Η Παλαιά Διαθήκη αποτελείται από 49 βιβλία που ανάλογα με το περιεχόμενό τους,

κατατάσσονται σε τρεις κατηγορίες: στα ιστορικά, στα ποιητικά η διδακτικά και στα
προφητικά βιβλία.

Από τα ιστορικά βιβλία, τα πέντε πρώτα ονομάζονται από τους Ιουδαίους "Νόμος"
και στη χριστιανική παράδοση "Πεντάτευχος". Όλα τα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης
προετοιμάζουν όχι μόνο τον ισραηλιτικό λαό αλλά και όλους τους ανθρώπους να
δεχτούν το μήνυμα του Ευαγγελίου, δηλαδή τη διδασκαλία του Ιησού Χριστού.
Ακόμη μιλούν για τη στενή σχέση των ανθρώπων με το Θεό που τη βλέπουν μέσα
στα γεγονότα της καθημερινής ζωής, αλλά και μέσα στα γεγονότα της ανθρώπινης
ιστορίας.

Τα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης πριν γίνουν γραπτά κείμενα ήταν προφορικές
παραδόσεις. Λόγια δηλαδή και αφηγήσεις που οι Ισραηλίτες επαναλάμβαναν ο ένας
στον άλλον. Αιώνες πέρασαν μέχρις ότου κάποιοι αρχίσουν να καταγράφουν αυτές
τις αφηγήσεις. Σιγά σιγά δημιουργήθηκε μια συλλογή κειμένων. Αυτή η συλλογή
αποτέλεσε τις ιερές γραφές του ισραηλιτικού λαού. Μετά τον ερχομό του Χριστού,
και οι χριστιανοί συμπεριέλαβαν αυτή τη συλλογή στη δική τους Αγία Γραφή, ως το
πρώτο της τμήμα. Επειδή οι αφηγήσεις αφορούσαν εποχές παλαιότερες από την
εποχή του Χριστού, της έδωσαν τον τίτλο Παλαιά Διαθήκη.

Γέννησις
Εγώ επιλέγω βιβλίο απο την Παλαιά Διαθήκη που ανήκει στην ιστορική κατηγορία
βιβλίων.Είναι η Γέννησις. Αποτελείται απο 50 κεφάλαια στα οποια αναλυει τα 7
θεματα του βιβλιου που το καθενα χωριζεται σε στιχους {πχ.Γεν. 2,4 }με αρχαία
ελληνική αρίθμηση, από το Κεφάλαιο Α΄ μέχρι το Κεφάλαιο Ν΄. Παρά ταύτα πολλοί
χριστιανοί θεολόγοι θεωρούν ότι όλη η "Πεντάτευχος" μπορεί να διακριθεί σε δύο
κύρια μέρη.
Τα 7 θέματα που αναλύονται ειναι τα εξης:
1.Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ
2.ΟΙ ΠΡΩΤΟΠΛΑΣΤΟΙ: ΑΔΑΜ ΚΑΙ ΕΥΑ
3.Ο ΚΑΤΑΚΛΥΣΜΟΣ ΤΟΥ ΝΩΕ - Ο ΠΥΡΓΟΣ ΤΗΣ ΒΑΒΕΛ
4.Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΑΒΡΑΑΜ
5.Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΑΒΡΑΑΜ ΚΑΙ ΤΟΥ ΙΣΑΑΚ
6.Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΙΣΑΑΚ ΚΑΙ ΤΟΥ ΙΑΚΩΒ
7.Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΙΩΣΗΦ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΔΕΡΦΩΝ ΤΟΥ
Συγγραφέας του βιβλίου της Γένεσης και όλης της Πεντατεύχου φέρεται να είναι ο
Μωυσής που την συνέγραψε κατά τη διάρκεια της μακράς πορείας των Ισραηλιτών
αδελφών του στην έρημο του ευλογημένου Όρους Σινά, περίπου το 1513 π.Χ.[1].,
εκτός βεβαίως των τελευταίων στίχων του Δευτερονομίου που αναφέρεται στο
θάνατο του Μωϋσή και που πιθανολογείται ότι συνέγραψε, (συμπλήρωσε), ο
Ιησούς του Ναυή.

Το περιεχομενο της αποτελειται απο τα παρακατω γεγονοτα.

1. Η δημιουργία του κόσμου, (περιγράφεται στο Κεφ. Α΄ 1-25).
2. Οι πρωτόπλαστοι, το προπατορικό αμάρτημα και η έξοδος από την Εδέμ,
(που περιγράφονται στο Κεφ. Α΄28 - Κεφ Γ΄).
3. Η Αδελφοκτονία Κάιν και Άβελ, Γέννηση Σηθ, Ενώχ και Νώε. (Κεφ.Δ΄-
Κεφ.Στ΄,4).
4. Ο Κατακλυσμός του Νώε(Κεφ.Στ΄,5 - Κεφ. Η΄).
5. Η Ευλογία του Γιαχβέ προς τον Νώε και οι απόγονοί του. (Κεφ.Θ΄-Ι΄).
6. Ο Πύργος της Βαβέλ και η διασπορά των ανθρώπων. (Κεφ.ΙΑ΄).
7. Η κλήση του Αβραάμ και η ιστορία του. (Κεφ.ΙΒ΄-ΚΕ΄).
 8. Ισαάκ και Ιακώβ. (Κεφ.ΚΕ΄- ΛΣΤ΄).
9. Ιστορία του Ιωσήφ. (Κεφ.ΛΖ΄- ΜΔ΄).
10. Μετοικεσία του Ιακώβ, στην Αίγυπτο. (Κεφ.ΜΕ΄- ΜΗ΄), και
11. Θάνατος του Ιακώβ και η ταφή του στη Χαναάν (Κεφ.ΜΘ΄ - Ν΄).
12. Η οικογένεια του Κάιν.
Το βιβλίο της Γένεσης χαρακτηρίζεται θεολογικά ως έπος και δράμα κατά το
μεγαλύτερο μέρος του, όπου παρουσιάζεται η προοδευτική δημιουργία του κόσμου
σε "έξι ημέρες" με αποκορύφωμα της δημιουργίας τον άνθρωπο, και στη συνέχεια
την αποβολή του από τον πρώτο χώρο της εγκατάστασής του. Στη συνέχεια
ακολουθεί η θεϊκή τιμωρία της ανθρωπότητας με τον κατακλυσμο του Νώε. Αυτού
ακολουθεί μια καινούργια αρχή που και αυτή τελειώνει με την αφροσύνη της
Βαβέλ (Πύργος της Βαβέλ) που είχε ως κατάληξη τον διαχωρισμό και διασκορπισμό
των λαών.

Η Γεννησις στην Τέχνη

Τα θρησκευτικά θέματα αποτελούσαν ανέκαθεν προσφιλή θέματα στην εικαστική
τέχνη. Ο Χριστιανισμός δεν εμπόδισε αυτήν την ανάγκη. Αντίθετα, προσέφερε στην
εικαστική έκφραση νέα θεματολογία με συναρπαστική πλοκή και βαθιά
πνευματικότητα.
Η Γέννηση του Χριστού απετέλεσε ένα διαρκές εικαστικό μοτίβο σε Ανατολή και
Δύση. Ακριβώς όμως αυτή η λειτουργία της εικαστικής τέχνης ως μέσο έκφρασης
πνευματικότητας, δόγματος και αντιλήψεως, καθιστά τις αγιογραφίες και τους
πίνακες ζωγραφικής πολύτιμους για την κατανόηση της πνευματικότητας Ανατολής
και Δύσης αλλά και την σταδιακή διαφοροποίηση τους.
Πάγια θέση της Βυζαντινής αγιογραφίας αποτελεί η πρόσκληση προς τον θεατή –
προσκυνητή να υπερβεί τον χώρο και τον χρόνο και να έρθει σε επαφή με το
υπερβατικό. Βασικό σκοπό της αποτελεί η επαφή με το Μυστήριο. Η Γέννηση του
Χριστού δεν αποτελεί ένα απλώς ιστορικό γεγονός αλλά μία τομή στην ανθρώπινη
ιστορία, την οποία, για να κατανοήσει κάνεις, πρέπει να υπερβεί τα λογικά
σχήματα.
Αντίθετα, στη Δύση, το βασικό μήνυμα της εικαστικής αναπαράστασης, ήδη από τις
αρχές της δεύτερης χιλιετίες μετά Χριστόν, αποτελεί η αναπαράσταση ενός θείου
παιδιού. Κυρίαρχο στοιχείο αποτελεί η ιστορικότητα του γεγονότος, αυτό που
συνέβη εν χώρω και εν χρόνω. Αν παρακολουθήσει κανείς την εξέλιξη της
εικονογράφησης – αναπαράστασης της Γέννησης του Χριστού στην Δύση, θα
διαπιστώσει ότι, ακόμη και μέχρι το 1300 περίπου, η επιρροή της Ανατολικής
αγιογραφίας είναι εμφανής.Κατά τους μελετητές της τέχνης, αυτός πού κάνει
πλέον εμφανή τη ρήξη ανατολικής και δυτικής αγιογραφίας – απεικόνισης είναι ο
Τζιότο (Giotto, 1266 – 1337). Σταδιακά, η μεγαλοπρέπεια, η πολυτέλεια και γενικά
τα στοιχεία της καθημερινότητας των Ευγενών στα τέλη του Μεσαίωνα, εισχωρούν
στους πίνακες με θρησκευτικά θέματα και οπωσδήποτε στους πίνακες με θέμα τη
Γέννηση. Δεν είναι τυχαίο πως η προσκύνηση των μάγων καθίσταται ένα από τα
προσφιλέστερα μοτίβα των πινάκων της Γέννησης και διαμορφώνει ανάλογα και τα
υπόλοιπα στοιχεία, όπως το σπήλαιο μεταβάλλεται σταδιακά σε έναν στεγασμένο
χώρο μέχρι που καταλήγει σε παλάτι. Για άλλη μία φορά αποδεικνύεται πως η
τέχνη δεν αποτελεί απλώς δευτερεύουσα ενασχόληση της ανθρώπινης ύπαρξης
άλλα καθρέφτισμα των βαθύτερων πτυχών της ατομικής αλλά και συλλογικής
ψυχής, ικανής να καταστήσει κατανοητή ακόμη και στον μέσο πιστό ή γενικότερα
πνευματικό άνθρωπο, περίπλοκα και βαθιά δογματικά και πνευματικά νοήματα.
Ακόμη και δια αυτού του τρόπου αναδεικνύεται ακόμη μία φορά, όχι μόνον ο
καλλιτεχνικός αλλά ο πνευματικός και παιδαγωγικός ρόλος της._

Πηγες: Ορθοδοξοι Οριζοντες {orthodoxoiorizontes.gr}, Wikipedia, Πεμπτουσια

{pemptousia.gr}

Τρικαλινός Ανδρέας
Α'4