1.

Pierwsze informacje o przestępstwie (strony 11-16)

Informacja o przestępstwie stanowi fundament postępowania przygotowawczego. Taka informacja
może pochodzić ze źródeł własnych organów ścigania lub ze źródeł w stosunku do nich
zewnętrznych i przybrać formę zawiadomienia o przestępstwie. W zgłaszaniu tego typu informacji
kluczową rolę odgrywa zaufanie obywateli do państwa.
Wśród działań policji możemy wyróżnić czynności administracyjno-porządkowe, operacyjno-
rozpoznawcze, dochodzeniowo-śledcze.
Najczęściej informacje o przestępstwie zgłaszają osoby fizyczne (pokrzywdzeni, lub ich bliscy).
Możemy też wyróżnić zjawisko samooskarżenia kiedy to sprawca zgłasza informacje o
przestępstwie. Obowiązujące regulacje nakładają obowiązek informowania o przestępstwie na
wszelkie instytucje państwowe i samorządowe. Na lekarzy jest nałożony obowiązek informowania
o przestępstwie ujawnionym w trakcie wykonywania praktyk lekarskich. Podobny obowiązek ciąży
na organach kontrolnych i inspekcyjnych.
Kolejną kategorię podmiotów które zasilają informacje o popełnieniu przestępstwa są media. Warto
też wskazać na anonimowe informacje.
Śledztwo proaktywne – wdrażanie czynności wykrywczych i zabezpieczających dowody już w
czasie popełniane przestępstwa. Stosowane np. do zwolnionych niebezpiecznych recydywistów i
osób stanowiących potencjalnie duże zagrożenie. Osoby wytypowane jako niebezpeczne są
poddawane kontroli w sposób tajny. Śledztwo proaktywne nie jest instytucją prawa procesowego
lecz formą aktywności służby policyjnej. Benefity tego systemu to szeroki zakres pobierania
informacji o możliwości popełnienia przestępstwa.

2. Cel oględzin miejsca zdarzenia (18)

Wiele celów:
1 Czy zdarzenie rzeczywiście było przestępstwem czy innym zdarzeniem.
2 Ujawnia się i zabezpiecza ślady istotne dla identyfikacji sprawców
3 Analiza śladów połączona z analizą warunków naturalnych miejsca
4 Dostarcza info o modus operandi sprawcy
5 Możliwość inicjacji czynności wykrywczych gdy sprawca jest nieznany

3. Skład grupy oględzinowej (18,19)

Co do zasady w skład wchodzi: prokurator, funkcjonariusz pionu dochodzeniowo-śledczego,
ekspert kryminalistyki, techniki kryminalistyki, specjaliści, czasem biegli (np. gdy doszło do
zabójstwa).
W skład grupy ogiędzinowej z zasady wchodzić powinien funkcjonariusz, przedstawiciel pionu
operacyjnego, a także policjanci prewencji fizycznie zabezpieczający miejsce oględzin.
Gdy w oględzinach uczestniczy prokurator to jest on szefem grupy oględzinowej.
Podczas oględzin spisuje się protokół, decyduje w jakiej kolejności i jakie czynności mają być
wykonywane.
Ekspert kryminalistyki zabezpiecza ślady.
Biegli z innych dyscyplin wskazująjakie ślady dla potrzeb dalszych badań należy zabezpieczyć
Specjaliści wykonują czynności pomocnicze
Funkcjonariusz pionu operacyjnego szuka ewentualnych świadków zdarzenia

4. Istota i zasady budowy wersji śledczej (62-64)

W większości spraw pierwsza informacja o przestępstwie zawiera już w sobie informację o tym. kto
jest sprawcą, lub kto jest podejrzewany o sprawstwo, a także okoliczności sprawy. W takiej sytuacji
do organów ścigania należy jedynie udokumentowanie tych informacji w formie wymaganej przez
przepisy. Czyli przesłuchanie zawiadamiającego, a także ujęcie i ewentualnie, zatrzymanie osoby
podejrzewanej o sprawstwo, przesłuchanie jej itp. Natomiast w sytuacjach, gdy sprawca w
momencie przyjmowania zgłoszenia o przestępstwie pozostaje nieznany zadaniem organów
dochodzeniowo-śledczych jest jego wykrycie. W takiej sytuacji, zwykle próbuje się uporządkować
posiadaną wiedzę o zdarzeniu według jakiegoś sensownego schematu,( tzw siedem złotych
pytań). Odpowiedź na te pytania wymaga zwykle intelektualnej rekonstrukcji 60 całego zdarzenia,
łączącej znane już fakty i wynikające z nich konsekwencje z hipotezami. Składa się on z
rozmaitego rodzaju wnioskowań, wśród których, zwykle wymienia się wnioskowania redukcyjne.
Widoczna jest tu pewna analogia z procesem poznawczym w naukach empirycznych: badacz
najpierw buduje hipotezę. Tę hipotezę odrzuca albo przyjmuje, nadając jej status twierdzenia.
Zasady
1 Nie tworzy się jednej wersji zdarzenia.
2 Wersja może obejmować całe zdarzenia, albo jego fragment.
3 W zakresie wersji cząstkowej jest wersja osobowa.
4 Każda wersja musi być sprawdzalna .
5 Należy zhierarchizować wersje według stopnia ich prawdopodobieństwa.
Warunkiem zbudowania sensownej wersji śledczej,jest jej należyta podstawa informacyjna.

5. Rodzaje analizy kryminalnej (tabela)

6. Modus operandi (68-70)

Inaczej sposób działania. Związany jest z nim wiele czynników takich jak osobowość sprawcy,
sprawność fizyczna, poziom wykształcenia, umiejętności, czy nawet przestępcza specjalność.
Przez koncentracje powyższych elementów nawet drobne przestępstwo jest popełniane w
charakterystyczny dla danej osoby sposób.
Analiza powyższych czynników, śladów, czy zeznań umożliwia określenie modus operand a tym
samym zawężenie liczby podejrzanych.
Analiza modus operandi ma szczególne znaczenie dla budowania wersji osobowej.
Kryminalistyka dosponuje modus operandi sprawców różnych przestępstw.
Kryminologia dysponuje dokładnymi analizami zbiorów sprawców różnych przestępstw

7. Elementy cyklu przygotowywania raportu analitycznego (wykład)

Analiza to proces zbierania informacji który zmierza do nadania im znaczenia. Analiza kryminalna
to przetworzone informacje, które organy ścigania pozyskują wykorzystują i chronią w celu
wspierania prowadzonych postępowań karnych. Wyniki analizy zawsze zakładają pewien margines
interpretacji. Strategiczna analiza kryminalna: kładzie nacisk na długoterminowe cele organów
ścigania
Info wywiadowcze a materiał dowodowy.
Przepisy wewnętrzne regulują sposób informacje wywiadowcze można wykorzystać do działań
organów ścigania. Z kolei materiał dowodowy to dane na podstawie których przeprowadza się
dowody. Postępowanie przygotowawcze obejmuje zgłoszone zdarzenia i ma wyjaśnić, co się stało
i kto brał udział w danym zdarzeniu
Zlecenie analizy
Analiza determinowana przez potrzeby zleceniodawców. Kierunki czynności analitycznych zależą
natomiast od zadaniowania przez zleceniodawców. To oni podejmują inicjatywę na tym etapie
cyklu. Zasada partnerstwa wymaga zarówno od zleceniodawców, jak i analityków, podjęcia
wspólnych wysiłków mających na celu czytelne określenie oraz właściwe zrozumienie przez obie
strony wymogów stawianych wobec opracowania analitycznego.
Gromadzenie materiału
Przebieg procesu wywiadowczego zależy od zdolności do uzyskiwania i wykorzystywania danych.
Na tym wczesnym etapie należy unikać przeciążenia danymi, co jest zawsze problematyczne dla
każdej służby. Zarówno w przypadku analizy strategicznej, jak i taktycznej przed podjęciem
jakichkolwiek dalszych działań należy jasno określić tematy i zakres analizy. Plan gromadzenia
materiału określa wymagane informacje oraz sposoby ich pozyskania. W planie gromadzenia
materiału należy wskazać kategorie informacji istotnych dla analizy, szczegółowe elementy danych
konieczne do przeprowadzenia analizy. Analityk musi umieć korzystać ze wszystkich możliwych
źródeł, tj. dobierać źródła informacji raczej ze względu na ich przydatność w danym projekcie niż z
uwagi na łatwość w uzyskaniu dostępu. Wybór źródeł można również rozpatrywać pod względem
kosztów pozyskiwania z nich informacji. Ostatecznym celem analityka prowadzącego analizę
taktyczną jest doprowadzenie do zatrzymania figurantów sprawy lub przerwanie działalności grupy
przestępczej. Celem zespołu powinno być zatem opracowanie najbardziej użytecznych źródeł i
gromadzenie informacji.
Ocena
Istotność wniosków jest bezpośrednio związana z jakością danych, na których konkretny wniosek
się opiera. Ocenę taką należy przeprowadzić w momencie pozyskania informacji lub niezwłocznie
po ich pozyskaniu, tak aby mieć gwarancję, że ocenę przeprowadza się w warunkach, w których
pozyskano informacje. Źródło i sama informacja muszą zostać poddane odrębnym, niezależnym
ocenom i z tego względu konieczne jest, aby osoba sporządzająca meldunek dysponowała
gruntowną wiedzą na temat systemu oceny.
Zestawienie
Zestawianie oznacza przenoszenie zgromadzonych informacji do systemu przechowywania
informacji w usystematyzowanej formie która pozwala na szybki i precyzyjny dostęp. Odsiewa się
informacje nieistotne, niedokładne lub z innego powodu nieużyteczne.
Integracja danych i analiza
Etap analizy jest kluczowy dla procesu analitycznego. Analiza pokazuje luki w informacjach, mocne
i słabe strony, a także sugeruje dalsze działania. W analizie chodzi o wykorzystanie i opracowanie
informacji wywiadowczych, tak aby kierunkować działania organów ścigania w odniesieniu do
krótkoterminowych celów taktycznych i długoterminowych celów strategicznych. Integracja danych
jest pierwszym etapem procesu analitycznego. Następnym krokiem w procesie analitycznym jest
interpretacja lub logiczne rozumowanie, co wymaga wykroczenia poza same fakty. W przeszłości
zazwyczaj uruchamiano je jednocześnie i w połączeniu z głównym projektem. Prowadziło to do
rozproszenia zasobów, opóźnień i ogólnego obniżenia jakości produktów końcowych. Przesłanki
są ściśle powiązane z opisanymi informacjami, dlatego stają się najbardziej obiektywnym i
dokładnym odzwierciedleniem danych.
Rozpowszechnienie
Obowiązkiem analityka jest odpowiednie rozpowszechnianie opracowań analitycznych wśród grup
docelowych. Niemniej analitycy kryminalni powinni potrafić przedstawiać informacje dotyczące
większych spraw ustnie podczas odpraw. Przez cały czas trwania procesu zleceniodawca ściśle
współpracuje z analitykiem i wielokrotnie odpowiada na jego zapytania związane z określonym
projektem.
Ponowna ocena
Ponowna ocena wiąże się z ciągłym przeglądem pełnego cyklu analitycznego, tak aby wskazać
sposoby optymalizacji poszczególnych jego etapów. Jeżeli ocena ma przynieść jak największe
korzyści, powinna towarzyszyć całemu procesowi, przy czym nie należy odkładać jej na koniec
cyklu. Ponowna ocena może być ukierunkowana na:
• proces,
• opracowanie analityczne,
• wykorzystanie opracowania analitycznego,
• skuteczność sprawozdawczości,
• rozlokowanie zasobów kadrowych,
8. Okazanie osoby (115-120)
Czynność procesowa wynikająca z kpk. Regulacja zawarta w art 173 kpk.
Okazanie przeprowadza organ procesowy, a z samego faktu okazania sporządza się protokół.
W okazaniu może brać udział biegły w roli konsultanta. W niektórych przypadkach wymagana jest
obecność biegłego psychologa. Biegły psycholog uczestniczy nie tylko w okazaniu ale również w
charakterze świadka osoby rozpoznającej .
Wyróżniamy okazanie osoby, wizerunku osoby i rzeczy.
Okazanie osoby – może być bezpośrednie gdy okazywany jest żywy człowiek.
Okazanie jest jawne gdy okazujący i okazany widzą się wzajemnie
Gdy się nie widzą mamy do czynienia z okazaniem incognito.
Zasadą winno być okazanie jawne zwykłe. Okazane powinno być dokonywane w grupie 4
osobowej. Przed okazaniem świadek nie powinien widzeń np. fotografi czy rzeczy
charakterystycznej dla osoby okazywanej. Okazanie puste jest wtedy gdy są same osoby
przebrane a nie ma podejrzanego. Okazanie sekwencyjne jest gdy po kolei przedstawiasz osoby,
w tym podejrzanego. Okazanie poprzedza przesłuchanie. Cel i metodyka eksperymentu
wyznaczają zawsze konkretne potrzeby postępowania karnego.

9. Eksperyment procesowy (130-133; wykład)

Regulacja zawarta w art. 211 kpk
Formy realizowania eksperymentu procesowego: w formie doświadczenia, w formie odtwarzanie
przebiegu zdarzenia. Celem eksperymentu z reguły jest sprawdzenie wersji śledczej lub jakiegoś
zdarzenia.
Eksperyment przeprowadza organ procesowy z udziałem osób towarzyszących np. protokolant,
dokumelisty. Jeżeli eksperyment prowadzony jest na terenie otwartym albo innym powszechne
dostępnym koniecznie jest zabezpieczenie miejsca jego realizacji. Eksperyment przeprowadzony z
udziałem podejrzanego ma jeszcze inny istotny walor: uwiarygodnienia wyjaśnienia i samo
przyznanie się co może mieć istotne znaczenie gdy dojdzie do odwołania przyznania się do winy.
Od eksperymentu procesowego należy odróżnić tzw eksperyment rzeczoznawcy który nie jest
czynnością procesową

10. Formy czynności operacyjno-rozpoznawczych (138-143)

Zdaje się, że możemy wyróżnić kilka podstawowych form, różniących się sposobem działania.
Wywiad
Najpowszechniejsza czynność policyjna. Może być dokonany w sposób jawny lub dyskretny. Może
on być dokonany w środowisku sąsiedzkim ,miejscu pracy itp.
Przetwarzanie danych
Wykorzystuje informacje z rozmaitych baz danych. Informacje takie mogą być wykorzystywane w
analizie kryminalnej przy budowie wersji śledczej .
Kontrola operacyjna
Niejawna kontrola przesyłek, treści korenspondecji treści rozmów telefonicznych i innych
wiadomości. Kontrola operacyjna jest terminem używanym do opisania procesu gromadzenia i
utrwalania informacji oraz dowodów zgodnie z przepisami prawnymi.

Podsłuch telefoniczny
Podsłuch telefoniczny polega na rejestrowaniu rozmów, prowadzonych za pośrednictwem telefonii
stacjonarnej lub komórkowej. Formą bardzo zbliżoną, a technicznie niemal tożsamąjest rejestracja
korespondencji telefaksowej i elektronicznej. W tym miejscu warto też wspomnieć o uprawnieniu
służb policyjnych do uzyskiwania od administratorów sieci danych o połączeniach telefonicznych.
Podsłuch pomieszczeń
Najczęstszą metodą podsłuchu pomieszczeń jest umieszczenie mikrofonu oraz urządzenia
transmitującego lub rejestrującego dźwięk w konkretnym miejscu.Podgląd pomieszczeń jest
podobną techniką, która często korzysta z jednej z telewizyjnych metod w celu monitorowania
wnętrz.
Kontrola korespondencji.
Kontrola korespondencji polega na dokładnym zapoznaniu się przez odpowiednie służby z
zawartością lub treścią przesyłki.

Obserwacji
Działanie polegające na tajnym śledzeniu osoby w celu rozpoznania i udokumentowania jej
zachowań to obserwacja operacyjna. W przypadku gdy osoba obserwowana przemieszcza się,
obserwacja może odbywać się w towarzystwie.
Prowokacja policyjna
Polega na skierowaniu konkretnej propozycji osobie, która jest podejrzewana o popełnianie
przestępstw, dotyczącej nabycia, sprzedaży lub przejęcia przedmiotów pochodzących z
przestępstwa, podlegających przepadkowi lub zakazanym wytwarzaniu, posiadaniu lub obrocie
nimi. Warunkiem umożliwiającym zastosowanie prowokacji policyjnej jest uzasadnione podejrzenie
że osoba, wobec której prowokacja ma być stosowana, popełnia już przestępstwo \
Przesyłka niejawne kontrolowana
Działanie podejmowane w celu stwierdzenia tożsamości uczestników przestępstwa w sytuacji gdy
określone przedmioty są nielegalnie przemieszczane, przechowywane lub dochodzi do obrotu
nimi.
W wielu sytuacjach, w celu uzasadnienia konieczności przeprowadzenia niejawnej kontroli
przesyłki, często konieczne jest przeprowadzenie tajnego przeszukania w celu potwierdzenia jego
uzasadnienia.
Przykrycie
Przykrycie" polega na stworzeniu skrytej i dyskretnie zorganizowanej sytuacji, która ma na celu
ukrycie zainteresowania ze strony policji lub specjalnych służb w określonym celu. Praktykuje się
to poprzez działania takie jak zatrudnienie funkcjonariusza poza jego oficjalną służbą. Typowym
rodzajem przykryciajest powierzenie oficerowi wywiadu stanowiska dyplomatycznego w placówce
zagranicznej.
Legalizacja
jest dostarczeniem funkcjonariuszowi operacyjnemu tożsamości niezgodnej z rzeczywistością. Na
legalizację składa się zarówno wydanie o dokumentu tożsamości na inne nazwisko, ale także
dostarczenie „legendy”, w postaci cudzego życiorysu. Legalizuje się czasem nie tylko osoby, lecz
obiekty, np. baza służąca prowadzeniu obserwacji legalizowana jest jako, powiedzmy, obiekt
sportowy.
Tajni informatorzy
Stanowią one prawdopodobnie najstarsze i powszechnie stosowane "klasyczne" źródło poufnych
informacji wykorzystywane przez służby policyjne i specjalne na całym świecie. Pełnoprawnym
tajnym informatorem może być osoba, która posiada naturalny dostęp do interesujących służby
informacji i dodatkowo jest odpowiednio motywowana do współpracy. Wszystkie służby zajmujące
się działaniami operacyjno-rozpoznawczymi posiadają środki finansowe, które są przeznaczone na
pokrycie "nieoficjalnych" wydatków związanych z tymi działaniami. Te środki nazywane są
funduszem operacyjnym.
Procedury operacyjne
Prowadzenie działań operacyjno-rozpoznawczych, które często są kosztowne oraz czasem wiążą
się z ryzykiem prawnym i moralnym, nie może odbywać się bez odpowiedniego uzasadnienia i
kontroli. Tradycyjnie, czynności operacyjne były podzielone na dwie kategorie: proste i złożone. Do
czynności operacyjnych złożonych zalicza się działania takie jak inwigilacja (długotrwałe śledzenie
konkretnej osoby) oraz rozpracowanie operacyjne.
Informacje uzyskane w czasie realizacji czynności operacyjno-rozpoznawczych są z reguły
przeznaczone na wewnętrzny użytek służb policyjnych

11. Zasadzka (159,160)

Celem jest niespodziewane ujęcie osoby poszukiwanej, ściganej lub też ujęcie na gorącym
uczynku sprawcy przestępstwa. Miejscem jest np. wyznaczone miejsce złożenia okupu.
Zasadzka polega na odpowiednim rozmieszczeniu funkcjonariuszy o uprzednio rozdzielonych
rolach, z których części zajmować się będzie fizyczne i zatrzymanie osoby. Zasadzka polega na
odpowiednim rozmieszczeniu funkcjonariuszy o uprzednio rozdzielonych rolach. W zależności od
potrzeb zasadzki. Wybierając miejsce zasadzki trzeba wziąć pod uwagę także to czy w miejscu
tym możliwe będzie rozlokowanie w ukryciu funkcjonariuszy
12. Pułapka (160)
Urządzenie techniczne ułatwiające złapanie osoby ściganej. Możemy wyróżnić różne pułapki:
1 obezwładniająca
2 dokumentująca
3 alarmujące
4 naznaczające
Są także tworzone pułapki spełniające kilka różnych funkcji. W niektórych przypadkach pułapka
jest elementem zasadzki. Oprócz powyższych funkcji dochodzi również element psycholigczny w
postaci zaskoczenia osoby. Osoba zatrzymana przy pomocy pułapki może być od razu
przesłuchana

13. Fotografia dokumentacyjna (177-179)

Stanowi uzupełnienie protokołów z różnych czynności kryminalistycznych. Jej zadaniem jest
utrwalenie obrazu miejsca zdarzenia, według zasady - od ogółu do szczegółu, tak aby umożliwić
osobom, które nie uczestniczyły w oględzinach. Ponadto, właściwie wykonana dokumentacja
fotograficzna pozwala na ponowne przeanalizowanie pewnych okoliczności i szczegółów
zdarzenia, na które nie zwrócono uwagi podczas oględzin. enia rejestrującego obraz lub dźwięk
stanowi art. 147 KPK. Fotografia dokumentacyjna sporządzona jako materiał poglądowy do
protokołu oględzin miejsca zdarzenia obejmuje: 1) fotografię ogólnoorientacyjną; 2) fotografię
sytuacyjną; 3) fotografię szczegółową.

Fotografia ogólnoorientacyjną przedstawia ogólny widok miejsca zdarzenia i przyległego terenu,

widziany z różnych stron, rozpoczynając, od drogi dojścia sprawców, poprzez miejsca ich
działania, na drodze ucieczki kończąc

Fotografia szczegółowa prezentuje ujawnione ślady kryminalistyczne i dowody rzeczowe, np. ślady
obuwia, ślady hamowania pojazdu, łuski nabojów, przestrzeliny, plamy krwi, przecięte kłódki,
porzucone nożyce do metalu i inne

Fotografia sytuacyjna służy do zarejestrowania, w większym zbliżeniu, najistotniejszych elementów

miejsca zdarzenia, np. sforsowanych drzwi, sposobu ułożenia zwłok, poprzewracanych mebli,
usytuowania samochodów po wypadku drogowym, stanu nawierzchni jezdni, ukrytych
przedmiotów pochodzących z kradzież

14.Pojęcie identyfikacji kryminalistycznej (198-201)

Innymi słowy, tożsamość i identyczność odnoszą się do ustalania relacji między przedmiotami lub
osobami. W kontekście identyfikacji kryminalistycznej, chodzi o określenie tożsamości przedmiotu
lub klasy przedmiotów oraz identyfikację osób. Cecha to specyficzny element lub właściwość, który
odróżnia lub charakteryzuje osoby, przedmioty, ich działania, stany, procesy lub zjawiska w
otaczającym środowisku. Specyficzne cechy odnoszą się do cech przypisanych tylko konkretnemu
rodzajowi przedmiotów, podczas gdy cechy diagnostyczne są szczególnie wyraźne i ułatwiają
identyfikację przedmiotów wśród innych. Identyfikacja kryminalistyczna polega na ustaleniu relacji
między cechami śladu a cechami wzorca. Jeśli istnieje możliwość dopasowania tych cech do
odpowiednich cech podejrzanego przedmiotu, który mógł pozostawić ślad, przeprowadza się
identyfikację indywidualną. Jeżeli jednak cechy te nie pozwalają na jednoznaczne
przyporządkowanie i można na ich podstawie jedynie określić klasę przedmiotów, z których każdy
mógł pozostawić badany ślad, przeprowadza się identyfikację grupową. Identyfikacja grupowa,
zwłaszcza gdy jest bardziej szczegółowa, może być przydatna przy poszukiwaniu podejrzanego
przedmiotu. Identyfikacja osoby polega na wykazaniu tożsamości podejrzanej osoby z osobą,
która pozostawiła ślady na miejscu zdarzenia. Jednak identyfikacja indywidualna opiera się tylko
na pewnych cechach osoby, takich jak płeć, kolor włosów czy przybliżony wiek. Każda
identyfikacja grupowa teoretycznie zbliża nas do identyfikacji indywidualnej i może stanowić etap
na drodze do jej osiągnięcia. Jednak korzystanie z wyników identyfikacji grupowej jako poszlaki
może być ryzykowne i wymaga ostrożności.

15. Wartość diagnostyczna a wartość dowodowa(207-209)

Terminy takie jak "wiarygodność metody", "wydolność metody" i "wartość identyfikacyjna" odnoszą
się do wartości diagnostycznej metody. Wartość diagnostyczna metody jest zwykle określana
poprzez wyrażenie wartości procentowych wyników poprawnych, błędnych i nierozstrzygających
uzyskanych za pomocą tej metody. Można ją ustalić poprzez badania eksperymentalne lub analizę
praktyki. Analiza taka polega na porównaniu wyników uzyskanych przy użyciu metody z jakimś
innym, zewnętrznym i obiektywnym kryterium. Każda metoda stosowana w kryminalistyce i
dopuszczalna jako dowód w sądzie musi mieć znaną i opisaną w poważnej literaturze wartość
diagnostyczną. Wartość diagnostyczną można podzielić na pozytywną i negatywną identyfikację.
Wartości diagnostyczne poszczególnych metod zostały obliczone w różnych warunkach, a dane
wynikowe uzyskano różnymi metodami. Metodologia uzyskiwania tych wyników i ich
porównywanie budzi jednak pewne kontrowersje. Wartość dowodowa metody jest czymś innym niż
wartość diagnostyczna i nie może być ustalona w sposób ogólny dla całej metody. Należy
zauważyć, że wyznaczanie empirycznie mierzalnej wartości diagnostycznej przez Sąd Najwyższy
w formie orzeczenia może być nieporozumieniem.

16. Badania identyfikacyjne osób na podstawie ich utrwalonego obrazu (228-

232)

Zastosowanie identyfikacji w praktyce kryminalistycznej staje się coraz powszechniejsze

ze względu na szerokie rozpowszechnienie kamer w miejscach publicznych, prywatnych
posesjach, fotoradarach policyjnych, bankomatach i innych urządzeniach. Ponadto, ze
względu na powszechność aparatów fotograficznych, zwłaszcza cyfrowych, które są
noszone codziennie przez wiele osób, a także na obecność aparatów w telefonach
komórkowych, wiele przestępstw i ich sprawców zostaje uwiecznionych na zdjęciach,
filmach lub zapisach cyfrowych, które dostarczają materiału do badań identyfikacyjnych.
Badanie porównawcze wizerunku na zdjęciu dowodowym i porównawczym jest
przeprowadzane przy użyciu różnych metod. Jedną z tych metod jest metoda pomiarowa,
w której biegły antropolog dokonuje pomiarów wybranych części twarzy na obydwu
zdjęciach, a następnie porównuje te pomiary, oceniając, czy są zgodne czy różnią się, co
pozwala stwierdzić, czy przedstawione osoby są tą samą osobą czy nie. Inna metoda to
metoda antropometryczna, która polega na porównaniu położenia ściśle określonych
punktów antropometrycznych oraz proporcji wyliczonych na podstawie tych punktów na
zdjęciach dowodowym i porównawczym. Metoda morfologiczno-porównawcza wymaga
dużego doświadczenia biegłego antropologa, który analizuje i opisuje poszczególne cechy
morfologiczne twarzy na zdjęciu dowodowym, a następnie szuka ich odpowiedników na
zdjęciu porównawczym. Ta metoda może być stosowana, gdy jakość zdjęć dowodowych
nie pozwala na zastosowanie metody pomiarowej. W niektórych sytuacjach można
zastosować metodę konturową, szczególnie w przypadku zdjęcia profilowego
identyfikowanej osoby. Kolejną metodą jest metoda montażowa, która polega na
zestawieniu fragmentu zdjęcia dowodowego z dopełniającym go fragmentem zdjęcia
porównawczego. Zasada tego porównania jest podobna do porównania zestawionych
fragmentów zdjęć śladów narzędzi dowodowych i porównawczych.