets prachtigs, en het is zo fijn, zo aangenaam om gewoon aan een plant te kunnen
denken alsof het een man is. Zou zo'n plant fijne gevoelens hebben, een gevoel van
troost als de kleine tomaatjes zich beginnen te vormen, zo klein en toch zo vol belofte
om je het verlangen te geven om een weelderige tomaat te eten, zongerijpt, het is
zo fijn om eten in te hebben je maag, dat heerlijke gevoel dat een kind, een dorstig
kind, heeft en wil drinken, Joe, is dat de manier waarop de tomatenplant zich voelt
als de regen valt en alles wast zodat alles zich goed voelt (pauze) Weet je, Joe, een
tomatenplant bloeit gewoon elke dag, dag voor dag. Ik denk graag dat de tomatenplant
elke dag de volheid van comfort kan kennen. Weet je, Joe, gewoon één dag tegelijk
voor de tomatenplant. Dat is de manier voor alle tomatenplanten.
(Joe kwam plotseling uit de trance, leek gedesoriënteerd, sprong op het bed, zwaaide
met zijn armen, en zijn gedrag deed sterk denken aan de plotselinge opwellingen van toxiciteit
die je ziet bij patiënten die ongunstig hebben gereageerd op
barbituraten. Joe leek de auteur pas te horen of te zien toen hij van het bed sprong en naar
de auteur toe was gelopen. Er werd een stevige greep op Joe's arm genomen, maar deze
werd onmiddellijk losgemaakt. De verpleegster werd opgeroepen. Ze veegde het zweet van
zijn voorhoofd, verwisselde zijn chirurgische verband en gaf hem er via een sonde wat van
21
Machine Translated by Google
ijswater. Joe liet zich vervolgens door de auteur terugleiden naar zijn stoel. Na
een voorwendsel van de auteur dat hij nieuwsgierig was naar Joe's onderarm,
pakte Joe zijn potlood en papier en schreef: 'Praat, praat.)
Oh ja, Joe, ik ben opgegroeid op een boerderij, ik vind een
tomatenzaadje iets prachtigs, denk na, Joe, denk in dat kleine zaadje
er slaapt zo rustig, zo comfortabel, een prachtige plant die nog moet
worden gekweekt en die zo interessant zal zijn
bladeren en takken. De bladeren, de takken zien er zo mooi uit, die
mooie, rijke kleur, je kunt echt blij worden als je naar een
tomatenzaadje kijkt en aan de
prachtige plant die erin zit, slapend, rustend, comfortabel, Joe. Ik ga
binnenkort lunchen en kom terug
en ik zal nog wat praten.
Bovenstaande is een samenvatting om aan te geven met welk gemak
Hypnotherapeutische suggesties kunnen worden opgenomen in de
suggesties voor trance-inductie en trance-onderhoud
bovendien belangrijk als vehikel voor de overdracht van therapie. Van
bijzonder belang is Joe's eigen verzoek
de auteur 'praat'. Ondanks zijn giftige toestand, krampachtig
Het was duidelijk dat Joe zeker toegankelijk was. Bovendien leerde hij
snel, ondanks de absurd amateuristische rapsodie die de auteur vertelde
over een tomatenzaadje en -plant. Joe had geen echte interesse in zinloze,
eindeloze opmerkingen over een tomatenplant.
Joe wilde vrijheid van pijn, hij wilde troost, rust,
slaap. Dit was wat Joe het allerbelangrijkste vond, vooral wat betreft zijn
emotionele verlangens, en hij zou een dwingende behoefte hebben om te
proberen iets van waarde voor hem te vinden in het gebabbel van de
auteur. Die gewenste waarde was er, zo uitgesproken dat Joe het letterlijk
kon ontvangen zonder het te beseffen. Joe's opwinding
uit de trance was slechts enkele minuten nadat de auteur zo ogenschijnlijk
onschuldig had gezegd: 'Ik wil iets drinken, Joe.' Dat was ook niet het geval
het opnieuw opwekken van de trance is moeilijk, bereikt door twee korte
zinnen, "denk Joe, denk" en "slaap zo rustig, dus
comfortabel" ingebed in een nogal betekenisloze opeenvolging van ideeën.
Maar wat Joe wilde en nodig had, zat in die verder betekenisloze vertelling,
en hij accepteerde het prompt.
Tijdens de lunch was Joe eerst rustig en daarna langzaam rusteloos.
er vond opnieuw een toxische episode plaats, zoals gerapporteerd door de verpleegster. Tegen
de tijd dat de auteur terugkwam, wachtte Joe ongeduldig op hem. Joe wilde communiceren door
aantekeningen te schrijven. Sommige waren onleesbaar vanwege zijn extreme ongeduld
schrijven. Hij zou ze geïrriteerd herschrijven. Een familielid hielp de auteur deze aantekeningen te
lezen. Ze maakten zich zorgen over Joe, zijn verleden, zijn bedrijf, zijn familie en 'vorige week
verschrikkelijk', 'gisteren was verschrikkelijk'. Er waren geen
klachten, geen eisen, maar er waren wel enkele verzoeken om informatie over de auteur. Na
verloop van tijd werd er een bevredigend gesprek met hem gevoerd, wat te oordelen was naar
een toenemend verlies van zijn rusteloosheid. Toen hem werd voorgesteld niet langer rond te
lopen en op de eerder gebruikte stoel te gaan zitten, deed hij dat meteen en keek de auteur
verwachtingsvol aan.
Weet je, Joe, ik zou nog wat meer met je kunnen praten over de tomatenplant en als ik
dat deed, zou je waarschijnlijk gaan slapen, sterker nog, een goede nachtrust.
(Deze openingsverklaring heeft het kenmerk dat het niet meer is dan een terloopse
alledaagse uiting. Als de patiënt hypnotiserend reageert, zoals Joe prompt deed, is alles goed.
Als de patiënt niet reageert, is alles wat u hebt gezegd slechts een alledaagse opmerking, niet
Helemaal opmerkelijk. Als Joe niet onmiddellijk in trance was geraakt, had er een variatie kunnen
zijn geweest zoals: "Maar laten we het in plaats daarvan over de tomatenbloem hebben. Je hebt
films gezien van bloemen die langzaam, langzaam opengingen, waardoor je een gevoel van vrede
kreeg. , een gevoel van troost terwijl je kijkt naar de ontvouwing. Zo mooi, zo rustgevend om naar
te kijken. Je kunt zo'n oneindige troost voelen als je naar zo'n film kijkt.")
Het lijkt de auteur niet dat er meer hoeft te worden gezegd over de techniek van trance-
inductie en -onderhoud en de afwisseling van
therapeutische suggesties. Een ander voorbeeld zal verderop in dit artikel worden gegeven.
Joe's reactie die middag was uitstekend, ondanks verschillende tussenkomsten
episoden van giftig gedrag en verschillende perioden waarin de auteur opzettelijk zijn werk
onderbrak om de mate en hoeveelheid van Joe's kennis beter te kunnen beoordelen.
Bij vertrek die avond werd de auteur hartelijk door [de] hand geschud door Joe, wiens giftige
toestand aanzienlijk was verminderd. Joe had geen klachten, dat had hij ook niet
Hij leek pijnlijke pijn te hebben, en hij leek tevreden en gelukkig.
Familieleden waren bezorgd over posthypnotische suggesties, maar ze waren gerustgesteld
dat deze waren gegeven. Dit was op de meest voorzichtige manier gedaan
Hij beschrijft zo gedetailleerd en herhaalt de groei van de tomatenplant en vervolgens, met
zorgvuldige nadruk: 'Je kent Joe', 'Kent elke dag de volheid van comfort' en 'Weet je, Joe, gewoon
"
één dag tegelijk.
22
Machine Translated by Google
Ongeveer een maand later, rond half november, werd de
auteur werd verzocht Joe weer te zien. Toen hij bij Joe's huis aankwam, kreeg hij
een nogal betreurenswaardig maar niet echt ongelukkig verhaal te horen. Joe had
zijn uitstekende reactie na het vertrek van de auteur bij die eerste gelegenheid
voortgezet, maar ziekenhuisroddels hadden het verhaal van Joe's hypnose verspreid
en stagiaires, bewoners en stafmannen kwamen binnen om te profiteren van Joe's
vermogen om een goed onderwerp te zijn.
Ze maakten alle fouten mogelijk voor ongeïnformeerde amateurs met bijgelovige
misvattingen over hypnose. Hun gedrag
maakte Joe woedend, die wist dat de auteur geen van de aanstootgevende dingen
had gedaan die zij deden. Dit was een gelukkig besef, omdat het Joe in staat stelde
alle voordelen die hij van de auteur had verworven te behouden, zonder dat zijn
vijandigheden jegens hypnose zich erdoor zouden bemoeien.
Na een aantal dagen van ergernis verliet Joe het ziekenhuis en ging naar huis,
waarbij er voortdurend een verpleegster aanwezig was, maar haar taken waren
relatief beperkt.
Tijdens die maand thuis was hij daadwerkelijk in gewicht en kracht aangekomen.
Zelden trad er een pijngolf op en als dat wel het geval was, kon deze onder controle
worden gehouden met aspirine of met 25 milligram Demerol. Joe was erg blij om bij
zijn familie te zijn en er was een aanzienlijke vruchtbare activiteit waarover de auteur
niet volledig op de hoogte is.
Joe's begroeting aan de auteur bij het tweede bezoek was er een van duidelijk
genoegen. De auteur merkte echter op dat Joe dat wel was
hij werd nauwlettend in de gaten gehouden, daarom werd er grote zorg aan besteed
om volledig nonchalant te zijn en elke handbeweging te vermijden die ook maar
enigszins verkeerd kon worden opgevat als een "hypnotiserende pas", zoals het
ziekenhuispersoneel had gebruikt.
Trots werden ingelijste foto's getoond, geschilderd door een zeer getalenteerd
lid van zijn familie. Er was veel informeel
gesprek over Joe's verbetering en zijn gewichtstoename en de auteur moest
herhaaldelijk moeite doen om eenvoudige antwoorden te vinden om relevante
suggesties te verbergen. Joe bood zich vrijwillig aan om te gaan zitten en de auteur
met hem te laten praten. Hoewel de auteur een volkomen nonchalante houding
aannam, dacht men dat de situatie moeilijk te hanteren was zonder Joe's argwaan
te wekken. Misschien was dit een ongegronde zorg, maar de auteur wilde uiterst
voorzichtig zijn. Ten slotte werd de maatregel toegepast om herinneringen op te
halen aan ‘ons laatste bezoek’
Oktober." Joe besefte niet hoe gemakkelijk dit bezoek zou kunnen zijn
voor hem aangenaam levend gemaakt door een simpele uitspraak als:
Ik had het toen over een tomatenplant en het lijkt bijna alsof ik het nu over een tomatenplant
zou kunnen hebben. Het is zo leuk om over een zaadje, een plant, te praten.
Er was dus, klinisch gesproken, sprake van een herschepping van alle gunstige aspecten van dat
oorspronkelijke interview.
Joe was er het meest op gericht die dag toezicht te houden op de lunch van de auteur, een biefstuk
die onder Joe's toeziend oog in de achtertuin naast het zwembad werd gebarbecued. Het was een
vrolijke bijeenkomst van vier mensen die enorm genoten van het samenzijn, waarbij Joe duidelijk het
meest gelukkig was.
Na de lunch liet Joe trots de ontelbare planten zien, waarvan er vele zeldzaam waren, die hij
persoonlijk in de grote achtertuin had geplant. Joe's vrouw
leverde de Latijnse en algemene namen voor de planten op en Joe was bijzonder blij toen de auteur
een zeldzame plant herkende en er commentaar op gaf. Dit was ook geen schijn van interesse,
aangezien de auteur nog steeds geïnteresseerd is in het kweken van planten. Joe beschouwde deze
gemeenschappelijke interesse als een vriendschapsband.
In de loop van de middag ging Joe vrijwillig zitten, waarbij zijn manier van doen duidelijk maakte
dat de auteur vrij was om te doen wat hij wilde. Er volgde een lange monoloog van de auteur, waarin
psychotherapeutische suggesties waren opgenomen over aanhoudend gemak, comfort, vrijheid van
pijn, genieten van het gezin, goed leven.
eetlust en een voortdurende, plezierige belangstelling voor alle omgevingen. Al deze en andere
soortgelijke suggesties werden onmerkbaar tussen de vele opmerkingen van de auteur afgewisseld.
Deze besloegen een groot aantal onderwerpen, waardoor Joe de vermenging van suggesties niet kon
analyseren of herkennen. Voor een adequate vermomming had de auteur bovendien een verscheidenheid
aan onderwerpen nodig. Of dergelijke zorg nodig was gezien de goede verstandhouding is een
discutabel vraag, maar de auteur wilde liever geen risico's nemen.
Medisch gezien bleef de maligniteit zich ontwikkelen, maar ondanks dit feit was Joe in een veel
betere fysieke conditie dan een maand eerder.
Toen de auteur vertrok, nodigde Joe hem uit om weer terug te komen.
Joe wist dat de auteur eind november en begin december op lezingenreis zou gaan. Geheel
onverwacht voor de auteur werd er vlak voor het vertrek van de auteur op deze reis een interlokaal
telefoongesprek ontvangen. Het telefoontje kwam van Joe's vrouw, die zei: "Joe is aan de lijn en wil
'hallo' tegen je zeggen, dus luister." Er werden twee korte luchtstoten gehoord. Joe had het
telefoonmondstuk boven zijn tracheotomiebuis gehouden en tweemaal krachtig uitgeademd
simuleer 'hallo'. Zijn vrouw verklaarde dat zowel zij als Joe hun beste wensen voor de reis hadden
uitgesproken en er volgde een informeel gesprek met vrienden, waarbij Joe's vrouw Joe's geschreven
aantekeningen las.
Er werd een kerstwenskaart ontvangen van Joe en zijn familie. In een
23
Machine Translated by Google
In een aparte brief zei Joe's vrouw dat "de hypnose het goed doet, maar dat Joe's
toestand achteruitgaat." Begin januari was Joe zwak maar op zijn gemak. Ten slotte,
in de woorden van zijn vrouw: ‘Joe stierf rustig
21 januari."
De auteur is zich er terdege van bewust dat de voorspelling van de levensduur
van elke patiënt die aan een dodelijke ziekte lijdt het meest is
twijfelachtig. Joe's fysieke toestand in oktober beloofde niet veel goeds. De
symptoomverbetering, vermindering en actualiteit
afschaffing veroorzaakt door hypnose, en de vrijheid van Joe's lichaam van krachtige
medicijnen, die alleen bevorderlijk zijn voor onbewustheid,
heeft ongetwijfeld zijn levensduur vergroot en tegelijkertijd een daadwerkelijke korte
fysieke verbetering in het algemeen mogelijk gemaakt. Dit bleek duidelijk uit zijn
verbeterde toestand thuis en zijn gewichtstoename. Dat Joe tot dat laatste deel van
januari leefde
ondanks de omvang van zijn mahgrante ziekte getuigt ongetwijfeld van de kracht
waarmee Joe het op zich nam om te leven.
de rest van zijn leven zo aangenaam mogelijk te maken, een kracht die uitdrukking
geeft aan de manier waarop hij zijn leven heeft geleefd en zijn leven heeft opgebouwd.
bedrijf.
Om deze kwestie van de techniek van het afwisselen van therapeutische
suggesties tussen suggesties voor trance-inductie en trance-onderhoud nog verder
te verduidelijken, zou het goed zijn om het oorspronkelijke experimentele werk van
de auteur te rapporteren, gedaan terwijl hij bij de onderzoeksdienst van het Worcester
State Hospital in Worcester was. Massachusetts, begin jaren dertig.
De Onderzoeksdienst hield zich bezig met de studie van de talrijke problemen
van schizofrenie en de mogelijkheden om enkele ervan op te lossen. Voor de auteur,
de psychologische
manifestaties waren van het allergrootste belang. Gewoon bijvoorbeeld
wat betekende een stroom van onsamenhangende, snel geuite incoherenties?
Zeker, op de een of andere manier moet zo'n stroom van uitingen op de een of
andere manier het meest betekenisvol zijn voor de patiënt. Bekwame secretarissen
hadden van tijd tot tijd verschillende woorden woordelijk vastgelegd
voorbeelden van dergelijke verstoorde uitingen ter inzage en studie van de auteur.
De auteur slaagde er zelf in om soortgelijke producties van patiënten die langzaam
spraken adequaat op te nemen. Men dacht dat een zorgvuldige studie van deze
verbale producties zou kunnen leiden tot verschillende speculatieve ideeën die op
hun beurt van waarde zouden kunnen blijken bij het begrijpen van iets over
schizofrenie.
De vraag rees of een groot deel van de woordenschat wel of niet een vermomming zou kunnen
zijn voor verborgen betekenissen, gefragmenteerd en verspreid over het geheel van de uitingen. Dit
leidde tot de vraag hoe de auteur zelf een reeks incoherenties kon produceren waarin hij in
gefragmenteerde vorm een betekenisvolle boodschap kon verbergen. Of zou hij gebruik kunnen maken
van de incoherenties van een patiënt en
op een enigszins ordelijke manier een gefragmenteerde, betekenisvolle communicatie tussen hen te
verspreiden die moeilijk te herkennen zou zijn? Dit
speculatie gaf aanleiding tot vele uren van intensieve arbeid die werd besteed aan het inpassen van de
letterlijke, ogenschijnlijk zinloze, uitspraken van een patiënt, een betekenisvolle boodschap die niet kon
worden opgepikt door de collega's van de auteur als hun geen enkele aanwijzing werd gegeven. Eerdere
pogingen van de auteur om originele incoherenties te produceren
onthulde een duidelijk en herkenbaar persoonlijk patroon, waaruit bleek dat de auteur mentaal niet
voldoende gestoord was om een bonafide stroom van te produceren
onsamenhangende woorden.
Wanneer een betekenis met succes in de producties van een patiënt werd verwerkt, ontdekte de
auteur dat zijn eerdere hypnotische experimenten met hypnotische technieken een grote invloed
hadden op het soort boodschap dat hij waarschijnlijk in de woorden van een patiënt zou verspreiden.
Uit deze arbeid kwam het volgende experimentele en therapeutische werk voort.
Een van de recentelijk aangenomen secretarissen maakte daar krachtig bezwaar tegen
gehypnotiseerd. Ze had bij het begin van de menstruatie regelmatig last van ernstige migraineachtige
hoofdpijn die 3 tot 4 uur of zelfs langer aanhield. Zij was
herhaaldelijk onderzocht door de medische dienst zonder nuttige bevindingen. Zij
trok zich meestal terug in de lounge en 'sliep van de hoofdpijn', een proces dat gewoonlijk drie of meer
uur in beslag nam. Bij een van die gelegenheden was ze met opzet nogal nadrukkelijk gedwongen om
het dictaat van de auteur op te nemen in plaats van zich terug te trekken in de lounge. Nogal wrokkig
begon ze aan haar taak, maar binnen 15 minuten onderbrak ze de auteur om uit te leggen dat haar
hoofdpijn verdwenen was. Ze schreef dit toe aan haar woede omdat ze gedwongen werd een dictaat
op te nemen. Later op nog zo'n
Bij deze gelegenheid bood ze zich vrijwillig aan om bepaalde dictaten op te nemen die alle secretarissen
probeerden te vermijden vanwege de moeilijkheden die dit met zich meebracht. Haar hoofdpijn werd
erger en ze besloot dat het gelukkige geval met de auteur slechts een toevallige gebeurtenis was.
Vervolgens kreeg ze opnieuw hevige hoofdpijn. Opnieuw werd ze door de auteur met klem verzocht
een dictaat op te nemen. Het vorige gelukkige resultaat vond binnen tien minuten plaats. Toen zich
opnieuw hoofdpijn voordeed, bood ze zich vrijwillig aan om het dictaat van de auteur op te nemen.
Opnieuw verlichtte het haar hoofdpijn. Vervolgens testte ze experimenteel de voordelen van dicteren
door andere artsen. Om een onbekende reden werd haar hoofdpijn alleen maar erger. Zij
keerde van een van deze nutteloze pogingen terug naar de auteur en vroeg hem dat te doen
24
Machine Translated by Google
dicteren. Ze kreeg te horen dat hij niets bij de hand had om te dicteren, maar dat hij
eerder gedicteerd materiaal kon herdicteren. Haar hoofdpijn
werd binnen 8 minuten afgelost. Later werd haar verzoek om dicteren ter verlichting
van de hoofdpijn beantwoord met een routinematig dictaat. Het heeft geen enkel
effect gehad.
Ze kwam weer, niet al te hoopvol, omdat ze dacht dat ze 'het dicteermiddel
versleten had'. Opnieuw kreeg ze een dictaat
met een verlichting van haar nood in ongeveer 9 minuten. Ze was zo opgetogen
dat ze een kopie van het transcript bewaarde, zodat ze anderen kon vragen 'dat
succesvolle dictaat' te dicteren om haar hoofdpijn te verlichten.
Helaas leek niemand de ‘juiste stem’ te hebben, zoals de auteur. Een
posthypnotische suggestie was altijd terloops
aangezien er tijdens het transcriberen geen sprake zou zijn van in slaap vallen.
Zij vermoedde niet, en niemand anders, wat er werkelijk was gebeurd. De
auteur had uitvoerige aantekeningen gemaakt over de onsamenhangende
woordenstroom van een psychotische patiënt. Hij had ook verschillende
secretarissen een woordelijk verslag laten maken van de onsamenhangende
uitingen van de patiënt. Vervolgens had hij systematisch therapeutische suggesties
tussen de incoherenties verspreid, met die secretaris in gedachten.
Toen dit succesvol bleek te zijn, werden de onsamenhangende uitingen van een
andere patiënt op soortgelijke wijze gebruikt. Ook dit was een succesvolle poging.
Als controlemaatregel werden routinematig dicteren en het dicteren van ‘niet-
gemanipuleerde incoherenties’ geprobeerd.
Deze hadden geen effect op haar hoofdpijn. Ook het gebruik door anderen van
‘gemanipuleerd’ materiaal had geen effect, omdat het met een zekere mate van
expressief bewustzijn hardop moest worden voorgelezen om te worden begrepen.
effectief.
De vraag rijst nu: waarom hebben deze twee patiënten en
reageren de patiënten die experimenteel worden gebruikt therapeutisch? Dit
antwoord kan eenvoudig als volgt worden gegeven: ze wisten heel goed waarom
ze therapie zochten; ze wilden graag profiteren; ze kwamen in een ontvankelijke
staat, klaar om bij de eerste gelegenheid te reageren, behalve bij de eerste
experimentele patiënt. Maar ze verlangde ernaar verlost te worden van haar
hoofdpijn en wenste dat de tijd die ze besteedde aan het dicteren, de tijd kon zijn
die ze besteedde aan het overwinnen van haar hoofdpijn. In wezen waren dus alle
patiënten in een gemoedstoestand om therapie te ontvangen. Hoe vaak moet een
patiënt zijn klacht kenbaar maken? Alleen dat aantal keren dat de therapeut nodig
heeft om het te begrijpen. Voor al deze patiënten slechts één
verklaring van de klacht nodig was en ze wisten toen dat de therapeut het begreep. Hun intense
verlangen naar therapie was niet alleen een bewust, maar ook een onbewust verlangen, zoals klinisch
beoordeeld, maar belangrijker nog, als
blijkt uit de verkregen resultaten.
Men moet ook erkenning geven aan de bereidheid waarmee men bezig is
Het onbewuste pikt aanwijzingen en informatie op. Het kan bijvoorbeeld zijn dat iemand op het eerste
gezicht een hekel aan iemand heeft, maar zich weken, maanden, zelfs een jaar of langer niet bewust
wordt van de voor de hand liggende en schijnbare redenen voor een dergelijke afkeer.
Maar uiteindelijk worden de redenen voor de afkeer duidelijk voor de bewuste geest. Een bekend
voorbeeld is de bereidwillige vijandigheid die vaak wordt getoond door een normaal mens
heteroseksueel persoon tegenover een homoseksueel persoon zonder enig bewustzijn
besef van waarom.
Respectvol bewustzijn van het vermogen van het onderbewustzijn van de patiënt om de betekenis
van het eigen onbewuste gedrag van de therapeut waar te nemen is een
leidend beginsel in de psychotherapie. Er moet ook een bereid en volledig respect zijn voor het
onderbewustzijn van de patiënt om de opzettelijk verduisterde betekenisvolle therapeutische instructies
die hem worden aangeboden volledig waar te nemen. Het hierboven aangehaalde klinische en
experimentele materiaal is gebaseerd op het besef van de auteur dat de onbewuste geest van de
patiënt veel beter luistert en begrijpt dan mogelijk is voor zijn bewuste geest.
Het was de bedoeling dit experimentele werk, waarvan alleen de auteur op de hoogte was, te
publiceren. Maar nuchtere gedachten en het besef van de onzekere status van hypnose in het
algemeen, gecombineerd met het sterke bezwaar van de secretaresse tegen hypnose – ze vond het
niet erg om haar hoofdpijn te verliezen door ‘dictaat op te nemen’ van de auteur – suggereerden
allemaal dat publicatie niet raadzaam was.
Een tweede secretaresse, die in dienst was van het ziekenhuis toen dit experimentele werk bijna
voltooid was, had altijd last van invaliderende dysmenorroe. De 'hoofdpijnsecretaresse' stelde dit
meisje voor om als mogelijke verlichtingsmaatregel het dictaat van de auteur op te nemen. De auteur
was daar zeer bereidwillig mee akkoord, waarbij hij gebruik maakte van ‘gemanipuleerde’
patiëntenwoorden. Het was effectief.
Bezorgd over wat er met hypnotisch onderzoek zou kunnen gebeuren als zijn superieuren zouden
vernemen wat er gebeurde, faalde de auteur voorzichtig met deze tweede secretaris en slaagde
daarna opnieuw. Ze bood zich vrijwillig aan om een hypnotiserend onderwerp te zijn en hypnose, en
niet 'dicteren', werd vervolgens gebruikt om aan haar persoonlijke behoeften te voldoen.
Ze diende ook herhaaldelijk als onderwerp voor verschillende openlijk erkende en ‘goedgekeurde’
hypnotische experimenten, en de auteur hield zich aan zijn raad in bepaalde andere experimentele
onderzoeken.
Nu hypnose een aanvaardbare wetenschappelijke modaliteit van onderzoeks- en therapeutische
inspanningen is geworden en er een veel groter besef van de semantiek is ontwikkeld, wordt dit
materiaal, dat zo lang naar de plank van de literatuur is verbannen,
25
Machine Translated by Google

ongepubliceerd werk, kan veilig worden gepubliceerd Ik vond het leuk om bloemen te kweken =D
Dat doe ik nog steeds =E
Samenvatting
Elk van deze vijf uitspraken is zonder enige twijfel accuraat voor de cliënt.
Twee casuïstiek en een kort verslag van experimenteel werk worden in Nu koppelt Erickson deze uitspraken aan gedrag dat hij bij de cliënt wil uitlokken met het
detail gepresenteerd om de effectieve procedure aan te tonen van het impliciete causatieve verband, dus in de zin:
verspreiden van psychotherapeutische suggesties onder degenen die
werkzaam zijn om een hypnotische trance op te wekken en te behouden. De Daarom zou ik graag willen dat u in die luie stoel plaatsneemt terwijl ik met u
behandelde patiënten leden respectievelijk aan neurotische manifestaties en praat.
de pijn van een terminale kwaadaardige ziekte.
De algemene vorm van deze reeks is dan:
We zullen nu in meer detail bekijken hoe Erickson
Dus Ik wil graag dat u plaatsneemt
construeert deze interspersal-techniek en extraheert ook meer van zijn
EEN, B, C, D, E, die luie stoel terwijl ik met je praat
taalpatronen voor het opwekken van hypnose en het geven van suggesties.
Een meer basale inleiding zal later worden gepresenteerd, want nu zullen we
Ericksons verslag van zijn ervaring met Joe onderzoeken vanwege de unieke Merk bovendien op dat de laatste verklaring zelf een Impliciet bevat
kwaliteit ervan dat er weinig medewerking van de kant van de cliënt is, Causatief dat een onmiddellijk verifieerbare verklaring koppelt aan een gedragsstuk
dat Erickson bij Joe wil ontlokken:
behalve dat we proberen Ericksons gesprek met hem te begrijpen.
We zullen zien hoe een verhaal over een tomatenplant kan uitgroeien tot een
als Ik wil graag dat u plaatsneemt
effectieve en broodnodige reeks suggesties voor pijnverlichting.
ik praat tegen je die gemakkelijke stoel

Erickson begint met het in kaart brengen van de ervaringen van de cliënt.
Terwijl hij beschrijft wat hij weet dat waar is over de cliënt, kiest hij ook een
onderwerp dat voor de cliënt interessant is om zijn aandacht te trekken. Dit
heeft meer dan alleen het voordeel dat het de cliënt laat luisteren; het is ook
een deel van de ervaring van de cliënt waarin hij een grote investering van
zichzelf heeft. Erickson wil dat de cliënt de inhoud van het verhaal kan
Merk vervolgens op dat het gedrag dat Erickson bij Joe wil uitlokken niet rechtstreeks wordt
gevraagd, maar dat Erickson eerder een conversatiepostulaat gebruikt:
waarbij hij het directe bevel omzeilt: ga in die luie stoel zitten terwijl hij zegt:
. . . Ik zou graag willen dat je in die luie stoel plaatsneemt. . .

overnemen en de referentiële index naar zichzelf kan generaliseren. Hij zei

op een gegeven moment zelfs tegen Joe: Ik ga veel dingen tegen je zeggen, maar het zal niet over bloemen gaan, want
jij weet er meer over dan ik.
bloemen. Dat is niet wat je wilt.
Het is zo prettig om gewoon aan een plant te kunnen denken alsof
het was een man.
Hier gebruikt Erickson een reeks patronen:

Joe's genegenheid voor planten zal het voor Joe gemakkelijker maken om zijn . . . Veel dingen. . . Geen referentie-index over dingen.
eigen referentie-index te selecteren als een relevante vervanger voor tomatenplanten.
Hier begint Erickson met een reeks pacing-verklaringen: . . . Het zal niet over bloemen gaan Er staat geen referentie-index op .

Ik weet dat je een bloemist bent = EEN Omdat jij meer weet dan Gedachten lezen (je weet wel),
=B Ik doe over bloemen Oorzaak-gevolg (omdat).
Dat je graag bloemen kweekt
Ik ben opgegroeid op een boerderij in Wisconsin =C
26
Machine Translated by Google

Dat is niet wat je wilt Gedachtenlezen (dat is het niet . . . vreemd ding. . . te Verwijdering (vreemd voor wie? praten
wat je wilt). Het woord van praten over. . . aan wie?).
Erickson Joe
herhalingen (eerder uitgeschreven) . . . maakt er een. . . Oorzaak-gevolg (... maakt... ).
wat je wilt.
"
. . . een. . een. . ., een. . . Gebrek aan referentie-index.
Daarnaast maakt Erickson nauwgezet gebruik van een metacommunicatietechniek
(communicatie over communicatie). . . . hoop voelen. . . zal Analoge markering van minder
gerelateerd aan de techniek van het overtreden van selectiebeperkingen voldoening opgenomen structuren.
eerder vermeld. Hier geeft Erickson rechtstreeks commentaar op zijn . brengen. . tevredenheid. . . Nominalisatie met bijbehorende verwijderingen
voorgenomen communicatie met Joe. Hij zegt dat hij met Joe gaat praten, en gebrek aan referentie
maar niet over bloemen. Naarmate de communicatie zich ontwikkelt, praat indexen.
Erickson echter oppervlakkig over een tomatenplant - in feite maakt hij gebruik
van de techniek van het overtreden van selectieve beperkingen. Hier Het zaad neemt water op, en dat kost niet zoveel moeite vanwege de regen die vrede
waarschuwt Erickson Joe rechtstreeks dat hij wil dat Joe een andere referentie- en troost brengt
index vindt voor de communicatie over tomatenplanten.
de vreugde van het uitgroeien tot bloemen en tomaten.

. . . moeilijkheid. . . vrede. . . Nominalisatie met begeleidend

Terwijl ik nu praat, en dat kan ik op mijn gemak doen, zou ik comfort. . . vreugde. . . verwijderingen en gebrek aan referentie-indexen.
willen dat je op je gemak naar me luistert als ik over een
tomatenplant praat. aan het doen. . . brengen. . . Ongespecificeerde werkwoorden.

. . . als . . . . . . als Impliciete veroorzakers. . . . omdat. . . Oorzaak-gevolg koppeling.

. . . comfortabel. . . luister gerust
naar mij. . . .
.
. . . Ik wens dat je dat doet. . .
Analoge markering,
minder inbegrepen structuur
Gebruik van ongrammaticaal
zin structuur
Joe waarschuwen voor iets speciaals
boodschap... wens... wil
in plaats van... wens... zou. . .
vrede. . . comfort. . . vreugde. . . Selectief beperking overtreding
voor bloemen en tomatenplanten
Bovendien is hier de eerdere metacommunicatie van Erickson... het zal niet over bloemen gaan
relevant, aangezien hij Joe eerder waarschuwde dat hij niet over bloemen zou praten en hier heeft
hij het in feite over bloemen, de last van het construeren van een betekenis voor deze
communicatie die op Joe viel.

Dat is vreemd om over te praten. Het maakt nieuwsgierig.
Waarom praten over een tomatenplant? Men stopt een tomatenzaadje
in de grond. Je kunt de hoop koesteren dat hij zal uitgroeien tot een
tomatenplant die voldoening zal schenken door de vruchten die hij
draagt.
Dat kleine zaadje, Joe, zwelt langzaam op en zendt een klein worteltje uit met trilhaartjes
erop. Nu weet je misschien niet wat trilhaartjes zijn, maar trilhaartjes zijn dingen die
ervoor zorgen dat het tomatenzaadje groeit, dat het als een kiemplantje boven de grond
uitsteekt, en je kunt naar me luisteren Joe , zodat ik blijf praten en jij kunt blijven praten.
over luisteren, afvragen, gewoon afvragen wat je kunt
echt leren.

. . . zaad. . . worteltje. . . trilharen Alle zelfstandige naamwoorden waarvan de verwijzing betrekking heeft

27
Machine Translated by Google

. . . tomatenzaad. . . kiemende index is al geweest

plant. . . gediskwalificeerd door
Erickson's
eerdere
metacommunicatie.
Basistrance-inductie met commentaar
. . . blijf luisteren. . . Vooronderstelling die Joe heeft Dit zou je nu een idee moeten geven van de mate van complexiteit van de taal die Erickson
heb geluisterd. gebruikt om een inductie te creëren of om suggesties te geven.
Ericksons vermogen om taal op deze complexe manier te gebruiken is het resultaat van ervaring
. . . weten. . . wonder. . . Ongespecificeerde werkwoorden.
en creativiteit, plus zijn moedige geloof in het vermogen van mensen om de dingen te leren die
leren.. .
ze moeten weten. Hoewel Erickson zelf deze taalpatronen spontaan kan genereren, kent hij de
. . . Ik vraag me af wat je kunt met de kleinere structuur
formele kenmerken ervan niet bewust. Zoals Erickson heeft verklaard:
echt leren. . . (de vraag: Wat kun je echt leren?).

. . . En. . . En. . . Dus
als . . .
The Structure of Magic I van Richard Bandler en John Grinder is een prachtige
vereenvoudiging van de oneindige complexiteit van de taal die ik met mijn
... Links - eenvoudige voegwoorden,
patiënten gebruik. Door het lezen van dit boek heb ik veel geleerd over de
Impliciete veroorzakers.
dingen die ik heb gedaan zonder dat ik er iets van wist.

. . . dingen die werken. . . Gebrek aan referentie-index.

De inleiding die volgt, werd opgenomen in aanwezigheid van de auteur (Grinder), en

. . . je kunt naar mij luisteren. . . Conversatie postulaten.
. wordt letterlijk weergegeven, met commentaar aan de rechterkant.
je kunt echt leren. .

(1) Wil je je benen losmaken? Erickson begint met de inductie

. . . en hier is je potlood en je blocnote, maar waar we het over hebben
met een gesprekspostulaat.
de tomatenplant, hij groeit zo langzaam. Je kunt het niet zien
groeien, je kunt het niet horen groeien, maar het groeit wel – de eerste
(2) Met!... Wilt u uw benen uit elkaar halen (a
kleine bladachtige dingen op de stengel, de fijne kleine haartjes
op de stengel, die haartjes zitten ook op de bladeren, net als de conversatiepostulaat), zoals
eerder beschreven is een vraagvorm van een
trilhaartjes op de wortels, ze moeten geef de tomatenplant een heel
van de vooronderstellingen van het commando:
goed gevoel. . .
'je benen over elkaar slaan'. Dit

. . . en hier is je potlood en move begint het proces waarbij de cliënt

Pacing-verklaring.
patronen laat uitvoeren die dat niet zijn
jouw pad. . .
gewoonlijk bewust, tegelijkertijd

. . . maar over de tomaat haar in een positie brengen voor een trance-inductie,
Verwijdering (met wie praat
zoals ze al is begonnen
gesproken. . . van wie?).
reageer op zijn suggestie om wakker te worden
niveau.
. . . ze moeten de
tomatenplant voel me heel overtreding
(3) En zit met je handen En koppelt dit gesprek
goed.. .

28
Machine Translated by Google
net als dit
(4) En kijk naar welke plek dan ook
daar
(5) En raak het niet aan
(6) En ja, blijf gewoon naar
die plek kijken
(7) Nu is het niet nodig om te
praten
(8) U hoeft niet te bewegen
postulaat naar zijn volgende com
mand die ook niet wordt
uitgedrukt als een bevel, maar
als een voortzetting van het
voorgaande patroon van
conversatiepostulaat.
Hier is er een extra
onduidelijkheid (reikwijdte)
over de vraag of u wel of niet
.
wilt zitten. . . of gewoon zitten. .
Voortzetting van hetzelfde
proces van
conversatiepostulaat
hier.
Gewoon blijven zoeken, veronderstelt
dat er niets anders van de cliënt
wordt verlangd. Op hetzelfde
tijd "en" verbindt dit
verklaring op een terloopse manier
over alles wat is voorafgegaan.
Verder het gezegde
blijf in de zinsnede blijf kijken
veronderstelt dat de cliënt heeft
gekeken.
Conversatiepostulaat
met de kracht van het commando
‘praat niet’ naast de schrapping (wie
praat over wat met wie?) en de behoefte
aan nominalisatie met de daarmee
gepaard gaande schrappingen en het
gebrek aan
van referentie-indices.
Ongrammaticaal
van
reekswoorden, verwijderingen (wie
(9) Je hoeft echt geen aandacht
aan mij te besteden,
want. . . nominale aandacht,
(10) Je onbewuste geest zal mij
horen
(11) En het zal het begrijpen
(12) Ik hoef eigenlijk niet eens op
mij te letten
(13) En terwijl jij daar zat
(14) Jij hebt hetzelfde gedaan
(15) Dat deed je toen je voor het
eerst naar school ging
waarheen beweegt?) en de noodzaak van nominale
waarde.
Vooronderstelling van rest
van de zin wanneer deze werkelijk plaatsvindt,
en het begin van een Oorzaak Gevolg
verklaring (omdat), niet hoeft te betalen
aandacht heeft het gesprekspostulaat 'let niet op'.
Veronderstelt dat de cliënt
onbewuste geest bestaat en
kan Erickson horen praten, minder
inbegrepen structuur hoor mij.
Verwijdering (begrijp wat?),
kleinere opgenomen structuur (begrijpen), niet-
gespecificeerd werkwoord (begrijpen).
Woordgebruik gelijkmatig en echt,
rest van de communicatie
verondersteld. Ongrammaticale zin,
conversatiepostulaat, minder inbegrepen structuur
(let op), nominale behoefte.
Pacingverklaring gekoppeld aan
eerdere verklaringen van en en Impliciete
Causatieve while.
Gebrek aan referentie-index
(ding), verwijdering (hetzelfde als wat
voor wie?), niet-gespecificeerd predicaat doen.
Verwijdering (deed wat?), Impliciet
Oorzakelijk wanneer,
leeftijdsregressie
suggestie, waarbij beide het voorgaande vermelden
periode van het leven van de cliënt en de
verklaring dat de cliënt hetzelfde doet
29
Machine Translated by Google
(16) Toen je voor het eerst de taak
van het schrijven zag
(17) De letters van het
alfabet
(18) Het leek een
onmogelijke opgave
(19) En hoe kun je de minder opgenomen structuur (herkennen.)
herken een "b" een "b", gestelde vraag
(20) Hoe verschilt het van een "d"
wie?),
(21) En cijfers zijn
dominant
(22) Is een 6 een omgekeerde 9 . .
. 9 is een omgekeerde 6
ding nu.
Nominalisaties taak en schrijven
met bijbehorende
verwijderingen en het ontbreken ervan
referentie-indexen, leeftijd
regressie-suggestie, zowel wanneer
als impliciet
Oorzakelijk.
Het predikaat zag in (16) plus
de verwijzing naar de brieven van
het alfabet is krachtig
toegang tot de niet-dominante
hemisfeertechnieken.
Verwijderingen (leken voor wie,
onmogelijk voor wie?), nomi
nalisatie taak.
zonder pauze, toestaand
cliënt reageren
naar
openlijk.
Verwijdering (verschillende
kinderen hebben precies
deze moeilijkheid - dus
suggestie van leeftijdsregressie.
Ook opgeslagen in niet-
halfrond,
ongrammaticaal fragment.
Ongrammaticale fragmenten,
niet-dominante halfrond
(23) En terwijl je die problemen
onder controle hield , vormde je
mentale beelden die je
de rest van je leven bijblijven
(24) Maar dat wist je toen nog niet
(25) En terwijl je daar hebt gezeten
(26) Hetzelfde is jou nu overkomen
als toen
voor
(27) Je ademhaling is veranderd
(28) Uw bloeddruk is sterk veranderd en dat is ook zo
(29) Je hartslag is veranderd
(30) Uw ooglidreflex is veranderd
toegang, leeftijdsregressie suggereert
verwijderen, verwijderen (voor wie?).
Niet-dominante halfrond ac
stoppen, gedachtenlezen, nomi
nalisatieproblemen met _
begeleidende verwijderingen en
gebrek aan referentie-indexen.
Suggereert geheugenverlies.
Pacingverklaring, impliciet
Oorzakelijk (terwijl).
Alle bovenstaande beschrijvingen
vinden op dit moment plaats:
regressie, geheugenverlies,
mentale beelden vormen, leren,
hetzelfde heeft geen referentie-index en kan van
alles zijn - hierdoor kan de klant kiezen. Hoewel
waarschijnlijker
tot op zekere hoogte reagerend op al het
bovenstaande, Erickson's formulering hiervan
De zin maakte het ook tot een ingebedde zin
commando, hetzelfde gebeurt met jou
NOWWWWWWWW - dat gebeurde toen met jou.
Op zo'n manier markeren dat het tonaal 'doe het'
impliceert.
Dit is ijsberen, Erickson
heeft zijn cliënt in de gaten gehouden
beschrijft de verandering
die hij heeft gezien en versterkt
door feedback en ook
in de veronderstelling dat dit zo was
30
Machine Translated by Google

al gebeurd. postulaat.

(31) En je hebt een mentale gedachtenlezen, conjunctie en (38) En een daarvan is het Gebrek aan referentie-index
afbeelding, een visueel beeld van het gekoppelde tempo van het lezen van gedachten begrip dat je terug kunt gaan die, vooronderstelling (één),
die plek en nu zeg je en verlang je ernaar Nominalisatie (begrijp
kan je ogen sluiten , ongrammaticaal (twee ing), minder inbegrepen structuur,
NOWWWW gebeurtenissen van nu), conversatiepostulaat, conversatiepostulaat.

minder inbegrepen structuur,
niet-gespecificeerd werkwoord
(kreeg), analoge markering
Nuwww.
(32) En nu kun je genieten van Conjunctie link en minder
het comfort steeds dieper in omvatte structuur,
de trance te gaan conversatiepostulaat, vooronderstellingen,
Nominalisaties.
(33) En ik wil dat je ervan geniet. Gebrek aan referentie-index (it)
elk moment ervan vooronderstelling (elk
moment), kleinere structuur, analoge
markering.
(39) Dan heb jij misschien de
ervaring
(40), . , Van niet weten welke
van je handen het eerst gaat
optillen
Impliciet Causaal dus, minder
inclusief structuur, analoog
markering, nominale waarde (ervaring ),
Kleinere inbegrepen structuur (de
vraag welke van jou
handen. . .), vooronderstelling
welke van jouw handen. . . veronderstelt dat een
van uw handen. . ., vooronderstelling veronderstelt
eerst dat één hand zal worden opgetild en vraagt
welke de eerste zal zijn.

(34) . . ,En ik hoef niet met je te Verwijdering (ik spreek je hierover

praten Wat?).

(35) Je kunt veel plezier hebben Kleinere inbegrepen structuur, con

veelzijdig postulaat, nominaal
isatie (plezier) met bijbehorende
verwijderingen en
gebrek aan of referentie-indexen,
vooronderstelling (veel).

(36) Door je bewust te worden van de vooronderstelling (bewust zijn is een fac
comfort tief predikaat), Nominalisatie
comfort, niet-gespecificeerd predikaat,
analoge markering.

(37) Je kunt het in jezelf Kleinere inbegrepen structuur, vn

hebben gespecificeerd werkwoord, conversatie
31
Machine Translated by Google
Een speciaal onderzoek met Aldous
Huxley in de natuur en
Karakter van verschillende staten van
Bewustzijn, met commentaar
Het gedrag van de patiënt maakt deel uit van het
probleem dat op de praktijk wordt gebracht; het vormt de
persoonlijke omgeving waarbinnen de therapie effect
moet hebben; het kan de dominante kracht vormen in
de lokale patiënt-artsrelatie.
Omdat wat de patiënt ook inbrengt in de
De patiënt moet in zekere zin zowel deel van hem als
van zijn probleem zijn
met een meelevend oog dat de totaliteit beoordeelt
waarmee de therapeut wordt geconfronteerd.
Milton H. Erickson, Het gebruik van
Symptomen als integraal onderdeel van
Hypnotherapie
Milton Erickson wordt algemeen erkend als de leidende beoefenaar van
medische hypnose en het gebruik van hypnose in de psychotherapeutische
context. Hij heeft in de loop der jaren van zijn voortdurend onderzoek
consequent aangedrongen op de aard van hypnose en de
werking van de menselijke geest in veranderde bewustzijnstoestanden, dat
hypnotiseurs, psychotherapeuten, artsen en tandartsen een verfijnd
vermogen ontwikkelen om de speciale behoeften en eisen die hun cliënten
met zich meebrengen te identificeren en tegemoet te komen.
specifieke context. Erickson beseft dat volledige communicatie
tussen twee mensen op zowel het bewuste als het onbewuste niveau kan
optreden wanneer er een gevoeligheid bestaat voor het wereldmodel van
de ander. In de therapeutische context neemt de therapeut bijvoorbeeld de
verantwoordelijkheid op zich om zowel contact te maken als de cliënt te
helpen de communicatieve vaardigheden te leren die nodig zijn om elke
verandering in zijn gedrag mogelijk te maken die hij nodig heeft. Vaak kan
dit vereisen dat de therapeut vaardig is in het leren van de cliënt om een
nieuwe manier te ontwikkelen om zijn ervaring weer te geven - door de cliënt
letterlijk nieuwe gedragskeuzes te leren (ofwel
bewust of onbewust of beide) over de manier waarop hij
vertegenwoordigt de wereld. Bij het gebruik van hypnose in een medische of tandheelkundige
context moet de arts elke cliënt helpen een veranderde bewustzijnsstaat te bereiken die hem
in staat zal stellen de wereld te ervaren op een manier die radicaal verschilt van die van zijn
normale bewustzijnsstaat, zodat anders er kunnen moeilijke chirurgische ingrepen
plaatsvinden en de patiënt op de juiste manier worden verzorgd. Gemeenschappelijk aan elk
van deze contexten is het toegenomen vermogen van de cliënt om delen van zijn ervaring
onder controle te houden die normaal gesproken buiten zijn controle liggen (bijvoorbeeld het
vermogen om herinneringen op te halen aan gebeurtenissen uit een ver verleden, om ernstige
pijn te dissociëren, enz.). Met de hulp van de hypnotiseur verkrijgt de cliënt letterlijk de
overheersing over delen van zijn zenuwstelsel die doorgaans als buiten de bewuste controle
worden beschouwd; hij kan erin slagen een fenomenale controle te verwerven over het
voortgaande proces van zijn directe ervaring van de wereld, zijn modelleringsproces.
Een van de meest gewaardeerde vaardigheden in de West-Europese cultuur is de
ervaring die we creativiteit of de creatieve daad noemen. Hoewel er weinig overeenstemming
bestaat over de aard van deze ervaring, hebben de onderzoekers van creativiteit het
doorgaans gekarakteriseerd als een staat van veranderd bewustzijn. In studies van veel van
de beroemdste wiskundigen ter wereld hebben zowel de commentatoren als de wiskundigen
zelf bijvoorbeeld gemerkt dat hun ontdekkingen en uitvindingen vaak tot hen komen in de
vorm van dromen, van plotselinge inzichten in de oplossing van een probleem. waar ze niet
mee bezig zijn
bewust.8
In dit eerste artikel werkt Erickson samen met Aldous Huxley
het verkennen van de "verschillende staten van psychologisch bewustzijn." Huxley wordt
uiteraard erkend als een van de meest creatieve individuen in de recente West-Europese
geschiedenis. In deze context zien we Ericksons systematische gedrag bij het assisteren
Huxley om veranderde bewustzijnstoestanden te bereiken met een gevoeligheid voor de
krachtige creatieve bronnen van Huxley. De communicatieprincipes die Erickson in staat
stellen zo effectief op te treden in een psychotherapeutische ontmoeting komen duidelijk tot
uiting in deze bijzondere situatie waarin samen met hem de indrukwekkende mogelijkheden
van een zeer creatief individu worden onderzocht. Het is misschien wel in dit artikel dat het
potentieel dat hypnose biedt als instrument voor zowel onderzoek naar zeer gewaardeerde
veranderde bewustzijnstoestanden als voor het verkennen van het verleggen van de grenzen
van de menselijke ervaring het duidelijkst naar voren komt. Niet alleen zijn de krachtige
technieken van Erickson beschikbaar als een techniek om te helpen bij het veranderen van
delen van iemands normale wereldmodel op een manier die eng therapeutisch, medisch of
tandheelkundig bruikbaar is, maar ze bieden ook een complete benadering voor het in kaart
brengen van delen van de wereld. van het menselijk potentieel normaal gesproken niet
ervaren – delen van het menselijk potentieel die we creatieve daden kunnen noemen.
32
Machine Translated by Google
Een speciaal onderzoek met Aldous Huxley naar de natuur en
Karakter van verschillende bewustzijnstoestanden9
Invoering
Gedurende een periode van bijna een jaar hebben Aldous Huxley en de auteur
veel tijd besteed aan het plannen van elk afzonderlijk een gezamenlijk onderzoek naar
verschillende staten van psychologisch bewustzijn. Speciale onderzoeken, mogelijke
methoden voor experimentele aanpak en onderzoeken en diverse
De te stellen vragen werden door ieder van ons genoteerd in onze respectieve losbladige
notitieboekjes. Het doel was om een algemene achtergrond voor het voorgestelde
gezamenlijke onderzoek voor te bereiden, waarbij deze algemene achtergrond het
denken van ons beiden weerspiegelde, niet beïnvloed door de ander. Op deze manier
hoopte men een zo breed mogelijke dekking van ideeën te bewerkstelligen door middel
van zulke afzonderlijke schetsen, opgesteld vanuit de duidelijk verschillende
achtergronden van begrip die wij tweeën bezaten.
Begin 1950 ontmoetten we elkaar in het huis van Huxley in Los Angeles, waar we een intensieve
dag doorbrachten met het beoordelen van de ideeën die in onze afzonderlijke documenten waren vastgelegd.
notitieboekjes en om deel te nemen aan experimentele onderzoeken die leken
redelijk. Ik was vooral geïnteresseerd in de benadering van Huxley
psychologische problemen, zijn manier van denken en zijn eigen unieke gebruik van zijn
onbewuste geest, die we enige tijd eerder slechts kort hadden besproken. Huxley was
vooral geïnteresseerd in hypnose en eerder, buitengewoon kort werk met hem had zijn
uitmuntendheid aangetoond
competentie als een diep somnambulistisch onderwerp.
We realiseerden ons dat deze bijeenkomst een voorstudie of een pilotstudie zou
zijn, en dit werd door ons beiden besproken. Daarom waren we van plan om het zo
alomvattend en inclusief mogelijk te maken, zonder al te veel nadruk te leggen op de
voltooiing van een bepaald onderdeel. Nadat het dagelijkse werk was geëvalueerd,
konden plannen worden gemaakt voor toekomstige bijeenkomsten en specifieke
onderzoeken. Bovendien hadden we allemaal onze individuele doeleinden, waarbij
Aldous toekomstig literair werk in gedachten had, terwijl mijn interesse verband hield
met toekomstige psychologische experimenten op het gebied van hypnose.
Het werk van de dag begon om 8.00 uur en bleef ononderbroken tot 18.00 uur, met
de volgende dag een grondige beoordeling van onze notitieboekjes om hun algemene
overeenstemming vast te stellen, om elk gebrek aan duidelijkheid van de betekenis weg
te nemen, veroorzaakt door de verkorte notaties die we waren aangegaan. tijdens het
werk van de vorige dag en om eventuele vergissingen te corrigeren. Over het geheel
genomen ontdekten we dat onze notitieboekjes het redelijk met elkaar eens waren, maar
dat bepaalde van onze aantekeningen uiteraard onze speciale interesses weerspiegelden
en van het feit dat ieder van ons, door de aard van de situatie, afzonderlijke aantekeningen
had gemaakt die op elkaar betrekking hadden.
Ons plan was om deze notitieboekjes sinds de zijne bij Huxley achter te laten
fenomenaal geheugen, dat vaak lijkt op een totale herinnering, en zijn superieure literaire
vaardigheid zouden een bevredigender schrijven van een gezamenlijk artikel mogelijk
maken, gebaseerd op onze discussies en experimenten met het werk van die dag.
Ik heb echter bepaalde pagina's uit mijn notitieboekje gehaald met aantekeningen over
Huxley's gedrag op momenten dat hij, als proefpersoon, niet in staat was uitgebreide
aantekeningen over zichzelf te maken, hoewel hij dat post-experimenteel wel kon en deed,
hoewel minder volledig dan ik. had. Er werd voorgesteld dat ik op basis van deze bepaalde
speciale pagina's zou proberen een artikel te ontwikkelen dat later zou kunnen worden
opgenomen in de langere studie die Huxley zou schrijven. Dienovereenkomstig heb ik een
bepaald aantal pagina's geabstraheerd met de bedoeling er op een later tijdstip nog meer
te beveiligen. Deze pagina's die ik verwijderde, kopieerde Huxley snel naar zijn eigen
notitieboekje om zeker te zijn van de volledigheid van zijn eigen gegevens.
Helaas verwoestte een bosbrand in Californië enige tijd later het huis van Huxley, zijn
uitgebreide bibliotheek met vele zeldzame delen en manuscripten, naast talloze andere
schatten om maar te zwijgen van de
manuscripten waaraan Huxley momenteel werkte, evenals de respectieve notitieboekjes
van onze speciale vereniging
studie. Als gevolg hiervan was het hele onderwerp van ons project
Ik liet het vallen als een onderwerp dat te pijnlijk was om te bespreken, maar de recente dood van
Huxley leidde ertoe dat ik de relatief weinige pagina's die ik uit mijn notitieboekje had gehaald, doornam.
Onderzoek ervan suggereerde de mogelijkheid om de lezer een klein maar informatief deel
van het werk van die dag te presenteren. In dit verband moet de lezer in gedachten houden
dat de aan Huxley toegeschreven citaten niet noodzakelijk woordelijk zijn, aangezien zijn
uitgebreidere uitspraken in verkorte vorm zijn genoteerd. In de essentie van hun betekenis
zijn ze echter correct en geven ze uitdrukking aan Huxley zoals ik hem kende. We moeten
ook niet vergeten dat Huxley mijn aantekeningen ter gelegenheid van onze gezamenlijke
studie had gelezen en deze had goedgekeurd.
Projectinitiatieven
Het project begon met Huxley die concepten en definities van bewust gewaarzijn
doornam, voornamelijk die van hemzelf en gedeeltelijk die van anderen, gevolgd door een
discussie met mij over zijn inzichten in hypnotische bewustzijnstoestanden.
Het doel was ervoor te zorgen dat we het beiden eens of duidelijk waren over onze
meningsverschillen, om zo een betrouwbaarder gesprek mogelijk te maken.
onderzoek naar het onderwerp dat ons interesseert.
33
Machine Translated by Google
Daarna volgde een uitvoerige bespreking van verschillende van zijn psychedelische
ervaringen met mescaline, die later in dit boek zouden worden vastgelegd.10
Huxley ging vervolgens verder met een gedetailleerde beschrijving van zijn zeer
bijzondere praktijk van wat hij, bij gebrek aan een betere en minder ongemakkelijke term
waar hij nog niet tot was gekomen, 'diepe reflectie' noemde. Hij beschreef deze toestand
(de beschrijving van de auteur is niet volledig omdat er geen goede reden leek te zijn
behalve interesse voor het maken van volledige aantekeningen van zijn beschrijving) van
diepe reflectie als een toestand die gekenmerkt wordt door fysieke ontspanning met
gebogen hoofd en gesloten ogen, een diepgaande progressieve psychologische
terugtrekking. van uiterlijkheden, maar zonder enig daadwerkelijk verlies van fysieke
werkelijkheden, noch enig geheugenverlies of verlies van oriëntatie, een ‘opzij zetten’ van
alles wat niet relevant is, en vervolgens een toestand van volledige mentale verzonkenheid
in zaken die voor hem van belang zijn. Toch verklaarde Huxley, in die staat van volledige
terugtrekking en mentale verzonkenheid, dat hij vrij was om een nieuw potlood op te
pakken ter vervanging van een afgestompt potlood, om ‘automatisch’ aantekeningen te
maken over zijn gedachten en om dit allemaal te doen zonder een herkenbaar besef van
zijn kant. welke fysieke handeling hij uitvoerde. Het was alsof de fysieke handeling 'geen
integraal onderdeel van mijn denken' was. Op geen enkele manier leek een dergelijke
fysieke activiteit ‘de gedachtegang zo te beïnvloeden, te vertragen of te belemmeren’.
exclusief mijn interesse. Het is geassocieerd, maar volledig
perifere activiteit. . . . Ik zou kunnen zeggen activiteit die nauwelijks grenst aan
de periferie.’ Om dit verder te illustreren haalde Huxley een voorbeeld aan van een ander
soort fysieke activiteit. Hij herinnerde zich dat hij op een dag in een staat van diepe reflectie
was geweest toen zijn vrouw aan het winkelen was. Hij kon zich niet herinneren welke
gedachten hij had. of ideeën die hij aan het onderzoeken was, maar hij herinnerde zich dat,
toen zijn vrouw die dag terugkwam, ze hem had gevraagd of hij een notitie had gemaakt
van de speciale boodschap die ze hem via de telefoon had gegeven. Hij was verbijsterd
door haar vraag, kon niet herinnerde zich iets over het beantwoorden van de telefoon,
zoals zijn vrouw beweerde, maar samen vonden ze de speciale boodschap opgenomen
op een notitieboekje naast de telefoon, dat op comfortabele afstand stond van de stoel
waarin hij graag Diepe Reflectie ontwikkelde.
Zowel hij als zijn vrouw kwamen tot de conclusie dat hij op het moment van het
telefoongesprek in een staat van diepe reflectie was geweest, de hoorn had opgenomen
en zoals gewoonlijk tegen haar had gezegd: ‘Ik zeg hallo,’ en naar de telefoon had
geluisterd. bericht, had het opgenomen, allemaal zonder enige latere herinnering aan de
ervaring. Hij herinnerde zich alleen dat hij die middag aan een manuscript had gewerkt,
een manuscript dat al zijn belangstelling had geabsorbeerd. Hij
legde uit dat het heel gebruikelijk voor hem was om een dagtaak te beginnen door in een
staat van diepe reflectie te komen, als voorbereidend proces van
het ordenen van zijn gedachten en het op orde brengen van de gedachten die later die dag in
zijn schrijven zouden voorkomen.
Als nog een ander illustratief voorval noemde Huxley een gebeurtenis waarbij de zijne
De vrouw keerde terug naar huis na een korte afwezigheid, vond de deur op slot zoals
gebruikelijk, was het huis binnengegaan en had duidelijk zichtbaar een speciale
bezorgbrief op een tafel in de gang ontdekt, gereserveerd voor post, speciale berichten, enz.
Ze had Huxley rustig in zijn speciale stoel zien zitten, duidelijk in diepe gedachten verzonken.
Later die dag had ze navraag gedaan naar het tijdstip van aankomst van de speciale brief,
maar ze had vernomen dat hij zich kennelijk niet kon herinneren dat hij een brief had
ontvangen. Toch wisten beiden dat de postbode ongetwijfeld had aangebeld, dat Huxley
had aangebeld, had onderbroken wat hij aan het doen was, naar de deur was gegaan, had
opengedaan, de brief had ontvangen, de deur had gesloten en de brief op de juiste plaats
had gelegd. en keerde terug naar de stoel waar ze hem had gevonden.
Beide bijzondere gebeurtenissen hadden vrij recent plaatsgevonden. Hij
herinnerde zich ze alleen als incidenten die door zijn vrouw aan hem werden verteld, maar
zonder het gevoel te hebben dat die verhalen een beschrijving vormden van daadwerkelijk
betekenisvol fysiek gedrag van zijn kant. Voor zover hij wist, kon hij alleen maar concluderen
dat hij in een staat van diepe reflectie moest zijn geweest toen ze zich voordeden.
Zijn vrouw bevestigde vervolgens de veronderstelling dat zijn gedrag dat had gedaan
Het is een verrukkelijk genoegen om te zien hoe hij een boek uit de boekenkast
haalt, weer gaat zitten, het boek langzaam opent, zijn leesglas oppakt, een beetje
leest, en dan Leg het boek en het glas opzij. Enige tijd later, misschien een paar dagen,
zal hij het boek opmerken en ernaar vragen. De man herinnert zich gewoon nooit wat hij
doet of waar hij aan denkt als hij in die stoel zit. plotseling zie je hem gewoon in zijn
studeerkamer heel hard werken."
Met andere woorden, terwijl je in een staat van diepe reflectie bent en schijnbaar
totaal teruggetrokken uit de externe realiteit, werd de integriteit van de taak die in die mentale
toestand werd uitgevoerd, aangetast door externe stimuli, maar een perifeer deel van het
bewustzijn maakte het voor hem mogelijk om externe stimuli te ontvangen, er zinvol op te
reageren, maar zonder duidelijke registratie van de realiteit. elk
herinnering aan de stimulus of aan zijn betekenisvolle en adequate reactie.
Navraag bij zijn vrouw had later uitgewezen dat Aldous, wanneer zij thuis was, in een staat
van diepe reflectie geen aandacht schonk aan de telefoon die mogelijk naast hem stond of
aan de deurbel. "Hij is gewoon volledig afhankelijk van mij, maar ik kan hem roepen dat ik weg
ben en hij laat nooit de telefoon of de deurbel horen."
Huxley legde uit dat hij geloofde dat hij in ongeveer vijf minuten een staat van diepe
reflectie kon ontwikkelen, maar dat hij door dat te doen ‘gewoon alle gedachten opzij zette’.
34
Machine Translated by Google
Wat hij precies bedoelde en voelde, kon hij niet beschrijven. ‘Het is een hele subjectieve
ervaring’ waarin hij klaarblijkelijk een staat van ‘geordende mentale ordening’ bereikte die
een ordelijke vrije stroom van zijn gedachten mogelijk maakte terwijl hij schreef. Dit was
zijn laatste verklaring. Hij had nooit een analyse overwogen van wat zijn 'Diepe Reflectie'
precies was, en had ook niet het gevoel dat hij die kon analyseren, maar hij bood aan om
het voor die dag als experimenteel onderzoek te proberen. ontdekte dat hij, toen hij zich in
zijn gedachten begon te verdiepen om een staat van diepe reflectie te bereiken, inderdaad
‘alle ankers had losgelaten’ en totaal geen voeling meer leek te hebben met alles.
processen van
Toen hij Deep Reflection binnenging, ontwikkelde hij de toestand binnen vijf minuten en
kwam er binnen twee minuten weer uit, zo nauwkeurig als ik kon bepalen. Zijn commentaar
was: 'Ik zeg: het spijt me enorm. Ik merkte dat ik plotseling helemaal bereid was om te
werken zonder iets te doen, en ik besefte dat ik er maar beter uit kon komen.' Dat was alle
informatie die hij kon bieden. Voor de volgende poging werd afgesproken dat ik een signaal
zou geven als signaal voor hem om 'eruit te komen'. Een tweede poging werd net zo
gemakkelijk ondernomen als de eerste. Huxley bleef een paar minuten stil zitten en het
afgesproken signaal werd gegeven. Huxley's verhaal was: "Ik merkte dat ik gewoon op iets
wachtte. Ik wist niet wat. Het was gewoon een 'iets' waarvan ik leek te voelen dat het zou
komen in wat een tijdloze, ruimteloze leegte leek. Ik zeg: dat is de eerste Deze keer merkte
ik dat gevoel op. Ik moest altijd nadenken. Maar deze keer leek het alsof ik geen werk in
handen had. Ik was gewoon totaal ongeïnteresseerd, onverschillig, wachtte gewoon op
iets en toen voelde ik de behoefte om eruit te komen. Ik zeg: heb je mij dit signaal gegeven?'
Uit onderzoek bleek dat hij geen duidelijke herinnering had aan de gegeven stimulus.
Hij had alleen maar het 'gevoel' gehad dat het tijd was om 'eruit te komen'.
Nog een aantal herhalingen leverden vergelijkbare resultaten op. Een gevoel van
tijdloze, ruimteloze leegte, een vredig, comfortabel wachten op een ongedefinieerd
'iets' en een comfortabele behoefte om terug te keren naar het gewone bewuste bewustzijn
vormden de bereikte inzichten. Huxley vatte zijn bevindingen kort samen als "een totale
afwezigheid van alles op de heenweg en op de terugweg en een verwacht betekenisloos
iets waar men in een staat van Nirvana op wacht, aangezien er niets meer te doen is." Hij
beweerde dat hij van plan was om later een intensieve studie te maken van deze praktijk
die hij zo nuttig vond in zijn schrijven.
Verdere experimenten werden gedaan nadat Huxley had uitgelegd dat hij met het
simpele ongedefinieerde de staat van diepe reflectie kon bereiken
in de wetenschap dat hij zou reageren op elke ‘significante stimulus’. Zonder hem op de hoogte
te stellen van mijn bedoelingen, vroeg ik hem om 'op te wekken' (deze term is van mij) toen
er kort achter elkaar drie tikken met een potlood op een stoel werden gegeven.
Hij kwam gemakkelijk in de staat van reflectie en na een korte wachttijd tikte ik met een potlood
op verschillende manieren en met duidelijke maar onregelmatige tussenpozen op de tafel.
Dus ik tikte één keer, pauzeerde, daarna twee keer snel achter elkaar, pauzeerde, tikte één
keer, pauzeerde, tikte vier keer snel achter elkaar, pauzeerde en vervolgens vijf keer snel
achter elkaar. Er werden talloze variaties geprobeerd, maar waarbij het overeengekomen
signaal werd vermeden. Een stoel werd met een klap omvergeworpen terwijl er vier tikken
werden gegeven. Pas nadat de gespecificeerde drie tikken waren gegeven, gaf hij enig
antwoord. Zijn opwinding vond langzaam plaats met een vrijwel onmiddellijke reactie op het
signaal. Huxley werd ondervraagd over zijn subjectieve
ervaringen. Hij legde eenvoudig uit dat ze hetzelfde waren geweest als voorheen, met één
uitzondering, namelijk dat hij verschillende keren een vaag gevoel had dat 'er iets op komst
was', maar hij wist niet wat. Hij was zich niet bewust van wat er was gedaan.
Huxley heeft al behoorlijk wat ervaring met het vermogen om veranderde
bewustzijnstoestanden binnen te gaan en te verlaten. Merk op dat in de bespreking van de
toestand die Huxley Diepe Reflectie noemt, zowel Huxley als Erickson zijn ervaring van een
normale bewustzijnsstaat onderscheiden van deze speciale toestand met beschrijvingen als:
Alsof de fysieke handeling geen integraal onderdeel van mijn leven was
denken. . .
Op geen enkele manier leek een dergelijke fysieke activiteit van invloed te zijn. . .
Ik herinnerde me ze alleen als incidenten die door zijn vrouw aan hem werden verteld, maar
zonder gevoel. . .
Automatisch, zoals een machine die precies en nauwkeurig beweegt. . .
Gooi gewoon alle ankers opzij. . .
Om totaal geen voeling meer te hebben met alles. . .
Eén van de patronen die elk van deze beschrijvingen met elkaar verbindt, is dat in elk
van deze beschrijvingen de normale bewustzijnsstaat en Huxley’s ervaring van de
veranderde bewustzijnstoestanden onderscheiden zich door de reductie of volledig
35
Machine Translated by Google
afwezigheid van kinesthetische sensaties. Als je de normale toestandsbeschrijvingen van Huxley
van zijn normale toestandservaring van de wereld onderzoekt
In het hele artikel zul je van Huxley's kant een duidelijke voorkeur vinden voor kinesthetische
predikaten - dat wil zeggen werkwoorden, bijvoeglijke naamwoorden en bijwoorden die gebaseerd
zijn op (of veronderstellen) een kinesthetisch representatiesysteem. Met andere woorden: het
meest gewaardeerde representatiesysteem van Huxley is dat wel
kinesthetisch. Omdat het kinesthetische representatiesysteem dat van Huxley is
meest gewaardeerde, de veranderde bewustzijnsstaat - diep
Reflectie - wordt gekenmerkt als verschillend van de primaire door een vermindering of afwezigheid
van lichaamssensaties.
Er zijn twee extra patronen die terugkomen in het werk van Erickson en die ook in dit gedeelte
van het artikel voorkomen. Eerst zegt de vrouw van Huxley: 'De man (Huxley) herinnert zich
gewoon nooit... wanneer hij in die stoel zit.'
Een van de snelste manieren om iemand te helpen die een veranderde bewustzijnsstaat heeft
bereikt , of het nu gaat om hypnose, diepe reflectie of iets anders
Staten kunnen die staat opnieuw betreden door zich volledig te herinneren aan hun ervaringen op
het moment dat ze die veranderde bewustzijnsstaat bereikten . Bijvoorbeeld
voldoende, het is een standaardtechniek van Erickson om de cliënt te laten weten wie
wil opnieuw in trance raken om de ervaring die hij bij een eerdere gelegenheid had opnieuw te
creëren. Huxley, die zichzelf heeft getraind om snel aan Deep Reflection te doen, gebruikt een van
de krachtigste van deze herinneringstechnieken: kinesthetische herinnering. Met andere woorden,
door zichzelf in ‘die stoel’ te laten zitten, versnelt hij het proces van het binnengaan van een
veranderde bewustzijnsstaat , zoals hij in die stoel herhaaldelijk die staat was binnengegaan, en
de fysieke handeling van het plaatsnemen in ‘die stoel’ plaatst hem in aanraking met de bekende
kinesthetische sensaties van het zitten in "die stoel" - a
krachtige reeks kinesthetische aanwijzingen die verband houden met de veranderde toestand.
Het herstel van het opnieuw ervaren van kinesthetische sensaties geassocieerd met
voormalige veranderde bewustzijnstoestanden maken deel uit van een reeks technieken die
Erickson typisch gebruikt om bevredigende toekomstige trances te verzekeren.
De procedure is ervoor te zorgen dat de proefpersoon zich vanaf het begin
op een redelijk ordelijke, gedetailleerde manier de gebeurtenissen van een
eerdere succesvolle hypnotische trance herinnert. Terwijl de proefpersoon
dit doet, zijn er herhalingen van zijn uitspraken
aangeboden en er worden nuttige vragen gesteld. Naarmate hij meer in
deze taak opgaat, brengt de persoon de voorgaande trancetoestand weer
tot leven, waarbij hij doorgaans subjectief teruggaat naar die toestand.
vorige situatie en het ontwikkelen van een speciale band met de operator.
Milton Erickson, Gebruikstechnieken,
blz.36.
Precies ditzelfde formele patroon komt voor in wat psychotherapeuten de enactmenttechniek noemen.
Bij een enactment wordt de cliënt gevraagd zich de kinesthetische, visuele, auditieve en andere
sensaties die hij ervaart in zijn geheel te herinneren.
verbonden met een bepaalde ervaring die de basis vormt van een blokkade voor de gewenste groei
en verandering in zijn gedrag. Op deze manier wordt het verleden heden gemaakt en komt de cliënt,
door deze gebeurtenis opnieuw te ervaren, tot nieuwe keuzes in zijn gedrag (zie Magie I, Hoofdstuk 6,
en Magie II, Deel I, voor een gedetailleerd overzicht).
bespreking van de uitvoeringstechniek).
Merk op dat Huxley's keuze voor een bepaalde fysieke locatie ("die stoel") en de bijbehorende
kinesthetische sensatie die daarmee gepaard gaat congruent zijn met het feit dat Huxley's meest
gewaardeerde representatiesysteem kinesthetisch is. Erickson selecteert systematisch aanwijzingen
of signalen uit het meest gewaardeerde representatiesysteem van de cliënt om de cliënt te helpen bij
het binnenkomen of opnieuw betreden van een trancetoestand. Dus hoewel de kinesthetische signalen
bij Huxley behoorlijk effectief zijn, kan bij een zeer visuele cliënt een gefantaseerd beeld van iemand
worden weergegeven.
ervaring zou hij passender zijn.
Een andere variatie op de repetitietechniek is dat je de proefpersoon zichzelf
laat visualiseren terwijl hij een hypnotische taak uitvoert en vervolgens aan de
visualisatie andere vormen van beeldspraak toevoegt, zoals auditief, kinesthetisch,
enz.
Milton Erickson, Diepe hypnose en de inductie ervan, p. 29
Hij gebruikt daarbij het hoogst ontwikkelde representatiesysteem van de persoon om leiding te geven
aan en toegang te krijgen tot de andere representatiesystemen
beschikbaar.
Ten tweede regelt Erickson een "opwindings"-signaal met Huxley zonder hem op de hoogte te
stellen van zijn volledige bedoelingen. Hier demonstreert Erickson verschillende belangrijke punten. Hij
kiest een signaal dat zich in een andere modaliteit (auditief) bevindt dan Huxley's meest gewaardeerde
representatiesysteem
(kinesthetisch). Erickson rangschikt signalen of signalen voor posthypnotisch gedrag doorgaans op
andere manieren dan het meest gewaardeerde representatiesysteem van de ander. Hierdoor kan hij
de modaliteit omzeilen en
representatiesysteem dat het vaakst verband houdt met bewuste geestesactiviteit en om directer te
communiceren met de onbewuste delen van iemands geest. Erickson gaat vervolgens verder met het
testen van de effectiviteit van de keu door een aantal signalen in dezelfde modaliteit te creëren (auditief
- sequenties
36
Machine Translated by Google
van andere potloodtikken dan het afgesproken signaal, het neerstorten van een stoel die
Erickson laat vallen, enz.).
Het vermogen van Huxley om niet op deze auditieve signalen te reageren, demonstreert de
diepte van diepe reflectie. Erickson geeft Huxley bij het regelen van het signaal voor
opwinding met Huxley geen specifieke aanwijzingen om niet te reageren op andere
auditieve stimulatie dan het signaal.
In plaats daarvan maakt hij de positieve verklaring dat Huxley een specifiek signaal zal
opwekken. De manier waarop Huxley wel of niet moet reageren op andere auditieve
signalen blijft dubbelzinnig, waardoor Huxley zijn eigen enorme middelen kan gebruiken
om zijn gedrag te bepalen. Dit is een uitstekend voorbeeld van Ericksons consistente
patroon om de persoon met wie hij werkt zo min mogelijk te beperken, in overeenstemming
met de eisen van de context. Door een positieve suggestie te doen over een specifiek
signaal, geeft Erickson Huxley maximale vrijheid om al dan niet te reageren zoals hij
(Huxley) beslist.
Bij trance-inductie probeert de onervaren hypnotiseur vaak het gedrag
van de persoon te sturen of om te buigen zodat het past bij zijn
opvatting over hoe een persoon zich 'zou moeten' gedragen. Daar
zou een voortdurende minimalisering van de rol van de hypnotiseur en
een voortdurende vergroting van die van het subject moeten zijn
rol.
Milton Erickson, Diepe hypnose en zijn
Inductie, blz. 18
Op deze manier maakt Erickson gebruik van de volledige middelen waarover de persoon
met wie hij werkt beschikt.
Er werden verdere experimenten gedaan waarbij hem werd gevraagd om Deep
Reflection binnen te gaan en kleur te voelen, een vooraf afgesproken signaal voor opwinding
was dat van een handdruk met zijn rechterhand. Hij gehoorzaamde meteen en toen ik
oordeelde dat hij volledig in zijn reflectie was opgegaan, schudde ik krachtig zijn linkerhand,
gevolgd door een harde knijp in de rug van beide handen, waardoor er diepe sporen van
mijn vingernagels achterbleven. Huxley reageerde niet op deze fysieke stimulatie, hoewel
zijn ogen werden gecontroleerd op mogelijke oogbolbewegingen onder de oogleden en zijn
ademhaling en hartslag werden gecontroleerd op eventuele veranderingen. Na ongeveer
een minuut trok hij echter langzaam zijn armen terug langs de leuningen van de stoel waar
hij zat
plaatste ze voordat hij aan zijn reflectiestaat begon. Ze bewogen zich langzaam ongeveer
een centimeter en toen hield alle beweging op.
Hij werd gemakkelijk en comfortabel gewekt op het aangegeven signaal.
Zijn subjectieve rapport was simpelweg dat hij zichzelf ‘verdwaald’ had in een ‘zee van
kleur’, van ‘voelen’, ‘voelen’, ‘kleur zijn’, van ‘er volkomen volkomen bij betrokken zijn zonder dat
je een eigen identiteit hebt, jij’. weten." Toen was hij er opeens
ervoer een proces waarbij hij die kleur verloor in een ‘zinloze leegte’, om vervolgens zijn ogen
te openen en te beseffen dat hij ‘eruit was gekomen’.
Hij herinnerde zich de afgesproken stimulus, maar wist niet of deze was gegeven. 'Ik kan
alleen maar concluderen dat het werd gegeven uit het feit dat ik er niet meer ben', en bij indirecte
ondervraging kwamen geen herinneringen aan de andere toegediende fysieke stimuli aan het
licht. Er was ook geen afwezig kijken naar of wrijven over de rug van zijn handen.
Dezelfde procedure met betrekking tot kleur werd herhaald, maar daaraan werd, omdat hij
de staat van diepe reflectie leek te bereiken, een herhaalde, aandringende aandrang toegevoegd
dat hij, zodra hij opgewonden was, een bepaald boek zou bespreken dat zorgvuldig in het volle
zicht was geplaatst. De resultaten waren vergelijkbaar met de voorgaande bevindingen. Hij werd
. helemaal bij betrokken’. ‘Je kunt het voelen, .maar
"kwijt," . . ‘er . niet beschrijven’. . .
"Ik zeg: het is een volkomen verbazingwekkende, fascinerende staat
waarin je jezelf een prettig onderdeel vindt van een eindeloos kleurenpalet dat zacht en
zachtaardig en meegevend en alles-absorberend is. Volkomen buitengewoon, zeer
buitengewoon." Hij kon zich mijn verbale aandringen niet herinneren, noch die van het andere fysieke
prikkels. Hij herinnerde zich het afgesproken signaal, maar wist niet of het was gegeven. Hij
bevond zich pas in een positie waarin hij kon aannemen dat het gegeven was, omdat hij zich
weer in een staat van gewoon bewustzijn bevond. De aanwezigheid van het boek betekende
niets voor hem. Een toegevoegde verklaring was dat het bereiken van een staat van diepe
reflectie door zichzelf op te nemen in een gevoel voor kleur in zekere zin vergelijkbaar was met,
maar niet identiek was aan, zijn psychedelische ervaringen.
In dit deel van het artikel geeft Erickson een belangrijke beschrijving van het proces van
het assisteren van Huxley bij de overstap naar een
ander representatiesysteem dan het systeem dat primair geassocieerd is met zijn normale
bewustzijnsstaat – in dit geval visueel. De ervaring van kleur, die Erickson Huxley 'sense'
noemt als hij Deep Reflection opnieuw betreedt, is een ervaring die meestal gebaseerd is op
een visueel representatiesysteem.
Ericksons woordkeuze toont hier opnieuw zijn verfijnde gevoel voor taalgebruik en zijn principe
om de persoon met wie hij werkt toe te staan
maximale vrijheid om te reageren. Erickson zegt: "... werd gevraagd om Deep Reflection binnen
te gaan en kleur te voelen ." Let op: niet om kleur te zien, maar om kleur te voelen.
Huxley reageert in feite creatief met uitdrukkingen als: .
37
Machine Translated by Google

Toen hij wakker werd, had hij een vage herinnering aan een eerdere psychedelische
. . . Verloren zichzelf in een "zee van kleur" . . . ervaring, maar wat hij toen of bij de directe gelegenheid had ervaren, kon hij zich niet herinneren.
Hij herinnerde zich ook niet dat hij hardop had gesproken of aantekeningen had gemaakt. Toen hij

Van waarnemen, voelen dat het kleur is. . . deze liet zien, ontdekte hij dat ze zo slecht waren geschreven dat ze niet konden worden gelezen.
Ik las de mijne aan hem voor zonder enige herinneringssporen op te roepen.

Een eindeloos kleurenpalet dat zacht, vriendelijk en meegevend is. . .

Hier laat Huxley's keuze van predikaten in deze beschrijvingen zien dat hij zich in een Huxley's keuze van predikaten tijdens Deep Reflection onthult een
volledige verschuiving naar het visuele representatiesysteem:
overgangstoestand bevindt tussen zijn primaire representatiesysteem:
kinesthetisch (verloren, voelend, zacht, vriendelijk, meegevend) - en het representatiesysteem
Dat heb ik over het hoofd gezien
voor de ervaring die indirect door Erickson wordt gevraagd - visueel (bijvoorbeeld kleur,
. . . hoe anders lijkt het
uitzicht, kleur). Nogmaals, door Huxley een maximale flexibiliteit te geven bij het hebben van
deze ervaring, gebruikt Erickson de middelen van Huxley vollediger dan mogelijk zou zijn als Ik moet kijken. . .
hij (Erickson) meer directief zou zijn. Huxley laat hier, door zijn gebruik van gemengde
predikaten, vaak een fenomeen zien
Zowel in Ericksons inducties als in ons eigen trance-inductiewerk merken we een consistent
geassocieerd met creatieve activiteit - synesthesie, cross-modaliteit
patroon op van de opkomst van het visuele representatiesysteem, dat even belangrijk is als de
ervaringen. Dat deze neurale circuits in feite beschikbaar zijn als basis voor dit gedrag is
cliënt steeds meer diepte van hypnose bereikt.
vastgesteld (zie Magic II, Deel III, en het werk van Bach-y-Rit waarnaar wordt verwezen in de
Een fascinerende verklaring voor dit patroon is dat bij een hypnotische inductie de hypnotiseur
bibliografie).
probeert te communiceren met het onderbewustzijn van de cliënt.
Een van de manieren waarop de twee hersenhelften van mensen verschillen, is hun taal en
Als laatste onderzoek werd Huxley gevraagd de reflectietoestand in te gaan met als doel
visuele functies. Over het algemeen is het halfrond waar het taalvermogen aanwezig is, minder
het telefoongesprek en de incidenten met de speciale bezorgbrief te herinneren. Zijn
ontwikkeld op het gebied van het visueel maken
commentaar was dat een dergelijk project "behoorlijk vruchtbaar" zou moeten zijn. onderscheidingen:
Ondanks herhaalde pogingen kwam hij er 'uit' en legde uit: 'Daar merkte ik dat ik niets te doen
Elke kant van de hersenen is in staat een bepaalde reeks cognitieve taken
had, dus kwam ik eruit.' Zijn herinneringen waren beperkt tot de verslagen die zijn vrouw hem
uit te voeren en kiest ervoor deze uit te voeren, die de andere kant moeilijk,
had gegeven en alle details hadden betrekking op haar en niet op enige innerlijke
onsmakelijk of beide vindt. Als we de aard van de twee sets functies in
ervaringsgevoelens van hem.
ogenschouw nemen, lijkt het erop dat ze logischerwijs onverenigbaar kunnen
zijn. De rechterhersenhelft (niet-taal, bij het grootste deel van de bevolking)
Er werd een laatste poging gedaan om te ontdekken of Huxley al dan niet iemand
synthetiseert in de ruimte. Links (taal, in het grootste deel van de bevolking)
anders in zijn staat van diepe reflectie kon betrekken. Dit idee
analyseert in de loop van de tijd.
interesseerde hem meteen en er werd gesuggereerd dat hij in de staat van reflectie zou
De rechterhersenhelft vertoont visuele overeenkomsten met de
komen om enkele van zijn psychedelische ervaringen te herzien. Dit deed hij op een zeer
uitsluiting van conceptuele overeenkomsten. De linkerhersenhelft doet het
intrigerende manier. Naarmate de reflectietoestand zich ontwikkelde, begon Huxley op een
tegenovergestelde. De rechterhersenhelft neemt vorm waar, de
volkomen afstandelijke, gedissocieerde manier fragmentarische opmerkingen te maken:
linkerhersenhelft details. De rechterhersenhelft codeert zintuiglijke input in
vooral in de vorm van zelfgerichte opmerkingen. Zo zei hij, terwijl hij fragmentarische
termen van beelden, de linkerhersenhelft in termen van taalkundige
aantekeningen maakte met een potlood en papier dat hem snel ter beschikking werd gesteld,
beschrijvingen. . . . Deze beschrijving van hemisferisch
‘zeer buitengewoon. . Dat heb ik over het hoofd gezien. . . Hoe? . . . Vreemd, dat had
gedrag suggereert dat de Gestaltwetten van perceptuele organisatie alleen
ik moeten vergeten (aantekening maken). . . fascinerend hoe anders het lijkt. .
betrekking hebben op de stomme hemisfeer.
. Ik moet kijken. . . ."
Jerre Levy, psychobiologische implicaties van
38
Machine Translated by Google

Bilaterale assymetrie in de hemisferische functie in het
menselijk brein, Dimond en Beaumont, p. 167.
In een recenter overzicht van cerebrale asymmetrie, Gardiner
(1975) opmerkingen:
. . . dat elke helft van de hersenen de bewegingen van het tegenovergestelde deel van
de linkervoet , de linkerhand of de vingers van de linkerhand worden
bewogen, er zijn impulsen verzonden vanuit de rechterhersenhelft; wanneer
het individu naar links kijkt, worden de impulsen (of
verbindingen) gaan weer naar de rechterhersenhelft; en impulsen die
informatie van het linkeroor overbrengen, hebben de neiging naar de
rechterhelft van de hersenen te gaan, of deze te 'begunstigen'. Dit principe
van contralaterale ("tegengestelde") vertegenwoordiging is van toepassing

het lichaam controleert. Toen ik hij even goed voor de rechter ledematen van het lichaam; functioneren van de
rechterhand of het rechterbeen, en andere organen aan die kant, is
gecontroleerd door de linkerhersenhelft.
Gardiner, 1975, The Shattered Mind, p. 351.

Als Erickson verwijst naar ‘het onbewuste deel van de geest’, verwijst hij naar de stomme
of niet-dominante hemisfeer, dan is het patroon van de opkomst van het visuele
representatiesysteem dat we zowel in Ericksons werk als in dat van ons hebben opgemerkt
begrijpelijk. Er zijn verschillende andere patronen die we in ons werk hebben opgemerkt en die
deze interpretatie ondersteunen.

Ten eerste: bij dubbele inducties (trance-inducties waarbij elk van de auteurs tegelijkertijd
met de cliënt spreekt), varieert de stijl van spreken die ieder van ons gebruikt afhankelijk van het
oor waarin we spreken. Als John in het oor spreekt dat informatie naar de hemisfeer van de taal
verzendt, zal hij in een syntaxisstijl spreken die complex is, waarbij hij bijvoorbeeld
dubbelzinnigheid als sleuteltechniek gebruikt, terwijl Richard tegen de stomme hemisfeer spreekt
in een stijl die complex is. van syntaxis die maximaal eenvoudig is - een syntaxisstijl die geen
goedgevormd Engels voor volwassenen is , maar goed gevormd Engels voor baby's . (We
bespreken dit later in meer detail.) Dubbele trance-inducties zijn sneller en de diepte van de
trance dieper wanneer we dit hemisferische onderscheid maken dan wanneer we dat niet doen.

Ten tweede is een van de betrouwbaardere indicaties dat een cliënt in een bevredigende
trancetoestand terechtkomt, het gecoördineerde optreden van bewegingen van de zijkant van
het lichaam die worden gecontroleerd door de niet-dominante hersenhelft.
Ten derde hebben we in de loop van ons therapeutische werk een aantal technieken
ontwikkeld om cliënten te helpen bij het snel ontwikkelen van andere representatiesystemen dan
hun meest gewaardeerde.

Tijdens het lesgeven aan een cliënt die over een ander zeer gewaardeerd representatiesysteem
beschikt dan het visuele, hebben we vaak gemerkt dat de cliënt onderscheid maakte tussen 'zich
een afbeelding voorstellen' en 'een afbeelding zien'. In het eerste geval rapporteert de cliënt
doorgaans vaag, relatief ongericht en schematisch

39
Machine Translated by Google
en onstabiele visuele beelden, terwijl in het tweede geval de beelden de gefocuste, stabiele,
volle, rijke, levendige eigenschappen van directe visuele input hebben. In alle gevallen tot
nu toe is er bij de ervaring van het 'verbeelden van een beeld' een verbale, interne dialoog
met zich meegebracht, terwijl bij de levendige visualisatie geen interne verbale dialoog is
betrokken. Blijkbaar is het eerste geval er een waarin de cliënt een afbeelding construeert
met behulp van zijn taalsysteem als leidend systeem, terwijl het tweede een directe toegang
is tot afbeeldingen die zich op het niet-dominante halfrond bevinden. Eén manier die we
hebben ontwikkeld om de cliënt te helpen het vermogen te verwerven om levendig te
visualiseren, is hem te leren zijn interne verbale dialoog af te sluiten. Heel vaak leiden zijn
eerste ervaringen met het afsluiten van zijn interne dialoog tot wat
lijkt ons trancegedrag.
Ten vierde maakt hij op verschillende plaatsen in Ericksons werk zeer
effectief gebruik van melodieën als onderdeel van zijn introductie. Melodieën worden
opgeslagen in het niet-dominante halfrond.
Ten vijfde is in de context van therapie een van de meest effectieve technieken om
een cliënt te helpen bij het veranderen van zijn wereldmodel de Geleide Fantasie (zie
Magie I, Hoofdstuk 6, en Magie II, Deel I, voor een gedetailleerde presentatie). Meestal
wordt de cliënt gevraagd zijn ogen te sluiten en een bepaalde ervaring te visualiseren, die
hem vervolgens zal helpen bij het veranderen.
Onze aanvankelijke interesse in hypnose komt voort uit ons besef dat het gedrag van onze
cliënten tijdens een Begeleide Fantasie niet te onderscheiden was van beschrijvingen van
patiënten in middelmatige en diepe trancetoestanden. Vervolgens, en opnieuw in de
therapeutische context, specifiek bij het werken met
polariteiten – polariteiten zijn de uitdrukking van twee tegenstrijdige gedragsmodellen die
de cliënt heeft (zie Magie II, Deel III) – we hebben opgemerkt dat een van de meest directe
en effectieve manieren om de cliënt te helpen bij het volledig uiten en integreren van zijn
polariteiten is om zorg ervoor dat een van de polariteiten een visueel representatiesysteem
gebruikt en de andere een kinesthetisch of een auditief representatiesysteem.
11
Ten slotte hebben we waargenomen dat cliënten die posthypnotische suggesties
uitvoeren vaak de predikaten die ze normaal gesproken gebruiken, verschuiven naar
visuele predikaten wanneer ze opnieuw in de trancetoestand komen om de posthypnotische
suggesties uit te voeren.
Een herhaling leverde vergelijkbare resultaten op, op één uitzondering na. Dit was
plotseling een verbaasde uitdrukking van volledige verbazing van Huxley
verklarend: "Ik zeg, Milton, dit is absoluut volkomen verbazingwekkend
uitzonderlijk. Ik gebruik Diepe Reflectie om mijn herinneringen op te roepen, om al mijn
denken op orde te brengen, om de reikwijdte en de reikwijdte van mijn mentale
bestaan, maar ik doe het uitsluitend om die realisaties, het denken, de
inzichten, de herinneringen sijpelen het werk binnen dat ik van plan ben te doen zonder dat ik
me er bewust van ben. Fascinerend. . . Ik heb nooit stilgestaan bij het besef dat mijn Diepe
Reflectie altijd voorafging aan een periode van intensief werk waarin ik volledig opging. .
. . Ik zeg: geen wonder dat ik geheugenverlies heb."
Later, toen we elkaars notitieboekjes aan het onderzoeken waren, Huxley
manifesteerde intense verbazing en verbijstering over wat ik had opgenomen
over de fysieke prikkels en waar hij geen enkele herinnering aan had. Hij wist dat hij op mijn
verzoek herhaaldelijk in Diepe Reflectie was gegaan, zowel blij als verbaasd was geweest over
zijn subjectieve gevoelens van verdwalen in een alles absorberende zee van kleuren, een
zekere tijdloosheid en ruimteloosheid had gevoeld en een comfortabel gevoel van rust had
ervaren. er staat iets betekenisvols te gebeuren. Hij herlas mijn aantekeningen herhaaldelijk in
een poging een soort gevoel te ontwikkelen van op zijn minst een vage herinnering aan het
subjectieve bewustzijn van de verschillende fysieke prikkels die ik hem had gegeven. Hij keek
ook naar de rug van zijn handen om de knelsporen te zien, maar die waren verdwenen. Zijn
laatste opmerking was:
'... buitengewoon, buitengewoon, zeg ik, uiterst fascinerend.'
Toen we dat overeenkwamen, althans voor een tijdje, verder onderzoek
in Deep Reflection zou kunnen worden uitgesteld tot later. Huxley verklaarde opnieuw dat
zijn plotselinge besef van hoeveel hij het had gebruikt en hoe weinig hij ervan wist, hem deed
besluiten om veel verder onderzoek te doen naar zijn 'Deep Reflection'. De manier en de
middelen waarmee hij dit heeft bereikt, hoe het is gebeurd
een vorm van voorbereiding vormde om zich in zijn schrijven te verdiepen en op welke manier
hij daardoor onnodig het contact met de werkelijkheid verloor, waren allemaal problemen die
voor hem van groot belang waren.
Huxley stelde vervolgens voor om onderzoek te doen naar hypnotische toestanden
van bewustzijn door hem als onderwerp te gebruiken. Hij vroeg toestemming om zijn
trancetoestanden naar believen te mogen onderbreken voor discussiedoeleinden. Dit was
volledig in overeenstemming met mijn eigen wensen.
Hij vroeg om eerst een lichte trance op te wekken, misschien herhaaldelijk, om een
verkenning van zijn subjectieve ervaringen mogelijk te maken. Omdat hij eerder kortstondig een
slaapwandelaar was geweest, werd hem er zorgvuldig van verzekerd dat dit feit hem het
vertrouwen zou kunnen geven dat hij zijn trancetoestanden op elk gewenst niveau kon
onderdrukken. Hij herkende dit niet als een simpele, directe hypnotische suggestie. Toen ik
later mijn notitieboekje las, was ik erg geamuseerd over hoe gemakkelijk hij een voor de hand
liggende suggestie had aanvaard zonder het karakter ervan op dat moment te herkennen.
Hij vond verschillende herhalingen van de lichte trance interessant, maar 'te gemakkelijk
te conceptualiseren'. Het is, zo legde hij uit, ‘een eenvoudige intrekking van rente
40
Machine Translated by Google
van buiten naar binnen.' Dat wil zeggen dat men steeds minder aandacht schenkt aan
uiterlijke zaken en steeds meer aandacht richt op innerlijke subjectieve sensaties.
Externe zaken worden steeds vager en duisterder, innerlijke subjectieve gevoelens
bevredigender totdat er een toestand van evenwicht ontstaat. In deze evenwichtstoestand
had hij het gevoel dat hij, met motivatie, ‘de werkelijkheid kon bereiken en grijpen’, dat
er een duidelijk behoud van grip op de externe realiteit was, maar zonder motivatie om
ermee om te gaan. voel een verlangen om de trance te verdiepen. Er leek geen
bijzondere verandering in deze evenwichtstoestand nodig en hij merkte op dat dit
gepaard ging met een gevoel van tevredenheid en ontspanning. Hij vroeg zich af of
anderen dezelfde subjectieve reacties ervoeren.
Huxley verzocht om de lichte trance te laten opwekken door een grote
verscheidenheid aan technieken, waarvan sommige non-verbaal. De resultaten in elk geval,
Huxley had het gevoel dat hij volledig afhankelijk was van zijn mentale gesteldheid. Hij
ontdekte dat hij het 'meedrijven' (mijn uitdrukking) in een lichte trance kon accepteren,
ontvankelijk voor suggesties die voornamelijk betrekking hadden op antwoorden op een
subjectief niveau. Hij ontdekte dat een poging om zich in een directe relatie met de
fysieke omgeving te gedragen zijn inspanningen zwaar belastte en hem deed verlangen
om óf uit de trance te ontwaken óf nog dieper te gaan. Hij stelde ook op eigen initiatief
zijn eigen problemen op om zijn trancetoestanden te testen. Voordat hij dus in de lichte
trance terechtkwam, besloot hij in stilte een bepaald onderwerp, relevant of irrelevant,
met mij te bespreken op een zo vroeg mogelijk tijdstip of zelfs op een tamelijk ver
verwijderd tijdstip. In dergelijke gevallen ontdekte Huxley dat zulke onuitgesproken
verlangens schadelijk waren voor het in stand houden van de trance. Op dezelfde manier geldt elke poging om
het opnemen van een realiteitsitem dat niet relevant is voor zijn gevoel van subjectieve
bevrediging, verminderde de trance.
Er bleef altijd een ‘vaag maar gereed’ besef bestaan dat men de staat van bewustzijn
naar eigen goeddunken kon veranderen. Huxley voelde, net als anderen met wie ik
soortgelijke onderzoeken heb gedaan, een intens verlangen om zijn gevoel van subjectief
comfort en tevredenheid te onderzoeken, maar besefte onmiddellijk dat dit tot een
diepere trancetoestand zou leiden.
Toen Huxley werd gevraagd om inzichten te formuleren over de middelen die hij
kon gebruiken om te voorkomen dat hij in meer dan een lichte trance zou raken,
verklaarde hij dat hij dit deed door een bepaalde tijdsduur vast te stellen gedurende
welke hij in een lichte trance zou blijven. Dit had tot gevolg dat hij zich er sterker van
bewust werd dat hij op elk moment 'de externe realiteit kon bereiken en grijpen' en dat
zijn gevoel van subjectief comfort en gemak afnam. Bespreking hiervan en herhaalde
experimenten onthulden dat zorgvuldig geformuleerde suggesties die dienen om de
beschikbaarheid van de externe realiteit te benadrukken en om het subjectieve comfort
te vergroten, zouden kunnen dienen om het bewustzijn te verdiepen.
de trance, ook al was Huxley volledig op de hoogte van wat er werd gezegd en waarom.
Soortgelijke resultaten zijn verkregen met andere zeer intelligente proefpersonen.
Bij het experimenteren met middeldiepe trances ondervond Huxley, net als andere
proefpersonen met wie ik heb gewerkt, veel meer moeite met het reageren op en het
handhaven van een redelijk constant tranceniveau. Hij ontdekte dat hij een subjectieve
behoefte had om dieper in de trance te gaan en een intellectuele behoefte om op het
middenniveau te blijven. Het gevolg was dat hij herhaaldelijk 'naar bewustzijn streefde' van
zijn omgeving, wat een lichte trance op gang bracht.
Vervolgens richtte hij zijn aandacht op subjectief comfort en merkte dat hij een diepe trance
ontwikkelde. Uiteindelijk kreeg hij, na herhaalde experimenten, zowel posthypnotische als
directe hypnotische suggesties om in een middeldiepe trance te blijven. Hij merkte dat hij
dat toen met heel weinig zorgen kon doen. Hij beschreef de medium trance als primair
gekenmerkt door een zeer aangenaam subjectief gevoel van comfort en een vaag, vaag,
gebrekkig besef dat er een externe realiteit bestond waarvoor hij behoefte voelde aan
aanzienlijke motivatie om die te kunnen onderzoeken. Als hij echter zou proberen zelfs maar
één onderdeel van de werkelijkheid op zijn intrinsieke waarde te onderzoeken, zou hij
onmiddellijk in trance raken
steeds lichter. Aan de andere kant, toen hij een item uit de externe realiteit onderzocht op
subjectieve waarden, bijvoorbeeld het zachte comfort van de stoelkussens in contrast met
de intrinsieke stilte van de kamer, werd de trance dieper. Maar zowel lichte als diepe trances
werden gekenmerkt door de behoefte om de externe realiteit op de een of andere manier
waar te nemen, niet noodzakelijkerwijs duidelijk, maar toch
niettemin om er een herkenbaar bewustzijn van te behouden.
Voor beide soorten trance werden experimenten uitgevoerd om te ontdekken welke
hypnotische verschijnselen konden worden opgewekt in zowel lichte als middeldiepe trances.
Ditzelfde experiment is gedaan met andere goede proefpersonen en ook met proefpersonen
die consequent slechts een lichte trance ontwikkelden en met degenen die consequent niet
verder leken te kunnen gaan dan de medium trance. In al deze onderzoeken waren de
bevindingen dezelfde; het belangrijkste leek de behoefte van lichte en middeldiepe
hypnotische proefpersonen te zijn om op zijn minst enige greep op de externe realiteit te
behouden en hun trancetoestand te oriënteren als een toestand los van de externe realiteit,
maar waarbij de oriëntatie op een dergelijke realiteit, hoe zwak van aard ook, wordt ervaren
als beschikbaar voor onmiddellijk gebruik door het subject.
Een ander punt dat Huxley ontdekte door zijn eigen inspanningen, zonder mij te laten
leiden, en waarvan ik me volledig bewust was door het werken met andere proefpersonen,
was dat de verschijnselen van diepe hypnose zowel in de lichte als in de medium trance
kunnen worden ontwikkeld. Huxley, die diepe hypnose had waargenomen, vroeg zich af of
het mogelijk was hallucinerende verschijnselen te ontwikkelen in de lichte trance. Hij
41
Machine Translated by Google
Hij probeerde dit door te genieten van zijn subjectieve staat van fysiek comfort en daaraan
een extra subjectieve kwaliteit toe te voegen, namelijk een aangename smaaksensatie. Hij
vond het vrij gemakkelijk om verschillende smaaksensaties levendig te hallucineren, terwijl hij
zich vaag afvroeg wat ik zou denken als ik wist wat hij deed. Hij was zich niet bewust van zijn
toegenomen slikken toen hij dit deed. Van smaaksensaties vertakte hij zich naar
reukhallucinaties die zowel aangenaam als onaangenaam waren. Hij besefte niet dat hij dit
verraadde door zijn neusgaten open te klappen. Zijn gedachtegang op dat moment, zo legde
hij vervolgens uit, was dat hij het ‘gevoel’ had dat hallucinaties van een volledig ‘innerlijk type
proces’, dat wil zeggen dat ze in het lichaam zelf plaatsvinden, gemakkelijker zouden zijn dan
die waarbij de hallucinatie verscheen. buiten het lichaam zijn. Van reukhallucinaties evolueerde
hij naar kinesthetische, proprioceptieve en ten slotte tactiele sensaties. In de
kinesthetische hallucinerende sensatie-ervaring. Hij hallucineerde tijdens een lange wandeling,
maar bleef zich er voortdurend van bewust dat ik aanwezig was in een vaag waargenomen
kamer. Even vergat hij mij en zijn gehallucineerde lopen werd heel levendig. Hij herkende dit
als een indicatie van de tijdelijke ontwikkeling van een diepere trancetoestand, waarvan hij
zich verplicht voelde om eraan te denken dit aan mij te melden tijdens de discussie na zijn
opwinding. Hij was zich tijdens de hallucinerende wandeling niet bewust van ademhalings- en
polsveranderingen.
Toen hij voor het eerst probeerde visuele en auditieve hallucinaties te krijgen, vond hij
ze veel moeilijker en de poging had de neiging zijn trancetoestand te verlichten en teniet te
doen. Uiteindelijk redeneerde hij dat als hij ritmische bewegingen van zijn lichaam kon
hallucineren, hij vervolgens een auditieve hallucinatie aan deze hallucinerende lichaamssensatie
kon 'koppelen'. De maatregel bleek zeer succesvol en opnieuw betrapte hij erop dat hij zich
afvroeg of ik de muziek kon horen. Zijn ademhaling veranderde en er werden lichte bewegingen
van zijn hoofd waargenomen.
Van eenvoudige muziek ging hij over naar een hallucinatie van operazang en uiteindelijk een
gemompel van woorden die uiteindelijk mijn stem leken te worden die hem ondervroeg over
Deep Reflection. Ik kon niet herkennen wat er gebeurde.
Hiervanuit ging hij over tot visuele hallucinaties. Een poging om zijn ogen te openen
wekte hem bijna uit zijn trancetoestand. Daarna hield hij zijn ogen gesloten voor zowel lichte
als middeldiepe trance-activiteiten. Zijn eerste visuele hallucinatie was een levendige
overstroming van zijn geest met een intens gevoel van pastelkleuren van veranderende tinten
en met een golfachtige beweging. Hij bracht deze ervaring in verband met zijn Deep Reflection-
ervaringen met mij en ook met zijn eerdere psychedelische ervaringen. Hij achtte deze
ervaring niet voldoende geldig voor zijn doeleinden van dat moment, omdat hij
vond dat levendige herinneringen een te grote rol speelden. Daarom besloot hij opzettelijk een
bloem te visualiseren, maar de gedachte kwam bij hem op dat, zelfs als een gevoel van beweging
een rol speelde bij auditieve hallucinaties, hij een soortgelijke maatregel zou kunnen gebruiken om
een visuele hallucinatie te ontwikkelen. Op dit moment, zo herinnerde hij zich nadat hij uit de
trance was ontwaakt en terwijl hij zijn ervaringen besprak, vroeg hij zich af of ik ooit hallucinaties
bij mijn proefpersonen had opgebouwd door
het combineren van verschillende zintuiglijke ervaringsvelden. Ik vertelde hem dat dat voor mij
een standaardprocedure was.
Hij ging verder met deze visuele hallucinatie door zijn hoofd van links naar rechts en op en
neer te 'voelen' om een nauwelijks zichtbaar, twijfelachtig zichtbaar, ritmisch bewegend object te
volgen. Al snel werd het object
steeds beter zichtbaar totdat hij een gigantische roos zag, mogelijk een meter in doorsnee. Dit
had hij niet verwacht en daardoor was hij er meteen zeker van dat het geen levend gemaakte
herinnering was, maar een bevredigende hallucinatie. Met dit besef kwam het besef dat hij de
hallucinatie heel goed zou kunnen verergeren door het toevoegen van reukhallucinaties met een
intense, 'onroosachtige' misselijkmakend zoete geur. Deze poging was ook zeer succesvol. Nadat
hij met verschillende hallucinaties had geëxperimenteerd, ontwaakte Huxley uit zijn trance en
besprak hij uitgebreid wat hij had bereikt. Hij was blij om te horen dat zijn experimentele
bevindingen, zonder enige coaching of suggesties van mij, goed in overeenstemming waren met
de geplande experimentele bevindingen bij andere proefpersonen.
Hier zien we dat Erickson een van de duidelijkste voorbeelden presenteert
van het systematisch begrijpen en gebruiken van representatiesystemen.
Huxley wil bepalen of hij hallucinerende verschijnselen kan ervaren in zowel lichte als medium
trance. Huxley zelf gedraagt zich consistent volgens de hierboven genoemde principes. Ten
eerste, omdat je in een
lichte/medium trance, zijn aanvankelijke gedrag is nog steeds grotendeels bewust - hij gebruikt
dienovereenkomstig zijn meest gewaardeerde representatiesysteem, kinesthetisch, als het
leidende representatiesysteem om zichzelf te helpen
het ontwikkelen van hallucinaties in de andere representatiesystemen.
. . . Genieten van zijn subjectieve staat van fysiek comfort en daar iets aan
toevoegen.
een extra subjectieve kwaliteit, namelijk een aangename smaaksensatie.
42
Machine Translated by Google
. . . Van smaaksensaties vertakte hij zich naar reukhallucinaties. .
. merkt een plotselinge verandering in het gedrag van de cliënt op. Door gebruik te maken van
Van reukhallucinaties evolueerde hij naar kinesthetische, proprioceptieve
en uiteindelijk tactiele sensaties.
Verder komt Huxley spontaan tot een techniek die we hebben geformaliseerd in de
context van het helpen van mensen bij het ontwikkelen van aanvullende kaarten of
representatiesystemen voor het organiseren van hun ervaringen -
in het bijzonder het gebruik van een leidend representatiesysteem om een ander
representatiesysteem te ontwikkelen door een punt van overlap of snijpunt tussen de
twee te vinden.
Mary Lou, een vrouw van midden veertig, werkte in een trainingsgroep voor
therapeuten. Tijdens het uiten van haar moeilijkheden, de
De therapeut merkte dat elke keer dat ze een opmerking maakte die kritisch was over
haar eigen gedrag, de stemkwaliteit (tonaliteit) van Mary Lou veranderde. Ze sprak
letterlijk met een andere stem. De therapeut vroeg Mary Lou vervolgens een aantal
kritische opmerkingen te herhalen. Terwijl ze dat deed, vroeg de therapeut haar om
zich bewust te zijn van haar stem. Toen ze klaar was
Terwijl ze de kritische opmerkingen herhaalde, leunde de therapeut naar voren en vroeg
haar wiens stem dat was. Ze antwoordde meteen dat het de stem van haar vader was.
Op dit punt vroeg de therapeut haar haar ogen te sluiten en diezelfde stem in haar hoofd
te horen. Dit lukte haar gemakkelijk. Vervolgens instrueerde de therapeut haar, terwijl
ze naar de stem van haar vader luisterde, om de mond van haar vader te zien bewegen,
waarbij de lippen de woorden vormden. Terwijl ze dit volbracht, kreeg ze de opdracht
om de rest van het gezicht van haar vader te zien.
De therapeut bleef met Mary Lou samenwerken en gebruikte de stem van haar vader
om haar te leiden bij het construeren van een volledige visuele representatie die
overeenkwam met de stem die ze in haar hoofd bleef horen. Zodra de visuele en
auditieve representaties werden gecoördineerd, de therapeut gebruikte de
materiaal als basis voor een enactment waarin Mary Lou zowel zichzelf als haar vader
speelde.
In deze laatste fase waren dat dus alle drie de representatiesystemen
in het spel gebracht - auditief, visueel en kinesthetisch. De inwerkingtreding
techniek, gebaseerd op het aanvankelijk gebruiken van een auditieve representatie en het
vervolgens toevoegen van de andere representatiesystemen (visueel en kinesthetisch) daaraan -
dat wil zeggen, Meta-Tactic III - stelde Mary Lou in staat enkele voorheen ernstige
belemmeringen voor haar verdere groei te confronteren en te overwinnen.
Deze ervaring met Mary Lou laat het gebruik van Meta-Tactic III zien. De therapeut
het representatiesysteem waarin deze plotselinge verschuiving plaatsvindt als basis voor het
opbouwen van een completere referentiestructuur (zie hoofdstuk 6, Magie I), vindt de
therapeut een punt van overlap tussen het representatiesysteem waarin de verschuiving
plaatsvond. en het representatiesysteem dat de therapeut eraan toevoegt. Omdat het
oorspronkelijke representatiesysteem in dit geval auditief was (met name de stem van een
andere persoon), liet de therapeut de cliënt een visueel beeld vormen van de mond die die
stem creëerde. Zodra een deel van het nieuwe representatiesysteem aan de initiaal is
gekoppeld
representatiesysteem kan de therapeut samen met de cliënt werken aan de volledige
ontwikkeling van het nieuwe representatiesysteem. Het gevolg van deze meta-tactiek is dat
de weergave van de ervaring die de cliënt voor problemen veroorzaakt dramatisch wordt
uitgebreid. Deze uitgebreide representatie geeft de cliënt een uitgebreider model van de
wereld en, op basis hiervan, meer keuzes in het omgaan met haar leven.
Huxley past systematisch Meta-Tactic III toe om zichzelf te helpen bij het ontwikkelen
van hallucinaties in andere representatiesystemen dan zijn primaire, zoals de beschrijving
aangeeft:
. . . redeneerde dat als hij ritmisch kon hallucineren
bewegingen van zijn lichaam kon hij dan een auditieve hallucinatie
‘koppelen’ aan deze gehallucineerde lichaamssensatie, . . . zelfs
aangezien een bewegingsgevoel een rol speelde bij auditieve
hallucinaties, zou hij een soortgelijke maatregel kunnen toepassen
een visuele hallucinatie ontwikkelen.
Even opmerkelijk is naar onze mening het fijn ontwikkelde vermogen van Erickson om
visueel onderscheid te maken en, met een minimum aan aanwijzingen, de ervaring die
Huxley heeft te begrijpen:
. . . levendig verschillende smaaksensaties hallucineren terwijl je je afvraagt
vaag wat ik zou denken als ik wist wat hij deed. Hij was zich niet bewust van
zijn toegenomen slikken toen hij dit deed. . vertakt zich naar .
olfactorische hallucinaties. . . hij verraadde dit door . Dat besefte hij niet
het flakkeren van zijn neusgaten.
Ericksons vermogen om de betekenis van de gedetailleerde bewegingen van Huxleys
lichaam te identificeren en te begrijpen laat geen twijfel bestaan over zijn (Ericksons)
expliciete begrip van het gebruik en de kracht van representatiesystemen als een
43
Machine Translated by Google
organiserend principe in de menselijke ervaring. Zoals hij zegt:
.. . hij [Huxley] vroeg zich af of ik ooit hallucinaties bij mijn proefpersonen had
opgebouwd door verschillende zintuiglijke ervaringsvelden te combineren. Ik
vertelde hem dat dat voor mij een standaardprocedure was.
Deze discussie bracht de kwestie van anesthesie, geheugenverlies,
dissociatie, depersonalisatie, regressie, tijdvervorming, hypermnesie (een item dat moeilijk te
testen is bij Huxley vanwege zijn fenomenale
geheugen) en een verkenning van onderdrukte gebeurtenissen uit het verleden.
Hiervan ontdekte Huxley dat anesthesie, geheugenverlies, tijdvervorming en hypermnesie
mogelijk waren in de lichte trance. De andere verschijnselen
waren bevorderlijk voor de ontwikkeling van diepe trance, met enige serieuze inspanning om
deze te bereiken.
De anesthesie die hij in de lichte trance ontwikkelde, was het meest effectief voor
geselecteerde delen van het lichaam. Toen er werd geprobeerd algemene anesthesie vanaf
de nek naar beneden te krijgen, merkte Huxley dat hij in een diepe trance "weggleed".
Het geheugenverlies was, net als de anesthesie, effectief als het selectief van aard was.
Elke poging om totaal geheugenverlies te krijgen, resulteerde in een progressie naar een
diepe trance.
Tijdvervorming was gemakkelijk mogelijk en Huxley legde uit dat hij er niet zeker van
was, maar dat hij er sterk van overtuigd was dat hij lange tijd tijdvervorming had toegepast in
Deep Reflection, hoewel zijn eerste formele kennismaking met het concept via mij was verlopen.
Hypermnesie, zo moeilijk te testen vanwege zijn extreme vermogen om zich
gebeurtenissen uit het verleden te herinneren, werd op mijn suggestie getest door hem in
lichte trance te vragen om op verzoek onmiddellijk aan te geven op welke pagina van
verschillende van zijn boeken bepaalde paragrafen konden worden gevonden. Op het eerste
verzoek ontwaakte Huxley uit de lichte trance en legde uit: 'Echt nu,
Milton, dat kan ik niet doen. Ik kan met moeite het grootste deel van dat boek reciteren, maar
het paginanummer voor een paragraaf is niet bepaald cricket." Niettemin raakte hij weer in
een lichte trance, de naam van het boek werd gegeven, een paar regels van een paragraaf
werden hardop voorgelezen. aan hem toe, waarop hij het paginanummer moest geven waarop
het verscheen. Hij slaagde daarin op verbazingwekkend snelle wijze beslist beter dan 65
procent. Toen hij uit de lichte trance ontwaakte, kreeg hij de opdracht om in de staat van
bewust bewustzijn te blijven en om Tot zijn enorme verbazing ontdekte hij dat, terwijl het
paginanummer in zijn geest 'flashde' in de lichte trancetoestand, hij in wakende toestand een
methodische procedure moest volgen.
van het in gedachten voltooien van de paragraaf, het beginnen met de volgende, dan mentaal
terugkeren naar de voorgaande paragraaf en dan 'een gok doen'. Toen hij werd beperkt tot
dezelfde tijdsduur die hij in de lichte trance had doorgebracht, faalde hij in elk geval. Als hij de tijd
mocht nemen die hij wilde, kon hij een nauwkeurigheid van ongeveer 40 procent bereiken, maar
de boeken moesten recenter gelezen zijn dan de boeken die voor de lichte trancetoestand werden
gebruikt.
Ook hier vinden we gedrag dat het besproken patroon ondersteunt
eerder. In de lichte trancetoestand heeft Huxley toegang tot functies die gelokaliseerd zijn in het
niet-dominante halfrond:
. . . Het paginanummer "flitste" (een visueel predikaat) in zijn geest in de lichte
trancetoestand.
Wanneer dezelfde taak echter wordt geprobeerd in de waaktoestand of de normale
bewustzijnstoestand – in het geval van Huxley, in de toestand waarin het kinesthetische
representatiesysteem dominant is – worden er geen visuele beelden gegenereerd.
beschikbaar:
. . . In wakende toestand moest hij een mechanisch proces volgen
procedure om de paragraaf mentaal af te ronden, vervolgens met de
volgende te beginnen. . .
Ik merk dat Huxley in het algemeen niet in staat is zijn prestaties in de lichte trancetoestand te
evenaren als hij wakker is. De taak is uiteraard een taak van visuele herinnering – een functie van
de niet-dominante hersenhelft.
Huxley ging vervolgens verder met het dupliceren van alles wat hij in de lichte trance had
gedaan in de medium trance. Hij voerde soortgelijke taken veel gemakkelijker uit, maar ervoer
voortdurend het gevoel van 'wegglijden' in een diepere trance.
Huxley en ik bespraken dit hypnotiserende gedrag van hem op zijn allerlaatst
aanzienlijke lengte, waarbij Huxley de meeste aantekeningen maakte, aangezien alleen hij zijn
eigen subjectieve ervaringen met betrekking tot de onderwerpen kon vastleggen
besproken. Om deze reden is de discussie hier beperkt.
Vervolgens richtten we ons op de kwestie van diepe hypnose. Huxley ontwikkelde gemakkelijk
een diepe somnambulistische trance waarin hij volledig verkeerde
spontaan gedesoriënteerd in tijd en plaats. Hij kon zijn ogen openen, maar beschreef zijn
gezichtsveld als een ‘bron van licht’ die mij, de stoel waarin ik zat, hemzelf en zijn stoel omvatte. Hij
merkte meteen de opmerkelijke spontane beperking van zijn gezichtsvermogen op en onthulde een
besef
44
Machine Translated by Google
dat hij, om een voor hem onbekende reden, verplicht was mij 'dingen uit te leggen'. Na
zorgvuldige ondervraging bleek dat hij geheugenverlies had over wat er eerder was
gedaan, en dat hij zich ook niet bewust was van onze joint venture. Zijn gevoel dat hij
dingen moest uitleggen, werd een nonchalante bereidheid zodra hij het onder woorden
bracht. Een van zijn eerste uitspraken was: 'Echt, weet je, ik kan mijn situatie niet
begrijpen of waarom je hier bent, waar dat ook mag zijn, maar ik moet je dingen
uitleggen.' Hij kreeg de verzekering dat ik de situatie begreep en dat ik geïnteresseerd
was in elke uitleg die hij mij wilde geven, en dat ik hem misschien wel verzoeken zou
kunnen doen. Heel terloops en onverschillig gaf hij toe, maar het was duidelijk dat hij op
een tevreden, passieve manier genoot van een staat van fysiek comfort.
Hij beantwoordde vragen eenvoudig en kort en gaf letterlijk en
precies niet meer en niet minder dan de letterlijke betekenis van de gestelde vraag. Met
andere woorden, hij toonde dezelfde precieze letterlijkheid als bij andere onderwerpen,
misschien nog wel meer vanwege zijn kennis van de semantiek.
Er werd hem gevraagd: "Wat is rechts van mij?" Zijn antwoord was eenvoudigweg:
"Ik weet het niet." "Waarom?" "Ik heb niet gekeken." "Wil je dat doen?" "Ja."
"Nu!" 'Hoe ver wil je dat ik kijk?' Dit was geen onverwachte vraag, aangezien ik er
ontelbare keren mee ben geconfronteerd. Huxley manifesteerde eenvoudigweg een
kenmerkend fenomeen van de diepe slaapwandelende trance, waarbij het visuele
bewustzijn op een onverklaarbare manier wordt beperkt tot de items die relevant zijn
voor de trancesituatie. Voor elke stoel, bank en voetenbank die ik hem wilde laten zien,
waren specifieke instructies nodig.
Zoals Huxley later uitlegde: ‘Ik moest om me heen kijken totdat het [het gespecificeerde
object] langzaamaan in zicht kwam, niet allemaal tegelijk, maar langzaam alsof het zich
materialiseerde. Ik geloof echt dat ik me volledig op mijn gemak voelde, zonder een
spoor van Ik was verbaasd toen ik zag hoe de dingen werkelijkheid werden. Ik accepteerde het
alles als vanzelfsprekend." Soortgelijke verklaringen zijn geweest
ontvangen van honderden proefpersonen. Toch heeft de ervaring mij geleerd hoe
belangrijk het is dat ik de rol aanneem van een puur passieve onderzoeker, iemand die
alleen een vraag stelt om een antwoord te krijgen, ongeacht de inhoud ervan.
Een intonatie van interesse in de betekenis van het antwoord zal de proefpersoon er
waarschijnlijk toe aanzetten te reageren alsof hem instructies zijn gegeven over welk
antwoord hij moet geven. In therapeutisch werk gebruik ik intonaties om adequatere
persoonlijke reacties van de patiënt te beïnvloeden.
Bij Huxley heb ik dit getest door enthousiast te vragen: "Wat, vertel me nu, is dat
wat zich zo'n 4,5 meter voor je bevindt?" Het juiste antwoord had moeten zijn: 'Een tafel.'
In plaats daarvan luidde het antwoord: 'Een tafel met een boek en een vaas erop.' Zowel
het boek als de vaas stonden op de tafel, maar aan de andere kant van de tafel en dus
op meer dan 4,5 meter afstand
weg. Later werd hetzelfde onderzoek op een nonchalante, onverschillige manier gedaan:
"Vertel me nu eens, wat is dat zo'n 4,5 meter voor je?" Hij antwoordde, ondanks zijn eerdere
antwoord: 'Een tafel.' "Nog iets anders?" "Ja." "Wat nog meer?" "Een boek." (Dit was dichter
bij hem dan de vaas.) 'Nog iets anders?' "Ja."
"Vertel het me nu." "Een vaas." "Nog iets anders?" "Ja." "Vertel het me nu." "Een vlek."
"Nog iets anders?" "Nee."
Nu is Huxley volledig in de diepe trancetoestand terechtgekomen. Een van de
interessantere verschillen in het taalgedrag van proefpersonen in diepe somnambulistische
trances, in tegenstelling tot normale bewustzijnstoestanden of gedrag tijdens trance-inductie
in de lichte en middelmatige trancetoestanden, doet zich hier voor. In andere
bewustzijnstoestanden die verband houden met hypnose dan diepe somnambulistische
trance en in normale bewustzijnstoestanden zullen mensen op bepaalde zinnen in de vorm
van vragen reageren alsof het bevelen zijn. Bijvoorbeeld de typische reactie van een
volwassen spreker van het Engels op vragen als:
Kun jij je handen op je dijen leggen? Liggen je handen op je dijen?
is reageren alsof ze het bevel hadden gekregen:
Plaats je handen op je dijen!
Concreet is de typische reactie van de persoon aan wie de vragen zijn gericht, het plaatsen
van de handen op de dijen. Binnen het transformationele taalmodel van taal staan deze
verschijnselen bekend als conversatiepostulaten (zie bijvoorbeeld Lakoff en Gordon, 1973
voor een formeel model).
behandeling). In wezen werkt het proces als volgt: als ik wil dat u een handeling uitvoert,
maar ik wil u niet rechtstreeks opdracht geven deze uit te voeren, kan ik een van de
vooronderstellingen van de opdracht selecteren die ik u wil laten uitvoeren, en vragen je die
vooronderstelling in de vorm van een ja-nee-vraag.
(Zie Magie !, Hoofdstukken 3 en 4 en Bijlage B, en ook Bijlage van dit Deel, voor een
presentatie van het formele begrip van vooronderstelling.)
Concreet is een van de vooronderstellingen van het commando:
Plaats uw handen op uw dijen
is dat je in staat bent, je kunt, je handen op je dijen plaatsen. Omdat dit een vooronderstelling
is van het bevel, wordt u eenvoudigweg gevraagd of u dat wel of niet doet
45
Machine Translated by Google
daartoe in staat zijn, communiceer ik het commando ‘beleefd’ in de vorm van een vraag.
Commando Vooronderstelling
Plaats je handen op je Je kunt je handen plaatsen
dijen! op je dijen.
volgens het principe van
conversatie postulaten
Kun jij je handen op je Plaats uw handen op uw
dijen leggen? dijen!
Als we de taalkundige terminologie verder ontwikkelen, hebben we de noties van
oppervlaktestructuur – de feitelijke vorm die de zin heeft die wordt uitgesproken – en diepe
structuur – de weergave van de betekenis die de oppervlaktestructuur heeft. Wat dit soort
zinnen bijzonder maakt, is dat ze een ander effect hebben dan het effect dat de betekenis
van de Diepe Structuur vertegenwoordigt. Met andere woorden: het herstel van de letterlijke
Diepe Structuur uit de Oppervlaktestructuur is het normale proces waarmee we de
communicatie van iemand anders begrijpen. In deze specifieke gevallen hebben we echter
een extra stap in het herstel van de betekenis.
In het bijzonder, als de letterlijke betekenis van de Diepe Structuur een ja-nee-vraagvorm
is van een vooronderstelling van een bevel, dan begrijpen we dat de kracht van de
communicatie dat bevel is in plaats van de letterlijke vraagbetekenis van de Diepe Structuur.
Op dezelfde manier, wanneer de ene persoon de andere de vraag stelt: wat is rechts
van mij? het typische antwoord is ofwel een onmiddellijke lijst van de items die zich rechts
van de vraagsteller bevinden, in het geval dat de persoon die antwoordt weet wat er is, of
de persoon die antwoordt, zal kijken om te zien wat zich daar bevindt als hij dat niet weet
toch weten. Er zijn echter twee omstandigheden waarin een spreker van de taal
consequent niet op deze manier zal reageren: hetzij wanneer de spreker in een diepe
somnambulistische trance verkeert, hetzij wanneer de spreker een kind is.
Erickson ondervraagt Huxley, die in een diepe slaapambulistische trance verkeert, met:
Wat is rechts van mij?
en Huxley reageert niet door onmiddellijk op te sommen welke items zich daar bevinden, noch
door te kijken wat zich daar bevindt, maar eerder:
Ik weet het niet
Zoals Erickson opmerkt, is dit vermogen van het onderwerp diepgaand
somnambulistische trance om te reageren op de letterlijke Diepe Structuur-betekenis van de
zin is een uitstekende indicator dat de persoon in diepe trance verkeert. Een uitstekende test
voor de diepte van de trance bij veel onderwerpen zal dus het vermogen zijn om niet te
reageren op de extra betekenis die door de gesprekspostulaten wordt gegeven. Een onderzoek
van Ericksons inductietechnieken onthult a
consistent gebruik van gesprekspostulaten tijdens trance-inductie. Dit komt overeen met zijn
gebruikelijke nadruk op een tolerante in plaats van een
autoritaire benadering van inductie. Door ja-nee-vraagformulieren te gebruiken om commando's
over te brengen, omzeilt hij het probleem van controle en weerstand, aangezien hij geen
directe commando's aan de cliënt geeft. Bovendien is dit taalkundige onderscheid, in
overeenstemming met zijn nadruk op het belang van het maken van onderscheid tussen
trance-inductie en gedrag in de trancetoestand, nuttig bij het
bepalen waar in het proces de cliënt zich op een bepaald moment bevindt. Merk bovendien
op dat het gedrag van de proefpersoon bij het negeren van het gesprekspostulaat wanneer
hij in diepe trance verkeert, volledig in overeenstemming is met zijn ervaring op een eerder
punt in zijn levensgeschiedenis, namelijk in zijn kindertijd. Deze techniek ondersteunt dus de
neiging bij proefpersonen die in een diepe trance terechtkomen, om leeftijdsregressie te
ervaren.
Merk op dat wanneer Huxley in een diepe trance raakt, hij in staat wordt visuele
onderscheidingen te maken waar hij normaal gesproken geen keuze in heeft. Erickson stelt
dat dit 'een kenmerkend fenomeen is van de diepe slaapwandelende trance'.
Dit wordt begrijpelijk in de context van de opmerkingen die eerder zijn gemaakt met betrekking
tot cerebrale asymmetrie.
Deze letterlijkheid en deze eigenaardige beperking van het bewustzijn tot die onderdelen
van de werkelijkheid die de precieze hypnotische situatie vormen, zijn in hoge mate bepalend
voor een bevredigende somnambulistische hypnotische trance. Samen met het visuele
beperking, er is ook een auditieve beperking van een zodanige aard dat geluiden, zelfs die
welke tussen de operator en het subject ontstaan, totaal buiten de hypnotische situatie lijken
te vallen. Omdat er geen assistent aanwezig was, kon deze auditieve beperking niet worden
getest. Door middel van een voor het oog niet zichtbare zwarte draad werd echter een boek
van de tafel achter hem tegen zijn rug gevallen. Langzaam, alsof hij jeuk had gehad, hief Huxley
zijn hand op en krabde aan zijn schouder. Er was geen schrikreactie. Ook dit is het geval
46
Machine Translated by Google
kenmerkend voor de reactie op veel onverwachte fysieke stimuli.
Ze worden geïnterpreteerd in termen van lichaamservaring uit het verleden. Heel vaak zullen
proefpersonen dat doen als onderdeel van het ontwikkelen van een diepe somnambulistische trance
tegelijkertijd een selectieve algemene anesthesie ontwikkelen voor fysieke stimuli die geen deel
uitmaken van de hypnotische situatie, fysieke stimuli in
vooral die geen interpretatie in termen van ervaringen uit het verleden toelaten.
Dit kon in de situatie met Huxley niet worden getest, aangezien een assistent nodig is om
adequate tests uit te voeren zonder de hypnotische situatie te verstoren.
Een illustratieve maatregel die ik heb gebruikt, is een naald met schroefdraad door de mouw van
een jas te steken terwijl de armen in positie worden gebracht en vervolgens een assistent de
draad heen en weer te laten zagen vanuit een verborgen plaats. Vaak een
spontane anesthesie zou ervoor zorgen dat de patiënt zich niet bewust is van de stimulus.
Er zijn gemakkelijk verschillende eenvoudige maatregelen te bedenken.
Huxley werd vervolgens zachtjes indirect uit de trance gewekt door de simpele suggestie
dat hij zichzelf in zijn stoel zou aanpassen om de exacte fysieke en mentale toestand te hervatten
die hij had gehad bij het besluit om tot later enige verdere experimentele studie van Diepe
Reflectie te staken.
Huxley's reactie was een onmiddellijke opwinding en hij verklaarde prompt dat hij er
helemaal klaar voor was om in diepe hypnose te gaan. Hoewel deze uitspraak op zichzelf duidde
op diepgaand posthypnotisch geheugenverlies, waren vertragingstactieken dat wel
onder het mom van discussie over wat er eventueel gedaan zou kunnen worden. Op deze
manier werd het mogelijk om verschillende items van zijn diepe trancegedrag te vermelden. Een
dergelijke vermelding riep geen herinneringen op en Huxley's bespreking van de aan de orde
gestelde punten vertoonde geen verfijning als gevolg van zijn diepe trancegedrag. Hij was
evenmin op de hoogte van de details van zijn diepe trance
gedrag zoals hij was geweest voordat de diepe trance was veroorzaakt.
Er volgden nog meer diepe trances van Huxley waarin hem, waarbij hij alle persoonlijke
betekenissen vermeed, werd gevraagd gedeeltelijke, selectieve en totale posthypnotische
amnesie te ontwikkelen (met gedeeltelijk wordt een deel van het totale geheugen bedoeld).
ervaring wordt met selectief geheugenverlies bedoeld een geheugenverlies voor geselecteerde,
misschien onderling samenhangende ervaringsitems), een terugwinning van het amnestische
materiaal en een verlies van het teruggevonden materiaal. Hij ontwikkelde zich ook
catalepsie, getest door hem comfortabel in een stoel te 'schikken' en vervolgens een situatie te
creëren die een direct bevel inhoudt om uit de stoel op te staan ('pak het boek daar op die tafel
en plaats het daar op het bureau en doe het nu'). Hierdoor merkte Huxley dat hij, op
onverklaarbare wijze voor hem, niet in staat was uit de stoel op te staan en niet kon begrijpen
waarom dit zo was.
(De “comfortabele opstelling” van zijn lichaam had geresulteerd in een houding die gecorrigeerd
moest worden voordat hij uit de stoel kon opstaan, en er waren geen impliciete suggesties voor
een dergelijke correctie te vinden in de
instructies gegeven. Daarom zat hij hulpeloos, niet in staat om op te staan, niet in staat om te staan
herkennen waarom. Deze zelfde maatregel is toegepast om een zadelblokanesthesie voor medische
groepen te demonstreren. De proefpersoon in de diepe trance wordt zorgvuldig gepositioneerd, er
wordt een informeel gesprek gevoerd en de proefpersoon wordt vervolgens in contact gebracht met
een andere proefpersoon, die wordt gevraagd van stoel te wisselen met de eerste proefpersoon. De
tweede proefpersoon stapt alleen maar over om hulpeloos te gaan staan, terwijl de eerste
proefpersoon ontdekt dat zij (1) niet in staat is te bewegen, en (2) dat het verlies van het onvermogen
om te staan binnenkort resulteert in een verlies van oriëntatie op het onderlichaam en een
resulterende totale anesthesie zonder dat anesthesie zelfs maar in de voorbereidende bespreking
van hypnose is genoemd. Dit onopgemerkte gebruik van catalepsie, dat niet door de patiënt wordt
herkend, is een zeer effectieve maatregel bij het verdiepen van trancetoestanden.
Huxley was verbaasd over zijn verlies aan mobiliteit en werd nog meer verbaasd toen hij een
verlies aan oriëntatie naar het onderste deel van zijn lichaam ontdekte en hij was het meest verbaasd
toen ik hem de aanwezigheid van een
diepgaande anesthesie. Hij kon de hele reeks gebeurtenissen niet begrijpen. Hij vertelde er niet over
comfortabele positionering van zijn lichaam ten opzichte van de onopvallend geïnduceerde catalepsie
met de daaruit voortvloeiende anesthesie.
Hij werd uit de trancetoestand gewekt met aanhoudende catalepsie,
anesthesie en totaal geheugenverlies voor alle diepe trance-ervaringen. Hij
breidde spontaan de instructie uit tot alle trance-ervaringen,
mogelijk omdat hij mijn instructies niet voldoende duidelijk hoorde.
Hij heroriënteerde zich meteen naar de tijd waarin we met Deep Reflection werkten. Hij kon zijn
onbeweeglijke toestand niet verklaren, en hij uitte zijn nieuwsgierige verwondering over wat hij in de
diepte had gedaan
Reflectietoestand, waarvan hij aannam dat hij er net uit was gekomen, en wat voor het eerst in zijn
hele ervaring tot zulke onverklaarbare manifestaties had geleid. Hij raakte enorm geïnteresseerd en
mompelde voortdurend opmerkingen als 'Meest bijzonder', terwijl hij het onderste deel van zijn
lichaam met zijn handen en ogen verkende. Hij merkte op dat hij de positie van zijn voeten alleen
met zijn ogen kon bepalen, dat er een diepe immobiliteit was vanaf zijn middel naar beneden, en hij
ontdekte, terwijl hij vanwege de catalepsie tevergeefs probeerde zijn been met zijn handen te
bewegen, dat er een toestand van anesthesie bestond. Dit testte hij op verschillende manieren,
waarbij hij mij vroeg hem van verschillende dingen te voorzien om zijn test te kunnen maken. Hij
vroeg bijvoorbeeld of ik ijs op zijn blote enkel wilde aanbrengen, omdat hij daarvoor niet voldoende
kon buigen. Uiteindelijk wendde hij zich, na veel studie, tot mij en merkte op: ‘Ik zeg: je ziet er cool
uit en voelt je het meest op je gemak, terwijl ik me in een uiterst buitengewone situatie bevind.
47
Machine Translated by Google
mijn gevoel van lichaamsbewustzijn afgeleid en verstoord. Ik zeg: is deze toestand zoiets als
hypnose?"
Het herstel van zijn geheugen verheugde hem, maar hij bleef volledig in het ongewisse
over het ontstaan van zijn catalepsie en zijn anesthesie. Hij realiseerde zich echter dat er
een communicatietechniek was geweest
gebruikt om de bereikte resultaten te bewerkstelligen, maar hij slaagde er niet in de
positionering van zijn lichaam te associëren met de uiteindelijke resultaten.
Hier construeert Erickson voor Huxley een ervaring die in het kinesthetische
representatiesysteem het formele equivalent is van het onvermogen van het subject in diepe
trance om te reageren op gesprekspostulaten in het taalsysteem. Door het lichaam van
Huxley in een positie te plaatsen van waaruit het voor hem niet mogelijk is direct te reageren
op het commando voor een specifieke beweging en Huxley vervolgens dat commando te
geven, demonstreert Erickson kinesthetisch hetzelfde formele fenomeen als de
het onvermogen van de proefpersoon om te reageren, tenzij elk deel van de gedragsreeks
volkomen expliciet wordt gemaakt. In het geval van conversatie
postulaten wordt alleen gereageerd op de letterlijke betekenis van de Diepe Structuur, en
niet op de kracht van de zin die wordt gegeven door de letterlijke Diepe Structuur-betekenis
plus de betekenis die daaruit wordt afgeleid door het mechanisme van gesprekspostulaten.
Op een formeel parallelle manier, aangezien niet alle delen van de reeks kinesthetische
stappen bij het uitvoeren van de
Als het bevel expliciet wordt gegeven, raakt Huxley verlamd. De mechanismen van normale
bewustzijnstoestanden die een persoon in staat stellen voor zichzelf de kinesthetische
stappen te leveren die niet expliciet worden gepresenteerd maar geïmpliceerd door de
commando zijn niet beschikbaar voor Huxley. Dit gebied van diep trancegedrag vereist
grondiger onderzoek voordat het wordt geformaliseerd.
Verdere experimenten in de diepe trance onderzochten visuele,
auditieve en andere vormen van ideosensorische hallucinaties. Een van de
De toegepaste maatregelen waren het uitbeelden van het horen van een deur die openging
dan om iemand de kamer te zien binnenkomen, om beleefd op te staan en een stoel aan te
wijzen, om zich vervolgens tot Huxley te wenden om de hoop uit te drukken dat hij zich op
zijn gemak voelde. Hij antwoordde dat dit zo was en hij uitte zijn verbazing over de
onverwachte terugkeer van zijn vrouw, aangezien hij had verwacht dat ze de hele dag
afwezig zou zijn. (De stoel die ik had aangegeven was er een waarvan ik wist dat zijn vrouw er graag op zat.)
Hij sprak met haar en blijkbaar hallucineerde hij. Hij was
onderbroken met de vraag hoe hij wist dat het zijn vrouw was en niet een hypnotische
hallucinatie. Hij onderzocht de vraag nadenkend en legde vervolgens uit dat ik hem geen
enkele suggestie had gegeven om zijn vrouw te hallucineren, dat ik net zo verrast was
geweest door haar komst als hij, en dat
ze was gekleed zoals ze vlak voor haar vertrek was geweest en niet zoals ik haar eerder had
gezien. Daarom was het redelijk om aan te nemen dat ze een realiteit was.
Na een korte, nadenkende pauze keerde hij terug naar zijn 'gesprek' met haar, waarbij hij
kennelijk nog steeds de antwoorden hallucineerde. Ten slotte trok ik zijn aandacht en maakte
een handgebaar dat leek op een verdwijning in de richting van de stoel waarin hij zijn vrouw
'zag'. Tot zijn grote verbazing zag hij haar langzaam vervagen. Toen wendde hij zich tot mij en
vroeg of ik hem wakker wilde maken met een volledige herinnering aan de ervaring. Dat deed ik
en hij besprak de ervaring uitvoerig, maakte veel speciale aantekeningen in zijn notitieboekje en
werkte ze uit met de antwoorden op de vragen die hij mij stelde. Hij was verbaasd toen hij
ontdekte dat toen ik [hem] vroeg om te ontwaken met behoud van de onbeweeglijkheid en de
anesthesie, hij dacht dat hij ontwaakt was, maar dat de trancetoestand voor hem onherkenbaar
voortduurde.
Vervolgens drong hij aan op verder werk op het gebied van hypnotische hallucinerende
ervaringen en werd een grote verscheidenheid (positieve en negatieve visuele, auditieve, reuk-,
smaak-, tactiele, kinesthetische, temperatuur, honger, verzadiging, vermoeidheid, zwakte, diep
opgewonden verwachting, enz.) onderzocht. Hij bleek in alle opzichten zeer bekwaam en er werd
opgemerkt dat zijn hartslag maar liefst twintig punten zou veranderen als hem werd gevraagd de
ervaring van bergbeklimmen te hallucineren in een diepe staat van vermoeidheid. Hij bood in zijn
bespreking van deze uiteenlopende ervaringen de informatie aan die weliswaar negatief was
Hallucinatie zou gemakkelijk kunnen worden bereikt in een diepe trance, het zou het moeilijkst
zijn in een lichte of medium trance, omdat negatieve hallucinaties het meest destructief waren
voor de werkelijkheidswaarden, zelfs die van de hypnotische situatie. Dat wil zeggen dat hij bij
geïnduceerde negatieve hallucinaties merkte dat ik vaag was, ook al kon hij een diepe trance
ontwikkelen met een negatief effect.
hallucinatie die inherent is aan die diepe trance voor alle externe realiteit behalve de realiteit van
de hypnotische situatie, die helder en goed gedefinieerd zou blijven tenzij suggesties van het
tegendeel werden gegeven. Daaropvolgend werk met andere proefpersonen bevestigde deze
bevinding van Huxley. Ik had deze kwestie van negatieve hallucinaties in lichte en middellange
trances nog niet eerder onderzocht.
Op dit punt herinnerde Huxley zich zijn identificatie van het paginanummer in de lichtere
trancetoestanden tijdens het onderzoek naar hypermnesie en hij vroeg of hij aan soortgelijke
tests onder diepe hypnose zou worden onderworpen. Samen doorzochten we de planken van
de bibliotheek en selecteerden uiteindelijk een aantal boeken waarvan Huxley zeker wist dat hij
die vele jaren geleden gelezen moest hebben, maar die hij al twintig jaar of langer niet meer had
aangeraakt. (Eén had hij blijkbaar nog nooit gelezen, de andere vijf had hij wel.)
In een diepe trance, met zijn ogen gesloten, luisterde Huxley aandachtig, terwijl ik het boek
willekeurig opende en een half dozijn regels las uit een geselecteerd boek.
48
Machine Translated by Google

paragraaf. Voor sommigen identificeerde hij het paginanummer vrijwel onmiddellijk en dan gecodeerde informatie uit het verre verleden is een overtuigend voorbeeld van het soort
hallucineerde hij de pagina en 'las' hij deze vanaf het punt waar ik was gestopt. Bovendien herinneringen dat beschikbaar komt voor het onderwerp in diepe trance. Het is voor ons
identificeerde hij de gelegenheid waarbij hij het boek las. Twee van de boeken waarvan vooral suggestief dat hoe dieper de trance is – hoe duidelijker deze zich onderscheidt van
hij zich herinnerde dat ze vijftien jaar lang hadden geraadpleegd Huxleys normale bewustzijnsstaat – hoe beter het visueel opgeslagen materiaal van het niet-
eerder. [Voor] nog twee vond hij het moeilijk om het juiste paginanummer op te geven en dominante halfrond beschikbaar wordt. Huxley's
dan alleen maar het paginanummer te benaderen. Hij kon de druk niet hallucineren en karakterisering van de verschillen tussen zijn ervaring met Deep
kon slechts weinig meer geven dan een samenvatting van de gedachte-inhoud; maar dit Reflectie en diepe trance duiden ook op een soortgelijke trend:
was in wezen juist. Hij kon niet identificeren wanneer hij ze had gelezen, maar hij was er
zeker van dat het meer dan dat was Beschrijving van diepe reflectie Beschrijving van diepe trance
. . . gaf hem bepaalde innerlijke . . . bood slechts een rijkdom aan
vijfentwintig jaar geleden.
Huxley was in de post-trance-discussie het meest verbaasd over zijn uitvoering van gevoelens. . . . . nieuwe gezichtspunten . . .
. doorvoelen door middel van Diepe .. . geef hem geen innerlijk
een geheugenprestatie, maar becommentarieerde de ervaring als primair intellectueel,
waarbij de herstelde herinneringen op geen enkele manier ontbraken. Reflectie. . . gevoel. . .
emotionele betekenis van het behoren tot hem als persoon. Dit leidde tot een algemene
Deze karakterisering suggereert dat een van de verschillen tussen Deep
discussie over hypnose en diepe reflectie met een generaal
Reflectie en diepe trance zijn voor Huxley de mate waarin toegang wordt verkregen tot het
gevoel van ontoereikendheid van de kant van Huxley wat betreft het juiste
niet-dominante halfrond in deze veranderde bewustzijnstoestanden. .
conceptualisering van zijn ervaringen voor vergelijking van waarden. Hoewel Huxley zeer
opgetogen was over zijn hypnotische ervaringen vanwege hun interesse en de nieuwe
inzichten die ze hem boden, was hij ook
enigszins met verlies. Hij was van mening dat hij, als een puur persoonlijke ervaring,
bepaalde niet-identificeerbare subjectieve waarden uit Diepe Reflectie ontleende die
feitelijk niet te verkrijgen waren via hypnose, die slechts een schat aan nieuwe
gezichtspunten bood. Diepe reflectie, zo verklaarde hij, gaf hem bepaalde innerlijke,
blijvende gevoelens die een belangrijke rol leken te spelen in zijn levenspatroon. Tijdens
dit gesprek vroeg hij plotseling of hypnose kon worden gebruikt om hem in staat te stellen
zijn psychedelische ervaringen te onderzoeken. Aan zijn verzoek werd voldaan, maar
nadat hij uit de trance was gewekt, uitte hij door middel van Diepe Reflectie het gevoel
dat de hypnotische ervaring heel anders was dan een vergelijkbaar 'doorvoelen'. Hij

legde uit dat de hypnotische verkenning hem geen innerlijk gevoel gaf, dat wil zeggen
een voortdurend subjectief gevoel, alsof hij midden in zijn psychedelische ervaring zat,
dat er een geordende intellectuele inhoud was die parallel liep aan de ‘gevoelsinhoud’,
terwijl Deep Reflection een een diepgaande emotionele achtergrond met een stabiel
karakter waarop hij 'bewust en moeiteloos een intellectuele weergave van ideeën kon
leggen' waarop de lezer volledig zou reageren. Deze discussie sloot Huxley af met de
doordachte opmerking dat zijn korte, intensieve ervaring met hypnose nog niet was
verteerd en dat hij niet kon verwachten zonder veel nadenken een intelligent commentaar
te kunnen geven.

Huxley's dramatische prestatie in zijn vermogen om visueel toegang te krijgen

49
Machine Translated by Google
Hij vroeg dringend dat er nog meer diepe hypnose bij hem zou plaatsvinden,
waarbij complexere verschijnselen teweeggebracht zouden worden, zodat hij zichzelf
als persoon beter kon onderzoeken. Na een snelle mentale evaluatie van wat er was
gedaan en wat nog gedaan zou kunnen worden, besloot ik tot de wenselijkheid van een
diepe trancetoestand met de mogelijkheid van een dissociatieve regressie in twee
staten; dat wil zeggen, van de procedure om hem in regressie te brengen door hem te
dissociëren van een geselecteerd recent gebied van zijn levenservaring, zodat hij het
als toeschouwer zou kunnen bekijken vanuit de oriëntatie van een ander relatief recent
gebied van zijn levenservaring. De beste manier om dit te doen zou volgens mij een
12
verwarringstechniek zijn. Deze beslissing om een verwarringstechniek toe te
passen werd voor een groot deel beïnvloed door het besef van de auteur van Huxley's
onbeperkte intellectuele capaciteiten en nieuwsgierigheid, wat enorm zou helpen door
Huxley ertoe te brengen aan de verwarringstechniek verbalisaties andere mogelijke
uitgebreide betekenissen en betekenissen en associaties toe te voegen, waardoor hij
feitelijk de verwarringstechniek aanvulde. effect op mijn eigen inspanningen. Helaas
was er geen bandrecorder aanwezig om de details van de werkelijkheid vast te leggen
suggesties die erop neerkwamen dat Huxley steeds dieper en dieper in trance zou
gaan totdat ‘de diepte een deel en apart’ van hem was, dat voor hem zou verschijnen in
‘volslagen helderheid, in levende realiteit, in onmogelijke werkelijkheid, dat wat ooit was,
maar die nu in de diepten van de trance, in een verbijsterende confrontatie, al je
herinneringen en inzichten." Dit was nog met opzet vaag
een permissief alomvattende suggestie en ik vertrouwde er eenvoudigweg op
Huxley's intelligentie om het uit te werken met een uitgebreide betekenis voor hemzelf
die ik niet eens kon proberen te raden. Er waren natuurlijk nog andere suggesties, maar
deze concentreerden zich in feite op de suggestie die in het bovenstaande citaat is
opgenomen. Wat ik in gedachten had was geen afgebakende situatie, maar een setting
zodat Huxley zelf ertoe zou worden gebracht de taak te definiëren. Ik heb niet eens
geprobeerd te speculeren over wat mijn suggesties voor Huxley zouden kunnen
betekenen.
Erickson introduceert nu wat hij zijn verwarringstechniek noemt.13
De naamverwarringstechniek omvat een breed scala aan verschijnselen. Hier zullen
we slechts enkele van de patronen extraheren, omdat we keer op keer op deze
techniek zullen terugkeren, waarbij we elke keer extra patronen zullen isoleren. Het
eerste van het geciteerde materiaal van Erickson is de zin van zeven woorden:
De diepte was een deel en apart
Ten eerste is de zelfstandige naamwoordgroep de diepte wat in het metamodel dat in Magic
I is gemaakt een nominale weergave wordt genoemd. Dat wil zeggen, in de Deep Structure-
weergave was dit zelfstandig naamwoord een predikaat - een woord dat oorspronkelijk een
relatie of proces vertegenwoordigde. Door de transformatieprocessen die beschikbaar zijn
in natuurlijke taalsystemen, verschijnt dit predikaat als de naam van een ding in de
oppervlaktestructuur die Erickson gebruikt. Misschien kan een niet-hypnotiserend voorbeeld
behulpzaam zijn. Beschouw de twee zinnen:
Er stond een stoel in huis. Er heerste frustratie in huis.
In Magic I hebben we een aantal tests ontwikkeld om therapeuten te helpen hun intuïtie aan
te scherpen bij het identificeren van Nominalisatie. Als uw meest gewaardeerde
representatiesysteem bijvoorbeeld visueel is, kunt u testen of elk van de zelfstandige
naamwoorden in een zin een nominale weergave is door
Stel je een zilvergroene kruiwagen voor en probeer in je geestesoog te visualiseren dat je
elk van de dingen waarnaar wordt verwezen door de zelfstandige naamwoorden in een zin
in die kruiwagen plaatst. Als je dit kunt doen, is de zinsnede van het zelfstandig naamwoord
geen nominalisatie; anders is het zo. Gebruik de bovenstaande zinnen als een
Ieder van jullie kan zich bijvoorbeeld voorstellen dat je een stoel in een stoel plaatst
kruiwagen maar geen frustratie. Dit geeft aan dat het woord stoel een echt zelfstandig
naamwoord is, maar dat het woord frustratie een Nominalisatie is - een zelfstandig
naamwoord dat is afgeleid van een predikaat.
Een van de kenmerken van Nominalisaties is dat ze minder met zich meebrengen
informatie dan beschikbaar is. Lees de volgende zinnen door en let op de informatie die
verband houdt met het predikaat frustreren in elk van zijn vormen:
Dat Betty Max frustreerde was duidelijk. Dat Max gefrustreerd was, was
duidelijk. De frustratie was duidelijk.
In de eerste zin verschijnt het woord frustreren in de werkwoordsvorm en er staat dat er een
persoon is (genaamd Betty) die een andere persoon frustreert
(genaamd Max). In de tweede zin een van de stukjes informatie
geassocieerd met het predikaat frustreren ontbreekt - in het taalkundige model wordt dit
verwijdering genoemd, het proces van het verwijderen van delen van de volledige taalkundige
representatie van de zin. In de derde zin ontbreken beide stukjes informatie die verband
houden met het predikaat frustreren , en is de vorm van het predikaat veranderd in een
zelfstandig naamwoord. Alleen al uit de derde zin valt niet vast te stellen wie wie frustreert
50
Machine Translated by Google
- al die informatie is verwijderd. Wanneer de informatie
normaal gesproken door een predikaat wordt gedragen, op deze manier is verwijderd en
de vorm van het predikaat is veranderd in de vorm van een zelfstandig naamwoord, dan
zou het resultaat een referentiële index missen - dat wil zeggen dat het woord frustratie
niet naar een deel verwijst of ernaar verwijst van onze ervaring in zijn nominale vorm.
Omdat er geen referentie-index is, nodigt een dergelijke naam uit tot projecties of
hallucinaties bij de luisteraar. In zekere zin precies parallel aan de nominale weergave
Uit frustratie is de bijbehorende informatie van het woord diepte verwijderd en heeft
daarom geen referentie-index. Omdat het geen referentiële index heeft, nodigt het uit tot
interpretatie, projectie en hallucinatie van de kant van de luisteraar.
Eén van de eisen aan de uitspraken die de hypnotiseur tegen de cliënt doet, is dat
deze uitspraken in overeenstemming zijn met of congruent zijn met de voortdurende
ervaring van de cliënt. Dit noemen wij pacing.
Er zijn verschillende manieren waarop dit kan worden bereikt door de
hypnotiseur. De hypnotiseur kan zich beperken tot verbale beschrijvingen van precies die
dingen die hij direct kan waarnemen. Bijvoorbeeld,
vaak zal de hypnotiseur, als onderdeel van een inductie, uitspraken doen als:
. . . inademen . . . en uit Lezen van links naar rechts
waarbij hij ervoor zorgt dat de uitspraak van de woorden in en uit wordt getimed , zodat
deze overeenkomt met de daadwerkelijke in- en uitademingen van de cliënt. Of, in het
geval van een standaard handlevitatie, zal de hypnotiseur dit doorgaans doen
uitspraken zoals:
. . . optillen, een plotselinge spiertrekking. . . zelfs hoger. . .
wanneer deze beschrijvende woorden door de hypnotiseur worden uitgesproken precies
op het punt waarop de hand van de cliënt in feite omhoog gaat, beweegt, enz.
Een andere uitstekende techniek om tempo te maken is dat de hypnotiseur verbale
beschrijvingen gebruikt, waardoor de cliënt kan hallucineren of zijn voortdurende
ervaringen kan projecteren op de gebruikte beschrijvingen. De bekwame
De hypnotiseur die deze pacingtechniek toepast, maakt volledig gebruik van de
universele processen van menselijke modellering - verwijdering, vervorming en
generalisatie. Zoals we uitvoerig beschrijven in Magie I, hoofdstukken 2, 3 en 4, bestaan
er binnen het taalsysteem dat ieder van ons gebruikt om te communiceren een aantal
vervormingsmechanismen. Misschien wel de meest ernstige hiervan,
taalkundig gezien is dat het proces van Nominalisering – het taalkundige proces van het
representeren van een proces als een gebeurtenis. Zoals blijkt uit de voorbeelden van
frustratie en diepgang , zijn de andere twee modelleringsprocessen doorgaans betrokken
wanneer het proces van nominale waarde plaatsvindt. Het predikaat frustreren wordt gebruikt
in de zin:
De frustratie was duidelijk.
in een nominale vorm. In de diepe structuur van de zin waarin de nominale frustratie
plaatsvond, was er aanvullende informatie over wie of wat wie frustreerde (vereist eigenlijk
een aanvullend onderscheid in de referentiestructuur). Beide stukken zijn niet weergegeven
in de oppervlaktestructuur. Op dezelfde manier, met de nominale diepte, het oppervlak
Structuur bevat geen informatie over welke diepte of wiens diepte. Met andere woorden: het
taalkundige proces van verwijdering heeft plaatsgevonden, waarbij een deel van de informatie
is verwijderd. Omdat de informatie wordt verwijderd en daardoor niet voorkomt in de
daadwerkelijke uiting van de hypnotiseur, heeft de zin zelf geen betekenis.
referentie-index die een specifieke ervaring uitkiest. In plaats daarvan wordt de resulterende
zinsnede de diepte een mogelijke beschrijving van een breed scala aan
ervaringen voor de luisteraar. Dit laat de cliënt een groot aantal keuzes over op het gebied
van interpretatie, hallucinatie of projectie. Door dit apparaat wordt de cliënt actiever betrokken
bij het proces van trance-inductie of diepe trance
gedrag. Bovendien brengt de hypnotiseur uiteraard met succes de ervaring van de cliënt in
kaart. Door vakkundig gebruik te maken van de drie processen van menselijke modellering –
in dit geval de specifieke linguïstische mechanismen van deze drie processen: nominalisatie,
transformationele verwijdering en het ontbreken van een referentie-index – is het voor de
hypnotiseur mogelijk om met succes de ervaring van de cliënt te bepalen, zonder te weten
wat de ervaring van de cliënt is. is. Dit geeft de hypnotiseur een oneindig scala aan keuzes in
zijn verbalisaties. Zoals Erickson zegt:
. . . een verwarringstechniek. . . Het zou enorm helpen als ik Huxley ertoe zou
aanzetten om aan de verwarringstechniek verbalisaties andere mogelijke
uitgebreide betekenissen en betekenissen en associaties toe te voegen, waardoor
ik feitelijk mijn eigen inspanningen zou aanvullen. . . . Dit was een
met opzet vage, maar permissief veelomvattende suggestie en ik vertrouwde
eenvoudigweg op Huxley's intelligentie om het uit te werken met een uitgebreide
betekenis voor hemzelf, wat ik niet eens kon proberen. Ik probeerde niet eens te
kunnen . speculeren over wat mijn suggesties vermoeden. . . zou voor Huxley
betekenen.
51
Machine Translated by Google

Het eerste deel van de eerste zin dat Erickson citeert – de diepgang – voldoet dus op Oppervlaktestructuur - Hypnotiserende hypnotiseurs kunnen lastig zijn
bewonderenswaardige wijze zowel aan zijn doelstellingen als aan die van Huxley.
Het tweede patroon dat we uit het uittreksel van zeven woorden willen halen, is het patroon dat
betekenissen van mogelijk
wordt gedragen door de woorden een deel en apart:
Diepe structuren -

hypnotiserende voor iedereen

De diepte was een deel en apart.
hypnotiseurs zijn te proberen te

Merk allereerst op dat er in de geschreven vorm geen dubbelzinnigheid bestaat over de zinsnede: het lastig hypnotiseren
eerste deel bestaat uit twee woorden, terwijl het tweede deel uit één woord bestaat . Wanneer deze zin hypnotiseurs
auditief wordt gepresenteerd, is deze echter volkomen dubbelzinnig. Een van de intuïties die mensen is lastig
kunnen krijgen met betrekking tot de taal die zij spreken, is die van dubbelzinnigheid.

Een voorbeeld van fonologische of klankambiguïteit die parallel loopt aan die van Erickson is:
Sommige vormen van ambiguïteit zijn afhankelijk van het representatiesysteem waarin ze voorkomen,
zoals het systeem waarmee we rekening houden als we het auditief presenteren. Andere soorten
taalkundige ambiguïteit blijven bestaan, zelfs als het representatiesysteem wordt gewijzigd; Bijvoorbeeld:
14 nitraat

Het is grappig om te praten over a overeenkomst

nacht tarief
Hypnotiserende hypnotiseurs kunnen lastig zijn.

De dubbelzinnigheid van deze zin is: Welke van de volgende twee zinnen wordt bedoeld met de
bovenstaande zin: Zeg bovenstaande zin hardop; onder omstandigheden van normale spraak zullen de meeste luisteraars geen
onderscheid kunnen maken tussen de twee visueel gepresenteerde versies. De fonologische presentatie is
Hypnotiserende hypnotiseurs zijn lastig. volkomen dubbelzinnig. De
of De uitleg is hetzelfde als hierboven: de oppervlaktestructuur is een representatie van meer dan één diepe
Voor iedereen is het lastig om hypnotiseurs te hypnotiseren. structuur. Beschouw nu de zin van Erickson nog eens:

Merk op dat, of u nu de oorspronkelijke zin hardop leest en ernaar luistert (auditieve representatie), of
De diepte was een deel en apart.
dat u deze in stilte leest zonder alle interne
auditieve presentatie (interne dialoog), beide betekenissen zijn mogelijk.
Dezelfde geluidssequentie - we zullen het visueel als een deel weergeven - kan worden ontleed in twee
Dit soort dubbelzinnigheid is geformaliseerd door transformationele taalkundigen en wordt syntactische
verschillende Deep Structure-sequenties. Merk op dat Erickson de ambiguïteit nog groter maakt door de
dubbelzinnigheid genoemd . In de termen die we eerder hebben ontwikkeld, wordt een zin of
geluidsreeks twee keer te herhalen en ze met een en te verbinden. Er zijn dus niet twee maar vier mogelijke
oppervlaktestructuur dubbelzinnig genoemd als deze een taalkundige representatie is van meer dan
Deep Structure-decomposities (zie pagina 103):
één afzonderlijke ervaring, of in
taalkundige termen als het een taalkundige weergave is van meer dan één afzonderlijke diepe
Met andere woorden, de luisteraar, in dit geval Huxley, houdt vier mogelijke Deep Structure-frase-interpretaties
structuur.15
over voor de enkele Surface Structure-frase.

52
Machine Translated by Google
een deel en apart
uit elkaar en een deel
een deel en een deel
uit elkaar en uit elkaar
een deel en een deel
Met de taalkundige verschillen in gedachten die hierboven zijn uitgelegd, gaan we over
tot een onderzoek van de rest van het geciteerde materiaal dat door Erickson wordt
gepresenteerd in zijn instructies om Huxley in diepe trance te helpen:
. . . uiterste helderheid, in de levende werkelijkheid, in de onmogelijke werkelijkheid, dat wat ooit was
was, maar die nu in de diepten van de trance in een verbijsterende confrontatie al je
herinneringen en inzichten zal uitdagen. . . bijvoeglijk naamwoord Oppervlaktestructuur, de informatie verloren
De gemakkelijkste manier om de structuur van Ericksons beweringen te leren waarderen is
misschien wel door jezelf in een comfortabele houding te vestigen, jezelf in een staat van totale
ontspanning te brengen en, met de
gedachte/gevoel/beeld/geluid die je ooit had, sta jezelf toe
ga ervan uit dat wat u gaat horen uiterst belangrijk is en de rest van uw leven zal beïnvloeden.
Laat een vriend vervolgens de woorden van Erickson aan je voorlezen op een lage, serieuze,
bezorgde toon en in een langzaam tempo met verschillende fraseringen (intonatiepatronen) en
let op alle interpretaties die je eraan kunt toewijzen. Formeel gezien is het aantal mogelijke
interpretaties astronomisch. Twintig van de eenendertig woorden zijn bijvoorbeeld Deep
Structure-predikaten. Van deze twintig komen er slechts twee voor als werkwoorden voor
oppervlaktestructuur (doorgaans kan de minst vervormde vorm een predikaat voor diepe
structuur aannemen). Het merendeel van de overige van deze Diepe Structuur-predikaten heeft
het eerder beschreven proces van informalisering ondergaan. Voor elk van deze is het aantal
mogelijke interpretaties uiteraard veelvoudig - waardoor zowel Huxley's ervaring met succes
kan worden gevolgd als hem maximale vrijheid wordt geboden om een interpretatie te kiezen
die bij hem past, allemaal zonder dat Huxley zich daar bewust van is. Als voorbeeld:
.. . verbijsterende confrontatie. . .
het woord confrontatie is een zelfstandig naamwoord in de oppervlaktestructuur dat voortkomt
uit het proces van nominale waarde - het is in het bijzonder afgeleid van het predikaat Diepe
Structuur confronteren. Daarom in Deep Structure het predikaat
confronteren is een taalkundige representatie van een proces waarbij iemand iemand anders
ergens mee confronteert.
Door het taalkundige proces van Nominalisatie is al het materiaal dat verband houdt met dit Deep
Structure-predikaat verwijderd, en als gevolg daarvan ontbeert de resulterende uitdrukking totaal
een referentiële index, waardoor het maximaal beschikbaar wordt gemaakt voor Huxley's
interpretatie en integratie in zijn voortdurende diepe trance-ervaring. Het diepe structuurpredikaat
verbijstering komt in de zin voor als een bijvoeglijke naamwoordvorm (verbijsterend) die de
ervaring beschrijft van iemand die verband houdt met de nominale confrontatie. Het beschrijft de
manier waarop de confrontatie werd ervaren. De vraag is hier hoe de confrontatie werd ervaren
door wie: de persoon die de confrontatie aangaat, de
persoon die wordt geconfronteerd, of iemand die de confrontatie observeert?
Opnieuw heeft dit predikaat Diepe Structuur, in het taalkundige proces van transformatie naar een
ermee geassocieerd in de volledige taalkundige representatie, de Diepe Structuur.
Het resultaat is wederom een oppervlaktestructuur die maximaal vaag is en,
daarom maximaal congruent met het huidige en toekomstige leven van Huxley
ervaring. Om de zaken enigszins te compliceren, worden de twee predikaten verbijsteren en
confronteren syntactisch met elkaar geassocieerd. Dat wil zeggen, zoals Huxley een selecteert
interpretatie van de ontbrekende informatie die bij het predikaat hoort
confronteren, heeft hij nog steeds de vrijheid om het verbijsterende predikaat toe te passen op elk
stukje informatie dat hij heeft geselecteerd voor het predikaat confronteren (de persoon die de
confrontatie aangaat kan als verbijsterd worden beschouwd, of de persoon die wordt geconfronteerd
geconfronteerd, of een waarnemer). Het volgende is een lijst van de Deep Structure-predikaten
die zijn genominaliseerd in de uiting van Erickson:
helderheid werkelijkheid werkelijkheid diepte
trance confrontatie herinneringen begrip
Er zijn twee extra kenmerken van de Huxley-passage die keer op keer voorkomen in
Ericksons verbale werk. In verschillende gevallen plaatst Erickson predikaten naast elkaar,
waarbij de een de ander in zekere zin wijzigt
wat in strijd is met wat taalkundigen selectiebeperkingen noemen (zie Grinder en Elgin,
1973; Chomsky, 1965). Wanneer iemand zo'n zin zegt
als:
De jongen voelt zich gek
53
Machine Translated by Google

elke moedertaalspreker van het Engels zal de zin aanvaarden als een goedgevormde zin van zijn van het Engels zal op deze zin reageren als een schending van een selectiebeperking; specifiek: hoe

taal. Als de persoon echter de zin uitspreekt: kan wat feitelijk onmogelijk is, of hoe kan wat onmogelijk is feitelijk zijn?

De steen voelt raar aan Het laatste patroon dat we uit deze verbalisatie van Erickson willen halen, is het patroon dat
betrokken is bij het gebruik van de predikaten: ooit, was, nu en zullen. Het kenmerk dat deze predikaten
De typische reactie van een moedertaalspreker van het Engels is er een van verwarring, van het gemeen hebben is dat ze allemaal verwijzen naar tijd – de zogenaamde temporele predikaten. Concreet
gevoel dat hij er op de een of andere manier niet in is geslaagd te begrijpen wat de spreker probeert hebben ze de volgende kracht:
over te brengen. De verklaring van de transformationele taalkundigen voor dit fenomeen luidt als
volgt: elk predikaat in een taalsysteem is de naam van een proces of relatie. In de wereld van de
menselijke ervaring zijn bepaalde processen of relaties beperkt in die zin dat ze alleen bij bepaalde het verwijst naar het verleden
klassen van mensen of dingen kunnen plaatsvinden. Alleen vrouwelijke mensen kunnen bijvoorbeeld verwijst nu naar het heden
zwanger worden. Omgekeerd is het proces van vaderschap beperkt tot mannelijke mensen. Daarom zal verwijst naar de toekomst
de zin: eens dubbelzinnige verwijzing

Alle belangrijke logische mogelijkheden met betrekking tot tijd komen dus voor in één enkele
Mijn vader is opnieuw zwanger uitspraak van Erickson.16 Opnieuw is de consequentie hiervan dat Huxley de interpretatie kan geven die
maximaal congruent is met zijn huidige en toekomstige ervaringen. Zoals we al zeiden bij de bespreking
is een beslist bijzondere zin. Een andere manier om deze feiten weer te geven is door erop te wijzen van de predikaat-predikaatreeksen zoals . .. verbijsterende confrontatie. .. deze drie algemene categorieën
dat de reeks objecten/mensen waarnaar wordt verwezen met de term vader , en de reeks mensen/ van nominale/bijvoeglijke afleidingen, schendingen van selectiebeperkingen en temporele predikaten
objecten waarnaar wordt verwezen met de term zwanger , elkaar niet kruisen; ze hebben geen staan in wisselwerking met één
gemeenschappelijke leden. Iets kan niet zowel vader zijn als zwanger zijn. Taalkundig gezien zou het
predikaat zwanger een selectiebeperking hebben die vereist dat alles waarop het wordt toegepast een ander om de cliënt een astronomisch aantal mogelijke interpretaties te bieden waaruit hij kan kiezen,
vrouwelijk moet zijn. Andere selectiebeperkingen zijn minder duidelijk gedefinieerd. Sommige van waardoor een succesvol tempo door de hypnotiseur wordt verzekerd.
jullie, lezers, zullen bijvoorbeeld de volgende zinnen volkomen aanvaardbaar vinden, anderen zullen
ze volkomen onaanvaardbaar vinden, terwijl anderen sommige aanvaardbaar, andere onaanvaardbaar
en weer andere onbeslisbaar zullen vinden. Het werd duidelijk dat Huxley een intensieve hypnotiserende reactie gaf tijdens de
langdurige, herhaalde suggesties die ik deed, toen hij plotseling zijn hand opstak en nogal luid en zeer
dringend zei: 'Ik zeg, Milton, vind je het erg om even stil te blijven. interessant hier beneden en je
voortdurende praten is angstaanjagend afleidend en irritant.
Mijn kat Tripod voelt zich gek
Mijn kat voelt zich gek
Mijn goudvis voelt zich raar Meer dan twee uur lang zat Huxley met zijn ogen open en staarde aandachtig voor zich uit. Het spel
Mijn hagedis voelt zich raar van uitdrukking op zijn gezicht was het snelst en
Mijn worm voelt raar verbijsterend. Er werd waargenomen dat zijn hartslag en ademhalingsfrequentie plotseling en op
Mijn rozen voelen raar aan onverklaarbare wijze en herhaaldelijk met onregelmatige tussenpozen veranderden. Elke keer dat de
Mijn onkruid voelt raar aan auteur probeerde met hem te praten, hief Huxley zijn hand op, hief misschien zijn hoofd op en sprak alsof
Mijn oven voelt raar aan de auteur zich op enige hoogte boven hem bevond, en vaak vroeg hij geërgerd om stilte.

Erickson maakt gebruik van deze categorie taalkundige patronen wanneer hij bijvoorbeeld de Na ruim twee uur keek hij plotseling naar het plafond en merkte met verbaasde nadruk op: ‘Ik zeg,
uitdrukking onmogelijke werkelijkheid gebruikt. Veel moedertaalsprekers Milton, dit is een buitengewone gebeurtenis.

54
Machine Translated by Google

tegenslagen. Wij kennen jou niet. Jij hoort hier niet. Je zit aan de rand van een ravijn die van mij zijn, en achterlaten, in het nog niet zo lang geleden behoren
en kijkt naar ons allebei, en we weten geen van beiden wie tegen je praat; en we maar BESCHIKBAAR voor mij en nu, laten we
staan in de vestibule en kijken elkaar met de meeste buitengewone belangstelling OP VERZOEK vrijwel alles wat van Kijk, je zit daar breed
aan. We weten dat jij iemand bent die onze identiteit kan bepalen en het meest belang is, wakker, uitgerust, comfortabel
buitengewone zijn we er allebei zeker van dat we dat weten en dat de ander dat niet WEET MAAR NIET En
echt is, maar slechts een mentaal beeld van het verleden of van de toekomst. Maar je WETEN dat dit zo is B
moet het oplossen ondanks de tijd en de afstanden en ook al kennen we je niet. Ik BESCHIKBAAR OP beschikbaar op aanvraag...
zeg: dit is een VERZOEK. En laten we nu eens weten maar niet weten. . .
buitengewoon fascinerende situatie, en ben ik hij of is hij mij? Kom, Milton, wie je ook kijken, dat klopt, u zit daar, beschikbaar op aanvraag
bent." Er waren nog meer soortgelijke opmerkingen van klaarwakker, uitgerust, C
een vergelijkbare betekenis die niet kon worden opgenomen, en de toon van Huxley comfortabel en klaar voor en achterlaten... praktisch
werd plotseling zeer urgent. De hele situatie was voor mij zeer verwarrend, maar discussie over het weinige alles van belang
tijdelijke en andere vormen van dissociatie leken zeker bij de situatie betrokken te zijn. dat er is. . .. waar het... klaar voor is
discussie over het weinige dat er IS
Verwonderend genoeg, maar met uiterlijke kalmte, nam ik het op me om Huxley uit de
trancetoestand te wekken door de gegeven gedeeltelijke aanwijzingen te aanvaarden en door in
Elk van de druktypen in het originele artikel vertegenwoordigt een afzonderlijk deel
essentie te zeggen:
van de gehele communicatie van Erickson, dat hij markeerde door een soort analoog
Waar je ook bent, wat je ook doet, luister aandachtig naar wat er gezegd signaal. Welke specifieke analoge signalen Erickson destijds gebruikte voor elk van de
wordt en begin er langzaam, geleidelijk en comfortabel naar te handelen. categorieën die door de verschillende afdruktypen worden vertegenwoordigd, is voor
Voel je uitgerust en op je gemak, voel de behoefte om een relatie op te bouwen
onze doeleinden hier niet van belang. Op basis van onze persoonlijke observaties en
toenemend contact met mijn stem, met mij, met de situatie die ik
opnames van Erickson, en rekening houdend met het feit dat Huxley tijdens diepe trance
vertegenwoordig, een behoefte om terug te keren naar de zaken die ik nog
doorgaans zijn ogen gesloten had, vermoeden we dat Erickson gebruik maakte van
niet zo lang geleden had, die nog niet zo lang geleden bij mij hoorde, en
tonaliteit en tempoverschuivingen van zijn stem om de drie sets berichten als verschillend
achter te laten, maar OP VERZOEK BESCHIKBAAR vrijwel alles van belang,
te markeren. Erickson heeft een uitstekende controle over zijn analoge stemkwaliteiten
WETEN MAAR NIET WETEN
(tonaliteit en tempo). Een van de nuttige generalisaties uit dit stuk van Ericksons werk is
dat het OP AANVRAAG BESCHIKBAAR is. En laten we nu eens kijken, dat het buitengewoon verfijnde vermogen dat hij heeft in zijn gebruik van digitaal-analoge
klopt, u zit daar, klaarwakker, uitgerust, comfortabel en klaar voor discussie systeeminteracties. In wezen produceert hij een lange reeks Engelse woorden en zinnen
over het weinige dat er is. die samen een goed gevormde Engelse communicatie vormen. Bovenop deze
communicatie worden (in dit specifieke geval) twee sets analoge signalen geplaatst die
In het artikel van Erickson werden drie verschillende soorten drukwerk gebruikt reeksen Engelse woorden en zinsneden uit de totale boodschap selecteren of eruit
toen hij probeerde de beperkingen van één enkel systeem te overwinnen (hier visueel - halen , die elk op zichzelf een samenhangende communicatie vormen. Concreet is set A
print) van communicatie aan de lezer over de techniek die hij bij Huxley gebruikt. ontworpen om Huxley te helpen terugkeren naar een relatief normale staat van bewustzijn;
Daarmee probeert Erickson aan de hand van een voorbeeld een van zijn krachtigste set B heeft als functie het vaststellen van de keu die
technieken te beschrijven. We beginnen met het sorteren van een deel van de totale
communicatie in de drie categorieën, zoals deze worden gemarkeerd door de Erickson zal Huxley later helpen deze ervaring te herstellen; set C bestaat uit instructies
verschillende soorten opdruk in het artikel: van Erickson aan Huxley om geheugenverlies te ervaren met betrekking tot zijn diepe
trance-activiteiten. We kunnen het nut en de kracht van deze analoge markering van
Origineel Ontleed door analoog digitaal materiaal, waarbij het in afzonderlijke berichteenheden wordt opgedeeld, niet
Signaal genoeg benadrukken . Voor vrijwel iedereen bij wie wij deze techniek hebben toegepast,
. . . in nog niet zo lang geleden A heeft deze zich direct en effectief bewezen. Het volgende
55
Machine Translated by Google
discussie is een gedeeltelijke verklaring van de effectiviteit van deze techniek:
(1) Met uitzondering van sommige hypnotiseurs en therapeuten wier vaardigheden
vereisen dat ze zich bewust zijn van de congruentie of incongruentie van de
boodschappen die worden gecommuniceerd door de persoon met wie ze zijn.
niemand aanwezig is, vertegenwoordigt niemand systematisch en bewust alle
boodschappen die door een persoon worden gepresenteerd terwijl die persoon
communiceert. Wanneer iemand met ons communiceert, maakt hij op elk moment
gebruik van zijn lichaamshouding (bijvoorbeeld strak, gesloten, los), gebaren (bijvoorbeeld handbewegingen)
bewegingen, oogfixatiepatronen), tonaliteit (bijv. schril, resonant), tempo (bijv. snel,
staccato), taal (bijv. woorden, syntaxis), enz., om een reeks boodschappen uit te
drukken . Deze berichten passen mogelijk bij elkaar
(congruente communicatie) of ze kunnen conflicteren (incongruent
communicatie). In de therapeutische context vormen dit onderscheid de basis voor
het helpen van de cliënt bij het veranderen (zie Magic I, hoofdstuk 6; Magic II, deel
II; en Peoplemaking, 1973, Satir). De totale boodschap die Erickson presenteert,
vormt een goedgevormde communicatie in het Engels. De normale taalkundige
verwerkingsmechanismen voor het herstel van betekenis zijn van toepassing op dit
structuurniveau , en we worden ons bewust van de betekenis van de totale
boodschap. Deze taalkundige
Processen zelf zijn normaal gesproken onbewust of voorbewust, hun resultaten zijn
de betekenis van de uiting: bewust. Omdat we de boodschappen die door de
analoge signalen van de ander worden overgebracht normaal gesproken niet
afzonderlijk weergeven, zijn we ons niet bewust van de relatie tussen het digitale
taalmateriaal en deze signalen. Wanneer Erickson dus analoge signalen gebruikt om
de totale boodschap te markeren voor ontbinding in afzonderlijke berichteenheden,
zijn we ons er niet van bewust dat dit niveau van patroonvorming plaatsvindt, en als
gevolg daarvan ontvangen we communicatie waarvan we ons totaal niet bewust zijn.
Het resultaat van dit proces is dat wat Erickson onze onbewuste geest noemt, een
reeks berichten ontvangt en erop reageert waarvan we ons totaal niet bewust zijn.
Zonder bewustzijn betwisten we de berichten niet, maar reageren we gewoon.
(2) Ieder van ons heeft een uitgebreide leerervaring meegemaakt
tussen de leeftijd van twee en vijf jaar, toen we het natuurlijke taalsysteem Engels leerden
spreken en begrijpen. Terwijl we dit deden, begonnen we te leren reageren op en reeksen
Engelse woorden te produceren die qua structuur eenvoudiger waren dan Engels voor
volwassenen; deze eenvoudigere patronen worden kindergrammatica's genoemd. Deze
kindgrammatica's zijn volledig onderscheidend
uit de grammatica van het Engels voor volwassenen, maar zijn volledig regelmatig in hun patronen.
... De mentale vermogens van een klein kind lijken nogal
in veel opzichten beperkt, maar toch beheerst hij de buitengewoon
complexe structuur van zijn moedertaal in de loop van een korte drie of
vier jaar. Bovendien kan ieder kind, blootgesteld aan een ander staaltje
van de taal, en doorgaans met weinig of geen bewuste opvoeding van de
kant van zijn ouders,
komt in deze korte periode tot in wezen dezelfde grammatica.
Dat wil zeggen dat elk kind snel een volwaardig lid van zijn taalgemeenschap
wordt, in staat om taal te produceren
een eindeloze verscheidenheid aan romans en toch betekenisvol begrijpen
uitingen in de taal die hij beheerst. . . . Tot voor kort keek de behavioristische
psychologie naar taal,
en de taak van het leren van de eerste taal, als gewoon een andere vorm
van menselijk gedrag die kan worden gereduceerd tot de wetten van
conditionering. Het beeld dat we ons nu beginnen te vormen is echter dat
van een kind dat dat wel is
creatief zijn taal construeren, in zijn eentje
overeenstemming met aangeboren en intrinsieke capaciteiten – een kind
dat nieuwe theorieën ontwikkelt over de structuur van het lichaam
taal, terwijl hij oude theorieën aanpast en verwerpt.
Het lijkt ons nu duidelijk dat kinderen zelf een verscheidenheid aan
woordcategorieën vormen – gebaseerd op de functies van woorden in
hun eigen taalsysteem – en daarom moeten woorden worden bekeken in
het licht van het totale systeem van het kind , en niet in termen van van
het volwassenensysteem, dat hij nog niet onder de knie heeft. .
. . Wanneer het kind twee woorden begint samen te voegen,
kan men zijn actieve grammatica gaan onderzoeken. De
De voorbeelden hieronder laten zien dat kindertaal vanaf dit punt
gestructureerd is, en dat dit binnenkort ook zo kan zijn
gekenmerkt door hiërarchische structuren, dat het de neiging heeft
regelmatig te zijn , dat de structuren veranderen met de leeftijd, en dat ze
niet altijd overeenkomen met volwassen structuren.
Psycholinguïstiek, door Dan Slobin, pp. 40-41.
Scott, Foreman, & Co., 1971.
Sommige berichteenheden (neem set B als voorbeeld) die
Erickson creëert door zijn analoge markering van de totale communicatie geen goedgevormde
reeksen grammatica's voor volwassenen; kritisch gezien zijn ze dat echter wel
56
Machine Translated by Google
doet sterk denken aan de patronen die ieder van ons hanteerde tijdens onze
leerervaringen tussen de leeftijd van twee en vijf jaar. Om de boodschap te begrijpen
die wordt overgebracht door de reeks woorden en zinsdelen in de berichteenheden,
gescheiden door analoge markering door Erickson, is het dus waarschijnlijk dat we
toegang krijgen tot de grammaticale mechanismen die we als kinderen gebruikten. Dit
helpt bij het verklaren van het bijna onvermijdelijke fenomeen van leeftijdsregressie dat
‘spontaan’ optreedt wanneer deze techniek wordt gebruikt.
(3) Een van de meest intrigerende bevindingen van het onderzoek dat is gedaan
door psycholinguïsten en taalkundigen is dat de verschillende stadia in de grammatica
van het kind, terwijl het kind overgaat van ogenschijnlijk totale incompetentie met
taalstructuren naar volledige competentie, doorgaans dezelfde kenmerken hebben.
vereenvoudigde patronen in elke fase, onafhankelijk van het kind en de taal die het
kind leert (zie Slobin, 1974; McNeill, 1970 voor een meer gedetailleerde presentatie).
Dit feit, samen met een aantal andere overwegingen, heeft onderzoekers naar de
Universele Grammatica geleid
hypothese (zie Chomsky, 1965; Grinder en Elgin, 1973, hoofdstuk 13).
In wezen stelt de Universele Grammatica-hypothese dat we ons leven beginnen met
een vooraf vastgelegde reeks onderscheidingen, die de basis vormen waarop we
voortbouwen terwijl we het verbazingwekkend complexe systeem van natuurlijke taal
leren begrijpen en spreken waaraan we tussen twee groepen worden blootgesteld. en
vijf jaar oud. Uit de uitgebreide literatuur over gevallen van hersenbeschadiging (zie
vooral Goldstein, Lenneberg, Geschwind) en neurologische kartering van gelokaliseerde
hersenfuncties (zie vooral Penfield,
Gazzinga, Eccles, Sperry) ontdekken we dat blijkbaar elk van de hersenhelften het
potentieel heeft om de zogenaamde dominante te worden.
halfrond - de locatie van het taalsysteem. Kinderen die bijvoorbeeld het slachtoffer zijn
van hersenletsel van de dominante hersenhelft nadat ze zijn begonnen of zelfs
grotendeels zijn begonnen met het leren begrijpen en spreken van een taal, verliezen
aanvankelijk hun taalvaardigheid, maar krijgen deze snel weer terug. In dit proces
vertonen ze dezelfde reeks grammaticapatronen voor kinderen die ze tijdens hun
eerste leerproces lieten zien
periodes. De kruising van deze twee bevindingen leidt ons tot de conclusie dat elk van
de hersenhelften over de ingebouwde circuits beschikt die bekend staan als universele
grammatica. Terwijl Erickson zijn totale communicatie ontleedt en de afzonderlijke
berichteenheden op analoge wijze markeert, zijn sommige sets (opnieuw set B in het
voorbeeld) samengesteld uit patronen die de eenvoud van patroonvorming benaderen
die kenmerkend is voor universele grammatica .
Het dominante halfrond houdt zich bezig met de normale verwerking van de goed
gevormde totale communicatie, de afzonderlijke berichteenheden, die hun eenvoudigere
patronen dragen, zijn beschikbaar voor het niet-dominante halfrond. Op deze manier is het
voor ons mogelijk om berichten te ontvangen en erop te reageren die op het niet-dominante
halfrond worden geaccepteerd, zonder dat we ons daarvan bewust zijn.
Hoewel deze drie overwegingen de mogelijkheden van Ericksons analoge markering
van taalmateriaal niet uitputten, vormen ze een beginbasis voor de analyse van de
buitengewone kracht en effectiviteit van deze techniek.
Huxley werd wakker, wreef in zijn ogen en merkte op: ‘Ik heb het buitengewoon
gevoel dat ik in een diepe trance ben geweest, maar het is een uiterst steriele ervaring
geweest. Ik herinner me dat u suggereerde dat ik dieper in een trance zou gaan, en
ik voelde me Ik denk dat ik het meest meegaand ben, en hoewel ik het gevoel heb dat
er veel tijd is verstreken, geloof ik echt dat een staat van diepe reflectie vruchtbaarder
zou zijn geweest.
Omdat hij niet specifiek naar de tijd vroeg, werd er een onsamenhangend gesprek
gevoerd waarin Huxley de duidelijke maar vage waardering van de externe realiteit van de
lichte trance vergeleek met de duidelijker afgenomen
bewustzijn van uiterlijkheden in de medium trance, dat gepaard gaat met een eigenaardig
gevoel van geringe troost dat die externe realiteiten op elk gegeven moment veilige realiteiten
kunnen worden.
Vervolgens werd hem gevraagd naar de realiteit in de diepe trance waaruit hij onlangs
was ontwaakt. Hij antwoordde peinzend dat hij zich vaag het gevoel kon herinneren dat hij
een diepe trance aan het ontwikkelen was, maar dat er geen herinneringen in hem
opkwamen die daarmee verband hielden. Na enige discussie over hypnotisch geheugenverlies
en de mogelijkheid dat. hij zou een dergelijk fenomeen kunnen vertonen, hij lachte
geamuseerd en verklaarde dat een dergelijk onderwerp zeer intrigerend zou zijn om te
bespreken. Na nog een verder onsamenhangend gesprek werd hem een voorstel van niets
gevraagd: 'In welke vestibule zou je die stoel plaatsen?' (geeft een fauteuil in de buurt aan).
Zijn antwoord was opmerkelijk. ‘Echt, Milton, dat is het allerhoogste
buitengewone vraag. Vreselijk dus! Het heeft totaal geen betekenis, maar het woord
'vestibule' heeft een vreemd gevoel van immense, angstige warmte.
Zeer buitengewoon fascinerend!" Hij verzonk een paar minuten in een verbaasde gedachte
en verklaarde ten slotte dat als er enige betekenis was, het
ongetwijfeld een vluchtige esoterische associatie. Na verder informeel
Tijdens het gesprek merkte ik op: 'Wat de rand betreft waar ik zat, ik vraag me af hoe diep
het ravijn was.' Hierop antwoordde Huxley: "Echt waar, Milton, dat kan
57
Machine Translated by Google
meest angstaanjagend cryptisch. Die woorden 'vestibule': 'rand:' ravijn 'hebben een
buitengewoon effect op mij. Het is hoogst onbeschrijfelijk. Laat me eens kijken of ik er
enige betekenis aan kan verbinden." Bijna vijftien minuten lang worstelde Huxley tevergeefs
om een aantal betekenisvolle associaties met die
woorden, waarbij ik zo nu en dan beweerde dat mijn ogenschijnlijk doelgerichte maar niet
onthullende gebruik ervan een volledige verzekering vormde dat er een betekenisvolle
betekenis was die voor hem duidelijk zou moeten zijn. Ten slotte zei hij vol opgetogenheid:
‘Nu heb ik het. Heel bijzonder hoe het mij ontging. Ik ben me er volledig van bewust dat je
me in trance had gebracht en die woorden hadden ongetwijfeld iets te maken met de
diepe trance die zo steriel leek. naar mij.
Ik vraag me af of ik mijn associaties kan herstellen."
Na ongeveer twintig minuten stil, duidelijk intens nadenken van zijn kant, merkte
Huxley op: ‘Als die woorden een betekenis hebben, kan ik naar waarheid zeggen dat ik
een zeer diep hypnotisch geheugenverlies heb. Ik heb Diepe Reflectie geprobeerd, maar
ik heb ontdekt mijn gedachten concentreerden zich rond mijn mescaline-ervaringen. Het
was inderdaad moeilijk om mezelf los te maken van die gedachten. Ik had het gevoel dat
ik ze gebruikte om mijn
geheugenverlies. Zullen we nog een half uur doorgaan met andere zaken om te zien of er
sprake is van een spontane herinnering in verband met 'vestibule: 'rand: en 'ravijn'? "
Er werden verschillende onderwerpen besproken totdat Huxley uiteindelijk zei: 'Het
is een buitengewoon gevoel van betekenisvolle warmte die deze woorden voor mij hebben,
maar ik ben volkomen, ik zou kunnen zeggen angstaanjagend, hulpeloos. Ik veronderstel
dat ik voor iets, wat dan ook, op jou zal moeten vertrouwen. dat kan zijn. Het is
buitengewoon, zeer buitengewoon.'
Deze opmerking heb ik bewust omzeild, maar in de daaropvolgende tijd
Gesprek Huxley had een zeer nadenkende, verbaasde uitdrukking op zijn gezicht, hoewel
hij geen moeite deed om mij daartoe aan te sporen
bijstand. Na enige tijd zei ik met stille nadruk: 'Nou, misschien komen er nu zaken
beschikbaar.' Van zijn loungen
In zijn comfortabele positie in zijn stoel richtte Huxley zich geschrokken en verbaasd op
en liet toen een stortvloed van woorden los die te snel waren om op te nemen, afgezien
van enkele aantekeningen.
In wezen kwam zijn verhaal erop neer dat het woord 'beschikbaar' het effect had dat een
amnestisch gordijn opzij werd geschoven, waardoor een zeer verbazingwekkende situatie werd blootgelegd.
subjectieve ervaring die op wonderbaarlijke wijze was 'weggevaagd' door de woorden
'achterlaten' en in zijn geheel was teruggevonden dankzij de sleutelwoorden 'beschikbaar
worden'.
Hier demonstreert Erickson opnieuw zijn verfijnde vermogen om binnen te komen
en opereren in het model van de wereld dat hem door de cliënt wordt gepresenteerd.
Erickson aanvaardt zonder tegenwerping Huxley's opmerking dat zijn ervaring in diepe trance
"een zeer steriele ervaring" was geweest, en creëert met Huxley een ervaring die Huxley in
staat stelt de mogelijkheden van het fenomeen diepe trance te begrijpen. Concreet werkt
Erickson aan het creëren van een
ervaring waarin Huxley zowel geheugenverlies zal vertonen als zich er gedeeltelijk van bewust
zal zijn dat er iets buitengewoons gebeurt. Met zijn gevoeligheid voor de
Taalkundige weergave gegeven door Huxley terwijl hij in diepe trance was, selecteert
Erickson een aantal van de feitelijke woorden die Huxley gebruikte tijdens de periode waarin
hij geheugenverlies had. Erickson begint Huxley te ondervragen. Huxley reageert opvallend;
in het bijzonder, wanneer Erickson de woorden gebruikt die Huxley gebruikte tijdens het deel
van zijn diepe trance waarvoor hij geheugenverlies heeft, reageert Huxley met uitspraken als:
. ... dat woord ‘vestibule’ geeft een vreemd gevoel van immense,
angstige warmte. . .
. . . . Ik had het gevoel dat ik .....
. . . . gevoel van betekenisvolle warmte. . .
Een van de interessante dimensies van Huxley's ervaring hier is dat bepaalde woorden
een schijnbaar onweerstaanbare kracht hebben gekregen. Specifiek,
wanneer Huxley de woorden vestibule, rand of ravijn hoort, ervaart hij een kinesthetische
sensatie. En hij ervaart deze lichaamssensatie schijnbaar zonder enige keuze. Dit proces sluit
nauw aan bij verschillende delen van onze ervaring in de therapeutische context. Zowel in
ons werk met bepaalde soorten psychosomatische ziekten (bijvoorbeeld astma, stotteren) als
met bepaalde vaak voorkomende soorten patronen van falen om effectief om te gaan in
interpersoonlijke relaties, zijn we tegengekomen wat we vage functies zijn gaan noemen. Een
fuzzy- functie (zie Magic II, deel III, voor gedetailleerde informatie
discussie) is een situatie waarin een persoon een boodschap ontvangt via een bepaald
invoerkanaal (bijvoorbeeld visueel, auditief), maar in plaats van die informatie of boodschap
te ervaren en op te slaan in het bijbehorende representatiesysteem, vertegenwoordigt hij
deze in een ander representatiesysteem. Een van onze cliënten die aan astma leed,
ondervond bijvoorbeeld astma-aanvallen telkens wanneer hij het woord doden hoorde en
andere woorden die verband hielden met interpersoonlijk geweld.
Een andere cliënt van ons werd in een oncontroleerbare woede als ze het woord Dolly
hoorde. Cliënten wier wereldmodel specificeert dat ze zich gedragen alsof ze geen keus
hebben over wat ze kinesthetisch ervaren
58
Machine Translated by Google
telkens wanneer ze een bepaalde geluidsreeks horen, vertonen ze de fuzzy- functie die
we horen-voelen noemen. Het accepteren van een wereldmodel waarin ze geen
controle hebben over bepaalde vage functies vermindert de kans op problemen
keuzes die cliënten hebben in hun copinggedrag. Als de cliënt bijvoorbeeld elke keer
dat hij een bepaald woord hoort, zich ‘automatisch’ op een bepaalde manier voelt, heeft
hij niet langer het vermogen om te reageren.
creatief; hij kan eerder alleen maar reageren. De verantwoordelijkheid voor zijn ervaring
– letterlijk de manier waarop hij zich voedt – ligt buiten hemzelf en uitspraken als:
Hij zorgt ervoor dat ik me boos voel
Ze frustreert me enorm
zijn helaas nauwkeurige weergaven van de ervaring van de klant.
Formeel identieke patronen bestaan in de andere mogelijke combinaties van
invoerkanaalrepresentatiesystemen. Een van onze cliënten ervoer bijvoorbeeld intense
paniekgevoelens of angst telkens wanneer ze een auto zag
stopte op de binnenste rijstrook van een snelweg met vier rijstroken. Dit is een voorbeeld
van de fuzzy-functie die we see-feel noemen. In elk van deze gevallen gebruikten de
auteurs uitvoeringstechnieken en aanverwante vaardigheden waarbij de
systematisch gebruik van representatiesystemen om de cliënt te helpen veranderen,
zodat ze een keuze had over het voelen van de geluiden en beelden die ze had
ontvangen of opgeslagen in het overeenkomstige representatiesysteem. (Deze
technieken worden uitgebreid beschreven in Magic II, delen I, II en III.) Het punt hier is
dat vage functies niet slecht of gek zijn; ze vormen de basis voor veel plezier en
creativiteit in onze beleving. Ze vormen echter in bepaalde contexten een beperking
van de keuzes die een mens heeft over welke delen van de wereld voor hem beschikbaar
zijn (fobieën bijvoorbeeld).
De therapeutische technieken die we hebben ontwikkeld zijn dus niet bedoeld om deze
vage functieprocessen te verwijderen of te vernietigen, maar om cliënten te helpen
controle en keuze over deze circuits te krijgen. We merken ook dat deze zelfde patronen
zich voordoen op cultureel of maatschappelijk niveau.
Bepaalde soorten ervaringen worden gespecificeerd als een negatieve, vage functie en
geïdentificeerd als taboe . Zo wordt pornografie in dit land (VS) cultureel gezien als een
negatief 'see-feel'; op dezelfde manier heeft de cultuur het gebruik van die woorden
verboden die een bepaald lichaam beschrijven
ervaringen zoals neuken, poepen, etc; dat wil zeggen: dat zijn ze geweest
geïdentificeerd als negatief hoorgevoel. Omgekeerd zijn de culturele normen van fysieke
schoonheid, gratie, enz., en melodie, ritme, enz. eenvoudigweg de cultureel
geïdentificeerde, positief gewaardeerde vage functies voor respectievelijk zien-voelen
en horen-voelen. Verder kwamen de culturele verschillen naar voren
door de verschillende nationale en etnische groepen kunnen gemakkelijk worden
weergegeven in termen van de vage functies die als positief en negatief zijn geselecteerd, evenals de
verschillen tussen de culturele standaardvereisten voor de seksen, zowel binnen een
culturele of etnische groep als tussen verschillende groepen. De
Het belang van de Erickson-Huxley-uitwisseling in dit deel van het artikel is dat het aantoont
dat circuits met fuzzy-functies worden aangeleerd, en nog belangrijker. het demonstreert
de waarde van hypnose als onderzoeksinstrument om het proces van dit soort menselijke
circuits te onderzoeken. Erickson heeft blijk gegeven van een levenslange gevoeligheid
voor deze dramatische en opwindende mogelijkheid. Al heel vroeg in zijn carrière
onderzocht hij de verschillende verschijnselen van hypnotiserend
veroorzaakte doofheid en kleurenblindheid (zie Erickson, 1938a en b).
Merk ten slotte op dat Erickson blijk geeft van zijn gebruikelijke gevoeligheid voor de
persoon met wie hij werkt. Hij laat Huxley verschillende manieren verkennen
het terugwinnen van het materiaal dat verband houdt met de tot stand gebrachte hoor-
voelcircuits. Huxley is creatief in zijn pogingen om het geheugenverlies te overwinnen dat
aan de basis ligt van de hoor-voel-circuits die hij ervaart. Wanneer
Huxley heeft een aanzienlijke tijd aan deze poging besteed. Erickson noemt eenvoudigweg
een van de cue-frases die hij analoog had gemarkeerd als behorend tot set B: de set cue-
woorden en frases waarmee Huxley zijn herinneringen kan herstellen. De resultaten zijn
dramatisch. Deze reeks toont opnieuw de waarde aan van hypnotisch geïnduceerde vage
functies als onderzoeksinstrument voor de verkenning van het menselijke neurologische
potentieel – veranderde bewustzijnstoestanden.
Hij legde uit dat hij zich nu realiseerde dat hij een ‘diepe trance’ had ontwikkeld, een
psychologische toestand die heel anders was dan zijn staat van diepe reflectie, dat er bij
diepe reflectie een verzwakt, maar onverschillig en onbelangrijk besef was van de externe
realiteit, een gevoel van in een bekende waargenomen staat van subjectief bewustzijn, van
een gevoel van controle en een verlangen om te gebruiken
capaciteiten en waarin herinneringen, lessen en ervaringen uit het verleden vrij en
gemakkelijk vloeiden. Samen met deze stroom zou er een voortdurend gevoel in het zelf
zijn dat deze herinneringen, lessen, ervaringen en inzichten, hoe levendig ook, niet meer
waren dan slechts zo'n ordelijke, betekenisvolle afstemming van psychologische ervaringen
die een basis konden vormen voor een diepgaande ontwikkeling. , aangename, subjectieve
emotionele toestand waaruit zou voortvloeien
uitgebreide inzichten die onmiddellijk en met weinig bewuste inspanning kunnen worden
gebruikt.
De diepe trancetoestand, zo beweerde hij, wist hij nu als een andere en geheel andere
categorie van ervaringen. De externe realiteit kon binnenkomen, maar kreeg een nieuw
soort subjectieve realiteit, een bijzondere realiteit van een nieuw en
59
Machine Translated by Google
geheel andere betekenis. Hoewel ik bijvoorbeeld deels deel uitmaakte van zijn diepe
trancetoestand, was dat niet als een specifiek persoon met een specifieke identiteit.
In plaats daarvan stond ik alleen bekend als iemand die hij (Huxley) kende in een
vage, onbelangrijke en totaal ongeïdentificeerde relatie.
Naast mijn 'realiteit' bestond er het soort realiteit dat je tegenkomt in levendige
dromen, een realiteit die je niet in twijfel trekt. In plaats daarvan aanvaardt men een
dergelijke realiteit volledig zonder intellectuele vragen en er zijn geen tegenstrijdige
contrasten, noch veroordelende vergelijkingen
tegenstellingen, zodat alles wat subjectief wordt ervaren, dat ook is
onvoorwaardelijk aanvaard als zowel subjectief als objectief authentiek en in
overeenstemming met al het andere.
In zijn diepe trance bevond Huxley zich in een diep, breed ravijn, hoog op de
steile kant waarvan ik, helemaal aan de rand, zat, alleen herkenbaar aan mijn naam
en even irritant breedsprakig.
Voor hem, in een uitgestrekt gebied van zacht, droog zand, lag een naakt kind
op zijn buik. Accepterend, zonder de realiteit ervan in twijfel te trekken, staarde
Huxley naar het kind, enorm nieuwsgierig naar zijn gedrag, vastbesloten om zijn
zwaaiende bewegingen met zijn handen en de bewegingen van het kind te begrijpen.
kruipende bewegingen van zijn poten. Tot zijn verbazing voelde hij dat hij een vaag
merkwaardig gevoel van verwondering ervoer alsof hij zelf het kind was en naar het
zachte zand keek en probeerde te begrijpen wat het was.
was.
Terwijl hij toekeek, raakte hij geïrriteerd door mij omdat ik blijkbaar met hem
probeerde te praten, en hij ervoer een golf van ongeduld en verzocht mij te zwijgen.
Hij draaide zich om en zag dat het kind voor zijn ogen groeide, kruipte, zat, stond,
waggelde,
wandelen, spelen, praten. Gefascineerd keek hij naar dit opgroeiende kind, voelde
zijn subjectieve ervaringen van leren, van willen, van voelen.
Hij volgde het in een vervormde tijd door een veelheid aan ervaringen, gaande van
de kleutertijd tot de kindertijd, van de schooltijd tot de vroege jeugd tot de tienerjaren.
Hij observeerde de lichamelijke ontwikkeling van het kind, voelde zijn lichamelijke
en subjectieve geestelijke ervaringen, sympathiseerde ermee, benadrukte het,
verheugde zich erover, dacht na en verwonderde zich erover en leerde ermee. Hij
voelde zich er één mee, alsof hij het zelf was, en hij bleef ernaar kijken totdat hij
uiteindelijk besefte dat hij dat kind had zien opgroeien tot de volwassenheid van 23
jaar. Hij deed een stap dichterbij om te zien waar de jongeman naar keek, en
realiseerde zich plotseling dat de jongeman Aldous Huxley zelf was, en dat deze
Aldous Huxley naar een andere Aldous Huxley keek, duidelijk begin vijftig, net aan
de overkant van de vestibule waar ze zaten. beiden waren
staand; en dat hij, 52 jaar oud, naar zichzelf keek, Aldous, 23 jaar oud.
Toen beseften Aldous, 23 jaar oud, en Aldous, 52 jaar oud, blijkbaar
tegelijkertijd dat ze naar elkaar keken en dat de merkwaardige vragen meteen in de
geest van ieder van hen opkwamen. Ten eerste was de vraag: "Is dat mijn idee van hoe
ik zal zijn als ik 52 ben?" en: "Is dat echt de manier waarop ik er uitzag toen ik 23 was?"
Iedereen was zich bewust van de vraag in de geest van de ander. Ieder vond de vraag
'buitengewoon fascinerend' en ieder probeerde vast te stellen wat de 'werkelijke realiteit'
was en wat de 'louter subjectieve ervaring was, naar buiten geprojecteerd in een
hallucinerende vorm'.
Voor iedereen waren de afgelopen 23 jaar een open boek, alle herinneringen en
gebeurtenissen waren duidelijk, en ze erkenden dat ze die herinneringen gemeen
hadden, en voor iedereen boden alleen maar verbaasde speculaties een mogelijke
verklaring voor een van de jaren tussen 23 en 52.
Ze keken over de vestibule (deze "vestibule" was niet gedefinieerd) en naar de rand
van het ravijn waar ik zat. Beiden wisten dat de persoon die daar zat een ongedefinieerde
betekenis had, Milton heette en door beiden aangesproken kon worden. De gedachte
kwam bij beiden op: kon hij ze allebei horen, maar de test mislukte omdat ze ontdekten
dat ze tegelijkertijd spraken en ook niet afzonderlijk konden praten.
Langzaam en bedachtzaam bestudeerden ze elkaar. Eén moest echt zijn. Je moest
een herinneringsbeeld zijn of een projectie van een zelfbeeld. Zou Aldous, 52 jaar oud,
niet alle herinneringen moeten hebben aan de jaren van 23 tot 52 jaar? Maar als hij dat
deed, hoe kon hij dan Aldous, 23 jaar oud, zien zonder de schaduwen en kleuren van
de jaren die waren verstreken sinds die jeugdige leeftijd? Als hij Aldous, 23 jaar oud,
duidelijk zou zien, zou hij alle daaropvolgende uitspraken moeten uitwissen
herinneringen om die jeugdige Aldous duidelijk te zien en te zien zoals hij toen was.
Maar als hij eigenlijk Aldous was, 23 jaar oud, waarom kon hij dan niet speculatief
herinneringen verzinnen voor de jaren tussen 23 en 52 in plaats van Aldous alleen maar
te zien als 52 en niets meer? Welke psychologische blokkering zou er kunnen bestaan
om deze eigenaardige gang van zaken te bewerkstelligen? Ieder merkte dat hij zich
volledig bewust was van het denken en redeneren van de 'ander'. Iedereen twijfelde aan
‘de realiteit van de ander’ en vond daar redelijke verklaringen voor
contrasterende subjectieve ervaringen. Herhaaldelijk rezen de vragen: met welke
maatstaf kon de waarheid worden vastgesteld en hoe paste die niet-identificeerbare
persoon met alleen een naam, zittend aan de rand van een ravijn aan de andere kant
van de vestibule, in de totale situatie? Zou die vage persoon een antwoord kunnen
hebben? Waarom zou je hem niet bellen en zien?
Met veel plezier en belangstelling detailleerde Huxley zijn totale subjectieve
ervaring, waarbij hij speculeerde over de jaren van tijdvervorming die hij ervoer
60
Machine Translated by Google
de geheugenblokkades creëren het onoplosbare probleem van de feitelijke identiteit.
Ten slotte merkte de auteur bij wijze van experiment nonchalant op: 'Dat kan natuurlijk
allemaal achterblijven om op een later tijdstip BESCHIKBAAR te worden .'
Onmiddellijk vond er een herstel van het origineel plaats
posthypnotische amnesie. Er werden pogingen gedaan om dit opnieuw teweeggebrachte
hypnotische geheugenverlies te doorbreken door verhulde opmerkingen, openhartige verklaringen, door een
verhaal van wat er was gebeurd. Huxley vond mijn verhalende uitspraken over een baby op
het zand, een diep ravijn, een vestibule ‘merkwaardig
Interessant”, eenvoudigweg cryptische opmerkingen waarvoor Huxley oordeelde dat ik een
doel had. Maar ze deden nergens meer aan denken. Elke uitspraak die ik deed was op zichzelf
in feite niet informatief en alleen bedoeld om associaties op te wekken. Toch kwamen er geen
resultaten uit totdat de woord
"BESCHIKBAAR" had hetzelfde effect als voorheen. Het hele verhaal werd door Huxley voor
de tweede keer verteld, maar zonder dat hij besefte dat hij zijn verhaal herhaalde. Passende
suggesties toen hij zijn tweede verhaal had afgerond, resulteerden in een volledige herinnering
aan zijn eerste verhaal. Zijn reactie, na zijn onmiddellijke verbazing, was dat hij de twee
rekeningen stuk voor stuk met elkaar vergeleek. Hun identiteit verbaasde hem, en hij merkte
slechts kleine veranderingen op in de volgorde van het verhaal en de woordkeuze.
Er zijn hier twee patronen die wij interessant vinden: ten eerste, als de lezer de
beschrijving door Huxley van zijn diepe trance-ervaring onderzoekt, zal hij de consistente
keuze van visuele predikaten opmerken - een patroon dat we eerder in ons commentaar
hebben besproken. Ten tweede, de meervoudige herinductie van geheugenverlies en de
daaropvolgende verwijdering van het geheugenverlies, zowel voor de oorspronkelijke diepe
trance-ervaringen als voor het terugroepen ervan.
Ervaringen in de normale bewustzijnsstaat bevestigen de kracht en effectiviteit van de
boodschapgroepen die Erickson onderscheidt door zijn analoge markeertechniek.
Opnieuw werd, net als voorheen, een posthypnotisch geheugenverlies veroorzaakt,
en vervolgens werd een derde herinnering opgeroepen, gevolgd door een geïnduceerd
besef van Huxley dat dit zijn derde herinnering was.
Er werden uitgebreide, gedetailleerde aantekeningen gemaakt van de hele reeks
gebeurtenissen, en er werden vergelijkingen gemaakt van de afzonderlijke aantekeningen,
met hier en daar commentaar over de betekenis ervan. De vele items werden systematisch
op hun betekenis besproken en er werden korte trances teweeggebracht om verschillende
items tot leven te wekken. Er zijn echter door mij slechts relatief weinig aantekeningen gemaakt
over de inhoud van Huxley's ervaring, aangezien hij dat wel zou doen
wees degene die ze volledig kan ontwikkelen. Mijn aantekeningen hadden vooral betrekking op de
volgorde van de gebeurtenissen en een redelijk goede samenvatting van de totale ontwikkeling.
Deze discussie werd voortgezet totdat de voorbereidingen voor de geplande activiteiten voor
die avond plaatsvonden, maar niet voordat er overeenstemming was bereikt over de
daaropvolgende voorbereiding van het materiaal voor publicatie. Huxley was van plan om zowel
Deep Reflection als aanvullende zelfopgewekte trances te gebruiken om te helpen bij het schrijven
van het artikel, maar de ongelukkige holocaust maakte dit onmogelijk.
Slotopmerkingen
Het is jammer dat het bovenstaande verslag slechts een fragment is van een
uitgebreid onderzoek naar de aard van verschillende bewustzijnstoestanden. Huxley's staat van
diepe reflectie leek niet hypnotiserend van karakter te zijn. In plaats daarvan leek het een toestand
van uiterst intense concentratie met veel
dissociatie van externe realiteiten, maar met een volledig vermogen om met verschillende mate
van bereidheid op externe factoren te reageren. Het was geheel persoonlijk
ervaring die blijkbaar diende als een niet-herkende basis voor bewuste werkactiviteit, waardoor hij
vrijelijk gebruik kon maken van alles wat door zijn geest was gegaan in Diepe Reflectie.
Zijn hypnotiserende gedrag was volledig in overeenstemming met het hypnotische gedrag
dat bij andere proefpersonen werd uitgelokt. Hij was in staat tot alle verschijnselen van de diepe
trance en kon gemakkelijk reageren op posthypnotische suggesties en op uiterst minimale
aanwijzingen. Hij verklaarde nadrukkelijk dat de hypnotische toestand heel anders was dan de
toestand van diepe reflectie.
Hoewel er enige vergelijking kan worden gemaakt met droomactiviteit, en het direct opnemen
van de ‘vestibule’ en het ‘ravijn’ in dezelfde subjectieve situatie suggestief is voor droomachtige
activiteit, worden dergelijke eigenaardige insluitsels nogal vaak aangetroffen als een spontane
ontwikkeling van diepgaand
hypnotische ideosensorische activiteit bij zeer intellectuele onderwerpen. Zijn
slaapwandelend gedrag, zijn open ogen, zijn reactievermogen op mij, de zijne
Uitgebreid posthypnotisch gedrag wijst er allemaal op dat er sprake was van hypnose
ongetwijfeld bepalend voor de totale situatie in die specifieke situatie.
Huxley's opmerkelijke ontwikkeling van een gedissocieerde toestand, zelfs als hij zijn
oorspronkelijke verzoek om een tolerante techniek in gedachten houdt, om op hypnotiserende
wijze zijn eigen groei en ontwikkeling in vervormde tijdsrelaties te bekijken, terwijl
indicatief voor Huxley's allesomvattende intellectuele nieuwsgierigheid, suggereert zeer
interessante en informatieve onderzoeksmogelijkheden. Uit vragen achteraf bleek dat Huxley
geen bewuste gedachten of plannen had om zijn levenservaringen te herzien, noch maakte hij op
het moment van de trance-inductie een dergelijke interpretatie van de suggesties die hem werden
gegeven. Dit werd geverifieerd door een trance-inductie en het uitvoeren van dit speciale
onderzoek. Zijn verklaring was
61
Machine Translated by Google
dat hij, toen hij zich ‘diep in trance’ voelde, op zoek ging naar iets om te doen en ‘daar
opeens vond ik mezelf – het meest
uitzonderlijk."
Hoewel deze ervaring met Huxley het meest opmerkelijk was, was het niet mijn
eerste ontmoeting met dergelijke ontwikkelingen op het gebied van de regressie van hoog
intelligente onderwerpen. Eén van die proefpersonen vroeg dat van hem
gehypnotiseerd en geïnformeerd toen hij in trance was dat hij een uiterst interessant
soort regressie zou ontwikkelen. Dit gebeurde in de eerste plaats voor zijn eigen belang,
terwijl hij wachtte tot ik wat werk had afgerond. Zijn verzoek werd ingewilligd en hij werd
aan zijn lot overgelaten terwijl hij in een comfortabele stoel aan de andere kant van het
laboratorium zat. Ongeveer twee uur later verzocht hij mij hem wakker te maken. Hij
vertelde dat hij zich plotseling op een onbekende heuvel bevond en terwijl hij om zich
heen keek, zag hij een kleine jongen van wie hij onmiddellijk 'wist' dat hij zes jaar oud
was. Nieuwsgierig naar deze overtuiging over een vreemd jongetje, liep hij naar het kind
toe en ontdekte dat dat kind hijzelf was. Hij onmiddellijk
herkende de heuvel en begon te ontdekken hoe hij op 26-jarige leeftijd zichzelf kon zijn
en naar zichzelf keek op de leeftijd van 6 jaar. Hij ontdekte al snel dat hij niet alleen zijn
kind-zelf kon zien, horen en voelen, maar dat hij ook de diepste gedachten en gevoelens
kende. Op het moment dat hij dit besefte, voelde hij het hongergevoel van het kind en
zijn verlangen naar 'bruine koekjes'. Dit bracht een stortvloed aan herinneringen bij zijn
26-jarige zelf teweeg, maar hij merkte dat de gedachten van de jongen nog steeds bij
koekjes waren gericht en dat de jongen zich totaal niet van hem bewust was. Hij was
een onzichtbare man, die op de een of andere manier in de tijd achteruitging, zodat hij
kon zien en voelen
helemaal zijn jeugdzelf. Mijn proefpersoon meldde dat hij jarenlang met die jongen
‘leefde’, zijn successen en mislukkingen gadesloeg, zijn hele leven kende, zich afvroeg
wat er de volgende dag met het kind zou gebeuren en, net als het kind, tot zijn verbazing
ontdekte dat zelfs Hoewel hij 26 jaar oud was, bestond er een totaal geheugenverlies
voor alle gebeurtenissen die volgden op de onmiddellijke leeftijd van het kind op dat
moment, waardoor hij de toekomst net zomin kon voorzien als het kind. Hij ging met het
kind naar school, ging met hem op vakantie en keek altijd naar de voortdurende fysieke
groei
ontwikkeling. Terwijl elke nieuwe dag aanbrak, ontdekte hij dat hij een schat aan
associaties had over de feitelijke gebeurtenissen uit het verleden tot aan het onmiddellijke
levensmoment van het kind zelf.
Hij doorliep de lagere school, de middelbare school en vervolgens een lang proces
van beslissen of hij wel of niet naar de universiteit zou gaan en welke studie hij zou
volgen. Hij leed aan dezelfde kwellingen van besluiteloosheid als zijn toenmalige zelf. Hij
voelde de opgetogenheid en opluchting van zijn andere zelf toen de
De beslissing werd eindelijk genomen en zijn eigen gevoel van opgetogenheid en opluchting
was identiek aan dat van zijn andere zelf.
Mijn proefpersoon legde uit dat de ervaring letterlijk een herbeleven van zijn leven van
moment tot moment was met slechts hetzelfde bewustzijn als toen, en dat het zeer beperkte,
beperkte bewustzijn van zichzelf op 26-jarige leeftijd dat van een onzichtbare man was die
naar zijn eigen groei keek. en ontwikkeling vanaf de kindertijd, zonder meer kennis over de
toekomst van het kind dan het kind bezat.
Hij had van elke voltooide gebeurtenis genoten met een uitgebreid en levendig panorama
van de herinneringen uit het verleden toen elke gebeurtenis zijn voltooiing bereikte. Op het punt van
toegang tot de universiteit eindigde de ervaring. Hij realiseerde zich toen dat hij in een diepe
trance verkeerde en dat hij wilde ontwaken en de herinnering aan wat hij subjectief was
geweest, in bewust bewustzijn wilde meenemen.
ervaren.
Ditzelfde soort ervaring is bij anderen aangetroffen
proefpersonen, zowel mannen als vrouwen, maar elk verhaal varieert in de manier waarop
de ervaring wordt bereikt. Een meisje dat drie jaar jonger was dan zijzelf en een eeneiige
tweelingzus had, merkte bijvoorbeeld dat ze 'een eeneiige tweeling was die samen opgroeide
maar altijd alles over de ander wist'. In haar verslag stond niets over haar werkelijke
tweelingzusjes; al dergelijke herinneringen en associaties werden uitgesloten.
Een ander onderwerp, zeer geneigd, mechanisch, bouwde een robot
die hij met leven schonk, maar ontdekte dat het zijn eigen leven was waarmee hij het schonk.
Vervolgens keek hij naar die robot gedurende vele jaren van ervaringsgebeurtenissen en
lessen, waarbij hij ze altijd zelf ook bereikte
omdat hij geheugenverlies had voor zijn verleden.
Herhaalde pogingen om een ordentelijk experiment op te zetten zijn tot nu toe mislukt.
Meestal maakt de proefpersoon bezwaar of weigert hij om een of andere niet al te
begrijpelijke reden. In al mijn ervaringen met dit soort ontwikkeling in hypnotische trances is
dit soort 'herbeleven' van iemands leven altijd een spontane gebeurtenis geweest en met
zeer intelligente, goed aangepaste proefpersonen.
Huxley's ervaring was het meest adequaat vastgelegd en het is zeer ongelukkig dat
het grotere aantal details, dat bij hem was achtergebleven, werd vernietigd voordat hij de
gelegenheid had ze volledig op te schrijven.
Huxley's opmerkelijke geheugen, zijn vermogen om diepe reflectie te gebruiken, zijn
vermogen om een diepe hypnotische toestand te ontwikkelen om specifieke doeleinden te
bereiken en zichzelf naar believen op te wekken met een volledig bewust besef van wat hij had
volbracht (Huxley had de volgende dag heel weinig instructie nodig
bedreven worden in autohypnose) voorspelde buitengewoon veel goeds voor een zeer
informatieve studie. Helaas de vernietiging van beide notebooks
62
Machine Translated by Google
belette hem elke poging om ze uit zijn geheugen te reconstrueren, omdat mijn notitieboekje
zoveel aantekeningen bevatte van procedure- en observatiepunten waaraan hij geen
herinneringen had en die essentieel waren voor een bevredigende uitwerking. Er wordt echter
gehoopt dat het hier gepresenteerde rapport, ondanks de tekortkomingen ervan, kan dienen
als een eerste pilotstudie voor de ontwikkeling van een meer adequate en veelomvattende
studie van verschillende bewustzijnstoestanden.
Samenvattend wijzen we er dus simpelweg op dat Erickson in zijn slotopmerkingen
generaliseert over wat hij in andere contexten tijdvervorming heeft genoemd (zie vooral
Cooper en Erickson, Time Distortion in
Hypnose, 1959). In dit geval vertelt hij over het vermogen dat wordt aangetoond door
verschillende onderwerpen die in de subjectieve tijdszin moeten worden volbracht in hun
diepe trance-taken die in de kloktijd onmogelijk zouden zijn - bijvoorbeeld een terugblik op hun
hele leven zonder enig gevoel van haast of haast. We noemen dit fenomeen hier eenvoudigweg
- we komen later op dit onderwerp terug.
Dit artikel van Erickson over een gezamenlijk samenwerkingsverband tussen hemzelf en
een van de meest getalenteerde en creatieve mensen van deze eeuw
wezens is een document van onschatbare waarde dat een aantal zeer specifieke manieren
suggereert waarop wij, als menselijke wezens, het proces kunnen beginnen van het verkennen
van ons eigen potentieel om veranderde staten van bewustzijn te ervaren – en zelfs te creëren.
bewustzijn. We eindigen dit commentaar eenvoudigweg door de slotverklaring van Erickson
te onderschrijven:
. . .. Het is te hopen dat het hier gepresenteerde rapport, ondanks de
tekortkomingen ervan, kan dienen als een eerste pilotstudie voor de
ontwikkeling van een adequater en alomvattender
studie van de verschillende bewustzijnstoestanden.
VOETNOTEN VOOR DEEL I
1. Voor aanvullende studie van de processen waarmee mensen modellen creëren
van de wereld raden wij The Structure of Magic I en II aan.
2. Gardner, Sperry, Gazzinga, 1969.
3. Zie Beuer, Miller, enz.
4. In dit eerste deel onderscheiden we slechts drie niveaus van koppeling:
(a) Eenvoudige conjunctie (b)
Impliciete veroorzakers
(c) Oorzaak-gevolg
We zijn ons bewust van andere gradaties van koppeling die beschikbaar zijn in natuurlijke taal, maar
beperken ons tot deze drie. Een meer verfijnde analyse zal in volgende delen worden gepresenteerd.
Deze patronen vormen het begin van wat wij natuurlijke logica noemen.
Zie Polya voor enkele aanvullende patronen van natuurlijke logica of menselijke modellen
(Patterns of Plausible Interference, 1954) en Lakoff (Taalkunde en
Natuurlijke Logica, 1970).
5. Zie Magie I, hoofdstukken 3 en 4.
6. Sommige vormen van verwijdering laten de resulterende oppervlaktestructuur goed achter
gevormd, dat wil zeggen, een grammaticale zin van het Engels. Andere verwijderingen resulteren in
ongrammaticale zinnen. Erickson gebruikt beide in zijn werk. We zullen de geschikte gebruikscontext
en het verschil in de ervaring van de cliënt bespreken in deel II en III van dit boek. We maken dit
onderscheid hier in Deel I niet.
7. Amerika]. Klin. Hypn., 1966, 3, 198-209.
8. Verschillende commentatoren over de ontwikkeling van de wiskunde hebben dit gedaan
wees erop dat belangrijke vorderingen van ‘begaafde’ wiskundigen vaak gepaard gaan met ‘plotseling
inzicht’ of een beschrijving door de wiskundige waarin ‘de oplossing
flitste voor mijn ogen." Meer recentelijk rapporteert Gardiner (1975, p. 375):
. . . als je taal spreekt, moeten de ogen naar rechts verschuiven. Omgekeerd,
wanneer een persoon ruimtelijke beelden gebruikt, zoals bij het volgen van een
route of het oplossen van een geometrisch probleem, moet zijn rechterhersenhelft
worden geactiveerd en moeten zijn ogen dientengevolge naar links verschuiven. . .
. Steven I Jarnad interviewde afgestudeerde studenten
en professoren in de wiskunde aan de Universiteit van Princeton en classificeerde
hen op basis van de richting waarin hun ogen bewogen wanneer een reeks
vragen werd gesteld. Degenen wier ogen naar rechts bewogen, bleken (naar de
mening van hun leeftijdsgenoten) minder creatief te zijn
wiskundigen toonden minder interesse in kunst en gebruikten een kleinere
hoeveelheid visuele beelden bij het oplossen van problemen dan a
gematchte groep wiskundigen wier ogen naar links bewogen, wat de activiteit
op hun niet-dominante halfrond weerspiegelde. . . .
9. Am. J. Clin. Hypn., 1965,8,14-33.
10. Huxley, A. De deuren van perceptie. New York: Harper en
Broeders, 1954.
11. We presenteren een gedetailleerder verslag van dit soort bewijsmateriaal in
Magie II, delen II en III.
12. Erickson, MH De verwarringstechniek bij hypnose, 1964, 6,
269-271. Amer. J. Clin. Hypn.
13. Sherlock Holmes presenteert verschillende uitstekende voorbeelden van Erickson
verwarringstechniek - zie p. 423 van deel I van The Annotated Sherlock
Holmes, door Sir Arthur Conan Doyle; onder redactie van William A. Baring-Gould
(Clarkson N. Potter, Inc., New York).
63
Machine Translated by Google

14. Dit specifieke voorbeeld was een van de onderwerpen van onderzoek toen we
[Bandler en Grinder] de auteur [Erickson] bezochten van het artikel waarop we nu
commentaar geven.

15. Transformationele taalkundigen hebben een test voor het verschil ontwikkeld
tussen dubbelzinnigheid en vaagheid; zinnen met Nominalisaties,
zijn doorgaans vaag en niet dubbelzinnig. DEEL II
16. We presenteren de patroonvorming van temporele predikaten in een ander deel
met een begeleidende bespreking van tijdvervorming bij hypnose. De
lezers kunnen echter gemakkelijk voorbeelden construeren door en te ordenen
het herschikken van de temporele predikaten die door Erickson worden gebruikt in
combinatie met de reeks tijdelijke predikaten die doorgaans voorkomen als bijwoorden VERKENNING
zoals: spoedig, kort daarna. recent, vroeger, nu, toen, daarna, aanvankelijk,
tenslotte, achtereenvolgens, . . .
MET
17. Er bestaat ook enig bewijs dat het niet-dominante halfrond vaak voorkomende hele
woorden en zinsneden met hun betekenis opslaat.
PATRONEN VAN ERICKSON
HYPNOTISCH WERK

64
Machine Translated by Google

Invoering Deze zin kan een van de volgende betekenissen hebben

interpretaties:

In deel I van dit boek was ons doel tweeledig: ten eerste
1. Een hypnotiseur die hypnotiseert, kan lastig zijn in wat hij doet om te
wilden we u laten zien dat er systematische gedragspatronen
hypnotiseren
bestonden in Milton.
Ericksons werk in hypnose; en ten tweede dat deze patronen
2. Het hypnotiseren van de groep mensen in het beroep van hypnotiseur
geïdentificeerd en geëxtraheerd kunnen worden op een manier
kan lastig zijn in de zin van moeilijk of
die voor jou van nut kan zijn
met enkele onverwachte uitkomsten.
hypnotiserend werk. Tijdens dit proces hoopten we
dat u het proces zou kunnen beginnen om vertrouwd te raken
De beoogde betekenis is niet duidelijk en kan niet alleen door de oppervlaktestructuur
met deze patronen op een manier die u in staat zou stellen ze te
worden bepaald. Dit is een voorbeeld van syntactische ambiguïteit.
identificeren en u voor te stellen hoe ze nuttige inzichten zouden
kunnen zijn in uw vakgebied. Dit tweede deel van het boek is
Het volgende fragment uit een ander Erickson-artikel
erop gericht u op een meer systematische manier vertrouwd te
bevat een voorbeeld van kinesthetische ambiguïteit gebruikt door Erickson.
maken met deze patronen. Het is ontworpen om u de kenmerken
De kinesthetische dubbelzinnigheden zijn voor de duidelijkheid cursief weergegeven.
van elk van deze patronen te presenteren op een manier die u
De gedeelde patronen van moeilijkheidsgraad van interpretatie en meervoudigheid
dat mogelijk maakt
betekenis zijn in formele zin hetzelfde, en zijn voorbeelden van hoe dezelfde formele
patronen in elk van de sensorische systemen kunnen worden gebruikt.
niet alleen de aard van elk patroon begrijpen, maar ook het
nuttige aspect en de implicatie van elk patroon. In Deel I hebben
we ons primair geconcentreerd op de taalkundige begrippen en
Vervolgens werd ze door een zijdeur naar mij toe gebracht om mij te confronteren.
hoe deze werken met het oog op inductie en suggestie. Wij
Zwijgend keken we elkaar aan, en toen (zoals ik al vele malen eerder had gedaan
met seminaristen in de VS, bij het zoeken naar wat ik klinisch beschouw als ‘goede,
Ik zou erop willen wijzen dat dit zeker niet alle gedragspatronen
responsieve’ onderwerpen vóór het begin van een seminar en dus voordat ik
zijn die Milton Erickson gebruikt in zijn werk met hypnose, maar
bekend werd) tegen hen) Ik liep snel en glimlachend naar haar toe en strekte mijn
dat het volgens ons de meest fundamentele en gemakkelijkst te
rechterhand uit en zij de hare. Langzaam schudde ik haar de hand, terwijl ik haar
leren en toe te passen zijn. Elk van de
volledig in de ogen staarde, net zoals ze bij mij deed, en ik hield op met glimlachen.
Terwijl ik haar hand losliet, deed ik dat op een onzekere, onregelmatige manier,
taalkundige patronen gepresenteerd in dit deel van waarbij ik haar langzaam terugtrok, nu de druk iets opvoerde met mijn duim, dan
Deel I kan worden gegeneraliseerd naar de andere vormen van met de pink, dan met de middelvinger, altijd op een onzekere, onregelmatige, op
analoge communicatie die door mensen worden gebruikt een aarzelende manier en uiteindelijk zo zachtjes mijn hand terugtrekkend dat ze
wezens (stemtoon, lichaamsbeweging, enz.) die in volgende zich niet duidelijk bewust was van het moment waarop ik haar hand had losgelaten
delen worden gegeven. We hebben bijvoorbeeld kort het of welk deel van haar hand ik voor het laatst had aangeraakt. Tegelijkertijd
taalkundige begrip van genoemd veranderde ik langzaam de focus van mijn ogen door hun convergentie te
dubbelzinnigheid, een oppervlaktestructuur van natuurlijk veranderen, waardoor ik haar een minimaal maar merkbaar signaal gaf dat het leek
taal die, door de aard van zijn constructie, meer dan één alsof ik niet naar, maar door haar ogen keek en de andere kant op keek.
betekenis kan hebben, bijvoorbeeld:

Hypnotiserende hypnotiseurs kunnen lastig zijn

65
Machine Translated by Google
afstand. Langzaam draaiden de pupillen van haar ogen zich
en terwijl ze dat deden, liet ik haar hand voorzichtig helemaal
los, zodat ik hem midden in de lucht liet liggen in een
cataleptische positie. Een lichte opwaartse druk op de hiel van
haar hand bracht deze iets omhoog.
De tweede onverwachte,... introductie vond plaats in
januari 1961, tijdens een bezoek aan Caracas,
Venezuela. Ik was uitgenodigd voor een rondleiding door het
ziekenhuis Concepcion Palacios, waar mij werd gevraagd het
personeel toe te spreken over het gebruik van hypnose bij
verloskunde tijdens een geïmproviseerde bijeenkomst in de
vergaderruimte. Eén van de toehoorders stelde voor dat ik een
demonstratie zou geven terwijl ik de verschijnselen van hypnose
besprak. Herinnerend aan mijn ervaring in
Mexico-Stad, vroeg ik of ik mocht samenwerken met een jonge
vrouw die het doel van mijn bezoek daar niet kende en die het
niet begreep
Engels en die er geen ervaring mee hadden
hypnose van welke aard dan ook. Er werden drie jonge vrouwen
binnengebracht en ik bekeek ze en selecteerde degene die mij
een klinische indruk gaf van wat ik 'responsieve aandacht'
noem. Ik vroeg dat de anderen zouden worden ontslagen en
dat haar zou worden verteld dat ik haar medewerking wenste
tijdens mijn lezing.
Heel voorzichtig heeft mijn vertaler haar dat laten weten
zonder haar nog meer informatie te geven, en ze knikte
bevestigend met haar hoofd.
Ik stapte naar haar toe en stond oog in oog met haar, en
legde het in het Engels uit voor degenen die dat wel deden
Ik begreep dat ze moesten kijken naar wat ik deed.
Mijn vertaler zweeg en de jongedame keek mij aandachtig en
verwonderd aan.
Ik liet het meisje mijn handen zien, die waren
leeg, en toen reikte ik met mijn rechterhand naar haar toe en
omcirkelde zachtjes haar rechterpols met mijn vingers, waarbij
ik haar nauwelijks aanraakte, behalve in een onregelmatig,
onzeker, veranderend patroon van tactiele stimulatie met mijn
vingertoppen. Het resultaat was om haar aan te trekken
volledige, aandachtige, verwachtingsvolle, nieuwsgierige interesse in wat ik was
aan het doen. Met mijn rechterduim oefende ik een lichte voelbare druk uit op het
latero-volaire-ulnaire aspect van haar pols, alsof ik deze naar boven wilde draaien;
op hetzelfde moment oefende ik, ter plaatse van de radiale protuberans, met mijn
ringvinger een licht neerwaartse voelbare druk uit op het dorsolaterale aspect van
haar pols; tegelijkertijd maakte ik verschillende zachte aanrakingen met mijn
andere vingers, enigszins vergelijkbaar in intensiteit, maar niet suggestief voor de
richting. Ze reageerde automatisch op de directieve aanrakingen zonder deze
bewust te onderscheiden van de andere aanrakingen, waarbij ze kennelijk eerst
aandacht schonk aan de ene aanraking en daarna aan de andere.
Toen ze begon te reageren, heb ik de richtinggevende aanrakingen op
verschillende manieren vergroot zonder het aantal en de variatie van de te verminderen
andere afleidende tactiele stimuli. Zo suggereerde ik zijwaartse en opwaartse
bewegingen van haar arm en hand door verschillende tactiele stimuli te variëren,
vermengd met een afnemend aantal niet-directieve aanrakingen. Deze responsieve,
automatische bewegingen, waarvan ze de oorsprong wel herkende, deden haar
schrikken, en terwijl haar pupillen groter werden, raakte ik haar pols zo aan met
de suggestie van een opwaartse beweging en. . . haar arm begon zo zachtjes
omhoog te gaan en de aanraking te onderbreken dat ze het voelbare terugtrekken
niet opmerkte en de opwaartse beweging ging door. Ik verplaatste snel mijn
vingertoppen naar de hare en varieerde de aanrakingen, zodat ik op een
onherkenbare manier haar handpalm volledig naar boven kon draaien, en andere
aanrakingen op haar vingertoppen dienden om sommige recht te trekken, andere
te buigen, en een goede aanraking van de vingertoppen. gestrekte vingertoppen
leidden tot een voortdurende buiging van haar elleboog. Dit leidde tot een
langzame beweging van haar hand naar haar ogen. Toen dit begon, trok ik met
mijn vingers haar visuele aandacht en richtte haar aandacht op mijn ogen. Ik
richtte mijn ogen zodat ik op afstand kon kijken alsof ik door en voorbij haar keek,
bracht mijn vingers dicht bij mijn ogen, sloot langzaam mijn ogen, haalde diep en
zuchtend adem, liet mijn schouders ontspannen zakken en wees toen naar haar
vingers die
haar ogen naderen.
Ze volgde mijn pantomime-instructies op en ontwikkelde een trance die de
pogingen van het personeel om haar veilig te stellen weerstond
aandacht. (1967, blz. 93 -96)
Het voorgaande uittreksel werd gepresenteerd als voorbeeld om te laten zien
66
Machine Translated by Google
je hoe elk van de taalkundige patronen die we presenteren,
kan worden gegeneraliseerd naar analoog
communicatie systemen. Onze bedoeling hierin
Het boek wil zich vooral richten op de taalpatronen die Milton
Erickson in zijn werk gebruikt. Onze strategie zal zijn om de
tot nu toe gepresenteerde patronen te hergroeperen in
natuurlijke groepen op basis van hun gebruik en hun formele
kenmerken. Ze zijn opgesplitst in technieken van:
(1) Pacing, om het dominante halfrond af te
leiden en te gebruiken;
(2) Toegang tot het niet-dominante
halfrond
Zorgvuldig lezen van Deel II zal u dit opleveren
niet alleen met een verscheidenheid aan taalkundige
technieken van inductie en suggestie, maar ook met een
samenhangende strategie voor het gebruik ervan in
hypnotiserend werk.
We sluiten af met een reeks citaten uit a
bekende hedendaagse auteur Carlos
Castenada (Tales of Power, 1974; PI'. 231 -
233.245.247 -248.265).
. . . De eerste handeling van een
leraar is het introduceren van het idee dat de
wereld die we denken te zien is slechts een
weergave, een beschrijving van de wereld.
Elke inspanning van een leraar is dat wel
klaar om dit punt aan zijn leerling te
bewijzen. Maar het accepteren ervan
lijkt een van de moeilijkste dingen die je
kunt doen; we zijn
zelfgenoegzaam gevangen in onze
bijzondere kijk op de wereld,
wat ons dwingt te voelen en te handelen
alsof we alles over de wereld weten.
Een leraar probeert vanaf de allereerste
handeling die hij uitvoert deze visie te
doorbreken. Tovenaars roepen
het stopt de interne dialoog en dat gebeurt ook
ervan overtuigd dat dit de allerbelangrijkste techniek is
die een leerling kan leren. . . .
“Het stoppen van de interne dialoog is
echter de sleutel tot de tovenaarswereld', zei hij. 'De rest
van de activiteiten zijn slechts rekwisieten; het enige wat
ze doen is het effect van het stoppen van de interne
dialoog versnellen."
... De leraar herschikt de weergave van de
wereld. Ik heb dat uitzicht het eiland van de tonale
genoemd . Ik heb gezegd dat alles wat we zijn zich op dat
eiland bevindt. De uitleg van de tovenaars zegt dat het
eiland van de tonale door ons is gemaakt
perceptie, die is getraind om zich op bepaalde elementen
te concentreren; elk van deze elementen en allemaal
samen vormen onze kijk op de wereld.
De taak van een leraar bestaat, voor zover het de
perceptie van de leerling betreft, uit het herschikken van
alle elementen van het eiland op één helft van de bel. Je
moet je inmiddels gerealiseerd hebben dat het
schoonmaken en opnieuw ordenen van het eiland van de tonale
betekent het hergroeperen van al zijn elementen aan de kant
van de rede. Het is mijn taak geweest om uw gewone
zienswijze te ontwrichten, niet om deze te vernietigen, maar
.
om deze te dwingen de kant van de rede te kiezen. ..
.. . Hij tekende een denkbeeldige cirkel op de rots en verdeelde
deze in tweeën langs een verticale diameter. Hij zei dat het de kunst
van een leraar is om zijn leerling te dwingen zijn kijk op de wereld in
de rechterhelft van de bel te groeperen.
"Waarom de rechterhelft?" Ik heb gevraagd.
"Dat is de kant van de tonale," zei hij. ‘De leraar richt zich altijd tot
die kant, en door
Door zijn leerling aan de ene kant de weg van de krijger voor te
stellen, dwingt hij hem tot redelijkheid en nuchterheid, en tot
kracht van karakter en lichaam; en door hem anderzijds
ondenkbare maar reële situaties voor te leggen, waar de leerling
niet mee om kan gaan, dwingt hij hem te beseffen dat zijn rede,
ook al is die een
67
Machine Translated by Google

meest wonderbaarlijke zaak, kan slechts een klein tovenaars,' zei hij. 'Het waren geen dwazen; ze wisten wat
gebied bestrijken. . . . ze deden en zochten het nut van de nagu door hun tonale
te trainen om als het ware even los te laten en dan weer
. . . "Op die specifieke manier lopen vast te pakken. Deze verklaring
verzadigt de toon", zei hij. "Het overspoelt heeft geen zin voor jou. Maar dat is wat je de hele tijd al
het. Zie je, de aandacht van het tonale doet: jezelf trainen om los te laten zonder je knikkers te
moet op zijn creaties worden gevestigd. In verliezen. Dromen is natuurlijk het
het is in feite die aandacht die in de eerste kroon op de inspanningen van de tovenaars, het uiteindelijke gebruik
"
plaats de orde van de wereld schept; dus van de nagu.
de tonale moet aandacht hebben voor de
elementen van zijn wereld om dat te kunnen doen
handhaven, en moeten bovenal de visie
op de wereld als intern hooghouden
dialoog."
Hij zei dat de juiste manier van lopen een
uitvlucht was. De krijger vestigde eerst de
aandacht door zijn vingers te krullen
de armen; en door vervolgens, zonder zijn
ogen te richten, op enig punt recht voor
hem te kijken naar de boog die begon op
het puntje van zijn voeten en eindigde
boven de horizon, overspoelde hij letterlijk
zijn toon met informatie. De tonale zonder
zijn één-op-één-relatie met de elementen
van zijn beschrijving was daartoe niet in staat
tegen zichzelf pratend, en zo werd men
stil. . . .

. . . Orde is in onze perceptie de

exclusieve sfeer van de tonale; alleen
daar kunnen onze acties een volgorde
hebben; alleen daar houden ze van trappen
waar je de stappen kunt tellen. Er is niets
van dat soort in de nagua l.
Daarom is de weergave van de tonale a
gereedschap, en als zodanig is het niet alleen het beste

gereedschap, maar ook het enige dat we hebben. . ..

"Dromen is een praktisch hulpmiddel bedacht door

68
Machine Translated by Google

Dat is niet waar; je weet dat je veel kunt doen. Je kunt X, Y, Z, enz.
Pacing, afleiding en gebruik van de
Dominant halfrond Het karakteristieke resultaat van onze ervaring is dat hoe meer je op deze manier probeert te ‘helpen’, hoe
meer de ander het tegenovergestelde standpunt verwoordt. Als aanvullend voorbeeld zou een kennis tegen
u kunnen zeggen:
Bij het begrijpen van deze techniek kan het goed zijn om het patroon van de magiër
in gedachten te houden, dat niet bedoeld is om te informeren maar om af te leiden,
Ik wil je mening; denk je dat ik X of Y moet gebruiken, enz. Je zegt:
zodat zijn doeleinden kunnen worden bereikt.
Milton H. Erickson, Speciale technieken van kort
Nou, X ziet er goed uit.
Hypnotherapie, 1967, p. 393.

Invoering Doorgaans zal de persoon Y onmiddellijk verdedigen. Eén strategie die wij van onschatbare waarde
hebben gevonden in ons therapeutische werk, is het eens worden met de andere persoon, die dan steevast
De inductie van de veranderde bewustzijnsstaat die trance wordt genoemd, vereist en impliceert de
de andere kant zal kiezen. Beschouw als voorbeeld het volgende
afleiding en/of het gebruik van wat Milton de bewuste geest noemt.
transcriptie van een therapiesessie:
Bewuste representatie van voortdurende ervaringen aan jezelf kan in een aantal verschillende modaliteiten
plaatsvinden ( visueel, auditief, kinesthetisch). Om een trancetoestand tot stand te brengen moeten alle
Jane: Ik ben zo dom, ik ... . Therapeut: Ik heb geen ijs gehad; in
representatiesystemen tot op zekere hoogte bij het proces betrokken worden, aangezien het proces
doorgaans een proces is van gelijktijdige representatie van een klein, gericht deel van de ervaring. Het Ik zeg nooit het juiste. Sterker nog, je bent zo dom dat ik

begin van dit proces noemen we pacing. denk niet dat iemand je kan helpen. Je kunt

Bij het meeste hypnotiserende werk wordt dit meestal bereikt door de cliënt zijn ogen op één enkele plek waarschijnlijk niets doen ; je kunt het beter gewoon

te laten richten en naar het geluid van de stem van de hypnotiseur te luisteren. De hypnotiseur begint de opgeven.

ervaringen te beschrijven die hij kent door observatie van de cliënt; bijvoorbeeld de veranderingen in de
Janneke: Nou. . . De. . . een . . .A Therapeut: Nee, nee, je hebt gelijk;
visuele waarneming (bijvoorbeeld het derde gevoel van de ogen van de cliënt dat voortkomt uit het staren
naar een vast punt). Deze beschrijving, zoals eerder uitgelegd, brengt een feedbacklus tot stand tussen je moet niet meer te helpen zijn. Ik denk dat je beter
wat de cliënt waarneembaar doet: gewoon naar huis kunt gaan en jezelf op kunt
wat de hypnotiseur de cliënt ziet en hoort doen - en wat de cliënt de hypnotiseur hoort zeggen. Dit komt in sluiten in de kast; niemand in de hele wijde wereld
feite neer op het ontmoeten van de cliënt in zijn model van de wereld: naar de realiteit van de cliënt gaan, is zo dom als jij.
deze accepteren en deze vervolgens gebruiken voor de doeleinden van de hypnotische sessie. Het
ontmoeten van een cliënt in zijn model van de wereld, het stimuleren van dat model en het vervolgens Jane: (onderbreekt) Zo slecht ben Therapeut: Oké, als je denkt
naar nieuw terrein leiden, is een van Ericksons consistente strategieën die zijn werk zowel voor hemzelf ik niet; Kom op, (begint u kunt geholpen worden, laten we
als voor zijn cliënt gemakkelijker maken. Elke poging om een cliënt ergens toe te dwingen, of om hem te lachen) Ik weet wat je beginnen.

ertoe te brengen te ontkennen wat hij gelooft, opent de mogelijkheid voor weerstand door de cliënt iets te doet,
bieden waar hij zich tegen kan verzetten. Deze strijd dient alleen maar om de tijd en energie van alle dus laten we gewoon doorgaan,
betrokkenen te verspillen en dient zelden enig doel. zullen we?

De meesten van jullie hebben waarschijnlijk de gemeenschappelijke ervaring gehad dat we ‘verslaafd’ Erickson heeft een zeer verfijnde gevoeligheid voor dit soort communicatie; hij ontmoet zijn cliënt op
raakten aan interpersoonlijke communicatie. Iemand komt bijvoorbeeld naar je toe en zegt terloops iets als: zijn model, accepteert het en benut het ten volle. De volgende extracten zijn voorbeelden van dit
uitzonderlijk verfijnde vermogen.

Goh, ik ben gewoon zo stom; Ik kan niets goed doen. Casusrapport 1

George was al vijf jaar patiënt in een psychiatrisch ziekenhuis. Zijn identiteit was nooit vastgesteld. Hij
Een mogelijke reactie is proberen ‘behulpzaam’ te zijn en te antwoorden: was gewoon een vreemdeling van rond de 25 jaar die dat wel had gedaan

69
Machine Translated by Google
door de politie opgepakt wegens irrationeel gedrag en opgenomen in het staatsziekenhuis.
Gedurende die vijf jaar had hij gezegd: 'Mijn naam is George', 'Goedemorgen' en 'Welterusten', maar
dit waren zijn enige rationele uitspraken. Voor het overige sprak hij een voortdurende woordensalade
uit, die voor zover kon worden vastgesteld volkomen betekenisloos was. Het bestond uit klanken,
lettergrepen, woorden en onvolledige zinnen.
De eerste drie jaar zat hij op een bank bij de voordeur van de afdeling, sprong gretig op en goot zijn
woordsalade zeer dringend uit voor iedereen die de afdeling binnenkwam. Verder zat hij alleen maar
stilletjes zijn woordsalade voor zichzelf te mompelen.
Er waren talloze pogingen ondernomen door psychiaters, psychologen, verpleegsters,
maatschappelijk werkers, ander personeel en zelfs medepatiënten om begrijpelijke opmerkingen
van hem te krijgen, allemaal tevergeefs. George sprak maar op één manier: op de woordsalade manier.
Na ongeveer drie jaar bleef hij personen die de afdeling binnenkwamen begroeten met een
uitbarsting van betekenisloze woorden, maar tussendoor zat hij zwijgend op de bank, leek lichtelijk
depressief maar enigszins boos en uitte een paar woorden.
minuten woordsalade wanneer benaderd en ondervraagd.
De auteur trad in het zesde jaar van George's verblijf toe tot het ziekenhuispersoneel. De
beschikbare informatie over zijn wijkgedrag werd veiliggesteld. Er werd ook geleerd dat patiënten of
afdelingspersoneel naast hem op de bank konden zitten zonder zijn woordsalade op te wekken,
zolang ze niet met hem spraken. Met dit totaal aan informatie werd een therapeutisch plan bedacht.
Een secretaris noteerde in steno de woordsalades waarmee hij degenen die de afdeling
binnenkwamen zo dringend begroette. Deze getranscribeerde opnames werden bestudeerd, maar
er kon geen betekenis worden ontdekt. Deze woordsalades werden zorgvuldig geparafraseerd,
waarbij woorden werden gebruikt die het minst waarschijnlijk in George's producties voorkomen, en
er werd uitgebreid onderzoek naar gedaan totdat de auteur een woordsalade kon improviseren die
qua patroon vergelijkbaar was met die van George, maar met een ander vocabulaire.
Vervolgens werden alle toegangen tot de afdeling via een zijdeur op enige afstand van George
in de gang bereikt. De auteur begon toen de gewoonte om dagelijks steeds langere tijd stil op de
bank naast George te zitten, totdat de tijdsspanne van een uur was bereikt. Toen, tijdens de volgende
vergadering, identificeerde de auteur zich mondeling, terwijl hij zich tot de lege lucht richtte. George
reageerde niet.
De volgende dag werd de identificatie rechtstreeks aan George gericht. Hij spuugde een boos
stuk woordsalade uit, waarop de auteur op beleefde en responsieve toon antwoordde met een
gelijke hoeveelheid van zijn eigen, zorgvuldig bedachte woordsalade. George leek verbaasd
en toen de auteur klaar was, sprak George nog een bijdrage met een onderzoekende intonatie.
Alsof hij antwoordde, verwoordde de auteur nog meer woordensalade.
Na een zestal gesprekken verviel George in stilte en de auteur
ging meteen over andere zaken.
De volgende ochtend werden door beiden passende begroetingen uitgewisseld, waarbij gebruik
werd gemaakt van eigennamen. Toen begon George een lange woordsaladetoespraak, waarop de...
de auteur antwoordde hoffelijk in natura. Er volgden korte, lange uitwisselingen
en korte woordensalades totdat George zweeg en de auteur zich met andere taken ging bezighouden.
Dit bleef enige tijd zo. Toen George, nadat hij de ochtend was teruggekeerd
groet, maakte vier uur lang zonder pauze zinloze uitspraken. Het kostte de auteur veel moeite om
de lunch te missen en een volledig antwoord in natura te geven. George luisterde
aandachtig en gaf een antwoord van twee uur waarop een vermoeide reactie van twee uur werd
gegeven. (George keek de hele dag op de klok.)
De volgende ochtend beantwoordde George de gebruikelijke begroeting netjes, maar voegde
ongeveer twee zinnen met onzin toe, waarop de auteur antwoordde met een soortgelijke onzin.
George antwoordde: 'Praat verstandig, dokter.' 'Zeker, dat zal ik graag doen. Wat is je achternaam?'
'O'Donovan en het wordt tijd dat iemand komt die kan praten
vroeg. Meer dan vijf jaar in dit belabberde tentje.'... ( waaraan een paar zinnen woordsalade waren
toegevoegd). De auteur antwoordde: 'Ik ben blij dat ik je naam hoor, George. Vijf jaar is een te lange
tijd” ... (en er werden ongeveer twee zinnen woordsalade aan toegevoegd).
De rest van de rekening is zoals verwacht. Een volledige geschiedenis besprenkeld met stukjes
woordsalade werd verkregen door onderzoek, oordeelkundig gezouten met woordsalade. Zijn
klinische verloop was nooit helemaal vrij van woordsalade
uiteindelijk teruggebracht tot onverstaanbaar gemompel, was uitstekend. Binnen een jaar had hij het
ziekenhuis verlaten, had een betaalde baan en keerde met steeds langere tussenpozen terug naar
het ziekenhuis om verslag uit te brengen over zijn voortdurende en verbeterde aanpassing.
Niettemin begon hij zijn rapport steevast met een woordsalade, terwijl hij altijd hetzelfde van de
auteur verwachtte. Toch kon hij, zoals hij vaak deed tijdens deze bezoeken, wrang zeggen: 'Er gaat
niets boven een beetje onzin in het leven, hè dokter?' waaraan hij kennelijk een verstandige uiting
van instemming verwachtte en ontving, waaraan een korte uiting van onzin was toegevoegd. Nadat
hij gedurende drie jaar van volledig bevredigende aanpassing onafgebroken het ziekenhuis had
verlaten, werd het contact met hem verbroken, afgezien van een vrolijke ansichtkaart uit een andere
stad. Dit bevatte een korte maar bevredigende samenvatting van zijn aanpassingen in een verre stad.
Het was correct ondertekend, maar achter zijn naam stond een wirwar van lettergrepen. Er was geen
retouradres.
Hij beëindigde de relatie op zijn voorwaarden van voldoende begrip.
Tijdens zijn psychotherapie bleek dat hij hypnotiseerbaar was, waarbij hij in ongeveer 15
minuten een medium tot diepe trance ontwikkelde. Zijn trancegedrag was echter geheel vergelijkbaar
met zijn waakgedrag en bood geen therapeutische werking
voordelen, hoewel er herhaaldelijk tests werden uitgevoerd. Elk therapeutisch interview werd
gekenmerkt door het oordeelkundig gebruik van een passende hoeveelheid woordsalade.
Het bovenstaande geval is een nogal extreem voorbeeld van een ontmoeting met een patiënt
op het niveau van zijn beslist ernstige probleem. De auteur werd aanvankelijk nogal censuur
bekritiseerd door anderen, maar toen duidelijk werd dat aan onverklaarbare dwingende behoeften
van de patiënt werd voldaan, kwam er geen verder negatief commentaar. (1967, blz.
70
Machine Translated by Google
501-502)
Ericksons vermogen om George te ontmoeten in zijn model van de wereld, zelfs in de mate waarin hij
zijn taal spreekt, is een briljant voorbeeld van hoe Erickson naar de cliënt zal gaan om contact te maken in
zijn model, in plaats van te verwachten dat de cliënt naar hem toe komt.
Wanneer beoefenaars van hypnose en therapie deze vaardigheid leren, zal de term resistente cliënt geen
betekenis meer hebben en zullen trancetoestanden voor meer mensen beschikbaar zijn.
Het volgende fragment is een goed voorbeeld van wat doorgaans een resistente patiënt wordt
genoemd, die mogelijk als niet-hypnotiseerbaar of ongevoelig is bestempeld. De introductie van Erickson is
eenvoudig omdat hij de cliënt bij haar model ontmoet en snel naar de gewenste staat leidt. Haar ‘weerstand’
wordt het model voor de inductie.
"Je wilt dat hypnose wordt gebruikt in verband met je tandheelkundige werkzaamheden. Je man en
zijn collega's willen hetzelfde, maar elke keer dat je hypnose probeert, ben je er niet in geslaagd om in
trance te raken. Je werd doodsbang en huilde. Het zou echt zo zijn." Het is genoeg om alleen maar stijf
te worden zonder te huilen. Nu wil je dat ik je psychiatrisch behandel, als dat nodig is, maar dat geloof ik
niet. In plaats daarvan zal ik je gewoon in trance brengen, zodat je hypnose kunt krijgen voor je
tandheelkunde. "
Ze antwoordde: 'Maar ik word gewoon doodsbang en ga huilen.'
Ze kreeg als antwoord: ‘Nee, jij wordt eerst stijf. Dat is het eerste wat je moet doen en doe het nu.
Word gewoon steeds stijver, je armen, je benen, je lichaam, je nek – helemaal stijf – nog stijver.
dan u met uw man was.
'Sluit nu je ogen en laat de oogleden stijf worden, zo stijf dat je ze niet meer kunt openen.'
Haar antwoorden waren zeer adequaat.
Ericksons vermogen om zowel het tempo als het gebruik van het wereldmodel van zijn cliënt te
volgen, is een geweldig hulpmiddel; Er valt voor andere beoefenaars van hypnose veel te leren van dit
deel van zijn werk. Het komt maar al te vaak voor dat hypnotiseurs er niet in slagen de cliënt te ontmoeten
en het model van de cliënt te gebruiken, tot mislukkingen die juist de bron van succes hadden kunnen zijn.
Een dramatisch voorbeeld hiervan deed zich voor in ons werk na een bezoek aan Erickson. We hielden
een avondseminarie over hypnose en onderzochten de verschillende hypnotische verschijnselen die
Erickson in zijn artikelen beschrijft. We werkten met negatieve hallucinaties bij een jonge vrouw. Terwijl
ze in een diepe trance verkeerde, gaven we haar een reeks relatief directe suggesties dat ze haar hand
niet zou zien. Toen ze wakker werd, opende ze haar ogen, keek aandachtig naar haar rechterhand en
zei teleurgesteld: 'Maar hij is er nog.' Eén van de auteurs
antwoordde onmiddellijk: 'Ja natuurlijk, je kunt die hand zien', zijn stem impliceerde duidelijk meer.
Vervolgens verlegde ze langzaam haar blik, keek naar haar andere hand en hijgde: 'Ik geloof het niet! Hij
is weg!' Door haar aanvankelijke reactie te temperen, haar huidige model van haar voortdurende ervaring
te aanvaarden en haar te leiden, werd dit mogelijk gemaakt
visuele afwisseling.
. . . Een klinisch geval waarin dezelfde techniek werd toegepast, gaat over een opstandige 25-
jarige patiënt voor wie hypnotherapie niet geschikt was.
aangeduid. Niettemin eiste hij herhaaldelijk hypnose en verklaarde hij in één adem dat hij niet
hypnotiseerbaar was. Bij één gelegenheid forceerde hij de kwestie
absoluut eisend: "Hypnotiseer mij, ook al ben ik niet hypnotiseerbaar."
Aan deze eis werd voldaan door gebruik te maken van zacht gesproken suggesties van langzame,
progressieve ontspanning, vermoeidheid en slaap. Het hele uur dat dit werd gedaan, zat de patiënt op de
rand van zijn stoel, maakte gebaren en hekelde de hele procedure bitter als dom en incompetent. Aan het
einde van de sessie verklaarde de patiënt dat zijn tijd en geld waren verspild. Hij kon zich ‘elke nutteloze,
stomme suggestie herinneren’ die was aangeboden en kon ‘zich herinneren
alles wat er de hele tijd heeft plaatsgevonden."
De schrijver greep deze uitspraken onmiddellijk aan en verklaarde, enigszins herhaaldelijk: "Zeker,
dat herinner je je nog. Je bent hier op kantoor. Natuurlijk kun je je hier op kantoor alles herinneren. Het
gebeurde allemaal hier op kantoor en jij was hier en zo kun je het doen." onthou alles." De patiënt eiste
ongeduldig een nieuwe afspraak en vertrok boos.
Bij de volgende afspraak werd hij opzettelijk in de ontvangstruimte ontvangen. Hij informeerde meteen
of hij zich aan zijn eerdere afspraak had gehouden. Er werd ontwijkend geantwoord dat hij het zich zeker
zou herinneren als hij dat had gedaan. Hij legde uit dat hij die dag plotseling in zijn auto zat en zich niet kon
herinneren of hij net terugkwam van zijn afspraak of er net naartoe ging. Over deze vraag debatteerde hij
een onbepaalde tijd voordat hij eraan dacht om op zijn horloge te kijken en toen ontdekte hij dat de tijd al
lang voorbij het juiste uur was.
Hij kon het probleem echter nog steeds niet oplossen, omdat hij niet wist hoe lang hij over de vraag had
gedebatteerd. Hij vroeg opnieuw of hij zich aan zijn eerdere afspraak had gehouden, en opnieuw werd hem
ontwijkend verzekerd dat hij het zich zeker zou herinneren als hij dat had gedaan.
Toen hij het kantoor binnenkwam, stopte hij even en verklaarde: 'Ik heb mij ook aan mijn afspraak
gehouden. Je hebt mijn tijd verspild met die dwaze, zachte, zachte, vruchteloze hypnotische techniek van
je, en je hebt jammerlijk gefaald.'
Na nog een paar denigrerende opmerkingen werd hij gemanoeuvreerd om terug te keren naar de
ontvangstruimte, waar hij opnieuw blijk gaf van geheugenverlies voor de vorige afspraak en voor zijn
oorspronkelijke vragen daarover. Zijn vragen werden opnieuw gepareerd. Hij werd teruggeleid naar het
kantoor, waar hij zich voor de tweede keer volledig herinnerde aan de vorige afspraak.
Opnieuw werd hij ertoe aangezet met een resultaat terug te keren naar de ontvangstruimte
herstel van zijn geheugenverlies. Toen hij het kantoor weer binnenkwam, voegde hij de zijne toe
71
Machine Translated by Google
herinnering aan de vorige benoeming een volledige herinnering aan zijn afzonderlijke ingangen in de
ontvangstruimte en de daarmee gepaard gaande geheugenverliestoestanden. Dit verbijsterde en
intrigeerde hem dermate dat hij het grootste deel van de tijd doorbracht met het lopen van kantoor
naar de ontvangstruimte en weer terug. Hij ervoer een volledig geheugenverlies in de ontvangstruimte
en een volledige herinnering aan de totale ervaring, inclusief de
ontvangstruimte-uitingen op kantoor.
Het therapeutische effect van deze hypnotische ervaring was de vrijwel onmiddellijke correctie
van een groot deel van de vijandige, antagonistische, hyperkritische, veeleisende houding van de
patiënt en het tot stand brengen van een goede verstandhouding. Het gevolg was een versnelling
van de therapie, ook al werd er geen verdere hypnose toegepast. (1967, blz. 41-42)
Onervaren hypnotiseurs aanvaarden aanvankelijke mislukkingen maar al te gemakkelijk als
een gebrek aan bekwaamheid van de kant van zichzelf of van de patiënt. Erickson benadrukt
consequent het belang van het accepteren van elk aspect van het gedrag van de cliënt en het
benutten ervan, waardoor hij het gedrag van zijn cliënt ontmoet in zijn model van de wereld en hem
naar nieuwe plaatsen leidt. Zijn beschrijving van dit proces volgt:
Bij trance- inductie probeert de onervaren hypnotiseur vaak het gedrag van de persoon te
sturen of om te buigen zodat het past bij zijn opvatting over hoe de persoon zich 'zou moeten' gedragen.
Er moet sprake zijn van een voortdurende minimalisering van de rol van de hypnotiseur en een voortdurende
vergroting van de rol van de proefpersoon. Er kan een voorbeeld worden genoemd van een vrijwillig onderwerp,
dat later werd gebruikt om hypnose aan medische studenten te onderwijzen.
Na een algemene discussie over hypnose gaf ze aan bereid te zijn onmiddellijk in trance te
gaan. Er werd voorgesteld dat zij de stoel zou kiezen en
positie die volgens haar het meest comfortabel zou zijn. Toen ze zich naar tevredenheid had
geïnstalleerd, merkte ze op dat ze graag een sigaret wilde roken. Ze was
onmiddellijk kreeg ze er een, en ze ging lui roken, terwijl ze meditatief keek naar de rook die omhoog
dreef. Er werden terloopse opmerkingen gemaakt over het plezier van het roken, het kijken naar de
opkrullende rook, het gevoel van gemak bij het optillen van de sigaret naar haar mond, het innerlijke
gevoel van voldoening om volledig op te gaan in het comfortabel roken en zonder dat er externe
aandacht nodig is. dingen. Kort daarna werden er terloopse opmerkingen gemaakt over het in- en
uitademen, waarbij deze woorden zo werden getimed dat ze bij haar werkelijke ademhaling pasten.
Anderen gingen over het gemak waarmee ze bijna automatisch haar sigaret naar haar mond kon
brengen en vervolgens haar hand naar de armleuning van de stoel kon laten zakken. Deze
opmerkingen waren ook zo getimed dat ze samenvielen met haar feitelijke gedrag. Al snel kregen de
woorden ‘inademen’, ‘uitademen’, ‘optillen’ en ‘dalen’ een conditionerende waarde waarvan ze zich
niet bewust was vanwege de schijnbare
conversatiekarakter van de suggesties. Evenzo waren er informele suggesties
aangeboden waarin de woorden slaap, slaperig en slapen waren afgestemd op haar ooglidgedrag.
Voordat ze de sigaret op had, had ze een lichte trance ontwikkeld. Vervolgens werd de
suggestie gedaan dat ze van het roken zou kunnen blijven genieten terwijl ze steeds beter sliep; dat
de sigaret verzorgd zou worden door de hypnotiseur terwijl ze steeds vollediger in diepe slaap
verzonk; dat ze, terwijl ze sliep, de bevredigende gevoelens en sensaties van roken zou blijven
ervaren. Het resultaat was een bevredigende diepe trance en ze kreeg een uitgebreide training om
haar te leren reageren in overeenstemming met haar eigen onbewuste gedragspatroon. (1967, blz.
18)
Pacing maakt dus deel uit van Ericksons algemene strategie om met het dominante halfrond
om te gaan bij het tot stand brengen van een trancetoestand. Naarmate deze feedbacklus voor het
tempo tot stand komt, volgt de rest van de algemene strategie voor het omgaan met de dominante
halfrond begint. Erickson beschrijft dit als volgt:
Diepe hypnose is dat niveau... dat de persoon in staat stelt adequaat en direct
te functioneren op een onbewust niveau van bewustzijn
zonder tussenkomst van de bewuste geest.
Dit wordt bereikt door te stimuleren, tegelijkertijd af te leiden en gebruik te maken van de
onbewuste gedragspatronen gegenereerd door het dominante halfrond. Door met een cliënt te
praten op een manier die gebruik maakt van het proces waarmee mensen taalkundige modellen
van hun ervaringen creëren, kan de hypnotiseur gebruik maken van de enorme hulpbronnen van
zijn cliënt. The Structure of Magic I is het boek waarin we het proces beschreven waarmee mensen
taalkundige modellen van hun ervaringen creëren. Het Meta-model is een reeks precieze vormen
waarmee een psychotherapeut rechtstreeks kan uitdagen
verarmende representaties. Hypnose daarentegen daagt deze representatieprocessen niet uit,
maar verandert ze eerder in het voertuig waarmee een cliënt zowel de trancetoestand als de doelen
ervan kan bereiken. Therapeutische doelen kunnen dus worden bereikt in waaktherapie door meta-
modellering, zowel om het wereldmodel van uw cliënt te begrijpen als om het uit te breiden. Wat bij
hypnose een anti- of omgekeerd metamodel zou kunnen worden genoemd, wordt gebruikt om
tempo te maken en af te leiden, waarbij gebruik wordt gemaakt van de modelleringsprocessen van
de cliënt om trance te bereiken en van de doelen van het hypnotische streven.
Dit omgekeerde metamodel hebben we liefkozend het ‘Milton-model’ genoemd.
Causale taalkundige modelleringsprocessen
Bij het construeren van modellen van onze ervaringen probeert ieder van ons betekenis te
geven aan de patronen die we ervaren. We proberen voor onszelf een kaart of gids te creëren voor
ons gedrag in de wereld, die van nut zal zijn bij het veiligstellen van de dingen die we voor onszelf
willen. De taalsystemen die we gebruiken bij het construeren van onze modellen hebben dezelfde
drie universele modellen: deletie, vervorming en generalisatie - die we tegenkomen in andere
representatiesystemen. Wanneer we
72
Machine Translated by Google

flexibel blijven in ons gebruik van deze processen, zij vormen de basis voor de nuttige, creatieve en trance- stem
nuttige representaties die we genereren en gebruiken om onze weg te vinden in de wereld. Wanneer Je oogleden zullen groeien Je zit helemaal naar binnen
we echter de tragische fout maken door het model voor het territorium aan te zien, krijgen we Zwaar de stoel

representaties die onze ervaring verarmen en ons potentieel beperken. Dezelfde processen die ons in
staat stellen bruikbare en esthetisch aantrekkelijke modellen van onze ervaring te produceren, kunnen Die vergeten naam zal Je voltooit het herhalen van de let
ons dus verarmen en beperken. plotseling in je geestesoog ters van het alfabet naar uw
Hypnose is hiervan een bijzonder treffend voorbeeld. verschijnen zelf

Een van de meest voorkomende vormen van vervorming is de manier waarop we verschillende
delen van onze ervaring selecteren en causale relaties daartussen leggen, en deze in ons model met
elkaar verbinden, zodat we, wanneer we de aanwezigheid van een of meer van deze delen detecteren, (c) Oorzaak-gevolg - gebruik van predikaten die een noodzakelijk verband claimen
een ander deel verwachten. tussen de delen van de ervaring van de spreker, zoals: maken, veroorzaken, forceren,
Taalkundig gezien hebben we het nuttig gevonden om drie categorieën van causale relaties of vereisen, enz.
verbanden te onderscheiden:
De algemene vorm voor dit type causaal verband is:

(a) Conjunctie - gebruik van de verbindingswoorden en, maar (dat wil zeggen,
en niet) X oorzakelijk predikaat EN

(bijvoorbeeld zal maken)

Uitspraken die gebruik maken van eenvoudige voegwoorden hebben de algemene vorm:
Helemaal in die stoel zitten Je raakt in een diepe slaapwandel
X En EN trance

Starend naar dat presse-papier Uw oogleden worden zwaar

Je luistert naar het geluid Je ontspant meer en
van mijn stem meer
Luisterend naar het geluid van Je ontspant steeds meer

Je zit in de stoel Je zakt steeds dieper weg mijn stem

trance
Elk van deze constructies beweert dat er een verband bestaat tussen twee soorten
gebeurtenissen. De sterkte van het verband dat wordt geclaimd, varieert van eenvoudig samenvallen tot
Je richt je ogen op die plek Je oogleden worden
noodzakelijkheid. Zoals we in deel I van dit boek hebben laten zien, is de meest typische manier waarop
zwaar
een hypnotiseur deze modelleringsprocessen gebruikt, het koppelen van een deel van de voortdurende
ervaring van de cliënt, die de cliënt onmiddellijk kan verifiëren, aan een ervaring of gedrag dat de
(b) Impliciete causatieven - gebruik van de connectieven als, terwijl,
hypnotiseur kan vaststellen. wil dat de cliënt heeft. Deze zelfde patronen kunnen veel complexer lijken
tijdens, voor, na, . . .
door negatieven in de gepresenteerde algemene vormen te introduceren, zoals hieronder

Uitspraken die gebruik maken van dit soort causaal verband hebben dezelfde
voorbeelden laten zien:
vorm:

je zult het niet kunnen houden

X als EN .
je oogleden gaan open terwijl je hun gewicht voelt. .
terwijl
tijdens
~X als Y

Je gaat er dieper op in Luister naar het geluid van mijn

73
Machine Translated by Google

bureau; de monotonie van de archiefkast; de noodzaak om uit te rusten; het comfort van het
waarbij ~ het symbool is voor ontkenning sluiten van de ogen; het ontspannende gevoel van een diepe ademhaling; het plezier van
passief leren; het vermogen tot intellectueel leren door het onbewuste.
Je kunt niet voorkomen Je voelt het strak
...
dat je het diepe gevoel heid om je heen
van verdriet ervaart ogen
Hier is een uitstekend voorbeeld van Ericksons gebruik van oorzaak-gevolg op een hoog niveau
van patroonvorming. Hij manoeuvreert de cliënt in een situatie waarin zij gaat geloven dat haar gevoel
X als EN van succes het ongemak van de auteur veroorzaakte . Hierbij wordt gebruik gemaakt van de eigen
modelleringsprocessen van de cliënt om haar te helpen in trance te komen.
Niet praten maakt het zo gemakkelijk Om nergens naar te luisteren
geluid, maar mijn stem . . . Ter illustratie: een Ph.D. in de psychologie, uiterst minachtend en sceptisch tegenover
hypnose, daagde de auteur uit om 'te proberen je kleine rage op haar in te werken' in aanwezigheid
~X maakt het zo gemakkelijk ~Y
van getuigen die zouden kunnen getuigen van het falen van de auteur. Zij heeft echter wel verklaard
dat als haar kon worden aangetoond dat dit het geval was
fenomeen als hypnose, zou ze zich lenen voor elk onderzoek dat de auteur zou plannen. Haar
Om ontkenning aan de basispatronen toe te voegen, kun je bovendien de gebeurtenissen die onder uitdaging en voorwaarden werden aanvaard. Haar belofte om als proefpersoon op te treden werd, als
de omslagsymbolen X en Y staan, samenvoegen, waardoor elk van hen ze overtuigd werd, zorgvuldig en rustig benadrukt, omdat dit haar eigen gedrag vormde en de basis
zichzelf complex als in: kon worden voor toekomstig trancegedrag. Vervolgens werd een techniek van suggestie toegepast
waarvan werd aangenomen dat deze zeker zou mislukken, wat ook gebeurde. Zo kreeg het onderwerp
een gevoel van succes dat haar voldoening gaf, maar dat ook enige spijt in zich droeg over het
Niet spreken en zal maken Je gaat nog verder
ongemak van de auteur. Deze spijt vormde de basis voor toekomstige trances. Vervolgens werd,
Voorkomen dat uw snel in trance
blijkbaar als gezichtsbesparend middel voor de auteur, het onderwerp ideomotorische activiteit ter
ogen sluiten terwijl je luistert naar de
sprake gebracht. Na enige discussie leidde een indirecte suggestie ertoe dat zij bereid was mee te
geluid van mijn stem
werken aan het experimenteren met ideomotorische activiteit. Ze kwalificeerde dit door te zeggen:
~Xl en ~X2 vormen Y1 als Y2 'Probeer me niet te vertellen dat ideomotorische activiteit hypnose is, want ik weet dat dit niet zo is.'
Dit werd tegengegaan door de observatie dat ideomotorische activiteit ongetwijfeld zowel in hypnose
als in de wakende toestand tot stand kon worden gebracht. Zo werd opnieuw een eerste steen gelegd
Zoals de lezer zelf kan verifiëren, zijn de variaties op deze patronen dat ook
voor toekomstige trance-activiteiten. . . . (1967, blz. 21)
onuitputtelijk.
We citeren nu verschillende voorbeelden van Ericksons gebruik hiervan
patronen. Een nauw verwant modelleringsproces dat gedachtenlezen wordt genoemd – de situatie waarin
. . . En dat presse-papier; de archiefkast; je voet op het tapijt; de plafondlamp; de gordijnen;
de ene persoon beweert kennis te hebben van het niet-waarneembare gedrag van de ander – is nuttig
uw rechterhand op de armleuning van de stoel; de foto's aan de muur; de veranderende bij het stimuleren en leiden van de cliënt.
focus van je ogen terwijl je om je heen kijkt; de interesse van de boektitels; de spanning in Hier zijn bijvoorbeeld enkele veel voorkomende oppervlaktestructuren van deze vorm die zelden
je schouders; het gevoel van de stoel; de verontrustende geluiden en gedachten; gewicht worden uitgedaagd, ondanks hun gedachtenlezen. Deze maken in feite deel uit van de ervaring van
van handen en voeten; gewicht van problemen, gewicht van bureau; de briefpapierstandaard; bijna iedereen. In sommige gevallen kunnen deze uitspraken waar zijn, maar zonder specificatie van
de dossiers van veel patiënten; de verschijnselen van het leven, van ziekte, van emotie, van
het proces kan er geen onderscheid worden gemaakt tussen hallucinaties en goedgevormde
fysiek en mentaal gedrag; de rust van ontspanning; de noodzaak om in iemands behoeften
representaties.
te voorzien; de noodzaak om op de spanning te letten terwijl je naar het bureau , het presse-
papier of de archiefkast kijkt; het comfort van het zich terugtrekken uit de omgeving;
vermoeidheid en de ontwikkeling ervan; het onveranderlijke karakter van de Ik weet wat hem gelukkig maakt.
Je had moeten weten dat ik er niet blij mee zou zijn. Ik ken hem

74
Machine Translated by Google
vindt mij niet leuk.
Het spijt me dat ik je blijf irriteren.
U zult zich waarschijnlijk afvragen wat mijn zorgen zijn.
Door zorgvuldig gebruik te maken van het gedachtenleespatroon kan de hypnotiseur de cliënt met
succes op gang brengen en leiden, zelfs op die gebieden van de ervaring van de cliënt die geen
waarneembare gevolgen hebben. We citeren nog een voorbeeld uit het werk van Erickson.
We willen allebei weten waarom je zo promiscue bent. We willen allebei de oorzaak van
uw gedrag weten. We weten allebei dat die kennis in je onbewuste geest zit.
De komende twee uur zul je hier rustig zitten, aan niets denken, niets doen, gewoon
wetende dat je onbewuste jou en mij de reden voor je gedrag gaat vertellen. Het zal de
reden duidelijk vertellen
begrijpelijkerwijs, maar noch jij noch ik zullen het begrijpen totdat het juiste moment
aanbreekt, en niet eerder dan dat. Je weet niet hoe je onbewuste het zal vertellen. Ik
weet pas wat er staat nadat jij dat weet, maar dan zal ik ook de reden te weten komen.
Op het juiste moment, op de juiste manier, zul jij het weten, en ik zal het weten.
Dan komt alles goed met je. (1967, blz. 402)
Het zorgvuldige en vakkundige gebruik van deze patronen zal het onderscheid spoedig doen vervagen
tussen tempo en leiding geven aan de ervaring van de cliënt.
Transderivationeel zoeken
Dit deel behandelt de verschillen tussen het dominante halfrond, die het belangrijkst zijn voor
een goed begrip van Milton Ericksons effectieve werk op het gebied van hypnose. Elk van de
volgende taalkundige verschillen deelt een gemeenschappelijk patroon, dat wil zeggen dat om een
relevante betekenis te vinden in de oppervlaktestructuur van deze vormen, informatie moet worden
verkregen van buiten de betekenis van de diepe structuur die is afgeleid van de feitelijk genoemde
oppervlaktestructuur. We zijn van plan dit gedeelte zo eenvoudig mogelijk te houden en raden u
aan de constructieoefeningen in Deel III te raadplegen voor aanvullende hulp.
Transformatieprocessen zijn elke verwijdering, vervorming of generalisatie die plaatsvindt
tussen de volledige taalkundige representatie – Diepe Structuur – en de Oppervlaktestructuur die
daadwerkelijk wordt gesproken of geschreven, of gehoord of gezien. Dit geval van verwijdering
bijvoorbeeld:
Iemand kan iets aan iemand geven
kan in deze vorm worden uitgesproken of kan worden gezegd als:
Er werd iets gegeven
en breng dezelfde Diepe Structuur-betekenis over. Taalkunde is, zoals we eerder hebben gezegd,
de studie van de intuïties die ieder van ons heeft als moedertaalspreker/luisteraar van het Engels,
en de formalisering van die intuïties. Wij vragen jullie nu aandacht te besteden aan je eigen intuïties
en aan de formele kaarten die de ervaringen die je hebt weergeven. Deze individuele, persoonlijke
intuïties stellen je in staat te controleren wat we in dit boek doen. Het zijn ook de vaardigheden die
het voor Milton Erickson mogelijk hebben gemaakt om zijn succesvolle hypnosetechnieken te
ontwikkelen. Als je betaalt
aandacht voor je eigen intuïties, vertrouw erop en gebruik ze, er is veel dat je kunt en zult leren. Als
kind leerde je in zeer korte tijd een natuurlijke taal vol complexiteiten , een vaardigheid die nog
geen enkele machine heeft verworven. Je taal heeft regels die je op een systematische manier
gebruikt, zonder dat je je bewust bent van wat die regels zijn, net zoals Erickson taal op een door
regels beheerste manier gebruikt tijdens hypnose. Dit boek is dus een kaart van de regels die hij
gebruikt zonder dat hij zich ervan bewust is - een kaart die je helpt zijn intuïties te leren kennen en
aandacht te schenken aan en te leren van je eigen intuïties.
Als je nu de oppervlaktestructuur hebt gehoord:
Er werd iets gegeven
je zou intuïtief de Diepe Structuur kennen:
Iemand heeft iets aan iemand gegeven
Om de meest relevante betekenis uit de oppervlaktestructuur te halen
Er werd iets gegeven, je weet dat iemand moest geven en iemand moest ontvangen. Het model
van dit proces wordt als volgt weergegeven:
volledige taalkundige vertegenwoordiging Diepe structuur
Transformatie Drie
“
Processen
”
Afleiding Menselijk
“
Modalisering
gesproken of geschreven vertegenwoordiging. . . Oppervlaktestructuur
Dit is een weergave van een deel van het proces dat we doorlopen bij het begrijpen en produceren
van spraak en schrijven. Maar als je het voorbeeld nog verder bekijkt, zul je zien dat de woorden
iemand en iets geen verwijzingsindex hebben. De betekenis van wie wat aan wie heeft gegeven, is
zelfs in de diepte niet beschikbaar
Structuur. Hoe wordt de betekenis dan duidelijk gemaakt? Hoe vindt een luisteraar een
75
Machine Translated by Google

betekenisvolle interpretatie van deze woorden die relevant zijn voor zijn eigen ervaring? Het waarbij: NP = zelfstandig naamwoord
simpele antwoord zou zijn: vragen; tijdens een hypnotische inductie kan dit echter zelden VP = werkwoorduitdrukking

worden gedaan, en in veel gevallen V = werkwoord

andere omstandigheden hebben mensen niet de mogelijkheid om ernaar te vragen.

Specifiek voor het gegeven voorbeeld Vindt deze zoektocht naar betekenis bovendien plaats op een bewust niveau? Het antwoord is
blijkbaar "Nee." We verwerken voortdurend informatie, grotendeels onbewust. Als je de zinnen
Diepe structuurvertegenwoordiging hebt gehoord:

Weet je, mensen moeten de taal goed bestuderen als ze willen leren hoe ze die in
S hun werk kunnen gebruiken. Mensen die aan hypnose doen, gebruiken taal als hun
belangrijkste instrument, maar slagen er niet in om het nauwkeurig te bestuderen.
NP1 VP
Hoe zou u de betekenis terugvinden die voor u het meest relevant is? Denk nu eens aan
Iemand dezelfde woorden die iemand anders in een gesprek persoonlijk tegen u zegt.
Schenk aandacht aan je intuïtie terwijl je dit doet. Hoogstwaarschijnlijk zul je de zinnen over
IN NP2 NP3 mensen met elkaar verbinden zodat ze over jou gaan , afhankelijk van of je bezig bent met
hypnose en hoe goed je deze ten volle kunt ervaren.
gaf iets voor iemand woorden die over jou worden gezegd. Ze vermelden u niet rechtstreeks en er is ook geen
enkele verwijzing naar u in de Diepe Structuur. Niettemin is er in u een proces aan het werk
dat een referentie-index oplevert die betekenis uit de woorden haalt, alsof ze specifiek tegen
. u worden gezegd. We noemen dit fenomeen een transderivationele zoektocht. Visueel kan
Afleiding inclusief
. transformationele verwijdering dit worden weergegeven als:
. (tweemaal) het verwijderen van NP1 en NP3. (1) Indien diepe structuur een NP zonder referentie-index
.
. (afleiding)
.

Weergave van oppervlaktestructuur Oppervlaktestructuur

waar " " betekent omvat
Dan
S
(2) Er zal een reeks afleidingen worden gegenereerd die formeel equivalent zijn aan de
BIJV VP Diepe Structuur (1), behalve dat ze zelfstandige naamwoorden zullen hebben die
referentiële indices hebben.
Iets is gegeven
(3) De nieuwe Diepe Structuren die referentiële indices (zelfstandige naamwoorden) bevatten,
Transformationele permutatie NP2 moeten uiteraard ergens vandaan komen: het wereldmodel van de cliënt. Wij vinden het in ons
wordt het onderwerp in NP1-positie. werk al jaren erg waardevol om iedere klant die beweert het antwoord op één van onze vragen
niet te weten, te laten raden. De gok moet afkomstig zijn van het model van de cliënt; het is in
wezen een droom van één regel. Dit gaat voortdurend door terwijl mensen taal verwerken, en
het is een van de belangrijkste bronnen van de enorme 76
Machine Translated by Google

problemen die voortvloeien uit het ‘projecteren’ op de communicatie van anderen. Deze van de ervaring van de cliënt. Erickson beschrijft een zin van deze vorm als:
projectie kan echter een uniek hulpmiddel bij hypnose worden als hij wordt gebruikt zoals
Erickson vakkundig doet. Een formele weergave van deze transderivatie-zoektocht zou als . . . Klinkt zo specifiek, maar toch is het zo algemeen. . .
volgt kunnen worden weergegeven:
Bepaalde sensaties in uw hand zullen toenemen.
Je wordt je bewust van die specifieke herinnering.
Diep DSj DSk … DSn Niemand weet het zeker.
Structuur NP met Mensen kunnen zich op hun gemak voelen tijdens het lezen van deze zin.
. ~referentieel . . .
. Inhoudsopgave . . . Alle bovenstaande oppervlaktestructuren zijn voorbeelden van gegeneraliseerde referentie-indices.
. Transderivationeel . . . Bepaalde sensaties verwijzen niet naar een bepaalde sensatie, waardoor de cliënt de
. . . . meest relevante index uit zijn eigen ervaring volledig kan aanleveren. Hetzelfde geldt
. Zoekopdracht . . . voor het specifieke geheugen, waardoor de cliënt een keuze heeft. Mensen kunnen
. . . . wederom iedereen zijn, en Niemand kan ook iemand zijn. Er is geen referentie-index in
SS SS SS … SSn een van de bovenstaande vier zinnen.

Zelfstandige zinnen zonder referentiële indexen.

(a) DSi = DSj ,k……n

behalve
(b) DSi verschilt daarin van DSj ,k......n
DSj ,k……n hebben allemaal referentie-indexindexen voor de bijgevoegde zelfstandige
naamwoorden, waarbij ~ ontkenning betekent.
De reeks diepe structuren die door de transderivatie-zoektocht wordt geactiveerd, zal het
resultaat zijn van de rijkdom van het wereldmodel van de luisteraar. De enige referentie-
index die altijd beschikbaar zal zijn in ieders wereldmodel zal echter zijn eigen unieke
referentie-index zijn. Alle bovenstaande diagrammen zijn een formele manier om weer
te geven wat er gebeurt als iemand tegen je zegt:
Mensen zouden aardiger tegen mij moeten zijn
Aan wie denk je dat hij of zij aardiger zou moeten zijn? Het kan iedereen zijn, het kan
zelfs jij zijn. De specifieke vormen van oppervlaktestructuur die transderivationeel
zoeken activeren, zullen nu één voor één worden gepresenteerd.
1. Gegeneraliseerde referentie-index
Oppervlaktestructuren van deze vorm kunnen uiterst nuttig zijn bij hypnotische inspanningen.
Een zin met een zelfstandig naamwoord met een gegeneraliseerde referentie-index stelt de cliënt
in staat de transderivationele zoekprocessen volledig te beoordelen en te activeren. Dit wordt
eenvoudigweg bereikt door het gebruik van zelfstandige naamwoorden zonder referentie-index ter wereld
Voorbeeld zinnen
vrouw Een vrouw die in trance raakte.
patiënt Een patiënt die ik ooit had.
probleem Het probleem verbeterde.
een Je kunt je zo goed voelen.
Situatie De situatie is aan het verslechteren.
gevoel Dat gevoel krijg ik elke keer als ik in deze situatie zit.
. . . En dat presse-papier; de archiefkast; je voet op het tapijt; de plafondlamp;
de gordijnen; uw rechterhand op de armleuning van de stoel; de foto's aan de
muur; de veranderende focus van je ogen terwijl je om je heen kijkt; de interesse
van de boektitels; de spanning in je schouders; het gevoel van de stoel; de
verontrustende geluiden en gedachten; gewicht van handen en voeten; gewicht
van problemen, gewicht van bureau; de briefpapierstandaard; de dossiers van
veel patiënten; de verschijnselen van het leven, van ziekte, van emotie, van
fysiek en mentaal gedrag; de rust van ontspanning; de noodzaak om in iemands
behoeften te voorzien; de noodzaak om op de spanning te letten terwijl je naar
het bureau, het presse-papier of de archiefkast kijkt; het comfort van terugtrekken uit de
omgeving; vermoeidheid en de ontwikkeling ervan; het onveranderlijke karakter
van het bureau; de monotonie van de archiefkast; de noodzaak om uit te rusten;
het comfort van het sluiten van de ogen; het ontspannende gevoel van een diepe
ademhalingi het genot van passief leren ; het vermogen tot intellectueel leren door de
bewusteloos. . . .

77
Machine Translated by Google
2. Gegeneraliseerde referentie-index met voorgestelde zelfstandige naamwoorden
Deze klasse van patronen is in principe hetzelfde als de vorige, met één enkele uitzondering: een persoon
koppelt de ontbrekende zelfstandig naamwoordgroep aan een willekeurige positie in de zin, waardoor de kans
groter wordt dat deze door de gebruiker wordt geselecteerd.
transderivationeel zoeken. In het laatste gedeelte bijvoorbeeld de oppervlaktestructuur:
Mensen kunnen zich op hun gemak voelen tijdens het lezen van deze zin
neemt een iets andere vorm aan:
Mensen kunnen zich op hun gemak voelen tijdens het lezen van deze zin, Joe.
Joe, mensen kunnen zich op hun gemak voelen tijdens het lezen van deze zin.
Mensen, Joe, kunnen zich op hun gemak voelen tijdens het lezen van deze zin.
Mensen kunnen, Joe, zich op hun gemak voelen tijdens het lezen van deze zin.
Mensen kunnen zich op hun gemak voelen, Joe, terwijl ze deze zin lezen.
Elk van deze vormen heeft een iets ander effect. Probeer ze hardop uit te spreken, waarbij u uw eigen intuïtie
als maatstaf gebruikt om de verschillen te ervaren. Wissel ze uit met een partner en let op de intuïties die je
hebt terwijl je ze hoort, hoe ze je beïnvloeden. Probeer ze tijdens een normaal gesprek. Zeg tijdens een gesprek
bijvoorbeeld tegen iemand:
Weet je (naam) Mensen kunnen deze zin (naam) op elk gewenst moment lezen
willen.
Oppervlaktestructuren van deze vorm zijn eenvoudig te construeren en kunnen zeer nuttig zijn.
Verwijdering - Grammaticaal en ongrammaticaal
Een van de drie universele processen van menselijke modellering is verwijdering. Dit proces vindt plaats
op het neurologische niveau, het sociale niveau en het niveau van individuele ervaring (zie Magie I, Hoofdstuk
1, voor een meer gedetailleerde discussie). Ons sensorische apparaat detecteert en rapporteert veranderingen
in de energiepatronen alleen binnen nauwe grenzen. Het menselijk oor vertoont bijvoorbeeld een fenomenale
amplitude
gevoeligheid, zelfs voor verplaatsing van het trommelvlies met de diameter van een waterstofatoom (Noback,
1967, p. 156). Het reageert alleen op golflengten tussen 20 en 20.000 cycli per seconde. Energiepatronen –
potentiële geluiden – boven de 20.000 cycli per seconde zijn dus niet voor ons beschikbaar om ons te helpen
bij het organiseren van onze ervaringen.
Met andere woorden: ons zenuwstelsel verwijdert alle patronen boven de 20.000 cycli per seconde. Op het
niveau van taalpatronen hebben transformationele taalkundigen een aantal specifieke patronen van
verwijdering geïdentificeerd die voorkomen tussen de volledige
taalkundige representatie - Diepe Structuur - en de daadwerkelijke zinnen die we gebruiken in onze
communicatie - Oppervlaktestructuur. Let op het verschil in de hoeveelheid beschikbare informatie in elk van
de volgende zinnen:
(1) De man kocht de auto van de vrouw voor twintig dollar.
(2) De auto is gekocht.
Op het gebied van de transformationele grammatica kan elk predikaat of proceswoord worden geclassificeerd
op basis van het aantal en het soort zelfstandige naamwoorden of argumenten waarvan het de relatie of het
proces beschrijft. Het predicaat kopen kan worden geclassificeerd als een predikaat met vier plaatsen:
kopen is een predikaat dat het proces beschrijft dat plaatsvindt
te midden van:
een koper de persoon die koopt en het materiaal verwerft
een verkoper - de persoon die de verkoop doet en het materiaal vrijgeeft
het materiële – de dingen waarvan het bezit wordt veranderd
het bedrag - het ding of de dienst die wordt ingeruild voor het materiaal
In de eerste zin komen al deze argumenten voor zelfstandige naamwoorden voor in de oppervlaktestructuur
(1); in de tweede zin is slechts één van hen vertegenwoordigd; de andere drie zijn verwijderd door de
transformationele processen van verwijdering (zie Magie I voor een uitgebreidere discussie).
In de context van hypnose, wanneer de cliënt probeert betekenis te geven aan de verbalisaties van de
hypnotiseur, of beter gezegd, er een volledige betekenis aan te geven, helpt het bekwame gebruik van het
transformatieproces van deletie de hypnotiseur bij het op gang brengen van de cliënt. Door vakkundig delen
van de volledige taalkundige representatie van de Diepe Structuur te verwijderen, wordt de cliënt gedwongen
aanvullende Diepe Structuren te activeren om de volledige betekenis te herstellen. Tijdens het proces van het
genereren en selecteren van deze Diepe Structuren in hun zoektocht naar de volledige betekenis, zullen
cliënten Diepe Structuren genereren en selecteren die:
1. Verzeker deelname van de kant van de cliënt, waarbij het dominante halfrond volledig wordt
betrokken
2. Zorg ervoor dat de verbale uitingen van de hypnotiseur de ervaring van de cliënt op een effectieve
manier beïnvloeden
3. Zorg ervoor dat de cliënt de vrijheid heeft om zijn eigen middelen in te zetten in het proces van het
terugvinden van de volledige betekenis
Er zijn twee soorten verwijderingen die Erickson doorgaans gebruikt:
1. Grammaticale verwijdering, waarbij de resulterende oppervlaktestructuur een goed
78
Machine Translated by Google
gevormde Engelse zin
2. Ongrammaticale verwijdering, waarbij de resulterende oppervlaktestructuur geen goed
gevormde Engelse zin is
De eerder gepresenteerde zin - De auto is gekocht - is een voorbeeld van het gebruik van
grammaticale verwijdering. Voorbeelden van het resultaat van ongrammaticale verwijdering zijn
zinsfragmenten zoals:
en jij beseft heel goed dat jij. . en zo duidelijk . De diepten van de trancetoestand
wat je wilt en nodig hebt. . . Het horen van de onmogelijke werkelijkheid
Ik wil het je binnenkort vertellen. . .
Deze woordreeksen worden door de meeste moedertaalsprekers van het Engels beschouwd als
zinsfragmenten; stukjes zinnen die op zichzelf geen volledige, goedgevormde Engelse zin vormen.
Dergelijke fragmenten - het resultaat van
ongrammaticale verwijdering - dwing maximale deelname van de kant van de cliënt af om een
volledige betekenis te geven.
. . . En dat presse-papier; de archiefkast; je voet op het tapijt; de plafondlamp; de
gordijnen; uw rechterhand op de armleuning van de stoel; de foto's aan de muur; de
veranderende focus van je ogen terwijl je om je heen kijkt; de interesse van de boektitels;
de spanning in je schouders; het gevoel van de stoel; de verontrustende geluiden en
gedachten; gewicht van handen en voeten; gewicht van problemen, gewicht van bureau;
de briefpapierstandaard; de dossiers van veel patiënten; de verschijnselen van het leven,
van ziekte, van emotie, van fysiek en mentaal gedrag; de rust van ontspanning; de
noodzaak om in iemands behoeften te voorzien; de noodzaak om op de spanning te
letten terwijl je naar het bureau, het presse-papier of de archiefkast kijkt; het comfort van
het zich terugtrekken uit de omgeving; vermoeidheid en de ontwikkeling ervan; het
onveranderlijke karakter van het bureau; de monotonie van de archiefkast; de noodzaak
om uit te rusten; het comfort van het sluiten van de ogen; het ontspannende gevoel van
een diepe ademhaling; het plezier van passief leren; het vermogen tot intellectueel leren
door de
bewusteloos....
De voorgaande paragraaf is een veranderlijke jungle van weglatingen, zowel grammaticaal als
ongrammaticaal. Beschouw bijvoorbeeld de twee cursieve voorbeelden:
de veranderende focus van je Veranderen van wat naar wat?
ogen
de verschijnselen van het leven Welke verschijnselen? Van wiens leven?
Nominalisatie
Nominalisatie is het taalkundige proces waarbij een proceswoord of werkwoord via een complex
transformatieproces in een gebeurtenis of ding wordt omgezet. Dit gebeurt bijna altijd bij de totale
verwijdering van een referentie-index en dient ook om transderivationeel zoeken te activeren.
Bijvoorbeeld:
De voldoening om je onderbewustzijn te laten communiceren
Het besef van het gevoel van de stoel
Het ultieme comfort van kennis en duidelijkheid
Als de aanwezigheid van ontspanning en nieuwsgierigheid
. . . En dat presse-papier; de archiefkast; je voet op het tapijt; de plafondlamp; de
gordijnen; uw rechterhand op de armleuning van de stoel; de foto's aan de muur; de
veranderende focus van je ogen terwijl je om je heen kijkt; de interesse van de boektitels;
de spanning in je schouders; het gevoel van de stoel; de verontrustende geluiden en
gedachten; gewicht van handen en voeten; gewicht van problemen, gewicht van bureau;
de briefpapierstandaard; de dossiers van veel patiënten; de verschijnselen van het leven,
van ziekte, van emotie, van fysiek en mentaal gedrag; de rust van ontspanning; de
noodzaak om in iemands behoeften te voorzien; de noodzaak om op de spanning te
letten terwijl je naar het bureau, het presse-papier of de archiefkast kijkt; het comfort van
het zich terugtrekken uit de omgeving; vermoeidheid en de ontwikkeling ervan; het
onveranderlijke karakter van het bureau; de monotonie van de archiefkast; de noodzaak
om uit te rusten; het comfort van het sluiten van de ogen; het ontspannende gevoel van
een diepe ademhaling; het plezier van passief leren ; het vermogen tot intellectueel leren
door het onbewuste. . . .
Nominalisatie vindt plaats wanneer Deep-Structure-proceswoorden worden getransformeerd
in zelfstandige naamwoorden in de oppervlaktestructuur. Nominalisatie van een proceswoord dient
voor de hypnotiseur als een instrument om de taalprocessen van het dominante halfrond te
overbelasten door complexe codering te vereisen. Schrappingen moeten worden hersteld en er
ontstaat vaak onduidelijkheid. In de oppervlaktestructuur bijvoorbeeld:
De voldoening als je weet dat je kunt leren
de referentie-index van wie de tevredenheid is verwijderd, de zoektocht naar vol
betekenis vereist dat de volgende betekenissen toegankelijk zijn vanuit andere bronnen:
X voldoet aan Y doordat Y Z kent
79
Machine Translated by Google

(genomineerd in oppervlaktestructuur)
Nominalisatie zorgt ervoor dat de cliënt vanuit zijn wereldmodel de betekenissen kan activeren die
het beste zijn eigen doeleinden en behoeften dienen, en helpt tegelijkertijd bij het proces van
overbelasting van het dominante halfrond.
Nominalisaties stellen de hypnotiseur ook in staat de cliënt een beter tempo te geven door
zinnen te gebruiken die van nature zeer ongespecificeerd zijn en van de cliënt vereisen dat hij de
betekenis en specificatie invult.
Selectiebeperkingen
Dit is de klasse van oppervlaktestructuren waarnaar gewoonlijk wordt verwezen
metaforen. Het zijn schendingen van de welgevormde betekenis zoals begrepen door
moedertaalsprekers van de taal. Bijvoorbeeld de oppervlaktestructuren:
De man dronk van de steen
De bloem was boos
De vrolijke stoel zong een liefdeslied
zijn schendingen van selectiebeperkingen. Drinken impliceert het consumeren van een vloeibare
substantie; gesteenten worden gedefinieerd als iets dat van nature niet vloeibaar is. Woede is een
activiteit van bewuste wezens – dieren; bloemen behoren niet tot deze klasse. Dit is dus ook in
strijd met selectiebeperkingen. Geluk is een activiteit van bewuste wezens. Stoelen hebben deze
kwaliteit niet; ze behoren niet tot de klasse van dieren die liedjes kunnen zingen. Selectiebeperking
in normaal
conversatie vereist dat transderivationele activiteit wordt uitgevoerd om toegang te krijgen tot a
referentie-index die goed gevormd zal zijn, zoals toen Erickson Joe (in deel I) vertelde dat een
tomatenplant zich ontspannen en comfortabel kan voelen. Een goed gevormde betekenis vereist
een zelfstandig naamwoord dat een bewust wezen identificeert voor de activiteit om zich
ontspannen en comfortabel te voelen. Dit is de kracht van metaforen, sprookjes en fabels. Het is
ook het proces dat aan het werk is als Erickson verhalen vertelt over een tomatenplant of een tractor.
comfort van het sluiten van de ogen; het ontspannende gevoel van een diepe
ademhaling; het plezier van passief leren; het vermogen tot intellectueel leren door het
onbewuste. . . .
Meerduidigheid
Ieder van ons, als moedertaalspreker van het Engels, heeft het vermogen om enkele patronen
in de structuur van de Engelse taal te waarderen. Een van de patronen waarvoor we onszelf
kunnen sensibiliseren om deze te detecteren, is die van ambiguïteit. Ambiguïteit is de naam van
het patroon waarin een enkele zin in het Engels een verbale representatie is van meer dan één
afzonderlijk proces in de wereld van de ervaring van de luisteraar. Zoals we in Magic I hebben
aangegeven:
Ambiguïteit is de intuïtie die moedertaalsprekers hebben wanneer de
dezelfde oppervlaktestructuur heeft meer dan één afzonderlijke semantiek
betekenis en wordt weergegeven als (zie pagina 165):
Dubbelzinnigheid in het Meta-model is het geval waarbij meer dan één Deep
Structuur is door transformaties verbonden met dezelfde oppervlaktestructuur.
Bijna elke zin heeft meer dan één mogelijke interpretatie.
Toch lijken we bij normaal gebruik elke zin op één manier tegelijk te begrijpen.
In de voorgaande paragrafen zijn enkele van de psychologische mechanismen
geschetst die we gebruiken bij het begrijpen van zinnen, maar er wordt niet
gespecificeerd hoe vaak we ze opnieuw toepassen op een enkele
spraakstimulus die meer dan één mogelijke interpretatie heeft. Sommige
recente experimenten geven aan dat we voorbewust veel structuren voor elke
zin verwerken, maar dat is wel zo
bewust van slechts één betekenis tegelijk.

. . . En dat presse-papier; de archiefkast; je voet op het tapijt; de plafondlamp; de

gordijnen; uw rechterhand op de armleuning van de stoel; de foto's aan de muur; de
veranderende focus van je ogen terwijl je om je heen kijkt; de interesse van de
boektitels; de spanning in je schouders; het gevoel van de stoel; de verontrustende
geluiden en gedachten; gewicht van handen en voeten; gewicht van problemen,
gewicht van bureau; de briefpapierstandaard; de dossiers van veel patiënten; de
verschijnselen van het leven, van ziekte, van emotie, van fysiek en mentaal gedrag; de
rust van ontspanning; de noodzaak om in iemands behoeften te voorzien; de noodzaak
om op de spanning te letten terwijl je naar het bureau, het presse-papier of de
archiefkast kijkt; de noodzaak om uit te rusten; de

80
Machine Translated by Google

visueel is het volkomen dubbelzinnig als het auditief wordt gepresenteerd. We volgen met een lijst met
Diepe structuur Diepe structuur Diepe structuur voorbeelden van aanvullende fonologische dubbelzinnigheden:

Afleiding licht (in kleur, of in gewicht) weet/

(serie van neus
overdracht.) hier hoor
Oppervlaktestructuur Lees rood

Als specifiek voorbeeld: . . En dat presse-papier; de archiefkast; je voet op het tapijt; de

plafondlamp; de gordijnen; je rechterhand aan

Diepe structuur. Diepe structuur. 2 de armleuning van de stoel; de foto's aan de muur; de veranderende focus van je ogen terwijl
1 FBI-agenten die Als iemand onderzoek doet je om je heen kijkt; de interesse van de boektitels; de spanning in je schouders; het gevoel van
Onderzoek uitvoeren poort FBI-agenten kunnen zijn de stoel; de verontrustende geluiden en gedachten; gewicht van handen en voeten; gewicht
kan gevaarlijk zijn voor gevaarlijk voor iemand. van problemen, gewicht van bureau; de
iemand. briefpapierstandaard; de dossiers van veel patiënten; de verschijnselen van het leven, van
ziekte, van emotie, van fysiek en mentaal gedrag; de rust van ontspanning; de noodzaak om
Oppervlaktestructuur: Onderzoek naar FBI-agenten kan gevaarlijk in iemands behoeften te voorzien; de noodzaak om op de spanning te letten terwijl je naar het
zijn bureau, het presse-papier of de archiefkast kijkt ; het comfort van het zich terugtrekken uit de
omgeving; vermoeidheid en zo
ontwikkeling; het onveranderlijke karakter van het bureau; de monotonie van de archiefkast;
Dubbelzinnige reeksen - Conclusie de noodzaak om uit te rusten; het comfort van het sluiten van de ogen; het ontspannende
Hoewel elke zin een zekere dubbelzinnigheid bevat, wordt bij normaal gebruik vrijwel elke zin gevoel van een diepe ademhaling; het plezier van passief leren; het vermogen tot intellectueel
voorafgegaan door een context die de ene interpretatie waarschijnlijker maakt dan de andere. Dat kunnen leren door het onbewuste. . . .
de voorgaande onderzoeken ook zijn
experimentele eigenaardigheden in plaats van representatief voor normaal perceptueel gedrag. Het gewicht dat hardop wordt uitgesproken, wordt dubbelzinnig. Is het gewicht of wachten? Wacht _
Hun belangrijkste implicatie voor normale perceptuele gewoonten is het benadrukken van de ook een effectieve boodschap voor deze patiënt die zich moeilijk kan concentreren.
hypothese uit het voorgaande deel dat we tijdens spraakperceptie heen en weer slingeren tussen twee
soorten activiteiten: periodes van stimulusinvoer en periodes van onbewuste Een zeer rijke bron van deze woordambiguïteiten zijn woordparen die dubbelzinnig zijn met
verwerking (waarin potentiële dubbelzinnigheid een effect kan hebben), en perioden van interne analyse betrekking tot hun syntactische categorie. Veel werkwoord/genominaliseerde werkwoordcombinaties
en bewuste perceptie van de voorgaande eenheid (waarin potentiële dubbelzinnigheden worden hebben deze functie:
genegeerd ten gunste van één interpretatie).
Plath en Bever, 1968, p. 43 optillen rusten praten trekken duwen schudden punt knikken hand aanraken bewegen voelen

We hebben vier categorieën van ambiguïteit geïdentificeerd die voorkomen in het werk van Erickson. Elk van deze woorden kan, afhankelijk van de context, functioneren als predikaat of als zelfstandig
2
Dit zijn fonologische, syntactische, reikwijdte en interpunctie. Een uitstekend
naamwoord (meer specifiek, als de nominale weergave die van dat predikaat is afgeleid).
voorbeeld van fonologische dubbelzinnigheid komt voor in Ericksons trance-instructie met Huxley; Wanneer deze woorden worden gebruikt in goed gevormde oppervlaktestructuren in het Engels en
specifiek de zin: bijvoorbeeld analoog worden gemarkeerd, ter onderscheiding van hun omringende taalkundige context,
kan Erickson ten volle gebruik maken van hun inherente fonologische dubbelzinnigheid.
. . . een deel en apart. . . Het uittreksel uit Magie I is een voorbeeld van syntactische dubbelzinnigheid.
Een ander voorbeeld is het voorbeeld dat wordt gebruikt in het commentaar in dit deel op het Huxley-artikel:
Zoals we in het commentaar hebben aangegeven, is de zinsnede ondubbelzinnig wanneer deze wordt gepresenteerd

81
Machine Translated by Google
Hypnotiserende hypnotiseurs kunnen lastig zijn
. . . En dat presse-papier; de archiefkast; je voet op het tapijt; de plafondlamp; de
gordijnen; uw rechterhand op de armleuning van de stoel; de foto's aan de muur; de
veranderende focus van je ogen terwijl je om je heen kijkt; de interesse van de boektitels;
de spanning in je schouders; het gevoel van de stoel; de verontrustende geluiden en
gedachten; gewicht van handen en voeten; gewicht van problemen, gewicht van bureau;
de briefpapierstandaard; de dossiers van veel patiënten; de verschijnselen van het leven,
van ziekte, van emotie, van fysiek en mentaal gedrag; de rust van ontspanning; de
noodzaak om in iemands behoeften te voorzien; de noodzaak om op de spanning te letten
terwijl je naar het bureau, het presse-papier of de archiefkast kijkt; het comfort van het zich
terugtrekken uit de omgeving; vermoeidheid en de ontwikkeling ervan; het onveranderlijke
karakter van het bureau; de monotonie van de archiefkast; de noodzaak om uit te rusten;
het comfort van het sluiten van de ogen; het ontspannende gevoel van een diepe
ademhaling; het plezier van passief leren; het vermogen tot intellectueel leren door het
onbewuste. .
..
Scope-ambiguïteit is het soort dubbelzinnigheid dat aanwezig is in zinnen en uitdrukkingen zoals:
de oude mannen en vrouwen
De dubbelzinnigheid hier is of het bijvoeglijk naamwoord oud zowel van toepassing is op de zelfstandig naamwoordgroep
mannen en vrouwen als eenvoudigweg op de zelfstandig naamwoordgroep mannen. Met andere woorden, moet de
zinsnede worden opgevat als:
de mannen die oud zijn en de vrouwen die oud zijn
of
de mannen die oud zijn en de vrouwen
... En dat presse-papier; de archiefkast; je voet op het tapijt; de plafondlamp; de
gordijnen; uw rechterhand op de armleuning van de stoel; de foto's aan de muur; de
veranderende focus van je ogen terwijl je om je heen kijkt; de interesse van de boektitels; de
spanning in je schouders; het gevoel van de stoel; de verontrustende geluiden en gedachten;
gewicht van handen en voeten; gewicht van problemen, gewicht van bureau; de
briefpapierstandaard; de dossiers van veel patiënten; de verschijnselen van het leven, van
ziekte, van emotie, van fysiek en mentaal gedrag; de rust van ontspanning; de noodzaak om
in iemands behoeften te voorzien; de noodzaak om aandacht te besteden aan de spanning
terwijl u naar het bureau kijkt of
het presse-papier of de archiefkast; het comfort van het zich terugtrekken uit de omgeving;
vermoeidheid en de ontwikkeling ervan; het onveranderlijke karakter van het bureau; de
monotonie van de archiefkast; de noodzaak om uit te rusten; het comfort van het sluiten van
de ogen; het ontspannende gevoel van een diepe ademhaling; het plezier van passief leren;
het vermogen tot intellectueel leren door het onbewuste. . . .
Eén plaats waar deze dubbelzinnigheid over de reikwijdte vaak en effectief lijkt voor te komen in het
werk van Erickson, is waar verschillende zinnen zijn ingebed onder een feitelijk werkwoord. Erickson
zou bijvoorbeeld kunnen zeggen:
. . . hoe snel zul je volledig beseffen dat je hier comfortabel zit,
luisterend naar het geluid van mijn stem, en je raakt slechts zo snel in een diepe trance als je
onderbewustzijn wil. . . .
De dubbelzinnigheid hier is of het gedeelte van Ericksons communicatie dat na het woord plaatsvindt
en een deel van de zin is dat begint met het werkwoord realiseren. Als dat zo is, dan wordt aangenomen
dat het waar is. Als dat niet het geval is, is het eenvoudigweg een op zichzelf staande straf die de cliënt
kan aanvechten. Predicaten zoals 'realiseren' vereisen dat alles wat daarop volgt in dezelfde zin wordt
verondersteld waar te zijn, zodat de communicatie die plaatsvindt überhaupt zinvol kan zijn. Als ik
bijvoorbeeld tegen je zeg:
Ben je je ervan bewust dat je op mijn hoed zit?
Ik veronderstel dat u op mijn hoed zit en alleen maar vraagt of u zich daarvan bewust bent. Ofwel een
ja ofwel een nee antwoord van uw kant geeft aan dat u de waarheid aanvaardt van het deel van de zin
dat volgt op het feitelijk predikaat, bewust. Wanneer Erickson dus de reikwijdte van ambiguïteit gebruikt
met een feitelijk predikaat, laat hij de cliënt de vraag stellen (niet noodzakelijkerwijs bewust - sterker
nog, bij voorkeur niet bewust) of het in een diepe trance raken een feit is dat door de communicatie
wordt voorondersteld. of niet, een uitstekend onderwerp om het dominante halfrond van de cliënt bezig
te houden.
Het vierde type dubbelzinnigheid dat we als consistent patroon aantreffen
Ericksons werk is ambiguïteit op het gebied van interpunctie. Erickson zou bijvoorbeeld kunnen zeggen:
. . . Ik merk dat je een horloge draagt. Let goed op wat ik doe. . .
Deze reeks woorden is geen goed gevormde zin in het Engels. We ontleden de reeks in twee
reeksen, die elk een goed gevormde zin in het Engels zijn:
82
Machine Translated by Google
. . . Ik zie dat je een horloge draagt. . .
En
. . . Let goed op wat ik doe. . .
Hier maakt Erickson gebruik van de dubbelzinnigheid van het woord watch , dat zowel als zelfstandig
naamwoord als als werkwoord kan voorkomen in de Surface Structures of English. In wezen heeft
Erickson twee goed gevormde oppervlaktestructuren van het Engels overlapt. De luisteraar heeft, tot
aan het woord zorgvuldig, de eerste van deze goed gevormd verwerkt
zinnen en herstelde de betekenis van de Diepe Structuur; Maar als hij zorgvuldig tot het woord komt,
mislukken zijn normale verwerkingsstrategieën. Terwijl hij de
In de rest van de communicatie van Erickson probeert hij andere analyses uit te voeren,
waarschijnlijk het herstellen van de tweede goedgevormde diepe structuur. Er is echter geen oplossing
voor het overlapprobleem en de normale verwerkingsstrategieën falen. Als hij aanneemt dat het
woord ' watch' een zelfstandig naamwoord is dat bij het eerste deel van de communicatie hoort, dan
slaat het tweede deel helemaal nergens op (dat wil zeggen: hij kan er geen diepe structuur voor
vinden). Als hij aanneemt dat het woord waken een werkwoord is en bij het tweede deel van de
communicatie hoort, dan kan hij voor het eerste deel van de communicatie geen diepe structuur
terugvinden. In die zin is er dus geen bevredigende oplossing voor de dubbelzinnigheid van de
interpunctie die gepaard gaat met overlap. De dubbelzinnigheid hier is dus aan welke reeks woorden
de luisteraar het fonologische woord zal toewijzen
dubbelzinnig spilwoord (let op, in dit voorbeeld). Dit fenomeen zou kunnen bestaan
evengoed geclassificeerd als een speciaal geval van ongrammaticale verwijdering. Welke
karakterisering je ook verkiest om je te helpen bij het organiseren van je ervaring ervan, het is een
zeer krachtige techniek om het dominante halfrond af te leiden.
Deze vier soorten ambiguïteit hebben gemeen dat elk een representatie in één taal is van meer
dan één betekenis of diepe structuur. In elk ervan wordt de cliënt geconfronteerd met de taak om
betekenis te selecteren uit de reeks mogelijke dieptestructuren die de enkele oppervlaktestructuur
vertegenwoordigt. Om dit te bereiken moet de luisteraar een reeks diepe structuren genereren en
een beslissing nemen over welke hij zal accepteren als de betekenis van de door de hypnotiseur
bedoelde communicatie.
Ook hier gaat het om een transderivationele zoektocht naar de meest geschikte betekenis die kan
worden weergegeven door de gepresenteerde oppervlaktestructuur. Dubbelzinnigheid heeft dus een
positieve waarde in de context van hypnose, omdat de cliënt, aangezien hij een aantal diepe
structuren genereert en deze transderivationeel doorzoekt naar de meest geschikte betekenis, hij:
1. Word een actieve deelnemer aan het hypnotische proces 2. Selecteer een diepe
structuur die een betekenis vertegenwoordigt die bij hem past, waardoor een bevredigend
tempo wordt verzekerd
3. Gebruik zijn normale taalkundige verwerkingsmechanismen met a
Transderivationele zoektocht naar betekenis
Kleinere inbegrepen structuren
De volgende twee categorieën van oppervlaktestructuren ingebedde vragen en ingebedde
commando's - die een andere structuur bevatten, kunnen
vormen een waardevolle hulpbron voor het geven van ingebedde commando's en voor het opbouwen
van responspotentieel door gebruik te maken van de processen van het dominante halfrond.
Ingebedde commando's en ingebedde vragen zijn de twee categorieën hiervan die hier zullen worden
besproken.
Ingebedde vragen
Ingebedde vragen hebben tot doel responspotentieel bij een cliënt op te bouwen door vragen
te stellen zonder een openlijke reactie van de cliënt mogelijk te maken.
Ze zijn heel vaak een vooronderstelling van een ander commando en dienen om het dominante
halfrond af te leiden door het de interne dialoog te laten gebruiken bij het beantwoorden van vragen,
of proberen vragen te beantwoorden, of zelfs te proberen erachter te komen of het de vragen moet
beantwoorden, of zelfs: nog verder, als het de vragen zou kunnen beantwoorden, ook al is er niet
echt een vraag gesteld. Enkele voorbeelden zullen dienen om dit concept te verduidelijken:
Ik vraag me af of jij weet welke hand als eerste omhoog gaat. Ik ben benieuwd of jij in het
donker echt je knie kunt vinden
Ik weet niet of je weet of je wel of niet in trance gaat
Ik denk erover na hoe jij denkt over het vooruitzicht van hypnose
Ik ben erg benieuwd wanneer je voor het eerst besloot mij te zien en wat je echt voor
jezelf wilt
Alle bovengenoemde oppervlaktestructuren hebben het kenmerk gemeen dat ze een vraag stellen
zonder dat de cliënt om een openlijk antwoord vraagt. Dit kunt u het gemakkelijkst bereiken door een
verklaring over de vraag af te leggen in de volgende vorm:
X (vraagwerkwoorden) als Y (bewust) van (vraag)
Ik ben benieuwd of jij weet welke van jouw handen als eerste omhoog gaat.
X call be (hij spreker van een andere persoon ook; voorbeeld:
John vraagt zich af of jij weet welke van jouw handen als eerste omhoog zal gaan.
(niet bewust) kan elke zin zijn, zoals verwondering, nieuwsgierig, weet het niet, enz.
'als' kan elke voorwaarde zijn, zoals of, als, of of niet
of kan een vraagwoord zijn zoals over, hoe, wat, wanneer, waarom
Ik ben benieuwd waarom je hier bent gekomen, en of je überhaupt weet waarom.
waarbij vraagwerkwoorden alle werkwoorden zijn waarmee ingebedde vragen kunnen
volgen.
83
Machine Translated by Google
Deze ingebedde vragen zijn het meest effectief als ze op elkaar worden gestapeld om het
dominante halfrond maximaal af te leiden.
Hierdoor kan de hypnotiseur deze ingebedde vragen volgen met een duidelijk commando dat de
hypnotiseur wenst, en daarbij gebruik maken van het responspotentieel dat de hypnotiseur bij de
cliënt heeft opgebouwd, bijvoorbeeld:
Ik vraag me af waarom je in trance wilt gaan, en ik ben nog nieuwsgieriger om te weten of
je weet of je denkt dat je het wel of niet kunt, ik weet niet of je weet hoe snel je je ogen zult
sluiten; Sterker nog, ik weet niet eens of je überhaupt iets van trance weet. Ik denk hierover
na en ben erg benieuwd of jij überhaupt weet hoe je volledig kunt ontspannen.
Ingebedde opdrachten
Ingebedde commando's hebben tot doel indirect suggesties aan de cliënt te doen en het daardoor
moeilijk te maken om op welke manier dan ook weerstand te bieden. Deze vormen een patroon van
oppervlaktestructuren die een commando bevatten, net zoals het voorgaande patroon een vraag
bevatte. Bijvoorbeeld:
Kinderen kunnen Fred, zitten en ontspannen
Ik mag, Fred, diep ademhalen terwijl ik spreek, maar dat vind je niet erg, hè
Mensen moeten Fred, helemaal naar beneden in de stoel zitten, ontspannen
Planten kunnen Fred, zich prettig en ontspannen voelen
Deze vier oppervlaktestructuren vormen één type ingebed commando. Deze worden opgebouwd door
de naam van de klant achter een modale operator te plaatsen, zoals:
kunnen, mogen, mogen, moeten, kunnen
Dit is een voldoende, maar geen noodzakelijke voorwaarde voor ingebedde commando's.3
Ze kunnen ook worden geconstrueerd door de infinitiefvorm van een dergelijk predikaat te gebruiken
als:
zien, voelen, bewegen
Veel mensen willen duidelijk zien wat ik bedoel.
Ingebed opdrachtformulier:
Veel mensen willen Fred duidelijk zien. . . Ik wil dat Fred zich ontspannen voelt
Mijn moeder zegt vaak tegen Fred: adem diep en langzaam.
Ingebedde opdrachten kunnen ook worden gegeven door middel van directe en indirecte citaten.
Dit is een van Ericksons favoriete en meest gebruikte vormen van indirect commando geven. Dit wordt
bereikt door het commando in de context te plaatsen van een direct of indirect citaat uit een andere tijd,
plaats of situatie. Bijvoorbeeld:
Ik had vroeger een patiënt die me vertelde dat ik me ontspannen moest voelen
Deze zijn het meest effectief als ze ook analoog worden gemarkeerd door het commando te
benadrukken en door aandachtig naar de luisteraar te kijken, als deze de ogen open heeft.
Indirect ingebed commando:
Mijn vrienden zeggen dat ik me op mijn gemak moet voelen en moet ontspannen als we de
stad in gaan
Direct ingebed commando:
Ik had ooit een patiënt die tegen me zei: Milton, krab aan je neus. Het was nooit logisch,
maar hij zei consequent dat ik het nu moest doen.
Een ander voorbeeld zou zijn:
Betekenis is zo moeilijk te begrijpen; wat betekent het als iemand zegt: niet bewegen of niet
praten. Wat bedoelen ze als ze zeggen: sluit NU je ogen. Wat bedoelen ze als ze zeggen:
Tel stil terug van 20 naar 1.
Alle hierboven beschreven minder belangrijke structuren, zowel vragen als commando's, dienen
de hypnotiseur als waardevolle hulpmiddelen om indirect suggesties te geven en tegelijkertijd de
dominante hersenhelft af te leiden en te gebruiken. Het inbedden van vragen of bevelen is eenvoudigweg
het opnemen van de vraag of het bevel in een grotere oppervlaktestructuur die als mantel dient. De tot
nu toe gepresenteerde stijl is de grammaticale benadering; het effect is echter hetzelfde als de
Inbedding is niet grammaticaal; het kan zelfs effectiever zijn als het wordt gepresenteerd
niet-grammaticale vorm. Dit zal het dominante halfrond verder afleiden en overbelasten. Beschouw
bijvoorbeeld de volgende combinatie van alle minder inbegrepen structuren, zowel grammaticaal als
niet-grammaticaal:
Ik vraag me af of je wel of niet begrijpt dat je je op je gemak kunt voelen en
84
Machine Translated by Google
ontspannen, nu had ik een vriend die altijd zei: je kunt alles leren als je jezelf maar de
kans geeft om te ontspannen, en ik vraag me af of je dat weet
of je Fred wel of niet ontspannen kunt voelen, en ik ben erg benieuwd of je je volledig
realiseert dat je Fred kunt en weet dat je nu kunt en zult leren. Ik zou ook willen, hoewel
ik niet weet of je dat wel of niet wilt weten, of Fred nu gesloten ogen en rustgevende
gevoelens kan hebben.
Afgeleide betekenissen
Wanneer ieder van ons natuurlijke taalsystemen gebruikt om te communiceren, gaan we uit
van het vermogen van de luisteraar om onze oppervlaktestructuren te horen en deze van
geluidssequenties naar betekenis te decoderen. Met andere woorden, we gaan ervan uit dat de
luisteraar in staat is om de diepe structuurweergave te herleiden uit de oppervlaktestructuur die
we presenteren. Naast dit herstel van de diepe structuur uit een oppervlaktestructuur, nemen we
vaak bepaalde aanvullende vaardigheden aan in de manier waarop de luisteraar betekenis zal
geven aan wat we aanbieden. Hier hebben we het bijvoorbeeld over het vermogen van de
moedertaalspreker/luisteraar om een context te scheppen waarin de zin die we presenteren
enige pragmatische waarde zou kunnen hebben. Erickson gebruikt in zijn werk twee van deze
vaardigheden met extra of afgeleide betekenissen van de kant van autochtone luisteraars. Dit zijn vooronderstellingen en
Conversatiepostulaten. We presenteerden het onderwerp Vooronderstellingen in Magie I als een
van de onderscheidingen in het Metamodel (hoofdstukken 3 en 4).
In recent werk op het gebied van de taalkunde zijn transformationalisten
begonnen te onderzoeken hoe vooronderstellingen werken in natuurlijke taal.
Wanneer bepaalde zinnen worden gebruikt, impliceren ze dat bepaalde
andere zinnen waar moeten zijn om zinvol te zijn. Als ik je bijvoorbeeld hoor
zeggen:
(37) Er ligt een kat op tafel
Ik kan ervoor kiezen om te geloven dat er een kat op tafel ligt of niet, en hoe
dan ook, ik kan wijs worden uit wat je zegt. Als ik je echter hoor zeggen:
(38) Sam realiseerde zich dat er een kat op tafel ligt
Ik moet aannemen dat er inderdaad een kat op tafel ligt om enige betekenis
te kunnen geven aan wat u zegt. Dit verschil komt duidelijk naar voren als ik
het negatieve element niet in de zin introduceer:
(39) Sam heeft niet door dat er een kat op tafel ligt
Dit laat zien dat, wanneer iemand de zin zegt die
betekent het tegenovergestelde. Ik ben degene die ontkent wat de eerste beweert dat waar is -
je moet nog steeds aannemen dat er een kat op tafel ligt om de zin te kunnen begrijpen.
Een zin die waar moet zijn om een andere zin zinvol te laten zijn, wordt de
vooronderstelling van de tweede zin genoemd
zin.
De waarde van het vakkundig gebruik van vooronderstellingen in de hypnotische context is dat het
de hypnotiseur in staat stelt een model op te bouwen van het voortgaande proces door gebruik te maken van
vooronderstellingen. Omdat vooronderstellingen voor de cliënt geen directe vraag zijn, is het
voor hem erg moeilijk om ze ter discussie te stellen. De klant accepteert dus de
de vooronderstellingen van de hypnotiseur en het proces gaat door. Erickson bijvoorbeeld
zegt:
Ik weet nog niet of het je rechterhand, je linkerhand of beide handen zullen zijn
die je onderbewustzijn naar je gezicht zal laten stijgen . .
..
Hier gaat het erom welke hand het zal zijn en of het één of beide handen zal zijn, niet of de
cliënt zal reageren op het leviteren van de hand. Of, nogmaals, Erickson zegt:
Als ik je uit de trance wek, zul je je fijne vermogen om snel te leren vanuit je
onderbewustzijn volledig herkennen
Hier gaat het erom of de cliënt het volledig zal herkennen, niet of ze het zal herkennen, of dat
ze in trance is geweest (verondersteld door je uit de trance te wekken), of dat ze van haar
onderbewustzijn heeft en kan leren. Dit laatste zijn achtergrondaannames die de cliënt moet
ontwikkelen en accepteren voordat de communicatie überhaupt zinvol kan zijn. De manier
waarop Erickson consequent vooronderstellingen gebruikt om de cliënt te helpen in diepe trance
te komen en diepe trance-verschijnselen te leren, demonstreert de kracht van deze techniek. ~
. . . Wanneer u opstaat en uw stoel naar de andere kant van de tafel verplaatst, zal
uw onderbewustzijn veel belangrijke informatie vrijgeven.
Misschien duurt het voor uw onbewuste zelfs langer dan vijf tot tien minuten, of
misschien pas bij de volgende sessie. . ..
Nogmaals, omdat de vooronderstellingen van een zin geen deel uitmaken van de diepte ervan
Structuur en het gebruik ervan betrekken zowel de cliënt als een actieve deelnemer in het
proces van betekenisgeving (in dit geval afgeleide betekenis) en ontnemen de
vooronderstellingen van de uitspraken aan de uitdaging.
85
Machine Translated by Google

De tweede klasse van afgeleide betekenissen die door Erickson wordt gebruikt, wordt ' bewegen, deze verklaring is een effectieve pacingtechniek. Op dezelfde manier is het zo dat als de
Conversatiepostulaten. Net als bij de vooronderstellingen wordt de betekenis die door de ogen van de cliënt gesloten zijn wanneer Erickson de tweede zin zegt, het effect groot is dat de
conversatiepostulaten wordt weergegeven afgeleid; deze maakt geen deel uit van de diepe cliënt reageert door zijn ogen te openen. Wanneer de cliënt ten slotte Erickson de derde zin hoort
structuur die door de cliënt is teruggevonden, maar vereist aanvullende verwerking. Als ik bijvoorbeeld 'to' zeg uitspreken, heeft dit tot gevolg dat het commando nog dieper in trance raakt.
Jij: In deel III zullen we een formeel overzicht van deze verschijnselen geven.

Kunt u het afval buiten zetten?

de letterlijke Diepe Structuur vereist alleen dat je met ja of nee reageert.

De typische reactie is echter dat u de vuilnis buiten zet. Met andere woorden, hoewel ik een
oppervlaktestructuur gebruik waarvan de corresponderende diepe structuur een ja/ nee- vraag is,
reageer je erop alsof het een bevel is. In de
In de bijlagen aan het einde van dit deel zullen we u instrueren hoe u voorbeelden kunt construeren
met behulp van deze conversatiepostulaten om de effecten te bewerkstelligen die u als
hypnotiseur wenst. Voor onze huidige doeleinden is het alleen nodig om erop te wijzen dat,
wanneer Erickson ervoor kiest het conversatiepostulaatmechanisme te gebruiken voor
om een reactie van zijn cliënt te verkrijgen, handelt hij consistent volgens de door hem
aangegeven richtlijnen. Door conversatiepostulaten te gebruiken, vermijdt hij geven
commando's, waardoor de cliënt tegelijkertijd kan kiezen om al dan niet te reageren en de
autoritaire relatie tussen hemzelf en de cliënt wordt vermeden. Dus de cliënt, als hij ervoor kiest
om op de zin te reageren:

. . . Kunt u uw hand toestaan omhoog te gaan? . .

door haar hand te laten stijgen, neemt ze actief deel aan het tranceproces
inductie, waarbij conversatiepostulaten worden gebruikt om de afgeleide betekenis van de ja/ nee-
vraag van de oppervlaktestructuur te begrijpen – een verwerkingshandeling naast het herstel van
de diepe structuur. Als hij niet reageert, is er geen verstoring van het proces van trance-inductie
door Erickson, aangezien er geen bevel is gegeven; Er is eenvoudigweg een vraag gesteld en er
is geen antwoord vereist.
De niet-ja/ nee- vraagvorm van de communicatie werkt ook op dezelfde manier
manier. Erickson zou bijvoorbeeld kunnen zeggen:

U hoeft niet te verhuizen

of

Het is niet nodig dat u uw ogen gesloten houdt

of

Het is mogelijk dat je nog dieper in trance raakt

Als de cliënt in beweging is wanneer Erickson de eerste van deze zinnen uitspreekt, dan is het
effect van de communicatie het commando: beweeg niet. Als de klant dat niet was

86
Machine Translated by Google
Toegang tot het niet-dominante halfrond
Hypnose is in wezen een communicatie van ideeën en
inzichten aan een patiënt op een zodanige wijze te brengen dat hij het meest
ontvankelijk zal zijn voor de gepresenteerde ideeën en daardoor daartoe gemotiveerd zal zijn
zijn eigen lichaamsmogelijkheden verkennen om de controle over hem te krijgen
psychologische en fysiologische reacties en gedrag.
Milton H.Erickson , 1967
Milton Erickson is erin geslaagd een krachtige reeks technieken te ontwikkelen voor toegang tot en
communicatie met de niet-dominante hersenhelft van de mens.
Zijn vaardigheden stellen hem in staat de hulpbronnen van de persoon met wie hij communiceert, aan te
spreken. In zijn hypnotiserende werk maakt Erickson uitgebreid gebruik van het onderscheid tussen de
bewuste en de onbewuste geest van de cliënt. Erickson ontving zijn medische en psychiatrische opleiding
in de standaardinstellingen van zijn schooljaren; specifiek was hij geschoold in de psychoanalytische traditie
waaruit hij zich de termen bewust en onbewust toe-eigende. In zijn eigen geschriften gebruikt hij de twee
termen op een aantal manieren. Zelf zegt hij in Hypnotic Psychotherapy, 1948:
Wat de trancetoestand zelf betreft, deze moet worden beschouwd als een bijzondere, unieke, maar
Voor
volkomen normale psychologische toestand. . ..het gemak bij het conceptualiseren wordt deze speciale
toestand, of dit niveau van bewustzijn, onbewust of onderbewust genoemd .
Nogmaals, Erickson, in The Investigation of a Specific Amnesia, 1967, p. 159,
opmerkingen:
Terwijl de proefpersoon in een staat van diepe, hypnotiserende slaap verkeerde, kreeg hij de
suggestie dat hij indirect de gewenste informatie kon onthullen, zonder dat hij bewust of onbewust
besefte wat hij deed. Daartoe kreeg ze de opdracht om in een staat van diepe hypnose te blijven,
waardoor ze haar bewuste geest dissocieerde van een staat van rust en deze achterliet. Tegelijkertijd
moest ze via haar onderbewustzijn de auteur in een geanimeerd gesprek betrekken . Dus, als zowel de
bewuste als de onderbewuste geest betrokken was, zou er als reactie op hypnotische suggestie een
derde bewustzijnsniveau uit de diepten van haar geest tevoorschijn komen, en zich uiten door haar hand
te leiden in automatisch schrijven, waarvan ze zich noch bewust , noch bewust zou zijn. onbewust.
Erickson gaat verder met commentaar in een voetnoot bij dit gedeelte van de tekst:
De auteur aanvaardt geen verantwoordelijkheid voor de geldigheid hiervan
concepten, en de trancetoestand van de proefpersoon is waarschijnlijk verantwoordelijk
voor haar aanvaarding ervan, maar in ieder geval dienden ze de
doeleinden.
Deze passages onderstrepen een van de belangrijkste kenmerken van
Erickson's complexe gedrag in hypnose en therapie. Zijn bereidheid om het wereldmodel van de cliënt te
aanvaarden, stelt hem in staat zijn cliënt te helpen bij het veranderen.
Hierdoor word ik minder afgeleid door de inhoud van wat mensen zeggen.
Veel gedragspatronen worden weerspiegeld in de manier waarop iemand iets zegt,
en niet zozeer in wat hij zegt.
Met andere woorden, Erickson luistert naar de modelleringsprincipes die de cliënten gebruiken om hun
werkelijkheid te construeren.
Een aantal mensen in de geschiedenis van de beschaving hebben dit punt naar voren gebracht: dat
er een onherleidbaar verschil bestaat tussen de wereld en onze ervaring ervan. Wij, als menselijke wezens,
hebben geen rechtstreekse invloed op de wereld, maar eerder op de wereld via onze representaties ervan.
Ieder van ons creëert een
representatie van de wereld waarin we leven - dat wil zeggen, we creëren een kaart of model dat we
gebruiken om ons gedrag te genereren. De kaart of het model dat we creëren dient ons als representatie
van wat mogelijk is, wat beschikbaar is, wat de structuur van de wereld is. Onze representatie van de
wereld bepaalt in grote mate wat onze beleving van de wereld is, hoe we de wereld waarnemen, welke
keuzes we zien
beschikbaar voor ons terwijl we in de wereld leven.
We moeten niet vergeten dat het object van de ideeënwereld als geheel [de kaart of
het model RWB/JTG] niet de weergave van de werkelijkheid is – dit zou een volkomen
onmogelijke taak zijn – maar eerder om ons een instrument te verschaffen waarmee
we onze veel gemakkelijker in de wereld.
H. Vaihinger, De filosofie van het alsof, p.15.
Geen twee mensen hebben precies dezelfde ervaringen. Het model van de wereld dat we creëren om
ons te leiden, is gedeeltelijk gebaseerd op onze ervaringen. Ieder van ons kan dus een ander model creëren
van de wereld die we delen, en zo in een enigszins andere realiteit komen te leven.
. .. belangrijke kenmerken van kaarten moeten worden opgemerkt. Een kaart is niet
het territorium dat het vertegenwoordigt, maar als het juist is, heeft het iets soortgelijks
structuur aan het territorium, wat het nut ervan verklaart. . . .
A. Korzybski, Wetenschap en gezond verstand, 4e druk. 58-6
Erickson gunt zichzelf dezelfde flexibiliteit bij het creëren van zijn eigen model voor therapie en
hypnose. Deze flexibiliteit heeft hem in staat gesteld om te detecteren en te komen
87
Machine Translated by Google
effectief gebruiken in zijn werkpatronen die zeer snel en krachtig zijn.
Ons doel is om een model te maken van een deel van Ericksons gedrag, waardoor deze
patronen beschikbaar worden. Een van de meest'
Een bruikbare manier om onze eigen ervaringen met hypnose en therapie te organiseren, en om
Ericksons techniek te begrijpen, was door te beseffen dat Ericksons gebruik van de termen
bewust en onbewust (althans gedeeltelijk) verwijst naar de dominante en niet-dominante
hersenhelften van het menselijk brein. We suggereren niet dat Ericksons gebruik van de term
onbewuste geest altijd en alleen verwijst naar de niet-dominante hersenhelft, maar dat een model
dat de termen op deze manier vertaalt een leidraad biedt voor het leren van Ericksons technieken.
Zodra de cliënt bijvoorbeeld een bevredigende diepe trancetoestand heeft bereikt, worden beide
hersenhelften benaderd en gebruikt, vooral bij enkele van de meer complexe diepe trance-
verschijnselen (bijvoorbeeld positieve hallucinaties). Zoals bij elk model zal het nut van deze
vertaling van de term onbewuste naar de term niet-dominante hemisfeer het criterium zijn voor de
aanvaarding ervan.
Het niet-dominante halfrond bij de mens
Zoals we in de inleiding van deel II vertelden, heeft onderzoek naar de neurologische
organisatie van mensen (vooral gespleten hersenen) enkele typische verschillen tussen het gedrag
van de hersenhelften aan het licht gebracht. Concreet hebben de onderzoekers verschillen
geïdentificeerd in de kwaliteit, snelheid en nauwkeurigheid van de respons van de twee delen van
de hersenschors voor verschillende sensorische en representatieve functies (zie vooral het artikel
van Jerre Levy, Psychobiological Implications of Bilateral Asymmetry). Voor onze huidige
doeleinden het meest
interessant hiervan zijn de volgende:
dominante niet dominant
hersenhelftfuncties halfrond functies
volledige taalsysteem visualisatie
tempo melodie
contralaterale zijde van speciale klasse van
het taal
lichaam contralaterale zijde van
het lichaam
Deze asymmetrie tussen de hersenhelften komt op interessante manieren naar voren
bij gewone, alledaagse taken; Gardner (1975, p. 374) merkt bijvoorbeeld op:
Kinsbourne's model van hersenhelften die strijden om controle over
aandachtsmechanismen heeft tot fantasierijk onderzoek geleid.
zowel van zijn kant als van die van anderen. Hij heeft bijvoorbeeld ontdekt dat
de vaardigheid in het balanceren van een deuvel in één hand wordt vergroot
als men tegelijkertijd spreekt als de deuvel in de linkerhand is, terwijl de
prestaties achteruitgaan als men spreekt als de deuvel in de rechterhand is .
Zijn verklaring is dat spreken en balanceren concurrerende activiteiten zijn, die,
als gevolg van het ‘spill-over’-effect, met elkaar interfereren wanneer ze beide
in tegengestelde richting plaatsvinden.
hersenhelften, en ze bevorderen en faciliteren elkaar vervolgens.
Een voorbeeld van hetzelfde, complementaire neveneffect, sprekend
verbetert het vermogen van het onderwerp om elementen in het juiste
gezichtsveld te herkennen, zelfs als die vormen onzinnig zijn. Wanneer de
patiënt daarentegen melodieën repeteert (een functie van de rechterhersenhelft),
ontstaat er een voordeel in het linker gezichtsveld.
Deze gedeeltelijke lijst van cerebrale asymmetrieën in het menselijk brein dient zowel als een
lijst van manieren waarop toegang kan worden verkregen tot het onbewuste in de context van
hypnose, als ook als een belangrijk organiserend principe in de context van therapie, vooral bij het
werken met ongerijmdheden (zie Magische I, Hoofdstuk 6, en Magie II, Deel II). Met andere
woorden, door deze asymmetrieën te herkennen, wordt de hypnotiseur die werkt om de cliënt te
helpen bij het bereiken van trance systematisch in zijn keuzes over hoe hij met het onderbewustzijn
van de cliënt moet communiceren.
In de lijst met niet-dominante hemisfeerfuncties hebben we speciale taalklassen opgenomen.
Dit vereist een uitleg en een kleine excursie
taalkundig en psycholinguïstisch onderzoek. De uitleg bestaat uit twee delen.
Ten eerste zijn menselijke taalsystemen opmerkelijk complexe systemen. De complexiteit van de
patronen in menselijke talen heeft tot nu toe de vaardigheden van de taalkundige overtroffen in het
creëren van een model dat al deze patronen vertegenwoordigt. Met andere woorden: hoewel we
volledig systematisch zijn in ons taalgedrag, zijn we dat nog niet
succesvol in het beschrijven van dat gedrag. De taak om de patronen van ons taalsysteem te leren
is dus aan de taalkundigen ontgaan, maar toch vervult ieder van ons in wezen dezelfde taak tussen
de leeftijd van twee en zes jaar. Bovendien laat een diepere analyse van hun patronen een grote
gelijkenis in hun structuren zien, ook al klinken de talen van de wereld dramatisch heel anders als
ze worden gehoord en heel anders lijken als ze visueel worden weergegeven in hun geschreven
vormen. Van alle logisch mogelijke vormen die de patronen (syntaxis) van natuurlijke taalsystemen
zouden kunnen hebben, komt slechts een relatief beperkt aantal patronen voor. Grotendeels
onafhankelijk van de specifieke taal die ze leren, lijken kinderen in hetzelfde tempo te leren met
dezelfde soort 'fouten'. Deze overwegingen hebben taalkundigen en psycholinguïsten ertoe
gebracht het model van ingebedde (neurologische) taalkundige verschillen te formuleren, bekend
als Universele Grammatica. Er wordt gezegd dat deze universele verschillen deel uitmaken van
het genetisch gespecificeerde zenuwstelsel van ieder van ons bij de geboorte.
88
Machine Translated by Google
De aanwezigheid van deze universalia in het model helpt onderzoekers te begrijpen hoe talen zo'n
duidelijke gelijkenis vertonen en ook hoe kinderen de complexe taak volbrengen om een taal in zo'n
korte tijd te leren.
Het tweede deel van de verklaring houdt verband met het feit dat kinderen die een taal volledig
vloeiend beheersen en die een hersentrauma op de taalhelft oplopen, doorgaans stom worden.
Vervolgens doorlopen ze de standaardfasen voor de
de taal opnieuw te verwerven en volledig vloeiende sprekers te worden. Dit patroon is door
onderzoekers geïnterpreteerd als een demonstratie van het vermogen van beide hersenhelften om te
leren en te functioneren als een volledig taalsysteem. Dus in het geval dat een bepaalde omstandigheid
verhindert dat de dominante hersenhelft adequaat als taalcentrum functioneert, zal de niet-dominante
hersenhelft die functie overnemen. Deze equipotentialiteit of plasticiteit van het menselijk zenuwstelsel
is een ander bewijsstuk dat wijst op een groot menselijk potentieel dat tot nu toe grotendeels
onontgonnen is.
Als we deze twee feiten samen beschouwen, voorspellen we dat het niet-dominante halfrond
enige taalvaardigheid zal vertonen. Concreet zullen alle onderscheidingen die beschikbaar zijn in het
Universele Grammatica-model op zijn minst aanwezig zijn op het niet-dominante halfrond. Deze
voorspelling van de auteurs blijkt ondersteund te worden door onderzoek uit verschillende bronnen.
Eén beschrijving van de klassen van taalvaardigheid per halfrond wordt bijvoorbeeld gegeven door
Levy (1974, p. 174):
Aangezien de rechterhersenhelften van commissurotomiepatiënten enig begrip
lijken te hebben van zowel gesproken taal als geschreven zelfstandige
naamwoorden, werkwoorden en bijvoeglijke naamwoorden, en ook enkele
minimale capaciteiten hebben voor expressieve spraak, rijst de vraag naar de
verschillen in de twee hersenhelften die ten grondslag liggen aan het grote
verschillen in taalvaardigheid. Als de kleine hemisfeer geen spraak zou kunnen
begrijpen, maar er wel enkele zou kunnen produceren, zou men de afwezigheid
van fonologieën in de rechter hemisfeer kunnen postuleren en de spraakproductie
kunnen interpreteren als resultaat van een directe vertaling van een semantische
naar articulatorische code. Als de rechterhersenhelft dat kon
begrijpen, maar geen spraak voortbrengen, zou men kunnen postuleren
afwezigheid van een articulatorische code. Echter, wanneer het recht
halfrond kan taal zowel begrijpen als uitdrukken
hoewel op een zeer beperkt niveau een interpretatie veel moeilijker wordt.
We komen later in dit hoofdstuk terug op het onderwerp taalkundige communicatie met het niet-
dominante halfrond.
Visuele toegang
De hypnotiseur staat voor de taak de cliënt te helpen toegang te krijgen tot zijn onbewuste of
niet-dominante hersenhelft. Zoals we hebben uiteengezet, bestaat dit uit twee delen:
afleiding en gelijktijdig gebruik van het dominante halfrond, en toegang tot het niet-dominante halfrond.
Een van de meest directe en krachtige technieken voor toegang tot de niet-dominante hemisfeer die
hypnotiseurs hebben gevonden, is de cliënt visuele beelden in zijn geestesoog te laten creëren. Door
de cliënt naar een taak te brengen die een visualisatievermogen veronderstelt, faciliteert de hypnotiseur
de overdracht van controle van de dominante hersenhelft naar de niet-dominante hersenhelft.
Subjectieve verslagen van veel onderwerpen met uitleg
deze bevindingen kunnen als volgt worden samengevat:
"Als ik naar de denkbeeldige metronoom luister, versnelt of vertraagt hij, wordt hij
luider of zwakker, terwijl ik in trance raak, en drijf ik gewoon mee. Met de echte
metronoom blijft hij afleidend
constant, en het trekt me steeds terug naar de realiteit in plaats van me mee te
laten drijven in een trance. De denkbeeldige metronoom is
veranderlijk en past altijd precies bij hoe ik denk en voel, maar ik moet mezelf
aanpassen aan de echte."
In ditzelfde verband moet melding worden gemaakt van bevindingen uit
experimenteel en klinisch werk waarin hypnotisch geïnduceerde visuele
hallucinaties centraal staan. Een patiënt bijvoorbeeld, enorm
verward over haar persoonlijke identiteit, werd ze ertoe aangezet een aantal
kristallen bollen te visualiseren waarin ze een hele reeks belangrijke
levenservaringen kon hallucineren, objectieve en
subjectieve vergelijkingen en zo de continuïteit van haar leven vaststellen, van
de ene hallucinante ervaring naar de volgende. Met een echte kristallen bol
waren de gehallucineerde ervaringen fysiek beperkt in omvang, en het veranderen
en over elkaar plaatsen van 'scènes' veel minder bevredigend.
Milton H. Erickson, 1967, blz. 8 en 9
Onze ervaringen met zowel hypnose als therapie hebben voor veel van onze cliënten herhaaldelijk
het onderscheid omvat dat eerder werd genoemd in het commentaar op het Huxley-artikel: het verschil
tussen het in beeld brengen van een beeld in het geestesoog en het zien van een beeld in het
geestesoog. De ervaring van het in beeld brengen van een afbeelding is een activiteit die plaatsvindt
op het dominante halfrond
constructie van een visueel beeld met behulp van het taalsysteem om leiding te geven aan de
bouw. De beelden die uit dit proces voortkomen, zijn doorgaans van slechte kwaliteit, onscherp en
saai, met slechts een zwakke gelijkenis met de beelden die de cliënt ervaart met zijn ogen open. Het
proces van het zien van een beeld in het geestesoog is blijkbaar een activiteit van het niet-dominante
halfrond. Hier zijn de resulterende beelden helder en scherp en benaderen ze zo dicht de ervaring
van de cliënt met zijn ogen open. Cliënten zullen sterk verschillen in hun vermogen om beelden in hun
geestesoog te zien. Over het algemeen zijn dat cliënten die als hun meest gewaardeerde
vertegenwoordiger optreden
89
Machine Translated by Google
Een visueel systeem zal het meest bevredigend reageren op deze techniek van visuele toegang tot de niet-
dominante hemisfeer. De hypnotiseur hoeft de cliënt alleen maar te vragen te visualiseren om het proces
van trance-inductie effectief te kunnen starten. In de context van therapie zijn de vaardigheden van de
therapeut in het identificeren van en reageren op de cliënt in zijn eigen representatiesysteem een van zijn
krachtigste technieken:
Deze twee casusrapporten zijn zeer gedetailleerd gepresenteerd om de naturalistische
hypnotische benadering van kinderen te illustreren. Er is zelden of nooit behoefte aan
een geformaliseerde of rituele techniek.
De eidetische beelden van het kind, zijn bereidheid, gretigheid en daadwerkelijke
behoefte aan nieuwe lessen, zijn verlangen om de activiteiten van de wereld om hem
heen te begrijpen en eraan deel te nemen, en de mogelijkheden die worden geboden
door 'doen alsof'- en imitatiespelletjes dienen er allemaal toe om hem in staat te stellen
competent en goed reageren op hypnotische suggesties. (1967, blz. 423)
Franz Baumann, een bekende medisch hypnotiseur uit San Francisco
is gespecialiseerd in de praktijk van kinderen en adolescenten, gebruikt de techniek voor toegang tot
visualisatie bij zijn introducties vrijwel uitsluitend met consistente resultaten. Concreet laat hij zijn klanten
hun ogen sluiten en naar hun favoriete tv-programma kijken. Visueel fantasiewerk – Guided Fantasy
genoemd (zie Magic I, hoofdstuk 6, en Magic II, deel I, voor een uitgebreidere discussie) – was de manier
waarop cach van de auteurs voor het eerst geïnteresseerd raakte in hypnose als een hulpmiddel om
cliënten te helpen bij het veranderen van gedrag. . Onze therapeutische ervaringen hadden ons al overtuigd
van de kracht en effectiviteit van
visualisatie als therapeutische techniek voordat we ons ervan bewust werden dat het gedrag van onze
cliënten perfect overeenkwam met het gedrag dat hypnotiseurs beschreven van hun cliënten die visuele
taken uitvoerden terwijl ze in lichte en middellange trances verkeerden.
Een van de technieken die hypnotiseurs gebruiken om een trancetoestand bij een cliënt teweeg te
brengen of te verdiepen, is door de cliënt te laten tellen, of voor de cliënt te laten tellen.
Deze techniek dient verschillende doeleinden. In de huidige context, het tellen
techniek is een speciaal geval van visuele toegang tot het niet-dominante halfrond.
Wanneer een cliënt naar zichzelf of iemand anders luistert, is de kans groot dat hij tegelijkertijd de cijfers
die hij hoort, als een interne visuele weergave weergeeft. Cijfers worden, net als bij andere standaard
visuele patronen, opgeslagen in het niet-dominante halfrond; Zo bereikt de teltechniek het onbewuste deel
van de hersenen van de cliënt. De relatieve ineffectiviteit van tellen als een trance-inductie- en
verdiepingstechniek voor bepaalde cliënten wordt nu begrijpelijk – dit zijn cliënten wier vermogen om
toegang te krijgen tot de niet-dominante hersenhelft voor visuele doeleinden.
representaties moeten nog ontwikkeld worden. Met dit begrip van de teltaak als een speciaal geval van
visuele toegang tot het niet-dominante halfrond,
hypnotiseurs die werken met cliënten die enig vermogen hebben om visuele representaties in hun
geestesoog te zien, kunnen de effectiviteit van deze techniek vergroten door simpelweg de cliënt te
instrueren dat, terwijl hij daar zit te ademen
ritmisch luisterend naar het geluid van de tellende stem, moet hij duidelijke, gerichte beelden maken van
elk van de cijfers terwijl hij de naam ervan hoort, elk in een andere kleur. Door te luisteren naar het gebruik
van predikaten door de cliënt om het meest gewaardeerde representatiesysteem van de cliënt te identificeren,
kan de hypnotiseur gemakkelijk beslissen of een visualisatie die toegang geeft tot inductie effectief zal zijn.
Hypnotisten hebben in feite een reeks zogenoemde suggestibiliteitstests ontwikkeld, die zij vaak
gebruiken voordat zij met een standaardinductie beginnen. Deze suggestibiliteitstests zijn eenvoudigweg
manieren om te testen of de cliënt in staat is bepaalde representatiesystemen te gebruiken. Let bijvoorbeeld
op de predikaten die voorkomen in de volgende suggestiebaarheidstest voor handgrepen (Weitzenhoffer,
1957, pp. 127-
128):
Ik wil dat je je handen zo vasthoudt. . . maak ze heel strak, zo strak als je kunt. . . .
Terwijl u dat doet, zult u spoedig merken dat uw vingers
in elkaar grijpen, zodat uw handen dat ook zijn
aan elkaar blijven plakken... je handen en vingers blijven plakken
steeds meer samen... steeds steviger in elkaar geklemd.
Precies dezelfde suggestiebaarheidstest – dat wil zeggen een test voor de vaardigheden van het
representatiesysteem – kan gemakkelijk worden gewijzigd om als test te dienen voor de visualisatie van de cliënt.
capaciteiten. Concreet door de gebruikte predikaten te verschuiven naar visuele predikaten en
Door te observeren hoe goed de cliënt reageert, kan de hypnotiseur een geldige keuze maken over welk
soort toegang tot de niet-dominante hersenhelft hij zal gebruiken. Als we bijvoorbeeld de inductie van
Weitzenhoffer als leidraad gebruiken, veranderen we de predikaten van
kinesthetisch naar visueel:
Ik wil dat je voor je geestesoog een beeld maakt van je handen in elkaar gevouwen.
Kijk net boven je handen en zie de donkergroene emmer gevuld met witte lijm.
Kijk goed hoe de witte vloeistof naar beneden valt en langs de gehavende, gehavende zijkanten van de
groene emmer druppelt. . . .
In veel van Ericksons inducties zal hij uitspraken opnemen over de letters van het alfabet, waarbij hij
de cliënt bijvoorbeeld herinnert aan de grote moeilijkheid die hij op een bepaald moment in zijn leven
ondervond bij het onderscheiden van a b en a d toen hij de alfabetvormen leerde. . Deze uitspraken
functioneren niet alleen als een geheime instructie voor leeftijdsregressie, maar hebben ook toegang tot de
visuele representaties van de letters van het alfabet, net zoals de cijferreeksen dat doen, waardoor dit een
speciaal geval van visuele toegang is.
Als de cliënt weinig of geen vermogen toont om visuele representaties van het niet-dominante halfrond
te creëren, hoeft de hypnotiseur de keuze om toegang te krijgen tot het niet-dominante halfrond niet op te
geven door te visualiseren. Het is inderdaad precies hier dat Erickson opnieuw zijn vaardigheden
demonstreert. Zoals hij beschrijft in het Huxley-artikel, als onderdeel van een ‘standaard
90
Machine Translated by Google
procedure" voor Erickson gebruikt hij het meest gewaardeerde representatiesysteem van de cliënt om
hem te helpen toegang te krijgen tot anderen.
Bij het probleem van de ontwikkeling van algemene technieken voor het opwekken
van trances en het uitlokken van hypnotisch gedrag zijn er talloze onkritische
toepassingen geweest van traditionele misvattingen over de hypnotische procedure.
Het ‘arendsoog’, de ‘kristallen bol’, strelen en passen, en soortgelijke hulpmiddelen
als bronnen van mysterieuze kracht zijn door wetenschappelijk geschoolden
verworpen. Toch de literatuur
staat vol met rapporten over hypnotische technieken gebaseerd op het gebruik van
apparatuur die bedoeld is om het gedrag van de persoon te beperken en te beperken,
om vermoeidheid en soortgelijke reacties te veroorzaken, alsof dit de essentiële
wenselijkheid van hypnose is: kristallen bollen die op een bepaalde afstand van de
ogen worden gehouden, ronddraaien spiegels, metronomen en zwaailichten worden
vaak als de belangrijkste overweging gebruikt. Als gevolg hiervan wordt te veel
nadruk gelegd op externe factoren en die van het onderwerp
reacties daarop. In de eerste plaats moet de nadruk worden gelegd op het
intrapsychische gedrag van de proefpersoon, en niet zozeer op het gedrag van de proefpersoon
relatie met externe factoren. In het beste geval is een apparaat slechts een incidenteel
hulpmiddel dat zo snel mogelijk terzijde moet worden geschoven ten gunste van het
gebruik van het gedrag van de proefpersoon dat door het apparaat kan worden
geïnitieerd maar niet ontwikkeld. Hoezeer staren naar een kristallen bol ook
bevorderlijk kan zijn voor vermoeidheid en slaap, geen van deze resultaten is een
essentieel onderdeel van de hypnotische trance. Ter illustratie: Een aantal
proefpersonen werd systematisch getraind door een bekwame hypnotiseur om een
trance te ontwikkelen door gefixeerd naar een kristallen bol te staren die tegen een voorwerp werd gehouden.
afstand van vijftien centimeter en iets boven ooghoogte van de proefpersonen. Als
gevolg van deze conditionering waren pogingen om hen zonder kristallen bol te
hypnotiseren moeilijk en in sommige gevallen vruchteloos.
Uit persoonlijke experimenten met deze proefpersonen bleek dat ze zich simpelweg
voorstelden dat ze naar een kristallen bol keken
resulteerde in snellere trance-inductie en diepere trancetoestanden. Herhaling van
deze procedure door collega's en studenten
leverde vergelijkbare resultaten op. De terugkeer naar het werkelijke kristalkijken
resulteerde in de oorspronkelijke langzamere en minder diepgaande trances die werden
gekenmerkt door een grotere afhankelijkheid van externe factoren.
Milton H. Erickson, 1967, blz. 8 en 9
Als de cliënt bijvoorbeeld een goed ontwikkeld kinesthetisch representatiesysteem heeft, maar
weinig of geen vermogen tot visualisatie van niet-dominante hersenhelften, kan de hypnotiseur de cliënt
een bepaalde vertrouwde lichaamshouding laten aannemen. Zodra de cliënt zich in die lichaamshouding
bevindt en de kinesthetische sensaties volledig ervaart,
De hypnotiseur kan de cliënt instrueren om te kijken en te zien welke visuele representaties gewoonlijk in
verband worden gebracht met die lichaamssensaties. Door het meest gewaardeerde representatiesysteem
van de cliënt als leidend systeem te gebruiken, kan de cliënt geholpen worden toegang te krijgen tot
nieuwe staten van bewustzijn. Bijvoorbeeld: tijdens een van onze trainingen klaagde een psycholoog van
middelbare leeftijd dat hij geen visuele beelden kon maken, ondanks het feit dat hij zijn cliënten deze
techniek liet gebruiken. We lieten deze man zijn lichaam in de positie plaatsen waarin hij piano speelde
(zijn favoriete hobby). Vervolgens kreeg hij de opdracht zijn vingers in het patroon van een bekend deuntje
te bewegen. Met gesloten ogen kreeg hij de opdracht om het deuntje inwendig te horen en zijn vingers te
bewegen. Vervolgens werd hem gevraagd naar het toetsenbord te kijken. Hij riep uit: 'Ik kan de toetsen
zien en mijn vingers op het toetsenbord.' Vervolgens kreeg hij de opdracht om naar de rest van de piano
te kijken, vervolgens naar de rest van de woonkamer en vervolgens naar de mensen in de kamer. Deze
techniek waarbij zeer gewaardeerde representatiesystemen worden gebruikt
het herstellen en verbeteren van verarmde mensen is een veel voorkomende techniek in ons werk. Het
belangrijkste principe is eenvoudigweg het vinden van een situatie waarin het verarmde systeem
overlapt het ontwikkelde systeem, zoals herstel van de dialoog door een visuele cliënt iemands mond te
laten bewegen en vervolgens de woorden te laten horen, en vele variaties op dit thema. Dit is een
voorbeeld van wat wij bodytuning noemen (zie Magic II).
Het principe van visuele toegang verbindt veel van deze aspecten met elkaar
Erickson's observaties over effectieve diepe trance-inducties:
. . . Het gebruik van beelden in plaats van daadwerkelijke apparatuur stelt het
onderwerp in staat zijn werkelijke capaciteiten te gebruiken. . ..Het gebruik van
beelden bij trance-inductie vergemakkelijkt bijna altijd de
ontwikkeling van soortgelijke of verwante, complexere hypnotica
gedrag. Bijvoorbeeld het onderwerp dat veel meemaakt
moeite met het ontwikkelen van hallucinaties leert vaak ontwikkelen
wanneer een trance wordt veroorzaakt door het gebruik van beelden... werd ertoe
aangezet een aantal kristallen bollen te visualiseren waarin ze een hele reeks kon
hallucineren. . ..
Erickson, Diepe hypnose en de inductie ervan, 1967, p. 9.
Toegang tot het niet-dominante halfrond via melodie
Een andere asymmetrie die consequent is aangetroffen tussen de hersenhelften bij mensen is de
locatie van de melodie. Blijkbaar is het niet-dominante halfrond de opslagplaats voor representaties van
mij lodies bij mensen.
Het feit dat volledig afasische patiënten bekende verzen kunnen reciteren, eenvoudige
bekende liedjes kunnen zingen en vloekwoorden kunnen uiten, suggereert de
aanwezigheid van hele auditieve Gestalts in de rechterhersenhelft.
vooral gezien het feit dat dergelijke patiënten geen verzen kunnen reciteren of liedjes
kunnen zingen, tenzij ze bij het begin beginnen. Als zij zijn
91
Machine Translated by Google
halverwege gestopt en vervolgens verteld om verder te gaan waar ze gebleven
waren, kunnen ze dat niet doen, maar moeten ze opnieuw beginnen bij het begin.
Hetzelfde fenomeen treedt bij normale mensen in mindere mate op bij materiaal dat
in een bepaalde volgorde grondig uit het hoofd is geleerd, zoals het alfabet.
Bogen en Bogen (1969) suggereren dat als de rechterhersenhelft een speciaal
vermogen heeft voor tonale, klankkleur en andere aspecten van muziek (zie Milner,
1962), interhemisferische communicatie mogelijk is.
bijdragen aan muzikale creativiteit. Zij rapporteren dat, in samenwerking met Gordon,
observaties zijn gedaan van patiënten, waarvan bekend was dat ze rechtshandig
waren, die werden gevraagd te zingen voor en tijdens de toediening van natriumamytal
in de rechter interne halsslagader. Gedurende de tijd dat de linker hemiparese
duidelijk was, was de articulatie dat wel
begrijpelijk, hoewel onduidelijk, en terwijl het ritme behouden bleef,
zingen was in wezen amelodisch, met relatief weinig toonhoogteveranderingen.
De afgelopen vijfentwintig jaar hebben geleid tot een duidelijke herziening van enkele
van deze oudere opvattingen. We zijn ons er nu van bewust dat, hoewel afasische
stoornissen van spraak en begrip nog sterker verband houden met unilaterale
laesies aan de linkerkant dan door de klassieke auteurs werd gedacht, bepaalde
handicaps, bijvoorbeeld problemen met aankleden, nauwer verband houden met
schade aan de rechter hersenhelft. Het lijkt nu waarschijnlijk dat de rechterhersenhelft
niet de minderjarige is
halfrond, maar is zelf dominant voor bepaalde functies.
Het lijkt dus dominant te zijn voor bepaalde ruimtelijke functies (terwijl links
waarschijnlijk dominant is voor andere), voor bepaalde muzikale taken, en zoals nu
door verschillende bewijzen wordt gesuggereerd, mogelijk voor bepaalde aspecten
van emotionele reacties.
Gardner, 1975, blz. 329-330
Het gebruik van melodie als techniek om toegang te krijgen tot het onbewuste deel van de muziek
de menselijke geest wordt specifiek genoemd door
Erickson:
"
Een muzikant, die niet reageerde op directe hypnotische suggesties, werd ertoe
aangezet zich de ervaring te herinneren dat zijn gedachten werden achtervolgd door
een muzieksoort. Dit leidde tot een voorgestelde zoektocht naar andere soortgelijke
[herinneringen] . Al snel raakte hij zo in beslag genomen door het zich herinneren van
vergeten melodieën en het slaan van de maat als kinesthetisch hulpmiddel dat hij in
een diepe trance terechtkwam. . .
Erickson, 1967, p. 30.
In ons eigen werk op het gebied van hypnose is de instructie aan de cliënt om een melodie of reeks
melodieën in zijn hoofd af te spelen keer op keer een effectieve inductietechniek gebleken, vooral in
combinatie met enkele andere technieken. Enig overtuigend bewijs voor zowel de lokaliteit als het nut van
melodie komt van werk dat wordt gedaan met asfasiepatiënten, mensen die hersenbeschadiging hebben
en een gedeeltelijk verlies van taalvaardigheid hebben geleden. Patiënten die laesies hebben opgelopen
in hun dominante hersenhelft, in het gebied van Broca aan de basis van de derde frontale convolutie,
kunnen worden behandeld met wat melodische intonatietherapie wordt genoemd.
Waar dit op neerkomt is dat met zingen de niet-dominante hersenhelft wordt getraind om de functies uit
te voeren die verloren zijn gegaan door de schade aan de dominante hersenhelft. De verlorenen
Taalverschillen worden naar het andere halfrond getraind door woordpatronen te zingen in plaats van ze
uit te spreken (een taak die de asphasic van Broca pas kan uitvoeren nadat de woorden herhaaldelijk zijn
gezongen). Zie Gardner, 1974, voor meer informatie.
Jane werd vervolgens grondig geoefend in het uitspreken van het rijmpje "Pease
Porridge" op een aarzelende, aarzelende en stotterende manier.
Ze leerde dit op een fenomenaal snelle manier, en toen werd Anne, die niets
van deze speciale maatregel afwist, gevraagd het rijm van Jane the Pease Porridge
te reciteren, hoe aarzelend ze het ook moest doen.
Langzaam begonnen de twee, Anne langzaam, terwijl Jane begon
verhoog het tempo en stotter de woorden vervolgens op een pijnlijk vervelende
manier. Anne keek streng naar de auteur
kreeg de opdracht naar Jane te luisteren en de gezamenlijke recitatie voort te zetten.
Anne wendde zich tot Jane en haar lippen en gezicht lieten de ideomotor zien,
daarom onvrijwillige en oncontroleerbare inspanningen
De rol van Anne om Jane's stotteren te corrigeren. Keer op keer, keer op keer, ging
Jane verder, terwijl Annes lippen trilden en uiteindelijk was Anne dat ook
Jane bleef het hele rijm aarzelend aansporen. Dit
De specifieke sessie duurde ongeveer twee uur en de toespraak van Anne
werd steeds beter. Dezelfde maatstaf werd toegepast bij andere rijmpjes en Anne
was duidelijk tevreden en zelfverzekerd, hoewel ze vaak enorm geïrriteerd was.
Milton H. Erickson, 1967, p. 451
De selectie van de melodie zelf biedt de hypnotiseur veel keuzemogelijkheden. In de context van
therapie kan de hypnotiseur er bijvoorbeeld voor kiezen om een melodie te kiezen die in de
levensgeschiedenis van de cliënt verband houdt met een periode uit zijn leven waarvan de hypnotiseur
wil dat de cliënt deze terugkrijgt met het oog op een enactment. Op dezelfde manier zou de hypnotiseur
in de context van hypnose de cliënt een melodie kunnen geven die hij in zijn hoofd kan spelen, wat
indirect duidt op leeftijdsregressie. We hebben een kinderdagverblijf gevonden
92
Machine Translated by Google
rijmmelodieën zijn op deze manier bijzonder effectief.
Taaltoegang tot het niet-dominante halfrond
Zoals we eerder hebben aangegeven, heeft het zogenaamde stomme of niet-dominante
halfrond bij mensen doorgaans enige taalvaardigheid. De omvang van dit vermogen lijkt onbekend
te zijn, waarbij verschillende onderzoekers tegenstrijdige beweringen doen (vergelijk bijvoorbeeld
bijvoorbeeld Gazziniga, 1970, met Levy, 1974). Wat waarschijnlijk is in het licht van de bevindingen op het
gebied van de universele grammatica en plasticiteit, is dat de niet-dominante hemisfeer over alle
onderscheidingen beschikt die beschikbaar zijn in de universele grammatica.
Omdat de rechterhersenhelften van commissurotomiepatiënten enig begrip
lijken te hebben van zowel gesproken taal als geschreven zelfstandige
naamwoorden, werkwoorden en bijvoeglijke naamwoorden, en ook enkele
minimale capaciteiten hebben voor expressieve spraak, rijst de vraag naar
de verschillen tussen de twee hersenhelften die liggen ten grondslag aan het grote
verschillen in taalvaardigheid. Als de kleine hemisfeer geen spraak zou
kunnen begrijpen, maar er wel enkele zou kunnen produceren, zou men de
afwezigheid van fonologieën in de rechter hemisfeer kunnen postuleren en
de spraakproductie kunnen interpreteren als resultaat van een directe
vertaling van een semantische naar articulatorische code. Als de rechterhersenhelft dat kon
begrijpen, maar geen spraak voortbrengen, zou men kunnen postuleren
afwezigheid van een articulatorische code. Echter, wanneer het recht
halfrond kan taal zowel begrijpen als uitdrukken
hoewel op een zeer beperkt niveau een interpretatie veel wordt
moeilijker. (Levy, 1974, blz. 237)
Naarmate verder linguïstisch en psycholinguïstisch onderzoek de structuur van de universele
grammatica aan het licht brengt, zullen de exacte taalkundige capaciteiten van het niet-dominante
halfrond beschikbaar komen. Even fascinerend voor ons is de rol die hypnose potentieel kan
spelen bij het onderzoeken van de taalkundige capaciteiten van het niet-dominante halfrond. Tot
meer grondige studies van de taalkunde
mogelijkheden van het stomme halfrond zijn gemaakt, maar we zijn ons bewust van twee
modellen van onze ervaring in hypnose die onze waarnemingen verklaren.
Zoals eerder vermeld is een van de krachtigste technieken die we hebben ontwikkeld de
dubbele inductie: een inductie waarbij ieder van ons tegelijkertijd in de auto van de klant spreekt.
Bij dit soort inductie doen we
we variëren systematisch de stijl van spreken die we gebruiken, afhankelijk van in welk oor we
spreken. Als John bijvoorbeeld in het contralaterale oor spreekt met betrekking tot de dominante
hemisfeer (bij rechtshandige mensen is bijvoorbeeld meestal de linker hersenhelft dominant en
de contralaterale auto het rechteroor), zal hij systematisch de meest gebruikte hersenhelft
gebruiken. complexe syntactische vormen van de taal, waarbij gebruik wordt gemaakt van alle
taalkundige overbelastings-/afleidingsprincipes die in het eerste hoofdstuk van
dit deel. Tegelijkertijd zal Richard in het oor spreken dat contralateraal is ten opzichte van de
niet-dominante hersenhelft (in dit voorbeeld het linkeroor), waarbij hij alleen de eenvoudigste
taalkundige vormen gebruikt: uitingen van één woord of de patronen die kinderen gebruiken bij
het uit twee woorden bestaan. uitingsfase van de taalontwikkeling (zie de spilgrammatica's in
Slobin, 1974). Bij het toepassen van de dubbele inductietechniek is het zelden voorgekomen dat
een inductie langer dan vijf minuten duurde voordat de cliënt een bevredigende trancetoestand
bereikte.
Eén model dat rekening houdt met de kracht en snelheid van de dubbele inductie is dat:
(a) We overbelasten met succes de dominante
halfrond;
En
(b) We bereiken het niet-dominante halfrond met
de grammaticale taalstijl van het kind waarmee we ons voeden
dat halfrond.
Een tweede model dat een leidraad biedt voor het begrijpen van de
kracht van deze techniek is:
(a) We overbelasten met succes de dominante
halfrond;
En
(b) We hebben geen toegang tot de niet-dominante hemisfeer, maar veeleer wordt het
grammaticamateriaal van het kind dat we in het oor stoppen en dat het nauwst
verbonden is met de niet-dominante hemisfeer, zonder dat we het ons bewust
zijn, verwerkt en beantwoord door de dominante hemisfeer.
Dit laatste model is een duidelijke mogelijkheid, aangezien het waar is dat de menselijke auto dat heeft
projecties naar beide hersenhelften. Als tegenstrijdige berichten bij hetzelfde oor of bij de
projectiegebieden van de auditieve cortex aankomen, heeft de contralaterale oorboodschap
voorrang. Het simpele feit dat de contralaterale oorboodschap voorrang heeft op de ipsolaterale
oorboodschap betekent echter niet dat de ipsolaterale oorboodschap volledig verloren gaat ten
opzichte van het dominante halfrond. Het tweede model zou dus beweren dat de snelheid en
effectiviteit van onze dubbele inducties niet afhangen van de taalkundige toegang tot het niet-
dominante halfrond, maar eerder van de combinatie van overbelasting en kindergrammatica tot
het dominante halfrond. Door een tegenstrijdige boodschap te presenteren aan het dominante
halfrond zonder die boodschap
Door dit bewustzijn te vergroten, dwingen we de cliënt zijn taalvaardigheid op het dominante
halfrond terug te brengen naar een eerder ontwikkelingsstadium . Het enige aanvullende bewijs
dat we op dit moment hebben, is dat er een neiging is naar de zijkant van het lichaam
93
Machine Translated by Google
gecontroleerd door het halfrond (de contralaterale hemisfeer) om te reageren
anders dan instructies die op dat halfrond worden afgeleverd. Het resultaat, vooral zichtbaar in de
fysieke asymmetrieën in het gezicht van de cliënt, is dat, wanneer tegenstrijdige instructies tegelijkertijd
door de cliënt in verschillende oren worden ontvangen, de zijkanten van het lichaam onafhankelijk
reageren. Op soortgelijke wijze is het zo dat wanneer levitatie-instructies met de hand worden
afgewisseld met het conflicterende materiaal dat in de hersenhelft van de cliënt wordt ingevoerd, de
hand die wordt bestuurd door de hersenhelft waaraan deze instructies worden gepresenteerd de
neiging heeft de hand te zijn die omhoog gaat. Deze patronen lijken ons het eerste model te
ondersteunen. Het is uiteraard mogelijk dat beide processen plaatsvinden. Hoe het ook zij, hoewel de
dubbele inductie een van de krachtigste inductie- en verdiepingstechnieken is die we kennen, blijft de
vraag welk model bruikbaarder is onbeantwoord.4
Milton Erickson heeft, voor zover wij weten, nooit nauw samengewerkt met een andere hypnotiseur
en de dubbele-inductietechniek gebruikt die wij hebben gepresenteerd. Hij is zo vaardig in zijn gebruik
van de taal dat hij in staat is iets te bereiken dat heel dicht in de buurt komt van dubbele inductie. In
deze procedure, die we het analoog markeren van opgenomen sequenties noemen, presenteert
Erickson de dominante hemisfeer met een reeks zeer complexe, syntactische constructies die, blijkbaar,
de verwerkingscapaciteit van de taalmechanismen van de dominante hemisfeer overbelasten. Deze
goedgevormde oppervlaktestructuren van het Engels vormen een verzameling reeksen Engelse
woorden en zinnen die een dubbele functie hebben. Ze zijn in de eerste plaats bestanddelen of
subonderdelen van de oppervlaktestructuren die door Erickson op de dominante zijn gericht
halfrond. Ten tweede zijn ze ingebed of bevatten ze berichten die dat wel zijn
ontvangen door en gereageerd door processen buiten de normale grenzen van het bewustzijn. Een
voorbeeld zal helpen:
. . .. besef dat je helemaal opnieuw moet beginnen en
niemand weet het echt. . . . .
De hierboven gepresenteerde zinnen maken deel uit van een complexe en goed gevormde
oppervlaktestructuur in het Engels die wordt ontvangen en verwerkt door het dominante halfrond.
Bovendien worden de woorden in niet-cursief lettertype echter geïdentificeerd door een of andere
analoge markering geleverd door Erickson, die ze onderscheidt van de rest van de woorden in die
goed gevormde oppervlaktestructuur. Deze analoge markering van opgenomen woorden en zinsneden
resulteert in de fragmentatie van de communicatie in (in dit geval) twee sets:
. . .. besef dat je helemaal opnieuw moet beginnen en
niemand weet het echt. . . . .
. . . . besef dat je moet krabben weet (equivalent,
begin helemaal opnieuw en niemand weet het fonologisch kras
echt. . . . neus)
Het antwoord dat Erickson verwacht is voor de cliënt, zonder enig antwoord
bewustzijn van zijn actie, om zijn neus te krabben. De keuzes die Erickson heeft om de oorspronkelijke
boodschap analoog te markeren zijn net zo talrijk als de middelen die hij heeft om analoog te
communiceren; bijvoorbeeld verschuivingen in tonaliteit, tempo, repetitieve bewegingen van
verschillende delen van het lichaam, veranderingen in gezichtsuitdrukking, oogfixatie op hetzelfde
object, enz.
Het Huxley-artikel geeft een uitstekend voorbeeld van het gebruik van analoge markering door
Erickson om de oppervlaktestructuur in drie sets te fragmenteren: het origineel, een reeks
signaalwoorden om geheugenverlies te veroorzaken, en een reeks signaalwoorden om geheugenverlies op te h
Ericksons voortreffelijke controle over deze techniek stelt hem in staat herhaaldelijk de herinneringen
aan Huxley's ervaring uit Huxley's bewustzijn op te roepen en te verwijderen.
Dit patroon van analoge markering van opgenomen woorden en zinnen is te creëren
Er zijn onafhankelijke berichtensets beschikbaar voor elk doel dat de hypnotiseur nodig heeft. Het
vereist eenvoudigweg dat de hypnotiseur een reeks analoge citaten selecteert - zoveel verschillende
als hij wil om onafhankelijke berichtenreeksen te creëren - en deze gebruikt om de woorden en
zinsneden in zijn lopende toespraak te identificeren die hij als een onafhankelijke boodschap wil laten
dienen. of als signalen voor gewenst gedrag van de cliënt. De enige beperking aan deze techniek is
de creativiteit van de hypnotiseur.
Op dit punt zijn wij momenteel niet in staat een onbetwistbare uitleg van de techniek te geven.
Nogmaals, bij het modelleren van onze eigen ervaring met deze techniek en die van Erickson zijn er
verschillende plausibele modellen:
(a) Het oorspronkelijke oppervlaktestructuurbericht wordt verwerkt door het dominante
halfrond, terwijl de meegeleverde, analoog gemarkeerde berichten dat wel doen
geaccepteerd en beantwoord door het niet-dominante halfrond;
of
(b) Zowel het origineel als de analoog gemarkeerde, opgenomen berichteenheden worden
ontvangen en verwerkt door het dominante halfrond - het oorspronkelijke bericht door
de normale verwerkingsmechanismen, en de
opgenomen berichten door processen die geheel buiten het bewustzijn liggen en er
treedt leeftijdsregressie op;
of
(c) Beide bovenstaande verklaringen in combinatie.
In ieder geval is de vorm van het proces ons duidelijk: in het laatste deel van dit boek bieden we een
stapsgewijze procedure voor de constructie en het gebruik van deze techniek.
Een vraag die ons enorm interesseert over deze techniek is
94
Machine Translated by Google

de keuze van de analoge markering die de hypnotiseur selecteert om de opgenomen berichteenheden

te identificeren. Er zijn verschillende zaken waarmee u rekening moet houden bij het kiezen van het Conclusie bij deel II
analoge markeersignaal. Ten eerste: als er toegang wordt verkregen tot de niet-dominante hersenhelft,
dan zal de meest effectieve keuze voor analoge markering door de hypnotiseur een van de sets analoge
signalen zijn die doorgaans worden verwerkt en onderscheiden door de niet-dominante hersenhelft. Het
niet-dominante halfrond verwerkt en
onderscheidt de analoge signaalsets van tonaliteit en analoge lichaamshouding en bewegingen van het
lichaam van de hypnotiseur visueel. Dus volgens dit model zijn de meest effectieve aanwijzingen die de
hypnotiseur kan gebruiken tonale en lichaamsverschuivingen. Als het tweede model een bruikbaardere
weergave is van het communicatieproces door digitale analoge signaalcombinaties, dan zullen de meest
effectieve signalen die zijn die normaal gesproken worden ontvangen en verwerkt door het dominante
halfrond, bijvoorbeeld tempoverschuivingen.

Op het gebied van hypnotisch onderzoek en het klinische gebruik van hypnose onderscheidt Milton
Samenvatting
Erickson zich als 's werelds meest effectieve en creatieve beoefenaar. Zijn vaardigheid wordt over de
In deze sectie hebben we gepresenteerd wat wij beschouwen als een van de meest wijd open en
hele wereld erkend als niet alleen de meest effectieve, maar, voor de meeste mensen die zijn werk
opwindende onderzoeksgebieden naar veranderde toestanden van de menselijke natuur.
hebben gezien of gehoord, als uitzonderlijk en opmerkelijk, en voor sommigen de grenzen van de
bewustzijn, communicatie en menselijk potentieel. De parallellen tussen de organisatie van de delen
geloofwaardigheid verleggend. Zijn carrière kent een lange en ontelbare lijst van successen op gebieden
van het menselijk brein, waarnaar Erickson verwijst als het bewuste en het onbewuste , en de functionele
waarin geen ander zou kunnen slagen. Hij heeft een onnoemelijk groot aantal mensen kunnen helpen
organisatie van de menselijke hersenhelften zijn opvallend. Bovendien zijn er overeenkomsten tussen
een beter leven te leiden, van wie men dacht dat ze niet meer te helpen waren. Hij heeft de hopelozen,
de organisatie van de onbewuste en bewuste delen van de menselijke geest en de patronen daarvan
die alle mogelijke manieren van hulp tevergeefs hadden geprobeerd, geholpen om hoop te hebben, en
hij heeft hen de keuzes gegeven waar ze zo wanhopig naar verlangden. Deze moedige man wordt van
incongruentie in de therapeutische context liggen verrassend dichtbij (zie Magie II, Deel III).
alles genoemd: van een wonderdoener tot een fraudeur; hij wordt door sommigen geliefd en geprezen,
We hebben drie klassen van technieken besproken om toegang te krijgen tot de niet-dominante hemisfeer
en door anderen gevreesd en veracht. Hij is aangevallen en lastiggevallen; zelfs nog in de jaren vijftig
bij mensen in de context van hypnose: de eerste twee klassen,
probeerde de American Medical Association zijn medische vergunning in te trekken. Maar tegen een
visualisatie en melodische toegang, worden goed ondersteund door het werk en onderzoek van Erickson,
sceptische wereld in is hij doorgegaan met het onderzoeken, ontwikkelen en gebruiken van hypnose.
ons eigen werk op het gebied van hypnose en het neurologische onderzoek waarnaar wordt verwezen
Hij heeft een vaardigheid verworven in het gebruik ervan, waardoor hij,
binnen de sectie. De derde klasse van toegangstechnieken omvat manieren om
zelf begrijpt het niet helemaal. De kracht van zijn vaardigheid kan niet worden onderschat door degenen
taalkundig communiceren met het niet-dominante halfrond. Hier is het bewijsmateriaal dubbelzinnig, en
die het uit de eerste hand hebben ervaren. Maar net als bij de meeste zeer getalenteerde mensen wordt
er zijn op zijn minst twee samenhangende modellen die het proces verklaren. De relaties tussen de
zijn vaardigheid uitgelegd als louter intuïtief en daarom onleerbaar. Onze specifieke vaardigheid ligt in
universele grammatica, de plasticiteit van het menselijk zenuwstelsel en de mogelijkheid om te
het expliciet maken van intuïties over menselijk gedrag.
communiceren met de niet-dominante hemisfeer roepen vragen op die, wanneer ze worden beantwoord,
leerbaar. Dit boek vormt slechts een begin in het proces om de hypnotische vaardigheden van Milton
informatie zullen opleveren die van belang is voor de gebieden van hypnose, neurologie, psychologie en
Erickson beschikbaar te maken voor anderen om te leren. In dit boek hebben we ons vooral
taalkunde.
geconcentreerd op de taalkundige aspecten van zijn werk en de manier waarop hij taal gebruikt. We zijn
Gelukkig weerhoudt de dubbelzinnigheid over het meest bruikbare model voor het beschrijven van de
van plan om in toekomstige delen een verder model van zijn werk te bouwen, dat de manier zal omvatten
mogelijkheid om taalkundig toegang te krijgen tot het stomme halfrond ons er niet van om een
waarop hij analoge vormen van communicatie gebruikt (stemtoon, stemtempo, lichaamsbewegingen,
stapsgewijs model te construeren dat deze krachtige Erickson-technieken voor anderen beschikbaar zal
bewegingen, enz.) en ook hoe hij de informatie gebruikt die hij ontvangt zowel mondeling en analoog
maken. We zullen later in dit deel modellen presenteren voor elk van deze toegangstechnieken. Erickson
van zijn cliënten. Dit is slechts een begin, niet het hele model van zijn werk. Tot nu toe hebben we naar
demonstreert in zijn verfijnde gebruik van deze methoden een gevoeligheid voor alle hulpbronnen die
onze mening de meest fundamentele en veel voorkomende taalpatronen in zijn werk gepresenteerd.
de cliënt ter beschikking staan, zowel bewust als onbewust.
Deel III presenteert u de hulpmiddelen om deze patronen expliciet te construeren.

Tot nu toe hebben we drie belangrijke principes gepresenteerd voor het organiseren van je ervaring
95
Machine Translated by Google

terwijl je trance-inducties doet. Ten eerste is het pacing van klanten; Dit betekent dat je het Erickson vertelt vaak een verhaal waarin de hoofdpersoon hetzelfde geslacht en dezelfde leeftijd heeft en uit dezelfde staat
waarneembare en controleerbare gedrag van de cliënt koppelt aan het gedrag waar je de cliënt komt als de cliënt die luistert. In andere gevallen zal Erickson deze kenmerken variëren. We zijn begonnen met het bouwen
naartoe wilt leiden. van een gedetailleerder model van deze processen. Vooral interessant voor ons zijn de manieren waarop predikaten kunnen
worden gegeneraliseerd. De hypnotiseur kan bijvoorbeeld een predikaat generaliseren naar de maximaal ongespecificeerde
vorm:
Je zit daar, ademt, kijkt naar die plek (tempo)
doen voor actieve werkwoorden
ontspannen worden. (leidend) zijn voor statieve werkwoorden

En terwijl je je ogen sluit (tempo) Of hij zou kunnen generaliseren binnen hetzelfde representatiesysteem, input of
uitgangskanaal beginnend met: .

je voelt je lichaam zweven en licht worden. (leidend)

spreken om te praten
converseren
En terwijl je helemaal naar beneden in de stoel zit (tempo) intoneren
zeuren
je raakt in een diepe trance. (leidend) schreeuw

pleiten
De pacingstrategie wordt vervolgens gekoppeld aan het gewenste gedrag. staat

En terwijl je je ogen sluit (tempo) Of hij zou zodanig kunnen generaliseren dat elk predikaat iets in zijn Diepe Structuur-representatie bevat dat niet expliciet
voorkomt in zijn Oppervlakte
Structuur representatie. We zullen dit semantische incorporatie noemen.
je raakt in een diepe trance en herinnert je een prettige herinnering uit je kindertijd
Elk van de volgende woorden induceert bijvoorbeeld als onderdeel van de Deep Structure-representatie het woord
(leidend)
hand:

en dit zal je doen glimlachen. (tempo)
Dit proces wordt gedurende de gehele trancetoestand voortgezet. Het tweede principe is het
afleiden en benutten van het dominante halfrond. Het derde principe is de toegang tot het niet-
dominante halfrond.
Wij willen erop wijzen dat wanneer Erickson verwijst naar het onbewuste, hij doelt op meer
slaan, hanteren, grijpen, doorgeven (naar), vasthouden (afhankelijk van het object), dragen (een ring), vangen,
vasthouden, sturen, peddelen, roeien, aaien, gieten, hakken,
plak, speld (een medaille erop), knoop, scheur, tokkel, speel (een gitaar), enz.
Een gedetailleerd model van deze generalisatieprincipes zou de basis vormen voor Ericksons bekende vaardigheid in het
creëren en vertellen van verhalen voor zijn cliënten – een model voor therapeutisch effectieve metaforen.

dan alleen de niet-dominante hersenhelft en de taalprocessen in de dominante hersenhelft onder

het bewustzijnsniveau. Ericksons gedrag laat systematisch zien dat hij de term onbewust vaak 2. Merk op dat er een nuttige interactie bestaat tussen de nominale patronen,
gebruikt om te verwijzen naar de processen en functies van de niet-dominante hersenhelft. Dit selectiebeperkingen, verwijdering en dubbelzinnigheid. Denk eens aan een zin als:

. . . het gevoel van de bank. . .

vormt een rijke bron van onderzoek dat op hypnose kan worden toegepast. Wanneer we precies
leren de specifieke componenten van het onderbewustzijn te scheiden, zullen medische,
De dubbelzinnigheid is of het zelfstandig naamwoord de bank het Diepe Structuur-onderwerp of -object is van het
tandheelkundige en psychologische toepassingen van hypnose sneller en effectiever zijn. Deel
predikaatgevoel ; met andere woorden, of ~de diepe structuur van de bovenstaande zin is:
III is bedoeld om specifieke vaardigheden aan te leren die nodig zijn om de patronen te gebruiken
die we in Ericksons werk hebben geïdentificeerd.
iemand voelt aan de bank
of

de bank voelt voor iemand op een bepaalde manier aan

VOETNOTEN BIJ DEEL II
Een andere manier om de vraag die deze zin oproept te formuleren, is of het Deep Structure-onderwerp of -object is verwijderd.

1. In deze sectie concentreren we ons op manieren waarop zelfstandige naamwoorden kunnen worden gegeneraliseerd. Bijvoorbeeld,
Deze dubbelzinnigheid kan alleen optreden als het predikaat

96
Machine Translated by Google

selectiebeperkingen zorgen ervoor dat zelfstandige naamwoorden van verschillende klassen grammaticaal in zowel de
onderwerp- als de objectposities passen.

3. De lezer heeft misschien gemerkt dat de patronen die minder inbegrepen structuren worden genoemd (in het
bijzonder ingebedde commando's) overlappen met conversatiepostulaten. Eén van de vooronderstellingen van ieder
bevel is de verklaring dat de persoon aan wie het bevel wordt gegeven, in staat is te doen wat het bevel voorschrijft.
DEEL III
Bovendien zal de oppervlaktestructuur die gebruikmaakt van het ja/ nee- vraagformulier dat overeenkomt met die
vooronderstelling het commando ingebed hebben als een minder inbegrepen structuur.

4. We hebben de gemeenschappelijke tendens van onderwerpen in een eerste diepgaande fase opgemerkt
somnambulistische trance om alleen in uitspraken van één woord te spreken totdat u wordt geïnstrueerd hoe u met BOUW
meer normale patronen moet spreken.

5. Het grensgeval is waar de cliënt zich bewust wordt van de crossmodaliteitscuing - VAN
dit zou de effectiviteit van dergelijke signalen verminderen. De cliënt wordt zich zelden bewust van zulke intermodale
signalen. Als dit gebeurt, weet hij doorgaans wel dat er iets aan de hand is, maar weet hij niet wat.
DE PATRONEN
VAN ERICKSON'S HYPNOTISCH WERK

97
Machine Translated by Google

Invoering Constructie en gebruik van

Taalkundige causale modelleringsprocessen
Dit laatste deel van Deel 1 is bedoeld om u de stapsgewijze procedure te bieden voor het
Zoals we herhaaldelijk hebben verklaard, construeert ieder van ons, op basis van onze ervaringen,
construeren van elk van de tot nu toe gepresenteerde patronen. Met dit format kun je de krachtige
een model of representatie van de wereld waarin we leven. In het proces van
vaardigheden van Milton Erickson in je eigen werk gebruiken , voor je eigen doeleinden, op je eigen
Bij het construeren van dit model of deze gids voor ons gedrag maken we gebruik van de drie universele
manier en in welke context dan ook die je nodig hebt voor effectieve hypnotische vaardigheden. We
processen van menselijke modellering: generalisatie, vervorming en verwijdering. Binnen het taalsysteem
raden u ten zeerste aan dit deel van het boek als trainingshandleiding te gebruiken, waarbij u elke
dat we gebruiken om ons te helpen betekenis te geven aan onze ervaringen, proberen we vaak de
sectie langzaam één voor één doorleest.
verbanden tussen verschillende delen van ons wereldmodel in causale termen te ‘verklaren’, waarbij we
Door met elk patroon op papier en vocaal te experimenteren, krijgt u een manier om uzelf eerst te
de termen van natuurlijke taal gebruiken en, doorgaans, het claimen van een noodzakelijk verband
trainen en bewust elk patroon te produceren. Vervolgens verdwijnen deze formele patronen uit uw
tussen deze delen van onze ervaring. Zo een
bewustzijn, zoals onze ervaring met het trainen van anderen in deze technieken herhaaldelijk heeft
Verklaringen zijn over het algemeen absurd omdat ze proberen de complexe omstandigheden die
bewezen, terwijl u in staat zult blijven de patronen spontaan te genereren. Met dit soort zorgvuldige
betrokken zijn bij de productie van een bepaalde gebeurtenis terug te brengen tot een simpele, vaak
studie kun je de grootste vruchten plukken, of je hypnose nu gebruikt voor medische, tandheelkundige,
enkele, ‘oorzaak’.
psychologische of onderzoeksdoeleinden. We hebben bij onze studenten ontdekt dat degenen die de
Gregory Bateson (1972, pp. 399-400) heeft dit type
methode van lezen en herlezen gebruiken en keer op keer terugkeren, zoals je zou doen bij elke
verklaring van causaal redeneren en contrasteert dit met cybernetische verklaring:
training in een complexe vaardigheid, de grootste vaardigheid verwerven. Wij voegen dit toe
De causale verklaring is meestal positief. We zeggen dat biljartbal B in die en die
richting bewoog omdat biljartbal A hem onder die en die hoek raakte. In tegenstelling
suggestie om u te helpen het maximale uit de jarenlange creatieve ervaring van Milton Erickson te
hiermee is de cybernetische verklaring altijd negatief. We overwegen welke
halen. Degenen die uw hulp zoeken, zullen dan de kans krijgen om hun eigen enorme potentieel zo
alternatieve mogelijkheden zich denkbaar hadden kunnen voordoen en vragen ons
goed mogelijk te realiseren en erin te slagen hun eigen doelen te bereiken met uw bekwame hulp.
vervolgens af waarom veel van de alternatieven niet werden gevolgd, zodat de
specifieke gebeurtenis een van de weinige was die zich daadwerkelijk had kunnen
voordoen.

In cybernetische taal wordt gezegd dat de loop der gebeurtenissen onderhevig is aan beperkingen,
en er wordt aangenomen dat, afgezien van dergelijke beperkingen, de trajecten van verandering alleen
zouden worden bepaald door gelijkheid van waarschijnlijkheid. In feite zijn de "beperkingen" waarop
cybernetische verklaringen kunnen in alle gevallen als factoren worden beschouwd
ongelijkheid van waarschijnlijkheid bepalen . Als we een aap zien die ogenschijnlijk willekeurig op een
typemachine slaat, maar in feite betekenisvol proza schrijft, zullen we op zoek gaan naar beperkingen,
hetzij in de aap, hetzij in de typemachine. Misschien kon de aap geen ongepaste letters aanslaan;
misschien konden de typestaven niet bewegen als ze op de verkeerde manier werden geraakt;
misschien konden onjuiste letters niet op het papier overleven.
Ergens moet er een circuit zijn geweest dat fouten kon identificeren en elimineren.

Idealiter – en vaak – wordt de feitelijke gebeurtenis in welke reeks of aggregaat dan ook op unieke
wijze bepaald binnen de termen van de cybernetische verklaring. Beperkingen van veel verschillende
soorten kunnen samen deze unieke vastberadenheid genereren. De selectie van een stuk voor een
bepaalde positie in een legpuzzel is bijvoorbeeld
"beperkt" door vele factoren. Zijn vorm moet overeenkomen met die van zijn meerdere

98
Machine Translated by Google
buren en mogelijk die van de grens van de puzzel; de kleur moet overeenkomen met het kleurenpatroon
van zijn regio; de oriëntatie van de randen moet voldoen aan de topologische regelmatigheden die zijn
ingesteld door de snijmachine waarin de puzzel is gemaakt, enzovoort .
Vanuit het gezichtspunt van de man die de puzzel probeert op te lossen zijn dit allemaal aanwijzingen,
dwz informatiebronnen die hem zullen begeleiden bij zijn keuze. Vanuit het standpunt van de
cybernetische waarnemer zijn het beperkingen.
Op dezelfde manier kan, vanuit cybernetisch oogpunt , een woord in een zin, of een letter in het
woord, of de anatomie van een onderdeel binnen een organisme, of de rol van een soort in een
ecosysteem, of het gedrag van een lid binnen een ecosysteem, familie – deze kunnen allemaal
( negatief) verklaard worden door een analyse van beperkingen.
Wij zijn het grotendeels eens met de opmerkingen van Bateson. In Magie I besteden we tijd aan
het bespreken van de negatieve effecten die een specifieke vorm van dit causale type verklaring op
mensen heeft. Dit specifieke type causale verklaring noemen we oorzaak - gevolg. Met dit type causaal
modelleringsproces is een ander type geassocieerd dat gedachtenlezen wordt genoemd. Bij dit soort
modellering gaat een individu geloven dat hij de gedachten, gevoelens, enz. van een ander kent,
zonder enige directe communicatie van deze ervaringen door deze tweede persoon (zie Magie I,
hoofdstukken 3, 4 en 6) . ;Magic II, hoofdstukken 2 en 3).
In de context van hypnose, waarbij een van de doelstellingen van de hypnotiseur in eerste
instantie het stimuleren en vervolgens leiden van de ervaring van de cliënt is, hebben deze processen
van oorzaak-gevolg en gedachtenlezen echter een positieve waarde. Omdat de cliënt dit soort
verklaringen doorgaans voor zichzelf gebruikt , kan de hypnotiseur van dit proces gebruik maken om
de cliënt te helpen de gewenste trancetoestand te bereiken .
Concreet kan de hypnotiseur causale verbanden leggen tussen onmiddellijk verifieerbare delen van
de ervaring van de cliënt en het gewenste gedrag.
Eerst presenteren we enkele voorbeelden van deze gebruikstechniek
oorzaak-gevolg in de hypnotische context:
...
Als je helemaal in die stoel zit, raak je in een diepe trance.
Terwijl u doorgaat met ademen, zal elke uitademing ervoor zorgen dat u steeds meer
ontspannen wordt.
Wanneer uw hand uw gezicht aanraakt, raakt u volledig in een diepe trance.
Terwijl uw ademhaling langzaam verandert, wordt u zich hiervan bewust
bijzondere sensaties in uw vingers en hand.
Elk van deze voorbeeldzinnen heeft dezelfde logische vorm:
X oorzaak EN
helemaal op de stoel zitten Je raakt in een diepe trance
Je ademhaling verandert Daar word je je bewust van
bepaalde sensaties in uw vingers en
handen
De lezer kan gemakkelijk vaststellen dat de verbanden die in de voorbeeldzinnen worden geclaimd
tussen de twee gedragingen, in feite geen noodzakelijke verbanden zijn. In de context van een
hypnotische inductie zijn deze causale verbanden echter buitengewoon effectief in het veiligstellen van
het gewenste gedrag, aangezien de cliënt dezelfde typen semantische modelleringsprincipes voor
slecht gevormdheid gebruikt.
Het construeren van dergelijke zinnen is vrij eenvoudig; volg gewoon deze stappen:
Stap 1 - Bepaal het soort gedrag dat je als hypnotiseur bij de cliënt wilt uitlokken; noem dit Y;
Stap 2 – Identificeer bepaald gedrag dat de cliënt al ervaart, een deel van zijn voortdurende gedrag en
ervaring; noem dit X;
Stap 3 - Verzin een zin die de vorm heeft:
X Oorzaak Y
De hypnotiseur kan het werkwoord oorzaak zelf direct gebruiken of een werkwoord gebruiken dat
synoniem is met oorzaak (bijvoorbeeld maken), of dat oorzaak incorporeert als een deel van de
betekenis ervan, zoals: forceren, vereisen, duwen, trekken, sluiten, open.
Nauw verbonden met deze oorzaak-gevolgzinnen is een groep zinnen die betrekking hebben op
wat wij een impliciete causatieve betekenis hebben genoemd (zie Magie I voor een uitgebreidere
bespreking). Deze klasse van zinnen houdt strikt genomen niet de claim in van een noodzakelijk verband
tussen twee gebeurtenissen; ze nodigen de luisteraar echter wel uit om een gevolgtrekking te maken
van een noodzakelijk, causaal verband tussen de twee gebeurtenissen
genoemd; dat wil zeggen, ze beweren dat er sprake is van een contingentie tussen twee soorten gebeurtenissen
ervaringen. Eerst noemen we enkele voorbeelden van deze klasse:
Als je helemaal in die stoel zit, raak je in een diepe trance
Terwijl je naar het geluid van mijn stem luistert, zul je steeds meer ontspannen
Wanneer je deze communicatie volledig begrijpt, zul je op het juiste niveau van trance zijn
Nadat u klaar bent met het laten terugkeren van uw hand naar uw dijbeen, bent u volledig uitgerust
99
Machine Translated by Google

bereid om nieuwe diepe trance-verschijnselen te ervaren Je kunt de voldoening ervan blijven voelen. . .
Je bent aan het zarnen, nog sneller dan je zojuist deed . . .
Je begint echt. om te begrijpen hoe snel je kunt. . .

Elk van deze zinnen heeft dezelfde logische vorm:

In elk van deze zinnen beweert de spreker/hypnotiseur kennis te hebben van een ervaring die de
luisteraar heeft, zonder aan te geven hoe hij aan die kennis kwam. Concreet beweert de

X { als } Y hypnotiseur dat hij kennis heeft van de volgende interne toestanden van de luisteraar:

ga helemaal op die stoel je gaat in een

zitten wanneer diepe trance afvragen, voelen, leren, begrijpen

In geen van de voorbeelden specificeert de hypnotiseur hoe hij gekomen is

je klaar bent met het toestaan
dat je hand terugkeert
naar je dij
je zult volledig voorbereid zijn om deze informatie te hebben.
na nieuw te ervaren Om zinnen van deze klasse te construeren, moet de hypnotiseur:
diepe trance-verschijnselen
. Stap 1 – Identificeer een interne toestand of ervaring van de cliënt die consistent is met alle
.. informatie die voor hem beschikbaar is;
Stap 2 – Vorm een zin waarin staat dat hij weet dat de cliënt deze ervaring heeft.

Ook hier kunnen de lezers zich er gemakkelijk van vergewissen dat er geen logisch verband Er zijn nog twee aanvullende opmerkingen die een hypnotiseur van nut zal vinden bij het
bestaat, al dan niet noodzakelijk, tussen de gedragingen onder de categorieën X en Y. construeren van deze zinnen: ten eerste zijn er een aantal interne toestanden of
De hypnotiseur kan deze stapsgewijs opbouwen ervaringen die typerend zijn voor een mens die een trance-inductie ondergaat, of die een persoon
impliciete oorzakelijke zinnen door: zal ervaren telkens wanneer de naam van deze ervaring wordt genoemd; Bijvoorbeeld:

Stap 1 - Bepaal het soort gedrag dat je als hypnotiseur bij de cliënt wilt uitlokken; noem het Y;
afvragen, leren, voelen, denken, herinneren, herinneren,
Stap 2 – Identificeer een aantal gedragingen die de cliënt al ervaart ervaren
een deel van zijn voortdurende gedrag en ervaring; noem dit X;
Stap 3 - Maak een zin van de vorm:
Het kiezen van een van deze activiteiten als basis voor het construeren van een zin die
X impliceerde oorzakelijk verband Y
semantisch slecht gevormde gedachtenlezen is, zal een succesvol tempo van de ervaring van
waarbij het impliciete oorzakelijk verband elk verband is dat de luisteraar uitnodigt
de cliënt garanderen. Een andere uitstekende keuze is elk werkwoord dat niet gespecificeerd is
tot een causaal verband, voorbeelden: zoals, wanneer, na, vóór, tijdens, tijdens,
met betrekking tot representatiesystemen. Ten tweede kan de hypnotiseur bij het vormen van
volgend, enz.
een zin met behulp van de techniek van het gedachtenlezen deze gebruiken in combinatie met
de techniek van het gebruik van vooronderstellingen om de bewering die hij doet te verhullen. In
Een tweede soort nauw verwante zinnen die Erickson bij trancewerk gebruikt, zijn de
plaats van bijvoorbeeld simpelweg te zeggen:
zogenaamde gedachtenlezen. Dit zijn zinnen waarmee de spreker beweert kennis te hebben van
de interne, niet-waarneembare ervaring van de luisteraar, zonder het proces te specificeren
. . . je leert. . . .
waardoor hij tot die kennis kwam. Hier is een lijst met voorbeelden:

De hypnotiseur kan een woord gebruiken zoals zelfs dat de luisteraar dwingt de waarheid van de bewering

Je vraagt je nu vast af wat er hierna gaat gebeuren. . . van de hypnotiseur over het lezen van gedachten te aanvaarden, om er enige betekenis uit te kunnen halen.

100
Machine Translated by Google
de communicatie en om zich in plaats daarvan te concentreren op de kwestie van snelheid, zoals in
het voorbeeld:
. . . je leert zelfs sneller dan. . . .
Of, als tweede voorbeeld, let op het verschil tussen:
. . . je kunt de voelen. . . .
En
. . . je kunt het blijven voelen. . . .
In dit voorbeeld veronderstelt het predikaat continue dat de genoemde activiteit (gevoel) begon
vóór het uitspreken van de zin; Zo wordt de aandacht van de cliënt verlegd van de vraag of hij
X wel of niet voelt, naar het moment waarop hij X voor het eerst begon te voelen. In het
hoofdstuk over afgeleide betekenissen zullen we een meer systematische behandeling van
vooronderstellingen presenteren.
Samenvattend kan de hypnotiseur dus gebruik maken van de taalkundige causaliteit
modelleerprocessen die de cliënt doorgaans gebruikt bij het construeren van zijn model van de
wereld en zijn voortdurende ervaring om de doelen van de hypnotische ontmoeting te bereiken.
Omdat deze modelleringsprocessen een integraal onderdeel zijn van de constructie van de
cliënt van de wereld van zijn ervaring, kan de hypnotiseur, door het vaardige gebruik van deze
technieken, de cliënt met succes naar de gewenste doelstellingen in hypnose leiden. Erickson
gebruikt deze technieken met de gratie en
kracht van een meester.
Transderivationeel fenomeen1
Een van de wenselijke kenmerken van de communicatie die plaatsvindt
tussen een hypnotiseur en zijn cliënt is dat de cliënt actief deelneemt aan het proces. Wanneer
de cliënt actief kan worden betrokken bij het communicatieproces, zowel op het bewuste als
op het onbewuste niveau van de geest, zal de communicatie zeer succesvol zijn. De vier
klassen van verschijnselen die in deze paragraaf worden gepresenteerd hebben met elkaar
gemeen dat de cliënt op het onbewuste niveau van zijn geest betrokken is bij zijn deelname
aan het communicatieproces. Door de cliënt op onbewust niveau te betrekken, vervult de
hypnotiseur verschillende belangrijke taken
tegelijkertijd. Ten eerste, wanneer de cliënt onbewust deelneemt, interfereert zijn bewuste
geest niet met de overgang naar de veranderde bewustzijnsstaat die het directe doel is van
de trance-inductie. Ten tweede, omdat de bewuste geest van de cliënt niet de selectie maakt
van de betekenis die door de cliënt wordt overgebracht
communicatie van de hypnotiseur, is zijn reactie de meest gekozen reactie
passend bij de onbewuste behoeften van de cliënt. (Voor het gemak van de lezer herhalen we
ons deel I.)
In onze dagelijkse communicatie met de mensen om ons heen maken we gebruik van
een reeks taalverwerkingsstrategieën waarmee we uit de spraak van anderen de betekenis
kunnen halen van de woorden, zinnen en zinnen die zij gebruiken. Deze
taalverwerkingsstrategieën vormen het onderzoeksdomein van psycholinguïsten (zie
bijvoorbeeld de referenties voor Bever en voor Slobin in de Bibliografie). Erickson is erin
geslaagd deze taalverwerkingsmechanismen te gebruiken op een manier die hem in staat stelt
te communiceren met zowel de bewuste als de onbewuste delen van de geest van de cliënt. In
wezen bereikt hij dit door de cliënt een oppervlaktestructuur van het Engels voor te stellen die
de normaal bewuste mechanismen voor geestverwerking activeert. Tegelijkertijd activeert hij
extra betekenis
herstelprocessen die betekenissen ontwikkelen die beschikbaar zijn voor de
onbewuste deel van de geest van de cliënt, maar niet voor het bewuste deel. In sommige
gevallen gebruikt hij oppervlaktestructuren van het Engels die niet goed gevormd zijn. Het
effect dat dit heeft is doorgaans dat de normale taalverwerkingsmechanismen van de cliënt
worden overbelast of geblokkeerd, terwijl het onderbewustzijn van de cliënt er de meest
geschikte betekenis voor zijn doeleinden uit haalt. We beginnen met het bespreken van de
fundamentele taalkundige verschillen die nodig zijn voor een goed begrip van deze technieken (zie
Magic I, Bijlage A, voor een uitgebreidere bespreking).
Elke zin van elke natuurlijke taal heeft twee verschillende representaties: de representatie
van de manier waarop hij feitelijk klinkt (of, indien geschreven, de manier waarop hij
daadwerkelijk verschijnt), genaamd de oppervlaktestructuur, en de representatie van de
betekenis die hij heeft, genaamd de diepe structuur. Structuur. Wanneer iemand bijvoorbeeld de zin zeg
Het raam was kapot
101
Machine Translated by Google

de oppervlaktestructuur' is de representatie van de daadwerkelijke geluiden die worden gemaakt
door de persoon die spreekt, of, in het geval van een schriftelijke representatie, de uitgeschreven
woorden, zoals hierboven. Naast deze representatie wordt deze zin geassocieerd met een andere
representatie, namelijk de betekenis die deze heeft: de Diepe Structuur. In dit specifieke geval kan
de diepe structuur worden weergegeven als:
PAST (BREAK [iemand, raam, met iets])
Deze weergave van de diepe structuur is ontworpen om de intuïtie vast te leggen die ieder van ons
heeft als moedertaalspreker van het Engels, namelijk dat we, wanneer we de hierboven
gepresenteerde oppervlaktestructuur horen, het volgende begrijpen:
(a) Een gebeurtenis heeft zich in het VERLEDEN voorgedaan;
(b) De gebeurtenis was een complexe gebeurtenis met de volgende onderdelen:
(1) Een actie - BREAK - die plaatsvond tussen:
A. De agent – een persoon of ding die de inbraak veroorzaakt – hier
vertegenwoordigd door iemand;
B. Het object – een persoon of ding dat kapot gaat – hier
vertegenwoordigd door het raam;
C. Het instrument, het ding dat hier voor het breken zorgde
vertegenwoordigd door met iets.
Met dit fundamentele taalkundige onderscheid kunnen we beginnen met de presentatie
van de patronen zelf.
Transderivationeel zoeken - gegeneraliseerde referentie-index
Een van Ericksons favoriete middelen, die hij gebruikt als de cliënt zowel in trance als in een
'normale' staat van bewustzijn is, is dat hij een verhaal vertelt. Dit verhaal. begint doorgaans met
de zin: Ik heb ooit een patiënt slecht behandeld . . . . Erickson gaat vervolgens verder met
een werkelijke of ter plekke gecreëerde versie of een ervaring beschrijven die relevant zal zijn voor
de persoon met wie hij momenteel spreekt. De mate van relevantie die het verhaal heeft, hangt af
van hoe direct Erickson wil zijn in zijn communicatie; Over het algemeen zal dit afhangen van de
diepte van de trance van de cliënt.
Erickson hanteert het principe dat de cliënt het beste reageert als de relevantie van het verhaal net
buiten het bewuste bewustzijn van de cliënt ligt. Dit is een voorbeeld van de transderivationele
zoektocht naar betekenis, aangespoord door het gebruik van een gegeneraliseerde referentie-index.
Als Erickson de zin uitspreekt:
Je kunt je ogen richten op de hoek van. . . .
het zelfstandig naamwoord jij heeft de verwijzingsindex van de cliënt - de persoon met wie Erickson
praat - en de cliënt is zich ervan bewust dat Erickson de bedoeling heeft dat het woord jou naar hem
verwijst. Wanneer Erickson echter zegt:

Ik heb ooit een patiënt gehad. . . .

Merk op dat, ook al verschijnen niet alle delen van de Deep Structure-representatie in de Surface
Structure (in dit geval zijn de agent en het instrument niet vertegenwoordigd in de Surface Structure),
De normale taalkundige verwerkingsmechanismen van de cliënt ontlenen aan die oppervlaktestructuur
de moedertaalspreker van het Engels dat heeft
een betekenis van de diepe structuur die geen zelfstandig naamwoord bevat dat naar de cliënt zelf
informatie die beschikbaar is voor zijn begrip van de zin. De manieren waarop oppervlaktestructuren
verwijst. Op dezelfde manier, wanneer een cliënt de volgende zinnen hoort:
kunnen verschillen van de bijbehorende diepe structuren is het onderzoeksdomein van
transformationele taalkundigen. Ze hebben een reeks formele mapping-operaties gepostuleerd,
Mensen kunnen de leermogelijkheden optimaal benutten . . . . Een man zat ooit in
genaamd transformaties, die precies specificeren hoe diep en oppervlakkig
diezelfde stoel en voelde zich nerveus. . . .
Een serveerster wilde iets belangrijks voor zichzelf hebben . . ..
Structuren kunnen verschillen - het hele proces dat een diepe structuur aan zijn
oppervlaktestructuur(en) koppelt, wordt een afleiding genoemd.
hij construeert voor zichzelf een diepe structuur waarin geen zelfstandig naamwoord voorkomt dat
zijn eigen referentiële index als onderdeel heeft. Ericksons gedrag en de reactie die hij van zijn
cliënten krijgt, evenals onze eigen ervaring en de reacties die we consequent van onze cliënten
diepe structuur krijgen, hebben ons ervan overtuigd dat er een extra stukje taalkundige verwerking plaatsvindt op
.
onbewust niveau. Het meest bruikbare model dat we hebben gevonden om ons te helpen bij het
.
organiseren van onze eigen ervaringen, en bij het bouwen van een model voor Ericksons werk, is
. afleiding
dat van de transderivationele zoektocht. Dit proces werkt als volgt:
.
oppervlaktestructuur

(a) De cliënt hoort een goedgevormde oppervlaktestructuur;

102
Machine Translated by Google

(b) De cliënt herstelt de bijbehorende Diepe Structuur en is zich bewust van de
betekenis van die Diepe Structuur, die geen directe verwijzing naar hem heeft;
(c) De cliënt activeert een transderivationele zoektocht naar een extra Diepe Structuur
die relevanter is voor zijn voortdurende ervaring.
Deze laatste stap vereist meer uitleg. Klanten genereren niet willekeurig
aanvullende diepe structuren; in plaats daarvan zijn de diepe structuren die ze genereren
systematisch gerelateerd aan de oorspronkelijk herstelde diepe structuur. Concreet genereren
ze diepe structuren die qua vorm identiek zijn aan de herstelde diepte
Structuur, behalve dat ze zelfstandige naamwoorden vervangen door referentiële indices die
delen van hun voortdurende gedrag uitkiezen, waardoor ze voor zichzelf maximaal relevant
worden. Wij illustreren dit met een voorbeeld. De cliënt hoort de oppervlaktestructuur:
Mensen kunnen de leermogelijkheden optimaal benutten
de normale taalkundige verwerkingsmechanismen zijn van toepassing, waarbij de
bijbehorende diepe structuur:2
MOGELIJK (Maak de meeste {EVER Y (mensen, leermogelijkheden)] )
Als we het hele proces tot nu toe op een visuele manier presenteren, hebben we:
POSS (MAKE MOST [ELKE (mensen, leermogelijkheden)] )
Diepe structuur:
MOGELIJK (Maak het meeste [I, deze specifieke leermogelijkheid] )
Met andere woorden, een van de diepe structuren die identiek zijn aan de oorspronkelijk
teruggevonden structuur, is degene hierboven - één die de bijbehorende oppervlaktestructuur heeft:
Ik (de opdrachtgever) kan het maximale uit deze leermogelijkheid halen
Door het proces van transderivationeel zoeken genereert de cliënt dus de betekenis die maximaal
relevant is voor zijn voortdurende ervaring. Door deze techniek
Erickson brengt met succes de voortdurende ervaring van de cliënt op gang, geeft de cliënt
maximale vrijheid om betekenis voor zichzelf te creëren en daardoor actief deel te nemen aan
het communicatieproces, en vermijdt het instrueren van de cliënt op een manier waarvan hij zich
bewust is (er zou onmogelijk ‘weerstand’ kunnen ontstaan). ontstaan omdat Erickson geen
richting heeft gegeven om zich te verzetten).
Deze transderivationele zoektechniek is het patroon dat alle in deze sectie gepresenteerde
verschijnselen gemeen hebben. Met dit in gedachten extraheren we het formele patroon van de
transderivationele zoektocht, zoals weergegeven op pagina 223.
Met andere woorden, de cliënt herstelt de diepe structuur die
overeenkomt met de oppervlaktestructuur die Erickson uitspreekt, genereert hij vervolgens een
reeks diepe structuren die identiek zijn aan de referentie-indexen. Uit deze set selecteert de
cliënt vervolgens de Dieptestructuur die het meest relevant is voor zijn voortdurende ervaring.
Uit de beschrijving van het transderivationele zoekmodel blijkt

.
Diepe structuur 1 diepe structuur 2……….diepe structuur n
. . . .
. afleiding 1
. . .
.
. door . .
.
. transderivationeel zoeken . .
. processen . .
Mensen kunnen het maximale uit de leermogelijkheden halen . . .
. . .
Nu begint de cliënt, volgens het principe van transderivationeel zoeken, aan het onbewuste
Oppervlaktestructuur 1 oppervlaktestructuur 2 …. oppervlaktestructuur n
proces van het vinden van een Diepe Structuur die qua vorm identiek is aan de herstelde structuur.
Diepe structuur met zelfstandige naamwoorden met referentiële indices die relevant zijn voor zijn lopende werk
de constructie van uitspraken die gegeneraliseerde referentie-indices bevatten is dat wel
ervaring, vervangen door de posities van de zelfstandige naamwoorden die zich in de herstelde
Diepe Structuur bevinden, maar die geen referentie-index hebben die relevant is voor zijn ervaring best makkelijk. In een stapsgewijze indeling kan het proces als volgt worden gemodelleerd:
van het moment. De herstelde Diepe Structuur bevat twee zelfstandige naamwoorden die geen
referentie-index hebben die relevant is voor de voortdurende ervaring van de cliënt; daarom zullen Stap 1 – Bepaal de boodschap waarvan je als hypnotiseur wilt dat de cliënt deze onbewust
de nieuw gegenereerde diepe structuren identiek zijn aan de herstelde structuur, waarbij nieuwe begrijpt;
Stap 2 - Maak een zin (of een reeks zinnen) die dat communiceert
zelfstandige naamwoorden op die posities worden vervangen. De opdrachtgever genereert onder meer het volgende
103
Machine Translated by Google
bericht direct;
Stap 3 - Vervang elk voorkomen van zelfstandige naamwoorden met referentiële indexen die de cliënt
uitkiezen, en elk voorkomen van zelfstandige naamwoorden met referentiële indexen die de huidige situatie
en het huidige probleem aangeven, door zelfstandige naamwoorden die niet relevant zijn voor de cliënt.
cliënt, de huidige situatie of het probleem waarmee u te maken heeft.
Zoals eerder vermeld hangt de mate waarin de zelfstandige naamwoorden die verwijzen naar de cliënt, de
huidige situatie en het probleem dat wordt behandeld, worden vervangen af van factoren zoals de diepte
van de trancetoestand van de cliënt. Het algemene principe is dat de bedoelde betekenis niet bewust door
de cliënt herkend mag worden. Hier vormen Ericksons fenomenale visuele en auditieve vaardigheden om
minieme veranderingen in het lichaam en de stem van de cliënt waar te nemen, zijn voornaamste manier
om te bepalen hoe uitgebreid de
vervanging van relevante zelfstandige naamwoorden zou moeten zijn.
Transderivationeel zoeken - gegeneraliseerde referentie-index met voorgesteld zelfstandig naamwoord
Vervanging
Erickson zal soms de gegeneraliseerde referentiële indexmethode gebruiken
het activeren van transderivationeel zoeken met alle toevoegingen.
De volgende voorbeelden zijn van dit type:
Mensen kunnen, Susan, het meeste uit de leermogelijkheden halen
Mensen, Susan, kunnen de leermogelijkheden optimaal benutten
Mensen kunnen het meeste uit de leermogelijkheden halen , Susan
Hier gebruikt Erickson dezelfde techniek als die besproken in de vorige sectie, met de
toevoeging dat hij ook het zelfstandig naamwoord levert dat hij door de cliënt wil laten vervangen in de
positie van het zelfstandig naamwoord wanneer hij (de cliënt) de reeks gerelateerde diepe structuren
genereert - namelijk de zelfstandig naamwoord-dragende referentie-index van de cliënt zelf. De
constructieprocedure voor de gegeneraliseerde referentie-index met voorgestelde substitutie van het
zelfstandig naamwoord is identiek aan de procedure voor de
constructie van de gegeneraliseerde referentie-index zelf met de toevoeging van stap 4:
Stap 4 - Voeg in de zin die het resultaat is van de eerste drie stappen het zelfstandig naamwoord in dat
u, als hypnotiseur, door de cliënt wilt laten vervangen door de reeks gerelateerde diepe structuren die
door het transderivationele zoekproces zijn gegenereerd.
Deze toevoeging van de gewenste referentiële index van het zelfstandig naamwoord vergroot de kans dat
de cliënt de gerelateerde Deep Structure zal selecteren die de boodschap draagt
dat is de bedoelde boodschap van de hypnotiseur. De positie in de zin waarin
het voorgestelde zelfstandig naamwoord wordt ingevoegd heeft verschillende effecten. Dit zal worden
besproken onder de noemer Lesser Included Deep Structures.
Overtredingen van selectiebeperkingen
In elke natuurlijke taal zijn er woorden die predikaten worden genoemd en die relaties of processen
beschrijven. Deze woorden kiezen specifieke categorieën van
ervaring in de modellen van de sprekers van die taal. Bepaalde processen of relaties vinden alleen plaats
tussen specifieke delen van de ervaringsmodellen van de sprekers. Als we bijvoorbeeld het Engels
gebruiken, zijn we er zeker van dat het proces dat met het predikaat drank wordt genoemd, nooit heeft
plaatsgevonden in de ervaring van een lezer die verband houdt met het object dat wordt aangeduid met
het woord 'nominalisatie', zoals in de zin:
De nominale waarde dronk twee liter sinaasappelsap.
Taalkundigen hebben het soort eigenaardigheid dat deze zin tentoonspreidt, gekarakteriseerd als de
schending van een selectiebeperking. Specifiek wordt gezegd dat het predikaatdrank een selectiebeperking
heeft die vereist dat het alleen wordt gebruikt met zelfstandige naamwoorden die bewuste wezens benoemen.
Omdat het woord ' nominalisatie' niet verwijst naar een levend wezen, bevat de bovenstaande zin een
schending van een selectiebeperking, wat de eigenaardigheid ervan verklaart.
Erickson maakt gebruik van schendingen van selectiebeperkingen om de cliënt te dwingen tot een
Transderivationele zoektocht naar betekenis. Erickson zegt bijvoorbeeld:
. . . een tomatenplant kan goed voelen. . . .
Bij het standaardgebruik van het predikaat feel is er sprake van een overtreding van de selectiebeperking,
die vereist dat het zelfstandig naamwoord dat als onderwerp verschijnt een dier of een mens is.
Voor de meeste sprekers van het Engels is de hierboven aangehaalde zin eigenaardig; in het bijzonder is
de selectiebeperking op het predikaatgevoel geschonden . De zin klopt niet helemaal. In de context van
hypnose is deze schending van de selectiebeperking een raadsel voor de cliënt die, om betekenis te geven
aan Ericksons
communicatie activeert een transderivationele zoektocht naar mogelijk relevant
betekenissen. In dit geval de reeks diepe structuren die is gegenereerd door de transderivationele
zoekopdracht
Het proces zal identiek zijn aan de teruggevonden Diepe Structuren, behalve dat er een zelfstandig naamwoord
wordt vervangen op de positie(s) die wordt ingenomen door het zelfstandig naamwoord dat de oorzaak is geweest.
schending(en) van selectiebeperking. Als we de bovenstaande zin als voorbeeld gebruiken, hebben we:
MOGELIJK (VOEL
GOED (tomatenplant) diepe structuur 2…………..diepe structuur n
. . .
104
Machine Translated by Google

. . . Je voelt je goed, nietwaar, Joe. . . .

. door . .
. transderivationeel zoeken . . Dit soort meta-commentaar zorgt ervoor dat de klant een
. processen . . transderivationeel zoeken. Erickson vestigt de aandacht van de cliënt op de schending van de
. . . selectiebeperking.
. . .
Verwijderingen
een tomatenplant kan oppervlaktestructuur 2 ….... oppervlaktestructuur n
In het voorbeeld dat eerder in dit gedeelte wordt gegeven:
goed vallen

Het raam was kapot

Eén van de diepe structuren die door het transderivationele zoekproces wordt gegenereerd, is de
diepe structuur die verband houdt met de oppervlaktestructuur:
we hebben erop gewezen dat de diepe structuur die verband houdt met deze oppervlaktestructuur
. . . Ik (de cliënt) kan mij goed voelen. . . . completer was en meer elementen bevatte:

PAST (BREAK [iemand, het raam, met iets})

Nogmaals, zoals in het geval van de gegeneraliseerde referentiële indextechniek, zal Erickson
het zelfstandig naamwoord soms voorzien van de referentiële index waarvan hij wil dat de cliënt
deze selecteert uit de reeks aanvullende diepe structuren die bij de transderivationele zoekopdracht
zijn gegenereerd. Erickson zal bijvoorbeeld zeggen:
. . . een tomatenplant kan, Joe, een goed gevoel geven. . . .
Stap voor stap kan een hypnotiseur de selectiebeperking van Erickson gebruiken
overtredingstechniek met de volgende constructie:
Stap 1 – Bepaal de boodschap waarvan je als hypnotiseur wilt dat de cliënt deze onbewust begrijpt;
Stap 2 - Maak een zin (of reeks zinnen) die dat communiceert
bericht direct;
Stap 3 - Vervang de voorkomens van de zelfstandige naamwoorden die referentiële indexen
dragen die de cliënt, de huidige situatie en het probleem dat wordt behandeld, uitkiezen, door
zelfstandige naamwoorden die de selectiebeperkingen schenden van de predikaten waarmee ze
voorkomen;
Stap 4 - Dit is een optionele stap - voeg in de zinnen die het resultaat zijn van de eerste drie
stappen de zelfstandige naamwoorden in die u, als hypnotiseur, door de cliënt wilt laten vervangen
in de reeks gerelateerde diepe structuren die zijn gegenereerd door het transderivationele
zoekproces .
Erickson zal vaak meta-opmerkingen invoegen over het proces dat hij uitvoert
3 verwijderd:
gebruikt in de voortdurende communicatie. Hij zou bijvoorbeeld kunnen zeggen:
Specifiek, in het proces van de afleiding als de diepe structuur
representatie is toegewezen aan de oppervlaktestructuur, verschillende delen van de diepe
structuurrepresentatie zijn verwijderd of verwijderd en verschijnen niet in de oppervlaktestructuur. In
het voorbeeld dat we hier gebruiken, zijn zowel de agent (de persoon of het ding dat het raam heeft
gebroken) als het instrument (het ding dat werd gebruikt om het raam te breken) niet weergegeven
in de oppervlaktestructuur. Dit voorbeeld
demonstreert het taalkundige proces van verwijdering.
Erickson maakt gebruik van verwijderingsprocessen om de cliënt ertoe aan te zetten een
Transderivationele zoektocht naar betekenis. Erickson zou bijvoorbeeld kunnen zeggen:
. . . het geeft zoveel voldoening. . ..
. . . je hebt zo snel geleerd. . . .
. . . Ik heb zoveel van je begrepen. . ..
In elk van deze voorbeelden heeft Erickson een van de grammaticale verwijderingsprocessen
gebruikt die beschikbaar zijn in het Engels om een deel van de diepe structuur te verwijderen
zodat deze niet in de oppervlaktestructuur verschijnt . Door vakkundig gebruik te maken van deze
natuurlijke taalprocessen laat de hypnotiseur de cliënt de ruimte
maximale vrijheid om voor zichzelf de ontbrekende delen van de Diepe Structuur te interpreteren.
Concreet zijn in de bovenstaande voorbeelden de volgende onderdelen gebruikt

. . . het geeft zoveel voldoening. . . . Bevredigend voor wie?

. . . een tomatenplant kan, Joe, een goed gevoel geven. . . grappig om over een tomatenplant te praten

105
Machine Translated by Google
. . . je hebt zoveel geleerd. . . Wat is er specifiek geweest
. geleerd?
. . . Ik heb zoveel begrepen Wat heb ik concreet van je
van jou. . . . begrepen?
Omdat Erickson's communicatie deze stukken van de Diepe Structuur verlaat
geassocieerd met de oppervlaktestructuur die hij geheel ongespecificeerd uitspreekt, activeert de
cliënt een transderivationele zoektocht waarbij de reeks gegenereerde diepe structuren identiek is
aan de herstelde diepe structuur, behalve dat de zelfstandige naamwoorden die uit de
oppervlaktestructuur zijn verwijderd en die daardoor geen referentie-index in hun Diepe Structuur-
representatie4 worden vervangen door een zelfstandig naamwoord dat een referentie-index heeft
die relevant is voor de voortdurende ervaring van de cliënt.
De tweede soort verwijdering die Erickson effectief in zijn werk gebruikt, is de verwijdering die
resulteert in een oppervlaktestructuur die op zichzelf niet goed gevormd is. Erickson zou
bijvoorbeeld kunnen zeggen:
... en je wilt en nodig hebt....
. . . je beseft het zo goed. . . .
In elk van deze voorbeeldgevallen is de resulterende reeks woorden geen goed gevormde zin in
het Engels - ongrammaticale verwijdering. De cliënt staat voor de taak om betekenis te geven aan
de communicatie van Erickson. Hij kan dit bereiken door het transderivationele zoekproces te
activeren - in deze gevallen is de reeks gegenereerde Diepe Structuren identiek aan de herstelde
(gedeeltelijke) Diepe Structuur, behalve dat ze compleet zijn. De cliënt genereert een reeks
structuren waarbij de gedeelten die ontbraken in de herstelde (gedeeltelijke) diepe structuur
(waardoor deze ongrammaticaal werd) ingevuld:
. . . en jij wilt en nodig hebt. . . . Wat wil en heb je nodig
. . . je beseft het zo goed. . .. Wat besef jij zo goed
Dat wil zeggen dat de cliënt diepe structuren genereert met zelfstandige naamwoorden met
referentiële indices die relevant zijn voor zijn voortdurende ervaring in de posities waarin Erickson
de ongrammaticale weglatingen maakt. Onze ervaring is dat wanneer een cliënt een groot aantal
van deze ongrammaticale weglatingen te zien krijgt, hij de taak lijkt op te geven om de communicatie
helemaal te begrijpen en dat zijn normale taalkundige verwerkingsmechanismen vastlopen.
Om zinnen te construeren met behulp van deze verwijderingsprincipes, moet de
hypnotiseur kan:
(1) Identificeer de boodschap die jij als hypnotiseur wenst
de cliënt onbewust te laten begrijpen;
(2) Vorm een zin die deze boodschap overbrengt;
(3) Verwijder de zelfstandige naamwoorden in de zin gevormd tot
(a) Het maximale aantal zelfstandige naamwoorden is verwijderd, wat consistent
is met het feit dat de zin in het Engels goed gevormd blijft;
of
(b) Zoveel zelfstandige naamwoorden zijn verwijderd als de hypnotiseur wenst,
ongeacht of de resulterende zin goed is
gevormd of niet.
Nominalisaties
Taalkundigen gebruiken de term 'nominalisatie' om te verwijzen naar het resultaat van het taalkundige
proces waarbij een Deep Structure-predicaat wordt omgezet in een Surface Structure-zelfstandig
naamwoord. De cursief gedrukte woorden in de volgende lijst zijn bijvoorbeeld nominale weergaven:
frustratie frustreren
tevredenheid voldoen
De woorden die rechts van deze Nominalisaties voorkomen, zijn de niet-genominaliseerde
predikaatvormen van de Oppervlaktestructuur van deze Diepe Structuur-predikaten.
Wanneer een spreker van het Engels een predikaat in een oppervlaktestructuur in predikaatvorm
gebruikt, moet hij in het algemeen informatie opnemen over de dingen of mensen tussen
wie het predikaat het proces beschrijft. In de nominale vorm is er echter geen vereiste dat dergelijke
informatie wordt verstrekt wanneer het predikaat wordt gebruikt. Hierdoor kan de spreker
voorkomen dat hij specificeert waar hij het over heeft. Dit biedt de luisteraar ook een groot aantal
keuzes over hoe hij de communicatie zal interpreteren of betekenis zal geven.
In de context van hypnotiserend werk neemt de nominale waarde een positieve waarde aan,
omdat het de cliënt een gelegenheid biedt om de transderivationele werking te activeren.
processen in zijn zoektocht naar betekenis voor de communicatie afkomstig van de hypnotiseur.
De cliënt hoort de hypnotiseur bijvoorbeeld zeggen:
. . . de voldoening. . . .
De diepe structuurweergave van deze nominale weergave is:
SA TISFY (iemand/ iets, iemand, met sommigen
een/ iets)
106
Machine Translated by Google
Met andere woorden: het diepe structuurproces van SATISFY omvat een persoon of ding die de
bevredigende actie uitvoert, een persoon die de bevrediging ervaart, en iemand of iets dat de aanleiding is
voor het proces van bevrediging (het instrument).
Omdat geen van deze zelfstandige naamwoorden voorkomt in de oppervlaktestructuur van Erickson
communicatie heeft de herstelde Deep Structure van de cliënt geen referentiële indices voor de zelfstandige
naamwoorden die deel uitmaken van de Deep Structure-representatie. Hij activeert daarom letterlijk de
transderivationele zoekprocessen om betekenis voor zichzelf te creëren, waarbij hij de meest geschikte en
relevante betekenis selecteert uit de reeks gegenereerde Diepe Structuren. Nominalisaties zijn vooral nuttig
bij het stimuleren en leiden van de ervaring van een cliënt wanneer de ervaring van het soort is dat weinig
tot uiting komt in de lichaamsbewegingen, handelingen en spraak van de cliënt.
Om zinnen te construeren met behulp van deze techniek, de hypnotiseur
kunnen:
(1) Identificeer het soort gedrag waarin hij de cliënt wil stimuleren of leiden;
(2) Vorm een zin die het predikaat gebruikt dat de beschrijft
ervaring;
(3) Verwijder alle zelfstandige naamwoorden en verander het predikaat in de nominale vorm.
Bij het selecteren van de ervaring die in de voortdurende ervaring van de cliënt moet worden gestimuleerd
of geïnduceerd, moet de hypnotiseur zich ervan bewust zijn dat er bepaalde predikaten zijn die ervaringen
bij cliënten in de context van hypnose beschrijven of gemakkelijk teweegbrengen. Net als bij het lezen van
gedachten zal de selectie van een van deze predikaten een succesvolle communicatie tussen de
hypnotiseur en de cliënt verzekeren. Voorbeelden van deze predikaten zijn:
verwonderen, bevredigen, leren, denken, voelen, etc.
Meerduidigheid
Bij normale communicatie in natuurlijke taal wordt doorgaans veel waarde gehecht aan het produceren
van zinnen die niet dubbelzinnig zijn, zinnen die slechts één betekenis hebben. In de context van hypnose
is het omgekeerde vaak het geval. De vaardigheid waarmee de hypnotiseur zinnen kan produceren die
dubbelzinnig komt hem goed van pas bij zijn taak om de cliënt te ijsberen en te leiden in zijn trancewerk.
Taalkundigen hebben het taalkundige fenomeen ambiguïteit gekarakteriseerd
formeel als de situatie waarin een enkele klanksequentie of oppervlaktestructuur geassocieerd is met meer
dan één afleiding en dus met meer dan één diepe structuur. In visuele vorm kunnen we dubbelzinnigheid
weergeven als:
diepe structuur 1, diepe structuur 2,…………….diepe structuur n
oppervlaktestructuur
We gaan nu direct over tot de constructie van de vier verschillende typen
meerduidigheid.
Fonologische dubbelzinnigheid
Fonologische dubbelzinnigheid hangt af van het feit dat in natuurlijke talen de onderscheidende
betekenis van bepaalde woorden of zinsneden wordt weergegeven door de slijmerige klankreeks.
Neem bijvoorbeeld het woord eend. Zonder enige verdere context heeft de klankreeks duck twee
betekenissen: de betekenis van het zelfstandig naamwoord, die een klasse vogels identificeert, en de
betekenis van het werkwoord, die een snelle beweging van een bepaald type beschrijft. Om de hypnotiseur
gebruik te laten maken van fonologische dubbelzinnigheden, kan hij:
Stap 1 - Identificeer de boodschap die hij wil dat de klant ontvangt; Stap 2 -
Maak een lijst van de woorden die bij het bericht betrokken zijn; Stap 3 -
Controleer elk woord op de lijst om te bepalen of een ervan fonologisch dubbelzinnig is (merk
hier op dat het voor de hypnotiseur van cruciaal belang is om de woorden op de lijst hardop uit te spreken
of een interne auditieve dialoog te gebruiken om ze uit te spreken als woorden die zijn in hun
geschreven, visuele vorm niet-dubbelzinnig, soms dubbelzinnig wanneer ze auditief worden
gepresenteerd (bijvoorbeeld hier/horen).
Stap 4 - Gebruik de dubbelzinnige woorden in zijn oppervlaktestructuren voor de cliënt, waarbij u de
woorden op analoge wijze markeert (zie technieken voor analoge markering in het gedeelte over Kleinere
inbegrepen diepe structuur).
107
Machine Translated by Google

Syntactische dubbelzinnigheid
Syntactische dubbelzinnigheden doen zich voor wanneer de syntactische functie van een woord Ik wil dat je een naaktfoto van jezelf tekent

niet op unieke wijze kan worden bepaald op basis van de onmiddellijke context. In de zin bijvoorbeeld:
Ze zijn op bezoek bij familieleden
het is niet mogelijk om vast te stellen of het woord bezoeken als Surface functioneert
De structuur van het werkwoord dat met het werkwoord moet worden gegroepeerd, is zoals in het voorbeeld:
Ze bezoeken sinaasappelboomgaarden
Hier is de communicatie dubbelzinnig, omdat de zinsnede naakt evengoed van toepassing zou kunnen
zijn op de manier waarop Erickson wil dat de luisteraar zich kleedt (of liever niet kleedt) bij het tekenen van
de afbeelding, of op de manier waarop de luisteraar zich moet kleden. zichzelf portretteren in het beeld dat
hij tekent.
Een van Ericksons favoriete onduidelijkheden over de reikwijdte is die welke verband houdt met
leeftijdsregressie. Hij zal tijdens een introductie betekenisvol naar de cliënt kijken en zeggen:

of dat het functioneert als een bijvoeglijk naamwoord voor oppervlaktestructuur . . . als kind tegen je praten. . .

gegroepeerd met familieleden, zoals in het voorbeeld: Hier gaat het natuurlijk om de vraag of de uitdrukking ' kind' verwijst naar Erickson of naar de cliënt. Het
effect is dus een dubbelzinnigheid in de reikwijdte die leeftijdsregressie bij de cliënt teweegbrengt.
Het zijn familieleden die hier bij ons op bezoek zijn
of

Het zijn reizende familieleden Interpunctie Dubbelzinnigheid

In dit boek hebben we interpunctieambiguïteit geïdentificeerd als de gevallen waarin Erickson een
Er zijn twee vormen van syntactische ambiguïteit die we in het werk van Erickson hebben reeks woorden gebruikt die het resultaat is van een overlap van twee goedgevormde oppervlaktestructuren
aangetroffen. Dit zijn: die een woord of zin delen. Erickson zou bijvoorbeeld kunnen zeggen:

(1) . . . Werkwoord + ing + zelfstandig naamwoord

. . . Vliegende vliegtuigen kunnen gevaarlijk zijn Ik wil dat je opmerkt dat je mij het glas geeft
. . . Het onderzoeken van FBI-agenten kan gevaarlijk zijn. Ze

vermoorden boeren. . .. Deze slecht gevormde oppervlaktestructuur kan worden opgesplitst in twee goed gevormde structuren
5
Het zijn wandelende honden. . . . Oppervlaktestructuren met het gedeelde draaiwoord hand:

(2) . . . Nominalisering van zelfstandig naamwoord. . .. Ik wil dat je op je hand let Geef mij het glas
. . . De aanraking van de man. . . .
. . . Het gevoel van de bank. . . . Alle gevallen van ambiguïteit van de interpunctie resulteren in slecht gevormde oppervlaktestructuren.
Onze ervaring met het gebruik van deze techniek is dat deze zeer effectief is en dat de cliënt doorgaans
Elk van deze syntactisch dubbelzinnige vormen kan door de hypnotiseur worden gebruikt door de onmiddellijk reageert op het gegeven commando of vrijwel onmiddellijk stopt met de verwerking met de
volgende constructieprocedure te gebruiken: normale taalkundige processen. De hypnotiseur mag
Stap 1 - Identificeer de boodschap die je als hypnotiseur wilt dat de cliënt ontvangt; construeer zinnen met behulp van deze techniek door:
Stap 2 - Plaats het bericht in een van de hierboven genoemde syntactisch dubbelzinnige vormen.
Stap 1 - Identificeer de boodschap die jij, als hypnotiseur, wilt dat de cliënt ontvangt;
Stap 2 - Controleer elk woord in het bericht om te bepalen of ze fonologisch dubbelzinnig zijn;
Reikwijdte Dubbelzinnigheid

Er is sprake van reikwijdte-ambiguïteit wanneer niet kan worden vastgesteld op basis van een Stap 3 - Vorm twee zinnen, waarvan er één het fonologisch dubbelzinnige woord als laatste woord in de
inspectie van de onmiddellijke taalkundige context in hoeverre een ander deel van die zin op die zin wordt zin heeft, de tweede een bevel, waarin het dubbelzinnige woord voorkomt als het eerste woord in de zin;
toegepast. Erickson zou bijvoorbeeld kunnen zeggen:

108
Machine Translated by Google
Stap 4 - Verwijder het eerste woord van de tweede zin en zeg de hele reeks tegen de cliënt.
Je zult jezelf helpen deze vaardigheid (evenals de andere die hier worden gepresenteerd) te
verwerven door een reeks fonologisch dubbelzinnige woorden te genereren die van nature in je
werk voorkomen. Een groep die we erg nuttig hebben gevonden zijn orgaantaal (woorden die
lichaamsdelen en functies identificeren, bijvoorbeeld hand, schouder), en fonologisch
dubbelzinnige woorden zoals die genoemd in deel II van dit boek in het hoofdstuk over dubbelzinnigheid.
Kleinere inbegrepen structuren
De taalkundige analyse van Surface Structures beweert dat er een ander representatieniveau
beschikbaar is voor moedertaalsprekers/ luisteraars van de taal : de betekenisrepresentatie, of
Deep Structure. Bijvoorbeeld de oppervlaktestructuur:
ik hoop dat je je beter voelt
bevat twee volledige clausules in Deep Structure, waarvan er één overeenkomt met de zin:
Ik hoop X
en een die overeenkomt met de zin:
je voelt je beter
We noemen deze laatste zin een minder inbegrepen structuur van de hele zin.
Erickson is erin geslaagd dit patroon uitgebreid en vakkundig te gebruiken in zijn hypnotiserende
werk. Er zijn drie hoofdtypen van minder inbegrepen structuren: ingebedde vragen, ingebedde
opdrachten en citaten.
Ingesloten vragen
In het Engels zijn er een aantal predikaten die uiteraard als object een volledige zin
hebben die als vraag wordt gekarakteriseerd. De predikaten vragen zich bijvoorbeeld af, vragen,
vragen, ben nieuwsgierig, weten, begrijpen - ze hebben allemaal een of- complementclausule:
Ik vraag me af. . . .
Ik vraag mij af of. . ..
Ik ben benieuwd of. . . .
Wanneer een moedertaalspreker van het Engels de vraag wordt gesteld:
Weet jij waar je knie is?
hij antwoordt doorgaans ja of nee, en op dat moment is de communicatie voltooid. Wanneer de
moedertaalspreker van het Engels echter de ingebedde vraag hoort:
Ik vraag me af of je echt weet waar je knie is.
aangezien er geen antwoord wordt gevraagd (er is geen vraag gesteld; daarom is het niet nodig
om te reageren), geeft hij doorgaans geen direct antwoord. Onze ervaring is dat cliënten echter
wel heimelijk reageren. Met andere woorden: wanneer ze een ingebedde vraag horen, hebben
ze de neiging om intern te reageren alsof de ingebedde vraag werd gesteld
direct. Er zijn verschillende manieren waarop de hypnotiseur deze geheime reactie kan gebruiken.
In de eerste plaats omdat hij weet dat de cliënt reageert op het ingebedde
Als hij heimelijk vragen stelt, kent hij een deel van de ervaring van de cliënt waarvan de cliënt
niet weet dat hij er weet van – een perfecte situatie voor effectief gedachtenlezen. Ten tweede,
door vakkundig de vraag te selecteren die hij inbedt, kan de
De hypnotiseur kan de cliënt in een richting leiden die de doelstellingen van het hypnotiserende
werk zal verwezenlijken. Met de volgende procedure kunt u ingesloten vragen genereren:
Stap 1 - Identificeer de boodschap die je als hypnotiseur wilt dat de cliënt ontvangt;
Stap 2 - Vorm een vraag die de klant naar het bericht leidt dat u hem wilt laten ontvangen;
Stap 3 - Sluit de vraag in een van de hierboven genoemde werkwoorden in om een
ingebedde of indirecte vraag te vormen.
109
Machine Translated by Google
Deze techniek wordt veel effectiever gemaakt als deze wordt gecombineerd met vooronderstellingen
en analoge markering.
Ingebedde opdrachten
Een van de manieren om als hypnotiseur te bepalen hoe responsief een cliënt op een bepaald
moment is, is door hem de opdracht te geven om op een voor u zichtbare manier te reageren, zonder
dat de cliënt zich ervan bewust is dat u een dergelijke opdracht hebt gegeven. Het op een geheime
manier presenteren van het commando heeft alle andere voordelen die we eerder hebben genoemd;
vermijdt bijvoorbeeld de autoritaire kwestie en daarmee weerstand; impliceert actieve participatie van
de cliënt op het onbewuste gedragsniveau:
Stap 1 – Identificeer een boodschap waarop je als hypnotiseur wilt dat de cliënt reageert; Stap 2
- Vorm
een commando met het bericht; Stap 3 - Zoek een
oppervlaktestructuur waarin de opdracht past zonder het resultaat ongrammaticaal te maken.
Opnieuw wordt de effectiviteit van deze techniek dramatisch vergroot wanneer deze
wordt gecombineerd met analoge markering. Voorbeelden van het resultaat hiervan
proces zijn:
. . . een tomatenblikje, Joe, voel je beter. . . .
. . . mensen kunnen snel leren. . . .
Citaten
Wanneer we onze ervaringen aan elkaar vertellen in verbale communicatie, kiezen we er soms
voor om een deel van het gesprek of de verbale uitwisseling die we tijdens onze ervaringen met iemand
hadden, woordelijk weer te geven. Als we een verhaal vertellen, kunnen we dat bijvoorbeeld doen
zeg iets als het volgende:
. .. Ja, en toen zei hij tegen mij: 'Krab je
neus" . . . .
Het taalmateriaal binnen de citaten (gekenmerkt door stemverandering in de auditieve presentatie) is
geciteerd materiaal. Het wordt door de luisteraar op bewust niveau begrepen als een commando dat
gericht is aan iemand in het verhaal en niet aan de luisteraar.
Het consistente effect dat Erickson verkrijgt met geciteerd materiaal (evenals onze eigen consistente
ervaring ermee) is echter hetzelfde alsof hij
gaf het commando rechtstreeks aan de luisteraar, behalve dat de luisteraar onbewust reageert. Deze
neiging hangt af van de neiging van de luisteraar om op onbewust niveau een logische typefout te
maken, dat wil zeggen, om op een meta-uitspraak (het geciteerde materiaal) te reageren alsof deze
zich op een ander logisch niveau bevindt (zie Bateson). Deze techniek is uiterst eenvoudig te gebruiken:
Stap 1 - Identificeer de boodschap die u, als hypnotiseur, wilt dat de cliënt ontvangt; Stap 2 -
Vorm het
bericht om in een commando; Stap 3 - Verzin een
verhaal waarin een van de personages de opdracht(en) nadrukkelijk uitspreekt.
Gemeenschappelijk voor elk van deze drie technieken is een dramatische toename van hun
effectiviteit wanneer ze worden gecombineerd met analoge markering. Erickson gebruikt doorgaans
zowel zijn eigen bewegingen als tempo- en tonaliteitsveranderingen om verschillende delen van de
oppervlaktestructuren die hij uitspreekt als een afzonderlijke boodschap te markeren. Op deze manier
is hij in staat om meerdere boodschappen te presenteren – om meerdere Diepe Structuren te activeren
tegelijkertijd. Analoge markering van verbale communicatie en analoog
communicatie meer in het algemeen is een onderwerp van deel II van deze serie. We zullen tot die tijd
een uitgebreidere bespreking van de krachtige technieken van Erickson achterlaten.
De meest basale strategie voor analoge markering zoals die door Erickson wordt gebruikt, kan hier
echter worden gepresenteerd:
Stap 1 - Identificeer de boodschap die je als hypnotiseur wilt dat de cliënt ontvangt;
Stap 2 - Maak een reeks zinnen die als een goede subset alle woorden bevatten die, als ze eruit gehaald
zouden worden, de boodschap rechtstreeks zouden overbrengen;
Stap 3 - Markeer de subset van woorden die in de communicatie zijn opgenomen op analoge wijze (door tonale
verschuivingen, lichaamsverschuivingen, tempoverschuivingen, enz.) om de inbegrepen betekenis over te brengen.
Afgeleide betekenissen
Zoals we eerder hebben aangegeven, gaan we ervan uit dat, wanneer ieder van ons een natuurlijk
taalsysteem gebruikt om te communiceren, de luisteraar complexe geluidssequenties kan decoderen in
betekenissen, dat wil zeggen dat de luisteraar het vermogen heeft om de betekenis van de Diepe
Structuur af te leiden uit de Oppervlaktestructuur die we presenteren. hem auditief. Naast het herstel
van de betekenis van de diepe structuur uit oppervlakte-structuurcommunicatie, gaan we ook uit van de
complexe vaardigheid van luisteraars om extra betekenis te ontlenen aan sommige oppervlaktestructuren
door de aard van hun vorm. Ook al zijn noch de spreker, noch de luisteraar zich bewust van dit proces,
het gaat de hele tijd door. Als iemand bijvoorbeeld zegt:
110
Machine Translated by Google

Procedure voor het construeren van vooronderstellingen

Ik wil vanavond Kung Fu op tv kijken Stap 1 - Identificeer de suggestie die je als hypnotiseur wilt doen;
Stap 2 - Vorm een zin met de suggestie erin. Noem dit A;
we moeten begrijpen dat Kung Fu vanavond op tv is om de zin te verwerken die ik wil zien. . . Stap 3 - Kies een van de syntactische omgevingen uit de bijlage
enige zin te maken. Deze processen worden vooronderstellingen van natuurlijke taal genoemd. Vooronderstellingen aan het einde van dit deel. Er zijn 32 waaruit u kunt kiezen;
Stap 4 - Integreer de zin uit stap 2 in de syntactische omgeving die u uit de bijlage hebt
Een ander voorbeeld van afgeleide betekenis is het conversatiepostulaat: If you gekozen.
neem de telefoon op en iemand zegt tegen je: "Is Jane daar?" Er wordt van je verwacht dat
je de betekenis afleidt die ze met haar willen spreken. Dit maakt deel uit van onze voortdurende Het resultaat zal een vooronderstelling zijn. Erickson gebruikt vooronderstellingen in bijna
ervaring met het verwerken van taal. Het biedt hypnotiseurs ook een hulpmiddel om op een elk aspect van zijn werk, en deze zijn zeer nuttig en effectief:
indirecte manier suggesties te geven.
Zal je onbewuste geest je bewuste [geest] binnen vijf of tien minuten laten
Constructie van vooronderstellingen weten wat dit verschrikkelijke ding is?
De formele weergave van wat vooronderstellingen in het natuurlijke zijn
taal is als volgt: Bericht A is een vooronderstelling van Bericht B wanneer Constructie van conversatiepostulaten
Bericht A moet een echte verklaring zijn die nodig is voor zowel Bericht B als de Er zijn twee klassen van conversatiepostulaten. De eerste klasse wordt formeel als volgt
Bericht niet B: weergegeven:
A is een vooronderstelling van B
A is een conversatiepostulaat wanneer A een ja/ nee- vraag is die is opgebouwd
als B A impliceert uit een vooronderstelling, B
en ~ B impliceert A
B is de zin: 'Ik wil dat je de deur opent' of 'Open de deur'. B heeft de vooronderstellingen:
ik wil kijken
B (1) U kunt de deur openen.
Kung Fu vanavond op tv (2) De deur is gesloten.
A
Een conversatiepostulaat kan dus worden geconstrueerd door (1) of (2) te veranderen
Ik wil niet kijken in een ja/ nee- vraagvorm.
Niet b
Kung Fu vanavond op tv (1) Kun je de deur openen?
A (2) Is de deur gesloten?
waarbij ~ ontkenning betekent
De van het conversatiepostulaat afgeleide betekenis is B: 'Open de deur'.
Beide uitspraken impliceren dat Kung Fu vanavond op tv is. Daarom is A een
vooronderstelling van B en niet van B. Voorbeelden van conversatiepostulaat, eerste type:

Ik wil weten of B je zondag of maandag stopt met roken commando

A (3) Kunt u uw ogen op die plek Richt je ogen op die plek.
richten?
Ik wil niet weten of je zondag of maandag stopt met roken
A (4) Zullen uw ogen strak doseren? Sluit je ja stevig af.

111
Machine Translated by Google

Bouwprocedures, eerste type: Constructie van negatieven:

Stap 1 - Identificeer de suggestie die u wilt geven; Stap 1 - Identificeer suggestie; Houd de arm in de lucht
Stap 2 - Maak van de suggestie een commando; nadat het is opgeheven;
Stap 3 - Kies een van de vooronderstellingen van het commando;
Stap 4 - Vorm een ja/ nee -vraag op basis van een van de vooronderstellingen van het commando. Stap 2 - Vorm een commando; Laat uw arm niet zakken;

Het resultaat zal een conversatiepostulaat zijn. Stap 3 - Commando insluiten door uw arm niet te plaatsen
De tweede klasse van conversatiepostulaten zijn Surface modale operator invoegen.
Structuren zoals: noodzakelijkerwijs tussen
ontkenning en bevel.
(1) Het is niet nodig om te verhuizen.
(2) Je hoeft niet te praten. Bouwprocedure voor positieven:

(3) Je kunt haar zien.

(4) U mag nu gaan. Stap 1 - Identificeer suggestie; Open ogen.

Voorbeelden (1) en (2) verschillen qua vorm enigszins van (3) en (4). De eerste twee zijn voorbeelden van Stap 2 - Maak van suggestie een bevel; Open je ogen, Steve.
negatieve gesprekspostulaten die formeel worden weergegeven als:

Elke ontkenning gevolgd door een modale operator uit noodzaak en vervolgens X wordt Stap 3 - Integreer de modale operator Je kunt je ogen openen,
geacht niet X te betekenen; van mogelijkheden. Steve.

Niet X Verdere voorbeelden van deze klasse:

Het niet nodig zijn om te bewegen impliceert dan dat je niet beweegt
Je hoeft het niet te onthouden Negatief: geen enkele onthouden
Het is niet nodig om te praten = niet praten
ding

De modale operator valt weg en de ontkenning plus X is de afgeleide betekenis. Je kunt dit vergeten. Positief: vergeet dit

Voorbeelden (3) en (4) zijn positieve gesprekspostulaten die formeel kunnen worden Het kan een saaie taak zijn om Positief: saaie taak om opnieuw te doen
weergegeven als: te onthouden. lid

Elke modale operator van mogelijkheid gevolgd door X impliceert X

Het is niet nodig om de stem van iemand Negatief: niemand horen
anders te horen. de stem van iemand anders

Je kunt glimlachen impliceert glimlachen

Je hoeft niet naar mij te luisteren. Negatief: niet luisteren
Je mag nu spreken impliceert nu spreken

Je onbewuste geest kan mij horen. Onbewust: hoor mij

Beide zijn vergelijkbaar in die zin dat ze dezelfde betekenis hebben, met of zonder de modale operatoren.

112
Machine Translated by Google

Conversationele postulaten zijn een uiterst effectieve vorm van suggestie wanneer ze door
Erickson (of door jou) worden gebruikt. Ze maken gebruik van de verwerking van informatie op
onbewuste niveaus op manieren waarop mensen gewend zijn te reageren. En hoewel ze niet als
bevelen klinken, zijn ze een vorm van bevelen waar we allemaal bijna dagelijks op reageren.
Samenvatting van Deel III

De gemeenschappelijke kenmerken van de twee categorieën vooronderstellingen

en conversationele postulaten zijn:
De taalkundige patronen die in dit deel van Deel I stap voor stap worden gepresenteerd, vormen
de basisfundamenten van Milton Ericksons taalgebruik in zijn werk met hypnose. Het volgende
(a) Ze stellen de hypnotiseur in staat de cliënt te instrueren zonder direct de vraag te vermelden
niveau van patroonvorming is de manier waarop deze patronen op een lager niveau in combinatie
instructies;
met elkaar worden gebruikt om het gewenste niveau van trance en de gewenste uitkomst van het
(b) Ze stellen de cliënt in staat selectief te reageren zonder de
voorgestelde fenomeen te bereiken (anestesie, pijnbeheersing , toegang tot geheugen,
effectiviteit van de inductie- of diepe trance-instructies van de hypnotiseur;
gewichtsverlies, leeftijdsregressie). , psychotherapeutische doelen, enz.).
(c) Ze zijn voor hun effectiviteit afhankelijk van een aanvullende verwerking door de
Ericksons gebruik van deze patronen in combinatie demonstreert creatief, consistent en effectief
onderdeel van de cliënt – hem nog actiever betrekken bij het proces. gebruik op dit metaniveau van de organisatie. De fundamentele metapatronen van:

(1) Tempo en dan leiden

(2) Leid het dominante halfrond af en gebruik het
(3) Toegang tot niet-dominante halfrond

zijn al gepresenteerd en zijn nuttige principes voor het organiseren van je eigen hypnotiserende
werk. Er zijn een oneindig aantal keuzes over hoe de eerste orde patronen kunnen worden
samengesteld. Ericksons creatieve gebruik van deze patronen in een grote verscheidenheid aan
contexten demonstreert zijn gevoelige en ingenieuze gebruik van deze oneindige complexiteiten.
De verschillende manieren waarop al deze patronen kunnen worden samengesteld, en hoe Erickson
ze heeft samengesteld, zijn te talrijk om in dit eerste deel op te noemen. Er zijn echter enkele
eenvoudige metapatroonprincipes die u zullen helpen bij het organiseren van uw ervaring door deze
patronen op een lager niveau te combineren op een manier die u het meest effectief zal helpen bij
het bereiken van uw gewenste doel, terwijl u tegelijkertijd maximale ruimte overlaat om te gebruiken.
uw eigen creativiteit om inducties te construeren die passen bij uw eigen stijl en behoeften als
beoefenaar van hypnose.

Meest gewaardeerde inductie en suggestie

Het idee van de meest gewaardeerde inductie en suggestie is dat de inductie en suggestie de
patronen op een lager niveau gebruiken om de maximale hoeveelheid te bereiken van:

(1) Pacen
(2) Afleidend
(3) Gebruik van dominante hersenhelftfuncties
(4) Toegang tot niet-dominante hemisfeer

113
Machine Translated by Google
met zo min mogelijk woorden, en tegelijkertijd consistent zijn met het wereldmodel van de cliënt. Alle
verbalisaties die aan deze criteria voldoen, worden het hoogst gewaardeerd. Dit hangt uiteraard af
van de context en het doel van de hypnotische inductie en suggestie. Er zijn twee belangrijke
manieren om een zeer gewaardeerde inductie en suggestie te construeren.
1. Kruispunt van onbewuste betekenissen
Het principe van de kruising van niet-bewuste betekenissen is dat inducties en suggesties het
meest effectief zullen zijn wanneer de diepe structuurbetekenissen worden geactiveerd (niet de
betekenissen die bewust worden weergegeven) door transderivationeel zoeken,
ambiguïteit, minder inbegrepen structuur, afgeleide betekenissen, analoge markering en causale
modelleringsverklaringen werken op elkaar in, dwz ze geven allemaal dezelfde suggestie. Als gevolg
hiervan is de kans het grootst dat de suggestie door de klant wordt geaccepteerd en opgevolgd.
Bijvoorbeeld:
Als één van de Diepe Structuren uit een ambiguïteit bericht P is, één van de minder
inbegrepen Diepe Structuren P is, één van de afgeleide Diepe Structuren P is, een analoog
gemarkeerd bericht P is, en een Trans-derivationele Diepe Structuur geactiveerd is P, dan
de onbewuste betekenissen kruisen elkaar maximaal en boodschap P wordt door de cliënt
geaccepteerd en er wordt naar gehandeld.
2. Maximale richting
Het principe van maximale regie is dat de verenigde actie van het combineren van patronen op
een lager niveau zal dienen om de ervaring van de cliënt te versnellen, terwijl het dominante halfrond
wordt afgeleid door gebruik te maken van de modelleringsprocessen van dat halfrond en tegelijkertijd
ook zal dienen om toegang te krijgen tot het niet-dominante halfrond. Dit principe wordt als volgt
geformuleerd: Als de hypnotiseur de patronen van niveau één gebruikt om een reeks patronen te activeren
onbewust gegenereerde en geaccepteerde betekenissen weergegeven door berichten PI, P2, P3, .
. . . Pn voor elk paar berichten, P2 en Pj, is er geen conflict (ze zijn consistent), dan is het
algehele effect maximaal. De reeks onbewuste boodschappen versterken elkaar en zouden in een
steeds betekenisvollere richting moeten gaan richting het gewenste doel; dat wil zeggen dat Pj niet
alleen geen enkele andere Pk teniet mag doen, maar dat PI de logische stap moet zijn die naar P2
leidt. Dit is waarschijnlijk de belangrijkste factor bij het bespoedigen van hypnotiserend werk.
De lezer zal gemerkt hebben dat we, naar aanleiding van elk van de patronen uit Ericksons werk
die we in Deel II van dit boek hebben uitgelicht, dezelfde korte paragraaf hebben opgenomen, met, in
cursief gedrukt, de uitdrukkingen die voorbeelden waren van de patronen die we hadden. ben net
klaar met beschrijven. Deze paragraaf is dus een uitstekend voorbeeld van patroonvorming op een
hoger niveau – de principes van de meest gewaardeerde inductie en suggestie, vooral intersectie en
maximale overlap. We herhalen
voor het gemak van de lezer dezelfde paragraaf nogmaals.
De schrijver greep deze laatste opmerking onmiddellijk aan als basis voor de eerste samenwerking
met hem. Hem werd gezegd: ‘Ga alstublieft verder met een verslag van uw ideeën en begrip, en sta
mij alleen voldoende onderbrekingen toe om er zeker van te zijn dat ik
volledig begrijpen en dat ik met u meeleef. U noemde bijvoorbeeld de stoel, maar u heeft duidelijk
mijn bureau gezien en bent afgeleid door de voorwerpen erop. Leg het alstublieft volledig uit.
Hij reageerde uitgebreid met een schat aan min of meer samenhangende opmerkingen over
alles wat hem te wachten stond. Bij elke kleine pauze voegde de schrijver een woord of zin
tussenbeide om zijn aandacht opnieuw te richten. Deze onderbrekingen, die steeds vaker werden
gemaakt, waren als volgt:
En dat presse-papier; de archiefkast; je voet op het tapijt; de plafondlamp; de gordijnen;
uw rechterhand op de armleuning van de stoel; de foto's aan de muur; de veranderende
focus van je ogen terwijl je om je heen kijkt; de interesse van de boektitels; de spanning in
je schouders; het gevoel van de stoel; de verontrustende geluiden en gedachten; gewicht
van handen en voeten; gewicht van problemen, gewicht van bureau; de stationaire
standaard; de dossiers van veel patiënten; de verschijnselen van het leven, van ziekte,
van emotie, van fysiek en mentaal gedrag; de rust van ontspanning; de noodzaak om in
iemands behoeften te voorzien; de noodzaak om op de spanning te letten terwijl je naar
het bureau, het presse-papier of de archiefkast kijkt; het comfort van het zich terugtrekken
uit de omgeving; vermoeidheid en de ontwikkeling ervan; het onveranderlijke karakter van
het bureau; de monotonie van de archiefkast; de noodzaak om uit te rusten; het comfort
van het sluiten van de ogen; het ontspannende gevoel van een diepe ademhaling; het
plezier van passief leren; het vermogen tot intellectueel leren door het onbewuste.
Er werden nog diverse andere soortgelijke korte tussenwerpsels aangeboden, eerst langzaam en
daarna steeds vaker.
Aanvankelijk waren deze tussenwerpsels slechts een aanvulling op de gedachtengang en
uitingen van de patiënt zelf. In eerste instantie was het effect eenvoudigweg een stimulans voor hem
tot verdere inspanningen. Toen dit antwoord werd gegeven, werd het mogelijk gebruik te maken van
zijn aanvaarding van stimulatie van zijn gedrag door een procedure van pauzeren en aarzelen bij het
voltooien van een tussenwerpsel. Dit zorgde ervoor dat hij in verwachting afhankelijk werd van de
schrijver voor een verdere en completere stimulering. (1967, blz. 33)
Het is duidelijk dat de arts een ander doel voor ogen zal hebben dan psychotherapeuten, die
een ander doel zullen hebben dan de tandarts, enzovoort. Het idee van de meest gewaardeerde
inductie zal echter in elke context bestaan.
Snellere inducties zullen van hypnose een praktischer hulpmiddel maken voor iedere beoefenaar en
diepere trances, hoewel niet altijd nodig, zullen nieuwe horizonten openen voor de mens.
114
Machine Translated by Google

toepassing van hypnose op andere gebieden. De vorm van zeer gewaardeerde

. . . Is het niet (pauze) Joe? . .
introducties blijft constant, hoewel de inhoud zal variëren afhankelijk van uw doelstellingen
en de klant met wie u werkt. Expliciete patronen van deze inducties zullen worden of een directe metacommentaar:
gepresenteerd in Deel II. Zoals we eerder hebben gezegd, vormt dit werk slechts een
paar van de vele gedragspatronen die Milton Erickson zo effectief gebruikt in zijn werk ... is het niet Joe....

met hypnose. Hoewel dit werk misschien slechts een deel vertegenwoordigt van wat
Dat is,
Erickson te bieden heeft, zijn de hier gepresenteerde patronen op zichzelf effectief. Door
onderzoek en experimenten in uw eigen ervaring zult u ontdekken dat de voorgaande Is het niet Joe over wie ik het heb over een goed gevoel?
patronen u een enorme hulpbron bieden waarmee u uw vaardigheid in hypnotische
activiteit kunt verrijken en een basis voor u om uw eigen mogelijkheden verder te
4. In de standaard taalkundige analyse mogen zelfstandige naamwoorden in de Diepe Structuur alleen worden
verkennen. Deel II is onderweg. De studie van Ericksons werk is voor ons een
verwijderd (grammaticaal) als ze ofwel een ander zelfstandig naamwoord hebben in dezelfde Diepe Structuur dat
ongelooflijke leerervaring geweest; we hopen dat het voor u fascinerend en nuttig zal zijn. dezelfde referentie-index draagt (en zich in bepaalde gespecificeerde structurele relaties bevindt met het zelfstandig
naamwoord dat wordt verwijderd) of ze hebben geen referentie-index in de Deep Structure-weergave.
VOETNOTEN BIJ DEEL III
5. Dit soort interpunctieambiguïteit wordt genoemd in Grinder en Elgin, 1973, onder de naam Overlap Deletion,
een techniek die soms wordt gebruikt in literaire taal en poëzie.
1. De naam van deze klasse van verschijnselen, transderivationeel, met zijn wonderbaarlijke fonologische
dubbelzinnigheid, verwijst naar het proces dat de luisteraar volgens ons model doorloopt om betekenis te geven. Bij het
horen van een oppervlaktestructuur en het terugvinden van de bijbehorende diepe structuur, die weinig of geen duidelijke
betekenis heeft in relatie tot de voortdurende ervaring van de luisteraar, activeert de luisteraar aanvullende diepe
structuren, met de bijbehorende
afleidingen, die door sommigen zijn verkregen uit de oorspronkelijke teruggevonden Diepe Structuur
specificeerbaar formeel kenmerk. De luisteraar doorzoekt dus diepe structuren en de daarmee samenhangende
afleidingen op het onbewuste niveau van taalverwerking om er een betekenis uit te halen die relevant is voor zijn
voortdurende ervaring - en dus transderivationeel.
Transderivationele verschijnselen werden voor het eerst voorgesteld in de taaltheorie door Postal, Perlmutter en Grinder
(zie Lakoff, G., Some Thoughts on Transderivational Constraints,
stencilmachine, 1970).

2. De Diepe Structuur die we hier presenteren is een zeer grof vereenvoudigde versie van wat de werkelijke Diepe
Structuur is, op basis van een taalkundige analyse. De lezer zal bijvoorbeeld opmerken dat de woorden leren en kansen
op zichzelf complex zijn; elk ervan is een nominale weergave (afgeleid van een Deep Structure-representatie waarin ze
oorspronkelijk als predikaten voorkwamen). Hoewel de feitelijke dieptestructuur uit een taalkundige analyse dus veel
complexer is, zijn de processen die hier in dit vereenvoudigde voorbeeld worden weergegeven op dezelfde manier van
toepassing op de complexere structuur.

3. Er is een uitstekend voorbeeld van ambiguïteit in de intonatie in deze passage: eerst Erickson
meta-opmerkingen

. . . grappig om te praten over een tomatenplant die zich goed voelt. . .

en dan weer commentaar:

... is het niet Jo...

Afhankelijk van het intonatiepatroon dat de hypnotiseur hier gebruikt, wordt de

de klant hoort een eenvoudige tagvraag:

115
Machine Translated by Google

zichzelf. Erickson heeft dit punt keer op keer naar voren gebracht in zijn werk en geschriften
– wij onderschrijven zijn verklaring volledig:
Een andere vaak voorkomende vergissing in de hypnotische psychotherapie
Epiloog ligt in het gebrek aan waardering voor de afgescheidenheid of de mogelijke
wederzijdse uitsluiting van de bewuste en de onbewuste (of onderbewuste)
niveaus van bewustzijn. Toch hebben we allemaal wel eens de ervaring
gehad dat we een woord of een naam ‘op het puntje van de tong’ hadden,
Dit deel is het eerste in een reeks onderzoeken naar de patronen van hypnotische
maar dat we het ons niet konden herinneren, zodat het in de onmiddellijke
technieken die door Milton H. Erickson worden gebruikt. In dit eerste deel hebben we ons
situatie niet beschikbaar en ontoegankelijk bleef. Toch vol
vooral geconcentreerd op de verbale patronen die Erickson in zijn werk gebruikt. Bovendien
kennis bestond feitelijk binnen het onbewuste, maar
lag onze nadruk hier op de delen van zijn werk die te maken hebben met het opwekken van
voor de bewuste geest niet beschikbaar.
trance en het gebruik van suggestie om de cliënt te helpen bij het bereiken van de
Bij hypnotische psychotherapie wordt maar al te vaak een geschikte
doelstellingen van trancewerk. We zijn van plan de nadruk van de toekomstige delen te
therapie aan het onbewuste gegeven, maar de therapeut slaagt er niet in
verleggen naar andere patronen - de inhoudsopgave die we opnemen voor Deel II van
de enorme noodzaak in te zien om de patiënt in staat te stellen het
Patronen zal de lezer enig idee geven van deze toekomstige nadruk.
onbewuste met het bewuste te integreren, of om nieuwe inzichten in het
De patronen van Ericksons werk die we in dit eerste deel expliciet maken, zijn neutraal
onbewuste te verwerven. volledig toegankelijk, indien nodig, voor de
wat betreft hun toepassing, dat wil zeggen dat ze van gelijke waarde en potentie zijn in hun
bewuste geest. Vergelijkbaar met dit falen zou een appendectomie zijn
medische, tandheelkundige en psychotherapeutische vormen. Wat het gebruik van hypnose
waarbij de incisie niet wordt gesloten. Het is in dit opzicht dat veel critici
op elk van deze drie gebieden gemeen heeft, is dat de cliënt tijdens een trance-inductie en
van fauteuils hypnotische psychotherapie naïef afwijzen als waardeloos,
het daaropvolgende trancewerk waarbij gebruik wordt gemaakt van de krachtige Erickson-
omdat 'het alleen met het onbewuste te maken heeft'. Bovendien wordt
patronen die we in dit boek hebben gemodelleerd, wordt geholpen bij het bereiken van een
zelfs nog meer voorbijgegaan aan het feit, dat herhaaldelijk uit de klinische
veranderde bewustzijnsstaat waarin Er vindt communicatie plaats tussen de hypnotiseur en
ervaring blijkt, dat bij sommige aspecten van het probleem van de patiënt
de cliënt en dramatische en verreikende veranderingen kunnen door de cliënt worden
directe re-integratie onder leiding van de therapeut wenselijk is; in andere
geïnitieerd zonder dat de bewuste geest van de cliënt zich hiervan bewust is. Uit ons werk,
aspecten zou het onbewuste alleen maar beschikbaar moeten worden
zowel in therapie als in hypnose, begrijpen en accepteren wij de waarde van het sorteren of
gemaakt voor de bewuste geest, waardoor een spontane re-integratie
scheiden van delen van het bewustzijn van de cliënt die de cliënt helpen bij het doorvoeren
mogelijk wordt gemaakt, vrij van elke vorm van kritiek.
van de veranderingen die hij wenst. Omdat dit echter in beide gebieden zal werken, staan wij
onmiddellijke invloed van de therapeut. Juist, hypnotherapie
erop om met de cliënt samen te werken om de veranderingen die in de ene bewustzijnsstaat
moet in gelijke mate georiënteerd zijn op het bewuste en het onbewuste,
zijn aangebracht te integreren met zijn vaardigheden en middelen in andere bewustzijnsstaten,
aangezien de integratie van de totale persoonlijkheid het gewenste doel is
waardoor de cliënt een gecoördineerd, verenigd en geïntegreerd model van de bewustzijnsstaat
in psychotherapie.
overhoudt. wereld waarop hij keuzes kan maken die zijn gedrag sturen. In hoofdstuk zes van
Milton H. Erickson, Hypnotic Psychotherapy, 1948, blz. 575 en 576
Magie I en deel twee van Magie II gaan we uitgebreid in op het presenteren van zowel
voorbeelden als principes die ten grondslag liggen aan de integratie van veranderingen die
cliënten in de therapie weten door te voeren. Wat we dus duidelijk willen duidelijk maken aan
We zijn ons ervan bewust dat het eenvoudigweg wijzen op de noodzaak van integratie
degenen die van plan zijn de krachtige patronen te gebruiken die we uit het werk van Erickson
als laatste stap in het gebruik van hypnose niet voldoende is; er is veeleer een expliciet model
hebben gehaald en gemodelleerd, is dat het gebruik van deze patronen de vooronderstelling
nodig van de manier waarop de hypnotiseur de cliënt kan helpen bij de integratie. Dit is het
inhoudt dat de cliënt kan communiceren en veranderingen kan initiëren waarvan een deel van
punt van de verwijzingen naar de delen van Magie I en II en een deel van de focus van Deel
de zijn bewustzijn heeft geen bewustzijn; met andere woorden: het gebruik van deze
II van Patronen. We willen hier duidelijk zijn over integratie: een van de voordelen van het
hypnotische patronen impliceert de disassociatie van een deel van het wereldmodel van de
gebruik van hypnose in de therapeutische context is dat het doorgaat
cliënt. Het gebruik van deze krachtige technieken vereist dat de hypnotiseur de cliënt helpt
disassociatie is de cliënt in staat om te gaan met en veranderingen te initiëren in delen van
zijn model volledig te re-integreren voordat de hypnotische relatie wordt beëindigd. Op deze
zijn wereldmodel die zo zwaar beladen zijn met negatieve emotionele associatie
manier krijgt de cliënt werkelijk controle over zijn gedrag en beschikt hij over de keuzes waarvoor hij de hypnotische relatie is aangegaan.
116
Machine Translated by Google
die de cliënt in de normale bewustzijnsstaat in paniek raakt of voelt
beduusd. Hoewel integratie in ons model van hypnotisch en therapeutisch werk een noodzakelijk onderdeel
is, is het dus niet nodig om te eisen dat de integratie onmiddellijk plaatsvindt; dit zou in strijd zijn met een
van de krachtigste voordelen van hypnose. Erickson stelt de zaak nogmaals duidelijk:
Het bovenstaande betekent echter niet noodzakelijkerwijs dat de integratie
voortdurend gelijke tred moet houden met de voortgang van de therapie. Een van de
grootste voordelen van hypnotherapie ligt in de mogelijkheid om zelfstandig met het
onbewuste te werken, zonder gehinderd te worden door de onwil, of soms feitelijk
onvermogen, van de bewuste geest om therapeutische voordelen te accepteren. Een
patiënte had bijvoorbeeld volledig onbewust inzicht in haar periodieke nachtmerries
met een incestueus karakter waaraan zij leed, maar, zoals zij in de trance spontaan
verklaarde: 'Ik begrijp nu die vreselijke dromen, maar ik zou een dergelijk begrip
onmogelijk kunnen tolereren.
bewust." Door deze uiting demonstreerde de patiënt de
bescherming van het onbewuste voor het bewuste. Door deze bescherming als
motiverende kracht te gebruiken , kon de patiënte vervolgens haar onbewuste
inzichten bewust aanvaarden.
Experimenteel onderzoek heeft herhaaldelijk aangetoond
die goede onbewuste inzichten mogelijk maakten
bewustzijn voordat er een bewuste bereidheid bestaat zal resulteren in
bewuste weerstand, afwijzing, onderdrukking en zelfs het verlies, door
onderdrukking, van onbewuste winsten. Door afzonderlijk met het onbewuste te
werken, bestaat de mogelijkheid om de voortgang van de patiënt te temperen en
te controleren en zo een re-integratie te bewerkstelligen op een manier die
aanvaardbaar is voor de bewuste geest.
M. Erickson, Hypnotic Psychotherapy, 1948, p. 576.
NUWWWWWWWWWW
Bijlage
SYNTACTISCHE OMGEVINGEN VOOR HET IDENTIFICEREN VAN NATUURLIJK
TAAL VOORSTELLINGEN IN HET ENGELS
Het doel van de presentatie van het materiaal in deze bijlage is om de reikwijdte en complexiteit van
het natuurlijke taalverschijnsel van vooronderstellingen aan te geven. In
Door enkele van de meest voorkomende syntactische omgevingen op te sommen waarin vooronderstellingen
voorkomen, bieden we bovendien een mogelijkheid om te oefenen voor studenten die geïnteresseerd zijn
in het aanscherpen van hun intuïtie bij het herkennen van vooronderstellingen.
De lijst met syntactische omgevingen is niet uitputtend, en we zullen niet proberen de theorieën te
presenteren die door verschillende taalkundigen zijn voorgesteld.
logici, semantici of filosofen om vooronderstellingen te verklaren . Ons
Doelstelling is eerder praktisch.
Op dit moment vormen vooronderstellingen een belangrijk aandachtspunt voor een aantal
taalkundigen, vooral taalkundigen die zichzelf als generatieve semantici beschouwen . Bij het samenstellen
van deze lijst met syntactische omgevingen hebben we veel geleend van het werk van Lauri Kartunnen.
Zie de bibliografie voor bronnen.
I. Eenvoudige vooronderstellingen. Deze zijn syntactische omgevingen waarin de
Het bestaan van een entiteit is vereist om de zin zinvol te maken (voor waar of onwaar).
(a) Eigennamen: (George Smith verliet het gezelschap vroegtijdig.)
(er bestaat iemand genaamd George Smith)
waar betekent veronderstelt
(b) Voornaamwoorden: zij, hem, zij, enz.
(Ik zag hem weggaan.)
(Er bestaat een man [dat wil zeggen: hij].)
(c) Definitieve beschrijvingen: complexe argumenten voor zelfstandige naamwoorden
(Ik vond de vrouw met de zilveren oorbellen leuk.)
(Er bestaat een vrouw met zilveren oorbellen.)
(d) Generieke zelfstandige naamwoorden: argumenten voor zelfstandige naamwoorden die staan voor a
117
Machine Translated by Google

hele klas: (Als (Als Fredo zijn nieuwe ring draagt, zal ik weggeblazen worden.)
wombats geen bomen hebben om in te klimmen, zijn ze verdrietig.) (Fredo had/heeft een oude ring.)
(Er zijn wombats.)
(g) Rangtelwoorden: eerste, tweede, derde, vierde, nog een,
(e) Enkele kwantoren: alle, elke, elke, enkele, veel, weinig, geen, enz. enz.

(Als je in deze brief een derde aanwijzing kunt vinden , maak ik een muggentaart voor je.)
(Als er enkele draken verschijnen, vertrek ik.) (Er zijn al twee aanwijzingen gevonden.)
(Er zijn draken.)
(h) Vergelijkingen: -er, meer, minder
(Als je betere ruiters kent dan Sue, vertel me dan wie ze zijn.)
II. Volledige vooronderstellingen. Gevallen waarin meer dan het simpele bestaan van (Sue kent [minstens] één rijder.)
er wordt een element verondersteld. (Als je betere ruiters kent dan Sue, vertel me dan wie ze zijn.)
(Sue is een ruiter.)
(a) Relatieve clausules: complexe argumenten voor zelfstandige naamwoorden, waarbij

een zelfstandig naamwoord wordt gevolgd door een zin die begint met wie, welke, of (i) Vergelijkend als: . . . als x als . . .
Dat. (Als haar dochter net zo grappig is als haar man, zullen we er allemaal van genieten.)
(Een aantal vrouwen die met u gesproken hadden, verlieten de winkel.) (Haar man is grappig.)
(Verschillende vrouwen hadden met je gesproken.)
(j) Herhaalde signaalwoorden: ook, ook, óf, opnieuw, terug, etc. (Als ze me dat nog een keer vertelt,
(b) Ondergeschikte tijdclausules: clausules geïdentificeerd door de cue-woorden ervoor, zal ik haar kussen.)
na, tijdens, zoals, sinds, voorafgaand, wanneer, terwijl, etc. (Dat heeft ze me al eerder verteld.)
(Als de rechter thuis was toen ik bij haar langskwam, deed ze niet open.)
(k) Herhaalde werkwoorden en bijwoorden: werkwoorden en bijwoorden die beginnen met re-,
(Ik stopte bij het huis van de rechter.) bijvoorbeeld herhaaldelijk, terugkeren, herstellen,
opnieuw vertellen, vervangen, vernieuwen, enz.
(Als hij terugkomt voordat ik vertrek, wil ik met hem praten.)
(c) Gespleten zinnen: zinnen die beginnen met Het was is
(Hij is hier eerder geweest.)

zelfstandig naamwoord argument.

(1) Kwalificaties, zoals: alleen, even, behalve, gewoon, etc.

(Het was de extra druk die het raam verbrijzelde.)
(Alleen Amy zag de bankovervallers.)
(Iets verbrijzelde het raam.)
(Amy zag de bankovervallers.)

(d) Pseudo-gespleten zinnen: geïdentificeerd door de vorm Wat

<Zin> is <zin> (m) Verandering van plaatswerkwoorden: komen, gaan, vertrekken, aankomen, vertrekken,
binnenkomen, enz.
(Wat Sharon hoopt te doen is geliefd te worden.) hoopt iets te doen.) (Sharon
(Als Sam het huis heeft verlaten , is hij verloren.)
(Sam is thuis geweest.)

(e) Benadrukte zinnen Stemstress (Als het

(n) Werkwoorden en bijwoorden met verandering van tijd: beginnen,
DE POLICE was waarmee Margaret heeft gesproken, zijn we klaar.)
eindigen, stoppen, starten, doorgaan, doorgaan, al, maar toch, nog steeds, meer,
(Margaret heeft met iemand gesproken.)
enz.

(f) Complexe bijvoeglijke naamwoorden: nieuw, oud, voormalig, heden, vorig, enz. (Ik durf te wedden dat Harry zal blijven lachen.)

118
Machine Translated by Google

(Harry heeft geglimlacht.) (o) (Wat maakt het uit of je komt opdagen of niet?)
Werkwoorden voor verandering van toestand: veranderen, transformeren, (Het maakt niemand uit of je komt opdagen of niet.)
veranderen in, worden, enz.

(Als Mae in een hippie verandert , zal ik verrast zijn.) (x) Vals niet:
(Mae is nu geen hippie.) (Ik vraag me af of je niet een beetje oneerlijk bent.)
(Ik denk dat je oneerlijk bent.)
(p) Tactieve werkwoorden en bijvoeglijke naamwoorden: vreemd, bewust, weten,
beseffen, spijt hebben, enz.

(Het is vreemd dat ze Maxine om middernacht belde.)

(Ze belde Maxine om middernacht.)

(q) Commentaar bijvoeglijke naamwoorden en bijwoorden: gelukkig, gelukkig, ver weg, uit het
zicht, groovy, bitch in, onschuldig, gelukkig, noodzakelijkerwijs, enz .
(Het is verre van dat u de gevoelens van uw hond begrijpt.)
(Je begrijpt de gevoelens van je hond.)

(r) Contrafeitelijke voorwaardelijke clausule,s: werkwoorden met een aanvoegende wijs.

(Als je naar je vader en mij had geluisterd, zou je niet in de prachtige positie zijn
geweest waarin je nu verkeert.)
(Je luisterde niet naar je vader en mij)

(s) Tegen de verwachting in moet:

(Als je [toevallig] besluit dat je met mij wilt praten, hang ik rond op de vuilnisbelt van de stad)

(Ik verwacht niet dat je met me wilt praten~)

(t) Selectiebeperkingen:
(Als mijn professor zwanger wordt, zal ik teleurgesteld zijn.)
(Mijn professor is een vrouw.)

(u) Vragen: (Wie

heeft de banden opgegeten?)
(Iemand heeft de banden opgegeten.)
(Ik wil weten wie de banden heeft opgegeten.)
(Iemand heeft de banden opgegeten.)

(v) Negatieve vragen: (Wilde

je niet met mij praten?)
(Ik dacht dat je met me wilde praten.)

(w) Retorische vragen:

119
Machine Translated by Google
Bibliografie
I. Generaal
Bach, E. Syntactische theorie. New York: Holt, Rinehart en Winston, Inc., 1974.
Bach-y-Rita, P. Hersenmechanismen bij sensorische substitutie. New York: Academisch
Pers, 1972.
Bandler, R., en Grinder, J. De structuur van magie I. Palo Alto, Californië: Science and Behavior Books,
1975.
Bandler, R., en Grinder, J. De structuur van magie II. (aanstaande) 1975.
Bever, TG "De cognitieve basis van de taalstructuur", in J. Hayes (red.), Cognition and the
Developments of Language. New York: John Wiley en Zonen, 1970.
Chomsky, N. Syntactische structuren. Mouton, Den Haag, 1957. Chomsky, N. Aspecten van de theorie
van de syntaxis. Cambridge, Massachusetts: MIT Press, 1965.
Chomsky, N. Taal en geest. New York: Harcourt Brace Jovanovich, Inc., 1968.
Dimond, S., en Beaumont, K. Hemisfeerfunctie in het menselijk brein. New York: John Wiley & Sons,
1974. Dimond, S. The Double Brain. Londen: Churchill
Livingstone, 1972. Eccles, J. Brain en bewuste ervaring. New York: Springer-Verlag, 1966.
Fillmore, c., "The Case for Case", in E. Bach en R. Harms (cd's), Universals
in Linguistic Theory. New York: Holt, Rinehart en Winston, 1968
Garner, II. De verbrijzelde geest. Knopf, 1975
Gazzainga, M. Het gehalveerde brein. New York: Appleton Century Croft, 1974. Greene, G. "Hoe
mensen dingen met woorden kunnen laten doen", in papieren van de 8e regionale bijeenkomst van de
Chicago Linguistic Society. Chicago: Universiteit van Chicago, 1970.
Grinder, J. Over verwijderingsverschijnselen in het Engels. Mouton, Den Haag, 1974.
Grinder, J., en Elgin, S. Een gids voor transformationele grammatica. New York: Holt, Rinehart en
Winston, 1973.
Gruber, J. "Studies in lexicale relaties." Ongepubliceerd proefschrift, MIT, 1965.
Haley, 1 J. Geavanceerde technieken van hypnose en therapie. New York: Grune en Stratton, 1967.
Haley, J. Ongewone therapie. New York: Grune en Stratton. Hoorn, L.
"Een presuppositionele analyse van alleen en zelfs", in papieren van de 5e regionale bijeenkomst van
de Chicago Linguistic Society. Chicago: Universiteit van Chicago, 1969.
Jacobs, R., en Rosenbaum, P. Engelse transformationele grammatica. Waltham, Mass.: Ginn/Blaisdell,
1968. Jeffress, JA Cerebrale mechanismen in gedrag. New York: Hafner Co., 1967.
Kartunnen, L. "Opmerkingen over vooronderstellingen", op de conferentie in Texas over
Uitvoeringen, conversationele implicatuur en vooronderstellingen, maart 1973,
stencilmachine. Katz, J. Semantische theorie. New York: Harper en Row, 1972.
Lakoff, G. Taalkunde en natuurlijke logica. Ann Arbor: Universiteit van Michigan, 1970.
Langacker, R. Taal en zijn structuur. New York: Harcourt Brace Jovanovich, Inc., 1967.
Levy, J. "Psychobiologische implicaties van bilaterale asymmetrie", artikel in
Hemisfeerfunctie in het menselijk brein. New York: John Wiley & Sons, 1974.
Lyons, J. Inleiding tot de theoretische taalkunde. Cambridge, Engeland: Cambridge University Press.
McCawley, J. "Lexicale invoeging in een transformationele grammatica", in papieren van de 4e
regionale bijeenkomst van de Chicago Linguistic Society. Chicago: Universiteit van
Chicago, 1968.
Plath, W., en Bever, T. Specificatie en gebruik van een transformationele grammatica. Bedford,
Massachusetts: Air Force Cambridge Research Laboratories, juli 1968.
Polya, G. Patronen van plausibele gevolgtrekkingen. Princeton, NJ: Princeton Universiteit. Pers, 1954.
Postal, P. "On the Derivation of Pseudo-Adjectives", paper afgeleverd op de 44e jaarlijkse bijeenkomst
van de LSA, 1969.
Postal, P. "On the Surface Verb Remind", in taalkundig onderzoek. (1; 1:37-120) 1970.
Ross, JR "Over declaratieve zinnen", in R. Jacobs en P. Rosenbaum, Readings in English
Transformational Grammar. Waltham, Massachusetts: Ginn/Blaisdell, 1970.
Sapir, E. Het geselecteerde schrijven van Edward Sapir. Berkeley: University of California Press, D.
Mandelbaum (red.), 1963.
Searle, J. Toespraakhandelingen. Cambridge, Engeland: Cambridge University Press, 1969.
Weizenhoffer, A. Algemene technieken van hypnose. New York: Grune en Stratton, 1957.
Whorf, B. "Grammatische categorieën", in JE Carroll (red.), Taal, denken en realiteit. New York: John
Wiley en Zonen, 1956.
II. Modellering/formele systemen/epistemologie
Ashby, WR Een inleiding tot cybernetica. Chapman en Hall, Ltd., en University Paperbacks, 1956.
Bateson, G. Stappen naar een ecologie van de geest. New York: Ballantine Books, 1972. Boyd, D.
Inleiding tot systeemanalyse. (in druk) 1975.
Carnap, R. De logische syntaxis van taal. Totowa, New Jersey: Littlefield, Adams en Bedrijf. 1959.
Copi, I. Inleiding tot de logica. New York: Macmillan, 1961.
Herzberger, H. "De logische consistentie van taal", in Harvard Educational Review, 35: 469-480, 1965.
Hume, D. Onderzoek naar menselijk begrip. Oxford, Engeland: Oxford University Press.
Korzybski, A. Wetenschap en gezond verstand. Lakeville, Connecticut: The International Non-
Aristotelian Library Publishing Company, 4e editie, 1933.
Molenaar, GA; Galanter, E.; en Pribram, K. Plannen en de structuur van gedrag. New York: Holt,
Rinehart en Winston, Inc., 1960.
Newell, A.; en Simon, HA Menselijke probleemoplossing. Englewood Cliffs, New Jersey: Prentice-Hall,
1972.
Pribram, K. Taal van de hersenen. Englewood Cliffs, New Jersey: Prentice-Hall, 1971.
Russell, B. Inleiding tot de wiskundige filosofie. Londen, Engeland: George Allen en Unwin, Ltd., 2e
editie, 1921.
Schank, R.; en Colby, K. Computermodellen van denken en taal. San Francisco: WH Freeman en
Bedrijf, 1973.
120
Machine Translated by Google

Tarski, A. Inleiding tot de logica. New York: Oxford University Press, 1941.
Vaihinger, II. De filosofie van "As If" Londen, Engeland: Routledge, Kegan en Paul, Ltd., 1924.

1. Referenties met het opschrift "(Milton II. Erickson) 1967" verwijzen naar Haley (cd.), 1967

121