Si Langgam At Tipaklong

Isang pabula hango sa “The Ant and the Grasshopper” ni Aesop.

Maganda ang panahon. Mainit ang sikat ng araw. Maaga pa lamang ay gising na gising na si
Langgam. Nagluto siya at kumain. Ilang sandali pa, lumakad na siya. Gaya ng dati, naghanap siya
ng pagkain. Isang butil ng bigas ang nakita niya. Pinasan niya ito at dinala sa kanyang bahay.
Nakita siya ni Tipaklong.
“Magandang umaga kaibigang Langgam,” bati ni Tipaklong. “Kay bigat ng iyong dala. Bakit ba
wala kanang ginawa kundi maghanap at mag-ipon ng pagkain?”
“Oo nga, nag-iipon ako ng pagkain habang maganda ang panahon,” sagot ni Langgam.
“Tumulad ka sa akin, kaibigang Langgam,” wika ni Tipaklong. “Habang maganda ang panahon,
tayo ay magsaya. Halika, tayo ay lumukso. Tayo ay kumanta.”
“Ikaw na lang kaibigang Tipaklong,” sagot ni Langgam. “Gaya ng sinabi ko sa iyo, habang
maganda ang panahon ako ay naghahanap ng pagkain. Ito’y aking iipunin para ako ay may
makain pag sumama ang panahon.”
Lumipas pa ang maraming araw, dumating na ang tag-ulan. Ulan sa umaga, ulan sa hapon at sa
gabi umuulan pa rin. At dumating ang panahong kumidlat, kumulog at lumakas ang hangin
kasabay ang pagbuhos ngmalakas na ulan. Ginaw na ginaw at gutom na gutom ang kaawa-
awang Tipaklong. Naalala niyang puntahanang kaibigang si Langgam. Paglipas ng bagyo, pinilit ni
Tipaklong na marating ang bahay ni Langgam. Bahagya na siyang makalukso. Wala na ang dating
sigla ng masayahing si Tipaklong.
“Tok! Tok! Tok!”
Nang buksan ni Langgam ang pinto nagulat siya.”Aba! Ang aking kaibigan,” wika ni Langgam.
“Tuloy ka Tipaklong.”
Binigyan ni Langgam ng tuyong damit si Tipaklong. Mabilis na naghanda siya ng pagkain. Ilan
pang sandali at magkasalong kumain ng mainit na pagkain ang magkaibigan.
“Salamat, kaibigang Langgam,” wika ni Tipaklong. “Ngayon ako naniniwala sa iyo. Kailangan nga
palang mag-ipon habang maganda ang panahon at nang may makain pagdating ng tag-gutom.”
Mula noon, nagbago si Tipaklong. Pagdating ng tag-init at habang maganda ang panahon ay
kasama nasiya ng kanyang kaibigang si Langgam. Natuto siyang gumawa at higit sa lahat natuto
siyang mag-impok.
ARAL:
Mag-impok habang maganda ang sitwasyon upang maging handa sa anumang suliranin sa
hinaharap.
Si Paruparo at si Langgam
Takang-taka si Paruparo habang minamasdan niya si Langgam na pabalik-balik sa paghahakot ng
pagkain sa kanyang lungga sa ilalim ng puno.
“Ano ba iyang ginagawa mo, kaibigang Langgam? Mukhang pagod na pagod ka ay di ka man lang
magpahinga?” tanong ni Paruparo. “Bakit di ka magsaya na tulad ko?
“Naku, mahirap na,” aniya. “Malapit na ang tag-ulan. Iba na ang may naipon na pagkain bago
dumating ang tag-ulan.”
“Kalokohan iyan. Tingnan mo ako. Hindi natitigatig,” pagmamalaki ni Paruparo.
“Bakit nga ba?” Nagtataka si Langgam.
“Ganito iyon, e. Nakikita mo ba ang kaibigan ko sa damuhan?” inginuso niya ang nasa di
kalayuan.
“Sino?’ tanong ni Langgam.
“Si Tipaklong, kaibigan ko iyan, Alam mo, matapang ang kaibigan ko. Nabibigyan niya ako ng
proteksyon. Baka akala mo, dahil sa kanya walang sigwang darating sa akin,” pagyayabang ni
Paruparo.
“A, ganoon ba?” sabi ni Langgam.
“Utak lang, utol. O, di pakanta-kanta lang ako ngayon dito. Ikaw lang e,” sabi ni Paruparo.
“Wala akong inaasahan kundi ang aking sarili. Kaya kayod dito, kayod doon,” mababa subalit
madiin ang tinig ni Langgam. “O, sige, ipagpapatuloy ko muna ang aking gawain.”
Pagkatapos ng usapang iyon nagkahiwalay ang dalawa.
Ang mga sumusunod na araw ay maulan. Hindi lamang mahabang tag-ulan. May kasama pang
bagyo at baha. Mahirap lumabas at kung makalabas man wala ring matagpuang pagkain.
Lalong umapaw ang tubig. Walang madaanan ang tubig dahil malalim din ang mga ilog at dagat.
Tumagal ang baha. Palubha nang palubha ang kalagayan dahil malakas pa rin ang pagbuhos ng
ulan.
Ano kaya ang nangyari kay Langgam? Naroon siya sa guwang ng puno. Namamahinga. Sagana
siya sa pagkain. Naisipan ni Langgam ang dumungaw upang alamin ang kalagayan ng paligid.
Aba, ano ba ang kanyang nakita?
Nakita niya si Paruparo at Tipaklong na nakalutang sa tubig. Patay ang dalawa. Mayamaya’y
dalawang mabilis na ibon ang mabilis na dumagit sa kanila.
Napaurong sa takot si Langgam sa kanyang nakita. Subalit nasabi pa rin niya sa kanyang sarili:
“Kung sino ang may tiyaga, siya ang magtatamong pala.”
Si Kuneho at si Pagong
Isang araw ay nagkasalubong sa dana ang Kuneho at ang Pagong.
Ngingisi-ngising inaglahi ng Kuneho ang Pagong.
“Hoy, Pagong,” sigaw ng Kuneho, “pagkaikli-ikli ng mga paa mo at
pagkabagal-bagal mong lumakad.”
Hindi ipinahalata ng Pagong na siya ay nagdamdam. Upang patunayang
may maipagmamalaki din naman ay sinagot niya ang mayabang na
kalaban.
“Aba, Kuneho, maaaring mabagal nga akong maglakad pero nakasisiguro
akong matatalo kita sa palakasan. Baka gusto mong pabilisan tayong
makaakyat sa tuktok ng bundok pagsikat ng araw bukas. Tinatanggap
mo ba ang hamon ko?”
Tuwang-tuwa ang Kuneho sa hamon ng Pagong. Nakasisiguro siyang sa
bagal ng Pagong ay tiyak na mananalo siya. Upang mapahiya ang
Pagong ay pinagtatawag ng Kuneho ang lahat ng kamag-anak niya.
Pinulong niya ang mga ito at inutusang palakpakan siya kapag
matagumpay na naakyat na niya ang tuktok ng bundok. Iniutos din
niyang kantiyawan sa mabagal na pag-usad ang kalaban.
Maagang-maaga dumating sa paanan ng bundok ang maglalaban.
Maaga ring dumating ang iba’t ibang hayop na tuwang-tuwang
makasasaksi ng isang tunggalian.
Kapansin-pansing kung maraming kamag-anak si Pagong ay higit na
maraming kamag-anak ni Kuneho ang nagsulputan.
Nang sumisikat na ang araw ay pinaghanda na ng Alamid ang
maglalaban. Ang mabilis na pagbababa ng kaniyang kanang kamay ang
hudyat na simula na ang laban.
Sabay na gumalaw paakyat ng bundok ang magkalaban. Mabilis na
tumalun-talon ang mayabang na Kuneho paitaas na parang hangin sa
bilis. Nang marating na niya ang kalahatian ng bundok at lumingon
paibaba ay natanawan niya ang umiisud-isod na kalaban.
Maraming naawa sa mabagal na Pagong.
“Kaya mo yan! Kaya mo yan!” pagpapalakas ng loob na sigaw ng
kaniyang tatay, nanay, kuya, ate, at mga pinsan.
“Talo na yan! Talo na yan! Pagkabagal-bagal!” sigaw na panunudyo ng
mga kamag-anak ni Kuneho.
Kahit kinukutya ay sumige pa rin si Pagong. Buong loob siyang
nagpatuloy sa pag-isod.

Malayung-malayo na ang naakyat ni Kuneho. Nagpahinga ito ilang

sandali upang tanawin ang anino ng kalaban. Nang walang makitang
anumang umuusad ay ngingisi-ngising sumandal ito sa isang puno at
umidlip.
Kahit na sabihing napakabagal umusad ay pinagsikapan ng Pagong na
ibigay ang lahat ng lakas upang unti-unting makapanhik sa bundok.
Nang matanawang himbing na himbing sa pagtulog ang katunggali ay
lalong nagsikap umisud-isod pataas ang pawisang Pagong.
Palabas na ang araw nang magising si Kuneho. Nanlaki ang mga mata
nito nang matanawang isang dipa na lamang ang layo ng Pagong sa
tuktok ng bundok.
Litong nagtatalon paitaas ang Kuneho upang unahan si Pagong. Huli na
ang lahat sapagkat narating na ng masikap na Pagong ang tuktok ng
tagumpay.
Ang Agila at ang Maya
Isang Agila ang kasalukuyang lumilipad sa kalawakan, buong
yabang niyang iniladlad at ibinuka ang kanyang malalapad na
pakpak. Habang patuloy siya sa kanyang paglipad ay
nakasalubong niya ang isang maliit na ibong Maya at hinamon
niya ito.
“Hoy Maya, baka gusto mong subukan kung sino sa ating
dalawa ang mabilis lumipad?” buong kayabangan ni Agila. Kaya
naipasya niyang tanggapin ang hamon nito para maturuan niya
ng leksyon.
“Sige! Tinatanggap ko ang hamon mo. Kailan mo gustong
magsimula tayo?”
Natuwa ang Agila, hindi niya akalain na tatanggapin nito ang
hamon niya.
“Aba, nasa sa iyon ‘yan. Kung kailan mo gusto,” buong
kayabangang sagot ni Agila.
Napatingin ang Maya sa kalawakan. Nakita niyang nagdidilim
ang kalangitan, natitiyak niyang ang kasunod niyon ay malakas
sa pag-ulan.
“Sige Agila, gusto kong umpisahan na natin ang karera ngayon
na. Pero, para lalong maging masaya ang paligsahan natin ay
kailangang bawat isa sa atin ay magdadala ng kahit anong
bagay. Halimbawa ang dadalhin ko ay asukal ikaw nman ay
bulak.”