Geneza utworu i gatunek

H. Sienkiewicz był reporterem czasopisma „Niwa” i gazety „Słowo”. Z zamiłowania

podróżnik, odbył wiele wypraw m.in. do Konstantynopola, Neapolu, Rzymu, Hiszpanii i
Zanzibaru. Podczas wypraw gromadził materiały, które następnie wykorzystał w swych
utworach. Prawdopodobnie wtedy właśnie narodził się pomysł opisania przygód pary dzieci
zagubionych w głębi Czarnego Lądu. Powieść została wydana w 1911 r., wcześniej
ukazywała się w odcinkach w „Kurierze Warszawskim”.

W pustyni i w puszczy to powieść podróżniczo-przygodowa, ma więc następujące cechy:

 bohaterowie: głównymi bohaterami powieści są Staś i Nel. Porwani przez Beduinów są

zmuszeni podróżować po północno-wschodnich krańcach kontynentu afrykańskiego.
Bohaterowie w trakcie podróży nabywają nowych umiejętności (zwłaszcza Staś), poznają
nowych ludzi, spotykają się także z rdzennymi mieszkańcami Czarnego Lądu;
 temat, fabuła: powieść obfituje w szereg sensacyjnych, nieprzewidzianych zdarzeń
(porwanie, pościg, ucieczka). Tłem przygód jest egzotyczna sceneria (pustynia, sawanna, step,
rozlewiska Nilu, góry Karamojo). Zakończenie jest pomyślne dla bohaterów, którzy po wielu
przygodach, często obfitujących w niebezpieczeństwa, docierają do upragnionego celu
(zostają odnalezieni przez kapitana Glena i Clary'ego). Staś i Nel przeżywają wiele
niebezpiecznych przygód: spotkanie z lwem, z wobo, choroba dziewczynki (febra) i
niebezpieczna wyprawa Stasia do obozu Lindego, nocny atak lwów (strata koni);