Professional Documents
Culture Documents
Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά: Το προχθεσινό περιστατικό στα Τέμπη δεν ήταν ούτε
μοιραίο, ούτε αναπάντεχο. Έχει βουίξει ο τόπος από τις αντιδράσεις των εργαζομένων των
τρένων ανά τα χρόνια, οι οποίοι βλέποντας από πρώτο χέρι τη δραματική υποβάθμιση των
υπηρεσιών και του συστήματος προειδοποιούσαν προϊσταμένους, πολιτική ηγεσία κι όλους
εμάς.
Και σε κάθε περίπτωση το πολιτικό σύστημα, ταγμένο στην υπηρεσία των οικονομικών
συμφερόντων της ντόπιας παρασιτικής άρχουσας τάξης και της ξένης κλεπτοκρατίας,
επιστράτευσε το πάντα πρόθυμο, υποτακτικό και διαπλεκόμενο μιντιακό σύστημα για να
παραπληροφορήσει, να συγκαλύψει, να κατασυκοφαντήσει.
Ήταν γνωστό και πέρα από κάθε αμφιβολία ότι το σύστημα δούλευε όχι απλά στο όριο της
αντοχής του, δηλαδή δίχως περιθώριο για πρόληψη ή θεραπεία λάθους, αλλά συστηματικά
εμφάνιζε προβλήματα που διέκοπταν ή ματαίωναν τη λειτουργία του. Το σύστημα, δηλαδή,
δεν ήταν σε κρίση. Ήταν ήδη υπό κατάρρευση με τις χειρότερες πτυχές της να
σουλουπώνονται με προχειρότητα και μπόλικο «πάμε κι όπου βγει».
Κι αυτό παρά την ύπαρξη των τεχνολογικών, οργανωτικών κ.ά. μέσων που θα μπορούσαν
να την έχουν αποτρέψει. Μέσα για την παράλειψη εφαρμογής και ενσωμάτωσης των
οποίων, η Ελλάδα έχει συρθεί στα δικαστήρια από ευρωπαϊκούς θεσμούς (μιας και είχαν
εξασφαλίσει σχετική χρηματοδότηση, η οποία μάλλον χάθηκε στο κενό μεταξύ αποβάθρας
και συρμού). Τους ίδιους βέβαια θεσμούς που επιβάλλοντας την ιδιωτικοποίηση και
κατάτμηση (σε κερδοφόρα ιδιωτικά και ζημιογόνα δημόσια κομμάτια, κατά την προσφιλή
νεοφιλελεύθερη συνήθεια) του πάλαι ποτέ ενιαίου ΟΣΕ, έδρασαν καταλυτικά για τα όσα
συνέβησαν.
Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο έχουμε απομείνει όλοι μας σοκαρισμένοι και μουδιασμένοι από
το τρομερό κι ανεπανάληπτο στο μέγεθός του θανατικό. Γιατί αναγνωρίζουμε ότι στη θέση
κάθε ατόμου που ξαφνικά σκοτώθηκε σ’ αυτό το μοιραίο δρομολόγιο θα μπορούσε να είναι
ο καθένας μας.
Δεν υπάρχει κανένα ιδιαίτερο ή μοναδικό χαρακτηριστικό αυτών των ατόμων που πέθαναν
τέτοιο που σ’ αυτό να μπορεί να αποδοθεί αποκλειστικά ο θάνατός τους. Ούτε η αγάπη
τους για ριψοκίνδυνα σπορ, ούτε η τρέλα τους να πάνε να γίνουν αναρχικοί. Η μισή Ελλάδα
από χθες θυμάται πόσες φορές είχε χρησιμοποιήσει το τρένο αυτής της γραμμής,
περιστασιακά ή τακτικά, και συνειδητοποιεί ότι από τυφλή τύχη δεν έτυχε σ’ εκείνη.
Οι θάνατοι αυτοί, ή πιο σωστά οι κρατικές αυτές δολοφονίες, δεν είναι ατομική υπόθεση.
Δεν είναι απλά ζήτημα των πεθαμένων, των οικογενειών, των φίλων και των γνωστών τους.
Μας αφορούν όλους, όχι επειδή γνωρίζαμε τα συγκεκριμένα άτομα ούτε επειδή από
ενσυναίσθηση διαισθανόμαστε τον πόνο που σκίζει τα σωθικά όλων εκείνων που έχασαν
κάποιον άνθρωπό τους μέσα σ’ αυτό το τρένο.
Μας αφορούν γιατί απρόσμενα μας φέρνουν αντιμέτωπους κι αντιμέτωπες με τη δική μας
θνητότητα, μας δημιουργούν (ή μάλλον εντείνουν) μια υπαρξιακή ανασφάλεια, μας
εκθέτουν το μέγεθος της κρατικής αμεριμνησίας και της ιδιωτικής κερδοσκοπικής
φρενίτιδας που έχουν καταστήσει εφικτό τον άλογο χαμό ζωών σε αργή κίνηση και
προαναγγελθέντα χρόνο ώστε να φουσκώνουν τα πορτοφόλια αρπακτικών.
Γιατί ο θρήνος είναι κι αυτός θεμιτή αντίδραση μεν, αφορά κυρίως τους οικείους των
αδικοσκοτωμένων δε. Για εμάς τους υπόλοιπους, τα Τέμπη είναι μια οδυνηρή υπενθύμιση
ότι στη νεοφιλελεύθερη δυστοπία η ίδια η ζωή μας (κι όχι μόνο οι όροι της) είναι συνεχώς
υπό διακύβευση.
Οι επικλήσεις για σεβασμό στα θύματα και θρήνο δρουν συμπληρωματικά με την
επικέντρωση όλης της κριτικής και του κατηγορητηρίου για τη μαζική δολοφονία στην
ατομική ευθύνη (είτε ενός σταθμάρχη, είτε ολιγάριθμων εργαζομένων) και επιτελούν το
ίδιο έργο: την απομάκρυνση της προσοχής από το μείζον. Προσπαθούν εναγωνίως να
προσηλώσουν στο δέντρο βλέμματα που έχουν αρχίσει να ατενίζουν το δάσος.
Αποτελούν άλλο ένα βέλος στη φαρέτρα του νεοφιλελευθερισμού, μια φαρέτρα
σχεδιασμένη για το χειρισμό του ιδιωτικού κεφαλαίου ώστε να βάλλει κατά του κοινωνικού
συνόλου.
Δε θα κάνουμε τη χάρη στους νεοφιλελεύθερους ιεροκήρυκες. Δε θα χωρέσουμε το θρήνο
μας στις φόρμες τους, δεν θα σιγήσουμε την οργή μας για το σύστημα που τόσο αλόγιστα
σπαταλά τις ζωές μας. Στο βαθμό που τους βοηθάει, αντί για πολιτική εκμετάλλευση ας το
δουν ως επιτελικό multitasking.
https://www.stonisi.gr/post/54634/thrhnos-ypokrisia-kai-o-thanatos-toy-koinwnikoy