1. Pochodne cząstkowe. Niech f będzie określona Q (po)
Rozwiązaniem (całka) równania (2) nazywamy każdą
2. Pochodne cząstkowe wyższych rzędów.
3. Tw. Schwarza o pochodnych mieszanych. Jeżeli f(x,y)
posiada w obszarze D pochodne
i ciągłe to jedno równa się drugiemu.
x,yE D
4. Pochodne cząstkowe funkcji złożonej
Niech u=fi(x,y) v=psi(x,y) określone w D o wart w D’
Wówczas w zbiorze D określona jest funkcja złożona w postaci
z=f(fi(x,y), psi(x,y))
Jeżeli 1. fi, psi mają pochodną cząstkową w punkcie P 2. f(u,v)
posiada pochodne cząstkowe ciągłe w otoczeniu punktu
Q((u,v)) to funkcja złożona z- f(fi(x,y), psi(x,y)) posiada w P
pochodne cząstkowe określone wzorami
Dz/Dx=Df/Du*Du/Dx+Df/Dv*Dv/Dx;
Dz/Dy=Df/Du*Du/Dy+Df/Dv*Dv/Dy.
5. Pochodna kierunkowa. Niech f będzie określona w Q(Po) i
niech PEQ(Po) P=/Po
Lim (f(P)- f(Po))/ |PoP|=(df/ds)|Po
6. Gradient. Wektor Df/Dx|Po*i + Df/Dy|Po *j nazywamy
gradientem funkcji f w Po grad f(Po).
grad f(Po)= Df/Dx|Po *i + Df/Dy|Po *j
7. Różniczka. Funkcja f(x,y) nazywamy różniczkowalną w
Po(xo,yo) jeżeli przyrost Δf można przedstawić w postaci.
Δf= Df/Dx|Po Δx + Df/Dy|Po Δy + κρ gdzie κ-> 0 gdy ρ=0
8. Różniczkowalność. Jeżeli f(x,y) jest różniczkowalna w Po,
to wyrażenie Df/Dx|Po Δx + Df/Dy|Po Δy to nazywamy
różniczką zupełną funkcji f w Po.
dz|Po= df|Po= Df/Dx|Po Δx + Df/Dy|Po Δy
9. Ekstremum funkcji dwóch zmiennych.
Niech f będzie określona w Q(Po). Def.
Funkcja f ma w Po max (min) jeżeli istnieje S(Po,δ), że dla
każdego punktu p E S(Po,δ)
F(Po)>=f(P) (f(Po)<=f(P)) Jeżeli tylko < > to nazywamy to
ekstremum właściwym funkcji.
10. Warunek konieczny istnienia ekstremum funkcji dwóch
zmiennych. Tw. Jeżeli
I f ma w Po ekstremum
II ma w Po pochodne Df/Dx i Df/Dy
To Df/Dx|Po i Df/Dy|Po =0
11. Warunek wystarczający istnienia ekstremum. Niech
f(x,y) ma Q(Po) pochodne drugiego rzędu ciągłe.
W(x,y)= | Wypisac je 4 |
Jeżeli: Df/Dx|Po=0 i Df/Dy|Po =0 to f ma w Po ekstremum
gdy W(Po) jest dodatnie i to max gdy
|Po < 0 |Po>0
Oraz minimum gdy
Jeżeli W(Po) jest ujemne to ekstremum brak.
12. Funkcja uwikłana Def. Niech F będzie określona w D
zawartym R^2. Jeżeli istnieje funkcja y=f(x) spełniająca w
każdym puncie xEX warunek F(x,f(x))=0 to nazywamy ją
funkcją uwikłaną określoną w zbiorze X za pomocą arównania
f(x,y)=0
13. Liczby zespolone
Z={(a,b):a,BeR}
Własności I.[(a,b)=(c,d)](a=c i b=d)
II. (a,b)+(c,d)= (a+c, b+d)
III. (a,b)(c,d)= (ac-bd,ad+bc)
14. Każdą parę (a,b) można przedstawić w postaci a+ib tzn
(a,b)= a+ib zwanej postacią kartezjańską w sposób
jednoznaczny. Z=a+ ib a= część rzeczywista Rez b część
urojona Imz
15. Interpretacja geometryczna- u1=[a,b]=z1 u2=[c,d]=z2
u1+u2= [a+c,b+d]=z1+z2
16. Moduł lub wartość bezwzględną liczby zespolonej a+Ib
nazywamy liczbe rzeczywistą nieujemną Syrt a^2+b^2 i
oznaczamy symbolem |a+ib|=sort a^2+b
Sprzężenie liczby z=a-ib - liczba sprzężona z liczbą z.
z=2+3i=2-3i=-2-3i=-2+3i.
17. Postać trygonometryczna liczby zespolonej.
Argumentem liczby zespolonej z=a+Ib =/0 nazywamy każda
liczbę rzeczywistą φ określoną równaniami
Cosφ=a/|z| sinφ=b/|z| Do tego rysunek prostej w 1 ćwiartce
18. Mnożenie dzielenie liczb zespolonych w postaci
trygonometrycznej. Tw. Liczby zespolone w postaci
trygonometrycznej tworzymy mnożąc moduły i dodając
argumenty. Dzielimy- dzieląc modyły i odejmując argumenty
np. z1=|z1|(cosφ1+isinφ1) z2 takie samo. Z1*z2=
(cos(φ1+φ2)+isin(φ1+φ2)).
19. Wzór Moivre’a Tw. Dla każdej liczby rzeczywistej φ i
liczby całkowitej n (cosφ+isinφ)n= cosnφ+isinnφ
20. Pierwiastkowanie liczb zespolonych. Def. Każda liczbę
zespoloną W spełniającą równianie Wn=z (nEN) nazywamy
pierwiastkiem stonia n z liczby zespolonej z i oznaczamy
symbolem sort Z stopnia n.
Tw. Istnieje dokladnie n różnych pierwiastków n-tego stopnia
Wk z liczby zespolonej z=/0 Jeżeli z=|z|(cosφ+isinφ)
W Wk= sqrt Z stopnia n(cos(φ+2kπ)/n +isin(φ+2kπ)/n) gdzie
sqrt Z stopnia n to pierwiastek rytm k=0,1,2,n-1.
21. Równanie kwadratowe. Tw. Pierwiastkami równania
ax2+bx+c=0 a=/0 są liczby x1=(-b-sqrtΔ)/2a, x2 inny znak.
Jeżeli współczynniki równania kwadratowego są rzeczywiste i
Δ>0 to pierw równania są rzeczywiste. Gdy Δ<0 to
przyjmujemy sort=isqrt-Δ x1=(-b- isqrt-Δ)/2a, x2 inne znaki.
22. Równanie różniczkowe zwyczajne pierwszego rzędu
będziemy nazywali związek postaci gdzie x- zmienna
niezależna y- f.szukana y’=Dy/dx F-ΩCR3 F(x,y,y’)=0
(2) dy/dx=f(x,y)- postać normalna równania różniczkowego
wyższego rzędu.
23.
44Twierdzenie o rozniczkowaniu
funkcję zmiennej x z przedziału J- nieredukującego się do
punktu o następujących własnościach I. φ E C1(J) II. Wykres f
φ tzn zbiór {(x,y):y= φ(x)} zawarty jest w obszarze
określoności funkcji f rówaniem dy/dx=f(x,y)
III. [d φ (x)]/dx=f(x, φ(x)) i xEJ
24. Rozwiązanie ogólne. Funkcje φ zależną od zmiennej
niezależnej x należącą do J i dowolnej stałej C przy własności,
przy każdym c funkcja spełnia równanie dy/dx=f(x,y)
nazywamy równaniem ogólnym danego równania (otrzymana
postać daje się rozwikłać ze względu na stałą C)
25. Tw. Peawo o istnieniu zagadnienia Couchiego. Jeżeli fE
c(R) gdzie R={ |x-xo|<=a,, |y-yo|<=b. to zagadnienie
Couchiego Dy/dx=f(x,y),y(xo)=yo posiada rozwiązanie
określone w <xo-α,xo+ α> gdzie α=min (a,b/M), |f(x,y)|
<=MwD
26. Równanie o zmiennych rozdzielonych. Jeżeli I. fE C(a,b)
II. nE C(c,d) III. H=/0 (c,d) IV. Ω=(a,b)x(c,d)
Dy/dx=f(x)/h(x) to całka ogólna równania jest w postaci.
Sh(y)dy= Sf(x)dx+c
S{od-xo-x)f(t)dt=S(od-yo-y)h(z)dz, (xo,yo) E Ω
27. Tw. Jeżeli I. fE C (a,b) II. f(t)=/t to równanie dy/dx=f(y/x)
[rówanienie jednorodne] daje się sprowadzić do równania o
zmiennych rozdzielonych.
28. Twierdzenie. Jeżeli I. p,q E C (α,β) II. Ω=(α,β)x(-
niesk,skon) to równanie dy/dx+p(x)y=q(x)
Równanie liniowe niejednorodne ma całkę ogólną w postaci
y=φ-Sp(x)dx [Sq(x)eSp(x)dxdx+c]
29. Równanie Bernoulliego. Jeżeli I. p,q E C(a,b) II. n E
W\{0,1} to równanie Dy/dx+p(x)y=q(x)yn
Daje się sprowadzić do równania liniowego.
Uwaga. Dla n>0 y=0 jest rozwiązaniem Bernoulliego.
n<=0 nie jest rozw.
30. Równanie różniczkowe zupełne.
Jeżeli I. Ω=(a,b)x(c,d) II. P,Q E C1(Ω) III. Q(x,y)=/0 w Ω IV.
DP/Dy=DQ/Dx w Ω
Teza- to całka ogólna równania Dy/dx= -P(x,y)/Q(x,y) jest w
postaci f(x,y)=C gdzie f- funkcja pierwotna różniczki zupełnej
P(x,y)dx+Q(x,y)Dy.
31. Równania różniczkowe zwyczajne rzedu wyższego.
F(x,y,y’,y’’)=0 x-zm. niezalezna F-f. znana y- f. szukana y’-
dy/dx y’’=d2y/dx2 dla wyższych rzędów podstawiamy za 2 n.
32. równanie liniowe jednorodne ay’’+by’+cy=0 y=eλx,
y’=λeλx, y’’=λ2eλx czyli a λ2 +b λ +c=0
Gdy Δ>0 y1=eλ1x y2=eλ2x yo=C 1eλ1x +C2 eλ2x
Δ=0 y1=eλx y2=(Ax+B)eλx y2=xeλ2x yo= C1eλx +C2 xeλx
Δ<0 λ1=α+iβ λ2=α-iβ
y1=e(α+iβ)x=eαx(cos+isinβx)
y2= e(α-iβ)x=eαx(cos-isinβx)
y0=C1 eαx cosβx+C2 eαx sinβx
33. Równania liniowe jednorodne wyższego rzędu.
any(n)+a n-1y(n-1)+…+aoy=0 y= eλx
anxn+a n-1λ n-1+…+ao=o
33. Metoda wariacji i stałych
Jeżeli a,b,c E R a=/0 fE C(α,β), oraz y1,y2 całki równania
ay’’+by’+cy=0 także, że W(x)=/0 w (α,β) to całka ogólna
równania ay’’+by’+cy=f(x) jest postaci y=φ1(x)y1(x)+
φ2(x)y2(x) gdzie φ1, φ2 całki ogólne układu.
34Przeksztalcenie calkowe.K(s,x) – s – zmienna
zespolona, tzn s = б + iω,б, ωER, xER, ,(б-signa)
A-zbior funkcji (-∞,∞)Зx --> F(x) EA takich ze ∫(-
∞,∞) k(s,x)f(x)dx istnieje dla sE
f(s)=∫( -∞;∞) k(s,x),F(x)dx <– Przeksztalcenie
calkowe.
35Przeksztalcenie calkowe – funcja
transformowalna.f(s) = τ [f(x)] ; τ A-> F(x) ->
f(s), fEA dla ktorej mozna wykonac τ przeksztalcenie ,
nazywamy funkcja transformowalna; A – zbior
funkcji transformowalnej,f(s) – tetrasformata funkcji
f(x),Do funkcji
transformowalenej:((Przeksztalcenie Laplace’a
:Jezeli K(s,x) = 0 dla x<0 oraz e-sx dla x>0 to:
₤[f(x)]= ∫ (0, ∞) e-sx f(x)dx; Przeksztalcenie
Laplace’a- Carsona: Jezeli K(s,x) = 0 dla x<0 or5az
se-sx dla x>0 to: e[f(x)]= ∫(0, ∞) se-sx
f(x)dx))36Definicja. Funkcja Heavisde’a (skoku
jednostkowego η – eta):η(x) ={0 dla x<0},{1/2 dla
x=0},{1 dlax>0}.37Klasa oryginałow ( K0). K0 =
{ f:R->R} takich ze 1) funkcja przedzialami ciagla w
R. 2) dla kazdego x<0 f(x) =0, 3)dla kazdego xER
f(x) = (f(x-x0) + f(x + x0))/2 ,4) Istnieje ά>0, istnieje
m>0 , dla kazdego xER |f(x)| =< Meάx (ά- wykladnik
wzrostu funkcji f), -Meάx=<f(x)=< Meάx.
38Przeksztalcenie Laplace’a. K0 - Klasa
oryginalow, K – zbior wszystkich funkcji
zespolonych F o zmiennej s: ₤: K0 --> K, Dla
kazdego fEK0, ₤[f(x)] = ∫(0, ∞) e-sx f(x)dx = F(s)E KT
– klasa transformat. 39Twierdzenie podstawowe
dotyczace klasy transformat,oryginalow: 1)
przeksztalcenie funkcji Laplace’a ₤[0]=0, 2) Re(s)>0
₤[ η(x)]=1/s ,3) nEN0 i Re(s)>0 : ₤[xn]= n!/ sn+1, np.
₤[x5]=5!/s6 nEN0, Re(s) > 0 , 4) Jezeli fEK0 i gEK0
-> f+g EK0; ₤[f(x) + g(x)] = ₤[f(x)] + ₤[g(x)], 5)
Jezeli fEK0 i c=const , to c f(x)EK0 i ₤[cf(x)]=
c₤[f(x)], 6) ₤ [eax]= 1/s-a gdy Re(s)>Re(a).
40Twiedzenie o podobienstwie. Jezeli fEK0 i a>0 to
₤[f(ax)]=1/a F(s/a) gdzie F(s) = ₤[f(x)], np.
₤[cosh3x]=1/3F(s/3)= 1/3 * [(s/3)]/[(s/3)2-1] = 1/3
[(s/3) *9]/[s2-9] = s/s2-9. 41Twierdzenie o
Tlumieniu. Jezeli ₤[f(x)] = F(s) to dowolonego
a=const mamy
₤[e-axf(x)] = F(s+a), np ₤[e-ax * coshbx] =
(s+a)/(s+a)2-b2.42Twierdzenie odwrotne do
przeksztalcenia Laplace’a. ₤ : K0 --> KT , ₤[f(x)]=
F(s), Niech ₤ : K0 -->KT , Jezeli ₤-1 : KT --> K0 , Dla
kazdego FEK0 ₤-1[F(s)]=F(x),np ₤-1[1/s]=1, ₤-1[1/(s-
a)]=eax. 43Twierdzenie podstawowe dla
Twierdzenia odwrotnego. 1) ₤-1[0]=0, 2) ₤-1[1/s]=1,
3) ₤-1[1/(s-a)]= eax , 4) FEKT i G EKT , F+GEKT, ₤-1
[F(s) + G(s)] = ₤-1[F(s)] + ₤-1[G(s)].
oryginalow.Jezeli fEK0, ά – wykladnij wzrostu
funkcji f, Dla kazdego nEN f(n)EK0 oraz Re(s)>ά to
Dla kazdego kEN ₤[f(k)(x)] = sk₤[f(x)] - ∑( υ=0,k-1)
sk-1-υ f(8) (0+).45Calka podwojna,definicja, Niech
f(x,y) bedzie okreslone w obszarze D , бn=∑(k=1,n)
f(ζk,ηn)∆yk – suma calkowa.def. Jezeli ciag { бn}
jest zbiezny do tej samej granicy wlasciwej przy б-
>0 gdy n->∞ , niezaleznej od wyborku pkt (ζk,ηn) i od
podzialy obszaru D to granice te nazwiemy calka
podwojna funkcji (x,y) w obszarze i oznaczamy
symbolem: lim(δh->0) бn = ∫∫D
f(x,y)dy,dx, 46Wlasnsci calki podwojnej: 1)
∫∫f(x,y) +- g(x,y)dxdy = ∫∫fdxdy +- ∫∫Dgdxdy, 2)
∫∫DCf(x,y)= C∫∫Df(x,y),3) D= D1UD2(bez pkt wew.
wspolnych).47Zamiana calki podwojnej na
Iterowana.Twierdzenie. Jezeli dla funkcji f
okreslonej w obszarze D : = {a=<x=<b},{c=<y=<d}
istnieje calka ∫∫Df(x,y)dydx i przy kazdym ustalonym
xE<a,b> istnieje ∫(C,D) f(x,y)dy to istnieje calka
∫(a,b) ∫(c,d) f(x,y)dydx i zachodzi wzor ∫∫D f(x,y)
dydx = ∫(a,b)[ ∫(c,d)
f(x,y)dy]dx.48Twierdzenie,wzor na pole
powierzchni. Jezelif(x,y)EC^(D) to
∫=∫∫sqrt(1+(Әf/Әx)2 +(Әf/Әy)2) dxdy,
49Twierdzenieo zamianie zmiennych w calce
podwojnej. Jezeli 1)φ(u,y) i Ψ(u,v) EC^( Ω), Ω>∆,
2) φ, Ψ odwzorowuja wzajemnie jednoznacznie
wnetrze obszaru ∆ na wnetrze obszaru D. 3) f(x.y)
ciagla w obszarze D domknietym i ograniczonym ,
4) J(u.v) ≠ 0 w ∆ to ∫∫Df(x.y)dxdy = ∫∫∆
f(φ(u,v),Ψ(u,v)) | J(u,v) | dudv.
Całka krzywoliniowa nieskierowana (I rodzaju).
A^B =k, x=x(t), y=y(t), t E <α,β>
ρ=ρ(x,y) – gęstość krzywej
limn->ooΣ nk=1 ρ(Ck)Δlk = m(A^B) – całkowita masa
łuku krzywej AB, gdzie Ck(ξk, ηk) i Δlk =IAk-1 AkI -dł.
łamanej
Niech funkcja będzie określona na łuku A^B: σn
=Σnk=1 f(Ck) Δlk – suma całkowa
Def. Jeżeli istnieje granica właściwa ciągu {σn} przy
δn-> 0 gdy n->oo, niezależna od wyboru punktów Ck
i od podziału łuku A^B, to granicę tę nazywamy
całką krzywoliniową nieskierowaną
funkcji f(x,y) na krzywej K=A^B i oznaczamy
symbolem: SA^Bf(x,y)dl (limδn-> 0 σn= SA^B f(x,y)dl)
Interpretacja fizyczna sumy całkowej: Jeżeli
f(x,y)= ρ(x,y)- gęstość liniowa, to
m(A^B)=SA^Bρ(x,y)dl
Interpretacja geometryczna: Z=f(x,y) f E C
(A^B) Λ f>o S= σn limδn-> 0 σn=S= SA^B f(x,y)dl
Jeżeli f(x,y)=1 , to l łuku A^B: l(A^B)= SA^Bdl
Własności całki krzywoliniowe nieskierowanej:
1. f(x,y)=g(x,y) + h(x,y) SA^B(g+h)dl
= SA^B gdl +SA^B h dl
2. SA^B c*g dl = cSA^B g dl
3. Niech A^B =A^C U C^B
SA^B=SA^C+SC^B
Niech A^B :x=x(t), y=y(t), t E <α,β>, A^B – łuk
gładki zwykły, to : l=Sab sqrt([x'(t)]2 + [y'(t)]2)dt – dł.
łuku, dl= sqrt([x'(t)]2 + [y'(t)]2)dt – różniczka łuku
Tw. o zamianie całki krzywolinowej
nieskierowanej na całkę oznaczoną: Jeżeli f(x,y)
jest ciągła na łuku A^B o przedstawieniu
parametrycznym x=x(t), y=y(t), t E <α,β> (A^B- łuk
zwykły gładki otwarty ), to S A^Bf(x,y)dl istnieje i
zachodzi wzór : SA^B f(x,y)dl= Sα βf(x(t), y(t))*
sqrt([x'(t)]2 + [y'(t)]2)dt
Całka krzywoliniowa skierowana (II rodzaju).
Niech na krzywej K=A^B (łuk otwarty) określona
będzie para para funkcji [P(x,y) , Q(x,y)]
A^B: x=x(t), y=y(t), t E <α,β>
σn =Σnk=1 f(Ck) Δxk + Q(Ck) Δyk, gdzie Ck(x(τk), y(τk))
Def. Jeżeliciąg {σn} (sum całkowitych) przy δn-> 0
gdy n->oo ma granicę właściwą niezależną od
wyboru punktu τk i od podzialu przedziału <α,β>, to
granicę tę nazywamy całką krzywoliniową
skierowaną pary funkcji [P,Q] wzdłuż krzywej A^B
i oznaczamy: SA^BP(x,y)dx + Q(x,y)dy
(limδn-> 0 σn= SA^BP(x,y)dx + Q(x,y)dy)
Własności całki krzywoliniowej skierowanej:
1. SA^B= -SB^A
2. Jeżeli A^B= A^C+C^B, to
SA^B=SA^C+SC^B
3. SA^Bf(P1(x,y) + P2(x,y))dx=SA^BP1dx +
SA^BP2dx

Szeregi liczbowe:
Tw. o zamianie całki krzywoliniowej skierowanej Sn=Σnk=1 ak – suma częsciowa szeregu
na oznaczoną: Niech dany będzie łuk zwykły gładki
otwarty o przedstawieniu parametrycznym x=x(t), Dane są szeregi: (A) Σook=1
y=y(t), t E <α,β> zgodnym z kierunkiem łuku A^B. an=a1+a2+...+an+an+1+...(B) Σook=n+1ak=an+1+an+2+...=Rn
Niech na łuku A^B okreslona będzie para funckji - „n”ta reszta szeregu (A)
ciągłych [P(x,y) , Q(x,y)] wówczas Tw. Szeregi (A) i (B) sa jednocześnie zbieżne lub
SA^BPdx + Qdy istnieje i zachodzi wzór: rozbieżne.
SA^BP(x,y)dx + Q(x,y)dy=SAB P(x(t)+y(t))x'(t)dt+ Uwaga! Σoon=1an=Σook=1 ak + Σook=n+1ak=Sn +Rn
Q(x(t)+y(t))y'(t)dt Uwaga ! B^A : x=x(-t),
y=y(-t), -β=<t=<-α SB^AP(x,y)dx + Q(x,y)dy=S-β-α Niech szereg (A) będzie zbieżny i niech S będzie
P(x(-t), y(-t)) x'(-t)(-1)dt + Q(x(-t), y(-t)) y'(-t)(-1)dt jego sumą. Def. Jeżeli ciąg {Sn} jest zbieżny do S(
właściwe, czyli skończone)to element S nazywamy
Tw. Green'a: Jeżeli P(x,y) , Q(x,y) E C1(D) sumą szeregu (A) i oznaczamy: Σoon=1an=S.
ograniczonego krzywą K zorientowaną dodatnio O szeregu (A) mówimy, że jest szeregiem zbieżnym.
względem wnętrza , przy czym obszar D jest W przeciwnym razie, szereg jest rozbieżny, tzn.
normalny względem osi ox,oy jednocześnie, to S=+-oo lub nie istnieje.
SSD(dQ/dx – dP\dy)dxdy= Z równości Σoon=1an=Sn + Rn otrzymujemy S=Sn+Rn,
przechodząc do granicy limn->ooS= limn->ooSn+limn-
∮ PdyQdy (pod znakiem >ooRn , stąd S=S+ limn->ooRn => limn->ooRn=0
Uwaga! S= Sn + Rn S-Sn=Rn (Rn->0)
∮ musi być K - wszędzie). Wnioski: Własności szeregów zbieżnych:
1. dQ/dx – dP\dy w D1 (Pdx+Qdy- 1. Σoon=1an + Σoon=1bn= Σoon=1(an+bn)
różniczka zupełna pewnej funkcji
u=u(x,y)dx du/dx=P, du/dy=Q) 2. Σoon=1Can=C Σoon=1an
3. z równości szeregó zbieżnych wynika
∮ PdyQdy =0 równość ich sum, ale nie odwrotnie
2. Niech P(x,y)=-y , Q(x,y)=x w D
4. oo oo
Σ n=1an= Σ b <=>Λn (an=bn)-
n=1 n
szeregi są równe, gdy odpowiednie
dP/dy=-1 , dQ/dx=1 SSD wyrazy są równe
(1+1)dxdy=
∮  xdy− ydx  Tw. Warunek konieczny zbieżności szeregu
liczbowego: Jeżeli szereg (A) jest zbieżny, to limn-
>ooan=0 p=>q ~q=>~p
SSDdxdy=1/2
∮ xdy− ydx P(d)=1/2
Szereg geometryczny – szereg postaci: Σoon=1aqn-
1
=a+aq+aq2+...
1. gdy a=o -szereg zbieżny (suma
∮ xdy− ydx - wzór na pole obszaru wynosi 0)
2. a=/= 0 a) Σoon=1aqn-1=a/1-q
Interpretacja fizyczna całki krzywoliniowej b) IqI>=1 an=Iaqn-
skierowanej: 1
I=IaI Iqn-1I= {q=1, an-/->0 lub IqI>1
[P(x,y), Q(x,y)], F->=[P,Q], P,Q E C1 (D) D ‫ כ‬A^B -rozbieżny
A^B : x=x(t), y=y(t), t E <α,β> Δxi=x(ti)- x(ti-1) Kryteria (warunki dostateczne) zbieżności
Δyi=y(ti)- y (ti-1) Ci (x(τI),y(x(τI)) Ri[P(Ci),Q(Ci)] szeregów liczbowych:
Δli->=[ Δxi , Δyi] 1.kryterium całkowe Tw. Jeżeli f(x) jest nierosnąca i
Ri-> Δli->= [P(Ci), Q(Ci)] [Δxi , Δyi]=P(Ci))Δxi + nieujemna na <n0,oo>, n E N, to Snooof(x)dx i
Q(Ci))Δyi Σoon=noan , gdzie an=f(n) są jednocześnie zbieżne lub
Σni=1Ri-> Δli->= Σni=1P(Ci))Δxi + Q(Ci))Δyi rozbieżne
L=limn->oo Σni=1Ri-> Δli->=SA^BPdx+Qdy – prca siły F Dodatek: Σoon=11/n- szereg harmoniczny, rozbieżny,
wzdłuż łuku A^B bo S1oo1/x dx =limT->00 S1oo1/x dx=limT->00 lnIxIT1=oo
Niech w D dane będzie pole wektorowe (w każdym
pkt. obszaru określony jest wektor), F->=P(x,y)i->+ 1/1/n+1=1/2(1/1/n+1/1/n+2)-średnia
Q(x,y)j-> gdzie P,Q E C1(D). Jeżeli istnieje funckja harmoniczna
skalarna u=u(x,y) klasy C1(D) 2. Dla α>1 szereg zbieżny , dla α=< 1
dU/dx=P , dU/dy=Q w D to funkcję u nazywamy szereg rozbieżny
potencjałem pola, a pole wektorowe-
potencjalnym. Tw. limn->ooan/bn=q (b=/=0 dla n>=no , n E N) 0<q<oo
to szeregi o wyrazach nieujemnychΣoon=1an i szereg trygonometryczny Fouriera. f(x)= a0/2+Σoon=1
Jeśli pole wektorowe F-> jest potencjalne to praca Σoon=1bn są jednocześnie zbieżne lub rozbieżne.
siły: L= SA^BPdx+Qdy=U(B)-U(A), A^B E D
różnica potencjałów. Tw. Kryterium d'Alemberta: Jeżeli an nieujemne,
Jeśli P,Q E C1(D) i dP/dx=dQ/dy w D, to an=/=0 dla n>=no E N oraz liman->ooan+1/an=q, to szereg
SA^BPdx+Qdy, A^B E D- nie zależy od drogi Σoon=1an jest zbieżny, gdy q<1, rozbieżny , gdy q>1.
całkowania.
du/dx=P, du/dy=Q d2u/dxdy=dP/dy, Tw. Kryterium Leibnitz'a:Jeżeli: 1.
d2u/dxdy=dQ/dx dP/dy=dQ/dx w D a1>=a2>=a3>=... 2. limn->ooan=0 to szereg
x y
u(x,y)=Sxo P9x,y)dt+Syo Q(x,y)dt +c przemienny jest zbieżny.
Uwaga! Dla szeregów zbieżnych: Σoon=1an=S , limn-
Tw. Niech P,Q E C1(Ω) wówczas następujące >ooSn=S Isn-sI < ε. Dla szeregów przemiennych:
warunki są równoważne: Isn-sI < an+1
1. dla dowolnego zamkniętego konturu
Ciągi i szeregi funkcyjne:
γ c Ω: S γ Pdx+Qdy=o f:N->F (n->fn(x))-ciąg funkcyjny {fn(x)}=f1(x),
2. dla dowlonych punktów A,B E Ω
f2(x),...
SABPdx+Qdy niezależy od łuku A^B Def. Ciąg {fn(x)}nazywamy zbieżny do funkcji f(x)
3. wyrażenie Pdx+Qdy jest różniczką
dla x=x0, jeżeli limn->oofn(x0)=f(x0) w pkt. x0.
Jeśli powyższa własność zachodzi dla Λx E X, to
zupełną w Ω, tj . istnieje funkcja mówimy, że ciąg {fn(x)}jest zbieżny dla f(x) w X.
u=u(x,y) , (x,y) E R,że du= Sn(x) =f1(x) Sn(x) =f1(x) +f2(x) Sn(x)=
P(x,y)dx+Q(x,y)dy. Jeżeli A, B E Ω, Σnn=1fk(x) Σ : {f1(x), f2(x),...}-
A^B c R, to SABPdx+Qdy=U(B)- >{S1(x), S2(x), ...}
U(A) dla dowolnej krzywej A^B c R Σoon=1fn(x)-szereg funkcyjny
4. dPdy=dQ/dx w Ω
Def. Szereg Σoon=1fn(x) nazywamy zbieznym w X,
jeżeli ciąg sum częściowych {Sn(x)}jest zbieżny w
tym zbiorze, tzn. limn->ooSn(x)=S(x) wówczas
Σoon=1fn(x)=S(x)- suma szeregu funkcyjnego
Szereg potęgowy:
(A) Σoon=0 an(x-xo)n=a0(x-xo)0+a1(x-xo)1+... gdzie an-
znane współczynnikizezbioru liczb R, x-zmienna
(B) Σoon=0an xn
Lemat- o zbieżności szeregu potęgowego. Jeżeli
szereg (B) jest zbieżny dla x=x0=/=0, to jest zbieżny
dla każdego X E (- ρ, ρ), gdzie ρ=IxoI
Promień zbieżności szeregu potęgowego: X-zbiór
x,dla których szereg potęgowy (B) jest zbieżny.
Z-zbiór IxI, dla których szereg (B) jest zbieżny
infZ=0 0=<supZ=<+oo
Def. Promieniem zbieżności szeregu (B) nazywamy
kres górny zbioru Z, tzn. sup Z i oznaczamy R=sup
Z. Jeżeli : 1. R=0 to szereg (B) jest zbieżny dla x=0
2. 0<R<oo, to szereg (B) jest
zbieżny dla IxI<R 3. R=+oo, to szereg (B) jest
zbieżny dla każdego x.
Tw. o promieniu zbieżności. Jeżeli limn-
>ooIan+1/anI=λ lub limn->oo pierw. n stopnia z IanI=λ , to
promień zbieżności szeregu (B) jest równy : R=0 dla
λ =oo, R=1/λ dla 0<λ <oo i R=oo dla λ =0.
Uwaga! R=2 to oznacza, że szereg (B) jest zbieżny
w przedziale(-2,2) , a nie w x=2 !!!
Tw. Szereg potęgowy (B) można całkować i
różniczkować wyraz po wyrazie wew przedziału
zbieżności. ( Σoon=0an xn)'= Σoon=0an (xn)'
=(a0x0+a1x1+a2x2+...)'=a1+2a2x+3a3x2+...
Szereg Taylor'a. Niech f E cOO (Q(x0)): f(x)~Σoon=0
f(n) (x0)/n!*(x-x0)n , Rn(x)=f(n)(C)/n!*(x-x0)n , C E
(x0,x) Sn(x)=Σoon=0 f(n)
(x0)/n!*(x-x0)n
Tw. Jeżeli limn->ooRn(x)=0 dla każdego x E Q(x0,δ) to
szereg Σoon=0 f(n) (x0)/n!*(x-x0)n zwany szeregiem
Taylor'a ma sumę równą f(x) , tzn. f(x)=Σoon=0 f(n)
(x0)/n!*(x-x0)n.
Uwaga! Jeżeli x0=0, to f(x)=Σoon=0 f(n) (0)/n! * xn
-szereg Maclaurin'a
f(x)=1(0)/0!*x0 + 1(1)(0)/1!*x + 1(2)/2!*x 2 + ...
Szereg trygonometryczny Fouriera. Dany jest ciąg
funckji {φ1(x)}=1, cosπ x/l, sinπ x/l, cos2π x/l, sin2π
x/l,... l>0
an/2+Σoon=1 (an cos n 2π x/l + bn sin n 2π x/l)
a0=1/l S-ll f(x)dx, an =1/l S-ll f(x)cos2π x/2dl, bn= 1/l
S-ll f(x)sin2π x/2dl przy założeniu, że f całkowalna
w <-1,1> f(x)~ a0/2+Σoon=1 (an cos n 2π x/l + bn sin n
2π x/l)
Warunki Dirichlet'a. Mówimy, że funkcja f spełnia
w przedziale<a,b> warunki Dirichleta:
1. f(x) przedziałami monotoniczna w (a,b)
2. f(x) ciągła w (a,b) z wyjątkiem conajwyżej
skończonej liczby punktów nieciągłości I rodzaju
(istnieją granice jednostronne, ale nie są równe) przy
czym w pkt. Nieciągłości x0 , f(x0)=[f(x0-x) +
f(x0+x)]/2
3. f(a)=f(b)=[f(a-0)+f(a+0)]/2
Tw. Dirichleta. Jeżeli f(x) spełnia w <-l,l> warunki
Dirichleta to jest rozwijalna w tym przedziale w
(an cos n 2π x/l + bn sin n 2π x/l) Λx E <-1,1>
Jeżeli f(x) jest okresowa o okresie 2 l to f(x)=
a0/2+Σoon=1 (an cos n 2π x/l + bn sin n 2π x/l) dla
każdego x.
Uwaga! f(x)= a0/2+Σoon=1 (an cos n 2π x/l + bn sin n
2π x/l) zachodzi dla punktów nieciągłości f(x) w (-l,
l), w punktach nieciągłości oraz na końcach
przedziału f(x) określamy wg punktów 2 i 3
warunków Dirichlet'a.
Uwaga! : 1. l =π 2. f okresowa o okresie 2π , to
Sαα+2π=S02π=S-ππ 3. f spełnia w <-l,l> warunki
Dirichlet'a i jest parzysta a0=2/l S0l f(x) dx,
an=2/lS0l f(x)cos nπx/l dx, bn=0 4. f spełnia w <-
l,l> warunki Dirichlet'a i jest parzysta a0=an=0,
bn=2/lS0l f(x)sin nπx/l dx