Azja po ii wojnie światowej

Magdalena Cyboroń i Zofia Świątek

 japonia po wojnie

W wyniku klęski poniesionej w II wojnie światowej Japonia znalazła się pod okupacją USA i rozpoczęto
demilitaryzację państwa (rozbrojono armię, zlikwidowano instytucje wojskowe i wstrzymano produkcję
zbrojeniową). Aby osądzić osoby odpowiedzialne za wojnę i popełnione zbrodnie w jej trakcie, alianci
powołali Międzynarodowy Trybunał Wojskowy dla Dalekiego Wschodu w Tokio. Zarządzono decentralizację.
W ramach demokratyzacji wznowiono działanie różnych partii wypuszczono z więzień polityków ugrupowań
opozycyjnych, przeprowadzono wybory demokratyczne. W 1947 roku weszła w życie demokratyczna
konstytucja na mocy której cesarzowi pozostawiono jedynie funkcje reprezentacje.

W obliczu narastania zimnowojennego napięcia Japonia była postrzegana przez USA jako ich sojusznik w Azji.
Oprócz tego USA obawiało się, że Japończycy z powodu powojennej nędzy będą podatni na wpływy
komunistów. Stany Zjednoczone udzielały Japonii pomocy finansowej i technologicznej oraz ograniczały
reparacje wojenne. Miało to ogromny wpływ na rozwój gospodarki japońskiej.
Po rozpoczęciu wojny koreańskiej Amerykanie przyśpieszyli przywracanie japońskiej pozycji w stosunkach
międzynarodowych. W 1951 roku podpisali traktat pokojowy, a w 1952 roku oficjalnie zakończyła się
amerykańska okupacja Japonii. W 1956 roku Japonia dołączyła do ONZ.

demilitaryzacja - proces, polegający na pozbawieniu terenów wojskowych oraz budynków i maszyn

o charakterze wojskowym

decentralizacja - (w Japonii) polegała na przekazaniu lokalnym organom wielu kompetencji władz

centralnych.

demokratyzacja - proces, polegający na przekształceniu dotychczasowej formy rządów na ustrój

demokratyczny.
KOMUNISTYCZNA CHRL I REPUBLIKA CHIŃSKA W TAJWANIE

Zakończenie II wojny światowej nie oznaczało nastania pokoju w Chinach. Od 1927 roku trwała tam wojna
domowa między Kuomintangiem (sprawującą rządy nacjonalistyczną Partią Narodową), a siłami
Komunistycznej Partii Chin. W obliczu japońskiej inwazji w 1937 roku obie strony zawarły rozejm, jednak
w 1946 roku walka wewnętrzna wybuchła na nowo. Początkowo przewagę zyskiwała partia rządowa pod
przywództwem Chiang Kai-sheka, otrzymując pomoc od USA. Później zaczęli przeważać wspomagani przez
ZSRR komuniści. W 1949 roku Mao Zedong przywódca KPCh proklamował powstanie Chińskiej Republiki
Ludowej do sprawiło, że do 1951 roku komuniści podporządkowali sobie obszar całych Chin kontynentalnych.

ZSRR uznał legalność ChRL i zawarł z nią traktat o wzajemnej pomocy, podobnie postąpiły państwa bloku
wschodniego. Odtąd komunistyczne Chiny korzystały z sowieckich kredytów. ChRL stała się nowym centrum
komunistycznym, które początkowo blisko współpracowało z Moskwą, a później zaczęło samodzielnie
sprawować przywództwo nad lewicowymi narodowościami Azji.
Pokonany Kuomintang schronił się w Tajwanie, głosząc, że jest jedynym legalnym następcą władz Republiki
Chińskiej. Władze uznały Tajwan za buntowników, ale USA i ich sojusznicy utrzymywali stosunki
dyplomatyczne. Stali się oni naturalnym sojusznikiem w zimnowojennej konfrontacji z komunistami. W 1954
roku Tajwan i USA zawarli sojusz, który uchronił wyspę przed inwazją.

Chiang kai-shek Mao zedong

przywódca Kuomintangu przywódca ChRL
 polityka wewnętrza komunistycznych chin
W Chińskiej Republice Ludowej rozpoczęto przebudowę państwa według wzorców sowieckich
Upaństwowiono przemysł, przeprowadzono reformę rolną, której towarzyszyło prześladowanie właścicieli
ziemskich. W pierwszej połowie lat 50. wielu ludzi straciło życie w wyniku działań pod hasłami
,, oczyszczania szeregów partyjnych", czy ,, walki z biurokracją , szpiegostwem, kontrrewolucją".

W latach 1958-1960 z inicjatywy Mao prowadzono kampanię pod hasłem wielkiego skoku, dzięki której
zacofane gospodarczo Chiny miały w szybkim tempie przekształcić się w potęgę przemysłową.
Gospodarstwa i spółdzielnie rolne łączono w wielkie komuny ludowe. Brak przemyślanego planu
i kalkulacji ekonomicznych doprowadziły jednak do chaosu i gigantycznego marnotrawca. Drastycznie
spadła produkcja przemysłowa, ale przede wszystkim rolna, czego konsekwencją była klęska głodu.
Spowodowała ona śmierć do 80 mln. mieszkańców Chin.

Zmiany wprowadzane w Chinach podobnie jak w innych państwach komunistycznych nie ominęły sfery
religijnej. Już w 1949 roku rozpoczęły się prześladowania różnych grup wyznaniowych. Dewastowano
świątynie i przekształcano je w budowle świeckie, mordowano duchownych. Ateizacja dotykała mocno
chińskich chrześcijan, oskarżanych o to, że są agentami państw zachodnich.
 DEKOLONIZACJA
Pod koniec XIX wieku na obszarach kolonii zaczęły się tworzyć ruchy i ugrupowania polityczne, które
zabiegały o respekt rdzennych społeczeństw przez państwa kolonialne. Rdzenni mieszkańcy byli powoływani
do służby wojskowej przez państwa kolonialne i to wzmocniło ich poczucie własnej wartości. Europejskie
państwa kolonialne słabły co spowodowało, że były one zmuszone do różnych ustępstw wobec rdzennych
mieszkańców. Było to odbierane jako oznaka słabości i zaczęto żądać o więcej ustępstw.

SUPERMOCARSTWA
Po 1945 roku na arenie międzynarodowej kluczową rolę zaczęły odgrywać dwa supermocarstwa jakimi były
Stany Zjednoczone i ZSRR, które były przeciw kolonializmowi. Państwa kolonialne traciły swoje kolonie, które
odzyskiwały niepodległość przez walki lub negocjacje. Proces wyzwalania ludów spod państw kolonialnych
nazywany jest dekolonizacją.
 MAPY DEKOLONIZACJI AZJI POŁUDIONEJ
I WSCHODNIEJ PO II WOJNIE ŚWIATOWEJ
 INDIE I PAKISTAN Syjonizm - żydowski ruch polityczny. Głosił konieczność odrodzenia
narodowego Żydów i utworzenia przez nich własnego narodowego państwa.

W okresie II wojny światowej w Indiach coraz silniej narastało dążenie do uwolnienia się od władzy
brytyjskiej. Na to nakładały się również antagonizmy etniczne i religijne. W dążeniach do niepodległości
najważniejszym liderem był Mahatma Gandhi. Ostatecznie w 1947 roku powstały dwa niepodległe państwa
Indie i Pakistan. Wytyczaniu granic towarzyszyły pogromy i zbrojne starcia oraz migracje i przesiedlenia

POWSTANIE PAŃSTWA IZRAEL

W drugiej połowie XIX wieku w wielu narodach Europy jak i u Żydów ukształtował się ruch narodowy -
syjonizm. Po jego wpływem od XIX i XX wieku na obszary Palestyny zaczęło przybywać coraz więcej Żydów.
Mieli oni nadzieję, że uda się utworzyć narodowe państwo Żydów. W latach 30. i 40. XX wieku liczba Żydów
zamieszkujących Palestynę wzrosła ponad trzykrotnie, jednak Palestyńczycy zamieszkujący te ziemię od
pokoleń byli liczniejsi i byli sprzeczni stworzeniu tam państwa żydowskiego. Od 1922 roku Palestyna miała
status terytorium mandatowego pod zarządem Wielkiej Brytanii, która jednak nie poradziła sobie
z narastającym konfliktem między dwiema społecznościami.
mahatma gandhi
PODZIAŁ PALESTYNY
ONZ postanowiło wziąć sprawy w swoje ręce i podzieliło Palestynę na dwa państwa - żydowskie i arabskie.
14 maja 1948 roku powstało państwo Izrael, którego pierwszym premierem został David Ben Gurion. Jeszcze
tego samego dnia wybuchła wojna. Pomimo dużej przewagi liczebnej przeciwników Izrael zdołał obronić
niepodległość. Jerozolima miała być strefą naturalną pod międzynarodową kontrolą, została podzielona
między Izrael (część zachodnia) i Jordanię (część wschodnia).

Palestyńscy UCHODŹCY
Konsekwencją powstania Izraela była radykalna zmiana w układzie sił w regionie bliskowschodnim. Dla
Palestyńczyków i innych krajów arabskich utworzenie państwa żydowskiego w centrum Bliskiego Wschodu
było nie do przyjęcia. Nie udało się utworzyć państwa arabskiego i w konsekwencji w sąsiednich państwach
pojawili się palestyńscy uchodźcy. Żyli oni w bardzo złych warunkach przez co niektórzy Palestyńczycy
zaczęli opowiadać się za działaniami o charakterze radykalnym, czego skutkiem było powstanie organizacji
zbrojnych.
david ben gurion
KONFLIKT BLISKOWSCHODNI
Był to konflikt izraelsko-arabski. Okazał się on jednym z kluczowych elementów w ogólnoświatowej
rywalizacji okresu zimnej wojny. Ostatecznie jednak Izrael stał się sojusznikiem USA i krajów zachodnich,
a ZSRR i państwa bloku wschodniego zerwały z nim stosunki i konsekwentnie udzielały poparcia krajom
arabskim.

ISLAMIZM
Islamizm - skrajnie radykalna ideologia głosząca potrzebę zastosowania rygorystycznie
pojmowanych zasad islamu we wszystkich dziedzinach życia i ustanowienia państwa wyznaniowego.

Po II wojnie światowej coraz większą rolę w krajach Bliskiego Wschodu, Afryki Północnej i Azji Środkowej
zaczęły odgrywać idee i ruchy islamistyczne. Nowo powstałe państwa islamskie za swoją trudną sytuacje
ekonomiczną i społeczną winiły świeckie władze. Za główne zagrożenie dla muzułmanów uznawali
cywilizację Zachodu. Islamiści uważali, że rozwiązaniem ich problemów będą rządy oparte na prawach
religijnych, które powinno regulować wszystkie strefy życia publicznego i prywatnego. Islamizm nawołuje do
odrzucenia zachodnich wzorców politycznych i cywilizacyjnych, buduje zbiorową tożsamość oparta na
islamie oraz nawiązuje do rodzimych muzułmańskich tradycji. Ważnym impulsem do rozwoju islamizmu było
powstanie państwa Izrael i pojawienie się wielu palestyńskich uchodźców.
 Dziękujemy!

ŹRÓDŁA
PODRĘCZNIK DO HISTORII I TERAŹNIEJSZOŚCI - wydawnictwo WSiP
WIKIPEDIA - zdjęcia